ความคิดเห็นที่ 1 ฝรั่งเศสเหมือนกันเลยค่ะ หางานในเมืองไทยยากมากๆๆอ่ะค่ะ แล้วยิ่งวิศกรสาขาแปลกๆๆนี่ ยิ่งไปกันใหญ่ แต่ไงก็ขอให้โชคดีนะคะ ขอให้หางานดีๆๆที่คุณแฟนอยากทำได้ แล้วก็อวยพรให้ให้ทางนี้มั่งนะคะ กะลังคิดไม่ตกกันอยู่เลยค่ะเนี่ย จากคุณ : i to u - [ 21 พ.ย. 50 16:39:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิศวกรรมของเหลวหรือของไหลคะ ไม่เคยได้ยินค่ะ เดาๆดูน่าจะเป็นพวกที่ต้องทำในโรงงานหรือเปล่าคะ ยังไงลอง Search หาใน Internet ดูนะคะ ตามเขตอุตสาหกรรมต่างๆ มีรับวิศวกรเยอะเลยค่ะ(ทั้งไทยและชาวต่างชาติ) ถ้าจะให้ดีเป็นบริษัทจากฝรั่งเศสมาเปิดในไทยก็จะได้เปรียบค่ะ ลองดูนะคะ อาจช่วยได้ไม่มาก แต่เข้ามาให้กำลังใจค่ะ ถ้าเป็นชาวต่างชาติจบอย่างน้อย ปริญญาตรีมา หางานที่เมืองไทยง่ายกว่า คนที่ไม่มีวุฒิค่ะ (แต่แฟนคุณจบตั้งปริญญาเอกแหนะ...เก่งจัง) จากคุณ : songjaree - [ 21 พ.ย. 50 16:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้ามาสมัครงานในเมืองไทยจะยากมากค่ะ หรือไม่ก็ต้องเปิดบริษัท ทำเอง ถ้าต้องการทำงานบริษัท ฯ ควรจะสมัครมาจาก ฝรั่งเศส เลยค่ะ น่าจะเป็นพวกบริษัท เกี่ยวกับน้ำมัน หรือ อุตสาหกรรมต่าง ๆ สามารถหารายละเอียดจากสถานฑูต หรือสมาคมการค้าของฝรั่งเศสคะ เพื่อนเราบางคน ขายของใน e-bay ส่งไปเยอรมัน สามารถตั้งตัวได้เลย ยังมีงานเยอะแยะค่ะ ถ้าไม่เลือกมากนัก จากคุณ : แสง (แสงสีน้ำเงิน) - [ 21 พ.ย. 50 17:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าภาษาอังกฤษนี่น่าจะเป็นพวก Fluid ใช่ไหมคะ  อันนี้เป็นพวกเรียนเกี่ยวกับวิศวกรรมเครื่องยนต์ใช่ไหมคะ  ลองไปดูตามงานบริษัทเกี่ยวกับรถยนต์ดีไหมคะ  ให้พวกจัดหางานหาให้ก็ได้ค่ะ  มีหลายบริษัทค่ะที่ประสานกับโรงงานใหญ่ๆอยู่  ไม่ต้องไปหาสมัครเองตามเน็ตค่ะ  บริษัทพวกนี้เรียกเงินเดือนสูงๆให้เราได้ค่ะ เพราะเค้าได้เปอร์เซนต์ด้วย จากคุณ : Mnki - [ 21 พ.ย. 50 19:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ให้เขาลองสมัครงาน เครือปูนซีเมนต์ หรือ ปตท. ซิคะ เท่าที่เคยทราบมาจากเพื่อนๆ กัน ที่นี้มี EXPAT ที่จบด้านช่าง ด้านวิศวกรทำงานอยู่มาก แต่ปัญหาคือ แฟนคุณจบตั้งปริญญาเอก.. จะหางานยากมากนะคะนั้น ถ้าไม่ใช่ลักษณะว่า บริษัทแม่ที่เมืองนอก ส่งมาให้ประจำที่เมืองไทย.. ไม่ได้พูดให้ฝ่อ แต่จะเล่าให้ฟัง จากประสบการณ์ตรงใกล้ๆ ตัว เคสแรก.. แฟนตัวเอง จบตรีด้าน IT มา อยู่เมืองไทยเกือบ 5 ปี แล้ว ตอนแรกเราให้เขาสอนหนังสือ เพราะคิดว่าเป็นอาชีพที่หางาน ง่ายที่สุด ให้สมัครข้ามประเทศตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ย้ายมาอยู่เมืองไทยเลยด้วยซ้ำ พอทางโรงเรียน โอเค ตกลงทำสัญญา จึงบินลัดฟ้ามาอยู่เมืองไทย กับเรา ทำได้อยู่สักพัก เกิดรู้สึก CONFLICT กับ NORM ในใจของตัวเอง เพราะรับไม่ได้กับการบริหารงานหลายๆ อย่างของเจ้าของโรงเรียน และระบบการศึกษาของไทย ที่เน้นแต่เรื่อง PROSPERITY และการสร้าง IMAGE โดยไม่ค่อยสนใจเรื่อง คุณภาพการเรียน การสอน จึงตัดสินใจลาออก.. หลังจากนั้นก็พยายามหางานทำ งานอะไรก็ได้ เขาเป็นคนไม่เกี่ยงงาน ... เชื่อมั้ย หางานประจำไม่ได้เลย แม้แต่งาน IT ที่น่าจะหาไม่ยาก จนทุกวันนี้ก็ยังหาไม่ได้ แต่เรามีทางออกอื่นเป็น SOLUTION ให้เขา ที่จะทำมาหารายได้ได้บ้าง เป็น JOB ๆ เขาก็เลยไม่ค่อยเครียดมาก เคสที่ 2 ... คนนี้เป็นเืพื่อนของแฟนเรา รู้จักกันที่เมืองไทย จบปริญญาเอกด้าน IT จากออสเตรเลียมา ตอนแรกมาอยู่เมืองไทยเพราะบริษัทแม่ส่งมา อยู่ๆ ไปเจอผู้หญิงไทย รักกัน อยากอยู่ด้วยกัน พอหมดสัญญาที่ต้องอยู่เมืองไทยจึงลาออก เพราะอยากอยู่กับแฟน... ตกงานเกือบๆ 3 ปี เต็มๆ หางานไม่ได้เลย เงินเก็บก็เริ่มหมด แต่บังเอิญมีเพื่อนคนออสเตรเลียด้วยกัน ถูกส่งมาประจำที่เมืองไทยพอดี ในตำแหน่ง MD .. เพื่อนเลยช่วยรับเข้ามาทำงานเป็น TECHNICAL MGR. ในบริษัทฯ กินเดือนไม่กี่หมื่นบาท เคสที่ 3 ฝรั่งคนนี้เป็น EXPAT ที่ทำงานที่บริษัทเราเอง บริษัทแม่ที่นอร์เวย์ส่งมาเป็น REGIONAL SALE MGR. ทำงานไปสัก 2-3 ปีมั้ง แต่ทำนิสัยแย่ๆ แล้วก็มีปัญหาเรื่องการเมืองในบริษัท จึงโดนบังคับให้ต้องลาออก แต่ดันเกิดชอบเมืองไทย อยากอยู่ต่อ ก็เลยตัดสินใจหางานในเมืองไทย หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้ อยู่ไปประมาณ 1 ปี ก็ตัดสินใจย้ายกลับบ้านที่แคนาดา เพราะทนแบกค่าใช้จ่ายไม่ไหว ลูก 3 คน แค่ค่าเทอมโรงเรียนอินเตอร์ที่ลูกเรียนก็หน้ามืดแล้ว... เล่าให้ฟัง.... จากประสบการณ์ตรงส่วนตัว ไตร่ตรองดูเอาแล้วกันค่ะ ถ้าขอคำแนะนำ... ในเรื่องหน้าที่การงาน เราแนะนำให้คุณย้ายไปอยู่กับเขาที่ฝรั่งเศส เพราะเขามีโอกาสหารายได้ ได้มากกว่า คุณเองก็ไปหางานทำที่นู๊นก็ได้ ถ้าไม่เลือกงานมากนัก อีกอย่างปัญหาร้อยแปดที่ต้องเจอ ต้องปวดหัว และทำให้หงุดหงิด จะน้อยกว่ามาก แต่ไม่อยากพูดในนี้ เพราะเรื่องมันยาวๆๆๆๆๆๆๆ ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เคยคิดอย่างคุณว่า ทำไมต้องทิ้งอนาคตตัวเอง หน้าที่การงานที่ดีและบ้านเกิดเมืองนอน ไปอยู่กับคนที่ยังไม่รู้ว่าจะอยู่ด้วยกันได้ตลอด รอดฝั่งหรือเปล่า แต่มาวันนี้ หลังจากที่อยู่กับเขามา 5 ปีที่เมืองไทย เราผ่านบททดสอบกับเขามาพอสมควร จึงคิดและหวังอยู่ลึกๆ ว่า เขาน่าจะเป็นคนที่ดี ที่อยู่ด้วยกันได้อย่างราบรื่นตลอดไป จึงตัดสินใจว่า จะทิ้งบ้านเกิดเมืองนอน ย้ายไปอยู่แคนาดากับเขาในเวลาอันใกล้นี้ พร้อมกับลูกที่กำลังจะเกิด เพื่ออนาคตของลูกค่ะ แต่ถ้าจะให้แนะนำู่ เพื่อลดความเสี่ยงให้ตัวเองในอนาคต... แนะนำให้เขามาอยู่เมืองไทยกับคุณ เพื่อศึกษากันและกันก่อน หากไปกันไม่ได้ คุณจะได้ล้มไม่เจ็บมากนัก แต่คุณต้องยอมรับความลำบากที่จะเกิดขึ้นกับตัวคุณในอนาคต เพราะอยู่เมืองไทย มันเป็นถิ่นของเรา สังคมของเรา เรามี connection เรารู้จักประเทศเรามากกว่าเขา เราจึงเหมือนจะต้องทำตัวเป็นช้างเท้าหน้าไปโดยปริยายค่ะ ถ้ามั่วแต่มาทำตัวเป็นช้างเท้าหลัง ยึดติดค่านิยมไทยๆ คุณจะเครียด และอยู่กับมันไม่ได้ หรือไม่ก็คุณปล่อยให้เขาเผชิญปัญหาทุุกอย่างเอง ให้เขาเป็นคนนำ แต่กรณีนี้คุณต้องมั่นใจมากๆๆๆๆ ว่าเขามีตังค์เยอะ อยู่ได้โดยไม่ต้องแคร์กับเรื่องค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น ก็แล้วแต่คุณจะตัดสินใจค่ะ จากคุณ : เพนนี - [ 21 พ.ย. 50 20:30:22 A:125.27.3.81 X: TicketID:160171 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ปัญหาทำนองนี้แหละค่ะ  ที่ทำให้เราต้องทิ้งเมืองไทย  ระเห็ดไปอยู่ต่างประเทศกับคุณสามี  ทั้ง ๆ ที่ใจจริงอยากอยู่บ้านเรามากกว่า เห็นใจค่ะ  แต่ถ้าหางานจากฝรั่งเศสไม่ได้ก่อนมา  โอกาสที่จะมาหาได้ที่เมืองไทยจะค่อนข้างยากค่ะ   เอาใจช่วยค่ะ... จากคุณ : Amber n the Gang - [ 22 พ.ย. 50 00:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าจะให้เขาหางานที่ฝรั่งเศสหรือยุโรปนั่นแหละ เอาแบบที่ต้องถูกส่งตัวไปทำต่างประเทศเป็น expat ได้เงินเดือนยุโรปแต่อยู่ในไทย สบายไปอีกแบบค่ะ ไม่ก็หาลงเอาประเทศเพื่อนบ้าน เช่นสิงคโปร์ มาเลเซีย เดี๋ยวนี้บิน low cost พวกที่จบมาวุฒิแปลกๆนี่เอาเข้าจริง เค้าทำงานไม่ตรงสาขากันเยอะมากๆนะคะ มีเพื่อนจบปอโทวิศวะการบิน ดันมาทำงานเป็น software engineer เฉยเลย นัยยะว่าฉลาดอยู่แล้ว มักเป็นต่อ จะทำงานประเภทนี้ได้สบายๆ ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : yinnerella - [ 22 พ.ย. 50 02:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮึม....ถ้าไม่สอนในมหาวิทยาลัยก็ท่าทางจะหางานยากนะคะ ทำไมถึงไม่อยากสอนเอ่ย งานบริษัทถ้าของไทยก็ไม่ค่อยรับต่างชาติหรอกค่ะ (แต่สงสัยจะหางานไม่ได้ซะมากกว่า วุฒิฯเกิน) บรัษัทต่างชาติก็เจาะเข้าไปยากค่ะ เขามักจะส่งตัวมาจากเมืองนอก ไม่ก็สถาบันวิจัยต่างๆ ประสบการณ์ส่วนตัวและที่เห็นเพื่อนๆที่นำสมองไหลเข้า(...ฮิ..ฮิ...)แฟนก็ทำงานสอนหนังสือกัน ทั้งนั้น ไม่ลองดูที่ AIT (Asian Institute of Technology)ที่ปทุมฯ ล่ะคะ เงินเดือนสูงมากและค่อนข้างจะอินเตอร์ คงทำงานวิจัยต่อได้ ไม่ก็ลองมหาลัยที่มีชื่อหน่อยทางด้านนี้ ตอนนี้ส่วนใหญ่ก็มีโปรแกรมภาษาอังกฤษด้วย อย่างจุฬาฯ หรือ ลาดกระบัง หรือ พระจอมเกล้าธนบุรี มีแฟนต่างชาติวุ่นจริงๆค่ะ จากคุณ : Nok_Monti - [ 22 พ.ย. 50 03:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แนะนำว่า พบกันครึ่งทาง ย้ายไปอยู่สิงคโปร์ค่ะ งานหาไม่ยาก แล้วก็ไม่ไกลจากเมืองไทย ไม่ต้องปรับตัวมากเกินไปทั้งสองคน จากคุณ : Afro Violet - [ 22 พ.ย. 50 06:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกะ คห ข้างบนอยู่ ตอนนี้ยังมีเวลาน่าจะหางานก่อนมานะคะ จากคุณ : mon kiwi - [ 22 พ.ย. 50 08:05:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอ้โห้ ห้องนี้อบอุ่นจังค่ะ  ขอบคุณทุกๆคำตอบนะค่ะ  เรื่องมันดั๊นมีอยู่อีกว่า  ฝั่งสาวเจ้าจบเอก เช่นกัน และกำลังจะเปิดบริษัทของตัวเอง (แต่คนล่ะสาขา) หนู (ว๊าบอกไปแล้วว่าจบเอกคงเป็นหนูแก่นะค่ะ) ก็เลยขอทำงานเมืองไทยให้บริษัทมั่นคงสักระยะหนึ่ง (ตกลงขั้นต้น 5 ปี เพราะมีพี่ชายและเพื่อนขอตัวไว้) แต่สุดท้ายก็คงได้จากบ้านตามหนุ่มไปอยู่ฝรั่งเศสแน่นอน  ส่วนเรื่องงานของหนุ่ม  เมื่อวานโดนคำถามหมัดน๊อคมาว่า (1) เอาอย่างนี้ขอรู้รายชื่อบริษัทใหญ่ซัก 20 อันดับแรกของประเทศไทยเพื่อเอาไปพิจารณาว่าพอจะมีงานที่เค้าทำได้ไหมน่ะค่ะ อันนี้ก็ยังงงว่าจะไปหาที่ไหนหว่า  คืนนี้ว่าจะกลับมาหาตามเนตอยู่ค่ะพี่ๆน้องๆ  พอมีไอเดียไหมค่ะ  (2) อันนี้คำถามเผื่อล่วงหน้าแล้วบริษัทที่เป็นของ EU แล้วส่งตัวมาทำงานที่ไทย เวลาเค้าหางานจากทางโน๊นเค้าหากันยังไงค่ะ  (3) โดยส่วนตัวแล้วสนใจโรงปูน กับโรงงานน้ำมัน หรือ งานวิจัยตามมหาวิทยาลัย เช่นกันค่ะ (อันหลังนี้คงต้องสู้นานหน่อย  พ่อเจ้าประคุณเรื่องเยอะเหลือเกิ๊น  อยากรู้จริงๆหางานที่ฝรั่งเศสมันง่ายมากหรือไงน๊า  เอานะคะคิดซะว่า Nobody is perfect ช่วยเค้าหน่อยจะได้สบายใจ เอิ๊กๆ จากคุณ : numwam ja (numwam ja) - [ 22 พ.ย. 50 09:08:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาแชร์ไอเดีย จิบจ้อย ค่ะ หนุ่มน้อยที่บ้าน จบตรี โท..วิศวเทเลคอม(จาก ไทย และ ออส..) ทำพีอาร์ที่ออส.ไว้ และหางานที่นั่น  ๑ ปีเต็ม ๆไม่ได้งานวิชาชีพ จึงกลับเมืองไทย เพียง ๒ อาทิตย์ก็ได้งาน ตรงกับที่เรียนมา ทำงานด้านเทกะนิก อยู่สองปี..เปลี่ยนมาทำด้านการตลาด การขาย หนึ่งปี ตอนนี้ สบช่อง ออกมาทำกิจการส่วนตัว..ด้านที่เรียนมา ตรงเป๊ะเลย ทำเอง ได้เอง ได้เยอะกว่า ทำงานรับเงินเดือน และสนุกอีกด้วย แต่ทำธุรกิจ ก็ต้องระมัดระวังตัว กว่า ทำงานรับเงินเดือน เล่าสู่ฟัง เพื่อจะ..เป็นทางเลือก ค่ะ จากคุณ : samranjai - [ 22 พ.ย. 50 09:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บริษัทใหญ่ๆของไทย ประเภทโรงงาน ไม่รับคนต่างชาติ เพราะต้องมาเสียเวลาเรื่อง work permit และภาษีต่างๆ อีกอย่าง คนงานในบริษัทส่วนใหญ่เป็นคนไทย (มีพม่าบ้างประปราย) เลยยิ่งทำให้การสื่อสารยากไปใหญ่ ตอนที่ทำเครือซีเมนต์ไทย (กลุ่มบรรจุภัณฑ์) ไม่ปรากฎว่ามีฝรั่ง ฉะนั้น บริษัทข้ามชาติเท่านั้นแหละที่จะมีโอกาส แต่ไม่ใช่บริษัทของญี่ปุ่น เกาหลี ไต้หวันนะ ยาก ให้เค้าลองหาตามเว็บหางานของไทยดูสิครับ พวก จ็อบดีบี จ็อบท็อปกันน่ะ ง่ายกว่ากันเยอะ เค้าจะได้ดูว่างานประเภทไหนเค้าชอบ หรือทำได้ ดูจากชื่อบริษัทอย่างเดียวบอกไม่ได้หรอก จากคุณ : ingenioer student - [ 22 พ.ย. 50 14:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แวะเข้ามาแจมค่ะ กรณีของดิฉัน แฟนจบมาด้าน European Studies ค่ะ วิชาหลักคือภาษาฝรั่งเศส สมัครงานก่อนมาเมืองไทย ได้งานที่มหาลัย ชื่อฟังดูคล้ายจะได้เงินเยอะ มหาลัยสอนภาษาอังกฤษด้วย แต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรมาก ตอนนี้ รับสอนภาษาดัชต์ และรับจ้างออกแบบเวบไซต์ ให้ลูกค้าที่บ้านเกิด รายได้ดีขึ้น อิๆๆ สมัครงานบริษัทไทย ได้ค่อนข้างยาก เพราะเขาอยากได้คนที่พูดไทย-อังกฤษ ของเราพูดไทยไม่ได้อ่ะค่ะ และเขาไม่ชอบวัฒนธรรมการทำงานแบบไทย ๆ สักเท่าไหร่ อยากอยู่บริษัทฝรั่ง เขาก็นิยมรับคนมาจากบริษัทแม่ และจ้างคนไทย Local ไม่อยากจ้างฝรั่งแบบ Local เท่าไหร่ เพราะต้องจ่ายแพงกว่า ต้องทำ work permit ฯลฯ มาอยู่เมืองไทย ต้องเตรียมใจเยอะ คิดดี ๆ นะคะ ถ้ามาอยู่แบบ Expat หรือมีรายได้มากกว่า 5 หมื่นบาทขึ้นไป ชีวิตจะสุขี เพราะบางที ไปทานอาหารฝรั่งดี ๆ ก็หลายพัน ร้านดี ๆ (เทียบเท่ากับธรรมดาในบ้านเขา) ก็ราคายูโร พอมารับเงินเดือนไทย จิ๊บ ๆ เขาอาจจะท้อใจได้ค่ะ จากคุณ : Ninie - [ 22 พ.ย. 50 14:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แฟนเป็นฝรั่งเศสเหมือนกันค่ะ เคยอยู่เมืองไทย และ ทำงานเมืองไทยมาหลายที่ ส่วนมากเกี่ยวกับ export เป็น sale manager แฟนบอกว่าหางานยากมากที่เมืองไทย ที่หาได้เพราะเคยเป็นบริษัทลูกค้า และเป็นคนฝรั่งเศสเหมือนกัน เงินเดือนบวกค่าคอม ก็ประมาณ 7-8 หมื่น บางเดือน 9 หมื่น แต่อีกล่ะ เสียภาษีเยอะมากค่ะ และไม่ได้อะไรตอบแทนหลังจากจ่าย เค้าเลย ติ๊สแตก ลาออกซะง้าน หนีกลับไปทำงานที่ฝรั่งเศส เงินเดือนก็ไม่เยอะไรหรอกค่ะพออยู่ได้ แต่เค้าสบายใจ เราก้อไม่ว่ากัน ตอนนี้กำลังทำเรื่องตามไปค่ะ เพราะเราก็คบกันมานานแล้ว เลยตัดสินใจลองไปอยู่บ้าง... อีกเรื่องนะคะ เรารู้จักเพื่อนของแฟนเราคนนึงที่ชอบเมืองไทยมากๆ และมาอยู่ที่นี่ ทุกวันนี้ยังตกงานอยู่เลยค่ะ 2 ปี แล้ว .. จากคุณ : audray - [ 22 พ.ย. 50 15:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ที่ฝรั่งเศสหางานไม่ง่ายค่ะ ถามว่า แล้วมันยากไหม มันก็แล้วแต่คน ถ้าเราอึด ในที่สุดเราจะหาง่าย ถ้ายิ่งตั้งความหวังเอาไว้สูง จะต้องใช้เวลานานในการหา เพราะตำแหน่งมันไมม่ค่อยมี และถ้ามี มันจะไม่ค่อยเปิดให้คนรู้ ส่วนใหญ่เป็นประเภท คัดสรรจาก connection และ references ที่เชื่อใจได้ คนที่จบปริญญาเอกส่วนใหญ่ที่ฝรั่งเศส น้อยคนมากๆ ถ้าไม่ใช่ 0 % ที่จะหางานได้ทันทีหลังจบ ส่วนใหญ่จะตกงานกัน 2-4 ปี ทั้งนั้น ส่วนรายชื่อบริษัทนั้น คุณลองไปดูที่ Chambre de commerce ของฝรั่งเศสที่ไทย ไปที่สถานทูตก่อน แล้วบอกเขาว่าต้องการทราบรายชื่อบริษัทฝรั่งเศสที่มาอยู่ไทย มีบริษัทใดบ้าง แล้วเขาก็จะบอกว่าให้ไปติดต่อที่ไหน ถ้าไม่เช่นนั้น แฟนคุณซึ่งเข้าใจว่าอยู่ที่ฝรั่งเศส ณ ปัจจุบันนี้ เขาต้องเป็นคนขวนขวายหารายชื่อบริษัทเอง เพราะว่า ตัวเองต้องรู้ดีที่สุดว่า ลักษณะความสามารถที่มี มีบริษัทไหนบ้างที่น่าจะต้องการคนแบบเขา จากนั้นก็ติดต่อไปโดยตรง ส่วนใหญ่คนที่เพิ่งจบ มันจะมีหน่วยงานช่วยแนะนำวิธีการหางาน กรณีที่ไม่เคยหางานมาก่อนเลย ถ้าเป็นระดับปริญญาเอก เพิ่งจบใหม่ๆ สามารถไปติดต่อ Apec ได้ เพราะจัดอยู่ในกลุ่ม cadre เขาก็มีจัดสัมนาเล็กๆ เป็นการ orientate การหางาน ถ้าไม่เช่นนั้น แฟนคุณน่าจะทราบแล้วว่า ปกติก็ต้องไปลงชื่อกับ Assedic ว่าเป็น demandeur d'emploi นอกจากนั้น ก็มีการที่จะต้องไปติดต่อพบผู้คน ซึ่งเหล่านี้ต้องใช้เวลาทั้งสิ้น ที่ว่าให้ไปติดต่อบริษัทในฝรั่งเศส นั่นคือตัวต้องอยู่ฝรั่งเศส แล้วก็ไปหา ไปพูดคุย เพราะบางทีเขามีโครงการจะไปเปิดบริษัททางเอเชีย หรือว่าเขามีบริษัทลูกอยู่แล้ว และกำลังต้องการหาคนเพิ่มเพื่อแทนคนที่มีอยู่ อะไรทำนองนี้ ซึ่งข้อมูลเหล่านี้ ถ้าติดต่อไปบริษัทลูกที่ไทย คุณจะไม่ได้รับทราบ ต้องติดต่อที่บริษัทแม่ บางทีต้อง identify the right person ให้ได้ว่าคือใคร เช่น ต้องหาตัวคนที่เป็น Director of South East Asia ให้ได้ อะไรทำนองนี้ ซึ่งหลายๆ ครั้ง ถ้าติดต่อตรงไปเลย เขาไม่ค่อยจะยอมแม้กระทั่งจะคุยกับเราหรอก เพราะมันเสียเวลาของเขา จะบอกว่ามีปริญญาเอก แล้วใครๆ จะยอมรับให้เราหาเลยทันทีน่ะ ในความจริงมันไม่ใช่ เพราะว่า ปัจจุบันนี้ที่ฝรั่งเศสมีคนจบปริญญาเอก ปีละ 20 000 คน เป็นอย่างต่ำ ถ้าเราไม่แตกต่างจากปริญญาเอกคนอื่นๆ เลย ก็ไม่ต้องหวังว่าเขาจะยอมให้เราเจอง่ายๆ ดังนั้นการสร้าง connection จึงมีความสำคัญ เช่น แฟนคุณถามอาจารย์เขา ว่า รู้จักคนที่บริษัทอะไรบ้าง แล้วก็ค่อยๆ ติดต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็ถามไปเรื่อยๆ ติดต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ชื่อ ได้ตำแหน่ง และรู้จักว่า เราอยากจะทำงานอะไร ตำแหน่งอะไร ที่บริษัทไหน เหล่านี้ ใช้เวลามากๆ จริงๆ คุณลองถามแฟนคุณว่า เขาอยากทำงานตำแหน่งอะไร ระบุได้หรือไม่ เขาอยากอยู่ในส่วน department ไหน และที่สำคัญคือ เขาต้องมีรายชื่อบริษัทในใจอยู่แล้วเอง ซึ่งทำให้เหล่านี้ ต้องใช้เวลาพอสมควร อาจจะ 4-5 เดือน ในการค้นหาตัวเองและค้นหาข้อมูล อาจจะ 1-2 ปี ในการทะยอยติดต่อคน จนกว่าจะได้ แน่นอนการดูประกาศเพื่อสมัครงาน มันก็ต้องทำไปด้วย แต่ว่ามันอาจจะไม่มากนักที่ระบุว่าเป็นงานที่จะถูกส่งไปที่ไทย ถ้าให้ตัวเองแนะนำนะ อยากบอกว่าให้อยู่แยกกันไปก่อนค่ะ ต่างฝ่าย ต่างหาประสบการณ์การทำงานของตนเองไป ถ้ามีความมั่นใจในคู่ของตนแล้ว คุณอาจจะแต่งงานกันก่อน แล้วก็อยู่แยกกัน แต่ถ้ายังไม่มั่นใจก็ยังไม่ต้องแต่ง จากนั้นคุณวางแผนเอาไว้ว่า อีกกี่ปีๆ คุณจะมาใช้ชีวิตร่วมกัน ระหว่างนั้นเขาก็หางานที่ฝรั่งเศสไป บางทีอาจต้องทำสิ่งที่ไม่ใช่ไปก่อน เพื่อสร้างประสบการณ์ ก่อนที่จะได้งานที่เป็นบริษัทข้ามชาติ แบบนี้เขาจะได้ pursue professional career ไปได้ในระดับหนึ่ง เป็นสิ่งที่เขาต้องการทำ เป็นสิ่งที่เขาอยากทำจริงๆ ไม่ใช่ว่า เป็นสิ่งที่ต้องทำเพียงเพื่อจะได้มาใช้ชีวิตอยู่ไทยกับคุณ คือกำลังจะบอกว่า ในคู่ 2 คน ถ้า 1 คน มีการงานที่มั่นคงอยู่แล้ว เป็นสิ่งที่ดี คุณได้งานแล้ว คุณมีความมั่นคงในจิตใจระดับหนึ่ง อันนี้ต้องบอกอย่างนี้เพราะว่า คุณมีการศึกษา มีงานที่เหมาะสม และคุณก็มีคนรัก ซึ่งหากได้ลงเอยด้วยการแต่งงานและมาอยู่ด้วยกัน นั่นคงจะทำให้คุณสุขมาก แต่อีกคน เขามีการศึกษา แต่ยังหางานที่เหมาะสมไม่ได้ อย่างนี้เขาไม่มั่นคงในจิตใจตัวเองนะ คนที่เคยผ่านการหางานมาแล้วหาไม่ได้สักที หรือว่าต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำ จะต้องรู้ซึ้งถึงสภาพความปั่นป่วนในจิตใจได้เป็นอย่างดี เพราะมันจะมีคำถามว่า "นี่เรามาอยู่ที่นี่ทำไมเนี่ย" หรือจนกระทั่ง "ทำไมเราต้องทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เพื่อมาอยู่ที่นี่ด้วย" ถ้าหากจะทำให้อีกคนรู้สึกดีด้วย ก็คิดว่าควรจะให้เขาหาหนทาง และใช้เวลาในการติดต่อ และดิฉันคิดว่า ในเบื้องต้นนี้ หากจะหางานที่เป็นบริษัทข้ามชาติจริงๆ แล้ว จำเป็นที่จะต้องติดต่อจากที่ฝรั่งเศส นั่นคือเจ้าตัวต้องอยู่ที่ฝรั่งเศส ดำเนินการหางานที่ฝรั่งเศส และรอโอกาสไป ถ้าทนการอยู่แยกกันไม่ได้ ก็วางแผนผลัดกันเดินทางไปมาหากันค่ะ กรณีดิฉันทำแบบนี้นะ อยู่แยกกัน 4 ปีเต็มๆ ค่ะ ผลัดกันเดินทาง ดิฉันมีงานทำแน่ๆ อยู่แล้วที่เมืองไทย แฟนยังไม่มีงานเลยที่ฝรั่งเศส เราก็มานั่งคุยกันว่า ชีวิตนี้จะทำอย่างไร และในที่สุดความสัมพันธ์จะจบลงแบบไหน รักก็รักในตอนนี้ แต่ถามว่าถ้าเราต้องอยู่กันแบบอัตคัต กระเบียดกระเสียนเพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน เราจะยอมรับได้ไหม ทั้งๆ ที่เรารู้ว่า ถ้าเราอยู่แยกกัน เราอยู่ด้วยตัวคนเดียวแบบสบายๆ คำตอบที่ได้คือ คงจะไม่ได้ (อันนี้มันยากมาก เพราะทั้งคู่บอกว่า รักก็รักนะ แต่ว่ามันไม่ใช่เป็นการดีที่จะต้องพิสูจน์กันด้วยการมาลำบากด้วยกัน) เอาเป็นว่า ขอให้ฝ่ายหนึ่ง คือในตอนนั้นดิฉันเอง กลับไปทำงาน และเขาหางานที่มั่นคงทำให้ได้ที่ฝรั่งเศสก่อน ทำให้นำไปสู่การวางแผนว่า ภายใน 2 ปีแรกของการแยกกัน เขาจะต้องหางานที่มั่นคงให้ได้ ซึ่งงานที่มั่นคงนี้ ไม่ใช่เพียงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับชีวิตคู่เท่านั้น แต่สำหรับตัวเขาเองด้วย เพราะเขาต้องการสิ่งที่มั่นคงสำหรับตัวเองด้วย หมายถึง ถ้าในที่สุด เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน อาจเพราะเขา หรืออาจเพราะดิฉัน ในตอนนั้นเราคิดเอาไว้ว่า ถ้าเรารักกัน คิดจะมาอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่ต้องมั่นคง และสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองก่อน เพราะหากอีกคนต้องอยู่ในสภาวะพึ่งพา หรือแม้กระทั่งพึ่งพิงอีกคน ถ้าคนที่เป็นเสาหลักเดินจากไป คนที่พิง ก็จะล้มทันที และ 2 ปีหลัง (ของ 4 ปีที่อยู่แยกกัน) ดิฉันจะต้องหาลู่ทางว่า ถ้าย้ายมาอยู่ฝรั่งเศส ดิฉันจะทำอะไร พร้อมทั้งปรับสภาพจิตใจตัวเองว่า ถ้าเราจะต้องมาอยู่โดยที่ไม่มีงานทำในระยะแรก และถ้าเราจะทำงาน เราจะทำอะไร ซึ่งนั่นคือ ก็ต้องผ่านการหางาน ผ่านขั้นตอนอะไรๆ มา ไม่ใช่ว่าอยู่ๆ แล้วจะได้เลยทันที แน่นอน หลายๆ คน รวมถึงดิฉันเอง เราเจอหลายๆ คน ที่ขออยู่ด้วยกันก่อน อย่างอื่นค่อยๆ หาทางแก้ไขไป อย่างน้อยขอให้ เรามีเรา หรือไม่ก็ทำนองว่า ถ้าเรารักกันจริง เราต้องหาทางออกได้ แต่วิธีการคิดของดิฉันและของสามี จะตรงข้าม และมันน่าแปลกนะ เพราะว่าความรู้สึกรักที่เรามีต่อกัน มันไม่ใช่ว่าจะน้อยลงเพราะอยู่ไกล มันกลับสร้างความมั่นใจในสิ่งที่ตัดสินใจ พร้อมๆ กับการเคารพต่อการตัดสินใจของกันและกันด้วย ถามว่ามีข้อเสียไหม กับสิ่งที่ตัดสินใจอยู่แยกกัน เพราะนั่นหมายถึง ระยะเวลาโดยรวมมันนานเหมือนกัน ข้อเสียคือ เรามีลูกตอนอายุเยอะค่ะ แต่ก็มีตอนที่เราได้ทำอะไรๆ เพื่อตัวเองมาเยอะแล้วเหมือนกัน และเราก็มีลูกตอนที่เรารู้สึกว่า เราพร้อมที่จะให้เวลาของชีวิตเรากับเขาแบบเต็มที่ จากคุณ : พธูไทย - [ 22 พ.ย. 50 17:03:01 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาดูอีกรอบค่ะ คุณพธูไทย เขียนมาอธิบายดีจังค่ะ ส่วนนึงเราเห็นด้วยกับคุณพธูไทยนะ เพราะ เรากับแฟนกว่าจะลงเอยกันก็ใช้เวลา 6ปีค่ะ ตอนแรกอยู่เมืองไทยด้วยกัน 2 ปี ปีแรกดูใจก่อน รวมแล้ว 3 ปี (กว่าจะมาอยู่ด้วยกันก้อผ่านอุปสรรคมา 108ข้ามไป) เสร็จเราก็ต้องแยกันอยู่ เพราะต่างคนมีทางเดินค่ะ แต่ยังรักกัน แยกกันอยู่คนละประเทศมา 3 ปีค่ะ (อุปสรรค ปัญหา อีก 108 ข้ามไปเหมือนกัน) วันนี้ในที่สุดเราก็ตัดสินใจแต่งงานกันค่ะ คงต้องเจออะไรอีกเยอะเพราะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต แต่เราก็พร้อมค่ะ มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : audray - [ 22 พ.ย. 50 17:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ใช่ว่าทำงานกับบริษัทข้ามชาติ แล้วจะขอย้ายมาปะจำที่เมืองไทยได้ง่ายๆ นะคะ เพราะอย่างเคสของบริษัทที่เราทำก่อนจะออกมาเนี่ย ก็เป็นบจก. ข้ามชาติติดอันดับ TOP FIVE ของโลก ในธุรกิจประเภทที่ทำ มีสาขามากกว่า 60 ประเทศทั่วโลก ก็ไม่จัดว่าเล็ก ถ้าจะพูดกันจริงๆ แต่เห็นส่วนใหญ่ที่ถูกส่งมาประจำที่เมืองไทย จะเป็นระดับ MD และ TECHNICAL DIRECTOR นานๆ จะมีระดับ MANAGER หลุดมาสักคน มาก็อยู่กันแค่ประมาณ 2 ปี แต่ถ้าเป็นระดับ MD ก็ CONTRACT 4 ปี มีบางคนเหมือนกันที่มีฝีมือมากๆ ก็อาจได้ต่อสัญญาเป็น 8 ปี เราทำที่นี่มา 11 ปี เห็นมีอยู่คนเดียวที่อยู่นาน 8 ปี ที่เหลือก็ไปๆ มาๆ อยู่กันไม่เห็นค่อยครบเทอม ส่วนใหญ่ที่มา ก็จะมีประสบการณ์ผ่านการเป็น MD หรือระดับ SEGMENT VICE PRESIDENT หรือ REGIONAL DIRECTOR จากโซนอื่นๆ ของโลกมาแล้วทั้งนั้น ไม่ใช่แค่นั้น กว่าจะมาลงที่เมืองไทยได้ ต้องผ่านการ SCREEN CANDIDATE ภายในที่สมัครขอมากันอีกหลายคน เพราะใครๆ ก็อยากมา จะไม่อยากได้ไง ได้เงินเดือนเป็นเหรียญ แต่เวลาจ่ายเงินซื้อของ จ่ายเป็นบาท (ค่าครองชีพมันต่างกัน) ค่าใช้จ่ายทั้งหมด บริษัทก็ SUPPORT ให้ รวมไปถึงค่าเรียนของลูกๆ ด้วย เรียกว่าเงินเดือนที่ได้ แถบจะไม่ได้ใช้ เก็บอย่างเดียว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่คู่แข่งจะเยอะ ไหนจะการเมืองระดับบนอีก อย่าคิดว่าฝรั่งจะไม่มีเส้นสายนะคะ มีเหมือนกันค่ะ คนที่จะสมัครขอมาลงเมืองไทยได้ ต้องมี CONNECTION แน่นๆ กับผู้บริหารระดับสูงระดับอย่างที่ว่า ถึงจะมีโอกาสกว่า CANDIDATE คนอื่นๆ แต่กว่าคุณจะสนิทกับผู้บริหารระดับนั้นได้ คุณต้องทำงานที่นั้นอย่างน้อยๆ เป็น 10 ปี คุณถึงจะกลายเป็นลูกหม้อของเขา จนเขาวางใจคุณว่า เขา SUPPORT คุณแล้ว เขาจะไม่เสียชื่อในอนาคต เราเห็น MD ที่มาอยู่ที่บริษัทเราแต่ละคน ก็เด็กเส้นทั้งนั้น แล้วแต่ว่า เป็นลูกหม้อของใครที่ส่งมาเท่านั้นเอง ไปหางานทำที่สิงคโปร์ ก็ดีนะคะ โอกาสหางานน่าจะงานกว่าเมืองไทย แต่ถ้าจบระดับ ป.เอก แบบนี้ คิดว่า คงหินพอสมควร เท่าที่ทราบ อย่างบริษัทเรา ก็มีสาขาที่สิงคโปร์ แต่เอาเข้าจริงๆ ฝรั่งที่ทำงานที่นั่น ก็เป็นระดับ MD หรือ REGIONAL VICE PRESIDENT หรือ SEGMENT REGIONAL DIRECTOR ที่บริษัทแม่ เลือกมาจาก CANDIDATE แล้วส่งไปประจำที่สิงค์โปรเหมือนกัน ไม่ว่าจะที่ดูไบ มาเลย์ ฟิลิปปิน อินโด เวียดนาม กัมพูชา ก็จะเป็นลักษณะอย่างที่ว่า เหมือนกันหมด คือ นโยบายเดียวใช้เหมือนกันทั่วโลก ถามว่า ทำได้มั้ย ทำได้ แต่อย่างน้อยๆ คุณต้องทำงานที่นั้นเป็น 10 ปีนะคะ กว่าจะไต่เต้าถึงระดับบริหาร จนขอสมัครมาทำงานที่เมืองไทยได้ หรือถ้าคุณเป็นคนที่เก่งมากๆ และเป็นที่ยอมรับจริงๆ เวลาอาจจะร่นเหลือสัก 5-7 ปีก็ได้ ถามเรา เราว่า มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเหมือนกัน แม้จะทำงานกับบริษัทข้ามชาติก็เถอะ จากคุณ : เพนนี - [ 23 พ.ย. 50 00:40:08 A:125.27.3.106 X: TicketID:160171 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะเข้ามาตอบในฐานะที่เราอยู่ในสถานการณ์ที่เกือบใกล้เคียงกัน จึงขออนุญาตเข้ามาแชร์ประสบการณ์ (จะเป็นการตอบกระทู้ที่ยาวที่สุดของดิฉัน) แฟนดิฉันเป็นคนฝรั่งเศส ดิฉันมีหน้าที่การงานที่ตัวเองพอใจ ที่เมืองไทย แต่ตอนนี้ เรายังแยกกันอยู่ค่ะ ดิฉันเห็นด้วยกับคุณพธูไทยค่ะ โดยเฉพาะสองย่อหน้าสุดท้าย และตอนนี้ ดิฉันกับแฟนก็กำลังทำอย่างที่คุณพธูไทยเคยทำมา ต่างกันที่ว่า ณ วันที่จากกันกับแฟนนั้น เราทั้งคู่ยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานกัน ตอนนั้น ดิฉันลางานไปเรียนต่อ คือเมื่อเรียนจบ ก้กลับมาทำงานเมืองไทยต่อได้เลย มีงานทำแน่ๆ และจะมีชีวิตที่จะอยู่ได้แบบสบายๆ เลย ส่วนแฟน เพิ่งเรียนจบโท ยังไม่มีงานทำ คือตอนนั้น เราก็หวังกันเหมือนหลายๆ คู่ที่คบกัน ว่าวันนึงเราจะได้มีอนาคตร่วมกัน แต่จะแบบไหน เมื่อไหร่ ยังตอบไม่ได้ เพราะเราทั้งคู่อายุยังน้อย (ตอนแยกกัน ดิฉัน 26 แฟน 23 ค่ะ) คือ ยังไม่พร้อมสำหรับชีวิตครอบครัวแน่ๆ ทางเลือกเดียวที่เราเห็นว่าเหมาะสม คือ เขาก็กลับฝรั่งเศสไป ตั้งใจหางานทำ และดิฉันก็กลับมาหาความเจริญก้าวหน้าในการงานของดิฉัน โดยวางเป้าหมายว่า อีกสองปี เราจะพยายามหาทางที่จะมาอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นดิฉันไม่มีความคิดที่จะไปอยู่ต่างประเทศเลยนะ คิดว่ายังไงๆ ก็จะอยู่เมืองไทย เพราะว่าดิฉันอยากดูแลพ่อแม่ เพราะเป็นลูกคนเดียว อีกประการคือ งานของดิฉันนั้น จะเจริญรุ่งเรืองในประเทศไทยเท่านั้น ถ้าเมื่อไรดิฉันออกนอกประเทศไทย ก็จบชีวิตการงานในวิชาชีพกฎหมายนี้เลย คือ ถ้าอยากจะทำวิชาชีพนี้ต่อในต่างประเทศ ก้ต้องไปเริ่มเรียนกฎหมายในประเทศนั้นๆ ใหม่ แล้วก็สอบเอาใบอนุญาตใหม่ ซึ่งนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะง่ายในการหางานให้ประสบความสำเร็จ เพราะว่ามันมีอุปสรรคด้านภาษา (คือดิฉันว่าอาชีพกฎหมาย ต้องมีความเชี่ยวชาญในภาษานั้นๆ ในขั้นดีเลิศ) ในขณะที่แฟนดิฉัน เขาสามารถหางานทำที่ไหนก็ได้ (เป็นวิศวกร) ก็เลยวางแผนกันว่า ให้เขาพยายามหางานที่มั่นคงในสายอาชีพเขาก่อน แล้วอีกสักสองปี ค่อยลองมาหางานที่เมืองไทยดู และหากเราคบกันไปอีกสักสองปี เราอาจที่จะเห็นได้ชัดเจนว่า เราทั้งสองคน คือคนที่ต่างฝ่ายอยากสร้างครอบครัวด้วยหรือไม่ คือในตอนนั้น เราเห็นตรงกันว่า ถ้าจะให้แฟนดิฉันมาหางานที่เมืองไทยเลย สำหรับคนจบใหม่ๆ ไม่มีประสบการณ์ และเป็นคนต่างชาติ มันคงไม่ง่ายแน่ๆ อีกอย่าง ถ้าจะมาทำงานในเมืองไทย โดยที่ไม่ได้เป็น expat ค่าตอบแทนที่ได้รับ มันคงน้อยมากๆ ซึ่งเขา(และดิฉันเห็นด้วย) ก็ไม่อยากที่จะทำเช่นนั้น จึงคิดว่า ถ้าเป็นไปได้ พยายามสมัครงานในบริษัทที่มีสาขาในประเทศไทย แล้วทำงานไปสักปี หรือสองปี ค่อยๆ หาลู่ทางไปเรื่อยๆ แล้วค่อยขอย้ายมาไทย ซึ่งแน่นอน ตอนนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้มากแค่ไหน แต่ก็เห็นว่าเป็นทางที่สมเหตุสมผลที่สุดในขณะนั้น จริงๆ แล้วดิฉันว่าในขณะนั้น (ตอนที่เขากลับฝรั่งเศส และดิฉันยังคงต้องเรียนต่อไป) แฟนดิฉันเขาก็ยังไม่ได้คิดไปถึงว่าจะมีครอบครัวหรือว่าอะไร ซึ่งดิฉันก็เข้าใจเขานะคะ ด้วยอายุที่ยังไม่มาก และการที่เขายังไม่รู้ แม้แต่ว่าอนาคตตัวเองในด้านหน้าที่การงานเป็นอย่างไร เขาก็คงยังไม่สามารถที่จะมาวางแผนอะไรแบบนี้ได้ ซึ่งการที่จะให้เขาเข้ามาเมืองไทยแบบยังไม่มีงานทำเลยมันดูจะเป็นการ sacrifice เกินไป และดิฉันก็ไม่อาจที่จะขอให้เขาทำอย่างนั้นได้เหมือนกัน (อันนี้เป็นความคิดส่วนตัวของดิฉันเองนะคะ ซึ่งไม่จำเป็นว่าทุกคนต้องคิดเหมือนกัน) เพราะว่าดิฉันเข้าใจว่า เขาก็มีความฝันในอาชีพการงานของตัวเอง (เหมือนที่ดิฉันมี) ดิฉันไม่อาจขอให้เขาละทิ้งความฝันด้านการงาน ที่เขาอาจจะมีอนาคตที่ดีกว่าในประเทศตัวเอง มาหาสิ่งที่ไม่มีความแน่นอนได้ ไม่ว่าจะในแง่ของความสัมพันธ์ หรือว่าในแง่ของการงานของเขา (และถึงแม้จะขอให้เขาทำ เขาก็ไม่ทำค่ะ เหอ เหอ) คือ อย่างที่คุณพธูไทยว่า ว่าเราทั้งสองคนคงไม่สามารถทนลำบากและละทิ้งความฝัน เพื่อสิ่งที่เราเรียกว่าความรักได้มากขนาดนั้น พอเขากลับไปฝรั่งเศส ก็ตั้งใจหางาน ใช้เวลา หกเดือน จึงได้งานที่เขาทำอยู่ในปัจจุบัน เป็นบริษัทข้ามชาติ ซึ่งเป็นงานที่อาจจะมีโอกาสที่จะขอมาทำงานที่ไทยได้ เราก็พยายามประคับประคองความสัมพันธ์มาเรื่อยๆ ผลัดกันเดินทางมาหากันและเรียนรู้กัน บอกตรงๆ ว่าตอนแรกๆ ที่แยกกันเนี่ย ไม่รู้เลยว่า เราจะคบกันได้อีกนานสักแค่ไหน ตอนนั้น คิดแค่สั้นๆ ว่า เราจะประคับประคองไปให้ได้ถึงครั้งหน้าที่เราจะพบกันเท่านั้น จนถึงวันนี้ ดิฉันแยกกันครบ สามปีแล้ว (คือ พอแยกกันได้ปีกว่าๆ เขาได้รับโอกาสในเรื่องงานที่น่าสนใจมาก ทำให้เป้าหมายสองปีของเราที่วางไว้แต่ต้น ต้องถูกขยายไปอีกเกือบสองปี ซึ่งเราเห็นว่า เขาต้องคว้าโอกาสนั้นไว้ค่ะ) แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ความคิดอะไรหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไป แน่นอนว่า ความมั่นใจในความสัมพันธ์มีมากขึ้น ตอนนี้ ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่า คนนี้น่าจะเป็นคนที่เรามีอนาคตด้วย และจากที่เคยคิดว่า เราจะไม่ออกจากประเทศนี้ไปอยู่ที่ไหนแน่ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไป เพราะว่าพอเราเริ่มคิดว่า เราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน มันมีปัจจัยหลายๆ อย่าง ที่เราต้องนำมาพิจารณา แต่เราสองคนคุยกันว่า จะไม่แยกกันเกินสี่ปี เพราะว่ามันนานเกินไป เราคงไม่สามารถทนแยกกันได้นานไปกว่านี้แล้ว คือ ถ้าหากมันไม่มีหนทางใดๆ ที่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกันแน่ๆ ดิฉันก็จะพิจารณาคนอื่นล่ะ คืออายุก็เริ่มมากขึ้น จะให้มาคบใครแบบไม่มีหวังในอนาคต ก็เห็นจะเป็นการเสียเวลา ซึ่งเมื่อเราคิดว่าจะสร้างครอบครัวกันแล้ว ก็ต้องมานั่งคิดแล้วว่า เราสองคนจะอยู่ประเทศไหนกัน หนึ่งในปัจจัยในการพิจารณาในตอนนี้ แน่นอน ว่าเรื่องอาชีพเป็นเรื่องต้นๆ ซึ่งถึงแม้เราจะมั่นใจแล้ว ว่าเราจะใช้ชีวิตด้วยกัน แต่ว่าเราก็ยังคงเห้นตรงกันค่ะ ว่า เขาจะไม่ลาออกจากงานและย้ายมาเมืองไทย จนกว่าเขาจะสามารถหางานในเงื่อนไขที่เขาพึงพอใจได้ เพราะตอนนี้แฟนดิฉันเขาได้งานที่มั่นคงในสัญญาจ้างจากประเทศฝรั่งเศส เขามีความสุข ได้รับค่าตอบแทนที่พอจะเลี้ยงครอบครัวได้สักระยะ แม้ว่าดิฉันจะยังไม่มีงานทำ และถึงแม้ว่า เขาอาจจะขอย้ายมาทำงานที่เมืองไทยได้ ในบริษัทของเขา(โดยยังคงเป็น expat อยู่) เราก็ยังต้องคิดกันค่ะ ว่า มันคุ้มค่าไหม ในแง่ของ career path ของเขา คือ เมื่อเราตัดสินใจว่า เขาจะเป็นหลักในการหารายได้เข้าบ้าน ก็ต้องพิจารณาว่า หากเขาย้ายมาไทยนั้น มันจะทำให้เขามีความเจริญก้าวหน้าในสายงานของเขาช้าลงหรือไม่ อีกประการ มันไม่ได้หมายความว่าอยากมา แล้วจะมาได้เลย คือมันก็ต้องรอว่าจะมีตำแหน่งว่างเมื่อไหร่ ซึ่งในแง่เราสองคน อย่างที่บอกค่ะ เราจะไม่รอเกินไปกว่าสี่ปีแล้ว แต่หากเขาต้องมาเมืองไทย (โดยที่ไม่ได้เป็น expat) เงินเดือนเขา บวกกับของดิฉัน มันไม่เท่ากับที่เขาจะได้รับในปัจจุบันเลยแน่ๆ นี่ไม่รวมถึงสวัสดิการอื่นๆ ที่เขาจะได้รับจากบริษัทเขานะและประเทศของเขานะคะ ก็เลยคิดว่า ดิฉันน่าจะเป็นคนเสียสละในด้านหน้าที่การงานมากกว่า ซึ่งหลังจากกลับมาทำงานได้สักระยะ ก็ได้คนพบตัวเองในอีกด้านหนึ่ง และก้คิดว่า พร้อมแล้ว ที่จะทิ้งวิชาชีพนี้ เพื่อที่จะสร้างครอบครัว และก็ได้คิดเตรียมพร้อมไว้ในระดับหนึ่งแล้ว ว่าหากจะต้องย้านตามสามีไป ไม่ว่าประเทศไหน ตัวเองจะมีทางเลือกในด้านอาชีพการงานแบบไหน ในส่วนตัวแฟนเอง เขาก็พร้อมที่จะดูแลครอบครัวแล้ว แม้ว่าในช่วงแรก ดิฉันจะเป็นบุคคลว่างงาน ในด้านพ่อแม่ดิฉัน เราก็คิดว่า เราน่าจะมีทางออกที่ทุกฝ่ายรับได้แล้ว ก็เลยคิดว่าเอาล่ะ เมื่อเขาจบภารกิจในด้านการงานที่เขาทำอยู่ตอนนี้ ดิฉันจะเป็นฝ่ายย้ายไปอยู่กับเขาแล้ว (แต่ยังไม่รู้เลยค่ะ ว่าจะเป็นประเทศไหน) ส่วนคำถามของคุณเจ้าของกระทู้ ดิฉันไม่ค่อยรู้ข้อมูลของธุรกิจปูนซีเมนต์นะคะ แต่ในแง่ของบริษัทน้ำมัน จากที่มีประสบการณ์มา ในกรณีของบริษัทโรงกลั่นในไทย ถึงแม้ว่าจะร่วมทุนกับต่างชาติ เขาก็จะรับวิศวะที่เป็นคนไทยเป็นส่วนใหญ่ค่ะ (ถ้ามีรับต่างชาติดิฉันให้แฟนมาลองสมัครแล้ว) วิศวกรต่างชาติที่มาทำงานในโรงกลั่นเหล่านี้ มักถูกส่งมาโดยบริษัทแม่ที่ต่างประเทศ ค่ะ เช่น Chevron คือ ต้องให้แฟนเจ้าของกระทู้ลองสมัครมาจากที่ฝรั่งเศสค่ะ หรือไม่อย่างงั้นอาจเป็นบริษัทที่เกี่ยวเนีองกับธุรกิจน้ำมัน เช่น GE Energy (อันนี้ในเมืองไทยเป็นส่วนที่เกี่ยวกับบริการทางด้านวิศวกรรมของธุรกิจพลังงาน และมีสำนักงานในสิงคโปร์ด้วยค่ะ ในส่วนที่เกี่ยวกับการขายเครื่องจักรให้โรงกลั่น), หรือ -Technip Engineering (บริษัทฝรั่งเศสเกี่ยวกับที่ปรึกษาทางวิศวกรรมค่ะ ให้บริการในธุรกิจพลังงานหลายอย่าง)บริษัทนี้มีสาขาที่ไทยค่ะ อยู่ตึกซันที่ถนนวิภาวดี ส่วนบริษัทอื่นๆ ก็มีเช่น Michelin อันนี้ไม่รู้เกี่ยวกับสายงานของแฟนเจ้าของกระทู้หรือไม่, - ปูนซีเมนต์ (Siam Gypsum Industry) เมื่อกี้ดิฉันเห็นแวบๆ ว่ามีผู้จัดการเป็นคนฝรั่งเศสด้วย - Alstom Holding Thailand เป็นบริษัทฝรั่งเศสเช่นกันค่ะ - ปตท.สผ. เห็นมีคนว่าเขารับต่างชาติ โดยให้แพ็คเกจเอ็กซ์แพทนะคะ (อันนี้ไม่แน่ใจค่ะ) ลองถามแฟนของคุณดูนะคะ คิดว่าเขาคงรู้จักค่ะ หรือถ้าเจ้าของกระทู้อยากได้รายชื่อบริษัทที่เป็นสมาชิกของหอการค้าไทย-ฝรั่งเศส ลองติดต่อที่นี่ดูค่ะ Franco-Thai Chamber of Commerce 152 อาคารอินโดสุเอซ เฮ้าส์ ชั้น5 ถนนวิทยุ ลุมพินี ปทุมวัน กรุงเทพค่ะ หรือว่าจิ้มมาที่หลังไมค์ ทิ้งที่อยู่ของคุณไว้ค่ะ ดิฉันจะส่งหนังสือรายชื่อบริษัทที่เป็นสมาชิกของหอการค้าไทย-ฝรั่งเศสไปให้ค่ะ (พอดีออฟฟิศดิฉันเป็นสมาชิกของหอการค้าไทย-ฝรั่งเศสค่ะ เลยได้มา) ขอให้โชคดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 50 23:21:17 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 50 23:09:06 จากคุณ : Dextrocardia (DexTroCadiA) - [ วันลอยกระทง 22:58:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ต้องขอโทษที่ไม่ได้มาตอบกระทู้นานนะค่ะ  เป็นช่วงเวลาที่อยากใช้เวลาคิดตามคำแนะนำของทุกท่านว่าสิ่งไหนที่เหมาะสมกับคู่ของตัวเองที่สุด  ก็จะดึงมาใช้ค่ะ  ต้องขอขอบคุณกับทุกคำแนะนำและข้อมูลอีกครั้งนะค่ะ  โดยส่วนตัวเห็นด้วยกับหลักการแยกกันอยู่เมื่อยังไม่พร้อม  เพื่อแต่ละคนจะได้ทำตามฝันตามสายงานของตนค่ะ  ตัวดิฉันเองก็คิดเช่นกันว่าสุดท้ายก็คงย้ายตามเค้าไปค่ะ  แต่ขอย้ายตามเมื่อพร้อมนะค่ะ  ตอนนี้ก็บอกเค้าไปว่า  ขอเวลาได้ทำบริษัทก่อน  บริษัทก็ของครอบครัวและเพื่อนๆ  ซึ่งเรามีหุ้นอยู่  แล้วก็ได้มีการวางแผนหาเพื่อนที่ไว้ใจได้มาช่วยรับผิดชอบงานต่อ  ดังนั้นหากวันนึงพร้อมเราสามารถปล่อยให้เพื่อเดินบริษัทต่อได้   ส่วนตัวเองก็ขอไปสร้างครอบครัวแต่ยังคงได้รับเงินปันผลอยู่  อาจต้องบินไปมาบ้างก็ยอมค่ะ  เพราะต้องกลับมาดูคุณแม่อยู่แล้ว    ฝั่งหนุ่มช่วงนี้คงทำใจยากหน่อยค่ะค่อนข้างซีเรียสเรื่องการอยู่ร่วมกันมากๆ  (หนุ่มฝรั่งเศสท่านอื่นเป็นอย่างนี้ไหมค่ะ)   แต่เค้าเองเพิ่งได้รับข้อเสนอทำงานที่แคนาดามาเมื่อวันศุกร์นี้เองค่ะ  เห็นบอกว่าเป็นงานที่ตรงสายงานและอยากทำมากๆ  ตัวดิฉันก็เห็นดีด้วย  คงต้องทำใจยอมรับความจริงค่ะ   คิดซะว่าคนเราคู่แล่วไม่แคล้วกันค่ะ  มาจากคนละฝั่งทวีปยังไปเจอกันที่ประเทศที่สามได้เลย  สาวไทย-หนุ่มฝรั่งเศส เจอกันที่ออสเตเรียค่ะ   เอาน่าทุกปัญหามีทางแก้ค่ะ    มาถึงข้อสรุปที่จะไปเสนอหนุ่มนะค่ะ  (รบกวนขอกำลังใจด้วย)   ดิฉันขอทำงานที่ไทยก่อน  ส่วนเค้าแล้วแต่ความเหมาะสมค่ะ  แต่เราทั้งคู่จะไม่ลืมหางานให้กันและกันในประเทศที่ตนอยู่ค่ะ  ซักสามปีโจทย์ข้อนี้อาจมีข้อมูลมากขึ้นเราอาจโตขึ้นและเสียสละเพื่ออีกฝ่ายมากขึ้น  แล้วค่อยคิดกันใหม่อีกทีค่ะ  สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดขอชื่นชมมิตรภาพที่มีให้ในห้องนี้นะค่ะ  เมื่อวานร้องไห้แต่สงบขึ้นเพราะคำแนะนำของทุกท่านจริงๆเลยค่ะ  ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ  ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะมาบอกเล่าเก้าสิบค่ะ จากคุณ : Wan (numwam ja) - [ 26 พ.ย. 50 05:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ้อ  รบกวนขอหนังสือจากคุณ Dextrocardia  แล้วนะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : Wan (numwam ja) - [ 26 พ.ย. 50 06:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณเจ้าของกระทู้คะ เดี๋ยวดิฉันส่งหนังสือให้อาทิตย์หน้านะคะ พอดีวันนี้ดิฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัด จะเข้าบ้านวันเสาร์ค่ะ ฮ่าๆๆ ดิฉันก็เจอแฟนที่ออสเตรเลียค่ะ และดิฉันเป็นกำลังใจให้คุณนะคะ Long distance relationship ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นไปไม่ได้ค่ะ (ดิฉันก็ทำมาตั้งสามปีแล้ว) เทคโนโลยีสมัยนี้ จะทำให้อะไรๆ ไม่ยากจนเกินจะพยายามค่ะ จากคุณ : Dextrocardia (DexTroCadiA) - [ 26 พ.ย. 50 11:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะคุณ Dextrocardia  เรื่องหนังสือ ไว้รอคุณสะดวกได้ค่ะ  ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ จากคุณ : Wan (numwam ja) - [ 28 พ.ย. 50 12:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีค่ะ แฟนดิฉันเป็นคนอังกฤษกำลังมองหางานอยู่เหมือนกัน เขาเรียนจบช่างยนต์เคยทำงานในบริษัทรถยนต์ หลายบริษัทในอังกฤษ มิทราบว่าถ้ามาอยู่ในเมืองไทยพอจะมีหลู่ทางที่จะทำงานประเภทรถยนต์ได้บ้างไม่ค่ะ จากคุณ : นู๋นิด - [ 18 ธ.ค. 50 21:40:16 A:61.7.146.152 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 เรียนคุณ Dextrocardia  ได้รับหนังสือเรียบร้อยแล้วนะค่ะ ขอบคุณมากๆๆค่ะ  เป็นประโยชน์มากที่เดียว สวัสดีค่ะ คุณหนูนิด  เป็นกำลังใจให้นะค่ะ  เข้าใจ (เอง) ว่างานอุตสาหกรรมยานยนต์น่าจะหาดีๆได้ทีเดียวในไทย เนื่องจากค่ายรถบางค่า อาทิเช่น ฟอร์ด อาจจะย้ายโรงงานผลิตมาตั้งที่ไทยค่ะ ลองsearch หาติดตามข่าวดูนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ โชคดีค่ะ จากคุณ : wan (numwam ja) - [ 21 ธ.ค. 50 17:10:43 ]