ความคิดเห็นที่ 1 ตอนเป็นแฟนกัน ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างหา ต่างคนต่างใช้ แต่ถ้าเดินทางท่องเที่ยวด้วยกัน  ค่าเดินทาง ค่าโรงแรมของใครของมันค่ะ แต่สามีรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินและค่าใช้จ่ายอื่น ๆ  โชคดีที่สามีดิฉันไม่ขี้เหนียวและไม่งก ดิฉันก็ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ทำแบบนี้ก็รู้สึกว่าแฟร์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย ตอนแต่งงานกันใหม่ ๆ ดิฉันย้ายมาอยู่ต่างประเทศยังไม่มีงานทำ สามีรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ในขณะที่ดิฉันใช้เงินเก็บก้อนเก่าส่งเสียให้พ่อแม่ที่บ้านเมืองไทย พอมีงานทำ เราเอาเงินเดือนของเราสองคนมารวมเป็นกองกลาง และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นค่าบ้านเมืองไทย บ้านเมืองนอก ค่าอาหาร ท่องเที่ยว เงินเดือนที่ส่งให้พ่อแม่  เงินที่เหลือจากหักค่าใช้จ่ายแล้ว ก็แบ่งครึ่ง-ครึ่ง เข้ากระเป๋าใครกระเป๋ามัน สามีชอบเอาเงินที่เหลือไปลงทุนในหุ้นและหลักทรัพย์ในยุโรป ส่วนดิฉันเอาไปลงทุนกับกระเป๋า รองเท้าในยุโรปเหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า จากคุณ : A-Chee - [ 3 ก.ย. 51 19:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขณะที่เป็นแฟนกันอยู่ ทุกคนช่วยแฟนออกค่าใช้จ่ายกันมากน้อยแค่ไหน เช่นกี่เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่าย                         ............................................    ตอนเป็นแฟนกัน ถ้าเขาออกค่าอาหาร ดิฉันจะเลี้ยงเครื่องดื่ม หรือเลี้ยงหนัง เลี้ยงขนม บางทีนึกครึ้งๆ ก็จะเลี้ยงข้าวเย็น คือถ้ามือ้ใหญ่ แพงๆ เขาจ่ายค่ะ พอหมั้นเเล้ว ย้ายเข้าไปอยู่บ้านเขา บริษัทจ่ายค่าที่พักอยู่แล้ว เขาจ่ายแค่ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าแม่บ้าน ดิฉันเลยออกปากกับเขาว่า จะออกค่าแม่บ้านให้ (ค่าแม่บ้านไม่ถึงหมื่น แต่ค่าไฟเหยียบหมื่น คำนวนแล้วไม่ไหว) เขาปฏิเสธ ก็เลยไม่ได้จ่าย     ออกไปไหนก็เหมือนเดิมอยู่ค่ะ ของกุ๊กกิ๊กดิฉันจ่าย พอแต่งงานเเล้ว ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ ใช้เงินคนละกระเป๋า ค่าใช้จ่ายส่วนตัวของดิฉัน เช่นให้แม่อะไรต่างๆ ดิฉันก็จ่ายตามปกติ เงินใช้ส่วนตัวก็ใช้ไปตามปกติ ดิฉันว่าถ้าต่างคนต่างทำงาน ช่วยๆ กันออกเป็นเรื่องที่ดีนะคะ แฟร์และเราไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ เดี๋ยวนี้ย้ายตามสามีมา ไม่ได้ทำงานเเล้ว ใช้เงินสามี อึดอัดใจมากในช่วงแรกๆ เดี๋ยวนี้ก็มีบ้าง เงินเขามันใช้ไม่สนุกเหมือนเงินเราเองค่ะ คำถามของคุณ ดิฉันว่ามันขึ้นอยุ่กับว่า คุณพอใจกับสิ่งที่เป็นในตอนนี้หรือเปล่า คุณแชร์ 50/50 เพราะคุรสบายใจที่จะเเชร์หรือเปล่า หรือเพราะคุณพอใจที่จะเเชร์ แต่ก้อยากให้อีกฝ่ายออกปากว่า ไม่ต้องก้ได้ เพื่อคุณจะได้รู้สึกมั่นคงว่า เขาดูแลคุณได้ โดยไม่ต้องการ ส่วน 50 ของคุณ เพราะถ้าเป้นแบบนั้น อันนี้แหละที่มันจะคอยสะกิดใจคุณไปตลอด ทำให้คุณไม่มีความสุขเท่าที่ควร จากคุณ : mrs.night owl - [ 3 ก.ย. 51 20:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับเรา ถ้าเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวก็จะใช้เงินตัวเองตลอด (ขนาดตอนนี้ยังหางานใหม่ไม่ได้ก็ยังใช้เงินตัวเองจ่ายค่านู่นค่านี่จนเงินในบัญชีเริ่มร่อยหรอแล้ว)  ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆในบ้านก็จะช่วยๆกัน อย่างตอนที่เราทำงานอยู่ ทุกๆสิ้นเดือนเราจะโอน 50% ของรายได้เราเข้าบัญชีสามีถือเป็นการช่วย  อาจจะไม่มากอะไรแต่ก็ดีกว่าทิ้งให้สามีจ่ายทุกๆอย่าง มันไม่แฟร์ ไม่อยากให้เค้าต้องมาแบกเราเป็นภาระอีกคน และหากเกิดอะไรขึ้นมา เราต้องพึ่งตัวเองให้ได้ ตอนนี้ไม่ได้ทำงาน เวลาเราจะใช้เงินอะไรก็จะยั้งๆไว้หน่อย ทั้งๆที่มีสามีทำบัตรเครดิตเสริมไว้ให้หลายใบ เพราะถือว่าเราไม่ได้ contributing อะไร  ถ้าใช้ก็จะพยายามใช้เงินตัวเอง เราถือว่ามีมือ มีเท้า มีสมองเหมือนกัน ทำไมต้องรอแบมือขออย่างเดียวด้วยล่ะคะ ฉะนั้นก็ขอแว้บไปหางานต่อนะคะ -_-'' ปล. ใครเจอคนดีๆที่ยินดีเลี้ยงก็ดีใจด้วยนะคะ อิจฉาาาาาา แต่ถ้าให้เราอยู่เฉยๆไม่ทำอะไร เราคงเฉาตาย จากคุณ : pervpanda - [ 3 ก.ย. 51 20:04:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาขำประโยคสุดท้ายของคุณ A-Chee ค่ะ ปล. ยังไม่มีสามีค่ะ หัวข้อนี้ตอบม่ะด้ายยยย จากคุณ : น้องมังคุด - [ 3 ก.ย. 51 20:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดิฉันตอบแบบตรง ๆ จากความรู้สึกตัวเองล้วน ๆ นะคะ อาจจะไม่ตรงกับความคิดของท่านอื่น ๆ สำหรับดิฉันแล้ว ในการตัดสินใจแต่งงานนั้นหมายถึงว่าดิฉันจะต้องสละความเป็นส่วนตัวทั้งหมดเพื่อมาร่วมชีวิตกับอีกคน ดังนั้น จึงให้ความสำคัญกับเรื่องความมั่นคงกับเรื่องรายได้พอสมควร ไม่ใช่ว่าหน้าเงินแบบจะมากอบโกยนะ คือไม่ต้องรวยหรอก แต่อย่างน้อยเค้าคนนั้นจะต้องมีหน้าที่การงานและมีรายได้ที่มั่นคงพอที่จะรับประกันชีวิตการแต่งงานว่าจะไปกันรอด เพราะปัญหาเศษกิจในบ้านนั้นก็อาจจะเป็นสาเหตุหรือส่วนหนึ่งของปัญหาอื่น ๆ ในชีวิตคู่ที่อาจตามมาได้เหมือนกันนะ ที่สำคัญยิ่งถ้าต้องการมีลูกกันแล้ว เรื่องรายได้ของคนที่เป็นพ่อ(หรือแม่)น่าจะมั่นคงพอสมควร จะต้องเป็นหลักให้ครอบครัวได้บ้าง ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ ตัวดิฉันเองก็ยังอยากทำงานอยู่ เพื่อช่วยกันสร้างรายได้ต่อไป เพื่ออนาคตของลูกและเพื่อต้องการพิสูจน์ตัวเองว่าเราก็ทำได้ ซึ่งในช่วงที่เราอยู่กับลูก และต้องการเตรียมตัวในเรื่องศักยภาพของตัวเองเพื่อการหางานทำ เช่น ถ้าอยากเรียนอะไรเหล่านี้ อีกฝ่ายก็ต้องช่วยเหลือกันไปได้บ้าง เพราะเราทิ้งงานและทุกอย่างที่เมืองไทยเพื่อมาเริ่มต้นที่นี่กับเค้า อย่างน้อยช่วงที่เรากำลังปรับตัว กำลังมองหาหนทางเพื่อหางาน เค้าจะต้องมีใจช่วยเหลือกันไปตามความเหมาะสมของคนร่วมชีวิตกัน ทั้งหมดที่พูดมานั้น ต้องเป็นการให้ด้วยใจและให้เกียรติกันและกันด้วยนะคะ ไม่ใช่ให้แบบทำให้เรารู้สึกว่าเรามาขอหรือมาเกาะ คู่ของเรานี่จะใช้คำว่า "Our money" เค้าจะไม่ใช้คำว่า "My money" ถึงแม้เค้าจะทำงานหารายได้เข้าบ้านคนเดียวก็เถอะ อะไรที่เรามีสิทธิตามกฏหมายเค้าก็ให้สิทธิร่วมตามกฏหมาย แบบถูกต้องไปเลย ไม่มีมากั๊กกัน คือมีอะไรก็ให้กันและกันรับรู้แบบตรงไปตรงมาเลย สำหรับตัวเองแล้ว ถ้าเลือกได้(จริง ๆ เลือกไปแล้ว) ก็คงจะเลือกในแบบที่เลือกนี่แหละค่ะ ไม่ต้องรวยอะไรหรอก แต่ประเภทแบบไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ทั้งนิสัยและความเป็นอยู่นี่ก็ไม่เอาค่ะ เพราะถ้าเจอแบบนั้นแล้วเราจะสละโสดมาให้ยุ่งยากทำไม อยู่บนคานต่อยังจะสบายใจกว่า (ก็อยู่คนเดียวมาจน 32 ปียังอยู่มาได้เลยนี่นา) เพราะถ้ารวยอย่างเดียว ความคิดความอ่านคนละขั้ว และปฏิบัติกับเราแบบให้เรารู้สึกว่าเราต้องมา "ขอ" ไม่ใช่มา "ร่วม" แค่โยนเงินให้เรา และปล่อยให้เราต้องโดดเดี่ยวตามลำพัง ไม่มีเวลาให้กันและกัน อยู่ด้วยกันแต่ลึก ๆ รู้สึกห่างเหินกัน แบบนั้นคิดว่าตัวเองก็คงจะไม่เอาเหมือนกันค่ะ "สรุปว่า ขอเลือกแบบเป็นผู้ใหญ่ ๆ ไม่ต้องรวยหรอก แต่ขอให้มีหน้าที่การงานมั่นคง และนิสัยไปด้วยกันได้ ที่สำคัญต้องเป็นคนดี คิดดี ทำดี และยอมรับฟังความคิดเห็นแบบตรงไปตรงมาของกันและกันได้ค่ะ" ปล. ตอนคบกันเป็นแฟนเฉย ๆ ก็ไม่ได้รบกวนอะไรเค้าค่ะ เพราะเราเองก็ทำงานมีรายได้ของเราอยู่ ถึงแม้ตอนหลังแต่งงานกันแล้ว และช่วงรอวีซ่าดิฉันก็ยังทำงานอยู่จนสองเดือนสุดท้ายก่อนจะย้ายมาอยู่ที่นี่จึงลาออกค่ะ (บ้างาน...หุหุ..) จากคุณ : พล่ามยาวอีกแล้วเรา..เหอ เหอ.. (JC2002) - [ 3 ก.ย. 51 20:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชีวิตคู่มันคงไม่มีอะไรตายตัวหรอก  จะมาตั้งเกณท์ ขอบเขต เธอต้องจ่ายเท่านี้ ฉันจ่ายเท่านั้น  อย่างงี้อยู่ด้วยแล้วคงตัวเกร็ง และเซ็งน่าดู... จากคุณ : Pedantin - [ 3 ก.ย. 51 20:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 I think it will be different in many couples. Mine, the beginning of our marriage, I have to stay home, can't work because of no work permit document yet, so my husband took care of all expenses including all entertainment expense things when we go out or vacation. I don't have to tell him to do that but he did by himself. But in case of he doesn't have enough money to pay for, I step in to offer helping him right away. After I start working and have income, we combine all assets and saving money, and I become a overseeing financial person who take care all issues about financial in the family. Be honest, at the first I feel hesitate to combine all my money I have though, just feel not so sure its gonna be a good idea, but after I try to think carefully, my husband, he also was generous and showed me how his personality at the beginning was, so those things help me to feel so sure more about combining financial. And Up to now, I feel since we combine assets and money and use it for all expenses in the family, it makes us feel like we are a same team, also we can speak and open our mind more than before which is help our relationship more stronger. จากคุณ : Lah (khun lah) - [ 3 ก.ย. 51 20:42:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 I would be unsure to get along if the man whom I have dated with or in relationship kinda cheap skate. For me I don't care if the guys will think that I will take advantage for his money because i am not and something will show off the way I treat him. I would quit you don't know how far you will be till you married he will treat you the same.    Something simple like dine out the gentleman should take care of it. That is my opinion though I and my husband didn't see each other often and it wasn't seem right that I had to share with.  It will be the different story when we married  everything is ours,we are the same ride. ***Please ignore my message if it is bother you*** จากคุณ : michigirl - [ 3 ก.ย. 51 20:42:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เคยคุยเรื่องเกี่ยวกับอนาคตนะคะ เขาไม่อยากให้เราทำงาน เขาว่า เขารับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ได้สบาย แต่ถ้าเราอยากทำงานก็ได้ แต่อยากให้เป็นแม่บ้านมากกว่า คือ เขาทำงานเหมือนเป็นกะ ไม่แน่ไม่นอน ถ้าเราทำงานอีกคน เวลาที่จะอยู่ร่วมกันจะไม่มีเลย อีกประการ คือ ถ้ามีลูกด้วยกัน เขาอยากให้เราเลี้ยงดูลูกเอง เขาไม่อยากจะจ้างคนอื่นมาเลี้ยง เขากลัวเลี้ยงลูกเขาไม่ดี แล้วเขาก็ไม่ชอบให้คนอื่นมาวุ่นวายในบ้านด้วย แฟนเรา...เขามีความเป็นส่วนตัวสูงอ่ะ ขนาดเราเองยังถามนู้นถามนี่เขามาก ๆ เขาก็ยังอารมณ์เสียเลย จากคุณ : วิหคลม - [ 3 ก.ย. 51 20:46:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ที่บ้านนี่สามีเป็นเสาหลัก หาเลี้ยง เนื่องจากเขาเป็นคนหาเงินได้มากกว่า ก็ตกที่นั่งต้องจ่ายไปตามธรรมดา เราเองแต่ก่อนเป็นแม่บ้าน แต่เมื่อได้ทำงานมีรายได้ก็แบ่งครึ่งหนึ่งให้เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน อีกครึ่งเก็บเป็นเงินส่วนตัว ขอบเขตมีไหม คิดว่ามีนะ มีอยู่ตรงความเกรงใจนี่แหละ เพราะคนเราอยู่ด้วยกันก็รู้สถานภาพของกันอยู่แล้ว ถ้าเราคิดจะเอาแต่ถ่ายเดียวมันก็เกินไป จากคุณ : PatPDX - [ 3 ก.ย. 51 20:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 Typical perception of marriage for Thais and farangs are different. Thais expect husband to be elephant's front-feet and wife to be  elephant's back feet. Farangs think husband and wife get married to become partners, not the leader-follower relationship.  Therefore, husband is elephant's right feet and wife is elephant's left feet. In 1970's, a typical US middle-class household is a one-income family i.e. husband worked and wife stayed home taking care of children and house chore. In 2000's, a typical US middle-class household is a two-income family i.e. both husband and wife works and children go to daycare. This is because the cost of living in the areas of home mortgage, income tax, childcare, medical insurance and auto (2 cars instead of 1) has risen unproportionally with inflation.  For average family, one income simply can no longer pay for these expenses like in the 70's.  If your husband can afford to pay for all living expense of your family, it means he is an above average middle-class or upper class income earner. แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 21:35:06 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 21:25:04 จากคุณ : Tisco fan - [ 3 ก.ย. 51 21:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วแต่ตกลงกันค่ะ  แต่ละคู่ชีวิตก็คงไม่เหมือนกันนะคะ อย่างตอนก่อนแต่ง .. ลาออกจากงานมาอยู่ต่างแดน สามีออกค่ากินอยู่หมด  เราออกแต่อะไรที่เป็นส่วนตัว รวมไปถึงเสื้อผ้าของตัวเอง พอทำงานมีรายได้ เราก็ช่วยบ้าง แต่ส่วนใหญ่ออมไว้เป็นเงินเก็บ เพื่อเก็บไว้ซื้อบ้านร่วมกัน พอซื้อบ้าน สามีก็ยังออกหมดในเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน แต่ของชิ้นใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ รถ การปรับปรุงบ้าน ฯลฯ เราจะเอาเงินเก็บตอนทำงานไว้ออกมาจ่าย สรุปคือ ช่วยกันมากกว่า  เพราะไม่ว่าจะอะไร เงินสามีก็คือเงินเรา เงินเราก็คือเงินสามี เพียงแต่ว่าจะไปเก็บไว้ในชื่อใคร แต่อย่างว่า ชื่อใคร อีกคนถ้าอยากเบิก ก็ไปเบิกได้ แต่ไม่มีใครไปก้าวก่ายกัน เคารพบัญชีกัน ยกเว้นว่าป่วย หรือ วานให้อีกคนโอนให้ เบิกให้ข้ามบัญชีให้ อะไรทำนองนี้  คือ ทำเหมือนว่า ต่างยังคงความส่วนตัวไว้ แต่แท้จริง ก็คือ แชร์กันทุกอย่างอยู่แล้วค่ะ ใครจะซื้ออะไร ก็ปรึกษากัน ถามความคิดเห็นอีกฝ่ายเสมอ ช่วยกันเลือก ช่วยกันออกความคิดเห็น ฉะนั้นจะแบบ 50/50 อย่างเจ้่าของกระทู้ คิดว่าผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ เพียงแต่ว่า ถ้าสามีออกหมด แล้วเราเก็บหมด .. ฝ่ายหญิงจะรู้สึกมั่นคงกว่า ก็เท่านั้นเองนะคะ เพราะถึงเวลาจำเป็นต้องใช้เงิน ฝ่ายหญิงผู้ถือกระปุกออมสิน ก็ต้องแคะออกมาเหมือนกันค่ะ (ในกรณีนี้ พูดถึงทั้งสองคน ไม่มีการอุบอิบเอาเงินไปใช้จ่าย หรือบันเทิงเริงรมย์ของส่วนตัวนะคะ การจับจ่ายตั้งอยู่กับการเห็นพ้องต้องกันทั้งสองฝ่าย คนที่เก็บก็ควรเป็นนักเก็บที่ดีนะคะ เงินทองจะได้ไม่รั่วไหล) จากคุณ : บีพี - [ 3 ก.ย. 51 21:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เราคิดว่า จขกท น่าจะเป็นผู้หญิงทำงานเหมือนเราคะ ตัวเราเองโดนน้าสาว ซึ่งผู้หญิงประเภทที่ไม่ต้องทำงาน และ สามารถอยู่ได้สบายๆโดยสามีออกทุกอย่างให้  อาชีพหลัก คือ ตีกอล์ฟ และเก็บเห็ดป่า ลัลล๊า อยู่ทียุโรป มาสิบกว่าปีแล้ว  ไม่มีลูกด้วยคะ พูดจาแสดงความเบื่อหน่ายใส่อยู่ประจำคะ ทำนอง ว่าหยิ่งไม่เข้าเรื่อง ชอบทำทิฐิ อวดดี หน้าตาดีแบบเรา หาสามีเลี้ยงดูไม่ยาก ชอบคบพวกจนๆอยู่ได้ บลา ๆๆ(แหมร๋..ก็ชอบคนหล่อนี่นา ไม่รัก นั่งกินข้าวด้วยไม่ลงจริงๆนิ) แต่ก็นะ สามีน้าเราก็หล่อซะ แถมรักกันมากเสียด้วย ดังนั้นตัดไปได้เลย ว่าเขาแต่งงานกันเพราะเงิน ผู้หญิงประเภทน้าเรา ส่วนหนึ่งมัก คิดว่า พวกผู้หญิงทำงาน มักจะฉลาดน้อย ที่คิดว่าตัวเองนั้นฉลาดแล้ว  ทั้งที่ทำงานหนักจะแย่ และมักอวดดี ชอบทำหัวแข็งผิดเวล่ำเวลาคะ ส่วนผู้หญิงฉลาด คือ คนที่หาคนเลี้ยงดูเขาได้ รู้จักอ่อนหวาน หว่านเสน่ห์อย่างน้าเราเป็นต้นคะ ..ข้างบนที่พูดมา เป็นแนวคิด ของคุณน้าเราล้วนๆ..ดังนั้นอ่านดีๆก่อนจะเฉ่งเรานะคะ เราคงปฎิเสธไม่ได้นะคะ ว่าคนส่วนมาก ยอมทำงานที่ให้ได้เงินเลี้ยงชีพ  เพื่อหารายได้เป็นค่าใช้จ่ายให้ตัวเอง ไม่ได้ทำเพราะรักหนักรักหนา ชิวิตนี้ขาดไม่ได้ ถ้าไม่ได้ทำงาน ส่วนหนึ่งทำงานแล้ว ยังเอาเงินไปให้ผู้ชายใช้อีก เราไม่พูดถึงคนที่รักในงานตัวเองมากๆนะคะ ประเภทนี้ ย่อมมีอยู่แล้วคะ ส่วนอันนี้ เป็นความเห็นส่วนตัวเราเอง  ไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่นหรอกคะ เพราะมองในมุมเรา ผู้หญิงทำงาน จะรู้สึกมีเกียรติในงานที่ตัวเองทำคะ ถึงจะเหนื่อย แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่ บางคนอาจจะรักในงานตัวเองมาก บางคนไม่ บางคนเซ็งมากๆ แต่ถ้าถูกถาม ทุกคนจะตอบว่าภูมิใจมากที่หารายได้ได้เอง และ ไม่ต้องการให้ใครเลี้ยง  ในขณะที่ในใจลึกๆของหลายคนแว่บๆว่า  ถ้ามีใครเลี้ยงบ้างก็ดีนะ(ฮ่าๆ) แต่ถ้าไม่มี ก็ทำใจได้จ้า ดังนั้นขอบเขตของผู้หญิงทำงาน มักจะไม่หวังพึ่งเรื่องการเงินจากผู้ชายนักคะ ถึงแม้บางคนจะนั่งฝันกลางวัน ตาปรอยๆ ว่ามีใครเลี้ยงบ้างก็ดี แต่ก็ยอมรับความจริงได้ว่า ไม่ต้องเลี้ยงดูผู้ชายก็บุญแล้ว  ในขณะบางคนมีจุดยืนที่แข็งแกรงว่า ชอบเลี้ยงดูตัวเองจริงๆ และยินดี ช่วยผู้ชายออกค่าใช้จ่ายหลายๆอย่างคะ จากคุณ : น้องต๋าว - [ 3 ก.ย. 51 21:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนมีรายได้ก็จ่ายอะไรส่วนตัวเองค่ะ แต่รายได้เราตอนนั้นต่างจากเขาประมาณสิบเท่าได้ เขาก็จะไม่ให้เราออกค่าอะไรอื่น ถึงจะไม่ได้แชร์ค่าอะไรกับเขา แต่เราก็ใช้เงินแบบมีสติค่ะ เพราะมีเป้าหมายจะช่วยกันเก็บเงินจะได้เกษียณเร็วๆ แล้วพอไม่ได้ทำงานเราก็ปิดบัญชีโอนเงินที่เหลือใส่บัญชีเขาแทน จะได้บริหารเงินง่ายขึ้น เป็นกลุ่มเป็นก้อนไปลงทุน คือ คิดว่าเป็นคนเดียวกันแล้ว ก็เป็นคนเดียวกันทุกเรื่องค่ะ เพราะงั้นเราสองคนจะไม่มีขอบเขตจำกัดกันและกันว่าเงินใช้ได้อะไรแค่ไหน เราปรึกษากัน คุยกันทุกเรื่อง ต่างคนต่างต้อง sensible ในการใช้เงินเพื่ออนาคตของเราทั้งคู่ค่ะ จากคุณ : yuy - [ 3 ก.ย. 51 21:46:26 A:124.121.21.196 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ของเราเพิ่งแต่งงานไม่นาน.และยังไม่ได้ทำงานด้วยค่ะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด สามีจึงเป็นคนออก.. รวมถึงส่งให้ทางพ่อแม่เราด้วย.. มันเป็นการตกลงก่อนการแต่งงานนะคะ.. ว่าเค้าไม่อยากให้ทำงาน..อยากให้เป็นแม่บ้านเฉย ๆ เค้ารับผิดชอบ แต่ดิฉันก็บ้างานเหมือนกัน.รอซักพักทำงานแล้วก็คงต้องช่วย เค้ามั่งเหมือนกันค่ะ..และอีกอย่าง เราสองคนไม่แบ่งว่าเงินฉัน เงินเธอค่ะ เงินไรที่หามาได้ ก็จะเก็บเข้าบัญชีร่วมค่ะ.. อันนี้ก็แตกต่างกันนะคะ..แล้วแต่คู่ค่ะ..รอเพื่อน ๆ มาเพิ่มเติมอีกที จากคุณ : MJ-Together - [ 3 ก.ย. 51 21:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบความเห็นคุณ yuy จัง "...ถึงจะไม่ได้แชร์ค่าอะไรกับเขา แต่เราก็ใช้เงินแบบมีสติค่ะ..." "...ต่างคนต่างต้อง sensible ในการใช้เงินเพื่ออนาคตของเราทั้งคู่ค่ะ..." ของคนอื่นยังไม่ได้อ่าน จากคุณ : ตาน - [ 3 ก.ย. 51 21:56:05 A:78.20.221.246 X: TicketID:105576 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มีอีกประเภทคะ   คือ ผู้หญิงประเภท ที่หน้าตาดี สวยแจ่ม เจิดจรัส จริงๆ เช่น น้าสาวเรา เป็นพวกสวยเลือกได้คะ ถ้านิสัยดีๆ งามภายในด้วย เข้าใจผู้ชาย สามารถเติมเต็มจิตใจเขาได้ละก็  อยู่กันยาวคะ ดังนั้น คนกลุ่มนี้ มีความสามารถในการเรียกร้อง และสั่งการสามี แบบที่คุณสามีไม่เคยรู้เท่าทันว่าถูกสั่ง หรือ ทำให้เหมือนโดนของ ไม่หือ ไม่อือ ได้ทุกอย่างทางการเงินที่คุณสามีอยู่ในฐานะที่หาให้ได้คะ  พึ่งพาสามีได้ 100 เปอเซน ทางการเงิน ถ้าไม่อยากทำงาน ก็ไม่ต้องทำคะ ผู้ชายเองก็ทราบว่า ผู้หญิงประเภทนี้เป็นพวก high maintanance  นะคะ เช่น คุณแฟน ของเพื่อนเรา ที่เป็นโมเดลอยู่ที่สิงคโปร์ เคยได้รับโหวต อันดับหนึ่ง เป็นMiss body ของชุดชั้นในยี่ห้อหนึ่งด้วย..  ชีสวยสะแด๋วไปเลยละคะ กรณีนี้ เราจะไม่พูดเรื่องคุณงามความดีนะคะ พวกงามภายใน มันใช้เวลาเยอะกว่าคนจะเห็น บางคนมี บางคนไม่มี แล้วแต่คนคะ ดังนั้นเปลือกภายนอก มันใช้งานง่ายกว่า ในการดึงดูดเบื้องต้น ถ้าคุณถามคำถามเดียวกัน กับสาวๆประเภทนี้ เขาจะตอบคุณว่า พึ่งเรื่องทางการเงินกับคุณสามีได้ทุกเรื่องคะ จากคุณ : น้องต๋าว - [ 3 ก.ย. 51 22:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบเขตอยู่ที่ตัวคุณกับคู่ของคุณมากกว่านะ สามีดิฉันเป็นอเมริกัน ไม่เคยให้ช่วยออกอะไรเลย เวลาจะออกก็ปฏิเสธตลอด ตอนเป็นแฟนกันจ่ายตลอด แถมให้เงินใช้พิเศษ แต่งงานไปก็ให้ออกจากงาน ส่งให้ตลอดค่ะ ตอนนี้ดิฉันรับผิดชอบส่งให้ครอบครัว  แต่กำลังจะย้ายไปอยู่กับเค้า  ทำงานหรือไม่อยู่ที่ตัวดิฉัน แต่เค้าบอกตรง ๆ ว่าไม่อยากให้ทำงาน  และถ้าไม่ทำงานก็จะส่งให้ครอบครัวดิฉันเอง ดิฉันเกรงใจเค้า เคยบอกเค้าเหมือนกัน เดี๋ยวจะหาว่าเห็นแก่เงินมาแต่งงานกับเค้าเนี่ย  แต่เค้าก็บอกเค้าอยากทำ และผู้หญิงทั้งโลกก็อยากได้เงินจากสามีทั้งนั้นแหละ เค้าไม่เห็นความแตกต่างระหว่างผู้หญิงไทยกับอเมริกันเลย ดิฉันเลยคิดว่าอยู่ที่ตัวคุณกับคู่ของคุณมากกว่าค่ะ จากคุณ : ToonyBerri - [ 3 ก.ย. 51 22:08:57 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องนี้คู่ใครคู่มันคะ แล้วแต่ ข้อตกลงที่ทำไว้ .... ของเรา ก่อนแต่งงาน เขายังเรียนไม่จบ แหะ แหะ เราออกเกือบทุกอย่าง ถ้าเขาขานมา เราส่งให้หมด เขาบอกสั้นๆว่า เมื่อไหร่ที่เขาทำงาน ทุกอย่างของเขาคือของเรา ...ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายเพราะตอนนั้นทำงานคะ พอเขามาแต่งงานที่เมืองไทย เขาทำตามที่พูดไว้จริงๆ ไม่เคยถือเงินเองเลย ทุกอย่างอยู่ที่เราหมด แล้วเราก็ออกจากงานมามีมะอึ่ด...เขาก็บอก ไม่ต้องทำงานแล้ว และเขาก็ทำเหมือนเดิม ของๆเขาคือของๆเรา ของๆเราก็เป็นของเรา กร๊ากกกกกกกกก ทุกวันนี้ บางวันเขายังไม่เอาสตางค์ไปเลย ลืมซ้ะงั้น เพราะที่ทำงานเขามีอาหารกลางวัน เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน เราดูแล ผ่านสตางค์เขา ค่าใช้จ่ายของครอบครัวทางอินเดีย(พ่อแม่เขาคะ) เขาก็ จะบอกมาเป็นระยะว่าจะให้ส่งเท่าไหร่ เดือนไหนเราเค็ม เราก็ตัดศูนย์ออกมั่ง(สามหมื่น เหลือสามพัน) กร๊ากกกก ล้อเล่นคะ มันแล้วแต่คู่ไหนจะคุยกันอย่างไรมังคะ คู่เรา นี่บางที สงสารสามีเหมือนกัน อิเมียเค็มแสรดดดดดดดดดดด จากคุณ : noo-uan - [ 3 ก.ย. 51 22:13:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สามีเป็นแคนาเดียน  ดิฉันเลือกเพราะไม่ใช่ฐานะทางการเงิน และไม่ใช่หน้าที่การที่มั่นคง ในตอนนั้น  แต่งกับเขาเพราะว่าเค้าเป็นคนคิดดีทั้งๆที่อายุน้อยกว่าดิฉันอีก ขยันขันแข็ง ไม่ขี้เกียจ และรักเราจริง และแน่ใจแล้วว่าถ้าเราเป็นอะไรไปเค้าต้องดูแลเราได้ ไม่ทิ้งเรา  การที่เค้าจะดูแลเราได้หรือไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องเงินหรือฐานะอย่างเดียว  ต้องมีความรักให้เราด้วย  สามีที่มีเงิน มีการงานที่มั่นคง แต่ไม่ดูแลภรรยา ก็มีเยอะแยะไป  ไม่อยากให้คิดว่าเงิน กับฐานะเป็นปัจจัยในการเลือกคู่ อยู่ที่คนสองคนว่าพร้อมที่จะลุยกันมั๊ย ถ้าไม่ขี้เกียจ อยู่ที่ไหนก็ไม่อด แล้วแน่ใจในคู่ของตัวเองแค่ไหน  แฟนดิฉันสอนให้ดิฉันทำอะไรด้วยตัวเองทุกอย่าง ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ต่างแดน เพราะเค้าบอกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าหรือดิฉันจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ดิฉันได้ทำงานตั้งแต่ย้ายมาอยู่ได้แค่สามอาทิตย์   ตอนนี้สามีและดิฉันก็ไม่ได้มีหน้าที่การงานที่มั่นคง ทรัพย์สินอะไรก็ยังไม่มี เพราะเรียนกันอยู่ทั้งคู่ และทำงานไปด้วย  เปิดบัญชีร่วมกันเป็นค่าใช้จ่ายส่วนกลาง และมีบัญชีของตัวเองต่างหาก คนละบัญชี  เงินเดือนรวมกัน หักค่าใช้จ่าย ที่เหลือก็ต่างคนต่างเก็บ ไม่มีมานั่งคิดว่าเธอเงินเดือนมากกว่าฉัน หรือฉันเงินเดือนมากกว่าเธอ   เห็นด้วยกับคุณ JC2002 ไม่มีของเธอ ของฉัน มีแต่ของเรา  ทุกอย่างรู้เห็นกันหมด ใครใช้อะไรเท่าไหร่  ตรงไปตรงมา ถึงจะฐานะและการงานยังไม่มั่นคง แต่ก็มีความสุข ไม่เคยมีปัญหาเรื่องแบบนี้มาให้ปวดหัวหรือต้องคิดมาก ลืมตอบ ตอนเป็นแฟนกันค่าใช้จ่ายของใครของมัน  แต่พอใกล้จะแต่งงานก็บัญชีร่วม  ทั้งนี้ทั้งนั้นมันขึ้นอยู่กับคู่ของคุณด้วยนะคะ  บางคนใช้เงิน หรือเปิดบัญชีร่วมกันก็มีปัญหากัน  เรื่องภายในครอบครัวนี่มันละเอียดอ่อนจริงๆ จากคุณ : FinchS - [ 3 ก.ย. 51 22:15:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาสนับสนุนความเห็นข้างบนคะ แต่ละครอบครัวก็มี การจัดการต่างกัน บ้านพ่อแม่แฟน พ่อเป็นหัวเรือใหญ่  ทำงานหาเงินมีหน้าที่ตัดสินใจ ในบ้าน ส่วนแม่ ทำงานพาร์ททาม มีหน้าที่หลักดูแลๆๆ ลูกๆๆ สองคน ดูแลบ้าน ตอนนี้ แฟนกำลัง เลียนแบบอย่างขมักเขม้นอยู่คะ งานบ้านนี่ไม่เคยแตะเลย มีหน้าที่ หาเงินเข้าบ้านเป็นอย่างเดียว มันน่านัก อ้อ เขาดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านส่วนใหญ่คะ ยกเว้นค่าเช่าที่หารครึ่ง เพราะเราทำงานบ้านทุกอย่างเอง ทำกับข้าวเอง เป็นซุปเปอรเเจ๋วคะ เขาเลยออกค่าใช้จ่ายมากกว่า จากคุณ : yu เองคะ - [ 3 ก.ย. 51 22:16:50 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เล่ามั่งนะคะจะได้อ่านหลายๆ แนว ก่อนหน้านี้ดิฉันก็เคยมีแฟนเป็นคนไทย (ไม่ได้แต่งงานกัน) ทำงานได้มาเท่าไหร่ก็ให้ดิฉันเป็นคนเก็บและใช้จ่ายทุกอย่าง แม้กระทั่งเงินไปทำงานทุกวัน เขาต้องการแบบนั้นเอง ดิฉันไม่เคยเรียกร้อง แต่ดิฉันเป็นคนดีค่ะ เพราะเปิดบัญชีชื่อร่วมสองคนเลยทั้งที่เขาบอกว่าให้ดิฉันเก็บไว้เอง ไม่ต้องห่วงเขา 55 ส่วนสามีฝรั่ง ก่อนที่จะมาแต่งงานกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาแค่ไปเที่ยว โดยมากเขาก็จะเป็นฝ่ายควักกระเป๋าเงินเวลาไปเที่ยวด้วยกัน (ยกเว้นตอนที่รู้จักกันใหม่ๆ ทุกอย่างออกหารสอง) ถ้าวันไหนดิฉันอยากพาเขาไปทานอะไร ก็จะเป็นคนออกค่าอาหาร ส่วนรถเช่าเอย ค่าห้องเอย เขาก็ออกของเขาเองไม่เกี่ยวกับเรา แต่งงานกันดิฉันต้องย้ายมาอยู่ต่างประเทศ พอดีไม่ได้เป็นคนมีเงินเก็บมากมายเลยไม่ได้ขนมาด้วย สามีไม่เคยถามว่าเอาเงินมาเท่าไหร่ แต่ดิฉันบอกเขาไปว่าฉันมีเงินเก็บที่ไทยเท่านี้นะ เขาคงเห็นว่าน้อยนิดเลยไม่ถามให้เอามาใช้จ่ายด้วย 55 อยู่นี่ทุกอย่างที่เราใช้จ่ายก็เป็นเงินของเขา 100% โดยเปิดบัญชีใหม่เป็นชื่อร่วมและดิฉันจะเป็นคนดูแลบัญชีนี้ ส่วนบัญชีส่วนตัวของเขาก่อนหน้านี้ ดิฉันไม่ได้เข้าไปยุ่งใดๆ ค่ะ และถ้าดิฉันทำงานได้เงินมาเท่าไหร่ก็จะเอามาใส่ในบัญชีร่วมเหมือนกัน แต่ละคนก็จะได้เงินสดใช้ส่วนตัวเท่ากันในแต่ละเดือน แล้วแต่ว่าจะเอาไปใช้ยังไง ก่อนหน้านี้ดิฉันช็อปแหลก หลังๆ เริ่มเก็บสะสมจะได้มีอะไรเป็นของตัวเองมั่ง เงินที่เหลือก็ไม่ยุ่งกันค่ะ ถือว่าเป็นเงินส่วนตัวแล้ว "ผู้หญิงควรจะมีขอบเขตตรงไหนในเรื่องการหวังพึ่งผู้ชายในเรื่องของการเงิน" น่าจะมีนิดหน่อย ไม่ใช่เห็นว่าเราไม่มีรายได้แล้วก็คอยแต่อยากได้โน่นได้นี่อยู่เรื่อย ควรช่วยเขาประหยัด ไม่ใช่จ่ายสุรุ่ยสุร่าย กรณีของเจ้าของกระทู้นี้ยังไม่ได้แต่งงานกันและดูเหมือนว่าต้องหารเกือบทุกอย่าง ดิฉันว่ามองว่าเป็นเรื่องที่ดีค่ะ แต่จะชอบหรือไม่ก็ไม่รู้อย่างกับที่คุณ mrs.night owl  กล่าวในย่อหน้าสุดท้าย ดิฉันเห็นด้วยทุกประการ ป.ล. เคยเป็นหญิงแกร่งแบบว่าไม่ง้อผู้ชายมาเลี้ยง แต่ตอนนี้ทำไม่ได้ค่า แกร่งไม่ออก ฮ่าๆ จากคุณ : thaispicy - [ 3 ก.ย. 51 22:26:17 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอบ คุณ : Whitebutterfly "ถ้าเลือกได้ฉันเชื่อว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ว่าชาติใด ภาษาใด คงอยากได้แฟนที่มีฐานะทางการเงินที่ดีพอที่จะทำให้เรามั่นใจว่า เมื่อแต่งงานกันไปแล้ว วันหนึ่งถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วเราไม่สามารถหาเงินเองได้ เขาจะสามารถเลี้ยงดูเราได้" .....ต้องบอกว่าเราไม่ได้คิดถึงฐานะของฝ่ายชายเลยตอนที่เป็นแฟนกัน ไม่รู้แม้กระทั่งอาชีพ ไม่อยากรู้ เพราะไม่อยาก bias แต่เพราะคุยกันรู้เรื่อง มีรสนิยมคล้ายกัน มีมารยาทคล้ายกัน จึงอุ๊บอิ๊บเอาเองว่า เราคงมีภูมิหลังและปัจจุบันที่คล้ายกัน และน่าจะไปกันได้ .....ไม่ได้คิดถึงเลยว่า วันหนึ่งที่ทำงานไม่ได้ หรือไม่ได้ทำงาน เขาจะเลี้ยงหรือเปล่า มันอีกยาวนานนะกว่าจะถึงวันนั้น หรือเพราะเชื่อหมอดูก็ไม่รู้ หมอดูบอกว่าชาตินี้ไม่มีอด เลยกล้าออกมาผจญภัยนี่ไง จากคุณ : ตาน - [ 3 ก.ย. 51 22:33:42 A:78.20.221.246 X: TicketID:105576 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ อ่านแล้วก็รู้สึกว่าได้เปิดหูเปิดตาตัวเองขึ้นเยอะเพราะไม่เคยคุยกับใครเรื่องนี้ สรุปแล้วเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ยินดีที่จะช่วยแฟนหรือสามีออกค่าใช้จ่ายตามความเหมาะสมโดยที่ทั้งสองฝ่ายเห็นชอบ ดีค่ะที่ได้เห็นเพื่อน ๆ คนไทยไม่คิดว่าคอยพึ่งแต่สามีซะส่วนใหญ่ เห็นด้วยกับคุณน้องต๋าวค่ะที่งานทำงานทำให้เรารู้สึกมีเกียรติและศักดิ์ศรี For Khun Tisco Fan: your explaination is very clear and understandable. Thank you. ตอนนี้ดิฉันคิดว่าที่ทำมานั้นดีแล้ว ส่วนแฟนก็ดูแล้วว่าไม่คิดเอาเปรียบเราอย่างแน่นอน เขาก็แสดงถึงความเป็นลูกผู้ชายในเรื่องนี้ได้เป็นที่น่าพอใจอยู่ไม่น้อย ดิฉันมีคำถามต่ออยากได้ยินความคิดเห็นจากเพื่อน ๆ ค่ะ คือตอนนี้เนื่องจากเราทั้งคู่อยู่ในสถานการณืที่ไม่ค่อยมั่นคง เพราะต่างรองานใหม่ทั้งคู เรื่องก็คือว่า แฟนดิฉันมีอาชีพเป็นนักดนตรีซึ่งแน่นอนว่าเป็นอาชีพที่ไม่ค่อยแน่นอนเท่าไร และอายุน้อยกว่าฉันสี่ปี ตอนนี้ฉันอายุ 32 และมีงานที่ดีทำมาตลอด ที่ผ่านมาสองปีเราเข้ากันได้ดีมากรักและเข้าใจกันดี เคารพกันและให้เกียรติกัน ปัญหาก็คือว่าบางครั้งฉันก็หวั่นว่าในความไม่แน่นอนในอนาคตการงานของเขา มันเลยทำให้ฉันคิดมากขึ้นว่าดิฉันควรจะคำนึงถึงความมั่นคงในอนาคตมากกว่านี้หรือเปล่า ความรักความเข้าใจกันก็สำคัญแต่ในใจก็กลัวว่าจะไปกันได้ไม่รอด สรุปง่าย ๆ ก็คือ ความคิดมันจะวกไปวนมาระหว่างสู้ด้วยกันเพราะรัก หรือควรเลิกเพื่อหาโอกาสสร้างความมั่นคงให้กับชีวิต อาจโฟกัสกับอาชีพของเราโดยที่ไม่ต้องกังวลว่าวันหนึ่งจะต้องตัดสินใจย้ายตามเขาหรือไม่ ดิฉันคิดว่าเพื่อน ๆ คงคิดค่ะว่าของอย่างนี้เราเท่านั้นที่รู้และตอบตัวเองได้ แต่ถ้าได้ฟังความคิดและประสบการณ์ของเพื่อน ๆ ก็จะเป็นประโยชน์มากเลยค่ะ จากคุณ : Whitebutterfly - [ 3 ก.ย. 51 23:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณ Toonyberry โชคดีนะคะที่เจอสามีแบบนี้ แสดงว่างานเงินมั่นคงดี ถึงขนาดจะส่งให้ถึงครอบครัวคุณด้วย หาได้น้อยนะคะโดยเฉพาะคนอเมริกัน  ดีใจด้วยค่ะ จากคุณ : Whitebutterfly - [ 3 ก.ย. 51 23:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ถึงคุณ Mrs. Night owl คุณพูดได้ตรงประเด็นเลยค่ะในย่อหน้าสุดท้าย สรุปส่วนใหญ่แล้วก็พอใจที่จะแชร์แต่ถ้าเขาแสดงความตรง 50 50 เกินไปก็จะรู้สึกว่าเขาไม่มีความเป็นผู้นำในเรื่องการเงินเท่าไร พอคิดแล้วจะไม่มีความสุข แต่ตอนนี้ก็ทำใจยอมรับได้มากขึ้นค่ะเพราะเขาแสดงออกในเรี่องความรักความห่วงใยและเอาใจใส่จริง ๆ คิดว่าเรื่องนี้จะพยายามให้ความสำคัญเป็นอันดับรองค่ะ จากคุณ : Whitebutterfly - [ 3 ก.ย. 51 23:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถึงคุณ FinchS ขอชื่นชมค่ะที่คิดแบบนี้ ถูกต้องค่ะไม่ใช่เงินอย่างเดียว ที่สำคัญต้องรักและดูแลกันได้อย่างจริงใจ ชอบที่บอกว่า .....ไม่อยากให้คิดว่าเงิน กับฐานะเป็นปัจจัยในการเลือกคู่ อยู่ที่คนสองคนว่าพร้อมที่จะลุยกันมั๊ย ถ้าไม่ขี้เกียจ อยู่ที่ไหนก็ไม่อด แล้วแน่ใจในคู่ของตัวเองแค่ไหน ...... ไม่ทราบอยู่ส่วนไหนของแคนาดาคะ เพราะคุยกับแฟนว่าอาจจะไปลองอยู่ที่แวนคูเวอร์ดู แต่แฟนมาจากโตรอนโต้ค่ะ ดิฉันคิดว่าถ้าไปจริง ๆ ก็อยากทำงานค่ะ ลองหาข้อมูลดูเหมือนกันไม่รู้ว่างานโรงแรมในส่วน Front Office นี่เข้ายากหรือเปล่า อยู่เมืองไทยเป็น Front Office Manager ค่ะ แล้วคุณ Finch ไม่ทราบทำงานด้านไหนคะ มีอาชีพที่จะแนะนำไหมคะ จากคุณ : Whitebutterfly - [ 3 ก.ย. 51 23:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านหลาย ๆ ความเห็นแล้วอายจังเลย ตอนนี้หาตังค์เองไม่ได้ซักแดง สามีจ่ายให้ทุกอย่าง งานการก็ไม่ได้ทำ ก็สามีเค้าบอกว่าอยากให้อยู่บ้าน ไม่อยากให้ออกไปทำงาน เค้าเลี้ยงได้ (เราก็ดันเชื่ออีกแหนะ) บางทีก็เสียดายความรู้ที่เรียนมา อุส่าห์เรียนมาตั้งเยอะ ดันมานั่งเฉย ๆ วัน ๆ คิดแต่เรื่องกิน เฮ้อ...... สงสัยต้องออกไปทำงานเองมั่งแล้ว " ใช้ตังค์คนอื่น ไม่มันเท่าใช้ตังค์ตัวเอง " เนอะ ๆ จากคุณ : อีฟเอง... (eve...) - [ 4 ก.ย. 51 00:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณeve คห. 28 ไม่เห็นต้องอายเลย เรื่องแบบนี้มันแล้วแต่คู่ใครคู่มันค่ะ การเป็นแม่บ้านก็เป็นงานเหมือนกัน แถมไม่มีวันหยุดอีกต่างหาก เราหาเงินไม่ได้แต่เรามีหน้าที่อย่างอื่นที่บ้าน เรื่องหาเงินก็ยกให้สามีไป อย่างคู่ดิฉันก็เหมือนกัน เราก็ทำกันมาแบบนี้ดิฉันก็ไม่ได้รู้สึกอาย หรือรู้สึกว่าตัวเองเอาเปรียบเขา เพราะเราในฐานะแม่บ้านก็ต้องคอยจัดการดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านให้มันพอดี อะไรประหยัดได้ก็ทำ ทำกับข้าวกับปลา ไม่ต้องออกไปกินนอกบ้านให้มันเปลือง ถือคติเงินเขาก็เหมือนเงินเรา คือ "จะใช้ก็ต้องระวัง" เวลาสามีอยู่บ้านแล้วดิฉันทำอาหารอร่อยๆให้เขาทาน จัดบ้านให้น่าอยู่ หรือรีดผ้าให้เขา เขาก็มีความสุข เวลาดิฉันทำอะไรเขาชอบมานั่งอ่านหนังสือแถวนั้น เขาบอกมันอบอุ่นดี พูดง่ายๆว่าเราทำบ้านให้มันเป็นบ้านไงคะ ตอนแต่งงานใหม่ๆดิฉันก็ทำงานค่ะ กลับมาก็เหนื่อย ต่างคนต่างเหนื่อย ไม่มีใครยอมทำอะไร แต่เดี๋ยวนี้ดีขึ้นมาก เพราะดิฉันมีเวลาให้เขาเต็มที่ ดิฉันว่าสมัยนี้มันเป็นอะไรที่หรูหราเสียอีก(luxury)ที่สามีไปทำงานหาเงินได้เพียงพอโดยที่ภรรยาไม่ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน(หรือในทางกลับกัน) ทำให้ภรรยามีเวลาเต็มที่ในการดูแลบ้านให้เป็นบ้าน  สมัยนี้เงินหายากขึ้น บางครอบครัวมีลูกแล้วทั้งพ่อทั้งแม่ก็ยังต้องออกทำงานนอกบ้านเพื่อหาเงินมาให้พอ แถมต้องไปจ้างคนอื่นเลี้ยงลูก ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน แน่นอนว่าการอยู่บ้านเป็นแม่บ้านมันไม่หรู อาจไม่ตื่นเต้นเร้าใจเหมือนเป็นสาวทำงาน ซึ่งอันนี้ดิฉันถือเป็นความเสียสละอย่างหนึ่งนะคะ อยากให้กำลังใจแม่บ้านทุกท่าน งานที่ใครก็ว่าไม่หรู งานที่ไม่เคยได้เงินเดือนเป็นสิ่งตอบแทนงานไม่มีวันหยุด แต่เป็นงานที่เราได้ทำบ้านให้เป็นบ้านที่มีความอบอุ่น นั่นแหละค่ะคือความสุขใหญ่หลวงที่เราได้สร้างให้คนในครอบครัวของเรา สุดท้ายนี้ขอยกย่องชมเชยสามีดิฉันที่เขาซาบซึ้งและเห็นความสำคัญในตัวแม่บ้านอย่างดิฉันค่ะ จากคุณ : GlowPopJigglyJam - [ 4 ก.ย. 51 01:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ก่อนหน้านี้มีสามีเป็นคนไทยแล้วหย่ากัน เค้าเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเป็นหลักค่ะ เค้าเก่งค่ะเรื่องหาเงิน เราก็เลยสบายไปค่ะ ผู้หญิงอื่นมาเห็นเข้าแล้วอิจฉาเลยมาตะครุ๊บเอาไปจากเราค่ะเป็นซะงั้น ว่าแล้วก็ยังเจ็บใจไม่หาย พอหย่าสามีคนไทยมาเจอสามีอเมริกันคนนี้ ก่อนแต่งเราอยู่เมืองไทยกัน เวลาไปไหนด้วยกันเราจะช่วยเค้าออกแต่ไม่ใช่ 50/50 เพราะเค้าทำเงินได้มากกว่าเราหลายเท่าตัว แต่เราออกบ้างเพราะไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าเราเป็นเหมือนผู้หญิงบางประเภทที่คิดจะเกาะฝรั่งกินรึเปล่า แต่พอเค้าเห็นเราออกเค้าก็จะมักจะบอกว่าเก็บไว้เถอะ เอาเงินยัดใส่กระเป๋าเรากลับคืนมาอีกแน่ะ หลังแต่งเราอยู่เมืองไทยกันมาพักนึงเราไม่ได้ทำงานเพราะสามีหวงภรรยามากค่ะ..อิ..อิ..  และได้ย้ายมาอยุ่อเมริกากันเราก็ไม่ได้ทำงานอยู่เป็นปีๆ บังเอิญเราได้สามีที่ไม่คิดมากเรื่องเงินมั้ง เค้าเลยเหมาเลี้ยงเราแบบร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มตั้งแต่เรายังไม่ได้มีงานทำเป็นของตัวเอง ทุกอย่างที่เค้ามีก่อนหน้าแต่งงานกับเราเค้าก็มาใส่ชื่อเราร่วมด้วยหมดทุกอย่าง ทุกบัญชีเงินฝากที่เค้ามีเค้าก็เพิ่มชื่อเราเข้าไปด้วยหมดแล้ว   ทุกวันนี้เรามีธุรกิจเล็กๆของเราเองซึ่งเราเป็นคนจัดการทุกอย่าง แต่เราเปิดบัญชีโดยมีชื่อร่วมกันในธุรกิจนี้ด้วยถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้มาทำกับเราก็ตาม แต่เค้าก็มีส่วนช่วยจัดการในเรื่องภาษีและเรื่องกฏหมายที่เราไม่ถนัด สรุปได้ว่ายังไม่เคยได้เอาเงินที่เราทำได้ในบัญชีธุรกิจนี้มาใช้จ่ายประจำวันเลย เพราะสามีเราเค้าบอกว่าไม่จำเป็นต้องเอามาใช้ แต่ถ้าเราอยากจะใช้ส่วนตัวเค้าก็ไม่เคยมายุ่งอะไร เราจะใช้เงินนี้หรือเงินที่เค้าทำงานมาได้ก็ไม่ได้ต่างกัน เพราะเราถือกันว่าตอนนี้เราสองคนหาเงินเข้าบ้านเหมือนกัน จะใช้บัญชีไหนก็เหมือนกัน ไม่ได้แบ่งแยกกันทางการเงิน (แต่ส่วนใหญ่ใช้บัญชีที่เค้าทำมากกว่า อิอิ ช่วยไม่ได้นะอันนี้น่ะ) คงจะขึ้นอยู่กับว่าแต่ละคนมีทัศนคติเรื่องเงินในแบบไหนด้วย เพราะถ้าคิดเรื่องแฟร์ไม่แฟร์ จำเป้นต้องแชร์กัน 50/50 หรือ 60/40 อะไรแบบนั้นก็คงมาเป็นอย่างครอบครัวเราไม่ได้อ่ะค่ะ เพราะครอบครัวเราไม่ได้คิดเรื่องที่ว่าต้องแชร์กี่เปอร์เซ็นต์ จากคุณ : amskye - [ 4 ก.ย. 51 01:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ^ ^ Not a good idea to share ownership.  If one of you get sued or goes bankrupt, both your husband's and your properties will be wiped out at the same time. จากคุณ : Tisco fan - [ 4 ก.ย. 51 02:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ค่ะ คุณGlowPopJigglyJam พูดถูกทุกอย่าง เราอยู่บ้านก็ทำให้บ้านเป็นบ้านเนอะ คิดเหมือนกันว่าถ้าออกไปทำงาน กลับมาก็ขี้เกียจทำกับข้าว ขี้เกียจกวาดบ้าน เหนื่อย ต่างคนต่างนอน เช้าตื่นมาต่างคนต่างไป บ้านมันจะไม่อบอุ่นเนอะ จากคุณ : อีฟเอง... (eve...) - [ 4 ก.ย. 51 04:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 33 กระทู้นี้ทำเอาเราอายไปเลย เอ้า... ลองมาอ่านเรื่องของสามีฝรั่ง(บริติช)จากคนนี้มั่งแล้วกัน เพราะสาวๆหลายๆคนมีส่วนร่วมในการแชร์อะไรหลายๆอย่างกับสามี ซึ่งเราเองก็อยากจะทำเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไมสามีไม่ยอมให้เราจ่ายอะไรบ้างเลย แม้เราทำงานหาเงินได้เองก็ยังบอกให้เราเก็บเงินเดือนตัวเองไว้ในบัญชีตัวเองด้วย ไม่ต้องแบ่งมาใส่บัญชีร่วมหรือมาออกค่าใช้จ่ายอะไรทั้งนั้น เพราะเขาไม่ยอมให้ช่วยจ่ายอะไรเลยซักอย่าง ทำไมเป็นงั๊นก็ไม่รู้นะ ... มันมีอะไรผิดปกติรึเปล่าเนี่ย ขนาดรู้ว่าเราใช้เงินตัวเองซื้อของใช้ส่วนตัว หรือซื้อของทานเข้าบ้าน เขาก็จะวางเงินสดให้ทดแทนเงินที่เราจ่ายไป ... เป็นมาตั้งแต่ก่อนแต่งงาน แม้อยู่คนละประเทศพอรู้ว่าเรามีค่าใช้จ่ายอะไรไม่ว่าก้อนเล็กก้อนโต เช่น  ผ่อนบ้าน/ผ่อนรถ เขาก็จะรีบส่งเงินมาให้ทันทีทั้งๆที่ไม่เคยขอ แต่เพราะเขาบอกว่ามันเป็นหน้าที่ของเขาเมื่อตกลงใจจะเลือกผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกแล้ว เขาต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนี้ทั้งชีวิต... แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหน ยังไม่ได้แต่งงานกันเนี่ยนะ แต่เขาก็สมัครใจทำมาตลอดเลย ... ไม่ได้ใช้ปืนจี้แต่ประการใด ... แรกๆก็รู้สึกกระดากใจ แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้วล่ะ เพราะมันเป็นความเต็มใจของสามีเอง ไม่ใช่ไม่อยากช่วยอะไรเลยนะ อยากช่วยทุกอย่างแต่เขาไม่รับ ก็ไม่รู้จะง้อไปทำไม ... แต่สิ่งที่ช่วยบ่อยๆและตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเลย คือ เรื่องประหยัดเป็นนิสัย ... เขาคงเห็นยายคนนี้ไม่เคยเอ่ยปากขออะไรซักอย่างเลยมั๊งในชีวิต อยู่นิ่งๆเฉยๆเดี๋ยวเงินเดี๋ยวของก็มากองตรงหน้าเอง ... นี่เรื่องจริง ก็เพราะนิสัยแบบนี้แหละ เราเลยบอกสามีว่า ดีเหมือนกัน เงินเดือนฉันๆจะเก็บเอาไว้เป็นเงินสะสมของเราก็แล้วกัน หากคุณมีปัญหาอะไรมายืมฉันได้ ... อ้าว เป็นงั๊นไปซะอีกนะ .. ฮ่าๆ ซึ่งจริงๆเขาก็มีเงินสะสมของเขาเหมือนกัน แต่เราเองก็เสนอให้เขารู้ว่าเงินในบัญชีฉันเธอก็ใช้ได้เหมือนกันนะ ดังนั้นขอบอกว่าแต่ละครอบครัวมีความต้องการและไม่ต้องการแตกต่างกัน หากคุณมีความสุขที่จะร่วมแชร์อะไรด้วยกันก็ทำไป หากแชร์ไปแล้วรู้สึกไม่มีความสุข เพราะคิดว่าผู้ชายเอาเปรียบ หรือ เราเอาเปรียบเขา ก็ต้องหันหน้าคุยกันว่า คู่เราจะเอายังไงกันเรื่องเงินๆทองๆเนี่ย ต้องคุยกัน 2 คน อย่าเอาไปเปรียบเทียบกับคู่อื่นๆ แต่หากใครจะช่วยแชร์แต่ต้องกลายเป็นเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง เพราะสามีเห็นว่าไม่จำเป็นแบบดิฉันละก็ ก็จงเก็บปากเก็บคำและเก็บเงินนั้นไว้เป็นเงินสะสมของเรา 2 คนแทนก็แล้วกัน เวลาฉุกเฉินเราก็รู้ว่ามีเงินสำรองอยู่ตรงไหน แบบนี้ก็ถือว่าแชร์ในเรื่องที่จำเป็นเหมือนกัน เหมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ไม่ใช่ทั้งคู่ใช้เงินกันโครมๆจนไม่มีเงินเก็บ เวลาเป็นหนี้ก็คงต้องแชร์กันไปตามระเบียบเช่นกัน แบบนั้นก็คงต้องเอาปืนจี้อย่างแท้จริง ... จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 4 ก.ย. 51 05:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 When we were just a boyfriend and girlfriend( in a short period) we didn't live together so when he came to visit me in Thailand , I will normally take care of him in term of takig him by my car, we share the bill( not at the same time) and I bought somethings for him. When I came to visit him here at his country I was responsible for my airplane ticket and some of my expenses. When we got married and he is responsible for everything. We work together, I help him at work  such as office work and so on as well as have my own clients. I get paid very little....555   I am resposible for the household expenses from my little salary. He is responsible for the rest which is a big money such as mortgages( 5 houses we boought in 5 years just small ones for investment), cars, boat, business expenses and travel expenses etc.( we travel overseas once a year) and inside the country as often as we can. I am a responsible person therefore I try to help him to save money as much as I can. Not much shopping for my own stuff even though I like it a lot. I try to help him in the business as much as I possible can to be able to bring some bread on the table. The reason why I don't go out and get a job I used to do or I like is that because we like travelling so I have to make sure that whenever my husband wants to travel then I will be able to have a time off, this is why we are working together. The most important thing is I still do a lot of work for him when he has no time to do it himself( he may think i am a boy....55555 as he asks me to do things like some girls won't have a crue or can't do it)  so it is a good idea to be in this way. แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 10:52:53 จากคุณ : PoomPim..TMB - [ 4 ก.ย. 51 06:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ดิฉันก็เคยคิดแบบคุณก่อนที่จะตกลงปลงใจแต่งงานและย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะเสียดายหน้าที่การงานที่มีอยู่ที่กำลังก้าวหน้า แต่ด้วยความคิดถึงความเป็นครอบครัวถ้าแต่งงานแล้วคงต้องย้าย แต่ที่ไม่ได้กังวลมากนักคือสามีมั่นคงและดิฉันก็รู้ว่าเขาเลี้ยงดิฉันได้ คำว่าเลี้ยงได้ ต่างกับคำว่าเกาะสามีกินนะ อย่าเพิ่งเฉ่งดิฉัน... ข้อนี้ที่ดิฉันแนะนำไม่ได้คือเรื่องที่คุณถามว่าความไม่มั่นคงของแฟนจะทำให้ไปไม่รอด เป็นดิฉันก็คงคิดหนักอยู่ ถ้ารักและเขาเป็นคนดี และคุณเองก็เป็นคนมีความรู้ มาหาที่เรียนเพิ่มหรือสมัครงานไปเรื่อยและไม่เลือกงาน คิดว่าคุณสองคนคงไปกันได้ไ ม่น่ามีปัญหา ดิฉันไม่ได้มองสามีที่จำนวนเงินเพราะไม่รู้ว่าคำว่ารวยหรือมากแค่ไหนถึงจะเรียกว่ารวย รู้แต่ว่ามาก็ต้องพึ่งพาซึ่งกันและกันในทุกๆเรื่อง ถึงไม่ได้ทำงานก็ยังต้องมีอีกหลายเรื่องมากมายที่คุณต้องเกื้อหนุนสามี ดิฉันคงไม่สามารถจะบอกว่าควรเลิก ฟันธง! ไม่อยากพูดแบบนั้น แต่อยากให้ทบทวนกับตัวเองดีๆเพราะคนที่มองเห็นอะไรดีที่สุดคือตัวเราค่ะ...ลองแนะนำแฟนดูสิว่าสามารถหางานที่มั่นคงกว่าการเป็นนักดนตรีได้หรือไม่ อาจเก็บอาชีพนักดนตรีเป็นงานเสริมเล่น ช่วงวีคเกน ถ้าแฟนคุณหางานประจำได้ดิฉันว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยนะ จากคุณ : michigirl - [ 4 ก.ย. 51 06:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เรายังเรียนอยู่เลยค่ะ ยังไม่มีรายได้อ่ะ เรื่องค่าผ่อนบ้าน  ค่าอาหาร และทุกๆ อย่าง สามีเราออกหมดเลย เราอยากช่วยเค้านะคะ แต่ว่าเรายังทำงานไม่ได้ ก็ต้องพึ่งเค้าไปก่อนค่ะ   เราสองคนใช้เงินกันอย่างประหยัด เพราะว่าสามีต้องทำงานคนเดียว เราสงสารเค้า เพราะเห็นเค้าต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน ส่วนเรานอนตีพุงอยู่บ้านเฉยๆ ทำงานบ้านทุกอย่าง และทำกับข้าวบ้าง ถ้าเลือกได้ เราขอทำงานเก็บเงินร่วมกัน เพื่ออนาคตค่ะ เพราะเราไม่อยากเห็นสามีเราต้องทำงาน คนเดียว  เค้าเข้าใจว่าเราไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เราสองคนไม่เคยไปซื้อของไร้สาระ  ค่าใช้จ่ายส่วนมากของเราจะเป็นค่าน้ำมัน  อาหาร ค่าบ้าน ค่ารถ ฯลฯ เสียส่วนใหญ่ค่ะ เราอยากได้งานทำดีๆ มั่นคงเหมือนสามี เพราะเราจะได้ช่วยกันสร้างครอบครัวได้  และเราก็อยากหาเงินได้เอง และช่วยทางบ้านที่เมืองไทยด้วยตัวเราเองค่ะ บอกตรงๆ ไม่อยากงอมืองอเท้า สงสารสามีค่ะ จากคุณ : เจ้าแม่แฟชั่น - [ 4 ก.ย. 51 09:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ยังไม่มีแฟนนะคะ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องพึ่งผู้ชายเรื่องเงินทอง เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเลย พึ่งแต่พ่อแม่น่ะค่ะอิอิ แล้วก้ทำงานหาเงินเอง มีไม่มากแต่ก็พอใช้จ่ายน่ะค่ะ  ส่วนเรื่องจะมีครอบครัว คงไม่จำเป็นต้องมองหาแต่คนรวยเพื่อมาซัพพอร์ทเรา แต่ถ้าจะสร้างครอบครัวจะดูคนที่จะช่วยกันทำมาหากินมากกว่าน่ะค่ะ คือก็คิดว่าเราก็มีร่างกาย มีมือ มีเท้าเหมือนกัน ทำไมต้องคิดพึ่งผู้ชายด้วย ที่ผ่านมาไม่เห็นว่าจะมีใครให้พึ่งได้เลย ที่บ้านก็มีแต่ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าครอบครัวหาเงินเข้าบ้าน จากคุณ : chan-rak-thong-fa - [ 4 ก.ย. 51 10:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ตั้งแต่ทำงานตอนยังสาวอยู่..ไม่เคยใช้เงินผู้ชาย..ไม่เคยขอเงินผู้ชาย..อีโก้จัด ฝังไว้ในหัวปรุปรุนี้เลยค่ะว่า..ใช้เงินผู้ชายเป็นเรื่องที่น่าอาย ไม่น่าภูมิใจ..ยิ่งตอนมีธุรกิจที่เมืองไทย..ยิ่งไม่เคยแม้แต่จะคิด.. ก่อนแต่งงานกับสามีอเมริกัน..ได้คุยกันเรื่องนี้..บอกเขาว่า...ย้ายตามมาอยู่อเมริกาได้ แต่ขอทำงานนะ เพราะยังมีค่าใช้จ่ายเรื่องการศึกษาของลูกสาวที่เมืองไทยซึ่งสูงมาก เพราะลูกเรียนโรงเรียนนานาชาติมาแต่เด็ก..และเป็นความฝันด้วย ที่อยากมาทำงานอเมริกา..เขาบอกไม่ต้องทำงานหรอกนะ..เขาเกษียณแล้ว ถ้าไปทำงานชีวิตเขาก็จะเหงาหนะ..ก็ในเมื่อเรายอมเสียสละชีวิตเราย้ายมาอยู่อเมริกา ทำไมเขาจะรับผิดชอบชีวิตเราไม่ได้ และเราก็เหนื่อยมานานแล้ว อยากให้เราสบายจริงๆ .. ส่วนการศึกษาของลูกสาว..แต่งงานกับเราลูกเค้าก็เหมือนลูกเรา ลูกเราก็เหมือนลูกเค้า...เขาจะรับผิดชอบการศึกษาของลูกทั้งหมด จนกว่าลูกจะเรียนจบ ไม่ว่าตรีหรือโท ซึ่งปัจจุบันเค้าเรียนมหาวิทยาลัยนานาชาติที่เมืองไทย..อืมม์ นั่งกัดนิ้วคิด..คิด คิด คิด.. คิดอยู่ประมาณครึ่งวินาที..ล้อเล่นนนน..คิดอยู่เป็นวัน..เขาบอกไม่ต้องคิด..ตกลงตามนี้..คิดแล้วก็ดีเหมือนกัน..ชีวิตที่เคยทำงาน ที่เคยมีกิจการ ที่เคยเจ๊งไป ที่เริ่มต้นใหม่ ล้วนเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน สบายได้ไม่นานทั้งนั้น..เลยตกลงปลงใจตามที่เค้าบอก..ทุกวันนี้ก็เลยไม่ต้องทำงาน เพราะเค้าไม่ยอมให้ทำ..เค้าบอก..ถ้าเค้ามีชีวตอยู่ได้อีกยี่สิบปี..เงินที่มีอยู่นี้ กิน ใช้ เที่ยวไปได้อีกยี่สิบห้าปี..แต่ถ้าเค้าหมดวาสนาตายไปก่อน..ก็ให้เราสามสิบเปอร์เซน ที่เหลือเจ็ดสิบเปอร์เซนขอไว้แบ่งให้ลุกๆๆ หลานๆๆๆอีก เก้าชีวิต เก้าส่วน ..คุ้มวุ้ยสัดส่วนแบบนี้..อุอุ พูดเล่นแต่เอาจริงนะนั่น..เขาบอกก็มีแต่เราที่คอยดูแลเค้ายามเจ็บป่วยที่ผ่านมา..มีแต่เราที่ให้ความเข้าใจเค้าทุกอย่าง.. เวลาคุยกัน เค้าก็จะบอก our moneys, our house, our cars ETC. เขาบอก  My moneys are your money , means our moneys ดิฉันบอก yes Hon,your moneys are our moneys, my moneys are my moneys.....ไล่เตะตรูดกันรอบบ้าน.. ไปนอนแร้นค่ะ..ไข้ขึ้น.. จากคุณ : Panissar - [ 4 ก.ย. 51 11:40:37 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผู้หญิงควรจะมีขอบเขตตรงไหนในเรื่องการหวังพึ่งผู้ชายในเรื่องของการเงิน !!! ผู้หญิงที่หวังพึ่งเงินผู้ชาย...คือ ผู้หญิงที่มีรายได้น้อย แต่รสนิยมสูง มีภาระมาก ไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตตนเอง และคนข้างหลังได้ หรือรับผิดชอบตนเองได้แต่รับผิดชอบคนข้างหลังไม่ได้ เลยต้องพึ่งคนอื่น(ไม่ใช่แต่ชาวต่างชาติ)  นี่แหละขอบเขต จากคุณ : no name (rchalong) - [ 4 ก.ย. 51 12:28:35 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ถ้าเค้ายินดีให้เราพึ่งน่ะ  อย่าไปคิดมาก รู้จักฝรั่งชาวเยอรมัน เค้าบอกเลยน่ะ ช่วยหาผู้หญิงไทยให้หน่อย  เอาแบบจนๆ แถวๆอีสาน แต่งงานกับเค้าแล้วยินดีจะเลี้ยงดูหมดทั้งบ้าน   อันนี้ก็ไม่มีขอบเขต... จากคุณ : no name (rchalong) - [ 4 ก.ย. 51 12:34:56 ]

ความคิดเห็นที่ 41 โดยส่วนตัวมีแฟนชาวต่างชาติเหมือนกัน....แต่เป็นฝรั่งที่ไม่รวย เงินเดือนมากจริงแต่ ไม่มีเงินเก็บ....ไม่เคยคุยกันเรื่องค่าใช้จ่าย เวลาจ่ายเงิน ก็สลับกันจ่าย หรือใครสะดวกจ่ายก็จ่าย  สบาย สบาย  ไม่ซีเรียส  แต่ไม่เคยคิดที่จะขอให้เค้าเลี้ยง  เค้ามีเสนอมาแต่ก็สงสาร  แค่เค้าบินมาเจอเราบ่อยๆก็ใช้เงินมากอยู่แล้ว   อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยๆกันไป   อย่าให้ถึงกับลำลากเค้าเลย....คนไทยเราก็ต้องมีศักดิ์ศรี  และน้ำใจน่ะ จากคุณ : no name (rchalong) - [ 4 ก.ย. 51 12:52:41 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนคบเป็นแฟน ออกไปทานข้าว ดูหนัง แบบนี้ก็สลับกันจ่ายค่ะ เพราะต่างคนต่างทำงานมีรายได้เป็นของตัวเอง พอแต่งงานย้ายตามสามี ก็กลายเป็นเค้าจ่าย อยู่ได้สักพัก ดิฉันทำงานก็เอาเงินเดือนตัวเอง ใส่ไปในบัญชีสามีด้วย เพราะเค้าก็เอาบัญชีเค้าไปเปลี่ยนให้เราเป็นบัญชีร่วม ดังนั้นเราเลยช่วยกันหาและช่วยกันแบ่งเบาภาระเรื่องค่าใช้จ่ายค่ะ แต่ชอบสามีอยู่อย่างนึง ตรงที่เวลาไปไหนด้วยกัน แบบท่องเที่ยวอะไรแบบนี้ ก็จะเอาเงินก้อนมาใส่กระเป๋าดิฉัน และให้ดิฉันเป็นคนควบคุม เป็นคนจ่าย แต่ตัวเองมีเงินในกระเป๋าบางทีแค่ 15 ยูโรเอง บางทีต้องแอบเอาเงินใส่กระเป๋าเพิ่ม เพราะกลัวเวลาเค้ามีเหตุฉุกเฉินต้องใช้เงิน ดิฉันว่า ถ้าฝ่ายชายเป็นคนสปอร์ตในเรื่องนี้แบบไม่คิดเล็กคิดน้อยนะ ก็น่าจะจ่ายในเรื่องใหญ่ๆ ยิ่งถ้าเค้าหาเงินได้มากกว่าคุณด้วย แต่คิดว่าทางที่ดีคือ ควรจะคุยกันในเรื่องนี้ให้เคลียร์ เพราะไม่อย่างนั้นต่างฝ่ายต่างอาจจะมองกันคนละมุม กลายเป็นปัญหาทีหลังได้ อีกวิธีคือ เปิดบัญชีร่วม แล้วต่างคนต่างสะสมเงินในบัญชีนี้ไว้ใช้จ่ายร่วมกันค่ะ จากคุณ : Walcher - [ 4 ก.ย. 51 14:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 43 คู่หมั้นเราช่วยทุกอย่าง แต่เราจะช่วยเค้าประหยัด เลือกที่เทียวโรงแรม และใช้เงินของเค้าให้มีค่า ไม่ฟุ่มเฟือย เค้าบอกว่าภูมิใจที่ได้ทำ แต่ถ้าเราทำงานได้ก็ให้เอามารวมกันเป็นของครอบครัว  แฟนเราไม่ได้รวย เราไมได้หาคนรวยแต่เราหาคนรักจริง ซึ่งเงินทองจะหาได้ตามมา อีกอย่างเราไม่ได้มีชีวิตที่ฟุ่มเฟือย  ถ้าเราทำงานเองได้ก็จะใช้จ่ายเองและเก็บรวมกันค่ะ แต่เท่าที่เจอมาส่วนมากเพื่อนๆเลือกสามีเพราะคนนั้นรวยกว่า อะ แบบว่าชื้อบ้าร รถ แต่งงานหลายล้านและมีทองหยอง   ก็ยินดีกับเค้าแต่เราก็ต้องทำมาหากินค่ะ จากคุณ : Cutie_May - [ 4 ก.ย. 51 14:59:14 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เรื่องนี้ไม่มีขอบเขตค่ะ แล้วแต่สถานภาพของแต่ละคู่ จะแบบไหนก็ไม่มีผิด ถูก หรือเกินไป ผู้ชายบางคนถึงแม้จะไม่ได้รวยแต่ก็ไม่เห็นเป็นเรื่องลำบากที่จะเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้แฟน หรือภรรยาที่รัก หรือแม้แต่ดูแลไปถึงครอบครัวด้วย แต่บางคนอาจจะรู้สึกเสียเหลี่ยม รำคาญ และไม่พอใจอย่างแรง ที่จะต้องคอยออกเงินให้ผู้หญิงที่ตัวเองคบอยู่ หรือแฟน อาจไม่ไช่เพราะงก แต่อาจเพราะรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมโดนเอาเปรียบ เพราะผลตอบแทนที่ได้จากผู้หญิงคนนั้นมันไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย คู่ของเรา ตอนเป็นแฟนจะผลัดกันจ่าย เพราะเรียนรู้นิสัยของสามีตั้งแต่คบแรกๆแล้วว่า เค้าไม่ชอบคนเห็นแก่ตัว หากเราแสดงออกว่าอยากจะช่วยออกค่าอาหารบ้าง แค่นี้เค้าก็ปลื้มแล้ว และจะไม่เคยยอมให้เราจ่ายอะไรมากมาย แค่พอเป็นพิธีเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ไช่นิสัยเราอยุ่แล้ว ที่จะไปไหนแล้วรอให้ผู้ชายออกฝ่ายเดียว รู้สึกเกรงใจ พอเป็นสามีภรรยาแล้วก็ยังใช้เงินคนละบัญชีอยู่ เงินเราไม่เคยรวมกัน ต่างคนต่างใช้ แต่ข้อหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือความงกของสามีลดลงไปทุกวัน จากที่เคยบังคับให้เราออกเงินทุกอย่าง ทั้งค่าบ้าน ค่าบิลต่างๆ ค่าอาหาร ซึ่งถึงแม้มันจะไม่มากมาย แต่ก็ต้องจ่ายพอให้รู้ว่าจ่าย ประมาณว่าเค้าไม่ได้ออกคนเดียวนะ แต่ถ้าเราต้องซื้ออะไรแพงๆเช่นชุดสวยๆเวลาไปงาน หรือเวลาไปต่างประเทศไปเที่ยว เค้าก็จะออกให้ เพราะรู้ว่าเกินกำลังที่เราจะจ่าย   และถ้าช่วงไหนเค้ามีเงินสดหรือเงินพิเศษอะไร เค้าก็จะแบ่งให้ ซึ่งสำหรับคนอื่นคงจะเฉยๆ แต่ดิฉันนี่กรี๊ดด้วยความดีใจว่าสามีให้เงิน(เพราะไม่เคยได้ไง) แต่ดิฉันเข้าใจสามีนะ เค้าไม่ได้ใจดำแต่เค้าต้องการให้ดิฉันรู้จักว่าการใช้ชีวิตที่นี่ มีค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง เกิดเค้าตายไปหรือเลิกกัน จะได้อยู่ได้ด้วยตัวเองได้ ไม่ไช่คอยให้เค้าทำให้ทุกอย่างจนทำอะไรเองไม่เป็น เพราะถึงเค้าตายไปทุกอย่างก็เป็นของเราอยู่ดี เพราะมันชื่อดิฉันหมด สามีทำไว้ให้ ถ้าให้เลือกแหมนะ ใครๆก็อยากมีสามีใจดีแบบทุ่มทุนสร้างแทบทั้งนั้น สรุปว่าออกไม่มากเท่าไรค่ะ เท่าที่มีปัญญา เพราะเงินเดือนน้อย จากคุณ : Gisele - [ 4 ก.ย. 51 16:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ช่วยกันออกค่ะ สามีออกค่าบ้าน ค่าน้ำมันรถ ค่ากิน ค่าท่องเที่ยว ค่าน้ำ แก้ส เคเบิ้ล ไฟ โทรศัพท์ ฯลฯ ส่วนเราออกค่าเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ต่างหู แว่นกันเเดด น้ำหอม เครื่องสำอาง ฯลฯ แฟร์ๆค่ะ แหะ แหะ ย้อเย่นนนน คล้ายๆพี่ยุ้ยค่ะ สามีเงินเดือนมากกว่า 4-5 เท่า เเถมหลวงออกค่าใช้จ่ายให้หลายอย่าง หาหมออะไรไม่เคยต้องเสียเงินแม้กระทั่งหมอฟัน เสียดายนิดๆที่หมอดูกะหมอลำนี่ต้องจ่ายเอง นอกนั้นก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายในบ้าน สามีก็เลยเหมารับผิดชอบไปหมด ส่วนเราก็มีภาระส่งเงินให้ทางบ้านที่เมืองไทยเดือนละพันเหรียญทุกเดือน บางครั้งก็มีต้องส่งเพิ่มเป็นพิเศษนอกเหนือจากที่ส่งประจำ รายได้ที่เหลืออยู่ก็เก็บมั่งช้อปมั่งตามประสาหญิง เวลาออกไปกินข้าวนอกบ้านหรือเวลาไปเที่ยว ตปท กัน เราก็ออกค่ากิน+ค่าเดินทางบ้างส่วนหนึ่งเพื่อให้ตัวเรารู้สึกดีๆกับตัวเองว่าเราก็ควักจ่ายเหมือนกัน ไม่ได้คอยแต่จะเกาะเขาไปเที่ยวอย่างเดียว ส่วนค่าใช้จ่ายประจำวันทั่วๆไป อะไรที่เป็นธุระของตัวเองก็จะออกเอง อย่างตอนนี้เรียน Certificate in Business ที่ออสนี่ก็ออกค่าเรียนเองหมด สามีคาดคั้นจะจ่ายให้ก็บอกเขาว่า เฮ่ย ฉันมีสตางค์น่า ไม่ใช่อะไร อยากภูมิใจในตัวเองน่ะค่ะ ก็รู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างโชคดีนะที่ได้สามีดี คงหาไม่ค่อยได้หรอกที่เมียไม่ขอเงินก็ชอบจะมาเซ้าซี้ถาม อยากจะจ่ายนู่นจ่ายนี่ให้ ตอนน้องชายเราเปิดกิจการ เราก็ไม่ได้มีเงินเก็บมากมายอะไร(เพราะวอดวายไปกับช็อปปิ้งซะส่วนใหญ่ 555) ส่งไปช่วยเขาแสนกว่าบาท สามีก็ถามว่ามันจะพอหรือ เผื่อธุรกิจเดือนเเรกๆยังไม่ดี น่าจะมีเงินสำรองมากกว่านี้ จะขอร่วมด้วยช่วยกันส่งไปช่วยอีกก้อนหนึ่ง เราก็บอกไปว่าขอบคุณที่อาสา แต่นี่ครอบครัวฉัน ฉันดูแลเองได้จ้ะ จะว่าไปก็โดนด่าประจำเหมือนกันค่ะ เพื่อนๆคนไทยนี่แหละ เขาชอบบอกว่าเราโง่ วันหน้าเกิดเขาทิ้งเราไปก็ไม่ได้อะไรไว้เลย แต่เรายอมโง่นะ ขอภูมิใจตัวเองเเบบโง่ๆอย่างนี้แหละ เผื่อเขาไปเจอใครที่ไหนมาพูดให้ฟังว่าผู้หญิงไทยชอบสูบเลือดสูบเนื้อ เขาจะได้ยืดอกเถียงได้อย่างเต็มปากเต็มเสียงว่า "แต่เมียผมไม่เป็น!" จากคุณ : เมียจ่าจนๆ (Jennifer Lowclass) - [ 4 ก.ย. 51 17:52:28 ]

ความคิดเห็นที่ 46 "ตั้งแต่ทำงานตอนยังสาวอยู่..ไม่เคยใช้เงินผู้ชาย..ไม่เคยขอเงินผู้ชาย..อีโก้จัด ฝังไว้ในหัวปรุปรุนี้เลยค่ะว่า..ใช้เงินผู้ชายเป็นเรื่องที่น่าอาย ไม่น่าภูมิใจ.." -------------------- ^ ^ ขออนุญาตุคัดลอกข้อความบางข้อความจากความเห็นของคุณ Panissar มาหน่อยนะคะ เพราะประโยคนี้ตรงกับตัวเองจริง ๆ ตอนเป็นโสดดิฉันมีความคิดแบบนี้จริง ๆ (ไม่ได้เว่อร์ แต่เป็นแบบนี้จริง ๆ) ส่วนถ้าคุณ จขกท. อ่าน คห. #5 ของดิฉันแล้วอาจจะมองในมุมว่าเห็นเรื่องฐานะเป็นเรื่องสำคัญเกินไปรึเปล่า เป็นประเภทมาหวังเกาะรึเปล่านั้น อันนี้ก็แล้วแต่จะตีความนะคะ (แต่ดิฉันก็ขอย้ำว่าไม่ต้องรวย ขอแค่มีการงานที่มั่นคงก็พอ ซึ่งเรื่องหน้าที่การงานนี่แหละก็เป็นตัวพิสูจน์แบบพื้นฐานในเรื่องนิสัยและความรับผิดชอบของคนคนนั้นได้ด้วยว่ามีมากน้อยแค่ไหน) สำหรับดิฉันแล้ว เชื่อว่าผู้หญิงที่แต่งงานตอนอายุเลยเลข 3 แล้วนั้น(ดิฉันแต่งตอนอายุ 32 เป็นวัยที่ต้องคิดเยอะแล้ว) ส่วนมาก(คิดว่าเกิน 50%) พวกเธอจะคิดเยอะค่ะ คงจะไม่เอาเรื่องความรักมาเป็นตัววัดในการตัดสินใจอย่างเดียวแน่นอน คงต้องคิดไปร้อยแปดพันเก้าแล้วล่ะว่าแต่งงานแล้วชีวิตจะดีขึ้นกว่าตอนเป็นโสดมั๊ย ต้องเจอปัญหายุ่งยากกว่าตอนอยู่คนเดียวมั๊ย ถ้ามีแววว่าต้องเจอปัญหาตามมาแบบนั้น ก็คงขออยู่เป็นโสดบนคานแบบเดิมดีกว่า เสียดายความโสดและอิสระเปล่า ๆ (ของดิฉันนี่ยิ่งบ้าคิดลงลึกไปอีกว่าขอให้ทำงานด้านเดียวกันโน่น เพราะเชื่อว่าคนที่ชอบงานด้านเดียวกันแสดงว่าพื้นฐานความชอบคงจะเหมือนกัน น่าจะคุยกันง่ายดี ปรับตัวเข้าหากันได้ง่ายหน่อย และมันก็จริงด้วย..จากคู่ของเราน่ะค่ะ) ส่วนเรื่องความรักก็สำคัญ แต่คงจะไม่หน้ามืดตามัวไปแต่งกับคนที่ไม่เป็นโล้เป็นพายเพราะว่ารักเหลือเกินแน่นอน(จริง ๆ คงจะรักไม่ลงตั้งแต่รู้ว่าไม่เป็นโล้เป็นพายอยู่แล้วล่ะ พอดีตัวเองเป็นคนที่เลือกมาก คิดเยอะ และความคาดหวังสูงด้วย) คือถ้าแต่งงานกันแล้วกลายเป็นว่าจะต้องมาเป็นฝ่ายดูแลเลี้ยงน้องชายเพิ่มแทนที่จะได้สามีมาเป็นคู่คิด คู่ชีวิต แบบนี้ก็ไม่ไหวค่ะ (คำว่าผู้ใหญ่ในความหมายของดิฉันไม่ได้พูดเรื่องอายุอย่างเดียวนะคะ ดิฉันหมายถึงวุฒิภาวะของผู้ชายคนนั้นด้วย บางคนอายุน้อยแต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่ รับผิดชอบการงานดีก็มีเยอะ) ดิฉันว่าผู้หญิงวัยเลยเลข 3 นี้จะคิดอะไรหลาย ๆ มุมก่อนตัดสินใจแต่งงานค่ะ จะต่างกับวัยรุ่นที่คบกันตอนเป็นวัยรุ่น ถ้าวัยนี้แค่ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเพราะรักกันมากมายก็พอ ยังไม่ได้นึกถึงวันข้างหน้าเรื่องความมั่นคงมากนัก แบบนี้ก็มีเยอะ แต่อย่าลืมว่ามีหลายคู่ที่เค้าคบกันตั้งแต่วัยยังไม่พร้อมในเรื่องรายได้ แต่ก็เค้าก็วางแผนรอกันจนกว่าจะพร้อมทั้งคู่ หรือให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดมีงานมีการทำกันก่อน ช่วยกันเก็บหอมรอมริบมีเงินเก็บกันซักก้อน หรือมีบ้านกันก่อน ให้พร้อมในเรื่องฐานะก่อนแล้วจึงแต่งงานกัน เพื่อจะได้ไม่เจอปัญหาเศรษฐกิจในบ้าน ซึ่งบางทีปัญหานี้แหละจะเป็นตัวที่ค่อย ๆ ทำลายความรักความเข้าใจของคนสองคนแบบไม่รู้ตัวทีหลังก็ได้ ดังนั้นไม่ว่าจะแบบไหน ถ้าเป็นคนที่มีการวางแผนชีวิตแล้ว ดิฉันเชื่อว่าพวกเค้าก็จะคำนึงถึงเรื่องความมั่นคงของเศรษฐกิจในบ้านกันก่อนคิดเรื่องแต่งงานมาใช้ชีวิตร่วมกันอยู่แล้ว ถ้าเราพร้อมกันทั้งคู่ อยู่ ๆ กันไปความรักความเข้าใจมันก็จะมั่นคงตามไปด้วย ส่วนเรื่องขอบเขตของการหวังพึ่งผู้ชาย อันนี้ก็คงแล้วแต่ละครอบครัวว่าตกลงกันยังไง ไม่มีอะไรผิดหรือถูก หรือดีกว่า  เพราะมันคือความเหมาะสมของครอบครัวนั้น ๆ  และคำว่า “ครอบครัว” สำหรับดิฉันแล้วมันน่าจะมีความหมายว่าเป็นอันเดียวกันซึ่งเราสามารถพึ่งพากันได้   แต่ไม่ว่าจะยังไงขอบเขตในเรื่องการเป็นแม่บ้านนั้นดิฉันยังอยากเป็นแม่บ้านที่มีงานทำนอกบ้าน มีรายได้เป็นของตัวเองอยู่ ด้วยเหตุผลว่าเผื่ออีกฝ่ายเป็นอะไรไป ดิฉันก็จะยังสามารถดูแลตัวเองและลูกได้ต่อไป และเพราะรักงานที่เคยทำที่เมืองไทยด้วยค่ะเลยอยากทำงานที่นี่อีก แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 21:35:54 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 20:46:19 จากคุณ : ความเห็นส่วนตัวนะคะ (JC2002) - [ 4 ก.ย. 51 20:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาตอบคุณ Tisco fan ค่ะ คือเรากับสามีแต่งงานกันที่เมืองไทย มีชีวิตในเมืองไทยกันมาก่อน เค้าเป็นคนที่ซึมซับความคิดอะไรหลายๆอย่างจากบ้านเราเยอะ ยกตัวอย่างเรื่องครอบครัวคนไทยซึ่งส่วนใหญ่สามีภรรยามักจะต้องมีชื่อร่วมกันในทรัพย์สิน เพื่อแสดงความเป็นหุ้นส่วนชีวิตกันอย่างแท้จริง (อาจมีบางครอบครัวต่างไปบ้างแต่มองในแง่ส่วนใหญ่นะคะ) หรือแม้แต่เรื่องที่เราคนไทยควรต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่คือเราควรเลี้ยงดูท่านด้วยในยามแก่เฒ่า แต่ของเราไม่มีพันธะต้องเลี้ยงดูหรือให้ความช่วยเหลือครอบครัวแต่อย่างใดค่ะ เพราะครอบครัวญาติมิตรไม่มีปัญหาเรื่องเงินค่ะ ดังนั้นอันดับแรกที่สามีคิดก็คือ เค้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราสบายใจได้ว่าเค้าไม่ได้มาแต่งงานกับเราเล่นๆนะ อยากทำให้เรารู้ว่าเค้าทำทุกอย่างได้เพื่อเรา ทุกอย่างที่เป็นของเค้าเค้าจะให้เรามีส่วนอยู่ในนั้นด้วย เพื่อให้เรามั่นใจว่าเราจะมีความมั่นคงในชีวิตอย่างแน่นอน คืออยากให้ความมั่นใจเราอ่ะค่ะ เพราะเราสองคนเคยได้ยินเรื่องที่มีชาวต่างชาติหลายๆคนก็มีความคิดในเรื่องให้ภรรยาชาวไทยเซ็นต์ชื่อไม่รับอะไรเลยหากต้องเลิกกับสามีในอนาคต ซึ่งอันนี้เท่าที่ทราบก็อาจเนื่องมาจากกฏหมายการหย่าในต่างแดนเป็นเรื่องยากหากมีเรื่องทรัพย์สินเข้ามาเกี่ยวข้อง สามีเราก็เลยทำทุกอย่างที่เราคนไทยจะแฮปปี้และมั่นใจในตัวเค้าว่าเค้ารักเราจริงๆมากกว่าสิงใดๆ เค้าว่างั้นนะคะ (เขิน) แต่เค้าก็พูดทุกวันเลยอ่ะค่ะคำเนี้ย ประเด็นต่อไปก็คือว่ารัฐที่เราอยู่เนี่ย เท่าที่ทราบจากการที่เห็นสามีหรือญาติๆหรือเพื่อนฝูงเค้าที่นี่ที่ทำกันนะคะ หากคุณเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ลงทุนทางการเงินหรือซื้ออสังหาฯ ทุกอย่างคู่สมรสต้องมีชื่ออยู่ในนั้นด้วย อาจเป็นได้นะคะว่ากฏหมายแต่ละรัฐไม่เหมือนกัน ก่อนที่เราจะเข้ามาตอบนี่เราก็ถามสามีเรื่องที่คุณบอกมาน่ะค่ะ สามีบอกว่าไม่มีปัญหาค่ะ และอีกอย่างเค้าอายุ 50 กว่าแล้วค่ะ ยังไม่เคยมีปัญหาการเงินมาก่อน ไม่มีหนี้สินใดๆ และด้วยอายุอานามตอนนี้สามีไม่ได้มีการลงทุนอะไรที่เป็นการเสี่ยงทำให้เกิดปัญหาการเงินค่ะ  ส่วนธุรกิจของเราก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร ทำเงินได้ไม่เท่าหางๆที่เค้าทำได้เลยค่ะ สามียังแซวอีกแน่ะว่า ปัญหาอย่างเดียวที่จะมีคือกลัวเราจะหนีกลับบ้านแล้วไม่กลับมาอีกอ่ะค่ะ ดูเค้าแซวซีคะ เพราะว่าเรากำลังจะไปเที่ยวเมืองไทยเป็นเวลาสามเดือนคนเดี่ยวค่ะ แต่สามีไม่ได้ไปด้วย เพราะเราบอกว่าขอฉันไปสนุกกับเพื่อนๆฉันหน่อยเถอะนะคราวนี้ เค้าก็เลยโอเค เค้าบอกว่าถ้าเราไปสนุกเพลินแล้วไม่ยอมกลับมานี่จะเป็นเรื่องใหญ่กว่า bankruptcy ค่ะ ดูเค้าพูดซี เหอ..เหอ... อ้อแล้วเข้ามาเพิ่มเติมอีกนิดนึงค่ะ ว่าเรากับสามีจะอพยพกลับเมืองไทยถาวรภายใน4-5 ปีข้างหน้านี้แล้วค่ะ (หวังว่าจะไม่ยาวไปกว่านี้เพราะรักวิถีชีวิตในเมืองไทยมากกว่า) ทุกอย่างที่มี่ที่นี่เราก็จะขายหมดค่ะ แล้วจะเซกู๊ดบายอเมริกาเลยค่ะ รักเมืองไทยจิงจิ๊ง......... แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 21:47:01 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 21:38:47 จากคุณ : amskye - [ 4 ก.ย. 51 21:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ถึงคุณ JC2002 ขอบคุณมากเลยค่ะที่เข้ามาตอบอีกรอบ แล้วก็มาได้เหมาะเวลาเป๊ะเลย ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าเห็นด้วยกับทุกอย่างที่พูดมาเลยค่ะ ตรงจริง ๆ แถมอายุตอนที่คุณแต่งงานก็เท่ากับดิฉันในตอนนี้ (32) เมื่อก่อนดิฉันมีความรักก็รักแบบไม่ลืมหูลืมตา เคยคบกับแฟนเก่าตอนอายุ 24 ถึง  28 เขาเป็นคนอเมริกันอายุมากกว่าเราสิบปี ตอนนั้นความรักเป็นใหญ่ค่ะถึงกับทิ้งอนาคตที่เบลเยี่ยมแต่ก็ไม่เสียใจแล้วเพราะมันมีเหตุการณ์ที่ดีเกิดขึ้นหลายอย่างตามมา พอมาคบกับคนปัจจุบัน ประสบการณ์มันสอนให้รักอย่างฉลาดขึ้น กับคนนี้ดิฉันไม่ได้ตกหลุมแบบหัวปรักหัวปรำเหมือนคนก่อน แต่รักแบบเข้าใจและจริงใจต่อกัน เพิ่งจะมีโอกาสคุยแบบเปิดอกกับแฟนคนปัจจุบันว่าความคาดหวังอย่างหนึ่งของผู้หญิงโดยทั่วไปใน relationship คือความรู้สึกมั่นคงในอนาคตกับผู้ชายที่เธอเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยในระดับหนึ่ง เขาคนนั้นไม่จำเป็นต้องรวยหรือมีหน้าที่การงานใหญ่โตแต่ควรจะสามารถทำให้ผู้หญิงมั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่าเราจะไปกันรอดและทุกอย่างจะโอเค แล้วฉันก็ย้ำกับเขานะว่าฉันยินดีที่จะทำงานและช่วยกันสร้างแน่นอน เพียงแต่อยากให้เขาเข้าใจว่าเขาในฐานะผู้ชายควรจะให้ความสำคัญตรงนี้ให้มากพอ ที่ดิฉันตัดสินใจบอกเขาไปอย่างนี้ก็เพราะว่าเรากำลังคุยกันว่าเราจะลองไปอยู่แคนาดาสักพัก เขาจะเล่นดนตรี(อาชีพนักดนตรี)และหางานอย่างอื่นเสริมส่วนดิฉันก็จะหางานทำ แต่วิธีที่เขาพูดมันไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไร ฉันเลยอดไมได้ที่จะยิงประเด็นนี้ไป ปรากฏว่าเขาไม่เข้าใจอย่างที่ฉันอยากให้เขาเข้าใจและพูดอะไรก็ได้ทำให้ฉันมีความมั่นใจว่าเราจะไปกันรอด เขากับตัดพ้อว่าถามฉันว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่มีความมั่นคงทางการเงินอย่างที่ฉันอยากให้เป็นใช่ไหม ฉันต้องยกแม่น้ำทั้งห้ามาอธิบายให้เขาฟังใหม่ เฮ้อ รู้สึกหนักใจเหมือนกัน ที่ผ่านมานี่ฉันทิ้งโอกาสที่สวยงามในการไปทำงานที่ปารีสมาแล้วรอบหนึ่งเสียดายมากเหมือนกัน ตอนนี้ฉันเพิ่งได้งานที่กรุงเทพ แต่ก็ไม่สามารถกะเกณฑ์ความก้าวหน้าได้เพราะไม่รู้ว่าจะไปแคนาดาหรือไม่เมื่อไร ไอ้ไปนี่มันอยากไปแน่ละ แต่ประเด็นก็คือ คุณแฟนดิฉันดูไม่ค่อยให้ความเชื่อมั่นในอนาคตที่นั่นได้เลย ตอนนี้แฟนก็ยังไม่ได้งานที่รออยู่ ซึ่งก็ ห้าสิบ ห้าสิบ มีแฟนเป็นนักดนตรีนี่คงต้องทำใจ อีกอย่างอายุสี่ปีที่อ่อนกว่าบวกกับสไตล์การใช้ชีวิตของเขาที่ผ่านมา เขาคงไม่เข้าใจประเด็นของฉันแน่เลย ถ้าคุณ JC2002 มีข้อเสนอแนะอะไรอีกจะยินดีมากเลยค่ะ คนอื่นจะเข้ามาแชร์อีกก็จะยินดีมากเหมือนกันค่ะ ขอเสริมอีกนิดค่ะว่าตลอดเวลาสองปี่ที่อยู่กันมาเขาเป็นคนดี รักและจริงใจกับฉันมาก และเราเข้ากันได้ดีมากเกือบทุกเรื่องค่ะ สิ่งหนึ่งที่ฉันคงทิ้งเขาไปไม่ได้คือเขามีโรคประจำตัวเกี่ยวกับการทำงานที่บกพร่องของลำไส้ซึ่งจะทำให้ปวดท้องตลอด ที่ผ่านมาฉันคอยเป็นกำลังใจให้เขาและดูและเรื่องอาหารการกินของเขามาตลอดซึ่งเขาก็ซาบซึ้งในน้ำใจของฉันมาก อีกอย่างนึงที่ดิฉันมั่นใจก็คือเขาไม่เจ้าชู้และคงไม่ทำให้ฉันเสียใจในเรื่องผู้หญิงค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 22:46:28 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 22:19:14 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 22:08:25 จากคุณ : Whitebutterfly - [ 4 ก.ย. 51 22:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่อยากพูดเสียกระบวนนะคะ คุณผีเสื้อ แต่ ไอ้ความรู้สึกว่าต้องการความมั่นคงนี่น่ะ มันจะไม่น้อยลงไป มีแต่จะมากขึ้นตามอายุนะ จริงอยู่ถึงแม้เราจะไม่ต้องการไปเอาของเขา แต่ดิฉันคิดว่า ไอ้ความมั่นคงทางจิตใจ ที่รู้ว่าถ้าเราเกิดอัดอั้นตันใจกับไอ้สิ่งที่ทำอยู่ หรือเกิดล้มหมอนนอนเสื่อขึ้นมา วันนี้บ่ายสามโมง เรายังมีเขาเป็นตาข่ายรองรับ มันให้ความรู้สึกที่ดีกว่า ไม่มีอะไรรองแน่นอนค่ะ ผู้หญิงนี่ ความคิดของเราเจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ตามประสบการณ์ แต่ผู้ชายเปลี่ยนช้ากว่าเราเยอะ ดิฉันเชื่อว่า การเเต่งงานหรือร่วมชีวิตกับใครนั้น มันควรจะทำให้เรา เจริญขึ้น ไม่ใช่ตกต่ำลง เเล้วยิ่งการเเต่งงานที่ในอนาคตจำต้อง ย้ายติดตามกันไป ยิ่งต้องคิดหนัก ดิฉันว่าคุณต้องการ ผู้ชายที่สามารถทำให้คุณวางใจในการฝากชีวิตไว้ด้วยได้ ไม่ใช่เพราะคุณอยากเป็นช้างเท้าหลัง เพราะคุณรู้ว่าคุณเท่าเทียมกับผู้ชายทุกคน แต่เป็นเพราะหากวันไหนที่คุณขี้เกียจจะเดิน คุณสามารถยื่นแผนที่ให้คู่ชีวิต แล้วบอกว่าเธอพาฉันไปที ฉันเหนื่อย อันนี้ต่างหากที่คุณมองหา และดูเหมือนว่า เขาไม่มีให้คุณ ฟังเสียงในใจคุณเเล้วตัดสินใจค่ะ ดิฉันว่าคุณน่าจะมีคำตอบอยู่แล้ว อาจจะมีมานานเเล้ว แต่อีกใจก็คิดว่า ไม่ควรจะเอาเก็บมาคิด คุณยังไม่ต้องเลือกอะไรในตอนนี้ ลองอ่านกระทู้นี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/family/topic/N6949346/N6949346.html จากคุณ : mrs.night owl - [ 4 ก.ย. 51 22:39:12 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณ คุณ Michigirl ใน ค.ห. ที่ 35 kha อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นค่ะ ถึงแม้อาจจะไม่ได้ความมั่นคง แต่ถ้าเราสองคนช่วยกันจริง ๆ ก็น่าจะไปรอด ถ้าจะเลิกเพราะเขาไม่มั่นคงนี่รู้สึกเห็นแก่ตัวไปหน่อยคงทำไม่ลงเพราะที่ผ่านมาก็ลงเรือกันมาค่อนลำแล้ว ครอบครัวเขาก็รักเราดี แล้วที่สำคัญไม่รู้ว่าจะเจอใครที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขแบบนี้รึเปล่า บอกตรง ๆ ดิฉันไม่อยากเป็นโสดซักเท่าไรค่ะในตอนนี้ ชอบที่จะเพื่อนคู่คิดคู่ปรึกษามากกว่า อีกอย่างคิดอยากจะมีลูกในอีกสองสามปีข้างหน้าด้วย ถ้าเลิกกับคนนี้กลัวจะหาพ่อของลูกไม่ได้ง่าย ๆ น่ะค่ะ เหอ... เหอ... จากคุณ : Whitebutterfly - [ 4 ก.ย. 51 23:46:07 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แวะเข้ามาอ่านอีกรอบ ซึ่งอ่านแล้วก็ทำให้กระอักกระอ่วนใจแทนคุณจริงๆ ... จากประสบการณ์ในอดีตที่ทำงานกับบริษัทต่างชาติและมีเพื่อนร่วมงานต่างชาติหลายๆคน เราเคยคุยกันในแง่ที่ว่า ทำไมฝรั่งชอบอยู่เมืองไทย ? ... เพื่อนร่วมงานหลายๆคนบอกว่า จริงๆแล้วไม่อยากอยู่เมืองไทยตลอดชีวิต แต่หากมาทำงาน มาเที่ยว โดยมีบริษัทออกค่าใช้จ่ายให้หมด พวกเขาก็ยินดีที่จะอยู่ นานแค่ไหนก็ได้ หากมองในมุมกลับกัน ... แฟนของคุณนั้นมาอยู่เมืองไทยในฐานะนักท่องเที่ยวหรือเปล่าคะ ? หรือมีงานในประเทศไทยออฟเฟอร์ให้ก่อนหน้านี้ ? ขออภัยที่ถามซอกแซก แต่เห็นว่าตอนนี้คุณทั้งคู่ก็ลาออกจากงานแล้ว ตรงนี้เป็นเรื่องที่น่าหวาดเสียวมากๆเลย เพราะสถาณการณ์ในประเทศไทยและประเทศอื่นๆทั่วโลกไม่ค่อยดีนัก โอกาสที่คุณจะย้ายไปอยู่แคนาดากับสามี มันจะเป็นการเริ่มต้นที่อาจจะมองดูง่าย แต่ในทางปฏิบัตินั้น อาจจะยากสำหรับสามีคุณ หรือแม้แต่ตัวคุณเองก็เป็นได้ เพราะการเดินทางไปต่างประเทศสมัยนี้ทางสถานฑูตเขาก็ต้องดูด้วยเหมือนกันว่าแฟนคุณหรือบุคคลที่จะซัพพอร์ตคุณในระหว่างที่คุณไปอยู่แคนาดา เขาหรือเธอจะสามารถให้คุณอยู่ในประเทศเขาอย่างมีศักดิ์ศรีหรือไม่ ... ก็คือการไม่ขอเงินค่าเลี้ยงดูจากรัฐบาลนั่นเอง ดิฉันเคยมีเพื่อนร่วมงานที่มีแฟนฝรั่งชาวอังกฤษ เดินทางเข้ามาในประเทศไทยด้วยวีซ่าท่องเที่ยวและปักหลักทำธุรกิจผ่านอินเตอร์เนตจากประเทศไทย ไปไหนๆก็ไม่ทราบเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้ก็คล้ายๆแฟนคุณคือ เพื่อนดิฉันต้องเลี้ยงดูเขาเหมือนลูกทีเดียวในระหว่างที่เขาคบกัน เรียกว่าเพื่อนดิฉันรวยกว่าฝรั่งคนนั้นไม่พอ แถมยังต้องเลี้ยงดูฝรั่งคนนั้นอีก ส่วนเรื่องจะไปแชร์อะไรกันในเรื่องอื่นๆดิฉันไม่ได้สนใจ แต่เห็นจากการเอาอกเอาใจและเอาใจใส่เพราะห่วงใยเพราะรักในขณะนั้นแล้วก็ได้แต่ผะอืดผะอม แต่ท้ายที่สุดดิฉันก็ได้ใจความจากปากของผู้ชายคนนั้น ในวันที่เขาเมาได้ที่ เพราะเราออกไปทานข้าวกันเป็นกลุ่ม ก็คือเขาไม่อยากกลับไปอยู่อังกฤษเพราะ 1. ไม่ชอบอากาศ 2.ค่าครองชีพแพง และ 3. เขาค้างจ่ายค่าเลี้ยงดูลูกไว้หลายปีแล้ว ทำให้เขาอยากอยู่เมืองไทยและปักหลักที่นี่ ... โอ้ ! และแล้วก็ได้คำตอบที่น่าสะพรึงกลัวออกมา ... โชคดีแล้วที่เพื่อนดิฉันไหวตัวทันและเลิกรากันไปในที่สุด เพื่อนดิฉันไม่ได้หวังให้เขาเลี้ยงดูอะไรเลย แต่แค่ตัวเขาเองยังเลี้ยงตัวเองไม่ได้ ยังหาที่ลงให้ตัวเองก็ไม่ได้ว่าจะทำมาหากินอะไรให้มั่นคงในอนาคต ยังสับสนในชีวิตตัวเองอยู่เลย แล้วการเข้ามาอยู่เมืองไทยเพื่อมองหาใครซักคนช่วยแชร์ประสบการณ์ชีวิตที่แม้แต่ลูกตัวเองยังเลี้ยงไม่ได้ ตัวเองก็เลี้ยงตัวเองไม่รอด อย่าว่าแต่ถามถึงขอบเขตการพึ่งพาเรื่องการเงินระหว่างคุณกับแฟนคุณเลย เพราะเรื่องแบบนี้ไม่มีขอบเขต มันอยู่ที่ความสมัครใจของทั้ง 2 ฝ่าย แต่อนาคตของคุณเอง คุณจะเอาไปฝากเขาไว้ได้ยังไง? ดิฉันไม่ได้ต้องการจะเล่าเรื่องหรือพิมพ์อะไรออกไปให้แสลงใจคุณหรือแม้แต่ไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกดูแคลนคุณเลย แต่เพราะดิฉันนั้นเป็นผู้หญิงไทยคนหนึ่งที่เห็นใจผู้หญิงด้วยกัน หากจะต้องไปตกระกำลำบากในประเทศสามี ที่เหมือนกับเอาชีวิตไปแขวนไว้บนฟางเส้นสุดท้าย ซึ่งจริงๆไม่จำเป็นต้องเอาไปแขวนก็ได้ จึงต้องออกมาเล่าประสบการณ์แบบนี้ให้อ่านไว้เตือนใจ ก่อนจากไปจึงอยากถามคุณว่า ... 2 ปีที่คุณแชร์อะไรๆร่วมกันกับเขามา คุณรู้จักตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับแฟนคุณในประเทศของเขาดีพอแล้วหรือยังคะ? จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 5 ก.ย. 51 00:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านความเห็นของคุณข้างบนแล้วเห็นด้วยค่ะว่า "คุณรู้จักตื่นลึกหนาบางเกี่ยวกับแฟนคุณในประเทศเขาดีพอแล้วหรือ"  สำคัญมากค่ะ ส่วนตัวเราคิดว่าถ้าคุณกับแฟนรักกันคุณสบายใจที่ได้แชร์ค่าใช้จ่ายต่างๆกับแฟน คุณก็ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอกค่ะ อนาคตไม่มีหยั่งรู้ได้หรอก และไม่มีใครกำหนดได้ด้วย ความมั่นคงในวันนี้มันหน้าแน่ใจเหรอว่าจะเป็นเช่นนี้อยู่อีก  มีหลายปัจจัยหลายอย่างอาจจทำให้สถานะการเปลี่ยนไป ที่สำคัญคือไม่ว่าเป็นอย่างไรก็แล้วแต่คุณมีความสุขหรือเปล่า ชีวิตคนเราสั้นค่ะ 10ปี 20 ปีแป๊บเดียว (เรายังไม่แก่นะคะ)  เตรียมๆพึ่งตัวเองไว้หน่อยก็ดีค่ะเผื่อๆไว้ จากคุณ : นกไร้ฝูง - [ 5 ก.ย. 51 02:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คุณ Whitebutterfly คะ ตอนดิฉันตัดสินใจแต่งงานนั้นปี 2002 น่ะค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่ 32 แล้ว (อยากจะ 32 เหมือนกัน..อิอิ..) ตอนนี้กำลังนั่งรถเมล์ไปหลักสี่ อีกไม่กี่ป้ายก็จะถึงแล้วค่ะ ไม่ว่าจะยังไงก็ลองนั่งถามตัวเองดี ๆ เท่านั้นเองค่ะ ว่าคุณพอใจและมีความสุขกับสิ่งที่คุณทำอยู่รึเปล่า ถ้าคำตอบคือ "ใช่" ก็ไม่ต้องไปกังวลอะไรเลยค่ะ เพราะแต่ละคนจะมีเหตุผลในการกระทำและดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันค่ะ ปล. ต้องขอออกตัวก่อนว่าดิฉันก็ไม่ได้มีประสบการณ์มากมายอะไรนะคะ เพิ่งแต่งงานมาได้เพียง 5 ปีกว่า ๆ เอง แต่ที่แสดงความเห็นในข้างต้นทั้งสองความเห็นนั้น คือสิ่งที่ตัวเองคิดจริง ๆ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 08:14:08 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 03:05:49 จากคุณ : JC2002 - [ 5 ก.ย. 51 02:41:23 ]

ความคิดเห็นที่ 54 คาดว่าคุณ จขกท คงไม่ได้เช็คหลังไมค์ พอดีติดเรียนก็เลยยังไม่ตอบ ว่าจะตอบหลังไมค์  ขอตอบคำถามตรงนี้เลยแล้วกัน ดิฉันอยู่ไนแองการ่า ฟอลซ์  ตอนนี้เรียน Customs and Immigration อยู่ ปีหน้าจบ   งานแรกที่เริ่มตอนมาอยู่แคนาดาใหม่ๆ ก็คือพนักงานทำความสะอาดโรงแรมเล็กๆ ทำได้สามอาทิตย์ ไม่ชอบระบบงานแบบครอบครัว  ก็เลยไปสมัครใหม่โรงแรมใหญ่กว่าเดิม  ระบบงานดี สวัสดิการดีทุกอย่าง อาหาร ของว่างมีให้ตลอด ช่วงที่ทำงานนี้ ก็ไปเรียนภาษาเพิ่มเติมไปด้วย  ทำได้อยู่ปี เจ้านายจะเลือนขั้นให้เป็นซูปเปอร์ไวเซอร์  ดิฉันไม่เอา เพราะไม่ชอบงานบริการ กลัวไปกัดลูกค้า ก็เลยลาออกมาเรียนเต็มเวลา แล้วทำงานพาสไทม์  ช่วงหน้าร้อนที่ผ่านมาก็เป็น ซิเคียวริตี้การ์ด  และก็ทำงานที่ร้านกาแฟด้วย ทำงานแบบเจ็ดวันไม่มีวันหยุด  ร้านกาแฟห้าวัน ซิเคียวริตี้การ์ดสองวัน  การ์ดทำงานสิบสองชั่วโมงต่อวัน  ทำอย่างนี้ได้เดือนหนึ่ง ไม่ไหวค่ะ  จะตายเอา ทั้งเครียด ทั้งเหนื่อย ก็เลยขอเค้าทำร้านกาแฟแค่สามวัน แล้วเป็นการ์ดสองวัน ขอบอกหน่อยว่าที่ต้องทำซิเครียวริตี้การ์ดเพราะว่า มันมีผลต่ออาชีพในอนาคตหลังเรียนจบแล้ว คุณเจ้าของกระทู้ทำงานด้านบริการ การโรงแรม ถ้ามาอยู่ที่นี่ หางานไม่อยาก ภาษาได้ก็สบาย เริ่มจากตำแหน่งเล็กๆ ในโรงแรม แล้วทางโรงแรมจะมีประกาศรับสมัครงานภายใน คุณสามารถโอนย้ายตำแหน่งของคุณได้ง่าย  เพื่อนดิฉันที่เคยเป็นแม่บ้าน ทำได้ไม่ถึงปี ก็ย้ายตัวเองไปทำอยู่ Front desk  ยิ่งถ้าจะมาอยู่แวนคูเวอร์ด้วยแล้ว ปีหน้าโรงแรมสร้างใหม่เยอะมาก เพราะจะมีวินเทอร์โอลิมปิคที่นั่น  ถ้าได้วีซ่าทันโอลิมปิค รับรองได้งานแน่ แต่ดิฉันไม่ทราบว่าแฟนคุณนี่ อารมณ์ศิลปินขนาดไหน  เพราะเพื่อนดิฉันบางคนเป็นนักดนตรี ติสแตกค่ะ  มันจะเล่นแต่ดนตรีอย่างเดียว มันไม่ทำงานอย่างอื่น  มีงานก็ทำ ไม่มีก็ไม่ทำ อารมณ์ศิลปินนี่เข้าใจอยาก ถ้าให้คุณทำงานคนเดียวก็ไม่ไหว  อยู่นี่แค่ใช้จ่ายสูง  ไม่ลองให้แฟนคุณสมัครเป็นครูสอนดนตรีละคะ  ที่นี่รายได้ดีทีเดียวแหละ   ไม่รู้ว่าตอบคำถามหมดหรือเปล่า เขียนเอง งงเอง โชคดีคะ เข้ามาแก้ไขข้อความ วีซ่าในที่นี่หมายถึง PR Visa ซึ่งใช้เวลา ประมาณสี่ถึงแปดเดือน แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 04:36:52 จากคุณ : FinchS - [ 5 ก.ย. 51 03:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอโทษค่ะ ซ้ำ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 03:56:01 จากคุณ : FinchS - [ 5 ก.ย. 51 03:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตอบคุณ amskye #47 นะครับ สามีภรรยาไม่จำเป็นต้องร่วมเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ครับ เพียงแต่เวลาจะซื้อขายนี่ภรรยาต้องเซ็นยินยอมให้ทำ ผมเองตอนนี้ก็ใช้ชื่อผมเป็นเจ้าของไม่ใส่ชื่อภรรยาเพื่อผลด้านภาษี ยิ่งเปิดบัญชีแบงค์ยิ่งไม่ต้องร่วมชื่อใหญ่จะเปิดชื่อใครแบงค์รับหมด ส่วนเรื่อง bankrupt กระทันหันนี่ไม่ควรประมาทนะครับถึงแม้จะไ่ม่มีปัญหาการเงินก็ตาม อย่างคุณขับรถเพลินๆ เผลอไปชนคนจนพิการนี่เจอฟ้องค่าเสียหายเป็นล้านเลยนะครับ ไหนค่า loss income, pain & suffering, ค่ารักษา และต้องจ่ายให้เค้าตลอดชีวิตเลยครับ จากคุณ : Tisco fan - [ 5 ก.ย. 51 04:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ตอนเป็นเเฟนกัน เเฟนก็จ่ายหมด เพราะนานๆเจอกันที เขาบอกขอออกเอง เเต่งงานจนลูกเข้าป.1 สามีก็จ่ายหมด จ่ายไปถึงพ่อเเม่ที่ไทยด้วยเพราะเราไม่มีงานทำ พอเราเริ่มมีงานทำ(ลูกอยู่ป.1 เทอม2) ถึงได้มีโอกาสช่วยสามีจ่ายบ้าง จนถึงทุกวันนี้สามีก็ยังจ่ายส่วนใหญ่อยู่ดี   คิดว่าเเล้วเเต่ละคู่เเต่ละครอบครัวจะตกลงกันมัง จากคุณ : Hana* - [ 5 ก.ย. 51 09:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอรวบตอบคุณ JC2002 and Khun Mrs. night owl kha เพราะเนื้อหาใกล้เคียงกัน ดิฉันรู้จักพื้นเพของแฟนดีค่ะ แฟนมาทำงานอยู่ที่เมืองไทยเกือบห้าปีแล้ว แต่มารู้จักกันและอยู่ด้วยกันสองปีหลังเพราะทำงานที่โรงแรมเดียวกัน จากประสบการณ์ในการคบผู้ชายที่ผ่านมา บอกได้ว่ารู้จักตื้นลึกหนาบางแฟนตัวเองดี เขาเป็นคนดีไม่มีเลห์เหลี่ยมและไม่คิดเอาเปรียบ และไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า หลังจากคบกันเกือบปีก็ไปเที่ยวบ้านเขาที่แคนาดาไปแต่งงานพี่สาวเขา พักอยู่ที่โตรอนโตสองเดือน ได้รู้จักญาติมิตรถ้วนหน้าเพราะมาร่วมงานแต่งกัน พื้นฐานครอบครัวดีมาก มีการศึกษาและหน้าที่การงานที่ดีกันทั้งตระกูลพูดอย่างง่าย ๆ ส่วนแฟนอาจจะมีอาชีพแต่งต่างไปเพราะเป็นนักดนตรีคนเดียวในครอบครัว พ่อเขาเป็นทนายอยู่นิวยอร์ค แม่ทำงานไมโครซอฟที่โตรอนโต พี่สาวเป็นครู เรื่องถ้าฉันต้องเลี้ยงดูเขานี่ตัดออกได้เพราะที่ผ่านมาอย่างที่บอกเราแชร์ค่าใช้จ่ายกันและเขาจะออกมากกว่าซะส่วนใหญ่โดยเฉพาะค่าที่พัก อย่างน้อยเขาก็รู้หน้าที่ขั้นพื้นฐานของผู้ชายดี ไม่ได้หมายถึงต้องหาเลี้ยงผู้หญิงแต่คือไม่เกาะผู้หญิงกิน เรื่องหวังให้เขาเลี้ยงดูนี่ก็ตัดไปได้เพราะดิฉันไม่เคยกล้าที่จะคิดเอาชีวิตฝากไว้กับใคร ที่ผ่านมาทำงานเองมาตลอด สำคัญมากที่ผู้หญิงสมัยนี้ควรจะมีอาชีพเป็นของตัวเองเผื่อเกิดอย่าร้างหรือเกิดสิ่งไม่คาดฝันไว้จะได้ดูแลตัวเองได้ ถ้าสามีทำประกันไว้ดีก็ดีไป เคยดูรายการ Operah โชว์ เธอนำเสนอข้อมูลได้ดีมากเรื่องนี้ ขอหยิบยกมาบางส่วน ผู้หญิงอเมริกันในช่วงอายุ ประมาณห้า 50 ขึ้นไป กว่า 70 %  ต้องดิ้นรนเพื่อการอยู่รอดหลังการหย่าล้างและสามีเสีย เพราะไม่มีอาชีพรองรับและไม่ได้เตรียมรับมือมาก่อน อีกคนที่พูดเตือนผู้หญิงไว้ดี คือ Kim Kiyozaki ภรรยาคนเขียนพ่อรวยสอนลูก ขออภัยถ้าสะกดชื่อผิด ก็บอกเตือนผู้หญิงไว้เหมือนกันในเรี่องการมีอาชีพและรายได้เป็นของตัวเองนั้นสำคัญไฉน สรุป ในเคสดิฉันถือว่า เราต่างเท่าเทียมกันในเรื่องที่ต้องช่วยกันทำงานทั้งคู่ แน่นอนดิฉันก็อยากจะเจอคนที่เป็นหลักประกันในชีวิตได้ในระดับหนึ่ง ถึงแม้วันนี้ดูแล้วว่าเขายังไม่มีให้แต่อย่างน้อยดิฉันก็ได้พูดประเด็นนี้ไปแล้วและก็จะ push เขาอย่างมีศิลปะให้เขาตระหนักในเรื่องนี้ให้มากขึ้นในขณะเดียวกันดิฉันก็คงทำงานต่อไป เพราะมันก็เป็นความภูมิใจในตัวเองด้วย ส่วนเรื่องที่ว่าจะเอาชีวิตไปแขวนไว้ในเส้นด้ายถ้าไปอยู่ที่โน่น ก็ขอแชร์ชีวิตส่วนตัวนิดนึง คือดิฉันเป็นคนชอบเดินทาง รักการผจญภัยและเรียนรู้สิ่งใหม่ทีท้าทายในชีวิต ที่ผ่านมาทำงานโรงแรมมาหลายที่เริ่มจากกรุงเทพ เบลเยี่ยม มัลดีฟ โมรอคโค และอีกสองเกาะทางใต้ ของเมืองไทย มาเจอกับแฟนเพราะทำงานที่เดียวกันที่เกาะสมุย ก็เริ่มคบกันจากตีเทนนิสด้วยกัน แล้วก็ยาวมาเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นค่อนข้างรวดเร็วเพราะคลิกกันเกือบทุกอย่าง ก็เลยไม่ได้มานั่งคิดถึงข้อนี้ตั้งแต่วันแรก ๆ ถ้าคิดข้อนี้ตั้งแต่วันที่คบกันแรก ๆ ก็อาจไม่ได้คบกันซีเรียสอย่างทุกวันนี้ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสองปีที่ผ่านมาชีวิตเรามันจะเป็นยังไง หน้าที่การงานคงดี แต่คงเหงาน่าดูถ้าไม่เจอคนนี้ ไม่ใช่เพราะขาดผู้ชายไม่ได้ แต่เป็นคนชอบมีเพื่อนคู่คิด ที่สามารถแชร์กันได้ทุกเรื่อง พอมาถึงวันนี้รู้สึกว่า ถึงทางแยกที่สำคัญของชีวิต ก็เลยเกิดคำถามนี้ขึ้น หลังจากได้ฟังทุกความเห็นแล้วก็ได้ความคิดที่หลากมุมขึ้น ถ้าตัดสินใจไปลองใช้ชีวิตที่แคนาดา ตัวเองก็คงหางานโรงแรม เพราะพูดได้สอง  ภาษาคืออังกฤษและฝรั่งเศส แล้วก็คิดว่านี่จะเป็นบทพิสูจน์ความสามารถตัวเองอีกครั้งหนึ่งในการทำงานที่ต่างประเทศ ที่สำคัญได้เที่ยว ได้ผจญภัย และได้มีโอกาสเรียนรู้การใช้ชีวิตในอีกซีกโลกหนึ่ง ส่วนแฟนก็คงเล่นดนตรีและทำงานพาร์ทไทม์ อย่างที่บอก ลงเรือมากันค่อนลำแล้ว ดิฉันคงถอยหลังกลับไม่ทันแล้วคิดว่าคงจะประคับประคองเรือลำนี้ให้ได้ถึงที่สุดแล้วค่อยดูกันอีกที ถ้าเลือกได้ก็อยากได้ ทั้ง package แต่ถ้าไม่โชคดีอย่างนั้นก็ต้องอยู่กับสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข ขอบคุณมาก ๆ ค่ะที่สละเวลาและพยายามให้คำแนะนำ แล้วคงได้เจอกันแถว ๆ นี้อีกค่ะ เพิ่งจะเป็นสมาชิกในวันที่โพสกะทู้นี้ รู้สึกว่าทุกคนที่เข้ามาตอบน่าสนใจทั้งนั้นเลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 12:44:51 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 10:42:25 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 10:25:40 จากคุณ : Whitebutterfly - [ 5 ก.ย. 51 10:24:09 ]

ความคิดเห็นที่ 59 หวัดดีจ๊ะ........กระทู้ยาวเนาะแต่อ่านแล้วก็ได้ความรู้แตกต่างกันไป แถมไม่ต้องมานั่งคิดอยู่เดียวว่าเอ.....เราถูกเอาเปรียบมากไปหรือเปล่า ส่วนเราเหรอ.......ไม่ได้ทำงานแต่เป็นชาวเกาะค่ะเกาะสามี55555+ แต่สามีก็ใจดีนะคะพอดีเราพื้นที่ที่อยู่อาศัยกว้างขวางมากๆ เลยพาแม่ของเราและครอบครัวของพี่ชายมาอยู่ด้วยแต่ว่าทุกคนได้เงินเดือนค่ะ แต่แม่กะพี่ชายเราก็ดีนะคะขยันมากๆสามีเลยรักแม่กะพี่ชายเหมือนกัน สำหรับเราเราคิดว่าตัวเองโชคดีแล้วค่ะและก็จะรักและดูแลเขาตลอดไปค่ะ แต่ตอนที่เราคบกันใหม่ๆนั้นสามีให้ออกจากงานแล้วมาเรียนเพิ่มเติม เเต่ให้เงินเดือนเรานะคะสำหรับใช้จ่ายส่วนตัวและส่งให้แม่+ลูกชาย อย่างอื่นแฟนจ่ายหมดค่ะแต่ตอนนี้เงินแฟนเราทุกสตางค์เป็นบัญชีร่วมค่ะ แต่บางทีญาติไม่เข้าใจเห็นว่าเรามีสามีฝรั่งก็จะมายืมตังค์หรือไม่ก็ ขอให้ชื้อรถให้พอเราว่ามันไม่ใช่เงินเราเราไม่ได้หามาเราทำไม่ได้หรอก ทางญาติก็หาว่าเราขี้เหนียวไปซะยังงั้นเฮ้อ......เขาจะเข้าใจเรามั่งไหมนะ ว่าผัวไทยหรือฝรั่งก็คือกัน จากคุณ : ไหม (maistyle) - [ 5 ก.ย. 51 12:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 60 To Khun Finchs, Sorry may i write in English. I have to go out in 10 minute and want to reply you before I leave. My English typing is much faster than Thai. First of all, thank you very much for the useful information. It really helpful for me. I think the hotel job will be most interesting for me according to my work experience, plus speaking French as an extra laugage should be useful in Canada. I really admire your hard working and effort towards your study. I hope you can finish your study as planed. I went to Niagara falls last summer and it was impressive. If we move to Toronto (eventually) for sure I like to visit the falls again (and hope to meet you too) My boyfriend is professional jazz guitarist. He performed in North America and in Europe before moving to Thailand. Music is his passion and is what he's good at but on the other hand he is sensible enough to go out and work for living if he needs to. Teaching music is one of the options he's considering. I think we will do fine if we move there. I thank you very much again for your suggestion. I hope to keep in touch with you in the future. I will have a lot to ask if you don't mind. I wish you a lot of happiness and successes in your life ka. Remarks: we just started to discuss about moving to Canada not long ago. We do not plan to settle down there but thinking of few years. I'm going to start my new job mid of this month. ..in the mean time, I will search for info about work and visa application. Thank you again ka จากคุณ : Whitebutterfly - [ 5 ก.ย. 51 13:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อ่านตรง #58 ของคุณ Whitebutterfly (จขกท.) คิดว่าคงจะเข้าใจผิดนะคะ ดิฉันไม่ได้เอ่ยถามเรื่องพื้นเพของแฟนคุณ จขกท. ในความเห็นใด ๆ นะคะ คือในความเห็นดิฉันจะพูดถึงเรื่องทั่ว ๆ ไป และเหตุผลทั่ว ๆ ไปของการตัดสินใจแต่งงานของผู้หญิงวัยเลยเลข 3 และขอบเขตของการหวังพึ่งผู้ชาย คิดว่าคำถามเรื่องแฟนของคุณ จขกท. น่าจะเป็นคำถามตรงท้าย ๆ ของความเห็นคุณ #51 ของคุณ กุศโลบายจากความจริง ซึ่งดิฉันให้หัวใจเพื่อแสดงความเห็นด้วย เลยมีล็อกอินดิฉันห้อยตรงท้าย เลยอาจจะทำให้คุณ Whitebutterfly เข้าใจผิดว่าเป็นคำถามจากดิฉันรึเปล่าเอ่ย จากคุณ : JC2002 - [ 5 ก.ย. 51 17:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 62 To Khun JC2002 ขอโทษค่ะดูผิด จริง ๆ เป็นคุณ กุศโลบายจากความจริง ที่เขียน ค ห  51ที่ดิฉันต้องการตอบ จากคุณ : Whitebutterfly - [ 5 ก.ย. 51 21:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ถ้าเลือกได้ฉันเชื่อว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ว่าชาติใด ภาษาใด คงอยากได้แฟนที่มีฐานะทางการเงินที่ดีพอที่จะทำให้เรามั่นใจว่า เมื่อแต่งงานกันไปแล้ว วันหนึ่งถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วเราไม่สามารถหาเงินเองได้ เขาจะสามารถเลี้ยงดูเราได้ Agree wholeheartedly.  I, beside compatibility and decency, also looked at his financial potentiality.   This is because of the very same reason, if something happens causing me not able to work, he must have, among other things, financial power to care for our children and me.  I steadfastly believe in self-reliance; and have been practicing this since young age.  I’m still working though we can live very comfortably on his income alone.  It’s due to sheer financial independency. ..ดิฉันอยากถามคุณผู้หญิงที่มีแฟนหรือสามีเป็นชาวต่างชาติว่าให้ความสำคัญยังไงกับเรื่องนี้ในการคบผู้ชาย ขณะที่เป็นแฟนกันอยู่ ทุกคนช่วยแฟนออกค่าใช้จ่ายกันมากน้อยแค่ไหน เช่นกี่เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่าย . We use the “who earns more, pays more” rule.  During our courtship, we both were in school.  After graduation, I got a full-time job.  He went on for his third degree.  During that period, I earned more, thus paid more.  When he got his full-time job, his salary was almost double of mine.  He hence paid more.  After marriage, we bought a house and a car.  Because he had very little saving due to student loans, I paid the down payments.  He took care of the installments. For other expenses, we split proportionately to each income.   When we visit his country and the near-by, he is responsible for the trip.  When it comes to my turf, Thailand and Asia; I pick up the tab.   Other trips such as world events, it depends on whose preference: The World Cup is his responsibility while The Olympic is mine. In our household, we have no joint accounts.  I have always controlled my financial destination since young age, I therefore wish not to loose that control.  However, we always know each other’s financial affairs.  We keep each other informed when making decision on all financial issues e.g. investments, buying big items, sending money home, etc. แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 22:29:04 จากคุณ : Thai Woman (ณารา) - [ 5 ก.ย. 51 22:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เข้ามาอ่านรอบที่ 3 และได้คำตอบที่กระจ่างมากขึ้น ดิฉันก็ดีใจไปกับคุณด้วยค่ะ เพราะดิฉันนั้นก็วิเคราะห์ข้อมูลไปตามสิ่งที่คุณเล่ามาในเรื่องส่วนตัวเล็กๆน้อยๆ ดิฉันก็ออกความเห็นไปแบบกว้างๆ และเมื่อคุณออกมาชี้แจงให้กระจ่างดิฉันก็คิดว่าคุณสามารถเดินไปตามฝันได้ไม่ยาก ดิฉันขออวยพรให้คุณประสพความสำเร็จในชีวิตคู่และการเดินทางโยกย้ายไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในประเทศสามีนะคะ โชคดีค่ะ จากคุณ : กุศโลบายจากความจริง - [ 6 ก.ย. 51 03:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 65 อ่านมาแล้ว ได้ความคิดหลากหลายค่ะ ดีๆ ให้ข้อคิดทั้งนั้น ภูมิใจลึกๆ ว่า พี่ๆ ที่ตอบ ต่างเป็นคนที่พึ่งพาตัวเอง และไม่ได้คิดงอมืองอเท้าให้ ผู้ชายเลี้ยง เหมือน Myth ที่เค้า ( ใครก็ไม่รู้ ) ว่าผู้หญิงไทย แล้วก็ดีใจแทน สำหรับคนที่สามีหรือแฟน ดูแลเลี้ยงดูแบบไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะฐานะฝ่ายชายซัพพอร์ทได้ และรักภรรยา ด้วยค่ะ จากใจจริง ตัวเองชอบ คำพูดของ คุณ จขกท มากๆ เลยค่ะ "ถ้าเลือกได้ฉันเชื่อว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่ว่าชาติใด ภาษาใด คงอยากได้แฟน ที่มีฐานะทางการเงินที่ดีพอที่จะทำให้เรามั่นใจว่า เมื่อแต่งงานกันไปแล้ว วันหนึ่งถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วเราไม่สามารถหาเงินเองได้ เขาจะสามารถเลี้ยงดูเราได้ " ก่อนมีแฟน ไม่เคยคิดเรื่อง ฐานะเลยค่ะ วันๆ เอาแต่เรียน คิดแต่ว่า จะหาเลี้ยงตัวเองและแม่ยังไง พอมีคนมาจีบ มีแฟนเป็นคนไทย แฟนฐานะด้อยกว่า เวลาไปไหน เราออกตังค์ แบบแย่งจ่าย ถ้าไปกินข้าวร้านหรูๆ แต่ถ้ากินก๋วยเตี๋ยวข้างถนน เราอยู่เฉยๆ ให้แฟนออก คิดเอาเองว่า จะแย่งออกทุกที ก็น่าเกลียด กลัวแฟนเสียใจ พอเพื่อน สนิทถาม ว่า คิดว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ได้ไม๊ เพราะมีนิสัยหลายอย่างที่ เพื่อนไม่ชอบ เพื่อนเลยห่วงเรา ตอบทันที ว่า ไม่รู้เหมือนกัน เพราะแฟนชอบใช้เงินเกินตัว รสนิยมสูง ไม่มีเงินเก็บ เราเอง ไม่คิดว่า เค้าต้องหาเลี้ยงเรา แต่ไม่มั่นใจว่า เค้าจะหาเลี้ยงตัวเองได้หรือเปล่า ผ่านไปหลายปี ชราขึ้นเยอะ ฮ่าๆ ตัวเราเอง เพิ่งมีแฟนเป็นอเมริกัน  (ลูกครึ่งยุโรป-เอเชีย) รายได้เค้าสูงกว่าเรามาก แต่เค้าทำงาน 2 แห่ง ทำ 7 วัน ไม่มีเวลาให้เราเลย แต่เข้ากันได้ดีเกือบทุกๆ เรื่อง อยู่ด้วย แล้วสบายใจ เค้าทำให้เรายิ้ม เราชอบแกล้งบอกว่า ชีวิตนี้ชั้นอยากเป็น trophy wife คุณท่านทำหน้าเลี่ยนๆ กระอักกระอ่วนใจ คงจะกังวล เพราะเราพูดทีเล่นทีจริง แล้วรสนิยมเราบางอย่างยังติดฟุ้งเฟ้อ ชอบของแบรนด์เนม เคยปรึกษาอยากได้กระเป๋ายี่ห้อโดยใช้เงินตัวเองซื้อ แต่ลังเลไม่กล้าซื้อ เพราะมันแพง เค้าบอกให้ซื้อของปลอมมาใช้สิ เบื่อก็ทิ้งไป เปลี่ยนได้บ่อยๆ เรางี้สะอึก เพราะเราเคารพสิทธิทางปัญญามาก เราชอบของดี ไซน์ เพราะมันต้องใช้หยาดเหงื่อสมองตั้งไม่รู้เท่าไร เรางอน ว่าเค้าแรงๆ แบบไม่ รักษาน้ำใจ แต่พอเราเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่า แม่รู้สึกดีที่ผู้ชายคนนี้ไม่ฟุ้งเฟ้อ แฟนเรา พยายามง้อ ด้วยการบอกว่า กระเป๋ากี่พันดอลล่าร์น่ะ ซื้อได้นะ ถ้าเป็นเงินเรา เค้าไม่ดุ (คงคิด ว่านี่คือ การง้อ เอ่อ การง้อจริงๆ ควรจะซื้อกระเป๋าใบนั้นมาให้มากกว่านะ ว่าไม๊คะ ฮ่าๆๆ) เราเลยคิดได้ว่า ถ้าจะร่วมหัวจมท้ายกับคนนี้จริงๆ แล้วเรายังชอบฟุ่มแฟือยบางอย่างอยู่ เราก็ต้องหาตังค์เอง ซึ่งเป็นเรื่องที่เรารับได้ เพราะ หากวันนึงเค้าตายไป หรือ เค้าทิ้งเราไป เราเอาแต่เกาะเค้า เราก็คงตาย เราเอง ไม่รู้อนาคตจะเป็นอย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่เรารู้ได้จากประสบการณ์ตัวเอง คือ ตราบใดคนสองคนพอใจซึ่งกันและกัน หากฝ่ายชายเต็มใจออฟเฟอร์โดยไม่ทำให้ใครลำบาก ฝ่ายหญิงก็ไม่มีอะไรที่ต้องอาย หรือกังวลค่ะ จากคุณ : อยู่ไกล๊...ไกลจากบ้าน - [ 6 ก.ย. 51 05:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 66 คุณ เจ้าของกระทู้ เช็คกล่องข้อความด้วยค่ะ จากคุณ : FinchS - [ 6 ก.ย. 51 06:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 67 Dear Khun Nara ณารา Thank you very much for sharing your stories. It's good to hear different stories and opinions. จากคุณ : Whitebutterfly (Whitebutterfly) - [ 7 ก.ย. 51 23:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ทำงานได้มาก ได้น้อย ให้สามีเก็บหมดค่ะ ของที่อยากได้ ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง อะไรประหยัดได้ก็พยายามประหยัด ตอนนี้พยายามคิดว่าอดทนเพื่ออนาคต แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ช่างมันแล้วล่ะ จากคุณ : พึ่งตัวเองได้ดีสุด (Living Extreme) - [ 8 ก.ย. 51 03:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 69 คิดว่ารูปแบบการจัดการภายในบ้านขึ้นอยู่กับสถานภาพแต่ละคน  พอตกลงใจมาอยู่กันก็ออกแบบให้มันสอดคล้องต่อกัน ดิฉันถูกอาป๊า(คนจีน)ฝังใส่หัวไว้เลยว่า  เรียนให้สูง  ขยันทำงานและรู้จักเก็บหอมรอมริบ  พยายามชี้เรื่องเพศมากป๊ามีลูก ๓ คนเป็นผู้หญิง  ป๊าบอกเสมอว่าให้พึ่งพาตัวเองให้ได้เผื่อวันหน้าแต่งงานไปเกิดลำบากหรือสามีไม่ดีจะได้ไม่เดือนร้อน  ทำให้ดิฉันไม่เล็งว่าต้องพึ่งสามีเลย  แต่กลับมองว่าคนที่จะเป็นสามีเราต้องมีรากฐานการงานมั่นคงมีอาชีพไม่เลื่อนลอยต้องขยันทำงานเหมือนดิฉันจึงจะผ่าน พอแต่งงานมาอยู่ยุโรปก็เจอระบบกงสีแบบคนจีนอีก  ดิฉันต้องทำหน้าที่สะใภ้และทำงานของครอบครัวสามีด้วย  ไม่มีเงินเดือนภรรยาหรือเงินเดือนพนักงาน  เพราะแม่สามีและแกรนด์มัมก็เช่นกันไม่มีเงินเดือนแต่ถึงเวลาจะสืบทอดกิจการก็รับทอดต่อๆกันไป  ดิฉันทำงานเต็มกำลังสูบ  ใช้จ่ายทุกอย่างกงสีฝรั่งออกหมด  แต่อย่างว่าคนเคยทำงานหาเงินเองได้ก็ต้องกลุ้มกลัดอยู่ไม่น้อย  ไม่สะดวกใจแบมือเพราะกงสีจีนบ้านเราที่ไทยจะตั้งเงินเดือนให้ทุกคนใช้จ่ายกันเอง   อยู่ๆไปก็ค่อยๆปรับตัวไป  เรื่องเงินสามีเก็บก็เก็บไป  ถ้าใช้ไม่เข้าท่ามากไปเราก็จะเตือนเพราะดิฉันใช้จ่ายรอบครอบกว่า  เวลาเรามีก็เก็บแบบมีสลึงพึงบรรจบให้ครบบาท  ออมได้มากก็ไปซื้อโครงการเก็บเงินเพื่ออนาคตให้ลูกและตัวเองและสามี  จะไม่ซื้อให้ก็ได้นะแต่ซื้อให้เพราะจะเป็นเงินใครก็แล้วแต่ถ้าต้องอยู่ด้วยกันการใช้จ่ายอย่างระมัดระวังเป็นสิ่งดีต่ออนาคตครอบครัวและลูก   ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาเนอะ  ไม่ต้องไปหางานทำไม่ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายอะไร  แต่มีขนาดเป็นเงินเก็บดิฉันเองจะใช้จ่ายส่วนนี้ยังมีปัญหาเลยค่ะ เรื่องสากลของหญิงไทยเดียวที่ฝรั่งไม่ยอมเข้าใจคือเรื่องกตัญญูเลี้ยงดูพ่อแม่ถึงวัยชรา  สามีหรือคนยุโรปแถวนี้ปล่อยคนแก่ตามลำพังถือว่ารัฐเลี้ยงดูจ่ายค่ากินค่ารักษา  แต่ถ้าดิฉันทำตามวัฒนธรรมและจิตใต้สำนึกของคนไทยและครอบครัวคนจีนโดยการเอาเงินของดิฉันเองให้ป๊าม๊าเป็นค่าเลี้ยงดูเล็กๆน้อยๆเป็นครั้งคราวก็จะมีปัญหา  ตรงนี้ขัดกับศีลธรรมในใจดิฉันมากแม้จะอธิบายว่าในวัยเด็กพ่อแม่คือรัฐบาลที่จ่ายเลี้ยงดูทุกอย่าง  ตามท่านแก่ดิฉันก็เป็นรัฐบาลบางครั้งบางคราว ดังนั้นถ้าเลือกได้ก็อยากทำงานเอง  เงินตัวเอง  จัดสรรเองสบายใจกว่าเยอะค่ะเป็นเรื่องความสบายใจมากกว่าอย่างอื่น  ตอนไม่แต่งงานทำงานเองใช้เองชีวิตสงบเรียบง่ายกว่าเยอะ   คิดว่าภรรยาหลายๆท่านในนี้คงจะเจอปัญหาการใช้จ่ายเงินเลี้ยงดูให้พ่อแม่เมืองไทยบ้างมากน้อยกว่านี้ถ้าไม่ได้มีรายได้จากการทำงานของตัวเอง  เพราะงั้นดิฉันยกมือสนับสนุนสาวที่ทำงานอยู่แล้วให้ทำงานต่อไปค่ะ ใครที่มีสามีทำงานคนเดียวก็คิดก่อนจ่ายสักนิด  ยิ่งตอนนี้เศรษฐกิจโลกเป็นพิษด้วย จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า - [ 8 ก.ย. 51 09:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 70 รู้สึกเห็นใจคุณ จ๊ะจ๋า ที่ขนาดจะใช้เงินเก็บส่งให้พ่อแม่ยังมีปัญหา อันนี้น่าจะพอมีวิธีคุยกันให้เข้าใจนะคะ การที่พ่อแม่ทางฝรั่งไม่ต้องการเงินซัพพอร์ตจากลูกก็เพราะเขามีระบบ pension ที่เขาได้คืนจากเงินภาษีที่จ่ายไปถูกไหมคะ แต่บ้านเราระบบนี้ยังไม่ครอบครุบทั่วประเทศ ฉะนั้นเราจึงถูกบอกสอนกันมาในทุกยุคทุคสมัยว่า ลูกต้องกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ คนไทยจึงมักจึงให้เหตุผลในการมีลูกอย่างหนึ่งว่าลูกจะได้เลี้ยงดูยามแก่ แต่ฝรั่งนี่เขาไม่คิดอย่างนี้ก็เพราะเขามีเงินเกษียรกันทุกคน ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ จากคุณ : Whitebutterfly - [ 8 ก.ย. 51 10:46:14 ]

ความคิดเห็นที่ 71 อ่านมาจนหมดกระทู้จะไม่เขียนก็กระไรอยู่ค่ะ อิอิ เราก็ได้สามีเป็นชาวแคนนาดาเหมือนกันค่ะ เราอายุเลขสองทั้งคู่ แต่ก็เกือบสามแล้ว แต่แฟนเป็นคนเก่งมากถึงมากที่สุด และหาเงินเก่งค่ะ บ้างานเป็นชีวิตจิตใจ ไม่เคยนอนหลับตรงกันสักที ถึงแม้ว่าจะอยู่บ้านเดียวกํนก็ตาม เรืองค่าใช้จ่าย ตอนเป็นแฟนกันก็หารกันบ้าง เพราะผู้ชายแคนนาดาชอบความแฟร์ค่ะ ไม่ชอบให้ไครมาเอาเปรียบ แม้กระทั่งการส่งเสียเงินให้ทางบ้านทั้งๆที่เป็นเงินของเราจากงานที่ทำ คือทำกับแฟนค่ะ แต่งกันก็มีปัญหาบ้าง ขอบอกว่าคุณสามีมีเงินเดือนเยอะกว่าเราหลายเท่าเลยทีเดียว แต่เค้าก็ยังถามให้เราช่วยหารบ้าง เราเองก็ทำงาน ก็หารบ้างนะคะแต่จะให้หารหมดอ่ะ เงินเดือนเราคงไม่ไหวค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นมาก ให้ใช้เงินกองกลาง โดยที่ไม่ต้องออกเงินตัวเองเพื่อเก็บเงินไวไปต่างประเทศ แต่ขอบอกเลยว่า เรื่องการเงิน หรือ ครอบครัวเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก ถ้าคุยกันไม่เคลียร์ ไม่มีความสุขค่ะเวลาอยู่ด้วยกัน สามีเรารักเรามาก สอนให้เราทำด้วยตัวเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการงาน การเรียน ไม่อยากให้เราไปเรียนภาษาแต่ให้เราศึกษาเอง บางทีก็แอบน้อยใจค่ะ ว่าขี้เกียจอยากไปเรียนมากกว่าแต่แฟนก็ไม่เห็นด้วย เค้าไม่เคยโกหกตั้งแต่คบกันมา ไม่เคยเจ้าชู้ ซึ่งเราเองก็พิสูจน์มาได้เกือบสามปีแล้ว แต่ที่น่าน้อยใจอยู่บ่อยๆ คือไม่มีเวลาให้เรา บ้างานสุดๆ ไม่ชอบเที่ยวมีความสุขที่ได้นั่งหน้าคอม ทำงานทั้งวัน ทุกวันนี้ก็รักสามีค่ะ แต่บางทีก็แอบน้อยใจสุด ที่ได้ผู้ชายรวยมากแต่กลับไม่มีเวลาให้ภรรยามากเหมือนกันเพราะเค้าเป็น business man ถ้าเลือกได้คงอยากได้แบบพอดี ช่วยกันเก็บ ช่วยกันใช้ จะดีกว่า ... อืมม ขอโทษนะคะที่ร่ายยาวไปหน่อยและตอบไม่ค่อยจะตรงประเด็นด้วย จากคุณ : สายลม และใบหญ้า - [ 17 ก.ย. 51 01:42:50 A:119.42.77.3 X: TicketID:187521 ]