ความคิดเห็นที่ 1 คงมีอีกหลายๆคน จดๆๆ  จ้องๆๆ รออยู่เน๊าะ....กลับเขียนต่อแล้ว.. จากคุณ : kongking (kongking) - [ 10 เม.ย. 51 02:09:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มารออ่านเช่นเดิมค่ะ... จากคุณ : JC2002 - [ 10 เม.ย. 51 02:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ มาทำลิงค์จากกระทู้เดิมให้ครับ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6470326/H6470326.html ปักหมุดรออยู่เหมือนกันครับ .... จากคุณ : Coconut Dance : - [ 10 เม.ย. 51 03:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นานแค่ไหนก็จะรอ..แน่ะ..แอบหวาน จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 10 เม.ย. 51 03:51:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มองไม่เห็นว่ามีอีกกระทู้ ถ้าไม่มีเวลาเขียน ควรเขียนไว้ในบล็อกนะค่ะ จะได้ติดตามง่าย ส่วนตัวก็ไม่มีเวลาเหมือนกัน แต่ก็ติดตามอ่าน เอาลิ้งการออกพิมพ์หนังสือด้วยตนเองมาฝากค่ะ เผื่ออยากเขียนเป็นหนังสือขาย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6492340/W6492340.html จากคุณ : สาวใหม - [ 10 เม.ย. 51 03:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมขอเอาใจช่วยพี่อย่างจริงใจครับ  เรื่องราวของพี่ให้ข้อคิดดีๆกับผมมากมายครับ  มีหลายตอนที่อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยครับ  ส่วนตัวแล้วผมชื่นชมกับคนที่สู้ชีวิตอย่างพี่ครับ  ขอบอกว่าผมก็เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมากคนหนึ่งเลย(แต่น้อยกว่าพี่อยู่มากครับ)  ทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวทำนองนี้จึงซึ้งอยู่ในใจครับ  การที่เรามุ่งมั่นทำอะไรซักอย่างนั้น  มันอาจมีทั้งท้อแท้ ทั้งเหนื่อย  บางครั้งอาจเจอกับความผิดหวัง เหมือนกับการที่เราวิ่งแล้วมันอาจเหนื่อย อาจสะดุดขาตัวเองเพราะวื่งเร็วไป  หรือมีปัจจัยภายนอกมาขัดขวางด้วยข้อจำกัดต่างๆของเรา  อยากบอกและให้กำลังใจพี่ครับว่า  อย่าท้อ (ผมว่าพี่ไม่ท้ออยู่แล้ว) และขอให้พี่มีธรรมะเป็นที่พึ่งหรือให้กำลังใจตัวเองว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าเราอยู่อีกมากครับ สุดท้ายผมขอให้พี่ประสบความสำเร็จในชีวิต  พบเจอแต่สิ่งที่ดี และตั้งมั่นอยู่ในศีลธรรม  มีธรรมะเป็นที่พึ่งเวลามีความทุกข์ครับ ปล. คุณพ่อและคุณแม่พี่ท่านเสียสละมากจริงๆครับ ผมอ่านบางตอนแล้วน้ำตาซึม จากคุณ : Luo4488 - [ 10 เม.ย. 51 04:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณ คุณCoconut Danceมากครับ เกือบหลงๆ แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 51 04:45:25 จากคุณ : Luo4488 - [ 10 เม.ย. 51 04:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณCoconut Danceมากครับ ที่ทำลิงค์ให้ ผมทำไม่เป็นครับ คุณkimpu คงได้เจอกันสักวันครับ ขอบคุณทุกแรงเชียร์ครับ ขอบคุณคุณสาวไหมด้วย ผมมีข่าวดีจะบอกทุกท่านครับ คงไม่นานเกินรอ คงจะได้เห็นเรื่องของผมเป็นหนังสือรูปเล่มสวยงามครับ เพราะมีสำนักพิมพ์เขาให้ความสนใจครับ (ดีใจจัง) อันนี้คงเป็นเพราะอานิสงค์ กำลังใจจากทุกท่านเป็นแท้ครับ....(เพียงยังไม่ถึงเดือนครับสงสัยจะฮอทจริงครับ) พี่แอ็ด พี่เอ๋ มยุรี ฝากความคิดถึงเช่นกันครับ ขอบคุณพิเศษพี่รัตน์ครับ....ผู้กำกับคนเก่ง ที่ชักนำผมเข้าสู่การเป็นพระเอกด้วย แล้วเธอก็ยังมาตามอ่านกระทู้ผมจนเสียน้ำตาจนได้...... แน่นอนครับผมเขียนถึงตอนการเป็นพระเอกของพี่แน่ๆ (เพราะเป็นครั้งแรกครั้งเดียว ไม่มีใครจ้างอีกเลย 555) แต่ก็พาผมได้ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตครับ ทุกท่านพลาดไม่ได้ทีเดียว..... ว่าแต่หนังเรื่องต่อไปผมจะได้เป็นพระเอกอีกไหมเนี่ย.....แต่คงไม่สู้สงครามนางฟ้านะครับ ต่อไปคงมีเรื่องเข้มข้นขึ้น แอบโรแมนติก เพราจะเป็นหนุ่มแล้ว และอื่นๆ อีกมากครับบ คิดถึงทุกท่านเช่นครับ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 10 เม.ย. 51 05:00:58 A:85.218.53.239 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Episode II วัยรุ่น ผมมาอยู่ที่บ้านคุณยาย ผมไม่ได้เป็นคุณหนู หรือมีอะไรที่แตกต่างไปจากที่ผมเคยเป็นครับ ผมยังเป็นลูกพ่อชาวนา แต่ได้มาร่ำเรียนและพักพิงที่บ้านคุณยายครับ เพียงแต่ผมโชคดีกว่าเดิมที่ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา ปั่นจักรยานวันละ 16 กิโล (ไป-กลับ) ไม่ต้องไปกางมุ้งนอนที่กลางห้องเรียน หรือลุกกวาดโรงเรียนตั้งแต่เช้ามืดเท่านั้นเอง และยังมีคนคอยอบรมสั่งสอนขัดเกลาให้ผมมีความคิดไปในทางที่ดี แต่กว่าจะเข้ากันได้หรือปรับตัวได้ผมก็สียน้ำตาไปหลายครั้งเหมือนกัน เพราะการที่ผมเติบโตมาจากคนบ้านนอก มาอาศัยอยู่กับบ้านผู้ใหญ่ที่ไม่มีเด็กเลยและอยู่ในสิ่งแวดแวดล้อมวัฒนธรรมแบบคนจีน ย่อมมีหลายอย่างที่แตกต่างกันอย่างมาก และผมก็คือเด็กแปลกหน้าคนหนึ่งที่อยู่ในบ้านเท่านั้นเองครับ ผมต้องใช้ความอดทนสูงมากๆ ในการปรับตัว ยอมรับ ปรับเปลี่ยนตัวเอง หลายอย่างเพื่อที่จะอยู่กับคุณยายและก๋งให้ได้ครับ ไม่เช่นนั้นพ่อคงไม่สบายใจอีกเป็นแน่ ปกติแล้วผมเป็นคนติดพ่อมากครับ ทุกคืนผมจะต้องนอนกอดพ่อ และใช้พ่อเป็นหมอนข้าง ขาพาดพ่อเป็นประจำ จนพ่อบ่นผมประจำว่า "โตแล้วยังมานอนเอาขาพาดพ่ออีก พ่อหนักนะเนี่ย" "ก็ถ้าไม่พาดผมก็นอนไม่หลับ.ถ้าผมหลับแล้วพ่อก็เอาขาผมออกก็แล้วกัน" ผมต่อลองกับพ่อจนเป็นกฎร่วมกัน พ่อจะต้องยอมให้ผมนอนพาดทุกคืนเมื่อผมหลับแล้วพ่อค่อยแอบยกขาผมออก แต่ตอนที่ผมมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ บ่อยครั้งที่ผมเหงา คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ ผมอยากกลับไปนอนที่บ้านไปนอนกอดพ่อ แต่ไม่กล้าแสดงให้พ่อรู้เวลาพ่อมาเยี่ยม “อยู่ได้ไหมลูก” พ่อถาม “ได้ครับ” เท่านั้นแหละหลังจากนั้น พ่อก็จะอบรมผมเท่าที่เวลาและโอกาสจะอำนวย ผมรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ เวลาพ่ออบรมผม เพราะช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่เราได้ใกล้ชิด และได้ซึมซับความรักระหว่างพ่อกับผม ทำให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามาก ผมจึงไม่เคยรู้สึกรำคาญ หรือเบื่อเลย เวลาบอกบอกโน่นนี่นั่น..... ผมอยู่ที่นี่ทุกเดือน ผมจะกลับไปหาพ่อครั้งหนึ่ง และพ่อก็จะหาโอกาสมาเยี่ยมมผมบ่อยๆ เช่นเดียวกัน..... อยู่บ้านคุณยายผมนอนชั้นล่างห้องนอนเดียวกับก๋งครับ ผมมีเตียงเล็กๆ วาง ที่ปลายเตียงก๋งอีกที ที่ได้นอนใกล้ชิดก๋งขนาดนี้ เพราะตอนกลางคืน บ่อยครั้งที่ก๋งจะต้องลุกขึ้นปล่อยเบา และหลายครั้งก็ปล่อยหนักด้วย เพราะฉนั้นผมก็มีหน้าที่นำกระโทนไปเท ทำความสะอาด และพาก๋งเข้าห้องน้ำเวลาทำธุระหนัก เป็นเช่นนี้ทุกวัน จนเป็นความเคยชินและรู้ใจซึ่งกันและกัน ไม่ว่าการเทน้ำ หรือการล้างให้ก๋งก็ต้องมีจังหวะ ในการเทไม่งั้นเป็นอันโดน.....แต่กว่าผมกับก๋งจะเข้าใจกันได้อย่างสมานฉันท์ ก็ต้องฟันฝ่าพิสูจน์ใจกันมากทีเดียว เป็นต้นว่าบางครั้งที่ก๋งหงุดหงิดนอนไม่หลับก๋งก็จะนอนชวนผมคุยทั้งคืนแล้ว (ห้องนอนเราก็ต้องเปิดไฟนอน) ผมก็ต้องไม่หลับด้วย(ไปง่วงที่โรงเรียน) หรือหากวันไหนก๋งมีอารมณ์ตรงข้าม แม้แต่เสียงผมเปิดหนังสืออ่านตอนกลางคืนก็เป็นเสียงรบกวนก๋งนอน ก๋งก็จะโมโหและไล่ผมหนีไปนอนที่อื่น บ่อยครั้งด้วยความน้อยใจ ผมก็แอบไปนอนร้องให้อยู่นอกห้อง จนต้องมียายมาปลอบกลางดึก หมายความว่าคืนนั้นผมต้องนอนนอกห้อง และผมกับก๋งจะดีกันอีกทีคือตอนเช้า ก๋งจะเข้าส้วม ก๋งก็จะตะโกนเรียกผมเสียดังๆ ผมก็ต้องรีบลุกขึ้นแล้วก็วิ่ง มาพาก๋งไปทำธุระหนัก-เบา ผมต้องเข้าใจอารมณ์ก๋งมากๆ ที่ผลันแปรแบบเฉียบพลัน จนเวลาผ่านไปหลายเดือนกลายเป็นปี แต่พอผมกับก๋งผ่นการพิสูจน์ใจกันก็เลยเข้าใจกันมากขึ้น จากนั้นก๋งก็ไม่เคยดุ ด่า ผมอีกเลย ผมจึงได้รับตำแหน่งองครักษ์และบุรุษพยาบาล และผู้รับฟังการเล่าตำนานชีวิตของก๋งอีกตำแหน่ง ส่วนคุณยายนั้นเป็นผู้หญิงที่เก่งและแกร่งอย่างที่ยากจะพบได้ในคนยุคนี้ ยายดูแลกิจการโรงไม้ดุจผู้ชายอกสามศอก รู้หน้าไม้(ขนาดของไม้) ในการขาย ทุกหน้า แต่เวลาทำกับข้าวนั้นก็เก่งและไวเหลือเกิน ยิ่งไปกว่านั้นยายสามารถรองรับและเข้าใจอารมณ์ที่ผันแปรและเอาแต่ใจตัวเองของก๋งได้เป็นอย่างดี จนบ่อยครั้งที่ก๋งแอบกระซิบผมบ่อยๆ ว่า “นี่ถ้าเราจะมีเมียต้องหาให้ได้อย่างยายนะ” ก๋งจะแอบชมยายเมื่ออารมณ์ดี นอกจากจิจวัตรในการทำความสะอาดบ้านและดูแลก๋งแล้วผมก็มีหน้าที่ไปจ่ายตลาดซื้อน้ำเต้าหู้ทุกๆ เช้า แล้วก็ปั่นจักรยานไปรับนมจากวิทยาลัยเกษตรมาเพื่อไปขายที่โรงเรียน อาชีพต่างๆของผมนั้นยังดำเนินต่อไป......................... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 10 เม.ย. 51 05:34:28 A:85.218.53.239 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เดี๋ยวมาต่อนะครับคืนนี้ดึกมากแล้วครับ ง่วงแล้ววววววว..... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 10 เม.ย. 51 05:35:24 A:85.218.53.239 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รู้สีกเราจะนอนเวลาใกล้เคียงกันนะ คุณผู้ชายคิดบวก ฮ่าๆ จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 10 เม.ย. 51 05:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โหวตก่อน จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 10 เม.ย. 51 06:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณผู้ชายคิดบวก อย่าปล่อยให้ค้างเติ่ง นานนักนะคับ ผมเข้ามาดูกระทู้นี้ วันละหลายรอบเลยอ่ะ ^^ หวุดหวิดจะเสียน้ำตาไปหลายรอบเลย จากคุณ : Mr.Nuke - [ 10 เม.ย. 51 06:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตามมาจากภาคหนึ่งค่ะ  อ่านไปร้องไห้ไป อึ้ง ซื้ง แล้วก็สร้างกำลังใจให้เป็นอย่างดี จะตามอ่านต่อนะคะ ขอบคุณที่แบ่งปันความรู้สึก ประสบการณ์ต่างๆ ค่ะ   ปล. แอบอมยิ้มตอนเห็นชื่อเจ้าของกระทู้ เพราะเราใช้ชื่อใน msn ว่า +thinking  (positive thinking) มาสามปีแล้ว   :) จากคุณ : epsie - [ 10 เม.ย. 51 07:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาลงชื่อตามอ่านครับ แหะๆ จากคุณ : ซุนหลง (Ballacovski) - [ 10 เม.ย. 51 07:55:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Positive Thinking จากคุณ : MBIG (MBIG) - [ 10 เม.ย. 51 08:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ยังรออยู่เหมือนเดิม โหวตค่ะ จากคุณ : my-kokoro - [ 10 เม.ย. 51 08:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาอ่านค่ะ * จากคุณ : มิคิ_วาซาม่อน - [ 10 เม.ย. 51 09:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เกือบพลาดกระทู้นี่เหมือนกันค่ะ.... ขอบคุณ คุณ Coconut dance ด้วยคน... จะรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : CaliGirl - [ 10 เม.ย. 51 09:41:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามอ่านตลอด.. ดีใจด้วยนะคะ ที่จะได้ทำหนังสือ รออุดหนุนค่ะ ^^ จากคุณ : Dino เหมียวจอมซ่าส์ - [ 10 เม.ย. 51 09:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณเจ้าของกระทู้คะ อ่านมาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้แล้ว อ่านกี่ครั้งๆ ก็รู้สึกปลาบปลื้ม น้ำตาไหล เสียดายค่ะ อ่านยังไงๆ แล้วคุณพ่อคุณน่าจะได้รับรางวัลพ่อดีเด่นด้วยซ้ำไป เสียดายที่ท่านเสียชีวิตไปแล้ว แต่อย่างไร สำหรับคนที่ติดตามอ่านอย่างเช่นดิฉัน รู้สึกว่า พ่อคุณคือ    "พ่อดีเด่นแห่งกระทู้ไกลบ้าน"   (ทั้งที่ใจจริงอยากใช้คำว่า"แห่งพันทิป"หรือกว้างไปกว่านี้ด้วยซ้ำไป) พ่อคุณคือ"ฮีโร่"ค่ะ จากคุณ : tankiya - [ 10 เม.ย. 51 09:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แอบตามอ่านเงียบ ๆ มาตลอดเลย ดีจังนะคะที่เขียนกระทู้ดีดีแบบนี้ เป็นกำลังใจที่ดีสำหรับคนอื่นมาก ๆ เลยค่ะ บางครั้งรู้สึกเหนื่อยและท้อ แต่พอได้อ่านชีวิตคุณ ผู้ชายคิดบวก แล้วรู้สึกว่า โอ้โห ดูเค้าสิ เริ่มต้น เค้าลำบากกว่าเราตั้งมากมาย ตอนนี้เค้ายังก้าวมาได้ถึงขนาดนี้เลย แล้วดูเราสิ จะท้อทำไม จะบ่นเพื่ออะไร อ่านแล้วย้อนดูตัวเอง ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการแบ่งปันเรื่องราวชีวิต จะแอบตามอ่านเรื่อย ๆ ต่อไป ไม่อยากโพสต์มากค่ะ กระทู้มันจะด๋อยเอา จากคุณ : อะไรที่ขาดหายไป - [ 10 เม.ย. 51 10:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตามมาอ่านแบบเกาะติด ชนิดแฟนฟันแท้ค่ะ จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 10 เม.ย. 51 10:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แหะ แหะ ขอลงชื่อหน่อยนะคะ ติดหนึบ ๆ เลย อ่านแล้วจิตนาการตาม เห็นภาพ เลยค่ะ เพราะเด็กบ้านนอก เหมียนกัล เลย ถ้าเรื่องเล่าของคุณได้เป็นหนังสือ นี่ จะเป็นแรงบันดาลใจต่อเด็ก ๆ อย่างดีเยี่ยมเลยค่ะ บ้านเมืองเรายังขาด Idol ชั้นดี อย่างคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณผู้ชายคิดบวก ไปถึงฝั่งฝัน ไว ๆ นะคะ สู้ ๆ โย่ โย่ \\(^0^)// จากคุณ : ชอบคนคิดบวก (MaeNean) - [ 10 เม.ย. 51 11:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาลงชื่อค่ะ ^^ จากคุณ : ป้าเต่า - [ 10 เม.ย. 51 12:37:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ติดตามอ่านพี่ผู้ชายคิดบวกมาตั้งแต่แรก แต่ไม่เคยลงชื่อเลย เรื่องของพี่ทำให้หนูรู้จักคุณค่าของเงินมากขึ้น ว่าเงินแต่ละบาทกว่าจะได้มามันยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน (ส่วนตัวหนูเองไม่เคยทำงานเลย จนตอนนี้ป.โทแล้วก็ยังของเงินพ่อกับแม่อยู่) เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ^_^= จากคุณ : pear_kapook - [ 10 เม.ย. 51 13:44:48 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านต่อค่ะ ติดกระทู้นี้ซะแล้ว จากคุณ : korlela - [ 10 เม.ย. 51 14:09:45 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Thanks for letting me know. We'll try to contact มยุรี when I arrive there in May. Take care and be good. Best wishes. จากคุณ : genf - [ 10 เม.ย. 51 14:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ มาเล่าต่อเร็วๆๆ นะคะ จากคุณ : โสด บริสุทธิ์ บุตร หนึ่ง - [ 10 เม.ย. 51 15:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แปะ แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 51 16:18:21 จากคุณ : this is jenni - [ 10 เม.ย. 51 16:16:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ..อ่านแล้วได้กำลังใจจริงๆ.. ..พี่นี่แกร่งจริงๆครับ..นับถือครับ.. จากคุณ : ~สะ-แหน-คุง~ - [ 10 เม.ย. 51 16:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตามมาอ่านต่อครับ จากคุณ : boebus - [ 10 เม.ย. 51 17:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 33 "ผมจึงได้รับตำแหน่งองครักษ์และบุรุษพยาบาล และผู้รับฟังการเล่าตำนานชีวิตของก๋งอีกตำแหน่ง" ชอบประโยคนี้ด้วยค่ะ ส่วนตัวเราคิดว่า น่าเสียดายนะคะถ้าบางเรื่องราวดีๆต้องถูกลบเลือนไปตามกาลเวลาเพราะไม่มีใคร ฟังเรื่องเหล่านี้จากผู้ใหญ่แบบปู่ๆย่าๆ เราว่ายังมีเรื่องราวน่าสนใจอีกเยอะเลย เราน่าจะคุยกับคนแก่ให้มากๆกว่านี้นะคะ เนอะ^_^ จากคุณ : azur - [ 10 เม.ย. 51 17:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตามมาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : Patchy2patchy (patchy2patchy) - [ 10 เม.ย. 51 18:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านเหมือนเคยค่ะ น่่าชื่นชมๆ จากคุณ : อ้อม นะ - [ 10 เม.ย. 51 19:05:22 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เข้ามาลงชื่อไว้ค่ะ จากคุณ : Parissara - [ 10 เม.ย. 51 19:28:08 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ลงชื่อๆ อยากอ่านต่อเร็วๆจังค่ะ จากคุณ : =::kiki~au::= - [ 10 เม.ย. 51 20:20:09 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาลงชื่อรอ คร้าบ บบ จากคุณ : กานต์ - [ 10 เม.ย. 51 22:11:10 A:125.24.246.179 X: TicketID:157396 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามาลงชื่อว่าตามอ่านอยู่นะคะ ^_^ และขออนุญาตคุณ จขกท. นำกระทู้ไปแปะไว้ที่บลอกด้วยค่ะ http://priawjai.exteen.com จากคุณ : priawjai - [ 10 เม.ย. 51 23:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ลงชื่อรออ่านต่อค่ะ จากคุณ : ephi - [ 10 เม.ย. 51 23:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอตามมาด้วยคนค่ะ....อิอิ จากคุณ : Smile@UK - [ 10 เม.ย. 51 23:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 42 จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ 11 เม.ย. 51 00:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ผมมาแล้วครับบบ ขอโทษที่ให้รอนานครับ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 11 เม.ย. 51 00:46:47 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เมื่อปรับตัวได้เข้ากันได้กับครอบครัวใหม่ ทุกอย่างก็ราบรื่นขึ้น ผมรู้สึกโชคดีที่ก๋ง และยายเมตตาผม ยายจะ ชอบสอนแง่คิดต่างๆ ให้กับผมเสมอ และชอบเล่าเรื่องคนนั้น คนนี้ที่เขาประสบความสำเร็จให้ฟัง เช่น นักจัดรายการวิทยุคนหนึ่งในจังหวัดผมยายบอกว่า “ตอนเด็กๆ เขาโฆษกคนนี้ก็ยากจนมาก ชีวิตลำบาก ทำงานทุกอย่าง แต่ด้วยความพยายามตอนหลังก็ได้เป็นโฆษกชื่อดัง เห็นไหม ได้เล่นหนัง มีตึกเป็นของตัวเองร่ำรวยขึ้นมา” ยายเล่าให้ฟัง “ยายว่าผมจะเป็นโตขึ้นผมจะเป็นโฆษกเหมือนเขาได้ไหมครับ” ผมถามด้วยความซื่อ “ได้ซิ ยายว่าคนเราถ้าอยากเป็นอะไรก็เป็นได้ทั้งนั้นแหละอยู่ที่ความตั้งใจ” ยายบอก “ถ้างั้นผมอยากเป็นโฆษกบ้างจัง สักวันจะเป็นนะครับยาย” ผมบอกยาย แล้วยังมีอีกหลายเรื่องราวที่นั่งคุยกันเมื่อไร ก็ทำให้ผมตาลุกวาว อยากเป็นแบบคนนั้น อยากเป็นแบบคนนี้ โดยที่จริงๆ แล้วไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เราอยากเป็นอยากทำนั้น มันคืออะไร เป็นอย่างไร แต่สิ่งที่ได้คือความฝันมัรเป็นฝันที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจว่าเราอยากเป็น และผมก็เพิ่งรู้ว่าคนเรานั้นมีฝันได้มากมายหลายอย่างเหลือเกิน ตามแต่อายุ ประสบการณ์ และช่วงเวลา แต่ผมตอนนั้นจะเห็นภาพตัวเองเป็นแบบคนนั้น แบบคนนี้ที่เราอยากเป็น จนผ่านมาวันหนึ่งยายเล่าให้ฟังว่า น้า(ลูกสาวของคุณยายที่อยู่กรุงเทพ) สอบได้ทุนเพื่อไปศึกษาต่อยังต่างประเทศ ผมฟังแล้วรู้สึกว่า โอ้ โห! ดูยิ่งใหญ่มากเลย คงได้ขึ้นเครื่องบิน อุ๋ย! แค่คิดผมก็ขนลุกแล้ว “ยายครับ ยายว่าถ้าผมโตขึ้นเนี่ย ผมจะได้ขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศเหมือนน้าเขาไหมครับ” ผมอยากรู้ว่ายายคิดว่าคนอย่างผมจะทำได้ไหม “ได้ ได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าอยากไป คนเราตั้งใจทำสิ่งไหนมันก็ได้สิ่งนั้นแหละ แสวงหาอะไรก็ได้สิ่งนั้น” ยายบอก “สักวันหนึ่งผมจะลองทำบ้างนะครับยาย” ผมบอกยาย แต่การสนทนาเหล่านั้นป็นเพียงหัวข้อพูดคุยกันยาม ที่ผมช่วยยายกวาดใบไม้ ที่โรงไม้ และก็เก็บเศษไม้มาเผาถ่านไว้ใช้เองที่บ้าน ซึ่งเป็นงานอดิเรกของยายแต่เป็นงานประจำของผมในฐานะผู้ช่วย เมื่อความลำบากทางกายได้รับการแบ่งเบาลง ผมสบายใจกับเรื่องต่างๆ มากขึ้นทำให้ผมสนใจทุกกิจกรรมที่โรงเรียน โดยเฉพาะกิจกรรมที่จะทำให้ผมมีโอกาส ได้เงินมาเรียนหนังสือ ถึงแม้ว่ายายก็จะให้เงินผมไปเรียนบ้าง แต่ก็ต้องเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น เพราะผมต้องจ่ายค่าเทอมเอง ค่าหนังสือ สมุด อุปกรณ์การเรียน และทุกๆ อย่างผมต้องวางแผนและคิดด้วยตัวเองทั้งหมด ดังนั้นนอกจากอาชีพเอานมไปส่งตอนเช้าที่โรงเรียนและล้างจานในตอนกลางวัน ผมยังสมัครเข้าเป็นส่วนหนึ่งของวงโปงลางโรงเรียน ตีฉิ่ง ตีฉาบ และเต้นประกอบท่ารำต่างๆ สุดแท้แต่อาจารย์ผู้คุมวงจะมอบหมายให้ผมทำ เพราะเวลาออกแสดงแต่ละครั้งผมจะได้ค่าตัวคืนละไม่น้อยกว่า แปดสิบบาท ซึ่งเป็นเงินที่เยอะมากสำหรับผม ผมแทบอยากให้วงโปงลางผมมีงานทุกอาทิตย์ด้วยซ้ำไป....ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อทางโรงเรียนมีกิจกรรมอะไรที่น่าสนใจได้ตังส์ ผมเข้าร่วมแข่งขันทั้งหมด ไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นลอยนวลผ่านหน้าผมไปอย่างแน่นอน เช่นครั้งหนึ่งหมวดภาษาไทยมีกิจกรรมส่งเสริมการอ่าน ให้นักเรียนแข่งกันอ่านหนังสือในห้องสมุด หรือมี่ไหนก็ได้ แต่ต้องมีการบันทึกการอ่าน ผมก็แข่งกับเขาด้วยเพราะมีเงินรางวัลป็นตัวล่อ และสุดท้าย ผมก็ได้รับรางวัลคนขยันอ่าน เป็นอันดับสองรองจากพี่ม. ปลาย เสมอ ได้ 200 บาท ที่หนึ่ง ได้ 500 บาท หมวดภาษาไทยมีประกวดเล่ารื่องจากหนังสือที่อ่าน ผมก็สมัครเข้าแข่งขัน เป็น ม.ต้นคนเดียวที่ได้รางวัล ถึงแม้จะได้เพียงรองวัลที่2 ( 200บาท) ผมก็ภูมิใจมาก เพราะที่ 1 คือพี่ ม.ปลาย..ผมถือว่ากิจกรรมต่างๆ เหล่านี้คืออาชีพในการทำเงินให้กับผมเช่นเดียวกัน.... ทำไมนั่นเหรอครับ ก็เพราะผมเก็บกดเหลือเกินกับภาพที่ผม หาเงิน 1บาท ทั้งบ้านมันก็ไม่มี ภาพผมหิวนมกล่องละ 5 บาท ผมก็ไม่มีปัญญาซื้อกิน พอมาถึงตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโตขึ้น ทำอะไรได้มากขึ้น ก็กระหื่นกระหือรืออยากทำไปซะหมดทุกอย่าง เพื่อจะได้เงิน ซึ่งยายเองก็ไม่ว่าอะไร เมื่อผมมีความสุขที่จะทำ ท่านก็ไม่เคยห้าม พ่อผมยิ่งแล้วใหญ่ เวลามาเจอกันผมก็จะนั่งจ้อ ให้พ่อฟังว่า ผมเรียนได้เกรด เท่าไร ไปทำกิจกรรมอะไรมาบ้าง ทำอาชีพอะไรบ้าง และก็ไม่ลืมบอกพ่อว่าตอนนี้ผมเก็บเงินได้กี่บาทแล้ว ซึ่งอันนี้สำคัญผมกลัวพ่อเป็นห่วงว่าผมไม่มีเงินใช้จ่าย แล้วก็บอกพ่ออีกว่า “ผมจะไม่ขอตังส์จากพ่อแล้วนะ ผมหาเงินได้แล้ว พ่อก็เลิกขายพริกได้แล้ว (ตอนนั้นพ่ออายุหกสิบกว่าแล้ว)” เมื่อผมบอกแบบนี้พ่อก็ได้แต่ยิ้มด้วยความสบายใจ..... วันหนึ่งหลังเรียนเสร็จผมก็ไปนังเล่นกับพจน์ เพื่อนสนิท ใต้ต้นขี้เหล็กริมสนามฟุตบอล เราก็นังคุยถึงเรื่องโน่นเรื่องนี้ แล้วพจน์ก็ถามผมขึ้นว่า “จบม.6 นายจะเอนท์คณะอะไร” พจน์ถาม “อืม ยังไม่รู้หรอก เพราะไม่รู้จะได้เรียนต่อไหม” ผมตอบเสียงอ่อย “แล้วนายละอยากเรียนอะไร” ผมถามกลับ “พ่อเราอยากให้เราเรียนวิศวะ เราคงสอบเข้าวิศวะแหละทำงานก็เงินดี ตอนเรียนก็เท่ห์ ด้วย ไปเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ” เพื่อโฆษณาสรรพคุณให้ฟัง ผมก็ได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ แล้วก็คิดในใจว่า..... “สักวันหนึ่งถ้านายได้เป็นอย่างที่นายฝัน นายคงลืมเพื่อนบ้านนอกจนๆ แบบเราซินะ”....ผมไม่กล้าพูดออกไป แต่ก็แอบคิดว่า แล้วทำไมเราไม่อยากเป็น หรืออยากเรียนแบบเพื่อนนะ!!! แค่คิดคำตอบและเหตุผลก็ลอยมาเต็มหัวไปหมด ก็ได้แต่แอบนั่งถอนหายใจเฮือกๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนถึงม.3 เทอมสุดท้ายหนทางชีวิตทุกอย่างของเราก็ชัดเจนขึ้น พี่สาวและพี่ชายที่ทำงานโรงงานฝากพ่อมาบอกผมว่า ถ้าเรียนจบแล้วให้ไปเรียนเทคนิคต่อ เพระจบป.วช.แล้ว ก็จะสามารถมาหางานทำที่กรุงเทพได้ และเมื่อไรอยากเรียนต่อค่อยทำงานไปเรียนไปก็ได้ พ่อเห็นดีเห็นงามก็พี่ๆ แล้วพ่อก็มาบอกผม ซึ่งลึกๆแล้วผมอยากเรียนต่อม.ปลายกับเพื่อน ผมอยากเอนทรานซ์ ผมอยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัย...แต่เมื่อพ่อและพี่เห็นดังนั้นผมก็ไม่อยากให้ท่านลำบากใจ จึงเลือกเดินสายอาชีพ... “เรียนจบ ปวช.แล้วมาทำงานโรงงานที่พี่ทำก็ได้ ช่างที่โรงานพี่จบเทคนิคมา ได้เงินเดือนตั้งหกพัน ทำโอทีด้วย ได้เดือนละแปดเก้าพัน” พี่หว่านล้อมให้ผมตาโตกับเงินเดือนหลายพันบาทที่รออยู่ “จบม.หกมา ที่โรงงานเขาไม่ค่อยจ้าง ถึงทำก็เป็นแรงงานรายวันไม่ได้เป็นเงินเดือน” พี่ย้ำบอกให้ผมคล้อยตาม “ครับ ผมจะเรียนเทคนิคก็ได้” ผมบอกพ่อ แต่ไม่ได้เห็นแก่เงินเดือนหลายพันที่รออยู่หรอกนะครับ แค่เพื่อความสบายใจของพ่อและพี่ นอกจากนั้นผมเห็นแววแล้วว่าการเรียนมหาวิทยาลัยของผมนั้นมันไร้ซึ่งแววสิ้นดี..... แต่การตัดสินใจครั้งนั้นเป็นการฝืนความต้องการในส่วนลึกในใจอย่างมากเหลือเกิน เพื่อนสนิทหลายคนที่เรียนมาด้วยกันต่างได้เข้าเรียน ม.ปลาย ที่โรงเรียนประจำจังหวัดที่ผมเคยเรียน แล้วยิ่งไปกว่านั้นเด็กช่างหรือเด็กเทคนิคอาชีวะนั้น มันดูต่ำต้อยเหลือเกินในสายตาบุคคลทั่วไป เป็นนั่งเรียนเกรดสองที่ถูกมองโลโซ ผมรับรู้ความรู้สึกเหล่านั้นอยู่เต็มอก เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใดที่ดีไปกว่านี้แล้ว ผมก็เลยเข้าเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัด ในแผนกช่างอิเล็กทรนิกส์ตามที่พี่แนะนำ เพื่อจบมาแล้วจะได้ไปเปํนช่างโรงงานเดียวกับพี่.......... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 11 เม.ย. 51 00:47:43 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ง่า มาทัน สวัสดีค่ะ คุณผู้ชายคิดบวก จากคุณ : ป้าเต่า - [ 11 เม.ย. 51 00:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ติดตามเช่นเดิมค่ะ จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 11 เม.ย. 51 00:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ว้าวว มาดุแล้วเจอพอดี ดีใจจังค่ะ จากคุณ : อ้อม นะ - [ 11 เม.ย. 51 00:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 48 จ๊ะเอ๋กันอีกแล้ว โพสต์ปุ๊บ อิฉันคอมเม้นท์ปั๊บ จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 11 เม.ย. 51 01:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ชอบประโยคนี้ค่ะ " ยายว่าคนเราถ้าอยากเป็นอะไรก็เป็นได้ทั้งนั้นแหละอยู่ที่ความตั้งใจ" จะจดจำประโยคนี้และนำไปใช้ค่ะ ^^ มาต่ออีกมั๊ยคะเนี่ย F5 F5 F5 -- แก้ไขคำผิดค่ะ -- แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 51 01:08:55 แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 51 01:08:00 จากคุณ : ป้าเต่า - [ 11 เม.ย. 51 01:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ชมถ่ายทอดสดกันอีกแล้ว ..... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 11 เม.ย. 51 01:06:30 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ตอนนี้ที่ดูไบ ๔ ทุ่มอ่ะค่ะ คุณผู้ชายคิดบวก จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 11 เม.ย. 51 01:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ผมสองทุ่มครับ.. จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 11 เม.ย. 51 01:10:03 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ปิดเทอมใหญ่ตอนจบม.3ปีนั้นเอง ผมขออนุญาตยายไปทำงานพิเศษกรุงเทพโดยที่ผมเองไม่เคยไปกรุงเทพมาก่อน แต่ผมรู้เพียงว่าพี่สาวทำงานที่โรงงานทำรองเท้าแห่งหนึ่ง บนถนนโยธิน ตรงข้ามโรงงานบริจสโตนนั้นคือข้อมูลที่ผมมี แต่ผมก็มีเงินติดต่ออยู่หลายร้อยบาท การเดินทางครั้งนั้นผมไปขอขึ้นรถกับน้ากั๊ดเพื่อประหยัดค่ารถ ซึ่งน้ากั๊ดเป็นคนขับสิบล้อล่องขึ้นลงระหว่างจังหวัดบ้านผมกับกรุงเทพเป็นประจำ ก็เลยขออาศัยเขานั่งรถสิบล้อเข้ากรุงเทพ ผมไม่เคยได้นั่งรถไกลๆ แบบนี้มาก่อนในชีวิต ดังนั้นแม้เพียงความมืดมิดระหว่างสองข้างทาง ก็เป็นความสวยงามและตื่นเต้นสำหรับผมไม่น้อย ผมไม่ได้หลับเลยทั้งคืน นั่งคุยกับน้าคนขับสิบล้อตลอดทาง “ไอ้หนุ่มจะไปทำไร ที่กรุงเทพ” น้ากั๊ดถามด้วยสำเนียงเหน่อแบบโคราช “ผมจะไปทำงานครับ” ผมตอบ “ตัวเล็กๆ แค่เนี่ย แล้วแกจะไปทำงานอะไร” “ยังไม่รู้ครับ ผมจะไปหาพี่สาวผมก่อน มีอะไรให้ทำผมก็ทำ” ผมตอบตามความรู้สึก จนตีห้าเศษรถสิบล้อน้ากั๊ด ได้พาผมเข้ามาถึงเขตชานเมือง ใกล้ประตูน้ำพระอินทร์...... “ไอ้หนุ่ม รถของน้าไม่ได้เข้าในเมืองนะ เดี๋ยวเข้าเมืองแล้วตำรวจจับ น้าส่งแกลงแถวนี้นะ เดี๋ยวน้าไปส่งของไม่ทัน” “ตรงนี้ใกล้รังสิตใช่ไหมครับน้า ถ้างั้นน้าจอดให้ผมลงปั๊มข้างหน้าละกันครับ” “แกไปต่อเองได้นะ ไอ้หนุ่มจากนี้เข้าไปรังสิตไม่ไกลหรอก ถามเด็กปั้มแถวนี้ก็ได้” “ครับน้า ผมขอบคุณน้ามากนะครับ” ผมยกมือไหว้ ก่อนจะกระโดดลงจากสิบล้อ แล้วผมยืนตั้งหลักสักครู่มองทางอยู่พักใหญ่ ค่อยเดินเข้าปั้มทันที เพื่อรอแสงสว่างของวันใหม่ ผมยืนมองเล็งและทบทวนทิศทางไปมา เพราะกลัวหลงทาง ทางที่ผมเพิ่งผ่านมานั้นกลับบ้าน แต่ถ้าจะไปรังสิตต้องเป็นทิศที่ตรงไปแน่นอน นั่นคือสิ่งที่ผมรู้ ผมหอบกระเป๋าเดินมานั่งแหมะ ตรงทางเดินเข้าห้องน้ำ ของปั๊มเล็กๆ แห่งนั้น เพราะเป็นจุดที่มีแสงสว่างมากสุดเพื่อรอให้ฟ้าสาง แล้วค่อยออกเดินทางต่อเพื่อไปหาพี่สาว ผมเผลอหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้ด้วยความเหนื่อยอ่อนตรงทางเดินเข้าห้องน้ำนั้นเอง รู้สึกตัวอีกทีแสงแดดแยงตาผมและเสียงรถวิ่งเข้าออกปั๊มมากขึ้น จนผมหลับต่อไม่ได้ ผมต้องงัวเงียล้างหน้าล้างตาที่ปั๊ม แล้วนั่งคอยเวลาให้สายเพราะผมไม่ทราบเลยว่าที่พักของพี่ผมอยู่ที่ไหน ผมจะต้องไปหาที่โรงงานเท่านั้นซึ่งคิดว่าจะหาง่ายสุด....... “สวัสดีครับ” พี่ผมยกมือไหว้พนักงานเติมน้ำมัน เขาทำหน้ามองผมแบบงงๆ “ผมอยากรู้ว่ารถสายไหนที่วิ่งเข้าไปทางรังสิตบ้างครับ” ผมถามต่อ “อ๋อ นั่นไงรถสองแถวสีแดงๆ น่ะ ที่เขียนว่ารังสิต-จารุศรน่ะ ไปรังสิตได้” เขาตอบพร้อมชี้ไปที่รถสองแถวที่เพิ่งวิ่งผ่านไปสักครู่ “ค่ารถกี่บาทครับ” “คนละสี่บาทจ่ายตอนลง” เขาให้ข้อมูลผมอย่างดี ก่อนผมจะขอบคุณแล้วก็หอบกระเป๋าตุเลงๆ ไปยืนคอยสองแถวคันถัดไป ตอนนั้นใจก็เริ่มคิดว่าถ้าผมหาพี่สาวไม่เจอ ผมจะทำอย่างไรดี ก็นั่งคิดกลับไปกลับมาจนรถวิ่งเข้ามาใกล้เขตรังสิต ผู้คนชาวโรงงานขึ้นโหนรถกันให้พลืบพลับ แน่นกันไปหมด ผมเห็นก็รู้สึกตื่นเต้น ตื่นตาตื่นตาตื่นใจมาก แต่ไม่ลืมสะกิดถามคนนั่งข้างๆ “พี่ครับรถคันนี้ผ่านโรงงานบริจสโตนไหมครับ” ผมกระซิบถามเขาเบาๆ กลัวคนอื่นคิดว่าผมมาจากบ้านนอก “ผ่านน้อง โรงงานบิดโตนน่ะอีกไม่ไกลหรอก” เขาตอบเสียงดังจนผมแอบเขินเล็กน้อย “พี่ถ้ามันถึงตรงนั้นแล้วพี่ช่วยสะกิด บอกผมหน่อยนะครับผมจะลง” ผมกระซิบต่อเบาๆ ผมกลัวเลยครับแล้วจะหลงทาง เพราะโรงงานบริจสโตนบนถนนพหลโยธินนั้นคือจุดใหญ่ที่ผมจำ และต้องไปให้ถูก แล้วสักพักเขาก็กดออด ดังตื๊ด..... “ถึงแล้วน้องโรงงานบิตโตน” เขาบอก “ขอบคุณครับ”ผมรีบลงรถแล้ววิ่งไปจ่ายค่าโดยสาร พอรถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ผมจึงได้สำรวจว่า ผมยืนอยู่ส่วนไหนของโลก...... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 11 เม.ย. 51 02:01:51 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เกาะติด จากคุณ : noonism - [ 11 เม.ย. 51 02:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เกาะด้วย จากคุณ : แล้วเราจะหากันจนเจอ - [ 11 เม.ย. 51 02:48:33 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เห็นหัวข้อมานานมากแล้ว แต่ไม่ยังนึกอยากเข้าอ่านในตอนนั้น ตั้งใจว่ารอสักพัก ให้ คุณเล่าเรื่องให้เยอะๆก่อนแล้วค่อยเข้ามาอ่าน วันนี้ก็นึกว่าใกล้จบแล้ว เพราะเห็นมีการแตกกระทู้ใหม่ ทีไหนได้ เพิ่ง Episode 2 .. อ่านรวดเดียวจบ จนถึงตอนนี้ นับถือหัวใจนักสู้ของคุณจริงๆ อ่านไปก็น้ำตาไหลไป พร้อมกับด่าตัวเองในใจ ทำไมเราถึงเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อได้ขนาดนี้นะ ความอดทนและอึดของเรา ไม่ได้กระพีกของคุณเลย ทั้งๆ ที่เราก็ว่า เราขยันทำมาหากิน ชอบทำนู๊นทำนี้ ออกแนวไฮเปอร์ จนเพื่อนๆ ตั้งฉายาให้แล้วนะ.. นับถือหัวใจนักสู้ของคุณจริงๆ คะ และขออวยพรให้ชีวิตคุณ พบแต่สิ่งที่ดีๆ มีแต่ความสุข ความเจริญตลอดไป และให้เป็นแบบอย่างที่ดีต่อคนรอบข้าง เหมือนกับที่พ่อของคุณเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับคุณนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : เพนนี (MiniPenzman) - [ 11 เม.ย. 51 02:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มาโหวต จากคุณ : extra-caramel shot - [ 11 เม.ย. 51 03:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 58 วันนี้มาอ่านยาว มาราธอนเลยค่ะ ดีใจมากที่เรื่องของคุณจะได้ตีพิมพ์นะคะ เป็นตัวอย่างที่ดี และสมควรได้รับเป็นหนังสือแนะนำเยาวชนจังค่ะ ออกเล่มวางแผงเมื่อไหร่อย่าลืมประกาศด้วยนะคะ จากคุณ : thaispicy - [ 11 เม.ย. 51 03:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านถึงตรงนี้  ลัลล้า  ให้กำลังใจเจ้าของกระทู้เจ้าค่ะ ปล.แนะนำเพื่อนๆว่าถ้าไม่จำเป็น  อย่าลงรูปเลยค่ะ  มันทำให้กระทู้อืดน่ะค่ะ  กระทู้ก่อนเราโหลดตั้งนานเจ้า -_-' จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 11 เม.ย. 51 04:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาเกาะติดหนึบ จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 11 เม.ย. 51 06:42:28 ]

ความคิดเห็นที่ 61 Right here now kaaaa..... Your story is very good kaaaa ^_____^ จากคุณ : CaliGirl - [ 11 เม.ย. 51 06:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านถึงตรงนี้แล้ว จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 11 เม.ย. 51 08:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 63 มาโหวตค่ะ จากคุณ : Xie Xie Ni - [ 11 เม.ย. 51 09:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 64 แปะ จากคุณ : this is jenni - [ 11 เม.ย. 51 09:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาชื่นชมและให้กำลังใจต่อนะคะ เดี๋ยวจะทำลิ้งค์แล้วแนะนำให้ลูกศิษย์เข้ามาอ่านบ้าง เผื่อคนที่กำลังคิดว่า ชีวิตหนูไม่มีอะไรเป็นแก่นสาร จะได้ข้อคิดจากชีวิตของคุณบ้าง หนังสือออกเมื่อไร แนะนำด้วยนะคะ จากคุณ : ตั้งเพ็กเง็ก - [ 11 เม.ย. 51 10:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคะ อ่านแล้วมีกำลังใจ จากคุณ : plaanong - [ 11 เม.ย. 51 10:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ติดงอมแงมเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปในทุกๆเรื่องค่ะ ตอนนี้ก็กำลังไฟท์เรียนต่อโทที่อเมริกาเหมือนกัน อ่านเรื่องราวของคุณแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย จากคุณ : Khun_Patty - [ 11 เม.ย. 51 11:03:11 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาึึึคั่นกระทู้ จากคุณ : AmyKo - [ 11 เม.ย. 51 11:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณค่ะที่มาเล่าให้ฟัง จากคุณ : lt (lalida_t) - [ 11 เม.ย. 51 11:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 70 โอววว สุดยอดเลย คนที่มีคุณภาพมันต้องอย่างนี้ มาต่อเร็วๆ นะคะ จากคุณ : A Legend of Love - [ 11 เม.ย. 51 11:13:38 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 11 เม.ย. 51 12:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 72 อ่านมาถึงช่วงที่ต้องเข้ากรุงเทพฯคนเดียวครั้งแรก นึกถึงเรื่องราวของตัวเองเหมือนกัน ช่างคล้ายมากๆ ตอนนั้นสอบได้ทุนเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ย่านสามย่าน ต้องไปรายงานตัว ที่สำคัญญาติๆไม่เคยมีใครมากรุงเทพฯเลย พอดีมีเพื่อนรุ่นน้องมีพี่ชายเป็น ตร.อยู่ สน.พญาไทซึ่งน้องเขาเข้ากรุงเทพฯมาเยี่ยมพี่ชายบ่อยๆ และเขาก็มีธุระเข้ากรุงเทพฯ ก็เลยได้อาศัยเขามา เมื่อมาถึงแฟลต ตร. ของพี่ชายน้อง น้องก็บอกให้เรามาเอง ต้องไปขึ้นรถเมล์สายนั้นแล้วไปต่อสายนี้ .....เอาละวะชาตินี้ไม่เคยขึ้นรถเมล์คนเดียวเลย ทำไงดี..ท้ายสุดก็ขอร้องให้น้องคนนั้นแหละไปส่งหน้ามหาวิทยาลัยเลย!!!!!จบ จากคุณ : ยืมล็อคอินเมียมาโพสต์ (คืนส่องดาว) - [ 11 เม.ย. 51 12:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 73 โอ้ ถึง บิดโตน แล้ว เดี๋ยวก็คงจะได้เจอกับพี่สาวแล้วนะ จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 11 เม.ย. 51 13:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ติดตามชมผลงานอย่างใกล้ชิดเลยครับ ^^ ปล. หากมีหนังสือแล้ว แจ้งด้วยนะครับ จะไปซื้อมาอ่านคับ ^^ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 51 13:04:20 จากคุณ : Mr.Nuke - [ 11 เม.ย. 51 13:01:43 ]

ความคิดเห็นที่ 75 มาตามอ่านค่ะ จากคุณ : ...hamster... - [ 11 เม.ย. 51 13:48:03 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ปูสาดถ่าเด้ออ้าย...... จากคุณ : joh berland - [ 11 เม.ย. 51 14:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 77 พิมพ์เล่ม อย่าลืมส่งข่าวด้วยล่ะ จากคุณ : ชาบี - [ 11 เม.ย. 51 15:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 78 นี่แหละชีวิต ..ของจริง!!! ตัวอย่างการดำเนินชีวิตที่เข้มแข็งและไม่ย่อท้อของคุณเจ้าของกระทู้ ทำให้ฉันระลึกได้เสมอว่าชีวิตฉันไม่เคยถึงความลำบากแม้แต่น้อย และเมื่อถึงคราวที่ฉันพบประสบปัญหาใดๆ ถ้อยคำเขียนเล่าของคุณเจ้าของกระทู้จะช่วยเตือนสติให้ฉันได้คิดว่า .... คนที่ชีวิตลำบากกว่าฉันหลายแสนหลายล้านเท่า ยังสามารถฟันฝ่านำพาชีวิตสู่ความสำเร็จได้อย่างน่าภูมิใจยิ่ง ขอเป็นแรงใจแด่เจ้าของกระทู้ในทุกย่างก้าวที่ย่ำเดิน เมื่อไหร่ที่เรื่องนี้ได้พิมพ์เป็นหนังสือออกขาย จะไปหาซื้อไว้หลายๆโหล เอาไว้แจกหลานๆ ให้ได้อ่านได้ท่องให้ขึ้นใจ แล้วจะเก็บไว้อ่านเพื่อสอนใจตัวเอง จากคุณ : ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ - [ 11 เม.ย. 51 15:18:39 A:71.37.29.179 X: TicketID:152913 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : potatoes monster - [ 11 เม.ย. 51 16:34:03 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ตามมาอ่านด้วยคนจ้า จากคุณ : น้อย (Jiraphatr_noi) - [ 11 เม.ย. 51 16:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 81 แฟนคลับ เข้ามารอค่ะ จากคุณ : Parissara - [ 11 เม.ย. 51 16:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อยู่ส่วนไหนของโลกล่ะครับเนี่ย! จากคุณ : seebyfly - [ 11 เม.ย. 51 17:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 83 สวัสดีค่ะ คุณผู้ชายคิดบวก เป็นแฟนคลับตามมาอ่านได้หลายวันแล้วค่ะ อ่านแล้วทึ่งจริงๆค่ะ ขอบคุณที่คุณได้นำเรื่องราวชีวิตของคุณมาถ่ายทอดแบ่งปัน ณ ที่นี้นะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ ถ้าออกเป็นรูปเล่มเมื่อไหร่ก็จะซื้อมาเก็บไว้ค่ะ โชคดีนะคะ และรักษาสุขภาพค่ะ... จากคุณ : สรจ้า (sorn&gees) - [ 11 เม.ย. 51 17:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 84 รออ่านและรอซื้อค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ จากออสเตรเลียค่ะ... จากคุณ : แกงการู - [ 11 เม.ย. 51 19:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มาส่งกำลังใจค่ะ จากคุณ : ~*~* IanGee *~*~ - [ 11 เม.ย. 51 19:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 86 รออ่านอยู่เหมือนเดิมนะครับผม แหะๆ จากคุณ : ซุนหลง (Ballacovski) - [ 11 เม.ย. 51 20:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ตามมาอ่านและก็ตาม save กระทู้ค่ะ คุณผู้ชายคิดบวกรักษาสุขภาพด้วยเด้อ อย่าโหมเรียนและทำแล็ปหนักจนลืมเรื่องสุขภาพตัวเองนา เพราะกำลังกายก็เป็นแรงขับอีกตัวนึงในการไปสู่ฝั่งฝันค่ะ จากคุณ : JC2002 - [ 11 เม.ย. 51 21:18:43 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ติดตามอ่านอยู่และคอยส่งกำลังใจให้จขกท.นะคะ จากคุณ : ซาวาจิกะ เอริ - [ 11 เม.ย. 51 21:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 89   ....เข้ามารอ จากคุณ : my-kokoro - [ 11 เม.ย. 51 22:37:29 ]

ความคิดเห็นที่ 90 จะรออ่านต่อนะคะ ... จากคุณ : แช มัน ฮวา - [ 11 เม.ย. 51 22:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 91 คืนนี้กำลังรออ่าน อย่างใจจดใจจ่อครับ จากคุณ : +Benex+ - [ 11 เม.ย. 51 23:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 92 คืนนี้ผมมาดึกมาครับ พรุ่งนี้ดีกว่าครับ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 11 เม.ย. 51 23:31:53 A:85.218.52.154 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ดึกก็รอค่ะเพราะเวลาเราตรงกัน ^^' จากคุณ : แล้วเราจะหากันจนเจอ - [ 12 เม.ย. 51 00:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ขอตามมาเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ.... จากคุณ : Smile@UK - [ 12 เม.ย. 51 00:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 95 รออ่านต่อครับ จากคุณ : Luo4488 (Luo4488) - [ 12 เม.ย. 51 00:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 96 รอๆ ครับ จากคุณ : Luo4488 - [ 12 เม.ย. 51 00:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 97 มาเป็นกำลังใจคะ จากคุณ : dipsy - [ 12 เม.ย. 51 01:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อ๊ะ อดชมการถ่ายทอดสดเลยคืนนี้ อุตส่าห์มารอ แต่ไม่เป็นไรคะ แจ๋วรอได้ จากคุณ : CoolDubaiChic - [ 12 เม.ย. 51 01:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 99 มาลงชื่อรอด้วยคน จากคุณ : PandaGirl - [ 12 เม.ย. 51 03:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 100 โอย ดีใจมากมาย ที่ได้อ่านต่อ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : parisa92 - [ 12 เม.ย. 51 09:42:43 A:86.69.197.177 X: TicketID:148808 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ต่อครับต่อ รออยู่นะครับ แหะๆ จากคุณ : ซุนหลง (Ballacovski) - [ 12 เม.ย. 51 10:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ตามอ่านตั้งแต่กระทู้แรก แล้วค่ะ ประทับใจการดำเนินชีวิตของคุณผู้ชายคิดบวกมากๆ อ่านๆ ไป น้ำตาไหลไม่หยุด แต่ทุกบรรทัดที่อ่านก็ทำให้เรามองเห็นอีกมุมหนึ่งของคนในสังคม โดยเฉพาะ สังคมเกษตรกรไทย ถึงแม้ช่วงนี้ ข่าวจะประกาศว่าราคาข้าวสูง แต่ชาวนาหลายคนก็ยังคงลำบากเนื่องด้วยราคาค่าเช่าที่เพื่อทำนา ค่าปุ๋ย ค่านู่น ค่านี่ จิปาถะ ก็ต่างขึ้นราคา แถมยังได้ยินข่าวขโมยข้าว ขโมยเคียว อีกนี่ มันเหมือนกับว่าจะเป็นการกดขี่ และบดบังโอกาสในการหารายได้ให้กับชาวนาไทย ทั้งๆที่นาทีนี้ น่าจะเป็นโอกาสที่ดี ที่จะสามารถทำให้ ชาวนาไทยและครอบครัว ได้มีรอยยิ้มจากการมีรายได้ที่เพิ่มขึ้น เฮ้อ......บ่นมากเกินไปแล้ว ยังไงก็ตามจะเป็นกำลังใจให้คุณผู้ชายคิดบวกเสมอค่ะ หลังจากอ่านเรื่องราวต่างๆนี้แล้ว หนูก็จะนำไปประยุกต์ใช้ เผื่อวันใดที่ต้องพบเจออุปสรรคในชีวิต จะได้นำมาเป็นแรงผลักดันไม่ให้เราท้อแท้ ในชีวิตต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ครอบครัวชาวนาคนไทยทุกคนค่ะ หลังจากนี้จะทานข้าวไม่ให้เหลือซักเม็ด ทดแทนคุณพระแม่โพสพ ค่ะ จากคุณ : ร่าเริงเกิ๊น - [ 12 เม.ย. 51 11:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 103 อ่านแล้วรู้สึกสุขใจแบบบอกไม่ถูกค่ะ ถ้าลูกชายเรามีใจนักสู้เหมือนคุณผู้ชายคิดบวกนี่นะ ^ ^ ^ ^ ไม่รู้จะพูดว่าไง ปลื้มใจ  ภูมิใจด้วยกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่ๆของคุณคะ   ที่มีลูกรักดีแบบคุณ เป็นกำลังใจให้อีกดวงนะคะ จากคุณ : นางฟ้ากำพร้าพ่อ - [ 12 เม.ย. 51 11:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ตามมาจากภาคแรก เป็นกำลังใจที่ดีเยี่ยม มากๆ ครับ ผมออกจากบ้าน เผชิญโลกภายนอก ตั้งแต่อายุ 13 ยังไม่ลำบากเท่าคุณเลย พิธีกรเพลงลูกทุ่ง ช่อง5 หลังเที่ยงคืน  พิธีกร จะบรรยายเป็นภาษาท้องถิ่นด้วย  หุ่นนายแบบ (โดราเอม่อน) ใช่มั้ยครับ  เพราะพิธีกร ชาย มีไม่กี่คน ที่น่าจะเป็นคุณ  ผมติดตามรายการนี้อยู่ช่วงนึง สมัยที่ลูกยังเล็กๆ ต้องนอนดึกทุกวัน ทำให้คิดถึง อดีต พิธีกร ผิวสีหมึก ผมหยิกๆ เค้าสู้ชีวิต จนสำเร็จการศึกษาในระดับสูงได้ " ไม้ตายสุดท้าย " ถ้าจะให้อร่อย ต้องปิ๊งด้วยครับ ไม่ต้องจุ่มไข่ ก็อร่อยได้ เพียงแค่เหยาะเกลือ  ลูกชายผม ตอนเล็กๆ เค้าติดใจ และชอบมาก กลับบ้านนอก จะให้ยาย กี่ข้าว ให้ทุกครั้ง  รสชาดก็ จะกรอบนอก นุ่มใน หอมข้าวใหม่ เค็มนิดๆ จากคุณ : สมาคมช่างกิโลขาย - [ 12 เม.ย. 51 13:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 105 แก้ไข โพสซ้ำ 2 ครั้ง แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 51 17:57:13 จากคุณ : สมาคมช่างกิโลขาย - [ 12 เม.ย. 51 13:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 106 แก้ข่าว อย่างแรงครับบบ ผมไม่ใช่คนที่คุณสมาคมช่างกิโลขายพูดถึงครับ คนนั้นคือหนุ่ม สยามชัย เพื่อนร่วมวงการครับ คนละค่ายครับ ผมเป็นรุ่นน้องเขาหลายปี จัดรายการแนววัยรุ่นครับ และไม่ได้พูดภาษาถิ่นในรายการผม แต่ออกอากาศเวลาใกล้เคียงกัน แต่คนละวัน ผมเคยอยู่ค่ายเดียวกับพี่จิน นก พรพนา ยุคเมียผู้ใหญ่บ้าน (รจนา สารคาม)ครับ,,,,,ตอนจบเรื่องอาจจะหารายเทปรายการเก่าๆมาให้ดูครับ วันนี้ผมจะกลับมาต่อตอนดึกนะครับ วันนี้ออกข้างนอก ไปพบปะสวัสดีสงกรานต์กับเพื่อนนักเรียนไทยครับ พรุ่งนี้จะไปวัดไทยที่นี่ครับบ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 12 เม.ย. 51 13:47:47 A:85.218.54.26 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ประทับใจ และเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ค่ะ แต่เราเชื่อว่า "ปริญญาเอก" ไม่ใช่จุดสูงสุดที่เจ้าของกระทู้ต้องการค่ะ ^_^ เพราะเราเป็นคนหนึ่งที่เคยคิดแบบนั้น แต่พอได้มาแล้ว เราก็รู้ว่ามันยังไม่ใช่ จริง จริง จากคุณ : Engel of Rheinfelden - [ 12 เม.ย. 51 15:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ขอให้เที่ยวสนุกนะ รออ่านอยู่จ้า แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 51 14:29:24 จากคุณ : silkywind123 - [ 12 เม.ย. 51 16:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ปักหมุดค่ะ จากคุณ : ป้าเอียด - [ 12 เม.ย. 51 16:35:51 ]

ความคิดเห็นที่ 110 แปะ จากคุณ : , (this is jenni) - [ 12 เม.ย. 51 17:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 111 อยากรู้จังเลยว่าเจ้าของชีวิตจริงนี้คือใครหนอ............ เอาใจช่วยให้จบ ดร  ได้ดังใจหมายนะคะ จากคุณ : LiLLa_JoY - [ 12 เม.ย. 51 17:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 112 หวัดดีคะ พี่จำหนูได้มั้ยคะ Icing cool ตั้งแต่คอมเมนท์แรกๆ เลย พอได้ลองอ่านเรื่องราวของพี่ไปเรื่อยๆ แล้ว ทำให้หนูคิดได้เลยคะว่า เราโชคดีกว่าเด็กคนอื่นตั้งเยอะ  ในเมื่อได้โอกาสดีๆ ในชีวิตก้อควรพยายามให้เต็มที่ พี่เป็นตัวอย่างความพยายาม พลังใจ แรงต่อสู้ ของหลายๆ คนนะคะ อยากบอกว่า จะเป็นกำลังใจให้พี่คิดบวกต่อไปเรื่อยๆ คะ ถึงอาจจะไม่ได้มาคอมเมนท์ บ่อย เนื่องจากว่า รร. ของหนูบล็อคบ่อยๆ ก้อตาม อิ อิ ต้องหาโอกาสแฮคเครื่อง แล้วรอพิมพ์คะ สู้ๆ นะคะพี่  ถ้าวันนึงพี่ล้ม พี่เหนื่อยก้อเข้ามาอ่านข้อความกำลังใจดีๆ จากเพื่อนๆ ในห้องนี่ก้อได้คะ หรือเขียนเข้ามาคุยกันก้อได้นะคะ คนไทยด้วยกัน ช่วยกันอยู่แล้วคะ จากคุณ : Icing-CooL (Icing-CooL) - [ 12 เม.ย. 51 18:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 113 จากคุณ : [[babeberry]] - [ 12 เม.ย. 51 18:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 114 sawatdee songkran ผู้ชายคิดบวก and everyone ka จากคุณ : patchy2patchy (patchy2patchy) - [ 12 เม.ย. 51 19:40:56 ]

ความคิดเห็นที่ 115 มารออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : >> I KNEW I LOVED YOU << - [ 12 เม.ย. 51 20:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 116 มารออ่านอีกแล้วค่ะ .. แหะๆ จากคุณ : มิคิ_วาซาม่อน - [ 12 เม.ย. 51 21:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 117 รออ่านค่้ะ จากคุณ : อ้อม นะ - [ 12 เม.ย. 51 23:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 118 จากคุณ : flight of the bumble bee - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 00:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 119 สวัสดีปีใหม่ไทยนะจ๊ะ เป็นไงบ้าง เที่ยวสงกรานต์วัดไทยในต่างแดน สนุกมั้ย :-) จากคุณ : พี่รัตน์ (rutto-chan) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 01:32:53 ]

ความคิดเห็นที่ 120 รอ รอ รอ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 05:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 121 แปะ จากคุณ : this is jenni - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 09:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ปักหมุดไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : MaeNean - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ใช่คนที่จัดรายการกับฝันดี ฝันเด่น กะสุ่ยป่าวหว่า จากคุณ : monterraz - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:41:46 ]

ความคิดเห็นที่ 124 ตะลุยอ่านจนเมื่อยตาจากกระทู้แรก จนถึงกระทู้ที่สองนี้ เป็นคนอิสานเหมือนกัน แต่ต่างตรงที่เราใช้ชีวิตในตัวอำเภอเมือง ไม่ลำบากอะไรแต่ก็ เห็นภาพค่ะ คุณผู้ชายคิดบวกเป็นยังไง เข้ามาอ่านเก็บรายละเอียดค่ะ เอาไว้เล่าให้คุณพ่อฟัง เค้าอายุมากแล้วจะให้มาอ่าน ตามกระทู้คงเมื่้อยแย่  เมื่อวานเล่าให้พ่อฟังถึงตอนที่ คุณผู้คิดบวกมาอยู่กับพี่ดิ๊   พ่อเค้ารีบบอกให้มาอ่านต่อแล้วมาเล่าให้ท่านฟังค่ะ   ถ้าได้ลงพิมพ์เป็นหนังสือเมื่อไหร่ เราคนหนึ่งค่ะจะอุดหนุนหลายเล่มเลย เผื่อให้ น้องๆ ได้่อ่านบ้าง บ่นเยอะไปหน่อย  แต่ก็จะติดตามเรื่อยๆค่ะ ปล.ตอนนี้ผ้าเช็ดหน้าชื้นๆแล้วค่ะ จากน้ำตาที่อ่านกระทู้ของคุณผู้ชายคิดบวก     รวมถึงหลายๆเรื่องราวความคิดเห็นที่ได้แชร์ประสบการณ์กันในกระทู้นี้     และกระทู้ก่อนหน้านี้ค่ะ จากคุณ : ผ้ากันเปื้อน - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 125 แฟนคลับรอกันแย่แล้วค่ะ จากคุณ : อ้อม นะ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 16:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 126 เข้ามารออ่าน จากคุณ : Parissara - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 18:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 127 เข้ามารออีกคนค่ะดีจังมีวัดไทยให้เข้า แกงอยู่นอกเมือง ของ รัฐนิวเซ้าเวล ออส ค่ะ ไม่มีวัดไกล้ๆเลย วันนี้เลยเหงาอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้้ฉลองสงกรานต์ที่ไหน แต่ไม่เป็นไรค่ะอดทนเอาอยู่ไม่กี่เดือนกี่ปีก็ได้กลับไปฉลองที่เมืองไทยละ หวัดดีแฟนคลับทุกคนด้วยนะคะ สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ หวัดดี จขกท.ด้วยค่ะ จากคุณ : แกงการู - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 19:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ตามมาอ่าน หมดน้ำตาไปหลายกระป๋องแล้ว ขอให้ฝ่าฟันให้สำเร็จเป็นดอกเตอร์บ้านนา แต่มานอก คิดถึงเมืองหอมแดงมากค่ะ  เจ้าของกระทู้คะ ฉันให้หลานเอากระทู้แปะที่เวปบอร์ดของโรงเรียนที่เดาว่าเจ้าของกระทู้เคยเป็นศิษย์เก่า ขออนุญาตนะค่ะ ดิฉันไม่มีวาสนาได้มาเรียนในเมือง แม้โรงเรียนรอบนอกก็แทบลำบาก แต่ก็กระเสือกกระสนเรียนจนได้ จนตอนนี้มาไกลถึงอเมริกา มีความฝันหลากหลายที่อยากทำ  และก็ค่อยๆ ทำค่ะ ถึงตอนนี้ไม่รู้จะเรียกว่า วาสนา ชะตาลำเข็นก็ไม่รู้มันปนเปกันไปหมด  ดิฉันชื่นชมคุณจริงๆ และฃาบฃึ้งในเรื่องราว ของความไม่ย่อท้อ จากคุณ : คนเมืองหอมแดง (ดาวกระพริบฟ้า) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 20:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 129 มาปักธง ว่าถึงนี่   เมื่อไหร่จะมา.................. จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 21:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ผมมาแล้วครับ ขอโทษทุกท่านที่ให้รอ สวัสดีสงกรานต์ครับ ผมไปทำบุญ สรงน้ำพระที่วัดไทยมาครับบรรยากาศอบอุ่นมากครับ เหมือนที่บ้านเราเลยครับ.... คุณสมาคมช่างกิโลขาย ขอบคุณสำหรับข้าวจี่ เป็นอุปกรณ์ประกอบฉากอย่างดี เพราะจะมีตอนผมขายข้าวจี่ที่ช่างกลด้วยครับ วันนี้จะถ่ายทอดสดครับ.... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 22:16:18 A:85.218.54.26 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 131 กำลังรอเลยค่ะ ได้จังหวะพอดี สวัสดีปีใหม่นะคะ คุณผู้ชายคิดบวก จากคุณ : CoolDubaiChic - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 23:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 132 อีกครั้งที่ผมยืนตั้งสติทบทวนทิศทางถ้าผมยืนหันหน้าไปตามทางที่รถสองแถววิ่งเข้ารังสิต ซ้ายมือผมก็คือโรงงานยางรถยนต์บริจสโตน ดังนั้นฝั่งตรงข้าม ในละแวกนี้จะต้องมีโรงงานทำรองเท้า และจะต้องมีพี่สาวผมทำงานที่โรงงานนี้แน่นอน ถัดจากที่ผมยืนไปสักสิบเมตรก็เป็นวินมอเตอร์ไซด์รับจ้าง ผู้คนขวักไขว่ ตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากอย่างบอกไม่ถูก ใจหนึ่งก็รู้สึกดีใจมาก ที่ผมมาถึงใกล้ความจริงแล้ว และคงจะได้เจอพี่สาวในไม่ช้า อีกใจก็คิดว่าแล้วถ้าไม่เจอล่ะ?............... ผมตัดสินใจเดินไปที่วินมอเตอร์ไซด์รับจ้างทันที “สวัสดีครับพี่ พี่ครับ ฝั่งโน้นมีโรงงานทำรองเท้าไหมครับ” ผมถามคนขับมอเตอร์ไซด์ “อ๋อมีน้อง โน่นไง โลโก้ตัวใหญ่ๆ นะ รองเท้ายี่ห้อนั้นใช่ไหม” พี่คนขับมอเตอร์ไซด์ บอกพร้อมชี้ให้ผมดู ที่ถังประปาขนาดใหญ่สีขาวสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล แล้วก็มีย้อห้อรองเท้าดังติดอยู่ ผมยิ้มออก เริ่มมั่นใจว่าน่าจะใช่โรงงานที่พี่สาวทำงาน “แถวนี้มีโรงงานรองเท้าที่เดียวใช่ไหมครับ” ผมถามเพื่อความมั่นใจ “มีที่เดียวนี่แหละน้องตรงย่านนี้น่ะ ที่เหลือก็เป็นโรงงานกระเบื้อง” พี่คนขับมอเตอร์ไซด์ยืนยัน “ถ้างั้นพี่พาผมไปโรงงานนั้นหน่อยครับ เออ! กี่บาทครับ” “30 บาท พี่ต้องกลับรถไกล” “ครับ ได้ครับพี่พาผมไปเลยครับ” แล้วพี่มอเตอร์ไซด์รับจ้างก็พาผมขับรถเลาะเลียบถนนเรื่อยมา แต่ว่ารถเยอะมาก ๆ ผมกลัวมากๆ เลย ไม่เคยซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ในที่ ที่มีรถเยอะๆ แบบนี้มาก่อน ต้องกลั้นใจเลยครับ แต่อึดใจเดียวเท่านั้นเอง พี่มอเตอร์ไซด์ก็พาผมมาถึงหน้าโรงงาน บรรยากาศด้านหน้าโรงงานไม่มีคนพลุกพล่านนักเพราะเวลานั้นพนักงานเข้าทำงานกันหมดแล้ว ผมจึงแบบกระเป๋าเดินเข้าไปที่ป้อมยามหน้าโรงงาน “สวัสดีครับพี่” ผมยกมือไหว้พี่ยาม “มาติดต่ออะไรน้อง” พี่ยามถาม “ผมมาหาพี่สาวครับ ชื่อนี้ครับ” ผมตอบพร้อมยื่นชื่อพี่สาวให้เขาดู “อยู่ไลน์ไหน” พี่ยามถามต่อ “ผมไม่รู้ครับ แต่ผมคิดว่าเขาอยู่ที่นี่” “มาจากต่างจังหวัดเหรอ” “ครับ” “รอสักครู่นะ” สักพักพี่ยามก็กลับเข้าไปโทรศัพน์ ติดต่อเข้าไปในโรงงาน แล้วโผล่หน้าออกมาจากช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ของตู้ยาม “รอสักครู่นะน้อง เจอพี่สาวเราแล้ว เดี๋ยวเขามา” “ขอบคุณครับ พี่ ขอบคุณครับ” ผมดีใจจนแทบกระโดด ในที่สุดผมก็มาหาพี่เจอจนได้ หัวใจเต้นจนแทบกระดอนออกมาข้างนอกทีเดียว ผมไม่ได้เจอพี่สาวมานานเป็นปีแล้ว ใจหนึ่งก็คิดถึงพี่มาก ใจหนึ่งก็ดีใจ ครู่เดียวเท่านั้นเองพี่สาวอยู่ในชุดฟอร์มสาวโรงงานกางเกงขายาวทรงลุงสีกรมท่า เสื้อเชิ๊ต แขนสั้นสีเขียวอ่อน รีบวิ่งออกมาจากช่องทางเดินเล็กๆ ของโรงงานด้วยความงุนงง และหน้าตาตื่นตระหนก..จนเธอวิ่งมาถึงหน้าป้อมยามจึงเห็นผมแบกกระเป๋ายิ้มแป้ ด้วยความดีใจพร้อมกับยืนตะโกนเรียกชื่อพี่อยู่เหยงๆ แล้วพี่ก็วิ่งเข้ามาหา “มาได้ยังไง เนี่ย!!” พี่สาวถามด้วยความงุนงง “ก็มาหาพี่ไงบอก พ่อ และขอยายแล้วว่าจะมาหางานทำ” ผมตอบ จากนั้นพี่สาวก็ซักไซร้ไล่เรียงเป็นการใหญ่ถึงการเดินทางของผม เพราะเธอรู้ว่าผมไม่เคยเข้ามากรุงเทพเลย นี่เป็นครั้งแรกแถมมากับสิบล้ออีกต่างหาก พี่สาวเลยแสดงอาการเป็นห่วงและตกใจอย่างมาก และเธอก็บอกว่าตกใจมากๆ ที่อยู่ๆ เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกชื่อเธอดังลั่นทั่วโรงงาน ว่ามีญาติมารอพบหน้าโรงงาน ยิ่งทำให้เธอตกใจ นึกว่ามีเหตุการณ์อะไรฉุกเฉินหรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นหรือมีใครเป็นอะไร จนถึงขนาดมีญาติมาจากต่างจังหวัดมาหาเธอ เพราะปกติแล้วครอบครัวของเราก็ไม่มีญาติที่ไหนในกรุงเทพฯ จนพอได้คุยกับผมเธอจึงสบายใจขึ้น “พี่ต้องเข้าไปลางานหัวหน้าก่อนนะ จะพาไปส่งที่ห้อง รอตรงนี้นะ” พี่สาวบอก “ครับ” แล้วพี่สาวรีบเดินกลับเข้าไปในโรงงาน สักพักก็เดินกลับออกมาแล้วก็พาผมไปที่ห้องเช่าที่พักของเธอ ก่อนไปถึงห้องพักพี่ก็แวะซื้อไก่ย่างห้าดาว องุ่น เงาะ และขนมอีกหลายอย่างติดมือพะรุงพะรังมาด้วย จนมาถึงห้องพักเป็นอาคารบ้านไม้สองชั้นส่วนห้องพี่ อยู่ชั้นล่างสุด มีพื้นเป็นไม้แล้วฝาผนังก็เป็นไม้เก่าๆ ที่ถูกแบ่งเป็นห้องเช่า พี่สาวบอกว่า พี่ๆ อยู่ห้องนี้กัน 3 คน คือ พี่สาวผมสองคนที่ทำงานเดียวกันและเพื่อนพี่สาวอีกหนึ่งคน แล้วพี่ก็บอกว่าจะอยู่ที่ห้องนี้สักพักแล้วจะย้ายไปอยู่ห้องเช่าใหม่ที่เป็นตึกในอีกไม่นานนี้ แล้วเธอก็จัดแจงหาข้าวปลาให้ผมกิน ก่อนจะสั่งว่า “พี่ต้องกลับไปทำงานต่อก่อนนะ ทานข้าวเสร็จก็นอนพักผ่อนที่ห้องนี้ไปก่อน เดี๋ยวเลิกงานกลับมาค่อยคุยกัน แล้วอย่าออกไปไหนล่ะ เดี๋ยวหลง” แล้วพี่ก็กลับไปทำงานต่อทันที เย็นวันเดียวกันพี่ๆ ทุกคนกลับมาห้องพร้อมกัน เราจึงได้ทานอาหารเย็นกันอย่างพร้อมหน้า แล้วพี่สาวก็ถามไถ่เรื่องเรียนของผม แล้วจึงทราบว่าผมได้โค้วต้าเข้าเรียนต่อวิทยาลัยเทคนิคแล้ว ผมมาทำงานเพื่อหาค่าเทอม เข้าเรียน ปวช. เทอมแรกตามพี่ๆ แนะนำและผมต้องเตรียมเรียน ร.ด. ด้วย ดังนั้นเปิดเทอมใหม่ต้องใช้เงินมากทีเดียว ผมจึงมีความจำเป็นที่อยากจะทำงานเพื่อจะได้มีเงินสักก้อนไปใช้จ่ายก่อนเปิดเทอม แล้วหลังจากนั้นเพียงวันเดียวผมก็ได้ไปสมัครงาน ที่โรงงานทำรองเท้า ที่เดียวกับที่พี่ๆ ทำอยู่แต่ผมได้ไปทำแผนกโรงยาง ซึ่งเป็นแผนกที่ทำพื้นรองเท้า ส่วนพี่อยู่สาวคนหนึ่งอยู่แผนกเย็บและอีกคนอยู่แผนกบุคคล....แล้วประสบการณ์ของการเป็นหนุ่มโรงงานของผมก็เริ่มขึ้นด้วยวัย 15 ปี...... การทำงานงานในโรงงานครั้งนั้นจะต้องมีการเข้ากะ โดยจะมีการเวียนกะกันไป ซึ่งมีกะเช้า บ่าย และกะดึก ผมได้ค่าแรงวันละ 110 บาท ยังไม่รวมค่าล่วงเวลา และค่ากะ ในโรงยางที่ผมทำนั้นเป็นกระบวนการในส่วนของการทำพื้นรองเท้ายี่ห้อดัง ผมเด็กที่สุดในโรงงานแต่ก็ทำงานเหมือนพี่ๆ ในแผนกทุกคนคือ การทำพื้นรองเท้า โดยเริ่มจากการตัดยางแผ่นที่ผ่านกระบวนการผสมสูตรมาแล้ว แล้ววางลงในแม่พิมพ์(โมล) แล้วก็ปิดแม่พิมพ์ จากนั้นก็สอดเข้าไปในช่องเครื่องอัดแม่พิมพ์ซึ่งเป็นระบบไฮโดรลิกแล้วก็ปรับอุณหภูมิให้สูงจนยางละลาย พร้อมกับกดคำสั่งอัดของเครื่องอัดเพื่อให้น้ำยางที่ถูกละลายด้วยความร้อนถูกขึ้นรูปตามลายดอกอยางของพื้นรองเท้าที่ออกแบบไว้ พอได้เวลาที่กำหนดก็จะ ลดกำลังอัดลง แล้วก็ดึงแม่พิมพ์ออกมา แล้วงัดเปิดแม่พิมพ์ออก จากนั้นก็ดึงพื้นรองเท้าที่ผ่านการขึ้นรูปเป็นพื้นรองเท้าแล้วก็จัดส่งให้แผนกอื่นไปประกอบต่อไป ซึ่งเนื้องานก็ไม่ยุ่งยากซับซ้อนเท่าไรนัก แต่ตรงหน้างานนั้นผมจะต้องยืนตากความร้อน อุณหภูมิกว่า 180 องศา วันละ แปดชัวโมง และก็ยิ่งนานกว่านั้นเมื่อทำงานล่วงเวลา ที่สำคัญแม่พิมพ์ในการขึ้นรูปพื้นรองเท้านั้น หนักมากๆ ซึ่งผมจะต้องยกดึงเข้าดึงออกทั้งวัน เรียกได้ว่าหนักและร้อนในเวลาเดียวกัน แต่พอสิ้นวีคก็หายเหนื่อยครับ ผมได้เงินหลายพันบาทและรู้สึกสนุกกับงานโรงยางมาก แต่ในขณะที่ผมทำงานในโรงงานนั้นผมได้เรียนรู้การทำงานกับผู้ใหญ่หลายอย่าง และได้พบเห็นการทำงานของช่างเทคนิค ที่พี่เขาจบปวช.มาเหมือนกับที่ผมกำลังจะไปเรียน เห็นว่างานที่เขาทำนั้นหนักและเหนื่อยกว่าผมหลายเท่า ช่างจะต้องซ่อมสารพัดอย่างที่มีปัญหา ตั้งแต่แม่พิมพ์จนกระทั้งระบบไฟฟ้าในโรงงาน ผมเห็นแต่ละคนหน้าดำคร่ำเครียด และอาบเหงื่อต่างน้ำทุกครั้งที่เข้ามาซ่อมงาน ในโรงยางที่ผมทำอยู่ ผมเห็นแล้วก็เลยนึกย้อนมาดูตัวเอง ว่าสิ่งนี้หรือที่พี่ผมอยากให้ผมมาทำตอนเรียนจบ....ผมบอกได้คำเดียวว่ามันเครียดมากและไม่สนุกเลย..................... วันหนึ่งผมเข้ากะดึกหลังจากทำงานไปสักพัก ประมาณตีสามกว่าๆ ได้ยินเสียงเอะอะ ร้องระงมทั้งโรงงาน แข่งกับเสียงเครื่องจักร ถึงแม้พวกเราคนงานโรงยางจะต้องทำงานเพื่อแข่งกับยอดพื้นรองเท้าที่ต้องผลิตให้ได้ ตามหัวหน้ากำหนดให้ทำในแต่ละกะนั้นจะเร่งงานแข่งเวลากันอย่างมากก็ตาม แต่ทุกคนต้องหยุดและมองตามต้นกำเนิดเสียง และทันใดนั้นเองเราก็มองเห็นว่าเครื่องผสมยางดิบที่เป็นลูกเหล็กขนาดใหญ่สองลูกหมุนบดยางอยู่หยุดสนิท พร้อมกับเห็นแขนของพี่คนงานคนหนึ่งถูกดึงเข้าไปบด พร้อมกับยาง แล้วก็เห็นเลือดสีแดงสด หยด ติ่งๆ ลงกับพื้นโรงงาน ผมยืนตาค้างแล้วก็อึ้งด้วยความตกใหญ่ แล้วเหตุการณ์วุ่นวายก็เริ่มขึ้นเครื่องจักรถูกสั่งหยุดไปหลายตัว พี่ๆ รีบช่วยกันรื้อลูกเหล็กบดยางที่หนักและร้อนในเวลาเดียวกัน ด้วยความทุลักทุเล แล้วดึงแขนที่ถูกบดออกมา พร้อมกับ ร่างที่สลบไปแล้วของเจ้าของแขน ซึ่งภาพนั้นเป็นภาพที่ผมสะเทือนใจอย่างมาก ไม่เคยเจออะไรที่น่ากลัวอย่างนี้มาก่อนในชีวิต การให้ความช่วยเหลือผ่านไปอย่างรวดเร็ว พี่เขาถูกนำส่งโรงพยาบาล ทิ้งไว้เพียงครื่องบดยางที่นอนสงบนิ่ง ในขณะที่พวกผมถูกสั่งให้ปฏิบัติงานต่อไปตามปกติ.........แล้วคืนนั้นผมไม่กล้าแม้แต่จะเผลอง่วง ต้องมีสติทุกวินาทีในการทำงาน แล้วก็ได้ปฏิญานกับตัวเองว่า ผมจะต้องไม่จบแค่ ปวช. แล้วมาทำงานเสี่ยงชีวิตแบบนี้เด็ดขาด!!!!ผมจะต้องเรียนให้จบสูงๆ กว่านี้ให้ได้ แล้วผมก็เตือนตัวเองเสมอตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา จากเหตุการณ์คืนนั้น ความสนุกในการทำงานโรงงานของผมก็หมดลง ผมทำงานเพื่อรอวันเปิดเทอมเท่านั้นเอง............. จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันเนา (14) 00:29:11 A:85.218.54.26 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 133 อ่านไปก็ลุ้นไปไม่อยากให้คุณผู้ชายคิดบวกเรียน ปวช แกร่งมากเลยนะคะ แค่อายุ ๑๕ ก็ทำงานโรงงานแล้ว จากคุณ : CoolDubaiChic - [ วันเนา (14) 00:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้อ่านเรื่องของคุณ คิดว่าเรื่องของคุณน่าจะเป็นกำลังใจให้กับหลาย ๆ คน ถ้าหนังสือออกจะซื้อแน่นอนค่ะ และจะแนะนำให้เพื่อน ๆ อ่านด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่อง ดี ๆ จากคุณ : Marcipan - [ วันเนา (14) 01:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 135 มาพอดีเลย ^^ จากคุณ : อ้อม นะ - [ วันเนา (14) 01:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 136 เย้ๆๆ รออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : ลูกโป่งสีรุ้งกลางทุ่งชาเขียว - [ วันเนา (14) 01:30:46 ]

ความคิดเห็นที่ 137 พอเปิดเทอมผมก็กลับจากทำงานที่เมืองกรุง มาอยู่กับยายและก๋งเหมือนเดิม และทำงานเป็นองครักษ์ฝ่ายซ้ายให้ก๋งต่อไป (ก๋งเป็นอัมพฤกษ์ซีกซ้าย) พร้อมกับแบกความตั้งใจ ที่มีต่อการเรียนมาอย่างมาก ถึงแม้ลึกๆ ในใจแล้วก็ยังรู้สึกว่าการเรียนสายอาชีพนั้นไม่ใช่สิ่งที่รอบชอบเท่าไรนัก แต่ผมก็ตั้งใจทำอย่างดีที่สุด และผมยังเพิ่งจะสังเกตตัวเองว่าตั้งแต่จบชั้นป.6 จากโรงเรียนที่หมู่บ้านผมแล้ว ผมก็ไม่เคยสอบได้ที่หนึ่งอีกเลย จนกระทั่งมาเรียนวิทยาลัยเทคนิค ผลการเรียนที่นี่ก็เช่นเดียวกัน ผมไม่ใช่คนที่เรียนเก่งจนกระทั่งสอบได้ที่ 1 ตลอด แต่ก็พยายามคุมเกรดตัวเองไม่ให้ต่ำกว่า 3 เพราะกลัวว่าจะไม่สามารถเรียนต่อในชั้นสูงต่อไปได้ แต่สังคมเด็กเทคนิคต่างจังหวัด ก็จะมีภาพลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวอยู่แล้ว ที่จะถูกมองว่า เกเร ขี้เหล้า มีเรื่องชกต่อยและชอบแข่งขันด้านความเร็ว ในขณะเดียวกันบรรยากาศการเรียนทางวิชาการนั้น อ่อนแอถึงขั้นโคม่าเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่อาจารย์ก็ตั้งใจสอนและเคี่ยวเข็ญ แต่เด็กที่ผ่านจากการนุ่งขาสั้นมาใส่ขายาว จะเปรี้ยวและมีกิจกรรมอื่นที่น่าสนใจมากกว่าการเรียนเช่น สูบบุหรี่ สูบกัญชา กินเหล้า แทงสนุก เล่นเกมส์ แข่งรถ จีบหญิง แต่นั้นก็เป็นเพียงเด็กเทคนิคส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง เพราะในห้องผมแล้วมีเพื่อนร่วมชั้นที่มีหลายรูปแบบหลายบุคลิกมากกว่านั้นเพราะนอกจากที่กล่าวมาแล้ว ยังมีทั้งเด็กเรียนที่ตั้งใจเรียนแบบสุดๆ นักกีฬาโรงเรียน เด็กโดดร่ม(โดดเรียน) เรียกได้ว่าเป็นศูนย์รวมความเชี่ยวชาญที่คนในสังคมทั้งชอบและไม่ชอบที่หลากรูปแบบเลยทีเดียว ในขณะที่ผมเองจะเน้นไปทางเรียนและหาเงินซะมากกว่า เพราะพอจบม.3 รายได้พิเศษผมก็หายไปด้วย ผมจึงมองหาอาชีพใหม่ หลังจากกลับมาเรียนไม่นานผมก็พยายามมองหาช่องทางในการทำเงินตามวิธีที่ผมพอจะทำได้ เพราะผมเรียนเพียงครึ่งวันเช้า ช่วงบ่ายก็จะว่างจนกระทั่งต่อมาไม่นาน ผมก็ได้เป็นพนักงานเสริฟที่คาเฟ่ แห่งหนึ่งในตัวเมืองนั่นเอง โดยผมได้เงินเดือนๆ ละไม่กี่ร้อยบาท แต่ก็มีทิปเป็นแรงดึงดูดความสนใจผมอยู่ไม่น้อย สังคมคนกลางคืนนั้น มีมากมายหลายรูปแบบที่ผมไม่เคยเจอ ผมเด็กมากๆ และไร้เดียงสาสำหรับโลกกลางคืน โลกตรงนั้นเป็นโลกใหม่ที่ตื่นตาตื่นใจสำหรับผมเป็นอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ผมจะเป็นคนไม่สูบบุหรี่และไม่ชอบดื่มเหล้าก็ตาม บนเวทีมีนักร้องสาวสวยมากมาย มายืนขับขานบทเพลงเพราะด้วยเสียงหวานๆ แต่งตัวชวนฝัน เพื่อเรียกมาลัยจากแขก โดยมีไฟหลากสี วามวับสลับไปมาให้ชวนลายตา แต่ทว่าบรรยากาศอันคลุมเครือระหว่างไฟหลากสีและแสงรำไรทำให้พื้นห้องโถงของคาเฟ่นั้นดูโรแมนติกยิ่งขึ้น และแสงสีจะขับผิวพรรณคนบนเวทีให้สวยขึ้นกว่าปกติมาก รวมผู้คนที่เข้าเป็นส่วนหนึ่งบรรยากาศนั้น ส่วนใหญ่มีการดื่มเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วยิ่งชวนให้ เคลิ้มกับเสียงเพลงและสาวสวยที่รายล้อม สำหรับผมเองแล้วก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจไปกว่าการทำหน้าที่พนักงานเสริฟให้เต็มที่ และดูแขกให้สุดความสามารถเพื่อทิป และคอยสกิดเรียกพนักงานสาวที่ทำหน้าที่นั่งเป็นเพื่อนแขก (เขาเรียกกันว่าเด็กนั่งดริ๊ง) มาทำหน้าที่ของเธอ และผมไม่เคยรู้เลยว่าพวกเธอเหล่านั้นมีหน้าที่อื่นอีกนอกจากนั่งเป็นเพื่อนแขก เหล่าบรรดาพี่ๆ นักร้อง นักดนตรี และพนักงานเสริฟ ต่างก็รู้ว่าผมเป็นเด็กนักเรียนอยู่จึงไม่ค่อย มีใครชวนผมไปต่อกันหลังเลิกงานตอนเที่ยงคืน และก็ไม่เคยดื่มกับพี่ๆ และแขกเลย พอเลิกงานเสร็จผมก็รีบกลับบ้านทันที เพราะตอนเช้าต้องตื่นแต่เช้า เพื่อดูแลพาก๋งเข้าห้องน้ำ ทำธุระหนักเบา และต้องไปจ่ายตลาด ตอนเช้าให้ยาย และไปเรียนหนังสือตามปกติ ผมทำอย่างนั้นอยู่หลายเดือน จนกระทั่งปิดเทอมใหญ่อีกครั้ง.... ความรักใสๆ ก็บังเกิดขึ้นในวัย 17 เมื่อเย็นวันนั้น ขณะที่ผมมาทำงานตามปกติ ผมได้มองเห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่ง ผิวขาวนวลผ่อง แบบไม่ต้องพึ่งแสงสีบนเวทีมาจขับผิว จมูกโด่งเป็นสัน รูปร่างบอบบางและแต่งตัวหวานเรียบร้อยเหมือนนางเอกละคร ผมแอบมองดูหน้าชัดๆ หน้าตาละหม้ายคราวเดีย ผสมต่ายสายธารณ์ (ซึ่งดาราทั้งสองกำลังโด่งดังขณะนั้น พลอยให้ผมคิดไปถึงนั่น) เธอเดินเข้ามาในร้าน แล้วหายเข้าไปในห้องแต่ง สักพักกลับออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เปรี้ยวกว่าเดิม แต่ดูหวานมากกว่า ผมอึ้งตะลึงอยู่สักพัก ก่อนจะรีบไปจัดโต๊ะ ทำงานตามปกติ แต่ในใจก็คิดว่า เธอคือใครน้าช่างน่ารักจัง....คิดไปก็อมยิ้มไป แล้วก็ทำงานไปแล้วก็มีการแอบมองเธอเป็นระยะ เวลามันผ่านไปไวจริงๆ จนกระทั่งเลิกงานผมไม่ทราบว่าเธอหายจากร้านไปตั้งแต่เมื่อไร และก็ยังไม่รู้ว่าเธอคือใคร เมื่อเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว ผมก็เลยไปถามพี่นักร้อง ว่าหญิงสาวผู้ดูเรียบร้อยน่ารัก แสนหวานคนนั้นเธอคือใคร “อ๋อ เด็กพนักงานมาใหม่ เห็นบอกว่ามาจากอุบล เฮียพามาน่ะ” พี่นักร้องบอก จากวันนั้นเธอก็ได้รับตำแหน่งเป็นขวัญใจผมโดยที่เธอไม่รู้ตัว ผมแอบมองเธอหลายวันผ่านไป โดยที่ไม่รู้เลยว่างานที่เธอทำนั้นคืออะไร เพราะเธอแต่งตัวสวย เรียบร้อย ไม่ใช่พนักงานเสริฟ และไม่ใช่นักร้อง จนกระทั่งถึงวันที่ผมเก็บความอึดอัดค้างคาใจไว้ไม่ไหว......ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิตที่มีเดินตรงไปหาเธอทันที..... “สวัสดีครับ ผมชื่อ...ตัวเล็กครับ เรียนอยู่เทคนิคและก็เสริฟอยู่ที่นี่ครับ ผมเห็นคุณมาทำงานหลายวันแล้วยังไม่รู้จักชื่อเลย ชื่ออะไรครับ” เธอมองหน้าผมแบบอายๆ แล้วก็ยิ้มหวานแบบหยุดโลก ผมมองด้วยอาการสั่นพับๆ ไปทั้งตัว “เราชื่อทิพย์ เพิ่งมาทำงานใหม่” เธอตอบ แค่นั้นครับ ผมหัวใจละลายอยู่ตรงนั้นเลย อึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะตั้งสติได้ จากนั้นผมก็จ้อเลยครับ ความอายหายไป ความกล้าบ้าบิ่นและหน้าด้าน เข้ามาแทนที่ครับ คิดว่าโอ้!!!ตัวเองเริ่มเป็นหนุ่ม ปิ๊งสาวเข้าเสียแล้ว แล้วเธอก็ร่ายถึงเรื่องราวต่างๆ ของชีวิตเธอให้ผมฟัง ไม่ว่าเธอพูดอะไร ผมก็เชื่อ ดูเธอน่ารัก เป็นผู้ดี เรียบร้อยอ่อนหวานไปทุกกระเบียดนิ้วในสายตาผมตอนนั้น เรียกว่าโดนกระจังงังเข้าแล้วครับ........................ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันเนา (14) 02:51:59 A:85.218.54.26 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 138 รออ่าน ๆ ๆ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ วันเนา (14) 04:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 139 อ่านมาตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว แต่ไม่เคยเม้นท์เลย ยอมรับนับถือในความขยัน อดทน และต่อสู้ชีวิตของคุณจริงๆ อ่านตอนคุณยากลำบากก็น้ำตาไหล ถึงตอนนี้ก็แอบยิ้มเมื่อเห็นหนุ่มน้อยกำลังจะมีความรัก อยากให้เจ้าลูกชายตัวดีขยันได้ซักกระผีกเดียวของคุณจัง หนังสือออกเมื่อไหร่ช่วยแจ้งให้ทราบด้วยนะคะ จะอุดหนุนหลายๆโหลไปแจกลูกๆหลานๆค่ะ จากคุณ : เมย์เอง - [ วันเนา (14) 05:24:19 A:12.43.124.233 X: TicketID:173542 ]

ความคิดเห็นที่ 140 แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 51 02:53:42 แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 51 06:28:56 จากคุณ : ศิษย์เก่า SKW (วิวิธวินท์) - [ วันเนา (14) 06:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 141 กลับมาอีกครั้ง พออ่านถึงตอนอ้ายรุ่นพี่เวรคนนั้นแล้วมันจี๊ด!! ต๊าย...พ่อเป็นภารโรงแล้วมันใหญ่ตรงไหนว้าเนี่ย - -a กรำ จริงๆ อยากให้เอาชื่อมาประจานเลยค่ะ นิสัยแย่มาก แล้วค่อยวงเล็บว่านามสมมติ หุๆ จากคุณ : วิวิธวินท์ - [ วันเนา (14) 06:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 142 ว้าว... Puppy love เกิดขึ้นแล้ว.... มาปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ...... เรื่องของคุณผู้ชายคิดบวกนี่น่าสนใจและน่าติดตามมากจริงๆเลยค่ะ จากคุณ : CaliGirl - [ วันเนา (14) 07:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 143 ตามอ่านค่ะ จากคุณ : my-kokoro - [ วันเนา (14) 07:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 144 ตามอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ พอถึงช่วงวัยรุ่นค่อยมีเรื่องให้ยิ้มหน่อยแล้วค่ะ ชีวิตเริ่มมีสีสรรแล้วค่ะ...อิอิ... ปล. รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : JC2002 - [ วันเนา (14) 08:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 145 อ่านเรื่อง ของ จขกท. แล้วทำให้ผมคิดถึงเพื่อนผมคนนึงนะครับ เป็นเพื่อนเอกเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียน มหาวิทาลัย     พอผมอ่านเรื่องคุณได้สักพักผมก็ MSNไปให้เพื่อนอ่านบ้าง โดยบอกเพื่อนว่าแกอ่านแล้วแกจะได้รู้สึกว่าแกยังโชคดีกว่าคนอื่น แต่พอเพื่อนผมอ่านมันกลับตอบมาว่า  'not actually' ซึ่งผมก็เชื่อเพราะผมรู้ว่าชีวิตจริงของมันน่านั้นลำบากมาก        ไม่ขอปิดบังละกันว่าตอนนี้ผมและก็เพื่อนคนนี้กำลังเรียนต่อระดับปริญญาเอก ที่มหาลัยแห่งหนึ่งในอังกฤษครับ        ผมไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้เลย เพราะเค้าไม่เคยยอมเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเค้า จะมารู้ก็ราวๆ ตอนเรียนปี 4 ได้ เพราะเริ่มสนิทกันมาก        เพื่อนผมคนนี้ ต้องทำงานตั้งแต่เด็กเหมือนคุณเพราะทางบ้านยากจนมาก เท่าที่จำได้น่าจะทำงานตั้งแต่ ประถม เพราะมันเคยเล่าว่าต้องออกไปจับปลาแล้วก็เอาไปขายให้คนแถวบ้านเพื่อหาเงิน  มีครั้งนึงที่เค้าเล่าให้ฟังและผมอึ่งก็คือ ตอนสมัย ม.ปลายเค้าไม่สามารถไปเรียน รด.(นศท.) ได้ เพราะไม่มีเงินที่จะซื้อชุด รด.และก็ไม่สามารถเคยเรียนพิเศษเลยแม้ว่าอาจารย์ที่โรงเรียนจะให้เรียนฟรีก็ตามเพราะไม่มีค่ารถที่จะนั่งไปเรียนแล้วก็ต้องทำงานพิเศษหาเงินช่วงเสาร์-อาทิตย์ และมันยังเคยเล่าว่าตอนที่มันสอบติดมหาลัยครั้งแรกนั้น มันต้องรีบออกไปทำงานเป็นเด็กปั้ม เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมเทอมแรก        เมื่อสองสามปีก่อน ตอนแม่เพื่อนผมคนนี้เสีย(ท่านปว่ยเดินไม่ได้มาหลายปีแล้ว) เพื่อนๆเลยไปช่วยงานที่บ้านกัน เพื่อนผมคนนึงที่ไปเล่าให้ฟังว่าบ้านของเค้าเล็กและเก่ามากๆ น่าจะเล็กแบบพอนอนได้เฉยๆ (ประมาณว่าเล็กว่าห้องพักนักศึกษาในมหาลัย)และโทรมสุดๆ เพื่อนผมเล่าว่า ตอนเห็นบ้านหลังนี้ครั้งแรกแล้ว มันอยากจะร้องไห้แล้วกลับไปกราบเท่าแม่มันเลย เพราะเพื่อนผมคนนี้ใช้เงินเปลือง แต่พอเห็นความเป็นอยู่ของบ้านเพื่อนนี้แล้วมันเลยสะเทือนใจว่ามันยังโชคดีที่มีพ่อกับแม่คอยช่วยเหลือ        สิง่ที่ทำให้ชีวิตของเพื่อนผมคนนี้เปลี่ยนไปคงเป็นช่วงมหาลัยที่มันสามารถออกไปทำงานสอนพิเศษ ซึ่งจากรายจากการสอนพิเศษเดือนๆนึงเริ่มจากพันกว่าบาท ในตอนเรียนปีหนึ่ง เพิ่มมาเป็นหมื่นหมื่นบาทในตอน ปีสาม ปีสี่ ซึ่งทำให้มันต้องกลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัวที่ต้องค่อยส่งเงินเลี้ยงครอบครัวทั้งที่มันยังเรียนมหาลัยอยู่ แต่ถึงมันจะทำงานหนัก 7 วันต่ออาทิตย์ มันก็ยังคงเรียนเก่ง และสามารถสอบได้เกรดเป็นอันดับหนึ่งของภาควิชาและสูงสุดของคณะ (เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทอง)ซึ่งอาจารย์ถึงกลับพูดว่า เกรดนี้สูงที่สุดในรอบสิบปีของภาควิชาเลย       ตอนนี้ผมและเพื่อนก็สอบชิงทุนได้มาเรียนต่อเอกตามที่ตั้งใจ แต่สิ่ง   เวลาที่ผมอ่านเรื่องของคุณแล้วก็คิดถึงเพื่อนผมคนนี้ก็คือ ผมคิดว่าผมโชคดีแล้วที่ยังมีพ่อแม่แม้ว่าบ้านผมจะไม่มีฐานะดีไปกว่าคุณสองคนสักเท่าไร แต่ก็ไม่เคยต้องลำบากขนาดให้ผมต้องออกมาทำงานหาเงิน แล้วก็ไม่คิดน้อยใจเลยเวลาที่เห็นคนที่มีฐานะดีกว่าเรา เพราะผมคิดว่าผมยังโชคดีกว่าคนอีกหลายๆคน       อย่างไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท. เรียนต่อปริญญาเอกได้ตามตั้งใจนะครับ จากคุณ : duff (lan.k) - [ วันเนา (14) 09:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 146 มาลงชื่อว่าติดตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : Pu'Chew - [ วันเนา (14) 11:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ถ้าจำไม่ผิดเราต้องเคยเห็นคุณผู้ชายคิดบวกแน่ๆเลย เพราะบ้านของเราอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงไม้(อาอี้กับอาเตี๊ยของเราเอง) เป็นร้านขายของ(อุษาพาณิชย์) ดีใจและยินดีกับความสำเร็จของคุณนะคะ จากคุณ : ดีดี - [ วันเนา (14) 11:07:29 A:124.120.51.235 X: TicketID:158143 ]

ความคิดเห็นที่ 148 อดทนในหัวใจ .  .. จากคุณ : kuddle - [ วันเนา (14) 13:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ...มาชื่นชมความเพียร อดทนคุณผู้ชายคิดบวก ค่ะ ซาบซึ้งคำสอนของพ่อคุณ..ที่ท่านเลี้ยงดูลูกๆ ได้มีประสิทธิภาพ ขอให้คุณผู้ชายคิดบวก บรรลุการมุ่งหน้าสู่ ป.เอก ด้วยความสำเร็จค่ะ จากคุณ : noinop - [ วันเนา (14) 14:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 150 มาปักธง ว่าถึงนี่ ............ จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ วันเนา (14) 16:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 151 เริ่มกระชุ่มกระชวยแล้วค่ะ มีความรักเกิดขึ้นในหัวใจแล้ว รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : coast girl - [ วันเนา (14) 16:33:48 A:121.219.9.72 X: TicketID:163162 ]

ความคิดเห็นที่ 152 รออ่านต่อนะคะ^^ จากคุณ : jubjibz - [ วันเนา (14) 17:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 153 มารอทุกวันที่เก่าเวลาเดิมก่อนนอน จขกท.จะได้มีกำลังใจมานั่งเล่าต่อ จากคุณ : แกงการู - [ วันเนา (14) 18:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 154 ลงชื่อค่ะ จากคุณ : ephi - [ วันเนา (14) 20:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 155 ลงชื่อด้วยคน..เดี๋ยวตกขบวน จากคุณ : Dunk K - [ วันเนา (14) 21:23:02 ]

ความคิดเห็นที่ 156 อ่านไป เดาไป อยากเห็นหน้าคนเขียนค่ะ จากคุณ : fonpalita - [ วันเถลิงศก (15) 00:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 157 รออ่านต่อครับ จากคุณ : แข้งซ้ายฯโดนยืดอมยิ้ม - [ วันเถลิงศก (15) 00:36:26 A:222.123.20.28 X: TicketID:173135 ]

ความคิดเห็นที่ 158 Stilll looking forward to the next episode na krab :))) จากคุณ : Boong (B Oprysk) - [ วันเถลิงศก (15) 03:31:07 ]

ความคิดเห็นที่ 159 มีนัดกันพรุ่งนี้ดีกว่าครับ วันนี้ง่วงมากเลยครับ ขอโทษนะครับ ฝันดีครับป๋ม จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันเถลิงศก (15) 03:41:11 A:85.218.54.160 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 160 ตีตั๋วรอคะ ขอเป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : dipsy - [ วันเถลิงศก (15) 05:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 161 มาเขียนต่อเร็วๆนะครับ รออ่านอยู่ แหะๆ จากคุณ : ซุนหลง (Ballacovski) - [ วันเถลิงศก (15) 07:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 162 ผู้ชายคิดบวก / you are the winner as soon you life it bester than me, but in a present my dream it come true THE GOOD SHOULD BE PRAISED. Khon Esaan oversea man DM. (CVT) Ph.d. Rama, Japan จากคุณ : Temple boy - [ วันเถลิงศก (15) 07:15:10 A:203.136.76.75 X: TicketID:156425 ]

ความคิดเห็นที่ 163 พักผ่อนมากๆแล้วกลับมาเล่าต่อนะคะ จากคุณ : dipsy - [ วันเถลิงศก (15) 07:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 164 มารอติดตามอย่างใกล้ชิดค่ะ จากคุณ : ร่าเริงเกิ๊น - [ วันเถลิงศก (15) 10:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 165 มาปูเสื่อนั่งรอค่ะ..... ^_____^ จากคุณ : CaliGirl - [ วันเถลิงศก (15) 12:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 166 แล้วไงต่อเนี่ย จากคุณ : seebyfly - [ วันเถลิงศก (15) 12:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 167 เข้ามาแปะไว้ จากคุณ : Parissara - [ วันเถลิงศก (15) 15:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 168 ตามมาจากตอนแรก ค่ะ คุณ Caligirl ปูเสื่อ รอ งั้นเดี๋ยวสั่ง ส้มตำ น้ำตก มาจกด้วยนะคะ รอคุณผู้ชายคิดบวก ค่ะ จากคุณ : annana - [ วันเถลิงศก (15) 16:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 169 รอค่ะ จากคุณ : อ้อม (อ้อม นะ) - [ วันเถลิงศก (15) 16:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 170 ตามอ่านมาตั้งแต่กระทู้แรก พึ่งมีโอกาสได้โพส ชอบมากๆค่ะ วันนี้มารอถ่ายทอดสด ขณะนี้เวลาที่เดนมาร์ก 15:57 อากาศสดใสค่ะ จากคุณ : Oh!_Bo_BaBy - [ วันเถลิงศก (15) 20:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 171 ลงชื่อรออ่านจ้ะ   จากคุณ : when i'm feeling .. blue - [ วันเถลิงศก (15) 21:49:56 ]

ความคิดเห็นที่ 172 แปะ จากคุณ : this is jenni - [ วันเถลิงศก (15) 22:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 173 ถ่ายทอดสดนะครับ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ วันเถลิงศก (15) 23:32:08 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 174 มารออ่านหล่ะ ติดตามมาตลอด เวลาที่จีนขณะนี้ เที่ยงคืนกว่า พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า แต่ก็จะรออ่านนะคร้าบ จากคุณ : จีนจ้าฉันเบื่อเธอแล้ว (Ying guo de Ying) - [ วันเถลิงศก (15) 23:39:03 ]

ความคิดเห็นที่ 175 มารอดูรายการสด มาเร็วๆนะคะ จากคุณ : กาหลง - [ 16 เม.ย. 51 00:19:13 A:80.92.124.227 X: TicketID:009666 ]

ความคิดเห็นที่ 176 สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะคุณ จขกท และทุกๆ คน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาเลย เพราะมัวแต่วุ่นๆ กับเรื่องเตรียมของอยู่ ใกล้จะเดินทางแล้วค่ะ แต่ก็ยังอยากอ่านต่อนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาเลย copy ไปไว้ในบล๊อค แล้วว่างๆ ก็ไปนั่งอ่านสนุกดี ปล. ไม่รู้จะรอดูถ่ายทอดสดไหวรึป่าว ง่วงมากๆ เลย ถ้าไม่ทันไว้วันหลังจะข้ามาอ่านนะคะ..... กู๊ดไนท์ค่ะคุณ จขกท จากคุณ : Smile@UK - [ 16 เม.ย. 51 00:33:36 ]

ความคิดเห็นที่ 177 มารอดูถ่ายทอดสดค่ะ ^^ จากคุณ : jubjibz - [ 16 เม.ย. 51 00:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 178 ไม่นอนๆๆๆ จะรอๆๆๆ จากคุณ : noonism - [ 16 เม.ย. 51 00:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 179 เดินทางปลอดภัยนะครับ คุณ Smile Uk ว่างๆ ค่อยอ่านก็ได้ครับ ดีใจจังมีคนมาชมถ่ายทอดสด ครับ ขอบคุณทุกท่านครับ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 16 เม.ย. 51 00:54:11 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 180 หลังจากนั้นไม่นานเราก็สนิทสนมกัน แล้วผมก็ป่าวประกาศด้วยความไร้เดียงสากับบรรดาเพื่อนๆ พนักงานเสริฟด้วยกันว่าคนนี้ผมจองคนอื่นห้ามจีบ...แล้วโลกของผมก็เป็นสีชมพู..... แรกๆ ผมไม่รู้หรอกว่าหน้าที่ของสาวน้อยของผมนั้นเธอทำงานอะไรบ้างรู้อย่างเดียวว่าเธอเรียบร้อยน่ารัก ส่วนผมก็จะวุ่นวายกับการดูแลแขกของผมทุกๆ วัน แต่บางครั้งก็แปลกใจเพราะบางวันผมก็เห็นเธอมาทำงาน บางวันก็หยุด บางวันก็กลับก่อน แต่ไม่เห็นมีใครว่าเธอเลย...... สาวน้อยเล่าให้ผมฟังว่าบ้านเธออยู่จังหวัดเชียงราย คุณพ่อเสียชีวิตไปแล้ว และเธออาศัยอยู่กับแม่ และพอเริ่มโตพี่สาวซึ่งมามีครอบครัวที่จังหวัดอุบลราชธานี ก็พาเธอมาอยู่ด้วยและขณะที่เธอทำงานที่นี่นั้นป็นช่วงปิดเทอม เธอก็เลยมาทำงานหารายได้พิเศษช่วยที่บ้าน แล้วเธอยังบอกผมอีกว่าตอนนี้เธอเรียน ชั้น ม.5 โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งของจังหวัดอุบล พอผมได้ยินเรื่องราวที่เธอเล่าผมยิ่งเชื่อ และยิ่งรู้สึกว่า นอกจากเธอเป็นคนที่มีหน้าตาสวย แล้วยังน้ำใจงามอีกต่างหาก เธอได้ใจผมไปทั้งดวงเลยแบบไม่ต้องสงสัย....พอผมทำงานได้สักพักหนึ่งผมก็สามารถเก็บเงินได้เป็นหมื่นบาท นอกเหนือจากค่าใช้จ่ายในการเรียน ผมยังมีเงินเหลือพอที่จะซื้อรถมอเตอร์ไซ ฮอนด้าโนวา มือสองแบบเท่ห์ๆ มาขับไปทำงานและไปเรียนได้อีก ชีวิตเริ่มดีขึ้นและวันไหนผมเลิกงานพร้อมกัน ผมก็จะขับมอเตอร์ไซด์ไปส่งเธอที่บ้านพัก เรียกว่าเพลงหวานในหัวใจขับกล่อมความรู้สึกให้ชุ่มฉ่ำด้วยใจรักแรกอย่างบริสุทธิ์ยิ่ง แต่บางครั้งก็สงสัยจังที่บางวันเธอก็กลับก่อนโดยจู่ๆ ก็หายไปเลยโดยไม่ได้บอก แต่ผมก็ไม่เคยถาม จนความสนิทชิดเชื้อระหว่างเราเพิ่มมากขึ้น วันหยุดผมก็จะแวะเวียนไปหาที่บ้านพักบ้าง ซื้อขนมไปฝากบ้างซึ่งที่บ้านพักของเธอนั้นเธอพักกับพี่อ้อย เพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันซึ่งพี่อ้อยเป็นหัวหน้าพนักงานหญิงที่นั่งเป็นเพื่อนแขก นั่นคือข้อมูลที่ผมรับรู้ และพี่อ้อยเองเขาก็ทราบว่าผมแอบมีความรู้สึกดีๆ ให้กับสาวน้อย จนกระทั่งผมใกล้เปิดเทอมผมคงเรียนหนักขึ้น คิดว่าถ้าทำงานหนักแบบนี้ผลการเรียนผมอาจจะไม่ดี ก็เลยคิดว่าจะเลิกทำงานกลางคืนหลังจากเปิดเทอม แล้วสาวน้อยของผมเธอก็คงกลับไปเรียนเช่นเดียวกัน เราจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน (ผมคิด) แต่พอถึงเวลาเปิดเทอม ผมก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีทีท่ากลับไปเรียน และก็ไม่เห็นพูกถึงเรื่องเรียน เรื่องหนังสือหนังหาบ้างเลย ผมก็เลยถามครับ “เปิดเทอมเราจะหยุดทำงานนะ จะตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆ และเธอยังไม่เปิดเทอมอีกเหรอ” ผมถามเพราะปกติแล้วโรงเรียนมัธยมกับโรงเรียนอาชีวะน่าจะเปิดเทอมใกล้เคียงกัน “เราคงไม่ได้เรียนแล้วล่ะ” เธอตอบผมเสียงอ่อยๆ ผมตกใจอย่างมากว่าจู่ๆ ทำไม่ได้เรียน “ทำไมล่ะ!” ผมถามด้วยความตกใจ “เราไม่มีตังพอจ่ายค่าเทอม แล้วพี่สาวเราก็ขอให้หยุดเรียนไปก่อน ให้ทำงานเก็บเงินก่อน” ผมถอนหายใจ แล้วรู้สึกเสียใขอย่างมากที่เธอไม่ได้เรียน “ถ้างั้นเธอมาเรียน กศน. ก็ได้ อย่างน้อยจบ ม.6 ก็ยังดี เดี๋ยวเราพาไปสมัคร” ผมอยากช่วยเธอ “ขอบใจมากเมื่อไรเราอยากไปแล้วเราจะบอกนะ” แล้วเธอก็ปล่อยให้ผมงงๆ ว่าทำไมการที่เรียนหนังสืออยู่แล้วจู่ๆ หยุดเรียนกลางคัน ไม่เห็นเธอจะรู้สึกเดือดร้อนอะไรเลย แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่มากที่ต้องรีบหาทางแก้ไข แล้วผมก็พยายามยื่นข้อเสนอหาทางช่วยเธอเพื่อให้กลับไปเรียนด้วยวิธีต่างๆ เธอก็ปฏิเสธแล้วก็แสดงอาการรำคาญที่ผมยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเธอมากเกินไป จนกระทั่งคืนวันสุดท้ายที่ผมทำงานที่นั่น ก่อนเลิกงาน ผมได้ยินเสียงเอะอะ โวยวายและผู้คนแตกตื่น สักพักได้บินเสียงปืนดังปัง! ผมตกใจมาก เพราะตั้งแต่ทำงานที่นี่มาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย พอทุกอย่างเริ่มเงียบก็เลยวิ่งตามพี่ๆ ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น “ไม่มีไรหรอกน้อง ไปๆ กลับไปทำงาน ก็ไอ้แค่ หมาแย่งหมีกันเท่านั้นเอง” เสียงพี่นักร้องชายโปรยมาให้ได้ยิน ทำให้ผมสนใจอยากรู้มากยิ่งขึ้นว่าอะไรคือ “หมาแย่งหมี” “พี่ๆ เล่าให้ผมฟังหน่อยเกิดอะไรขึ้นครับ” ผมถาม “ก็แขกมันเมามันแย่งเด็กกัน” “เหรอครับ” ใครง่ะพี่ “อ้าว ก็ดาวที่มาใหม่ไง” ผมก็ยังงงครับใครกันหว่า! “อ้าวก็เด็กที่แก เป็นคนขับรถส่งเขาไง! ไอ้ขาประจำมันมารับ แต่แขกใหม่มันก็อยากได้มันเลยมีเรื่องต่อยกัน” ผมอึ้งครับแล้วก็หน้าชาไปทั้งตัว “แล้วเสียงปืนล่ะครับ” ผมถามตาลอยๆ แบบไม่ต้องการคำตอบ “ขาประจำมันยิงปืนขู่แล้วก็เอาเด็กมันไปไง ไม่มีอะไรหรอก” ผมเริ่มทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ตลอดสองเดือนที่หวานฉ่ำ กับความรู้สึกรักหวานๆ กับเจ้าหญิงแสนดีของผม มันคืออะไร! ตั้งสติได้ผมรีบเดินไปหาพี่อ้อยถามหาสาวน้อยของผมทันที เธอยืนพ่นควันบุหรี่แบบหัวเสีย อยู่หน้าร้าน.... “พี่เธอไปไหน” ผมถาม “มันก็ไปกับแขกมันสิ เดี๋ยวกลับมาพี่ต้องสั่งสอนสักหน่อย!สอนไม่รู้จักจำ ว่าอย่าไปคั่วทีละหลายคน เป็นเรื่องจนได้ ดีนะไม่มีใครตาย” ผมได้ยินแล้วหัวใจหล่นหายออกจากร่างทันที จริงหรือ? ที่นางฟ้าของผมเธอทำงานแบบนั้น ผมถามตัวเองในใจ...พูดไม่ออกจุกอยู่ในหัวอกหนุ่มวัยใส “พี่เธอทำงานอะไรกันแน่บอกผมที” “เอะ ! ตัวเล็กนี่ซื่อ !หรือโง่! เนี่ย” พี่อ้อยตวาดผมเสียงดังอย่างอรมณ์เสียก่อนจะพูดต่อ “ก็เห็นๆ อยู่ว่ามันไปกับแขกทุกวันยังไม่รู้อีก พี่เนี่ยเป็นคนดูคิวให้มัน แล้วก็พามันมาอยู่นี่”.............. “ผู้หญิงที่นี่พี่คุม” พี่อ้อยพูดต่อ ผมอึ้งหมดแรงไปเลยครับ สงสัยผมทั้งเซ่อ ทั้งโง่ครับ.......... “พี่ครับแล้วเขาเรียนอยู่....จริงไหมครับ” “เรียนเลินอะไรกัน มันก็อยู่ผับกับพี่ที่โน่นแหละ พี่เป็นคนพามันมาทำงานเอง แล้วเด็กมันฮอต หน้าตามันดี เฮียเลยเอามาเรียกแขกที่นี่” พี่อ้อยบอก..... วันนั้นผมกลับบ้านด้วยจิตใจที่เหนื่อยอ่อน เพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนเธอหลอก............. จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 16 เม.ย. 51 00:54:58 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 181 มาลงชื่อครับ อ่านแล้วมีกำลังใจอีกเยอะเลย จากคุณ : หนุ่มหนิงโป - [ 16 เม.ย. 51 00:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 182 มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : potatoes monster - [ 16 เม.ย. 51 01:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 183 รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อค่ะ ^ ^ จากคุณ : babycinny - [ 16 เม.ย. 51 01:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 184 ยังอยู่รึเปล่าคะ? จากคุณ : noonism - [ 16 เม.ย. 51 01:22:35 ]

ความคิดเห็นที่ 185 อยู่ครับ จะมาต่อเรื่องเป็นดีเจครับ จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 16 เม.ย. 51 01:29:49 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 186 รออยู่น๊า พิมพ์เข้าสู้ๆๆ จากคุณ : tui_12@yahoo.com - [ 16 เม.ย. 51 01:43:08 A:125.24.223.51 X: TicketID:166851 ]

ความคิดเห็นที่ 187 ได้อ่านแล้วค่ะ วันนี้ยังอยู่ด้วย^^ แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 51 01:48:34 จากคุณ : อ้อม นะ - [ 16 เม.ย. 51 01:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 188 ผมเลิกทำงานกลางคืนกลับมาพักใจ กับการอกหักครั้งแรก เสียใจอยู่หลายวัน กลับมาตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือเพียงอย่างเดียวจนกระทั่งมีงานกาชาดประจำปี ผมสมัครประกวดร้องเพลง ทั้งๆ ที่เสียงตัวเองนั้นคุณภาพพอๆ กับเสียงกระป๋องหล่น แต่ด้วยความชอบเสียงเพลงและเงินรางวัลล่อใจ ผมก็เลยไม่ปล่อยโอกาสนั้นหลุดลอย สมัครเข้าร่วมประกวดทันที บนเวทีกลางงานกาชาดประจำปีนั้น ผู้คนมาเที่ยวชมงานเยอะมากเหลือเกิน เป็นความตื่นเต้นสุดชีวิต ที่ผมจะต้องออกไปยืนร้องเพรงร็อก (แผลในใจ) ของพี่หนุ่ย ให้ผู้คนกรี๊ด แต่ผลการประกวดก็เป็นไปตามคาดหมาย คือผมตกตั้งแต่รอบแรก แต่สิ่งที่ได้คือ เห็นพี่ดีเจสาวสวยและพี่ดีเจหนุ่มหล่อชื่อดังประจำจังหวัด เป็นพิธีกรในคืนนั้น ผมรู้สึกชื่นชมและอยากเป็นอย่างเขาอย่างยิ่ง พองานเสร็จผมก็มานั่งคุยกับพี่เขาด้วยความสนใจว่าทำอย่างไรจึงจะได้เป็นดีเจอย่างพี่ทั้งสอง แล้วคืนนั้นก็ได้รับแรงบันดาลใจอย่างเหลือล้นกับการทำงานอาชีพ ดี.เจ ผมมานั่งปรึกษากับคุณยายอยู่หลายวัน ว่าอยากมีอาชีพเสริมเป็นนักจัดรายการวิทยุน่าจะดีกว่า ไม่ต้องทำงานวันละหลายชั่วโมงรายได้ก็น่าจะดี คุณยายก็สนับสนุนและให้กำลังใจว่าผมน่าจะทำได้ นอกจากการเรียนหนังสือแล้วผมก็ฝึกการเป็นดีเจ ด้วยความมุ่งมั่นด้วยตนเอง แล้วโอกาสก็เป็นของผม ผู้ซึ่งไม่เคยปล่อยให้โอกาสลอยนวล เมื่อมีบริษัทวิทยุแห่งหนึ่งมาประกาศรับสมัคร นักจัดรายการวิทยุ ผมสมัครทันที และก็มีการทดสอบจัดรายการ ทดสอบอ่านข่าว ทดสอบทำสปอต และสัมภาษณ์ ปรากฎว่าผมทำได้เป็นที่น่าพอใจ แต่ผู้จัดการคลื่นบอกว่า ที่นี่ถ้าต้องการทำงานต้องเป็นพนักงานประจำ ต้องออกจากโรงเรียน แต่ผมก็ขอต่อรองว่า ผมต้องการทำงานเพื่อให้ได้เงินไปเรียนหนังสือ และจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด ขอให้พี่พิจารณาให้โอกาสผมด้วย.จนบริษัทยอมรับผมเข้าทำงานเป็นดีเจของบริษัท แต่มีข้อแม้ว่าต้องทดลองงานก่อน 1 เดือน โดยผมได้จัดรายการวิทยุครั้งแรกวันละ 1 ชั่วโมง ช่วงเวลา 2ทุ่ม-3ทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่ดีมาก สำหรับต่างจังหวัด ผมดีใจอย่างมากกับอาชีพใหม่ และตื่นเต้นกับการได้จัดรายการออกอากาศครั้งแรก และก็รู้สึกอายถ้าหากเพื่อนๆ ที่วิทยาลัยรู้ว่าผมมาเป็นนักจัดรายการวิทยุคลื่นดังประจำจังหวัดในขณะนั้น...จึงต้องเปลี่ยนชื่อใช้นามแฝงในการจัดรายการ แต่ผมมีความสุขกับอาชีพใหม่ได้เพียงสองสัปดาห์ เพื่อนๆ ในชั้นเรียนเริ่มรู้ว่าดีจเสียงหล่อคนนั้น คือผมเอง เริ่มมีการพูดคุยร่ำลือกันจนหนาหู และมีโทรศัพน์มาขอเพลง ผมทั้งปลื้มและก็เกร็งเมื่อมีคนรู้ว่าผมคือใคร.... จนกระทั่งคืนวันหนึ่งผมมาจัดรายการวิทยุตามปกติ ขณะที่ขับมอเตอร์ไซด์มาจัดรายการอยู่นั้น ผมมองเห็นลูกสุนัขตังเล็กๆ มันสอดหัวเข้าไปในถุงขนมเลย์ เพื่อกินเศษขนม พอมีรถวิ่งผ่านมันก็ตกใจหัวก็ถูกปิดคลุมหมดด้วยถุงขนมไม่สามารถ สะบัดให้หลุดได้ ผมขับรถผ่านมาช้าๆ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และก็เห็นว่าลูกหมาตัวน้อยๆ กำลังดิ้นรนเพื่อให้หัวหลุดออกจากถุงขนม หมุนเขว้งๆ ถอยหน้าถอยหลังเข้ามากลางถนน ผมบีบแตรเสียงดังหวังจะให้จะลูกหมาตกใจและดิ้นหลุดจากถุง กลับผิดคาด เมื่อลูกหมาดิ้นเข้ามากลางถนนและตกใจสุดขีด ผมขับรถผ่านไปด้วยความไม่สบายใจ เกรงว่าหมาน้อยคงโดนรถทับเข้าแน่ๆ หากดิ้นไม่หลุด จึงตัดสินใจเลี้ยวรถย้อนกลับมาเพื่อช่วยเหลือเจ้าหมาน้อย ขณะที่ผมขับรถกลับมาถึงที่เกิดเหตุกำลังจะจอดรถ ก็มีมอเตอร์อีกคันวิ่งฝ่าความมืดมาโดยไม่มีไฟหน้า ชนท้ายผมอย่างแรง เสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณ ลูกหมาน้อยตกใจดิ้นหลุดจากถุงหายไปกับความมืด ผมกลิ้งไปตามถนนตามแรงชน ส่วนคู่กรณีก็กระเด็นไปอีกทาง....ผมรีบลุกขึ้นมาสำรวจตัวเอง ปรากฏว่าไม่เป็นไรมาก รถไฟท้ายแตกถลอกปอกเปิก คู่กรณีก็พอกัน แต่ผมต้องรีบเข้าจัดรายการภายใน5 นาทีนี้..ก็เลยต่างขอโทษขอโพยกัน ผมก็รีบไปจัดรายการต่อทันที วันนั้นจัดรายการไปด้วยความไม่สบายใจเจ็บกล้ามเนื้อและก็ตื่นเต้นกับเหตุการณ์ระทึกขวัญที่เพิ่งผ่านพ้น แล้วสักพักเพื่อนักเรียนผมก็เดินพรวดเข้ามาให้ห้องส่ง ขณะที่ผมกำลังออนแอร์ ผมหันมาบอกเพื่อนให้เงียบๆ เบาๆ จุ๊ๆ!!!จากนั้นก็ปล่อยเพลงออกอากาศ แล้วก็หันมาคุยกับเพื่อน “เฮ้ย! เข้ามาได้ไงว่ะ ห้องนี้ห้ามเข้า” ผมบอกเพื่อน “มาขอเพลงว่ะ! โห..โครตเท่ห์เลยว่ะจัดรายการ” จากนั้นผมและพื่อนเมาท์กันด้วยความสนุกสนาน ด้วยภาษาที่ใช้กับเพื่อนสนิท แต่หารู้ไม่ ....ความเสียใจครั้งใหญ่กำลังก้าวเยือน เมื่อเพลงจบผมก็จะหันกลับไปดำเนินรายการต่อ ปรากฏว่า เมื่อสักครู่ผมลืมปิดไมค์ครับ ผมพูดอะไรกับเพื่อนนั้นมันลอยออกอากาศไปหมดแล้ว.......จ๊ากกกก!!! จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 16 เม.ย. 51 02:17:47 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 189 วันนี้แค่นี้ก่อนนะครับ พรุ่งนี้มาดูต่อว่าผลการลืมปิดไมค์เป็นเช่นไร... ขอบคุณครับ... จากคุณ : ผู้ชายคิดบวก - [ 16 เม.ย. 51 02:19:15 A:128.178.99.114 X: TicketID:172270 ]

ความคิดเห็นที่ 190 จบละเหรอ กำลังอ่านเพลินเลย จากคุณ : ป๋าวี - [ 16 เม.ย. 51 02:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 191 so sad to hear about your puppy love na kaaaa... but that's the way it is, if it's not meant to be, it's not meant to be naaa O oh... I'll be waiting to hear what happened since you forgot the mute the microphone na kaaaaa จากคุณ : CaliGirl - [ 16 เม.ย. 51 05:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 192 ลงชื่ออ่านต่อค่า... จากคุณ : ephi - [ 16 เม.ย. 51 05:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 193 อ่านตรง คห. 188 ของคุณผู้ชายคิดบวก อ่านถึงบรรทัดสุดท้าย เล่นเอานั่งขำอยู่คนเดียวเลย...รอลุ้นต่อว่าแล้วคนฟังได้ยินเสียงวัยสะรุ่นคุยกันออกอากาศแล้วจะเป็นยังไง...อิอิ.. แวะมาอ่านเรื่อย ๆ ค่ะ ปล. ตั้งแต่อ่านมาและก็สังเกตุมาเรื่อย ๆ จะเห็นว่าคุณผู้ชายคิดบวกเป็นคนที่กล้าและเปิดใจเข้าหาโอกาสเสมอ เราว่าเป็นคุณสมบัติที่น่าชื่นชมค่ะ จากคุณ : JC2002 - [ 16 เม.ย. 51 07:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 194 สวัสดีตอนเช้านะคะทุกคน จากคุณ : Smile@UK - [ 16 เม.ย. 51 09:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 195 กู้ดมอร์นิ่งค่ะทุกๆคน วันนี้ขอจองแถวหน้า ก่อนเลยนะคะ จะได้ฟังชัดๆ อิอิอิ จากคุณ : ตาค้าง (ร่าเริงเกิ๊น) - [ 16 เม.ย. 51 09:22:44 ]

ความคิดเห็นที่ 196 น่าติดตามมาก รออ่านเหมือนรอดูละครเรื่องโปรด อิอิ จากคุณ : A Legend of Love - [ 16 เม.ย. 51 11:28:10 ]