ความคิดเห็นที่ 1 ไม่ไหวครับ เคยทำแล้ว เวลาเป็นบรรณาธิการก็ลำบากนะครับ เช่น งานทุก ชิ้นถึงแม้จะเชื่อใจผู้เขียนก็ต้องตรวจว่าเขียนแนวไหน เหมาะสมไหม เคยเจอ แบบว่าไม่ใช่คนควบคุมขั้นตอนผลิตขั้นสุดท้าย แต่ถูกเอาชื่อไปวางเป็นบรรณา ธิการ รู้สึกว่าไม่สู้ดี  ขอบคุณที่เสนอให้ผมเป็นคนคุมครับ แต่ว่ายังขาดประสบ การณ์อีกมาก จากคุณ : อ.ปมโปโกะ - [ 21 ก.พ. 51 20:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณค่ะ อ.ปมโปโกะ มาต่อเรื่อง http://www.j-doramanga.com/news_detail.php?id=690 อิคคิวซัง  นะค่ะ พอดีไปอ่านเจอมา เศร้าค่ะ อิคคิวซัง แค่การ์ตูนหรือตำนานที่มีอยู่จริง ?       อิคคิวซัง แค่การ์ตูนหรือตำนานที่มีอยู่จริง ? หากย้อนไปเมื่อ 20 ปีก่อน ในไทยมีการ์ตูนญี่ปุ่นที่เข้ามาฉายในไทยอยู่ไม่กี่เรื่อง ที่คนในสมัยนั้นรู้จักกันดี  เช่น โดราเอม่อน อาราเร่ ผีน้อยคิวทาโร่ และอิคคิวซังซึ่งหลาย ๆ คนคงจะจำกันได้ดี   แม้เด็กรุ่นใหม่ก็ยังรู้จัก    "เณรน้อยเจ้าปัญญา อิคคิว ซัง"  ความน่ารักของตัวการ์ตูน และเนื้อหาที่สนุกสนาน ยังคงมาสร้างความบันเทิง ในบ้านเราไม่มีวันจบสิ้น   อิคคิว ซัง จึงเป็นการ์ตูนอมตะอีกเรื่องหนึ่ง แต่จะมีใครรู้บ้างว่าที่ญี่ปุ่น พระอิคคิว มีอยู่จริงรวมถึงหลักฐานต่าง ๆ ที่ยืนยันว่า "อิคคิว ซัง" ไม่ได้เป็นแค่การ์ตูน  แต่กลับเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น เลยทีเดียว เมื่อ 600 ปีที่ผ่านมาเป็นยุค Muromachi (ประมาณพศ.1338-1573) ช่วงที่ญี่ปุ่น ยังยึดติดเรื่องศักดินา   อิคคิวซัง เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเณรน้อย ผู้ฉลาดหลักแหลม    หลังจากโชกุน Yoshimitsu Ashikaga ต้องการจะรวมประเทศญี่ปุ่น ในศตวรรษที่ 15 มีพระในนิกายเซน ถือกำเนิดขึ้น ที่ใคร ๆ รู้จักในนาม "Ikkyu San (อิคคิว ซัง)"  พ่อของเขาคือจักรพรรดิ Gokomatsu ซึ่งมีชายาสองฝ่าย  คือ Nantyo (ชายาฝ่ายใต้) และ Hokutyo (ชายาฝ่ายเหนือ) แม่ของอิคคิวคือ Nantyo ภรรยาลับ ๆ ของจักรพรรดิ  Gokomatsu พระองค์เกรงอำนาจของชายาฝ่ายเหนือ   Hokutyo แม่ของอิคคิว จึงต้องออกจากราชวัง ตั้งแต่ Ikkyu ยังไม่เกิด พระจักรพรรดิส่งเจ้าชายและชายาฝ่ายใต้ (แม่ของอิคคิว) มาจากพระราชวังโชกุน Ahikaga จึงเปลี่ยนชื่อให้เจ้าชายน้อยว่า Ikkyo  พระนางนันอีโย  พาอิคคิวมาบวชเรียนที่วัดอังโกะกุจิตอนอายุได้ 6 ขวบ เพื่อหนีภัยการเมือง   และหลายครั้งเธอไม่ยอมพบกับอิคคิว เพราะต้องการให้อิคคิวเป็นคนเข้มแข็ง ไม่ติดแม่ อิคคิวตั้งอกตั้งใจศึกษาพระธรรม ความเจ้าปัญญาฉายแววขึ้นตามอายุในวัยประมาณ 10 ขวบ อิ๊กคิวซังแต่งกลอนวิพากษ์วิจารณ์ความประพฤติที่ไม่เหมะสมของพระภิกษุนิกายหนึ่งที่กอบโกยทรัพย์สินยศฐาบรรดาศักดิ์บนความทุกข์ยากของชาวบ้าน     พออายุ 13 ปี มีโอกาสเข้าพบแม่ทัพใหญ่ชื่อ "อาซิคะงะโยชิมิสึ" หรือ "ท่านโชกุน" ในการ์ตูนอายุได้ 17 ปี อิ๊กคิวซังได้ออกจากวัดอังโกะกุจิฝากตัวเป็นศิษย์ของ "หลวงพ่อเคนโอ" ที่วัดไซกอนจิ   ได้ฉายาว่า "โชจุน" ที่วัดแห่งนี้หลวงพ่อเคนโอเน้นการปฏิบัติโดยต้องทำงานอย่างหนัก  และต้องอยู่กับสิ่งสกปรกเสียเป็นส่วนใหญ่   ต่อมาหลวงพ่อมรณภาพอิ๊กคิวซังจึงเดินทางไปวัด "อิชิยามา" อดอาหาร 7 วัน 7 คืน  สวดมนต์อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้อาจารย์ต่อหน้าพระโพธิสัตว์ด้วยความเสียใจนี้เอง จึงคิดฆ่าตัวตาย    ระหว่างที่เดินลงไปแม่น้ำเซตะ อิ๊กคิวซังจึงอธิษฐานจิตว่า  "ถ้าพระโพธิสัตว์ต้องการให้ข้าพเจ้ามีชีวิตอยู่ก็ขอให้ข้าพเจ้าฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ   แต่หากชีวิตข้าพเจ้าไร้ซึ่งคุณค่าเสียแล้ว ข้าพเจ้าขออุทิศสังขารให้เป็นอาหารของปลาและสัตว์น้ำ"   ระหว่างที่ดิ่งลงในท้องน้ำ อิ๊กคิวซังก็นึกถึงหน้าท่านแม่และคำสอนขึ้นมาทันใด  "เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ย่อท้อ"  อิ๊กคิวซังจึงตะเกียกตะกายกลับขึ้นฝั่ง วัดอังโกะกุจิ หลังจากนั้นท่านอายุได้ 23 ปี ไปฝากตัวเป็นศิษย์ของหลวงพ่อ "คะโซ" แห่งวัดโคอัน   ซึ่งเป็นพระสงฆ์ทรงสมณศักดิ์  แต่พอใจที่จะใช้ชีวิตอย่างสมถะและพอใจในวัตรปฏิบัติอย่างเคร่งครัดและหนักหน่วงอิ๊กคิวซังต้องทำงานทั้งวัน และปฏิบัติอย่างหนักหน่วง นอกจากใช้แรงงานในวัดแล้ว   อิ๊กคิวซังยังต้องสานรองเท้า เย็บเสื้อผ้าตุ๊กตาผู้หญิง และออกไปขายแรงงานในหมู่บ้านละแวกนั้นซ้ำยังโดนพระรุ่นพี่ที่ไม่ชอบหน้ากลั่นแกล้ง ทำร้าย เตะต่อยอยู่เสมอ    แต่อิ๊กคิวซังก็อดทนในที่สุดความพยายามที่จะค้นหาสัจธรรมก็สำเร็จ เมื่ออิ๊กคิวซังสามารถแก้ปริศนาธรรมที่หลวงพ่อคะโซตั้งไว้ได้สำเร็จ ด้วยวัยเพียง 25 ปีเท่านั้น และที่นี่เองที่ "พระโชจุน"ได้รับฉายาใหม่ว่า  "อิ๊กคิว โซจุน"   หมายความว่า "รู้พ้นจากโลกสมมติตามบัญญัติของลัทธิเซน" อิ๊กคิวซังน่าจะเป็นพระภิกษุที่บรรลุธรรม เมื่ออายุยังน้อยที่สุดรูปหนึ่งในพระพุทธศาสนาเพราะว่าท่านสามารถบรรลุธรรมในขณะที่นั่งสมาธิบนเรือริมฝั่งทะเลสาบ  "เหตุแห่งความทุกข์และความเศร้าหมองที่เกิดขึ้นในชีวิตล้วนเกิดจากจิตที่เต็มไปด้วยอัตตา"   คือแก่นธรรมที่ท่านค้นพบ เมื่อทราบว่าอิ๊กคิวซังสามารถบรรลุแก่นธรรม  หลวงพ่อคะโซมีความประสงค์ที่จะมอบใบสำเร็จเปรียญธรรม   และตำแหน่งเจ้าอาวาสให้อิ๊กคิวซังสืบทอด   แต่อิ๊กคิวซังปฏิเสธด้วยเหตุผลว่า "ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งสมมติ"      ท่านจึงออกธุดงค์  กระทั่งอายุ 34 ปี  อิ๊กคิวซังมีโอกาสเข้าเฝ้าท่านพ่อ ซึ่งเป็นองค์จักรพรรดิ ชีวิตช่วงนี้เองที่เป็นที่กล่าวขวัญถึง   และขยาดหวาดกลัวและเกลียดชังจากภิกษุด้วยกัน    อิ๊กคิวซังเคยไปร่วมงานครบรอบวันมณภาพของพระผู้ใหญ่รูปหนึ่งด้วยสภาพมอมแมมสกปรกจีวรหลุดลุ่ย  พร้อมทั้งด่าทอพระที่มือถือสากปากถือศีล   เพราะในสมัยนั้นมีพระภิกษุชั้นผู้ใหญ่จำนวนมากที่ทำตัวเคร่งพระวินัย    ถึงขนาดบอกว่าผู้หญิงเป็นมารศาสนา  แต่ว่ากลับลักลอบให้แม่เล้า-แมงดานำโสเภณีมาบำเรอถึงในกุฏิ วัดคิมิโอชิ นอกจากนี้อิ๊กคิวซังยังต่อต้านพระผู้มีอิทธิพลมีหลายรูปที่หลอกชาวบ้านว่าจะสามารถบรรลุธรรมได้หากบริจาคปัจจัยให้พระมากๆ   อิ๊กคิวซังปฏิเสธสังคมพระในขณะนั้นอย่างรุนแรงและทำทุกอย่างที่ถือว่าเป็นอาบัติ เช่น ดื่มสุรา เล่นการพนัน   ฉันเนื้อสัตว์  ไม่โกนผมและหนวดเครา  เดินเข้าออกซ่องโสเภณีอย่างเปิดเผยเป็นว่าเล่น การกระทำแบบนี้อิ๊กคิวซังต้องการต่อต้านและเสียดสีรวมทั้งสั่งสอนพระจอมปลอมในยุคนั้นให้ละอาย  กับการลวงโลก อิ๊กคิวซังคบหาและปฏิบัติกับโสเภณีอย่างเปิดเผยสุภาพและให้เกียรติ  ทั้งยังเคยแบ่งส้มจากบาตรให้เคยปีนเขาเสี่ยงตายไปหาสมุนไพรมารักษาโสเภณีที่ป่วยหนักแม้ว่าต่อมาจะเสียชีวิตก็ตาม เมื่อท่านอายุได้ 75 พรรษา  ระหว่างที่ธุดงค์เร่ร่อนหลบภัยสงครามภายในประเทศมาอยู่ที่เมืองซึมิโยชิ    ท่านได้พบกับ  "โมริ"   ศิลปินขอทานตาบอด   ซึ่งภายหลังท่านได้รับนางเป็นภรรยาทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันคืนเดียว   โมริก็หนีไปเพราะเกิดความอับอายและเกรงว่าตนเองจะทำให้อิ๊กคิวซังเสื่อมเสียชื่อเสียงแต่นางก็กลับมาหาอิ๊กคิวอีกหน  เพราะไม่สามารถดำรงชีวิตลำพังได้ในสภาวะสงครามได้ เมื่ออายุได้ 85 พระจักรพรรดิแต่งตั้งให้อิ๊กคิวซังเป็น เจ้าอาวาสวัดไดโตะกุจิซึ่งเป็นวัดหลวงที่สำคัญที่สุดในสมัยนั้น   เมื่อไม่สามารถขัดพระราชประสงค์ได้  อิ๊กคิวซังจึงยอมรับตำแหน่งแต่เพียงแค่วันเดียวก็ลาออกกลับมาอยู่วัด        เมียวโชจิ   ที่ท่านสร้างจวบจนวาระสุดท้าย หลังจากกลับมาอยู่วัดนี้ ได้เพียง 2 ปีท่านเป็นมาเลเรีย   ท่านละสังขารในท่านั่งสมาธิในอ้อมกอดของโมริ ภรรยาสุดที่รัก ในเวลา 21 พฤศจิกายน ค.ศ.1481 หรือ พ.ศ.2024 เมื่ออายุได้ 88 ปี 10  เรื่องเกี่ยวกับอิ๊คคิวที่คุณอาจไม่เคยรู้ 1.  พระอิ๊คคิวเคยหาเลี้ยงชีพโดยการรับจ้างเย็บตุ๊กตาเด็กผู้หญิงและเย็บรองเท้าฟาง 2.  "ฮารุยาชะ" เด็กสาวในคณะละครเร่คือรักแรกที่ไม่สมหวังของพระอิคคิวในวัยแตกเนื้อหนุ่ม ทั้ง       สองเจอกันครั้งแรกตอนที่อิคคิวถูกซ้อมแล้วฮารุยะชะเข้าไปช่วย 3.  สมัยเป็นเณร เคยได้รับรางวัลความฉลาดเป็นดาบจากโชกุนโยชิมิทสุ 4.  พระอิคคิวเป็นเจ้าของสูตรการทำนัตโตหรือถั่วหมักอิคคิวที่มีชื่อเสียง  เป็นของฝากของโตเกียว 5.  พระอิคคิวสวมจีวรสีดำที่พระมารดาเย็บถวายอยู่ชุดเดียวตั้งแต่อายุ 33 ปี  จนกระทั่งมรณภาพ 6.  คนปะรุ เซ็งระกุ ผู้ปฏิวัติละครโนะ มุระตะ ชูโค ผู้ให้กำเนิดพิธีชงชา ล้วนเคยเป็นลูกศิษย์ของพระ     อิคคิว 7.  พระอิคคิวปลูกหนวดตัวเองไว้ที่รูปปั้นไม้จำลองที่ให้ลูกศิษย์แกะสลักขึ้น 8.  ครั้งหนึ่งพระอิคคิวเคยอาพาธด้วยโรคท้องร่วงอย่างรุนแรงจนเกือบมรณภาพ 9.  ในปีหนึ่งที่อากาศหนาวมาก พระอิคคิวเอาพระพุทธรูปไม่เล็กๆ มาจุดไฟเผาให้ความอบอุ่น 10.  พระอิคคิวเคยถูกชาวบ้านไล่ตี  เพราะไปยืนปัสสาวะรดพระพุทธรูปริมทาง เรื่องจริง ชินเนม่อนรู้จักกับอิคคิวตอนอายุ 30 ปี จากการถามตอบ ปุจฉา-วิสัจฉนา   ชินเนม่อนเป็นทหารรับใช้ท่านโชกุนอาชิคางะ โยชิโนริ (โชกุนลำดับที่ 6 ในรัฐบาลมุโรมะจิ)  ทำหน้าที่ดูแลการเงินของรัฐบาล มีพรสวรรค์ในการแต่งโครงกลอนเป็นเลิศ   ออกติดตามเป็นลูกศิษย์อิคคิวในช่วงบั้นปลายชีวิตเพื่อศึกษาพระธรรม http://webboard.mthai.com/5/2008-02-18/369959.html จากคุณ : My life in Japan. - [ 21 ก.พ. 51 21:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ้วววมีชื่อเราพาดพิงด้วย ฮ่ะๆ ต้องเข้ามาตอบสักหน่อย ตอบตามหัวกระทู้นะคร๊าาาาา เท่าที่เคยเห็น มีหนังสือ "ปกเหลือง" และ "ฮาย" ที่ พิมพ์ออกมาเพื่อคนไทย นะคะ  แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีอยู่หรือเปล่า จากคุณ : เด็กแสบ - [ 22 ก.พ. 51 00:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณจขกท.มากค่ะ   เป็นความคิดที่วิเศษมากถ้าทำออกมาได้จริงๆ เห็นเหมือนคห.1  เรื่องทำหนังสือเป็นเรื่องยากมากๆ   อะไรๆที่ออกมาเป็นตัวอักษรบนกระดาษให้ชาวประชา อ่านนั้น   มันจะมีความรับผิดชอบตามมาด้วยค่ะ เรื่องมันใหญ่เกินสำหรับบุคคลที่ผูกพันกันแน่นบนเน็ต แต่ความผูกพันแน่นแฟ้นบนเน็ตนี้แหละค่ะ   ที่ผู้เชี่ยวชาญเขาเตือนว่าความจริงแล้วมันเป็นแค่มัดๆกันแบบหลวมๆ   ชื่นชมจขกท.อีกเรื่องตรงที่เธอมักจะเสนอความคิดแปลกใหม่สร้าง และเพิ่มความแตกต่างให้ห้องนี้มีวิสัยทัศน์กว้างขึ้นมากกว่าที่เป็นมาก่อนๆ   ขอนอกเรื่องนิดเหมือนคนขี้บ่น ห้องนี้ในปัจจุบันเป็นห้องที่เปิดใจกว้างมากกว่าเก่าก่อน   พ้นสมัยมืดที่คนที่เข้ามาโพสต์ต้องถามว่า "ต้องเอาหัวหมู มาเซ่นเจ้าที่ไหม"   หรือถ้ามีคนมือใหม่เข้ามาออกคห.บ้าง ก็จะมีการแสดงความหวงแหนเหมือนรุมไล่   ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นความใจดีของรุ่นพี่รุ่นป้าน้าอารุ่นเดิมๆกับกำลัง ความสนใจของน้องใหม่ที่ช่วยกันเป็นแรงหนุน และขอแสดงความเคารพอย่างสูงไว้ณ.ที่นี้แด่ คุณอ.อมโปะโกะ ผู้มีความอดทนและขันติสูงส่ง (บางครั้งเห็นเธอเข้ามาตอบกท.ที่ไม่มีใครสน บางครั้งเห็นเธอเข้ามาตอบกท.ที่อ่านแล้วอยากเมิน แต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เมิน) ย้อนกลับเรื่องหนังสือพิมพ์ออกในญี่ปุ่น   ขอบ่นหน่อยนะคะ ทำไมมันถึงพิมพ์ด้วยตัวอักษรเล็กกะจิ๊ดริดเหมือนแกล้งคนแก่อย่างเรา เนื้อหาคิดว่าเขาเจาะจงเฉพาะคนไทยบางกลุ่มเท่านั้นหรือเปล่า เพราะเป็นกลุ่มใหญ่สุดของผู้อ่านของเขา คนที่เขาอ่านได้จากสื่อภาษาอื่น  เขาก็คงไม่ซื้ออ่าน ยาวอีกแล้ว  ตั้งใจกี่ครั้งๆแล้วว่าจะตอบสั้นๆ แต่ล้มเหลว ขออภัย  และขอบคุณที่อ่านจนถึงตรงนี้ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 51 08:14:25 จากคุณ : akebi1 - [ 22 ก.พ. 51 07:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เคยเห็นของ wai wai Thailand นะคะ จากคุณ : ลายตา - [ 22 ก.พ. 51 09:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ที่บ้านก็ชอบอ่านหนังสือไทยที่เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับญี่ปุ่นและไทย เช่นบางกอกไทม์ แต่ตอนนี้เห็นหนังสือที่แจกฟรี ที่มีเนื่้อหาและรูปเล่มน่ารัก(รูปโฉมใหม่)ก็คือ ฮาย ส่วนเล่มอื่นก็มี ไทยนิวส์ สื่อใหม่ เป็นหนังสือที่แจกฟรี หยิบได้ตามร้านขายของไทย เรื่องที่เหมียวเสนอให้จัดพิมพ์โดยมีรายชื่อสมาชิกห้องนี้ ป้าว่าคนไทยที่อยู่ในญี่ปุ่นก็เยอะพอสมควร เพราะจากการที่เวลาไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ มักได้พบปะคนไทยเกือบจะทุกครั้งที่ออกไปเที่ยว อย่างเช่นอาทิตย์ที่แล้วที่ไปโตเกียว มาราธอน ยังไปพบทั้งร้านอาหารไทยในรถ และคนไทยที่ไปวิ่ง ยังมีคนไทยอีกมากที่ไม่รู้จักเวปไซด์พันทิป หรือห้องเอทแจแปนนี้ เราเป็นเพียงกลุ่มคนเล็กๆในประเทศญี่ปุ่น คุยกันผ่านบอร์ดพันทิป บางท่านก็มีโอกาสได้พบเจอะเจอตัวจริง คบหาผูกพันกัน เห็นด้วยกับคุณ akebi1 ที่กล่าวว่า อ.ปมโปโกะ เป็นผู้ที่ตอนนี้ก็เปรียบเหมือนพี่ใหญ่ประจำห้อง ป้าขอเป็นพี่รอง ยกให้อ.ปม เป็นพี่ใหญ่ ด้วยคุณวุฒิ วัยวุฒิ สมควรจะได้รับการยกย่องในแฟ้มบุคคล ประจำห้อง ยังไงก็ยังไม่ลืม อ.ชัยชนะ ผู้ก่อตั้งห้องนี้ ห้องนี้มีสีสันเพราะเราต่างกันช่วยถามช่วยกันตอบ หนูเหมียวก็ช่างหาคำถาม หาความรู้แปลกๆใหม่มาให้่เพื่อนๆพี่ๆ ป้าไปไหนมาไหนก็อยากให้ได้รู้ได้เห็นกัน บางคนอาจจะรู้สึกหมั่นไส้บ้างก็ทนเอาหน่อย เพื่อประโยชน์ส่วนรวม ถ้าพูดถึงความรู้ทางวิชาการ ป้าก็ต้องขอผ่าน ตอบไม่ได้ เพราะเรียนมาน้อยมาก ถ้าถามเกี่ยวกับเรื่องเที่ยวเรื่องกิน พอตอบได้ก็ตอบ รับรองไม่ทิ้งห้องนี้ไปไหนแน่ มีคนถามป้าว่า อนาคตคิดว่าจะทำอะไร จะเล่นเน็ตไปจนตายหรือ อือ ถ้าเล่นได้จนแก่ตายก็ดีเหมือนกัน ถึงตอนนั้นจะมีแรงพิมพ์ แรงไปถ่ายรูปหรือเปล่าก็ไม่รู้ .... จากคุณ : พนอจัน - [ 22 ก.พ. 51 10:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่าสนใจดีนะค่ะ  เห็นด้วยกับคุณ akebi1 อย่างมาก คุณเหมียวชอบนำเสนออะไรที่แปลกใหม่ ในกระทู้เสมอ ถ้ามีจิง ๆก็คงจะดีมั้งค่ะ คนกันเองทั้งนั้นเลย จากคุณ : หนูริวจัง - [ 22 ก.พ. 51 10:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใครกันนะ..................ที่หมั่นไส้เรา แต่ตอนนี้ไม่แคร์แล้วค่ะ เพราะ ตัวใครตัวมัน ค่ะ ................ โลกนี้ยังแสนกว้างใหญ่เราต้องพบปะผู้คนมากกว่านี้ ว่าแต่ หนังสือ ฮาย และ ไทยนิวส์  ไปหยิบที่ร้านไหนค่ะ   ร้านขายของไทยหรืออาหารไทยบางร้านก็ไม่มี เลย จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 11:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ที่ไม่ใช่แบบงานนวดก็มีนะคะ เคยอ่านเจอในหนังสือพิมพ์อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ ลองโทรไปถามดูนะคะ 03-3548-2665 จากคุณ : หนุงหนิง (HanaMizuki) - [ 22 ก.พ. 51 11:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รอปีหน้าก่อนจ๊า ค่อยหางานทำตอนนี้เรายังไม่พร้อมเลย เฮอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 13:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ข่าวเรื่องเรือของทหาร ไปชนกับเรือของชาวประมง เป็นอย่างไรบ้างค่ะ เห็นสามีบอกว่า ทหารนอนหลับทั้งรำเรือ  แถวบ้านเราด้วย อิอิ จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 16:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ช้าไปนิดค่ะ   เพราะอิชั้นยังใหม่เรื่องความเป็นมาของห้อง @japan ขอบพระคุณคุณนายชนะศูนย์หนึ่ง ผู้จัดตั้งห้องนี้ และขอบคุณคุณป้าที่ได้กรุณาชี้แนะ จากคุณ : akebi1 - [ 22 ก.พ. 51 17:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ akebi1 ดูเคร่งเครียดจังเท่าที่เห็นในห้องอื่นๆ ว่าแต่ทำไม อูทาดะ ของอิฉัน บวมมากๆเลย เป็นห่วง รักอูทาดะมั๊กๆ จุ๊บๆ จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 18:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณทุกท่านที่เป็นผู้ก่อตั้งห้องนี้ ( โดยที่ปิดทองหลังพระหรือ เปิดเผยตัว ) โดยไม่มีหวงไม่มีกั๊กว่าเป็นผู้ก่อตั้ง แม้แรกๆ อิฉันจะโดนไปบ้าง ( และยังไม่เข็ดยังหน้าด้านเข้ามาเรื่อยๆ )   โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย รักอูทาดะจัง จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 18:30:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่คอยอ่านดีกว่าจ้า ปล รู้สึกเหมือนกันว่าUtada Hikaruดูหน้ากลมขึ้น อายุ เพิ่ง๒๕เอง ดูล้ำอายุไปตั้งเยอะ จากคุณ : fudge-a-mania - [ 22 ก.พ. 51 19:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทำงานอยู่ที่บริษัทหนังสือพิมพ์ สื่อใหม่ คะ ถ้าสนใจยินดีส่งให้อ่านฟรีนะค่ะ จากคุณ : แฟน@japan - [ 22 ก.พ. 51 21:37:28 A:121.110.79.224 X: TicketID:168768 ]

ความคิดเห็นที่ 17 http://www.thaigapao.net/menu.htmlร้านนี้ใครเคยไปบ้างค่ะ แพงใหม่อยากไปร้องคาราโอเกะไทยค่ะ เซ็งมากๆ http://thaigapao.exblog.jp/ จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 21:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ร้านอาหารไทย กะเพรา โตเกียวที่อย : โตเกียว มินาโตะคุ โรปป้องหงิ 3-11-7 ตึกอุนาคามิ มาลงเพิ่มไม่ได้โฆษณานะค่ะ เพราะไม่เคยไปไม่รู้จักด้วย แพงใหมค่ะ คาราโอเกะ เขาคิดเท่าไหร่ เป็นเวลา หรืออย่างไรค่ะ จากคุณ : My life in Japan. - [ 22 ก.พ. 51 21:43:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ยังตามกระทู้อยู่หรือเปล่าหนูเหมียว ยังคิดจะชวนเหมียวมาเที่ยวร้านอาหารไทยแถวบ้าน เจ้าของเป็นคนอุบล เดินจากสถานีทาเกะนอทซุกะไม่ไกล มีเพลงดีๆเยอะ ร้านก็กว้าง ถ้าเหมียวมาอยู่แถวนี้รับรองไม่มีเหงา ได้กินส้มตำทุกวัน เพราะพ่อครัวร้านนี้เป็นชาวจังหวัดเลย ตำส้มตำอร่อย ไก่ย่างเขาก็อร่อย จานละพันเยน เพลงตอนกลางคืนเพลงละร้อยเยน ร้านเขาเปิดกลางวันด้วย อาหารจานละเจ็ดร้อยห้าสิบเยน เป็นอาหารจานเดียว ส้มตำที่นี่แซบหลาย เมื่ออาทิตย์ที่สิบกุมภา ไปงานวันเกิดเจ้าของร้าน มีสาวมางานเยอะร้องหมอลำ และเพลงของพาเมลา โบว์แดงแสลงใจ เห็นพวกเขาสนุกกันแล้วนึกถึงเหมียว ถ้ามาอยู่แถวนี้คงได้สนุกด้วย แต่จะเปลืองเงินและอาจใจแตก จากคุณ : พนอจัน - [ 23 ก.พ. 51 06:23:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หัวไม่แข็งโป๊ก    เอาใจเขามาใส่ใจเรา จากคุณ : akebi1 - [ 23 ก.พ. 51 06:40:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ ^ ^ ^ งง เจ๊ akebi1 ตามข้อความข้างบนจริงๆค่ะ อยากไป อยากไปจ๊าพี่ต้อย แต่กลัวไม่มีเงิน เฮอะๆๆ ใจแตกคงไม่เป็นไรเพราะตอนนี้มีสามีแล้ว และก็เรียนจบแล้ว คงไม่มีใครว่า เฮอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : My life in Japan. - [ 23 ก.พ. 51 11:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ทำไมวันนี้ลมแรงมากๆเลยหนอ เสียงวี๊ดๆ  ดังมาก จากคุณ : My life in Japan. - [ 23 ก.พ. 51 13:24:01 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แค่จะบอกว่า อูทาดะ ฮิคารุ เนี่ย เป็นคนที่อยู่เฉยๆน่ารัก ร้องเพลงเพราะ  แต่พอเธอพูดออกมาแล้วหมดสวยเลยอ่ะ (ทำไมน้อ) รู้สึกจริงๆนะ  ไม่ค่อยมีเสน่ห์เลย จากคุณ : puimnida - [ 23 ก.พ. 51 16:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เกาหลี ญี่ปุ่น ฟุตบอล 1-1 ตายแล้ว   นึกว่าญี่ปุ่นจะชนะ เซ็ง จากคุณ : My life in Japan. - [ 23 ก.พ. 51 20:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แม้หนูอาจจะดูเป็นน้องใหม่ในนี้ แต่ติดตามอ่านเรื่องราวต่างๆในนี้ตลอดเลยค่ะ ดีใจๆ ที่มี่ห้อง@japanที่อบอุ่นแบบนี้อยู่ ไม่ว่าจะมีปัญหาตัดสินใจไม่ถูก คิดไม่ออก หมดกำลังใจ ไม่มีคนให้ปรึกษา (มาอยู่ญี่ปุ่นแต่เพื่อนน้อย) พอเข้ามาในนี้ก็มีอะไรดีๆที่ทำให้สบายใจและได้คำตอบอะไรกลับไปเยอะเลยค่ะ ขอบคุณทุกๆคนนะคะ ขอให้@japanอยู่อย่างนี้ตลอดไปเลยนะคะ จบการตื้นตันใจ มาเข้าเรื่องตามหัวกระทู้ หนังสือพิมพ์ไทยในญี่ปุ่นเท่าที่เห็นตอนนี้มี วายวาย ไทยแลนด์ ฮาย ปกเหลืองไทยนิวส์ ไทยแลนด์โพสท์ สื่อใหม่ ค่ะ คือว่า ตอนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องในการทำหนังสือฮาย น่ะค่ะ อยากทำหนังสือให้โดนใจคนอ่านมากที่สุด ถ้ามีอะไรอยากแนะนำ ติ ชม ก็ยินดีมากเลยนะคะ จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ต้องเกรงใจนะค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 51 08:49:51 จากคุณ : siensum - [ 23 ก.พ. 51 23:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เพิ่งมาอ่าน ขอบใจน้องเหมียวนะ ที่ให้มีส่วนร่วมในหนังสือ แต่เป็นคนที่ไม่เก่งเลย ในการสื่อสารผ่านตัวหนังสือ คือ ไม่เก่งพอจ๊ะ ขอเป็นคนอ่านเด้อค้า ^_^ จากคุณ : Kana Jan - [ 24 ก.พ. 51 06:05:09 ]