ความคิดเห็นที่ 1 -เตรียมออกเดินทาง- เมื่อตกลงใจจะไปแล้ว เราก็ต้องมองหา “คนที่จะพาเราไป” ค่ะ กรณีเรานั้น ที่คุณแม่ทราบเรื่องโครงการนี้เพราะเพื่อนของท่านซึ่งเป็นคุณพ่อของเด็กอีกคนเขามาเล่าให้ฟัง ว่าให้ไปกับเอเยนซี่นี้นะ เอาใจใส่ดีใช้ได้ แม่เราก็เลยมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นถึงได้คิดจะส่งเราไปยังไงล่ะคะ จะไม่ขอเอ่ยชื่อหรือพาดพิงจะดีกว่า เพราะถึงพี่ๆ เขาจะทำงานดีก็มีช่วงที่พลาดอยู่บ้าง เดี๋ยวจะกลายเป็นการสร้างภาพไม่ดีให้เขาไป แต่โดยความรู้สึกส่วนตัวแล้วพี่ๆ เขาก็ทำงานกันเต็มที่แล้ว...ล่ะมังคะ...ยังไงก็ขอบคุณค่ะ วันที่เราไปสมัคร ก็กรอกข้อมูลผ่านทางอินเตอร์เนต จากนั้นก็เข้าไปสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษ ก็ผ่านโดยง่าย เพราะเขาไม่ได้ซีเรียสว่าสำเนียงคุณต้องหรูหราอลังการ แกรมม่าเป๊ะ ศัพท์หรู เพราะที่เขาต้องการก็แค่คุณพูดได้ คุณฟังออก คุณมีความอยากที่จะไป คุณพร้อมที่จะสร้างเพื่อน คุณยอมรับงานหนักได้ ยอมรับการโดนกวนประสาทได้ นอกจาก “อยากไป” แล้วเราก็มีหมดนั่นล่ะค่ะ พอสัมภาษณ์เสร็จ พี่ที่สัมภาษณ์ก็ออกมาบอกคุณแม่ว่าเราผ่าน ใช้ได้ โอเคดีทุกประการ แต่ท่าทางไม่ค่อยพูด พี่เขาก็บอกว่า การจะไปโครงการนี้จำเป็นต้องมี 3 อย่าง ซึ่งก็คือ ความเป็นมิตร ความสดใสร่าเริงที่จะดึงคนให้เข้ามาหา และสุดท้ายคือการรู้จักเข้าหาคนอื่นก่อน เพราะการไปใช้ชีวิตที่นู่นมีเพื่อนเยอะๆ จะดีกว่า ชีวิตจะได้ไม่อับเฉาค่ะ เราท่าทางจะขาดมันซะทั้งสามอย่าง...เลยเริ่มจะกังวล พี่เขาก็ถามล่ะค่ะ ว่าน้องอยากจะไปเองหรือตามใจคุณแม่ ถ้าตามใจคุณแม่พี่เขาก็ไม่อยากให้ไป...แต่พอดีตอนนั้นคุณแม่ก็นั่งอยู่ด้วย เราจำไม่ได้ค่ะว่าตอบไปว่ายังไง สงสัยจะตอบประมาณว่า “ก็น่าสนใจค่ะ” ล่ะมั้งถึงได้ไปจนได้ จากนั้นเราก็ปอดแหก รู้ว่าตัวเองก้าวเข้าไปขาหนึ่งแล้ว เลยเที่ยวชวนเพื่อนไปทั่ว จนล่อลวงสำเร็จมา 2 คนค่ะ เป็นเพื่อนสนิทสมัย ม.ปลายทั้งคู่ ตัวละครเพิ่มมาแล้วนะคะ จำชื่อเธอทั้งสองไว้ให้ดี เธอคือ ผึ้ง และ เกด ค่ะ ผึ้งเป็นสาวตัวผอมสูง ผิวขาว ใส่แว่น คาดว่าด้วยความที่ตัวสูงแล้วโครงหน้าก็แอบหล่อนิดหน่อยเลยชอบมีคนทักว่าเป็นทอม แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ค่ะ ผึ้งเป็นมนุษย์จดค่ะ รอบคอบ ชอบวางแผน พึ่งพาได้อย่างแรง เกดเป็นสาวผิวสีแทนค่ะ เป็นคนที่แค่เห็นหน้าก็รู้สึกได้ถึงความเป็น “นางฟ้า” ซึ่งจะได้เล่าในคราวต่อไป เกดไม่ผอมสูงเหมือนผึ้งนะคะ รูปร่างจัดอยู่ในเกณฑ์ปกติ เราชอบกอดเกดมาก นุ่มนิ่มค่ะ แต่ไม่อ้วนนะคะ! เกดเป็นสาวหวาน ไม่ค่อยโกรธใคร ปล่อยไก่แปลกๆ เป็นประจำ เราทั้งสามคนก็จับพลัดจับผลูเข้าโครงการนี้ด้วยกันล่ะค่ะ เหรอๆ หราๆ กันน่าดู เราได้ผึ้งช่วยเตือนและดูแลหลายๆ อย่างในขั้นตอนของการเตรียมเอกสาร ต้องขอขอบคุณจริงๆ...ไม่มีแกฉันคงไม่ได้ไป (ฮา) ตัดฉับมาที่งานปฐมนิเทศของทางพี่ๆ เอเยนซี่ ที่นั่นพวกเราได้เพื่อนสาวคนที่ 4 มา เธอคือ นัท ค่ะ กรุณาโฟกัสให้ดี รับรองว่าคุณจะจำเธอได้ติดใจ (ฮา) วีรกรรมของนัทเราจะได้กล่าวถึงต่อไป นัทจัดว่าเป็นผู้หญิงรูปร่างเล็กค่ะ หน้าหมวย ชนิดใครดูไม่ออกว่าเธอมีเชื้อจีนถือว่าบอดทั้งตาและเซนส์ เป็นสาวลุยกล้าคิดกล้าพูดอย่างแรง อย่างน้อยก็มากกว่าเราสามคนแรกที่เกาะกลุ่มกันล่ะค่ะ ไม่ได้นัทเราจะเป็นยังไงกันนะนี่... พวกเราก็แลกเบอร์โทรศัพท์กันไว้ ไปไหนไปกันล่ะงานนี้ อ้อ...ถึงจะบอกว่าไปไหนไปกัน แต่พวกเราก็เลือกไปทำงานในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดนามว่าเวนดี้ ที่ฟลอริด้าค่ะ เมืองท่องเที่ยวสวยๆ น่าจะสนุกที่สุดแล้ว แต่ทีนี้ว่า...พวกเราก็ได้รับการติดต่อจากพี่ๆ เอเยนซี่ ว่ามีไซต์งานเข้ามาใหม่ อธิบายอย่างง่ายๆ ไซต์งานก็คือพื้นที่ที่พร้อมจะรับเราเข้าทำงานนั่นล่ะค่ะ ไซต์งานนี้อยู่ที่เมืองโมบิล (Mobile) อลาบามา... ไงคะ หลายท่านคงไม่คุ้นชื่อเมืองสุดๆ แต่รัฐนี่พอจะเข้าใจ...อลาบามา...โอ๊เย สวีทโฮม อลาบามานั่นล่ะค่ะ เราไม่รู้จักเมืองนี้ ชื่อยังไม่เคยได้ยิน เรียกว่าไม่รู้เรื่องใดๆ อย่างสมบูรณ์ พี่เขาบอกว่าได้เรทสูงกว่า ซึ่งเรทนี้ก็คือค่าจ้างค่ะ ได้ถึง 8 USD/Hr ทีเดียว มากกว่าที่เก่าที่ได้ 6.5 USD/Hr พวกเราก็ลังเลกันใหญ่ค่ะ เงินมันดีนะ งกค่ะ แต่แบบว่า...ฟังชื่อรัฐกับชื่อเมืองนี่...ไม่อยากจะเลือกเลยแฮะ ก็สับสนกันอยู่นาน จนเรา ผึ้งแล้วก็เกด โยนกันไปมาหลายรอบ เพราะเกดเป็นคนดี จริงๆ เกดอยากไปฟลอริด้าค่ะ ส่วนผึ้งก็สองใจ อยากได้ทั้งเรทดีและได้ทำในเมืองที่มันดีหน่อย ส่วนเราไม่ได้อยากไปแต่แรก เมืองไหนก็ค่าเท่ากัน สุดท้ายเลยมาลงที่นัท (ซึ่งเธอก็ไม่รู้ตัวหรอกนะคะ) นัทก็จะไปค่ะ เพราะเรทดี แล้วสอบถามพี่เขามา พี่เขาก็รับรองอย่างดีว่าเมืองสวย ปลอดภัย ดูแผนที่แล้วก็ติดๆ กับฟลอริด้า เอ้า...โอเคค่ะ จุดหมายของเราคือเมืองโมบิล แห่งอลาบามา วันสัมภาษณ์วีซ่า เราก็ได้ไปรอบเดียวกับนัทค่ะ...ด้วยความที่เคยเรียนที่จังหวัดลพบุรี วันนั้นเลยกลายเป็นมหกรรมด่าลิงให้นัทฟังซะอย่างนั้น...ส่วนการสัมภาษณ์ไม่มีอะไรมาก ผ่านฉลุย เหลือการเตรียมเอกสารขั้นสุดท้าย เราลืมด้วยค่ะ แต่ก็พยายามกันสุดตัวจนเสร็จเรียบร้อยและได้ไปในที่สุด ตั๋วเครื่องบินสั่งจองผ่านทางพี่ๆ เอเยนซี่ ซึ่งจะเน้นประหยัด เราจึงเลือกสายการบินไชน่าแอร์ไลน์กัน ปรากฏว่ากว่าจะไปถึงที่หมาย...ก็ 4 ต่อค่ะ...นั่งเครื่องบิน 4 ต่อ...ฟังดูเสียสตินิดๆ ...แต่เราก็ทำล่ะค่ะ... ตอนที่จะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองนี่คือ...แม่มาส่งค่ะ คุณพ่อไม่ได้มา ก็มีตั๋วทั้ง 4 อยู่ในมือ “ถือดีๆ นะ อย่าให้ไปหล่นหายที่ไหนล่ะ” “ค่ะ ไม่ต้อ..” *ตุบ* ตั๋วและพาสปอร์ตร่วงกันต่อหน้าเลยครับท่านผู้ชม อึ้งกันไปพักใหญ่ เรารีบก้มลงเก็บ “บอกแล้วไงว่าให้ถือดีๆ!” แม่เริ่มขึ้นเสียง (ฮา) “ค่า” ก็เลยเซ็งไปตามๆ กัน บรรยากาศแย่ทันใจ ลืมบอกไปค่ะ ตั๋วแรกสุดมีเรากับผึ้งไปรอบเดียวกัน โดยจะไปลงที่ไต้หวันก่อน แล้วค่อยต่อไปที่ซานฟรานซิสโก จากนั้นจึงต่อสายการบินเดลต้าไปแอตแลนต้า แล้วต่ออีกทอดไปยังโมบิล เป็นการเดินทางที่เมามันมาก... เรากับผึ้งก็เข้าไปจัดการตามเรื่อง พี่พนักงานที่ตรวจใบ ตม. ยังขำๆ เลยค่ะ “4 ต่อแน่ะ อย่างกับต่อรถเมล์เลยนะ” ...ขำ...ล่ะมั้งเนี่ย... เราเคยขึ้นเครื่องบินครั้งเดียวเองค่ะ แถมเป็นแค่บินในประเทศ ส่วนผึ้งนี่ไม่เคยค่ะ งานนี้สงสัยจะสาหัสแน่ๆ... -------------------------------------------------- แล้วจะรีบมาลงต่อนะคะ ขอบพระคุณค่า จากคุณ : Zakuro - [ 15 ก.ย. 49 16:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาปูเสื่อรอฟังคับ จากคุณ : คนเฒ่าเข้าไฟแนนซ์ (คนเฒ่าเข้าไฟแนนซ์) - [ 15 ก.ย. 49 17:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช่นกันครับ จากคุณ : Spasiba (V_Accy) - [ 15 ก.ย. 49 19:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาดักรอฟังตอนต่อไป จากคุณ : นาฬิกาไขลาน (ula~la) - [ 15 ก.ย. 49 19:26:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หงะ มารอฟังด้วยครับ แต่อยากไปฟลอริดา เหมือนกันเลย ท่าทางจะสวยเนาะ แถมเป็นเมืองคนรวยอีกต่างหาก เอิ๊กๆ จากคุณ : IzE-KunG - [ 15 ก.ย. 49 21:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาต่อค่า~! เราเล่าเรื่อยๆ นะคะ อาจจะไม่เร้าใจ แต่ก็ให้เป็นเรื่องสนุกๆ คลายเครียดแล้วกันค่ะ ------------------------------------------------------ - เหยียบสนามบินไต้หวัน - ใครว่าไชน่าแอร์ไลน์ไม่ดี? สำหรับเราที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้านการบินแล้วคิดว่าก็ใช้ได้นะคะ แอร์สวย อาหารอร่อย ไม่มีใครมาคุยหนวกหูเหมือนที่มีคนขู่เรามา ก็สบายๆ ไปจนถึงไต้หวันค่ะ หลังจากลงที่ไต้หวัน เรากับผึ้งจัดเป็นไอ้พวก “เมากาว” ที่เอาแต่หัวเราะและเลื่อนลอย รวมไปถึงอาการปอดแหกไม่ค่อยกล้าทำอะไร ตอนนี้เรามีเงินจำนวน 500 USD ติดตัวตามที่พี่ๆ เอเยนซี่แนะนำ แต่พวกเราไม่รู้ค่ะว่าที่ไต้หวันเขาใช้เงินอะไรกัน ยืนอึ้งกันอยู่เป็นนาน เพราะเราต้องรอเที่ยวที่นัทกับเกดจะมาตั้งกว่า 4 ชั่วโมง มีหวังหิวตายก่อน ใช่ค่ะ...ไม่ทันหนึ่งชั่วโมงดีก็หิวกันไส้กิ่วแล้ว (ทั้งๆ ที่กินกันมาตลอดที่เดินทาง) มีร้านราเมงรออยู่ตรงหน้า แถมด้วย au bon pain แต่กลับไม่มีปัญญาซื้อกิน “ไม่ใช่ไม่มีตังค์นะ...” เราเปรยเล่นกัน “มีเพียบ แต่ใช้ไม่ได้ว่ะ” มองไปรอบๆ ด้วยหวังว่าจะมีที่ให้แลกเงิน แต่ก็ไม่มีค่ะ มันโล่งมาก จะเดินไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่กล้า เริ่มเห็นเด็กที่น่าจะมาโครงการ Work & Travel ประปราย แต่ด้วยความเป็นพวกขี้อายพอๆ กัน เรากับผึ้งเลยได้แต่งึมงำๆ กันสองคนไม่กล้าไปทัก ไปๆ มาๆ จากสมองน้อยๆ ของเราที่สรุปได้ว่ายังไงมันก็ต้องมีที่ให้แลกเงิน แค่หาไม่เจอเท่านั้นแหละ ด้วยความหิวจนไส้จะขาด เราก็เลยลากผึ้งไปด้วยกัน ตามป้ายที่เขียนชี้ทางไป Hotel บางอย่าง จำไม่ได้แล้วค่ะ คิดว่าถ้าไปที่ที่คนเยอะก็น่าจะมีอยู่โอกาสบ้าง เพราะดูเหมือนตรงช่วงที่พวกเราอยู่มันร้างๆ ชอบกล ก็เดินไปไกลพอตัวเลย เริ่มระแวงว่าคิดถูกหรือเปล่า สรุปว่าคิดถูกค่ะ พวกเราไปถึงหน้าโรงแรมในสนามบินที่ว่า และใกล้ๆ กันนั้น...ก็เจอที่แลกเงินแล้วค่า~! ปัญหาต่อมา...”เฮ้ย...เขาใช้เงินสกุลอะไรวะเนี่ย?” สุมหัวกันสองคน ไต้หวันนี่โนไอเดียจริงๆ ค่ะ ไม่มีความรู้เลย เราเลยจัดการเอาทอล์คกิ้งดิคออกมาเปิดเลย ดีว่ามันมีฟังก์ชั่นและหมวดย่อยเยอะ เลยไปจนถึงหมวดเงินตรา คำตอบคือ NTD – New Taiwan Dollar ค่ะ เอาล่ะ...ทีนี้บากหน้าเข้าไป พนักงานหน้าตาน่ารักค่ะ พอเธอเห็นหน้าเราสองคน ก็ช้งเช้งมาทันที (ช้งเช้งคือคำที่ผึ้งใช้แซวภาษาจีนค่ะ) คาดว่าเพราะหน้าตาคนไทยค่อนข้างหลากหลาย กรณีเราสองคนเลยดูคล้ายๆ กับคนบ้านเขา พวกเราก็ทำหน้าเหวออย่างพร้อมเพรียง คุณพนักงานก็เลยรู้ได้ทันที จึงถามเป็นภาษาอังกฤษว่าจะแลกเป็นเงินอะไร เราก็ส่งให้เธอ 20 USD ค่ะ (คนละสิบ) เธอก็จัดการแลกกลับมาให้ จำไม่ได้ว่ากี่ NTD แต่ที่แน่ๆ พอจะจำได้ว่าไม่ห่างจากเงินไทยเรามากค่ะ พวกเราเดินกลับไปยังร้านราเมงที่ว่า นึกด่ากันอยู่ในใจที่ไม่ดูราคามันไปก่อน เงินที่แลกมาเลยกินราเมงได้ 2 ชามแหละค่ะ แต่จะไม่มีเงินซื้อน้ำ จะให้เดินย้อนกลับไปอีกทีก็ไม่เอาแล้วค่ะ ไกล เลยหันไปหา au bon pain กัน คนขายก็หน้าจีนๆ หน่อย ตอนนั้นหน้ายังไม่ด้าน ไม่กล้าพูด เลยกลายเป็นคุยกันด้วยภาษามือ ได้มัฟฟินมาอันนึง กับขนมปังอะไรไม่รู้ ก็นั่งกินกันค่ะ แบ่งๆ กันตามประสาเพื่อนเลิฟ กินกันไม่อิ่มแต่ก็พอรองท้องได้ จากนั้นก็ถึงเวลาที่เรารอคอย...หยอดตู้น้ำค่ะ เพราะมันมีน้ำแปลกๆ เยอะ เลยเล็งกันมาตั้งแต่ก่อนจะได้แลกเงินอีก ทีนี้เหรียญมันมีไม่พอค่ะ จริงๆ มีตู้ที่แลกเหรียญอัตโนมัติ...แต่อีสองคนนี้ใช้กันไม่เป็น พวกเราเลยเข้าไปในร้านร้านหนึ่ง พวกพี่สาวในร้านเขาก็มองๆ ค่ะว่ามันมาจากไหนกัน ทีนี้ก็ไม่รู้จะซื้ออะไร ผึ้งค่ะ...เธอหยิบบะหมี่ถ้วยสำเร็จรูปชามเบ้อเริ่ม ไอ้แบบที่มีเนื้อแพ็คใส่ในถุงให้ด้วยน่ะค่ะ ไปจ่ายเงิน พี่สาวพนักงานแกก็ขำกัน คงจะขำที่ไอ้สองคนนี้มันซื้ออะไรก็ไม่รู้ สงสัยจะเอาไปใส่น้ำร้อนแบ่งกันกิน แต่เปล่าหรอกค่ะ...จะเอาตังค์ทอนต่างหากพี่ เมื่อได้เหรียญแล้วก็ไปหยอดตู้น้ำกัน ผึ้งกดเอาชาค่ะ ขวดใหญ่มาก ส่วนเราเลือกที่เป็นกระป๋อง เห็นเขียนว่าวิตามินซีอะไรเทือกนั้นเลยอยากรู้ว่าเป็นยังไง (มีรูปแต่เนตไม่แรงพอจะเอาไปฝากและมาแปะค่ะ) สรุปว่า ของผึ้งก็เหมือนชาเขียวแบบไม่มีน้ำตาลค่ะ ส่วนของเราก็อารมณ์ประมาณคาลปิโก้ (มั้ง...) ได้เหรียญเป็นเงินทอนเอามาเก็บสะสมกัน ที่จริงเราไม่ใช่พวกใส่ใจรายละเอียด แต่ผึ้งเก็บ เราเลยเก็บด้วย (ฮา) พอกินเสร็จก็เริ่มง่วง เพราะบนเครื่องไม่ค่อยได้นอนกันค่ะ นอนไม่หลับ แล้วมันก็เดินทางไม่นานมาก เราก็เลยเอาเป้มารองแล้วงีบมันตรงนั้น รู้สึกเราจะวูบไปจริงๆ มีผึ้งที่ยังหลับๆ ตื่นๆ มั้งคะ เพราะตอนเกดกับนัทมาถึงก็ได้ผึ้งปลุก ช่วงที่เกดกับนัทมาถึงมันจะพอดีๆ กับที่เครื่องจากไต้หวันจะไปซานฟรานฯ ต่อ พวกเราก็เลยวิ่งตามสองคนนั้นไป แล้วก็ออกเดินทางต่อสู่ซานฟรานซิสโกค่ะ จากคุณ : Zakuro - [ 15 ก.ย. 49 21:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หุหุ บรรยายเราซะดีเลย go on เลยเพื่อน เรารออ่านอยู่ จากคุณ : LuluLala (LuluLala) - [ 15 ก.ย. 49 21:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนพักเครื่องที่ไต้หวัน เราต้องไปทำเรื่องตั๋วเครื่องบินอ่ะ ชื่อเราผิด .... เดินหาเคาน์เตอร์นานมากกกกกกก แบบเหมือนเล่นเกมอะไรอยู่ รู้ไหมเคาน์เตอร์ของ China อยู่ที่ไหน ... ไม่บอก อิอิ เฉลย ต้องเดินย้อนออกไป จากจุดสแกนของตอนนั่งรถรางมาจากอีกอาคาร แล้วเลี้ยวขวาค่ะ คนไต้หวันที่จะบินออก จะผ่านเคาน์เตอร์นี้ ส่วนร้านราเมง เราไม่กินค่ะ น้ำ เราไม่ดื่มค่ะ เพราะเราหอบเบอร์เกอร์คิง และขวดน้ำดื่มมาด้วย ไม่เสียสักบาท... (ฟลุ๊ค ว่าเอามาด้วยน่ะค่ะ) อิอิ จากคุณ : asaka - [ 15 ก.ย. 49 21:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มารอฟังค่า จากคุณ : Vesp@ - [ 15 ก.ย. 49 23:39:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาลงชื่อไว้ เดี๋ยวมาอ่านนะคะ =) จากคุณ : [[ T-pc ~ ]] - [ 16 ก.ย. 49 14:12:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 - ข้างล่างของเราคือ โมบิล - เครื่องลงที่ซานฟรานฯ พวกเรา 4 คนนั่งกันจนก้นชาก็ว่าได้ ถึงจะมีคนบอกมาแล้วก็เถอะ แต่มันเมื่อยจริงๆ ค่ะ เหยียบลงบนสนามบินของเขา โอ้ หรูหราสวยงาม คนเยอะกว่าที่ไต้หวันจม พวกเราต้องเดินไปเพื่อรอต่อเครื่องไปแอตแลนต้า ระหว่างที่เดินไปนั้นก็เป็นที่สนอกสนใจไม่น้อยค่ะ มองกันยกใหญ่ คงงงๆ ว่ามาจากไหนเยอะแยะ (รวมจากเอเยนซี่อื่นด้วยน่ะค่ะ สวนกันประปราย) มีไปยืนมุงกันตรงตู้ขายไอพอดอัตโนมัติกันด้วย ประมาณว่าไม่เคยเห็น (ฮา) โชว์ความบ้านนอกกันพองาม ประมาณว่า “เฮ้ย ของมันขายกันอย่างงี้ได้เลยเหรอ?” ก็เพราะในบ้านเราก็ถือว่าเป็นของมีราคา ไอ้เรื่องมาขายตู้แบบนี้เลยทำให้สนใจอย่างช่วยไม่ได้ค่ะ นอกจากนี้ผึ้งก็ไปซื้อแสตมป์ผ่านตู้ขายอัตโนมัติ และทั้งที่เป็นตู้ขาย...แต่กลับมีคนเอาจดหมายมาใส่ที่ช่องรับแสตมป์ด้วย...เอ่อ...แสดงว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า บ้านนอกก็มีบ้านนอกกว่าสินะคะ... สำหรับที่นี่ เราก็ได้โทรกลับบ้านเป็นครั้งแรกด้วย คุณแม่ท่าทางโล่งใจไปเยอะ หลังจากดูนู่นดูนี่ บ้านนอกพอเป็นกระษัยพวกเราก็ตรงไปยังเกทที่หมายค่ะ นั่งรอกันค่อนข้างนาน จำไม่ได้ว่ากี่ชั่วโมง แถวๆ นั้นมีคุณป้าผมทองคนหนึ่งลงนอนพื้นเลยล่ะค่ะ เบื่อกันสุดๆ แต่เพราะอยู่กัน 4 คนเลยพอไหว พอเริ่มๆ หิวก็ออกเดินค่ะ พอดีตอนที่เครื่องลงมันเป็นช่วงใกล้ๆ เช้า ร้านเลยยังไม่เปิดสักร้าน ด้วยความเห่อที่ว่าต้องทำที่เวนดี้ เลยเดินไปดูร้านกันเล่นๆ ยืนดูเมนูแล้วก็... “อื้อหือ...เวลาทำงานจะจำได้ไงหมดวะเนี่ย?” ลืมบอกไปค่ะ อย่างที่รู้กันว่าในการไปโครงการนี้ ฟาสต์ฟู้ดชื่อย่อ ม. (ขออนุญาตใช้ชื่อย่อ เพราะเดี๋ยวจะพาดพิงหลายกรณี 555) จะงานหนักมาก ได้เป็นกรรมกรของแท้ หลายๆ คนจึงพยายามเลี่ยง แน่นอนว่าพวกเรา 4 คนก็ด้วยค่ะ ในไซต์งานที่โมบิลนี่ ตอนเข้าไปดูในเว็บของทางเอเยนซี่มันระบุว่างานมีที่ฟาสต์ฟูด ม. ค่ะ (เรียกอย่างนี้ไม่ถนัด ขอเรียกว่า มิ้ง นะคะ น่ารักดี) ส่วนเวนดี้เขาว่าไม่หนักเท่า (แต่ก็หนักค่ะ) ค่ะ...ก็ระบุชัดเจนว่า มิ้ง ไม่มีเวนดี้ ไอ้พวกเราก็หวั่นใจ แต่พี่ที่โทรมาบอกไซต์งานก็ย้ำค่ะ ว่ามีเวนดี้ ไม่ต้องห่วง ไปแล้วได้ทำเวนดี้แน่ๆ (เวนดี้...กะผีสิคะ...) ไอ้เราก็ เออ เอาเหอะ ที่ไหนก็เหนื่อยเหมือนกันแหละวะ แต่ผึ้ง เกดแล้วก็นัทจะแอบกังวลนิดหน่อย พวกเราก็ลอยไปลอยมาค่ะ และตามประสาคนเพิ่งเคยจับเงินดอล เลยงกค่ะ หลายคนจะซึ้งถ้าอยู่ในสถานการณ์นี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านจะเอาราคาที่เห็นคูณด้วย 40 เสมอ ซึ่งก็ไม่รู้จะทำให้ได้อะไรขึ้นมานอกเสียจากงกจนเลือดขึ้นหน้า...ถึงจะพูดแบบนี้แต่เราก็ทำนะ (ฮา) ทำไประยะหนึ่งจนสุดท้ายเลิกดีกว่า ปวดหัวเปล่าๆ คราวนี้เครื่องบินจะลำเล็กลงมาค่ะ เพราะบินภายในประเทศ และใช้เวลาไม่นาน และแทนที่จะเสิร์ฟอาหารเป็นมื้อๆ ก็จะเป็นพวกขนมจำพวกบิสกิต ถั่วอบ อะไรเทือกๆ นั้นแหละค่ะ และน้ำเปล่า ...อันนี้จำแม่น...เดลต้าแจกน้ำเปล่าขวดจิ๋วยี่ห้อ DASANI ซึ่งอยู่ในเครือของ Coca Cola หลังจากนี้ล่ะเห็นบ่อยสุดๆ ชื่อตามมาหลอนค่ะ แต่ชอบนะ หุๆ บอกตามตรงว่าตอนนั้นยังขี้อายอยู่ ไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น เขาเอาขนมมาเสิร์ฟก็จะแบบ...ประหม่าว่าจะทำอะไรแปลกๆ มั้ย เพราะแยกนั่งกันหมด 4 คนเลยค่ะ กลัวทำอะไรโก๊ะๆ (ตามประสาคนไทยที่โดยมากจะชอบรักษาฟอร์ม) คนข้างๆ เป็นคุณพี่ฝรั่งตัวโต ตอนนั้นเป็นช่วงใกล้เช้าของที่นู่น มืดไปหมดประกอบกับเหนื่อยเลยหลับค่ะ ตื่นมาอีกทีเครื่องก็ใกล้ลงแล้ว (แต่มีตอนที่ลุกไปเข้าห้องน้ำด้วย คุณพี่เขาลุกแล้วรอเรากลับมาด้วยค่ะ จะได้ไม่ต้องลุกบ่อย กลายเป็นเราเกรงใจเลย) เอาล่ะค่ะ...ขณะนี้เราก็เหยียบลงบนสนามบินแอตแลนต้าแล้วนะคะ เป็นเวลาย่ำรุ่ง ท้องฟ้ายังมืดๆ อยู่นิดนึง ก็จูงมือกัน 4 คนไปยังเกทถัดไป อย่างกับเกมผจญภัยอะไรสักอย่าง ช่วงต่อเครื่องคราวนี้นานพอสมควร ได้นั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นกันด้วยค่ะ สวยมากเลย เพราะลานบินมันโล่งๆ แล้วข้างหน้าก็กระจกใสบานโต ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย นั่งกันได้ไม่นานก็ชักจะร้อน แดดส่องเต็มๆ เลยหนีไปแวะดูร้านรวงกัน แวะดูของฝาก แน่นอนว่าไม่ซื้อและมีพฤติกรรมคูณอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นเคย (ฮา) เที่ยวเล่นกันพักใหญ่ก็กลับที่เดิมค่ะ นั่งรอกันต่อจนได้ขึ้นเครื่อง คราวนี้ลำเล็กกว่าเดิม แบบมีที่นั่งแค่ฝั่งละสองเอง ที่ขำกว่านั้นตอนก่อนขึ้นเครื่อง เราบังเอิญเห็นคุณพี่ฝรั่งคนหนึ่งมาดนักธุรกิจ หน้าเหมือนที่เห็นในวีดีโอสอนภาษาอังกฤษเลยค่ะ (ขำก๊าก) เรียกเพื่อนดูด้วย พอขึ้นเครื่องเท่านั้นแหละ...ได้นั่งข้างๆ เขาเลยค่ะ เลยพูดกันขำๆ 4 คนว่า “เนื้อคู่แกแหงๆ” (ฮา) คราวนี้ต้องเดินออกไปที่ลานแล้วเดินไปขึ้นเครื่องเอง อากาศเย็นมาก แต่รู้สึกดีกว่าตอนอยู่ข้างใน เลยพูดกันขำๆ ว่า “โอ้ อากาศอเมริกา” ก็...นั่งบนเครื่องนานมาก ไม่ขึ้นซะที สุดท้ายเราก็ม่อยหลับไปเลย ตื่นมาอีกทีก็เห็นฟ้าครามผ่านกระจกหน้าต่างแล้วแถมปวดหูอีก หูอื้อเพราะหลับไป ความดันในหูเลยค้างอยู่อย่างนั้น เราก็นั่งอย่างสงบ พลางคิด...แหม...บรรยากาศเหมือนรถ ปอ. เหมือนกันนะเนี่ย มีพี่สาวแอร์หน้าตาน่ารักเดินแจกขนมแจกน้ำเช่นเคย ไม่ช้าก็มีประกาศว่าถึงโมบิลแล้ว เครื่องใกล้จะลงค่ะ มองออกไปนอกหน้าต่าง เริ่มเห็นลานเขียวๆ โอ้...เขียวชอุ่มเหลือเกิน... บินต่ำลงมาอีก...ลงมา...อื้ม...โล่งๆ เนอะ...ไม่เห็นตึกสูงแม้แต่ตึกเดียว นี่คงไม่ใช่เขตพาณิชยกรรมกระมัง... อ๊ะ...บ้านน่ารักจัง...โอ้ มีสวนในตัว โอ๊ย...ตรงนั้นมีฟาร์มด้วยนะ แหม...ร่มรื่น ...หรือตรงนั้นจะเป็นสนามกอล์ฟนะ ลานกว๊างกว้าง... เหมือนจะนึกอะไรได้แว้บๆ... คุ้นจริงๆ แต่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก...คิดไปจนรู้สึกตัวในที่สุด... .............................. แม่เจ้า...นี่มันเกมเดอะซิมส์ (The Sims) ชัดๆ เลยนี่หว่า!!!!!! จากคุณ : Zakuro - [ 16 ก.ย. 49 21:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ Zakuro คะ รออ่านอยุ่นะคะ มาปูเสื่อ หอบขนม หอบผ้าห่มมารอเลยค่า เห็นภาพเลยทีเดียว มาเล่าต่อให้จบนะคะ จากคุณ : greentea_in_ice - [ 17 ก.ย. 49 00:37:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รออ่านด้วยคะ ปีนี้ก็จะไปเวริค์ที่อลาบาม่าเหมือนกันเลย ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ให้อ่านนะคะ จากคุณ : mayinia (mayinia) - [ 17 ก.ย. 49 01:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เวนดี้ เวนดี้ จาไปเวนดี้เหมือนกันค่า จากคุณ : อาดาจิ - [ 17 ก.ย. 49 13:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาต่อด้วยนะครับๆๆ จะรอๆ หิหิ หนุกดี จากคุณ : IzE-KunG - [ 17 ก.ย. 49 19:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มารออ่านด้วยคน ปีนี้ไปเหมือนกันแต่ยังเลือกไม่ได้เลยว่าไปที่ไหน จากคุณ : chobit (chobitshe) - [ 18 ก.ย. 49 13:07:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มารอด้วยคะ อิอิ จากคุณ : i-LuV-MaLdive - [ 18 ก.ย. 49 14:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 - มื้อแรกในโมบิล - พวกเราเดินลงจากเครื่องด้วยกัน อาการเหวอคล้ายๆ กัน สนามบินโมบิลโล่งมากค่ะ โล่งจนแทบร้าง (ถ้าไม่มีพนักงาน) เหมือนกับจะมีแค่เรา 4 คนที่หลงมาที่นี่ยังไงไม่รู้ ยืนมองหน้ากัน...เออ...จะมีใครมารับหรือยังนะ? นัทก็เลยเป็นตัวแทนไปโทรหาพี่ๆ ทางเอเยนซี่ที่บอกว่าจะตามมาติดๆ ปรากฏว่าพี่เขาลงอีกเมืองหนึ่งและบอกเราว่า Supervisor (แปลแบบง่ายๆ ไม่ต้องเอาศัพท์ก็อารมณ์ประมาณผู้ดูแล) กำลังจะไปรับน้องนะ แต่เขาต้องไปรับอีกพวกนึงที่เพนซาโคลาก่อน (หรือปาสคาโคลาไม่แน่ใจ...) ทั้ง 4 ชีวิตก็เดินไปหยุดนั่งกันบนม้านั่งด้านหน้าอาคารค่ะ มองไปข้างหน้านี่ก็เป็นลานจอดรถ เงียบสงบสุดๆ...ขนาดที่นกบินอยู่ไกลๆ ยังได้ยินเสียงน่ะเอ้า! เราก็ไม่คิดอะไรแล้ว มาถึงนี่จะอะไรมาก ไม่ชอบใจไปก็ไม่ได้อะไร เลยนั่งแช่แบบไม่เอาอ่าวเอาประเทศแล้วค่ะ ส่วนนัทจะค่อนข้างกังวล อารมณ์ประมาณว่ามันมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าเพราะมันเป็นชั่วโมงแล้ว เดินวนไปวนมา รู้สึกจะไปโทรศัพท์อีกรอบด้วย แล้วทางพี่เขาก็ยืนยันมาเช่นเดิม ก่อนหน้านั้นมีครอบครัวพ่อแม่ลูกลงจากเครื่องถัดมามาด้วย ลูกน่ารักมากค่ะ มาปาบอลเล่นกันหน้าตาเฉย (เขาจะนึกว่าไอ้พวกนี้มันจะมาอุ้มลูกฉันไปมั้ยเนี่ยหรือเปล่าก็ไม่รู้...) กลับมานั่งด้วยกันได้ 4 คนไม่นานก็หิวค่ะ หิวอีกแล้ว นัทกับเกดเลยเป็นตัวแทนออกไปเดินสำรวจ เรากับผึ้งก็นั่งกันต่อไป เฝ้าของ ลืมเล่าให้ฟังว่าพวกเราเอากระเป๋ากันไปคนละสองใบ...ใบใหญ่มาก...ใบหนึ่งใส่เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้อื่นๆ ส่วนอีกใบ...ภูมิใจเสนอ...มาม่า...มาม่าค่ะ มาม่าและเครื่องกระป๋อง ของแห้งสารพัดอย่าง ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ๆ ทางเอเยนซี่นั่นแหละ ดันบอกว่าไปนู่นแล้วของกินมันแพง แรกๆ ไม่อยากซื้อกันหรอก เอามาม่าไปจะได้กิน แต่ในระยะยาวเนี่ยน้องจะคิดถึงอาหารไทยจนต้องกินมาม่า พี่เอาไป 90 ซองเดือนเดียวหมด ไอ้เราก็เลยเอามากันแบบบ้าบอเสียสติเลยค่ะ...คือ...เล่นกันเป็นลัง แล้วคิดดู 4 คนเอามากันเยอะขนาดนี้ ท่วมบ้าน แถมเรานี่เป็นพวกติดซีอิ๊ว เลยมีมาด้วยขวดใหญ่ขวดหนึ่ง พร้อมทั้งน้ำมันหอย น้ำมันพืช และน้ำหวานเฮลบลูบอย (จะได้ค่าโฆษณามั้ยเนี่ย...) นอกจากนั้นยังมีวิธีขนน้ำปลาแบบแปลกๆ ของผึ้ง...เอาใส่มาในรองเท้า (ใหม่) ค่ะ วิธีกันแตกของคุณเธอ กระเป๋าพวกเรา 4 คนจึงอลังการมาก เพราะนอกจากน้ำหนักจะจัดมาแบบเกือบไม่ผ่านเกณฑ์แล้วยังใบใหญ่สะใจ ใครเดินมาขึ้นรถต้องมองกันทั้งนั้น เรากับผึ้งนั่งวิเวกกันได้พักหนึ่งก็มีใครบางคนเดินตรงมา เราเริ่มมองค่ะ...เป็นผู้ชาย น่าจะแก่กว่าเราไม่มาก ตัวผอมโย่งเย่งเลย เดินตรงดิ่ว เราเริ่มสังหรณ์...สงสัยว่าจะเป็น Supervisor แน่แล้ว และแล้วเขาก็ถามเราค่ะ ว่าเป็นคนที่มาโครงการนี้ใช่มั้ย? เราก็เออออกันอย่างเหวอๆ เขาก็ถามว่ามีแค่ 2 คนเหรอ? ได้ยินว่ามี 4 เราก็เลยเอาตัวรอดก่อนเลย “ผึ้ง เดี๋ยวชั้นไปตามเกดกับนัทนะ” เผ่นก่อนเพื่อน (ฮา) ผึ้งซวยค่ะ อยู่รับหน้า (ได้ข่าวว่าผึ้งอ่อนภาษาอังกฤษที่สุดในหมู่พวกเรา) เราวิ่งหน้าตั้งไปตามนัทกับเกด บอกว่ามีคนมารับแล้ว จากนั้นก็กลับมาหาผึ้งกัน พวกเราช่วยกันขนของไปที่รถของ Supervisor เขาแนะนำตัวว่าชื่อ Marcin ค่ะ (อ่านว่ามาร์ชิน...) หลังจากนี้ล่ะได้รบกับหมอนี่อีกยาว มาร์ชินพาพวกเราไปส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่งในดาวน์ทาวน์ (Down Town) ค่ะ ชื่อว่า La Fayette หรือไงนี่ล่ะ ขออวดหน่อยนะคะ ดาวน์ทาวน์ที่นี่สวยมากเลยค่ะ บ้านทุกหลังสร้างสวยมาก พวกลวดลายฉลุอะไรนี่สวยจริงๆ รูปทรงสีสันเข้ากัน เรียกว่ามองไปทางไหนก็สวยร่มรื่น ปลื้มเป็นอย่างมาก ถึงทีแรกจะช็อกกับความโล่งแจ้งและสุดแสนร่มรื่นอากาศดีนี้ก็เถอะ (ถึงขั้นกระซิบกันว่า...บ้านนอกเกินไปหรือเปล่า...เลยนะคะ 555) พวกเราได้ห้องหนึ่งห้องไว้พักค่ะ ก็ขนกระเป๋าไปท่ามกลางความอึ้งของคนอื่นๆ ที่ว่ามันขนอะไรมานักหนา พอไปถึงห้องพวกเราก็เปิดกระเป๋ากัน พวกพี่ๆ จากเอเยนซี่ก็ตามขึ้นมาดู พอเห็นมาม่าเท่านั้นแหละ...ตะลึง (ฮา) แล้วพี่เขาก็ขอไปหนึ่งซอง ส่วนพวกเราก็จัดการแกะ ใส่ชาม เตรียมกิน ก็เดินหาน้ำร้อน ปรากฏว่ามีแค่เครื่องทำกาแฟค่ะ ด้วยภูมิปัญญาที่มีอยู่เราจึงก่อไฟเพื่อต้มน้ำ...ไม่ใช่ค่ะ...เดี๋ยวถูกส่งกลับไทยกันพอดี (โทษฐานเกรียนเกินเหตุ) เราก็เอาน้ำอุ่นจากก๊อกใส่ในหม้อกาแฟแล้วตั้งไว้ เผื่อจะร้อนขึ้น รอกันพักใหญ่ก็ไม่ร้อน หิวจนทนไม่ได้ ลงท้าย...น้ำอุ่นก็ได้ (วะ) มาม่ากับน้ำอุ่น...ค่ะ...ใครไม่เคยขอให้ลอง... เส้นแข็งเป๊ก ให้ความรู้สึกขื่นขม (ฮา) แต่ด้วยความหิว ก็กินกันได้ ผึ้งเอาไอ้มาม่าถ้วยยักษ์อลังการนั่นมาลองกินด้วยค่ะ แต่คงไม่ต้องบอกว่าน้ำไม่ร้อนจะเป็นยังไง...อนาถคือๆ กัน (หรืออาจยิ่งกว่า) ระหว่างที่เริ่มรู้สึกอร่อยกับมันขึ้นมาก็ดันโดนเคาะประตูเรียก เลยต้องยอมวางกันชั่วคราว นึกในใจว่าจะกลับมากินอีกทีแน่นอน พอลงไปข้างล่าง ก็เป็นช่วงเวลาแห่งการอ่านเอกสารและเซ็นชื่อ จำรายละเอียดไม่ค่อยได้แล้วค่ะ หลายแผ่น แต่โดยมากก็แค่กรอกพวกวันที่ตามในพาสปอร์ตและ DS ของเราลงไป ได้กิน M&M และ Mountain Dew ด้วย ไม่รู้มีใครคุ้นชื่อบ้าง เมื่อก่อนบ้านเราเคยมีอยู่พักนึง และหลายคนเข้าใจว่าเหมือนสไปรท์ แต่ไม่เหมือนนะคะ เราชอบ หุๆ พอเสร็จสิ้นกระบวนความก็กลับขึ้นห้อง โดยที่มีนัดพรุ่งนี้ 10 โมงที่ล็อบบี้ และแล้ว...พวกเราก็ได้แต่จ้องชามมาม่าน้ำอุ่นที่ตอนนี้เย็นชืดแถมอืด... ...แต่ทว่า... ก็ยังมีคนกินมันต่อได้ ...คนเดียวเท่านั้น... ... ........ ...ผึ้ง...แกเจ๋งจริงๆ ว่ะ... จากคุณ : Zakuro (Zakuro) - [ 18 ก.ย. 49 14:20:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เพิ่งได้มาอ่าน สนุกดีค่ะ จะมีตอนต่อไปไหมเอ่ย จากคุณ : yummy_hashbrown - [ 18 ก.ย. 49 17:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ปูเสื่อต่อ อิอิ จากคุณ : ula~la - [ 18 ก.ย. 49 19:17:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จะเล่าให้จบ 3 เดือนเลยมั้ยเนี้ย เหอๆ ละเอียดมากๆ แต่ก็ดีครับ ขอบคุณที่เสียสละเวลามานั่งเล่านะครับ  เป็นความรู้ที่ดีทีเดียว จากคุณ : IzE-KunG - [ 18 ก.ย. 49 22:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออ่านต่อ ๆ งุบงิบ ๆ =) จากคุณ : [[ T-pc ~ ]] - [ 18 ก.ย. 49 22:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามารออ่านทุกวันเลยมาโพสบ่อยๆนะ  รออยู่ จากคุณ : chobit (chobitshe) - [ 19 ก.ย. 49 00:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มันละเอียดจริงๆ ด้วยค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะเล่าละเอียดขนาดนี้หรอก (เพราะเราก็เบลอๆ จำไม่ค่อยได้) แบบนี้จะทันท่านที่กำลังตัดสินใจจะไปมั้ยคะเนี่ย? แต่เรารักโมบิลมากค่ะ เราบอกได้แค่นี้ เราคิดถึงทุกอย่างที่นั่น คนก็ใจดี ถึงจะมีที่กวนๆ แต่เราก็ยังคิดถึงเสมอ แต่ต้องแลกกับความบ้านนานิดนะคะ 555 จะทำอะไรก็จะลำบากกว่าอยู่ในเมืองใหญ่ๆ เยอะ จากคุณ : Zakuro - [ 19 ก.ย. 49 03:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เล่าละเอียดๆแบบนี้แหละค่ะ ชอบมากกก โดยเฉพาะคนที่ตัดสินใจจะไป เขาย่อมอยากรู้จากประสบการณ์ตรงของคนที่เคยไปมา มากกว่าจะไปรู้จากปากเอเยนซี่ ว่างแล้วมาเล่าต่อนะคะ ขอบคุณมากๆๆ จากคุณ : พราว - [ 19 ก.ย. 49 19:32:55 A:125.25.130.135 X: TicketID:115193 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รอแปปนึงนะคะ เค้ากำลังพิมพ์อยู่ เรื่องมันผ่านไปนาน และก็รายละเอียดเยอะมาก ยังไงก็รอตามอ่านเอานะค่ะ บางทีก็จะเอาวันนี้ไปปนกับวันนั้น รออ่านอยู่น้า Love Theodore จากคุณ : AJ (SOOOS) - [ 20 ก.ย. 49 21:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ้าวววววววววววว ปูเสื่อๆๆๆ รออ่านค้าบ จากคุณ : hatorimam - [ 20 ก.ย. 49 22:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณที่ยังแวะเวียนมาอ่านนะคะ ใกล้จบภาค "เหยียบแผ่นดินโมบิล" แล้วค่ะ ต่อไปภาค "บราซิลหรรษา" รับรองมัน...(ล่ะมั้ง...) ----------------------------------------------------- - การปรากฏตัวครั้งแรกของปอบส้ม ผู้จัดการล้อหล่อ และผู้จัดการใหญ๊ใหญ่ – เราเกือบเล่าข้าม! แม่เจ้า...เราจำสับกันไปหน่อยนึง เพราะไม่คิดว่าวันเดียวเรื่องมันจะเกิดเยอะขนาดนี้ ค่ะ หลังจากที่กลับไปกล้ำกลืนกินมาม่าอืดๆ กันแล้วก็โดนเคาะเรียกกันอีก ก็งงๆ ว่าอะไรกันนักหนาวะ เหนื่อยกันเต็มที ก็ปรากฏว่าเขามาเรียกให้ไป Orientation กันค่ะ ก็ประมาณว่าแนะนำงานก่อนทำจริง...เรียกว่าไงดี? ก็ประมาณภาคทฤษฎี (ที่เอาเข้าจริงก็มีทำกันไม่กี่คน...) คนก็เยอะนะคะ แล้วรถคุณมาร์ชินก็แค่รถครอบครัวน่ะค่ะ เรานี่อย่างอนาถ ต้องไปนั่งเกยข้างประตู คนอื่นถามกันตลอดทางว่านั่งได้มั้ย...นั่งไม่ได้ก็ตายไปนานแล้วสิคะ อย่างกะขนแรงงานเถื่อน... พอลงจากรถ เบื้องหน้าพวกเราก็เป็นอาคารชั้นเดียวเตี้ยๆ ค่ะ ด้านหน้าเป็นกระจก มองเข้าไปก็เห็นว่ามีโต๊ะตั้งเรียงรายและมีเด็กคนอื่นๆ นั่งอยู่เต็ม ดูเหมือนพวกเราจะมาถึงกลุ่มสุดท้าย พอเข้าไปก็มีคุณป้าอ้วนๆ คนหนึ่ง คิดว่าคงเป็นผู้จัดการสาขาไหนสักสาขาแหละค่ะ ก็ใส่เครื่องแบบร้านมิ้ง (โอ้ เรียกอย่างงี้แล้วเก๋ไก๋กิ๊บกิ้ว น่ารักขึ้นมาเลย...) เราก็เหรอๆ หราๆ ไปนั่งกันตรงที่ว่างที่เหลือ พอนั่งแล้วคุณพี่คนหนึ่งหน้าตาดีค่ะ (ถึงจะดูมีอายุสักนิดดดด) ก็เที่ยวถือคอมพิวเตอร์โน้ตบุคมาทำอะไรบางอย่าง ค่ะ...มันคือการคีย์หมายเลขประจำตัวให้พวกเราใช้เวลาที่จะ Clock in & Clock out ทำงาน และคุณพี่คนนี้คือขวัญใจผึ้งเขาค่ะ มีอีกชื่อว่า “ผู้จัดการล้อหล่อ” กลับมาที่หมายเลขรหัสนั่น...เอ่อ...เราจำไม่ได้ว่าได้หมายเลขอะไรซะงั้น (ทั้งที่ใช้บ่อยแท้ๆ นะ)...ขอไปถามผึ้งหลังไมค์ก่อนนะคะ ค่ะ ก็ได้หมายเลขมาคนละหมายเลข เป็นเลขสามหลัก ทีนี้ตรงที่เรานั่งมันเหมือนจัดพิเศษให้พวกเด็กที่มาโครงการนี้ค่ะ ข้างหน้าพวกเราก็มีโต๊ะใหญ่อีกที ตรงนั้นก็มีพวกพนักงานอีกพวก เป็นคนที่นี่นั่นแหละค่ะ ทีแรกคิดว่าเป็นพวกผู้จัดการหรืออะไรเทือกนั้น มารู้ทีหลังว่าเป็นแค่พนักงานเข้ามามาโอเรียนท์เหมือนกันนั่นล่ะค่ะ ก็...คนท้องถิ่นนะคะ ก็เป็นคนผิวดำซะ 3-4 คนแล้ว และหนึ่งในนั้นโดดเด่นมากค่ะ จำได้เลย...เธอมีนามว่าเจเน็ต เป็นผู้หญิงผิวดำร่างสูงใหญ่ (สูงใหญ่จริงๆ...) ผมเธอจะยาวและเป็นสีส้มค่ะ มาคิดอีกทีสงสัยเป็นวิก (เพราะสาวๆ ผิวดำที่นั่นหลายคนใส่วิกค่ะ) และด้วยเรื่องราวมากมาย รวมไปถึงบรรดาวีรกรรมที่เธอทำไว้กับเรา (และคนอื่นๆ รวมถึงคนอเมริกาด้วยกัน) เธอจึงมีนามเฉพาะที่เรามอบให้...”ปอบส้ม” เพราะพวกเราเป็นคนไทย พูดภาษาของเราเอง พวกเขาฟังไม่ออกแม้แต่คำเดียว เพื่อการสะดวกในการนินทาและด่าให้เปิงเพื่ออารมณ์อันเบิกบาน สมาคมนินทามหาชาติของเราจึงมีหลักการง่ายๆ ให้ท่านนำไปใช้... 1. แรกสุดคุณต้องตั้งฉายา เพราะเรียกชื่อเดี๋ยวมันจะรู้ตัวได้ 2. เวลาพูดอย่ามองหน้า เพราะยังไงเราก็รู้กันอยู่แล้วว่ามันเป็นใคร สมมติว่าเพื่อนไม่เก็ทกับฉายาเพราะคุณอาจตั้งใหม่หมาดๆ เพราะความแค้นก็บอกลักษณะอื่นๆ ไปค่ะ เช่น ไอ้ที่ตัวดำๆ อ้วนๆ ชอบเอาก้นมาบัมบ์ ไอ้เฮงซวยนั่นน่ะ เป็นต้น (อย่าเพิ่งคิดว่าเราปากจัด ถึงเวลานั้นคุณทำได้...และจะทำโดยไม่รู้ตัวขอเตือน 555) 3. ถ้าอยากให้เกิดการร้อนตัว ใส่น้ำเสียงไปไม่ต้องเกรงใจ เช่น โธ่โว้ย ไอ้หนวดทุเรศ! เป็นต้น เพราะเมื่อเจ้าตัวสงสัย ท่านสามารถเถือกได้กรณีไม่ต้องการสร้างความร้าวฉาน (และคุณหนวดก็เป็นหนึ่งในเมเนเจอร์สาขาเราซะด้วยสิ ฮา) ...ค่ะ...แล้วคุณจะสนุกกับมัน... พอนั่งดูวีดีโอแนะนำการทำงาน ก็จำพวกหลักการต่างๆ ความสะอาด รอยยิ้ม ความสนุก บลาๆ มากมายนั่นล่ะค่ะ เขาก็จะมีแบบทดสอบให้คุณตอบ ก็ตอบไปค่ะ ลอกๆ กันไปก็ไม่มีใครว่า เสร็จแล้วก็จะมีการลองเครื่องแบบกัน เขาจะค่อยๆ เรียกไปทีละคนสองคน ของที่จะได้คือเสื้อ กางเกง หมวก และเข็มขัด ตามปกติจะได้คนละสองชุด...แต่เราก็ซวยกันอีกแล้วค่ะ...ได้คนละชุด แถมมีการบอกจะเอาชุดที่สองมาทีหลัง แต่ทำจนครบกำหนด...ตูก็มีอยู่ชุดเดียวอยู่ดี... ก็จะมีคุณป้าอ้วนๆ ท่าทางใจดีคนนั้นและผู้ชายตัวเตี้ยๆ ผิวดำอีกคนคอยจัดการให้ คุณผู้ชายคนนี้แหละค่ะ...เขาก็คือ ”ผู้จัดการใหญ๊ใหญ่” (แล้วท่านจะทราบว่าทำไมเขาได้ฉายานี้) รองเท้าก็เอาไปเองนะคะ ควรเป็นรองเท้าหนังสีดำ เราขอเตือนว่าอย่าเน้นความสวย คุณต้องยืนหลายชั่วโฒง ต้องทำงานมากมาย เพราะงั้นแนะให้เอารองเท้าผ้าใบไป กรณีเราคุณแม่จัดมาให้ ดันเป็นรองเท้ามีส้น เจ็บมากค่ะ ทรมานจนต้องไปซื้อใหม่ที่วอลท์มาร์ท (คิดดูว่าแค่ของกินไม่กี่ USD ยังไม่อยากซื้อ เจอรองเท้าเข้าไปตอนนั้นแทบสลบ) จากนั้นมาก็แฮปปี้ ทำงานมีความสุข กลับมาเรื่องชุด...เราได้เสื้อไซส์ SS และกางเกงเอว 32...มันเป็นหายนะโดยแท้จริง กางเกง 32 ทำให้ไม่รู้ตัวเลยว่า...(ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ) นัทกับเกดไม่มีปัญหามากค่ะ ก็มีกางเกงหลวมบ้าง แต่ก็แก้ได้โอเค ส่วนผึ้งนี่หนักหน่อย (ฮา) เนื่องจากเป็นคนตัวผอมก็ได้กางเกงเอวเล็ก แต่ขามันดันไม่ยาว...ก็คือสั้นแหละ เต่อเลย...ฮา บ้านน้ำท่วมนะคะพี่ผึ้ง แต่เปลี่ยนไม่ได้เลยต้องทนใส่มันไปอย่างนั้น พอได้ชุดกันแล้วก็ถึงเวลากลับค่ะ ก็กลับกันสภาพเดิม รถปลากระป๋อง แต่คราวนี้เปลี่ยนคันไปขึ้นรถของมาร์ธาน้องสาวของมาร์ชิน (ที่ไม่เข้าใจว่าเหมือนกันตรงไหน...) กลับถึงห้องพวกเราก็อาบน้ำเตรียมนอน มีสองเตียง เตียงนึงเรานอนกับผึ้ง อีกเตียงก็เกดกับนัท ก็หลับเป็นตายทั้งสี่คน โดยคิดว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน 9 โมง...(ฮา) จากคุณ : Zakuro - [ 21 ก.ย. 49 01:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อิอิ  มารออ่านต่อจ้า จากคุณ : normalline - [ 21 ก.ย. 49 03:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มารออ่านด้วย มาอัพเร็วๆน้า ขอละเอียดๆ 2 กาแฟไม่ต้อง หิหิ จากคุณ : IzE-KunG - [ 21 ก.ย. 49 10:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อ่ะจ๊า (เข้าใจที่ละไว้55+) ขอถามอีกอย่างนึง รองเท้าเนี่ย ถ้าเป็นรองเท้าผ้าใบเค้าจะถือว่าไม่สุภาพเหมือนบ้านเราหรือเปล่า? หรือควรเป็นรองเท้าหนังดี จากคุณ : พราว - [ 21 ก.ย. 49 19:19:08 A:61.47.104.78 X: TicketID:115193 ]

ความคิดเห็นที่ 32 งงเหมือนกาน ที่บอกว่าเปนรองเท้าหนังเนี่ย มานหมายถึงรองเท้าแบบพวกรองเท้าคัชชูที่นักศึกษาหญิงเค้าใส่ป่ะ เรางงอ่ะ เพราะบางทีก็เหนบอกว่าใส่รองเท้ากีฬาได้ จากคุณ : hatorimam - [ 21 ก.ย. 49 19:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอบนะค้า~! รองเท้าเนี่ย ผึ้งเอารองเท้าผ้าใบสีดำไปเลยแหละ แต่มันจะอยู่ไม่ทนน่ะค่ะ ส่วนเราเป็นรองเท้าหนัง ส้นสูงซะตั้งนิ้วกว่าๆ ที่ซื้อใหม่นี่เป็นรองเท้าสีดำ เหมือนจะเป็นหนัง เดี๋ยวลงรูปให้ดูนะคะ จำไม่ได้ว่าคู่ละกี่ USD เราคิดว่านะคะ รองเท้าเนี่ยจะยังไงก็ได้ แต่ขอให้เป็นสีดำและหุ้มส้นเพื่อให้รู้สึกว่าจะไม่มีสิ่งสกปรกอะไรกระจายมาจากเท้าเราได้ (ฮา) ที่เป็นผ้าเราไม่แนะนำค่ะ เพราะบางทีซอสกระเด็นหรือเกิดอะไรมาเปื้อนมันจะทำความสะอาดยาก เรื่องกลิ่นก็จะยุ่งยากกว่าคนอื่น รองเท้าหนังพอเปื้อนมันก็เช็ดได้เลยไงคะ ส่วนเรื่องที่มีภาพรองเท้าเนี่ย...เพราะเราซึ้งในบุญคุณมันมากค่ะที่เป็นคู่ใจทำงานจนสิ้นสุดวันสุดท้าย แต่เอากลับมาด้วยไม่ได้เพราะกระเป๋าไม่มีที่ (และมันก็เก่ามากด้วย) บ๊ายบายคุณรองเท้า ขอบคุณมากนะคะ... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : Zakuro - [ 21 ก.ย. 49 20:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 34 รออ่านด้วยคนครับ กำลังจะไปปีหน้าพอดี ขอบคุณมาก ๆ ที่เล่าประสบการณ์ให้เห็นภาพเลย จากคุณ : Pure Drive + - [ 22 ก.ย. 49 05:08:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 - จะนัดบ่ายสามโมงควรบอกว่าสิบโมง...มันรู้ได้ยังไง - ค่ะ ต่อค่ะ...พวกเราก็หลับเป็นตายทั้งสี่คน โดยคิดว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน 9 โมง แต่ไม่เลย...ไม่รู้หลับสนิทจัดหรือไม่ได้ตั้งกันแน่...ไม่มีใครรู้เรื่องจนสิบโมงที่มีคนมาเคาะประตูเรียกให้ลงไปตามกำหนดนัดหมาย ตกใจอย่างกับไฟไหม้ตึก น้ำเนิ้มไม่อ่งไม่อาบมันแล้ว อากาศเย็น ตัวไม่เหม็น ลงไปข้างล่างโลด ลงไปถึงก็มีคนอื่นๆ นั่งกันประปราย และแล้วก็ได้ทราบว่า “เลื่อนไปเป็นบ่ายสามอ่ะ” ...เอ่อ...นะ...เอากันแบบนี้เลยนะ... ง่วงอยู่หรอก แต่แหกขี้ตาตื่นมาอย่างนี้แล้วแถมกุญแจห้องก็คืนไปแล้วด้วย ก็ช่วยไม่ได้ พวกเราเลยเดินวนรอบๆ และถ่ายรูปกันอย่างสงบ (มั้ง...) แล้วก็ได้ยินข่าวว่าเดี๋ยวจะมีพาเหรดกัน ตอนนั้นไม่ได้สนใจอะไรเลย พาเหรดอะไร พาเหรดแล้วไง มีแล้วจะได้ดูเหรอ? ตอบ...ได้ดู...แบบใกล้ชิดเลยแหละ... คิดว่าน่าจะเป็นพาเหรดของเทศการเซนต์แพททริค (St. Patrick) เพราะขบวนเป็นสีเขียวไปหมด พร้อมทั้งเน้นใบโคลเวอร์ มีการโยนสร้อย โยนแก้ว พวกของจุกจิกน่ารักๆ อื่นๆ เช่น พวกเหรียญของเล่น ลูกไม้ที่เย็บกับริบบิ้นสีเขียว อะไรอีกจำไม่ค่อยได้แล้ว และขนมมูนพาย (Moon Pie) ซึ่งเหมือนกับพวกขนมพวกยูโร่คัสตาร์ดเค้ก แต่อันนี้เป็นแบบแซนด์วิชที่ไส้เป็นมาร์ชเมลโล่แล้วเคลือบด้วยช็อกโกแลตอีกทีน่ะค่ะ อร่อยดี บ้านเราก็มีขาย เราได้สร้อยกันมาเยอะแยะ ตกพื้นก็เอา (ตื่นเต้น) ขนกันเป็นกอบเป็นกำ...แล้วก็ได้แก้วมา 4 ใบ สีเหลืองสองใบ สีเขียวสองใบ ที่แก้วพิมพ์ลายคล้ายๆ จะเป็นการหาเสียง เลยเริ่มเก็ตว่านี่คือการหาเสียงและแจกของแบบไม่ผิดกฎการเลือกตั้งทางหนึ่งกระมัง... วันนั้นนัทใส่เสื้อสีเขียวเลยมีคุณลุงน่ารักคนนึงมาหอมแก้มด้วย (เสน่ห์แรงจริงๆ แต่เดี๋ยวจะมีม้ามืดมาเสน่ห์แรงกว่าเร็วๆ นี้ 555) พอตื่นตาตื่นใจกับพาเหรดแล้วเราก็เดินกันต่อเพราะเมื่อวานนั่งรถผ่านเห็นร้านที่ชื่อ Save a Lot อยู่แวบๆ เนื่องจากสมองทุกคนแปลออกมาได้ว่า “ประหยัดสุดยอด” ไม่ก็ “ถูกสุดขีด” เลยแวะไปกันเพราะเริ่มหิว (และไม่อยากกินมาม่าน้ำอุ่นแล้ว...) พอไปถึง...ของเขาคงถูกจริงๆ ล่ะค่ะ แต่สภาพที่เอา 40 คูณทุกอย่างนี่...แพงไปหมด (ฮา) ลงท้ายเลยได้ของกินมาแค่เล็กน้อย คือมีสตรอเบอร์รี่ของเกดกับผึ้ง ส่วนนัทกับเราไม่ได้ซื้อ ด้วยความที่หิวมากและก็ไม่ได้อะไรมาจากร้านแสนถูกที่ว่า เราก็เลยโต๋เต๋ไปยังร้านมิ้งสาขาดาวน์ทาวน์นี่แหละ ที่นั่นก็ได้พบเพื่อนคนไทยที่มาถึงก่อนแล้วได้งานไป พวกเราก็เริ่มสังหรณ์ล่ะว่าถ้าสาขาที่นี่มีคนทำหมดแล้ว แล้วพวกเราจะได้ไปทำที่ไหนล่ะ? ค่ะ ก็เลิกคิดกันไปสักครู่ ร้านตกแต่งสวยมากค่ะ คงเพื่อให้เข้ากับตัวเมือง คนเยอะเลย โดยมากมาเป็นครอบครัว เราก็ส่งตัวแทน เกดกับนัทอีกตามเคย...ไปซื้ออาหารมา ซึ่งก็คือดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ค่ะ บอกตามตรงว่าตอนที่อยู่ไทยเราไม่สนใจอาหารพวกนี้เลย เบอร์เกอร์อย่างมากก็เคยกินของที่เซเว่นน่ะค่ะ ไม่ได้มากินในร้านที่ขายเจาะจงอะไรแบบนี้ สรุปว่านี่คือดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์อันแรกในชีวิตเรา ถามว่าอร่อยมั้ย...อร่อยค่ะ หิวด้วย กินหมดเกลี้ยง ได้คุยกับเพื่อนที่เขาได้รับหน้าที่เช็ดโต๊ะด้วย ก็ตัวเตี้ยๆ เล็กๆ ใกล้เคียงกับเรา (แน่ล่ะ เราอ้วนกว่า...) เลยคิดว่าบางทีวันแรกอาจจะโดนให้มาเช็ดโต๊ะเหมือนกัน เขาก็เล่าให้ฟังว่าลูกค้าก็ถามบ้างชวนคุยบ้างว่ามาจากไหน อะไรทำนองนั้น เราเริ่มประมวลผลได้ ว่าบางทีพวกเราอาจเป็นนักศึกษาชุดแรกที่ได้มาทำงานในอลาบามา ก็หมายความว่าพวกเขาอาจจะเพิ่งเคยเห็นเด็กเอเชียเยอะมากๆ ขนาดนี้ ถ้าเป็นฟลอริดาก็คงเห็นกันจนชินเพราะมีโครงการกันมาหลายปีแล้ว...เราเป็นของใหม่ของที่นี่ค่ะ... พอกินกันเสร็จก็นึกได้ว่าพี่เขาบอกไว้เรื่องห้องสมุดที่มีอินเตอร์เนตให้เล่นฟรี จึงรีบรุดไปกันทันที ห้องสมุดที่นั่นเรียกว่าแคบเลยล่ะค่ะ มีคอมตั้งไว้ 10 เครื่องเห็นจะได้ มีคนเล่นอยู่ก่อนแล้วราวๆ 4 คน ก็ไปลงชื่อขอเขาเล่น ทีนี้เขาจะล็อกไว้ไม่ให้เล่นพวกแชตหรืออีเมล์ได้ เลยต้องไปขอให้เขามาใส่พาสเวิร์ดให้ ทีนี้ก็ส่งเมล์อย่างด่วนเพราะใกล้เวลานัดแล้ว ส่งไปหาคนไม่กี่คน สั้นมากกกกกกกกก ค่ะ ประมาณว่า ถึงแล้วนะ สบายดี เมืองสวย คนใจดี...จบค่ะ แล้วก็รีบกลับไปที่โรงแรม ตอนนั้นก็ราวๆ บ่ายสามตามนัด แต่...มาร์ชินยังไม่มาค่ะ มีแต่พวกเราๆ กันเองฟุบหลับตามโซฟาที่ล็อบบี้กันประปราย ก็เลยแบบ...เออ ไปนั่งรอกันเถอะ นั่งรอไปสักพักก็เพลียเลยงีบกันแถวนั้น เราก็ฟังเพลงในเครื่อง MP3 ของตัวเองไป (มีแต่เพลงญี่ปุ่นทั้งนั้น =A=) จนเวลาผ่านไป...5 โมงเย็นค่ะ คุณมาร์ชินเขาถึงปรากฏตัว (แหม มันน่า...) พวกเราสี่คนก็ถูกเรียกไป แล้วก็ขนกระเป๋าไปขึ้นรถมาร์ชิน มาร์ชินก็บอกว่าเดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้าน (ที่ต้องใช้อยู่ไปจนสิ้นสุดการทำงาน) บอกได้คำเดียว...ไกลมาก...ไกลจากดาวน์ทาวน์มาก...ไกลจนเรามองหน้ากันเลิกลั่กว่า เฮ้ย...นี่มันจะหลุดจากโมบิลอยู่แล้วนี่หว่า ใช่ค่ะ...หลุดจากโมบิลไปเลยจริงๆ พวกเราเข้าไปในเขตธีโอดอร์ (Theodore) ซึ่งถ้าเทียบกันง่ายๆ ก็คงเหมือนกับเป็นจังหวัดย่อยๆ มาอีกที เหมือนกับอลาบามาเป็นภาค มีโมบิลเป็นเมืองใหญ่ แล้วธีโอดอร์ก็อารมณ์ประมาณเขตปริมณฑล (คิดว่า...) รถเลี้ยวเข้าที่หมู่บ้านชื่อคันทรี่คลับ (Country Club) ขอบอก...เหมือนเกมเดอะซิมส์เข้าไปกันใหญ่ แบบว่าใช่เลย พวกเราถูกพาไปที่บ้านหลังในสุด (อารมณ์เพิ่งสร้างเสร็จตามโครงการได้ไม่นาน) มาร์ชินก็อธิบายว่า บ้านที่พวกเราจะไปอยู่มีคนอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเขาก็มาทำงานแบบเดียวกันนี่ล่ะ มีทั้งหมด 6 คน เป็นคนบราซิล 5 คน และอาร์เจนตินา 1 คน ผู้หญิง 3 ผู้ชาย 3 นะ ส่วนการเดินทางไปทำงานต้องขับรถไป ที่บ้านมีหนึ่งคัน และพวกเราต้องจ่ายค่ารถพร้อมค่าบ้านอีก 25 USD ทุกๆ 2 สัปดาห์ คนที่มีใบขับขี่ (จากไทยก็ได้ด้วย?!) จะได้สิทธิ์ในการขับ ไอ้หยา...25 USD...มองหน้ากันเลยค่ะ นัท (ซึ่งเป็นคนเดียวที่มีใบขับขี่) เลยถามว่า ขับรถได้เหรอ? (เพราะตามข้อตกลงโครงการเขาจะไม่ให้เราขับรถเด็ดขาดไงคะ) ใช้จักรยานไม่ได้เลยเหรอ? (จริงๆ ประมวลผลจากแค่ทางหน้าหมู่บ้านเข้ามาด้านในเราก็แอบแหยงนิดๆ แล้วถ้าต้องขี่จักรยาน) มาร์ชินก็ทำหน้าตกใจแล้วพูดประมาณว่า “ขี่จักรยานไม่ได้หรอก มันไกลนะ อันตราย”...ขอความกรุณาท่านที่จะตามอ่านจนครบ 3 เดือน โปรดจำประโยคนี้ไว้นะคะ! จำไว้ดีๆ!!! พวกเราก็ต้องยอมรับไปแต่โดยดีค่ะ นึกเสียดายเงินที่ต้องเสียเป็นค่ารถไม่น้อย มันเรื่องอะไรที่เราต้องจ่ายล่ะเนี่ย? ตามสัญญาก็ไม่เห็นมี มาร์ชินก็บอกเราว่า พรุ่งนี้ก็ไปทำงานนะ สาขาของเรามีผู้จัดการชื่อ บรูซ (Bruce) ตัดมาตอนรถจอด มาร์ชินก็ลงไปจัดการเปิดท้ายรถ พวกเราก็มองไปในบ้าน เป็นบ้านชั้นเดียวค่ะ ข้างหน้ามีสนามหญ้า มีทางเดินเข้าบ้าน และแล้ว...พระเจ้าจอร์จ!...ช็อกตาตั้ง ชายหนุ่ม 3 คนเวอร์ชั่นท็อปเลส (Topless) ใส่กางเกงขาสั้นวิ่งทะโล่ออกมา ที่สำคัญ...หน้าตาดีอีกต่างหาก (นี่ฉันหลุดมาในนิตยสาร Cosmopolitant คอลัมน์ Guy without his shirt หรืออย่างไร???) ค่ะ เรานี่อย่างเหวอ เกาะผึ้งเลยค่ะ นัทกับเกดก็อึ้ง เขาก็ออกมาช่วยขนกระเป๋าให้ค่ะ ท่าทางตื่นเต้นกับพวกเรามาก คงเพราะตัวเล็กแล้วก็เป็นคนเอเชีย ที่สำคัญคือ...อายุเท่ากัน สาวๆ 2 คนในบ้านร้องกรี๊ดกร๊าดประหนึ่งว่าไม่เคยเห็นคน (อีกคนมารู้ทีหลังว่าอาบน้ำอยู่)...ค่ะ...อารมณ์นั้นจริงๆ มีกระโดดกอดกันด้วย พวกเธอก็ตัวสูงสุดยอดอีกเช่นกันค่ะ ตัวเบ้อเริ่ม (แต่ไม่อ้วน แค่อวบๆ...) พวกเราถูกพาไปห้องใหญ่สุดของบ้าน ที่นั่นมีฟูกที่นอนวางไว้ 4 อัน มีหน้าต่างบานใหญ่ที่ไม่มีม่าน มีห้องน้ำในตัว ห้องน้ำก็...ดูไม่ได้ค่ะ แต่ก็พอทน เดี๋ยวค่อยทำความสะอาดกัน มีอ่างอาบ มีฝักบัว มีอ่างล้างหน้า มีกระจกบานโตสะท้อนอ่างพอดี มีห้องเล็กที่เป็นตู้เสื้อผ้า และช่องเล็กๆ ที่มีประตูปิดไว้ ดูเหมือนจะไว้ให้วางของอีกเช่นกัน ถือว่าสวยแล้วก็ดีค่ะ (แต่สกปรก...) เราก็วางข้าวของกัน มาร์ชินมาดูความเรียบร้อยอีกที แล้วก็กลับไปโดยบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับไปส่งที่ทำงานให้ก่อนค่ะ เราก็จัดห้องกัน กระเป๋าใบใหญ่เราก็กลายเป็นที่รวมมาม่าและอาหารต่างๆ ไป เรียงเตียงกันใหม่ แล้วก็ต้องออกไปเรียกให้คุณบราซิลแกมาเก็บซากที่เหลือ มีฟูกอันนึง ยกแล้วเจอรูปกับเพย์เช็คด้วย คนในรูปถ่ายคู่กับผู้ชายที่คาดว่าจะเป็นแฟน เป็นสาวน่ารักเชียวค่ะ แต่พอเอาไปคืนเราก็ทราบความจริงอันน่าสยดสยอง...ว่าบัดนี้เธอขยายออกด้านข้างประมาณ 3 เท่าไปเรียบร้อยแล้ว... จากคุณ : Zakuro - [ 22 ก.ย. 49 16:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 36 หนุกดีคับๆๆ มารออ่านนะคับ จากคุณ : คนเฒ่าเข้าไฟแนนซ์ (คนเฒ่าเข้าไฟแนนซ์) - [ 22 ก.ย. 49 19:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 37 น่าสนใจตรงมีผู้ชาย Topless นี่แหล่ะค่ะ !!! เอ๊ย !! ไม่ใช่ ๆ ( อิอิ ลืมตัวไป ) จะรออ่านต่อนะคะ =) จากคุณ : [[ T-pc ~ ]] - [ 22 ก.ย. 49 20:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มารออ่านอยูครับกระผม จากคุณ : Spasiba (V_Accy) - [ 23 ก.ย. 49 00:16:14 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เราว่านี่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นกระทู้แนะนำของห้องนี้เลยนเนี่ย สนุกมากครับ จากคุณ : Pure Drive + - [ 23 ก.ย. 49 02:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 40 รองเท้าไปซื้อเอาที่นั้น ก็ดีนะค่ะ ไม่แพงมาก ราคาประมาณ 9-12 $ ที่ walmart คุณภาพก็โอเคค่ะ รองเท้าเป็นสิ่งจำเป็นมาก สำหรับคนทำงาน ที่มิ้ง เพราะเราต้องเดินทั้งวัน เรายังเคยเอารองเท้าแอบไปซักที่ทำงานเลย แล้วหิ้วรองเท้าแตะกลับบ้าน maneger มองด้วยความประหลาดใจ แล้วใช้ 3 เดือนเสร็จแล้ว ก็ทิ้งไว้ที่นั่นเลย เพราะสภาพมันก็เละสุดๆแล้ว แต่ไม่นับรวมกับเอาไปใส่น้ำปลาเหมือนเรานะ จากคุณ : AJ (SOOOS) - [ 23 ก.ย. 49 11:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 41 นึกว่าจะลืมไม่มาต่อซะแล้ว สนุกดีค่ะ อ่านแล้วก็นึกถึงตอนที่ตัวเองไปทำปีแรก อยากกลับไปอีกจริงๆ น่าอิจฉามีผู้ชาย topless ซะด้วย ^^ รองเท้าเราก็ไปซื้อที่นั่นเหมือนกัน จำราคาไม่ได้แล้ว ที่ร้านขายรองเท้า Payless ก็มี ถูกเหมือน Walmart เลยค่ะ ถ้าโชคดีเจอช่วงโปรโมชั่น Buy one, get the second one half off ก็ยิ่งถูกลงไปอีก หรือถ้าใครอยากเอามาจากเมืองไทย ก็ "นันยาง" โลด ปล.อยากเห็นเครื่องแบบจังเลยค่ะ มีรูปปลากรอบไหมเอ่ย ของเราเค้าให้แค่เสื้อสีน้ำเงินกับหมวกไวเซอสีดำเอง ทำที่มิ้งค่ะ จากคุณ : yummy_hashbrown - [ 23 ก.ย. 49 20:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เหอๆ มาลงชื่อรอฟังอย่างตั้งใจ แง้บๆ จากคุณ : IzE-KunG - [ 24 ก.ย. 49 20:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 43 มาต่อเร็วๆนะคับ จากคุณ : คนเฒ่าเข้าไฟแนนซ์ - [ 25 ก.ย. 49 15:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตามอ่านคะ อยากให้ลูกชยไปแต่ดูเหมือนเขาจะเปลี่ยนใจแล้วค่ะ จากคุณ : ป้า (sikan2) - [ 26 ก.ย. 49 13:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เข้ามาตามอ่าน เผื่อว่าลูกชายจะไป แต่ดูเหมือนเขาจะเปล่ยนใจแล้วคะ จากคุณ : sikan2 - [ 26 ก.ย. 49 13:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ปูเสื่อต่อ!!! *พอดีปีนี้ก็จะไปเหมือนกัน อ่านแล้วได้ความรู้เยะเลย จากคุณ : ula~la - [ 26 ก.ย. 49 13:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ปูเสื่อต่อ!!! *พอดีปีนี้ก็จะไปเหมือนกัน อ่านแล้วได้ความรู้เยอะเลย จากคุณ : ula~la - [ 26 ก.ย. 49 13:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 48 รออ่านๆ  แต่มารอหลายวันแล้ว..มาโพสเร็วๆนะ จากคุณ : chobit (chobitshe) - [ 26 ก.ย. 49 14:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 49 รอหน่อยน้า อย่าเพิ่งหนีไปไหน ช่วงสอบน้า มีคำถามอะไรก็โพสไว้ได้นะค่ะ เหอๆๆ แต่ก็มารออ่านเหมือนกันค่ะ จากคุณ : SOOOS - [ 26 ก.ย. 49 17:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เราจะไปเวนดี้ที่ฟลอริด้าปีนี้ แต่กะว่ามันมีไซต์งานที่เข้ามาใหม่เป็นคาสิโน กะ โรงงาน(ไม่รู้นรกป่าวนะ เห็นบอกรับแต่ผู้ชาย เพราะต้องแบกของหนัก)แต่ได้เรท 11 น่ะ ส่วนคาสิโน เท่าที่เราทราบนะ เค้าบอกว่า งานจะจัดใหม่ที่นั่นอีกที ได้ตำแหน่งไม่ตรงตามที่เลือกไว้หลอก  โหย จะเอาไรดีก็ไม่รู้อ่ะ เราก้อ 21 แล้ว ทำในคาสิโนได้ อีกใจก็อยาก ไปโรงงาน เพราะเห็นตังแล้ว ... อีกใจเค้าก็บอกว่าเวนดี้ก้อดีแล้ว ได้กินด้วย (แอบกินนะ) ได้ตังพอควรและ งานได้ฝึกภาษา ความคิดเราตีกันไปหมดแล้วล่ะ เออ เลอยากถามคุณเจ้าของกระทู้ให้ช่วยตัดสินใจให้ด้วยนะคับ แบบว่า เราทำได้ทุกอย่างแหละ ค่อยตอบก็ได้นะ เพราะกะลังสอบอยู่ จากคุณ : ซอมซ่อ (เจ้าชายไข่ดาว) - [ 26 ก.ย. 49 19:41:54 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เป็นเพื่อน คุณ เจ้าของกระทู้ค่ะ เรื่องโรงงานนะค่ะ เราไม่แน่นอน หรือเปล่า ว่า เมื่อไปถึง โรงงาน จะมีอะไรให้เราทำจริงๆอ่ะเปล่า อย่างเพื่อนเราไปพร้อมกัน ไปทำงาน โรงงานchocolate ยี่ห้อ ดังมากของอเมริกา พอไปถึง เค้ารับ เด็ก w&t เยอะมาก จนไม่มีงานให้ทำ เลยหาเรื่องไล่ออกทุกวัน เช่น วันนี้คุณใส่นาฬิกามาทำงานนี่นาแล้วไล่ออกเลย ไม่มีหตุผลเลย เค้าเลยไปหางานใหม่ แต่โชคดีได้เรทเยอะกว่าเดิม ส่วนคาสิโน กลับมาได้เงินเยอะจริงๆค่ะ กว่าเท่าตัว แต่จะไม่ค่อยได้นอน ทำแต่งาน แต่รวยค่ะ ส่วนตำแหน่ง เมื่อไปถึง แล้วเค้าจะให้เลือกอีกที แล้วแต่ดวงค่ะ ไม่ว่าเราจะเลือกงานที่ไหน เราต้องรับความเสี่ยงทุกที่ค่ะ ว่าเมื่อไปถึงจะโชคดี โชคร้าย ได้งานดี ได้เพื่อน ร่วมงานดีมั้ย ยกตัวอย่างเพื่อนเราอีก เลือกทำ โรงแรมที่ฟลอริด้า แต่โรงแรมต้องปิดตัวลง เพราะHurricane เลยต้องย้ายรัฐ แถมไปคนเดียวด้วย ย้ายไป lสองรัฐ สุดท้ายได้งานที่ร้านไอติม อีกคน เลือก สวนสนุก แต่พี่ที่โครงการ เปลี่ยนให้อัตโนมัติบอกว่างานดี งานดี(แต่จริงๆแล้วมันไม่มีใครเลือกตั้งหาก)ทำงานในร้านสะดวกซื้อ เพื่อนเราก็โอเคไป พอไปถึง ต้องหาโรงแรมหาบ้านพักเองอีก ที่ทำงานก็ไม่ดี เลยต้องหาเพิ่ม เป็นเด็กเสริฟตามร้าน กลายเป็นว่า second job เป็นงานหลัก first job เป็นงานรอง อย่างเรา ตอนแรกเลือก เวนดี้ฟลอริด้าค่ะ แต่เปลี่ยนใจตอนสัมภาษวีซ่า พี่ที่โครงการบอกว่าถึงจะเปลี่ยนรัฐเป็นอลาบามา แต่ก็ยังมีแวนดี้นะ เรทก็ดีกว่า สุดท้ายก็ได้มาทำที่มิ้งค่ะ (คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ว่ามันไม่มีเวนดี้หรอก) ทำที่นี่มันก็ไม่เลวร้ายนะ สนุดกี มันอาจจะได้ประสบการณ์อย่างที่เราหาไม่ได้จากเมืองใหญ่ๆก็ได้ โดยรวมแล้วดีนะ มีงาน มีบ้านดี มีเพื่อนดี ก็โอเค จากคุณ : SOOOS - [ 27 ก.ย. 49 11:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สอบเสร็จแล้ว สดๆร้อนๆ เข้ามาอ่านต่อค่ะ ^-^ ขอบคุณนะคะสำหรับคำแนะนำ จขกท. สอบอยู่หรือเปล่าเอ่ย?? จากคุณ : พราว - [ 29 ก.ย. 49 18:09:45 A:61.47.116.143 X: TicketID:115193 ]

ความคิดเห็นที่ 53 รออ่านอยู่เช่นเคยครับ จากคุณ : Spasiba (V_Accy) - [ 1 ต.ค. 49 05:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มารออ่านคับ จากคุณ : HyperZ - [ 3 ต.ค. 49 13:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เคย mobile ที่ alabama นิ  เราก้อทำ ร้านฟาสฟูด ชื่อย่อ ม.  เจอเด็กบราซิล รึม  หล่อๆเรย 55    แต่จิงๆ เวลาไปอยู่ต้องตั้งฉายาให้มานน..  ร้านเรา:-)โคตรฮา มีชื่อ.. 1.ทองดำ ( เพราะมันตัวดำ + ใส่ฟันทอง อันนี้ผุ ช) 2.พดด้วง ( หัวมันขดๆ เหมือนหนอนด้วงไงไม่รุอะ ) 3. ปลาย่าง ( มันแห้งๆๆงะ ) 4. หล่อ  (ก้อมันหล่อจิงๆ) 5.ม้าน้ำ ( เด็กบราซิลที่ทำกะเดียวกัน  มันดันไปตัดผมผิดทรงมา  2ข้างเกรียน เหลือแต่ตรงกลาง ยังกะม้าน้ำเรยย) ฯลฯ.. ปะมานนี้ คิดถึง Grill Chicken , Ranch Salad , Hashbrown อะ หิวววววววว!!!!! จากคุณ : Baker9us (Bluebakery) - [ 8 ต.ค. 49 16:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 56 คิดถึงเหมือนกันค่ะ ตั้งแต่กลับมา ยังไม่เคยกิน ที่ ม. เลยค่ะ ชื่อย่อ ของพวกเราเด็ดๆทั้งนั้นเลยค่ะ เดี๋ยวรอเจ้าของกระทู้มาต่อล่ะกันค่ะ จากคุณ : SOOOS - [ 9 ต.ค. 49 10:41:55 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ปูเสื่อ!!! จากคุณ : ula~la - [ 12 ต.ค. 49 19:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มารออ่านด้วยคนค่ะ รีบๆมาเล่าต่อนะคะ กำลังสนุกเลย จากคุณ : venus_mu - [ 12 ต.ค. 49 21:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 59 แง่มๆ เข้ามาทุกวัน เห็นค.เห็นเพิ่มนึกว่า จขกท.มาเล่าต่อซะอีก รอต่อค่ะ ^-^ จากคุณ : พราว - [ 13 ต.ค. 49 17:31:19 A:61.47.117.200 X: TicketID:115193 ]

ความคิดเห็นที่ 60 จะไปปีนี้ค่ะ ที่เดียวกับคุณ Zakuro แน่เลย   ติดตามอยู่นะคะ มาเขียนต่อๆ จากคุณ : Paradise is Nowhere - [ 20 ต.ค. 49 14:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 61 - The Six Enemies - ว้าย...ว้าก...ขอโทษค่ะ มัวแต่ไปปั่นฟิคอยู่อีกที่ ห้า ห้า TvT เอาล่ะ...มาเล่ากันต่อค่ะ... เข้าสู่ภาค บราซิเลี่ยน โก โก ล่ะนะคะ... พอพวกเราเข้าบ้านแล้วก็เอ๋อๆ กันล่ะค่ะ เกดอกสั่นขวัญแขวนกับเพื่อนร่วมบ้านตัวใหญ่ๆ ทั้งหลายถึงขั้นกลัวไม่รอดน้ำมือ (ฮา) แต่ไม่ต้องกลัวค่ะ...ถ้าให้เราคิด เราว่าคนพวกนี้เห็นพวกเราเด็กกว่า (ทั้งๆ ที่จริงๆ เราคงแก่กว่าเขาเกือบปี...) คงไม่คิดจะทำมิดีมิร้ายหรอก พวกเราก็จุ่มกันอยู่ในห้อง...แบบว่า...มองหน้ากันแล้วก็ เอาไงดีวะ สุดท้ายตอนค่ำๆ หน่อยเขาก็มาเคาะห้องค่ะ บอกว่าจะพาไปซื้อของที่วอลมาร์ท พวกเราก็ดีใจว่าจะได้ไปซื้อของซะที เพราะมานี่ไม่ได้เอาของใช้อะไรมา นอกจากที่จำเป็นอย่างแชมพู สบู่ แปรงสีฟัน ยาสีฟันและผ้าอนามัย... ก็พากันออกไปและพากันยัดตัวเองเข้าไปในรถแวนคู่บ้านคันนั้น ดีว่าพวกเราก็ตัวเล็กๆ กัน (เมื่อเทียบกับคนที่เหลือ...) เลยนั่งเบาะหลังกัน 4 คน ชาวบราซิลที่อยู่บ้านตอนนั้นมีแค่ 4 คนมั้งคะ อีก 2 คนต้องออกไปทำงานกะเย็น เราก็นั่งกันไปตัวลีบ คิดสภาพว่ารถครึ่งหน้าภาษานึง รถครึ่งหลังก็ภาษานึง (ฮา) ล้งเล้งช้งเช้งสะใจค่ะ ต่างฝ่ายต่างก็เสียวว่าจะนินทากันนะ (คิดว่า) เขาก็มีชวนคุยมาบ้าง เราก็ได้รู้ว่าในหมู่พวกเขามีคนที่สามารถขับรถได้ (เพราะมีใบขับขี่) เพียงคนเดียว คือ ธีอาโก (Thiago) เป็นหนุ่มหน้าตาน่ารักเชียวค่ะ ถ้าไม่มีเรื่องเคืองกันคงไม่โดนเรียกว่า ไอ้คนขับรถ หรอก (ฮา) เอาล่ะ...เรามาแนะนำ (พร้อมฉายา) ของทั้ง 6 ท่านกันดีกว่า หมายเลข 1 คุณคนขับรถ ธีอาโก (Thiago) ผมหยิกๆ ยาวหน่อย สีน้ำตาล หน้าตาน่ารักดีค่ะ (สาววายอย่างดิฉันชอบ...อุ๊บ โทษที เริ่มมีศัพท์มิบังควรโผล่มา...ลืมๆ มันซะนะคะ 555) หมายเลข 2 พี่มึนหรือคุณเลว เพราะชื่อเขาเขียนว่า Lio ค่ะ เวลาเพื่อนเค้าเรียก มันจะ ลิ-โออออออ (เวลาเจ๊คนนึงแกแหกปากเรียก) มันจะออกเป็น เลววววววววว อ่ะค่ะ แหะๆ ก็...ตัวโตที่สุด ตัวสูงมากเลยค่ะ นิสัยใช้ได้ หน้าตามึนๆ ไม่หือไม่อือ เป็นพวกที่ประมาณว่า...ธุระไม่ใช่ แต่พูดกันรู้เรื่องดีค่ะ หมายเลข 3 คุณภรรยาคนขับรถ ภายหลังเปลี่ยนเป็น “เมียใคร”...สาเหตุ...เพราะเจ๊แกไม่รู้กิ๊กใครกันแน่กับสองคนข้างบน แต่ก็น่าจะเป็นของเฮียคนขับรถแกนั่นแหละค่ะ ชื่อ Juliana คล้ายกับว่าจะเป็นมิตร...แต่จริงๆ แล้วไม่ค่อยได้คุยกัน บางทีเลยทำให้คิดว่าเวลาเขามองมาออกจะเป็นศัตรูอยู่หน่อยๆ หมายเลข 4 สุดที่รักของบ้านเรา (กร๊ากกกกกก) เจ๊โปงลาง...คุณสาวน้อยเมื่อท้ายตอนที่แล้วนั่นล่ะค่ะ ตอนนี้เธออ้วน (มาก) แล้ว ชื่อเต็มคือ Lalisa ซึ่งเจ้าตัวตัดรำคาญให้เรียกว่า “ลาล่า” นัทเลยเรียกเจ๊แกโปงลาง (สะออน...) ซะเลย ภายหลังมีเรื่องไม่ถูกกันอย่างมาก เรียกกันมันปากทีเดียว หมายเลข 5 คุณผะอัว (ออกเสียงตามนี้เลยนะคะ ผะ-อัว) สืบเนื่องมาจากภายในบ้านจะมีคู่สวีทจัดๆ 2 คู่ คือคู่ข้างบน (ที่ตกลงเป็นเมียใครแน่...) กับคู่นี้ล่ะค่ะ คุณผะอัวมีชื่อจริงว่า Bruno ตัวเตี้ยสุด หน้าตาดีอีกคน (พี่เลวก็หน้าตาดีค่ะ...) เขาสวีทกับแฟนเขามาก (อย่างกับคู่แต่งงานใหม่แน่ะค่ะ) แต่พฤติกรรมแปลกๆ ชวนให้คิดว่าหน้าไหว้หลังหลอกของตาคนนี้นี่ ขอยกยอดไปไว้ตอนถัดๆ ไป หมายเลข 6 สุดท้าย...คนนี้...จำจนวันตายจากคุณมะเอีย (ของคนข้างบน) สู่การเป็น... ”เวโรโนมอร์” (Vero_no_more) ชื่อเดิม Veronica สืบเนื่องมาจากวีรกรรมในวันสุดท้ายของเธอ...และชื่ออีเมล์ vero_any_more แต่พวกเราขอ NO MORE เหอะนะเจ๊ ไปดีๆ เถอะ ว้าก!!! กลับเข้าเรื่อง...ไปถึงวอลมาร์ทก็ลงจากรถกัน (คนที่ไม่ได้มาเป็นใครจำไม่ได้ค่ะ น่าจะเป็นคู่ผะอัวและมะเอีย) ตอนนั้นอากาศยังหนาวๆ อยู่เลย เนื่องจากแต่ละคนอยากจะแยกย้ายไปซื้อของของตัวเอง ก็เลยนัดกลับมาเจอกัน...รู้สึกจะราวๆ ชั่วโมงได้ ก็...โอเค...แยกกัน สาวไทยทั้งสี่ก็บุกค่ะ อารมณ์เหมือนโลตัส บิ๊กซีบ้านเราล่ะค่ะ ของเยอะ แล้วก็ถูก (และเมดอินไชน่ากระจาย 55) พวกเรามุ่งไปที่เครื่องนอนค่ะ เพราะมีให้แต่เตียง ไม่รู้จะนอนกันยังไง ที่ติดมาด้วยมีแค่ผ้าปูที่นอนเอง เรายังดีว่านึกครึ้มเอาตุ๊กตาอียอร์มาด้วย เลยใช้ทำหมอนได้ แต่สามคนที่เหลือไม่มีเลยค่ะ ก็ได้หมอนราคาถูกมาคนละใบ (สามคน เกด ผึ้ง นัท นะคะ) ทีนี้ก็ไปดูผ้าห่มกัน มันก็มีแต่ผ้านวมไงคะ แพงค่ะ เป็นสิบๆ USD ก็เกิดการซื้อไม่ลง (ทั้งที่มีเงินกันตั้งคนละ 500 USD) พวกเราไม่ได้ซื้อผ้าห่ม...และชีวิตหลังจากนั้นเมามันมาก (ฮา) เพราะฉะนั้นสำหรับคนที่จะไป ขอบอกว่า...ซื้อซะเถอะค่ะ ดูแพงสักหน่อย ก็หาที่ถูกที่สุดเท่าที่จะถูกได้นะคะ เพราะถือเป็นการลงทุนระยะยาว มีคุณประโยชน์อเนกอนันต์ค่ะ ซื้อเถิด~~~ อย่างกเลย คุณต้องใช้ชีวิตไปอีกเกือบ 3 เดือนเชียวนะคะ อย่าลืม (แต่ตอนนั้นพวกเราดันลืมว่ะผึ้ง...) ค่ะ หลังจากได้หมอนมาคนละใบ...อ้อ...เรื่องหมอนอีกอย่าง...ถ้าเป็นคนชอบหมอนสูง หมอนถูกๆ นี่ใช้ไม่นานรับรองไม่สะใจคุณค่ะ เพราะมันจะฟีบจนต้องพับครึ่งเพื่อหนุนเลยทีเดียว ส่วนเราเอาอียอร์ไป ขอบอกว่าสะใจและซึ้งในบุญคุณตุ๊กตาตัวนี้มาก เป็นตุ๊กตาแบบหมอนข้างที่มีหัวเป็นคุณลาอียอร์ค่ะ หนุนนอนสบายพอดีหัว กลับมาที่เรื่องเดิม...พอได้หมอนแล้ว (และซื้อผ้าห่มไม่ลง) ก็ไปยังหมวดของกินกัน ไปดูผักกับเนื้อ ผักที่นี่มีเยอะค่ะ แต่ผักบางชนิดเราอาจคิดว่าน่าจะถูกกว่าบ้านเรานั้น ผิดค่ะ อย่างบร็อคโคลี่ ราคาเท่าๆ กับบ้านเรานั่นล่ะค่ะ ถูกแพงกว่ากันไม่กี่ตังค์ (เมื่อคำนวณแล้ว...) ที่รู้เพราะชอบกินบร็อคโคลี่ (ฮา) สุดท้ายก็ซื้อของ (ที่คิดว่า) แพงกันไม่ลงอีกตามเคย เลยได้มาแต่กะหล่ำปลีค่ะ จำไม่ค่อยได้...แต่อาจจะมีบร็อคโคลี่ 2-3 หัวหรือเปล่านะ? ส่วนเนื้อ...ที่นู่นไม่นิยมกินหมูนะคะคิดว่า เพราะเนื้อหมูจะมีให้เลือกน้อยมาก (ถึงมากที่สุด) ถ้าจะอธิบายให้เข้าใจก็...มีเนื้อโดยคร่าวๆ แล้ว (ไม่นับเนื้อสัตว์แปลกๆ เช่น พวกเนื้อแกะ กับของทะเล) ก็จะมีเนื้อ 3 ชนิดค่ะ คือ เนื้อวัว เนื้อหมู และเนื้อไก่ ในบรรดาเนื้อทั้งสามนี้ เนื้อที่มีให้เลือกมากที่สุด คือ เนื้อวัว ค่ะ สากกะเบือยันเรือรบ เนื้อสับ เนื้อชิ้น เนื้อบลาๆๆ มีทุกแบบ ส่วนเนื้อหมูมีอยู่ล็อกเดียว ถ้าไม่สังเกตไม่เห็นค่ะ แถมราคาก็ดูแพงๆ วันนี้พวกเราได้เนื้อไก่สับกันมาค่ะ แพ็คที่มีชื่อว่า Ground Turkey ถูกที่สุดแล้ว (มีอีกแบบชื่อ White Ground Turkey) ที่จริงเรื่องของกินเนี่ย...เราอยากแนะนำอีกที่นึง (ซึ่งกว่าพวกเราจะเลือกไปใช้บริการที่นี่ก็ช่วงท้ายแล้ว น่าเสียใจจริงๆ) ก็คือ Winn Dixie ค่ะ ที่จะขึ้นตัวใหญ่ๆ ว่า Market Place ที่นี่ของจะอยู่ในระดับราคาปกติ เว้นแต่จะเป็นของที่จัดโปรโมฯ อยู่ จะถูกสะใจมากค่ะ มี Buy 1 Get 1 ด้วยซึ่งบางครั้งต้องทำสมาชิกเอาบัตรของเขา ไม่ยากค่ะ ทำฟรี ก็ไปบอกพนักงานสักคน เดี๋ยวเขาก็พาไป กรอกอะไรนิดหน่อยเป็นอันเรียบร้อยได้บัตรเลย ใช้ได้ทันที กลับมาที่วอลมาร์ท พอจ่ายเงินเสร็จก็กลับบ้านกันค่ะ ลานจอดรถนี่เงียบและกว้าง มีนกนางนวลบินไปบินมาด้วยนะคะ (ฮา) ร่มรื่นและบ้านนาได้ใจ ตอนขากลับ พวกเขาก็หวังดี ชี้นู่นชี้นี่ให้ดูว่าอะไรอยู่ตรงไหน ตอนนั้นผ่านร้านมิ้งสาขาหน้า Winn Dixie ด้วยค่ะ น่ารักดี แต่ไม่ใช่สาขาที่เราได้หรอกนะ TTvTT ของเรานี่เด็ดกว่านั้น ห้า ห้า ห้า... เราก็กลับบ้าน จัดการบรรเลงมาม่าผัดกันค่ะ ใส่กะหล่ำปลีกับเนื้อไก่สับ (ติ๊ดนึง...ด้วยความงก) กินอิ่มก็อาบน้ำ ห้องน้ำสวย...แต่สกปรกเพราะการใช้งานของใครบางคนอย่างที่บอก...ที่ยิ่งกว่านั้น...ท่อเกือบตันเว้ยค่ะ! แถมฝักบัวมันก็อยู่เหนืออ่างน้ำ...คือต้องอาบน้ำอยู่ในอ่างนั่นล่ะค่ะ กว่าจะอาบเสร็จเรียบร้อยน้ำก็ท่วมซะครึ่งค่อนแข้ง อนาถอย่างแรงแต่ไม่รู้จะทำยังไง... ภายหลัง...เราครึ้มอกครึ้มใจบ้าอะไรไม่รู้ คือทนไม่ได้แล้ว กว่าจะอาบต่อกันได้ต้องมารอน้ำลด แถมอาบไปรู้สึกสะอาดไม่ไหว ก็ไอ้ที่ล้างออกไปยังค้างแต่งซะครึ่งหน้าแข้งนี่คะ! เราก็เลย...แหะๆ...เอาที่แคะเล็บ (มั้ง) ของเกดไปควัก...(เกด...เราขอโทษนะ แง้) ..................อี๋.......................แหวะ.................ฮืออออออ...เป็นกองผมสีน้ำตาลบ้างทองบ้างพร้อมเมือกหนืดๆ ออกมา TT[]TT” (ไม่อยากใช้อีโมแต่หมดคำบรรยายจริงๆ) ตอนหลังเจอไขควง เราเลยจัดการงัดไอ้ที่ปิดท่อมันซะเลย (ต้องเอาหน้าแนบพื้นอ่างด้วย กร๊าก ทำไปได้) ไหนๆ ก็ไม่มีใครคิดจะอาบอ่างอยู่แล้วนี่...หึๆ จบการบรรยายแต่เพียงเท่านี้ เดี๋ยวแปะบ้านให้ดูด้านล่างนี้นะคะ ฝั่งทางซ้ายมือ (ของคุณ) เอ่อ...ด้านที่เป็นหัวมุมถนนนั่นล่ะค่ะ ห้องของพวกเรา 4 คน [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : Zakuro - [ 25 ต.ค. 49 18:14:29 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อิอิ ทำเหมือนกันเลย ตั้งฉายาเพื่อจะได้นินทาสะดวก จากคุณ : JUSTITIA - [ 26 ต.ค. 49 17:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อ่า มาแล้วๆ ยังตามติดเหมือนเคยค่า จากคุณ : พราว - [ 28 ต.ค. 49 00:11:03 A:61.47.97.93 X: TicketID:115193 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ติดตามผลงานเสมอนะครับ จะรอฟัง จากคุณ : ไข่ดาว (เจ้าชายไข่ดาว) - [ 28 ต.ค. 49 17:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 65 มาเขียนบ่อยๆ หน่อยสิคะ วันนี้เห็นเยอะนึกว่าจะคืบหน้าไปมาก ที่ไหนได้ นิดเดียวเองอ่า..... ติดตามอ่านอยู่นะคะ อยากอ่านต่อ มากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้ได้อ่านอะไรดีๆ... จากคุณ : kate - [ 29 ต.ค. 49 03:18:09 A:58.8.136.185 X: TicketID:130722 ]