สาวออฟฟิสเมืองผู้ดี ตอน (ภาคค่ำของ) วันหนึ่งในชีวิตของสาวออฟฟิสเมืองผู้ดี

สาวออฟฟิสเมืองผู้ดี ตอน (ภาคค่ำของ) วันหนึ่งในชีวิตของสาวออฟฟิสเมืองผู้ดี
Episode XIII: (One evening in) A day in life of an office lady in London

ตอนบ่ายหลายอาทิตย์ก่อนคุณอู๋มีโอกาสได้ดูถ่ายทอดสดพิธีปิดโอลิมปิคที่ปักกิ่ง อลังการมากค่ะ ขณะที่ดูเพลินๆอยู่นั่นเองนักพากย์คนนึงทางสถานีบีบีซีก็พูดกึ่งตลกว่าเค้าได้ยินคนพูดว่าชาวตะวันตกไม่มีทางทำได้อย่างนั้นได้หรอก เพราะคนตะวันตกน่ะทำงานแค่อาทิตย์ละสี่วันครึ่งเท่านั้นเอง (คือประชดน่ะค่ะ เพราะทำงานได้ไม่นานก็ต้องเบรคพักดื่มกาแฟทุกๆสองชั่วโมง) ไม่เหมือนคนตะวันออกที่ขยันทำงานหามรุ่งหามค่ำ คุณอู๋ก็เลยนึกถึงตอนที่คุณแม่ญี่ปุ่นบอกคุณอู๋ว่ากว่าที่จะเห็นพิธีเปิดที่หรูเริ้ดที่จีนได้น่ะเค้าบังคับให้ซ้อมวันละสิบหกชั่วโมงห้องน้ำไม่ต้องได้เข้ากัน ถึงตอนนี้คุณอู๋ก็เกิดคำถามขึ้นในใจทันทีค่ะว่าเอ... ทั้งๆที่ชาวตะวันออกทำงานหนักกว่าตั้งเยอะก็แล้วทำไมประเทศพัฒนาแล้วส่วนใหญ่มันถึงไปอยู่ทางตะวันตกซะล่ะ คุณอู๋ใช้ชีวิตสาวออฟฟิสเมืองผู้ดีมาเกือบสามปีก็ยังหาคำตอบไม่เจอ คุณนักอ่านเคยถามคำถามนี้เหมือนกันมั้ยคะ

ความเดิมตอนที่แล้วภาคบ่ายผ่านไปคุณอู๋ยังไม่ได้ผลงานเป็นชิ้นเป็นอันเพราะมัวแต่วิ่งรอกเข้าออกห้องประชุมทั้งวัน กว่าจะรู้ตัวก็ห้าโมงเย็น วันทำงานของคุณอู๋ท่าทางจะไม่จบแค่ห้าโมงซะแล้ว มาติดตามกันต่อเลยค่ะว่าภาคค่ำสาวออฟฟิสเมืองผู้ดีทำอะไรกันต่อ...

5:30 PM: คุณอู๋เหลือบมองตารางเวลาประชุมก็แทบตกเก้าอี้ ตาเถร!เกือบลืมไปว่ามีประชุมโปรเจคใหม่ที่จะไปวางกลยุทธ์ราคาให้ร้านเสื้อผ้าไฮสตรีทแห่งหนึ่ง แต่ถึงจะรีบแค่ไหน ครั้งนี้คุณอู๋ขอประทินโฉมแต่งหน้าทาปากนิ๊ดนึงก่อนเข้าประชุมซักครั้งเถอะ ทำไมน่ะเหรอคะ ก็เพราะคราวนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีจริงๆค่ะที่จะได้ประชุมสองต่อสองกับเจ้านาย(หนุ่ม)รูปหล่อกับเค้าซักที
“Hi David. Sorry I’m late.” คุณอู๋ตอบด้วยหน้าที่ขาวว้อกและปากที่แดงแจ้ด (ดูแล้วแทบไปออกโรงงิ้วได้เลย)
“No worry at all. Let’s go” คุณเจ้านายหนุ่มรูปหล่อตอบพลางส่งยิ้มหวานให้คุณอู๋
จากนั้นก็พาคุณอู๋ไปที่เบรคเอ้าท์แอเรียเพื่อคุยรายละเอียดเรื่องงานกัน คุณอู๋แอบใจตุ้มๆต่อมๆเพราะเค้านั่งข้างคุณอู๋ไม่เกินคืบศอกเลย
“We want to reduce the operation cost by…blah blah blah.” คุณเดวิดเริ่ม
“Uh-Huh” คุณอู๋ตอบเห็นด้วย แต่ตาน่ะไม่ได้อยู่ที่กราฟเลยเพราะมัวแต่มองดูหน้าเค้า แถมนึกในใจ “แหม ถ้าได้ทำงานกับคนหน้าตาดีแบบนี้ทุกวันก็คงดีเนอะ ผมก็หนา...ผิวก็ขาว...ขนตาก็ยาวงอนเชียว ถึงตาไม่ฟ้าก็ไม่เป็นไรตาสีน้ำตาลก็เซ็กซี่ดี”
“The graph here represents…blah blah blah” คุณเดวิดพูดต่อ คุณอู๋ก็ตอบเห็นด้วยเหมือนเดิมแต่ตาเนี่ยไปอยู่ที่จมูกของเค้าโน่น แถมคิดในใจ“ดูสิ จมูกก็โด้งโด่ง นี่ถ้ามีลูกคงดั้งไม่แบนเหมือนเรา...” คุณอู๋เริ่มฝันเป็นตุเป็นตะค่ะ “จมูกนี่ยาวซักกี่เซนน้อ” คุณอู๋เริ่มพยายามวัดความยาวจมูกคุณเดวิดจากโคนถึงปลาย “จากโคนถึงตรงกลางก็ปาเข้าไปสองเซ็นแล้ว...” คุณอู๋มองกราดต่อไปที่จมูกคุณเดวิดเรื่อยๆ แต่แล้ว…ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาคุณอู๋ตาแทบถลนออกมายังกะในการ์ตูนงั้นแหละ ต๊าย! คนอะไรหน้าหน้าตาดีซะเปล่าดั้นปล่อยให้ขนจมูกยาวเฟื้อยออกมาเป็นนิ้วงั้นแหละ เรื่องอื่นคุณอู๋หยวนๆแต่เรื่องขนจมูกเนี่ยคุณอู๋รับไม่ได้จริงๆค่ะ! คุณผู้ชาย(รึผู้หญิงก็ตาม) หน้าตาดีแค่ไหนแต่ขนจมูกเลื้อยออกมาเนี่ยเป็นอันว่าหมดกัน บางรายที่เคยเจอยังมีขนหูยื่นมาเป็นของแถมอีกตะหาก โอ้! พระแม่เจ้า สรุปคุณเดวิดเนี่ย ไม่ทันไรก็เด้งออกไปจากลิสต์ทาร์เก็ตคุณอู๋ทันทีเลยค่ะ

6:30 PM: โทรศัพท์ดังขึ้นคุณอู๋เตรียมใจว่าต้องเป็นคุณมาร์คโทรมาจิกงานที่สั่งไว้แน่ๆแต่ผิดค่ะ กลายเป็นเด็กในสังกัดเจ๊อู๋แทน
“Hey Nissy, you wanna go to the art displayed?” เสียงตามสายเรียกมา
“Not sure. I’ve got loads to do.” คุณอู๋ตอบอิดๆออดๆเพราะงานเยอะเหลือเกิน
“That’s so unlike you....” เสียงตามสายทำเสียงฉงนทำเอาคุณอู๋งงไปด้วยเพราะแต่ไหนแต่ไรตัวเองก็ไม่เคยสนใจศิลปะเลย“...There are free drinks and food. They serve grilled king prawn and sushi too!”
แค่นั้นแหละค่ะ ตาคุณอู๋โตขึ้นมาเป็นไข่ห่านทันที ถึงจะมีงานท่วมหัวเอาตัวแทบไม่รอดแต่ของฟรีดีๆแบบนี้จะพลาดได้ไง งานน่ะวางทิ้งไว้มันไม่หายไปไหนหรอกแต่กุ้งยักษ์นี่สิแป๊บเดียวก็หายปั๊บไปกับตา คุณอู๋รีบสั่ง “Meet me there in 3 mins!”

7:00 PM: หลังจากแอบแว๊บไปกินของฟรีแป๊บนึงคุณอู๋ก็รีบขึ้นมาปั่นงานต่อ คราวนี้คุณอู๋ตรวจงานน้องๆที่ทำด้วยกัน แต่พอถึงตอนตรวจงานเด็กฝึกงานนี่สิ อะจ๊าก! ผิดเพี๊ยบ แต่คุณอู๋ก็เผื่อใจไว้แล้วล่ะค่ะ คิดๆไปแล้วเค้าเก่งกว่าตอนคุณอู๋เป็นเด็กฝึกงานเป็นกองเลย ถึงตอนนี้คุณอู๋เหลียวมองรอบกาย คนเริ่มน้อยลงทุกทีก็แหมวันนี้วันศุกร์แล้วน่ะสิคะ ชีวิตสาวโสดเย็นวันศุกร์เนี่ยน่าสงสารค่ะ ไม่มีแฟนให้ไปเดทด้วย ทำงานมาแปดชั่วโมงแล้วคุณอู๋เริ่มถอดใจ คิดว่ากลับบ้านดีกว่าแล้วค่อยทำงานต่อที่บ้านก็ได้ แต่แล้วโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงจากสายดังมาว่า “We’re going to a pub. Join us, will you?”

8:00 PM: คุณอู๋คิดอยู่นานสองนานว่าจะไปผับกับเพื่อนร่วมงานดีรึเปล่า ในที่สุดถึงจะไม่ได้อยากไปคุณอู๋ก็ไปค่ะ คิดซะว่า เอาน่า...เสียเงินสามสี่ปอนด์อาจจะได้สินสอดหลายล้านมาแทนก็ได้ถ้าโชคดีมีหนุ่มออฟฟิสมาดเท่ห์มาหลงเสน่ห์เอา ชาวออฟฟิสเมืองผู้ดีเนี่ยไปผับกันบ่อยกว่าไปร้านอาหารอีกค่ะ ถือว่าเป็นการผ่อนคลายหลังเลิกงานแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามากๆ ไม่เหมือนบ้านเรา บ้านเราเนี่ยพอได้ยินว่าไปผับไปบาร์คนฟังก็คิดไปถึงสุรานารีซะส่วนใหญ่ ตอนคุณอู๋มาที่นี่ใหม่ๆก็ไม่ได้อยากไปผับอะไรนี่เลยค่ะเพราะยังติดความรู้สึกแบบบ้านเราอยู่แถมไม่ชอบดื่มด้วย แต่แล้ววันนึงมีคนบอกค่ะว่าถึงไม่ดื่มก็ควรไปเพราะเป็นนาทีทองของการขายตัว(รึเน็ตเวิรคกิ้ง) เฮ้อ...เบื่อจริงหนอการเมืองในออฟฟิสเนี่ย ที่เบื่ออีกอย่างก็คือดื่มแก้วนึงก็ไม่ได้ถูกๆนะคะ สามสี่ปอนด์โน่น งกๆอย่างคุณอู๋ควักกระเป๋าไม่ออกเลย แต่คุณอู๋มีสามกลยุทธ์เด็ดเพื่อประหยัดค่าดริ้งดังนี้ค่ะ

หนึ่ง: (หน้าด้าน) ถามก่อนเลยค่ะว่า ที่มาดื่มกันเนี่ยมีแทปมั้ย (แทปก็คล้ายๆกับตั้งวงเงินค่าดื่มแล้วมีคนจ่ายให้) นี่สำคัญมากค่ะ ถ้าไม่ถามไปก่อนเลยละก็ เผลอๆอาจจะเสียเงินเองโดยไม่จำเป็นเลยจริงๆนะคะ

สอง: ยืนใกล้ๆคนที่ใกล้ดื่มหมดแก้วแล้ว ส่วนใหญ่คนที่นี่พอเค้าจะไปที่เคาว์เตอร์เพื่อซื้อเครื่องดื่มเค้าก็จะถามคนใกล้ๆว่าใครอยากได้อะไรมั้ย ซึ่งแปลว่าได้ดื่มฟรีแน่นอน แต่วิธีนี้ดูแย่หน่อยนะคะและไม่แนะนำให้ทำบ่อยๆเพราะแอบน่าเกลียดอยู่นิดนึง

สาม: ถ้าสองวิธีแรกไม่สำเร็จ วิธีสุดท้ายคือดื่มน้ำเปล่าค่ะ ถ้าใครถามว่าไม่ดื่มเหรอก็ให้บอกไปว่าช่วงนี้ไดเอท ได้ผลทุกทีเจ้าค่ะ

9:00PM: คุณอู๋หิวค่ะเลยชวนเด็กๆในสังกัดเจ๊อู๋ไปทานข้าวกันที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในไชน่าทาวน์ (ไหนๆก็ไม่ได้จ่ายเงินค่าดื่มเองที่ผับแล้วนี่นาเลยเหลือเงินไปกินข้าวอีกมื้อ ฮูเร้) ร้านโปรดคุณอู๋คือ Zipangu คุณอู๋คิดว่าที่อร่อยเด็ดน่ะคือคัดสุด้ง อร่อยจริงแถมราคานักเรียนด้วย แต่ท่าทางคุณอู๋จะงกสุดจริงๆค่ะเพราะน้องๆคนอื่นเนี่ยสั่งแต่อาหารอย่างเลิศมากิน ปลาดิบมั่ง เทมปูระมั่ง รึข้าวหน้าปลาไหลเงี๊ยะ คุณอู๋เห็นแล้วน้ำลายไหล อยากกินบ้างแต่ไม่อยากจ่ายเลยได้แต่ดูเค้ากิน เมื่อไหร่จะถูกหวยซักทีเนี๊ยะคุณอู๋คิด

10:00PM: คุณอู๋นั่งทิวป์กลับบ้านเหมือนเดิม แต่คืนวันศุกร์เนี่ยถ้ายังไม่ใกล้เที่ยงคืนละก็สวรรค์ใต้ดินค่ะ คุณอู๋ล่ะชอบใจทิ้วป์ กลางคืนจริงๆเพราะมีที่นั่งว่าง แต่แล้วขณะกำลังนั่งพุงกางไปถึงสถานีสโลนสแคว์...รถมันก็หยุดวิ่งเฉยเลยค่ะ สิบนาทีก็แล้ว สิบห้านาทีก็แล้ว ก็ยังไม่วิ่งต่อ ไม่นานก็มีประกาศดังขึ้น “ขออภัยผู้โดยสารครับ ขณะนี้เกิดสัญญาณสื่อสารจราจรผิดพลาด ขอความกรุณาทุกคนออกจากสถานีทันที” อ้าว เวร! เพิ่งได้นั่งไม่ถึงไหนเลย คุณอู๋ละเซ็งเรยย เอาล่ะสิตูจากนี้ไปจะกลับบ้านยังไงดี สายที่ผ่านบ้านดันไม่วิ่งซะแล้ว คุณอู๋ก็เลยต้องเดินไปป้ายรถเมล์ค่ะแต่ดั้นเคราะซ้ำกรรมซัดไปหลงอีกครึ่งชั่วโมง พอได้นั่งรถเมล์ไปต่อใต้ดินอีกสายก็ซวยอีกเพราะสายนั้นมันก็ไม่วิ่งเหมือนกัน สุดท้ายคุณอู๋ก็เดินมันเข้าไป ไม่น่าเชื่อค่ะว่าการเดินทางจากไชน่าทาวน์ถึงเบยสวอร์เตอร์ที่ปกติใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเนี่ยกลายเป็นสองชั่วโมงครึ่งไปได้! กว่าคุณอู๋จะถึงบ้านก็เลยเที่ยงคืนไปแล้วค่ะ ตาจะปิดอยู่แล้ว

นี่แหละค่ะชีวิตวันนึงของสาวออฟฟิส (โสด) เมืองผู้ดีอย่างคุณอู๋ จากเก้าโมงเช้าถึงเที่ยงคืนเนี่ยยาวนานเหลือเกิน ฉบับหน้ามาติดตามกันเรื่องรักกุ๊กกิ๊กในออฟฟิสเมืองผู้ดีกันดีกว่านะคะ

คุณอู๋


ถามคุณอู๋ (Ask Nissy)
Q: ได้อ่านตอนเก่าๆของคุณอู๋เรื่องรถไฟที่เมืองผู้ดีเลยอยากทราบว่าจริงหรือเปล่าคะที่สถานีรถไฟที่โน่นไม่มีบันไดเลื่อนหรือลิฟท์ แล้วส่วนมากเค้าเดินทางด้วยอะไรกัน เมืองนอกเนี๊ยะพวกระบบขนส่งมวลชนต้องสะดวกสบายไม่ใช่เหรอคะ (จาก เด็ก (กรุง) เทพ)
A: ส่วนใหญ่เดินทางด้วยรถไฟค่ะ ทิวป์เนี่ยมีเฉพาะที่ลอนดอน สถานีที่นี่50%มีบันไดเลื่อนหรือลิฟท์แต่ส่วนใหญ่เป็นสถานีใหม่เพราะงั้นถ้าคุณนักอ่านจะมาเที่ยวลอนดอน(รึมาดู Olympic 2012)ก็เตรียมใจไว้หน่อยละกันนะคะว่าถ้าแฟนตัวเองไม่ได้หุ่นกำยำพอที่จะแบกคุณนักอ่านทั้งหลายขึ้นคอได้ละก็ ...แนะนำให้ฟิตซ้อมร่างกายพร้อมนักกีฬาโอลิมปิคมาปีนบันไดที่นี่กันดีกว่าค้ะ

ป.ล.ถ้าคุณนักอ่านคอลัมน์มีคำถามอยากถามคุณอู๋เรื่องสาวออฟฟิสเมืองผู้ดีสามารถส่งอีเมล์มาได้ที่ns_nissy@yahoo.comจะนำมาตอบเรื่อยๆค่ะ

จากคุณ : คุณอู๋ - [ 13 ก.ย. 51 23:36:35 A:81.151.63.83 X: TicketID:184548 ]