ความคิดเห็นที่ 1 ขอนอกเรื่องนิ้ดน่ะค่ะ คือมีผู้มีบุญเค้าฝากถามมาว่าลูกชายเจ๊หน่ะหนึ่งขวบกับอีกกี่เดือนกี่วันแล้ว...ค่ะ! ปล. ขอให้โชคดีได้งานใหม่ที่ถูกใจน๊าาา จากคุณ : petunia lover - [ 17 มี.ค. 50 04:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาฟังคำแนะนำด้วย เพราะแบคกราวน์คล้ายๆ เผื่อปลายปีนี้ออกหางานจะได้เอาไปใช้ด้วย ขอบคุณล่วงหน้า ทั้งคนตั้งกท.และคนตอบนะจ๊ะ ขอคำนวณอายุหนุ่มเอเดน ตอบคนข้างบน 1 ขวบ เกือบ 3 เดือน (หย่อนไป 3วัน) ลืมบอกว่า พี่แอม อีเมล์ที่พี่ส่งมาล่าสุดอ่ะ อ่านไม่ได้ มันเป็นเครื่องหมายคำถามหมดเลย  บอกหน่อยสิว่าๆ ไง จ๊ะ แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 50 05:17:10 จากคุณ : Ji-Ja - [ 17 มี.ค. 50 05:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนจะตอบคำถามที่ถาม เพราะต้องคิดก่อน และดูคำตอบของคุณก่อน เพื่อจะได้ตอบแบบใกล้เคียงสถานการณ์ที่สุด ที่คุณหนมว่า อยากทำ Technical sales support/customer service - เป็นชื่อตำแหน่ง หรือว่าเป็น department คะ - ถ้าเป็น department คุณหนมคิดว่า อยากทำตำแหน่งอะไรบ้าง - ตำแหน่งเหล่านี้มี job description อะไร? สอดคล้องกับ competence ที่มีไหม หรือว่าต่ำกว่า? - คุณคิดว่า ถ้าจะเปลี่ยนสายงานแต่อยู่ในฟิล์ดเดิม (จากเทคนิคไปสู่ธุรกิจอย่างที่หัวข้อกระทู้วาไว้) คุณวางตัวเองเอาไว้ที่ระดับไหนของสายงาน? และคุณคิดว่าคนที่เขามองคุณ เขาวางเราเอาไว้ที่จุดไหน (หรือตำแหน่งไหน? ในระดับ hierachy) พอบอกได้หรือไม่คะ? จริงๆ ถามมาตอนนี้ ก็เป็นประมาณว่าดิฉันอยู่ในช่วงของการที่จะต้องคิดแล้วว่า จะอยู่ที่เดิม หรือจะไป ถ้าจะไป จะตีจากอย่างไรให้นิ่มนวล และจะมั่นใจได้อย่างไรว่า ที่ใหม่เราก็จะได้สิ่งที่เราต้องการเหมือนกัน ก็ทำให้ต้องเตรียมตัว จากคำถามของคุณหนม ทำให้ไปค้นเรื่องที่เคยเขียนเอาไว้เกี่ยวกับหางาน ขนาดเขียนเอง ยังรู้สึกว่า เออนะ เป็นทริคให้ตัวเองในตอนนี้ได้ด้วยเหมือนกัน คำถามต่างๆ ที่เคยถามตัวเองเอาไว้ เมื่อ 2 ปีก่อนตอบเอาไว้อย่างไร พอต้องตอบตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว จึงคิดว่า มีความจำเป็นที่จะต้องประเมินตัวเองเป็นระยะๆ เพราะ expectation ของตัวเองมันเปลี่ยนแปลง และการทำงานนั้นถือว่ากินเวลาของชีวิตค่อนข้างมาก หากทำงานแล้วมีความสุข จึงเรียกได้ว่าชีวิตมีความสุข แต่ถ้าทำงานแล้วไม่สุข ชีวิตก็ไม่สุข ถึงใครจะบอกว่า กลับบ้านแล้วมีครอบครัวก็เถอะ แต่เวลา active นั้น คือการทำงาน มากกว่าเวลาที่ใช้กับครอบครัว คือหมายถึงว่า กับครอบครัวเรามีความสุขอยู่แล้วทั้งที่เป็นเวลาที่น้อยกว่า ถ้าเราอยากให้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตมีความสุข งานที่ทำก็ควรเป็นงานที่ทำให้เรามีความสุขด้วยเช่นกัน อันนี้คือพื้นฐานของวิธีการคิดของดิฉัน และในกระทู้เก่าๆ เคยเขียนเอาไว้ว่า "จะเสียดายทุกๆ ครั้ง ที่ได้ยินว่า คนที่เรียนจบดีๆ หรือเคยทำงานสูงๆ มาที่เมืองไทย แล้วมายอมลดตัวเองเพื่อทำงานที่ด้อยกว่าที่เราเคยทำ ด้วยเพียงเหตุผลแค่ว่า ภาษาเราไม่ดี หรือว่าเราเป็นคนต่างชาติ หางานดีๆ ไม่ได้หรอก ขอบอกว่าไม่เป็นความจริง เพียงแต่ต้องใช้เวลามากกว่าปกติ รวมไปถึงต้องใช้ effort ค่อนข้างมาก และต้องมีการวิคราะห์สถานการณ์ที่ดีด้วย หากเราอยากได้งานดีๆ บางทีต้องรู้จักการถอยหลังไปตั้งหลักก่อนด้วย คือเป็นกลยุทธิ์ทั้งนั้น แต่ถ้าเป้าหมายคือ งานอะไรก็ได้ ขอให้ได้ทำ อย่างนี้ก็จะอีกแบบ" ตอนนี้ก็ยังยืนยันความคิดนี้เหมือนเดิมค่ะ อีกอย่าง คุณหนมมีเพื่อนหรือใครที่จะอ่านฝรั่งเศสให้คุณได้ไหม ดิฉันมีลิงก์ของแมกกาซีน Doc & Co ฉบับล่าสุดที่อยากให้ได้อ่าน คือโปรโฟล์ของคนจบด็อกเตอร์ แล้วมาทำงานเซลล์ แล้ว success อย่างมาก เป็นเพราะอะไร? และจะเข้าไปได้อย่างไร? ไปนอนก่อนค่ะ รอคำตอบของคุณหนม จากคุณ : พธูไทย - [ 17 มี.ค. 50 05:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณหนม สวัสดีค่ะระหว่างคุณหนมรอคุณพธูดิฉันมาชวนคุยเล่นแก้ขัด มาร่วมรอคุณพธูด้วยคนค่ะ อ่านตรงข้อ 3 ถึงช่วยคุณหนมไม่ได้แต่มีเรื่องมาให้ฝากคิดค่ะ มีเพื่อนที่ทำงานระดับบริหารเคยแนะนำไว้ สำหรับการตอบปัญหาเรื่องประสบการณ์บกพร่องว่า ประสบการณ์งานนั้นเรียนรู้ได้ด้วยเวลาอันสั้น แต่ความรู้เฉพาะทาง(ทางภาษา ทางเทคนิค ทางวิทยาศาสตร์)นั้นใช้เวลาหลายปี สอนคนที่ไม่มีความรู้เทคนิกให้ขายบริการหรือสินค้าเทคนิค ยากยิ่งกว่าสอนคนที่มีความรู้เทคนิคให้ขายเป็น... คุณพธูเคยแนะนำให้ดิฉันไปอ่านหนังสือ 'Selling for Dummies' เพื่อ จะได้รู้หลักและเคล็ดการ "ขายตัวเอง" ให้กับบริษัท แต่ดิฉันก็ยังไม่เคยอ่านค่ะได้แต่ไปลักความรู้ในขณะคุยกับคุณพธูเอา การที่คุณหนมจะหาวิธี convince recruiters ได้ก็ถือว่าคุณหนม มี ความสามารถในการขายอยู่ในตัว แถมประสบการณ์ทีี่เคยทำ Customer Service มาก่อนช่วยแบคอัพได้สบายค่ะ ที่ฝรั่งเศสดูตามประกาศหางาน พวก customer service, technical support, หรืองานสายทางด้านนี้ จะ requireคนที่มีพื้นฐานเทคนิค หรือสายตรงด้านนี้มากกว่านะคะ จะ form ได้ง่ายกว่าเร็วกว่า ขอเป็นกำลังใจนะคะให้หาสิ่งที่ต้องการได้ไวๆ แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 50 05:57:08 แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 50 05:55:43 จากคุณ : BFR - [ 17 มี.ค. 50 05:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 technical support/customer service เป็นทั้งตำแหน่งและดีพาร์ทเม้นท์ที่มองเอาไว้ค่ะคุณพธู ส่วนลักษณะงานโดยรวมก็ตามชื่อเลยคือ technical support คือให้ความรู้/ช่วยแก้ปัญหาหรือตอบข้อสงสัยเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของบริษัท (ซึ่งตอนนี้ที่เล็งๆเอาไว้คือ Instrumentation หรือ specialty chemicals อะไรพวกนี้) ทั้งในและนอกบริษัท (หมายถึงให้บริการทั้งลูกค้าและพนักงานในบริษัทด้วยกันเอง) นอกเหนือจากนั้นก็อาจจะมี training other staff ด้วย จริงๆแล้วงานพวกนี้ หลักๆเลยคือเขามักจะ require experience โดยที่จบแค่ระดับปริญญาตรีทางวิทยาศาสตร์ก็โอเคแล้ว (ยกเว้นบางอันที่จะเน้นว่า higher degree preferred ซึ่งมีไม่มากนัก) แต่เน้นว่ามีประสบการณ์เป็นหลัก ซึ่งประสบการณ์ technical support โดยตรงน่ะ ดิฉันมีน้อยมาก แต่คิดว่าตัวเองทำได้ มั่นใจว่าตัวเองทำได้ โดยมีเงื่อนไขว่าแรกๆอาจจะต้องขอเวลาศึกษาและทำความเข้าใจกับผลิตภัณฑ์นั้นๆก่อนเล็กน้อย แต่ทีนี้มันติดตรงที่ว่า จะเขียน cover letter ยังไงที่ให้เขาอ่านแล้วไม่โยนลงถังขยะไปเสียก่อนน่ะสิ  พอจะนึกออกไหมคะ คือตอนนี้ดิฉันไม่คิดว่างานนี้จะเป็นงานที่ด้อยกว่าที่เคยทำ แต่มองว่ามันแตกต่างออกไป และท้าทายความสามารถของตัวเอง อยากรู้ด้วยว่าตัวเองจะทำได้ไหม จะทำได้ดีไหม และจะมีความสุขไหมกับงานแบบนี้ ที่เริ่มมองงานด้านนี้ เพราะมีความรู้สึกว่าทำงานแล็บแล้วเก็บกด เพราะวันๆเจอผู้คนน้อยมาก ดิฉันอยากติดต่อพบปะผู้คน อยากเปิดโลกของตัวเองให้กว้างกว่านี้ อยากเจอคนหลายๆแบบ ไม่ใช่เจอแต่พนักงานแล็บด้วยกันซึ่งมีไม่กี่คน วันๆแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ตอนนี้กำลังเถียงกับสามีอยู่ด้วย คือเขาเห็นว่าดิฉันน่าจะทำงานวิจัยต่อไปอีกสักสองสามปี แล้วพอถึงตอนนั้นเมื่อมีเน็ตเวิร์คกว้างขึ้น ลู่ทางที่จะไปสู่ธุรกิจมันจะตามมาเอง ซึ่งอันนี้เขามองโดยเอาตัวเขาเองเป็นพื้นฐาน ปัญหาอีกอย่างหนึ่งที่ดิฉันได้ยินมาจากหลายๆคน และคาดว่าอาจจะประสบกับตัวเอง ก็คือการที่เราไม่ใช่เจ้าของภาษา แต่หน้าที่ที่เราจะทำต้องใช้ภาษาในระดับที่เจ้าของภาษาบางคนยังไม่เข้าใจเนี่ย มันทำให้นายจ้างคิด(ไปก่อน)แล้วว่าเรา(คง)ไม่มีความสามารถที่จะทำให้ลูกค้าเชื่อถือได้มากเท่ากับจ้าง native speaker ด้วยกันเอง ตรงนี้จะแก้ไขปัญหาได้อย่างไร พี่สาวดิฉันอ่านภาษาฝรั่งเศสได้ค่ะ อยากอ่านบทความที่คุณพธูกล่าวถึงมากๆ เผื่อจะได้มองลู่ทางของตัวเองออกมากขึ้น รบกวนคุณพธูช่วยส่งบทความนั้นให้ด้วยแล้วกันนะคะ ตอนนี้นึกออกแค่นี้ ขอเวลาไปนอนนึกก่อนค่ะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาคุยใหม่แล้วกัน ขอบคุณคุณเบญที่เข้ามาคุยเป็นเพื่อนนะคะ มีอะไรจำแนะนำก็เชิญเลยนะคะ ยินดีรับฟังเต็มที่เลยค่ะ ดิฉันว่าคุณเบญทำสัมภาษณ์ได้ดีมากๆเลยนะ ดิฉันอ่านแล้วได้เคล็ดดีๆที่ตัวเองนึกไม่ถึงไปใช้อีกหลายอย่างเลย แอม ตุ๊กตาตอบคำถามให้แล้วนะ เอเดนจะครบสิบห้าเดือนวันจันทร์ที่จะถึงนี้แหละจ้ะ อ้อ ฝากบอกผู้มีพระคุณของแอมด้วยนะ ว่าอย่าเพิ่งเบื่อรอของฝากจากที่นี่ เดี๋ยวขอเวลาอีกนี๊ดดดดดดดดดด นิดเดียวจริงๆ แล้วไม่ต้องส่งอะไรมาให้เอเดนแล้วนะ เสียดายเงินแทน ที่ส่งๆมาให้เนี่ยซาบซึ้งในน้ำใจมากๆจริงๆจ้ะ ตุ๊กตาเข้ามาคุยด้วยก็ดีแล้ว ถ้านึกอะไรออกช่วยถามคุณพธูแทนพี่ด้วยนะคะ เผื่อพี่ลืมถามหรือนึกไม่ออก จะได้ช่วยๆกันนึกไง แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 50 10:51:27 จากคุณ : Northernlife - [ 17 มี.ค. 50 10:48:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลืมบอกไปว่าหน้าที่อีกอย่างของงานในตำแหน่งนี้ ก็คือ represent the company at trade shows and conferences ค่ะ จากคุณ : Northernlife - [ 17 มี.ค. 50 10:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาตเจ้าของกระทู้คุณกับคุณพธูไทย เรียนคุณพธูไทยคะ ดิฉันเข้าไปตอบกระทู้ในห้อง Graduate หัวข้อ "อาจารย์จุฬามีสิทธิ์อะไรเรียกเปมิกามาสอบสวน" ทีนี้ดิฉันทำลิงค์เข้ามาที่ห้องแม่บ้านต่างแดน แต่มันไม่ขึ้นค่ะ จะขอความกรุณาคุณพธูไทยสอนวิธีทำ หรือจะกรุณาทำให้จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง ดิฉันอยากรับฟังข้อคิดเห็น มุมมองของรุ่นใหญ่อย่างคุณพธูไทย ดร.คุนกุลธิดา คุณพนอจัน ยายดา ป้าเอม คุณ Ratana UK และรุ่นกลางคุณ BMW คุณ Soul Fighter คุณCI-LAX คุณ Autumn Leave คุณแม่ลูกแฝด และรุ่นน้องๆ ขอโทษท่านอื่นที่เอ่ยนามไม่หมด เอาเป็นว่าอยากฟังความคิดเห็นของแม่บ้านต่างแดนทุกท่านค่ะ จากคุณ : งามแสงเดือน - [ 17 มี.ค. 50 14:17:58 A:125.25.2.3 X: TicketID:134511 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบคุณงามแสงเดือนไปแล้วในกระทู้ข้างบนนะคะ ตรงนี้คุยกันเรื่องหางานละกันนะคะ ใครจะคุยและถาม และช่วยตอบ เชิญตามสบายนะคะ บางทีดิฉันไม่เขียนตอบหรือคุยกับทุกคน เพราะเวลาน้อย ตอนนี้เช้าวันเสาร์ ลูกไปเล่นยิมกับคุณพ่อ ดิฉันเลยว่าง 1 ชม. ถามคุณหนมต่อนะคะ (และดิฉันก็ยังไม่ยอมตอบคำถามที่ถามอีกเสียที) - ตำแหน่งที่อยากทำนี้ เท่าที่บอกมา เป็น job description แล้ว personal attributes ที่คนจะทำตำแหน่งนี้ มีอะไรบ้างคะ? แล้วคุณหนมสอดคล้องกับข้อไหนบ้าง (คำถามนี้คือ keywords หรือ vocabularies ที่จำเป็นในการใส่ในจดหมาย ในการพูดคุย) แล้วคุณหนมมี attributes อะไรที่มีลักษณะ transversal หรือ transferable ที่คิดว่าจะเป็นประโยชน์กับตำแหน่งนี้ โดยไม่คำนึงว่า เรามีประสบการณ์หรือไม่มีประสบการณ์สำหรับงานนี้ http://www.abg.asso.fr/fichiers/2637/dc13.pdf ลิงก์นี้ คุณสามารถดาวน์โหลดเอามาอ่านนะคะ เป็นแม็กกาซีนที่เกี่ยวข้องกับ professional evolution ของด็อกเตอร์ทั้งหลาย Theme ของฉบับนี้คือ "อาชีพการขาย" ของคนที่เรียนปริญญาเอก (ให้อ่านที่หน้า 5) แม็กกาซีนนี้จัดทำโดยสมาคม Bernard Gregory ซึ่งทำหน้าที่คล้ายๆ ว่าช่วยให้ข้อมูลสำหรับเด็กที่เรียนด็อกเตอร์ในการทำงานกับบริษัท ปกติเขาจะมีกิจกรรมอะไรต่างๆ เช่น จัดสัมนา เชิญคนที่อยู่ในวงการต่างๆ มาพูดคุย การพยายามจัดให้มีการพบปะระหว่างด็อกเตอร์หางานและว่าที่นายจ้าง สถานการณ์การตกงานของด็อกเตอร์ฝรั่งเศส นี่สูงมากค่ะ น่าตกใจมากๆ แต่ไม่น่าแปลกใจ เพราะอย่างที่เคยบอกเสมอๆ คือ การเรียนในระดับปริญญาเอก ไม่ได้ฝึกด็อกเตอร์ให้ operational ในแวดวงธุรกิจ แต่ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ ยิ่งตรงกันข้าม คือถึงไม่เคยทำ แต่ถ้าได้ "มีโอกาส" ทำ และ "กล้า" ที่จะไปเผชิญกับโลกที่แตกต่างจาก acedemic จะทำได้ดี และจะ operational จริงกว่าคนระดับใดๆ อันนี้ดิฉันไม่ได้พูดเอง แต่นั่นคือสิ่งที่ใครๆ ก็พูดกัน เพราะการเรียนระดับปริญญาเอกนั้น หากถือว่าคือ professional project อย่างหนึ่งตั้งแต่ 0-10 ด็อกเตอร์ทุกๆ คนผ่านตรงนี้มาแล้ว ในเมื่อทำโปรเจ็คที่สำคัญได้สำเร็จ ไหนเลยจะทำงานอื่นไม่สำเร็จ ปัญหาที่ทุกๆ คนพบ คือเหมือนคุณหนม แล้วจะทำอย่างไร จึงจะเข้าไปให้ได้ ยิ่งคิด ยิ่ง frustrate พอยิ่ง frustrate ก็ยิ่งไม่อยากคิดมาก เหลือเพียงความคิดเดียวคือ ถ้ามีงานอะไรมา ถ้ามีประกาศอะไรออกมา ส่งไปให้หมด ส่งไปเป็นร้อยๆ เพื่อที่จะพอเห็นความหวังของการถูกเรียกไปบ้างสัก 1-2 ราย แล้วอย่างนี้ยิ่งทำให้หมดกำลังใจ ที่ต้องคำนึงและต้องทำใจให้นิ่ง คือ ถ้าเห็นใครที่เขาสมัครแล้วเขาได้งานเร็ว หรือเขาได้งานแบบไม่ตั้งใจบ้าง อยู่ดีๆ มีคนมาถามเพราะรู้จักกันบ้าง อย่าไปมองเขาเหล่านั้น เพราะว่าวัตถุประสงค์ของงานที่เราตั้งเอาไว้แตกต่าง และถ้าเรารู้ว่า เป้าหมายของเรานั้น "มันสูงมาก" เราต้องทำใจเอาไว้เลยว่า เราจะต้องใช้เวลานานกว่าคนอื่น และเราต้องใช้ effort ที่มากกว่าคนอื่น ไม่รู้กี่ร้อยเท่า เพราะตำแหน่งที่สูง ที่ต้องรับผิดชอบ มีเพียงจำนวนน้อย เหมือนดังปิรามิด ยิ่งใกล้ๆ ยอด ก็ยิ่งแคบลง ดังนั้นจะหางานได้ยาก และจะมีคู่แข่งเยอะ ที่สำคัญคู่แข่งเหล่านี้ เขาจะไม่สมัครทางประกาศ แต่เขาจะใช้วิธีการเจาะตลาด หาว่าที่นายจ้างโดยตรง เหมือนดิฉันเขียนเรื่อยเปื่อย แต่ไม่เรื่อยเปื่อยนะ เพราะจะตอบคำถามเลย มันตอบไม่ได้น่ะ เขียนให้ลองเอาไปคิดดู และประเมินสถานการณ์และวงการของตัวเอง หรือที่ตัวเองอยากจะเข้าเองดู วงการของดิฉันเนี่ย บอกได้เลยว่า แคบยิ่งกว่าแคบ วงการอื่นกว้างกว่ามาก โอกาสเยอะกว่ามากๆ ดิฉันเคาะประตูมาไม่รู้กี่บริษัท วิธีการที่ดิฉันใช้ จะไม่เหมาะกับคนที่อยากได้งานแบบปัจจุบันทันด่วน ถึงตอนนี้ดิฉัน หลังจากที่ดิฉันทำงานมา 1 ปีแล้ว ดิฉันมี 5 propositions จากบริษัทที่เคยติดต่อเอาไว้เมื่อ 2-3 ก่อนแล้ว ดิฉันก็ยังไม่ตอบรับว่าจะเอาอันไหน เพราะว่าดิฉันเป็นคนชอบคิด และอยากเลือกที่เหมาะกับตัวเองที่สุด โดยเฉพาะสภาวะครอบครัวที่มาที่หนึ่งตลอดกาล และถ้าทางบริษัทเขาต้องการเราจริงๆ เขาต้องยอมในสิ่งที่เราต้องการเท่านั้น ถ้าไม่ได้เช่นนั้น ดิฉันอยู่ที่เดิมดีกว่า ไม่รีบร้อนอะไร ดิฉันไม่ได้คุยโม้นะ แต่กว่าจะให้ได้มาแบบนี้ได้ ต้อง develop อะไรหลายๆ อย่างมากๆ และดิฉันจะบอกทีละข้อ และจะพยายามตอบตามที่ถามเป็นข้อๆ ด้วยเช่นกัน ถ้าใครที่เคยอ่านกระทู้หรือเก็บกระทู้เก่าๆ ถ้าดูแล้วมีตรงไหนที่ดิฉันเคยเขียนเอาไว้ และต้องกาจะก็อปเอามาติดอีก ก็เชิญได้นะคะ เพราะว่าเขียนๆ ไป ความคิดมันงอกออกไปอีก แต่ที่เคยเขียนเอาไว้นั้น ยังเป็น actuality และยังใช้ได้ตลอดแน่นอน จากคุณ : พธูไทย - [ 17 มี.ค. 50 16:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 1. คุณพธูมีเทคนิคในการเจาะตลาดหาว่าที่นายจ้างอย่างไร มีหลายกลยุทธ์ (พูดยังกับจะไปออกศึก) ที่ดิฉันได้ใช้ บางอย่างได้ผล บางอย่างไม่ได้ผล บางอย่างอาจได้ผลสำหรับคนอื่น แต่ไม่ได้ผลสำหรับเรา และในทางกลับกัน คือต้องลองทุกๆ อย่าง เพราะจากการลอง ทำให้เรามีประสบการณ์ และถือเป็นการฝึกฝนตัวเอง สิ่งเหล่านี้ไม่มีสอนในระดับใดๆ จริงๆ เป็น approach ของการขายนั่นเอง ถ้าทำได้แล้ว ไม่ว่างานอะไรๆ มักจะทำได้ เพราะทุกๆ งานมักต้องการความสามารถด้านการขายทั้งสิ้น แล้วแต่ว่าขายอะไร? บางอย่างขายความคิด เช่น งานที่ปรึกษา ที่ดิฉันทำอยู่ตอนนี้ ขายแรงงาน ก็ทุกๆ งานที่จะต้องใช้แรงงาน และในทุกๆ ระดับ และอื่นๆ ที่จะแต่ละคนจะนึกออก ก่อนจะใช้กลยุทธ์ต่างๆ ดิฉันอยากจะบอกว่า สิ่งที่เราควรจะรู้คือ - การรู้จักตัวเอง ในทุกๆ แง่มุม รู้ว่าเราต้องการอะไร สภาวะชีวิตส่วนตัว ชีวิตครอบครัว การเงิน และสภาวะงานที่ต้องการ อย่างคุณหนม จำเป็นต้องประเมินตัวเองนะคะ เพราะว่าการศึกษาระดับคุณ และที่อายุขนาดนี้ และโดยเฉพาะประสบการณ์ที่เรียกว่า multnational คุณลองคิดดู น้อยคนมากนะ จะมีเหมือนคุณ หรืออย่างแม่บ้านหลายๆ คนที่มีคุณสมบัตินี้ คือ คุณเป็นคนไทย คุณไปเรียนออสเตรเลีย คุณย้ายมาใช้ชีวิตที่แคนาดา พูดถึงด้าน culture นี่ นับว่า enrichment มากๆ เพราะ มันแสดงถึงความสามารถในการปรับตัว ความสามารถในการ integrate สิ่งเหล่านี้ที่แม่บ้านต่างแดนที่มีความสามารถมี นักล่างานหลายๆ คนใฝ่ฝันอยากมี เพื่อที่จะได้เป็นข้อได้เปรียบ ดังนั้น "เรามี" เราต้องสร้างให้มันเป็นข้อเด่น แต่ข้อเด่นนี้ ถ้าไปอยู่ในสถานที่ที่เขาไม่ต้องการ มันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย - ดังนั้นสิ่งที่ควรจะต้องรู้คือ รู้ว่า ความสามารถที่เรามี (หลังจากที่ประเมินตัวเองแล้ว) จะเป็นประโยชน์มากที่สุดกับสถานที่ไหน หรืออีกความหมายหนึ่งคือ ที่ไหนที่เขาต้องการคนที่มี competence แบบนี้ ไม่พูดถึงด้านเทคนิคนะ (คือถ้าเทียบกับคู่แข่งที่มีความสามารถเทคนิคเหมือนเรา) ต้องเอาด้านที่เราเหนือกว่า และที่คนอื่นไม่มี ข้อหลังนี่คือ การวิจัยตลาดแล้วค่ะ และตรงนี้แหละยาก และต้องใช้เวลา ต้องไล่ออกมา ว่าบริษัทไหนมากที่เข้าข่าย (คือต้องเลือกโดเมนแล้วว่าจะอยู่โดเมนไหน) คือ ดิฉันเขียนแบบนี้ คุณอ่านแล้วจะรู้สึกว่า ทำไมมัน abstract จังเลย ค่ะ มัน abstract ค่ะ ต้องนำไปปฎิบัติเอง แล้วจะรู้ว่า - มัน frustrate มากๆ เหมือนกับไม่รู้ว่าหาอะไรอยู่ แต่ต้องบอกตัวเองว่า นั่นคือ การหาข้อมูล อ่านและวิเคราะห์ เหมือนที่คุณเรียนในระดับเอกนั่นแหละ แล้วจดบันทึกเอาไว้ทุกๆ บริษัทที่เราอ่านข้อมูลของเขา พอถึงจุดหนึ่ง คือ การเอาข้อมูลเหล่านี้ ออกมากางดู แล้วคัดว่า ที่ไหนคือ priority ที่ไหนคือรองๆ ต่อๆ ไป ที่ไหนคือ สอดคล้องกับ competence ที่สุดที่เราอยากใช้ ที่ไหนคือ ที่ๆ เราน่าจะใช้ compentence บางส่วนได้ ในระหว่างที่จะรอตำแหน่งในฝัน เมื่อทำแล้วจะรู้ว่า เรามีทางเลือกมากมาย โดยที่ยังไม่ทันได้ร่อนจดหมายสมัครงานเลย และถ้าจะสมัคร จะสมัครแบบโดยตรงเลยทันทีได้แบบ spontaneous candidature โดยไม่ต้องรอคู่แข่ง หรือรอว่าคนอ่านจดหมายเรา ซีวีเรา จะทิ้งหรือไม่ วิธีการนี้จะเป็นในทางกลับกันกับการร่อนซีวี ตามประกาศงานทั้งหลาย หรือการสมัครตาม agency ทั้งหลาย ใช้เวลานานกว่าไหม? นานกว่าค่ะ และดิฉันเลือกใช้วิธีการนี้ เพราะดิฉันต้องการเลือก condition ของงานเอง สิ่งที่ได้มาในตอนนั้น สำหรับงานที่ทำอยู่ตอนนี้ คือ เขาไม่มีตำแหน่งเปิด ไม่รับคนด้วย แต่เมื่อเจอเรา เขาเปิดตำแหน่งให้ คือเป็นแบบ tailor made เลย เมื่อทำการประเมินตัวเอง และหาข้อมูลบริษัทต่างๆ รวมไปถึงองค์กรต่างๆ ของโดเมนที่คุณอยากเข้าไปทำ คุณอาจจะได้มาสัก 100-200 รายชื่อบริษัท และบุคคล และคุณอาจจะได้ตำแหน่งที่คุณจากทำ หรือเรียกว่า professonal project มาสัก 2-3 project (หรือตำแหน่ง) ตอนดิฉันทำขั้นตอนนนี้ ดิฉันใช้เวลา 4 เดือนเต็มๆ ค่ะ เหมือนทำงานเต็มเวลาเลย แต่ไม่มีเงินเดือนเท่านั้น เมื่อได้ข้อมูลแล้ว ดิฉันก็ก็จะเริ่มกลยุทธ์ของการเจาะตลาด หาทางเอาตัวเองเข้าไปแล้วค่ะ (ต่อความคิดเห็นต่อไป) หยุดไปกินข้าวก่อน จากคุณ : พธูไทย - [ 17 มี.ค. 50 19:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อได้คำตอบสำหรับตัวเองแบบมั่นใจแล้ว คราวนี้เดินหน้า วิธีการที่ดิฉันใช้มามี 1. การเตรียมการพูดถึงตัวเอง โดยมีการเล่าที่สัมพันธ์กับ project ที่เราอยากทำ ที่ไม่เกี่ยว ไม่ต้องพูด ฝึกพูดกับคนใกล้ชิด ถามเขาว่า สิ่งที่ present นี้ สอดคล้องกับสิ่งที่เราอยากทำไหม แล้วให้เขาถามเรา ในคำถามต่างๆ แล้วเราพยายามตอบ อันนี้คือการฝึก แนะนำว่า ตอน present ฝึกกับสามีได้ ว่าพูดสำเนียงดีไหม แต่อย่าไปจริงจังกับเขามาก เพราะเขาใกล้ชิดเราเกินไป บางทีไม่ค่อยจะ positive กับเรา แล้วทำให้เราหมดกำลังใจ ถ้าเป็นไปได้ เลือก เพื่อนสามีที่เราสนิท ที่จะให้คำแนะนำกับเราแบบ objective มากกว่า ตรงนี้ต้องเวิร์คพอสมควร เพื่อที่ในที่สุดต้องพูดได้แบบราบรื่นมากๆ เป็นธรรมชาติมากๆ และยิ่งพูด ยิ่งรู้ว่า ใช่จริงด้วย เราเกิดมาเพื่อทำสิ่งที่เราพูดนี้จริงๆ (เหมือนไซโคเลย แต่มันช่วยได้เยอะนะ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่) คือ ถ้าเรามั่นใจ คนที่ฟังเราก็มั่นใจ ถ้าเราพูด แต่เราไม่มั่นใจ คนฟังก็ลุกหนีไปเลยค่ะ การบอกกับทุกๆ คน ที่รู้จัก ว่าเรากำลังหางานที่มีลักษณะแบบนี้อยู่ 2. เมื่อบทพูดได้ ที่สอดคล้อง professional project ของเรา เราก็บอกกับทุก ๆคน ว่า เราหางานนี้อยู่นะ "คุณมีใครที่รู้จักที่คิดว่าจะแนะนำให้ฉันไปหาเพื่อขอคำแนะนำไหม?" ขั้นนี้ จะเป็นการฝึกฝน ในระดับวงใน ลำดับที่ 1 คือคนที่เรารู้จัก ไปขอพบพูดคุยสัก 4-5 คน พอแล้ว แล้วเอาสิ่งที่พูดคุยมาวิเคราะห์ จากนั้น ทุกๆ ครั้ง เขาจะต้องให้รายชื่อที่เขาแนะนำเราได้มาอีก 2-3 ชื่อ (ตรงนี้ยาก เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยให้) พอเราจะออกไปลำดับที่ 2 ต้องเลือก และต้องเตรียมตัวให้ดีมากๆ ถ้าเราทำแบบตั้งใจนะ เดือนนึงเนี่ย เราควรจะต้องได้นัดอย่างน้อยอาทิตย์ละ 2 นัด และเมื่อถึงปลายเดือน เราควรต้องมีรายชื่อที่เราเก็บมาได้อย่างน้อย 20 ชื่อใหม่ นี่ค่ะ คือการสร้างคอนเน็คชั่น แบบสร้างจากศูนย์เลยนะ เป็นเรื่องที่ใช้เวลามากๆ บางคนที่ติดต่อไป ไม่ได้ให้ข้อมุลอะไรเราเลย แต่เราได้ฝึกฝนตัวเองในการพูดคุยกับคนที่เราไม่รู้จัก เวลาคนขายของน่ะ เขาก็ต้องติดต่อกับคนที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักเหมือนกัน ขั้นตอนนี้เหมือนเรากำลังทำ prospection สำหรับงานขายนะคะ แต่ว่าถ้าเราใช้วิธีการตลาดแบบ sector จะช่วยให้เรา concentrate effort ได้ดีกว่า ทีนี้คุณจะถามว่า แล้ว sector ไหนล่ะ ตรงนี้ดิฉันตอบให้ไม่ได้ เพราะต้องเป็นคุณค่ะ คนที่หางานเอง ที่จะต้องรู้ว่า ในวงการของคุณ มี sector อะไรๆ บ้าง ก็ติดต่อ ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงจุดหนึ่งที่เรารู้ตัว และมั่นใจกับโครงการของเรายิ่งขึ้น จะตัดสินใจถามคนที่เราไปเจอ (ที่เราอยากทำกับเขา) ว่า เรามีโปรไฟล์แบบนี้ๆ เขาจะสนใจเราไหม การพูดคุยแบบนี้จะผ่อนคลายมากกว่าการไปสัมภาษณ์ คือมันไม่ใช่การสัมภาษณ์น่ะ แต่ว่าเป็นการทำความรู้จัก วันนี้เขาอาจจะยังไม่มีโอกาส แต่วันหน้าถ้าเขามี เขาก็ "อาจจะ" นึกถึงเรา อันนี้เป็นสิ่งที่เกิดกับดิฉัน คือ ตอนนี้ทางบริษัทที่ดิฉันเคยติดต่อเอาไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เริ่มมีโอกาสแล้ว และเขานึกถึงเราค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 17 มี.ค. 50 21:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดังนั้น อย่างที่บอกไว้ในความคิดเห็นที่ 9 ที่ดิฉันบอกว่า "ที่ไหนคือ สอดคล้องกับ competence ที่สุดที่เราอยากใช้ ที่ไหนคือ ที่ๆ เราน่าจะใช้ compentence บางส่วนได้ ในระหว่างที่จะรอตำแหน่งในฝัน" เพราะหลายๆ ครั้ง ตำแหน่งที่เราต้องการเลยทันทีมันไม่มี หรือมี แต่เขายังไม่อยากให้ เพราะเขาอาจจะอยากให้เราพิสูจน์ตัวเองก่อน คือถ้ามีโอกาสอะไรที่อาจไม่ตรงเสียทีเดียว เราก็รับเอาไว้ก่อน แต่ต้องดุว่า งานนี้จะนำเราไปสู่สิ่งที่เราต้องการนั้นแน่ๆ หรือไม่ อย่ารับทำเพียงเพื่อที่ว่า มันเป็นงานที่ทำให้เรามีเงินเดือน เพราะถ้ามันไม่ใช่สิ่งที่เราอยาก เราจะเบื่อในที่สุด และถ้าเบื่อมากๆ เราก็ frustrate แล้วก็ต้องหาทางที่จะไปอยู่ดี อย่างดิฉันเนี่ย บอกได้เลยว่า งานที่ดิฉันทำตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราตั้งเป้าเอาไว้ แต่รับทำ เพราะว่ามันสร้างคอนเน็คชั่นให้ดิฉันอย่างมากที่สุด คนที่มาติดต่อดิฉัน ก็ได้มาจากคอนเน็คชั่นเหล่านี้ด้วย จากคุณ : พธูไทย - [ 17 มี.ค. 50 21:27:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาลงชื่อว่าตามอ่านอยู่นะคะ แต่ยังไม่มีเวลาตอบยาว เดี๋ยวคืนนี้จะมาตอบคำถามและถกกับคุณพธูยาวๆ เท่าที่อ่านมาถึงตรงนี้ คุณพธูทำให้ดิฉันคิดหนักเลยนะเนี่ย (เมื่อคืนก็เก็บเอาเรื่องหางานนี่ไปฝันเสียเป็นตุเป็นตะเชียว) จากคุณ : Northernlife - [ 17 มี.ค. 50 21:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอถกอีกนิด ตรงประเด็น multicultural experience ที่ดิฉันมี ตรงนี้ถ้าอยู่ที่ประเทศอื่น อาจจะเป็น asset ที่เหนือกว่าคนอื่น แต่เนื่องจากแคนาดาเป็นประเทศ multiculteral มากกว่าครึ่งของคนในประเทศนี้ (หรืออย่างน้อยก็เมืองที่ดิฉันอยู่) เป็นอิมมิแกรนท์ พูดมากกว่า 1 ภาษา ทุกคนมี multiculteral experience กันทั้งนั้น มันเลยทำให้สิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นข้อเด่นกลายเป็นสิ่งธรรมดาไป ยกเว้นเสียแต่ว่าถ้าดิฉันพูดภาษาจีนหรือปันจาบได้ ซึ่งจะเป็นข้อเด่นสำหรับตลาดงานในตอนนี้ เนื่องจากแคนาดากำลังขยายตลาดไปทางแถบนี้มากขึ้น จากคุณ : Northernlife - [ 17 มี.ค. 50 22:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 "มากกว่าครึ่งของคนในประเทศนี้ (หรืออย่างน้อยก็เมืองที่ดิฉันอยู่) เป็นอิมมิแกรนท์ พูดมากกว่า 1 ภาษา ทุกคนมี multiculteral experience กันทั้งนั้น มันเลยทำให้สิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นข้อเด่นกลายเป็นสิ่งธรรมดาไป" คุณหนมคะ ถ้าตัวเราเองยังไม่มั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองมี และมองว่าธรรมดา คนอื่นเขาก็คงจะไม่เห็นว่าเด่นอย่างแน่นอน ดิฉันตอบได้แค่นี้ค่ะ ถ้าตอบคำถามที่ถามว่า "การที่เราไม่ใช่เจ้าของภาษา แต่หน้าที่ที่เราจะทำต้องใช้ภาษาในระดับที่เจ้าของภาษาบางคนยังไม่เข้าใจเนี่ย มันทำให้นายจ้างคิด(ไปก่อน)แล้วว่าเรา(คง)ไม่มีความสามารถที่จะทำให้ลูกค้าเชื่อถือได้มากเท่ากับจ้าง native speaker ด้วยกันเอง ตรงนี้จะแก้ไขปัญหาได้อย่างไร" ดิฉันไม่ได้แก้ปัญหานี้ ใครที่รู้จักดิฉัน จะรู้ว่าดิฉันไม่เคยเรียนภาษาฝรั่งเศส ดิฉันพูดผิดแบบไม่ต้องพยายามจับผิด สำเนียงของดิฉัน ใครๆ ได้ยิน ก็รู้ว่าคนต่างชาติแน่นอน แต่ในเมื่อดิฉันมั่นใจว่า สิ่งที่ดิฉันมีมันเหนือกว่าความสามารถด้านภาษา และดิฉันจะไม่เอาข้อนี้มาบอกตัวเองว่า มันคือข้อด้อยเด่นที่เขาจะปฏิเสธเรา ถ้าใช่ มันเป็นเพียงข้ออ้างของเขาเท่านั้นที่จะไม่เอา แต่มันไม่ใช่ข้อด้อยของเรา ดิฉันถามคนที่ตั้งข้อสงสัยนี้กับดิฉัน (ไม่ใช่ไม่มี มีค่ะ เยอะด้วย) เกรงว่าดิฉันจะติดต่อกับใครไม่รู้เรื่อง แค่ถามว่า "คุณเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า ถ้าเข้าใจแสดงว่ามันไม่ได้เลวร้ายมาก" และดิฉันยังบอกกับเขาอีกว่า โปรเฟสเซอร์ชื่อดังคนของฝรั่งเศสเคยบอกดิฉันว่า เขานับถือคนที่มีความพยายามที่จะทำ พยายามจะพูดภาษาฝรั่งเศส เพราะเขารู้ว่าถ้าเขาต้องพูดภาษาไทย เขาจะทำไม่ได้เหมือนอย่างที่ดิฉันพูดฝรั่งเศส ถ้าตัวคุณเองไม่คิดว่าการมี multicultural นี้ คือข้อเด่นแต่อยางไรเลยจริงๆ คุณก็คงต้องหาสิ่งที่เป็นข้อเด่นของคุณออกมา จำเป็นต้องมี conviction นะ ถ้าไม่มีเลย ก็ยากที่จะให้คนอื่นเขามายอมรับได้เช่นกัน ตอนดิฉันหางาน คนที่เจอ 10 คน บอกดิฉันว่าให้ไปทำอยางอื่น มากกว่าสิ่งที่ดิฉันกำลังหา แล้วมันทำให้หมดกำลังใจอย่างมากค่ะ เกือบคิดว่า สิ่งที่เขาเหล่านั้นพูดมันเป็นความจริง แต่ขณะเดียวกัน ก็ถามตัวเองว่า แล้วทำไมเราต้องปล่อยให้คนอื่นมาตัดสินใจให้เรา แล้วปล่อยให้เขามาบอกว่า เราควรจะทำอะไร ในเมื่อเรารู้ว่าเราอยากทำอะไร ในที่สุดดิฉันตอบคนที่บอกดิฉันว่าให้ทำอย่างอื่นว่า "ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมคนที่ฉันเจอจะต้องบอกฉันแบบนี้ ในเมื่อฉันรู้ว่าฉันต้องการอะไร ทำไมจะต้องเอาสิ่งที่ตัวเองจะทำ มาเป็นตัวตัดสินว่า ฉันควรจะต้องทำเช่นนั้น สิ่งที่ฉันต้องการคือโอกาสเพื่อจะพิสูจน์เท่านั้น แต่ไม่ควรจะบอกว่าไม่ ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ลองเลย" มันไม่ง่ายค่ะ แต่ถ้าถึงจุดหนึ่งที่รู้สึกเหมือนกับว่าถูกดันจนติดข้างฝาแล้วเนี่ย มันไปไหนไม่ได้แล้วค่ะ ยกเว้นแต่ว่าจะต้องดันความกดดันนั้นออกให้ได้ แล้วก็รุกกลับ เราหางานนะคะคุณหนม เราไม่ได้ไปของานใคร เราต้องเชื่อว่าความสามารถที่เรามี เป็นประโยชน์แก่บริษัทไม่มากก็น้อย ก็ต้องหาว่า อะไรล่ะ? แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 50 23:22:21 จากคุณ : พธูไทย - [ 17 มี.ค. 50 23:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดิฉันรู้แล้วว่าหนึ่งในปัญหาที่ทำให้ดิฉัน frustrate คืออะไร ขอบคุณคุณพธูมากที่ชี้ทางสว่างให้ รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Northernlife - [ 18 มี.ค. 50 00:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านที่พี่หนมเขียนเพิ่มว่า " คือตอนนี้ดิฉันไม่คิดว่างานนี้จะเป็นงานที่ด้อยกว่าที่เคยทำ แต่มองว่ามันแตกต่างออกไป และท้าทายความสามารถของตัวเอง อยากรู้ด้วยว่าตัวเองจะทำได้ไหม จะทำได้ดีไหม และจะมีความสุขไหมกับงานแบบนี้ ที่เริ่มมองงานด้านนี้ เพราะมีความรู้สึกว่าทำงานแล็บแล้วเก็บกด เพราะวันๆเจอผู้คนน้อยมาก ดิฉันอยากติดต่อพบปะผู้คน อยากเปิดโลกของตัวเองให้กว้างกว่านี้ อยากเจอคนหลายๆแบบ ไม่ใช่เจอแต่พนักงานแล็บด้วยกันซึ่งมีไม่กี่คน วันๆแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย" อันนี้ทำให้อยากเล่าถึงประสบการณ์ของตัวเอง เพราะเคยมีช่วงนึงของชีวิตการทำงานที่คิดเหมือนพี่หนมเดี๊ยะ ตอนนั้นยังอยู่เมืองไทย งานที่ทำก็คืองานด้านครีเอทีฟซึ่งเป็นสิ่งที่ชอบและอยากจะทำตั้งแต่เด็ก ตอนเอ็นท์ก็มุ่งเข้าด้านนี้ให้ได้ เพราะฉนั้นคิดว่าเป็นสิ่งที่ตัวเองทำได้ดีและชอบ (เหมือนพี่หนมที่เรียนเฉพาะทางเหมือนกัน) อยู่มาวันนึงรู้สึกเหนื่อยมากๆ เพราะต้องทำงานยันสว่างเพื่อให้ทันเด๊ดลายน์อยู่บ่อยๆ ตอนนั้นคิดว่าพวกเออี(account executive)นี่งานมันช่างสบายเหลือเกิน วันๆก็ไปเจอลูกค้า รับบรีฟงานเสร็จแล้วก็มาเร่งเราให้ทำงกๆหัวปั่น เอางานเราไปขายแล้วก็ไปสัญญากะลูกค้าอย่างงู้นอย่างงี้ ถึงเวลาก็มาโยนให้เราทำหรือแก้ต่อไป เลิกงานแล้วก็กลับบ้านหรือพาลูกค้าไปเอ็นเตอร์เทน ไม่เห็นต้องอยู่ทำงานโต้รุ่งจนหัวฟูเหมือนเราเลย คิดไปคิดมาแล้วคิดว่า งานแบบนี้ฉันก็ทำได้และทำได้ดีกว่าด้วย เพราะปกติเป็นคนคุยเก่ง มีระบบการorganizeของตัวเองที่ดีมาก(เทียบกับเพื่อนฝูงที่ทำงานด้านครีเอทีฟด้วยกัน) แถมยังมีแบ๊กกราวน์ด้านครีเอทีฟ/อาร์ทไดเรคเตอร์โดยตรง เราจะต้องอธิบาย/ขายงานได้ดีกว่าเออีแน่ๆ ตัดสินใจลาออกจากงานเดิม ไปสมัครงานเอเจนซี่ใหม่ในตำแหน่งเออีแล้วได้งานนั้น ทำงานเป็นเออีได้สามเดือน เกิดฟ้าผ่าคือเค้าrestructureองค์กร จากทีมเออีสิบห้าคนเค้าเลย์ออฟออกหมด เลือกไว้แค่สามคน หนูเป็นหนึ่งในสามที่เค้าเลือกเก็บไว้ทั้งๆทีเพิ่งทำงานได้สามเดือน ตอนนั้นคิดใคร่ครวญดูแล้ว คิดว่าเราทำงานนี้ได้จริงและได้ดีด้วย แต่ไม่อยากทำต่อเพราะไม่เอ็นจอยเท่าตอนเป็นคนที่ผลิตและสร้างสรรค์ ไม่เอ็นจอยที่ต้องเอางานคนอื่นไปขายเพราะคิดเอาเองว่าฉันน่าจะสร้างสรรค์งานนี้ได้ดีกว่าของคนอื่นที่ต้องเอาไปขาย เลยเข้าไปคุยกะเอ็มดี ว่าแบ็คกราวน์ของฉันมันอยู่ด้านครีเอทีฟ ขอกลับไปทำด้านนั้นตามเดิม สรุปแล้วโชคดีมากที่เอ็มดีให้โอกาสกลับไปทำงานด้านเดิม ทุกวันนี้ก็ยังทำงานที่เกี่ยวข้องกับด้านนี้อยู่(แต่มีต่อยอดเฉพาะทางด้านอื่นเพิ่มขึ้นมาด้วย) คิดว่าเป็นข้อเด่นของตัวเอง เป็นพรสวรรค์ เป็นสิ่งที่ชอบและมีความสุขที่จะทำ บางครั้งก็เบื่อบ้างอยากไปลองอย่างอื่นดู แต่ด้วยความที่เคยลองมาแล้วรู้ตัวเลยว่าถ้าทำงานด้านนี้ต่อไปยังไงเราก็ทนไม่ได้และต้องกลับมาทำต่อ มีความสุขเวลาที่ผลงานมันเสร็จออกมา เวลาที่ได้รางวัล เวลาที่มีคนชื่นชม คิดว่าที่มีงานทำอยู่ทุกวันนี้ทั้งๆที่เป็นคนต่างชาติ ภาษาก็ไม่ดีเท่าเจ้าของภาษาอยู่แล้ว แต่ไม่เคยกลัวเรื่องหางานเพราะมั่นใจว่าเรามีจุดแข็งมากๆคือพรสวรรค์และประสบการณ์ บวกกับการที่ทำงานหนักกว่าคนที่นี่เพื่อพิสูจน์ตัวเองตลอดเวลา ความมั่นใจอันนี้ช่วยให้ได้งานทุกอันที่อยากได้ (เคยส่งใบสมัครไปที่บริษัทที่ตัวเองเลือกแล้วว่าอยากทำงานด้วยที่สุด 14 บริษัท มีเรียกกลับเข้ามาให้ไปสัมภาษณ์ทั้งหมด 7 บริษัท =50%  สรุปแล้วได้job offerจากทั้ง 7 บริษัทที่เข้าไปสัมภาษณ์ = 100%) ที่เล่ามาไม่ได้ต้องการdiscourageพี่หนมไม่ให้ลองงานด้านอื่น แต่อยากเสนออีกแง่คิดว่าบางทีคนเราก็เบื่อในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ ถึงแม้จะเป็นอะไรที่ทำได้ดีและเหมาะกะตัวเอง อยากให้พี่ลองไปทำในฟีลด์ใหม่อย่างที่คิด(ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้) แต่ถ้าเป็นไปได้อยากให้เก็บงานเดิมที่ทำอยู่ไว้ด้วย อย่าเพิ่งทิ้งไปเลย ถ้าเผื่อลองของใหม่ดูแล้วเกิดคิดถึงของเดิมขึ้นมาว่าฉันชอบอันนั้นมากกว่าจะได้ยังมีโอกาสกลับไปได้ ไม่ต้องเริ่มต้นใหม่ แต่ที่ไปลองเผื่อเกิดชอบขึ้นมาจริงๆจะได้เปลี่ยนฟีลด์ไปเลย ไม่มาเสียใจทีหลังว่าทำไมไม่ลอง พี่หนมสู้ๆจ้า หนูเชื่อว่าคนมีความสามารถจะไปทำอะไรก็ทำได้และทำได้ดีด้วย เพียงแต่บางทีก็มีตัวเลือกมากไปหน่อยจนสับสนเอาง่ายๆ อิอิ จากคุณ : M1ku - [ 18 มี.ค. 50 01:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มิกุจ๋า พี่ว่าพี่มีอาการสับสนอย่างที่มิกุว่าจริงๆแหละ อารมณ์นี้มันจะมาเป็นพักๆนะ เบื่อๆอยากๆ รู้สึกจะอารมณ์ศิลปินมากเลย ขึ้นๆลงๆ ไม่ค่อยจะพอใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็นได้นานเท่าไหร่ ต้องหาเรื่องทำอย่างอื่นอีกแล้ว ขนาดแฟนพี่ยังตามพี่ไม่ค่อยทันเลย เมื่อวันก่อนเขาเพิ่งบ่นไปหยกๆ เพราะพี่ดันไปบ่นกับเขาเอง เขาเลยย้อนกลับมาว่า อะไรกัน เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาเธอเพิ่งบอกว่าชอบงานที่ทำ มาอาทิตย์นี้บอกว่าอยากไปทำอย่างอื่นเสียแล้ว อ้าว ก็อาทิตย์ที่แล้วก็เรื่องของอาทิตย์ที่แล้วสิเนอะ อาทิตย์นี้มันไม่ใช่อาทิตย์ที่แล้วแล้วนี่นา จริงไหม อีกอย่างมันเริ่มเป็นช่วงรอยต่อของชีวิตด้วยมั้งนะมิกุ มันเลยทำให้ต้องมานั่งคิดว่า จะอยู่ตรงนี้ต่อไป หรือไปทำอย่างอื่นที่เรายังไม่เคยรู้ ไม่เคยลองต่อไปดี จริงๆบางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนกันที่ทำไมเป็นอย่างนี้ แต่บางครั้งก็สงสัยว่าคนที่เขาทำหน้าที่เดิมๆอยู่เป็นสิบๆปีนี่ เขาทำได้ยังไงกันโดยที่ไม่เบื่อไปซะก่อน ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วยแชร์ประสบการณ์ จากคุณ : Northernlife - [ 18 มี.ค. 50 05:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอเข้ามาอ่านเก็บความรู้ค่ะ อ้อมเรียนจบโททางการสอนภาษาอังกฤษ ตอนนี้ย้ายมาอยู่อเมริกา อยากทำงานด้านการขายเหมือนกันแต่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี (นี่คืออ้อมที่เคยร่วมคุยกับคุณพธูเรื่องการแต่งตัวน่ะค่ะ สมัครสมาชิกเรียบร้อยแล้วและกลับเมืองไทยไปเดือนนึงค่ะ) จากคุณ : อ้อม in Ohio (Thai Wahine) - [ 18 มี.ค. 50 08:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาเป็นกำลังใจพี่หนมอีกที ตามนั้นเลยพี่ อิอิ เรารู้กันนะ เอ๊ะ พี่จะรู้กะเอ้มั๊ยเนี่ยะ เริ่ม สับสนในตัวเอง *** ปล มิกุ เอ่อ เอ้ตอบหลังมือ มิกุยังอ่ะ คือว่า วันนั้นตอบแล้ว พ่อเซบ ปิดสวิชอ่ะ เลยจำไม่ได้ว่า แล้วกดส่งไปทันหรือเปล่า  ฮือ ฮือ จากคุณ : นางมารร้าย/น้อยซะเมื่อไหร่ - [ 18 มี.ค. 50 16:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เอ้จ๋า ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ จากคุณ : Northernlife - [ 18 มี.ค. 50 23:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณพธูดิฉันชอบแนวคิดคุณนะ ได้อะไรดีๆ บางมุมดิฉันเองก็มองข้ามไป อย่างที่คุณหนมคิดว่าเรามีอะไรเหมือนๆคนอื่น ทำให้ไม่คิดว่าจะเป็นจุดเด่นในตัวเราได้ นั่นดิฉันก็คิดเหมือนคุณหนมเปี๊ยบเลย แต่มามองอย่างคุณนี่ สร้างความมั่นใจให้ตัวเองได้เหมือนกันนะคะ (ชอบมากตรงเรื่องของภาษาด้วย) คุณหนมคะ ดิฉันอีกคนที่เป็นเหมือนคุณมิกุค่ะ ตอนทำงานเมืองไทย รู้สึกเบื่องานที่ทำอยู่ เพราะคิดว่า เรารู้อะไรหมดแล้ว ไม่ค่อยมีอะไรตื่นเต้นท้าทาย อยากเปลี่ยนงานไปคนละประเภทเลย น่าจะมีอะไรที่ดีกว่า แต่ปรากฎว่าคิดผิดค่ะ ไปลองอยู่ไม่กี่เดือน ทำได้อยู่หรอกแต่มันไม่ใช่เรา ถึงแม้โอกาสความก้าวหน้าและ ผลตอบแทนจะมีมากกว่า แต่ถ้าให้ทำไปนานๆสุดท้ายก็คงได้เปลี่ยนอีก ทำให้ย้อนคิดไปถึงงานไอ้ที่เราเคยว่าเบื่อๆ แต่มันทำให้เรามีความสุขมากกว่า เลยต้องกลับไปตายรังค่ะ กลับมาอาชีพเดิม หลายปีถัดมากะอีกบริษัทนึง ดิฉันก็ยังทำอาชีพนี้เพียงแต่เพิ่มมาอีกหนึ่งหน้าที่ซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย และดิฉันก็สนุกกะทั้งสองงานนะคะ จนมาถึงจุดนึงที่งานล้นเรารับไม่ไหว เพราะบริษัทขยายเร็วมาก เจ้านายก็เลย จะแยกเป็นอีกแผนกนึง แล้วให้ดิฉันเลือกว่าจะทำหน้าที่เดิมหรือไปรับผิดชอบแผนกใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าก้าวหน้าเห็นๆ เพราะจะเป็นคนแรกของแผนก ตอนนั้นดิฉันคิดไปคิดมาหลายตลบ นั่งคิดนอนคิด ด้วยหลายๆสาเหตุ แม้จะเสียดายความก้าวหน้าและท้าทาย สุดท้ายก็ก้มหน้ารับกรรม เอ๊ย รับหน้าที่เดิมต่อไป ถึงแม้ดิฉันจะไม่เคยเจอคุณหนม แต่ดิฉันคาดว่านิสัยอย่างคุณ ต้องไปลองด้วยตัวเองถึงจะรู้ค่ะ (ส่วนตัวแล้วดิฉันก็ชอบพิสูจน์ด้วยตัวเองเหมือนกัน) ที่เล่านี่ไม่ได้ให้เสียกำลังใจนะคะ เล่าสู่กันฟังเฉยๆ เพราะดิฉันเองตอนนี้ก็อยากลองเปลี่ยนอาชีพอื่นเหมือนกันค่ะ ไม่ลองไม่รู้ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 19 มี.ค. 50 02:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอคุยในส่วนที่คุณหนมถาม และส่วนที่เกี่ยวกับคุณหนมนะคะ เพราะว่าอย่างที่คุณเขาบอกเองว่า แบ็คกราวด์นั้นคล้ายกัน ที่คล้ายคือ มีความเฉพาะทาง มีการเรียนที่เกี่ยวกับการทำแล็บ และระหว่างเรียนก็ทำเสียอย่างน้อย 3 ปี จะทำอย่างอื่นก็ไม่กล้า เป็นอะไรที่หลายๆ คน ต้องประสบนะ และเป็นสาเหตุที่ทำให้เราหางานนานกว่าคนอื่น เพราะถ้าเรียนสายอื่นเนี่ย เขาจะเข้าสู่โลกของการทำงานได้เร็ว อย่างคุณมิกุ ทำด้านครีเอท คือไม่ว่าจะเปลี่ยนไปขนาดหน ยังไงๆ ก็ยังอยู่ในเรื่องของครีเอทน่ะค่ะ และระบุได้ว่า อะไรที่ตลาดของตัวเอง เวลาสมัคร ก็สมัครไปเลยตามที่เล็งเอาไว้ แต่อย่างคุณหนม ซึ่งชีวิตส่วนใหญ่ระหว่างเรียนเอกนั้น ไม่ได้ไปไหนไกลกว่าห้องแล็บเลย ทำเทคนิคที่ต้องใช้ในการตอบคำถามลึกๆ ที่เป็นหัวข้อของงานวิจัย กว่าจะตอบเสร็จ (เขีบนอีก) เวลาก็ผ่านไปหลายปี ถ้าอยากจะไปทำอย่างอื่น จำต้องมี transition แล้วจะไปทำอะไรดี? ถ้าให้ดิฉันอ่านที่คุณหนมเขียน ดิฉันได้ข้อสรุปแบบเดาๆ นะคะ - คุณหนมยังไม่รู้ตัวหรอกค่ะ ว่าที่คุณเหมาะน่ะ คืออะไรกันแน่ และคุณยังไม่ได้ศึกษาอย่างละเอียดว่า มีอาชีพอะไรบ้างที่คุณทำได้ และได้ใช้ competence ที่เหมาะจริงๆ การที่เบื่องานแล็บเนี่ย ดิฉันก็เป็นค่ะ และที่ต้องเรียนเอกต่อ ก็เรียนด้วยความจำใจ ยังไงๆ ถ้าต้องทำแล็บหลังเอกอีก คือไม่เอาแน่ๆ ค่ะ เรียกว่าตั้งเอาไว้อย่างนี้แต่แรกเลย ก็เลยหาว่าจะมีอะไรบ้างที่เราน่าจะทำได้ ใช้วิธีอ่านจากชื่อตำแหน่ง และรายเอียดของงาน ทั้งอ่านจากศูนย์หางานที่เขามักจะมีรายละเอียดให้ แล้วก็อ่านจากประกาศงานต่างๆ อ่านให้หมด ไม่ใช่จะไปสมัครค่ะ อ่านให้รู้ว่า ที่เขาประกาศๆ กันเนี่ย มันมีอะไรบ้าง บางทีไม่เกี่ยวนะ ก็อ่าน บางทีเจออะไรแปลกๆ ที่ไม่คิดว่าจะมีด้วย ตัวอย่างที่ดิฉันอ่าน และพอจำได้นะคะ เช่น - project manager - clinical coordinator แล้วก็อะไรอย่างอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการ coordinate ทั้งนั้นเลย ทีนี้จากประสบการณ์ที่หางานเนี่ย รู้เลยว่า ที่ตั้งเอาไว้เนี่ย มันสูงเกินไปค่ะ ไม่สูงไปสำหรับประสบการณ์ที่เรามี และไม่สูงไปสำหรับอายุที่เรามี แต่สูงไปสำหรับการหางานเป็นงานแรกในต่างแดน โดยที่เราไม่รู้ใครเลย ตำแหน่งเหล่านี้ เขามักจะเลือกเอาจากคนที่มีคอนเน็คชั่น กับคนในวงการอยู่แล้ว และที่เขามักจะเขียนว่ามีประสบการณ์มาแล้ว 3-5 ปี หรืออะไรเนี่ย ก็นัยว่า ต้องมีคนรู้จักมาบ้าง พอมาทำตำแหน่งนี้ต่อ ก็จะพาคอนเน็คชั่นมาด้วย อะไรทำนองนั้นค่ะ คุยกับเพื่อนที่เป็น HR เขาก็บอกว่า ให้ตั้งอันนี้เอาไว้ที่สเต็ปต่อไปได้ไหม เขาว่าเราทำได้ แต่มันเร็วไป และถ้าเราไม่เปลี่ยน เราจะหางานไม่ได้เลย จะไม่มีใครให้เราลองกับตำแหน่งที่สำคัญๆ นี้หรอก ตำแหน่งต่อไปที่ดิฉันอ่านแล้วว่า เข้าข่าย ได้แก่ - Documentalist อ่านและเก็บข้อมูล และวิเคราะห์เพื่อส่งต่อให้กับ R&D - Scientific communication คือเรื่องงานเขียน งานแปลเฉพาะทาง และที่ดิฉันได้ทำคือ Scientific communication ค่ะ แต่งานมันไม่ได้เยอะตลอดปี พอที่จะเป็นตำแหน่งได้ ทางผู้จ้างเขาเลยเปิดตำแหน่งให้เป็นผู้ช่วยเขาทำด้านลูกค้าสัมพันธ์ ควบคู่ไปกับงานเขียน เมื่อพิจารณาดูแล้ว มันน่าสนใจมาก ถึงไม่ได้เกี่ยวกับที่เราหาเลยสักนิด (ส่วนลูกค้าสัมพันธ์) แต่ว่ามันทำให้ดิฉันรู้จักบริษัทที่อยู่วงการของดิฉัน "ทั้งหมด" เลยค่ะ แล้วที่ 1 ปีต่อมา สิ่งที่ได้ก็คือ ความไว้วางใจจากบริษัทเหล่านี้ ที่เขาไม่รู้หรอกว่าเราทำอะไรได้มากกว่าลุกค้าสัมพันธ์ แต่เขาไว้วางใจ เพราะว่าการติดต่ออะไรต่างๆ ไม่เคยบกพร่อง พอได้เจอตัวกัน คนที่อยากรู้จักก็จะถามขึ้นมาว่า เราทำอะไรมาก่อน แล้วก็ทำความรู้จักกันมากขึ้น บริษัทที่ดิฉันเคยติดต่อไป แล้วเงียบหายเหล่านั้น ก็อยู่ในกลุ่มลูกค้าของดิฉัน คราวนี้ยิ่งได้รู้จักดิฉันมากขึ้น แล้วเขาเคยเห็นซีวีเราไปแล้วด้วย แต่ตอนนี้เขารู้จักเราว่าทำงานเป็นอย่างไร ก็เรียกว่า สิ่งที่ทำ มันกำลังนำดิฉันไปสู่สิ่งที่ดิฉันต้องการในที่สุดค่ะ Propositions ที่ได้มาในขณะนี้ คือ Job title และหน้าที่ ที่ดิฉันตั้งเป้าเอาไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้วค่ะ อยากแนะนำคุณหนมมากๆ ว่า ถ้ามีเวลา ให้ลองอ่านหนังสือ "What color is your parachute?" ถ้ามีเวลาอีก ไปที่หน่วยจัดหางาน แล้วขอข้อมุลเกี่ยวกับตำแหน่งงานต่างๆ ปกติเขาจะต้องมีโดเมนต่างๆ แล้วในแต่ละโดเมน จะต้องมีรายละเอียดของตำแหน่งต่างๆ ด้วย อ่านชื่อโดเมนต่างๆ แบบเร็วๆ เรื่องมาสัก 2-3 โดเมน จากนั้นลงลึกในแต่ละโดเมน อ่านรายละเอียดของตำแหน่งต่างๆ แล้วเลือกตำแหน่งที่สอคคล้องกับตัวเองออกมาสัก 3-4 ตำแหน่ง คุณจะต้องได้ตำแหน่งที่สนใจออกมามากกว่า Technical support โดยเลือกแบบไม่ต้องสนใจว่า เป็นจริงหรือไม่เป็นจริง เอาแค่ว่าเห็นแล้วเรา "อยากทำ" ทำตรงนี้ให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาคุยรายละเอียดอีกทีนึง เขียนๆ ไปเรื่อย ก็แค่นั้นค่ะ อ่านแล้วก็อ่านเลย ต้องอ่านแล้วเอาไปทำค่ะ (ถ้าคิดว่าต้องการจะเปลี่ยนจริงๆ) ส่วนหนึ่งที่เห็นด้วยกับคุณมิกุคือ ถ้ามีงานอยู่แล้ว ให้ทำไปก่อน แล้วเจียดเวลาทำการหางานไปด้วย ยิ่งให้เวลากับการหางานมากเท่าไร เราจะยิ่งรู้ตัวเองเร็วมากขึ้น คุณหนมไม่ได้สับสนค่ะ คุณหนม"รู้ตัว" ว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้น คุณไม่ชอบ (หรือว่าชอบ?) แต่ว่าคุณอาจไม่กล้าหรือมั่นใจพอที่จะก้าวออกไป พอคิดว่าจะก้าวออก ก็กังวล แต่ไม่เรียกว่า สับสน แน่นอนค่ะ ถ้าเป็น frustrate นั่น ใช่เลย จากคุณ : พธูไทย - [ 19 มี.ค. 50 05:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 23 2. จะทำอย่างไรที่จะทำให้ผู้ว่าจ้างหรือ recruiters มองข้ามคำว่า overqualified ไปได้ ข้างบนนั่นดิฉันเขียนผิดเยอะแยะ ไม่แก้แล้วค่ะ มึน เพิ่งกินยาแก้แพ้เข้าไป (ตอนนี้ตาดิฉันบวมฉึ่ง เกสรดอกไม้อาละวาดค่ะ) ตอบคำถามข้อนี้เลย เดี๋ยวยืดเยื้อ จะตอบไม่เสร็จเสียที ถ้ามีคนเขาใช้คำว่า "overqualified" กับเรานี่ ตีความหมายได้ 2 อย่าง คือ 1. ใช้เป็นข้ออ้าง เพื่อที่จะไม่รับ 2. ไม่ใช่ข้ออ้าง และด้วยเหตุผลว่า 2.1 จะต้องเรยีกเงินเดือนแพงแน่ๆ แทนที่จะเอาคนระดับนี้ ก็เอาคนระดับต่ำกว่าดีกว่า 2.2 เขาคงจะอยู่ไม่นาน เพราะว่า qualification ที่เขามีนั้น เขาน่าจะไปหาอะไรที่เหมาะกว่าได้ ดังนั้นแทนที่จะให้คุณมาใช้ที่ทำงานนี้เป็นทางผ่าน มันทำให้บริษัทเสียเวลาในการจะเทรนคุณ สู้รับคนที่เหมาะสมจริงๆ ดีกว่า เพราะเมื่อคิดสาระตะแล้ว คุ้มค่าคุ้มเวลามากกว่า (จริงๆ) นี่คือสิ่งที่เขาจะคิด (โดยดูจากซีวีนะ) ที่แย่คือ ถ้าคุณมีวุฒิสูง แต่ไปเลือกตำแหน่งที่ต่ำกว่ามากๆ แล้วคนที่คุณต้องทำงานด้วย หรือว่าที่หัวหน้าเนี่ย เขาไม่หวาดหวั้นหรือคะ เพราะว่าถ้าคุณมี potential มากๆ (ก็วุฒิมันโชว์อย่างนั้น) อีกไม่นาน คุณจะไปแทนที่เขาค่ะ อันนี้เรื่องจริงนะ อย่ามาบอกว่า ไม่หรอก คุณไม่คิดจะก้าวหน้าเลย ขอทำตำแหน่งนี้ไปเรื่อยๆ เพราะถ้าหัวหน้างานของคุณ วุฒิต่ำกว่าเนี่ย เขากังวลแน่นอน เรื่องนี้เกิดขึ้นกับดิฉันกับบริษัทใหญ่ 2 แห่ง แห่งหนึ่ง เขาบอกว่าเลยว่า ไม่มี เพราะว่าเขายังไม่ย้ายไปไหนหรอก ในเมื่อเขายังอยู่เราจะสมัครไปทำอะไร ขนาดไปขอพบเพื่อขอคำแนะนำเกี่ยวกับบริษัทนะ เขาบอกเลยว่า โปรไฟล์ของดิฉันมันสูงเท่าเขาเกินไป ถ้ามาทำเนี่ย ที่จะให้เหมาะกับ qualification ก็คือตำแหน่งของเขา เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่า น่าจะเอาดิฉันไปเป็นลูกน้องค่ะ ถ้าเป็นบริษัทที่เน้นเรื่อง result นะ เขาต้องยิ่งกลัวค่ะ เพราะการประเมินเนี่ย ถ้าทำงานไม่ดี ตำแหน่งสูงๆ ก็หลุดได้ และถ้ามีคนที่มีวุฒิพอๆ กันมาจ่อรออยู่แล้ว ทางบริษัทเขาไม่ปล่อยเอาไว้หรอกค่ะ ทางที่ดีคือ อย่ารับเข้ามาเลยจะดีที่สุด จะบอกว่า ไม่ต้องทำอย่างไรหรอกค่ะ เพราะว่า สิ่งที่คุณมีนั้น ไม่ได้ "overqualified" ค่ะ เพียงแต่ว่า คุณดันไปเลือกสิ่งที่มันต่ำกว่า qualification ที่คุณมีเท่านั้น วิธีการแก้คือ 1. ลบส่วนปริญญาเอกออก อันนี้หลายคนทำนะ เพราะจนแต้มแล้ว แล้วจะทำอย่างนี้ไปทำไมกัน? สำหรับดิฉันนะ ถ้าคนที่มีปริญญาเอก จะต้องถึงขั้นลบปริญญานี้ออก ทั้งๆ ที่เป็นสิ่งที่เราทำมาด้วยความยากลำบากแล้วเนี่ย ดิฉันว่า ก็ไม่ต้องคิดจะไปทำหน้าที่หรือตำแหน่งที่ใหญ่อื่นๆ หรอกค่ะ ไม่มีประโยชน์ 2. พยายามหางานที่เหมาะกับสิ่งที่เรามีให้เจอ หาๆๆๆๆๆ แล้วก็หาๆๆๆๆๆๆ ถึงมันจะหายาก แต่เรารู้ว่าปริญญาเอกที่เรามีนั้น กว่าจะได้มามันก็ไม่ได้ง่าย ยังไงๆ งานก็ต้องหาให้เจอ และถ้าคุณหาเจอนะ คุณจะรู้ว่า ผลของความยากลำบากในการหาสิ่งที่เหมาะกับตัวเองนี่มันหอมหวานมากๆ เลย ดังนั้น ต้องไปดูว่า งานอะไรที่เหมาะกับตัวเอง มันต้องมีค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 มี.ค. 50 06:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 3. ทำอย่างไรจึงจะกลบข้อด้อยในแง่ที่ว่าดิฉันไม่มี sales experience ได้ ถ้าเขาบอกว่าต้องมี sales experience คุณก็ลบข้อด้อยนี้ไม่ได้ค่ะ คือถ้าไปแข่งกับอีก 200 ใบสมัครนะ แข่งยากค่ะ... คุณหนมมีคนรู้จักบ้างไหม ที่ทำตำแหน่ง techinical support เนี่ย ขอนัดเขาสักครึ่งชม. เพื่อทำ professional interview แล้วเตรียมคำถามไปถามเขาเลยค่ะ แล้วให้เขาบอกคุณว่า คุณโปรไฟล์แบบนี้ เขาคิดว่าคุณทำงานนี้เหมาะไหม และเขาจะแนะนำคนที่เริ่มต้นอย่างคุณได้อย่างไร? ถ้ามีตำแหน่งอื่นที่สนใจ แล้วอยากทำ professional interview ก็ทำเลยค่ะ เป็นส่วนหนึ่งของขั้นตอนที่ดิฉันเคยทำนะ มันช่วยให้ประเมินตัวเองเมื่อเทียบกับตลาดงาน และสถานการณ์งานจริงๆ แล้วจะได้รู้ว่า ที่เราคิดว่าเราอยู่ตรงของสายงาน กับที่คนอื่นเขามองเราเนี่ยมันมีความแตกต่างกันมากไหม? เพื่อที่จะได้ปรับให้สอคดล้องกับ reality ด้วย ตอนแรกดิฉันบอกว่าอย่าให้ใครมาบอกว่าเราจะทำอะไร แต่ทำไมตรงนี้ถึงจะให้ใครมาบอกว่าเราอยู่ตรงไหน? ไม่เหมือนกันะน ที่เราไม่ต้องการให้ใครมาบอกว่าเราจะทำอะไร เพราะว่า "เราต้องรู้ตัวแล้วว่าเราอยากทำอะไร" แต่ถ้าเรายังไม่รู้ว่าเราจะทำอะไร และไม่รู้สถาวะงานเลยเนี่ย บางทีเราเกิด illusion ได้ การให้คนอื่นขาช่วยมอง ในฐานะที่เขาทำอยู่ และอยู่ในวงการ มันช่วยให้เราตระหนักถึงสถานการณ์ได้ดีขึ้น แค่นี้ ไม่ไหวแล้ว มึน จากคุณ : พธูไทย - [ 19 มี.ค. 50 06:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาเขียนต่อค่ะ ตื่นเช้าขึ้นมาค่อยดีหน่อย หายมึน ตอนคุยกับคุณ BFR เธอบอกว่า ว่าที่เจ้านายถามมาคำถามนึง สำหรับดิฉัน คำถามนี้น่าสนใจมาก และอยากถามคุณหนมด้วยคำถามเดียวกันว่า "Are you looking for a job or a carreer?" ถ้าคุณหนมที่อายุเท่านี้ (ก็เท่าๆ กับดิฉัน) แล้วยังมองหางานเพื่อที่จะ "ลอง" ว่า ชอบหรือไม่ชอบเนี่ย มันไม่ relevant นักกับ maturity ที่มี ดังนั้นก่อนจะลงมือร่อนใบสมัคร ทำไมไม่ประเมินตัวเองแบบถี่ถ้วนเสียก่อน อย่าเพิ่งรีบ ให้เวลากับตัวเองสักหน่อยค่ะ แต่ว่า ถ้ากำลังทำงานอยู่ แล้วต้องการจะเปลี่ยนงานและลักษณะของงาน ก็ต้องมีกำลังใจที่จะทำอย่างสูง เพราะว่า การหางาน มันต้องใช้เวลามากๆ ถ้าเราทำงาน เวลามันจะน้อยลง ก็ต้องปันเวลามาว่า 1 อาทิตย์อุทิศให้กับการหางานกี่วัน การหางานนี่ ไม่ใช่ว่าหาประกาศ เขียน แล้วส่ง นะคะ หมายถึง หาตัวเองก่อน ศึกษาตำแหน่งงานที่สอดคล้องกับเราก่อน ให้มั่นใจแน่ๆ แล้วจึงส่งไปเฉพาะที่เราอยากทำเท่านั้นค่ะ ดิฉันแนะนำอย่างนี้ ซึ่งอาจจะตรงข้ามกับคนอื่นๆ (แต่ไม่ตรงข้ามกับคุณมิกุ เพราะคุณมิกุส่งไปเฉพาะที่ๆ เป็นเป้าหมายเท่านั้น) คือ ปริมาณการตอบรับ มันไม่ได้สัมพันธ์กับปริมาณของใบสมัครที่ส่งไปค่ะ ยิ่งถ้าตำแหน่งที่จะทำ เป็นตำแหน่งที่มีความรับผิดชอบนะ บางตำแหน่งไม่มีประกาศหรอกค่ะ อีกอย่างนึง อันนี้เขียนไปเรื่อย ตามที่นึกออก คือ ที่แนะนำคุณ BFR ไปอีกอย่างคือ เวลาสมัครงานเนี่ย แล้วเราไปถึงขั้นถูกเรียกไปสัมภาษณ์แล้ว อย่าไปคิดแค่ว่า เขาจะเลือกเรา เขาต้องเลือกเรานะ เราเอง ต้องคิดว่า เราจะเลือกเขาดีไหม คือ พอสัมภาษณ์เสร็จ เราอาจไม่ต้องรอว่า เขาจะส่งคำตอบมาน่ะค่ะ บางทีระหว่างคุยกัน ถ้าไม่เก็ต ไม่ว่าบุคลิกดูแล้วทำงานด้วยกันไม่ได้แน่ หรือว่าลักษณะงานที่บอกมามันไม่ตรงกับที่คิด เราก็มีสิทธิ์ที่จะบอกทันทีว่า ถ้าต้องทำงานนี้ คงไม่เอาดีกว่า เพราะว่าไม่ตรงกับที่คิดเอาไว้ คือ จะบอกแค่ว่า ไม่ใช่แค่ว่า เขาเลือกเรา หรือเขาจะปฏิเสธเรา เราเองก็ต้องเลือกเขาด้วยค่ะ และเราก็ปฏิเสธเขาได้ด้วยเช่นกัน บอกแล้วไงคะว่า เราหางานที่เหมาะกับเรา เราไม่ได้ไปของานใคร แต่ส่วนใหญ่จะทำอย่างนี้กันไม่ได้ เพราะพอว่าจะได้งานก็จะดีใจ เพราะหามานาน หรือว่ามีคนสมัครเยอะ ถ้าเราได้ก็ยิ่งดีใจ จนลืมไปว่า เราเองนั่นแหละ ที่ก็มีสิทธิ์เลือกเช่นกัน ถ้าคุณไปอ่านหนังสือ What color is your parachute นะ คุณจะได้มุมมองด้านจิตวิทยาสำหรับตัวเองมากขึ้นเยอะ ในหนังสือเล่มนี้ เน้นการหางานที่เหมาะกับตัวเอง ที่ทำให้ตัวเองไม่ suffer ที่จะต้องทำ หรือจะต้องทน ไปแล้วค่ะ ปิดเน็ท ต้องทำงานแล้ววันนี้ จากคุณ : พธูไทย - [ 19 มี.ค. 50 14:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Just a short note as I have to start working soon. I am not looking for a "job" or just any jobs that I can fill in.  Rather, I am looking to find a way to get my foot in the door - to do what I want to. I am very selective in sending my applications to prospective employers.  In posting this kratoo, I only wanted to know what techniques you personally used to get your foot in the door (which you have answered, thank you). ถ้าคุณหนมที่อายุเท่านี้ (ก็เท่าๆ กับดิฉัน) แล้วยังมองหางานเพื่อที่จะ "ลอง" ว่า ชอบหรือไม่ชอบเนี่ย มันไม่ relevant นักกับ maturity ที่มี ดังนั้นก่อนจะลงมือร่อนใบสมัคร ทำไมไม่ประเมินตัวเองแบบถี่ถ้วนเสียก่อน อย่าเพิ่งรีบ ให้เวลากับตัวเองสักหน่อยค่ะ Not many people really know what they want in life, let alone what they want to do careerwise.  I have been constantly evaluating myself along the way these past few years, and know roughly what I want to do, what not.  But not until I really do it, I can say for sure that this is what I want to do for the rest of my life  You're lucky that you have found yourself much earlier. I have read the book you mentioned about, but have not been able to put it in practice very well.  I have no excuse for that.   For now, I don't have luxury to take time off work to do the job serach full-time as you did in the past.  However, I'll try my best and hope I find the job I want eventually. Ok, it's time to get back to work now.  Thanks again for your two cents. แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 22:48:10 แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 21:05:09 แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 20:55:32 แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 50 20:49:17 จากคุณ : Northernlife - [ 19 มี.ค. 50 20:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอนดิฉันหานั้น ใช้เวลา full time ได้ เพราะว่าไม่มีงานจะทำเลยค่ะ จบปั๊บก็เริ่มหา ในเมื่อมีลูกต้องดูแล ก็ดูแลลูกไป ซึ่งก็หางานไปด้วย ไม่ได้ว่ามีงานที่จะทำ แล้วจะได้เลือกทำไปก่อน จึงต้องทำ full time ไปเลย ซึ่งเพื่อนคนอื่นๆ ก็หางานกันแบบอย่างต่ำ 2 ปีทั้งนั้น เพราะภาวะการตกงานสูงมากๆ และดิฉันก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย คือตกงานและหางานเป็นเวลา 2 ปี ไม่ใช่ว่าอยู่อย่างสุขสบาย เพื่อที่จะหางานเต็มที่ แต่ว่าไม่มีงานให้ทำเลย แม้กระทั่งตอนนี้ดิฉันยังจับกลุ่มกับรุ่นที่หางานรุ่นเดียวกัน แล้วสร้างเป็นเน็ทเวิร์คเพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูล และให้คำแนะนำกับเด็กปริญญาเอกคนอื่นๆ ที่เพิ่งจบและกำลังหางาน รวมไปถึงถ้ามีโอกาสก็จะมาบอกๆ กัน เพราะเรารู้ว่า เวลาหาคนเดียวมันยากและเหนื่อยมาก พอจับกลุ่มกันได้ บางทีก็มีการจัดสัมนา และเชิญคนที่น่าสนใจที่ทำงานในบริษัทมา ทำให้เราได้รู้จักพวกเขา ซึ่งทำให้เราสร้างค็อนเน็คชั่นต่อไปอีก คุณหนมมีชมรมลักษณะนี้บ้างหรือเปล่า น่าสนใจมากนะ ถ้ามีงานทำอยู่แล้ว อย่างตอนนี้ดิฉันมีงานทำ (ซึ่งไม่ได้ชอบมากในลักษณะงาน แต่ชอบที่ condition) แต่คิดว่าไม่ใช่แน่ๆ เลยก็ต้องหาโอกาส โดยที่ทำงานไปด้วย แต่ไม่เคยคิดว่าจะลาออกเพื่อหางานใหม่แบบ full time แน่นอนค่ะ ถ้าสิ่งที่เขียน มีส่วนไหนที่อ่านแล้วรู้สึกไม่ดี ต้องขอโทษด้วย เพราะเป็นการเขียนที่ตรงอย่างที่คิด ถ้าได้นั่งคุยกันเห็นหน้า จะไม่ได้เป็นการตั้งใจที่จะให้รู้สึกไม่ดี แต่เป็นความถามที่ถามเพื่อที่อยากรู้ว่าได้ประเมินก่อนหรือเปล่าเท่านั้น คิดว่าได้ตอบคำถามไปแล้วทั้ง 3 ข้อ เอาไว้เจอกันใหม่ที่กระทู้อื่น อีกสัก 2 อาทิตย์ เพราะจะยุ่งมากจนถึงสิ้นเดือน ขอให้คุณหนมโชคดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 50 00:01:16 จากคุณ : พธูไทย - [ 19 มี.ค. 50 23:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาอ่าน อ่านแล้วก็เกิดเสียดายไม่ได้อ่านทู้หางานคุณ'ธูอันเก่า ไม่รู้มีอยู่ในคลังทู้เก่าหรือเปล่า พูดถึง "..to find a way to get my foot in the door" ไม่รู้จะเกี่ยวโยงมากแค่ไหนกับงานหรือสาขาที่คุณหนมหานะ แต่ที่ตัวเองทำตอนเปลี่ยนสาขางานที่ทำเนี่ย คือ งานแรกที่ได้ เอาเลยน่ะ ตอนสัมภาษณ์ตัวเจ้านายที่ทำด้วยเป็นคนคุย แกยังบอกเลยว่า ทำไปซัก2-3ปี แล้วเธอก็ใช้งานนี้เป็นตัวก้าวกระโดดงานอื่นต่อไป   ทำๆไป ก็ชอบ จนป่านนี้ ไม่ก้าวไม่กระโดดไปไหนเลย แล้วตำแหน่งนี้ มันก็โตไปของมันเองตามกาลเวลานะ ทำงานด้านเซลล์ ด้านบริการลูกค้าอะไรอย่างนั้น ว่าตอนสัมภาษณ์ คนคุยเขาเอาบุคลิกลักษณะและที่สำคัญ*ทักษะในการสื่อสาร*ของเราเป็นส่วนหนึ่งในการตัดสินใจนะ ว่าจากtechnical มา business ได้เปรียบ เพราะคนที่business backgroundอย่างเดียว ขาดtechnical knowledgeน่ะ ว่าทางbusinessเนี่ย ส่วนนึงมันเน้นinterpersonal (social) skills ซึ่งพวกนี้ ทางตำราสอนกันได้แค่ไหนเชียว มีเพื่อนมหาลัย (เมืองไทย)นะ จบวิศวะเครื่องกลมา ทำงานทางด้านนั้นอยู่กับบริษัทน้ำมันอยู่ 6 ปี แล้วก็ออก นับแต่นั้นจนบัดนี้แกทำงานขายประกัน ได้เป็นท๊อป10เซลล์ของประเทศ บุคลิกลักษณะแกเป็นแบบ..ไม่อยู่นิ่งน่ะ ไม่ใช่restlessนะ แต่แบบชอบขวนขวายโน่นนี่ คล่องจัด เวลานัดเจอทานข้าวกันเนี่ย แกโทรศัพท์เข้าแบบทุกครึ่งช.ม. ด้วยลูกค้าโทรมา แกบอกมือถือแกเนี่ยเปิดตลอด 24 ชม. (ถึงว่าเป็นท๊อปเซลล์--ใช่ไหม) ส่วนตัวนะ just to get one's foot in the door งานแรกที่ได้ในสาขานั้น ถ้ามันไม่เลวร้ายอย่างเห็นได้ชัด เอาไว้ก่อนเลยน่ะ อย่างน้อยคนเรามันก็ต้องเริ่มที่ไหนซักแห่ง sales experience ถ้าจะหาจริงๆ ง่ายมากเลย พวกretail stores รับสมัครอยู่ตลอด ทำ 6 เดือน ก็ได้มาแล้วประสบการณ์ทางนั้น ไม่รู้ซิ ถ้าต้องการให้พูดตรงนั้นได้ว่ามีประสบการณ์ทางขาย ไปทำretailหรือตำแหน่งเซลล์อะไรซักอย่าง...จะคุ้มหรือเปล่า ทำหลังจากจบสัญญางานนี้นะ แล้วพลางๆ ก็หางานที่ต้องการไปด้วย ส่วนใหญ่งานเซลล์ เวลามันflexible จากคุณ : Overseas - [ 20 มี.ค. 50 00:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 พูดถึงป.เอก ทำให้นึกถึงคนจีนในเมืองที่อยู่ เพราะกลุ่มนี้มักอย่างน้อยๆป.โท หลายๆคนเอกและแม้แต่post-doc มีอยู่คนที่รู้จัก แกจบเอกทางวิศวะอะไรซักอย่าง แกหางานไม่ได้ เพราะoverqualified นายจ้างพูดกันอย่างนี้ทั้งนั้นแกบอก จนในที่สุด แกเลยเอาป.เอกออกจากresume แล้วรู้สึกจะหางานได้ง่ายขึ้น ...ตัดตอน แกได้งานที่แบบqualificationsของงานป.ตรี แต่แกทำ เพราะมีลูกสองและเมียหนึ่ง งานก็โอเคนะ แต่แกก็ยังมองหาอย่างอื่นไปพลางๆ จากคุณ : Overseas - [ 20 มี.ค. 50 00:35:41 ]

ความคิดเห็นที่ 30 นึกขึ้นมาได้อีก เพิ่งไปรับลูกกลับมา ว่าได้บอกเทคนิคที่ใช้ไปหมดหรือยัง ปรากฎว่า ลืมที่สำคัญไปหลายๆ ประการค่ะ เลยมาเขียนอีก จริงๆ ทำให้นึกถึงว่า เราได้ติดต่อใครไปมั่ง เลยทำให้ดิฉันว่าพรุ่งนี้ดิฉันจะเขียนอีเมล์ไปหาคนเหล่านี้เพื่อสานความสัมพันธ์ต่อ ตอนที่ว่าดิฉันมีติดต่อใคร วิธีการที่ใช้คือ 1. ติดต่อแบบเคาะประตูหาเจ้านายสูงสุดเลย คือที่ระดับ Directeur General ทั้งหมด ที่แรกที่ติดต่อคือ ได้มาจากบริษัทลูกค้าของน้องชายสามี (กรณีนี้ น้องชายสามีคือ คอนเน็คชั่นวงในของดิฉัน) ซึ่งเขาบอกว่า หนึ่งในลูกค้าของเขา คือ distributor ใหญ่ ในโดเมนของดิฉัน ข้อนี้ ถ้าดิฉันไม่ได้คุยกับเขาว่า ดิฉันสนใจอยากทำงานในบริษัท เราคงไม่เคยคุยเรื่องอาชีพกันเลย คือไม่เคยคุยเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่พอคุยแล้ว เขาซึ่งทำงานแล้ว เขาบอกทันทีว่า เขามีคอนแท็คนะ คือคนที่ดูแลซื้อของจากเขา ความที่คุณหนมรู้ว่าดิฉันมีแบ็คกราวด์อะไรนะคะ จะเล่าความที่ไม่น่าเชื่อว่า power ของคอนแท็คนี่มันรุนแรง น้องชายสามีของดิฉันขายกระดาษชำระแบบใช้แล้วทิ้งน่ะค่ะ สำหรับทำความสะอาดพื้นผิว บริษัทเขาเป็นผู้ผลิต เขามองหาบริษัทที่จะสั่งทำกระดาษแบบนี้ ตัวอย่างลูกค้าของเขาได้แก่ บริษัทลอรีอัล แล้วก็พวกบริษัทที่ขายผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด และ... ก็มีบริษัท distributor ของทางวงการดิฉันด้วย ที่สั่งทำแล้วตีตราของบริษัทเอง พอเขาเล่า เขาบอกว่าลองติดต่อไปดูดีไหม ไปลองถามๆ ดู เพื่อได้ข้อมุลอะไรบ้าง เขาก็โทรหาคอนแท็คที่สั่งสินค้าของเขา แล้วคนนี้ก็แจ้งเบอร์โทรและอีเมล์ของ directeur general มาให้ดิฉันติดต่อ ทีนี้ก็เป็นดิฉันที่จะต้องติดต่อให้ได้ ขอนัดให้ได้ ดิฉันใช้เวลาในการนัดเขาถึง 4 ครั้ง เกือบ 1 ปีค่ะ (ระหว่างนี้ ดิฉันติดต่อคนอื่นๆ ไปด้วย แม้กระทั่งวงการอื่นก็ติดต่อไป เช่นองค์การการศึกษา องค์การพิทักษ์โลก ฯลฯ อะไรๆ ติดต่อไปหมดเลย กว้างมากๆ) และที่ในที่สุดได้นัดเนี่ย เป็นเพราะเขาเห็นว่า เราไม่ยอมหายไป เราติดต่อขอนัดจนนัดได้ จนตอนนี้เขายังดีกับดิฉันมากๆ เลยค่ะ นับเป็นคอนแท็คแรกที่เวิร์คและมีประสิทธิภาพมากๆ คนนี้ภายหลังได้คุยกันเนี่ย ตอนแรกเขาถามเลยว่า "บอกมาเร็วๆ ผมไม่มีเวลามาก คุณต้องการพบผมทำไม? แต่บอกเอาไว้ก่อน ที่ของเราไม่ต้องการคนแบบคุณนะ" เขาพูดตรงมากเลย แต่ความที่ดิฉันไปเจอคนมาเยอะมาก เจอคนที่ต่อต้านเรา เจอคนที่พูดกับเราไม่ดีมาก็เยอะ เคยออกมาแล้วมานั่งร้องไห้เลยก็มีนะ เพราะโดนว่าทำนองว่า เธอหางานแบบที่ฉันทำไม่ได้หรอก อะไรแบบนี้ เรียกว่า เสียกำลังใจมาจนแบบไม่รู้จะเรียกว่ายังไง ทีนี้ดิฉันก็เลยสามารถโต้ตอบได้แบบไม่กลัว คือยังไงดิฉันไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว "ฉันไม่ได้ติดต่อมาเพื่อจะทำงานกับคุณ ดิฉันไม่ได้คิดด้วยว่าที่ของคุณต้องการคนแบบฉัน อย่างที่คุณก็เห็นว่าโปรไฟล์ของดิฉันมันก็ไม่ได้เหมาะกับคุณ แต่ฉันติดต่อคุณ เพราะเชื่อว่า คุณจะช่วยนำฉันไปสู่ที่ๆ เขาต้องการคนแบบฉันได้" แค่เพียงประโยคเหล่านี้ ปรากฎว่า เขามองแบบทึ่งเลยค่ะ เราคุยกัน 1 ชม. เต็มๆ แล้วเขาบอกว่า เขาจะส่งชื่อของดิฉันไปให้บริษัทผู้ผลิตฝรั่งเศส 2 แห่งที่น่าจะสนใจดิฉัน ดิฉันไม่ได้เชื่อเลยว่า เขาจะทำ เพราะว่าดิฉันเจอมาหลายรายที่เจอแล้วก็แล้วไป หนำซ้ำบางราย เห็นว่าการเจอดิฉันคือการเสียเวลาของเขาด้วยซ้ำ แต่ดิฉันไม่หยุด นัดไปเรื่อยๆ นัดให้ได้ รายไหน ไม่ถูกใจเรา ดิฉันไม่ใส่ใจ อย่าไปเสียอารมณ์กับคนเหล่านี้ เลือกเฉพาะนัดที่ positive กับเราเท่านั้น อย่างรายนี้ อีก 1 อาทิตย์ถัดมา เขาอีเมล์มาบอกดิฉันว่า มีบริษัทหนึ่งสนใจโปรไฟล์ดิฉัน และวันรุ่งขึ้นบริษัทที่ว่าโทรมาหา และนัดดิฉันไปหาทันที เกือบๆ จะได้เรื่อง ต่อมาคนที่เรียกดิฉันไปถูกไล่ออก (แต่ตอนนี้บริษัทนี้ติดต่อดิฉันกลับมาอีกแล้วค่ะ หลังผ่านไป 2 ปีกว่า) และบริษัท distributor ที่เจอ หลังจากที่รู้ว่าคอนแท็คแรกเขาโทรมาบอกว่า บอกเขามาเลย ให้เลือกจากแคตาล็อกสินค้าของเขา แล้วดูว่าบริษัทไหนที่ดิฉันสนใจ บอกเลขาฯของเขา แล้วเขาจะช่วยดันให้ แล้วเขาทำจริงๆ ค่ะ เขาเขียนจดหมายไปถึง Director General ทุกๆ บริษัทที่ดิฉันเขียนไปบอก แล้วซีซีจดหมายมาให้ดิฉันด้วย เขาเขียนว่า "จะมีผุ้หญิงคนนี้ติดต่อคุณมาผ่านทางผม เพื่อที่จะ collaborate" เรียกว่า บุคคลนี้พอเจอกันอีกตอนนี้เวลามีงานประชุม เขาจะถามดิฉันว่า คิดว่าจะเปลี่ยนงานหรือยัง อย่าลืมบอกนะ เดี๋ยวเขาช่วยดูให้ว่า บริษัทไหนต้องการบ้าง คือ จาก 40-50 นัดที่ดิฉันได้ทำไปตลอด 1 ปีกว่า ในช่วงหางาน ดิฉันได้ 1 นัดที่มีประสิทธิภาพมาก และเขาเป็น recommend ที่ดีมากๆ ด้วย เพราะบริษัทที่พอรู้ว่าเขาแนะนำ เขาจะเชื่อใจแบบไปแล้ว 40 เปอร์ไซนต์ แต่กว่าจะนัดคนนี้ได้ อย่างที่บอก ดิฉันตามอยู่ 1 ปีค่ะ ขั้นตอนเหมือนวงจรการขายเลย คือ พยายามติดต่อ ในที่สุดต้องได้นัด และเมื่อไปพบนัดแล้ว ก็ต้อง convince จากนั้นเขาซื้อ กรณีนี้เขาซื้อ ความมั่นใจในตัวเรา และเขามั่นใจว่า จะไปแนะนำต่อได้ ถึงดิฉันไมได้ทำกับเขา แต่สำหรับดิฉัน ดิฉันได้อะไรเยอะมากจากคนๆ นี้ โดยเฉพาะ recommendation จากเขา กระทู้เก่าๆ ยังพอมีอยู่ค่ะ แต่รู้สึกมันจะกระจายนะ คุณตรีนุชส่งที่เธอเซฟเอาไว้มาให้ดิฉันเองด้วย เพราะดิฉันเขียนเอง ก็ไม่ได้เซฟเก็บ ว่าคลิกเข้าคลังไปเลย แต่เห็นว่าบางกระทู้ไม่อยู่แล้วค่ะ แต่มีเซฟเก็บเอาไว้ ถ้าจะอ่าน เอาไว้จะส่งให้ แต่ต้องไปคัดๆ เอง เพราะรู้สึกว่าจะเป็นการคุยจิปาถะในกลุ่มแม่บ้านฝรั่งเศส โดยเฉพาะเขียนในช่วงที่ดิฉันกำลังหางานแบบ active และก็ไม่รู้ด้วยว่า การทำอย่างที่เขียนเอาไว้ จะหาได้หรือไม่ แต่ในเมื่อหนังสือเขาแนะนำเอาไว้ว่าให้ทำอย่างไร ซึ่งตรงกับที่เพื่อน HR แนะนำด้วย ดิฉันก็ทำตามค่ะ ถ้าคุณยังคุยๆ กันต่อ ถ้าคุณหนมยังไม่ปิดกระทู้ เอาไว้ตอนปลายสัปดาห์จะลองเปิดมาดูนะ ถ้าปิด ก็เอาไว้เจอกันที่กระทู้ใหม่เลยค่ะ เอาละค่ะ ไปแล้วจริงๆ งานนี้ จากคุณ : พธูไทย - [ 20 มี.ค. 50 01:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 โอย กว่าจะเข้าห้องมบ.ได้ เมื่อเช้าเข้าไม่ได้เลยค่ะ ไม่รู้เป็นไร หนูว่าที่พี่หนมสับสนก็เพราะอย่างที่บอก คือเป็นคนค่อนข้างไฮเปอร์ แล้วมีความสามารถมากหลายด้านพอที่จะเลือกได้ เลยรักพี่เสียดายน้อง ในใจลึกๆหนูว่าพี่หนมรู้ว่าพี่หนมมีทางเลือกมากกว่าหนึ่งไง เลยแบบว่าสับสนฉันจะไปทางไหนดี บางคนที่เค้าทำนานๆ ถ้าไม่ใช่เพราะรักงานนั้นจริงๆก็อาจจะเป็นเพราะเค้าไม่รู้จะไปทำอะไรมั้ง ลุงๆป้าๆของหนูที่ทำงานราชการทุกคนทำจนเกษียณโดยไม่เคยดิ้นรนเปลี่ยนงานเลยน่ะ แต่หนูเป็นคนขี้เบื่อมากๆ ต้องการการเปลี่ยนแปลงและเจอสิ่งใหม่ๆตลอดเวลา ไม่งั้นลงแดง อิอิ ที่บ้านชอบบ่นเวลาหนูเปลี่ยนงาน แต่เด๋วนี้เค้าชินแล้ว เพราะหนูบอกว่าอย่าบ่น เปลี่ยนงานแล้วได้เงินเดือนขึ้นไม่ดีรึไง หุหุ คุณเอ้ ยังมะได้เลยค่ะ สงสัยน้องเซบกดปิดไปก่อนแน่เลยอ่ะ นึกแล้วเสียวแทนคุณเอ้นะ ถ้าใช้คอมพ์นั่งทำงานหลายๆชม.ยังไม่ทันเซฟงานแล้วมันปิดไปเลย อูย (แบบว่าสมัยก่อนตอนใช้แม็คมันฟรีซบ่อยๆค่ะ ถ้าไม่เซฟงานทุกครึ่งชม.มีสิทธิ์นั่งร้องไห้เวลามันฟรีซเอาดื้อๆ ต้องมานั่งเริ่มใหม่อยู่บ่อยๆ) จากคุณ : M1ku - [ 20 มี.ค. 50 04:19:59 ]

ความคิดเห็นที่ 33 Kha-Nhom's Inquiries on Job Searching Process จากคุณ : ณารา - [ 24 มี.ค. 50 11:28:01 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ดิฉันตามมาเขียนต่อ ตอบคำถามเรื่อง cover letter ไม่ได้ค่ะ ตอนที่ตัวเองสมัครนั้น คิดและตรงข้ามกับที่พี่ไก่บอก ว่าจดหมายทำให้เกิดความรู้สึกส่วนตัว เพราะตอนตัวเองลองทำนั้น รู้สึกว่า นี่เรากำลังทำอะไรนี่? เรากำลังคุยกับใครก็ไม่รู้ คุณหนมอ่านไปแล้ว ขอลบส่วนนี้ออกนะคะ แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 50 19:25:03 จากคุณ : พธูไทย - [ 26 มี.ค. 50 00:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อย่างที่บอกนะคะ ว่าวิธีการหนึ่งที่ได้ผลกับคนหนึ่ง อาจไม่ได้ผลกับคนหนึ่ง และในทางกลับกัน ก็ต้องเลือกว่าอะไรที่เหมาะกับตัวเอง แต่ว่าควรจะลองให้หมด เพราะทุกวิธีการได้เรียนรู้ทั้งนั้น สิ่งที่ดิฉันได้เรียนรู้ในขั้นตอนที่ดิฉันทำ นอกจากเป็นการสร้างเน็ทเวิร์คจากที่เดิมเป็นศูนย์ มาจนตอนนี้ดิฉันอยู่ในฟิล์ดเลย และมั่นใจว่ารู้จักบริษัทต่างๆ มากกว่าคนฝรั่งเศสในฟิล์ดส่วนใหญ่ และรู้จัก professionals เยอะมากๆด้วย ขั้นตอนนี้ยังทำให้ดิฉันเรียนรู้ทักษะการติดต่อผู้คน การตอบโต้ที่ไม่ทำให้เราต้องเป็นฝ่ายรับข้างเดียว การนำเสนอความคิด คือ.. จะบอกว่ายังไงดี ยิ่งทำ มันทำให้เราเรียนรู้วงการ (ถ้าเราศึกษามันนะ) เพราะดิฉันไม่ได้แค่จะหางาน แต่ดิฉันต้องการจะทำความเข้าใจว่าวงการที่ดิฉันจะเข้าไปทำเนี่ย มันเป็นอย่างไร พอเราเห็น บางทีเราบอกข้อด้อยได้ เราแนะบริษัทได้ด้วยว่า ทำอย่างนี้ดีหรือไม่ดีอย่างไร เพราะบางทีสิ่งที่เขาทำ ก็ไม่ใช่ว่าจะดีตลอด คือไงล่ะ บริษัทมันก็ประกอบไปด้วยคน ความคิดก็มาจากคนที่ทำงานนั้น แต่ไม่ใช่ว่าต้องดีเสมอไป และบางครั้งเราอาจเห็นสิ่งที่เขาไม่เห็นก็ได้ และหลายๆ อย่างนี่แหละ มันทำให้เราบอกเขาได้ว่า สิ่งที่เราทำได้นี้ มันจะเป็นประโยชน์กับเขาได้อย่างไร? นึกขึ้นมาได้อีกเรื่องนึง เผื่อว่าคุณหนมจะได้ใช้ประกอบการคิดและการมองในเรื่องของการหางาน คือ cycle ของตำแหน่ง ว่า ตำแหน่งหนึ่งจะเปิดขึ้นมานั้น มีธรรมชาติอย่างไรได้บ้าง? อันนี้นึกขึ้นมาได้ เพราะว่ามันช่วยให้เราลดความ frustrate ลงได้เยอะๆ เพราะเราเข้าใจธรรมชาติของมัน และเราก็ต้องให้เวลามันด้วยเช่นกัน เดี๋ยวจะมาเขียนมา (จะบุ้คมาร์คเอาไว้) ในวันศุกร์หน้า หรือเสาร์-อาทิตย์หน้า ไปแล้ววันีน้ จากคุณ : พธูไทย - [ 26 มี.ค. 50 01:14:58 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณค่ะคุณพธูที่ช่วยเล่าประสบการณ์ให้ฟังอย่างละเอียด ตอนนี้ดิฉันกำลังรวบรวมความกล้าอยู่ค่ะ คิดว่าจะลองทั้งสองแบบ คือทั้งแบบที่พี่ไทยและคุณพธูแนะนำมา เพราะว่าดิฉันไม่ได้เสียอะไรทั้งสองทางอยู่แล้ว ก็ลองดูว่าทางไหนที่จะทำให้ได้งานที่เราต้องการจริงเร็วกว่ากัน อย่างที่บอกไปที่กระทู้ข้างบนว่า เมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาเพิ่งได้เจอคนๆหนึ่งที่น่าจะเป็น job leads ให้ดิฉันได้ อย่างน้อยดิฉันได้เคยเจอเขาแล้วครั้งหนึ่ง ได้คุยกันแบบไม่เป็นทางการ รู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนไนซ์ทีเดียวแหละ ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจโปรไฟล์แบบคร่าวๆของดิฉันพอสมควรด้วย เพราะสาขาที่ดิฉันจบมาสามารถแอพพลายกับผลิตภัณฑ์/บริการของบริษัทเขาได้เป็นอย่างดี และกลุ่มลูกค้าของบริษัทคือกลุ่มนักวิจัยขององค์กรต่างๆ ทั้งภาคเอกชนและภาครัฐบาล ที่กำลังมองหาลู่ทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ด้วยนวัตกรรมนี้ คือสรุปว่าถ้าจะขายบริการ/ผลิตภัณฑ์ ต้องมีความสามารถคุยกับลูกค้าได้ในรายละเอียดว่าบริษัทจะเสนอ solution อย่างไร เป็นงานที่ดูแล้วน่าสนใจมากๆ ถ้าได้เรื่องอย่างไรแล้วจะมาเล่าให้ฟังค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วยว่าต้องไม่ลืมคอนแทคส์เหล่านี้ ดิฉันเห็นด้วยว่ามันสำคัญมากจริงๆ จากคุณ : Northernlife - [ 26 มี.ค. 50 09:07:03 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาต่อเรื่อง cycle ของตำแหน่งงานนะ จะพยายามกระชับ เขียนตามที่ได้เห็น ที่ได้ยินมานะ อาจไม่ถูกเสียทั้งหมด อันนี้เขียนเอาไว้บ้างแล้วในกระทู้ไหนไม่รู้ หาไม่เจอ เอาใหม่แต่แบบเวอร์ชั่นสั้นเท่าที่จะท่ำได้ เขาบอกว่าตำแหน่งงานเนี่ย มันเหมือน Iceberg คือว่าส่วนฐานที่อยู่ใต้น้ำนี่ใหญ่โตมโหลาร (หา ล จุลา ไม่เจอ) โดยที่ส่วนที่ประกาศออกมาทาง ประกาศต่างๆ ว่าต้องการเท่าไรๆ เนี่ย คือส่วนที่อยู่พ้นน้ำขึ้นมาเท่านั้น นั่นหมายถึง ตำแหน่งเนี่ย จริงๆ มีเยอะ แต่มันอยู่ในส่วนที่มองไม่เห็น ปัญหาคือว่า เวลาคนสมัครตอบรับที่ประกาศไปเนี่ย จะเยอะมากๆ เมื่อเทียบกับตำแหน่งที่มองเห็น ดังนั้นโอกาสจึงน้อยกว่า การสมัครแบบ spontaneous ซึ่งจะเจาะไปตรงส่วนที่มองไม่เห็น พอบอกว่ามองไม่เห็นเนี่ย ถ้าพยายามมองให้เห็น ก็จะได้เจาะถูก การมองให้เห็น คือการสืบข้อมูลของบริษัทที่สนใจให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เช่น บางทีอ่านข่าว บอกว่าบริษัทนี้กำลังกว้านซื้อบริษัทผู้ผลิตเล็กๆ หรือว่ากำลังขยาย อย่างนี้อาจมีสิทธิ์ต้องการคนเพิ่ม แต่ว่ากรณีการรวมบริษัท จะมีแต่เอาคนออก อย่างนี้ไม่ต้องสมัครไปเลย เทคนิคการสร้าง network เป็นวิธีการเจาะหาส่วนที่อยู่ใต้น้ำ โดย 1. เอาตัวไปให้เขาเห็นเลย (หรือขายตรงนั่นแหละ) คือเขามีความต้องการอยู่แล้ว อย่างนี้จะได้เร็วหน่อย บางทีปุบปับ (อันนี้ที่ดิฉันได้งานที่ทำอยู่ปัจจุบัน) 2. แบบว่า เขากำลังวางแผนว่า จะต้องมีการเพิ่มกำลังคน แต่ว่ายังไม่ทันจะประกาศออกมา อย่างนี้ถ้าเราไปเจอเขาก่อน บางทีเขาไม่ประกาศให้เสียเวลา เขาเลือกเราเลย 3. แบบไปทำความรู้จัก แล้วเขาสนใจ แล้วเขานึกถึงว่า เอ เราน่าจะทำตรงส่วนที่เขากำลังจะพัฒนาได้ อย่างนี้บางทีคิดนาน เพราะเป็น need ที่ยังไม่ปัจจุบัน และต้อง define ออกมา เพราะจะเปิดตำแหน่งใหม่เพื่ออนาคตนี่ เขาต้องคำนวณว่า  budjet พร้อมไหม บางทีรอเป็น 2-3 ปี อย่างนี้ คล้ายๆ กับเราไปรอเข้าคิวเอาไว้ ถ้าในคิวมีเราคนเดียวนะ ก็ไม่มีคู่แข่ง แต่ถ้ามีคู่แข่ง ระหว่าง 2-3 ปีที่รอตำแหน่งเปิด เขาก็จะใช้ช่วงเวลานี้ ศึกษาคนที่อยู่ในคิวเหล่านี้ แล้วเลือก (อันนี้คือ กรณีที่กำลังเกิดขึ้นกับดิฉันอยู่ ว่าบริษัทชักจะมั่นใจแล้วว่า จำต้องเปิดตำแหน่งนะ และในเมื่อมีดิฉันในรายการคิวอยู่คนเดียว เขาก็ติดต่อดิฉันก่อน แล้วคุยกันเรื่องว่าเราจะทำอะไรให้เขาได้ หากดิฉันบอกว่า ไม่เอา เขาก็จะดำเนินการเสาะหาคนแบบแอ็คทีฟ ซึ่งก็แล้วแต่ว่าจะมารูปแบบไหน เช่น ประกาศออกมาเป็นตำแหน่ง ระบุชัดเจนว่า ต้องทำหน้าที่อะไรๆ ถ้าเขาจำเป็นมากๆ เขาอาจต้องรับคน แต่ถ้าไม่จำเป็นมาก เขาก็เลือกไปก่อน แต่ถ้าดิฉันตอบรับ อย่างนี้ก็จะเร็วทันที คือ need มันเปิดเผยแล้ว ถ้าถึงขนาดมีการ approah กันเนี่ย แสดงว่าเขารักจริงหวังแต่งแล้วนะ แต่จะอยู่กันยืดไหม อีกเรื่องหนึ่ง ถ้าทำความรู้จักกันดีก่อนแต่ง ก็มีสิทธิอยู่กันยืด) เนี่ยแหละ ดังนั้นการติดต่อแบบขายตรง จะทำให้เราขุดตรงส่วนที่อยู่ข้างใต้น้ำได้ และลดจำนวนคู่แข่ง เขาบอกว่า ตำแหน่งที่เกิดขึ้นตรงส่วนนี้เยอะมากๆ และหลายๆ บริษัท บางทีเขาใช้วิธีสร้าง connection เหมือนกัน ก็คือ ไปดึงคนมาจากที่อื่นนั่นแหละ เพราะเห็นแล้วว่า ใช้ได้ มีประสิทธิภาพ อย่างนี้เขาก็ไม่ต้องประกาศอีกเช่นเดียวกัน ทีนี้ก็ว่า ทำอย่างไร จึงจะทำให้ need ของเขา และของเรา มันมาเจอกันให้ได้ จบแล้วค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 30 มี.ค. 50 18:12:54 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาเพิ่มเติมอีกหน่อย คือ ประกาศที่ประกาศออกมานั้น มีทั้งแบบประกาศหลอกๆ ไม่มีตำแหน่งจริงๆ บางทีทำแค่เป็นการเรียกเก็บโปรไฟล์คนสมัครเท่านั้น ไม่รู้ว่าประเทศเป็นไหม แต่ที่ฝรั่งเศสมีจริงกรณีนี้ กับประกาศจริงๆ ต้องการคนจริงๆ ส่วนนี้น่ะ กว่าประกาศจะหลุดออกมา กว่าที่เขาจะมั่นใจว่าเขาต้องการคนเพิ่ม เนื่องจาก - มีคนเตรียมจะลาออก แล้ว negotiate การออกแล้วก่อนล่วงหน้า 3-6 เดือน - มีคนจะรีไทร์ บริษัทอาจเตรียมแผนการล่วงหน้าถึง 2 ปี - หรือกรณีเป็นการสร้างตำแหน่งใหม่เพื่อตอบรับการขยายบริษัท อย่างนี้ส่วนใหญ่ก็ใช้เวลาประมาณ 1-2 ปีทั้งนั้น และถ้าเป็นตำแหน่งสูงๆ เขาจะคิดนาน เพราะนั่นหมายถึงงบประมาณที่ต้องจัดเตรียมาเอาไว้สำหรับคนๆ นี้ นั่นคือเงินที่ต้องจ่ายเพิ่มขึ้นทุกๆ ปี สำหรับตำแหน่งใหม่นี้ ดังนั้นจึงได้คิดว่า ถ้าเราหางานประมาณ 1-2 ปี ก็ถือว่าสอดคล้องกับ cycle ของการเกิดของตำแหน่งงานนั่นเอง แต่ถ้าว่าเราสมัครตามประกาศ ถ้าเราโปรไฟล์ดีจริงๆ หรือสอดคล้องกับที่เขาต้องการพอดี แล้วก็โอกาสดีจริงๆ เราก็ได้ตอบรับ แต่ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกๆ คน จากคุณ : พธูไทย - [ 30 มี.ค. 50 21:06:11 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ตอบคุณพธู เรื่องประกาศหลอกๆนี่ คิดว่ามีเหมือนกัน เพราะสามีเคยให้ข้อสังเกตไว้ว่า ถ้าบริษัทไหนมีประกาศรับสมัครงาน แต่ไม่บอกว่าหมดเขตรับสมัครเมื่อไหร่เนี่ย ให้เดาไว้ก่อนเลยว่าเป็นประกาศหลอก ตั้งมาขึ้นเพื่อเก็บโพรไฟล์เท่านั้น ตอนนี้ดิฉันเริ่มพยายามเจาะตลาดขายตรงอย่างที่คุณว่าบ้างแล้ว ยอมรับว่าไม่ง่ายเลย เพราะมันต้องใช้เวลาและพลังงานอย่างมาก ก็ค่อยๆทำไปทีละนิด ไม่หวังผลระยะสั้นเท่าไหร่ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ที่มาแชร์ประสบการณ์ จากคุณ : Northernlife - [ 31 มี.ค. 50 02:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ค่ะ เป็นขั้นตอนที่ไม่ง่ายค่ะ ต้องใช้ทั้ง "เวลา" และ effort อย่างที่บอกเอาไว้ตั้งแต่แรกน่ะค่ะ แต่ว่าสิ่งที่ได้ คือ มันทำให้เราได้คิด ได้ประเมินอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับตัวเอง ทำให้รู้ว่าเราอยู่ตรงไหน จะไปทางไหน โดยไม่ปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคหรือโอกาสเท่านั้น เรียกง่ายๆ คือ เราไปดักรอโอกาส มากกว่าที่จะให้โอกาสวิ่งมาชนน่ะค่ะ และเมื่อทำไปแล้ว เราจะรู้ว่า ยากตรงที่ - ขอนัดยากมาก ถ้าไม่ใช่คนที่อยู่วงในของเรา ถ้าเป็นคนระดับสองคือรู้จักกับคนที่เรารู้จักอีกที จำเป็นที่บางครั้ง คนที่เรารู้จัก (ระดับ 1) ต้องโทรไปบอกก่อน เพื่อบอกว่าเราจะขอพบเขา (ระดับ 2) - ยากตรงที่ คนระดับ 2 มักจะไม่ค่อยให้ชื่อต่อ เพราะว่าเขาไม่รู้จักเราเพียงพอที่จะแนะนำต่อ ถึงจะมี แต่ไม่ให้ เพราะการที่จะแนะนำต่อ ถ้าไม่ดีจริง เขาเสียชื่อ ความยากทั้งสองข้อ ยิ่งทำให้ใช้เวลา และถ้าเราใช้เวลา และเราพยายามสานความสัมพันธ์ไม่หายไป ในที่สุดคนระดับ 2 จะยอมแนะนำเราไปยังคอนแท็คของเขาต่อ เมื่อเขารู้สึกว่าเราไว้ใจได้ จะไม่ทำให้เขาเสียชื่อ และเมื่อเราทำขั้นตอนเหล่านี้ไปแล้ว เราจะเข้าใจอย่างลึกซึ้งที่สุดว่า reference หรือ recommend มันสำคัญมากๆ เพราะเขาให้ข้อมูลของเราในแง่ human ของเรา ที่นอกเหนือไปจาก professional สิ่งเหล่านี้ต้องสร้างค่ะ และต้องใช้เวลา กว่าจะได้ "trust" มา และเมื่อได้มาแล้ว ก็ต้องรักษาเอาไว้อย่างดีมากๆ นั่นหมายถึง หากต่อไปมีใครมาขอคอนแท็คจากเรา เราก็จะไม่ให้ง่ายๆ โดยที่ไม่รู้ว่า คนที่ขอนั้น มีความน่าเชื่อถือขนาดไหน เพราะไม่ใช่นั้น เราก็จะเสียชื่อเช่นเดียวกัน เป็นแบบนี้ไปเป็นวงจร คนที่หางานแบบสร้างคอนเน็คชั่นจะรู้ดีถึงความสำคัญของคอนแท็ค ดังนั้นจึงจะไม่ให้ง่ายๆ ซึ่งอธิบายสำหรับคนที่เพิ่งเริ่มสร้างคอนเน็คชั่นว่า ทำไมเวลาเราไปพบคนระดับ 2 แล้วเรามักไม่ได้คอนแท็คกลับมา และนี่คือสิ่งที่ยาก แต่ในขบวนการของการพยายามทำให้ได้ จะทำให้เราเรียนรู้ เพราะเราต้องเจอคนที่แตกต่าง ใน context ที่แตกต่าง บุคลิกที่แตกต่าง หน้าที่ความรับผิดชอบที่แตกต่าง และเราจะต้องปรับการสนทนาของเรา ปรับท่าทีของเรา ในการที่เราจะคุยกับคนที่แตกต่างเหล่านี้ และในที่สุด สิ่งที่เราได้เรียนรู้อย่างมาก คือทักษะการสื่อสาร ว่าทำอย่างไรเราจึงจะทำให้คนที่ฟัง get message ของเราให้ได้ สิ่งที่จะแนะนำอีกอย่างคือ ในทุกๆ การไปพบคน นอกจากเราจะต้องเตรียมคำถามไปถามแบบกระชับแล้ว เขาก็จะถามคำถามเราด้วย ซึ่งเราต้องเตรียมตัวตอบคำถามเหล่านี้เอาไว้ก่อน พยายามจดคำถามที่ใหม่ๆ เอาไว้ เพราะอาจจะถูกถามซ้ำอีกโดยคนอื่น และหากคำถามไหนตอบไม่ได้ หรือตอบไม่ดี ให้จดเอาไว้ พอกลับมาถึงบ้าน ให้ประเมินผลการไปพบ ว่าเราทำได้ดีหรือไม่ ขาดตกบกพร่องตรงไหน เอาคำถามมาดู อยากตอบให้ดีกว่านี้หรือไม่ แล้วก็เตรียมประโยคคำตอบใหม่ จดเอาไว้เลย เอาออกมาท่องบ่อยๆ จนกลายเป็นธรรมชาติ สิ่งเหล่านี้ช่วยได้มากๆ เพราะทำให้เราตอบได้อย่างฉะฉาน เมื่อคนฟังได้ยินคำตอบของเรา ต่อคำถามที่ส่วนใหญ่มีลักษณะ destabilize ผู้ตอบ แต่เราตอบได้ และเรามั่นใจในคำตอบของเรา มันทำให้คนฟังประเมินความ stable และความ solid ของเรา ไม่อยากบอกว่า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ความมั่นใจในคำตอบเหล่านี้ เป็นตัวที่ทำให้ดิฉันได้งานที่ทำอยู่ตอนนี้ คำถามที่โดนถามคือ 1. ทำไมคุณถึงไม่ไปสอบ equivalence แล้วก็ไปประกอบวิชาชีพล่ะ ตอบ - ฉันสงสัยว่า ทำไมทุกคนต้องถามฉันแบบนี้ รวมถึงคุณด้วย แต่ว่าสำหรับตอนนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องตอบ เพราะฉันคิดว่า ฉันคงจะมีโปรไฟล์ที่มันแตกต่างไปจากคนอื่นจริงๆ และความคิดฉันก็แตกต่างด้วย แต่ปัญหาคือทำไมทุกคนจะต้องมาบอกให้ฉันทำเหมือนกับคนอื่น ฉันไม่เข้าใจ 2. แล้วที่เรียนปริญญาเอกเนี่ย มันไม่สอดคล้องกับที่ทำงานของเราหรอกนะ เราไม่มีงานวิจัย ตอบ - การเรียนปริญญา สำหรับฉันมันเป็นแค่ professional project อย่างหนึ่งเท่านั้น ฉันได้พิสูจน์ว่า ฉันทำได้ และทำได้ภายในเวลาที่กำหนด จริงๆ ในช่วงการทำงานก่อนหน้าการเรียนเอก ฉันก็ได้ทำ project อื่นๆ มาแล้ว ที่สำคัญ project ต่างๆ ใช่ว่าจะต้องหาคนที่เรียนมาเท่านั้นจึงจะทำได้ แต่ว่าต้องเป็นคนที่รู้ว่าจะจัดการให้มันสำเร็จอย่างราบรื่นได้อย่างไรเท่านั้น 3. แต่คุณไม่เคยรู้เรื่องการขายหรือการตลาดเลยนะ (อันนี้ถูกถามโดยบริษัท distibutor) ตอบ - ถ้าฉันไม่เคยเรียน ก็คงจะใช่ แต่ถ้าบอกว่าฉันไม่รู้เรื่องอาจไม่ถูกนัก เพราะฉันเชื่อว่าหลายๆ อย่างเราเรียนรู้ได้ (ตรงนี้ถามกลับ) แล้วคนที่คุณรับเข้ามาเพื่อทำงานขายในบริษัทของคุณเหล่านั้น เขาจบการตลาดมาทั้งหมดเลยหรือ? เขา - (อึกอัก เพราะคงไม่ได้เตรียมว่าจะถูกถามกลับ) ไม่ใช่ เราเอามาเทรนตามวิธีการของเรา ดิฉัน - แล้วทำไมจึงคิดว่า ฉันจึงจะถูกเทรนไม่ได้ เขา - ไม่ใช่อย่างนั้น โปรไฟล์ของคุณมันสูงเกินกว่าจะมาทำงานขายอย่างที่เราทำน่ะ ดิฉัน - แล้วคุณคิดว่าที่ไหนล่ะ ในที่สุดคือ เขาต้องแนะนำดิฉันไปหา ไม่แนะนำไม่ได้ ถ้าเราเตรียมตอบคำถามไปอย่างนี้ และถ้าเราทำบ่อยๆ เราจะควบคุมสถานการณ์ของการสนทนาได้ ก่อนออกจากการพูดคุย จำเป็นจะต้องให้ได้ตามวัตถุประสงค์ อย่างน้อย 1 อย่าง แก้ไขเมื่อ 31 มี.ค. 50 21:49:36 จากคุณ : พธูไทย - [ 31 มี.ค. 50 20:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 41 Thank you so much for the examples of your answers. I personally find it hard to find good answers and sometimes lost for words. Your examples gave me more ideas about how to respond to these tough questions. Thank you indeed! จากคุณ : Northernlife - [ 2 เม.ย. 50 22:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 42 บางทีนึกอะไรๆ ออก ก็จะมาเขียนนะ ถ้าคุณมีอะไรที่จะถาม ถ้าดิฉันตอบได้ก็จะตอบ ตัวอย่างคำถามข้างต้นเป็นเพียงส่วนน้อย แต่ที่มีลักษณะเหมือนกันของคำถามเหล่านี้ คือ destablizing โดยที่ไม่ใช่ว่าคนถามเขาจงใจนะ แต่มันจะออกมาแบบนี้เองโดยธรรมชาติ บางทีออกมา เพราะว่าขั้นตอนการติดต่อแบบขายตรงนี่ ส่วนใหญ่คนจะปฏิเสธเอาไว้ก่อน น่าสนใจ หรือต้องการหรือไม่ เขายังไม่ทันคิดหรอก ปฏิเสธเอาไว้ก่อน อย่างเช่น ถ้าตัวเราเอง มีคนโทรมาขายของเนี่ย เรายังไม่ชอบเลย บางทีไม่ฟังก็ตัดบทแล้ว บอกว่าไม่สนใจ เวลาไปสนทนากับคนเหล่านี้ในขั้นตอนหางานแบบติดต่อโดยตรงนี้ จำเป็นต้องมีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนของตัวเรา ว่าเราไปหาเขาทำไม และหากว่าวัตถุประสงค์คือ ไป "หางาน" กับเขา โอกาสจะได้รับการปฏิเสธทันที สูงมาก เพราะว่าเขาจะปฏิเสธเอาไว้ก่อน ส่วนใหญ่ที่จะเวิร์ค คือการติดต่อไปเพื่อปรึกษา เพื่อให้เขานำต่อไปสู่คนอื่น และตรงนี้เอง ที่ส่วนใหญ่เรามักจะเจองานแบบไม่ตั้งใจ แต่เป็นงานที่สอดคล้องกับความสามารถด้วยซ้ำ เพราะเวลาเราคุยกับว่าที่เจ้านาย เขาจะผ่อนคลายและสังเกตเรามากกว่า แบบที่เขามองเราว่าเราไป "หางาน" กับเขา หลายๆ ครั้ง ที่คนจะปฏิเสธ เพราะว่า บางทีเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ เช่น ไม่มีงานหรอก เธออย่ามาติดต่อฉันเลย ถ้าเราจบการสนทนาแบบนี้ มันจบทันที คุยต่อไม่ได้ แต่ถ้าเราบอกว่าขอคำปรึกษาปั๊บ คุยต่อได้ทันที และยิ่งถ้าบอกว่า เป้าหมายของเราไม่ใช่ที่เขานะ เขาจะยิ่งผ่อนคลาย คือไงล่ะ paradox เหมือนกัน เพราะบางทีเขามีตำแหน่งนะ หรือว่าอยากเปิด แต่ว่าถ้าไปขอเลยเนี่ย เขาไม่ให้เราหรอก คล้ายๆ กับว่า เขาต้องการเป็นคนเลือกด้วยน่ะ อย่างนี้ต้องให้เวลาเขาด้วย คือบางทีเขาก็รู้ว่าเขาต้องการคนนะ ซึ่งเขาจะติดต่อมาทีหลังเอง หรือไม่ถ้าเราไม่หายหน้าไปจากเขา ในที่สุดเขาจะนึกถึงเราแน่นอน ก็ต้องไปเรื่อยๆ นึกขึ้นได้ อีกคำถามหนึ่งที่ถูกถามเมื่อ 2-3 ปีก่อน ดิฉันโดนแบบว่า บริษัท (ที่ตอนนี้กลับมาติดต่ออีกแล้ว) นัดไปทานข้าวกับ Professor คนหนึ่ง เขาถามคำถามแบบว่า ให้เราพูดถึงเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง ซึ่งดิฉันมีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก เพราะว่าระหว่างเรียนเอกมีกรณีที่เข้าข่ายการโขมยข้อมูล แล้วดิฉันไม่ยอม จึงไปบอกไดเรคเตอร์ คือ ถ้ายอม เรื่องก็เงียบไป แต่นี่ไม่ยอม เรื่องจึงไม่เงียบ คือคำถามของเขาแสดงให้เห็นชัดเลยว่า เขาไปสืบมาว่าดิฉันเป็นใคร ระหว่างเรียนมีปัญหาอะไรกับใครบ้าง ทีนี้ก็ไม่รู้ว่าคนที่ให้ข้อมุลเขาคือใครนะ แล้วทำไมต้องถามถึงกรณีนี้ คำถามของเขาคือ "รู้จักคนนี้ใช่ไหม?" ดิฉัน "ใช่ รู้จัก เราเรียนในช่วงเดียวกัน" เขา "คุณคิดว่าเขาเป็นอย่างไร?" เขาถามแบบยิ้มๆ ด้วยนะ คือดูเหมือนพูดคุยธรรมดา แต่ดิฉันไม่รู้สึกว่าธรรมดา เพราะคำถามมันเจาะจงเกินไป รอบๆ ข้างนี่ เขาจัดที่นั่งที่โต๊ะอาหารแบบวางดิฉันตรงข้ามกับโปรเฟสเซอร์คนนี้ แล้วก็อีกสองข้าง ขนาบด้วยคนของบริษัท (มีไดเรคเตอร์ 2 คน แล้วก็ผู้ช่วยไดเรคเตอร์ 1 คน) ถ้าเราไม่มั่นใจ เราเงียบดีกว่า ดิฉันคิดอย่างนั้น จึงตอบไปว่า ดิฉัน "แล้วคุณรู้จักเขาไม่ใช่หรือ?" เขา "ก็รู้จัก เคยทำงานด้วยกันบ้าง" ดิฉัน "ถ้างั้นฉันคิดว่าคุณคงจะตอบได้ดีกว่าที่ฉันจะตอบ เพราะว่าฉันเจอเขาแค่ในช่วงเรียนเท่านั้น และก็ไม่ได้เจอบ่อย" แต่ดิฉันไม่ได้จบแค่นั้น เพราะดิฉันถามกลับว่า "แล้วคุณว่าเขาเป็นยังไง? ในฐานะที่คุณรู้จักเขาดีกว่าฉัน" เขา "ก็... ก็... เป็นเด็กหนุ่มที่มีไฟ แล้วก็มุ่งมั่น..." เท่านี้แหละค่ะ ทั้งโต๊ะเงียบเลย แล้วก็จะเปลี่ยนเรื่องเลยค่ะ เขาคงคิดว่าจะมาสืบเอาความกับดิฉัน แต่ไม่ได้ตอบนี่คะ ดิฉันจำได้แม่นเลยนะ เพราะมันเป็นสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนเป็นที่สุด แต่ไม่แปลกใจที่จะโดนสืบแบบนี้ เพราะอย่างที่บอกวงการดิฉันมันแคบมาก ใครอาจไม่เชื่อว่าดิฉันโดนแบบนี้ แต่เป็นเรื่องจริง และหน้าที่ของตำแหน่งที่เขาต้องการให้ทำ มันเป็นหน้าที่ transversal และอยู่ในระดับการติดต่อของคนที่ตัดสินใจ และเขาต้องการคนที่มีบุคลิกมี good relationship แต่ในตอนนั้น พอออกจากร้านอาหารนะ (โหย กินข้าวไม่อร่อยเลยค่ะ) ดิฉันเครียดมากเลย ในใจส่วนหนึ่ง ก็คิดว่าตายละ นี่สืบกันแบบนี้ คือเพื่อที่จะบอกว่า ฉันไม่รับคนแบบคุณเพราะว่า... เนี่ยนะ ดิฉันจิตตกไปหลายๆ วันเลยค่ะ แล้วก็นึกว่า ตอนนั้นถ้าเรายอมให้คนนั้นขโมยข้อมูลไป โดยไม่พูดอะไร ก็ดีสิ แต่แล้วก็คิดแบบเชิงบวกทันที ทำไมจะต้องยอมด้วย ดีเสียอีกไม่ต้องทำการกับคนพวกนี้ ถ้าเขาคิดว่า การเข้ากับคนได้ คือการจะต้องยอมตลอด ดิฉันก็ขอตกงานดีกว่า จะทำกับคนแบบนี้ นี่ ในที่สุดคิดแบบนี้เลยนะ คือว่า ยัวะจัด ยัวะว่า ทำไมต้องสืบประวัติกันแบบนี้เลย ก็คือในที่สุดเกือบ 3 ปีต่อมา มาติดต่อดิฉันอีก แน่นอนดิฉันว่า โปรเฟสเซอร์คนนั้นก็ยังจำดิฉันได้แน่ๆ และดิฉันก็เห็นว่าเขาไปคุยกับอาจารย์ดิฉันที่งานประชุมแห่งหนึ่ง แต่ว่ากับอาจารย์ดิฉันเนี่ย เรามั่นใจว่า เขามีแต่สิ่งดีที่เขาได้รับจากเราในฐานะผู้ร่วมงานและนักเรียนของเขามาตลอด 10 ปี จากประสบการณ์ถูกล้วงประวัตินี้ ทำให้ดิฉันเรียนรู้ทันที และเมื่อทุก ๆ ครั้งที่ใครถามหรือสงสัยอะไร ดิฉันจะบอกว่า คนที่จะบอกได้ดีที่สุดเกี่ยวกับตัวฉันคือ อาจารย์ของฉัน ที่ฝรั่งเศสนี้ ฉันไม่มีใครที่จะรู้จักฉันดีเท่ากับอาจารย์ของฉัน ตอบไปอย่างนี้เลย แล้วก็ติดต่ออาจารย์ว่า ต่อไปนี้เราจะอ้างแบบนี้แล้วนะ ถ้าเขาได้รับโทรศัพท์จากใครๆ เกี่ยวกับฉันก็ไม่ต้องสงสัย เขาอยากจะพูดอะไรเกี่ยวกับดิฉันก็ได้ ในฐานะที่เราทำงานร่วมกันมาอย่างใกล้ชิด แต่ว่าในส่วนหนึ่ง นี่คือระบบการทำงานแบบสไตล์ฝรั่งเศสแท้ๆ นะ คือไม่ค่อยไว้ใจ แต่ถ้า... ถ้าไว้ใจแล้วนะ อีก 20-30 ปี จนตายก็ไว้ใจ จากคุณ : พธูไทย - [ 3 เม.ย. 50 18:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 43 Khun พธูไทย, would you mind sharing a few examples of questions that you normally use to open up a conversation with your potential contacts?  Thank you. จากคุณ : Northernlife - [ 4 เม.ย. 50 00:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เพิ่งเปิดกระทู้สำหรับอาทิตย์นี้ ดิฉันไปต่างจังหวัดเพื่อปิด mission หนึ่ง แล้วก็เลยได้เจอกับนายใหญ่ของบริษัทที่เป็นเป้าหมาย 1 ในสองที่บอกเอาไว้ เอาไว้จะเล่ารายละเอียดเท่าที่พอเล่าได้ อาจจะมีสิ่งที่สอดคล้องกับสิ่งที่คุณถาม จะว่าไปแล้ว การจะพูดคุยอะไรกับใครเนี่ย มันต้องอาศัยทักษะการได้คุยบ่อยๆ ก็ได้ฝึกบ่อยๆ เพราะเราจะดูตามสถานการณ์มากกว่านะ เหมือนเราเจอเพื่อนใหม่ เราคุยอะไรกับเขา ? ถ้าเพิ่งเจอครั้งแรก และถ้าเราเคยเจอคนที่เราเคยเห็น แต่ไม่เคยคุยด้วยเลย เพิ่งจะได้มีโอกาสคุยกันสองต่อสอง เราจะคุยอะไรกับเขา ? หรือถ้าเราเจอคนที่เขารู้จักกับคนที่เรา "สนิท" เราจะคุยอะไรกับเขา ? และถ้าเราเจอที่คนอื่นแนะนำเราให้มาเจอ โดยที่เราก็ไม่รู้จักคนที่แนะนำเราดีเท่าไร กับคนนี้เราก็ไม่เคยได้ยินชื่อ เราจะคุยอะไร ? สถานการณ์เหล่านี้ อาศัยทักษะการสนทนาที่แตกต่างนะ ดังนั้นการจะ open up a conversation อย่างที่ถามเนี่ย มันแตกต่างกันไป ดิฉันจึงได้บอกในตอนต้นว่า สิ่งที่เราจะได้มากๆ จากการออกไปสร้าง connection คือทักษะการสื่อสาร ถ้าเราไม่เจองานเลยทันที ยังไงๆ เราได้เรียนรู้อยู่แล้ว และการออกไปคุยกับคนที่แตกต่าง ทำให้เราเรียนรู้ที่จะควบคุมสถานการณ์ เหมือนกับว่าไม่ยอมตอบคำถาม แต่มันไม่ใช่สิ่งที่จะตอบได้ง่ายๆ น่ะ เพราะเราต้องประเมินสถานการณ์ด้วย บางอย่างเราพูดคุยเพื่อทำความรู้จัก เราต้องรู้ว่า เราอยากจะรู้อะไรจากเขา ดังนั้นการเตรียมคำถาม และการศึกษาคู่สนทนาก่อนล่วงหน้า จะช่วยให้เราเตรียมตัวดีขึ้น ส่วนถ้าเราตอบ เราก็พิจารณาว่า อะไรที่เราอยากให้เขารู้ อะไรที่ไม่เกี่ยว ที่ไม่อยากให้รู้ก็ต้องคิดเอาไว้เหมือนกัน คือถ้าอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัว เราจะบอกไหม หรือเราจะถามไหม อะไรทำนองนี้ อยากจะบอกว่า กรณีที่เราไปขอนัดใครเนี่ย เขาไม่รอให้เราถามหรอกค่ะ เขาถามเราก่อน ด้วยคำถามง่ายๆ และเราจะต้องตอบคำถามเหล่านี้ ได้แก่ "คุณต้องการพบผมทำไม ?" "ผมจะทำอะไรให้คุณได้ ?" "ผมไม่รู้จักคุณ ?" และคุณจะต้องตอบให้สั้นกระชับที่สุด เพื่อให้เขาเสียเวลากับคุณน้อยที่สุด อย่างน้อยภายในครึ่งชั่วโมง คุณต้อง perform อย่างดีที่สุด นั่นหมายถึงต้องเตรียมคำตอบต่างๆ เอาไว้ก่อนแล้ว ตรงนี้แล้วคุณหนมก็ต้องลองตอบคำถามเหล่านี้ ว่าคุณจะตอบอย่างไร? เป็นคำถามสั้นๆ ง่ายๆ คุณลองไปคิดดู ว่าคุณจะตอบอย่างไร หรือว่าที่ตอนนี้คุณตอบอย่างไร? ไปก่อน สุขสันต์เทศกาลอีสเตอร์ค่ะ จากคุณ : พธูไทย - [ 7 เม.ย. 50 18:29:22 ]