PANTIP.COM : H6547060 ฮีโร่ 'โตนอกบ้าน' เส้นทางคนไทยสู่อินเตอร์ ((บทความสร้างกำลังใจ)) []

ความคิดเห็นที่ 3

กระทิง พูนผล ในองค์กรมหัศจรรย์ ‘กูเกิล’

“อยากปฏิวัติการศึกษาและการเรียนรู้ของสังคมไทย ให้คนไทยได้ก้าวไปแข่งขันในเวทีโลก ชีวิตนี้ถ้าไม่ตาย ขอทำให้ได้”

คนไทยคนแรกที่ได้นั่งระดับผู้บริหารในกูเกิล หนุ่มจากวงการไฮเทคคนนี้ปัจจุบันเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด สำนักงานใหญ่ของกูเกิล ในซิลิคอน วัลเลย์

อะไรทำให้กูเกิล องค์กรที่ได้รับการจัดอันดับจากฟอร์จูนว่า เป็นบริษัทที่น่าทำงานมากที่สุด องค์กรที่มีคนทำงานดีกรีปริญญาเอกแทบทั้งสิ้นเลือกหนุ่มไทยคนนี้เข้าร่วมงานด้วย

ทั้งที่เขาเป็น 1 ใน 2 ของพนักงานที่ไม่มีคำว่าดอกเตอร์นำหน้า

ที่จริงแล้ว “กระทิง” มีโปรไฟล์ในขั้นไม่ธรรมดา

จากเด็กต่างจังหวัดที่ไม่เก่ง เก็บตัว ขาดความมั่นใจเพราะถูกเพื่อนแกล้งสมัยยังเล็ก เขากลับฮึดเอาชนะความอ่อนแอในตัว คว้าเหรียญทองฟิสิกส์โอลิมปิกวิชาการแห่งประเทศไทยมาได้ และหลังคว้าปริญญาตรีวิศวะไฟฟ้า จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปริญญาโทการตลาดจากธรรมศาสตร์ ภาคอินเตอร์ ก็บินไปสู่โลกกว้างที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด มหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกที่มีผู้สอนอย่างแอนดี โกรฟ อดีตซีอีโอของอินเทล หรือเอริค ชมิดท์ ซีอีโอคนปัจจุบันของกูเกิล เป็นซีเนียร์ เลคเชอเรอร์

จากที่คิดว่าไปเปิดโลกทัศน์ ไปเห็นโลกกว้าง ไปเอาคอนเนคชั่น ช่วงแรกในสแตนฟอร์ดกระทิงบอกว่า ช่วงแรกเขาเหมือน “กระทิงในดงฉลาม” เพราะเพื่อนร่วมชั้นทุกคนล้วนแต่ “อัจฉริยะ” ประสบความสำเร็จกันมาทั้งนั้น บางคนคือประธานบริษัทแบบยาฮูของจีน “จากคนสมัคร 380 คน ผ่านคัดเลือก 42 ซึ่งใน 42 คนนี้เวลาอาจารย์ถามจะเงียบไม่ตอบอยู่คนเดียว คือผม เพราะยกมือไม่ทัน และเพื่อนๆ ฉลาดมาก ทั้งๆ ที่คะแนนจีแมทอยู่ในระดับ 750 เพิ่งรู้ว่า เราไม่เก่งอย่างที่คิด"

ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะถอดใจง่ายๆ แต่สำหรับกระทิงเขาเคยมีบททดสอบเรื่องความกดดันมาแล้ว สมัยเป็นเด็กต่างจังหวัด เขาเคยมีความคิดว่า เราไม่มีทางชนะเด็กกรุงเทพฯ แต่ครูที่สอนบอกว่าอย่าให้ใครมากำหนด “ถ้าเขาเก่งกว่า เราก็ต้องพยายามให้เหมือนเขา แม่ผมก็บอกให้ผมคิดเหมือนกระทิง เจอปัญหาวิ่งเข้าใส่”

กระทิงในตอนนั้นเลยวิ่งเข้าใส่ปัญหา ทำทุกอย่าง สุดท้ายก็ได้เหรียญทองฟิสิกส์โอลิมปิกมาเชยชม ถึงตอนนี้ในฐานะคนที่ชอบด้านการวางกลยุทธ์ เขาวิเคราะห์หาจุดแข็งเพื่อทำให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับ

"ผมมาคิดว่า จริงๆ เราไม่ใช่คนพูดเร็ว จะไปสู้เขาคงไม่ได้ เลยเลือกสไตล์พูดช้า พูดชัด พูดแล้วคนฟัง คือแบบพูดน้อยต่อยหนัก อย่างนั้นจะดีกว่า พูดแล้วคนต้องว้าว แล้วเราก็เริ่มมั่นใจ พูดได้เร็วขึ้น

แต่ 3 เดือนแรกเหมือนนรก

มีหลายๆ ครั้งที่ท้อ ร้องไห้

แต่นึกถึงคุณแม่ ตอนท่านเจ็บหนักหยุดหายใจ 5-6 ครั้งท่านก็สู้ที่จะมีชีวิตตลอด ครั้งหนึ่งท่านบอกว่า ท่านเห็นยมบาล แต่ท่านขอมีชีวิตต่อ บอกว่ายังไม่เห็นลูกประสบความสำเร็จ

เราก็คิดว่าแม่ยังสู้ยมบาล แล้วเราล่ะ เราเป็นลูกแม่ แม่สู้เพื่อดูเราประสบความสำเร็จ เราก็ต้องสู้ให้แม่ได้เห็น”

นอกจากนั้นกระทิงบอกว่า เขายังใช้เสน่ห์ความเป็นไทยมาเป็นจุดแข็ง “เราไม่ใช่อเมริกัน เสน่ห์ของเรา คือความเป็นไทย ในที่สุดเพื่อนๆ ก็เปิดใจยอมรับ”

ความเป็นไทยยังเป็นสิ่งที่กระทิงยืนยันว่า ช่วยให้ได้ทำงานที่กูเกิล

“บางคนน้อยใจอยากเป็นอเมริกัน พยายามเรียนรู้อเมริกัน คัลเจอร์ แต่ความเป็นคนไทยนี่แหละ ความเป็นคนสบายๆ ง่ายๆ โอเพ่น เฟรนด์ลี่ รู้จักการปล่อยวางนี่แหละที่คนอื่นชอบ”

ผ่านพ้นช่วงปรับตัว ความสามารถของกระทิงเริ่มเป็นที่ประจักษ์ กระทั่งเพื่อนๆ โหวตให้เขาเป็นประธานชมรมการตลาดที่มีสมาชิกกว่า 100 คน นำทีมไปคว้ารางวัลอันดับสอง กรณีการตลาดแห่งสหรัฐอเมริกา โดย HP

ลูกอึดมีอยู่เต็มตัวกระทิง แม้ภาระการเรียนจะหนัก แต่เขายังทำงานควบคู่ไปด้วย ทั้งเปิดบริษัท ทั้งทำธุรกิจร่วมกับบริษัทเวนเจอร์ โดยมีเวลาพักจริงๆ แค่ 4 ชั่วโมงเท่านั้น “ค่าเรียนแพงมาก เงินที่เตรียมไปไม่พอใช้” กระทิงบอก

“ทั้งทำงานและเรียน นอนแค่วันละ 4 ชั่วโมง ผมคิดว่าถ้าผมนอนวันละ 8 ชั่วโมง ถ้ามีอายุถึง 100 ปี ผมใช้เวลานอนถึง 33 ปี แต่ถ้านอนแค่ 4 ชั่วโมง เรามีเวลาเพิ่มขึ้น 16 ปี”

ความช่างคิดแบบนี้ กระทิงบอกว่าเขาเป็นมาตั้งแต่เด็ก โดยฮีโร่ของเขาสมัยเด็กๆ คือไอน์สไตน์ พอโตขึ้นฮีโร่ของเขา คือ "สมคิด จาตุศรีพิทักษ์" เนื่องจากชื่นชอบความเป็นนักวางกลยุทธ์

ขณะนี้กูเกิลมีคนไทยร่วมงาน 2-3 คน แต่กระทิงเป็นคนบุกเบิก “เขาเลือกเราก็โชคดี” กระทิงบอก เพราะใบสมัครที่มีไปถึงกูเกิลนั้นมีเป็นพันๆ ใบ คนที่ผ่านการคัดเลือกเรียกว่าต้องผ่านการสกรีนอย่างมาก

“เขาสัมภาษณ์ผม 8 รอบ ใช้เวลา 5 เดือน ตอนนั้นก็เริ่มท้อใจ เพราะปฏิเสธงานอื่นไปทั้งที่ออฟเฟอร์ดีกว่า” กระทิงเล่าพร้อมยกตัวอย่างคำถามเช่น ทำอย่างไรให้กูเกิลโต 10 เท่า ซึ่งจะใช้ความคิดธรรมดาๆ ไม่ได้ ก็ต้องใส่ความคิดนอกกรอบ ความสร้างสรรค์

บรรยากาศการทำงานที่กูเกิล กระทิงบอกว่า คนที่นี่ต้องยืดหยุ่น ยอมรับการเปลี่ยนแปลงมากๆ เพราะเป็นธุรกิจใหม่ “ที่นี่มีความอลหม่าน เพราะมันไม่มีรูปแบบ ต้องสร้าง ต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ผมเปลี่ยนตำแหน่ง 2 ครั้ง เปลี่ยนที่นั่ง 3 ครั้งในเวลาไม่ถึงปี”

นอกจากนี้สังคมคนกูเกิลยังง่ายๆ เปิดกว้างทางความคิด แม้แต่ละคนจะฉลาด ชนิดจบปริญญาเอกกันคนละ 2 ใบหรือจบปริญญา 2 ใบใน 4 ปีนั่นคือเอกใบ โทใบ แต่ส่วนใหญ่จะฉลาด ถ่อมตัว

“คือคนที่เก่งจริงๆ ประสบความสำเร็จจริงๆ เขาไม่คุย แต่ถ้ามีไอเดียต้องสปีค อัพ และเขาจะทุ่มเทสูง คนที่นี่เดินตาแดงก่ำเป็นแถว มีความบ้าระห่ำ เพราะเราอยู่ในอุตสาหกรรมใหม่ ไม่มีใครเคยไปเพราะฉะนั้น ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไร รู้แต่ว่าเราต้องสร้างมันขึ้นมาเอง

ชีวิตที่กูเกิล สนุก อาจจะดูว่าสับสนวุ่นวาย แต่คนที่นั่นเชื่อว่า สิ่งที่เขาทำคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ และเปลี่ยนแปลงโลกได้ ช่วยโลกได้ เพราะเรา organize the world’s information เพื่อให้คนเข้าใจ และใช้ข้อมูลได้มาก ทุกคนเลยมีแรงผลักดันสูง”

มาตรฐานความสามารถสูง มาตรฐานคนกูเกิลยามถูกประเมินเลยสูงตาม ถึงใครจะเก่งมาจากไหน แต่ที่นี่ผลการประเมินอาจจะออกมาแค่ “ปานกลาง” สำหรับผลงานกระทิง ได้รับการประเมินว่าดีมาก “แต่ก็เกือบตายเหมือนกัน” กระทิงบอก

งานของกระทิง คือการดูแลตลาดในเอเชีย รับผิดชอบธุรกิจ search engine ในเอเชีย “เขามองว่า เอเชียเป็นอนาคต แต่กูเกิลยังตามหลังคู่แข่งอยู่ ทั้งในจีน ญี่ปุ่น เกาหลี” ก็คงจะได้เห็นอะไรดีๆ หลังจากนี้

"ตอนนี้ภูมิใจว่าเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรมหัศจรรย์

ยังไม่ถือว่าประสบความสำเร็จ แต่ก็มาไกล" กระทิงบอก

ความสำเร็จในมุมของหนุ่มกระทิงคนนี้ คือการได้ทำงานด้านการศึกษาให้กับสังคมไทย โดยสร้างการศึกษาทางเลือกให้คนธรรมดาได้เข้าถึงผ่านเทคโนโลยีอย่างอินเทอร์เน็ต

“ก่อนจะทำงานกับกูเกิล มีบริษัทพวกเฮดฟันด์จะให้ทำงานด้วย เงินเดือนก็เยอะกว่าที่กูเกิล 2 เท่า แม่ก็ถามว่ามีความสุขหรือเปล่า ใช่สิ่งที่อยากทำหรือเปล่า

ลูกแม่เหมือนกระทิง พอเห็นเป้าหมายถึงจะวิ่ง แต่ลูกแม่ไม่ได้ถูกผลักดันให้ทำเพื่อเงิน อย่าแลกฝันด้วยเงิน

ฝันของผม คือเรื่องการศึกษา เพราะการศึกษาผมถึงมาอยู่ตรงนี้ สมัยเด็กๆ ผมตัวเล็ก เงียบๆ มีโลกส่วนตัวสูง ไม่เก่ง ถูกเพื่อนแกล้ง แต่อาจารย์ที่โรงเรียนประถม 2 ท่าน คืออาจารย์ จันทร และอาจารย์เช่นชนกให้กำลังใจ ทำให้เรารักในการแสวงหาความรู้ มาถึงตรงนี้ได้เป็นหนี้บุญคุณอาจารย์

แล้วตั้งแต่ได้เหรียญทอง เป็นวิศวะรู้ว่าโอกาสได้เงินเยอะมาถึง แต่รู้ว่าถ้าเราไม่ได้เรียน คงไม่มีแบบนี้ ทุกอย่างอยู่ที่การศึกษา การศึกษาผมถือเป็นปัจจัยที่ 5 ก็อยากสร้างการศึกษาทางเลือกให้คนธรรมดาได้เข้าถึงโดยผ่านทางอินเทอร์เน็ต อยากปฏิวัติการศึกษาและการเรียนรู้ของสังคมไทย ให้คนไทยได้ก้าวไปแข่งขันในเวทีโลก นำสังคมไทยไปข้างหน้า

ชีวิตนี้ถ้าไม่ตาย ขอทำให้ได้ เป็นเป้าหมายของกระทิง"

ราวปลายปีนี้ แผนการของกระทิงคงจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้น โดยเขาอาจจะทำเป็นเว็บ เป็นที่รวมความรู้ โนว์ฮาว ถ่ายทอดความรู้การเป็นผู้ประกอบการ ให้ความรู้เรื่องการตลาด เรื่องไฮเทค การคิดกลยุทธ์ การออกแบบผลิตภัณฑ์

“ที่ต้องการสนับสนุนให้เกิดธุรกิจ เพราะ 1 บริษัทเท่ากับช่วยคน 10 คนให้มีงานทำ 10 คนนี้มีครอบครัวอีกหลายคนจะได้ประโยชน์

โลกตอนนี้เปลี่ยนไป อเมริกันเขาจะผลักดันเรื่องการเป็นผู้ประกอบการมาก”

กระทิงบอกว่า หากคนไทยมีเทคโนโลยี มีโอกาสแล้ว จะสร้างประโยชน์ให้ประเทศชาติได้มาก ตามความคิดเขาจึงอยากจะสร้างซิลิคอน วัลเลย์ ให้เกิดขึ้นในเมืองไทย มีคนสัก 300 คน มีอินฟราสตรัคเจอร์สมบูรณ์ เพื่อสร้างผู้ประกอบการเชิงสังคมไม่ใช่สำหรับกำไร

"อย่างที่เพื่อนผมทำ ตั้งไมโครไฟแนนซ์ ให้คนรวยเข้ามาเจอกับผู้ที่ต้องการเป็นผู้ประกอบการ ถ้าเขาต้องการบริจาคหรือสนับสนุนใคร ธุรกิจอะไร ทำให้ผู้ให้กับผู้ขอมาเจอกัน เชื่อว่าจะเป็นรูปแบบที่จะเกิดขึ้นในอนาคต

คนไทยไม่แพ้ใครนะ ยกน้ำหนักเราก็ได้แชมป์โลก เรื่องมันสมองก็ไม่จริง ที่สแตนฟอร์ดคนที่ได้ที่ 1 คือคนไทย ที่กูเกิลผมเป็นหนึ่งในสองคนที่ไม่จบปริญญาเอก เพราะฉะนั้นไม่จริงที่ว่าคนไทยไม่เก่ง แต่ต้องให้โอกาสและเครื่องมือ และเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าจะให้พลังมหาศาล"

..........................................................

จากคุณ : Explorer - [ 25 เม.ย. 51 01:40:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12

เอกชัย เอื้อครองธรรม ได้เวลากลับมา 'โตในบ้าน'

ผู้กำกับภาพยนตร์ไทย ฝีมือระดับโลกคนนี้ ไปปักหลักสร้างชื่อสร้างตนเองในต่างแดน เริ่มจากเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้บุกเบิกละครเวทีในประเทศสิงคโปร์ จนคนสิงคโปร์ซูฮกฝีมือ รัฐบาลสิงคโปร์ก็สนับสนุนทั้งๆ ที่เป็นคนต่างชาติ

"อุปสรรคทั้งหลายที่เข้ามาอยากยิงให้หมด คือผมรู้สึกว่าปัญหาที่วิ่งเข้ามาเหมือนจะทดสอบเราว่า เราสู้กับมันได้ไหม อุปสรรคเหมือนพวกปีศาจต้องทำลายมันให้หมด"

หันมากำกับภาพยนตร์ แค่ 2 เรื่องก็คว้ารางวัลระดับโลกทั้ง 2 เรื่อง สร้างชื่อให้หนังไทย เป็นผู้กำกับรุ่นใหม่จากเอเชียที่ใครๆ เฝ้าจับตา

กระทั่ง "เอเชียวีค" ยังเคยยกย่องให้เขาเป็น 1 ใน 20 ผู้นำชาวเอเชียสำหรับสหัสวรรษในด้านศิลปวัฒนธรรม !

ก่อนจะหันมาเป็นผู้กำกับภาพยนตร์ เอกชัยมีผลงานละครเวทีกว่า 100 เรื่องได้เปิดแสดงทั้งในสิงคโปร์และประเทศต่างๆ ละครเวทีเรื่องเด็ดของเขาที่เล่าขานกันก็เช่น อิน-จัน

ส่วนหนังไทยเรื่องแรกที่เขากำกับคือ "Beautiful Boxer" เรื่องของ "น้องตุ้ม" นักมวยแปลงเพศซึ่งนอกจากจะคว้า “สุพรรณหงส์ทองคำ” มา 2 รางวัลแล้วยังได้อีก 12 รางวัลภาพยนตร์โลก เป็นหนังที่ได้รับคัดเลือกให้ฉายในเทศกาลนานาชาติ งานฟิล์มใหญ่ๆ

ผลงานกำกับเรื่องที่ 2 "โรงงานอารมณ์" (Pleasure Factory) ที่ร่วมทุนสร้างกับสิงคโปร์ ก็คว้ารางวัลในสายประกวด “Un Certain Regard”

ตอนนี้เขามีคิวกำกับหนังที่จะป้อนสู่ตลาดโลกอีกเรื่อง คือ "Coffin" แสดงโดยอนันดา เอเวอริ่งแฮม คู่ดาราดังฮ่องกง คาเรน ม็อค เป็นการร่วมทุนระหว่างไทย สิงคโปร์ ฮ่องกง

ฝีมือทำหนัง ทำละคร เอกชัยเป็นที่ยกย่องทั้งๆ ที่ร่ำเรียนมาทางธุรกิจ เรียกว่าเก่งด้านนี้เพราะ “ใจรัก” โดยแท้

เอกชัยบอกว่า เขาชอบหนัง ชอบละครตั้งแต่เด็ก ขนาดช่วงที่ทำงานด้านการตลาดเป็นหนุ่มออฟฟิศที่อเมริกัน เอ็กซเพรส ในสิงคโปร์ เพราะเขาจบปริญญาตรีที่นั่น ยังใช้เวลาพักร้อนมาทำละครเวที

พื้นความรู้ด้านธุรกิจเป็นข้อได้เปรียบ ทำให้งานละครหรือหนังที่เขาลงมือกำกับถูกใจตลาด เพราะรู้จักนำศาสตร์ด้านธุรกิจกับงานสร้างสรรค์มาผนวกกัน ขณะที่ปัญหานี้มักเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนทำงานละครหรือภาพยนตร์คุณภาพ

"ส่วนที่ยากที่สุด ในการทำละคร ภาพยนตร์ คือ ส่วนที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจ มันเป็นส่วนที่น่าสนใจน้อยสุด เพราะภาพยนตร์เป็นเรื่องครีเอทีฟ สนุก ศิลปะเป็นการปลดปล่อย แต่ธุรกิจเป็นการตีกรอบ มันต้องมี objective ชัดเจน

โชคดีที่เรียนบริหารธุรกิจมา ทำธุรกิจมาเลยทำให้เห็น เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต”

เอกชัยบอกว่า การตลาดเป็นเรื่องครีเอทีฟเช่นกัน สร้างสรรค์ได้เต็มที่ แต่ต้องทำเงินให้บริษัท

"ในฐานะที่เป็นไดเร็คเตอร์ ถ้าคิดว่าอะไรที่โดนก็จะทำ แต่ในฐานะมาร์เก็ตติ้ง เราต้องขายมันให้ได้ ถ้าเรื่องไหนมีผู้กำกับ ผมจะปล่อยให้เขาครีเอทเต็มที่ ไม่เอาการตลาดมานำ ส่วนผมก็มาคิดว่าจะขายยังไง

บางทีมันอยู่ที่การตั้งชื่อเรื่อง โพสิชั่นนิงของเรื่อง คิดไปเรื่อย แล้วมาร์เก็ตติ้งมันจะมา"

เอกชัยเริ่มเข้าสู่แวดวงที่เขารัก เมื่อบริษัทโปรดิวเซอร์ละครเวทีชื่อดังอย่าง มิสไซง่อน, แฟนธอม ออฟ ดิโอเปร่า, แคทส์ เข้ามาเปิดในสิงคโปร์ เขาได้เข้าไปร่วมงานกับบริษัทดังกล่าวในฐานะผู้จัดการด้านมาร์เก็ตติ้ง แต่ยามว่าง จะไปขลุกกับงานแสดง ช่วยแต่งฉากง่วน

"ไม่ใช่เรื่องฉลาดนะที่จะออกจากอเมริกัน เอ็กซเพรส เพราะงานกำลังรุ่ง แต่คิดว่าเป็นโอกาสที่จะทำในสิ่งที่สนใจจริงๆ ซึ่งเป็นทรานซิชั่นที่ดี ไปทำก็สนุกกับมัน เพราะเป็นอินดัสตรีที่เรารัก กลางวันทำมาร์เก็ตติ้ง กลางคืนไปช่วยเขาแต่งฉาก"

ผลการชอบทดลอง ชอบเรียนรู้ ลงมือทำเองตั้งแต่ปิดโปสเตอร์ สร้างพื้นความรู้ศาสตร์การแสดงให้เอกชัยยิ่งขึ้น เขาบอกว่าเมื่อมีปัญหา หรือลูกน้องถามก็สามารถอธิบายได้

นอกจากได้เรียนลัดจากยักษ์ใหญ่วงการละครเวทีโลก เอกชัยยังมุ่งหน้าสู่ลอนดอนและออสเตรเลีย เพื่อเติมประสบการณ์ด้านการละคร

ได้เห็นการทำงาน ได้จับชิ้นงานใหญ่ มีความคุ้นเคย เมื่อรู้สเกลงาน ทำให้เขากล้าเสี่ยงตั้งบริษัทละครเวทีในสิงคโปร์ เริ่มต้นอาชีพผู้กำกับละครเวทีจริงจัง

และประสบความสำเร็จสูง ฝีมือเป็นที่รู้จักในระดับนานาชาติ

นำมาสู่การทาบทามให้เขาเป็นผู้กำกับหนังชายคา GMM Pictures

"ตอนนี้มองไปในอดีต ทำไมเรากล้าทำ อย่างอิน-จัน ทำไมเรากล้าทำ เพราะเราได้ทำงานชิ้นใหญ่มาก่อน ทำให้คุ้นเคย การที่เราได้ทำงานกับบริษัทที่เป็นลีดเดอร์ในฟิลด์นั้น ทำให้เรากล้าคิดการใหญ่ ทำงานสเกลใหญ่ ทั้งที่ยังสงสัยว่าตอนนั้นทำไมกล้าทำ ถ้าเจ๊งขึ้นมาแล้วทำยังไง"

เอกชัยบอกว่า ที่จริงแล้ว โอกาสพลาดมีสูง แต่ไม่ได้รู้สึก "รู้แต่ว่าสนุก รู้แต่ว่าอยากให้วันหนึ่งมีมากกว่า 24 ชั่วโมง จะได้ทำงานได้เยอะ

เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็น อยากนอนแล้วรีบตื่นขึ้นมาทำงาน เหมือนเวลาที่มีไม่พอ"

สำหรับคนอื่นๆ อุปสรรคในการทำงาน คือเครื่องกีดขวางความสนุก แต่สำหรับเอกชัย เขาบอกว่า อุปสรรคมีไว้ให้ทำลาย เหมือนเวลาเล่นวิดีโอเกมที่อยากทำลายให้ราบเรียบ

"อุปสรรคทั้งหลายที่เข้ามาอยากยิงให้หมด คือผมรู้สึกว่าปัญหาที่วิ่งเข้ามาเหมือนจะทดสอบเราว่า เราสู้กับมันได้ไหม อุปสรรคเหมือนพวกปีศาจต้องทำลายมันให้หมด"

บททดสอบความอดทนของเอกชัยมีตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตการเรียนในต่างประเทศ ปีแรก เขาบอกว่าจากชีวิตที่เคยมีแต่ลุ้นว่าได้ที่ 1 หรือไม่ กลายเป็นฟังเลคเชอร์ไม่รู้เรื่อง สอบตกไปหนึ่งวิชา "ท้อมาก ชีวิตไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นประสบการณ์ที่แย่มาก ทำให้เรารู้สึกว่าไม่เก่ง ด้อย"

แต่นั่นคือสิ่งที่หล่อหลอมให้เขาไม่ประมาท ทุ่มเท และตั้งใจสูง

"มันเป็นจุดดีทำให้เราไม่หลงระเริง ไม่เพ้อเจ้อว่าตัวเองเก่ง ทำให้ขยันขึ้น ให้เวลามากขึ้น ถ้าอยู่เมืองไทยเราไม่ต้องขยันมาก"

ช็อกที่ 2 เรียนจบ สมัครงานกับบริษัทในสิงคโปร์แต่ไม่มีใครรับ เพราะคนไทยภาพพจน์ไม่ดี ทำให้เขาต้องเพิ่มความขยัน ความพยายามให้มากขึ้น

"ถ้าเรามี passion ถ้าเรากระตือรือร้น บริษัทเขาก็ต้องคิดว่าจะให้โอกาสเด็กคนนี้ดู

ตอนผมทำหนัง Pleasure Factory ก็ลุยๆ เหมือนกัน คือผมคิดว่าถ้าเราตื่นเต้นกับมัน มันจะมีพลังขับเคลื่อนของมันเอง"

การเริ่มต้นธุรกิจละครในสิงคโปร์ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะสิงคโปร์ไม่ได้เป็นประเทศที่ผู้คนสนใจศิลปะแขนงนี้ เมื่อเป็นช่วงบุกเบิก ก็ต้องออกแรงมากเป็นพิเศษ

"ลำบากไหม ในการโตต่างประเทศ ก็รู้สึกเป็นคนนอกบางครั้ง เหมือนเราเป็นลูกบุญธรรม พ่อแม่คงรัก แต่ยังไงก็คงไม่เท่าลูกเขา แต่สิงคโปร์เขาก็เทคแคร์เราดี

เวลาท้อ ชีวิตใกล้จะไปถึงจุดที่จะทนไม่ได้ ก็บอกตัวเองว่าทนกับมันอีกนิดหนึ่ง ก็จะได้ผล บางทีก็ต้องทำใจ หายใจช้าๆ

อุปสรรคเยอะแยะ ในชีวิตมีเยอะไปหมด แต่ผมเป็นคนมีความสุขง่าย จำความสุขไว้ใช้ตอนไม่มีความสุข เช่น ซื้อขนมที่ชอบก็แฮปปี้แล้ว ดูหนังอาทิตย์ละ 2 ครั้งก็มีความสุขแล้ว

ความสุขไม่ต้องเยอะ มาทีละนิดๆ มันก็ชโลมใจ

ผลการบุกเบิกของเอกชัยทำให้ศิลปะด้านละครเวทีแจ้งเกิดและเติบโตในสิงคโปร์ รัฐบาลสิงคโปร์เข้ามาสนับสนุนคนทำงานด้านนี้ ใส่ทั้งเงิน และการสนับสนุนในรูปแบบต่างๆ

งานของเอกชัยที่รู้จักกันมักจะออกมาในแนวสะท้อนสังคม โดยผูกเรื่องให้สนุกสนาน เอกชัยบอกว่ามีคนวิจารณ์ว่างานของเขาเหมือนการดึงประเด็นข่าว มาตีแผ่ให้เป็นเรื่องที่น่าสนใจ "อาจจะเป็นเพราะผมเป็นอาร์ติสท์ ไดเร็คเตอร์ เลยชอบอะไรที่เป็นฮิวแมน" เอกชัยบอก

นอกจากนี้ภาพยนตร์ของเขาจะเกิดจากการทำความเข้าใจกับสิ่งที่ไม่เข้าใจ เป็นการนำเสนอหลายๆ มุมมอง อย่างเช่น Beautiful Boxer ที่ตอนแรกเขาสงสัยว่าทำไม "น้องตุ้ม" ต้องทำตัวอย่างนี้ แต่เมื่อได้เรียนรู้ ก็เกิดความเข้าใจ

นั่นเป็นเป้าหมายหลักในการทำงานของเอกชัย คือ สร้างความเข้าใจของผู้คนที่อยู่ร่วมกันในสังคม

"ศิลปะสำคัญนะ เป็นเหมือนจิ๊กซอว์ ถ้าสังคมขาดส่วนนี้ไปก็จะไม่เต็ม

ศิลปะมีหน้าที่พลังขับเคลื่อนอารมณ์ คนดูไม่ว่าอยู่ที่ไหน วัฒนธรรมใด ก็มีความเป็นมนุษย์ ซึ่งมีบางอย่างเหมือนกัน เพราะฉะนั้นที่ทำงาน คือ ทำยังไงให้คนอีกวัฒนธรรมเข้าใจ

เหมือนน้องตุ้ม ไม่มีใครอยากเป็นอย่างเขา แต่ทำยังไงให้การเป็นน้องตุ้มเป็นประโยชน์กับคนอื่น

ผมทำหนังทำละคร เพราะเวลาดูหนังที่ชอบ ก็อยากเป็นคนดีขึ้น อยากให้กับสังคม ซึ่งหนังจะให้กับสังคมได้มาก"

ข้อดีของความเป็นไทยในการอยู่ต่างแดนที่เอกชัยค้นพบ คือ การที่ประเทศเรามีเอกลักษณ์ทั้งวัฒนธรรม ทั้งสังคม ทำให้เราไม่เหมือนใครในโลก และเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีของการทำงานศิลปะ

"ผมคิดว่ามันเป็นวัตถุดิบของการทำงาน ผมรู้สึกว่า ทุกอย่าง inspire ผมได้ ทำให้เรามีวัตถุดิบซึ่งต่างจากครรลองปกติ มันมี inspiration

เสน่ห์ความเป็นไทยมันพิเศษที่สุดในโลก เราไม่เคยเป็นเมืองขึ้นใคร มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับต่างชาติ"

หลังตระเวนไปสร้างชื่อเสียงข้างนอกประเทศมานานปี เอกชัยบอกว่า ตอนนี้อยากกลับมาตั้งรกรากอยู่ในเมืองไทย อาจจะด้วยความรู้สึกลึกๆ ที่เขาบอกว่า "ศิลปินทุกคนอยากให้คนที่บ้านเขาชื่นชอบเขาในผลงาน"

การที่หนังได้ฉายในบ้าน สำหรับเขาจึงเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก

"ผมรู้สึกว่าเมืองไทยเป็นบ่อน้ำซึ่งอบอุ่น สิงคโปร์อาจจะเป็นบ่อน้ำที่สะอาด แต่เมืองไทยทำให้เรามีความสุขได้ง่าย เป็นสิ่งที่เราคุ้นเคย อยู่เมืองไทยแม่ทำกับข้าว 4 อย่างมันอร่อยทุกอย่าง เป็นประเทศที่ทำให้เรามีความสุขได้ง่าย และเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคย

ต่อไปจะอยู่ที่นี่ตั้งต้นอีกรอบ ที่ผ่านมาพเนจรเยอะ 2-3 ปีก่อนต้องไปโปรโมทหนัง 20 ประเทศ ทุก 2 อาทิตย์"

รางวัลใหญ่บนเวทีออสการ์เป็นเป้าหมายในชีวิตของเอกชัยหรือไม่ เขาบอกว่า ไม่ได้ตั้งใจว่าต้องไปให้ถึงจุดนั้น หรือต้องคว้ารางวัลมาให้ได้ เพราะถ้ามีเป้าหมายตรงนั้น จะทำให้เครียด “ก็คิดว่าถ้าทำได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อย่าไปสน”

เป้าหมายในชีวิตของเขาจึงไม่ได้ยิ่งใหญ่มหึมามหาศาล ทว่าแค่..

"อยากทำหนังที่มีความหมายสัก 2-3 เรื่อง เป็นงานที่ทำให้มีความสุขกับคนดู ไม่คิดว่าจะต้องเป็นหนังต่างประเทศ ฉายนอกประเทศ ถ้างานมีความหมาย มีพลัง ก็ทำ

บางทีไม่ต้องรวยก็ได้ เราจะเป็น underdog"

จากคุณ : Explorer - [ 25 เม.ย. 51 05:00:53 ]