สาวออฟฟิสเมืองผู้ดี ตอน แปลงกายเป็นผู้ดี๊ผู้ดี ภาคหนึ่ง

สาวออฟฟิสเมืองผู้ดี ตอน แปลงกายเป็นผู้ดี๊ผู้ดี ภาคหนึ่ง
Episode VI: Transformation to a Londoner (Part I)

เค้าว่ากันว่าให้เชื่อเวลาผู้ใหญ่สอนเพราะผู้ใหญ่น่ะอาบน้ำร้อนมาก่อน เมื่อก่อนเวลาได้ฟังทีไรคุณอู๋คิดว่าไม่เห็นจะเกี่ยวเลย ผู้ใหญ่ก็เป็นคน มีผิดมีถูกได้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผู้ใหญ่บอกไม่ได้แปลว่าจะถูกเสมอไปซะหน่อย อย่างเช่น ครั้งนึงมีญาติผู้ใหญ่คนนึงติคุณอู๋ค่ะว่า เวลาทานข้าวน่ะให้ใช้ช้อนส้อมให้เป็นกิจจะลักษณะ เพราะเวลาคุณอู๋ทานข้าวทีไรชอบใช้แต่ช้อนกลางใบสั้นๆใบเดียว (ก็คุณอู๋เห็นว่ามันง่ายดี แถมไม่ต้องมาเสียเวลามาล้างทั้งช้อนทั้งส้อมด้วย ที่สำคัญยังประหยัดน้ำยาล้างจานและน้ำอีกต่างหาก) ดังนั้นพอเค้าติเข้า คุณอู๋ก็เลยทำเป็นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาค่ะ ไม่สนใจ จนมาวันนึงที่คุณอู๋มีโอกาสมาเป็นสาวออฟฟิสเมืองผู้ดี ต๊าย ไม่นึกเลยค่ะว่าไอ้เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างการใช้ช้อนส้อมเนี่ยจะกลายเป็นปัญหาน่าปวดหัวไปได้ นี่แหละน๊า ที่เค้าบอกว่าให้เชื่อผู้ใหญ่เพราะอาบน้ำร้อนมาก่อนเนี่ยสงสัยมีส่วนจริงอยู่พอสมควรเลยล่ะ

หลังจากที่คุณอู๋เหยียบแผ่นดินเมืองผู้ดีได้ไม่ถึงอาทิตย์ คุณอู๋ก็ต้องเข้าทำงานซะแล้วทั้งๆที่ยังไม่ได้มีโอกาสไปเที่ยวดูบิ๊กเบนรึราชวังบั๊กกิ้งแฮมเลย ก่อนเข้าทำงานทางบริษัทเค้าก็บังคับค่ะให้ทุกคนที่เข้าทำงานพร้อมกันไปเทรน คุณอู๋ต้องเข้าเทรนสามอาทิตย์ค่ะ เค้าบอกว่าสองอาทิตย์ให้ไปเทรนที่คันทรี่คลับ(แบบผู้ดี๊ผู้ดี)แถวๆชานเมืองลอนดอน ส่วนอีกอาทิตย์ให้เข้าไปที่เฮดควอเตอร์ที่ลอนดอนบริดจ์ ฟังแล้วดูดี๊ดี คุณนักอ่านคอลัมน์ว่างั้นมั้ยคะ คุณอู๋ก็คิดอย่างงั้นเหมือนกันค่ะ ไม่คิดเลยว่าสาวติดดินอย่างคุณอู๋เนี่ยจะได้มีโอกาสได้แอบไฮโซกะเค้าบ้างในชีวิตนี้ วันเดินทางเนี่ยคุณอู๋ตื่นเต้นค่ะ ตื่นตั้งกะไก่โห่เลยเพื่อรีบแจ้นไปขึ้นรถไฟที่สถานีวอเตอร์ลู ที่เมืองผู้ดีเนี่ยคนส่วนใหญ่เดินทางเข้าออกลอนดอนด้วยรถไฟค่ะ พอเข้าถึงเมืองแล้วค่อยเปลี่ยนมาลงทิวป์ใต้ดิน แรกๆเนี่ยคุณอู๋ก็เก้ๆกังๆอยู่พอสมควรอยู่ที่สถานีนี้ค่ะเพราะมันใหญ่โตมโหระทึกใช้ได้เลยล่ะ ที่สถานีใหญ่ๆในเมืองผู้ดีเนี่ยมันจะมีจอบอกค่ะว่ารถไฟออกจากชานชลาไหน แต่ขอโทษเถอะค่ะ ไอ้จอที่ว่าเนี่ยมันมีเป็นสิบๆเลยนะค๊ะ แถมตัวหนังสือก็วิ่งเร็วปรื๊ดเลย อ่านแทบไม่ทันแน่ะค่ะ นี่ไม่รวมชื่อสถานีประหลาดๆที่ยังออกเสียงไม่ถูกอีกด้วย เพราะงั้นขอแนะนำค่ะว่าถ้าคุณนักอ่านคอลัมน์มีโอกาสมาที่นี่วิธีที่ง่ายที่สุดคือถามเจ้าพนักงานค่ะ ไม่ต้องพูดภาษาอังกฤษไรมากมายหรอกค่ะแค่เขียนชื่อสถานีที่จะไปบนกระดาษ ชี้ให้เค้าดูแล้วถามแบบง่ายสุดๆค่ะว่า What platform? คุณอู๋ก็ใช้มุขนี้ประจำและได้ผลทุกทีค่ะ (อ้อแล้วพอเค้าช่วยแล้วอย่าลืมขอบคุณเค้ากลับด้วยนะคะ ไม่ใช่ไรหรอกค่ะที่เมืองผู้ดีเนี่ยเค้าถือเรื่องการขอบคุณมากๆเลยนะคะ)

รถไฟที่เมืองผู้ดีออกตรงเวลามากๆค่ะ (ไม่เหมือนทิวป์ที่ดีเลย์ตลอดกาล) พอถึงเวลาปุ๊บรถไฟมันก็ออกปั๊บเลย นั่งอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าๆก็ไปถึงสถานีปลายทาง ทางบริษัทบอกคุณอู๋ว่าพอถึงสถานีให้ต่อแท๊กซี่ไปที่คันทรี่คลับ แต่พอคุณอู๋ลงมา ตายล่ะหว่า นี่มันที่ไหนกันเนี่ย มองออกไปไม่มีบ้านคนเลยค่ะ มีแต่ป่า ตัวสถานีเองยังไม่เจ้าพนักงานซักคนเลย ไม่ต้องพูดถึงคุณพี่แท๊ก(ซี่)ค่ะ เอาล่ะ คุณอู๋เริ่มออกอาการโรคจิตอีกแล้วค่ะว่า “เอ๊ะตูลงถูกสถานีรึเปล่าเนี่ย” เหมือนเดิมค่ะ คุณอู๋ก็หันซ้ายหันขวามองหาสุภาพบุรุษหนุ่มเมืองผู้ดีที่เผื่อจะถามได้ แต่แล้วก็เหมือนเดิมอีกนั่นเองค่ะ ไม่เเห็นแม้แต่เงา กลุ้มใจจริงๆ ทันใดนั้นเองคุณอู๋ก็เห็นคนกลุ่มนึงเดินมาคุยกันเสียงดังทีเดียว ท่าทางยังเด็กๆอยู่เลยไม่น่าเกินยี่สิบต้นๆ คุณอู๋ก็เลยคิดว่า เอาวะ ถามเด็กๆพวกนั้นก็ได้ และเหมือนสวรรค์ทรงโปรดค่ะเค้าก็กำลังจะไปเทรนที่เดียวกัน คุณอู๋เลยบอกเค้าว่างั้นขอ(ป้า)ติดไปด้วยคนละกัน ตอนนั้นเนี่ยคุณอู๋ก็ไม่แน่ใจหรอกค่ะว่าจะไปกันยังไงถามเค้าไปว่าใครมีแผนที่มาบ้างจะได้เดินนำถูก เค้าก็บอก บ้าเหรอ ใครจะเดิน มันไกลมากๆนะต้องขึ้นแท๊กซี่ไป คุณอู๋ก็คิดในใจ “แกแหละบ้าไม่เห็นเหรอว่ามันไม่มีคิวแท๊กซี่ให้ขึ้น” แต่ดีนะคะที่คุณอู๋เนี่ยไม่ได้เสร่อเถียงไปเพราะไม่นานคุณอู๋ก็ถึงบางอ้อค่ะ ที่เมืองผู้ดีเนี่ย ถ้าเป็นสถานีเล็กๆคุณนักอ่านคอลัมน์ต้องจัดการหาเบอร์โทรแท๊กซี่โลคอลเอง พอลงมาถึงแล้วถึงค่อยโทรเรียกคุณพี่แท๊กให้มารับค่ะ แต่ถ้าเป็นสถานีใหญ่ๆก็ไม่จำเป็นเลยค่ะ มีคิวมารอไม่ต่างกับหมอชิตรึหัวลำโพงบ้านเราเลย

พอคุณพี่แท๊กซี่มารับ คุณอู๋ตะลึงค่ะ เพิ่งรู้ว่าแท๊กซี่นอกลอนดอนเนี่ยเค้าไม่ธรรมดานะคะ ใช้รถเบนซ์รุ่นใหม่เอี่ยมเลย เนื่องจากว่าบ้านคุณอู๋ไม่เคยมีเบนซ์ด้วยสิ เลยแอบตื่นเต้นค่ะ แต่ก็พยายามสะกัดกั้นอารมรณ์บ้านนอกเข้ากรุงของตัวเองสุดฤทธิ์ นั่งหน้าเฉยไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น รถขับเข้าไปในป่าอยู่ประมาณสิบห้านาทีได้มั้งคะ คุณอู๋ก็เห็นคันทรี่คลับอยู่ตรงหน้าค่ะ แม่เจ้าโว้ย ตั้งกะเกิดมาไม่เคยคิดจริงๆนะเนี่ยว่าจะมีโอกาสมาเทรนในคลับหรูสไตล์อังกฤษแบบนี้ จากลานสนามหญ้าที่ปากประตูถึงหอคอยใหญ่เนี่ยก็ใช้เวลาขับรถเกือบห้านาทีแน่ะค่ะ นี่ยังไม่รวมหอคอยที่ใหญ่อลังการอีกตะหากนะค๊ะ คุณอู๋อยากจะกรี๊ดๆแบบว่าเห่อน่าดู พอเช็คอินเสร็จเค้าก็ให้ไปเจอกันที่ห้องประชุม หลังจากที่ซัดขนมและผลไม้ฟรีหน้าห้องไปซะเยอะเลย คุณอู๋ก็เดินดุ่มๆตามผู้คนไป แต่พอเข้าไปในห้องได้ไม่นาน ปัญหาปวดขมองก็มาเยือนค่ะ

คนมาเทรนด้วยกันทั้งหมดมีประมาณยี่สิบคนค่ะ ในบรรดาทั้งหมดมีหัวดำอยู่ประมาณห้าคน ตอนแรกคุณอู๋ก็ดีใจค่ะกะหาเพื่อนได้ แต่พอดูหน้า อ้าว ไม่มีหน้าไทยๆให้เห็นเลย หัวดำที่เห็นดันก็เป็นพวกแขกรึกรีซไปซะ แต่เรื่องนั้นยังไม่เท่าไหร่ค่ะ พอเค้าเริ่มเปิดอบรมนี่สิคะ ไมเกรนขึ้นเลยค๊ะ...เหมือนที่บอกไปเมื่อตอนก่อนว่าคุณอู๋ไม่เคยมาเรียนที่อังกฤษ นี่เองที่ทำให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมา ก็คุณอู๋ฟังเค้าไม่ออกน่ะสิค๊ะ แค่ศัพท์ธรรมด๊าธรรมดาอย่างน้ำเนี่ยยังใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเข้าใจ คนไทยบ้านเราออกสำเนียงว่า “วอ-เต้อ” ตอนคุณอู๋ไปเรียนที่เมืองลุงแซมก็ปรับหูอยู่ตั้งนานกว่าจะเข้าใจเค้าพูดว่า “วอลเดอร์” พอมาเมืองผู้ดี อ้าว เฮ้ย มันไม่เป็นวอลเดอร์แล้ว มันกลายเป็น “ว้อ-เธ๋อ”แทน เฮ้อ ปวดกระบาลจริงๆค่ะ แถมที่เมืองผู้ดีเนี่ยก็ไม่ต่างอะไรกับบ้านเราค่ะ สำเนียงภาคเหนือใต้ออกตกเนี่ยมีเหมือนกันเปี๊ยบเลย พวกที่มาจากใต้แถวลอนดอนเนี่ยฟังง่ายสุดแล้ว พวกทางเหนืออย่างสก๊อตแลนด์รึลีดส์เนี่ย คุณพระช่วยค่ะ นึกว่ามันท่องมนต์ดำ ฟัง (:-)) ไม่ออกเลยจริงๆ คุณอู๋นั่งปวดกระบาลอยู่ได้ประมาณสามชั่วโมงเค้าก็ปล่อยให้มากินข้าวค่ะ คุณอู๋ค่อยดีใจว่าจะได้ครายเครียดซักที แต่แล้วก็ได้ปวดขมองกว่าเดิมอีกค่ะ

พอหาที่นั่งได้ปุ๊บก็เจอเลยค่ะ ช้อนส้อมมีดเกือบเป็นสิบรออยู่บนโต๊ะ เอาล่ะสิคะ คุณอู๋มือสั่นค่ะ เลือกไม่ถูก ตายล่ะหว่า ใช้อันไหนดี นี่แหละน๊า เมื่อก่อนตอนผู้ใหญ่สอนให้ใช้ช้อนส้อมเป็นกิจจะลักษณะดันทำเป็นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา กรรมเนี่ยมันตามทันกว่าที่คิดไว้จริงๆนะคะ เหมือนโดนประหารอยู่หน้าโต๊ะกินข้าวค่ะ คุณอู๋ล่ะอยากจะมุดโต๊ะหนีจริงๆ ทำไงได้ คุณอู๋ก็เลยต้องแอบเหลือบซ้ายแลขวาค่ะว่าเพื่อนร่วมงานเค้าใช้อันไหนและแบบไหนกันน๊า สังเกตุพักนึงก็เห็นค่ะ อ้อ ให้ใช้ข้างนอกไล่เข้ามาข้างในแล้วค่อยไล่ไปข้างบน เหมือนจะงง แต่อธิบายง่ายดังนี้ค่ะ ชั้นนอกสำหรับอาหารเรียกน้ำย่อย ชั้นในสำหรับอาหารหลัก ชั้นบนสำหรับอาหารหวาน โอ้ คุณอู๋คิดว่าไม่ยากมาก แต่แล้วเอ๊ะ คุณอู๋ก็เห็นค่ะ อ้าว ทำไมไม่เห็นมีใครใช้ช้อนส้อมกินกันวะเนี่ย งงเลยคุณอู๋ สรุปว่าที่เมืองผู้ดีเนี่ยเค้าใช้มีดกะส้อมค่ะ ลำบากล่ะสิคุณอู๋ แค่ช้อนส้อมยังไม่ค่อยใช้เลย ใช้ส้อมมีดเนี่ยจะรอดมั้ยตู แล้วเวลาเค้าใช้ส้อมเนี่ยก็ไม่ได้หงายท้องส้อมเข้าปากเหมือนบ้านเรานะคะ เค้าคว่ำส้อมด้วยสิ กินทีเนี่ยลำบากจริงๆค่ะ มื้อแรกผ่านไปมื้อเดียวก็ลำบากน่าดูเลย

เห็นมั้ยคะว่าการแปลงกายเป็นสาวเมืองผู้ดีเนี่ย แม๊ มันไม่ง่ายเลย แค่การใช้ช้อนส้อมยังเป็นปัญหาเลย นี่แค่ครึ่งวันแรกคุณอู๋ก็ปวดหัวแล้ว อีกสามอาทิตย์ต่อมาจะเป็นอย่างไร เจอปัญหาอะไรอีกในการแปลงกายเป็นสาวเมืองผู้ดี ติดตามกันได้ในฉบับหน้านะคะ

คุณอู๋ (รายงานพิเศษจากกรีซค่ะ)


ถามคุณอู๋ (Ask Nissy)
Q: อยากให้คุณอู๋ช่วยยกตัวอย่างคุณสมบัติสำคัญของสาวออฟฟิสไทยเมืองผู้ดีค่ะ อยากโกอินเตอร์ก็เลยอยากรู้ว่าต้องมีคุณสมบัติอะไรถึงจะอยู่รอดที่เมืองนอกได้คะ แล้วควรฝึกเตรียมตัวยังไงดี (จาก หมี Paddington)

A: คุณอู๋คิดว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือต้องทำอะไรและตัดสินใจด้วยตัวเองได้ อย่างหลังนี่สำคัญมากค่ะ คุณอู๋เคยเห็นคนไทยบางคนอายุก็ปาเข้าไปเยอะแล้วแต่ยังตัดสินใจอะไรเองไม่ได้เลย ให้พ่อแม่คิดให้เหมือนยังเป็นเด็กแบเบาะ สังคมไทยยังเป็นแบบนี้กันเยอะค่ะ ถ้าอยากจะโกอินเตอร์เนี่ยคุณอู๋แนะนำให้เริ่มหัดทำอะไรด้วยตัวเอง เริ่มจากการไปช้อปปิ้งรึดูหนังเองก็ได้ ไม่แปลกหรอกค่ะ ดีซะอีกสำหรับคุณๆสาวโสดทั้งหลายจะได้มีข้ออ้างไงคะว่าไปดูหนังคนเดียวเพราะหัดทำอะไรด้วยตัวเอง (ไม่ใช่เพราะไม่มีแฟนมาด้วยค๊ะ)

ป.ล.ถ้าคุณนักอ่านคอลัมน์คนไหนมีคำถามอยากถามคุณอู๋เรื่องสาวออฟฟิสเมืองผู้ดีสามารถส่งอีเมล์มาได้ที่ ns_nissy@yahoo.comได้นะคะ จะนำคำถามมาตอบเรื่อยๆค่ะ
-------------
Archive


Episode V
http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6902705/H6902705.html

Episode IV
http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6900142/H6900142.html

Episode III
http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6898918/H6898918.html

Episode II
http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6897808/H6897808.html

Episode I
http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H6896466/H6896466.html

จากคุณ : คุณอู๋ - [ 20 ส.ค. 51 00:56:38 A:10.64.90.133 X:213.86.213.196 TicketID:184548 ]