ความคิดเห็นที่ 1 ข้าพเจ้าเชื่อว่ามันคงเป็นโชคชะตา.....ที่ข้าพเจ้าต้องบ่ายหน้าขึ้นสู่เชียงใหม่ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจเอาไว้แต่ทีแรก.....หลังจากที่ข้าพเจ้าเกิดความท้อแท้  เบื่อหน่ายการใช้ชีวิตในเมืองกรุงฯ อย่างรุนแรง .....ข้าพเจ้าตั้งใจเอาไว้ว่าจะไปใช้ชีวิตสงบๆ ใกล้ชิดธรรมชาติที่จังหวัดเลย   เชื่อว่าจะใช้ภาษาอังกฤษหากินเป็นไกด์นำชาวต่างชาติขึ้นภูกระดึง  ภูเรือ  ภูหลวง ได้   เพราะมีเพื่อนที่ทำกิจการเกสต์เอ้าส์ที่นั่นอยู่.......สุดท้ายก็ลงเอยด้วยฝันสลายก็พังทลายไม่เป็นท่า    เพื่อนที่ทำเกสต์เฮ้าส์ที่ว่านั้นได้เลิกกิจการก่อนหน้าที่ข้าพเจ้าจะไปถึงสองเดือนกว่าๆ (ข้าพเจ้าผิดเองที่ไม่ได้ติดต่อเขาเลย   เพราะตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เขา)     กระนั้นข้าพเจ้าก็ไม่เลิกความตั้งใจที่จะอยู่จังหวัดเลย       ตีรถประจำทางขึ้นไปอำเภอเชียงคาน แถวๆ แก่งคุดคู้   เพราะรู้ว่ามีเกสต์เอ้าส์ให้ชาวต่างชาติพักที่นั่นสองหลัง   กะว่าจะไปขอช่วยทำงานที่นั่น   จะได้ใกล้ชิดธรรมชาติเข้าไปอีกเพราะอยู่ติดน้ำโขง     ฝันมาก็สลายเป็นครั้งที่สองที่เชียงคาน ความตั้งใจที่อยู่ที่จังหวัดเลยยังไม่หมด    จากเชียงคานข้าพเจ้าก็บ่ายหน้าสู่อำเภอภูเรือ     คราวนี้ขึ้นไปสำนักงานอุทธยานแห่งชาติภูเรือ   ข้าพเจ้าคุ้นเคยเจ้าหน้าที่ที่นั่นสองสามคนเพราะเคยพาฝรั่งจากกรุงเทพฯ ไปค้างแรมบนภูเรือบ่อย(สมัยนั้นยังไม่ทำถนนทางขึ้นสำหรับนักท่องเที่ยว)     ข้าพเจ้านอนค้างบนภูเรืออยู่สี่คืนเพื่อดูว่าจะมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติขึ้นไปเที่ยวไหม   ถ้ามีก็จะอาสาเป็นไกด์พาเดินไปแหล่งท่องเที่ยวจามจุดต่างๆ ได้......อยู่ที่นั่นสี่คืน   มีชาวต่างชาติขึ้นไปเที่ยวอยู่สองคนและเขาไม่ต้องการคนนำพา......ทีแรกข้าพเจ้ากะว่าจะลองอยู่ตองสักอาทิตย์หนึ่ง    แต่แม่ค้าขายอาหารที่นั่นเขามาทักให้ได้ฉุกคิดได้ในทำนองว่า    ความรู้ก็มี  พูดภาษาอังกฤษก็ได้  จะมาจมปลักอยู่กลางป่ากลางดอยอย่างนี้ทำไม....?    นั่นแหละ   ข้าพเจ้าจึงคิดได้ ......ตัดสินใจลงจากภูเรือกลับเข้าตัวเมืองเลย    จะลองหาโรงเรียนสอนภาษาที่นั่นดู   เผื่อจะมีงานให้ข้าพเจ้าได้สอนหรือเป็นผู้ช่วยครูได้......แต่ก็ไม่มีโรงเรียนสอนภาษาเลย(หรือมี  ข้าพเจ้าอาจจะคว้านหาไม่เจอก็ได้)    ตอนนั้น   เงินก้อนสุดท้ายที่เหลือติดกระเป๋ามีไม่ถึงห้าร้อยบาท.......    ความฝันที่จะมาใช้ชีวิตที่จังหวัดเลย “ทะเลแห่งขุนเขา   หนาวสุดในสยาม”ดูเหมือนจะเลือนลาง    จึงได้ตัดสินใจวัดดวงกับโชคชะตาครั้งสุดท้ายตีตั๋วรถบัสบ่ายหน้าขึ้นเชียงใหม่   กะไปตายเอาดาบหน้าอะไรประมาณนั้น     นั่งรถบัสขึ้นเขาลงเขาไปก็นึกเสียดายว่าไม่ได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่จังหวัดเลยตามที่ฝันเอาไว้    และไม่คาดฝันและตั้งใจว่าจะต้องขึ้นเชียงใหม่มาก่อน        รู้แต่ว่าอย่างน้อยๆ เมืองเชียงใหม่ก็มีนักท่องเที่ยวเยอะแยะคงได้มีโอกาสใช้ภาษาอังกฤษหากินเหมือนที่ทำอยู่ในกรุงเทพฯ    หนทางชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรยังไม่รู้เลย      ลึกลงไปในความรู้สึกก็รู้สึกหวั่นว่าทางเดินชีวิตชักเริ่มจะเดินมาถึงทางตันทุกขณะ       ตัดสินใจว่า   จะวางเส้นทางชีวิตของตัวเองได้เป็นเดิมพันเอาไว้ว่า     ถ้าหากขึ้นไปเชียงใหม่แล้วล้มเหลวไม่เป็นท่าอีก.......ก็จะกลับไปบวชและใช้ชีวิตที่เหลือในสมณเพศ     เรื่องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ เห็นจะไม่มีทาง    ทางเดียวที่เหลือก็เห็นจะเป็นกลับไปบวชและใช้ชีวิตให้สงบอย่างที่ความรู้สึกอีกส่วนหนึ่งต้องการ จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 22 ก.ค. 51 06:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2  ข้าพเจ้ายังจำวันที่เดินทางไปถึงเชียงใหม่ของเช้าตรู่ช่วงต้นฤดูหนาวได้ดีเสมอ       ข้าพเจ้ามีเพื่อนที่ทำงานเป็นไกด์ในเชียงใหม่   ในสมัยที่ข้าพเจ้ายังทำงานเป็นไกด์อยู่กรุงเทพฯ ก็เคยขึ้นเชียงใหม่มาเยี่ยมเยือนเขา      แต่การขึ้นมาเชียงใหม่ของข้าพเจ้าครานี้ไม่ใช่การเยี่ยมเยือน   แต่เป็นการมาขออาศัยและขอน้ำใจจากเพื่อนให้ช่วยหางานให้ทำ      ซึ่งไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจข้าพเจ้าในตอนนั้นให้ปักใจเชื่อว่าเพื่อนหนึ่งเดียวของข้าพเจ้าคนนี้นั้นสามารถพึ่งพาอาศัยได้......อาจจะเป็นเพราะว่าเราเป็นคนอีสานด้วยกันและบวชเรียนมาด้วยหลายปี   และอาจจะเป็นเพราะว่ายุคนั้นเป็นยุคทองของเชียงใหม่ที่มีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลไปเที่ยวมากมายและงานไกด์คงล้นมือ.....แต่ข้าพเจ้าคิดผิดไปถนัด      เพื่อนหนึ่งเดียวในเชียงใหม่ของข้าพเจ้าพยายามบอกปัดข้าพเจ้าว่าบริษัททัวร์ที่เขาทำอยู่ไม่มีงานให้ทำ     ข้าพเจ้าสังเกตุว่าท่าทีเขาเปลี่ยนไปเมื่อรู้ว่าที่ข้าพเจ้าขึ้นมาเชียงใหม่ครานี้ก็มาหวังพึ่งเขา...........แม้แต่เรื่องที่หลับที่นอนเขาไม่ใส่ใจจะถามเลยว่าพักที่ไหน?     เราคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันได้ไม่นาน  เขาก็ขอตัวว่าติดธุระอย่างอื่นแล้วก็กุลีกุจอปลีกตัวไป    ปล่อยให้ข้าพเจ้านั่งอยู่ในบริษัทของเขาทั้งๆ ที่ไม่รู้จักใครเลย.........แม้แต่ตัวเมืองเชียงใหม่ในตอนนั้นข้าพเจ้ายังไม่รู้จักดีด้วยซ้ำ   เงินที่มีติดกระเป๋าอยู่ตอนนั้นมีสองร้อยเจ็ดสิบกว่าบาท      ข้าพเจ้าสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าไปยืนลังเลตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอะไรต่อไปที่ลานประตูท่าแพ      เกิดความรู้สึกละอายใจและหยิ่งที่จะกลับไปคะยั้นคะยอให้เพื่อนหางานที่เชียงใหม่ให้.............และค่ำคืนในวันนั้นวันแรกที่ไปถึงเชียงใหม่   ข้าพเจ้าก็ไปอาศัยนอนที่วัดพันอ้นใกล้ข่วงประตูท่าแพนั่นเอง     เป็นการแอบหลับนอนที่ไม่ได้ไปขออนุญาตพระคุณเจ้าในวัดเลย    ความหยิ่งและรู้สึกผิดหวังในตัวเพื่อนอย่างแรง     ทำให้ข้าพเจ้าต้องไปแอบหลับในนอนในบริเวณวัดเกือบอาทิตย์     น้ำท่าก็ไม่ได้อาบแบบเป็นกิจลักษณะ   ทำได้อย่างมากก็อาศัยน้ำก๊อกในบริเวณวัดพรมตัวลูบหน้าเอา    สภาพของข้าพเจ้าในตอนนั้นเริ่มจะเหมือนคนจรจัดที่ใส่เสื้อผ้าไม่ได้ซักและมีกลิ่นตัวผมเผ้ายุ่งเหยิงไปทุกขณะ.....เงินที่เหลือติดกระเป๋าตอนนี้เหลือร้อยกว่าบาท .... เรื่องที่จะบากหน้ากลับไปหาเพื่อนเลิกคิดนานแล้ว...ตลอดระยะเวลาที่ต้องแอบซุกหัวนอนในบริเวณวัดนั้น   ข้าพเจ้าได้ใคร่ครวญแล้วว่าความเป็นเพื่อนระหว่างเราสิ้นสุดไปแล้ว......ต่อจากนี้ไปข้าพเจ้าไม่มีเพื่อน  !!  ไม่รู้จักใครสักคนในเชียงใหม่!!..... แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 51 13:57:57 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 22 ก.ค. 51 06:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่โหวต ตามคำขอ แต่มาลงชื่อในสมุดเยี่ยมค่ะ จากคุณ : Smilla - [ 22 ก.ค. 51 07:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนเด็ก ๆ เคยอยู่แถวประตูเชียงใหม่ ตรงข้ามตลาดค่ะ มารออ่านต่อนะคะ จากคุณ : coast girl - [ 22 ก.ค. 51 07:24:08 A:121.219.134.80 X: TicketID:176837 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มารออ่านด้วยคนค่ะ มาหากำลังใจ กำลังท้อพอดีเลย แหะแหะ จากคุณ : White River - [ 22 ก.ค. 51 08:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มารออ่านค่ะ จากคุณ : ตกตะกอน - [ 22 ก.ค. 51 09:47:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แค่อ่านเฉยๆ ปล่าวโหวต นะ จากคุณ : โจ๊กหมูไม่เอาชูรส - [ 22 ก.ค. 51 10:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นเขาว่าคนแก่นี่มักจะชอบพูดถึงความหลังนะคะ คริ คริ จากคุณ : PatPDX - [ 22 ก.ค. 51 10:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9   สวัสดีค่ะ พี่โย   เข้ามาลงชื่ออ่านค่ะ เชียงใหม่...เคยไปครั้งแรกในชีวิต ตอน 6 ขวบ ก็ 30 กว่าปีมาแล้นค่ะ ที่บ้านขับรถกันไป ชนิดค่ำไหนนอนนั่น ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก จนขึ้นไปถึงเชียงใหม่ จำได้ว่า เชียงใหม่ในตอนนั้น มีสภาพแวดล้อม และ อารมณ์คล้ายๆ กันกับหลวงพระบาง เมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้วเลย และ ได้มีโอกาสไปเชียงใหม่ครั้งหลังสุด ก็เมื่อ 4 ปีที่แล้นนน (เป็นทางผ่านไปแม่ฮ่องสอน) หึ หึ รถติด ตึกรามบ้านช่อง ไม่ต่างอะไรกับ Miniกรุงเทพฯ เลยค่ะ ไปแล้นนนค่ะ   Cheers!  ค่ะ     จากคุณ : Siamese Girl - [ 22 ก.ค. 51 11:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10  ว๊ายยยยย ตายแร้นนนนน   เผลอไปกดโหวตเข้า พี่วัชรานนท์จะฆ่าตรูมั๊ยเนี่ย     รีบหนีไปจากทู้นี้ก่อนดีกวั่ว     จากคุณ : Siamese Girl - [ 22 ก.ค. 51 11:03:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว..เผลอโหวดไปเเล้ว เพื่อผู้ที่ทัอเเท้ ได้มีกำลังใจสำหรับต่อสู้ชีวิต มาติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : ยูกะ (YUCCA) - [ 22 ก.ค. 51 11:53:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องราวน่าสนใจครับ เริ่มพบจุดอับของชีวิตช่วงนั้น เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร คุณวัชรานนท์ รีบมาเล่าต่อ เราจะรออ่านด้วยความระทึกในหฤทัยพลัน ครับ แต่ไม่โหวตนะ จากคุณ : smartupid - [ 22 ก.ค. 51 12:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาลงชื่อรออ่านตอนต่อไปค่ะ ปล. ส่วนตัวแล้ว มีความสุขทุกครั้งที่ได้ขึ้นไปเที่ยวเชีียงใหม่ค่ะ อาจจะเป็นเพราะว่า คุณพ่อคุณแม่ ตอนท่านทั้งสองแต่งงานกัน ท่านได้มาฮันนีมูลกันที่นี่ค่ะ ท่านรักกันมาก ครองคู่อยู่ด้วยกันจวบจนภาวะสุดท้ายของท่าน ดังนั้น การที่ หนูได้ไปเที่ยวเชียงใหม่ มันทำให้หนู คิดถึงความรักของทั้งสองท่าน จนทำให้มีหนูในวันนี้ คิดถึงจัง..... จากคุณ : หนูหงส์ (sanzone) - [ 22 ก.ค. 51 13:14:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมก็หลงไหลในธรรมชาติของ จังหวัดเลย เหมือนกัน เงียบ และยังเป็นธรรมชาติอยู่ กลับไปครั้งล่าสุด อากาศเปลี่ยนแปลงไปมาก โดยเฉพาะวิถีชีวิตของชาวบ้าน จากคุณ : เก่ายูเค - [ 22 ก.ค. 51 13:22:36 A:129.250.211.7 X: TicketID:174341 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ข้าพเจ้าย้ายที่ซุกหัวนอนจากวัดพันอ้นไปแอบนอนที่วัดพระสิงห์    เพราะพระภิกษุสามเณรในวัดพันอ้นเริ่มสังเกตุเห็นข้าพเจ้าเข้าออกที่วัดประจำ       ที่วัดพระสิงห์ข้าพเจ้าไปแอบนอนติดกำแพงวัดและใกล้ท่อระบายน้ำเสีย.....ข้าพเจ้าไปแอบนอนที่นั่นได้แค่สามคืนก็ย้ายไปแอบนอนข้างๆ พระวิหารเพราะยุงชุมมาก  กัดข้าพเจ้าเสียแดงปื้นไปทั้งตัว   ตอนนั้นเริ่มตระหนักแล้วว่า  เส้นทางชีวิตของข้าพเจ้ากำลังเดินมาถึงทางตันแล้ว   มืดสนิทไปแทบทุกด้าน   เงินเหลือติดกระเป๋าก็ไม่ถึงร้อยก็เอาไว้จ่ายค่าเกาเหลากับข้าวเปล่าวันต่อวัน......ตอนนั้นตั้งใจเอาไว้ว่า   จะต้องหางานอะไรสักอย่างทำไปพลางๆ ก่อน.......ถ้าเงินหมดกระเป๋าเมื่อไหร่   หนทางทำมาหากินที่เชียงใหม่คงหมดตามไปด้วย     ก็คงต้องเดินเรี่ยไรขอเงินจากผู้มีน้ำใจในเชียงใหม่พอเป็นค่าตั๋วรถบัสเดินทางกลับอุดรธานีบ้านเกิด ........ซึ่งนั่นก็หมายความว่า   เส้นทางชีวิตที่เดิมพันเอาไว้ก็คงต้องลงเอยด้วยการโกนหัวบวช แปลก....เหตุการณ์ตอนนั้นแม้ว่าเป็นช่วงที่ตกต่ำสุดขีด   แต่ข้าพเจ้าไม่ได้สะทกสะท้านอนาทรร้อนใจอะไรมาก      คงอาจจะเป็นเพราะว่าอย่างน้อยๆ  ข้าพเจ้าก็ผ่านชีวิตที่ร้องร่อนเร่พเนจรมาก่อนแล้วตอนที่หนีออกจากบ้านเมื่ออายุสิบสองขวบ    ตอนนั้นก็ไปแอบนอนที่สถานีรถไฟได้อาศัยอาหารเหลือของคนโดยสารรถที่ทิ้งไว้สถานีบ้าง  อาศัยขอข้าวจากวัดมากินบ้าง      ภูมิต้านทานต่อความยากลำบากในลักษณะนี้จึงพอมีอยู่    เรื่องที่จะยอมจำนนต่อโชคชะตาหรือฟูมฟายนั้นจึงไม่ใช่ลักษณะของคนที่มีต้นทุนชีวิตต่ำเยี่ยงข้าพเจ้า โชคเข้าข้างข้าพเจ้าในที่สุด.....ข้าพเจ้าได้งานที่ร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ ประตูท่าแพเป็นพนักงานเก็บและเสริฟอาหาร    เขาให้เงินเดือนเจ็ดร้อยบาท (สมัยข้าพเจ้าเป็นไกด์อยู่กรุงเทพฯ ออกทัวร์และพาแขกไปซื้อเพชรซื้อพลอยฟันค่าน้ำบางวันเป็นหมื่นก็มี   บางทีได้ทิปจากลูกทัวร์เหยียบหลายพันก็มี) และอยู่กินที่ร้านอาหารเลย....นั่นถือว่าโชคดีที่สุดแล้วสำหรับข้าพเจ้าในตอนนั้น........เพราะต่อนี้ไปจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและที่หลับที่นอน     ที่หลับที่นอนเจ้าของร้านอาหารก็ให้นอนติดห้องครัว แม้จะมีกลิ่นมีคราบอาหารบ้าง   แต่ก็ยังดีกว่าไปแอบหลับนอนข้างพระวิหารในวัด....... จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 22 ก.ค. 51 14:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ข้าพเจ้าต้องตื่นแต่ตีห้าไปช่วยเจ้าของร้านจ่ายตลาดที่กาดหลวง     จากนั้นก็ช่วยเสริฟอาหารเพราะตอนเช้าๆ จะมีลูกค้าฝรั่งเยอะ....เขาให้หยุดช่วงบ่ายโมงถึงห้าโมงเย็น   จากนั้นก็ช่วยเสริฟอีกไปยันสี่ถึงห้าทุ่ม.....ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมากเพราะไม่มีทางเลือกอื่นเลย    แต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนหลังกลับไป   ก็ให้รู้สึกเจ็บแปลบๆ และสงสารตัวเองที่ถูกกดทั้งค่าแรงและเวลาทำงาน.........และสาเหตุที่ไม่ได้คิดอะไรมากตอนนั้นก็เพราะว่า    ข้าพเจ้าไม่คิดที่จะอยู่ร้านอาหารแห่งนั้นตลอดไป     สิ่งที่อยู่ในใจข้าพเจ้าตอนนั้นคือ   ต้องเอาชนะอดีตเพื่อนคนนั้นให้ได้   หรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องเป็นไกด์ในเชียงใหม่อย่างเขาให้ได้ อยู่มาวันหนึ่ง.......ข้าพเจ้าล้มป่วยด้วยพิษไข้ตัวร้อนสูง     ความจริง   ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกไม่สบายมาหลายวัน   แต่ก็เกรงใจเจ้าของร้านอาหารเลยไม่ได้บอกกล่าวอะไร   ทานแต่ยาปวดหายประทังไปเรื่อยๆ......และอาการรู้สึกไม่สบายก็เป็นๆ หายๆ วันเว้นวัน.....เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ    จนถึงวันที่ข้าพเจ้าล้มป่วยนอนซมตัวร้อนจี๋ แต่รู้สึกหนาวเหน็บข้างในต้องห่มผ้าห่มสองชั้น   กระนั้นยังรู้สึกหนาวสั่นและปวดหัวอย่างรุนแรง    รุนแรงชนิดที่ว่าข้าพเจ้าคิดว่าคงต้องตายในไม่ช้า       กล้าพูดได้ว่านั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตที่คิดว่าตัวเองกำลังจะตาย   เพราะพิษไข้มันทรมานมาก     ซึ่งเจ้าของร้านอาหารเล่าให้ฟังทีหลังว่า   ตอนนั้นข้าพเจ้าพูดเหมือนคนละเมอ  พร่ำถึงพ่อแม่พี่น้องที่อยู่ที่อุดรธานี   เขาว่าคนใกล้จะตายนี่มักจะละเมอหาญาติพี่น้องอันนี้เห็นจะจริง........วันนั้นเจ้าของร้านอาหารอุ้มทั้งข้าพเจ้าทั้งผ่าห่มขึ้นรถไปส่งที่คลีนิคหมอปาลแถวประตูเช้างเผือก   ต่อมาหมอบอกว่าข้าพเจ้าติดเชื้อไข้มาลาเรีย!!........จำได้ว่าข้าพเจ้าน้ำตาคลอ  เพราะสงสารตัวเองอย่างจับใจ     อนิจจา!   ข้าพเจ้าเกือบจะเอาชีวิตมาทิ้งที่เชียงใหม่เสียแล้ว จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 22 ก.ค. 51 14:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขออนุญาตทักทายนะครับ ดีใจที่ได้พูดคุยกับแม่สาวสมิลล่าอีก    ชีวิตที่เดนมาร์กเป็นไงบ้างครับ? คุณcoast girl   ตอนหลังผมย้ายไปอยู่ซอยสามล้านใกล้ประตูหายโศก  และไปจ่ายตลาดที่ประตูเชียงใหม่ทุกเช้าหลังจากวิ่งออกกำลังกายรอบๆ สวนบวกหาด ขอบคุณคุณโจ๊กหมูไม่เอาชูรสครับที่ไม่โหวต เจ๊แป๊ด.....ก๊ากกก!  แก่แต่อายุแต่หัวใจยังหนุ่มแน่นอยู่นะบอกให้   จริงๆ นะ.....ชีวิตวัยเด็กก็ไม่มีโอกาสได้เล่นเหมือนเด็กๆ ทั่วไป   ส่วนชีวิตวัยรุ่นตั้งแต่อายุสิบสองถึงยี่สิบก็ไม่มีโอกาสได้ใช้เยี่ยงวัยรุ่นห่มผ้าเหลืองมาตลอด    ผมเองไม่แปลกใจที่ตัวเองรู้สึกว่ายังรู้สึกว่าไม่แก่   เพราะตอนนี้กำลังใช้ชีวิตเติมเต็มห้วงที่ขาดหายไปตรงนั้นอยู่   สาวสยอง คุณโชคดีเหมือนผมที่ได้เห็นเชียงใหม่ก่อนการเปลี่ยนแปลง     เด๋วถ้ามีโอกาสผมจะมาเล่าสภาพเมืองเชียงใหม่ที่ผมหลงไหลให้ฟัง   ผมกลับเชียงใหม่ปีที่แล้ว   ผมแทบจะหลงทางแน่ะ    สมัยก่อนผมรู้แทบทุกซอกทุกซอย  ทุกอำเภอของเชียงใหม่     ปล   ถ้ากระทู้นี้ถูกโหวตไปอยู่บ้าน   คงต้องโทษเธอนั่นแหละ   และผมคงต้องขอให้พันทิปเอาลงมา   หรือก็ลบข้อความทั้งหมด เด๋วมาต่อครับ จากคุณ : คนสูงแต่อายุ (วัชรานนท์) - [ 22 ก.ค. 51 14:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รออ่านค่ะ สนุก แต่ไม่โหวตให้นะคะ จากคุณ : Hula Girl (Hula Girl) - [ 22 ก.ค. 51 14:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มารออ่านต่อค่ะ ลุ้นว่ากราฟจะพุ่งยังไง ตั้งแต่เกิดมา กราฟชีวิตเป็นเส้นนอนมาโดยตลอด แต่ก็ชอบนะคะ เป็นคนไม่ทะเยอทะยานไม่มีอนาคต อยู่ไปวันๆ คิดๆแล้วท่าไม่ดีแฮะ ไปหาเป้าหมายในชีวิตก่อนดีกว่า จากคุณ : pixp - [ 22 ก.ค. 51 15:11:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาอ่านด้วยค่ะ เพราะตอนนี้ก็อยู่เชียงใหม่ อยากเห็นภาพเชียงใหม่ในอดีตจากคำบอกเล่าของผู้ใหญ่ ค่า หุหุ จากคุณ : amp (amp_joe) - [ 22 ก.ค. 51 15:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณยูกะ   สวัสดีนะครับ   เผลอกดโหวตไปแล้ว (คนอะไรมือไวจัง?? :-))  โหวตสองสามรายคงไม่ขึ้น   แต่คนอื่นๆ อย่าเผลอกดก็แล้วกัน   เฮียมาร์ท...รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับที่พี่มาแจม    แต่วันนี้มาสีฉูดฉาดจริง    เขียนสำนวนอย่างนี้   ผมเดาว่าคงเป็นแฟนประจำมติชนสุดสัปดาห์สิครับ???    ผมจะพยายามเขียนต่อด้วยความระทึกในหฤทัยเช่นกัน คุณหนูหงส์...คนโบราณที่เชียงใหม่เขาเคยพูดเอาไว้ว่า    ใครที่เคยไปเที่ยวเชียงใหม่ครั้งแรก   ต้องกลับไปครั้งที่สองเพราะมนต์เชียงใหม่   อุ้ยข้างบ้านเปิ้นฮ้องว่าเป๋นโรคกึ๊ดเติ่งหาเมืองเจียงใหม่ขอรับ คุณเก่ายูเค.....ดีใจจริงๆ ครับที่ได้รู้จักคนที่มีรสนิยมคล้ายๆ กัน    ผมหลงใหลจังหวัดเลยเอามากๆ แต่ไร้วาสนาที่จะได้อยู่     ขออนุญาตเล่าเหตุการณ์ประหลาดให้ฟังนิดหนึ่ง   อาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมหลงใหลจังหวัดเลยก็เป็นได้     ความจริงผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าควรจะเอาไปเล่าที่กระทู้ของท่านอิสวาสุ.......ย้อนหลังไปนานพอประมาณ   ผมพาฝรั่งสามไปตะลุยเที่ยวที่จังหวัดเลยครั้งแรก   ตะลุยเที่ยวแบบค่ำไหนนอนที่นั่น    ตอนนั้นนั่งสองแถวพวกเราเดินทางไปอำเภอปากชมติดน้ำโขง    ผมชวนฝรั่งปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคารถเพื่อชมวิวทิวทัศน์ที่สวยสด (ทะเลแห่งขุนเขาจริงๆ)   ช่วงที่ปีนขึ้นไปนั้นรถก็วิ่งอยู่   รองเท้าของหนึ่งผมหลุดและตกลงไปถนน   ผมปล่อยแบบเลยตามเลย   ไม่อยากจะเรียกให้คนขับรถหยุดรถ   อีกอย่างรองเท้าก็เก่าแล้ว     ตอนที่ผมปีนลงกลับมานั่งที่เบาะนั่นแหละ   หญิงชราที่นั่งตรงข้ามผม   บอกผมเป็นภาษาอีสานว่า     คนโบราณเขาว่า   ถ้าทิ้งรองเท้าข้างหนึ่งไว้อย่างนั้น   วันใดวันหนึ่งผมต้องกลับมาที่นั่นอีก.........และเมื่อผมย้อนกลับไปคิดดูแล้ว   ผมรู้สึกขนลุกนะ....เพราะผมพยายามเหลือเกินที่จะอยู่จังหวัดเลยให้ได้   ไม่รู้ว่าอะไรมาดลจิตดลใจ.....ตอนเป็นไกด์อยู่เชียงใหม่มีเงินมีทองแล้ว   เวลาจะไปเที่ยวก็จะมาที่จังหวัดเลย   ฮันนีมูนผมก็มาจังหวัดเลยด้วย      อยู่มาวันหนึ่ง   ผมได้รับจดหมายจากผู้ใหญ่บ้านที่ผมรู้จักที่จังหวัดเลยเขียนถึงผมตอนอยู่เชียงใหม่ให้ผมไปซื้อที่ดินจากชาวบ้านที่อำเภอปากชม    ผมบึ่งรถจากเชียงใหม่ในวันนั้นไปซื้อที่ดินแห่งนั้นเลย   ผมซื้อทิ้งไว้อย่างนั้นแหละราคาก็ถือว่าไม่ถูก   ตอนนี้คงผ่านมาสิบห้าปีแล้วกระมัง?    แม้ว่าความฝันครั้งแรกผมไม่สำเร็จ   อย่างน้อยๆ ที่ดินแห่งนั้นก็ให้ผมได้ระลึกอยู่เสมอว่า   ผมเคยฝันและเคยพยายามทำฝันนั้นให้เป็นจริง   แต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 22 ก.ค. 51 16:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22   "ปล  ถ้ากระทู้นี้ถูกโหวตไปอยู่บ้าน   คงต้องโทษเธอนั่นแหละ"   ^^ ^^ คิก คิก คิก     จากคุณ : Siamese Girl - [ 22 ก.ค. 51 16:39:04 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เจ้าของร้านอาหารใจดีช่วยออกค่ารักษาพยาบาลให้ข้าพเจ้าไปก่อน    ข้าพเจ้าไม่มีปัญญาจ่าย    แต่ก็ต้องทำงานต่อที่ร้านอาหารให้เขาหักเงินเดือนเอา    ในขณะเดียวกันข้าพเจ้าก็ต้องไปหาหมอเพื่อรักษาเชื้อไข้มาลาเรียเป็นระยะๆ   เพราะเชื้อมาลาเรียจะกำเริบขึ้นมาอีกตอนไหนก็ได้ ในที่สุดวันที่ข้าพเจ้ารอคอยก็มาถึง    ข้าพเจ้าเห็นป้ายติดประกาศ “รับสมัครไกด์” ที่หน้าบริษัททัวร์เล็กๆ ที่ตั้งอยู่หัวมุมตรงสี่แยกกาดสมเพชรติดกับที่แลกเงินต่างประเทศ (ปัจจุบันนี้เป็นที่ขายอาหารฟาสต์ฟู้ด)    ข้าพเจ้าเข้าไปรับสมัคร.....และเขาก็รับเข้าทำงานทันทีไม่มีการสัมภาษณ์ไม่มีการทดสอบอะไร    ถามเพียงสั้นๆ ว่าพูดภาษาอังกฤษได้ไหม?   ข้าพเจ้าตอบว่าได้ครับคำเดียวเขาก็ตกปากรับคำแบบง่ายดาย    จึงมารู้เอาภายหลังว่าที่เขาตกปากรับคำง่ายๆ นั้น    เพราะเขาหาคนเฝ้าออฟฟิทและจีบแขกฝรั่ง(โฆษณาขายทัวร์)ยามไกด์ไม่อยู่เพราะบริษัทยังใหม่อยู่และคงไม่มีเงินจ่ายbooking มาทำหน้าที่ตรงนั้นเป็นกิจลักษณะ     ข้าพเจ้าได้ลาออกจากงานร้านอาหาร    มาอยู่บริษัททัวร์....แต่แทนที่จะได้ออกทัวร์เขากลับให้นั่งเฝ้าออฟฟิท......ไปๆ มาๆ ข้าพเจ้าต้องเป็นภารโรงไปเลย   คือหลังจากออกมาจากร้านอาหารแล้วข้าพเจ้ายังไม่มีเงินที่จะเช่าหอพักอยู่    ก็เลยขอผู้จัดการนอนที่ออฟฟิทเล็กๆ นั่นแหละ    ต้องคอยเปิดและปิดออฟฟิท    แบบเงินเดือนไม่มี    เพราะว่ารายได้ไกด์ในเชียงใหม่ส่วนใหญ่จะได้จากหักเอาค่าหัวของแขกแต่ละคนของทัวร์แต่ละเที่ยว    และสำหรับข้าพเจ้าซึ่งมีสถานะที่สับสนในบริษัท   จะว่าเป็นไกด์เลยเสียทีเดียวก็ไม่เชิง (ตอนรับสมัครเขาบอกว่า “รับสมัครไกด์”  แต่เอาเข้าจริงๆ เขากลับใช้งานอย่างอื่น)  ผู้จัดการบริษัทเมตตาให้ตังค์ใช้วันละสิบบาท มองย้อนกลับไปในอดีตตรงนั้น    ก็นึกสงสารตัวเองเหมือนกัน....แทนที่จะได้เป็นไกด์   กลับไปนั่งเฝ้าและคอยปิดเปิดออฟฟิท.....ประดาไกด์ในบริษัทก็คอย(จิกหัว)ใช้ให้วิ่งไปซื้อนู่นซื้อนี่อยู่ร่ำไป......ซึ่งข้าพเจ้าเองก็ไม่มีทางเลือกอื่น ก็จำหวานอมขมกลืน........ข้าพเจ้าไม่มีโอกาสได้แสดงความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษเลยแม้แต่น้อย    เเวลาฝรั่งเข้าออฟฟิทแต่ละที   พวกไกด์ก็กรูแย่งกันพูดแย่งกันขายทัวร์.....และเวลาที่ไม่มีฝรั่งเข้าออฟฟิทพวกเขาก็หลบไปหาตีไพ่รั่มมี่ข้างๆ ออฟฟิท   ปล่อยให้ข้าพเจ้าต้องนั่งเฝ้าออฟฟิทคนเดียว    แถมยังกำชับอีกต่างหากว่าเวลามีฝรั่งเข้าก็ให้ไปเรียกพวกเขา.....สาเหตุที่แต่ละคนกระหื่นกระหายอยากจะคุยกับฝรั่งลูกค้านั้นก็เพราะว่าหากสามารถขายทัวร์ได้ก็จะได้ค่า “จีบแขก” หัวละสองร้อยบาท จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 22 ก.ค. 51 16:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กว่าวันนั้นซึ่งเป็นวันของข้าพเจ้าจะมาถึง.....กำลังใจที่มีอยู่ตอนนั้นก็แทบจะมอดไหม้ไปหมดเสียแล้ว......วันนั้นคงเป็นวันที่สวรรค์เสงสารและเมตตาข้าพเจ้ากระมัง.....บรรดาไกด์พากันไม่เข้าออฟฟิทกันสักคน  บางคนยังออกทัวร์ป่าก็ยังอยู่บนดอยอยู่     ข้าพเจ้านั่งเฝ้าออฟฟิทอยู่คนเดียว.......คล้อยบ่ายมา  มีฝรั่งเข้าออฟฟิทสามคน    ข้าพเจ้าจึงถือโอกาสอธิบายเรื่องทัวร์ป่า  การเดินทัวร์  เส้นทางการเดินทัวร์ให้พวกเขาฟัง    และฝรั่งทั้งสามคนสนใจที่จะซื้อทัวร์และจะนำเพื่อนๆ มาร่วมซื้อทัวร์นั้นด้วยอีกเก้าคนรวมเป็นสิบสองคน   โดยมีข้อแม้ว่าถ้าพวกเขาซื้อทัวร์นั้นแล้ว  ข้าพเจ้าจะต้องไม่ขายทัวร์นั้นให้คนอื่น    คือพวกเขาอยากขึ้นทัวร์ป่าเฉพาะก๊วนของพวกเขา.......ข้าพเจ้ารับปากและขายทัวร์ในราคาหนึ่งพันสี่ร้อยบาทต่อหัว (สมัยนั้นก๋วยเตี๋ยวชามละแปดบาท)   รวมยอดทั้งหมดก็เหยี่ยบสองหมื่น.. ตกเย็นมา     ทุกคนในบริษัททราบว่าข้าพเจ้าขายทัวร์ได้เหยียบสองหมื่น    บางคนแปลกใจเหมือนจะไม่เชื่อ......ซ้ำร้ายไปกว่านั้นมีไกด์คนหนึ่งปรามาสข้าพเจ้าจนเกิดความรู้สึกที่สะเทือนใจข้าพเจ้าอย่างแรงว่า  “ไอ้โย  มันพูดภาษาอังกฤษได้เหร้อ....   นึกว่าพูดได้แต่ภาษาลาว”  และต่อมาเมื่อข้าพเจ้าได้เป็นไกด์แบบเต็มตัวและผู้จัดการมอบหน้าที่เรื่องทัวร์ทุกอย่างให้ข้าพเจ้าจัดการ    ข้าพเจ้าจึงขอให้ไกด์คนนั้นไปงานที่บริษัทอื่นทำ....... ผลพ่วงจากการที่ขายทัวร์ได้ในครั้งนั้น    ข้าพเจ้าได้ค่า “จีบแขก” หัวละสองร้อยบาท   แขกสิบสองคนข้าพเจ้าก็ได้เงินมาสองพันสี่ร้อยบาท............และเงินจำนวนนั้นแหละข้าพเจ้าก็ได้ใช้ซื้อความเป็น “ไท” ให้กับตัวเอง    โดยการไปเช่าห้องเล็กๆ พักเป็นเอกเทศแถวๆ ช้างม่อยมอบเป็นรางวัลชีวิตให้กับตัวเอง................จากนั้นมาข้าพเจ้าก็ได้รับความไว้วางใจจากเจ้าของบริษัทให้เป็นไกด์อย่างเต็มตัว   และมีสิทธิ์พูดกับฝรั่งก่อนไกด์คนอื่นด้วยเพราะว่าภาษาอังกฤษข้าพเจ้าดีกว่าไกด์ทุกคนในบริษัท    นอกเหนือจากนั้นข้าพเจ้าจะเป็นคนคอยจัดคิวการขึ้นทัวร์ของไกด์แต่ละคน ต่อมา....ข้าพเจ้าออกจากบริษัทมาเป็นฟรีแลนซ์ทำงานให้บริษัททัวร์หลายบริษัทในเชียงใหม่     ข้าพเจ้าอาศัยความซื่อสัตย์และทำงานอย่างสุจริตจริงจัง    จึงพอจะเป็นที่ไว้ใจจากหลายบริษัท   ทำให้มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ   สามารถส่งเสียสร้างบ้านหลังใหม่ให้พี่ๆ น้องๆ ทางที่อุดรธานีได้     ที่ข้าพกล่าวว่าทำอาชีพตัวเองอย่างซื่อสัตย์และสุจริตนั้นมันกินความหมายว่า    อาชีพไกด์โดยทั่วๆ ไปนั้นมีช่องทางหาเงินกับชาวต่างชาติได้หลายช่องทาง     อย่างเช่น   ขายกัญชา  ฝิ่น.....ซึ่งข้าพเจ้าแอนตี้เรื่องนี้อย่างแรงชนิดต้องทะเลาะกับลูกทัวร์และเจ้านายมาแล้ว    หรือแม้แต่เรื่องหาโสเภณีมาปรนเปรอลูกทัวร์แบบ “ไกด์ครึ่งหนึ่งโสเภณีครึ่งหนึ่ง”  เรื่องนี้ก็แอนตี้อย่างแรง   ฝรั่งผู้ชายมาถามเรื่องนี้ทีไร   ข้าพเจ้าจะเอ็ดกลับเสียแทบทุกครั้ง จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 22 ก.ค. 51 16:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สิ่งที่ข้าพเจ้าภูมิใจอีกอย่างหนึ่งตอนอยู่เชียงใหม่คือ    ข้าพเจ้ามีความรู้สึกว่าเป็นที่รักใคร่ของคนเชียงใหม่ที่รู้จัก(หรือคิดไปเองก็ไม่รู้นะ)   เจ้าของบ้านเช่าหลังแรกที่ข้าพเจ้าไปเช่าอยู่    เรียกข้าพเจ้าว่าลูกตลอดจ่ายค่าเช่าห้องสายท่านก็ไม่ทวง      ตอนข้าพเจ้าไปทำงานดูแลกิจการทัวร์และเกสต์เฮ้าส์ให้กับนายธนาคารที่มีชื่อคนหนึ่งในเชียงใหม่    ท่านรักและเอ็นดูข้าพเจ้ามาก       สำหรับอดีตเพื่อนคนนั้นของข้าพเจ้า      ตอนนั้นเราก็เจอะเจอกันบ้างเป็นบางโอกาสเพราะสังคมไกด์ในเชียงใหม่ต้องเจอะเจอกัน    ยอมรับว่าตอนแรกๆ ข้าพเจ้าผิดหวังในตัวเขาและโกรธ    ต่อๆ มาความรู้สึกนั้นก็ค่อยๆ คลายลงไป.......นับตั้งแต่วันที่ข้าพเจ้าถูกโดดเดี่ยวในวันแรกที่ขึ้นมาเชียงใหม่   ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ทำตัวสนิทสนมอะไรกับเขาอีกเลย    ถ้าไม่เดินชนกันจริงๆ ก็คงไม่ทักทายไม่ถามไถ่    อย่างไรก็แล้วแต่เมื่อมองในมุมกลับแล้ว    ก็คงต้องขอบใจเขาเช่นกันที่ทำให้ข้าพเจ้าตกอยู่ในสภาพแทนจนตรอก   ซึ่งมันทำให้ชีวิตข้าพเจ้าแกร่งขึ้นไม่น้อย     และสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าทำตรงข้ามกับเขาก็คือ      ตอนที่งานทัวร์ล้นมือมากๆ   ข้าพเจ้าได้ไปเอาน้องชายและเพื่อนๆ มาช่วยงานและข้าพเจ้าเทรนด์ทุกคนให้เป็นไกด์    ติวเข้มทั้งเรื่องภาษาอังกฤษและการพูดคุยกับลูกทัวร์      ข้าพเจ้าเช่าบ้านหลังใหญ่ไว้ต้อนรองรับเพื่อนๆ ทุกคนที่ขึ้นมาเชียงใหม่........ไม่อยากให้พวกเขาต้องขึ้นมาเผชิญชะตากรรมเหมือนที่ข้าพเจ้าเคยผ่านมาก.......ตรงนี้ก็เป็นส่วนที่ภาคภูมิใจอย่างหนึ่งที่สามารถช่วยเหลือเพื่อนฝูง     คงไม่เกินไปกระมังถ้าจะบอกว่าไกด์บางส่วนในระดับหัวกะทิในเชียงใหม่ในปัจจุบันนี้เคยเริ่มต้นที่บ้านหลังนั้น     ไกด์หลายสิบคนเคยขึ้นทัวร์เป็นลูกหาบเคียงบ่าเคียงไหล่ฝึกงานกับข้าพเจ้ามาก่อน    ปัจจุบันนี้ก็ยังหลงเหลืออยู่      ที่แต่งงานไปอยู่ต่างประเทศก็มีหลายราย........ จบ ทะเลจะดูสวยเมื่อมีคลื่น     ชีวิตจะราบรื่นเมื่อมีอุปสรรค แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 51 16:56:05 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 22 ก.ค. 51 16:50:10 ]

ความคิดเห็นที่ 26 โอออออออออออ สุดยอดเลยค่ะ จากคุณ : White River - [ 22 ก.ค. 51 18:08:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านเรื่องดีๆค่ะ เคยไปทำงานที่เชียงใหม่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แถบชานเมืองอากาศบริสุทธิ์ ผู้คนเป็นมิตร หน้าหนาวเช้าๆหมอกลง สวยโรแมนติคมาก เวลาดอกบัวตองบานก็สวยจริงๆ จำได้ติดใจจนบัดนี้เลย มีโอกาสอยากไปอีกเหมือนกันค่ะ จากคุณ : บนเส้นขอบฟ้า - [ 22 ก.ค. 51 18:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  ถ้าตังค์หมด ให้กลับไปบวชเป็นพระ แฮ่ๆ แต่ต้องสู้จนถึงที่สุดก่อนแล้วดีเอง ป่ะคะ ไม่โหวตก่ะด้ายยยย แล้วมาลาเรียนี่หายขาดมั้ยอ่ะคุณโย จากคุณ : ta/'o-o/' - [ 22 ก.ค. 51 18:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อยากโหวตให้ครับ แต่ทำตามคำขอนะ จากคุณ : o_taro_cmu - [ 22 ก.ค. 51 20:52:48 ]

ความคิดเห็นที่ 30 Yo yo, got to leave my paw marks here to say I have been here. In 1982, the last time I was in Chiangmai , was only there for 4 days, 2 days of which spent lying in bed (both my wife and I) due to bad stomach upset after having dinner at a restaurant in one of the 5-star hotel there. We did not blame the food since nobody else had the problem, just us the two strangers. Always feel good after reading your story...again and again. Cheers, Say hello to the family for us. Best wishes. จากคุณ : genf - [ 22 ก.ค. 51 21:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ชีวิตต้องสู้ จะติดตามอ่านนะคะ อ้อ คุณวัชรานนท์ ดิฉันเคยไปเชียงใหม่ครั้งนึง นานมากแล้วค่ะ คิดว่าประมาณ 12 ปีที่แล้ว จำได้ว่าพระธาตุดอยสุเทพสวยงามมาก อากาศดี และผู้คนน่ารักค่ะ ถ้ามีโอกาสก็อยากจะกลับไปอีกค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 51 22:38:31 จากคุณ : Tabbie cat - [ 22 ก.ค. 51 22:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ดีจริง.. คิดว่าทุกคนจะมีวันที่พระเจ้าจะฉายแสงสว่างมาที่ตัว ให้ rise and shine. You get to look back and say to yourself.."You've come a long way baby..!" Thanks for sharing! แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 51 23:46:35 จากคุณ : PatPDX - [ 22 ก.ค. 51 23:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านเรื่อง และ ประสบการณ์ชีวิตของพี่โยทีไรแร้นนนน รู้สึกดีทุกครั้งค่ะ เขียนเก่ง เล่าเก่ง มีอารมณ์ขัน และ มีข้อคิด มีแรงบันดาลใจให้ผู้อื่นเสมอ           ++++++++++++++++++++++++++++++++++    "สาวสยอง คุณโชคดีเหมือนผมที่ได้เห็นเชียงใหม่ก่อนการเปลี่ยนแปลง     เด๋วถ้ามีโอกาสผมจะมาเล่าสภาพเมืองเชียงใหม่ที่ผมหลงไหลให้ฟัง"   ^^ ^^ แต่....กลับมาก๊อน กลับมาก่อนค่ะ พี่โย กรุณามาเล่าเรื่องเชียงใหม่ในครานั้นให้แควนๆ กราทู้ฟังก่อนค่ะ อย่าเพิ่งมาหลอกให้อยาก(ฟัง)แล้นจากไปนะคะ         ยกสำรับ น้ำพริกหนุ่ม แคบหมู เนื้อทอด ข้าวเหนียว ผักลวกจิ้ม มาฝากพี่โยค่ะ น้า คห. 30 ไม่ต้องมาทานนะคะ เด๋วท้องเสียอีก...และ เพราะสำรับนี้ไม่ห้าดาว แล้วจะหาอาหารอย่างอื่นมาฝากแทนค่ะ       จากคุณ : Siamese Girl - [ 23 ก.ค. 51 00:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วคะ ขอบคุณที่มาเล่าสู่กันฟัง แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 51 02:19:11 จากคุณ : hamble pie - [ 23 ก.ค. 51 01:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขออนุญาตกราบขอบคุณแบบเหมารวมทุกๆ ท่านครับที่มาลงชื่ออ่านและไม่โหวต ตอบพี่ตาว่าเชื้อไข้มาลาเรียจะยังคงอยู่กับผมตลอดไปครับ(เท่าที่หมอบอกนะ) พี่แอ๊ด(genf)   แหะ แหะ แหะ   ฟามจริงพี่แอ๊ดก็เคยอ่านเวอร์ชั่นแรกไปแล้วล่ะครับ   ขอบคุณอีกครั้งครับ     สำหรับครอบครัวผมตอนนี้สบายดีกันทุกคน   โรงเรียนของเจ้าตัวเล็กพึ่งปิดเทอมวันนี้เอง   โครงการช่วงซัมเมอร์นี่เพียบครับ    ทางสเปนคงสบายดีนะครับ......ทาร่าป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วสิครับ  Best Regards..... จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 23 ก.ค. 51 02:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีค่ะ คุณวัชรานนท์ ดิฉันและครอบครัวสบายดีค่ะ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงพักร้อนกัน เลี้ยงลูกเหนื่อยจัง แต่ก็สนุกและชื่นใจที่ได้มีเวลาอยู่กับลูกๆ เรื่องเล่าของคุณกำลังสนุกเลย ทำไมรีบจบนักละคะ คราวหน้าขอแบบยาวๆ แบบอ่านสามวันไม่จบได้ไหม :) จากคุณ : Smilla - [ 23 ก.ค. 51 02:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เล่าเรื่องเมืองเชียงใหม่ สไตส์เบาๆ แบบคนอุดรฯ มาสาวประวัติความเป็นมาของเมืองเชียงใหม่ให้น้ำลายสอกันก่อนเป็นไร??.......ผิว่าใครที่ยังไม่รู้จะได้รู้แบบคร่าวๆ ไม่ต้องไปเปิดตำราประวัติศาสตร์อ่านให้หนักสมอง บางกรณี คนเจียงใหม่แต้ๆ ยังไม่ทราบก็มี...จึงนำมาเล่าตามสไตส์ "นั่งล้อมวงแล้วเล่าสู่กันฟัง" รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม..... เมืองเชียงใหม่ก่อนที่พญาเม็งรายจะสถาปนาเป็นศูนย์กลางอาณาจักรของล้านช้างนั้น.....มีชื่อเรียกว่า "เมืองระมิงค์" มีศูนย์กลางอยู่ที่ตีนดอยสุเทพที่ราบลุ่มแม่น้ำระมิงค์(แม่น้ำปิง) ชนพื้นบ้านเผ่าลั๊วะเป็นคนในพื้นที่โดยมีหัวหน้าชื่อขุนวิลังคะ........หรือคนเก่าคนแก่โบราณในเชียงใหม่มักจะเรียกว่า "บ๊ะลังก๊ะ" ครั้นจะข้ามไปเล่าประวัติเชียงใหม่ช่วงถัดไปโดยไม่เอ่ยถึงขุนวิลังคะสักหน่อยก็ดูจะกะไรอยู่......เพราะถ้าจะถือกันจริงๆ แล้วขุนวิลังคะก็จัดว่าเป็น "อภิมหาโครตเก๊า"(รากเหง้าต้นตระกูล)ของคนเชียงใหม่ตัวจริงเสียงจริงเลยก็ว่าได้ ไม่สำคัญจริง ก็คงไม่มีอนุเสาวรีย์รูปปั้นขุนวิลังคะที่ตีนดอยสุเทพทางด้านทิศตะวันตกแน่ๆ (ตรงนี้หลายคนไม่รู้จักมาก่อนว่ามีอนุสาวรีย์รูปปั้นของขุนวิลังคะ คนเชียงใหม่เองก็ไม่ใคร่จะทราบว่ามีอนุเสาวรีย์ของขุนวิลังคะอยู่ เพราะที่คุ้นเคยก็มีอนุสาวรีย์สามกษัตริย์ อนุสาวรีย์ครูบาศรีวิชัย) เอารูปมาลงให้ดูกันจะๆ เลยจะดีกว่า เดี๊ยวจะหาว่าคนอุดรฯ โม้ อิ อิ อิ จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 23 ก.ค. 51 02:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 38 กล่าวกันว่าขุนวิลังคะผู้เป็นหัวหน้าเผ่าลั๊วะและปกครองเมืองระมิงค์ท่านนี้มีพละกำลังมหาศาลและมีวิชาอาคมเก่งกล้า   สามารถพุ่งหอกจากเมืองหนึ่งไปยังอีกเมืองหนึ่งได้    ประมาณว่าเมืองไหนที่เป็นศรัตรูกับท่าน   ท่านก็จะซัดหอกหมายไปเด็ดชีพเจ้าเมืองนั้นเลย (อันนี้ผมเสริมเอาเองนะครับ    แต่ตามตำนานจามเทวีกล่าวเพียงสั้นๆ ว่าท่านซัดหอกเก่ง) นอกจากเมืองระมิงค์แล้ว    ก็ยังมีแคว้นเล็กๆ อีกแคว้นหนึ่งที่อยู่ทางตอนใต้คือ "เมืองหริภุญไชย" (ลำพูน)   ซึ่งตอนนั้นมีพระนางจามเทวีเป็นกษัตริยาปกครองอยู่       ตำนานพื้นบ้านทางเชียงใหม่กันปากต่อปากว่า   ขุนวิลังคะมีใจประสงค์ต่อพระนางจามเทวี   หมายมั่นปั้นมือเอาจามเทวีมาเป็นแม่ศรีเรือนให้ได้     คิดไม่คิดเปล่า...ท่านจัดการลงมือทันที.....เรียกทหารคู่ใจได้ก็เดินทางลงใต้สู่เมืองหริภุญไชย    ขอเข้าพบกับพระนางจามเทวี....และเมื่อพบแล้วก็ไม่อ้อมค้อมวกวนให้เสียเวลา.....เว้ากันแบบซื่อๆ ไปเลยว่ามาขอพระนางจามเทวีมาเป็นเมีย     ฝ่ายจามเทวีซึ่งมีสถานะเป็นแม่หม้ายลูกติดสองอยู่ตอนนั้น    พลันได้ฟังความก็ให้รู้สึกสะดุ้งไม่น้อย   จะปฏิเสธรึก็เกรงว่าขุนวิลังคะผู้มีพละกำลังมหาศาลจะกรีฑาทัพจากเชียงใหม่เข้ามายึดหริภุญไชย    ครั้นจะตอบรับรึ...ก็ให้นึกละอายใจ   ครองความเป็นหม้ายมาหลายปีตั้งแต่หนีมาจากเมืองละโว้   ก็ไม่เดือดเนื้อร้อนใจเรื่องผู้ชาย.....นางจึงกลอุบายแบบกึ่งรับกึ่งสู้บอกขุนวิลังคะไปว่า  "ถ้าพ่อจักอยากได้น้องหญิงไปเป็นเมียอย่างแม่นมั่นแล้ว    ก็ขอให้พ่อจงกลับไปเมืองของพ่อเสียก่อนเถิด   แล้วอีกสามวันข้างหน้าก็ขอให้พ่อซัดหอกจากเมืองเชียงใหม่ให้มาตกในเขตแคว้นหริภุญไชย   และถ้าน้องหญิงได้เห็นหอกของพ่อแล้ว   น้องหญิงก็จะยอมเป็นเมียพ่อ"   แหะ แหะ แหะ  คำสนทนาตรงนี้ผมเสริมเอานะครับ    หากนักประวัติศาสตร์เข้ามาอ่านเจอก็อย่าประท้วงเลย ฝ่ายขุนวิลังคะได้ฟังความก็รู้สึกยินดีเป็นยิ่งนัก   แค่เรื่องซัดหอกจากเมืองเชียงใหม่ให้ไปตกที่เมืองลำพูนเป็นเรื่องขี้ผง.....จะให้ซัดไปตกเมืองปัตตานีก็ยังได้  (ผมเสริมไปนู่นเลย!!)   ในระหว่างที่พักอยู่เมืองหริภุญไชยนั้น  ขุนวิลังคะหาได้เอะใจอะไรไม่ว่า   พระนางจามเทวีได้แอบทำให้เวทย์มนต์ของขุนวิลังคะเสื่อม (ผมจำไม่ได้ว่าทำอย่างไร)     เมื่อขุนวิลังคะพร้อมทหารคู่ใจกลับมาถึงเชียงหมาย   และถึงกำหนดเวลาที่จะซัดหอก    ท่านก็เดินถือหอกคู่ใจไปยืนที่เชิงเขาดอยสุเทพบ่ายหน้ามายังเมืองหริภุญไชย    หมายจะซัดหอกข้ามเขตไปตกที่หริภุญไชย     แต่อนิจจา  ขุนวิลังคะหารู้ไม่ว่าเวทย์มนต์ตัวเองเสื่อมตั้งแต่ตอนอยู่หริภุญไชยแล้ว   พอซัดหอกออกไป(ดูรูปปั้นท่าซัดหอกข้างบน)หอกนั้นพุ่งลอยละลิ่วไปปักอยู่ที่เขตเชียงใหม่อยู่เกือบจะถึงลำพูนมิถึงแหล่ซึ่งปัจจุบันนี้คืออำเภอสารภี......ผลปรากฏว่าพระนางจามเทวีก็ยังครองความเป็นหม้ายต่อไป      ส่วนขุนวิลังคะก็โบร๊คคึ่นฮาร์ทไปตามระเบียบ โอกาสต่อไปจะมาเล่าเส้นทางเดินของพญาเม็งราย   ก่อนที่จะมาปักหลักสร้าง "เวียงพิงค์  นครเชียงใหม่ในปัจจุบัน"      รวมไปถึงที่ไปที่มาของ"สามกษัตริย์" ด้วย    ราตรีสวัสดิ์ทุกๆ ท่าน จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 23 ก.ค. 51 03:24:58 ]

ความคิดเห็นที่ 39 "เพราะว่าภาษาอังกฤษข้าพเจ้าดีกว่าไกด์ทุกคนในบริษัท " หัวเราะทีหลังดังกว่ามากกกกกกกกกกกกกก สะใจแทนเลยครับ โฮ่โฮ่...สำนวนไก๊ด์ไกด์จังครับคุณวัชรานนท์ เขียนได้น่าติดตามดี ไม่โหวค ไม่โหวต!!! จากคุณ : กูเตนน๊าคท์ (Finnegan 'Finn' Bell) - [ 23 ก.ค. 51 04:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วก็บอกได้ว่า "Nothing splendid has ever been achieved except by those who dared believe that something inside of them was superior to circumstance." จากคุณ : hollywop - [ 23 ก.ค. 51 05:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 41 interesting story. just finished three episodes. will be back and read more later. จากคุณ : thaispicy - [ 23 ก.ค. 51 08:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เยี่ยมไปเลยค่ะ แต่ว่า จบซะแล้วเหรอคะ น่าจะเขียนต่ออีกนะคะ กำลังสนุกเชียวค่ะ จากคุณ : coast girl - [ 23 ก.ค. 51 12:15:20 A:58.168.199.152 X: TicketID:163162 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านแล้วชอบครับ คุณเว้าซื่อๆดีและเปิดเผย ทั้งมุมอับ มุมแจ้งของชีวิตชวงหนึง   ขอชมในความเป็นคนมีใจสู้ อดทน และความเป็นคนดี ซื่อสัตย์สุจริตของคุณวัชรานนท์ครับ ผมนี่ชอบและนับถือคนดีครับ พี่พงษ์ขอให้คุณพระคุ้มครอง ให้คุณและครอบครัวมีความสุข ความเจริญตลอดไปครับ จากคุณ : smartupid - [ 23 ก.ค. 51 12:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 44 คล้ายว่าพระนางจามะเทวีจะส่งผ้าผืนหนึ่ง ไปให้ขุนหลวงวิลังคะใช้เป็นเครื่องรางผูกที่ปลายหอก แต่ปรากฎว่าผ้าผืนนั้นเป็นผ้าสำหรับรองรับประจำเดือนทำให้เวทย์มนต์เสื่อม จึงซัดหอกไปไม่พ้นจากเขตเมืองเชียงใหม่ คุ้นๆ แต่ไม่แน่ใจค่ะ จำมาจากสมัยที่โรงเรียนประถมจัดงานแสดงเรื่องนี้น่ะค่ะ จากคุณ : -__- - [ 25 ก.ค. 51 02:40:15 A:24.175.203.191 X: TicketID:067782 ]