ความคิดเห็นที่ 1 วันนี้ว่าง และเป็นช่วงหัดเขียนเพื่อให้ชำนาญเพื่อการสอบเดือนหน้า ยังไงขออนุญาตยืมพื้นที่เขียนที่นี่นะคะ คงไม่มีสาระอะไรมาก และถ้าจะให้ไปเขียนห้องนักเขียนก็ไม่แน่ใจว่าจะมีคนอ่านหรือมีคนมาช่วยชี้แนะหรือเปล่า เอาเป็นว่าสมาชิกห้องนี้ท่านใดใจดี ก็แวะอ่านนิดหนึ่งนะคะ และถ้าหากเป็นไปได้ ช่วยแนะนำ หรือวิจารณ์การเขียนของดิฉันด้วยนะคะ ในเรื่องของเนื้อหาค่ะ วรรคตอนหรือตัวสะกดอันนี้ต้องขออภัย เวลาพิมพ์มีพิมพ์ผิด พิมพ์ตก เคาะเว้นวรรคไม่ดี ขอเป็นวิจารณ์เรื่องการเขียนค่ะ สำหรับตัวดิฉัน  ถ้าสมาชิกเก่าๆคงจะพอรู้จักบ้าง ว่าชื่ออะไร ครอบครัวอยู่ไหน แต่คนใหม่ๆอาจจะยังไม่รู้จัก ยังไงก็ยินดีที่จะแนะนำตัวเอง และยินดีที่รู้จักทุกๆคนนะคะ ดิฉันเป็นแม่บ้านอยู่เกาะทางใต้สุดของญี่ปุ่นค่ะ มีลูกสาวหนึ่งคน อยู่ป.สามแล้ว  มาเล่นห้องนี้ตั้งแต่ลูกอยู่อนุบาลหนึ่ง ก็เข้ามาบ่อยๆค่ะ พักหลังก็ไม่ค่อยมีเวลานัก คือพูดตรงๆ คือ เข้ามาแล้วไม่มีอะไรสนุกน่าสนใจ  ก็ไม่คลิ๊กดู แล้วก็ไม่ค่อยได้เข้ามาดูนั่นเอง แต่ก็ยังคงแวะมาเหมือนเดิม เพราะห้องนี้ทำให้ได้รู้จักเพื่อนดีๆไปหลายคน ก็ติดใจแวะมาอีก เผื่อจะได้เพื่อนดีๆเพิ่ม ตอนนี้มาอยู่ญี่ปุ่นก็ปีที่หกแล้ว ก็สะสมประสบการณ์การใช้ชีวิตอยู่ญี่ปุ่น มาทีละเล็กละน้อย ชีวิต ก็เรื่อยๆ มีความสุข บางทีก็มีทุกข์บ้าง การอยู่ต่างประเทศเหมือนจะง่าย แต่ก็เหมือนจะยากอยู่เหมือนกัน กว่าอะไรๆ จะลงตัว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภาษา เรื่องของวัฒนธรรม สังคม การเลี้ยงลูก และการดำเนินชีวิตแต่ละวัน อายุของการอยู่ที่นี้ยังน้อยมากเลย ถ้าเทียบกับสมาชิกท่านอื่นๆ ยังคงมีอะไรรออีกอยู่มาก   ณ เวลานี้ อยู่ญีปุ่น แล้วเป็นไง คำถามนี้มีคนถามบ่อยๆ จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยเล่าให้ฟังในนี้หรือยัง อ่านจะเคยเล่าไปบ้าง เอาเป็นว่า ขอรีเพลย์อีกครั้ง เป็นการเล่าเรื่องแชร์ประสบการณ์ ความคิดเห็น ความเป็นอยู่ในญี่ปุ่นค่ะ จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 19 ก.ย. 50 14:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ความเป็นอยู่ในญี่ปุ่น  สำหรับดิฉัน อาจจะแตกต่างจากหลายๆท่าน แตกต่างยังไง ลองๆอ่านดูค่ะ และก็เชื่อว่าหลายๆคนก็แตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับสังคมและสิ่งแวดล้อม ที่แต่ละคนจะได้สัมผัส ดิฉันได้มาอยู่ เกาะทางใต้ ที่ผู้คนใจดี เข้ากับคนต่างชาติได้ง่าย ชีวิตไม่ค่อยมีอะไรซีเรียส เสาร์อาทิตย์ ก็ขับรถพาลูกไปเล่นน้ำทะเล ไปเก็บเปลือกหอย ไปทานเค้ก ไปทานอาหารอร่อยๆกัน ไปเดินห้าง ไปดูหนัง แทบจะทุกอาทิตย์ ชีวิตครอบครัวเหมือนเป็นนักท่องเที่ยวตลอดเวลา สะพายกล้องไปทั่ว จากเหนือจรดใต้ ไปทั่วเกาะเลย สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เกาะเล็ก เกาะใหญ่ ตะลุยไปกันหมด เกาะใหญ่เองก็ไปเที่ยวเยอะเหมือนกัน ถึงแม้จะอยู่ใต้สุด แต่ก็ยังบินไปเที่ยว เกาะใหญ่กันทุกปี  ไม่ว่าจะเป็น คันโต คันไซ คิวชู  รวมถึงเหนือสุดฮอกไกโด ก็ไปมาแล้ว   เรียกได้ว่าสะสมประสบการณ์ท่องเที่ยวและกิน อย่างมากมาย นี่แหละค่ะ ความสุขเล็กๆน้อยๆ กับการใช้ชีวิตอยู่ญี่ปุ่น แต่ว่า ใช่ว่าคนญี่ปุ่นคนอื่นๆจะเป็นอย่างงี้นะคะ ยังมี บางคนไม่ชอบเที่ยวไม่ชอบออกจากบ้าน วันหยุด ก็ไปตีกอล์ฟ มีเวลาให้ครอบครัวให้ลูกน้อยก็มีเยอะ ครอบครัวของดิฉันอาจจะเหมือนหรือแตกต่างจากอีกหลายๆครอบครัว ที่สำคัญ ชอบทานข้าวนอกบ้านกันส่วนใหญ่  สามีดูแลลูกและภรรยา ดีค่ะ สภาพความเป็นอยู่อื่นๆ บ้านช่อง ยังคงแตกต่างจากที่อื่นอีกแน่นอน  เพราะว่าจังหวัดที่ดิฉันอยู่ค่าครองชีพถูก สวัสดิการของหน่วยงานที่สามีทำงานอยู่ก็โอเคออกค่าเช่าให้ อยู่ญี่ปุ่นครั้งแรก ก็คืออยู่บ้านเดี่ยว ขนาด สี่ แอลดีเค พึ้นที...สภาพบ้านยังใหม่ มีที่ดินพอปลูกผักสวนครัวเล็กๆ และปลูกดอกไม้ได้ค่ะ ที่บ้านจะมีแท็งค์น้ำ สำรองน้ำขนาดใหญ่ด้วย อยู่บนหลังคาบ้าน ซึ่งหลังคาบ้านจะเป็นซีเมนต์ ไม่ใช่หลังคากระเบื้องเหมือนบ้านในที่อื่น แปลกดีไหมคะ ที่นี่ขาดน้ำง่ายเพราะเป็นเกาะ นี่คือเหตุผลของการมีแท็งค์น้ำแทบทุกบ้าน หลังคา ไม่มุงด้วยกระเบื้องเนื่องจากพายุใต้ฝุ่นเข้ามาบ่อยๆ บางคนอ่านมาถึงตรงนี้ พอจะนึกได้ถึงความแตกต่างแล้วใช่ไหมคะ ยิ่งคนไทยที่อยู่เมืองไทย ไม่เคยมาอยู่ญี่ปุ่น ก็อาจจะค่อยๆลบภาพ ญี่ปุ่นห้องเล็กๆไปได้สักแว๊บ แต่ห้องก็ยังเล็กเหมือนๆกับที่อื่นแหละค่ะ แต่ บ้านเดี่ยวสองชั้นที่ดิฉันอยู่สำหรับคนไทย แล้วก็คงขนาดกลางๆไม่เล็กไม่ใหญ่ สิ่งแวดล้อม ผู้คนที่นี่ ไม่ค่อยต่างจากคนไทยนัก แต่แตกต่างจากคนญี่ปุ่นทั่วไปค่อนข้างมาก คนโอกินาว่าไม่ค่อยรักษาเวลา รถเมล์ไม่เคยมาตรงเวลา นัดกับแพทย์ไปหาหมอ ต้องทำใจว่าต้องรอแล้วรอเล่า และก็คงแล้วแต่โชคด้วย ว่าจะถูกเรียกไปห้องตรวจช้าหรือเร็ว นัดกับเพื่อนคนโอกินาว่า เรทมาสายเป็นเรื่องธรรมดา ก็รถเมล์มาไม่ตรงเวลา มาช้าก็ต้องเข้าใจกัน อาหารการกิน ที่นี่ไม่ค่อยมีพื้นที่ปลูกข้าวเลย ทุ่งนาหาดูได้ยาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีทุ่งนาเลย แต่ว่า อยากจะบอกว่า ร้านอาหารโอกินาว่าให้ข้าวเยอะมากๆ สั่งราเมง แถมข้าวหนึ่งถ้วย บางที ขอข้าวได้ไม่อั้นจนกว่าจะอิ่ม คนที่นี่บอกว่า ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ไม่มีข้าวกิน ลำบากกัน ปัจจุบันคนที่นี่ ก็อยากจะให้ข้าวแก่แขก หรือลูกค้า คือบริการจากใจ ไม่หวังกำไร ยิ่งคนเกาะ คุเมะจิมะ  ไม่ว่าคุณจะไปบ้านคนคุเมะจิมะ เช้า สาย บ่าย เย็น กี่โมง กี่ยาม ก็จะมีข้าวออกมารับแขก  (อันนี้ฟังจากคนโอกินาว่าคนหนึ่งค่ะ) ถ้าเป็นคนญี่ปุ่น ก็คงรับแขกด้วยน้ำชา .......เดี๋ยวต้องไปแล้วค่ะ ว่างๅจะพิมพ์มาแปะเพิ่มค่ะ เดี๋ยวมีเรื่องสนุกๆ มาเล่าให้ฟัง แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 50 14:57:11 จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 19 ก.ย. 50 14:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปูเสื่อรออ่านค่ะ อยู่บางกอกค่ะ แต่ชอบญี่ปุ่นเป็นการส่วนตัว ไม่มีวี่แววว่าจะได้ไปเที่ยว(หรือได้แฟนเป็นคนญี่ปุ่น) เพราะค่าที่พักราคาแพงโข ได้แต่ทำใจ เหอๆๆๆ จากคุณ : สาวสยาม - [ 19 ก.ย. 50 15:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เขียนบล็อกเหรอคะคุณจูนอยากเห็นรูปด้วยอ่ะค่ะ คาดว่า เรื่องของคุณจูนน่าจะเอาไปเขียนพ็อกเก็ตบุ๊คเกี่ยวกะการท่องเที่ยวในญี่ปุ่นได้เลย เพราะเท่าที่อ่านมาแค่บทนำ คุณจูน ไปเที่ยวเยอะมากเลยค่ะ จากคุณ : แม่บ้านณ.โตเกียว - [ 19 ก.ย. 50 15:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านทีไร  นึกถึงหาดที่มีทรายรูปดาว  น้ำทะเลสีฟ้าเข้มๆ ของโอกินาว่าทุกที อยากไปเที่ยวจังเลยค่ะ จากคุณ : วดี - [ 19 ก.ย. 50 15:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านกำลังเพลินเลย จบแล้ว เขียนมาให้อ่านอีก จะติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : พนอจัน - [ 19 ก.ย. 50 16:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะ คณุอดีตนักกินจุก  ดิฉันเข้ามาที่pantipได้ประมาณ3-4เดือนค่ะ ตอนแรก ก็เข้ามาอ่านเฉยฯค่ะ แต่พอได้อ่านกระทู้ของคุณเรื่อง งานอดิเรกของแม่บ้านญี่ปุ่นของคุณแล้ว ทำให้ดิฉ้น อยากจะรู้จ้กคุณมาก และได้เข้าไปอ่านในบล็อกค่ะ แต่ก็เข้าไปไม่ได้ เลยต้ดสินใจสรม้กเป็นสมาชิกค่ะ  เพื่อจะได้เข้าไปอ่านในบล็อกของคุณได้ แต่ก็ผิดหว้งค่ะ เพราะต้องมีรห้สผ่าน แต่ก็ไม่รู้จะไปขอก้บใคร ก็ได้แต่รอ ว่าเมื่อไหร่ คู่ณจะมาตั้งกระทู้อีก  ดิฉ้นอยู่ที่ญี่ปุ่นค่ะ มาอยู่ปี่นี้เข้าปี่ที่7แล้วค่ะ แต่ถ้าน้บแล้วอยู่ที่นี้ไม่ถึง5ปี่ เพราะช่วง4-5ปี่แรก กล้บเมื่องไทยบ่อยค่ะ ตอนนี้กำล้งห้ดทำบล็อกค่ะ หว้งว่าเราคงจะได้คุยก้นนะค่ะ จากคุณ : แม่ของยูยู้//ต (แม่ของยูยู้) - [ 19 ก.ย. 50 16:02:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะน้องจูน   อยู่ที่นี่  ก็เดินทาง ท่องเที่ยวทันทีที่มีเวลา (แหะ  แหะ จริง ๆ จัดเวลาไว้เที่ยวเลยมากกว่า)   สักวันคงไปถึงโอกินาว่า ค่ะ  แล้ววันนั้น  จะได้เดินตามรอยน้องจูฯกับนู๋มี่ค่ะ จากคุณ : อ้อแอ้เอง (หมูน้อยสีชมพู) - [ 19 ก.ย. 50 18:36:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นชื่อคุณอดีตนักกินจุกมานานแล้วคะ วันนี้เพิ่งจะมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องโอกินาว่า รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : maigo - [ 19 ก.ย. 50 19:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ได้ยินมาว่า คนญี่ปุ่นที่โอกินาว่า พูกภาษาญี่ปุ่นแต่คนจังหวัดอื่นฟังไม่เข้าใจ หมายถึงมีภาษาเป็นของตัวเอง จริงหรือเปล่าคะ บางทีดูทีวีถ่ายที่โอกินาว่าsubtitle แปลเป็นภาษาญี่ปุ่น(กลาง) อีกที แล้วคุณอดีตนักกินจุก พูดแบบไหนคะ คำถามอีกข้อ นามแฝงของคุณจูน หมายความว่าอย่างไรคะ แปลกดี น่าจะมีความหมาย ถ้าไม่สะดวกไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ( ชอบเวลาคุณจูนตั้งกระทู้แล้วให้ความรู้เยอะดี คล้ายๆคุณครูค่ะ) จากคุณ : pnn2 (pnn2) - [ 19 ก.ย. 50 20:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่ะ คุณอดีตนักกินจุ ขอเรียกว่า คุณจูน นะคะ ^^ อ่านตามกระทู้เก่าๆที่คุณจูนเคยตั้งไว้ ติดใจจะตามไปอ่านในบล๊อคก็เข้าไม่ได้...- -" วันนี้กลับมาอีกครั้ง...ดีจังเลยค่ะ ...รออ่านอยู่นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^^ จากคุณ : UriBoU (UriBoU) - [ 20 ก.ย. 50 07:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับคุณจูน มารออ่านต่อนะครับ จากคุณ : Aon_loe - [ 20 ก.ย. 50 07:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกๆคน ที่เข้ามาทักทายนะคะ ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่มาตั้งกระทู้แล้วไม่ได้สานต่อ ขอไว้ให้สอบเสร็จ ประมาณวันที่ เก้า เดือนหน้า จะเข้ามาคุยด้วยแล้วนำเรื่องราว สนุกๆ หรือ เรื่องราวน่าสนใจ มาเล่าให้ฟังนะคะ จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 20 ก.ย. 50 11:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีคับ เข้ามาอ่านและแวะมาทักทาย ผมมาอยู่ญี่ปุ่นได้ซักพักแล้ว ตอนนี้เริ่มคิดถึงบ้านแล้วคับ หนูอยากกลับบ้าน ๆๆๆ ออิ จากคุณ : ฝนเหงา - [ 20 ก.ย. 50 15:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สมาชิกใหม่ เอี่ยมอ่อง..ถอดด้าม ทักทาย..ทักทาย.. แค่นี้แหละ..จบข่าว จากคุณ : อนาคต..นักอดอยาก - [ 20 ก.ย. 50 16:34:28 A:202.18.170.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 แวะทักทายค่ะ  อยู่มาหกปีแล้ว จากคุณ : ลูกหมีตัวเล็ก - [ 20 ก.ย. 50 20:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มานั่งขอบเวที ... ลุ้นว่าเผื่อมีเฮ จากคุณ : นายชนะศูนย์หนึ่ง - [ 20 ก.ย. 50 23:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ว่าจะไม่เข้ามา จนกว่า จะสอบเสร็จ แต่ก็อดไม่ได้ เกรงใจพี่ๆ เพื่อนๆ หลายๆท่าน ที่อุตส่าห์เข้ามารออ่าน เวลาน้อย อาจจะไม่ได้ทักทาย หรือตอบคำถามที่ถามนะคะ ไว้ จะค่อยๆมาตอบค่ะ ตั้งกระทู้ ถามไถ่ ทุกข์ สุข กลายเป็นกระทู้ บอกเล่าทุกข์ สุขของตัวเองไปเลย ขอเล่าต่อนะคะ แต่อาจจะไม่ต่อเนื่อง   พูดถึงอาหารการกิน อยู่ที่นี่ไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเอง อยู่ญี่ปุ่นนัก เพราะว่าหาอาหารญี่ปุ่นแท้ๆหาทานยาก แค่โซบะญี่ปุ่น โซเมงเย็นๆ แบบอร่อยๆ ก็หาทานยากหน่อย จะมีก็ตามร้านอาหาร แฟมิลี่เรสเตอรอง แล้วก็จะมีตามช่วงฤดูกาลเท่านั้น ร้านข้าวหน้าปลาไหล นี่ก็หายาก เจอร้านที เข้าไปก็ต้องเดินเข่าอ่อน จากร้าน ไม่ใช่ไม่อร่อย แต่แพง   แต่อยู่โอกินาว่าดีอย่าง ได้ทานอาหารอีสานหลากหลาย อันนี้ กรณีดิฉันกรณีพิเศษ เพราะมีเพื่อน คนอีสาน และคนลาวด้วย มีคนหิ้วแจ่วบองปลาร้า มาฝากด้วย เพื่อนก็ทำอาหารอีสานทานบ่อยๆ ในตู้เย็นยังมีส้มผักเสี้ยนอยู่ด้วย คนอีสานคงจะทราบ แต่คนภาคกลางอื่นๆอาจจะไม่รู้จัก ที่อยู่ อาศัย อาหารการกิน เล่าไปแล้ว ชีวิตโดยรวมๆ ก็อยู่สบายๆ ไม่เครียด นอนฟังคลื่น ฟังลมพายุเรื่อยๆค่ะ การจับจ่ายซื้อของ ที่นี่มีห้างจัสโก้ เยอะมากและกว้างใหญ่ กันทั้งนั้น ยังกับห้างที่เมืองไทยเลย บรรยากาศภายใน ก็แทบจะเหมือนห้างที่เมืองไทยเลย ของกินไม่ลำบาก แต่แฟชั่นนี่ อดอยากเอามากๆ มีร้านเสื้อผ้าแฟชั่นนำสมัยไม่กี่ที่ ในห้างก็แพงเหลือเกินกำลัง เวลากลับโตเกียวที รู้สึกเหมือนว่า ตัวเองพึ่งมาญี่ปุ่นใหม่ๆเสมอ พูดตรงๆเลย ดิฉันไม่เคยนั่งรถไฟคนเดียวเลย ซื้อตั๋วรถไฟเป็นเปล่าไม่แน่ใจแต่คิดว่าคงไม่น่าจะมีปัญหา เพราะอ่านหนังสือได้ พูดได้ ไปโตเกียวนี่คงหลงทางแน่ เพราะว่าดูแผนที่ไม่ค่อยเก่ง เข้าโตเกียวบ่อยๆ แต่ว่าไปกับครอบครัว เหมือนมีไกด์เลย เพราะไม่ต้องทำอะไร แค่เดินตามเฉยๆ เดือนหน้าจะไปโตเกียวแล้วพักคนเดียวห้าคืนในโตเกียว มีเวลาหลังบ่ายสาม คิดว่าจะลองหาซื้อไกด์บุ๊คโตเกียวแล้ว ฉายเดี่ยวเที่ยวดู (เพื่อนๆ พี่ๆ ที่เคยให้เบอร์ไว้ อาจจะมีเสียงโทรศัทพ์แปลกๆ จากแมวหลงทาง) แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 50 06:18:43 จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 21 ก.ย. 50 06:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พออ่านมาถึงตรงนี้ หลายๆท่านคงจะพอทราบว่า คนไทยที่มาอยู่ ญี่ปุน แต่อยู่ห่างไกล ความเป็นอยู่อย่างญี่ปุ่น ก็จะเหมือนไม่ได้อยู่ญี่ปุ่น คิดว่ายังมีคนไทยอีกหลายๆคนที่อยู่กันหลากหลายที่หลากหลายสิ่งแวดล้อม พบเห็นในสิ่งที่แตกต่างกันออกไป การบอกเล่าของแต่ละคนว่าอยู่ญี่ปุ่นเป็นยังไง จึงเป็นเรื่องที่ต้องเข้าใจ ประเด็นนี้ด้วย สิ่งที่เขาเห็นว่าดีเขาก็บอกว่าดี สิ่งที่เขาเห็นว่าไม่ดี เขาก็บอกว่าไม่ดี เป็นเรื่องธรรมดา และกรณีดิฉันที่เล่าๆมาๆ สิ่งที่อยากจะฝากให้คิดนั่นคือ  การที่อยู่ญี่ปุ่น ให้สามีช่วยทำอะไรให้ตลอด อยู่ญี่ปุ่นตั้งห้าหกปี ไปเที่ยวมาสารพัดที่ แต่ว่า สวนใหญ่สามีจัดการ จัดเตรียมทุกอย่างให้หมด ทั้งๆที่ตัวเองพูดภาษาญี่ปุ่นได้ อ่านภาษาญี่ปุ่นได้ แต่ไม่ค่อยยอมทำหรือขอทำเอง   แม้แต่สั่งอาหาร ถ้าไปกับสามี ดิฉันจะให้สามีสั่งให้ตลอด ติดนิสัยไม่รู้ใครเป็นเจ้านายใครบ้านนี้ ....อะไรๆ ก็สามีจัดการหมด รถยนต์ถ้าสามีอยู่ก็ไม่ยอมขับอีก ในรถยนต์มีเครื่องบอกทาง ก็ยังใช้เองไม่ค่อยจะเป็น รายละเอียดเกี่ยวกับรถยนต์ก็ไม่ค่อยรู้นัก แค่ขับได้ ไปไหนไปกัน  ครั้งหนึงเคยเกิดเรื่อง ค่ะ   เมื่อไม่นานมานี้เอง  สามีไม่อยู่ เพื่อนมาเที่ยวโอกินาว่า ต้องนำเที่ยว สามีก็บอกว่าต้องลองหัดใช้เครื่องนำทางนะ จะได้ขับรถพาเพื่อนเที่ยวได้สะดวก โอเคค่ะ ไม่มีปัญหาหรอกคุณไม่ต้องเป็นห่วง ในจออ่านได้ ฟังที่เขาบอกทางได้ แต่ว่า ไม่เคยขับตามที่เขาบอกฮ่าๆๆ คือว่าไม่ชินกับการใช้เครื่องบอกทางนั่นเอง จะเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา มองแผนที่แล้วงงไปเลย เอาเป็นว่า ขับรถไปตามความเชื่อตัวเอง ก็มีหลงทางอ้อมไปอ้อมมาบ้าง แต่ว่าโชคดีมีลูกสาวตัวน้อย ช่วยแม่จัดการและบอกทางให้ และเหตุการณ์ ที่ไม่คาดคิดก็เกิด เมื่อเล่นน้ำกันเสร็จจะกลับแล้ว ให้ลูกสาวไปที่รถก่อน ถือกุญแจรถไปเปิดรถ เปิดแอร์นั่งรอตอนแม่เปลี่ยนเสื้อผ้า รถยนต์ที่บ้านเป็นรุ่นไฮบรีท วิ่งด้วยไฟฟ้าและน้ำมัน ประหยัดน้ำมันสุดๆค่ะ ระบบกุญแจ และระบบต่างๆต่างจากรถธรรมดา เพราะไม่ต้องเสียบกุญแจเลย กุญแจอยู่ในกระเป๋าเสื้อ กระเป๋าสะพาย ก็ขับได้แล้ว ไม่มีเสียงเลยเงียบเหมือนกับดับเครื่องวิ่ง จริงๆมีอะไรอีกเยอะแยะ เดี๋ยวหาว่าโฆษณาขายรถช่วยยุ่นไปเลย เล่าต่อ ลูกสาวมาที่รถยนต์ก่อน แล้วก็กดโน้น กดนี้เล่นในรถ โชว์พาว์เวอร์ตามแบบเด็กๆให้เพื่อนดิฉันดู  โชว์ระบบการทำงานของรถ ในหน้าจอที่อยู่ในรถ ว่ามีแบทเตอร์รี่เท่าไหล่ยังไง การทำงานของรถ ตอนนี้เป็นยังไง อะไรปรมาณนั้น พอแม่เจอก็โอเคๆ ตัวเล็ก เราจะออกเดินทางแล้ว พอจะขับ รถกดล็อคเบรค ไม่ได้ ขับเคลื่อนอะไรก็ไม่ได้ ตกใจค่ะ หน้าซีด ไม่ได้อ่านคู่มือการใช้รถด้วยสิ แบบว่า มีคู่มือสามีบอกว่าอ่านนะ ...จ้ะๆ ที่รัก ถ้าไม่เกิดเรื่องคงไม่ได้เปิดคู่มือแน่ นิสัยแย่ๆ ห้ามเลียนแบบค่ะ เกาะที่ไปเที่ยวนั้นอยู่ทางเหนือสุด ไม่มีอะไรเลย โทรหาศูนย์รถยนต์ก็ห่างไกลเป็นร้อยกว่ากิโล เกิดอะไรขึ้นก็มาช่วยลำบาก เพื่อนก็ รีบๆ ไปหาคนท้องถิ่นมาช่วยดู เขาก็ไม่รู้เรื่อง รถรุ่นใหม่ ไม่มีใครรู้จักสักคน ก็คนอยู่เกาะด้วยสิ ชาวบ้านธรรมดาๆ ลูกสาวคนเก่ง ก็ดู ระบบทำงานของรถอีก แม่ๆ แบทเตอร์รี่มันหมดน่ะ ดูสิ ด้วยความเขลา แม่ก็เอออาจจะใช่ เพื่อนและคนท้องถิ่นมาถึง ก็เตรียมเครื่องชาร์ทมาให้ แต่ว่า ตรงชาร์ทไม่เหมือนกันกับรถธรรมดานี่สิ หาไม่เจอ โทรไปศูนย์รถที่ซื้อ ขอรายละเอียด พอสักพักขณะหาอยู่ แม่มี่จังก็กดโน่นกดนี่ ไปทั่ว ในที่สุด รถสตาร์ทติด ไม่มีอะไรในกอไผ่ แบตเตอรี่ไม่หมด มีเพียบ จะหมดได้ไง ก็รถมันผลิตไฟฟ้าเพื่อช่วยรถขับเคลื่อนนี่นา ไม่หมดง่ายๆแน่ ... ต้องขอโทษคนท้องถิ่นที่เขาอุตส่าห์เตรียมรถลากและเตรียมช่วยเหลือ ที่รออยู่นานสานนาน หน้าซีดหน้าเซียวเลย แล้วต้องโทรไปขอโทษ ศูนย์รถยนต์ที่ซื้อมาด้วยที่รบกวนเขา .. นี่แหละค่ะ ตัวอย่าง ของการไม่เอาใจใส่ กับสิ่งที่ควรจะเอาใจใส่ จริงๆแล้วสามีก็เคยอธิบายคร่าวๆแล้วแต่ตัวเอง ไม่คิดว่ามันจะมีปัญหาอะไร เพราะแค่ขับไปมา ไม่ได้ทำอะไรแผลงๆ แต่ว่า ลูกสาวตัวน้อย ไปกด ไปทำอะไรไม่ทราบ สรุป ก็ปัญหาอยู่ที่กุญแจนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 50 06:57:53 จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 21 ก.ย. 50 06:55:41 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อิอิ แม่น้องมี่จังกดโน่น กดนี่ไปทั่ว เดาว่ากดโยกเกียร์ด้วยใช่ไม๊ล่ะคะ ปกติถ้าเกียร์ย้ายจากตำแหน่ง P หรือ N มันจะสตาร์ทไม่ติดนา (เห็นว่า มี่จัง กดโน่นกดนี่ สงสัยต้องมีบ้างล่ะ ที่เผลอไปโยกคันเกียร์น่ะค่ะ ) รถไฮบริด แถวๆโยโกฮาม่าก็ใช้กันเพียบค่ะ อ้าวสรุปที่กุญแจเหรอคะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 50 09:57:30 จากคุณ : lilyai (LilyAi) - [ 21 ก.ย. 50 09:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องรถนี่จริงๆ เลยเนอะ  พี่ก็ขับอย่างเดียว  เติมน้ำมันยังทำไม่เป็นเลย เวลาสามีไปไหนหลายๆ วัน  ต้องเตือนว่า เติมน้ำมันไว้ให้ด้วย เมื่อคืน ห้าทุ่มกว่าแล้ว มีคนมากดกริ่งบอกว่า  ไฟในรถเปิดทิ้งไว้ ฝีมือลูกชายค่ะ  ทำมา 2 หนแล้ว  เด็กๆ นี่ เค้ามือไวกันมากๆ นะคะ จากคุณ : วดี - [ 21 ก.ย. 50 13:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 intelligent key?**how to spell intelligent, intelligence?** 5555 จากคุณ : Thai jin in Japan - [ 21 ก.ย. 50 16:37:28 A:218.41.170.136 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 แวะมารออ่านต่อค่ะ เคยไปโอกินาว่าปีที่แล้ว โห ทะเลสวยมากๆๆ ยังตรึงตาตรึงใจอยู่จนปัจจุบัน ถ้ามีโอกาสจะไปอีก เหมือนไทยหลายอย่างจริงๆค่ะ จากคุณ : แม่นางแอบสตางค์ - [ 21 ก.ย. 50 19:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ระบบของกุญแจของรถจะเป็น key-less entry system ค่ะ จริงๆแล้ว ไม่ทราบสาเหตุค่ะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมรถมันไม่เคลื่อนไหว คือ เข้าเกียร์ D แต่ว่าไม่สามารถปลดล็อค พาคกิ้งเบรคได้ ก็ทำตามขั้นตอนปกติ เหยียบเบรคก่อนปลดเกียร์หรือก่อนเลื่อนไปที่เกียร์ขับ คือปกติรถส่วนใหญ่ก็จะมีระบบป้องกันต้องเหยียบเบรคก่อนเข้าเกียร์ขับได้ สงสัยอาจจะลืมเหยียบเบรคดีๆหรือเปล่านะ คือเพื่อนก็ช่วยกันสองคนนะคะ สงสัยว่า เป็นที่กุญแจเปล่านะ อันนี้แค่สงสัยค่ะ แต่คิดว่าอาจจะเป็นที่ ตอนเลื่อนปุ่มขับ แล้วเหยียบเบรคเท้าไม่แน่น รถเลย ไม่ยอมเคลื่อนและปลดเบรคจอดรถได้ แม่ก็โทษมี่จังไว้ก่อน ..แย่จัง น้องมี่อาจจะไม่ใช่สาเหตุ สาเหตุที่เท้าเราเหยียบเบรคไม่แน่นเอง ... จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 21 ก.ย. 50 19:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สาวสยาม>>  สวัสดีและยินดีที่ได้รู้จักนะคะ และก็ขอบคุณที่แวะเข้ามาติดตามค่ะ  จูนก็เคยเป็นเหมือนคุณสาวสยามค่ะ ชอบญี่ปุ่นมากๆ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มีโอกาสมาอยู่ มาใช้ชีวิตที่นี่ สักวัน คุณสาวสยามอาจจะได้มาอยู่ญี่ปุ่นก็ได้นะคะ แม่บ้านณ.โตเกียว>>  คุณแม่บ้าน คนสวยแห่งโตเกียว  ไม่ได้คุยกันนานเลย เดี๋ยวไปแอบอ่านบล๊อคค่ะ  เขียนพ็อคเก็ตบุ๊คคงขายไม่ออกแน่เลยค่ะ แม่มี่จังชอบชักแม่น้ำทั้งห้า อิๆๆ : วดี >> สวัสดีค่ะพี่วดี น้องลูกโซ่จะโตกว่ามี่จังแล้วนะคะ มี่จังตัวนิดเดียวเอง ตัวเล็กๆถอดแบบแม่เลย  พี่วดีคิดถึงโอกินาว่า คิดถึงเรื่องราวในอดีตตอนอยู่โอไอซีแน่เลย พนอจัน>>  ขอบคุณป้าพนอจันค่ะที่เข้ามาติดตามอ่าน จูนก็แวะไปก๊อบสูตรอาหารคุณป้าพนอจันบ่อยๆค่ะ แม่ของยูยู้//ต>> ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ  เรื่องงานอดิเรกจูนก็ไม่ค่อยปะติดปะต่อนักค่ะ เดี๋ยวทำโน้นเดี๋ยวทำนั้น ตามกระแสแม่บ้านที่นี่เขาค่ะ เขาชวนทำไรทำหมดค่ะ แต่ปกติก็นั่งอยู่กับหนังสือเสียส่วนใหญ่ บางทีก็นั่งหน้าคอมแชทกับเพื่อนเหมือนกันค่ะ ไม่แน่นะคะ อนาคตอาจได้แชทคุยกัน อ้อแอ้เอง  ว๊าว ล็อคอินนี้ไม่ได้เห็นนานเลยค่ะ สบายดีหรือเปล่าคะ ถ้ามีโอกาสมาโอกินาว่าก็ติดต่อมานะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ >> maigo>>ขอบคุณค่ะ เรื่องโอกินาว่า ไว้นึกอะไรได้จะค่อยๆเขียนนะคะ pnn2>>เรื่องนามแฝง เป็นนามแฝงของพ่อบ้านค่ะ ในอดีตเขากินเยอะกินจุ ..ด้วยความเป็นญี่ปุ่น นานแฝงเลยออกมาเป็นนักกินจุกค่ะ ..เด็กไทยสมัยนี้ไม่มีจุกเพราะพ่อบ้านกินเรียบค่ะ หุๆๆๆ UriBoU>>ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ Aon_loe>>> คุณอ้น สบายดีไหมคะ เรียนไปถึงไหนแล้วคะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปค่ะ ยังไงก็ต้องอยู่ญี่ปุ่นเป็นเพื่อนกันอีกนานใช่ไหมคะ สักวันเราต้องเก่งค่ะ ฝนเหงา>>  คิดถึงบ้านเหมือนกันค่ะ คิดถึงอาหารไทยมากๆคิดถึงอาหารของแม่ค่ะ อนาคต..นักอดอยาก>>  อนาคตอดอยาก ตอนนี้กินเยอะๆนะคะ เผื่อตอนอดอยาก โฮะๆๆๆ ลูกหมีตัวเล็ก>> อยู่ญี่ปุ่นเท่าๆกันเลยค่ะ  คุณลูกหมีอยู่แถวไหนคะ                     มีอะไรสนุกๆ ก็อย่าลืมมาเล่ามาแบ่งปันกันนะคะ นายชนะศูนย์หนึ่ง>>  ขอบคุณค่ะ คุณชนะ เจ้าของห้องมาเองเลย ปลื้มค่ะ                              อยากไปเป็นนางแบบให้มากกว่า อิๆๆ lilyai >>  สวัสดีค่ะ  ไม่ได้คุยกันนานเลย ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับรหัสเข้าบล๊อค จะเข้าไปติดตามต่อค่ะ แม่นางแอบสตางค์ >>ทะเลสวย ..ปีนี้มีแต่ฝนและพายุค่ะ ได้ลงเล่นน้ำทะเลครั้งเดียวเองเศร้า มาโอกินาว่าก็แวะมาทักทายนะคะ ปล. ไม่ผิดหวังเลยค่ะ รู้สึกอบอุ่น ที่กำลังจะมีเพื่อนเพิ่มแล้ว จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 21 ก.ย. 50 19:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาแจมนิดนึงครับ เพิ่งทราบว่าเจอโทราบุหรุแบบนั้นตอนไปเที่ยวด้วย จากคุณ : Oakyman - [ 22 ก.ย. 50 00:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 """""""""""อ้อแอ้เอง  ว๊าว ล็อคอินนี้ไม่ได้เห็นนานเลยค่ะ สบายดีหรือเปล่าคะ ถ้ามีโอกาสมาโอกินาว่าก็ติดต่อมานะคะ ยินดีต้อนรับค่ะ""""""""" ^ ^ น้องจูนจ๋า   แปลงร่างเป็นหมูน้อยแล้วค่า   อ้อแอ้เองอมยิ้มปากไม่อ้า  พันติ๊บไม่ปลื้มค่า  ... ป้าเลยต้องแปลงร่าง  ...  ได้เจอกันแน่ ๆ  ถ้าน้องจูนกับหนูมี่  ไม่หนีไปไหนเสียก่อน  เพราะอาชีพของ "ป้าอ้อ" คือ "นักท่องเที่ยว"  ค่ะ โอกินาว่า   ..........  สักวัน  ๆ   ๆ   นะคะ  เราจะได้พบกัน   แน่  ๆ ค่ะ น้องจูน   จากคุณ : หมูน้อยสีชมพู - [ 22 ก.ย. 50 04:07:33 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาเล่าต่อตามที่บอกว่า จะค่อยๆมาเล่า หลายคนสนใจเรื่องโอกินาวากัน ก็ขอเล่าเรื่องโอกินาวานะคะ เล่าไปเรื่อง รถยนต์ ไปนิดหน่อย ที่นี้มาที่เรื่องรถยนต์ในโอกินาวา   ที่นี่คือญี่ปุ่น แต่ว่าที่นี่ เป็นที่ที่ต้องซื้อรถราคาแพงที่สุดในญี่ปุ่น สาเหตุ ก็เดาไม่ยากหรือมีคำตอบอยู่ในตัวค่ะ ก็เพราะว่าเกาะแห่งนี้  ห่างไกลจาก เกาะใหญ่ รถยนต์ที่ขายที่นี่ต้องถูกส่งทางเรือมา เวลาซื้อจึงมีราคารวมค่าขนส่งด้วย ดิฉันก็ไม่รู้ว่าที่อื่นในญี่ปุ่น หากจะซื้อรถใหม่สักคันต้องรอกันนานไหม แต่ที่ดิฉันซื้อต้องรอสองเดือน ถึงจะได้ รถก็ต้องรอประกอบที่โรงงาน เหมือนกับสั่งซื้อ สั่งออฟชั่น แล้วเขาก็จัดการประกอบทำตามที่เราต้องการนั่นเอง ช่วงที่ซื้อยังโอเคนะคะ  แค่สองเดือน ก่อนหน้านี้ รถรุ่นนี้ เขาสั่งซื้อรอกัน สี่เดือนเลยทีเดียว รู้สึกว่า ราคารถที่แพงกว่าที่อื่น ก็มีโอกินาวา และฮอกไกโด ค่ะ อันนี้จากที่สังเกตราคา ที่เขาหมายเหตุไว้ ในโฮมเพจของบริษัทรถนะคะ ส่วนราคาจริงยังไง ก็คงแล้วแต่สถานะการณ์ช่วงที่ซื้อของแต่ละที่ ราคาโปรโมชั่นคงมีบ้าง รถใหม่ ว่ากันไปแล้ว ว่าราคาแพง และต้องรอ รถที่คนที่นี่นิยมจึงเป็นรถมือสอง แต่ราคารถมือสองที่นี่ก็ยังคงแพงกว่าที่อื่น ก็คงเรื่องค่าขนส่งอีกแหละค่ะ และอีกอย่าง ที่นี่อยู่เกาะ สนิมเกิดง่าย รถจะเสี่ยงกับการเกิดสนิมได้ง่าย ถ้าเกิดรอยขุดขีด อะไรนิดๆหน่อย ที่สีถลอกไปถึงเหล็ก ก็ต้องรีบจัดการ เข้าอู่ ไม่งั้นสนิมถามหาแน่นอน ลืมเล่าไป ว่าตอนถอยรถมาใหม่ ๆ ได้ไม่ถึงอาทิตย์ พายุใต้ฝุ่นเข้า ลูกใหญ่ด้วย รถที่จอดไว้ที่ที่จอดรถใต้แมนชั่นได้รับความเสียหายไปหลายคัน รวมถึงรถดิฉันด้วย โดนเต็มๆ เลย น้ำตาตกในค่ะ พึ่งซื้อมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ต้องเข้าอู่แล้ว ไม่รู้ว่าเหล็กหรือไม้ของแข็ง อะไร ลอยมา กระแทก หลังคารถเข้า มีทั้งรอยสีถลอก รอยยุบ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ซื้อรถใหม่ที่นี่ เล่าต่อดีกว่า รถใหม่ รถมือสอง เล่าไปแล้ว ที่นี้มาที่รถเก่าไม่ใช้ต้องทำยังไง ที่ญี่ปุ่นมีกฏหมายบังคับที่ต้องเสียตังก์ค่าทำลายรถ ค่ารีไซเคิลด้วย ไม่ใช่แค่รถยนต์แต่รวมถึงเครื่องใช้ไฟฟ้า เฟอร์นิเจอร์ ที่เขาระบุไว้ในแต่ละท้องที่ค่ะ ว่าต้องจ่ายค่าทำลายเป็นเงินเท่าไหร่   มาอยู่โอกินาว่า หลายปี สิ่งหนึ่งที่ เห็นจนชินตา ก็คือ ขยะรถยนต์ ขยะเครื่องใช้ไฟฟ้า คอมพิวเตอร์ ตู้เย็น เครื่องซักผ้า หลากหลายค่ะ ที่ทิ้งไว้ ข้างถนน ในโพรงหญ้า ถ้าเจ้าหน้าที่ เขาทำความสะอาดริมถนน เมื่อไหร่ เป็นต้องเห็น ขยะพวกนั้น มีป้ายบอกห้ามทิ้งขยะพวกนี้บริเวณนี้นะ คนที่เขาจะทิ้งก็ทิ้งไว้ข้างล่างป้ายนั่นแหละ มีครั้งหนึ่ง แทบจะไม่อยากเชื่อเลย ที่มีทีวี ขนาดยี่สิบห้านิ้ว วางทิ้งไว้ริมถนน บริเวณสี่แยก ที่ถนนค่อนข้างใหญ่ การจราจร ค่อนข้างคับครั่ง มีรถผ่านไปมาเยอะ ช่วงกลางวัน กลางคืนหรือยามดึกๆ คาดว่าคงไม่ค่อยมี ก็เลยมีคนวางทิ้งไว้ แบบเห็นแล้วอนาถใจจริงๆค่ะ แค่ทีวีเครื่องเดียว เสียตังก์ไปทิ้งก็คงไม่เยอะนัก ทำไมต้องไปวางทิ้งเกะกะทางริมถนน ทางคนเดินสัญจรไปมาด้วย ไม่ใช่เล็กๆด้วย เรื่องขยะเผาไหม้ไม่ได้ หรือแม้กระทั่งขยะใช้ในบ้าน เจอบ่อยๆค่ะริมถนน เรื่องการทิ้งขยะนี่ ไม่ว่าบ้านเมืองไหนสังคมไหน ก็ยังมีนะคะ คนที่ทิ้งขยะไม่เป็นที่ จำได้ว่า ตอนไปมิตตึ้ง ห้อง @japan  ที่โตเกียวเมื่อหลายปีก่อน ยังเห็นกระป๋องโค้ก ที่ต้นดอกไม้ที่ปลูกไว้ริมถนนเลย ไม่ใช่แค่ที่โอกินาวา โตเกียวก็มีเหมือนกัน นี่คือ อีกหนึ่งเรื่องราว ของสังคมคนเกาะเล็กๆค่ะ แล้วว่างๆจะค่อยๆแวะมาเล่าต่อค่ะ ถ้ายังไม่เบื่อกันนะคะ จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 22 ก.ย. 50 20:47:04 ]