ขอเล่าแบบไม่อายเลยค่ะ เครียดมากถึงมากที่สุด อยากได้กำลังใจเพื่อมาเป็นแรงใจให้เดินต่อไปได้ค่ะ เหนื่อยล้าเหลือเกิน
เราเป็นแม่บ้านค่ะ อยู่ยุโรปที่เค้าใช้ภาษาเยอรมันกัน เราเองแต่งงานมา4ปีกว่ามีลูกกัน1คน สามีและครอบครัวพ่อแม่สามีใช้ภาษาอังกฤษคุยกับเราค่ะ เราเองพยายามเรียนรู้ภาษาเยอรมันตั้งแต่ปีแรก และทุกๆปี พยายามอยู่ประมาณปีละ3หนได้ คือพยายามอ่านพูดเขียน แต่ทุกครั้งความตั้งใจและความพยายามจะถูกทำลายลงจนทำ
เราเกลียดภาษานี้ไปเลยทุกครั้งเนื่องจาก พอเราพูด สามีเราจะหัวเราะเยาะ แบบหัวเราะประมาณเราเป็นตัวตลกที่พยายามพูดภาษาเค้าให้ได้ ทุกปีเราเลยได้แต่พยายามแล้วก็โดนหัวเราะแล้วก็เกิดอาการไม่รงไม่เรียนมันแล้ว ไม่ใช่ภาษาชั้นซักหน่อย อุตส่าเรียน แทนที่จะให้กำลังใจดันกลายเป็นตัวตลกไป แบบนี้ทุกครั้ง 2ปีก่อนเคยลงเรียนคอร์สนึงก็เรียนรู้เรื่องแต่ภาษาน่ะค่ะต้องพูด ฟังบ่อยๆ นี่เราไม่มีเพื่อน ไม่มีใครพูดเยอรมันกับเรา เราเลยพูดไม่ได้ซักที เลยเลิกเรียนแล้ว
แล้วบ่อยครั้งที่จะมีคนถามว่ามาอยู่นี่ตั้งนานพูดเยอรมันได้บ้างยัง เราเกิดอาการอายค่ะ อายเค้า เหมือนว่าเราโง่เหลือเกิน พูดไม่ได้ซักกะที จนมาปีนี้เราจะหางานทำเพราะเราก็ต้องการมีเงินเป็นของตัวเองใช้จ่ายส่วนตัวไม
่อยากเกาะสามีแบบนี้ ก็เลยขนหนังสือเรียนเยอรมันมาจากไทยเพื่อการเรียนที่เข้าใจง่ายกว่า เรียนเอง งมเองอยู่บ้านมา3วันเต็มด้วยตัวเอง เรียนในเว็บด้วย ทำแบบฝึกหัดก็ทำได้ เราจะมีปัญหาแค่ der die dasที่เราจำไม่ได้ นอกนั้นการใช้หลายๆอย่างเราเข้าใจได้ค่อนข้างดี เราอ่านไม่ค่อยได้เพราะยาก ก็พยายามอ่านให้สามีฟังเพื่อช่วยแนะนำคำไหนที่อ่านไม่ได้ สามีน่ารักค่ะ เราอ่านส่วนเค้าหลับเราก็นะ พยายามทำแบบฝึกหัดเยอะๆ จนวันนี้เราพูดพอได้ เพียงแต่ไม่เคยพูดกับใครเพราะกลัวโดนหัวเราะเยาะเหมือนทุกครั้ง
จนวันนี้เราไปเจอแม่สามี เรา สามี แม่เค้า นั่งในห้องครัว เราพูดเยอรมันไปประโยคนึง สามีเราค้านดังพร้อมหัวเราะเยาะเราพร้อมแม่เค้าเลยค่ะว่าไม่ใช่ๆเธอต้องพูด
อย่างนี้นะ คำว่าgross เราก็พูดว่า"กรอส" เค้าบอกไม่ใช่ๆพร้อมหัวเราะประมาณว่ามันต้องแบบนี้นะเหมือนว่าเราโง่อ่ะ เค้าสอนแบบนี้เราไปพูดอีกแบบ แล้วแม่เค้ารีบสอนเลยค่ะ ต้องกระดกลิ้น เราก็กระดก เค้าบอกต้องเยอะๆ เราก็ว่าเราไม่ใช่เยอรมันพูดแบบเหมือนเค้าเด๊ะเลยอ่ะไม่ได้หรอกเราเพิ่งหัดพูด(กับตัวเอง)ได้3วันเอง เค้าบอก อย่างเราอ่ะอีก5ปีก็พูดไม่ได้เพราะเราเป็นคนไทย เพราะป้าคนไทยข้างบ้านก็พูดไม่ได้ ฮ่า เกี่ยวไรฟระ หาว่าเราโง่เหรอ
ว่าแล้วเราเริ่มรู้สึกตัวว่าโง่มาก เค้า2คนแม่ลูกหัวเราะกันเหมือนเราเป็นตัวตลก
พอพ่อเค้ากลับมาจากทำงานสามีเราก็เล่าให้พ่อฟังแล้วก็พากันขำ นี่ไงเราถึงไม่อยากพูด โชว์เขลาให้เค้าฮากัน เราก็เงียบแล้วเดินออกไปห้องนั่งเล่น ซักพักสามีเราเดินมาบอกว่าเนี่ยพ่อเค้าจะจ้างครูมาสอนส่วนตัวเลยเพราะเราเรียน
เองไม่รู้เรื่องแน่ อีกดอกครับ ตอกย้ำกันเหลือเกิน กุรู้แล้วว่ากุโง พอใจกันยัง
เลยบอกว่าไม่เรียน แล้วพูดอีกว่าถ้าสามีเราไปเมืองไทยแล้วพยามพูดไทยกับเราต่อหน้าคนอื่น เราจะทำแบบเดียวกันนี้กับเค้า ให้เค้าอาย เค้าจะได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไง
กลับบ้านมาเอาหนังสือเยอรมันที่ขนมาลงกล่องเก็บเลย ไม่เอาแล้ว เกลียดภาษานี่ อุตส่าเรียน ไม่มีคนมาช่วยสอนสักคน พอเราพอรู้เรื่องอยากพูดดันมาหัวเราะเยาะ บอกกันดีๆก็ได้นี่ทำเหมือนเราเป็นตัวตลก เราแค่อยากเรียน อยากหางานทำช่วยสามีหาเงินแล้วทำไมไม่ให้กำลังใจกันบ้าง ดีแต่ทับถม
เรามันต่างด้าว ภาษาเยอรมันไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่เรา แม่เราไม่ได้ปั้นหนังสือเยอรมันใส่ขวดนมให้เรากินนี่ เราถึงจะได้พูดได้เด๊ะๆแบบคนเยอรมัน เราเรียนเอง3วันนะไม่ใช่3ปี
เราจะทำไงดี เราไม่มีกำลังใจที่จะเรียนต่อเลย แต่เราต้องทำงานเพราะเราอยากมีอนาคตดีๆ แต่จะให้เราไปพูดกับใคร คนบ้านนี้ดีแต่เห็นเราเป็นอิหน้าโง่ไม่มีวันพูดภาษาเค้าได้ เรานะไม่เคยสนใจเลยภาษานี้ แต่ต้องมาเรียน ย้ายบ้าน เปลี่ยนทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก เพื่อคนที่ดีแต่เห็นเราเป็นตัวตลก
สามีเราพูดบ่อยมากว่าอยากให้เราพูดเยอรมันให้ได้ แล้วแบบนี้เหรอ เซ็งมาก
ร้องไห้เยอะมาก เพราะเสียใจว่าทำไมเราพยายามแล้วแต่ไม่มีใครเห็นเลย
ถึงว่าอยู่มา4จะ5ปีแล้วนี่ไงที่พูดไม่ได้ อยู่กรุงเทพสบายกว่าเยอะเพียงแต่ไม่มีคนที่เรารักอยู่ด้วย
พอเลือกจะอยู่กับคนที่เรารักก็ต้องมาโดนแบบนี้ หมดกำลังใจมากๆ จริงๆแล้ว3วันมานี่เราว่างไม่เลยต้องเอาหนังสือมานั่งอ่าน ทำแบบฝึกหัด แต่วันนี้เกลียดมัน ไม่อยากเรียนแล้ว
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 51 04:44:52
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 51 03:44:09
--เกิดอาการต่อต้านการเรียนภาษา เพราะพอเริ่มหัดพูดก็ถูกหัวเราะเยาะ ทำไงดีคะ--
เริ่มมองมาที่ปัญหา และการแก้ปัญหา เรื่องของเรื่องคือเสียหน้า เสียความมั่นใจอย่างแรงค่ะ เพราะคนที่เราคิดว่าเค้าน่าจะให้กำลังใจเราคือสามีและครอบครัวเค้า พอโดนหัวเราะเป็นหมู่คณะเข้าเลยจิตตกขั้นรุนแรง
"ส่วนที่เราบอกว่าเกาะสามีก็เพราะว่า เราเคยทำงานดีๆมีเงินใช้จ่ายของที่เราอยากได้มาก่อนที่จะแต่งงานแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ 
) แรก ๆ เค้าก็ขำกร๊าก เวลาเราพูด แต่พอเราแกล้งงอนแล้วไม่พูดอีก เค้าก็ โอเคๆๆๆ พยายามไม่หัวเราะแล้ว หันมาตั้งใจสอน ให้เราออกเสียงตามเค้าอย่างจริง ๆ จัง ๆ 