ความคิดเห็นที่ 1 ลองเล่ารายละเอียดเรื่องที่เรียนสิ เผื่อมีคนให้คำปรึกษาได้ จากคุณ : กายทิพย์ - [ 2 ธ.ค. 50 03:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เชื่อว่าหลายคนผ่านจุดนี้มาเหมือนก้น แม้กระทั่งพวกที่ดิเฟนด์โครงร่างแล้วก็ไม่วายเจอทางตัน เพราะบางครั้งถ้าวางกรอบแล้วทำไม่ได้สรุปไม่ลง เจออุปสรรคกลางทางก็ล่มและพาลท้อหนักเข้าไปใหญ่ มาถึงตรงนี้แล้วต้องตั้งสติให้มาก วางมันสักพักทำใจสบายๆ ค่อยๆ คิดไป เดี๋ยวก็เห็นทางเองแหละ ถ้าเราจมจ่อมหมกมุ่นมากนักจะพาลคิดไม่ออก จากคุณ : เอาใจช่วยนะจ๊ะ - [ 2 ธ.ค. 50 04:43:18 A:80.202.64.133 X: TicketID:159141 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Fight for Fighting อันของสูงแม้นปองต้องจิต หากไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ หรือแย่งยื้อถือได้โดยง่ายดาย ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง คงชวดดวงบุปผชาติสะอาดหอม อยู่แต่ภุมรินทร์เที่ยวบินตอม จึงได้ออม อบกลิ่นสุมาลี Yo man Yo จากคุณ : kanoomtan - [ 2 ธ.ค. 50 06:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นอนน้อยไปคับ คิดไม่ออกหรอก ผมเองก้อเคยผ่านความรู้สึกนั้นมาแล้ว แต่เป็นตอน ป เอก พักผ่อนให้พอ ทุกอย่างอยู่ที่ความพยายามและทุ่มเทครับ เชื่อมั่นในตนเองให้มากมากครับ จากคุณ : Dukhor - [ 2 ธ.ค. 50 07:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลองเปลี่ยนบรรยากาศรอบตัวเองบ้างก็อาจจะช่วยได้นะครับ เช่น ลองออกไปหาที่สงบ ในสวนสาธารณะ ริมทะเลสาบหมู่บ้าน หรือสิ่งที่จขกท ทำบ่อยๆแล้วช่วยผ่อนคลาย (ธรรมะ ฯลฯ) เพราะการเปลี่ยนบรรยากาศบางครั้งอาจทำให้เราเปิดมุมมอง ผ่อนคลาย ลดความเครียดได้ การได้ออกไปเห็นชีวิตของคนอื่นๆ (เช่น คนที่เดินไปมา นกและสัตว์) สูดอากาศบริสุทธิ์ มองดูท้องฟ้า ยิ่ิงช่วงนี้อากาศเมืองไทยดีด้วย :) อา่จช่วยทำให้จขกทรู้สึกว่า เราทุกคนนั้นก็เป็นเพียงจุดเล็กๆในโลก ดังนั้นก็อย่าไปเครียดกดดันกับชีวิตตนเองให้มากเลยนะครับ เปิดมุมมองและลองสู้ด้วยใจที่ไม่เครียดหรือกดดันดูนะครับ   ยังไงก็ขอให้โชคดีและสู้ต่อไปนะครับ อุตสาห์ผ่านมาได้ตั้งเยอะแล้ว อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วครับ ไม่มีอะไรเกินความสามารถหากเราตั้งใจและไม่เครียดกับตนเองมากเกินไปครับ  สู้ๆ :) จากคุณ : Predeterminism - [ 2 ธ.ค. 50 10:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แฮ่ๆ คำแนะนำผมอาจจะไม่ดีเทาไหร่ แต่ถ้ามันไม่ไหว มันไม่ใช่ มันไม่เหมาะ ก็ลาออกเถอะครับ (คำแนะนำจากผู้ที่ทำมาแล้ว อิอิ เสียใจเหมือนกัน) ลองคิดดูดีๆ ว่าอะไรจะเหมาะกับเรามากที่สุด จากคุณ : g9h - [ 2 ธ.ค. 50 16:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้าของกระทู้เข้ามาขอกำลังใจ ก็เอาไปเลยครับ ผมจะเล่าเรื่องการเขียนทีสิซปอโทของผมให้ฟังนะครับ ผมเองก็เปลี่ยนหัวข้อมาเหมือนกัน ทุลักทุเลมากๆ กว่าจะเสร็จ เผื่อเจ้าของกระทู้จะมีกำลังใจมากขึ้น ปัจจุบันนี้ผมเพิ่งส่งทีสิซปอโทไปเมื่อต้นเดือน ตอนนี้ผมเรียนปอเอกเทอมแรกอยู่ เมื่อประมาณเดือนมีนาที่ผ่านมา ผมวางแผนที่จะเริ่มเขียนทีสิซปอโทให้เสร็จภายในปลายเดือนเจ็ด สาเหตุคือเดือนแปดผมจะกลับไปพักที่เมืองไทย เดือนเก้าปลายๆเดือนเป็นต้นไปผมต้องย้ายไปเรียนปอเอก ทั้งนี้ทั้งนั้นก้อได้แจ้งซุปปอเอกของผมไว้แต่เนิ่นๆ ว่าโอกาสที่มันจะล่าช้าก็มี ซุปแกก็บอกว่า ไม่เป็นไร ถ้ามันล่าช้าจริงๆยูก็มาเขียนวิทยานิพนธ์ปอโทไป เรียนปอเอกเทอมหนึ่งไปด้วยพร้อมกัน แต่แน่นอนนี่เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะหลีกเลี่ยง เพราะมันจะหนักมากๆ แต่สุดท้ายก็เลี่ยงไม่ได้ ตอนเดือนมีนาที่ผ่านมา ผมเริ่มนัดขอคุยกับซุปปอโทคนแรกของผม แต่ตั้งแต่ต้นเดือนมีนา ถึงกลางเดือนพฤษภา ผมนัดแกสี่ครั้ง แกเบี้ยวทุกครั้ง แกเป็นดีนโปรแกรมปอโทและเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่ง งานแกล้นมือ แต่แกมีนิสัยไม่ใส่ใจนักเรียน เรียกได้ว่าทำแต่งานตัวเอง งานอื่นแทบไม่ใจ ผมเองก็รู้มาแต่ไหนแต่ไรว่าแกเป็นแบบนี้ เพราะผมทำงานที่สถาบันวิจัยแกอยู่เกือบปี ผมแค่ต้องการจะคุยว่าแกเห็นด้วยกับไอเดียผมไหม แค่แกเห็นด้วยผมเริ่มเขียน เริ่มค้นคว้าเองได้แล้ว ขอแค่แกโอเคว่าให้ผมเขียนเรื่องนี้ แต่ที่แสบคือทุกครั้งนี่ผมนัดแกล่วงหน้าเสมอ เลขาเป็นคนนัดให้ ครั้งสุดท้ายนี่เลขากำชับกับซุปต่อหน้าผมเลยว่ามั่นใจนะว่ามาเจอผมได้ ท้ายที่สุดแกก็ไม่มา ในขณะที่ผมกำลังเซ็งมีอาจารย์อีกคนหนึ่งที่แกชอบผมมาแต่ไหนแต่ไร ผมเล่าเรื่องให้แกฟังแล้วขอร้องให้แกช่วยเป็นซุปผมได้ไหม แต่แน่นอนว่าผมต้องหาห้วข้อใหม่ แกตอบตกลง แล้วบอกว่าถ้าซุปคนปัจจุบันผมโอเคก็มาเริ่มคุยกับแกได้เลย ผมตัดสินใจเดินไปบอกผู้ประสานงานของโปรแกรม ให้ไปรายงานกับซุปคนปัจจุบันว่าผมขอเปลี่ยนซุปเพราะนัดแล้วแกไม่เคยมา ภายในสัปดาห์เดียวกันแกเดินเข้าไปบอกซุปคนนั้น เอาแค่นี้ก่อนนะ ผมกินขนมจีนเสร็จ เดี๋ยวนนี้หรือพรุ่งนี้มาเล่าต่อ จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 2 ธ.ค. 50 18:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้มากรึเปล่า เราว่าคุณใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ที่สำคัญที่สุดคือหมั่นคุยกับ advisor คุยบ่อย ๆ ยิ่งเรียนอย่างเดียวด้วย โอกาสเข้าไปคุยไปปรึกษามีมาก แล้วเล่าปัญหาที่เจอให้ฟัง เราว่าอาจารย์เค้าน่าจะแนะนำได้นะคะ อย่างน้อย ก็อาจจะใจอ่อนลดscope ให้บ้างแหละ อิอิ เราเองก็เป็นเหมือนคุณแหละค่ะ เรียน โท อยู่ เหลือ thesis ตัวเดียว เราลองทุกวิธีค่ะ แต่ละครั้งก็ใช้เวลามากกว่า 1 เดือน ก็พบว่ามันไม่ work เริ่มต้นใหม่ตั้งหลายครั้ง และหลายอย่างมันก็เหมือนจะไม่ใช่ under control ของเรา เราทำ remote sensing ภาพถ่ายดาวเทียมที่ขอมา ก็ผิดพิกัด แต่ก็ต้องใช้ ความละเอียดต่ำมาก ๆ ก็ต้องพยายาม จนกระทั่ง จนเทอมนี้ เดือนมีนาเหมือนคุณเลย เราต้องจบให้ได้ ไม่งั้นเราจะไม่สามารถเรียนต่อเอกได้ เราก็เลยนัดคุยกับอาจารย์ (2-3 เดือนคุยที - เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะคะ อิอิ) ไอ้งานที่เราคิดว่าน่าจะโอเคแล้ว กลับไม่เป็นอย่างที่อาจารย์คิด ผลสุดท้ายก็คือต้องรื้อใหม่หมดเลย เนี่ยเราต้องมาเริ่มต้นใหม่ ตั้งแต่ตอนนี้ (ธันวา) เราต้องทำ thesis approach ใหม่ ให้เสร็จเดือน มกรา เพื่อที่จะเขียน doc เสร็จทันกุมภา และสอบจบตอน มีนา ก็เหลือเวลาทำ thesis 2 เดือน เราสู้ค่ะ ไม่อย่างนั้นเราก็ถึงเส้นตายแล้ว เราต้องเขียนโปรแกรมใหม่หมด ลอง approach ใหม่ อ่านงานวิจัยใหม่ แต่เราแย่กว่าคุณนะคะ เพราะเราทำงานประจำด้วย เรามีเวลาทำ thesis แค่ 3 ทุ่ม ถึงประมาณ ตี 1-2 และก็เสาร์อาทิตย์ โชคดีว่าธันวา มีวันหยุดเยอะ ขนาดเรามีเวลาแค่นี้ เรายังสู้เลยค่ะ คุณเจ้าของกระทู้ว่างกว่าเราตั้งเยอะ พยายามอีกนิดก็ต้องสำเร็จแน่นอน ค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ ไม่ทราบว่าคุณ จขกท เรียนทางด้านไหนเอ่ย จากคุณ : Little Bear (littlebearproject) - [ 2 ธ.ค. 50 19:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Doing research has never been easy krub.... troubles, troubles, and troubles are confronting and awaiting all the time.... So, you have to be calm, and consider those troubles as part of your job.... study them, prioritize them and solve them one by one.... It's going take a lot of time, and you might not be able to solve all of those during the course of your study.... But if you keep fighting, doing your best and never chin down, everyone can see those efforts..... Don't be discouraged krub.... there will be more troubles and problems in your real life ahead of you... if you are well-trained by solving these academic problems, you will be very capable solving those real-life problems. BTW, get more sleep krub.... I take at least 8-hour sleeping almost everyday... Putting an effort when you're tired, it's not working that well krub. จากคุณ : amatuer translator - [ 2 ธ.ค. 50 21:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมไม่ทราบว่า เจ้าของกระทู้เรียนสายไหนนะคับ แต่ผมขอพูดในส่วนของงานสายสังคมศาสตร์ หรือว่าสายธุรกิจโดยเฉพาะก้อแล้วกันนะคับ งานในรดับ ป โท ของสายธุรกิจเนี่ย ผมว่าการนำงานที่เคยตีพิมพ์แล้ว มาทดลองกับกลุ่ม sample ที่ยังไม่เคยเก็บข้อมูลนั้น ถือว่าเป็นที่ยอมรับได้ เช่น มี conceptual model เรื่องหนึ่งที่ใช้กลุ่มประชากร US เป็นกลุ่มตัวอย่าง เราอาจจะนำเอา model นั้นมาเป็น model พื้นฐานในการทดลองของเรา แล้วเก็บตัวอย่ากับกลุ่มข้อมูลในประเทศไทย แต่โดยปกติ ก้อมักจะไม่ได้ทำแค่แบบนี้ ก้อคือ จะมีการเพิ่มตัวแปรที่เราคิดว่าสำคัญเข้าไป เป็นต้น   คำแนะนำนะคับ ลองไปหา academic journal ที่ ranking ดีๆ ในสายงานนะคับ แล้วก้อ ดู paper ที่เราอ่านเข้าจัย แล้วก้อเอา paper นั้นเป็นฐานในการต่อยอด Hope this helps na krub ! จากคุณ : ลองคิดดีๆ - [ 2 ธ.ค. 50 22:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Daisaku Ikeda:One thing is certain: That is that the power of belief, the power of thought, will move reality in the direction of what we believe and conceive of it. If you really believe you can do something, you can. That is a fact. =============================================== Daisaku Ikeda:When you clearly envision the outcome of victory, engrave it upon your heart, and are firmly convinced that you will attain it, your brain makes every effort to realize the mental image you have created. And then, through your unceasing efforts, that victory is finally made a reality. จากคุณ : JoE - [ 3 ธ.ค. 50 09:37:30 A:124.120.186.94 X: TicketID:161558 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งอุ่นขนมจีนเสร็จ มาเล่าต่อ พอผมได้ซุปใหม่ ผมต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด ผมใช้เวลาหาเนื้อหา ซื่งลงเอยด้วยหัวข้อที่ไม่สยใจเท่าไหร่นัก แต่คิดว่ามันไม่น่ายาก อยู่ทั้งหมดเดือนครึ่ง ท้ายที่สุดกว่าจะได้เริ่มเขียนก้อประมาณปลายเดือนหก! แพลนที่วางแผนไว้ว่าจะให้เสร็จปลายเดือนเจ็ดนั้นหมดสิทธิ์  ผมต้องขนงานไปเขียนที่เมืองไทย และตั้งใจให้เสร็จกลางเดือนเก้า ก่อนผมย้ายไปเริ่มเรียนปอเอกที่อิตาลี แต่ตอนผมกลับเมืองไทย งานก็ล่าช้ามากเพราะมีธุระอย่างอื่นที่ต้องทำไปหมด ทั้งวีซ่านักเรียน พาสพอร์ตใหม่ เตรียมข้าวของเพื่อย้ายไปประเทศใหม่ สุดท้ายผมต้องขนงานที่เสร็จไม่ถึงครึ่งไปทำที่อิตาลี พอผมย้ายไปอิตาลี ตอนแรกก็แทบไม่มีเวลาทำเลยครับ เพราะวันๆต้องวิ่งทำเอกสารต่างๆนานๆ ท้ายทีสุดปลายเดือนเก้า งานผมเสร็จไปปแค่ครึ่งเดียว และเดดไลน์ก็อีกภายในเดือนเดียวเท่านั้น คือปลายเดือนสิบ ตอนนั้นนั่งเขียนงานไป ซึมไป เพราะเขียนไม่ออก ไม่ค่อยมีไอเดีย หัวข้อที่เลือกทำยากกว่าที่แล้วไอ้ที่เขียนมาทั้งหมดผมก็คิดว่าเขียนได้แย่มาก เป็นขยะทั้งหมด  แต่ตอนกลางเดือนสิบ ผมตัดสินใจส่งงานที่เสร็จประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ไปให้อาจารย์ที่เยอรมันดูทางอีเมล์ คิดว่าถ้าอาจารย์ไม่ชอบก็ช่วยไม่ได้ ขอแค่ผ่านๆจบๆไปก็พอ ผ่านไปสี่วัน อาจารย์เมล์กลับมาสั้นๆว่า it is really brilliant ผมเห็นอีเมล์แล้วงงไปหมด แกส่งไฟล์ที่แกแก้งานผมมาให้ด้วย แกแก้งานผมน้อยมาก มีแค่แก้คำผิดและเรียงประโยคใหม่เท่านั้น แทบไม่มีคอมเม้นอย่างอื่น ท้ายที่สุดงานผมเสร็จเรียบร้อย ผมส่งงานไปให้แก แกเมล์มาบอกว่า I enjoyed reading your thesis very much บทสรุปที่ผมได้เรียนรู้่คือ สถานการณ์ที่เราเจอ เราเครียด หมดกำลังใจ แต่ท้ายที่สุดมันจบลงด้วยดีได้ครับ งานที่เราคิดว่าแย่ๆ มันอาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้ บางครั้งคนเราก็เครียดมากกว่าสถาการณ์ที่เป็รด้วยซ้ำไป เจ้าของกระทู้เครียดๆอย่างนี้ ก็ใจเย็นๆนะครับ ท้ายที่สุดมันอาจจะจบลงอย่างhappy endingก็ได้ ผมไม่ได้การันตีว่างานของจขกทจะเสร็จด้วยดี แต่ผมกำลังบอกว่า มัน เป็นไปได้ครับ เพราะผมประสบมาแล้ว โชคดีนะครับ จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 3 ธ.ค. 50 21:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สู้ๆ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H5950603/H5950603.html จากคุณ : โจ - [ 4 ธ.ค. 50 04:01:34 A:124.120.186.94 X: TicketID:161558 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรียนเรื่องอะไร  และ กำลังคิดว่าจะเขียนเรื่องอะไร  ลองส่งเค้าโครง มาให้อ่านก็ได้นะครับ  เผื่อว่า จะช่วยอะไรได้บาง จากคุณ : POL_US - [ วันพ่อแห่งชาติ 15:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หา Inspiration ให้ได้ก่อนค่ะ ไม่งั้นนั่งงมอยู่แบบเดิม อีกปีนึงก้อไม่ได้ผลหรอก อย่างแรก ไปทำให้ตัวเองเหนื่อย เวลาเหนื่อย จะลืมเบื่อ วิ่ง ว่ายน้ำ เต้นแอโรบิค ฯลฯ อย่าคิดว่าเสียเวลา เพราะร่างกายต้องการการรีเฟรช อย่างที่สอง นั่งสมาธิ อย่าคิด(อีก)ว่านั่งแล้วเสียเวลา เพราะการนั่งสมาธิช่วยจัดระเบียบสมองได้ดีมาก ลดเวลาคิดเรื่องไร้สาระ เครียดกับอะไรที่สูญเปล่าไปได้เยอะ อย่างที่สาม กินน้ำผลไม้กะช็อคโกแลต ของหวานๆกะวิตามินช่วยให้ร่างกายสดชื่น อย่างที่สี่ เชื่อตัวเอง ว่าต้องทำได้ คุณสบประมาทตัวเองไปได้ยังไง คำที่บอกว่า เราเป็นคนหัวช้า เนี่ย เอาไปทิ้งเลย คุณต้องใช้หัวตัวเองเพื่อให้ผ่านเวลานี้ไปให้ได้ไม่ใช่เหรอคะ ให้กำลังใจเค้าหน่อยสิ บอกไปเลยว่า เรื่องแค่นี้เอง ทำไมสมองชั้นจะแก้ไม่ได้ ต้องทำได้ ท่องไว้เลย... ท่องไงก้อได้งั้นแหละค่ะ เชื่อสิ มาดูเรื่องเราก่อนดีกว่า จะรู้ว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่ประสบปัญหานี้หรอก ตอนนั้น เราเริ่มเรียน ป เอก ไปได้เก้าเดือน ตั้งใจมาก งานที่แพลนไว้เป็นไปตามคาด ผลงานออกก้อเริ่มไปพรีเซนท์ในคอนเฟอร์เรนท์เป็นครั้งแรก เตรียมเปเปอร์เพื่อจะส่งเจอร์นอลตั้งแต่ปีแรก คิดไว้ว่าเผลอๆน่าจะสองปีจบด้วยซ้ำ (ถ้าโปรเพสเซอร์ยอม) แต่จากการไปพรีเซนท์ครั้งนั้น ด้วยความที่ด้อยประสบการณ์ มีผู้มาร่วมคอนเฟอร์เรนส์จากบริษัทเอกชนมากมาย เข้ามาคุยถามรายละเอียด หลังไมค์ เราก้อตอบไปหมดแบบไม่มีกั๊ก ปรากฏว่า ครึ่งปีผ่านไป งานที่เราคิดไว้ ออกมาเป็นโปรดักส์เรียบร้อย จดพาเทนท์เรียบร้อย แต่ไม่ใช่ชื่อเรา ไม่ใช่มหาลัยเรา โลกเหมือนจะถล่มลงไปต่อหน้าต่อตา จำได้แม่นเลย นายคนไหน ที่มันมาเอาความคิดเราไป ตอนนั้นอาจารย์ก้อเห็นใจ แต่เราจะเรียนต่อไปด้วยหัวข้อนี้ได้ยังไง ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องใหม่อีกแล้ว พาเทนท์เค้าก้อจดแล้ว ถึงจะทู่ซี้เรียนไปจนจบเอกมันก้อเท่านั้น ใครๆไม่รู้คงจะหัวเราะเยาะว่าเราไปก้อปปี้เค้ามา เลยต้องเปลี่ยนกระบวนการใหม่หมดตอนปีสอง ฝันสลาย ทั้งที่คิดไว้ว่าสองปีจะจบได้ เจอร์นอลก้อถอนคืนตั้งแต่เจอคำถามที่เค้าบอกว่า คุณจะอธิบายยังไงที่ไอเดียนี้ไปสอดคล้องกับโปรดักชิ้นนี้ ของบริษัทนี้ ได้แต่แค้นใจ แต่โทษใครได้ เราโง่เอง บอกเค้าไปหมดเอง แล้วโลกของการแข่งขันทางอินโนเวชั่นและทรัพย์สินทางปัญญา มันไม่มีคำว่าปรานี คนเจอแบบเรามีอีกเยอะมากๆ เลยก้มหน้าก้มตายอมรับ ตั้งต้นใหม่ ตอนนั้นก้อคิดแบบคุณ ว่าจะผ่านไปได้ยังไง สามปีก้อคงไม่จบ จะอายชาวบ้านแค่ไหน ไอเดียใหม่ก้อคิดไม่ออก คิดจนหัวจะแตก อ่านเปเปอร์เป็นบ้าเป็นหลัง จนไม่ไหวแล้ว ใส่อะไรก้อไม่เข้าหัวแล้ว เลยพยายามนั่งสมาธิ บอกตัวเองว่า ทำใจให้ว่างถ้าหยุดคิดเรื่องงานติดต่อกันถึงชั่วโมงนึงไม่ได้ ต้องนั่งต่อไปจนกว่าจะทำได้ แล้วจิตมันก้อว่าง.. พอเริ่มมาทำงานต่ออีกหน่อย ก้อรู้สึกว่าง่วง ไม่มีแรง ไม่สดชื่นเลย ก้อต้องรู้ตัวเองว่าขาดการกระตุ้น เลยไปฟิตเนส ออกกำลังกายให้มันเหนื่อยสุดๆ ง่วงแบบเพลีย ดีกว่าง่วงแบบซึมเศร้า แล้ววันใหม่จะได้สดชื่น แปลกที่ออกกำลังกายเสร็จ ดื่มน้ำส้มคั้นแก้วนึง ตาสว่างเลยไม่ยักกะเพลีย ทำงี้ไปเรื่อยๆ รู้สึกมีพลังมากขึ้น มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงขึ้น สรุปแล้ว ร่างกายกะสมองของคุณสำคัญที่สุดสำหรับตอนนี้รู้มั๊ย คุณต้องรู้ตัวเองว่าจะทำไงให้ทำงานได้ประสิทธิภาพสูงสุด อย่าได้อยู่กับอะไรเดิมๆ เพื่อรอปาฏิหาริย์ แล้วตอนนั้นเราก้อสามารถผ่านมันไปได้ จบภายในสามปีตามกำหนด เพราะคิดไอเดียใหม่ออกจนได้ แล้วเพราะรู้ว่าเวลามีน้อยเลยรีบปั่นสุดๆ ประสบการณ์ทำให้เราเข้มแข็งไม่ไว้ใจใครอีก แล้วเรียนรู้วิธีทรีทสมองตัวเองให้ทำงานตามที่ต้องการ ซึ่งทุกคนอาจมีวิธีแตกต่างกันไป แต่ที่สำคัญคุณต้องไม่ดูถูกความสามารถของตัวเอง ท่องไว้เลยว่า ต้องทำได้ ต้องทำได้ ต้องทำได้ ... แล้วมันจะได้เอง เราช่วยท่องให้คุณด้วยก้อได้อ่ะ โชคดีนะ จากคุณ : enjoymiracle - [ 6 ธ.ค. 50 08:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาอ่าน และเจอข้อความข้างบน นี่ถ้าเป็นเรา คงแค้นสุดๆไปเลย สำหรับเจ้าของกระทู้ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 6 ธ.ค. 50 13:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 "อย่าได้อยู่กับอะไรเดิมๆ เพื่อรอปาฏิหาริย์" อืมค่ะ ขอบคุณนะคะคุณ enjoymiracle ความเห็นคุณช่วยกระตุกความรู้สึกแย่ๆเราตอนนี้ได้มากเลยค่ะ คุณเจ้าของกระทู้คะ แค่อยากเตือนว่าเมื่อพบปัญหาต้องรีบแก้ค่ะ อย่าทิ้งไว้  คำแนะนำดีๆจากหลายความเห็นอาจจะช่วยคุณได้ และอยากบอกคุณว่าไม่ใช่คุณที่เป็นอยู่คนเดียวนะคะ แล้วระวังจากความเครียด เบื่อ เศร้ามันอาจจะกลายเป็นไม่อยากทำอะไรเลย อันนั้นอันตราย เราต้องทำได้ค่ะ !!! จากคุณ : LWWW - [ 6 ธ.ค. 50 15:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Hat off for k. enjoymiracle. จากคุณ : amatuer translator - [ 7 ธ.ค. 50 05:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สู้หน่อยแล้วกัน กับวิทยานิพนธ์ อย่าพึ่งท้อ ตกงานดิ น่าท้อมากกว่า จากคุณ : ป.โทตกงาน (por_ben) - [ 7 ธ.ค. 50 18:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ระบายๆๆๆ ออกมาเลยนะ..แถวนี้มีคนรับฟังอยู่จ้า.. มาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้...เอ้า สู้ๆ สู้ตาย..สู้โว้ยยยยยยย (ติดตัวจบตัวเดียวเหมือนกันเลยอ่ะ) มาให้กำลังใจซึ่งกันและกันดีกว่าเน้อออออ #19 ตกงานเหมือนกันเลย..เหอๆๆ จากคุณ : zz - [ 11 ธ.ค. 50 04:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เพิ่ง defend thesis ไป เคยรู้สึกแบบเดียวกัน อยากบอกว่า ถ้ารู้ตัวว่ามันเป็นสิ่งที่เราต้องทำ และอยากทำให้ได้ และมองบริบทแล้วปัญหาอยู่ที่เรา สู้ครับ คำเดียวสั้น ๆ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : angel of music - [ 15 ธ.ค. 50 17:48:46 ]