ความคิดเห็นที่ 1 ผมอาศัยการเลียนแบบจากคนอื่นน่ะครับ เวลาเรียนหรือไปฟังคน present paper ก็จะพยายามดูว่าเวลาเขาจะอธิบาย เขามีวิธีพูดหรือใช้ประโยคอย่างไร สำหรับในชีวิตประจำวัน อาศัยเลียนแบบประโยคและการออกเสียงเอาจากทีวีครับ ดูหนังและ series กันอย่างเมามัน ผมว่าตอนผมเรียนก็พัฒนาได้เยอะพอควรครับ แต่ยังไงซะ ที่สำคัญต้องหัดบ่อย ๆ ถ้าจะถามว่าพัฒนาได้ถึงระดับไหน ถ้าไม่ได้เรียนต่างประเทศมาตั้งแต่เด็ก ผมว่าน่าจะพัฒนาได้ถึงระดับสื่อสารได้อย่างคล่องแคล่ว แต่จะให้ perfect เหมือนเจ้าของภาษานั้นคงเป็นไปได้ยากครับ (อันนี้ตามความคิดผม และประสบการณ์ส่วนตัวครับ) จากคุณ : Tony Almeida - [ 23 ม.ค. 50 23:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ก็ต้องฝึกเลียนแบบน่ะค่ะ ทั้งเรื่องของการใช้ประโยคและสำเนียง จากคุณ : shory - [ 23 ม.ค. 50 23:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กราบขออภัยที่อาจใช้คำแรงไปหน่อย  แต่ที่จะพูดต่อไปนี้ เป็นเคล็ดที่ยึดถือมาตลอด เวลามีใครๆถามว่าผมฝึกพูดอังกฤษอย่างไร ก็จะแนะนำวิธีให้ฟัง การพูดที่ดีได้ ต้องเริ่มจากการเตรียมตัว 3 ขั้น ขั้นแรก ต้อง "กระแดะ" โดย สังเกตุ และจดจำให้แม่นมั่นถึง สำเนียงและรูปแบบการพูดจากฝรั่งทั้งใน วิทยุ โทรทัศน์ และอื่นๆ ซึ่งปัจจุบัน สื่อพวกนี้มีพร้อมสรรพ ต่างกับสมัยผม แบบหนังคนละม้วนเลย และทุกครั้งๆ ย้ำว่า ทุกครั้ง ที่พูดคำที่เป็นภาษาอังกฤษ แม้ว่า จะพูดปนไปกับภาษาไทย ต้องออกเสียง คำภาษาอังกฤษ คำนั้น แบบ ฝรั่งเสมอ ย้ำว่า..... เสมอ คือ จะไม่ยอมให้มีคำฝรั่งออกจากปากเราด้วยสำเนียงไทยเด็ดขาด ทำไปเรื่อยๆ จนติดเป็นนิสัย และพัฒนาจนกลายเป็นสันดานที่ฝังลึก เดี๋ยวนี้เวลาผมพูดอังกฤษ ด้วยสำเนียงแบบไทยๆ มันจะรู้สึกฝืนๆไม่เป็นธรรมชาติครับ หลายครั้งที่สอน หรือ อธิบาย paper ที่เป็นภาษาอังกฤษ ให้คนอื่นฟังเป็นภาษาไทย ทำไปสักพัก จะถูกเบรกด้วยคำถามที่ว่า ทำไมเวลาผมพูด คำที่เป็นอังกฤษ มันจะออกเป็นสำเนียงฝรั่งตลอด หลายคนถามว่า ผมเรียนที่ต่างประเทศนานมั้ย (ป่าวครับ......หัวใน ไม่ใช่หัวนอก) ซึ่งอันนี้มันเป็นไปเองแล้วครับ เป็นโดยธรรมชาติเองเลย แต่กว่า จะถึงขั้นนี้ได้ คุณจะต้องถูกคนรอบข้าง รุมประนาม หยามเหยียด ก่อนว่า เป็นพวก "กระแดะ" ตอนที่ผมเริ่มฝึกแบบนี้ตอนแรก ต้องทนกับสายตา และคำถากถาง จากเพื่อนฝูง ว่าหน้าก็ตี๋ กระแดะ ออกสำเนียงฝรั่ง (เนื่องจากตอนนั้น ยังไม่เข้าที่) แต่ตอนนี้ ไม่มีใครมาถากถางอีกเลย ฝรั่งทุกคนที่เจอ จะชมผมหมดว่าภาษาดี อย่าลืม ถ้ารู้สึกกับตัวเองว่า ทำแบบนี้แล้ว เราต้องอาย (ในตอนแรก) ก็ให้บอกตัวเองว่า ถ้า เราอายแล้วใครได้ดีล่ะ ......................... ก็ตัวเราเองไง คิดมาถึงวันนี้ คุ้มมากครับ ที่ลงทุน"กระแดะ"ไป เขียนมาชักเมื่อย อีก 2 ขั้นตอน ขอแปะไว้ก่อน ค่อยมาเขียนวันหลังครับ ปล. การเรียนและใช้ภาษาที่สองให้ดี ต้อง เลียนแบบ  เลียนแบบ และ เลียนแบบ ครับ อย่าได้คิดสร้างเอง ถ้าคุณยังไม่เจ๋งขนาดเจ้าของภาษายอมศิโรราบให้ ไม่งั้นมันจะกลายเป็นเรื่องตลกไป จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 23 ม.ค. 50 23:56:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมากนะครับ ทุกท่านที่ระดมความคิดมา สิ่งหนึ่งที่ผมลืมถามก็คือ ตอนนี้เวลาผมพูดโต้ตอบกับเจ้าของภาษา ผมยังติดที่คิดๆๆ เป็นไทยอยู่นิดๆ ก่อนพูดออกไป แต่บางทีก็ไม่ได้คิดเลยครับ พูดออกไปเอง เหมือนกันว่ายังครึ่งๆกลางๆ การพัฒนาการโต้ตอบตรงนี้ทำให้เร็วขึ้น เนียนขึ้นใครมีเคล็ดลับบ้างครับ ( เคยมีคนเค้าบอกว่า ถ้าพูดอังกฤษได้ ต้องฝันเป็นภาษาอังกฤษ........อันนี้ผมบางวันก็ไทย บางวันก็อังกฤษ แฮะ....) จากคุณ : Dr.Geotech-A - [ 24 ม.ค. 50 10:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับคุณเทศระวีนะคะ ส่วนตัวเิองแล้ว ยิ่งใช้มาก ยิ่งดีขึ้นอะ ไม่ใช่แค่ใช้เวลาเรียนหรืออ่านหนังสือ  ใช่ในชีวิตประจำวันเยอะๆอะค่ะ แล้วก็ไม่อายที่จะพูด ตอนแรกๆกลัวว่าพูดไปจะไม่ีดี ไม่รู้เรื่อง ตอนหลังคิดได้ว่า ไม่พูดเขาก็ไม่รู้เรื่องว่าเราคิดอะไร สู้พูดไปดีกว่า แล้วก็ค่อยๆดีขึ้น อาจจะเป็นเพราะว่าสาขาที่เรียนต้องใช่การพูด การฟังเยอะ เลยเหมือนมันค่อยๆซึมเข้าไปด้วยอะ ส่วนเรื่องการเขียน ตัวเองเป็นคนที่แย่มากกกกกกกกกก ตอนนี้เริ่มเขียนงานส่งอาจารย์ที่ปรึกษา ช่วยได้มากๆ ครูบอกว่าขอให้ช่วงที่เยอะกันเป็นที่ๆเรารู้สึกว่าเอาอะไรที่เขียนมาส่งได้ ไม่ว่าจะเขียนดีไม่ดี ขอให้เขียน อย่ากลัว ไม่เขียนก็ไม่พัฒนา ขอให้เริ่ม ครูจะช่วย จากคุณ : ขนมจีนน้ำพริก - [ 24 ม.ค. 50 14:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามารับข้อมูลด้วยคนคับ จากคุณ : Polymerist - [ 25 ม.ค. 50 09:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับ 1 และ 2 ว่าต้องเลียนแบบ ก็เราไม่ได้เกิดมาด้วยวิธีการพูดแบบนั้น ถ้าจะทำให้เป็นธรรมชาติ ก็จำต้องเลียนแบบ เหมือนเวลาเด็กๆ เรียนรู้ภาษาแม่ ก็เริ่มจากการเลียนแบบ และเห็นด้วยอย่างยิ่งกับคุณเทศระวี ว่าต้องกระแดะ คือว่า นอกจากเลียนแบบอย่างเดียวยังไม่พอ จำต้องกระแดะ ด้วยว่า เราไม่ใช่เด็กๆ ที่จะเลียนแบบได้แบบเนียน คือทั้งสำเนียงด้วย ดังนั้นถ้าจะให้ได้สำเนียง จำต้องบวกความกระแดะเข้าไป แต่ถ้าใครกระแดะแบบมืออาชีพโดยเป็น nature อยู่แล้ว ก็จะได้เปรียบหน่อย จำได้จนถึงวันนี้ ว่าตอนเรียนภาษาอังกฤษเตรียมสอบโทเฟิล เรียนกับวีดีโอของ อ. สงวน คือว่าอยู่ต่างจังหวัด ก็เรียนแบบนี้ และสถาบันสอนภาษาไม่เยอะเหมือนทุกวันนี้ ก็มีเอกสารให้ รวมถึงเทปฟังด้วย (โทเฟิลฝึกฟัง) ฟังแล้วก็พูดตาม เวลาทำงาน ก็คุยกับเพื่อนร่วมงาน เวลาพูดอะไรที่มีภาษาอังกฤษปนบ้าง ปกติจะพูดแบบไทยๆ (ตามธรรมชาติการออกเสียงแบบภาษาไทย) แต่มีคำหนึ่ง คือคำว่า "work" ก็พูดว่า เวิร์ค แบบมีตัวอาร์ชัดเจนมากๆ แบบตั้งใจ จนคนฟังหัวเราะ เพราะไม่ได้พูดว่า "มันเวิก" แต่ "มันเวิร์ค" ทั้งตัวอาร์ และตัวเคนี่ ออกมาเลย เกือบๆ จะเป็นว่า "มันเวิรคึคึ" ทำนองนั้น เขาก็แซวว่า แหม ตัวอาร์นี่กระดกไปจนถึงลิ้นไก่เลยนะ ก็ตอบว่า จริงๆ อยากจะกระดกให้ร่วงลงไปในคอเลย แต่เกรงใจ คือว่า ต้องไม่เขินที่จะออกเสียงให้ถูก ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ธรรมชาติของเรา (ในตอนนั้น) ก็พูดง่ายๆ เหมือนคุณเทศระวีว่า คือ ต้องกระแดะแบบสู้ตาย แต่อะนะ ถึงตอนนี้ ก็ยังพูดไม่ดีค่ะ ไม่ใช่ว่าพูดดีนะ สำเนียงนี่แข็งแรงมากเลยค่ะ ทั้งอังกฤษและฝรั่งเศส พยายามกระแดะสุดชีวิตแล้ว แต่ก็ได้แค่นี้แหละค่ะ วันก่อนโทรไปทิ้งข้อความที่บริษัทหนึ่ง และในที่สุดได้คุยกับาเจ้าตัว คำถามแรกที่เขาถาม คือ "เธอไปหาซื้อสำเนียงมาจากไหน ฉันพยายามฟังข้อความของเธอ ฟังไปก็นึกไปว่า เธอเป็นชาติอะไร?" ทำเอาหัวเราะท้องแข็งเลย แต่ก็ถามเขาว่า แต่เขาเข้าใจที่พูดทั้งหมดหรือไม่ ถ้าใช่ก็... "ฉันเกิดมาพร้อมสำเนียงนี้ หาซื้อไม่ได้ แต่ถ้าเธออยากได้สำเนียงที่เป็นเอกลักษณ์แบบฉัน ฉันบอกได้แค่ว่า มันแพงมาก เพราะจะหามาได้เนี่ย ต้องเรียกว่า ต้องเกิดใหม่เลยนะ" ตอบเขาแบบนี้ เขาเลยบอกว่า ขอให้เก็บความเป็นเอกลักษณ์นี้เอาไว้ เพราะมันทำให้เขาจำได้ว่าคือใคร ตอนนี้เลยกำลังคิดหนักว่า จะต้องฝึกกระแดะต่อดีไหม หรือว่าเลิกกระแดะได้แล้ว จากคุณ : พธูไทย - [ 25 ม.ค. 50 16:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แนะนำให้กระแดะกันไปเรื่อยๆครับ มันช่วยได้จริงๆ มันจะทำให้เราเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ สำหรับอายุ ผมเชื่อว่าไม่มีผลต่อการฝึก เพราะตอนที่ผมเริ่มทำแบบนี้อย่างจริงจัง คือ ตอนที่เรียนในมหาวิทยาลัยแล้วด้วยซ้ำ ไม่ใช่ตอนเด็กๆ ตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจ อยู่ๆก็นึกอยากพูดฝรั่งได้ และเริ่มสังเกตุว่า ภาษาอังกฤษที่เรียนมาทำไมเสียงที่อาจารย์สอนไม่เหมือนฝรั่งเลย มันดูยานๆ(แบบไทยๆ)ชอบกล วันหนึ่งตอนเรียนมัธยม  เดินผ่านห้างเมโทร เห็นห้างลดราคาเทปเพลงฝรั่ง พวกแนว country และพวก carpenter อะไรประมาณนี้แหละ ตอนยืนฟัง เอ........ ก็เพราะดี เลยซื้อติดกลับมาหลายม้วนอยู่ พอกลับถึงบ้านไม่รู้อะไรดลใจ เอาเทปเพลงที่มีอยู่ เช่นพวกวง แกรนด์เอ็กซ์ อะไรประมาณนี้ยัดลงกล่องหมด ตั้งใจว่า จะเลิกฟังเพลงไทย ถ้าจะฟังเพลง จะฟังแต่เพลงฝรั่งอย่างเดียว และทำมาตลอดจนถึงบัดนี้ (ไม่รู้อะไรมันดลใจอย่างนี้ได้) พอเริ่มฟังๆไป เอ....ชักอยากร้องได้ ก็ดิ้นรนไปหาพวกเนื้อ จาก IS Song Hit  มาเปิด หัดร้องตาม   เฮ้ย....ทำไมเนื้อมันเป็นคำที่เรารู้จัก แต่ฝรั่งมันร้องมันออกเสียง ไม่เห็นเหมือนที่เคยเรียนเลย แหม......จะร้องทั้งที ต้องเอาให้เหมือนต้นฉบับเป๊ะๆสิ   เอ้า....เอาตามฝรั่ง ตอนช่วงที่ฟังเพลง ใช้วิธีเปิดฟังบ่อยๆก่อนนอนก็ฟัง ใช้ตั้งระบบ auto reverse เปิดกล่อมนอนทั้งคืน     ไม่กลัวเปลืองไฟกันล่ะ ฟังไปร้องไป  เอ๋...ท่อนนี้ที่เราร้องดูไม่เหมือนฝรั่งต้นฉบับ  เอาใหม่ร้องใหม่ให้เหมือน   ต่อมา เริ่มเบื่อหันมาฟังวิทยุบ้าง     เฮ้ยๆๆ.............มีคลื่นภาษาอังกฤษด้วย  มีเพลงฝรั่งเพราะๆตั้งหลายเพลง คราวนี้เลยเปิดตลอด เรียกว่ากลับถึงบ้านก็เปิดวิทยุฟังเพลงเลย คราวนี้ตอนฟังเพลง มันจะมีช่วงเบรกโฆษณา และเบรกข่าว    แหม...ขนาดโฆษณา กับข่าวยังพูดอังกฤษ ก็ฟังๆซะหน่อย แต่แหม มันพูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย ได้ยินแต่ ฟุดๆ ฟิดๆ       อ้าวไม่เป็นไร เขาพูดอะไร เราไม่สนใจ อยากกระแดะพูดอย่างเขาบ้าง พูดไม่ได้ไม่เป็นไร เอาเสียง  เอาเสียงคล้ายๆไว้ก่อน ก็เราไม่มีเนื้อให้ดูแบบเพลงนี่ ได้ยินมันพูด "แบระ"  ก็  "แบระ"  ตาม ไม่รู้เลยว่า คำๆนี้คือ อะไร สะกด ยังไง แปลว่า อะไร บางทีเห็นฝรั่งมีแขกมาคุยด้วย คุยกันโขมงโฉงเฉง แล้วหัวเราะ   นึกภาพในใจ  แหมถ้าเราคุยและทำให้ฝรั่งหัวเราะได้อย่างนั้น เราคงมีความสุขน่าดู  ...................... อันนี้เริ่มสร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเองแล้ว พอนานเข้า    จู่ๆมันเริ่มจับทางได้เอง   อ๋อ   ไอ้ที่ได้ยินตะบึดตึดปึ้ด มาตลอดนะ มันก็คือคำง่ายๆที่เราเจอที่โรงเรียนทุกวันนั่นเอง และเริ่มสังเกตุเห็น    เฮ้ย......ทำไมคำนี้ฝรั่งมันพูดแบบนี้หว่า  แต่ทำไมเรียนที่โรงเรียนมันเป็นอีกแบบหว่า เฮ้ย........ทำไมฝรั่งมันลงเสียง s ไม่เหมือนเราเลย หรือ บางครั้งมันควบไปเลย ตัวอย่างเช่น This is a book.    เราคนไทย อ่านชัดเจน ได้ 4 คำ แต่ทำไมฝรั่งมันมีแค่ 3 คำ หว่า แถมมีอะไร คึๆ ข้างหลังด้วย  ตอนเรียนที่โรงเรียนไม่เห็นมีเลย ตัดสินใจ เชื่อ ฝรั่ง  เอ้า.....อ่านตามเขา (อีกแล้ว) ยิ่งตอนนั้น ฝรั่งยังไม่เต็มบ้าน เต็มเมืองเหมือนตอนนี้ จำได้ สมัยเรียนประถม มีฝรั่งเดินเข้าซอยที่บ้านมาคน ผู้คนเหลียวมองกันทั้งซอย เพราะนานๆมีที เคยเห็นคนที่คุยกับฝรั่งที่มาถามทาง  แหม  มันดูเท่ห์เหลือแสน คนมองกันทั้งป้ายรถเมล์ ทั้งๆ ที่เราว่า คนไทยนั้นแก ก็พูดตะกุกตะกัก สำเนียงก็แสนจะคุ้นหูแบบที่เจอในโรงเรียน แต่เราและคนที่ป้ายรถเมล์ ยังมองอย่างชื่นชม ใจเราอยากจะให้เป็นเราบ้าง และถ้ายิ่งพูดแบบ เอ็กเซ่นท์ สุดยอด คนอื่นจะยิ่งทึ่งกับเราขนาดไหนนะ โอยเหนื่อยครับ พิมพ์มาขนาดนี้ เพราะสมัยรุ่นผมคอม ยังแพงหูดับตับไหม้ และตอนเรียนไม่คิดจะเรียนบัญชี เลยไม่ได้ไปฝึกเรียนพิมพ์ดีด แบบพิมพ์สัมผัส จนทุกวันนี้เวลาพิมพ์ จะจิ้มเอาทีละตัว เนื้อยเหนื่อย....... ขอแว่บก่อนแล้วกัน แล้ววันหลังจะมาต่อ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 26 ม.ค. 50 00:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มารออ่าน  คุณเทศระวีมาเล่าต่อเร็วๆนะคะ ได้ความรู้และประโยชน์มากเลยค่ะ จะพยายามฝึกค่ะ ได้มากได้น้อยอีกเรื่อง ยังไงก็ได้ไม่มีเสีย จากคุณ : ฟ้า (WinterPooh) - [ 26 ม.ค. 50 02:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณครับที่สนใจ ขออนุญาติเล่าต่อเลยแล้วกัน ตรงช่วงนี้แหละครับ คือ ขั้นแรก ของการพัฒนาภาษาเพื่อใช้งาน คือ "กระแดะ" พอได้ยินได้ฟังอะไรเข้าหน่อย ก็หัดพูดตามเขา พยายามกระแดะเอาเสียงเหมือนเข้าว่า รู้เรื่องไม่รู้เรื่องไม่เป็นไร แนะนำทริกส่วนตัว จริงๆแล้วไม่อยากบอกเลย กลัวคนเขาว่าเราบ้า คือ พอฟังมากๆเข้าก็อยากลองพูด แต่อย่างที่บอกฝรั่งหายาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เลยใช้วิธีพูดกับตัวเองครับ  คือทำแบบ Play role แต่แทนที่จะเป็น 2 คน สนทนาโต้ตอบกัน ก็เป็นเราคุยกับตัวเรา สมมุติให้เราเป็นคนที่ 1 ก่อน แล้วเริ่มต้นการสนทนา จากรูปแบบ หรือ หัวข้อ อะไรก็ได้ จากรูปแบบประโยคที่เจอมาจากวิทยุ โดยพูดให้เสียงออกมาจากปากดังพอตัวเองได้ยิน และที่สำคัญต้อง "กระแดะ" โดยจับเอาสำเนียงให้เหมือนกับฝรั่งที่เราได้ยินมาให้มากที่สุด อย่าหลุดสำเนียงไทยๆออกมาเด็ดขาด จากนั้นเราก็รีบกลายร่างเป็นคนที่ 2 พยามยามตอบการสนทนากับคนที่ 1ที่เราเป็นเมื่อกี้นี้ ตอนแรกเริ่มจากบทสนทนาสั้นๆง่ายๆ ที่พอฟังออกและจำได้จากที่ DJ เขาคุยกัน พอนานเข้า ชักเริ่มเซ็ง เพราะเรื่องที่เขาคุยกันมักจะวนเวียนแบบเดิมๆ คราวนี้ ลองใหม่ ลองหา situation แปลกๆ ที่อยู่รอบตัว ในชีวิตประจำวันเรามั่ง โดยการหาจากหนังสือแบบเรียนที่เรียนอยู่ ซึ่งมักมีบทสนทนาอยู่ด้วย แต่คราวนี้ มีแต่หนังสือ ไม่มีเสียงให้ลองฟังแล้ว คราวนี้ต้องใช้วิธีอ่านทั้งประโยคยาวๆ โดยพยายามทำสำเนียง และ การลงจังหวะ ให้ประมาณๆว่า คล้ายๆกับฝรั่งแบบที่เคยๆมา ช่วงนี้ ยังตะกุกตะกักอยู่    ก็ ประโยคมันยาวนิ แถม ไม่มีตัวอย่างให้ฟังอีก แต่ก็พยายามพูดไปเรื่อยๆ พอนานๆ ไปชักเริ่มจับทางได้ว่า จริงๆแล้วมันก็ไม่ค่อยมีอะไรนะ เวลาออกเสียงเป็นประโยคในภาษาอังกฤษ จริงๆแล้ว มันก็คือ การออกเสียง ให้ง่ายและสะดวกกับปากเราที่สุดนั่นเอง ตอนนี้พอจะเริ่มเข้าใจว่า   อ๋อ ทำไมบางคำ ที่อยู่ในประโยคเวลาพูดแล้วเสียงมันจะบิดไปจากรูปเดิม  เพราะมีเสียงจากคำอื่นที่อยู่ใกล้ๆ มันบีบให้เป็นอย่างนั้นเอง นั่นคือว่า ถ้าจะพูดแบบรูปเดิมแล้ว ปากคนเรามันพูดไม่ได้ ถ้าจะให้พูดให้ได้ ต้องช้าๆทีละคำ ซึ่งมันไม่ได้เป็นประโยค อีกอย่างคือตอนที่เราพูดแบบสำเนียงไทย เราจะออกเสียงคำทุกคำชัดหมดเท่ากัน แต่ภาษาอังกฤษจริงๆไม่ใช่ เริ่มจับทางได้ว่า นี่คือธรรมชาติที่ต่างกันของเสียงในสองภาษานี้ คือ ภาษาไทยจะออกไปทาง Monotone คือ เสียง จะนิ่งเรียบ นอกจากตอนคุณใส่อารมณ์มากๆ ลองสังเกตุจาก พิธีกรที่อ่านประกาศอะไรที่เป็นทางการดูสิ อาจมีการเน้นคำบ้าง แต่ จะไม่ฉวัดเฉวียนขึ้นลงไปมา ในขณะที่ภาษาอังกฤษ เรารู้สึกว่ามันมี Fluctuation คือ มันมีการแกว่งขึ้นๆลงๆ เหมือนเป็นลูกคลื่นอย่างไง อย่างงั้น แถมมี stress มี combination อีกสารพัด ลองฟังฝรั่งพูดดูสิ   จะรู้สึกว่า ถ้าเราพูดทีละคำ ช้าๆ กับพูดเป็นประโยคเร็วๆ จะไม่เหมือนกัน ในขณะที่ภาษาไทย พูดทีละคำ ช้าๆ กับพูดเป็นประโยคเร็วๆ จะเหมือนกัน ดังนั้น เราเลยสรุปเอาเองว่า ถ้าจะพูดภาษาอังกฤษให้ดี คุณจะเอาธรรมชาติของภาษาไทยมาจับไม่ได้ ยิ่งมั่นใจว่ามาถูกทาง ยิ่งต้องกระแดะ แต่ต้องกระแดะให้ถูกทางนะ (ขอนอกเรื่องนิด เคยได้สอนสนทนากับพวกเด็กวัยรุ่นในปัจจุบันหลายๆคน เวลาพูดภาษาไทย ทำไมมันมีเสียงสูง เสียงต่ำน่าปวดหัว แต่พอให้มันพูดภาษาอังกฤษ มันกลับพูดเป็นเสียง Monotone อดรนทนไม่ไหว บอกเด็กไปว่า "ถ้าคุณพูดภาษาไทย ด้วยสไตล์ ที่คุณพูดภาษาอังกฤษ คุณจะพูดไทยได้น่าฟังมาก และ ถ้าคุณพูดภาษาอังกฤษ ในสไตล์ ที่คุณพูดภาษาไทย น่ะ ฝรั่งจะฟังคุณออกได้มากขึ้นจมเลย" ดูๆไป ทำไมชีวิตเด็กไทย มันกลับหัว กลับหางกันแฮะ สงสัยเพราะบรรดา VJ ทั้งหลายมั้ง) เมื่อยแล้วครับ เดี๋ยวค่อยมาต่อแล้วกันนะครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 27 ม.ค. 50 00:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามารอ..ครับ จากคุณ : Polymerist - [ 27 ม.ค. 50 03:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณเทศระวีเขียนสนุกจัง... จากคุณ : r k i - [ 27 ม.ค. 50 11:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาต่อเร็วๆ จากคุณ : พธูไทย - [ 27 ม.ค. 50 20:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ง่ายๆ คือ "ต้องมั่นใจค่ะ" :) จากคุณ : ไร้นาม - [ 28 ม.ค. 50 14:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กราบขอบพระคุณทุกท่านที่สนใจครับ แต่ขอออกตัวก่อนเลยว่า ตัวเองไม่ใช่ผู้เฃี่ยวชาญภาษา แต่เป็นคนที่มีประสบการณ์ตรง จากคนที่โง่ๆ เรื่องภาษา จนมากลายเป็นคนที่คนอื่นๆชมในเรื่องภาษาได้ เลยอยากถ่ายทอดไอ้สิ่งที่เจอมา ให้กับคนอื่นๆ เป็นความรู้นะครับ เอาเป็นวิทยาทาน ประดุจหนึ่ง ผมกำลังช่วยแนะนำคนที่ทำกับข้าวไม่เป็น ให้ลองทำกินเองได้ ทั้งๆที่ตัวผมเองก็ไม่ได้เป็นพ่อครัวที่เก่งกาจแต่ประการใด ดังนั้นถ้าท่านใดที่เป็น เชฟ อยู่โรงแรมห้าดาวมาเจอเข้า ก็ได้โปรดอย่าเพิ่งนึกดูเบา หรือ ดูแคลนนะครับ ผมเชื่อว่า คนที่เคยโง่และสงสัยในเรื่องนี้มาก่อน เมื่อต้องอธิบายให้กับคนที่โง่ในเรื่องนี้เหมือนกัน ย่อมจะอธิบายได้ดีกว่า เพราะตัวเองเคยงงมาก่อน เลยเข้าใจว่า เขากำลังงงอะไรอยู่ ตอนนี้ยัง งงๆ เบลอๆ เดี๋ยวสักพักใหญ่ๆ จะมาเขียนต่อครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 28 ม.ค. 50 17:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ต้องรีบนะคะ แต่เร็วๆหน่อย อิอิ ยังไงก็รออ่านค่ะ จากคุณ : WinterPooh - [ 29 ม.ค. 50 04:12:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะเพราะลูกสาวกระแดะแล้วได้ดี สำเนียงนิ้งเลยเจ็ดขวบเองค่ะแหะๆ เค้าเลียนแบบเพื่อนที่โรงเรียนมาเค้าได้พูดมากกว่าเรา เพราะส่วนใหญ่เราดีลกับซุป ทำวิจัยก้อเงี๊ยค่ะ อ่านเขียน มากกว่าพูด เราเลยอาศัยเลียนการกระแดะของลูกสาวมาเลยพอถูไถไปได้ อิอิ แต่ยังกลัวว่ากลับไปเมืองไทยลูกสาวจะพูดไทยแบบอังกฤษยังคุณเทศระวีว่านะสิค่ะเนี๊ย อิอิ อีกที จากคุณ : @norwich - [ 29 ม.ค. 50 10:38:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ดีจริงๆ ขอบคุณนะคะ รอ ร๊อ รอ ฟัง ค่ะ... จากคุณ : สังกะสีแฟนคลับ (Kitty_Dorame) - [ 29 ม.ค. 50 21:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขออภัยที่หายไปครับ คือ ตอนนี้กำลังปวดหัว สั่งซื้อสารเคมีไปกับบริษัท ที่เป็นตัวแทนในไทย ตามกำหนดต้องได้วันนี้ แต่พอติดต่อไป ปรากฏว่า ของยังอยู่เมืองนอกอยู่เลย พนักงานก็ได้แต่พูดว่าจะรีบติดต่อให้ว่าเกิดอะไรขึ้น รอมาตั้ง 45 วัน แล้วเจอแบบนี้ ลมแทบใส่ เวลาที่ใช้ lab ได้ก็ยิ่งวิ่งไล่หลังมาทุกที ไอ้ที่รอก็รอเปล่า ฮือๆๆ  ถ้า ภายในอาทิตย์หน้า ยังไม่ได้ ต้องปรับรูปแบบงานใหม่ คงต้องใช้ Plan B ที่เตรียมไว้ (ยังดีมีแผนสำรอง แต่ เจ็กอั๊กหน่อ) เจ็บใจนัก อุตส่าห์ ตามเป็นระยะ ก็ยังไม่วาย ถ้าไม่ได้ จะ forward mail ประจาน บริษัท ไปทั่วโลกเลย คอยดูดิ๊ ขออภัยนะครับ ขอเวลา build อารมณ์ ก่อน ตอนนี้ ชักสับสน เริ่มเขียนไม่ออก เอ้า ขออนุญาติต่อนะครับ ที่พูดพล่าม เยิ่นเย้อ นี่เพิ่งได้แค่ส่วนนิดนึงที่อยากเล่าเท่านั้น เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา นับ......เอ่อ...........หลายอยู่  มันมีเรื่องอยากจะเล่าเต็มไปหมด ตอนนี้มันวนเวียนในหัว พยามยามจะลำดับ ว่าควรต้องพูดอะไรก่อน มันก็ทำไม่ได้ เพราะอะไรนะหรือเพราะมันเป็นธรรมชาติของภาษาครับ การเรียนภาษาในแบบวิธีที่คนโตๆเรียนแล้วน่ะ มันหาจุดเริ่มต้นไม่ได้ครับ คือ เราจะกำหนดบทที่ 1 ของการเรียนภาษาให้ทุกคนเหมือนกันหมดไม่ได้ และจริงๆแล้วมันไม่มีบทที่ 1 ภาษามันโยงกันไปมาเหมือน ใยแมงมุมครับ คุณจะหาจุดเริ่มไม่ได้ ไม่เหมือน วิชา อื่นๆ เช่น เลข คุณต้อง เรียนบวก ก่อน จึงจะคูณเป็น เอาง่ายๆ คุณจะเรียนเรื่อง กริยา คุณจะอธิบายได้อย่างไร ถ้าไม่พูด ถึง เรื่อง ประธาน และถ้าคุณ จะพูดเรื่อง ประธาน คุณ ก็ต้อง อธิบาย เรื่อง นาม ด้วย ซึ่งจะทำให้คุณ ต้อง มาพูดเรื่อง กริยา เพื่อ อธิบายเรื่องนาม เอ่อ ถึงตรงนี้แล้วงงไหมครับ อาจยกตัวอย่างไม่ดี ที่เอา structure กับ function ของภาษา มาปนกัน เอาใหม่ เคยได้ยินเพลง "กบ เอยทำไมจึงร้องไหมครับ" กบ เอยทำไมจึงร้อง จำเป็นต้องร้อง เพราะท้องมันปวด ท้อง เอยทำไมจึงปวด จำเป็นต้องปวด เพราะข้าวมันดิบ ข้าว เอยทำไมจึงดิบ จำเป็นต้องดิบ เพราะฟืนมันเปียก ฟืน เอยทำไมจึงเปียก จำเป็นต้องเปียก เพราะฝนมันตก ฝน เอยทำไมจึงตก จำเป็นต้องตก เพราะ กบมันร้อง โอย เหนื่อยครับ กว่าจะร้องจบ เหมือนกับการเรียนภาษานะครับ คุณหลายๆคนที่บอกว่า จะเรียนปู พื้นฐานใหม่หมด เอาแบบใช้ได้ จะเริ่มตรงไหนดีละครับ คุณๆลองดู หนังสือแบบที่ใช้เรียนไวยกรณ์ หลายๆเล่มดูสิ ยกตัวอย่าง อันที่เปิดมาก็เรียน is am are แล้ว จะเรียน ยังไง ถ้าไม่รู้จัก noun ก่อน และพอพูด มากๆเข้า ว่า is am are ใช้ ยังไง ก็ต้อง พูด เรื่อง voice และ ลามปาม ไป tense อีก ขนลุกนะครับ ว้า ไปไกลแล้ว เอา สั้นๆ เนื้อๆก่อน ว่า จะเรียน ภาษาอังกฤษให้ได้นั้น ต้องไม่มองว่า มันเป็น subject ที่เหมือนกับวิชาอื่นในตอนแรก เพราะ nature มันต่างกัน และ ความคาดหวังในการนำไปใช้ต่างกัน แต่พอถึงอีกระดับหนึ่ง มันจะกลับมาเป็น subject ครับ เดี๋ยวจะพูดทีหลัง ภาษาอังกฤษในความหมายของผม มี 3 ระดับ ระดับที่ 1 ระดับของการใช้เพื่อการสื่อสาร ระดับที่ 2 ระดับของการใช้ในเชิงวิชาการ หรือ เพื่อ แยกระดับชั้นทางสังคม และ สุดท้าย ระดับที่ 3 เป็นระดับสูงสุด ใช้ในลักษณะเป็นนายของภาษา ใช้และบังคับมันได้ดั่งใจ และ เป็นแนวกำหนดให้ผู้อื่นใช้ตาม เคย เจอ ไหมครับ ที่หลายคนแนะนำการเรียนภาษาอังกฤษ ที่แตกต่างกัน บางคนบอกไวยากรณ์สำคัญมาก แต่ บางคนบอกว่าอย่าไปยึดตึดกับมัน จริงๆแล้ว มันอยู่ที่ระดับ การใช้ และเป้าหมายของเราที่อยากจะเป็นต่างหาก (นั่น คือ ก็ถูกทั้งคู่แหละ ไม่รู้จะทะเลาะกันไปทำไม) ถ้าเรามีลูก อายุ 3-4 ขวบ เราคงไม่คาดหวังให้ลูกเรา พูดไทย ชัดเปรี้ยะ ขนาด อักษร ร ล ชัดทุกตัว และไม่คาดให้เขา ใช้ คำที่ถูกแบบแผน ประหนึ่งว่า "ลูกรักคุณแม่มากครับ เพราะเหตุว่าคุณแม่มีพระคุณกับลูกสุดล้ำเกินประมาณ  ลูกขอตั้งจิตให้คำมั่นกับคุณแม่ว่า ลูกจะเป็นเด็กดี ทั้งในเยี่ยงนี้และเยี่ยงหน้าสืบไป" ใครมีลูกตัวเล็กๆ แล้วพูดเยี่ยงนี้ ผมว่าคุณแม่ คงขนหัวลุกนะครับ ในขณะเดียวกัน เราก็คงไม่คาดให้ นักเรียน ป.เอก พูด หรือ เขียนภาษา แบบนี้ในงาน Doctoral seminar เป็นแน่แท้ "ฉงฉัยว่า ก้าบ นี้มันแปกๆ อยู่น้อยนึ่งนา เดี๋ยวตัวเองเอากับไปดูดีๆอีกทีนะ แล้วตัวเองค่อยมาบอกเรา" ขอพักหายใจก่อนครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 30 ม.ค. 50 00:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ ^ ^ _ ^ จากคุณ : Rive Gauche - [ 1 ก.พ. 50 00:51:20 ]