ความคิดเห็นที่ 1 ผมว่าขั้นแรกเลยน่ะครับ คุณทุ่มเทให้การทำ Ph.D มากเกินไปแล้วหรือเปล่าครับ อย่างที่สอง คุณต้องพยายามอธิบายให้แฟนของคุณเข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องมาเรียน Ph.D เพราะเธอไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องมาเรียน เธอถึงมีความกังวล ผู้หญิงเมื่อมีความกังวลแล้ว จะหงุดหงิดง่าย อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ทำใจได้ในเวลาอันรวดเร็ว ขอให้ตั้งสติตีๆ น่ะครับ จากคุณ : kanoomtan - [ 22 มี.ค. 50 10:34:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาอ่านครับ อยากบอกว่าเสียใจได้แต่อย่านานนะครับ  ถ้าผู้หญิงคนนั้นเค้าอยากเลิก ก็ช่างเค้าครับ  แสดงว่าไม่ได้รักเราจริง  หรือ เค้าอาจจะเจอคนใหม่ที่เมืองไทยไปแล้วก็ได้  ไม่ใช่ความผิดคุณ หรือ เพราะว่าคุณเรียนเอกสักหน่อยใช่ป่ะครับ  ถึงแม้คุณไม่ได้เรียนเอก  เค้าก็อาจจะขอเลิกกับคุณได้สักวันหนึ่งอยู่ดีครับ คนเราบางคนตกลงปลงในแต่งงานแต่งการ มีลูกแล้วยังหย่ากันเลยถมไปครับ  คุณยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย มองว่าโชคดีแล้วกันนะครับ  เพราะว่าหนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลใช่ป่ะครับ คนรักกันจริงผมว่าน่าจะเข้าใจกันสิ เป็นกำลังใจให้กัน  ถ้าเค้าไม่ต้องการทำ ก็ต้องปล่อยเค้าไปใช่ป่ะครับ หน้าที่ของคุณตอนนี้คือ ทำงานให้เสร็จ ในเมื่อมันเป็นความฝันของคุณและคุณได้เริ่มต้นมันแล้วก็ต้องทำให้เสร็จ  เลิกกับแฟน ถือว่าเป็นอุปสรรคระหว่างตอนนี้กับตอนที่คุณได้ปริญญาเอกแล้วกันนะครับ  คงยังมีอุปสรรคอีกเยอะที่คุณต้องเจอ ผมก็ไม่เคยเรียนเอกในประเทศที่ใช้ระบบเเบบอังกฤษนะครับ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเวลาคนเรียนเอกที่ใช้ระบบเเบบนี้มาพูดให้ฟังเท่าไรอ่ะนะครับ แต่ผมว่าระบบมันแย่ทีปล่อยให้นักเรียนทำไปเองอ่ะครับ ไม่ค่อยได้ supervision เท่าไร   แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจแล้วกันครับ จากคุณ : krisdauw (krisdauw) - [ 22 มี.ค. 50 10:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วอ่านอีก บอกได้คำเดียวว่า ซึ้งและเศร้ามากๆๆ น่าเห็นใจ แฟนของคุณ อย่าได้ตำหนิเขาเลยที่เขาบอกเลิกคุณ มันเป็นการยากที่คนอื่นจะเข้าใจ กับการที่คุณตัดสินใจ มาเรียน ป.เอก(มหาโหด) แม้กระทั้ตัวคุณเองก็ยังไม่สามารถที่จะตอบได้ชัดเจนว่าทำไมๆๆๆ ถึงเลือกที่จะทำแบบนี้ มีคนบนโลกนี้ น้อยคนนักที่จะ รู้ว่า อะไรคือจุดมุ่งหมายสูงสุดในชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่จะมาเติมเต็มชีวิตของเขา และเขาจะเป็นสุขอย่างที่จะหาอื่นใดเปรียบได้ถ้ามีมัน มันเป็นสิงที่ฝังอยู่ในความฝัน และ มันก็เป็นแรงบันดาลใจ และกำลังใจ ที่จะทำให้คนคนหนึ่ง ต่อสู้กับอุปสรรคทั้งหลาย อย่างไม่ย่อท้อ เพื่อจะได้ไปถึงจุดหมายนั้น... จุดมุ่งหมายในชีวิต มีนักปราชญ์ กล่าวว่า มีคนไม่ถึง 5% บนโลกใบนี้ ที่ประสบความสำเร็จในชีวิต เหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะ คนส่วนใหญ่มักจะไม่รู้ว่า อะไรคือจุดหมายในชีวิต ของพวกเขา และ พวกเขามักจะปล่อยให้ชีวิตเดินทางไปตามแต่กระแสของสังคมจะพาไป เปรียบเหมือนกับ ใบไม้ ล่องลอยไปกับกระแสน้ำ สุดแท้แต่โชคชะตาจะนำพาไป ส่วนคน 5% ที่ว่านั้น เขารู้ว่าอะไรคือจุดมุงหมายแห่งชีวิตของเขา เขาเป็นปลาที่ว่ายท่วนกระแสน้ำ เพื่อที่จะไปยังจุดมุ่งหมาย ไม่ยอมปล่อยให้ชีวิตเป็นไปตามโชคชะตา แล้วคุณหละ PhD เป็นจุดมุ่งหมายในชีวิต ของคุณหรือเปล่า ถ้าใช่ อุปสรรคที่คุณเจออยู่ในขณะนี้ มันก็แค่อุปสรรคที่คนที่จะประสบความสำเร็จในชีวิต ต้องเผชิญ ดูอย่างพระพุทธเจ้าท่านซิ เพื่อที่จะได้ตรัสรู้ ท่านละทิ้งราชสมบัติและครอบครัวอันเป็นที่รัก ยอมทนทุกข์ ต่างๆนานาเพราะพระองค์รู้ว่า การตรัสรู้คือจุดมุ่งหมายในชีวิตของพระองค์ และเหมื่อนกับ มหาบุรุษ และวีระสตรี ที่ยิ่งใหญ่ บนโลกนี้ ที่มักจะเริ่มต้น ทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้านเขา แต่สุดท้าย ด้วยความสำเร็จที่เขาทำ คนทั้งโลก ก็ได้ จาลึกชื่อ ของพวกเขาไว้ ตราบนานเท่านาน จากคุณ : TelMed (TelMed) - [ 22 มี.ค. 50 11:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีเพื่อนบ้าเรียนเหมือนกันค่ะ อยู่แต่กับตำราและคอมพิวเตอร์ ยิ่งระยะนี้เขาใกล้จบ(ทั้งที่น่าจะจบนานแล้ว แต่เขาชอบที่จะอยู่เรียนไปเรื่อยๆ) เขายิ่งมีชีวิตกับคอมพิวเตอร์และงานของเขา ชวนเขากินข้าว เขายังขอกินหน้าคอมเลย เฮ้อ... อยากทำความเข้าใจเขาบ้างเหมือนกันค่ะ จากคุณ : เลขานินทานาย - [ 22 มี.ค. 50 12:00:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นกำลังใจให้ จขกท. ผ่านพ้นปัญหาต่างๆ ไปได้ด้วยดีนะคะ คงได้เวลาที่คุณต้องถามใจตัวเองอีกครั้ง ว่ากำลังทำอะไรอยู่ สู้ๆ ค่ะ และขอชื่นชมคุณ TelMed (need somebody..เจ้าเก่า ;) จากคุณ : a_space317 - [ 22 มี.ค. 50 12:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรเหมือนกัน ได้แต่เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : g9h - [ 22 มี.ค. 50 13:18:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่จำนนใจ : กิตติกร เพ็ญโรจน์ http://friday.exteen.com/20050829/entry จากคุณ : ผ่านมา - [ 22 มี.ค. 50 14:10:10 A:76.17.103.217 X: TicketID:012743 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เราเห็นใจคุณมากนะคะ... ลองมองเรื่องนี้เป็นสองประเด็นละกัน 1. แฟนของคุณ เราไม่รู้ว่าคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว แต่ถ้าคิดว่าวางแผนจะแต่งงานกัน ก็คงรักกันอยู่ไม่น้อย ความรักเป็นเรื่อง give and take ค่ะ ซึ่งในแต่ละวาระ จะต้องมีฝ่ายหนึ่ง give มากกว่า take แต่ไม่ได้หมายความว่าฝ่ายนั้นจะต้องเป็นฝ่ายได้รับอย่างเดียวเพราะมันคงไม่แฟร์ คงต้องถามดูว่าแฟนคุณ give ได้มากแค่ไหน เราก็มีปัญหาอย่างคุณนะคะ เราคบกับแฟนได้สองปีก่อนมาเรียนต่อโท-เอก ตอนนี้เราก็อยู่อังกฤษได้เกือบสี่ปีแล้ว คิดว่าคงจะเรียนจบในปีหน้า (สาธุ) ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ทุกคนก็จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เดี๋ยวต้องเลิกกันแน่ๆ แต่ก็แปลกนะที่ทุกวันนี้ยังคบกันอยู่ได้ เวลาเรากลับไปเมืองไทยทีไร ถ้าเพื่อนเจอเรากับแฟน มันก็เลิกคิ้วสูง งงว่ายังคบกันอีกเหรอ เราคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ผ่านมาก็คือเรื่อง give and take น่ะค่ะ เวลาที่เราเครียดมากๆ เราก็จะโทรไปบ่นๆๆๆๆกับแฟนเราซึ่งเค้าก็ดีมาก รับฟังอย่างเดียว คอบปลอบใจ จนเรารู้สึกชินที่จะต้องมีเค้าอยู่ รู้สึกอุ่นใจที่ไม่ว่าเวลาไหนที่เราไม่รู้จะระบายกับใคร เราก็มีคนคนหนึ่งรอที่จะรับฟังเราอยู่เสมอ ถ้าเราบอกว่าช่วงนี้เราจะไม่ค่อยโทรไปนะ เพราะต้องปั่นงานให้เสร็จ เค้าก็พูดคำเดียวว่าโอเค ในขณะเดียวกันเราก็พยายามเป็นฝ่ายให้ด้วย เวลาเราเค้าไม่สบายใจหรือต้องการอะไร เราก็จะพยายามรับฟัง หลายคนคงคิดว่าเค้าคงมีกิ๊ก บอกว่าเราไว้ใจแฟนมากเกินไป แต่ความจริงก็คือเค้าไม่เคยมี ไปหาแม่เราบ่อยๆ พูดกับเราเสมอว่าคงหาคนที่ดีเท่าเธอไม่ได้ (อย่าเพิ่งอ้วกนะคะ) ยกเว้นเวลาเธอบ่นมากๆนะ (อ้าว) เราก็เลยไม่เคยกังวลเรื่องนี้อะค่ะ เพราะความไว้ใจเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับรักระยะทางไกล สิ่งที่เราต้อง give อีกอย่างคือค่าโทรศัพท์ค่ะ โทรคุยกันทุกวัน อย่างต่ำครึ่งชม. ยกเว้นเวลางานยุ่ง เค้าก็พยายามบินมาหาเราปีละครั้ง เรากลับเมืองไทยปีละครั้ง ค่าเดินทางก็แพงแสนแพง แต่ถ้าถามว่าคุ้มไหมเราก็ว่าคุ้มนะ ปีนึงเจอหน้ากันประมาณ 30 วันได้ ระยะเวลาที่ไม่ได้เจอกันมันกลับทำให้เราอยากเจอกันมากขึ้น ต่อไปคิดว่าถ้าเจอหน้ากันทุกวันอาจเบื่อหน้ากันก็ได้ คงเป็นเพราะเราสองคน workaholic ด้วยมั้ง คือไม่ต้องมีแฟนอยู่ด้วยตลอดเวลาก็ได้ เอนจอยงานที่ทำ เวลาที่คิดถึงก็มาหากันที ไม่รู้สึก insecure เวลาไม่ได้อยู่ด้วยกัน พูดอีกอย่างคือ condition ของเราสองคนมันเหมาะกับ long distance relationship มั้งคะ (เวลาอยู่ด้วยกันอาจจะทะเลาะกันแทน) ทะเลาะกันเยอะมากค่ะ แต่เราสองคนมี bottom line ว่าสุดท้ายแล้วเราก็ไม่อยากหาคนอื่นอยู่ดี เพราะคนที่เข้าใจเราขนาดนี้มันไม่ได้หากันง่ายๆแล้วเวลาที่ผ่านมาอีก จะให้ทิ้งไปง่ายๆเราคงเสียดายแย่ พูดยากนะ ถ้าจะสรุปว่าเค้าไม่ได้รักคุณจริง เพราะที่สุดแล้วยังไงๆ สำหรับมนุษย์ตัวเองก็ต้องมาก่อน คนเราเป็นปัจเจก ความชอบ ความอดทน ต่อสิ่งต่างๆมันก็ต่างกันไป เค้าอาจจะมีความสุขกับคุณใน condition แบบหนึ่ง แต่พอ condition นั้นเปลี่ยนไป ความรู้สึกของเค้าก็เปลี่ยนไป การที่จะบอกว่าเค้าไม่รักคุณจริงเพราะเค้ารับ condition ของคุณไม่ได้นั้น มันก็อาจเป็นเหตุที่เค้าเอามาอ้างได้ว่าคุณก็รับ condition ของเค้าไม่ได้เหมือนกันที่เค้าไม่ชอบการอยู่ไกลกันแบบนี้ ด้วยตรรกะแบบนี้เราถึงไม่ค่อยเห็นด้วยกับ unconditional love เท่าไหร่ เพราะต้องมีฝ่ายหนึ่งเป็นฝ่ายให้ตลอด อีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายรับ เดี๋ยวก็จะตั้งแง่กันไม่จบไม่สิ้นว่าชั้นให้เธอมากกว่าเธอให้ชั้น ฯลฯ อืม เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่เชื่อใน unconditional love เราเชื่อในความรักแบบนี้ในระดับนึง แต่เอาเข้าจริง ความโหดร้ายต่างๆในโลกนี้ มันทำให้เรามีความรักแบบไม่มีเงื่อนไขได้ไม่ตลอดเวลาหรอกค่ะ การจะรักษาความรักให้อยู่ได้นานๆ คุณจะต้อง realistic กับมัน ไม่ใช่คิดว่ามีความรักอย่างเดียวก็พอ โอเค เราต้องอยู่กันคนละประเทศไหม คิดไปเลย อย่างแรก ทำยังไงให้ค่าโทรถูกที่สุด เก็บเงินยังไงให้ไปมาหาสู่กันได้อย่างน้อยปีละครั้ง วันเกิด วาเลนไทน์จะทำยังไงให้มันพิเศษ ฯลฯ ถ้าเราไม่ realistic กับมัน สุดท้ายเราก็จะรู้ว่าความฝันกับความจริงมันไปด้วยกันไม่ได้ตลอดเวลา อย่างใน The Great Gatsby ที่สุดท้าย Daisy ก็เป็นแค่ภาพลวงของ Jay  (ไปหาอ่านเองนะคะ) 2. เรื่อง PhD เราก็ยังไม่รู้ว่าคุณอยากทำเพราะอะไร อย่างนึงที่เรารู้คือว่านี่คือความฝันของคุณ แต่ความฝันอย่างเดียวมันไม่เพียงพอที่จะเป็นแรงผลักดันที่ทำให้คุณอยู่กับมัน กินนอนกับมัน ร้องไห้กับมัน เป็นเวลาสามสีปีได้ PhD มันเรียกร้องความทุ่มเท ความเชื่อ ความเอาใจใส่ ฯลฯ เยอะทีเดียว และสุดท้ายก็เพื่อการหาองค์ความรู้ใหม่ ถ้าคุณมี passion ในเรื่องที่จะทำจริงๆ  แผนการทุกอย่างจะต้องถูกกำหนดโดยมี PhD ของคุณเป็นหลัก เรื่องอื่นๆเป็นเรื่องรอง ถามตัวเองนะคะว่าอยากทำไปเพื่ออะไร (ห้ามตอบว่าความฝัน) ถ้าสุดท้ายทำไปเพราะคำนำหน้าชื่อ เราว่าคุณก็ลองพิจารณาดูใหม่นะ เพราะเหตุผลแค่นี้มันไม่เพียงพอสำหรับการทิ้งทุกอย่างมาอุทิศตนให้กับมัน เราอาจจะพูดแรงไปบ้าง แต่อยากบอกว่าความสัมพันธ์เราก็ไม่ได้วิเศษไปมากกว่าคนอื่นหรอกค่ะ เพียงแต่ condition ของเราไปกันได้ เราพยายามใช้เหตุผลมาก่อนถ้าต้องตัดสินใจเรื่องใหญ่ๆ เรื่องอารมณ์ความรู้สึก ถ้าใช้ในเวลาที่สมควรมันก็จะดี แต่ถ้ามากไป ควบคุมไม่ได้ มันก็ไม่เกิดผลดีค่ะ อีกอย่างคือ เราไม่เคยตั้งความหวังไว้สูงมากๆ เพราะถ้าเกิดมันเป็นไปไม่ได้ เราก็จะเจ็บมากเช่นกัน ในชีวิตเราเคยเป็นคนที่ทะเยอทะยานมากๆ อยากเก่ง อยากมี พอไม่ได้แล้วก็ผิดหวัง โกรธตัวเอง พาลโกรธคนอื่น ฯลฯ ทั้งหมดนี้ก็เพราะเราไม่ realistic เราไม่มองโลกในอย่างที่มันเป็น เราไปคาดหวังกับมันมากเกินไป ไม่ได้พิมพ์มาพเยอะอย่างนี้มานานแล้ว หวังว่าที่เราเขียนไปคงจะช่วยคุณได้บ้างนะคะ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 18:37:46 จากคุณ : Sa-idian - [ 22 มี.ค. 50 18:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมเชื่อว่า พวกคุณยังรักกันอยู่นะ ไม่งั้นคงไม่มีแผนถึงจะแต่งงานหรอก แต่ระยะทาง+ความไม่เข้าใจ+ความกังวลของเธอ คือ ปัญหาสำคัญ ถ้าทำได้ ลองชวนเธอมาเที่ยว มาดูว่าคุณกำลังทำอะไร ชีวิตเป็นอย่างไร นี่เป็นจุดสำคัญมากๆในชีวิตหนึ่งที่ทุกคนต้องเจอ ต้องอดทน แก้ปัญหา และก็ต้องผ่านมันไป อยากให้พวกคุณตั้งสติ ใจเย็นให้มากขึ้น พูดคุยกันให้มากขึ้น และพยายามเข้าใจกันและกันให้มากขึ้น แต่ตอนนี้ใกล้ deadline แล้ว...โทรไปบอกเธอซักนิดว่า คุณยังรักและเป็นห่วงเหมือนเดิมเธอนะ (ได้บอกแล้วให้สบายใจขึ้นซักนิด) แล้วกลับมาตั้งหน้าตั้งตากับ thesis คุณต่อ ผ่านช่วงนี้ไป อะไรๆ คงจะดีขึ้น ...อย่างน้อยก็ใจคุณเอง พายุโหมเข้ามาไม่ว่าหนักแค่ไหน...มันไม่พัดอยู่ที่เดิมตลอดกาลหรอก มันก็ย่อมมีเวลาจางหายไป อดทนซักนิด แล้วสู้ต่อไป...เป็นกำลังใจให้ครับ แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 50 19:59:33 จากคุณ : Hidden Dragon - [ 22 มี.ค. 50 19:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 Doing PhD is not a problem, the problem is her bro. You can not live with this problem for the rest of your life but PhD will stay with you forever. You will be called Dr. San. No pain no gain bro. Concentrate on your PhD and show us that you are the man. Goes well bro. จากคุณ : joejarb (joejarb) - [ 22 มี.ค. 50 20:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Love is about mutual giving and taking. Does either (or both) side take too much or give too little? PhD is not a problem.... The problem is no balance in giving and taking between both of you. จากคุณ : amatuer translator - [ 22 มี.ค. 50 21:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาเห็นใจค่ะ และเห็นด้วยกับคุณ kanoomtan จากมุมมองของผู้หญิงนะคะ เราว่าอย่างไรลองพยายามหาเวลาให้เธอบ้าง น่าจะยังรักกันอยู่นะ ถ้าคิดว่ายังรักกันอยู่และเธอไม่ได้มีใครใหม่ ลองกลับไปง้อเธอหน่อยสิ แล้วก็อย่าเอาเธอเป็นที่รองรับอารมณ์เครียดของคุณ (i have become such an idiot emotional person, very easy to get angry, too much stress) วิธีการทำพีเอชดีของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันกระมัง แต่ถ้ามันต้องทุ่มเทขนาดนี้จริงๆแล้วได้ความสำเร็จมาครองไว้ แต่ไม่มีคนรู้ใจมายืนข้างๆชื่นชมด้วย จะมีความสุขหรือ? แบ่งเวลาดีๆ เหนื่อยนักก็พักบ้างก็ได้ เราเห็นทั้งสามีเรา เพื่อนเรา ที่ทำป เอก ที่ออสเตรเลียนี่ก็ทั้งเรียน ทั้งทำงานไปด้วย ก็ยังผ่านมาได้ สู้ๆค่ะ จากคุณ : yuy - [ 22 มี.ค. 50 21:32:40 A:77.123.158.8 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ท่านอื่น ๆ ก็พูดได้ดีกันทั้งนั้น เรื่องอีกอย่างคือจริง ๆ แล้ว เรื่องจะได้แต่งหรือไม่มันก็ไม่ได้อยู่ที่เรื่องเรียน PhD หรือไม่อยากเดียว แต่ถ้าตามหลักกรรมแล้วมันเกี่ยวทั้งเรื่องบุพเพสันนิวาส บุญกรรมเก่าของคุณและเขา ว่าจะได้ครองคู่กันหรือไม่ ทำไมบางคนทำได้ บางคนทำไม่ได้ หรือถึงบางคนเรียนจบ PhD ประคองความสัมพันธ์กันได้ ก็อาจจะต้องเลิกกันด้วยเรื่องอื่นอยู่ดี ก็ขอให้ทำใจแหละครับ ตอนนี้ัมันผ่านไปแล้ว ก็ต้องทำสิ่งที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดครับ จากคุณ : กายทิพย์ - [ 22 มี.ค. 50 23:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มารับฟัง และให้กำลังใจครับ ไม่รู้จะปลอบหรือแนะนำอย่างไร ได้แต่หวังว่าเจ้าของกระทู้คงตั้งสติได้ในเร็วพลัน โชคดีครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 22 มี.ค. 50 23:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้าใจ เห็นใจ ให้กำลังใจคุณเจ้าของกระทู้นะคะ รักแท้ไม่เคยแพ้อะไร อย่าให้ต้องแพ้ PhD. นะคะ ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ ถ้าคุณคิดว่าทำดีที่สุดแล้ว ก็คงต้องมุ่งมั่นต่อไปค่ะ และปล่อยไปในบางจุด ผู้หญิงเข้าใจยากค่ะ แต่ตามใจ (แบบมีเหตุผล) ง่ายกว่ามั๊ยคะ เอาใจช่วย ให้คืนดี กะแฟน (ถ้าเป็นไปได้) และสำเร็จ PhD. ดังหวังนะคะ สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : whiskywine - [ 23 มี.ค. 50 01:20:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Thank you for all comments krub, now my hell is coming in 6 hours. Meetign with all of my supervisors with nothing to present ..... จากคุณ : San (saninhamilton) - [ 23 มี.ค. 50 04:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 Thank you for all comments krub, now my hell is coming in 6 hours. Meeting with all of my supervisors with nothing to present ..... 5 years of our relationship means nothing. Oh well, time will tell and life MUST go on .... but how could i pass this step..... I don't know จากคุณ : San (saninhamilton) - [ 23 มี.ค. 50 04:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สู้ ๆ ครับ ถ้าไม่ได้ก็บอกอาจารย์ไปว่าเรามีปัญหาชีวิตแบบนี้ ๆ เขาคงจะเข้าใจนะ จากคุณ : กายทิพย์ - [ 23 มี.ค. 50 04:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าเพิ่งคิดมาก ตั้งใจเรียนให้จบค่ะ จากคุณ : นก (gonok123) - [ 23 มี.ค. 50 15:23:21 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จขกท เข้มแข็งไว้นะครับ อ่าน คห ที่8 อีกทีนะครับ ผมเห็นด้วยมั่กมั่ก รอใจเย็นกันทั้งคู่แล้วคุยกันอีกที พยายามปรับความเข้าใจกัน ที่สำคัญ คุณเป็นฝ่ายทิ้งเธอมาตามหาฝันของคุณเอง ไม่ว่าด้วยความจำเป็น หรือ เหตผลอะไรก้อตาม แต่คุณเลือกที่จะมา ดังนั้น คุณต้องใจเย็น ห้ามงี่เง่า เค้าอาจจะหงุดหงิด งอแง บ้าง แต่คุณไม่มีสิทธทำอย่างนั้น นิ่งไว้ ขอให้คืนดีกันได้ครับ จากคุณ : Dukhor - [ 24 มี.ค. 50 08:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Cheers krub. You learnt the nature of life, nothing is certain. It is worth your time. จากคุณ : Five (khunfive) - [ 24 มี.ค. 50 12:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 โห เครียดแทนเลย PhD มันต้องขนาดนี้เลยเหรอ จากคุณ : เครียด - [ 24 มี.ค. 50 19:30:46 A:85.235.31.204 X: TicketID:077776 ]

ความคิดเห็นที่ 23 To do PhD, it is my dream. ^ ^ I know, it's very difficult time for you to focus on your stuff, unfortunately, it's a MUST !!! You'd spent lots of your time with your Ph.D., don't give up easily. If your girlfriend doesn't have someone else, you still can marry her after you get your degree. BE STRONG !!! จากคุณ : Living Extreme - [ 27 มี.ค. 50 05:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลองชวนเธอมาที่นิวซีแลนด์ ให้เธอได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ และความจำเป็นตามหน้าที่ของคุณ บางทีเธออาจจะเข้าใจอะไรๆ ได้มากขึ้นนะครับ อันนี้อยู่บนพื้นฐานที่ว่าเธอไม่ได้มีใครใหม่ จากคุณ : JungleBoy - [ 29 มี.ค. 50 18:06:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่าน คคห. 9 ของคุณ Sa-idian แล้วนำ้ตาจะไหล โชคดีมากเลยค่ะ จากคุณ : Mactopia - [ 1 เม.ย. 50 06:35:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกำลังใจให้นะครับ ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มเรียน Phd ที่อังกฤษอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ว่าต่อไปอีกสามปีจะเป็นยังไง P.S. ชอบความเห็นของคุณSa-idian (ความเห็นที่ 8) ครับ ความทุกข์ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเราไม่มองทุกอย่างไปตามสภาพความเป็นจริง Suffering begins with ignorance of the reality of our true bature. จากคุณ : bOOnchOO (boonchoo14) - [ 9 เม.ย. 50 02:07:02 ]