ความคิดเห็นที่ 1 ถามด้วยอารมณ์เล่น ๆ นะ ไม่ได้ซีเรียส จากคุณ : กายทิพย์ - [ 15 ส.ค. 50 13:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กรณีของผมนะ ไม่เคยอ่ะครับ เพราะว่าจำได้ว่าตั้งแต่เด็กๆ อยากจะเป็นอาจารย์ จำได้ว่าบางทีกลับมาบ้านก็นั่งเขียนกระดานไวท์บอร์ดเล่นเป็นอาจารย์ หรือช่วยติวให้เพื่อนๆน่ะครับ และก็ยังคงอยากจะเป็นอาจารย์มาเรื่อยจนถึงปัจจุบัน เคยลองๆจะไปทำอย่างอื่นนะ เช่น เคยลองทำงานด้านบริการ  ทำในโรงอาหารมหาลัยที่เมกา เคยไปลองฝึกงานตอนทีบริษัทคุณพ่อเคยทำอยู่ เคยลองช่วยเพื่อนเสิร์ฟอาหารที่เมกา ลองงานขายตรงตอนเรียนมาร์เกตติ้ง  แต่ไม่ชอบสักอย่างเดียว ผมไม่ชอบงานที่ต้องบริการคนอื่น   ไม่ชอบงานที่ต้องอ้อนวอนคนอื่น (เช่น งานขาย) ไม่ชอบงานที่ต้องเป็นเวลา เเปดโมงถึงห้าโมง  ฯลฯ    แต่ครั้นจะเป็นหัวหน้าคนอื่น เปิดบริษัททำธุรกิจ ก็ไม่มีไอเดียอะไรอีก  เฮ้อ คงเป็นด้วยบุคคลิกและนิสัยผมกระมังที่ ประกอบกับความต้องการเป็นอาจารย์อยู่แล้ว มันเลยลงตัว และไม่คิดไปเปรียบเทียบกับอาชีพอื่นๆ   เป็นอาจารย์ (ที่เมกา) มันดีตรงที่ ไม่มีเวลาแน่นอน (แปดถึงห้าโมง), ทำงานเก้าเดือน (ซัมเมอร์จะสอนหรือไม่ก็ได้ ถ้าสอนได้ตังค์เพิ่ม), ไม่มีหัวหน้า, มีความมั่นคงในอาชีพ (ไม่มีใครมาไล่ออกได้ ถ้าผ่าน tenure แล้ว) มันก็คุ้มกับรายได้นะผมว่า อาชีพที่คุณ BF พูด เช่น นักธุรกิจ หรือ ทนาย เค้าทำรายได้ได้เยอะจริง แต่ว่าเค้าทำสิบสองเดือนนะ แล้วก็ทำ(อาจจะ)เจ็ดวัน เจ็ดโมงถึงหกโมงเย็นก็ได้ โดยเฉพาะพวกทนายใน law firm ใหญ่ๆ ถ้าเป็นนักธุรกิจก็ยิ่งแย่ ขาดทุนไม่ได้ ต้องปวดหัวกับกำไร ขาดทุน  ถ้าคิดจริงๆผมว่าเป็นอาจารย์ก็โอเคน่ะ ปล law school เค้าเรียนสามปีไม่ใช่หรือครับ ข้างล่างนี้ผมแปะบทความของอาจารย์ Snodgrass (เป็นอาจารย์ด้าน comp.science ที่ u of arizona) มาให้อ่านกันเล่นๆว่า ทำไมเค้าชอบการเป็นอาจารย์ เค้าเปรียบเทียบข้อดี ข้อเสียให้ดู อ่านง่ายมากเลยครับ ผมตัดเอามาแต่ที่สำคัญนะ นี่ก็ยาวแล้ว: Why academia? I open with some disadvantages to this seemingly ideal life, then turn to the advantages. With each I start with those that I expected when I was a doctoral student, and then consider those I (naively or otherwise) was not aware of from that early vantage point. Disadvantages There are admittedly several disadvantages that come with this career path. Salary: Academics make less than equivalently trained counterparts in industry. The Computing Research Association (CRA) has been running the Taulbee Survey (www.cra.org/statistics) annually since 1974. This survey lists, among many other items, salary statistics. The CRA has done a similar survey of industrial salaries since 1997; seewww.cra.org/statistics/industrial. The 1999–2000 Taulbee Survey pegs the average salary for Assistant Professors at $69K, Associate Professors at $77K, and (full) Professors at $100K. (These are nine-month salaries; please see the survey for the exact definitions.). The industrial salary survey states comparable base salaries of $100K, $110K, and $135K (12-month, for 4 years, 8 years, and 15 years of experience, respectively) and total compensation of $125K, $150K, and $170K, respectively. Say that our aver-age Professor has two summer months of grants (NSF restricts you to two; some granting agencies allow three); that person, at $122K a year, will still be out almost $50K a year in total compensation, which is a lot of money. (This is one of the few comparisons I will make; I do so here only because there is reliable data available.) Grant Applications: I assumed in the above analysis two summer months of grant funding. Of course, that funding is not automatic. One of the activities I most dislike is writing grant proposals. I keep telling myself that it is good for me: it forces me to develop a research strategy, it provides a literature review section for future papers, it provides concrete milestones for research. Nevertheless, I would be a happier camper if the granting agencies just gave me the money outright. Committee Work: Academic departments have a very flat management structure, organizational behavior jargon that translates into lots of committees. And being in a small department, which is otherwise delightful, inexorably implies a heavier committee load, because most committees are independent of department size. Back when I first joined Arizona and there were but twelve of us, we each had to serve on several committees. Officially, my service load is 20%, or one day a week, but I guarantee that my internal and external service has always exceeded that estimate. There are other disadvantages that I didn’t anticipate when I was interviewing for academic jobs back in ’81. Time Management: An academic has three basic job responsibilities: teach, serve on committees, and perform re-search. Each of these areas has associated with it a raft of short-term, medium-term, and long-term tasks. A faculty member has to be able to adroitly context switch, and to balance short-term tasks against long-term goals. The immediate needs are continually clamoring for attention: a colleague wants to discuss equipment allocation, the lecture is tomorrow morning, a research assistant has hit a snag, the editor just sent a reminder that a review was due last week. The long-term goals only surface at a deadline, often when it is too late. The difficulty is to attend to these urgencies, but not at the exclusion of more protracted efforts. This tradeoff is made more vexing by the immediate gratification one feels when attending to the short-term demands (the lecture goes better, the research assistant gets back on track, the editor sends a thank-you note) and the realization that even a solid day’s work might at best advance a long-term goal only a few percent. But faced with all of these pressing obligations, what may actually be the most important thing to do right now is to spend some time thinking about that grant proposal that is not due for another two months. Students: I have found that the difference between weak institutions and top institutions is not the presence or absence of strong students. Everyone has an anecdote of someone who arose from quite uninspired origins to achieve greatness. One of the undergraduates from our program, a top-thirty but decidedly not top-three computer science department, is now a CS professor at Stanford. Another of our undergraduates is the youngest chess Grand Master in the world. What differentiates institutions is the distribution of quality students: the better the institution, the more the distribution is skewed toward motivated, intelligent, capable students. No matter where you go, there will be some bright students and some not-so-bright students. And quite frankly the chances are that those in the latter category will be numerous. What I was surprised to find was how much time the poorer students require. It is a real challenge, and often a real frustration, to reach the unprepared, the unmotivated, the uninterested. It is not realistic to assume, as I did, that you will teach at a school where the students are all just like you. Plagiarism: With poor students comes copying. I don’t spend that much time dealing with such cases (I’ve had less than one per year), but each case of plagiarism is extremely offensive to me and painful to adjudicate, as is our responsibility as faculty. Faculty Meetings: Whoever said that “the time and passion devoted to a topic is inversely proportional to its import” was talking about faculty meetings. Richard Posner, in a commentary in the February 2002 issue of The Atlantic Monthly, observed the propensity of academics to make “obtuse, inconsequent, and insensitive statement[s].” And I’m not singling out my respected colleagues in this observation; many have mentioned the same phenomenon at their institutions, and I am just as guilty. Academics like to pontificate, putting faculty meetings on par with writing grant proposals. Envy from Other Disciplines: It is common when faculty from disparate disciplines intermingle, such as at doctoral defenses (at Arizona someone from outside the department is required to make sure the proceedings are fair), for history or physics or fine arts faculty to grouse about the unseemly salaries that those in some other disciplines (especially computer science, business, and medicine) receive. I have yet to come up with a suitable response that is witty, not condescending, and does not imply agreement with the world economic order (with which I do have some complaints), and yet which signals an annoyance at these sotto-voiced, petty complaints. Tenure: Tenure is a double-edged sword. It regularly burns young faculty out, extracting all joy they had for research.It also enables some faculty to abuse the system by doing little work with no fear of retribution, making the public jealous of professors (see salary, above). (I’ll mention the more obvious pluses of tenure shortly.)Assistant Professors have a limited time, about five and a half years (at least in public institutions), to identify important problems, perform high-quality research, publish that research, and have their contributions recognized by the community and impact others. This is an unfair expectation to put on anyone, and the pressures that such a requirement induces are extraordinary and harmful. Couple this with the biological clock, which regrettably is synchronized with these requirements for tenure, and a clearly untenable situation results. This is especially difficult for female academics and the spouses of female academics. My wife is now a chaired Professor of Marketing; we had our first child while she was untenured and both children while I was untenured.  The stress was incredible and I’m just grateful that we both made it through to the other side. ต่อ advantage ในความเห็นต่อไป แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 14:32:49 จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 15 ส.ค. 50 14:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Not surprisingly, I find more advantages than disadvantages in being an academic. I list first those I expected. A Dynamic Environment, Focused on Ideas: It still gives me a visceral thrill to lecture in class about great ideas in databases (and there are many), or to discuss with colleagues an interesting innovation someone had just come across, or to be present when a student really gets something deep for the first time and becomes radiant with the joy of their insight. After all, the fundamental, defining notion of a University is a place where ideas are discovered, nurtured, and passed on to others. Freedom: The freedom to decide what areas to engage in research, how to structure my time, how much and what consulting to do, what specific topics to emphasize in my courses, where to work (at school, at home, when), and how to allocate my effort across service, teaching, and research, cannot be overstated. For those with families or elderly parents, there is flexibility to attend class plays, parent meetings, driving kids and parents to medical and other appointments, and taking off sick days, sometimes relegating quality research time to the 10pm to 2am interval. These choices enable many allowable career arcs. Most at least initially focus on research, sometimes to the detriment of their courses and students. Some faculty in later years move into management: committee chair, department head. (Note to Dean: don’t even think about it.) Few careers are fixed; the allocations vary over time, again, generally under the individual’s control. Tenure: I’ve already listed some of the downsides of tenure, which reside mainly in the process of achieving it. Having tenure, on the other hand, is wonderful, in that it enables many of the freedoms just discussed. Tenure allows senior faculty to embark on risky projects that might take years for the benefits to become apparent. I made the dubious decision to write a book while an Assistant Professor, and I was always aware that that choice might have long-term negative ramifications. I utilized the stability implied by tenure to write subsequent books without worrying about whether it would cost me my job, as my research productivity could then withstand the short-term hit. Sabbaticals: Sabbaticals are an example where the theory really works: one does emerge refreshed and redirected after a year profitably spent rethinking what one is doing and why. Unfortunately, some schools haven’t yet realized the significant advantages of regular sabbaticals. Students: There is a constant influx of students into every academic institution, and with it a continual infusion of new ideas, youthful enthusiasm, and relevance. I truly believe the cliche that “students keep you young.” More particularly, smart students with lots of time and ideas invigorate research projects. There is a real difference between the experience of working with undergrads, graduate students and postdocs and working solely with colleagues. There is also the (too infrequent) thrill of actually making a difference to a student at an inflection point in his or her life. It is humbling to realize that students are in a very real sense putting their future into your hands. Taking Courses: A University has a vast array of courses, and faculty are often permitted to audit these courses. However, despite expecting fully to do so, I have never actually sat in on more than a lecture or two of someone else’s course. Partly it is out of a sense of intellectual superiority over the other students in the class, partly it is out of a fear that that intellectual superiority may be fleeting or nonexistent, but mainly it is due to lack of time (see above). This is an anticipated advantage that never materialized. I end with two advantages that I didn’t initially perceive. The School Year: Every fall the academic year begins, with all of that excitement. Every December one gets a brief  respite. Spring is occupied with surviving the onslaught of faculty recruiting and graduate admissions and holding out for summer, which is glorious in its large blocks of free time but way too short (even in August!). The cycle repeats itself every year, except for even more glorious sabbatical years, with larger blocks of free time but a too-long list of goals. The school year exhibits a delightful combination of regularity and change that never gets old. Providing a Career: Fernando Flores and John Gray, in their thought-provoking monograph, Entrepreneurship and the wired life, Demos, 2000, baldly state, “The career, as an institution, is in unavoidable decline.” John Gray reprises this thesis in a November 2001 CACM article entitled “The End of Career,” in which he defines a career as “a single vocation or occupation; [e.g.,] a woman trains in law school and becomes a lawyer for the rest of her working life.” Most information technologists will have a variety of jobs and projects, but often that experience cannot be characterized as a linearly progressing career, as just defined. Flores and Gray go on to note that “Some professionals, such as judges and academics, have remained insulated from the forces rendering careers obsolete.” And indeed, there is a reassuring stability and linear advancement in an academic life. This is my highly idiosyncratic take on the drawbacks and high points I have experienced in academia. I look forward to subsequent articles in this series, from academics and non-academics alike, as they reflect on what they like about their jobs. And I thank Alex for this opportunity to look back and reassess my particular choices. จบแล้วครับ ขอโทษทีนะครับถ้าตอบยาวไป แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 14:41:45 จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 15 ส.ค. 50 14:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เลยครับ ผมอยากได้โนเบลครับ และนี่เป็นความฝันของผม และของพ่อผม ผมมาที่นี่เพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป เงินทองไม่ใช่เรื่องไม่สำคัญ (แต่ไม่มีก็ตาย) ของบางอย่างมันอยู่ที่ใจ ผมอยากจะให้มี ชื่อของผมอยู่ในตำราเรียน มีสมการ หรือทฤษฎี หรือกฎ ที่เป็นที่ชื่อ นามสกุุล ของครอบครัวผม เก่งไม่เก่งไม่รู้หรอกครับ Who knows the future. But I know "I'm the Special One" จากคุณ : kanoomtan - [ 15 ส.ค. 50 14:30:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มันเป็น passion อ่ะครับ มาเรียนเพื่อสนองสิ่งที่อยากรู้อยากทำ เวลาเรียนเอกแล้ว ไม่เห็นว่าใครเก่งกว่าใคร แต่จะเห็นแค่ใครทุ่มเทกว่าใคร เพราะงาน Phd มันต้องอดทดจริงๆ ดังนั้นถ้ากลับไปแล้ว จะได้เป็นนักวิชาการระดับไหนก็ช่าง แต่ถ้ารู้ตัวว่าได้ทำในสิ่งที่อยากทำอย่างเต็มที่แล้ว นั่นแหละคือว่าสุข เลือกมาเรียนแล้ว ไม่เคยรู้สึกเสียอะไรไปเลย มีแค่ความสะใจที่ได้ทำและทำได้ ภาควิชาที่ผมเรียน ผลิตนักวิทย์ศาสตร์รางวัลโนเบลไปแล้วกว่า 10 คน ผมมาถึงที่นีไ่ด้แล้ว และถ้าผมจะไปต่อไปจนเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับวัลโนเบล มันก็เป็นความฝันที่มีความเป็นไปได้นี่ เหล่านี้คือความท้าทายที่คนเรียน MBA หรือ Law ไม่มี ดังนั้นมันคนละความฝัน คนละแนวทาง จึงไม่เคยรู้สึกอยากจะเป็นเหมือนคนที่เรียน MBA เลย ยกเว้นแต่เพียงมีบางอย่างที่เหมือนกันคือ อยากรวย อ่ะนะ แต่ความอยากในที่นี่ไม่ได้หมายถึง ยอมทิ้งทุกอย่างที่ชอบ เพื่อไปเรียน MBA making money นะครับ จากคุณ : TimeS-To-Enjoy - [ 15 ส.ค. 50 19:29:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 No. I don't think that wealth is that important. I know that being in businesses and/or in a law firm, to push yourself forward in these, is "competitive". Dog-eat-dog attitudes are not my styles. I don't think that making and having money in this fashion makes me proud. In the contrary, being in academia gives me a chance to meet new people every year. Mutual giving and receiving are much more rewarding than making money (another good thing about these is it's not taxable!! 5555---just kidding). Anyway, I admit that money is also more or less important... Yet I could be a happy guy in academia while I had a siginificant income to sustain myself and my family. As far as I "read" you k. BFP, you've chosen a right path. You don't belong in those "competitive" businesses where MBA or law people would normally do to prosper in their career. I don't think you could compromise yourself and your integrity to only thrive in your career, could you? :) And, I don't believe that you could "eat dogs", either. :) แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 20:14:41 แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 50 20:11:46 จากคุณ : amatuer translator - [ 15 ส.ค. 50 20:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบจริงๆ เคยค่ะ ในบ้านมีเราเรียนป.ตรีใช้เวลานานกว่าคนอื่น(หลักสูตรเรียนยาว) เรียนอยู่นั่นแล้ว จบปโท ยังจะเรียนอีก เงินเดือนจึ๋งเดียว พี่น้องที่เรียนปกติ จบตรี/โท ได้เงินเดือนมากกว่าเราทุกคน แต่ ตอนนี้ไม่ค่อยน้อยใจโขคชะตาแล้วค่ะ เพราะเป็นลูกที่สร้างความภูมิใจให้พ่อแม่ได้มากที่สุด จากคุณ : 010101 - [ 15 ส.ค. 50 20:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับ น้าเป็นคนหนึ่งละครับ ที่เป็นอย่างพี่ amatuer translator   คือไม่ eat dogs แล้วก็ไม่ยอมให้ Dogs eat เช่นกัน ตอนเพิ่งจบปริญญาโท มาใหม่ๆ ด้วยความที่โม้เก่งหรือปัจจัยใดก็แล้วแต่  ทำให้น้ามีโอกาสเริ่มต้นชีวิตการทำงาน ด้วยเงินเดือนและตำแหน่งที่สูงกว่าบรรดาเพื่อนๆในรุ่นเดียวกัน  งานเลี้ยงรุ่นที่ก็ยืดละครับเมื่อถึงเวลาแลกนามบัตรกัน  แต่ทำอยู่พักนึง ทำไมมันไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่เลย ลองเปลี่ยนที่ทำงาน ตำแหน่งใหญ่โตขึ้นและเงินเดือนพร้อมสวัสดิการมากขึ้นเป็นเท่าตัว  อารมณ์ศิลปินเข้าสิงอีก  นี่มันไม่ใช่การมีปัญหากับเรื่องของที่ทำงานแล้ว แต่เป็นลักษณะงานมากว่าที่ทำให้น้าไม่สามารถประกอบสัมมาชีพเป็นพนักงานบริษัทได้จริงๆ  ทำงานที่ใหม่ได้เดือนเดียว  ขอลาออกละครับ ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่เอาอีกแล้วงานบริษัท แม้ว่าเงินเดือนเท่าไหร่ก็ตาม  ไปเป็นอาจารย์ดีกว่า ทำมาหารับประทานในอาชีพนี้ก็หลายปีอยู่  ก็ประสบความสำเร็จสูงสุดเท่าที่อาจารย์คนหนึ่งสามารถกระทำได้ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชนเล็กๆแห่งนั้น   อารมณ์อุดมคตินิยมเข้ามาครอบงำอีกแล้ว  ทางสถาบันจะสนับสนุนให้เรียนปริญญาเอก  น้าไม่เอาด้วยละครับ...อยู่ไม่ได้แล้วครับ  เหตุผลถ้าอธิบายจะยาวเกินไป น้าทิ้งท้ายไว้แล้วกันว่า ทุนนิยมทางการศึกษาเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ แต่ธุรกิจการศึกษาไร้คุณธรรมน่ารังเกียจเหลือเกิน  อย่างนี้ต้องลาออก(อีกแล้ว)ละครับ น้ามีความสามารถทางวิชาการที่จำกัด  อยากเรียนมหาวิทยาลัยระดับสูงสุดของโลกเหลือเกิน แต่มันก็อาจจะเกินความสามารถและความบากบั่นของน้า โชคดีที่รุ่นปู่รุ่นย่ามีทรัพย์สินไว้ให้กับน้าบ้าง น้าก็จะเอาทรัพย์สินส่วนหนึ่งเหล่านี้แปลงเป็นการศึกษาละครับ   เมื่อน้าเรียนมหาวิทยาลัยระดับสูงสุดของโลกไม่ได้  น้าก็เลือกเรียนที่เป็น Executive Program ในมหาวิทยาลัยที่รองลงมา(แต่ก็ยังอยู่ระดับบน) แม้มันจะแพงหน่อย แต่มันก็เติมเต็มในสิ่งที่น้าประสงค์ในชีวิต  รวมถึงยังมีความใฝ่ฝันเรียนให้จบปริญญาหลายๆใบ .... เมื่อสู้เรื่องคุณภาพไม่ได้ น้าเน้นปริมาณละว่ะ (แต่ประเภทหลักสูตรปริญญาเอก 1-2 ปีจบ น้าก็ไม่เอานะ) เงินทองที่เคยจ่ายไปหรือกำลังจะจ่ายสำหรับการศึกษาในอนาคต จะหาคืนได้ไหม หากเป็นอาจารย์อยู่ในประเทศไทย  คำตอบคือไม่  และต้องการหาคืนหรือไม่  คำตอบก็คือ ไม่ อีกละครับ แล้วเรียนทำไม  คำตอบคือ การเติมเต็มปรารถนาต้องประสงค์ของชีวิต(Self-Actualizaiton)   พี่ๆ น้องๆ ในห้องนี้เก่งๆ และเก่งมากๆ (ระดับเทพ) ก็หลายคน  นำศักยภาพนำตนต่อยอดให้ถึงทีสุด น้าคนหนึ่งละที่จะคารวะด้วยจิตศรัทธา เป็นนกอินทรีย์ถ้าบินได้สูง ก็ต้องบินละครับ  อย่าบินลงมาเลย จะได้ยลมุมมองและทิวทัศน์สวยงามอย่างที่นกเขาอย่างน้าไม่มีโอกาสได้เห็น ยกตัวอย่างเช่น คุณ TimeS-To-Enjoy   น้องต้องเป็นอาจารย์ที่เก่งและเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับนักศึกษาหลายๆคนแน่ๆในอนาคต  อย่างน้อยน้องก็เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับน้าในบางเรื่องแล้วในตอนนี้ จากคุณ : น้าเตี้ย (UNSW2000) - [ 16 ส.ค. 50 01:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 capacity ของคนจบ PhD จะทำไรก้อได้คับ อยากจะทำงานบริษัทก็ได้นี่ครับ ถ้าอยากได้เงินเยอะ แต่เหนื่อยกว่างานในมหาลัยแน่นอนคับ จากคุณ : Dukhor - [ 16 ส.ค. 50 05:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่เคยนึกน้อยใจเลยค่ะ กลับดีใจซะอีกที่ชีวิตนี้ได้ฝ่าฟันจากเด็กที่มีคะแนนเพียงแค่ 1.45 จนได้ทุนเรียนต่อปริญญาเอก คนเราถ้าตั้งใจและมีจุดมุ่งหมาย อะไรที่ยากก็จะผ่านไปได้ด้วยดี ส่วนเรื่องเงินนั้น ถ้าเราไม่เอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ถ้าเรารู้จักพอและถ้าเรารักในงานที่เราทำ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกค่ะ แต่สิ่งที่เราน้อยใจในโชคชะตาเล็กๆ คือ ไม่ว่างไปแต่งงานซะทีค่ะ ว่าที่เจ้าบ่าวก็บ่นให้ลาออกมาแต่งงาน ได้อย่างก็ต้องเสียอย่างอ่ะนะ จากคุณ : Hellknight - [ 16 ส.ค. 50 06:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ก็เลือกมาเองจะไปน้อยใจโชคชะตาทำไมล่ะค่ะ ปล. คุณ Hellknight คะ เกรด 1.45 นี่คิดแบบเยอรมันหรือแบบไทยค่ะ ; ) จากคุณ : LWWW - [ 16 ส.ค. 50 16:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนเรียนม.ปลาย ยังอยู่เมืองไทยค่ะ ก็ได้มาแค่นั้นค่ะ ตอนนั้นซ่ามากกกกก 5555555555 โดนเรียกผู้ปกครองก็หลายครั้ง ตอนป.ตรีก็ดีขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังไม่ดีมาก พอมาอยู่เยอรมัน กลัวค่ะ กลัวลงทุนมาเรียนแล้วไม่ได้อะไร ก็เลยฮึดๆๆๆๆๆ จากคุณ : Hellknight - [ 16 ส.ค. 50 21:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านที่คุณน้าเตี้ยเขียนแล้ว ผม speechless เลย ขอบคุณมากๆเลยครับที่ทำให้ผมรู้สึกดีใจมากมาย มากๆๆๆๆๆๆๆๆ :)  แต่...เอ...ขี้กลากจะขึ้นหัวผมไหมหนอ ผมยังไม่เก่งขนาดนั้นหรอกครับ ยังฝึกต้องเรียนอีกเยอะเลยครับ ตอนนี้เพียงแค่ให้ lab ของตัวเอง work work work แล้วก็ work ๆๆๆๆๆๆๆ ไปเรื่อยๆตลอดๆ ก็พอใจแล้วครับ :) เรื่องราวของคุณน้าเตี้ย อ่านแล้วก้ได้แรงบันดาลใจอย่างมากเลย และสะท้อนออกมาได้ชัดมากๆเลยว่า บางครั้งความสุขของคนๆหนึ่ง คือการได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ผมเองถ้าเลือกได้ ก็ขอเป็นแค่คนธรรมดาๆแบบนี้แหละ ฐานะก็เอาแค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองและครอบครัวได้โดยไม่ต้องลำบาก แต่ขอให้ทุกวันตื่นเช้าขึ้นมาแล้วมีความสุข มีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ทำ   ผมขอมากไปไหมครับ :)ha ha ha จากคุณ : TimeS-To-Enjoy - [ 17 ส.ค. 50 04:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณสำหรับความเห็นดี ๆ และน่าสนใจของหลาย ๆ ท่าน หลาย ๆ คนมีไฟแรงดีนะครับ น่าอิจฉา :) คงเป็นกำลังสำคัญของคนรุ่นใหม่ เพื่อพัฒนาประเทศได้ เดี๋ยวสักพักเราจะมีไฟแรงบ้าง ตอนนี้ไฟมอด ๆ อยู่ อิอิ (เป็นเสมอ เวลาเขียนเปเปอร์ที่ไม่ได้มีใจรักจริง ๆ แต่ก็ต้องทำใจให้รักมัน..) จากคุณ : กายทิพย์ - [ 17 ส.ค. 50 08:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โห คุณ หนมตาน ความฝันสุดยอดเลยนะครับ เอ แต่ผมจำได้ลางๆ ว่าคุณไม่ได้เรียนสาขาทางทฤษฎีพื้นฐานนี่อ่า จากคุณ : g9h - [ 17 ส.ค. 50 18:30:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Ahh... I didn't know that this room is full of content academic people! Well, I'm happy for you guys. ^_^ For me, it's not the expected salary that bothers me. However, what tortures me sometimes is seeing other people come and go (those people that are in 1-year or 2-year degree programs) and move on with their lives (get a job, get promoted, get another job, get married, have a child, have another child, etc). It seems like I am stuck in school forever. And I don't know about other people, but for me the dissertation process can be such a pain sometimes. I can't wait to get out and start another chapter of my life. Well, but that's when I'm down. Generally, I'm grateful for the opportunity I have. Also, what doesn't kill you always makes you stronger! แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 50 05:48:35 จากคุณ : kanamookrob - [ 18 ส.ค. 50 05:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 BTW: About the law degrees JD = 3 years LLM = 1 year If you do an undergrad in the US, you can't choose a "law" major. You have to graduate with another degree (4 years) then apply to a law school to get your JD (3 years). If you want a higher degree in law then you can do an LLM (1 year). However, for students that do their undergrad in Thailand. They can choose a law major and gradute with a law degree spending ONLY 4 years (in college). When they come to the US, they can do an LLM which takes only 1 year. I really don't understand why the system is like this. (Do correct me if I'm wrong.) จากคุณ : kanamookrob - [ 18 ส.ค. 50 05:42:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 To k. kanamookrob, About the difference in JD and LLM, if my memory serves me right, k. POL_US already wrote about this in his blogs. You may go to his blogs in bloggang.com and find the article in there. Good luck krub. จากคุณ : amatuer translator - [ 18 ส.ค. 50 19:53:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 kanamookrob -->  what tortures me sometimes is seeing other people come and go (those people that are in 1-year or 2-year degree programs) and move on with their lives (get a job, get promoted, get another job, get married, have a child, have another child, etc). ุเห็นด้วยครับ เห็นคนพวกนั้นเรียนจบเร็วแล้วก็อิจฉานิดหน่อย  อย่างกฎหมายผมว่าคุ้มทีเดียวนะ เงินเดือนก็เยอะ (ถ้าได้ยูดีๆ) เรียนก็แค่ปีเดียว return สูงทีเดียว ส่วน MBA ก็ลงทุนแพงหน่อย แต่ก็ return ก็สูงมากเช่นกัน สำหรับ PhD อาจจะมี direct cost ไม่เยอะ เพราะส่วนใหญ่มีทุนให้ มีเงินเก็บบ้าง แต่ opportunity cost ก็ไม่น้อยนะครับ ก็แล้วแต่ต่างใจต่างใจนะครับ แต่สำหรับคนที่เลือกมาแล้ว ก็ต้องฝ่าฟันกันให้สำเร็จนั่นแหละครับ จากคุณ : B.F.Pinkerton (กายทิพย์) - [ 19 ส.ค. 50 08:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกับคุณ TimeS-To-Enjoy ครับว่ามันเป็น passion เราเลือกในสิ่งที่เราชอบ รู้สึกว่าท้าทาย คิดว่าตัวเองเอาดีทางทำธุรกิจไม่รุ่งแน่ ๆ แถมจะเป็นนักวิชาการก็แค่พอไปได้ จะให้เป็นถึงศาสตราจารย์นี่คงไม่ไหว ก็เคยบ่นกับเพื่อนเล่น ๆ ว่าไปทำอย่างอื่นอาจจะได้เงินเดือนสูงกว่านี้ (อันนี้คิดเข้าข้างตัวเองมาก ใครจะจ้างล่ะเนี่ย) เพื่อนก็บอกว่า ไอ้ที่ทำอยู่น่ะ เหมาะกับแกแล้ว... เป็นงั้นไปซะ ได้ทำในสิ่งที่เราชอบ แล้วก็พอเลี้ยงตัวเองได้ก็ happy ดีครับผม จากคุณ : Tony Almeida - [ 21 ส.ค. 50 22:49:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 I think studying PhD is only the other level in university. It might be because I have never worked nor have any work experience, let say, in an academic stuff. So I just know that I should do it, it is good for my future (career). Since, I am in the world of science. Well, I know though that the money is very important. And it’s not too bad to expect some money coming from this degree. You are still young so you have a lot of time, many people keep telling me that  \haha จากคุณ : 2 Days ago Kids - [ 22 ส.ค. 50 10:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอแซว จริงๆๆคุณบีเอฟก็สามารถ move on with your life get a job, get promoted, get another job, get married, have a child, have another child โดยเฉพาะสามข้อสุดท้ายนะคะ อิอิ จากคุณ : PoUpeE - [ 24 ส.ค. 50 00:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อืมม เห็นด้วยกะหลายๆ คน โดยเฉพาะที่คุณโทนี่สรุป ปล. หวัดดีคับ ปูเป้ จากคุณ : g9h - [ 24 ส.ค. 50 20:15:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่น้อยใจครับ เพราะว่าจุดมุ่งหมายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน จากคุณ : silane - [ 26 ส.ค. 50 07:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 25 นานๆจะเห็นกระทู้นอกเหนือจากขอเปเปอร์ สรุปเเล้วว่าคนระดับปุถุชนธรรมดาตัดสินใจกันด้วยเงินทองผลตอบเเทนหรือความชอบส่วนตัวเป็นหลัก ผมว่ามันก็คงต้องเฉลี่ยๆกันไปละนะ เรียนเอกได้ดีกรี ความมันส์ รันทด สังคมอีกเเบบ ผลตอบเเทนถึงเเม้ไม่ได้มากมาย เเต่ก็ไม่เลวร้ายมากมายซักเท่าไหร่ ถ้าเทียบว่าทำงานสอน ทำวิจัยเพิ่ม หรือเขียนหนังสือ บั้นปลายของอาชีพถ้าอยากเปลี่ยนไปเป็นที่ปรึกษา เสือนอนกินตามบริษัท ผลตอบเเทนกะต้นทุนก็ไม่น่าจะน่าเกลียดมาก ในทางกลับกันเรียนพวก Professional Degree ทำงานตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน๊อต ถ้าเป็นผู้ชาย ภรรยากะลูกก็สบายครับ ได้ใช้เงินทองกันทั่วถึง เเต่เจ้าตัวจะมีเวลาสักเท่าไหร่ในการใช้ชีวิตกับครอบครัว เวลาพักผ่อน เเละอื่นๆอีกมากมาย คนมีสิทธิ์เลือกเสมอ ผมก็เลือกเอาทางเลือกเเรกนะ เพราะเหตุผลข้างต้น งานการไม่เคร่งเครียดมาก เเต่ จขกท จบไปก็น่าจะหาช่องทำเงินได้นะ เห็นไอเดียเยอะพอควร จากคุณ : Iconoclast (iconoclast) - [ 30 ส.ค. 50 08:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ kanamookrob จริงๆแล้วถึงจะจบป.ตรี สาขาอื่นๆที่ไม่ใช่กฎหมายจากนอกสหรัฐฯ ก็สามารถสมัครเรียน JD ได้คะ ไม่จำต้องย้อนไปเรียน undergrad ในอเมริกาซ้ำอีกใบ จากคุณ : Volksrecht - [ 2 ก.ย. 50 10:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 27 audit krub จากคุณ : Jervis - [ 4 ก.ย. 50 11:06:49 A:128.174.161.202 X: TicketID:154486 ]