ความคิดเห็นที่ 1 คิดไว้มั่งเเล้วล่ะค่ะ สามีและตัวเองทำประกันชีวิต สามีมีประกันทุภพลภาพ ร่วมด้วย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ต้องดูก่อนว่าตอนนั้นอยู่ประเทศไหน ลูกอายุเท่าไหร่ ถ้าอยู่เมกา คงอยู่ต่อไป หางานทำเพิ่มเอา  แต่ถ้าไม่ได้อยู่ในเมกา คงกลับไทยเอาลูกมาเรียนนานาชาติ แล้วตัวเองกลับไปทำงาน แบบไม่ประจำ เงินที่มีสะสมไว้ก็เก็บไว้เป็นค่าเรียนลูก กันส่วนนิดหน่อยมาซื้อที่อยู่อาศัย ส่วนดอกผลอื่นที่มีในเมกา ก็คงเก็บมันไว้แบบนั้น ที่กลับไทยเพราะเงินที่มีคงจะอยู่ที่เมืองไทยได้สบายกว่าที่เมกา แต่ถ้าในตอนนั้นอยู่ที่เมกาแล้ว คงไม่กลับค่ะจะเลี้ยงลูกต่อไปที่นั่นเลย หางานอะไรทำไปเพื่อจะได้ไม่ต้องใช้เงินที่มีอยู่ให้มากนัก เอาเรื่องนี้มีคิดดิฉันใจหายนะ เเต่ไม่กลัว เพราะคิดว่าตัวเองรับมือได้ เรามีพินัยกรรมไว้แล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 51 20:09:03 จากคุณ : mrs.night owl - [ 30 ก.ค. 51 20:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จะอยู่ต่อค่ะ ไม่กลับเมืองไทยเพราะ อยู่ยากนะ เพราะเราไม่ใช่ลูกท่านหลานเธอ ไม่รวย ยิ่งถ้าลูกยังเรียนอยู่ด้วยแล้ว ต้องหาโรงเรียนดีๆให้ลูก แล้วถ้าเราต้องทำงานที่รายได้ดีๆมันก็ไม่พ้นกรุงเทพฯอยู่แล้ว ซึ่งไม่เหมาะสำหรับเลี้ยงลูกเลย ถ้าเราไม่รวยจะเลี้ยงลูกให้สบายในระดับเดียวกับตอนที่ลูกอยู่ที่อเมริกานี่ ยากมากๆ ถ้าเป็น single mom โอกาสในอเมริกามากกว่าเมืองไทยนะ คือคนให้โอกาสเรามากกว่า อย่างน้อยก็ไม่มี discrimination สถานะแม่หม้ายลูกติด นี่พูดถึงเรื่องการรับเราเข้าทำงานนะ ไม่ได้คิดอย่างอื่น คิดไปก็ปวดหัวนะเพราะมันต้องคิดต่อเรื่อย ถ้าจะให้ดีก็ไม่อยากให้เขาตาย อยู่ด้วยกันก่อนน่ะดีแล้ว เคยพูดเรื่องนี้กับสามีนะ พูดไปพูดมาก็บอกเค้าว่าเธออย่าเพิ่งรีบตายละกัน ชั้นสงสารลูก จากคุณ : yinnerella - [ 30 ก.ค. 51 20:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนอื่นเลย ถ้าเขาตาย  ดิฉันจะจุดธูปบอกเขาว่าไม่ต้องกลับมาเยี่ยมฉันนะ ไม่ใช่ไม่รัก แต่ฉันกลัว แต่จริงๆดิฉันบอกเขาแล้วว่าห้ามเขาตายก่อน ดิฉันขอตายก่อนเอง แล้วจะกลับมาหา อิอิ เข้าเรื่องมั่ง  ถ้าสามีเกิดตัดช่องน้อยไปก่อนจริงๆ ก็คงจะอยู่ที่นี่ต่อไปแหละค่ะ เพราะอย่างน้อยลูกก็ได้เรียนฟรีไปจนจบมัธยม ถึงตอนนั้นเขาก็คงดูแลตัวเองได้พอสมควรแล้ว อีกอย่าง อย่างที่หยินบอกไว้ในความเห็นที่สอง ว่าที่นี่ให้โอกาสคนมากกว่าที่เมืองไทย โดยเฉพาะผู้หญิงนี่ สามสิบห้าไปแล้วถ้าไม่มีเงินทำกิจการของตัวเองคงอยู่ยาก เพราะไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับแล้ว อีกอย่างนะ ถ้ารายได้เราอยู่ในขั้นต่ำ ก็ยังขอความชั่วเหลือจากรัฐบาลได้ เกิดตกงานขึ้นมาก็ยังมีเงิน employment insurance ช่วยไปอีกพักจนกว่าจะหางานได้ใหม่ มีหน่วยงานที่จะช่วยเหลือเรื่องการหางานและอื่นๆอีกเยอะแยะ ในขณะที่ถ้ากลับเมืองไทยก็ต้องไปพึ่งพาญาติพี่น้องลูกเดียว จากคุณ : Northernlife - [ 30 ก.ค. 51 21:44:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เราไม่มีประกันชีวิตกันนะคะ ไม่มีพินัยกรรมด้วย ถ้าสามีตาย ดิฉันก็เป็นโสด เพราะเราไม่ได้จดทะเบียนสมรส คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร เป็นโสดก็ดีไปอีกอย่าง เรื่องเงินทอง สมบัติอะไรนี่ ไม่ค่อยได้ใส่ใจ เพราะเราไม่มีลูก ไม่มีห่วงอะไร ตัวคนเดียว สบายๆ ค่ะ ไม่คิดมาก แต่ถ้าให้เลือกอยู่หรือกลับ อยากกลับเมืองไทยค่ะ เพราะคิดว่าสามารถหางานที่ดีได้ที่เมืองไทย และคิดว่าชีวิตจะทีความสุขมากขึ้นเมื่อเราได้อยู่ ที่ที่เราเรียกได้เต็มปากว่าบ้าน จากคุณ : ม.แมว - [ 30 ก.ค. 51 21:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คงอยู่ต่อและก็ทำงานต่อไป (สาเหตุหนึ่ง ที่ไม่ยอมออกจากงานหลังจาก คลอดลูกแล้ว เพราะการมีงานทำ คือการที่เรามีรายได้เลี้ยงตัวเองและลูกได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้น อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน) เห็นด้วยกับคุณหยิน ว่าถ้าไม่ได้รวยเป็นมหาเศรษฐี การเลี้ยงลูกในกรุงเทพฯ ให้ได้มาตรฐานเดียวกับที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย มีประกันชีวิตทั้งของตัวเองและสามี คิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น เงินประกันจะครอบคลุม หนี้บ้านและเหลือเป็นค่าเล่าเรียนของลูกค่ะ จากคุณ : MidNite - [ 30 ก.ค. 51 21:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คนเป็นแม่นี่คิดเหมือนกันหมดทุกคนเลยนะคะ ตัวเองก็คงอยู่อเมริกาต่อเหมือนกัน ถ้าสามีเป็นอะไรไปซะก่อน ตัวเองคงจะย้ายไปอยู่โอเรกอนบ้านเกิดสามี เมืองนั้นเป็น college town มีโรงเรียนดีๆให้ลูกเรียนจนจบ high school ไปอยู่ใกล้ๆพ่อแม่เค้า แต่คงไม่อยู่หลังเดียวกัน(แหะๆ) จากคุณ : SFO-CNX - [ 31 ก.ค. 51 00:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พยายามที่จะไม่คิดคะ ไม่ได้ทำประกันชีวิตด้วยคะ (ไม่มีตังค์ทำ) ยังไม่เคยคิดจริงจริงเลยคะว่าจะทำอย่างไร ไม่กล้าคิดคะ จากคุณ : blueprint - [ 31 ก.ค. 51 00:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่เลือกที่จะอยู่เมืองนอกค่ะ กลับเมืองไทยสถานเดียว แก่แล้ว อยากอยู่กับ ลูกๆ ญาติพี่น้อง ไม่ร่ำรวย แต่คงมีพอได้ใช้จ่าย ก่อนจะตาย ตามเขาไป เมื่อถึงเวลา อย่าเป็นอะไรเลยที่รัก อยู่ด้วยกันนานๆ จนแก่เฒ่า จากคุณ : rattana.uk - [ 31 ก.ค. 51 01:47:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องแบบนี้สามีดิฉันจะพูดบ่อยมากกว่าตัวดิฉันเองเสียอีก เพราะเขากลัวว่าจะตายก่อนดิฉัน ทั้งๆที่เขาเองก็ยังไม่แก่เลย แล้วเขาก็ห่วงดิฉันกับลูกว่าจะอยู่ยังไง เขาเองจึงเป็นคนเตรียมความพร้อมและวางแผนที่ชีวิตให้ทุกอย่าง ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ แต่นี่คือความต้องการของสามีดิฉันเอง เริ่มจาก... 1. ทำพินัยกรรมให้ 2. ทำประกันสุขภาพ 3. ทำประกันชีวิตมี 2 แบบ คือ A)ที่หากเกิดจากอุบัติเหตุ ตายในหน้าที่ B) ประกันชีวิตที่ต้องทำพร้อมกับการซื้อบ้าน 3.1 เงินประกันชีวิตในส่วน B ก็สามารถเอาไปโปะค่าบ้านได้หมดโดยไม่ต้องผ่อนธนาคารอีกต่อไปเพราะมันครอบคลุมอยู่ในเงินประกันอยู่แล้ว 4. แจกแจงรายละเอียดออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรให้ดิฉันรับรู้ว่า มีเงินซุกซ่อนอยู่ที่ไหนบ้าง ...อุ๊ๆ (สามีบางคนเก็บเป็นความลับก็มีนะ) เช่น เงินเล่นหุ้นมีกี่หุ้น ชื่อบริษัทอะไร มีเงินเท่าไหร่ หากเขาตายไปจะไปติดต่อใครเพื่อเอาเงินตรงนี้ออกมา เป็นต้น 4.1 มีการอัพเดทข้อมูลให้ดิฉันทราบทุกๆ 3 เดือน เช่น เงินลด เงินเพิ่ม หรือ เปลี่ยนการค้าขายหุ้นไปใช้บริการของบริษัทไหน เป็นต้น 4.2 การอัพเดทข้อมูล ไม่ได้ทำปากเปล่า แต่จะทำออกมาในรูปของลายลักษณ์อักษร อาจจะส่งมาเป็นอีเมล์และปรินท์ออกมาให้เก็บไว้เป็นต้น 4.3 และบอกรายละเอียดที่เกินจะละเอียดจริงๆคือ หากตายแล้วต้องทำอะไรบ้าง ไปติดต่อใคร ที่ไหน อย่างไร เรียกว่าแค่ถือลายแทงที่สามีทำไว้ให้อย่างเดียวหลังเขาตายนั่นแหละ เขาจะถือว่าการตายของเขาสมบูรณ์มากแล้ว ...คิดแล้วพาลน้ำตาจะไหล 5. ยังมีเงินมรดกของสามีอีก 35% ซึ่งเป็นส่วนที่เขาจะได้หากพ่อสามีเสีย ซึ่งสามีก็ระบุลงไปในพินัยกรรมด้วยแล้วว่าถ้าเขาเป็นอะไรไปก่อน ก็ขอให้ดิฉันเป็นผู้รับส่วนนี้ไปแทน นอกจากคุณพ่อของดิฉันแล้ว ก็มีสามีนี่แหละที่รักและห่วงดิฉันรองลงมาจากคุณพ่อ สามีบอกไว้ว่าหากเขาตายเงินประกันชีวิต B จะถูกนำไปจ่ายค่าบ้านจนหมด แล้วจะมีเงินประกันส่วน A เท่านี้ๆ คำนวณให้เสร็จสรรพแล้วสามารถอยู่ในอังกฤษได้โดยไม่ต้องทำงานไป 10 ปี ...(แต่เผอิญตอนนี้มีงานทำ เงินเดือนพออยู่ได้แน่นอนหากไม่ต้องผ่อนบ้าน) หรือหากอยากจะขายบ้านแล้วเอาเงินกลับไปตั้งหลักที่เมืองไทยก็จะอยู่สบายมากขึ้น ก็ให้ทำไปเลย นี่คือสิ่งที่สามีสั่งเสียล่วงหน้า โดยส่วนตัวคิดว่าจะอยู่ต่อไปเพราะเราอยู่ที่นี่ถูกกฏหมาย ทำงานเสียภาษี หากไม่มีหนี้และมีงานทำก็อยู่ได้สบายมาก และเพราะบุคลิคตัวเองไม่เหมาะจะอยู่ในสังคมเมืองไทยด้วยจึงไม่คิดจะอพยพกลับไปตั้งหลักใหม่ในสังคมที่ไม่ให้โอกาสผู้หญิงที่อายุเกิน 35 ปีหากจบปริญญาตรี หรือ 40ปีหากจบปริญญาโท สิ่งนี้ที่ทำให้รู้สึกว่าสังคมไทยเอาอายุมาวัดความสามารถของผู้หญิง ยิ่งคนที่เป็นแม่ด้วยแล้วกลับไปหางานทำลำบากแน่ แต่หากอยู่ที่นี่ต่อไป มีงานให้ทำเกลื่อนเมือง และลูกๆก็จะได้มีประสบการณ์ชีวิตที่ดีมากกว่า เมื่อเทียบกับการอยู่เมืองไทยเป็นคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นเลย การวางแผนชีวิตล่วงหน้าเป็นสิ่งที่ดีค่ะคุณ จขกท หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีไป หากจะมีอะไรเกิดขึ้นอย่างน้อยเราจะได้รู้ว่าเราต้องทำอะไรก่อนอะไรหลัง เพราะเราสามารถเรียกสติกลับมาได้โดยเร็ว เนื่องจากมีแผนที่ชีวิตแล้ว มันจะทำให้จัดการอะไรง่ายขึ้น แต่ก็อย่ามัวตระหนกกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นจนลืมทำปัจจุบันนะคะ ที่แบ่งปันประสบการณ์ตรงนี้ ไม่ได้เพื่อจะบอกว่าสามีดีเลิศหรือจะอวดตัวใดใดทั้งสิ้น แต่ดิฉันเห็นว่ามีผู้หญิงไทยมากมายที่อพยพมาอยู่กับสามีที่ต่างประเทศแล้วไม่รู้จักวางแผนชีวิตให้ตัวเอง อาจจะเพราะสามีไม่ได้สนใจในเรื่องนี้หรืออื่นๆก็แล้วแต่ การวางแผน ณ ที่นี้ไม่ใช่วางแผนเพื่อเอาเงินประกันนะคะ แต่เป็นการวางแผนที่ชีวิตให้ตัวเองจัดลำดับความสำคัญก่อนหลังให้เป็น รู้จักคิด รู้จักใช้ชีวิตให้ถูกครรลองครองธรรม ไม่ฟุ่มเฟือย ไม่ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิมตามกระแสสังคม เพราะเคยอ่านบางคนแต่งงานมาอาจจะไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับสามีตัวเองเลยก็มี หวังแต่ว่าแต่งงานมาแล้วหากสามีตายจะได้มรดกอย่างเดียว หรือหากสามีตายก็หวังจะได้ประกันชีวิต หรือหย่าก็จะเอาโน่นเอานี่ แบบนี้มันก็ไม่ถูกต้องเหมือนกันนะคะ แต่การที่เราเป็นผู้หญิง เป็นเมีย เป็นแม่ และต้องเผชิญชีวิตในต่างแดนตามลำพังมันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก หากเรารู้จักรักษาสิทธิของตัวเองอย่างคนมีคุณธรรม หากสามีใครไม่พยายามวางแผนชีวิตให้คุณ คุณก็ต้องรู้แล้วว่าคุณนั่นแหละที่จะต้องลงมือจัดการมันเสียเองเพราะมันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคุณเช่นกัน เพราะหากสามีดิฉันไม่เจ้ากี้เจ้าการในเรื่องพวกนี้เสียเอง ดิฉันเองก็คิดจะทำเองเหมือนกัน ดังนั้นขอให้ผู้อ่านได้พิจารณาตามด้วยค่ะ เพราะหากคุณสามารถจัดการวางแผนที่ชีวิตให้ถูกต้องและให้เป็นแล้ว คุณจะมีห่วงน้อยลง และคุณจะรู้ว่าหากเกิดอะไรขึ้นควรจะทำอะไรบ้าง ขอบคุณคุณ จขกท ที่ตั้งกระทู้นี้เพื่อให้ดิฉันได้แชร์ประสบการณ์ค่ะ ***แก้ไขตกหล่น*** แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 51 02:38:50 จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 31 ก.ค. 51 02:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับคุณ กุศโลบายจากความจริง ค่ะ เพราะเดี๋ยวนี้จะมาคิดว่าไม่เป็นไรไม่ได้ ทุกอย่างในชีวิตต้องวางแผน เพื่อที่ว่าหากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาจะได้ไม่เจ็บหนักค่ะ จากคุณ : Lawanwadee - [ 31 ก.ค. 51 02:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรายังไม่มีลูกค่ะ แต่ทุกอย่างได้วางแผนไว้หมดแล้วตั้งแต่เรื่องประกันชีวิต เพนชั่นของสามี เรื่องมรดก แม้กระทั่งเงินในบัญชีส่วนตัวของสามีดิฉันก็รู้รหัสของบัตรที่สามีใช้ เค้าบอกว่าหากเค้าตายไปดิฉันจะทำอะไรก็ได้แม้กระทั่งหาสามีใหม่ คงอยู่ต่อที่นี่แหละ เพราะมีงานทำที่นี่ กลับไปเมืองไทยไม่รู้จะหางานดีๆได้หรือเปล่า กลัวอดตาย จากคุณ : Gisele - [ 31 ก.ค. 51 03:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าสามีเกิดตายก่อน ดิฉันก็คิดว่าตัวเองคงอยู่ต่อไปได้อีกไม่นานหรอกค่ะ เสียใจ ตรอมใจ ตายตามกันไปนั่นแหล่ะ เงินที่มีคงให้หลานๆ แจกๆแบ่งๆกันไปตามความเหมาะสม จากคุณ : hamble pie - [ 31 ก.ค. 51 03:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เพิ่งไปเซ็นประกันชีวิตมาเมื่อวาน สามีเป็นคนวางแผนเอาไว้หมด ไม่มีลูกต้องห่วง สามีให้ไปเซ็นก็ไปเซ็นยั่งงั้นแหละ ยังไม่ได้ถามด้วยว่าเท่าไหร่ยังไง  เพราะดิฉันทำงานตลอดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ได้แค่สองอาทิตย์ เรื่องบัญชี เรื่องเงิน เราสองคนจะรู้หมด คนใดคนหนึ่งไม่อยู่ก็สามารถทำแทนกันได้  สามีพยายามให้ทำอะไรด้วยตัวเอง เพราะเค้าบอกว่าถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ดิฉันจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง จะได้ไม่ลำบาก กลับไปเมืองไทยก็ไม่รู้จะไปทำอะไร อยู่ที่นี่โอกาสมีเยอะกว่า จากคุณ : FinchS - [ 31 ก.ค. 51 05:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 This is a good topic, I have never thought about that before but we have everything done already. My husband has a life insurance which it will be enough for me and my child(if I have one soon) to live on. We have the insurance for 1 property , I mean if something happens to one of us the insurance company will pay  us to pay off the property and have some left to spend, but we have 5 properties which all of them are in a mortgage. So I may have to sell 4 and keep one to live in. Otherwise I won't be able to make repayments eventhough 3 of them are investment properties( we bought not long ago so the value has come down already as the ecnomy  at the moment is so bad and end up loosing some equity as well). He has a will for me. I know how much we owe and how much our assets are. We have  a power of Attorny which if something happens to him in the case he can't do anything about it. I will have a power to manage everything such as a business ( a very small one but we can live on it), money etc. I can make a decision for everything. I don't know whether I will be living here or go back to Thailand . I would probably live in both countries. We have a house here and in near future we may have something in Thailand as well as we plan to live in both countries in the future. I don't really want to think about living without him.....555 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 51 07:05:54 จากคุณ : PoomPim..TMB - [ 31 ก.ค. 51 06:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คงกลับเมืองไทยค่ะ ที่ยอมจากพ่อแม่ญาติพี่น้องเพื่อนรักทั้งหลายมาอยู่อมริกาก็เพราะสามีอยู่ที่นี่ จากคุณ : chef umim - [ 31 ก.ค. 51 06:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ดิชั้นก็คิดว่าถ้าตัวเองตายก่อนคงไม่เป็นไร เพราะด้านพ่อเค้ามีปัญญาเลี้ยงดูลูกได้ดี  แต่ถ้าคุณสามีตายก่อน ดิชั้นก็ยังคิดว่าจะอยู่ญี่ปุ่นต่อไปเพื่ออนาคตลูก ไทยตอนนี้ ค่าครองชีพก็สูงขึ้นๆ แต่สวัสดิการยังแย่เหมือนเดิม ที่ญี่ปุ่นอย่างน้อยลูกก็ได้ภาษา แม้จะเรียนรร.รัฐบาลค่าเทอมจ่ายเดือนละพันกว่าบาทเอง เด็กประถมเดินไปรร.เอง  ขึ้นมัธยมซื้อจักรยานให้ขี่ไปรร.เอง พอเข้ามหาวิทยาลัยซื้อรถยนต์ให้ ซึ่งรถที่นี่ถูกค่ะ ไม่แพงโหดเหมือนไทย และมือสองสภาพดีมีถมไปค่ะ ลูกได้สวัสดิการรักษาพยาบาลฟรีถึงอายุสิบสองปี อายุเกินจากนั้นจ่ายสามสิบเปอร์เซนต์ค่ะ รัฐช่วยค่ะ รักษาเอกชนก็ได้ค่ะ  ส่วนดิชั้นก็บริษัทสามีช่วยจ่ายค่าประกันสุขภาพให้ค่ะ สองสามปีก่อน กลั้นใจบอกให้สามีเปลี่ยนชื่อผู้รับผลประโยชน์ในประกันที่เคยทำไว้ จากชื่อพ่อเป็นชื่อเมียค่ะ  อยากให้อะไรๆมันเรียบร้อย ไม่ต้องมานั่งน้ำท่วมปาก รอส่วนแบ่งจากเค้า  บอกสามีไปว่านี่คือครอบครัวเรา พอ่แม่เค้าไม่มีภาระอะไรแล้ว แต่ดิชั้นและลูกยังต้องมีอนาคตอีกยาว ทำอะไรต้องชัดเจน ดิชั้นไม่อยากมานั่งขอเงินขอแบ่ง  ถ้าวันนั้นเกิดลูกหลานเค้าจะเอาส่วนแบ่ง มิต้องมาทะเลาะกันหรอกเหรอ  แล้วเรามันสะใภ้ต่างชาติ เถียงก็ไม่เป็น ภาษาก็ไม่ได้ จากคุณ : Mnki - [ 31 ก.ค. 51 12:46:53 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าสามีตาย ใจจริงอยากกลับเมืองไทย แต่พอคิดถึงลูกคงอยู่ที่นี่ต่อสักพักดูสถานการณ์ไปก่อน อยู่ได้ก็อยู่ต่อไป อยู่ไม่ได้ก็กลับไปตั้งหลักที่เมืองไทย ประกันก็ทำไว้ทุกคน พ่อ แม่ ลูกมีกี่คนก็ทำเผื่อไว้ให้หมด ทั้งประกันชีวิต ประกันสุขภาพ ประกันแบบสะสมทรัพย์ อย่างละนิด ๆ หน่อย รวม ๆ ทั้งหมดเป็นเงินไทยก็ตกราว ๆ สองหมื่นบาทต่อเดือน ถ้าไม่โดนบริษัทประกันโกง ก็คงพอมีเงินอยู่ได้อีกสักพัก แค่คิดก็ใจหาย จากคุณ : มุนีน้อย - [ 31 ก.ค. 51 13:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แค่คิดก็จะร้องไห้แต่ก็วางแผนไว้แล้วเหมือนกันค่ะ สามีวางแผนไว้ให้เรียบร้อยไม่ให้เรากับลูกลำบาก มีประกันชีวิต บำนาญ เงินเก็บ ให้เบอร์ติดต่อไว้ด้วย คือถ้าเขาตายให้โทรเบอร์นี้ เบอร์นั้นนะ ติดต่อหน่วยงานนี้นะ เธอกับลูกจะได้เท่านี้ต่อเดือนนะ ส่วนเรื่องจะกลับเมืองไทยไหม คงจะทำทันทีไม่ได้ เพราะตอนนั้นลูกคงโตเข้าโรงเรียนกันแล้ว คงให้ออกจากโรงเรียนทันทีไม่ได้ ก็คงต้องอยู่ที่อเมริกาแบบเหงา ๆ lonely ไร้คนข้างกาย สิ่งที่ขอสามีไว้ก่อนตายคือ อย่าโผล่มาตามมุมมืด ๆ หรือในกระจกนะ ฉันกลัว จากคุณ : Sunny Shiny Day - [ 31 ก.ค. 51 13:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ครอบครัวเราก็คุยกันเสมอค่ะ  สามีจัดการทุกอย่างไว้แล้ว  รวมทั้งหากว่าเราทั้งสองเกิดตายพร้อมกันก็ให้น้องสาวสามีที่แคนาดาเป็นผู้ดูแลลูกชายสองคนจนเขาบรรลุนิติภาวะ  เพราะเชื่อมั่นว่าลูกจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีทั้งความเป็นอยู่และการศึกษา ในกรณีที่สามีตายก่อนดิฉันคงจะย้ายไปอยู่แคนาดาถาวรค่ะ  คุยกันไว้แล้วเขาอยากให้ไปอยู่ใกล้ ๆ ครอบครัวญาติ ๆ และน้อง ๆ ของสามี  และดิฉันก็จะทำธุรกิจเล็ก ๆ พอให้หายเหงา  ได้เฝ้าดูการเจริญเติบโตของลูก ๆ ไปด้วย   นึก ๆ แล้วก็ใจหาย  แต่เราต้องมีการวางแผนไว้ค่ะหากอะไรปุ๊บปั๊บไปเรายังมีลูกที่ต้องนึกถึง  คือคนไปน่ะก็สบายหมดห่วงแต่คนที่อยู่ซึ่งเป็นคนที่เรารักจะต้องไม่ลำบากทั้งกายและใจค่ะ จากคุณ : CK@fort. - [ 31 ก.ค. 51 15:07:36 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สำหรับตัวเองก็คงจะอยู่ที่สวีเดนต่อไปแหล่ะค่ะ เพราะตัวเองก็มีงานประจำทำแล้ว ให้กลับไปเริ่มต้นหางานใหม่ที่บ้านเราคงจะยากหน่อย เพราะอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว สามีก็มีประกันชีวิต แล้วก็มีเงินเก็บอยู่ส่วนหนึ่ง ไหนจะมีอพาทม์เมนท์ที่เพิ่งซื้อไว้อีก ถ้าไม่ไหวแย่จริงๆ ก็อาจจะขายแล้วไปหาเช่าอพาท์เมนท์เล็กๆ อยู่ ยิ่งถ้ามีลูก ยังไงก็อยากให้ลูกได้เรียนที่สวีเดน เพราะคิดในแง่ของสวัสดิการ ยังไงก็ดีกว่าบ้านเรา จากคุณ : Tascha - [ 31 ก.ค. 51 17:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่าน เจอขำๆ คือถ้าตายแล้วไม่ต้องมาเยี่ยม ดิฉันกลับอยากให้มาเยี่ยมบ่อยๆแฮะ ไม่กลัวเพราะเป็นคนที่เรารัก แต่ถ้าเป็นคนอื่น ไม่ต้องมาเยี่ยมหรอก เกรงใจ จากคุณ : yinnerella - [ 31 ก.ค. 51 19:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เรากลับเมืองไทยแน่ๆค่ะ ไม่มีอะไรผูกพันเราไว้ที่ออสเตรเลียนอกจากสามี ทรัพย์สมบัติอะไรถ้ามีที่ตปท ก็จะขายเอากลับมาเมืองไทยให้หมด อีกอย่างนะ คนเราเวลาแก่ๆ มักจะหลงๆลืมๆพูดภาษาแม่ของตัวเอง เกิดได้ไปอยู่เนอร์สซิ่งโฮมฝรั่ง จนท เขาอาจจะงงๆว่าเราพูดอะไร ไม่เข้าใจ ฮา จากคุณ : yuy - [ 31 ก.ค. 51 20:20:28 A:124.121.27.69 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ต้องดูว่าสามีตายตอนไหนคะ ถ้าลูกคนโตยังเรียน secondary school ไม่จบก็อยู่อังกฤษต่อ ถ้าลูกคนเล็กอยู่ในวัยเข้าเรียน primary school ก็จะอยู่ต่อ ถ้าไม่อยู่ในช่วงเวลานี้ก็จะกลับไทยคะ ตอนนี้ท้องลูกคนที่สองอยู่ รอคลอดแล้วใส่ชื่อลูกคนนี้เพิ่มในพินัยกรรมของเราทั้งคู่ แม้จะไม่ได้ทำ prenup หรือ postnup แต่ทุกอย่างแบ่งแยกไว้เรียบร้อยคะ ไม่ว่าใครจะตายก่อนก็สามารถอยู่ต่อได้ ยกเว้นคงจะเศร้าโศกอย่างหนัก จากคุณ : Berko - [ 31 ก.ค. 51 21:51:32 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดิฉันมีเรื่องจริงของเพื่อนรักรุ่นน้องคนไทย 2 คนมาเล่าให้ฟัง ทั้งสองได้กลายเป็นแม่หม้ายตั้งแต่อายุ 30 กลางๆ เพื่อนทั้งสองมีอายุน้อยกว่าดิฉันมาก แต่เราก็สนิทกันได้ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันด้วยน้ำใสใจจริง ดิฉันได้รู้จักเพื่อนทั้งสองตั้งแต่ทั้งคู่แต่งงานมาใหม่ๆ ได้เห็นความสุข ได้ยินคำพูดถึงความฝัน ความหวัง การวางแผนเพื่ออนาคต ฯลฯ ดิฉันจำได้ดีว่าดิฉันมีความสุขไปด้วย เพราะนึกถึงตอนที่ตัวเองแต่งงานใหม่ๆ เป็นช่วงที่มีความสุขมาก หัวใจพองโตคับอก โลกเป็นสีชมพูจริงๆ สามีของเพื่อนเสียชีวิตด้วยโรคร้าย เพื่อนคนแรกแต่งงานได้เพียง 4 ปีเท่านั้น เพื่อนอีกคนแต่งงานได้ 12 ปี ดิฉันได้เห็นความทุกข์ของเพื่อน มันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน  เพื่อนเจ็บมากกว่าสามีที่กำลังเจ็บป่วยหลายเท่า ดิฉันชื่นชมเพื่อนทั้งสองมากที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ และสามารถดำรงชีวิตต่อไปอย่างสมศักดิ์ศรีของแม่หม้าย เพราะความมีสติ และมีสตางค์ซึ่งมาจากการวางแผนการเงินที่ดีล่วงหน้า เพื่อนคนแรกกลับไปอยู่เมืองไทย เธอมีอาชีพที่สามารถทำงานได้ทุกที่ในโลกนี้ ทุกปีเธอจะกลับมาเยี่ยมหลุมฝังศพของสามี และมาอยู่บ้านซึ่งเป็นอนุสรณ์แห่งความรัก ที่ทั้งคู่ร่วมกันสร้างขึ้นมา... เพื่อนคนที่สองยังอยู่ต่อที่นี่ เธอมีไร่ผลไม้ขนาดใหญ่ที่ต้องดำเนินการสานต่อจากสามี เป็นงานหนักมากสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว แต่เธอก็สามารถทำได้ เธอบอกดิฉันว่าจะทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะทำไม่ไหว... เพื่อนรักทั้งสองจะบอกดิฉันเสมอว่า... ชีวิตมีความตายมาพราก แต่ความรู้สึกและความรักนั้นจะอยู่ในใจและจะติดตัวเราตลอดไป ... ไม่มีวันตาย... นานหลายปีผ่านไปแล้ว ทั้งคู่ยังดำรงครองตนเป็นแม่หม้ายทรงเครื่อง...เรายังติดต่อและคุยกันเสมอ หลายครั้งที่เพื่อนทั้งสองจะคุยแบบสนุกๆ บอกว่า... " พี่... แม่หม้ายนี่เหมือนทุเรียนแตกนะพี่ ... แมงวันมันชอบมาตอม..." จากคุณ : Sig.ra Colombo - [ 1 ส.ค. 51 00:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เพื่อน คุณ Sig.ra Colombo เข้มแข็งจังค่ะ ถ้าสิ่งนั้นเกิดขึ้น เราคงตรอมใจตายตาม อยู่ไม่ได้ค่ะ รักสามีเหลือเกิน จากคุณ : จริงๆนะ (Fresita) - [ 1 ส.ค. 51 00:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกระทู้ที่ทำให้เราตอบยังไม่ได้ ถึงแม้อ่านมาตั้งแต่คุณจขกท.ตั้งมาใหม่ ๆ มันอึ้ง ดิฉันกับสามียังหาคำตอบไม่ได้สักทีถึงแม้จะวางแผนกันมาได้ระยะแล้ว ยังหาความลงตัวไม่ได้เพราะมีลูกเล็ก ๆ โผล่มาเมื่อปีกลาย แต่เรื่องพินัยกรรม เรื่องทรัพย์สิน เรื่องประกัน เรามีคบค่ะ ถ้าวันนั้นมาถึงลูกเล็ก ๆ คงเศร้ามากเพราะเธอติดพ่อเหลือเกิน.......... จากคุณ : เสียงซึง - [ 1 ส.ค. 51 02:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คิดเสมอค่ะเรื่องนี้ แต่คิดแบบแว๊บๆ แล้วก็สะบัดหัวทำลืมทุกที กลัวค่ะ เพิ่งมาอยู่เยอรมันได้ไม่นาน แถมซื้อบ้านร่วมกันอีก ภาษาก็ไม่ดี รู้แต่ว่าประกันทุกอย่างของเขาเราเป็นผู้รับประโยชน์ จริงๆแล้วเห็นด้วยกับหลายท่านว่าชีวิตเป็นเรื่องไม่แน่นอน ควรคิดเผื่อไว้บ้าง ยิ่งอ่านคห.ของคุณ Sig.ra Colombo แล้วยิ่งกลัวค่ะ เห็นทีต้องหาเวลาคุยกันเรื่องนี้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที ความรู้สึกของดิฉันตอนนี้ก็คือถ้าไม่มีเขาอยู่แล้วจะอยู่ที่นี่ต่อไปทำไม เพราะที่มาอยู่ก็เพราะเขา จริงๆแล้วไม่เคยรักประเทศนี้เลย แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ถ้ามีลูกก็คงต้องอยู่เพื่อลูกต่อไป ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่มาตั้งกระทู้ทำให้ได้คิดค่ะ จากคุณ : GlowPopJigglyJam - [ 1 ส.ค. 51 02:47:01 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตั้งคำถามนี้กะตัวเองมาพักนึงแล้ว แต่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ถ้าสมัยก่อน ตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดว่ากลับเมืองไทยแน่นอน เพราะไม่มีอะไรผูกพันที่นี่ แต่หลังจากมีลูก ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำยังไงดี ถ้าเกิดอะไรขึ้น บอกสามีเหมือนกันค่ะว่าอย่าเพิ่งตายนะ ให้ฉันตายก่อน จากคุณ : ตรีนุช3903 - [ 1 ส.ค. 51 03:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 29 กรณีของดิฉันแตกต่างจากคนอื่นนะคะ เพราะว่าสามีมาอยู่เมืองไทย ดิฉันค่อนข้างเครียดนะ เพราะว่า ถ้าเขาตายก่อน มันไม่มีปัญหาหรอก แต่ถ้าเราตายก่อนนี่สิ สามีจะอยู่ยังไงในเมืองไทย ที่ ตม. ยุ่งยากและวุ่นวายมาก ๆ จะกลับไปบ้านเกิดตัวเอง ด้วยเงินเก็บและทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ในไทย (ซึ่งพยายามเก็บหอมรอมริบกันอยู่) ก็คงไปแร้นแค้นที่โน่นแน่ ๆ ห่วงสามีใจขาดเลย คิดแล้วเศร้า เพราะเขาก็อยู่เมืองไทยเพราะเรา ถ้าไม่มีเราก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม เคยคิดอยากมีลูกมาก ๆ เพราะสงสารสามี ถ้าเราตายไปพี่แจสคงลำบาก แต่มีลูกก็ไม่ได้ (ไม่คิดจะทำหลอดแก้ว หลังจากผิดหวังกับ IUI มาแล้ว 3 ครั้ง) ตอนนี้ คิดอย่างเดียว อยากให้พี่แจสเปลี่ยนสัญชาติเป็นไทย ไม่รู้จะทำได้ไหม แต่ถ้าถึงเวลานั้น เฮียก็อยู่เมืองไทยมาเกิน 20 ปีแล้วมั้ง น่าจะสามารถแล้ว แต่เห็นด้วยกับคุณ yuy #22 ว่า คนเราเวลาแก่แล้วมักจะลืมภาษาอื่น พูดแต่ภาษาพ่อแม่ของตัวเอง คุณย่าสามี เสียชีวิตไปเมื่ออายุ 93 ตอนอยู่ Nursing Home ในฮอลแลนด์พูดแต่ภาษาเยอรมัน เพราะเป็นคนเยอรมัน ซึ่งโชคดีคนดัชต์ยังฟังรู้เรื่องหน่อย หนักใจค่ะจริง ๆ จากคุณ : Ninie - [ 1 ส.ค. 51 16:18:51 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ของดิฉัน วางเเผนให้สามีค่ะ สามีดิฉันซื้อประกันเกือบทุกอย่าง ตามประสาคนทีนี่ เเม้เเต่ประกันหลังการตาย ยังร่ำๆจะซื้อทุกครั้งที่เขาส่งใบปลิวโฆษณามา ถ้าเขาตายก่อน ไม่ค่อยมีปัญหาค่ะ เเต่ถ้าเราตายพร้อมกันนี่สิ เคยคิดไว้ว่า ถ้าเราไปพร้อมกัน จะให้พี่สาวเขาดูเเลลูกหากลูกอยู่ที่นี่ ส่วนถ้าลูกอยากไปเมืองไทย ก็จะให้น้องสาวดิฉันเป็นผู้ดูเเล เเล้วเเต่เขาจะอยากอยู่ที่ไหน เเต่สามีเเย้งว่า ถ้าลูกยังเด็ก จะมีการเปลี่ยนเเปลงมากเกินไป ไหนจะไม่มีพ่อเเม่เเล้วยังต้องเปลี่ยนที่อยู่กับสิ่งเเวดล้อมอีก ก็เลยว่าจะให้เด็กอยู่ประเทศนี้จนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ เเล้วเลือกตามใจเขา คุณNinie ถ้าคุณไปก่อน เเละดิฉันกับสามีกลับไปอยู่เมืองไทย ฝากฝังได้ค่ะ เผื่อสามีดิฉันจะได้มีเพื่อนคุย จากคุณ : pixiepasta (Pixiepasta) - [ 1 ส.ค. 51 19:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องห่วงสามี คิดเหมือนคุณ Ninie เลย เพราะว่าวางแผนไว้ว่าจะเกษียณที่เมืองไทย แล้วก็ห่วงเหมือนกันว่า ถ้าเราตายก่อนแล้วเขาจะทำยังไง แต่ในอนาคตเมืองไทยเราคงค่อนข้างจะสะดวกสบายต่อต่างชาติมากกว่านี้เยอะนะเราว่า แต่ก็คิดไว้ว่า ยังไงก็คงต้องมีคอนโดเป็นชื่อเขา และถ้าโชคดีมีคอนโดไว้ที่ออสเตรเลียก็คงจะดี เผื่อเขาจะกลับไปอยู่ออส หรือไปๆมาๆ ต้องยอมรับว่าสวัสดิการการดูแลที่ออสนั้นดีกว่าเมืองไทย (ถ้าไม่รวย อยู่เมืองไทยลำบากสำหรับฝรั่งตัวคนเดียว) แต่ก็นะ ก็เคยบอกไว้ว่าถ้าเราตายก่อน แล้วจะมีใครใหม่มาดูแลก็ตามใจ อย่าให้สวยกว่าก็พอ ฮา จากคุณ : yuy - [ 1 ส.ค. 51 21:01:46 A:124.121.22.212 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณ จขกท มากเลยนะค่ะที่ตั้งคำถามขึ้นมา สามีคุยเรื่องนี้กับเราบ่อยมาก พูดเรื่องนี้ทีไรเราไม่ค่อยอยากฟังเลย รู้สึกหดหู่ และเศร้า ร้องไห้ทุกครั้งที่คุยกันเรื่องนี้ เพราะเราไม่ต้องการให้เขาตายก่อนเรา ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะอยู่อย่างไรเมื่อปราศจากเขา ความรู้สึกคงแย่มากๆ หากวันนั้นมาถึง แต่สามีก็วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว ทำประกันชีวิตของบริษัทให้ ทำพินัยกรรมให้ แจกแจงเงินที่เขามีอยู่ ตัวเราเองยังไม่มีงานทำ และคงไม่มีลูกค่ะ ตั้งใจว่าคงกลับไปอยู่เมืองไทยใกล้พี่ๆ และหลานๆค่ะ เราบอกเขาว่าหากเราตายก่อน ก็ให้เผาแล้วเอาขี้เถามาเป็นปุ๋ยต้นไม้ในบ้าน ไม่ต้องยุ่งยากเอากลับไปเมืองไทย ประหยัดทั้งค่ดำเนิดการและค่าขนส่ง และไม่ลำบากและสิ้นเปลืองกับคนที่ยังอยู่ที่เมืองไทย ไหนจะต้องไปไหว้หลุมศพในช่วงเทศกาล จากคุณ : ฟ้าหลังฝน (กวนฐานฮวา ณ อเบอร์ดีน) - [ 1 ส.ค. 51 21:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณนะคะที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เคยบอกสามีเสมอๆว่าถ้าไม่มีเค้าไม่รู้ตัวเองจะอยู่อย่างไร ตอนนี้สามีก็ให้เรียนเต็มที่ เรียนทุกอย่าง และก็ให้พูดภาษาทีนี่ให้ได้ดีที่สุด สามีทำประกันไว้ ตอนนี้ ประมาณ แปดบริษัท ตัวสามีบอกเสมอว่าเค้าอยู๋แบบว่าพร้อมตายได้เสมอ เพราะว่าคนเราไม่อาจรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แกหวังแต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น เราจะได้ไม่ลำบาก และความรู้ที่เราได้เรียนมา เราก็สามารถหางานทำที่นี่ได้ ตอนนี้เราสองคนก็เพิ่งสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ว่าเรายังไม่มีลูกกันคะ เพราะปัญหาทางสุขภาพ บางทคิดๆก็เศร้า แต่ว่าชีวิตนี้มีเกิด แก่ เจ็บตายคะ เราคิดไว้อยู่เสมอ และด้วยความโชคดี สามีเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาตลอด ตัวดิฉันตัดสินใจว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น จะใช้ชีวิต อยู่ที่นี่ต่อไปคะ ส่วนเรื่องทรัพย์สมบัติทั้งหมดทั้งปวง สามีไม่เคยปกปิดเลยคะ เพราะว่าเราก็ไม่มีอะไร ไม่ได้ร่ำ ไม่ได้รวย บ้านทีซื้อกัน ในพินัยกรรมก็ระบุเป็นชื่อของเราสองคนโดยไม่มีญาติคนไหนมาเกี่ยวข้องคะ จากคุณ : เกิด แก่ เจ็บ ตาย ใครเล่าจะรู้ - [ 3 ส.ค. 51 04:40:25 A:77.24.37.240 X: TicketID:183372 ]

ความคิดเห็นที่ 34 กลับไทยกับลูก สบายค่ะ สามีทําไว้ให้แล้วนิ แต่ก็จะมาเยี่ยมทางนี้ เป็ยบางครั้งญาติๆสามีค่ะ เพราะกลัวคิดถึงหลาน อิๆ จากคุณ : mopsen dog - [ 3 ส.ค. 51 19:47:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ดิฉันเอาลูกเป็นหลักค่ะ  ที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอให้ลูกมีการศึกษาที่ดี และอยู่ในที่ๆ มีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินไว้ก่อนค่ะ      ส่วนตัวเองก็คิดว่าพอจะทำงานหาเลี้ยงต้วเองและลูกได้ ประกันก็รับภาระเรื่องบ้านไป เงินโซเซี่ยล+อินเวสต์เมนท์ ของสามีก็ยังพอประทัง ไม่ฟุ่มเฟือยก็อยู่ได้ค่ะ จากคุณ : แม่ขา - [ 4 ส.ค. 51 09:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คงไม่กลับเมืองไทยแน่นอน กลับไปเยี่ยมญาติๆเอาดีกว่า เห็นด้วยกับหลายๆคนข้างบน คุณภาพชีวิตและการศึกษาที่นี่ดีกว่าที่เมืองไทย และยังให้โอกาสอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างกับเรา กลับไปเมืองไทยก็ต้องเริ่มต้นจากศูนย์ แถมยังไม่รู้จะไปทำอะไรที่นั่น จริงอยู่นั่นคือบ้านเกิด แต่เมือมีลูก ก็ต้องนึกถึงการศึกษาของลูกมาก่อนอันดับแรก จากคุณ : "อยากน่ารักน้อยกว่านี้" - [ 4 ส.ค. 51 23:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ ดิชั้นจะเก็บเอาไว้อ่านเพื่อเตือนสติตัวเอง อย่างน้อยลูกก็ยังมีที่พึ่งได้ค่ะ จากคุณ : Mnki - [ 8 ส.ค. 51 21:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตลก คห. 32 จัง (ที่ให้เอากระดูกไปทำปุ๋ย)*D จากคุณ : สะแหลนจ้ะ - [ 9 ส.ค. 51 20:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 หมู่นี้ไม่ได้แวะมาห้องแม่บ้าน พอดีเห็นกระทู้นี้อยากแจมด้วยคน ป้าและสามี ต่างก็อายุมากกันแล้ว จะตายวันตายพรุ่งก็เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ป้า๕๗ ลุง ๖๐ ปี ตอนนี้ทั้งสองคนไม่มีโรคร้ายแรงอะไร นอกจากโรคปวดแขนปวดขาตามประสาคนแก่ เคยพูดกันเสมอว่า ถ้าใครตายก่อนจะทำอย่างไร ส่วนลุงเขาบอกว่า ถ้าเขาตายก่อน ตอนสามทุ่มสี่ทุ่ม เขาจะมาเรียกเรา เขาพูดไทยชัดมากคำว่า สามทุ่มสี่ทุ่ม ข้อนี้แหละกลัวเหมือนกัน เพราะสามีนี่ชอบเรียกชื่อมาก ถ้านั่งอยู่ด้วยกันในห้อง เดี๋ยวก็เรียก เดี๋ยวก็เรียก กลัวมากเลยว่าถ้าเขาเป็นอะไรไป หูเราอาจจะแว่วได้ยินเสียงเรียกตลอด ส่วนเรื่องการใช้ชีวิตเมื่อเขาจากไปก่อน ก็คือกลับไปอยู่กับลูกหลานที่เมืองไทยแน่ๆ ที่อยู่ญี่ปุ่นก็เพราะอยู่เพื่อเขา แม้ตอนจะอยู่ด้วยกันจะเบื่อบ้าง รำคาญบ้าง แต่เพิ่งตระหนักเมื่อตอนเกิดเหตุการณ์ที่เกือบจะเลิกกันว่า จริงๆแล้วเรารักเขามาก เรียกว่าเป็นความผูกพันที่เรากินนอนอยู่ด้วยกันมาหลายปี ขาดใครไปก็คงว้าเหว่ ส่วนเรื่องการเป็นอยู่ก็ไม่ต้องกังวลมากเพราะไม่ได้ใช้จ่ายอะไรมากนัก ลูกเต้าก็ทำงานมีครอบครัวเป็นหลักได้ เมื่อถีงวันที่ไม่มีสามี ก็คงอยู่ไปรอวันตามเขาไป จากคุณ : พนอจัน - [ 13 ส.ค. 51 20:21:55 ]