ความคิดเห็นที่ 1 ต่อครับ จากคุณ : ติดตาม (skpl7d) - [ 8 ธ.ค. 51 16:00:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มารออ่านอยู่ค่ะ สำหรับดิชั้นเข้าใจดีมากๆกับคำว่าคนบ้านนอกเเละคำว่าจนแม้แต่เกลือก้อแทบไม่มีจะกินเลยค่ะ เพราะดิชั้นก้อคือคนจนๆคนบ้านนอกทำไร่ทำนาค่ะทุกวันนี้ถึงชีวิตตัวเองจะดีขึ้นมาหน่อยไม่อดอยากเหมือนเมือก่อน แต่พอไปเห็นคนที่เค้าจนๆไม่มีจะกิน ตัวดิชั้นจะรู้สึกหดหู่ทุกที่ค่ะในใจคิดแต่ว่าทำไมน๊าโลกถึงไม่ยุติธรรมเลย คนจนก้อจนแทบตายคนรวยก้อรวยแทบตายเหมือนกันอีก เอ้ยยย...คิดแล้วก้อได้แต่ปลงค่ะ จากคุณ : มาดามในยุโรป - [ 8 ธ.ค. 51 16:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ  อาจช้าหน่อย เพราะ พิมพ์สดๆค่ะ พอเรียนจบ ป.๓ จาก แม่ก็ตัดสินใจว่าจะรับไปเรียนหนังสือต่อในเมือง (ปัตตานี) เราตื่นเต้นมาก  ไม่เคยเข้าเมืองมาก่อน และที่สำคัญ จะได้ย้ายมาอยู่กับแม่ บ้านที่แม่อยู่เป็นอพาร์ทเม้นท์เล็กๆในเมืองตานี  ในห้อง๔เหลี่ยมเล็กๆ  ไม่มีครัว ไม่มีห้องห้องนั่งเล่น  ไม่มีแม้แต่เก้าอี้ หรือทีวี  มีแต่วิทยุ ๑ อัน กับเตียงนอน ๒ชั้น   แม่บอกว่าอยู่อย่างนี้ไปก่อน  ไว้เรามีตังค์  เราค่อยไปหาที่อยู่ที่ใหญ่กว่านี้    ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เรารู้ว่าแม่  มีอาชีพเป็นครู เราเข้าเรียนที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นคนละ รร. ที่แม่สอน เราพยายามทำตัวเป็นเด็กดี ขยัน ตั้งใจเรียน  และได้เป็นประธานนักเรียนของรุ่น เพื่อให้แม่ภูมิใจ  แต่ คงจะไม่เป็นผลนัก  ไม่รู้ทำไม  เรารู้สึกเหมือนแม่อยู่ห่างไกลเหลือเกิน  รู้สึกจับต้องไม่ได้   อาจเป็นเพราะแม่  กำลังมีแฟนใหม่ เราเลยรู้สึกเข้าไม่ถึงแม่... แม่มีเราตอนอายุ ๑๘ สมัยนั้นคือ เพิ่งจบจาก วิทยาลัยครู และพ่อเป็นเพื่อน รร.เดียวกัน ซึ่งยังเด็กมาก  ตอนเราย้ายไปอยู่กับแม่  แม่ก็ยังเป็นผู้หญิงสาว มีผู้ชายมาชอบหลายคน   เราเลยยังรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว  และยังรู้สึกไม่ถึงความรัก   เมื่อเราจบ ป.๖ แม่ก็ส่งเราไปเรียนที่โรงเรียนประจำในหาดใหญ่  ซึ่งเราไม่อยากไปเลย เพราะรู้ว่าโรงเรียนประจำนั้นมันแพงมาก และต้องห่างแม่อีกแล้ว  ซึ่งเราไม่เคยรู้เลยว่านั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่กับแม่   แม่ได้แต่บอกว่า  ตอนเด็กๆ แม่เคยอยากเรียน  เรียนที่นี่เพื่อแม่นะ... แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 51 16:23:29 จากคุณ : spy_mini - [ 8 ธ.ค. 51 16:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านต่อ จากคุณ : jeejeeberry - [ 8 ธ.ค. 51 17:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านนะคะ...เข้ามาเพราะหัวข้อกระทู้ถูกใจอย่างแรง จากคุณ : โลกกลม ๆ ใบนี้ - [ 8 ธ.ค. 51 18:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านต่อค่ะ เป็นกำลังใจให้จขกทด้วยนะค่ะ จากคุณ : Can't forget you - [ 8 ธ.ค. 51 19:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาเล่าต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : Tang_Siri - [ 8 ธ.ค. 51 19:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ระวังจะมีปัญหา กลายเป็นกระทู้ "แนะนำ" ได้ แนะนำคุณ จขกท ควรพิมพ์ให้เสร็จเสียก่อนแล้วค่อยมาต่อ เพื่อให้อรรถรสผู้อ่านไม่ขาดตอน ขอให้กำลังใจคุณ จขกท ไว้ตรงนี้เลย (เพราะไม่กลับมาอ่านต่อแล้ว เนื่องจากไม่ชอบอ่านชีวิตรันทด) เพราะชีวิตคนส่วนมากก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้แต่คนที่รวยล้นฟ้าก็มีปัญหากันได้ จากคุณ : yuy - [ 8 ธ.ค. 51 20:25:29 A:124.121.26.3 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ใจความอาจไม่ค่อยสละสลวยนักนะคะ  ไม่เคยบอกหรือเขียนเรื่องตัวเองมาก่อน ชีวิตนักเรียนประจำหญิงล้วนนี่มัน...เราถือว่าค่อนข้างโหดร้ายสำหรับเรา เพราะรอบๆ ตัวเรามีแต่เพื่อนที่มีเงิน  ในโรงเรียน ค่อนข้างแบ่งสถานะอย่างชัดเจน  จำได้ว่าสมัยนั้นอะไรๆ ก็ต้องเป็น Sanrio ซึ่งเราไม่มีปัญญาซื้อใช้   เพื่อนมีขนมอร่อยๆ กิน เสาร์ อาทิตย์ พ่อ แม่เพื่อนๆ ก็ขับรถยนต์แพงๆ มารับลูกๆ ไปเที่ยว  ส่วนเราไม่เคยได้ออกไปไหน เพราะแม่ต้องสอนพิเศษเพิ่มตามบ้าน  เพื่อหาเงินมาให้เราเรียน ไม่ค่อยมีเวลามาหา  (อันนี้มารู้ตอนหลัง)  สมัยนั้น  บอกได้เลยว่าอิจฉา  ทำไมดูคนอื่นมีความสุข  ทำไม  เราถึงเป็นแบบนี้   โตจนอยู่ ม.ต้น แล้ว ยังไม่ตังค์จะกินข่าวเที่ยง  มัน บอกไม่ถูก  บางมื้อ เพื่อนก็ออกตังค์ให้   เราก็ทำเนียน แบบลืมกระเป๋าตังค์มั่ง  แม่ส่งตังค์ช้ามั่ง  เพื่อนๆก็ไม่เคยว่าอะไร ข่าวร้ายข่าวใหม่ ก็มาถึง อีกประมาณ ๖เดือนหลังจากที่เราเข้าเรียน  ว่าแม่แต่งงานใหม่   ซึ่งเขามีภรรยาอยู่แล้ว และมีลูกติดอีก๒  นั่นหมายความว่าแม่เราเป็นเมียน้อยเค้า  เราโกรธแม่  แม่บอกแค่ว่า สงสารเค้า  เราก็ไม่เข้าใจความรักของแม่หรอก  แต่ก็ไม่รู้จะทำไง  ที่ทำได้คือ  ทำตัวเกเร   เกเรียน  หลบเรียน ไม่ส่งการบ้าน ไม่ใส่ใจเรียน   ช่วงนั้นพอดีกับที่โรงเรียนจัดกิจกรรม ทรรศนะศึกษาพาไปเที่ยว ออสเตรเลีย  และเราดื้อจะไปให้ได้  ดื้อสติแตก จนแม่ยอม เราจำไม่ได้แน่ว่าเท่าไหร่  รู้แต่ว่าหลายหมื่น  แม่ต้องไปกู้เงินสหกร เพื่อเราจะได้ไป ออสเตรเลียกับเพื่อนๆ  และเราก็ได้ไปเหยียบแผ่นดินออสเตรเลียเป็นครั้งแรกในชีวิต...นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่เราไม่เคยให้อภัยตัวเองเลย หลังจากเรากลับมาจากออส  เห็นได้ชัดว่าแม่ดูแก่และผอมไปมาก  ตอนที่แม่แต่งงานกับแฟนใหม่  แม่กับเค้าก็ทำฟาร์มหมูด้วยกัน  เราอยู่ที่โรงเรียนไม่เคยรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านบ้าง  เราทึกทักเอาเองว่าแม่คงมีตังค์  เพราะทำฟาร์มหมูออกใหญ่โต  ไหนจะมีรถ(กะบะขนหมู) อีก  เราไม่รู้เลยว่าฟาร์มนั้น แม่ไปกู้เงินนอกระบบมา และขายหมูได้เงินมาเท่าไหร่ แฟนแม่ก็เอาไปหมด แต่แม่ไม่ยอมเลยเกิดการทุบตี กันจนชาวบ้านทนไม่ไหวต้องช่วยเหลือและตามน้ามาช่วย  ในที่สุด น้าเอ ซึ่งเป็นน้องชายของแม่ก็รับไปอยู่ด้วย(แม่มีพี่น้องทั้งหมด ๗คน) แต่เป็นแม่เองที่หนีกลับไปอยู่กับเค้า  มันเกิดเหตุแบบนั้นหลายครั้งหลายครา  จนในที่สุดน้าเอทนไม่ไหว  ก็มาหาเราที่โรงเรียน และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เราฟัง  และบอกให้เราบอกแม่ว่าจะเลือก ผู้ชายคนนั้น หรือจะกลับมาอยู่กับฝ่ายเราให้เลือกเอา   เรานึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวมันจะเลวร้ายขนาดนั้น  ตอนนั้นเรากำลังเป็นวัยรุ่น  และเรื่องนี้มันใหญ่โตเกินไปสำหรับเรา  มันช็อคเราอย่างรุนแรง  เรากลายเป็นเด็กไม่พูด  ไม่สังคม  ไม่สนอะไรทั้งนั้น  ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  คิดแต่ว่าทำไม ทำไมต้องเป็นเรา  ม.๓ ปิดเทอมใหญ่สุดท้าย   โชคดีที่เราเรียนจบมาอย่างร่อแร่   เรา นั่งอยู่บนบ้านกับแม่  แม่บอก  แม่จะกลับไปอยู่กับแฟนแม่นะ  เราไม่ได้พูดอะไร เดินลงไปข้างล่าง ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว  หยิบมีด แล้วกรีดที่แขน แค่ไม่อยากอยู่แล้ว  คิดว่าตายๆไปซะคงจะดี จากคุณ : spy_mini - [ 8 ธ.ค. 51 21:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ค่ะ มันไม่ง่าย ตราบใดที่เรายังเกิดเป็นคนไม่ว่าจนหรือรวย ก็ไม่พ้น ทุกข์ สุข จนกว่าจะสิ้นสังสาวัฏไปได้ โลกนี้มีเหตุผลเพียงพอ ที่ทำให้เราเกิดมามีไม่เท่ากัน บางคนขาด บางคนเกิน มันขึ้นอยู่กับว่าเราพอใจและยอมรับความจริงในชีวิตได้มากแค่ไหน ขอยกตัวอย่างให้ฟังเรื่องนึง ...ในงานศพวัดนึง มีเพื่อน2 คนคุยกัน คนหนึ่งเป็นเจ้าของงานศพพ่อตัวเอง อีกคนคือเพื่อนที่เคยเรียนกันมา เพื่อนที่พ่อเสียชีวิตระบายความทุกข์ให้เพื่อนอีกคนฟัง เพื่อนอีกคนตอบว่า"อย่าเสียใจไปเลย เราโชคร้ายกว่าอีกพ่อเรามีชีวิตอยู่แต่ก็มีผู้หญิงไปทั่ว ไม่เคยมาเหลียวแลเรากับแม่เลย" .....นั่นสิ ใครจะทุกข์กว่ากันนะ คนเรามันทุกข์คนละแบบ...... อยากบอกว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิต ขอให้เชิดหน้าสู้ตามครรลองธรรมต่อไป ตั้งใจทำดีทั้ง กาย วาจา ใจ ต่อไปโดยไม่ลดละ โลกนี้ยุติธรรมพอ ....เป็นกำลังใจให้.... สู้เขาไอ้มดแดง จากคุณ : ไลลา - [ 8 ธ.ค. 51 21:53:08 A:212.35.85.112 X: TicketID:186993 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ จากคุณ : Rinta - [ 8 ธ.ค. 51 22:22:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาใจช่วย ให้เขียนให้จบนะครับ ชีวิตผมเอง ก็เขียนนิยายได้เล่มหนึ่งเหมือนกัน อยากเขียนนะ แต่ว่าจะเขียนใส่สมุดบันทึกหรืออะไรซักเล่ม เผื่อว่าวันนึงรุ่นลูกผมจะได้อ่านเพื่อเป็นกำลังใจตัวเขาด้วย จขกท.รีบกลับมาเขียนให้จบนะครับ ว่าแล้วก็โหวตให้ 1 จึ๊ก จากคุณ : Click_ที่นี่ - [ 8 ธ.ค. 51 22:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณเพื่อนๆ น่ะคะ ที่เข้ามาให้กำลังใจ   เรื่องที่เขียนอาจดูรันทด อย่างที่คุณ yuy ว่า เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเนอะ  เรื่องมันเป็นแบบนั้นจริงๆ  เราแค่หวังว่าเรื่องของเราจะพอเป็นกำลัง ให้ใครที่กำลังท้อ  เสียใจ  หมดหวังกับชีวิต อยากให้เข้มแข็ง  มันไม่มีอะไร ที่คนเราจะผ่านมันไปไม่ได้ เมื่อเราไม่มีจะเสีย  เราก็มีแค่ ศูนย์  เสียใจพอแล้ว  เราก็เริ่มใหม่ค่ะ  ถ้าเราสู้  มันต้องมีซักวันละที่เป็นของเรา วันนี้พอก่อนนะคะ ตอนนี้จะตี ๒ แล้ว เดี๋ยวจะมาต่อพรุ่งนี้ ถ้าเพื่อนๆ ยังอยากอ่านอยู่  ถ้าไม่ เราคงจ๋อยๆ เอาไปต่อในบล๊อคเรา : จากคุณ : spy_mini - [ 8 ธ.ค. 51 22:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โหวตให้ก่อนนะคะ เด๋วมาอ่านต่อ จากคุณ : ไม่กินถั่วงอก - [ 8 ธ.ค. 51 22:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่าวจบซะแล้ว จากคุณ : สิงห์หนอน (สิงห์หนอน) - [ 8 ธ.ค. 51 22:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมากค่ะที่ สละเวลามาพิมพ์ให้อ่าน คุณ จขกท จะค่อยๆ พิมพ์ไป โพสไป ตามสบายเลยค่ะ เราจะตามเป็นกำลังใจให้นะ เหนื่อยนัก ก็หยุดพิมพ์ได้ค่ะ เรื่องรันทดของผู้คนที่เค้าไม่เคยยกมาเป็นข้ออ้าง ที่ต้องเปลี่ยนเป็นคนเลว จน เลยต้องขโมย โดนทอดทิ้ง เลยต้อง แย่งสามีชาวบ้าน เป็นเด็กกำพร้า เลยต้องคดโกง ไรแบบนั้น แต่เค้าเอาสิ่งที่ท้อ มาเป็นสิ่งที่ผลักดันให้เค้า สู้ ในทางสุจริต สร้างกำลังใจให้เรามาตั้งไม่รู้มากเท่าไร ตอนนี้ยังอ่านไม่จบ แต่คิดว่า คุณ จขกท คงเอาสิ่งโชคร้าย มาเป็นกำลังใจ ในวันนี้นะคะ เราเองขอเป็นกำลังใจให้คุณเช่นกันค่ะ จากคุณ : อยู่ไกล๊...ไกลจากบ้าน - [ 9 ธ.ค. 51 02:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โหวต และรออ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : lalida_t - [ 9 ธ.ค. 51 03:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามารอ แล้วมาเป็นกำลังใจค่า จากคุณ : สาวน้อยหนึ่งชั่ง - [ 9 ธ.ค. 51 05:29:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มารออ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : Rinta - [ 9 ธ.ค. 51 06:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มารออ่านค่ะ แล้วเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : malibule (malibule) - [ 9 ธ.ค. 51 09:52:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 บังเอิญผ่านเข้ามาอ่าน ปกติจะเข้าห้องแม่บ้านเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อ สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : Nong@tacoma - [ 9 ธ.ค. 51 09:52:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เห็นด้วยกะคุณไลลานะ ทุกข์คนละแบบ สุขก็คนละแบบ เลือกเอาค่ะว่าอยากได้แบบไหน ไม่ได้เลือกมันก็มาหาเอง เตรียมตัวสู้กับมันให้ดีแล้วกัน จากคุณ : Frap695 - [ 9 ธ.ค. 51 10:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 กลับมาแล้วค่ะ  เพิ่งเลิกงาน   ขออาบน้ำแป้บนึง  เดี๋ยว มาเขียนต่อค่ะ จากคุณ : spy_mini - [ 9 ธ.ค. 51 11:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 24 waiting for u too, take ur time na ka, dont worry ka, su su na จากคุณ : andar - [ 9 ธ.ค. 51 11:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รออยู่เหมือนกันค่ะ ไม่ต้องรีบแต่เร็วๆน่ะ จะขาดใจ.... จากคุณ : thanda6 - [ 9 ธ.ค. 51 11:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 26 การพยายามฆ่าตัวตายครั้งแรก  ไม่สำเร็จค่ะ  จะเอาแม่มาอยู่ด้วยก็ไม่สำเร็จเช่นกัน  น้าเอบอกให้ปล่อยแม่เค้าไป  เรากับแม่ตั้งแต่นั้นมาก็คุยกันน้อยลง  และเราเองเป็นฝ่ายทิ้งแม่ไป ปิดหูปิดตา  ไม่รับรู้เรื่องเกี๋ยวกับแม่อีก   ส่วนเราน้าๆ(น้องของแม่) บอกจะช่วยกันส่งเรียน   เราตัดสินใจสอบเข้าเรียนที่สถาบันแห่งหนึ่งในจังหวัด สงขลา คณะสถาปัตย์ ฯ และ เราก็สอบติด   ค่าเทอม ค่าเสื้อผ้า หนังสือ เครื่องมือ ค่าหอ  ทุกอย่างของเทอมแรก น้าเป็นคนดูแลให้ทั้งหมด  ดูแลเราเหมือนพ่อคนหนึ่งตลอดจนทุกวันนี้   แต่ด้วยเพราะ น้าเอแต่งงานแล้ว   เราจะไปรบกวนมากมันก็ไม่เหมาะ   น้าสะใภ้ก็ไม่ค่อยชอบหน้าเรา  และความจริงแล้วมันก็ไม่ใช่หน้าที่เค้าที่ต้องดูแลเรา  เราเลยต้องพยายามหาทางให้ได้ด้วยตัวเอง  ต้องดูแลตัวเอง  เทอมต่อๆมาเราก็ขอทุนเรียนได้  เริ่มหางานทำ  เราได้งานร้องเพลง ที่ร้านแห่งนึงใกล้ๆ  ไปทำอาทิตย์ละ ๒-๓ วัน  ก็ได้ตังค์ ประมาณ ๕๐๐  บาท ตอนนั้นก็ดีแล้ว  ตกเดือนนึงก็ ๒๐๐๐  แล้วได้ทุนอีก  ค่าห้องค่า กินก็พอดี   ก็อยู่ได้สบายขึ้น การเรียนเราก็พอไปได้  อาจเป็นเพราะ เราเรียนมาถูกสาย  เข้ากับตัวเอง  เลยไม่ได้ยากอะไร  เสียแต่อุปกรณ์เครื่องใช้ในการเรียนแพงไปหน่อย  จะซื้อทีก็คิดนานมาก     ตอนนั้นเรียนอยู่ประมาณปลาย ปวช.ปี๒ ก็เริ่มไปแอบชอบ เด็กวิศวะก่อสร้าง  ชื่อเอ็ม  เรียนคณะใกล้ๆกัน  แต่ก็ชอบแบบเด็กๆนะ แอบมองเค้า หล่อดี ประมาณนั้น แต่สงสัยมองบ่อยไปหน่อย  เลยโดนจับได้  เค้าก็เริ่มเข้ามาคุยกับเรา  ทักทายเวลาเดินผ่าน  และแล้ววันนึง  เราก็นัดกินข้าวกันในโรงอาหารตอนเที่ยงหน้าคณะ   เราจำไม่ได้ว่าคุยอะไรบ้าง  จำได้แต่ว่า เขินมาก  เขินกันไปเขินกันมา สรุปเค้าก็เดินมาส่งที่หอ     เรากลับมาทำงาน อะไรเสร็จก็นอนยิ้มหลับไป   ตื่นตอนเช้า  เพื่อนของเรามาเคาะประตู   บอกเราว่า  อย่าตกใจน่ะ  เมื่อคืนเด็กไฟฟ้ากับก่อสร้างยิงกัน  พี่เอ็มตายแล้ว  เรา  ไม่เคยร้องไห้มานานมากแล้ว  วันนั้น  เราร้องไห้ ร้อง ร้อง ร้อง แบบเป็นบ้า   เราร้อง เหมือนระเบิด  เราไม่ได้ร้องเพราะชอบเค้ามากหรืออะไร มันแค่หยุดไม่ได้  เราจะมีความสุข บ้างไม่ได้รึไง   ทำไมต้องพรากความสุขเล็กๆน้อยไปจากเราด้วย จากคุณ : spy_mini - [ 9 ธ.ค. 51 14:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 นั่งรอ นอนรอ จากคุณ : สาวน้อยหนึ่งชั่ง - [ 9 ธ.ค. 51 15:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาส่งกำลังใจให้ จขกท.ค่ะ..^^ มารออ่านตอนต่อไปด้วยนะคะ.. จากคุณ : ยัยวายร้าย - [ 9 ธ.ค. 51 15:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โหย ชีวิต แวะมาบอกว่า รออ่านอยู่คะ จากคุณ : sai (ck2sugar) - [ 9 ธ.ค. 51 16:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 แงงงง ไม่น่าเข้ามาอ่านเลย ติดอีกแน่ ๆ จากคุณ : supertarokung - [ 9 ธ.ค. 51 16:18:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 รออ่านอยู่.... จากคุณ : ทรมานเธอราพี - [ 9 ธ.ค. 51 16:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 32 โอ....คุณช่างอดทนมากๆนะ  และต้องอดทนต่อไปล่ะ รออ่านนะครับ สู้ๆๆๆๆๆ จากคุณ : Fortunism - [ 9 ธ.ค. 51 16:55:48 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เราเศร้าอยู่ได้ซักพักใหญ่  แต่ก็ไม่ได้คิดจะทิ้งการเรียนหรืออะไร  เพราะเงินทุนทีได้มา  กับน้าๆ ที่เค้าดีกับเราอีก  เราไม่อยากทำให้เค้าผิดหวัง  เรื่องที่เรามีโชคอยู่บ้าง สมัยนั้น  คือเพื่อน  เพื่อนเราดีกับเราเสมอ  มาลากให้ไปเรียน  เอางานมาให้ลอก  ช่วยทำโปรเจ็ค เอาเงินให้ ช่วยเหลือเรา  ไม่เคยทิ้งเรา ขอบใจเพื่อนๆ มาก  เราไม่เคยลืมบุญคุญเลย   เราเรียนจบปวช.  เราก็คิดการใหญ่  บอกน้าว่า  เราจะเข้ากรุงเทพ  ไปเรียนต่อ  น้าก็หยิบเงินให้ ๒๐๐๐๐ บอกทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่นี้  พอมั้ย  ส่วนที่อยู่ จำได้ว่าอา(น้องพ่อ) อยู่กรุงเทพฯ  น้าจะลองคุยให้ เรานั่งรถทัวร์มาคนเดียว  ไม่มีใครไปส่ง  ไม่มีใครมารับ  มาถึงสายใต้  ก็มีแท๊กซี่มาเรียก  เราก็บอกคนขับแท๊กซี่ ว่าไปห้วยขวาง  ซอย ๐๐๐  และนั่นเป็นครั้งแรกเลยที่โดนแท๊กซี่หลอก  สายใต้ ห้วยขวาง ๘๐๐ บาท     ที่บ้านของอาพงษ์  เป็นตึกแถว ๕ ชั้น ติดถนนใหญ่เปิดเป็นร้านอาหาร  ที่มีคาราโอเกะ และอาเราก็เป็นฟอร์แมนคุมงานไปด้วย  ส่วนร้านอาสะใภ้เป็นคนดูแล  เรามาได้อยู่ที่นี่ฟรี และ มีข้าวกินฟรี  แค่ต้องช่วยงานบ้าง เราเข้าสอบเพื่อเรียนต่อ ปวส. ที่สถาบันแห่งหนึ่ง   เมื่อเรารู้ว่าสอบติดแล้ว  ก็พยายามหัดนั่งรถเมล์  อ่านป้าย  อันไหนผ่าน  อันไหนไม่ผ่าน  จำได้ว่าหลงไปไหนต่อไหนหลายรอบ  กว่าจะรู้ว่าสายไหนยังไง  ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยเหมือนกัน   ที่ที่เราเรียนเป็น สถาบันของรัฐบาลแห่งเล็ก    มีอยู่ไม่กี่คณะเท่านั้นเราก็ทำแบบเดิมคือขอทุนเรียน   คราวนี้เงินเหลือค่ะ  เพราะ มีที่กินที่อยู่  แถมอาใจดีให้เงินใช้เพิ่มอีกอาทิตย์ละพัน   แต่ที่ไม่สบายคือ  ที่บ้านเป็นร้านคาราโอเกะ  กลับมาจากเรียน  ต้องช่วยงาน  แล้วร้านปิดประมาณ ตี๓  แล้วแต่ ว่าลูกค้าหมดหรือยัง  ไหนจะต้องทำการบ้านอีก  บางทีปิดร้านเสร็จก็นั่งรถเมล์ ไปนอนเอาที่โรงเรียนซะเลยเพราะเกือบจะเช้าแล้ว  ที่จริงจะไม่ช่วยก็ได้  แต่เราทำไม่ได้  เพราะเค้าให้เราอยู่ฟรีๆ แถมให้เงินอีก  มันก็เลยต้องเป็นไปตามนั้น แก้คำผิด และวรรคตอน แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 17:29:14 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 17:15:54 จากคุณ : spy_mini - [ 9 ธ.ค. 51 17:09:37 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มารออ่านอยู่นะ เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : katie-thanika - [ 9 ธ.ค. 51 18:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สู้ต่อไป ชีวิตมันก็ต้องไปตามทางของมัน จากคุณ : ิbambi - [ 9 ธ.ค. 51 19:00:42 A:84.160.51.136 X: TicketID:171057 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณครับ จากคุณ : C2minus - [ 9 ธ.ค. 51 19:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ชีวิตเด็กต่างจังหวัด เห็นจะลำบากไม่ต่างกันเท่าไหร่ คุณยังดีนะ มีคนสนับสนุน อุปถัมภ์ค้ำจูน  แต่อีกหลายชีวิต เขาแทบจะเรียกได้ว่าปากกัดตีนถีบและไม่มีคนคอยช่วย สุดแล้วแต่วิถีของใครจะเป็นมา แต่ก็นับว่า คุณก็ทำดีที่สุดสำหรับสถานะที่คุณะเป็นมาแล้ว ว่าแล้วก็รออ่านต่อไป   อยากชมว่า เขียนได้อ่านง่าย บรรยายใช้คำพูดเรียบง่ายแต่เข้าใจและเห็นภาพ  อ่านแล้วไม่สะดุดจ้ะ กำลังใจให้นะ จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ 9 ธ.ค. 51 19:59:59 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ แต่นี้ไปขอให้เจอแต่สิ่งดีๆในชีวิตนะคะ จากคุณ : คบคนด้วยใจ - [ 9 ธ.ค. 51 20:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แจกกิ๊ฟ ให้เพื่อนๆ ทุกคนนะคะ เดือนๆนึงไม่เคยใช้ถึง ๑๐อัน เราอยู่บ้านอามาได้ประมาณ ๕-๖ เดือนก็ตัดสินใจ  ออกมาอยู่เอง  เราเช่าอพาร์ทเม้นท์ แถวประตูน้ำ ซึ่งไม่ไกลจากที่เรียนมากนัก  เมื่อเราออกมาอยู่เอง  เงินที่เก็บๆ สะสมไว้ก็ต้องเอาไปจ่ายค่าห้อง  ค่ามัดจำ  เหลือเงินเก็บสำรองจ่ายนิดหน่อย   ก็เริ่มออกเดินหางานทำ  งานแรกที่ได้ คือ  แคชเชียร์ที่ลานโบลลิ่ง ในห้างแห่งนึง  เงินเดือน ๕๐๐๐ บาท บวกค่าทิป ก็ได้เป็นหมื่นเหมือนกัน   เลิกแค่สี่ทุ่มครึ่งด้วย  ตามห้างปิด  รวมกับรับจ้างเขียนแบบบ้าง  ก็ได้เงินพอเลี้ยงตัวเองได้สบายๆ   การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ  สำหรับเราก็ไม่ถึงกับลำบากมากมาย  คิดว่าด้วยเพราะเราโตขึ้น  และผ่านเรื่องร้ายมาเยอะพอควร  เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับแม่เรา ครอบครัว  เราว่ามันเป็นเรื่องเล็กสำหรับเรา   จบปวส.ปีแรก  เราก็มีแฟนเป็นคนแรก  มีคนมาคอยดูแลเอาใจใส่  มาคอยรัก  ทำให้เรามีกำลังใจ  เรียนรู้กันมาเรื่อยๆ จนในที่สุดเราก็เรียนจบ ปวส. มาด้วยกัน  และเข้าใจความหมายของคำว่ารัก     แต่ด้วยที่ต้องแยกย้ายเพื่อเรียนต่อ ป.ตรี  ด้วยความที่เราเรียนกันคนละคณะ  ก็เลยต้องแยกกันไปตามที่สอบติด   มหาลัยที่เราเรียนนั้นก็ออกไปทาง ฉะเชิงเทรา  ส่วนแฟนเรา ต้องไป แถวพระราม๗ ซึ่งอยู่ห่างกัน พอสมควร  จะเจอกันทีก็ลำบาก  แต่เราก็ไม่เคยทิ้งกัน วันนึงน้าก็โทรมาบอกว่า แม่กลับมาแล้วนะ  มาอยู่กับน้าแล้ว แฟนของแม่กลับไปหาเมียหลวงเค้า เค้าเอาทุกอย่างไปหมด  และ  แม่ไม่ได้บอกใครว่าไปนอนโรงพยาบาลมาก่อน  ไปตัดเต้านมทิ้งเพราะมะเร็งเต้านม   ตอนนี้แม่ดูไม่ค่อยดี  กลับมาหาแม่เค้าหน่อย... จากคุณ : spy_mini - [ 9 ธ.ค. 51 20:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 40 จะพยายามเขียนให้จบน่ะคะ   ไม่รู้จะจบทันวันนี้รึเปล่า   พอเรารู้ข่าว  ปิดเทอม  เราก็กลับไปบ้านน้า  เจอแม่  ไม่มีคำพูดใด ออกมาจากปาก  กราบเท้าแม่ แล้วกอดกันแล้วร้องไห้  ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก  เรารู้สึกว่า  เออมันจบแล้ว แม่กลับมาแล้ว   สิ่งที่เราต้องมาคิดมาคุยกันต่อไปคือ  แม่มีหนี้สินนอกระบบมา  แม่ต้องทำคีโม  ค่ายา  ค่าหมอ  ค่าเดินทาง  จริงอยู่ว่าแม่เป็นครู  ค่ารักษาพยาบาลฟรี  แต่มันก็ไม่ฟรีทั้งหมด  คือมันจะมีลิมิตของมัน เราก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน ว่ายังไง  สรุปแล้ว  รู้แต่ว่า เงินแม่ไม่พอจ่าย    เรายังเรียนไม่จบ    เรายังไม่อยากทิ้งเรียนตอนนี้  เพราะอีกปีเดียวก็จบแล้ว    ตอนนั้น  เรารับฟรีแลนซ์เขียนแบบอย่างเดียว  เพราะคิดว่าพอแล้ว   สรุปว่า เราก็กลับมากรุงเทพ และ  ก็ลองขายของเพิ่มดู  พวกกิ๊ฟ  พวกของสวยๆงามๆ  ที่หน้าราม ฯ  ก็พอขายได้ (ยกเว้นวันที่ต้องวิ่งหนีเทศกิจ) เฉลี่ยแล้ว ก็ได้ส่งให้แม่เดือนละ ๕-๖๐๐๐ พอช่วยได้บ้าง    แต่เหนื่อยมาก  เพราะหออยู่ใกล้ ม.  ต้องนั่งรถมาหลังเลิกเรียนกว่าจะถึงก็ ๒ชั่วโมงครึ่ง  กลับอีก ๒ชั่วโมง  กลับถึงหอก็มีงานเขียนแบบอีก เช้าไปเรียนอีก  เหนื่อยแต่ไม่ท้อน่ะตอนนั้น  รู้สึก ว่ามีคนที่เรารักอยู่มันก็ยิ้มได้  กลับมาบางทีเห็นแฟนเรานั่งช่วยเขียนแบบอีก  มันก็หายเหนื่อยละ   แต่เราก็สุขๆแบบเหนื่อยๆ  อยู่ไม่นาน  มะเร็งของแม่มันก็ลามไปเต้านมอีกข้าง  เพราะแม่หยุดทำคีโม  แม่บอกไม่ไหวมันทรมาน  แม่เลือกที่จะกินอาหารชีวจิตแทน  ไม่ยอมทำคีโม  สรุปก็คือต้องตัดอีกข้างไป  หมอก็บอกหมดแล้ว  เชื้อมะเร็งคราวนี้ไม่เป็นไรแล้วละ  แต่หลังจากนั้นไม่นาน  แม่ก็บ่นเจ็บๆ ขา  ไปตรวจ ก็พบว่า มันไม่หมด  มะเร็งมันลามไปทั่วแล้ว   เราก็กลับไม่ได้ต้องเรียน  ต้องทำงานกลัว เงินจะไม่พอ   แฟนเราช่วงหลัง แม่เค้าจับได้ว่ามาขลุก มาช่วยอยู่หอเรา  ก็มาเฝ้าแฟนเราที่หอไม่ให้มาหา     ไม่ให้คุยโทรศัพท์กัน  ด้วยเหตุผลว่าเรายังเด็กเกินไปที่จะคบกัน   และการเรียนของแฟนเราก็แย่ลงด้วย  และแฟนเราต้องเรียนหนักและนานกว่าเราอีกหนึ่งปี    เราก็เถียงไม่ได้ว่า ไม่ได้เป็นคนทำ  ก็ต้องยอมรับ   ตกลงว่าเราไม่กลับ  ก็อยู่กรุงเทพฯ  ตอนนั้นก็ทำงานเยอะขึ้น เพราะเหลือทำวิจัยอย่างเดียวก็จบ    เช้าวันพฤหัส  เราจำได้ น้าโทรมาบอก ให้กลับบ้านด่วน  แม่เข้า ไอซียู  บอกให้นั่งเครื่องบินมาเลยนะ   เรารู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้  เราเลือกใส่เสื้อสีส้มแปร๊ดมาก  กับร้องเท้าแดง  เราไปถึงสนามบินหาดใหญ่  มีน้าๆ มารับ  นั่งมาในรถ  ทุกคนเงียบกริบ  จนในที่สุดน้าเอ ก็ถามว่า "จะกลับไปอาบน้ำก่อนหรือไปวัดเลย"... จากคุณ : spy_mini - [ 9 ธ.ค. 51 21:44:56 ]

ความคิดเห็นที่ 41 กลับมาจากที่ทำงาน รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : ทรมานเธอราพี - [ 9 ธ.ค. 51 22:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มาให้กำลังใจ จขกท.+ มาอยู่เป็นเพื่อนนะ จากคุณ : ... (ไชโย...โลกนี้ยังดีอยู่) - [ 9 ธ.ค. 51 22:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เนี่ยแหละ ที่เขาเรียกว่า'ชีวิต' คนที่ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์อย่างนั้น จะไม่รู้เลยว่าความสุขที่สุดคืออะไร จนกว่าจะได้พบกับคำว่า"ทุกข์ที่สุด" สู้ ๆ ค่ะ จากคุณ : สนามหญ้ารอบบ้าน - [ 9 ธ.ค. 51 23:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตามมาอ่านค่ะ  กำลังอิน เลยค่ะ จากคุณ : Freedom of Life - [ 9 ธ.ค. 51 23:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มารออ่านต่อพร้อมกำลังใจค่ะ จากคุณ : anothersiamese - [ 9 ธ.ค. 51 23:22:37 ]

ความคิดเห็นที่ 46 จบแล้วเหรอ จากคุณ : สิงห์หนอน (สิงห์หนอน) - [ 9 ธ.ค. 51 23:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เข้ามาติดตามด้วยคนนะค๊ะ ปกติ อ่านแต่ไม่คอมเม้น คราวนี้ขอซะหน่อย สู้  ๆ ๆ จากคุณ : หัว (หม่าม๊า รักบี้ & ป๊อกก่า) - [ วันรัฐธรรมนูญ 00:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มารออ่านพร้อมให้กำลังใจค่ะ สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : monutto - [ วันรัฐธรรมนูญ 00:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 49 พลาดซะแล้วเรา ไม่ค่อยชอบหนังเศร้าซะด้วย จากคุณ : Roby - [ วันรัฐธรรมนูญ 01:19:03 ]

ความคิดเห็นที่ 50 รีบ ๆ มาต่อน่ะค่ะ กำลังติดงอมแงม จากคุณ : สวยตลอดกาล - [ วันรัฐธรรมนูญ 02:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 51 รออ่านนะคะ จากคุณ : n_nink - [ วันรัฐธรรมนูญ 02:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ติดตามอยู่น่ะค่ะ จากคุณ : DUNHILL - [ วันรัฐธรรมนูญ 02:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 53 จากคุณ : ศิริรักษ์ - [ วันรัฐธรรมนูญ 02:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : malibule (malibule) - [ วันรัฐธรรมนูญ 02:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ดราม่าสุดๆไปเลยค่ะ รออ่านอยู่นะค่ะ เราคิดว่าตอนนี้ จขกท. คงรู้สึกดีขึ้นแล้ว ถึงสามารถเขียนเล่าอะไรต่างๆได้เป็นอย่างดี เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : jejeejajar - [ วันรัฐธรรมนูญ 05:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เมื่อคืนพักยกเขียน  แป้บเดียว  หลับไปเลย  ขอโทษเพื่อนๆ ที่ทำให้คอยค่ะ วันนี้ไม่ต้องทำงาน  คิดว่าคงเขียนจบแน่นอน   แม่เราเสียด้วยอายุ ๔๒ ปี ด้วยอาการแผลกดทับ  ผลต่อเนื่องของมะเร็ง  เราไม่ได้กลับมาดูใจ  เพราะตอนที่น้าโทรมานั้น  แม่เสียแล้ว  น้าบอกว่าคำพูดสุดท้ายที่แม่พูดคือ  "คิดถึงลูก"  แต่เรา ไม่เคยมาหา เราไม่เคยได้มาดูแลแม่ตอนไม่สบาย  ห่วงแต่เงินจะไม่พอ  ห่วงอย่างอื่นมากกว่าแม่ที่นอนป่วย เรารู้สึกผิดที่สุด  หมดหวัง ในงานศพ  เรา เอื้อมมือไปจับแม่  ตัวแม่แข็งและเย็น เราไม่รู้สึกถึงไออุ่น  ไม่รู้สึก ว่าแม่อยู่ตรงนั้น  แม่ไปแล้ว  และจะไม่มีวันกลับมาอีก   เรากลับกรุงเทพหลังจากงานศพ  ที่ห้องมันเงียบที่สุด  เราโทรไปหาแฟน  อยากได้กำลังใจ  กลับได้คำสารภาพ  ระหว่างที่เรากลับบ้าน  แฟนเราไปมีอะไรกับเพื่อนห้องเดียวกัน  และก็มีมานานแล้วด้วย  อยากให้เราให้อภัย  เราบอกกับแฟนว่า  เราให้อภัย   เราเหนื่อย  เราอยากหลับ  แต่ยังมีงานต้องทำอีก   เราเดินไปชงกาแฟ  บนโต๊ะกาแฟ  มียาพาราฯ ขวดนึง  เราแทบจะไม่ได้คิดด้วยซ้ำ  เรากินยาทั้งขวด กินกาแฟตาม  เดินไปเขียนจดหมายลาตาย  ตอนนั้น  โลกมันหมุนๆ  ง่วงๆ  เราเขียนจดหมายเสียบไว้ใต้หมอน เสร็จก็นอนหลับไป  ตอนเช้าเราตื่นขึ้นมา  ปวดหัวอย่างรุนแรง  อาเจียร  ห้องหมุนไปหมด เราพยายามจะคลานไปห้องน้ำ ก็ไปไม่ถึง  เรานอนจมกองอ้วก อยู่อย่างนั้น  ในใจก็ภาวนา  ขอตายเดี๋ยวนี้  เดี๋ยวนี้เถอะ  มันทรมานมาก จากคุณ : spy_mini - [ วันรัฐธรรมนูญ 06:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 57 น่าสงสารจัง คิดว่าคงมีคนมาช่วยแน่ ๆ ถ้าไม่งั้นคงไม่ได้มาเล่าให้ฟังแน่ ๆ อิอิ ชีวิตที่ลำบาก เหนื่อยมันจบไปแล้ว ขอให้น้องสปายมินิ มีแต่ความสุขคิดสิ่งใดสมหวังนะจ๊ะ จากคุณ : Nong@tacoma - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ตอนนี้ จขกท. คงเข้มแข็งและแกร่งกับการใช้ชีวิตขึ้นเยอะแล้ว.. ขอให้มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ^^ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ.. จากคุณ : ยัยวายร้าย - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เข้ามาติดตามอ่านต่อ สงสารคุณเจ้าของเรื่องนี้จัง ตอนนี้คงไม่ลำบากแล้วใช่ไหมคะ จากคุณ : Tang_Siri - [ วันรัฐธรรมนูญ 08:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มารออ่านค่ะ  เราเชื่อว่าคนอย่างคุณไม่มีวันอับจนค่ะ จากคุณ : ตกตะกอน - [ วันรัฐธรรมนูญ 10:39:09 ]

ความคิดเห็นที่ 61 รออ่านอยู่ค่า :) จากคุณ : White River - [ วันรัฐธรรมนูญ 10:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 62 เพิ่งเข้ามาอ่านครับ ติดตามมาก ๆ กินพาราหมดขวดหยั่งงี้ตับพังนะครับ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : หมีส์บินครับ - [ วันรัฐธรรมนูญ 10:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตอนนี้เราก็ไม่ได้ลำบากอะไรแล้ว  เราสบายดีแล้ว  ตอนนี้อยู่ ควีนแลนด์ออสเตรเลียค่ะ  อาจโดนพิษเศรฐกิจเล่นงานบ้างนิดหน่อย  แต่ไม่ถึงกับต้องเครียดอะไร   ชีวิต  มันก็ต้องดำเนินต่อไป  เช้าวันใหม่เราก็ต้องตื่น  บางครั้งเราอยากจะนอนเฉยๆ  ฝันแต่เรื่องดี ดี แต่คนเราจะนอนเฉยๆ ได้นานแค่ไหนกันเชียว  วันนึงก็ต้องลุกขึ้น เปิดประตูออกมา  และวันนึง เราก็จะผ่านจุดนั้น   สมัยนั้น   เราจำได้  เราซื้อมาม่า ทีละเป็นลัง  จนได้ถ้วยมาม่าเต็มไปหมด   เราเดินหางานในกรุงเทพฯ  หลายต่อหลายร้าน   ไม่ใช่ว่าสมัครปั๊บได้ปุ๊บ เราเคยนั่งอยู่อนุสาวรีย์จนเช้า  เพราะมีตังค์อยู่ ๓ บาท ขาดอีก ๕๐ ตังค์  กลับไม่ถึงบ้าน   พอเช้า  เราก็เดินไปโรงเรียนขอเพื่อนใช้   โดนโรคจิต ลวนลาม  เพราะเราทำงานกลับดึก  นึกว่าเป็น อย่างว่า เคย ย้ายหอหนีเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าห้อง  หลายครั้ง เรื่องเยอะแยะมากมายเกิดขึ้นตลอดระยะเวลา ๑๒ ปี ในชีวิตกรุงเทพฯ เมืองฟ้า อย่างเดียวที่เราไม่เคยลอง คือยาเสพติด  เพราะเราไม่คิดว่ามันจะทำให้อะไรดีขึ้นมาได้     ที่เล่าให้ฟัง  ไม่ใช่จะบอกว่าเราน่าสงสารที่สุด  หรือเก่งที่สุด  แค่อยากให้สู้ค่ะ  สู้อย่ายอมแพ้  อย่ายอมให้สิ่งร้ายๆ มาทำให้ชีวิตเราพัง  เรายังหายใจอยู่  เรายังเจ็บปวด  เราก็ยังมีชีวิต จากคุณ : spy_mini - [ วันรัฐธรรมนูญ 11:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เข้ามาอ่านค่ะ คิดว่าเจ้าของกระทู้ผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายต่างๆ มาได้ จนปัจจุบันน่าจะประสบความสำเร็จในชีวิตระดับนึง ถึงสามารถมาบอกเล่า ถ่ายทอด ความยากลำบากในอดีตได้ใช่ไหมคะ ^_^ คนที่ผ่านเรื่องแย่ๆ ในอดีต มักมีปัจจุบัน ที่เข้มแข็ง และเด็ดเดี่ยว สามารถฝ่าฟันอุปสรรคได้ มีแรงบันดาลใจ และโดยมากก้าวไปได้ไกลกว่า แบ่งกิ๊ฟ แจกให้เจ้าของความคิดเห็นดีๆ ในกระทู้อื่นบ้างก็ได้นะคะ เขาจะได้มีกำลังใจเหมือนกัน จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ วันรัฐธรรมนูญ 11:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : สาวน้อยหนึ่งชั่ง - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ ตอนนี้ชีวิตมีความสุขแล้วก็ขอให้มีมากขึ้นไปอีกน่ะค่ะ   Merry Christmas & Happy New Year 2009 ไปพร้อมๆกันเลย จากคุณ : thanda6 - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 67 สู้ค่ะ คุณเก่งมากๆเลย จากคุณ : ดังนรกชังรือสวรรค์แกล้ง - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:33:14 ]

ความคิดเห็นที่ 68 เราตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล มีสายน้ำเกลืออยู่ที่แขน  ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  ไม่มีใครพบจดหมาย  ไม่มีใครรู้ว่าเรากินยาตาย   ทุกคน รวมทั้งหมอด้วย  นึกว่าเราเครียดเรื่องแม่ และเรียนหนัก  เราเลยน๊อคไป  ล่วงมาวันที่ ๓ เรายังไม่ดีขึ้น  จนในที่สุด ทุกคนก็รู้ความจริง  หมอพูดกับเราว่า  ลุกขึ้น เลย๒๔ ชั่วโมงแล้ว ไม่ตายแล้วละ    ไม่รักตัวเอง  แล้วใครจะรัก กลับบ้านไป เรากลับถึงห้องโดยมีแฟน และน้าๆ รับมาส่ง  น้าเอร้องไห้ตลอด  เราไม่เคยเห็น น้าเราร้องไห้เลย  น้าพูดว่า  ทีหลังถ้าอยากตายมากนัก  ก็อย่าให้รอดกลับมา  ทำคนอื่นเสียใจอีก   แฟนเราเล่าให้ฟังว่าเจอเรานอนอยู่ที่พื้น  นิ้วเขียวหมดแล้ว  ก็ทั้งอุ้มทั้งลากไปหน้าปากซอย  เรียกแท๊กซี่   แล้วไปโรงพยาบาล  จากนั้นก็โทรตามน้ามา  นึกว่าเราไม่รอดแล้ว แต่ด้วยอะไรก็แล้วแต่  เรารอด  กลับมาห้อง  ค่าโรงพยาบาลน้าก็ออกให้  แล้วก็หยุดงานมาดูแลเราอีก ครึ่งเดือน หลังจากนั้น แฟนเราก็มาดูต่อ  ประมาณ ๓ เดือน  เราก็กลับมาปกติ   และเรียนจบพอดี  ส่วนแฟนเราเรียนช้าไปอีกครึ่งปี  หมายถึง เค้าต้องเรียนอีกปีครึ่งถึงจะจบ  เหตุผล เพราะขาดเรียนบ่อยเกิน  จนต้องดรอปไป  พอแม่แฟนเค้ารู้เรื่อง  ก็สั่งเด็ดขาด  ห้ามคบกับเราอีก    เราก็รู้ตัวนะ ว่าทำเค้าลำบาก  เราก็ถอยออกมา  บอกเลิกเค้า จากแฟน  เหลือแค่เพื่อนรัก... แล้วเราก็ก้าวเข้าสู่ชีวิตทำงานเต็มขั้น จากคุณ : spy_mini - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณนะคะ ที่มาแชร์ประสบการณ์ชีวิตผ่านตัวหนังสือ คุณเก่งและเข้มแข็งจัง ^_^ ชีวิตต้องเดินต่อไป...ตราบใดที่ยังหายใจอยู่ ตอนนี้เราเองก็มึนๆ งงๆ กับชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่าจะเดินหน้า...เพื่ออนาคตที่เราไม่แน่ใจ หรือ จะถอยหลังกลับ เพื่อยืนให้มั่นคงด้วยตัวเองดี จากคุณ : baby_cherry - [ วันรัฐธรรมนูญ 12:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 70 คุณเป็นคนแกร่ง เข้มแข็ง และสู้ชีวิตมากๆค่ะ เรายังแกร่งไม่ได้เท่า จขกทเลย แรกๆที่มาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง หลายครั้งที่เราเคยท้อ อยากเก็บกระเป๋ากลับบ้านก็หลายครั้ง แต่พอหันมามองคนข้างกาย ทำให้เราฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเค้าคอยดูแลเราไม่เคยบ่น ทำไมเราจะหนีจากเค้าไปแค่เพราะเราเหงาซะหล่ะ เลยคิดขึ้นได้ว่า ชีวิตเราต้องสู้ทุกวินาที ถึงแม้ว่าเรามีพ่อบ้านเป็นเสาหลัก ดูแลเราในทุกๆเรื่อง แต่เราเองก็ต้องดูแล จัดการทุกอย่างเพื่อพ่อบ้าน และเพื่ออนาคตของครอบครัวด้วยเช่นกันค่ะ แก้ไขและเพิ่มเติมข้อความ แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 51 13:51:23 จากคุณ : @_s.Oliver_@ - [ วันรัฐธรรมนูญ 13:41:14 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เพิ่งเปิดอ่านเจอเมื่อกี๊ครับ นั่งอ่านรวดเดียวเลย ชีวิตคนเราก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกับอย่างที่คิด บางครั้งก็แอบนึกอยากมี อยากได้อย่างเพื่อนๆบางคน คิดว่าอย่างน้อยให้ชีวิตได้สนุกสนานกว่านี้บ้าง (ทั้งๆที่ทุกวันนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว) แต่มาคิดๆไปลองมองดุคนอื่นๆและตัวเอง ได้รู้ว่า โชคดีเท่าไหร่แล้ว ถึงไม่ได้เติบโตมาในครอบครัวร่ำรวยสะดวกสบาย แต่อย่างน้อยได้มีชีวิตที่ปกติ ไม่ต้องระหกระเหิน หรือปากกัดตีนถึบ ไม่มีเหลือกินเหลือใช้ แต่ก็มีพอกินพอใช้ ไม่เคยขาดขัดสน มองใกล้ตัวที่สุดตอนนี้อย่างน้อยผมก็มีโอกาสได้มีคอมพิวเตอร์ใช้อ่านกระทู้ของหลายๆท่านอยู่และได้เอามาเตือนใจตัวเองให้พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ และเป็นแนวคิดเวลาเจอกับปัญหาครับ จขกท สู้ชีวิตมากครับ กำลังนึกภาพตัวเองสมัยเรียน เรียนเสร็จก็ได้มีเวลาทำกิจกรรม เที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ แต่คุณอดทน ขยันทำงานเพื่อนคนที่คุณรักได้มากขนาดนี้ อย่างน้อยเจตนาดี และผลแห่งความดีที่เคยทำต้องส่งผลดีๆให้คุณในชีวิตอย่างแน่นอนครับ รออ่านต่อ ปล. ผมก็เด็กสงขลาครับ จบมัธยมจากหาดใหญ่เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 51 14:03:18 จากคุณ : BhakSook - [ วันรัฐธรรมนูญ 14:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ชีวิตไม่ง่ายจริงๆ เทียบกับของเราแล้วไม่มีอะไรเลย ของเราไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่เคยลำบาก จขกท เข้มแข็งมากเลยค่ะ ปล คิดว่า ป ตรีน่าจะเรียนที่เดียวกัน  ถ้าใช่ก็เก่งมากๆเลยค่ะ เป็นคณะในฝัน จากคุณ : pixp - [ วันรัฐธรรมนูญ 14:42:01 ]

ความคิดเห็นที่ 73 น้าเอของคุณประเสริฐมากเลยค่ะ จากคุณ : Mrs Mathur - [ วันรัฐธรรมนูญ 14:58:54 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เราเป็นเด็กสถาบันเดียวกันกะจขกท.คะ มาขายของหน้ารามทุกวันได้อึดจิงๆ สู้ชีวิตแต่ยังไงต้องดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ด้วยความเป็นห่วง จากคุณ : Just ignore me - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 75 นับถือความขยันของเจ้าของกระทู้ครับ จากคุณ : ประจุบวก - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:48:40 ]

ความคิดเห็นที่ 76 คุณเจ้าของกระทู้ คะ คุณเป็นคนสู้ชีวิต และกตัญญู ไม่แปลกใจเลยถ้าตอนนี้ชีวิตคุณจะสบายแล้ว และชีวิตคุณจะต้องดีขึ้นไม่มีวันตกต่ำคะ จากคุณ : sai (ck2sugar) - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:54:12 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เราถูกเรียกตัวมาทำงานที่แรก เป็นบริษัทเล็กๆ มี ๗คน  เป็นงานเกี่ยวกับ พวกทำของที่ระลึก(souvenir) และ งานแพ๊คเก็จ ได้เงินเดือน ๗๐๐๐ บาท และเราก็รับงานฟรีแลนซ์ด้วย  และเจ้านายเป็นผู้หญิง ใจดีมาก  ให้เราอยู่ชั้น ๔  ก็เลยไม่ต้องเช่า  คราวนี้สบายเลย  เงินเยอะเลย เราก็ใช้จ่ายตามที่มี  ไม่ได้ประหยัดอะไร  เคยส่งเงินไปให้น้าให้ยาย  เค้าก็ไม่เอา ส่งกลับมาหมด  เราก็เลย เริ่มเที่ยว  ออกต่างจังหวัด  แบกเป้เที่ยวไปเรื่อย  บางทีเพื่อนก็ไปด้วย  บางทีก็ไปคนเดียว  ส่วนใหญ่ก็ไปทะเล  เสม็ด กระบี่ ภูเก็ต หมู่เกาะสุรินทร์ เกาะเต่า เราก็ไปของเราเรื่อย   ที่ไปบ่อยที่สุด ก็เป็นกระบี่กับภูเก็ต  เพราะบ้านเพื่อนสนิทอยู่นั่น  เราก็ได้อาศัยนอน  โรงแรมมันแพง วันนึงเราก็คุยกับเพื่อน  เพื่อนก็ชวนเปิดร้านที่หาดป่าตอง (ภูเก็ต)  ตอนนั้นเค้าเปิดพื้นที่หน้าโรงแรมให้เช่าล๊อตใหม่  เราก็มีเงินเก็บอยู่พอประมาณ  ก็ตกลงทำ  เราไปเซ็นสัญญา  แบ่งจ่ายเป็น ๓ งวด ปีละ สองแสน  ก็เป็น ๗๐๐๐๐/๗๐๐๐๐/๖๐๐๐๐ และค่าเช่ารายเดือนอีก ๑๘๐๐๐๐ เรากับเพื่อนคนละครึ่ง  เราเปิดร้าน บอดี้เพ้นท์  เพ้นท์เล็บ ให้เช่าและขายหนังสือลงเกาะ  โดยให้เพื่อนดูร้าน เดือนแรกร้านก็ไปได้ดี   เดือนที่สองก็ดี  เราก็คิดแล้วว่าเออ พอเลี้ยงค่าร้านไหว   เราก็บอกเจ้านายว่าจะลาออก  จะลงไปอยู่ภูเก็ต  เจ้านายก็บอกอยู่ช่วยให้เลยช่วงปีใหม่ก่อนละกัน  ช่วงนั้นงานเยอะมาก  เราก็ตกลง เช้าวันที่ ๒๖ ธันวาคม เราคิดว่าคงไม่มีใครลืม   ซึนามิ  โหมพัดเอาทุกอย่างไป  รวมทั้งร้านเราด้วย  ตอนนั้น อย่างแรกที่คิดถึง คือเพื่อน เพื่อนเราจะเป็นยังไงบ้าง   เราพยายามโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด  อีกวันต่อมา  เพื่อนเราโทรมา  ร้องห่มร้องไห้  บอกเราไม่เหลืออะไรแล้ว  พูดแต่ว่า ศพเต็มเลย  ศพเต็มไปหมด   แต่เราโล่งใจ  เพื่อนเราปลอดภัยดี จากคุณ : spy_mini - [ วันรัฐธรรมนูญ 17:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ขอแสดงความเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ ขอให้สู้ๆๆ นะคะ จากคุณ : คบคนด้วยใจ - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มีพี่คนหนึ่งส่งลายแทงมาให้ ก็เลยเดินตามมา ... อ่านมาเรื่อย ๆ ... คงไม่มี Comment อะไร ... เพราะว่า ... ไม่มีเหตุผลนะ ... ก็เป็นชีวิตอีก 1 รูปแบบ ที่จะทำให้คนที่คิดว่า ... ชีวิตตัวเองแย่ที่สุดแล้ว ... อาจได้คิดว่า ... ยังมีชีวิตที่แย่กว่า ... "ทำไม่ไม่สู้" .... ต้องสู้สิ อย่ายอมแพ้ ขอบคุณ จขกท. ที่เล่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา เพื่อให้อีก ๆ หลาย ๆ คนได้คิด ........... ขอบคุณค่ะ ................. จากคุณ : น้องบั๊ฟ - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ลืมบอกไป  ช่วงที่เราทำงานแรกๆ เราก็เริ่มรู้จัก PANTIP ก็เข้ามาดู ห้องบีพี  เฉลิมไทยและหว้ากอเป็นหลักค่ะ   หลังจากนั้น  เราก็ถังแตกอีก  เพราะมีหนี้ก้อนใหญ่มา  โชคดีที่โรงแรมคิดแต่ค่าเช่ารายปี  ส่วนรายเดือนนั้นไม่ต้องจ่าย  แต่เราทำงานออฟฟิศอย่างเดียวก็ไม่รอดแน่  งานฟรีแลนซ์ก็เอาแน่ไม่ได้  เราก็กลับไปขายของอีก  หน้ารามฯ เหมือนเดิม เพราะไม่ต้องจ่ายค่าเช่าที่   ที่ทำงานเราอยู่โชคชัย ๔  เราทำอย่างนั้นมาซักพัก ก็ปลดหนี้หมด   เราก็เลิกขายของ เราทำงานอยู่ที่นั่นได้ ๒ปี  ก็มีรุ่นพี่ที่รู้จักเรียกให้ไปทำงานอีกที่  เราก็ตัดสินใจไป  เราทำงานที่ใหม่ ค่อนข้างสบาย  อยู่ใกล้สุวรรณภูมิ เป็นโรงงานต่างชาติ  เราเข้ามาเป็นฝ่ายออกแบบซึ่งมีคนเดียว  พร้อมกับเงินเดือนเพิ่มเกินสองเท่า บวกโอที   เจ้านายตรงของเราเป็นชาวเยอรมันใจดีมาก  เข้ามาเดือนแรก บริษัทก็ส่งให้ไปเรียนภาษาอังกฤษแถวอโศก เสาร์-อาทิตย์  เราก็เลยสมัครเล่นฟิตเน็ทตรงชั้นล่างด้วยเลย    หลังจากเราเข้าทำงานสามเดือน  เจ้านายก็พาเราไปดูงานต่างประเทศ (เพื่อนบ้าน)  และก็มีมาเรื่อยๆ  หลังๆ ก็ให้เราไปเองถ้าไปติดตั้งใกล้ๆไทย  ส่วนยุโรปเจ้านายเราก็ไปเอง  เราเลยได้เที่ยว  และได้ภาษาไปในตัว   ช่วงนั้นเป็นช่วงหลังเบญจเพศพอดี  เราว่ามันอาจจะเกี่ยวก็ได้  เราโชคดีขึ้นเรื่อยๆ  เราใช้ชีวิตเต็มที่  อยากได้อะไรก็ซื้อ อยากเที่ยวก็เที่ยว  ดำน้ำ  เดินป่า  นอนเกาะ   ไม่รู้เพื่อนๆ เคยเป็นมั้ยนะ สมัยเรียน เราเคยตั้งใจมั่นว่าวันนึง เราจะไปดูหนังที่สยามดิส ชั้นเฟิร์สคลาส ให้ได้   แล้วพอเราได้ทำนะ  มันสะใจตัวเอง  แบบ ในที่สุดเราก็ทำได้แล้ว    แต่ก่อนแค่เดินเข้าไปในห้าง  ยังอายเลย   มีแต่คนแต่งตัวสวยๆ   พอวันนึงเราได้แต่งตัวสวยบ้าง  ได้นั่งเก้าอี้ดีมีผ้าห่ม  เหมือนเป็นความภูมิใจเล็กๆ จากคุณ : spy_mini - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:55:08 ]

ความคิดเห็นที่ 81 รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : Ma Vie en France - [ วันรัฐธรรมนูญ 21:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 82 รออ่านอยู่นะครับ จากคุณ : mark1974 - [ วันรัฐธรรมนูญ 22:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เปิดมาอ่านแต่เมื่อคืนแล้ว... ยังรออ่านอยู่นะคะ ปล. จขกท.เป็นคนแกร่งมากๆ ขอชื่นชมค่ะ จากคุณ : ...hamster... - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 84 คงจะจบกับ อันนี้อันสุดท้ายค่ะ เราทำงานมาเกือบปี  เราก็เจอกับแฟนเราค่ะ  เป็นชาวออสซี่  เจอกันที่กรุงเทพ  ก็ในฟิตเน็ทนั้นแหละค่ะ เค้าไม่ได้มาเล่นที่นั่นหรอก  แต่บังเอิญเค้าเห็นจากร้านกาแฟตรงกันข้าม  มันก็แปลก บทจะเจอ ก็เจอกันง่ายๆ  คุยกันถูกคอ  เราก็คบกันมาเรื่อย  ประมาณ ๓ปี  เรากำลังนอนจะหลับอยู่แล้ว  แฟนก็สะกิด บอก แต่งงานกันนะ  เราก็ตอบตกลง   งานแต่งของเราจัดที่บ้านน้า  เงินน้า  น้าจัดการให้ทั้งหมด  น้าถือให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน  เรากราบเท้ายาย  กราบเท้าน้า   น้าบอกแค่  มีอะไรก็กลับมาบ้านเรา แฟนเราลาออกจากงานเดิม เพราะงานเดิมต้องย้ายไปย้ายมาตามงานตลอด พอเค้าหางานใหม่ได้  เราก็ย้ายมาออสค่ะ  จริงๆ เราเสียดายงานที่เมืองไทยนะ  เราอยู่ที่นี่ยังหาเงินได้ไม่เท่าตอนที่อยู่เมืองไทยเลย   เราทั้งคู่ได้เงินน้อยลง  แต่ได้อยู่ด้วยกัน ตอนนี้เราอยู่ที่นี่  วาดรูปไปขายในตลาดนัดวันเสาร์  ขายกันสองคนกับแฟน ขายได้มั่ง ไม่ได้มั่ง แต่ก็มีความสุข  สนุกดี   วันธรรมดาก็เป็นพนักงานร้านเบเกอรี่  แบบพาร์ทไทม์  เราไม่ได้ร่ำรวยอะไร  แต่มีพอเพียง   เราว่าด้วยความที่เราเจอเรื่องร้ายๆมาพอสมควร  การรับมือที่ดีที่สุดคือ  การมองโลกในแง่ดี   ไม่คิดยึดติดกับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว  หลังจากกินยาตายครั้งนั้น เราก็เหมือนเป็นคนใหม่ เวลาเราเศร้า หรือหดหู่  เราจะไม่พยายามอยู่คนเดียว   ออกไปเดินเล่น  ไปหาเพื่อน หรือไม่ก็ไปวัด  ทำบุญ ไปเที่ยว หรือ ทำกิจกรรมอะไรซักอย่างที่เราชอบ  ทำตัวเองให้กระปรี้กระเปร่า   ที่สำคัญที่สุดคือ พึ่งตนเอง  ยืนด้วยขาตัวเองให้ได้  ตอนแรกๆ  มันอาจไม่ค่อยมั่นคงนัก  แต่พอมันรับน้ำหนักไปเรื่อย  ขาเราจะแกร่งขึ้นเอง   เรื่องของเราก็มีเท่านี้แหละค่ะ   จบแล้ว  แต่เราก็ยังอยู่ใน PANTIP นี่แหละ  ไม่ได้ไปไหน  ติดเน็ท ได้เห็นภาษาไทย  ได้พิมพ์ไทย ถึงไม่ค่อยได้พูดไทยเท่าไหร่  ก็มีความสุข     ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่คอยตามอ่านและให้กำลังใจ   มากๆ  นะคะ จากคุณ : spy_mini - [ วันรัฐธรรมนูญ 23:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขอบคุณมากค่ะ เป็นกำลังใจสำหรับคนที่กำลังท้อจริงๆ เลยค่ะ เราให้หัวใจนะคะ บ่ มี give เหมือนชาวบ้านเขา จากคุณ : asiacuisina - [ 11 ธ.ค. 51 00:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สุดยอดเลยค่ะ หญิงแกร่ง จากคุณ : Fresita - [ 11 ธ.ค. 51 00:19:19 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณนะคะที่นำประสบการณ์มาแบ่งปัน คุณ จขกท เป็นคนที่ขยันและอดทนมากค่ะ...ดีใจที่คุณผ่านช่วงเวลาที่ลำบากมาได้... ขอนอกเรื่องนะ... อยากขอคำแนะนำสำหรับการแบกเป้เที่ยวคนเดียว ตามสถานที่ต่างๆ เช่น ภูเขา น้ำตก ทะเลค่ะ...ต้องทำยังไงเพื่อความปลอดภัยสำหรับตัวเอง เวลาเหงาๆเราอยากออกไปเที่ยวอย่างคุณจัง เพื่อนแต่ละคนก็แยกย้ายกระจายกันออกไป มีวันหยุดหลายวันก็ไม่กล้าที่จะไปเที่ยวคนเดียว ฝั่งอันดามันนี่ยังไม่เคยไปเลยค่ะ...ขอบคุณนะคะ จากคุณ : Untitled-II - [ 11 ธ.ค. 51 00:24:54 A:58.10.234.30 X: TicketID:181209 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ชีวิตคนเรามันไม่ใช่บะหมี่สำเร็จรูป เหมือนที่เราต้องกินมันครับ สิ่งที่เข้ามา ไม่ว่าอะไร ก็คิดว่ามันคือการเรียนรู้ ตอนนี้ผมก็ต้องสู้ ต้องทนกับเรื่องมากมาย ทั้งๆที่ไม่ใช่คนชอบสิ่งนั้น เรียกว่า โค ตะ ระ เกลียดดด เลยก็ว่าได้ เพราะโดยนิสัยแล้ว ชอบเป็นคนสันโดษครับ แต่ถ้าไม่ทำ เราก็คือไอ้ขี้แพ้ ที่เราต้องแพ้ไปตลอด เราเลือกกำหนดตัวเองว่า จะเป็นอย่างไรได้ ถึงแม้โชคชะตาจะกำหนดกรอบให้เราแค่ไหน เราก็สามารถจะไปได้จนสุดกรอบ ซึ่งก็ดีกว่า อยู่ไปวันๆ โดยไม่ทำอะไรเลย เห็นไหมว่า ตอนนี้คุณก็มีความภาคภูมิใจตัวเองเป็นรางวัลที่ผ่านเรื่องราวต่างๆ มาได้ ซึ่งก็มีชีวิตที่ดีกว่าคนหลายคนมากๆ ผมก็รู้สึกอย่างคุณเช่นกัน จากคุณ : นายวุ้นกะทิ - [ 11 ธ.ค. 51 01:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ชอบประโยคที่ว่า "การรับมือที่ดีที่สุด คือ  การมองโลกในแง่ดี   ไม่คิดยึดติดกับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว" ขอบคุณมากนะคะ บอกตัวเองว่า สู้ สู้ ต่อไป จากคุณ : Mrs Mathur - [ 11 ธ.ค. 51 02:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 90 มาลงชื่ออ่านด้วยคนค่ะ (แต่ยังอ่านไม่จบนะคะ เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อค่ะ) จากคุณ : asita - [ 11 ธ.ค. 51 02:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 91 you are awesome!! ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่กลายมาเป็นข้อคิดให้นะคะ เราเอง มีพ่อแม่ส่งเรียนตลอด ไม่เคยทำงาน ไม่เคยแม้แต่จะห่างจากอกพ่อแม่..ตอนนี้มาเรียนต่อเมกาก็มาอยู่กับแม่ ขนาดนี้แล้วก็ยังขี้เกียจ ไม่อยากแม้แต่จะเรียนในบางครั้ง กว่าจะหยิบหนังสือหนังหา การบ้งการบ้านออกมาทำได้แต่ละทีนี่อิดออดจนแม่รำคาญแทน เหอะๆ ...ทั้งๆที่อะไรๆก็ไม่ต้องทำแท้ๆ "ละอายใจ"เป็นคำแรกที่นึกออกหลังจากอ่านกระทู้นี้จบ เหอะๆ เรานี่มันช่างไร้ค่าจริงๆ แต่ก็เนอะ...ชีวิตมันไม่ได้อย่างที่คิดหรอก จากคุณ : นู๋ยิ้ม (ยิ้มยินดี) - [ 11 ธ.ค. 51 02:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ขอบคุณนะค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆ คุณน้าคุณน่ารักมาก อ่านประโยคที่คุณไปกราบเท้าคุณยาย คุณน้า แล้วก็จะร้องไห้ รู้สึกปลาบปลื้มยังไงไม่รู้ รู้แต่เพียงว่า ผู้ใหญ่ เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้เราได้จริงๆ จากคุณ : jejeejajar - [ 11 ธ.ค. 51 03:17:58 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆ จากคุณ : malibule (malibule) - [ 11 ธ.ค. 51 03:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีค่ะ ทำให้เรามีกำลังใจในการใช้ชีวิตขึ้นอีกเยอะเลย แถมข้อคิดดีดีอีกมายมายที่ได้จากการเข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณ เราเป็นอีกคนที่เชื่อเรื่องผลของการทำกรรมดี ถึงมันจะไม่เห็นผลในเดี๋ยวนั้น แต่ผลของมันจะส่งมาถึงตัวเราเรื่อยเรื่อยค่ะ อย่างที่จขกท เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ ถึงจะไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ก็ไม่ลำบาก และที่ผ่านก็เจอแต่คนรอบข้างที่ดีดีที่คอย เป็นกำลังใจ รัก และให้การช่วยเหลือมาโดยตลอด แถมประสบการณ์ที่คุณเคยเจอเคยได้รับกลับทำให้คุณแกร่งขึ้น เป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : fun&fearlessWoman (smithfamily) - [ 11 ธ.ค. 51 04:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆ แบบนี้คับ จากคุณ : K@U@R@T - [ 11 ธ.ค. 51 04:24:56 ]

ความคิดเห็นที่ 96 คุณเข้มแข็งมากค่ะ ดิฉันก็เคยทำแบบเดียวกับที่คุณทำ และรอดมาได้ แต่ตอนที่นอนโรงพยาบาลนั้น มันทรมานยิ่งกว่าตายไปแล้วอีกค่ะ ตื่นมาเห็นพ่อมานั่งอยู่ข้างๆเราแล้วร้องไห้ เราเสียใจที่สุด จากนั้นมารักตัวเองมากขึ้นค่ะ ค่ะ ชีวิตมันไม่ง่ายอย่างที่คิดจริงๆค่ะ โดยเฉพาะชีวิตไกลบ้าน จากคุณ : sunisaogkim (sunisaogkim) - [ 11 ธ.ค. 51 04:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ไม่มีอะไรจะบอกได้ดีไปกว่า ขอบคุณค่ะ ที่นำกระทู้เนื้อหา ดีๆแบบนี้ มาเเบ่งปันกัน ดิฉันเชื่อว่า แม้ในยามยาก ถ้าเราเข้มเเข็ง ไม่ยอมแพ้ วันนึง เราจะได้รับดอกผล ของมัน อย่างแน่นอนค่ะ จากคุณ : Anne- cafe au lait - [ 11 ธ.ค. 51 07:24:08 ]

ความคิดเห็นที่ 98 i haven't read pantip katoo for a long time but i glad that i got to read yours,it's really great story and it made me had some thought about hoe should i spending my life. i can say that i dont have any thing major problem ever since i was a child until now,sometimes that made me become kidda weak(inside :( i knew that) people around me always give me a hand about everything family husband friends,sometimes i fear for myself if i have to face a really bad problem would i be able to deal with that. i'm going back to visit my family in thailand for 2 months after that i had made a promise to myself that i'm going to change.i'm gonna have to make myself stronger :D จากคุณ : Mudblood Lady No.7 @ Daigon - [ 11 ธ.ค. 51 07:25:01 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ในที่สุดก็ happy ending ดีใจด้วยค่ะ เรานับถือน้าของคุณมาก แม้แต่งานแต่งท่านก็จัดงานให้ ท่านรักคุณเหมือนลูกของท่านเลยนะคะ โชคดีตลอดไปค่ะ จากคุณ : Tang_Siri - [ 11 ธ.ค. 51 07:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 100 To.นู๋ยิ้ม (ยิ้มยินดี) i feel the same way,we are much alike :P hehehe. จากคุณ : Mudblood Lady No.7 @ Daigon - [ 11 ธ.ค. 51 07:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ขอบคุณ จขกท. มากๆ ค่ะ ที่นำประสบการณ์ชีวิตมาแบ่งปัน.. ผ่านเรื่องราวไม่ค่อยดีมาก็เยอะ..ดีใจด้วยค่ะที่วันนี้ได้พบแต่สิ่งดีๆ ประสบการณ์ทำให้เราแกร่งขึ้นและโตขึ้น ไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหน..เราพร้อมจะรับมือได้เสมอ.. ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด.. แต่คุณก็เรียนรู้และเติบโตมาพร้อมกับมันได้.. ขอบคุณอีกครั้งค่ะ.. อ่านแล้วได้กำลังใจดีๆ ขึ้นเยอะเลย.. เมื่อมีวันฟ้าหม่นก็ต้องมีวันที่ฟ้าสดใส..^^ จากคุณ : ยัยวายร้าย - [ 11 ธ.ค. 51 07:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 102 เอาต้น x'mas ที่บ้านมาฝากชาวไกลบ้านค่ะ ขอให้เพื่อนๆทุกคนอย่าท้อกับการทำดี   เจอแต่สิ่งดี ดี ในชีวิตน่ะคะ   Merry x'mas & Happy New Year   ปล. เรื่องที่เรียน คิดว่าคงใช่ที่เดียวกัน  เราเรียนฝั่งต่อเนื่องค่ะ   ส่วนเรื่องเที่ยว  เราก็หาข้อมูลส่วนใหญ่จากห้อง บลู แต่เราเป็นประเภทไม่คาดหวัง  ว่าไปแล้วต้องเจออันนั้นอันนี้      คิดว่าไปเที่ยว  ได้ออกจากกรุงเทพฯ  พักผ่อนก็พอแล้ว ส่วนทำยังไงให้ปลอดภัยกับการไปคนเดียว  คงต้องเซฟตัวเอง  ไม่ไปในที่ อโคจร   แต่จริงๆแล้ว  ช่วงนี้  เราไม่อยากแนะนำให้ผู้หญิงเที่ยวคนเดียวนะ    เศรฐกิจแย่ โจรเยอะ  อันตรายขึ้นค่ะ จากคุณ : spy_mini - [ 11 ธ.ค. 51 08:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องดีๆนะคะ อ่านตั้งแต่เมื่อวานรออ่านจนจบค่ะ ยินดีด้วยนะคะที่ได้เจอคนที่รักและมีความสุข กว่าจะมาถึงวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย วันนึงจะได้เล่าให้ลูกฟังว่าแม่ลำบากมายังไง จากคุณ : ลูกแม่ดอกบัว - [ 11 ธ.ค. 51 09:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 104 สุดยอดเลยค่ะ เก่งมากๆๆ อ่านเรื่องของ จขกท แล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย จากคุณ : tRechin - [ 11 ธ.ค. 51 10:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ยืนด้วยขาตัวเองให้ได้  ตอนแรกๆ  มันอาจไม่ค่อยมั่นคงนัก  แต่พอมันรับน้ำหนักไปเรื่อย  ขาเราจะแกร่งขึ้นเอง ขออนุญาตนำไปเผยแพร่ครับ กินใจดี สู้ๆนะครับ จากคุณ : Eakiji Onisuka - [ 11 ธ.ค. 51 12:46:54 ]

ความคิดเห็นที่ 106 หญิงเก่ง หัวใจแกร่ง สุดยอดค่ะ จากคุณ : jeejeeberry - [ 11 ธ.ค. 51 14:10:26 ]

ความคิดเห็นที่ 107 # 102 เราเรียนฝั่งต่อเนื่อง   ครุ-ถาปัด, ถาปัด KMITL ? ชีวิตล้มลุก คลุกคลาน ยังอดทนผ่านมาได้ เก่ง กำลังใจ เยี่ยม ชีวิตที่เหลือ ขออวยพรให้มีความสุขนะจ๊ะ จากคุณ : โจ๊กหมูไม่เอาชูรส - [ 11 ธ.ค. 51 14:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 108 เก่งมาก..................... จากคุณ : ฝน - [ 11 ธ.ค. 51 15:19:18 A:10.0.1.92 X:125.24.136.164 TicketID:122157 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ผ่านมาอ่านคะ แวะมาพักใจและขอกำลังใจ แล้วก็ได้รับจากกระทู้นี้เยอะเลยคะ ขอบคุณ ที่แบ่งปันกำลังใจให้คะ ชีวิตก็คือ นิยาย เรื่องนึง นิยายก็ดัดแปลงมาจากชีวิตจริง ไม่มีอะไรยากเกินกว่าความสามารถของคนถ้าเราพยายามขยันอดทน และเรียนรู้มันอยู่เสมอคะ เราให้ กิ๊ฟ คุณ จขกท ในความเห็นนั้น เพราะเราเคยรับรู้ถึงความทรมานอันนั้นคะ จากคุณ : เฉาก๋วยอินเตอร์ - [ 11 ธ.ค. 51 17:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ชอบประโยคสรุปความที่ว่า  "..พึ่งตนเอง  ยืนด้วยขาตัวเองให้ได้  ตอนแรกๆ  มันอาจไม่ค่อยมั่นคงนัก  แต่พอมันรับน้ำหนักไปเรื่อย  ขาเราจะแกร่งขึ้นเอง  ..." คิดได้ไงนะ   ถ้าไม่ใช่คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างเจนจัด  ไหนเลยจะสรุปความเข้มแข็งแห่งชีวิตได้ทะลุปรุโปร่งเช่นนี้   รู้สึกนับถือความแกร่ง  ความทรหดของ จขกท จริงๆ ไม่ทราบ จขกท ยังศึกษาต่อยอดความรู้ด้านการออกแบบของคุณหรือเปล่า ?   อย่าทิ้งความสามารถด้านนี้ไปเลยล่ะ  น่าเสียดายนะ  เพราะด้วยประสบการณ์และพรสวรรค์ของคุณ  คุณจะต้องเป็นคนที่สร้างสรรค์งานด้านดีไซน์ได้อย่างน่าทึ่งทีเดียว เป็นกำลังใจให้คนที่ strong & tough อย่างคุณนะครับ   เอ๊า..เชียร์  เชียร์ จากคุณ : Fortunism - [ 11 ธ.ค. 51 17:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 111 อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ อยู่ไกลบ้านเหมือนกัน แต่เป็นทางเดินที่เลือกเอง ก็อยู่แบบเหงา ๆ ไปเรียน ไปออกกำลังกาย แล้วก็กลับบ้าน เพราะไม่ชอบเที่ยวเอง ช่วงนี้ก็มีเหนื่อยและท้อบ้าง แต่เวลาว่างก็ชอบสะพายกล้องตัวเก่ง ออกไปถ่ายรูปวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย ก็ได้กระทู้ในห้องไกลบ้าน และอีกหลายห้องในพันทิป ที่เป็นเพื่อน และทำให้เรามีกำลังใจและผ่อนคลายในยามเหงานี่แหละค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ปล. เราก็อยู่ออสเหมือนกันค่ะ ที่เมลเบิร์น อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ๆ วันไหนไม่มีแดด เราก็หงอยเลยค่ะ แบบว่าอารมณ์ขึ้นอยู่กับความสดใสของอากาศจริง ๆ จากคุณ : lollilily - [ 11 ธ.ค. 51 18:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 112 มาเป็นกำลังให้ค่ะ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป จากคุณ : สาวควีนแลนด์เหมือนกัน - [ 11 ธ.ค. 51 18:42:17 A:115.131.4.250 X: TicketID:179992 ]

ความคิดเห็นที่ 113 I love thi sone too.."..พึ่งตนเอง  ยืนด้วยขาตัวเองให้ได้  ตอนแรกๆ  มันอาจไม่ค่อยมั่นคงนัก  แต่พอมันรับน้ำหนักไปเรื่อย  ขาเราจะแกร่งขึ้นเอง  ..." You're so cool! จากคุณ : Ex-Hatyai gal :) (LittlePinky) - [ 11 ธ.ค. 51 19:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 114  ยอดเยี่ยมมากๆเลยค่ะ เราจะอดทน และมีมานะบากบั่น ไม่ท้อแท้ จากคุณ : LoveIsColorBlind - [ 11 ธ.ค. 51 19:34:42 ]

ความคิดเห็นที่ 115 I was crying while I read your story. You are very strong woman! But Life is going on..... จากคุณ : FATPIGGY - [ 11 ธ.ค. 51 20:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 116 เพิ่งเข้ามาอ่าน....อ่านแล้วหัวใจพองโต....ขอบคุณมากค่ะที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตเพื่อให้กำลังใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน มีความสุขมากๆนะคะ :-) จากคุณ : มนลิลลี่ - [ 11 ธ.ค. 51 20:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 117 เราว่า กระทู้นี้ เป็นของขวัญในช่วงเทศกาลปีใหม่ที่ดีสำหรับเรานะคะ หลังฟ้าฝนผ่านพ้นไปแล้ว ก็ย่อมมีแสงสีทองของแสงตะวันคะ คับตัวอยู่ได้ แต่คับใจคงจะอยู่ไม่ได้ ... ไม่จำเป็นต้องมีเงินมากมาย ก็มีความสุขได้ ขออวยพรให้คุณพบและมีความสุขกับสิ่งดี ๆ อย่าได้มีเรื่องราวร้าย ๆ อะไรอีกแล้วนะคะ จากคุณ : วิหคลม - [ 11 ธ.ค. 51 20:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ชีวิตมันไม่ง่ายอย่างคิด จริงๆ ยิ่งอ่านแล้วยิ่งเป็นห่วงตัวเองยังไงไม่รู้ จะไปปีหน้าชักปอดๆแล้ว อันที่จริงอยู่เมืองไทยดีกว่า จากคุณ : อ่อนนุช46 (BeauUSA) - [ 11 ธ.ค. 51 20:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 119 กำลังไม่สบายใจ แต่พออ่านเรื่องราว ของคุณเจ้าของกระทู้ เรื่องของเรากลายเป็นเรื่องขี้ประติ๋ว ไปเลย ดีใจที่บางอย่างดลใจ ให้คลิ๊คกระทู้นี้ขึ้นมา ถ้าไม่คิดจะสู้ ก็ขอให้วันนั้น เป็นวันที่เรารู้ตัวว่า จะเป็นวันสุดท้าย ที่จะได้อยู่บนโลกนี้เถอะ จากคุณ : BluemirroR - [ 11 ธ.ค. 51 21:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 120 ขอให้จากนี้ไปมีแต่ความสุขนะคับ จากคุณ : sanow - [ 11 ธ.ค. 51 21:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 121 สุดยอดค่ะ ^_^ คุณเก่งมากค่ะ ได้อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้มีกำลังใจต่อสู้ชีวิตมากขึ้น ขอบคุณมากนะคะที่มาแบ่งปันสิ่งดีๆ ให้กันในพื้นที่แห่งนี้ จากคุณ : Mungkud - [ 11 ธ.ค. 51 22:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 122 You are so honorable and deserve a better life nakha. I have been through bad experiences like you and tried to recover myself by thinking positively. It's really helpful to say thank you everyday that we are alive. Work hard, play hard and learn hard จากคุณ : Icing-CooL (Icing-CooL) - [ 11 ธ.ค. 51 23:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 123 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : สาวบ้านนา - [ 12 ธ.ค. 51 01:10:08 A:86.210.244.247 X: TicketID:169393 ]

ความคิดเห็นที่ 124 Two thumps up !!!!! เก่งมากค่ะ จากคุณ : สมศรี - [ 12 ธ.ค. 51 02:54:37 A:81.0.253.29 X: TicketID:162483 ]

ความคิดเห็นที่ 125 หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มาแล้ว ก็ขอให้คุณมีความสุขมากๆๆ นะคะ ฟ้าย่อมใสหลังพายุพัดผ่านค่า จากคุณ : เด็กต่างด้าว - [ 12 ธ.ค. 51 03:38:16 ]

ความคิดเห็นที่ 126 อ่านแล้วมีกำลังใจขี้นเยอะ เลยคะ+++ ไม่มีแป้นพิมพ์ไทย พิมพ์ยากจัง ปล เราเด็กใต้เหมือนกันนะ ไม่แน่สถาบันเดียวกันด้วยน๋า พอตะเองพูดภึง sanrio ใช่เลย ไม่มีใช้เหมือนกัน จากคุณ : Techno_girl (lonely pig) - [ 12 ธ.ค. 51 06:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ชอบผู้หญิงที่มีความเเกร่งเเละอดทน ขอชมเชยค่ะ จากคุณ : ยูกะ (YUCCA) - [ 12 ธ.ค. 51 08:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 128 เราอ่านตอนแรก ๆ แบบคร่าว ๆ แล้วคิดมาเรื่อย ๆ ว่าสุดท้ายต้องมีแฟนฝรั่ง แล้วก็ถูกจริง ๆ เลยหยุดอ่าน ใช้หัวข้อว่า ชีวิตมันไมได้ง่ายอย่างที่คิดหรอก เหมือนกับจะให้คนเอาเป็นตัวอย่าง แต่เด็ก ม. มีเงินอยู่โรงเรียนประจำไม่ได้ลำบากอย่างที่เขียนหรอก เราเป็นเด็กรุ่นก่อนเจ้าของกระทู้ เด็ก ม.ศ ถามกี่ครั้ง ๆ อยากเรียนโรงเรียนประสมัยนั้นที่บ้านเราบอกว่าแพง ไม่มีเงินให้ แต่ชีวิตเราไม่ลำบากอย่างที่อ่านในกระทู้ จากคุณ : น้อย - [ 12 ธ.ค. 51 10:46:05 A:117.47.104.33 X: TicketID:140397 ]

ความคิดเห็นที่ 129 You  are Great. จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 12 ธ.ค. 51 12:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 130 นับถือใจคุณ เจ้าของกระทู้ จริงๆค่ะ มองดูปัญหาที่ตัวเองเจอตอนนี้กับปัญหาที่คุณเจ้าของกระทู้เจอมาแล้ว เราเองมันลูกกระจอกเลย     เราเองก็คิดว่า ไม่มีใครที่จะโชคร้ายไปตลอด เหมือนกันค่ะ ขอบคุณมากนะคะ สำหรับประสบการณ์ดีๆที่มาเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : Vesp@ - [ 12 ธ.ค. 51 12:50:27 ]

ความคิดเห็นที่ 131 "ยืนด้วยขาตัวเองให้ได้  ตอนแรกๆ  มันอาจไม่ค่อยมั่นคงนัก  แต่พอมันรับน้ำหนักไปเรื่อย  ขาเราจะแกร่งขึ้นเอง" ชอบมากอันนี้   ยิ่งตอนนี้กำลังอ้วน ขาช้านนนนนนน ...... ขอบคุณที่เอามาให้อ่าน  คิดได้เยอะเลย จากคุณ : รวมการเฉพาะกิจ - [ 12 ธ.ค. 51 14:07:57 ]

ความคิดเห็นที่ 132 ขอชมครับ คุณ จขกท มีใจที่ใฝ่ดี และเข้มแข็ง ชีวิตคนเราก็ยังงี้แหละครับ มีอะไรให้ตื่นเต้น มีระทึก มีความหวังให้หวัง จากที่เคยคิดหมดหวัง ขอให้คุณมีชีวิตที่เปี่ยมด้วยความสุข ความรัก ความเข้าใจ ตลอดไปนะครับ หุหุ เรื่องนี้ผมอ่านเจอฉากต่างจังหวัดในบทแรกๆ เลยติดตามต่อ ปัตตานี บ้านแฟนผม ภูเก็ต บ้านผม ชีวิตวัยเด็กต่างจังหวัดปักษ์ใต้ เรามีอะไรคล้ายๆกันนะครับ จากคุณ : smartupid - [ 12 ธ.ค. 51 15:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 133 เข้ามาบอกว่า กิ๊ฟเราหมดแล้วจ้า   ชอบ เป็ดเชียร์ ของ คุณFortunism  น่ารักจัง ตอบ คุณFortunism  เรื่องเรียนต่อโท  แคมปัสที่อยู่ใกล้ที่สุด  มันไกลประมาณ ๘๐๐ กิโล  ส่วนที่ใกล้ๆ ไม่มีสาขาที่จะเรียนค่ะ   อีกอย่าง น่าจะไม่มีงานทำที่ใกล้บ้านค่ะ เราว่าจะเซอร์  Child care เพราะ แถวนี้ ความต้องการสูง คุณ โจ๊กหมูไม่เอาชูรส  ใช่ค่ะ  (แต่อย่าให้บอกเลยว่าคณะอะไร) คุณ lonely pig ใช่ค่ะ คุณ TicketID:140397  ค่ะ  ตอนอยู่ประจำไม่ได้ลำบากกายอะไร แต่ลำบากใจค่ะ  เราไม่ชอบสังคมแบบนั้น  แข่งกันเรียน แข่งกันกิน ตอนเช้าตื่นมายังต้องวิ่งเอาขันมาจองที่อาบน้ำเลย  อีกอย่าง ทำให้มีนิสัยฟุ้งเฟ้อนะ  อย่าง สมัยนั้นฮิตใส่ สกอร์ ก็ใส่ สกอร์ กันทั้งตึก  สีไหนออกใหม่ใครมีก่อนก็เจ๋ง,  เสื้อผ้ายี่ห้อแพงๆ,  เบบี้ จี, เกมบอย หรือต้องมีแฟนที่เป็นผู้หญิงซักคนเดี๋ยวไม่เท่ห์ ของพวกนี้ กับอายุเท่านั้น มันทำให้เด็กนิสัยเสียค่ะ   ส่วนเรื่องมีแฟนฝรั่ง  เราว่า  มีแฟนชาติไหนก็เหมือนกันนะ  ไทย หรือ ฝรั่ง ขอแค่เป็นคนที่ใช่ก็พอแล้ว  ไม่ต้องไขว่ขว้า  ถึงเวลาก็เจอเอง และ มนุษย์ทุกคนไม่มีสีค่ะ เท่าเทียม   อย่าดูถูกคนไทยด้วยกันเลย แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 51 15:53:44 จากคุณ : spy_mini - [ 12 ธ.ค. 51 15:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ คนไกลบ้านค่ะ ก็ตั้งใจอ่านมากเลยค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะกว่าจะมาถึงวันนี้ได้ จากคุณ : กำลังใจค่ะ (yoja) - [ 12 ธ.ค. 51 16:55:43 ]

ความคิดเห็นที่ 135 มาอ่านด้วยคนค่ะ แอบน้ำตาไหล ถ้าเป็นชีวิตเราจะทำไงเนี่ย คงไมาสู้ขนาดนี้ คุณเข้มแข็งมากๆค่ะ นับถือ จากคุณ : asita - [ 12 ธ.ค. 51 22:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 136 อ่านเงียบๆ มา 2 วันแล้วครับ ทีแรกผมก็คิดว่าชีวิตผมบัดซบแล้ว ครอบครัวก็ไม่สมบูรณ์ พ่อไม่อยากได้เราตั้งแต่เกิดเลยทิ้งไป โตมาผมก็เปลี่ยนไปอยู่กับคนโน้นทีคนนี้ที เปลี่ยนครอบครัวทุกปี ทั้งญาติเลี้ยง ไม่ก็จ้างเค้าเลี้ยง สลัม ชุมชนแออัด ก็เคยอยู่มาแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้อยู่กับแม่เลย เพิ่งมาได้อยู่ตอนเรียน ม.4 แต่เกลียดสภาพตัวเองในที่แบบนั้นเลยพยายามถีบตัวเองไปหาในสังคมที่ดีกว่า จนในที่สุดเข้าเรียน ม.รัฐ ได้ ซึ่งถ้าสอบไม่ติด ผมก็คงไม่มีที่ไปจริงๆ เพราะปัญญา ผู้หญิงตัวเล้กๆ อย่างแม่ผมคงไม่สามารถส่งผมเรียน ม. เอกชน ได้ ตอนเด็กก็ร้องไห้จนชิน ไม่รู้เกี่ยวไหมที่เดี๋ยวนี้ร้องไห้ยากพอสมควรกับเรื่องความโชคร้ายของชิวิตตัวเอง ฐานะทางบ้านเรียกว่าจน แต่แม่ก็ส่งเสียจนเรียนจบมาได้ เคยไม่ไปเรียนมหาลัย เพราะไม่มีตังไปเรียนด้วย แม่หมุนเงินไม่ทัน แต่ก็ไม่ไปแค่วันเดียว แม่ก็ไปหาตังมาให้จนได้ ผมเคยโง่ภาษาอังกฤษ แต่แม่ก็ไปหาเงินมาให้ไปลงเรียน น้าก็เคยด่าผมว่าผมอยู่ผลาญเงินแม่ ใช้ชีวิตอย่างราชา แต่ไม่ดูว่าแม่ตัวเองลำบาก แล้วก็ด่าที่ผมเรียนต่อ ม. ปลาย แทนที่จะเรียนแค่ ปวช หรือออกมาหางานทำช่วยที่บ้าน ผมเลยเป็นแรงแค้นว่าจะทำให้น้าเห็นว่าสิ่งที่เขาปรามาสผมไว้มันผิด ... จนสุดท้ายผมก็จบ ม.เกษตรศาสตร์ ออกมาได้ ชีวิตปัจจุบันก็แค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ พยายามทำให้ตัวเองดีขึ้น ทั้งส่งตัวเองเรียน ป โท ก็ต้องเหนื่อยจากการทำงานจ๊อบ 1 จ๊อบ 2 จ๊อบ 3 หาเงินเข้าบ้านเลี้ยงครอบครัว เพราะเป็นคนเดียวที่มีรายได้ เรื่องความรักก็เหมือนกันกับชีวิต ไม่ได้เจอใครที่ดีเข้ามา แต่ทั้งนี้เพราะอยู่ในแวดล้อมที่ทุกคนมีพร้อมเลยรู้สึกว่าตัวเองด้อย จนมาได้อ่านเรื่องนี้ทำให้รู้ว่า เรายังดีกว่าคนอื่นๆ อีกตั้งเยอะ ตอนนี้ก็คิดแต่พยายามทำทุกอย่างด้วยใจ ใส่ "ใจ" ให้เต็มที่กับทุกอย่าง เพราะเมื่อถึงวันนึงที่เราต้องกลับสู่ผืนดินหรือจากไปจริงๆ เราจะได้ไม่เสียใจเพราะเราได้ทำดีที่สุดแล้ว เคยร้องไห้ขอโทแม่ที่ผมเกิดมาไม่เก่งพอ ไม่สามารถทำให้แม่อยู่ได้สบายไปกว่านี้ ผมก็ยังคงเป็นได้แค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนนึง แต่ก็สัญยากับแม่ไว้ว่า ถึงเราจะไม่ใช่คนเก่ง ไม่สามารถหาเงินได้มากมายให้แม่ แต่เราจะเป็นคนดี จะไม่ทิ้งแม่ไปไหน จะอยู่ด้วยกันไปแบบนี้หล่ะ แล้วก็บอกขอโทษแม่ที่อยากจะทำให้แม่ได้อยู่สบายกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวนะครับ อย่างน้อยผมก็รู้ว่า ยังมีอีกหลายคนที่กำลังพยายามทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้นอย่างที่ผมกำลังทำอยู่ "ทุกคนมีบาดแผล แต่ชีวิตต้องก้าวต่อไปครับ" แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 51 00:24:07 แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 51 00:20:31 จากคุณ : friday:fineday - [ 13 ธ.ค. 51 00:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 137 ทิ้งไว้เพลงนึงครับ เนื้อหาดีมาก ฝากไว้สำหรับทุกชีวิตที่กำลังอ่อนล้าครับ ชอบท่อนที่บอกประมาณว่า เวลาเราสุขเรายิ้ม แต่ทำไมเวลาเราทุกข์เราต้องร้องไห้ให้มันด้วย  เราทุกคนเก่งกว่านั้นเยอะ เสียใจแล้วร้องไห้มันง่ายไป มันไม่ท้ายทาย ลองให้ตีค่าทั้งสองสิ่งให้มันเท่ากัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ตามเราจะยิ้มรับกับมัน เพลง ยิ้มให้กับความผิดหวัง (นิโคล) เธอบอกไม่เข้าใจ บอกไม่เข้าใจ คนอย่างฉัน ฉันยิ้มได้อย่างไร ยิ้มได้ อย่างไร เมื่อเธอมาบอกกันว่าขอลา ฉันที่เคยรักเธอ ก็ยังรัก เธอ เหมือนผ่านมา ฉันยิ้มเพราะมันเหนื่อย ไม่เหลือแรงบีบน้ำตา ถึงเวลาต้องยิ้มให้มัน ยิ้มให้ความผิดหวัง อย่างคนคุ้นเคย ยิ้มให้ความมืดมน อย่างคนรู้จักกัน นี่คือเพื่อนเก่า ที่เราต้องเจอ เจอกันเมื่อนานแสนนาน ร้องไห้ให้กับมัน ช่างดูง่ายดาย เหมือนมันไม่ท้าทาย เท่าเรายิ้มให้มัน สุขก็ยิ้มได้ เจ็บก็ยิ้มได้ ให้ราคามันเท่ากัน ยิ้มให้มันก็พอ ฉันไม่ได้แข็งแรง ไม่ได้มั่นคง สักเท่าไร แค่รู้ว่าบางที แอบยิ้มตอนที่เสียใจ เหมือนอะไรก็ง่ายขึ้นมา ยิ้มให้ความผิดหวัง อย่างคนคุ้นเคย ยิ้มให้ความมืดมน อย่างคนรู้จักกัน นี่คือเพื่อนเก่า ที่เราต้องเจอ เจอกันเมื่อนานแสนนาน ร้องไห้ให้กับมัน ช่างดูง่ายดาย เหมือนมันไม่ท้าทาย เท่าเรายิ้มให้มัน สุขก็ยิ้มได้ เจ็บก็ยิ้มได้ ให้ราคามันเท่ากัน ยิ้มให้มันก็พอ จากคุณ : friday:fineday - [ 13 ธ.ค. 51 00:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 138 สวัสดีค่ะ พี่ Spy_Mini แวะเข้ามาอ่าน เพราะคิดว่า คงได้เจอข้อคิดอะไรดีๆ และกำลังใจดีๆ ในกระทู้นี่ แน่เลยค่ะ แล้วก็ไม่ได้แค่ข้อคิด เตือนสติ กำลังใจ แต่ยังได้รู้จักและเข้าใจตัวเองได้มากขึ้นด้วย แถมอ่านไป เริ่มรู้สึกว่า หนูคงต้องเรียกพี่ค่ะ เพราะรร.ประถม เราน่าจะอยู่รร.เดวกัน และหนูเคยใช้ชีวิตนักเรียนประจำที่นี่ช่วงหนึ่งด้วยค่ะ ต้องใส่กระโปรงตอนเย็นใช่ไหมคะ แล้วถ้ามีแฟนทอมเนี่ย จะเท่มาก ถ้าจะเป็นทอมเองก็ต้องเท่หน่อยๆด้วย อยู่ม.ต้น พี่น่าจะอยู่ตึกสองใช่ไหมคะ Sanrio เป็นยี่ห้อที่เพื่อนๆมักจะเอามาโชว์กัน ตอนนั้น มี Scholl, Baby -G หนูว่า หนูคงรุ่นไล่ๆกะพี่น่ะค่ะ แต่ตอนนั้นเรียนประถม  แล้วก็ออกมาอยู่รร.สห.แถวเพชรเกษม   คิดถึงความหลังแล้วก็เหมือนเปิดกล่องความทรงจำเลยค่ะ อย่างไรก็ตาม พี่เองได้ผ่านพ้นอะไรๆมามากมาย ขอให้ต่อจากนี้ พี่ได้เจอแต่ความสุข มีคู่ชีวิตที่เป็นกำลังใจซึ่งกันและกันตลอดไปนะคะ และขอให้สำเร็จในกิจการใดๆ ที่ตั้งใจไว้ด้วยค่ะ ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวดีๆ ให้ได้รับรู้นะคะ ช่วยเติมกำลังใจให้ได้มากเลยค่ะ ขอบคุณจากใจจริงเลยค่ะ _/|\_ บุญรักษาค่ะ จากคุณ : เลื้อย - [ 13 ธ.ค. 51 01:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 139 สุดยอดเลยค่ะพี่ สุดยอดจริงๆ พี่เก่งมากๆเลย ไม่มีอะไรจะบอกนอกจาก happy new year นะคะ จากคนปัตตานีค่ะ จากคุณ : mango-mango - [ 13 ธ.ค. 51 03:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ขอโทษนะอุเทนใช่ไหม แล้วใช่นำรึเปล่า จากคุณ : p - [ 13 ธ.ค. 51 04:58:41 A:86.156.231.77 X: TicketID:183299 ]

ความคิดเห็นที่ 141 มาทักทายค่ะ ตอนแรกกะว่าจะไม่อ่านเพราะคิดว่า คงเศร้าๆต่อสู้ชีวิตเหมือนๆเรา แต่ก็ต้องแปลกใจที่ชีวิตของคุณคล้ายกับชีวิตของดิฉันซะเหลือเกินเอาที่นับได้นะคะ พ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วย ต้องอยู่กับตายายและน้า แม่มีแฟนใหม่และแม่เลือกที่จะอยู่กับผู้ชายคนนั้น เรามีอคติกับแม่ มุ่งเอาดีเรื่องเรียน และคิดว่าเราเรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะค่ะ เคยเงินไม่พอที่จะต่อรถเมล์(ไอ้รถเมล์บ้าก็ดันวิ่งไม่สุดสาย จนเราต้องต่อคันใหม่ และแน่นอนทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่ 3 บาท ขาดไป 50 สต.) เงินไม่พอใช้ต้องยืมเพื่อน และแม่ก็หายหน้าไปไม่ยอมบอก เราโกรธแม่มาก พอวันแม่อยากกราบแม่ ไปหาซื้อมะลิพวงเล็กๆมาพวงนึง แต่ตัดสินใจไม่กราบแม่ เพราะโกรธที่แม่หายไป เลยทิ้งมะลิพวงนั้นไว้หน้าประตูและนั่งรถเมล์กลับหอ(มืดมากแล้ว) พอจบได้ทำงานกับนายฝรั่ง เจอแฟนชายต่างชาติ ได้มาอยู่เมืองนอก และไปเที่ยวเมืองไทยที่ภูเก็ต เจอสึนามิ(ที่ป่าตองเหมือนกัน ที่โรงแรมอมาีรี) แต่เรารอดมาแบบไม่เป็นไรเลย และตอนนี้ก็ได้ทำในสิ่งที่เคยอยากทำซักครั้งในชีวิตคือ อยากได้ไอ้กระเป๋าหลุยส์วิคตอง ที่คนมีเงินใช้กัน และวันนึงก็ได้นังหลุยส์ มาครอบครอง นึกออกค่ะว่าอารมณ์ประมาณไหน เชื่อมั้ยคะใช้กระเป๋าใบนั้นแค่ครั้งเดียว ตอนนี้นังหลุยส์นอนอยู่ในตู้ค่ะ อ้อที่ต่างกันนิดหน่อย ตอนนี้แม่ยังมีชีวิตอยู่ และที่สำคัญเราสองคนปรับความเข้าใจกันแล้ว และรักแม่ที่สุดค่ะ แค่นี้แหล่ะค่ะที่อยากจะบอกเล่า จขกท.lol ปล.เข้ามาแบ่งวรรคตอนให้อ่านง่ายค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 51 05:16:24 แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 51 05:12:43 จากคุณ : ทำไม่จะไม่เคย (Brunnett) - [ 13 ธ.ค. 51 05:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 142 หวัดดีค่ะ   เพิ่งกลับมาจากงาน  ขอบคุณเพื่อนๆ อีกครั้งที่เข้ามาให้กำลังใจกันค่ะ ขอบคุณ คุณ  friday:fineday   สำหรับเพลงค่ะ ขอนิดนึงละกันน่ะคะ  ว่าอย่าเดาเลย ว่าเราเป็นใคร  เพราะ ซักวันนึง ต้องมีคนเดาถูกแน่ๆ เลย   เดี๋ยว อาจทำให้ใครคนอื่นที่เกี่ยวข้องเดือดร้อน  เช่น น้าๆ เรา หรือ สถาบันการศึกษา   ใครรู้จักเรา  หรือคุ้นๆว่า น่าจะใช่เพื่อนกัน  เชิญหลังไมค์ดีกว่านะคะ จากคุณ : spy_mini - [ 13 ธ.ค. 51 13:22:40 ]

ความคิดเห็นที่ 143 Ok,as you wish.No more guess.I think i knew who you are anyway.Since i read your story from the beginning to the end it sound exactly like someone that i knew.Good luck at AUS จากคุณ : :> - [ 13 ธ.ค. 51 16:38:13 A:86.145.106.41 X: TicketID:183299 ]

ความคิดเห็นที่ 144 สุดยอดจริงๆ เลยครับ นับถือในความแข็งแกร่งมากๆเลย จากคุณ : SimonSay - [ 13 ธ.ค. 51 17:16:14 ]

ความคิดเห็นที่ 145 เรากำลัง เซ็งๆ กับเรื่องไม่ดีที่เพิ่งเกิดขึ้นมาไม่นานก่อนหน้านี้ มันทำให้เรารู้สึกแย่ ทั้งๆที่เราก็พยายามดีที่สุดแล้วที่จะขอโทษเค้า... แต่พอเราได้มาอ่านกระทู้คุณ spy_mini แล้วทำให้เรารู้สึกว่าเรื่องเรามันโคตร(ขอโทษที่ต้องใช้คำนี้แต่มันจิงๆ)จะไร้สาระเลย... ในเมื่อเราทำดีที่สุดแล้วมันได้แค่นี้เราจะไปแคร์ทำไมหว่า แล้วเราชอบมากๆ เลยกับคำของคุณ spy_mini ที่ว่า "การรับมือที่ดีที่สุด คือ  การมองโลกในแง่ดี   ไม่คิดยึดติดกับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว" ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากๆเลยล่ะ :) จากคุณ : HybridAngel - [ 13 ธ.ค. 51 17:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ขอบคุณเรื่องดีๆที่นำมาแบ่งปันนะคะ ทำให้เราคิดอะไรได้อีกเยอะ จากคุณ : jijyjung - [ 13 ธ.ค. 51 21:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 147 เอาไปโพสที่ห้อง ศาลาประชาคม ด้วยซิ  ที่นั่นต้องการกำลังใจ ตัวอย่างชีวิตที่ ไม่ยอมท้อของคุณ ห้องนั้นมีคนมีปัญหาชีวิต กันหลายคน จากคุณ : ต้นไม้และทะเล - [ 13 ธ.ค. 51 22:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 148 "ชีวิต  มันก็ต้องดำเนินต่อไป  เช้าวันใหม่เราก็ต้องตื่น  บางครั้งเราอยากจะนอนเฉยๆ  ฝันแต่เรื่องดี ดี แต่คนเราจะนอนเฉยๆ ได้นานแค่ไหนกันเชียว วันนึงก็ต้องลุกขึ้น เปิดประตูออกมา  และวันนึง เราก็จะผ่านจุดนั้น" ตรงเป๊ะเลย ขอชมเชยในความใฝ่ดีของคุณ ขอให้คุณและครอบครัวเจริญรุ่งเรื่องและพบแต่สิ่งที่ดีงามค่ะ จากคุณ : Genuine XXX - [ 14 ธ.ค. 51 03:25:04 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ขอบคุณที่เขียนสิ่งดีๆให้ทุกคนได้ร่วมรับรู้ประสบการณ์ชีวิต จากคุณ : ใหญ่ (TASSY_TT) - [ 14 ธ.ค. 51 15:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เล่าสู่กันฟังนะคะ ตอนนี้เราก็กำลังท้อแท้อยู่ แต่พออ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นมากเลย ทำให้เรารู้ว่า ยังมีใครอีกหลายคนต้องเจอเรื่องเลวร้ายมากกว่าเราอีก สู้ ๆ นะคะทุกคน สู้ ๆ นะตัวเราเอง แล้วเราจะได้เจอกับความสำเร็จที่อยู่ข้างหน้า... จากคุณ : charming_Hina - [ 14 ธ.ค. 51 15:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 151 ขอให้คุณโชคดีกับชีวิตที่เหลือ และยังคงต้องสู้ต่อไป จากคุณ : Jaekan - [ 14 ธ.ค. 51 17:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 152 คุณ จขกท รู้ไหม คุณทำให้ดิฉันมีกำลังใจที่เพิ่มขึ้นมากมาย นอกจากรับ give แล้ว รับบุญไปด้วยเลยค่ะ ยิ่ง คหที่ 71 เจ้ามาตอกย้ำ ดิฉันก็เด็กใต้ ชีวิตเหมือนเค้าเลยค่ะ นั่งนึกภาพสมัยเรียน --> ตอนมัธยม เรียนเสร็จ ไปกินขนมกับเพื่อน แล้วก็ไปเรียนพิเศษ พ่อมารับทุกวัน ไม่เคยต้องลำบาก --> ตอน ป ตรี เรียนเสร็จ ก็เข้าชมรม ทำกิจกรรม กินข้าว+ดูหนังกับเพื่อนเงินหมดก็โทรไปขอ คุณทำให้ดิฉันรู้สึก"ระอายใจ"อย่างที่สุด "เกิดมาเนี่ย สบายไปหรือเปล่า" ต้องทำอะไรอย่างจริงจังแล้วค่ะ จะอ่านหนังสือสอบภาษา ขอทุน เพื่อเรียนต่อ ให้ได้งานดีๆ เงินดีๆกว่าเดิม เพื่อจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวที่ดีๆ กินดีๆ ตอบแทนบุญคุณท่านซะที ก่อนที่ท่านไม่มีโอกาสจะไป หรือแม้แต่ตอนนั้นก็เดินไปขึ้นเครื่องไม่ไหวแล้ว ต้องรีบแล้ว ขอคุณมากๆๆๆๆนะค่ะ จากคุณ : MissMiss&TakeCare - [ 14 ธ.ค. 51 17:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 153 You're my inspiration!! (^_^) จากคุณ : khoonchin - [ 14 ธ.ค. 51 19:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 154 ขอโทษนะคะ แต่อ่านแล้วรู้สึกเสียดายงานคุณยังเลย ก็เข้าใจนะคะว่าต้องการอยู่ด้วยกันกับสามี เป็นกำลังใจให้ค่ะ พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ จากคุณ : หลานสาวชาวนา - [ 14 ธ.ค. 51 20:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 155 คุณspy_mini เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณค่ะ ที่ผ่านมาก็เจออะไรมาเยอะมากเลยนะคะ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ชิวิตก็แล้วกันนะคะ ต่อจากนี้ไป ก็ขออวยพรให้คุณได้พบเจอสิ่งดีๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ส่วนน้อง friday:fineday พี่ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ พี่ก็จบม.เกษตรเหมือนกันค่ะ ได้ฟังเรื่องของน้องแล้วพี่รุ้สึกว่า ชีวิตพี่ที่ผ่านมา ดูเหมือนจะสูญเปล่าไปเหลือเกิน ควรจะต้องตั้งใจทำสิ่งดีๆให้เกิดขึ้นบ้างแล้วค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาเล่าประสบการณ์ให้ฟังนะคะ เผื่ออีกหลายคนที่เข้ามาอ่าน จะได้นำข้อคิดไปใช้กับชีวิตได้บ้าง^^ จากคุณ : เหงาๆ - [ 15 ธ.ค. 51 02:18:40 A:124.157.236.199 X: TicketID:197719 ]

ความคิดเห็นที่ 156 เคยเรียนภาษาฝรั่งเศสที่ รร วัดเชิงเลน จักรวรรดิ์ ยังจำสุภาษิตภาษาฝรั่งเศสบทหนึ่งได้ที่บอกว่า Apres la plui, le beau tempt จากคุณ : บอนเนอร์ - [ 15 ธ.ค. 51 03:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 157 ขอบคุณมากค่ะ ที่แบ่งปันประสบการณ์ให้พวกเราได้ทราบกัน สู้ๆนะคะ เราก็คนใต้หละค่ะ อิอิ แถมเป็นจังหวัดที่คุณ จขกท ชอบไปเที่ยวซะด้วย ขอเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :) จากคุณ : Windchime - [ 15 ธ.ค. 51 06:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 158 ไปต่างจังหวัดซะหลายวัน ตามมาอ่านจนจบแล้วนะครับ ขอบคุณที่เอาเรื่องราวดี ๆ มาแบ่งปันกันครับ จากคุณ : supertarokung - [ 15 ธ.ค. 51 15:23:37 ]

ความคิดเห็นที่ 159 เป็นคนที่สู้ชีวิตมากๆเลย ทำดีได้ดีจ้ะ แล้วอีกอย่างญาติผู้ใหญ่ของน้องท่านดี คอยดูแลให้กำลังใจ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นจ้ะ จากคุณ : อินทรีทองคำ - [ 15 ธ.ค. 51 17:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 160 อ่านแล้วน้ำตาจะไหล คุณเก่งและแกร่งมาก ขออนุญาต เรียกคุณว่าต้นแบบนะคะ ขอให้คุณมีความสุขกับชีวิตของคุณมากๆ ค่ะ จากคุณ : ตำปูปลาร้า - [ 15 ธ.ค. 51 17:54:17 ]

ความคิดเห็นที่ 161 ขอบคุณจขกทที่นำเรื่องราวมาแชร์ให้พวกเราได้รับรุ้ค่ะ แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยเรื่องเศร้า แต่จขกทได้โปรดรับรู้ไว้ว่า เกิดมาได้คุ้มที่สุดแล้วค่ะ ได้ใช้ชีวิต ได้มีชีวิตที่ตัวเองลิขิตเอง แม้ต้องต่อสู้ แต่มันก็คือส่วนหนึ่ง ส่วนดิฉันสิคะ ชีวิตช่างเรียบง่าย ไม่มีสีสรรค์ ไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ยากจน ไม่หวือหวา เรียนจบ ทำงาน แต่งงาน มีลูก อาจฟังเหมือนบ้า แต่ดิฉันอิจฉาจขกทนะคะ ที่ได้ใช้ชีวิต และต่อสู้ด้วยสองมือของตัวเอง เชื่อเถอะค่ะว่าการได้ใช้ชีวิตมันแตกต่างจากการมีชีวิตอย่างเดียวค่ะ จากคุณ : ผ่านมา - [ 15 ธ.ค. 51 18:53:26 A:115.129.16.140 X: TicketID:166806 ]

ความคิดเห็นที่ 162 ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละ คุณยังต้องเจออะไรอีกมากในอนาคต แต่เชื่อได้แน่ว่าคุณก็จะผ่านไปทุกเรื่อง จากคุณ : ลี่ - [ 16 ธ.ค. 51 08:31:00 A:125.25.104.49 X: TicketID:167767 ]

ความคิดเห็นที่ 163 เพิ่งเห็นกระทู้ค่ะ เก่งมากจ๊ะ หนู ป้าก็ไม่ต่างจากหนูมากนัก เจอชีวิตโหดๆ มามากเหมือนกัน จนไม่อยากหันกลับไปมอง ฉันผ่านตรงนั้นมาได้ไรวะ ชีวิตหนูยังอีกยาวไกล ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆตลอดไปนะคะ จากคุณ : ป้าแอ๋ว (rattana.uk) - [ 17 ธ.ค. 51 04:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 164 อ่านแล้วทำให้มีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ .....รู้สึกเหมือนได้ชาร์ตแบตก่อนขึ้นปีใหม่ ...แล้วก็คิดได้ว่าชีวิตเรายังมีอะไรดีๆอีกเยอะรออยู่ ตราบใดที่เรายังไม่หมดกำลังใจ....สู้ๆ ขอให้ชีวิตต่อจากนี้มีความสุขมากๆนะคะ ^ -^ จากคุณ : คุณราเม็ง - [ 17 ธ.ค. 51 10:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 165 ชื่นชมที่จขกท.เป็นคนใฝ่ดี แม้จะต้องเจอกับปัญหาหนักในชีวิตหลายครั้งก็ยังดำรงตนให้อยู่ในลู่ในทางได้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล.เรามาจากโรงเรียนเดียวกับจขกท.เลยค่ะ แถมเป็นดปจ.เหมือนกันด้วย จากคุณ : GlowPopJigglyJam - [ 17 ธ.ค. 51 21:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 166 มีกำลังใจมากขึ้นเลยค่ะ นู๋เพิ่งมาได้อ่าน... มีแต่คนบอกให้พึ่งตัวเองให้มากที่สุด ยืนให้ได้ด้วยขาของตัวเอง ตอนนี้กำลังจะเข้าเบญจเพศด้วย เลยเหมือนมีทุกข์เข้ามา...ได้แต่ระวัง กับมีสติอ่ะค่ะ คุณ spy mini เข้มแข็งมากๆเลย เป็นแบบอย่างทางความคิดและทางปฏิบัติได้เป็นอย่างดีเลยค่ะ หนูจะขอนำไปเป็นแบบอย่าง ว่าเราต้องอดทน ตราบใดที่ยังหายใจก็แสดงว่าเรายังไม่ตาย ต้องสู้ และหมั่นทำบุญ ทำความดี คุณ spy mini เป็นคนเก่งและแกร่งที่รับมือกับปัญหาได้ดีมากๆเลยค่ะ ^^* จากคุณ : เด็กช่างฝัน - [ 18 ธ.ค. 51 11:25:14 ]

ความคิดเห็นที่ 167 สวัสดีค่ะ  เพื่อนๆ เนื่องด้วยว่า มี เพื่อนใน PANTIP คนนึงเตือนว่าให้มา อธิบายเรื่อง การฆ่าตัวตาย  ที่เราทำไป ๒ ครั้งในชีวิต และมันเป็นสิ่งที่ผิด  ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง   เราเลย อยากจะบอกเพื่อนๆ ว่า อย่าทำ ค่ะ   การฆ่าตัวตายนั้นมันเป็นบาปอย่างหนา ที่มันจะติดตัวเราไปจนตาย   นอกจากนั้นแล้วยังเป็น ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส  ไหนจะทำร้ายตัวเอง  เรายังทำร้ายคนที่รักเราด้วย  ครอบครัวเรา ญาติๆ เพื่อนพี่น้อง ที่รู้จัก   เสียเงิน เสียเวลา  เสียใจ  เสียความรู้สึก เสียเพื่อน  เสียคนที่เรารัก มันมีแต่เสียกับเสียค่ะ    ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น  มีแต่จะแย่ลง  และไม่มีวันเรียกร้องสิ่งที่เสียไปกลับมาได้  ตอนนั้นอาจคิดว่า เรียกร้องความสนใจ  ความรักซักนิดก็ยังดี   แต่คนที่เค้าไม่รักเรา  ทำยังไงเค้าก็ไม่รัก  และยังจะเสียคนที่รักเราไปด้วย   ถ้าเพื่อนๆ จะเอาอย่าง  ขอให้เป็นเรื่องอื่นๆ ที่ดี  และถูกต้องค่ะ   เรื่องฆ่าตัวตาย เป็นทางออกของคนที่ไม่รักตัวเองและเห็นแก่ตัว    ถ้าเกิดคิดว่าไม่ไหวแล้ว  อยากจะตาย  ให้นอนหลับซักตื่นนึง  หรือออกไปข้างนอก ทำกิจกรรมอะไรก็ได้  ให้ร่างกายได้ผ่อนคลาย สำหรับเรา  เราคิดว่า การฆ่าตัวตาย มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ  เราต้องมีสติ แล้วหาทางแก้ไข ใช้เวลาคิด ไตร่ตรอง  มันจะดีขึ้นค่ะ   จะปีใหม่แล้ว  บางคนยังทุกข์อยู่  บางคนยังเหนื่อยอยู่  เป็นกำลังใจให้เพื่อนๆ ที่กำลังมีปัญหา  ขอให้ผ่านปัญหาไปด้วยดีค่ะ   เราขอให้ปีใหม่นี้เป็นปีดีดี ของเพื่อนๆ  ได้เริ่มใหม่   ยิ้มสู้มันนะคะ จากคุณ : spy_mini - [ 18 ธ.ค. 51 15:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 168 เป็นกำลังใจให้จขกท. นะคะ เราอ่านทุกความเห็น แม้กระทั่งบางข้อความของบางคนที่ไม่ค่อยสร้างสรรค์ แต่จขกท. ก็เป็นคนใจเย็นตอบได้ บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นแต่สะใจเล็กๆ เราชอบคำนี้ค่ะ "การรับมือที่ดีที่สุด คือ  การมองโลกในแง่ดี   ไม่คิดยึดติดกับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว"" เราขอเอาคำนี้ไว้เตือนใจตัวเองนะคะ เพราะบางครั้งเราก็ยึดติดกับเรื่องที่ผ่านมามากไป คิดมาก จนนอนไม่หลับ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : พื้นที่สีเขียว - [ 18 ธ.ค. 51 17:44:08 ]

ความคิดเห็นที่ 169 สุดยอด จากคุณ : จิ้งจกจัง (จิ้งจกจัง) - [ 18 ธ.ค. 51 21:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 170 ปัญหาที่นั่งเครียดจนหน้าแก่อยู่ตอนนี้ กลายเป็น "เรื่องขี้ประติ๋ว" ไปเลย ว่าแต่....ประติ๋วนี่ใครหว่า?? พี่จขกท. แกร่งขั้นเทพค่ะ ยิ่งตอนสมัยเรียน ช่วงที่ต้องผจญกับอุปสรรคนานา ยิ่งแสดงให้เห็นว่า ในโลกใบนี้ ไม่มีอะไรที่พี่ทำไม่ได้แล้วล่ะ จากคุณ : Lighting Plankton - [ 19 ธ.ค. 51 11:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 171 เข้ามาอ่านครับ เจออะไรมาเยอะเลย ต่อไปนี้ ขอให้เจอแต่สิ่งดีดีนะครับ ^^ จากคุณ : ณ จุดดุลยภาพ - [ 21 ธ.ค. 51 18:31:18 ]

ความคิดเห็นที่ 172 เข้ามาอ่านค่ะ ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆ มาแบ่งปันกัน ปัญหาทุกอย่างถ้ามันเกิดจากมนุษย์เป็นคนทำ เราเชื่อว่า เราก็คือมนุษย์คนหนึ่ง เราต้องแก้ไขมันได้ อาจจะช้านิดหน่อย แต่เราจะไม่ท้อ ได้อ่านชีวิตของจขกท แล้ว ดีมากค่ะ จากคุณ : nangfarnaram - [ 21 ธ.ค. 51 20:49:12 ]