ความคิดเห็นที่ 3
Essay สำคัญนะ มากๆด้วย
เพราะ มันคือโอกาสที่จะทำให้เราถูกเลือก โดยเฉพาะในกรณีที่ผู้สมัครมีตัวแปรอื่นๆสูสีกัน
ผมเขียนมาให้คร่าวๆ เป็นแนวทาง เป็นตัวอย่างอ่านเล่นเฉยๆ (เพราะผมรู้ว่าคุณเขียนได้ดีกว่านี้แน่นอน)
เอกสารต่างๆ คุณจัดไปตามระเบียบ( you know the drill.)
musical background ก็ใส่ไปเยอะๆ recommedation ก็หามาให้ดีที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในส่วนของ Essay เขาบอกมาว่า 500 คำ ก็ไม่ได้แปลว่าคุณต้องเขียนเท่านั้นเป๊ะๆ
จุดสำคัญมันคือว่า คุณต้องตีโจทย์ให้แตก ว่าคนอ่านต้องการอะไรจากคุณ แล้วทำให้มันเกิดขึ้นให้ได้
ถ้าคุณเขียนแค่ 300 คำ แล้วสามารถตีโจทย์แตกได้ ก็เขียนแค่ 300 คำ
แต่ถ้าคุณจำเป็นต้องใช้ 600 คำ เพื่อทำให้มันเกิดขึ้นก็เขียนไป 600 เลย
point คือ ต้องเขียนให้อ่านแล้วมัน move แบบว่า เฮ้ย คนนี้แหล่ะ ต้องเอามาเรียนที่นี่ให้ได้
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นต้องตอบโจทย์ให้ได้ก่อนว่าโครงร่างของ Essay ที่คุณเขียน จะถูกอ่านโดยคนประเภทไหน
คณะกรรมการที่อ่านใบสมัคร เขาอ่านมาเป็นร้อยๆ พันๆฉบับ เพราะมหาวิทยาลัยไม่ได้เปิดมาแค่ปีเดียว
ดังนั้น รูปแบบของ Essay รวมถึงพวกจดหมายรับรองต่างๆ เขาผ่านตามาเยอะจนแทบจะเฉยๆแล้ว
ไม่ว่าเราจะไปขน professor ที่ไหน profile ขนาดไหนมาเขียน recommend ให้เราแค่ไหนอย่างไร
มันไม่พ้นสิ่งที่เขาคือคณะกรรมการที่ตัดสิน เคยผ่านตามาจนเฉยๆแล้ว พูดภาษาวัยรุ่นคือ มันไม่โดนแล้ว
โจยท์ที่ต้องตีให้แตกคือ
จะทำอย่างไรให้ Essay ของเรา ถูกหยิบขึ้นอ่านเพียงครั้งเดียวแล้ว รู้สึกโดดเด่นออกมาจากกองใบสมัคร
เป็นสิบเป็นร้อยนั้น อ่านเพียงครั้งเดียวแล้ว ถูก marked ไว้ในใจทันทีเลยว่า นี่แหล่ะใช่
เราต้องสร้าง first impression ตรงนี้ให้ได้
คนที่อยู่ในสายอาชีพดนตรีเขาเป็นคนประเภทไหน จริตแบบไหน ต้องการอะไร
ใครๆเขาก็เขียนมาเหมือนๆ คล้ายๆกันไปหมด เพราะใบสมัครคนอื่นๆก็มักจะถอดแบบออกมาจาก format
เดียวกัน โขลกออกมาจาก block เป็นแบบแผนเดียวกัน คณะกรรมการที่อ่าน เขาอ่านมาแบบนี้จนเบื่อแล้ว
ดังนั้นสิ่งที่เราควรจะมีที่สุดคือสิ่งที่คนอื่นไม่มี
เราต้องการสิ่งที่มัน alive สิ่งที่มัน move
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แนวทางของ Essay ที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ก็คือ
ส่วนแรก อธิบายถึงการโตขึ้นมาว่า คุณโตมากับสิ่งนี้
The only thing that I could recall from my childhood memories is that my parents would
wake me up early on saturday morning and forced me to finished my breakfast quick just to
make sure that they could get me to a weekly piano lesson before any other students....
ส่วนที่สอง บอกว่า พอคุณโตขึ้นมาคุณเฉยๆ กับ piano แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่สวยงามเพียงใด
แต่คุณไม่ได้รู้สึกว่ามันจะมีความหมายอะไรยิ่งใหญ่ขนาดที่จะยึดเป็นอาชีพ
Looking back in time, all those years, I've never lived without playing piano.
My practice routine was set up daily and no body could change that, they said discipline is the
most important thing for any classical pianist. There were times that I wanted to give up playing
just because it's so overwhelmed.
This question showed up more often: why would I got to be the one who stayed up all night
learning to play exactly like Bach while all my friends get to go out enjoy the movies.....
จนกระทั่ง....
Until one evening, like one of my other recitals, I knew that all the audience were there just
to see if I make any mistakes performing their favorites. But this time I knew exactly what to do,
I decided to play Liszt's (....)as if I were him instade of trying to play like him.
(ในวงเล็บจุดๆๆนั่น ใส่ชื่อ composition ชิ้นที่คุณเคยเล่น และเล่นได้ดี- อย่ามั่วนะ )
All of the sudden, it's the first time this thing occurred to me, the composition (ใส่ชื่อ) had brought
me back to Europe in 19th century. Liszt in his long and neatly worn black cassock easily and
beautifully swept through each key as if lovers kissing passionately for the very last time knowing
they would be departed forever. Years passed, I now had discovered the best kept secret of all
that Franz Liszt is still alive, not in his grave nor in his composition, but he is alive in me......
In other word, I have found that no one could play like Franz Liszt, Bach, Schumann or any other
great composers until one could capture what's inside them at the time they created those pieces.....
นี่เป็นการ relate กับคนอ่าน คนที่อ่านงานของคุณอยู่ พวกนักดนตรีนี่ มันมีอะไรแบบนี้เหมือนๆกัน
คือ share the same fantasy เพราะเวลาเราจะทำให้คนมาชอบเรา เราต้องพยายามทำให้เค้ารู้ด้วยวิธีต่างๆ
ว่าเรามีอะไรๆเหมือนๆกันเลย พูดด้วยภาษาเดียวกัน ชอบกินอะไรเหมือนกัน ดูหนังแนวเดียวกัน อะไรแบบนี้
จากนั้นคุณก็ blah blah ไป
ถึงจุดที่ทำให้คุณแน่ใจว่า classical music มีความหมายต่อคุณมากกว่าสิ่งอื่นทั้งหมด
คุณได้โตขึ้นพร้อมๆกับสิ่งนี้ มันเป็นการเติบโตในตัวคุณ This thing's ripening up while you grew up.
Each of my performance, I would take a deep breath and let the composition seep through
my soul before the first key was touched. Love, despair and all the human emotions experienced
through life as I grew up are the same spirits that inspired all the great composers....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทีนี้ เรามาจับประเด็นกันว่า คนอเมริกันนั้นชอบ Christmas เราก็ใส่เข้าไปสิ
อย่าลืม Rule number one --> Show the customers you've got what they want.
( in case they don't know what they want ---> remind them ! )
Last Christmas, at my church ( ถ้าคุณไม่ใช่ ก็คงต้องมีสักคนที่คุณรู้จักที่นับถือคริสตร์ละน่า) hundreds
of people including my family were gathering to pray and celebrate. I was blessed enough to
get a chance to accompany the choirs.
That night, billions of people around the world were there with me. All of us were singing hymns
and flowering up spiritual tunes into heaven. At the moment, I didn't feel like I was playing at all,
in fact, the piano played itself. My dream of becoming one with the instrument had come true,
even if it was just for a night. Tears run down my face, and I knew why......
I can not thank my parents enough for their supports through out the years.
They gave me life and presented me with this heavenly instrument.This is what I was born for.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จุดขายของคุณคืออะไร คุณเป็นเด็กผู้หญิง ต้องการเป็นนักเปียโนอาชีพ คุณมีอะไรล่ะ
คุณมีความฝันไง คุณมีอะไรที่คนทั่วไปไม่มี คุณแตกต่าง คุณมีเสน่ห์กว่าคนอื่นๆทั้งหมด
คุณมีสิ่งที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า passion และสิ่งนี้เป็นสิ่งที่มีหรือไม่มีเท่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่สร้างขึ้นใหม่ได้
เวลาพูดถึง church ให้ใช้คำว่า "my church"
และต้อง mention ถึง my family ด้วย ( It works every time - trust me,kid.)
สองย่อหน้าข้างบนนี้ ทำให้คุณเป็น "คนๆนั้น" เลยนะ เพราะคนอเมริกันชอบแบบนี้ มันถูกจริต มันโดน
ยิ่งในยุคนี้ มันเป็นสิ่งที่คนอเมริกันโหยหา ขาดหาย เพราะมันเป็นภาพที่ค่อยๆเลือนไปจากประเทศนี้
โดยเฉพาะ ถ้าเป็นคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ซึ่ง คาดว่าจะเป็นช่วงอายุของคนที่อ่าน application ของคุณ
อ่านแล้วจะรู้สึก related to มากๆ พวกเขาก็โตมาแบบนี้ ตอนเรียนดนตรีตอนเด็กๆ เขาก็ผ่านอะไรแบบนี้มา
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่ว่าคุณจะเขียนอย่างไร
อย่าลืมว่า ย่อหน้าสุดท้ายนี่สำคัญที่สุด
I have the unshakable confidence that the opportunity to attend ( ชื่อ major และ U ที่คุณส่ง
application ไป) would help bring out the best in me to carry on my life-time-profession in
classical music as a lone pianist ( if i may ) and as a piano teacher (if God would allow.)
Lastly, please kindly, but seriously, whisper to everyone in your office that the graduation from
( ชื่อ major ตามด้วยชื่อ U ) is not my choice to make.
It's my destiny.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณคงเคยเล่นหรืออย่างน้อยต้องเคยฟัง ชิ้นที่ยาวๆ อย่างพวก concerto
ตอนต้น ตั้งแต่ note ตัวแรกบรรเลงขึ้น กับตอนจบ คือ note ตัวสุดท้ายในพยางค์สุดท้ายจบ สำคัญที่สุด
ตอนกลาง เล่นดีไม่ดียังไง บางทีคนฟังมันไม่รู้หรอก เพราะพวกฟังเป็นมีน้อย ฟังจริงๆจังๆน้อย
บางทีง่วงบ้าง เบื่อบ้าง นั่งจนเมื่อยบ้าง ลุกเข้าห้องน้ำไปแต่งหน้าบ้าง ไปคุยโทรศัพท์บ้าง
แต่ตอนจบเนี่ยสิ ถ้าจบแบบเนี้ยบๆ ตามสูตรของชิ้นนั้นๆ เสียงตบมือดังกราวเลย
-------------------------
Quote of the moment
-------------------------
IMAGINATION -- CREATES --> REALITY.
- Richard Wagner (1813-1883)
จากคุณ :
- Good Luck, kiddo
- [
1 ต.ค. 50 07:21:25
A:58.9.1.101 X: TicketID:072648
]
|
|
|
