PANTIP.COM : H6812066 ทนลูกยุไม่ไหว ก็เลยโอเคตามลูกยุครับ เชิญพบกับ The Counselor’s Story ตอนที่ 1 ทั่วไป๊ทั่วไป [ศึกษาต่อต่างประเทศ]

ความคิดเห็นที่ 4

The Counselor's Story ตอนที่ 2 การต่อสู้ของ counselor ตัวเล็ก ๆ กับนักเรียนตัวใหญ่ ๆ

ในตอนที่แล้วผมได้พูดถึงความจริงอันน่าเจ็บปวดบางประการรวมถึงการทำงานของ counselor ให้อ่านกันคร่าว ๆ มาแล้ว ผมได้พูดถึงด้วยว่าการเป็น counselor เป็นเหมือนอาชีพบริการแบบนึงที่ต้องคอย "ตามใจ" คุณลูกค้า "นี่ มีหน้าที่ให้บริการก็ทำไปสิ" ใช่ครับ มีหน้าที่ให้บริการ แต่อย่าลืมครับว่าเราไม่เก็บค่าบริการนะครับ (ถึงประโยคนี้ทีไร รู้สึกเจ็บอกเหมือนตกตาล ทำไมเจ้านายเราถึงไม่ให้เก็บค่าบริการฟะ)

ฟังดูบางครั้งมันก็เหมือนกับการปัดความรับผิดชอบ เมื่อนักเรียนนักศึกษาบินไปแล้ว แล้วหน้าที่ของ counselor ทำไรต่อ คำตอบคือหมดหน้าที่ครับ หน้าที่ในการดูแลนักเรียน นักศึกษาต่อไปก็คือหน้าที่ของสถาบันแล้วครับ เห็นมั๊ยครับ ความรู้สึกมันบอกเลยว่าปัดความรับผิดชอบเฉยเลย แต่อยากให้ลองคิดดูครับ นักเรียนนักศึกษาอยู่ทางนู้น counselor อยู่ทางนี้ เวลามีปัญหาอะไรขึ้นมา ผมเนี่ยอยากจะโดดลงไปช่วยอยู่ใจจะขาด แต่มันทำไม่ได้ ตั้งแต่ก่อนไปเรียนก็ต้องสู้กับนักเรียน นักเรียนบินไปเรียนแล้วก็ต้องสู้กับผู้ปกครอง เจ้านายผมเคยบอกว่าการเป็น counselor มันไม่ได้มีหน้าที่แค่แนะนำการเรียนต่อ นักเรียนบางคนก็มาพร้อมปัญหา สารพัดปัญหา ตั้งแต่ความต้องการของตัวเอง ความคาดหวังของพ่อแม่ว่าอยากให้ลูกไปเรียนอย่างนู้นอย่างนี้ ปัญหาการเรียน เรียนอ่อน กลัวเรียนไม่ไหว ปัญหาการเงิน บุคลิกภาพเฉพาะตัว และอื่น ๆ อีกบานตะเกียง

แต่ตอนนี้ผมไม่ได้จะพูดถึงชีวิตนักเรียนที่บินไปแล้ว ผมขอยกตัวอย่างเด็กที่ผมส่งไปเรียนภาษาคนนึง เป็นหนึ่งในเคสแรก ๆ ที่ผมรับมาดูแล น้องคนนี้ชื่อบอล (นามสมมติ) น้องคนนี้เป็นผู้ชาย มีบุคลิกเฉพาะตัวบางอย่างที่ทำให้ทีม counselor ผวามาแล้วทั้งทีม บอลคนนี้ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนที่ใช้ counselor เปลืองที่สุด ใช้ถึง 5 คน ทั้ง ๆ ที่บอลแค่ต้องการจะไปเรียนภาษาที่ศูนย์ภาษาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งใน Melbourne แค่ 20 สัปดาห์เท่านั้นแหละ ผมเป็นคนที่ 5 และเป็นผู้ทำให้ฝันเค้าเป็นจริง

หลายท่านอาจจะสงสัยว่าทำไมมันถึงใช้เปลืองขนาดนั้น ก็ด้วยบุคลิกภาพเฉพาะตัวของบอลนั่นแหละครับ เค้าเป็นคนที่แบบว่า เวลาตื่นเต้นจะแสดงออกมาชนิดว่าชัดมาก เป็นต้นว่า มือสั่น ปากสั่น เสียงตะกุกตะกัก บางครั้งถึงขนาดเขียนหนังสือไม่ได้เลยทีเดียว เห็นได้จากตอนที่ผมให้เค้ากรอกแบบฟอร์มวีซ่าครับ เขียนผิดเขียนถูกอยู่นั่นแหละ นามสกุลตัวเองเขียนยังไงยังนึกตั้งนาน เป็นไปได้ขนาดนั้น เห็นแล้วก็อยากจะไปจับมือเขียนให้จริง ๆ counselor รุ่นพี่ผมคนนึงถึงกับพูดออกมาเลยว่า ไม่กล้านั่งคุยกะบอลสองต่อสอง เกิดสมมติว่าบอลเครียดมาก ๆ ขึ้นมาจะชักมีดมาเสียบรึเปล่าก็ไม่รู้ ว่าไปนู่น แต่อยากให้เห็นครับ ว่ามันชวนให้รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ น่ากัวมัก ๆ

มีครั้งนึงที่ผมต้องทำการ "อบรม" บอลไปด้วยความรู้สึกที่แบบว่า ทำตามที่บอกง่าย ๆ ไม่ได้รึไงฟะ ต่อไปนี้เป็นบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่ผมคุยกับบอลนะครับ ความจริงยาวกว่านี้ ย่อนิดหน่อยเพื่อความกระชับ

บอล: พี่ครับ ทำไมราคาค่าเรียนใน offer ตัวนี้มันแพงกว่าตัวเก่าครับ
ผม: เดี๋ยวนะครับ ขอพี่เช็กดูนิดนึง .......... ถูกแล้วนี่ครับ พี่กดเครื่องคิดเลขสามรอบก็ได้เท่าเดิมนะ

บอล: เนี่ยครับพี่ ผมไปเรียน 20 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 370AUD ก็ต้องเป็น 7400AUD สิครับ ทำไมในนี้มันเป็น 7550AUD ล่ะครับ
ผม: บอลครับ ยังจำได้มั๊ยว่าทำไมพี่.........(counselor คนก่อนที่ทำเรื่องให้บอล) ถึงพยามเร่งให้บอลไปเริ่มเรียนตั้งแต่เดือนมิถุนา

บอล: ทำไมครับ พี่จะได้ได้เงินเร็ว ๆ ใช่มั๊ยล่ะ
ผม: ผิดแล้วครับ เพื่อรักษาผลประโยชน์ของบอลต่างหาก ค่าเรียนของที่นี่จะขึ้นในปีหน้าเป็นสัปดาห์ละ 380AUD ของบอลจะมีคาบเกี่ยวไปเรียนในปีนี้ 5 สัปดาห์ และล้นไปปีหน้าอีก 15 สัปดาห์ ทางศูนย์ภาษาเค้าก็จะคิด 5 สัปดาห์แรกในอัตรา 370AUD/สัปดาห์ และก็คิดอีก 15 สัปดาห์ในอัตรา 380AUD/สัปดาห์ไงล่ะครับ ดังนั้นแล้ว ทั้งหมด 7550AUD ถูกแล้วครับ (เสียงเริ่มดัง)

บอล: ........ เอ่อออ พี่ครับ ....
ผม: พี่ ........ เค้าพยายามเร่งให้บอลจ่ายตั้งแต่เดือนมีนาและบินไปเรียนตอนต้นมิถุนาก็เพราะอย่างนี้แหละ บอลก็ประหยัดไปอีก 150AUD ถึงมันจะไม่ได้มากมายอะไร แต่ก็เป็นค่ากินได้ทั้งอาทิตย์เลยนะครับ คราวนี้เข้าใจรึยังว่าทำไมพี่ ..... เค้าถึงพยายามเร่งให้บอลตัดสินใจเร็วหน่อย แต่บอลก็เตะถ่วงตั้งแต่ต้นปีมาจนถึงปลายปี แล้วเป็นไงล่ะครับ จ่ายแพงขึ้นอีกโทษพี่ไม่ได้แล้วนะ

บอล: เอ่ออออ พี่ครับ แล้วพี่บอกให้ทางนู้นเค้าลดให้ไม่ได้เหรอครับ เพราะว่าสมัครในปีนี้
ผม: บอลครับ พี่เป็นแค่ตัวกลาง พี่ไม่มีสิทธิ์ทำการตลาด ลดราคา หรือแถมอะไรให้บอลได้ ค่าใช้จ่ายก็เป็นของมหาวิทยาลัยคิดมา ต้องตามนี้แล้วครับ ถ้าบอลไม่พอใจ ก็สามารถเปลี่ยนที่เรียนได้ มีที่เรียนที่ราคาถูกกว่านี้เยอะแยะ

บอล: ครับพี่ แล้วผมต้องทำยังไงต่อครับ
ผม: พี่ส่งอีเมล์ไปให้แล้ว เปิดดูรึยังครับ ถ้ายังก็ไปเปิดดูแล้วทำตามนั้นเลย แล้วรับรองว่าจะได้ไปแน่นอน ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะโกง เพราะว่าพี่ไม่ได้แตะเงินของบอลเลยล่ะ การจ่ายเงินก็จ่ายเป็นแบงค์ดราฟ สั่งจ่ายมหาลัยอยู่แล้ว พี่ขโมยไปก็ทำอะไรไม่ได้ ทำตามที่พี่บอกในอีเมล์เลยนะครับ

บอล: ครับพี่ สวัสดีครับ

จบการสนทนาอันแสนเครียด จริง ๆ มีเรื่องอบรมยาวกว่านี้ แต่ว่านี่ย่อให้สั้นลงครับ (เพื่อปกปิดด้านมืดของตัวเอง อิอิ) ดังนั้นแล้ว ขอร้องเลยนะครับ นักเรียนนักศึกษาทั้งหลาย ไม่ต้องกลัวครับ เวลาที่พี่ ๆ counselor เค้าบอกให้ทำอะไร ตอนไหน อย่างไร ขอให้พยายามทำให้ได้ตามนั้น แล้วทุกอย่างก็จะง่ายครับ ไม่ต้องกระหืดกระหอบหรือลุ้นตัวโก่ง จะได้ไม่ได้ หรืออะไรอย่างอื่น เป็นต้น

จริงอยู่นะครับ counselor ก็สามารถทำพลาดได้ วางแผนผิดพลาดจนกระทั่งนักเรียนต้องเลื่อนการเรียนไปเลยก็มี ช่วงเวลา 1 ปีของผมก็เคยครับ แต่ไม่ได้จะคุยนะครับ ความผิดพลาดอันนี้มันก็เนื่องมาจากนักศึกษาและคุณผู้ปกครองนั่นแหละครับ ที่ไม่บอกความจริงผมทั้งหมด เรื่องราวจะเป็นยังไง ติดตามต่อตอนหน้าครับ

จากคุณ : The Queenslander - [ 19 ก.ค. 51 21:02:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10

The Counselor's Story ตอนที่ 3 การต่อสู้ของ counselor ตัวเล็ก ๆ กับคุณผู้ปกครองตัวเบ้อเริ่ม

ตอนที่ผมเริ่มเขียนตอนนี้ผมชักรู้สึกอยากจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็นประมาณว่า ซุบซิบนินทานักเรียนและผู้ปกครองมากกว่า เพราะว่าเขียนออกมาแนวตามใจฉัน ออกไปทางแนวบ่น ๆ มากกว่า รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ แต่ก็เอาเถอะครับ เปลี่ยนตอนนี้เสียฟอร์มแย่จริงมะ คิคิ

ในตอนนี้ผมมีสถานการณ์ตัวอย่าง (ที่เกิดขึ้นจริง) ของนักเรียนสองเคส เคสนึงเป็นเด็กของผมเอง ส่วนอีกเคสนึงจะเป็นของพี่ counselor อีกคนที่ดูแลทั้งออสเตรเลียและอังกฤษครับ วุ่นวายไม่แพ้กัน เพราะอะไร เพราะว่ามีเรื่องของผู้ปกครองหรือคุณพ่อคุณแม่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ใช่ครับ น้องสองเคสนี้จบม.หก และต้องการจะไปเรียนป.ตรีที่ออสเตรเลียทั้งคู่ อายุก็ยังไม่เท่าไหร่ และเป็นผู้หญิงด้วย ถึงผมจะยังไม่ได้แต่งงานมีลูก แต่ผมก็เข้าใจนะครับว่าความรักและความเป็นห่วงของคุณพ่อคุณแม่เวลาที่ลูกสาวต้องไปอยู่ที่ไกลหูไกลตา ก็ต้องการที่จะเลือกสถานที่ที่ดีที่สุด ตั้งแต่เมืองดี มหาวิทยาลัยดี ผู้คนเป็นมิตร อย่างน้อยที่สุดก็คือต้องการให้เมืองที่ไปอยู่เป็นเมืองที่ปลอดภัย

ตามแบบฉบับพฤติกรรมผู้บริโภคของคนไทย ไม่สิ ของชาวเอเชียต่างหาก (เท่าที่ผมสังเกตุ) การไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ไม่ว่าจะไปในฐานะนักท่องเที่ยว นักเรียน นักธุรกิจ หรืออะไรก็ตาม ชาวเอเชียจะไปด้วยความหวัง ไม่ใช่ความหวังต่ำ ๆ ซะด้วย หวังสูงทีเดียว หวังว่าทุกอย่างจะไม่มีปัญหา ทุกอย่างต้องดีน่ะแหละพูดง่าย ๆ ถ้ามีอะไรที่มันกวนใจอย่างนึงปุ๊บ เมืองนั้นจะห่วยแตกไปในพริบตา ต่อให้เมืองนั้นจะได้รับการโหวตให้เป็นเมืองที่น่าอยู่ที่สุดในระบบสุริยจักรวาลนี้ก็เหอะ อย่าได้หวังว่าชั้นจะกลับไปเหยียบอีกเป็นครั้งที่สอง ผมมีเพื่อนคนเกาหลีคนนึง เค้าเคยโดนคนออสเตรเลียเปิดกระจกรถด่ากลางถนนมาแล้ว ประมาณว่าไล่กลับเกาหลีทำนองนั้น ก็แหงอยู่แล้วล่ะครับ ไปข้ามถนนในที่ที่ไม่มีไฟสำหรับคนข้าม แล้วก็เดินคุยโทรศัพท์ไม่มองถนนอีกต่างหาก ตอนเรียนในห้องก็มีพฤติกรรมที่ไม่เป็นมิตรกับเพื่อนร่วมชั้นแถมยังชอบดูถูกชาวบ้านด้วย ก็สมควรแล้วที่จะโดน

วกกลับมาที่เรื่องของเด็กนักเรียนตัวอย่างสองเคสในตอนนี้ครับผมขอเริ่มที่น้องโซเนีย (นามสมมติ) ก่อนก็แล้วกันนะครับ น้องโซเนียคนนี้เคยเป็นเด็กในความรับผิดชอบของผม แต่ว่าต่อมาผมโอนให้พี่ counselor อีกท่านนึงเป็นคนดูแลเคสต่อ เพราะว่าน้องเค้าสะดวกที่จะติดต่ออีกสาขานึงมากกว่าสาขาที่ผมประจำอยู่ น้องเค้าจบจากโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง (จำไม่ได้ว่าโรงเรียนอะไร เพราะว่าชื่อไม่คุ้นด้วย) ตอนที่ผมได้คุยกะน้องเค้าครั้งแรกเค้าไม่ได้มาคนเดียว มากับเพื่อน เวลาเค้าคุยกะเพื่อนจะคุยเป็นภาษาอังกฤษ แต่เวลาคุยกะผมก็จะพูดภาษาไทย ทั้ง ๆ ที่เพื่อนเค้าที่มาด้วยก็คนไทยนะ แต่คุณน้องโซเนียเป็นลูกครึ่ง คุณแม่เป็นคนไทย คุณพ่อเป็นชาวตะวันออกกลางชาติหนึ่ง เป็นมุสลิมที่ค่อนข้างเคร่ง เดี๋ยวผมจะบอกว่าทำไมผมถึงรู้ว่าเคร่ง

วันแรกที่น้องเค้ามาติดต่อ ก็เข้ามาเลย เดินแบบสาวมั่น อยากไปเรียน Fashion Design ผมก็สอบถามไปตามสคริปต์ในหัว ประมาณว่าตอนนี้เรียนอะไรอยู่ จบรึยัง เกรดเป็นยังไง ทุกอย่างโอเคหมด ภาษาก็เพอร์เฟ็กอยู่แล้วเพราะว่าเรียนนานาชาติ ผมก็เลยแนะนำมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเมือง Melbourne เพราะที่นี่ค่อนข้างเด่นเรื่องการออกแบบอยู่แล้ว มาถึงขั้นตอนสำคัญ ผมถามเธอว่า น้องมี portfolio รึยังครับ น้องเค้าถามกลับมาว่าต้องมีด้วยเหรอคะ ใช่ครับ การเรียนออกแบบต้องมี portfolio ด้วย อย่างน้อย 10 ชิ้นงานเป็นต้นไป ไม่จำเป็นต้องเป็นชิ้นงานที่สำเร็จออกมาแล้ว ขอแค่เป็นรูปที่วาดด้วยมือเท่านั้นแหละ ซัก 10-12 รูป เพราะว่าเค้าต้องดูแววของเราว่าการวาดลายเส้นเป็นยังไง ดูความคิดสร้างสรรค์ด้วยว่าไปได้หรือไม่ น้องโซเนียตอบกลับมาว่าไม่มีค่ะ ไม่เคยวาดรูปทำนองนี้เลย แต่ชอบ fashion ก็เลยอยากไปเรียนด้านนี้ และที่ Melbourne ก็เป็นสถานที่จัดงาน Melbourne Fashion Week ด้วย ผมก็เลยบอกว่างั้นลองกลับไปคิด ๆ ดูอีกรอบดีมั๊ยว่าเราอยากเรียนอะไรกันแน่ โดยส่วนตัวผมมองว่าถ้าลองพูดมาว่าไม่เคยวาดรูปทำนองนี้เลยล่ะก็ มันแน่นอนอยู่แล้วที่เค้าจะไม่รับ น้องเค้าเป็นคนพูดเก่ง ดูท่าทางมั่นใจ น่าจะไปเรียนทาง PR หรืออะไรที่มันเกี่ยวข้องมากกว่า แต่ว่าผมยังไม่ได้พูดแนะนำเรื่องนี้ เพราะว่าตอนนั้นก็ยังกลัว ๆ กล้า ๆ ว่าจะบอกสิ่งที่ผมคิดอยู่ให้น้องเค้ารู้ดีรึเปล่า แล้วน้องเค้าก็เลยกลับบ้านไปก่อน

2 อาทิตย์ต่อมา กลับมาใหม่ เหมือนว่าน้องเค้าจะค้นพบตัวเองเหมือนกัน มาถามหาคอร์สพวก communication (เหมือนอ่านใจเราออกแฮะ) ก็เลยโอเคครับ แนะนำไป 2-3 ที่ คุยไปคุยมา น้องเค้าก็ถามว่า บริษัทพี่มีออฟฟิสที่ลาดพร้าวด้วยเหรอคะ ผมก็เลยบอกไปว่าใช่ ถ้าน้องสะดวกมากกว่าที่จะไปติดต่อที่นู่นก็ไม่มีปัญหา พี่จะโอนเคสไปให้พี่ ....... ให้เค้าดูแลต่อให้ โอเคมั๊ยครับ คุณน้องก็ตกลงแบบไม่คิดอะไรทั้งสิ้น ผมก็จัดการโอนเคสไปให้พี่ที่สาขาลาดพร้าว เรียบร้อย จบส่วนของผมแล้ว

กาลเวลาผ่านไป หลายเดือนเหมือนกัน นานพอให้ผมลืมน้องโซเนียคนนี้ไปจากหัวใจ เอ๊ยไม่ใช่ จากสารระบบของนักเรียนในความดูแลต่างหาก หุหุ พี่ counselor ที่สาขาลาดพร้าวที่ผมโอนเคสน้องโซเนียไปให้ก็มาคุยกะผมว่าวันนี้น้องโซเนียจะเข้ามาที่นี่ เพื่อคุยกะเจ้าหน้าที่สถาบันที่จะมาจาก Canberra ผมก็งงว่า อะไรกัน ยังไม่ได้บินไปอีกเหรอ พี่ท่านก็เริ่มระบายความทุกข์ออกมาทันที "ตั้งแต่วันนั้นนะ พี่ก็ได้คุยกะพ่อแม่น้องเค้าล่ะ คุณแม่น่ะไม่มีปัญหา น่ารักมาก แต่คุณพ่อนี่สิ ตินู่นตินี่ ว่า Melbourne มันวุ่นวายอย่างนู้นอย่างนี้ สับสนวุ่นวาย มีแต่ที่เที่ยวกลางคืน ถ้าไปแล้วลูกสาวเค้าเสียคนจะทำยังไง แล้วมหาวิทยาลัยที่แนะนำก็สู้ที่นั่นก็ไม่ได้ สู้ที่นี่ก็ไม่ได้ เทียบกะอีกที่นึงแล้วยิ่งแล้วใหญ่ ฯลฯ พี่ก็เลยแนะนำให้ไปที่ Canberra เลย รับรองว่าที่นั่นอันดับ 1 ชัวร์" ผมนั่งฟังด้วยอารมณ์เซ็ง ๆ เล็กน้อย พาลไมเกรนจะแด๊กกระทันหัน มีเรื่องสำคัญอีกเรื่องนึงด้วยครับ โรงเรียนนานาชาติที่น้องโซเนียเรียนจบมานั้น ไม่ได้รับการรับรองจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้ใน Canberra ด้วย ดังนั้นแล้ว น้องโซเนียต้องสอบ IELTS ด้วย เลี่ยงไม่ได้ หึหึ "เนี่ยนะ พี่บอกน้องเค้าไปแล้วนะว่าต้องสอบ IELTS แต่ก็ยังอิดออดไม่ไปสอบซะทีอยู่นั่นแหละ"

คงจะนึกภาพออกนะครับ เรียนอยู่โรงเรียนนานาชาติมาตลอดตั้งแต่อนุบาลจนจบม.6 พูดภาษาอังกฤษมาตลอด อยู่บ้านก็พูดภาษาอังกฤษกับพ่อ แล้วดันต้องมาสอบ IELTS ด้วยนี่สิ มันคงจะเป็นอารมณ์เซ็งแบบเดียวกับที่คนออสเตรเลียที่จะไปเรียนที่ประเทศอังกฤษก็ต้องสอบ IELTS เหมือนกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า ออสเตรเลียไม่ได้อยู่ในทวีปยุโรป ขออนุญาตด่าหน่อย เหตุผลงี่เง่าโคด

แล้ววันนั้น ผมก็ได้เจอกะคุณพ่อ เป็นอย่างที่พี่เค้าเล่าจริง ๆ ไม่ได้จะล้อเลียนชาวมุสลิมนะครับ แต่ว่าทุกอย่างที่คุณพ่อต้องการ คุณพ่อจะอ้างเหตุผลต่อท้ายเสมอว่า "เพราะว่าเป็นมุสลิม" ซึ่งผมก็เคารพในจุดนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าความต้องการของคุณพ่อมันเป็นไปไม่ค่อยจะได้อ่ะครับ หอพักของมหาวิทยาลัยจะต้องอยู่ห่างจากสถานที่เที่ยวกลางคืนอย่างนู้นอย่างนี้ ในหอพักจะต้องไม่มีคนมากินเหล้าหรือเครื่องดื่มแอลกอฮอลให้เห็น ต้องไม่มีผู้ชายอยู่รวมในตึก ประมาณว่าทุกคนในตึกต้องเป็นผู้หญิงให้หมด โอ้โห คุณพ่อ ยังไงซะยามหน้าตึกก็ต้องเป็นผู้ชายล่ะครับ แล้วมันจะหาสถานที่แบบนั้นได้ยังไงล่ะเนี่ย จริง ๆ เมืองลับแลล่ะมั้ง ยังมีอีกหลายอย่างนะครับ แต่ผมนั่งแอบฟังมาได้ประมาณนี้ แล้วเจ้าหน้าที่จากมหาวิทยาลัยเค้ายืนยันด้วยว่าน้องโซเนียต้องสอบ IELTS เลี่ยงไม่ได้ คุณน้องก็บอกเจ้าหน้าที่ไปว่า "ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าต้องสอบ IELTS" แล้วกัน พี่ที่ดูแลเคสให้เค้าก็บอกว่าต้องสอบ ๆ แล้วตอนนี้มาบอกว่าไม่มีใครบอก เล่นเอาวัยรุ่น (ตอนปลาย) เซ็ง

ลงท้ายคุณพ่อบอกว่าจะไม่ให้ไปออสเตรเลียแล้ว จะให้ไปอังกฤษแทน หุหุ ท่านผู้อ่านที่เคยไปลอนดอนคงจะรู้นะครับว่าผับในลอนดอนมันมีกี่ร้อยกี่พันแห่ง ก็คิดเอาแล้วกันครับว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า ทุกวันนี้น้องโซเนียก็ยังไม่ได้บินครับ จบเคส

มีต่อครับ

จากคุณ : The Queenslander - [ 20 ก.ค. 51 21:40:15 ]