ความคิดเห็นที่ 1  "อยากถามความเห็นคุณแม่บ้านที่เคยทำงานประจำมาก่อนแล้วตอนนี้มาเป็นแม่บ้านเต็มตัว..." "ไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรในการตัดสินใจกันบ้างคะ?" ^^ ^^ ก็ออกมาดูแลคนข้างตัว ดูแลบ้าน ดูแลเรื่องอาหารการกิน ดูแลวางแผนเรื่องเที่ยวในครอบครัวที่มีกันอยู่แค่สองคนตา-ยาย ดูแลเรื่องจัดกระเป๋าเดินทางให้คนที่บ้าน (ผู้ซึ่งต้องเดินทางไปทำงานในที่ต่างๆ ทั่วๆ ไปนอก ปท. เดือนละหลายครั้ง) งานประจำที่เคยทำเป็นงานที่ไม่ได้หยุดวันเสาร์-อาทิตย์ หรือ วันหยุดราชการ ถ้ายังทำอยู่จะไม่มีเวลาด้วยกันเลย และที่สำคัญที่สุด "ไม่มีแรงกดดัน" ที่หมายถึงแรงกดดันจากสังคมทั่วๆ ไป เพราะไม่สนใจ หรือ ไม่มีแรงกดดันจากคนรอบข้าง เพราะเป็นความสบายใจ ความสะดวก ของตัวเรา และ พ่อบ้านของเราเอง เป็นเรื่องส่วนบุคคล เรื่องส่วนครอบครัวล้วนๆ ตัวเขาตัวพ่อบ้านของเราเอง ก็ภูมิใจ ที่ได้ดูแลเราได้ โดยที่ไม่ต้องลำบาก และ โดยที่อยู่ได้ด้วยรายได้จากคนๆ เดียว เรื่องแบบนี้ เป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องเฉพาะ ไม่มีใคร หรือ ไม่มีครอบครัวไหนมาตัดสินใจแทนกันได้หรอกค่ะ ขึ้นอยู่กับความพึงพอใจ ขึ้นอยู่สถานะการณ์ ขึ้นอยู่กับความจำเป็น และ ปัจจัยต่างๆ ของครอบครัวนั้นๆ ค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++  ผู้คนส่วนใหญ่มักจะมีทัศนะคติต่อความเป็นแม่บ้านเต็มตัว หรือ พ่อบ้านเต็มตัว ในทางลบ เราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมผู้หญิงมากมายที่คิดว่าตัวเองอยู่บ้าน เลี้ยงลูก ทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร ดูแลลูก ดูแลสามี แล้วต้องคิดว่าตัวเองด้อยค่า เพราะไม่ได้ทำงาน ทั้งๆ ที่งานแม่บ้าน หรือ งานพ่อบ้านเนี่ย เป็นงานที่หนักมาก และ เป็นงานที่ไม่มีวันหยุดเลยนะ แต่กลับกลายเป็นงานที่ผู้ทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ส่วนใหญ่เหล่านี้ หรือ คนรอบข้างของคนเหล่านี้ คิดว่า งานแม่บ้านทำให้ตนเองไร้ค่า หรือ ผู้นั้นเป็นคนด้อยค่า ไม่เข้าใจเหมือนกัน..........คนเราควรจะมี Self Esteem ดีๆ คิดในทางบวกดีกว่านะ ชีวิตจะได้มีความสุข จะได้เจริญก้าวหน้า ไม่ว่าจะทำงานออฟฟิส หรือ ทำงานอยู่ที่บ้าน เป็นแม่บ้าน ปล. ไม่ได้ว่าอะไรคุณ จขกท. นะคะ แต่เข้ามาแสดงความคิดเห็น เกี่ยวกับทัศนะคติ ในการมองผู้อื่น หรือ มองตนเอง และ มองสังคมผู้คนรอบข้างตามความเป็นจริง ตามข้อเท็จจริงค่ะ มิใช่มองตามที่เชื่อๆ หรือ ตามที่ยึดถือปฏิบัติตามๆ กันมา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++   คนที่เป็นแม่บ้านนั้น ไม่จำเป็นต้องโง่ ไม่จำเป็นต้องล้าหลัง ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นยัยเพิ้ง หรือ ไม่จำเป็นที่จะต้องไม่มีเวลาให้กับตัวเองนะคะ เวลาที่เราเจอกับพวกแม่บ้าน Expat ด้วยกันในกรุงเทพฯ นี่ ส่วนใหญ่ถ้าเป็นพวกมาดามฝรั่ง หล่อนมักจะไม่บอกว่าพวกหล่อนเป็นแม่บ้าน แต่มักจะบอกว่า.....ฉันเคยทำงานโน้น ทำงานนี้มา มาก่อนที่จะย้ายตามสามีไปยังประเทศต่างๆ หรือ หลายๆ คนก็จะบอกว่า ทำวิจัย หรือ เป็นนักเขียน หรือ เป็นนักแปล เป็นต้น ซึ่งเราเห็นว่าตลกมาก ทั้งๆ ที่หลายคนนั้น วันๆ ไม่ทำอะไรเลย เช้าก็ไปออกกำลังกาย กลางวันนั่งกินข้าว เม้าท์กับเพื่อนตามร้านกาแฟ หรือ ออกไปช่วยงานตามสมาคมสตรีนานาชาติ บางคนก็ต้องไปเป็น Museum Volunteer ของพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ หรือ นายก หรือ ประธานของสมาคมโน้น สมาคมนี้ให้วุ่นวาย เพื่อสวมหัวโขน แสดงสถานะภาพทางสังคม เวลาที่เราไปงานสังสรรค์ต่างๆ หรือ ไปเจอผู้คนใหม่ๆ ถ้าใครถามเราว่า เราทำงานอะไร เราตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า เราเป็น "แม่บ้าน" ค่ะ ชนิดที่ไม่ต้องแต่งงานผูกมัด ชนิดที่ไม่ต้องตกลูกให้สุขภาพทรุดโทรม แถมยังต้องเลี้ยงดูเด็กเป็นภาระให้เมื่อยตุ้ม หรือ ให้สิ้นเปลืองทรัพย์สินอีกต่างหาก ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ปล. เราเข้ามาแชร์ และ มาแสดงความคิดเห็นในมุมมอง และ ตามประสบการณ์ชีวิตของเรานะ ไม่ได้ว่าใครทั้งสิ้น ......ใครมีความสุขแบบไหน ก็เลือกใช้ชีวิตในแบบที่ตนเองชอบค่ะ   Best wishes.   จากคุณ : แม่บ้านสยาม@บางกอก (Siamese Girl) - [ 28 พ.ค. 51 14:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปล. เรามีความเห็นว่า คุณ จขกท. ควรจะดูแลเลี้ยงดูลูกของคุณเองนะคะ ดีกว่าให้ลูกเติบโตมากับผู้อื่นค่ะ ขอให้คลอดลูกด้วยความแข็งแรง ปลอดภัยดีทั้งแม่ทั้งลูก .......งานใหญ่หลวง ชนิดที่เรียกว่าเป็น "Life Responsibility" รอคุณอยู่ข้างหน้าค่ะ โชคดีค่ะ  Best wishes.   จากคุณ : แม่บ้านธรรมดา สามัญประจำสยาม (Siamese Girl) - [ 28 พ.ค. 51 15:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปล. 1 แวะกลับมาอีกรอบ เพราะลืมบอกไปว่า ใน Case ของเรานี้ เราออกจากงานประจำมาตั้งแต่ช่วงที่เป็นแฟนกับคนข้างตัวเรา ไม่ได้ทำงานประจำมาตั้งแต่ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ด้วยกัน เพราะฉนั้นมิใช่ว่า พอมีฝรั่งเลี้ยงแล้วไม่ทำงาน แต่ช่วงที่ออกจากงานมานั้น เราก็คิดไว้แล้วว่าเราจะไม่ทำงานประจำอีกต่อไป หรือ จะไม่ทำงานที่ไม่ได้เป็นนายตัวเอง กะจะหยุดสักพัก แล้วหาอะไรที่ตัวเองทำแล้วชอบ ทำแล้นนนนสบายใจ หรือ รักที่จะทำต่อไป ส่วนหลังจากนั้น The rest is history ตามที่เล่าไว้ใน คห. 1 ค่ะ......เพราะอย่างที่บอก สถานะการณ์ และ การตัดสินใจของครอบครัวใครก็ของครอบครัวมัน และ เราไม่มีความกดดันทางสังคม ที่จะต้องพิสูจน์ว่าตัวเองเป็นหญิงทำงานอะไรแบบนั้น และ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอายใคร ที่จะบอกว่าตัวเองนั้นเป็น "แม่บ้านเต็มตัว" ฝรั่งบางคนที่เรื่องมาก หรือ ฝรั่งโลกแคบ หรือ คนไทยโลกแคบ พอได้ยินว่าคนอื่น มีอาชีพแม่บ้าน จะแสดงอาการดูถูกทันที หรือ พูดจาด้วยเหมือนกับว่าพูดกับคนโง่ ไม่มีความรู้ เราเคยเจอแบบนี้มาเหมือนกัน.....แต่คนพวกนั้นทำให้เราขำ ทำให้เราสงสารในสติปัญญา และ สมเพชในความคิดแบบกบในกะลา ของคนพวกนั้นมากกว่านะ และ อย่างที่เราบอกอยู่เสมอ ตามกระทู้ต่างๆ ว่า "ปัญหาของคนอื่นเขา ไม่ใช่ปัญหาของเรา" ค่ะ   ปล. 2 ขออภัยที่แวะมาบ่อย เพราะนึกอะไรออกก็กลับมาค่ะ ปล. 3 จำได้ว่าคุณ Idel จขกท. นี้ อยู่ออสเตรเลีย และ ชอบนุ่งผ้าซิ่น นุ่งผ้าถุงสำเร็จรูป หรือ กระโปรงผ้าไทย คาดเข็มขัดเงินไปทำงานนะคะ   Take care ค่ะ   แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 51 16:08:28 จากคุณ : แม่บ้านสยาม@บางกอก (Siamese Girl) - [ 28 พ.ค. 51 15:15:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พอมีลูก ก็ไม่ได้ทำงานค่ะ สามีอยากให้อยู่บ้านเลี้ยงลูก ถ้าออกไปทำงานก็ต้องเอาลูกไปฝากสถานเลี้ยงเด็ก แค่คิดว่าต้องเอาลูกตัวไปให้ใครก็ไม่รู้ดูแล น้ำตาก็ซึมแล้ว (หรือเราเป็นคนติดลูกก็ไม่รู้) พอลูกอายุได้สามขวบก็เข้าเตรียมอนุบาล ว่าจะหางานพิเศษทำ แต่ลูกก็ไป รร. แค่อาทิตย์ละสองวัน เวลาไปรับลูก เด็กบางคนหลัง รร. เลิก ก็ต้องเดินแถวเข้าสถานรับเลี้ยง ซึ่งเป็นตึกที่อยู่ติดกัน เด็กที่อยู่ในแถว มองเด็กที่พ่อแม่มารับกลับบ้าน ตาละห้อย บางคนยืนดูดนิ้ว เกาะประตูมองเด็กคนอื่นกลับบ้าน เห็นแล้วเศร้าแทน ไม่อยากเห็นลูกเราเป็นอย่างนั้นเลย ปัญหาอีกอย่างคือ เวลาลูกมีวันหยุด สามีก็ไม่ได้หยุด อย่างน้อยเราก็ไปรับลูกได้ ไม่เหมือนเพื่อนร่วมชั้นของลูก พ่อแม่ไม่ได้หยุด ก็ต้องวิ่งหาคนเลี้ยง ก็ปู่ย่าตายาย ค่ารับเลี้ยงเด็กที่นี่ค่อนข้างแพงน่ะค่ะ ถึงที่ทำงานจะจ่ายให้บางส่วน คิดเป็นรายเดือนก็แพงอยู่ดี เวลาใครถามว่าทำงานอะไร เราก็บอก ไม่ได้ทำ อยู่บ้านเฉยๆ สามีก็จะบอกว่า ภรรยาผมเป็นแม่บ้าน บอกด้วยความภูมิใจด้วยซ้ำ เพราะเขาบอกว่า แม่บ้านน่ะเป็นงานที่เสียสละ ตื่นมาก็ดูแลลูก สามี จนกระทั่งเวลาเข้านอน ทุกครั้งที่เราบอกสามีว่า อยากกลับไปทำงานเพราะเบื่อๆ เซ็งๆ อยากมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง (ทุกวันนี้ใช้เงินบัญชีเดียวกัน ไม่เคยแบ่งว่าเงินฉัน เงินเธอ ) เวลาวันเกิด หรือวาเลนไทน์ ซื้อของให้เขาก็เหมือนกับว่าเอาเงินเขามาซื้อของให้   เขาก็ใช้ไม้ตายทุกที ถามว่าแล้วจะเอาลูกไปให้เขาเลี้ยงเหรอ เฮ้อ คงต้องรอให้ลูกโตขนาดดูแลตัวเองได้ซะก่อนล่ะค่ะ ถึงได้ไปทำงาน จากคุณ : ZOMG - [ 28 พ.ค. 51 16:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาลอกความคิดเห็นที่ 4 ค่ะเพราะเหมือนกันเปี๊ยบเลย จากคุณ : หัวใจใส่ชุดนักเรียน - [ 28 พ.ค. 51 17:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดิฉันใช้วิธีลาหลังคลอดหนึ่งปีค่ะ มีลูกสองคน ก็ใช้วิธีนี้กับทั้งคู่เลย โชคดีว่าประเทศที่ดิฉันอยู่ สวัสดิการทางสังคมดี ถึงหยุดอยู่บ้านเลี้ยงลูกแต่ดิฉันก็ได้เงินชดเชย พอหมดเวลาที่เขากำหนดให้ ลูกก็อายุ 13 เดือน อดนมแม่พอดี ดิฉันก็เอาลูกไปเข้า day care แล้วตัวเองไปทำงานต่อ คนอื่นๆในประเทศและสังคมที่ดิฉันอยู่ เค้าก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้น มีน้อยรายมากที่จะออกจากงานมาเป็นแม่บ้าน เพราะที่นี่ต้องช่วยกันหาเงินทั้งสามีภรรยา ไม่งั้นไม่พอกินพอใช้ค่ะ อ้อ เรื่องเอาลูกไปฝากคนอื่นเลี้ยง เห็นหลายๆคนเอาลูกไปฝากคนอื่นเลี้ยงตั้งแต่ลูกอายุหกเดือน เพราะบางคนอยู่บ้านนานๆแล้วเค้าเครียดจนพาลจะบ้าเอา บางคนก็มีความจำเป็นต้องไปทำงาน ส่วนตัวแล้วคิดว่าช่วงแรกๆคุณควรจะเลี้ยงลูกเองจนลูกอายุอย่างน้อยหกเดือน จะได้สร้างความผูกพันฉันท์แม่ลูก และก็ถือเป็นการหยุดพักผ่อนจากงานนอกบ้านไปในตัว เคยคิดอยากออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัวเหมือนกัน แต่ภาวะเศรษฐกิจของที่บ้านไม่อำนวยให้ และเมื่อมาย้อนมองเหตุการณ์ที่ผ่านมา ดิฉันก็คิดว่าวิธ๊ที่ดิฉันเลือกทำ ก็เป็นทางเลือกที่เหมาะสมมากกับตัวดิฉันและลูกๆ เพราะหากออกมาอยู่เป็นแม่บ้านอย่างเดียว ดิฉันคงจะหงุดหงิดแน่ๆเลย เพราะส่วนตัวแล้ว ดิฉันชอบทำงานนอกบ้านมากกว่า ชอบการพบปะเจอะเจอกับคนอื่น เพราะมันขยายโลกทัศน์ให้กว้างมากขึ้น เวลาหยุดอยู่บ้าน ขนาดงานบ้านท่วมหัว ไหนจะเรื่องเรียนอีก ดิฉันยังรู้สึกเลยว่ามันว่างยังไงชอบกล หวังว่าคุณคงหาทางออกที่เหมาะสมได้นะคะ   จากคุณ : Smilla - [ 28 พ.ค. 51 17:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรในการตัดสินใจกันบ้างคะ? v v v การออกจากงานประจำมาเป็นแม่บ้านมีผลดีคือ.... 1. ได้ให้นมลูกเอง ให้ได้ไม่อั้น ให้ได้ตลอดเวลา ได้กอด จูบ หอม เล่นกับลูก อบรมสั่งสอน ถูก-ผิด เพราะโรงเรียนแรกในชีวิตลูกคือ โรงเรียนที่บ้าน มีแม่เป็นครูใหญ่ ครูภาษาไทย ครูจริยธรรม ครูสุขศึกษา ครูสังคมและประสบการณ์ชีวิต ครูดนตรี ครูศิลปะ ครูภาษาต่างด้าว...(ขึ้นอยู่กับว่าชอบภาษาไหนก็สอนกันไป) ฯลฯ 2. ไม่ต้องเปลืองเงินจ้างคนอื่นมาเลี้ยงแทน ถ้ามีแม่บ้านมาคอยทำงานทั่วๆไปในบ้านให้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว 3. ที่สำคัญ...ได้ใช้เวลาช่วงหนึ่งในชีวิตให้คุ้มค่า กับคำว่า '' แม่ '' ถ้าไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินๆทองๆก็แนะนำให้ออกมาเลี้ยงลูกเองก่อนซักพัก เมื่อลูกโตค่อยคิดหาอะไรอย่างอื่นทำ มีผู้หญิงมากมายที่ไม่ได้กลับไปทำงานอย่างที่เคยทำ เพราะประสบการณ์ด้านการทำงานอาจถดถอยลงไป แต่คุณยังมีโอกาสที่ได้ใช้ปัญญาด้านอื่นที่คุณมี หรือ skills อื่นๆที่คุณถนัดมองหางานอย่างอื่นทำ หลังจากที่ลูกๆโตแล้ว ดิฉันนี่มีลูกโตดูแลตัวเองได้แล้ว 2 คน และกำลังจะหาห่วงมาผูกคออีกในไม่ช้าอีกซัก 1-2 คน ด้วยซ้ำ เพราะดิฉันไม่เคยคิดว่าการมีลูกคือภาระ...แต่การมีลูกคือสิ่งที่ดิฉันชอบ ชอบท้อง ชอบเป็นคนท้อง ชอบเป็นแม่ ชอบสอน ชอบบรรยากาศรอบๆตัวที่มีเด็กๆ มีคำถาม มีคำตอบ มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของการมีชีวิต ! ในชีวิตดิฉันเป็นแม่บ้านเต็มตัวมา 2 ครั้ง - ครั้งแรกเมื่อลูก 2 คนเกิด พอพวกเค้าโตไปโรงเรียนกัน ดิฉันก็ออกไปทำงานอีก แม้ไม่ใช่งานเดิมแต่ก็มีความสุขและทำงานอย่างมีคุณภาพ ได้ใช้เวลาคุณภาพกับลูกหลังเลิกงาน อ่านนิทาน เล่าเรื่องต่างๆให้ฟังก่อนนอน - ครั้งที่สอง เมื่อเตรียมตัวจะมีลูกเล็กๆอีกครั้ง  เพราะต้องทำ IVF จึงลาออกมาเตรียมความพร้อมทางการผสมพันธ์(เทียม) เป็นเวลา 2 ปีกว่าแล้วที่ก็ยังไม่สำเร็จ แต่ก็จะพยายามต่อไป... เรื่องงานจึง on-off ตลอดเวลา ไม่มีข้อกำหนดว่าต้องทำงานหรือไม่ต้องทำงาน แต่ในขณะเดียวกันตอนนี้ ก็มีคนเสนองานใหม่มาให้ทำด้วย  แรกๆดิฉันก็ลังเลเหมือนกัน แต่สามีดิฉันก็บอกว่า '' ลูก '' คือสิ่งสำคัญที่สุดของครอบครัวเรา แต่การมีคนมาเสนองานใหม่ให้ก็รับไว้ก่อน...เอ้า งกอีกแหน่ะ ฮ่าๆ แต่เมื่อไหร่ถ้าเราจำเป็นต้องถอนตัวออกมา...ก็ต้องยอมเสียอะไรบางอย่างเพื่อให้ได้อีกอย่าง...อันนี้มันเป็นเรื่องจริงของชีวิตเลย  เราก็ต้องทำใจยอมรับความจริงว่าอะไรที่เราทำได้หรือทำไม่ได้...ไม่ฝืน ในระหว่างที่จะกลับไปทำงานใหม่ ดิฉันก็คิดว่าถ้าหากดันเกิดท้องขึ้นมาอีก (ยามแก่ๆนี่แหละ) ฉันจะเลือกอะไร...แน่นอนดิฉันก็ต้องเลือกที่จะมีลูก ทั้งๆที่ครอบครัวเราก็ไม่ได้รวยเงินทองอะไร การมีรายได้เพิ่มย่อมดี แต่เราก็ชอบที่จะรวยความสุขในครอบครัวเหมือนกัน สามีดิฉันมักจะพูดกับดิฉันสมอว่า... คนเราน่าจะรู้จักพอกับอะไรอย่างเดียว เช่น สามีทำงานคนเดียว มีรายได้ด้านเดียว เพื่อจุนเจือครอบครัวคนเดียว มันจะทำให้เรารู้จักคำว่า '' พอประมาณ '' คือ ไม่อยากได้เงินมากขึ้นในครอบครัว เพื่อใช้จ่ายฟุ่มเฟือย แต่เราควรจะรู้จักคำว่า '' พอเพียง '' not spend more than you earn ! ดังนั้นเวลาคนใดคนหนึ่งไม่ได้ทำงาน ก็ไม่ใช่ความผิดปกติของครอบครัวหรือไม่ใช่ความผิดของใครคนใดคนหนึ่งที่ไม่สามารถทำงานได้ หรือ ภรรยาต้องเป็นแม่บ้านอย่างเดียว ทำให้ครอบครัวเสียรายได้เพราะต้องเลี้ยงลูกอะไรแบบนี้... แต่การต้องการทำงานของผู้หญิงนั้น มักจะมองว่าหากฉันไม่ทำงานจะกลายเป็นคนไร้ความสามารถหรือไม่มีคุณภาพ เป็นภรรยาที่ไม่เก่ง ช่วยเหลือครอบครัวไม่ได้ โดยบางครอบครัวอาจจะลืมไปว่า...การมีลูกนั้นเท่ากับคุณผลิตคนมีคุณภาพขึ้นมาอีก 1 คนในโลกนี้... นี่ต่างหากคือความสำเร็จของการเป็น '' แม่และภรรยา '' ดังนั้นมันขึ้นอยู่กับทางเลือกของคุณและสามี ว่าคุณต้องการอะไรในครอบครัวคุณเอง อย่าเอาครอบครัวคนอื่นมาเปรียบเทียบกัน..เพราะมันไม่มีวันเหมือน เนื่องจากทางเลือกของคนเป็นแม่ คนทำงาน คนว่างงาน คนเป็นแม่บ้าน มีมุมมองที่ต่างกัน แต่หากถามดิฉันแล้ว...ดิฉันชอบเป็นแม่บ้านมาก เพราะได้มีเวลาคุณภาพจริงๆอย่างที่คนเป็นมนุษย์คนนึงพึงจะหาได้ อย่างการที่จะได้งานมาทำใหม่ๆ ก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตดิฉันด้อยคุณภาพลง เพราะอย่างน้อยเราจะได้มีประสบการณ์อย่างอื่นในชีวิตไปในเวลาเดียวกัน แต่หากเลือกอะไรก่อน-หลัง...ดิฉันก็ต้องย่อมเลือก '' ลูก '' มาก่อนแน่นอน งานดีๆหาได้เยอะแยะทั่วไป...ถ้าไม่ละความพยายาม แต่ลูกมักจะ '' มีได้ทีละคน '' ยิ่งถ้าต้องการให้ลูกมีคุณภาพตั้งแต่เล็กๆ คนเป็นแม่ย่อมต้องเสียสละอะไรบางอย่างในชีวิตแน่นอน ถ้าลูกโตแล้วก็ค่อยว่ากันใหม่ อย่างที่ตอนนี้ดิฉันเองก็ประสบอยู่.. ชีวิตอาจจะดูยุ่งยาก...แต่ก็ไม่ยากเกินกว่าสมองมนุษย์อย่างเราจะจัดการกับมัน ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ อย่าคิดถึงอนาคตจนเกินเหตุ เพราะความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอนนั่นเอง ทำปัจจุบันให้ดีก็พอ จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 28 พ.ค. 51 18:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดิฉันคิดแบบนี้นะ ถ้าดิฉันมีโอกาสได้ทำงานดิฉันจะทำ เพราะชอบเป็นคนทำงาน และอาชีพที่ตัวเองเคยทำก็เป็นอาชีพที่รัก ทำแล้วมีความสุข ถ้าคุณมีอาชีพที่รักที่จะทำ หยุดมาเลี้ยงลูกสัก 2-3 ปี พอลูกถึงวัยไปเนอร์สเซอรี่ได้ ก็กลับไปทำงาน เพราะอนาคตเราไม่รู้ มีอาชีพไว้ดีกว่า จากคุณ : mrs.night owl - [ 28 พ.ค. 51 18:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คล้ายกันเลยค่ะ เราทำงานจนท้องเจ็ดเดือน สุดท้ายก็ตัดสินใจลาออกเพราะอยากเลี้ยงลูกเอง ไม่อยากจ้างพี่เลี้ยงค่ะ มีคนทำงานบ้านให้เช่นกัน แต่ไม่ใช่คนดูแลลูกเรา ตอนแรกเสียดายมากเลยค่ะ เพราะนดีเงินดี โบนัสเยอะ แล้วกำลังจะได้ไปเทรนงานต่างประเทศด้วย เจ้านายก็ดี ทุกอย่างราบรื่น ไม่รื่นแค่เราเองที่มาท้องซะก่อน แต่อยากบอกว่า ออกมาอยู่บ้านได้ดูแลลูก ดูแลสามี มีความสุขยิ่งกวว่าสิ่งใดค่ะ ตอนนี้ให้เราไปทำงานเราก็ไม่เอานะคะ คิดถึงลูก ไม่อยากทิ้งไปไหน ติดลูกมากๆเลยค่ะ ได้เห็นพัฒนาการเค้าทุกช่วง ยิ่งรักยิ่งผูกพันค่ะ สรุปแล้ว ออกคววามเห็นว่า ออกมาเลี้ยงลูกก่อนดีไหมคะ แล้วถ้าลูกเข้า รร.ค่อยหางานที่เหมาะกับเวลาและโอกาสทำคค่ะ จากคุณ : แม่อิหนู (bigbuta) - [ 28 พ.ค. 51 18:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 หัวเรื่องตรงกับเรื่องที่กำลังคิดๆ อยู่เลยค่ะ  เรามาอยู่และทำงานที่ไอร์แลนด์ได้เกือบสี่ปีแล้ว ปัจจุบันทำงานประจำที่บริษัทแห่งหนึ่ง เพิ่งจะตั้งครรภ์ได้สองเดือนกว่าเอง กำหนดคลอดก็โน่นเลยช่วงคริสมาสเดือนธันวาคม  ตอนนี้ทำงานไปก็แพ้ท้องไป เวียนหัวไปหมดเลยค่ะ บอกเจ้านายแล้ว เค้าก็เข้าใจ แพ้มากก็ขอเค้ากลับบ้านไปอ้วกแล้วนอน วันนี้ก็ work from home ซะเลย ใกล้ห้าโมงเย็นแอบชะแว๊ปมาดูพันทิปห้อง Family มาต่อห้องนี้ไ้ด้ไงไม่รู้  ตัวเองยังไม่เคยมีลูกมาก่อน นี่เป็นท้องครั้งแรก กำลังคิดๆ อยู่เหมือนกันเลยค่ะ ว่าจะยังไงดีหลังคลอด ที่แน่ๆ กะจะลาแน่นอนหนึ่งปี  ที่นี่สามารถลาคลอดได้หนึ่งปีแล้วได้รับเงินเดือนหกเดือนพอครบหนึ่งปีแล้วสามารถขอกลับมาทำงานเดิมได้ในตำแหน่งเดิมหรือใกล้เคียงกัน แต่หลังจากนั้นเดี๋ยวจะคิดดูอีกที ตามสถานการณ์ในตอนนั้นว่าจะรู้สึกอย่างไรหลังจากลางานหนึ่งปีไปแล้ว  ใจนึงก็คิดว่าอยากจะเลี้ยงลูกไปจนกระทั่งเค้าโตพอสมควรแล้วค่อยคิดเรื่องของตัวเองว่าจะทำงานต่อดีหรือเป็นแม่บ้านต่อไปเรื่อยๆ ไม่เคยอยู่บ้านเป็นแม่บ้านมาก่อนเหมือนกันค่ะ ที่ผ่านมาชีวิตทำงานมาตลอดเวลาสิบกว่าปีทั้งจากเมืองไทยแล้วก็ต่อเนื่องมาที่เมืองนอกเลย ไม่ได้หยุดพัก  เลยไม่รู้จริงๆ ว่าถึงตอนนั้นแล้วความรู้สึกจะเป็นอย่างไรเหมือนกัน  ก็ต้องลองดูก่อน ทำงานมันก็สนุกดี มีเพื่อน มีสังคม มีเงินเดือนของตัวเอง แต่เวลาว่างก็น้อย บางทีงานก็เครียด  แล้วบางทีก็ขี้เกียจด้วยค่ะ(แหะๆ )  แต่ดูจากความเห็นข้างบนแล้วการเป็นแม่บ้านก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร  ดูมีความสุขดี  ถ้าหากครอบครัวไม่มีความจำเป็นทางเศรษฐกิจให้ต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัวทั้งสามีภรรยาลาออกมาอยู่บ้านเลี้ยงลูกเต็มตัวให้เวลากับครอบครัวเต็มที่ก็ดีเหมือนกัน สามีเราเค้าก็แล้วแต่เราค่ะ ให้เราตัิดสินใจเอง  แ่ต่มาอยู่บ้านเลี้ยงลูกเต็มเวลาเค้าก็ว่าดีนะ  เค้าบอกเลี้ยงดูเราได้ กินไม่ค่อยเปลือง อิอิ ถ้าถึงเวลาจริงๆ ลาไปหนึ่งปีแล้ว ถ้าเกิดยังอยากกลับมาทำงานจริงๆ  เราก็คงจะทำแค่พาร์ทไทม์ 2-3 วันต่อสัปดาห์ก็พอ จะไม่ทำเต็มเวลาจะได้่มีเวลาเหลืออีก 4-5 วันให้ครอบครัว ดูเหมือนคิดล่วงหน้าไปไกลเลยนะคะเนี่ย ยังต้องท้องพุงโตอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะคลอด  จขก. ใกล้คลอดแล้วเป็นอย่างไรบ้างค่ะ ยินดีด้วยนะคะ น่าตื่นเต้นจัง เจ้าตัวน้อยจะออกมาดูโลกแล้ว ทำใจให้สบาย  อย่าคิดมาก จะได้คลอดง่ายๆ ถึงเวลาจริงๆ ความรู้สึกของคุณมันคงจะบอกเองแหล่ะค่ะ ว่าต้องการอะไร พอเห็นหน้าลูกแล้วคุณอาจจะไม่อยากทิ้งลูกไปทำงานเลยก็ได้ ปล. ขอบคุณท่านอื่นๆ ที่ให้ความเห็นข้างบนด้วยนะคะ ไม่ใช่เจ้าของกระทู้มาถามเองแต่เข้ามาอ่านแล้วได้มุมมองน่าสนใจๆ กลับไปคิดเยอะเลยค่ะ ปล. สอง มีใครท้องอยู่บ้างไหมคะช่วงนี้ แ้ล้วแพ้ท้องกันบ้างหรือปล่าว นี่แพ้ค่ะ  ตอนเช้าไม่เป็นไรเลย ตกบ่าย เกิดอาการมึน  เวียนหัว คลื่นไส้ ตกเย็นถึงดึก อ้วกแตกเลยค่ะ ทรมานดีเหมือนกันนะคะ จากคุณ : dublina (Dublina) - [ 28 พ.ค. 51 22:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นด้วยกับคุณหญิงสยาม (Siamese Girl) ค่ะ เรื่องแบบนี้เอาครอบครัวไหนมาเป็นตัววัดไม่ได้หรอกค่ะ แต่ละคน แต่ละสถานการณ์ แต่ละครอบครัวมีเงื่อนไขและสภาพความเป็นไปต่างกันค่ะ สำหรับกรณีของตัวเองไม่เข้าข่ายของกระทู้นี้ (แต่ก็อยากร่วมแสดงความคิดเห็นเหมือนกันนะ อิอิ) คือทำงานตลอดค่ะ ทำงานจนเกิดปัญหาลูกคลอดก่อนกำหนดกว่าเดือน คือช่วงนั้นสอนหนังสือเต็มเวลาค่ะ ต้องขับรถไปไกลมากด้วยค่ะ คือเที่ยวละ 2 ชั่วโมง บนถนนทางหลวงระหว่างรัฐด้วยค่ะ ไกลมากเลย แต่เพราะรักการทำงาน แล้วก็วางแผนเรียบร้อยว่าช่วงคลอดจะเป็นช่วงปลายเทอมพอดี ถึงยังไม่หมดเทอมเสียทีเดียว แต่จะมีเวลาสั่งงานนักศึกษาได้จนหมดเทอมโดยที่ตัวไม่ต้องไปสอนก็ได้ แต่พอเอาเข้าจริงๆ พอจะเข้าแปดเดือนมีเลือดออก หมอสั่งให้หยุดทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้งดขับรถเด็ดขาด แต่จะทิ้งนักศึกษา ทิ้งห้องเรียนไปได้ยังไง ก็ยังแอบขับรถไปสั่งงานนะคะ จนลูกคลอดฉุกเฉิน ก่อนกำหนดกว่าเดือนค่ะ พอลูกคลอดแล้วก็ดีตรงที่ว่ากว่าเทอมใหม่จะเริ่มก็อีกเกือบ 4 เดือน ช่วงนั้นมีเวลาอยู่กับลูก เลี้ยงลูกเอง พอกลับไปสอนเทอมต่อไป ก็จัดเวลาสอนของตัวเองให้คาบเกี่ยวกับเวลาทำงานของพ่อของลูกค่ะ ในแต่ละวันไม่เราคนใดคนหนึ่งจะเป็นคนเลี้ยงลูก อาจมีเวลาบางชั่วโมงที่เขากลับจากทำงานไม่ทัน หรือไม่ใช่วันหยุดของตัวเอง ก็จะเอาไปให้เพื่อนบ้านซึ่งบ้านอยู่ติดกันช่วยเลี่้ยงค่ะ ช่วงเวลานั้นก็ดีสำหรับลูก เพราะแกไม่มีพี่น้อง เป็นลูกคนเดียว ก็ช่วยให้แกคุ้นเคยกับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน คุ้นเคยกับคนอื่นซึ่งไม่ใช่พ่อแม่ พอลูกอายุได้ขวบกว่าๆก็ขอโอนมาทำงานบริหารใน campus ซึ่งอยู่นอกมหาวิทยาลัยแทนค่ะ เมื่อมาเป็นหัวหน้าแผนกนี้ ก็เลยจัดตารางเวลาทำงานได้เอง แถมอยู่ใกล้บ้านมากขึ้น คือจากที่เคยขับรถไปทำงานเที่ยวละ 2 ชั่วโมง ก็มาเป็นเที่ยวละ 40 นาที แถมจะมาทำงานเมื่อไหร่ก็ได้ นับแต่นั้นมาจนถึงวันนี้ จะมาทำงานเกือบเที่ยง สมัยที่ลูกยังไม่เข้าโรงเรียน เพื่อนบ้านจะเป็นคนเลี้ยงแกวันละ 3 ชั่วโมง คือก่อนพ่อของแกจะเลิกงานกลับบ้านนะคะ อาทิตย์ละ 4 วัน เพราะตัวเองทำงานอาทิตย์ละ 4 วัน หยุดศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ การจัดแบบนั้นมันก็เหมาะกับกรณีครอบครัวของเราค่ะ ลูกก็ได้มีเวลาอยู่กับเด็กอื่นบ้าง อยู่กับผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้คนอื่นบ้าง ช่วยให้โลกและสังคมของแกกว้างขึ้นค่ะ เวลาที่แกเริ่มไปโรงเรียน ก็เลยไม่มีปัญหาเรื่องปรับตัวให้รับสภาพแวดล้อมนอกบ้านไม่ได้ ตอนนี้แกอยู่เกรด 6 (วันนี้วันสุดท้ายของปีการศึกษานี้แล้ว) คิดว่าแก well-adjusted ดีค่ะ เพราะได้สร้างความสมดุลย์ให้กับตัวแกและสังคมของแกมาแต่แรกเกิด คือแกมีเวลาอยู่กับพ่อพอๆกับเวลาอยู่กับแม่ (พ่ออาจมีส่วนเลี้ยงแกมากกว่าแม่อยู่หน่อย แหะๆ เพราะวันทำงานกว่าจะกลับถึงบ้านก็สามทุ่มสี่ทุู่มไปแล้วค่ะ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ก็เลยให้เวลากับลูกทั้งหมด แม่นี่มีไว้พาลูกเที่ยวเป็นหลักค่ะ :o) ) เล่าให้ฟังเป็นตัวอย่างน่ะค่ะ ถ้าไม่อยากลาออกจากงาน ลองคิดหาวิธีจัดเวลาให้ลูกสิคะ ถ้าทำได้นะคะ จะได้ไม่ต้องเสียอะไรเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 28 พ.ค. 51 23:58:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาจากประสบการณ์ส่วนตัวนะคะ เคยเป็นแม่บ้านเต็มตัว ดูแลสามีอย่างเดียว ดูแลสามีและลูก ทำงานเต็มตัว ทำงานพาร์ทไทม์ และกลับมาทำงานเต็มเวลาอีกครั้ง คิดว่าทำงานพาร์ทไทม์นี่ลงตัวสุดสุดคะ  ช่วงที่ออกจากงานมาดูลูกอย่างเดียว ไม่มีปัญหาด้านเศรษฐกิจ แต่มีปัญหาด้านจิตใจคะ  ไม่ได้พบปะผู้คน มีบ้างที่พาลูกไปกิจกรรมนอกบ้าน แต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ อยากทำงานมากกว่า พอลูกเข้าโรงเรียนได้พักนึง ช่วงนั้นเบื่อตัวเองมาก เพราะส่งลูกออกไปแล้ว ถึงจะแค่สามชั่วโมง แต่รู้สึกตัวเองไร้ค่า ซึมเศร้า ไปทำงานให้โรงเรียนอาทิตย์ละวัน รู้สึกไม่ไหว เลยทำงานพาร์ทไทม์ หลังจากทำงานพาร์ทไทม์แล้ว ก็รู้สึกเลยว่าใช่ นี่แหละชีวิตที่เราอยากได้ เช้าส่งลูกไปโรงเรียน เราไปทำงาน จนบ่ายสามไปรับลูก ใช้เวลาหลังเลิกเรียนกับลูกจนลูฏเข้านอน มันเป็นความสมดุลย์คะ ที่เรารู้สึกไม่ได้เสียอะไรในความเป็นตัวเองไป จนกลับมาทำงานเต็มเวลาอีกครั้งนึง ก็ยังโหยหาชีวิตช่วงทำงานพาร์ทไทม์อยู่ แต่เวลาเปลี่ยนไป ด้วยภาระที่มีเพิ่มมากขึ้น ความรับผิดชอบเปลี่ยนไป จะให้กลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว เอ๊ะ เข้ามายังไม่ได้ตอบคำถามเลย พร่ำเพ้อพรรณนาอดีตตัวเองซะแล้ว เอาเป็นว่าถึงเราจะมีความพร้อมด้านเศรษฐกิจ เราก็จะยังคงไปทำงานนอกบ้านอยู่ดีคะ เพราะอยากมีสังคมเป็นของตัวเอง มากกว่าอยู่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียว จากคุณ : blueprint - [ 29 พ.ค. 51 00:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องครอบครัว...เป็นเรื่องละเอียดอ่อน  ไม่สามารถวัดได้  คงต้องแล้วแต่ละครอบครัว และสถานการณ์  ซึ่งไม่สามารถจะเลียนแบบกันได้ สำหรับตัวเอง....เป็นคนบ้างานมาก ๆ  แล้วก็ทำงานจนถึงวันสุดท้ายที่จะคลอด  พอดีช่วงนั้น...ยังอยู่เมืองไทย  ก็เตรียมการไว้พร้อมแล้ว...ติดต่อหาพยาบาล+พี่เลี้ยง เพื่อเอาไว้เลี้ยงลูกแทนเราเอาไว้แล้ว  แต่โชคร้าย (สำหรับตัวเอง)  แต่คงเข้าล๊อกคุณสามี (คือเค้าไม่กล้าที่จะบอกให้เราลาออกจากงาน).....คลอดลูกมาแล้ว  ลูกมีปัญหามาก นึกว่าไม่รอดเสียแล้ว...คือปอดเค้าไม่สมบูรณ์  ปอดข้างซ้ายยังไม่มี เรางี้...ร้องไห้ตั้งแต่หลังคลอดได้ชั่วโมงเดียว  หมอเด็กเข้ามาบอก  ต้องรักษากันหลายอาทิตย์  (เจอโรคแทรกซ้อนหลายอย่าง) หมดตังค์ไปเยอะเชียวค่ะ  ในตอนนั้น....ได้แต่ภาวนา  ((แม่เรางี้...บอกว่า แทบสำลักควันธูป บนบานศาลกล่าวขอให้หลานปลอดภัย)  พอลูกแข็งแรงรอดปลอดภัย...ออกจากร.พ.ได้  (ตามแก้บนกันอานเลยค้า) ได้คุยปรึกษากับคุณหมอ+สามี  เห็นพ้องต้องกันว่า....เราควรดูแลลูกเองดีกว่าไปไว้ใจคนอื่น   ในตอนนั้น....ก็กังวัลมาก ๆ เหมือนกัน ว่ารายได้ (เงินเดือนสามี) จะไม่พอใช้ ไหนจะต้องผ่อนบ้าน+รถ  ไหนจะเสียดายงาน เพราะเงินดี โบนัสก็เยอะ  แต่เมื่อมานึก ๆ ดูแล้ว....ลูกสำคัญกว่า  เราก็เลยตัดสินใจลาออกจากงาน  มาเป็นแม่บ้านดูแลลูกอย่างเดียว   การที่เราเลี้ยงลูกเองตั้งแต่แรก.......ได้ความใกล้ชิด แล้วก็สามารถฝึกหัดเค้าได้สมใจเรา  ซึ่งดีกว่า...ที่เราจะไปให้คนอื่นเลี้ยง   ตอนลูกอายุเกือบ 2 ขวบ....ได้อพยพย้ายตามสามีกลับมาญี่ปุ่น  ตอนแรก.....ปรึกษาสามี  เค้าก็เลี่ยงไปเรื่อย ๆ ไม่ยอมช่วยเราเลย  บอกว่ารอ...ให้ลูกเข้ารร. อนุบาลก่อน ที่จริง...ไม่มีปัญหาเรื่องเงินเลย  เค้าให้เราใช้เต็มที่ แต่ตัวเราเองซิ....มีปัญหาด้านจิตใจ เครียดมาก ๆ  ถึงจะพาลูกไปทำกิจกรรมนอกบ้านเป็นประจำ  แต่ความรู้สึกของเรา...มันไม่ใช่  เราอยากทำงานนอกบ้านบ้าง  พอลูกเข้าโรงเรียน....ช่วงนั้น...หาหนังสือพิมพ์ประกาศรับสมัครงานมาอ่าน  ร่อนใบสมัครไปทั่ว  แต่ละที่เรียกให้ไปสัมภาษณ์...โดนคุณสามีสต๊อป....เค้าอ้างสาระพัด โอ้ย....สุดแสนระเหี่ยใจ....กว่าจะอธิบาย และได้งานที่เค้าเห็นชอบ (ซึ่งต้องไม่เบียดบังเวลาของลูก+ครอบครัว)   จากวันนั้น (เกือบ 10 ปีที่แล้ว) จนถึงวันนี้.....หลังจากที่เราได้ทำงานพาร์ทไทม์  (ข้อดีก็คือ สามารถยืดหยุ่นได้ เลือก วัน เวลา ที่เราสะดวกไปทำ)  ทุกคนในครอบครัว มีความสุข อยากกิน อยากเที่ยว...เมื่อไหร่ก็ไม่ต้องมานั่งคำนวณให้ปวดหมอง  ที่สำคัญ...คือเจ้าลูกชาย...เค้าชอบที่แม่ได้แต่งตัว+แต่งหน้าทาปาก สวย ๆ ออกไปทำงาน จากคุณ : เต่าญี่ปุ่น - [ 29 พ.ค. 51 07:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีค่ะทุกๆท่าน คุณ Siamese Girl  // ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับคำอวรพรที่ให้คลอดอย่างปลอดภัยทั้งแม่และลูก  ตอนนี้ดิฉันก็พยายามออกกำลังกายเพื่อเตรียมการคลอดเอง...ลึกๆหวังอย่างนั้นว่าจะคลอดเองได้...เพราะดิฉันกลัวโรงพยาบาล กลัวการผ่าตัด ดิฉันเป็นคนหนึ่งล่ะที่ยกย่องคนที่เป็นแม่บ้านเต็มตัว ไม่เคยมีความคิดว่าเป็นที่ไม่มีสมองแต่อย่างใด...แต่ดิฉันทึ่งว่าเธอทำได้อย่างไรกับการต้องที่ดูแลบ้าน ดูแลลูก ดูแลสามี ช๊อปปิ้ง ทำอาหาร...เพราะดิฉันไม่มีคุณสมบัติข้างต้นเลย...ชอบอยู่อย่างเดียวคือ ตกแต่งบ้าน...อ้อ!! อีกอย่างค่ะ ปลูกสารพัดต้นไม้ ปล . ตอนนี้อดใส่ผ้าซิ่นเลยค่ะ พุงโตขึ้นทุกวัน เข็มขัดคาดไม่ถึงแล้ว คุณ ZOMG // ตอนแรกดิฉันก็ได้วางแผนใว้ว่าจะเลี้ยงเองสักสี่เดือน หลังจากนั้นจะให้พี่เลี้ยงช่วยเลี้ยงและดิฉันจะกลับไปทำงานอาจไม่เต็มเวลา จัดเตรียมพี่เลี้ยงใว้ตั้งแต่ช่วงท้องสามเดือนแรก แต่หลังจากที่ดิฉันได้เห็นพัฒนาการเติบของลูกในท้อง ได้ดูเค๊าโตขึ้นจาก U/S ทุกเดือน  และช่วงที่ลูกดิ้น บอกอาการไม่ถูกค่ะว่าเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าอยากดูแลเค๊าด้วยตัวเราเองทุกอย่าง บางวันที่กลับบ้านเร็วหน่อย ระหว่างกลับบ้านจะผ่านโรงเรียน บางทีจอดรถมองแม่ๆที่ไปรับลูกที่โรงเรียน  รู้สึกอยากแนเหมือนเค๊าจัง จูงแขนลูก อุ้มลูก กลับบ้าน เป็นภาพที่ประทับใจมาก...ขอให้ลูกโตไวๆเป็นเด็กดีนะคะ คุณหัวใจใส่ชุดนักเรียน // ขอบคุณนะคะความเห็น ขอให้ลูกเป็นเด็กดี โตไวๆเช่นกันค่ะ คุณ Smilla  //  โชคดีจังค่ะที่มีทางออกที่ดี ไม่ทราบว่าอยู่ประเทศอะไรคะ?  ลืมเล่าไปค่ะ ดิฉันที่ต้องคิดหนักเป็นหลายเท่าตัวเรื่องพักงานมาเป็นแม่บ้านนั้น  บังเอิญว่าดิฉันมีธุรกิจส่วนตัวที่ออสเตรเลีย ทำเกี่ยวกับRetailsและWholesale จิวเวลรี่ , ของตกแต่งบ้าน  และปั๊มน้ำมันเล็กๆ...Retailsนี่ยังไม่เท่าไหร่ แต่Wholesale นี่สิคะ มีผลต่อโรงงานที่เมืองไทยด้วย ถ้าดิฉันหยุด แน่นอนโรงงานที่เมืองไทยก็ออร์เดอร์น้อยลงไป รายได้ก็ลดลงไป และที่สำคัญดิฉันต้องจ้างคนเพิ่มเพื่อมาทำหน้าที่แทนดิฉัน  ทุกอย่างที่นี่ถ้าดิฉันทำเองได้ จะทำเองแทบทั้งหมด(ค่าแรงแพ๊ง แพง ค่ะ จ้างไม่ค่อยไหว) เรื่องเอกสาร บัญชี ติดต่อลูกค้า สารพัด (ไม่งกไปใช่ใหมเนี่ยะ) ...และที่สำคัญ ดิฉันประเมินตัวเองแล้วว่าไม่มีคุณสมบัติการเป็นแม่บ้านเอาซะเลย  ก็เลยเหมาเอาว่าตัวเองเหมาะที่จะทำงานนอกบ้านมากกว่า... คุณกุศโลบายจากความจริง //  อย่างที่คุณกล่าวมาว่า อะไรที่แน่นอนมันคือความไม่แน่นอน นั่นก็เป็นเหตุผลส่วนหนึ่งค่ะ ที่ทำงานมาก เพราะอยากพึ่งพาตัวเองได้ ไม่อยากเป็นภาระของใคร ดิฉันทำงานหนักมาตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ เลยกลายเป็นความเคยชิน... ปล.เป็นแฟนคลับคุณนะคะ หลายๆความเห็นที่ตอบในพันทิป รู้สึกได้ถึงการเข้าถึงสัจธรรม การเข้าใจชีวิต  ชอบมากๆค่ะ Mrs.night owl //  ขอให้ได้กลับไปทำงานไวๆนะคะ คุณ แม่อิหนู(bigbuta) // ที่หวั่นไหวอีกใจอยากเป็นคนเลี้ยงลูกเองก็อิตรงที่ได้เห็นพัฒนาการเติบโตของลูกในท้องนี่ล่ะค่ะ มหัศจรรย์จริงๆ ดิฉันรู้สึกได้ว่าลูกรับรู้ความรู้สึกจากเรา(เวอร์ไปใหมน๊อ)...เป็นเช่นนั้นจริงๆค่ะ คงอาจจะเป็นสัญชาตญาณของความเป็นแม่ก็ได้มั๊งเนอะ คุณ dublina // เย๊!!!!มีเพือ่นฟุ้งซ่านแล้ว :) ดิฉันนึกว่าดิฉันประสาทอยู่คนเดียวที่คิดเรื่องนี้...แต่เรื่องนี้เป็นอนาคต วางแผนใว้ก่อนก็ดีเนอะ...คุณยังมีเวลาอีกนาน และก็ขอแสดงความเสียใจเรื่องแพ้ด้วย...เป็นกำลังใจให้นะคะ อดทน สู้ สู้ เพื่อลูก อิ อิ...เพื่อนที่นี่บอกว่าถ้าแพ้มากมักจะได้ลูกสาว...ส่วนดิฉันแพ้ช่วงสามเดือนแรกค่ะ...แต่ไม่โอ๊กอ๊ากเลย...เหม็นสามีอย่างเดียว คิดๆดูแล้วก็ขำค่ะ...ขนาดอาบน้ำ ขัดสีฉวีวรรณ ยังได้กลิ่นมาแต่ไกล...มีการไล่สามีไปนอนห้องอื่นเป็นเดือน...ถ้าเข้าไกล้ที่ไร ต้องพ่นน้ำหอมซะฟุ้ง...พอเข้าเดือนที่สี่ ทานอย่างเดียวค่ะ ตอนนี้ 29 สัปดาห์แล้ว ลูกหนัก 1,615 กรัม  เป็นลูกชายค่ะ ตอนนี้น้ำหนักมีแต่ขึ้นกับขึ้น จากเดิม 43 กิโล ตอนนี้ 62 กิโลแล้ว...เฮ้อฮฮ หลังคลอดจะลดลงใหม๊น๊อ... คุณ กุลธิดา(kdunagin) // จัดการได้เก่งจริงๆค่ะ ทั้งเรื่องงานและเรื่องครอบครัว ลงตัวเป๊ะเลย...อย่างที่ว่าน่ะค่ะ เรื่องครอบครัววัดกันไม่ได้...แต่บางครั้งได้รับฟังผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อนก็อาจเป็นแนวทางที่เราจะมาประยุกต์กับชีวิตเราได้บ้าง โดยส่วนตัวดิฉันชอบที่จะฟัง ศึกษาจากผู้มีประสบการณ์ค่ะ...ขอบคุณนะคะที่มาแชร์กัน...     อีกสองท่านเดี๋ยวเข้ามาอีกครั้งนะคะ...ตอนนี้ขอกลับบ้านก่อนค่ะ จากคุณ : Idel - [ 29 พ.ค. 51 11:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ดิฉันเคยฟังสัมภาษณ์ของคุณภัทราวดี นักแสดงรุ่นเก่าที่ตอนนี้ผันมาเป็นนักแสดงและเจ้าของโรงละครเวทีว่า ตอนที่ลูกสาวคือคุณเมย์คลอดลูก แล้วมาปรึกษาว่าอยากจะกลับไปทำงานแสดง เป็นนักร้อง เข้าวงการอีกครั้ง แกบอกกับลูกสาวว่า บางทีการประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน มันไม่สำคัญเท่ากับการเป็นแม่นะเมย์ ถ้าครอบครัวไม่ลำบากช่วงแรกเกิดถึงซักสามขวบเลี้ยงเองก็ได้มั้งคะ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงสำคัญที่สุด เป็นช่วงที่เซลล์สมองเติบโตสร้างเป็นร่างแหได้มากที่สุด การที่จะทำให้เซลล์สมองแตกเป็นร่างแหได้นั้นเด็กจะต้องได้รับความรัก ความอบอุ่นซึ่งไม่มีใครจะให้ความรักความอบอุ่นแก่ลูกได้มากเท่ากับแม่ ลูกโตแล้วค่อยกลับไปทำงาน หรือหางานพาร์ทไทม์ทำก็ได้ค่ะ สามปีแป๊บเดียวเองค่ะสำหรับการเลี้ยงลูก (จากหนังสือ "กว่าจะถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว" http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=sunnyshinyday&date=14-03-2007&group=2&gblog=1 ) แฮะ..แฮะ ไม่แน่ใจว่าช่วยตอบหรือเปล่า สถานการณ์แต่ละคนไม่เหมือนกัน ตัดสินใจได้ยังไงส่งข่าวกันบ้างนะคะ จากคุณ : Sunny Shiny Day - [ 29 พ.ค. 51 13:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแชร์ของตัวเองนิดหน่อยนะคะ สมัยอยู่เมืองไทยก็ทำงานรับผิดชอบตัวเองตลอด ใช้ชีวิตโสดและยกชีวิตให้กับงานไปเลย พอแต่งงานและย้ายมาอยู่กับสามีที่อเมริกา ก็ตั้งเป้าไว้เลยว่าเราจะรอจนกว่าจะหางานทำได้จึงจะมีลูก และปีแรก ๆ ก็ลองร่อน resume สมัครงาน ก็มีบ้างที่ได้ไปสัมภาษณ์บ้าง แต่ก็ยังไม่ได้งานที่หวังทำซักที ทีนี้พอมองมาที่อายุของตัวเองก็เยอะแล้ว เริ่มเข้าวัยที่เสี่ยงกับเรื่องการตั้งครรภ์แล้ว เลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า "ที่เราแต่งงานมานี่ต้องการจะมาสร้างครอบครัวหรือว่ามาหางานทำเก็บเงินเฉย ๆ" สุดท้ายเลยวางโปรแกรมเรื่องหางานทำพักไว้ก่อน แล้วตัดสินใจมีลูก และก็วางแผนว่าขอเลี้ยงลูกเองซัก 2-3 ปีแล้วก็จะกลับไปหางานทำ ตอนนี้ลูกสองขวบกว่า ๆ ตัวแม่ก็เพิ่งจะหันมาร่อน resume หางานอีกครั้งค่ะ ช่วงเลี้ยงลูกสองปีกว่า ๆ กับช่วงท้องนั้นก็เสียเวลาทิ้งไปพักนึงในเรื่องหางาน แต่ก็ดีใจที่ตัวเองได้ใช้ชีวิตเต็ม ๆ กับลูก ได้ใกล้ชิดเค้าเต็มที่ ได้รู้ได้เห็นพัฒนาการของเค้า ลูกอยู่กับแม่ลูกก็มีความสุขค่ะ เพราะวัยนี้เค้าต้องการความรักมาก ตอนนี้ตั้งเป้าไว้เลยว่าปีหน้าจะต้องหาทำให้ได้แน่นอน เพราะเริ่มร่อน resume ตั้งแต่ตอนนี้แล้ว ถึงปีหน้าน่าจะได้ซักงานล่ะน่า ปล. เห็นด้วยกับความเห็นของคุณ Sunny Shiny Day นะคะที่ว่าถ้าไม่ลำบาก ช่วงแรกเกิดถึง 3 ขวบนั้นถ้าแม่เลี้ยงเองก็จะดีกับลูกนะคะ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 51 17:40:34 จากคุณ : JC2002 - [ 29 พ.ค. 51 17:38:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านดูสถานการณ์ของคุณ Idel แล้ว ไม่น่าจะมีอะไรที่ยากนะคะ เพราะงานที่ทำเป็นกิจการของตัวเอง ไม่ใช่แค่อย่างเดียวมีตั้งหลายอย่าง อย่างนี้ ไม่เรียกว่าบังเอิญมีหรอกค่ะ ก็ต้องมีความสามารถ และการจัดการที่ดีอยู่แล้ว ดังนั้นถ้าดิฉันเป็นคุณ ถ้าอยากทำงานก็ทำสิคะ ก็ทำจากที่บ้านน่ะค่ะ ดูแล้วเป็นสภาวะที่ ideal และเป็นแบบที่แม่บ้านหลายๆ คนใฝ่ฝันอยากมีเลยละค่ะ ถ้าวางแผนว่า อยากทำงานอยู่ ก็ทำ และยังอยากเลี้ยงลูกเองด้วย ก็เลี้ยงค่ะ ทั้งสองอย่างทำไปพร้อมๆ กันได้ค่ะ ถ้าวางแผนดีๆ ดิฉันรับรองว่าทำได้ และถ้าได้พ่อบ้านช่วยสับเปลี่ยนด้วย ยิ่งดีใหญ่ คือทั้งเขาได้เลี้ยงเอง ทั้งไม่ต้องให้คนอื่นมาเลี้ยงให้ ส่วนงานบ้าน ถ้าไม่ชอบทำ และมีคนมาทำให้อยู่แล้ว ก็ให้คงเดิมเอาไว้สิคะ ของดิฉันนี่ ตั้งใจว่าต้องหางานที่ทำที่บ้านได้ ตั้งแต่เริ่มแรกเลย ประเภทต้องไปนั่งที่ออฟฟิซนี่ ไม่เอาเลย คืออย่างน้อยในช่วงที่ลูกยังเล็กนี่ ไม่อยู่ในหัวเลย ดังนั้นจึงเลือกงานพอสมควร (ตอนช่วงหางานนะ ตอนนั้นลูกคนแรกยังอายุ 3 ขวบเอง) พอหางานได้ ก็ในเมื่อทำงานที่บ้าน ตอนเช้าก็ไปส่งลูกเอง ตอนเย็นไปรับ เวลามีปัญหาประท้วง ต้องไปรับลูกมากินข้าวบ้าน ดิฉันก็ไปรับเอง มีกิจกรรมต้องพาลูกไปเล่นกีฬา อาทิตย์ละ 5 ชม. ดิฉันก็ไปเองได้ หอบงานไปนั่งอ่านด้วย มีโทรศัพท์มือถือติดตัว เผื่อใครโทรมาสั่งอะไร โทรศัพท์จะเก็บบันทึกข้อมูลทุกอย่าง เป็น Personal organizer ทำงานไป เลี้ยงลูกไป แล้วก็พยายามมีอีกคนไปด้วย ในที่สุดก็มี ตอนนี้คลอดออกมาแล้ว พอกลับถึงบ้าน ก็มาเช็คอีเมล์ว่ามีงานค้างอะไรไหม ตอนลูกคนเล็กหลับ (ลูกคนโตไปโรงเรียน พ่อไปส่ง) ดิฉันก็มานั่งเคลียร์งานไป วันที่ออกจากโรงพยาบาลตอนต้นอาทิตย์ มีลูกค้าโทรมาถามว่าจะช่วยรับงานด่วนเอาใน 2 อาทิตย์นี้จะได้ไหม ก็รับไป ทำแค่ 3 วัน (แต่เนื่องจากเพิ่งคลอด กับลูกยังเล็กนัก เลยต้องใช้เวลาประมาณ 10 วัน) แค่นี้ก็ได้เงินมาซื้อเครื่องล้างจานเครื่องใหม่แล้ว 1 เครื่อง (มันพังพอดี) ส่วนงานประจำ ก็ได้ลาพักคลอด จะได้กลับไปทำอีกก็โน่น เดือนตุลาคม ดังนั้น ถ้ามีงานจ็อบติดต่อมา ดิฉันก็รับได้ คือไม่งั้นเครียดเหมือนกันนะ คนเคยทำงาน เคยคิดเรื่องงาน แล้วจะให้อยู่ๆ เก็บงานไปเลยเนี่ย มันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน แต่ว่า ถ้าเป็นงานที่ต้องไปทำที่ออฟฟิซ ดิฉันก็คิดว่า คงเลือกลูกก่อน (เพราะมันยังเล็ก) แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับการ negotiate ด้วย ถ้าเป็นกรณีมีนายจ้าง แต่ถ้าคุณเป็นนายของตัวเองแบบนี้มันง่ายกว่ากันเยอะ อย่างดิฉัน ก็ negotiate กับ director ว่า โอเคนะ ฉันยังทำงานเพื่อ maintain การติดต่อกับลูกค้า (กรณีที่ลูกค้าติดต่อมาเท่านั้น) ในช่วงที่ลาพักคลอดนี้ แต่พอกลับมาทำงานเมื่อไร และฉันอยากจะกลับเมืองไทยสัก 2-3 อาทิตย์ ตอนปีใหม่ เธอก็ต้องให้ฉันกลับ โดยไม่นับเป็นวันลา (แต่เหมือนเดิม คือทำงานแบบทางไกลเอา) เพราะว่าฉันทำงานให้ทั้งๆ ที่อยู่ในช่วงลาคลด ก็แล้วแต่ว่า ทางเลือกคืออะไร ถ้าเรามีโอกาสได้เลือกมาก ก็ถือว่าโชคดี ไม่ใช่ว่าจะต้องมีทางเลือกทางใดทางหนึ่งเท่านั้น ก็ต้องหาที่มันเหมาะกับตัวเองให้มากที่สุด แต่จะบอกว่า... อันนี้นอกเรื่อง ด้วยว่าให้ลูกกินนมแม่ เวลาได้ยินเสียงลูกร้องนะ มันช่างปวดนมเหลือเกิน อยากจับลูกมาดูดนมในทันที แล้วตอนลูกดูดนมนี่ มันผ่อนคลายจริงๆ ฮอร์โมนแห่งความสุขนี่มันหลั่งออกมา คงจะยากมากเหมือนกัน เวลาที่จะบอกกับตัวเองว่า ถ้าหมดช่วงพักลาคลอดแล้ว จะต้องเอาลูกไปให้คนอื่นเลี้ยง แล้วตัวเองจะต้องไปนั่งทำงานออฟฟิซ รอเวลาตอนเย็นจึงจะได้เห็นหน้าลูก ดังนั้นสำหรับตัวเองแล้ว คิดว่าทางเลือกที่ตัวเองเลือก กับงานที่ทำอยู่ในขณะนี้ มันเหมาะกับตัวเองมากๆ ได้เงินเดือนระดับหนึ่ง คือ ต้องทำงาน เพราะมีความจำเป็นด้านเศรษฐกิจ ถ้าจะขยายที่อยู่อาศัย เงินเดือนคนเดียวไม่พอ และมีลูก 2 คน เงินเดือนคนเดียวก็ไม่พอ ต้องทำงานกันทั้งสองคน ก็ได้ทำงานที่บ้าน ได้เลี้ยงลูกเอง ทั้งคนเล็กและคนโต ก็คือว่า พอร่างกายเข้าสูสภาวะปกติแล้ว ก็พาลูกคนโตไปทำกิจกรรมต่างๆ ได้ หอบลูกคนเล็กไปด้วย แล้วก็หอบเอางานไปด้วย และไม่ลืมหนีบโทรศัพท์ไปด้วย งานไหนรีบ กลับถึงบ้านก็ส่งอีเมล์ไปทันที ถ้าไม่รีบ ก็รอทำตอนมืดที่ลูกๆ เข้านอนแล้ว ที่ผ่านมากับลูก 1 คน ก็คิดว่าไม่เหนื่อย แต่นี่ลูก 2 คน ไม่รู้ว่าจะเหนื่อยไหมเหมือนกัน คงต้องดูต่อไป แต่ที่วางแผนเอาไว้คือ ไปลงทะเบียนเอาลูกเข้า nursery แบบ part-time เลือกแบบ 1-2 วันเต็ม/อาทิตย์ ถ้ามีที่ว่างให้พอดี ดิฉันก็จะพาลูกไปเพื่อจะได้ให้ไปเจอเด็กคนอื่นๆ บ้าง ส่วนที่ว่าจะเอาลูกไปให้เต็มวัน หรือแค่ครึ่งวันก็แล้วแต่เรา แต่เราต้องจ่ายเต็มวัน นี่คิดและวางแผนทำเอาไว้แบบนี้ เขียนแล้วเขียนยาว จะบอกว่าตอนก่อนคลอดนี่ สามีดิฉันบอกว่า ต้องเอาลูกเข้า nursery ทุกวันเลย เพื่อที่ว่าดิฉันจะได้ทำงานได้เต็มที่ แต่ดิฉันไม่เห็นด้วย เพราะทำงานที่บ้าน เราอยู่ที่บ้าน แล้วทำไมเราต้องเอาลูกไป nursery ทั้งๆ ที่มันยังเล็กจิ๋วอยู่เลย ปกติแม่บ้านที่ทำงานนอกบ้านและไม่ต้องการลาเพิ่ม จะต้องกลับไปทำงานตอนลูกอายุได้ 3 เดือน ปรากฎว่าพอลูกคลอดออกมาแล้ว สามีบอกดิฉันว่า เลี้ยงลูกด้วยนมแม่น่ะดี ลูกแข็งแรง ให้ดิฉันให้นมเองจนถึง 6 เดือน แล้วเขาก็ลงทะเบียนที่ nursery แค่ 1-2 วัน/อาทิตย์เท่านั้น ตามที่ดิฉันวางแผนเอาไว้ ที่เดิมเขาไม่เห็นด้วย ก็พอลูกออกมาแล้ว เห็นหน้าลูก คนเป็นพ่อแม่ ก็ใจอ่อนระทวย ไม่อยากจากลูกไปไกลๆ แม้เพียงใกล้ๆ สักช่วงแป๊บเดียวก็เถอะ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 51 20:19:08 จากคุณ : พธูไทย - [ 29 พ.ค. 51 19:56:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพิ่งกลับมาอ่านเจอในความเห็นของคุณพธูไทย ที่เอ่ยถึงว่าคุณ จขกท. มีงานเป็นกิจการส่วนตัว ถ้าแบบนี้คิดว่า คุณ จขกท. ยิ่งมีทางเลือกมากว่าคนปกติอยู่แล้วค่ะ เพราะความยืดหยุ่นมีมากกว่าคนที่หางานทำทั่ว ๆ ไป ถ้าอยากออกมาเลี้ยงลูกก่อนซักปีสองปี ก็ไม่ต้องกังวลตอนจะกลับไปหางานทำ เพราะกิจการตัวเอง จะกลับไปเมื่อไหร่ก็ได้ หรือจะทำแบบพาร์ทไทม์ แล้วแบ่งเวลาบางส่วนมาเลี้ยงลูกก็ทำได้ง่าย เพราะเป็นกิจการตัวเองอีก เรียกว่าคุณมีทางเลือกแบบไม่ต้องกังวลมากมายอะไร จะมีก็คงแต่เรื่องการปรับความรู้สึกของตัวเอง จากคนที่เคยทำงานเต็ม ๆ พอมามีเวลาว่างจากงาน ตรงนี้จะมีความรู้สึกฟุ้งซ่านไปรึเปล่า แต่จริง ๆ แล้วพอมาเลี้ยงลูกเองนี่ จะรู้เลยว่าเวลาว่างไม่เหลือเหมือนกันนะคะ จากคุณ : JC2002 - [ 29 พ.ค. 51 21:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กรี๊ดดดดดด คุณพธูคลอดแล้วหรือคะ ไวจังเลยคะ แป๊บแป๊บคลอดแล้ว ยินดีด้วยนะคะ (ขออนุญาตเจ้าของทูกรี๊ดดดดดหน่อยนะคะ ขอบคุณคะ) เป็นลูกสาวมั้ยคะ รีบมาเฉลยหน่อยคะ (ต่อมอยากรู้สั่นระริก) จากคุณ : blueprint - [ 30 พ.ค. 51 03:19:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เพิ่งเข้ามาอ่านกระทู้นี่ค่ะ ดีใจกับคุณ ต้าร์ Dublina ด้วยนะคะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงน้า อยากแนะนำแบบเดียวกันกับคุณเจ้าของกระทู้อ่ะคะ ลองลาคลอด 1 ปี แล้วค่อยคิดต่อก็ได้นะคะ ตอนนั้น น้องคงโตประมาณนึงแล้ว ดีใจที่สอง กับ คุณ พธูไทยด้วยนะคะ อยากรู้เหมือนกันว่า ได้ลูกสาวหรือลูกชายเอ่ย จากคุณ : AccessError - [ 30 พ.ค. 51 04:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เคยทำงานประจำแล้วจะมาเป็นแม่บ้าน เพราะต้องการเลี้ยงและดูแลลูกด้วยตัวเอง แต่ก็มาช่วยงานในบริษัทของสามี ทำงานไปด้วย เลี้ยงลูกเองด้วยเพราะจัดแบ่งเวลาทำงานเองได้ทั้งหมด ช่วงมีงานเร่งด่วนก็จ้างพี่เลี้ยงช่วย แต่ก็อยู่ในสายตาตลอดเพราะทำงานที่บ้าน เคยส่งลูกไปเข้า nursery 3 ชมต่อวัน 3 วัน/อาทิตย์ แต่ดิฉันจิตตกมากมาย จนต้องยกเลิก nursery ไป ดิฉันมีสังคมใหม่เป็นของตัวเอง และมีสังคมให้ลูกๆด้วย ทั้งที่ดิฉันเพิ่งย้ายมาอยู่เมืองที่สามีอยู่ได้ไม่นาน พาลูกไปทำกิจกรรมนอกบ้านทุกวัน ไปพบ ไปแลกเปลี่ยนความคิด ความรู้กับกับคุณแม่ๆท่านอื่น ทั้งคุณแม่บ้านเต็มตัวและคุณแม่ที่ทำงานพาร์ทไทม์ มีงาน มี connection ใหม่ๆ ธุรกิจรูปแบบใหม่มารอให้ทำ นอกเหนือจากการไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องลูก บางครั้งเคยเหนื่อยมากๆ แต่ดีใจที่ได้เลี้ยงลูกเอง ได้ใกล้ชิดเค้าเต็มที่ แม่ลูกมีความสุขมากค่ะ (ตอนนี้ลูก 2 ขวบ กับ 4 ขวบ) สามีก็ปลื้มมาก ที่จุดประสงค์ที่ตั้งไว้คือ Happy wife, happy life เป็นไปได้ตามที่ต้องการ คุณ Dublina หมอเช็คค่า HB ให้รึยังคะ  ถ้า HB ต่ำมาก มักจะเป็นแบบที่คุณ เล่ามาค่ะ  (HB= hemoglobin) จากคุณ : IT-Thai - [ 30 พ.ค. 51 04:55:03 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เคยส่งลูกไปเข้า nursery ช่วงลูกคนโตอายุ 1 ขวบเต็มค่ะ จากคุณ : IT-Thai - [ 30 พ.ค. 51 04:58:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ของดิฉันลาออกจากงานที่ทำอยู่ตอนท้องลูกสาวคนแรกได้แปดเดือนค่ะ ตอนแรกนั้นกะว่าจะกลับไปทำงานตอนลูกอายุหกเดือน แต่พอถึงเวลาจริงๆ ไม่กลับไปอยากไปทำงาน เพราะมีหลายสาเหตุประกอบกันค่ะ - ห่วงลูก ติดลูก หวงด้วย ห่างลูกหน่อยก็คิดถึง อยากกลับมาหาเลยไม่แน่ใจว่าจะมีสมาธิทำงานหรือเปล่า (ซึ่งอันนี้แม่บางคนที่กลับไปทำงานแล้วก็จะชินไปเอง) -  กลับไปทำก็ไม่คุ้มอยู่ดีเพราะตอนนั้นรายได้ที่ต้องเอาไปจ่ายค่า daycare ของลูกกับหักภาษีแล้ว ไม่คุ้มเอาเลย (ต้องได้มากกว่า 50K ถึงจะคุ้ม) ถ้ารายได้เก่า ชั่วโมงละ 25 เหรียญ จะได้เท่ากับว่าดิฉันทำงานได้แค่ชั่วโมงละ 5 เหรียญเท่านั้น แลกกับการออกไปทำงานวันละ 8 ชั่วโมง เอาลูกให้ใครไม่รู้เลี้ยง ไม่รู้จะเลี้ยงได้ดีเท่าเราไหม เลี้ยงเองดีกว่า สามีดิฉันชอบมากที่ดิฉันอยู่บ้านเลี้ยงลูก เพราะเค้ารู้ว่าเราเป็นแม่ต้องเลี้ยงลูกดีอย่างสุดความสามารถของคนเป็นแม่อยู่แล้ว - งานที่ทำ (web development) เป็นงานที่ตัวเองทำได้แต่ใจไม่รัก ทำแล้วเครียดโดยเฉพาะตอนคิดงานไม่ออก แล้วมี deadline แถมนั่งอยู่กับโต๊ะทั้งวัน บางทีงานไม่เสร็จโดนเร่งก็ต้องอยู่ทำต่อ แบบนี้เห็นท่าจะไม่รุ่งแน่ เลยไม่กลับไปทำงานค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังไม่ทำงาน เป็นแม่บ้านเต็มตัวค่ะ แถวที่อยู่นี้ก็มีมีเพื่อนแม่บ้านเต็มตัวเยอะมากเหมือนกันนะ ส่วนใหญ่จะเห็นความสำคัญของการเลี้ยงลูก และเพื่อนรุ่นน้าคนหนึ่งบอกว่า เห็นส่วนใหญ่แก่ตัวมาแล้วไม่เห็นจะบ่นกับใครๆเลยว่า น่าจะใช้เวลาทำงานมากกว่านี้ มีแต่จะบ่นว่า เสียดายจังอยากใช้เวลาอยู่กับลูกมากกว่านี้ (ก็จริงของเธอ) ตอนนี้งานหลักดิฉัน เป็น กุ๊ก เป็นพยาบาล เป็นครู เป็นพนักงานทำความสะอาด เป็นแจ๋ว เป็นคนขับรถ เป็นยาม ถ้ามีเวลาก็จะไปออกกำลังกาย ไปปั่นจักรยานกับลูกๆ ไปถ่ายรูป ไปช้อปปิ้ง ไปสวนสัตว์ ไปโรงเรียน ไปพิพิธภัณฑ์ (ลาออกไม่ได้ด้วยนะคะงานนี้) ลองคำนวณเล่นๆจากเวบนี้ http://swz.salary.com/momsalarywizard/htmls/mswl_momcenter.html เงินเดือนที่ดิฉันควรได้จากการเป็นแม่บ้านตาม zip code คือ $118,946 ต่อปีค่ะ ก๊าก ปล ดิฉันให้นมลูกเองทั้งสองคน คนโตหย่านมตอน 20 เดือน คนเล็กตอนนี้ 18 เดือน ยังไม่หย่านมเลยค่ะ และดิฉันเกลียดการปั๊มนมมากเลย มันเจ็บอ่ะ เคยปั๊มแล้ว ตอนเครียดๆมันไม่ออกนะ ถ้าเลี้ยงลูกอยู่บ้านมันสบายกว่า ลูกหิวก็ควักออกมาเลย สดจากเต้าเรามีฟาร์ม 5555 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 51 08:58:34 จากคุณ : yinnerella - [ 30 พ.ค. 51 08:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สวัสดีตอนบ่ายๆค่ะทุกๆท่าน ขอบคุณทุกๆประสบการณ์มากๆค่า ต้องขอโทษมากๆด้วยนะคะไม่ได้ตอบเป็นรายบุคล...คือว่าพิมพ์ไม่ค่อยคล่อง เรียกว่านั่งจิ้มเอาน่าจะได้...กว่าจะได้แต่ละบรรทัด เล่นเอาซะตาลาย :) ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจใดๆเลยแต่คาดว่ามีแนวโน้มว่าจะต้องเป็นแม่บ้านซะมากกว่า...วันนี้ก็เริ่มที่จะมองๆหาคนมาทำงานแทนไปก่อนน่ะค่ะ...ก็เคยคิดอยากเอาลูกมาเลี้ยงที่ทำงานด้วย แต่คิดว่าคงไม่ง่ายแน่เลย เพราะต้องเข้าๆออกๆออฟฟิศตลอดเวลา จากคุณ : Idel - [ 30 พ.ค. 51 10:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอแสดงความดีใจกับคุณพธูไทยด้วนนะคะ!!!!!!!!!!!!!!! อยากเห็นน้องจังเลย จากคุณ : Idel - [ 30 พ.ค. 51 10:48:16 ]

ความคิดเห็นที่ 26 กลับเข้ามาอ่านอีกค่ะ  ดีใจวันศุกร์แล้ว วันจัินทร์ Bank holiday อีกด้วยได้หยุดสามวันแน่ะ   คุณ Idel เราก็ฟุ้งซ่านเหมือนกันค่ะ คุณทำธุรกิจส่วนตัวนี่เองอย่างนี้ก็น่าจะสามารถยึดหยุ่นได้มากกว่าของเรานะคะ เราทำงานเป็นลูกน้องเค้า จะไปจะมาลาไหว้ต้องวางแผนกันยาวเลยค่ะ  นี้จำเป็นต้องบอกเจ้านายแล้วว่าท้อง จริงๆ คือเพื่อนร่วมงานจับได้ค่ะ ปิดไม่อยู่ เพราะแพ้น่ะค่ะ เ้ค้าก็เกริ่นๆ ว่าถ้าเดี๋ยวรอซักพักขอคุยกับเรา เราว่าเค้าคงจะถามว่าเราวางแผนการลายังไงบ้าง เพราะเค้าจะต้องเตรียมคนมาแทนเราด้วย  ถ้าเค้าถามก็คงยังไม่บอกอะไรเค้าชัดเจนหรอกค่ะ  เรื่องแบบนี้ ถึงเวลาเราอาจจะเป็นคนนึงที่เห็นหน้าลูกแล้วใจอ่อนทิ้งไปไหนไม่ได้ก็ได้ อ้อ อาการแพ้ท้องนี้ คล้ายๆ นะคะ เหม็นคุณสามีเหมือนกัน เรืองเพศลูกไม่ค่อยแน่ใจว่าเกี่ยวกับการแพ้หรือปล่าวเพราะพี่สาวตอนท้องเค้าก็แพ้มากได้ลูกชายมาสองคนเลยค่ะ  ของคุณเป็นลูกชายหรือคะ ดีจังจะได้เล่นอะไรโลดโผนกับลูกได้สนุกไปเลย  ของคุณน้ำหนักขึ้น 19 กิโลเชียวหรือแต่ว่าแต่ก่อนน้ำหนักน้อยจังแค่ 43 เอง ของเรานี่ เพิ่มมาเกือบ 3 กิโลแล้ว 10 วีคกว่าเอง เสียวๆ ว่ามันจะพุ่งขึ้นกระฉูดอยู่เหมือนกัน กางเกงเริ่มจะคับแล้ว คุณ idel ตอนนี้ก็ได้ไอเดียจากเพื่อนๆ ไปเพียบเลย ขอให้มีความสุขกับการตั้งท้องนะคะ คลอดเมื่อไหร่มาเล่าสู่กันฟังบ้าง คุณ AccessError ขอบคุณค่ะที่แสดงความยินดี แล้วคุณล่ะคะ คิดจะมีน้องบ้างหรือยังเอ่ย คุณ IT-Thai ยังไม่ได้ตรวจ HB เลยค่ะ ตอนไปหาหมอเค้าตรวจเบื้องต้นเค้าตรวจปัสสาวะอย่างเดียวค่ะ  ไม่ได้ตรวจเลือด แล้วมีไปตรวจร่างกายมาที่เมืองไทยเมื่อกันยาปีที่แล้วมีผลตรวจเลือดด้วยก็เอาให้หมอที่นี่ดูด้วย ผลตรวจตอนนั้นปกติค่ะ ค่า HB ด้วย นี่มีแอบไป Scan มาแล้วครั้งนึง เห็นตัวอ่อนกับได้ิยินเสียงเต้นหัวใจเจ้าตัวน้อยชัดเจนเชียวค่ะ  โหตื่นเต้น น้ำตาจะไหล  จะมีตรวจอีกครั้งสองอาทิตย์หน้าคิดว่าจะมีตรวจเลือดด้วย  ที่แพ้นี่ไม่แน่ใจเพราะเป็นกรรมพันธ์หรือปล่าว ถามแม่ พี่สาว ตอนท้องเค้าก็แพ้เยอะกันน่ะค่ะ  ตอนนี้ได้แต่หวังว่าจะหายแพ้หลังจากพ้นสามเดือนไปแล้ว อ่านความเห็นเรื่อง Daycare ของคุณ yinnerella เห็นด้วยเลยค่ะ ส่งลูกไป Daycare บางทีไม่ค่อยคุ้มกับการกลับไปทำงานได้เงินเดือนมาก็ต้องเอามาจ่ายให้ Daycare  หมด  เพิ่งคุยกับเพื่อนร่วมงานเค้าเล่าว่าที่ดับบลิน Daycare หรือที่นี่เค้าเรียก creche  ดีๆ ใกล้ๆ ที่ทำงาน ราคาโหดมากราวๆ  800-1000 ยูโรต่อเดือนสำหรับเต็มเวลาแบบพาร์ทไทม์ราคาก็ Pro rata ลงไป โอ้ยโยโหย่ว แพงจัง ถึงว่าครอบครัวฝรั่งชอบจ้าง Aupair มาเลี้ยงลูก  เพื่อนชาวโปแลนด์ที่ทำงานที่แบงค์ เคยเล่าให้ฟังว่า ได้ยินแม่ๆ คนทำงานที่แบงค์เค้า นิยมหา Aupair จากประเทศกำลังพัฒนามาเลี้ยงลูกให้ เพราะถูกกว่าเยอะให้เงินเืดือนแค่ 200-300 กว่ายูโรเอง ถ้าที่บ้านมีห้องว่างๆ ไม่ได้ใช้จ้างคนมาเลี้ยงลูกดีกว่า เค้าแนะนำกันให้หา Aupairจากประเทศยุโรปตอ. เช่น โปแลนด์ หรือ ประเทศใกล้เคียง ไม่ต้องทำวีซ่าด้วย เพื่อนเค้าฟังแล้วแบบไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ เค้าว่าเอาเปรียบแรงงาน ขอแสดงความยินดีกับคุณพธูไทยด้วยค่ะ จากคุณ : Dublina - [ 31 พ.ค. 51 03:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ก่อนแต่งงานทำงานมาสารพัดรูปแบบ  เป็นงานที่ไม่มีวันหยุด เสาร์-อาทิตย์เหมือนคุณ Siamese Girl  พอตัดสินใจแต่งงานแล้ว  คิดว่าจะสร้างครอบครัวให้มีความสุข  เริ่มต้นจากการดูแลสามีและแม่สามีก่อน (เพราะตอนนี้ยังไม่มีลูก)  งานบ้านมีแม่บ้านมาทำ  แต่พี่จะทำกับข้าว ทำของว่างให้สามีกับแม่เขาทานทุกมื้อ   พี่ไม่ค่อยสนใจงานที่ต้องทำนอกบ้าน  เพราะอยากดูแลครอบครัวเรื่องกินเรื่องอยู่มากกว่า  ยิ่งเดี๋ยวถ้ามีลูกจะต้องปรับตัวมากขึ้น  งานที่ทำได้คือ ช่วยงานสามีเล็กๆน้อยๆ  ไปส่งของบ้าง  ไปธนาคารบ้าง  ไปไปรษณีย์บ้าง  อะไรแบบนี้ค่ะ  หลักๆคือ อาชีพแม่บ้าน (น่าจะเป็นแม่ครัวประจำบ้าน  เพราะไม่แตะงานบ้านเลย) นี่เป็นอาชีพที่พี่ภูมิใจสุดแล้วค่ะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 51 10:03:08 จากคุณ : Jerrynui - [ 31 พ.ค. 51 10:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ บทสรุปจะเป็นยังไงจะเข้ามารายงานผลเรื่อยๆค่ะ จากคุณ : Idel - [ 9 มิ.ย. 51 11:29:39 ]