ความคิดเห็นที่ 1 พ่อแม่ดิฉันสมัยใหม่ค่อนข้างมาก เคารพเรื่องส่วนตัวของลูกมาก เขาเลยไม่กล้าถาม แต่มีมาเลียบๆ เคียงๆ บ้างว่า สามีให้ใช้จ่ายพอไหม มีความสุขหรือเปล่า เเค่นั้นเอง เพราะด้วยหน้าที่การงานของสามี ดิฉันจะไม่มีโอกาสมีงานประจำทำได้เลย ตราบใดที่ยังมีไลฟ์สไตล์แบบนี้ พ่อแม่ไม่เคยบอกให้ทำแบบนั้น หรือแบบนี้เลยมาตั้งแต่เล็กน่ะค่ะ เดลยไม่มีปัญหาอะไร ดิฉันอายุสามสิบเเล้ว เมื่อเเต่งงาน เป็นผู้ใหญ่มากเเล้ว ดิฉันเห็นว่าปัญหาของคุณ คือคุณใส่ใจคำพูดของแม่มากไป ฟังๆ ไว้ ไม่ต้องเอามาคิดมาก คุณเองรู้ดีว่า คุณมีขอจำกัดอะไรในเวลานี้ เวลาคุยกันก็เออออไป ไม่ต้องเอามากังวล คุณจะได้ไม่ต้องกลุ้ม จากคุณ : mrs.night owl - [ 16 ธ.ค. 50 07:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ เหตุการณ์คล้ายกันเลยแต่ต่างสถานที่ เราอาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่ไทยค่ะ สามีทำงานอยู่ต่างประเทศ เราไม่ได้ทำงาน เลี้ยงลูกอยู่บ้านอย่างเดียว สามีส่งเงินให้เราใช้ค่ะ เรื่องอยู่บ้านเลี้ยงลูกพ่อเราไม่ว่าอะไรแต่แม่เราอยากให้เราหางานทำ เราก็อยากหางานทำนะคะแต่ไม่มีคนเลี้ยงลูกเพราะพ่อกับแม่เรายังทำงานทั้งคู่ บางทีเราก็อึดอัดเหมือนกันที่แม่ทำเหมือนเราไม่ทำอะไรเลย คือแม่ชอบถามเราว่าเมื่อไหร่จะไปหางานหาการทำซักที ถ้ามีคนเลี้ยงลูกเราก็คงไปหางานทำตั้งนานแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ลูกเราสองขวบแล้ว พ่อแม่เริ่มบอกให้เราเอาลูกไปเข้าเตรียมอนุบาล เราก็อยากพาลูกไปเข้าโรงเรียนแล้วนะคะแต่ปัญหาคือพอเราคุยกับสามีเรื่องนี้ สามีบอกว่าลูกยังเล็กไป รอให้สามขวบค่อยพาไปเข้าอนุบาลเลย เราก็หนักใจนะคะเพราะพ่อแม่กับสามีความเห็นไม่ตรงกัน ใจจริงเราอยากทำงานนะคะแต่เราจะขอเลี้ยงลูกเองจนเค้าโตพอที่จะเข้าอนุบาลได้ค่อยพาไปเข้า หลังจากนั้นเราก็จะหางานทำค่ะ แม่เราเค้าไม่เข้าใจ เพราะแม่เราเค้าให้พี่เลี้ยงเลี้ยงเราตั้งแต่เราหกเดือนน่ะค่ะ อันนี้แม่เล่าให้ฟัง แม่เราเค้าทำงานมาตลอด เป็น working woman น่ะค่ะ เค้าเลยไม่เข้าใจว่าทำไมเรายังไม่พาลูกไปฝากเลี้ยงซะทีจะได้รีบหางานหาการทำ เราก็ไม่รู้จะอธิบายให้แม่เข้าใจยังไงเหมือนกันเพราะสามีอยากให้เราเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก เค้าบอกว่าแม่เค้าเป็นแม่บ้านมาทั้งชีวิต เค้าบอกว่าอยากให้เราเลี้ยงลูกเองเพราะกลัวว่าถ้าเอาไปฝากคนอื่นเลี้ยงแล้วจะไม่ปลอดภัยซึ่งอันนี้เราก็เห็นด้วยน่ะค่ะ จากคุณ : หัวใจใส่ชุดนักเรียน - [ 16 ธ.ค. 50 08:48:21 A:210.246.79.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพิ่มเติมนะคะ จาก จขกท. คิดไปคิดมา ช่วงแต่งงานแรกๆ คุณแม่ไม่เคยว่าอะไร เค้าบอกว่าเราแต่งงานก็เป็นชีวิตเรา เค้าไม่ยุ่งแล้ว และเค้าก็ไม่ห้ามที่แต่งงาน ก็ยินดีและเห็นด้วย อาจคงเป็น เพราะเราห่างเแม่มา 2 เดือนกว่าแล้ว ด้วยความเคยชินของคุณแม่ ท่านเลยเผลอบอกเราให้ทำโน่น ทำนี่เหมือนที่บอกมาเสมอ และเราเองก็คงชินเหมือนกัน ที่จะต้องทำตามแม่บอก ซึ่งเราจะกลัวแม่มาก ค่ะ ถ้าแม่บอกอะไรแล้วเราทำไม่ได้ ไม่ได้ทำ จะรู้สึกผิดมาก เลือกตั้งก็ต้องเลือกที่แม่บอกเท่านั้น และ งานแต่งงานยังเป็นรูปแบบตามใจแม่เลยค่ะ (แอบเก็บกดนิดนึง) จากนี้ก็จะพยายามแยกแยะ และไม่คิดมาก แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 50 10:34:44 จากคุณ : Year after Year - [ 16 ธ.ค. 50 10:20:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณโตแล้วค่ะ แต่งงานมีครอบครัวแล้วด้วย ฟังคุณแม่แต่อย่าคิดตามดีไหมคะ คุณไม่จำเป็นต้องเถียงในสิ่งที่แม่พูด เพียงแต่คุณต้องรู้ว่าคุณจะจัดการกับชีวิตของคุณอย่างไร คงเป็นความเคยชินของคุณแม่ด้วยนะคะ ท่านคงชินกับการบอก สั่ง ว่าคุณควรจะทำอย่างโน้น อย่างนี้ อย่างไรก็ตามคุณก็ยังดูเหมือนเด็ก ๆ ที่ไม่สามารถคิดเองเป็นในสายตาของคุณแม่หน่ะค่ะ บอกคุณแม่ดีไหมคะว่าที่นี่มันมีขั้นตอน คุณเองก็เพิ่งเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรได้ง่าย ๆ อย่างที่คุณแม่คิด พอดีครอบครัวดิฉันญาติผู้ใหญ่ไม่ก้าวก่ายเลยค่ะ เลยแนะนำได้เท่านั้น อย่าคิดมากค่ะ ฟังแล้วก็ให้ผ่านไป จากคุณ : madam_ozzy - [ 16 ธ.ค. 50 11:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นใจ และ เข้าใจ ค่ะ คุณแม่ย่อมรักลูกมาก มากที่สุด ปราถนาดีต่อลูกอย่างที่สุด แต่สไตล์ท่านเป็นแบบนี้ เผด็จการต่อเรามาตั้งแต่อ้อนแต่ออก คงเปลี่ยนแปลงท่านยาก ค่ะ ต้องเชื่อนะคะ ว่า ไม่มีใครรักเรา เท่าตัวเรา และคนเป็นแม่ย่อมรักลูกมากที่สุด มาอยู่ห่างไกลท่าน คงดีขึ้นเยอะแล้วนะคะ..เราได้เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ท่านพร่ำบอก ก็เพราะรัก..ควรรับปาก และรับฟังท่าน ดีแล้ว ค่ะ เราจะทำ(ตามแบบที่ท่านประสงค์ อันเป็นผลดีต่อตัวเราด้วย)ได้เมื่อใด อย่างไรนั้น ก็แล้วแต่ความพร้อมความเหมาะสม และสถานะการณ์เอื้อ.. ซึ่งบางที ท่านก็ไม่อาจจะรับรู้/ประเมิน ปัจจัยที่เกี่ยวข้องใหม่ของเราได้ทั้งหมด ก็รับปากท่าน ว่า หนูกำลังพยายามอยู่ทุกขณะ..อย่างสุดความสามารถ เพื่อให้ท่านสบายใจ ไม่รุกไล่มากจนเราเหลือทน อีกอย่าง..ท่านคงเป็นห่วง อยากให้เราพึ่งพาตนเองไว้บ้างด้วย อีกทางหนึ่ง ไม่อยากให้พึ่งพา รายได้จากสามีแต่ฝ่ายเดียว เผื่อทางหนี ทีไล่..โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน.. ด้วยความเป็นห่วงลูกอันเป็นที่รัก นั่นหละค่ะ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน..คุณแม่ เห็นโลกมามาก จึงยึดคติแบบนี้ กระมังคะ จากคุณ : samranjai - [ 16 ธ.ค. 50 13:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณแม่คุณอาจจะเป็นจอมบงการในหลายๆ เรื่อง แต่เรื่องที่เคี่ยวเข็ญให้คุณทำงานนี่ดิฉันเข้าใจค่ะ ในฐานะที่มีลูกอายุรุ่นราวคราวเดียวกับ คุณ จขกท เหมือนกัน ดิฉันเห็นว่าคุณแม่อยากให้คุณ มีงานทำเลี้ยงตัวเองได้ ถึงจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วก็ตาม เพราะอนาคตเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน หากเกิดอะไรขึ้นกับสามีคุณ หรือเขาไปมีคนใหม่ หรืออะไรก็แล้วแต่ (สมมตินะคะ ไม่ได้แช่ง) คุณก็จะได้มีปัญญาหาเลี้ยงตัวกับลูก เอาตัวรอดได้ว่างั้นเถอะ ลองคิดดูง่ายๆ นะคะ ระหว่างคุณทำงานมีรายได้ของตนเอง กับคุณไม่ได้ทำงานเป็นแม่บ้านอย่างเดียว ถ้ามีอะไรขึ้นมา การตัดสินใจและการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง การแต่งงานนั้น เหมือนการซื้อหวยค่ะ ถ้าถูกรางวัลก็โชคดีไป แต่ถ้าไม่ถูกมันติดลบมากนะคะ เพราะถึงตอนนั้น คุณจะเสียโอกาสที่ควรจะมีถ้าเริ่มต้นทำงานตั้งแต่อายุน้อยๆ การไปเริ่มต้นหางานตอนอายุมาก ไม่มีประสบการณ์การทำงานมาก่อนไม่ใ่ช่เรื่องง่าย ที่สำคัญคือการออกไปทำงานนอกบ้านนั้น คุณได้พบปะผู้คน ได้ปลีกตัวออกจากความจำเจในบ้าน เป็นการบังคับให้ตัวเองแอคทีฟตลอดเวลา ไม่ปล่อยตัว ฯลฯ ลองคุยกับคุณแม่ก่อนดีกว่าไหมคะ ว่าคุณต้องการเวลาสำหรับเรื่องเอกสาร การปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ เรื่องลูก พออะไรๆ เข้าที่เข้าทาง แล้วก็ค่อยออกล่าหางานกันเป็นกิจจะลักษณะ  ถ้าคุณแม่เห็นว่าคุณเข้าใจประเด็นว่าทำไมท่านถึงห่วง ก็คงเบาลงค่ะ จากคุณ : Lawanwadee - [ 16 ธ.ค. 50 13:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาตอบในมุมมองของคนที่อยู่บ้านเลี้ยงลูกไม่ได้ออกมาทำงาน ห้าปี หลังจากแต่งงานมาอยู่ต่างประเทศ (ในห้าปีที่ผ่านมา อยากทำงานแต่ไม่พร้อม สามีไม่เห็นด้วย ลูกยังเล็ก ภาษาไม่แข็ง อยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง) เห็นด้วยกับคุณลาวัลย์วดี ร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ การทำงานเป็นการออกสู่สังคม มีสังคมของตัวเอง เพิ่มคุณค่าให้ตัวเอง(ทำให้ตัวเองรู้สึกดี) อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้นในครอบครัว ดิฉันก็ไม่รู้สึกเคว้งคว้าง หากเกิดอะไรขึ้นกับสามีดิฉันก็จะมั่นใจว่าเลี้ยงตัวเองได้ และไม่ต้องเป็นภาระใคร ตอนที่ไม่ได้ทำางาน ทางบ้านไม่ได้บังคับอะไร เพียงแต่บอกในแนวสนับสนุนว่าถ้าเรียนต่อหาลู่ทางทำอะไรได้ก็จะดี ถ้าได้ออกไปทำงานก็ดีกับตัวเอง ดิฉันไม่เคยรู้สึกว่าพ่อแม่บังคับ เพราะโตๆแล้วจนมีลูกแล้วเรียนจบแล้วด้วย พ่อแม่ให้อิสระในการเลือกและช่วยเหลือเมื่อมีปัญหา เพิ่งเห็นว่าคุณเพิ่งจบมาสองเดือน ยังเร็วไปคะ ฟังหูไว้หูแล้วกันค่ะ กับคุณแม่ แต่ถ้าย้ายมาอยู่กับสามีแล้วอย่าปล่อยโอกาสต่าง ทั้งเรียนต่อ เรียนภาษา โชคดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 50 18:25:55 จากคุณ : BFR - [ 16 ธ.ค. 50 18:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดิฉันเป็นแม่เหมือนกัน  พอจะเข้าใจว่าคุณแม่คุณก็เป็นห่วง  เพราะดิฉันก็ห่วงลูกเหมือนกัน  เพียงแต่วิธีการในการแสดงออกอาจจะต่างกันไป เอาอย่างนี้ดีไหมคะ  เวลาคุณแม่พูดอะไรก็ฟัง ๆ ท่านไปก่อน  แล้วก็บอกว่าจะพยายามทำเท่าที่จะทำได้  จากนั้นคุณก็ดูตามความเหมาะสมแล้วกัน  ทั้งเรื่องวีซ่า และอื่น ๆ  ได้ไม่ได้ค่อยว่ากันใหม่... ท่านก็คงเห็นอยากคุณประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน  ซึ่งก็เป็นธรรมดาของพ่อแม่ทุกคนค่ะ  โดยเฉพาะที่คุณบอกว่าคุณเพิ่งจบมา แล้วก็แต่งงานแต่งการมาอยู่ไกลท่าน...  ดิฉันเดาเอานะคะ (ตามประสาคนเป็นแม่) ว่าท่านก็อยากจะเห็นความสำเร็จทางด้านนี้ของคุณน่ะค่ะ ตัวดิฉันมีแม่ที่ขี้บ่นมาก ๆ ถึงมากที่สุด  แต่ตามประสาคนที่ถูกอบรมเลี้ยงดูมาแบบเก่า  จึงไม่กล้าเถียงค่ะ  อย่างมากก็อ้อม ๆ แอ้ม ๆ เล็กน้อย  พอแม่เน้นเสียงก็เงียบ...ตามเคย  จากนั้นทำได้หรือไม่ได้ค่อยว่ากันใหม่  รอให้แม่อารมณ์ดี ๆ ซื้อขนมไปฝากแล้วค่อยคุยกันค่ะ  ค่อย ๆ ชี้แจงว่าทำไมทำไม่ได้  เพราะอะไร  เชื่อไหมคะ...บางทีบางเรื่องแม่ก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยบ่นว่าดิฉันไว้ ตอนนี้ดิฉันไม่มีแม่มาสามปีกว่าแล้ว  ยอมรับตรง ๆ ว่าคิดถึงเสียงบ่นว่าของแม่จับใจ ด้วยรู้ดีว่า  แม้ว่าจะบ่น จะจู้จี้จุกจิก  แต่แม่ก็รักดิฉันมากกว่าใครทั้งสิ้น ดิฉันเป็นแม่ที่มีลูกสาววัยรุ่น  กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยว หัวต่อ ที่จะเข้ามหาวิทยาลัย  ก็จำเป็นต้องกวดขัน คุมเข้มกว่าปรกติในเรื่องการเรียนและอื่น ๆ  เค้าก็คงคิดว่า...ดิฉันก็คงพูดมาก บงการ จู้จี้ขี้บ่น ฯลฯ เหมือนกัน (กระมัง) ดิฉันเห็นใจคุณนะคะ  และก็เข้าใจความรู้สึกคุณดีค่ะ จากคุณ : Amber n the Gang - [ 16 ธ.ค. 50 21:50:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดิฉันเห็นด้วยกับคุณลาวัณวดีและคุณเบญ (BFR) สองร้อยเปอร์เซนต์ คุณบอกว่าคุณแม่พูดเชิงบังคับ  ดิฉันว่าคุณแม่ไม่ได้บังคับหรอกค่ะ แต่คุณรู้สึกไปเอง เพราะชินกับการที่คุณแม่บอกให้ทำนั่นทำนี่มาตั้งแต่เด็กๆ คุณได้พูดอธิบายให้คุณแม่ฟังหรือยังว่าที่ยังอยู่เฉยๆตอนนี้ไม่ใช่เพราะว่าไม่อยากทำงาน แต่ว่ามันยังติดเรื่องวีซ่า เรื่องเอกสารอยู่ ถ้าเรียบร้อยเมื่อไหร่ก็คงจะหางานทำ แม่ดิฉันก็เป็นผู้หญิงทำงานเหมือนกัน ท่านก็เป็นห่วงอนาคตของดิฉันเหมือนคุณแม่คุณนี่แหละ แต่นอกเหนือไปกว่านั้น ตอนก่อนดิฉันจะเรียนจบปริญญาตรี มีอาจารย์ที่เป็นที่เคารพรักของดิฉันท่านหนึ่ง ท่านพูดประโยคหนึ่งที่ดิฉันจำมาจนบัดนี้ ท่านบอกว่า เรียนมาจบจบขนาดนี้แล้ว ให้เอาวิชาความรู้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ อย่าจบออกไปแล้วไปนั่งเลี้ยงลูก ไปเป็นอาซิ่มนั่งเฝ้าร้านเฉยๆ ความรู้มันจะหดหาย  เสียทรัพยากรธรรมชาติอย่างยิ่ง ตอนที่ดิฉันยังหางานทำไม่ได้  แม่ก็คอยถามเหมือนกัน ด้วยความเป็นห่วงอนาคตของลูก แต่ตอนนั้นยอมรับว่าดิฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นหรอกค่ะ แต่รู้สึกอย่างคุณนี่แหละ แล้วเลยพาลหงุดหงิดว่าแม่ถามทำไม ต่อเมื่อเวลามันผ่านไปแล้วนั่นแหละ เป็นแม่คนเองแล้วนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าความรัก ความเป็นห่วงลูกมันเป็นอย่างไร ยิ่งลูกไปอยู่ไกลหูไกลตาด้วยแล้ว ความเป็นห่วงมันยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก อยากให้คุณเข้าใจคุณแม่ของคุณขึ้นอีกหน่อย และหวังว่าคงหาวิธีพูดให้คุณแม่เข้าใจได้ในเร็ววันนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : Northernlife - [ 16 ธ.ค. 50 23:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณแม่ท่านเป็นห่วงนะค่ะ อย่าถือสาท่านเลย คุณเก็บเอามาเสียใจแสดงว่าคุณรักและแคร์ท่านมาเช่นกัน.... ** หรือว่าท่านเสียดายเงินที่ส่งเสียให้เรียน แต่ก็ไม่ได้ใช้ทำงาน** ดิฉันคิดว่าคุณอย่าคิดกับคุณแม่ทำนองนั้นเลยนะคะ ลูกท่านทั้งคน แต่งงานไปอยู่ต่างประเทศ ท่านห่วงคุณมากเลย ท่านอยากให้คุณยืนด้วยกำลังขาของตนเอง เพราะความที่ท่านมีประสบการ์ณมากมาย เหตุการ์ณในอนาคต ไม่มีใครรู้ได้ ท่านเพียงอยากให้ลูกสาวท่านมีงานมีการ มีอนาคตก้าวไกล ไม่ต้องขอเงินใครใช้ เท่านั้นล่ะค่ะ... จากคุณ : แอนนาค่ะ (แอนนาค่ะ) - [ 17 ธ.ค. 50 02:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณพี่ๆทุกคนนะคะ สบายใจและเข้าใจคุณแม่มากขึ้นแล้วค่ะ จากคุณ : จขกท. (Year after Year) - [ 17 ธ.ค. 50 05:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ได้เป็นแม่บ้านอยู่บ้าน แต่เป็นแบบผสมหลายอย่างค่ะ คือทำงานฟูลไทม์บ้าง ทำงานฟรีแลนซ์บ้าง แล้วก็เรียนต่อด้วยเพราะอยากจะมีหน้าที่การงานและอนาคตที่ดีที่นี่ด้วยตัวเองด้วยค่ะ เห็นด้วยกับความเห็นหลายๆ ท่านนะคะ ว่าอย่าไปเสียใจหรือคิดมากที่คุณแม่ท่านว่าอะไรเลยนะคะ เราคิดว่าเป็นเพราะท่านคงจะหวังดีน่ะค่ะ อยากให้คุณได้มีสังคมของตัวเอง มีรายได้เป็นของตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองได้ หากเกิดอะไรขึ้นในอนาคต แม่ดิฉันย้ำเสมอตั้งแต่ก่อนดิฉันแต่งงานว่า ไปอยู่ต่างประเทศแล้วต้องทำงานนะ จะได้พึ่งตัวเองได้ มีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเอง หากเกิดอะไรขึ้นจะได้สามารถช่วยตัวเองได้ (เหมือนแม่ดิฉัน เพราะพ่อดิฉันเสียชีวิตตั้งแต่ลูกๆ ยังเล็ก) ปัจจุบันดิฉันเรียนใกล้จะจบแล้ว แม่ก็จะคอยถามว่า สรุปว่าเรียนจบแล้วจะมีโอกาสหางานได้จริงๆ ใช่มั้ย น้องสาวที่แต่งงานไปกับหนุ่มอิตาลี่ ซึ่งในวัฒนธรรมอิตาเลี่ยน จะค่อนข้างเป็นแบบ male dominant คล้ายๆ ญี่ปุ่นนิดหน่อย คือผู้ชายทำงานนอกบ้าน ผู้หญิงดูแลงานในบ้าน สามีของน้องสาวดิฉันบอกน้องดิฉันว่าไม่ต้องออกไปทำงานหรอก พอแม่ดิฉันทราบก็ไม่ค่อยชอบความคิดของน้องเขยดิฉันเท่าไหร่ แม่ก็เลยพยายามบอกน้องดิฉันว่าควรจะทำงานนะ และยังบอกให้ดิฉันช่วยคุยและเกลี้ยกล่อมน้องสาวด้วย ปัจจุบันน้องสาวดิฉันก็เรียนต่อที่อิตาลี่ค่ะ และคิดว่าถ้าเค้าเรียนจบก็คงจะออกหางานทำ สรุปว่าถ้าตอนนี้โอกาสในการหางานยังลำบากสำหรับคุณ จขกท ก็ลองพยายามอธิบายสถานการณ์ให้คุณแม่ฟังนะคะ เราว่าท่านจะต้องเข้าใจแน่ๆ ค่ะ จากคุณ : MingDK - [ 17 ธ.ค. 50 07:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดิฉันเชื่อว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับเราโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนเท่ากับแม่ของเราอีกแล้ว ท่านรักและห่วงคุณค่ะ จากคุณ : เพื่อน-แพง - [ 17 ธ.ค. 50 09:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นด้วยกับหลายความเห็นข้างบนค่ะ ตอนนี้เจ้าของกระทู้อาจจะยังเด็กอยู่ มองอะไรก็สดใสไปหมด แต่อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอนนะคะ ถ้าถึงวันนึงที่ครอบครัวคุณมีปัญหา สามีทำตัวไม่ดี หรืออยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุข ถ้าคุณไม่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ คุณจะกล้าหย่ากับสามีมั้ย ยิ่งถ้ามีลูกด้วยแล้ว คุณจะเอาอะไรมาเลี้ยงลูกคะ การเตรียมพร้อมสำหรับอนาคตด้วยความไม่ประมาทเป็นสิ่งที่สมควรทำ คุณแม่คุณท่านอาบน้ำร้อนมาก่อน ท่านคงเคยเห็นผู้หญิงไทยหลายคนที่ต้องทนตกเป็นเบี้ยล่างเพราะไม่มีทางให้เลือก หลายคนเข้าใจผิดคิดว่าผู้หญิงญี่ปุ่นไม่ทำงาน จริงๆ แล้วเกินครึ่งแม้จะแต่งงานแล้วไปแล้วก็ยังทำงานอยู่นะคะ เพียงแต่ถ้ามีลูกก็ต้องลางานมาเลี้ยงลูกประมาณสองสามปี พอลูกเข้าโรงเรียนก็กลับไปทำงานกันใหม่ค่ะ แต่อาจจะไม่ใช่งานบริษัทเต็มเวลากันทุกคน แต่อย่างน้อยก็ทำพาร์ทไทม์กันค่ะ การทำงานนอกจากจะสร้างรายได้แล้ว ยังเพิ่มความภูมิใจให้กับทั้งตัวเองและครอบครัวด้วยนะคะ จากคุณ : Tokyo DeLight - [ 17 ธ.ค. 50 10:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาเป็นเพื่อนค่ะ ดิฉันเนี่ยะตั้งแต่แต่งงานมาอยู่ต่างประเทศ 3 ปีกว่าแล้วยังไม่ได้ทำการทำงานอะไรเลยเป็นจริงจังค่ะ มาใหม่ ๆ ก็ไฟแรงอยากทำโน่นนี่ แต่ก็ติดเรื่องเอกสารอะไรหลายอย่าง พออะไรเรียบร้อยก็มีลูกซะนี่เลยติดพันเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก  พยายามจะหาอะไรพาร์ทไทม์นิดๆ หน่อยๆ ทำให้ได้เงินภูมิใจในตัวเอง  ต้องอดทนเอาค่ะ อยากทำงานจะแย่ เคยทำงานรัฐวิสาหกิจมาตั้ง 10 กว่าปี กลับเมืองไทยเห็นเพื่อน ๆ เจริญในหน้าที่การงานก็รู้สึกเสียความมั่นใจไปมากเหมือนกัน อึดอัดที่ไม่ได้ทำงานเป็นเรื่องเป็นราว แต่ก็หวังว่าถ้าลูกเข้าพรีสคูล ก็คงจะได้ทำแล้วค่ะ คุณเองพึ่งจะ 2 เดือนเองไม่ต้องคิดมากค่ะ คุณแม่ท่านก็หวังดีนะคะ จบใหม่ไฟแรงอีกหน่อยก็คงหางานได้แหละค่ะ ถ้าไม่มีตัวเล็กซะก่อนนะ จากคุณ : ลิปสติค - [ 17 ธ.ค. 50 11:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอบคำถาม 1. พ่อแม่ทราบสาเหตุว่าเราต้องลาออกจากงานมาอยู่บ้านเลี้ยงลูกค่ะ 2. ตอนจบใหม่ๆยังไม่แต่งงานก็มีบ้างค่ะ คอยจำจี้จำไช เป็นปกติ แต่พอแต่งงานแต่งการมีหลานออกมาให้ท่านแล้วท่านก็ปฎิบัติกับเราเหมือนเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ตอนนี้จขกทคงรู้สึกว่าคุณแม่กดดันมากกว่าค่ะ ถ้าเป็นดิฉันอยู่ในสถานการณ์แบบนี้จะบอกคุณแม่ไปว่า เพิ่งเรียนจบมาแค่สองเดือน ยังไม่มีเอกสารสำหรับทำงาน ณ ตอนนี้ลูกไม่ได้ทำงาน ก็ไม่ได้หมายความว่าลูกจะไม่ทำงาน หรือเรียนต่อ ในอนาคต แต่ต้องตั้งต้นกันก่อน ที่ต่างแดน แต่งงานแล้วก็เรียนต่อได้ค่ะ ไม่จำเป็นต้องเรียนจบแล้วเรียนต่อทันที จขกทก็อย่าปล่อยให้เลยตามเลยนะคะ ต้องติดตามว่า เรามีสิทธิทำงานได้เมื่อไหร่ ออกไปเรียนภาษาเพิ่มเติมไปก่อน สนับสนุนให้ทำงานดีกว่านะ ตอนนี้ยังไม่มีลูก ยังไม่มีเหตุจำเป็นต้องอยู่บ้านถ้าเอกสารและภาษาพร้อม (นอกเสียจากว่าสมัครใจจะอยู่เอง) อย่างที่พี่ๆข้างบนบอกค่ะ การออกไปพบปะกับคนข้างนอกมันช่วยได้เยอะในการห่างบ้านห่างเมืองมาแบบนี้ อีกอย่างการหาเงินได้เองมันรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ตกอยู่ภายใต้อำนาจของใคร จะซื้อจะใช้อะไรก็ไม่ต้องคิดแล้วคิดอีก (อันนี้รู้สึกได้เลยหลังจากต้องลาออกจากงานแล้วไม่มีรายได้เป็นของตัวเองต้องใช้เงินสามี รู้สึกจะใช้เงินแบบไม่สะดวกใจอึดอัดๆ) จากคุณ : yinnerella - [ 17 ธ.ค. 50 11:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แรก ๆ แม่ดิฉันก็เหมือนคุณแม่ของคุณจขกท.ค่ะ เคยทะเลาะกันทางMSN เรื่องที่ท่านอยากให้ดิฉันเรียนต่อ คุณแม่ดิฉันค่อนข้างเป็นนักเผด็จการมาแต่ ไหนแต่ไร ตอนเด็ก ๆ ดิฉันก็เคยชินกับการถูกบอกให้ทำอะไร พอโตขึ้นแต่ง งานแยกตัวออกมาอยู่ข้ามประเทศ ดิฉันจึงถือโอกาสปฏิวัติเลยค่ะ จึงเกิด ความขัดแย้งทางความคิดกับแม่บ่อย ๆ หลัง ๆ แม่ดูจะปลงกับความไม่จีรังของชีวิตมากขึ้น ตอนนี้แม่ขอให้ดิฉันเลิก ทำงานแล้วค่ะ อยากให้ดิฉันผลิตหลานให้ท่านแทน แม่ใช้กุศโลบายทั้ง ปลอบและขู่ค่ะเพื่อที่จะให้ได้หลานมาเชยชม ทั้งบ้านรู้ว่าดิฉันงกค่ะ งกทำงาน งกเก็บเงิน จากคุณ : fudge-a-mania - [ 18 ธ.ค. 50 07:58:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 1. ตอนที่ยังไม่ได้ทำงาน (คือหางานไม่ได้น่ะ) แม่เขาก็เป็นห่วงว่า แล้วจะกินอยู่พอไหม ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า อะไรทำนองนี้ พอทำงานแล้ว แม่ก็บอกว่า ทำให้น้อยๆ ลงหน่อย หาเวลาพักผ่อนบ้าง 2. พอโตๆ กันแบบนี้แล้ว ถ้าถามว่าแม่ยังมาจ้ำจี้จ้ำไชให้ทำอะไรๆ อีกไหม ตอบว่า ไม่ เพราะว่า ตัวเองจะชอบหาอะไรทำอยู่เรื่อย อย่างช่วงหางาน ก็ไปเรียนภาษาจีน แม่รู้ก็ถูกใจเป็นยิ่งนัก บอกว่าดีแล้ว จะได้ไม่เสียเวลา อีกอย่างเรียนรู้ไปก็ได้กับตัวเอง 3 ปีต่อมา ก็ขุดเอาภาษาจีนกลับมาเรียนอีก เมื่อตอนกลับเมืองไทย แม่ถึงกับไปหาครูจีนให้ แล้วก็ไปนั่งเรียนกัน แม่ก็นั่งเรียนด้วย แม่ดิฉันเป็นคนไม่อยู่นิ่ง มักจะทำโน่นทำนี่เสมอ ทำกิจกรรมสังคมบ้าง ฯลฯ ลูกๆ ก็ติด เห็นเป็นตัวอย่าง ทำตามแบบไป สำหรับเรื่องการทำงานเนี่ย ไม่ต้องให้แม่มาบอกว่า ทำไมไม่ทำงานล่ะ ตัวเองน่ะอยากทำ ก็เคยทำงานมาก่อน แล้วมาอยู่เฉยๆ ตัวเองทำไม่ได้หรอก คือ เป็นแม่บ้านที่ดีก็เป็นไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นก็คุยกับสามีว่า เพื่อความสุขของทุกๆ คน เราต้องหางานทำ แล้วมีรายได้เพิ่ม แล้วหาแม่บ้านมาช่วยงานบ้าน ยายดิฉันสอนแม่ดิฉัน แล้วก็มาสอนต่อลูกอีกที ในเรื่องของเงิน ว่า "ลูกมี ผัวมี สู้เรามี ในกระเป๋าเราเองไมได้ จำเอาไว้ให้ดี เพราะมันเป็นความจริงเสียยิ่งกว่าจริง" ขยายความเพิ่มได้ว่า ถ้าผัวมีเงิน เขาให้เรา มันก็ดี แต่ถ้าเขาไม่ให้ เราจะทำอย่างไร ถ้าลูกมีเงิน มันให้เรา ก็ดีไป แต่เราเป็นแม่ แล้วเราไปหวังให้มันมาให้เราหรือ พอมันไม่ให้ เราก็ไปว่ามันอีก แล้วเราเกิดมันมาทำไม ถ้ามันไม่ให้ มันเองก็ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของตัวเองด้วยเหมือนกัน ฉะนั้น ถ้าเรามีเอง แล้วเกิดเราอยากให้ใคร เราให้ได้ มันเงินของเรา ไม่ได้ต้องขอผัวมาให้ ไม่ต้องขอลูกมาให้ เราให้เอง เราจะใช้อะไร มันก็เงินของเราเอง ตัวอย่างนี้ เห็นได้ชัดเมื่อตอนแม่มาฝรั่งเศสเมื่อ 7 ปีที่แล้ว เธออึดอัดใจเป็นอย่างหนัก ด้วยว่าเธอมีเงินไทยมาเป็นหลายๆ หมื่น ในกระเป๋ากางเกงนั่นแหละ แต่ซื้ออะไรไม่ได้ ต้องเป็นเงินยูโร น้องสาวซึ่งไปทำบัตรเครดิตการ์ดให้ใช้ ก็คุมการรูดบัตร ด้วยว่าแม่รูดบัตรไม่เป็น น้องสาวก็ขี้เหนียว เห็นอะไรแพงก็ไม่อยากซื้อ ทั้งๆ ที่เงินแม่ ก็คือไม่ให้แม่ซื้อ เวลาไปซื้อของที่ห้าง จ่ายกับข้าวกัน ดิฉันเองเป็นคนจ่าย แม่ก็ไม่อยากหยิบ เพราะว่าไม่ได้จ่ายเอง พอถึงเวลากลับเมืองไทย แม่ก็พูดคำนี้ขึ้นมาอีกบอกว่า โหย นี่มันจริงๆ เลยนะ ไอ้เงินนี่ เรามีเอง เราใช้ไม่ได้ มันอึดอัดเหลือเกิน (ก็ไม่ได้แลกเงินยูโรมาเยอะ) นี่ขนาดบัตรเครดิตก็บัตรเราเอง ลูกมันถือเอาไว้ มันยังไม่ให้แม่มันใช้ (คือลูกสาวก็เห็นว่าแพงไป แต่แม่อยากซื้อ ด้วยว่า ก็เงินของเขา อยากใช้อะไรมันก็เงินเขา) นี่ถ้ามันมีเอง แล้วมันจะให้แม่หรือ? แต่ก็ไม่เคยหวังอะไรจากลูกหรอกนะ ทำเอาน้องสาวงอนไปหลายตลบ คุณเจ้าของกระทู้ เพิ่งแต่งงานไปแค่ 2 เดือน คิดว่าจะหางานได้เลยทันที มันก็ไม่ใช่ง่ายๆ นักหรอก มันต้องใช้เวลานะ อีกอย่าง ให้เวลากับตัวเองในการคิด ตรึกตรอง แล้วก็ปรับรูปแบบของชีวิต พอผ่านไปสักระยะหนึ่ง ก็คงจะรู้เองว่า อยากทำอะไร จากคุณ : พธูไทย - [ 18 ธ.ค. 50 17:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สถานการณ์เดียวกันเลยค่ะ ตอนนี้ก็โดนแม่ว่าอย่างนี้อยู่ เพียงแต่เราจบมาหลยปีแล้ว แล้วก็ทำงานมาก่อน ก็เพิ่งมีตัวเล็ก กำลังจะขวบเดือนหน้า ก็บอกแม่เหมือนกันว่าหางานทำลำบาก ตอนนี้อยู่กวางเจา ภาษาก็ยังพูดไม่ได้ งานก็หาอยาก รายได้ไม่คุ้มกับเวลาที่เสียไป ก็กลัวเหมือนกันว่าสมองจะเสื่อม นี่ว่างงานมาเกือบ สอง ปีแล้ว แฟนก็อยากให้ตั้งใจดูแลดูมากกว่า เข้าใจความรู้สึก จขกท เต็มที่ ถึงจะรู้สึกน้อยใจแม่บ้างที่มาคอยกดดันให้หาธุรกิจทำ ถ้ามีโอกาส เราก็ทำ แต่เราก็เป็นแม่แล้วเหมือนกัน ก็รู้ว่าท่านเป็นห่วง เหมือนอย่างที่อีกหลายความเห็นแนะนำ แต่นะ อารมณ์โดนกดดันนะ ทำให้ปวดหัวจริง รักแม่เหมือนกันนะคะ แม่ก็รู้ความจำเป็นทุกอย่าง แต่ก็ไม่วาย ตอนนี้เลยปลงๆๆ บอกไปด้วยน้ำเสียงให้น่าสงสารซะเลย ว่าพยายามทำแล้ว เหนื่อยมาก หลานร้องไห้หาแม่ทั้งวันจนตาบวม สามีสลบ ดูแลลูกมากไปเลยดุลูกซะเลย หลานน่าสงสารมาก แม่เราเงียบเลย คราวนี้ห่วงหลานแทน :> จากคุณ : xst171 - [ 21 ธ.ค. 50 16:04:58 A:219.137.206.80 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ทราบว่าคุรอยู่ที่ไหนนะคะ..... ขับรถ+ใด้ใบขับขี่หรือยังคะ...ถ้าที่อเมริกาสำหรับดิฉันคิดว่าสำคัญนะคะ ... ถ้ามีแล้วไปสมัครงานก้จะง่ายขึ้นค่ะ          หากว่าคุณอาศัยในย่ายชุมชน และหางานในละแวกนั้น ที่พอเดินใด หรือมีรถเมล์ผ่านก็จะหางานใด้ง่ายขึ้นค่ะ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับงานที่คุณต้องการทำด้วยนะคะ         ช่วงนี้ ... ถ้าคุณจะลองไปสมัครที่ไหนสักแห่งก่อน หรือตกแต่งเรซูเม่ไปพลางๆ จะใด้บอกคุณแม่ว่าไปทิ้งใบสมัครใว้แล้ว  รอการตอบรับอยู่ จะทำให้ทั้งคุณและคุณแม่ สบายใจขึ้นบ้างไหมค่ะ...         ลองดูนะคะ หากมีลูกแล้วจะเป็นเป็นข้อจำกัดที่ต้องคิดหนักมากๆค่ะ จากคุณ : .... (แม่ขา) - [ 28 ธ.ค. 50 19:40:13 ]