ความคิดเห็นที่ 1 ปฐมบทแห่งชีวิตมนุษย์เงินเดือน ลืมเล่าเรื่องหนึ่งตอนเรียนโทได้ ๑ ปีกำลังจะขึ้นปี ๒ เราก็ไปอเมริกาอีกหนแบบว่ากับโครงการทำงานๆเที่ยวๆแล้วได้เงินอะไรประมาณนี่ล่ะ    ทำไปทำมาหลงไหลได้ปลื้มกับเงินเก็บเดือนละเกือบครึ่งแสน เด็กอายุ ๒๓ เองนะมีเงินเดือนหนึ่งๆเกือบครึ่งแสนกับการทำงานที่แสนสาหัส ตั้งเป้า ๒ เดือนกลับมาทันเปิดเทอมพอดี อีนีฟาดไป ๔ เดือนเต็มถึงกลับบ้าน เห็นแก่เงินงัยล่ะท่าน เค้าเปิดเทอมไปเป็น ๒เดือนแล้ว ก็ต้องไป drop ไว้สิ ปีหน้าค่อยไปเรียนใหม่ ตกรุ่นไป ๑ ปี พร้อมเพื่อนอีก ๒ คนที่ไปพร้อมกัน(ขอโทษนะเืพื่อนที่ทำให้แกจบช้าไปกับฉัน) กลับมาก็หางานธุรกิจทำดีกว่า ไปทำการตลาดตามที่เรียนป.ตรีมา หิ้วกระเป๋าขายโรงแรม ขายทัวร์ อยู่เกือบปีเต็มๆ แล้วก็ลาออกไปเรียนโทต่อ เรียนไปเล่นๆขำๆ รับจ็อบทำงานออร์แกไนเซอร์ให้บริษัทประชาสัมพันธ์ และก็ไปเป็นครูสมัครเล่นสอนภาษาอังกฤษ จัดค่ายซัมเมอร์เล็กๆให้เด็กอีก มันส์ดี เรียนโทอาทิตย์ละ ๓ วันที่เหลือก็ไปรับจ็อบอีก ๔ วัน ขายชีวิตและจิตใจให้กับงานด้วยการย้ายบ้านไปอยู่ในบริษัทเลย เค้าเป็น home office เช่าบ้านเดี่ยวเปิดบริษัท เหลืออีกห้องเลยได้อยู่เลย ทำงาน ๒๔ ชั่วโมง กินเงินเดือน ๗-๘ พันพอได้ค่าเทอมบ้าง จนเรียนจบก็ชิงลาออก เพราะแอบไปสมัครเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเอาไว้ สุดท้ายก็ตกสวรรค์ไม่ผ่านสัมภาษณ์ เพราะคู่แข่งเค้าจบเมืองนอกทั้งนั้น เดินถอยหลังก็ไม่ได้ ขนข้าวขนของย้ายออกมาแล้ว ตกงานแบบชิงออกก่อนที่จะรู้ผลที่ใหม่ จบชีวิตมนุษย์เงินเดือนเอกชน......ก้าวสู่วงการการศึกษา จากคุณ : GSK - [ 30 ม.ค. 50 22:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 การศึกษาคือเส้นทางชีวิต เปลวเทียนให้แสง รามคำแหงให้ทาง อันนี้ก็ไม่เคยได้สัมผัสรามคำแหงแบบใกล้ชิดอะไรหรอกนะ มากที่สุดก็แค่ไปนั่งกินข้าวในโรงอาหารบ้าง แต่ชอบปรัชญาของการศึกษาว่า การที่มีการศึกษามันเป็นเหมือนการมีเทียนนำทางชีวิตในขณะที่รอบข้างเรามืดมน มองอะไรก็ไม่เห็นเลย หลังจากตกงานแบบชิงสุกก่อนห่าม ก็ได้โอกาสแสดงสายานุภาพแบบเด็กจบใหม่  "นี่ว้อย ปริญญาโทสดๆร้อนๆจากเตา" โปรยใบสมัครไปตามบริษัทหรูหราต่างๆเป็น ๒๐ กว่าที่ แล้วก็มานั่งรอโทรศัพท์ที่ห้อง จากวันเป็นสองวัน จากสองวันเป็นสี่วัน จากสี่วันเป็นเจ็ดวัน เป็นสิบวัน เป็นครึ่งเดือน "เครียดล่ะสิ" เงินเก็บก็ชักร่อยหรอ วางมัดจำอพาร์เมนต์แทบหมดหน้าตัก เหลือกินได้น่าจะไม่ถึงเดือนก็น่าจะมาม่าได้แล้ว ช่วงนี้ล่ะรู้สึกว่า เราหยิ่งจองหองเกินไปรึเปล่าวะ ที่จะกลับไปของานนายเก่าทำ ไม่เอาๆ ก้าวออกมาแล้วต้องไม่กลับไปแบบหมาจนตรอกดีกว่า มีอะไรขำๆจะเล่าให้ฟัง ช่วงที่ออกจากงานมาตกงานนี่ล่ะเป็นช่วงที่ได้รู้จักกับ จอร์จและออเดร์ ซึ่งเพื่อนทั้งสองนี้ทำงานเป็นนักขายที่เก่งมาก คนทั่วทั้งประเทศรู้จักพวกเขาอย่างดี จอร์จจะขายมีดหั่นผักสุดวิเศษ ที่สไลด์ซูคีนี่ได้อย่างบางเฉียบ สไลด์มันฝรั่งเป็นกองๆให้เป็นเฟรนช์ฟรายส์ได้อย่างอัศจรรย์ สไลด์แคร็อตให้เป็นผีเสื้อได้อย่างสวยงาม และจอร์จก็จะแถมที่คั้นน้ำผลไม้ ที่ช่วยคั้นน้ำส้มน้ำมะนาวได้หมดจรดทุกหยาดหยด ส่วนออเดร์ก็จะขายที่รองรีดผ้ามหัสจรรย์ สามารถรีดทั้งผ้าฝ้าย ผ้าชีฟอง ผ้าปักเลื่อม ได้ในระดับความร้อนเดียวกัน โดยไม่ทำลายเนื้อผ้าเลย นอกจากนี้ยังมาพร้อมกับที่เก็บสายเตารีด ที่ช่วยไม่ให้สายเกะกะเลย โอ้ว....มันวิเศษจริงๆเลย กลับมาที่เรื่องสมัครงานในบรรดา ๒๐ กว่าบริษัทชั้นนำต่างๆ ก็นิ่ง..นิ่ง...นิ่ง บางทีโทรหาบริษัทเพื่อนเก่าก็ได้เข้าสัมภาษณ์แต่ก็ไม่ผ่านสัมภาษณ์เลย เราก็นับเป็นนักขายฝีปากกล้าคนหนึ่งนี่หว่า สงสัยดวงมันไม่สมพงษ์กับงานเอกชนแล้วมั้ง บางที่ก็มีน้ำใจส่งจดหมายมาบ้าง เราได้คัดเลือกผู้ที่เหมาะสมเข้าทำงานในตำแหน่งนี้แล้ว ขอขอบคุณที่สนใจในบริษัทของเรา โธ๋....... ครบ ๑ เดือนที่ตกงาน แม่โทรมาบอก "ลูก...อาเค้าอยากได้คนมาช่วยที่มูลนิธิหน่อย" คุยไปคุยมา เหมือนขอร้องแกมบังคับล่ะ แกควรจะหางานอะไรก็ได้ทำซะทีเถอะ อย่าเลือกมากเลย เห่อแต่บริษัทชื่อดังๆสุดท้ายจะไม่ได้อะไรสักอย่าง เราก็เลยได้ไปทำพนักงานพาร์ท-ไทม์ที่มูลนิธิที่เกี่ยวกับการศึกษาระหว่างประเทศ แบกวุฒิ ป.โท ค้ำคอทำอยู่ ๔ เดือนก็ไม่ได้บรรจุ เพราะจบสูงกว่าที่เค้าต้องการ กินเงินเดือนป.ตรีไปพลางๆ แถมมารู้ทีหลังว่าลูกหลานคนในเค้ายิ่งไม่มั่นใจว่าจะเป็นระบบเครือญาตอุปถัมภ์ิมากเกินไปรึเปล่าหว่า และแล้วโอกาสเป็นอาจารย์สอนหนังสือก็มาถึง ! จากคุณ : GSK - [ 30 ม.ค. 50 23:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การศึกษาคือเส้นทางชีวิต ตอนต่อมา เพื่อนเก่า ป.โท ติดต่อมา "แก...ทำงานอะไรที่ไหนวะ" "เอ่อ...เราทำพนักงานชั่วคราวที่มูลนิธิการศึกษาแห่งหนึ่งว่ะ รอสัมภาษณ์งานอยู่" (สงวนมาดไว้ ไม่อยากบอกว่าสอบตกมาหลายที่แล้ว แหง๋ว) "นี่แกมาสมัครที่ ม.ราชภัฏนี่เลย เค้ารับเพื่อนเราไป ๓ คนแล้ว อีกคนเค้าจะออก เลยอยากได้คนไปเสียบแทน แกไปสมัครสิ เราจะบอกเพื่อนให้" 555 มีเหรอที่จะรอด ยิ่งๆหิวงานอยู่เพราะที่ปัจจุบันอยู่ไปๆก็ไม่มีโอกาสบรรจุ ถ้าไม่ไปฉีกปริญญาโททิ้งก่อน แล้วสมัครใหม่ด้วยวุฒิ ป.ตรี สุดท้ายก็ได้ตำแหน่ง "อาจารย์ประจำตามสัญญาจ้าง" เราก็ได้ไปเสียบแทนสอนแทนกลางเทอม หลายวิชา เทอม ๒ ก็ได้เต็มอัตราศึก วิ่งสอนทั้งในมหาวิทยาลัยและศูนย์นอก ทั้งศูนย์การค้า ศูนย์วิทยาลัยพาณิชยการ ศูนย์ต่างจังหวัด ๑๐๐ กว่าโลจากกรุงเทพ และภาคค่ำ ภาคมืด ได้หมด บอกได้เลยว่างานอาจารย์ภาษาอังกฤษไม่มีตัน ทุกคณะ ทุกสาขา ต้องบังคับเรียนหมด ไม่มีที่เก็บเงิน และการบ้านนักศึกษา   ถามว่า happy ไหมกับจุดนี้ ใช่เลย นี่ล่ะ "คุณค่าที่ดิฉันคู่ควร" (เลียนแบบสินจัยในโฆษณากรานิเย่) ขอบอก คนเขียนไม่ใช่ตุ๊ดนะฮะ ใช้สรรพนามดิฉัน เพียงแต่บ้าโฆษณามากไปหน่อยเท่านั้นเอง การได้เป็นอาจารย์สอนหนังสือมันเหมือนกับการได้ไขก็อกในสิ่งที่เราชอบออกมา ให้กับนักศึกษา ลองนึกภาพว่าคุณเป็นน้ำแหล่งกำเนิดน้ำแร่เอเวียง แล้วนักศึกษาได้มาดื่มกินน้ำแร่ แล้วเค้ารู้สึกสดชื่น มีความสุข และรักษาโรคได้ชะงักนักแล  ต่อมพิทูอิตาลี่คุณจะรู้สึกกระฉูดสารเอนโดรฟินแห่งความสุขได้มากมายขนาดไหน ฉันใดฉันนั้นแล...... จากคุณ : GSK - [ 30 ม.ค. 50 23:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Look forward to reading more of your stories. Thanks! จากคุณ : amatuer translator - [ 31 ม.ค. 50 00:06:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาจารย์มหาวิทยาลัย ช่วงแค่ครึ่งปีที่ได้มาทำงานสอนหนังสือ รู้สึกว่าสิ่งที่เราผ่านๆมาในงานธุรกิจเอกชน และชีวิตต่างประเทศ มันช่วยเสริมอรรถรสของการเรียนภาษาอังกฤษได้อย่างดีเลยล่ะ นึกขอบคุณชีวิตนะที่เราเคยเดินย่ำต็อกขายห้องพักตามบริษัทต่างๆ เราเคยโม้เหม็นขายแพ็คเกจโรงแรมจนน้ำลายฟองฟอดได้หลายจ็อบ เคยไปออกทัวร์กับแขกกรุ๊ปที่เราขายได้ เคยไปพายเรือแคนนูพาฝรั่งเที่ยวเกาะ เคยไปเป็นคนขายเบอร์เก้อเฟรนซ์ฟราย เคยเป็นคนเดินแจกโบร์ชัวร์ข้างถนน เคยกวาดถนนทักทายแขกที่มาเที่ยว เคยตามจิกเช็คที่ลูกค้าค้างจ่าย   เคยไปเดินบ้าข้างถนนจัดงานพรีเซ็นต์สินค้า เคยช่วยนายคิดว่าเดือนนี้จะหาเงินที่ไหนจ่ายลูกน้องและไปหาแหล่งกู้เงินมาเฟียนอกระบบ เคยเป็นป๋าคัดเลือกสาวพริตตี้มารับจ้างงาน เคยทำวิจัยการตลาดที่เดินต็อกๆตามซอยหาูเก็บข้อมูล ................. (จะเคย...อะไรกันนักกันหนาวะ) มาเป็นอาจารย์มันก็มันส์อีกแบบนะ เหมือนกับเจอลูกค้านั่นล่ะ เค้าเข้ามาเรียนหนังสือด้วยความคาดหวัง ความต้องการ ไม่ใช่เฉพาะสิ่งที่เรียกว่า "ความรู้" เท่านั้น มันเหมือนกับการมานั่งในร้านก๋วยเตี๋ยวอนุสาวรีย์แล้วทุกๆคนต้องได้กินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกันทุกคน แต่สิ่งหนึ่งที่ดึงดูดให้มากิน ก๋วยเดี๋ยวอนุสาวรีย์คือการมาดูโชว์ มากินอะไรเล็กๆแต่มันส์ ! ทุกวันทุกรอบของการสอน ผมคิดเสมอว่านี่คือ ธุรกิจโชว์ Show Biz คนจะนั่งดูโชว์ตลอด ๒ ชั่วโมง ๓๐ นาที และมานั่งดูได้ทุกๆคาบ ได้อย่างไม่รู้จักเบื่อได้ ครูต้องมันส์กว่าทุกๆคน ต้องมีสิ่งที่เค้าสนใจ ถ้าไม่มีต้องสร้างให้มันมี นอกจากหนังสือที่ครูหอบมาสอน ครูเหมือนดาราที่สายตาทุกคู่จับจ้อง และคาดหวังสูงว่าจะสนุก ตื่นเต้น และเป็นเพื่อนกับเค้า บางครั้งผมต้องเซอร์ไพรซ์นักศึกษาด้วยการไปรัชดาซอย ๔ "โห...จารย์มาด้วยเหรอนี่" "เอ้า..นักศึกษาชนแก้ว !" ว่าไปแล้วผมก็เป็นอาจารย์นอกรีตเหมือนกัน แต่เพื่อเป็นการสร้างความประทับใจให้นักศึกษาผมก็บ้าทำได้ แถมวันต่อมามีเรื่องมาเม้าท์ในคลาสได้ ว่าเมื่อคืนใครเป็นงัยบ้าง แล้วพนันกับเด็กก่อนกลับว่า "ใครไม่มาเรียนพรุ่งนี้เป็นหมานะโว้ย" แล้วพรุ่งนี้ ไอ้ที่เมาๆนั่นล่ะคือคนที่มาเรียน แล้วมาก็มาหายใจเป็นกลิ่นองุ่นเน่าๆให้เพื่อนๆดม การ"ลุย"กับเด็กนักศึกษาเป็นการซื้อใจได้หมดใจนักแล......... จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 00:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สอนนักศึกษาผู้ใหญ่ การเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยที่ราชภัฏนั้น ไม่ใช้ว่าจะเจอแต่พวกเด็กๆกิ๊บก๊าบวัย ๑๘-๑๙-๒๐ ปีเท่านั้นนะ ยังมีกลุ่มที่เรียนภาคค่ำและภาคเสาร์อาทิตย์อีก อันนี้เค้าคาดหวังจริงๆกับสิ่งที่เค้าขาด คือ โอกาสทางการเรียน สมัยตอนที่ควรได้เรียนหนังสือตามอายุที่เค้าควรได้เรียน บางคนกลับมาเรียน ป.ตรี เอาตอน ๓๐-๔๐-๕๐ ปี มีหลายๆคนบอก "อาจารย์ผมไม่ได้เรียนภาษาอังกฤษมา ๒๐ ปีแล้วนะ ช่วยๆหน่อยนะครับ" หลายๆคนระดับผู้บริหาร เจ้าของกิจการ ระดับนายตำรวจ นายทหาร ก็มี บางครั้งก็นับเป็นพันธกิจอันหนักอึ้งเหมือนกัน กับการสนองตอบกับ ความเคารพจากนักศึกษา บางท่านรุ่นพ่อรุ่นน้ารุ่นพี่หลายปีเค้าต้องมายกมือไหว้อาจารย์รุ่นเด็กเกิดเมื่อวานอย่างเรา  ผมคิดว่านี่คือ กำลังใจที่เสริมให้เราต้องผลิตงานโชว์ทางการศึกษาชิ้นนี้ให้ประทับใจผู้ชมให้มากที่สุด    ข้อความที่จะพูดออกไปต้องง่าย เข้าใจ และต้องสนุก ที่สำคัญ นักศึกษากลุ่มนี้จะ "ตั้งใจเรียนมากๆ" เพราะเค้าพร้อมที่จะเปิดรับสาระความรู้ที่จะได้ เพราะเค้าไม่มีแม้กระทั่งเวลาจะมาทบทวนอีกเลย เลิกเรียนเสร็จกลับบ้านก็เป็นพ่อ-แม่เลี้ยงลูก ตื่นเช้ามาก็ไปทำงานไม่มีเวลามาคิดเรื่องเรียน เลิกงานมาก็แหวกการจราจรมาเรียนให้ทัน มาลอกการบ้านกันก่อนเข้าเรียนประจำๆ เราต้องเข้าใจวิถีชีวิตของนักศึกษาผู้ใหญ่ด้วย จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 00:30:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7  ปูทางกลับบ้าน กว่า ๑ ปีที่โลดแล่นในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมกลับมานั่งมองชีวิตตัวเอง ว่าทำงาน ๖-๗ วัน/สัปดาห์ สอนตั้งแต่รอบแรก ๘ โมงครึ่ง ยันรอบมืด ๓ ทุ่ม ๑๐ นาที แบบปิดตึกเป็นห้องสุดท้ายก็มี เราบ้าไปรึเปล่าวะนี่ ใช่ ! บ้าแต่สนุก เรามีกำลังที่จะกลับถึงห้องแล้วนั่งตรวจการบ้านกองโตได้อีก จนถึงรายการของจอร์จและออเดร์จะฉายตอนตี ๑ ตี ๒ แล้วนอน พอ ๗ โมงเช้าก็ตื่นๆไปสอนหนังสืออีกได้ สุขใจนะว่า เทอมนี้เราจะปล่อย A B  ให้ใครได้บ้าง เกรดไม่ใช้ของอาจารย์นี่กว่า ปล่อยๆไปมันจะทำให้มหาวิทยาลัยล่มจมลงได้มากสักเท่าไรเชียว แต่อย่างไรองค์กรมันก็มีมาตรฐานของการวัดและประเมินผลอยู่ คงจะเล่นกับมันได้ไม่เกินขอบเขตนักหรอก กลับบ้านดีกว่า ! พื้นเพเดิมผมเป็นเด็กมาจากอีสานที่ได้ดิบได้ดี(ในเกณฑ์ของเด็กอีสานที่พึงมีได้) ที่ได้เรียนมหาวิทยาลัยระดับดีๆของประเทศ ได้ปริญญาตรี ต่อปริญญาโท ได้งานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ซึ่งมันก็หรูพอแล้วที่ผมคาดหวัง ในช่วงเวลา ๘ ปีในเมืองหลวงได้ทำอะไรหลายๆอย่าง จนไม่น่าเชื่อว่าจะเคยมีโอกาสมากขนาดนี้ แต่ผมก็็คิดว่าคงพอแล้วล่ะในเมืองใหญ่ๆที่เอร็ดอร่อยอย่างกรุงเทพ ! ขึ้นรถที่หมอชิตตีตั๋วสายอีสาน นั่งสุดป้ายถึงบ้านเก่า ก่อนที่จะออก ๑ เทอมผมมาเตรียมปูทางก่อนแล้วโดยการมาเปิดศูนย์ภาษาที่อำเภอที่บ้าน ใช้ text ของ Oxford University Press ใช้สื่อเทปเสียงประกอบหนังสืออย่างดี นักเรียนใช้ตำราเล่ม๔สีต้นฉบับเลย คนละ ๓๐๐-๔๐๐ เฉพาะค่าหนังสือ ถามว่าคนต่างจังหวัดระดับอำเภอมีตังค์จ่ายไหม? ขอโทษมากๆ เค้าควักได้สบายๆเลย ค่าเรียนคนละ ๖๐๐-๘๐๐ บาทต่อเดือน เค้าก็พร้อมที่จะจ่าย ผมมองตลาดต่างจังหวัดเกือบผิดว่าเค้าจะไม่มีกำลังซื้อ ช่วงแรกผมวิ่งกลับอิสานทุกเย็นวันศุกร์ นอนบนรถทัวร์ ถึงเช้าวันเสาร์ เปิดสอนภาษาอังกฤษสำหรับเด็ก ๔ รอบๆละ ๒ ชั่วโมง ทั้งเสาร์-อาทิตย์ ใช้โกดังเก็บของที่บ้าน ทาสีใหม่ ติดไฟ ติดกระดาน ตั้งโต๊ะเรียน ๑๕-๒๐ ตัว เปิดโรงเรียนสอนภาษาอังกฤษเล็กๆ บางรอบก็ได้เยอะเป็น ๑๐-๒๐ คน บางรอบก็ ๕-๖ คน สรุปเดือนแรกผมมีรายได้หมื่นกว่าๆจากการทำงานแค่เสาร์อาทิตย์ ซึ่งมองแล้วกลับมาอยู่บ้านนอกไม่จนแน่ (คิดแบบคนเมืองที่ไม่รู้ว่าแค่ไหนถึงรู้จักพอเพียง) ครบสัญญาบอกลา คณบดี มหาวิทยาลัยใหญ่ในกรุงเทพ มุ่งหน้าสู่ที่ราบสูง ตีตั๋ว  single trip ที่หมอชิต ! จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 01:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8  มหาวิทยาลัยบ้านป่า ทันทีที่ผมลองส่งจดหมายมาหามหาวิทยาลัยราชภัฏที่ภูมิลำเนาที่บ้าน ได้รับการตอบรับว่าให้รีบมาสัมภาษณ์งานด่วนเลย ปรากฏว่า ครั้งนี้เทพธิดาแห่งการงานเริ่มเข้าข้างผมแล้ว ผมวางแผนแอบไปสัมภาษณ์งานและได้รับการตอบรับทันทีหลังจากสัมภาษณ์เสร็จ  "น้องมั่นใจนะคะว่าอยากมาอยู่ที่นี่?" "ผมเป็นคนเกิดที่นี่ครับ และผมก็อยากจะมาอยู่ที่นี่" "ที่นี่ลำบากนะคะ เล็กกว่าที่เก่า และเงินรายได้พิเศษอาจไม่มากเท่าที่เก่านะคะ" "ครับ ผมรับได้ครับ" "โอเคค่ะ งั้นน้องสอนวิชานี้วิชานั้นได้ไหม" "ครับ งั้นสรุปผมต้องของเวลาให้จบเทอม๑ที่เก่าก่อนนะครับ แล้วจะมาเริ่มเทอม ๒ ที่นี่" สุดท้ายผมก็พาเอาลมหายใจมาสูดไอดินกลิ่นซังข้าวที่มหาวิทยาัลัยในอีสานแห่งหนึ่ง  ที่นี่เป็นมหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่กลางป่าพื้นที่เกือบๆ ๑๐๐๐ ไร่ ซึ่งห่างจากจังหวัดประมาณ ๒๕ กม. ห่างจากบ้านผม ๒๕ กม. พอๆกัน ผมได้รับมอบหมายสอนวิชาแปลกๆ ซึ่งไม่เคยเรียนมาก่อนในชีวิต เช่น วรรณกรรมสำหรับเด็ก การสอนภาษาด้วยการแสดง และอีกทั้งวิชาไม้เบื่อไม้เมา เช่น Syntax , Testing and Evaluation เป็นต้น เด็กที่ได้สอนเป็น อังกฤษ คบ. ปี ๓ ๒๕ คน ปี ๔ ๔๐ คน และห้อง ศศ.บ. ๑๐ คน ซึ่งเด็กที่นี่ ถ้าจะเทียบกับเด็กในเมืองแล้วก็อ่อนกว่าพอสมควร บางคนเค้าพื้นฐานไม่ดีเลย เลือกเอกอังกฤษเพราะไม่รู้จะเอาอะไร ทั้งๆที่อ่านถูกบ้างผิดบ้าง ที่เหลือเป็นหน้าที่ของครูที่จะต้องมาขุนกันต่อไป อืม............... จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 01:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9  อาจารย์เอนกประสงค์ จากวันนั้นที่ผมเริ่มมาอยู่ที่นี่ ที่ผมหอบเอาใบปริญญาโททางภาษาอังกฤษมา ผมเอาดีกรีนักเรียนนอกสมัยมัธยม ระยะเวลา ๒ ปี เข้าปีที่ ๓ ผมได้รับโอกาสทางการทำงานหลายๆอย่าง ไม่ว่าการเป็นเ้จ้าของวิชาใหม่ๆทางสายครุศาสตร์ภาษาอังกฤษ การเป็นฝ่ายวิเทศสัมพันธ์รับงานต่างประเทศ ตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ เขียนหนังสือ จัดทัวรไปต่างประเทศ การจับเงินศูนย์ภาษาเป็นหมื่นเป็นแสน การเป็นคนเขียนหลักสูตร คบ. ภาษาอังกฤษ ๕ ปี ภาษาอังกฤษธุรกิจ ๔ ปี จนถึงเป็นเก้าอี้สูงสุดของครูสายภาษาอังกฤษภายใน ๒ ปี บางทีผมก็หลงระเริงกับลาภยศสรรเสริญกับภาระงานบริหาร จนต้องด่าตัวเองหลายๆครั้ง นี่แกจะ โดดสอนไปประชุมงานอะไรกันหนักหนาวะ ! เอาแต่แจกงานเด็กแล้วขอตัวไปประชุมนั่นนี่ อ้างว่า อธิการสั่ง รองอธิการสั่ง คณบดีสั่ง แล้วเป็นเหตุให้สอนไม่เต็มที่ รู้เลยชีวิตการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏเล็กๆทีนี่มันไม่ได้มีแต่สอนอย่างเดียวนะ  เราต้องช่วยงานอื่นๆด้วย ไม่ช่วยก็ต้องทำ เพราะถ้าไม่ทำเจ้านายกจะสั่งอยู่ดี มันเป็นภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 01:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เขียนสนุกดีนะคะ  ชอบมากค่ะ  เพราะทำให้มองเห็นแง่มุมที่แตกต่างของอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ (เราก็สอนอังกฤษ) ชอบที่มีประสบการณ์ชีวิตที่หลากหลายมาเล่าให้นักศึกษาฟังนะคะ เพราะครูหลายๆคน มักจะมาจากคนที่เรียนจบแล้วมาสอนเลย ทำให้นักศึกษาได้เรียนรู้แต่เนื้อหาวิชา ไม่ได้ประสบการณ์ชีวิตจริง ให้ความชื่นชมกับการมีจิตวิญญาณความเป็นครู 90%ค่ะ ข้องใจอย่างเดียวค่ะ ที่บอกว่า "เทอมนี้เราจะปล่อย A B  ให้ใครได้บ้าง เกรดไม่ใช้ของอาจารย์นี่กว่า ปล่อยๆไปมันจะทำให้มหาวิทยาลัยล่มจมลงได้มากสักเท่าไรเชียว แต่อย่างไรองค์กรมันก็มีมาตรฐานของการวัดและประเมินผลอยู่ คงจะเล่นกับมันได้ไม่เกินขอบเขตนักหรอก" องค์กรนี่ หมายถึงว่า ตัวเราต้องช่วยรักษามาตรฐานด้วยนะคะ มีตำราการวัดผลประเมินผลที่น่าสนใจและนำมาใช้ได้จริง ลองหาอ่านดูนะคะ จากคุณ : jin@jan (จิน ณ จันทร์) - [ 31 ม.ค. 50 01:46:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11  แลไปข้างหน้า ทั้ง ๒ มหาวิทยาลัยที่ผมเคยทำอยู่ จะมีเป้าหมายหนึ่งที่บรรดาอาจารย์เด็กรุ่นใหม่ๆตั้งความหวังไว้ คือ การได้เป็นข้าราชการและการได้ทุนต่อด็อกเตอร์ คำว่าข้าราชการสำหรับผมคงซื้ออะไรได้ไม่มากหรอกเท่าที่เห็นบางคนเค้าอยู่มา ๔-๕ ปีแล้วยังได้เป็นแค่พนักงานราชการเอง ี่เหลือครึ่งตระกร้าเป็นสัญญาจ้างปีต่อปีเหมือนๆกัน ไม่เห็นว่าข้าราชการจะมีมงกุฏสีทองลอยอยู่บนหัวได้เลยสักคน ! เรียนต่อด็อกเตอร์ นี่ล่ะคือโจทย์ข้อต่อไปที่ผมกำลังขบคิดอยู่ทุกวัน เพราะบรรดาอาจารย์ต่างๆที่เค้าอยู่ก่อนแล้ว แห่ไปเรียนเป็นทิวแถว แถวๆภาควิชาภาษาอังกฤษก็ปาไปแล้วตั้ง ๓ คน เหลือ ๓ คน ที่ทำงานสอนอยู่เต็มตัวก็ ผศ.ซะ ๑ ท่าน (ลอยตัวไปแล้ว) เหลือ ๒ คน คือผมกับรุ่นพี่ ๑ ท่าน ถือแต่ ป.โท ใบน้อยๆ ทำงานงกๆๆเป็นเป็ดก๊าบๆอยู่ทุกวัน คนอื่นๆภาควิชาอื่นๆก็ไปเรียนกันจั้ง เรียนแต่ ดร. ดร. ดร. ก็สถาบันในประเทศนี่ล่ะ อธิการซึ่งเป็น ผศ.ดร. ก็ประกาศกลางที่ประชุมเลย "อาจารย์ระดับมหาวิทยาลัยควรต้องรีบคิดเรื่องเรียนต่อระดับปริญญาเอกได้แล้ว  เพื่อเป็นศักยภาพมหาวิทยาลัย" นับไปนับมาก็ ๑๐ ดร. แล้วที่กำลังศึกษาต่อจากอาจารย์ทั้งหมด ๖๐ กว่าอัตรา จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 01:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12  หาที่เรียนต่อ เมื่อสงกรานต์ปีที่แล้ว ตอนรดน้ำดำหัวอธิการ ท่านถามเปรยๆว่า "อาจารย์เตรียมเรียนต่อปริญญาเอกได้แล้วนะ" และมาปีนี้ ปีใหม่ท่านก็ถามอีก "เอ้อ...อาจารย์เตรียมตัวหาที่เรียนป.เอกรึยัง" ยิ้ม....แล้วตอบว่า "ครับ" (ไม่่รู้ว่าท่านจะถามยังงี้กับอาจารย์ปริญญาโททุกคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ) จริงๆเราแอบเก็บความฝันเล็กๆส่วนตัวไว้เหมือนกัน แต่ไม่กล้าพูดดังไปว่า อยากไปเรียนปริญญาเอกต่างประเทศครับท่าน พวกสายภาษาอังกฤษมันก็ต้องใฝ่ฝันใันประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็นหลักอยู่แล้ว ถ้ามีวาสนาเลือกได้ ผมเล็งที่ไหนบ้าง แน่ๆละ USA รองลงมา AUSTRALIA หรือ New Zealand Wish list for Ph.D. in Language Education USA - Indiana University at Bloomington - State University of New York at Buffalo NZ - Victoria University at Wellington AUS - University of New South Wales - University of Adelaide ไม่รู้นะว่าอนาคตจะได้อะไรบ้าง หรือได้แต่หวัง อย่างน้อยชีวิตนี้ก็จะเริ่มเพาะ "เมล็ดพันธุ์แห่งความหวัง" ไว้บ้างเหมือนกัน ก็หมั่นไปเติมเชื้อเรื่อยๆโดยการ e-mail คุยกับคนไทยที่เรียนที่นั่นบ้าง คุยกับอาจารย์ที่เราสนใจเค้าบ้าง และที่สำคัญที่สุด ต้องเริ่มอ่าน TOEFL IELTS GRE แบบจริงๆจังซะที กี่ปี็้ค่อยว่ากันไปเรื่อยๆ ไม่รีบ... จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 02:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ราตรีสวัสดิ์ จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 02:15:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ช่วงตอบคำถาม ข้องใจอย่างเดียวค่ะ ที่บอกว่า "เทอมนี้เราจะปล่อย A B  ให้ใครได้บ้าง เกรดไม่ใช้ของอาจารย์นี่กว่า ปล่อยๆไปมันจะทำให้มหาวิทยาลัยล่มจมลงได้มากสักเท่าไรเชียว แต่อย่างไรองค์กรมันก็มีมาตรฐานของการวัดและประเมินผลอยู่ คงจะเล่นกับมันได้ไม่เกินขอบเขตนักหรอก" องค์กรนี่ หมายถึงว่า ตัวเราต้องช่วยรักษามาตรฐานด้วยนะคะ มีตำราการวัดผลประเมินผลที่น่าสนใจและนำมาใช้ได้จริง ลองหาอ่านดูนะคะ จากคุณ : jin@jan (จิน ณ จันทร์) ---------------------------------------------------------------- ยอมรับเลยครับว่าเทอมแรกๆ นั้นปล่อยเกรดกระฉูดมาก เพราะเรามุ่งสนองความพึงพอใจของผู้เรียนงัยครับ เหมือนอาจารย์ที่ยังสลัดคราบนักการตลาดไม่หลุด ที่หวังผลพิชิตความนิยมของผู้เรียน ก็เจอเด้งเกรดเหมือนกัน ประมาณว่า A ล้นโควต้า B ล้นโควต้า สุดท้าย คณาจารย์ผู้ใหญ่ก็ได้ให้แนวมาตรฐานการให้เกรดของสาขาวิชาที่เป็นกลางสำหรับทุกๆผู้สอน ทั้งสายเกรดเฟ้อ หรือเกรดกด ปัจจุบันที่นี่ใช้สูตรมาตรฐาน 20-25-55 คือ A,B+ ให้ 20%  ให้ B ได้ 25% ส่วนที่เหลือ 55% ตามสมควรตั้งแต่ C+ ลงมา ก็ไม่ร้ายหรือดีจนเกินไป! GSK แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 50 02:40:12 จากคุณ : GSK - [ 31 ม.ค. 50 02:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านเรื่องแบบนี้ทีไรอยากอ่านต่อทุกที ไม่เหมือนหนังสือ หรือ papers เลยแฮะ อ่านแล้ว มึน ง่วง แล้วก้อนอนดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : MenneT - [ 31 ม.ค. 50 07:51:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชิวิตคุณ GSK คล้ายๆชีวิตผมเลยอ่ะ เรียนวิทย์ คณิต (พ่อแม่อยากให้เป็นหมอ กับวิศวะ)  แต่ว่าไม่ชอบฟิสิกส์อย่างแรง  (ชอบสังคม อังกฤษ ไทย ฯลฯ) เลยขอตัวไปเอนท์ศิลป์ คำนวณ ได้เข้าคณะบัญชี ภาคบริหาร เอกการตลาด  จบมาด้วยคะแนน สองเจ็ดห้า (อิอิ)  แต่เวลาเรียนไม่เข้าเรียนหรอก  เบื่อมากครับ  ถึงเวลาสอบก็ยืมเลคเชอร์เพื่อนมาซีรอกซ์   ที่เข้าเรียนจริงๆ นู่นครับ ไปลงเรียนกับเด็กอักษร ไปเรียน syntax, sound system of english, ภาษาสเปน, โปรตุเกส  พวกนี้ได้เอทั้งนั้น  (เอามาฉุดเกรดที่บัญชีไปด้วย ฮิฮิ นี่ขนาดฉุดแล้วนะ)  จบมาได้กระดาษใบนึงเป็นที่(น่าจะ)ภาคภูมิใจของครอบครัว หลังจากนั้นเลยขอคุณพ่อคุณแม่ว่า เรียนต่อด้านนี้ (เอ็มบีเอ) แบบที่ท่านต้องการไม่ได้แล้วครับ  เบื่อมาก ไม่ชอบอย่างแรง ขอไปทำในสิ่งที่ตัวเองปรารถนา ก็เลยขอมาเรียนตรีใหม่ที่นี่ สายภาษาน่ะแหละ แล้วก็อยู่มาจนถึงปจบใกล้จบละ   ปัจจุบันคุณพ่อคุณแม่ดูจะภูมิใจมากกว่าเดิม เพราะว่าผมเดินทางเกือบถึงฝั่งเต็มที่แล้ว  ก่อนจะไปเป็นอาจารย์ต่อไป แปลกใจว่ายังมีชีวิตคนอื่นๆที่คล้ายๆกับผมอีกอ่ะ คงไม่ต้องอวยพรให้คุณจขกท ประสบความสำเร็จกับสายการเรียน  เพราะว่าผมมั่นใจว่าลองคนเรามีจุดมุ่งหมายที่แน่นอนและค้นพบว่าตัวเองชอบอะไรและทำไปอย่างที่หวังแล้ว ต้องย่อมสำเร็จแน่ครับ จากคุณ : krisdauw (krisdauw) - [ 31 ม.ค. 50 12:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นด้วยว่า ถ้าเรารู้ว่า เราต้องการอะไร มีจุดมุ่งหมายอะไร แล้วมุ่งหน้าไป เราจะประสบความสำเร็จที่ตั้งเอาไว้ ที่น่าแปลกของชีวิตคือ มันค่อยเรียนๆ รู้ไปนะ ว่าเราต้องการอะไร และความต้องการของชีวิตในแต่ละช่วงมันก็แตกต่างกันไปด้วยในคนเดียวกัน อย่างตัวเองนี่ ต้องเรียนวิทย์ และไม่รู้เลยว่าชอบภาษา เพราะไม่มีโอกาสได้สัมผัส จนจะมาเรียนโทต่างประเทศ แล้วต้องเรียนภาษาอังกฤษเพื่อสอบ เมื่อเรียนแล้วรู้สึกว่าชอบมาก พอต่อมาด้วยวิถีชีวิตที่ต้องมาอยู่ฝรั่งเศส ก็ไม่เคยต้องเรียนฝรั่งเศส แต่ว่าเมื่อได้หาหนังสือตำราอะไรมาอ่าน ยิ่งเรียนรู้เอง ใช้ไปใช้มา รู้ว่าชอบ และทำได้ แล้วก็ไปเรียนฆ่าเวลา ภาษาจีนต่ออีก ก็ทำได้อีก แล้วก็ทำแล้วมีความสุขมาก ยังบอกตัวเองว่า ทำไมเราไม่เรียนสายศิล์ปตั้งแต่แรกหนอ ถ้าเรียนสายศิลป์ ชีวิตปัจจุบันคงทำงานอีกแบบประเภทที่ได้ใช้ภาษาแบบเต็มที่ ในขณะเดียวกัน ใน professional track ตอนแรกคิดว่าอยากเป็นอาจารย์ เราคงทำได้ดี เราชอบการถ่ายทอด เราอยากสอนลูกศิษย์ ก็พยายามทำให้ได้ดี ถึงกับอยากเรียนต่อเพื่อที่จะได้สอนได้ดีขึ้น แล้วก็ไปเรียนโท แต่พอได้มีโอกาสทบทวนชีวิตตัวเองเมื่อ 20 ปีที่แล้ว พบว่า ที่อยากเป็นอาจารย์นั้น จริงๆ อาจเป็นเพราะเราไม่อยากทำวิชาชีพที่เรามี ดังนั้นเป็นอาจารย์จะดีกว่า แต่ยังไงก็คิดว่าเราชอบสอน ก็สอนระดับ undergraduate แต่พอผ่านไปอีก 15 ปี เรียนเอกแล้ว กลับมาถามตัวเองอีกว่า ถ้าเราต้องไปสอนอีก เราเอาไหม คำตอบคือ ไม่เอา ไม่อยากสอนทั้ง undergradute หรือระดับเอกแบบป้อนๆ (เช่น การสอนหน้าห้อง) นี่ไม่ชอบ แต่ถ้าเป็นที่ปรึกษา แบบแนะนำ ลักษณะ tutor นี่ชอบ ดังนั้น เราคงจะเป็นอาจารย์ไม่ได้แน่ๆ ดังนั้นเวลาจบเอกแล้ว มีอาจารย์มาทาบทามว่าให้ไปช่วยสอน เป็นตำแหน่งผู้ช่วยของโปรเฟสเซอร์ แต่ว่าไม่ใช่ตำแหน่งประจำ รายละเอียดคือต้องสอน เตรียมสอนอะไรๆ เหมือนที่เคยทำตอนอยู่ไทย ก็บอกเลยว่า ไม่เอา เพราะประเมินแล้วว่า มันผ่านจุดที่เราอยากทำนี้ไปแล้ว คือเราเคยอยากทำ และตอนนี้ไม่อยากทำแล้ว ก็หาตัวเองอยู่ ในช่วงตกงาน ว่าจริงๆ เราน่าจะทำอะไรจึงจะมีความสุข ระหว่างนั้นก็รับจ็อบที่ปรึกษาบริษัทไปด้วย แล้วก็ค้นพบตัวเองว่า นี่เลยคือสิ่งที่ต้องการทำ คือ Scientific communication คือการถ่ายทอดเช่นเดียวกัน ยังอยู่ในวงวิชาการ แต่ไม่ใช่ academic ถึงแม้จะมีความสัมพันธ์กันบ้าง แล้วก็เอามาถ่ายทอดแบบถ่ายทอดเทคโนโลยีไปสู่ผู้ใช้ เรียกว่า เปลี่ยนไปเลยพอสมควร คนที่รู้จักยังบอกว่า ไปขุดหางานแบบนี้ได้อย่างไร? แล้วตรงกับที่ตัวเองหาด้วย คือ มีเกณฑ์เอาไว้คร่าวๆ แล้วก็เสาะหาไป ว่ามีอะไรที่สอดคล้องไหม? มีรุ่นน้องที่ยังคงถามอยู่ว่า ถ้ามีโอกาสกลับเมืองไทยจะไปเป็นอาจารย์ที่เมืองไทยอีกไหม? ก็ตอบว่าไม่ ถ้าด้วย mission ที่ระบุของการเป็นอาจารย์ (ที่ก็เคยทำมาก่อน) ไม่ใช่ว่า ไม่ดี แต่มันไม่เหมาะกับตัวเองแล้ว ไม่ใช่ว่าจะทำแล้วไม่ดี รู้ว่า ถ้าทำก็จะทำให้ดี เพียงแต่คงไม่มีความสุข และอยากใช้เวลานี้ไปทำสิ่งที่ทำแล้วมีความสุขมากกว่า ก็ให้คนอื่นที่ทำแล้วเหมาะ มีความต้องการอย่างแท้จริงที่จะเป็นอาจารย์ที่ดี ให้เขาทำไปดีกว่า ชีวิตของแต่ละคนนี่ น่าสนใจนะ มีอะไรๆ ให้ศึกษานะ ขอบคุณคุณ GSK ที่เล่าเรื่องให้อ่าน จากคุณ : พธูไทย - [ 31 ม.ค. 50 18:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านสนุกดีจังค่ะ เราเองตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี่คือสิ่งที่ชอบ แหะๆๆ ชีวิตก็แบบนี้แหล่ะนะคะ ดีใจด้วยที่คุณหาสิ่งที่ใช่เจอแล้ว ตอนเด็กๆเรานะฝันจะเป็นช่างตัดผม ตุ๊กตาเรานี่หัวเกรียนทั้งนั้น อิอิ ผ่านไปเรียนมัธยมชอบเรียนเคมีมาก แต่พอเข้ามหาลัยเรียนแลปเคมีเต็มๆ เผอิญมีดวงเรื่องทำเครื่องแก้วแตกประจำ อาจารย์แนะนำว่าเรียนอย่างอื่นเหอะ เลยมาเรียนอะไรที่ไม่ใช่แลป ตอนนี้มาทำอะไรที่ต้องคิดๆฝันๆ ก็เหมือนจะเจอฝันร้ายเป็นระยะ -_-" เอาล่ะ ชีวิตก็ต้องสู้เนาะค่ะ จากคุณ : LWWW - [ 31 ม.ค. 50 23:57:38 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นับถือใจของคุณเลยครับ . . . เจ๋งมากๆ จากคุณ : AmoreVincitOmnia - [ 1 ก.พ. 50 00:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ชอบๆ มารออ่านต่อครับ จากคุณ : Hidden Dragon - [ 1 ก.พ. 50 12:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เขียนสนุกดี ผมเพิ่งเริ่มอาชีพ อ. แต่ก็ได้ฟังเรื่องต่างๆ มามาก ทั้งจาก เพื่อนที่เป็น อ. มรภ.ต่างจังหวัด มรภ ใน กรุงเทพ ม.ใหญ่ในกรุงเทพ และ ม. วิทยาเขตตั้งใหม่ ในต่างจังหวัด ก็พอจะเห็นภาพอะไรๆ อย่างที่ จขกท ได้เล่ามา ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะชอบสิ่งที่เพิ่งเริ่มทำหรือไม่ อาจจะเป็นคล้ายๆ กับ คุณพธูไทย มั๊ง ไม่ค่อยชอบสอนแบบป้อนๆ หน้าห้อง แต่ก็จะพยายามทำต่อไปให้ดีที่สุด ลองดูซักตั้ง (คุณพธุไทยชอบ Sci Comm เหรอคับ ผมก็สนใจอยู่ ไม่ทราบสนใจจะกลับมาตั้งหลักสูตรที่เมืองไทยมั๊ย อิอิ) จากคุณ : g9h - [ 1 ก.พ. 50 17:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รออยู่ด้วยคนจ้า จากคุณ : ammy - [ 1 ก.พ. 50 17:15:30 A:203.150.192.149 X: TicketID:130376 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ g9h ที่ดิฉันทำนี่ คือ Scientific communication ไม่ใช่ Communication Science นะคะ ไม่มั่นใจว่าจะเป็นอะไรที่สามารถตั้งหลักสูตรได้เลยหรือไม่ แต่มั่นใจว่า เป็นสิ่งที่ขาด และเป็นที่ต้องการ คนที่จะทำได้ ต้องเข้าใจงานวิจัย ไม่จำเป็นต้องลึก แต่ว่าสามารถเอามาถ่ายทอดได้ บางทีทำโดยอยู่เบื้องต้น เช่น มี speaker แล้วเราเป็นโค้ชให้เขา ทำนองนี้ บางทีก็เป็นตัวเชื่อมระหว่าง งานวิจัยหรือนักวิจัยที่ไม่ชอบการค้า หรือปฏิเสธที่จะคุยกับบริษัท เชื่อมระหว่างบริษัท เพราะบางทีบริษัทเข้าถึงตัวนักวิจัยไม่ได้ หรือคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่ดิฉันจะไปคุยได้ และจะคุยในแง่ Scientific กับนักวิจัย ถ้าคุยกับบริษัท จะคุยในแง่ของ marketing คือเราไม่ได้เรียน marketing แต่ว่าบริษัทจะบอกเราว่าแผนการคืออะไร แล้วเราก็เสนอว่า ถ้าเรา communicate แบบนี้ จะดี อะไรทำนองนี้ คือ รูปแบบงานจะเยอะมากน่ะค่ะ โดยสรุป ๆคือ เราจะไป fill ตรงส่วนที่เขาขาดน่ะค่ะ ตอนนี้ที่ทำอยู่ คือ ทำกับบริษัทที่มี Research and Development เขา develop อะไรออกมาได้ แต่ว่าคอยเป็นปีๆ สินค้าขายไม่ค่อยได้ เพราะว่ายังไม่มีงานวิจัยรองรับ อันนี้บริษัทจะว่าจ้างให้ดิฉันก็เป็นตัวเชื่อมกับ leader opinion แล้วก็เขียนงานเชิง scientific บางที convince ให้เกิดงานวิจัยร่วม และถ้ามีงานวิจัยขึ้นมาจริงๆ บางทีต้องเป็นคน coordinate ให้ด้วยค่ะ แบบว่าลักษณะงานจะจับฉ่ายมากเลย อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ ไม่มั่นใจว่าใช่ที่คุณ g9h เข้าใจหรือเปล่า ถ้าคุณมีหลักสูตร แล้วคิดว่าต้องการให้ช่วย ก็บอกได้ค่ะ เขียนข้อความมาเลย เข้าใจว่าคุณทำงานที่มหาวิทยาลัยที่ไทย ปกติดิฉันกลับไทยทุกปีค่ะ แต่ถ้าให้ดิฉันไปตั้งหลักสูตร สงสัยต้องจ่ายดิฉันแพงมากค่ะ (อันนี้พูดตรงๆ) แล้วเผลอๆ ไม่มีคนมาเรียนค่ะ เพราะเรียนแล้วไม่รู้เรื่อง (ก็คนสอนเป็นแบบนี้) แต่ถ้าไปช่วยสอนเฉพาะหัวข้อ ก็ตามอัตราที่ควรได้ค่ะ มหาวิทยาลัยจะมีอัตราอยู่ค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 1 ก.พ. 50 21:36:56 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เรียน คุณพธูไทยครับ เจ้า Sci Com แบบที่คุณว่านี่ ที่จุฬา เขาสนใจอยู่นะครับ จำได้ว่าหลายปีก่อน เคยมีการประชุมระดมสมองกันเป็นเรื่องเป็นราวเลย มีนักวิชาการชั้นนำมาอภิปรายกันเยอะมาก ถึงขั้นจะมีหลักสูตร ป.โท ร่วม ด้าน Sci com ของคณะวิทย์ และ นิเทศ ด้วยซ้ำ (เคยเห็นร่าง ที่เป็นการเปรียบเทียบหลักสูตรจากต่างประเทศ เพื่อใช้เป็นแนวในไทย ที่จำได้อัหนึ่งก็ที่ Imperial College กับ อีกที่ใน Australia) แถมมีการเตรียมการ โดยส่งอาจารย์ไปเรียนที่ฝรั่งเศส (เพิ่งนึกได้ ว่าใช่คุณพธูไทย หรือเปล่าเนี่ย) อีกด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้กลับ เงียบมากๆ ไม่แน่ใจว่า ความคิดนี้ยังอยู่หรือเปล่า ถ้าหายไปจริงๆ ก็น่าเสียดายครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 2 ก.พ. 50 00:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25  กระแส Ph.D. ในมหาวิทยาลัยบ้านป่า เชื่อไหม..ว่าสถานการณ์ยุทธภูมินักรบปริญญาเอกแถวภาคอีสานบ้านผมนี้ มันขับเคี่ยวกันมากมายเพียงใด แรงเอาการ ! มีเรื่องราวคนรอบตัวผมมาเล่าให้อ่านเล่นๆ อ.อัปสรา (นามสมมติ) เธอเป็นครูนาฏศิลป์ ซึ่งจบตรีปุ๊บมากได้มา็สอนมหาลัยเลย เหตุผลที่มาที่ไปเพราะเธอพ่วงเอาสถานะนักศึกษาปริญญาโท กำลังศึกษาต่อมาด้วย เพราะคำว่า "กำลังศึกษาต่อ" สำหรับมหาวิทยาลัยมันก็บ่งบอกถึงศักยภาพของสถาบันว่าอย่างน้อยเราก็มีอาจารย์ว่าที่ ป.โทอยู่ด้วยเหมือนกันเธอก็ดันด้นเรียนไปเรียนมาจนมาจนโทเอาที่อายุ ๒๕ ปี ด้วย กศ.ม. ทางด้าน Whatever! ที่ไม่เห็นเกี่ยวกับนาฏศิลป์ แต่เห็นสอน jazz dance โปงลางสะออน อยู่ทุกวัน เออ...ไปเรื่อยๆนะชีวิตคนเรา แล้ววันหนึ่ง หลังจากนั้นไม่กี่เดือน อัปสราเธอก็ประกาศว่า "พี่...หนูเรียนด็อกเตอร์แล้วนะ" "เออ..ดีนะ เก่งจังเลย" "แหม..แค่ค่าเทอมแรกก็เกือบเจ็ดหมื่นแล้ว ไม่รู้จะหาเงินจากไหน มหาลัยก็ไม่ให้ทุนเลย" "อ้าวทำงัยล่ะ" "พ่อก็บอกว่าเรียนไปเลย เดี๋ยวจัดการให้เอง" อัปสราเป็นนักศึกษาปริญญาเอกขณะอายุ ๒๖ ปี อายุแค่นี้เรียน ดร. กันแล้ว นี่เราก็โข่งชะชะช่าแล้วยังก๊อกๆแก๊กๆอยู่แถวนี้เลย เฮ้อ...แต่ก็ยินดีกับเค้านะ ว่ารู้จักสร้างอนาคตตั้งแต่อายุยังน้อย อ. เอ + อ.บี + อ.ซี เป็นสามหนุ่มสามมุมแห่งภาคครุศาสตร์ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นภาควิชาแดนสนธยาแห่งมหาวิทยาลัย ซึ่งปัจจุบันได้ชื่อว่าเป็นหน่วยงานที่มีบุคลากรโอนย้ายเข้ามามากที่สุดในมหาวิทยาลัย มาจากไหนเหรอ ก็มีช่วงหนึ่งเมื่อ ๒-๓ ปีก่อน ยุคที่มีการยุบหน่วยงานสนับสนุนในกระทรวงศึกษาธิการ ที่ไม่ใช่สายครูผู้สอน ซึ่งเป็นหน่วยงานที่ครูสายผู้สอนกระโดดเข้าไปเป็น เพื่อกรุยทางสู่ ผอ.เขตการศึกษา หรือ ศึกษานิเทศก์ แล้ววันหนึ่งรัฐบาลก็ประกาศแช่แข็งหน่วยงานนั้นลง ก็จึงมีเทศกาลนกนางแอ่นเมืองหนาวหนีหิมะจากไซบีเรียมากระจัดกระจายอยู่ตามมหาลัยราชภัฏต่างๆเป็นกระบิ  แถมพ่วงด้วยศักดินานำหน้าด้วยการเป็นข้าราชการ ซี ๗ ซี ๘ ซี ๙ มาเสวยสุขแทนที่ อาจารย์ประจำตามสัญญา (ในวงเล็บ ลูกจ้างชั่วคราว)อันนี้มันเป็นความขมขื่นลึกๆจากการปฏิบัติงานของอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฏกว่าครึ่งประเทศ   แล้วนี่มันเกี่ยวอะไร ไม่รู้สิ แค่อยากแฉ เท่านั้นเอง!   แล้ววันหนึ่งทีมงานนกนางแอ่นก็กระจายนั่งตามตำแหน่งหัวหน้ากองต่างๆ เพราะว่า ซี ที่นำหน้ามันการันตีว่าต้องมีตำแหน่งและเครื่องประกอบฐานันดร แล้วเวลาสอนก็มานั่งตบยุง สอนกันคนละ ๑ - ๒ วิชา ๓ วิชาอย่างมากที่สุดเท่าทีมีสถิติมา ขณะทีลูกจ้างชั่วคราวฟาดกันคนละไม่ต่ำกว่า ๑๘-๒๔ คาบ หรือ ๖-๘ วิชา บ้าไปเลย พอว่างจัดๆแล้วทำอะไรดีล่ะ เรียน ดร.กันล่ะสิ ไม่ยากๆ บอกได้เลยว่า ทุกคณะศึกษาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยในภูมิภาคเปิดสอน Ph.D. ดุษฎีบัณฑิต กันเป็นแถวๆ เพราะว่าเปิดง่าย ขายคล่อง ลูกค้าแสวงหา แถมเงื่นไขก็ไม่ยาก เสาร์-อาทิตย์ก็เรียนได้ ปีแรกคอร์สเวิร์คจบแล้วเข้ามาเรียนเดือนละ ๒ ครั้งยังไหว รับงานมาแล้วก็เอาไปทำแล้วค่อยนัดส่งทีหลัง มิหนำซ้ำ ม.ส่วนกลางบางแห่งยังมาเปิดตีกินลูกค้าแถวภาคอีสานกันเยอะแยะ ใครๆก็อยากเรียน ด็อกเตอร์ กันทั้งนั้น แถมไม่ยากจริงๆที่จะเข้าเรียนได้ในยุคปี ๒๐๐๗ เช่นปัจจุบันนี้ จากคุณ : GSK - [ 2 ก.พ. 50 00:36:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26  Ph.D. MIT ไหนๆก็ลองพูดเรื่องปริญญาเอกในประเทศแล้วก็อยากคิดเหมือนกันะครับว่า P้hD. MIT หรือ Made in Thailand นี่มันใช่ปริญญาเอกจริงๆจังๆไหม ความคิดเห็นสนับสนุน ๑. นับตั้งแต่สมัย ร.๕ มีคนไทยได้ไปเรียนปริญญาเอกต่างประเทศมาเป็นร้อยๆปีแล้ว ซึ่งถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราจะสามารถผลิตปริญญาเอกได้เองในประเทศด้วยภูมิปัญญาที่ตกผลึกมาในช่วงเกือบร้อยปี ๒. การนำเ้ข้าความรู้เป็นเรื่องง่ายเพียงแค่โอนเงินค่าเชิญเข้ามาสอน บรรดาโปรเฟสเซอร์เก่งๆต่างประเทศก็พร้อมจะเข้ามาคุยไปกินต้มยำกุ้งไป แล้วได้ตั๋วเครื่องบินฟรี พร้อมพ็อคเก็ตมันนี่ อีกเหนาะๆ ครั้งละแสนสองแสน ๓. การที่มหาวิทยาลัยไทยต่างๆโตพอแล้วมีอำนาจในการจัดการเปิดสอนด็อกเตอร์ได้เอง มี ดร. เป็นประธาน มี ดร.ช่วยกันสอน จบจากอินเดีย ฟิลิปปินส์ ก็เยอะแยะ ๔. ของทำในประเทศที่มีพ่อครัวจบนอกมา ราคาย่อมถูกกว่า เพราะใช้บุคลากรในประเทศ และพูดภาษาเดียวกับผู้เรียน ใครเล่ามันจะไม่ชอบ ! ความคิดเห็นคัดค้าน ๑. ถ้าเราเรียน ดร. ในประเทศแล้วเวลาไประดับโลกแล้วผมจะกล้ายืดได้ไหมว่าฉันคือกูรูในศาสตร์ด้านนี้จริงๆ    (กลัวว่าจะโดนตบหน้ากลับมาว่า ยูรู้แบบกบในกะลา) ๒. โดยเฉพาะศาสตร์ด้านภาษาอังกฤษ ผมมองแบบเด็กๆของผมเองนะ ถ้าเรียนภาษาอังกฤษ เราต้องไปเรียนในประเทศที่เค้าพูดภาษาอังกฤษเป็นหลักก่อนอันดับหนึ่ง ๓. ............... ผู้อ่านคงสามารถตอบได้เหมือนกัน ว่าทำไมไม่สนับสนุนการต่อ Ph.D. MIT ว่าแต่ว่า...ถ้ามีวาสนาได้ไปเรียนต่างประเทศ หมาที่ไหนล่ะจะไม่อยากไป ที่เรียนๆอยู่นี่ต่างคนก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้นล่ะครับ ! จากคุณ : GSK - [ 2 ก.พ. 50 01:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27  ออกตัวไว้นิดส์หนึ่์ง การที่ผมขีดๆเขียนๆอะไรลงมาในกระทู้นี้ก็ ไม่ได้คิดจะแสดงความอหังการ์ว่ากรูคือผู้แจ้งแล้วในวงการปริญญาเอก ก็เป็นแค่ "ก้าวแรกสู่ Ph.D." ที่จับเอาอะไรรอบๆตัวมาเล่าสู่กันอ่านแบบขำๆ ในพื้นที่กระทู้เล็กๆของผมที่ตั้งขึ้นเองนี้  ผมยังต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะได้มีโอกาสสัมผัสประสบการณ์เช่นว่าได้ คงจะเล่าไปเรื่อยๆ วันละอย่างสองอย่าง เหมือนกับพวกท่านได้จ้องมองผู้เล่นในรายการ Reality Show อะไรประมาณนั้นมั้ง ที่เค้าจะค่อยๆทำอะไรๆไปบ้างเพื่อพิชิตเงินล้านให้ได้ อนาคตผมอาจจะตกรอบกลับไปใช้ชีวิตครูน้อยธรรมดา หรืออาจจะเข้ารอบชิงเป็นผู้ชนะเลิศ (ซึ่งก็หวังไว้เยี่ยงเช่นนั้นแล) นี่อาจเป็นเพียงแค่เกม แต่มันไม่ใช่เกมธรรมดา มันคือ เกมชีวิตเพื่อปริญญาเอก Big Brother : The Ph.D. Series ! ============================================= See you soon ! จากคุณ : GSK - [ 2 ก.พ. 50 01:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 28 " ถ้าเราเรียน ดร. ในประเทศแล้วเวลาไประดับโลกแล้วผมจะกล้ายืดได้ไหมว่าฉันคือกูรูในศาสตร์ด้านนี้จริงๆ    (กลัวว่าจะโดนตบหน้ากลับมาว่า ยูรู้แบบกบในกะลา)" กับ "โดยเฉพาะศาสตร์ด้านภาษาอังกฤษ ผมมองแบบเด็กๆของผมเองนะ ถ้าเรียนภาษาอังกฤษ เราต้องไปเรียนในประเทศที่เค้าพูดภาษาอังกฤษเป็นหลักก่อนอันดับหนึ่ง" คำตอบของผม ตอบได้เลยว่า เห็นด้วย  โดยเฉพาะพูดถึงด้านภาษาอังกฤษ   ปัจจุบันมีหลักสูตรปริญญาภาษาอังกฤษเป็นภาษาสากล (English as International Language)  จัดโดยจุฬา  แต่ผมว่าหลักสูตรอ่อนมาก ถ้าเทียบกับต่างประเทศ    ถึงแม้จะมีอาจารย์ที่เป็น ดร. หลายคนอยู่ แต่ว่าอาจารย์เหล่านี้ไม่ค่อยมี publication   (ถ้ามี ก็เป็น publication ที่ทำกันเองเป็นการภายใน แล้วตีพิมพ์กันเอง) ในขณะที่อาจารย์ที่เมกา หรืออังกฤษ มีผลงานใน international journal   เพราะฉะนั้นถ้าเทียบความเชี่ยวชาญ และความ "เกาะติดสถานการณ์" อาจารย์ที่เมืองไทยสู้ไม่ได้เลยครับ   แต่ลองสังเกตุอาจารย์เหล่านี้ดู ถึงแม้จะจบ ดร. จากต่างประเทศ แต่งานวิจัย (เช่น dissertation) ทำเกี่ยวกับภาษาศาสตร์ภาษาไทย  หรือ เกี่ยวกับภาษาถิ่นประเทศไทย ฯลฯ   แต่ว่าถูกดึงไปสอนวิชาประวัติศาสตร์ภาษาอังกฤษบ้าง  ไปสอนวิชาระบบเสียงภาษาอังกฤษบ้าง  ผมล่ะงงว่า ตกลงอาจารย์คนนึงเนี่ยะสอนได้ทุกด้านเลยหรือ และลองไปวัดคุณภาพนักเรียนที่จบออกมา  (ผมเคยอ่าน dissertation ของนักเรียนดร คนหนึ่งที่จบมาจากหลักสูตรนี้)  ไม่รู้อาจารย์ปล่อยให้รอดออกมาได้ไง  ไม่ได้เช็ควิทยานิพนธ์ให้ถ้วนถี่หรือ  เขียนแกรมมาผิดตรึม  (ในขณะที่จบออกมาจะไปเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ!)   ผมว่าหลักสูตรนี้ยังต้องพัฒนาอีกยาวไกล  ทั้งตัวผู้สอนและตัวผู้เรียนด้วยครับ จากคุณ : krisdauw (krisdauw) - [ 2 ก.พ. 50 16:36:31 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณเทศระวี ผมว่าคงไม่ใช่คุณพธูไทยหรอกครับ ถ้าใช่แกคงทราบแล้วหละ ว่าผมหมายถึงอะไร ผมยังจำได้เลยวันที่เค้าประชุมเรื่องหลักสูตรกัน เป็นวันที่ผมเอาใบขอจบไปให้ อ.ที่ปรึกษา(ที่เนหัวหน้าภาคขณะนั้น) เซ็นต์ในห้องประชุม ผมอยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ มากเลยครับ แต่แนวคิดอาจจะต่างกับของคุณพธุไทยหน่อย ตรงที่ผมอยากเน้น การสื่อสารที่ทำให้คนไทย และสังคมไทยมีความเข้าใจวิทยาศาสตร์ และมีการคิดแบบวิทยาศาสตร์ ฯลฯ ในแนวๆ ทางนั้นหนะครับ ไม่เน้นตลาด อิอิ จากคุณ : g9h - [ 2 ก.พ. 50 17:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ข้างบนผมหมายถึงคงไม่ใช่ อ. ที่ภาคฯ ส่งไปเรียนหรอกหนะครับ เพราะท่านนั้น เท่าที่ทราบยังไม่จบ หรืออาจจะเพิ่งจบนี่หละ ผมพยายามนึกชื่อมหาลัยที่เค้าไปเรียน แต่นึกไม่ออก แหะ แหะ อาจจเป็นที่นี่มั๊ง Université de Poitiers คุ้นๆ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 50 17:34:40 จากคุณ : g9h - [ 2 ก.พ. 50 17:31:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาคุยกันในกระทู้ ก้าวแรกสู่ Ph.D. ของคุณ GSK เลย ขอโทษที ดิฉันยังไม่ทันต้องตอบว่า ไม่ใช่ดิฉันหรอกค่ะ เพราะดิฉันไม่รู้เรื่องว่าคุณ g9h กับคุณ เทศระวี คุยกันเรื่องอะไร? และไม่มีใครได้เคยส่ง หรือว่าจะส่งดิฉันไปเรียนอะไรค่ะ แต่ว่านะ ถ้าเรามองมุมกว้าง ของการจัดหลักสูตรอย่างหนึ่ง คิดว่า จำเป็นต้องดูตลาดงานด้วย มีอะไรที่เป็น need ของสังคมงานที่ยังขาดบุคลากร และต้องเป็นหลักสูตรที่มีความ dynamic สามารถปรับเปลี่ยนให้สอดคล้องกับตลาดที่มีความ dynamic ถ้าตั้งเป้าหมายแค่ว่า ต้องการให้เยาวชนรู้เรื่องวิทยาศาสตร์อะไรๆ เนี่ย มันก็ดี แล้วจะวัดได้อย่างไร? แต่ถ้าเราสร้างคนไปรองรับตลาดงานที่กำลังต้องงาน บางทีเราวัดได้จากจำนวนของนักศึกษาที่ได้รับการตอบรับเข้าทำงานในฟิล์ดที่ขาดนั้นๆ คือว่านะ ดิฉันเคยอยู่ academic เข้าใจดีว่า คน academic ถ้าพูดถึงเกี่ยวกับการค้า การขาย จะรู้สึกว่า ไม่ใช่เรา แต่จริงๆ มันสัมพันธ์กัน เพราะหน้าที่ของ academic คือสร้างคนให้ไปตอบสนองต่อตลาดงาน ไม่ใช่สร้างคนเพื่อให้ fill เต็มองค์กรแบบ academic ล้วนๆ แล้วปล่อยให้เด็กที่เรียนไปต่อสู่กับตลาดงานเองแบบไร้ทิศทาง แต่มันเลยทำให้ดิฉ้นมีช่องทางทำมาหากิน ด้วยว่าคน academic ไม่ชอบจะพูดเรื่องการค้า (หรือแอบพูด แต่ไม่พูดเสียงดังเดี๋ยวคนได้ยิน เสียภาพลักษณ์) หรือไม่อยากพูดกับบริษัท (แต่แอบๆ พูดใต้โต๊ะ) ทั้งๆ ที่จริงๆ สามารถทำงานร่วมกันได้ แล้วทาง acedemic ก็สร้างคนให้ตามที่ทางบริษัทต้องการ หรืออีกนัยหนึ่ง ที่เห็นบ่อย และเป็นหลักสูตรที่น่าสนใจ อย่างพวก MBA ที่เขาเชิญคนจาก private มาพูดบรรยายประสบการณ์จริงให้ฟัง อย่าง Scientific communication ก็เหมือนกัน ก็สามารถเชิญคนที่ทำด้านนี้มาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง แล้วมันจะสร้างความ dynamic ให้กับหลักสูตร และน่าเรียน น่าสนใจมากขึ้น ยกตัวอย่างคอร์สหนึ่งที่ดิฉันชอบไป audit จนถึงทุกวันนี้เป็นเวลา 4 ปีแล้ว ก็ยังชอบไป และรับข้อมูลตลอด เป็นคอร์สที่ชื่อว่า Valorization in the filed of biomedical science and technology จะมองทุกๆ แง่มุมของงานวิจัย จากงานวิจัยพื้นฐานไปสู่การจดลิขสิทธิ์ และไปสู่งานพัฒนา และจากงานพัฒนา มีเรื่องของการเฝ้าระวังทางเทคโนโลยี Surveillance และบางทีคอร์สนี้ เขาจะมีผู้พูดหน้าใหม่ๆ มาพูดให้ฟัง และเป็นคนที่มีโปรไฟล์น่าสนใจ เช่น พวกที่มี double competence มีทั้งปริญญาเอกด้านเฉพาะทาง แล้วก็มีปริญญาพ่วง MBA ด้วย และที่สำคัญมีประสบการณ์การทำงานที่ unique เท่าที่สอบถามคนเหล่านี้ ตำแหน่งที่พวกเขามี จะเป็นตำแหน่งที่ทางบริษัทหรือองค์กรตัดใหม่ขึ้นมา (เหมือนเสื้อผ้า) ให้เหมาะสมกับผู้ส่วมใส่ ไม่ใช่ตำแหน่งที่ตั้งขึ้นมา แล้วกำหนดหน้าที่รับผิดชอบ แต่ว่าเป็นตรงข้ามคือ ดูคนดูความสามารถ แล้วสร้างตำแหน่งให้ คือถ้าสังเกตุนะ ความคิดเห็นของดิฉันจะเป็นไม่ใช่ academic orientate แต่ว่า job searching orientate ค่ะ ขอโทษอีกที ใช้ที่ของคุณ GSK มาเขียนนอกเรื่อง จากคุณ : พธูไทย - [ 2 ก.พ. 50 18:08:57 ]

ความคิดเห็นที่ 32 Language and Communication คุณพธูไทย ทำให้ผม"ปิ๊ง"เรื่องหนึ่งที่คุณพูดออกมาแล้วมันคลิ้กในใจผมเลย ผมกำลังอยากจะพูดเรื่อง Communication for Specific Purpose แล้วในวงการภาษาอังกฤษก็มีกระแส ESP=English for Specific Purpose เหมือนกัน เด็กเอกอังกฤษในประเทศไทยต่างเรียนภาษาอังกฤษไม่ต่างกันมากนักในหลายๆมหาลัย   ไม่ว่าจะเป็น ฺศศบ. หรือ อบ. ทางภาษาอังกฤษโดยตรง แล้วก็ได้เรียนทุกวิชาในศาสตร์ของภาษาอังกฤษ รู้ครอบจักรวาลไปโหม้ด ! แต่เมื่อมาเทียบกับสายธุรกิจที่ได้วุฒิ บธ.บ. มันจะแบ่งเป็นสายเฉพาะเจาะจงตามตลาดแรงงาน เช่น เอกการตลาด เอกการเงิน เอกการจัดการ เอกการท่องเที่ยวการโรงแรม เอกอุตสาหการ เอกคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ซึ่งพอจบมามันก็ทำให้ตลาดแรงงานรู้ชัดเจนว่าต้องการจ้างบัณฑิตแบบไหน เพราะธุรกิจมันเด่นชัดแน่นอน แต่เมื่อมามองในสายภาษาอังกฤษมันจะมองเห็นไม่กี่เอก แน่ๆก็แบ่งได้สองสาย คือ สายครูได้วุฒิ ครุศาสตร์ คบ. กับ สายทั่วไป ได้วุฒิศิลปศาสตร์ ศศบ. หรือ อักษรศาสตร์ อบ. อ้อ...มีสายพันธุ์ใหม่ที่แตกลูกแตกกอจาก ศศบ. คือ ภาษาอังกฤษธุรกิจ ซึ่งจะเน้นชัดเจนขึ้นว่า มุ่งปั้นออกไปเป็นสายธุรกิจ แต่ธุรกิจมันก็แตกต่างกันออกไปอีกอยู่ดี ใจจริงถ้าผมปั้นหลักสูตรได้ดั่งใจ คงอยากจะสร้าง innovation หลักสูตรแปลกๆที่ใครได้ยินต้องร้องเหวอ! เช่น อะไรดีล่ะ ศศ.บ. สาขาภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจบันเทิง (ไปเป็นคนบันเิทิง แสดงหนังฝรั่ง แปลหนัง แปลเพลง จัดคอนเสิร์ต เขียนสคริปต์หนัง) ศศ.บ. สาขาภาษาอังกฤษมัลติมีเดีย (ไปพัฒนาการเรียนภาษาโดยการใช้คอมพิวเตอร์เป็นสื่อ สร้างเว็บ สร้างเกมออนไลน์ภาษาอังกฤษ ในบริบทแบบไทย เช่น สมเด็จพระนเรศวรออนไลน์) ศศ.บ. สาขาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารทางวิทยาศาสตร์ (ไปปั่นงานวิจัยให้เป็นสิ่งที่ชาวบ้านชาวเมืองรับรู้ได้ด้วยภาษาง่ายๆ สร้างสะพานทางภาษาที่เชื่อมเอานักธุรกิจที่มีทุนมาเจอกับนักวิทยาศาสตร์ที่มีไอเดีย ) ศศ.บ. สาขาภาษาอังกฤษเพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนา (สร้างพระธรรมทูตนักเผยแผ่ศาสนา ระดับนานาชาติ รู้จักวิธีการเทศน์ รู้จักการถ่ายทอดธรรม รู้จักวิทยาการบำบัดทุกข์ทางจิตด้วยการสื่อสารทางภาษา) ทุกวันนี้ ผมมองว่า การเรียนภาษามันควรจะถึงเวลาแล้วล่ะที่ต้องเจาะความต้องการเฉพาะแบบ Niche Market ได้แล้วล่ะ //////////////////////// จากคุณ : GSK - [ 2 ก.พ. 50 21:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 33 กราบขอโทษ คุณ GSK นะครับ ที่ใช้พื้นที่ พอดีมันลูกติดพันนะครับ แต่อยากบอกคุณพธูไทยว่า เป็นคนที่โชคดีมากๆเลย ที่ได้ไปเจอ ไปเห็นอะไรแบบนั้น นี่เป็นความฝันของผมเลย แต่อยู่ที่เมืองไทย คงมีโอกาสดีๆแบบนี้ยากครับ สำหรับคุณ 9gh ขอทักทายหน่อยครับ อาจารย์ที่ปรึกษาตอนนั้นของคุณ 9gh น่าจะเป็นท่านที่ทำด้าน จุลชีวะ ใช่ไหม เอ่ย จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 2 ก.พ. 50 21:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อู้.............ย       ลูกติดพัน อีกสองลูก ลูกแรก กราบเรียน คุณ krisdauw ครับ เนื่องด้วยผมก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบตามอ่าน diss. ของอาจารย์ทั้งหลาย โดยห้องสมุดที่ชอบ คือ หอกลาง และ สถาบันภาษา ก็ได้เห็นแบบที่ คุณ krisdauw เห็น มาเหมือนกันว่า อาจารย์ เกือบทั้งหมด ที่มีวุฒิ ป.เอก ด้าน ภาษาศาสตร์ จะทำ diss. ที่จะต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับ "ไทย" อันนี้ก็เข้าใจครับว่าด้วย ความยากในตัววิชา และ ความที่เราไม่ใช่ native ก็เป็นการยากที่จะ defend กับ อาจารย์ฝรั่ง ที่มีทั้งวุฒิ และ ความเป็นเจ้าของภาษานั้น ถ้าเราไม่แน่จริงมากๆ ก็ยากที่จะตี และ วิเคราะห์ภาษาอังกฤษ ให้ฝรั่งยอมรับได้ ซึ่งทำให้ผมเชื่อมาตลอดว่า อาจารย์ไทยทุกคนที่จบ ป.เอก ด้าน Ling. จะทำ diss. ที่ต้องเกี่ยวกัย "ไทย" แต่ มีอาจารย์ท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นท่านเดียวที่เคยเจอ ที่ทำ diss. เกี่ยวกับ คำในภาษาอังกฤษ ซึ่งมิใช้คำที่ซับซ้อน ที่รู้กันในหมู่เฉพาะกลุ่มของฝรั่งเท่านั้น แต่เป็นคำที่ใช้กันทั่วไปเกี่ยวกับการรับรู้ของร่างกาย ซึ่งเป็นประเด็นที่ง่ายมาก ที่อาจารย์ฝรั่งจะหามุมตีในตัวเนื้องาน ด้วยความที่ฝรั่งเป็น native อยู่แล้ว แต่อาจารย์ท่านนี้กล้าทำ กล้าท้าฝรั่งครับ ยิ่งได้รู้จักท่าน ทราบวิธีที่ท่านเรียนภาษาอังกฤษ และประวัติ และผลงานของท่าน ยิ่งมั่นใจว่าท่านนั้นของแท้ แน่นอนครับ ชื่องานของท่านครับ THE LEXICOLOGY OF PERCEPTION VERBS IN ENGLISH Ph.D., Georgetown University, 1986 ตอนเห็นงานของท่านนี่ อึ้งเลยครับ เลยอยากให้คุณ krisdauw ลองตามไปดู (แต่บางทีคุณ krisdauw อาจทราบแล้วก็ได้ ซึ่งอันนี้ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ) http://proquest.umi.com/pqdweb? index=0&did=751500091&SrchMode =1&sid=1&Fmt=2&VInst=PROD&VType= PQD&RQT=309&VName=PQD&TS= 1170428572&clientId=12345 ส่วนเรื่องหลักสูตร ผมว่า อันหนึ่งที่หลักสูตรไม่แข็ง ก็ด้วยเหตุที่ คุณ krisdauw ว่า ซึ่งเหตุนี้อาจเนื่องมาจาก คนที่รู้ไม่ได้สอน คนที่สอนไม่ค่อยรู้ แต่ทำไมคนรู้ไม่ได้สอน อันอาจเนื่องมาจากลักษณะสังคม เอื้ออาทรพวกพ้อง ผลักไสคนไม่ใช่พวก ก็ได้กระมังครับ อันนี้ผมเชื่อนะว่า สถาบันนี้ คนเก่งๆยังมีเยอะ เพียงแต่ไม่ได้ถูกนำมาใช้อย่างเหมาะสมนั่นเอง ลูกติดพันอีกลูกนะครับ สำหรับ คุณ GSK อันนี้พูดมาตรงใจจัง แต่ก็เป็นการยากมากๆ ที่จะมี ESP แบบที่สมบูรณ์จริงๆได้ ซึ่งตอนนี้ก็มีสอนอยู่ที่ ม.เกษตร อันเนื่องจาก ยากมากครับ ที่จะหาอาจารย์ที่จะมีความรู้ ทั้งสองศาสตร์ได้อย่างดี เช่น อาจารย์ที่เก่งเรื่องภาษา หาได้ไม่ยาก อาจารย์ที่เก่งการตลาด ก็หาได้ไม่ยาก แต่อาจารย์ที่เก่งทั้งภาษา และการตลาด ในคนๆเดียวกัน อันนี้ หายากครับ ไม่งั้นก็ต้องมีการเรียน การสอนแบบ ให้นิสิต เรียน จากสองคน แล้วมาผสมความรู้กันเอง ซึ่งที่ได้ก็คงแปร่งปร่า ชอบกล อันนี้เป็นข้อจำกัด อันเบ้อเริ่มของ หลักสูตรที่เป็น Interdiscipline ครับ ขอบคุณทั้งสองท่าน ที่รับฟังครับ แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 50 22:21:57 จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 2 ก.พ. 50 22:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 Good story. Please continue. จากคุณ : Duke of York - [ 2 ก.พ. 50 22:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 36  แซว..แซว.. ใครแอบเข้ามาอ่านโดยที่ไม่ได้เขียนอะไรไว้ ขอให้....จู๊ดๆ เพี้ยง! จากคุณ : GSK - [ 2 ก.พ. 50 22:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ฺศศบ. หรือ อบ.คืออะไร? จากคุณ : พธูไทย - [ 3 ก.พ. 50 00:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณครับคุณเทศระวี อาจารย์ท่านนั้นผมรู้จักแล้วครับ ตั้งแต่ผมอยู่เมืองไทย  ชื่ออาจารย์สมศีล ท่านเป็นราชบัณฑิตด้วยหนิครับ  แต่น่าเสียดาย ทำไมไม่ทราบอาจารย์ท่านไม่ได้อยู่ในหลักสูตรที่ว่าครับ  ผมก็เลยงงๆ ว่าเอ๊ะ ทำไมไม่จัดอาจารย์ที่ทำวิจัยตรงสายไปสอนบ้าง ฯลฯ จากคุณ : krisdauw (krisdauw) - [ 3 ก.พ. 50 02:21:36 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เรียน คุณ krisdaw ผมเคยเรียนกับอาจารย์ครับ อันนี้ท่านไม่ได้พูดตรงๆ แต่พอจับทางได้ว่า คงมี politics อะไรอยู่บ้าง ตอนเรียนก็ทราบว่าท่านเป็น ราชบัณฑิต เคยคิดลองภูมิตามประสาวัยคนคะนอง โดยไปเสาะหาอะไรที่มันยากๆ ที่มันไม่ค่อยมีอาจารย์ท่านอื่นรู้หรือ มีใครสนใจมาลองถาม ท่านตอบได้เกลี้ยงเลย แบบที่ไม่ต้องใช้เวลานึกเลยด้วย เพราะทุกอย่างอยู่ในหัวท่านหมด แถมบางทีอธิบายลึกกว่านั้นอีก บางครั้งเอา บาลี กับ เยอรมัน มาเชื่อมให้เห็นถึงที่มาในภาษาอังกฤษอีก ที่สำคัญท่านมี reference เยอะมาก ซูฮกเลย แต่เรียนกับท่านเครียดเหมือนกัน เพราะท่านเคร่งครัด และเอาจริงเอาจังมาก จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 3 ก.พ. 50 13:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เรียนคุณ พธูไทย ศศ.บ ย่อมาจาก ศิลปศาสตรบัณฑิต ครับ อ.บ ย่อมาจาก อักษรศาสตรบัณฑิต ครับ หมายเหตุ เวลาเขียน ชื่อปริญญา ตรงคำว่า ศาสตร์ ไม่ต้องมี การันต์นะครับ เช่น ศิลปศาสตร์ วิทยาศาสตร์  อันนี้มี แต่พอเป็นชื่อปริญญา ไม่ต้องมี จึงเป็น วิทยาศาสตรบัณฑิต จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 3 ก.พ. 50 13:47:15 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อ่าน คห.ที่ 36 แล้วเลยผ่านเฉยไปไม่ได้ค่ะ ใกล้สอบแล้วกลัวจู๊ดๆ อิอิ มาเล่าเรื่อยๆนะคะ จะคอยตามอ่าน เอาใจช่วยนะคะ นึกอยากเรียนภาษาอังกฤษกับคุณ GSK ขึ้นมาเลยทีเดียว ตอนนี้ภาษาอ่อนแอมากค่ะ เวลาต้องเขียนการบ้านส่งอาจารย์บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อย เขียนเหมือนเด็กเล่นขายของ ไม่ได้เป็นเชิงวิชาการเล้ย ก็ได้แต่หวังว่าจะพัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : WinterPooh - [ 4 ก.พ. 50 04:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 42 กลัวจู๊ด จากคุณ : . (Devotion) - [ 4 ก.พ. 50 09:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 43 # 36 อ่านแล้ว อยากบอกว่า ดี...... ครับ SEA_Silom จากคุณ : SEA - [ 4 ก.พ. 50 19:35:57 A:124.120.76.165 X: TicketID:107202 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อยากคุยกับคุร krisdauw ด้วยคน ขอยืมพื้นที่หน่อยนะคะ ตอนเราได้ทุนมาเรียน comp lit นี่โดนสั่งมาเลยว่าห้ามทำอะไรเกี่ยวกับเมืองไทย อาจารย์ที่เป็นกรรมการทุนบอกว่า เรื่องไทยๆเอาไว้กลับมาคอยทำ อาจารย์ท่านนั้นก็เป็นเจ้าของวิทยานิพนธ์ภาษาถิ่นนั่นเองแหละค่ะ จากลอนดอน คุณ kris คงเดาไม่ยาก dissertation ของเราเลยออกมาเป็นลูกผสม สันสกฤต อังกฤษ ฝรั่งเศส เราก็เป็นเป็ดไปเลย รู้ทุกอย่าง แต่รู้อย่าละนิดละหน่อย ไอ้ครั้นจะไปทำเรื่องฝรั่ง เราก็โดน question เรื่อง legitimacy ตอนเราตัดสินใจจะทำวรรณคดีสันสกฤต (ที่แปลเป็นอังกฤษกับฝรั่งเศส) ตอนนั้นตัดสินจแล้วด้วยว่าจะเรียนสันสกฤตเพิ่ม เราไปคุยกับอาจารย์ท่านนึง ซึ่งจริงแล้วเป็นรุ่นพี่ที่จบเอกจากซุปเดียวกับเรานี่แหละ เธอเป็นคนตุรกี คำถามแรกที่ยิงใส่เราคือ ทำไมยูไม่ให้คนที่เค้ารู้จักสันสกฤตดีกว่าคุณเป็นคนทำหละ ทำไมคุณไม่ทำวรรณคดีไทย คุรน่าจะรู้จักวรรณคดีไทยดีกว่าไม่ใช่เหรอ แล้วเค้าก็บลาๆๆๆๆ วิทยานิพนธ์ป.เอกของเค้ามันเกี่ยวกับงานของ Roland Barthes ในภาษาเตอร์กิช เค้าทำได้เพราะเค้าเป็นคนตุรกี เค้าย่อมเข้าใจมันดีกว่าคนอื่น ฯลฯ เราก็จ๋อย แต่ก็พยายามอธิบายว่า วรรณคดีไทยมันก็มาจากมหากาพย์สันสกฤตน่ะแหละ พวกรามายนะ มหาภารตะ ฯลฯ เค้าก็ถามอีกว่า ทำไมไม่ทำที่แปลเป็นไทยแล้วแปลเป็นอังกฤษอีกทีหละ สรุปคือ เธอจะให้เราเปลี่ยนหัวข้อให้ได้ เพราะเราไม่ legitimated พอที่จะทำวรรณคดีสันสกฤต น่าเสียดายที่ตอนนั้นเถียงไม่ทัน เพราะนึกไม่ออก จริงๆแล้วพวกฝรั่งที่เค้ามาทำการศึกษาเกี่ยวกับเมืองไทย อัฟริกา จีน อินเดีย ทำไมเค้าถึงทำได้ ไม่ค่อยมีคน question ด้วย เราเลยได้ข้อคิดมาอีกอย่างว่า power relation นั้นเป็นสิ่งที่ไม่เท่าเทียมกันเสมอ ผู้ที่มีอำนาจมากกว่า ย่อมมีสิทธิ์ที่จะ "รู้" มากกว่า โดยการ justify สิทธิ์ของตัวผ่านวาทกรรมต่างๆมากมาย แม้กระทั่งในปัจจุบันความคิดเหล่านี้มันก็ยังมีอยู่ แบบ subtle มากๆเสียด้วย แต่ซุปเราไม่ว่าอะไรมาก เพราะเราเน้นว่าเราศึกษาที่เป็นภาษาอังกฤษกับฝรั่งเศสเป็นหลัก ส่วนสันสกฤตเป็น reference เฉยๆ เราเรียนพอให้เข้าใจว่าภาษามันทำงานยังไงก็พอ เราไม่รู้นะว่าคนอื่นเป็นยังไง แต่ถ้าจะทำวิจัยเรื่องภาษาหรือวรรณคดีที่ไม่ใช่ของชาติเรา เราอาจโดน examiner สงสัยได้ว่า เรามี legitimacy แค่ไหนที่จะแตะต้องภาษาที่เราได้มาจากการศึกษา ไม่ใช่การซึมซับ ซุปเราเองก็บอกเราว่า เราต้องเขียนส่วนที่เป็นคำอธิบายว่า เราใช้ methodology ยังไง ที่จะเซฟตัวเองให้พ้นข้อกล่าวหาพวกนี้ เพราะเราไม่ได้ใช้อังกฤษและฝรั่งเศสเป็นภาษาแม่ เพราะฉะนั้น methogology ก็ต้อง strong พอที่จะเคลม validity ของงานวิจัยเราได้ จากคุณ : Sa-idian - [ 5 ก.พ. 50 03:23:35 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตอบคุณ sa-idian นะครับ เห็นด้วยเลยครับกับการ discriminate อย่างที่คุณว่า  ถ้าใช้แนวคิดของ Critical Discourse Analysis ก็ต้องบอกว่า supervisor พวกนี้มีอำนาจ (power) เหนือกว่าเพราะสามารถ control access to discourse ได้  ว่าใคร ควรจะทำอะไร  ใครทำอะไรได้ และ ใครเหมาะสมกับอะไร     น่าจะเถียงกลับไปนะครับว่า วรรณคดีบางอย่าง (หรือทุกอย่าง) ไม่ควรจะไปถามว่า author คือใคร และ reader คือใคร (ตามแนวคิดฟูโกลต์)  เพราะบางทีเราไม่สามารถ attribute ได้ว่าคนเขียนคือใคร  และมันก็ไม่สำคัญที่จะหาคนเขียน  เพราะว่าทุกสิ่งมันเป็น intertexuality ใช่ป่ะครับ   ยิ่งพวกรามยณะ มหาภารตะ พวก epic อย่างนี้ยิ่งหาคนเขียนไม่ได้ใหญ่  และเมื่อหาคนเขียนไม่ได้ (หรือจริงๆต้องบอกว่าไม่มีคนเขียน) แล้วมันจะสำคัญอะไร ถ้าผู้อ่านไม่ได้เป็นคนชาตินั้นๆ  ใช่ป่ะครับ  และมีใครที่เป็นเจ้าของภาษาสันสกฤต มาตั้งแต่เกิดบ้าง และวัฒนธรรมก็เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา วัฒนธรรมที่มหาภารตะนำเสนอ ก็ไม่เหมือนวัฒนธรรมอินเดียในปัจจุบัน  เพราะฉะนั้นของพวกนี้ถ้าศึกษากันจริงๆ ผมว่าอยู่ในขอบข่ายที่ทำได้ วรรณคดีบางอย่าง เช่น beowulf ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องให้คนแองโกลแซกซอนเป็นคนทำ  คนอเมริกันก็ทำได้  คนไทยก็อ่านได้  เพราะจริงๆ ไม่มีใครเกิดเป็นคนสมัยนั้น หรือ เข้าใจวัฒนธรรมสมัยหนึ่งๆได้หมด  อย่างเวลาผมสอน beowulf ให้กับนักเรียนอเมริกัน ยังต้องอธิบายเลยว่า comitatus คืออะไร การให้แหวนกับนักรบแปลว่าอะไร  ของอย่างนี้มีที่ไหนครับในปัจจุบัน  เพราะฉะนั้นผมถือว่าทุกคนเริ่มจากศูนย์เท่ากันหมด  ในการศึกษาวรรณคดี (ยิ่งสมัยเก่าๆ) แต่ผมเข้าใจนะว่าถ้าทำวรรณคดีของชาติเรา หรือถ้าทำภาษาศาสตร์ของชาติเรา เราน่าจะเข้าใจได้ดีที่สุด (โดยเฉพาะวากยสัมพันธ์ syntax เราจะรู้ว่า พูดอย่างนี้แปร่งๆ พูดอย่างนี้โอเค ใช่ป่ะครับ)   แปลกที่ว่า ที่เมกากลับไม่พบปัญหาอย่างนี้ (กีดกัน) สงสัยเพราะว่าระบบที่นี่ มีระบบสอบ comprehensive ก่อน ผ่านเเล้วค่อยทำวิทยานิพนธ์ได้ เพราะฉะนั้นวิทยานิพนธ์จะ link กับเนื้อหาที่เราสอบคอมพรีไงครับ  ถ้าสอบผ่าน เค้าก็ถือว่าคุณรู้ภาษาพอ รู้วัฒนธรรมพอที่จะทำไงครับ   แต่ว่าอย่างที่คุณแซอิเดียนว่าแหละ  บางคนไม่เปิดใจว่าของอย่างนี้มันเรียนรู้กันได้  คนทำวรรณคดีภาษาแปลกๆ เช่น ภาษากอธิค ภาษาแซกซัน ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเกิดเป็นคนแซกซอน หรือ คนกอธิค เลย ขอแค่มีความสนใจใคร่รู้ และสนใจที่จะเรียนรู้ภาษาของเค้าก็พอ ใช่ป่ะครับ เรื่องบางเรื่องถ้าเราศึกษามามากกว่า ก็อาจจะรู้มากกว่า โดยที่ไม่จำเป็นต้องเป็นคนชาตินั้นๆ หรือใช้ภาษานั้นๆก็เป็นได้  ยกตัวอย่างผมเองว่า ผมคิดว่าผม"รู้"ไวยากรณ์อังกฤษมากกว่าไวยากรณ์ไทยนะ (ในแง่ที่ว่า"รู้"ว่าอันไหนกริยาแท้ อันไหนกริยาไม่แท้ อันไหนกริยา อันไหนวิเศษณ์ ฯลฯ)  อย่างถ้าถามผมว่าประโยค "เขาเดินผ่านทะลุเข้าไปในประตู"  อันไหนเป็นกริยา  ตอบตรงๆว่า ผมตอบไม่ได้นะ (ตอบได้แค่ว่า "เดิน" เป็นกริยา ส่วน ผ่าน ทะลุ เข้าไป อันนี้ผมไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่ากริยาดีเปล่า)   เพราะฉะนั้นจากตัวอย่างนี้แสดงให้เห็นว่า ถ้าเราศึกษาอะไรอย่างดี(ภาษา วัฒนธรรม ฯลฯ) แล้ว เราอาจจะรู้มากกว่าสิ่งที่เราไม่ได้ศึกษาเสียอีก ถึงแม้ว่าเราจะมีพื้นเพมาจากชาตินั้นๆหรือวัฒนธรรมนั้นๆก็ตาม ผมว่าคนที่ทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับภาษาตนเองแบ่งได้กว้างๆเป็นสองประเภท  พวกแรกคือพวกที่สนใจจริงๆ อันนั้นโอเค  ผมยอมรับ  ทำไปเถอะ ดีแล้ว เป็นการนำเอาทฤษฎีของฝรั่งมาวิเคราะห์เสียอีกว่าจะนำไปใช้กับภาษาไทย กับวรรณคดีไทยได้เปล่า (เพราะว่าทฤษฎีพวกนี้ถือว่าเป็นสากล universal ที่จะใช้วิเคราะห์ภาษาและ text ทุกประเภท ใช่ป่ะครับ)   แต่พวกที่สองคือพวกที่คิดว่ามันง่ายกว่า ประหยัดเวลาหาข้อมูล และประหยัดเวลาในการศึกษา และคงไม่มีใครมาเถียงเค้าได้  เพราะอาจารย์ที่ปรึกษาส่วนใหญ่ก็ฝรั่งทั้งน้าน  ผมว่านักภาษาศาสตร์เมืองไทยส่วนใหญ่ก็อยู่ในกลุ่มนี้แหละ  บางทีผมอ่านงานวิจัยแล้วก็คิดว่า หืม ประโยคนี้เค้าพูดกันเหรอ ฟังทะเเม่งๆ (อาจจะมีการบิดเบือนข้อมูลในวิทยานิพนธ์ เนื่องจากเราเป็นเจ้าของภาษาคงไม่มีใครเถียง)    ผมว่าอาจารย์ตุรกีของคุณคงเป็นประเภทนี้แหละ แต่ข้องใจที่อาจารย์ตุรกีคนนั้นพูด เพราะผมคิดว่า barthes นี่เป็นคนฝรั่งเศสไม่ใช่หรือครับ (จำได้เลาๆตอนที่เรียน death of the author แล้วทำไมเค้าจึงเขียนเป็นภาษาตุรกีได้  งง จากคุณ : krisdauw (krisdauw) - [ 5 ก.พ. 50 16:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 46 Steven Pinker | Harvard University เมื่อคืนผมได้มีโอกาสไปฟังบรรยายจากคลิปวีดีโอของอาจารย์คนหนึ่ง เค้าเก่งทางด้านจิตวิทยา ชื่อ Steven Pinker http://pinker.wjh.harvard.edu ตอนนี้เค้าอยู่ที่ Harvard พูดเรื่อง "Words and Rules: The Ingredients of Language"  http://www.princeton.edu/WebMedia/lectures/ ซึ่งก็เป็นอะไรที่น่าสนใจมาก เค้าบรรยายเกี่ยวกับกลไกทางการใช้ภาษาของคน ซึ่งผมก้ได้ดูแค่ส่วนหนึ่งจากทั้งหมดชั่วโมงกว่า ประทับใจ แล้วเดี๋ยวจะพยายามดูใหม่อีกหลายๆรอบ และจะมาย่อยแบ่งกันทราบ อาจจะต้องดูหลายรอบหน่อยนะครับ เพราะบางประเด็นยังเข้าใจไม่แข็งแรงเท่าที่ควร อย่างน้อยผมก็ได้นักวิชาการในดวงใจแล้วหนึ่งคน จึงแวะมาบอกครับ ! จากคุณ : GSK - [ 5 ก.พ. 50 17:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ตามมาดูคุณ krisdauw กับคุณ Sa-idian คุยกันครับ ได้ความรู้ดีมากๆๆ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 5 ก.พ. 50 18:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เค้าวิจัยเรื่องทฤษฎีของ Barthes ดูว่าพอแปลเป็นภาษาเตอร์กิชแล้วอะไรเปลี่ยนไปบ้างโดยใช้ travelling theories ค่ะ ความที่ที่อังกฤษไม่มี coursework มันก็มีข้อเสียอย่างนี้แหละ เค้าถือว่าเด็ก mature พอที่จะคิดเองว่าควรเรียนอะไร (แต่เราไม่แน่ใจว่าเรา mature พอหรือเปล่าเนี่ยน่ะสิ) ไอ้ประเด็น legitimacy จะคิดให้เป็นเรื่องก็ได้ หรือจะไม่คิดเลยก็ได้ แล้วแต่ความใจกว้างของอาจารย์ ยิ่งถ้าเป็น comp lit อาจารย์ก็น่าจะใจกว้างกว่าปรกตินะ เพราะถ้าจำกัดแต่ภาษาที่เป็น native คนมาเรียนก็คงน้อย เพราะใช่ว่าทุกคนจะ bilingual ตั้งแต่เกิดเสียเมื่อไหร่ ยังไงก็ตาม มันก็ยังมีข้อดีอยู่ตรงที่ทำให้เราเข้าใจว่าไอ้ academic discipline มันทำงานยังไง มีวิธีลักไก่หรือทำเนียนๆให้คนอ่านยอมรับ ที่ผ่านมาเราก็เจอรุ่นพี่ตุรกีคนนั้นคนเดียวที่มี issue นี้กับเรา ซุปเราเห็นเราไปเรียนสันสกฤตที่ soas เค้าก็โอเคแล้ว intertextuality เป็นหัวใจของ comp lit เลยค่ะ แต่เรายังทิ้ง author ไม่ได้เพราะการสืบหา statement เกี่ยวกับความคิดเห็น ideology ต่างๆของคนเขียนต้องตามหาพวก preface คำนิยม review ฯลฯ ที่คนแต่งเคยเขียนไว้ แล้วดูว่ามันกลายเป็น discourse ได้ยังไง ปล.  ยินดีค่ะคุณเทศระวี จากคุณ : Sa-idian - [ 5 ก.พ. 50 21:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณคุณเทศระวีมากค่ะ ไม่เคยทราบเรื่องการมีหรือไม่มีตัวการันณ์เลย จากคุณ : พธูไทย - [ 8 ก.พ. 50 16:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีค่ะ ขอร่วมวงสนทนาด้วยคนนะคะ ดิฉันเป็นนักเรียนPh.D.ภาษาศาสตร์ประยุกต์ ที่เรียนสายการสอนมาค่ะ Linguistic Knowledge ไม่ค่อยแน่นซักเท่าไหร่ แต่มีโอกาสมาเรียนต่างประเทศกะเค้าเหมือนกัน ตอนนี้linguistic Knowledge ก็ยังง่อกแง่ก เหมือนเดิม เพราะอยู่กับเพื่อนคนไทย ทานข้าวไทยทุกวัน จะเจอและพูดภาษาอังกฤษก็ในชั้นเรียน กับคุยจ๊ะจ๋ากับเพื่อนชาวต่างชาติบ้าง บ้างแค่นั้นนะคะ สาเหตุเพราะไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่นักนั่นเอง คิดไปคิดมาอีกครั้งนึงก็ให้แปลกใจตนเองว่าจากบ้านจากเมือง ใช้เงินหลวงตั้งมากมาย มาทำอะไรที่นี่เนี่ย รู้งี้เรียนในเมืองไทยดีกว่า ที่เล่ามาตั้งเยอะก็ตั้งใจจะบอกว่า การที่จะเรียนที่ไหนมันไม่เหมือนกันเป็นความจริงค่ะ แต่ไม่ได้จริงทั้งหมด ถ้าคุณเป็นคนไม่ขวนขวายสร้างโอกาสให้ตัวเอง อยู่อังกฤษหรืออเมริกา แคนาดา หรือที่ไหนก็ไม่แตกต่างหรอกค่ะ อยู่เมืองไทยแต่ถ้าสร้างโอกาสให้ตนเอง เข้าร่วมสัมนานานาชาติ ตีพิมพ์งานในวารสารต่างประเทศ หาโอกาสใช้ภาษาฟังเพลง ดูข่าว การเรียนในประเทศก็น่าจะเป็นอีกทางเลือกของคนที่อยากเรียนต่อระดับปริญญาเอกด้านภาษาอังกฤษ แต่ติดเงื่อนไขบางประการและไม่สามารถจะไปได้ ก็เป็นเรื่องน่าสนใจนะคะ อย่างน้อยก็มีมหาวิทยาลัยในประเทศที่ "อาจหาญ" เปิดสอน ณ วันนี้มหาวิทยาลัยเหล่านั้นยังอ่อนเดียงสาเพราะเปิดสอนได้ไม่นาน ไม่น่าจะถึงสิบปีมังคะ University of Oxford เริ่มเปิดสอนเมื่อหลายร้อยปีแล้วมังคะ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะสี่ห้าร้อยปีกระมัง เราคงเทียบเค้าไม่ได้หรอกค่ะ สมัยนั้นเรายังรบโดยใช้ดาบและชนช้างกันอยู่เลยมั๊ง แต่ก็อีกล่ะค่ะ...ถ้าไม่มีจุดเริ่มต้น...ก็คงไม่มีก้าวต่อไป..พัฒนาการก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ดิฉันยังจำที่ท่านผู้ดูแลนักเรียนไทยถามได้ดีค่ะ...ท่านถามว่าในอนาคตอยากเป็นอะไรและอยากทำอะไร...ให้เวลาคุณหนึ่งนาที..ตอบคำถามในใจค่ะ... คำตอบเป็นอะไรคะ..ทำงานดีๆ...สอนในมหาวิทยาลัย..มีครอบครัวที่ดี..อยากมีเงิน.มีรถ.มีบ้าน... ใช่ค่ะเรื่องปกติของวงจรชีวิตของมนุษย์เราที่จะคิดถึงตัวเอง...จะมีซักกี่คนคะที่คิดถึงคนอื่นรวมถึงประเทศชาติ ซึ่งณ วันนี้อ่อนแรงเต็มทน...ไม่ว่าคุณจะเรียนที่ไหนก็ตามค่ะ...การใช้ภาษีของคนทั้งชาติมาเรียน...คงต้องขวนขวายกันซักหน่อยล่ะนะคะ..แล้วกลับไปตอบแทนเจ้าของทุน..ตอบแทนแผ่นดินเกิด... ดิฉันดีใจมากที่มีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างนี้..และหวังจะเห็นห้องเรียนของเรามีบรรยากาศของการแสดงความคิดเห็นเพื่อความขจัดความไม่รู้ให้น้อยลง...ชอบค่ะ..ชอบ ใครมีโอกาสสัมผัสสถาบันที่สอนPh.D. ทางด้านภาษาอังกฤษในเมืองไทย..เล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ..จะคอยค่ะa จากคุณ : มาระยา 007 - [ 18 ก.พ. 50 20:40:53 A:194.247.238.12 X: TicketID:138830 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กระทู้ตรงกับเรื่องที่สนใจจริงๆ เลยค่ะ เราจบเอกภาษาค่ะ แต่เป็นภาษาตะวันออกภาษาหนึ่ง แต่พรีเฟอร์ภาษาอังกฤษกว่าหลายเท่า... ถึงเราจะไม่ได้ทำงานในสายงานเดียวกับหลายๆท่านในนี้ (ทำงานเอกชน เป็นล่ามประจำกับรับฟรีแลนซ์บ้าง ก็คิดว่าเร้าใจพอสมควร แต่มาอ่านของพี่เจ้าของกระทู้แล้ว...อึ้ง หยุดอ่านไปพักนึง) แต่ก็ยังคิดอยู่ว่าจะเรียนต่อสายภาษาในเเบบลึกซึ้งจริงๆ แต่ก็คงเป็นไปได้ยาก แล้วอีกอย่าง เคยมีคนถามว่า เรียนไปทำไม ถ้าไม่คิดจะเป็นอาจารย์หรือสายงานวิชาการ ตอนนี้ก็ได้แค่หาหนังสืออ่านตามที่จะให้ได้ หรือไม่ก็อ่านตามเว็บ กับเก็บเล็กเก็บน้อยจากห้องเรียนพันทิป อ่านๆๆ อ่านมันจนบางทีก็คิดว่า หรือเราจะออกมาเรียนต่อในสายภาษาจริงๆ จังๆ ซะที.. สับสนจัง จากคุณ : etymo (etymo) - [ 19 ก.พ. 50 14:43:51 ]

ความคิดเห็นที่ 52 กำลังสนใจอยู่พอดี ขอบคุณ จขกท ครับที่มาเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : Kokoro - [ 20 ก.พ. 50 01:09:00 A:161.246.50.100 X:161.246.1.33 TicketID:094601 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ขอบคุณกระทู้นี้มาก   ทุกท่านเลย อ่านแล้วชื่นใจ  และทำให้มีกำลังใจขึ้นมาก กับการพัฒนาการศึกษาของไทย อินเพราะ.... อยู่ตจว. เหมือนกันค่ะ ทราบมั้ยคะว่า  ฉันเคยไปสอนเด็กม.1 ที่ตจว.   น้องๆ บางคน  หลายคนมากกว่า  ท่อง A - Z ยังไม่ได้เลย   เฮ้อ...  เ รื่ อ ง มั น เ ศ ร้ า ปล.  เห็นด้วยกันเรื่อง Niche-market education ค่ะ ทุกวันนี้  เด็กจบใหม่แทบจะแตกต่างด้านความสามารถกันน้อยมาก  ก็เลยแย่งงานกัน   ไม่มีจุดขายหรือความถนัดที่เด่นชัด You guys have made my day!   TTYL จากคุณ : ก็แค่ป.โท ต๊อก..ต๋อย... (Wendy Darling) - [ 2 มี.ค. 50 18:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 54 อ่านมาสามรอบแล้วค่ะ 555+ อ่านทีไรมีไฟทู๊กทีสิน่า จากคุณ : forefront - [ 15 มี.ค. 50 12:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านแล้วเพลินจริงๆ เลย เราก็เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอยู่เหมือนกัน แต่รู้สึกคล้ายๆ ว่าจะเป็นคนที่โชคดีอยู่นิดนึง (หรือเปล่าหว่า) ว่าเราเลือกเรียนเน้นทางภาษาอังกฤษมาตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว สาเหตุคือตอนเริ่มเรียนภาษาอังกฤษตอน ป.5 - ป.6 ทำคะแนนได้ดีจนครูชม นั่นล่ะทำให้เรารู้สึกว่า เออ เราเรียนแบบนี้ดีกว่า ก็เรียนมาเรื่อยๆ ยิ่งเรียนยิ่งรัก ผ่านมาจนถึง ม.ปลาย ก็เรียนแผนศิลป์-ผรั่งเศส เอ็นท์เข้าเอกอังกฤษที่ ม.ของรัฐแห่งหนึ่งที่ไม่ใช่จุฬา (คะแนนที่คาดไว้ตอนเลือกอันดับมันไม่ถึงอักษรจุฬา ก็เลยตัดทิ้งไปแบบปลงๆ) ใครๆ ก็บอกว่าต้องเรียนจุฬาให้ได้ถึงจะเรียกว่าเก่ง แล้วจะมีเด็กคนไหนไม่แอบหวังบ้างล่ะเนอะ ได้ยินว่าเพื่อนคนที่เก่งที่สุดในห้องเอ็นท์ติดอักษร เราก็ตกตะลึงในความเก่งของเขา แต่มารู้อีกทีว่าเขาทำคะแนนวิชาอังกฤษไม่พอที่จะเลือกเรียนเป็นวิชาเอกได้ เลยต้องไปเรียนเอกบรรณารักษ์ หลังจากนั้นก็ได้ยินว่าลาออกไปเอ็นท์ใหม่ เสียเวลาไปเลย หันกลับมามองตัวเอง เออเรานี่สามารถเอ็นท์เข้ามาเป็นเอกอังกฤษได้เลยก็ดี รับประกันชีิวิตตัวเองได้ว่ายังไงก็ได้เรียนชัวร์ๆ ไม่ต้องไปแย่งเลือกเอกอีกรอบแบบเขา พอเรียนจบก็ไปทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ธรรมดาทั่วไป เหินห่างจากอังกฤษที่รัก เหมือนชีวิตมันขาดอะไรไป คิดถึงชิวิตแบบเดิมกับสองเรา (เรากับภาษาอังกฤษ) เลยสอบเรียนต่อโทที่จุฬา ก็เลยได้เรียนเอกอังกฤษที่จุฬาจนได้ ใครจะว่ายังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าอย่างเราเนี่ยได้เรียนขนาดนี้ก็แทบไม่เชื่อตัวเองอยู่แล้ว รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป จากเด็กขี้เกียจ คิดอะไรไม่ค่อยเป็น บ้าๆ ใบ้ๆ ง่อยๆ ไปวันๆ กลายเป็นคนช่างคิดมากขึ้น วิชาการมากขึ้น แถมมีแรงกระตุ้นตัวเองให้หาความรู้ใส่ตัว รู้จักพัฒนาตัวเองมากขึ้นด้วย ตอนเรียนรู้สึกว่าการได้นั่งกับพื้นข้างตู้หนังสือ หาตำราไปเรื่อยๆ มันช่างเป็นความสุขเสียนี่กระไร การเรียนโทเนี่ยมันช่างต่างจากการเรียนตรีจริงๆ เลย (แต่คนอื่นเค้าอาจจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเรียนตรีแล้วก็ได้) ตอนนี้สอนอยู่ที่ ม.เอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ รายได้ก็พออยู่ได้แบบไม่เหลือเก็บมาก แต่ไม่มีเวลาอ่านตำราใหม่ๆ พัฒนาตัวเองเลย ไม่ต้องพูดถึงการทำวิจัยอะไรที่เขาว่าเป็นหน้าที่หนึ่งของอาจารย์มหาวิทยาลัย หรือเรียนต่อเอก แย่ไปกว่านั้นคือรู้สึกว่าตัวเองโง่ลงด้วย ความรู้อะไรไฮโซที่เคยพอมีสมัยเรียนโทมันก็ค่อยๆ หายไปจากการที่ไม่ได้ใช้ (เพราะสอนอังกฤษทั่วไป) แล้วก็ไม่ได้ทบทวน ไม่รู้ว่าถ้าได้ไปสอนใน ม.ของรัฐ แล้วโอกาสพวกนี้จะมีมากขึ้นหรือเปล่า เห็นว่าเดี๋ยวนี้เขาไม่รับเป็นข้าราชการ แต่เป็นพนักงานแบบต่อสัญญา มันฟังดูไม่ค่อยมั่นคงเหมือนงานปัจจุบันเลย คิดว่าถ้าเกิดได้ทำงาน ม.ของรัฐแล้วมันไม่ดีเท่าที่เดิมคงเกลียดตัวเองน่าดู บางคนบอกชีวิตมันต้องเสี่ยง จะแน่นิ่งอยู่ที่เดิมหรือจะลองดิ้นไปทางอื่นด้วยความหวังว่ามันอาจจะดีกว่าดี มันต้องลอง อย่างน้อยก็ได้พยายามแล้ว แต่บางคนอาจจะบอกน่าเสียดายที่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้ว ยังมองไม่เห็น กลับหาเรื่องใส่ตัวอีก แต่ยังไงชีวิตจะดีหรือไม่ดี ขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองมันยังไงต่างหาก อย่างที่คุณ GSK เห็นการที่ได้เรียน ได้ทำงานด้านอื่น ("เคย" ต่างๆ น่ะ) ก่อนจะได้มาสอนอังกฤษเป็นกำไรชีวิตที่คนอื่นอาจไม่มี ถึงขั้นที่ว่า (ขอยกมาเลยนะ) "นึกขอบคุณชีวิตนะที่เราเคยเดินย่ำต็อกขายห้องพักตามบริษัทต่างๆ" ในขณะที่บางคนอาจมองไม่เห็นด้านดีของมัน แล้วก็เรียกมันว่าเป็นการเสียเวลาของชีวิต ตบท้ายด้วยการโกรธตัวเอง หรือโทษนั่นโทษนี่ต่างๆ นานา แล้วจะหาความสุขยังไงได้ อืม แล้วนี่เราโม้อะไรถึงมาลงตรงนี้ได้ละเนี่ย ชีวิตหนอ นะโม นะโม จากคุณ : คล้ายๆ ว่าจะปลง - [ 17 มี.ค. 50 18:08:35 A:203.146.72.34 X: TicketID:109667 ]

ความคิดเห็นที่ 56 มาตีตั๋ว รออ่านครับ จากคุณ : mthailand - [ 20 มี.ค. 50 20:20:44 ]