ความคิดเห็นที่ 1 เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ทราบว่าอยู่ประเทศอะไรคะ มีอะไรมาคุยกันได้นะคะ จากคุณ : galjazzz@hotmail.com (GaljaZZZ) - [ 1 ก.พ. 50 23:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ ถ้าตัดสินใจจะทำอะไรก็ควรทำก่อนที่จะสายเกินไปน่ะค่ะ และคิดให้รอบคอบ อย่างมีเหตุผลน่ะค่ะ อยู่เมืองใหนค่ะ ถ้าจะกลับไทยจริงๆ น่ะ ปรึกษาสถานทุตดูคิดว่าเค้าคงพอมีทางออกให้น่ะค่ะ อย่าคิดมาก น่ะค่ะ จากคุณ : อ้อม - [ 2 ก.พ. 50 00:07:57 A:89.211.4.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 มีอยู่สองทางคือ กลับเมืองไทย หรืออยู่ต่อแล้วทุกข์ใจอยู่ร่ำไป ถ้าดิฉันเป็นคุณจะกลับเมืองไทยค่ะ ไม่อยู่ให้เขาย่ำยีหรอก ดิฉันด้านพอที่จะไม่สนใจปากหอยปากปู พ่อแม่คุณคงเต็มใจอ้าแขนรับลูกสาวกลับบ้านแน่นอน ดิฉันทราบเพราะเป็นแม่คน ถ้าลูกอยู่ลำบากลำบนเป็นทุกข์อย่างนั้น พ่อแม่ก็เป็นทุกข์ไปด้วยนะคะ เห็นว่าทางบ้านมีฐานะ ก็ลองให้ทางบ้านส่งเงินมาเป็นค่าตั๋วกลับดีกว่าค่ะ อย่าอยู่แบบนั้น ลองคุยกับสามีดู ถ้าไม่รักแล้วจะหย่า ก็ต้องแบ่งทรัพย์สินกัน ไม่รักแล้วอยู่ด้วยกันไปทำไม เสียเวลา เสียอารมณ์ จากคุณ : yinnerella - [ 2 ก.พ. 50 00:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้ว..ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะ..ไม่ว่าจะตัดสินใจทำอะไรก็ตาม เข้าใจเลย..การที่เราอุตส่าห์ละทิ้งทุกอย่างมา... เค้าเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เราทนทุกอย่างในที่ ๆ แปลกไปหมดทุกอย่างสำหรับเรา   และถ้าเหตุผลอันนั้นกลับทำร้ายเราเสียเอง....จขกท.คงหดหู่และเศร้ามาก ๆ บางทีกลับไทยอาจเป็นทางเลือกที่ดี  แต่ก็เข้าใจอีกว่าสังคมบ้านเรานั้นเป็นอย่างไร.. คุณแต่งงานมาอยู่เสียไกล...สุดท้ายก็ไปไม่รอด..(ขอโทษนะค่ะถ้าพูดแรงไป) ไม่มีใครมานั่งฟังเหตุผลของเราหรือเข้าใจเราได้ทุกคน การเลือกที่จะกลับบ้านก็หนักพอดู   แต่ถ้าหันหน้าพูดจากันให้เป็นเรื่องเป็นราวกับแฟนดูก่อนจะดีไหมค่ะ ว่าเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า  อาจจะเครียดมากจนทำให้ใช้อารมณ์หรือคำพูดกะเราแบบนั้น     ไหน ๆ ก็แต่งงานกันแล้ว..  ลองสู้ดูอีกสักตั้งนะค่ะ ค่อย ๆ คิดนะค่ะ.. จากคุณ : สายสร้อย - [ 2 ก.พ. 50 00:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอเป็นกำลังใจด้วยค่ะ คนอื่นแนะนำดีอยู่แล้ว คงเพิ่มเติมว่า ถ้าเขาไม่รักเราแล้ว พยายาม work it out แล้ว เขาก็ยังไม่อยากอยู่กับเรา...อย่าเลยค่ะ...แล้วอาจจะอยู่ต่อหรือกลับเมืองไทย ก็ว่ากันไป... แต่การหย่า ต้องหาทนายดีๆค่ะ หาข้อมูลดีๆจากแหล่งต่างๆอย่าให้เขาเอาเปรียบเรา เพราะคุณเองก็สละให้กับเขามามากแล้ว เอะอะ เขาจะมาบอกว่า ไม่รักคุณ...ไม่แฟร์ค่ะ.... ป้นกำลังใจนะคะ ค่อยๆคิดค่ะ จากคุณ : แอนนาค่ะ - [ 2 ก.พ. 50 01:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มีลูกหรือยังคะ ถ้ายังอะไรน่าจะง่ายขึ้น อิจฉาคนอื่นดิฉันก็เป็นบ่อยค่ะ สามีดิฉันก็อยู่ในวัยตั้งตัว เรียนจบไปแล้วแต่เรียนอีก เขาก็ไม่ได้ให้เงินใช้ส่วนตัวเท่าไหร่ ถ้าต้องการอะไรก็บอก ชอบซื้อของให้มากกว่า ดิฉันก็ออกค่าตั๋วเองค่ะ ไม่ได้ทำงานทั้งคู่ พอมีพาร์ทไทม์นิดหน่อย    กลับกันนะดิฉันซะอีกชอบขี้วีนเขา แถมอยากมีกิ๊กอีก(คิดเล่นเล่น)มาอยู่นี่เบื่อจะตาย คนชอบช๊อป ชอบแสงสี ชอบปาร์ตี้ทุกศุกร์ ต้องมาจำเจอยู่ในเมืองฝรั่ง คิดอยู่ว่าไม่เห็นมันจะเลิศเลออะไร ชาตินิยมอย่างดิฉันน่ะไม่มีงานทำแต่ไม่ก้มหัวให้ใคร     คุณต้องเข้มแข็งมากมากและเป็นฝ่ายเบื่อเขาดีกว่า อะไรวะอุตส่าห์ทิ้งโน่นทิ้งนี่ดูแลชั้นไม่ได้ก็กลับไปดูแลลูก4เมียเก่าของเขาเถอะ อาหารไทยน่ะหอมจะตายครัวไทยครัวโลกนะยะ  นี่ถ้าวันไหนสามีดิฉันบ่นเรื่องอาหารไทยนะ บ๊ายบายเลย กินชีสเหม็นเหม็นบ้านแกต่อไปเหอะ   เข้มแข็งไว้ ษาเพิ่งคลอดลูกยังทิ้ง เป๋ ไฮร๊อค เลย จะยอมเจ็บใจ ร้องไห้เครียดทำไม    หรือยังไม่อยากกลับก็อดทน หางานต่อให้ได้ มีพี่คนไทยคนหนึ่ง เขาอยู่มานานแล้ว เขาแต่งงานมีลูกก็เลิกกับสามี อดทน หางานทั้งที่ทำอาหารไม่เป็น ตอนนี้เป็นแม่ครัวหย่ายยแล้ว ลูกโตเป็นหนุ่มหล่อแล้ว พี่เขาก็ติดต่อกับสามีเก่าแค่เรื่องลูกร่วมกัน เขาเช่า อพม.คนเดียว เข้มแข็งมาก   เป็นกำลังใจในคะ ดิฉันปกติไม่ค่อยให้ความเห็นเรื่องแบบนี้กับใครมากเพราะถ้าเจอกับตัวเองคงเหวอเหมือนกัน คุณมีคุณค่าในตัวเองนะคะ ท่องไว้   แฟนคนแรกดิฉันที่ไทย ห่วยบรมเลยค่ะ ตอนคบน่ะมัวตาบอดในความรัก คุณค่าในตัวเองน่ะหมดหดหายไปเลย ใครใครก็มาบอกตอนที่ดิฉันตาสว่างแล้ว รู้งี๊เลิกไปนานแล้ว จากคุณ : ไอซ่า - [ 2 ก.พ. 50 01:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ แนะนำว่าให้คุยกับสามีดีกว่า ค่อยๆ คุย นะคะ หาเหตุผลว่า อะไรทำให้เค้าเปลี่ยนไป เค้ากำลังเครียด หรือ ที่ผ่านมา เค้ารักเรา แต่ขณะเดียวกัน เค้าคาดหวังอะไรในตัวเราหรือเปล่า แล้ว ณ.วันนี้ เราทำให้เค้าผิดหวังอะไรหรือไม่.. เราสามารถช่วยกันปรับปรุงให้สถานการณ์ดีขึ้นได้ไม๊... จากที่อ่าน เหมือนจะเน้นเรื่อง การทำงาน การหารายได้เข้าครอบครัว เข้าใจว่า เรื่องเศรษฐกิจ ก็สำคัญเป็นปัจจัยต้นๆ ของชีวิตคู่ แต่ คุณเจ้าของกระทู้ ย้ายมาอยู่ต่างถิ่นยังไม่ถึงปี อาจต้องนั่งวิเคราะห์กับสามีว่า คุณ มีจุดอ่อนด้านไหน ที่ยังต้องปรับปรุงเพื่อการหางานทำในต่างแดน ภาษา? ประสบการณ์? อันที่จริง ประเด็นเรื่องการหางาน อาจทำให้คุณเจ้าของกระทู้เอง เครียดแล้วทำให้พฤติกรรมของตัวเองเปลี่ยนโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะคะ... แต่ถ้าสามีของคุณ ยังยืนยันจะไม่ช่วยอะไร และ ไม่ต้องการที่จะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น ก็ต้องยอมรับค่ะ ว่าเค้าคงไม่ต้องการเราแล้ว เรื่องการกลับเมืองไทย เห็นด้วยกับ คห.ที่2นะคะ สถานทูตจะช่วยคุณได้ ไม่ต้องอายนะคะ ไม่มีใครรู้อนาคต หากบางครั้ง ชีวิตมันจะเกิดผิดพลาด ตัวคุณเอง ก็ยังสามารถกุมบังเหียนชีวิตของตัวเองได้ อย่าให้คนอื่นเข้ามาชี้ชะตาคุณเป็นเด็ดขาด...ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเริ่มต้นค่ะ จากคุณ : เอาใจช่วยเสมอ - [ 2 ก.พ. 50 01:39:44 A:172.200.80.29 X: TicketID:136749 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นด้วยกับหยิน (yinnerella) ค่ะ จากที่อ่าน คุณเพิ่งมาอยู่ได้ไม่นาน คงไม่ถึงปี สังคมภายนอกบ้านไม่มี ไม่เคยทำงานในประเทศที่คุณอยู่ตอนนี้ ไม่มี support system ที่ไหนเลย นอกจากที่เมืองไทย ถ้าพูดทำความเข้าใจกันได้ ก็จะดีมากค่ะ แต่ถ้าพูดกันแล้ว เขายังยืนยันอย่างเดิม คุณก็ต้องคิดแล้วค่ะ ว่าจะทำอย่างไร ทนายก็ช่วยได้ระดับหนึ่งเท่านั้นแค่นั้นเอง คือเรื่องหย่า เรื่องเรียกร้องสิทธิ์ที่คุณพึงได้ อะไรพวกนั้น แล้วต่อจากนั้นล่ะ คุณจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไป จะหางานทำเพื่อให้คงมีชีวิตอยู่ในประเทศนั้นต่อไปหรือ คุณจะทำงานอะไร จะเริ่มตรงไหน มีคนรู้จักที่นี่เจอปัญหาเดียวกับคุณนี่แหละค่ะ เป็นคนอเมริกันทั้งคู่ แต่งงานกันหลายปีด้วยนะคะ ฝ่ายผู้หญิงแต่งงานแล้วเป็นแม่บ้านอย่างเดียว อยู่บ้าน มีลูกก็เลี้ยงลูก ไม่ได้ทำงาน พอฝ่ายสามีเบื่อ (ที่จริงก็ไปมีผู้หญิงคนใหม่ด้วยแหละ) ขอหย่าหน้าตาเฉย ฝ่ายผู้หญิงเหมือนคนหลงทางเลยค่ะ เพราะนับแต่แต่งงานกัน ไม่เคยมีสังคมอื่นเลย นอกจากบ้านกับโบสถ์ ฝ่ายผู้ชายยกบ้านที่ซื้อร่วมกันให้ แล้วย้ายไปอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ ฝ่ายภรรยาก็เอาบ้านไม่รอด เพราะไม่มีรายได้อย่างอื่น ต้องขายบ้าน แล้วหอบลูกย้ายกลับไปอยู่กับพ่อแม่ ช่วงที่มีเรื่องกันน่าสงสารค่ะ กลายเป็นคนที่มีอาการทางประสาทไปเลย เพราะชีวิตที่เคยถูกจำกัดอยู่แต่ภายในบ้าน มีสังคมที่จำกัด พอมีปัญหา ก็เกิดอาการหวาดผวา paranoid แม้ฝ่ายผู้ชายยังส่งเสียเลี้ยงดู ทั้งให้ child support ด้วย แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มีชีวิตอยู่ได้แบบไม่ต้องดิ้นรนหางานทำหรอกนะคะ แล้วงานที่จะหาทำได้ สำหรับผู้หญิงคนนั้นก็มีจำกัด เพราะพอจบมัธยม (high school) ก็แต่งงานเลย ในอเมริกาสมัยนี้ถ้าไม่ปริญญาตรีขึ้นไป แล้วจะหางานทำประเภทเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงลูก 2 คนได้นี่ยากเย็นแสนเข็นค่ะ เล่าซะยาวเลย เพียงอยากบอกว่าเห็นด้วยกับหยินมากๆ ที่ว่าอย่าสนใจปากหอยปากปู พ่อแม่ของคุณคงอ้าแขนรับลูกสาวกลับบ้านเต็มที่ อย่าปล่อยให้ถึงขั้นกลัดกลุ้ม เครียด คิดมาก ทนรับสภาพอยู่อย่างโดดเดี่ยว จนมีอาการทางประสาทเลยนะคะ อยากบอกว่าคิดถึงตัวเอง รักตัวเองให้มากๆเถอะค่ะ เท่าที่อ่านที่เขาวิพากษ์วิจารณ์คุณ ก็พอเห็นบ้างแล้วว่าเขารู้สึกอย่างไรกับคุณในตอนนี้ เห็นใจเลยค่ะ คำพูดเหล่านั้นนับวันมันมีแต่จะทำให้คุณรู้สึกด้อยค่าลงเรื่อยๆ อย่าให้ถึงขั้นสูญเสียความภาคภูมิใจในตัวเอง สูญเสียความรู้สึกเป็นตัวเป็นตน (identity) ของคุณเองเลยค่ะ ยิ่งนานไป คุณจะยิ่งรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ความภาคภูมิใจในความเป็นตัวตนของคุณที่คุณเคยมีจะถูกกัดกร่อนจนไม่มีเหลือในที่สุด จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 ก.พ. 50 02:05:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นใจคุณมาก ลองชั่งใจดี ก่อนจะตัดสินใจอะไร ลงไป ตัดสินใจไม่ได้ก็ขอคำแนะนำจากเพื่อนให้ห้องนี้ ทุกคนมีประสบการณ์ มีน้ำใจทั้งนั้น  เราทิ้งครอบครัว ทิ้งทุกอย่างมาเพื่อใช้ชีวิตกับเขา มาทำยังงี้ได้ไง        หากอยากอยู่ต่อ เพื่อสิทธิ์หลายๆ อย่าง ต้องติดต่อกับคนที่เขาจะช่วยเหลือคุณได้ ในประเทศนั้นๆ เพื่อนคนหนึ่งที่นี่ ( ไม่ได้นินทานะคะ ) อยากให้ข้อมูลเพื่อประกอบการตัดสินใจ เขาแต่งงาน และมีลูกด้วยกัน โดนสามีกดดัน ให้ออกจากบ้าน เขาพาลูกมาอยู่บ้านฉุกเฉินก่อน เดี๋ยวนี้ได้บ้านหลวงที่เช่าถูกๆต่อเดือน ดีว่าเขามีงานทำ ช่วงนี้คงกำลังจะหย่ากัน และขายบ้านแบ่งกัน        หากคุณติดต่อองค์กร ที่เขาช่วยเหลือคนตกทุกข์ หรือสถานทูตไทย เขาคงหางานให้คุณได้ หากจดทะเบียน เขาก็น่าจะแบ่งสมบัติให้คุณ         ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ ค่อยๆ คิดไป ทุกคนเป็นกำลังใจให้คุณ มีกำลังใจฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ด้วยดี จากคุณ : rattana.uk - [ 2 ก.พ. 50 02:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ พยามดูแลตัวเองดีๆน้ะค้ะอย่าเครียดมากแล้วค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละอย่าง อย่าใจร้อนเพราะถ้าใจร้อนเราจะไม่มีเวลาได้คิดแก้ไขอะไรได้เลย ทำใจให้สบายก่อนแล้วเริ่มหาทางแก้ไข ขอโทษน้ะคะ อยู่ประเทศไหนบอกได้มั้ยต้ะ ถ้าอยู่ใกล้ๆ เราจะได้ช่วยเหลือกัน ก็ยังไม่รู้ว่าจะช่วยได้ยังงัยพออ่านเรื่องของคุณก็เห็นใจมากๆ ขอบอกเลยว่า ขอเป็นกำลังใจให้อย่างเต็มที่ ค่ะ แล้วก็เห็นด้วยกะทุกความเห็นข้าบนนะคะถ้าไม่ไหวจริงๆก็แนะนำว่าให้ติดต่อทางบ้านที่เมืองไทยนะคะ พ่อแม่คือคนที่ไม่มีวันเลิกรักเราแน่นอนค่ะ จากคุณ : hamble pie - [ 2 ก.พ. 50 02:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งเห็นจากไอพี ว่าคุณเจ้าของกระทู้อยู่อเมริกา ใช่ไหมคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 ก.พ. 50 02:34:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ ที่ทุกคนแนะนำมาน่ะดีแล้ว กลับบ้านเราดีกว่าค่ะ.ยังไงก็ยังมีพ่อแม่ที่รักเรา. จากคุณ : แม่บ้านฮอลแลนค์ (แม่บ้านฮอลแลนค์) - [ 2 ก.พ. 50 02:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณค่ะ ทีให้กำลังใจ นั่งอ่านไป ปาดน้ำตาไป มันสับสนไปหมด คห7 พูดถูกค่ะ เรามีเครียดบ้าง นอนทำงานโรงงาน พูดตรงๆก็ คนมันไม่เคยลำบาก มีคิดแล้วอารมณ์เสียบ้าง ว่าทำไม ลำบากอย่างนี่ว่ะ มีบ่นบ้างแต่ จริงๆอยากได้กำลังใจ จากเค้ามากกว่า ตอนแรกๆ คุยกันเค้าก็ว่าข้อเสีย เรา เราก็พยายาม ปรับ ตัว รู้สึกเป็นส่วนเกินบ้าง เวลา ลูกๆเค้ามา ผ่านมาสามเดือน ข้อเสีย มีมากขึ้น จนไม่กล้า จะทำอะไร มุ่งหางานอย่างเดียว กำลังใจไม่มีแล้ว อยากจะทำทุกอย่าง ให้เค้ากลับมารักเรา แต่ คำว่า I dont love you anymore ,i know i should treat you more than this but i can't i don't love you enough to do that มัน ทำให้เรา น้ำตาไหล ทุกครั้งไป มีอินเตอร์เน็ตเป็นเพื่อนแก้เหงา มีคนไทยให้คุย เล่าให้ฟังก็เหมือน นินทาสามี ได้แต่กลำกลืน ตอนนี่คือ อยากได้เงินเก็บ สักก้อน อย่างน้อยก็ไม่ต้องพึ่ง พ่อแม่ ไม่อยากให้เค้า เห็นน้ำตา ตอนเราอ่อนแอ ตอนนี่ ทำอะไรไม่ถูกจะเอาใจ เหมือนเดิมหรือ ต่างคน ต่างอยู้ให้มันเลวร้ายขึ่น นึกอะไร ไม่ออกแล้วค่ะ จากคุณ : lonely_woman - [ 2 ก.พ. 50 02:58:15 A:172.206.46.217 X: TicketID:089651 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอีกรอบ เป็นห่วงค่ะ ถ้าจ้างทนาย ในขั้นต้นคุณก็จะต้องเป็นฝ่ายจ่ายเงินค่าทนายและค่าอะไรต่ออะไรทั้งหมด ซึ่งแน่ใจว่าคุณคงไม่มี คือที่อเมริกานี่ ถ้ามีทนายเข้ามาเกี่ยวข้อง คนที่ initiate เรื่อง จะต้องเป็นคนเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมดก่อนค่ะ หลังจากนั้นตกลงกันว่าอย่างไร อีกฝ่ายจะต้องเสียเงินค่าอะไรบ้าง ศาลจะเป็นผู้กำหนดทีหลัง ติดต่อสถานทูตไทยจะดีที่สุดค่ะ มีเจ้าหน้าที่สถานทูตที่ทำหน้าที่ช่วยเหลือคนไทยที่มาลำบากอยู่ที่อเมริกาค่ะ เล่าปัญหาให้เขาฟัง ถ้าตัดสินใจว่าจะกลับเมืองไทย เขาช่วยเรื่องตั๋วเครื่องบินด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 ก.พ. 50 03:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่มีคำแนะนำอื่นใด  นอกจากไม่อยากให้จมปรักอยู่กับ ความน้อยเนื้อต่ำใจ  จนเกินไป  แต่อยากให้คิดไตร่ตรอง เรื่องราวที่เกิดขึ้น  และพยายามหาทางออกอย่างมีสติ  เรา อยู่ต่างบ้านต่างเมืองอย่างนี้  เราต้องเข้มแข็งและแกร่ง ทุกปัญหามีทางออกเสมอ  และต้องแก้ปัญหาด้วยสติค่ะ จากคุณ : monchen - [ 2 ก.พ. 50 03:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าสามีเราพูดคำว่า i don't love you anymore กับเรา "กลับบ้านเรา รัก(จากพ่อเเม่พี่น้อง)รออยู่" เป็นคำตอบสุดท้ายค่า จากการวิเคราะห์ 1. ถ้าสามีคุณเป็นคนมักง่ายพูดพล่อยๆเเบบนี้ออกมาตอนที่เค้าไม่อยากอยู่กับเราเเล้ว ก็อย่าทนอยู่กับคนเเบบนี้เลยค่ะ 2. ถ้าสามีคนเป็นคนค่อนข้างสุขุมรอบคอบเเล้วยังพูดอย่างงี้ออกมาเเสดงว่าเค้าไตร่ตรองเเล้วก็จากมาเถอะค่ะ สรุป ยังไงก็เชียร์ให้เลิกค่ะ อนาคตข้างหน้าอาจจะสดใสกว่าที่เป็นอยู่นี้ ชีวิตเป็นของเรา เรากำหนดมันได้ค่ะ จากคุณ : bijna - [ 2 ก.พ. 50 03:59:29 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คำว่า I dont love you anymore ,i know i should treat you more than this but i can't i don't love you enough to do that  ถ้าเป็นเจน เจนก้อคงเสียใจมากเหมือนกันค่ะ แล้วเจนเองก้อคงไม่อยู่ต่อด้วยค่ะ ในเมื่อคนเราไม่มีความรักให้กันอยู่ไปก้อรังแต่ทำให้เรา เสียใจ เจ็บเปล่าๆค่ะ เพระเมื่อเค้าไม่มีใจ เราทำอะไรดีแต่ไหนเค้าก้อเห็นว่าไม่ดี ค่ะ แม้แต่หายใจเข้าออกในบ้าน เค้าก้อรำคาญเรา หาทางติเราอยู่ดีค่ะ เหมือนกับว่า สามีของน้องพยายามกดดัน ให้เราเป็นฝ่าย ออกไปเอง ดดยที่เขาไม่ต้องไล่  ไม่แน่ว่าเค้าอ้าจอยากกลับไปคืนดี กับคนเก่ารึเปล่า  รึต้องมีใจให้กับคนอื่น ถึงกล้าพูดคำนั้น ออกมากับ ภรรยา ที่แต่งงานกันมาอย่างเรา ค่ะ มันเหมือนไม่สุภาพที่จะพูด ทำลายน้ำใจกันมากค่ะ  ถ้ายังไม่มีลูกด้วยกัน เจนก้อว่าออกมาได้ง่ายค่ะ  ยังไงก้อเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ไม่มีที่ไหน สุขใจเท่าบ้านเราค่ะ พ่อแม่เราเข้าใจค่ะ อยู่ในอ้อมกอดของพ่อแม่ ปลอดภัยและอบอุ่นค่ะ เจนกับสามีก้อมีทะเลาะกันบ้างเหมือนกันค่ะ บางวันเราแค่จะเอยปากพูด สักเรื่อง ถ้าอารมย์เค้าไม่ดี มานะ เราพูฅดไรก้อผิดหมดเหมือนกันทำอะไรก้อไม่ถูกใจ ก้อทะเลาะกัน ค่ะ  แต่พอมีคุยกัน ถามว่าไม่รักเราก้อบอกจะได้กลับบ้าน เค้าก้อยืนยันยังรักเรา แล้วเค้าก้อขอโทษแล้วจะบอกเราเสมอว่าจะพยายามไม่อารมยืร้อน รึพูดไม่เพราะกับเรา  ในกรณีนี้คือ ถ้าเขายังรักเราและต้องการเราอยู่ เค้าก้อยังจะยืนยันคำว่ารัก ไม่พูดออกมาแบบนั้นนะค่ะ  แต่ถ้า คิดว่าจะอยู่ต่อเพื่อนทำงานเก็บเงิน  น้องก้อต้องหางานให้ได้ หาที่อยู่ให้ได้ ก่อน แล้วก้อ ค่อยทำเรื่อง หย่านะค่ะ ช่วงนี้ก้อ ทำใจ ลดความรักที่เรามีให้เขาลง แล้วเราก้อจะได้ไม่เจ็บนะค่ะ เพราะเมื่อไร่ที่เราไม่รักเค้า เค้าทำไรมา ว่าไรมาเราก้อไม่เสียใจค่ะ  รักษาหัวใจเรา ก่อนตอนนี้นะค่ะ    ขอให้ดชคดีนะค่ะ จากคุณ : jann - [ 2 ก.พ. 50 04:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอโทษนะค่ะคุณเจ้าของกระทู้ถ้าเป็นดิฉันสามีมาพูดว่าไม่รักเราอีกแล้วเงินก็ไม่ให้ใช้และก็ไม่พาไปไหนเลยแถมบ่นมันทุกเรื่องอย่างนี้นะค่ะ ดิฉันก็จะบอกเขาเลยค่ะว่าคัมทูคิสมายแอสกู๊ดบายค่ะไม่สนอะไรอีกแล้วกลับบ้านเลยค่ะกลับไปตั้งหลักแล้วพยายามเริ่มต้นใหม่ค่ะ พ่อแม่คุณคงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ดิฉันเองก็มีลูกสาวไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเขาจะเป็นยังไงแต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นดิฉันก็รักลูกดิฉันเสมอพร้อมที่จะเข้าใจให้อภัยและช่วยเหลือเท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ค่ะ อย่าอายอย่ากลัวถ้าไม่ไหวจริงๆก็กลับบ้านเถอะค่ะ แต่ไม่ว่าคุณจะเลือกทางไหนก็ขออวยพรให้คุณโชคดีค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งคนค่ะ จากคุณ : sunshine mommy - [ 2 ก.พ. 50 05:23:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ทุกท่านให้ความเห็นมาดีหมดทุกท่านแล้ว ขอให้กำลังใจให้คุณมีจิตใจเข็มแข็ง ผ่านพ้นปัญหานี้ไปให้ได้ เมื่อเขาหมดรักเราแล้ว เราก็ต้องหันมารักตัวเองมากๆดีกว่า ส่งดอกไม้สวยๆมาให้คุณ เป็นกำลังใจให้ค้ะ จากคุณ : พนอจัน - [ 2 ก.พ. 50 05:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ดิฉันเคยเข้าไปเกี่ยวข้องกับเคสแบบนี้ในฐานะล่ามมาหลายครั้ง  ขอแนะนำว่า ทางออกของคุณมี 2 อย่างคือ 1. กลับบ้าน ลืมเรื่องใบเขียว ฯลฯ 2. ถ้าจะอยู่ คุณมีสิทธิ์จะขอใบเขียวด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีสามีเป็นสปอนเซอร์ได้ เคสอย่างนี้เข้าข่าย abuse คือทำร้ายทางใจ ไม่ให้เงินใช้ ทิ้งขว้าง ฯลฯ ถ้าเลือกข้อ 2. คุณต้องเข้มแข็งมากๆ ตั้งสติให้ดี อย่ามัวตีโพยตีพาย ลงมือเก็บหลักฐานซะตั้งแต่เดี๋ยวนี้ รายละเอียดค่อยข้างยาว หลังไมค์มาได้นะคะ.. จากคุณ : Lawanwadee - [ 2 ก.พ. 50 05:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กลับมาหาอีกรอบค่ะ... สงสารเจ้าของกระทู้มาก ๆ โดยเฉพาะประโยคที่สามีพูดต่อมาi know i should treat you more than this but i can't i don't love you enough to do that ใจร้ายเหลือเกิน.. หวังว่าความคิดเห็นของเพื่อน ๆ ในห้องนี้จะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้นมาได้และมองเห็นทางออกนะค่ะ.. สู้ ๆค่ะ จากคุณ : สายสร้อย - [ 2 ก.พ. 50 06:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ต้องบอกก่อนค่ะ ว่าเราอยู่ อังกฤษ ไม่รู้กฎหมายที่นี่มากนัก พยายามศึกษาอยู่ค่ะ ยังสับสนอยู่ ใจมันโหวงๆ แต่ตั้งสติอยู่ กำลังใจ จากที่นี่ช่วยได้มากค่ะ เกริ่นๆ กับ แม่ๆก็ อยากให้พยายามปรับตัวก่อน แม่ชอบเค้ามากค่ะ เราไม่กล้า เล่าละเอียดกลัว แม่เสียใจ พยายาม จะหางาน หรือ งานที่เมืองใกล้ๆแล้ว พอช่วยตัวเองได้แล้ว ค่อยขยับขยาย วันนี้ ร้องให้ ทั้งวัน จนตาบวมไปหมด ขนาดไปส่งไปสมัคร ยังต้องยืนหน้า Home Care ให้น้ำตาแห้งก่อน ภาษาอังกฏษ เราไม่มีปัญหาเรื่อง สื่อสารค่ะ เพราะชอบพูด มาแต่ใหนแต่ไร แต่ไม่เก่งขนาด หางาน Office ทีต้องพิมพํเอกสาร อยากให้รู้ว่า กำลังที่ได้ สำคัญมากค่ะ save ไว้อ่านไว้เป็นกำลังใจ ตลอดค่ะ จากคุณ : lonely_woman - [ 2 ก.พ. 50 06:06:19 A:172.142.182.121 X: TicketID:089651 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รักตัวเองให้มากๆนะคะ การ รักตัวเองให้เป็น ทำให้เรารักคนอื่นเป็นด้วย ถ้าการรักคนอื่นมันทำให้เราเป็นทุกข์ก็กลับมารักตัวเองให้มากที่สุดค่ะ ค่อยๆหาทางไป เดี๋ยวทางออกมันก็มีเอง จากคุณ : menzel - [ 2 ก.พ. 50 06:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เราก็อยู่ที่ อังกฤษ นะคะ แล้วก็อยู่ใน Town เล็กๆ เหมือนคุณเลย... เข้าใจค่ะว่า Town เล็กๆ จะหางานทำค่อนข้างยาก และ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นงาน โรงงานอย่างที่คุณว่า..... ไม่ทราบว่าที่ๆ อยู่ไกลจากตัวเมืองมากหรือเปล่าคะ ในกรณีที่คุณต้องการอยู่ที่นี่ต่อ คุณคงต้องเริ่มเข้าไปหางานทำในเมืองบ้าง เผื่อคุณจะได้ ไม่ Suffer กับการทำงานแบบมหาโหดในโรงงาน... คุณอาจเริ่มจาก พวก Agency หรือ JobHunter ก็ได้ค่ะ จากข้อความที่คุณ โพส คุณเคยทำงาน มีเงินเดือนค่อนข้างดี มาแล้ว จากประเทศไทย ดิฉันคิดว่าคุณน่าจะสามารถทำงานประเภท Office ที่นี่ได้นะคะ แต่ อาจจะขาดคุณสมบัติบางอย่าง หาทางเรียนเสริมได้ไม๊คะ Collage ใกล้ๆ บ้าน มักจะมี Course ที่น่าสนใจ และ เอื้อต่อการหางานทำ ที่สำคัญ ราคาไม่ค่อยแพงนะคะ ไม่เกิน 30 ปอนด์ต่อหนึ่งคอร์ส และ หากโชคดี ได้ยินมาว่า บาง Community มีที่สอนภาษา สอนคอมฯ ให้ฟรีด้วยอีกทางหนึ่ง ลองหาข้อมูลจาก County Council แถวนั้นดูได้ไม๊คะ อีกทางหนึ่ง.... ดิฉันคงจะแนะนำร้านอาหารไทย อ่ะค่ะ อาจจะงานหนักหน่อย แต่ หากกรณีที่คุณ ยังไม่มีทางเลือกอื่น และ ไม่อยากอยู่กับสามีอีกต่อไปแล้ว ยังมีร้านอาหารไทยอีกหลายร้านที่ต้องการจ้างพนักงาน ที่เป็นคนไทย มาทำงานให้ โดยอยู่-กิน กับเค้าเสร็จสรรพ กรณีนี้คุณจะได้เปรียบเพราะคุณมีวีซ่า คู่สมรส ซึ่งสามารถทำงานได้ และ นายจ้างก็ไม่ต้องเสียเวลาทำเรื่อง Work Permit ด้วย ส่วนเรื่อง หย่า ดิฉันไม่สันทัด เรื่องกฏหมายนัก คงต้องเรียนปรึกษาท่านอื่น ยังไง หลังไมค์มาได้นะคะ เอาใจช่วยเสมอค่ะ จากคุณ : คห.ที่7กลับมาใหม่ - [ 2 ก.พ. 50 07:17:03 A:172.200.80.29 X: TicketID:136749 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รักตัวเองให้มากๆ นะคะ เอาใจช่วย คุณไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีเพื่อนๆในห้องแม่บ้าน อยู่นะคะ จากคุณ : สาวสยาม - [ 2 ก.พ. 50 07:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คิดว่าคุณคงยังรักเขาอยู่มากขนาดเขาพูดขนาดนี้ คุณยังอยากได้กำลังใจจากเขาอีก อยากบอกว่าคนที่ไม่รัก ทำอย่างไรก็คงไม่รัก ยิ่งอยู่ไป ก็ยิ่งทำให้คุณเจ็บ จากความเห็นที่ยี่สิบ เห็นด้วยค่ะ ไม่ต้องกลัวอะไร บ้านเป็นที่พักพิงเขาเราเสมอ อีกทั้งเต็มไปด้วยกำลังใจ แต่ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่ เราก็หนึงในตองอู เราต้องคิดอย่างนี้เสมอ คิดว่าสามีคุณได้ทำลายความมั่นใจในตัวเองของคุณ ไปพอสมควร แต่อยากบอกว่า คนมีสองมือสองเท้าเหมือนกัน ยังงัยเราก็ต้องยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง ทนลำบากทำงานใช้แรงงานนิดหน่อยพอเรามีประสบการณ์ ภาษาดีขึ้น เราก็น่าจะหางานดีๆ ทำได้ ขออย่างเดียวอย่าท้อนะคะ ดิฉันอยุ่เมืองไทยก็ทำงานออฟฟิต แต่พอมาอยู่ที่นี่งานอะไรก็ทำค่ะ ขอให้ได้เงินเถอะ ยังงัยจะเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : แม่น้องวิน - [ 2 ก.พ. 50 08:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เข้ามาเพราะเห็นชื่อกระทู้คะ อ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดพร้อมกับคุณเลย ถ้าคนที่เรารักพูดแบบนี้...... จขกท.อยู่กับตัวเองให้ได้นะคะ....คนไทยคนนี้เอาใจช่วย!! แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 50 09:19:22 จากคุณ : คำสารภาพครั้งล่าสุด - [ 2 ก.พ. 50 09:19:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 รู้สึกว่าจะเป็นคนขึ้สงสารตัวเองมาก ๆ ถ้าเป็นเรานะ เราจะเลือกทำตามคุณLawanwadee คห.20 (ข้อ2) เราต้องเลือกที่จะอยู่ต่อให้เค้าช่วยหางานให้ทำ พึ่งตัวเองให้ได้ รักตัวเองให้มาก ๆ ในเมื่อรักคนอื่นแล้วมันเจ็บปวด ก็ทำใจเสีย ครั้นจะกลับไทยงานดี ๆ ก็หาได้ไม่ง่ายนะ นอกจากว่าจะมีเส้นสายดี แต่คุณต้องตั้งสติดี ๆ เอาความขมขื่นทิ้งออกไป ในเมื่อสถานะการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว คุณต้องยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเองก่อนให้ได้ ไหน ๆ ก็มาแล้วจะกลับไปง่าย ๆ มันก็กะไรอยู่นะ ไหน ๆ ก็ลองสู้สักตั้งดีไหม พูดกะเค้าดี ๆ หางานทำให้ได้ ขอให้คุณโชคดีพบทางออกค่ะ จากคุณ : เสียงซึง - [ 2 ก.พ. 50 09:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาร่วมให้กำลังใจค่ะ อ่านแล้วรู้สึกหดหู่ และเศร้าไปด้วยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 2 ก.พ. 50 09:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 พูดแบบนี้นี่แรงเลยนะคะสำหรับซันส่วนตัวนี่คงพูดกันให้รู้เรื่องไปเลยว่าจะเอายังไง เพราะไม่ชอบอะไรคลุมเครือ สำคัญคือเราต้องเข้มแข็งค่ะ ต้องรักตัวเองให้มากเพราะเรามาแปลกที่แปลกถิ่นไม่มีใครสักคน แถมสามีกลับมาทำแบบนี้อีก ถ้าสามีตกลงแล้วว่าไม่อยากอยู่ด้วยกันไม่มีทางจะกลับมาเหมือนเดิมก็จะทำตามข้อสองที่ คห. 20 ว่า คือพยายามอยู่ต่อให้ได้ไหนๆ ก็มาแล้วค่ะค่อยๆ หาทางไปเปลี่ยนทางตันให้มันเป็นโอกาสสำหรับชีวิตเรา ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างน้อยก็ลองทำดูก่อน ไม่ถึงที่สุดแล้วก็คงยังไม่กลับ เผื่อว่าวันข้างหน้าเราลืมตาอ้าปากได้ และอาจะเจอคนที่ดีกว่าก็เป็นได้ค่ะ ขอส่งกำลังใจให้คุณ lonley_woman นะคะ สู้นะคะ อย่าท้อชีวิตเป็นของเราค่ะ จากคุณ : Cobie - [ 2 ก.พ. 50 11:23:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาเป็นกำลังใจ้ด้วยคนค่ะ คำที่เขาบอกว่า i don't love you anymore มันช่างทำร้ายจิตใจมากนะคะ ...เราเข้าใจความรู้สึกค่ะ ...แต่ก็ขอให้เข้มแข็งนะคะ ใช้สติในการแก้ไขปัญหา เพื่อนคนไทยในที่นี้ทุกคนจะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ.... แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 50 11:42:12 จากคุณ : angel in the blue (ANGEL IN THE BLUE) - [ 2 ก.พ. 50 11:41:24 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่รู้จะพูด จะปลอบคุณ จขกท.ยังไงให้มีแรงฝ่าฟันปัญหานี้ไปได้ อ่านแล้วเจ็บจี๊ดเหมือนกัน เพราะสามีเก่าก็พูดประโยคนี้ใส่หน้า แถมต่อท้ายอีกว่า ชั้นรักผู้หญิงอีกคนที่เมืองไทย หัวใจชั้นอยู่กับเค้าคนนั้น..เจ็บจนจุก แต่ ณ.วันนี้ก็ผ่านมาได้ ทั้งที่ตอนนั้นมันทุรนทุรายจะตายเสียให้ได้ ค่อยๆคิดแก้ไข ระหว่างนี้ระมัดระวังคำพูดซักนิด เพราะมันอาจจะทำมาซึ่งการทำร้ายร่างกายกันได้ คนไม่รักกันแล้วอะไรก็เป็นไปได้ค่ะ ขอให้ผ่านพ้นปัญหานี้ไปได้ด้วยดีนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ภรรยาสวีดิช - [ 2 ก.พ. 50 12:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นตั้งกระทู้แบบนี้ไม่เข้ามาไม่ได้แล้วค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ และคุณต้องเข้มแข็ง ยังไม่มีลูก ถือว่าโชคดีนะคะ ถ้าคิดว่าจะกลับบ้านก็ควรรีบติดต่อสถานทูต คืออย่ายื้อให้เราช้ำใจไปกว่านี้ แต่ถ้าคิดว่าอยู่ต่อ ขอสู้ชีวิตเอง คงต้องลองหางาน อย่างที่แม่บ้านหลายๆท่านแนะนำ ผู้ชายถ้าพูดแบบนี้ เหมือนไม่เหลือใจให้เราแล้วนะคะ (อย่าโกรธที่เราสรุปแบบนี้นะคะ) ต้องรักตัวเองให้มากค่ะ ไม่มีใครรักเรามากกว่าตัวเราเอง และพ่อเเม่ของเราค่ะ  และถ้าอยู่บ้านคนอื่นมันลำบากนัก กลับบ้านเราเถอะนะคะ ที่ผ่านมา ถือว่าฝันร้่่าย จากคุณ : sivalee - [ 2 ก.พ. 50 13:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สนับสนุนคุณไอซ่าคะ คิดเหมือนรู้ใจจัง ขอเป็นกำลังใจให้เดินหน้าสู้ต่อไป เรายังมีค่ากับคนอื่นอีกมาก อย่าเสียเวลา อย่าปล่อยโอกาส ลุกขึ้นแต่งหน้าให้เริดแต่งให้เปรี้ยว ออกไปลุยโลกใหม่กันดีกว่า สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าเอาน้ำตากลับบ้านคะ จากคุณ : เป็นห่วงจัง (มีมีมากุโระ) - [ 2 ก.พ. 50 13:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เข้าใจจขกท.ว่าห่วงความรู้สึกครอบครัว ครั้นจะกลับไทยก็กลัวสังคมมองเหยียดหยาม ถ้าเป็นเรา เราจะอดทนหางานทำไปเรื่อย หางานได้เมื่อไหร่ ลงเรียน ต้องแอคทีฟตัวเอง พอมีงานมีเงิน เดี๋ยวก็มีคนใหม่เข้ามา อย่าเพิ่งท้อถอยนะค่ะ ยังงัยก็พยายามดึงตัวเองขึ้นมาจากความเศร้า หางานให้ได้ก่อน หางานได้เมื่อไหร่ คุณก็ไม่จำเป็นต้องง้อสามีแล้วหล่ะ เป็นกำลังใจให้เข็มแข็งเดินหน้าต่อไปนะค่ะ จากคุณ : เข็มแข็ง - [ 2 ก.พ. 50 14:13:28 A:86.92.150.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ อยากร้องให้ร้องไปเลยค่ะ ร้องให้พอ ร้องเสร็จแล้วค่อยๆคิดว่าจะเอาอย่างไงดี ความคิดเห็นของทุกท่านอาจช่วยคุณได้ เข้มแข้งไว้นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : kainarak - [ 2 ก.พ. 50 16:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ รู้สึกแย่และเสียความรุ้สึกกับผุ้ชายคนนี้มากๆ อยากให้คุณ พยายามเข้มแข็งนะค่ะ ให้กำลังใจตัวเอง ต้องอยู่ให้ได้นะค่ะ คุณมีทางเลือกค่ะ ถ้าความอดทนและความ ไว้วางใจความรักมันหมดไปจากใจแล้ว มีทางเลือก 2ทางค่ะ 1.กลับเมืองไทย ปรึกษาสถานทูตไทยค่ะ เขาให้ความช่วยเหลือเต็มที่ค่ะ แต่ถ้า กลัว ทางครอบครัว พ่อแม่เสียใจ เจ็บปวด กับเหตุการณ์นี้ เลือกข้อ2.ค่ะ หางานให้ได้ค่ะ พอจะมีเพื่อนที่รู้จักสนิทบ้างไหมค่ะ เพราะว่าถ้าหางานแบบมีคนรุ้จักแนะนำ โอกาสได้งานสูงกว่า หางานแบบเหวี่ยงแหค่ะ ที่สำคัญ ไม่ต้องไปคิดถึงความรัก ความหลังกับสามีอีกแล้วค่ะ เพราะว่ามันจบไปแล้วค่ะ พอได้งานทำ ที่นี่ค่อยขยับขยาย ย้ายออกมาค่ะ ไม่ต้องแคร์ค่ะ ที่สำคัญ อย่าทับถมตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองมากๆ ภูมิใจในตัวเองนะค่ะ ว่าเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนี้ เกิดขึ้นเพราะตัวผู้ชายไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเรา อาจผิดพลาดที่เราเลือกเขา ตอนแรก แต่คนเราไม่มีใครรู้อนาคตนะค่ะ เข้มแข็งนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ซับน้ำตาให้ตัวเองนะค่ะ อย่าไปหวังให้ผู้ชายคนนั้นกลับมาซับให้ตาให้คุณอีกนะค่ะ มันจบไปแล้วค่ะ หวังว่าจะช่วยให้ดีขึ้นบ้างนะค่ะ จากคุณ : เป็นกำลังใจให้ค่ะ (caramella) - [ 2 ก.พ. 50 17:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ต้องถามตัวเองก่อนว่าอยากกลับ หรือ อยู่ต่อ ถ้าอยู่ต่อโดยไม่มีเขาได้ไหม ต้องหางาน เมืองใหญ่ที่ใกล้ที่สุดเมืองอะไร น่าจะมีโอกาสหางานในร้านอาหารไทย ได้ ลองดู ลองทำใบประกาศเล็กไปติดตามซุปเปอร์มาร์เก็ต หางาน อาจจะเป็นงานทำความสะอาด งานดูแลเด็ก ใบประกาศอันเดียวกัน พิมพ์ออกมาเยอะๆ ไปสอดตามตู้ไปษณีย์ ระหว่างนี้ก็อยู่บ้านนั้นไปก่อน ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องนอนเตียงเดียวกันแล้ว แยกออกมา จะไปนอนห้องนอนแขกหรือห้อง รับแขกก็ได้ ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างกิน อย่าใจอ่อน ไม่ต้องย้ายออกจนกว่าเราจะมีที่ไป ถ้าจดทะเบียน เขาไม่น่าจะไล่เราออกจากบ้านได้ ถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้คุณจะแกร่งขึ้นอีกเยอะ จากคุณ : Kimpu - [ 2 ก.พ. 50 18:10:52 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ดิฉันอ่านเรื่องของคุณแล้วปวดใจหนึบ ๆ ค่ะ  เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มาเมื่อ 15 ปีก่อนเช่นกัน  คนเราเมื่อไม่มีใจให้กันแล้วก็ยากที่จะทำให้เขาเห็นคุณค่าของเรานะคะ ไม่มีอะไรจะแนะนำเพราะทุก ๆ ความคิดเห็นได้ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์หมดแล้ว   ดิฉันอยากให้คุณปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นสู้นะคะ  อย่าให้คำพูดของคน ๆ หนึ่งซึ่งไม่รักเราแล้วมาบั่นทอนจิตใจคุณต่อไปอีกเลย   ฝากกำลังใจมาให้คุณเข้มแข็งในเร็ววันค่ะ ขอคุณพระคุ้มครองให้คุณพบทางออกที่ดีที่สุดนะคะ จากคุณ : CK@fort. - [ 2 ก.พ. 50 18:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 40 กลับมาหาอีกทีนะค่ะ.. วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ....ยังไงก็แวะมาส่งข่าวบ้างนะค่ะ เชื่อว่าหลาย ๆ คนเป็นห่วงคุณด้วยความจริงใจค่ะ.. ค่อย ๆ คิดนะค่ะ...ทุกปัญหามีทางออก อย่าโทษตัวเอง.. ตอนนี้ยังอยู่ในสภาวะที่จำต้องทน..ขอให้อดทนสู้ก่อนนะค่ะ ค่อยหาช่องทางขยับขยาย...ยังไงชีวิตก็ต้องเดินหน้าค่ะ  ^^ จากคุณ : สายสร้อย - [ 2 ก.พ. 50 18:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เป็นดิฉันจะกลับเมืองไทยค่ะ ยังไงคนรอบข้างก็ยังรักและเห็นคุณค่าของเราเสมอ อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีความสุข เริ่มต้นใหม่ที่เมืองไทยก็ยังไม่สายหรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยอีกคนนะคะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 2 ก.พ. 50 19:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอให้เข้มแข็งไว้นะคะ เป็นห่วงและเห็นใจคุณด้วยความจริงใจค่ะ แต่ต้องขึ้นกับตัวคุณเองอีกแหละว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี ทางบ้านคุณต้องยินดีต้อนรับลูกสาวกลับบ้านแน่นอนเลยค่ะ ถ้าคุณตัดสินใจจะเลิกกับสามี เริ่มต้นชีวิตใหม่และต้องสู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : Thai_Deutsch - [ 2 ก.พ. 50 22:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 43 มาให้กำลังใจค่ะ ตอนแรกว่าจะบอกว่ากลับเมืองไทยเถอะค่ะ พ่อแม่ไม่ซ้ำเติมหรอกค่ะ แต่อ่านๆดูแล้ว คุณก็เป็นคนเก่ง เด็ดเดี่ยวอยุ่เหมือนกันในการตัดสินใจ เพราะฉะนั้นถ้าทำใจได้ หันกลับมารักตัวเองได้มากขึ้น เลือกร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เชื่อว่าคุณจะสามารถผลักดันตัวเองให้มีแรงเดินต่อและอาศัยอยู่ที่นั่นได้ต่อไปค่ะ เพราะงั้น สู้ก่อนค่ะ หาทางเริ่มชีวิตใหม่ อย่าเพิ่งกลับเมืองไทยจนกว่าจะลองทุกทางแล้วไปต่อไม่ได้ จากคุณ : yuy - [ 2 ก.พ. 50 23:32:17 A:77.123.158.109 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาให้กำลังใจค่ะ สู้ สู้ นะคะ จากคุณ : น้ำผึ้งหยดเดียว - [ 3 ก.พ. 50 00:19:59 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาเป็นกำลังใจให้อีกครั้งค่ะ  น้องอยู่เมืองไรค่ะ  ถ้าจะอยู่ต่อ ก้อต้องตั้งใจให้เข้มแข็งเหมือนพี่ๆที่นี้บอกค่ะ  ทำงานเลี้ยงตัวเองค่ะแล้วก้อ หาทางออกมาค่ะ  เพราะต่างเมือง แล้วมาอยู่นานกี่ปีแล้วค่ะ อันนี้ต้องดูด้วยค่ะ ยังไล้ว มีเพื่อนคนไทย แถวนั้นเปล่าค่ะ พี่เองก้ออยู่อังกฤษค่ะ มีไรก้อหลังไมค์มาก้อได้ เมื่อพี่คนไทยก้อเยอะ ร้านอาหารไทยก้อเยอะ ค่ะ แล้ว มีพี่คนไทย เขาอยากได้คนทำความสะอาดบ้าน อาทิตย์ล่ะ ครั้งค่ะ รู้สึกเค้าจ่ายให้ 40 ปอนด์ค่ะ ค่อครั้ง อีกอย่าง ที่อังกฤษ นี้ วัดไทยก้อเยอะนะค่ะ ถ้าน้องอยู่อังกฤษ  ยังไง ก้อลองติดต่อมานะ เพื่อมีไรจะช่วยกันได้ ถ้าไม่ไกลกันค่ะ จากคุณ : jann - [ 3 ก.พ. 50 01:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เราก็อยู่อังกฤษน้ะคะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยหรืออยากระบายก็หย่อนหลังไมค์มาก็จะให้ msn กันได้ ถ้ามีอะไรที่ช่วยได้เราก็ยินดีค่ะ ถ้าอยู่ใกล้ๆกันก็ดีซิเนี่ยจะได้ปรึกษากันได้บ้าง วันนี้ดีขึ้นบ้างมั้ยค้ะ แวะมาหย่อนข่าวคราวให้รู้กันบ้างน้ะคะ เป็นห่วงค่ะ จากคุณ : hamble pie - [ 3 ก.พ. 50 01:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาเป็นกำลังใจให้อีกคน ดิฉันอยู่ที่อังกฤษนะคะ เท่าที่อ่านคุณคงจะขอลองสู้เองสักตั้งใช่ไม๊คะ แต่ยังไงก็ขอให้คุยกับสามีก่อนนะคะ เรื่องงานน่ะ นอกจากงานโรงงานแล้วก็ยังมีงานอื่นๆ ที่พอจะหาทำได้นะคะ ถ้ากลัวเรื่องงานเอกสารนะ เคยมีน้องนักเรียนเค้าใช้เวลาช่วงเย็นไปช่วยจัดของตามร้านคอร์นเนอร์ชอป ไม่ทราบว่าคุณอยู่ที่ไหนนะคะ พอจะมีคอลเลจหรือ Adult Learning Centre บ้างไม๊คะ ลองหาคอร์สที่ไม่แพงมากนัก แล้วใช้งานได้เร็วเรียนดูค่ะ ถ้ามีพื้นฐานบัญชี เรียนพวกบุคคีฟปิ้ง ก็ได้ค่ะ ลองถามร้านจัดดอกไม้ดู บางร้านหาคนทำงานพาร์ทไทม์ ถ้ามีคุณก็ไปเรียนจัดดอกไม้เพิ่ม เพื่อเป็นการเพิ่มโอกาสให้ตัวคุณด้วย เรื่องร้านดอกไม้นี่ เพิ่งมีคนมาเล่าให้ฟังว่า มีคนไทยทำประจำอยู่แล้วคนไทยคนนี้จะกลับเมืองไทย เจ้าของร้านเค้าแฮปปี้กับคนไทยคนนี้มาก เลยอยากได้คนไทยอีก เจ้าของร้านบอกคนไทยคนนี้ว่าถ้าหาคนไทยที่สนใจได้ เค้าจะพิจารณาเป็นพิเศษ ทำใจให้เข้มแข็งก่อนนะคะ ทุกเรื่องมีทางออก แม้จะไม่ใช่ทางออกที่เราต้องการก็ตาม   เอาลิงค์ หางานของ jobcentreplus มาให้เพราะไม่ทราบว่าคุณสนใจงานทางด้านไหนเป็นพิเศษ ลองดูๆ เอานะคะ http://www.jobcentreplus.gov.uk/Internet/setLocale.do?country=GB&language=en&page=/initialise.do ถ้ามีอะไรที่คิดว่าดิฉันจะช่วยได้ส่งเมล์มาก็ได้ค่ะ V_Narinda@ แมวร้อน ดอท คอม ค่ะ อาจจะตอบไม่เร็ว เพราะดิฉันค่อนข้างยุ่งๆ ช่วงนี้ แต่จะพยายามตอบให้เร็วที่สุดนะคะ รักษาสุขภาพตัวเองไว้ค่ะ  รักตัวเองก่อน หากเค้าจะไม่รักคุณ ก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าของคุณด้อยลงไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 50 06:53:36 จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 3 ก.พ. 50 06:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 48 แวะมาอีกที มาบอกว่า ตั้งสติให้ดีๆ นะคะ จะตัดสินใจแบบไหน จะทำอะไรก็แล้วแต่ ตั้งสติให้ดีๆ ถ้าตอนนี้มันสับสนนัก เอากระดาษมาเขียนๆ ไว้เลยค่ะ ว่าอยากทำอะไร เพราะอะไร เขียนไปตามอารมณ์คุณ ณ เวลานั้นนั่นล่ะค่ะ พอผ่านไปสักอาทิตย์คุณลองเอามาอ่านดู ว่าคุณยังคิดเหมือนเดิมไม๊ ผ่านไปอีกเดือนไปเอามาอ่านอีกที ลองทำไปเรี่อยๆ ค่ะ ถ้าตัดสินใจแน่นอนตามที่คิดไว้ ก็ขอให้ผ่านมันไปได้ด้วยดีค่ะ จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 3 ก.พ. 50 08:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อยากบอกให้สู้ที่นี่ แต่มาคิดดูแล้วจากประสบการณ์ของตัวเองที่อยู่ที่นี่มาเจ็ดแปดปี ยอมรับว่า "เบื่อ" กับอากาศที่มืดมัว ๆ ซึ่งทำให้เป็นคนซึม ๆ เศร้า ๆ ได้ง่าย ปีที่แล้วคิดจะไปหางานที่เมืองไทย เลยลาออกจากงาน .. บอกสามีว่าขอกลับไปสามเดือน แล้วในที่สุดก็หางานได้ (อาจจะไม่พอใจร้อยเปอร์เซ็นต์) แต่มาคิดอีกที .. ก็รู้สึกว่าเห็นแก่ตนเองเกินไป แล้วก็มาอยู่บ้านนอกนานเกินไปจนเกิดไม่ชอบควันรถยนต์ในกทมซะแล้ว แล้วที่สำคัญก็คิดถึงสามี ทำให้คิดได้ว่า อยู่ที่ไหนก็เหมือนกันถ้าตรงนั้นมีรัก... ยอมรับว่า กลับเมืองไทยทำให้มีความสุขขึ้น เพราะได้เจอทั้งแสงแดด ทั้งแม่ ทั้งพี่น้องญาติเพื่อนฝูง ได้กิน ได้ไปเที่ยวสารพัด และก็ได้ไปหาหมอทุกชนิด รวมไปถึงหมอนวด ฯลฯ ... เชียร์ให้กลับไปรักษาสุขภาพทางด้านจิตใจของเราก่อน การไปอยู่กับครอบครัว อยู่กับคนที่เรารักมันสำคัญมากในการฟื้นฟูใจของเรา บีพีคิดว่า จิตนำกายนะคะ.. ไม่รู้ซินะ อยู่ประเทศไหนก็เหมือนกันถ้าเรามีคนที่รักเราต้องการเรา   ถ้าบีพีเจอกรณีแบบคุณ .. คงแพ็คกระเป๋าทันที (สามีทราบนิสัยดี) ขอโทษที่ต้องบอกคุณเจ้าของกระทู้แบบนี้ เพราะในสภาพหัวใจสลาย กับ ความกดดันเรื่องการเงิน การรักตัวเอง คือ การมองหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง อยากให้คุณมีสภาพจิตใจที่สมบูรณ์ก่อน และเตรียมพร้อมที่ดีก่อนที่จะไปเริ่มอะไรใหม่ ๆ ถ้าคุณคิดว่าคุณจะอยู่ คุณก็ต้องอดทน อดกลั้น เลิกสงสารตัวเอง มองแต่เป้าหมายอย่างเดียว ตั้งเป้าหมายว่าอยากได้อะไรจากการที่เราต้องทนอยู่ .. คุณจะได้เลิกร้องไห้ เข้มแข็ง .. ในกรณีที่อยากจะปรึกษาปัญหาด้านครอบครัว (ถ้าสามีให้ความร่วมมือด้วยจะดีสุด) ก็มีหน่วยงานชื่อ Relate หรือถ้าเขาทำร้ายจิตใจเรา ก็มีหน่วยงานที่เราไปร้องเรียนได้เหมือนกัน เช่น องค์การช่วยเหลือผู้หญิง Womensaid.org เรื่องงานสำหรับที่อังกฤษนี่ ... ยอมรับว่าอยู่เมืองเล็ก ๆ เงียบ ๆ นี่หางานยากค่ะ บีพีมีประสบการณ์เรื่องตกงานดี ที่พูดนี่ ปัจจุบันก็ลำบากเหมือนกัน แต่คุณต้องอย่าท้อถอย คิดเสียว่า ใคร ๆ ก็ประสบคล้ายกัน บางงานที่ได้ทำ ต้องเดินทางไปกลับวันละ 92 ไมล์ บางงานก็ต้องทุ่มเทถึงขนาดไปหาแฟลตอยู่อีกเมือง .. บวกลบไปมาแล้ว ก็ไม่ได้เหลือเงิน ถ้าคุณมีบุตร บีพีคงจะต้องแนะนำให้คุณอยู่ต่อ เพราะเพื่ออนาคตของลูก และอีกประการหนึ่งคือ การได้รับความช่วยเหลือยังจะได้มากกว่า ทำให้มีโอกาสอยู่รอด อีกอย่างคือ มีลูก หัวใจแม่จะแกร่งมากขึ้น และที่สำคัญคือ คุณมีลูกเป็นเพื่อน นี่ก็แค่ความคิดเห็นส่วนตัวของบีพี   แต่ไม่ว่าคุณจะเลือกหนทางใด ก็ขอเป็นกำลังใจให้เลือกทางเดินที่ดีที่สุดสำหรับตัวคุณเอง เพราะตัวคุณเท่านั้นที่จะทราบได้ดีว่า คุณจะสามารถทนอะไรได้แค่ไหน (อย่าไปสนใจใครจะพูดอะไร) เพราะคนเรามีสภาพจิตใจที่ไม่เหมือนกัน และรับแรงกดดันของชีวิตได้ไม่เท่ากัน ด้วยความปรารถนาดี บีพี จากคุณ : บีพี - [ 3 ก.พ. 50 09:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เข็มแข็งนะคะ มาให้กำลังใจอีกคน จากคุณ : chittima - [ 3 ก.พ. 50 11:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านคำที่เค้าพูดกับคุณหลายๆครั้งแล้ว เข้าใจคุณเลยค่ะว่าคงเสียใจมากๆ เพราะขนาดตัวเองยังรุ้สึกเจ็บแทนคุณเลย ขอให้เลือกทางออกที่คุณคิดแล้วว่าดีที่สุดสำหรับตัวเองนะคะ ตอนนี้คุณต้องทำแบบนี้แล้วค่ะ "Listen to your head not to your heart" ทำยากเพราะเรารักเค้าอยู่แต่ขอให้อดทนนะคะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเองค่ะ จากคุณ : Sunsweet May - [ 3 ก.พ. 50 12:31:20 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ชอบความเห็น คุณบีพี มากเลยค่ะ เห็นด้วยเรื่องสภาพจิตใจ ของแต่ละคนมันต่างกัน อ่านแล้วพลอยได้ แนวคิดที่เหมือนคนมีประสบการณ์ชีวิตที่ดี และจิตใจเข้มแข็งพอสมควร เป็นวิทยาทานได้อย่างดี ขอแสดงความศรัทธาในคำแนะนำ และความเห็นของคุณอย่างจริงใจค่ะ               เป็นห่วง จขกท. นะคะ จากคุณ : rattana.uk - [ 3 ก.พ. 50 15:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อยากร้องไห้ตาม เห็นใจคุณจิงๆ จากคุณ : mon kiwi - [ 3 ก.พ. 50 17:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ ยังไงขอให้สู้ ๆ นะค่ะ ทำใจให้เข้มแข็ง แข็งแรง และหาทางออกให้ได้ จากคุณ : คุณแม่ตัวเล็ก - [ 3 ก.พ. 50 18:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ หลายๆ ความคิดเห็นของเพื่อนๆ แม่บ้าน ล้วนเป็นความคิดเห็นที่ดี เข้มแข็งไว้นะค่ะ  มีอะไรก็มาเขียนระบาย หรือบอกกล่าวกัน อย่าเก็บไว้คนเดียว  คุุุณไม่ได้อยุุุุ่คนเดียว  ยังมีเพื่อนที่นี่คอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : แม่โคล่า (chuamalee) - [ 3 ก.พ. 50 21:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 56 แปลกจังทำมัยเจ้าของกระทู้ หายไปเลยอ่ะคะ ไม่มาแวะหย่อนข่าวคราวเลยอ่ะ มีใครพอจะได้คุยกะเธอบ้างยังค้ะ?? เป็นห่วงล่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 50 01:17:52 จากคุณ : hamble pie - [ 4 ก.พ. 50 01:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เห็นเค้าไป post ไว้ที่ Thai - UK website บางทีมีคนช่วยเค้าแล้ว จากคุณ : Oishi (Jacqueline) - [ 4 ก.พ. 50 02:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ดีแล้วค่ะ อย่างน้อยก็โล่งใจว่ามีคนช่วยเหลือ แปลกที่หายไปจากหน้านี้เลย งง งง ขอบคุณน้ะคะ คลิ๊กไปอ่านในเว็บนั้น แล้วค่ะ จากคุณ : hamble pie (hamble pie) - [ 4 ก.พ. 50 02:46:51 ]

ความคิดเห็นที่ 59 คำพูดบางคำยิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บปวดใจสลาย เรารู้ว่าพูดมันง่ายกว่าทำแต่ก็ยังจะอยากแนะนำให้ จขกท เลิกใส่ใจกับคำพูดที่ว่า ฉันรักคุณ หรือ ฉันไม่รักคุณแล้ว คือนับตั้งแต่นี้ต่อไปไม่ว่าเหตุการณ์จะดำเนินไปอย่างไร อย่าได้พยายามยึดมั่นถือมั่นกับคำพูดที่จับต้องไม่ได้ ของที่จับต้องได้ยังสูญสลายไปตามเวลา สาอะไรกับคำพูดที่มองไม่เห็น จับก็ไม่ได้ ยิ่งออกมาจากของมนุษย์ด้วยแล้ว มันไม่มีสาระอะไรเลยจริงๆ   เอาล่ะ ในเมื่อเขาพูดกันตรงๆขึ้นมาแบบนี้แล้วก็ดี จะได้รู้ว่าจะต้องจัดการกับชีวิตตัวเองอย่างไร คุณเก่งมากนะ รู้ตัวไหม มาอยู่ไม่ถึงปี ได้ทำงานแล้ว แม้จะเป็นงานโรงงานก็เถอะ บางคนต้องอยู่เป็นปีๆ ถึงจะฟังเขารู้เรื่อง ภูมิใจในตัวเองมากๆนะคะ   ตอนนี้อากาศยิ่งชวนบ้าๆอยู่ด้วย แย่กว่าที่ฮอลแลนด์เสียอีก ขนาดนี้เรายังอยากจะป่วยทางจิตวันละหลายรอบ ในรอบเดือนนึง เพิ่งจะอากาศดีก็วันนี้ล่ะค่ะ  ขอให้คุณอดทนและเข้มแข็ง จำไว้นะคะ ทุกข์และสุข ไม่เคยอยู่กับเรานานค่ะ เมื่อมีทุกข์ก็อย่าท้อว่ามันจะไม่มีวันหมด เมื่อสุขก็อย่าระเริงว่ามันจะอยู่กับเรานาน อันนี้ได้มาจากละครเรื่อง หลงเงาจันทร์ค่ะ สู้ๆ นะคะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ จากคุณ : sasinee - [ 4 ก.พ. 50 03:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านแล้วเศร้าจัง จริงอย่างที่ว่า เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน มาส่งให้อีกหนึ่งกำลังใจค่ะ จากคุณ : KungGuenter - [ 4 ก.พ. 50 03:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขอบคุณ ทุกความเห็น ที่ให้น่ะค่ะ คราวนี้อาจเล่ายาวหน่อยเพราะ ไปpost ไว้อีกเว็บ ด้วยอารมณ์เสียใจแล้ว อยาก หางาน ให้เร็วที่สุด แล้วโดน ว่า ว่ามาหลอกขอเงิน อ่านแล้วเสียใจมาก เพราะpost เป็นภาษาอังกฤษ ไม่ได้บอกรายละเอียดว่า ทางบ้าน พอมีฐานะ บอกแต่ว่า ไม่มีงาน และ สามี ไม่ได้ให้ Pocket Money และภาษา พอใช้ ถ้ามีงาน และห้องให้แชร์ ไม่ได้ขออยู่ฟรี ให้ติดต่อด้วย กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเลย บ้างก็ว่า ทำไมไม่ติดต่อ Agency เราทำมาหมดแล้ว แต่มันไม่ได้ง่ายๆ อ่านแล้วเหมือนโดนซ่ำเติม เข้าใจว่า ทุกคนเป็นหว่งและเป็นกำลังใจให้ แต่ตอนนี้มัน ชาและ งงๆ ไปหมดเลย ตอนนี้เลย ตัดสินใจ คุยกับสามีว่า ยังไงเราขออยู่ไปก่อน แต่ก็ไม่ได้นิ่งเฉย เค้าก็ทราบเพราะเราให้เค้าช่วย ตรวจ CV และใบสมัคร ส่วนภาษาพอตกงาน เราก็ไปติดต่อ Learning Centre ตอนนี่ไปเรียนได้ สามครั้งแล้ว <อาทิตย์ละวัน >สามี เค้าเห็นเราร้องไห้ ทั้งวันก็บอกว่า เค้าไม่อยากบอกเราแบบนี้หรอก แต่เค้าก็ไม่มีความสุข และไม่มีเงินจะให้ ค่าใช้จ่ายในบ้าน เค้าจะยังจ่ายให้ ขอให้หางานเลี้ยงตัวเองได้ก็พอ แล้ว จะเอายังไงก็บอกเค้าอีกที ขอขอบคุณกำลังใจ และแนะนำทางออกให้ เราขอสู้ด้วยตัวเองอีกครั้ง ขอพึ่งตัวเองก่อน ถ้าไม่ไหวจริงๆ อาจกลับมาขอรายละเอียดเรื่อง ทำงานร้านอาหารไทยค่ะ จากคุณ : จขกท - [ 4 ก.พ. 50 06:52:37 A:172.206.28.10 X: TicketID:089651 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ดูเหมือนว่าปัญหาจะคลี่คลายไปบ้างแล้วนะค่ะ...           ...และคุณก็ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวด้วยค่ะ มีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คนไทยมาให้กำลังใจมากมาย...           ช่วงนี้แนะนำให้คุมกำเหนิดดีๆ ค่ะ เพราะถ้าท้องขึ้นมา คุณจะทำงานไม่สะดวก ต้องเลี้ยงลูกเองด้วย (เอ... ปากบอกว่าไม่รัก แล้วยังมาขอ......อีกก็ไม่แฟร์น๊ะค่ะ)           ถ้าจะมองอีกมุมหนึ่ง ดิฉันว่าเป็นความโชคดีของคุณ ที่มีความคิดที่จะไม่อยู่ทนทุกข์กับผู้ชายคนนี้เร็วขึ้น  เร่งให้เรามุมานะมากขึ้น  หวังว่าอีกไม่นานก็จะพบทางที่สดใสกว่าเดิมค่ะ จากคุณ : สะไภ้ลุงแซม (แม่ขา) - [ 4 ก.พ. 50 13:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ขอให้พบทางออกที่ดีที่สุดเร็วๆนะคะ งานร้านอาหารน่าจะหาได้ง่ายสุดแล้วสำหรับคนไทยเราในต่างแดน ยกเว้นว่าจะมีหนังสือถูกต้อง ได้งานอะไรก็ทำไปก่อนนะคะ จะได้ย้ายออกเร็วๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : tabokrabi (tabokrabi) - [ 4 ก.พ. 50 15:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 66 บ้านเรามี ก็กลับบ้านเราเถอะค่ะ จากคุณ : padme' amidala - [ 4 ก.พ. 50 15:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ถ้ายังงัยก็ขอให้คุณผ่านเรื่องร้ายๆไปได้น้ะคะ แล้วก็ขอให้มีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิติบ้าง ถือว่าเรื่องที่เกิดกะคุณมันเป็นฝันร้ายน้ะคะ รู้ว่มันทำใจยากแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางให้เลือกมากนัก ยังงัยดิฉันก็เป็นอีกคนที่เชียร์ให้กลับบ้าน ไปให้พ่อแม่อุ่นใจก่อน ไปรักษาจิตใจ แล้วค่อยเริ่มต้นเดินใหม่ แล้วก้าวต่อไปของคุณจะหนักแน่นและมั่นคงขึ้นนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : hamble pie - [ 4 ก.พ. 50 16:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 68 วันนี่ พอมีเวลา กลับเข้ามาตอบอีกครั้ง ว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว พอได้อ่านข้อความของ คุณบีพีแล้ว อดร้องไห้ไม่ได้ รู้สึกตัวเองอยู่ใน สภาพนั้นจริงๆ เพราะถ้ายังอยู่ด้วยกัน เค้าไม่ได้เอาใจใส่ เราเหมือนเดิม มันก๊ อดปวดใจไม่ได้หรอกค่ะถึงจะพยามแค่ใหนก็เถอะ จากที่เราไม่ชอบเดินจับมือเวลาเป็นแฟนกัน เค้าบอกว่าแต่งงานแล้วห้ามว่าเค้าอีก แต่ตอนนี่อย่าว่าแต่จับมือเลยค่ะ เดินยังไม่รอเลย อีกหลายๆ อย่างที่เปลี่ยนไป จิตใจแย่ไปมากเหมือนกัน กลัววันวาเลนไทน์ไปเลย ไม่อยากให้มาถึง ใจนึงก็อยากเอาชนะ อยากหางานแล้วเรียน คอร์สที่ สามารถกลับไปหางานดีๆ ได้ เรียนต่อโท คงไม่ไหว เรื่องลูกคงไม่มีแน่ๆค่ะ เพราะเอาตัวเองยังไม่รอด ตอนนี่ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเราไม่ได้ตัวคนเดียว เราทำได้ ใจแก่วงๆไปบ้างก็ พยายามหาอะไร ทำ อ่านหนังสือมากขึ้น หางานในอินเตอร์เน็ตมากขี้น สัญญาว่าจะพยายามก่อน ทำจิตใจให้แข้มแข็งกว่านี่ ตั้งใจทำเพือตัวเองมากขึ้น แล้วจะ ค่อยๆส่งข่าวค่ะ จากคุณ : จขกท - [ 4 ก.พ. 50 22:01:25 A:172.142.38.136 X: TicketID:089651 ]

ความคิดเห็นที่ 69 เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ จากคุณ : Jacqueline - [ 4 ก.พ. 50 22:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เมื่อเช้าเจอเพื่อนใหม่คนไทยที่ช้อปข้างบ้าน เธอเพิ่งแต่งงานมาอยู่อังกฤษได้4เดือนค่ะ(อายุ26ปี) เธอบอกว่าเพิ่งเริ่มทำงานเดือนนี้ อยู่แผนกทำความสะอาดห้องน้ำที่collegeวันละ4ชม.(5.80ปอนด์/ชม.) ทำเช้า2ชม. เย็นกลับไปทำอีก2ชม. ที่เดียวกับหลานสาวยายดาทำอยู่พอดี แต่คนละแผนก  ช่วงเวลา7ชม.ที่ว่างตอนกลางวัน เธอกำลังมองหางานอื่นทำเพิ่มอีกสัก5ชม.อยู่ค่ะ (โหหห อิหลานตัวแสบ ตำแหน่งล้างห้องน้ำว่าง ทำไมไม่บอกกรู๊) คุยไปได้สักพัก เริ่มหมดเรื่องคุย เลยหาเรื่องถามต่อ "เรียนจบทางด้านไหนมาคะ?" เธอบอกว่า "หนูจบปริญญาตรีจากวิทยาลัยครู...(ชื่อดังเสียด้วย)มาจ้ะ" ก็เลยฉวยโอกาสตอดน้องเขาไปอีกนิด "แล้วชอบรึเปล่าล่ะงานที่ทำอยู่น่ะ?"(ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวยายดาขอทำทีนะ อิอิ) เธอบอก"ได้ตังค์ส่งทางบ้านเห็นๆเดือนละ2-3ร้อยปอนด์ ที่เหลือเก็บไว้ซื้อของฟุ่มเฟือยส่วนตัว งานแค่นี้หนูทำได้อยู่แล้วพี่" (รายได้ขั้นต่ำแค่นี้ ไม่เสียภาษีด้วยละ อดเลยตรู โฮ่วๆๆ) แถมตอกย้ำให้ฟังอีกด้วยสิ "ดีกว่าทำนาช่วยทางบ้านแยะเลยพี่ ไหนจะแดดร้อน ลุยโคลนก็เจอปลิง บางปีแล้ง บางปีน้ำท่วมก็เหนื่อยเปล่า แทบไม่ได้ข้าว สู้ล้างห้องน้ำแล้วส่งตังค์ไปจ้างพ่อกับแม่นั่งพักอยู่บ้าน เอานาให้คนอื่นเขาเช่าทำ แบ่งเอาข้าวเป็นค่าเช่ามากินดีกว่า" อืมมมม ความคิดเข้าท่าโว๊ยไอ่น้องคนนี้(ถ้าออกก็บอกแล้วกัน ยายดารอเสียบยู๊(เหนื่อยจังวุ้ยงานในครัว)) เจอเพื่อนแม่บ้านต่างแดนรุ่นน้องคนนี้ ยายดาเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษทั้งวันเชียวค่ะ เอ้าๆๆสู้เพื่อตัวเองค่ะคุณจขกท. ใครไม่รักเรา เราก็ต้องรักตัวเราเองอยู่แล้วใช่ป่ะ ง้อทำไมล๊า(ถ้าไม่ใช่เรื่องวีซ่าถาวรน่ะ) อย่าเพิ่งกลับไปเลย ยังไม่ใช่เวลาพักผ่อนค่า เรื่องของความรักมันก็ต้องมีทั้งสมหวังและผิดหวัง แต่อย่างน้อยเราก็ยังภูมิใจ ที่ได้สู้จนนาทีสุดท้าย ตราบใดที่สามียังไม่ขอหย่า อยู่ที่ไหนค่าความเจ็บก็คงที่เท่ากันล่ะค่ะ "ล้มเองก็เจ็บเอง ทายาแดงเองก็เป็นนี่นา ถ้าแผลเกิดอักเสบใหญ่ ค่อยไปหาหมอนะ" ตามความคิดของยายดาว่างั้นล่ะ จากคุณ : ศิริรักษ์ - [ 5 ก.พ. 50 02:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ดีใจค่ะที่กลับมาแล้วเห็นคุณ จขกท.กลับมาส่งข่าว... เป็นห่วงนะค่ะ.... ขอให้เข้มแข็งค่ะ ^^ ชอบความเห็นคุณศิริรักษ์ค่ะ...โดยเฉพาะท่อนท้าย ๆ คนเราเกิดมาแล้วต้องสู้นะค่ะ ตอนนี้สภาพจิตใจคุณแย่และบอบบางมาก... ถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้..คุณเริ่มมองเห็นทางเดินใหม่.. เชื่อว่าคุณจะเข้มแข็งขึ้นค่ะ ทุกปัญหามีทางออกนะค่ะ.. เราจะไม่ลองสู้ให้มันสุด ๆ ก่อนหรือค่ะ.. เป้นกำลังใจนะคะ จากคุณ : สายสร้อย - [ 5 ก.พ. 50 07:20:57 ]

ความคิดเห็นที่ 72 You are so strong indeed...!!! If I were you i may give it a try like you wanted to do. If it is not what I wish i will go back to my family. I don't think I won't be able to get a job in Thailand, and why won't you? Do it your best I am sure you will be able to manage everything and it will pass very quickly. Don't forget that you still have your happy family to support you whenever you need them. จากคุณ : PoomPim..TMB - [ 5 ก.พ. 50 07:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แวะมาอีกรอบ   เป็นยังไงบ้างคะ คุณ จขกท เป็นห่วงนะคะ ถ้าต้องการกำลังใจก็แวะมาอีกนะคะ อีกเวปที่คุณไปโพส์ทก็ไม่เคยไปอ่าน แค่พันทิปก็แว๊บมาแว๊บไปตามเวลาที่มีน่ะค่ะ  อย่าไปสนใจมากเลยค่ะ หลายคนยลตามช่อง บางคนเค้าเจอคนที่ใช้คนอื่นเป็นสะพานเป็นประโยชน์มาเค้าก็ระแวงไปบ้าง ช่วงนี้เป็นหน้าหนาวด้วย อย่างที่พี่บีพีบอก อากาศมันมัวซัวยิ่งทำให้จิตใจมันหดหู่ พยายามหาอะไรที่สว่างๆ กระจ่างตากระจ่างใจดูนะคะ เห็นเขียนไว้ว่าไปสมัครงานที่เนิร์สซิ่งโฮมเหรอคะ ถ้าได้งานแล้วทำไหว แล้วชอบ ก็ขอแนะนำให้เทคคอร์สเรียนต่อไปเลยก็ดีค่ะ อีกงานที่น่าสนใจ คือเรียนเป็น ชายด์ มายเดอร์ ก็ดีค่ะ เคยได้คุยกับผู้หญิงคนนึงเค้าชอบเด็กอยู่แล้ว เค้าไปลงเรียนกับรีจิสเตอร์ เห็นเธอว่าเธอมีลูกค้าเป็นคนใกล้บ้านน่ะค่ะ ตลอดเลย บางทีก็เอาเด็กมาที่บ้าน กรณีคุณไม่ทราบจะสะดวกไม๊ บางทีก็ไปเฝ้าเด็กให้ที่บ้านเค้าเลย พวกนี้มีโฆษณาใน นสพ ท้องถิ่นนะคะ  นี่น้องนักเรียนที่ปกติให้มาดูเด็กๆ ให้เวลามีธุระตอนเย็น ก็เพิ่งกลับไปเมืองไทย ตอนนี้ก็กำลังหาคนอยู่เหมือนกันค่ะ ลองดูนะคะ ตามร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ บ้าน บางทีจะมีคนมาเขียนไว้น่ะค่ะ อย่าคิดว่างานมันด้อยเลยค่ะ คิดว่าได้ไปฝึกภาษากับเด็กๆ แล้วกัน นะคะ สู้ สู้ และอดทนนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 6 ก.พ. 50 03:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ปล นิดนึง เพิ่งนึกได้อีกเรื่อง เมื่อไม่นานมานี้ไปทานอาหารที่ร้านไหย เพิ่งมาเปิดใหม่ ผู้จัดการร้านบอกว่า เค้าหาคนอยู่น่ะค่ะ แต่อยู่ที่เค็นท์ นะคะ สนใจลองโทรไปดูนะคะ http://www.libertysquare.co.uk/who.html Thai Moom Thai Restaurant 9 Liberty Square 01732 870870 ขอบอกไว้ก่อนว่า ไม่ได้รู้จักอะไรกับทางร้านนะคะ แต่ถ้าคุณสนใจ แล้วไม่สะดวกที่จะหาข้อมูล แต่ต้องการข้อมูลเพิ่ม บอกมาค่ะ จะโทรไปถาม หรือถ้าแวะไปอีก จะถามมาให้ค่ะ จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 6 ก.พ. 50 03:45:02 ]

ความคิดเห็นที่ 75 พึ่งมีเวลาได้จับคอม เป็นไงบ้างค่ะ  ตอนนี้ก้อ ค่อยไ ก้าวไปนะค่ะ อดทนดีจัง เป็นพี่เจน วิ่งกลับบ้านแล้วค่ะ  เพราะพี่เจนไม่เข้มแข็งอย่างน้อง จขกท ค่ะ ดีมากเลยค่ะ ที่เข็มแข็งอ่ะ อยากได้ใจ น้องแค่ตรึ้งก้อดีค่ะ พี่เจนนะ ใจอ่อนค่ะ แต่เรื่องอดทนก้ออดทนนะ  แต่เรื่องใจนีสิ แพ้กับเรื่องของความรักค่ะ ทุกรูปแบบค่ะ ไม่ว่าจะ รักเพื่อน พ่อ แม่ พี่น้อง จน ความรักแบบคนรัก ค่ะ ใจอ่อน ค่ะ เสียใจเนี๊ย กลัวมากๆ ค่ะ เพราะงั้น ใครที่สามารถเข้มแข็ง เอาชนะเรื่องความรักได้ เก่งค่ะขอให้ประสบความสำเร็ขในทุกอย่างที่หวังนะค่ะ แล้วก้อ รักษาสุขภาพจิตใจ ร่างกายนะค่ะ จากคุณ : jann - [ 6 ก.พ. 50 05:30:12 ]

ความคิดเห็นที่ 76 มาให้กำลังใจค่ะ  ขอให้การตัดสินใจอยู่ต่อ เป็นการตัดสินใจเพื่อตัวเอง หาประสบการณ์การทำงาน แต่ถ้าไม่ไหว พ่อแม่ทางเมืองไทย คงยินดีที่จะให้ลูกสาวกลับไปหา ไปหาความสุขที่บ้าน จากคุณ : คุณแม่pp (anwan) - [ 7 ก.พ. 50 08:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 77 อยู่ที่นี่มาสองปีแล้ว เริ่มเบื่อชีวิตที่นี่แล้วเหมือนกัน ตอนอยู่เมืองไทยได้เงินเดือนสี่หมื่นเศษ มาอยู่ที่นี่ต้องมารับจ้างทำความสะอาด แฟนไม่ได้ให้เงินใช้ ตอนทำแรกๆเหนื่อยมาก ร้องไห้บ่อย แต่ก็ทำเฉพาะเสาร์อาทิตย์ ครอบครัวที่เมืองไทยไม่รู้เรื่องที่เราทำงานอะไรที่นี่ ไม่อย่างนั้นเป็นเรื่องใหญ่ ค่ากินค่าดื่มและค่าจุกจิกในบ้านเราเป็นคนออก (แฟร์ไหมเนี่ย เพราะแฟนดื่มเบียร์ ดื่มไวน์ประจำ) ตอนนี้เพิ่งเรียนภาษาจบ ยังไม่มีงานทำ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้งาน ไม่รู้จะได้งานอะไร ทะเลาะกับสามีบ่อยเพราะเรื่องความต่าง เครียดมาก ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ถ้าได้งานประจำทำก็อาจจะดีขึ้น เพราะจะมีเวลาเจอกันน้อยลง ทุกวันนี้อยู่กันได้ก็เพราะยังรักกัน แต่บางทีเบื่อแฟนมากๆ เพราะขี้บ่นมากกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : โคเปนเฮเกน (Copenhagen) - [ 9 ก.พ. 50 02:37:15 ]

ความคิดเห็นที่ 78 เห็นใจ จขกท มากนะคะ จะทำอะไรก็ตัดสินใจดีๆนะคะ จากคุณ : โคเปนเฮเกน (Copenhagen) - [ 9 ก.พ. 50 02:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ทุกอย่างมีทางแก้ไขนะค่ะ ค่อยๆคุยกันนะค่ะ.... บางอย่างเสียไปแล้วมันไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้นะ  ยังไงคิดดูดีๆคุยกันด้วยเหตุผล...ถ้าคุณรักเค้า .. ขอให้ได้งานเร็วๆนะค่ะ ... จากคุณ : monousa - [ 9 ก.พ. 50 09:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อ่านแล้วรู้สึกสงสารคุณเจ้าของกระทู้มากเลยค่ะ ยังไงจะคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าท้อแท้ค่ะ ต้องตั้งสติ และพยายามควบคุมการดำเนินชีวิตของตัวเองด้วยตัวเองใหม่อีกครั้งนะคะ สู้ สู้ ค่ะ จากคุณ : maii - [ 16 ก.พ. 50 12:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 81 แต่ละคนก้อมีปัญหานะ ต่างๆกันไป มาให้กำลังใจทุกๆคนนะคะ เราก้อมีัปัญหาเหมือนกัน ชีวิตครอบครัวกำลังจะแตกแยก แต่ก้อดีกว่าอยู่กันไปแบบไม่มีอนาคต สามีกำลังจะไปเมืองไทย ไปอยู่กับสาวใหม่ ตัวเองดีใจที่เค้าจะได้ไปให้พ้นๆเรา แต่ปัญหาอยู่ที่ การใช้ชีวิตและสถานะภาพของเราที่นี่ เราไม่ยอมแพ้ค่ะ ต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ นี่ยังหวังอยู่ว่า ซักวันจะเจอคนที่จริงใจ และเจอรักแท้ สู้ต่อไปนะ จากคุณ : Jenny_MM - [ 26 ก.พ. 50 16:26:40 ]