ความคิดเห็นที่ 1 I am the one who has difficutly to get a proper job here in Australia. I used to apply for a job when I was new here but I found it was so difficult for me to get the job I used to work for. As I have my Electronics degree( never been used) but I worked for civil work in Thailand( Transmission line) , there fore my degree and my experience is so different. Then I realised that I have to do something so I had taken a Mortgage broker trainning course which enable me to work as a mortgage broker with my husband's company. I worked there for a while , most of my clients are Thais, and I felt not satified what I was doing so I gave up my job. I have taken many courses here but all of them are just personal development courses and something about financial planning and wealth creation. I am currently setting and organising myself to be able to work with my husband again. It is the same one....The mortgage Broker.This time it will be my last try so I will do my best. In the mean time I also have my degree to be translated into English , to be qualified for overseas qualification assesment and I am thinking to take some Engineering course( Electronics) to be able to use my professional knowledge and to be able to do what I like. Getting a job here is not so difficult but getting the job you want is so hard. There are a lot of jobs out there but most of them just for Australians....555 I sometimes think I am a looser but I won't let that thought to destroy my future goal. I am sure if we really want to do something we will be able to do it , no matter how hard it is. I cheer you up....Just do your best. แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 50 11:37:49 จากคุณ : PoomPim..TMB - [ 18 ม.ค. 50 11:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีคะ คุณ เยอรมันจ๋า เห็นชื่อล็อคอินแล้วนึกว่าเจ้าของกระทู้อยู่เยอรมันซะอีก เอมี่มาทำงานอยู่ที่ดูไบได้สองปีกว่าแล้วคะ เอมี่มีประสบการณ์ทำงานในด้าน HR และ เคยทำให้ Recruitment Agency แห่งหนึ่งที่เมืองไทยมา พอมาถึงที่ดูไบปุ๊บ งานแรกที่เอมี่หาก็คืองานตำแหน่ง Recruitment Consultant / HR Consultant / Recruitment Specialist การหางานของเอมี่นั้น แรกๆ ก็ท้อมากๆ เลยคะ เพราะเราไม่มี UAE experience และยิ่งใหม่กับที่นี่จะถูกกดเงินเดือนมากๆ เลยคะ วิธีการหางานก็คงจะเหมือนๆ คนทั่วไปคะ คือ เปิดหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น / อินเตอร์เนท ทิ้งใบสมัครไว้กับทางเอเจนซี่ต่าง ๆ ทางเวปไซด์ของเอเจนซี่นั้นๆ จากนั้นก็รอเรียกสัมภาษณ์ ไปสัมภาษณ์มาหลายที่ บางที่ก็น่าทำงานแต่เสนอเงินเดือนให้น้อยมากๆๆๆๆ เราก็ต้องปฏิเสธ บางที่ก็ไกลจากบ้าน บางที่ก็ไม่มีสวัสดิการอะไรให้เลย ทำให้ใช้เวลาหางานออฟิศทำถึงสามเดือนเต็ม จนวีซ่าจะหมดอายุ และต้องกลับเมืองไทยเพราะตอนนั้นยังไม่แต่งงานและต้องให้บริษัทฯออก work permit ให้ ถ้าไม่ได้งานก็ต้องกลับเมืองไทย ทั้งๆที่แฟนก็อยู่ที่นี่ สุดท้ายตอนกลับไปเมืองไทยก็มาได้งานในบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่งในตำแหน่ง Recruitment Assistant ทำได้สิบเดือนก็ย้ายมาอยู่บริษัทใหม่คะตอนนี้ก็ทำมาได้ปีกว่าแล้วในตำแหน่ง Product Specialist ให้กับเวปไซด์หางานแห่งหนึ่ง ตอนนี้ทำให้รู้ว่าถ้าจะทำงานในประเทศนี้ ประสบการณ์การทำงานในประเทศนี้เป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่ง จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 18 ม.ค. 50 17:02:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงคุณเอมี่ ขอโทษทีค่ะที่ทำให้สับสน ตอนแรกที่สมัครสมาชิกอยากไปเรียนต่อที่เยอรมันมาก ก็เลยใช้ชื่อนี้น่ะค่ะ ที่จริงอยากจะเปลี่ยนชื่อลอคอินเหมือนกัน แต่หาทางเปลี่ยนไม่ได้ซักที อิอิ เรารู้มาเหมือนกันค่ะว่า ประสบการณ์การทำงานในประเทศที่เราไปอยู่สำคัญมาก อาจารย์ที่ปรึกษาเราก็เตือนเราก่อนจบแล้วเหมือนกันว่า ยากหน่อยที่จะหา professional job ที่ออสเตรเลียหากไม่เคยทำงานในบริษัทที่นี่มาก่อน เราก็ทำใจไว้บ้างแล้วล่ะค่ะ ตั้งแต่ตัดสินใจแต่งงานกับหนุ่มออสซี่ ว่าอาจจะไม่ได้ทำงานที่เราอยากได้ แต่ยังงัยก็ต้องสู้ต่อไปล่ะคะ เดินหน้ามาขนาดนี้แล้วคงถอยไม่ได้ ก่อนหน้านี้เราสมัครงานที่เกี่ยวกับไอทีอย่างเดียวเพราะเป็นสิ่งที่เราเรียนและเคยทำงานมาก่อน แต่ตอนนี้เราจะเริ่มสมัครงานอื่นๆที่เราคิดว่าทำได้บ้างล่ะค่ะ จะได้เพิ่มโอกาสให้ตัวเองด้วย จากคุณ : tai (เยอรมันจ๋า) - [ 18 ม.ค. 50 18:41:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 What kind of work experience have you had, if any? Can you relate that to the position you are applying for? I am currently working in a position where I have very little expertise (a research in analytical chemistry field), but at the interview, I did my best - I studied hard on the topics related to the position (this can be found in the job description). I didn't hide the fact that I was no expert, but I let them know that I can learn, and that they will benefit from my diverse experience. I eventually landed the job. There's a lot to learn about my new job, but I'm really enjoying it. Just show the world that you can do it, no matter what it takes. Believe in yourself and everyone will believe in you. I'm not saying that I've never been dissappointed when it comes to getting a job. In fact I have - so many times, and at times I felt like giving up.  But I didn't - I can't. (I was going insane being a stay-at-home mum. Now that I work full-time, I am a much happier person; My husband is happy for me, and for the fact that I was less bitchy with him! My son is happier because he gets to play with his friends at the daycare).   By the way, networking is very important in getting a job. 80% of the available positions aren't advertised. Don't rely on job ads alone. Go out and meet people in your professional field as much as you can. They may lead you to a job eventually. Ask you husband-to-be if he knows anyone in your field. Any relatives, close or distance; friends; friends of a friend etc. If you really want to get a job, you have to keep trying. Just my two cents. GOOD LUCK! จากคุณ : Northernlife - [ 18 ม.ค. 50 22:00:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ใจเย็นๆค่ะ ค่อยๆหาไปเรื่อยนะค่ะ ได้งานอะไรก็ทำไปก่อนเถอะค่ะ คิดเสียว่าได้ประสบการณ์ สักวันคงได้งานประจำเองค่ะ -เรื่องงาน part-time นี่ คุณลองสมัครสอนภาษาไทยตามสถาบันที่สอนภาษาดูซิค่ะ รายได้ต่อชั่วโมงใช้ได้ทีเดียวค่ะ -เราก็เริ่มจากงาน part-time ก่อนเหมือนกันค่ะ หมั่นเปิดหาในหนังสือพิมพ์และสมัครไปเรื่อยๆค่ะ -ขอให้ได้งานไวไวนะค่ะ จากคุณ : Th( SG ) - [ 18 ม.ค. 50 22:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอเล่าประสบการณ์การหางานของตัวเองบ้างนะคะ เผื่อจะมีประโยชน์กับใครบ้าง อยู่อเมริกาค่ะ ตอนที่หางานก็ไม่คิดว่าจะหาหรอกนะคะ ตั้งใจว่าเรียนจบก็จะกลับเมืองไทยเพราะมีงานคอยอยู่แล้ว ตอนนั้นมีแฟนเป็นคนรัฐที่อาศัยอยู่ตอนนี้ รู้จักกัน 3-4 ปีในช่วงเวลาที่เรียนอยู่อีกรัฐ ตอนที่เป็นแฟนกัน เขาเคยชวนให้ย้ายรัฐมาเรียนที่รัฐเดียวกัน แต่ไม่อยากย้ายเพราะชอบที่ที่เรียนอยู่ตอนนั้น พอทำวิทยานิพนธ์เสร็จ กำลังคอย defend ก็ลองส่งใบสมัครมาตามวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยในรัฐนี้ ส่งแบบมั่วๆมาแหละค่ะ ไม่ได้ดูด้วยว่าที่ไหนกำลังรับหรือเปล่า ก็ส่ง CV, transcript กับจดหมายปะหน้ามา ปรากฏว่าไม่กี่วันหลังจากนั้น ได้รับจดหมายตอบกลับมาจาก Dean of Arts and Humanities ของมหาวิทยาลัยหนึ่งที่ส่งรายละเอียดของตัวเองมาให้ บอกว่าสนใจคุณสมบัติที่บอกมามาก ขอให้มาคุยด้วย (ก็เรียกว่ามาสัมภาษณ์แหละนะคะ แต่แกใช้คำว่ามาคุยกัน) จำได้ว่าเห็นจดหมายนั้นแล้วแทบล้มทั้งยืนค่ะ เพราะคาดไม่ถึง ช่วงนั้นบินไปบินมาระหว่างสองรัฐบ่อยมาก กำลังตัดสินใจว่าจะย้ายมารัฐนี้ดีหรือเปล่า พอได้จดหมายนั้นก็เลยบินมาอีกรอบ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นการสัมภาษณ์อย่างเป็นทางการนะคะ ใจหายใจคว่ำมาตลอดทางเลยค่ะ คิดว่าจะเป็นแบบมีหลายๆคนนั่งสัมภาษณ์ในห้อง board room หรือห้อง conference วาดภาพไว้อย่างนั้น ปรากฏว่าเปล่าเลยค่ะ มีแต่หัวหน้าภาคคนนั้นคนเดียว คุยกันได้ไม่เท่าไหร่เลย แกถามว่าจะมีเวลาไปเจอ Vice President of Academic Affairs เดี๋ยวนี้เลยหรือเปล่า พอแกบอกว่าอย่างนั้น ก็ยังไม่เข้าใจทันทีนะคะ เหตุก็เพราะคิดไปไม่ถึง ว่าการสัมภาษณ์งานจะง่ายขนาดนั้น ก็บอกตกลงสิคะ ยังไงก็ได้ ตกลงทั้งนั้น ที่ได้งานนั้นง่ายทั้งๆที่ช่วงนั้นอเมริกาอยู่ระหว่าง recession (ปี ค.ศ. 1991) ก็เพราะเวลานั้นหาคนสอน speech (public speaking) ยากค่ะ แล้ววิชานั้นเป็นวิชาบังคับของนักศึกษาปี 1 ด้วยค่ะ หมายถึงว่านักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยซึ่งมีอยู่ 2000 กว่าคน ทุกคนต้องลงเรียนวิชานี้ แล้วไม่มีคนสอน เป็นปัญหาใหญ่เลยค่ะ เหตุที่หาคนสอนวิชานี้ยากก็เพราะปริญญาสาขาวิชานี้โดยตรงไม่มี ต้องใช้คนที่มีพื้นฐานเรียนมาจากสาขาวิชาอื่น พอดีกับ 2 ปริญญาโทที่มีอยู่ตอนนั้นคือสาขา Theatre Arts กับอีกใบสาขา Mass Communication ได้เรียน voice and diction และการสื่อสารด้วย ซึ่งก็เรียนในมหาวิทยาลัยในอเมริกาทั้งหมด เขาก็เลยประทับใจพื้นฐานที่มีค่ะ บวกกับกำลังจะได้ปริญญาเอกด้วย คือทำวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกเสร็จแล้ว กำลังคอย defend น่ะค่ะ ตอนนั้นไม่เพียงรับเข้าสอนอย่างเดียว ยังเป็นสปอนเซอร์ขอกรีนคาร์ดให้ด้วยค่ะ จากประสบการณ์ก็คงสรุปได้ว่าถ้าจะเรียน ก็เรียนสาขาที่กำลังเป็นที่ต้องการของตลาดแรงงานในช่วงเวลานั้นๆ จะดีที่สุดค่ะ ขอถือโอกาสสวัสดีคุณความเห็นที่ 4 นิดนะคะ อิอิ เพราะไม่ได้คุยกันนานเลย ต้องคลอดแล้วแน่ๆ หลานเป็นยังไงบ้างคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 19 ม.ค. 50 00:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอาประสบการณ์มาแบ่งปันค่ะ ดิฉันอยู่ที่สวีเดน  ก่อนย้ายมาที่นี่ สามีสัญญิงสัญญาอย่างดีว่าโปรไฟล์อย่างดิฉันสามารถหางานในวงการอุตสาหกรรมได้แน่นอน ดิฉันจบปริญญาตรีกฏหมายใบเดียวมาจากเมืองไทย ภาษาอังกฤษใช้การได้ดี เพราะทำงานในบริษัทต่างชาติมาตลอด งานที่ทำก็หลากหลายมาก ทั้งจัดซื้อ วางแผนการผลิต ผู้จัดการโครงการและอื่น ๆ อีกมากมาย มาถึงสวีเดนอาทิตย์แรกก็เริ่มหางานทำด้วยการส่งใบสมัครไปตามเอเย่นต์ต่าง ๆ ถูกเรียกไปสัมภาษณ์ด้วยนะคะ ในตำแหน่งผู้ประสานงานโครงงานในโรงงานผลิตเครื่องจักร แต่ไม่ได้งานเพราะว่าพูดสวิดิชไม่ได้สักคำ ดิฉันร่อนใบสมัครไปทั่วเพราะถือคติด้านได้อายอด เป้าหมายของการส่งใบสมัครก็ง่าย ๆ ค่ะ คือแค่เขาเรียกไปสัมภาษณ์เท่านั้นเอง ถ้าได้งานก็ถือเป็นโบนัส มีเหมือนกันที่จดหมายสมัครงานของดิฉันโดนใจนายจ้าง แต่พอนายจ้างโทรมานัดสัมภาษณ์ดิฉันก็ขอให้เขาพูดภาษาอังกฤษ เขาตอบกลับมาว่าเขาพูดอังกฤษไม่ได้ ไม่ต้องสงสัยค่ะ ดิฉันไม่ได้งานนั้นหรอก หางานทำในประเทศนี้ต้องเข้าใจภาษาของเขาค่ะ พูดไม่ได้ไม่เป็นไร ขอให้ฟังคำถามภาษาสวิดิชเข้าใจและโต้ตอบกับคนสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษได้ ก็มีโอกาสได้งานทำ หลังจากที่ทนเรียนภาษาสวิดิชจนฟังออกประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ก็ตั้งเป้าว่าควรจะได้งาน งานแรกที่ได้คืองานสอนภาษาไทยให้กับโรงเรียนชั้นประถมในคอมมูนแห่งหนึ่ง  ตอนสัมภาษณ์ก็อย่างที่บอกนั่นละค่ะ ครูใหญ่สัมภาษณ์เป็นภาษาสวิดิช แต่ดิฉันตอบเป็นภาษาอังกฤษ วิ่งรอกสอนอยู่สองโรงเรียนค่ะ ชั่วโมงการสอนไม่มากนัก แต่ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีที่ทำให้เราได้ชื่อคุณครูใหญ่มาเป็น Reference ตอนที่เราจะสมัครงานที่ต่อไป ก่อนหน้านั้นสามีก็ฝากงานชั่วคราวให้ทำให้ออฟฟิสที่เธอทำงานอยู่ เป็นงานเสมียนที่มีอายุงานแค่สองเดือนเองค่ะ แต่ก็ได้ชื่อหัวหน้างานมาเป็น Reference ตอนไปสมัครงานสอนภาษาไทย การหางานดี ๆ ในสวีเดนทำ มีประสบการณ์อย่างเดียวยังไม่พอ ต้องมี Reference ค่ะ( สาเหตุหนึ่งที่คนต่างชาติหางานในสวีเดนได้ค่อนข้างยากก็เพราะว่าไม่มี Reference) ระหว่างที่สอนภาษาก็ส่งจดหมายออกไปเรื่อย ๆ  แล้วในที่สุดก็ไปได้งานที่มีสัญญาจ้างหนึ่งปีเข้าที่บริษัทผลิต Whitegoods ใหญ่บะเริ่มเทิ่ม เป็นงานตรวจสอบสัญญาซื้อ Tool และเครื่องจักร ที่นี่ดิฉันได้ประสบการณ์การทำงานในสายงานของดิฉันร่วมกับคนสวิดิชเป็นครั้งแรก โชคร้ายดิฉันเจอเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งซึ่ง Bitch ที่สุดเท่าที่เคยเจอในชีวิต ทำเอาจิตตกไปเลย เพราะเกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้ ตอนแรกนึกว่าคิดไปคนเดียว ตอนเปลี่ยนงานจึงได้ทราบจากเพื่อนสนิทที่ทำงานที่เดียวกันนี้ว่า เจ้าหล่อนคนนั้น Bitch โดยสายเลือด ระหว่างที่นั่งทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ เพื่อนสนิทของดิฉันก็เปิดหน้า Career ในเวปไซท์บริษัทดูเล่น ๆ เธอไปเจอเอาตำแหน่งผู้จัดการจัดซื้อของโรงงานที่จะเปิดใหม่ที่เมืองไทยเข้า เธอก็ยุให้ดิฉันส่งใบสมัคร ดิฉันก็ลองส่งไป ผลปรากฏว่าได้งานค่ะ (ก่อนเซ็นสัญญา ดิฉันยังมาโพสต์ขอความเห็นเพื่อน ๆ แม่บ้านในห้องนี้เลย)  แต่ไม่ใช่ที่เมืองไทย บริษัทเขาให้ดิฉันนั่งทำงานอยู่ในสวีเดนและเดินทางไปเมืองไทยเป็นครั้งคราว ตอนนี้ดิฉันก็ยังคงนั่งทำงานในตำแหน่งนี้อยู่ งานไม่ยากเท่าไรค่ะ แต่ปรับตัวให้เข้ากับวัฒนธรรมการทำงานของคนสวีเดนในประเทศสวีเดนนี่ยากเอาเรื่องทีเดียว บริษัทดิฉันชอบอ้างตัวเองว่าเป็นบริษัท International แต่บริษัท International สัญชาติสวิดิชที่ตั้งอยู่ในประเทศสวีเดนนี่มันไม่ Inter เท่าไรหรอกค่ะ  ผ่านมาเกือบสองปีแล้วยังรู้สึกว่าไม่ค่อยเข้าใจคนสวีเดนในที่ทำงานสักเท่าไร อ้าว!!!  ทำไมถึงลงท้ายด้วยการบ่นล่ะนี่ จากคุณ : A-Chee - [ 19 ม.ค. 50 02:20:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 งานดีๆ ที่คุณพูดคืองานแบบไหน? ทำในสิ่งที่ชอบ เรียกว่า โชคดี ชอบในสิ่งที่ทำ เรียกว่า มีความสุข มันขึ้นกับแบ็คกราวด์ของเราด้วยนะ กับอีกอย่างคือความคาดหวังของเรา อย่างที่บอกว่า มีอะไรก็ทำๆ ไปก่อน ก็คิดว่าต้องดูด้วยว่า อะไรที่ว่า คืออะไร? ที่ตัวเองทำนะ (เคยเขียนเรื่องหางานเอาไว้ละเอียดเมือสัก 2 ปีได้แล้ว) ดิฉันจะหางานยากมาก เพราะหวังเอาไว้สูง ไม่ได้สูงในแง่ของตำแหน่ง แต่สูงในแง่ของ condition การทำงาน ที่ตอนแรกเคยคิดว่าอยากมีออฟฟิซ อยากแบบว่ามีเวลาไปเข้าที่ทำงานของหน่วยงานชื่อดัง (เข้า-ออก มีเวลา มีโต๊ะทำงานอะไรทำนองนี้) แต่พอเข้าจริง ประสบการณ์การทำงานที่เคยมีมา ประกอบกับจริตส่วนตัว (ง่ายๆ คือสันดานของตัวเองเนี่ย) เมื่อไปทำความรู้จักกับโลกของที่ทำงานโดยการไปพบเจอผู้คนที่ทำงานในสภาพอย่างที่เราคิดว่าเราอยากทำ เห็นแล้ว ไม่อยากทำอย่างนั้น เพราะดูแล้ว รู้เลยว่า จะไม่มีความสุขแน่นอน ก็กลับลำมาตั้งหลักใหม่ ถามว่า 1. เราทำอะไรได้บ้าง 2. ในสิ่งที่เราทำได้นั้น มีสิ่งไหนบ้างที่เราไม่อยากทำ ทำแล้วไม่มีความสุข ก็ไม่ต้องเสาะหา ถึงแม้ว่ามีงานมาเกยเลย แต่เป็นงานที่เราทำแล้วเราไม่สุขแน่ๆ ก็จะไม่ทำ เพราะว่าถ้าต้องทนทำ มันจะเสียเวลาที่เราจะไปเสาะหาสิ่งที่เราคิดว่าเราจะชอบมากกว่า หรือบางที หลายๆ คน (แม้กระทั่งเพื่อนฝรั่ง หรืออย่างเลขาฯ ของที่ทำงานบางคน) ดูรู้เลยว่าเขาไม่มีความสุข แต่เขาก็ต้องทำ เพราะว่ากลัวตกงาน และจะหางานใหม่ไม่ได้ แต่ว่าก็ไม่กล้าที่จะเสาะหางานใหม่ ตอนที่ดิฉันหางานนั้น ดิฉันหาจนมาถึงจุดที่รู้สึกตัวเองว่า เราคงหาสิ่งที่เราต้องการไม่ได้แน่ๆ เลย เมื่อถึงจุดนั้น (หาแบบละเอียดเลยนะ ค้นทุกซอกทุกมุมของฟิล์ดเลย) ดิฉันได้เรียนรู้มากมาย และสามารถนำมาใช้ในการทำงานปัจจุบันได้อย่างนี้ ถ้าถามกลเม็ดนะ จะบอกว่า ดิฉันร่อนซีวีน้อยมากๆ เคยถูกเรียกไปสัมภาษณ์ ในตำแหน่งที่แค่จะทดสอบซีวีเท่านั้น แล้วส่งไปเขาก็เรียกเลย ตอนสัมภาษณ์ก็บอกเขาเลยว่า ฉันลองส่งซีวีมาดูเท่านั้น และไม่คิดว่างานที่บอกมานี้จะเหมาะกับตัวเองเท่าไรนัก คนที่สัมภาษณ์ก็บอกว่า เขาก็คงไม่กล้าจะเลือกเรา เพราะเราจะอยู่ไม่นานแน่นอน คือคุยกันในรายละเอียดของงานแล้ว รู้ว่ามันไม่ใช่น่ะ (ทั้งสองฝ่าย) หลังจากนั้น เลิกร่อนใบสมัคร เลิกหาประกาศตำแหน่ง แต่ยังคงอ่านประกาศอยู่นะ อ่านเพื่อดูว่า มีความสามารถอะไรบ้าง เขาเขียนแบบไหน ที่เราจะเอามาใช้อธิบายความสามารถของเราที่เรามี แล้วก็จดๆ เอาไว้ ในฟิล์ดของตัวเองเนี่ยแคบมาๆ คือคนเยอะ แต่ว่าแคบ... หมายถึงว่า ในระดับหนึ่ง พวกผู้ใหญ่เขารู้จักกันหมด ทีนี้ก็ต้องมา position ตัวเองว่า เราจะอยู่ที่ไหนของฟิล์ด อยู่ในระดับไหนด้วย เรื่องที่ว่าไม่มี connection ไม่มี reference นี่ก็สำคัญมากๆ แล้วจะสร้างอย่างไร? ถ้าเราไม่มีเลยจริงๆ ขอให้มี 1 คนแรกก่อนที่เป็นคนในครอบครัวก็ได้ที่มีตำแหน่งที่ดี และเขารู้จักเราอย่างดีด้วย เลือกคนนี้เป็น reference ในลำดับแรก จากนั้น ให้เขาแนะนำเราไปพบคนอื่นๆ ต่อ ขั้นตอนนี้ไม่ง่าย ยากมากๆ ยิ่งถ้าจะเอาตำแหน่งดีๆ ยิ่งยากมาก คือใช้เวลา ตอนตัวเองทำนั้น เริ่มจาก reference คืออาจารย์ที่รู้จักกันดีที่สุด แต่ตัวอาจารย์ไม่เคยแนะนำว่าควรไปหาใคร เพราะว่าเขาไม่แนะนำ แต่เขาอนุญาตให้ใช้ชื่อเขาเป็น reference ได้ ดิฉันก็เลยใช้วิธี เคาะประตูค่ะ เตรียมบทพูดให้ดี จะไปพบใคร เพื่ออะไร? ทำไม? คนที่ได้พบเป็นคนแรกใช้เวลา 1 ปีในการตาม ได้นัดและถูกเลื่อนนัดถึง 4 ครั้ง ครั้งที่ 5 จึงได้พบ เป็น Director General ของบริษัทหนึ่ง คำถามแรกเขาบอกว่า มาหาเขาทำไม เขาไม่มีเวลามากนะ แต่เขารับจะพบเพราะว่าเรานัดเขาหลายครั้งมาก ไม่ยอมเลิกลาเสียที อยากเจอมากนัก ก็มาเจอ แต่ขอให้พูดเร็วๆ มีอะไรๆ ก็บอกมา ปรากฎว่า เตรียมตัวไปดี (ขั้นนี้ต้องเตรียมตัวอย่างมาก) จะบอกว่าตำแหน่งที่ต้องการเลยเนี่ยในตอนนั้น คือ Interntional scientific consultant ค่ะ คือที่สุดแล้วว่า ไม่ต้องการเลื่อนให้สูงกว่านี้ ต้องการที่นี่เลย ไม่อยากต่ำกว่านี้ด้วย ปัญหาคือ แล้วใครอยู่ดีๆ จะมาให้ทำล่ะ เธอคนนี้เป็นใครก็ไม่มีใครรู้จัก คนที่เจอคนนี้บอกตอนแรกว่า ให้เวลาดิฉัน 30 นาที ปรากฎว่า คุยจริง มากกว่า 1 ชั่วโมง และได้ผลดีว่า โน้มน้าวใจเขาได้ ว่าเราเป็นคนที่น่าสนใจ เพียงแต่ว่าโปรไฟล์ของเราไม่สอคคล้องกับบริษัทของเขา ก็บอกเขาว่า ฉันไม่ได้คิดว่าจะทำงานกับคุณ แต่ฉ้นรู้ว่าคุณรู้จักบริษัทดีๆ บริษัทผู้ผลิตที่ต้องการหาคนแบบฉัน ถ้าคุณจะกรุณา คุณแค่เพียงบอกฉันเท่านั้นว่า ฉันจะหาใครต่อได้บ้าง ในตอนนั้นเวิร์คมากค่ะ คือ เขาบอกเลยว่า ในรายการบริษัทที่ดิฉันมีชื่ออยู่ว่าน่าสนใจ ให้เลือกมาเลย (เขารู้จักหมด) แล้วเขาทำในสิ่งที่เราไม่คาดคิด เขาให้เลขาฯ ร่างจดหมายให้แล้วก็ส่งไปถึง Director หรือ president ของบริษัทนั้นๆ บอกว่า เขาขอแนะนำคนๆ นี้ และเร็วๆ นี้คนๆ นี้จะติดต่อหาคุณ (แล้วเขาส่งก็อปปี้จดหมายเหล่านี้มาให้ดิฉัน) นอกจากนี้ไม่กี่วันต่อมา มี Director ของบริษัทหนึ่งติดต่อมา และขอให้ไปพบที่ต่างจังหวัดทันที เพื่อทำความรู้จักกัน ปรากฎว่าดูเหมือนจะดี แต่ก็เงียบหายอีก เพิ่งมารู้ทีหลังว่า 4 เดือนต่อมา คนที่เรียกดิฉันไปพบ โดนไล่ออก (แม้กระทั่งเป็น ผอ. ก็ถูกไล่ออกได้) ดิฉันก็ส่งซีวีและจดหมายสมัครในตำแหน่งที่บอกไว้ ไปหาบริษัทที่มีรายชื่อเอาไว้ ผลคือ ไม่มีใครติดต่อกลับมาเลยสักคน (แต่ส่งไปแค่ 3-4 ที่เท่านั้น) เลยถามตัวเองว่า นี่เราพลาดตรงไหน? ที่พลาดคือ บริษัทที่ส่งไปเหล่านี้ เขาขายผลิตภัณฑ์ เขาไม่ต้องการที่ปรึกษา (ประจำ) เพราะเขาจ้างคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว พูดๆ ง่ายๆ คือ มีคนที่ให้บริการที่ปรึกษาอยู่แล้ว รู้ตลาดอยู่แล้ว ที่บอกมานี่เป็นตัวอย่างของการติดต่อนะ ว่าได้ทำอะไรไปบ้าง ถึงไม่เวิร์ค แต่ต้องทำ เพราะเราได้เรียนรู้ ที่สำคัญ ถ้าเราได้เจอเขา เราอย่าลืมเขาเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะรับเราหรือไม่ คอยส่งข่าวให้เขาทราบทุกๆ 4-5 เดือน จากคนที่ไม่รู้จัก จะกลายเป็นคนรู้จัก จากเราที่ไม่มีใครรู้จัก ตอนนี้ก็เริ่มมีคนรู้จัก แล้วเราก็รอโอกาสค่ะ ระหว่างรอโอกาส เราก็ไม่ได้รอเฉยๆ ติดต่อคนต่อไปค่ะ ดิฉันติดต่อคนเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆ เจอบริษัทต่างๆ เยอะๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่คนเหล่านี้ที่ไปติดต่อขอพบเพื่อขอคำปรึกษา และทำความรู้จักเท่านั้นนะคะ ไม่มีว่าจะบอกเขาว่า จะทำงานกับเขาเลย บอกแค่ว่า เขาจะแนะนำให้ดิฉันไปหาใครต่ออีกดี ทำแบบนี้ จนดิฉันได้ไปเจอคนที่มีความสำคัญมากคนหนึ่งของวงการดิฉัน ตอนนั้นเขายังดำรงตำแหน่งเป็นที่ปรึกษารัฐมนตรีหนึ่งค่ะ เขาให้นัดดิฉันที่สำนักงานของเขา และเขาแนะนำให้ดิฉันติดต่อไปที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ก็ไม่เวิร์คค่ะ แต่ดิฉันไม่ผิดหวัง เพราะดิฉันได้คนๆ นี้เป็นคนรู้จักของดิฉันแล้ว 1 ปีต่อมา เขาแนะนำให้ดิฉันรู้จักอีกคนหนึ่งที่ ตอนนี้เรากำลังคุยกับว่า ดิฉันจะร่วมงานกับเขาได้อย่างไร แต่กำลังดูข้อดีข้อเสียอยู่ ซึ่งดิฉันไม่รีบ ถ้าข้อเสนอไม่ดีขนาดที่จะยอมลาออก คิดว่าทำเป็นที่ปรึกษาเป้นจ็อบๆ ดีกว่า อีกอย่างเวลาบอกไม่เวิร์คนี่ หมายถึงว่า เขาไม่มีงานให้เราทันที แต่เราได้รู้จักเขาแล้วนะ ดิฉันก็คอยส่งข่าวไปเรื่อยๆ ระหว่างนี้ดิฉันก็โทรเคาะประตูไปเรื่อย และในที่สุดในงานที่ทำในตอนนี้ ตำแหน่งที่ได้ไม่เกี่ยวกับงานที่หวังไว้เลย จะทำด้าน scientific communication และลูกค้าสัมพันธ์ ใช้คำว่าลุกค้าสัมพันธ์... เพราะว่าจากการที่ระหว่างหางานดิฉันไปติดต่อ และรู้จักไปถึงระดับ Directors และดิฉันจำได้หมดทุกบริษัท และทุกคนที่ไปพบ มันทำให้ดิฉันมีคุณสมบัติที่เหนือกว่าคนอื่นๆ ที่ดิฉันรู้จักบริษัทเหล่านี้ และเขารู้จักดิฉัน เพราะเขาเห็นซีวีอย่างละเอียดของเราแล้ว หน้าที่คือต้องติดต่อคนเหล่านี้อีก แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไปหางานกับเขาแล้วนะ แต่ว่าติดต่อในแง่ที่เป็นลูกค้ากัน เรียกว่า ไม่น่าเชื่อ ก็ต้องเชื่อ ที่สำคัญ ไม่มีออฟฟิซค่ะ เพราะดิฉันทำงานที่บ้าน ไม่มีเวลาเข้าออกงาน และที่เหนืออื่นใด คือ บริษัทเหล่านี้ตอนนี้เริ่มทะยอยกันติดต่อดิฉันกลับมาหลังจาก 1 ปีผ่านไป ในฐานะส่วนตัว เพื่อให้รับงานที่ปรึกษาที่เขาจะนึกถึงเรา เพราะว่าเราต้องติดต่อกับเขาประจำแล้วตอนนี้ พอมี mission มา 1 งานแรก งานต่อๆ ไปก็ตามมา ดิฉันเรียกตัวเองวา Scientifc consultant ค่ะ ก็ความที่ทำงานประจำที่บ้าน (งานประจำคือเป็นผู้ช่วย Director ด้านลูกค้าสัมพันธ์) และดิฉันก็ทำงาน consultant ไปด้วย และงาน consultant สร้างรายได้มากกว่าเงินเดือนงานประจำอีกค่ะ ทั้งหมดนี้ ดิฉันใช้เวลาไป 3-4 ปี ในการสร้าง connection ตอนนี้ดิฉันก็ยังสร้างต่อไปค่ะ หยุดไม่ได้ และที่สำคัญคือ สร้างผลงานให้ออกมาอย่างสม่ำเสมอ เมื่อวานเพิ่งเจออีกราย ที่คิดว่าอีกไม่นานคงจะได้ mission อีก 2 งาน เป้าหมายต่อไปคือ ถ้าอีก 2 ปีข้างหน้า ไม่มีการเปลี่ยนแปลงของพัฒนาการด้านอาชีพ ดิฉันจะเปิดบริษัทของตัวเอง แล้วรับงานที่ปรึกษาอย่างเดียวเลยค่ะ เพราะตอนนี้รู้แล้วว่า ทำงานแบบนี้แล้วมีความสุขมากๆ มีอิสระ ได้ใช้ความสามารถที่มีแบบเต็มที่ และสอดคล้องกับที่เรียนมา ตอนนี้ก็ค่อยๆ ศึกษาระบบไปว่า การเปิดบริษัทเองมีความคุ้มค่าขนาดไหน คือจะบอกว่า การหางานคือการเรียนรู้ อย่าคาดหวังเพียงอย่างเดียวว่า หางาน แล้วผลคือ หาเจอ เพราะถ้าหาไม่เจอ แล้วเราจะผิดหวัง แต่จริงๆ ในขั้นตอนการหา เราจะได้เรียนรู้มาก สิ่งที่ดิฉันได้ ที่สำคัญยิ่งยวดคือ การรู้จักคนมันมีค่ามากๆ และเราต้องดูแลคนที่เรารู้จักนี้ให้ดีๆ อย่าปล่อยให้เขาผิดหวังกับเรา ว่าเราติดต่อไปเพียงแค่จะหาประโยชน์ เมื่อเขาไม่มีประโยชน์ (คือไม่มีงาน) แล้วเราก็ไม่ติดต่อไปอีกเลย หรือ จะติดต่อไปเฉพาะตอนที่เราต้องการอะไรจากเขาเท่านั้น เพราะถ้าเป็นตัวเอง ดิฉันก็จะไม่ชอบเหมือนกัน งานที่ดิฉันทำ ดิฉันไม่คิดว่าเรียกว่า งานดีๆ นะ แต่จะเรียกว่า งานที่สอดคล้องกับสิ่งที่ตัวเองต้องการทำ ทำแล้วมีความสุข จากคุณ : พธูไทย - [ 19 ม.ค. 50 04:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ลืมไป ดิฉันหางานอยู่ 2 ปีเต็มๆ ค่ะ ส่วนสร้าง connection ทำตั้งแต่ก่อนเริ่มหางานจริงจัง นับจนถึงวันนี้ก็ได้ว่า 3-4 ปีแล้ว อีกข้อมูลที่น่าสนใจคือ การศึกษาวัฒนธรรมองค์กรของบริษัทต่างๆ ที่เราอยากจะไปทำ แต่ละบริษัทมีวัฒนธรรมที่แตกต่างกันพอสมควร จำเป็นต้องดูว่า เราอยากเข้าไปส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมแบบไหนด้วย แล้วจะศึกษาได้อย่างไร ก็คือจาก connection นั่นแหละ โดยการตั้งคำถามกับคนที่ทำงานที่นั้นๆ ถึงได้บอกว่า ดิฉันไปเจอคนเยอะมากๆ ก็ถามเขาเกี่ยวกับงานที่เขาทำ หน้าที่องเขา แล้วในคำถามเหล่านี้ เราจะค่อยๆ รู้ว่า ที่ไหนๆ เป็นอย่างไร แต่วิธีการที่ดิฉันใช้นี้ ไม่เหมาะกับทุกๆ คนนะ เพราะต้องใช้ effort เยอะพอสมควร แต่ว่าผลที่ได้มันหอมหวานมาก หากเราหวังว่าเราจะได้ทำในสิ่งที่เราต้องการ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 ม.ค. 50 05:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ากับบรรยากาศชีวิตตอนนี้พอดีเลยค่ะ เราเองหลังจากแต่งงานแล้วก็ลองๆดูประกาศรับสมัครงานดูงานที่ตัวเองน่าจะทำได้และเหมาะสมกับความรู้ความสามารถที่เรามีอยู่ ตอนนั้นมีไฟในการหางานมากเนื่องจากคิดว่าเราเรียนจบโทที่นี่ เรื่องภาษาเราไม่เป็นรองใครเพราะเรียนมาตั้งแต่อยู่เมืองไทย สรุปแล้วคิดว่า Profile เราน่าจะหางานดีๆได้ไม่ยาก งานดีๆของเราคืองานออฟฟิต งานที่ต้องใช้คอมเป็นเลขาเป็นล่าม อะไรประมาณนี้ แต่ก็ได้เลือกงานอื่นเป็นทางเลือกด้วยคืองานที่ไม่ได้มีความรู้ด้านนั้นเลยแต่ชอบงานนั้นและคิดว่าคุณสมบัติเราน่าจะทำได้ เราอยากขายโทรศัพท์ ฮ่าๆ เพราะชอบเรื่องโทรศัพท์มากศึกษาและรู้พอตัวถึงคุณสมบัติต่างๆการใช้งานและรุ่นต่างๆก็เลยสมัครด้านนั้นด้วย ส่งใบสมัครไปประมาณห้าที่ปฏิเสธหมดเลย เสีย self เหมือนกันนะคิดว่าไอ้ใบปริญญาที่อุตส่าห์หัวโตเรียนมากว่าจะจบมันไม่มีค่าอะไรเลยหรือไง (จบด้านอาจารย์สอนภาษาฝรั่งเศสให้นักเรียนต่างชาติโดยเฉพาะ) ตอนนั้นก็คิดว่าถ้าไม่ต้องมาแต่งงานที่นี่ ป่านนี้ชั้นก็เป็นอาจารย์ ม.ช. หรือพายัพไปแล้ว (ม.ช. = มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ) แต่ดวงก็ได้มาแต่งอยู่ที่นี่ก็ต้องปรับตัวกับชีวิตและหางานทำที่นี่ ที่นี่ช่วงที่หาๆงานก็มีงานร้านอาหารเข้ามา เคยทำสมัยเป็นนักเรียนพอดีเค้าเสนอให้ทำแบบเซ็นสัญญา เลยคิดว่าดีกว่าอยู่เปล่าๆอีกอย่างมีผลประโยชน์ต่อมารออยู่ ตอนหลังๆจะรู้ค่ะว่าทำไม เลยตกลงทำ เป็นการทำแทนพี่คนเก่าที่ลาไปเลี้ยงลูกปีนึง ก็ทำเสริฟและช่วงในครัวนิดหน่อย ตอนนี้ทำอาหารเป็นก็เพราะทำที่นี่แหละ ฮิๆๆ และแขกที่มาทานส่วนมากก็แขกอเมริกันทำให้เราได้ใช้ภาษาอังกฤษจะได้ไม่ลืม ทุกคนก็ชมว่าเราพูดดี คล่อง แต่จริงๆก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายเวลาแขกชวนคุยเรื่องเมืองไทยหรือเรื่องต่างก็ได้ใช้ภาษาอังกฤษ ทีนี้เดือนหน้านี้พี่ที่ลาไปจะกลับมา เราก็จะกลายเป็นคนตกงานค่ะ แต่ตกงานในฝรั่งเศสไม่เหมือนบ้านเราเพราะเราจะได้เงินช่วยเหลือตนตกงานจากรัฐบาลค่ะคิดเป็น 70% ของรายได้ที่เคยได้ พูดง่ายๆก้ไม่ต้องทำงาน ทุกเดือนก็จะมีเงินนี้มาให้เราใช้เป็นเวลาหนึ่งปีเป็นอย่างน้อย แต่ไม่ใช่เงินนี้ที่เราสนใจหรอกค่ะ เพราะมันไม่ได้มากมายอะไร แต่เราคิดถึงผลประโยชน์ที่เราจะได้รับช่วงตกงานค่ะ เพราะนอกจากจะไม่ต้องทำงานและได้เงินใช้แล้ว ทางกรมแรงงานเค้าจะคอยป้อนงานให้เราค่ะ เค้าจะโทรมาถามว่ามีงานอันนี้เอาไหม คือเราแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ด้วยความที่เราได้เงินจากรัฐบาลเข้าจึงอยากให้เราได้งานเร็วๆ จึงคอยหางานมาป้อนให้ สบายไหมคะ ฮิๆๆ ช่วงที่หางานหรือมีงานที่เค้าเสนอแล้วเราไม่เอา เราก็สามารถไปทำ Formation หรือการอบรมอาชีพเพิ่มได้ เพราะใบปริญญาที่มีอยู่ประเทศนี้ไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ค่ะ แค่เอาไว้เป็นไม้กันหมา หึหึ จะให้ดีต้องมีใบประกาศนียบัตรอาชีพค่ะ ซึ่งถ้าคุณไม่ใช่คนตกงานคุณต้องจ่ายเองหมด แต่พอเราเป็นคนตกงานปั๊บ สบายค่ะ เค้าออกให้หมดแม้แต่ค่าเดินทาง ค่าเรียนทุกอย่าง ที่นี้ก็เลือกสิคะอยากทำอบรมด้านไหน การอบรมในที่นี้คือทำงานพร้อมๆกับเรียนรู้งานไปด้วยก็คือเราได้เงินเดือนไปด้วย พร้อมกับเรียนรู้อาชีพนั้นๆที่เราอยากทำไปด้วยค่ะ อย่างเราเองอยากทำงานด้านโรงแรม งานที่ต้องใช้ภาษา งานที่ต้องพบปะผู้คน จึงจะไปอบรมด้านการโรงแรม ซึงสามารถนำไปประยุกต์เพื่อทำอาชีพอื่นๆได้เช่น แผนกต้อนรับ แผนกลูกค้าสัมพันธ์ ที่สำคัญเรามีใบอาชีพของประเทศเค้าแล้วอะไรๆก็ง่ายค่ะ อันนี้คือ plan ที่กะจะทำเมื่อตอนตกงานเดือนหน้าที่จะถึงนี้ค่ะ เมื่อสองอาทิตย์ก่อนก็มีเรื่องให้ปลื้มค่ะคือมีบริษัทหนึ่งเรียกไปสัมภาษณ์เป็นงานที่เราใช้ภาษาอังกฤษค่ะเป็นล่ามและทำแผนกต้อนรับนักท่องเที่ยวที่สถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหญ่ที่สุดในเมืองที่อยู่ ที่ดีใจเพราะที่นี่เป็นที่แรกที่เห็นคุณค่าของเราและเป็นงานที่เหมาะสมกับความรู้ ความสามารถที่เรามีจริงๆ อีกทั้งยังคล้ายกับงานที่เราเคยทำที่เมืองไทยคืองานทีวีและงานพิธีกรทีวี จึงรู้สึกถนัดและอยากทำมากเมื่อเขาเรียกไปสัมภาษณ์ตอนคุยเราก็ไม่เกร็งเลยเพราะเราถนัดอยู่แล้วในสิ่งที่จะต้องทำ เค้าถามอะไรมาเราก็ตอยฉับๆๆคือสบายๆ ถ้าได้ก้ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรดีใจมากแล้วที่บริษัทใหญ่ระดับนี้เรียกเราไปคุย ตอนนี้ก็รอผลอยู่ค่ะ ถ้าไม่ได้เราก็คงจะไปอบรมอย่างที่บอก หรือหางานอื่นทำที่สำคัญมีค่าขนมให้ใช้รัหว่างหางานทำนี่สบายใจเฉิบค่ะ ฮิๆๆ ตอนนี้ก้ได้ job เป็น freelance ล่ามให้กับองค์กรของรัฐบาลที่นี่ค่ะ คือมีงานเค้าก็เรียก ถ้าคนไทยที่นี่ต้องการล่าม ไม่ว่าจะเป็นการอบรม ที่โรงพยาบาล ที่ศาล เค้าก็จะเรียกเราทันที นี่ก็ต้องไปเป็นล่ามให้การอบรมอาทิตย์หน้านี้ค่ะ จริงๆชอบงานนี้นะแต่มันไม่ใช่งานประจำแต่เป็นแค่ side line แต่ก็เป็นงานที่ท้าทายและได้ใช้ความรู้ ความสามารถของเราค่ะ เล่ามาซะยางมาถึงตรงนี้จึงอยากบอกว่าการหางานในต่างแดนนั้นเราควรศึกษาว่าประเทศนั้นๆมีระบบแบบไหนแล้วทำยังไงเราถึงจะได้เข้าไปอยู่ในระบบ อย่างกรณีของเราคือทำอะไรก็ได้ที่พอทำได้และไม่ฝืนเกินไปเพื่อให้เราเข้าไปอยู่ในระบบและกอบโกยสิทธิและประโยชน์ที่เราพึงได้แล้วค่อยๆไต่เต้าไปค่ะ งานแรกๆอาจจะไม่ใช่ตัวเรานักแต่อย่างน้อยใน CV ของคุณๆสามารถเขียนได้เต็มที่ว่าเคยทำงานที่ประเทศนี้มาแล้ว เวลาหางานใหม่มันจะง่ายขึ้นค่ะ  และถ้ายื่งเคยมีประสบการณ์ที่เมืองไทยมาด้วยล่ะสามารถเอาเสริมได้อย่างดีเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 50 07:14:46 แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 50 07:04:27 แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 50 07:00:53 จากคุณ : Mimi_Ne - [ 19 ม.ค. 50 06:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตใช้พื้นที่ทักทายพี่ไก่หน่อยนะคะ สวัสดีค่ะพี่ไก่  โหพี่ไก่หายไปนานจริงๆเลย ตกข่าวไปเยอะเลยค่ะพี่ไก่ อิอิอิ ลูกชายหนมอายุ 13 เดือนแล้วค่ะ ตอนนี้เริ่มทำท่าจะวิ่งแล้ว ซนมากด้วย เห็นแว้บๆที่กระทู้ไหนจำไม่ได้ ว่าพี่ไก่ไปเมืองไทยช่วงเดือนตุลาปีที่แล้วใช่ไหมคะ หนมก็ไปช่วงนั้นเหมือนกันค่ะ เสียดายไม่ได้เจอกันนะคะ พี่ไก่สบายดีนะคะ  หนังสือนิยายของพี่ไก่ตีพิมพ์เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ เดี๋ยวหนมจะได้ไปตามซื้อมาอ่านตอนจบ :)) จากคุณ : Northernlife - [ 19 ม.ค. 50 09:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีคอมเมนท์เพิ่มเติม ไปคิดมาเพิ่ม คือ ดิฉันว่าวิธีการในการหางาน หรือความคาดหวังนี่ มันขึ้นกับอายุด้วย อย่างดิฉันเนี่ย ก็ช่วงหางานคุยกับรุ่นน้องคนหนึ่งบ่อยมากๆ เขาและดิฉันอายุห่างกันพอสมควร ก็เกือบ 10 ปี เขาก็แนะนำว่า ให้ดิฉันไปทำในสิ่งที่ดิฉันไม่ชอบ แต่ทำได้ เขาพยายามพูดตลอด เพราะสำหรับเขาคือ ทำไมดิฉันเสียเวลาอ่าน เสียเวลาติดต่อคน ทั้งๆ ที่เห็นๆ อยู่ ว่าถ้าดิฉันทำในสิ่งนั้น จะทำได้เลย และก็จะได้พอมีรายได้บ้าง ดิฉันก็ปฏิเสธมาตลอด เขาก็ไม่เข้าใจ เพราะถ้าเป็นเขา เขาจะทำเลยทันที (อยู่ในฟิล์ดเดียวกัน) แต่สำหรับดิฉัน การไปทำในสิ่งที่เรารู้ว่าไม่ชอบ และไม่มีความสุข มันคือการเสียเวลา แต่ถ้าไปทำเพื่อให้เป็นประตูไปสู่สิ่งที่เราหวัง ก็น่าลุ้น แต่สิ่งที่ต้องทำนั้นมันไม่นำไปสู่ที่ไหนเลย ประเมินแล้วไม่ใช่แน่ๆ ถ้าแค่ให้เงินพอกันตายไปแค่ 2-3 เดือน จากนั้นก็เผ่นลาออกเนี่ย ขอไม่ทำเลย ขอใช้เวลา 2-3 เดือนในการไปพบผู้คนสัก 10-15 คน จะดีกว่า เพราะจะไปพบใครสักคน ก่อนไป ดิฉันต้องศึกษาก่อน ต้องอ่านข้อมูลของบริษัท เขาขายผลิตภัณฑ์อะไร อะไรเป็นสินค้าใหม่ ใช้เทคโนโลยีอะไร คนที่ไปพบดูแลตำแหน่งอะไร ครอบคลุมอะไรบ้าง ฯลฯ เหล่านี้ต้องใช้เวลาหาข้อมูล เตรียมคำถาม หลังๆ มา ดิฉันก็ค่อยๆ สังเกต จากการพูดคุยกับหลายๆ คน ทำให้สังเกตว่า ถ้าหากว่าดิฉันอายุพอๆ กับรุ่นน้องคนนี้ ดิฉันคงจะทำอย่างที่เขาจะทำแน่นอนในตอนนั้น เพราะจะเป็นประสบการณ์ และก็มีรายได้ด้วย แต่ที่อายุดิฉันตอนนี้ คือก็ไม่ได้มากมาย แต่ก็รู้ว่า สิ่งนั้นเราไม่ชอบ และเราไม่อยากเสียเวลาแห่งชีวิตไปทำอีก ดิฉันจึงไม่ทำ และปฏิเสธ คือพอจะรู้ตัวว่า ต้องการอะไรพอสมควร อย่างงานแบบทำแล้วเสร็จเป็นวันๆ นี่ ดิฉันไม่ชอบ งานที่เป็นรูทีน ดิฉันก็ไม่ชอบ คือมันไม่ตื่นเต้น และไม่ท้าทาย แต่ถ้าเป็นงานที่เป็นการสร้าง และมีระยะเวลาให้ติดตามดูผลงานของโครงการ อย่างนี้ดิฉันสู้ตาย และชอบมาก คือไม่จำเป็นต้องเป็นหัวหน้า แค่เป็นส่วนหนึ่งของโครงการ รับผิดชอบส่วนหนึ่ง แค่นี้ดิฉันก็ทำอย่างมีความสุขแล้ว แต่ไม่ใช่แบบทำตามคำสั่งอย่างเดียว ถ้าเป็นอย่างนี้ ดิฉันจะไม่มีความสุขแน่นอนเลย ทีนี้มันขึ้นกับว่า วัตถุประสงค์ของการหางานคืออะไร? ของดิฉันนั้น จริงอยู่การมีรายได้ของตัวเองเป็นปัจจัยหนึ่ง แต่ไม่ใช่อันดับหนึ่ง ดิฉันมีลูก มีสามี ที่เรียกว่าครอบครัว ที่เป็นอันดับหนึ่ง ดังนั้นรายได้ของตัวเองมันมาเป็นอันดับสาม อันดับที่สอง คือการหาสิ่งที่ทำแล้วมีความสุข เงินเดือนที่ได้ตอนปลายเดือนมันไม่ได้ทำให้มีความสุข เท่ากับงานที่เรากำลังทำอยู่ ณ เวลาปัจจุบัน แน่นอนว่า เงินที่ได้มา เอามาซื้อความสุขได้ แต่ดิฉันเลือกที่จะมีความสุขในขณะที่ทำงานเลย ไม่ต้องรอให้ถึงปลายเดือน อ่านของคุณมิมิเน่ แล้วคิดว่า คุณคงจะอยู่ฝ่ายซ้ายของการเมือง ดิฉันอยู่ฝ่ายขวาค่ะ วิธีคิดแตกต่างพอสมควร เพราะคุณเน้นในเรื่องการ take benefit จากระบบแบบเต็มที่ แต่ดิฉันไม่ถึงกับต่อต้าน แต่คิดว่า ทำไมเราต้องจ่ายภาษีสูงขนาดนี้ เพื่อไปรองรับคนที่ตกงาน หรือคนที่ต้องการจะ take benefit และคนเหล่านี้ ก็บอกว่า ก็สมัครแล้ว ไม่มีที่ไหนรับให้ทำงาน แล้วก็เป็นการยก argument แบบนี้เป็นวงจร งานที่ปรึกษาที่ดิฉันทำ ในรูปแบบ freelance แบบถูกต้องตามกฎหมาย จ่ายและออกใบเสร็จผ่านบริษัท Agence pour les intervenants 50% ของรายได้คือจ่ายให้บริษัท เพื่อไปจ่ายภาษีอะไรต่างๆ ที่รัฐกำหนดมานั่นแหละค่ะ ซึ่งตรงนี้ถ้าเราเป็นลูกจ้างบริษัท ส่วน charge ตรงนี้ บริษัทรับไปเต็มๆ ถ้าเราเป็นลูกจ้าง เราคงไม่กังวลว่าบริษัทจะต้องจ่ายอะไรบ้าง เพื่อจ้างคนๆ หนึ่ง แต่เวลาเราเป็นนายจ้าง (กรณีดิฉันคือนายจ้างกับตัวเอง) แล้วจะซึ้งว่า ค่าใช้จ่ายมันสูงมาก ซึ่งถ้าเราเป็นลูกจ้าง โดยเฉพาะกลุ่ม syndicat หรือ socilalist จะคิดแค่ว่าเขาจะได้ประโยชน์อะไรจากส่วนรวมได้บ้าง และอาจลืมว่า แล้วเขาทำอะไรให้กับส่วนรวมบ้าง (อันนี้ไม่พูดถึงกลุ่มคอมมิวนิสต์ นั่นอีกพวกหนึ่งเลย) ซึ่งมันคือการทำให้คนทำงาน (โดยเฉพาะระดับกลาง) มาแบกรับภาระของคนที่ทำงานระดับล่าง หรือคนที่ตกงาน หรือคนที่ครอบครัวมีลูกเยอะ ไปแบบเต็มๆ ระบบสังคมของฝรั่งเศสในตอนนี้มันแย่มากนะ ในสายตาของบริษัท และนักลงทุน ถ้าถามว่าทำไมบริษัทจึงไม่อยากจ้างคน หรือใช้เวลานานในการตัดสินใจจะรับใคร ก็เพราะเขากลัวว่า ถ้าคนๆ นั้น ซ้ายจัด คิดแต่จะ take benefit จากบริษัท เวลาจะให้ออก จะมีปัญหามากๆ ดังนั้นถ้าเขาไม่มั่นใจ เขาจะไม่รับ ที่เขียนมาเพียงแค่รู้สึกว่า แนวคิดและวิธีการปฏิบัติแตกต่างกัน ระหว่างซ้ายและขวา แต่ไม่ใช่ว่าดิฉันจะไม่ได้รับผลประโยชน์จากระบบนะคะ ได้ค่ะ คือได้ขอไปเรียนภาษาจีนในตอนนั้น ได้รับการช่วยเหลือถึง 2000 ยูโร จ่ายเองแค่ 240 ยูโรเท่านั้น แต่ดิฉันไม่ได้ศึกษารายละเอียดเล็กๆ ว่า ถ้าเราตกงาน ไม่เป็นไร เพราะเราจะได้มีรายได้อีกเดือนละ 70 เปอร์เซนต์ของเงินเดือนที่เราเคยได้ เมื่อวันก่อนพาลูกไปว่ายน้ำ เจอคุณแม่คนหนึ่ง เธอว่าทำงานพิเศษ ได้เดือนละประมาณ 200 ยูโร สามีตกงาน (จบปริญญาเอกแล้วหางานยังไม่ได้) แต่ก็ทำงานแบบมืด หรือรับจ้างทั่วไปแบบชั่วโมง ระหว่างรอให้มีตำแหน่งงานดีๆ เขาได้รับค่า allocation และ chomage ถึง 1000 ยูโรค่ะ เขาบอกดิฉันว่า ก็อยู่ได้ ก็ในเมื่อหางานไม่ได้ รัฐก็จ่ายไปสิ แล้วยังบอกกับดิฉันอีกว่า ถ้ามีลูกอีกคนนะ จะสบายกว่านี้เลย (ตอนนี้มีสอง) จะได้เงินทุกเดือนจนกว่าลุกจะโตไปเดือนละ 500 ยูโร เขาก็ไม่รีบ ไปเรื่อยๆ เพื่อนเขาคนหนึ่งไม่ต้องทำงานอะไรเลย ดูลูกอย่างเดียว ไปเที่ยว จะเดินทางอะไรๆ ก็ได้เงินช่วยเหลือ หรือลดราคาครึ่งหนึ่ง ดีเสียอีก กับคนที่ทำงาน ไม่มีช่วยเหลืออะไรเลยสักอย่าง ท้ายที่สุดแล้ว ไม่แตกต่างกัน ระหว่างตกงานหรือทำงาน แล้วอย่างนี้คนจะอยากทำงานไปทำไม ที่สำคัญบริษัทกลัวมากนะจะจ้างคนแบบถาวรสักคนนึงเนี่ย จากคุณ : พธูไทย - [ 19 ม.ค. 50 17:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจจังเลยค่ะ ที่กระทู้นี้มีเพื่อนๆพี่ๆมาช่วยแชร์ประสบการณ์ดีๆเรื่องการหางาน (ที่ตนเองอยากจะทำ)ในต่างประเทศ ..... ดิฉันเองยังอายุน้อยอยู่น่ะค่ะ (ยังใช้เลข 2 นำหน้าอยู่) และที่จริงแล้วเรียกได้ว่าเพิ่งจะเริ่มต้นหางานออฟิตทำอย่างจริงจังไม่ถึงเดือน (เพราะเหตุว่าดิฉันเพิ่งได้รับวีซ่าคู่หมั้นและกลับมายังออสเตรเลียเมื่อเดือนธันวานี่เอง) นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งด้วยละมั้งคะที่ตอนนี้สมัครไปที่ไหน ก็ถูกปฎิเสธ เพราะเหตุว่ายริษัทคงยังไม่มั่นใจในสถานะภาพของดิฉันในขณะที่ดิฉันยังไม่มี PR แน่นอน (อันนี้คิดเพื่อปลอบใจตัวเองน่ะค่ะ อิอิ) ดิฉันจึงยังคงหวังลมๆแร้งๆต่อไปว่า เมื่อดิฉันแต่งงานและได้รับ spouse visa เรียบร้อยแล้ว อะไรๆคงจะดีขึ้น (ปลอบใจตัวเองอีกแล้ว) ดิฉันด่วนน้อยใจไปหน่อยเนื่องจากถูกปฏิเสธจากทุกบริษัทที่สมัคร ดิฉันจึงได้มาระบายในกระทู้นี้ (ขออภัยด้วยค่ะ) แต่ตอนนี้ดิฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไร ถือได้ว่าโชคดีหน่อย ที่มีงานพาร์ทไทม์ทำ มีเงินใช้ครอบคลุมค่าใช้จ่าย ไม่เช่นนั้นคงจะเครียดหน้าดำไปแล้ว วันนี้ดิฉันลองคิดดูว่าควรจะลองทำอะไรต่อดีขณะที่ยังหางานประจำทำอยู่ ดิฉันก็เลยคิดถึงสิ่งที่แม่กับพ่อพูดไว้ก่อนมาที่นี่ว่า ถ้ามีโอกาสให้ลองทำอาหารไทยขายดู (ประเภทไส้กรอกอิสาน ปอเปี่ยะ เพราะออสเตรเลียมีคนไทยอยู่มาก คงจะพอขายได้) เพราะแม่ของดิฉันมีสูตรเด็ดและแกก็อยากจะโชว์ฝีมือแกมานานแล้ว ดิฉันเลยคิดว่าอาจจะลองทำสิ่งเหล่านี้เล็กๆน้อยๆแล้วไปลองขายที่ weekend market หรือฝากขายที่ supermarket สักครา เผื่อโชคดีขายได้จะได้มีรายได้อีกทางหนึ่ง แต่อย่างไรก็ตาม ดิฉันก็จะยังพยายามหางานประจำที่ดิฉันใฝ่ฝันอยากจะทำต่อไปล่ะค่ะ สักวันคงจะมีคนที่เห็นคุณค่าในตัวเราเหมือนกัน จากคุณ : จขกท (เยอรมันจ๋า) - [ 19 ม.ค. 50 19:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งเริ่มหาได้ 1 เดือนเอง ดังนั้นต้องไม่หมดกำลังใจ ตอนดิฉันจะเริ่มหานะ ก่อนจะหาเนี่ย ดิฉันเตรียมตัวศึกษาตลาดและศึกษาตัวเองอยู่ 4 เดือน ถ้าหามาแล้วทุกๆ วิถีทางเป็นเวลา 1 ปี แล้วคุณจะรู้กลเม็ดเอง เพราะว่าหลายๆ อย่าง มันบอกไม่ได้ คือเขียนออกมาเลยเนี่ยไม่ได้ เขียนไม่ออก มันต้องไปทำด้วยตัวเอง แล้วปรับกลเม็ดต่างๆ ให้เข้ากับตัวเอง ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 ม.ค. 50 19:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 "การไปทำในสิ่งที่เรารู้ว่าไม่ชอบ และไม่มีความสุข มันคือการเสียเวลา แต่ถ้าไปทำเพื่อให้เป็นประตูไปสู่สิ่งที่เราหวัง ก็น่าลุ้น แต่สิ่งที่ต้องทำนั้นมันไม่นำไปสู่ที่ไหนเลย ประเมินแล้วไม่ใช่แน่ๆ ถ้าแค่ให้เงินพอกันตายไปแค่ 2-3 เดือน จากนั้นก็เผ่นลาออกเนี่ย ขอไม่ทำเลย" I entirely agree with this statement. I, for one, don't want to waste my time doing a job just to "get by". If money is not a big issue, let your husband support you for a while. Then concentrate on networking, preparing for an interview, brushing up your resume, etc. "Survival job" may be good in the sense that you earn some money. But it'll occupy most of your time. You'll get exhuasted and become brain-dead. Professional and technical skills you need for a "real" job will not be improved. Anyway, good luck on your job search! จากคุณ : Northernlife - [ 19 ม.ค. 50 22:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อย่าท้อนะครับ ยิ่งมีคู่ชีวิตคอยให้กำลังใจ และเพื่อนๆ ในนี้คอยให้กำลังใจก็เดินหน้าต่อไปนะ เข้าใจว่าทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจคุณก็ผ่านจุดนี้มาแล้วทั้งนั้น เข้ามาสวัสดีคุณผธูไทยด้วยครับ เคยถามถึงเรื่องการเรียนภาษาฝรั่สเศสด้วยตัวเองเมื่อปีมะโว้ ยังเก็บข้อความที่เคยถามไว้เลยครับ  ถึงอยู่ในประเทศที่ใช้ภาษาฝรั่งเศสแล้วก็ไม่ค่อยได้ใช้อยู่ดี ได้มีโอกาสเข้าไปอ่านบล็อกคุณพธูไทย  อ่านสนุก มีข้อคิด สร้างทัศนะคติที่ดี ขออนุญาตแอดบล็อกนะครับ จากคุณ : Kimpu - [ 20 ม.ค. 50 00:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอเสริมคุณพธูนิดนึงค่ะ ไม่ใช่ว่าดิฉันกะตกงานเพื่อกินเงินรัฐบาลเป็นหลักหรอกนะคะ แต่เป็นแค่ผลพลอยได้ค่ะ เพราะจริงๆเงินนั้นส่วนนึงก็หักจากเงินเดือนเป็นภาษีที่ดิฉันจ่ายในใบเงินเดือนอ่ะค่ะ แต่ไม่ได้กะตกงานเป็นอาชีพเหมือนพวกแขกขาวหลายคนที่นี่หรือพวกมีลูกมากๆเพื่อให้ได้เงินมากๆนะค่ะ คนละประเด็นกัน ดิฉันแค่คิดว่าด้านได้อายอดน่ะค่ะ เหมือนพี่ที่น่ที่เรียนจบสูลที่นี่หลายคนหล่อนก็กินแกรบแทนเกียรติน่ะค่ะ คือแต่ละคนมีจุดประสงค์และการใช้ชีวิต รวมถึงความจำเป็นในชีวิตต่างกันค่ะ จากคุณ : Mimi_Ne - [ 20 ม.ค. 50 00:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ย่อหน้าแรกอ่านแล้วเข้าใจที่คุณบอก แต่ที่ดิฉันเขียนขึ้นมานั้น พูดถึงวิธีการคิดแบบซ้ายหรือขวาค่ะ และเพราะซ้าย และเพราะขวา ยังไงๆ มันก็ไม่มีทางไปทางเดียวกันได้ ดิฉันเคารพในวิธีการคิดและวิถีดำเนินชีวิตของคุณ และคนอื่นค่ะ เพียงแค่ว่าดิฉันมีวิธีการคิดและวิถีดำเนินชีวิตที่แตกต่างไปจากคุณเท่านั้นเอง ตรงที่คุณมิมิเน่ เขียนที่ย่อหน้าที่สองของความคิดเห็นที่ 17 นี่อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่น่ารัก ถึงจะรู้สึกได้ว่าคุณเขียนแบบตรงไปตรงมา เพราะว่า คนที่คุณเขียนถึงนั้น เขาจะเป็นใครดิฉันไม่ทราบ หากเขาจะกินแกรบแทนเกียรติในความคิดของคุณ แต่เขาก็คงจะ "มีจุดประสงค์และการใช้ชีวิต รวมถึงความจำเป็นในชีวิตต่างกัน" อย่างที่คุณเขียนนั่นแหละ ซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องของความด้าน หรือความอายแต่อย่างไร เอาเป็นว่า ใครที่อยากหางาน ก็ขอให้สมประสงค์ คนที่อยากทำงาน จะได้งานทำในที่สุด ถ้ามี perseverance และมีความตั้งใจจริง ขึ้นอยู่กับว่าเมื่อไรเท่านั้น และหากไม่ท้อไปเสียก่อน ในที่สุดจะได้งาน และหากไม่หยุดที่พยายามไปให้ถึงงานที่ต้องการ ถึงแม้จะต้องทำงานอย่างอื่นก่อน ในที่สุดก็จะมีลู่ทางที่จะได้เช่นเดียวกัน ดิฉันเชื่อเช่นนั้น จากคุณ : พธูไทย - [ 20 ม.ค. 50 05:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณ คุณ Northernlife สำหรับคำแนะนำดีๆนะคะ ดิฉันคงไม่สามารถรอเงินจากสามีทุกเดือนๆอย่างแม่บ้านคนอื่นๆน่ะค่ะ ขณะที่ตัวเองหางานประจำอย่างเดียว เคสของดิฉันค่อนข้างพิเศษ เป็นเพราะว่า ว่าที่เจ้าบ่าวของดิฉันอายุน้อยกว่าดิฉันหกปี และเค้ากำลังจะกลับไปเรียนมหาลัยในเทอมนี้ ดังนั้นเค้าจึงไม่สามารถทำงาน full-time อย่างแต่ก่อนได้ ดิฉันจึงต้องพยายามหางาน full-time ทำเพื่อดูแลครอบครัวแทน ไม่ใช่แฟนของดิฉันเอาเปรียบหรอกนะคะ แต่ว่าเราสองคนช่วยกันดูแลซึ่งกันและกันมากกว่า เมื่อสองปีก่อนขณะที่ดิฉันทำโท แฟนดิฉันยอมดรอปเรียนเป็นปีและทำงาน full-time เพื่อเป็นสปอน์เซอร์ให้ดิฉันกลับมาแต่งงานที่ออสเตรเลียได้ มาถึงตอนนี้ดิฉันหมดภาระเรื่องการศึกษาแล้ว จึงเป็นหน้าที่ของดิฉันบ้างที่จะต้องดูแลเค้า และให้เค้ากลับไปเรียนมหาลัยอย่างที่เค้าต้องการ ดังนั้นเงินค่อนข้างจะสำคัญกับดิฉันในขณะนี้ ดังนั้นทางเลือกของดิฉันคงจะต้องเป็น ทำงาน part-time อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันก็สมัครงาน full-time ของตนเองด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : จขกท (เยอรมันจ๋า) - [ 20 ม.ค. 50 12:44:12 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาอ่านที่ตัวเองเขียนอีกทีตรงย่อหน้าสองเออเขียนไม่ค่อยน่ารักจริงด้วย คือเป็นคนชอบเขียนแบบตรงบางทีอาจจะตรไปหน่อยคือให้เห็นภาพน่ะค่ะ แต่มุขมันไม่ขำ ขออภัยละกันนะคะ ส่วนบุคคลที่กล่าวถึงนั้นที่ต้องเขียนแรงแบบนี้เพราะมันมีเรื่องอื่นประกอบด้วยเป็นเรื่องนิสัยของคนๆนั้นด้วย คือเป็นบุคคลที่ดิฉันไม่ชอบเลยว่าเค้าแรงไปหน่อย ลืมไปว่าคนมาอ่านเค้าไม่ได้มารู้เรื่องต่างๆแบบเราด้วย ขออภัยอีกทีนะคะคุณพธู เอาเป็นว่าก็แค่เรามีความคิดต่างกันละกันนะคะ เราไม่โกรธกันนะคะ จากคุณ : Mimi_Ne - [ 20 ม.ค. 50 18:12:18 ]