PANTIP.COM : H4572618 เรื่องอึดอันนิดหน่อยมาเล่าให้ฟังค่ะ ติดเรทนิดนึงนะคะ [@Japan]

ความคิดเห็นที่ 15

มีความเห็นดี ๆ ไปหลายคนแล้ว ก็แค่อยากแวะมาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ค่ะ เพราะเห็นหัวข้อกระทู้ว่าอึดอัด

คงจะอึดอัดพลุ่งพล่านใจจริง ๆ ด้วยตอนที่ตัดสินใจจะเล่าเรื่องนี้จนรีบพิมพ์จนถึงกับสะกดตคำว่าอึดอัดในหัวข้อกระทู้ผิดไปใช่ไหมล่ะคะ เข้าใจความรู้สึกนั้นค่ะ :)

คุณ เจ้าของกระทู้ เป็นผู้ที่มีพื้นฐานจิตใจที่ดีนะคะ ขออนุโมทนา (ในฐานะเด็กวัดคนหนึ่ง)

แล้วก็ในฐานะที่เป็นเด็กวัดนี้แหละ ก็จะขอเรียนแนะนำว่าให้ลองปล่อยวางเถอะค่ะ แล้วก็จะค่อย ๆ สบายใจไปเอง

ทางธรรมมันมีคำอธิบายค่ะว่า สองคน สองเอส ที่คุณเล่ามานั้น ในอดีตชาติเขาคงเคยทำกรรมผูกพันกันมากับภรรยาและลูกที่บ้านน่ะค่ะ

พอมาเจอกันชาตินี้อีก แล้วไม่มีตัว **สติ** คอยเป็นเบรคห้ามใจให้รู้ผิดชอบชั่วดีแล้ว ก็มาสร้างกรรมใหม่อีก อย่างนี้ก็แย่หน่อยค่ะ คงจะต้องผูกกันต่อไปไม่จบไม่สิ้นนี่ล่ะค่ะ

แต่ก็เป็นกรรมของพวกเขาทั้งหมดใช่ไหมล่ะค่ะ อกุศลกรรมนั้นเป็นของหนัก วางลงได้แล้วมันก็จะเบาสบายไปเองน่ะค่ะ อย่าไปถือมันไว้เลย คิดซะว่ามันไม่ใช่(เรื่อง)ของเรา

ถ้าเรื่องนี้มันแวบขึ้นมากวนจิตสำนึกอันเป็นกุศลจิตของคุณเจ้าของกระทู้อีกเมื่อไหร่ ก็แผ่เมตตาให้เขาไปอย่างที่ทำนั้นเป็นสิ่งที่เป็นมงคลที่สุดแล้วล่ะค่ะ ทั้งกับตัวคุณเอง (อันนี้สำคัญที่สุดเลยนะคะ คิดว่า) และกับครอบครัวเอส และสาวเอส นั้นด้วย

ตัวเองนั้นยังศึกษาเรื่องเกี่ยวกับญี่ปุ่นและคนญี่ปุ่นตลอดจนภาษาญี่ปุ่นมาน้อยมาก แต่เดา ๆ เอาว่า ในบริบทของสังคม วัฒนธรรม และ ภาษานั้น ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่มีประชากรหนาแน่น ต้องอาศัยอยู่ร่วมกันจำนวนมาก เพราะฉะนั้น การที่จะต้องเข้าไปรับรู้เรื่องราวส่วนตัวของผู้อื่นนั้น บางทีมันก็เลี่ยงไม่ค่อยจะได้

ตรงนี้เองที่คิดว่าแนวคิดของเซนเข้าไปช่วยเขาได้ตั้งแต่สมัยโบราณได้โดยเขาก็ไม่ได้เรียกว่าเป็นพุทธ หรือเป็นเซนน่ะนะคะ คงสอน ๆ ตามกันมา นั่นก็คือเขาคงมีวิธีที่คนอื่นที่ไม่รู้จักเซนเรียกว่า "ปิดตัวเอง" หรือ "ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น"

แต่จริง ๆ มันคือการเจริญสติ หรือ เอาใจไปจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ต้องทำอยู่ในเฉพาะหน้าในขณะนั้น ถ้าภาษาเถรวาทของเราจะเรียกว่า ไปจดจ่ออยู่กับปัจจุบันขณะ ไปคอยดูความเป็นไปของกายและใจของตัวเองตอนนั้น ๆ ว่าเป็นอย่างไร เมื่อมีสิ่งมากระทบจากภายนอก แล้วก็ตามดูตามรู้อยู่กับตัวเราเองไปเรื่อย ๆ

ของไทยเรียกว่า วิปัสสนา ของเซนบางทีก็ใช้ mindfulness เป็นภาษาอังกฤษน่ะนะคะ (ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่าอะไรคะ? แหะ ๆ)

ในบริบทของญี่ปุ่นนั้นเขามีการนำไปปรับใช้อย่างสวยงามเป็นศิลปะมาก ๆ เลยตามสไตล์เขาน่ะค่ะ หลายอย่างเลย เช่น พิธีชงน้ำชา การเขียนพู่กัน หรือแม้แต่การทำงานบ้าน ทำครัว และการทำกิจกรรมทุกอย่างในชีวิตประจำวันของพระเซนโบราณนี่ ก็นำหลักการนี้มาใช้

แล้วมันก็แพร่หลายมาในหมู่ซามูไร ซึ่งมีเขียนอยู่เป็นหลักฐานในคู่มือฝึกซามูไรใหม่ในสมัยเอโด แล้วก็มาเป็นลักษณะนิสัยของคนญี่ปุ่นในหมู่คนทั่วไปในที่สุดค่ะ

คือบังเอิญกำลังเขียนวิทยานิพนธ์เรื่องนี้น่ะค่ะ เอาคู่มือฝึกซามูไรชื่อ Bushido Shoshinshu มาเทียบกับมหาสติปัฏฐานสูตรของทางเถรวาทเรา บางตอนเหมือนกันเปี๊ยบเลยราวกับยกมาทั้งกระบิ

ลองสังเกตดูรอบ ๆ ตัวดูนะคะ แล้วก็จะพบว่า คนญี่ปุ่นเวลาทำอะไร เขาจะมีความจดจ่อ ต่อเนื่อง เป็นปัจจุบันกับสิ่งที่เขาทำมาก(กว่าชาติอื่น) อันนี้จากที่ตัวเองสังเกตมาจากหลาย ๆ ชาติน่ะนะคะ

ถ้าคุณเจ้าของกระทู้ลองนำเทคนิคนี้ไปลองใช้ดูบ้าง บางทีมันอาจจะพอเป็นประโยชน์ในแง่เป็นเกราะคุ้มครองใจของคุณไม่ให้เดือดร้อน อึดอัด รำคาญใจ หรือรู้สึกสงสารเด็ก ฯลฯ เวลาคุณเห็นคู่อุวากิที่ขัดตานี้อีกก็ได้ในอนาคตค่ะ

รวมทั้งกับเรื่องต่าง ๆ ที่จะทำให้คุณเกิดความทุกข์ใจในทุกรูปแบบด้วย เพราะวิปัสสนาคือวิธีที่ไว้จัดการกับทุกข์นี่ล่ะค่ะ ผลพลอยได้ระยะยาวคือเกิดปัญญา เผลอ ๆ ทำไปทำมาจะบรรลุธรรมเอาด้วยซ้ำ คือถ้าเจอทุกข์มากก็ได้ปัญญามากนี่ล่ะค่ะ คุ้มนะคะ คิดว่า :)

ลองเอาวิธีทำไปฝึกเล่นไหมคะ อย่างนี้ค่ะ ถ้าเกิดเห็นเขาเดินมาเป็นคู่ ก็แค่กำหนดรู้ตัวว่าตัวเรากำลังทำอะไรอยู่ตอนนั้น เช่น กำลัง ยืน เดิน นั่ง หรือ นอน แล้วเอาใจไปไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า พิจารณาดูอาการที่เรากำลังทำอยู่ในฐานกายเล่น กลับไปกลับมา เห็นไหมคะ ง่ายออก ง่ายกว่าโยคะอีก

หลังจากนั้น ถ้ายังวอกแว่ก ก็ลองดูว่าเรากำลังทำกิจกรรมอะไรอยู่ ถ้ากายเคลื่อนไหว เช่น เดิน ก็เอาใจไปจดจ่อกับการเคลื่อนของเท้า ถ้านั่งเขียนงาน ก็เอาไปจดจ่ออยู่ที่มือ ถ้ากำลังคิดงาน ก็กลับไปคิดต่อ

แต่ถ้าโมโห อันนี้ยากหน่อยค่ะ ก็ลองย้อนกลับมาดูตัวโมโหในใจเรา อย่าไปดูตัวกระตุ้นโมโหต่อ เดี๋ยวจะพาลตกม้าตายเสียก่อน

ดูใจเราเองดีกว่าค่ะ โมโหไป หรือ อึดอัดไปก็เท่านั้น ไม่คุ้มกัน เดี๋ยวเกิดพาลป่วยขึ้นมา หรือคันไม้คันมือขึ้นมา(ด้วยความคับแค้นใจ) จะไม่คุ้ม ใช่ไหมคะ เรารักตัวเราเองไว้ให้มาก ๆ แล้วก็จะดีเองค่ะ

ตายจริง ตอบมาเสียยาว อาจจะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวน ก็ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะ แต่รู้สึกชื่นชมที่เจ้าของกระทู้มีจิตเมตตาต่อเด็กที่เป็นลูกของครอบครัวนั้น เลยอยากเข้ามาตอบ และชอบที่บอกว่าได้แผ่เมตตาไปให้เขาด้วยน่ะค่ะ

ก็เป็นแค่อีกหนึ่งความเห็น ของคนที่อยู่เมืองไทยน่ะนะคะ ไม่ค่อยได้ไปญี่ปุ่นหรอกค่ะ คงจะตุลานู่นน่ะค่ะ ถึงจะได้ไปตั้งหลักวิจัยสักสองสามเดือน เพราะฉะนั้น ก็คงไม่สามารถเข้าใจหรือวิเคราะห์บริบทของสังคมญี่ปุ่นได้ถูกต้องเหมือนท่านอื่น ๆ ที่กรุณามาให้ความเห็นก่อนหน้านี้ได้หรอกค่ะ ต้องขออภัยอีกครั้ง

เชื่อว่ากุศลเจตนา และจิตสำนึกที่ชอบที่ควร ของคุณเจ้าของกระทู้ที่มีมา คงเป็นเหตุปัจจัย ที่สามารถทำให้ผ่านพ้นเรื่องราวที่น่าอึดอัดเช่นนี้ไปได้อย่างราบรื่นเป็นแน่แท้ ขอเอาใจช่วยและอนุโมทนาอีกครั้งค่ะ

สวัสดีค่ะ :)
แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 49 11:29:14

จากคุณ : kenzen - [ 3 ส.ค. 49 11:18:43 ]