ความคิดเห็นที่ 1 ดิฉันก็คล้ายๆกับคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ     อยู่ฝรั่งเศสมาปีกว่าๆแล้ว    ไปเรียนภาษาได้๓ เดือนแล้ว   แต่บ้านอยู่กลางทุ่งข้าวสาลี ทุ่งข้าวโพด เพื่อนบ้านแทบไม่มี    ไวยากรณ์ เขียน อ่าน เกือบฉลุยแล้ว   แต่การพูด  ยังไม่ดีเท่าที่ควร    ฟังเข้าใจ  แต่ตอบออกไปเค้าไม่เข้าใจทุกคำที่เราพูด    ไม่ท้อใจค่ะ   ทุกอย่างอยู่ที่การฝึกฝน    เหลือเวลาเรียนอยู่อีกหกเดือนค่ะ  ก็เลยให้เป็นไปตามเวลาไป     ทำงานได้  ก็เป็นงานใช้แรงงานค่ะ    เขียนใบสมัครเอง  ส่งเอง    ไปทำงานก็พอสื่อสารได้  เข้าใจ  ทำตามที่เค้าให้ทำได้   เรียนวิทย์ฯแวด มาค่ะ  แต่ก่อนอยู่ไทยก็ทำงาน  ตามบริษัทรับวิจัยต่างๆ แต่มาอยู่ที่นี่   เป็นพนักงานสวนผลไม้ค่ะ     แต่ตอนนนี้พักงานไปซะแล้ว   อึดอัดมากๆเลย  กับการที่อยู่แบบนี้  ยิ่งตอนนี้เริ่มมีแววจะไม่ได้ทำงานซะแล้ว  เลยเริ่มอยากขอแฟนกลับไปทำงานที่ไทย แฟนก็ไม่ยอมให้ไป    เราก็แค่อยากไปในที่ที่เราจากมา  เราสามารถใช้วิชาที่เราเรียนมาทำงานได้  แต่อยู่ที่นี่สิ   เหมือนไม่ได้เรียนหนังสือมาซะงั้น  ถ้าได้เรียนต่อ   จะเรียนทุกสาขาค่ะ   อยากทำงานได้ตังค์ดีๆหน่อย  เก็บตังค์ไว้ให้ลูกน้อย  และก็พาแฟนไปเที่ยว ค่ะ จากคุณ : violetsand - [ 8 ก.ค. 51 00:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นกำลังใจให้นะคะ เราก็อยู่ประเทศที่ต้องใช้ภาษาที่สามเหมือนกันค่ะ ตอนนี้อยู่มาสองปีครึ่งค่ะ ตอบคำถามนะคะ 1.ใช้เวลาช่วงหนึ่งเลยในการเรียนภาษา แต่พอดีเราเริ่มพูดกับสามีด้วยภาษาที่สามไม่ใ่ช่ภาษาอังกฤษ ความรักทำให้เรียนภาษาได้ไว้ขึ้นค่ะ ตอนนี้พอพูดได้ ไม่ได้เก่งมาก รู้สึกว่ายังต้องเรียนอีกเยอะ ไม่มีวันสิ้นสุด ตอนนี้ก็ยังรู้ไม่หมด บางวันพูดได้ดี บางวันพูดได้แย่ก็มีค่ะ ต้องใช้เวลา อย่าท้อ 2.งานที่ได้ทำตอนนี้ หาเองค่ะ ไม่ได้มีคนแนะนำ แต่โดยส่วนมากแล้วสามีจะมีส่วนช่วยเหลือค่ะ เพราะว่าเราเป็นคนขี้เกียจ เราเริ่มจากหาในเน็ท พอดีเราอยากทำที่สนามบิน ก็เลยเข้าไปwebsite ของเค้าแล้วก็ดูชื่อบริษัทต่างต่างที่เราพอจะสมัครได้ แล้วก็ส่งใบสมัครไปค่ะ ในเรื่องการสมัครสามีจะช่วยเขียนให้ ทำให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งจดชื่อบริษัท คนรับสมัครงาน เบอร์โทร และตำเเหน่งที่เราสมัครให้ เวลาเค้าโทรมาเราจะได้ไม่งงว่าใครโทรมา ที่สามีช่วยเพราะว่าเราเขียนจดหมายสมัครงานเองยังงัยก็เขียนได้ไม่ดีเท่าคนชาติเค้าอยู่ดี ก่อนวันสัมภาษณ์งานก็มานั่งลิสต์กันว่า เค้าน่าจะถามอะไรเราบ้าง เราควรจะตอบแนวใหน บางทีก็ดูเเนวคำตอบในเน็ทค่ะ ให้สามีเป็นคนถามเหมือนกับไปสัมภาษณ์จริง แล้วเราตอบ แล้วก็ให้เค้าบอกมาว่าเราควรจะแก้ไขด้านใหนบ้าง ตอนเซ็นต์สัญญางานเค้าก็ช่วยอ่านสัญญาก่อนค่ะ 3.หน้าที่การงานตอนนี้กับที่เืมืองไทยเหมือนกัน แต่เรารู้สึกว่าเพื่อนเพือนที่เมืองไทยก้าวหน้า กันไปแล้วทุกคน คิดว่าถ้าทำงานที่บริษัทเดิมที่เมืองไทยคงสนุกกว่า รวมทั้งเพื่อนร่วมงานด้วย นอกจากงานประจำแล้ว เรายังทำงานเสริมที่ร้านกาเเฟด้วยค่ะ แต่งานเนี้ยทำให้ท้อสุดสุด เพราะว่าเราเป็นคนไม่ชอบทำพวกร้านอาหารมันเหนื่อย แต่ก็ทำเพื่อเงินค่ะ อิอิ ตอนทำแรกแรก รับไม่ได้เหมือนกัน อายค่ะ ต่อมาก็เฉยเฉยไปเอง ทำไปก็ิิชินค่ะ ใครจะมาดูถูกก็ช่าง เราได้เงินซะอย่าง อิอิ ถามว่าท้อมั๊ย ไม่ค่ะ เพราะว่าชีวิตนี้เรา้เลือกเอง บางอย่างคงอยากทำอย่างที่ใจอยากไม่ได้ มีแต่เซ็งบ้าง เป็นบางครั้ง 4.ตอนมาอยู่ใหม่ใหม่ต้องเรียนภาษาที่สาม ไม่ได้ทำงานค่ะ ตอนนั้นอึดอัดมาก รวมทั้งรู้สึกว่าไม่มีสังคม เพราะว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนส่วนใหญ่เป็นพวกต่างชาติตกงาน เเละพวกต่างชาติที่ไม่อยากทำงาน รู้สึกกดดันเวลาไปเที่ยวกับสามีและเพื่อนเค้า เพราะเค้าคือสังคมคนทำงาน ไม่อยากให้เค้ามามองว่าอยู่เฉยเฉย วิธีแก้ เรารู้ว่าอยู่ที่นี่สำคัญที่สุดคือภาษา เราก็ตั้งใจเรียนภาษาก่อนเลย พอเรียนได้ระยะก็หางานทำค่ะ 5.ไม่ค่ะ เพราะว่างานที่ทำที่สนามบินตอนนี้ชอบ ถึงเรียนสูงยังงัยเค้าก็มีอัตราจ่ายของเค้าอยู่แล้ว ถ้าเป็นไปได้อยากเรียนภาษาเพิ่มเติม หรือพวกวิชาท่องเที่ยวอะไรประเภทนี้ค่ะ ที่เกีี่ยวกับ งานการที่ทำอยู่ แต่ถ้าต่อโท คงไม่เพราะว่าไม่ได้สนใจด้านใหนเป็นพิเศษ อย่าท้อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ทุกอย่างต้องใช้เวลาค่ะ ในการหางานก็ต้องขวนขวายค่ะ เเวะเข้ามาคุยกันก็ได้นะคะ เชื่อว่าแม่บ้านหลายคนในนี้มีำคำแนะนำดีดีเสมอ จากคุณ : mayistheone (mayistheone) - [ 8 ก.ค. 51 02:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบ จขทก นะคะ 1. ไม่ต้องเรียนภาษาที่สามคะ โชคดีมากที่อยู่ประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษ 2. เคยตกงานอยู่เจ็ดแปดเดือนคะ จิตตกไปเหมือนกัน เพราะหางานทำให้ตรงกับสายงานที่ถนัดไม่ได้ แต่ไม่ท้อคะ พยายาม พยายามและพยายาม 3. ให้เวลากับตัวเองตอนตกงานว่าถ้ายังหางานไม่ได้จริงๆในเวลาที่กำหนด จะยอมทำอะไรก็ได้ ดีกว่าอยู่บ้านหางานแต่ไม่ได้เสียทีไปวันๆ เพราะสติสะตังเริ่มไม่อยู่กับตัว 4. อึดอัดมากคะ พยายามใช้เงินตัวเองที่ออมไว้ตั้งแต่สมัยยังไม่ตกงาน จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดมากนัก 5. ถ้าเรียนต่อ จะเรียนอะไรที่คิดว่าเข้ากับเราและจะช่วยให้เราหางานได้ จากคุณ : Berko - [ 8 ก.ค. 51 02:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคุณเจ้าของกระทู้คะ ๑. เรียนอยู่หนึ่งปีคะ เรียนภาษาที่สามแต่ฟังภาษาที่สี่ สามเดือนแรกฟังได้อย่างเดียวแต่ภาษาที่ใช่จริงๆ ตอนนี้ยังฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยคะ สรุปว่าปีแรกคุยได้นิดหน่อย หลังจากนั้นพยายามไปนอกบ้าน ซื้อของ ข้อมูลต่างๆพยายามจะทำเองให้หมด ๒. งานสามีและครอบครัวสามีป้อนมาให้คะ (หากินภายในครอบครัว เงินทองไม่ให้รั่วไหล) ๓.ไม่ท้อคะ เรามีความรู้ซะอย่าง ไม่คิดจะกลัวอะไรความรู้เราไม่ด้อยไปกว่าใคร แต่ถ้าได้ศึกษาเพิ่มจะดียิ่งขึ้นคะ ๔.ตอนแรกอึดอัดคะ เพราะอยากได้อะไรแล้วต้องคิดตลอดว่าจำเป็นมั้ย เมื่อก่อนอยากได้อะไรซื้อเลย แต่ว่าตอนนี้จัดการได้ทุกอย่างลงตัวความอึดอัดหายไปแล้วคะ คิดทุกวินาทีว่าอะไรมีความจำเป็นมากกว่าคะ ๕.อยากเรียนโปรแกรมเพิ่มเติม เทคโนโลยีใหม่ๆ แต่ว่าติดเรื่องภาษาที่สามและที่สี่นี่แหละคะ ตอนนี้เลยได้แต่ถูๆไถๆ ไปวันๆก่อน จากคุณ : @..pity..@ - [ 8 ก.ค. 51 03:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบคำถามค่ะ 1. ประมาณหนึ่งปีก็ฟังพอรู้เรื่องแต่จะพูดหรือตอบเป็นภาษาอังกฤษ   2. งานแรกสามีฝากให้ค่ะ เป็นงานซัมเมอร์ระยะเวลาสามเดือน เป็นคนต่างชาติในสวีเดนหางานค่อนข้างยากเพราะต้องมีบุคคลอ้างอิงด้วย    หลังจากนั้นก็หาเองตลอด หาตามอินเตอร์เนท ตามหนังสือพิมพ์ ตามเวปไซต์บริษัทที่เราสนใจ เคยเป็นครูสอนภาษาไทยให้เด็ก ๆ ช่วงสั้น ๆ ตอนนี้ทำงานบริษัท เปลี่ยนมาสามบริษัทแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า 3. ท้อเหมือนกันค่ะ ครั้งหนึ่งทนไม่ไหวเลยบอกสามีว่าจะกลับเมืองไทย เพราะไม่อยากทนตกงานอยู่ที่นี่ สามีเสียใจมาก นั่งร้องไห้น้ำตาร่วงเปาะ ๆ ดิฉันเลยต้องรวบรวมกำลังใจอีกรอบ เราช่วยกันหางาน ดิฉันเขียนจดหมายภาษาอังกฤษ สามีช่วยแปลเป็นสวีดิชและคอยตามรับตามส่งตอนเดินสายสัมภาษณ์งาน  ผ่านไปปีครึ่งก็ประสพความสำเร็จ ดิฉันหางานได้ตรงตามสายงานที่ตัวเองมีประสบการณ์ทุกอย่างไม่ต้องเริ่มต้นใหม่ เงินเดือนก็ได้ตามราคาตลาดและตามอายุงาน เคล็ดไม่ลับที่ดิฉันใช้ตอนหางานทำคือ ตั้งเป้าหมายไว้ไม่สูง เช่น สมัครงานระยะแรก ๆ ก็ตั้งเป้าไว้แค่ถูกเรียกไปสัมภาษณ์     ไปสัมภาษณ์รอบแรกหลาย ๆ ครั้งเข้าก็ตั้งเป้าว่าต้องผ่านเข้ารอบสอง พอผ่านรอบสองหลาย ๆ รอบก็ตั้งเป้าว่าต้องเข้ารอบสาม ประมาณนี้ ไปสัมภาษณ์แล้วไม่ได้งานดิฉันก็ไม่เสียใจ เพราะถือว่าได้ไปพบผู้คนใหม่ ๆ ได้ทดสอบความรู้ความสามารถในการหางาน เพื่อเอาข้อผิดพลาดไว้แก้ไขปรับปรุงเพื่อการสัมภาษณ์งานครั้งต่อ ๆ ไป 4. อึดอัดค่ะ เคยอึดอัดที่สุดก่อนที่อยากจะหนีกลับเมืองไทย ตอนที่ต้องแบะมือขอสตางค์จากสามีเพื่อซื้อถุงเท้าสองคู่  เพราะตั้งแต่เรียนจบมีงานทำก็ไม่เคยขอสตางค์ใครใช้อีกเลย อยากได้อะไรก็ซื้อด้วยเงินตัวเองตลอด  เสียใจ สงสารและสมเพชตัวเองอย่างมากตรงที่ถุงเท้าแค่สองคู่ก็ไม่มีปัญญาจะซื้อเอง วิธีขจัดความอึดอัดของดิฉันคือการอดทนเรียนภาษา มองไปข้างหน้าและพยายามหางานทำ 5. ถ้าเอาแบบเป็นจริงเป็นจัง จะเลือกเรียนเป็น specialist ในสายงานของตัวเองค่ะ เพราะเรียกเงินเดือนได้แพ๊ง แพง แถมมีโอกาสได้คุมงานสามทวีปอีก  (แต่ข้อเสียคือดิฉันขี้เกียจเรียนอ่ะ) ถ้าเอาแบบเรียนเล่นสนุกสนาน ดิฉันจะไปเรียนถ่ายรูปและภาษาอิตาเลียนค่ะ จากคุณ : A-Chee - [ 8 ก.ค. 51 04:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ได้ใช้ภาษาที่สามคะ แต่อยากเข้ามาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ สู้ๆๆนะคะ ดิฉันคิดว่า ถ้าคุณลองเปิดตัวเอง เริ่มจากสังคมคนไทยก่อน ก็น่าจะมีโอกาสหางานได้เน๊าะ ช่วงนี้ งานอะไรก็คว้าๆ ไว้ก่อน เข้าใจความอึดอัดคะ เพราะดิฉันเคยอยู่ในสภาพเหว๋อๆ ตอนมาใหม่ๆ เหมือนกัน เพราะขนาดทำงานกะฝรั่งมาเป็นสิบปี เดินทางไม่รู้เท่าไหร่ ฝรั่งทำไมฟังแอ็คเซ่นเราไม่ออกหว่า แต่ต้องยิ้มสู้ หน้าด้าน ไม่สนใจคะ พูดเข้าไปจนกว่าคู่สนทนาจะรู้เรื่อง มาอยู่นอก ไม่ต้องยึดติดกะปริญญาคะ มันแค่กระดาษใบนึงเท่านั้น มองในแง่ดีสิคะว่า เป็นโอกาสให้คุณได้ทำงานอะไรที่คุณสนุก ที่คุณสนใจ... เรื่องความอึดอัดใช้เงินสามี แรกๆ ก็เป็นคะ หนักถึงขั้น ขวนขวายเรียกพี่น้องจากเมืองไทยให้คอยสนับสนุนเสื้อผ้าของลูก เพราะไม่อยากให้สามีออกตังค์เยอะ 55 เด๋วนี้ ไม่อึดอัดแล้วคะ เพราะเรามีชีวิตร่วมหัวจมท้ายกันมา ถึงแม้ จะเป็นแค่แม่บ้านก็เหอะ ไม่มีเรา เค้าก็ลำแบก คริคริ ถามเรื่องเรียนต่อ หูยยย ถ้ามีสปอนเซอร์ ก็อยากเรียนหลายอย่างเลยคะ แค่ด้านคอมฯอย่างเดียวก็หลายตัวเลยที่อยากเรียน ส่วนด้านอื่นๆ ก็มีพวกอาร์ต เมคอัพ ตัดผม ขอให้โชคดี ฝ่าวิกฤติได้ไวๆ นะคะ จากคุณ : มรรคณิชา - [ 8 ก.ค. 51 10:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 1. ไม่ได้เรียนภาษาเพิ่มค่ะ เท่าที่เรียนภาษาอังกฤษในหลักสูตรที่เขาบังคับให้เรียนมา กว่าจะผ่านก็ร่อแร่เต็มทน ดูทีวีกับหนังเยอะ ทีวีที่บ้านจะเปิด Caption ด้วยค่ะ ดูไปด้วยอ่านไปด้วย ไม่งั้นดูไม่รู้เรื่อง เพราะหูไม่ค่อยดี ประมาณสามปีดูรายการตลกเริ่มขำ หลังจากที่โดนที่ทำงานว่ามาหลายก็เริ่มด่ากลับเป็นแล้วค่ะ เวลาพูดกับคนอื่นก็จะหน้าด้านเข้าไว้ ถ้าพูดผิด บางคนก็แก้ให้เรา บางคนแก้ให้บ้างแต่ส่วนใหญ่หัวเราะมากกว่า (เช่น สามีของดิฉันเอง) 2. มีที่บริษัทแรกที่สมัครเองได้ บริษัทหลังๆ รู้จักกันต่อมาเป็นทอดๆ 3. ตำแหน่งไม่ใหญ่ก็ยังท้อค่ะ ท้อไปด้วยหางานไปด้วยค่ะ 4. ตอนมาเดือนแรกๆ ยังไม่มีงาน ก็อึดอัดค่ะ อีกไม่นานก็จะตกงานอีกเพราะจ้างเป็นสัญญา ก็คงจะอึดอัดมากแน่นอนค่ะ ดิฉันไม่ชอบทำงานบ้านเลย ถ้ามีเรื่องให้คิดมากๆ ก็จะเก็บโน่นเก็บนี่ ล้างจานมั่ง หรือไม่งั้นก็เล่นเกมส์ ดูหนังโศกมากๆ ได้ร้องไห้หนึ่งรอบก็จะรู้สึกดีขึ้น 5. โภชนาการ หรือไม่ก็ zoology ไปเลยค่ะ ทำงานด้านคอมฯ มาหลายปีแล้ว เบื่อสุดๆ จากคุณ : งี้ - [ 8 ก.ค. 51 10:40:07 A:74.93.12.173 X: TicketID:000720 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณในกำลังใจ และคำตอบ ของคุณ violetsand,คุณ  mayistheone, คุณ Berko, คุณ @..pity..@ , คุณ A-Chee, คุณ มรรคณิชา, คุณ งี้ มาก ๆ เลยค่ะ เรื่องภาษา "นึก" เองก็พยายามเป็นอย่างมาก และช่วงหลัง ๆ เปิดประตูรับตัว"ขี้เกียจ" เข้าบ้าน รู้สืกเบื่อ ๆ ค่ะ เหมือนยิ่งเรียนยิ่งโง่ ภาษาที่สามไม่กระเตื้อง แถมภาษาอังกฤษจากปกติก็ไม่ได้เก่งกาจ แค่พอสื่อสารได้ เข้าใจ แต่ตอนนี้เหมือนแค่ฟังเข้าใจ แต่ตอบกลับก็ไม่เป็นรูปประโยคซะแล้วค่ะ เรื่องคบเพื่อน ก็มีคบบ้างค่ะ เพื่อนต่างชาติในห้องเรียน คุณครอบครัวของคุณสามีก็พยายามคุยกับเรา ฟังมาเข้าใจเกือบหมด แต่พอตอบไป เพื่อนอึ้งทำหน้าไม่เข้าใจ เลยเสียความมั่นใจไปเลยค่ะ ช่วงหลัง ๆ เลยแค่รับฟัง พยักหน้า ยิ้ม ส่ายหน้า ตอบเท่าที่จำเป็น ไม่อยากคุยยาวค่ะ เรื่องงานไม่ได้คาดหวังตำแหน่งเลยค่ะ เพราะที่สมัครไปก็เป็นประเภทใช้แรงงาน เป็นคนรับใช้บ้าง พนักงานผลิตบ้าง แต่ไม่มีคนรับเลยค่ะ เพราะภาษาไม่ถึง ฟังเข้าใจที่เขาถาม แต่เราตอบตะกุกตะกัก หรือบางทีสามีแย่งตอบ และที่สำคัญเราสู้คู่แข่งต่างชาติแต่แถบยุโรปเหมือนกันไม่ไหว ภาษาเขาได้แต่ค่าแรงไม่เกี่ยง เขาเลยไม่อยากได้เราค่ะ เรื่องใบปริญญากับตำแหน่งงานที่ไทย ไม่ยึดติดสักเท่าไหร่ค่ะ เพราะติดตามพันทิปมานาน เข้าใจว่ามาแล้วเริ่มต้นที่ศูนย์หรืออาจติดลบ แต่พอมาสัมผัสจริง ๆ ไม่นึกว่ามันจะสาหัสขนาดนี้ มองย้อนกลับไปตอนอยู่ไทย เราเสียดายเงินที่พ่อแม่ส่งเรียนแพง ๆ แต่กลับขี้เกียจไม่เอาดีด้านใดด้านหนึ่ง คือเป็นประเภท ทำได้ทุกอย่างค่ะ ทุกแผนก เสียดายเวลาเก่า ๆ ค่ะ  มันเลยเป็นผลกระทบ ณ ตอนนี้ว่า เราถนัดด้านไหนกันแน่เนี่ยะ จะได้เลือกจับทางเรียนต่อได้ถูก แต่ขอขอบคุณทุกท่าน นะค่ะ ที่เข้ามาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน แล้วจะเข้ามาพูดคุยด้วยบ่อย ๆ นะค่ะ ขอให้ทุกท่านมีแรงต่อสู้อุปสรรคกันต่อไปนะค่ะ จากคุณ : เจ้าของกระทู้ (กำลังนึก) - [ 8 ก.ค. 51 12:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชีวิตของคนเราจะผันเปลี่ยนหลายช่วงชีวิตนะคะ แบบคำสอนของพุทธเลยค่ะว่า ไม่มีอะไรจีรัง ไม่มีอะไรคงอยู่ถาวร ถ้าติดขัดเรื่องภาษา คือยังพูดไม่คล่อง ลองหาทางเรียนวิชาพวกที่ไม่ต้องใช้ภาษาพูดมากมาย เช่น งานด้านเทคโนโลยี่  ด้านศิลปะ ด้านที่ต้องใช้ฝีมือมากกว่าฝีปาก เพราะถ้าเราทำได้ดี ไปเรื่อย ๆ (ตามจำนวนปีของประสบการณ์) ไปถึงตอนนั้นคุณอาจจะเก่งพูดมากแล้วก็ได้ เพราะภาษาพูดแบบคล่องแคล่วต้องใช้เวลามากเหมือนกัน (สำหรับคนที่ค่อนข้างขี้อาย) เคยเจอผู้หญิงไทยคนหนึ่งทำงานเป็นคนขับแท็กซี่ก็มีค่ะ  (จริง ๆ แล้วในต่างประเทศ เรื่องนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ เหมือนที่เมืองไทยเรา เพราะต้องสอบ ซึ่งก็ไม่ง่ายอีก แถมต้องมีเงินลงทุนในเรื่องรถ ในเรื่องไลเซ่นต์ของการมีรถแท็กซี่) ลองมองกว้าง ๆ อีกทีว่ามีงานด้านใดที่เราพอทำได้  อาจจะเริ่มจากการไปเป็นอาสาสมัคร ผู้ช่วย เพื่อหาประสบการณ์ทำงาน (ท้องถิ่นของประเทศที่เราอยู่ตอนนี้) แล้วเราค่อยขยับไปทีละก้าวทีละขั้นตอน ส่วนเรื่องท้อ .. มีแน่นอนค่ะ ถ้าท้อมาก ๆ ขอให้สวดมนต์ หรืออธิฐาน ตามศาสนาหรือตามความเชื่อของเรา เพราะอย่างน้อย ๆ ก็เป็นการเสริมสร้างสมาธิ แรงใจ เป็นการสื่อสารกับตนเอง ทำให้ลดแรงกดดัน และความเครียดได้ ส่วนเรื่องการเงิน พอดีสมัยก่อนแต่งมีเงินสะสม ก็นำเงินตนเองมาต่างประเทศค่ะ แต่ปัจจุบันไม่ได้ทำงานเหมือนกัน ก็ใช้เงินสะสมที่สมัยทำงานมาใช้ ยกเว้นพวกรายจ่ายหนัก ๆ ตอนนี้ก็ต้องให้คู่ชีวิตเป็นคนรับภาระไป จนกว่าเมื่อไร เราแข็งแรง (ใจ กาย ความพร้อม) เราก็ค่อยสลับกันไป คิดเสียว่า เรื่อง เหตุการณ์ประเภทนี้ ก็เกิดกับทุกชีวิต เพียงแต่ว่าจะเกิดเมื่อไหร่หรือ ช่วงไหนของชีวิตเราเท่านั้น เพราะถึงแม้จะอยู่ในเมืองไทย ก็สามารถตกงาน หรือติดขัดในการหาทางออกของการทำมาหากินเหมือนกัน เพียงแต่ว่า อยู่ต่างประเทศ... จะยากกว่าหน่อย เพราะไม่ใช่บ้านเมืองที่เราคุ้นเคยตั้งแต่เกิด แต่ทุกอย่างก็สามารถเริ่มต้นได้ เราอาจจะต้องตั้งไข่ก่อน เวลาที่ใช้ก็ไปตามจังหวะของชีวิตนะคะ อย่าไปเร่งรัดตนเองมากเกินไป  ติดต่อกับครอบครัว เพื่อนฝูงไว้เสมอ การมีกำลังใจจะทำให้ลืมความลำบากค่ะ ขอส่งความปรารถนาดีต่อคุณกำลังนึกมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ จากคุณ : บีพี - [ 8 ก.ค. 51 14:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้มาตปท.เพราะมาเรียนภาษาที่สามค่ะ 1 จริงๆไนน์เริ่มเรียนฝรั่งเศสตอนอยู่เมืองไทยค่ะ เรียนมาสองปี แล้วหยุดไปปีนึงก่อนมาเรียนภาษาต่อที่ฝรั่งเศส ตอนอยู่เมืองไทย อ่านเขียนได้ค่ะ ฟังพอเข้าใจบ้าง แต่พูดไม่ค่อยได้ (ตามประสาคนไม่ได้ใช้) มาฝรั่งเศสได้สองอาทิตย์ก็เข้าโรงเรียน สามอาทิตย์แรกไม่พูดเลยค่ะ จำศัพท์ไม่ได้ จนเค้ารู้กันทั้งห้องว่ายัยคนนี้เงียบมาก พออาทิตย์ที่สี่ จู่ๆมันก็พูดได้ ศัพท์ที่ลืมๆมันก็จำได้ เริ่มคุยกับเพื่อนมากขึ้น ยิ่งตอนนี้สนิทกับเพื่อนมากขึ้นก็ได้พูดมากขึ้นอีก สรุปว่าตอนนี้มาฝรั่งเศสได้สองเดือนนิดๆ ก็เริ่มสื่อสารได้แล้วค่ะ ไม่ถึงกับดี แต่ก็เอาตัวรอดได้ ถ้ามีโอกาสใช้ภาษาบ่อยๆ จะเป็นไวมากๆค่ะ 2 ยังไม่ได้หางานเลยค่ะ เพราะว่ายังกังวลเรื่องภาษาของตัวเองอยู่ แล้วกำลังจะไปเที่ยว กะว่าเที่ยวเสร็จจะเริ่มหางานแล้วค่ะ เพราะเงินหดหาย 3 ไนน์จบโทมา แต่ตอนอยู่เมืองไทยไม่ได้ืทำอะไรจริงจังเพราะเรียนรวดเดียวเลย ส่วนตัวไม่เครียดค่ะ มีคนบอกว่า อะไรกัน จบโท แล้วถ้ามาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ เค้าไม่เอาหรอก แต่ไนน์ไม่ไมด์นะ มันก็งาน แล้วมันก็เงินน่ะ ความรู้ที่เรียนมา กะว่าวันนึงคงได้ใช้ค่ะ เลยไม่คิดอะไร 4 อันนี้พอดีไม่มีคนเลี้ยงอ่ะค่ะ เลี้ยงตัวเอง เลยไม่อึดอัดอะไร 5 พอจบโทมา ไม่อยากเรียนต่อแล้วค่ะ (ยกเว้นเรียนภาษานะ ชอบ) แต่ถ้ามีโอกาส เคยเล็งๆ cultural management ไว้ค่ะ น่าสนใจดี จากคุณ : ...hamster... - [ 8 ก.ค. 51 17:51:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 1. เรียนญี่ปุ่นมาปีกว่ายังพูดไม่ได้เลยค่ะเพราะไม่ค่อยได้คุย 2. มีทั้งหาเองและสามีช่วยหาค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจ(กำลังเถียงกับสามี แฮะๆ ) 3. ท้อนิดหน่อยค่ะแต่พยายามไม่คิดมาก 4. อึดอัดมากค่ะแต่ตามข้อ 3 คือพยายามไม่คิดมาก 5. บัญชีค่ะเพราะรู้สึกว่าหางานง่าย จขกท. สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ ^_^ จากคุณ : หัวใจใส่ชุดนักเรียน - [ 8 ก.ค. 51 18:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะ มาเป็นกำลังใจให้อีกคนนะคะ เราก็ เป็นอีกคนหนึ่งที่ต้องมาเรียนรู้ภาษาที่สาม ตอนนี้ 2 ปีแล้ว ที่ยังพูดสื่อสารไม่รู้เรื่อง (แต่การเขียนและอ่านพอได้ พอครูถามเราเงียบกริบตอบไม่ได้ ทำให้เกิดความเบื่อ) ตอนแรกๆที่มาก็จะใช้ภาษาอังกฤษ ซึ่งก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรแค่พอเข้าใจแต่บางทีก็เข้าใจได้ไม่ดี  ตอนนี้เลยสับสนเรื่อง 2 ภาษามากๆ มันก็มีนะคะที่หลายครั้งเราหงุดหงิด และ ท้อ แต่ก็ได้กำลังใจที่ดีๆ จากเพื่อนคนไทยด้วยกันว่า ใจเย็นๆนะค่อยเป็นค่อยไป มันต้องใช้เวลา ก็เลยใช้วิธีการอ่านตำราบ้าง ควบคู่ไปกับดูหนัง +ข่าวสารบ้านเมืองเป็นภาษาของเค้า มันจะค่อยๆซึมซับไปเรื่อย อย่างน้อยรู้ศัพท์วันละคำ 1 เดือนเราได้ 30 คำแล้วน่ะค่ะ เรื่องานก็หาโดยถามๆจากคนไทยที่รู้จัก และ เพื่อนๆต่างชาติบ้าง สามีเคยพาไปถามหลายๆที่ เค้าไม่เอาเพราะว่าเราสื่อสารยังไม่ได้ดี  และงานส่วนใหญ่ก็ประเภทใช้แรงงานน่ะค่ะ ซึ่งภาษาเราไม่ได้เค้าก็ต้องเลือกเอาคนที่สื่อสารได้ดีกว่าเรา เราเลือกงานไม่ได้ค่ะ งานอะไรเราก็ทำ ขอให้เรามีรายได้เข้ามาช่วยกัน จบตรีมาจากบ้านเรา แต่ก็แค่กระดาษใบเดียวที่เอาไปใช้หางานอะไรไม่ได้ที่นี่ อยากไปเรียนภาษาให้ได้ดี ถ้าเราสื่อสารได้ดี ทั้งการพูด อ่าน เขียน เราก็คงจะเลือกงานที่เราชอบได้ สู้ๆๆนะคะ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ อดทนและพยายาม สักวันจะเป็นของเรา จากคุณ : ดีนาน (ดีนาน) - [ 8 ก.ค. 51 20:08:36 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรียนภาษาที่สามก่อนแต่งงาน พอแต่งงานแล้วเรื่องภาษาไม่มีปัญหาสือสารกับคนในครอบครัวได้ เรื่องงานอดค่ะ เพราะแต่งได้หนึ่งเดือนก็ท้องเลย แล้วก็เลี้ยงลูกยาวค่ะ ตอนนี้ก็กำลังท้องอีกละ ทำให้มองข้ามเรื่องหางานทำไปเลย แค่เลี้ยงลูกก็มึนแล้ว ที่บ้านก็อยู่กลางทุ่งกลางสวนเหมือนกันค่ะ แถวบ้านมีแต่คนเฒ่าคนแก่ มองหาหนุ่ม ๆ สาว ๆ ไม่เจอเลย ภาษาก็ไม่ค่อยได้ใช้ นอกจากคุยกับสามีแม่สามี คนแก่แถวบ้านแล้วก็ไม่ได้คุยกับใคร วัน ๆ ดูแต่ทีวี เล่นเน็ต ภาษาที่เคยเรียนมาก็มีแต่จะถอยหลังเข้าคลอง ตอนนี้เริ่มสร้างอาชีพให้กับตัวเองอยู่ ในเมื่อหางานทำไม่ได้ ก็สร้างอาชีพของตัวเองขึ้นมาซะเลย ที่ดินที่บ้านก็พอมีอยู่บ้าง จึงตัดสินใจปลูกผักขาย กำลังลุ่ม ๆ ดอน ๆ จะรอดไม่รอดยังไม่รู้ ไหนจะเลี้ยงลูกคนโต อุ้มท้องคนเล็ก ดูแลพืชผัก เหนื่อยแต่ไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะมีอะไรให้ทำ ไม่เหมือนตอนท้องลูกคนแรก ว่างสุด ๆ เรียนก็เบื่อเพราะเรียนจนเอียนก่อนแต่งงานแล้ว ช่วงนั้นกินกับนอนจนรู้สึกถึงความไร้ค่าของชีวิต หายใจทิ้งไปวัน ๆ เบื่อสุด ๆ เลย สู้  ๆ นะคะ ลองมองหาช่องทางอื่นที่ทำเป็นงานอดิเรก แล้วขยายสู่การเป็นมืออาชีพได้ก็ดีนะคะ จากคุณ : มุนีน้อย - [ 9 ก.ค. 51 10:07:17 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาแลกเปลี่ยนความเห็นกันค่ะ ไม่นึกว่าจะมีเพื่อน ๆจะมาตอบกันเยอะขนาดนี้ ดีใจจัง ได้กำลังใจขึ้นมาอีกเป็นกอง นึกว่าเป็นอยู่คนเดียวที่ท้อแท้ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ ว่าแล้วก็เดินหน้าสมัครงานกันต่อไป จากคุณ : เจ้าของกระทู้ (กำลังนึก) - [ 9 ก.ค. 51 13:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เพื่อนเล่าว่าอาจารย์เค้าบอกว่า ฟังมากๆไว้ รู้เรื่องไม่รู้เรื่องช่างมัน แล้วสักวัน "หูจะเปิด" หลังจากนั้นเราจะเข้าใจเองค่า จากคุณ : อูสะจัง - [ 9 ก.ค. 51 21:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 1. นานแค่ไหนค่ะ กว่าจะสื่อสารกับคนอื่นรู้เรื่อง ตอบ-1 ปี พอสื่อสารรู้เรื่อง  2ปี สื่อสารแบบถูกต้อง (เรียนภาษาฝรั่งเศสแค่ 2ปี และก็คิดว่าเพียงพอและเหมาะสม ลงทุนไปเรียนมหาวิทยาลัยเลยค่ะ ราคาสูงหน่อย แต่ได้ผล แถมปริญญา ประกาศนียบัตร จากมหาวิทยาลัย เป็นใบผ่านทางที่ดี 2. ได้งานทำกันอย่างไร ตอบ -หาเอง ติดต่อเอง สมัครเองค่ะ แต่ให้เพื่อนช่วยเช็คจดหมาย แล้วก็ช่วยแนะนำเทคนิกสัมภาษณ์ แต่ตัวเองต้องดิ้นรนเอง อยากโชว์ให้สามีเห็นว่าเราก็มีความสามารถ ไม่อยากพึ่งสามี ไม่อยากเพิ่งญาติสามี(ไม่มีใครให้เพิ่งได้) เป็นงานแรกที่เป็นชิ้นเป็นอัน สัมภาษณ์แล้วได้ทันที สัมภาษณณ์งานที่สอง(พร้อมๆกัน )ก็สัมภาษณ์แล้วได้เหมือนกัน แต่เงินเดือนน้อยกว่า ทำงานกับคนวัยรุ่นฝรั่งเศส เลยไม่เอา 3. ปริญญา ตอบ จบปริญญาตรีเมืองไทย บริหาร ด้านการตลาด (แต่ยังไม่ได้ทำงานจริงๆจังๆก่อนย้ายมา) งานที่ได้เหมือนเป็นงานแรก ทำใจค่ะ หากภาษาเราได้เท่าคนของประเทศที่อาศัย ปริญญาที่มี ความรู้ ประสบการณ์และความสามารถทางภาษาของเราเป็นใบเบิกทาง และเป็นข้อได้เปรียบ เมื่อเทียบกับคน local 4. อึดอัดไหมค่ะ ตอบ -อึดอัดมากๆๆค่ะ รำคาญการทวงบุญคุณของสามีมากๆว่าเขาทำงานเลี้ยงครอบครัว ตอนนี้หาเงินได้แล้ว กำลังใจดีขึ้น รู้สึกมีพลังขึ้น (และยอมสามีน้อยลง) 5. ถ้ามีโอกาสได้เรียนต่อ ตอบ จะเลือกเรียนสายเฉพาะทางค่ะ เช่น ทาง IT เพราะว่าเป็นความสามารถความรู้ เฉพาะ ไปทำงานที่ไหนก็ได้ โอกาสเยอะกว่า อีกสายหนึ่งถ้าเลือกย้อนเวลาได้ ก็อยากเรียนทางด้าน การเงิน  หรือบัญชี รับรองไม่ตกงานค่ะ เจ้าของกระทู้พยายามเข้านะคะ ตั้งใจเรียนภาษาให้เต็มที่ หัดพูด คุยให้เยอะๆ เดี๋ยวก็ได้เอง แต่ต้องพยายามด้วย จากคุณ : BFR - [ 10 ก.ค. 51 02:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เคยเป็นเหมือน จขกท ค่ะไม่ได้เรียนเพราะไม่มีเงิน   เรียนเอง อ่านเอง เวลาออกไปคุยกับคนอื่น เขาฟังไม่รู้เรื่อง  กว่าจะพูดพอได้ ใช้เวลานานมาก  จนถึงทุกวันนี้ยั่งไม่เก่งเลย  แต่ฟังเขารู้เรื่องหมด สามีเหมือนจะหวง   หรือห่วง ไม่ค่อยอยากให้ไปทำงาน   ช่วงใหม่ๆ ให้นายสามีหางานให้ เขียนใบสมัครไปหลายที่  มีตอบรับมาคือ บ้านพักคนชรา  แต่ก็มีอันที่ไม่ได้ทำ  เพราะดิฉันกลัว  สามีบอกว่าเธอจะไหวหรอ  คนที่นี่ตัวเท่าช้าง  ไหวหรอ  คนยิ่งไม่มีความมั่นใจ  ยิ่งพาให้กลัวเข้าไปอีก  อยู่มาได้สี่ปี  เพื่อนได้ทำงานงาน  เพื่อนเลยชวนเราไป  ทำได้สองปี  ก็ลาออก ตกงานอยู่สี่เดือน  ระหว่างที่ตกงาน จิตตกมาก  เราเลยไปเรียนนวด  ไ ปสมัครร้านอาหาร ได้งานค่ะ  แต่ว่าเงินได้น้อยมากๆๆ  เลยออก  มีเพื่อนอีกคนบอกให้เราไปสมัครที่มันทำ  เราเลยเขียนใบสมัครไป  รอเป็นเดือน  กว่าเขาจะเรียกเราไปสัมภาษณ์  ก็ได้งาน  แต่ก็เจอบอกให้เราไปฝึกพูดมาเยอะๆ   ยั่งงัยก็ขอเอาใจช่วยนะค่ะ  สู้ด้วยตัวเองค่ะ  แล้วเราจะได้งาน  เพื่อนคนไทยใช่ว่าจะน่ากลัว  รู้จักไว้เยอะ ๆ จะดีกว่า  คนที่ดีเราก็คบไว้   คนที่เราคิดว่าไม่น่าไว้ใจ  ก็รู้จักไว้ ทักทายกับเขา   ดิฉันได้งานทำ  ยอมรับว่าจากคนไทยที่นี่  ถึงจะไม่สนิท  แต่เขาก็จะแนะนำว่า  ตรงโน้น ตรงนี้มีงาน  เพราะเราไม่ได้เรียนสายอาชิพของที่นี่   งานเลยหายาก   นึกแล้วก็แค้นตัวเอง  ยอมรับว่าเคยปิดตัวเอง  ไม่ครบหาใคร  รู้จักแต่โลกแคบๆ   เลยไม่มีงานทำตั่งสี่ปี  ที่หายใจไปวันๆ   ตอนนี้ดิฉันยอมรับ  ใครอยากได้งานทำ  ดิฉันถ้ารู้  จะบอกว่าตรงโน้น ตรงนี้  ไม่รู้จักที่ก็พาไป   ได้ไม่ได้นั่นอีกเรื่องหนึ่ง จากคุณ : am Main - [ 10 ก.ค. 51 07:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ดีใจจังเลยค่ะ มีเพื่อน ๆ มาเพิ่มความคิดเห็นให้อีก มีกำลังใจขึ้นมาเยอะเลยค่ะ ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุกท่านนะค่ะ จากคุณ : เจ้าของกระทู้ (กำลังนึก) - [ 11 ก.ค. 51 00:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอให้คุณเจ้าของกระทู้ได้งานที่ต้องการและมีความสุขในการทำงานไวไวนะค่ะ จากคุณ : Th( SG ) - [ 11 ก.ค. 51 16:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้าใจจริงๆ ค่ะคนที่ต้องไปเรียนภาษาที่สามตอนเป็นผู้ใหญ่แล้ว  ยากเนอะ ปัญหาเรื่องภาษานี่เป็นเหตุผลนึงที่ทำให้ครอบครัวเรายังไม่ได้ย้ายไปอยู่อิตาลีประเทศของสามีกันซะที  ตอนนี้อยู่กันที่ไอร์แลนด์ ที่นี่เค้าพูดภาษาอังกฤษเนื่องจากว่าเคยเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษมาก่ิอน ภาษาไอริชเค้าโึดนกลืนไป ที่นี่ไม่ยากเรื่องหางานเพราะตัวเองพูดอังกฤษพอได้ ตอนนี้ทำงานบริษัท งานดี เงินเดือนโอเค ทำมาจะสี่ปีแล้วด้วย อยู่มาเืรื่อยๆ ตอนนี้กำลังวางแผนกันว่าอยากจะย้ายไปอิตาลีในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า เพราะกำลังจะมีลูก อยากใ้ห้ลูกเข้าโรงเรียนที่ิอิตาลี สามีคิดถึงประเทศอิตาลี ครอบครัวเค้าก็อยากให้กลับ ส่วนตัวเองก็ชอบประเทศอิตาลีมากกว่า ทั้งอากาศ อาหารการกิน และผู้คน แต่เราพูดภาษาอิตาเลียนได้นิดหน่อยเอง สื่อสารได้แต่คำง่ายๆ ถ้าจะไปอยู่ที่โน่นจริงๆ คงจะมีอุปสรรคชีวิตเยอะเหมือนกัน นอกจากอุปสรรคเรื่องภาษาแล้ว แถมที่ที่จะไปอยู่ยังเป็นชนบทอีกมีแต่ไร่องุ่น จะต้องเตรียมตัวดีๆ กะว่าจะเลิกทำงานอยู่บ้านเลี้ยงลูกและเล่นหุ้นซึ่งกำลังศึกษาอยู่และสามีเป็นโค้ชให้ หรือมองหาลู่ทางทำธุรกิจส่วนตัว แหะ ๆ ก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ ถ้าไปอยู่จริงๆ แล้วจะไปเป็นยังไง ปีสองปีคงจะรู้ อาจไม่เวิร์คเผ่นกลับมาไอร์แลนด์หรือโผล่ไปอังกฤษ หรือกลับประเทศไทยไปเลยก็ได้ สิ้นปีนี้จะคลอดลูก หลังคลอดซักพักปีหน้าว่าจะไปทดลองอยู่อิตาลีซัีก 2-3 เดืิอนนะคะนี่ ไปให้แม่สามีช่วยเลี้ยงลูก อิอิ ให้กำลังใจเจ้าของกระทู้นะคะ ขอให้มีกำลังใจสู้ กำลังใจสำคัญค่ะ  มีกำลังใจแล้วมันจะมีพลัง ช่วยกันสามีภรรยาลองหาลู่ทางดู ว่ามันพอจะทำอะไรได้บ้าง แล้วมันจะผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ค่ะ ถ้าให้ตอบคำถามคุณข้างบน คงได้ประมาณนี้ค่ะ 1. ภาษาอังกฤษพอได้มาจากเมืองไทย ภาษาอิตาเลียนแย่มาก เรียนมาสามคอร์สแล้วแพงจังแต่ไม่ค่อยพัฒนาเลย งานก็ยุ่งไม่มีเวลาเรียนเพิ่ม กำลังพยายามฝึกฝนเองอยู่ค่ะเฮ้อ ไม่รู้เมื่อไหร่จะเก่ง 2. สมัครเอง ไปคุยกับเอเจนซีหางานเลยค่ะ ของแบบนี้ต้องลุย 3. เคยเป็นจูเนียร์เมเนเจอร์ ที่เมืองไทย ตอนนี้เป็นออฟฟิศเซ่อร์ รู้สึกปกติค่ะ  รู้อยู่แล้วว่าโอกาสก้าวหน้ามันยาก 4. N/a not applicable สำหรับตัวเอง 5. แนวโน้มตลาดงานอย่างไอร์แลนด์/อังกฤษ หรือประเทศอื่นๆ ในยุโรปด้วย ถ้าอยากทำงานออฟฟิศนอกจากภาษาให้ดีแล้ว เรียนทางไอที หรือบัญชี โอกาสงานเยอะค่ะ สำหรับตัวเองขอเรียนภาษาอย่างเดียวพอ ตอนนี้ไม่อยากเรียนอย่างอื่นแล้ว จากคุณ : dublina (Dublina) - [ 12 ก.ค. 51 17:01:57 ]