ความคิดเห็นที่ 1 ใบลาน มาเริ่มต้นกันที่ใบลานกัน        หลังพระพุทธเจ้าเสด็จดับขันธ์ปรินิพานไปแล้ว     ไม่ได้มีการบันทึกคำสั่งสอนเอาไว้ในรูปแบบของพระไตรปิฏก (แปลว่าตะกร้าสมใบ)เหมือนปัจจุบัน   แต่จะอาศัยท่องจำแบบปากเปล่าของเหล่าพระภิกษุ     ดูเผินๆ แล้วก็เหมือนการสวดมนต์หรือร่ายเวทย์มนต์อย่างศาสนพราหมณ์      หลายคนจึงเข้าใจผิดว่าการสวดมนต์ให้พระคุ้มครองนั้นเป็นส่วนหนึ่งของพุทธศาสนา   ความจริงแล้วเจตนาของการสวดมนต์ก็คือการจดจำคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าและพระวินัยนั่นเอง..........หากใครได้เคยอ่านหรือแปลพระไตรปิฏก   ก็จะเห็นหลายต่อหลายพระคัมภีร์ขึ้นต้นด้วยคำว่า   กิร(อ่านว่ากิ-ระ)  ซึ่งแปลว่าได้ยินมาว่า........ซึ่งหากพระอานนท์เป็นคนเล่าพระคัมภีร์นั้น   ก็ตีไปได้เลยว่า   เป็นการได้ยินจากพระโอษฐ์ของพระพุทธเจ้าเพราะพระอานนท์เป็นพุทธอุปฐากผู้ดูแลใกล้ชิดพระพุทธเจ้า    จึงได้ยินได้ฟังทุกๆ เรื่องราวทุกๆ พระเทศนาของพระพุทธเจ้า     ย้อนกลับมาที่เรื่องใบลานต่อ......หลังจากที่มีการรักษาพระไตรปิฏกด้วยการท่องจำแล้ว   ก็เกิดปริวิตกในหมู่สงฆ์ว่าพระวินัยก็ดี  พุทธประวัติก็ดี  พระอภิธรรมก็ดีอาจจะมีการตกหล่นหรือจำไม่ได้แล้วเกิดขึ้น    ที่ประชุมสงฆ์จึงเห็นว่าควรจารึกพระวินัย  พุทธประวัติ  พระอภิธรรมลงบนใบลานเพื่ออนุชนรุ่นหลังจะได้ศึกษาต่อไป    ไม่ต้องมาเสียเวลานั่งถามพระที่มีหน้าที่จำแต่ละหมวดๆ......และการจารึกลงในใบลานก็แบ่งเป็นสามหมวด  คือพระวินัย  พุทธประวัติ  และพระอภิธรรม   จะแบ่งแยกกันชัดเจนด้วยตะกร้า(พระไตรปิฏกแปลว่าตะกร้าสามใบ)รวมทั้งหมดได้แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ ผมโชคดีที่ได้เห็นใบลานและการการจารึกใบลานด้วย   วัดในหมู่บ้านของผมที่ผมจำพรรษาสมัยบวชเป็นสามเณรน้อยเป็นวัดเก่าแก่สร้างมาก่อนจังหวัดอุดรธานี   มีตู้เก็บใบลานเยอะแยะ   มีทั้งใบลานที่เทคโนโลยี่สมัยใหม่พิมพ์บนใบลาน  และใบลานที่ถูกจาร(อ่านว่าจาน)ด้วยมือ      ที่วัดมีหลวงตาที่สูงอายุรูปหนึ่งซึ่งผมเป็นสามเณรต้องคอยอุปฐากท่าน    กิจวัตรของท่านอย่างหนึ่งคือนั่งจารใบลานด้วยอักษรธรรมซึ่งเคยเป็นอักษรที่ใช้ในประเทศลาวมาก่อน     แม้ตอนนั้นจะมีใบลานที่พิมพ์ด้วยเครื่องพิมพ์สมัยใหม่เต็มวัดอยู่แล้ว     ท่านก็จะนั่งจารใบลานของท่านไปเรื่อยๆ ....เหมือนบันทึกไดอารี่อะไรทำนองนั้น     ใบลานที่ท่านใช้ทำจากใบตาลเขียว    ท่านใช้เหล็กแหลมเขียนและกดเป็นร่องตัวอักษร    เมื่อจารเสร็จทั้งสองหน้าแล้ว(บางทีก็ใช้เวลาหลายวัน   บางทีก็วันเดียว  แล้วแต่อารมณ์ท่าน)ท่านก็จะเรียกผมไปช่วยตัดใบตาลแล้วเอาแป้นไม้หน้าเรียบทับไว้และสำทับด้วยก้อนหินที่หนักอีกทีไปผึ่งแดดที่ลานวัดให้แห้ง    บางทีท่านก็จะให้ผมบดถ่านไฟเป็นผงดำแล้วไปราดหน้าใบลาน    เมื่อปาดผงถ่านดำออกหมด  ผงถ่านส่วนหนึ่งก็จะเกาะติดกับร่องตัวอักษรที่ท่านจารเอาไว้ทำให้ตัวอักษรบนใบลานเด่นขึ้น     นับว่าผมโชดดีไม่น้อยที่ได้เห็นวิวัฒนาการการจารใบลาน ผมมีเรื่องเล่าสมัยเป็นสามเณรรน้อยเกี่ยวกับใบลานให้ฟังอีกเรื่อง   เป็นเบื้องหน้าเบื้องหลังของการขึ้นธรรมาสน์เทศน์ครึ้งแรกของผม     เมื่ออ่านแล้ว   หลายคนจะได้เข้าใจว่าการเทศน์หรือการขึ้นธรรมาสน์เทศน์ของพระภิกษุสงฆ์ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เราๆ ท่านๆ เข้าใจ     เดี๋ยวจะมาเล่าต่อให้ฟัง แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 20:40:14 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 4 ส.ค. 51 17:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นั่งรอฟังเทศน์อยู่ มาเร็วๆ โยมจะติดกัณฑ์เทศน์  $30 จากคุณ : โจ๊กหมูไม่เอาชูรส - [ 4 ส.ค. 51 18:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นเอ่ยถึงใบลาน อ่านแล้วก็เลยทำให้นึกถึงชิ้นใบลานของตา คงเป็นสมัยที่แกบวชเรียน ตัวหนังสือยังเป็นภาษาสมัยโบราณซึ่งดิฉันอ่านไม่ออก ไปค้นเจอในตู้เก็บของเก่าที่แม่เก็บของตาและยายไว้ ปล. มานั่งรออ่านต่อค่ะ จากคุณ : JC2002 - [ 4 ส.ค. 51 19:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเล่าต่อ.... การเทศน์สมัยโบราณจะนิยมอ่านจากใบลาน    ผมไม่ทราบว่าเขาใช้คำลักษณะนามเรียกใบลานที่ใช้เทศน์แต่ละกัณฑ์ว่าอย่างไร   ปรกติผมจะเรียกว่า "ตับ" ใบงานหนึ่งตับต่อหนึ่งกัณฑ์เทศน์     ใบลานในปัจจุบันนี้ส่วนใหญ่จะถูกพิมพ์จึงอ่านง่ายสบายตา      ใบลานตับหนึ่งจะมีประมาณสักยี่สิบกว่าใบโดยพิมพ์ทั้งด้านหน้าด้านหลัง   ถ้าเป็นหนังสือก็ประมาณสี่สิบถึงห้าสิบหน้า      แต่ที่แตกต่างจากหนังสือก็คือ   ใบลานจะใช้เชือกเส้นเดียวร้อยใบลานไว้      ตรงนี้แหละเป็นปัญหา คือหลังจากอ่านใบลานหน้าแรกเสร็จก็ต้องพลิกใบลานข้ามเชือกที่ร้อยอยู่    จากนั้นก็ต้องพลิกใบลานทั้งตับเพื่อหันหน้าที่สองเข้าหาตัวผู้อ่าน    และเมื่อถึงหน้าสามก็ทำเหมือนอ่านหน้าหนึ่งแล้วพลิกข้ามไปหน้าสี่   จากนั้นก็ต้องพลิกใบลานทั้งตับอีกทีเพื่อให้หน้าสี่หันเข้าหาตัวผู้อ่าน   วนๆ เวียนๆ อยู่อย่างนี้ตลอดยี่สิบกว่าใบลานจนหมดกัณฑ์ที่เทศน์อยู่     หนักข้อเข้าไปอีกก็คือคือใบลานแต่ละใบไม่มีตัวเลขกำกับว่ากำลังอ่านอยู่หน้าไหน......จะเห็นว่าถ้าพลิกหน้าผิดหรือพลิกใบลานทั้งตับผิดเมื่อไหร่.......ผู้เทศน์จะเทศน์วนๆ เวียนๆ อยู่ที่ข้อความเดิม   ไม่มีคำว่า เอวัง  ก็มีด้วยประการฉะนี้แน่นอนทีเดียวเชียว   ซึ่งผมจะเล่าประสบการณ์ตัวเองตอนนั้นให้ฟัง ประเพณีทางอีสานในช่วงเข้าพรรษาจะมีการจองเป็นเจ้าภาพกัณฑ์เทศน์กันตามกำลังศรัทธาของคนในหมู่บ้าน    วัดที่ผมจำพรรษาอยู่เป็นวัดเจ้าคณะตำบล    หลวงปู่เจ้าอาสวาสเป็นพระเถระผู้ใหญ่สูงพรรษาเป็นที่รู้จักดีในหมู่คนอุดรธานี   มีคหบดีและคนจากในเมืองไปนมัสการเป็นลูกศิษย์ลูกหาเยอะมาก    ปีนั้นเป็นพรรษาที่สองของผมที่บวชเป็นสามเณรน้อยอายุสิบสาม    พอเข้าพรรษามา   หลวงปู่จะให้พระเณรทุกรูปขึ้นเทศน์    ท่านจะเลือกกัณฑ์เทศน์ให้สามเณรไปฝึกเทศน์ฝึกเปิดใบลานกันก่อน    เข้าพรรษาปีนั้นผมต้องขึ้นเทศน์สองครั้ง    ครั้งแรกเทศน์เดี่ยว    ส่วนครั้งที่สองเทศน์สี่ธรรมาสน์......ใครที่เคยได้ยินแต่เทศน์สองธรรมาสน์   คราวนี้มาได้ยินเทศน์สี่ธรรมาสน์คงแปลกใจ.....แต่ก็เคยมีมาแล้ว  และเป็นการเทศน์ที่ผมสนุกและเพื่อนสามเณรอีกสามรูปชอบมาก   คือหลวงปู่ขึ้นธรรมาสน์เทศน์กับพวกเราคือสามเณรสามรูป   ตั้งกระทู้ธรรมถามแล้วให้พวกเราสามเณรทั้งสามตอบ   ญาติโยมที่ฟังก็สนุกไปด้วย การขึ้นธรรมาสน์ใช้ใบลานเทศน์ครั้งแรกของผม (ความจริงผมไม่ได้ขึ้นธรรมาสน์เองหรอก   พระธรรมาสน์สูงมาก  แม้จะใช้ตั่งที่ใช้เหยียบขึ้นธรรมาสน์ก็ยังสูงอยู่   โยมผู้ชายอุ้มผมขึ้นธรรมาสน์เทศน์ในวันนั้น)   ผมมีเวลาฝึกสองอาทิตย์   ฝึกเปิดใบลานจนมั่น   อ่านข้อความในกัณฑ์เทศน์จนจำได้บางส่วนจนถึงทุกวันนี้    ถามว่าตื่นเต้นไหม?.......ตอบได้เลยตื่นเต้นและประหม่าที่สุดในชีวิตที่เคยรู้สึกตื่นเต้นมา......โชคดีที่ว่า   มีสามเณรอีกรูปหนึ่งต้องขึ้นเทศน์ก่อนหน้าผมอาทิตย์หนึ่ง   จึงได้มีโอกาสศึกษา   และสามเณรรูปนั้นเองก็ตื่นเต้นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าผม     หลังจากที่ญาติโยมกล่าวคำอารธนาเทศน์แล้ว    สามเณรที่กำลังนั่งอยู่บนธรรมาสน์รูปนั้นก็ตั้งนะโมสามจบก่อน....เสียงสามเณรสั่นพร่าจนได้ยินชัดเจน....ท่านคงจะตื่นเต้นจนตั้งนะโมไม่ครบวรรค!!  ท่านว่า......นะโม   อะระหะโต   สัมมาสัมพุทธัสสะ...(ท่านข้าม  ตัสสะ  ภะคะวะโต  ไป !!)  ตอนที่พวกเราสามเณรทั้งสามรูปฝึกด้วยกันที่กุฏิ   ท่านคล่องปร๋อมาก   ที่สำคัญพวกเราต้องทำวัตรเช้าวัตรเย็นตั้งนะโมสามจบทุกๆ วันอยู่แล้ว   แต่อีตอนขึ้นธรรมาสน์...ท่านตั้งนะโมข้ามวรรคข้ามตอนซะนี่!!     น่าเห็นใจเพราะท่านอายุสิบสามเท่าผม.....อ้อ!  ลืมบอกไปว่าต้องเทศน์ผ่านเครื่องขยายเสียงด้วย...กดดันอย่างเห็นได้ชัด!! เมื่อถึงคิวผม   ซึ่งต้องเทศน์วันพระหลังจากฉันอาหารเช้าเสร็จ.....จำได้ว่าผมฉันอาหารเช้าวันนั้นอย่างจืดชืด.....หนึ่งชั่วโมงก่อนขึ้นธรรมาสน์รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า   มือไม้เหมือนจะสั่นไปหมด.....ต้องขึ้นกุฏิเข้าห้องรัดสบงทรงจีวรใหม่.......พอเสียงระฆังลั่นเพื่อบอกญาติโยมตามบริเวณวัดว่าการเทศน์จะเริ่มขึ้นแล้ว     ผมรู้สึกหวาบหวิวไปทั้งตัว   เดินถือใบลานขึ้นศาลาเหมือนล่องลอยไปซะอย่างนั้น    ญาติโยมวันนั้นเยอะมาก   ศาลาประจำวัดกว้างใหญ่มาก  จุคนได้สี่ร้อยถึงห้าร้อยคน   โยมแม่และพี่สาวสามคนที่รับเป็นเจ้าภาพกัณฑ์เทศน์ของผมนั่งอยู่แถวหน้า   เมื่อผมขึ้นธรรมาสน์เสร็จ   ความรู้สึกวูบหนึ่งก็เกิดขึ้น!  คือทุกอย่างบนศาลาตอนนั้นมืดไปวูบหนึ่ง   จากนั้นภาพญาติโยมก็ค่อยๆ กระจ่างๆ ขึ้นทีละนิด   เหตุมาจากความตื่นเต้น โยมแม่เป็นคนกล่าวอาราธนาเทศน์เอง(ท่านเป็นคนธรรมะธรรมโมมาก  ซึ่งต่อมาท่านบวชเป็นชีจนละสังขารในผ้าขาว)     อาราธนาเสร็จผมก็ตั้งนะโม....ซึ่งตรงนี้ตั้งใจมากว่าจะต้องไม่พลาดเหมือนเพื่อนสามเณรจากอาทิตย์ที่แล้ว   และผมก็ตั้งนะโมได้สามจบ......เริ่มต้นเทศน์(ผ่านเครื่องขยายเสียง)ก็ได้ยินเสียงตัวเองผ่านลำโพงสั่นเอามากๆ......มองหน้าโยมแม่ที่นั่งพนมมืออยู่หน้าธรรมาสน์ท่านน้ำตาไหล    คงจะดีใจที่เห็นลูกชายนั่งบนธรรมาสน์เทศน์     อ่านใบลานไปได้พักใหญ่ๆ ก็ชักจะเริ่มรู้สึกว่า  เอ๊ะ!  เรากำลังอ่านข้อความเดิมอยู่นี่.....ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งมั่นใจว่าอ่านความเดิม   ส่วนญาติโยมก็นั่งพนมมือแต้ฟังอย่างเดียวไม่ได้ทักท้วงอะไร.....ผมเริ่มมั่นใจว่าผมเปิดใบลานวนไปวนมาซะแล้ว    โชคดีที่พี่เณรที่นั่งอยู่หลังธรรมาสน์คอยเป็นพี่เลี้ยง   ขอ "เวลานอก" แล้วมาพลิกใบลานกลับไปจุดที่ผมพลิกผิดไปใหม่.....ญาติโยมพากันยิ้มหัวเราะผมด้วยความเอ็นดู   กัณฑ์เทศน์วันนั้นแทนที่จะเอวังในเวลาสามสิบนาทีกว่าๆ  ก็กินเวลาไปเกือบเข้าชั่วโมง!!   ขณะที่นั่งพิมพ์อยู่นี้   ยังรู้สึกบรรยากาศตอนนี้ได้ดีเลย นี่คือเบื้องหลังเล็กๆ น้อยๆ ของการขึ้นธรรมาสน์อ่านใบลานเทศน์ครั้งแรกเอามาเล่าสู่กันฟัง แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 19:30:22 จากคุณ : คนอุดรธ (วัชรานนท์) - [ 4 ส.ค. 51 19:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วใบลานนี่มันใหญ่ขนาดไหนอ่ะคะพี่ทิด มือใหญ่เท่าใบลานอ่ะ ดีหรือไม่ดีี อยากรู้ จากคุณ : ta/'o-o/' - [ 4 ส.ค. 51 19:46:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านต่อตรง #4 ทำให้คิดถึงสมัยเด็ก ๆ ที่แม่มักจะพาไปฟังเทศน์ที่ศาลาวัด แต่จะไปกับแม่เฉพาะเทศน์พระเวสสันดร(เขียนผิดต้องขออภัยด้วย) ที่เป็นการเทศน์หลังงานบุญผ้าเวส หลังจากกลางคืนมีงานมโหรศพ พอวันต่อมาก็จะเป็นวันที่มีคณะเทศมาเทศพระเวสสันดร พระบางรูปน้ำเสียงท่านนี่สามารถสะกดผู้ฟังได้เลย ทำเอายาย ๆ คนฟังร้องไห้ตามก็เยอะ ปล. ขอโทษทีที่เข้ามาแทรกอีกค่ะ อ่านไปแล้วทำให้นึกถึงเรื่องนี้น่ะ และก็มานั่งรออ่านต่ออีกค่ะ จากคุณ : JC2002 - [ 4 ส.ค. 51 20:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ้อ...ลืมบอกไปว่าผมมีกติกาห้ามโหวตกระทู้ผมนะครับ ฮั่นแน่!!  มีสีกาติดกัณฑ์เทศน์มาแล้วสามร้อยเหรียญ.....ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องเล่าเรื่องเทศน์สี่ธรรมาสน์ให้ฟังต่อ.....เผื่อมีสีกาติดกัณฑ์เทศน์ด้วย "ผ้าสไบ" เหมือนที่นางพิมติดกัณฑ์เทศน์ให้สามเณรแผนจากเรื่องขุนแก้วขุนแผนไง  อิ อิ อิ ก่อนจะออกพรรษา    หลวงปู่จัดรายการเทศน์ใหญ่ให้สามเณรทั้งสามรูปขึ้นเทศน์ร่วมกับหลวงปู่    โดยหลวงปู่ขอเป็นเจ้าภาพถวายกัณฑ์เทศน์เอง (ท่านถวายผ้าจีวรใหม่เป็นผ้าเนื้อดีแก่พวกเราทั้งสามรูป)     ความจริงจะว่าเทศน์ก็ไม่เชิง   ผมคิดว่าหลวงปู่ต้องการให้พวกเราได้ลองวิชาก็ว่าได้   (สามเณรสามรูปตอนนั้น  มีผมและเพื่อนสามเณรรุ่นเดียวกันถือนักธรรมตรีอยู่  และพี่เณรอีกรูปอายุสิบสี่ท่านถือนักธรรมโทอยู่)      โดยหลวงปู่บอกไว้กว้างๆ ว่าให้พวกเรากลับไปอ่านทบทวนหลักสูตรนักธรรมเอาไว้    พร้อมกำชับว่าอย่าไปนั่ง "อมขี้ฟัน" บนธรรมาสน์ให้อายญาติโยม    หมายความว่าท่านปุจฉาเรื่องอะไร   พวกเราสามเณรทั้งสามรูปก็วิสัชชนาได้หรืออย่างน้อยๆ ก็ให้เลียบๆ เคียงๆ ได้ หลังจากลิ้มรสประสบการณ์ขึ้นธรรมาสน์ครั้งแรกทุกรูปแล้ว    พวกเราก็เริ่มจะเข้าใจ   และที่สำคัญการขึ้นธรรมาสน์พร้อมกันทั้งหมดก็ทำให้พวกเราอุ่นใจว่า "มีกันและกัน" ธรรมาสน์ติดกันอยู่ ก่อนวันจะเทศน์มาถึง   หลวงปู่สั่งให้พวกเราจัดธรรมาสน์ไว้เป็นมุมสี่เหลี่ยม   ตั้งธรรมาสน์ไว้ทุกมุมแล้วให้ญาติโยมนั่งตรงกลาง    ผมแอบหดหู่ใจนิดหนึ่งตรงนี้   เพราะนึกว่าจะให้พวกเราตั้งธรรมาสน์พวกเราแบบแถวเรียงหน้ากระดาน   เวลาติดขัดอะไรก็จะกระซิบถามได้    ที่ไหนได้ธรรมาสน์พวกเราอยู่คนละมุมเสาศาลาเลย   (ต้องบอกย้ำอีกครั้งว่าศาลาประจำวัดนั้นใหญ่มาก    เขามีการคำนวนว่าศาลาวัดใหญ่ใหญ่ขนาดไหนเขาให้นับกันที่เสาศาลา   และเสาศาลาของวัดประจำหมู่บ้านผมมีหกสิบสองเสา!!) วันเทศน์มาถึง....พวกเราสามเณรทั้งสามรูปก็ตื่นเต้นอีกนั่นแหละ   แต่คราวนี้ลดดีกรีลงหน่อย    ที่สำคัญพวกเราไม่ถึงถือใบลาน  ไม่ต้องเปิดหนังสือ....เอากันแบบปากเปล่า!!     ญาติโยมที่มาคอยฟังเทศน์วันนั้นเยอะมากเป็นประวัติการณ์   ญาติโยมจากในเมืองที่เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่ก็เห็นรายหลาย     เสียงอึงคนึงเต็มศาลาไปหมด     เวลาผมรู้สึกตื่นเต้นทีไรก็จะเหลือบไปมองพี่เณรทั้งสองรูปก็อุ่นใจขึ้นมาบ้าง หลวงปู่เปิดกัณฑ์เทศน์ด้วยพุทธภาษิตอันหนักอึ้ง......นตฺถิ   ตณฺหา  สมา  นที.....โยนกลองมาทีผมก่อนใครว่า   นี่แหน่ะพ่อจัวน้อย(สามเณรน้อย)...ช่วยแปลพุทธภาษิตตรงนี้ให้ทีสิว่ามีความหมายว่ากะไร?..... โชคดีที่ผมเตรียมตัวตรงนี้ไว้แล้ว   ตอบไปอย่างฉะฉานว่า......แม่น้ำเสมอด้วยตัณหาไม่มีขอรับกระผม....  จากนั้นหลวงปู่ก็โยนกลองต่อไปอีกสามเณรให้อธิบายขยายความแปลไทยเป็นไทยอีกทีว่า   แม่น้ำมันเสมอด้วยตัณหาไม่มีนั้นเป็นเช่นไร     สามเณรอีกรูปก็ตอบคล่องว่องไว   เพราะเป็นพุทธภาษิตที่พวกเราต้องศึกษาในหลักสูตรนักธรรมตรีวิชากระทู้ธรรมอยู่แล้ว    จากนั้นหลวงปู่ก็โยนกลองต่อให้สามเณรรูปสุดท้ายให้ยกตัวอย่าง.....แล้วหลวงปู่ก็จะขมวดความสำคัญและเพิ่มเติมสิ่งที่พวกเราอธิบายไม่ครอบให้ญาติโยมได้ฟัง นอกจากอธิบายขยายความพุทธภาษิตแล้วท่านก็ถามเรื่องพุทธประวัติให้พวกเราสามเณรแต่ละรูปเล่าเป็นฉากๆ.....ช่วงไหนที่เราตะกุตะกักหลวงปู่ก็จะคอยเสริมให้แบบพยุง   จนพวกเราเริ่มสนุก ผลจากการเทศน์วันนั้น   ผมได้มีโอกาสเห็นและจับเงิน "สองร้อย" บาทเป็นครั้งแรกในชีวิต    ญาติโยมรวบรวมปัจจัยถวายเป็นกัณฑ์เทศน์ให้สามเณรสองร้อยบาททุกรูป     ผมสั่นและตกใจมาก......ไม่รู้ว่าจะเก็บเงินมากมายก่ายกองขนาดนั้นไว้ตรงไหน    เพื่อนๆ สามเณรอีกสองรูปก็เช่นกัน  ..กัณฑ์เทศน์ครั้งแรกที่ได้โยมถวายมาสิบบาทก็ถือว่าโขแล้ว   แต่ตอนนี้ต้องเก็บเงินสองร้อยบาทไว้ในกุฏิ   พวกเราวางตัวไม่ถูก   จากที่ไม่เคยปิดกุฏิลั่นดาลอะไร   หรือล็อคห้องก่อนไปที่อื่นก็ต้องมาคอยระแวดระวัง    ท้ายที่สุดพวกเราสามเณรทั้งสามรูปจึงเข้าในเมืองเอาเงินไปฝากไว้ที่ธนาคาร    จึงค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย......จึงอยากจะบอกพุทธศาสนิกชนตรงนี้ว่า   การถวายปัจจัยให้พระภิกษุสงฆ์ทีละมากๆ   บางทีก็เป็นผลร้ายต่อท่านเหมือนกัน   ควรถวายให้สมควรแก่อัตตภาพของผู้ถวายและผู้รับถวาย...บุญกุศลก็จะพึงตกอยู่ทั้งสองฝ่ายเป็นแม่นมั่น จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 4 ส.ค. 51 20:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นสัจธรรมเลยว่าเงินกลายเป็นทุกขลาภ เขียนได้น่าติดตามมากค่ะ เหมือนอ่านพ็อคเก้ตบุ๊ค จากคุณ : yuy - [ 4 ส.ค. 51 20:45:05 A:124.121.21.132 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กระดานชนวน หลายคนเกิดไม่ทันยุคกระดานชนวนรวมทั้งตัวผมเองด้วย   แต่ผมโชคดีที่ได้ใช้มัน เป็นอุปกรณ์ในการเรียนเขียนอ่าน สมัยที่ผมบวชเรียนแม้จะเป็นมีการใช้สมุด ดินสอ ปากกา กันแล้ว    แต่หลวงปู่เจ้าอาวาสไม่ใคร่จะนิยมนักกับอุปกรณ์เหล่านั้น   นอกจากจะสิ้นเปลืองแล้ว   มันทำให้คนมักง่ายไม่อยากจะใช้สมองจดจำอะไรท่านว่าอย่างนั้น    สมัยผมเรียนนักธรรมชั้นโท   ท่านก็เลยให้กลับไปใช้กระดานชนวนแทนซึ่งทางวัดมีอยู่แล้วหลายแผ่น    ผมก็เลือกเอาแผ่นขนาดเหมาะๆ พอจะแบกจะหิ้วเข้าห้องเรียนได้ กว่าผมจะถึงบางอ้อว่าไอ้เจ้ากระดานชนวนมันทำให้เราหัดจำหัดท่องนั้น  ผมโดนพระอาจารย์สอนนักธรรมทำโทษไปหลายที   เพราะตอบคำถามไม่ค่อยได้   เพราะข้อความหรือใจความสำคัญที่ผมต้องจดลงกระดานชนวนนั้นต้องถูกลบทิ้งเพื่อจดความรู้ใหม่ในวันใหม่    ไม่เหมือนสมุดที่เราจดความรู้เอาไว้แล้ว   เราสามารถย้อนหลังกลับไปอ่านไปศึกษาได้   แต่กระดานชนวนนี่  ก่อนจะลบข้อความทิ้ง   เราต้องจำไว้ก่อน นึกๆ ดู  กระดานชนวนนี่ก็ไม่ต่างจากจาก memory ของเครื่องคอมพิวเตอร์นะ   size ใหญ่ขนาดไหนก็รับข้อมูลได้มากขนาดนั้น   และเมื่อใช้เสร็จก็ต้องลบข้อมูลทิ้งเพื่อมี "ที่ว่าง" สำหรับข้อมูลใหม่   ภาษาคอมพิวเตอร์เขาเรียกว่า static memory   เอาไว้ถึงหัวข้อเรื่อง "คอมพิวเตอร์"เมื่อไหร่ ผมจะอธิบายขยายความให้ฟังอีกที ผมต้องใช้กระดานชนวนอยู่สองปี!  เพราะผมสอบตกนักธรรมชั้นโท  นั่นแหละผมถึงรู้คุณของกระดานชนวนว่า   ผมต้องจดจำความรู้ที่จดและเขียนไว้บนกระดานชนวนเสียก่อน  ก่อนที่จะลบมันทิ้ง เรื่องกระดานชนวนผมก็คงมีแค่นี้   เพราะมีประสบการณ์ใช้อยู่แค่สองปีเอง   ส่วนที่เหลือก็จะถือโอกาสเล่าบางส่วนของกิจวัตรของสามเณรบ้านนอกให้ฟังก็แล้วกันว่าวันๆ นั้นมีกิจวัตรอะไร  เช้าเอน  เพลนอน  เย็นพักผ่อนกายาจริงไหม?? ผมไม่เคยบวชพระ   ที่พี่ตา คหที่ 5เรียกผมว่า "ทิด" คงจะผิดไป   ความจริงต้องเรียกผมว่า "เซียง"   ...ชีวิตการเป็นพระ(ที่เคร่งวินัย)เป็นชีวิตที่น่าลำบากสำหรับคนที่เคยสุขสบาย   แค่ศีล 227 ข้อแทบจะเคลื่อนจะติงไม่ได้  ไหนจะจริยวัตรสำหรับพระภิกษุอีกขยับหรือกระแอมก็เฉียดๆ ต้องอาบัติไปหมด     การมีสามเณรคอยอุปฐากจึงเป็นการช่วยแบ่งเบาไม่ให้ท่านได้ก้าวล่วงพระวินัยได้อีกแรงหนึ่ง   เป็นต้นว่า  การกรองน้ำให้ท่านดื่ม  (วัดแถวบ้านนอกดื่มน้ำฝนจากตุ่ม  และน้ำที่ดื่มนั้นต้องกรองเสียก่อนให้แน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่มองเห็นอยู่ในน้ำที่ท่านดื่ม)   หรือการก่อไฟ (พระวินัยห้ามไม่ให้พระภิกษุก่อไฟ)เพื่อต้มน้ำชาน้ำร้อนให้พระดื่ม    ตรงนี้จะเห็นพระพุทธเจ้าละเอียดมากว่าการก่อไฟแต่ละครั้งสามารถทำให้สิ่งมีชีวิตตกหล่นได้   จึงห้ามไม่ให้พระภิกษุก่อไฟ    เห็นไหมครับ??   นี่แค่แซมเปิ้ลล์! ก็จะเห็นว่าพระแทบจะกระดุกกระดิกไม่ได้   หากไม่มีสามเณรคอยอุปฐาก ผมเกริ่นไว้ที่หัวข้อ "ใบลาน" ไว้ว่ผมอุปฐากหลวงตารูปที่ชอบจารใบลาน    ต้องคอยซักผ้าสบง  จีวร  อังสะ  ให้ท่าน   ล้างกระโถนน้ำหมากน้ำเหยี่ยวให้ท่านทุกวัน    และที่พิเศษไปกว่านั้นคือ  ท่านอ่านหนังสือไทยไม่ออกเลย  ผมต้องไปคอยอ่านหนังสือธรรมะรวมทั้งพระไตรปิฏกให้ท่านฟังอาทิตย์ละสองสามครั้ง    ผมเสียดายที่ไม่ได้แลกเปลี่ยนกับความรู้ภาษาขอมกับท่าน กิจวัตรของสามเณรบ้านนอกเริ่มกันตั้งแต่ตีห้า    ทำหน้าที่ลั่นระฆังปลุกพระเณรในวัดขึ้นมาทำวัตรเช้า     หลังจากทำวัตรเช้าเสร็จก็จะออกไปกวาดวิหาร  ลานเจดีย์   จากนั้นก็มาตักน้ำใส่ตุ่มให้พระได้สรงหรือล้างหน้าแปรงฟัน   ถึงเวลาจะออกบิณฑบาตรก็จะ "ลั่นโปง"     โปงมีลักษณะเหมือนระฆังที่ยาวประมาณสองถึงสามเมตรแต่เป็นไม้ทั้งต้นที่ขุดให้เป็นรูประฆัง   เมื่อกระทุ้งด้วยไม้ก็จะเกิดเสียงดังไปทั่วหมู่บ้าน   เป็นสัญญาตบอกญาติโยมว่าพระกำลังจะออกบิณฑบาต เรื่องการลั่นระฆังและลั่นโปงนี้สำคัญแก่ชาวบ้านมากๆ   เพราะชาวบ้านนอกส่วนใหญ่จะไม่ค่อยมีนาฬิกากัน    ส่วนใหญ่จะอาศัยฟังเสียงโปงเสียงระฆังหรือเสียงกองเพลเป็นตัวบอกเวลา   ส่วนที่วัดนั้นมีนาฬิกามากมายที่ญาติโยมถวายมา     ดังนั้นในสมัยก่อนใครที่ถวายนาฬิกาให้กับวัดทางบ้านนอกจึงน่าจะได้กุศลสองทอด    นาฬิกาที่ญาติโยมถวายให้ทีวัดผมจำพรรษาอยู่ส่วนใหญ่จะเป็นนาฬิกาลูกตุ้ม   เป็นหน้าที่ของสามเณรที่จะต้องแน่ใจว่าต้องไปดึงลูกต้อมถ่วงอย่างน้อยๆ สามถึงสี่วันต่อครั้ง   ไม่งั้นนาฬิกาหยุดเดิน  ชาวบ้านส่วนใหญ่ที่อาศัยเสียงระฆัง  เสียงกองเพล  เสียงโปงก็จะพลอยลำบากไปด้วย ประเพณีบอกบอกเวลาอันสำคัญอีกอย่างหนึ่งคือการตีกลองเย็น     เย็นวันของวันเจ็ดค่ำและสิบสี่ค่ำพวกเราเหล่าสามเณรก็จะถกสบงเหน็บเตี่ยวมาตีกลองเย็นกัน   เพื่อ "บอกบุญ" และเตือนสติแก่ญาติโยมในหมู่บ้านว่าวันพรุ่งนี้ก็จะเป็น "วันพระ"  ใครคิดจะมาวัดก็เตรียมตัว  ใครคิดจะทำบาปก็พึงสำเหนียก     มีกลองเย็นยังไม่พอ !!  พอถึงวันพระ   พวกเราเหล่าสามเณรก็จะตื่นตีสี่กว่า  เพื่อมา "ลั่นกลองดึก"  เป็นสัญญาณเตือนว่าวันนี้วันพระแล้วนะญาติโยม    จำได้ว่าผมสนุกกลองเย็นและกลองดึก    พวกเราสามเณรสามรูป  รูปหนึ่งตีกลองเพล(ใหญ่มากๆ)  อีกรูปตีหุ่ย(ขนาดใหญ่ท่วมหัว)สลับเสียงกลองเป็นจึงหวะ  ส่วนอีกรูปก็ลั่นระฆังเข้ากับจังหวะ   จะตีกันสามยก   ยกละประมาณห้านาที   จากนั้นก็จะเปลี่ยนกัน       สามสิบปีผ่านมานี้ประเพณีตีกลองเย็นและตีกลองดึกผมไม่ค่อยได้เห็นเลยในภาคอีสาน    แต่เมื่อสามปีที่แล้วผมไปหลวงพระบาง    ได้ไปเห็นสามเณรน้อยตีกลองเย็นสลับระฆังและหุ่ยที่วัดสร้อยทอง   ผมไปนั่งฟังน้ำตาคลอ   นึกถึงภาพตัวเองในอดีต แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 01:33:53 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 4 ส.ค. 51 21:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เล่ากิจวัตรสามเณรบ้านนอกให้ฟังต่อ เสร็จจากกวาดวิหารลานเจดีย์เรียบร้อยแล้ว    ก็จะมาจัดแจงตระเตรียมทำความสะอาดโรงฉัน   ปูอาสนะสำหรับพระนั่ง   กรองน้ำใส่ขวดสำหรับท่าน   ท่านจะไม่ฉันน้ำที่ไม่กรอง  และน้ำที่ทิ้งค้างคืน   จากนั้นก็อุ้มบาตรพระไปรอท่านจุดที่จะเริ่มต้นบิณฑบาตร  และคอยรับบาตรจากท่านเมื่อบิณฑบาตรเสร็จ   ฉันเช้าเสร็จก็จะน้ำบาตรท่านไปล้างและผึ่งแดดให้แห้ง ฉันเช้าเสร็จก็เตรียมขึ้นเรียนนักธรรมจนถึงเวลาฉันเพล   ก็กลับมาตระเตรียมโรงฉัน  ปูอาสนะ  กรองน้ำ แล้วจึงตีกลองเพล    ฉันเพลเสร็จก็มีเวลาพักผ่อนหย่อนใจ   สามเณรบางรูปที่เรียนควบ   คือเรียนนักธรรมและบาลีไวยากรณ์ก็จะขึ้นเรียนบาลีต่อ  แต่สถานที่เรียนบาลีมีน้อยมาก   ต้องเข้าไปเรียนในเมืองที่วัดประจำจังหวัด   ผมตอนนั้นเรียนควบรูปเดียว  ฉันเพลเสร็จก็สะพายย่ามเดินเข้าในเมืองสี่กว่ากิโลไปเรียนบาลี    มีวันหยุดเฉพาะวันก่อนวันพระและวันพระ ตกเย็นกลับวัดก็จะกวาดวิหารลานเจดีย์อีก(ใบไม้มันหล่นได้ทั้งวัน)  จากนั้นก็จะลั่นระฆังทำวัตรเย็น   ทำวัตรเสร็จก็ต้มน้ำร้อนต้มน้ำมะตูมเอาไปถวายพระตามกุฏิต่างๆ    หรือถ้าเป็นหน้าลูกสมอ    ก็จะเข้าป่าหาเก็บลูกสมอมาให้พระท่านได้ฉัน    หลายท่านอาจจะไม่รู้ว่าพระเณรสามารถฉันลูกสมอได้ในเวลาเย็น.....ซึ่งพระพุทธเจ้าเสวยลูกสมอมาแล้วตอนที่พระองค์จำพรรษาในป่าพระองค์เดียวโดยมีช้างป่าเลไลย์และลิงคอยอุปฐากพระองค์   ถ้าใครดูรูปตอนช้างป่าเลไลย์ถวายรวงผึ้งพระองค์   ก็จะเห็นลิงถวายลูกสมอพระองอค์ด้วย    ดังนั้น  ญาติโยมถ้ากลัวพระหิวตอนเย็น   นึกอะไรไม่ออกอยากให้ท่านขบฉัน   ก็สามารถถวายลูกสมอกับเกลือให้ท่านฉันได้   และท่านจะไม่ตกอาบัติเรื่องขบฉันในเวลาวิกาล วันพระเป็นวันที่สำคัญ   และเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยของสามเณรไม่น้อย    เพราะญาติโยมจะเข้าวัดเยอะมาก    ต้องย้ายจากโรงฉันไปฉันที่ศาลาใหญ่    กว่าจะช่วยขัดพื้นศาลากันเสร็จก็สองสามชั่วโมง   จากนั้นก็จะขัดพระพุทธรูป     เติมน้ำดื่มใส่คูลเลอร์ยี่สิบกว่าใบภายในศาลาเพื่อให้ญาติโยมดื่ม    ล้างและเปลี่ยนน้ำล้างเท้าตรงหัวบันไดศาลา     ตักน้ำจากบ่อใส่ตุ่มขนาดกลางไว้ให้เพียงพอเพื่อให้ญาติโยมไว้ล้างจาน    สามเณรตามบ้านนอกต้องทำอย่างนี้ทุกๆ วันพระ เหล่านี้คือกิจวัตรประจำวันของสามเณรในบ้านนอก    ตอนผมย้ายมาเรียนหนังสือที่วัดในกรุงเทพฯ   ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นเลย  ง่อยแทบกิน.....อยู่กรุงได้สองปีก็กลับไปอยู่บ้านนอกต่อ ต่อไปคงข้ามมิติไปพูดเรื่องคอมพิวเตอร์   ซึ่งมีผมเป็นตัวประกอบอีกนั่นแหละ      ซึ่งการงานที่ผมทำในปัจจุบันนี้ก็คือดูแลระบบคอมพิวเตอร์เน็ตเวิร์คในโรงเรียนกินนอนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในอังกฤษ     เริ่มต้นจากใบลานแท้ๆ   มาจบเอาที่คอมพิวเตอร์ได้ยังไงก็ไม่รู้?? แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 01:44:01 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 4 ส.ค. 51 22:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 11 koon Watcharanon ka dee mag mag ka chob mag ka. จากคุณ : piladrad - [ 5 ส.ค. 51 01:01:08 A:78.27.53.239 X: TicketID:181869 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 17:00:50 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 01:50:47 จากคุณ : hamble pie - [ 5 ส.ค. 51 01:45:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คอมพิวเตอร์ คอมพิวเตอร์เป็นประดิษฐกรรมของมนุษย์ที่ปฏิรูป  อภิวัฒน์ และปรับปรุงเคลื่อนไหวมากและครอบคลุมในวงกว้างที่สุด     ผมรู้สึกดีใจที่วงการพระสงฆ์ได้ผสมผสานสิ่งนี้เข้าไปเป็นสื่อในการเทศนาสั่งสอนพุทธศาสนิกชน   อีกทางหนึ่งก็รู้สึกเศร้าใจที่เทคโนโลยี่เหล่านี้อาจจะเป็นตัวทำให้พระสงฆ์ชั่วๆ บางคนใช้เป็นตัวสนองตัณหาด้านลามก อย่างไรก็แล้ว   อยากจะขอใช้พื้นที่นี้ออกตัวแทนพระหนุ่มสามเณร    ด้วยว่าเคยมีความเห็นในทางลบของฝ่ายญาติโยมที่เห็นพระเณรเดินตามห้างคอมพิวเตอร์    ญาติโยมบางคนที่เป็นพุทธศาสนิกชนบางคนโกรธที่เห็นพระเณรในสถานที่เช่นนั้น   บางคนเขียนระบายว่าอยากจะกระโดดถีบให้กระเด็นซะตรงนั้น    โถๆ...พ่อเจ้าประคุณเอ้ย  คิดอะไรไปไกลและเลยเถิดปานนั้นหนอ?? .......แน่ละ   สถานที่เช่นนั้นเป็นสถานที่อโคจรสำหรับพระภิกษุสามเณร    แต่ถึงท่านไปก็ไม่ใช่เรื่องก้าวล่วงพระวินัยอะไร   คนที่ตำหนิท่านก็ควรจะปล่อยวางเสียบ้าง   จะให้ท่านมานั่งจับเจ่าจารใบลานแล้วเก็บเข้าหอคัมภีร์เป็นอาหารของมดปลวกกระนั้นหรือ?? ความจริงที่คนไทยหลายท่านรู้แต่ไม่ตระหนัก   และหลายท่านรู้แต่ก็แกล้งลืม.....คือพระสงฆ์องค์เจ้ามีบุญคุณวงการศึกษาไทยมากมายนับประการ    ระบบการศึกษาไทยอยู่ในความดูแลของพระสงฆ์มาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์    รัฐบาลเองก็พึ่งไปดึงโรงเรียนออกมาจากวัดจากพระสงฆ์ไม่เกินร้อยปีด้วยซ้ำไป....ภาษาไทยหรือแม้แต่ตำราภาษาอังกฤษสมัยก่อนก็ล้วนมาจากพระสงฆ์องค์เจ้าหรือคนผ่านมาเหลืองมาแทบจะทั้งนั้น    เวลาผ่านไม่ทันไร....บางคนเกิดนึกอยากจะกระโดดถีบพระสงฆ์ขึ้นมาเพียงเพราะท่านไปเดินห้างหาเลือกดูคอมพิวเตอร์ !!!  ช่างอนาถแท้!! จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 5 ส.ค. 51 02:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แหะ แหะ... อ่านเรื่องของคุณอุดรแล้วป้าอยากเจ๋ออ้ะ ตอนชั้นเด็กเล็ก หัดเขียน (ความจริงต้องบอกว่าหัดต่อเส้นตามเส้นประให้เป็นตัวหนังสือ) ด้วยสมุดแบบเรียน แต่พอขึ้น ป.หนึ่ง ครูประจำชั้นเป็นอาจารย์รุ่นคุณยาย (หมายถึงโบราณ) บังคับให้ใช้กระดานชนวน ตอนเช้า ก่อนโรงเรียนขึ้น นักเรียนผู้หญิงจะเด็ดดอกพุดซ้อน (ที่บานแล้ว) ใส่กระเป๋าเสื้อนักเรียน พอเขียนตัวหนังสือเต็มกระดานชนวนแล้ว ก็ใช้ดอกพุดลบกระดานแทนเศษผ้าเปียกๆ เรียกว่าห้องเรียนหอมไปทั้งห้อง เพราะเวลาขยี้ดอกพุดกับกระดานแล้วดอกไม้จะส่งกลิ่นหอมออกมา (ความจริงดอกพุดก็หอมอยู่แล้ว แต่เวลาขยี้มันจะหอมยิ่งกว่าเก่า) ใช้กระดานชนวนอยู่ปีเดียวก็เลิก เพราะครูประจำชั้นชั้น ป.2 ไม่โบราณเท่าไหร่ ตอนนั้นหลวงเขามีสมุดแจก (มานาน) แล้ว (รุ่นที่มีรูปผู้ชายตัวผอมๆ นั่งเอาหัวและแขนคร่อมเข่า แล้วมีมอทโตต่อต้านยาเสพติด ปกเป็นสีเทา และมีสูตรคูณถึงแม่ 2-25) คอมพิวเตอร์นี้ได้จับตอนเรียน มหาลัยแล้ว พวกสายวิทย์ต้องเรียน ดอส ภาษาเบสิก และ ฟอร์แทรน   สมัยทำโครงงานพิเศษ (ปี 4) พิมพ์งานส่งด้วยโปรแกรม ราชวิถี วินโดว์นี้ได้ใช้ตอนจบออกมาทำงานแล้ว สมัยเรียนโท อาจารย์ให้ทำแบบฝึกหัด แล้วเซฟงานส่ง โดยอาจารย์มีแผ่นดิสก์ 3.5 นิ้วแจก ตอนนั้น  formatted disk มีขายอย่างแพร่หลายแล้ว แต่บังเอิญอาจารย์ไปได้แผ่นรุ่นเก่ามา (ซึ่งยังไม่ได้ ฟอร์แมท) เพื่อนที่เรียนด้วยกัน รวมทั้งอาจารย์  เอ๋อ ทำอะไรไม่ได้ เพราะเมื่อไม่ฟอร์แมทก็เซฟอะไรลงแผ่นไม่ได้ แต่ป้ายังจำคำสั่งดอสแบบง่ายๆได้  เลยบอกเขาว่าต้องทำอย่างไร เพื่อนๆและอาจารย์ ทึ่งและอึ้งกิมกี่กันมาก ไม่นึกว่าป้าจะเป็นคุณบัว (หมายถึงโบรารณ หรือเชย) ขนาดนั้น สมัยเรียนมหาลัย เวลาบอกเพื่อนๆว่าป้าหัดเขียนด้วยกระดานชนวน แทบจะไม่มีใครเชื่อ เพื่อนบอกว่า รุ่นแม่ฉันยังมีสมุดใช้เลย แต่บังเอิญป้าอยู่บ้านนอก (นอกจริงๆ) ความเจริญเพิ่งเข้าไปถึงเมื่อไม่นานนี้เอง เวลาผ่านไป (นานโข) ตอนนี้ถ้าให้ป้าเขียนงานด้วยกระดาษกับปากกา (หรือดินสอ)  จะทำไม่ได้เลย นี่ไม่ได้ดัดจริตนะ   แต่ตอนนี้จะเขียนงานได้ด้วยการเคาะคีย์บอร์ดเท่านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเว่อร์ได้ขนาดนี้อย่างไร แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 02:26:27 จากคุณ : ป้าเม้าท์ (PaMouth) - [ 5 ส.ค. 51 02:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอทักทายตามระเบียบนิดหนึ่งนะขอรับ คุณโจ๊กหมูฯ  ....เรื่องกัณฑ์เทศน์นี้   ตกลงว่าจะไม่ยอมถอดผ้าสไบติดกัณฑ์เลยหรือ??  อุตส่าห์ hint ให้แล้วเชียว! คุณเจซี2002 ....ใบลานของพ่อคุณนั่นสงสัยจะเป็นไดอารี่ของท่านกระมังครับ   จังหวัดมหาสารคามเป็นเมืองนักปราชญ์เชียวนะครับ   ใบลานคงเยอะน่าดู เจ๊ตา...มือใหญ่เท่าใบลาน  คนโบราณว่าไม่ดี   เป็นคำเปรียบเปรยว่าเป็นลักษณะของเปรตน่ะครับ   ในทำนองที่ว่าท้องใหญ่เท่าภูเขา   มือใหญ่เท่าใบลาน  ปากเล็กเท่ารูเข็ม......เขาว่าใครตบตีพ่อแม่ตายไปจะมือใหญ่เท่าใบลาน......มือที่สวยต้องเป็นมือที่เล็กมีนิ้วทั้งห้าที่เรียวงาม   คุณyuy....ขอบคุณครับ   ไม่รู้สิอยากจะเล่าประสบการณ์ที่หลายท่านอาจจะไม่เคยได้สัมผัสและได้ยินให้ฟัง  ขอบคุณอีกครั้งนะครับ    ถูกเลยครับเงินบางทีก็เป็นทุกขลาภ    บางคนคิดว่าถวายเงินพระมากเท่าไหร่ก็ได้บุญมากเท่านั้น   เงินสองร้อยบาทที่ผมได้จากกัณฑ์เทศน์ตอนนั้นทำเอาสามเณรบ้านนอกสามรูปอย่างเราป่วนอยู่หลายวัน   และจำได้ว่าผมได้เงินจำนวนนั้นมาจ่ายเป็นค่าตั๋วรถไฟขึ้น-ลงกรุงเทพฯ ในภายหลัง    ....คือลงกรุงเทพฯ วันนั้น  แล้วกลับขึ้นอุดรฯ วันนั้น......เรื่องมันเศร้านิดหนึ่ง....คือเราเป็นสามเณรบ้านนอก   หลังจากออกพรรษาก็สามารถค้างแรมหรือไปขออนุญาตจำพรรษาที่วัดไหนก็ได้ตราบใดที่มีใบสุทธิ(ใบรับรองว่าบวชจริงจากเจ้าคณะจังหวัด)     ผมคิดการใหญ่สะพายย่ามเก็บบาตรกะจะลงไปเรียนหนังสือที่วัดในกรุงเทพฯ.......ไม่รู้จักใครและไม่มีเส้นวัดที่ผมไปขอจำวัดไม่รับผม   เลยต้องตีตั๋วกลับบ้านวันนั้น   เงินสองร้อยบาทจากกัณฑ์เทศน์ครานั้นเหมือนพริกที่ถูกตำแล้วละลายแม่น้ำไปเลย   แต่ก็เป็นบทเรียนสำหรับพระเณรบ้านนอกอย่างผม   ซึ่งทำให้ได้ศึกษาลู่ทางการไปจำพรรษาที่วัดในกรุงเทพฯ ในเวลาต่อมา คุณ  piladrad   ขอบคุณครับ ป้าเม้าท์  >>>>(รุ่นที่มีรูปผู้ชายตัวผอมๆ นั่งเอาหัวและแขนคร่อมเข่า แล้วมีมอทโตต่อต้านยาเสพติด ปกเป็นสีเทา และมีสูตรคูณถึงแม่ 2-25)   ก๊ากกก!!....ใช่เลยป้า  หลับตาเห็นภาพผู้ชายตัวผอมๆ นั่งเอาหัวซุกเข่าแขนคร่อมเข่าคนนั้นเลย  จำได้ๆ.....ม็อตโต้เขียนว่า  ยาเสพติดเป็นพิษร้ายแรง   และป้ายติดบนสมุดว่า "ห้ามขาย" ด้วย  จำได้ใช่ไหมครับ?? เรื่องคอมพิวเตอร์กับผมนั้นถือว่าเป็นเรื่องเผอิญหรือไม่ก็ชะตา   ได้ไปทำงานกับพี่จากลาวแกเป็นผู้จัดการร้านอาหารแกบ้าคอมพ์มากๆ พูดแต่เรื่องคอมพ์ทั้งวันผมก็ผงกหัวตาม  มารู้ทีหลังว่าแกbook คอร์สเรียนคอมพิวเตอร์ให้ผม (แกเป็นคนใจดีที่สุดในโลกเท่าที่ผมเคยเห็นมนุษย์มา) ตอนนั้นก็เรียนพวกดอส v3 V5 พวกคอมมานด์  เรียน Wordperfect บนดอส(ตอนนั้นยังไม่มี MS Word)    ไปๆ มาๆ เลยลงคอร์สเรียนกับ Open University เรียนโปรแกรมพวก Machine Language  สมัยนั้นเขาเรียก Low Level Language  ชักเอาใหญ่....เลยไปเรียนเขียนโปรแกรม Object Oriented ใช้ visual basic ....เรียนไปก็ทำงานไปนะ   ตอนนั้นซื้อของมาจากเชียงใหม่ตระเวณขายตามงาน Craft Fair ทั่ว Dorset....ตอนนั้นขับรถยังไม่เป็น  ผมซื้อมอเตอร์ไซด์มือสอง  แล้วเอาของยัดใส่กระเป๋าข้าง(เหมือนของไปรษณีย์บ้านเรา)ที่สั่งตัดใหญ่พิเศษขับตระเวณไปขายตามงาน  และOpen market เหมือนที่ Camden market ที่ลอนดอน    พอหน้าฝนก็หยุดไปรับจ้างเอาของขึ้นหิ้งให้ห้างสรรพสินค้า Sainsbury ......ปี1995  ช่วงนั้นก็ฝึกเขียนโปรแกรม HTML ไปเล่นๆ พร้อมกับเพื่อน  สมัยนั้นใช้ Notepad เขียนอย่างเดียว  ไม่มี Drag and Drop เหมือนปัจจุบัน......เขียนยากนะ  เพราะเทคนิดยังไม่ทันสมัยเหมือนสมัยนี้  เช่น  เราไม่รู้ว่าจะเขียนเซ็ทจอคอมพิวเตอร์ขนาดไหน   ตอนนั้นถ้าเซ็ทหน้าจอสำหรับคนใช้จอสิบห้านิ้ว  คนใช้จอสิบเจ็ดหรือยี่สิบเอ็ดนิ้วก็จะดูไม่เต็ม   ถ้าเซ็ทใหญ่ไปก็จะล้นจอ....อย่างไรก็แล้วแต่   ผมกับเพื่อนคนลาวเขียนด้วยกันแล้วลองส่งเข้าไปประกวดกับเขา.....ผลปรากฏว่าเวปที่พวกผมเขียนติดอันดับท็อปเท็นคือได้อันดับหกประจำสัปดาห์   ตอนนั้นอินเตอร์พึ่งจะเข้ามาอังกฤษไม่นาน   มีคนต่ออินเตอร์เน็ทไม่ถึงล้านด้วยซ้ำ   (แหะ แหะ คู่แข่งไม่เยอะ  เลยติดอันดับกับเขา)   ผมใช้ตรงนั้นแหละเป็นใบเบิกทางหางานด้านคอมพิวเตอร์ทำ....เวลาไปสัมภาษณ์ทีไร  ผมก็จะโอ่เสมอว่าเขียนเวปไซต์ติดอันดับท็อปเท็นเชียวนะ....แต่ที่ใบ CV ของผม  วุฒิการศึกษาแทบทั้งหมดจะเป็นด้านพุทธศาสนาซะอย่างนั้น  นักธรรมตรี-เอก  หรือบาลีไวยากรณ์  ผมก็แปลลงในCV ซะหรูว่า  Dhamma Level 1-2-3   ฝรั่งที่เขาสัมภาษณ์บางบริษัทเขาก็งงว่า  ยูเรียนมาทางด้านปรัชญาพุทธศาสนา   แล้วยูดันมาสมัครงานด้านคอมพิวเตอร์....นี่มันอย่างไรกัน???  ไองง??.....แหะ แหะ แหะ  ผมก็เลยตอบไปซะหรูว่า   ความรู้ด้านคอมพ์ของไอก็มีอย่างที่ยูเห็น(ตอนนั้นเขาให้สาธิตการใช้คอมพ์และโปรแกรมที่เกี่ยวกับสายงานให้ดูด้วย)   และสิ่งหนึ่งที่ไอมีนอกเหนือจากคุณสมบัติที่ยู require ก็คือความรู้ด้านปรัชญาชีวิตไงล่ะ   เป็นความรู้ที่ practical และสามารถ adapt กับงานได้...เจ้าฝรั่งหมอที่สัมภาษณ์ผมเลยรับผมเข้าทำงาน   ซึ่งต่อมาแกก็มาเล่าให้ฟังทีหลังว่าประทับใจกับคำตอบที่ผมให้ตรงนี้แหละ.....เวลากลับไปบ้านที่เมืองไทยตอนไหน   ก็เลยไปเยาะเย้ยเพื่อนๆ ที่มันเคยเยาะเย้ยผมตอนบวชเรียนนักธรรมและภาษาบาลีว่า  จะเรียนไปทำไม...จบแล้วก็คงได้แต่ไปทำงานที่กรุงพาราณีนู่นมั๊ง....อิ อิ อิ....อ้าว!  คุยซะเพลิน   เห็นม๊ะ??  ผมถึงไม่อยากคุยเรื่องคอมพิวเตอร์ไง   คุยทีไร.....ยาววววววววววววววววว หวังว่าคงมีวาสนาคงได้เจอป้าเม้าท์สักวันนะครับ   ถ้าไปเที่ยวแถวbournemouth ก็แวะไปกินน้ำชากาแฟหรือพักที่บ้านผมก็ได้ครับ   ยินดีต้อนรับป้า.... จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 5 ส.ค. 51 04:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาอ่านค่ะ เคยมีกระดานชนวนกับเขาหนึ่งอัน จำได้ว่าร้องให้แม่ซื้อให้เพราะอยากได้ แม่คงเห็นว่ามันมีประโยชน์ก็เลยซื้อให้ ที่จริงตอนนั้นไม่รู้หรอกค่ะว่ามันคืออะไร แต่เห็นแล้วอยากได้ตามประสาเด็ก จำได้ว่าสนุกกับมันมาก เที่ยวหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดๆเขียนๆยกใหญ่ เก็บไว้ได้หลายปี ผลสุดท้าย มันก็ถูกเพื่อนข้างบ้านทำตกแตกเป็นสองเสี่ยง เสียดายน้ำตาร่วงเชียว แต่แปลกนะค่ะ พออ่านเรื่องใบลาน ใจเรามันพาลคิดถึง ใบจาก ทั้งที่มันคนละเรื่องกัน แต่ใจมันพาลไปคิดถึงอ่ะค่ะ เคยเห็นใบลานที่จารแล้วที่วัดค่ะ เมื่อตอนยังเด็ก ไปวัดกับแม่บ่อยๆ ทุกวันนี้ไม่รู้ยังมีอยู่รึเปล่า อ่านแล้วมันพาลให้คิดถึงวันเก่าๆ นะค่ะ จากคุณ : ชมพู่ (roseapple_p) - [ 5 ส.ค. 51 06:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่อยากจะบอกเลยว่าเคยใช้กระดานชะนวนกับเขาเหมือนกัน ตอนเรียนอยู่เด็กเล็ก ปอหนึ่ง ตอนนั้นกิจกรรมหลังอาหารกลางวันคือไปนั่งฝนดินสอหินที่บ่อล้างเท้าขึ้นโรงเรียน ภารโรงจะมีหน้าที่คอยตักน้ำมาเติมที่ล้างเท้าให้เต็มอยู่เสมอ (ถ้าแกไม่ไปเมาหลับเค้เก้ที่บ้านพักแกเสียก่อน) พวกเราเด็กๆก็ฝนดินสอกันให้แหลม แล้วก็ทดสอบด้วยการแทงคนที่อยู่ข้างๆ วิธีการลบกระดานก็ด้วยการ spit น้ำลายลงไปแล้วใช้ชายกระโปรงลบๆๆๆ จำได้ว่าครูก้อนแก้วกับครูบุญมากเขียนชอล์คตัวโตเต็มกระดานว่า ดีมาก ให้ได้เอาไปอวดคนที่บ้านทุกวัน แต่ดีมากเรื่องอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน ชอบเรื่องเล่าของคุณ วัชรานนท์ แล้วจะเข้ามาอ่านอีกค่ะ จากคุณ : PatPDX - [ 5 ส.ค. 51 08:08:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณโจ๊กหมูฯ  ....เรื่องกัณฑ์เทศน์นี้   ตกลงว่าจะไม่ยอมถอดผ้าสไบติดกัณฑ์เลยหรือ??  อุตส่าห์ hint ให้แล้วเชียว! คือว่า 1. โยมติดกัณฑ์เทศน์แค่ $30   ไม่ใช่ $300 ให้มากเดี๋ยวเสียพระ โยมจะบาปอีกต่างหาก        2. โยมไม่สวยเท่านางพิม  และแบนเหมือนกระดานชนวนติดจุก        3. ต้องอีเมลไปขออนุญาต ผบ. ที่อัฟกานิสถานเสียก่อน        4. จะบอกว่าปี 2510 โยมเรียนหนังสือด้วยกระดานชนวนที่ อำเภออุทุมพรพิสัย ศรีสะเกษ จากคุณ : โจ๊กหมูไม่เอาชูรส - [ 5 ส.ค. 51 12:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Thanks for sharing, Yo. Very interesting and entertaining story. Thinking about my early age when I had to accompany my mum and other relatives to the temple somewhere in a small village, where my mum was originally from, in one of a northern cities not far away from Chiangmai. I could see myself sitting half asleep in the crowd listening to the sermons for hours on end. What else could I do, I was still a young pup back then? Unfortunately I was not born early enough to have a chance to use that type of writng tablets.   Take care. จากคุณ : genf - [ 5 ส.ค. 51 15:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ว่าจะเล่าเรื่องคอมพิวเตอร์ต่อ   แต่ได้ร่ายยาวไปแล้วที่คห 15 ตอบป้าเม้าท์เลยเล่าซะง่ายๆ เลยว่า   ทุกคนรู้จักแล้วหรืออาจจะรู้ดีกว่าผม   จึงต้องขอกล่าวคำว่า  เองวัง  สำหรับ  ใบลาน  กระดานชนวน  คอมพิวเตอร์ด้วยประการฉะนี้  อิ อิ อิ คุณชมพู่......ผมเองก็คิดถึงวันเก่าๆ เช่นกัน  (แสดงว่าทั้งผมและคุณกำลังก้าวย่างสู่อาณาจักรของคนสูงอายุแล้ว   กร๊ากกกส์!!) พี่แป๊ด....ชอบวิธีลบกระดานชนวนของเจ๊จัง  :-)น้ำลายปิ๊ดแล้วเลิกชายกระโปงเช็ดๆๆ......สงสัยว่าเด็กผู้ชายในห้องเป็นตากุ้งยิงกันทั้งวันแน่ๆ เลย..ตอนเป็นเณรน้อย   บางทีผมหาผ้าชุบน้ำเช็ดไม่ได้  ก็เลิกชายสบงนั่นและเช็ด...อิ อิ อิ คุณโจ๊กฯ .....>>>โยมไม่สวยเท่านางพิม  และแบนเหมือนกระดานชนวนติดจุก    แบนเหมือนกระดานชนวนติดจุก....ก๊ากกกก!!  เห็นภาพๆ....อะไร??  จะแบนขนาดนั้นเชียวเหรอ??  อิ อิ อิ เฮียแอ๊ด.....ผมก็เหมือนเฮียนั่นแหละ  ตอนเป็นเด็กก็หิ้วตะกร้าหมากไปวัดกับแม่   แม่ฉุดให้นั่งฟังเทศน์ด้วย  ผมก็นั่งหัวสัปหงก......สมัยนั้นมีคนพูดทะลึ่งติดความจริงว่า  ของฟรีชอบทุกอย่าง....ไม่ชอบแต่   ฉีดยา(วัคซีน) กับฟังเทศน์ >>>>Unfortunately I was not born early enough to have a chance to use that type of writng tablets.   ผมเองก็เกิดไม่ทันหรอก   ตอนเรียนประถมก็ใช้สมุดดินสอ   ตอนบวชเรียนนี่แหละหลวงปู่ถึงให้ย้อนเวลาหาอดีต จากคุณ : คนอุดรฯ (วัชรานนท์) - [ 5 ส.ค. 51 16:39:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ไหนเก่งบาลี บวชเรียนมา แปลคำนี้ให้หน่อยจิ ทีจนํ  มย.นํ   ท่นํ  ทีฆา วาจนํ จากคุณ : tynoi2005 - [ 5 ส.ค. 51 17:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อีกที  ทีจะนัง มัยนัง  มานัง ทีฆาวาจะนัง จากคุณ : tynoi2005 - [ 5 ส.ค. 51 17:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เอายากส์กว่านี่หน้อยก็ได้ สะหัสสะ นิงนง       เอกะโปงฉึ่ง สะหัสสะติสซึ่ง       เอการัมมะนา สะหัสสะตารา         เอกะจันโท สะหัสสะโยงโย       เอกะเสยยัง จากคุณ : tynoi2005 - [ 5 ส.ค. 51 17:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาตอนที่(อดีต)เณรท่านเทศน์จบพอดี เลยไม่ทันติดกัณฑ์เทศน์กับเขา ได้ยินมาแว่วๆว่ามีการรีเควสต์ขอให้ถอดสไบติดกัณฑ์เทศน์กันด้วย โชคดีว่าคนพูดไม่ใช่พระ ไม่งั้นคงยุ่งแน่ๆ เรื่องความเห็นทางลบที่ญาติโยมมีต่อพระและเณรนั้น ว่าไปแล้วมันก็น่าอยู่หรอกที่หลายๆคนจะมีความรู้สึกทางลบ เพราะบางคนนั้นเขาแค่อาศัยนุ่งห่มผ้าเหลืองและโกนหัวโล้น แต่ไม่ได้ทำตัวให้สมกับที่เป็นพระหรือเณรเลย เข้าใจนะคะว่าพระหรือเณรก็คือมนุษย์สามัญชนที่ยังคงมีกิเลสต่างๆนานา มากบ้างน้อยบ้างตามแต่บุคคล การรักษาศีลสมัยนี้ก็ทำได้ยากมากๆ  เพราะโลกสมัยนี้มันมีสิ่งยั่วยวนรุมเร้ากิเลสตัณหาอารมณ์มากมายหลายอย่างเหลือเกิน ส่วนตัวแล้ว หากดิฉันได้รับรู้หรือพบเห็นว่าพระหรือเณรทำสิ่งที่้ไม่สมควร ที่ไม่ผิดวินัย ดิฉันก็ไม่ถึงขนาดอยากจะกระโดดเข้าถีบหรือโกรธเกลียดหมดสิ้นศรัทธา อย่างมากก็แค่คิดว่า พระหรือเณรท่านคิดหรือทำแบบนั้นได้อย่างไร ทำไมท่านไม่มีการควบคุมสติและอารมณ์บ้าง เพราะดิฉันคิดว่าการควบคุมสตินั้น มันคือหัวใจของการปฎิบัติธรรม นี่พูดแบบชาวพุทธไกลบ้านและไกลวัดนะคะ ถูกผิดอย่างไรขออภัยด้วย เขียนไปเขียนมา ก็ทำให้นึกไปถึงสมัยก่อนที่เมืองไทย ตอนดิฉันเป็นครูฝึกสอน ตอนนั้นพักที่บ้านพักครูที่ทางโรงเรียนจัดให้นักศึกษา ตอนเช้าๆดิฉันจะลุกมาหุงข้าวทำกับข้าวคอยใส่บาตร แต่มีเช้าวันหนึ่ง ดิฉันมีปัญหากับเตาถ่าน จุดไฟแล้วมันติดช้า เช้านั้นก็เลยทำอาหารเสร็จช้า แต่ด้วยความที่กังวลว่าพระใกล้จะมาบิณบาตรแล้ว ดิฉันก็เลยหมั่นเดินไปชะโงกหัวคอยมองพระ (บ้านพักอยู่ในเขตโรงเรียน มีรั้วรอบขอบชิด แต่บ้านพักอยู่ติดรั้ว มีต้นยางต้นใหญ่อยู่ที่มุมรั้ว ตรงนี้จะมีช่องใหญ่พอเดินออกได้) พอชะโงกเห็นพระเดินมา ดิฉันก็รีบออกไปบอกท่าน "ขอนิมนต์ท่านคอยสักครู่ค่ะ อาหารยังไม่เสร็จ" พระท่านก็ยิ้มรับนิมนต์ และหยุดยืนคอย ดิฉันก็รีบวิ่งเข้าไปดูข้าวที่ดงไว้จวนสุกเต็มที หลังจากนั้นห้านาที ก็ชะโงกหัวมองอีก อ้าว.. พระท่านหายไปไหนหว่า สงสัยจะคอยไม่ไหว เดินไปรับบิณบาตรที่อื่นแล้วมั้ง ก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร เก็บกวาดล้างในครัว และจะเตรียมตัวไปสอน บังเอิญฉุกใจขึ้นมาว่าพระท่านจะเดินหนีไปจริงๆน่ะหรือ ในเมื่อเรานิมนต์ท่านไว้ ก็เลยไม่แค่ชะโงกหัวดู แต่เดินทะลุช่องที่รั้วออกไปดู เพื่อความแน่ใจ ปรากฏว่า.... พระท่านยืนคอยอยู่ค่ะ โอย.. ดิฉันนี่ตกใจหมดเลย รีบละล่ำละลักขอโทษบอกว่านึกว่าท่านเดินไปที่อื่น และขอเข้าไปเอาอาหารมาใส่บาตร คราวนี้จะรีบออกมาทันทีเลย พระท่านก็แค่ยิ้มน้อยๆ ท่านสำรวมมาก ไม่พูดอะไรสักคำ พอดิฉันใส่บาตรเสร็จ ท่านก็รีบเดินไปรับบาตรในหมู่บ้านต่อ คือว่าโรงเรียนนี้ตั้งอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านค่ะ วันนั้นชาวบ้านคงสงสัยว่าทำไมพระมารับบาตรช้า อิอิ สองเดือนหลังจากนั้น ดิฉันก็ได้มีทิดสึกใหม่แวะมาคุยด้วยที่โรงเรียน ทิดเป็นพี่ชายของเด็กนักเรียนที่ดิฉันสอน คุยกันไปคุยกันมา ก็เลยทราบว่าทิดคนนี้ก็คือหนึ่งในพระที่ยืนคอยรับบาตรในเช้าวันที่เล่าไปข้างบน (จำไม่ได้ว่าวันนั้นพระมารับบาตรกันกี่รูป รู้สึกว่าจะสองหรือสามรูป ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร เพราะมันนานมาแล้ว) ดิฉันก็ถาม(แบบเซ่อซ่า)ว่าตอนนั้นทำไมท่านไม่มาตามดิฉัน ทิดบอกว่า เข้ามาตามไม่ได้ ผิดวินัยสงฆ์ และเมื่อคนนิมนต์ พระก็ต้องหยุดยืนคอย วันนั้นไม่มีเด็กวัดมาช่วยหิ้วปิ่นโต (วัดบ้านนอกจริงๆค่ะ ไม่ค่อยมีเด็กวัดเท่าไหร่ ส่วนมากเด็กวัดจะเป็นเด็กที่เข้าเมืองไปเรียนหนังสือ และไปอาศัยวัดอยู่) เณรที่มาช่วยหิ้วปิ่นโต พระท่านก็ไม่ส่งมาตามเพราะท่านว่าการมาตามสีกานี้มันผิดวินัย ท่านก็เลยยืนคอยกัน เพราะกะว่า "ยังไงครูก็ต้องออกมาดูแน่ๆ" ดิฉันก็เล่าว่าดิฉันชะโงกมองแล้วไม่เห็น ก็เลยคิดว่าพระท่านเดินต่อไปรับบาตรในหมู่บ้าน ทิดก็บอกว่าที่ต้องย้ายที่ยืน เพราะตอนแรกแถวพระอยู่ค่อนข้างกลางถนน ขวางทางรถสองแถวนักเรียน ก็เลยต้องย้ายมายืนชิดขอบทาง (เรียกว่ายกขบวนกันเข้ามายืนตรงมุมอับ รั้วโรงเรียนและต้นยางก็เลยบังจนดิฉันไม่เห็นพระ..) ที่เล่ามาเหยียดยาว ก็แค่จะเล่าว่าพระและเณรที่สำรวมและเคร่งครัดในวินัยสงฆ์นั้นมีมาก ทั้งในสมัยก่อนและในสมัยนี้ แต่พระและเณรไม่กี่รูปที่ทำผิดศีลและผิดวินัยสงฆ์นั้นทำลายชื่อเสียงของสถาบันสงฆ์อย่างมากมาย มันก็น่าคิดเหมือนกันว่าทำไม หรือเพราะเขาบวชเป็นพระเป็นเณรกันตามธรรมเนียม ไม่ใช่เพราะใจศรัทธา ก่อนจาก ก็อยากบอกว่า เรื่องเล่าของคุณวัชรานนท์อ่านเพลินค่ะ มางวดนี้คุณใช้คำว่าผม ทำให้อ่านแล้วลื่นไหลมากกว่าคราวหนึ่งที่คุณเล่าเรื่องและใช้คำแทนตัวเองว่าข้าพเจ้า (ลางเนื้อชอบลางยาค่ะ อย่าคิดมาก อิอิ) จากคุณ : Smilla - [ 5 ส.ค. 51 18:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามาอ่านอีกรอบค่ะ อ่านที่คุณ smilla เล่าแล้วพาลให้นึกถึงตัวเอง แถวบ้านเราค่อนข้างไกลจากวัดค่ะ ไม่ค่อยมีพระมารับบาตร ก็แหมถ้าเดินมานี่หลายสิบกิโลท่านก็คงจะลำบาก นานๆถึงจะมีพระมารับบาตรค่ะส่วนใหญ่ก็คือคนแถวบ้านที่บวช หรือมีโยมเอารถเครื่องไปรับท่านมาเดินรับบาตร จำได้ว่าตอนเด็กมีหน้าที่คอยดูพระค่ะ คือดูว่าพระมาถึงไหนแล้วก็วิ่งไปบอก พ่อหรือแม่ มาใส่บาตร ตัวเองทำได้แค่ยืนมองคอยกันน้องหมาที่บ้านค่ะ ไม่ให้มันไปยุ่งหรือกัดพระท่าน แต่หมาที่บ้านแปลกนะคะมันไม่ทำอะไรพระค่ะแตกับเณรนี่ไม่ได้เลยคะ จำได้ว่าครั้งหนึ่งมีเณรมาด้วย หนึ่งรูปโหวิ่งหนีเสียจีวรปลืวเลยค่ะ เรากับพ่อก็วิ่งไล่จับมากันยกใหญ่ วันนั้นน้องหมาเลยโดนพ่อเราเทศน์เลยค่ะ วันรุ่งขึ้นเณรรูปนั้นคงไปชวนเพื่อนเณรมาเป็นเพื่อน แอบได้ยินเสียงเณรกระซิบบอกค่ะ ว่า ตัวนั้นไงๆ คือวันนี้เราเอาน้องหมาเก็บเข้าบ้าน ล่ามอย่างดีเพราะเห็นว่ามีเณรมาด้วยอะค่ะ สงสารท่านค่ะ พอหลายๆครั้งเข้าเราชักอยากใส่บาตรบ้างค่ะ ร้องไห้ขอใส่บาตรบ้างเสียงั้น แม่กับพ่อคงเห็นว่ายังเล็กกลัวว่าจะไปทำอะไรไม่งามกับพระท่านเข้ามั้งค่ะ ก็ไม่ยอมช่วงแรก คือจะขอใส่แบบคนเดียวทำเองอ่ะค่ะ หลังๆ แม่ก็ยอมค่ะ แหม ดีใจยกใหญ่ ได้ใส่บาตรคนเดียว แต่พอเอาเข้าจริงพระท่านมายืนตรงหน้ามืองี้สั่นเชียวค่ะ ข้าวจะหกมิหกแหล่ หน้าซีดเชียวละ คิดแล้วขำตัวเอง วันนี้เราไกลบ้านค่ะ ไม่ได้ใส่บาตรทำบุญแต่ก็สวดมนตร์ไหว้พระที่บ้าน วันไหนนอนไม่หลับก็ลุกมาสวดมนตร์ ให้ใจสบาย ปล เรายังไม่แก่นะคะเพื่อนในคลาสที่โรงเรียนที่นี่บอกว่า you lokk like 20 years old !!!555 จากคุณ : ชมพู่ (roseapple_p) - [ 5 ส.ค. 51 21:35:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วประทับใจมาก จากคุณ : Appreciator - [ 6 ส.ค. 51 00:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ tynoi2005 .... อารมณ์รื่นเริงดี...ชอบครับ  แหะ แหะ แหะ  แต่ผมแปลไม่ได้เลย....แปลให้ฟังหน่อยดิ๊  :-) คุณSmilla....ทำร้ายจิตใจพระเลยนะนั่น  ให้ท่านรออย่างนั้นได้ไง?? อิ อิ อิ  พูดเล่นครับ...พูดเรื่องใส่บาตรแล้ว  ผมมีเรื่องบิณฑบาตมาเล่าให้ฟัง   เป็นอีกมุมหนึ่งที่ญาติโยมอาจจะไม่เคยรู้    เมื่อรู้แล้วจะสงสารพระเณรก็ได้ ตอนผมบวชเณรพรรษาแรก   ห่มจีวรยังไม่คล่อง....ผ้าจีวรของพระเป็นเพียงผ้าสี่เหลี่ยม   เวลาจะห่มแบบทั่วๆ ไป  การห่มผ้าจีวรที่เห็นมีสามแบบ  คือ 1.การห่มแบบมวนลูกบวบพาดบ่าซึ่งจะเห็นโดยทั่วไปทุกภูมิภาค   การห่มแบบลูกบวบพาดบ่า(ซ้าย)จะมีสองแบบ  แบบแรกคือม้วนชายผ้าจีวรทั้งออกด้านข้าง  และแบบที่สองม้วนเข้าหาตัว       2. สองการห่มที่เรียกว่าห่มแบบมังกรที่  เป็นการห่มที่ใช้ลูกบวบเหมือนพันรอบตัวคล้ายมังกรอ้อมตัวเป็นที่นิยมในกรุงเทพฯ มาก   บางทีการจะดูว่าพระบ้านนอกหรือพระในกรุงฯ เขาให้สังเกตุกันตรงนี้  พระกรุงห่มแบบมังกร  พระบ้านนอกนิยมห่มแบบลูกบวบพาดบ่า 3. ห่มดอง  จะห่มในลักษณะของพระเณรวัดพระธรรมกายห่ม  โดยมีสายรัดอกด้วย ผมจะห่มจีวรในลักษณะม้วนลูกบวบพาดบ่าซ้ายตลอดเวลา    ปัญหาคือตอนบวชใหม่ๆ ยังไม่คล่อง   ลูกบวบจะหลุดบ่าง่ายมาก   การสังเกตุว่าพระเณรรูปไหนบวชนานไม่นานให้สังเกตุที่ลูกบวบพาดบ่าซ้ายของท่าน   รูปไหนที่มีลูกบวบพาดบ่าโดยไม่มีการหนีบเอาไว้และไม่หลุดเลย  นั่นแหละ  อย่างน้อยๆ ท่านก็บวชสองพรรษาขึ้นไปแล้ว    ส่วนรูปไหนใช้จั๊กกะแร้ซ้ายหนีบลูกบวบตลอดเวลาและลูกบวดบนบ่ารุงรังไม่เป็นระเบียบ   เชื่อขนมกินได้เลยว่าเป็นพระเณรพึ่งบวชแน่ๆ  ชั่วร์ป๊าดดด!!!  อิ อิ อิ   คนอีสานเขาเปรียบเปรยเอาไว้ว่า "อุ๊ยุ๊  อ๋ะย่ะ  ปานพระบวชใหม่"  (พะรุงพะรังยังกะพระบวชใหม่) บวชได้อาทิตย์กว่าๆ ก็เกิดเรื่องขึ้นตอนออกบิณฑบาตร    เดินบิณฑบาตรออกจากวัดมาระยะหนึ่งก็รู้สึกว่าลูกบวบที่พาดบ่าอยู่รู้สึกหลวมๆ ยังไงก็ไม่รู้    จะวางบาตรกลางถนนแล้วมาห่มใหม่ก็ไม่ได้   เลยจำใจเดินตามพระและสามเณรที่อยู่ข้างหน้าไป(ผมอยู่ท้ายแถว)   เผอิญว่าวันนั้นผมอุ้มบาตรดำคือบาตรที่ไม่ได้ใส่ปลอกรองบาตร    ชาวบ้านเขาก็ใส่ข้าวเหนียวร้อนฉุยกันทุกบ้าน    ใส่เสร็จเราก็ปิดฝาบาตร  ความร้อนก็ตลบอบอวนอยู่ในบาตร   มือที่อุ้มบาตรอยู่ก็เริ่มร้อนขึ้นๆ  ผมพยายามเปลี่ยนอุ้มมือซ้ายมือขวาสลับไปมา   แต่ตอนเปิดฝาบาตรรับข้าวชาวบ้าน  ต้องอุ้มไว้มือหนึ่งสวนอีกมือเปิดฝาบาตร     ร้อนทรมานมือมากๆ   ส่วนลูกบวบที่พาดบ่าก็หลวมจะหลุดไม่หลุดแหล่    อดทนมาได้เกือบจะครึ่ง   ก็มาถึงบ้านโยมสีกาคนหนึ่งซึ่งใส่บาตรประจำ    และเธอจะนั่งใส่บาตร(ไม่ยอมยืนเสมอพระเณรตอนใส่บาตร)  พระเณรที่รับบาตรก็ต้องก้มโค้งเพื่อให้เธอหย่อนข้าวลงในบาตรได้    อีตอนที่ผมก้มเพื่อหย่อนบาตรให้ต่ำลงนั่นแหละ   จั๊กกะแร้ที่หนีบลูกบวบอยู่ก็คลาย  แล้วลูกบวบที่พาดบ่าซ้ายอยู่ก็เริ่มทำท่าจะหลุด  (ผมถนัดซ้ายอุ้มบาตรด้านซ้าย)บาตรก็ร้อนแทบมือจะพอง   จังหวะที่ลูกบวบกำลังจะหลุดจากบ่าผมนั่นแหละ  ผมปล่อยบาตรหลุดลงไปกลิ้งสอบสามรอบต่อหน้าโยม  แล้วรีบคว้าลูกบวบไว้ได้ทัน....หาไม่แล้วผ้าจีวรทั้งผืนคงต้องหลุดไปกองที่เท้าต่อหน้าโยมสีกาแน่ๆ อิ อิ อิ.....นึกถึงเช้าวันนั้นแล้วยังขำไม่หายเท่าทุกวันนี้เลย    ต่อมา...ผมใช้วิธีใหม่เพื่อให้ลูกบวบอยู่บนบ่าได้โดยไม่ต้องหนีบให้แน่น   คือผมใช้หนังยางรัดเอาไว้กับต้นแขนผมเลย  ... แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 51 03:53:29 แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 51 03:24:07 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 6 ส.ค. 51 03:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอโทษนะ 555555 อ่านแล้วขำก๊ากกเลยอ่ะ จะบาปไหมเนี่ย จากคุณ : ชมพู่ (roseapple_p) - [ 6 ส.ค. 51 03:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อีกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนบิณฑบาตร อันนี้ไม่ได้เกิดกับผมหรอก   แต่เกิดกับพี่เณรที่อยู่ด้านหน้าผม  แต่ผมเห็นเหตุการณ์แบบจะๆ...ใครได้อ่านตรงนี้แล้วอาจจะน้ำตาไหลพรากๆ ก็ได้ (ว่าไปนู่น!!) ตอนนั้นอยู่ในช่วงเข้าพรรษาฤดูฝน   ไม่ว่าฝนจะตกฟ้าจะร้องอย่างไร  พระเณรในวัดตามบ้านนอกก็ต้องออกบิณฑบาตรโปรดญาติโยม   วันไหนฝนตกก่อนออกบิณฑบาตร  พระเณรก็จะกางร่มออกบิณฑบาตร   วันฝนตกกลางทางระหว่างออกบิณฑบาตรทั้งพระทั้งเณรก็เปียกปอนตลอดทาง เหตุเกิดตอนฝนตกกลางทางระหว่างเดินบิณฑบาตรอยู่ดีๆ นี่แหละครับ   วันนั้นพระเณรรวมทั้งผมด้วยเปียกปอนไปหมด    ชาวบ้านบางคนไม่มีร่ม  พวกเราก็จะเดินไปรับของใส่บาตรแทบชายบันไดบ้าน    ชาวบ้านคนไหนมีร่มก็จะเดินออกมาใส่บาตรที่ข้างถนน วันนั้นพวกเราไปรับบาตรบ้านสีกาที่ใส่บาตรประจำ   ซึ่งลูกสาวของบ้านหลังนั้นจะมีหน้าทีใส่บาตรประจำ   เธอกางร่มออกมาใส่บาตร   มือหนึ่งอุ้มกระติ๊บข้าวเหนียวและจับคันร่ม   อีกมือก็หยิบข้าวเหนียวจากกล่องใส่บาตรไปเรื่อย   จนมาถึงพี่เณรที่อยู่ข้างหน้าผม    ลมกรรโชกไปวูบหนึ่ง   ร่มที่สีกาจับอยู่อย่างหลวมๆ ก็โอนเอนแล้วก็ล้มหลุดมือสีกา   มุมขอบของร่มที่เป็นเล็กเส้นเล็กๆ ยื่นออกมาเล็กน้อยจากตัวร่มก็ปักฉึกลงกลางหัวพี่เณรที่พึ่งโกนได้ไม่กี่วัน    สักพักเลือดก็ไหลปนสายฝนลงอาบใบหน้าพี่เณร   ผมยืนงง  สีกาก็ยืนงงหน้าถอดสีตกใจ!!   พี่เณรร้องโอ๊ย!! หลวงปู่ที่เดินนำบิณฑบาตรแถวหน้าหยุดหันมาดู   ก็เลยต้องเข้าไปปฐมพยาบาลพี่เณรที่บ้านพ่อแม่ของโยมสีกา   หลวงปู่ปล่อยให้ผมดูแลพี่เณร  แล้วท่านก็พาพระเณรรูปอื่นๆ เดินบิณฑบาตต่อไป     สงสารแต่โยมสีกาที่กราบขอขมาพี่เณรอย่างไม่หยุด   ครั้นพี่เณรของผมจะเข้าไปโอบปลอบก็ผิดวิสัย....ก็ได้แต่พร่ำบอกว่าไม่ใช่ความผิดของสีกาๆๆ..... แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 51 03:51:49 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 6 ส.ค. 51 03:46:44 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ฮ่าๆๆ ขอโทษค่ะเข้ามาขำดีนะคะทั้งจีวรไม่ลงไปกองตรงหัวคุณโยม จากคุณ : Rinta - [ 6 ส.ค. 51 03:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แหม คุณเณร เกือบมีอนาจารต่อหน้าสีกาซะแล้ว 55 ไหนๆคุณมาเอ่ยเรื่องจีวรหลุด ดิฉันก็เลยฉวยโอกาสวกเข้ามาเรื่องใต้จีวร อิอิ เคยสงสัยเหมือนกันนะว่าพระหรือเณรนี่ ท่านใส่ กกน. หรือเปล่า แต่ก่อนเคยพยายามถามพี่ชายอยู่หลายครั้ง คือพี่ชายของดิฉันเคยบวชอยู่พรรษานึง เรื่องนี้แกต้องทราบดีแน่ๆ แต่พี่ชายไม่ยอมบอกค่ะ ถามเท่าไรก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ยอมตอบ ได้แต่ถามกลับมาว่า "จะรู้ไปทำไม" เลยถือโอกาสมาถามคุณวัชรนนท์ดีกว่า หวังว่าคงจะได้คำตอบนะคราวนี้ เอ่อ คงไม่บาปนะที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องใต้จีวร อิอิ เรื่องที่สองอ่านแล้วสงสารเณร แต่แค่สงสารนิดหน่อย ไม่ถึงกับน้ำตาไหลพรากหรอกค่ะ  :) อ้อ.. เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าดิฉันเขียนคำว่า บิณฑบาตร ผิด คือตกตัว ฑ ไป ขอบคุณคุณวัชรานนท์ที่ช่วยเขียนคำที่ถูกต้องไว้ให้เห็น ปกติแล้วหากดิฉันไม่แน่ใจในคำไหน ดิฉันจะเปิดพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานตรวจสอบดู ไม่น่าเชื่อว่าจะพลาดและสะกดผิดได้... แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 51 06:15:48 จากคุณ : Smilla - [ 6 ส.ค. 51 06:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณวัชรานนท์ เป็นอีกคนหนึ่งที่มีพรสวรรค์ดี ในเรื่องการเขียน เรื่องเล่าของคุณสนุกสนานและแฝงความรู้มาด้วยเสมอ มีอะไรก็เล่ามาอีกเรื่อยๆนะคะ ชอบ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : PatPDX - [ 6 ส.ค. 51 08:58:11 ]

ความคิดเห็นที่ 33 >>>เคยสงสัยเหมือนกันนะว่าพระหรือเณรนี่ ท่านใส่ กกน. หรือเปล่า สอดรู้สอดเห็นจริงๆ แม่คุ๊ณณณณ!!  อิ อิ อิ คำตอบคือ :-) เท่าที่รู้จักมาไม่เคยเห็นเพื่อนคนไหนใส่นะ......และกกน  ไม่ได้อยู่ในลิสต์ของอัฐบริขารแปดซะด้วยสิ.....ถึงท่านจะใส่และไม่ยึดติดก็ไม่ผิดวินัย   แต่ถ้ายึดติดว่าเป็นอาภรณ์อันประณีตก็ผิดทางใจนะ ไหนๆ ถามมาแล้วก็เล่าให้ฟังต่อว่า    เก้าสิบเก้าจุดเก้าเปอร์เซ็นต์พระเณรจะไม่ใส่    ผมเห็นเณรรูปหนึ่งต้องใส่ตามคำแนะนำหมอเพราะท่านเป็นไส้เลื่อน   เลื่อนจริงๆ นะครับเลื่อนลงไปต่ำสุดตรงนั้นแหละ   ต้องใส่กางเกงในประคองไว้   ท่านเล่าให้ผมฟัง(ท่านคงไม่ปดผมหรอก)   ตรงนี้น่าเห็นใจมากๆ.........ความจริงท่านก็ไม่อยากจะใส่หรอก   ผมเลยแนะนำท่านว่าไปซื้อยี่ห้อ "วาโก้" (เป็นของผู้หญิง  แน่ะ!!  ทำเป็นรู้ดีอีก)มาใส่สิ    เพราะสโลแกนของเขาที่ได้ยินตามสื่อสมัยนั้นว่า  "บางหวิว  เหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย"    ก๊ากกก!!! จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 6 ส.ค. 51 15:04:17 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ชวนจริงอ้ะ แหะ แหะ สอบเสร็จแล้วถ้ามีแก้ไม่มาก  ป้าอาจจะแวะไปเที่ยวชายทะเลแดนใต้ แถวๆ Southampton และ Bournemouth หากมีโอกาสได้ไปแถวนั้น  ป้าจะบอกไปทางหลังบ้านอีกที   ขอบคุณคุณอุดรมากๆเน๊อะ ป้าเม้าท์ จากคุณ : PaMouth - [ 6 ส.ค. 51 15:29:40 ]

ความคิดเห็นที่ 35 พี่แป๊ด....ขอบคุณครับ หลายคนว่ามา  ว่าตัวจริงผมเป็นคนพูดน้อย  (อาศัยความหล่อพูดแทน)  อิ อิ อิ ผมเขียนไปตามที่คิดเรื่อยๆ     บางทีคิดเร็วล่วงหน้าไปก่อน  เลยทำให้พิมพ์ตกๆ หล่นๆ อย่างที่เห็น   แต่ชื่นใจกับคำชมของพี่ท่าน    สมัยเป็นสามเณรอยู่บ้านนอกก็ได้อ่านหนังสือมาพอประมาณ    ญาติโยมทางกรุงเทพฯ ไปทอดผ้าป่า  เอาหนังสือไปถวายวัดเป็นกองพะเนินโต    วันหนึ่งไปเห็นหนังสือที่สะดุดตาเล่มหนึ่ง   ปกไม่สวยกระดาษาพิมพ์ไม่ค่อยดี   แต่ที่ปกกำกับเอาไว้ว่าเขียนโดยสามเณร....????     ความที่มีสถานะเป็นสามเณรเช่นกันเลยสนใจเปิดอ่านดู      เผอิญผมจำชื่อเรื่องไม่ได้จริงๆ  แต่อยากจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ  ซึ่งเป็นเรื่องความรักระหว่างหญิงสาวกับสามเณร(ผมไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือ fiction นะ  ผมพยายามสืบดู  ก็พอจะรู้ว่าสามเณรรูปที่เขียนมีตัวตนจริง).....ผมติดใจในสำนวนและเรื่องราว  อ่านจบก็นึกอยากจะขีดเขียนเลย   หนังสือเล่มนั้นน่าจะเป็นอิทธิพลที่ทำให้ผมอยากเขียน เนื้อความหลักๆ มีว่า   สามเณรรูปนั้นบวชเรียนอยู่ที่ภาคใต้   เกิดความรักกับหญิงสาววัยรุ่นรุ่นเดียวกันที่เธอใส่บาตรประจำ     ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าเป็นรักที่อิมพอสซิเบิล   แต่หัวใจนี่สิกลับเรียกร้อง....ฝายสีกาไม่เคยแพร่งพรายให้ใครรู้....ฝ่ายสามเณรเองก็พยายามฝืนไม่ให้คิดถึงสีกาด้วยว่าห่มผ้าเหลืองอยู่    ทั้งสองฝ่ายจะติดต่อกันผ่านจดหมาย   บางทีก็หญิงสาวก็ใส่ซองหย่อนลงบาตรตอนใส่บาตร   สามเณรก็จะตอบจดหมายด้วยการเอาจดหมายไปแอบวางที่ซอกรั้ววัด     นานๆ ทีจะได้มีโอกาสเจอกัน  เช่นงานวัด  หรือวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา   แต่ก็ได้แต่สบหน้ามองหน้ากัน  เพราะไม่อยากแพร่งพรายให้ใครรู้ ท้ายที่สุดสามเณรก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว   ว่าเราเป็นถึงสมณะไม่ควรจะปล่อยใจไปมากมายถึงเพียงนี้    และท่านก็ขออนุญาตโยมพ่อโยมแม่ขึ้นไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ กับหลวงน้า(ถ้าจำไม่ผิดท่านจะเป็นสามเณรเปรียญด้วย)    พลันข่าวคราวที่สามเณรจะออกจากหมู่บ้านเพื่อไปเรียนหนังสือต่อที่กรุงเทพฯ เข้าถึงหูสีกาที่หลงรักสามเณรอยู่   สีกาก็เริ่มไม่สบายมีล้มป่วยมีอาการทรุดลงเป็นลำดับ   เมื่อวันที่สามเณรจะเดินทางขึ้นกรุงเทพฯ   สีกาออกมาใส่บาตร   พร้อมกับถวายซองจดหมายหลายสิบสองที่สามเณรเคยพร่ำตอบเธอตลอดระยะเวลาที่ต่างฝ่ายต่างมีใจให้กัน    เธอสบตามสามเณรแล้วรีบเบี่ยงหลบ....กระนั้นสามเณรก็แอบเห็นน้ำตาที่คลออยู่บนขอบตาของเธอ.... สามเณรกลับวัดด้วยใจว้าวุ่น.....ออกอาการลังเลตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยกเลิกการเดินทางขึ้นกรุงเทพฯ ดีไหม   เปิดจดหมายฉบับสุดท้ายที่สีกาเขียนถึงใจความก็พร่ำพรรณาว่าเธอเสียใจขนาดไหน  ว่าพี่เณรคงสิ้นไมตรีต่อสีกาคนนี้แล้วกระมัง??   สามเณรจึงออกอาการลังเล    ก็ต่อเมื่อท่านได้เข้าไปกราบพระประธานในโบสถ์นั่นแหละ   ก็สำเหนียกว่าเราน่ะศิษย์ตถาคตไม่ควรอ่อนไหว.....สตรีเพศเป็นศรัตรูของสมณะ   ไม่ได้เห็นเสียจะดีกว่า   ถ้าเห็นแล้วไม่ได้คุยด้วยเสียจะดีกว่า......สามเณรจัดแจงแต่งสบงทรงจีวรสะพายย่ามไปกราบลาเจ้าอาวาสเดินทางขึ้นกรุงเทพฯ ทันที   ในหนังสือเล่มนั้นเล่าว่าท่านกำลังมุ่งมั่นที่จะสอบเอาเปรียญธรรมประโยคสามเพื่อให้เป็นสามเณรมหาให้ได้    ท่านตั้งใจเรียนหนังสือมากพยายามปิดตัวเองไม่ให้คิดถึงสีกาที่หมู่บ้าน    วันหนึ่ง   ท่านได้รับจดหมายจากเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันว่า   ตอนนี้สีกาได้ป่วยล้มหมอนนอนเสื่อที่บ้านมาหลายแรมเดือนแล้ว   ซึ่งหมอตรวจสุขภาพดูแล้วก็ไม่ทราบสาเหตุของการป่วย   จึงต้องออกจากโรงเรียนมานอนซมรักษาตัวอยู่ที่บ้านไปวันๆ อ่านจดหมายเสร็จหัวใจของสามเณรก็พลันหล่นวูบ    ท่านรีบห่มจีวรเดินทางกลับหมู่บ้านในเย็นวันนั้น    ในวันถัดมาท่านขอเข้าไปเยี่ยมอาการกาญจนา(ชื่อของสีกา  ผมพึ่งจำชื่อได้ขณะพิมพ์ถึงตรงนี้)และท่านขออยู่กับเธอตามลำพัง   โดยให้ความหวังว่าสามเณรอาจจะรักษาอาการป่วยของกาญจนาได้   เมื่อเห็นสภาพกาญจนา   สามเณรก็เกิดความสงสารอย่างจับใจ  เธอซูบผอมลงไปเยอะ     ฝ่ายกาญจนาเมื่อเห็นสามเณรก็แสดงสีหน้าแช่มชื่นขึ้น   ขมีขมันจะลุกขึ้นจากเตียงแต่สามเณรปรามเอาไว้   กาญจนานอนพนมมือนมัสการสามเณรน้ำตาคลอ   ถามว่าการเล่าเรียนของพี่เณรเป็นอย่างไรบ้าง?   สามเณรล้วงลงไปในย่ามแล้วหยิบซองจดหมายปึกใหญ่ที่กาญจาพร่ำเขียนถึงท่านคล้ายจะบอกว่า  พี่เณรยังเก็บจดหมายของเธอไว้อยู่   แทนคำตอบ...... สามเณรตัดสินใจอยู่ที่วัดในหมู่บ้านระยะหนึ่ง   และเหมือนปาฏิหารย์อาการของกาญจนาก็เริ่มดีขึ้นๆ เป็นลำดับ    จนสามารถลุกขึ้นมาใส่บาตรได้เหมือนเดิม    และวันที่ต้องเดินทางขึ้นกรุงเทพฯก็มาถึง   สามเณรเป็นฝ่ายไปบอกลากาญจนาที่บ้าน    ซึ่งเป็นบทสุดท้ายของหนังสือเล่มนั้น    ท่านเขียนบทสุดท้ายเอาไว้อย่างสะเทือนใจ(เท่าที่ผมจำได้)ว่า   ใจหนึ่งให้รู้สึกยินดีที่กาญจนากลับมาเป็นกาญจนาร่าเริงเหมือนเดิม   หากอีกใจหนึ่งกลับรู้สึกหดหู่เหลือประมาณ    หนทางข้างหน้ายังไม่รู้ว่าจะลงเอยอย่างไร   รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ต้องข่มใจตัวเองไม่ให้หันกลับไปเหลียวมองกาญจนา   เพราะเกรงว่า  เธอจะเห็นน้ำตาของลูกผู้ชาย........ เมื่อผมอ่านเสร็จก็หลงอุทานซะตรงนั้นว่าไรฟร่ะ..??  ตกลงเรื่องลงเอยอย่างไรนี่??   ตอนผมลงไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ จึงได้แต่พยายามสอบถามเพื่อนสามเณรด้วยกันเกี่ยวกับหนังสือและสามเณรผู้เขียนหนังสือเล่มนั้น   ก็รับรู้เพียงแต่ว่าท่านมีตัวตนจริง..... แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 51 16:13:36 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 6 ส.ค. 51 16:04:25 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ข้อความซ้ำกัน แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 51 16:05:49 จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 6 ส.ค. 51 16:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีค่ะ คุณวัชรนนท์ ยอมรับว่าสอดรู้สอดเห็นจริงๆ คือเรื่องสงสัยใต้ร่มจีวรนี่มันก็ทำนองเดียวกับความสงสัยว่า ๑. มีอะไรใต้โสร่งหม่องพม่า ๒. หนุ่มไทยเวลานุ่งผ้าขะม้านั้น เค้าใส่อะไรไว้ข้างในหรือเปล่า และ ๓. ผู้บ่าวชาวปักษ์ใต้ที่นุ่งโสร่ง เค้ามีอะไรเป็นปราการด่านสุดท้ายหรือไม่ แหม... แต่ละคำถามนี่ชวนให้ถูกด่าว่าทะลึ่งเป็นยิ่งนัก ฮ่าฮ่า ขอบคุณค่ะที่ตอบคำถามเรื่องใต้จีวรให้ดิฉันคลายสงสัย ตอนนี้คงต้องคอยท่านอื่นมาตอบเรื่องใต้ร่มผ้าโสร่ง/ขะม้า จะได้นอนตายตาหลับ (ว่าเข้าไปนั่น เว่อร์ซะเหลือเกิน... อิอิ) อ่านเรื่องความรักต้องห้ามระหว่างสามเณรกับสีกากาญจนาที่คุณเล่ามานั้นแล้วก็อดคิดตามไปไม่ได้ว่าเรื่องจะลงเอยอย่างไร ไม่แน่ว่าตอนนี้สามเณรท่านนั้นอาจบวชต่อเป็นพระและอาจบรรลุธรรมขั้นใดขั้นหนึ่งไปแล้ว หรือไม่ท่านก็อาจสึกออกมาใช้ชีวิตฆราวาส วนว่ายอยู่ในวงจรชีวิตและวงเวียนกรรมต่อไป นึกไปถึงตอนที่เป็นนักศึกษาครูที่ต่างจังหวัด (คนเริ่มแก่ขออนุญาตทวนความหลังครั้งอดีตด้วยคน.. อิอิ) สถานศึกษาอยู่ใกล้วัดมากขนาดที่ว่ารั้วติดกัน ไม่เคยเจอหรอกค่ะประเภทพระหรือเณรหย่อนจดหมายน้อยหาสีกา และตัวเองก็ไม่เคยคิดจะจีบพระหรือเณร แบบว่ากลัวนรกกินกบาลน่ะค่ะ ที่เคยเจอก็มีแต่ประเภทพระและเณรตะโกนข้ามรั้วแซวสาวๆ แซวกันแบบเป็นกิจจะลักษณะด้วยนะ เดินผ่านทีไร โดนแซวกันทุกที เซ็ง... จะด่า..เอ๊ย ว่ากลับก็ไม่ได้ เกรงใจผ้าเหลืองน่ะค่ะ ก็เลยต้องทำหูทวนลมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน  - -" จากคุณ : Smilla - [ 6 ส.ค. 51 16:53:50 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คุณ Smilla,  curiosity killed the cat ระวังนะคะ จะเจอสามเณรบอกให้ไปเปิดดูเองเด๊อค่า  ดิฉันเคยไปบวชชีพราห์ม เค้าไม่ให้ใส่เสื้อชั้นใน จะเดินจะเหินทีก็กลัวจะสั่นจะไหว เนี่ยพึ่งรู้เหมือนกันว่าบวชเป็นพระเค้าห้ามใส่กางเกงใน ไม่เค๊ยไม่เคยรู้เล๊ยค่า จากคุณ : Rinta - [ 7 ส.ค. 51 01:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 39 คุณ Rinta ดิฉันไม่กลัวสามเณรมาท้าหรอกค่ะ เพราะคิดว่าคงไม่มีสามเณรรูปไหนกล้าผิดวินัยถึงขนาดนั้น หากมีรูปไหนกล้า ดิฉันก็จะฟ้องสมภารให้เข็ดไปเลย อิอิ แต่กลัวพี่หม่อง กลัวหนุ่มผ้าขะม้า และหนุ่มโสร่งที่ปักษ์ใต้มาท้าให้เปิดดูเอาเองว่าข้างในมีอะไรหรือไม่ แบบนั้นดิฉันคงต้องขอวิ่งไปตั้งหลักไกลๆก่อน ฮ่าๆ เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าชีพราห์มห้ามใส่ยกทรง แล้วหากเป็นเสื้อในแบบเสื้อคอกระเช้านี้จะใส่ได้ไหมเอ่ย จากคุณ : Smilla - [ 7 ส.ค. 51 02:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เพิ่งรู้เหมือนกันว่าคนบวชชีพราห์ม เค้าไม่ให้ใส่เสื้อชั้นใน ฟังแล้วแปลกดี อย่างนี้คน cup D หรือ DD ไรนี่มิต้องเดินห่อไหล่กันหรือนี่? จากคุณ : PatPDX - [ 7 ส.ค. 51 08:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 41 คุณ Smilla คุณ PatPDX ใช่ค่ะใส่เสื้อกระเช้าสีขาวข้างในค่ะ ส่วนCup D คงต้องทนเดินแบบไม่สง่าผ่าเผยล่ะค่ะ จากคุณ : Rinta - [ 8 ส.ค. 51 06:08:23 ]