ความคิดเห็นที่ 1 อีกอย่างนึงค่ะ คือพี่เค้าอายุ 42 แล้ว เรียนจบปริญญาโทนิด้าที่เมืองไทยก็เลยทำให้พี่เค้าออกจากมี เซลฟ เอสตีม สูงไปนิด เพียงแต่พูดภาษาอังกฤษไม่คล่องขนาดที่จะหางานทำในระดับที่พี่เค้าเคยทำมาจากเมืองไทยได้ พี่เค้าก็เลยกลายเป็นแม่บ้านซึมเศร้าไปเลยค่ะ - - '' จากคุณ : Mercy@UK - [ วันแรงงาน 17:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้างานที่เราหวังไม่ได้ ดั่งที่หวัง ก็ทำงานทำความสะอาดนี่แหละค่ะ อย่ามองว่ามันเป็นงานที่ต่ำต้อย  งานทำความสะอาดมันเป็นงานที่สุจริต เงินก็ได้มาจากหยาดเหงื่อแรงกายของเรา  ฝรั่งเค้าให้เกียรติกับงานทุกประเภทไม่ใช่หรือ ? ถ้าไม่มีคนทำความสะอาดให้คนพวกนี้  คนพวกนี้ไม่ต้องมาทำเองหรือ  ไม่รู้นะ สำหรับความคิดดิฉัน  คนไทยมักยึดติดกับงานออฟฟิตกันจัง ทำงานนี้ไปก่อน พอมีเงินใช้เอง ก็เอาเงินไปลงเรียนเพิ่ม จบแล้วค่อยหางานทำที่ดีใหม่ จากคุณ : เที่ยงตรง - [ วันแรงงาน 17:53:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดิฉันไม่ทำ งานทำความสะอาด เพราะเป็นคนไม่ชอบทำความสะอาด ไม่ละเอียด ทำแล้วเหมือนไม่ได้ทำ ไม่มีความสามารถด้านนี้ ทำไม่ไหว ถ้ามาถึงขั้นนี้ อยู่มาห้าปีเเล้ว ภาษายังไม่ดี เป็นเพราะไม่ขนขวายด้วยหรือเปล่า ดูทีวี อ่านหนังสือ ไปจ่ายของ มันน่าจะได้พัฒนาบ้าง เป็นดิฉันจะขอแตกหักกับสามี ยื่นคำขาดเลยว่า จะต้องเอาเงินมาเรียนให้จงได้ เป็นยังไงเป็นกัน แล้วค่อยๆ หางานทำที่ตัวเองพอทำได้ แบบไม่ต้องใช้แรงเข้าเเลกมาก เริ่มจากตำแหน่งเล็กๆ ไปก่อน หรือไม่นะ ไปเป็นอาสาสมัครช่วยการกุศลก่อน ให้ได้ใช้ภาษา ให้มีคอนเนคชั่นแล้วค่อยขยับขยายจากตรงนั้น จากคุณ : mrs.night owl - [ วันแรงงาน 18:06:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ค่ะ ดิฉันก็เป็นสะไภ้อังกฤษนะคะ  ได้เข้าไปแชรืประสบการณ์ในเวปทีให้นะคะ แล้วจะได้อะไรมากมายในเวปนี้ ทุกคนน่ารักมากๆๆเป็นสะไภ้อังกฤษและว่าที่ทั้งนั้น ลองเข้าไปอ่านและแชร์ประสบการณ์กันนะคะ แล้วจะทำให้เพื่อนมีกำลังใจขึ้นมากๆๆเลยค่ะ การที่เราได้ป.โท เมืองไทย พอมาอยู่ที่นี้แล้วก็เหมือนเริ่มต้นใหม่หมดนะคะ เพราะว่าความแตกก่างของประเทศเขานะคะ เราต้องยอมรับให้ได้นะคะ  แล้วจะทำให้เราอยู่อย่างมีความสุขนะคะ การเรียนต่อที่นี้ถ้าอยู่มา1ปี ไปเริ่มเรียนที่วิทยาลัยใกล้บ้าน เรียนฟรีนะคะ ไม่เสียตัง แต่เป็นคอรส์ ESOL นะคะ ถ้าเรียนต่อไปเรื่อยๆๆก็สูงขึ้นไปเรื่อยๆๆจนเท่าเทียบคนที่นี้นะคะ ลองไปอ่านดูในเวปที่ให้นะคะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ต้องคิดเรื่องอดีตที่ผ่านมานะคะ จะทำให้เราเศร้าและเสียใจในการตัดสินใจนะคะ   อดีตเราเรียกกลับคืนไม่ได้แต่เรานำมาเป็นข้อแก้ไขในอนาคตนะคะ   เริ่มเลือกที่จะทำให้ดีที่สุดไปข้างหน้านะคะ สู้ สู้ สู้ นะคะ ขอให้โชคดีมีความสุขนะคะ จากคุณ : คนไทยรักกันค่ะ (คนเจียงราย2) - [ วันแรงงาน 18:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ค่ะ ขอโทษนะคะ ลืมให้ชื่อเวป เวปนี้เลยค่ะ แล้วเจอกันและแชร์ประสบการณ์กันในเวปนะคะ http://www.weddingsquare.com/forum/forum_topics.asp?FID=38 จากคุณ : คนไทยรักกันค่ะ (คนเจียงราย2) - [ วันแรงงาน 18:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เราเคยทำมาแล้ว งานทำความสะอาดน่ะ แต่กว่าจะตัดสินใจไปทำได้ก็ร้องไห้ซะหลายยก เพราะว่าติดกับงานเก่าที่เคยทำในกรุงเทพ..แต่เนื่องจากอยากมีรายได้เป็นของตัวเอง จึงตัดสินใจไปทำดู ซึ่งก็ไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิด ถ้าไม่อยากทำงานทำความสะอาด ทำไมไม่ลองไปสมัครเป็นพนักงานตามร้านต่างๆดูล่ะ เทสโก้ก็ได้ M&S หรือ บูทส์ หรือร้านอื่นๆ ที่สำคัญ ต้องพยายามเลิกคิดถึงอาชีพที่เคยทำที่เมืองไทย ไม่งั้นก็ไม่ได้ทำงานกันพอดี อีกทั้งจะกลายเป็นโรคซึมเศร้านี่ยิ่งแย่กันไปใหญ่ คิดซะว่ามีงาน มีเงินเป็นของตัวเองนี่ยังโชคดีกว่าคนที่ไม่มีงานทำตั้งเยอะ จากคุณ : AUTUMN IN LOVE - [ วันแรงงาน 19:19:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดิฉันก็ไม่ชอบทำความสะอาดเหมือนกัน ไม่ได้เหยียดหยามว่าเป็นงานที่ต่ำต้อย แต่ม้นเป็นงานที่หากเลี่ยงได้เป็นเลี่ยง แหม.. ขนาดบ้านตัวเองยังไม่ค่อยจะอยากทำความสะอาดเลย พยายามเกี่ยงสามีอยู่บ่อยๆ แล้วเรื่องอะไรจะไปทำความสะอาดบ้านคนอื่น แต่หากจำเป็นจริงๆก็ทำได้ และก็เคยทำมาแล้วด้วย (สะอาดหรือไม่นั้นมันอีกเรื่องหนึ่ง...) หากสามีของเพื่อนคุณเขาไม่สนับสนุนเรื่องเรียนต่อหรือฝึกภาษา เพื่อนคุณก็คงต้องพยายามคิดหาทางสนับสนุนตัวเอง หากเป็นไปได้ ก็อยากแนะนำให้เพื่อนคุณไปทำงาน ไม่ว่างานนั้นจะเป็นงานทำความสะอาด หรืองานอะไรก็แล้วแต่ และเอาเงินนั้นส่งตัวเองเรียนภาษาเพิ่มเติม หรือไม่ก็เรียนเอาวุฒิเพิ่ม พยายามหาทางอัพเดท CV ให้ทันยุคทันสมัย ฝึกภาษาให้คล่องมากขึ้น แล้วเพื่อนคุณก็คงจะหางานที่เขาต้องการได้ง่ายขึ้น เพื่อนคุณยังโชคดีที่อยู่ประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ หากอยู่ประเทศอื่นที่ต้องใช้ภาษาที่สาม สงสัยเพื่อนคุณคงทุกข์ใจมากกว่านี้แน่ๆเลย มีคนมากมายที่เขาเรียนกันสูงๆ แต่ก็ไปรับงานพิเศษเช่นล้างจาน ทำความสะอาด จูงหมาเดิน เบบี้ซิท ฯลฯ เพื่อส่งตัวเองเรียน หรือทำในช่วง "between job" หรือบางคนชอบใจในงานที่ตัวเองทำจนกระทั่งเลือกทำเป็นงานประจำเลย ก็เคยเห็นมาเยอะแล้ว ก็ไม่ได้เห็นว่าค่าและศักดิ์ศรีของเขาจะน้อยกว่าคนที่ทำงานออฟฟิศที่ตรงไหน เลิกคิดเรื่องศักดินาได้ก็น่าจะดี เพราะค่าของคนนั้นมันอยู่ที่ใจ ไม่ได้อยู่ที่งานที่เขาทำ (หมายความว่าหากงานนั้นเป็นงานที่ถูกกฏหมายนะคะ) ส่วนตัวแล้ว ดิฉันคิดว่างานที่ต่ำต้อยและไร้ศักดิ์ศรีนั้นก็คืองานค้ากามและค้ายาเสพติดค่ะ งานทำความสะอาดนี้เป็นงานบริสุทธิ์ เพราะไม่เบียดเบียนใคร และไม่ทำลายชื่อเสียงของตัวเองและประเทศชาติ หวังว่าเพื่อนคุณคงหาทางออกที่ดีและเหมาะสมได้นะคะ จากคุณ : Smilla - [ วันแรงงาน 19:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดิฉันก็ไม่เคยทำงานความสะอาด  และให้เกียรติกับงานสุจริตทุกประเภท ขอเล่านอกเรื่องนิดหนึ่ง ตอนส้วมเต็มที่บ้านพี่สาว แล้วมีคนมาสูบส้วม ดิฉันพูดกับคนสูบส้วมว่า  งานที่พวกคุณทำ ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ สามีดิฉันก็บอก ดิฉันพูดแบบนี้  คนสูบส้วมภูมิใจมาก และเห็นด้วยกับคุณ  Smilla ที่ว่า เพื่อนคุณยังโชคดีที่อยู่ประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ หากอยู่ประเทศอื่นที่ต้องใช้ภาษาที่สาม สงสัยเพื่อนคุณคงทุกข์ใจมากกว่านี้แน่ๆเลย งานที่ต่ำต้อยและไร้ศักดิ์ศรีนั้นก็คืองานค้ากามและค้ายาเสพติด ขอแก้ไข และเขียนเพิ่มเติม แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 19:46:01 จากคุณ : เที่ยงตรง - [ วันแรงงาน 19:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับคุณ Smilla นะคะ จากคุณ : คนไทยรักกันค่ะ (คนเจียงราย2) - [ วันแรงงาน 19:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แนะนำว่าถ้าหากไม่ชอบก็อย่าไปทำเลยค่ะ ทรมานใจเปล่าๆ เสียสุขภาพจิตด้วย ปัญหาเรื่องงานนี่เป็นเรื่องที่ทุกคนต้องเจอ เมื่อมาอยู่อังกฤษ ในกรณีที่มีความรู้พอสมควร และเคยทำงานตำแหน่งดีๆที่เมืองไทยมาก่อน         หางานที่นี่ยาก ถึงแม้ภาษาจะดีก็ตาม ไม่ไช่ว่าจะหางานดีๆได้ง่าย ดิฉันไม่เคยมีปัญหาเรื่องภาษายังหางานที่เราพอจะทำได้ยากเลย ต้องไปเรียนเพิ่ม ระหว่างนั้นก็ไม่เคยอยู่เฉยทำงานไปด้วย จะทำงานอะไรก็ต้องดูด้วยว่าพอทำได้ไหม หากว่ามันทำแล้วรู้สึกแย่ ก็คงจะทนทำไม่ได้นาน หางานอื่นที่พอทำได้ดีกว่านะคะ จากคุณ : Gisele - [ วันแรงงาน 19:34:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ชอบงานทำสะอาดเหมือนกันค่ะ และไม่เคยคิดจะไปฝืนทำ หรือจำใจต้องทำ เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ทางนี้ แหม..ขนาดบ้านตัวเองยัง วู้ ไม่อยากบรรยาย ดิฉันเลยเลือกไปทำงานเสริฟแทนค๊า ชอบทางนี้ ชอบบริการ ชอบเป็นจุดสนใจผู้คน ชอบสนทนา ชอบแต่งสวย ยิ้มแย้ม ได้ทิปเยอะด้วยน่ะเอ่อ..อิอิ แต่ถ้าให้ดิฉันไปอยู่ช่วยในครัว อันนี้ก็ขอเปิดแน่บอีกเหมือนกัล ไม่ได้คิดว่ามันงานทำสะอาดหรือช่วยในครัวต่ำต้อยแต่อย่างไร แต่คือ แบบว่าถ้าใจเราไม่รัก ทำไปแล้วมันก็คงล้มเหลว งานคงออกมาไม่ดีหรอก และมีความคิดเห็นเหมือนคุณ mrs.night owl อดทนในสิ่งที่สมควรทนน่ะค่ะ จากคุณ : นางพญาไฟ - [ วันแรงงาน 19:51:22 A:84.162.58.106 X: TicketID:175173 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดีใจจังมีคุณแม่บ้านหลายคนมาให้ความเห็นที่น่าคิดและมีประโยชน์มากค่ะ พี่คนนี้แกไม่เคยลำบากมาก่อน เรียกว่าทำงานเป็นเจ้าคนนายคนมาก่อน แต่พอถึงคราวที่มันสุดๆแล้วโดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวของแก เราเองก็ไม่อยากเอามาพูด เอาแค่ว่าสามีแกเป็นคนดีแต่จู้จี้มาก เลยทำให้พี่แกไม่อยากจะอยู่บ้านเป็นแม่บ้านอย่างเดียวอีกต่อไปแล้ว พี่แกเป็นคนน่ารัก เงียบๆ ไม่ค่อยมีเพื่อนในอังกฤษ แต่เราคบกันได้เพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกัน เคยเจอกันในฟิตเนท เลยได้รู้จักกันมาประมาณ 2 ปีแล้ว และก็ไม่เคยเห็นแกมีเพื่อนคนไทยที่ไหนอีกเลย แกชอบทำกับข้าว เราก็แนะนำว่าน่าจะลองไปทำงานด้าน Hostpitallity แต่แกก็ไม่เอา ดูเหมือนความมั่นใจแกหายไปหมดเลย เคยเห็นรูปพี่เค้าสมัยสาวๆที่ทำงานในเมืองไทย เราก็เชื่อล่ะว่าทำไมแกไม่อยากลำบาก เราก็บอกแกว่าคนเราต้องยอมรับความเปลี่ยนแปลงบ้างนะ แล้วพี่เค้าก็ยอมรับว่าเค้าเป็นคนเลือกงานมาก เรียกว่าไม่เคยต้องทำงานลำบากมาก่อน เราก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนอกจากเป็นผู้ฟังที่ดีเท่านั้น เพราะพี่เค้าเป็นคนนุ่มนิ่มน่ารักและจริงใจมาก ขนาดเราบอกว่าจะมาโพสขอความเห็นจากแม่บ้านคนอื่นๆ แกยังบอกว่าดีเลย เพราะแกไม่มีเพื่อน ไม่มีความคิดเห็นจากคนอื่นๆในอังกฤษเลย นอกจากสามีของพี่เค้าเท่านั้น อยากได้ความคิดเห็นเพิ่ม หรือแนะนำวิธีที่จะให้พี่เค้ามีความมั่นใจ ในคุณสมบัติของตัวเอง แต่แกก็อ้างว่าแกแก่เกินไปแล้วอีก เฮ้อ เราก็ทำได้แค่นี้ละค่ะ วุฒิปริญญาโทจากเมืองไทยถ้าภาษาอังกฤษไม่ได้เลิศเลอเพอร์เฟค เวลามาอยู่ที่นี่มันก็กลายเป็นแค่เศษกระดาษจริงๆ เราพึ่งเห็นซึ้งก็คราวนี้เอง จากคุณ : Mercy@UK - [ วันแรงงาน 20:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เราเข้าใจนะ คนเคยทำงานออฟฟิศ อาจจะทำใจลำบากถ้าต้องทำงานใช้แรงงาน แต่อยากให้เขาถอดหัวโขนออก มองว่างานที่บันดาลเงิน ก็ทำได้ ถ้าเราต้องการเงิน ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆแต่ไม่ได้ตังค์ งานที่ไม่ได้ใช้ความรู้ก็ไม่ได้หมายความว่าตัวเราจะโง่หรือคุณค่าด้อยลงนี่นา ในเมื่อเราไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร ไม่ได้งอมืองอเท้าให้รัฐเลี้ยง ตอนเราเรียน ป โท เราก็ทำงานเสิร์ฟ งานใช้แรงงาน ดีกว่าอยู่เปล่าๆ ได้เงินมาจุนเจือตัวเอง นี่ก็ยังคิดว่าถ้าต้องหางานทำ วุฒิ ป โท เมืองนอกอย่างเรายังไม่รู้ว่าจะหางานในประเทศสู้เจ้าของภาษาเขาได้หรือเปล่าเลย เพราะเราจบสายบริหาร ไม่ได้เชี่ยวชาญอะไร ไม่มีประสบการณ์ ถ้าวันนึงต้องไปทำงานแรงงานเพื่อแลกเงิน เราก็ไม่รังเกียจอะไร ถ้าไม่ชอบงานทำความสะอาด ลองดูแม่ครัวไม่ดีกว่าหรือถ้าชอบทำอาหาร ทำไปสักพัก ถ้ารู้วิธีการบริหารร้าน อาจจะหักคอสามีเอาเงินมาทำร้านก็ยังได้ ไม่งั้นก็ฮึดสู้สามีขอเงินไปเรียนภาษา เวรกรรมจริงๆสามีอะไรไม่สนับสนุนภรรยาเลย จากคุณ : yuy - [ วันแรงงาน 21:03:41 A:124.121.26.113 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อย่าคิดมาเลย ได้งานอะไรก็ทำไปก่อนจะดีกว่านะ เรากับคิดว่าได้ทำงานที่ออกกำลังกายก็น่าจะดีนะ ได้ออกกำลังกายด้วย ไม่ต้องไปเสียเงินสมัครพวกยิม งานอะไรที่ได้เงินมาแบบสุจริตก็ทำไปเถอะเราว่าน่าภูมิใจดีนะ ในต่างประเทศนี้ไม่มีใครเขามานั่งคิดเรื่องศักดิ์ศรีหรอกค่ะ อย่าคิดว่าเงินน้อย ได้ค่าแรง 5.25/ชม ถ้าทำอาทิตย์ละ 20ชม.ก็ได้อาทิตย์ละร้อยกว่าปอนด์แล้ว เดือนหนึงก็ประมาณ 400ปอนด์ ก็ถือว่าโอเคแล้วล่ะค่ะ มาอยู่ที่นี่หัวโขนที่เคยมีมาก็ถอดออกไปเถอะค่ะอย่าคิดอะไรมาก ทำใจให้สบาย ทำงานไปก่อนเลย จากนั้นก็ไปหาเรียนเพิ่มเติมเอาทีหลังจะดีกว่า แต่...ถ้าไปลองแล้วไม่ชอบหรือว่าทำแล้วไม่สบายใจก็อย่าไปทำเลยค่ะ จะทำให้จิตตกเปล่าๆ เอาเวลาไปเรียนเพิ่มดีกว่า เช่นภาษาก่อนเลย จากนั้นก็ไปหาครอสตามที่เราสนใจ หรือพวกครอสระยะสั้น ในอังกฤษนี่มีเพียบเลยค่ะ โชคดีนะคะ จากคุณ : สร้อยอินเดีย - [ วันแรงงาน 21:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พูดถึงเรื่อง อายุบอกเพื่อนด้วยนะคะ ของเราย่างจะ49แล้ว พึงมาอยู่ งานเมืองไทย เป็นครูนะคะ  พอมาอยู่ที่นี้ก็ยังหางานทำไปเรื่อยๆๆ แฟนไม่อยากให้ทำงานแต่เขาดีมากๆๆทุกเรื่อง สนับสนุนทุกเรื่อง เราหาเรื่องเอง อยากทำงานไม่ชอบอยู่นิ่งๆๆ ตอนนี้ก็จะได้ไปทำงานแล้วแต่หัดขับรถอยู่ ในคุ้นเส้นทาง คงไม่นาน แต่เรายังสมัครในเวปอีกมากมาย ก็รอจนกว่าจะได้งานถูกใจนะคะ  แต่ก็สู้ สู้ สู้ นะคะ  เพราะว่าต้องยอมรับความเปลี่ยนแปลงนะคะ ให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : คนไทยที่รักกัน (คนเจียงราย2) - [ วันแรงงาน 21:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 16  อ่านแล้วก็เห็นใจพี่เขาค่ะ ทั้งในเรื่องสถานะการณ์ครอบครัวและเรื่องการตัดสินใจในการทำงาน ถ้าไม่อยากทำอย่าฝืนค่ะ เพราะทำแล้วจะทำได้ไม่ดี ไม่มีความสุข ไปทำด้วยความหดหู่ เช้าๆ ตื่นมาแล้วก็คงไม่อยากออกไปทำงาน แต่อ่านแล้วก็ติดใจสงสัยว่า........พี่เขาจบตั้งปริญญาโทจากนิด้า เป็นหญิงเก่ง เคยทำงานในระดับผู้บริหารมาก่อน แต่ทำไม ถึงไม่มีปากไม่มีเสียง ไม่มีความเท่าเทียมกันในครอบครัวเลย (ตรงนี้ไม่ได้ว่าอะไรพี่เขานะคะ แค่สงสัย เพราะมันฟังดูขัดแย้งกันค่ะ) ผู้หญิงที่มีการศึกษาไม่ว่าจะเป็นคนชาติไหน ไม่ควรปล่อย หรือ มักจะไม่ปล่อยให้สามีเป็นช้างเท้าหน้า 100% หรือ ตัวเองเป็นช้างเท้าหน้า หรือ เป็นเท้าหลังเต็ม 100% แต่ควรจะมีความเท่าเทียมกัน สำหรับส่วนตัวเรา เราเคยทำงานทำความสะอาดมาก่อน แต่เป็นการทำงานในสมัยที่เรียน ทำตอนปิดเทอม งานเลี้ยงเด็ก งานดูแลเด็กก็เคยทำมาแล้ว ทั้งหมดเป็นงานที่ทำที่เมืองไทยนี่แหละ เด็กเสิร์ฟก็เคยเป็นมาแล้วสมัยที่ไปเรียนไปชุบตัวอยู่ที่เมืองฝรั่ง เรามาจากครอบครัวคนไทยชั้นกลาง ฐานะทางบ้านพอกินพอใช้ พ่อ-แม่เราเป็นคนมีการศีกษาทั้งคู่ ตอนเด็กๆ พ่อ-แม่จะสอนให้ทำงานทุกๆ ปิดเทอม หาเงินค่าขนมเอง (ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกในสังคมไทยของเมื่อสมัย 20-30 ปีที่แล้ว เพราะมีเพื่อนร่วมงานของแม่เรา ถามแม่เราอยู่เสมอว่าทำไมต้องให้ลูกๆ ทำงานพิเศษด้วย......เป็นการถามแบบสอดรู้สอดเห็น เชิงดูถูก) แต่นั่นเป็นการฝึกของพ่อ-แม่เรา ที่จะสอนให้ลูกๆ สามารถเอาตัวรอดได้ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน สามารถเหยียบขี้ไก่ฝ่อ งานบ้าน งานซัก-รีดทุกอย่างต้องทำเป็น (แม่หัดให้ซักถุงเท้า และ ซักกางเกงในของตัวเองมาตั้งแต่อยู่ชั้นอนุบาล โดยซื้อกาละมังใบจิ๋วไว้ให้ใช้ เมื่อขึ้น ป. 1 แม่สอนให้รีดกระโปรงเครื่องแบบนักเรียนเอง เป็นกระโปรงที่แม่ตัดให้.....แม่ไม่ได้เป็นช่างตัดเสื้อ แต่รับราชการ) ทกุอย่างที่ทำแล้วก็ต้องทำให้ดี ไม่ใช่ทำแบบขอไปที ต้องมีระเบียบ ต้องสะอาด อาหารแม่ก็สอนให้ทำทั้งอาหารไทย จีน ฝรั่ง พ่อก็ทำอาหารเก่ง งานเย็บปักถักร้อย ร้อยมาลัยแม่สอนหมด (ที่โรงเรียนก็สอน) ที่จริงที่บ้านพ่อ-แม่ มีคนทำความสะอาดบ้าน แต่เป็นคนที่แม่จ้างมาสัปดาห์ละสองวัน ถึงจะมีคนทำให้ แต่ลูกๆ ก็ต้องทำบ้าง และ ต้องทำเป็น เราติดนิสัยมาจนทุกวันนี้ ชอบทำอะไรเอง คนอื่นทำไม่ถูกใจ ที่บ้านตอนนี้ก็มีแม่บ้านมาทำความสะอาดสัปดาห์ละสามวัน แต่กว่าแม่บ้านจะมาถึง เราก็ล้างจาน จัดห้องรับแขก บางทีก็ทิ้งขยะให้เขาด้วย ทำไปล่วงหน้าแล้นนนน   ขออวยพรให้พี่เขามีความเข้มแข็ง หาทางออกได้ไวๆ ถ้าคับใจแล้วอยู่ยากกลับมาเมืองไทยบ้านเราดีกว่าไหม การมีสามีเป็นคนต่างชาติ แล้วต้องอยู่อย่างเก็บกด สามีไม่สนับสนุนให้ภรรยาก้าวหน้า อย่าไปทนอยู่กับเขาอีกต่อไปเลย บอกพี่เขาให้รักตัวเองมากๆ ค่ะ สงสารคนเก่ง คนมีการศึกษา ที่ความมั่นใจในตัวเองซึ่งตอนนี้คงเหลือน้อยมากแล้นนน มีความเห็นว่า "กลับบ้านเราค่ะ" ปล. อ่านเรื่องของเพื่อนของคุณเจ้าของกระทู้แล้ว ทำให้เราได้ค้นพบสัจจธรรมมากขึ้นไปอีก ว่าการนอนกอดทะเบียนสมรส และ การมีคู่ต่างชาติ การที่ไปอยู่เมืองนอก ไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยค่ะ แต่ชีวิตคู่นั้นสำคัญที่ความเท่าเทียมกัน ความสมดุลย์ของความสัมพันธ์ และ การอยู่ด้วยความเข้าใจ ความเคารพซึ่งกันและกันค่ะ ไม่ได้เข้ามาอวดนะคะ แต่อยากจะบอกว่า เรามีคู่เป็นคนอังกฤษ เราสองคนอยู่เมืองไทยนี่แหละ เราไม่ได้แต่งงานกัน อยู่มาด้วยกันเกือบ 10 ปี ลูกไม่มี และ ไม่คิดจะมี ครอบครัวของเราอยู่กันอย่างมีความสุข เราดูแลบ้าน ดูแลเขา ดูแลตัวเอง ดูแลเรื่องอาหารการกิน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า ดูแลเรื่องวางแผนเที่ยว ส่วนเขาก็ทำงาน ดูแลครอบครัว เราแบ่งหน้าที่กัน และ เคารพซึ่งกันและกัน เรื่องไหนที่ต้องตัดสินใจร่วมกัน ก็ทำด้วยกัน เรื่องไหนที่ส่วนตัวก็เรื่องของใครก็ของมันไม่ยุ่งกัน เราอยู่กันแบบเพื่อนแบบพี่แบบน้อง แบบแม่ๆ ลูกๆ   Best wishes.   จากคุณ : Siamese Girl - [ วันแรงงาน 21:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาเป็นกำลังใจให้คะ ใบปริญญาก็เป็นแค่กระดาษใบหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งให้เราเอาไว้ชื่นชมว่าเรามีความพยายามและความสามารถในการเรียนในระดับหนึ่ง เท่านั้น การมาอยู่ต่างประเทศก็เป็นการย้ายออกมาอยู่ในสังคมอีกแบบหนึ่งที่ใบกระดาษข้างบน ไม่มีผลเท่ากับความสามารถที่สามารถปฏิบัติหรือทำได้จริงในชีวิตจริง ซึ่งต่างจากเมืองไทยมาก ที่บริษัทฯใหญ่ ๆ มองแต่กระดาษแต่ไม่ได้มองที่ความสามารถ เราชอบสังคมแบบนี้ ที่ทุกคนเท่ากัน ใครมีแรง มีความสามารถ ที่จะทำหน้าที่ ที่เขาต้องการก็เข้ามาทำได้ งานทำความสะอาดอย่างที่บอก ก็เป็นงานหนึ่งที่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ ถ้าคุณทำได้ก็ถือว่าคุณมีความสามารถในงานนั้น งานสุจริตไม่ใช่งานต่ำต้อย เราเคยทำงานระดับที่ไม่ต่ำในเมืองไทย ตอนนี้พอใจกับงานตรงนี้ เป็นพนักงานเก็บเงินในซุปเปอร์มาเก็ต หางานทำได้ตั้งแต่เหยียบแผ่นดินอเมริกา ตอนนี้อยู่มา 2 ปี มีสมบัติที่คนอเมริกันเองยังไม่มี เลี้ยงลูกได้ 2 คน มีความภูมิใจกับตัวเองคะ ที่ทำได้ จากคุณ : แม่ไข่หก - [ วันแรงงาน 22:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จบโทมาจากเมืองไทย และภาษาไม่ค่อยดี ก็ต้องทำใจเรื่องหางานในต่างประเทศค่ะ ถ้าอยากได้งานดี ๆ พี่คนนี้ก็ต้องแข่งกับเจ้าของภาษา และคนต่างชาติอื่น ๆ ที่ภาษาและโปรไฟล์ดีกว่าเค้า คงต้องไปเรียนเพิ่มเติมเพื่ออัพเดท CV ตัวเอง  ต้องดิ้นรนขวนขวายมากกว่าเจ้าของภาษาที่นั่น  ช่วงที่ยังหางานดี ๆ ไม่ได้ อาจหางานเลี้ยงเด็ก ดูคนแก่ หรือทำความสะอาดทำ เพื่อให้ได้เงิน แต่พี่เค้าก็ต้องขวนขวายไปอัพเดทคุณวุฒิตัวเองด้วยค่ะ  ปริญญาจากเมืองไทย บางทีมันก็เป็นแค่เศษกระดาษในต่างแดนจริง ๆ  และการหางานดี ๆ ทำในต่างประเทศไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ ขนาดคนไทยที่จบจากมหาลัยในต่างประเทศ ภาษาดี ยังหางานในประเทศนั้นยากเลย  ต้องเป็นคนเก่งจริง ๆ ผลการเรียนดีเลิศ ภาษาดี  หรือต้องหา niche ตามความถนัดและความสามารถของตัวเอง ที่คนท้องถิ่นไม่มี จากคุณ : Sonnenschein - [ วันแรงงาน 22:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณสยามมิสคะ ก็อย่างที่เราบอกไปแล้วละค่ะว่า เรื่องส่วนตัวของพี่เค้าบางอย่างเราก็พูดไม่ได้ เราเองเห็นมากับตาก็พอจะมองออกว่าทำไมผู้หญิงเก่งๆอย่างพี่เค้าถึงหมดความมั่นใจ และภาษาไม่พัฒนาขึ้นเลยในระยะ 5 ปีนี้ และทำไมสามีพี่เค้าไม่สนับสนุนให้เรียนภาษาเพิ่มเติม เพราะสามีพี่เค้าเป็นอาจารย์ และสามีแกก็บอกว่าแกจะสอนให้เองๆ แต่ก็ไม่เคยได้สอนกันเป็นเรื่องเป็นราวซักที พี่เค้าเล่ามาอย่างนี้นะคะ และพี่เค้าเป็นคนเรียบร้อยมาก เหมือนผู้หญิงไทยแบบโบราณๆเลยคือ ไม่ค่อยมีปากมีเสียงกับใคร แล้วแกเป็นคนไม่วิ่งตามสมัยซะด้วย ทั้งๆที่แกเป็นสาวมั่นนะคือมั่นในเรื่องที่แกรู้ทางวิชาการอย่างเดียวเลย แกจะฉะฉานมาก แกยังบอกเราเลยว่าเพื่อนๆที่เมืองไทยเรียกพี่เค้าว่าเรือเกลือ เรายังขำว่าช่างเรียกนะ เราแนะเว๊บนี้ให้เข้ามาอ่านมาดู แกก็บอกไม่ชอบคุย เฮ้อ - - '' แต่ในความคิดเราๆก็อยากให้พี่เค้าสู้ชีวิตนะ ถ้ามาถึงตาจนทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ เราก็อยากให้พี่เค้าทำงานทุกอย่างให้ได้ เพราะมันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยสร้างความมั่นใจกลับมา แม้อาจจะเริ่มจากศูนย์แต่เราก็เชื่อว่าวันหนึ่งมันสามารถขึ้นไปสูงได้ เพราะถ้าไม่เริ่มเลยมันก็เหมือนอยู่กับที่ เราขอขอบคุณเพื่อนๆแม่บ้านที่นี่มากค่ะที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่เค้ารวมทั้งหลังไมค์ที่ส่งมาหาเราด้วย ขอบคุณมากเราจะก๊อปไปให้พี่เค้าอ่านทุกความเห็น เค้าจะได้รู้ว่าเพื่อนดีๆในนี้ก็มีมากมายที่ให้คำแนะนำและมีประสบการณ์เหมือนๆพี่เค้า หากใครอยากเพิ่มเติมอะไรก็ฝากไว้ได้เลยนะคะ เราคิดว่ากำลังใจช่วยให้คนฮึดสู้ได้ แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 51 23:18:46 จากคุณ : Mercy@UK - [ วันแรงงาน 23:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เราชอบทำควาสะอาด เข้าขั้นบ้าเลยบ้านต้องสะอาด ไม่มีฝุ่น ไม่มีคราบสกปรก ทุกอย่างต้องเรียบร้อย เรียกว่าอาจจะเป็นโรคจิตเลยก็ได้ เคยลองงานทำความสะอาดบ้านคนอื่นแล้ว ไม่ไหวน้ะ มันหนักมาก โดยเฉพาะ บ้านที่มีเด็ก ไม่ถึงกับร้องไห้ แต่มันเหนื่อยมากๆจริงๆ ถ้าคุณจขกท ไม่ชอบก็อย่าเลยค่ะ มันจะเสียเวลาเปล่าๆ จากคุณ : hamble pie - [ วันแรงงาน 23:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แนะนำให้เขามองวางแผนแบบระยะยาว คือ 1. สุดท้าย เช่น ใน 3-5 ปีนี่ต้องการอะไร สมมติต้องการได้งานดี ก็ต้องดูว่าตัวเองยังขาดอะไรที่ทำให้ไม่ถึงจุดนั้น 2. จากข้อ 1. สมมติยังขาดทักษะทางภาษา ก็ต้องหาทางขวนขวายแก้ตรงนั้น ถ้าไม่มีเงินเรียน ก็ต้องหาเงินตรงนั้นมาให้ได้ 3. จากข้อ 2. สมมิตต้องการเงินเพื่อเรียนจริงๆ ก็ทำงานอะไรที่พอทำให้มีเงินเก็บไปเรียน หรือเก็บเพื่อตัวเองได้ ว่าถ้าวางแผนระยะยาวแล้ว เรื่องทำงานทำค.สะอาดจะตอบได้ในตัวเอง หากทำแล้วยังพอมีเงินมีสังคม ก็น่าทำ ถือว่าเป็นงานที่ทำเพียงเพื่อเป็นก้าวกระโดดไปยังสิ่งอื่นที่ดีกว่า ระยะแรกจะลำบาก ต้องทำใจไว้เลย ต้องทำงาน(เก็บเงินเอง) และขวนขวายใช้เวลาว่างเพื่มทักษะให้ตัวเองเพื่อให้ได้งานอย่างที่ตัวเองต้องการ เชื่อว่าทำได้ เพียงแต่มีแรกผลักดันในตัวเองมากแค่ไหน จากคุณ : Overseas - [ 2 พ.ค. 51 00:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีค่ะเจ้าของกระทู้ เราใด้อ่านแล้วรู้สึกเสียดายความรู้ของพี่เค้ามากๆ พี่เค้าทนอยู่กับสามีเห็นแก่ตัวอย่างนี้ใด้งัยตั้งห้าปี แต่ก็ยอมรับว่าพี่เค้ามีความอดทนมากๆ  ถ้าเรื่องที่พี่เค้าพูดมาเป็นเรื่องจริงแล้วเราคิดว่าพี่เค้าไม่มีความมั่นใจมากกว่า จบมาขนาดนี้แล้วภาษาพี่เค้าก็ต้องเก่งพอสมควรแหละ แต่ตลอดห้าปีคงอยู่แต่ในบ้านและทำอะไรก็มีสามีตามตลอด เราคิดว่าที่พี่เค้าไม่ใด้งานที่เค้าเคยมีประสบการณ์มาจากเมืองไทย หรืองานที่น่าจะดีกว่างานทำความสะอาด น่าจะเป็นเพราะเรื่องความมั่นใจมากกว่าปัญหาของภาษา  ยิ่งถ้าเค้ามีคู่แข่งที่เป็นคนที่นี่ จบที่นี่ แค่ตอนสัมภาษณ์งานก็ไม่น่าจะผ่านแล้ว เรายกตัวอย่างเรานะ เราจบแค่ ม.สาม เราเป็นเด็กบ้านนอกครอบครัวเราจนมากๆ พออายุสิบห้าต้องทำงานช่วยครอบครัวนะคะ ไม่ใช่ทำงานส่งตัวเองเรียนเหมือนคนอื่น  พ่อเราข่มแม่ทุกอย่างและแม่เราก็รักพ่อมากยอมทุกอย่างเหมือนกัน ตอนเด็กๆเราไม่คิดอะไรแต่ตอนนี้เราต่อต้านพ่ออย่างแรงจนแม่เราว่าเราจะบาปแน่ๆ  ชีวิตเราตลอดมาพี่น้องหรือเพื่อนๆต่างก็มีปัญหาหนักๆเรื่องครอบครัวตลอด แต่ทุกคนก็ทนอยู่กันโดยคิดว่าจะมีผัวคนเดียว สามีคนแรกเราสุดๆค่ะ ขนาดที่ว่าข้างๆบ้านระอากันหมด บางคนยังถามว่าเราทนอยู่ด้วยใด้ยังงัยถ้าเป็นเค้าเลิกไปนานแล้ว  เราอยู่บ้านพ่อแม่อดีตสามีซึ่งเป็นคนกรุงเทพและมีลูกชายคนเดียวและเค้าไม่เคยทำงานดีๆนานๆเลยมีแต่เรื่องให้พ่อกับแม่แก้ให้ตลอด   เราไม่เคยบ่นนะแต่เราเฉยเพราะเกลียดจนไม่อยากมองหน้าแต่ก็ทนอยู่เพราะมีลูกและพ่อแม่เราเรายากจนคงจะเลี้ยงลูกเราให้สุขสบายไม่ใด้ อีกอย่างพ่อแม่ก็บอกเราเองว่าให้ทนอยู่ไม่ให้เราเอาลูกกลับบ้านนอกเพราะอายคน  วันสุดท้ายที่ไม่ทนเพราะแม่สามีพูดกับเราเองว่าเค้าเลือกลูกเค้าที่มีเมียใหม่ และเรามันคนอื่น และนี่หละทำให้เราแกร่งและไม่เคยยอมสามีคนนี้เลย ต่อให้เค้าจบสูงมาจากใหนฉันก็จะไม่ทนถ้าคุณดูแลฉันไม่ดี   ตอนอยู่กันใหม่ๆเค้าเคยพูดว่าอยากให้เราทำอาหารอร่อยให้ญาติของเค้ากินญาติเค้าจะใด้รักเรา แต่เราเถียงว่าฉันจะไม่ทำตัวให้คนอื่นมารักฉัน เพราะคนที่จะรักฉันต้องรักที่เป็นฉัน และชีวิตการแต่งงานของฉันคนที่สำคัญคือคุณกับฉัน ถ้าคุณคิดว่ามันไม่พอเราก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกันอีก เราต้องแสดงจุดยืนของเราเอง คนอื่นก็ไม่กล้าแตะค่ะ ถ้าพี่เค้าลองขัดใจสามีสักครั้ง เอาแค่เรื่องเล็กๆก่อน คงไม่ทำให้ชีวิตคู่ต้องแตกหักหรอกค่ะ ตอนนี้เรามีลูกสองคน คนเล็กพึ่งเข้าเนิสเซอรี่ปีแรกเข้าเรียนแค่สองชั่วโมงครึ่ง แต่เรายังไปทำงานที่ครัวที่โรงเรียนเลยเพราะเป็นงานที่เข้ากับชีวิตแม่บ้านที่นี่ที่สุด  ลูกปิดเทอมก็ใด้หยุด ค่าแรงก็ดีกว่าทำความสะอาดและที่สำคัญทำงานให้ councilด้วย    เมื่อไหร่ที่ลูกเราโตพอที่จะเข้าเรียนเก้าโมงเช้าเลิกบ่ายสองครึ่งเราก็จะลงเรียนเต็มที่  ทำงานก็ใด้เงินเข้าบ้านมามั่ง   ถ้าต้องไปเรียนและต้องเสียค่ารถ ค่าคนเลี้ยงลูกชั่วโมงละห้าปอนด์สงสัยจนตายก่อนเรียนจบ  แต่เราก็เลือกจะไม่ทำงานความสะอาดค่ะ ทั้งวันจะพูดกับใครมั่ง ดีไม่ดีเจอพวกกินแรงหัวหมอที่นี่จะเสียความรู้สึกเปล่าๆ  ประสบการณ์ก็ไม่ใด้จะให้อะไรมากมาย นอกจากว่าจะเปิดบริษัทรับทำความสะอาดเองและจ้างคนอื่นทำ ขนาดเรายุ่งอย่างนี้ ทั้งลูกทั้งบ้าน ทั้งสวน กระต่าย แมว ปลาในตู้ในสระ งานบ้านสารพัด ต้องเช็คเอกสารสามีว่าอันใหนด่วนต้องทำก่อนหลัง  เรายังหาเวลาว่างไปทำงานเลย  และนี่คือสิ่งที่สามีเราและครอบครัวของเค้าให้เกรียติ์เรา  ที่เรายอมทำงานเองแทบทุกอย่างโดยไม่จ้างเค้าก็เพราะมันเป็นเงินของเราเหมือนกัน ถ้าพี่เค้าไม่อยากทำก็อย่าไปทำเลยค่ะ เดี๋ยวจะอยู่ใด้แค่ไม่กี่อาทิตย์ให้เสียชื่อคนไทยแล้วคนที่เค้าต้องการงานจริงๆจะหายาก เรามีคนรู้จักที่นี่สามีเค้าทำงานน้ำมันเกี่ยวกับการค้นหาแหล่งน้ำมัน สามีเราว่ารายใด้เค้าน่าจะมากกว่าของสามีเราด้วยซ้ำ เค้ายังไปทำงานความสะอาดในโรงแรมเลย แต่คุณนายดันขับรถสปอร์ตไปทำนะคะ การกินอยู่ก็หรู บ้านก็หลังใหญ่อยู่ในทำเลดี ลูกคนเดียวก็อายุสิบแปดแล้ว  พี่เค้ายังงกเลย  แต่อย่างว่าแหละคนที่เคยทำงานดีๆอย่างนั้นคงรู้สึกแย่ๆที่ต้องมาทำงานที่ตัวเค้าเองก็ดูถูก เรายอมเอาเรื่องของเรามาเล่าให้คนอื่นฟังก็แค่อยากให้พี่เค้าหรือกระทั่งคนอื่นที่เผอิญมาอ่านแต่ไม่กล้าเปิดเผยตัวเอาไปคิดนะคะว่าคุณโชคดีและมีโอกาสที่ดีกว่าคนอื่นขนาดใหน  เอาสิ่งที่คุณมีเหนือกว่าคนอื่นไปทำให้เป็นประโยชน์ต่อคุณเองคงดีกว่าการคอยดูถูกคนอื่นที่เค้ามีโอกาสน้อยกว่าคุณ อยากให้พี่เค้าเอามาคิดนะ จะยอมให้ชีวิตมันเดินต่อไปอย่างนี้อีกหรือ จากคุณ : ลูกแมง - [ 2 พ.ค. 51 00:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^^ ^^ อ่าน คห. 22 แล้วอึ้ง และ ทึ่งกับตัวอย่างดีๆ จากคนที่ไม่ได้เรียนมาสูง ฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวย แต่ความคิดดีกว่าคนที่เรียนมาสูงๆ หรือ มาจากครอบครัวรวยๆ อีกมากมายในเมืองไทย   ปล. อยากเห็นวันที่เมืองไทยเลิกเห่อคนที่ปริญญาและฐานะ แล้วยกย่องคนที่ความดี ความสามารถ......แต่คงแค่อยาก เพราะรู้ๆ อยู่ว่าคนที่คิดแบบนี้มีไม่มาก และ เป็นคนกลุ่มน้อย จากคุณ : เรียนมาน้อย แต่ไม่ด้อยปัญญา (Siamese Girl) - [ 2 พ.ค. 51 00:39:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อยู่ที่นี่มาเกือบ 6 ปีแล้วค่ะ นานกว่าเพื่อนคุณหน่อยนึงค่ะ ไม่ชอบทำงานทำความสะอาดเหมือนกันค่ะ เคยช่วยงานในครัวเตรียมอาหารให้พนักงาน ที่บริษัทที่สามีทำงาน เริ่มทำหลังจากแต่งงานได้ 1 เดือนค่ะ ตอนนั้นทำเพราะอยากทำเอง จะได้ฝึกภาษา และกลัวว่าอยู่บ้านจะเบื่อ แต่ทำได้ 3 เดือนก็ไม่ได้ทำต่อ เพราะงานหนักขึ้น เพราะเราต้องรับผิดชอบคนเดียว เนื่องจากตัวจริงลาคลอด ก็เลยเลิกหลังจากได้ resident permit และคุยกับสามีกันแล้วว่ายังไงก็จะไม่ทำงานทำความสะอาดนะ เพราะรู้ว่ายังไงก็ทำไม่ได้ดี ตอนแรกก่อนแต่งงาน ความคาดหวังในการได้งานที่อยากทำมีสูง คิดว่าตัวเองก็มีประสบการณ์การทำงานในหน่วยงานที่ดีมีชื่อเสียงจากเมืองไทย แต่หลังๆ ก็ต้องค่อยๆ ปรับความคาดหวังให้ตรงกับสถานการณ์ความเป็นจริง  ฉะนั้นสิ่งที่แนะนำให้เพื่อนของคุณได้คือ 1. ปรับความคาดหวัง ให้ตรงกับความเป็นจริง ไม่งั้นก็จะมีแต่ความเครียดค่ะ (เข้าใจค่ะว่าทำยาก แต่ว่าต้องทำความเข้าใจว่า การจ้างงานพนักงาน 1 คน ถือว่าเป็นความเสี่ยง เนื่องจากไม่รู้ว่าคนนั้นจะทำงานได้มีประสิทธิภาพตามที่อ้างไว้ตอนสัมภาษณ์งานรึเปล่า และการเอาพนักงานออกที่นี่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ และยาก ยิ่งถ้าเป็นต่างชาติก็ยิ่งถือว่าเสี่ยงมากกว่าเดิม เนื่องจากนายจ้างไม่มี background knowledge ของคนจากประเทศอื่น 2. เมื่อเรียนรู้ความเป็นจริงแล้ว ก็ต้องเพิ่มพูนความสามารถ หรือทักษะอื่นๆ ให้เทียบเท่ากับความต้องการในตลาดแรงงาน พยายามเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ตลอดเวลา พ่อแม่สามีดิฉัน จบแค่ grade 9 เพิ่งมาเรียนใช้คอมพิวเตอร์ ส่งอีเมลล์ ส่ง SMS ใช้ home-banking ใช้ GPS เอาก็ตอนอายุ 60 นี่แหล่ะค่ะ ในกรณีของเพื่อนคุณ ที่มีการศึกษาดี และหน้าที่การงานที่สูงมาอยู่แล้ว อาจจะทำให้เกิดการ locked-in success หรือการที่ยังติดอยู่กับความสำเร็จที่เคยมีมาก่อน หรือวุฒิการศึกษา และคิดว่าความรู้ความสามารถที่ตัวเองมีอยู่ก็เพียงพอที่จะทำให้ได้งานในสภาพแวดล้อมอีกแบบได้ โดยที่ไม่ได้มีการ update หรือ maintain ความรู้ความสามารถที่ตัวเองมีอยู่ค่ะ  <-- อันนี้เป็นแค่สมมุติฐานของดิฉันนะคะ 3. การหาและใช้ประโยชน์จาก network ค่ะ คือ เท่าที่คุณบรรยายมา เพื่อนคุณแทบจะไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใครเลย ซึ่งเราคิดว่าเพื่อนและสังคมนี้สำคัญมากๆ นะคะ โดยเฉพาะในยุคปัจจุบัน เก่งและมีความสามารถอย่างเดียวไม่พอแข่งขันแล้วค่ะ ต้องรู้จักคน และสร้าง network ด้วยค่ะ จะบอกว่างานส่วนใหญ่ ไม่ว่างานประจำ งานเล็กงานน้อย ที่ดิฉันได้ทำที่นี่ ก็มาจาก network ของดิฉันค่ะ อย่างสามีดิฉันก็เหมือนกัน ฉะนั้นถ้าเพื่อนคุณพยายามเข้าสังคมบ้างก็ดีนะคะ และสามข้อที่ว่ามา จะทำได้ก็ต่อเมื่อเพื่อนคุณมีความกระตือรืนล้นที่จะทำด้วยตัวเองนะคะ ขอย้ำว่าต้องมาจากความต้องการของตัวเอง และจัดการด้วยตัวเองเลยค่ะ ไม่ต้องรอให้สามีช่วยจัดการ เพราะเค้าก็มีงานเค้าเยอะพออยู่แล้ว อะไรช่วยตัวเองได้ก็ทำเลยค่ะ แสดงให้เค้าเห็นว่าเราก็ทำได้ ช่วงต้นปีที่ผ่านมาดิฉันอยากหางานทำ แต่ก็ไม่ได้ซักที ก็บอกสามีว่าให้ช่วยๆ หาที่ทำงานเค้า หรือว่าบริษัทที่เค้าทำ freelance ให้หน่อยสิ แต่ก็ไม่มีผลค่ะ ในที่สุดก็หาเองทำเอง ได้เองค่ะ (เลิกง้อสามี)  ถึงแม้ว่าจะเป็นตำแหน่งชั่วคราวก็ตาม จากคุณ : MingDK - [ 2 พ.ค. 51 01:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวัสดีค่ะ คุณเจ้าของกระทู้   อ่านแล้วนึกภาพออกนะคะ แต่ขอตอบคำถามก่อน ว่า ถ้าเป็นเรา เราจะทำงานทำความสะอาดไม๊ งานทำความสะอาดเราทำได้ เพราะ เป็นงานสุจริต คนเราไม่ว่าจะทำอาชีพไหน เป็นอาชีพสุจริต ค่าของคนเท่านกันค่ะ คุณค่าไม่ได้น้อยลงไปเลย หมู่บ้าน – เมืองที่เราอยู่นี่ มีพี่คนไทย เธออยู่ บ้านคาราวาน ตระเวนรับงานทำความสะอาดตามบ้าน รับเองนะคะ ไม่ผ่านเอเจนซี่ เรียกว่า แกครองตลาดแรงงาน ทำความสะอาด ละแวกหมู่บ้านนี้เลยค่ะ รายได้ดีมาก แถมจ่ายสด ไม่หักภาษีด้วย   แต่ถ้าเลือกได้ เราก็ไม่ทำนะคะ  เราว่า ใครๆ ก็คงอยากทำงานในสาขา ที่ตัวเองร่ำเรียนมา ได้ใช้ประโยชน์ พัฒนาความรู้ ไม่มากก็น้อย แต่ถ้าเราเลือกไม่ได้ คำตอบมันก็มีอยู่แล้ว ว่าต้องทำอ่ะ แต่ ไม่ใช่ว่าตัดสินใจทำงานทำความสะอาดแล้ว โลกการทำงานของเราจะจบตรงนั้นนะคะ     ฝันอะไรก็ต้องเดินไปตามฝันค่ะ ถ้าตั้งใจจริงก็ต้องทำตามนั้น สำหรับความเห็นส่วนเกี่ยวกับพี่เค้า อ่านแล้วเราอยากให้กำลังใจมากๆ คนจบปริญญาโท ทำงานคล่องแคล่วในองค์กรของไทย  เคยมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ประสพความสำเร็จระดับนึง มันก็อดจะรู้สึกถดถอยไม่ได้เมื่อมาเจอความแตกต่าง แบบหน้ามือเป็นหลังมือ   แต่ถ้าพี่เค้ายังมุ่งมั่น อยากทำงาน ออฟฟิศ อยากเป็นแค่เพียงบางส่วนของแบบที่เคยเป็น พี่เค้าต้องลงทุนค่ะ โลกนี้ ไม่มีอะไรฟรี   พี่เคยลงทุนมาแล้ว จากเมืองไทย ร่ำเรียน จนจบปริญญาโท ลงทุนอีกครั้งที่นี่  ไปลงเรียนค่ะ แนะนำคอร์สแบบ Admin NVQ 1-2 ก็ได้ เรียกการใช้ภาษาอังกฤษในออฟฟิศ กลับมา เราว่า สมควรอย่างยิ่ง การเรียนช่วยให้อะไรดีขึ้นหลายอย่างนะคะ อย่างน้อย มีเพื่อน ได้คุย ได้ใช้ภาษาบ่อยขึ้น อีกอย่าง พี่เค้าจบปริญญาโท และ ผ่านการทำงานมาด้วยนี่  ถึงแม้ภาษาจะไม่ดีนัก แต่เราเชื่ออย่างหนึ่ง ว่า ความรู้รอบตัว กระบวนการคิด ทักษะต่างๆ ต้องมี โอเค ถ้าไม่ได้ใช้นานแล้ว อาจจะลืม แต่เราว่า ถ้าไปฟื้นๆ สักหน่อยน่าจะกลับมาเร็วนะคะ   ขอส่งท้ายนิดนึง ถึงแม้ งาน ดูเหมือนจะเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิต แต่ การไม่มีงาน ก็ไม่ได้ความว่า ชีวิตคุณสูญเปล่า ชีวิตยังต้องหน้าที่อีกหลายส่วนที่ต้องดูแล รับผิดชอบ   ถ้าคุณไม่มีงาน แต่ ชีวิตคุณมีความสุขแล้ว ไม่เห็นต้องไปดิ้นรนหางาน เพื่อให้ได้ มี ได้เป็น เหมือนคนอื่นเลย เอาใจช่วยพี่ของคุณนะคะ จากคุณ : AccessError - [ 2 พ.ค. 51 01:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เราก็ทำงานทำความสะอาดเหมือนกัน มาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าๆแล้ว ทำงานวันแรกๆแอบร้องไห้และเจ็บใจตัวเอง ถามตัวเองว่ามาทำอะไรที่นี่ แต่ทำไปเรื่อยๆเรากลับมองว่าเป็นเรื่องดี เราทำวันละ4ชั่วโมง ได้เจอเพื่อน รุ่นป้าๆ รู้สึกคุ้มได้ตังค์เเถมได้ป้าๆเป็นครูสอนภาษาด้วย (ที่เรียกป้าเพราะแต่ละคน 55 อัพ) เราลงเรียนคอร์ส ESOLและเรียนขับรถไปด้วย เรามองว่าพี่เค้าควรจะไปทำ ดีกว่าอยู่เฉยๆท้อแท้ไปวันๆ ลองดูนะคะ ถ้าไปแล้วทนไม่ได้จริงๆก็เป็นอีกเรื่องนึง อย่ายึดติดเลยนะคะ คนอังกฤษตกงานเยอะแยะ เป็นกำลังใจให้พี่เค้าค่ะ อ้อ...ปริญญาและงานที่เคยทำเรากองไว้ที่เมืองไทยค่ะ...มาที่นี่.... ในเมื่อเริ่มต้นนับจากห้าไม่ได้ ก็นับหนึ่งใหม่นะคะ เดี๋ยวก็เต็มสิบเอง สู้ๆค่ะ จากคุณ : - [ ] จากคุณ : พู่ชมพู - [ 2 พ.ค. 51 01:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดิฉันมีเพื่อนที่รู้จักเคยทำงานออฟฟิศที่กรุงเทพมาก่อนไม่ได้จบสูงส่งแต่ว่าทำงานจนเชี่ยวชาญ ได้ตำแหน่งดีๆ พอมาอยู่เมืองนอกเมืองนาทำงานเป็นคนทำความสะอาดคะ พี่เค้าพูดภาษาไม่ค่อยเก่งไม่ว่าอังกฤษหรือภาษาที่สามที่ใช้ในประเทศนี้ แต่พี่เค้ามีความสุขในการทำงาน เพราะเค้าบอกว่าเค้าทำเหมือนเค้าทำให้บ้านตัวเองคะ เลยสบายไปเลยคะงานเยอะด้วย ส่วนดิฉันเป็นคนช่างเลือกทำความสะอาดไม่เก่งเลยต้องทำงานที่ตัวเองถนัดไปคะ ยังไงบอกพี่เค้านะคะว่าสู้ๆ จากคุณ : @..pity..@ - [ 2 พ.ค. 51 02:19:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านข้อมูลที่คุณให้เพิ่มเติมมาแล้วก็รู้สึกว่าเรื่องเพื่อนคุณนั้นมันใหญ้โตมากมายเกินกว่าแค่เรื่องเลือกงาน ว่าไปแล้วเรื่องนี้มันคือปัญหาชีวิตคู่ของคนสองคนที่คนหนึ่งกดดันจิตใจอีกฝ่ายหนึ่งมาหลายปี จนอีกฝ่ายหมดความเชื่อมั่นในตัวเอง การที่แต่งงานอยู่กินกับคนที่กีดกันภรรยาไม่ให้มีพัฒนาการในชีวิต สำหรับดิฉันแล้ว ถือว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจอย่างหนึ่ง และถึงแม้คนๆนั้นจะเป็นคนดี มีความรู้ ไม่ทุบตีภรรยา แต่การกระทำแบบนี้มันก็บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่คนดีแท้ (ในสายตาของดิฉัน) ดิฉันไม่รู้จักเพื่อนคุณเป็นการส่วนตัว ดังนั้นดิฉันจึงไม่อาจเดาว่าทำไมสามีเพื่อนคุณถึงได้มีการกระทำที่ isolate เพื่อนคุณจากโลกภายนอก แต่ตามหลักจิตวิทยาแล้ว คนที่ทำแบบนี้ เขามีความสุขที่มีอำนาจเหนือคนอื่น และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะกีดขวางไม่ให้คนที่ตกอยู่ใต้อำนาจสามารถที่จะประกาศอิสรภาพได้ เพื่อนคุณเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ อยู่ๆจะให้เขาเปลี่ยนบุคลิกลุกขึ้นมาบู๊มาเจรจากับสามีของเขาเลย มันก็คงทำได้ยาก แต่มันก็มีวิธีนะคะ คือให้เพื่อนคุณไปปรึกษาขอคำแนะนำจาก Personal coaching อาจเสียเงินและเสียเวลา แต่หากทำได้ก็จะคุ้มค่ามาก เพราะโคชจะแนะนำแนวทางการเปลี่ยนแปลงชีวิตให้แก่เพื่อนคุณ แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น โคชและใครที่ไหนก็ไม่สามารถช่วยอะไรเพื่อนคุณได้ หากเพื่อนคุณเขายังไม่พร้อมรับการเปลี่ยนแปลงทั้งหลายในชีวิต และที่สามีเขาทำแบบนั้นได้ ก็เพราะเพื่อนคุณยอมรับในการกระทำของเขา หากเพื่อนคุณต้องการให้มีความเปลี่ยนแปลง เพื่อนคุณก็ต้องเริ่มเปลี่ยนแปลงความคิดและการกระทำของตัวเองก่อนค่ะ สำหรับเรื่องเรียน แก่แล้วก็เรียนได้ค่ะ ยิ่งไม่มีลูกยิ่งสบาย ไม่ต้องไปคอยดูแลใคร ได้เอาเวลามาทุ่มกับการเรียนอย่างเดียว ที่ต่างประเทศนี่ไม่มีใครมาเยาะเรื่องอายุให้ช้ำใจกันหรอกค่ะ แก่แค่ไหนก็เรียนได้ หากมีความตั้งใจอยากเรียนจริงๆ อายุเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้นนะคะ อย่าเอาข้อนี้มาเป็นข้อแก้ตัวเพื่อที่จะไม่หาทางแก้ปัญหาในชีวิตตัวเองเลย เอาใจช่วยให้หาทางออกได้ค่ะ จากคุณ : Smilla - [ 2 พ.ค. 51 03:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วสงสัยอย่างหนึ่งว่า สามีของคุณคนนี้ เป็นพวก control freak หรือเปล่า เพราะถึงหางานได้ สามีก็จะอ้างว่า งานกระจอกอย่าไปทำเลย หรือว่าไกล ไม่คุ้มค่าน้ำมันรถ ฯลฯ จริงๆ แล้วก็คือจะไม่ให้ไปไหนเลยนั่นแหละ ผู้ชายแบบนี้มีเยอะเสียด้วย ถ้าเข้าข่ายนี้ ควรหางานทำโดยด่วน งานอะไรก็ได้ เพราะถ้าความอดทนมันถึงที่สุด จะได้พึ่งตัวเองได้ค่ะ จากคุณ : Lawanwadee - [ 2 พ.ค. 51 04:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อือม์ มานั่งอ่านดูอีกที่ เราว่า คุณสามีของพี่ก็แปลกๆ อยู่ ปรกติ คนที่เป็นครู-อาจารย์ น่าจะตระหนัก-เห็นคุณค่า ของการเรียน แต่นี่กลับไม่สนับสนุนให้พี่เค้าเรียนเลย อย่างที่หลายท่านว่า อาจไม่ใช่ปัญหาเรื่องการเลือกงานอย่างเดียว ดูๆเหมือนจะมีเรื่องครอบครัวเข้ามาเกี่ยวนิดๆ   ถ้าพี่ยังมีความสุข ยังอยากที่จะใช้ชีวิตคู่ต่อกับสามีคนนี้ พี่ก็ต้องลุกขึ้นมาทำอะไรต่อมิอะไรเองค่ะ  ไม่ต้องรอให้เค้าช่วยแล้ว งานอะไรตอนนี้ทำได้ ได้ทำ ทำไปก่อน เก็บเงินไว้ ตกลงกับสามีให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยว่า เงินที่ฉันทำมาหาได้นี่ ฉันจะเอาไปเรียนต่อยอดความรู้ ถ้าไม่ได้อีก ก็คงต้องนั่งคุยกันแล้ว ว่าเพราะอะไร จะเสียดายเงินอะไรกันหนักหนา เพราะ ตายไปก็เอาไปไม่ได้ เอาเงินที่มีอยู่มาเติมเต็มชีวิตปัจจุบันไม่ดีกว่าหรือ อีกองค์กรหนึ่ง ที่เราจะแนะนำนะคะ พี่จะได้เข้าสังคม ได้พบปะเพื่อนใหม่ เราเองตอนนี้ก็ทำงาน เป็นอาสาสมัครให้ชมรม พาร์กินสัน เป็นงานเกี่ยวกับ Admin / บัญชีเล็กๆ น้อยๆ เจียดเวลาไม่มาก ได้เจอเพื่อนบ้าง ได้แลกเปลี่ยนความรู้ แล้วก็ถือว่า ได้ทำบุญด้วยนะคะ ถ้าพี่คุณสนใจ ลองเข้าไปที่นี่ http://www.do-it.org.uk/ จะมีงานหลายแบบให้เลือกเลย แต่ว่า ทำฟรีนะคะ อาจถือได้ว่าเป็นการลงทุนอย่างนึงก็ได้ค่ะ เอาใจช่วยมากมายค่ะ จากคุณ : AccessError - [ 2 พ.ค. 51 04:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อยากแนะนำให้หาอะไรเรียนค่ะ เลือกสถาบันที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายสิคะ อย่างที่คุณคคห. ที่4 บอกมาก็ดี ดิฉันว่าที่อังกฤษน่าจะมีหลายแห่งอยู่หรอกค่ะ ลงเรียนภาษาหรืออะไรก็ได้ ให้เรามีโอกาสได้พูดคุยบ่อยๆ จะได้พัฒนาไปในตัว ถึงแม้จะเป็นอะไรที่เรารู้แล้วก็เถอะ ไม่เสียหายค่ะ ตั้งแต่ดิฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ ดิฉันพยายามหาอะไรเรียนเสริมตลอดเวลา ส่วนใหญ่จะหาที่เรียนฟรีจะได้ประหยัด ชอบเรียนรู้แต่ไม่ชอบเสียตังค์ค่ะ สรุปแล้วได้ประโยชน์มากมายจากการไปลงเรียน ดิฉันเคยรู้สึกเหมือนรุ่นพี่ของคุณ Mercy ตลอดเวลาที่หางานทำ ตัวเองไม่ได้เป็นคนเลือกมาก แต่ยังรู้สึกว่าเราก็มีสิทธิเลือกงาน เคยลองสมัครพนักงานขายกะพนักงานเสริฟ แต่แค่สัมภาษณ์ทาง โทรศัพท์ก็หมดสิทธิเพราะไม่มีประสบการณ์ ผ่านมาสี่ปี ณ วันนี้ดิฉันหาสิ่งที่ตัวเองต้องการเจอแล้วค่ะ ได้ทำงาน ในสิ่งที่ตัวเองชอบ เหมือนที่เคยทำตอนอยู่เมืองไทย ถึงแม้จะเป็น สัญญาจ้างงานชั่วคราว แต่ดิฉันก็พอใจแล้วค่ะ ถ้าไม่อยากหาอะไรเรียนตอนนี้ อยากทำงานมากกว่า การหางานทำ ก็เป็นการทำงานอย่างนึงนะคะ อย่าปล่อยให้เวลาสูญเปล่า จัดระบบ ให้ตัวเอง เช่นอย่างน้อยวันนี้ฉันจะต้องสมัครงานทางเนตให้ได้ 30 แห่ง ทำทุกวัน 5 วันใ้ห้เหมือนตอนทำงาน อยากให้กำลังใจว่าอย่าเพิ่งท้อถอยหมดความอดทน ซักวันความสำเร็จ จะต้องเป็นของเรา สานฝันมุ่งมั่นต่อไปเถอะค่ะ จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 2 พ.ค. 51 04:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอชมเชย คุณ Mercy@UK เจ้าของกระทู้ ที่มีน้ำใจดีพยายามช่วยเพื่อน ความเห็นของดิฉันคงจะเหมือนกับที่หลายๆท่านพูดมาแล้ว ขอย้ำอีกหนคือ เพื่อนของคุณต้องแก้ปัญหาความรู้สึกของตัวเองและปัญหากับสามีก่อน ถ้าแก้ปัญหาเหล่านี้ไม่ได้ คงไม่สามารถทำอะไรได้แน่ๆ อยากจะบอกผู้หญิงหลายๆคนว่า ให้รู้จักคุณค่าของตัวเอง มีศักดิ์ศรี ซึ่งไม่จำเป็นต้องมี ใบปริญญา นามสกุล เงิน หรือ รูปลักษณ์ เป็นดัชนีตัววัด ถ้าเราไม่รู้จักคุณค่าของตัวเราเอง ใครเล่าจะมาเห็นค่า ขอชื่นชม คุณลูกแมง คห. 22 เป็นตัวอย่างที่ดีมากๆ จากคุณ : Sig.ra Colombo - [ 2 พ.ค. 51 04:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เข้ามาเห็นใจเพื่อนคุณเจ้าของกระทู้จริงๆ จะว่าไปแล้วมันอยู่ที่ตัวเพื่อนคุณเองนั่นแหละ ว่าจะฮึดสู้หรือ ปล่อยให้สามีบังคับไปตลอด ถ้าเราไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรเลย หรือมีจุดยืนของตัวเองบ้างสามีเค้าก็จะทำ เหมือนเดิม คือขัดขวางความก้าวหน้าของภรรยาต่อไป ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว จะมานั่งฟังสามีเหมือน พ่อเราบอกให้เราทำนั่นนี่ไม่ได้คะ เพราะถ้าเรารู้ว่าภาษาตัวเองแย่ไม่พัฒนาแ้ล้วเค้าไม่มีเวลาสอน ถ้าเป็นคนปกติธรรมดามีน้ำใจเค้าก็ควรจะ บอกและส่งเสริมให้เราไปเรียนให้ดีขึ้น อย่างน้อยก็จะได้ทำงานที่สบายหน่อย เพราะอย่างน้อยเราก็เป็น คนที่มีความรู้ความสามารถ จะได้ใช้ความรู้นั้นให้เป็นประโยชน์ ไม่ใช่มากีดกันความเจริญก้าวหน้า ยุคสมัยนี้ผู้หญิงเราจะมานั่งเรียบร้อยไม่มีปากไม่มีเสียงเป็นนางเอกเหมือนในนิยายหนังไทย มันหมดสมัยแล้วคะ โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว เค้าควรจะเปิดโลกทัศน์ของตัวเค้าเองด้วย ไม่ใช่บอกแต่ว่า สามีบอกแบบนั้นแบบนี้นะคะ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ค. 51 05:03:35 จากคุณ : Scooterella - [ 2 พ.ค. 51 05:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พูดถึงประเด็นหลัก คือ เนื้องาน ถ้าไม่ชอบ ทำไปก็ทุกข์เปล่า ๆ เวลาจะทำอะไร เราต้องทำด้วยใจรัก โน้มน้าวถามตัวเองว่า อะไรคือ ข้อดี ถ้ามองเห็นแต่ข้อเสีย ก็อย่าไปทำเลยค่ะ สมัยก่อนที่บีพียังทำงาน  สำนักงานเคยมีเด็กทำความสะอาด (เขาทำเป็นลูกจ้างชั่วคราวให้กับ บริษัทฯรับทำความสะอาด) ที่กำลังเรียนปริญญาด้านแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยแคมบริจ มาทำความสะอาดทุกวันให้ .. ที่ทราบเพราะได้พูดคุยกัน และพอดีสำนักงานอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก ข้อดีของงานทุกงานก็คือ ได้เงิน  พอได้เงิน ก็สามารถไปสานต่อโครงการในชีวิตในฝันของเราต่อไปได้ มันไม่ได้หมายความว่า งานที่ทำวันนี้จะเป็นงานที่เราต้องทำจนวันตายใช่ไหม ถึงแม้ว่าได้งานสำนักงานในประเทศนี้ และไปได้ทำในระดับบริหาร สมมติว่าตำแหน่งผู้อำนวยการ ก็ยังไม่มีใคร บอกได้ว่า จะได้ทำตำแหน่งนี้จนเกษียณ หรือจะเป็นงานของเราตลอดไป   ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีความจีรัง ไม่ต้องไปยึดมั่นหรอกค่ะ และที่สำคัญ งานทุกอย่าง มีจุดดี และไม่ดีของตัวมันเอง ถามตัวเองดูว่าเราเห็นจุดดีของงาน แต่ละงานหรือเปล่า ถ้าพี่ของคุณเศร้าสร้อยเนื่องจากลักษณะของงาน  ก็อย่าไปทำ มองหางานอื่นที่เขาอยากทำ  และมีจิตใจให้กับงานดีกว่าค่ะ ............. เรื่องงาน บางทีก็อยู่กับว่า อาศัยอยู่ย่านไหน เมืองไหนด้วยนะคะ บางเมือง ก็เงียบมาก ๆ ถ้าอยากได้งานดี อาจจะต้องย้ายบ้าน หรือไปเช่าบ้านอยู่ แล้วเสาร์อาทิตย์กลับบ้านทีหนึ่ง ที่พูดเพราะตอนนี้อาศัยอยู่ในเมืองที่หางานที่เคยทำได้ยาก เหมือนกัน เวลาได้งานทีก็ต้องใช้เวลาเดินทางขับรถชั่วโมง ๆ ขึ้นไป อ๋อ..อีกเรื่องหนึ่งคือ ระบบงานที่เมืองไทย ส่วนมากถ้าเคยทำระดับหัวหน้า มักจะทำอะไรระดับพื้น ๆ ไม่ค่อยเป็น เพราะมีลูกน้องทำให้ ยิ่งถ้าเป็นข้าราชการแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่ เพราะเวลาส่วนใหญ่จะมีแต่ประชุม สัมมนา ไปฝึกอบรม และก็มีหน้าที่สั่งงานซะส่วนมาก ช่องว่างระหว่างตำแหน่งลูกน้องกับเจ้านายกว้าง  ทำให้คนอยู่ในตำแหน่งเจ้านาย จะรู้สึกว่า ลอย ๆ หน่อยนึง (แบบที่ว่า เป็นเจ้าคนนายคนอะไรทำนองนี้) แต่ที่อังกฤษ ระดับหัวหน้า ส่วนมากจะต้องทำเองหลายอย่าง อย่างงานบางอย่าง เช่น บริหารสาขา หัวหน้าสาขาบางคนต้องทำเอง ตั้งแต่งานเสมียน ยัน งานการตลาด รวมไปถึง เคร่งเครียดกับผลกำไรขาดทุน (ยังเคยเห็นหัวหน้าบางคน ทำตั้งแต่ ไปหาลูกค้า ทำใบประเมินราคาเอง ยันขับรถมารับของเอง ส่งของเองก็มี) หรือถ้าจะไปทำเป็นข้าราชการของอังกฤษ ก็ตามแต่ก็ต้องทำงานคอมฯเองเป็น ถ้าไต่ไปถึงระดับผู้อำนวยการ ก็จะมีพีเอหนึ่งคน ซึ่งคน ๆ นั้นบางทีก็ต้องช่วยผู้จัดการท่านอื่นด้วย และถ้าพีเอไม่มา ผู้อำนวยการคนนั้นก็ต้องทำงานเองหมด .. นี่คือเรื่องจริงนะคะ เพราะฉะนั้น ถ้าพี่คุณต้องการทำงานในระดับที่เขาเคยทำที่เมืองไทย เขาต้องเริ่มฝึกหัดตัวเอง ให้พร้อม เพื่อไปต่อสู้ในตลาดแรงงานให้ได้  (ที่นี่ใช้คนคุ้มค่ะ โดยเฉพาะจำนวนคน กับปริมาณงาน มีแต่ตึง ไม่มีหย่อน เรียกว่า ถ้าใครป่วย ใครหายไป คนที่เหลือก็รับกันไป) ความฝันมีไว้ และจะสานฝันให้ถึง ต้องเริ่มนับหนึ่งค่ะ ..................... จากคุณ : บีพี - [ 2 พ.ค. 51 05:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เห็นใจ เพื่อน จขกท เช่นกัน และ ขอชมเชย จขกท  ที่พยายามหาทางช่วยเพื่อน มันก็น่าเห็นใจจริงๆ นะ สำหรับบางคนที่ยังทำใจยอมรับ กับงานตรงนี้ ไม่ได้ ดิฉันเอง ตกงานมาเข้าสัปดาห์ที่สองแล้ว  ก็ยังเกี่ยง ที่จะไม่สมัครงานเกี่ยวกับทำความสะอาด ไม่ใช่ดูถูกงานนะคะ  แต่อยากจะลองสมัครงานที่ตัวเองคิดว่าทำได้  และชอบไปก่อน ถ้าภายใน 6 เดือนนี้ยังสมัครงานอะไรที่ชอบไม่ได้  ค่อยมาปรับเปลี่ยนแผนอีกที ช่วงนี้ก็ก็สมัครดะไปเลย งานอะไรที่คิดว่าไม่ส่งผลเสียต่อสุขภาพ  เพราะดิฉันมีปัญหา ปวดหลังช่วงบน  มาเป็นปีแล้ว  สืบเนื่องมาจากงานเก่าที่เพิ่งผ่านไปนี่เอง ตอนนี้ก็ยังรักษาหลังอยู่ การหางานที่เหมาะสม และ เราชอบในต่างแดนนะ หาไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะคะ ถึงแม้เพื่อน จขกท จะมีวุฒิการศึกษา  ประสบการณ์ การทำงานที่เมืองไทยมาดีก็ตาม แต่เมื่อมาอยู่ต่างแดน ก็อย่างหลายๆ ท่านว่า   เราต้องเริ่มต้นจากศูนย์ ดิฉันก็พอจะมีความรู้จากเมืองไทย และ ทำงานก็ถือว่าดีเหมือนกัน  แต่มาอยู่ต่างแดน ก็เริ่มใหม่หมด  ตั้งแต่มาอยู่ต่างแดน ดิฉันก็ทำงานผ่านมาหลายที่เหมือนกัน มีประสบการณ์ทำงานร่วมกับคนที่นี่  ภาษาก็ไม่ได้แย่มากมาย  แต่ขณะนี้ พยายามสมัครงานมาเกือบ สามเดือน  ตั้งแต่รู้ว่าบริษัทจะปิด  ก็ยังหางานที่ชอบไม่ได้ HR  ของบริษัทเก่า บอกให้ดิฉันไปฝึกฝนเพิ่มเติม เพราะเธอเห็นว่าดิฉันมีความรู้มาก่อน ดิฉันบอกเธอว่า ดิฉันอยากเรียนเพิ่มเติม แต่ไม่แน่นใจว่า ภาษาอังกฤษของดิฉันจะเข้าคั่น พอจะเรียนได้ไหม  เธอบอกดิฉันว่า ภาษาของดิฉันก็ดีพอสมควร เธอเข้าใจทุกอย่างที่ดิฉันพูด (แม้จะเป็นคนพูดเร็ว) เธอยังหนุนใจให้ดิฉันไปเรียนเพิ่มเติม  เพื่ออนาคตของตัวเอง เธอบอกว่า  อย่าคิดว่า งานอะไรก็ได้ขอให้มีงานทำ  อย่าไปจมปลักอยู่กับห้างโกรสรี่ (ดิฉันพูดเธอว่าจะไปสมัครงานที่ห้างโกรสรี่ นะคะ) ตอนนี้ก็กะว่าจะส่งใบปริญญาจากเมืองไทย ไปขอเทียบโอน กับ วุฒิของที่นี่ และไปฝึกฝนเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย แล้วก็คงจะได้เป็น Dip.ของที่นี่เพื่อจะ ไปสมัครงานอย่างที่ต้องการ  แต่ยังไงก็ยังไม่ทิ้งเรื่องการมองหา และ สมัครงานไปด้วยเหมือนกัน เมื่อสัปดาห์ที่แล้วสมัครไปสองที่  เป็นงานคล้ายๆ กับที่ทำมาเมื่อตอนอยู่เมืองไทย รอว่าสัปดาห์หน้าเขาจะเรียกสัมภาษณ์ไหม  ยังรอลุ้นอยู่คะ  ยังไม่หมดความหวัง อยากบอกฝากเพื่อน จขกท นะคะ ว่า หากยังหางานที่เป็นงานออฟฟิตไม่ได้ ก็ลองไปเป็นอาสาสมัครตามสถานที่ต่างๆ  ที่ไม่ใช่ทำความสะอาด อย่างคุณ AccessError บอก นั่นเป็นโอกาสที่ดี ที่เพื่อน จขกท จะได้ฝึกภาษา ได้สมาคม งานบางงาน เขาก็ให้งานกันผ่านคนรู้จักนะคะ ไม่ใช่ว่าเรื่องเส้นสายไม่มีเลย ยังพอมีบ้างในต่างแดน และ สามารถนำสิ่งนั่นใน ลงใน CV ของเพื่อน จขกท ได้ด้วย เพราะงานบางแห่งเขาก็จะดูว่า คนที่ไปสมัครงานนะ เคยทำงานร่วมกับคนอื่นมาก่อนหรือไม่ เข้ากับ ทีมงานได้หรือเปล่า   ลองดูนะคะ ขอให้กำลังใจ เพราะดิฉันก็ทำแบบนั้นมาก่อน จากคุณ : Weka - [ 2 พ.ค. 51 09:56:43 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ถ้าตอบตามหัวข้อกระทู้ว่า "การเลือกงานจำเป็นสำหรับคุณแม่บ้านต่างแดนหรือไม่คะ" จะตอบว่า "สำคัญค่ะ" งานหลายๆ อย่างเนี่ย ตัวเองตั้งเอาไว้เลยว่า จะไม่ทำ และเลยเป็นเหตุผลทำให้หางานยากมากๆ ทั้งๆ นี้ขึ้นกับความคาดหวังส่วนตัว ความคาดหวังของคู่สมรสของเราด้วยเหมือนกันนะ ถ้าความคาดหวังกับความเป็นจริงมันไม่สอดคล้อง มันก็ต้องปรับ นั่นคือจำต้องปรับความคาดหวัง เพราะความเป็นจริงน่ะ มันปรับไม่ได้ ถ้าเป็นเรื่องการสื่อสารภายในคู่สมรส อันนี้ก็ต้องแก้เรื่องนี้ก่อน ยิ่งถ้าหมดความมั่นใจ ก็ต้องสร้างความมั่นใจกลับคืนมาก่อนด้วย ไม่มีใครให้กำลังใจตัวเองได้ดีเท่ากับตัวเอง บางทีถ้าหลังชนฝาแล้ว มันก็ต้องฮึดสู้ขึ้นมาบ้างเหมือนกันแหละนะ ไม่ว่าจะฮึดสู้กับความหงอของตัวเอง หรือจะฮึดสู้กับความไม่เห็นด้วยของสามี อะไรก็ว่าไป เมื่อ 8 ปีก่อน ตอนดิฉันกำลังคิดว่าถ้าย้ายมาฝรั่งเศส แล้วจะทำอะไรดีน่ะ ก็มีว่าคุยกับพี่ที่เขาเรียนปริญญาเอก เขาเล่าว่า มีอะไรๆ ให้ทำหลายๆ อย่างที่น่าจะทำได้ เช่น ไปติดต่อห้องสมุดของเขต อย่างนี้เราน่าจะทำได้แน่ๆ ถ้าภาษาดีแล้ว แต่ในเมื่อเราไม่เคยทำงานด้านนี้ ไม่เคยเรียนด้านนี้มา แล้วจะไปทำได้ยังไง ใครจะรับเรา หรืองานโรงแรม ไปเป็นพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ ทำได้แน่นอน (ถ้าภาษาได้แล้ว) พอมาคุยกับสามี เขาบอกทันทีว่า ถ้าภาษาเธอดี เธอจะทำอะไรก็ได้ แต่ปัญหาคือ มันสอดคล้องกับโปรไฟล์หรือเปล่า ถ้าโปรไฟล์เราไม่ตรง เขาก็ไม่รับเรา ต่อให้มีประวัติการทำงานมาดีแค่ไหนก็ตาม แล้วเขาก็บอกให้เรียนต่อในสายเดิม แล้วค่อยเริ่มดูลู่ทางหางานหลังเรียนจบแล้ว ก็ยิ่งหางานยากขึ้นอีก ทั้งภาษาก็ไม่ได้ดีมาก ถึงจะสื่อสารได้ และการยิ่งไปเรียนต่อ ทำให้ตำแหน่งงานยิ่งหายาก แล้วยิ่งกำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้เยอะอีก ยิ่งยากขึ้นไปใหญ่ โอย ไม่รู้จะบอกว่า frustrate ยังไงเลยนะ ทั้งร้องไห้ แล้วก็โมโหสามี ว่ามาให้ฉันเรียนต่อทำไม เพื่อให้มาตกงานอีก ยิ่งเรียนต่อสูง ประวัติการทำงานก็เยอะ แล้วก็ยังหางานไม่ได้อีก มันท้อเหลือเกิน แต่ร้องไห้แล้ว พอตื่นขึ้นมาวันใหม่ ก็ลุกขึ้นมาหางานต่อ หาไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็หาได้ ได้แบบที่ต้องการด้วย แต่ต้องใช้เวลา ต้องใช้ความอดทน งานที่ได้เป็นงานที่ไม่ประกาศ เป็นงานที่เขาสร้างตำแหน่งให้ เพราะเมื่อไปคุยแล้ว เขาว่าลองมาร่วมงานกันดู ตอนนี้ทำด้วยกันมาเกือบ 3 ปีแล้ว ก็สุขใจดี ถ้าเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว ยอมแพ้ ยอมรับงานอะไรๆ ก็ได้ ที่ถึงแม้จะไม่สอดคล้องกับตัวเองเลยเนี่ย ณ วันนี้ ก็คงไม่ได้งานที่สอดคล้องกับสถานการณ์ของตัวเอง ถึงไม่ได้ชอบมากนัก แต่ถือว่าดีมากๆ แล้ว เป็นระบบฝรั่งเศสแท้ รุ่นเก่าอีกต่างหาก ที่เรียกว่าถ้าไว้ใจกันแล้ว ก็ไว้ใจกันตลอดไป ถ้าเราไม่ลาออก เขาก็จะไม่ไล่เรา เป็นที่ทำงานโครงสร้างเล็กๆ ที่ไม่คิดว่าเขาจะรับคนรุ่นใหม่ ต้องเรียกว่า ตอนโทรติดต่อไป ไดเรคเตอร์บอกเลยว่า หน่วยงานของเรากำลังแก่ตัวลง จำเป็นต้องหาคนรุ่นใหม่มาเสริมทีม ก็แต่ละคนที่ทำประจำเนี่ย ทำมาเกิน 15 ปีทั้งนั้น ยกเว้นเลขาฯ ที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปทุกๆ 4-5 ปี ด้วยเหตุผลต่างๆ งานน่ะมี สำหรับคนที่หา แต่บางทีแค่ตอบรับประกาศงานน่ะ มันไม่เวิร์คนะ โดยเฉพาะ ถ้าเป็นคนที่มีโปรไฟล์ดีๆ ต้องใช้วิธีการอื่น แต่ที่สำคัญ ภาษาต้องได้ และก็สงสัยเหมือนคนอื่นคือ อยู่มา 5 ปี แล้วภาษาไม่ดีเนี่ย มันก็ขัดๆ อยู่เหมือนกัน อย่างน้อยถึงไม่ได้ไปเรียน การเรียนด้วยตัวเองทางคอมพิวเตอร์ หรือการอ่าน หรือการฟังเทป การดูทีวี ม้นช่วยได้เยอะมากนะ ถ้าคิดว่าปัญหาคือเรื่องภาษา ก็ต้องเร่งพัฒนา หาวิธีการว่าตัวเองจะพัฒนาได้อย่างไร ดิฉันเองก็ไม่เคยเรียนภาษาฝรั่งเศสเลย เพราะไม่อยากเสียเงินไปเรียน และอายุก็เยอะแล้ว เลยไม่คิดอยากเรียน แต่ว่ามีเอกสารการเรียนด้วยตัวเองเยอะมาก ถ้าไปร้านหนังสือทีไร จะแวะไปดูว่าเขามีหนังสือใหม่ๆ เกี่ยวกับการใช้ภาษาฝรั่งเศสออกมาไหม บางทีซื้อมาเก็บเอาไว้ เผื่อมีเวลาก็เอามาดู แล้วก็หาเว็บไซต์ภาษาฝรั่งเศสสำหรับการฟังและการอ่าน จะฟังและอ่านอย่างน้อยวันละ 1 ชม. ถึงยังไงๆ ที่ทำงาน ยกเว้นเลขาฯ ไดเรคเตอร์ก็ยังบอกว่า ดิฉันพูดไม่ดีเท่าไร น่าจะคล่องกว่านี้ ให้พยายามปรับปรุง อย่าหยุด ก็อยากฝากถึงเพื่อนคุณว่า ไม่มีใครที่จะให้กำลังใจตัวเองได้ เท่ากับตัวเอง หรอกนะ จากคุณ : พธูไทย - [ 2 พ.ค. 51 17:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เราก็ทำความสะอาดหน้ามืด   ล้างจานจนกล้ามขึ้นเป็นมัดๆ  ช่วยงานในครัว ยืนขายฮอทด๊อกหน้ามัน วิ่งเสริฟอาหารขาขวิด  จัดหาอาหารไว้เสริฟให้เจ้าหน้าที่กองถ่ายทำโฆษณา  รายได้น้อยมาก แต่ก็ทำให้เรานำเงินก้อนนั้นไปลงทุนซื้อการศึกษาและหาความรู้ใส่ตัวได้ไม่น้อย ภาษาที่เราต้องใช้ก็ทั้งอังกฤษ สวีดิช นอร์วีเจี้ยน คือเราไม่เชี่ยวชาญสักภาษา หรอกนะคะ อิอิ   แต่ก็ไม่เคยอยู่เฉยๆ  โหลดโปรแกรมสอนภาษาใส่ mp3 ไว้ฟังตอนทำความสะอาด ถูไปพูดไป ออกเสียงไป เลิกงานก็ไปเรียนขับรถ  กลับบ้านอ่านหนังสือ ฝึกภาษา หัดออกเสียง อ่านหนังสืออย่างน้อยวันละสี่ชั่วโมง เราได้ใบขับขี่แล้ว ขับรถไปทำงานตามที่ต่างๆ ได้ งานทำความสะอาดยังเลือกได้เลยว่าที่ไหนที่เราสามารถบริหารเวลาได้เอง เราจะรับทำ คือรับเหมา ไปเลย เราจะทำกี่ชั่วโมงบริหารเอง หรือหาคนมาช่วยทำก็ได้ รายได้ดีที่เดียวค่ะ บางที่ทำแค่ชั่วโมงเดียว ได้เงินทั้งก้อนเลยหล่ะ เลือกทำเฉพาะที่บ้านคนมีตังค์จ่ายเราค่ะ  เพราะค่าเหมาเราเรียกแพงพอสมควร ก็ไม่ได้ชอบทำความสะอาดนี่คะ แต่ชอบที่เงินดี บริหารเวลาเองได้ด้วย  ทำความสะอาด หนึ่งวันต่อสัปดาห์เท่านั้น ที่เหลือเราทำอย่างอื่น ภาษาดีขึ้นมากตอนนี้ แต่ก็ลงทุนอีก เรียนทางอินเตอร์เนท เพราะไม่มีเวลาไปนั่งเรียนเวลาปกติ อยากเอาวุฒิของบ้านเมืองเค้า และคิดว่าก็เป็นการเรียนภาษาไปในตัว  ยากหน่อยแต่ต้องอดทน หากมีวันว่างในสัปดาห์ ก็หาคอร์สเล็กๆ ที่เราสามารถเพิ่มความรู้ให้ตัวเอง และยังได้อัพเดทใน CV  เช่น คอร์สคอมพิวเตอร์ MS Project, PM และอื่นๆ ตอนนี้กำลังจะไปเข้าคอร์สติดตั้งกล้อง surveillance camera  ในอนาคตอาจจะเป็นอีกหนึ่งบริการให้กับลูกค้า และเป็นความชอบส่วนตัวค่ะ เราเองหย่าจากสามีมาตั้งแต่ปีแรกๆ ที่มาอยู่ค่ะ  เลยต้องคิดเองทำเอง วางแผนชีวิตให้ตัวเองทุกอย่าง  อย่างเรื่องภาษาเราแทบไม่ได้พูดกับใครเลย แต่อาศัยยืมเทปจากห้องสมุดมาฟัง ไม่มีใครให้ฝึกพูดด้วยเลยเวลาอยู่ที่ห้อง แต่ก็พูดกับตัวเอง และก็หาที่ฝึกงาน ทำงานฟรีไปก่อน มีอีกเยอะค่ะ ชีวิตรันทดแต่ไม่หดหู่ ในระยะเวลา 4 ปีเนี่ย รู้สึกว่าตัวเองพัฒนาไปเยอะพอสมควรค่ะ  เปิดบริษัทเล็กๆ เป็นของตัวเองแล้วนะคะ ให้บริการหลากหลาย อยู่ในขอบข่ายที่คนๆ เดียวจะนำความรู้ความสามารถนั้นมาเลี้ยงดูตัวเอง และต่อยอดความฝันของตัวเองไปเรื่อยๆ ค่ะ ใครๆ ก็รู้ว่าเราทำความสะอาด ควบคู่งานบริหารโปรเจค และงานอื่นๆ ไปด้วย แต่มันก็สิทธิ์ของเรานี่คะ เพราะเราบริหารงานทุกอย่างได้ดี และไม่บกพร่องสักงาน อย่าปล่อยเวลาทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์นะคะ รีบๆ หาความสุขใส่ตัว อย่าลดค่าของตัวเอง  โชคดีค่ะ จากคุณ : Tigerish - [ 2 พ.ค. 51 18:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ดิฉันเคยทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดโรงแรมมาก่อน ทำได้ ปีกว่าๆ ตอนมาอยู่แคนาดาได้อาทิตย์เดียว ก็สมัครงานออฟฟิตค่ะ  ภาษาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร รอหนึ่งอาทิตย์ ก็ไม่มีใครเรียก ก็เลยไปสมัครงานทำความสะอาดที่โรงแรม  ไปสมัครวันนั้นก็ได้วันนั้น เป็นโรงแรมเล็ก แค่เจ็ดสิบกว่าห้อง ได้ค่าแรงขั้นต่ำและก็พาสไทม์  ตกเย็นก็ไปเรียนภาษาเพิ่ม ตั้งแต่หกโมงถึงสามทุ่ม ทำได้ที่นี่ได้สามอาทิตย์ ชักไม่ไหว ไม่ชอบงานระบบครอบครัว  ลาออก ไปสมัครใหม่ โรงแรมใหญ่กว่าเดิม ก็เลยได้อีก ค่าแรงดี สวัสดิการดี ทำงานเต็มเวลาแปดชั่วโมงต่อวัน ตอนเย็นก็ยังไปเรียนเหมือนเดิม  เหนื่อยมาก แต่เป็นงานที่ไม่ต้องใช้ความคิด เพราะเคยเหนื่อยจากงานที่เคยทำที่เมืองไทย กลับมาบ้านยังมานั่งคิดงานต่อ ทำความสะอาดห้องพักแขกได้อยู่ปี ภาษาก็ดีขึ้น แต่ก็ยังไปเรียนภาษาอยู่ ถึงมีงานทำแล้วก็ตามไม่เคยทิ้ง เรียนให้มันเข้าชั้นเทพไปเลย   จากนั้นเจ้านายเห็นว่าเราทำงานใช้ได้ เลยจะให้ตำแหน่งซุปเปอร์ไวเซอร์ คราวนี้ไม่ต้องทำความสะอาดแล้ว   ตรวจความเรียบร้อยของห้องพักหลังจากพนักงานทำแล้ว ดิฉันไม่ได้รับ เพราะต้องเรียนเต็มเวลา ก็เลยลาออก กลัวว่าจะทำงานให้เค้าไม่เต็มที่ งานทำความสะอาดไม่ได้แย่อย่างที่ใครๆ คิด ถ้าทำกับโรงแรมใหญ่ๆ คุณก็มีสิทธิ์ปรับสถานะตัวเอง โอนย้ายตัวเองไปทำงานด้านอี่นๆ ในโรงแรมได้ เพราะถ้ามีตำแหน่งว่าง เค้าก็จะให้สิทธิ์พนักงานภายในก่อน  โรงแรมใหญ่ๆ รับรองว่า มีตำแหน่งว่างตลอด น่าจะลองดู โชคดีนะคะ จากคุณ : FinchS - [ 2 พ.ค. 51 20:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณในน้ำใจของแม่บ้านทุกคนที่ช่วยกันเข้ามาเสนอข้อคิดเห็นที่มีค่ามากๆๆๆในกระทู้นี้ เราเข้ามานั่งอ่านแล้วก็ให้รู้สึกดีและทำให้เราอดไม่ได้ที่จะฮึกเหิมไปด้วย เพราะแต่ละคนก็มีความคิดเห็นที่เด็ดๆแตกต่างกันออกไป แต่บอกได้คำเดียวว่าเป็นการออกความเห็นที่มีค่าต่อผู้หญิงคนหนึ่งมากค่ะ อาจจะทำให้การตัดสินใจของพี่เค้าแคบลง และได้แง่คิดมากขึ้น ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตเค้าเองต่อไป เราเองก็ได้โอกาสอ่านไว้เป็นความรู้ของตัวเองได้ด้วย ขอให้บุญกุศลที่พวกคุณได้ทำในครั้งนี้ ตอบสนองให้คุณและครอบครัวมีความสุขและประสบความสำเร็จยิ่งๆขึ้นไปค่ะ หมายเหตุ : เรื่องในครอบครัวของแต่ละครอบครัว บางอย่างมันก็ยากที่จะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจจริงๆนะคะ จากคุณ : Mercy@UK - [ 3 พ.ค. 51 00:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ต้องให้รู้ว่าัตัวเองอยากทำอะไร แล้วก็มุ่งเข็มทางนั้นโลด ตอนเราย้ายมาอยู่อังกฤษ เราก็เริ่มจากศูนย์ เพราะอยากทำทางคอมพิวเตอร์ แต่ไม่เคยเรียน ไม่มีประสบการณ์ ชอบอย่างเดียว ตรีเสดสาด ได้ทุนกอพอต่อโทเอ็มบีเอที่อเมริกา จบมาทำงานใช้ทุน พอย้ายมานี่ทิ้งหมด ไม่เคยบอกใครว่าจบอะไร ไม่เคยคิดหางานที่ตรงกับที่เรียน เพราะเราอยากทำทางคอม อยากเป็นโปรแกรมเมอร์ แต่ก่อนตามคอเสจ เขาจะมีคอร์สให้คนว่างงานเรียนฟรี เราก็สมัคร Software Engineering HND (Diploma) แค่ใบประกาศ เรียนเต็มเวลา ปีนึง เสร็จแล้วก็เริ่มหางานตาม local paper  เห็นบริษัท Clinical research เมืองใกล้ๆกันเขารับสมัคร data entry ก็ไปหาเขา บอกว่าสนใจ แต่จริงๆแล้วอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ เขาก็บอกตอนนี้ไม่มีอ่ะ ถ้าจะทำ data entry ชั่วคราวก็ทำไปก่อน เราก็ทำ ทำเต็มที่ให้ไรมาทำเสร็จหมด ทำตั้งใจๆมันก็เร็ว ไม่นานแค่เดือนกว่าๆ บริษัทยาใหญ่ มาซื้อบริษัทที่เราทำอยู่ นายใหม่มา ยังไงไม่รู้มาถามว่า อยากได้ SASS Programmer อยากทำมั้ย เราก็บอกว่าอยาก เพราะ เคยบอกไปแล้วไง ว่าอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ เขาส่งไปอบรมที่ Jersey อาทิตย์นึง กลับมาเขารับเข้าเป็น employee ได้เป็น Programmer สมใจ ต่อมาชีวิตหักเห ทำโน่นทำนี่อีกหลายอย่าง เปิดร้านขายของ ทำstock data entry เลียซองจดหมาย กว่าจะได้มาทำที่ปัจจุบันนี่ long story short ตั้งเป้า วางแนวทาง แล้วก็เริ่มก้าวไปทีละก้าวตามแนวที่วางไว้ ขอให้โชคดีทุกคนค่ะ จากคุณ : ตา (ta/'o-o/') - [ 3 พ.ค. 51 02:57:42 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ถูกใจๆ กท.นี้จังคะ เราเพิ่งเริ่มงานแรกที่ต่างแดนเหมือนกันคะ  เหมือนพระเจ้าทรงรู้ว่าเราต้องการกำลังใจ เลยส่งกท.นี้มาให้อ่าน อิอิ  เข้าเรื่องคะ ..ตอนที่เราอยู่ไทย งานที่ได้ทำถึงตำแหน่งไม่ใหญ่โตหนัก แต่ก้อรักงานั้นมาก  รักงาน รักเพื่อนร่วมงาน มีความสุข   แต่สุดท้ายก้อย้ายมาอยู่ต่างแดนต้องมานั่งนับ 1ใหม่อีกละ เฮ้อออออ.. คิดๆๆมาตลอดว่า มาแล้วจะทำงานอะไรเนี่ย ใครเค้าจะมาจ้างช้านนน หรือว่าเราจะชอบงานนั้นหรือ โดยเฉพาะงานทำความสะอาด เพราะรับผิดชอบบ้านตัวเองบ้านเดียวก้อพอแล้ววว ยังต้องไปรับผิดชอบที่อื่นอีก  คิดไว้ในใจ ..ไม่อะ..ชั้นไม่ทำแน่   สุดท้ายได้สมใจหมาย ฮ่าๆๆ แต่ก้อไม่ได้ทำความสะอาดเลยทีเดียว  เพราะเราอยู่ในส่วนของทำอาหารมากกว่า   ก่อนที่รับงานนี้ก้อคุยกับสามีว่า ถ้าเราไม่ชอบเราไม่ทำต่อแน่ สามีก้อโอเค  แต่สามีก้ออยากให้ทำงาน ออกไปเจอผู้เจอคน สำคัญที่สุดคือได้เงิน พอสามีรู้ว่าเราได้งานนี้ เค้าดีใจมาก บอกเราว่า thank you for helping us out. I'm so proud of you!.  ได้ยินแล้วกำลังใจก้อพุ่งขึ้นมาเป็นกองเหมือนกันคะ  แล้วเงินส่วนที่ทำได้ก้อจะนำไปสานต่อความฝันเช่นกันคะ ขอบคุณ จขกท. หลายๆ คคห.และกำลังใจมากๆเลยคะ จากคุณ : greenovate (mrsWday) - [ 3 พ.ค. 51 07:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 42 สวัสดีอีกครั้งนะคะ เข้ามาขอโทษเราเขียนว่าสามีพี่เค้า มาอ่านอีกที่ดูมันจะแรงไป แค่อยากให้น้องๆเพื่อนๆที่มีความรู้มาจากเมืองไทยแล้ว นำมาทำให้เกิดประโยชน์ค่ะ คนที่ต้องมาเริ่มต้นจากศูนย์ใหม่ที่ต้องมาเรียนแกรมม่าใหม่มีเยอะนะคะ  ดิฉันไม่เชื่อว่าเรียนจบมาขนาดนี้แล้วจะหางานที่ดีกว่านี้ไม่ใด้ค่ะ คุณประมาณตัวเองต่ำไป อย่างงานตามห้างร้านจัดสต๊อค หรือตามร้านกาแฟที่เหนื่อยน้อยกว่า และมีโอกาสใด้พบคนเยอะๆน่าจะหาใด้ง่ายนะคะ ถ้าไม่ติดลูกดิฉันทำเต็มเวลาแน่นอนค่ะ อย่าให้งานมันวิ่งหาเรา เอ้า สู้ สู้ งานคือเงิน เงินคืองาน จากคุณ : ลูกแมง - [ 3 พ.ค. 51 15:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ก่อนอื่นเลย เพื่อนของคุณเจ้าของกระทู้ควรไปเรียนภาษาเพิ่มเติมค่ะ อยู่บ้านก็ดูทีวี หาหนังสืออ่าน สามีเป็นนักวิชาการ น่าจะมีหนังสือหลากหลายประเูุุึภทอยู่ที่บ้านตามสมควร หรือไม่งั้นก็น่าจะหยิบยืมจากห้องสมุดมาให้ภรรยาได้ศึกษาหาความรู้บ้าง ถ้าไม่อยากทำความสะอาด ก็ไม่ควรจะทำ เอาความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง ทำงานอาสาสมัครอย่างที่ความเห็นข้างบนบอกก็น่าสนใจนะคะ ได้พบปะเพื่อนร่วมงาน  ได้ฝึกฝนภาษาไปด้วย แถมได้ประสบการณ์เอามาใส่ใน CV เพิ่มเติม เข้ามาให้กำลังใจ และนำข้อคิดดี ๆ จากกระทู้นี้ไว้เป็นกำลังใจให้ตัวเองด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ค. 51 15:23:32 จากคุณ : Oops! a daisy - [ 3 พ.ค. 51 15:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่ทำค่ะ เพราะว่าเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ เราคิดว่าพี่เค้ามีความสามารถมากว่านี่แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงใหนมากกว่า เราไม่ได้ดูถูกงานทำความสะอาดนะคะ คนเรามีโอกาสในการหางานไม่เหมือนกัน คนอื่นทำไม่ได้แปลว่าเราจะต้องทำด้วยซักหน่อย จริงมั๊ยคะ ปัญหาแรกที่เราคิดว่าน่าจะต้องแก้ไขนะคะ คือ ภาษาค่ะ ต้องฝึกฝนให้มากกว่านี่ค่ะ เราไม่ใช่คนที่นี่เพราะงั้นต้องขยันกว่าคนที่นี่เป็น 100 เท่าค่ะ จากประสบการณ์เรานะคะ ต้องใช้ภาษาที่สาม ช่วงสองปีแรกนี่เราตั้งใจเรียนภาษามาก กลับมาบ้านก็ทำการบ้าน อ่านออกเสียงให้คุณสามีคอยแก้ไขตรงที่ผิด ก่อนสอบคุณสามี ก็มีหน้าทีติว เพราะว่าต้องมีสอบพูดกับครู จนผ่านมาได้ การหางานนะคะ ใบปริญญาที่เมืองไทย เอาแขวนไว้ที่บ้านก่อนค่ะ ลองมองว่าจากประสบการณ์ที่ทำงานที่เมืองไทยมา เอามาทำอะไรได้ที่นี่บ้าง อย่างเรางานออฟฟิตไม่เคยทำค่ะ เริ่มจากการหางานค่ะ ก็หาให้เน็ทเหมือนกัน สังเกตได้ว่างานไม่ดี จะได้การตอบรับไวค่ะ แต่ด้วยภาษาเราที่ไม่ได้ perfect มาก หน้าที่ในการสมัครงานเป็นของสามีค่ะ เขียนจดหมายสมัครงานให้ scanเอกสารต่างต่าง ส่งไปรษณีย์ ส่งอีเมล์ให้ เสร็จแล้วทำเป็นตารางให้เราค่ะว่าสมัครที่ใหนไปบ้าง เวลาเค้าโทรมาหาเราจะได้ไม่เอ๋อ แม้กระทังวันเซ็นสัญญาก้อไปด้วยกันค่ะ ด้วยความที่ ภาษาเราไม่ได้เก่งมากนัก อย่างพี่เค้าถ้าจะไปสัมภาษณ์ที่ใหนก็ทำเป็นชีิทเตรียมไว้สิ่ค่ะ อย่างเราสามีรวบรวมคำถาม ภาษาเยอรมันทั้งหมด พร้อมทั้งคำตอบเป็นภาษาเยอรมัน เราก็ท่องเลยค่ะ ไม่ได้คิดว่าจะจำทั้งหมดหรอก แต่ว่ามีไว้เผื่อเวลาเค้าถามมาจะได้ไม่เอ๋อ งานแรกที่เราได้เป็นงาน  Full time ในส่วนของ Gastronomy ค่ะเป็น Serviceทั่วไปในร้าน Cafe บริษัทใหญ่มีบริัษัทแม่เป็นบริษัทชื่อดังของเยอรมัน  รายได้โอเค มีงานทำที่มั่นคง แต่เราไปทำได้แค่สามวัน กลับมาบอกสามีว่าช่วยสมัครงานให้ใหม่เหอะ เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับแต่ละคนค่ะ แต่อย่างเราเรารู้สึกว่างานนี้มันไม่ได้พัฒนาสมองอ่ะ เพื่อนร่วมงานเป็น คนต่างชาติซะเยอะ ไม่ได้ฝีกภาษากับเจ้าของภาษาที่แท้จริง ทำเพื่อเงินเนี่ยโอเค แต่ว่ามองไม่เห็นภาพว่าตัวเองจะทำงานนี่ได้ถึงปี ง่ายง่ายว่ามองไม่เห็น อนาคตค่ะ ก่อนที่จะเสียเวลาไปมากกว่านี้ หางานใหม่ดีกว่า ทำไปเสียสุขภาพจิตเปล่าเปล่า งานที่สอง เป็นงานที่เหมือนกับงานที่เมืองไทย อยากทำมาก แต่ปัญหาคือเค้าเสนอแค่เป็น Part time รายได้ย่อมน้อยกว่างานที่แรกเพระว่าได้เงินเป็นชั่วโมง แต่เราก็เลือกงานที่สองนะคะ เพราะเรารู้ว่าเราสามารถตื่นมาตอนเช้าแล้วบอกว่า  I love my job ได้ ตอนนี้มีความสุขดี ต้องพัฒนามากกว่าเก่าเพราะว่ามีคนต่างชาติน้อย บางทีมีเทรนอะไร ต้องหาข้อมูลในเน็ทอ่านไปก่อน กลัวไม่เข้าใจ บอกตัวเองเสมอว่าเราต้องขยันกว่าคนชาตินี้ร้อยเท่าค่ะ เราอาจจะคิดมากไปว่าเราเป็นตัวแทนประเทศ ไม่อยากให้เค้ามามองว่าคนไทยโง่ เราอาจจะอายุน้อยกว่าพี่เค้า ไม่ได้อยากสอน แต่อยากให้พีเ่ค้าค่อยค่อยมองที่ปัญหานะคะ สามีเราพูดเสมอว่างานไม่ได้ลอยมาจากฟ้า มาเคาะประูตูที่บ้าน หรือว่ามีคนโทรมาแล้วเสนองานให้ ต้องพยายามค่ะ มีจุดอ่อนตรงใหนต้องแก้ที่ตรงนั้นค่ะ เอาใจช่วยมากมากค่ะ จากคุณ : mayistheone (mayistheone) - [ 3 พ.ค. 51 19:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เป็นกระทู้ที่ให้กำลังใจดิฉันมากๆค่ะ เคยท้ออยู่หลายครั้ง อยากกลับไปทำงานเหมือนตอนอยู่เมืองไทย มาอยู่เยอรมัน ภาษาเยอรมันพูดไม่ได้เลย ภาษาอังกฤษก็ไม่เก่งมาก ไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตด้านการงานอย่างไร   แต่พอมาอ่านกระทู้นี้มีกำลังใจมากๆ และได้แนวทางในการพัฒนาด้านการงานในต่างแดน ขอบคุณเจ้าของกระทู้และพี่ๆ น้องๆ ทุกคนที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตค่ะ จากคุณ : Be Happy ja - [ 3 พ.ค. 51 22:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ดิฉันอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเพื่อนคุณเจ้าของกระทู้ อาศัยอยู่ในประเทศที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันเป็นเวลาห้าปีเหมือนกัน งานทำความสะอาดและงานดูแลคนแก่เป็นงานที่ดิฉันบอกสามีไว้ก่อนก้าวเท้าออกจากเมืองไทยว่าเป็นตายอย่างไรก็ไม่ทำ สมัยอยู่กรุงเทพดิฉันทำงานระดับบริหาร ถ้าต้องย้ายไปอยู่เมืองนอกและทำงานใช้แรงงาน ดิฉันขอทำงานที่เมืองไทยไปเรื่อย ๆ งานใช้แรงงานนี่บอกตรง ๆ เลยว่าไม่ถนัด ถ้าให้ทนทำคงจะไม่มีความสุขอย่างมาก ดิฉันกับสามีจัดความสำคัญเรื่องการมีงานทำของดิฉันไว้เป็นแผนการประจำครอบครัว เราช่วยกันวางแผนและทำงานเป็นทีม ตอนเรียนภาษา สามีก็ช่วยสอนเพิ่มเติม ช่วยติวให้ก่อนไปสอบ ตอนเริ่มหางานทำ สามีก็หางานตามเวปโน้นเวปนี้มาให้เลือกสมัคร จากนั้นก็มีช่วยแปลจดหมายสมัครงานและซีวีเป็นภาษาท้องถิ่น บางทีเธออยากช่วยเขียนให้เป็นแบบของเธอแต่ดิฉันไม่ยอม งานของดิฉัน ดิฉันต้องเขียนจดหมายเอง สามีคอยช่วยแปล และคอยไปรับไปส่งกับนั่งรอตอนเดินสายสัมภาษณ์งาน ระยะแรก ๆ ที่มาถึง ดิฉันพูดแต่ภาษาอังกฤษกับสามี พอถึงระยะหนึ่งที่เราเห็นว่าภาษาท้องถิ่นมีความสำคัญอย่างยิ่งกับการหางาน เราหันมาใช้ภาษาถิ่นเป็นภาษาในครอบครัว เห็นด้วยกับคคหที่ 44 เพราะว่าเราเป็นคนต่างชาติ เราต้องพยายามมากกว่าคนท้องถิ่นร้อยเท่า คู่แข่งในตลาดแรงงานไม่ได้มีเฉพาะแค่คนท้องถิ่น คนย้ายถิ่นที่มีความรู้ความสามารถดีกว่าเราก็มีอีกมาก ตอนดิฉันหางานทำ ดิฉันวางแผนและตั้งเป้าหมายที่ไม่สูงจนเกินไป เพราะว่าตั้งเป้าหมายไว้สูงเกินไปและทำไม่ได้ ดิฉันกลัวว่าจะหมดกำลังใจเสียเปล่า ๆ ตอนส่งจดหมายสมัครงานฉบับแรก ๆ ดิฉันตั้งเป้าหมายเอาไว้แค่ถูกเรียกสัมภาษณ์ หลังจากถูกเรียกสัมภาษณ์รอบแรกบ่อย ๆ ดิฉันตั้งเป้าหมายว่าต้องผ่านเข้าไปสัมภาษณ์รอบสอง จากนั้นก็ตั้งเป้าหมายว่าต้องได้งานที่บริษัทอะไรก็ได้ จากนั้นก็ตั้งเป้าหมายว่าต้องได้งานในบริษัทที่ตัวเองอยากทำ งานดี ๆ หาไม่ง่ายหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ ฝากบอกเพื่อนคุณเจ้าของกระทู้นะคะว่าอย่าเสียใจ อย่าหมดหวัง เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : A-Chee - [ 4 พ.ค. 51 01:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ชอบกระทู้นี้มากๆ เลย โดยเฉพาะความเห็นของคุณพธูไทย และคุณ A-Chee เลยขอบ่นๆ ด้วยคน ดิฉันชอบทำบ้านให้สะอาด (เป็นบางเวลา) โดยเฉพาะขัดห้องน้ำ แต่ไม่ชอบไปขัดห้องน้ำให้คนอื่น ดังนั้นจึงรู้ตัวว่าทำงานแบบนี้ไม่ได้แน่ ดิฉันย้ายมาอยู่ในประเทศซึ่งใช้ภาษาเยอรมันเป็นภาษาราชการ มา 2 ปี ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น แล้วก็เพิ่งย้ายกลับมาอยู่ได้อีกแค่ 4  เดือน ภาษาเยอรมันนอกจากจะไม่พัฒนาแล้ว ยังแทบไม่กระดิกอีกด้วย ทั้งยังมีลูกอ่อน เวลาพักของตัวเองยังแทบจะไม่มี งานของสามีเองก็ต้องย้ายประเทศบ่อยๆ ทุกๆ 3-4 ปี ทำให้ภรรยาอย่างเราๆ ไม่สามารถตั้งเป้าหมายเรื่องงานได้ชัดเจน อันนี้ภรรยาของเพื่อนร่วมงานสามีคนอื่นๆ ก็ประสบปัญหาแบบเดียวกันค่ะ ดังนั้นเวลาที่ทุกคน แม้กระทั่งคนในครอบครัวแนะนำในทำงาน หรือให้หางานทำ มากๆ เข้า ดิฉันก็มักจะจิตตกและท้อแท้ ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรดีเหมือนเพื่อนเจ้าของกระทู้นี่แหละ สาขาที่ดิฉันจบมา และประสบการณ์การทำงานที่เมืองไทย ก็ค่อนข้างเฉพาะทางสายวิชาการมากๆ จนหางานที่ตรงกับสายงานเก่าไม่ได้เลย แต่ตอนนี้ ลูกเริ่มเข้าเตรียมอนุบาลแล้ว เริ่มมีเวลาให้ตัวเอง ทำให้มองอนาคตตัวเองได้ชัดขึ้น คิดคล้ายๆ กับคุณพธูไทยแนะนำไว้ ดิฉันวางแผนแล้วว่าจะเรียนเสริมอาจจะเป็นทาง project management จะได้เสริม CV ให้น่าสนใจมากขึ้น แล้วค่อยหาทางสมัครงานให้หลากหลายมากขึ้นได้อีกที ขอบคุณเพื่อนห้องแม่บ้านที่เปิดโอกาสให้บ่นๆ ค่ะ จากคุณ : แม่น้องธารา (pithagorus) - [ วันฉัตรมงคล 19:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เข้ามาให้กำลังใจเพื่อนคุณ จขกท. ค่ะ แต่ดิฉันคิดว่า อย่างน้อยพี่เค้าก็ยังโชคดีที่ไม่ต้องมาเรียนภาษาที่สาม อย่างที่เดนมาร์ก ต้องนั่งเรียนภาษากันเป็นปีๆ ดิฉันเองก็เคยจิตตกเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะตอนมาอยู่เดนมาร์กใหม่ๆ ก็เครียดเรื่องงาน ว่าจะไปหางานอะไรทำดี พอได้คุยกับพี่ๆ คนไทย ก็ได้รับคำตอบว่า คนไทยส่วนใหญ่ทำกันแต่งานทำความสะอาด ปัญหาของดิฉันไม่ใช่เพราะคิดว่างานทำความสะอาดเป็นงานที่ต่ำหรือไม่มีเกียรติ แต่ปัญหาอยู่ที่ตัวดิฉันเล็ก ผอม แห้ง แรงน้อย มากๆ และสามีก็ไม่ยอมให้ทำด้วยอีกแรง แต่ความที่อยากจะมีรายได้เป็นของตัวเอง ก็ไม่สนใจใครค่ะ สมัครไปโลด แต่ก็ไม่เคยได้สักที่นึง จากเหตุผลที่ว่า ตัวคุณเล็กกว่าเครื่องดูดฝุ่นซะอีก.... แป่ววว จากคุณ : KungGuenter - [ วันฉัตรมงคล 19:58:40 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มาเป็นกำลังใจให้รุ่นพี่คุณMercy@UK อยากจะบอกเค้าว่า...มีงานอะไรตอนนี้ก็ทำไปก่อนค่ะ อย่าเลือกงาน งานทุกอย่างที่ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ผิดศีลธรรม สามารถหารายได้เข้าบ้าน ก็อย่าไปคิดมากค่ะว่าเป็นงานชั้นต่ำ การหางานบ.ทำในอังกฤษนั้นยากนัก เพราะนอกจากรุ่นพี่คุณต้องไปเเข่งเเย่งงานกับคนอังกฤษ เค้ายังต้องแข่งกับชาวต่างชาติที่มาอาศัยอยู่ที่นี่ แล้วมีความต้องการที่จะทำงานในสาขาเดียวกัน แต่ถ้าเค้าลองไปเรียนอะไรเพิ่มเติมดูในสาขาที่ชอบ อาจจะทำให้ได้งานดีขึ้น อย่างเราก็ไปเรียนทางด้านงานSkillเพิ่ม มีงานทำตลอดตั้งแต่ตอนเรียน พอจบออกมาก็ได้งานทำ ค่าแรงที่เราได้ตอนนี้ มากกว่าค่าแรงขั้นต่ำตามกฎหมาย ถึงจะเป็นงานที่ใช้แรงงาน แต่เป็นงานที่ต้องใช้Skillเราคิดว่า...การหางานจะง่ายขึ้นมาอีกระดับหนึ่งนะคะ ยังไงตอนนี้มีอะไรทำไปก่อนค่ะ เศรษฐกิจโลกยิ่งไม่ดี มีงานทำ ดีกว่าไม่มีงานทำคะ คิดในเเง่บวกจะได้สบายใจและไม่มีอคติกับงาน จากคุณ : (^_^) - [ 7 พ.ค. 51 11:56:07 A:90.198.98.238 X: TicketID:175685 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับกำลังใจอย่างล้นหลามที่มอบให้พี่เค้านะคะ ตอนนี้พี่เค้าตัดสินใจแล้วว่า ''เค้าจะทำงานอะไรก็ได้ไปก่อนเพื่อให้ชีวิตมีจุดเริ่มต้นใหม่'' ซึ่งเราคิดว่ามันเป็นการคิดแบบโพสซิทีฟดีมาก เราเคยถูกฝึกมาว่า ''เรื่องใดหรือสิ่งใดที่เราต้องอดทนกับมัน แล้วมันจะบังเกิดผลดีให้แก่ตัวเราเองไม่วันใดก็วันหนึ่ง เราก็ควรจะอดทน'' เราให้พี่อ่านความเห็นทั้งหมดที่นี่แล้ว และพี่ก็มีทัศนคติที่ดีขึ้นต่อการไม่เลือกงาน ทำให้เราดีใจที่เห็นพี่เค้าลุกขึ้นสู้เพื่อตัวเอง แม้แต่เราเองได้อ่านความเห็นทั้งหมดนี้ ก็ทำให้เรามีความสุขที่รู้ว่ากำลังใจดีๆ สามารถฉุดรั้งคนให้ลุกขึ้นมาใหม่ และแต่งแต้มจินตนาการให้คนมีความหวัง เรารู้ดีว่าพี่เค้าไม่อยากทำงานประเภทนั้นเลย แต่ในภาวะที่คนเราต้องทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อจุดหมายอะไรอะไรซักอย่าง เช่น ยืนบนลำแข้งของตัวเองโดยไม่ต้องง้อสามี เราจึงสนับสนุนให้พี่ไม่ควรจะปล่อยโอกาสที่จะได้งานนี้ไปง่ายๆ และในประเทศที่มีการแข่งขันสูงแบบนี้ พี่ฝากขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาปลอบใจ ให้กำลังใจ และชี้แนะเธอค่ะ พี่มีกำลังใจดีขึ้นมาก และเราก็ขอบคุณเพื่อนแม่บ้านทุกคนที่นี่อย่างสูงเช่นกันค่ะ จากคุณ : Mercy@UK - [ 7 พ.ค. 51 13:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ...........(พี่ฝากขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาปลอบใจ ให้กำลังใจ และชี้แนะเธอค่ะ พี่มีกำลังใจดีขึ้นมาก)........... ดีใจจังเลยที่ได้ยินเพื่อนคุณ Mercy@UK  พูดแบบนี้ อย่างนี้สิ เขาเรียกว่าคนสู้ชีวิตจริงๆๆๆๆเยี่ยมมากๆๆเลย เพราะอ่านมาทุกความเห็นเป็นความเห็นที่ดีมากๆๆทุกคน ดิฉันยังเอามาเป็นกำลังใจให้ตนเองเลยจ้า.....สู้ สู้..นะคะ ขอให้กำลังใจดีขึ้นเรื่อยๆๆจนลุกมาทำอะไรสักอย่างตามที่ตนเองต้องการนะคะ เริ่มก้าว1...แล้ว2...3..4...แล้วก็วิ่งไปได้...ปร๋อ....เลย ...... จากคุณ : คนไทยรักกันค่ะ (คนเจียงราย2) - [ 7 พ.ค. 51 15:54:01 ]

ความคิดเห็นที่ 52 คาดว่าอาจจะมาช้าไปนะคะ แต่อยากจะตามมาให้กำลังใจ รุ่นพี่ ของคุณเจ้าของกระทู้ ดิฉันว่าแม่บ้านต่างแดนหลายๆคน เคย ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันแบบนี้แน่นอนค่ะ หลายๆคนทิ้งหน้าที่การงานดีๆ เมืองไทยเพื่อมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคุณพ่อบ้านที่ต่างแดน ... ดิฉันคนนึงละคะเคยรู้สึกว่า ปริญญาโท*ในประเทศนึงของ อียู* ของอิฉันไม่ได้ช่วยให้ดิฉันหางานได้ง่ายขึ้นเลย เพียงเพราะดิฉันไม่สามารถพูดภาษาประจำชาติ ของสามีดิฉันได้อย่างคล่องแคล่ว ถึงอย่างนี้ดิฉันก็ยังกล้า หรือจะเรียกว่า ลองของก็ใช่นะคะ  ที่จะส่งใบสมัคร งานไปยัง โรงแรมต่างๆ แม้ดิฉันจะพูดภาษาท้องถิ่นนั้นได้แค่ไม่กี่ประโยคก็ตาม *ย้ายมาปุ๊บก็เดินไปสมัครงานทันทีนะคะ* แน่นอนค่ะ มีหลายโรงแรมเลยที่เรียกดิฉันเข้าไปสัมภาษณ์ แล้วดิฉันก็ต้องนั่งจิตตกไปหลายครั้งเพราะว่า เค้าติ ที่ภาษา เท่านั้นเอง ซึ่งดิฉันเอง แอบไม่เข้าใจว่า ในเมื่อดิฉันทำงานบริการ พูดภาษาอังกฤษได้ ฝรั่งเศสได้ แล้วทำไมดิฉันถึงไม่ได้งาน ทนทำแบบนี้ได้ 1-2 เดือน แล้วก็ได้คำตอบให้กับตัวเองว่า ดิฉันจำเป็นที่จะต้องเรียน ภาษาประจำชาติของสามีให้ได้ ระหว่างที่เรียนภาษา*เรียนแบบบังคับจิตใจอย่างมากเพราะดิฉันยังขัดแย้งในใจว่าทำไมต้องเรียน* ดิฉันก็เลือกที่จะลอง ขอ ฝึกงานดูค่ะ แล้วก็ปรากฏว่า มีโรงแรม 5 ดาว ชื่อดัง ให้โอกาสดิฉัน แน่นอนค่ะ แผนกคุณแม่บ้านนั่นเอง แต่ดิฉันตัดสินใจคว้าโอกาสนี้ไว้นะคะ ทำความสะอาด ปูเตียง ขัดส้วม นี่ละคะ ในช่วงเช้า ตกบ่ายไปเรียนภาษา ถึงมันจะดูเป็นงาน junk ในสายตาหลายๆคน แต่สำหรับดิฉันมันเป็นใบเบิกทางนะคะ ดิฉันเขียนลง CV ได้ ต่อจากนั้นดิฉันก็ได้งาน พาร์ไทม์ในโรงแรมเล็กๆแห่งนึง แล้วก็กลับไปฝึกงานอีกในโรงแรมใหญ่แห่งนึง ในตำแหน่งที่ดิฉันคิดว่าเหมาะกับดิฉันมากกว่า โดยได้ค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆด้วย ดิฉันเคยท้อ อยากกลับเมืองไทย ร้องไห้ บ่อยๆ จนดิฉันตกกะไดพลอยโจรเพราะสามีดิฉันไปสมัครงานตำแหน่งคู่กัน ที่โรงแรม 2 ดาวเเห่งนึง และโชคก็เข้าข้างคะ ดิฉันกับสามีได้งานนั้นมา ทำได้ปีกว่าๆ งานหนักจริง แรงกดดันเยอะจริง แล้วเรา 2 คนก็ตัดสินใจ ลาออก ตอนนี้ดิฉันมีความสุขกับธุรกิจส่วนตัวเล็กๆของดิฉันค่ะ ดิฉันมานั่งนึกว่าถ้าดิฉันยอมแพ้ ตั้งแต่โดนปฏิเสธงานครั้งแรก แล้วไม่คิดที่จะเริ่มทำอะไรด้วยตัวเองเลย ดิฉันก็คงไม่มีความสุจกับ งาน ที่ดิฉันทำเหมือนในวันนี้ค่ะ อยากให้คุณ รุ่นพี่ของ จขกท อย่าท้อนะคะ ใช้โอกาสทุกอย่างที่ได้มาให้คุ้มค่า งานทำความสะอาด ถึงคนอื่นจะดูต่ำค่า แต่ไม่มีใครมานั่งตีค่าเรา งานที่เราทำ ได้ดีเท่าตัวเราเองหรอกค่ะ แล้วก็อีกอย่างนึงมันไม่ได้หมายความว่าเราจะยึดติดอยู่กับงานนี้ไปตลอดชีวิตนี่ค่ะ เพียงแค่เราอาจจะรอโอกาสที่ดีกว่าเท่านั้นเอง...เพราะชีวิต คือ การเปลี่ยนแปลงเสมอ ค่ะ ทำในสิ่งที่เชื่อ เชื่อในสิ่งที่ทำค่ะ จากคุณ : Anne- cafe au lait - [ 8 พ.ค. 51 16:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เข้ามาเป็นกำลังใจให้เพื่อนคุณเจ้าของกระทู้ด้วยคนค่ะ  พี่เลือกงานเหมือนกันนะคะ  เลือกงานที่ไม่ทำในออฟฟิศเพราะอยากมีเวลากลับมาดูแลสามี  เพราะบางวันเขาทำงานที่บ้าน  ต้องทานข้าวกลางวันที่บ้าน  ตอนนี้มองงาน Freelance อยู่ค่ะ  นานๆจะหลงเข้ามาสักที ก่อนแต่งงานกัน  เคยแอบไปทำงานเสิร์ฟอาหารในร้านอาหารไทย  งานเลิกดึกมากหลังเที่ยงคืนไปแล้ว  ไม่มีรถไฟกลับบ้าน  สามีต้องมารับก็เลยไม่อนุญาตให้ไปทำอีกเลย   ส่วนงานทำความสะอาดบ้านเป็นรายได้ที่ดีในอิตาลีนะคะ  ชั่วโมงละ 8€  ทำจริงๆจังๆนี่ถอยรถใหม่ได้เลยนะคะ  พี่เห็นรายได้ตาโตเลย  แต่ติดอยู่นิดเดียวทำความสะอาดบ้านตัวเองยังไม่ขยันเล้ยยย  จะไปทำบ้านใครเขาได้ล่ะเนี่ย เอาใจช่วยเพื่อนของเจ้าของกระทู้นะคะ   พี่รู้จักคนไทยหลายคนก็ทำงานด้านนี้กัน  เป็นงานที่รายได้ดีจริงๆนะคะ  อย่าไปคิดว่ามีแต่ชาวต่างชาติอย่างเราทำสิคะ  คนชาติเขาก็ทำกันอย่างภาคภูมิใจและเป็นอาชีพอิสระค่ะ  เราไม่ได้ไปโกงใครไม่ได้ไปค้าสิ่งผิดกฎหมาย  อย่าไปอายค่ะ  ถ้าเป็นอาชีพสุจริตไม่มีอาชีพไหนต้อยต่ำหรอกค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 51 17:26:22 จากคุณ : Jerrynui - [ 8 พ.ค. 51 17:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ดิฉันก็เลือกงานเหมือนกันค่ะ... แต่ไม่ได้หมายความว่ารังเกียจอาชีพทำความสะอาดนะคะ แต่เพราะเป็นคนที่ไม่เรียบร้อยเอาซะเลย บ้านตัวเองยังทำบ้างไม่ทำบ้างเลย หากไปทำงานทำความสะอาด ที่ชื่อก็บอกว่าต้อง '' สะอาด '' เห็นทีจะต้องโดนไล่ออกแน่นอน...ฮา ดังนั้นจึงไม่เลือกที่จะสมัครงานนี้ ดิฉันมีประสบการณ์แบบเดียวกับเพื่อน จขกท นะคะ เริ่มต้นจากยากมาง่ายสุดค่ะ...ขอบอกว่าปริญญาโทจากเมืองไทย หรือปริญญาโทจากที่ไหนๆในโลก มันไม่สามารถยืนยันได้ว่า... คุณจะได้งานดีๆ.... ดิฉันเองก็ต้องตัดใจเริ่มต้นใหม่เหมือนกันค่ะ... ประสบการณ์และภาษาเท่านั้นค่ะที่จะชนะผู้สมัครงานคนอื่นๆ Degree เป็นองค์ประกอบที่เล็กมากๆ ในต่างประเทศ เวลาไปสัมภาษณ์งานเค้าจะไม่ถามเลยว่า " คุณจบอะไรมา " แต่เค้าจะถามว่า " คุณเคยทำงานอะไรมาก่อน " งานในอังกฤษมีเยอะมากๆ ที่เพื่อนคุณ จขกท น่าจะลองเลือกๆดู อย่างงานใน Home care/Nursing home ก็น่าลองสมัครดูนะคะ เพราะบางแห่งจะมีการเทรนให้ฟรี และสนับสนุนพนักงานให้เรียนเพิ่มเติมในสายงานที่ทำโดยไม่มีค่าใช้จ่ายใดใด หากไม่อยากทำงานเป็นคนทำความสะอาด ก็ลองมองหางานและลองสมัครงานที่แนะนำไปค่ะ งาน Social care เป็นงานที่คนไทยน่าจะลองทำในต่างประเทศ เพราะเหมาะกับบุคลิคของคนไทย ที่อ่อนน้อม ใจดีและเอื้ออารี น่าจะเหมาะกับบุคลิคของเพื่อนคุณ จขกท นะคะ Always Look at the bright side of your life ! การเริ่มต้นงานแรกในต่างประเทศ มันก็เหมือน foot print ที่จะให้คุณมีทางเลือกในงานต่อๆไป จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 8 พ.ค. 51 18:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อยากจะบอกว่า ถ้าใจไม่รักแล้ว อย่าไปทำตั้งแต่แรกเลยจะดีกว่าค่ะ มันฝืนใจตัวเอง ทำไปก็ไร้ความสุข มันอึดอัด เหมือนเป็นทุกข์ซะมากกว่า นี่พูดอย่างคนมี ปสก ฝืนใจตัวเองทำงานที่ไม่ใช่ไป 3 ปีแล้วนะ พอลาออกมาแล้ว มีตามกลับไปทำใหม่ เราก็กระบิดกระบวนท่านั้นท่านี้ เพราะมันเครียด มันมี deadline บางทีมันคิดไม่ออก บางทีถึงกำหนดแล้วต้องรีบเผางานไปส่ง มันก็ออกมาไม่ดี ก็ไม่ดีกับประวัติการทำงานอีก ตอนนี้ออกมาแล้วไม่คิดกลับไปทำอีกเลยค่ะ ดิฉันถือคติ ทำในสิ่งที่ชอบ ชอบในสิ่งที่ทำค่ะ แล้วชีวิตจะมีความสุข ไม่ต้องประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างสูงก็ได้ แต่ขอให้ใจเป็นสุขก็พอ จากคุณ : yinnerella - [ 9 พ.ค. 51 09:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตามลิงค์มาเจอกระทู้นี้...ชอบจังค่ะ ได้รับความรู้-ประสบการณ์และคำแนะนำที่ดีๆมากมาย กำลังเตรียมตัวเพื่อไปเป็นแม่บ้านในต่างแดนเมืองดัชท์ปลายปีหน้าค่ะ ตั้งใจว่าไปอยู่โน่นอยากมีงานทำบ้างเหมือนกัน อยากช่วยแฟนเก็บตังค์ จะได้รีบย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไวๆ... ตอนนี้กำลังหาที่เรียนเสริมสวยค่ะ เพราะคิดว่าเราเตรียมพร้อมตั้งแต่ก่อนไปน่าจะดีกว่า ..ตอนไปเที่ยวและลองใช้ชีวิตด้วยกันที่โน่น ก็ดูลู่ทางไว้แล้ว ..เป็นงานที่มีรายได้ดีทีเดียว ส่วนเมื่อไปอยู่โน่นแล้ว ภาษาเราดีขึ้นแล้ว จะมีโอกาสงานอื่นให้ทำรึไม่ ก็ค่อยคิดใหม่นิ.. จากคุณ : Sao'Padlung - [ 10 พ.ค. 51 16:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ดิฉันก็จบมหาลัย และทำงานไฟแนนซ์ ร่วม10ปีช่วงรายได้เงินสะพัดดีเลยละ พอประกาศยุบ56ไฟแนนซ์ ก็ค่อยๆทำใจ ทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน แต่ขอให้กำลังใจอย่าตก ,ดิฉันก็เพพิ่งแต่งงานมาได้เกือบ2ปี อายุ42เหมือนกัน ภาษาเดนมาร์กยากเหมือนกัน แต่ก็ยากมีรายได้ เพิ่งได้งานทำความสะอาด ได้1เดือน ,คนไทยส่วนใหญ่มักยึดติด ว่าทำความสะอาดเป็นงานต่ำต้อย ครั้งแรกที่บอกทางบ้านว่าได้งานทำแล้วนะทำงานช่วงเช้า และไปเรียนภาษาช่วงบ่าย เหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกัน แต่พอได้ยินคำตอบกลับมาว่าถ้ากลับมาเมืองไทยห้ามบอกว่าทำงานความสะอาด มันน่าอาย ในความรู้สึกเราก็เข้าใจว่าทางบ้านอาจรับไม่ได้เลย แต่คนต่างชาติ เขาถือว่างานทุกอย่างเสมอภาคกัน ,หัวหน้าที่ทำงานแม่บ้านเป็นคนไทย (ดิฉันทำความสะอาดที่โรงแรมในเมือง)เขาพูดกับดิฉันว่าน่าสงสารจัง เรียนก็สูง แต่ต้องมาทำความสะอาด บางครั้งก็โดนพนักงานเก่าชาวเวียดนาม ต้องรับพนักงานใหม่อย่างดิฉันและเพื่อนชาวอินโดนีเซีย แกล้งให้เจ็บช้ำน้ำใจ ดิฉันก็ไม่ถือสาคะทำงานอย่างเดียว อยู่กับสามี ก็มีความสุขแล้วคะ งานทุกอย่างมีคุณค่า ได้ประสบการณ์แตกต่างกัน มันทำให้ได้ข้อคิดหลายอย่าง ได้สิ่งใหม่ๆมันดีเหมือนกันนะ และได้ธรรมะเยอะเลยมันเป็นเครื่องทดสอบจิตอย่างดีเยื่ยมเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าตั้งใจอยากงาน จากคุณ : Eye blue Busch - [ 12 พ.ค. 51 00:27:38 ]

ความคิดเห็นที่ 58 เพิ่งมาอยู่อังกฤษได้ไม่นานค่ะ แต่ตอนนี้มีงานทำแล้ว ดิฉันจบ ป.โท จากเมืองไทยเหมือนกัน แต่ไปอยู่ฝรั่งเศสมาปีกว่าๆ ตอนย้ายมาอยู่ที่อังกฤษก็จับต้นชนปลายไม่ถูก งงๆ กับภาษาไปพักใหญ่ ผ่านพ้นเดือนแรกไปก็เริ่มคิดแล้วว่าจะอยู่ที่นี่อย่างไรดี เพราะคิดว่าตัวเองเป็นเลือกงานมาก เช่นงานทำความสะอาด งานเสิร์ฟ หรืองานเลี้ยงเด็ก ทั้งหมดนี้ไม่ถึงที่สุดจริงๆ ก็จะไม่ทำเลย เดือนที่สองดิฉันเลยไปเป็นอาสาสมัครทำงานในองค์กรการกุศลแห่งหนึ่ง(องค์กรแบบนี้มีเยอะมากๆ ในอังกฤษ) ไปขอทำงานเฉยๆ เลยค่ะ บอกเค้าว่าเราเพิ่งย้ายมาอยู่ ตั้งใจมาฝึกภาษา(เพราะไม่มีเงินไปเรียน-แต่อันนี้ไม่ได้บอกเค้าหรอกค่ะ) แล้วก็อยากมีประสบการณ์การทำงานในประเทศนี้ ขอทำประมาณสามสี่เดือน ระหว่างนั้นก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ พยายามเรียนรู้ให้ได้มากที่สุด ทำตัวเป็นประโยชน์ให้มากที่สุด สุดท้ายทางองค์กรนี้ก็เสนองานพาร์ทไทม์ให้ดิฉันค่ะ ดิฉันพอใจกับงานที่ทำ ไปทำครึ่งวันบ่าย เช้าๆ ก็มีเวลาได้เก็บกวาดแฟลตด้วย แม้งานไม่ตรงกับสายงานที่เรียนจบหรือที่เคยทำตอนอยู่เมืองไทย แต่ก็มีความสุข เพราะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงาน ภาษาอังกฤษก็ได้ใช้ทุกวัน..มันก็พัฒนาขึ้นเองค่ะ อยากจะให้กำลังใจเพื่อนของคุณเจ้าของกระทู้ค่ะว่าอย่าเพิ่งท้อใจ ลองไปเป็นอาสาสมัครก่อนก็ได้ค่ะ ได้ทั้งภาษาและประสบการณ์การทำงาน เรื่องปริญญาที่พกมานั้นเก็บไว้ในตู้ได้เลยค่ะ เหมือนกับความเห็นท่านอื่นๆ ที่ได้บอกมาแล้วว่าไม่สำคัญเท่ากับประสบการณ์ ส่วนเรื่องอื่นๆ เห็นด้วยกับคุณพธูไทยและคุณกุศโลบายจากความจริงค่ะ ดิฉันคิดว่าหากเรามีความสามารถ ก็น่าจะนำความสามารถนี้มาหาประสบการณ์การทำงานที่นี่ก่อนนะคะ แล้วต่อจากนั้นจะได้หางานตามสายงานได้ง่ายขึ้น แต่ก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมสามีเพื่อนเจ้าของกระทู้ไม่สนับสนุนให้เรียนภาษาเพิ่ม..น่าแปลกอยู่นะคะแบบนี้ จากคุณ : ยิ้มซ่า@หน้าเหลือง - [ 14 พ.ค. 51 03:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 59 โอ้โห ยังมีคนมาให้กำลังใจอีกโขเลย ดีใจแทนพี่เค้าจริงๆค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะทุกคน อ่านแล้วได้ความรู้สึกดีๆออกไปทุกที ตอนนี้พี่เค้าก็ยังลุ่มๆดอนๆอยู่นะคะ เราเองก็พยายามสุดชีวิตที่จะเข็นครกขึ้นภูเขาไปให้ได้ ว่าไปนั่น - -" ก๊อปเก็บไว้หมดแล้วค่ะ ความเห็นที่มีความหมายอย่างนี้ หาไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณมากค่ะ _/\_ จากคุณ : Mercy@UK - [ 15 พ.ค. 51 03:18:46 ]