ความคิดเห็นที่ 1 สามีของเรา(คนอังกฤษ)ทำงานในออฟฟิศตำแหน่งผู้จัดการ จากการที่เคยพูดคุยกับสามี การทำงานในบ.ฝรั่งเค้าจะไม่ชอบที่จะได้ยินว่าคุณทำไม่ได้... คุณมีปัญหากับงานที่เค้าให้คุณไปทำ.... การที่เจ้านายจะพิจารณาว่าคุณเป็นทีมที่ดีของเค้าหรือไม่คือ ถ้าคุณมีปัญหา คุณควรจะบอกเค้าไปว่าคุณรู้ถึงปัญหา...และคุณสามารถแก้ไขปัญหานั้นๆได้อย่างไร...และงานที่ให้ไป...คุณจะมีวิธีการ หรือดำเนินการวางแผนทำให้มันสำเร็จลุล่วงไปได้อย่างไร..... นี่คือหลักการในการทำงานของพวกฝรั่ง เค้าจะชอบให้ลูกทีมแก้ไขสถานการณ์ ปัญหาและพัฒนาทางความคิดกันเอาเอง จนบางครั้งมันเลยกลายเป็นเหมือนว่า คุณไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ในออฟฟิศเลย อย่าเครียดนะจขกท. เดี๋ยวอยู่ๆไปก็ปรับตัวได้เองแหล่ะ พยายามพิสูจน์ให้พวกเค้าเห็นว่าถึงเค้าไม่ช่วยแนะนำการทำงานให้คุณ  คุณก็มีปัญญากระเศือกกระสนหาข้อมูลของคุณเองได้ โดยไม่ต้องพึ่งพวกเค้า หากคุณทำได้ และทำได้เป็นอย่างดี จับพลัดจับผลูอาจจะเป็นที่ยอมรับในทีมที่ทำงานของคุณในอนาคตอันใกล้ก็ได้ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ส่วนงานของเราไม่ได้ทำงานในออฟฟิศ แต่เป็นงานในบ. ถึงเราจะเป็นแรงงาน แต่งานของเราต้องใช้Skill+ความคิด+ความรู้ ความสามารถ เพื่อทำให้ลูกค้าพอใจกับผลงานที่เรามอบให้เค้า เพื่อนร่วมงานมีทั้งคนอังกฤษและชาวต่างชาติ อายุมากกว่าเราหมด ประสบการณ์ในการทำงานก็มีมากกว่าเรา เเต่ด้วยความกระเศือกกระสนที่อยากจะเก่งเหมือนพวกเค้า เวลาเค้าทำอะไร แล้วเราว่าง เราจะไปยืนจ้อง ไปยืนเสนอหน้าดูเลย สงสัยก็ถามไปโดยที่ไม่เคยกลัวว่าใครจะด่าเราโง่ เพราะเราถือคติเอาไว้เสมอ "อายครู ไม่รู้วิชา" แต่สถานะการณ์ในที่ทำงานของเราดีกว่าของคุณจขกท. คือทุกๆคนจะเอ็นดูเราเพราะเราอายุน้อย+ประสบการณ์น้อยกว่าพวกเค้า เราจะเคารพในประสบการณ์และความรู้ของเพื่อนร่วมงานเรา ฉะนั้นเค้าจึงไม่หวงวิชาความรู้และประสบการณ์ของเค้ากับเรา พอเราถามอะไรไปเค้าตอบได้เค้าตอบ หากเค้าโชว์อะไรให้เราดูได้เค้าโชว์เลย เรารู้สึกดีที่ได้ทำงานกับคนเก่งๆที่มีประสบการณ์ทางสายงานมากกว่าเรา เพราะเวลาเราเข้าไปทำงานกับเค้า เราสามารถได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆเพิ่มเติมจากเพื่อนร่วมงานได้ นอกจากนี้เราชอบออกไปเรียนรู้เพิ่มเติมเทคนิคใหม่ๆเกี่ยวกับงานที่เราทำอยู่ตลอดถ้ามีโอกาส เพราะงานของเราต้องคอยศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม เเละตามแฟชั่นอยู่เสมอๆ ตอนนี้ความสามารถในการทำงานของเราดีขึ้นมาถนัดตา นอกจากตัวเราจะรู้สึกได้เอง เพื่อนร่วมงานก็สามารถเห็น ความเปลี่ยนแปลงในการทำงานของเราแบบเขย่งก้าวกระโดด เเละเราก็ได้เสียงตอบรับจากลูกค้าที่เพิ่มขึ้นเข้ามาอย่างมากมาย เพราะ 1 ทำงานดีขึ้น 2ทำงานเร็วขึ้น 3รู้เทคนิคในการทำงานหลายอย่าง 4วิเคราะห์เเละแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ ความสัมพันธ์ในที่ทำงานสำหรับเราเเละเพื่อนร่วมงานก็ดีไม่มีปัญหา คุยเล่น กินข้าวกลางวันกันโอเค  มีอะไรซื้อมาก็แบ่งกันกิน มันเลยทำให้เราทำงานได้อย่างมีความสุขไม่มีปัญาหา เวลาที่เราเข้ากับเพื่อนร่วมงานทุกๆคนได้อย่างดี ผู้จัดการเราก็ดี เพราะแกเป็นคนทำงานหนัก และแกอยากให้ลูกทีมของแก ประสบความสำเร็จ บุคลิคตัวเราจิงๆเปงคนที่เข้ากับคนได้ง่ายมากๆ เเต่ถ้าจขกท.พยายามทุกวิธีแล้ว แต่เพื่อนร่วมงานยังเห็นคุณเป็นอากาศอีก ก็เอาเป็นว่า ตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด แล้วก็บอกกับตัวเองว่า "ไปทำงานหาเงิน เพื่อตัวเอง คุณไม่ได้ออกไปทำงานเพื่อไปหาเพื่อน วันหนึ่งมี24ช.ม. ทำงานแค่8ช.ม./วัน แป็ปๆเด๋วก็ได้กลับบ้านแล้ว"           คิดในเเง่บวกเข้าไว้ สุขภาพจิตในที่ทำงานของคุณจะได้ดีขึ้น เพื่ออนาคตที่สดใส คุณจะได้มีแรงสมองไปทำงานเพื่อปั๊มเงินปอนด์ต่อ จากคุณ : เล็กไม่งอก - [ 22 เม.ย. 51 22:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แฟนเราคนไทยทำงาน office ค่ะ เล่าให้ฟังบรรยากาศทำนองเดียวกับที่ จขกท เล่านั่นแหละ วัฒนธรรมต่างกันจริงๆค่ะ แต่ก่อนแฟนเราก็บ่นทุกวัน แต่เค้าเป็นคนปรับตัวง่ายค่ะ แถมโชคดีเพื่อนเค้าเยอะ มีอะไรติดเค้าก็ถามเพื่อนที่เมืองไทยได้ :) อยากจะบอกว่างาน software เป็นงานที่ต้องใช้สมาธิมากเป็นพิเศษ เพราะต้องแข่งกับเวลา แถม time-consuming มากๆ งานไม่เสร็จมันเป็นความรับผิดชอบของแต่ละคนเองเต็มๆ แล้วก็ที่นี่เค้าจะเคร่งครัดเรื่องเวลากันมากๆค่ะ คือเข้างานออกงานตรงเวลาเป๊ะ เค้าไม่สนเลยว่างานจะเสร็จหรือไม่ คือเค้าทำเต็มที่แล้วในเวลา ซึ่งถ้าเป็นคนไทยถ้างานไม่เสร็จก็คงจะอยู่ทำต่อ แต่ที่นี่ไม่ค่ะ 5 โมงปุ๊บ Ctrl+Alt+Del กลักบ้านทันที ถ้ามาเช้าบางที 4 โมงก็กลับแล้ว อีกอย่างที่ผู้ร่วมงานมีอายุมากแล้วอาจจะเป็นเพราะว่าเป็นงาน skill และก็ใช้ knowledge อย่างสูงค่ะ ส่วนใหญ่ก็จะทำกับบริษัทมานานแล้วและก็ทำไปจนกว่าจะปลดเกษียณนั่นแหละ พวกนี้จะมีครอบครัวแล้วค่ะ บางคนก็ต้องประหยัดเพื่อลูกเมีย ดังนั้นส่วนใหญ่จะเห็นทำ sandwich กันมาเอง บางคนก็นั่งกินกันแถวๆหน้าจอนั่นแหละ (ถ้าโสดก็ยังประหยัดกันเพื่อเอาเงินไปกินเบียร์หลังเลิกงานค่ะ) เรียกได้ว่าถ้าอยากสังสรรค์ก็ต้องไปต่อผับกับเค้าค่ะ ที่เขียนมาทั้งหมดนี้ อยากให้ จขกท เข้าใจสถานการณ์ค่ะ ขอให้อดทนแล้วค่อยๆปรับตัว ก็อย่างที่คุณเล็กไม่งอกแนะนำ คือ มองโลกในแง่ดีเข้าไว้ค่ะ อย่าให้เสียชื่อคนไทยนะคะ จากคุณ : นังแมวอ้วน - [ 22 เม.ย. 51 23:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราทำงานในออฟฟิศค่ะ ตอนแรกๆ ก็เครียดเหมือนกัน แต่ก็ค่อยๆ เรียนรู้ไป สักพักก็ปรับตัวได้ เวลากินข้าวก็ต่างคนต่างกินเหมือนกัน ตอนแรกๆ ห่อข้าวมาก็ไปกินที่ห้องกินข้าว แต่หลังๆ เห็นคนอื่นๆ กินหน้าคอมก็เลยทำเหมือนกับเค้าบ้าง เดือนนึงจะไปกินอาหารที่ร้านร่วมกันประมาณสองครั้ง เวลาทำงานก็ไม่ค่อยพูดกันนอกจากเรื่องงานจริงๆ จะพูดเรื่องอื่นๆ กันบ้างก็ตอนเจอกันเวลาชงชา หรือกาแฟนั่นแหละ เวลาจะกินน้ำชากาแฟก็ชงให้คนอื่นด้วย แบบว่าผลัดกันชงค่ะ(ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นแบบนี้หรือเปล่า) แล้วเวลามีวันเกิดก็จะรวบรวมเงินกันซื้อของขวัญและขนม นัดเวลาไปล้อมวงรอบเจ้าของวันเกิด แล้วก็อวยพรวันเกิด มอบของขวัญกัน จริงๆ แล้วเดือนสองเดือนก็น่าจะปรับตัวได้แล้วนะคะ เห็นด้วยกับคุณข้างบนค่ะ..ตั้งใจทำให้เต็มความสามารถ ให้เค้าเห็นว่าคนไทยก็ไม่น้อยหน้าใคร.. จากคุณ : ยิ้มซ่า@หน้าเหลือง - [ 23 เม.ย. 51 01:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมก็ทำงานคล้ายๆ คุณนะ เเต่ไม่ใช่ทางด้าน software เเต่เป็นด้าน application กับด้าน Telecom เเต่ผมไม่รู้ว่าคุณจบด้าน IT หรือ engineering เท่าที่ผมทำงานมา 7-8 ปีที่อังกฤษ นี้ลักษณะเพื่อนร่วมงานก็คล้ายๆกับที่คุณบอกนะ คือไม่ค่อยจะไปกินข้าวด้วยกันสักเท่าไหร่ถ้าไม่สนิทมาก เเละอีกอย่างถ้าทำงานเเข่งกับเวลา หรือกินข้าวเที่ยงไม่เป็นเวลา ก็ไม่ค่อยได้กินด้วยกัน ผมก็ไม่ค่อยได้คิดมากเท่าไหร่เพราะงานต้องมาก่อน เเละอีกอย่างคือ mentality ของไทยเราก็ไม่เหมือนเขาด้วยนะครับ การสู้งาน ของไทยเราสู้งานกว่าเขาเยอะ เเต่เขาจะเเบ่งเวลาเเละจัดลำดับงานได้ด้วยตัวเขาเองเเละให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้มากกว่า ส่วนไทยเราสู้ได้ทุกรูปเเบบ การคุยกับเพื่อนร่วมงาน หรือการคุยเรื่องชีวิตประจำวันกับเพื่อนร่วมงาน คุณต้องเข้าใจ ลักษณะการคุยของไทยเราจะเป็น เเบบ ถ้อยทีถ้อยอาศัยเเละปรานีปรานอม ไม่เหมือนคนอังกฤษ ที่นี่ที่เขาค่อนข้าง ไม่ซ้ายก็ขวา เเละชอบทวงสิทธิ์ของตัวเองในหลายๆเรื่อง เเละการใช้ภาษาในการคุยเรื่องทั่วไปก็เป็นอีกเเบบนึง ผมเเนะนำคุณอย่างนึงนะ เรื่องการคุยเเจมนี่ คุณอาจจะต้องเริ่มเรื่องงานก่อนบ่อยๆ จนเพื่อนๆคุ้นเคย เเละค่อยคุยเรื่องส่วนตัว ส่วนเรื่องงานที่คุย ต้องเป็นเรื่องที่คุณรู้ละเอียด ถึงจะคุยกับเพื่อนๆได้ ตลอดรอดฝั่ง เเละอีกเรื่องที่อยากจะเเนะนำคือคุณต้องทำให้เพื่อนร่วมงาน คุณยอมรับในความสามารถคุณด้วยครับ เเต่ก็ไม่จำเป็นเสมอไป งานที่นี่ไม่ค่อยจะเหมือนเมืองไทยสักเท่าไหร่ครับ ที่มีหัวหน้าคอยสอนงาน เเต่อย่างน้อยบริษัทก็ต้องส่งคุณไป train ในเรื่องที่คุณไม่รู้ หรือเขาอาจจะรับคุณเข้ามาทำงานเพราะคุณบอกเขาว่าตัวเองรู้เรื่องที่เขาต้องการ ให้คุณทำงานให้เขา เเต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเเล้ว การที่เขาจะรับคนต่างชาติเเบบเราๆเข้ามาทำงาน ให้กับบริษัทเเล้ว เขาคงจะดูที่ความสามารถคุณ มากกว่าที่จะรับคุณเข้ามาทำงาน เเล้วมา train งานให้คุณใหม่หมด อย่างน้อยผมเชื่อว่าคุณพอรู้เกี่ยวกับงานที่ทำที่บริษัทบ้าง ไม่มากก็น้อย ที่ทำให้คุณต่อยอดความรู้ไปจากงานที่หัวหน้าคุณเขามอบหมายมาให้ อีกอย่างผมไม่คิดว่าคนที่ทำงานด้านนี้น่ะ เขาจะรู้เทคโนโลยีด้านเดียว นอกจากเพื่อนร่วมงานคุณจะอายุ สัก 50-60 ปีซึ่งเขาไม่อยากจะเเตะต้อง technology อื่นเลยต้องบอกคุณว่า ไม่ใช่ทางถนัดเขา เเละไม่อยากเรียนรู้เพิ่มเติม เเต่ถ้าคุณเป็นเด็กจบใหม่จากมหาลัย เเละมาจับงานในบริษัทเเบบนี้ คุณก็คงต้องขยันศึกษา ทำการบ้านหน่อยเเล้วล่ะครับ เพื่อให้ตัวเองรู้เรื่องงานที่ได้รับมอบหมายมา หัวหน้าผมไม่เคยให้งานหรือ โปรเจ็คของลูกค้าที่ผมไม่มีความรู้เเม้เเต่น้อยให้ทำ นอกจากจะส่งไป เทรนงานก่อน เเละค่อยกลับมาทำงานให้ อย่างไรๆเเล้วคุณไม่ต้องไปคิดมากกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ครับ เอางานตัวเองเป็นหลักเเละพยายามเข้าหาหัวหน้าเเละรายงาน progress ของงานเป็นลำดับ ถ้าคุณทำส่วนไหนไม่ได้จริงๆ คุณก็คงบอกกับหัวหน้าคุณตรงๆ จะได้ไม่ทำให้งานออกมาเสีย ผมไม่รู้ลักษณะองค์กรที่คุณทำงานด้วย size ขนาดไหน เเละมีลักษณะของการทำ business เเบบไหน เลยอาจจะวิเคราะห์เเละเเนะนำได้ไม่มาก เเต่ก็พยายามบอกเท่าที่ผมผ่านประสบการณ์มา อีกอย่างคุณเพิ่งเริ่มงานอย่างที่บอก ทางเดินของการทำงานเเบบนี้มันมีอีกหลายเเบบครับ ลองเรียนรู้เเล้วค่อยๆเข้าใจลักษณะนิสัยคนเเละพยายาม มองโลกในเเง่ดีอย่างที่คุณเล็กไม่งอกบอก เเละคุณจะไม่คิดมาก ถ้ามีอะไรอยากจะเเลกเปลี่ยนความเห็นหรือเเชร์ประสบการณ์กับผมก็ส่งเมลล์มาที่บอกไว้ที่ อมยิ้มได้ครับ จากคุณ : นักเเสวงหา - [ 23 เม.ย. 51 01:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ thetoppy งานเราคงคล้ายๆกัน เราเป็น Analyst Programmer ของ University of Brighton ทำมาปีนี้ย่างปีที่ 10 แต่หน้าที่หลักเราจะ ดูแล Citrix servers ของ 2 Units คือของหน่วยงานเรา admin Computing และ Brighton and Sussex Medical School ตอนเราเริ่มทำ Citrix หัวหน้ามาคุยว่า ตา มันมีของใหม่ชื่อ Citrix เป็นคล้ายๆ application server เราคิดว่าจะเอามาใช้ ตาสนใจจะรับไปทำมั้ย เราตกลง ตั้งแต่นั้นก็ดุ่ยเองตลอด อ่านเอง set up servers เอง Install applications ทุกอย่างเรียนเองหมด เพราะไม่มีใครรู้ ไม่มีใครสอน ไม่ได้ไปอบรมที่ไหน เรื่อง Google เป็นธรรมดา เวลาเรามีปัญหาต้องแก้ ก็กูเกิ้ลเอาไอเดียตลอด ใครๆก็กูเกิ้ล เรารู้เรื่อง Citrix อยู่คนเดียว ใครๆหาว่าเป็น Citrix guru เวลาใครมีปัญหาก็มาที่เราก่อน เราเลยต้องหาทางแก้เอา ลองโน่นนี่บ้าง กูเกิ้ลบ้าง ใช้ประสบการ์ณเอามาคิดสะระตะ แล้วก็แก้ออกมาได้ทุกที แล้วก็บอกให้คนอื่นรู้ ทีหลังมีปัญหาเดิม เขาก็แก้ๆกันได้ มีใหม่เขาก็เอามาให้เราแก้ ก็เรียนๆกันไปอย่างนี้ เวลาเราติดมากๆก็ไม่มีใครช่วย บางที โชคดีไม่บ่อย servers ทั้ง farm down คนทำงานไม่ได้เลย เราก็ต้องอยู่เย็นๆ หาทางแก้ เพื่อนที่ทำงานก็จะมาเอาใจช่วยยืนดูเป็นเพื่อนปั๊บนึง ก่อนจะกลับบ้าน เงี้ย ธรรมดา เพราะงั้นเวลาเขาบอก It's not my field, may be it's not and he hasn't a clue so he can't help you. เรื่องข้าวกลางวัน ต่างคนก็เอามากิน ไม่ก็ไปซื้อจากแคนทีนมา พวกแซนวิชไรต่อไร กินกันที่โต๊ะทำงาน หน้าคอมตัวเองนี่แหละ ใครจะกินตอนไหนก็กินไป เป็นธรรมดา เรางี้ชอบมาก เพราะเคยทำงานที่เมืิองไทยแล้วรำคาญมากที่ต้องไปกินข้าวกันเป็นกลุ่ม ทุกวัน มีป้ายห้ามกินอาหาร ขนม ที่โต๊ะทำงาน วันไหนเราไม่อยากกินก็จะมีคนหวังดี มาถามไถ่ ไม่สบายเป็นไร ไปกินเถอะ ไม่หิวก็กินซะหน่อย ไรว้าาาาา เราไม่ชอบอ่ะ พ่อบอกว่าเราบ๊องส์ ถึงอยู่เมืองไทยไม่ได้ เราชอบอย่างที่นี่ ฟรีกว่า ที่นี่ปีนึงจะออกไปกินข้าวด้วยกันตอน Christmas lunch สามสี่ปีมานี้พากันขึ้นรถไฟไปกินร้านไทย ที่อีกเมือง ใกล้ๆ ทุกคนชอบเลยไม่ต้องคิดเลือกที่อื่น แล้วร้านก็เป็นเพื่อนกันกับเรา เป็นคนไทยชุดแรกที่รู้จัก และคบหากันมาตลอด จะยี่สิบปีที่อยู่มา ตั้งแต่แม่ทำ ตอนนี้ยกให้ลูกทำไปแล้ว เรื่องกลับบ้านก็ต่างคนต่างกลับ เพราะต่างคนก็มีชีวิตครอบครัว วันๆอยู่ที่ทำงาน มากกว่าที่บ้านอยู่แล้ว during the waking hours บางที่ใครเดินทางเดียวกัน ก็เดินคุยกันไป จนถึงทางแยกบ้านตัว เราเองขนาดบางทีอยากเดินเงียบๆคนเดียว ยังเนียน รอให้คนกลับให้หมดก่อน จะได้เดินคนเดียว เรื่องส่วนตัว อยู่กันนานๆ มันก็จะค่อยๆรู้กันไป จากที่คุยกันบ้าง จากที่รับโทรศัพท์ให้กันบ้าง มันก็ต้องใช้เวลา ปล่อยไปตามธรรมชาตื ทุกอย่างต้องใช้เวลา สรุปแล้วเรื่องที่กลุ้มมา มันคงเป็นวิถีทางที่ต่างกันของที่เมืองไทย กับของที่นี่ แต่ไม่ได้เป็นที่ว่าเขารังเกียจ อยู่ที่ attitude เราเองด้วย You are what you think (you are) ถ้าไปคิดว่าเราแปลกหน้า เราก็จะปฎิบัติตัวเหมือนคนแปลกหน้า คนเขาก็จะ treat เราเป็นคนแปลกหน้า Think about it. Give yourself and others a chance and Good luck จากคุณ : Ta (ta/'o-o/') - [ 23 เม.ย. 51 15:24:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกท่านนะครับ จริงๆพยายามเขียนขอบคุณมาตั้ง 3 รอบแล้วครับแต่ว่า vista ทำพิษครับ error ตลอดเลย คือผมจะนับเอาความคิดของแต่ละท่านมาปรับใช้ในงานจริงนะครับ คือผมเข้าใจครับว่าสังคมบ้านเรากับทางอังกฤษมันต่างกันโดยสิ้นเชิง รวมทั้งการดำเนินชีวิตด้วย แต่มันต่างกันจนหน้าใจหายน่ะครับ แต่ขอบคุณทุกท่านมากๆครับ ถ้ามีปัญหาอะไรในอนาคตรบกวนขอคำปรึกษาอีกนะครับ จากคุณ : thetoppy - [ 23 เม.ย. 51 19:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 Hint: Although you will be working with your work colleagues for 8-10 hours a day for either a short or long period of time but it is usually most unlikely that they will ever be your friends.  You can and may be stabbed in the back at anytime. จากคุณ : genf - [ 24 เม.ย. 51 00:03:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำงานออฟฟิศค่ะ แต่บรรยากาศก็สบายๆนะ บริษัทเราเป็น recruitment agency ด้าน care, housing และ education ต้องทำตัวแอคทีฟอยู่ตลอดเวลาเพราะมี demand เข้ามาตลอด ตอนกลางวันส่วนใหญ่ก็ต่างคนต่างไป แต่วันศุกร์ส่วนใหญ่ทางแผนกจะออกไปกินข้าวด้วยกันที่ผับ เวลางานถ้าว่างก็คุยเม้าท์เหมือนกัน เฮฮาดี แต่บริษัทเราเป็นต่างชาติแล้วซัก 80% (95% ของคนต่างชาติมาจากแอฟริกาใต้) เลยไม่รู้ว่าถ้าไปบริษัทที่เปอร์เซ็นต์คนอังกฤษ (หรือชาติอื่น) เยอะกว่านี้จะเป็นยังไง .. รู้แต่เพื่อนร่วมงานที่เป็นอังกฤษหยุดบ่อยมากกก -_-'' อาทิตย์ละวันได้เลย  วันที่เงียบๆกันก็คือวันที่เจ้าของบริษัทเข้าออฟฟิศ วันนั้นทุกคนจะตั้งใจทำงานกันเป็นพิเศษ 555 จำได้วันแรกที่เริ่มทำงานที่นี่ มีคนโชว์ให้ดูว่าโต๊ะอยู่ไหน ห้องน้ำ ครัวอยู่ไหน จากนั้นก็ปล่อยนั่งที่โต๊ะ เริ่มเรียนรู้งานเอาเองจาก scratch เลย (job description บอกเรามาวันที่มาสัมภาษณ์) ถ้าไม่เข้าใจก็ถามได้แต่เราก็ไม่ค่อยกวนเค้าหรอก ยุ่งๆกันทั้งนั้น  และเท่าที่สังเกตมา เค้าไม่ว่านะถ้าทำอะไรไม่ได้ แต่ต้องบอก มีปัญหาอะไรก็บอกแล้วจะได้ support อย่างเต็มที่ เลิกงานคือเลิก (โดนไล่ให้กลับบ้านตรงเวลาด้วย) ไม่มีการอยู่จนดึก แต่เวลาทำงานถ้ามี deadline คุณต้องทำให้ทัน จัด priority ตัวเองให้ได้ มีความสุขค่ะสำหรับชีวิตการงานที่นี่ แต่เราเทียบกับเมืองไทยไม่ได้นะเพราะไม่เคยทำงานที่นั่น จากคุณ : pervpanda - [ 24 เม.ย. 51 02:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทุกอย่างต้องใช้เวลานะคะ นิสัยของคนที่นี่ก็เป็นอย่างนี้ คือ งานใครงานมัน เวลามีคำถามหรือต้องการความช่วยเหลือก็ถามคนที่สอนงานเรานั่นแหล่ะค่ะ มาที่นี่ก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับคนที่นี่ เราเองก็เคยเป็นเหมือนกันชอบเอาไปเปรียบเทียบกับตอนทำงานที่เมืองไทย อยู่ไปนานๆก็ชิน เรื่องการกินข้าวกับเรื่องคุยนี่ เราแนะนำว่าดูไปเรื่อยๆว่าคนส่วนใหญ่เขาชอบอะไรกัน...เราเองจากไม่ค่อยชอบดูบอลเท่าใหร่ แต่ก็ไปหาดู ตอนนี้กลายเป็นบ้า บอลไปแล้ว ถามชื่อนักเตะบางทีมจำได้หมดเลยอ่ะ ยิ่งวันใหนมีบอลนะ วันถัดมานี่ช่วงพักก็เม้ากันกระจาย ยิ่งมีคนที่เป็นแฟนทีมไดทีมหนึ่งด้วยนะ แซวๆไปเดี๋ยวก็คุยกะเราเองแหล่ะ ช่วงกินข้าวก็ดูว่าใครที่นั่งคนเดียวนั่นแหล่ะ ไปขอนั่งด้วยเลย จากนั้นก็เริ่มเรื่องคุย แต่ก็ค่อยๆดูด้วยนะ บางคนก็ไม่ชอบคนพูดมากอ่ะ จริงๆเราเองเป็นคนต้องเริ่มก่อนนะ โดยดูและกะเอาจากสถานการณ์นะ เช่นช่วงพักเจอคนที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ขนาดเราไม่เคยคุยด้วยเลยนะ ก็เข้าไปถามว่า หนังสือพิมพ์วันนี้ใช่ใหม ถ้าอ่านจบแล้วชั้นต่ีอนะ ช่วงที่ถามดันไปเจอว่าแกกำลังจ้องข่าวกีฬาอยู่ เลยได้โอกาส ตอนที่พี่แกเอาหนังสือพิมพ์มาให้ก็เลยถามว่าแฟนแมนยูเหรอ เมื่อวานแมนยูเจอไปเต็มๆ เท่านั้นแหล่ะดันนั่งลงตรงหน้าเราคุยด้วยซะงั้น จากนั้นก็เข้าล็อคเราแล้ว ถามเรื่องงานเลย เช่น ทำงานมานานหรือยัง พักอยู่ไกลใหม ถ้าเขาบอกสถานที่ก็บอกว่าเราเคยไปนะ แถวนั้นน่าอยู่ดีนะ คืออะไรประมาณนี้ มีข้อคิดอย่างหนึงว่าพยายามถามเรื่องทั่่วๆไปดีกว่า เช่นพวกดินฟ้าอากาศ อย่าให้เข้าเรื่องส่วนตัวของเขามาก ช่วงหลังๆนี่เลิกงานต้องรีบกลับ เพราะไม่งั้นโดนลากไปผับทุกที บางทีก็ชวนไปดูหนัง ช่วงหลังๆเลยได้ไปดูหนังบ่อยๆ เช่นวันใหนเรากลับบ้านแล้วเจอฝน เช้าวันถัดมาก็เจอใครก็ถามเลย เป็นไงบ้าง สบายดีใหม เมื่อวานกลับบ้านเจอฝนหรือเปล่า เราเองโชคไม่ดีเลย ดันเจอฝน บางคนก็ตอบว่าไม่เจอฝนหรอกเพราะว่าฝนหยุดก่อนแต่ก็ยังเจอรถติดอีก จริงๆเราใช้วิธีที่ไม่ยากและก็ธรรมดาที่สุดเลยนะ อย่าเพิ่งไปคิดมากเลย กล้าๆไว้ กรณีที่จะคุยกับคนที่ตำแหน่งสูงกว่าเราพวกแมเนเจอร์ก็ จะต้องฟังให้มากเข้าไว้ ถามเยอะเดี๋ยวซวยเอาง่ายๆ อยู่ไปอยู่มาก็เริ่มชอบการทำงานที่อังกฤษนะ ไม่ค่อยมีการนินทากันดี หรือถ้าจะมีการนินทาก็นิดๆหน่อยๆ จากนั้นก็ลืมไปแล้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ 2เดือนแรกเราก็แทบร้องให้ไม่อยากไปทำงานเหมือนกัน อยู่ๆไปเริ่มรู้แกวก็จะคุยกันเอง ทุกอย่างก็ต้องดูที่สถานการด้วยนะ อย่างบางคนเขารู้จักกันมานานรู้ใส้รู้พุงกันแล้วเขาก็คุยกันถูกคอดี อันนี้ก็ปรกตินะเดี๋ยวเราอยู่ไปนานๆก็จะเริ่มเข้าที่เข้าทางเอง จากคุณ : สร้อยอินเดีย - [ 24 เม.ย. 51 09:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องทานข้าวอ่านดูแล้วเป็นเรื่องปกติสำหรับที่อังกฤษเลยนะคะ ที่ทำงานเราส่วนใหญ่ก็ซื้อแซนด์วิช  หรือ เตรียมอาหารมาทาน แล้วเค้าก็ต่างคนต่างไป ต่างคนต่างพัก จริงๆ อย่างที่ทำงานเรา บางคนกลับไปบ้าน ตอนพักด้วยซ้ำ เพราะ ที่ทำงานใกล้บ้าน ยิ่งถ้าหากบางแผนกถ้าคนน้อย เค้าจะผลัดกันพัก ไม่พักพร้อมกัน จะมีใครคนนึงคอยถามว่า เออ วันนี้ ยูจะพักกี่โมง จัดเวลากันค่ะ แล้วพวกที่พักทานอาหารนี่ ถึงแม้จะนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ – โต๊ะตัวเองก็เถอะ โทรศัพท์มาก็ไม่รับ เพราะเค้าถือว่า เค้าพักอยู่ อันนี้เป็นสิ่งที่แตกต่างจากคนไทย เท่าที่เราสัมผัสมา   ส่วนเรื่องคุยเล่น บางทีต้องรอจังหวะ บางครั้งเราก็รู้สึกว่า เค้าค่อนข้างถือตัว ประมาณว่า ไม่ได้ถามอย่ามาคุยด้วย แต่ก็นั้นแหล่ะค่ะ เป็นบางคนอีก บางคนก็น่ารัก ชวนเราคุย ส่วนใหญ่จะถามว่า  วันหยุดมีอะไรพิเศษไม๊ ไปเที่ยวไหนมา เมื่อวานตอนเย็นมีอะไรพิเศษไม๊ ประมาณนี้ ผู้ชายส่วนใหญ่เห็นคุยกันเรื่อง ฟุตบอล (อันนี้ตรงกันข้ามกับสามีเราเลย ไม่ชอบฟุตบอลเอามากๆ ดูแต่รักบี้) สรุปแล้วก็คงต้องรอจังหวะและโอกาสในการเข้าหา - สานสัมพันธ์ นะคะ เห็นด้วยว่าฟังให้มากเข้าไว้  ไม่ต้องแสดงว่าเราเก่ง เจ๋ง มาก ในความรู้สึกเรานะคะ  เค้าให้อะไรมาก็ทำ แสดงให้เห็นว่าเราทำได้ แต่ ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ก็ถามเลยค่ะ   ต้องใช้เวลาค่ะ อย่าเพิ่งรีบร้อนให้เป็นไปตามธรรมชาติ ดีที่สุด   ถึงวันที่คุณเจ้าของกระทู้รู้สึก Relax มากขึ้นแล้ว มาแลกเปลี่ยนเคล็ดลับการสร้างมิตรภาพกันบ้างนะคะ ขอให้มีความสุขกับการทำงานค่ะ จากคุณ : AccessError - [ 26 เม.ย. 51 04:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านที่คุณ AccessError พูดถึง ตรงที่ว่า... แล้วพวกที่พักทานอาหารนี่ ถึงแม้จะนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โต๊ะตัวเองก็เถอะ โทรศัพท์มาก็ไม่รับ เพราะเค้าถือว่า เค้าพักอยู่ อ่านแล้วนึกก็ขำ นีลกินกลางวันนั่งอ่านนิยายอยูหน้าคอม โทรศัพท์นีลดังเราต้องหันไปถาม Neil, you back yet? แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 51 15:17:59 จากคุณ : ta/'o-o/' - [ 26 เม.ย. 51 04:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากครับเดี๋ยวถ้าผมผ่านช่วง 4 เดือนไปได้แล้วผมจะมาแชร์ประสบการณ์ที่ได้หลังจาก 4 เดือนอีกนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : thetoppy - [ 27 เม.ย. 51 13:37:19 ]