ความคิดเห็นที่ 1 คุณไอซ่า ดิฉันเพิ่งเซ็งกับสงครามในบ้านมาก็เจอกระทู้ทำนองนี้เลย เรื่องความพยายามคิดให้ในแง่บวกดิฉันพยายามอยู่ตลอดเลยค่ะ แต่กับความที่หวาดระแวงกลัวว่าใครต่อใครจะมาพรากลูกเราไปมันมีอยู่ตลอด เวลาที่ย่าซื้อของให้ลูกชายจะดีใจแหละค่ะ แต่บางทีของเล่นแต่ละอย่างหนึ่งวาระ แกขนซื้อให้เยอะ แล้วก็จะอยากให้หลานเล่นแต่ของแก ของเล่นที่ดิฉันซื้อไม่อลังการ แต่แกก็จะคอยเน้นว่า เธอต้องซื้อของที่ปลอดภัยๆ ซึ้งดิฉันก็ไม่เข้าใจไอ้โทรศัพท์มือถือเด็กธรรมดาๆ ที่ดิฉันซื้อให้มันไม่ปลอดภัยตรงไหน หรือต้องอลังการๆ ทำให้ย้อนกลับไปคิดที่แกเคยพูดว่า อยากให้เธอย้ายมาอยู่ใกล้ชั้นจัง จะได้พาลูกชายมาหาย่าบ่อยๆ ในหมู่บ้านมีสระว่ายน้ำ ย่าจะได้พาไปเล่นน้ำบ่อยๆ หากวันไหนเธอไปทำงานย่าจะได้เบบี้ซิทให้ได้ ไม่ต้องกังวล ยิ่งเวลาที่จะพาลูกชายกลับเมืองไทย แกก็ไม่อยากให้พากลับ พูดครั้งเดียวก็ว่าโอเค เด็กมันเล๊กจริงๆ จริงของแก แกห่วง แต่พูดซ้ำๆ ทำให้คิดน่ะค่ะ ว่าทำไมถึงไม่อยากให้เราพาไปเจอญาติเราบ้างน่ะ เจ็บใจก็เจ็บใจ เฮ้อออทำไงได้ (แต่ก็พาไปแล้วค่ะ) ความห่วงลูกเป็นด้วยกันทุกคน ดิฉันเป็นประจำเวลาได้คำพูดสะกิดใจจากแม่สามีทีไร คิดทุกที นอนไม่หลับบ้าง แต่คิดว่าน้องราฟาเอลอาจจะหงุดหงิดเพราะเบื่อจริงๆก็เป็นได้ ดิชั้นเวลาเห็นลูกชายเบื่อๆก็สงสารค่ะต้องพาเอนเตอร์เทนตลอด ก็อยากให้เจอย่าบ่อยขึ้นเหมือนกัน อย่าคิดมากเลยค่ะ เคยเห็นน้องราฟาเอลรักคุณแม่ออก หอมฟอดๆๆ ลูกทุกคนก็ต้องรักแม่ที่สุดอยู่แล้วค่ะ :) ปลอบคนอื่นแต่ตัวเองก็ปลอบตัวเองตลอดเหมือนกันค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 12:16:14 จากคุณ : Special Ed. - [ 8 มี.ค. 50 12:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอ่อ  หนุไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ หนูไม่รู้นะคะ ว่า มันอึดอั้นเเค่ไหน เเต่อยากเข้ามาเป็นกำลังใจจังเลยค่ะ หนูคิดว่า น้องคงอยากได้ความอบอุ่นจากคุณเเม่ เเต่ไม่รู้จะทำยังไงรึเปล่าคะเลยเปลี่ยนอารมณ์เป็นเเบบนั้นเเทนอ่ะค่ะ ลูกสาวที่บ้านหนู เวลาเจอน้าสาว (น้องสาวหนู) เค้าก็ลืมหนูสนิทนะคะ เล่นเอาหนูน้อยใจทีเดียวค่ะ เเต่ก็ต้องยอมๆค่ะ เวลาน้องเอาเเต่ใจเอาใจลำบากพอควรค่ะ  พูดดีก็ไม่เอาพุดร้ายก็ไม่เอา     หนูชอบใช้วิธีใจเย็นๆ ข่มเหมือนกันค่ะ เมื่อก่อนเคยใช้วิธีเดินหนีค่ะ เเต่ก็ไม่รอดค่ะ ยิ่งกรี๊ดกว่าเดิม  หลังๆพูดดีๆ  ถ้าไม่ฟังมากๆ ดึงมากอดๆเลยค่ะ แกจะผลักจะยังไง ก็โอ๋ๆๆๆ  เเม่รักหนูนะลูก หนูอย่าดื้อนะ  ประมาณนี้ค่ะ   พูดซ้ำๆ ๆ (คนดูก็ไม่สนไม่อะไรค่ะ) เพราะหนูเองก็ทำงานมากกว่า เอาเวลามาให้ลูกค่ะ อยู่บ้าน บางทีก็คิดนะคะ เราพิมพ์งานพิมพ์อะไร เค้าก็อยากเล่นๆกับเรา  เผลอไปเอ็ดใส่เค้าเเล้วมาเศร้าใจทีหลัง  ประจำค่ะ หลังๆนี่จะดูอารมณ์ตัวเองเลยค่ะ ว่า ลูกเค้าอยากสื่ออะไรกับเรา จะมองหน้าเค้าก่อนค่ะ เเล้วถาม   ปัญหานี้หนูว่ายากนะคะ  ยิ่งลูกจะหนีๆเราเเล้ว ใจมันหายๆค่ะ  ร้องให้ก็ร้องไม่ออก     หนูขอเป็นกำลังใจให้คุณไอซ่านะคะ อย่างน้อยเวลาหลับ เราก็ได้กอดได้จูบลูกค่ะ   ทำใจให้สบายๆนะคะ จากคุณ : reika (reika) - [ 8 มี.ค. 50 14:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้องเจดก้อเป็นค่ะ ขนาดว่าของดิฉันเป็นบ้าน มีสวนเปิดประตูหลังบ้านให้เขาออกไปเดินเล่นได้ หรือไม่ก้อขึ้นไปเล่นบนบ้านได้ แต่เขาก้อยังเบื่อ เดินหาของเล่น รื้อของกระจาย ยิ่งเวลาที่เขาไม่รุ้จะทำอะไรก้อจะปีนตู้ซีดี รื้อซีดีออกมาตั้งแต่ชั้นแรก จนถึงชั้น 3 เลยค่ะ พอถึงเวลาที่แม่ไปเรียน เขาจะตื่นแต่เช้ามาหยิบเสื้อผ้าให้เราช่วยใส่ แล้วไปยืนรอคนเลี้ยงเขามารับ ทุกเช้าที่แม่จะไปเรียน พอไปถึงบ้านเขา เล่นกับลูกเขา จนบางวันไม่ยอมนอนกลางวัน เล่นกันสนุกสนาน เพราะบ้านเขาจะมีลูกเล็กๆเหมือนกัน เวลาแม่แอบไปหาเขาจะร้องคิดว่าแม่มารับ  อยู่บ้านเขาจะเบื่อ ต้องพาเขาออกไปเดินเล่นทุกวันค่ะ เขาได้วิ่งเล่นมีความสุขมาก ยิ่งเวลาเขาโกรธๆ แล้วร้องแค่เปิดประตูเขาก้อเดินออกไปแล้วค่ะ แต่ต้องให้เราออกไปด้วย อาจจะจริงที่คุณว่าน้องเขาเริ่มโต ต้องการใช้พลังงานเยอะ และการเรียนรู้สิ่งแปลกๆๆใหม่ๆ อยากให้คุณไปเรียนแล้วพาลูกไปเนอสเซอรี่ด้วยจังเขาจะได้มีเพื่อนเยอะๆๆ ดิฉันสงสารลูกมากที่อยู่ที่นี่ไม่ค่อยมีเพื่อน พอดีคนที่เลี้ยงลูกให้เขามีลูกรุ่นๆเดียวกับเจด แล้วก้อเป็นพี่เจด 3 คน เจดเลยได้เล่นด้วย บางครั้งเขาก้อจะแวะมาหาตอนไปรับลูกคนโตจากโรงเรียน แวะมาเล่นด้วยกัน ลูกมีความสุขมากเลยค่ะ ได้เห็นรอยยิ้มของลูก ได้ยินเสียงหัวเราะของลูก แล้วดีใจมาก อาจจะระแวงบ้างเวลาไม่เห็นลูก ว่าลูกจะร้อง จะได้กินข้าวมั้ย แต่พอไปแอบดู สุดยอดค่ะ เขากินข้าวเองได้ เล่นกับเพื่อนๆได้ ไม่มีรังแกกันเลย (ถึงบางครั้งจะมีก้อแบบเด็กๆ) แถมเขายังพูดได้หลายคำมาก เพราะเขาพูดตามเด็กที่โตกว่า แต่ที่ดีใจมาก เพราะได้ยินเสียงหัวเราะของลูกดังลั่น ดิฉันมีความสุขมากเลยค่ะ คิดว่าลูกชอบแบบนี้มากกว่า เราต้องทำใจให้ได้นะค่ะ เขาเป็นไปตามวัยแล้ว เติบโตพร้อมที่จะออกไปดูโลกภายนอก รับรู้สิ่งต่างๆด้วยตัวเขา  พัฒนาการของเจดดีขึ้นเรื่อยๆหลังจากได้ไปเจอเพื่อนๆ เจอสิ่งใหม่ๆ เขาพูดได้หลายคำมาก ถึงจะยังไม่เป็นประโยค รู้เรื่องสิ่งที่เราบอกเขา ทำตามที่บอกได้เยอะ รู้ว่าควรทำตัวยังงัยเวลาไปเจอคนเยอะ ลองดูนะค่ะ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับน้องเขา จากคุณ : luckyfamily - [ 8 มี.ค. 50 15:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮ่าๆๆ คุณหญิง เจอมาแบบเดียวกันเลย ว่าแต่คุณคิดได้งัยเนี่ย ลูกวัยทองอะ อย่างงัยก็เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าท้อแท้น้อยใจไปเลย แม่ลูกยังงัย ความผูกพันมันก็มีกันมาตั้งแต่เค้าอยู่ในท้องแล้วคะ แต่เค้าก็อยากเรียนรู้ อยากเจอคนมากหน้าหลายตา สุดท้าย เค้าก็ยังต้องการอ้อมกอดของแม่อยู่คะ ว่าแล้วนินทาลูกชายดีกว่า แดเนียลตั้งแต่หลังตรุษจีนมานี่ บางทีอยู่ดีๆ ก็ร้องไห้ แบบร้องกรีด บางทีจะนอนก็ร้องหาผ้าห่มหมีพูท์ พอห่มให้ก็บอกไม่เอา ถีบออก ถีบออกเองแล้วก็ร้องไห้ว่าจะเอาผ้าห่ม เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบ แล้วต่อด้วยร้องไห้แบบไม่ถูกใจวัยรุ่นอะ แถมมีถีบขาด้วย ถีบโดนตัวเราอะ เจ็บนี่หว่า ก็ถอยออกห่าง เห็นเราถอยห่างก็ร้องอีก ดิฉันเลยหลบไปมุมนึง ปล่อยให้ร้องคะ น้ำตาพรากๆ สักพัก เราก็เข้าไปกอดเค้าคะ แล้วก็สอนไปด้วย แต่ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องไหมนะคะ เจอแบบนี้แรกๆ คุณแม่อย่างดิฉันทำตัวไม่ถูกเลย คำของใครน้า คุณแม่นู๋มรรคมังคะ ที่ว่า Two Terrible ลอยมาเลย ก็ได้แต่คิดในใจว่า อดทน จ้า อดทน ส่วนเรื่องเนอสเซอรี่ ช่วงนี้กรอกหูลูกบ่อยๆ เวลาขับรถผ่านโรงเรียน ตอนเช้าที่ไปส่งเค้าที่บ้านพี่เลี้ยง  กำลังคิดว่าจะไปสืบราคาไว้ก่อน จะได้วางแผนถูกเรื่องส่งไปเนอสเซอรี่   เด็กวัยนี้พลังงานเยอะจริงๆ คะ เวลากลับมาบ้านนี้ปล่อยให้เค้าเล่นไปเลยคะ จะวิ่งเล่นหรือจะกินหรือจะอ่านหนังสือ อยากทำอะไรก็ทำเลย แต่จะคอยดูอยู่เหมือนกันคะ เมื่อวานลากไฮแชร์มาติดกับซิงค์ที่แม่ยืนล้างจาน แล้วก็เอาเก้าอี้เตี้ยๆ มาวางข้างๆ ขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วพยายามปีนขี้นไฮแชร์ พยายามหลายทีจนคิดว่าขึ้นไม่ได้แน่แล้ว ขนาดว่าดิฉันอุ้มขึ้นไปนั่งก็ปีนลงมาปีนใหม่อีกคะ คือจะปืนเล่นเอาสนุกว่างั้นเถอะ ปีนไม่ขึ้นก็โหนตัวกับไฮแชร์แล้วหดขาจากเก้าอี้เตี้ยๆ ห้อยโหนตัวแบบนั้น เราก็ว่า หนูเป็นลิงเหรอเนี่ย สนุกชอบใจใหญ่ เล่นอยู่ครึ่งชม.ได้ ไม่เบื่อ แล้วอีกวันก็ไปโหนแบบนี้กับราวแขวนเสื้อในตู้เสื้อผ้าอีกคะ เห็นแล้วทั้งปลื้ม ทั้งปวดหัวคะ ปลื้มที่คิดได้อย่างไงเนี่ย ไอ้วิธีเล่นแผลงๆ แบบนี้ ส่วนปวดหัวเพราะตามระวังให้ไม่ทันคะ แป๊บๆ เป็นต้องมีจ้ำเขียวๆ หรือหัวโขกโน่น กระแทกนี่ประจำ จากคุณ : ลิตเติ้ลเกิร์ล - [ 8 มี.ค. 50 16:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 20 เดือนนี่คือ Terrible Two หรือเปล่าคะ ที่บ้านเนี่ยลูกๆก็เป็นหมดค่ะทั้งสามคน ตอนอายุประมาณนั้น พอตอนนี้โตๆกันแล้วเราก็จะลืมรายละเอียดไป แต่ยังจำได้ว่าหนักน่าดูเหมือนกัน ทนอีกนิดเดี๋ยวก็ผ่านไปค่ะ ตอนนี้พอเราเครียดพอใครพูดอะไรเข้าจุดมันก็จะจิ๊ดไปหมด อย่าทุกข์จนเครียดไปเลย เราเป็นศูนย์กลางของบ้าน เราเครียดทุกคนก็จะเครียด เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : She said (She said) - [ 8 มี.ค. 50 17:34:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้แดนเนี่ยลยังไม่ถึงขั้นนั้นค่ะ .. ตอนนี้เริ่มตีหน้าแม่ค่ะ หรือถ้าตีไม่ถึงก็ตีขา เวลาโมโห แกจะทิ้งตัวลงพื้น อุ้มก็ไม่ให้อุ้ม ... เราว่าคุณหญิงโชคดีนะที่มี แม่สามีอยู่ใกล้ ของเราอยู่ไกลค่ะ ขับรถไปโน่นเลย ๔ชั่วโมง(เลยไปหาได้เดือนละครั้ง) .. แต่แดนเนี่ยลเข้ากับคนง่าย คือใครอุ้มก็อ้าแขนรับหมด พ่อแม่ไม่อยู่ด้วยก็ไม่ร้อง(หรือเพราะยังเล็ก) .. เลยไม่มีคำถามนี้จากคุณย่าของลูก   ส่วนเรื่องเล่นของ รื้อของ เราปล่อยนะคะ เก็บตอนแกนอนหลับ (พอตื่นก็รื้ออีก) ที่ชอบรื้อมากๆก็ตู้เก็บดีวีดี โยนออกมากองเพนินเลย .. เคยห้ามแก แกก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ตอนนี้เลยเปลี่ยนวิธี สอนเก็บเข้าตู้ ได้ผลแฮะ ..แกทำตาม ตอนนี้เริ่มเอาแกไปเข้ากรุ๊ปเด็กๆในหมู่บ้านบ้าง ในทาวน์บ้าง แกก็มีสังคมแก(ทำให้แม่มีสังคมไปด้วย) .. บางทีก็ช่วยแกได้เยอะ  จริงๆมีเพื่อนบ้านเป็นคนไทย และเค้าก็มีลูกชาย ตอนนี้ ๒ขวบได้ ..ชอบกรี๊ด ชอบปาข้าวของเหมือนกัน แต่แม่แกก็ใช่ย่อย ลูกกรี๊ดจะสั่งให้หยุด ถ้าไม่หยุดตีมือเลย เลยทำให้แกเริ่มกลัวๆ .. สิ่งที่ทำได้ คือ อดทนนะดิฉันว่า .. พอแกโตแล้ว แกคงเรียนรู้มากขึ้น .. ช่วง ๒ ..๓ ขวบเนี่ยะ ช่วง เทอริเบิ่ล นะ ... อย่าเครียดไปเลยค่ะ ..เอาใจช่วยด้วยอีกคน(วันนั้นของดิฉันยังไม่มาถึง) จากคุณ : Massy - [ 8 มี.ค. 50 19:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะทุกท่าน ดิฉันขอตอบรวมรวมนะคะ   ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปดิฉันจะปรับปรุงตัว ให้เวลากับลูกมากขึ้น ใช้เวลาหน้าคอมพ์และหน้าเตาน้อยลง เพราะดิฉันยังหาเนอสเซอรี่ไม่ได้จริงจริง ลงชื่อไว้ทั่วราชอาณาจักรแล้ว รอเรียกอยู่ แต่อาจจะพาไปเนอสเซอรี่ไพรเวทที่จ่ายเป็นราย ชม. ไม่ใช่ของรัฐ สักอาทิตย์ละวันสองวันวันละ 2-3 ชม.ก่อน (แพงสำหรับดิฉันค่ะ ถ้าต้องจ่ายทั้งวัน)  เดี๋ยวพ่อเขากลับมาเสาร์นี้เราจะคุยกัน เรื่องหาคอร์สว่ายน้ำให้ลูกเหมือนตอนราฟาเอลเล็กเล็ก  อาจจะที่ รร ตำรวจที่พ่อเรียน  จัดตารางเวลาพาลูกไปเล่นที่สวนสนุกในห้าง อาทิตย์ละวันอย่างน้อย   ดิฉันจะไปซื้อสีน้ำ กระดาษใหญ่มากมากมาแปะฝา มากาง มาทำกิจกรรมศิลปะ สีเทียนราฟาเอลอาจจะเบื่อขีดประตู ตู้ปลาไปทั่วบ้านแล้ว  ดิฉันจะสอนศิลปะ สิ่งประดิษฐ์(ดิฉันคงต้องทำเองให้เขาเป็นลูกมือช่วยพัง) เหมือนที่ดิฉันสอนเด็กเด็กตอนอยู่ไทยเป็นจ๊อบ  ลูกอาจจะเล็กเกินแต่ไม่เป็นไร ลองดู  ดิฉันจะจัดบ้าน(น้อยน้อย) ใหม่ ลูกจะได้ไม่จำเจ ตอนนั้นจัดห้องของเล่นราฟาเอลใหม่ เค้าไปขลุก เล่น ไม่กี่วัน ตอนนี้ไม่ได้ผลแล้ว  การจะออกไปวิ่งเล่นนอกบ้านนี่ ยาก เป็นไปได้ยาก เพราะหนาวมากมาก ถ้าหนาวพอเล่นหิมะได้ดิฉันก็พาเล่นหน้าบ้าน แต่คนเดียวมันเหงา    ปาร์คก็ต้องรอ   เรื่องรถนี่ก็เบื่อขับรถกำลังหนุก มีรถ 2 คัน แต่อีกคันต้องถนอมพิเศษไม่ให้โดนหิมะ ดิฉันก็เลยไม่ได้ขับนานเลย แฟนกลับมาฟ้ามืดหนาวเย็น ขี้เกียจไปไหน ทั้งที่ตอนนี้ควรจะคล่องรู้จักเส้นทางมากขึ้นก็กลายเป็นความมั่นใจหดหายอีก ต้อง รอ เบื่อการรอคอย ดิฉันจะลองหาเส้นทางนั่งรถเมล์ดีไหมหนอ ไม่เคยนั่งเลย  เพื่อนก็ไม่มี แฟนราฟาเอลไปไทยนานมากแต่กลางเดือนจะกลับแล้ว ถึงตอนนั้นดิฉันคงพาไปเล่น ไปบ้านแฟนราฟาเอลบ่อยขึ้น   ที่คิดไว้ก็ประมาณนี้ค่ะ   ปล. เด็กวัยทอง นี่ก๊อปมาจากคุณแม่น้องมรรคค่ะ คิดเองไม่ได้คำนี้     ตัวดิฉันยังเบื่อจะแย่ แคนาดา เคเบค เบื่อ เอียนจนชวนแฟนทะเลาะหลายหนมาก ร่ำร่ำจะกลับไทย  อยู่ในบ้านเปิดฮีทเตอร์จนมึน ปวดหัว  ดิฉันพยายามหากิจกรรมมากมาก พอคิดแล้วกลายเป็นไปจ่ายตลาดทุกทีแฟนดิฉันก้พยายามเอาใจ มีอะไรก็จะพาไปดู แต่นาน น๊านจะมีที  เช่นไปดูผีเสื้ออิสระ  ไปคาร์นาวาล มีอะไรทำ ก็มีแค่น้ำตก ดูแต่ตา   สวนสนุกก็ได้แต่ในห้าง สวนสัตว์นี่ก็ปิดไปแล้ว อควาเรี่ยมไปมาแล้วโคตรไม่น่าสนใจเล๊ย  สู้พารากอนไม่ได้    สงสารลูก  5 โมงครึ่งร้านค้าก็ปิด พฤหัส ศุกร์ เปิดถึง3ทุ่ม   นี่ถ้าได้เนอสเซอรี่ปัญหาทุกอย่างคงคลี่คลาย ดิฉันประสาทเสียมาก สงสารลูก     ขอโทษนะคะที่ระบายเยอะ มีอีกเรื่องคือ แฟนเรียนจบ ระหว่างรอเข้า รร.ฝึก ก็ต้องไปทำงานมอนทรีอัลอาจจะถึงปี  ตอนแรกดิฉันจะย้ายไปทั้งครอบครัว เกิดม่ช้อยส์ที่แม่กับทวดให้มาคือเช่า 2 อพม. เคเบค มอนทรีอัล ไปไปมามามา  เรื่องของเรื่อง แม่คิดถึงหลาน ช่วงนั้นจิตตกมากว่าไม่มีใครคิดถึงใจดิฉันเหรอ ว่าอยากเจอแฟนทุกวัน กินข้าวพร้อมกัน เข้านอนพร้อมกัน  แฟนให้ดิฉันตัดสินใจ ดิฉันมันคนดี เอาเหตุผลอื่นมากกว่าจิตใจ ความต้องการตัวเอง คือ โอเคไม่ต้องย้าย ไปไปมามา เคเบค มอนทรีอัล เพราะย้ายแล้วยุ่งยาก สมบัติบ้าเยอะ   พยายามคิดดีดีว่าจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ  และย่า ทวดจะช่วยมาดูแลราฟาเอล แต่บางครั้งคิดอยากหนีค่ะ ยิ่งมาเจ้ากี้เจ้าการมากมาก ความหวังดีทำให้ดิฉันอยากหนีไปไกลไกลกับลูก อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร แต่ไม่รู้ทำไงได้ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 50 20:04:56 จากคุณ : ไอซ่า - [ 8 มี.ค. 50 19:47:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านแล้วก็เห็นใจค่ะ อย่าเก็บไว้จนทนไม่ได้นะคะ เดี๋ยวระเบิดแล้วจะแรงกับคนรอบข้าง บางครั้งไม่ต้องเป็นคนดีมากก็ได้ บางทีการไม่พูด ไม่บอกความต้องการตัวเอง คนรอบข้างก็อาจจะนึกว่าคุณสบายดี เลยไม่ถามไถ่ อย่างไรก็ลองย้ายตามสามีไปเลยดีกว่า จากคุณ : yuy - [ 8 มี.ค. 50 20:27:00 A:77.123.158.109 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เด็กช่วงอายุประมาณลูกคุณไอซ่าเลี้ยงยากสุดๆค่ะ เพราะยังพูดไม่รู้เรื่อง เข้าใจเราแต่พูดตอบกลับไม่ได้เต็มที่ อีกสักไม่กี่เดือนก็ง่ายขึ้นค่ะ ช่วงที่เด็กอธิบายให้เราฟังได้ว่าเค้าอยากได้อะไร อยากทำอะไร เท่าที่จำได้สองสาวนี่ช่วงนั้นตัวเองไปทำอย่างอื่นไม่ได้เลยค่ะ ถ้าไม่สนใจเล่นกับเค้า เค้าจะวีนแตกดื้อสุดๆเลยค่ะ ตอนนี้โตแล้วบางที เล่นกันแม่ไปแอบดูยังไม่ยอมเลยค่ะ อยากอยู่กันสองคน แม่ห้ามมายุ่ง เวลารบกับลูกมาเหนื่อยๆ มันเครียด และจะน้อยใจง่ายค่ะ คิดเล็กคิดน้อย ตัวเองก็เคยเป็น อะไรนิดอะไรหน่อยสะเทือนใจไปหมด การอยู่ห่างลูกบ้างช่วยได้นะคะ จากคุณ : แม่ลูกแฝด - [ 8 มี.ค. 50 20:38:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไม่เคยมีลูกอ่ะค่ะ แต่เข้ามาให้กำลังใจคุณ จขกท. ด้วยคน ดูเหมือนจะยากมากๆ เลยนะคะ การเลี้ยงลูกเนี่ย เค้าเป็นอะไรก็ยังพูดยังบอกเราไม่ได้ แต่ดิฉันว่าคุณแม่สามีคุณก็ดีนะคะ เพียงแต่ว่าเรามาจากคนละวัฒนธรรม การแสดงออกและวีถีทางมันเลยไม่เหมือนกันอ่ะค่ะ จากคุณ : KungGuenter - [ 8 มี.ค. 50 22:52:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กระทู้นี้ยาวซะใจทั้งคนตั้งคนตอบ แฮะๆๆ อ่านเพลินไปเลย ปู่ย่าตายายก็อย่างนี้ตามใจหลานมากๆๆๆ (เพราะกลัวเด็กไม่รัก) อย่างนี้เด็กๆ ของเรา ก็รักก็หลงเขาเป็นธรรมดา แต่คนเป็นแม่อย่างเราตามใจทุกอย่างไม่ได้ เพราะเราทุกคนนั้นคิดถึงอนาคตของลูก ไม่ต้องเสียใจนะคะ มึคนรักลูกเราดีกว่าไม่มีใครใส่ใจนะ จากคุณ : แม่น้องวิน - [ 8 มี.ค. 50 23:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮ่าๆๆ คุณหญิง เจอมาแบบเดียวกันเลย (ขอก๊อปคำพูดคุณลิตเติ้ลเกิร์ลหน่อยค่ะ เพราะถูกใจดิฉันมาก) ล้อเล่นอย่าโกรธนะจ๊ะ ดิฉันไม่ได้อ่านเรื่องของหนูมรรคเลยไม่รู้มาก่อนว่าเด็กๆจะเป็นอย่างงี้ ชอบคำว่าวัยทองเหมือนกันเลยค่ะ ดิฉันเพิ่งผ่านช่วงเวลาหรรษานี้ไปเมื่อมกรากะกุมภานี้เอง ยังไม่รู้ว่ามันสิ้นสุดหรือยัง (เพี้ยง ขอให้จบแล้วเหอะ) ดิฉันรู้สึกเหมือนที่ คุณน้องรำพึงรำพันออกมา (ยกเว้นเรื่องแม่สามี) ลูกสาวดื้อมากถึงมากที่สุด เคยได้ยินมาว่าช่วงก่อนสองขวบจะเลี้ยงยาก แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะออกมาในรูปนี้ เอมอารมณ์ขึ้นๆลงๆเดาไม่ถูกว่าจะมาแนวไหน เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวงอแงอย่างไม่มีสาเหตุ ตอนแรกก็นึกว่าป่วยหรือฟันกรามขึ้น อ๊ะก็ไม่ใช่ เอาใจไม่ถูกเลยค่ะ ทั้งพ่อทั้งแม่ยังเอาไม่อยู่เลยอ่ะ แอนตี้สุดชีวิต ลูกดิฉันมีตื่นมาร้องกลางดึกด้วยนะคะ 4 วันค่ะจำแม่นเลย บางทีก็ร้อง 2 รอบ (ทั้งๆที่เค้านอนยาวมาตั้งแต่ 2 เดือน ไม่เคยตื่นเลย เว้นตอนไข้ขึ้น) ตื่นแล้วทั้งดิฉันทั้งสามีก็เดาไม่ถูกอีก คือเธออ้าปากร้องอย่างเดียว นึกว่าหิว เอานมให้ก็ไม่กิน เปลี่ยนผ้าให้ก็แล้ว วัดปรอทดูก็ไม่มีไข้ จะอุ้มก็ไม่ให้อุ้ม ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ชั้นขอแหกปากร้องอย่างเดียว เป็น 4 วันที่สงสารตัวเองและเพื่อนบ้านมาก อย่างเธอร้องตื่นตีสี่กว่าๆ เราก็นอนต่อไม่ได้แล้ว เพราะต้องออกจากบ้านแต่เช้า คุณหญิงยังไม่เอาน้องราฟไปเนิร์สช่วงนี้ก็ดีนะคะ ดิฉันคิดว่าเอมงอนดิฉันด้วยแหล่ะ เพราะเอาเธอไปฝากบ้านพี่เลี้ยง 2 วันเต็มๆ ไปถึงแต่เช้าก่อนคนอื่น ไปรับกลับเอาคนสุดท้าย เพราะดิฉันเรียนทั้งวัน (ช่วงที่เธอตื่นร้องดึกๆนั่นเลยค่ะ) นี่อาทิตย์หน้าเค้าเพิ่มเป็นเรียน 3 วัน ดิฉันยังไม่รู้เลยว่าเจ้าเอมจะงอนอีกหรือเปล่า จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 8 มี.ค. 50 23:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบอีกค่ะ ยังไม่จบ จขกท เขียนยาว คนตอบก็ต้องตอบยาวๆค่ะ วิธีประนีประนอมเท่าที่คิดได้นะคะ ให้ใจเย็นมากๆอย่าโมโหเพราะโกรธไปก็เท่านั้น เสียอารมณ์ทั้งแม่ทั้งลูก ถ้าเค้างอแง ปล่อยให้ร้องไปค่ะ อย่าขึ้นเสียง ให้กอดแล้วพูดอะไรก็ได้เบาๆไปเรื่อยๆ แม่รักหนูอะไรก็ว่าไปหรือร้องเพลง แล้วรีบเปลี่ยนความสนใจโดยเร็ว เอาอะไรมาให้เล่นหรือชี้ดูนั่นดูนี่ เธอจะลืมค่ะ บางทีหัวเราะได้เลยทั้งๆที่ตะกี๊ร้องไห้อยู่ พยายามให้เวลาลูกมากหน่อย (อย่างที่คุณหญิงกำลังจะทำ) ชวนเล่น อ่านหนังสือ ร้องเพลง วาดรูป อะไรก็ได้ ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน แล้วเราค่อยกลับมาทำสิ่งที่เราอยากทำทีหลัง ช่วงนี้กินยากด้วยนะคะ เลือกกิน อะไรก็ไม่ๆๆๆ ต้องเตรียมช้อยส์ไว้เผื่อๆด้วย (แต่ก่อนเราจะใช้วิธี ถ้าไม่กินก็อย่ากิน แล้วลูกก็จะกลับมากินเองทุกที แต่ช่วงอายุนี้ ถ้าเราไม่ให้กิน เธองอนไม่กินไปเลยค่ะ แล้วไม่ขอกินด้วยนะ ไอ้เราก็กลัวลูกจะหิว จะให้ทีหลังก็กลัวเสียระบบหมด) ยอมให้เธอก่อนค่ะ โชคดีหน่อยที่ช่วงที่ผ่านมา พี่สาวดิฉันกะเพื่อนมาเยี่ยมพอดี ก็เลยมีคนช่วยเอนท์เตอร์เทน รับช่วงไป เอมก็เลยลดความหงุดหงิดลงหน่อย คุณหญิงทนๆๆนะคะ มันนานเหมือนกันแหล่ะ ตอนนั้นดิฉันก็แทบระเบิดลงเหมือนกัน หงุดหงิด อารมณ์ไม่ดีไปด้วย เพราะเหนื่อยค่ะ นอนก็ไม่ได้นอน แล้วยังเอาใจคุณท่านไม่ถูก เวลาได้ยินเสียงลูกแผดร้องนี่ จี๊ดดีเหมือนกันนะคะ ตอนหลังต้องเปลี่ยนเป็นว่า เวลาได้ยินลูกร้อง โอ๊ยร้องไปเลยลูก หนูเสียงเพราะมากๆแม่ชอบฟัง ไม่งั้นจะประสาทตามไปด้วยค่ะ เรื่องลูกไม่สนใจเราก็อย่าคิดมากนะคะ เอมอยู่กะป้าๆหรือคุณย่าก็ลืมแม่ไปเลยค่ะ (แต่ดิฉันไม่เสียใจนะคะ ดีซะอีก มีคนช่วยเลี้ยง) ไปอยู่บ้านพี่เลี้ยงก็ความประพฤติดี ไม่รื้อของ ไม่งอแง แต่พอไปรับกลับขึ้นรถเท่านั้นแหล่ะ ยังไม่ทันออกจากบ้านพี่เลี้ยงเลย เธอร้องทันที จนถึงบ้านก็ยังร้องอีกค่ะ เหอๆ สนุกดีนะคะ ตอนนี้ดิฉันชินแล้วค่ะ แต่ช่วงแรกๆนี่แทบแย่ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 8 มี.ค. 50 23:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วรู้สึกอิจฉาหญิงมากเลยนะ จริงๆ เข้าใจว่าลูกคนแรกไม่อยากจะปล่อย แต่อยากได้อยากมีจริงๆเลยแม่สามีประเภทนี้ ดีพร้อมและไว้ใจให้เลี้ยงลูกเราได้ เราจะได้มีเวลาไปตะลอนๆทำโน่นทำนี่ของเราบ้าง แต่ก่อนตอนเลี้ยงลูกคนแรกไม่เห็นความจำเป็นนะที่จะได้ออกจากบ้าน พอมีอีกคนนี่อยากออกมากเลย ไม่งั้นก็เลี้ยงลูกอยู่กับบ้านงกๆ มันเครียดเหมือนกันนะ ทั้งลูกทั้งแม่แหละ เรื่องไม่ได้ออกบ้านหน้าหนาวแล้วลูกเกิดอาการ acting up นี่ก็เป็นนะ ก็ต้องทนๆไป อีกหน่อยก็สปริงแล้ว จากคุณ : yinnerella - [ 9 มี.ค. 50 00:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สู้ สู้ ค่ะคุณไอซ่า คุณโชคดีนะค่ะที่มีคนช่วยเลี้ยงลูก ดิฉันเลี้ยงเองไม่มีใครช่วยเลยตั้งแต่ลูกสาวเกิด ดิฉันเห็นด้วยเรื่องที่คุณจะให้เวลากับลูกมากขึ้น  ลองทำอย่างที่คุณคิดจะทำดูนะค่ะ อาจได้ผล  เรื่องเบื่อแคนาดามาฟลอริดาไหมค่ะ ดิฉันกำลังหาเพื่อนอยู่ค่ะ  ยังไงก็ขอให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปด้วยดีนะค่ะ จากคุณ : sunshine mommy - [ 9 มี.ค. 50 00:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาเป็นกำลังใจให้คุณไอซ่าและเหล่าแม่ๆทั้งหลายค่ะ ยังไม่มีลูกเป้นของตัวเองเลยยังไม่ตระหนัก แต่พอมาอ่านเจอแล้วก็หวั่นๆนะเนี่ย ไม่กล้ามีซะที ยังงัยก็ขอให้อยู่ดูแลใกล้ชิดนะคะ เด้กเล็กๆยังงัยก็ต้องใกล้พ่อใกล้แม่ เป็นดีที่สุด ใกล้ตาใกล้ยาย หรือปู่ ย่าน่ะเห็นมาหลายรายแล้ว โดนตามใจซะเคยตัวเลย จากคุณ : hamble pie - [ 9 มี.ค. 50 01:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อเล็กซองด์ยังไม่ถึงขั้นนั้นค่ะ แต่เริ่มไม่ยอมให้อุ้มนั่งตักแล้ว จะหลุ่ยตัวลงพื่นให้ได้ แล้วก็ไม่ยอมนั่งรอนานแบบเมื่อก่อนได้อีก จะร้องงอแงค่ะ บางทีทำกับข้าวอยู่ เราก็เกร็งไปหมด พราะลูกร้องโยเยข้างๆ บางทีก็จี๊ดเหมือนกัน แว๊กใส่ลูกค่ะ ยังไงขอให้น้องราฟาเอลผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้นะคะ อีกหน่อยโตขึ้นก็ดีขึ้นแล้วค่ะ จากคุณ : bellemaman - [ 9 มี.ค. 50 02:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าเราเป็นแม่สามีคุณแล้วอ่านเข้าใจภาษาไทย เราคงช้ำใจ  มีผู้ใหญ่อยู่ด้วยอุ่นใจออกคะ ปัญหาอยู่ที่ว่าคุณไม่เปิดอกคุยกับแ่ม่สามีมั้งคะ คุณมีอะไรอยู่ในใจคุยกันตรงตรงน่าจะปรับกันได้   น้องยังเล็กคะ  ยังไม่ถึงสองขวบเลย อย่าเพิ่งผลักเค้าออกจากอกเราเลยคะ การส่งลูกไปเนอสเซอรี่แต่เด็กไม่ได้เป็นทางแก้ปัญหาเลยคะ   เด็กวัยนี้เป็นวัยเลียนแบบ ถ้าได้แบบดีจากเนอสเซอรี่ก็ดีไปคะ แต่ถ้าไม่จะปวดหัวมากกว่านี้คะ เรื่องตีแม่นี่ ลูกเราก็เคยมีปัญหานี้เหมือนกันคะ แต่เราจะจับมือเค้าและบอกกับเค้าเสียงเข้มทุกครั้งที่เค้าทำ หลายครั้งเข้าก็ดีขึ้นคะ   เรื่องลูกกรีดร้อง นี่ให้หาวิธีเบนความสนใจคะ ถ้าไม่ได้ผลก็ไม่ให้ความสนใจเค้าเลยคะ ต้องใจแข็งมากมากนะคะ เด็กวัยนี้เริ่มรู้ความแล้ว  แต่มันก็แล้วแต่วิธีเลี้ยงลูกของแต่ละคนด้วย เราไม่เลี้ยงลูกด้วยการโอ๋คะ เราใช้วิธีไม่สนใจ  ร้องจนเหนื่อยเค้าก็จะเข้ามาหาเราเอง แต่ต้องเป็นมาตรฐานเดียวกันทุกครั้งที่เค้าออกฤทธิ์นะคะ เด๋วไม่ได้ผล เรื่องว่ายน้ำ นี่เราไม่แนะนำแหละ เพราะเด็กตัวแค่นี้ ไปเรียนก็ได้แต่บับเบิ้ล ไม่ได้ออกกำลังอะไรเลย คลาสนึงเด็กสองสามคน เรียนครึ่งชั่วโมง ได้บับเบิ้ลคนละห้านาทีก็หมดเวลาแล้วคะ ลองหาจัมปิ้งเฮาส์ในร่ม แถวแถวนั้นมีมั้ยคะ เด็กเด็กได้กระโดด กระโดด สนุกดีออกคะ เราไม่รู้แถวนั้นจะมีแบบแถวนี้มั้ย มันจะมีโปรแกรมของ community สำหรับแม่และเด็กคะ เช่น เรียนยิม เต้นรำ คือให้แม่ไปส่งแล้วก็อยู่รอ เด็กเด็กก็เต้นกันไป แม่แม่ก็เมาท์กันไป ราคาก็ไม่แพงมาก ถ้ามีก็ถือเป็นกิจกรรมอีกอันนึงที่น่าสนใจคะ การอยู่กับลูกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง อาจทำให้เราบ้าได้ อันนี้จริงจริงเลยคะ คุณมีแม่สามีมาช่วยผลัดด้วยความเต็มใจ นี่สวรรค์เลยนะคะ จำได้ตอนนั้นเราให้สามีไปเลยวันนึงเต็มเต็มในหนึ่งอาทิตย์ มันก็ทำให้ดีขึ้นคะ มีเวลาส่วนตัวของตัวเอง ทำอะไรที่อยากทำ นี่ถ้ามีญาติพี่น้องอยู่ด้วย เราคงมีสวรรค์หลายวันในหนึ่งอาทิตย์เลยคะ  จำได้ว่าช่วงนั้นพอถึงวันจันทร์นี่จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ   พอถึงปลายปลายอาทิตย์เนี่ยจะแว๊ดแว๊ดตลอด เราผ่านช่วงนั้นมาได้ มานั่งนึกดูตอนนี้ มันก็ยากนะ ป้อนข้าว ป้อนน้ำ อาบน้ำ แปรงฟัน อ่านหนังสือ พาไปโน่นมานี่ ทำกิจกรรมโน่นนี่ แต่แล้วมันก็จะผ่านไปคะ ตอนนี้มานั่งนึกดูแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงดี เราคงทำได้ดีกว่านี้ เรื่องแม่สามีคุณเราคิดว่าคุณเปิดอกคุยกันตรงตรงเลย ลูกเราอยู่กับเรามากกว่า เรารู้ว่าลูกเราชอบหรือไม่ชอบอะไร คุณบอกเค้าไปเลยว่าคุณรับฟัง แต่จะมาปรับใช้กับลูกคุณได้หรือไม่ เป็นอีกเรื่องนึง เราอิจฉาคุณนะ อยู่ไกลบ้าน ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติพี่น้อง ยังมีใครอีกคนคอยห่วงใย ช่วยเหลืออยู่เหมือนเป็นญาติตัวเอง อย่ามองข้ามและมองไม่เห็นคุณค่าของมันนะคะ จากคุณ : blueprint - [ 9 มี.ค. 50 04:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 วันนี้มาแต่เช้าเลย เป็นอย่างงัยบ้างคะ คุณหญิง เพื่อนๆ เข้ามาให้กำลังใจกันตรึม ค่อยๆ คิดนะคะ ลิตเติ้ลเกิร์ลเห็นด้วยเรื่องที่อยู่กับลูกตลอด 24 ชม. บางทีมันก็ทำให้เราจิตตกได้คะ คุณหญิงหาโอกาสพัก ให้เวลากับตัวเองดูบ้าง ทำอะไรที่เราชอบ จะนอนเล่นเฉยๆ สักครึ่งวัน เอาแบบตัวเองไม่เครียดอะคะ ปกติถ้าให้ดิฉันนอนเฉยๆ นี่ได้ไม่เกินครึ่งชมคะ มันเหมือนมีไฟลนก้น เพราะใจมัวแต่พะวงว่า มีโน่นนี่รอให้เราไปทำอยู่ ประสาทไหมคะ ดิฉันเลยแก้ด้วยการเอาดีวีดีหนังซีรีส์มาเปิดดู ทั้งๆ ที่ฟังไม่รู้เรื่องอะนะ ซีรีส์ฮ่องกงใช้จีนกวางตุ้งอะ แต่ก็ดูได้แถมติดงอมแงมอีกตะหาก งานนี้ตาสว่าง ไม่ต้องหลับต้องนอน แถมงานการก็ไม่เดินอีก แต่โอเคหล่ะ ถือว่าเป็นวิธีพักผ่อนของเรา กลับเข้าเรื่อง ส่วนตัวลิตเติ้ลเกิร์ลคิดว่ามันเป็นธรรมชาติของเด็กวัยนี้คะ เราเป็นแม่ก็ได้แต่ช่วยให้เค้าได้เรียนรู้ในสิ่งที่เค้าอยากรู้ สอนให้เค้าระวัง สอนเค้าเล่น พร้อมๆกับเล่นกับเค้า ส่วนเรื่องคุณแม่สามีก็อยากให้คุณหญิงคิดในทางที่ดีไว้คะ เรารักลูกเรา คุณแม่ก็รักหลาน แต่ละคนก็หวังดีและเห็นแก่หลาน เพียงแต่อาจจะต้องคุยกัน เพื่อปรับ จูนให้ตรงกันทั้งสองฝ่ายจะได้เข้าใจกันมากขึ้น ผู้ใหญ่บางทีอาจจะมีแง่มุมมองที่เราไม่ทันคิด ส่วนตัวเราก็อาจจะมองอีกมุมนึง ถ้าได้คุยกันก็น่าจะช่วยให้อะไรอะไรมันดีขึ้นนะคะ อีกนิดคะ ไอเดียที่คุณหญิงคิดไว้ดีจังคะ บางไอเดียลิตเติ้ลเกิร์ลจะขอเอาไปใช้กับแดเนียลบ้างได้ไหมคะ ว่าแต่คุณหญิงอย่าเพิ่งเอาไอเดียคุณมาใช้กับราฟาเอลรวดเดียวหมดนะคะ ค่อยๆ ทะยอยมาเซอร์ไพรส ผลเป็นอย่างไรมาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ อ้อ อยากเห็นรูปราฟาเอลระบายสีด้วยคะ ท่าทางน่าจะสนุก ถึงคุณตรีนุชคะ ตกลงคุณผ่านวัยทองของน้องเอมไปแล้วเหรอคะ ดิฉันยังผจญอยู่เลยอะ แถมตอนนี้แดเนียลไม่สบายอีก งอแงหนักกว่าเก่าเป็นสองเท่าอะคะ ที่คุณตรีนุชเล่ามาเรื่องร้องไห้นะ เห็นภาพแดเนียลแบบนั้นเลยอะคะ สมกับที่เป็นแฝดกันจริงๆ จากคุณ : ลิตเติ้ลเกิร์ล (ลิตเติ้ลเกิร์ล) - [ 9 มี.ค. 50 09:15:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : น่ารัก เซ๊กซี่ ขี้เล่น แสนซน - [ 9 มี.ค. 50 09:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณหญิงคะ ดิฉันเข้าใจและเห็นใจมากๆ ด้วยความที่อยู่บ้านเดียวกับแม่สามี และบางครั้งเธอก็มีอาการแบบนี้ บอกตามตรง ว่าบางครั้งเราน้อยใจ เสียใจ เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ แถมคุณลูกกำลังเข้าสู่วัย Terrible Two ด้วย คุณแม่ยิ่งเครียดใหญ่ ดิฉันก็เป็นค่ะ แต่ต้องค่อยๆ ผ่อน อย่าดึงตึงไปมาก อย่างน้อย คุณย่าเค้าก็รักและหวังดี แต่ถ้าเห็นว่าอันไหนมากไป ก็ต้องคุยกันค่ะ เมื่อวานลูกก็อาละวาด เอาเท้าถีบๆ แถๆ ไปกับพื้น โอ้โฮ เราอึ้งเลย ไปเอามาจากไหนนี่ ดิฉันเดินหนีเลยค่ะ แอบออกมาดูห่างๆ แล้วค่อยเข้าไปเจรจาตอนหลัง ฮ่วย คนเป็นแม่นี่ ภาระและหน้าที่ใหญ่หลวงมากจริงๆ เนอะ สู้ๆ ค่ะ เอาใจช่วย จากคุณ : ลลิตา (LITAinSEOUL) - [ 9 มี.ค. 50 10:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กระทู้นี้ดีจังเลย ทำให้เห็นว่า เด็กทุกคนก็ต้องมี “วัยทอง” กันทั้งน้านเน๊อะ...เสียดาย อ่านแล้วตาลายไปหน่อย คุณแม่ๆ เขียนกันยาวเหยียด แหะ แหะ เอ้า ขอออกความเห็นม่างน๊า.... โชคดีแล้วละ มีแม่สามีช่วยขนาดนี้ ... ทุกวันนี้ ดิฉันก็กระเตงนู๋มรรคไปหาแม่สามีทุกวันพุธคะ ให้แกช่วยสอนปะกิตให้มรรคณิชา... สำเนียงจะได้ไม่กระเหรี่ยงเหมือนแม่ ... เสียดาย แม่สามีไม่ยักกะขอตัวไว้ คริ คริ ...ม่ายงั้นจะรีบยกให้เลย 555 จะบอกว่า หัวอกเดียวกันเลย ช่วงที่ผ่านมาก่อนปิดบล็อก ดิฉันก็เครียดกะนู๋มรรคม้ากมาก... จังหวะที่เธอทำเสียงดังใส่แม่ หรือพูดคำว่า “โน” นี่ ดิฉันแทบจะเอาหัวโขกพื้นตายๆๆ ไปซะเลย... แต่ตอนนี้ โอเชละ... เรียกว่า ตั้งสติ พลิกตำรา หากลยุทธ์รับมือ เอาให้เธองงไปเลยได้ทุกวัน ... ไม่ได้หมายความว่า ตอนนี้ เธอเป็นนางฟ้านะคะ... แต่... ดิฉันพยายามเข้าใจแกมากขึ้น ตั้งรับตามสถานการณ์คะ และค่อยๆ แก้ทีละปัญหา เคยเห็นมีมนุษย์คนไหนในโลกไม่โกรธ ไม่กรีดร้องบ้างไหมละ ลูกเราก็กำลังพัฒนาไปตามกลไกธรรมชาติ... เค้าเกิดมาก็รู้จักความโกรธเหมือนกัน... สิ่งสำคัญคือ แม่อย่าโกรธลูก ตะเบ็งเสียงแข่งกะลูก (อันนี้ ดิฉันทำมาแล้วทั้งนั้นอ่ะคะ แหะ แหะ... ) ให้ปฏิบัติกะลูกด้วยความรักเป็นพื้นฐาน ช่วงที่นู๋มรรคติ๊งต๊อง ปามาณ ฉุนเฉียว“อย่างแรง” ไม่ได้ดั่งใจก็ อูย หูอื้อ ตามัว แกไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นอ่ะคะ... สามีมีวิธีรับมือดีมั่กๆ คือ เอาตัวแกมากอด และพยายามคุย พอมั่นใจแล้วว่า ลูกบ้าไปแล้ว คุณสามีก็จับตัวแกนอนคว่ำพาดตัก แล้วกดตัวแกไว้จนกว่าแกจะสงบ ถึงจะเริ่มคุยซักถามความต้องการของลูก เจอไปไม่เกินสามหน... นู๋มรรคแกเริ่มเรียนรู้วิธีจัดการกับความโกรธของตัวเองมากขึ้น และเข้าใจ “ไทม์เอ้าท์” ดีมากเลยคะ พอจะไทม์เอ้าท์ปุ๊บ ความสามารถพิเศษจะปรากฏในทันที แกจะสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าจะเอาอะไร 555 หลังเหตุการณ์บ้าบอแล้ว แกจะท้าทายแม่เป็นระยะๆ ...ก็จะโดยรับมือ 3 วิธีหลักๆ 1. เดินหนี... วิธีนี้แม่ชอบ แต่ลูกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ หลังๆ มานี่ เลยม่ค่อยใช้ กัวลูกจะเป็นเด็กขาดความอบอุ่น อิอิ 2. ให้ตัวเลือก... วัยนี้ เค้าเริ่มบ้าอำนาจเหมือนกันนะ ต้องพยายามให้ลูกรู้สึกว่า เค้าเป็นคนเลือก เป็นคนทำอะไรๆ เอง... น้องซ่าครีเอทีฟเก่งๆ หัวไวๆ น่าจะชอบวิธีนี้นะ... ระวัง อย่าให้ตัวเลือกมากเกินไป เด๋วลูกจะวีนเพราะเลือกไม่ถูกอีก 3. ไทม์เอ้าท์... เห็นลูกของน้องสาว วัยใกล้ๆ นู๋มรรค เค้ารู้จักทำโทษตัวเองด้วยการไปนั่งเก้าอี้พิเศษเงียบๆ (น่ารักดีเน๊อะ) แต่นู๋มรรคนี่ม่ายได้คะ ไทม์เอ้าท์ก็จริง แต่เราทำกันแบบ ให้นั่งเงียบๆ แล้วแม่ก็ต้องคอยกุมมือใกล้ๆ เอออ นึกได้ อ่านเรื่องของราฟาเอลแล้ว ไม่แน่ใจว่า น้องซ่าสร้าง ritual ในแต่ละวัน บ้างหรือเปล่า ดิฉันพบว่า เรื่องนี้สำคัญมากเลยแหละ เพิ่งมาค้นพบว่า เด็กเล็กๆ มี expectation กิจกรรมในแต่ละวันเป็นเสมือน นาฬิกาบอกเวลาของเค้า ช่วยสร้างให้เค้าเกิดความมั่นใจ อบอุ่นใจ น๊ะ... อย่างเคส (ฮูย ขอโทษด้วย ชักเขียนปนปะกิตเยอะ แบบรีบๆ อ่ะคะ) นู๋มรรคเนียะ... ตั้งแต่ ดิฉันเริ่มสร้าง ทีมก่อนนอนให้เนียะ นิสัยแกดีขึ้นเยอะเลย ที่เล่าๆ มานี่ เหมือนดิฉันจะเป็นคุณแม่ที่ไม่มีปัญหา จริงๆ ม่ายช่ายนะคะ ลูกโตขึ้นทุกวัน เปลี่ยนทุกวันเลยมั้ง เป็นเหมือน จิ๊กซอว์ ที่คุณแม่พยายามต่อเติ่มให้เต็ม... ยิ่งก่อนจะถึงอนุบาลนี่ (จะได้ไม่สายเสียแล้ว) ดิฉันยิ่งพยายามอย่างหนัก ... แกอยู่ในวัยรับได้ ก็อยากจะให้ๆๆ ได้มากที่สุด ตอนนี้ เหรอ (ขอบ่นม่างจิ) หัวใจเกือบหยุดเต้น มะเช้า นู๋มรรคบอกว่า “ขอผ้าอ้อม” เวรไหมละ ลูก ฉาน... ฝึกเกือบตาย... นี่ก็ต้องพยายามหาสารพัดเหตุผลมาหลอกล่อ จูงใจแก... นี่เด๋วพอจะฝึกพ็อตตี้ให้ราฟาเอล น้องซ่า จะหน้าผากโหนกนูนสวยอีกรอบ 55 อือม์ เห็นนู๋อันนา ข้างบ้าน เค้าฝึกพ็อตตี้กะเดย์แคร์ เป็นเร็วเลย ...เดย์แคร์เค้าใช้วิธี จัดพ็อตตี้ปาร์ตี้ให้เด็กๆ เลยอยากโตเป็นสาวกันหมด ไม่ยอมให้ใส่ผ้าอ้อมด้วยแหละ ชักยาว เด๋วรีบๆจบละ...อ้อ เตือนใจสักนิด เวลาคุยกะลูก ให้คุยให้เหตุผลกับแกเหมือนแกเป็นผู้ใหญ่นะ... แกฟังเข้าใจแหละ อีกหน่อย น้องซ่าจะทึ่ง เพราะแกประมวลทุกอย่างลงไปในเซลล์สมอง อีกสักพัก เทปนี้จะรีรันให้คุณแม่ได้ชื่นใจ.... ส่วนเรื่อง ราฟาเอลซุกซน ปีนป่าย ก็ไม่แปลก ทุกวันนี้ นู๋มรรคก็ปีนเข้าออกเตียงเองเลยคะ ว่าจะไปซื้อเสต็บสตูลมาให้แกปีนสะดวกๆ เลยหมดเรื่องหมดราว... ไม่ต้องห้อยโหนน่าหวาดเสียว... ทุกๆ เย็น นู๋มรรคจะไฮเปอร์คะ วิ่งรอบบ้าน ดิฉันกะสามีเคยผลัดกันวิ่งเป็นเพื่อน ยังวิ่งสู้แกไม่ได้เลยคะ หอบแฮ่กๆ ทั้งพ่อทั้งแม่... เออๆๆ เด๋วลืม ... น้องซ่าไม่ต้องถึงกะเสียสละ ไม่ดูคอม ไม่ทำกิจกรรมส่วนตัวของคุณแม่เลยนะ พยายามเชื่อมโยงกิจกรรมเข้าไว้ด้วยกะสิ แบ่งสรรดีๆ ... ลูกนะ ไม่ได้ต้องการตัวติดกะแม่ตลอดไปหรอก.... ว้า อยากพูดต่ออีกนะ ยิ่งเขียนยิ่งนึกได้...555 แต่มันชักจะยาวจนน่าเกลียด แหะ แหะ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ สู้ๆๆ จากคุณ : แม่นู๋มรรค (มรรคณิชา) - [ 9 มี.ค. 50 10:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีค่ะคุณแม่บ้านทุกท่าน ขอบคุณทุกทุกคนที่เข้ามาตอบให้ข้อเสนอะแนะ และกำลังใจนะคะ  แม่บ้านช่องฟรีซขอน้อมรับความเห็นความหวังดีไว้ในอ้อมใจอันพ่ายแพ้ไปชั่วครู่ชั่วยาม ได้กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง(ลิเกไหม)    วันนี้ดิฉันอุทิศตนเป็นเพื่อนเล่นให้ลูก  เนื้อที่อพม.ไม่มาก แต่ดิฉันก็จัดโน่นจัดนี่(ตอนเขาหลับ)ไปตามมีตามเกิด  เลื่อนโซฟามาติดเพลย์เพน เขาจะได้กระโดด ปีนเข้าปีนออกได้สะดวก แต่ไฉนเลย  ลูกปีนตามที่แม่คิดแล้ว จนแม่เผลอไปยืนด้านหลังโซฟาซึ่งปกติจะติดผนัง  ลูกเลยไปกระโดดออกด้านที่แม่ยืนให้แม่รอรับ เมื่อพลาดรับไปครั้งหนึ่ง ครั้งสองจนครั้งที่30 กว่า(จริงจริง) ก็ตามมา  แค่เลื่อนโซฟาตัวเดียว สามารถเอาหมีมาเล่นจ๊ะเอ๋ สนุกไปอีก 3แบบ   แล้วก็จัดห้องนอนให้เขา แค่เปลี่ยนมุมนิดหน่อย ก็ได้ผลนะคะ เขาเดินเข้าห้องไปชี้โน่นชี้นี่ สังเกตุว่าถ้าห้องรกเขาจะไม่เข้าห้อง พอจัดเก็บวางให้เป็นระเบียบ มันน่าสนใจมันน่าเข้าไปพัง ดิฉันทำใจไว้แล้วว่าแค่ไม่ถึง10วิ คุณลูกสามารถกวาดของเล่นที่คุณแม่เรียงรอการถล่มได้น่าใจหายมาก แต่วันนี้เซอร์ไพรส์ เขาไม่ถล่มห้องแฮะ เพราะติดใจเล่นโซฟาวิหก  และขี่หลังแม่จนปวดเมื่อย    ดิฉันใช้ให้เขาทำโน่นนี่เองเล็กเล็กน้อยน้อย ให้กำลังใจ บราโว สุดริด ป้อนข้าวเอง ปีนขึ้นเก้าอี้นั่งกินเอง บอกนี่น้ำ นี่ขนม พอเขาเริ่มทำตัวมีปัญหาดิฉันก็ทำตลก เลี่ยง ได้ผลมั่งไม่ได้มั่ง แต่วันนี้เลเวลการกรี๊ด น้อยลงมาก มากมาก  แอบมองเขาแอบกลัวมันอยู่เหมือนกัน กลัวทำอะไรผิดใจจอร์จมันยอดมากแย่เลย   เห็นว่าปวดอึ๊จะวิ่งมากอดแม่ วันนี้เลย เอาวะมันต้องปวดอึ๊แน่ รีบไปเอาพอตตี้ใหม่เอี่ยมมาวาง หารู้ไม่ว่ามันต้องประกอบอีก คุณลูกเห็นเป็นเรื่องเล่น ถอดกางเกงปิดฝาพ็อตตี้ขึ้นไปนั่งบนฝาซะงั้น ไม่เห็นจะอึ๊เลย พี่แกสำรวจชิ้นส่วนพ็อทตี้อย่างสนใจ จนแม่ยอมแพ้จับใส่กุงเกงดีก่า     หวิดหวิดจะวัยทองหลายหน แต่ดิฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อน แต่ไม่อยากเอาใจมาก   ดิฉันดีใจ(ควรไหมเนี่ยะ) ที่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันทั้งนั้น คือเป็นปกติของเด็กวัยนี้ไงคะ แต่ปรึกษาเพื่อนที่ลูกเล็กเล็กอยู่ไทย ไม่ค่อยมีปัญหามากเพราะพาออกไปโน่นนี่ให้ไปปล่อยพลัง  เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายหนาวสุดโคตรแล้ว ดิฉันจะพาไปชมนกชมไม้ ไร้ใบ  นกก็ไม่รู้ออกมาเปล่า นกเหล็กละกัน บ้านอยู่ใกล้สนามบิน  ไปจ่ายตลาดอีกแล้ว   เรื่องว่ายน้ำ ดิฉันลองคิดดูก่อน เพราะตอนเล็กเล็กที่พาไปมีเด็กเยอะเป็นกลุ่มละสิบกว่าคน มีเพื่อนสนุกดี ไม่รู้สำหรับ 2ขวบเป็นยังไงค่ะ แต่ถ้ามีคอร์สเปิดเพลงให้ลูกไปเต้นอย่างนั้นก็ดี ดิฉันจะลองหาข้อมูลดู มีอะไรให้วัยทองทำบ้าง    กับแม่สามี ตามที่ดิฉันเขียนก็ ตอนแรกที่โกรธเพราะในใจมันน้อยใจยาอยู่ ไม่เชิงโกรธแต่อายที่รู้ว่าดิฉันเศร้ากับการที่ลูกไม่รัก  แต่พอดิฉันมานั่งเขียน ลำดับเหตุการณ์ทบทวนแล้ว แม่พูดก็จริง ดิฉันรู้ถึงความโชคดีที่มีแม่สามีดีดีอย่างนี้เหมือนกัน เพียงแต่บางอารมณ์ทำให้คิดมากฟุ้งซ่าน ถ้าขาดเขาดิฉันคงเศร้ากว่านี้ ไม่อยากเอามาเป็นการนินทา แต่ต้องการเล่าถึงความรู้สึกที่ดิฉันมี ดิฉันพูดไม่ออกค่ะ กลัวเขาจะเสียใจเพราะเขาเองเวลาคิดมากจะนอนไม่หลับเลย ดิฉันก็ยังคนเป็นลูกสะใภ้หัวอ่อนว่านอนสอนง่ายที่แอบมาระบายปรับทุกข์กับเพื่อนเพื่อนคนไทยในห้องแม่บ้าน  ซึ่งช่วยได้มากมาก ขอบคุณทุกทุกคนอีกครั้งค่ะ  เอารูปห้องที่ดิฉันจัดมาให้ดูว่าทำจริงนะเออ  และโฉมหน้าเด็กวัยทองมอมแมมมากด้วย จากคุณ : ไอซ่า - [ 9 มี.ค. 50 11:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ภาพอีกหนึ่งมุมที่มีของเล่นรอการถล่ม กระจายตามห้อง ของเล่นที่ถ้าไม่วางรอดีดีจะไม่โปรด ปล. คุณแม่แม่เขียนมาได้เยอะเยอะค่ะ ชอบ อ่านแล้วเพลินได้มาแอ๊พใช้กับลูก ปล. คุณแม่นู๋มรรค คือเจ้าของคำว่า เด็กวัยทอง ค่ะ   ritual นี่แบบว่า กี่โมงทำอะไรอะไรใช่ไหมคะ ของราฟาเอลมีกิน ตามเวลา นั่งกินขนมเป็นที่ ดูทีวีบ้างตอนเช้า(ไม่ดีไม่ดี) ตอนค่ำหลังอาหารกินนม แปรงฟัน  เล่านิทาน นอน ได้ไหมคะ ช่วยสอนด้วยค่ะ ทีมก่อนนอนที่ทำให้นิสัยดี จากคุณ : ไอซ่า - [ 9 มี.ค. 50 11:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โฉมหน้าเด็กวัยทอง มอมแมมมือกีต้าร์ จากคุณ : ไอซ่า - [ 9 มี.ค. 50 11:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อิอิ เข้ามาดูห้องหอ... เอ๊ย ห้องราฟาเอล คนแรกเร้ย ของเล่นเพียบ น่าเล่นมั่กๆ จากคุณ : มรรคณิชา - [ 9 มี.ค. 50 11:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาอิจฉาเด็กวัยทอง ของเล่นเพียบจริงๆ ให้แดเนียลไปเล่นด้วยคนได้ป่าว น้องราฟฟี่ท่าเห่ห์มากคะ อนาคตนักดนตรีร็อคหรือป่าวจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 50 14:13:37 จากคุณ : ลิตเติ้ลเกิร์ล (ลิตเติ้ลเกิร์ล) - [ 9 มี.ค. 50 13:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ได้อ่านหลายๆแม่บ่นๆกันแล้วดีค่ะ เหมือนมีเพื่อน ตอนนั้นดิฉันไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะ ยังคิดว่าลูกสาวเป็นอะไรไปหว่า คือไม่นึกว่าจะมากขนาดนี้ ที่จริงเราน่าจะมีกระทู้แชร์เรื่องลูกแต่ละวัยกันเนอะ ว่าเด็กช่วงอายุนี้ ชอบ/ไม่ชอบอะไร เรามักจะพบปัญหาเช่นอะไรมั่ง จะได้เตรียมตัวรับมือถูก แล้วก็เซฟเก็บเข้าคลัง เผื่อคุณแม่รุ่นต่อๆมาพบปัญหานี้อีก จะได้เข้าใจ แล้วเราก็ได้ศึกษาเรื่องของเด็กโตกว่าลูกเรา อะไรอย่างเงี้ย ของเล่นน้องราฟเยอะจริงๆเลยค่ะ กำลังจะชมว่าแม่หญิงเก็บซะเรียบร้อยเชียว ดิฉันก็จัดของเข้าที่ได้ไม่นานหรอกค่ะ ลูกสาวอยู่้แผนกรื้อเหมือนกัน สงสัยว่าของเล่้นเยอะๆอย่างงี้ น้องราฟเบื่อไหมคะ ที่บ้านมีของเล่นพอสมควร แต่รู้สึกเอมเล่นไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ เล่นอย่างละนิดๆ ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจ (กลัวว่าจะสมาธิสั้นอ่ะ) ไม่เหมือนเวลาไปอยู่บ้านพี่เลี้ยง ต้องแย่งกันเล่น อย่างรถถีบ เค้ามีไม่พอกะจำนวนเด็ก (สงสัยอยู่บ้านเล่นคนเดียวไม่มันส์ รถมี 2 คัน ก็ไม่เห็นจะเล่นซักเท่าไหร่เลย) คุณลิตเติ้ลเกิร์ลคะ เอมยังไม่ผ่านพ้นช่วงนี้ค่ะ เมื่อวานเขียนส่งเสร็จ ตอนเย็นเธอก็เล่นดิฉันอีกแล้วค่ะ ร้องอยู่ครึ่งชม. อย่างเอาใจไม่ถูก ปลอบก็แล้ว ไม่ยอมทั้งสิ้น ดิ้นแถกๆลงไปพื้น ดิฉันใช้วิธีเดินหนีอย่างแม่หนูมรรคไม่ได้ค่ะ เพราะเธอวิ่งตามทุกครั้ง ร้องไห้ไปด้วย คือยังไงชั้นขอมาร้องอยู่หน้าแม่ แต่แม่อย่ามาแตะตัวหนูนะ ไม่งั้นหนูจะร้องดังขึ้นอีก   เรื่องว่ายน้ำ ดิฉันยังพาเอมไปเดือนละครั้งสองครั้งค่ะ หมดหน้าหนาวคงพาไปบ่อยกว่านี้ เดี๋ยวนี้ไม่ได้เรียนแล้วค่ะ ให้เอมไปเล่นเฉยๆ เลือกไปสระเด็กเพราะเค้าปรับอุณหภูมิน้ำ มีเด็กๆเต็มเลย เค้าก็จะสนุกกะบรรยากาศไปด้วย เล่นครั้งละไม่นานค่ะ ประมาณครึ่งชม.กว่าๆแต่ไม่เกินหนึ่งชม.แน่ๆ  ตามความเห็นส่วนตัว ดิฉันว่าเป็นทางออกที่ดีสำหรับวันนึงนะคะ เพราะขึ้นจากน้ำมาเอมจะหิว กินเยอะมากๆ แล้วก็นอนหลายชม.เลยค่ะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 9 มี.ค. 50 21:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ของเล่นเยอะ แต่ไม่ค่อยเล่นหรอกค่ะ พ่อเขาจะเอาลงห้องใต้ดินหมดแล้ว  เมื่อเช้าตี 5 ตื่นมาวัยทองเกือบถึง6โมงเช้า ให้นมหวังสงบศึกก็ปาขวดทิ้ง ปาอยู่4รอบ เลยเก็บไว้ในกระเป๋าขวดนม แล้วหนีมานั่งหลับตาอีกห้อง ร้องเป็นระยะ พอเราไม่อยู่แถวนั้นจะเงียบ เดินมาหามาดูแม่และร้องเป็นอย่างนี้นาน ง่วงสุดสุด พอ6โมงกว่าแกหิ้วกระเป๋าขวดนมมาคนเดียวมาหา ให้ช่วยเปิดซิป หยิบนมปีนมานั่งพิงกอดแม่ นั่งเล่นหลับต่ออีก ชั่วโมงกว่า คงเหนื่อยสิ ปกติเรา2แม่ลูกตื่น6โมงกว่าแล้วไม่นอนแล้ว แต่วันนี้กรณีพิเศษเพลียทั้งคู่เลยนอนต่อถึง8โมงครึ่งเลย วัยทองนี่คงเป็นไปอีกนาน  แต่ดิฉันสบายใจขึ้นมากมาก เมื่อรู้ว่าทุกเด็กก็เป็นกันนะคะ  คราวหน้าถ้าคุณแม่สามีถามไถ่ดิฉันจะบอกว่าดิฉันค้นคว้าหาข้มมูลและแลกเปลี่ยนความเห็นกับคุณแม่แม่ทั้งหลายแล้ว เป็นเรื่องปกติ และส่วนใหญ่ลูกจะเป็นกับแม่ หรือคนในบ้านเดียวกันซะมากกว่า เพราะถิ่นเขาไงขาใหญ่เลยโจ๋ได้  แม่จะได้ไม่ต้องห่วงคิดมากได้วยค่ะ  เขาไม่ได้ผิดปกติเด็ก  และดิฉันทำดีที่สุดแล้ว จากคุณ : ไอซ่า - [ 9 มี.ค. 50 23:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กระทู้นี้ได้ความรู้ดี ของเล่นราฟาเอลเยอะจริง ๆ เลยจ้า จากคุณ : sri123 - [ 10 มี.ค. 50 00:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เอ่อ... ครือ... อย่าหาว่า เจือก เลยน๊า น้องซ่า จ๊ะ ข้อแรก ภาวะวัยทองตอนเช้าๆๆ ก่อนอื่น คุณแม่ต้องฟิตร่างกายให้พร้อมรับมือคุณลูกตอนเช้าๆ... ทักทายเค้าอย่างสดชื่น... ตอนนู๋มรรคมีปัญหา... น้องสาวแนะให้ทักทายเค้าโดยสวมพัพเพ็ท ... เออ... พอได้เจอแม่ตัวปลอมนี่ มานร่าเริงซ้า หยั่งกะคนละคน ข้อสอง พฤติกรรมต้องห้าม ต้องระงับเหตุ "ทันที" และ "ชัดเจน"... น้องซ่ายอมให้ราฟาเอลปาขวดนมตั้ง 4 ครั้ง ... อูยยยย.... ยังไม่เก็ทอีกเร๊อะคุณแม่คับ คราวหน้า ทำแบบนี้ ต้องเก็บขวดนมขึ้นทันที ... หรือถ้าราฟาเอลทำนิสัยม่ายดีๆๆ วีนปาของเล่น ก็ต้องยึดของเล่นทันที จนกว่าจะกลับมาเป็นเด็กดี ถ้าเค้าทำพฤติกรรมต้องห้ามซ้ำๆ ก็หมายความว่า เค้าจะไม่ได้เห็นของเล่นชิ้นนั้นไปตลอดชีวิต อิอิ ส่วนเรื่องกินนมนี่ เข้าใจนะ สัญชาติญาณคนเป็นแม่ เรื่องกิน เรื่องใหญ่... แม่ก็ส่งขวดนมให้ลูกอยู่น่าน... ข่มใจนะ อดนมมื้อนึง ไม่ผอมหร็อก อิอิ รับรอง มื้อหน้า พอเห็นขวด ขี้คร้านจะคว้าไปกอด... และถ้าต่อๆ ไป ยังทำตัวเป็นตั๊กอีก อาจใช้วิธียึดขวด หรือ ลดปริมาณนม ดูนะ ลองดูๆๆ น่าจะเวิร์ค อือม์ อ่านท้ายๆ ยังเขียนถึงแม่สามีอีก ... อ๊ะ อย่าหลบตานะ ท่าทางยังคิดมากอยู่ ตอนดิฉันกลับเมืองไทย หลายๆ ครั้ง แม่มาอุ้มนู๋มรรค ๆ ก็โผเข้าซบ ทั้งๆ ที่เพิ่งเห็นกันไม่นานแท้ๆ ความรู้สึกตอนนั้น ก็คงเหมือนน้องซ่าแล (ทั้งๆ ที่ นี่แม่เราเองนะเฟ้ย) เออ จะพูดอะไรละ...น้ำตาจะไหล เด๋วยุงได้บินกันฟ่อน ปลอบใจๆ ไม่ต้องกังวลน๊า ต่อไป ลูกจะแบ่งปันความรักให้แกรนด์มา ให้แม่ได้เองแหละ เท่าที่อ่าน ตอนนี้ ราฟาเอลพยายามเรียกร้องความสนใจอย่างมาก (นู๋มรรคก็เคยเป็นคะ) ... แล้วน้องซ่าก็จัดการกะราฟาเอลได้ดีนะ อดทน ทำให้ลูกตั้งหลายอย่าง ... ดังนั้น จงก้มหน้ารับกรรมต่อปาย เอ๊ย ม่ายช่าย อดทนต่อไป อีกนิดส์เดียวเอง... บายจ๊ะ จากคุณ : มรรคณิชา - [ 10 มี.ค. 50 15:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อือ ยาวจริงๆ ค่ะ ดิฉันจะตอบแบบสั้นๆ คิดว่าเด็กทุก ๆคน จะต้องผ่านช่วงของการลองความสามารถของตัวเอง ในช่วงอายุที่ต่างๆ กัน คือมันจะมาเป็นระยะๆ นะ เพราะเขารู้ตัวว่าเขามีอำนาจอะไรบ้าง และในช่วงการทดลองนี่แหละ ที่เขาจะเรียนรู้ว่า ทำอะไร กับใคร ได้หรือไม่ได้ แต่เขาไม่ทดลองครั้ง หากแต่หลายครั้ง ผู้ใหญ่สามารถจะช่วยหล่อหลอมความเป็นตัวตนของเด็กได้ ก็จากตรงนี้ด้วย คือมันเป็น action-reaction นะ ถ้าเขารู้ว่ากับแม่ ทำได้ เขาจะทำตลอด และบางทีเขาดื้อดึง หรือทำอาการวัยทองที่ว่า ก็เป็นเพราะเป็นการทดสอบ บางทีการปล่อยให้ลงไปดิ้นกระแด่วๆ ก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาต้องปลดปล่อยอารมณ์ ทีนี้ถ้ายังเด็กมาก การปลดปล่อยอารมณ์ก็ทำได้ทางกาย ถ้าโตหน่อย พูดได้ ก็ปลดปล่อยมาทางการพูด ถ้าเขาปลดปล่อยอารมณ์ออกมา เพื่อหยั่งเชิงว่า อีกฝ่ายจะทำอย่างไร แล้วเขาก็จะเรียนรู้ ถ้าเด็กคนหนึ่ง เห็นว่า ลงไปดิ้นๆ กับคนๆ หนึ่ง (แม่หรือพ่อ หรือปู่ย่าตายาย) แล้วจะได้ในสิ่งที่อยากได้ เขาก็จะทำบ่อยๆ ตัวเราคนเลี้ยงดู เราก็ต้องเรียนรู้เขาด้วย และเรียนรู้ตัวเองว่าลิมิตอยู่ที่ตรงไหน ถ้าเราคิดว่าอะไรจะไม่ยอม ก็ต้องไม่ยอม ไม่ใช่ว่าวันนี้ไม่ยอม แล้ววันพรุ่งนี้ยอม บางคนยอมๆ เพราะว่าจะได้ไม่ต้องมาทำให้รำคาญอีก เด็กก็เรียนรู้ว่าทำได้ แต่บางทีกับลูก ปล่อยให้ร้อง ให้งอแง คนเป็นแม่ก็ปวดใจ แต่ต้องทำ เพราะผลระยะยาวจะดี จากคุณ : พธูไทย - [ 10 มี.ค. 50 16:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ดิฉันเห็นด้วยกับความเห็นทุกทุกท่านค่ะ  ขอโทษที่ไม่ได้ตอบละเอียดรายคนไปแต่จริงจริงคืออ่านทุกตัวอักษรเลยนะ   ดิฉันก็ได้ข้อคิดแนะนำมากมากจากทุกทุกคน บางข้อเช่นของคุณแม่นู๋มรรคทำให้ดิฉันยิ้ม ว่าเออจริงแฮะเรายังไม่เก็ทอีกคราวหน้าไม่ต้องกินถ้าเป็นอย่างนี้ อาหารด้วย  และของคุณพธูก็เป็นการเตือนก่อนที่ดิฉันจะหลงทางไปมัวแต่เอาใจกลัวเขาจะขัดใจ กลัวเขาไม่รักและสปอยส์เกินเหตุ แม่ต้องรีบกุมอำนาจก่อนลูกจะปฏิวิติสำเร็จ     กับคุณแม่สามี ดิฉันยอมต่อความดีของท่านแล้วค่ะ ไหนไหนแม่ตัวก็ไม่มีแล้ว เมื่อวานแม่ก็โทรมาบอกจะพาไปหัดนั่งรถเมล์ แรกแรกเครียดไปเลยในใจบอก ไม่อาววว เดี๋ยวเขาก็ได้รถคืนแล้ว เพราะที่เคเบคไม่เคยใช้รถเมล์เลย  ดิฉันก็บอกค่ะ แต่สายนี้ที่ผ่านหน้าบ้านมันไม่วิ่งหน้าหนาวนะ เท่าที่ชั้นจำได้ แม่ก็ให้โทรไปหาข้อมูลเอง เพื่อฝึกภาษา  ดิฉันก็โทร (ไม่อยากโทรเลย จะให้พูดให้ฟังน่ะเข้าใจค่ะแต่ก็เหมือนเด็ก เวลาใครสั่งให้ทำอะไรไม่อยากทำง่ายง่าย) ได้ข้อมูลหมดว่ามันไม่วิ่งนะ ให้ไปสายนี้ต่อสายนี้ ดิฉันก็รายงานแม่แค่ข้อมูลที่แม่ถามว่าสายนี้ไม่วิ่ง  แม่เลยบอกให้โทรไปใหม่ว่าสายอีกสาย(ที่ชั้นรู้แล้ว) วิ่งไหม ดิฉันก็ ค่ะ โอ้ว โวใจเธอช่างน่ากราบ ดิฉันเว้นระยะและโทรไปบอกแม่ ไงไงก็ไปวะวันนี้แม้จะ4โมงกว่า แม่เพิ่งคิดได้ เดี๋ยวเราจะเจอรถติด งั๊นไปพรุ่งนี้เช้า วันนี้แม่จะมารับไปกินข้าวบ้านแม่   สรุปคือดิฉันกำลังจะแต่งตัวรอแม่สามีไปหัดขึ้นรถเมล์กันค่ะ อย่างนี้ไม่รักได้ไงเนอะ  อ้อแม่สามีเคยพูดว่า กลัวตอนที่ชั้นกลับไทยแล้วญาติพี่น้องดิฉันจะเก็บหลานสุดเลิฟไว้ เพราะนี่ก็หลานเขาเหมือนกันนะ ไม่ให้ใคร เธอต้องมีหลานอีกคนแล้ว   แม่พูดทีเล่นแต่ดิฉันหนาวเลยอ้ะ สงสารบิดาที่ไทยจริงจริ๊งได้ชื่นชมหลานแค่ 17 วันใน2ปี  คิดอยู่เกิดดิฉันมีอีกคนเป็นลูกสาว แม่จะมาเห่อไหมเพราะตระกูลนี้ไม่มีหลานสาวเลย (แม่แต่หลานชาย ก่อนหน้าราฟาเอลก็ไม่มี๊ไม่มีสักคน)  อย่างนี้ต้องลองท้าพิสูจน์    ดิฉันมาเล่ายาวอีกแล้ว สนุกดีค่ะได้เล่า กระทู้ลงมาแล้วไม่รู้มีคนมาอ่านอีกไหม  ไม่เป็นไร สบายใจขึ้นมากมากค่ะ ไปจับเด็กวัยทองกินอาหารเช้า แต่งตัวรอย่าก่อน นั่งรถเมล์ไปห้องสมุดมีกิจกรรมให้ลูกทำเยอะ แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 50 19:42:08 จากคุณ : ไอซ่า - [ 10 มี.ค. 50 19:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ท่าทางสนุกคะ ได้นั่งรถเมล์ ราฟฟี่ต้องชอบแน่ๆ แดเนียลก็ชอบ เคยพาไปขึ้นรถเมล์ทีนึงตอนแม่กับน้องสาวมาเยี่ยม นั่งวนรอบเลย เพราะรถเมลืสายสั้น แดเนียลจำแม่นเลย เดี๋ยวนี้เห็นรถเมล์ไม่ได้เป็นต้องร้องบัส บัส แรกๆ มีดึงแขนให้เราพาขึ้นอีกตะหาก คุณหญิง หัดไว้ก็ดีคะ เพื่อฉุกเฉิน ถ้าเป็นลิตเติ้ลเกิร์ลนะ ชอบคะ อยากรู้ อยากลอง อย่างน้อยถ้าใครถามก็ได้ลองมาแล้ว ถ้าวันช้างหน้าต้องใช้บริการเราจะได้ไม่เปิ่น เพื่อนเราเคยแนะนำให้มีลูกอีกคน เพราะถ้าลูกคนเดียว บางทีเราก็ตามใจเค้าโดยไม่รู้ตัว ส่วนเพื่อนของสามีเคยพูดกับสามีไว้ว่า ไม่ควรมีลูกคนเดียว การเป็นลูกคนเดียวเมื่อโตขึ้นจะรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีที่ปรึกษา ไม่มีพี่น้อง อันนี้เป็นประสบการณ์จากตัวเค้าเอง เด็กวัยนี้เป็นวัยเรียกร้องความสนใจจริงๆ แดเนียลช่วงนี้ถ้าเราเปิดทีวีไว้ แล้วเราดูทีวีมากกว่าเล่นกับเค้าหรือสนใจทีวีมากกว่า เค้าจะว่า ไม่เอาทีวี แล้วเดินไปปิด บางทีก็เดินมาจูงมือเราไปเล่นกับเค้า อีกเรื่องที่เริ่มบังคับ เรื่องกินข้าว เวลาอยู่กับพี่เลี้ยงเห็นกินดี แต่กลับบ้านทีไร งอแงทุกที กินสองคำปิดปากและ ลองเลียบเคียงถามพี่เลี้ยงดู เห็นว่าใช้ไม้เรียวกำกับบ้าง ไม่งั้นจะไม่กิน กินๆ เล่นๆ ลิตเติ้ลเกิร์ลเลยเอามาปรับใช้ดูบ้าง ไม้อ่อนก็แล้ว ให้กินเองก็แล้ว ก็งอแง โยเย ลองเอาวิธีพี่เลี้ยงมาใช้บ้าง ก็กินได้ดีขึ้น เคยปล่อยให้หิวแล้วเหมือนกัน ก็ไม่กินอีก เลยคิดว่าเรื่องกินข้าวนี่ สงสัยต้องเอาจริงเอาจังเสียแล้ว แล้วก็สอนวินัยไปด้วยในตัว เลี้ยงลูกนี่ยากเหมือนกันเน้อ ตึงไปก็ไม่ได้ หย่อนไปก็แย่ บ่นเสร็จแล้วไปละ เดี๋ยวจะกลับมาฟังแม่ๆ ท่านอื่นๆ บ่นบ้าง จากคุณ : ลิตเติ้ลเกิร์ล (ลิตเติ้ลเกิร์ล) - [ 12 มี.ค. 50 09:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สนุกดีค่ะ ราฟฟี่เห็นรถเมล์ร้องจะขึ้นเหมือนกันเลย หลังจากขึ้นวันนั้นน่ะค่ะ  ไปห้องสมุดก็ดีลูกชอบ มีมุมสำหรับเด็ก มีนิทานมากมาย มีโปรแกรมสำหรับเด็กอายุเท่านั้นเท่านี้ให้เลือก รุ่นราฟฟี่เป็น บีบลีโอเบเบ้  พวกตุ๊กตาเชิดเล่านิทาน เสียอย่างเดียวนั่งรถเมล์ไปกว่าจะถึงตั้ง 40นาที ลูกหลับบนรถไปถึงห้องสมุดไปนอนต่ออีก  พอเวลาไม่เป็นตามปกติ ราฟฟี่เลยโยเยทั้งวันข้าวปลาไม่กิน นอนไม่นอนแล้ว   ต้องค่อยค่อยปรับ ดิฉันก็อยากมีหลายคน แต่ชั่งใจอยู่เพราะเหนื่อยมากและเลี้ยงลูกไม่เก่ง พ่อเขาก็บ่นว่าราฟฟี่ไม่ยอมนอนห้องตัวเองได้สักที พ่อเขาอยากมีลูกอีกคนแต่กลัวเป็นแบบราฟฟี่ ดิฉันเลยบอก เออ ดีแล้วจะได้ไม่มีแล้วนะ ไม่อยากท้องใหญ่อีก จะไดเอทแล้วนะไม่ท้องดีกว่า  แต่พ่อเขาก็ยังสองจิตสองใจ จากที่เมื่อก่อนพ่อเขาจะบอกมีแค่คนเดียวพอ แต่ตอนนี้กลายเป็นเขาอยากมีเพิ่มสิ สรุปคือคิดมากอยู่  คุณลิตเติ้ลเกริ์ลกลับมาคงไม่มีแม่บ้านไหมมาบ่นแล้วค่ะ เพราะกระทู้มันเริ่มนานแล้ว แต่ไม่นานดิฉันจะไปตั้งกระทู้บ่นเรื่องอื่นต่อ ย ห. จากคุณ : ไอซ่า - [ 13 มี.ค. 50 00:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 36 วันนี้ไม่มีเรื่องบ่นค่ะ เพราะหลังจากบ่นเสร็จวันก่อน ลูกสาวยังทำตัวดีมาตลอด คุณหญิงนั่งรถเมล์แล้วเป็นไงมั่งคะ หัดขึ้นไว้หน่ะดีแล้วค่ะ จะได้รู้จักทางมากขึ้นด้วย  ตอนดิฉันมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆก็นั่งรถเมล์ตลอดค่ะ ลองไปหมดแล้วค่ะทั้งแทรม ทั้งเมโทร สะดวกสุดๆดิฉันชอบมาก แต่ก่อนตอนยังไม่ท้อง ก็เถียงสามีว่าไม่ต้องมีรถหรอก ซื้อทำไม ฉันไปรถเมล์ดีกว่า ง่ายดี ประหยัดด้วย ไม่ลำบากเพราะได้นั่ง แต่ตอนนี้รู้สึกว่าเค้าคิดถูกค่ะ มีรถพาลูกไปไหนมาไหนสะดวกกว่า เพราะสมบัติเยอะ ดิฉันยังไม่เคยพาเอมขึ้นรถเมล์เลย เพราะรู้สึกว่าเอารถเข็นไปด้วย มันเกะกะ ขึ้นลงทีก็ช้า (ถ้าเราไปคนเดียวกะลูก) ตอนนี้เธอเดินเก่งแล้ว อีกหน่อยคงลองพาไปค่ะ จะได้ฝึกไว้ให้แกร่งๆ แต่ดิฉันพาเอมขึ้นเมโทรบ่อยแล้วนะคะ ดีหน่อยที่เมโทรที่เมืองดิฉันอยู่มีลิฟท์กะบันไดเลื่อน ถ้าไปปารีสที เหนื่อยเลยค่ะ ต้องไต่บันไดขึ้นๆลงๆตอนต่อรถใต้ดิน แล้วเดินไกลด้วยค่ะ คุณลิตเติ้ลเกิร์ลเล่าแล้ว ดิฉันนึกถึงเจ้าเอมตอนมาปิดคอมพ์เลย ถ้าเธอมาชวนเล่นหรือทำอะไรแล้วดิฉันไม่สนใจ มันแต่อ่านพันติ๊ป บางทีเธอปิดเลยค่ะ (รู้มากจริงๆ) แต่ดิฉันลงโทษทุกครั้งนะคะ ถ้าเธอเอาแต่ใจอย่างงี้ (ทั้งๆที่เราก็ผิด ที่ไม่สนใจลูก หุหุ ก็ลงโทษตัวเองเหมือนกัน โดยไม่เล่นคอมพ์ ไปดูแลลูกแทน) จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 13 มี.ค. 50 03:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาลบข้อความค่ะเพราะซ้ำกะข้างบน ตอนแรกนึกว่าส่งไม่ผ่าน แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 50 04:13:02 จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 13 มี.ค. 50 04:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาอ่านจนจบเลยค่ะ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ใช้กะน้องเพชรค่ะ จากคุณ : แม่น้องเพชร (กัญจน์ญภา) - [ 13 มี.ค. 50 09:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ราฟฟี่ พอพ่อเขากลับมา(จากที่ไปทำงาน 7วัน)เขาวัยทองน้อยลงค่ะ เพราะเล่นกับพ่อสนุก แต่มีขึ้นมาบ้างพ่อตะลึงเลย แต่พอดิฉันไม่อยู่แถวนั้นก็หยุดร้องแฮะ    ขึ้นรถเมล์หนุกดี เดี๋ยวไปอีกค่ะ ไม่เอารถเข็นไปแล้วเกะกะ เขาเดินได้ก็ปล่อยเดิน ใช้พลังมากมาก ช่วงนี้อากาศไม่หนาวจัด เดี๋ยวยิ่งหน้าร้อนจะพาออกไปฉุยฉายทั้งรถเมล์ รถยนต์ ไม่ต้องแต่งชุดหนาน่ารำคาญ อืมห์แต่รถเมล์เสียอีกอย่างนอกจากนานแล้วก็ขนของเยอะไม่ได้รุงรัง กรณีไปกับลูก2คน ดิฉันพกแพมเพอร์ส ผ้า แสน็ค กับน้ำ 1ขวดพอ จากคุณ : ไอซ่า - [ 13 มี.ค. 50 18:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 40 โห เด็กวัยทองเค้าจะเป็นกันขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย เอ จะรับมือกับอคิระยังไงดีหนอ.... จะกลับเมืองไทยช่วงใกล้วัยทองเด็กด้วย... คุณไอซ่า เขียนนี่เห็นภาพเลยนะค่ะ (เคยน้ำตาร่วงตอนที่คุณไอซ่าเล่าเรื่องตอนกลับจากเมืองไทย) กระทู้นี้เหมือนเตือนใจพ่อแม่ให้รับมือกับเด็กวัยทองได้เลยนะค่ะ จากคุณ : คุณแม่ตัวเล็ก - [ 13 มี.ค. 50 20:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 41 โอ้ย เซ็ง พิมพ์ไปตั้งเยอะ แล้วกดผิด หายหมดเลย เดี๋ยวมาตอบใหม่ จากคุณ : ลิตเติ้ลเกิร์ล - [ 14 มี.ค. 50 10:10:09 ]