PANTIP.COM : H6470326 เรื่องจริง การต่อสู้ชีวิตของลูกชาวนาที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่ จากเด็กเทคนิค สู่เด็กช่างกล จบปริญโทวิศวะ มุ่งหน้า ป.เอก [ชีวิตในต่างแดน]

เรื่องจริง การต่อสู้ชีวิตของลูกชาวนาที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่ จากเด็กเทคนิค สู่เด็กช่างกล จบปริญโทวิศวะ มุ่งหน้า ป.เอก

........ปัจจุบันกำลังฝ่าฝันสู่ การศึกษาปริญาเอก ณ.ประเทศสวิสเซอร์แลนด์........

กระทู้นี้ขอมาให้กำลังใจสำหรับคนที่ท้อแท้ในชีวิต...สิ้นหวังทางการศึกษา.....หรือมีฐานะยากจน...ทุกอย่างมีทางออกครับ...พร้อมกันนี้ก็มาให้กำลังใจคนเองเพื่อการสู้ต่อกับปริญญาใบสุดท้ายซึ่งสูงสุดแล้วก็จะพอแล้วครับ....

ผมเกิดในครอบครัวชาวนายากจนของจังหวัดหนึ่งในภาคอิสาน ซึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นจังหวัดที่ยากจนที่สุดของประเทศไทย คุณแม่เสียชีวิตตอนอายุประมาณ 5 ขวบ เป็นลูกคนเล็กมีพี่น้อง 11 คน พอเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น คุณพ่อก็เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง...จากนั้นชีวิตก็โดดเดียวอย่างแท้จริง...

...ภาพในวัยเด็กหลายภาพที่ตราตรึงในความทรงจำไม่เคยลืม....ครั้งหนึ่งหลังจากแม่เสียชีวิตแล้ว พ่อได้ไปเป็นชาวไร่ ซึ่งห่างจากบ้านประมาณ40 กิโลเมตร วันนั้นจะเดินทางกลับบ้านพร้อมกับพี่สาว ได้เดินทางด้วยเท้าเปล่าจากไร่มาถนนใหญ่ประมาณ5กิโลเมตร เพื่อมาต่อรถประจำทางกลับบ้าน ผมเหนื่อยและหิวข้าวมาก ระหว่างรอรถ ผมเห็นนมหนองโพขายอยู่ในตู้แช่ผมแอบมองและกลืนน้ำลายหลายเอือก ก่อนจะบอกพี่สาวว่า..."พี่ผมหิวข้าวผมขอกินนมในตู้นั้นได้ไหม"...พี่สาวบอกว่าได้..."เธอเดินไปที่ตู้แล้วถามคนขายว่า นมนี้กี่บาท" ...."5บาท" คนขายตอบ ...เธอวางลงทันทีพร้อมเดินกลับมาที่ผมเอามือลูบหัวแล้วบอกว่า "มันแพง...อดทนไว้นะ เดี๋ยวกลับถึงบ้านเราก็ได้กินข้าวแล้ว" (เขียนมาถึงตรงนี้น้ำตาผมไหล)....

....คืนหนึ่งเวลาเที่ยงคืนกว่า จริงๆ (ผมยังไม่อย่านม ดื่มนมแม่) ผมตื่นขึ้นมากลางดึก คืนนั้นนอนกับพี่สาวจำได้ว่าแม่ป่วย...แล้วผมก็เรียกหาแม่ พี่สาวขยับเข้ามากอดแล้วก็น้ำตาไหล บอกผมเบาๆ ว่า จากนี้เราไม่มีแม่กับเขาแล้วนะ...แม่เราเสียแล้ว....ผมเงียบไม่เข้าใจเท่าไร แต่พี่สาวร้องให้... (และตอนนี้ผมก็ร้องให้อีกครั้ง)

...ขณะผมเรียนชั้นประถม เคยขอเงิน1บาทเพื่อไปโรงเรียน พี่สาว บอกว่าไม่มี...ที่บ้านเราไม่มีตังส์ผมไม่เชื่อ..ผมแอบหา ทั้วทุกมุมบ้านค้นทุกจุดที่คิดว่าจะเป็นที่ซ่อนเงินได้...ก็ไม่เจอ...พี่สาวโกรธมากที่ เขาบอกว่าไม่มี แล้วผมไม่เชื่อผมร้องให้ โดนไม้เรียวหวดที่ขา อย่างแรงไปหนึ่งที แล้วเขาบอกผมว่า พี่บอกว่าไม่มีมันคือไม่มีจริงๆ ...ไปโรงเรียนได้แล้ว...ผมเดินก้มหน้าร้องให้ไปโรงเรียนพร้อมกับคิดถึงแม่....

....ผมเรียนจนจบป.6 ไม่เคยมีรองเท้าใส่ไปโรงเรียน...ไม่เคยได้เงินไปโรงเรียนเลย จนต้องไปเก็บฝรั่งหลังบ้านไปขายให้เพื่อนที่โรงเรียนเพื่อจะได้เงิน 1...บาท

...ผมได้เรียนต่อมัธยมในเมือง แต่การเดินทางนั้นลำบากมากผมต้องปั้นจักรยานฝ่าทางลูกรัง 8 กิโลเมตร...แล้วไปจอดทิ้งไว้ข้างทาง จากนั้นต้องนั่งต่อสองแถวอีก16 กิโลเมตรเพื่อเข้าไปเรียนในเมือง....แล้วเย็นวันนั้นที่ผมไม่เคยลืม...ผมเรียนชั้น ม.1 ที่โรงเรียนมีกิจกรรมลูกเสือผมเลิกเย็นขึ้นรถสองสองแถวรอบ สุดท้าย 6 โมงเย็นพอถึงปากทางปั่นจักรยานกลับบ้านแล้ววันนั้น มีรถขนดินวิ่งผ่านหน้าผมไป มันหอบฝุ่นดินแล้วทรายลูกรังสีแดงปิดหน้าปิดตา ผมแทบหายใจไม่ออก ...ผมก็ปั่นแข่งกับรถขนดินเพื่อที่จะไม่ให้ฝุ่นมันมาปลิวเข้าหน้า ด้วยเหตุที่ถนนเป็นเป็นหลุมเป็นบ่อมาก ผมปั่นจักรยานเร็ว เอาชนะรถบรรทุกได้ พอถึงทางแยกผมต้องเลี้ยวซ้ายรถบรรทุกวิ่งตรงไป มัวแต่หันไปมองรถบรรทุก จักรยานที่ผมปั่นมาด้วยความเร็ว ตกหลุมขนาดใหญ่ทันที แล้วกระเป๋าหนังสือที่ใหญ่ยักษ์ก็ลอยขว้างแล้วหล่นตุบทับหัวผม หน้าไถลไปกลางทางลูกรังพังพาบ อยู่ตรงนั้น...พอตั้งสติได้ผมลุกไปเก็บกระเป๋า คว้าจักรยานเพื่อจะปั่นต่อกลับบ้าน ปรากฎว่าล้อหน้า มันกลายเป็นเลข แปดเสียแล้ว....มือซ้ายผมต้องหอบกระเป๋า ...มือขวาลากจักรยานเข้าหมู่บ้านต่ออีกสี่กิโลด้วยเท้าเปล่าในเวลาทุ่มเศษ......

แม้จะผันตัวเองมาเป็นดีเจ หลายคลื่น เล่นละครเวที พิธีกรโทรทัศน์...แต่ความจนยากลำบากในอดีตมันไม่เคยเลือนไปจากความทรงจำของผมเลยครับ...คิดว่าการศึกษาเท่านั้นจะทำให้ชีวิตผมดีขึ้น... จึงทำให้ผมมีวันนี้ครับ....

ตอนนี้กำลังฟันฝ่าเพื่อที่จะได้เข้าเรียนปริญญาเอกที่มหาวิยลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในสวิส ครับ...เหนื่อยบ้าง ท้อ บ้างแต่ไม่เคยถอยครับ...และที่นี่เองเป็นที่จุดประกายให้ผมเขียนกระทู้นี้มาแบ่งปันทุกท่านครับ.....

ยังมีอีกหลายบทหลายตอนที่จะเล่าให้อ่าน.....ครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 30 มี.ค. 51 02:35:13 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 1

ขอบคุณที่เอาให้อ่านค่ะ

print เอาไปอ่านก่อนนอน
รีบๆเขียนต่ออีกนะ

แก้ไข
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 51 03:01:54

จากคุณ : สาวใหม - [ 30 มี.ค. 51 02:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2

สู้ต่อไปนะคะพี่ เป็นกำลังใจให้คะ หนูก้อพยายามอยู่เหมือนกัน ตอนนี้อยู่ต่างประัเทศเหนื่อยบ้างท้อบ้าง

แต่มันก้อทำให้เราเข้มแข็งขึ้นและรู้จักคุณค่าของคำว่าชีวิตนะคะ

จากคุณ : Icing-CooL (Icing-CooL) - [ 30 มี.ค. 51 03:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3

สู้ต่อไปนะคะ เอาใจช่วย

จากคุณ : คนอีสาน เหมือนกัน (aunty rain) - [ 30 มี.ค. 51 03:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4

รออ่านอยู่นะครับ

เมื่อหลายวันก่อนมีกระทู้เกี่ยวกับ การสู้เพื่อไปสู่ฝัน (ลองไป search หาดู) ผมเลยคิดว่า วันหลังเจ้าของกระทู้อาจจะเปลี่ยนฝัน และเปลี่ยนจุดมุ่งหมายไปก็ได้ พอดีเห็นจขกท เขียนว่า "การสู้ต่อกับปริญญาใบสุดท้ายซึ่งสูงสุดแล้วก็จะพอแล้วครับ...."

จากประสบการณ์ตัวเองและที่ได้คุยกับอีกหลายๆคน พอเราไปถึงจุดนั้น (จุดที่คิดว่าสูงสุด) มันจะมีจุดอื่นๆที่เราอยากไปต่ออีกนะครับ อยากให้คุณจขกท เก็บกระทู้นี้ไว้ แล้วพอเรียนจบมาดูอีกที...แล้วจะพบว่าจุดที่คิดว่าสูงสุด มันเป็นแค่ one big stop ในชีวิตของเราครับ....

จากคุณ : texanprofessor (krisdauw) - [ 30 มี.ค. 51 03:45:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5

มารออ่านต่อค่ะ woman

เเก้ไขคำผิด"ลอง" เป็น" รอ "
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 51 05:01:03

จากคุณ : ศิริกัลยา (YUCCA) - [ 30 มี.ค. 51 03:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6

อ่านเรื่องราวของคุณแล้วขอให้กำลังใจทั้งตัวคุณ จขกท. เอง และก็ท่านอื่น ๆ ที่กำลังดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอดนะคะ "ชีวิตไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันต่อไปค่ะ"......."คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นได้"

อีกอย่างพออ่านเรื่องราวของคุณแล้ว เลยถือโอกาสพูดในเรื่องที่อยากจะพูดซะหน่อย คือเรื่องของเรื่องก็คือเหตุผลนึงที่ตัวเราเองค่อนข้างจะอ่อนไหวกับการที่เห็นคนดูถูกกันเองน่ะ ทีนี้บางคนก็อาจจะหาว่าที่เราอ่อนไหวตรงนี้เป็นเพราะเรามีปมในชีวิตเอง เลยอ่อนไหวเพราะปมด้อยในชีวิตไปซะแหล่ว (คือจำได้ว่าเคยโดนลูกหลงในกระทู้ก่อน ๆ บางกระทู้น่ะ)

เราเองก็เป็นลูกชาวนาที่อีสานเหมือนคุณค่ะ เพียงแต่อาจจะโชคดีนิดนึงตรงที่ตา(พ่อของแม่)เป็นคนที่ชอบสะสมที่ตั้งแต่แกยังมีเรี่ยวแรงอยู่แล้ว เลยพลอยเป็นบุญตกถึงลูกหลาน พ่อแม่เราเลยพอมีที่มีทางเยอะพอที่จะแบ่งปันให้ลูก ๆ ได้มีที่ทางทำกิน และได้ส่งเสียให้เราเรียนจนจบระดับอนุปริญญาบ้าง แล้วค่อยให้เรามาต่อยอดเอาเองในระดับปริญญาตรีโดยทำงานเก็บเงินเรียน ใช้ชีวิตแบบประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้
และอาจจะโชคดีข้อนึงก็คือเราเกิดมาเป็นลูกเกือบคนสุดท้าย ซึ่งพี่ ๆ เค้าโตกันหมดแล้ว พอถึงรุ่นเราก็เลยแทบไม่ต้องได้รับผิดชอบอะไรในบ้านมากนัก นอกจากเรื่องเรียนและรับผิดชอบชีวิตตัวเองก็พอ คือเป็นลูกชาวนาแต่ก็ดันทำนาไม่เป็นซะเลย (คิดว่าทำได้นะ แต่คงทำได้ไม่ดีเท่าที่คนเค้าทำอยู่ตลอด)

แต่ในขณะเดียวกันด้วยความที่เราได้เคยรับรู้ ได้เคยเห็นชีวิตของความลำบากของคนในระดับรากหญ้า ได้เคยเห็นเพื่อนร่วมห้องเรียนสมัยประถมส่วนมากไม่มีรองเท้าใส่ไปโรงเรียน (รองเท้าในที่นี่หมายถึงรองเท้าแตะนะคะ ถ้ารองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลหรือสีขาวแบบที่นักเรียนในเมืองทั่วไปเค้าใส่นั่นน่ะ เราเองก็เริ่มได้ใส่แค่ตอนขึ้น ป. 5-6 แล้วเป็นต้นมา เมื่อก่อนก็ลากอีแตะนี่แหละ ส่วนคนที่ไม่มีอีแตะใส่ก็ลากเท้าเปล่าเดินไปกับถนนขี้หินแห่นั่นเลย ทรหดจริง ๆ ชีวิตเด็กนักเรียนบ้านนอกแบบเรา ๆ) เพื่อนนักเรียนบางคน(เยอะด้วย)ใส่ชุดนักเรียนชุดเดิม ๆ แถมมีรอยปะก้นแบบปะแล้วปะอีก บางคนบ้านเค้านี่หลังเท่ากระต๊อบ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเท่าเถียงนาด้วยซ้ำไป บางคนไม่เคยเห็นเค้าซื้อขนมกินด้วยเลย ไม่รู้ว่าเพราะไม่หิวหรือเพราะไม่มีเงินซื้อ
เมื่อเราได้รู้ได้เห็นภาพเหล่านั้น มันทำให้เกิดความเห็นใจคนที่เค้าไม่มี บางคนนี่เรียกว่าไม่มีจะกินจริง ๆ และที่สำคัญพ่อเรานี่จะสอนตลอดว่าอย่าไปว่าใครหรือดูถูกใครเขา เพราะทุกคนก็อยากได้อยากมีกันทั้งนั้น

ทีนี้พอบางทีได้รู้ได้เห็นคนบางกลุ่มที่มีการดูถูกคนด้วยกันเองแล้ว เลยอาจจะกระทบต่อมอ่อนไหวเราบ้าง อาจจะเป็นเพราะปมที่เราได้รับรู้ได้เห็นภาพของคนที่ด้อยโอกาสของคนระดับรากหญ้า และได้สัมผัสชีวิตด้วยกัน แต่มันไม่ใช่ปมโดยตรงของเรา ส่วนตัวแล้วไม่ได้คิดว่าชีวิตตัวเองมีปมด้อยนะ เพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่พอใจกับชีวิตตัวเองพอสมควร ถึงไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดน่ะ แต่ที่อ่อนไหวกับการเห็นคนดูถูกกันเพราะว่าเราได้รู้ได้เห็นคนที่เค้าขาดจริง ๆ ด้วยตาของเราเองแล้ว เลยรู้สึกเห็นใจน่ะ (ไม่ได้กระแดะหรือสร้างภาพนะ แต่รู้สึกแบบนี้จริง ๆ)

ยังไงต้องขอขอบคุณ คุณ จขกท. นะคะ ที่มาเขียนเล่าให้ได้อ่าน และขอให้คุณประสบผลสำเร็จในสิ่งที่คุณหวังไว้ค่ะ

ปล. ขอโทษ คุณ จขกท. ด้วยนะคะ ที่แอบพูดอะไรในนี้ยาวไปหน่อย (ความในใจที่อยากพูดนิดหน่อย..5555)

ปล. (อีกที) เข้ามาเพิ่มบางข้อความตรงเรื่องรองเท้าค่ะ
แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 51 21:43:07

จากคุณ : ขอเอาใจช่วยนะคะ (JC2002) - [ 30 มี.ค. 51 04:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7

ขอชื่นชมจากใจจริงค่ะ ผีเสื้อ

จากคุณ : ศรีธนา - [ 30 มี.ค. 51 04:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8

ดิฉันอ่านแล้วก็รู้สึกเห็นใจ เจ้าของกระทู้จริงๆๆค่ะ อ่านไปแล้วคิดถึงตอนตัวเองเป็นนักเรียนไม่ตั้งใจเรียน รู้สึกละอายใจ บอกตรงๆๆนะคะ อ่านเรื่องของคุณแล้วดิฉันเองก็แอบน้ำตาไหล เหมือนกันค่ะ เอาใจช่วยนะคะ ดิฉันก็จะเอาเรื่องของคุณเป็นกำลังใจตัวเองเหมือนกันค่ะ แล้วมาเขียนใหม่นะคะ รออ่านอยู่ จ้า^_^

จากคุณ : เมย์ กะ ไบรอั้น (snailfamily) - [ 30 มี.ค. 51 05:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9

มาตามอ่าน และขอชื่นชมนะครับ

จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 30 มี.ค. 51 05:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10

โอ้โห สุดยอดเลย

จากคุณ : Jingjo72 - [ 30 มี.ค. 51 05:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11

ด้วยความชื่นชมค่ะ ขอให้ประความสำเร็จในสิ่งที่ฝันนะคะ
พลุ

จากคุณ : คนไม่เอาไหน.. - [ 30 มี.ค. 51 05:54:35 A:202.91.19.201 X: TicketID:167489 ]

ความคิดเห็นที่ 12

พ่อเสียตั้งแต่6ขวบ ลำบากมากเหมือนกันค่ะ กว่าจะเรียนจบปริญญาต้องทำงาน"หนักเอาเบาไม่เคยเจอ"มาตลอด

เข้ามารายงานตัวเป็นเพื่อนร่วมทางค่ะ

จากคุณ : เสียงซึง - [ 30 มี.ค. 51 06:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13

Well, I am truly interested and looking forward to reading more of your stories.

Recently, constructive and inspiring stories like yours are more difficult to find though.

จากคุณ : amatuer translator - [ 30 มี.ค. 51 06:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14

เข้ามารออ่านต่อ ขอบคุณเรื่องราวของคุณที่ทำให้เรามีพลังใจในการเดินหน้าต่อไป ขอให้ จขกท ประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวัง

จากคุณ : เราอย่าใกล้กันเลย - [ 30 มี.ค. 51 07:11:29 A:77.186.26.86 X: TicketID:138260 ]

ความคิดเห็นที่ 15

เข้ามาอ่าน และขอชื่นชม
ในความไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค
ขอให้สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจคะ

จากคุณ : fiony - [ 30 มี.ค. 51 07:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16

เก่งมากค่ะ
นับถือในความพยายาม

เข้ามาชื่นชมค่ะ

จากคุณ : แนน - [ 30 มี.ค. 51 08:26:58 A:124.121.32.31 X: TicketID:030771 ]

ความคิดเห็นที่ 17

นับถือและชื่นชมกับคุณเจ้าของกระทู้ ตัวฉันเองยังหาจุดมุ่งหมายของตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ไม่รู้เมื่อไร มันเหมือนเดินมาเจอทางตันยังไงยังงั้นเลย เฮ้อ

จากคุณ : นาเดีย (chongkolee) - [ 30 มี.ค. 51 08:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18

ดิฉันรู้สึกนับถือคนที่สู้ชีวิตแบบสู้ด้วยตัวเองจริงๆ มันเหมือนชีวิตของพวกเขามีเรื่องราว ที่จะเล่ากี่ครั้งก็เหมือนกันทุกครั้ง (คือของจริงเล่ากี่ครั้งก็ยังกินใจเหมือนเดิม) และ มีข้อคิดแฝงอยู่ในเรื่องราวเหล่านั้น

หนทางความยากลำบากมันมักจะมาพร้อมอุปสรรคและสิ่งยั่วยุที่ชั่วร้ายพวกอบายมุขต่างๆ รวมถึงความท้อแท้ในใจของเราเอง ซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้ความลำบากเนี่ยมันถึงเจอได้ทุกวัน แต่คำว่าสบายนานๆมันจะมาให้เห็นสักครั้งหนึ่ง ใครที่เอาชนะอุปสรรคต่างๆมาได้ โดยไม่ไปวอแวกับสิ่งชั่วร้ายเหล่านั้นได้และถีบตัวเองให้พ้นจากมัน ดิฉันถือว่าเขาเป็นยอดคนมากค่ะ

ขอให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งหวังในเร็ววันนะคะ

จากคุณ : mamanongnon - [ 30 มี.ค. 51 08:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 19

มารออ่าน และเป็นกำลังใจให้ ขอให้ประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน

จากคุณ : Idel - [ 30 มี.ค. 51 09:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20

We (my husband and I) thought we had tough childhoods. We both came from very humble backgrounds, big families: his six and mine 10 children. Our fathers had chronic illnesses; therefore, only mothers worked very hard to support the family. We both had to work very hard since young age for our education.

Apparently, you had a tougher childhood. We tip our hats for you.

…..คิดว่าการศึกษาเท่านั้นจะทำให้ชีวิตผมดีขึ้น... จึงทำให้ผมมีวันนี้ครับ....
I can’t disagree more. Because of education, my husband and I can be where we are today.

I wish you achieve what you aim for. I have no doubt you’ll get there fashionably. All the best.
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 51 17:40:52

จากคุณ : Thai Woman (ณารา) - [ 30 มี.ค. 51 10:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 21

ชอบจังเลยค่ะอ่านแล้วรู้สึกไม่ท้อ มีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ

ไม่มีสิ่งใดเหนือความพยายาม

จากคุณ : แม่พิมพ์ของชาติ - [ 30 มี.ค. 51 12:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22

ช่วยเป็นกำลังใจได้มากเลยค่ะ ชื่นชมคนเก่งด้วยคน เมื่อคืนก็เพิ่งฟังเค้าคุยกันเรื่อง เดินตามฝันและทำอย่างไรให้ประสบความสำเร็จ

เค้าสรุปกันมาสั้นๆว่า

Dream takes effort and price to become true.

สนใจอยากอ่านเรื่องนี้ต่อนะคะ โหวตให้ด้วยเลย

จากคุณ : thaispicy - [ 30 มี.ค. 51 12:19:55 ]

ความคิดเห็นที่ 23

รออ่านอยู่ครับ

และขอให้คุณ และทุก ๆ คนที่มีฝัน

ประสพความสำเร็จได้ไปถึงฝันที่หวังไว้นะครับ

จากคุณ : xingto16 - [ 30 มี.ค. 51 12:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 24

..

จากคุณ : xingto16 - [ 30 มี.ค. 51 12:41:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25

What an impressive and inspiring story!

ยินดีด้วยค่ะ กับความสำเร็จที่ได้มา
และขอแสดงความยินดีล่วงหน้า กับอีกหลาย ๆ ความสำเร็จข้างหน้าตามที่คุณตั้งใจ

"Where there’s a will, there’s a way."
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 51 21:38:11

จากคุณ : Genuine XXX - [ 30 มี.ค. 51 13:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 26

มารออ่านต่อค่ะ

จากคุณ : ผัดหอยลาย - [ 30 มี.ค. 51 14:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27

สุดยอดจริงๆ

จากคุณ : ฮูหยินใหญ่ - [ 30 มี.ค. 51 16:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 28

แอบร้องให้ เพราะคิดถึงชีวิตเราตอนเด็กๆ

ดีใจกับความสำเร็จในวันนี้ของเจ้าของกระทู้ด้วยค่ะ

จากคุณ : Auntie DEE - [ 30 มี.ค. 51 17:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29

เดี๋ยวจะกลับมาเพิ่มเติมต่อ ในอีกครึ่งชั่วโมงครับ...
ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ และขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนด้วยเช่นกันครับ
คนเราต้นทุนชีวิตต่างกันครับ...บางคนเริ่มต้นที่ร้อย บางคนเริ่มที่ล้าน...ขณะบางคนเริ่มที่ศูนย์....แต่ผมเริ่มต้นติดลบ แต่ได้กำไรที่คุณพ่อให้หัวใจอันเด็ดเดี่ยวและเป็นคนคิดบวก คือกำไรของต้นทุนชีวิตครับ...........

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 30 มี.ค. 51 18:18:41 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 30

ขอชื่นชมในตัวคุณมากๆเลยครับ
ขอให้ประสพความสำเร็จในชีวิตครับ
ขอเอาใจช่วยครับ

จากคุณ : แซมกอล์ฟ - [ 30 มี.ค. 51 19:43:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31

มารออ่านด้วยคนค่ะ

จากคุณ : tomorrow ok today goodbye (Tomorrow Ok Today Goodbye) - [ 30 มี.ค. 51 20:05:46 ]

ความคิดเห็นที่ 32

.....เหลียวหลังแลมองเด็กน้อยคนนั้น.....

วัยเยาว์...หลังจากแม่เสียชีวิตไปครอบครัวของเราก็ดำเนินชีวิต ตามปกติ จะต่างก็ตรงที่บางปีที่ภาคอิสานแล้งจัด ข้าวกินไม่ข้ามปี (หมายถึงข้าวที่ได้จากการทำนาไม่พอกินในปีนั้น) พ่อจะต้องหาพริกไปแห้งไปขายหรือหาของไปแลกข้าวจากหมู่บ้านอื่นๆ มากิน.... ซึ่งหน้าที่นี้เคยเป็นหน้าที่ของแม่และพี่ๆ
...ผมจำได้ว่าเขาเอาพริกแห้งใส่ตะกร้า แล้วหาบเดินไปตามหมู่บ้านต่างๆ พร้อมกับตะโกนเรียกหา ชาวบ้านที่อยากได้พริกแห้งไว้ทำกับข้าว ให้เอาข้าวสารหรือ ข้าวเปลือกมาแลก...ซึ่งตอนนี้เป็นหน้าที่ของพ่อเพื่อที่จะได้ข้าวมาไว้ให้ลูกๆ ได้กิน เมื่อแม่จากไป ภาระลูกทั้ง 11 คนจึงตกเป็นของชายผู้นั้นแต่ผู้เดียว ที่ทำหน้าที่พ่อ และแม่ในเวลาเดียวกัน ดังนั้นการที่จะมีเงินส่งเสียลูกเข้าโรงเรียน หรือได้เรียนต่อนั้นจึงเป็นเรื่องยิ่งใหญ่เกินตัวนัก เพราะขนาดข้าวที่จะกิน ยังต้องไปหาแลกมา...บางคราวหน้าฝน ฝนตกหนัก หลังคาบ้านที่มุงด้วยสังกะสี รั่ว ส่วนฝาบ้านเรานั้นทำจากไม้ไผ่สาน (ชาวอิสานเรียนลายขัดแตะ) เวลาลมแรงๆ ทำเอาพวกเราหนาวสะท้านไปตามๆ กัน จนเราแทบไม่มีที่นอนเป็นหน้าที่ของเด็กๆ อย่างเราหากระโถน กาละมัง..กระป๋อง สุดแต่จะหาได้ มารองน้ำฝน พวกเราพี่น้องก็จะมานอนเบียดกันในมุมเดียว ที่ฝนไม่รั่ว โดยมีพ่อเป็นศูนย์กลาง...

เมื่อไม่มีปัญญาส่งเสียลูกเรียน พ่อก็ส่งพี่ๆ ที่เป็นผู้ชายไปบวช เพื่อจะได้เรียน เขียนอ่าน ตามวัดต่างๆ พี่สาวอยู่บ้านช่วยทำนาที่บ้าน และดูแลน้องๆ ต่อๆ กัน
เพราะครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่มาก ผมจำได้ว่าหลายครั้งที่บ้านมีกับข้าวน้อยพ่อแทบจะไม่เคยทานข้าวพร้อมกับพวกเราเลย เขาจะปล่อยให้เรากินจนอิ่มแล้วเขาจึงมานั่งกินทีหลัง ถึงกระนั้นพี่สาวบางคนที่เรียนพอได้พ่อก็ส่งเข้าไปเรียนในเมือง แล้วพี่ๆ ก็ช่วยกันส่งกันเรียนเป็นทอดๆ วุฒิการศึกษา ส่วนใหญ่ก็พี่ๆ ก็คือ ป4 และ ป.6 ส่วนพ่อผม ท่านไม่จบป.ใดๆ แต่มีใจที่เข้มแข็งอย่างมากๆ ใครอยากเรียนต่อก็ไป กศน...จบม.3 ทำงานโรงงานย่านรังสิต...นี่ถือวิถีชีวิตของครอบครัวเรา...

ผมเป็นลูกคนเล็กของครอบครัว ที่ต่างจากลูกคนเล็กของครอบครัวอื่นๆ เพราะผมไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ หรือชุดนักเรียนใหม่ๆ เลย เสื้อผ้าผม จะได้ของเก่าจากพี่ชาย กางเกงนักเรียนสีกากี จะยาวรุ่มร่ามถึงเข่า เข็มขัดไม่เคยมี ใช้ปอกล้วย (กาบของต้นกล้วย) ผูกหูกางเกงเกง แทนเข็มขัด เสื้อนักเรียนสีขาว ที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองหม่นๆ แขนยาวมาถึงศอก ผมที่ตัดเป็นทรงนักเรียนก็เป็นฝีมือการตัดผมของช่างจำเป็น นั่นคือพี่สาว ตัดผมให้ไปโรงเรียน...ซึ่งเธอใช้เพียงกรรไกรร เก่าๆ อันเดียวที่มีอยู่ในบ้าน เป็นอุปกรณ์ตัดผมให้ เมื่อตอนผมยาว ผมจึงเกลียดการตัดผมนัก เพราะเวลาเธอตัดกรรไกรที่ไม่คม มันจะดึงเส้นผมขึ้นมาด้วยความเจ็บแสบและคันหัวเอามากๆ ยิ่งไปกว่านั้นบางครั้งเธอหนีบผิด ติ่งหูผมก็ได้เลือดซิบๆ น้ำตาได้ไหลกันทุกครั้ง ส่วนผลสำเร็จคือผมก็จะได้ผมทรงนักเรียนที่มีลายกรรไกร เต็มหัวไปหมด เพื่อนๆที่โรงเรียนก็จะชอบล้อเป็นประจำ...แต่ผมไม่เคยโกรธเพื่อนๆ...เลย

เมื่อเป็นลูกคนเล็กที่กำพร้าแม่...ผมจึงมีโอกาสใกล้ชิดพ่อมากที่สุดกว่าพี่ๆ จึงได้เห็นความลำบากของพ่อที่มีลูกให้รับผิดชอบ ตอนนั้นพี่ชายคนโตแต่งงานไป คนที่สองเรียนราม(ตอนหลังไม่จบ) พี่สาวคนที่3 และ 4 ทำนาที่บ้าน พี่สาวคน5 เรียนวิทยาลัยครูอุบล พี่ชายคนที่หก บวช คนที่เจ็ดเรียนมัธยม(ตอนหลังก็ไม่จบ จบกศน) คนที่แปด จนถึงผมเรียนชั้นประถม ที่โรงเรียนใกล้บ้าน ฤดูทำนาพ่อจะตื่นแต่เช้าตั้งแต่ตีสีไปไถนาและก็ปักดำอย่างรวดเร็ว พ่อเป็นคนขยันและทำนาไวมากๆ เสร็จไปหนึ่งงาน ก่อนเช้าทุกทีไป หลังจากนั้นพี่ๆ ก็ทำกับข้าวแล้วมากินกันที่นา ...แต่ภาระพ่อไม่หมดแค่นั้น พอขึ้นจากนา ต้องไปซื้อพริกแห้ง ผูกท้ายจักรยาน ไปเร่ขายตามหมู่บ้านต่างๆ เพื่อให้ได้เงิน เพราะจะต้องเจียดเงินที่ได้ ส่งให้ลูกพ่อ แต่ละคน ยิ่งกว่านั้นพ่อต้องมีค่าปุ๋ย ใส่ข้าว ค่าน้ำปลา แฟ๊บ สบู่ ยาสีฟัน...จิปาถะในบ้าน...ภาพที่ผมเห็นจนชินตาคือท่านต้องปั่นจักรยานเร่ขายพริก ในแต่ละวันระยะทางไกลนับหลายสิบกิโล กลับมาถึงบ้านก็เย็น พร้อมกับมีขนมติดมือมาบ้างพอให้ลูกๆ ได้กิน แต่พ่อกลับหยิบเพียงปั้นข้าวเหนียว พร้อมกับกล้วยน้ำว้ากินเป็นอาหารเย็น...หรือบางครั้งก็เห็นพ่อกินข้าวเหนียวกับมะขามสุข เพียงฝักเดียวเท่านั้นท่านก็อิ่ม..ส่วนกับข้าวให้ลูกๆ ได้กิน... ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเท่าไรหรอก คิดว่าพ่อคงชอบกินข้าวกับกล้วยกับมะขาม มาถึงตอนนี้ผม ทราบแล้วว่า ข้าวเรามีน้อย กับข้าวก็น้อย พ่อก็เลยกินเพียงแค่นั้น ที่เหลือ ลูกๆ ของท่านจะได้กินกันให้อิ่ม.....(น้ำตาไหล) ผมคิดถึงพ่อครับ.....

เมื่อผมเห็นภาพนี้บ่อยๆ ผมบอกกับตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นว่าผมจะไม่ขอเงินจากพ่ออีกเลย... ถ้าผมมีโอกาสเรียนหนังสือ ผมจะหาเงิน และเรียนด้วยตัวเอง ไม่อยากเห็นภาพชายแก่ๆ วัยหกสิบ ต้องปั่นจักรยานวันละหลายสิบกิโลเพื่อหาเงินมาให้ผมใช้ไปโรงเรียน นั้นคือความตั้งใจของผมจากวันนั้นและผมก็ทำมันได้จริงๆ ครับ......

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 30 มี.ค. 51 20:35:10 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 33

อ่านตาม น้ำตาคลอ เลยค่ะ

เป็นกำลังใจให้ คนคิดดี ทำดี ค่ะ

จากคุณ : tomorrow ok today goodbye (Tomorrow Ok Today Goodbye) - [ 30 มี.ค. 51 21:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 34

I love your meaningful alias, I like your touching stories and I admire your dedicating father.

You must be proud of him. Likewise, your father should be so proud of you.

จากคุณ : amatuer translator - [ 30 มี.ค. 51 21:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35

เทียน กระดิ่ง พลุ

จากคุณ : JidNince - [ 30 มี.ค. 51 22:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 36

ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ
คุณสาวใหม คุณIcing-CooL คุณคนอิสานเหมือนกันaunty rain คุณtomorrow ok today goodbye'คุณamatuer translator

และทุกๆ ท่านครับที่ไม่อาจกล่าวหมดได้ครับ....

แต่อยากบอกว่าชีวิตกว่าจะถึงตอนนี้ นะครับผม บุกป่า ฝ่าดง ทำงานหลากอาชีพครับที่เป็นอาชีพสุจริต ฝ่าดงมีด ดงปืนของของเด็กช่างกล (จะเล่าเรื่องตอนเรียนช่างกลทีหลังครับ เกือบเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ครับ) ผ่าครก ผ่าสาก กลิ่นปราร้า (เป็นพ่อค้าขายส้มตำครับ) ทำงานร้านอาหารเด็กเสริฟ โรงงานทำรองเท้า...และอีกหลายอาชีพครับ แล้วจะเล่าให้อ่านครับ....ชีวิตยิ่งกว่าละครนะครับ เดี่ยวผมมาต่อนะครับ....

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 30 มี.ค. 51 22:23:03 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 37

ซึ้งมาก....น้ำตาจะไหล

ชื่นชมมากๆ ค่ะ คุณเป็นคนคิดบวกจิงๆ ผู้ชายสมัยนี้น้อยคนจะคิด และทำได้แบบคุณ

เราเองก็เป็นคนที่ต่อสู้ยืนด้วยตัวเองแต่เด็กเหมือนกัน แต่ไม่ได้ลำบากมากขนาดคุณ เลยเข้าใจลึกซึ้งถึงความพยายามที่คุณมี จนมายืนจุดนี้ได้ในวันนี้ ขอให้ทำความฝันให้สำเร็จนะคะ เอาใจช่วย

เป็นคนอุบลฯ หรอคะ เราเองก็ลูกครึ่งอุบลฯ แม่เราเป็นคนอุบลฯ สู้ๆๆ นะคะ ผู้ชายไทยแบบคุณสมัยนี้หายากจิงๆ คุณต้องได้ดีแน่นอน!!

จากคุณ : Smile@UK - [ 30 มี.ค. 51 22:39:56 ]

ความคิดเห็นที่ 38

ปักหมุด

แล้วค่อยตามมาอ่านต่อ
สู้ ๆ ค่ะ

จากคุณ : tomorrow ok today goodbye (Tomorrow Ok Today Goodbye) - [ 30 มี.ค. 51 22:44:23 ]

ความคิดเห็นที่ 39

ขอชื่นชมคุณพ่อของคุณ จขกท. ด้วยใจจริง ๆ ค่ะ
และเชื่อว่าใจที่แกร่งและความคิดที่เป็นบวกที่คุณมีนี้ มาจากท่านโดยตรงเลย

จากคุณ : JC2002 - [ 30 มี.ค. 51 22:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 40

อยากเก็บกระทู้นี้ไว้อ่านเวลาที่เหนื่อย และท้อใจ จากชีวิตที่กำลังดำเนินอยู่

ขอบคุณ จขกท ที่เล่าเรื่องราวดีๆ ให้ฟัง ทำให้มีกำลังใจที่จะเดินตามความฝันอย่างไม่ท้อถอย

ขอบคุณมากๆ ค่ะ
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 51 23:05:16
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 51 23:03:51

จากคุณ : Smile@UK - [ 30 มี.ค. 51 23:02:22 ]

ความคิดเห็นที่ 41

อยากให้หลายๆคนได้อ่านเรื่องของจขกท.จัง เดี๋ยวนี้ลูกพวกคนรวยมีกะตังค์ในสังคมไทย ไม่ค่อยตั้งใจเรียน เกาะกลุ่มโชว์ออฟอวดรวย อวดฐานะว่าพ่อข้าแม่ข้าเป็นใคร บ้าวัตถุ วันๆฝันอยากจะทำงานง่ายๆไม่ต้องใช้สมอง ใช้ความอดทนอะไรมากมาย ชอบเล่นเส้นเล่นสาย ไร้สาระ

ส่วนคนจนที่เค้าไม่มีเงินจะเรียน ถ้าได้มีโอกาสคนพวกนี้อยากเรียน แทบขาดใจ ถึงเราจะเป็นคนกทม.เเต่ก็รู้จักคนอิสานเยอะพอสมควร คนพวกนี้เกิดมาลำบาก เเต่ขยันขันเเข็ง สู้ชีวิต ประเทศไทยเจริญได้เพราะรายได้จากคนอิสานที่นำเข้ามาในประเทศอย่างเป็นหลัก ขอชื่นชม

อ่านเรื่องของจขกท.เเล้วเศร้า มีหลายคนที่ลำบากเหมือนจขกท. แต่ก็ไม่สามารถมายืนถึงจุดที่จขกท.สามารถทำได้ มันทำให้เรารู้สึกว่าทำไมบ้านเมืองเรามันไม่มีการช่วยเหลือหรือให้การศึกษาต่อคนที่มีโอกาสน้อยอย่างจริงจังเหมือนในต่างประเทศที่เจริญเเล้วบ้าง

คนรวยยิ่งรวยขึ้นๆไป ส่วนคนจนก็จนกันต่อไป เพราะการศึกษาในบ้านเรายังเข้าไม่ทั่วถึงทุกภาค

ดีนะที่จขกท.มาเล่าเรื่องของตัวเอง เนื้อเรื่องของคุณอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ผลักดันความคิดของพวกเด็กๆที่เข้ามาอ่านในนี้ก็ได้ว่า หากคนเราตั้งใจจะทำอะไรจริงๆแล้ว อุปสรรคทั้งหลายก็ไม่สามารถยั้บยั้งความตั้งใจที่จะพาตนเองเพื่อไปสู่ความสำเร็จ

เเล้วจะเข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณต่อนะ กลับมาพิมพ์ต่อไวๆนะถ้ามีเวลา
กระทู้ดีๆมีสาระแบบนี้ ต้องติดตาม

จากคุณ : Dragon's Den - [ 30 มี.ค. 51 23:06:27 A:90.192.3.32 X: TicketID:172319 ]

ความคิดเห็นที่ 42

อ่านแล้วน้ำตาไหลค่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณ ผู้ชายคิดบวก นะคะ
ขอให้คุณประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจ และสวยงามค่ะ

จากคุณ : นางสาวอันดามัน - [ 30 มี.ค. 51 23:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 43

คุณ จขกท ขออนุญาต copy เรื่องราวของคุณเก็บไว้ใน Blog ได้มั๊ยคะ อยากเก็บไว้อ่าน และอยากแชร์ให้เพื่อนๆ คนอื่นอ่านด้วย

จากคุณ : Smile@UK - [ 30 มี.ค. 51 23:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 44

..ผมรู้สึกน้ำตามันมันคลอตื้อๆ ที่ดวงตาทุกครั้งที่เขียนเรื่องของตัวเอง เมื่อกลั้นมันไม่ไหว ผมก็ปล่อยมันโฮ ดังๆ ครับ บอกแบบไม่อายครับ! (วันหยุดนี้เหงาครับ เลยมานั่งเขียนกระทู้ที่มหาวิทยาลัย) ผมไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลมาเป็นอิทธิพลของอะไรกันแน่ ...สงสารตัวเองจับใจเมื่อมองหันหลังกลับไป ...คิดถึงคุณแม่และคุณพ่อที่เสียชีวิตไป ท่านไม่มีโอกาส ได้รับรู้เรื่องราวของลูกชายคนเล็กที่ท่านทิ้งไว้ ว่าวันนี้เขาเติบใหญ่ ได้ทำงานทุกอย่างที่พ่ออยากให้เป็น.. ได้เรียนจนชั้นสูงในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศ...ในคณะที่หลายคนไฝ่ฝัน ท่านไม่ได้ร่วมถ่ายรูปวันรับปริญญากับผม ที่ผมตั้งอกตั้งใจเรียนเพื่อให้ท่านภูมิใจแม้ว่าจะลำบากมากขนาดไหน ก็ไม่สู้เสี้ยวหนึ่งที่ท่านลำบากดูแลเราทั้ง 11คนครับ....

ผมจำไม่เคยลืมภาพพ่อสั่งเสียผมไว้ ก่อนท่านสิ้นลม ท่านรู้ว่าผมเป็นคนตั้งใจเรียน และอยากเรียนสูงๆ ตามปรารถนาของท่าน แต่เมื่อไม่มีพ่ออยู่บนโลกนี้แล้ว สิ่งเหล่านั้นมันจะเป็นไปได้เช่นไร...

“พ่อบอกว่าตั้งใจเรียนให้จบปวช. แล้วก็ไปหาโรงงานทำ นะ อย่าเรียนเลยหากไม่มีเงิน...เพราะพ่อคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน
หากพ่อตายไปจริงๆ ก็ให้เป็นคนดี อย่าไปรบกวนเงินจากพี่ๆ เขานะ เขามีครอบครัวกันแล้ว เหลือเพียงเราคนเดียวที่พ่อห่วง”

“ครับ พ่อไม่ต้องห่วงผมนะ ผมจะไม่ให้ใครลำบากกับผม...แต่พ่อต้องอยู่กับผมสิ ผมจะเรียนสูงๆ จะซื้อรถเก่งให้พ่อนั่ง...จะซื้อบ้านปูนหลังใหญ่ พ่ออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะรอดูผมก่อนนะ”

พ่อยิ้ม เอามือลูบหัวเบาๆ เป็นรอยยิ้ม แห่งความสุขครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นจากแววตาของพ่อ จากนั้นผมก็ไม่มีโอกาสได้ได้พูดคุยอะไรแบบนี้กับพ่ออีกเลย...
แล้วพ่อก็จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับเพียงไม่กี่วันต่อมา....(อีกครั้งผมปล่อยโฮดังๆ)

.....ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องตามลำดับเหตุการณ์ ต่างๆ ในชีวิต จากประถม มัธยม เทคนิค ช่างกล มหาวิทยาลัย จนถึงการมาใช้ชีวิตที่สวิตเซอร์แลนด์...แต่พอจะนั่งเขียนบางภาพ บางซีน มันก็แย่งซีนกันผุดขึ้นมาเยอะแยะ...เต็มไปหมด แต่จะพยายามให้มันต่อเนื่องนะครับ....

หากกระทู้ผมเล่ามีคุณงามความดีอยู่บ้าง เป็นกำลังใจให้ทุกท่าน ขอมอบความดี ระลึกถึงคุณพ่อ และคุณแม่ และผู้บุญคุณต่อชีวิตผมทุกท่าน รวมทั้งสังคมนี้ที่ผลักดันอุ้มชูให้ผมมีตัวตนถึงวันนี้ครับ....

แล้วผมจะมาเล่าเรื่องวัยเยาว์ต่อวันหลังครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 31 มี.ค. 51 00:25:20 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 45

ยินดีครับ คุณ Smile@UK ถ้าเรื่องผมมีประโยชน์ครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 31 มี.ค. 51 00:26:42 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 46

อย่าร้องไห้นานนะคะ เชื่อว่าวิญญาณคุณพ่อคุณ จขกท. ท่านก็ยังคงอยู่กับคุณ จขกท. ตลอดค่ะ
อย่างน้อยก็เลือดของคุณ จขกท. ครึ่งนึงในตัวคุณก็มาจากท่านน่ะค่ะ ท่านไม่ไปไหนจากคุณเลย

ปล. แวะมาอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ

จากคุณ : JC2002 - [ 31 มี.ค. 51 01:13:49 ]

ความคิดเห็นที่ 47

ถ้าคุณ จขกท. คิดถึงพ่อกับแม่ ลองฟังเพลงนี้นะคะ คุณแกร่งเพราะท่านสอนมาดี
และคุณเป็นได้มากกว่าที่ท่านคิด ท่านต้องภูมิใจกับลูกชายหล่าของท่านแน่ ๆ ค่ะ
แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 51 19:09:12

จากคุณ : JC2002 - [ 31 มี.ค. 51 01:20:13 ]

ความคิดเห็นที่ 48

EPFL for sure.

I salute you.

Get yourself to Buddhadham Thai monastery if you want to pay respect to Thai monks and to meet some Thai people.

Also, the Abbot is a very respectable monk.

http://www.buddhadham.ch/cont_en.htm?

I used to live in Geneva but now in Spain. Often go to visit there for Thai food when desperately in need of some.

Best wishes.

จากคุณ : genf - [ 31 มี.ค. 51 04:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 49

คุณใจร้ายอะ ทำเราร้องไห้เลย

อ่านแล้วคิดถึงพ่อแม่ รู้สึกผิดจังเราเกิดมาชีวิตสุขสบายมาตลอดเลย ใช้เงินฟุ่มเฟีอยอยากได้นู่นได้นี่ เอาแต่ใจตัวเอง พอไม่ได้ก็อารมณ์เสีย

พ่อคุณนี่สุดยอดเลยค่ะ เค้าต้องภูมิใจในตัวคุณมากๆเลยนะคะ (อ่านไปก็ร้องไห้ตลอดเลย)

จากคุณ : my-kokoro - [ 31 มี.ค. 51 06:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 50

ขอบคุณมากค่ะคุณ จขกท ขอให้ประสบความสำเร็จตามที่ตั้งใจนะคะ

มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังบ้าง

จากคุณ : Smile@UK - [ 31 มี.ค. 51 08:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 51

เอาลง Blog เรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าคุณ จขกท ว่างๆ ก็เชิญแว๊ะไปเยี่ยมชมที่ Blog ได้นะคะ

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

จากคุณ : Smile@UK - [ 31 มี.ค. 51 08:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 52

หาผ้าเช็ดน้ำตาก่อนค่ะ

จากคุณ : เสียงซึง - [ 31 มี.ค. 51 08:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 53

อ่านตาม น้ำตาคลอ เลยค่ะ

จากคุณ : ผัดหอยลาย - [ 31 มี.ค. 51 09:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 54

มารออ่าน ค่ะ

จากคุณ : DEKZA..JA - [ 31 มี.ค. 51 10:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 55

อ่านยังไม่หมด อ่านแค่ต้น ๆ น่าสนใจมาก ปรบมือให้คนช่างฝันและสร้างฝันให้เป็นจริง

ลงชื่อก่อนโหวตให้ค่ะ

จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 31 มี.ค. 51 12:40:50 ]

ความคิดเห็นที่ 56

สุดยอด

จากคุณ : jeejeeberry - [ 31 มี.ค. 51 14:44:52 ]

ความคิดเห็นที่ 57

Thank you very much
Khun genf..

What 's surprise? How do you know?....
...My school...ohh...JENG....

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 31 มี.ค. 51 22:34:49 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 58

คุณผู้ชายคิดบวก มาเขียนต่อเร็วๆนะครับ เป็นกำลังใจให้

จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 31 มี.ค. 51 23:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 59

อ่านแล้วคิดถึงครอบครัวตัวเองเลยค่ะ คิดถึงแม่ ค่ะ
ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆน่าชื่นชมแบบนี้นะคะ
คุณพ่อท่านก็เก่งมากเลยค่ะ ดูสิความอดทนของคนเป็นพ่อเป็นแม่
คูรก็เป็นคนที่น่าชื่นชมมากๆเลยค่ะ เรียกได้ว่ามีความสามารถมากถึงก้าวมาอยู่จุดนี้ได้

รักพ่อรักแม่จังเลย

จากคุณ : อ้อม นะ - [ 1 เม.ย. 51 00:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 60

อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ เข้าใจหัวอกลูกกำพร้าว่าเหงาแค่ไหน อ่านแล้วมองเห็นตัวเองเมื่อตอนเป็นเด็ก ฮือ...

จากคุณ : บนเส้นขอบฟ้า - [ 1 เม.ย. 51 02:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 61

หวังว่าเรียนจบแล้ว ก็กลับมาทำงานช่วยชาติ

หาทุนไว้ช่วยคนยากคนจน แบบผมนะครับ

จากคุณ : Kiama - [ 1 เม.ย. 51 03:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 62

vote

จากคุณ : remy&chanel - [ 1 เม.ย. 51 07:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 63

ปลื้มใจและภูมิใจในตัวคุณน้องจัง พ่อแม่ประเสริฐลูกก็ประเสริฐ

จากคุณ : parisa92 - [ 1 เม.ย. 51 09:29:35 A:86.75.11.127 X: TicketID:148808 ]

ความคิดเห็นที่ 64

หายไปไหนแล้วคะ รออ่านอยู่นะ

จากคุณ : my-kokoro - [ 1 เม.ย. 51 22:52:40 ]

ความคิดเห็นที่ 65

เป็นกำลังใจให้จขกท ค่ะ

จากคุณ : Gigolina - [ 1 เม.ย. 51 23:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 66

ขอโทษครับที่ปล่อยให้รอนาน พอดีทำแลปอยู่ครับ พรุ่งนี้ต้องรายงานความก้าวหน้าครับ อาจช้านิดนะครับ แต่กลับมาแน่นอนครับ ขอบคุณทุกท่านครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 2 เม.ย. 51 02:30:52 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 67

วัยเยาว์ต่อครับ.....

ผมเริ่มทำงานครั้งแรกเมื่อเรียนชั้น ป.4 อายุ 10 ขวบ จากเหตุการณ์ครั้งนั้น วันที่พ่อไม่อยู่บ้าน ผมขอเงินพี่สาว 1 บาท เพื่อไปโรงเรียน พี่สาวตอบว่า
“ไม่มี ตอนนี้ที่บ้านเราไม่มีตังเลย พ่อก็ไม่อยู่ ส่วนพี่ก็ไปดำนาทุกวัน จะเอาเงินมาจากไหนมาให้ ....ไปโรงเรียนได้แล้วมันสายแล้ว”
“วันนี้มีรถมอเตอร์ไซด์มาขายหนังสือด้วย...อยากได้น่ะ ขอหน่อยนะ” (ตามบ้านนอกจะมีรถมอเตอร์ไซด์ขนหนังสือมาขายที่โรงเรียน ปีหนึ่งจะมาสองครั้ง)
“ไม่มี ก็บอกว่าไม่มี จะไปนาแล้วนะ.” พูดเสร็จพี่สาว ก็ขึ้นไปเตรียมสำรับอาหารกลางวัน เพื่อไปดำนา ผมไม่เชื่อ ไม่ละความพยามยาม แอบขึ้นไปบนบ้าน แล้วก็ไปปีน ป่ายตามเซ็นบ้านเผื่อมีใครทำเหรีญตกหล่น หรือวางไว้บ้าง สักบาท ก็ยังดี คิดได้ดังนั้นก็ ปีนหาทุกซอก ค้นตามตู้ หาตามกระเป๋าต่างๆ ที่คิดว่าน่าจะมีเงินอยู่ ขณะเดียวกันพี่สาวก็เตรียมข้าวของเสร็จ กำลังหาบก่องข้าว ครก สาก อุปกรณ์ทำกับข้าวเพื่อไปนา หันมาได้ยินเสียงผมรื้อของพอดี เธอโกรธมาก....วางหาบลงทันทีพร้อมกับเดินไปขว้ากิ่งไผ่แห้งลำเรียวเล็ก เดินตรงลิ่วมาที่ผมทันที.....
“อะไร ยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรือ....” เสียงเธอขุ่นดังมาแต่ไกล
“ทำไม พี่บอกว่าไม่มีก็คือไม่ ทำไมไม่เชื่อน่ะ มานี่ จะไปหรือไม่ไป” สิ้นเสียงเธอพร้อมกับไม้ไผ่เรียวเล็กหวดมาที่ก้นผมอย่างแรง ครั้งที่หนึ่งผมดิ้น เพื่อให้หลุดจากแขนเธอพร้อมก็ร้องให้
“ขอบาทเดียวก็ไม่ได้” ผมตะคอกออกมาสุดเสียงพร้อมยืนดิ้นพลาดๆ ยิ่งทำให้เธอโกรธมายิ่งขึ้น เธอหวดผมเต็มแรงอีกหลายครั้งที่กลางหลัง ความแสบของไม้เรียวนั้นมันสะท้าน ไปถึงกระดูผมร้องให้ แล้วก็ดิ้นๆๆ ร้องหาแม่....
“อี่แม่....อีแม่.....ฮือๆๆ ช่วยผมที พี่มันตี” ผมร้องให้ตะโกนเรียกหาแม่อย่างสุดเสียง สะอึกสะอื้นจนกลิ้งจากบนบ้านบันใดขั้นที่แปด กลิ้งตกลงมาจนถึงพื้นดินใต้ถุนบ้านแล้วก็ร้องเกลือกขี้ดินใต้ถุนบ้านเร่าๆ (ปกติตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยโดนตีเลย) ผมดิ้นรนต่อสู้กับรอยไม้เรียวอยู่พักใหญ่....ปากก็สะอื้นเรียกหาแม่อยู่เร่าๆ
“ร้องลงไป ให้ไปโรงเรียนดีๆ ไม่ชอบ ชอบไปด้วยน้ำตา พี่ต้องรีบไปดำนาน่ะ พี่บอกว่าไม่มี เราไม่มีจริงๆ ทำไมไม่เชื่อพี่ ทีหลังห้ามไปรื้อหาแบบนี้อีกนะ มันไม่ดี” เธอคว้าผมมากอดพร้อมกับปลอบ เมื่อเห็นผมร้องให้หาแม่ผมแอบเห็นน้ำตาของพี่สาว...แล้วเธอปาดน้ำตาให้ผม แล้วก็บอกผมว่าวันหลังพี่จะหาไว้ให้ วันนี้พี่ไม่มีจริงๆ
ผมสะอึกสะอื้นจนเหนื่อยอ่อนจึงคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วก็ก้มหน้าแบกกระเป๋า เดินสะอื้นไปโรงเรียน.......
.......(ไม้เรียวครั้งนั้น เป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่ผมโดนที่บ้านตี จำได้มาจนถึงทุกวันนี้ครับ พอโตขึ้นมาเคยถามพี่สาวว่าเธอจำได้ไหม เคยตีผมเธอตอบว่าจำได้ แล้วก็ยืนยันว่าวันนั้นเราไม่มีเงินจริงๆ บาทหนึ่งก็ไม่มี)

จากครั้งนั้นผมก็เลยคิดอยากหางานทำ และโชคก็เข้าข้าง คุณพ่อผู้ใหญ่บ้าน หมู่บ้านใกล้กันเขามีฟาร์มเลี้ยงหมู แล้วก็ชอบจ้างเด็กๆ ไปขนขี้หมูจากคอกไปใส่นาข้าว พอถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ผมก็เลยวิ่งไปบ้านผู้ใหญ่บ้าน ถามว่าอยากให้ขนขี้หมูไหม แกใจดีครับก็เลยให้ผมขนให้ จากนั้นก็เลยเป็นงานประจำของผมตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา (จนขี้หมูแกหมดฟาร์ม) หน้าที่ผมก็คือ โกยขี้หมูแห้งขึ้นรถเข็น (ภาคกลางเรียกสาลี่,ที่บ้านผมเรียกรถซุก) จนเต็มแล้วก็เข็ญไปที่นา ของพ่อผู้ใหญ่ จากนั้นก็ใช้ปุ๊งกี่ตักขี้หมูไปเท กระจายให้ทั่วนา พ่อผู้ใหญ่ให้ผมเที่ยวละ 2 บาทครับผมดีใจมากๆ พอเข็นไปนาที่อยู่ไกลออกไปผมเข็นคนเดียวมันขึ้นคูนาไม่ไหว ตอนหลังก็เลยชวนน้องชาย (ลูกน้า ไม่มีพ่อและแม่เหมือนกันตอนนี้เรียนโทอยู่อเมริกา) มาช่วยเข็น แล้วก็แบ่งเงินกับน้อง คนละ 1 บาท ต่อเที่ยว วันหนึ่งผมได้ 10 เที่ยวก็ได้คนละสิบบาท รู้สึกตื่นเต้นและดีใจมากๆ ที่สามารถหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำ ผมไม่กล้าเอาเงินนี้ไม่ซื้อขนมกินเล่นอีกเลย กลัวหาไม่ได้อีก ผมทำอยู่อย่างนั้นจนขี้หมูพ่อผู้ใหญ่หมดคอก...
ผมขึ้นชั้น ป.5 พร้อมมีเงินเก็บ เป็นร้อยบาท แล้วครั้งนั้นเปิดเทอมขึ้น ป.5 เป็นครั้งแรกที่ผมได้ซื้อสมุดเรียนครบทุกวิชา และมีเงินซื้อหนังสือเรียนจุดประสงค์ ครบทุกเล่ม.....ผมมีความสุขมากครับ......กับเงินก้อนแรก.....

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 2 เม.ย. 51 04:41:00 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 68

พอขี้หมูพ่อผู้ใหญ่หมดคอก ผมก็รู้สึกว่าตัวเองขาดรายได้ แต่ด้วยการซึมซับเห็นพ่อปั่นจักยานขายพริก ทุกๆ วันก็เลยลองคุยกับพ่อ
“พ่อว่าผมขายของแบบพ่อได้ไหม”
“ได้ จะขายอะไรล่ะ” พ่อถาม
“พ่อว่า ถ้าผมไปเอาผักที่ตลาดมาทำเป็นกำเล็กๆขายกำละบาท ใส่จักรยานขายตามหมู่บานเราจะได้ไหมพ่อ”
“ได้สิ จะขายเมื่ไรล่ะ มีเงินซื้อผักเหรอ”
“พรุ่งนี้เลยพ่อ เงินที่ได้จากพ่อผู้ใหญ่ผมยังมีเหลืออยู่เป็นร้อยเลยนะ แต่ตลาดตอนเช้าเนี่ยพ่อว่าผมจะกล้าไปไหม”
“กล้าซิ ถ้าไปเอาผักต้องไปแต่เช้ามืดถึงจะได้ของถูกและก็สด ถึงจะขายได้นะ”
“ถ้างั้นผมไปพรุ่งนี้นะครับพ่อ ปลุกผมด้วนนะ แต่เช้านะ”......

ปรากฎว่าพอถึงตอนเช้าผมลืมตาตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่าๆ...แต่ไม่กล้าขยับตัวกลัวพ่อรู้ว่าตื่นแล้ว เพราะนอนครุ่นคิด ผมจะกล้าเข้าไปในเมืองคนเดียวได้อย่างไร.....เพราะผมต้องปั่นจักรยานไปแปดกิโลเมตร แล้วต้องไปรอรถสองแถวอีก ไปตลาดเช้า ต้องรีบออกจากบ้านด้วย ผมกลัวผีก็กลัวผี คิดไปคิดมา ...ไม่เอาดีกลัว ลืมความคิดขายผักไปเลย....ก็เลยแกล้งหลับถ่วงเวลาให้มันสายๆ จะได้มีข้ออ้างกับพ่อ แค่นอนคิดข้ออ้างอยู่นั้นเอง พ่อก็มาปลุกทันที
“ตื่นๆ ไหนว่าจะไปตลาดสายแล้วนะไปเร็ว” พ่อรีบมาปลุก
“อ้าวสายแล้วเหรอพ่อ ถ้างั้นไว้วันหลังนะครับ วันนี้มันสายแล้ว พ่อบอกว่าไปสายมันไม่ได้ของดีไม่ใช่เหรอครับ” ผมอิดออด...(จริงๆ ถอดใจแล้วครับ)
“บอกกับพ่อว่าจะไปแล้วทำไมไม่ไปล่ะ”
“อืม...ไม่ไปได้ไหม พ่อ ...พ่อว่ามันจะดีจริงๆ หรือไอ้ขายผักเนี่ย”
“ก็เมื่อวานคิดกับพ่อแล้วนี่ว่าดี อยากหาเงินไม่ใช่เหรอ เมื่อเราคิดไตร่ตรองดีแล้วก็ทำเลย อย่ามัวรออิดออด ยือยาด เดี๋ยวจะเสียการ อะไรที่คิดจะทำแล้วก็ทำเลย อย่าแค่คิด เพราะคิดมันก็ได้คิด แต่คิดแล้วทำ มันได้ทำเลยนะลูก”พ่อย้ำ ดึงสติผมกลับมาผมนึกถึงเวลาพ่อไปขายพริก จู่ๆ เท้าผมก็มีสปริงพุ่งออกจากที่นอน
“สายก็ไม่เป็นไรนะพ่อ”.....ผมลุกขึ้นได้จากที่นอนวิ่งไปล้างหน้า ปั่นจักรยานฝ่าความมืดโดยไม่กลัวผี เพราะนึกถึงคำที่พ่อบอกว่า
“ ถ้าแค่คิดแล้วเราไม่ทำ ก็ได้แค่คิด ต้องทำถึงจะรู้ว่าสิ่งที่เราคิดนั้นผลมันเป็นอย่างไร”

“ทุกวันนี้ผมได้เป็นทุกสิ่งที่ผมฝันผมอยากเป็น และได้ทำทุกอย่างที่ผมอยากทำ และได้ไปในทุกที่ที่ผมอยากไปครับ”
มาติดตามต่อตอนหน้านะครับวันนี้ง่วงแล้วครับ พรุ่งนี้มีประชุมแลปครับ......
(แล้วจะเล่าให้ฟังวันหลังนะครับว่าได้เป็นอะไรมาบ้าง พระเอกหนังก็เคยนะครับ)

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 2 เม.ย. 51 05:11:27 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 69

I have to say your whole family has the "good blood" ka. Even I am not your family (actually I even don't know who you are), but I feel proud of you when I read your story, so your sisters and brothers must feel very very proud of you.

Thanks alot for sharing a very nice story like this.

จากคุณ : JC2002 - [ 2 เม.ย. 51 06:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 70

นายเยี่ยมยอดจริงๆ

ความลำบากทำให้เราเข้มแข็ง

ความล้มเหลวเป็นบ่อเกิดให้ประสบความสำเร็จ

ถ้าไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆซะก่อน

เราก็เคยลำบากมาเหมือนกัน

นายเล่ามาเราเห็นภาพเลย

เป็นกำลังใจให้นายนะ ^^

จากคุณ : mr.wisdom - [ 2 เม.ย. 51 08:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 71

ขอบคุณครับที่เล่าเรื่องที่ซาบซึ้งใจให้ได้อ่านกัน

เรื่องของคุณทำให้ผมนึงถึงอดีตสมาชิกพันทิปคนหนึ่งคือคุณ piangdin ที่เป็นลูกชาวนาและก็ฝ่าฟันจนมาเรียนปริญญาเอกได้เหมือนกัน เขาเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็ก ๆ
ไปโรงเรียนไม่เคยมีข้าวกิน ต้องกินแต่น้ำก๊อก จนตัวผอม กว่าจะได้กินก็เข้ามหาลัย ต้องต่อสู้
กับชีวิตมากมาย คนสู้ชีวิตแบบนี้น่านับถือจริง ๆ

เข้ามารออ่านต่อ

จากคุณ : BF - [ 2 เม.ย. 51 08:31:18 A:171.64.47.38 X: TicketID:168148 ]

ความคิดเห็นที่ 72

vote ให้เเล้วค่ะ..ชอบ ดาว
ดิฉันจะเคารพความสามารถของบุคคลในสิ่งที่เราเองทำไม่ได้

เเน่นอนค่ะ..ติดดินเหมือนกัน

จากคุณ : YUCCA - [ 2 เม.ย. 51 12:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 73

ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ และการเป็นคนดีที่ไม่ย่อท้อกับอุปสรรค เป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมมาก ๆ คนนึง
อ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งกับชีวิตคนชนบทที่ต้องต่อสู้ ดิ้นรน ช่วยเหลือกันและกันในครอบครัว ทั้งรักและน้ำตา ทำให้ได้รู้ว่าชีวิต มันไม่ได้ง่ายและโชคดีเหมือนกันทุกคน คนที่เค้าลำบากยังมีอีกเยอะ แต่ถึงจะลำบาก ก็ไม่ย่อท้อ พยายามต่อสู้ฝ่าฟัน สามารถเป็นคนดีของสังคม และประสบความสำเร็จกับฝันอันยิ่งใหญ่ที่วาดหวังได้ โดยมีอดีตอันแสนขื่นขมเป็นแรงผลักดันอย่างดีเยี่ยม
ขอบคุณในความเป็นตัวอย่างของนักสู้ที่ดีคนนึงค่ะ
ปลื้มใจและภูมิใจแทนคุณผู้ชายคิดบวกจริง ๆ นะ ขอปรบมือให้...

จากคุณ : keypis - [ 2 เม.ย. 51 13:23:06 ]

ความคิดเห็นที่ 74

ขอชื่นชมครับ

อยากให้คนไทยและคนทั้งโลกไม่ต้องลำบากอย่างนี้เลย

จากคุณ : คุง - [ 2 เม.ย. 51 13:46:38 A:203.155.198.131 X: TicketID:167576 ]

ความคิดเห็นที่ 75

ทะเลจะดูสวยเมื่อมีคลื่น ชีวิตจะราบรื่นเมื่อมีอุปสรรค

แก้ไข.....>>>>กลายเป็นกระทู้แนะนำ เข้ามาลบข้อความออกไป
แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 51 16:03:28

จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 2 เม.ย. 51 17:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 76

โหวตค่ะ

จากคุณ : ผัดหอยลาย - [ 2 เม.ย. 51 20:57:26 ]

ความคิดเห็นที่ 77

วัยเยาว์ต่อ.....

ผมเป็นคนตัวเล็กมากๆ เมื่อเทียบกับเด็กรุ่นเดียวกัน จนมีชื่อเล่นที่มีความหมายว่าตัวเล็กครับ แต่ผมก็เป็นนักกิจกรรมตัวยงประจำโรงเรียน และเล่นกีฬาทุกชนิดที่โรงเรียนของผมมี นอกจากนั้นผมยังได้เป็นประธานโรงเรียนที่ตัวเล็กที่สุด....บ่อยครั้งได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปทำกิจกรรมต่างๆ อยู่เสมอ.....

แต่กิจวัตรประจำวันของนักเรียนที่นี่คือ เมื่อมาถึงโรงเรียนก่อนแปดโมงเช้า นักเรียนจะถูกแบ่งเวร ไปตักน้ำมาไว้ดื่มครับ ซึ่งวันไหนนักเรียนคนอื่นไม่มาก็เป็นหน้าที่ผมครับ น้ำดื่มของนักเรียนที่นี่ ก็เป็นแหล่งเดียวกันกับคนทั้งหมู่บ้านใช้ดื่มกันคือจากบ่อดินที่อยู่ไกลออกไปกลางทุ่ง เป็นบ่อที่ขุดลึกลงไปแล้วก็มีท่อวางเรียงๆ จากก้นบ่อขึ้นมาจนปากบ่อ ซึ่งลึกมากที่เดียว (ที่ภาคอิสานเรียกบ่อประเภทนี้ว่า น้ำสร้างแส้ง) เวลาตักจะมีสองแบบคือ ใช้ไม้คันเกาะซึ่งเป็นไม้ไฝ่ทั้งลำยาวมากที่โคนไม้ จะตอกตะปูไว้ให้เป็นจะงอยเพื่อให้เกี่ยวกับครุถังตักน้ำ และอีกแบบจะใช้เชือกยาวๆ ผูกครับหูครุถังครับ ผมและเพื่อนๆ จะต้องหาบครุถังเปล่าๆ ไปที่บ่อแล้วก็ตักน้ำจากบ่อขึ้นมาโดยใช้ไม้คันเกาะ เกี่ยวกับหูครุถังแล้วค่อยๆ หย่อนลงไปในบ่อ แล้วก็ตักน้ำด้วยจังหวะที่ไหว และทำด้วยความชำนาญมิเช่นนั้น ครุถังจะหลุดและจมอยู่ลงในก้นบ่อบ่อครับ แล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ครับ ... เมื่อตักน้ำเสร็จก็หาบน้ำกลับมาโรงเรียนใส่ตุ่มไว้ให้ครูและนัดเรียนรุ่นน้องๆ ได้กินกัน ซึ่งเป็นเวรในการตักน้ำก็จะเป็นหน้าที่ของนักเรียนรุ่นพี่ ป5 ป6 ระยะทางไปกลับจากบ่อมาโรงเรียนก็ประมาณกิโลเศษ ปีไหนแล้งจัดน้ำไม่พอดื่ม และน้ำในบ่อออกไม่ทันจะต้องมีการไปนั่งรอที่ปากบ่อ เพื่อให้มีพอในการตักสักเพียงถังหรือสองถัง ไม่อย่างนั้นพวกเราจะไม่มีน้ำดื่มกันที่โรงเรียน.....เป็นเช่นนี้ทุกๆ วัน

จนใกล้ถึงวันจะจบการศึกษาชั้นป.6 เราตื่นเต้นกับการจบชั้นป.6 แต่ก็มีหัวข้อในการคุยกันกับเพื่อนๆ ว่า ใครจะได้เรียนต่อกันหรือไม่ ซึ่งในแต่ละปี จะมีเพียงคนหรือสองคนในรุ่นเท่านั้นที่ได้เรียนต่อ และส่วนใหญ่จะเป็นลูกคุณครู หรือคนพอมีฐานะบ้างในหมู่บ้าน การเรียนต่อของพวกเรานั้นไม่ง่ายเลย มีหลายปัจจัยที่จะทำให้พวกเราไม่ได้เรียนต่อกัน ปัจจัยแรกคือเงิน ถ้าไม่มีทุกอย่างคือจบ ปัจจัยต่อมาหากมีเงินแล้วต้องไปสอบในตัวจังหวัดเพื่อแข่งกับนักเรียนโรงเรียนอื่นๆ ทั้งจังหวัด (สมัยนั้นไม่มีโรงเรียนขยายโอกาส) ถ้าสอบไม่ได้ก็กลับมาทำนา ...
สำหรับผมแล้วความหวังมีน้อยนิดซะเหลือเกิน เพราะที่บ้านผมพี่ชายคนที่ 9 เขากำลังได้เรียน หนังสือ พี่สาวคนที่ 10 คนที่สิบต้องทำนาที่บ้าน เพราะไม่สามารถเข้าโรงเรียนพร้อมกันหลายๆ คนได้ เมื่อถึงคิวผม ก็ต้องลุ้นว่า พ่อจะอนุญาตให้เรียนหรือเปล่า ถ้าให้ผมจะสามารถสอบเข้าเรียนได้ไหม......เป็นเรื่องที่ท้าทายครับ
ผมเองตั้งใจเรียนมาโดยตลอด จนสามารถสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนทุกปี แต่โรงเรียนผมทั้งโรงเรียนก็มีนักเรียนแค่ 70 คน หกชั้นปี ครูมี 6 คน ดังนั้นการได้ทีหนึ่งที่นี่อาจจะไม่ได้แปลว่าเก่งก็ได้

ใครจะเรียนต่อบ้างโรงเรียนของเราได้สิทธิ์โคว้ต้าไปสอบหนึ่งที่ ณ โรงเรียนประจำจังหวัด เพื่อนๆ เงียบ ยกเว้นเพื่อนที่เป็นลูกครูเขาบอกว่าจะไปสอบที่โน่นที่นี่ แล้วครูก็ถามผมว่าอยากเรียนต่อไหม แน่นอนผมอยากเต้มหัวใจแต่ก็ไม่แน่ใจว่าพ่อจะให้เรียนหรือเปล่า ที่สำคัญขนาดเรียนประถมผมยัง เข็นขี้หมูจนมือด้าน แล้วถ้าไปเรียนในเมืองผมจะเอาเงินจากที่ไหน ผมเก็บความคิดไว้ไปปรึกษาพ่อ

วันนั้นแดดบ่ายสามโมงเป็นไอละเอียดสะท้อนกับดินลูกรังเป็นระยับ ผมมองหนทางกลับบ้านด้วยความครุ่นคิดแล้วก็แอบภาวนาในใจขอให้พ่ออนุญาตให้เรียนต่อด้วยเถิด ในใจตอนนั้นคิดไว้สองทางเสมอ ถ้าไม่ได้เรียนก็ทำนาช่วยพ่อและช่วยขายพริกแห้ง เพราะมีพี่เรียนอยู่แล้วเราคงอด ส่วนอีกคำตอบ พ่อน่าจะให้เรียน ...สองมือผมกำความฝันแน่นวิ่งฝ่าแดดด้วยเท้าเปล่ากลับบ้านไปถามพ่อ
พ่อนั่งจักตอกอยู่บนแคร่ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน ผมรีบวิ่งไปหากระริ้งกระเรี่ยอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะถามพ่อว่า
“พ่อครูให้มาถามว่าจะใหผมเรียนต่อไหมครับ ครูจะให้ไปสอบโรงเรียนในเมือง”
พ่อเงยหน้าขึ้นมามองผม ด้วยแววตาที่นิ่งเฉยเดาความรู้สึกไม่ออก ก่อนจะถามผมว่า
“ทำไมครูถึงให้มาถาม”
“ก็ผมสอบได้ที่หนึ่งเขาให้โคว้าต้าเป็นตัวแทนโรงเรียนไปสอบแข่ง ครูเลยถามผมก่อน ว่าพ่อจะให้เรียนหรือเปล่า’ ผมไม่เห็นพ่อมีรอยยิ้มและดีใจกับผมเลยที่ผมสอบได้ที่หนึ่ง ผมกลับมองเห็นความเครียดเกิดขึ้นในแววตาของพ่อ
“ผมไม่ไปสอบก็ได้นะ....ถ้าพ่อไม่ให้ไป” ผมน้ำตาคลอแอบหลบหน้าพ่อสะอื้นเบาๆ ก่อนพ่จะตอบว่า
“ก็ลองไปสอบดู” ผมดีใจวิ่งเข้ามากอดพ่อแล้วก็รีบวิ่งกลับไปที่โรงเรียนทันทีเพื่อบอกครู ซึ่งจริงๆ แล้วบอกวันหลังก็ได้ แต่ด้วยความดีใจก้เลยอยากรีบบอกครู เมื่อถึงโรงเรียนผมนั่งคุยกับครูเรื่องการเตรียมตอบสอบต่างเสร็จแล้วก่อนลาครูกลับบ้านอีกครั้งครูกำชับว่า
“เราเป็นตัวแทนโรงเรียนไปสอบโรงเรียนจังหวัดอย่าทำให้เสียชื่อครูนะ เสื้อผ้าก็ใส่ให้เรียบร้อย โรงท่งร้องเท้าก็หมาใส่ให้เรียบร้อยนะ ในเมืองไม่เหมือนบ้านเรานะ”
“ครับ” ผมตอบ ก่อนเดินกลับบ้านด้วยความหนักใจอีกครั้งเรื่องเสื้อผ้า เพราะเสื้อนักเรียนที่ผมใส่มันก็เหลืองซีดตัวใหญ่โคร่งแขนยาวมาถึงศอก กางเกงก็ตัวใหญ่ขายาวมาถึงหัวเข่า ยิ่งไปกว่านั้นรองเท้าโรงเรียนก็ไม่เคยมีแล้ว ผมจะบอกพ่อว่าอย่างไร เมื่อครูให้ผมแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมเก็บความกังวลใจไว้ลึกๆ ไม่กล้าบอกไม่กล้าเล่าเพราะพักนี้เห็นพ่อดูนิ่งๆ และเห็นพ่อต้องส่งเงินไปให้พี่สาวที่เรียนหนังสือที่วิทยาลัยครูต่างจังหวัด (ผมไม่ใช่คนอุบลครับแต่อยู่ใกล้อุบล บอกคุณ Smile@UK)

จนเวลาล่วงเลยมาจะถึงวันสอบผมก็เลยเอ่ยปากบอกพ่อ ว่าการไปสอบในเมืองครูเขาให้แต่งตัวให้เรียบร้อย และให้หารองเท้าใส่ด้วย พ่อก็ตอบว่า
“ใส่ชุดนักเรียนนี่ก็เรียบร้อยแล้ว เสื้อก็ดึงแแขนขึ้นเอามันจะได้ดูไม่ยาว กางเกงก็ให้หันหัวมันขึ้นลึกๆ (แปลว่าพับหัวกางเกงสูงๆจะได้ไม่รุ่มร่าม) แล้วก็เอาเสื้อใส้ในกางเกง แล้วก็ดึงส่วนที่ร่นออกมาจากกางเกง ปิดส่วนที่เป็นเข็มขัด” พูดเสร็จพ่อก็จัดแจงให้ผมซะเรียบร้อยตามความคิดของพ่อ
“แล้วรองเท้าละพ่อ”
“เขาใสอย่างไงกันล่ะ” พ่อถามผม
“ก็รองเท้านักเรียน ที่เป็นผ้าใบสีน้ำตาล แต่ผมไม่มี” ฟังผมพูดเสร็จพ่อเดินไปหลังยุ้งข้าว ที่มีหลงเก็บหนังสือและสัมภาระ เก่าๆ ของพี่สาว สักพักพ่อเดินมาพร้อมรองเท้าผ้าใบเก่าๆ สีขาว ขนาดใหญ่กว่าเท้าผมประมาณเกือบสองนิ้วข้างซ้ายมีรอยแตกเป็นทางมีนิ้วก้อยเท้าซ้ายโผล่ออกมารับลมได้ พ่อจัดแจงหามาสวมให้ผมทันทีโดยไม่มีถุงเท้า
“ถ้าซื้อใหม่มันคงเป็นร้อย ไม่รู้เราจะสอบได้หรือเปล่า ซื้อมาแล้วสอบไม่ได้ ก็เสียเงินทิ้งเปล่าๆ” พ่อบ่นพึมพำจากนั้น ผมก็พร้อมที่จะไปเป็นนักเรียนในเมือง....
“ถ้าผมสอบได้พ่อซื้อคู่ใหม่ใหผมหน่อยนะ” ไม่มีคำตอบจากพ่อ แล้วก็ลากจักรยานคูชีพพ่อออกมา วันนี้ ท้ายจักรยานพ่อไม่ใช่กระสอบพริก แต่เป็นลูกชายคนเล็ก ที่วัยห่างกับพ่อราวกับว่าเป็นตากับหลาน
ผมซ้อนท้ายจักรยานพ่อ ปั่นไปตามทางลูกรัง ขลุขระ ระยะทางจากบ้านไป ปากทางแปด กิโลเมตร แล้วก็จอดรถไว้ นั่งสองแถวนั่งต่อเข้าไปในเมือง 16 กิโล

บรรยากาศในห้องสอบเงียบกริบ ผมตั้งใจทำข้อสอบสุดความสามารถ แล้วก็ออกเกือบท้ายสุด พอผมลุกออกมา เพิ่งจะสังเกตว่า มีสายตานับสิบคู่มองมาที่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ทรงผมนักเรียนที่มีลายกรรไกรเต็มหัว (ฝีมือพี่สาว) ชุดนักเรียนที่เท่ที่สุด พร้อมกับรองเท้านักเรียนใหญ่ราวกับเรือสีขาวที่ไม่มีใครใส่แบบผม แถมถุงเท้าก็ไม่มี ผมเพิ่งสังเกตเห็น ว่าคนอื่นเขาแต่งตัวชุดนักเรียนจริงๆ นั้นมันสวยมากๆ แต่ผมก็ไม่คิดอะไร พอทำข้อสอบเสร็จ กำลังจะเดินกลับไปหาพ่อ ทันใดนั้นก็มีเสียงกรรมการคุมสอบเรียกตัวเข้าไปคุย ผมตกใจมาก ผมนึกตลอดว่าตัวเองทำไรผิดเขาถึงเรียกผมไปนั่งสอบสวน
ผมจำอาจารย์ท่านนั้นได้ดี ท่านชื่ออาจารย์วิวัฒน์ อาจารย์แกนั่งซักผมอยู่นานสองนาน ว่าบ้านอยู่ไหน มีพี่น้องกี่คน มาสอบกับใคร รองเท้าไปไหน เข็มขัดทำไมไม่ใส่ แล้วก็อะไรต่อมิอะไรอีกเยอะมาก ผมตอบไปเครียดไป กลัวว่าผมแต่งตัวไม่ดีแล้วโรงเรียนจะไม่รับ ก่อนจากกันอาจารย์บอกให้ผมโชคดีพร้อมกับตบท้ายว่า ถ้าสอบผ่านแล้วให้กลับมาหาอาจารย์ที่หมวดคณิตศาสตร์นะ.....

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 3 เม.ย. 51 05:38:48 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 78

เดี๋ยวผมมาต่อวันหลังนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ ถ้าเบื่ออ่านแล้วบอกนะครับ จะได้รวบรัดให้จบ ไวๆครับ เรื่องผม มันคงยาวครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 3 เม.ย. 51 05:41:43 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 79

ไม่เบื่อครับคุณผู้ชายคิดบวก ผมเองเคยเขียนเรืองหาทุนเรียนเอกในห้องไกลบ้านเหมือนกัน ผมเขียนได้ไม่ดีสักครึ่งหนึ่งของคุณเลย คุณพยายามกว่าผมมากนัก ขอชื่นชมครับ

อย่ารวบรัดครับ ผมแนะนำ แต่ให้เลือกเรื่องที่คิดว่าน่าสนใจจริงๆมาเล่า ถ้าคิดว่าเนื้้อหาที่น่าสนใจยังมีอยู่ ให้เขียนไปตามนั้น ผมว่าดีที่สุด

จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 3 เม.ย. 51 06:11:05 ]

ความคิดเห็นที่ 80

^
^
ลูกโป่ง

ขอโทษที่มาช้าไป
แต่ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงนะครับ

จาก ... คนที่มีอดีตไม่ต่างจากคุณ จขกท. สักเท่าไหร่

จากคุณ : Coconut Dance : - [ 3 เม.ย. 51 07:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 81

man ...

ขอแสดงความนับถือว่าที่นักศึกษาปริญญาเอก
The Ecole Polytechnique Federale de Lausanne (EPFL)
หรือที่รู้จักกันในนาม Swiss Federal Institute of Technology in Lausanne

มหาวิทยาลัยที่มีอายุกว่า 155 ปี (Founded 1853)
Raked the world’s 18th university in the field of
Engineering / Technology and Computer Sciences

และอดีตบัณฑิตสาขาวิทยาศาสตร์เคมีที่มีชื่อเสียงได้แก่

พลเอกหญิง พลเรือเอกหญิง พลอากาศเอกหญิง ศาสตราจารย์
สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์

จากคุณ : Coconut Dance : - [ 3 เม.ย. 51 07:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 82

^
^
Campus Map

จากคุณ : Coconut Dance : - [ 3 เม.ย. 51 07:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 83

flower FYI : เมืองโลซาน ประเทศสวิตเซอร์แลนด์
เมืองที่ประสูติของ ทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตนราชกัญญา สิริวัฒนาพรรณวดี

จากคุณ : Coconut Dance : - [ 3 เม.ย. 51 07:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 84

เทียน ชนแก้ว พลุ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านอยู่นะ

จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 3 เม.ย. 51 08:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 85

I read every letters you wrote very carefully and I have never felt any boredom from that time I spent on those.

Please feel free to write and share your whole full version to me. I am awaiting.

Thank you in advance for your kindness.

Best,
A.T.

จากคุณ : amatuer translator - [ 3 เม.ย. 51 08:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 86

ปักธงว่ารออยู่ที่นี่

มาเร็วๆๆ อ่านไปน้ำตาไหลไป เห็นภาพชัดเจน

ขอแบบไม่ตัดต่อนะคะ

จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 3 เม.ย. 51 09:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 87

หลงเข้ามานั่งร้องไห้ที่กระทู้นี้

โหวตครับ

จากคุณ : Mun Thow - [ 3 เม.ย. 51 09:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 88

ขอบคุณ ผู้ชายคิดบวกมาก เลยคะ
อ่านแล้ว รู้สึกเป็นกำลังใจให้ตัวเอง คิดถึงพ่อกับแม่มากขึ้นด้วย

มีโอกาสจะได้ไป สวิส เพื่อเข้าร่วมงาน แสดงสินค้า ในเดือน กรกฎาคม จ้ะ
ถ้าน้องอยากได้อะไร จากเมืองไทย บอกได้นะ
แต่ว่างานมี ที่ bern นะ วันที่ 12-13 กรกฎาคม 2008 ยังไง บอกได้นะ ไม่ยากไป จะเอาไปฝากจ้ะ
ถ้าไม่ไกลจากที่น้องอยู่ ก็มาได้นะ พี่ ๆ จากเมืองไทย ไปกัน เยอะ ทีเดียว
เป็นกำลังใจให้สู้ ๆๆๆ

จากคุณ : Jino_base - [ 3 เม.ย. 51 10:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 89

กำลังสนุกเลย

รออ่านต่อครับ

จากคุณ : LAPD21 - [ 3 เม.ย. 51 10:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 90

ตามอ่านอยู่นะคะ
อย่าตัดตอนเลยค่ะ
หนูอ่านแล้วได้กำลังใจมากเลยค่ะ

จากคุณ : เด็กชายหัวตะปู - [ 3 เม.ย. 51 11:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 91

อ่านแล้วน้ำตาคลอเบ้า

เจ้าของกระทู้เก่งและเข้มแข็งมากค่ะ

เป็นอีกหนึ่งกำลังใจนะค่ะ

จากคุณ : klakung - [ 3 เม.ย. 51 11:39:25 ]

ความคิดเห็นที่ 92

ชื่นชมในการสู้ชีวิต ของ คุณ ผู้ชายคิดบวก ค่ะ
ขอให้ประสพความสำเร็จในชีวิต ค่ะ

"คิดบวก" ได้ ชีวิตเป็นสุข

สุข หรือ ทุกข์ ก็อยู่ที่ใจ

มีสติรู้ ในชีวิตประจำวัน เลือกทำในสิ่งดี ชีวิตก็จะเจริญคะ

จากคุณ : กิ่งไม้ไทย - [ 3 เม.ย. 51 11:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 93

อ่านแล้วต้องแอบปาดน้ำตาเหมือนกันค่ะ ขอยกย่องคุณผู้ชายคิดบวกอย่างใจจริง เมืองไทยต้องการคนดี มีคุณธรรม อดทน ไม่ย่อท้อต่อความลำบากอย่างคุณมากค่ะ ที่่ว่าเป็นคนดี มีคุณธรรม หมายถึง ถึงจะจนก็ไม่ขโมยของใคร ยอมทำงานหนักแลกเงินอย่างถูกต้อง งานที่ถูกต้องทั้งกฎหมายและศีลธรรม ตั้งใจเรียนหนังสือ ไม่ยอมเอาความยากจนมาเป็นขออ้างในการเกเร หนีเรียน รู้บุญคุณพ่อแม่ รู้ว่าเขาทำงานหนักเพื่อเรา เราต้องช่วยเหลือเขา

ขอให้คุณประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้ และเป็นตัวอย่างให้คนรุ่นหลังต่อไปนะค่ะ รออ่านอยู่ค่ะ

จากคุณ : Sunny Shiny Day - [ 3 เม.ย. 51 12:38:47 ]

ความคิดเห็นที่ 94

ติดกระทู้นี้แล้ว ดอกไม้

ขอส่งกำลังใจให้ จขกท ค่ะ

ขอให้เรียนจบได้เกรดดีๆตามที่คาดหวังไว้นะคะ มะลิตูม

จากคุณ : ป้าเอียด - [ 3 เม.ย. 51 13:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 95

ปักหมุดจ้า

จากคุณ : ฮูหยินใหญ่ - [ 3 เม.ย. 51 13:50:00 ]

ความคิดเห็นที่ 96

อ่านด้วยความตื้นตันใจมาก
คุณพ่อคุณเป็นคนดีมาก และสอนลูกไพด้ดีที่สุด
พ่อดีลูกต้องดีด้วยเพราะลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น

จากคุณ : qgee (กล้วยไม้สีเงิน) - [ 3 เม.ย. 51 13:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 97

ติดตามอ่านค่ะ

จากคุณ : yuy - [ 3 เม.ย. 51 14:20:23 A:124.121.21.68 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 98

ง่า เศร้าจังค่ะ...
อ่านแล้วคิดถึงพ่อกับแม่จัง เมื่อก่อนพ่อเราก็ลำบากมากๆ ไม่แพ้ จขกท.เลย
แต่พ่อเราไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ

จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 3 เม.ย. 51 14:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 99

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
ชื่นชมคุณพ่อคุณมาก ท่านเสียสละ อดทนจิง ๆ
รวมทั้งตัวคุณด้วย
ขอให้ประสบความสำเร็จนะค่ะ
ดิฉันเป็นคนอุบลค่ะ

จากคุณ : หนูริวจัง - [ 3 เม.ย. 51 15:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 100

ขอบคุณที่นำเรื่องราวชีวิตมาให้ได้อ่าน ประทับใจมากค่ะ แอบน้ำตาซึมคิดถึงแม่
สู้ต่อไปนะคะ โลกเราสวยงามค่ะ

จากคุณ : Mrs Mathur - [ 3 เม.ย. 51 16:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 101

จขกท.คะ มาลงชื่อไว้อ่านรอค่ะ

พอคุณเล่า เราก็นึกภาพออกเลย มีนักเรียนของแม่เราหลายคน ที่ไม่มีเสื้อผ้าหรือชุดนักเรียนใหม่ๆ ใส่ และบางที ก็ ต้องออกจากร.ร ก่อนเวลา เพราะพ่อแม่ไม่มีเงิน

เด็กบางคนผอมแห้ง เพราะต้องช่วยที่บ้านทำงาน อยู่กินกันอย่างอดอยาก

เราเป็นคนอุบล เคยลำบากเหมือนกัน แต่ไม่ได้ครึ่งของคุณเลยค่ะ

รออ่านอยู่นะคะ

จากคุณ : Kassie K - [ 3 เม.ย. 51 16:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 102

จขกท คะ ดิฉันร้องให้ตลอดตอนที่อ่านเรื่องของคุณค่ะ แต่ก็มีบางตอนที่หัวเราะทั้งน้ำตาเลยนะคะ เพื่อนๆที่ทำงานก็งงค่ะ ว่าเป็นอะไร นั่งร้องให้จมูกแดงเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจ นะคะ และก็ขอขอบคุณที่มาเขียน เล่าประสบการณ์ ดีๆ สู่กันฟัง นับถือมากค่ะ

จากคุณ : rusto - [ 3 เม.ย. 51 16:40:58 A:58.10.152.238 X: TicketID:172666 ]

ความคิดเห็นที่ 103

อยากให้กลับมาเล่าต่อไวไวจัง ชอบมากเลยคะ

จากคุณ : หนูนา งัยจ๊ะ - [ 3 เม.ย. 51 17:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 104

สุดยอดดดด อ่านแล้วจะร้องไห้ตาม
โหวตค่ะ รีบมาพิมพ์ต่อนะ รออ่านค่ะ

จากคุณ : น้องกุ๊กเป็ด - [ 3 เม.ย. 51 17:12:47 ]

ความคิดเห็นที่ 105

เข้ามารอ อ่านค่ะ

จากคุณ : Parissara - [ 3 เม.ย. 51 17:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 106

รู้สึกเหมือนกับได้เข้าไปอยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วยกันเลยค่ะ คุณจขกท.เล่าได้เก่งมากจริงๆ แอบน้ำตาซึมค่ะ. ขอให้ดวงวิญญาณพ่อคุณจงรับรู้ในความสำเร็จของคุณน่ะค่ะ แล้วก็หมั่นทำบุญใส่บาตรให้ท่านด้วยน่ะค่ะ ท่านต้องได้รับแน่

จากคุณ : รัตน์ (happy_lak) - [ 3 เม.ย. 51 18:15:59 ]

ความคิดเห็นที่ 107

รอเหมือนเดิม

จากคุณ : my-kokoro - [ 3 เม.ย. 51 19:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 108

How long still will you be at EPFL?

I go to Geneva, Montreux and Lausanne frequently enough. If it is alright with you and if you care to, let's arrange a meeting so I can introduce you to some Thai people living in the area.

Two good friends of mine (a woman and a man) are working at IKEA in Aubonne. Look them up if you get a chance to go there.

http://www.ikea.com/webapp/wcs/stores/servlet/IkeaNearYouView?storeId=6&langId=-18&StoreNumber=078

If you are interested please contact me at "add_11 at hotmail dot com". I will be more than happy to tell you more.

Best wishes.

จากคุณ : genf - [ 3 เม.ย. 51 19:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 109

แวะมาอ่านเรื่อย ๆ นะคะ

เรื่องราวชีวิตของคุณสมควรเป็นตัวอย่างที่ดีกับคนรุ่นหลัง ๆ ที่กำลังไขว่คว้าหาโอกาสชีวิตและการศึกษาค่ะ

จากคุณ : JC2002 - [ 3 เม.ย. 51 19:16:11 ]

ความคิดเห็นที่ 110

Thank you for sharing this excellent story. Your story can inspire many people. :)

จากคุณ : zizzi - [ 3 เม.ย. 51 19:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 111

เข้ามาอ่านและเข้ามาโหวทค่ะ

จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 3 เม.ย. 51 19:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 112

เราก็ลูกชาวนา แต่ชาวนาแถวภาคกลาง ต้องทำนาแต่ ป.3-4 ได้มั้ง
เรียน ปวช ทำงานพิเศษตอนเช้า งานพวกเอกสารตามออฟฟิสต่างๆ
ตอนบ่ายไปเรียน เรียน ปวส ไปเป็นผู้ช่วยไกด์ จนถึงจบปริญญาตรี
งานอันนี้ท้าทายมาก ได้ประสบการณ์เจอะเจออะไรมากมายนัก

ไม่กล้าเล่าเรื่องตัวเอง เพราะตอนนี้สิ่งที่มุ่งหวังอยู่มันลุ่มๆ ดอนๆ ไงไม่รู้
กลัวจุดจบไม่สวยงามอย่าง จขกท

บางทียังมานั่งคิดอยู่คนรุ่นบึกบึนอย่างฉันนี่มันยังมีในยุคของฉันด้วยเหรอวะ
ว่าแต่ จกขท นี้อายุเท่าไหร่อะคะ ฮ่าๆๆ...

ยังไงก็อย่าหลงไปกับเกียรติ ลาภยศ เงินทอง ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนะคะ

จากคุณ : sasil - [ 3 เม.ย. 51 20:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 113

ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆ

เดี๋ยวต้องให้ลูกชาย...ผู้ซึ่งมีพร้อมทุกอย่าง

และคิดเสมอว่าตัวเอง...ลำบาก

เข้ามาอ่านในสิ่งที่คุณเขียน...

จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 3 เม.ย. 51 20:40:41 ]

ความคิดเห็นที่ 114

ว้าว++ อยากให้มีตัวอย่างที่ดีๆให้เด็กไทยแบบนี้เยอะๆจัง
จบแล้วอย่าลืมกลับไปช่วยกันพัฒนาประเทศน่ะค่ะ

จากคุณ : larata - [ 3 เม.ย. 51 20:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 115

อ่านแล้ว ครอบครัวเราช่างเหมือนกันจังเลยคะ
โดยเฉพาะ คุณพ่อ เป็นชาวนาผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนกันเลยคะ

คุณพ่อเราเสีย ก่อนที่พี่ชายคนโตจะรับปริญญา (ในวัยเกือบ40)

วันที่พ่อเสีย พี่ชายพร่ำบอก ปริญญาใบนี้ ผมให้พ่อ ทำไมต้องรีบไป

หรือ ครอบครัวอีสาน ลำบาก กันเกือบหมด วิถีชีวิต ช่างคล้ายกัน

จากคุณ : เอ... - [ 3 เม.ย. 51 21:32:14 A:58.9.90.148 X: TicketID:156133 ]

ความคิดเห็นที่ 116

ติดกระทู้นี้แล้ว ต้องเข้ามาดูทุกวันว่ามีอะไรอัพเดท

ชื่นชมคุณเจ้าของกระทู้จัง เป็นกำลังใจให้นะคะ

จากคุณ : Smile@UK - [ 3 เม.ย. 51 21:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 117

รีบ ๆ มาเขียนต่อนะคะ ตามอ่านอยู่ค่ะ อยากอ่านเรื่องของคุณจริงๆ ค่ะ

แล้วก็อยากให้ พวกลูกคนรวย เกิดมาไม่เคยลำบากอ่านด้วยอ่ะค่ะ

( ปล เรา ไม่ได้ลำบากแบบขนาดคุณหรอกนะคะ แต่ว่า ตอนเด็ก เราก็อยู่บ้านนอก เหมือนกัน )

ชื่นชมคุณจากใจจริงค่ะ

จากคุณ : Freedom of Life - [ 3 เม.ย. 51 23:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 118

คุณ จ.ข.ก.ท. คะ ถ้าเหงาเราแนะนำให้ไปกินข้าวที่ห้องอาหาร Atlantique ไปคุยกับพี่มยุรีได้ค่ะ แกทั้งใจดีทั้งชอบคุยกับนักเรียนไทย และเท่าที่เรารู้ EPFL พอมีนักศึกษาไทยอยู่บ้างแล้วก็นิสัยดีคบได้ค่ะ ลองหาดูนะคะ

จากคุณ : อดีตนักศึกษาโลซานน์ - [ 4 เม.ย. 51 00:30:16 A:203.107.203.211 X: TicketID:170932 ]

ความคิดเห็นที่ 119

แล้วเราก็มานั่งน้ำตาซึมกับกระทู้นี้
ทำไมมันตื้อๆ แบบนี้นะ
ชีวิตคนต่างจังหวัดที่ยากจนค่นแค้น
มันไม่ค่อยจะต่างกันเลยไม่ว่าภาคไหนๆ

อยากบอก จขกท. ว่า "นายแน่มาก" ค่ะ
สู้ต่อไปให้ถึงฝั่งฝันนะคะ ดูซิ ใครได้อ่านเรื่องราวของคุณ
ก็ต่างยินดีและภูมิใจกับตัวคุณทั้งนั้น
แน่นอนวิญญาณบุพการีคุณต้องดีใจและยินดียิ่งกว่าพวกเราแน่ๆ

จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ 4 เม.ย. 51 01:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 120

อ่านไปจุกที่คอไป น้ำตาไหลไป

เรื่องราว จขกท ดีมากคะ เราได้อะไรหลายอย่างจากที่เขียนมาด้านบน

มาเล่าต่อด้วยนะคะ

จากคุณ : Judy & Mary - [ 4 เม.ย. 51 02:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 121

มาให้กำลังใจค่ะ....

จากคุณ : Jirada - [ 4 เม.ย. 51 02:42:36 A:24.7.43.56 X: TicketID:172709 ]

ความคิดเห็นที่ 122

ขอบคุณทุกท่านด้วยใจจริงครับ ที่ให้กำลังใจผมครับ ผมต้องขอโทษทุกท่านมากๆ ครับ ที่มีการพิมพ์ตก พิมพ์ผิด ให้กวนสายท่านทำลายบรรยากาศการอ่านของท่านครับ เพราะผมนั่งพิมพ์สด ตามอารมณ์ ในขณะนั้นๆ จริง ๆและก็ไม่มีเวลาตรวจทานครับ ตั้งใจจะให้ผิดน้อยที่สุดครับ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

คุณอุดรยินดีด้วยนะครับ ที่พี่สำเร็จแล้ว ผมเพิ่งเริ่มครับ

คุณบุ้ง (B Oprysk ผมเคยไปริซึเมคัง ชิกะ แคมปัสน่าเรียนครับ
คุณ Coconut Dance มาช้าไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่มาครับ ดูคุณเรื่องสถาบันผมเยอะจังครับ ตอนนี้ผมยังไม่เป็นนักเรียน ป.เอกเต็มตัวครับ สู้อยู่จะทำให้ได้ครับ แล้วจะเล่าให้ฟังทีหลังครับ
คุณ amatuer translator.คุณน้านก คุณรวมการเฉพาะกิจ คุณMun Thow ขอบคุณสำหรับแรงใจครับ
คุณJino_base ขอบคุณอย่างสุดซึ้งครับ คงมีโอกาสเจอกันสักวันครับ
คุณLAPD21,เด็กชายหัวตะปู, klakung,กิ่งไม้ไทย,, Sunny Shiny Day,ป้าเอียด,ฮูหยินใหญ่, qgee (กล้วยไม้สีเงิน),, yuy,ลูกเป็ดขี้เกียจ,,หนูริวจัง, Mrs Mathur,, Kassie K,, ผมดีใจที่มารอนะครับ
คุณrusto ขอโทษที่ทำให้เสียน้ำตา ไม่ได้ตั้งใจครับ....แต่ตั้งใจเขียน,
น้องกุ๊กเป็ด, Parissara,รัตน์ (happy_lak),, my-kokoro
คุณgenf ผมยังไม่ได้เป็นนักเรียน ป.เอกเต็มตัวครับ ตอนนี้เขาให้ผมมาทดลองงาน เพื่อพิสูจน์ความสามารถอยู่ครับ ถ้าผ่านผมก็อยู่นี่อีกสามปีครับ ผมแอดไปแล้วครับ คงได้คุยกันครับ
JC2002, zizzi, CoolDubaiChic, sasil,กุศโลบายจากความจริง, larata,เอ, Smile@UK, Freedom of Life ทุกแรงใจ เติมพลังให้ผมเดินต่อครับ.....
คุณอดีตนักศึกษาโลซานน์ คำแนะนำคุณเป็นประโยชน์มากครับ ผมรู้จักกับพี่มยุรี ตั้งแต่ สองวันแรกที่มาอยู่ที่นี่ครับ และรู้จักนักเรียนไทยที่นี่หลายคน ทุกคนน่ารักมากๆ ครับ โดยเฉพาะพี่มยุรี แกเปรียบเสมือนกองทุนอาหารเพื่อเด็กด้อยโอกาสของผมเลยครับ ผมมีชีวิตด้วยกับข้าวฝีมือพี่เค้าครับ (หรือดวงผมถูกกำหนดให้เป็นเช่นนี้)แล้วจะเล่าให้ฟังวันหลังว่ามันเกี่ยวเนื่องกับอดีตชีวิตผมอย่างไรครับ......
คุณก๋าสะลองเงิน ขอบคุณอย่างสุดซึ้งครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 4 เม.ย. 51 03:15:02 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 123

น้ำตาคลอค่ะ
เป็นกำลังใจให้และรออ่านต่อนะคะ

จากคุณ : The Starry Night - [ 4 เม.ย. 51 03:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 124

มารอติดตามค่ะ

จากคุณ : ป่านฉะนี้เธออยู่ดีไฉน - [ 4 เม.ย. 51 03:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 125

I see.

In fact, I have just booked a return ticket to Geneva by EasyJet for Thursday 1st May arriving GVA 11:25 hrs, depart GVA 7:00hrs Monday 5th May back to my home. Only a short visit, again.

1st May is a holiday in Geneva anyway so let me know if you have some time.

จากคุณ : genf - [ 4 เม.ย. 51 03:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 126

คุณทำให้ต่อมน้ำตาดิฉันแตก อ่านแล้วน้ำตาร่วง คนอย่างดิฉันพ่อแม่หาให้ทุกอย่าง แต่ยังไม่ได้แม้แต่เสี้ยวหนึ่งของคุณเลย อ่านแล้วอายตัวเอง
ขอให้ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจนะคะ

จากคุณ : Gisele - [ 4 เม.ย. 51 04:22:48 ]

ความคิดเห็นที่ 127

เรื่องเล่าวัยเยาว์ต่อครับบบบ

ผมกับพ่อเดินทางกลับบ้านหลังสอบเสร็จ ทุกอย่างโล่งครับ ผมกลับมาใช้ชีวิตที่ท้องนาตามปกติ กลางวันก็เอาวัว ควายไปเลี้ยงที่ท้องทุ่ง แล้วก็วิ่งไล่จับตักแตน ระหว่างรอพาควายไปดื่มน้ำ ปกติแล้วตอนเช้าผมจะเอาวัวควาย ไปผูกไว้ที่ทุ่งก่อนครับ พอสายแดดเริ่มร้อน ก็ไปขยับที่ให้มันได้เข้าร่ม พอเที่ยงก็จะพาลงห้วยไปดื่มน้ำ ส่วนควายก็จะได้เล่นน้ำคลายร้อนอย่างชุ่มฉ่ำ ระหว่างวันนั้นผมก็หากบ หาเขียด หรือตักแตน เพื่อเป็นอาหารตอนเย็น....

ชีวิตผมไม่เคยรู้จักหนังสือการ์ตูนเลยครับ และไม่รู้จักเกมส์กด เพราะวันๆ ก็ทำกิจวัตรประจำวันอยู่อย่างนี้ จนวันประกาศผลสอบมาถึง พ่อก็รีบพาผมไปโรงเรียนในเมืองแต่เช้า ใส่ชุดนักเรียนชุดเดียวกับวันสอบ ระหว่างผมซ้อนท้ายจักรยานพ่อนั้น ไม่มีคำถาม หรือคำพูดระหว่างกันเลย ในใจผมคิด 2 อย่างแอบลุ้นว่าจะมีชื่อผมติดบอร์ดในรายชื่อของคนสอบผ่านเข้าเรียนหรือไม่ .(เพราะโรงเรียนที่ผมไปสอบเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ที่มีชื่อเสียงมาก ในจังหวัดผม) ถ้าไม่มีทุกอย่างก็ง่ายมาก ชีวิตผมไม่ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลง ช่วยพ่อทำนาที่บ้านครับ แต่ถ้าติดมีผมคงจะดีใจมากๆ แล้วพ่อล่ะ จะดีใจหรือเปล่า ผมไม่กล้าคาดเดาความรู้สึกพ่อได้เลย เพราะถ้าผมสอบติดพ่อคงลำบากใจไม่น้อย เมื่อครุ่นคิดอย่างนั้น ผมก็เลยไม่กล้าคุยกับพ่อ จนเราเดินทางมาถึงโรงเรียน ผมพบฝูงผู้คนเยอะมากๆ นักเรียนมากับพ่อแม่ครอบครัว กอดคอกันดีใจกระโดโลดเต้น ทำให้ผมพรอยตื่นเต้นดีใจกับเขาไปด้วย แล้วก็แอบประหม่า ทำใจว่าถ้าไม่มีก็คงไม่เป็นไร อย่างน้อยพ่อคงจะได้ไม่ลำบากใจ.....พออยู่ในสถาณการเช่นนั้น ผมเห็นรอยยิ้มของพ่อครับ คงเป็นเพราะบรรยากาศมันชวนลุ้น และผู้คนที่มาดูผลสอบนั้นทั้งดีใจและเสียใจ

“ไปลูกเข้าไปดูซิ ว่าได้หรือเปล่า” พ่อดุนหลังผม ให้มุดๆ ฝ่าผู้คนเข้าไปดู ผมตัวเล็กสามารถลอดแข้งขา เบียดผู้คนเข้าไปที่หน้าสุดติดกับกระดานบอร์ด แต่ต้องเขย่งดู เพราะผมตัวเตี้ยมาก ผมไล่ลำดับรายชื่อคนมาเรื่อยๆ จนถึงอักษรตัว ย ยักษ์ ซึ่งเป็นชื่อผม ผมค่อยๆ กวาดๆ สายตาช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ใจก็เต้นตึกๆ ขาก็สั่น กลัวว่าพ้นเขต ย ยักษ์ แล้วไม่มีชื่อผม ผมคงจะคอตกกลับบ้านก็เลยอยากเก็บความรู้สึกที่ลุ้นนั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆที่คนเบียดกันทั้งร้อนก็ร้อนเหงื่อก็ออกและเหม็นกลิ่นตัวใครต่อใคร พอไล่ชื่อมาถึง ตัว ย ยักษ์ คนเกือบสุดท้าย มีชื่อผมครับ ผมกวาดตาอีกครั้งดูตัวสะกด ดูนามสกุล ใช่หมดเลย ชื่อก็ใช่นามสกุลก็ใช่ ผมย้ำกับสายตาตัวเองให้แน่ใจอีกสองที ดูยังไงมันก็คือชื่อผม วินาทีนั้นผมแทบหยุดหายใจเลยครับ น้ำตาผมแทบไหล รีบมุดลอดฝ่าดงผู้คนออกมาได้วิ่งไปหาพ่อ เอาทั้งหน้ากอดซุกพ่อทันที พ่อถามว่า
“เป็นไง มีไหม”
“มีครับพ่อ มี ผมสอบได้ครับ ผมสอบได้แล้ว มีจริงๆ” ผมรีบตอบพ่อด้วยอารามดีใจแต่ตื่นเต้นอย่างสุดขีด
“จริงหรือลูก” พ่อถามอีกครั้ง
“ติดจริงๆพ่อ” ผมเห็นรอยยิ้มของพ่อเต็มใบหน้า และแจ่มชัดที่สุดเท่าที่ผมจำได้ และรอยยิ้มนั้นมันก็ยังคงแจ่มชัดในดวงตาผมมาจนถึงวันนี้

พ่อเดินจูงมือผมออกจากโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม ปากก็พร่ำสอน ว่า
“ให้ตั้งใจเรียนนะ จะได้เป็นเจ้าคนเป็นนายคน อย่าเกเร แล้วพ่อก็ไม่รู้จะมีเงินให้เราเรียนถึงเมื่อไร แล้วเรียนจบอยากเป็นอะไร” พ่อถามผม
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่อยากเรียน” ผมตอบ
“แล้วพ่ออยากให้ผมเป็นอะไรล่ะ” ผมถามกลับ
“พ่ออยากให้เป็นข้าราชการ หรือเป็นครูน่ะ” พ่อตอบ
“ทำไมล่ะ พ่อ”
“ลูกกะจะได้ทำงานดี สบาย ไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อ เรียนจบแล้วอย่ามาเป็นชาวนาเหมือนพ่อนะ”
“ทำไมล่ะ พ่อ” ผมถามย้ำอีกครั้ง
“เห็นไหม พ่อทำนามาตั้งแต่เกิดจนเดียวนี้ หลายสิบปี ชีวิตพ่อยังคงเป็นชาวนาเหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น บ้านหลังคาก็ยังรั่ว เรามีข้าวกินก็จริง แต่พ่อยังเป็นหนี้ค่าปุ๋ยกับสหกรณ์อีกหลายหมื่น ไม่รู้เมื่อจะใช้หนี้เขาหมด”
พ่อตอบ วันนี้ผมเห็นพ่อคุยกับผมมากกว่าทุกวัน
“ครับ ผมจะเป็นข้าราชการให้พ่อ”

สิ้นสุดการสนทนาพ่อพาผมเดินเข้าไปในตลาดงุดๆ ไปในร้านขายชุดนักเรียนทันที พร้อมกับบอกแป๊ะเจ้าของร้าน
“เอาชุดนักเรียนใหม่ 1 ชุด รองเท้านักเรียนสีน้ำตาลหนึ่งคู่นะ แต่เอาแบบตัวใหญ่ๆ กว่าตัวเพราะเผื่อเขาโต” พ่อบอกเจ้าของร้าน ผมงี้ยิ้มหน้าบานเชียว
“ลูกสอบได้เหรอ วันนี้เห็นเขาดูผลสอบกัน โรงเรียนไหนล่ะ” แป๊ะถาม
“โรงเรียนจังหวัด ”พ่อตอบด้วยรอยยิ้ม
“ลูกนี้เก่งนะเนี่ย ตัวเล็กๆ ก็สอบได้ เด็กบ้านนอกเนี่ยเก่งนะ” แป๊ะชม พ่ออมยิ้ม

แล้วพ่อก็พาผมไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านจันทร์เพ็ญ ผมชอบมากเพราะไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวเลยในชีวิตตั้งแต่เกิดมา ครั้งนั้นเป็นครั้งแรก และเป็นวันที่ผมรู้สึกว่าก๋วยเตี๋ยวเป็นอาหารที่ผมโปรดที่สุดและอร่อยมากที่สุดสำหรับผมตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา วันนั้นเป็นวันที่ผมกับพ่อกลับบ้านกันด้วยความสุข ผมไม่เห็นแววตาทุกข์โศกของพ่อเลยทั้งวัน........

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 4 เม.ย. 51 04:55:00 A:85.218.53.196 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 128

ขอบคุณนะค่ะ ที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน นึกถึงตัวเองที่ปัญหานั้นน้อยนิดเมื่อเทียบกับคุณ คิดถึงพ่อแม่ค่ะ สารภาพว่าร้องไห้เพราะอายตัวเองเหมือนกัน ขอให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตั้งใจ แล้วก็มีความสุขในชีวิตนะค่ะ ดีใจที่โลกนี้ก็ยังมีคนดีๆเหลืออยู่

จากคุณ : joytheclever - [ 4 เม.ย. 51 05:02:17 ]

ความคิดเห็นที่ 129

ขอบคุณที่มาแบ่งปัีนเรื่องราวค่ะ อ่านแล้วหมดกระดาษทิชชูไปกองโต

ขอให้ประสบความสำเร็จนะคะ flower

จากคุณ : sommie - [ 4 เม.ย. 51 06:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 130

มาเขียนต่อเร็วๆนะ ติดกระทู้นี้แล้วล่ะ ชอบแนวคิดของคุณค่ะ คุณผู้ชายคิดบวก คุณเป็นยอดนักสู้จริงๆ

จากคุณ : freshy little pig - [ 4 เม.ย. 51 06:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 131

Thank you so so much for writing the story, I carefully read every single word because I don't want to miss anything.

My dad had a similar background with you, it maks me miss my dad so much. I now live in the US and I don't get to talk to my dad as often.

I think I will give me dad a call.... Thank you na ka "Mr. Positive"

^_______^

จากคุณ : CaliGirl - [ 4 เม.ย. 51 06:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 132

อ่านแล้วทึ่งจริงๆ ค่ะ.. ขอบคุณนะคะ สำหรับเวลาและเรื่องราวที่คุณจขกท เอามาแบ่งปันให้ได้อ่านได้รู้

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ^^

จากคุณ : Dino เหมียวจอมซ่าส์ - [ 4 เม.ย. 51 06:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 133

สวัสดีค่ะพี่ผู้ชายคิดบวก ชื่อพี่นี่นำหน้าด้วย ย.ยักษ์ ไม่ทราบว่าชื่อเต็มนี่ ยอดมนุษย์หรือป่าวค่ะ
ล้อเล่นนะค่ะเห็นชื่อเรื่องน่าสนใจมากเลยติดตามมาอ่าน เข้าใจในความรู้สึก อินมาก บางตอนนี่อยากจะร้องให้ไปด้วยเลยค่ะ รออ่านนะค่ะเป็นกำลังใจให้พี่ประสบความสำเร็จด้วยค่ะ

จากคุณ : น้องเอม (mjulien) - [ 4 เม.ย. 51 06:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 134

ปลื้มใจ ...............

มาปักธงว่ามาถึงแล้ว

สู้ๆๆ

จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 4 เม.ย. 51 06:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 135

พ่อคุณเป็นพ่อที่แสนดีจริงๆ และคุณก็เป็นเด็กดี เราขอยกย่องด้วยความจริงใจ

จากคุณ : ตกตะกอน - [ 4 เม.ย. 51 08:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 136

man ... เข้ามาดู

จากคุณ : Mr. Fusion - [ 4 เม.ย. 51 09:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 137

ขออวยพรให้ประสบความสำเร็จ ดังหวัง เรื่องราวดีๆแบบนี้ได้ยินแล้ว มีความสุข สู้ต่อไปนะคะ

จากคุณ : หมอกบาง - [ 4 เม.ย. 51 09:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 138

มารออ่านต่อ ติดหนึบ

จากคุณ : ผัดหอยลาย - [ 4 เม.ย. 51 09:39:27 ]

ความคิดเห็นที่ 139

ขออนุญาตลงชื่อรออ่าน กลัวจำไม่ได้ว่าอ่านถึงไหน อิอิ คุณเจ้าของกระทู้เขียนดีมากเลย ขอชมจากใจจริง

จากคุณ : coconut tree - [ 4 เม.ย. 51 10:42:35 ]

ความคิดเห็นที่ 140

ขอบคุณมากค่ะที่มาเขียนให้อ่าน ทำให้มีกำลังใจสู้ต่อไปกลับความลำบากที่นี่อีกเยอะ เทียบกับเรื่องการโดนคนกลั่นแกล้งที่ทำงานจนเครียด พออ่านเรื่องนี้ มานึกว่าชีวิตเรายังดีกว่าอีกเยอะ วันนี้ทำงานไปกดไปหลายรอบจำไม่เป็นอันทำงาน มาเขียนเร็วเร็วนะค่ะ

อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนสมัยก่อนที่เคยแบ่งกันกินก๋วยเตี๋ยวทุกกลางวัน แต่ทะเลาะกันทุกวัน แต่ตอนกลางวันก็ซื้ออาหารมาหนึ่งจานแล้วแบ่งกันกิน

ตอนนี้ไม่รู้หายไปไหนแล้ว นึกถึงเพื่อนคนนี้อยู่ตลอด

จากคุณ : lovelyorange (Lovelyorange) - [ 4 เม.ย. 51 10:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 141

แหมดีใจจังที่คุณรู้จักพี่มยุรี เหมือนเจอเพื่อนเก่าลย (ฝากกระโดดหอมแก้มพี่แกทีหนึ่งแล้วก้น) เพราะเราและเพื่อนๆ ก็รอดตายเพราะพี่เขา ที่จริงชีวิตพี่เขาน่าสนใจมากเหมือนกัน ลองนั่งสัมภาษณ์แล้วขอมาเขียนสิคะ ที่ EPFL เนี่ยสุดยอดแล้วละคะคนสวิสเองก็อยากจะเข้าไปเรียนทั้งนั้น แล้วก็หิน
จริง ๆ อึดไว้นะคะจะได้เป็น dotorant แบบเด็มตัว

จากคุณ : อดีตนักศึกษาโลซานน์ - [ 4 เม.ย. 51 11:04:38 A:203.107.203.37 X: TicketID:170932 ]

ความคิดเห็นที่ 142

อ่านกระทู้ของคุณ
ทำเอาเราน้ำตาซึมเลย
น่าชื่นชม มากๆ ค่ะ ทั้งครอบครัวคุณ

คุณเอยถึง อาจารย์วิวัฒน์ สงสัยจะมีบทบาทสำคัญในท้องเรื่อง
รีบๆ มาอัพเดทนะคะ คุณว่าที่ดอกเตอร์

จากคุณ : GooSE - [ 4 เม.ย. 51 12:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 143

ขอเป็นกำลังใจให้คุณคิดบวกอีกคนนะคะ กรุณาอย่าตัดเรื่องราวให้สั้นเลยนะคะ จะเสียอรรถรสไป ค่อยๆเขียนไปเรื่อยๆ ตามแต่จะมีเวลาว่าง ทุกคนเต็มใจรออ่านค่ะ

จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 4 เม.ย. 51 13:05:51 ]

ความคิดเห็นที่ 144

แม้อยู่ในเมืองไทย แต่ช่วงนี้ติดตามอ่านกระทู้จากห้อง ไกลบ้าน ตลอด ตั้งแต่เรื่องราวของคุณ หลงผิด ต่อด้วย คุณ ชีวิตก็เป็นเช่นนี้ เรียกว่าติดงอมแงมเลยละ และอ่านเรื่องของท่านแล้ว บอกได้เลยว่าเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง มีความคล้ายคลึงของกระผมมาก ยิ่งอ่านยิ่งนึกภาพในอดีตครับ เดี๋ยวถ้ามีโอกาสคงได้เล่าให้เพื่อนๆห้องไกลบ้านฟังบ้าง

จากคุณ : ยืมล็อคอินเมียมาโพสต์ (คืนส่องดาว) - [ 4 เม.ย. 51 13:44:13 ]

ความคิดเห็นที่ 145

ชื่นชม จขกท มากๆครับ ไม่รู้พูดไงดี รู้แต่น้ำตามันไหลพอได้อ่าน ทำให้ผมคิดถึงพ่อแม่ที่บ้านเหมือนกัน แหะๆ

จากคุณ : ซุนหลง (Ballacovski) - [ 4 เม.ย. 51 14:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 146

แอบน้ำตาซึมด้วยคน ดีนะนั่งอ่านอยู่คนเดียว :) ขอบคุณที่มาเล่าเรื่องราวให้ฟังนะคะ อ่านแล้วได้ข้อคิดและกำลังใจในการดำเนินชีวิตเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ

ขอให้ เจ้าของกระทู้ ประสบความสำเร็จดั่งหวังนะคะ ดิฉันเชื่ออย่างนึงว่าคนที่รู้คุณพ่อแม่จะมีแต่ความเจริญค่ะ แอบภูมิใจแทนครอบครัวคุณจังเลยค่ะ

จากคุณ : Me & Simple Life - [ 4 เม.ย. 51 14:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 147

ชื่นชม และยินดีไปกับคุณด้วย น่าชื่นใจแทนคุณพ่อคุณแม่ที่ล่วงลับไปแล้วที่มีลูกชายที่ดี กตัญญู มีสำนึกที่ดีมากมาก รักถิ่นเกิดและไม่อายที่จะเล่าสู่กันฟังเเละเป็นตัวอย่างที่ดีในสังคมของไทยปัจจุบัน
ขอปรบมือให้ด้วยใจจริง

จากคุณ : ฟ้าใส ใจสว่าง (veenja) - [ 4 เม.ย. 51 15:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 148

เมื่อคืนอ่านเรื่องคุณก่อนนอน วันนี้ตื่นปุ๊ปเปิดคอม์ปั๊บติดตามแบบกระชั้นชิด
ขอชื่นชมเขียนดีมากเห็นภาพชัดเจนเลย แอบน้ำตาซึม คอมันจุกๆตื้อๆ
คุณทำได้ไง มาเขียนทุกวันนะค่ะ ไม่เคยอ่านกระทู้ไหนแล้วได้ใจเราขนาดนี้เลย ชื่นชมคุณจากใจจริงค่ะ

จากคุณ : เดินตามต้อยๆ - [ 4 เม.ย. 51 15:06:02 A:62.47.209.64 X:195.3.113.75 TicketID:122513 ]

ความคิดเห็นที่ 149

คุณ จขกท คะ วันนี้ตามมาอ่านต่อค่ะ แต่ก่อนอ่านเนี่ย ต้องเตรียมกระดาษทิชชู่ก่อนนะคะ หุหุ ชอบมากค่ะ ถึงเสียน้ำตา แต่ก็มีความสุขค่ะ ที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆ ของคุณ อย่าหาว่าเว่อร์เลยนะคะ เป็นคนต่อมน้ำตาตื้นจริงๆ ค่ะ ขอแวบ ขึ้นไปอ่านก่อนนะ คะ อ่านจบแล้วจะ บอกเล่าความรู้สึกค่ะ.

จากคุณ : rusto - [ 4 เม.ย. 51 15:09:35 A:58.10.152.111 X: TicketID:172666 ]

ความคิดเห็นที่ 150

มาคั่นไว้ก่อน

จากคุณ : yumibus - [ 4 เม.ย. 51 15:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 151

อ่านจบแล้วค่ะ วันนี้อ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอิบใจ ที่เด็กชายตัวน้อยสอบติด น้ำตาเกือบคลอนิดๆ ด้วยความปิดิยินดีด้วย แต่ไม่ร้องให้ค่ะ มีความสุขแล้ววันนี้ เดี๋ยวกลับบ้านไปจะไปเล่าให้คนที่บ้านฟังค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ เดี๋ยวจะเข้ามาอ่านอีกทีก็คงวันจันทร์ค่ะ ว่าจะไม่อ่านแล้วนะ เพราะกลัวว่าจะติด และแล้วก็ห้ามใจไม่อยู่ สุดท้ายก็ติดกระทู้นี้จนได้เรา หุหุ

จากคุณ : rusto - [ 4 เม.ย. 51 15:25:17 A:58.10.152.111 X: TicketID:172666 ]

ความคิดเห็นที่ 152

T_T

มาเขียนต่อเร็วๆ นะคะ

หนูอ่านแล้วจะร้องไห้ **

จากคุณ : มิคิ_วาซาม่อน - [ 4 เม.ย. 51 15:49:31 ]

ความคิดเห็นที่ 153

ขี่บั้งไฟมาให้กำลังใจโดยด่วน

คุณเอาใจเราไปเลย เพราะกระตุ้นต่อมอดีตได้จับใจ

แอบน้ำมูกน้ำตาไหลไปด้วยเลยเนี่ย

คนอะไรช่างใจร้าย มาเขียนต่อซะดีๆ

ปล. แก้ไขคำผิด
แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 51 17:03:09

จากคุณ : Tigerish - [ 4 เม.ย. 51 17:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 154

อ่านแล้วซึม มองเห็นภาพชนบทได้ชัดเจนมาก
ผมก็เติบโตมาจากอีสานบ้านนอกเหมือนกัน
อ่านไปเหมือนเคยมีเพื่อนอย่างนี้ตอนเด็กๆ
ตอนเล็ก เราเล่นๆกันไปแทบจะไม่ได้แบ่งแยกกันเลย
ว่าคนนี้ลูกคนรวย คนนี้ลูกคนจน วิ่งลงนาด้วยกัน
แต่พอเติบโตขึ้นมามันค่อยๆเห็นความชัดเจนขึ้น

บางครั้งอ่านไปแอบน้ำตาซึม
อยากจะลำบากมากๆเหมือนผู้เขียน
แต่ก็อย่างว่า ทุกคนไม่ว่าลูกคนมีหรือไม่มีตัง
ไม่มีใครเลือกเกิดได้
"เกิดมาแล้วมันถึงเลือกได้"ว่าจะไปทางไหน

ในเมื่อคุณเลือกแล้วว่าจะไปทางๆนี้
ขออำนวยพรให้ทางเดินของคุณจงเจอแต่ทางสว่าง
มีทางที่ออกไปได้ในท้ายที่สุด
เป็นไปไม่ได้ว่าจะไม่เจออุปสรรคปัญหา
(ไม่ปลอบโยนให้คุณเลือกอะไรแต่ง่ายๆสบายๆ)
ถ้ามันเจอแล้วอย่าลืมสถานการณ์ต่างๆที่เจอมา
- รถบรรทุกดินที่ทำให้ล้อจักรยานงงเป็นเลขแปด
- วันที่เงินแม้แต่บาทเดียวก็ไม่มีในบ้าน
- วันที่ไปขนขี้หมูรับจ้าง
และวันที่คุณไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครเลย
ในยามที่อยากจะหนีๆไปให้พ้นจากโลกที่แร้นแค้นนี้
มองไปรอบๆสิ
คนรอบข้างอาจไม่ได้พูดกับคุณอยู่
แต่มีคนที่สองคนบนฟ้า
คนที่คุณจำฝ่ามือแห้งกร้านหน้าตาหมองหม่น
คนที่คุณจำเสื้อผ้าเก่าขาดปะชุนครั้งแล้วครั้งเล่า
คนสองคนนั้นกำลังดูคุณอยู่ทุกย่างก้าว............

จากคุณ : GSK - [ 4 เม.ย. 51 18:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 155

มาลงชื่อไว้ด้วยคน

จากคุณ : JPA - [ 4 เม.ย. 51 18:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 156

เข้ามาอีกรอบ
ขอบคุณนะค่ะที่นำมาบอกเล่า
สู้ๆค่ะ

จากคุณ : Parissara - [ 4 เม.ย. 51 18:48:22 ]

ความคิดเห็นที่ 157

ผีเสื้อ ขอมาลงชื่อไว้ก่อน อ่านไป2ตอนแรกรู้สึกเศร้าแต่ก็สู้
เดี๋ยวมาเก็บคืนนี้นะคะ... เป็นกำลังใจในการเล่าต่อไปค่ะ

จากคุณ : [[babeberry]] - [ 4 เม.ย. 51 19:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 158

มาอ่าน มาชื่นชม แล้วก็กดโหวตค่ะ

จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 4 เม.ย. 51 19:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 159

คิดถึงตอนหลังเลิกเรียน แล้วต้องหาบน้ำใส่โอ่งจริงๆเลยคะ เดินเป็นกิโล

จากคุณ : @..pity..@ - [ 4 เม.ย. 51 19:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 160

ขอบคุณ จขกท.ที่มาเขียนเล่าเรื่องดีดีให้อ่าน ขอบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุด เรื่องหนึ่งที่เคยอ่านจากพันทิพ จะรอติดตามอ่านต่อไปจนจบ

ขอบคุณ

จากคุณ : silkywind123 - [ 4 เม.ย. 51 19:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 161

เข้ามาชื่นชมทุกคนในครอบครัวคุณ โดยเฉพาะคุณพ่อที่ช่างเป็นนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่
ที่เป็นตัวอย่างและได้หล่อหลอมเลือดเนื้อก้อนนี้ให้มีคุณภาพ
ชื่นชมคุณผู้ชายคิดบวกในความกล้าหาญในการต่อสู้ชีวิต

เป็นกำลังใจและอวยพรให้คุณประสบความสำเร็จ

*อ่านแล้วรู้สึกตีบตันในลำคอ
แต่ไม่ตีบตันความรู้สึก

จากคุณ : tankiya - [ 4 เม.ย. 51 20:30:24 ]

ความคิดเห็นที่ 162

ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ

อ่านแล้วมีกำลังใจให้ต่อสู้กับชีวิตนี้ต่อ

ขอบคุณนะคะ^^

จากคุณ : ป้าเต่า - [ 4 เม.ย. 51 21:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 163

มาแว๊ะเติมกำลังใจให้นะคะ...

จากคุณ : Smile@UK - [ 4 เม.ย. 51 21:55:00 ]

ความคิดเห็นที่ 164

มารออ่านนะค่ะ

เราไม่เคยเห็นชีวิตชนบทอย่างที่คุณ จขกท เล่ามาก่อนเลย

อ่านแค่หัวกระทู้ก็ได้แง่คิดย้อนกลับมามองตัวเองแล้วค่ะ

ให้ 1 โหวตค่ะ

จากคุณ : korlela - [ 4 เม.ย. 51 22:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 165

หอบกำลังใจหอบใหญ่มาฝากคะ

จากคุณ : qgee (กล้วยไม้สีเงิน) - [ 4 เม.ย. 51 22:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 166

ขอบคุณมาก สำหรับเรื่องราวดีๆ
ปกติเราไม่เคยให้ความเห็นใดๆ เลย
แต่ครั้งนี้อดไม่ได้จริงๆ ค่ะ
ขอให้คุณผู้ชายคิดบวกมีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ

จากคุณ : nunununu - [ 4 เม.ย. 51 22:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 167

อ่านแล้วตื้นตันความรักแบบครอบครัว กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ประสบความสำเร็จ
ทุกๆคนยังอยู่กับพี่
ครึ่งนึงของพี่คือตัวแทนคุณพ่อ
และอีกครึ่งนึงคือตัวแทนของคุณแม่ ^^

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่จะเป็นน้ำรดหัวใจของพวกเรา
ให้ได้เติบโตเข้มแข็งตามพี่ไปค่ะ

จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 4 เม.ย. 51 22:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 168

อ่านไปน้ำตาซึมไป

อ่านแล้วเซ็งตัวเองค่ะ มีโอกาสมากมายแต่ไม่รู้จักไขว่คว้า

จากคุณ : หน้ามนคนกันเอง - [ 4 เม.ย. 51 23:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 169

มากำลังใจเจ้าของกระทู้ค่ะ ดิฉันก็ลูกอีสาน(ตอนล่าง) เหมือนกัน แต่ดิฉันยังนับว่าชีวิตสบายกว่า จขกท เยอะมากค่ะ แต่แม่ดิฉันก็เคยเล่าว่า ชีวิตของท่านแต่ก่อนก็ลำบากแบบคุณนี่แหล่ะค่ะ ต้องเดินเรียนวันละสิบกิโลขึ้นไป ใครมีจักรยายก็ถือว่าหรูแล้ว แต่ที่แม่มีวันนี้ได้เพราะยายที่สู้ทุกอย่างเพื่อให้ลูกได้เรียน แม่บอกว่า ยายจะกินแต่ข้าวที่สาม (แม่บอกว่าเหมือนปลายข้าว) แล้วให้ลูกๆ (7 คน) ได้กินข้าวดีๆ ทุกวันนี้แม่ดิฉันเลยได้เป็นครู ดังความตั้งใจของยายแล้วค่ะ ตอนนี้แม่เกษียณมาได้ 3 ปี แล้ว แต่แม่ก็ยังชอบเล่าเรื่องราวและอาชีพที่แม่ภูมิใจอันนี้ให้ดิฉันฟัง ดิฉันภูมิใจในตัวแม่ค่ะ

จากคุณ : Blue of Sea - [ 4 เม.ย. 51 23:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 170

ชีวิตก็ไม่แตกต่างจากเรามากนัก ชีวิตวัยเด็กไม่เคยได้เล่นอย่างเด็กคนอื่นเขา เลิกเรียนต้องเลี้ยงวัวเป็นฝูงเพื่อขายก่อนเปิดเทอมเป็นค่าเทอมเรียน น่องโตกลายเป็นนักวิ่งมือหนึ่งของโรงเรียนเพราะต้องเดินตามวัวไกลเป็น10กิโลจนกว่าจะค่ำ และบ่อยครั้งที่ต้องวิ่งให้เร็วกว่าวัวหากวันไหนวัวมันดื้อ ไม่ยอมเข้าคอก ต่อมามอ หนึ่ง เราจึงกลายมาเป็นนักวิ่งมาราธรของอำเภอ

พักเที่ยง หลังระคังดัง ต้องรีบวิ่งกลับบ้าน เอาน้ำให้วัวกิน แล้วเลื่อนมาผูกไว้ที่ร่มๆใต้ต้นไม้ เย็นถึงมาปล่อยไปในสวนยาง กินข้าวเสร็จก็รีบวิ่งกลับโรงเรียนก่อนที่ระคังจะดังอีกครั้ง เราเคยเป็นล้มก่อนถึงห้องเรียน ดีที่ครูดึงตัวไว้ทันก่อนที่จะหล่นไปกองบนพื้น

เราต้องตื่นแต่เช้าเพราะที่บ้านทำนาด้วย ต้องตื่นก่อนนก ต้องไปไล่นกที่ท้องนา เดินผ่านนาข้าวโดนน้ำค้างจำได้ว่าช่างทรมาน มันช่างหนาวจับใจ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

จากคุณ : น้องสะตอ (kunpet35) - [ 4 เม.ย. 51 23:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 171

ปิดเทอมชีวิตนักเรียนอย่างสมบูรณ์แบบของผมเริ่มขึ้น หมายความว่า ผมได้ตัดผมในร้านตัดผม ไม่ต้องมีรอยกรรไกร หัวผมได้เป็นทรงนักเรียนอย่างเต็มภาคภูมิ ผมมีกระเป๋าใส่หนังสือไปโรงเรียน มีเสื้อใหม่ กางเกงใหม่ มีเข็มขัดและรองเท้าใหม่ และก่อนไปเรียนหนึ่งวันนั้นเป็นบ่ายวันอาทิตย์ พี่สาวก็บ่น ว่าให้ผมไปขัดขี้ไครออกบ้าง ตามหลังหูหลังเท้า ใช้ไบมะขามแก่โขลกๆ แล้วมาขัดตามขา ให้สะอาดสะอ้าน เล็บดำก็ขัดให้สะอาด อาบน้ำฟอกสบู่ อย่างดี จนผมรู้สึกว่าตัวผมใหม่ไปทั้งตัว แล้วก็ขึ้นไปจัดกระเป๋านักเรียน จัดหนังสือ ลองสวมชุด แล้วก็วิ่งลงมาให้พี่ๆ และก็พ่อดูว่าสวยไหม ด้วยอารมณ์เห่อเล็กน้อย พ่อก็เลยบ่นให้บอกให้รีบเอาไปเก็บเดี๋ยวมันจะเก่าซะก่อนผมก็เลยเอากลับมาเก็บเรียบร้อย นั่งลูบๆ คลำๆ หนังสือเล่มใหม่ สมุดใหม่ ผมรู้สึกว่ามันมีกลิ่นหอมมากๆ แล้วผมก็เผลอหลับไปนานเท่าไรไม่รู้..... พอรู้สึกตัวลืมตาตื่นรู้สึกว่ามันมีแสงแดดจ้ามาก จนแสบตา ....

“ฮ๊า! สายมากแล้ว” ผมตะโกนบอกตัวเองดังๆ ด้วยความตกใจรีบวิ่งลงไปล้างหน้ากลับขึ้นมา มีแอบขุ่นเคือง ปากก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย บ่นว่าพ่อกับพี่งอดๆ ว่าไม่ยอมปลุก พร้อมกับสวมใส่ชุดนักเรียนเต็มขั้น พร้อมแบกกระเป๋า
“พ่อๆ” ผมเรียกหาพ่อ แล้วก็มองหาพี่ ไม่เห็นมีใครอยู่ที่บ้าน มองหาใต้ถุนบ้านก็ไม่มีใคร ไปคว้าจักรยาน ข้างยุ้งข้าว มาควบทันที พร้อมกันนั้น ก็มองเห็นพ่อ เดินมาจากสวนหลังบ้าน ส่วนพี่ๆ ก็ไปนั่งเล่นที่บ้านน้า เขาก็หันมามองผม ที่กำลังอยู่ในอารมณ์บูด
“พ่อน่ะ !...ทำไมไม่ปลุก วันนี้ผมไปเรียนวันแรกนะ ไปสายแล้วครูเขาจะว่าอย่างไร” ผมบ่นใส่พ่อทันที ผมเห็นพ่อหัวเราะ
“จะไปเรียนอะไร เนี่ยมันสี่โมงเย็น” พร้อมกับหัวเราะฮึๆ
“จะไปไหนน่ะ ใส่ชุดนักเรียนหล่อเชียว” พี่สาวเดินมาแซว ผมต๊กใจมากกับคำพูดของพ่อ...
“อะไรพ่อ ผมนอนตื่นตั้งสี่โมงเย็น แล้วไม่มีใครปลุกผมเลย......พ่อยังหัวเราะอีก แปลว่าผมต้องขาดโรงเรียนใช่ไหมครับ” ผมหงุดหงิด
พี่สาวก็เลยถึงบางอ้อ...เธอหัวเราะผมออกมาอย่างดัง....
“จะไปเรียน....ฮะฮา” เธอขำจนท้องขดท้องแข็งเหมือนดูเรื่องตลก ผมงงครับ!
“นี่มันเพิ่งสี่โมงเย็นจะไปเรียนอย่างไร เราไปเรียนพรุ่งนี้” พ่ออธิบาย
“แสดงว่าไปนอนหลับมาเพิ่งตื่นใช่ไหมเนี่ย โบราณเขาว่าห้ามนอนกลางวันตอนบ่ายแก่ๆ แล้วมันจะเป็นบ้า เออๆ มันเป็นจริงๆ” พ่อยังมีอารมณ์ขันมาว่าผมอีก พอตั้งสติได้ผมทบทวนเหตุการณ์ กับตัวเอง..ใช่ผมเผลอหลับไปนี่นา .พอนึกได้ก็รีบวิ่งขึ้นบ้านไปถอดชุดเก็บทันทีอายก็อาย ก่อนเดินลงมายิ้มแฮะๆ
กับพ่อ....
“สงสัยมันอยากไปโงเรียนมากพ่อ” พี่สาวสมทบกับพ่อ ผมก็ได้แต่ยิ้มแบบอายๆ แล้วจากนั้นก็จำกับตัวเองว่าไม่ควรนอนหลับกลางวันอีก มันจะเป็นบ้า.....

....ผมเรียนชั้นม.1/2 อาคารโฮมรูม คืออาคารคอกหมู ซึ่งชื่ออาคารเป็นชื่อเล่น ที่พวกเราเรียกกัน เพราะเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวเตี๊ยๆ แล้วมีการตีฝาห้องเรียนเป็นซีกๆ ให้ลมโกรก เราเลยเรียกชื่อคอกหมู วันนั้นเป็นวันเรียนวันแรกเด็กๆ คุยกันสนุกสนาน ผมเพิ่งสังเกตุเห็นเพื่อนนักเรียนส่วนใหญ่เขามีผิวขาวๆ กันทั้งนั้นเลย ชุดนักเรียนเขาก็ดูสวย มองดูของตัวเอง แอบยิ้มด้วยความภาคภูมิ...(เนี่ย ชุดใหม่เหมือนกันยังหอมกลิ่นเจ๊กอยู่เลย)
พอพักกลางวันเพื่อนๆ ไปทานข้าวโรงอาหารกันหมด เหลือผมคนเดียวครับ วันนั้นผมได้ข้าวเหนียว กับปลาทูเค็มหนึ่งตัวเป็นอาหารกลางวัน วันแรก ของการเป็นนักเรียนโรงเรียนในเมือง เพราะเมื่อเช้าพ่อเป็นคนจัดแจงห่อให้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับให้เงินมาโรงเรียนโดยที่ผมไม่ต้องขอพ่อ 10 บาท...
การเดินทางมาโรงเรียนของผมจะต้องปั่นจักรยานมาจอดไว้ที่ปากทาง แล้วก็นั่งรถสองแถวต่อค่ารถสำหรับนักเรียน คนละ 2บาท ไปกลับ 4บาท ส่วนข้าวกลางวันผมห่อมากินครับ พ่อให้เงินผมเกินมาตั้ง 6 บาท (ผมเก็บหมดครับ)....
หลังทานข้าวเสร็จ เมื่อผมได้มาเป็นนักเรียนแล้วก็เลยเดินไปหา อาจารย์วิวัฒน์หมวดคณิศาสตร์ (ซึ่งจริงๆ แล้วอาจารย์เขาสอนม.ปลาย ) พอไปถึงก็เข้าไปสวัสดีอาจารย์ แล้วอาจารย์ก็จำผมได้...อาจารย์พูดคุยกับผมพักใหญ่ก่อนจะพาผมไปห้องแนะแนว แล้วก็พาไปหา อ.ประเทือง (ปัจจุบันทราบว่าท่านยังสอนอยู่) แล้วก็บอกว่าจะให้ผมสมัครขอทุนการศึกษา สำหรับเด็กยากจน....แล้วผมก็ได้มาครับ เทอมนั้น 500 บาท (จ่ายค่าเทอม250 บาท)
จากนั้นผมก็ผูกขาดทุนต่างๆ เรื่อยมาครับ มีทุนอะไรมาผมก็จะได้รับพิจารณาคนแรกๆ ครับ ....ชีวิตการเรียนของผมผ่านไปได้ด้วยดีครับ...พอเริ่มเข้าหน้าฝนการเงินเริ่มหร่อยหรอครับ พ่อเคยให้ 10 บาท ตอนนี้ลดเหลือ 5 บาทครับ ผมก็ไม่กล้าเอ่ยปากขอพ่อเพิ่ม (เพราะอย่างไงก็พอ เพียงแต่เหลือ 1 บาท) เพราะฝนเริ่มตก พ่อไปขายพริกไม่ได้ บางวันกลับมากระสอบพริกพ่อก็เปียกฝน นอนนกองอยู่ข้างจักรยาน...แล้วพ่อต้องเอาพริกมาเทตากให้แห้งอีกครั้งหลังฝนหยุด พอเห็นถาพเหล่านั้นผมก็พอจะเดาออก....พ่อเริ่มนิ่งๆ อีกครั้งไม่ค่อยยิ้มหรือหัวเราะ ผมก็เข้าไปหยอกไปอ้อน เล่นใกล้ๆ พ่อ....พอให้พ่อมีรอยยิ้ม

เช้าวันหนึ่งพ่อต้องออกไปขายพริกแต่เช้า สั่งผมไว้ว่า
“วันนี้ไม่มีกับข้าวนะ หอมแดงอยู่ในตะกร้า ปลาร้าอยู่ในกระปุก” นั่นคืออาการเช้าของผม ซึ่งเมนูนี้เป็นเมนูไม้ตายของผมครับ เมื่อไม่มีกับข้าว ข้าวหนียว ปล้าร้า จิ้มหอมแดงเท่านี้ผมก็อิ่มครับ แต่ผมก็ไม่กล้าห่อข้าวกับปลาร้าไปโรงเรียนครับ..พอถึงเวลาพักกลางวันเลยมีโอกาสได้เห็นโรงอาหารครั้งแรก
เขามีอาหารขายหลายอย่าง ที่สำคัญก๋วยเตี๋ยวขายด้วย ผมแอบอมยิ้ม วันนี้จะได้กินก๋วยเตี๋ยว...ครับ (ดีใจมาก) แต่ชามละ 5 บาทครับ กินไปอร่อยครับ แต่ก็เสียดายเงิน พอกินเสร็จผมก็เห็นพี่ๆม.ปลายเขาเดินมาเก็บจานแล้วก็เอาไปล้าง ที่หลังร้านที่โรงอาหารโรงเรียน...ผมจำได้พี่คนนี้ได้ทุนเรียนดีแต่ยากจนเหมือนกัน ผมยืนมองด้วยความสนใจ แล้วก็รวบรวมความกล้าเดินไปถามพี่เขา ที่กำลังง่วนกับการล้างจาน ชามกองโต
“พี่ครับทำอย่างไรถึงจะได้มาล้างจานอย่างพี่ครับ”
“อยากมาทำเหรอ....เหนื่อยนะ”
“ครับ ผมอยากมาทำ” ผมรีบตอบ
“ป้าๆ น้องมันอยากมาล้างจาน” พี่ตะโกนไปบอกป้าหน้าร้าน
“วันนี้เด็กเยอะฝนก็ตกเฉอะแฉะไปหมด ...อยากล้างก็เอา มาทำเลย” ป้าเจ้าของร้านบอก ผมงี้ดีใจยิ่งกว่าตอนได้ทุนอีก....แล้วผมก็ได้อาชีพใหม่เป็นเด็กล้างจานที่โรงอาหารเรียน ซึ่งจากนี้ต่อไปผมไม่ต้องห่อข้าวกลางวัน มาอีกแล้ว เพราะทานฟรีร้าน แล้วป้ายังแถมตังให้อีกคนละ 5 บาท ต่อวัน เพียงแต่พอเรียนเสร็จพักกลางวันปุ๊บผมต้องวิ่งแจ้นมาที่ร้าน เพื่อเก็บถ้วยจานไปล้างทันที...เมื่อนักเรียนทยอยขึ้นเรียนเสร็จก็จะเป็นเวลากินของพวกผมจะต้องใช้เวลากินให้ไวที่สุด เพราะทุกอย่างจะเสร็จตอน บ่ายโมงพอดี ต้องรีบวิ่งกลับขึ้นไปเรียนต่อ.....

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 01:03:16 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 172

แก้ไข คำแรกเลย..เปิดเทอมครับ...... (ผมเข้าไปแก้ไม่เป็น)

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 01:05:33 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 173

ขอให้ฝ่าฟันไปจนถึงจุดมุ่งหมายนะคะ ว่าที่ด๊อกเตอร์

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 5 เม.ย. 51 01:07:19 ]

ความคิดเห็นที่ 174

เกาะขอบจอ

จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 5 เม.ย. 51 01:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 175

ขอบคุณครับ คุณCoolDubaiChicและคุณเกล็ดน้ำแข็ง

ผมรู้สึกว่าคุณทั้งสอง เหมือนชมการถ่ายทอดสดเลยครับ
ผมพิมพ์เสร็จส่ง ก็อ่านเลย ได้ใจจริงๆ ครับ นับถือ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 01:26:11 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 176

กด F5 รออยู่เน้อ smile

จากคุณ : หน้ามนคนกันเอง - [ 5 เม.ย. 51 01:34:23 ]

ความคิดเห็นที่ 177

คุณหน้ามนคนกันเอง ผมกลัวรอนานครับ คืนนี้ดึกๆ ถึงจะเขียนต่อครับ หรือไม่ก็ไว้พรุ่งนี้เช้าก็ได้ครับ....รอนานเกรงใจครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 01:39:26 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 178

-*- ท่านผู้เขียนมิต้องเกรงใจเจ้าค่ะ

งั้นไปนอนแระ พรุ่งนี้ค่อยมาไหม่นะคะ ฝันดีค่ะ

เกรงใจคนเขียน haha

จากคุณ : หน้ามนคนกันเอง - [ 5 เม.ย. 51 01:58:52 ]

ความคิดเห็นที่ 179

จะรออ่านพรุ่งนี้นะคะ รักษาสุขภาพด้วยจ้า ^^

จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 5 เม.ย. 51 02:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 180

คุณเป็นคนสู้ชีวิตคนนึง
ขยันด้วย คนขยันไม่อดตายหรอกค่ะ
อ่านเรื่องราวของคุณแล้วมาย้อนมองตัวเรา
ชีวิตดิฉันก็ลำบากมาคล้ายๆกับคุณนั่นแหล่ะค่ะ
รออ่านอยู่นะค่ะ

จากคุณ : คนไทยออสโล - [ 5 เม.ย. 51 02:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 181

ขอชื่นชอบคุณ จขกท ด้วยใจจริง อ่านเรื่องของคุณแล้วเราคนหนึ่งล่ะตอนนี้

กําลังท้อแท้ พอได้อ่านเรื่องของคุณแล้วทําให้เรารู้สึกมีแรงที่จะฮืดสู้อีกรอบหนึง ขอบคุณที่สละเวลามานั่งเขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านนะคะ

และขอบอกว่า นี่คือเรื่องแรกในพันทิปที่เราอ่านทุกๆถ้อยคํา และก้อจะรออ่านไปเรื่อยๆ

จากคุณ : dolcevita - [ 5 เม.ย. 51 02:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 182

อ่านไปก็มองเห็นภาพชัดเจนมากเลยเพราะมันสะท้อนชีวิตของผมและเด็กๆ คนอีสานในชนบทส่วนใหญ่ด้วย ชอบคำนิยาม "เมนูไม้ตาย" (ข้าวเหนียว ปลาร้า หอมแดง) .......น้องอาจจะลืมไม้ตายอีกอย่างหนึ่งไปด้วย...คือข้าวเหนียวร้อนๆ โรยเกลือ อันนี้จำได้ดี เมนูไม้ตายสุดๆ...คือไม่มีทั้งปลาร้า ไม่มีทั้งหอมแดง

สักพักกะว่าจะเอาเรื่องที่ตัวเองเขียนไว้หลายสิบหน้าแล้วมาลง เป็นเรื่องของการดิ้นรนต่อสู้เพื่อการศึกษาของเด็กอีสานเหมือนกัน แต่เป็นอีกมุมหนึ่งของชีวิต คือการบวชเรียน หลายคนอาจจะไม่รู้ส่วนนี้เลย

ความจริง ผมแกะออกมาจากบางส่วนของสมุดไดอารี่มาลงที่พันทิปบางไว้นานแล้วล่ะ อย่างเช่น

"ภาษาอังกฤษแลกกับข้าวก้นบาตร" (ตอนผมฝึกเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองใหม่ๆ )

http://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/H2780896/H2780896.html

หรือ "ชีวิตบัดซบ!!" (เรื่องราวของเพื่อนผมที่เรียนเก่งมากๆ แต่ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อเพราะความยากจน)

http://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/H3258694/H3258694.html

ที่ต้องแปะลิงค์ไว้ตรงนี้ ไม่อยากให้เข้าใจผิดว่าผมจะมาขโมยซีนของน้องเขาเลยนะครับ ที่เอาบางส่วนมาแจมนั้น

1. เพื่อให้เห็นสภาพความเป็นจริงของเด็กชนบทในภาคอีสานในเรื่องการศึกษา (ผมสังเกตุว่า เวลามีการพูดถึง "ประชากรด้อยการศึกษา" ทีไร สายตาส่วนใหญ่และการช่วยเหลือส่วนใหญ่จะพุ่งไปที่ "ชาวเขา" บนยอดดอยสูงเป็นส่วนใหญ่)

2. เพื่อช่วยกระตุ้นและเป็นแรงบันดาลใจให้หลายๆ ท่านที่ท้อแท้เรื่องการศึกษา(ในต่างประเทศ)อยู่ตอนนี้ได้มีกำลังใจขึ้นมา

3. เพื่อให้เห็นว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น"

ยังรออ่านอยู่......
แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 51 02:41:35

จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 5 เม.ย. 51 02:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 183

อ่านแล้วน้ำตาซึม ยกย่องคุณจริงๆ

จากคุณ : od - [ 5 เม.ย. 51 03:00:19 A:69.233.1.37 X: TicketID:128190 ]

ความคิดเห็นที่ 184

...
แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 51 18:46:08

จากคุณ : ตาแป๊ะหวานเย็น - [ 5 เม.ย. 51 03:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 185

ขอชื่นชม จขกท. ด้วยคนค่ะ
เป็นกระทู้เรียกน้ำตาจริงๆ (อ่านไปร้องไห้ไปจริงๆด้วย)
จะรออ่านต่อนะคะ (^^!)

จากคุณ : wobbee - [ 5 เม.ย. 51 04:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 186

แม้คนเราเลือกเกิดไม่ได้

แต่เราก็เลือกเดินได้...

มารอตอนต่อไปนะคะ

จากคุณ : [[babeberry]] - [ 5 เม.ย. 51 04:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 187

Cheer up ka.

จากคุณ : J (Lampo) - [ 5 เม.ย. 51 05:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 188

1 โหวต ครับ

จากคุณ : monterraz - [ 5 เม.ย. 51 05:29:26 ]

ความคิดเห็นที่ 189

ติดตามอ่านตั้งแต่วันแรกเลย เรื่องราวของคุณทำให้มีแรงอึดสู้ในการเรียน ช่วงนี้อุปสรรคเยอะเหลือเกิน .... สู้สู้ ขอบคุณมากค่ะ พลุ

จากคุณ : greencurry - [ 5 เม.ย. 51 05:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 190

มาต่อวัยเยาว์ครับ...........

หลังจากได้งานพิเศษที่โรงอาหารโรงเรียน ชีวิตผมค่อยๆก็ดีขึ้น เก็บวันสามบาท ห้าบาทจนมีเงินเป็นร้อย และได้ไปฝากธาคารออมสิน เปิดบัญชีเป็นครั้งแรก หนึ่งร้อยบาท ช่วงนี้ต้องเรียกได้ว่าป้าที่โรงอาหารโรงเรียนเป็นคนให้โอกาสชีวิตผมให้ดีขึ้นโดยแท้

โรงเรียนเลิกในวันที่ฝนโปรยปรายเป็นสิ่งที่ผมเกลียดมาก เพราะเวลาผมเดินจากโรงเรียนไปคิวรถนั้นมันก็แฉะไปหมดยิ่งไปกว่านั้นรถสองแถวที่ผมนั่งนั้น นักเรียนจากต่างอำเภอนั้นมากจริงๆ ผมจะต้องได้นั่งชั้นสองตากฝนกลับบ้านเสมอ (นั่งบนหลังคารถ มาเห็นเด็กนั่งตอนนี้รู้สึกว่ามันน่ากลัวและอันตรายมาก แต่ตอนนั้นไม่รู้สึก) หน้าฝนมันจะมืดไวมากเวลากลับบ้านผมก็จะกลัวผีบ้างบางที ระยะทางแปดกิโลมันไม่ใกล้เลยในวันที่ถนนเละเป็นเลน แล้วเลนดินลูกรังมันก็มาอัดตามบังโคลนรถเหนียวเนอะเฉอะแฉะ มิหนำซ้ำมันดีดสีเหลืองอมส้มมาทาบทาให้เสื้อนักเรียนผมเปลี่ยนสีไป เป็นลาย เป็นด่างเป็นดวง เหลืองไปหมดมันซักก็ไม่ออกคราบเหลืองยังติดอยู่ ผมก็ได้ชื่นชมเสื้อใหม่ได้ไม่ไม่นาน มันก็เก่าทันตาได้เหมือนกัน.... เมื่อจักรยานมันปั่นไม่ได้เพราะโคลนไปติดตามล้อจนเหนาเตอะ ก็ต้องเดินกันละครับพร้อมกับทั้งจูงทั้งลากจักรยาน เรื่องเหนื่อยเรื่องหิว ไม่ต้องพูดถึง อยากถึงบ้านไวๆ มากกว่า แล้วทั้งหมู่บ้านผม มีผมเรียนหนังสือเพียงคนเดียว การที่ลากจักยานตากฝนกลับบ้านนั้นมันรู้สึกโดดเดี่ยวเอามากๆ ทีเดียวครับ เมื่อเดินผ่านทุ่งนาเปรียวช่วงห่างหมู่บ้านคน ผ่านป่าที่เขาร่ำลือว่ามีผีดุเนี่ยผมแทบจะกลั้นใจเดินให้มันพ้นๆ .

พอไปใกล้ถึงบ้าน ก็มองเห็นพ่อออกมายืนอยู่กลางถนนเงาตะคุ่มๆ อยู่ไกลๆ
“ทำไมมืดนักล่ะลูก” พ่อถามด้วยความเป็นห่วงเพราะวันนั้นผมถึงบ้านก็เกือบสองทุ่ม
“ถนนมันเป็นเลนพ่อ จักรยานปั่นไม่ได้ต้องจูงเอา” ผมตอบพ่อ พรางหนาวสั่นกับการเปียกมะลอกมะแลก
“แล้วสมุดหนังสือไม่เปียกหมดเหรอ” พ่อถาม
“ไม่ครับผมเอาถุงพลาสติกห่อกระเป๋าอีกชั้นหนึ่ง” แล้วพ่อก็รีบไล่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามากินข้าว วันนี้ทานข้าวด้วยความอร่อยเพราะได้กินอ่อมเขียดใส่ผักแขยง ผักแกงส้ม ผักแกงขม นัวดีแท้ยามหน้าฝนออกใหม่ๆ เสร็จแล้ว
ก็มานั่งคุยกับพ่อ
“วันนี้พ่อขายพริกไม่ได้เลย แล้วนี้ก็จะเริ่มหว่านกล้า ดำนาแล้ว...” พ่อรำพึงกับผมเบาๆ น้ำเสียงเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้ว่าพ่อกำลังคิดหนักเรื่องผม นั่งคุยๆ กันอยู่ฝนก็เทลงมาอีกโครมใหญ่ หลังคาบ้านก็รั่ว ผมก็ต้องวิ่งหากระป๋อง กาละมัง มารองกันทั่วบ้าน
“บ้านก็รั่วอีก เฮอ!....”พ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมรู้เลยว่าพ่อกำลังกลุ้มใจอย่างหนัก ทั้งเรื่องผม เรื่องพี่ที่เรียนต่างจังหวัด หนี้สหกรณ์ เรื่องบ้านที่จวนเจียนจะพังยิ่งฝนตกอย่างคืนนี้เราก็ต้องนอนหนาวเบียดกัน.....
“พ่อครับ พ่อไม่ต้องให้ตังผมแล้วนะครับ” ผมบอกพ่อ ผมอยากจะแบ่งเบาภาระที่หนังอึ้งอยู่ในแววตาคู่นั้นของพ่อ ผมมองเห็นแล้วรู้สึกสงสารพ่อจับหัวใจ
“ไม่เอาแล้ว จะเอาที่ไหนไปโรงเรียน” พ่อถามผมเบาๆ
“ผมเป็นเด็กล้างจานที่โรงเรียนครับ ผมได้เงินทุกวัน พ่อไม่ต้องห่วงครับ” พ่อเงียบ เราพ่อลูกนั่งมองหน้ากันในความมืด ผมขยับไปกอดพ่อ ผมรู้สึกอบอุ่นมากๆ
“พ่อไม่อยากให้เทียวไปกลับแบบนี้เลย มันเหนื่ย และก็อันตรายกลับค่ำๆ มืดๆ โดยเฉพาะฝนตกแบบนี้” พ่อพูด
แล้วเราก็สิ้นสุดการสนทนาของคืนที่เหน็บหนาว ก่อนพ่อจะให้ผมรีบไปนอน ส่วนพ่อ ออกไปจับกบ จับเขียด มาไว้ทำกับข้าวของวันพรุ่งนี้.................................

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 06:31:30 A:85.218.54.142 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 191

มารอครับ ต่อครับต่อ หุหุ ;-)

จากคุณ : monterraz - [ 5 เม.ย. 51 06:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 192

ง่วงแล้วครับ วันหลังผมมาเล่าต่อครับ ฝันดีนะครับทุกท่าน ผมขอนอนก่อนครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 06:35:45 A:85.218.54.142 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 193

Oh.. here in Australia is 11am already But K. ผู้ชายคิดบวก is about to go to bed !!!

I have just finished reading your story, Hoping it is not too late to put some comments.

Your story is really really touched me. I'm reading it with tears !!!

Please do not sum up your story as it is very interesting and it will help encouraging people out there and especially me.

My background is from normal family, as just morderate, not rich. Then my study was as smooth as it was from the kidergarten to Bachelor and end up with Master degree in Australia without working/obstacles/struggling with anything.

After read yours, it makes me realised and inspired that I have to put more efforts on my further study. ( I'm in the middle of making decision whether to go for Doctoral Degree ).

GREAT THANKS for sharing your story and wish you all the best.

Look forward to hearing from you soon.

จากคุณ : annana - [ 5 เม.ย. 51 07:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 194

ปักหมุดรออ่านต่อค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 5 เม.ย. 51 08:26:24 ]

ความคิดเห็นที่ 195

รออ่าน ค่ะ*

จากคุณ : มิคิ_วาซาม่อน - [ 5 เม.ย. 51 08:35:00 ]

ความคิดเห็นที่ 196

มารออ่านต่อค่ะ

อ่านแล้วรู้สึกว่ามีคนลำบากกว่าตัวเราอีกเยอะ เมื่อเรามีชีวิตที่ดีกว่า ก้ควรทำอะไรดี ๆ ให้กับตัวเองและคนอื่นบ้าง และคำว่า "ท้อ" จะได้อยู่ห่าง ๆ จากเราไปอีกเยอะ

ชีวิตเราคล้าย ๆ คุณ annana คห 193
ไม่ได้ลำบากนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ
เรียนจบจากออสเตรเลีย ไปเรียนเทอมแรกไม่ได้ทำงานเพราะกลัวเรียนไม่ไหว พอจัดสรรวีธีการเรียนเข้าที่เข้าทางก็เริ่มทำงานพิเศษ แต่ก็ไม่ได้เพื่อส่งตัวเองเรียน เพียงแต่เก็บไว้ใช้ส่วนตัวเรื่องอื่น ๆ เท่านั้น เพราะที่บ้านก้ยังส่งเงินให้ปกติ

ตอนนี้กลับมาไทยแล้ว ไปสัมภาษณ์และเพิ่งจะได้การตอบรับทำงานเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งต่างจังหวัด จริง ๆ เราไม่เคยคิดว่าจะกลับมาเป็นอาจารย์ แต่วันนึงเราไปไหว้อาจาย์ที่ปรึกษาเก่าเราที่มหาลัย ท่านบอกว่าทำไมไม่ลองสมัครเป็นอาจารย์หากไม่ได้คิดถึงผลตอบแทน (เพราะรู้อยู่ว่าน้อยกว่าอาชีพอื่น ๆ) บ้านเราทำธุรกิจส่วนตัวอยู่แล้ว จึงไม่มีปัญหาเรื่องผลตอบแทนที่จะได้ แค่เราอยากใช้ความรู้ที่อุตส่าไปเรียนมาสอนคนอื่น ๆ ต่อไปบ้าง เพราะเรารู้ว่าอีกห้าปีข้างหน้า เราต้องกลับมาสานงานที่บ้านต่อ ตอนนี้แม่บอกแค่ว่า อยากทำอะไรให้ทำ หากแม่เหนื่อยและอยากให้ลูกกลับมาทำต่อแม่จะบอก คาดว่าจะอีกไม่เกินห้าปี เหมือนเป็นข้อตกลงกัน แต่เราก้บอกแม่ไว้ว่า หากแม่ไม่ไหวจะให้เรากลับมาทำเร็วกว่านั้นขอให้บอกตรง ๆ ห้ามพูดเล่น (เพราะแม่เราชอบพูดเล่นว่า แม่ไม่ทำแล้ว แต่ไป ๆ มา ๆ อยู่เฉย ๆ ก็ไม่ชอบอีกต้องกลับมาทำงานทุกที) เราจะกลับไปทำเอง

ตอนนี้ก็อยู่ระหว่างการตัดสินใจว่าจะเป้นอาจารย์หรือไม่ เพราะกำลังจะเซ็นสัญญา ต้นเดือน พ.ค. แต่พอเรื่องนี้แล้ว มีแรงผลักดันบางอย่างทำให้เราได้คิดอะไรมากขึ้น

ขอบคุณนะคะ คุณ จขกท

จากคุณ : DEKZA..JA - [ 5 เม.ย. 51 09:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 197

มาขอสมัครเป็นเพื่อนด้วยคนคะ ทึ่งในความพยายามและอุตส่าหะของคุณมากๆ เราเรียนป.เอกอยู่เหมือนกัน แต่เป็นที่ประเทศไทย แล้วกำลังจะไปทำแลปที่เบลเยี่ยมเดือนพค.นี้ และก็จะแวะไปสวิสประมาณวันที่ 17-22 ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะมีโอกาสได้พบกัน แล้วเผื่ออยากได้อะไรจากไทยก็จะเอาไปฝากคะ ชื่นชมจากใจจริง และขอบคุณที่มาเขียนเรื่องราวแบ่งปันกันนะคะ

จากคุณ : หนมโมจิ - [ 5 เม.ย. 51 10:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 198

โอ๊ย อ่านไป ปาดน้ำตาไปค่ะ ขอบคุณที่มาเล่านะคะ
willpower แรงมากๆ

จากคุณ : yinnerella - [ 5 เม.ย. 51 10:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 199

ยังอ่านไม่จบ แต่มาลงชื่อ อ่านแล้วจะร้องไห้ น้ำตาเอ่อแล้ว อยู่ที่ทำงานอีกตะหาก

จากคุณ : นางมารหน้าใส - [ 5 เม.ย. 51 10:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 200

ได้เข้าเรียน ป.เอก เมื่อไร ส่งข่าวบอกด้วยนะคะ อยากร่วมแสดงความยินดีด้วย

ชื่มชมด้วยใจจิง....

จากคุณ : Smile@UK - [ 5 เม.ย. 51 11:28:41 ]

ความคิดเห็นที่ 201

อ่านแล้ว...อยากจะร้องไห้ ..

จากคุณ : แช มัน ฮวา - [ 5 เม.ย. 51 11:29:03 ]

ความคิดเห็นที่ 202

กลับมาติดตามต่อ

รออ่านอยู่นะคะ

คุณ จขกท ทำให้เรา น้ำตาคลอ แล้ว น้ำตาคลออีก

เล่าได้ละเอียดมากกก เหมือนอยู่ให้เหตุการณ์ ด้วยเห็นภาพจริง ๆ ค่ะ
นับถือมาก ๆๆ

เป็นกำลังใจให้ตลอดนะคะ

จากคุณ : Tomorrow Ok Today Goodbye (Tomorrow Ok Today Goodbye) - [ 5 เม.ย. 51 11:50:28 ]

ความคิดเห็นที่ 203

ขอบคุณที่พิมพ์ให้อ่านคับ

เห็นด้วยกับประโยค "การศึกษาเท่านั้นจะทำให้ชีวิตดีขึ้น"

อ่านไปก็ร้องไห้ไป เห็นภาพเลยครับ ตรงกับผมหลายเรื่องเลย

ขอให้คุณผู้ชายคิดบวก ประสบความสำเร็จสมความตั้งใจครับ

วันนี้ผมโชคดีได้อ่านกระทู้นี้ ขอบคุณจริงๆครับ สำหรับเรื่องนี้

จากคุณ : บางนรา - [ 5 เม.ย. 51 11:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 204

น้ำตาจะไหลคับ cry

จากคุณ : Mr.Nuke - [ 5 เม.ย. 51 12:06:06 ]

ความคิดเห็นที่ 205

ขอเดาว่าคุณ จขกท เป็นคน ศรีสะเกษ หรือเปล่าครับ ถ้าใช่แสดงว่าคนจังหวัดเดียวกันกับผม ( อ้าว.. โมเมเอง ซะอย่างนั้น )

ติดตามอ่านมาตลอดครับ เรื่องอดีตของจขกท ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่เลย แต่ผมยังห่างไกล ยังเอาดีไม่ได้เท่า จขกท ตอนนี้ยังหาจังหวะไปเรียน ป.โท อยู่เลย
ตอนอ่านนี้น้ำตาซึมเลยนึกถึงอดีต..

ยังรออ่านเสมอนะครับ

จากคุณ : กานต์ - [ 5 เม.ย. 51 12:16:33 A:125.24.12.229 X: TicketID:157396 ]

ความคิดเห็นที่ 206

อ่านแล้วขนแขนลุกเลยคะ....ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดีๆ อ่านแล้วมีแรงใจทำอะไรอีกเยอะเลยคะ

จากคุณ : tempus fugit - [ 5 เม.ย. 51 12:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 207

อ่านแล้วน้ำตาไหล ตอนนี้กำลังจะต่อโท

รู้สึก ตัวเองเป็นเด็กไม่รู้จักโต จังเลย T-T

จากคุณ : oakemon - [ 5 เม.ย. 51 12:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 208

ปล. ลืมบอกไปคะว่าน่าจะเรียบเรียงแล้วพิมพ์เป็นหนังสือหรือสมุดทำมือ เพื่อให้เด็กสมัยนี้ได้อ่านนะคะ รู้สึกว่าเด็กสมัยนี้วัตถุนิยมและภูมิคุ้มกันทางความคิดน้อยนัก จึงไม่ทันคนและทันโลก

จากคุณ : tempus fugit - [ 5 เม.ย. 51 12:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 209

ต้องเปลี่ยนจากธิชชู่เช็ดหน้าเป็นธิชชู่อเนกประสงค์ (หรือเช็ดพื้น) เพราะมันจะยุ่ยยากกว่า -_-"
คุณเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ทุกๆคนที่อ่านนะคะ ที่จะได้เรียนรู้จากชีวิตคุณ และไปปรับปรุงชีวิตตัวเองให้ดีมากขึ้น ขอบคุณจริงๆ
ขออวยพรให้สิ่งดีๆที่คุณทำ ส่งคุณไปยังจุดหมายชีวิตที่วางไว้นะคะ
ซาบซึ้งและชื่นชมมากๆ :)

จากคุณ : NanBFC - [ 5 เม.ย. 51 13:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 210

แหมอ่านแล้ว ติด ยิ่งกว่านิยาย เห็นภาพอดีตชนบทดีจัง ชอบคร้าบพี่ ดีครับด๊อกเตอร์ มาเขียนอีกเร็วๆนะคะ หนูรออยู่

สู้ๆค่า พี่ ขอให้ได้เป็นด๊อกเตอร์เร็วๆนะคะ

ป.ล.หนูบุ๊คไว้ สาธุขออย่าให้ลิ้งเสีย
ป.ล.คุณเจ้าของกระทู้น่าจะไปสมัครลอกอิน จะได้เสริท์หาตัวง่ายๆหน่อย
แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 51 17:06:25

จากคุณ : แม่หมาทั้ง4 - [ 5 เม.ย. 51 14:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 211

มาปาดน้ำตาอีกรอบ แล้วนั่งเกาะขอบจอต่อ

ตอนนี้คนเขียนคงจะหลับไม่สนิทเพราะมีคนตามไปรอในฝันอยู่หลายคน
ขนาดคนที่ชีวตไม่ได้ลำบากอะไรมาก อ่านไปก็ยังเรียกน้ำตาได้
แล้วคนที่มีสภาพคล้ายกับ จขกท. มาก่อนน่ะเหรอ ต้องรู้สึกมากกว่า
หลายเท่าเลย เพราะมันเท่ากับสะท้อนภาพวัยเยาว์ของแต่ละคนที่ได้สัมผัส
มาและคงไม่มีวันจางหาย

นั่งรอพร้อมให้กำลังใจค่ะ

จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ 5 เม.ย. 51 14:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 212

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่แบ่งปันกำลังใจให้กันครับ

จากคุณ : kamas - [ 5 เม.ย. 51 14:35:52 ]

ความคิดเห็นที่ 213

รออ่านต่อไป..

^^

จากคุณ : ป้าเต่า - [ 5 เม.ย. 51 15:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 214

รออ่านด้วยคนค่ะ ^^

อ่านแล้ว รู้สึกยินดีกับ จขกท. มากๆค่ะ

ชีวิตของ จขกท. ทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่างเลย

มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

จากคุณ : ~LoVe Is LiKe ThE wInD~ - [ 5 เม.ย. 51 16:19:19 ]

ความคิดเห็นที่ 215

มาปักธงว่าถึงนี่แล้ว

อ่านไปคิดถึงบ้านไป กำลังหาวิธี ปริ้นไปให้หลานอ่าน มันจะได้ตั้งใจเรียน

ขอบคุณค่า

จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 5 เม.ย. 51 16:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 216

ปักหมุดค่ะ flower

จากคุณ : ป้าเอียด - [ 5 เม.ย. 51 16:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 217

เพิ่งจะได้อ่าน อ่านไปน้ำตาไหล

จากคุณ : ตุ๊กแกตาสก๊อต - [ 5 เม.ย. 51 18:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 218

ปักหมุดค่ะ

จากคุณ : this is jenni - [ 5 เม.ย. 51 18:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 219

โห สนุกยิ่งกว่าละคร "นางทาส" ทางช่อง ๗ ซะอีก ติดงอมแงมเลย รับรองว่าเขียนกระทู้นี้จบ ต้องได้มีการพิมพ์เป็นหนังสือแน่นอน อ่านแล้วทำให้มีกำลังใจในการทำงานมากขึ้นเยอะเลย ปกติ เหนื่อยนิดหน่อยก็บ่นโน่น บ่นนี่ อ่านแล้วบ่นไม่ออกเลยค่ะ

จะนั่งรออ่านบทต่อไปค่ะ รีบ ๆ มาเขียนนะคะ

ขอบคุณค่ะ

จากคุณ : silkywind123 - [ 5 เม.ย. 51 19:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 220

เห่อๆๆ
เราก็เคยเจอกรณีแบบนี้เหมือนกันค่ะ
เป็นเด็กแถวบ้านเราเอง ทางภาคอีสาน(ขอนแก่น)
เด็กผู้หญิง พ่อกินเหล้า แม่ติดการพนัน เป็นพี่คนโต วันนึงไปขอเงินพ่อไปโรงเรียนพรุ่งนี้เช้า โดนพ่อถีบลงจากบ้านชั้น 2 ชั้นล่างเป็นใต้ถุนโล่ง คงจะเจ็บน่าดู
ตอนนั้นเด็กคนนั้นก็คลานขึ้นไปบนบ้านอีกแล้วก็กราบเท้าพ่อ พ่อเลยรำคาญยื่นตังให้
ตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้น กลายเป้นแพทย์หญิงที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งช่วยเหลือคนมากมาย
สู้ต่อไปไอ้มดแดง
:p

จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว - [ 5 เม.ย. 51 19:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 221

น้ำตาคลอทุกทีสิน่า

จากคุณ : คนอิสานเหมือนกัน (อ้อม นะ) - [ 5 เม.ย. 51 20:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 222

ถึงตรงนี้แล้วนะตัวเอง

จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 5 เม.ย. 51 20:11:30 ]

ความคิดเห็นที่ 223

แวะมาอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ

ตามลิงค์ของคุณคนอุดรฯ ไปอ่านเรื่องของวิชัย ก็เศร้าไปอีก

ตามอ่านเรื่องราวของคุณ จขกท. มาเรื่อย ๆ เลยทำให้นึกถึงเรื่องราวชีวิตของท่านนึง คือจำได้ว่าเราดูจากรายการเจาะใจนานมาแล้วน่ะค่ะ
ตอนที่ดูในรายการนั้นรู้สึกว่าท่านทำงานเป็นผู้อำนวยการองค์กรอะไรซักอย่าง เป็นองค์กรที่ได้รับความช่วยเหลือจากต่างชาติทำหน้าที่ในการช่วยเหลือเด็ก ๆ กำพร้าอะไรประมาณนี้น่ะค่ะ
และตอนนั้นท่านก็เป็น ดร. แล้วน่ะ คือใบหน้าของท่าน ณ วันสัมภาษณ์ทางทีวีนั้นเราจำได้แม่นเลย เพราะประทับใจในเบื้องหลังชีวิตของท่าน

คือท่านเป็นเด็กกำพร้าพ่อ อยู่กับแม่สองคนแม่หาเลี้ยงด้วยการรับจ้างทั่วไปและเก็บขยะขาย ณ ตอนนั้นท่านไม่ได้เข้าโรงเรียนประถมด้วย ต่อมาแม่ก็มาเสียชีวิตตอนที่ท่านก็ยังเด็กอยู่เลย
ท่านก็เลยต้องดูแลตัวเอง และยังชีพด้วยการรับจ้างขนของในตลาดสดให้กับพ่อค้าแม่ค้าในตลาดสดที่ จ. บุรีรัมย์ ท่านว่าส่วนใหญ่คนก็จะมองว่าท่านไม่พอ (เป็นภาษาอีสานค่ะ แปลว่าเป็นคนไม่เต็มบาท)
ส่วนที่หลับที่นอนของท่านก็เป็นที่นอนจริง ๆ ก็ระแวะตลาดน่ะแหละ วันนึงท่านป่วยหนัก ท่านก็ได้อาศัยสะเดาเป็นยาช่วย ท่านบอกว่าเพราะท่านเคยเห็นหมาป่วย แล้วหมาไปกินยอดหญ้าอะไรซักอย่างแล้วหาย ท่านก็เลยลองใช้วิธีเลียนแบบหมา ป่วยแล้วกินยอดสะเดาเอา เพราะไม่มีเงินซื้อยาน่ะ
ส่วนที่ว่าท่านก้าวขึ้นมาระดับนี้ได้ยังไง โดยได้รับความช่วยเหลือจากใครนั้น เราก็จำไม่ได้ เพราะนานแล้วจริง ๆ แต่ที่เราจำได้แม่นนั่นก็คือเบื้องหลังชีวิตของท่านช่างทรหดจริง ๆ
และจำได้แม่นว่าช่วงที่ดูรายการนั้นก็น้ำตาคลอเหมือนกัน และได้กำลังใจขึ้นเยอะเลย เพราะตอนนั้นเหนื่อย ๆ จากการเรียนและทำงานแบบไม่มีเวลาพักผ่อนเลยพาลไปคิดว่าตัวเองลำบาก (แต่จริง ๆ ลำบากไม่ได้ครึ่งของอีกหลาย ๆ คนเลย) แต่พอดูรายการตอนนั้นและเรื่องราวของชีวิตท่านนั้นแล้ว ตอนนั้นกำลังใจกลับมาเยอะเลย

ปล. 1 : ขอโทษคุณ จขกท. ด้วยนะคะ ที่เราเล่าเรื่องนี้ พอดีอ่านเรื่องราวชีวิตของคุณแล้วทำให้เรานึกถึงเรื่องนี้น่ะ และอยากให้คุณมีแรงไปถึงฝั่งฝันอีกแรง เพราะท่านนั้นก็เป็น ดร. เหมือนกันค่ะ แต่เบื้องหลังชีวิตตอนเด็ก ๆ นั้นท่านแย่ยิ่งกว่าอีก เพราะกำพร้าทั้งพ่อกับแม่เลย

ปล. 2 : วันนี้เอาลาบปูมาฝากคุณ จขกท. ค่ะ อย่าคึดฮอดบ้านล่ะ ลาบปูคนไกลบ้าน ไม่มีปูนาเลยใช้ปูทะเลมาลาบแทน

จากคุณ : JC2002 - [ 5 เม.ย. 51 20:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 224

อ่านถึงตรงนี้แล้วค่ะ อิอิ

จากคุณ : =::kiki~au::= - [ 5 เม.ย. 51 20:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 225

ปักหมุดจ้า

จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ 5 เม.ย. 51 21:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 226

โห่ ขอบคุณมากนะที่แบ่งปันเรื่องราวต่างๆ

นายยอดมากกกกกกกกกกก

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

จากคุณ : อชิรวัฑร์ - [ 5 เม.ย. 51 21:51:52 ]

ความคิดเห็นที่ 227

ตื่นเช้ามาก็รีบมาติดตามรอต่อไป หน้ายังไม่ล้างเลยเนี้ย

จากคุณ : lovelyorange (Lovelyorange) - [ 5 เม.ย. 51 22:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 228

มารออ่านตอนต่อไปค่ะ

จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 5 เม.ย. 51 22:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 229

เล่าให้ละเอียดๆ เลยค่ะ
ตอนนี้กำลังท้อใจอยู่เรื่องเรียน ขอกำลังใจด่วนค่ะ

อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองไม่ลำบากเล้ย ถึงแม้ว่าจะชอบคิดเสมอๆว่าทำไมช้านลำบากขนาดนี้ อยู่เมืองนอกเนี่ย

จากคุณ : deutsche_Jana - [ 5 เม.ย. 51 23:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 230

ผมมาแล้วครับ
ขอบคุณทุกท่านที่รอคุณกำสลอเงิน พูดถูกเผ่งเลยครับ หลับไม่สนิทจริงๆ ด้วย ใจพะวงว่ามีคนรอเราอยู่ เลยสะดุ้งตื่นทั้งคืนเลย (ทั้งๆ ที่นอนดึก) วันนี้ที่โลซานด์ฟ้าสวยมากๆ แต่ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย รู้ว่าทุกท่านรอ (ผมก็ติดทุกท่านเหมือนกันแฮะแปลก)
พี่คุณอุดร ผมไม่เคยลืมข้าวเหนียวโรยเกลือหรอกครับ (แต่อายที่จะบอก) แค่ปลาร้าหอมแดง ก็ฮาร์ดคอเกินไปสำหรับเพื่อนๆ ชาวพันทิพย์ ไม่คิดว่าในโลกนี้ยังมีคนมีเมนูไม้ตายเดียวกับผม เหมือนพบญาติเลย
คุณการ์นเนี่ย เดาเก่งนะ
คุณsilkywind123 ตอนนี้มีนางทาส เหรอครับ ไม่ได้ติดตามว่าที่บ้านเราเป็นอย่างไร ดีใจที่ คุณชอบเรื่องผมพอๆ กับนางทาสครับ (ว่าแต่ทำเป็นเล่มขายตามคุณบอกจะมีคนซื้อเหรอครับ ผมแค่เด็กบ้านนอกโนเนมคนหนึ่ง)
ขอบคุณคุณอ้อมและทุกท่านครับ แสดงว่าตั้งใจอ่านจริงๆ นะเนี่ย
คุณJC2002 ยั่วน้ำลายผมสุดๆ ตอนนี้คิดถึงข้าวเหนียวส้มตำปลาร้า กับขนมจีน แบบสุดๆ ครับ

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 23:24:55 A:85.218.53.230 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 231

เช้าวันนั้นผมตื่นขึ้นมาปฏิบัติภารกิจตามปกติ จะต่างก็เพียงชุดนักเรียนเหม็นอับกลิ่นความชื้นของไอฝนจากเมื่อวาน แล้วก็ความคิดที่กำลังนึกตลอดถึงเรื่องพ่อไม่อยากให้ผมเทียวไปกลับ ผมเองก็รู้สึกเหนื่อยอยู่ไม่น้อยกับการเดินทางมาเรียนในแต่ละวัน ต้องตื่นตั้งแต่ตีหน้า ปั่นจักรยาน ฝ่าความมืด วันละแปดกิโล แถมบางวันต้องเดิน แล้วต้องมานั่งหลังคาของรถสองแถวเข้าเมืองทุกๆ วัน แล้วไหนจะต้องจ่ายค่ารถอีกวันละ 4 บาท ส่วนพ่อก็ต้องมายืนมองที่ถนนทุกๆ วัน ที่ผมกลับบ้านมืดกว่าปกติ ความคิดเหล่านั้นมันวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา จนผมมาถึงโรงเรียน

วันนั้นพอมาถึงหน้าโรงเรียน ก็เห็นรถยนตร์คันหนึ่งวิ่งเรียบๆ มาจอดหน้าโรงเรียนใกล้กับที่ผมเดิน ผมหยุดสักครู่มองแล้วก็เห็นเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งผิวขาวหน้าตาดีแต่งตัวเรียบร้อยมาก ก้าวลงมาจากรถ อ๋อ! คนนี้เรียนห้องเดียวกับผมนี่เอง เขาชื่อพจน์ วันนั้นผมกับพจน์ก็เลยได้เดินเข้าไปโรงเรียนพร้อมกัน ผมถึงได้รู้ว่าพจน์มีคุณพ่อเป็นข้าราชการระดับสูงของจังหวัดคุณแม่เป็นอาจารย์ และทุกเช้าพ่อจะขับรถมาส่งที่โรงเรียนเป็นประจำ แล้วเขาก็เป็นคนตั้งใจเรียนมากลายมือเรียบร้อยและเรียนเก่งทั้งยังเป็นหัวหน้าห้องอีกต่างหาก ผมกับพจน์ก็เป็นเพื่อนสนิทกันในเวลาต่อมา แต่ลึกๆ ผมก็รู้สึกถึงความต่างระหว่างชีวิตผมกับเพื่อนสนิทราวฟ้ากับดิน ซึ่งตามประสาวัยเด็กนอกจากผมกับพจน์เป็นเพื่อนสนิทกันแล้วผมรู้สึกชื่นชมในความเป็นเด็กตั้งใจเรียนของเขาอย่างเคร่งครัด เขาจะไม่คุยเวลาครูสอน ทำการบ้านส่งตรงเวลาทุกครั้ง สอบได้คะแนนสูงสุดในห้องบ่อยๆ ผมก็เลยแอบคิดว่าสักวันหนึ่งวิถีชีวิตของผมกับเพื่อนสนิทมันคงหมุนให้เราห่างกันไป แล้วผมคงอาจจะต้องได้กลับไปทำนาที่บ้าน เพื่อนแบบนี้ เขาก็คงมีวิถีชีวิตแบบของเขา แล้วคงไม่คบผมเป็นเพื่อนจริงๆ ต่อไปอย่างแน่นอน ....ผมแอบเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ....
เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น ผมรีบวิ่งมาที่โรงอาหารทันที เพื่อเก็บจานไปล้างเพื่อนๆ ในห้องเรียนเขาก็นั่งทานข้าวกันกลุ่มใหญ่บางคนก็แซว บางคนก็มาถามว่าทานข้าวหรือยัง ...บอกตรงๆ ความรู้สึกตอนนั้นมันอึดอัดแบบบอกไม่ถูกพอเพื่อนๆ ทานข้าวกันเสร็จขึ้นเรียน ผมจึงมีความรู้สึกกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง....

ขณะที่มือซ้ายผมถือถังพลาสติกขนาดใหญ่ ตาก็สอดส่ายดูจาน และชาม ที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านป้า ที่ผมเก็บจานให้ มือขวาก็เดินเก็บไป

“มุงมองหน้าหาเอี๊ย....อะไรว่ะ ” เสียงนักเรียนรุ่นพี่ชั้นม. 3 ดังขึ้น ผมกำลังอยู่ไหนภวังค์ก็สดุ้งกึก! น้ำเสียงท่าทางทางที่ยียวน แล้วเขาก็ยกเท้าขึ้นมาพาดขวาง ระหว่างทางที่ต้องเดินเก็บจาน ใจผมก็เต้นตุ๊บๆ
“มองหาถ้วย” ผมตอบเบาๆ แบบไม่กล้าสู้สายตา
“มุงกวนก็เหรอ”ผมเงียบ หมุนหลังกลับกำลังจะเดินไปเก็บโต๊ะอื่น ผมกลัวมีเรื่องกับเขา
“เดี่ยวก่อน” เสียงนั้นเรียกผมอีกครั้ง
“นี่จานมุงใช่ไหม” ผมพยักหน้าเบาๆ เขาทำท่าจะยื่นให้ ผมกำลังจะยื่นมือไปรับ
“ไป! ไปเก็บเอา”สิ้นเสียงเขาก็เขวี้ยงจานผมเป็นจานบินลอยเข้าป่าข้างโรงอาหารทันที ผมโกรธมาก แล้วเขาก็กระดิกเท้าหงิกๆ ทานข้าวต่อในท่าทางที่กวนตีน สุดขีด!................ผมหลับตานึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ แต่ในใจของผมตอนนั้นกำปั้นมันลอยไปกระแทกหน้าไอ้ บุญชาติ(นามสมมติ) รุ่นพี่ทันที ผมขบกรามแน่น แล้วก็ค่อยๆ ถอยออกมาเดินไปเก็บโต๊ะอื่นต่อก่อนจะต้องวิ่งเข้าป่าไปหาจานที่มันเขวี้ยงไปเมื่อครู่
“ไอ้ลิง นึกว่าจะแน่” เสียงมันยังลอยตามมา

ผมเดินหาจานในพงหญ้าน้ำตาก็เล็ด เจ็บใจก็เจ็บใจ อยากต่อยปากมันมากแต่กลัวเดือดร้อนไปถึงพ่อ เพราะรุ่นพี่คนนี้เขาชอบจับกลุ่มเป็นแก๊ง ที่โรงเรียนชอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ ที่สำคัญพ่อเขาเป็นภารโรงที่โรงเรียนเขาจึงวางตัวทรงอิทธิพลมาก ผมไม่รู้ว่าชาติก่อนผมไปทำอะไรให้ เพราะเขาหาโอกาสแกล้งผมอยู่เสมอๆ ผมไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ว่าถูกรุ่นพี่กลั่นแกล้งกลัวไม่ได้เก็บจานต่อเดี๋ยวจะพาลทำให้ผมไม่มีเงินมาเรียนอีก เวลาอยู่คนเดียวผมเจ็บใจมากๆ ก็แอบไปนั่งเจ็บใจร้องให้อยู่คนเดียว ไม่กล้าเล่าให้พ่อฟังกลัวพ่อเป็นห่วง ผมต้องเก็บกดจากการถูกแกล้งอยู่เช่นนั้นบ่อยๆ โดยไม่มีปากมีเสียง และผมก็ไม่ไปต่อล้อต่อถียงด้วย จนเป็นปี จนพี่คนนั้นจบม. 3 ไปผมจึงหมดกรรม

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 5 เม.ย. 51 23:32:35 A:85.218.53.230 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 232

เป็นอะไรที่สุดยอดมากๆเลยครับ กำลังจะเข้ามาพันทิพย์แล้วขอความช่วยเหลือเรื่องที่ทุกข์ใจมากๆๆๆๆ ถูกเพื่อนร่วมงานนินทาลับหลัง สังคมแบ่งพักแบ่งพวก แล้วอ่านกระทู้นึงมี link แนะนำมาที่กระทู้นี้อ่านแล้วรู้สึกว่า ตัวเองเป็นบ้าไปแล้วหรอ แค่เรื่องไร้สาระมากๆๆๆๆๆเรายังจะเอามาถาม+ระบายในกระทู้ คุณสุดยอดมากๆเลย ปัญหาที่เราเจอมักไม่ใช่เรื่องเรียนแต่เป็นเรื่องเพื่อนซะมากกว่า แต่พอมาอ่านแล้วเราคิดได้เลยว่า จุดมุ่งหมายเราต้องทุ่มเทให้กับมัน อย่าให้เรื่องไร้สาระมากวนใจได้ ผมรู้สึกว่าโลกนี้มันแย่จังเลยกับปัญหาที่เราเจอแต่เมื่อคิดดีๆแล้วปัญหาทั้งชีวิตผมตอนนี้อาจไม่เท่ากับความลำบากแค่เดือนเดียวของพี่เลยครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆๆๆๆๆๆๆ จะติดตามนะครับ
ปล.เราก็มีความฝันที่จะไปเรียนที่อเมริกา เราจะทำฝันให้เป็นจริงครับ

จากคุณ : I have a dream. (enjoy living) - [ 5 เม.ย. 51 23:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 233

มาเกาะขอบจอด้วยคนครับ

ขอชมว่าจขกท.ใช้สำนวนเขียนได้ไทยดีมาก น่าติดตามทีเดียวครับ :)

จากคุณ : Lueng - [ 5 เม.ย. 51 23:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 234

ตามทำเครื่องหมายไว้ก่อนว่าอ่านถึงตอนนี้แล้ว กระทู้ยาวมาก... งงค่ะ แต่ก็ยังรออ่านให้จบ... อิอิ

จากคุณ : Smile@UK - [ 5 เม.ย. 51 23:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 235

รออ่านต่อค่ะ

จากคุณ : ephi - [ 5 เม.ย. 51 23:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 236

"ผมเรียนชั้นม.1/2 อาคารโฮมรูม คืออาคารคอกหมู"

น่าจะมีแห่งเดียวในประเทศไทยหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าอาคารชั่วคราว
แต่อาคารนี้ชั่วคราวอยู่ประมาณปี 20 เป็นอาคารเรียนต้อนรับ ม.1 และ ม.4
เราน่าจะเป็นลูกเจ้าแม่ไทรงามเหมือนกัน ตอนนี้พี่เรียนป. เอกอยู่อเมริกา
เห็นภาพทั้งหมดที่น้องเล่ามาพี่ก็มาจากบรรพบุรุษชาวนา ร้องไห้ทั้งเรื่องที่น้องเล่ามา

ขอเอาใจช่วยเรือ่งเรียนนะคะด้วยฝากกลอนที่ถูกบังคับให้ท่องมาแต่เด็ก

วิชาเหมือนสินค้า อันมีค่าอยู่เมืองไกล
ต้องยากลำบากไป จึงจะได้สินค้ามา
จงตั้งเอากายเจ้า เป็นสำเภาอันโสภา
ความเพียรเป็นโยธา แขนซ้ายขวาเป็นเสาใบ
นิ้วเป็นสายระยาง สองเท้าต่างสมอใหญ่
ปากเป็นนายงานไป อัชฌาศัยเป็นเสบียง
สติเป็นหางเสือ ถือท้ายเรือไว้ให้เที่ยง
ถือไว้อย่าให้เอียง แล่นเลาะเลี่ยงข้ามคงคา
ปัญญาเป็นกล้องแก้ว ส่องดูแถวแนวหินผา
เจ้าจงเอาหูตา เป็นล้าต้าฟังดูลม
ขี้เกียจคือปลาร้าย จะทำลายให้เรือจม
เอาใจเป็นปืนคม ยิงระดมให้จมไป
จึงจะได้สินค้ามา คือวิชาอันพิศมัย
จงหมั่นมั่นหมายใจ อย่าได้คร้านการวิชา

จากคุณ : พี่ดอกบัว - [ 5 เม.ย. 51 23:53:17 A:76.29.41.224 X: TicketID:144689 ]

ความคิดเห็นที่ 237

สุดยอดมากเลยครับ อ่านแล้วมองตัวเองก็สมเพชตัวเอง

ชีวิตเด็กเมืองกรุงที่มีทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยพออยากได้นู่นนี่ อิจฉาคนที่เค้ามีมากกว่า

ต่อไปนี้ผมจะประหยัด แล้วก็ตั้งใจเรียนแล้วครับ

จขกท เป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคนเลยล่ะครับ

จากคุณ : boebus - [ วันจักรี 00:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 238

สุดยอดค่ะ นับถือมาก ๆ

ถึงเราจะไม่เคยลำบากแบบนั้น
แต่อ่านเรื่องของคุณทำให้เราเห็นคุณค่าของเงินและการต่อสู้

วันหนึ่งเราจะต้องทำให้พ่อแม่ภูมิใจให้ได้เหมือนกันค่ะ!

จากคุณ : iczcream - [ วันจักรี 00:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 239

ชื่นชมเจ้าของกระทู้ค่ะ
ทำให้มองเห็นว่าตัวเอง ยังไม่เคยพยายามอะไรเลย

ขอบคุณนะคะ

จากคุณ : Ex-TeRMinaToR - [ วันจักรี 00:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 240

ติดตามอ่านอยู่นะคะ

จากคุณ : ซาวาจิกะ เอริ - [ วันจักรี 00:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 241

เป็นคนอีสานเหมือนกันค่ะ อยู่บ้านนอกเหมือนกัน จขกท ทำให้เรานึกถึงตอนที่เราเป็นเด็ก ๆ เหมือนกับที่ จขกท เล่าไว้เลย

คิดถึงชีวิตช่วงนั้นมาก ๆ โชคดีที่ทางบ้านไม่ลำบากเท่า จขกท เลยมองว่าชีวิตที่เห็นเพื่อน ๆ ไปนา หากบ หาเขียด เลี้ยงควาย สนุกดี เคยขอตามเพื่อนไปนาบ่อย ๆ ซึ่งจริงๆ แล้วมันคงไม่สนุกสำหรับพวกเค้า เหมือนกับที่คุณ จขกท ประสบมานั่นแหล่ะ

พอจบ ป. 6 เพื่อนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เรียนต่อ เพราะไม่มีเงิน ต้องออกโรงเรียนมาทำนา ไม่งั้นก็เข้ากรุงเทพมาทำงานโรงงาน ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเค้าไม่มีเงินเนี่ย ไม่มีขนาดไหนเหรอ ถึงส่งลูกเรียนไม่ได้ เพราะเราก็เห็นว่าไม่ได้ใช้เงินอะไรเยอะมากมายนี่นา มารู้เอาตอนโตว่าถ้าคนไม่มีเนี่ย เค้าก็ไม่มีเอาจริง ๆ

ส่วนตัวเราก็เข้ามาเรียนต่อที่อำเภอ แล้วก็เรียนต่อมาเรื่อย ๆ จนจบปริญญาเอก (แอบภูมิใจในตัวเองเล็กน้อย) เพราะเราไม่ใช่คนเรียนเก่ง เราเคยสอบเรียนต่อในโรงเรียนประจำจังหวัดไม่ได้ ตอนนั้นคงทำให้พ่อแม่เสียใจไม่น้อย รวมทั้งเสียหน้าด้วยเพราะพ่อแม่เป็นครู แล้วก็มีลูกครูโรงเรียนเดียวกันสอบได้ ชีวิตเราเลยต้องระเห็ดมาอยู่กับ ตา-ยาย เพื่อมาเรียนโรงเรียนในตัวอำเภอแทน

แต่ทุกวันนี้ในที่สุดเราก็ทำได้ ไม่น้อยหน้าใคร เลยอยากให้กำลังใจทุก ๆ คนที่กำลังเผชิญปัญหาที่ลำบากทั้งกายและใจ ว่าอย่าเพิ่งท้อแท้ ซักวันคุณต้องผ่านไปได้ ถ้าใจสู้ซะอย่าง

ขอชื่มชม จขกท ด้วยใจจริงว่าเก่งมากค่ะ ที่อดทนและต่อสู้มาจนทุกวันนี้ เป็นกำลังใจให้ในการต่อสู้ให้ถึงความฝันค่ะ

ปล. อ่านที่เขียนใน คห 190 แล้วอิจฉาค่ะ แกงอ่อมเขียด อ่อมลูกอ๊อด ไข่มดแดง อาหารฮ่องเต้เลยนะคะนั่น ตอนนี้แพงมากๆ พอดีเป็นคนชอบกินอาหารพื้นบ้านค่ะ ชอบมาก ๆ ปีที่แล้วกลับไปเยี่ยมบ้าน แม่พยายามหาซื้อมาทำให้กินตั้งหลายครั้ง ขอบคุณค่ะแม่ ว่าแล้วคิดถึงบ้านจัง

จากคุณ : คนบ้านนอกเหมือนกัน - [ วันจักรี 01:03:59 A:170.140.249.116 X: TicketID:172272 ]

ความคิดเห็นที่ 242

มารออ่านต่อค่ะ คุณผู้ชาบคิดบวกเขียนได้ดีจริงๆ..... ถ้าพิมพ์เป็นหนังสือเมื่อไหร่ เราหล่ะคนนึงที่จะซื้อแน่นอนค่ะ

จากคุณ : CaliGirl - [ วันจักรี 02:07:36 ]

ความคิดเห็นที่ 243

ตามอ่านเงียบๆมาตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นเป็นกระทู้แนะนำค่ะ

ขอบคุณมากนะคะที่เล่าเรื่องดีๆให้ฟัง

รออ่านอยู่ค่ะ

จากคุณ : ...hamster... - [ วันจักรี 02:13:08 ]

ความคิดเห็นที่ 244

อ่านแล้วคิดถึงเรื่องลูกอีสานของคุณคำพูน บุญทวี ปกติชอบอ่านเรื่องแนววีถีชีวิตชนบท (แต่ไม่เศร้าแบบนี้นะคะ)
แน่ใจว่าคุณผู้ชายคิดบวกต้องประสบความสำเร็จแน่นอน ถ้าวันไหนเหนื่อยหรือท้อขี้นมา ก็ขอให้นึกถึงกำลังใจจากเพื่อนๆ ในนี้นะคะ เอาใจช่วยค่ะ

จากคุณ : Mrs Mathur - [ วันจักรี 03:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 245

อ่านแล้วชาไปทั้งตัวเลยค่ะ
เป็นอะไรที่ อึ้ง
ศุ้ต่อไปนะคะ

จากคุณ : tu-at-anz (tu-at-anz) - [ วันจักรี 04:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 246

พอเรียนเสร็จผมก็เดินมาที่คิวรถ ตามปกติเหลือบไปเห็นพี่ดิ๊ ซึ่งเป็นหลานของพ่อ ผมเลยเดินเข้าไปหา ยกมือไหว้ ทักทายอยู่พักใหญ่ จนได้รู้ว่าพี่เขาอยู่ในตัวเมืองทำงานเป็นภารโรงโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ในตัวจังหวัดซึ่งโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนวัดสาธารณะกุศล ที่มีพื้นที่ติดกับวัดใหญ่แห่งหนึ่ง
“แล้วพี่พักที่ไหนครับ” ผมเริ่มเข้าเรื่อง เพราะผมมองหาโอกาสที่จะมาอยู่ในเมือง
“พี่ก็พักที่โรงเรียนนั่นแหละ” พี่ตอบ
“เขามีบ้านพักให้เหรอครับ ใหญ่ไหม” ผมถาม
“เปล่าพี่ก็นอนที่โรงเรียนนั่นแหละ ในห้องเรียน”พี่ดิ๊ตอบ
“พี่อยากได้คนไปช่วยกวาดโรงเรียนไหมล่ะ” ผมเข้าเรื่องอีก
“ทำไมล่ะ”
“คือถ้าพี่อยากได้ผมจะไปช่วยครับ พ่อไม่อยากให้ผมเทียวไปกลับ ยิ่งเข้าหน้าฝนแบบนี้มันลำบากครับ แล้วผมก็ไม่มีเงินไปเช่าบ้านอยู่ด้วย”
“ดีเหมือนกัน จะได้ช่วยพี่กวาดโรงเรียนด้วย เพราะทั้งโรงเรียนมีพี่เป็นภารโรงคนเดียว”
“ขอบคุณมากครับพี่” ผมรีบวิ่งขึ้นรถกลับบ้านด้วยความดีใจหอบความสุขกลับไปฝากพ่อ
วันนั้นผมมีความสุขอยู่คนเดียวตลอดการเดินทางกลับบ้าน เมื่อนึกถึงว่าผมได้อยู่ในเมือง ไม่ต้องเทียวไปกลับ ไม่ต้องจ่ายค่ารถ ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน กลางวันก็มาล้างจานที่โรงเรียน พ่อก็จะสบายใจ ไม่ต้องไปขายพริก ไม่ต้องมาหาเงินให้ผม พ่อแก่แล้วจะได้พักผ่อนซะที รถสองแถวเข้าเทียบท่าตรงศาลาริมทางผมรีบวิ่งไปเอาจักรยานมาปั่นต่อ วันนี้ฝนไม่ตกครับทางลูกรังแห้งเกรอะกรังกลับมาฝุ่นตลบเหมือนเดิม แล้วก็เป็นวันเดียวกับที่มีรถขนดินมันวิ่งผ่านหน้าผมไปพร้อมกับหอบฝุ่นดินลูกรังสีแดง มาโป๊ะเต็มหน้าแทบหายใจไม่ออก แต่ด้วยความที่ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อเยอะรถบรรทุกก็วิ่งเร็วมากไม่ได้ ผมก็ปั่นจักรยานแข่งกับรถบรรทุก พอเข้าช่วงถนนเรียบๆ เจ้าคันนั้นมันก็เหยียบเร่งความเร็วขึ้น ฝุ่นก็คลุ้งมากแบบไม่เห็นทาง แต่พอเจอเป็นหลุม มันก็ชลอความเร็ว ผมก็เร่งแซง แข่งสลับกันอยู่อย่างนี้ตลอดการเดินทาง แต่วันนี้ผมมีข่าวดีไปบอกพ่อผมก็เลยมีแรงปั่นจักรยานเร็วเป็นพิเศษแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนเข้าช่วงกิโลที่ห้าเป็นทางแยกผมจะต้องเลี้ยวซ้าย รถบรรทุกต้องวิ่งตรงไปต่อมัวแต่หันไปมองรถบรรทุก ทันใดนั้นเองจักรยานที่ผมปั่นมาด้วยความเร็วสูง ตกหลุมขนาดใหญ่กลางถนนที่เกิดจากน้ำเซาะเมื่อหลายวันก่อนทันที แล้วกระเป๋าหนังสือที่ใหญ่ยักษ์ก็ลอยขว้างบนท้องฟ้า แล้วหล่นตุบทับหัวผม หน้าไถลไปกลางทางลูกรังพังพาบ หัวเข่าแตกเป็นเลือดไหลซิบๆ แดง ทั้งสองข้าง ฝามือสองข้างมีเศษหินลูกรังขูดจนเป็นรอยแล้วก็มีเม็ดหินเม็ดเล็กเม็ดน้อยฝังไปตามฝามือ ผมชาไปทั้งตัวทั้งหัวและใบหน้าอยู่ตรงนั้น...พอตั้งสติได้ผมลุกไปเก็บกระเป๋า คว้าจักรยานเพื่อจะปั่นต่อกลับบ้าน ปรากฎว่าล้อหน้ามันกลายเป็นเลขแปดเสียแล้ว ปั่นต่อไม่ได้....มือซ้ายผมต้องหอบกระเป๋า ...มือขวาลากรถจักรยานฝ่าความมืดเข้าไปในหมู่บ้านด้วยเท่าเปล่าอีกเกือบสี่กิโลวันนั้นผมถึงบ้านเกือบสองทุ่มด้วยร่างกายที่บอบช้ำไปทั้งตัว และก็แสบที่หัวเข่าและมือทั้งสองข้าง เห็นพ่อออกมายืนมองรับผมเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ไม่เห็นผมปั่นจักรยานกลับแต่เดินลากรถดังแกลกๆ ตลอดทาง หมาก็เห่าวิ่งไล่ตามเสียงผมลากจักรยานในความมืดเป็นฝูง พ่อรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความตกใจเมื่อมองเห็นผมกลับมาบ้านด้วยความสบักสะบอม พอมาถึงบ้านหัวเข่าที่ถลอกปอกเปิก ก็มีเลือดไปเป็นทางจนมาถึงหน้าขา พ่อรีบพาผมไปล้างแข้งล้างขา แล้วก็ไปหาใบสาปเสือ (ที่บ้านเรียกใบเนียม) ข้างรั้วบ้านมาโขลกปกๆๆ มาปิดแผลให้ผม เพื่อห้ามเลือด แล้วก็ปีนหารังแมงมุมที่เป็นหยากไย้ ที่อัดตัวเป็นใยหนา มาปิดทับแผลให้พ่อบอกว่าจะได้หายไวๆ

จากนั้นก็มานั่งถามว่าเป็นอะไรทำไมผมถึงกลับบ้านด้วยสภาพเช่นนี้ แววตาพ่อเป็นกังวลอย่างหนัก ผมก็เลยบอก เล่าให้พ่อฝังว่าเกิดอะไรขึ้นพร้อมกับบอกพ่อว่า
“พ่อไม่ต้องห่วง ผมมีที่พักแล้ว ผมจะไปอยู่กับพี่ดิ๊ ที่โรงเรียนในเมือง” ผมบอกพ่อ พร้อมอธิบายให้พ่อฟังว่าเขาอนุญาต ให้ผมไปอยู่ด้วยได้ แล้วก็ช่วยเขากวาดโรงเรียน
“ก็ดีเหมือนกัน พ่อจะได้ไม่ต้องห่วง เขาให้ไปเมื่อไรล่ะ” พ่อถาม
“ผมว่าคงแผลหายก่อนล่ะพ่อ”
“ไปอยู่กับเขา ก็อย่าทำให้คนอื่นเขาลำบากใจนะ เราไปอาศัยเขาอยู่ เงินทองกองแก้วของเขา เราก็อย่าไปแตะไปต้อง” พ่ออบรมผมชุดใหญ่
“ครับ”
“แล้วถ้ามีเด็กเกเรชวนไปไหนก็อย่าไปกับเขานะ เหล้าบุหรี่ อบายมุขอย่าลอง การพนันอย่าเล่น ที่อโคจรทั้งหลายอย่าไป” แล้วก็อีกมากมายที่พ่อพร่ำสอนผมต่างๆ หนา ๆ ผมก็ครับไป แสบขาไป ครางอยู่อูย....อูย

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันจักรี 05:34:44 A:85.218.53.230 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 247

Once again !!! Thank you for your story ... I've kept reading...

From a fan of you in Aussie Land

จากคุณ : annana (annana) - [ วันจักรี 06:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 248

ตามอ่านตอนต่อไปแบบเกาะติดค่ะ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องดีๆให้ทุกคนค่ะ

จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ วันจักรี 08:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 249

ตามมาลงชื่ออ่านด้วยคนครับ

เขียนได้ดีมากๆ เล่าเรื่องได้เห็นภาพเป็นฉากๆเลย ^^

เป็นกำลังใจให้ได้ตอบรับเป็น doktorant เร็วๆนะครับ

เทียน

จากคุณ : หนุ่มเฮสเซ่น (Hessenboy) - [ วันจักรี 10:23:14 ]

ความคิดเห็นที่ 250

มาลงชื่อตะ

จากคุณ : qgee (กล้วยไม้สีเงิน) - [ วันจักรี 10:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 251

เป็นกระทู้ให้กำลังใจที่ดีมากๆๆๆ เลยค่ะ
กำลังท้อกับการเรียน แล้วก็อยู่ในช่วงสอบ พอมาอ่านแล้ว มีกำลังใจขึ้นมาทันที
อ่านแล้วก็นึกถึงเพลงของบอย "อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน..." เรื่องของเราช่างเล็กน้อยจริงๆ

สู้ สู้ ค่ะ

จากคุณ : from the land of maple leaf (jukjikka) - [ วันจักรี 10:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 252

มาต่อเร็วๆ นะคะ *

จากคุณ : มิคิ_วาซาม่อน - [ วันจักรี 10:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 253

อ่านถึงตรงนี้แล้วนะ

^^

Still waiting your next stories naka

จากคุณ : DEKZA..JA - [ วันจักรี 11:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 254

เย้...ผมเดาถูก ดีใจมากครับที่มีคนบ้านเดียวกัน เก่งๆอย่างนี้
จะเก็บเรื่องราวของ จขกท ไว้เป็นกำลังใจและแรงฮึดสู้ต่อไปครับ

ว่าแต่ จขกท อยู่อำเภอไหนครับ เดาว่าเป็นอำเภอใกล้ๆตัวจังหวัด
แต่ไม่รู้อยู่ด้านไหน ยาง__ หรือ วัง__ หรือ รา__ หรือว่าเป็นเขตอำเภอเมือง ( จะย่อทำไมเนี้ย)
ส่วนผมอยู่ปรางค์__ ครับ ห่างจากตัวจังหวัดประมาณ 60 กม. ตอนเข้าไปเรียนที่ตัวจังหวัด ก็นั่งหลังคารถ 2 แถวไปเหมือนกันครับ
แต่โชคดีได้เช่าบ้านของเพื่อนอยู่ อยู่กันสามคน คนละ 100 บาท ( คุณแม่ของเพื่อนที่เป็นเจ้าของบ้านเขาช่วยเหลือนะครับ )
เป็นบ้านชั้นเดียวเล็กๆ อยู่เลยไปทางสะพานขาวอ่ะ

ว่าแล้วคิดถึงอดีตจัง

ขอเป็นกำลังใจให้คนบ้านเดียวกันครับ

ยังรออ่านต่อไป ด้วยใจจดจ่อครับ

จากคุณ : กานต์ - [ วันจักรี 11:08:28 A:125.25.250.5 X: TicketID:157396 ]

ความคิดเห็นที่ 255

Thank you so much for these inspiring stories na krub. Wish you all the best

จากคุณ : ปณิศ - [ วันจักรี 11:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 256

มาลงชื่อเพื่อจะได้อ่านต่อค่ะ เรื่องน่าสนใจ และเป็นประโยชน์มากค่ะ
เป็นคนดี มีความอดทน ผ่านความลำบากมามากมาย
ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตทุกๆด้านนะคะ และเป็นตัวอย่างที่ดีของสังคมไทยค่ะ

จากคุณ : Pilze (Pilze) - [ วันจักรี 12:45:03 ]

ความคิดเห็นที่ 257

ขอบคุณที่มาเล่าประสบการณ์ชีวิตค่ะ...เรื่องของคุณจะเป็นประโยชน์กับผู้อื่นได้อย่างมากเลยค่ะ...

นับถือ จขกท. จากใจจริงค่ะ... smile

จากคุณ : bmw (BlackmagicW) - [ วันจักรี 12:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 258

เข้ามาอ่านอีกรอบ จะเข้ามาอ่านทุกวันค่ะ จขกท.เก่งมากๆ ชื่นชมจากใจจริงค่ะ

จากคุณ : =::kiki~au::= - [ วันจักรี 13:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 259

ปกตินาน ๆ ครั้งจะเข้ามาที่ห้องไกลบ้าน
พอได้เข้ามาอ่านกระทู้ของคุณ
น้ำตาไหลพรากเป็นทางเลยค่ะ T-T
คิดถึงแมโอวบองปะโอนที่จากมามาก ๆ ค่ะ
คิดถึงถิ่นฐานที่ตัวเองร้างลามาไกลแสนไกลค่ะ

ยีนส์ก็เป็นคนอีสานเหมือนกันค่ะ
อาจจะเป็นคนจังหวัดเดียวกับคุณก็ได้
ชีวิตของคุณและยีนส์คล้ายกันมากค่ะ
แม่เสียชีวิตตั้งแต่เด็ก ส่วนพ่อยีนส์เสียชีวิตตอนวัยรุ่นค่ะ
ยีนส์เองก็พบเจอเรื่องราวที่ไม่ต่างกับคุณมากนัก
ฝ่ามรสุมชีวิตมามากมายหลายอย่าง
จุดหักเหเปลี่ยนชีวิตหลายครั้งหลายครา
เกินที่จะพรรณาบอกเล่าได้

จนทุกวันนนี้ยีนส์จึงถ่ายทอดเรื่องราวเป็นนิยาย
"ชีวิตรันทดแต่งดงาม" ค่ะ
มันเป็นความรันทดที่มองย้อนกลับไปทีไร
มีความสุขที่ได้ระลึกถึงมัน...ร้องไห้ตลอดค่ะ
และก็ยอมรับเลยว่า "รักทุกอย่างที่ตัวเองสัมผัสค่ะ"
"รักทุกอย่างที่ตัวเองเป็น"
และ "รักความเป็นลูกอีสาน ลูกนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ค่ะ"

คุณเป็นผู้ชายที่เก่งมาก ๆ ยอดเยี่ยมที่สุด
ผู้ชายที่มีความมุ่งมั่นน้อยคนนักที่จะทำได้เหมือนคุณ
ยีนส์จะเก็บนำประสบการณ์เรื่องเล่าของคุณ
ไปปรับใช้กับชีวิตตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ
หากมีโอกาสจะกลับไปเรียนหนังสืออีกแน่นอนค่ะ
และจะระลึกนึกถึงบุญคุณถิ่นฐานที่ตัวเองจากมา
จะระลึกเสมอว่า "แมโอวบองปะโอน เฝ้ารออยู่"
และจะแบ่งปันน้ำใจและโอกาสให้กับทุก ๆ คนที่พอจะช่วยได้

ยีนส์ขอเป็นกำลังใจให้คุณเสมอนะคะ
สู้สุดใจ......หัวใจคนอีสาน _/\_

ฝากเพลงนี้เป็นกำลังใจให้คุณนะคะ

http://profile.imeem.com/rd2_jqT/music/TwnEgUv2/2/

และก็ขอขอบคุณมาก ๆ นะคะ ที่คุณสละเวลา
เขียนเล่าเรื่องราวชีวิตมาแบ่งปันกันอ่านค่ะ
หากมีโอกาสยีนส์ก็อยากแบ่งปันเรื่องราวของยีนส์
ให้คุณได้อ่านเช่นกันค่ะ

จากคุณ : roslita - [ วันจักรี 13:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 260

มาปักธงรอ ว่าถึงนี่แล้ว

หุหุ เดี๋ยวจะน้อยหน้า เราเองก็เรียนโรงเรียนคอกหมูเหมือนกัน นับย้อนหลังไปก็ นะ ม 1 รุ่นแรก อ่ะ 20 กว่าปีแล้ว ดินลูกรังสีแดงๆ โฮะ คิดถึงเลยนะเนี่ย
แต่เราคนภาคกลาง แต่ก็ ตจว เหมือนกัน คิคิ เมื่อวานเพิ่งจะตำน้ำพริกปลาร้า จิ้มข้าวเหนียวอยู่เลย

มารออ่านทุกวัน อย่าตัดต่อนะ

จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ วันจักรี 13:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 261

มาอ่านเหมือนเคยค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ คนอะไรเก่งจัง

จากคุณ : อ้อม นะ - [ วันจักรี 14:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 262

แปะ ไว้ก่อน น้ำตาเล็ด ฟรืดๆ

จากคุณ : oakemon - [ วันจักรี 14:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 263

เพิ่งข้ามาอ่านวันนี้ เรื่องของจขกทคงจะเป็นปัจจัยหนึ่ง ที่จะทำให้ชาวไกลบ้านหลายๆท่าน มีกำลังใจที่จะต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรคที่กำลังเผชิญอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่อยากบอกกล่าวในที่นี้ ทุกคนอย่าลืมบุคคลสองท่านที่สำคัญยิ่งกว่าใครคือพ่อและแม่ ขอให้ความเคารพกับคุณพ่อคุณจขกทมาก ที่อดทนทุกอย่างเพื่อคุณ คงะไม่ต้องธิบายถึงจิตใจที่ให้กับจขทก มันมากเกินกว่าจะสรรหาคำบรรยาย เราหลายๆคนยามท่านทั้งสองอยู่ ก็ไม่ค่อยใส่ใจกับท่านมาก แต่เมื่อยามท่านได้จากไป และเป็นการจากแบบ forever ไม่มีการพบกันอีก จะแอบร้องไห้หวนคิดถึงสิ่งที่ท่านให้ คำพูดที่จะบอกว่ พ่อจ๋าหรือแม่จ๋า ลูกคิดถึง มันก็ไร้ประโยชน์ ให้ความสุข ให้ความสบายใจ ในยามที่ท่านมีชีวิตอยู่เถิด จะได้ไม่เสียใจในยามที่ท่านได้จากไปแล้ว
A man never sees all that his father and mother have been to him till it is too late to let them know that he sees it.

จากคุณ : BKK (LENTIYO) - [ วันจักรี 14:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 264

ลงชื่อรอนะคะ

จากคุณ : ephi - [ วันจักรี 14:50:14 ]

ความคิดเห็นที่ 265

มาลงชื่อค่ะ

อ่านกี่ครั้งก็รู้สึกว่า

อึ๊ม !! ปัญหาที่เรามีเนี่ย นิดเดียวมาก เมื่อเทียบกับคุณเจ้าของทู้ค่ะ

สู้ ๆ นะคะ ^^

จากคุณ : ป้าเต่า - [ วันจักรี 15:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 266

เข้ามารออ่านด้วยคนค่ะ ถึงชีวิตเราจะไม่ได้ลำมากมากเหมือนเจ้าของกระทู้ แต่ก็จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นแรงให้สู้ต่อไปค่ะ

จากคุณ : >> I KNEW I LOVED YOU << - [ วันจักรี 16:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 267

#241
" แกงอ่อมเขียด อ่อมลูกอ๊อด ไข่มดแดง อาหารฮ่องเต้เลยนะคะนั่น "

>> ต้องเพิ่มแกงผักหวาน แกงเห็ดละโงกเข้าไปอีกอัน หรือให้สุดๆ ก็ตัวอ่อนตัวต่อ โอ้...แต่ละอันน่ากินทั้งนั้น นึกย้อนดูแล้วก็สงสารสัตว์มันเหมือนกัน

เด็กอีสานเดี๋ยวนี้แทบไม่มีโอกาสได้เห็นทางลูกรังดินแดงแล้วครับ อาจเป็นเพราะหินลูกรังหมดหรือ อบต. ท่านเทราดยางทับอีกชั้น

สมัยพี่ชายผมเรียนก็ปั่นจักรยานไปเรียนเหมือนกัน ยุคผมทันแค่สองแถวนั่งหลังคา ลมโชยเย็นดีแท้

อ่านเรื่อง จขกท. แล้วนึกถึงพี่ชายที่สู้ชีวิตจนผมทึ่งและชื่นชม ยิ่งมานึกถึงตัวผมเองแล้วช่างไม่ได้เรื่องเอาซะเลย

จากคุณ : =Lord Gary= - [ วันจักรี 17:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 268

วันนี้สั้นจังค่ะ จะรอวันต่อไปค่ะ

จากคุณ : silkywind123 - [ วันจักรี 18:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 269

อ่านแล้วรู้สึกชื่นชม จขกท และครอบครัวคุณมากๆค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ได้เป็นดอกเตอร์อย่างที่ฝันไว้นะคะ แล้วจะมาอ่านต่อเรื่อยๆค่ะ

จากคุณ : Khun_Patty - [ วันจักรี 18:33:53 ]

ความคิดเห็นที่ 270

สุดยอด

จากคุณ : Snowwave - [ วันจักรี 18:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 271

มาอ่านค่ะ

จากคุณ : Smile@UK - [ วันจักรี 19:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 272

272 จองที่ค่ะ

จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ วันจักรี 19:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 273

ตามอ่านรวดเดียวจบค่ะ
ได้ข้อคิดดีดีค่ะว่าจะปริ้นและเก็บไว้ให้หลานสาวอ่านจะได้ตั้งใจเรียนน่ะค่ะ
ขอบคุณที่สละเวลาและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจากชีวิตจริงให้เราได้อ่านนะคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

จากคุณ : แกงการู - [ วันจักรี 19:57:44 ]

ความคิดเห็นที่ 274

มานั่งอ่าน แล้วก็ เป็นกำลังใจให้คุณทุกวันเลยค่ะ เนี่ยถ้าคุณเขียนหนังสือขายนะคะ เราคิดว่า จะทำให้ คนอ่าน (ที่กำลังท้อแท้อยู่) มีกำลังใจ และ คิดดี ทำดี ขึ้นเยอะเลยค่ะ

มาเล่าต่อเร็ว ๆ นะคะ

จากคุณ : Freedom of Life - [ วันจักรี 20:06:52 ]

ความคิดเห็นที่ 275

มาลงชื่อเป็นแฟนคลับ ตามอ่านด้วยคนค่ะ
กระทู้ดีๆ ควรค่าแก่การอ่านอย่างยิ่งค่ะ

คุณจขกท. สุดยอดมากๆค่ะ ^_^

พลุ

จากคุณ : paninee - [ วันจักรี 20:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 276

Still waiting for the next episode, too.

มยุรี ----Is her husband called "Anuwat" by any chance? . If it is then she is a young friend of mine. Haven't seen her for 4-5 years now after I left Geneva.

Anyway, I'll be in Geneva at beginning of May to meet up with my friends and to fill up my stomach with some good Thai food.

Can't wait to be there again.

Take care.

Have a lovely Sunday afternoon.

จากคุณ : genf - [ วันจักรี 20:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 277

เข้ามาเห็นเมนู แกงผักหวาน แกงเห็ดละโงก ของคุณ =Lord Gary= #267 แล้วทำเอาน้ำลายไหลเลย
อย่าลืมเมนูคั่วจี้ป่ม ต้มส้มเขียดจ๊ะนา หมกฮวกและแมงละงำ(ที่หอมกลิ่นดินนิด ๆ) ด้วยนะคะ...อิอิ.. (คึดฮอดบ้านเลย)

จากคุณ : JC2002 - [ วันจักรี 21:14:37 ]

ความคิดเห็นที่ 278

ปูเสื่อรออ่านอยู่ตรงนี้ค่ะ

ขอบคุณมากๆเลยนะคะ เรื่องราวของคุณเป็นกำลังใจที่ดี และมีค่ามากๆเลยค่ะ

จากคุณ : xiaof - [ วันจักรี 22:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 279

มารอค่า

จากคุณ : หน้ามนคนกันเอง - [ วันจักรี 22:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 280

ทำเอาดิฉันคิดถึง ลาบเทา อ่อมผำ เขียดทอด แมงกุดจี่คั่วใส่เกลือ แซบได้ใจเหลือหลาย

จากคุณ : ephi - [ วันจักรี 22:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 281

เข้าไปร่วมวงที่เสื่อพร้อมกินกับข้าวข้างบน หุหุ หิวเลยอ่า

จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง - [ วันจักรี 22:45:25 ]

ความคิดเห็นที่ 282

ชีวิตคุณน่าสนใจจริง ๆ ค่ะ
เป็นแรงบันดาลใจให้กับหลาย ๆ คนรวมถึงเราด้วย
ขอบคุณนะคะที่เอาเรื่องราวมาแบ่งปันกันที่นี่

ลงชื่อรออ่านต่อค่ะ smile

จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ วันจักรี 22:59:23 ]

ความคิดเห็นที่ 283

เข้ามารออ่านต่อค่ะ

อยากบอกว่า เรื่องของคุณ ทำให้เรามีกำลังใจฮึดสู้ต่อไปค่ะ

จากคุณ : นางสาวอันดามัน - [ วันจักรี 23:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 284

ตามมาจากเฉลิมไทยจ้า เยี่ยมมากๆเลยคะ เป็นกำลังใจให้กับคนที่อ่านจริงๆ ^ ^

จากคุณ : เหตุวิสัยในไหวิเศษ - [ วันจักรี 23:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 285

เข้ามาให้กำลังใจอีกรอบนะค่ะ

พี่เก่งมากค่ะ

จากคุณ : อชิรวัฑร์ - [ วันจักรี 23:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 286

เข้ามาโหวตค่ะ สมกับเป็นกระทู้แนะนำจริง ๆ คุณเก่งมากเลยนะคะ เราอ่านแล้วอายแทนตัวเอง ที่มีพร้อมเกือบทุกอย่าง แต่เป็นคนไม่ขยันเอง ปรบมือให้คุณค่ะ น่าชื่นชมจริง ๆ

จากคุณ : Sonnenschein - [ 7 เม.ย. 51 00:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 287

อ่านถึงตรงนี้แล้วนะ

จากคุณ : this is jenni - [ 7 เม.ย. 51 00:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 288

รออยู่ค่ะ

จากคุณ : นาง (vikorn) - [ 7 เม.ย. 51 01:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 289

ลงชื่อรออ่านด้วยคนค่ะ....เก่งจังนะคะ สู้มาจนถึงปริญญาเอก คุณพ่อคุณท่านเก่งนะคะ ที่เลี้ยงลูกได้ขนาดนี้ นับถือค่ะ

จากคุณ : kt - [ 7 เม.ย. 51 01:50:46 A:71.196.222.175 X: TicketID:169893 ]

ความคิดเห็นที่ 290

มาลงชื่อรอตอนต่อไปค่ะ....

จากคุณ : CaliGirl - [ 7 เม.ย. 51 01:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 291

ขอโทษนะครับ ที่เขียนสั้นไป เขียนไม่ไหวครับ เพิ่งรู้ว่าเวลาเขียนเรื่องอดีตเนี่ย ต้องใช้กำลังภายในเยอะมากเหมือนกัน............
ขอบคุณทุกท่านครับที่เป็นกำลังใจ ผมอาจทักทายไม่หมดทุกท่าน แต่ผมเก็บกำลังใจไว้ทุกเม็ดครับ แต่ผมเพิ่งรู้นะครับว่าชีวิตผม มันเศร้า และรันทดขนาดนี้ เมื่อทุกท่านเสียน้ำตาให้ผม และลงความเห็นว่ามันเศร้า.......เพิ่งรู้ตัวจริงๆ
พี่ดอกบัวครับ ขอคารวะรุ่นพี่ครับ (ผมเข้าม.1ปี 32)
คุณกาน เมืองครับ ไม่ต้องเดา
คุณยีน สู้ๆ นะครับหนังสือคุณสวยครับ ว่าแต่ ดร.กุลธิดา ที่คุณรู้จัก เนี่ยชื่อพี่เอ๋ หรือเปล่าครับ
คนบ้านนอกเหมือนกัน, Lord Gary, JC2002 แม้เอาเมนูโปรดมายั่วน้ำลายผมเลยนะครับ
Genf แล้วจะเล่าให้พี่มยุรีฟังครับ

เดี๋ยวผมขอเวลาไปเขียนต่อก่อนนะครับ (เรื่องผมเขียนสดๆ คุณก็ได้อ่านกันสดๆล่ะครับ)

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 7 เม.ย. 51 03:49:12 A:85.218.53.20 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 292

สีประจำโรงเรียนสีเขียวกะสีแดงหรือปล่าวครับ

จากคุณ : Kit - [ 7 เม.ย. 51 04:28:18 A:67.160.226.81 X: TicketID:172975 ]

ความคิดเห็นที่ 293

โรงเรียนวัดวิทยาเป็นโรงเรียนเอกชนสาธารณะกุศลมีอาคารเรียนสี่ชั้นเพียงอาคารเดียว ที่เหลือเป็นอาคารชั่วคราวหลังเล็กๆ ในพื้นที่ๆ จำกัด แล้วผมก็ได้เข้ามาพักอยู่ในเมืองสมใจครับ สัมภาระที่พ่อจัดให้เมื่อมาอยู่ที่นี่คือ มุ้งกันยุงหนึ่งหลังเล็กๆ เสื่อหนึ่งผืนและผ้าห่มผืนบางๆ หมอนสามารถดัดแปลงโดยเอาหนังสือสวมลงไปในเสื้อยืดเป็นหมอนครับ ผมก็เลยได้มาใช้ชีวิตเป็นตำแหน่งผู้ช่วยภารโรงเพื่อแลกกับที่นอนในแต่ละคืน ห้องนอนของผมกับพี่ดิ๊คือ ห้องเรียนของนักเรียนดีๆ นี่เองครับ ตอนกลางวันเป็นที่เล่นที่เรียนของเด็กๆ พอตกกลางคืน ครู-นักเรียน ทุกคนกลับบ้านหมดก็ได้เวลาผมมาจัดที่หลับที่นอน ทุกคืนผมจะต้องลากโต๊ะเก้าอี้ ไปรวมกันไว้อีกมุมของห้อง จัดแจงผูกมุ้งทั้งสี่หู เข้ากับเก้าอี้นักเรียน เสื่อพับเล็กๆ ที่ถูกซ่อนไว้ในลังหลังห้องเรียน ก็ถูกนำมาปูเป็นที่นอน ส่วนเสื้อผ้านักเรียน ชุดใส่เล่นไม่กี่ชุดก็พับ หมกๆ ไว้ในหลังเดียวกัน โดยเอาหนังสือเรียนทับไว้ด้านบนอีกชั้น เพื่อไม่ให้นักเรียนในโรงเรียนมารื้อมาค้นของส่วนตัวผม ถึงกระนั้นผมก็เห็นร่องลอยการรื้อลังข้าวของผมบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้มีของมีค่าใดๆ ตอนหัวค่ำก่อนนอน หลังกวาดห้องเรียนเสร็จ พี่ดิ๊ก็จะเดินเข้าไปในวัด ไปเอาอาหารก้นบาตรพระเมื่อเช้า มาเป็นอาหารเย็นของเราสองคน จากนั้นก็ไปอาบน้ำนอน ห้องอาบน้ำก็คือ ห้องส้วมของโรงเรียนที่อยู่หลังอาคารเรียนนั่นเอง โรงเรียนแห่งนี้มีพื้นที่อยู่กลับวัดดังนั้นวันไหนมีเผาศพที่วัด จะเป็นวันที่ผมกลัวผีอย่างที่สุด ไม่กล้าแม้จะลุกมาฉี่ตอนดึก ต้องนอนขุดคู้อยู่อย่างนั้น.....
ตื่นเช้าตอนตีสี่ก็ต้องเก็บที่หลับที่นอนให้เข้าที่ โต๊ะเก้าอี้ในห้องเรียนจัดเหมือนเดิม แล้วก็ช่วยพี่ดิ๊ กวาดอาคารเรียน พอสายหน่อยก็กวาดใบไม้ ที่ลานสนามหน้าโรงเรียน จนถึงหกโมงเช้าก็ต้องรีบไปอาบน้ำก่อนจะมีครูมาโรงเรียน เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พี่ดิ๊ก็จะไปช่วยหลวงพี่ในวัดเก็บกวาดหอฉันพร้อมกับหิ้วอาหารเช้ามาทานกับผมที่โรงเรียน นั่นคือวิถีชีวิตผมที่สบายขึ้นมากว่าเดิม ที่ไม่ต้องเดินทางไกล และไม่จ่ายค่ารถ ค่าอาหารกลางวันก็ไปล้างจานที่โรงเรียน ทานข้าวฟรี ผมไม่เคยขอเงินจากพ่อเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผมใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้อยู่หลายเดือน แต่พ่อและพี่ๆ ก็ไม่มีใครทราบว่าจริงๆ แล้วผมกับพี่ดิ๊ไม่ได้มีบ้านพักภารโรงให้อยู่แต่เรานอนกันในห้องเรียนนั่นเอง

จนกระทั้งเช้าวันหนึ่งผมไปโรงเรียนตามปกติแล้วเช้าวันนั้นก็เข้าแถวหน้าเสาธงตามปกติ วันนั้นอาจารย์อบรมนักเรียนนานมากกว่าปกติ จนกระทั่งสายมากแดดร้อนแรง พออาจารย์สั่งเลิกแถวเข้าห้องเรียน นักเรียนแต่ละคนก็ต่างวิ่งขึ้นห้องเรียนผมก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง แต่ก่อนจะถึงอาคารเรียนผม จะมีสวนหย่อมเล็กๆ ข้างทางเดิน แล้วจะรั่วเตี้ยๆ ทำเป็นเหล็กแหลมปลายเหมือนจรวด ตกแต่งล้อมสวนดอกไม้เล็กๆ ขณะที่ผมกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยความรีบ ไม่รู้ว่ามีใครวิ่งมาจากข้างหลังผมชนเข้ากับผมอย่างแรง ด้วยความที่ผมตัวเล็กมาก กระเด็นลอยมาลงตรงรั่วสวนหย่อม เหล็กปลายแหลมริมรั่วเสียบเข้าไปตรงหัวเขาของผมตามแรงนั้นอย่างจัง มองเห็นผิวหนังหนังผมฉีกขาด จนมองเห็นเนื้อกระดูกสีขาว ผมรู้สึกชาไปทั้งขา ก่อนจะมีคนช่วยผยุงขึ้นมาแล้วเลือดสีแดงสด กลางแดดร้อนก็ค่อยๆ ละเลียดไหลออกมาเป็นทาง ผมตกใจมาก จนมีเพื่อนรีบพาไปที่ห้องพยาบาล โดยมีอาจารย์เจษฎาเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาล อาจารย์ก็ตกใจแล้วก็ถามว่าผมไปโดนอะไรมา จากนั้นอาจารย์ก็พาผมไปที่โรงพยาบาล เพื่อเย็บแผลทันที ปรากฏว่าผมต้องเย็บแผลที่หัวเข่ายาวสิบกว่าเข็ม และต้องมานอนพักที่ห้องพยาบาล

ระหว่างที่นอนในความเงียบนั้นจิตใจก็คิดถึงบ้านนอก คิดถึงพ่อ เพราะผมไม่ได้กลับไปหาพ่อหลายเดือนตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นึกถึงว่าจากนี้ผมคงไม่ได้ช่วยพี่ดิ๊กวาดโรงรียนหลายวัน ผมคงเกรงใจเขา กลัวพี่เขาตำหนิ คิดไปคิดมาน้ำตาก็ค่อยๆ รินเบาๆ อาบสองแก้ม จนอาจารย์เจษฎ์เดินมาพบ
“เธอเป็นอะไรปวดแผลมากเลยเหรอ ทำไมร้องให้” อาจารย์ถาม
“ครับ แต่ผมคิดถึงพ่อครับ”ผมตอบ

จากนั้นอาจารย์ก็เลยมานั่งถามเรื่องราวชีวิตของผมและถึงรู้ว่าผมไม่ได้อยู่กับครอบครัว เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น ผมลุกขึ้นโขยกเขยกไปหาอาจารย์
“อาจารย์ครับ ผมขอไปทำงานได้ไหมครบ” ผมมาขออนุญาตอาจารย์
“งานอะไร” อาจารย์ถาม
“ผมล้างจานที่โรงอาหารครับ เดี๋ยวป้าที่ร้านไม่คนช่วย ที่สำคัญเดี๋ยวผมไม่มีเงิน ไม่มีข้าวกินครับ” อาจารย์ถึงได้ทราบเรื่องผมว่าผมมีงานพิเศษเป็นเด็กล้างจานที่โรงเรียน
“ครูอนุญาตเธอไปไม่ได้หรอก แผลเธอมันใหญ่ทีเดียวนะ เดียวมันจะไม่หาย เกิดอักเสบขึ้นมาแล้วจะลำบาก” อาจารย์บอก
“เธอควรพักหายดีเสียก่อน ถึงจะไปทำอะไรได้” ผมนั่งนึกน้อยใจตัวเองที่ไม่สามารถหาเงินได้อีกแล้วหลายวัน แล้วใช้ไม้เท้าค้ำยั่นเวลาเดินเยกๆ อาจารย์ก็แนะนำให้หยุดเรียนไปพักที่บ้านสักระยะจะดีกับแผลผมมากกว่า ผมจึงได้กลับบ้านไปหาพ่ออีกครั้ง.....

วันนั้นผมต้องนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างจากปากทางเข้าไปบ้าน 40 บาท พ่อเห็นผมได้บาดแผลกลับมาอีกครั้ง พ่อผมตกใจจนเข่าอ่อน วิ่งเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วงแล้วก็พยุงผมไปนั่งบนแคร่ ระหว่างพักอยู่ที่บ้านพ่อกับผมจึงมีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น และพ่อถึงได้รู้ความจริงว่าผมนั้นไปนอนในห้องเรียนของโรงเรียน และต้องไปกินข้าวก้นบาตรพระที่วัดทุกวัน ผมเห็นพ่ออึ้งเงียบพักใหญ่ แล้วก็บอกผมว่า
“กลับมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิมนะลูก”
“ถึงมันลำบาก ก็ยังอยู่ในหูในตาพ่อ หลายเดือนที่เราไม่อยู่บ้าน พ่อก็นอนก็ไม่หลับแทบทุกคืน” พ่อบอกผมด้วยสีหน้าจริงจัง แต่แวตาพ่อทุกข์เศร้าเหลือเกิน
“ครับพ่อ” แล้ว ผมก็เข้าไปกอดพ่อ พร้อมกับร้องให้กับพ่อออกมาดังๆ .......
“ผมก็คิดถึงพ่อครับ”................................................

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 7 เม.ย. 51 05:05:08 A:85.218.53.20 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 294

สีน้ำเงิน เหลืองครับ คุณ kit

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 7 เม.ย. 51 05:07:59 A:85.218.53.20 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 295

คิดแล้วเศร้าพิกล ยังดีที่ จขกท สู้มาได้มีอีกเท่าไรที่คนเก่งไม่สามารถหลุดมาได้ ทางบ้านผมก็ไม่เบาหรอกครับ รู้สึกว่าคนต่างจังหวัดที่ไม่ค่อยมีโอกาส มารุ่นลูกรุ่นหลานก็ไม่ค่อยพ้นวังวนเดิมมากนัก เรื่องของคนต่างจังหวัดอาจจะคล้ายๆกับ จขกท แม้จะไม่สาหัสเท่า
ผมขออวยพรภาวนาให้ จขกท มั่นคงในศีลธรรมและดำเนินต่อไปด้วยดีครับ

จากคุณ : อิสวาสุ - [ 7 เม.ย. 51 05:33:40 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 296

ชีวิตคุณเป็นแรงกระตุ้นได้ดีมากเลยครับ ผมอ่านแล้วทำให้มีกำลังใจต่อสู้เพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย มาปูเสื่ออ่านต่อด้วยคนครับ ขอให้ประสบความสำเร็จครับในชีวิตนะครับ ขอบคุณครับ

จากคุณ : สองสลึง - [ 7 เม.ย. 51 05:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 297

กรี๊ดดดด อะไรมันจะเศร้ารันทดขนาดนี้คะเนี่ย น้ำตาปริ่มๆ เกือบทุกย่อหน้าที่อ่านเลย

ในความลำบากยากแค้นเข็ญใจ ยังมองเห็นความรักความผูกพันเหนียวแน่นของคุณกะพ่อ ซึ่งคิดว่ามันพลักดันให้คุณไม่ย่อท้อฝ่าฟันวันเวลามาได้ คุณพ่อคุณดีมากมากจริงๆค่ะ แล้วคุณก็เป็นความภูมิใจของคุณพ่อด้วย เสียดายแทนที่ท่านไม่ทันได้เห็นคุณในวันนีี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าอาจจะยังมองคุณจากที่ไหนซักแห่งก็ได้นะคะ

เอารุ้งมาฝากค่ะ ตอนฟ้าหม่นๆ เห็นรุ้งตอนเช้าๆ ก็คลายหม่นได้

จากคุณ : รัชศรี - [ 7 เม.ย. 51 05:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 298

ผู้ชายคิดบวก: "แล้วจะเล่าให้พี่มยุรีฟังครับ"

She does not know me as Genf but P'Add from Geneva, the same group as Nhing from St. Prex.

จากคุณ : genf - [ 7 เม.ย. 51 05:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 299

อ้าวรูปไม่ติด เอาใหม่

จากคุณ : รัชศรี - [ 7 เม.ย. 51 05:44:09 ]

ความคิดเห็นที่ 300

อ้าว...ไม่ใช่โรงเรียนนั้นเหรอครับ

ที่คุณพี่ดอกบัวบรรยายมา

ดอกบัว
ต้นไทร
คอกหมู ม.1 ม.4

ผมคิดว่าใช่แล้วเชียว

จากคุณ : Kit - [ 7 เม.ย. 51 05:48:18 A:67.160.226.81 X: TicketID:172975 ]

ความคิดเห็นที่ 301

แปะว่าอ่านถึงตรงนี้จ้า เช็คขี้มูกไปหลายรอบแล้ว

จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 7 เม.ย. 51 05:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 302

ไม่น่าหลวมตัวเข้ามาเลยเรา เเต่ดันอ่านซะหมดเลย
ทู้นี้ไม่สนุกเเฮะ เรานั่งร้องไห้ ฟูมฟายใหญ่เลยง่ะ ทำไงก็ไม่เงียบ
เคยจนค่อดๆ เหมือนกันนิ.. ซิ๊ก ซิ๊กกกก...

จากคุณ : กลับชาติมาเกิด - [ 7 เม.ย. 51 06:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 303

รออ่านเหมือนเดิม สุดยอดเลยพี่

จากคุณ : my-kokoro - [ 7 เม.ย. 51 06:53:01 ]

ความคิดเห็นที่ 304

ปักธง มาถึงตรงนี้

อ่านไปน้ำตาพรากๆไป

จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 7 เม.ย. 51 06:55:40 ]

ความคิดเห็นที่ 305

ตามอ่านอยู่ค่ะ น้ำตาซึมจริง ๆ โหวตให้ค่ะ

จะขอเซฟไว้ให้ลูกอ่านด้วย

จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 7 เม.ย. 51 07:03:59 ]

ความคิดเห็นที่ 306

อ่านแล้วน้ำตาคลอ ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ

จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 7 เม.ย. 51 07:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 307

ตามอ่านทุกวันนะคะ อ่านแล้วซึ้งเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 7 เม.ย. 51 08:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 308

ตามอ่านอยู่ค่ะ

จากคุณ : ผัดหอยลาย - [ 7 เม.ย. 51 08:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 309

อ่านแล้วร้องไห้ค่ะ คิดถึงเรื่องของคุณแม่ตอนท่านเด็กๆค่ะ คล้ายๆกันเลยค่ะ แต่ท่านได้เรียนแค่ ป.6

ทุกวันนี้ดิฉันก็พยายามทำให้ท่านภูมิใจค่ะ แต่ไม่ยังเก่งเหมือนคุณ จขกท

เป็นกำลังใจให้นะคะ เล่าสบายๆนะคะ ไม่ต้องรีบค่ะ อยากอ่านทุกๆรายละเอียดค่ะ

ขอบคุณที่เสียสละเวลามาแบ่งปันเรื่องราวนะคะ
แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 51 10:11:21

จากคุณ : lingbabu - [ 7 เม.ย. 51 10:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 310

เข้ามา คอมเม้นท์ ว่า ผมอ่านถึงตรงนี้แล้วคับ

จากคุณ : Mr.Nuke - [ 7 เม.ย. 51 10:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 311

ถึงชีวิตเราจะไม่สบายมากมายอะไร
แต่เมื่อเทียบปัญหาของเรากับเรื่องราวที่คุณเผชิญมา
เรื่องของเรามันกลายเป็นจิ๊บจ๊อยไปเลย

รออ่านต่ออยู่นะคะ .. smile

จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 7 เม.ย. 51 11:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 312

เหมือนอ่านอยู่กับก๋ง ภาคไทยเลยค่ะ อ่านแล้วเป็นกำลังใจดีทีเดียว

จากคุณ : LT (lalida_t) - [ 7 เม.ย. 51 11:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 313

มารายงานตัวค่ะ ^^

รออ่านอยู่นะค้า คนดี

ขอให้ได้ต่อ ป.เอก ที่ที่ต้องการสมปรารถนานะค้า

จากคุณ : paninee - [ 7 เม.ย. 51 12:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 314

น้ำตาไหลอีกแล้วว แง้ๆๆ ซึ้งจัง ^^

จากคุณ : =::kiki~au::= - [ 7 เม.ย. 51 12:42:03 ]

ความคิดเห็นที่ 315

คุณ ผู้ชายคิดบวก พูดถึงปลาร้าหอมแดง แล้วดิฉันหิวเลยนะ

อีกอย่างนึง กลิ่นข้าวเหนียวย่างนี่มันหอมจริงๆ (เคยกินตอนเด็กๆ)

จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 7 เม.ย. 51 14:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 316

ขอบคุณมากๆครับ สำหรับเรื่องราวที่เป็นประโยชน์มากๆๆๆๆ

จากคุณ : McDonut - [ 7 เม.ย. 51 15:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 317

รอ...

จากคุณ : หนิก - [ 7 เม.ย. 51 15:25:20 ]

ความคิดเห็นที่ 318

ถ้าผมคาดคะเนไม่ผิด จำนวน comment น่าจะถึง พัน ในอีกไม่ช้านี่แหละคับ หุหุ

เข้ามาร่วมเป็นกำลังใจให้กับ จขกท. คับ

จากคุณ : Mr.Nuke - [ 7 เม.ย. 51 15:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 319

ปักหมุดค่ะ flower

จากคุณ : ป้าเอียด - [ 7 เม.ย. 51 15:47:17 ]

ความคิดเห็นที่ 320

ว่าจะไม่ร้องแล้วนะ ร้องอีกจนได้ แง แง

จากคุณ : silkywind123 - [ 7 เม.ย. 51 16:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 321

เขียนเล่าได้ดีมาก...นึกออกเป็นฉาก ๆ เลยค่ะ...

มารวมเป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ

จากคุณ : ยูริกรีน - [ 7 เม.ย. 51 16:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 322

ลงชื่อรอค่ะ

จากคุณ : ephi - [ 7 เม.ย. 51 16:35:31 ]

ความคิดเห็นที่ 323

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกรักและผูกพันธ์กับคุณพ่อคุณ จขกท คุณพ่อคุณช่างเข้มแข็งและอ่อนโยนจริงๆ เล่าถึงท่านมากๆหน่อยนะค่ะ ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง

จากคุณ : happy_lak (happy_lak) - [ 7 เม.ย. 51 16:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 324

อ่านแล้วซึ้งมากๆ น้ำตาคลอเลยแหละ เศร้าทำให้ึคิดถึงตอนเด็กๆ ลำบากเหมือนกับ จขกท.ค่ะ แต่เรากำพร้าพ่อตั้งแต่เด็ก สู้ชีวิตมาตลอด แต่ยังไม่ประสบผลสำเร็จเหมือน จขกท. แต่จะสู้ๆ ทำให้มีกำลังใจขึ้น ขอขอบคุณมากนะค่ะ อยู่สวิสคุ่ะ ถ้ามา Aigle Vaud อย่าลืมแวะมาเยี่ยมบ้างนะค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะ่ค่ะ

จากคุณ : Pin,Aigle - [ 7 เม.ย. 51 18:06:49 A:217.162.89.56 X: TicketID:172681 ]

ความคิดเห็นที่ 325

ค่อยๆอ่านช้าๆทีละคำๆ เก็บทุกรายละเอียดทุกอารมณ์ที่ จขกท. สื่อเป็นตัวหนังสือ ทำเอาคนอ่านปาดน้ำตาไม่ทันเลย

เทใจให้ จขกท.เต็มๆเลยค่ะ

ขอบคุณกับการแบ่งปันประสบการ์ณค่ะ

จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า - [ 7 เม.ย. 51 18:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 326

ขออนุญาต เสนอให้ทุกคนใช้พื้นหลังสีน้ำเงิน

แล้วให้ จขกท ใช้พี้นสีอื่น ดีมั้ยคัรบ เห็นง่ายดี เวลามาอ่านต่อ

จะได้ตัดปัญหา การแปะ ชื่อ ไปด้วยนะครับ อิอิอิ

* มาอ่านแล้วยังเรื่องมากอีก _/|\_

จากคุณ : oakemon - [ 7 เม.ย. 51 18:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 327

เมื่อวานอ่านตรง #293 ของคุณผู้ชายคิดบวกแล้ว เกิดอาการตีบตันในลำคอ มันอยากร้องไห้ แต่ร้องไห้ไม่ออก

เราอ่านตอนเย็น แต่ 2-3 ชม. ต่อมาตอนช่วงนั่งดูทีวีกับลูกและสามีก็ยังรู้สึกว่าเหมือนมีก้อนตันที่ลำคอเวลานึกถึงภาพตาม คห. 293
เพราะภาพของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เตรียมตัวกางมุ้งนอนในห้องเรียน(ที่กลายมาเป็นห้องนอนชั่วคราว) และต้องอาศัยข้าวก้นบาตรมากิน
ลองคิดดูว่าขนาดเราคนอ่าน เรายังเกิดอาการจุกที่ลำคอ(ร้องไห้ไม่ออก แต่น้ำตามาจุกที่ลำคอ)ได้ขนาดนี้
แล้วความรู้สึกของคุณพ่อคุณ จขกท. ตอนที่ท่านได้รู้ว่าลูกชายหล่าตัวเล็ก ๆ ของท่านต้องอยู่กินแบบนั้นล่ะ เชื่อว่า ณ ขณะนั้นท่านคงจะจุกในลำคออย่างมากเลย

คืออ่านตอนอื่น ๆ เราก็เศร้านะคะ แต่ไม่ถึงกับน้ำตาตกในแบบใน #293 เพราะตอนอื่น ๆ นั้นเราคิดว่าเด็กบ้านนอก(จริง ๆ) จะเข้าใจวิถีชีวิตแบบนั้นดี
แต่ใน คห. 293 นี่ เป็นเรื่องที่สะเทือนความรู้สึกเรามากเลย เพราะพาลไปนึกถึงความรู้สึกของคุณพ่อคุณ จขกท. ด้วย
เชื่อว่าวิญญาณคุณพ่อของคุณ จขกท. ก็ยังอยู่ดูแลคุณและคงภูมิใจกับความเป็นไปของชีวิตคุณค่ะ

ยอมรับว่าเมื่อวานหลังจากอ่านตรง #293 จากนั้นตอนกลางคืนเรานอนกอดลูกสาวตัวน้อยอย่างแน่นเลย
แถมพูดกับแฟนเลยว่าชีวิตนี้ฉันขออย่างเดียวว่าขออย่าให้ฉันตายก่อนที่ลูกจะโตเป็นผู้ใหญ่เลย
ยังไงฉันก็ขอมีชีวิตอยู่ดูแลและเป็นกำลังใจให้ลูกจนกว่าลูกจะสามารถเอาตัวรอดได้ถึงเป็นวัยผู้ใหญ่

ปล. คุณผู้ชายคิดบวกเขียนถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีมากเลยค่ะ ใช้สำนวนง่าย ๆ แต่เข้าถึงอารมณ์คนอ่านได้แบบเห็น ๆ เลย

จากคุณ : JC2002 - [ 7 เม.ย. 51 19:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 328

.....

จากคุณ : qgee (กล้วยไม้สีเงิน) - [ 7 เม.ย. 51 20:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 329

ผมอ่านกระทู้นี้มา 2 รอบแล้วครับ ชีวิตจริงของใครหลายๆ คน ยิ่งกว่าที่เห็นในนิยายอีกครับ
ตามชนบทของบ้านเรายังมีเด็กๆ ที่ขาดโอกาสทางการศึกษาอยู่อีกเยอะมากๆ ครับ
โดยเฉพาะทางภาคเหนือและอีสาน

จากคุณ : +Benex+ - [ 7 เม.ย. 51 20:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 330

ผู้ชายคิดบวก Thank you for good story ka. May I ask what is your name? just want to know maybe we see you on Tv. not sure

จากคุณ : patchy2patchy (patchy2patchy) - [ 7 เม.ย. 51 20:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 331

เจ้าของกระทู้ยังไม่มาต่ออีกหรือเจ้า

ขอร้องนิดนึงนะคะ เราว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าโพสภาพเลยค่ะ เพราะเริ่มโหลดช้าแล้ว คนที่เนตช้าๆเค้าจะลำบากนะคะ

คุณเจ้าของกระทู้คะ ถ้าเกิน500คห. แตกประเด็นก็ดีนะคะ กลัวกระทู้จะเดี้ยงซะก่อน

จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 7 เม.ย. 51 20:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 332

เศร้าค่ะ เป็นกำลังใจต่อไปค่ะ

จากคุณ : อ้อม นะ - [ 7 เม.ย. 51 21:53:34 A:125.26.200.194 X: TicketID:134262 ]

ความคิดเห็นที่ 333

สุดยอดมากครับจขกท.นับถือจริงๆจากใจและขอให้จบป.เอกสมใจนะครับ

จากคุณ : แข้งซ้ายไฟเพนียง - [ 7 เม.ย. 51 22:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 334

อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก

ขอบคุณคุณจขกท.ที่มาเขียนเล่าให้ฟังค่ะ
ชื่นชมมาก ๆ เลย

ลงชื่อรออ่านต่อ flower

จากคุณ : ชิวเทียน - [ 7 เม.ย. 51 22:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 335

เป็นกำลังใจให้ครับ

จากคุณ : moo_tum - [ 7 เม.ย. 51 22:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 336

ผมขออนุญาตนำข้อความไปลงในหนังสือให้เด็กๆ ๆ อ่านนะครับ
เผื่อว่าเค้าจะได้ฉุกคิดอะไรกันได้บ้าง
มัวแต่เล่นเกมกัน ไม่ไหวเลย ไม่ตั้งใจเรียนหนังสือกันเลย

จากคุณ : MBIG - [ 7 เม.ย. 51 22:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 337

สวัสดีตอนมืดที่เมืองไทยค่ะ....

จากคุณ : Smile@UK - [ 7 เม.ย. 51 23:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 338

ขอบคุณทุกท่านครับ ที่คิดตามเหนี่ยวแน่น ผมซึ้งใจจริงๆครับ
คุณJC2002 เป็นกระจกให้ผมอย่างดีเลยครับ มันกระแทกอารมณ์ผมมากตอนอ่านคอมเมนท์คุณครับ น้ำตารินเลยครับ
คุณpatchy2patchy และทุกท่านขออนุญาตยังไม่บอกชื่อนะครับ ถ้ารู้จักว่าผมเป็นใคร อาจจะไม่น่าติดตามก็ได้ บอกนิดหนึ่งว่าเคยทำพิธีกรเพลงลูกทุ่ง 2รายการ ทางช่อง5 ครับ เมื่อหลายปีก่อน และก็จัดรายการเพลงลูกทุ่ง หลายคลื่นในกรุงเทพ" ครับ....ล่าสุด รายการสารคดีเพื่อสังคม ทางดาวเทียมช่องหนึ่งครับ เอาเป็นว่าเรื่องจบเมื่อไร จะได้รู้จักผมตัวจริงกันนะครับ...ผมรู้สึกว่าหลายท่านใกล้ตัวผมเหลือเกิน....
คุณMBIG สักวันผมจะทำเป็นเล่มสวยๆ มอบให้เลยครับ....ถ้าทุกท่านเห็นพ้องต้องกันว่าเรื่องผมมีประโยชน์ครับ

ขอโทษ นะครับ ที่ช้าไปบ้างเพราะผมเขียนสด และเขียน ยามว่างจากการทำแลป และอ่านเปเปอร์ ผมมีเวลาทดลองงานที่นี่ 3 เดือน ครับ จากนั้นโปรเฟสเซอร์จะประเมิณผล ถ้าผ่านผมก็เข้าเป็นนักเรียนปริญญาเอกเต็มตัว มุ่งหน้าทีซิสป.เอก ต่อทันทีครับ โดยเขาจะให้ทุนทั้งหมดจนจบครับ.......
ดังนั้นก็เครียดพอควร แต่มีความสุขที่ได้ทำครับ...เพราะเท่านี้มันก็เกินฝันผมแล้วครับ
คุณกุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เมื่อไรถึงห้าร้อยผมจะแตกประเด็นให้ครับ ว่าแต่ไม่ทราบเบื่อกันบ้างยังครับ ชีวิตผม มันมีอุปสรรคเยอะเหลือเกินครับ....

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 7 เม.ย. 51 23:14:38 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 339

มาลงชื่อค่ะ

จากคุณ : Tigerish - [ 7 เม.ย. 51 23:19:20 ]

ความคิดเห็นที่ 340

ไม่เบื่อเจ้า รออ่านอยู่เจ้า @^ 0 ^@

จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 7 เม.ย. 51 23:27:44 ]

ความคิดเห็นที่ 341

ยินดีด้วยนะคะ จขกท. ที่ต่อสู้ชีวิตมาจนได้ดีขนาดนี้
สำนวนที่คุณเขียนอ่านแล้วเพลินมากๆค่ะ ออกหนังสือได้เลย

เราเองที่บ้านไม่ถึงกับรวย แต่ชีวิตก้อไม่เคยลำบาก
เคยอ่านเรื่องราวชีวิตแบบจขกท.บ่อยๆ พอทำงานหาเงินได้เองก้อเลยแบ่งออมไปบริจาคน้องๆที่ยากไร้
แต่เราก้อช่วยได้เท่านี้เอง ที่เหลือคงอยู่ที่ชะตาของน้องๆเค้าเองแล้ว...

ป.ล. ถ้าจขกท.ออกเป็นหนังสือเมื่อไหร่ เราจะซื้อส่งไปให้น้องเค้า เค้าจะได้มีกำลังใจต่อสู้ชีวิตกัน ^^

จากคุณ : Aimar ฮอบบิทน้อย - [ 8 เม.ย. 51 00:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 342

ผมกลับมาอยู่บ้านอีกไม่นาน พี่สาวผมก็เรียนจบ ปกศ.สูง แล้วเธอก็มาทำงานที่โรงงานผลิตรองเท้าแห่งหนึ่งย่านรังสิต พี่ชายก็ลาสิกขาจากการเป็นพระแล้วก็ไปทำงานที่กรุงเทพฯ ด้วยเช่นกัน ตอนนั้นค่าแรงขั้นต่ำ ไม่กี่สิบบาทต่อวัน แต่พี่ๆ ก็เก็บเงินส่งมาให้พ่อเพื่อซ่อมบ้าน และพ่อตั้งใจจะทำบ้านใหม่ เพราะบ้านผมนั้นหลังคาบ้านที่ทำด้วยสังกะสีที่เป็นสนิมเก่ากรังนั้น มันผุจนดำเหลือเกิน มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถ ปกป้องเราจากความหนาวเย็นและเปียกชื้นยามฝนตกเท่านั้น แม้แต่ตอนกลางวันเวลามีแดดส่องผ่านตามร่อง ที่มีรอยผุ และรอยตะปูที่ทะลุแล้วนั้น ตามพื้นบ้านก็จะเห็นแสงแดดทอดลำ เป็นดวง เป็นดาว เต็มพื้นบ้านไปหมด เพื่อประท้วงให้เจ้าของบ้านรู้ว่าหลังคานี้คงไม่สามารถคุ้มหัวพวกท่านได้อีกต่อไป ในขณะที่ฝาบ้านที่สานด้วยไม้ไผ่ขัดแตะ ก็ผุเป็นรูโบ๋จนเท่าตัวผม ผู้คนเดินผ่านจากถนนหน้าบ้านผม สามารถมองทะลุ เห็นที่นอนผมได้ทันทีโดยไม่ยากเย็นนัก....พ่อและพี่ๆ จึงลงความเห็นกันว่าควรจะช่วยกันระดมหาเงินมาซ่อมแซมและยกบ้านขึ้นใหม่ ก่อนที่มันจะพังลงมาตอนที่เรากำลังหลับสบาย เมื่อนั้นเราคงได้หลับยาวกันทั้งบ้านแน่นอน ตกลงกันได้ทุกคนก็กระเหม็ดกระแหม่เก็บงิน ทุกบาทเพื่อซ่อมบ้านและส่งผ่อนหนี้สหกรณ์ ส่วนผมทุกคนหายห่วงได้เลย ผมมีรายได้ประจำที่โรงอาหารโรงเรียนอยู่แล้ว นอกจากนั้นผมยังได้รับคำแนะนำจากอาจารย์เจษฎ์ ให้มีอาชีพเสริมอีกอย่างคือ การส่งนมสดให้อาจารย์ที่โรงเรียน ซึ่งต้องส่งทุกวัน ดังนั้นผมก็มีรายได้เพิ่ม โดยผมต้องไปรับนมสดจากวิทยาลัยกษตร มาถุงละ 2.50 บาท แล้วก็มาส่งถุงล3บาท ผมมีลูกค้าประจำคือ อาจารย์ในโรงเรียนกว่า 30 ท่าน ดังนั้นช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมเก็บเงินได้เป็นกอบเป็นกำอีกครั้ง และก็ไม่เคยขอตังจากพ่อเพิ่มอีกเลย แต่การเดินทางมาเรียนของผม ก็ยังเป็นข้อห่วงกังวลของพ่ออยู่เช่นเคย......

เมื่อพ่อรวบรวมเงินได้ก็ทะยอยซื้อสังกะสี และก็ไม้เพื่อเตรียมซ่อมบ้าน ดังนั้นพ่อจึงต้องไปหาซื้อไม้ที่ราคาไม่แพงนักแต่มีคุณภาพดี
พ่อแวะเวียนไปที่โรงไม้เก่าๆ แห่งหนึ่งหลายครั้ง เพื่อทะยอยซื้อไม้ ซึ่งพ่อไม่สามารถซื้อได้ในคราวเดียว เพราะเงินมีน้อย บ่อยครั้งที่พี่ส่งเงินมาให้ไม่ทัน พ่อก็ขอเชื่อไว้ก่อน โดยบอกเจ้าของว่าขอคิดไว้ก่อนมีเงินแล้วจะมาคืนให้ ซึ่งท่านก็เชื่อใจ ให้พ่อคิดไว้อยู่บ่อยๆ ท่านเจ้าของโรงไม้ก็อัธยาศัย ถูกใจกับพ่อเป็นอย่างดี จนท่านสนิทสนมกันในเวลาต่อมา เจ้าของโรงไม้เป็นคุณยายอายุมากแล้วแต่แข็งแรงกว่าวัยท่านเป็นอย่างมาก สามารถรู้หน้าไม้ ขายไม้ ดูแลโรงไม้ ยิ่งกว่าผู้ชายอกสามศอกวัยหนุ่มๆ สะอีก และก๋งซึ่งป๋วยเป็นอัมพฤกษ์ซีกซ้ายอยู่กับบ้าน ซึ่งท่านต้องเดินโดยใช้ไม้เท้าสามขาตลอด...

หลังจากที่พ่อไปซื้อไม้บ่อยๆ พ่อก็ชอบเล่าเรื่องคุณยายและก๋งให้ฟังเสมอๆ ว่าท่านเก่งมากๆ อยู่กันเพียงสองตายายและมีลูกที่ป๋วยหนึ่งคนและลูกสาวท่านก็เก่งได้ไปเรียนต่อถึงปริญญาเอกยังต่างประเทศ ผมก็ฟังด้วยความชื่นชม จนกระทั้งวันหนึ่งพ่อมาซื้อไม้อีกครั้งหนึ่ง พ่อชวนผมมาด้วย เพื่อช่วยยกไม้แบกไม้ให้พ่อ ผมก็เลยวิ่งตามพ่อมา และก็มาเจอคุณยายและก๋งผมก็ยกมือไหว้ท่าน ทั้งคู่ แล้วก็ไปช่วยพ่อเลือกไม้ ทั้งวัน จนกระทั่ง จะลากลับ คุณยายก็เลยเอ่ยปากกับพ่อว่า
“ลูกชายคนเล็กเนี่ยขอได้ไหม จะให้มาอยู่ด้วย ดูมันคล่องดีจริงๆ” ยายทักกับพ่อแล้วก๋งที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เออ ออเห็นด้วย
“ได้ครับ” พ่อตอบโดยไม่ต้องคิดเลยทันที พร้อมกับหันมาถามผม
“มาอยู่กับยายที่นี่ไหมลูก” ผมมองหน้าพ่อแล้วก็ตอบพ่อ ทันทีเช่นกัน
“ครับ”
“เออ มันพูดง่าย ดีจังเด็กคนนี้” ยายบอก
“งั้นก็ไปเก็บกระเป๋ามาเลย วันนี้เป็นวันดี ฤกษ์ดี” ยายพูดต่อ
“ครับๆ” พ่อตอบจากนั้นก็ลากลับเพื่อที่จะไปขน ข้าวของผมมาส่งให้อยู่ที่บ้านคุณยายและก๋งในวันนั้นเอง ก่อนมาพ่อก็อบรมผมยกใหญ่อีกครั้ง ทั้งเรื่องการกินการอยู่ กิริยามารยาท นิสัยใจคอ ความขยันหมั่นเพียรอะไรที่พ่อเห็นว่าดี ท่านก็ใส่ให้ผมจนหมด ผมก็ได้แต่ครับๆ เออออกับพ่ออย่างว่าง่าย

และผมก็ไม่รู้เลยว่านั่นเป็นการจากครอบครัวแบบยาวนาน และจนเป็นการถาวร ตั้งแต่วัย 13 ขวบ จวบจนป่านนี้....................

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 8 เม.ย. 51 00:33:19 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 343

บ้านคุณยายเป็นบ้านปูนลักษณะอาคารพานิชย์ขนาดใหญ่หลายคูหา ซึ่งมีพื้นที่หลังบ้านที่เป็นพื้นที่ครัวที่กว้างมาก ด้านข้างเชื่อมต่อ กับโรงไม้ขนาดใหญ่อาณาเขตร่วม 2 ไร่ อยู่ใจกลางตัวเมือง เมื่อครั้งมาอยู่ที่บ้านยายใหม่ๆ ผมต้องปรับตัวหลายอย่าง เพราะผมมาจากบ้านนอก แต่ยายและก๋งเป็นคนจีน หลายอย่างที่ผมไม่รู้ยายก็จะสอนทุกๆ อย่างด้วยความเอ็นดู ผมนอนห้องเดียวกับก๋ง มีหน้าที่ดูแลก๋งเมื่อก๋งปวดฉี่ผมต้องกระบอกฉี่ไปเท แล้วก็ล้างให้เรียบร้อย เมื่อก๋งปวดหนัก ผมก็ต้องพาก๋งห้องห้องน้ำ และอีกจิปาถะที่ก๋งต้องการเรียกใช้ เรียกว่าเป็นองครักษ์ดูแลอย่างใกล้ชิดเลยทีเดียว นอกนั้นยายสอนผมหลายอย่างจนสามารถทำเองได้อย่างคล่องแคล่ว เช่นการจ่ายตลาด ซื้อกับข้าว ผักปลา ทำกับข้าวเมนู ไทย-ลาว จีน เป็นหมด การกวาดบ้าน ถูบ้าน ความขยั้นขันแข่ง นอกจากผมได้จากพ่อแล้วคุณยายและก๋งนี่แหละคือเป็นบุคคลสำคัญที่ผลักดันชีวิตผมต่อมาในช่วงเข้าสู่วัยรุ่น......

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 8 เม.ย. 51 00:51:13 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 344

จากนี้ไปจะเป็นชีวิต การผจญภัยในวัยรุ่นครับ..ชีวิตเหมือนจะดีครับ......

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 8 เม.ย. 51 00:53:10 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 345

รออ่าน เจ้า @^ 0 ^@

จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 8 เม.ย. 51 00:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 346

ไม่เบื่อเลยซักนิดค่ะ ขอบคุณมากๆที่เขียนเรื่องของคุณให้อ่านค่ะ

จากคุณ : Eskizzy - [ 8 เม.ย. 51 01:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 347

ไม่เบื่อเลยค่ะ รีบ ๆ มาเขียนต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณเสมอค่า

จากคุณ : Freedom of Life - [ 8 เม.ย. 51 02:51:51 ]

ความคิดเห็นที่ 348

รออ่านอยู่ค่ะ มาอัพไวๆ นะคะ

จากคุณ : GOL - [ 8 เม.ย. 51 03:08:59 A:222.123.176.179 X: TicketID:172912 ]

ความคิดเห็นที่ 349

อ่านแล้วร้องไห้ คิดถึงพ่ออ่ะ

เพราะมีพ่อที่ประเสริฐเหมือนกันค่ะ คล้าย ๆ กะชีวิต จขกท เลย เพราะพ่อเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่ส่งลูกเรียนเหมือนกัน อยู่อิสานเหมือนกัน ส่วนเราเป็นลูกคนเล็ก ที่ไม่ค่อยลำบากเท่าไหร่ แต่ว่าพี่สาวคนโต ห่างกะเรา 12 ปี ตอนเค้าไปเรียนในเมืองก็เหมือนกันเลย ผิดกันตรงพ่อเป็นคนปั่นจักรยานไปรับ ไปส่ง ประมาณ 7 กม. หนทางบ้านนอกก็แบบนั้นแหละ โคลนบ้าง ฝุ่นเขอะตอนหน้าแล้ง ส่วนเราก็ปั่นจักรยานไปเรียน จนจบ ม.3 โรงเรียนห่างจากบ้านประมาณ 4 กม. แต่ลำบากแค่ตอนม. 1 หลังจากนั้น เค้าก็ลาดยางแล้ว ก็นับว่ายังโชคดี ที่เค้าเปิดเรียน ถึงม. 3 ช่วง พี่สาว คนที่ 3 ค่ะ ซึ่งไม่ต้องไปเรียนไกลถึงในเมือง พ่อมีลูก 6 คน ส่งลูกเรียนจบม.ปลาย ทุกคน ที่เหลือก็ต่อยอดกันเอง พ่อเป็นหนี้ แล้วก็พ่อกับแม่ทำงานทุกวัน ไม่เคยหยุดเลย พี่สาวคนโต ตอนนี้รับราชการ คนรอง ก็เป็นพยาบาลอยู่อเมริกา คนต่อ ๆ มา ก็มีอาชีพที่ดีอย่างพ่อหวัง ส่วนเรา พอจบ ปวช. แล้ว พ่อก็บอกว่าพ่อคงส่งไม่ไหวแล้ว ก็เลยต้องเข้ากรุงเทพ ทำงาน แล้วเรียน ราม เรียน 3 ปีครึ่ง ด้วยความมุ่งมั่น เพราะ พ่อคาดหวังอยากให้เรียนสูง ๆ พ่อเคยพูดว่า ถ้าเราเรียนจบแล้ว เค้าก็หมดห่วงทุกอย่างนอนตายตาหลับ ซึ่งคำนี้ทำให้เราเจ็บปวดต่อมา เพราะหลังรับปริญญาแค่ 3 เดือน พ่อก็จากไป พ่อไม่มีโรคประจำตัว ความดันปกติ เพียงแค่่หลับ แล้วไม่ตื่นมาอีกเลย มันคือความสูญเสียยิ่งใหญ่สุดชีวิต อยากตายตามพ่อไป จนวันนึงพ่อมาในความฝัน ในความฝัน เห็นพ่อใกล้ ๆ แล้วพ่อก็เข้ามาในตัวเรา เราตื่ีนขึ้นมา พร้อมกับคำตอบ พ่อเค้าอยู่กะเรา เลือดพ่ออยู่ที่เรา อย่าทำร้ายตัวเอง เพราะนั่น คือทำร้ายพ่อเราเอง ทุกวันนี้ แม้พ่อจะจากไปนานแล้ว หนูยังรักและคิดถึงพ่อทุกวันค่ะ ความหวังของพ่อยังสถิตย์อยู่ตรงนี้ จะทำให้ได้ดีอย่างพ่อหวัง วันนี้ อยู่เมืองนอก ก็จะเรียนให้ถึงที่สุดค่ะ หนูรักพ่อค่ะ

จากคุณ : เด็กสาวบ้านนา - [ 8 เม.ย. 51 05:34:39 A:203.184.53.100 X: TicketID:171686 ]

ความคิดเห็นที่ 350

สู้ตายค่ะ เราเองก็เป็นอีกคนที่ รักพ่อแม่เหลือเกิน
เราเอง ไร้เจ้าของหัวใจ
ไร้คนรัก(แบบ ชายรัก ญ )
แต่ไม่ขาดความรักจากคนรอบตัว มีมิตรภาพ จากคำว่าเพื่อน
ขอให้เจ้าของกระทู้ ได้ปริญญามากอดไวๆ
แม้นว่า ปริญญาจะเป็นเพียงกระดาษใบหนึ่งที่เป็นเครื่องหมายการันตี ในการวัดระดับของการศึกษา
แต่สำหรับคนแบบคุณแล้ว อิชั้นคิดว่า คุณมีคุณมากกว่า ใบปริญญาเสียอีกค่ะ
เพราะ คุณค่าของความเป็น คน ในตัวคุณนั้น แสนสูงส่งและน่าจดจำเหลือเกิน

เกิดเป็นคนทั้งที สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรลืม และควรให้ความสำคัญมากที่สุดนั่นก็คือ

การไม่ลืมว่า

เรานั้นมาจากไหน สูงสุดแล้ว ก็คงหนีความจริงไม่พ้น
เราเองมีวันนี้ได้ก็เพราะพ่อและแม่ อีกไม่นานก็จะขอ Postdoc เป้าหมายปลายทางแล้วคะ
ตอนนี้ก็รอรับทุนวิจัยเช่นกัน เอาใจช่วยนะคะ แม้เราจะไม่เคยมีชีวิตแบบเจ้ากระทู้
แต่ทุกวันนี้ก็ได้เห็นชีวิตที่ลำบากมามาก จากการทำงานที่ต้องพบกับสิ่งที่หดหู่
การพลัดพราก การสูญเสีย ล้วนแต่ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้

ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ก้าวไปข้างหน้า แล้วกลับไปสร้างคน ที่บ้านเกิดเรากันนะคะ

จากคุณ : ตัวลีปปลิวลมนมแบน จิตตก (Nada Sousou) - [ 8 เม.ย. 51 05:59:56 ]

ความคิดเห็นที่ 351

คุณผู้ชายคิดบวก

ผมแนะนำให้แตกกระทู้ใหม่ได้แล้ว ผมแนะนำอย่างนี้นะ กระทู้หนึ่งต่อหนึ่งภาคใหญ่ ในเมื่อภาควัยเด็กหมดแล้ว ก็น่าจะขึ้นกระทู้ใหม่ ด้วยภาคใหม่เลยจะดีไหม ดูเป็นระบบดีนะ

ความเห็นส่วนตัวเฉยๆ นะครับ จะตัดสินใจอย่างไรก็จะตามอ่าน

ผมไปๆมาๆอิตาลี ผ่านสวิส เข้าเยอรมันอยู่เรื่อยๆ ถ้าช่วงไหนผมว่างไปแวะสวิส มีโอกาสจะแวะไปเยี่ยมนะครับ

จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 8 เม.ย. 51 08:12:48 ]

ความคิดเห็นที่ 352

ขอเสนอความเห็นนิดหนึ่งนะคะ ว่าน่าจะแตกกระทู้เป็นภาคๆตามข้อเสนอของคุณ บุ้ง แบ่งเป็น ภาค เด็ก และ ภาคต่อตาม อายุ และ อื่นๆ
และถ้าจบแล้วน่าจะพิมพ์รวมเล่มขายนะคะ

จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 8 เม.ย. 51 09:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 353

ปักหมุดหน่อยน๊า....^^

จขกท.เก่งจัง อยากเรียนแต่ไม่รู้จะมีปัญญาทำได้ถึงไหน
มันท้อน่ะค่ะ -*-

เคยมั้ยคะ..เวลาที่เจออะไรที่รู้สึกเบื่อมากๆ เซ็งมากๆ หนักมากๆ อยากจะทิ้ง
ทุกอย่างลง ไม่เอาอะไรอีกแล้ว อยากอยู่เฉยๆ สบายๆ ไม่ทำก็ไม่เครียด
อยู่เฉยๆ ซะก็หมดเรื่อง..มันแย่มากใช่มั้ยคะ ที่คิดแบบนี้...

จากคุณ : picmie - [ 8 เม.ย. 51 11:17:29 ]

ความคิดเห็นที่ 354

เข้ามาอ่านทุกวัน.. เอามาเป็นข้อเตือนใจอย่างดี

หลายๆ อย่างที่เราเคยคิดว่าไม่มี ไม่พอ.. ต้องมี ต้องได้
พอเทียบกับที่คุณจขกทเขียน สิ่งเหล่านั้นมันกลายเป็น ของไร้สาระ ฟุ่มเฟือยไปเลยค่ะ..

จะเอาไปให้หลานอ่าน ขอบคุณนะคะ

จากคุณ : Dino เหมียวจอมซ่าส์ - [ 8 เม.ย. 51 11:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 355

ปักหมุด พร้อมกับชื่นชม

จากคุณ : นางมารหน้าใส - [ 8 เม.ย. 51 11:27:02 ]

ความคิดเห็นที่ 356

ลงชื่อโหวต

จากคุณ : jeejeeberry - [ 8 เม.ย. 51 11:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 357

มาลงชื่ออีกครั้งค่ะ อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้วค่ะ จขกท.เขียนเล่าเรื่องราวของตัวเองได้เก่งมากๆ รออ่านต่อนะคะ ^^

จากคุณ : =::kiki~au::= - [ 8 เม.ย. 51 12:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 358

เห็นกระทู้นี้อยู่ในหัวข้อแนะนำตั้งนานแล้ว ว่าจะไม่อ่านแล้วเชียว พอเข้ามาอ่านก็เสียน้ำตาหมดทิชชู่ไปม้วนนึง ขอยกนิ้วให้จขกท ขยันมากๆ ถ่ายทอดอารมณ์ในการเขียนได้ดีมากๆ ขอให้มหาลัยตอบรับคุณเข้าเป็นนักศึกษาปริญญาเอกเร็วๆนะคะ เอาใจช่วยค่ะ เชื่อมั่นว่า คุณได้อยู่แล้ว 10000%

เราก็มีแพลนเรียนต่อเอกเหมือนกัน ยังไงช่วยแนะนำหน่อยนะคะ

จากคุณ : Take me home - [ 8 เม.ย. 51 12:39:39 ]

ความคิดเห็นที่ 359

เข้ามาอ่านทุกวันค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

จากคุณ : ลายตา - [ 8 เม.ย. 51 12:45:33 ]

ความคิดเห็นที่ 360

มารออ่านต่อครับ

มาอยู่ในครอบครัวใหม่ ได้กลับไปเยี่ยมพ่อบ้างไหมครับ ? ผมคิดถึงคุณพ่อจังที่อ่านเรื่องราวของคุณ ^^

จากคุณ : kennyG - [ 8 เม.ย. 51 12:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 361

"พ่อเค้าอยู่กะเรา เลือดพ่ออยู่ที่เรา" :-)

จากคุณ : ตาแป๊ะหวานเย็น - [ 8 เม.ย. 51 13:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 362

มารออ่านต่อครับ

จากคุณ : เด็กเอ๋ย เด็กดี - [ 8 เม.ย. 51 13:26:54 ]

ความคิดเห็นที่ 363

เป็นกำลังใจให้ลูกข้าวเหนียวครับ.....ซึ่งที่พี่เป้นคนกตัญญูครับนี่หละครับคือความภูมิใจที่เกิดมาเป็นลูกอีสานครับ...

จากคุณ : joh berland - [ 8 เม.ย. 51 14:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 364

ติดตามตลอดค่ะ ตอนต่อไปแตกกระทู้ดีก่านะคะ

จากคุณ : AmyKo - [ 8 เม.ย. 51 14:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 365

อ่านแล้วซาบซึ้งใจมากครับ ยินดีกับความยามยามและความสำเร็จที่รออยู่ครับ.....

จากคุณ : Tanoshii - [ 8 เม.ย. 51 15:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 366

แฟนคลับเข้ามารายงานตัวประจำวันค่ะ

จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 8 เม.ย. 51 15:21:57 ]

ความคิดเห็นที่ 367

Agree with K บุ้ง (B Oprysk)

Book Mark here as well !!! and waiting for next Episode

จากคุณ : annana - [ 8 เม.ย. 51 15:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 368

โอว ดูท่าจะยาวจริงๆนะเนี่ย อ่านแล้วติดหนึบเลย กำลังคิดว่าตัวเองก็ลำบากแต่ไม่เอาแระ สู้ตาย

จากคุณ : seebyfly - [ 8 เม.ย. 51 15:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 369

กลับมาต่อเร็วๆนะคะว่าที่ ดร. ติดตามทุกวันเลยค่ะ

จากคุณ : JPA - [ 8 เม.ย. 51 17:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 370

รออยู่ครับผม แหะๆ

จากคุณ : ซุนหลง (Ballacovski) - [ 8 เม.ย. 51 17:52:31 ]

ความคิดเห็นที่ 371

จองที่ต่อค่ะ เศร้าจัง.. ปัญหาของเราเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วไปเลยค่ะ เมื่อเทียบกับ จขกท.

จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 8 เม.ย. 51 18:46:40 ]

ความคิดเห็นที่ 372

เข้ามาดู...ด้วย
คนเราคิดบวก ทำให้ชีวิตดีขึ้นได้จริงๆนะ

จากคุณ : mistress - [ 8 เม.ย. 51 19:28:59 ]

ความคิดเห็นที่ 373

เข้ามาปักหมุดรออ่านตอนต่อไป(รายงานตัวประจำวันเช่นกันค่ะ...อิอิ) และก็ save กระทู้นี้ไว้ทุกครั้งที่เข้ามาอ่าน

เราเชื่อว่าพลังแห่งคำอวยพรและคำชื่นชมของเพื่อน ๆ ทุกท่านในกระทู้นี้ จะต้องมีผลกับจิตใจของคุณผู้ชายคิดบวกเป็นแน่แท้ค่ะ คงเติมเต็มพลังให้คุณได้เยอะทีเดียว
เหมือนต่างฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนสิ่งดี ๆ ให้กันและกันค่ะ พวกเราได้แง่คิดและกำลังใจจากเรื่องราวชีวิตคุณ และคุณได้กำลังใจจากคำอวยพรและความชื่นชมจากพวกเรา
กระทู้นี้น่ารักดี และมั่นใจว่าคุณผู้ชายคิดบวกจะได้เรียนในระดับปริญญาเอกที่คุณกำลังพยายาม และประสบผลสำเร็จในชีวิตในวันข้างหน้าต่อ ๆ ไปค่ะ

จากคุณ : ลูกอีสาน (JC2002) - [ 8 เม.ย. 51 20:01:01 ]

ความคิดเห็นที่ 374

Hello!!

จากคุณ : Smile@UK - [ 8 เม.ย. 51 21:18:24 ]

ความคิดเห็นที่ 375

ได้ใจมาก เอาไปทั้งดวงเลยค่ะ ตามอ่านมาตั้งแต่แรกแต่ไม่ได้โพสต์เพราะเข้าล๊อคอินไม่ได้ นั่งอ่านน้ำตาไหล เพราะเห็นเลยว่าใครบางคนกว่าจะได้อะไรมาสักอย่างต้องแลกหมดตัวหมดใจเลยถึงจะสำเร็จ แต่กับบางคนทั้งยัดเยียดทั้งประเคนเคี่ยวเข็นให้พยายามทำอะไรเองนี่ไม่ยอม

เพราะพ่อแม่มีมากไป ให้มากเกิน ต้องเอากระทู้แบบนี้ไปให้พวกหลานๆอ่านซะบ้าง เพราะหลานบางคนทำตัวฟุ่มเฟือย ฟุ้งเฟ้อ คิดว่าโก้ ดูเป็นคุณหนู เป็นค่านิยมเด็กรุ่นนี้เสียแล้ว เรื่องราวแบบนี้ดีมากๆเลยค่ะ ขออนุญาตเอาไปโพสต์ต่อนะคะ

แล้วจขกท.แยกจากพ่อไปอยู่กับก๋งเลยหรือค่ะ
อืมม์แปลกดีนะ เห็นคนต่างจังหวัดจะยกลูกให้ใครก็ยกกันง่ายๆเลย เพราะเห็นเค้ายกให้แล้วให้เลย ประเด็นนี้แค่สงสัยนะคะเพราะเราเป็นเหมือนจงอางหวงไข่น่ะ แล้วเรื่องยกลูกให้ใครมันเป็นเรื่องไกลตัวจากสังคมครอบครัวดิฉันน่ะค่ะ

แต่พูดถึงถ้ายกไปแล้วลูกไปได้ดี มีคนเมตตาอุปการะให้เด็กที่ขาดโอกาสนี่เป็นเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ เพราะ "โอกาส" เท่านั้นจะเป็นตัวเปลี่ยน "ชีวิตที่เราต่างเลือกเกิดไม่ได้" เพราะคำว่าโอกาสทำให้เราเลือกที่จะเป็นได้...

แต่คนอุปการะก็น่าจะให้เด็กได้กลับไปทดแทนบุญคุณบุพการีครอบครัวที่แท้จริงของเค้าด้วยนะคะ เพราะเห็นหน้าหนังสือพิมพ์โตแล้วมาตามหาครอบครัวเพราะจากกันไปเกือบทั้งชีวิต อันนี้น่าเห็นใจ

จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า - [ 8 เม.ย. 51 21:46:04 ]

ความคิดเห็นที่ 376

สวัสดีจาก เจนีวา ครับ เป็นเรื่องที่น่าอ่านมากๆ สู้ชีวิตจริงๆ ผมเองไม่ได้เสี้ยวนึงเลย

จะมาเจนีวาเมื่อไหร่หลังไมค์บอกด้วยครับ

จากคุณ : Kimpu - [ 8 เม.ย. 51 21:47:55 ]

ความคิดเห็นที่ 377

ขอบคุณทุกท่านครับ ที่เทใจให้กันอย่างล้นเหลือครับ
เราได้แลกพลังใจซึ่งกันและกันได้ดีจริงๆ ครับ
ขอบคุณคุณบุ้ง ที่ให้แตกกระทู้ผมยินดีครับ
ตกลง next Episode (วัยรุ่น จะแตกประเด็นนะครับ)
เรื่องรวมเล่ม ก็ดีครับ แต่ใครเขาจะรับพิมพ์ละเนี่ย

ช่วงนี้งานผมเยอะมากเลยครับ ผมอาจมาช้าบ้าง
ก็อย่าว่ากันนะครับ.....อย่างช้าไม่เกิน 5 วันครับ......

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 8 เม.ย. 51 21:51:59 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 378

Take you time ka... K. ผู้ชายคิดบวก

Looking forward to reading more about your life na ka (when you have time to write kaaa)

^____^

จากคุณ : CaliGirl - [ 8 เม.ย. 51 23:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 379

มาแล้ว ๆ แล้วก็ไปแล้วด้วยยย ... เง้ออ

มีเวลาแล้วค่อยมาเขียนนะคะ
จะรออ่านค่ะ ^^

( ด้วยความเสียดาย แฮ่ะ ๆ )

จากคุณ : ป้าเต่า - [ 8 เม.ย. 51 23:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 380

มาปักหมุด

อ่านทุกวัน น้ำตาไหลทุกวัน

บอกจริงๆนะเนี่ย อ่านแล้วปรับปรุงตัวเองได้ขึ้นเป็นกอง

จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 9 เม.ย. 51 07:29:50 ]

ความคิดเห็นที่ 381

รอค่า

จากคุณ : yuppie girl - [ 9 เม.ย. 51 10:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 382

ขอเป็นกำลังใจให้จขกท และ ทุกๆคน
อดทนไว้ค่ะ
การศึกษาช่วยยกระดับคนจริงๆค่ะ
ถ้าไปถึงฝันแล้ว อย่าดูแคลนคนอื่นๆนะคะ

จากคุณ : we - [ 9 เม.ย. 51 11:17:42 A:192.168.0.169 X:203.153.186.100 TicketID:139343 ]

ความคิดเห็นที่ 383

จะนานกี่วันก้อจะรอค่ะ

จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 9 เม.ย. 51 11:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 384

ติดตามอ่านซักพักแล้วค่ะ แต่เพิ่งมา reply เอง

ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากๆเลยนะคะที่มาเล่าเรื่องดีๆให้ฟัง
รอติดตามอ่านอยู่นะคะ

จากคุณ : im (immeasurable191) - [ 9 เม.ย. 51 12:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 385

I also agree with คุณบุ้ง, and please take your time.

Until you have time to write your story, I look forward to reading it.

Thank you very much for sharing these krub.

จากคุณ : amatuer translator - [ 9 เม.ย. 51 13:49:14 ]

ความคิดเห็นที่ 386

รออยู่นะครับผม

จากคุณ : MBIG - [ 9 เม.ย. 51 14:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 387

มาลงชื่อรออ่านด้วยคนค่ะ

ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

จากคุณ : Ameba (Amebaboy) - [ 9 เม.ย. 51 14:46:15 ]

ความคิดเห็นที่ 388

คุณคือ กำลังใจ ค่ะ

เรื่องของเรา กลาย เป็นเรื่องราว ที่ไม่มีสาระ

อยากให้คนที่หมดกำลังใจ ท้อแท้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ได้อ่าน

ในที่สุด เราก็หาคำตอบให้ตัวเองได้

ขอบคุณ จริงๆ ค่ะ

จากคุณ : sugar_ple - [ 9 เม.ย. 51 15:11:17 ]

ความคิดเห็นที่ 389

มาลงชื่ออีกที ว่า อ่านถึงตรงนี้แล้วคับ

จากคุณ : Mr.Nuke - [ 9 เม.ย. 51 18:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 390

ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีดี

และขอเป็นกำลังใจ

เป็นอีกเรื่อง ที่ทำให้ผม อ่านไป เช็ด น้ำตาไป

และ ทำให้ผม นึกถึงพ่อ เมื่อผม ยังวัยเยาว์

มาเขียนต่อไวไว นะครับ

จากคุณ : Mushin - [ 9 เม.ย. 51 18:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 391

ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องราวชีวิตให้เราอ่าน อยากบอกว่าเพิ่งเข้าครั้งแรก แป๊บเดี่ยวจนหมด ขอบคุณอีกครั้งที่เรื่องราวของคุณ เพราะตอนนี้เรากำลังหากำลังใจอยู่พอดี ขอบคุณนะคะ

จากคุณ : ปาล์มค่ะ (เงาปาล์ม) - [ 9 เม.ย. 51 19:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 392

มาปักหมุดรอค่ะ *

จากคุณ : มิคิ_วาซาม่อน - [ 9 เม.ย. 51 20:26:29 ]

ความคิดเห็นที่ 393

อ่านรวดเดียว
ร้องไห้จนตาบวม....

ขอนับถือในความกล้าและความแกร่งของ จขกท ด้วยคนค่ะ
สู้ต่อไปนะคะ

จากคุณ : tonyah - [ 9 เม.ย. 51 20:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 394

รออ่านครับ เป็นกำลังใจให้ผมได้เยอะเลยทีเดียว เซอร์ไพส์

จากคุณ : suisuki (Suisuki) - [ 9 เม.ย. 51 21:18:15 ]

ความคิดเห็นที่ 395

วันนี้ได้เข้ามาอ่านจนจบแล้วนะจ๊ะ (นี่พี่รัตน์เอง)
เขียนได้ดีมากเลยจ้ะ บรรยายภาพอดีตได้ละเอียดลออ
เห็นภาพตามหมดเลย
อ่านแล้วเปลืองทิชชูจริงๆ เลยเนี่ย

อย่าลืมเล่าตอนที่มาเป็นพระเอกหนังสั้น
และที่ได้ไปเมืองนอกครั้งแรกนะ อิอิ

เห็นด้วยที่เขาแนะนำให้ขึ้นกระทู้ใหม่
อันนี้จะได้ไม่โหลดนาน

และก็อย่าเขียนเพลินจนทำการบ้าน อ่านหนังสือไม่ทันล่ะ
อย่าลืมว่าเรื่องเรียนต้องมาเป็นอันดับหนึ่งนะจ๊ะ

จากคุณ : พี่รัตน์ (rutto-chan) - [ 9 เม.ย. 51 22:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 396

จบภาคเด็กละ ขอลงชื่อไว้นิดนึงนะคะ อ่านแรก ๆ ร้องไห้มากมาย เพราะพ่อเพิ่งเสียได้ปีกว่า ๆ เราก็เติบโตที่อุบลนะคะ แต่เดาไม่ออกว่าโรงเรียนไหนที่จขกทพูดถึง คงต้องรอเฉลยตอนจบค่ะ ขอสนับสนุนให้เป็นหนังสืออ่านนอกเวลาเรียน เพราะอ่านแล้วเป็นแรงผลักดันชีวิตดี เด็ก ๆ ที่กำลังอยู่ในวัยเรียนควรอ่านค่ะ :)

จากคุณ : LOmka - [ 9 เม.ย. 51 22:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 397

ขอแนะนำ ขึ้นกท.ใหม่ได้แล้วค่ะ
เยอะแล้ว

จากคุณ : ไก่ - [ 10 เม.ย. 51 00:41:56 A:193.217.106.167 X: TicketID:173245 ]

ความคิดเห็นที่ 398

ไม่อยากให้ใครต้องมีชีวิตลำบากอย่างนี้อีกเลยค่ะ T_T

นับถือคุณพ่อของจขกทและคุณเจ้าของกระทู้มากๆค่ะ

จากคุณ : azur - [ 10 เม.ย. 51 00:49:28 ]

ความคิดเห็นที่ 399

ผมขอเอาใจช่วยคุณเจ้าของกระทู้อย่างจริงใจครับ

จากคุณ : Luo4488 - [ 10 เม.ย. 51 02:54:01 ]

ความคิดเห็นที่ 400

ผมขอเอาใจช่วยพี่อย่างจริงใจครับ เรื่องราวของพี่ให้ข้อคิดดีๆกับผมมากมายครับ มีหลายตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยครับ ส่วนตัวแล้วผมชื่นชมกับคนที่สู้ชีวิตอย่างพี่ครับ ขอบอกว่าผมก็เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมากคนหนึ่งเลย(แต่น้อยกว่าพี่อยู่มากครับ) ทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวทำนองนี้จึงซึ้งอยู่ในใจครับ การที่เรามุ่งมั่นทำอะไรซักอย่างนั้น มันอาจมีทั้งท้อแท้ ทั้งเหนื่อย บางครั้งอาจเจอกับความผิดหวัง เหมือนกับการที่เราวิ่งแล้วมันอาจเหนื่อย อาจสะดุดขาตัวเองเพราะวื่งเร็วไป หรือมีปัจจัยภายนอกมาขัดขวางด้วยข้อจำกัดต่างๆของเรา อยากบอกและให้กำลังใจพี่ครับว่า อย่าท้อ (ผมว่าพี่ไม่ท้ออยู่แล้ว) และขอให้พี่มีธรรมะเป็นที่พึ่งหรือให้กำลังใจตัวเองว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าเราอยู่อีกมากครับ

สุดท้ายผมขอให้พี่ประสบความสำเร็จในชีวิต พบเจอแต่สิ่งที่ดี และตั้งมั่นอยู่ในศีลธรรม มีธรรมะเป็นที่พึ่งเวลามีความทุกข์ครับ

ปล. คุณพ่อและคุณแม่พี่ท่านเสียสละมากจริงๆครับ ผมอ่านบางตอนแล้วน้ำตาซึม

จากคุณ : Luo4488 - [ 10 เม.ย. 51 03:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 401

^
^
ลูกโป่ง

คุณ จขกท. ไปเล่าต่อภาค 2 ที่กระทู้ใหม่แล้วนะครับ เชิญที่ลิงค์นี้ได้เลยครับ

http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6503828/H6503828.html

พลุ

จากคุณ : Coconut Dance : - [ 10 เม.ย. 51 03:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 402

Thanks kha K.Coconut Dance

จากคุณ : lingbabu - [ 10 เม.ย. 51 08:17:20 ]

ความคิดเห็นที่ 403

:)

จากคุณ : เด็กซาปอย - [ 10 เม.ย. 51 11:20:06 ]

ความคิดเห็นที่ 404

อ่านได้นิดเดียวน้ำตาไหลหยุดอ่านด่วน!! เพราะเราก็ลำบากมากๆ เหมือนกันตอนเป็นเ็ด็ก

เดี๋ยวอารมณ์ดี ๆ แวะมาอ่านอีกครั้ง

จากคุณ : ฟ้าฝนไม่เป็นใจ - [ 10 เม.ย. 51 13:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 405

สุดยอดจริงๆค่ะ ค่าของคนอยู่ที่จิตใจของจริงเลย เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ

จากคุณ : pooh - [ 10 เม.ย. 51 23:47:12 A:203.155.174.87 X: TicketID:173334 ]

ความคิดเห็นที่ 406

ชื่นชม และจะรออ่านต่อไป

จากคุณ : cybrarian - [ 12 เม.ย. 51 15:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 407

มาชื่นชมความเพียร flower คุณผู้ชายคิดบวก ค่ะ
..และซาบซึ้งคำสอนของคุณพ่อคุณที่ท่านเลี้ยงดูลูกๆ ได้มีประสิทธิภาพ
ขอให้คุณผู้ชายคิดบวก บรรลุการมุ่งหน้าสู่ ป.เอก ด้วยความสำเร็จค่ะ

จากคุณ : noinop - [ 12 เม.ย. 51 16:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 408

รออ่านอยู่ค่ะ น้ำตาไหลทุกรอบที่อ่าน คุณพ่อน่ารักมากเลยค่ะ

จากคุณ : ครอบครัวตัวยุ่ง (ครอบครัวตัวยุ่ง) - [ 12 เม.ย. 51 18:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 409

สะเทือนใจมากค่ะ น้ำตาล่วงเลย คุณทำให้เรารู้ว่าปัญหาของเราหลายอย่างช่างเล็กน้อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับเรื่องของคุณที่ผ่านมา เรื่องของคุณเป็นกำลังใจให้เรามาก ขอบคุณและนับถืออย่างจริงใจค่ะ

จากคุณ : audray - [ 12 เม.ย. 51 23:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 410

ถึงแม้ว่าเพิ่งจะได้ตามมาอ่าน แต่ก็ขอลงชื่อไว้ด้วยนะค่ะ

ว่าเป็นคนหนึ่งที่กำลังติดตาม

จากคุณ : ผ้ากันเปื้อน - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 13:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 411

บอกได้คำเดียวว่า เยี่ยม

จากคุณ : ไกลบ้าน (Ying guo de Ying) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 20:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 412

ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านรวดเดียวจบเหมือนกัน
เป็นเหมือนของขวัญวันสงกรานต์ของเราเลย

อ่านแล้วก็คิดถึงพ่อเรา วันนี้ก็เพิ่งจะนึกชมพ่อตัวเองไปหยกๆ
ว่าพ่อเราเนี่ยะขยันจัง ทำงานไม่รู้จักหยุดจักหย่อน

และก็นึกถึงตัวเองว่าต้องขยัน และสู้ต่ออุปสรรคให้มากกว่านี้ซะแล้ว
เรื่องราวของคุณเป็นกำลังใจที่ดีเยี่ยม

ชอบตรงที่พ่อของคุณสอนว่า ...คิดอะไรถ้าเห็นว่าดีให้ทำเลย..รู้สึกเตือนใจตัวเองที่มักจะเป็นคนที่เอาแต่คิดและไม่กล้าลงมือทำอยู่เสมอๆ

ขอบคุณมากๆนะคะ

จากคุณ : Tanya (TanyalukS) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 22:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 413

ขอให้เจริญ ๆ และเป็นคนดีจั่งซี้ตลอดไปเด้ออ้ายเด้อ....เก่งหลาย ๆ เป็นตาออนซอน ...

จากคุณ : fonpalita - [ วันเนา (14) 01:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 414

พอเปิดเทอมผมก็กลับจากทำงานที่เมืองกรุง มาอยู่กับยายและก๋งเหมือนเดิม และทำงานเป็นองครักษ์ฝ่ายซ้ายให้ก๋งต่อไป (ก๋งเป็นอัมพฤกษ์ซีกซ้าย) พร้อมกับแบกความตั้งใจ ที่มีต่อการเรียนมาอย่างมาก ถึงแม้ลึกๆ ในใจแล้วก็ยังรู้สึกว่าการเรียนสายอาชีพนั้นไม่ใช่สิ่งที่รอบชอบเท่าไรนัก แต่ผมก็ตั้งใจทำอย่างดีที่สุด และผมยังเพิ่งจะสังเกตตัวเองว่าตั้งแต่จบชั้นป.6 จากโรงเรียนที่หมู่บ้านผมแล้ว ผมก็ไม่เคยสอบได้ที่หนึ่งอีกเลย จนกระทั่งมาเรียนวิทยาลัยเทคนิค ผลการเรียนที่นี่ก็เช่นเดียวกัน ผมไม่ใช่คนที่เรียนเก่งจนกระทั่งสอบได้ที่ 1 ตลอด แต่ก็พยายามคุมเกรดตัวเองไม่ให้ต่ำกว่า 3 เพราะกลัวว่าจะไม่สามารถเรียนต่อในชั้นสูงต่อไปได้ แต่สังคมเด็กเทคนิคต่างจังหวัด ก็จะมีภาพลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวอยู่แล้ว ที่จะถูกมองว่า เกเร ขี้เหล้า มีเรื่องชกต่อยและชอบแข่งขันด้านความเร็ว ในขณะเดียวกันบรรยากาศการเรียนทางวิชาการนั้น อ่อนแอถึงขั้นโคม่าเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่อาจารย์ก็ตั้งใจสอนและเคี่ยวเข็ญ แต่เด็กที่ผ่านจากการนุ่งขาสั้นมาใส่ขายาว จะเปรี้ยวและมีกิจกรรมอื่นที่น่าสนใจมากกว่าการเรียนเช่น สูบบุหรี่ สูบกัญชา กินเหล้า แทงสนุก เล่นเกมส์ แข่งรถ จีบหญิง แต่นั้นก็เป็นเพียงเด็กเทคนิคส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง เพราะในห้องผมแล้วมีเพื่อนร่วมชั้นที่มีหลายรูปแบบหลายบุคลิกมากกว่านั้นเพราะนอกจากที่กล่าวมาแล้ว ยังมีทั้งเด็กเรียนที่ตั้งใจเรียนแบบสุดๆ นักกีฬาโรงเรียน เด็กโดดร่ม(โดดเรียน) เรียกได้ว่าเป็นศูนย์รวมความเชี่ยวชาญที่คนในสังคมทั้งชอบและไม่ชอบที่หลากรูปแบบเลยทีเดียว

ในขณะที่ผมเองจะเน้นไปทางเรียนและหาเงินซะมากกว่า เพราะพอจบม.3 รายได้พิเศษผมก็หายไปด้วย ผมจึงมองหาอาชีพใหม่ หลังจากกลับมาเรียนไม่นานผมก็พยายามมองหาช่องทางในการทำเงินตามวิธีที่ผมพอจะทำได้ เพราะผมเรียนเพียงครึ่งวันเช้า ช่วงบ่ายก็จะว่างจนกระทั่งต่อมาไม่นาน ผมก็ได้เป็นพนักงานเสริฟที่คาเฟ่ แห่งหนึ่งในตัวเมืองนั่นเอง โดยผมได้เงินเดือนๆ ละไม่กี่ร้อยบาท แต่ก็มีทิปเป็นแรงดึงดูดความสนใจผมอยู่ไม่น้อย สังคมคนกลางคืนนั้น มีมากมายหลายรูปแบบที่ผมไม่เคยเจอ ผมเด็กมากๆ และไร้เดียงสาสำหรับโลกกลางคืน โลกตรงนั้นเป็นโลกใหม่ที่ตื่นตาตื่นใจสำหรับผมเป็นอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ผมจะเป็นคนไม่สูบบุหรี่และไม่ชอบดื่มเหล้าก็ตาม

บนเวทีมีนักร้องสาวสวยมากมาย มายืนขับขานบทเพลงเพราะด้วยเสียงหวานๆ แต่งตัวชวนฝัน เพื่อเรียกมาลัยจากแขก โดยมีไฟหลากสี วามวับสลับไปมาให้ชวนลายตา แต่ทว่าบรรยากาศอันคลุมเครือระหว่างไฟหลากสีและแสงรำไรทำให้พื้นห้องโถงของคาเฟ่นั้นดูโรแมนติกยิ่งขึ้น และแสงสีจะขับผิวพรรณคนบนเวทีให้สวยขึ้นกว่าปกติมาก รวมผู้คนที่เข้าเป็นส่วนหนึ่งบรรยากาศนั้น ส่วนใหญ่มีการดื่มเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วยิ่งชวนให้ เคลิ้มกับเสียงเพลงและสาวสวยที่รายล้อม สำหรับผมเองแล้วก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจไปกว่าการทำหน้าที่พนักงานเสริฟให้เต็มที่ และดูแขกให้สุดความสามารถเพื่อทิป และคอยสกิดเรียกพนักงานสาวที่ทำหน้าที่นั่งเป็นเพื่อนแขก (เขาเรียกกันว่าเด็กนั่งดริ๊ง) มาทำหน้าที่ของเธอ และผมไม่เคยรู้เลยว่าพวกเธอเหล่านั้นมีหน้าที่อื่นอีกนอกจากนั่งเป็นเพื่อนแขก เหล่าบรรดาพี่ๆ นักร้อง นักดนตรี และพนักงานเสริฟ ต่างก็รู้ว่าผมเป็นเด็กนักเรียนอยู่จึงไม่ค่อย มีใครชวนผมไปต่อกันหลังเลิกงานตอนเที่ยงคืน และก็ไม่เคยดื่มกับพี่ๆ และแขกเลย พอเลิกงานเสร็จผมก็รีบกลับบ้านทันที เพราะตอนเช้าต้องตื่นแต่เช้า เพื่อดูแลพาก๋งเข้าห้องน้ำ ทำธุระหนักเบา และต้องไปจ่ายตลาด ตอนเช้าให้ยาย และไปเรียนหนังสือตามปกติ ผมทำอย่างนั้นอยู่หลายเดือน จนกระทั่งปิดเทอมใหญ่อีกครั้ง....

ความรักใสๆ ก็บังเกิดขึ้นในวัย 17 เมื่อเย็นวันนั้น ขณะที่ผมมาทำงานตามปกติ ผมได้มองเห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่ง ผิวขาวนวลผ่อง แบบไม่ต้องพึ่งแสงสีบนเวทีมาจขับผิว จมูกโด่งเป็นสัน รูปร่างบอบบางและแต่งตัวหวานเรียบร้อยเหมือนนางเอกละคร ผมแอบมองดูหน้าชัดๆ หน้าตาละหม้ายคราวเดีย ผสมต่ายสายธารณ์ (ซึ่งดาราทั้งสองกำลังโด่งดังขณะนั้น พลอยให้ผมคิดไปถึงนั่น) เธอเดินเข้ามาในร้าน แล้วหายเข้าไปในห้องแต่ง สักพักกลับออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เปรี้ยวกว่าเดิม แต่ดูหวานมากกว่า ผมอึ้งตะลึงอยู่สักพัก ก่อนจะรีบไปจัดโต๊ะ ทำงานตามปกติ แต่ในใจก็คิดว่า เธอคือใครน้าช่างน่ารักจัง....คิดไปก็อมยิ้มไป แล้วก็ทำงานไปแล้วก็มีการแอบมองเธอเป็นระยะ เวลามันผ่านไปไวจริงๆ จนกระทั่งเลิกงานผมไม่ทราบว่าเธอหายจากร้านไปตั้งแต่เมื่อไร และก็ยังไม่รู้ว่าเธอคือใคร เมื่อเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว ผมก็เลยไปถามพี่นักร้อง ว่าหญิงสาวผู้ดูเรียบร้อยน่ารัก แสนหวานคนนั้นเธอคือใคร
“อ๋อ เด็กพนักงานมาใหม่ เห็นบอกว่ามาจากอุบล เฮียพามาน่ะ” พี่นักร้องบอก จากวันนั้นเธอก็ได้รับตำแหน่งเป็นขวัญใจผมโดยที่เธอไม่รู้ตัว ผมแอบมองเธอหลายวันผ่านไป โดยที่ไม่รู้เลยว่างานที่เธอทำนั้นคืออะไร เพราะเธอแต่งตัวสวย เรียบร้อย ไม่ใช่พนักงานเสริฟ และไม่ใช่นักร้อง จนกระทั่งถึงวันที่ผมเก็บความอึดอัดค้างคาใจไว้ไม่ไหว......ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิตที่มีเดินตรงไปหาเธอทันที.....
“สวัสดีครับ ผมชื่อ...ตัวเล็กครับ เรียนอยู่เทคนิคและก็เสริฟอยู่ที่นี่ครับ ผมเห็นคุณมาทำงานหลายวันแล้วยังไม่รู้จักชื่อเลย ชื่ออะไรครับ” เธอมองหน้าผมแบบอายๆ แล้วก็ยิ้มหวานแบบหยุดโลก ผมมองด้วยอาการสั่นพับๆ ไปทั้งตัว
“เราชื่อทิพย์ เพิ่งมาทำงานใหม่” เธอตอบ แค่นั้นครับ ผมหัวใจละลายอยู่ตรงนั้นเลย อึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะตั้งสติได้ จากนั้นผมก็จ้อเลยครับ ความอายหายไป ความกล้าบ้าบิ่นและหน้าด้าน เข้ามาแทนที่ครับ คิดว่าโอ้!!!ตัวเองเริ่มเป็นหนุ่ม ปิ๊งสาวเข้าเสียแล้ว แล้วเธอก็ร่ายถึงเรื่องราวต่างๆ ของชีวิตเธอให้ผมฟัง ไม่ว่าเธอพูดอะไร ผมก็เชื่อ ดูเธอน่ารัก เป็นผู้ดี เรียบร้อยอ่อนหวานไปทุกกระเบียดนิ้วในสายตาผมตอนนั้น เรียกว่าโดนกระจังงังเข้าแล้วครับ........................

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันเนา (14) 02:50:06 A:85.218.54.26 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 415

ขอโทษครับ ผมอัพผิดที่ครับกระทู้ที่414ต้องไปอยู่ ภาค 2 นะครับ Episode II วัยรุ่นครับ
ที่นี่ครับ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6503828/H6503828.html#137

ขอโทษครับแบบว่าเบลอ1!!!

จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันเนา (14) 02:57:52 A:85.218.54.26 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 416

Thank you for sharing very good and touching story. After I read, it reminds my dad also. He was taking care of me very well, every thing I want, he tried so hard to get it for me...I love you dad very much.

Me,
Lah

จากคุณ : หล้า (khun lah) - [ วันเนา (14) 20:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 417

นั่งอ่านรวดเร็วตั้งแต่ตอนตีห้าถึงตอนนี้จะแปดโมงแล้วยังไม่ได้นอนเลยครับ

แต่คุ้มค่ามากกับทุกตัวหนังสือที่เจ้าของกระทู้เรียงร้อยขึ้นมา

ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องราวดีๆ และมีคุณค่า

เจ้าของกระทู้คือคนดีคนเก่งที่สังคมไทยในปัจจุบันกำลังขาดแคลนมากจริงๆ

ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตในทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่างที่กำลังทำหรือที่ตั้งใจจะทำต่อไปในอนาคตครับ

จากคุณ : ไอ้คุณแหลม - [ วันเถลิงศก (15) 07:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 418

ขอบคุณครับ สำหรับเรื่องดีๆแบบนี้

จากคุณ : หนุ่มหนิงโป - [ 16 เม.ย. 51 00:38:10 ]

ความคิดเห็นที่ 419

หวังว่า คงไม่สายเกินไปนะคะ ที่จะเข้ามาอ่าน

วันนี้อาจรวดเดียวจบเลย น้ำตาไหลพรากๆๆ

พูดไม่ถูกเลย แต่มันจุกอ่ะ ชื่นชม จขกท มากๆเลยนะคะ คุณสู้ชีวิตมากๆ

เป็นกำลังใจคะ ชื่นชมมากๆกับความรักของคุณ กับ คุณพ่อ คุณบรรยายได้เห็นภาพมากๆเลยคะ

จากคุณ : SuPerGLUE (SuPerHyPerOverUltraGLUE) - [ 19 เม.ย. 51 01:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 420

สวัสดีค่ะ ได้รับรู้เรื่องราวของน้องผ่านตัวหนังสือเล่นเอาพี่จุกอกเลย ขอยกให้เป็นบุคคลที่น่าเอาเยี่ยงอย่างแห่งปี ตัวพี่เองก้อมาจากจังหวัดภาคอิสาน ปัจจุบันพี่เป็นพยาบาลที่อเมริกา อันนี้บล็อกของพี่ พี่พยายามเขียนวิธีการมาเป็นพยาบาลที่นี่ ตอนแรกก้อทำความเดียวแต่ด้วยความมุ่งมั่นที่จะรวบรวมเพื่อนๆพี่ๆพยาบาลในอเมริกาให้มีความรักใคร่สามัคคีกัน ปัจจุบันก้อทำได้สำเร็จ มีเพื่อนๆมากมาย พี่อยากจะขออนุญาตลิ้งค์ห้องนี้ไปที่บล็อกค่ะ ขอขอบคุณล่วงหน้าhttp://www.bloggang.com/mainblog.php?id=macdreamnurse

ตัวพี่เองชีวิตไม่ต่างจากน้องหรอก เพียงแต่พี่เป็นผู้หญิง พี่ไม่กล้าเขียนเรื่องตัวเอง พี่ไต่จากผู้ช่วยพยาบาล มาเรียนพยาบาล แล้วได้มาเป็นพยาบาลที่อเมริกา
ขอขอบคุณเรื่องราวดีๆที่น้องนำมาแบ่งปันค่ะ

จากคุณ : เขียด (macdreamnurse) - [ 25 เม.ย. 51 18:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 421

Your story makes me think a lot about myself. I really admire you.

Thank you a lot for sharing your story.

จากคุณ : ริวไผ่ - [ วันแรงงาน 21:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 422

อ่านแล้ว จะตามไปอ่านต่อค่ะ

จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 11 พ.ค. 51 22:18:29 ]

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป