สวัสดีทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ พอดีเห็นคนอื่นเข้ามาเล่าประสบการณ์ตอนไปWork&Travelกัน แล้วก็ระลึกถึงความหลังของตนเองเลยอยากเอามาเล่าให้ทุกคนที่สนใจโครงการนี้อยู่เผื่อจะมีประโยชน์อะไรบ้าง หวังว่าคงยังไม่เบื่อกันนะคะ สำหรับโครงการนี้แล้ว มันก็มีทั้งข้อดีและก็ข้อเสีย แต่ส่วนตัวแล้วไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกไปโครงการนี้
ก็จะเล่าไปเรื่อยๆละกันนะคะตั้งแต่เริ่มต้นสมัครโครงการเลยละกัน เราไปโครงการนี้เมื่ออยู่ปี3ตอนปี05 รู้จักโครงการก็ตอนที่พี่รหัสเราไปเมื่อปี04 แล้วก็รู้แค่ว่าไปฝึกงานที่อเมริกา แต่ไม่รู้รายละเอียดเพราะมันยังไม่ค่อยบูมเท่าไหร่ ก้ต้องหาข้อมูลเองช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง พันทิปก็ไม่เคยเข้าก็เสิร์ชหาไปเรื่อย และแล้วเราไปสมัครกับบริษัทที่ตอนนี้ย้ายมาอยู่ในห้างแห่งหนึ่ง แต่เมื่อก่อนสมัยเราสมัครมันอยู่ไกลมากๆ เดินทางก็ลำบาก แล้วเราก็อยู่ต่างจังหวัดด้วย แต่ด้วยความที่อยากไปเที่ยวต่างประเทศ ได้ยินว่าไปแล้วได้เงินด้วยพ่อแม่จะได้ไม่ต้องเสียเงินเยอะ ก็เลยพยายามสุดๆเพื่อที่จะได้ไป ก็ไม่ได้หวังว่าจะได้กำไรนะคะ แค่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศ3เดือนค่าใช้จ่ายแค่นี้ก็นับว่าคุ้มแล้วใช่ม้า
จะบอกว่าแค่ไปสมัครยังไม่ทันได้ไปก็อุปสรรคเยอะแล้วค่ะ ตั้งแต่วันไปสอบกับบริษัทก็ไปไม่ถูก จะหาเพื่อนไปด้วยก็ยากเย็นแสนเข็ญ ตอนที่สัมภาษณ์กับนายจ้างนี่สิคะแบบว่าสุดๆแล้ว บริษัทนัดให้ไปสัมภาษณ์ตั้งแต่7โมง ก็ไปกันกับเพื่อนอีก2คนที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าไปคนเดียวนี่เนอะ พอลงทะเบียนอะไรเสร็จก็เลือกที่สัมภาษณ์ค่ะ ปรากฎว่าแม่เจ้า มีให้เลือกแค่3ที่เท่านั้นเลือกสัมภาษณ์ได้ที่เดียว จะบ้าป่าววะเนี่ยน.ศ.ตั้งหลายร้อย แล้วก้รับคนจำกัดด้วยนะคะ แล้วมันจะได้หรอฟะ คนที่ลงทะเบียนช้าก็อดสัมภาษค่ะ เค้าจะหางานให้ทีหลัง ส่วนคนที่มาเร็วพี่เค้าก้บอกว่าถ้าจะไม่เข้าสัมภาษก็ได้ แต่เพื่อนเรามันมั่นใจว่าได้แน่ๆเลยรอสัมภาษ ส่วนเราน่ะหรอ หึหึ ไม่มั่นใจสักนิด ไม่อยากรอด้วยแต่ก็ต้องรอสัมภาษพร้อมเพื่อน
ระหว่างที่นั่งรอก็ฟังพวกที่ไปมาก่อนเล่าประสบการณ์ให้ฟัง พร้อมรูปปลากรอบ ไอ้เราก็ดูไปฝันหวานไปว่าได้ไปแล้ว ตอนแรกก็เพลินหนุกดีหรอก แต่ก็ฟังจนหมดเรื่องที่เค้าจะเล่าแล้วก็ยังไม่ได้สัมภาษง่วงๆก็ง่วงนั่งเล่นนอนเล่นกันไป คนที่สัมภาษแรกๆก็ออกมาไซโคค่ะ ไม่ผ่านซะส่วนใหญ่ อย่างเช่นที่ทำงานอีกที่นึงที่เราไม่ได้เลือก ให้เข้าสัมภาษพร้อมกันรอบนึง10คนแต่ผ่านแค่2อะ ส่วนของเราตัวต่อตัวมันก็ช้าสิคะ คนตั้งกี่ร้อยรับก็น้อย กว่าจะได้สัมภาษก็ปาเข้าไปทุ่มครึ่งแล้วอะคิดดู ฟังไม่ผิดค่ะทุ่มครึ่งจริงๆ ไปตั้งแต่7โมงเช้านะคะ เหนื่อสิคะเบลอแล้วในใจตอนนั้นก็ไม่คิดจะได้ แต่ก้ต้องรอเพราะเพื่อน พอถึงคิวเพื่อนคนแรกไอ้นี่มันไปแลกเปลี่ยนมาปีนึงภาษาก็ลื่นปื๊ดๆ มันออกมายิ้มระรื่นมันผ่านค่ะ เอาแล้วสิถ้าไอ้คนที่2นี่มันผ่านแล้วกรูไม่ผ่านจะทำไงวะเนี่ย คนที่2ออกมาไอ้นี่เข้าไปเร็วค่ะ ไม่ผ่าน ใจชื้นมีเพื่อนแล้วกรุ ถึงคิวเราก็เข้าไปแบบเหนื่อยๆมึน แล้วก้เป็นไปดังที่คาดไว้ ผลปรากฎว่า แต่นแตนแต๊น.....
จากคุณ :
my-kokoro 
- [
19 พ.ย. 49 01:11:20
]
ระลึกความหลังตอนไปWAT'05
