ความคิดเห็นที่ 1 หุหุหุ ขอบอกว่าเครียดมากอ้ะ ก็แบบว่าครั้งแรกเลยอ่ะดิ แถมเป็นการประชุมเชิงวิชาการระดับโลก 1st World Rubber Summit BKK, Thailand ค่ะ พูดภาษาอังกฤษเป็นครั้งแรกก็งานนี้ล่ะ เพื้อนที่ไป Present และนอนห้องเดียวกัน ก็ท่องกัน ฝึกพูดกันทั้งคืน กว่าจะได้นอนก็ตี 3-4 แล้วค่ะ พอเช้ามาก็ฝึกพูดไปเรื่อย ๆ พอเอาเข้าจริงก็สั่นเป็นเจ้าเข้าอ่ะ แต่พอพูดไปก็หายอ่ะ อันไหนนึกไม่ออกก็ข้ามไป หรือไม่ก็แอบดูสคริปเล็กน้อย เค้าก็ไม่ว่าไร แต่จะอยากสุดก็ต้อนตอบคำถามอ่ะ ถามเป็นอังกฤษ ตอบอังกฤษ ก็ยังงง ๆ พอเจอคำถามยาก ๆ ก็ถามซ้ำหลายรอบ จนต้องขอเป็นไทยอ่ะดิ กว่าจะตอบได้ ก็งงอยู่นาน แต่ก็ถือว่าเป็นประการณ์ครั้งยิ่งใหญ่นะ มีทั้ง อ, นศ และบริษัทที่สนใจมาเข้าฟังกันเยอะดี ตอนแรกก็เตรียมตัวโดยการเตรียมสคริปไว้ก่อน และก็ไป Present ให้ อ ที่ปรึกษาฟังและแก้ไข ซัก 1 ครั้ง จากนั้นก็หมั่นฝึกพูดให้คล่องและถูกต้อง พอวันจริงก็เป็นอย่างที่ว่านะแหละ ตื่นเต้น ขาสั่น เพื่อนคนก็กินยาแก้เครียดไว้อ่ะ อย่างพวกยา ลดอาการใจสั่นของคนเป็นโรคไทรอยเป็นพิษก็ใช้ได้ อันนี้เห็นและรู้มากับตนเอง แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้มากไหมนะ อย่างน้อยก็ใจจะได้ไม่เต้นรัวอ่ะ อิอิอิ จากคุณ : chinnay104 - [ 20 ธ.ค. 49 12:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อเกือบห้าปีที่แล้วตอนเป็นนักเรียนป.เอกปีแรก ได้ไป present งานวิจัยที่ทำตอนเรียนป.โท ก่อนที่จะ present เครียดมากเพราะ 1) อาจารย์ที่ปรึกษาทั้งป.โทและป.เอกมานั่งฟัง ยิ่งไปกว่านั้นหนุ่มที่เราปิ๊งก็มาฟังด้วย 2) ตอนลงทะเบียนหน้างาน เจ้าหน้าที่บอกว่ามีคนลงทะเบียนแล้วพันกว่าคน เราเลยลองสำรวจห้องที่จะใช้ในการ present ปรากฏว่ามีเก้าอี้เกือบ 200 ตัว 3) เนื่องจากเราย้าย ร.ร. ตอนป.เอก ทำให้ขาดการติดต่อกับอาจารย์ที่ปรึกษาป.โท เลยไม่มีใครฟังเราซัอมและแก้ไขให้ พอวันจริงก็ตื่นเต้นแหละ แต่อาศัยว่าซ้อมมาเป็นสิบรอบแล้ว ปลอบใจตัวเองว่าภาษาอังกฤษก็อังกฤษเถอะ ศรีทำด้ายยยย เด็กไทยดำน้ำเก่งอยู่แล้ว ... และแล้วมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี เคล็ด(ไม่)ลับในการ present ครั้งถัดมา 1) ซ้อมเยอะๆ และ present ให้ อ ที่ปรึกษาฟังและแก้ไขอย่างน้อย 1 ครั้ง 2) ถ้าตื่นเต้นมาก ให้คิดว่าคนฟังเป็นหัวผักกาด 3) นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วไว้ (kidding นะจ๊ะ แค่โทรไปขอพรแม่แหละ) จากคุณ : แฟนฉันชื่อกันโด้ - [ 20 ธ.ค. 49 14:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Well, I kinda like it-- presenting.... One time, I got a small award in an annual meeting. There were 12 works selected; I was one of those. In the presentation, there was a committee coming to every poster, asking questions and criticizing. The committee would pick the best one from the selected 12; the best one would recieve a prize money ($800) and a medal.... I didn't get that--- only got a blue ribbon.... But it was a great experience.... Having this kind of "ribbon" on my work during the meeting, that attracted more people to the poster.... In that short 3 hours, I had more than 30 visitors (plus those formidable committees) to my poster and all of my handouts (more than 50 copies) were all gone!! Excited.... Nah.... I'd lots of fun with it. Remember that you are the only one who did this work.... So there would be no one on this planet telling its story better than you....And, practice makes perfect!! จากคุณ : amatuer translator - [ 20 ธ.ค. 49 14:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เคยไปตอนจบ ป. โท ก็สิบกว่าปีแล้ว เป็นครั้งแรกไปพูดระดับ international เลย ส่งงานไป ได้ตอบรับ แต่ทีแรกนึกว่าคงไม่ได้พูด น่าจะได้โปสเตอร์ ปรากฎว่าได้พูด ก็ซ้อมพูดกับเพื่อนอเมริกัน ตอนแรกท่อง จากนั้นท่องจนเหมือนธรรมชาติ ก็มาเล่าให้ครูฟังว่าจะมีอะไรบ้าง แต่ครูไม่มีเวลาดูสไลด์ให้ เพราะว่าครูก็ยุ่ง อันนี้ตกม้าตาย เพราะครูควรดูก่อน แต่ครูเห็นว่าตอบคำถามอะไรๆ ได้ เลยบอกว่าไม่ต้องดูละกัน พอวันจริง สิ่งที่เสนอ เป็นผลที่เป็นความจริง แต่เป็นเรื่องไม่ควรพูด แต่เรายัง naive เราจึงคิดว่า เราควรต้องบอก ต้องไม่ปิดบัง ปรากฎว่า เจ้าของผลิตภัณฑ์ ไม่พอใจ ผู้ผลิตไม่พอใจ ว่าทำไมไปว่าของๆ เขา เขาอุตส่าห์ให้ตังค์เราทำงาน ฯลฯ เดินออกจากห้องแบบส่ายหน้าเลย แต่ปรากฎว่าข้อด้อยที่พูดนี้ ไปทำให้เกิดการปรับปรุงการทดลองของคนที่มาทำต่อ (ของที่อื่น) แต่ของตัวเอง ทำเอาครูเสียอารมณ์ และเจ้าของผลิตภัณฑ์ตึงๆ กันไปพักนึงเลย แต่ก็ไม่นาน ก็กลับมาคืนดีกัน และอธิบายให้เราเข้าใจว่า ในการนำเสนอผลงาน เราไม่ต้องบอกทั้งหมดที่เรารู้ เอาแค่ที่จำเป็นเท่านั้น และไม่ควรว่าร้าย (โดยไม่ตั้งใจ) กับคนที่ให้เงินเรา แต่คนที่ให้เงินเราก็เอาไปปรับปรุงผลิตภัณฑ์ของเขาด้วย เพียงแต่เขาคิดว่าไม่ควรจะพูดเท่านั้น มันทำให้เสียชื่อเสียง เหตุเกิดเพราะเพียงภาพ 1 สไลด์ และเพียงประโยคเดียวเท่านั้น นี่เป็นบทเรียนที่ต้องจำไปจนตายเลย จนทำงานแล้วก็ยังจำอยู่ในกระโหลก ว่า โลกแห่งวิชาการดูมันสวยหรูงดงาม แต่ก็ต้องทำให้สอดคล้องกับความเป็นจริงด้วย พอมาเรียนเอก ก็มีต้องนำเสนอผลงาน แต่ไม่เคยได้ไปต่างประเทศ เพราะครูไม่ให้ไป ให้แต่เด็กฝรั่งเศสไป เพราะเขาว่าเราพูดอังกฤษได้แล้ว จะไปทำไม อีกอย่างเราก็จะไม่ทำวิจัยต่อแน่ๆ ไปนำเสนองานก็ไม่ช่วยให้เราไปหางานได้ เท่ากับการตีพิมพ์ผลงาน เลยไม่ให้ไป ประหยัดเงินค่าเดินทางและค่าที่พักที่ครูต้องออกให้เรา แต่รุ่นพี่ที่รู้จักกลับบอกว่า สมัยเป็นนักเรียนตอนไปนำเสนอผลงานนี่แหละสำคัญที่สุด เมื่อไปแล้ว อย่าลืมเตรียมนามบัตรไปด้วย ในแต่การประชุม ไหนๆ ก็ได้ไปฟรีแล้ว (เดาว่าไปฟรี เพราะไปนำเสนอผลงาน) ก็ต้องไปหา connection ด้วย ต้องพยายามแจกนามบัตรและรับนามบัตรมาให้ได้อย่างน้อย 100 ใบ จากนั้นเมื่อกลับมาแล้ว ก็พยายามติดต่อคนเหล่านั้นเป็นระยะๆ ใครจะไปรู้ว่า ต่อไปในภายภาคหน้าอาจมีอะไรที่ต้องนำพาให้ต้องได้รับการช่วยเหลือ หรือต้องทำงานร่วมกันได้ หรือแม้กระทั่ง... เป็นหนทางของการได้งานดีๆ ก็เป็นได้ ย้อนกลับมาที่การนำเสนอผลงานตอน ป. เอก แค่พูดต่อหน้ากลุ่มคนไม่มากน้อยกว่า 80 คน แค่นำเสนอผลงานต่อแหล่งทุน ที่เปิดต่อ public แล้วพูดเป็นฝรั่งเศส ซึ่งโหลยโท่ยมากๆ ออกเสียงยังไม่ได้เลยในตอนนั้น แล้วจะไปพูดได้ไง แต่ต้องพูด เพราะเอาทุนเขามา แล้วเขาไม่ให้พูดอังกฤษ ก็แค่บอกตอนแรกเลยว่า ขอให้ทุกๆ คนอดทนที่จะฟังภาษาฝรั่งเศสของฉัน ฉันได้พยายามที่สุดในการจะเสนอผลงานนี้ แต่หากต้องการรายละเอียดมากกว่านี้ ฉันขอเชิญทุกท่านอ่านผลงานจริงที่ได้รับการตีพิมพ์แล้ว หรือกำลังตีพิมพ์อยู่ ในวารสารอะไรๆ ก็ว่าไป พูดทำนองนี้ เชิงว่าถึงฉันพูดภาษาคุณไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความผลงานของฉันไม่ดี พอนำเสนอเสร็จ ก็บอกว่า ถ้าใครมีคำถามอะไร เต็มใจจะตอบ แต่ต้องถามช้าๆ ฉันจะได้เข้าใจ หากฉันไม่เข้าใจ อยากขอให้ถามใหม่ด้วยประโยคง่ายๆ หรือ ให้ใครช่วยแปลให้หน่อย เพราะว่าฉันอยากจะตอบมาก ประธานก็แค่บอกว่า เขาดีใจที่เห็นเราพยายามจะพูดภาษาของเขา และเขารู้ว่ามันยากมาก และหากเขาต้องมาพูดภาษาไทยเพื่อนำเสนอเหมือนที่เราทำในวันนี้ เขาคงจะทำไม่ได้ดีเท่ากับที่เราพูดภาษาของเขาเลย ตกลงเลยได้ไปมา 3 รอบที่งานนี้ เพราะไปเอาเงินเขามา 3 ปี ก็เลยรู้จักคนกลุ่มนี้ และคนกลุ่มนี้รู้จักเราว่า คือคนที่พูดไม่ค่อยได้คนนั้นนั่นแหละ อีกอย่างนึง หลายคนที่รู้จักชอบนำเสนอแบบโปสเตอร์มากกว่า เพราะว่ามีโอกาสได้พบและพูดคุยอย่างใกล้ชิดกับคนที่สนใจงานของเราได้มากกว่า และแน่นอนมีโอกาสแลกเปลี่ยนนามบัตรได้ง่ายกว่า ถ้าแบบไปพูด เราจะไม่ค่อยได้เจอคนแบบใกล้ชิด และพูดแค่ 15 นาทีเท่านั้น จากคุณ : พธูไทย - [ 20 ธ.ค. 49 16:39:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแชร์ประสบการณ์ด้วยคนครับ ผมค่อนข้างโชคดีนิดนึงที่ได้เข้าร่วม conference มาแล้วหลายครั้งในช่วงตอนเรียน ป.โท แต่ ป.เอก ยังอ่ะครับ เพราะเพิ่งเริ่มเรียน โดยเข้าไปนำเสนอผลงานด้วยตัวเองทั้งหมด 4 ครั้งครับ เป็นระดับชาติ 2 ครั้ง (ภาษาไทย) และระดับนานาชาติ 2 ครั้ง (ภาษาอังกฤษ) ครับ งานของผมจะอยู่ในสายของพวก GIS กับ Remote Sensing น่ะครับ ถ้าใครอยู่ในสายนี้ บางทีอาจจะเจอกันแล้วก็ได้ครับ ครั้งแรกก็เป็นนานาชาติเลยครับ พูดเป็นภาษาอังกฤษเลย จำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นยังไง ก็เตรียมตัวไปพอสมควรอ่ะครับ ที่สำคัญเป็นการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกด้วย และก็ไปคนเดียวอีกต่างหาก ถึงแม้ว่าจะเป็นในเอเชียก็ตาม ที่ปีนัง มาเลเซีย น่ะครับ ยอมรับเลยครับว่ากังวลมาก แต่จะกังวลเรื่องการเดินทางมากกว่าครับ แต่ก็ผ่านพ้นมาได้ด้วยดี ไม่มีปัญหาอะไรเลย ครั้งที่สองนี่ในประเทศไทยครับ ง่ายหน่อย ไม่เครียด แต่ครั้งที่สามนี่ถือเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำในชีวิตครั้งหนึ่งเลยก็ว่าได้ ถือเป็นงานใหญ่งานหนึ่งในงานสายนี้อ่ะครับ เป็นงาน ACRS ปี 2005 ที่ผ่านมานี่เองครับ จัดที่ฮานอย เวียดนาม มีผู้เข้าร่วมจากหลายประเทศทั่วโลกเลยอ่ะครับ ผมก็ได้มีโอกาสเข้าร่วมนำเสนอในครั้งนี้ด้วย ก็ได้ประสบการณ์จากครั้งแรกและก็ครั้งที่สองมาช่วยได้เยอะครับ ตื่นเต้นบ้าง แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ครับ และที่สำคัญหลังจากพูดจบมีคนสนใจงานผมเยอะ เข้ามาถามงานผมนอกรอบ เข้ามาแจกนามบัตร แล้วที่ประทับใจอีกอย่างหนึ่งคือ ผมได้รางวัล Best Speaker Awards จากงานนี้ด้วยครับ ปลื้มมาก ๆ ๆ อิอิอิ ก็ถือเป็นรางวัลใหญ่รางวัลแรกตอนเรียน ป.โท อ่ะครับ แต่ก็ยังงงอยู่เหมือนกันน่ะครับ ว่าได้มายังไงเนี่ย คนอื่นเนื้อหางานดีกว่าเราตั้งเยอะทำไมไม่ได้ สงสัยจะมีพรสวรรค์ในการพูดให้คนอื่นเชื่อแหง ๆ เลยเรา เหอ ๆ ๆ ส่วนครั้งที่สี่ ก็ในประเทศไทยเหมือนกัน เป็นงานประชุมวิชาการระดับบัณฑิตศึกษา ที่จัดที่ ม.เกษตรน่ะครับ ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เช่นกัน ผมก็ไม่มีเคล็ดลับอะไรหรอกครับ เพียงแต่ว่าผมโชคดีหน่อยที่กล้านำเสนออยู่แล้ว และก็โชคดีขึ้นไปอีกที่มีโอกาสไปนำเสนอผลงานหลายครั้ง ก็ต้องขอบคุณอาจารย์ที่ปรึกษาผมตอน ป.โท แหละครับ ที่ให้โอกาสผม แต่ว่า อ.ที่ปรึกษาผมดิ่ ไม่ค่อยปลื้มงานผมเท่าไหร่ (เศร้านิดนึง) บอกผมว่าส่วนพรีเซนต์น่ะให้เต็มสิบ แต่ส่วนเนื้อหาให้แค่หก เฮ้ออออ แต่ก็เอาเถอะ เนื้อหาไม่ดี แต่แสดงเก่ง คนดูชอบก็พอแล้วเนอะ ๆ ๆ จริงป่ะครับ นอกนั้นก็เคยเข้าร่วมประชุมนำเสนอผลงานอีกหลาย ๆ ครั้ง ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีครับ ใครมีประสบการณ์อีกมาแชร์กันน่ะครับ จากคุณ : @Salzburg (salzburg) - [ 20 ธ.ค. 49 17:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พาวเวอร์พอยท์จะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดของตัวเอง และซ้อมพูดตามหัวข้อในบทพร้อมจับเวลาให้พอดีกับที่เขากำหนด ชัดเจนในเนื้อหา สาขาที่ต่างก็มีความถนัดอยู่แล้ว ช่วงถาม ตอบถ้าฟังไม่ถนัด(เพราะขึ้นไปอยู่บนนั้นอาจจะตื่นเต้น หูอื้อ ตาลาย น้ำลายฟูมปาก โอ๊ะๆอันนี้ไม่ใช่ๆ)ก็ pardon ให้เขาถามใหม่ ช้าๆ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ถึงจะตื่นเต้น ประหม่า แต่ยิ้มเข้าไว้มีชัยไปกว่าครึ่ง จากคุณ : งามแสงเดือน - [ 20 ธ.ค. 49 18:24:50 A:203.114.111.58 X: TicketID:134511 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พึ่งมีโอกาสได้ไป conference ครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วเองค่ะ เรียนมาได้ 6 เดือนอาจารย์บอกว่าส่งบทคัดย่อไปเลยไปสองงานติดต่อกันเนื่องจากจัดเวลาใกล้ๆกันและที่เดียวกัน ช่วงรอผลก็ลุ้นๆเนื่องจากกลัวเขาตอบรับ เพราะพึ่งเริ่มเรียนและภาษาตัวเองไม่ค่อยดี และในที่สุดเขาก็รับให้ไปแสดงผลงานโดยได้รับการยกเว้นเรื่องค่าลงทะเบียน อาจารย์ที่ปรึกษาเลยดีใจเป็นพิเศษเพราะไม่ต้องเสียตังค์มาก * งานแรกเป็น poster presentation (ซึ่งประมาณ 20% เป็นนักเรียน ที่เหลือเป็น postdoc) ก็สอบถามเพื่อนๆว่ามันเป็นอย่างไร ทุกคนตอบเหมือนกันหมดว่า ง่ายๆ ไม่มีอะไรแค่ยืนอยู่ที่ poster เดี๋ยวก็จะมีคนมาพูดคุยกับเรา พอฟังแบบนี้เลยใจชื้นค่ะ ก็เลยไม่ได้เตรียมอะไรมาก พอไปถึงวันแรกปรากฎว่าเหยื่อรายแรกจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งก็เกิดอาการตื่นสนามเนื่องจาก poster presentation ของงานนี้คือ ต้องถือไมโครโฟนยืนพูดอธิบายงานตัวเองหน้า poster แล้วก็จะมีคนมายืนฟังอยู่ข้างหน้า ตามด้วยการซักถามและตอบคำถามกันตรงนั้น โชคดีที่ตัวเองได้ present วันที่สองไม่งั้นแย่แน่ๆ *งานถัดมาเป็น oral presentation อันนี้กระวนกระวายมากซ้อมกับอาจารย์ที่ปรึกษาสามรอบ กับเพื่อนๆในสถาบัน นอกนั้นยังไม่พอไปซ้อมกับกลุ่มประชุมอีกรอบ (ที่เรียนจะมีกลุ่มนัดพบกันระหว่างอาจารย์, postdoc และนักเรียนที่อยู่ในแลปเดียวกันทุกๆอาทิตย์ อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง เพื่อพูดคุยปัญหาในแลปและนำเสนองานของตัวเองว่าทำอะไร ไปถึงไหน มีความก้าวหน้าอย่างไร) เดินกลับบ้านก็พูดมันเรื่อยเปื่อยคนเดียว โชคดีที่มักกลับดึกเลยไม่มีใครเห็นว่าพูดคนเดียว และแล้ววันจริงก็มาถึง เกิดอาการจิตแตกมือไม้สั่น ที่ซ้อมไว้ลืมหมด ต้องตั้งสติอยู่พักหนึ่ง คำแรกที่พูดคือขอโทษด้วยที่ภาษาไม่ดีถ้าฟังแล้วไม่ชัดเจนให้ถามซ้ำได้เลย แล้วก็ค่อยๆแนะนำตัวเองจนกระทั่งจิตใจกลับสู่สภาวะปกติ มาถึงช่วงคำถามก็เป็นอีกช่วงที่ลุ้นระทึก postdoc คนหนึ่งให้กำลังว่าไม่มีใครรู้เรื่องงานของเราเท่าตัวเราเอง ก็เป็นกำลังใจอย่างหนึ่งแต่ก็ต้องเตรียมตัวอ่านค้นคว้าจุดที่เราไม่สามารถตอบคำถามตัวเองได้เหมือนกัน เพราะคนอื่นเขาอาจจะสงสัยเหมือนเราก็ได้ ซึ่งการตอบคำถามก็ผ่านไปด้วยดี หลัง present เพื่อนๆต่างหมาวิทยาลัยที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนปรบมือให้กำลังเกรียวกราวทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เห็นด้วยกับพี่พธูไทย(ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ)เกี่ยวกับเรื่องการสร้างความสัมพันธ์กับกลุ่มคนใน conference อาจารย์ที่ปรึกษาดำเนินเรื่องทำนามบัตรให้ทันทีหลังจากที่ได้รับการตอบรับจาก conference ทุกวันนี้ตัวเองก็มีการติดต่อขอความช่วยเหลือและคำปรึกษาในเรื่องงานวิจัยจากเพื่อนที่ได้จาก conference อยู่บ้าง อีกอันหนึ่งคือเนื่องจากงานแรกคนที่มาร่วมงานมักเป็น postdoc ทำให้เกิดการเรียนรู้ว่ามีการมาสมัครงานใน conference กันด้วย บางคนจะเตรียม CV มาเลยแล้วก็เดินไปคุยกับ Professor ที่เขาสนใจเพื่อหาโอกาสในการได้ทำงานร่วมกับ Professor เหล่านั้น ปีนี้ได้มีโอกาสได้เข้าร่วม conference อันหนึ่งที่ญี่ปุ่นในฐานะแขกไม่ใช่ผู้แสดงผลงาน ส่วนใหญ่เท่าที่ทราบมาว่า confernece ในญี่ปุ่นมักจะเป็นแบบ shotgun presentation คืออกไปพูดประมาณ 10-15 นาทีไม่มีการซักถามใดๆทั้งสิ้น เสร็จแล้วก็จะมาพูดคุยซักถามกันที่ poster ซึ่งเราจะต้องเตรียมทั้ง powerpoint และ poster ถ้าใครมีโอกาสได้ไปร่วม conference ลักษณะนี้ตอนเตรียม powerpoint อย่าลืมใส่หมายเลขของ poster ไว้บนแผ่น slide นะคะเพื่อที่คนฟังที่สนใจงานเราเขาจะได้จำได้และเดินไปหาเราได้ง่ายขึ้นค่ะ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีตอนนี้กำลังดู conference เหมือนกัน แต่ติดปัญหาคือไม่มีอะไรไป present......เฮ้อเหนื่อยจัง ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ ได้เจอตัวจริงเสียงจริงของคนที่เราเฝ้าอ่าน paper เขามาทั้งปี ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง จากคุณ : โดโรที - [ 20 ธ.ค. 49 18:29:52 A:203.217.48.250 X: TicketID:103951 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณนะครับที่ช่วยเล่าให้ฟัง อ่านดูแล้วคิดตามยังรู้สึกตื่นเต้นเลยครับ จากคุณ : Predeterminism - [ 20 ธ.ค. 49 22:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เคยไปหลายครั้งค่ะ - ปริญญาโทไปโปแลนด์ สั่นๆ ทำอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ (ลืม) คนอมยิ้มกันใหญ่ตลอดเวลาพูดผิดๆ ถูกๆ แต่เค้าก็ให้อภัยเพราะเราดูเด็กๆ มั๊ง - ปริญญาเอกครั้งแรกที่เยอรมันกันเองดี เป็น conference ใหญ่ของ IEEE (ICCD - International Conference in Computer Design) พูดใน session ที่มี parallel session พร้อมกันสามอันเลยคนไม่เยอะมาก สบายๆ (แต่ตอน dinner ต้องติดโบว์แดงว่าเป็น speaker เดินไปเดินมาจะโดนถามตลอดเลย ถ้าอยากกินสบายๆ เคล็ดลับคือต้องเอาโบว์ออก - อิอิ) - ปริญญาเอกครั้งที่สองที่ฝรั่งเศส คนเยอะขึ้นเพราะไม่มี parallel session แต่เป็นช่วงวันตรงกลางที่คนแอบโดดไปเที่ยวกัน เจอคนใหญ่คนโตจากบริษัททำ chip ต่างๆ รุมถามแทบตายแน่ะ (คือเราทำแนวทฤษฏี แต่โดยถามแนวเอาไปประยุกต์ใช้ในวงการอุตสาหกรรมยังไง เหงื่อตกเลย - แต่ก็รอดมาได้) - ปริญญาเอกครั้งที่สามที่ตุรกี น่ากลัวมาก ฮือๆ คราวหลังไม่ซ่าส์ไปประเทศแนวนี้คนเดียวอีกแล้ว (conference ok แต่บ้านเมืองน่ากลัว - ไม่แนะนำผู้หญิงเดินเล่นคนเดียวแถวนั้นนะคะจะมีแต่คนน่ากลัวๆ มาพยายามหลอก) - ปริญญาเอกครั้งที่สี่ที่ญี่ปุ่น เกร็งสุดๆ เป็น conference ที่ไม่เคยลืมเลย เพราะได้พูดเป็นคนสุดท้ายเพื่อปิดประชุมในวันสุดท้ายเลย (คนตรึม - เพราะมีจับของรางวัลตอนท้าย ^^') แถมเป็นผู้หญิงคนเดียวของห้องด้วย! เพราะด้าน processor design ไม่ค่อยมีผู้หญิงเรียน คิดว่าตอนนั้นได้พูดปิดเพราะอานิสงค์ว่าชื่อมหาลัยเราดัง มีคนฟัง 400 กว่าคน จำได้ว่าพูดบนเวทีมีมอนิเตอร์สองจอ (อันนึง show presentation, อีกอันให้ demo งาน) มี sport light ส่องหน้าสองตัว แต่พอขึ้นไปแล้วดีมากเลย มองเห็นแต่แสงไฟไม่เห็นคนเลยหายตื่นเต้นเลย ก็จบได้ดีนะ จำได้ว่าตอนจบ professor ดังๆ คนที่เราอ่านหนังสือท่านสองสามคนมาชวนคุยอยู่เป็นชั่วโมงเชียว - Post-doc ครั้งแรกที่ไอร์แลนด์ ตอนนั้นมั่นใจไปหน่อย (เพราะครั้งล่าสุดที่ญี่ปุ่นทำได้ดี แถมเป็นครั้งแรกที่ไปพูดโดยมีคำว่า Dr นำหน้าแล้ว) เลยเตรียมตัวน้อย ออกมาไม่ค่อยดีเท่าที่อยากให้เป็นผิดหวังตัวเองเหมือนกัน - Post-doc ครั้งที่สองที่เวลล์ เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พูดเกี่ยวกับงาน processor design ง่ายๆ เรื่อยๆ สบายๆ เหมือนกับออกไปเล่านิทาน - ในที่สุดก็ค้นพบว่าคุยแบบ *คุยเล่นกันเอง* น่ะทำให้คนฟังสนใจและเข้าใจงานของเราได้มากที่สุด @^_^@ จากคุณ : ไร้นาม - [ 20 ธ.ค. 49 22:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Present ที่ อินเดีย แขกนับร้อย อินเดีย ปากีสถาน ทำใจ สบายๆ กันเอง ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป คิดซะว่ามันเป็นแค่ 1 ใน หลาย คนฟังหังมั่งไม่ฟังมั่ง ผิดไป ก็ไม่เห็นจะเป็นไร ลดแรงกดดัน จากคุณ : ไฟล์ท B ทีน้ำเงิน - [ 20 ธ.ค. 49 22:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 You guys are awesome!! I've never been a speaker in the conference, but I can imagine what it would be like... I must be freakin out! I easily get nervous before every single talk. (Trying to tackle this problem -_-") จากคุณ : r k i - [ 20 ธ.ค. 49 22:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยังไม่เคยไปพูดใน conference เลยค่ะ เเค่อ่านของเพื่อนๆก็ตื่นเต้นเเล้วเนี่ย จากคุณ : NuNong33 - [ 20 ธ.ค. 49 23:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาตอบ ได้ประโยชน์มากครับ ชอบจริง ๆ เลย กระทู้แบบนี้เนี้ย อิอิ จากคุณ : B.F.Pinkerton - [ 21 ธ.ค. 49 00:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เคยไปฟังแต่ที่คนอื่นๆ พูดครับ ยังไม่เคยเองสักที คาดว่า ปลายปีหน้า โดนอาจารย์บังคับให้ไปแน่ๆ เพื่อนๆ ที่แลปก็ขู่ๆ ไว้แล้ว ว่าคราวหน้าถึงคิวเธอแน่ๆ เพราะคนอื่นๆ ไปมาหลายรอบแล้ว จากคุณ : genetic - [ 21 ธ.ค. 49 06:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไปมาหลายรอบแล้วเหมือนกันค่ะ ภายใน 6 ปีไปมาราวๆ 16 อินเตอร์คอนเฟอร์เรนส์กับ 4 คอนเฟอร์เรนส์ภายในประเทศ(ญี่ปุ่น) 80% เป็น oral presentation ยังจำครั้งแรกที่พรีเซนต์ได้ เตรียมสไลด์เป็นเดือน นั่งท่องสไลด์เป็นวัน ตื่นเต้นมาก พูดผิดๆถูกๆก้อมี อาศัยแต่ว่าตอนเรียน ป ตรี ไปขอลงตัวเลือกพวก oral presentation 1-3 เรียนกับเด็กมนุษย์(ใส่ช็อปวิดวะไปเรียน โดนมองด้วยสายตาแบบว่าตัวประหลาดหลงมาจากต่างดาว 555) วิชานี้ช่วยได้มากทำให้เราไม่ตื่นเต้นเวลาพูดต่อหน้าคนเป็นร้อยๆ พอผ่านไปสองสามครั้ง เริ่มสังเกตวิธีของคนอื่น ใครพูดดีน่าสนใจ เราก้อพยายามจำวิธีไว้ เห็นฝรั่งโดยเฉพาะเยอรมัน อิตาลี่ ปล่อยมุขกระจาย คนฟังตั้งใจฟัง ทั้งขำแต่ได้สาระ กลับกันพวกญี่ปุ่น เกาหลี เครียดไป พูดท่องมาทื่อๆ อย่างกะสวดมนต์ ภาษาฟังไม่ค่อยได้ศัพท์อีก (ตอนนั้นแบบว่าภาษาอังกฤษเราก้อยังไม่เก่งพอที่จะฟังสำเนียงได้หลากหลายน่ะค่ะ) เลยฮึด ว่าชั้นจะไม่ยอมเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด เลยนั่งนึกทบทวน สิ่งที่เตรียมมาในพาวเวอร์พอยท์ เรียบเรียงไว้ในหัว เอาสลิปทิ้งไปแล้ว พูดเองสดๆ กลับได้ความรู้สึกที่ดีกว่ามากๆ ถึงจะมีตะกุกตะกักไปบ้างก้อแค่นิดหน่อย เพราะถ้าเราพูดตามที่เตรียม พอมันพลาดไปซักช่วง มันจะเป๋ไปจนจบเลย หลังจากนั้นฟีดแบคดีขึ้นเรื่อยๆ คนเริ่มจำเราได้จากวิธีการพรีเซนต์แบบปล่อยมุกกระจาย 555 คนหัวเราะกันเกรียวกราว แต่เนื้อหาไม่ขาดหาย คนทุกเพศทุกวัยกล้าถามคำถาม ไม่เฉพาะพวกหัวกะทิ เพราะเราไม่ทำให้เครียด ถ้าถามว่าชอบบรรยากาศคอนเฟอร์เรนส์ที่ไหนที่สุด ต้องบอกว่า ออสเตรเลีย เพราะคนที่นั่นเฟรนด์ลี่ ถึงแม้จะเป็นอินเตอร์คอนเฟอร์เรนส์ แต่ไปจัดที่ไหน คนประเทศนั้นก้อเข้าร่วมมากที่สุดจริงมั๊ย เคยเจอมั๊ย จัดโปสเตอร์เซสชั่นในสวนอ่ะค่ะ คนมาร่วมงานก้อใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีประมาณจาไมก้ามาก้อมี กางเกงยีนส์มาก้อมี ถ้าเจอคอนเฟอร์เรนส์น่าไปอีกเมื่อไหร่ก้อจะไม่พลาดออสเตรเลียแน่นอน ไปมาสามครั้งต่างเมืองกันไปแต่ก้อยังคงบรรยากาศเดิม สรุปแล้ว จากประสบการณ์ที่ผ่านมาอยากแนะนำน้องใหม่ว่า การพรีเซนต์ทางวิศวกรรม(ด้านอื่นเราไม่ทราบนะ อาจจะต้องเป็นคนละแนว) เราคิดว่า เนื้อหาไม่ใช่สิ่งที่ควรจะมานั่งอธิบายละเอียดนัก แบคกราวน์นิดหน่อยประมาณว่างานอื่นๆที่ผ่านมาเป็นยังไง ละของเราทำมาดียังไงเมื่อเปรียบเทียบกะอย่างอื่น ละก้อแอพพลิเคชั่นมากๆ ให้คนฟังได้นึกภาพออกว่าเอาไปประยุกต์ใช้ยังไงได้บ้าง ผลลัพธ์เยอะหน่อย ที่เหลือปล่อยมุก อย่าไปทำเหมือนกะพรีเซนต์สัมมนาในมหาลัยเลยค่ะ พรีเซนต์คอนเฟอร์เรนส์ไม่ใช่จบแล้วจบเลย ถึงต้องพูดให้หมดเปลือกถี่ยิบ เพราะหลังไมค์ยังมี ถ้าพรีเซนต์เราไม่น่าสนใจ คนที่จะเข้ามาหาเราหลังไมค์คือคนที่ทำงานฟิลด์เดียวกะเราเท่านั้น แต่ถ้าพรีเซนต์เราสนุก คนที่เข้ามาจะมีทุกรูปแบบ เราเองก้อได้ขยายวงงานวิจัยเราไปได้อีกหลายๆด้านด้วย ขอให้ทุกคนโชคดีกับงานพรีเซนต์ สร้างชื่อเสียงให้ประเทศไทยมากๆนะคะ จากคุณ : enjoymiracle - [ 21 ธ.ค. 49 09:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ้าว เราพิมพ์เป็นพารากราฟแล้ว ไหงโพสไปติดกันเป็นพืดเลยเนี่ย -*- ขออภัยคนอ่านที่ทำให้ตาลายค่ะ จากคุณ : enjoymiracle - [ 21 ธ.ค. 49 09:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เคยไปพรีเซนต์ที่ออสเตรีย ตอนเรียนป.โท เราถือคติท่อง ท่อง และก็ท่อง พอถึงเวลาจริง เราพูดแบบอัตโนมัติมากเลยอ่ะ โชคดีไม่มีใครถามอะไร สงสัยเค้าฟังเราไม่ออก --" ส่วนคนที่ต่อจากเราเค้ากำลังเรียนป.เอก โดยยิงคำถามรัวเลยอ่ะ น่ากลัวมากๆ แต่เค้าก็ตอบได้ทุกคำถามอย่างมั่นใจ เก่งจริงๆ จากคุณ : Reverie - [ 21 ธ.ค. 49 16:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คงต้องซ้อมบ่อยๆ นั่นแหละค่ะ แล้วก็จับเวลาที่เราพูดอย่างให้ขาดให้เกิน  อาจารย์เราบอกว่ามีทำสคริบปมาด้วย ตัวโตๆ ด้วยนะ จะได้อ่านง่ายๆ แต่อ.บางท่านก็จะไม่ชอบให้มีสคริป ก็แล้วแต่อะนะคะ จากคุณ : jI@ng jIng zhEn - [ 22 ธ.ค. 49 05:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ครั้งแรกเมื่อเดือนกันยาค่ะตอนพรีเซนต์ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนตอบคำถาม อิฉัน อยากตาย ตรงนั้น ฮ่าๆๆๆ แต่ก้อผ่านไปได้ รอตายครั้งต่อไปค่ะ จากคุณ : whiskywine - [ 23 ธ.ค. 49 00:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาอ่าน  ให้ข้อคิดดีมาก ขอบคุณทั้งผู้ตั้งกระทู้และผู้ตอบค่ะ จากคุณ : ซออู้ - [ 23 ธ.ค. 49 12:49:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เราไปมาสองครั้งค่ะ เป็น international conference ทั้งคู่เลย จริงๆน่าจะเริ่มจาก research student conference แล้วไประดับ national แล้วก็ international ครั้งแรกไปเบลฟาสต์ ตื่นเต้นมาก เอาเอสเสอันแรกที่ทำของป.เอกไปพรีเซนต์เลย คนที่มาพรีเซนต์ส่วนใหญ่เป็นอาจารย์ มีนร.เอกเล็กน้อย สาขาเราส่วนใหญ่เวลาพรีเซนต์จะอ่านจากสคริปต์ที่เตรียมไปอะค่ะ ไม่รู้ว่าสาขาอื่นเป็นไง พอถึงเวลาก็อ่านตามสคริปต์ ทำโน้ตเอาไว้ว่าถ้าพูดถึงตรงนี้ก็ให้กดเลื่อน poerpoint นะ อะไรประมาณนี้ ครั้งแรกของเราไม่มีใครถามเลยอะ สงสัยเพราะเนื้อหายังกว้างอยู่เพราะเป็นงานที่เพิ่งเริ่มทำ คนที่เป็น chair เลยถามเอง เป็นคำถามทั่วๆไป เลยตอบได้ไม่ยากเท่าไหร่ ที่ประทับใจคือคนไอริชค่ะ ชวนกินเหล้าตั้งแต่กลางวัน บรรยากาศจะเป็นมิตรมาก ใครอยากโชว์ความสามารถอะไรตอนงานเลี้ยงก็ทำได้เลย มีคนจากลิธัวเนียขึ้นมาร้องประสานเสียง คนไต้หวันท่องซอนเน็ตของเช็คสเปียร์ ประมาณนี้ ไม่ค่อยวิชาการจ๋าเท่าไหร่ ครั้งที่สองไปที่เมือง Lorient ฝรั่งเศส อันนี้คนจัดงานไม่ค่อยเวิร์กเท่าไหร่ คือเค้าจัด 3 วัน เปเปอร์จะไปกระจุกอยู่ที่วันแรกหมด วันที่สองตอนเช้ามีเปเปอร์ ตอนบ่ายไปทัศนศึกษาชมเมือง วันสุดท้ายก็มีเปเปอร์เล็กน้อย เปเปอร์ของเราอยู่วันสุดท้ายเลยค่อนข้างซวยเพราะคนกลับกันไปเกือบหมด บางคนหมดวันแรกก็กลับแล้ว อีกอย่างคือมันเป็น bilingual conference ซึ่งมีทั้งพรีเซนต์เป็นภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส เราขี้เกียจแปลเปเปอร์เป็นภาษาฝรั่งเศสเลยเลือกพรีเซนต์เป็นภาษาอังกฤษ ปรากฏว่าคนฟังส่วนใหญ่เป็นคนฝรั่งเศสกับแคนาดาเลยเลือกไปฟังที่เป็นภาษาฝรั่งเศสเป็นส่วนใหญ่ คนที่มาฟังภาษาอังกฤษคือคนจาประเทศที่ไม่ได้พูดฝรั่งเศสมาฟัง ตอนเราพรีเซนต์ครั้งนี้มีคนฟังไม่ถึง 10 คนเลย แต่ก็ดีในแง่นึงตรงที่ว่าคนที่นั่งฟังตั้งใจฟังเราพูดดี เราว่าสิ่งที่ควรเตรียมตัวมากที่สุดคือการตอบคำถามค่ะ เพราะเราอาจจะตายได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าไม่รู้ ให้บอกว่าไม่รู้ อย่าพยายามตอบทั้งๆที่ไม่มีข้อมูล อาจจบอกว่า I'm not in the position to answer that หรือทำนองว่าเราไม่ได้ศึกษาด้านนี้โดยตรง หรือถ้าเค้าแย้งมาว่าทำไมไม่ทำอย่างนี้ๆๆๆ ล่ะ ถ้าเรามั่นใจว่าเราถูกก็อธิบายไป แล้วตบท้ายว่า อะ ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไง เป็นต้น ถ้าเค้ารู้จริง เค้าก็จะตอบ เราก็จะได้คอมเมนต์ดีๆ ถ้าเค้าแค่อยากลองภูมิ เค้าก็อาจจะแค่ยิ้มแฮ่ๆ แล้วเงียบไป หวังว่าพอจะเป็นประโยชน์บ้างนะคะ จากคุณ : Sa-idian - [ 26 ธ.ค. 49 16:04:53 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ลดความเกร็ง และเพิ่มความมั่นใจไปเอง ประโยชน์ที่ได้มาก ๆ เลย คือ การได้เปิดหูเปิดตาในแวดวงที่เราสนใจ คือได้ทั้งลึกและกว้าง แต่ที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือ การสร้างเครือข่ายคนในสาขาวิชาเดียวกันครับ ผมเชื่อว่า สำหรับนักศึกษาปริญญาเอก ปีหนึ่งควรจะเสนอผลงานในระดับนานาชาติอย่างน้อยหนึ่งครั้ง จากคุณ : piangdin - [ 28 ธ.ค. 49 18:44:44 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เพิ่งผ่าน Oral presentation ครั้งแรกในชีวิตไปครับ ในความเห็นส่วนตัว ถ้าต้องใช้ powerpoint ก็ต้องเตรียมให้ดูดี น่าสนใจ ชัดเจน แล้วก็ไม่ชอบ powerpoint ประเภทที่เหมือนหนังสือ ควรจะมีแค่ highlight ที่ทำให้ผู้อ่านตามเราต่อไปได้ แล้วก็ทำให้เราไม่หลงประเด็นที่จะพูด เนื่องจากเป็น oral presentation ครั้งแรก Advisor จึงคุมเป็นพิเศษ  ตรวจ powerpoint อย่างละเอียด มีการเขียน script ก่อน ลองซ้อมหลายรอบมาก ๆ ให้ได้ตามเวลาที่เขากำหนด ซ้อมและแก้ไขทั้งเรื่องจังหวะ และสำเนียงการพูด เมื่อซ้อมบ่อย ๆ มันก็จะเป็นธรรมชาติขึ้นเองครับ ตอนไป present จริง ๆ ตื่นเต้นเหมือนกัน แต่ก็แทบไม่หลุดเลย มี trick ที่ฟังแล้วเหมือนตลก คือตัวเองเป็นคนใส่แว่น แต่ตอน present นั้น ถอดแว่นออก เพราะว่ายังพอมองเห็น outline ที่คอมพิวเตอร์ข้างหน้าตัวเราที่อยู่บน podium กับบนจอเมื่อหันไปมองได้ แต่จะเห็นหน้าคนที่นั่งฟังไม่ชัดเลย ก็เลยเหมือนไม่มีใครมาจ้องมองเราอยู่ ขณะพูดก็มองไปเรื่อยๆ  คนฟังคงคิดว่าเรากำลังสบตา (จริงๆ ก็สบตา แต่ว่าเราเห็นหน้าเขาไม่ชัด เลยไม่ตื่นเต้น) ในขณะเดียวกันตอนพูดก็พยายามไม่หันไปมอง slide มากนัก อาจเป็นเพราะว่าซ้อมมามาก ก็เลยค่อนข้างลื่นไหล และทำให้จังหวะการกด slide กับการพูดไปด้วยกันอย่างไม่ลักลั่น เมื่อพูดได้ไม่หลุด ช่วยตอบคำถามก็ค่อยเอาแว่นกลับมาใส่ใหม่ และถ้าพูดไปไม่พลาด หรือติดมากนัก ความมั่นใจที่จะตอบคำถามและสติก็จะมีมากด้วย ขอโม้ให้ฟังว่าได้รางวัลที่หนึ่งมาด้วยครับ :) จากคุณ : angel of music - [ 28 ธ.ค. 49 21:34:53 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น่าติดตามจัง ประสบการณ์แจ่มๆทั้งนั้นเลย จากคุณ : ดอกเหมย (Fiorina) - [ 6 ม.ค. 50 14:45:26 ]