 |
กฏแห่งกรรม
ให้ตาย เถิด ในชีวิตนี้ผมเชื่อในคำว่า กฎแห่งกรรมเสมอ แต่ไม่เคยรู้หรือเห็นได้ถึงตัวตนที่แท่จริงของมันเลย จนเหตุการณ์วันหนึ่งทำให้ผมได้รู้ว่าที่แท้ กฎแห่งกรรม หน้าตามันเป็นยังไง
ผมจะเล่าก่อนนะครับ ว่า ครอบครัวทางพ่อผมเป็นคนจีน ที่มาอยู่เมืองไทย ในสมัยคุณปู่ คุณย่า โดยปู่กับย่ามีลูกสองคน คือป้า และพ่อผม ทางป้า ก็มีลูกสองคน เป็นผู้หญิง ส่วนทางฝั่งพ่อผมมีลูกคนเดียว คือผมและที่สำคัญ เป็นผู้ชายด้วย เลยทำให้คุณย่าดีใจมากกับหลาน ชายคนนี้ วันเวลาผ่านไป โดยที่ย่าคอยเลี้ยงผมเสมอไม่เคยได้ห่างกัน
อยู่มาวันนึง แม่ผมก็พาผมไป เรียนต่อที่ต่างจังหวัด โดยตอนนั้นย่าไปต่างประเทศ พอย่ากลับมา ไม่เจอผม ย่าก็ร้องไห้เสียใจ เพราะนั้นคือการ พรากกันครั้งแรกโดยผมไม่ได้รู้สึกอะไร นอกจากความรู้สึกแปลกแปลกเมื่อไกลถิ่น
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนไม่นาน แต่มันเป็นเวลา เก้าปี ที่ผมและย่าต้องพรากกัน ผมกลับมา บ้านอีกครั้ง เพื่อมาเรียนมัธยม รอยยิ้มของย่ากลับมาอีกครั้งเมื่อผมอยู่ไกล ความรู้สึกย่าไม่เคยเปลี่ยน ผมยังเป็นไอตัวเล็กของย่าเสมอ แต่ความรู้สึกผมกลับไม่เหมือนเดิม ความสนิทกลับเป็นความเขินอายและเริ่มเกรงใจ เพื่อนเล่นวัยเด็กกลับเป็นคนที่ต่างวัยคุยกันคนละเรื่อง
ผมเป็นอย่างนี้มา หกปี และถึงเวลาต้องไปเรียนต่อ มหาลัยที่กรุงเทพ โดยในความคิดแรกคืออิสระ ไม่มีกฎ ระเบียบ ไม่ต้องวางตัว แต่สำหรับย่า นั้นมันคืออีกครั้งที่ต้องพรากกัน
ผมเรียนกรุงเทพผมติดเพื่อน ไม่คิดจะกลับไปบ้านเลย นานนานกลับไปที กลับไปไม่นานก็อ้างเหตุผลมากมายเพื่อกลับ กรุงเทพ จนวันหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไป สามปี ผมได้กลับไปบ้านอีกครั้ง แล้วเมื่อกลับไปผมก็เดินเข้าไปหาย่า ย่าทำหน้างง งง ไม่เหมือนทุกครั้งที่เวลาเจอผมจะต้องมีรอยยิ้ม ซักพักย่า ก็เรียกชื่อผม แล้วก็หมดสติไป ผมจำได้ว่าคำสุดท้ายที่ย่าพูดออกมา มันคือชื่อผมเหมือนกับคำที่ผมได้ยินครั้งแรกเมื่อเกิดมา
อย่า ลืมตาอีกที ก็อยู่ในโรงพยาบาล หมอบอกว่า ย่าไม่มีทาง พูดหรือเดินได้อีกต่อไป สมองย่าเลือดไปเลี้ยงไม่พอ เลยทำให้เส้นเลือดในสมองตีบตัน ย่าพิการ น้ำตาผมไหลออกมาโดยหยุดไม่อยู่ ผมเดินเขาไปหาย่า รอยยิ้มย่าออกมาอีกหนแม้วันนี้ร่างกายย่าจะเปลี่ยนไปแต่ความรู้สึกของย่ายังไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย เมื่อเจอผม
เมื่อเวลา ผ่านเดือน ผ่านปี ผ่านสองปี ย่ารู้สึกว่าดีขึ้นเพียงแต่เดินหรือพูดไม่ได้เท่านั้นเอง รอยน้ำตาในวันนั้นของผมกลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในวันนี้ว่าอย่างน้อยเรายังมีย่าอยู่ และเหมือนย่าที่ปกติ ในอดีต ความคิดอย่างนี้ของผม ทำให้ผมรู้สึกห่วงย่าน้อยลง นิสัยเดิมเดิมเริ่มกลับ เริ่มไม่ไปเยียม เริ่ม ไปเยียมก็อยากรีบกลับ แม้จนวันนึง แม่บอกย่าเป็นลม ผมก็คิดในใจว่าคงไม่เป็นไร คงเป็นปกติ แต่คืนนั้นเวลาตี2 พี่สาวผมได้โทรมาให้รีบไปด่วน ย่าเป็นหนัก เราต้องรีบนำตัวย่าขึ้น กรุงเทพในคืนนั้น
จนถึงวันนี้ย่ายังไม่ได้สติ ย่าหายใจเองไม่ได้ ต้องเจาะคอเพื่อต่อท่อหายใจ ต้องเจาะท้องเพราะท้องมีแต่ลม
ผมได้ฟัง เรื่องหนึ่ง ที่พ่อผมเล่าให้ฟังว่า ทุกคืนที่ย่าสวดมนต์ไม่เคยขอให้ตัวเองเลย แต่ย่าขอให้พระจงคุ้มครอง ผมซึ่งมาอยู่ไกลให้ปลอดภัย จากอันตรายรอบตัว เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ย่ามีอยู่จากที่ลูกให้ก็นำมาให้ผม ย่าอยากโทรหาผมใจจะขาดแต่ไม่กล้าโทรเพราะกลัวผมไม่ว่าง ย่าชอบซื้อทองเพราะเพื่อให้ผมไปขอผู้หญิงที่ผมรักในอนาคต ย่าชอบชวนผมไปกินข้าวข้างนอกชอบชวนไปเที่ยวต่างจังหวัดเพราะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากข้น ย่าร้องไห้และพูดว่าท่านเทพอย่าเอาชีวิตหลานฉันไปเลยขอเถิดอยู่ตลอดเวลาตอนผมป่วยเข้าโรงบาล ได้ฟังแค่นั้นแหละครับ ผมจะล้มลงให้ได้ ว่านี้หรือคือสิ่งที่ย่าทำให้ผม แต่ผมกลับ ไม่ได้ทำอะไรเพื่อย่าเลย
ผมเดินกลับเข้าไปดูย่า แล้วอยากร้องก็ร้องไม่ได้กลัวย่าเห็นแล้วร้องตาม อยากยื้อชีวิตย่าให้นานที่สุดแต่มันก็ต้องแล้วแต่ลิขิตฟ้าแม้ใจจริงผมอยากให้ย่าอยู่กับผมได้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ ผมมองย่าโดยพูดอะไรไม่ออก อยู่เป็น ชั่วโมง ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปล่อยโฮ ออกมาครั้นคิดในใจว่า นี้แหละกฎแห่งกรรม สิ่งที่ผมทำกับย่าไว้ วันนี้เวรกรรมทำให้ผมได้รู้แล้วว่า กรรมมันติดจรวดจริงจริง
ผมได้เดินจากย่าไปสามครั้ง มันคือความทรมานของย่า แต่ผม ย่ากำลังจะจากผมไปแค่ครั้งเดียวแต่มันคือการจากไปตลอดการ
#วันนี้ย่า โอกาสเป็นหรือตายหมอบอก 50 /50 แต่อาการเจ็บและโรคแทรกซ้อนของย่ามันเพิ่มข้นทุกวัน เหมือนคอยตอกย้ำและซ้ำไปในใจของผมว่ากรรมนี้ผมต้องชดใช้#
เหตุผลที่ผมเขียนกระทู้นี้มาเพื่อให้เพื่อนสมาชิกได้รู้ว่า อย่าเป็นแบบผมก่อนมันจะสายเกินไป ถ้าการบอกเล่าของผมมันช่วยใครได้ ก็ขอให้ผลบุญนี้ส่งถึงย่าผม และหากท่านเทพ เทวดา รับรู้อยากบอกว่าพอเถิดเลิกทดสอบผมอีกเลย ผมยอมชดใช้กรรมด้วยตัวผมเองกับตัวผมเอง
จากคุณ :
นู๋มาเฟีย 
- [
15 ธ.ค. 51 07:25:58
]
|
|
|
|
|
|
