ความคิดเห็นที่ 1 คนไทยโดยมาก มักจะคิดว่า คนอยู่เมืองนอกสบาย รวย ไม่ได้คิดเลยว่า เขาต้องทำงานสำบาก และต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลก แตกต่าง ไม่ได้สุขสบายเหมือนอยู่เมืองไทย ผมมีญาติที่ไปทำงานเมืองนอก ถูกญาติทางเมืองไทยไถตลอดเวลา ขนาดญาติพี่น้องที่อายุ 50 ปีแล้ว ก็ยังเกาะเขากินไม่เลิก พอผมไปพูดเข้าว่า ไม่ควรไถเงินเขาเกินงาม ปรากฎว่า แกจะเพ่นกบาลผม เมื่อก่อนผมก็ไม่รู้ว่าการอยู่เมืองนอกลำบาก แต่พอได้ไปสัมผัส ก็รู้เลยว่า มันไม่สุขสบาย บางคนไปเป็นแม่ครัว พนักงานเสริฟ ได้อยู่ห้องแคบๆ พอดิ้นได้ แต่มีเงินส่งให้ญาติพี่น้อง ญาติก็สบายไป แต่อย่างว่าแหละครับ คนไทยส่วนใหญ่คิดว่า คนอยู่เมืองนอกรวย ก็ได้แต่ทำใจครับ ทัศนคติแบบนี้เปลี่ยนยาก เอาใจช่วย จขกท นะครับ มันคงยากลำบากกับการรับภาระคนเดียว และญาติพี่น้องไม่ช่วยแบ่งเบา แต่การจะเปลี่ยนแปลงพวกเขาก็คงไม่ง่าย ผมแนะนำว่า คุณต้องใจแข็ง ไม่จ่ายง่ายๆ หากไม่จำเป็นครับ จากคุณ : polmee - [ 17 ธ.ค. 51 12:56:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Let it go คะเรื่องเงินทองกับพี่น้อง หรือคนอื่นๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่สิ่งที่คุณทำนั้น เป็นสิ่งที่ดีมาก เหมือนกับทำบุญกับพระอรหันต์(พ่อและแม่)จงภูมิใจคะ ใครจะทำอย่างไรก็ช่างเถอะ จากคุณ : คุณทำได้ดีแล้ว - [ 17 ธ.ค. 51 12:57:01 A:76.202.77.159 X: TicketID:170097 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปัญหาคลาสสิคระดับชาติ ซับซ้อนเกินกว่าจะแก้ไขได้ในระยะเวลา 1 ช่วงชีวิตของเราค่ะ ทำใจ ยอมรับ และให้อย่างมีเหตุผล แบ่งปันแต่อย่าถึงกับต้องเสียสละ การเสียสละจะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อมันจำเป็นถึงชีวิตเท่านั้น เสียสละแปลว่ามีอยู่หนึ่ง และยกให้ทั้งหมด การให้หรือการแบ่งปัน คุณมีอยู่หนึ่ง อาจแบ่งกันคนละครึ่ง มีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่ายจะดีกว่า ถ้าคุณเริ่มมีอาการช้ำใจ แปลว่าจะต้องมีอะไรที่ไม่ถูกต้อง หรือ เดินไม่ถูกทาง ให้เท่าที่คุณสามารถให้ได้ ให้เท่าที่จะไม่รู้สึกช้ำใจถ้าเค้าทำอะไรแย่ๆ กลับมา ให้แบบไม่ต้องทวง ไม่ต้องคิดว่าเคยให้ไปแล้ว พ่อแม่ยกไว้ในฐานที่เข้าใจ สำหรับพี่น้อง อย่าตามใจจนเค้าเสียคนจะดีกว่า เพราะสุดท้ายนอกจากเค้าจะไม่รู้จักช่วยตัวเองแล้ว คุณยังต้องลำบากรับผิดชอบชีวิตเค้าด้วย เพราะที่เค้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คุณเองก็มีส่วนสนับสนุนให้เค้าเป็นแบบนั้น ทุกเหตุทุกปัจจัยเป็นเหตุเป็นผลในตัวมันเองอยู่แล้ว ทำใจให้สบาย ชีวิตยังมีพรุ่งนี้ ไม่อยากช้ำใจอีก เปลี่ยนท่าทีของตัวเองเสียใหม่ หวังว่าคุณจะมีกำลังใจในการสร้างความเคยชินใหม่ๆ ให้ญาติๆ นะคะ สู้สู้.. จากคุณ : Sunshine Sonata - [ 17 ธ.ค. 51 13:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 การที่ คุณไม่ให้เงินพี่สาวของคุณครั้งนี้ เป็นเราๆ จะคิดว่ามันไม่ถือว่าเป็นการลืมบุญคุณพี่สาวหรอกนะคะ อยากให้ คุณ จขกท. สบายใจ เราว่า เค้าต้องเข้าใจระหว่างอะไรคือความจำเป็น อะไรคือความไม่พอ เพิ่มเติมข้อความ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 51 14:25:47 จากคุณ : Vesp@ - [ 17 ธ.ค. 51 14:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ทันเสียแล้ว ถ้าทันจะบอกคุณแม่ของคุณว่า สมบัติของคูณแม่ถ้าคุณแม่ยังไม่ตายอย่าเพิ่งโอนให้ใครเด็ดขาด นอกจากจะชี้ไว้ หรือทำพินัยกรรมไว้ ให้คุณแม่คุณกอดไว้จนวินาทีสุดท้ายของลม หายใจ รับรอง คุณแม่ของคุณไม่เหงา ไม่สบายนิดหน่อย จะมีคนมาดูแลเอาใจใส่ มีแต่คนจะมาส่งเสียให้เป็นรายเดือน  เป็นหลักธรรมชาติ จากคุณ : pooandpang - [ 17 ธ.ค. 51 14:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหมือนกันเลยค่ะ แต่อย่าน้อยใจไปเลยค่ะ ท่องเอาไว้้ ทำดีได้ดีๆๆๆ ขออวยพรให้คุณรุ่งเรืองในชีวิตและการงานตลอดไป จากคุณ : High Access - [ 17 ธ.ค. 51 15:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับคุณ Sunshine Sonata และ pooandpang มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : yuy - [ 17 ธ.ค. 51 15:58:55 A:124.121.24.121 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอาว่าขอออกความเห็นเรื่องช่างหน่อยนะค่ะ แม่ทำห้องน้ำ ค่าแรงอย่างเดียวก็ 5000 แล้ว แล้วจ่ายแบบแรงงานพม่าต่อแล้วต่ออีกด้วยนะ เน้นห้องน้ำ เขาคิดค่าแรงตารางเมตรล่ะ 200 แค่ใส่กระเบี้องเอง เพราะของเก่าเป็นปูน(ไม่ใช่ราคากรุงเทพนะ) ถ้าฉาบปูน กรณีตารางเมตรล่ะ 400 เคยไปจ้่างคนทำกำแพงรั่ว ตารางเมตรล่ะ 800 ค่ะ ก่อแล้วก็ฉาบ (แบบลดแล้วนะราคานี้) เราว่าถ้าเป็นลูกเขย ค่าแรงหมืนหนี่ง ถือว่าไม่แพง แต่ท่านไม่ลดแค่นั้นเองค่ะ ส่วนเรื่องเงินนี้น่าเห็นใจค่ะ แล้วลูก ๆ เกาะแม่นี้ ส่วนญาตินี้ไม่เป็น แต่ว่าเพื่อนเราที่ไม่ค่อยมีเพื่อนฝรั่ง ชอบคิดว่าเรารวย ใช้เงินอะไรเท่าไหร่ก็ได้ คุยกับมันแล้วยังอีง ๆ ไม่รู้หรีอไงว่าสามีชั้นพีงทำงานมาแค่ 3 ปีเอง ก็คือจนกว่าฝรั่งทั่วไปนี้เอง จากคุณ : มนชิ - [ 17 ธ.ค. 51 16:53:25 A:86.205.211.3 X: TicketID:169393 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ต้องพูดไรมากละ  ลอกตามคุณ Sunshine Sonata "ปัญหาคลาสสิคระดับชาติ ซับซ้อนเกินกว่าจะแก้ไขได้ในระยะเวลา 1 ช่วงชีวิตของเราค่ะ"  มันใช่เลยค่ะ (เอ๊ะ มานั่งในใจฟังอิฉันคิดตั้งเมื่อไหร่กัน !!! ) เชื่อไม๊คะ คุณ จขกท. เราเคยเป็น เคยคิดแบบคุณมาก่อน  สุดท้ายก็มาคิดได้ ว่าเราไปคิดว่าทำไมคนโน้นเป็นแบบนี้ ทำไมคนนี้ไม่เป็นแบบนั้น (แบบว่า ทำไมไม่ช่วยกันนะ ทำไมเห็นเอาแต่ตัวรอดกัน คิดว่าเรามีเงินแล้วปล่อยเราบรรเลงอยู่คนเดียวน่ะ ) พอเราทำมากๆ เข้า ความเบื่อกับความละเหี่ยใจหลายๆ อย่างก็มาวนเวียนในสมอง ให้คิดโน่นนี่ สุดท้ายเราเลิกทำที่เคยๆ เลยทำ ที่อยากให้โน่นดี นี่เนี๊ยบ เข้าที่เข้าทาง เราเลิกสนใจเลยค่ะ เราส่งให้แม่ใช้อย่างเดียว  เรื่องของพี่น้อง เราไม่สนเลย  ถ้าเขายืม เราบอกว่าเราไม่มีให้ ไม่สะดวก อะไรก็ว่าไป  พี่สาวเรา ร้อยวันพันปี ไม่เคยโทรหาเรา ทั้งที่แค่มิสคอล ไม่ต้องเสียเงินเราจะโทรกลับเอง เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมืองไทยแล้ว เราไม่เคยบ่น  เรามาอยู่ต่างแดนเขาก็ไม่เคยโทรมา  จู่ๆ วันหนึ่งเขาโทรมา เพราะเดือดร้อนเรื่องเงิน เราทักไปคำเดียวว่า เวลาปกติไม่ยักกะโทรมาหาเรานะ เราเคยบอกไปแล้วด้วยว่าเราอยู่ต่างแดนเราก็เหงา ก็คิดถึงพี่น้อง ครอบครัว แต่ไม่ยักจะมีใครคิดถึงตอนปกติเลย การ์ดสักใบไม่เคยได้รับ  ด้วยความหยิ่งของเขา เขาก็ไม่ยุ่งกับเราอีกเลย จริงโทรมาทั้งทีเราก็จะช่วยอยู่แล้ว ถามว่าช้ำใจไม๊ ช้ำใจซิคุณเอ๋ย  แต่ถ้าเก็บเอามาคิดมาก เราก็จะบ้าอยู่คนเดียว พวกที่สร้างเรื่อง เขาก็อยู่สบายใจเฉิบๆ ของเขาไป เพราะพวกเขานึกถึงแต่เรื่องตัวเอง เขาเลยคิดถึงใจคนอื่นไม่เป็น   ลองหยุดอยู่นิ่งๆ ดูซิคะ แล้วมองย้อนไป จะเห็นว่าเราเองนั่นแหล่ะ เต้นอยู่คนเดียว คนอื่นไม่ได้มาสนใจเลย เขายุ่งแต่เรื่องของตัวเองไป  ลองทำแบบพวกเขาบ้าง เรายุ่งแต่เรื่องของตัวเองไป  อันไหนมีแล้ว พอเพียงแล้วก็ไม่ต้องไปทำให้  บางทีการที่เราให้เยอะๆ ให้ง่ายๆ เป็นเหตุให้พวกเขาปฏิบัติตัวกับเราแบบนั้นก็เป็นได้ อะไรที่ใครได้มาง่ายๆ เขามักไม่เห็นคุณค่า คิดไปเองโดยปริยายว่าเขาไม่ทำ เดี๋ยวเราก็ทำเองแหล่ะ ง่ายดีไม๊.... พอก่อนดีกว่า ก่อนหาที่ลงตอนจบไม่เจอ  อิอิ ... ปล. ได้ระบายบ้างแล้ว รู้สึกดีขึ้นไม๊คะ  เป็นกำลังใจให้แล้วกันนะ  เราว่าส่วนใหญ่จะเจอแบบคุณเยอะนะ เพียงแต่ใครทำใจได้ จะพูดออกมาหรือเปล่า เท่านั้นเอง... จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ 17 ธ.ค. 51 18:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปัญหาโลกแตกสำหรับคนอยู่เมืองนอกจริงๆ   คุณเลี้ยงดูพ่อแม่ทำไปเถอะเป็นบุญของคุณ ให้แต่พอดีเพราะถ้าให้มากพี่น้องคนอื่นเห็นว่าพ่อแม่มีเยอะก็จะไปรบกวนท่าน ส่วนพี่น้องคนอื่นเค้าโตๆกันแล้วปล่อยให้เค้าดำเนินชีวิตของเค้าเอง  จะลำบากบ้างก็เป็นชีวิตเค้าเป็นสิ่งที่เค้าเลือกทำเอง  นอกจากคุณเห็นว่าหนักหนาจริงๆค่อยช่วย ส่วนเรื่องห้องครัวถ้าพี่เขยตีราคาแบบเป็นธุรกิจ  คุณเองก็มีสิทธิที่จะสอบถามราคาจากผู้รับเหมารายอื่นๆ  เพื่อเปรียบเทียบคุณภาพงานเช่นกัน  แล้วการตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับคุณเอง   ถ้าคุณคิดจะช่วยพี่เขยคุณก็อาจจะพูดไปเลยว่าคุณรู้ว่าช่างที่อื่นราคาเท่าไหร่  แต่ที่คุณให้พี่เขยทำเพราะคุณช่วย ที่เราให้บอกอย่างนี้เพราะอาจจะมีรายการตามหลังประเภทวัสดุขึ้นราคา  หรือขอค่าแรงเพิ่มเพราะทำไปแล้วไม่คุ้ม จากคุณ : angji009 - [ 17 ธ.ค. 51 18:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราว่าไม่ต้องอยู่ไกลถึงต่างประเทศหรอกค่ะ คนเค้าจะไม่ให้เค้าก้ไม่ให้กัน พี่น้องเราทำงานกันทุกคน ไม่มีใครให้เงินพ่อแม่เลย มีเราให้อยู่คนเดียว ต่างคนก้บอกว่ามีภาระต่างๆ นานา ถามว่าเราไม่มีภาระเหมือนคนอื่นเหรอ ก้มีเหมือนกันแหล่ะค่ะ มันอยู่ที่ความเห็นแก่ตัวส่วนบุคคลมากกว่า เราถึอว่าการให้พ่อให้แม่เป็นสิ่งที่เราทำได้ไม่ต้องคิดมาก ให้เท่าที่เราให้ได้ไม่เดือดร้อน ใครจะให้หรือไม่ให้ก้เรื่องของเค้า ของคุณยังดีที่พ่อแม่คุณ ไม่ได้เรียกร้องมากมาย เรามีเพื่อนที่แม่เค้าบังคับให้ต้องส่งเงินกลับมาเยอะๆ โดยที่ตัวเองใช้เงินสุร่ยสุร่าย แถมติดการพนัน ไม่เคยสงสารลูกที่หาเงินส่งให้ทุกเดือน ให้เท่าไหร่ไม่เคยพอ อยากได้มากๆๆ มากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ให้จะเข็บไข้ และจะเป็นจะ....ให้ได้ สงสารเพื่อนจริงๆ ทำใจน่ะค่ะ ญาติพี่น้อง ก้แค่ญาติพี่น้อง อย่าเก็บมาคิดให้รกสมองเลยค่ะ จากคุณ : Papayahanaga - [ 17 ธ.ค. 51 18:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ปัญหา นิสัย แบบนี้.... มักเกิดขึ้นกันกับระดับความคิดของกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง (หรือส่วนหนึ่ง)... ไม่เกิดขึ้นกับคนไทยหลายๆคน... มันไม่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆเราในเมืองไทย รวมถึงญาติๆ... ไม่มีใครสนใจพูดถึงยืมเงิน... และ ส่วนมากในกลุ่มเพื่อนๆ ไม่สนใจเรื่อง การมาอาศัยในต่างแดนกัน... พวกเขาในเมืองไทยอยู่กันสบาย มีธุระกิจใหญ่โต มั่งคั่งกว่าดิฉันที่อยู่ต่างแดนที่ยังต้องดิ้นรน มันขึ้นอยู่กับสังคมส่วนเล็กแต่ละสังคมด้วยค่ะ... แต่ก่อนตอนอยู่เมืองไทย จากมาแบบไหน คนในละแวกที่เคยอาศัยร่วมกันก็คือคนที่อยู่ในระดับเดียวกัน... ถึงได้มีความคิดได้แค่นั้นน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ จขกท. ได้ย้ายมาอยู่ต่างแดนแล้ว... จึงรู้ว่าความเป็นอยู่จริงๆของคุณในต่างแดนเป็นยังไง... แต่เพื่อนบ้านในไทยละแวกที่คุณเคยอาศัยอยู่... เขาไม่รู้น่ะค่ะ... เขายังมีมุมมองแคบๆ คุณก็คงเคยมีความยึดติดคล้ายๆกับเพื่อนบ้านเหมือนกัน ก่อนจะได้มาอยู่ต่างแดน...... เพื่อนบ้านไม่ได้เห็นโลกกว้างมากกว่าคุณค่ะ... เขาจึงไม่เข้าใจ จนกว่าเขาจะได้มาสัมผัสกันเอง จากคุณ : JidNince - [ 17 ธ.ค. 51 19:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาให้กำลังใจค่ะ เพราะจุดประสงค์ของการตั้งกระทู้คือได้ระบายความอึดอัดและขอกำลังใจ สำหรับบางคนที่มีญาติร่ำรวยมากไม่มีปัญหาที่เมืองไทย เราขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ สำหรับพี่ที่ขอยืมเงินคนนี้ เขาก็ดีกับเรามากช่วยแม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กเขาเป็นเหมือนแม่คนที่สอง ถึงเขายืมเงินบ่อยแต่ก็ใช้คืนทุกครั้ง ที่เราช้ำใจคือพวกเขาต่างปล่อยให้เป็นภาระของเราคนเดียวเรื่องส่งเสียให้พ่อแม่ ในขณะที่เขามีเงินไปจับจ่ายใช้สอยเรื่องอื่น ทั้งที่เราก็บอกเขาบ่อยๆว่าเราไม่ได้ร่ำรวยแค่พอมีพอกิน ภาระของเราก็มี แต่เขาก็ยังเฉย เรื่องซ่อมบ้าน ขอให้คิดถึงบ้านที่ ตจว.ครึ่งตึกครึ่งไม้ มีครัวเป็นเพิงเล็กๆยื่นไปทางด้านหลัง จะซอ่มแค่เครื่องบน เปลี่ยนหลังคา พื้นกับฝาไม่ต้อง เรามีพี่ชาย พี่เขย เป็นช่างไม้รวมกันสามคน และแม่เพิ่งยกที่ดินให้แล้วเขาไม่คิดจะชว่ยมาทำให้ฟรีหรือลดซักครึ่งนึงเลยเหรอ คือบ้านของแม่น่ะนะ เราว่ามันเกินไปแล้ว แต่จะทำไงได้ คงต้องทำใจอย่างเดียว แต่บางครั้งมานั่งคิดดูถ้าเกิดวันหนึ่งวันใดมีเหตุจำเป็นเราต้องกลับไปอยู่เมืองไทยแบบคนเดียวนี่ เราจะทำไงเหรอ เราจะไปตกระกำลำบากอยู่ที่เมืองไทยรึเปล่า เงินก็ไม่มีเก็บเลยที่โน่น เพราะต้องคอยส่งให้แม่ประจำ (พ่อเพิ่งเสีย) แม่แกก็เกรงใจ แล้วเรายังเจ็บใจหนักขึ้นไปอีกเพราะต้องจ้างให้พี่ชายที่อยู่บ้านติดกันให้ช่วยดูแลแม่ที่อยู่คนเดียวด้วย เพราะเขาบอกเขาเหนื่อยเลี้ยงคนแก่ เวลาเขาโมโหขึ้นมาเขาก็บอกว่าพรุ่งนี้จะไม่มาหุงข้าวให้แม่แล้ว เพราะพี่คนอื่นก็ไม่ยอมมาเปลี่ยนกัน พี่ชายคนนี้เป็นลูกคนโปรดของแม่แต่กลัวเมียมาก แม่เราก็ร้องไห้โฮ กลัวไม่มีใครเลี้ยง เรากับพี่ที่จะช่วยออกเงินซอ่มบ้านจึงต้องให้เงินเดือนพี่ชายอีกคน เป็นเงินไม่มากนัก แต่เราก็ต้องจ่ายเพราะถือว่าเราไม่มีโอกาสอยู่ดูแลแม่ตรงนั้น แม่ไม่ค่อยสบายต้องไปหาหมอบ่อยๆ เมื่อหลายวันก่อน เราโทรไปบอกแม่ว่า หน้าร้อนที่จะถึงนี้เราคงไปเยี่ยมแม่ที่เมืองไทยไม่ได้อย่างที่สัญญาไว้ ถึงเราจะได้ตั๋วฟรีก็อาจไปไม่ได้ เราจึงบอกแม่ว่า ให้เลือกว่าจะให้เราบินไปเยี่ยม หรือส่งเงินไปให้แทน.....เราได้ยินเสียงแม่สะอื้นมาตามสาย แล้วบอกด้วยเสียงสั่นเครือว่า... ไม่อยากได้เงินหรอกถ้าได้ตั๋วฟรีก็มาหาแม่เถอะแม่เหงา..... จากคุณ : 4711 - [ 18 ธ.ค. 51 00:31:37 A:208.106.36.200 X: TicketID:182890 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าไม่สบายใจ ให้แล้วไม่สบายใจ อย่าให้ค่ะ JUST SAY NO ไม่ใช่ Nike, Just Do It! ยกว้นบุพการี และผู้มีพระคุณ อย่างไรก็ตาม ผู้มีพระคุณที่ไม่ใช่พ่อแม่ การตอบแทนบุญคุณต้องมีที่สิ้นสุด ไม่ใช่ใช้ไม่หมดซักที คนที่ทำไม่ดี มักจะทุกข์ใจเอง (กรรมส่วนแรกเลย กังวลกลัวคนรู้ว่าตัวเองทำไม่ดีไว้) เอาใจช่วยให่ผ่านอุปสรรคไปได้นะคะ จากคุณ : asiacuisina - [ 18 ธ.ค. 51 01:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านตอนสุดท้ายที่บอกแม่เหงา โฮนำ้้้ตาไหลตาม เข้าใจความรุ้สึกแต่เรามีลูกรอที่เมืองไทยทุกครั้ง ที่โทรกลับบ้านลูกบอกแม่กลับบ้านเถอะ เค้าไม่อยากได้เงินแล้วอยากกอดแม่ แม่บอกถ้ามันหนาวแล้วก็ลำบากก็กลับบ้านเรา แต่บรรดาญาติเค้าไม่เข้าใจหรอกเค้าคิดว่ามีสามีฝรั่งแล้วรวย ทุกวันนี้เค้าไม่ค่อยสนใจเราเพราะเราบอกเราได้ฝรั่งขี้นก แล้วสอนลูกเราทุกครั้งที่เราส่งเงินกลับบ้าน แม่ไม่มีเงินนะ ประหยัดนะลูก ลูกเราเจ็ดขวบ เค้าจะพูดตลอดให้เรากลับบ้าน เปนกำลังใจให้คะ่เจ้าของกระทุ้ สุ้ สุ้คะ่ แฮ ะๆๆบอกตัวเองด้วย จากคุณ : pin - [ 18 ธ.ค. 51 01:26:20 A:80.203.130.212 X: TicketID:197293 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อย่าไปคิดว่าทำไมเราให้พี่น้องคนอื่นไม่ให้จะไม่สบายใจเสียเปล่าๆค่ะ อย่าไปคิดว่ามันเป็นหน้าที่ พี่น้องทุกคนต้องเอามาหารเท่าๆกัน อยากให้คิดว่าเราทำเพราะเราอยากทำ   เราให้ท่านแล้วแล้วความสุขนั้นก็เกิดกับตัวเรานะคะ จากคุณ : meddy - [ 18 ธ.ค. 51 02:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านคห 13 ประโยคสุดท้ายน้ำตาไหลเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : AJGensburg - [ 18 ธ.ค. 51 02:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาให้กำลังใจด้วยคนนะคะ แต่จริงค่ะ คนมักคิดและคาดหวังว่าเราอยู่เมืองนอกต้องมีเงินสิ (ยิ่งสามีต่างชาตินี่มักโดนเหมารวมว่าเป็นพวกมีตังค์) เราก็อยู่กินใช้แบบพอเพียงเหมือนครอบครัวทั่วๆไปน่ะแหล่ะค่ะ คุณ จขกท ทำถูกต้องแล้วที่ทำหน้าที่ลูกที่ดี ถึงแม้ตัวไม่สามารถอยู่ดูแลบุพการีได้ แต่ก็ส่งเงินให้ท่านใช้จ่ายทุกเดือน ซึ่งเงินนี้เป็นเงินที่คุณทำงานจากน้ำพักน้ำแรงเองด้วย (แต่แน่ล่ะ คนที่อยู่ที่บ้านคุณอาจคิดว่าสามีคุณให้เงินอันเหลือกินเหลือใช้เจียดมาให้...ถ้ามีสามีฝรั่งเค้าก็มักคิดว่าเราคงสบายเป็นคุณนายนอนหงายอยู่บ้านอย่างเดียวประมาณนั้น?!?) ดังนั้นตรงนี้คุณทำดีแล้วค่ะ กุศลตรงนี้ได้กับตัวเราแน่นอนค่ะ คนอื่นคิดไงช่างเค้าอ่ะนะ แล้วการที่คุณ จขกท ได้เรียนพี่สาวไปตามจริงแล้วเรื่องไม่สามารถช่วยเหลือเรื่องเงินตรงนั้นได้ และแอบตอดนิดๆเรื่องที่คุณต้องส่งเงินให้คุณแม่ทุกเดือนเพียงลำพังผู้เดียว เค้าก็คงพอจะเข้าใจแล้วใช่มั้ยคะ ดีแล้วค่ะ พูดตรงๆ (แต่อย่าใส่อารมณ์เพราะจะสร้างความขุ่นข้องหมองใจกันเปล่าๆค่ะ) บอกเค้าว่าอยากช่วยเหลือ แต่ไม่มีจริงๆ (ไม่ได้โกหกอ่ะ ก็ไม่มีจริงๆนี่นา แหม...ก็ต้องเก็บสำรองของเราไว้ยามฉุกเฉินบ้างจิ) ช่วยเท่าที่เราช่วยได้ไม่ลำบากตัวเอง เห็นด้วยตามความเห็นต้นๆค่ะ ว่าเวลาให้คนอื่น"ยืมเงิน" ต้องทำใจไปเสียเลยค่ะว่า"ให้เลย" ถ้าได้คืนก็ถือว่าดีไป ถ้าไม่ได้ก็ต้องคิดเสียว่าทำบุญไปแล้วกัน คติเราคือ ไม่ขอยืม และ ไม่ให้คนอื่นยืมเงินค่ะ เป็นการตัดไฟแต่ต้นลม ถ้าให้ก็คือให้เลยค่ะจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะได้คืนมั้ย ยังไงเป็นกำลังใจให้นะคะ *เข้ามาแก้ไขค่ะ* แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 06:19:28 จากคุณ : มนลิลลี่ - [ 18 ธ.ค. 51 04:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นใจกับเรื่องที่เล่าให้ฟัง อนุโมทนาด้วยที่คุณมีกตัญญูกตเวทิตาต่อผู้บังเกิดเกล้า การเป็นผู้ให้ย่อมเป็นที่รักเสมอ ขอให้บุญรักษา จากคุณ : PatPDX - [ 18 ธ.ค. 51 04:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 20 งานนี้ต้องทำใจอะค่ะ เราโชคดีที่แม่ พี่ชาย และญาติๆ ไม่เคยมีคนเรียกร้องเงินทองอะไรจากเราเลย แม่เราสมัยตอนเราเด็กๆ แม่เคยต้องมาลำบาก เป็นคนรับใช้เค้าที่เมืองนอก เพื่อให้มีเงินส่งเสียลูกๆ ได้เรียน พอมาถึงวันนี้เวลาบอกแม่ว่าจะโอนเงินไปให้ แม่ก็บอกว่าเก็บไว้เหอะ อยู่ไกลบ้านมันมีเรื่องต้องใช้เงิน จะหยิบยืมใครคงไม่ดี แม่บอกว่าไม่ต้องส่งเงินให้แม่ใช้ ตัวเราเองใช้เงินประหยัดๆ ก็ดีแล้ว เอาตัวเองให้รอด อย่าเป็นภาระใคร ตั้งใจทำมาหากิน แค่นี้แม่ก็มีความสุขแล้ว จากคุณ : Living Extreme - [ 18 ธ.ค. 51 05:06:33 ]

ความคิดเห็นที่ 21 You do the best you can and that's all you can do krab. จากคุณ : Rennis - [ 18 ธ.ค. 51 05:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : malibule (malibule) - [ 18 ธ.ค. 51 05:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เห็นด้วยกับพี่ PatPDX #19 ค่ะ จากคุณ : JC2002 - [ 18 ธ.ค. 51 05:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เห็นใจและเข้าใจค่ะ อนุโมทนากับความเป็นคนกตัญญูด้วยคนค่ะ จากคุณ : p-annipe - [ 18 ธ.ค. 51 06:33:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เฮ้อ..แอบเบื่อพวกพี่ๆ ของคุณ   แม่คุณไม่น่าแบ่งที่ดินให้เลย   กอดเอาไว้กับตัวลูกๆ จะได้มาเอาใจ และขอชื่นชมคุณ จขกท ค่ะ  ที่ส่งเงินให้ท่านใช้ซึ่งเป็นกุศลที่ประเสริฐสุด ดิฉันนี่ไม่ได้ส่งทุกเดือนค่ะ  ถ้าไปเมืองไทยทีก็จะให้เป็นก้อนเลย (ก้อนเล็กๆ)   แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเพราะงานมีมั่งไม่มีมั่ง   แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาก็รู้ว่าเราไม่ได้ทำงานประจำ เราโชคดีว่าพี่น้องดูแลพ่อแม่ใกล้ชิด   เราเลยสบายใจไป.... จากคุณ : ตกตะกอน - [ 18 ธ.ค. 51 09:21:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อยู่คนเดียวให้ระวังความคิด อยู่กับญาติมิตรให้ระวังคำพูด การพูดให้ผู้อื่นเสียใจ เป็นสิ่งไม่ดี การโกรธผู้อื่นเป็นสิ่งไม่ดี การใช้วาจาหยาบคายกับผู้อื่น เป็นสิ่งไม่ดี เรามาทำสิ่งที่ดี ดี กันจักดีกว่า โลกจะสดใสขึ้นมาก ทุกคนก็สบายใจ คนสบายใจที่สุดคือตัวลูกเอง เอามาจาก บันทึกนี้ มอบแด่ลูกหญิงค่ะ อะไร ที่เราทำดีแล้วก็จงทำต่อไป อะไรที่เราพูดออกไปแล้วไม่สบายใจก็อภัยให้ตัวเองนะค่ะ คิดเสียแต่ว่าเราทำดีแล้วค่ะ จากคุณ : priss (priss) - [ 18 ธ.ค. 51 10:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอออกความเห็นค่ะ... การที่คุณดูแลพระอรหันต์(พ่อและแม่)ในบ้าน....มิให้ท่านลำบาก..คุณเป็นคนดีมากๆเลยค่ะ...ญาติพี่น้องคุณช่วยเหลือเขามากแล้ว...คุณอย่าคิดมากเลย..ถ้าคุณส่งไปเลื่อยเขามิมีวันพอหรอกค่ะ...นิสัยคนไทยเป็นแบบนี้..ต้องให้เขาไปสัมผัสทำงานที่เมืองนอกเองถึงจะรู้ว่าความลำบากเป็นอย่างไร...ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่ส่งเงินให้เขา..คุณจะเป็นคนเนรคุณไม่ใช่ค่ะ..คุณช่วยเขามามากด้วยซ้ำ...เรามองว่า...จขท..เป็นคนดีค่ะ ต้องรักตัวเองด้วยนะคะ...ทำบุญมากๆๆภาวนาเยอะๆๆค่ะสาธุ..สาธุ..สาธุ..ขอให้  ..จขท มีแต่ความสุข อย่าเจ็บอย่าจนนะคะ จากคุณ : สายน้ำริน (yoja) - [ 18 ธ.ค. 51 12:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 28 พาแม่มาอยู่ที่นี่เลยได้มั้ยครับ? จากคุณ : pittboy2603 - [ 18 ธ.ค. 51 13:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คุณทำดีที่สุดแล้วค่ะ จากคุณ : Be Happy ja - [ 18 ธ.ค. 51 14:22:16 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เราถือว่าโชคดีมากเลย พี่สาวเราทำนาก็พอมีพอเก็บ มีลูกชายสองคน คนนึงพิการ แต่ตัวเราแต่งงานแล้วก็ย้า่ยมาอยู่ออสเตรเลีย พี่สาวเราไม่เคยขอเงินเราเลยเพราะเขารู้ว่าเรากะสามีกะลัีงสร้างเนื้อสร้างตัว กะลังซื้อข้าน แถมกำลังจะคลอดลูก ผิดกะญาติฝ่ายแม่ ถ้าเราโทรไปถามสารทุกข์สุกดิบ เขาจะพูดเรื่องเงินจะขอยืมเงินตลอด เราว่ามันอยู่ที่สันดานคนโลภมากกว่า จากคุณ : nui (nui@melbourne) - [ 18 ธ.ค. 51 14:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ปัญหาโลกแตกเลยค่ะ คุณทำดีแล้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : พื้นที่สีเขียว - [ 18 ธ.ค. 51 15:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พี่ชายกับพี่สะใภ้ยืมเงินเราไปสามหมื่น บอกจะคืนภายในสองเดือนค่ะ นี่ก็ครึ่งปีแล้วยังไม่ได้เลย โทรถามก็อ้างนู้นอ้างนี่ตลอด เซ็งเป็ดเลย จากคุณ : catcha_bkk - [ 18 ธ.ค. 51 15:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่สู้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ อย่าคาดหวังอะไรกับญาติพี่น้องทางเมืองไทยนัก เราเองเลิกพูดเลิกอธิบายนานแล้ว ประสบการณ์ส่วนตัวคือดิ้นรนไปเรียนหนังสือ แต่พวกญาติพี่น้องรวมถึงพ่อแม่เหมาว่าไปขุดทอง ลำบากแทบตายไม่เคยมีใครหยิบยื่นน้ำใจ ปรึกษาปัญหาอะไรมีแต่คอยพูดจาทับถม พอประสบความสำเร็จกลับมายังมีหน้ามาขอนั่นขอนี่ พยายามปลงซะจะได้ไม่เครียด จากคุณ : ทำดีก็ต้องมีขอบเขต - [ 18 ธ.ค. 51 16:34:54 A:172.16.8.26 X:172.16.26.34, 118.175.16.2 TicketID:159141 ]

ความคิดเห็นที่ 34 พึ่งเข้ามาอ่านเห็นใจคุณ จขกท มากค่ะ เรื่องญาติอย่าไปกังวลใจเลยค่ะเค้ามีทางหาเงินได้ถ้าอยากได้ที่จริงๆ ผ่อนรถหมดก็เอารถไปเข้าไฟแนนซ์ใหม่ คุณไม่จำเป็นต้องไปให้ความช่วยเหลือ และไม่ต้องไปรู้สึก guilty กับเรื่องแบบนี้เลยค่ะ ไม่ใช่ว่าเขาเจ็บป่วยไม่มีเงินรักษาตัวเสียหน่อย เก็บเงินกลับไปเยี่ยมแม่เถอะค่ะ แม่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต ดิฉันยังเสียใจอยู่ทุกวันนี้ที่ไม่ได้อยู่ดูแลแม่ก่อนที่ท่านจะเสียไป จากคุณ : Rinta - [ 18 ธ.ค. 51 16:45:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านแล้วก็พอเข้าใจ และเห็นใจ ที่บ้านดิฉันนั้น พี่น้องทุกคนทำงาน บางคนมีครอบครัว บางคนไม่ได้แต่ง แต่จะมีการใช้ทรัพย์สินกงสี นั่นคือจากแม่ เพราะแม่ยังมีกิจการ หลานๆ ที่แม่ดูแล ก็แม่ (ยายของหลาน) ออกหมด ทั้งการศึกษาและการกินอยู่ นั่นคือ ตัวพ่อแม่ทำงานมา สามารถเอาเงินไปซื้อของส่วนตัวได้ เพราะว่ายายจะรับภาระส่วนนี้ไป (ด้วยความเต็มใจ) แต่ดิฉันอยู่ต่างแดน ดิฉันก็ไม่ได้อะไรตรงนี้ แต่พอเข้าใจว่า การอยู่ต่างแดนและทำงานด้วย คนทางเมืองไทยก็คิดว่ารายได้ดี อย่างแม่ดิฉันก็จะถามว่า มีเงินเหลือไหม เอาไปซื้อบ้านหรือที่เก็บเอา พอถามว่า ถ้ายังไม่ไปอยู่จะซื้อเอาไว้ทำไม (และอาจจะไม่ไปอยู่ด้วย หรือไปก็อาจจะแค่ 1 เดือน/ปี มากที่สุด) เขาก็บอกว่า ก็ให้ครอบครัวพี่ๆ น้องๆ ไปอยู่ก่อน คือ ก็แบบว่า ซื้อบ้านเป็นชื่อเรานั่นแหละ แต่ให้พี่ๆ น้องๆ ไปอยู่ ก็ตอบไปว่า ตอนนี้ยังต้องผ่อนบ้านที่อยู่ และต้องส่งลูกเรียน ประกอบกับค่าใช้จ่ายในครัวเรือน ยังไม่สามารถไปซื้อบ้านให้ผู้อื่นอยู่ได้ แต่บอกแม่ไปว่า หากยามใดที่แม่ล้มป่วยลง และไม่สามารถจะสนับสนุนลูกๆ หลานๆ ที่เมืองไทยได้แบบที่เป็นอยู่ และยามนั้นลูกๆ คนอื่น ก็ไม่สามารถมาดูแลแม่ได้ ดิฉันจะจ่ายเงินค่าจ้างพยาบาลมาดูแลแม่พิเศษให้ เพื่อจะได้ไม่ลำบาก คือคิดแบบนี้จริงๆ ว่า เราดูแลท่านเองไม่ได้ สิ่งที่ทำได้คงจะเป็นด้านการเงิน ซึ่งเขาไม่ต้องการในตอนนี้ เพราะหากให้เขาตอนนี้ เขาก็เอาไปให้ลูกและหลานของเขา ซึ่งเขาเหล่านั้นก็ทำงานมีรายได้อยู่แล้ว ในเมื่อเรายังมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบของตัวเองอยู่ จึงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ จากคุณ : พธูไทย - [ 18 ธ.ค. 51 17:52:14 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ทำใจค่ะ ทำใจ คนอยู่เมืองนอกคือคนสบายค่ะ คนอยู่เมืองนอกคือคนรวย คนอยู่เมืองนอกคือพวกคนที่ต้องช่วยคนที่อยู่เมืองไทย งอมืองอเท้า แบมือของ่ายกว่า เขาไม่รู้หรอกว่าเงินมันหามาได้ยากแค่ไหน เหนื่อย เหนื่อยใจแทนเลยแบบนี้ สำหรับตัวเอง เคยเจอพวกที่ชอบมาขอยืมตังค์ก็จะหายๆไปเลย ไม่ติดต่อมั่ง นานๆไปก็เลยขาดการติดต่อกันไปจริง ยอมเสียอะไรไปบ้างในชีวิต เพื่อความสบายใจในวันข้างหน้าดีที่สุดค่ะ จากคุณ : อีหวึ่งโสตาย - [ 18 ธ.ค. 51 17:56:17 A:72.229.216.245 X: TicketID:139957 ]

ความคิดเห็นที่ 37 แม้ไม่เคยประสบปัญหานี้ด้วยตัวเอง แต่เห็นใจคุณมากค่ะ ขอให้คุณปล่อยวาง  ความดีที่คุณทำกับแม่ในวันนี้ จะส่งผลต่อชีวิตคุณในวันข้างหน้าแน่นอนค่ะ คนดี คนกตัญญูตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ค่ะ สงสารแม่คุณมากเลย แม่เลี้ยงลูกหลายคน แม่เลี้ยงได้นะคะ แต่แม่คนเดียวลูก ๆ กลับเกี่ยงมอบภาระให้คุณคนเดียวซะงั้น เราไม่ได้เงินแม่ทุกเดือนเหมือนกัน แต่กลับไทยทีก็ให้ทีไม่มากเหมือนกัน แต่อยากให้แม่ค่ะ   เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : เพชรชมพู - [ 18 ธ.ค. 51 17:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อย่างคห. บน ๆ ว่าไว้เลยค่ะ  มันเป็นปัญหาโลกแตกจริง ๆ ดิฉันก็เจอคล้าย ๆ กับคุณเหมือนกัน  จนบางทีคิดว่าไม่มีญาติเลยน่าจะดีกว่า   เป็นกำลังใจให้นะคะ  ที่คุณกตัญญูต่อคุณแม่นั้นก็ดีแล้วค่ะ  ใครไม่ทำก็ช่างเขา  ทำเท่าที่เราทำได้ตามกำลัง  ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ท่านเลี้ยงดูและให้กำเนิดเรามา   ขอให้พระคุ้มครองนะคะ จากคุณ : Amber n the Gang - [ 18 ธ.ค. 51 18:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เคยได้อ่านหลากหลายเรื่องราวของญาติทำนองนี้ ..เห็นใจเจ้าของเรื่องจากใจเลยค่ะ..ดิฉันโชคดีที่เกิดมาเป็นน้องคนเล็กของบ้าน .. มีพี่สี่คน..ทุกคนรักกันดี ไม่มีปัญหาเรื่องการเงิน การทอง สมัยที่มีธุรกิจอยู่เมืองไทย ดิฉันเสียอีกที่ไปรบกวนขอหยิบยืมพี่ๆในยามที่โรคบ่ายสามโมงติดขัด(โรคต้องเอาเงินเข้าบัญชีให้ทันบ่ายสามโมงเพื่อตัดเช็คที่จ่ายออกไป)..หรือแม้แต่การแบ่งแยกระดับการดูแลเตี่ย+แหมะ ในยามที่ทั้งสองมีชีวิตอยู่..ตอนเตี่ยเสียชีวิตเมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว .. ทุกคนทำงาน..มีแม่กับพี่สะใภ้ดูแล..พวกเราไม่มีใครกลับมาทันเห็นใจเตี่ย..ยกเว้นพี่ชายคนเดียว..ตอนแหมะป่วย..ดิฉันมีธุรกิจส่วนตัว..อยู่เฝ้าแม่ที่ รพ.สามสัปดาห์เต็มๆ..ต้องให้ฝ่ายขาย,ฝ่ายผลิตและเลขามาประชุมกันที่รพ. ตอนแม่สิ้นใจได้ประคองศีระษะแม่และสิ้นลมในมือเรา..ตอนแม่มีชีวิตจับมือกับพี่สาวพาแม่ไปกิน เที่ยวทั่วไทย..พาแม่นั่งwheel chair ไปเยี่ยมพี่สาวสองคนที่ฮ๋องกงสม่ำเสมอ..มือหนึ่งเข็นรถแม่ อีกมือหนึ่งอุ้มลูกสาวสองชวบ..ถึงวันนี้ เมื่อใดที่ได้สนทนาเรื่องของแม่กับพี่สาวแล้ว ไม่เคยนึกเสียใจว่าอยากย้อนเวลากลับไปเพื่อดูแลแม่.. ประเด็นของดิฉันกำลังจะบอกเจ้าของกระทู้ว่า..กลับไปเยี่ยมแม่เถิดค่ะ จะมีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่..ที่คุณจะได้ให้"แม่เห็นหน้า" ถึงวันหนึ่งที่ทุกคนต้องประสบ(ไม่ได้แช่ง)คุณจะได้ไม่ต้องเสียใจ.. เรื่องของพี่สาว..ปล่อยไปเถิดค่ะ..ทำ"เท่าที่คุณจะทำได้" ส่วนประเด็นคิดว่าตนเองเป็นผู้ส่งเสียแต่เพียงผู้เดียวเป็นส่วนใหญ่นั้น..ดิฉันก็มีความรู้สึกเดียวกันแต่แตกต่างที่ตัวบุคคล และลักษณะการคิด... ดิฉันส่งเสีย เลี้ยงดูลูกสาวคนเดียวมาตั้งแต่เขาเกิดจนวันนี้ยี่สิบปีแล้วค่ะ..หนึ่งสมองสองมือแม่นี้คนเดียว..เป็นความภูมิใจที่หาที่เปรียบไม่ได้เลยค่ะ ส่งกำลังใจมาให้นะคะ จากคุณ : Panissar - [ 18 ธ.ค. 51 19:13:23 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เหมือนคนทางบ้านเลย จากคุณ : soondy (soondy) - [ 18 ธ.ค. 51 21:10:58 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ทำไมเรื่องของ จขกท. มันบล็อกเดียวกับผมเลย เพียงแต่ผมทำงานอยู่เมืองไทย พี่น้องไม่เดือดร้อน ไม่เคยโทรหา ส่งแม่ทุกเดือน ค่าใช้จ่ายส่วนตัวก็มาก เดือน ๆ นึงได้เงินเดือน 30 k แต่เหลือติดกระเป๋าร้อยเดียวเอง ผมรู้สึกน้อยใจสุด ๆ เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันสามสิบกว่า ๆ มีเวลา มีทุกอย่างเป็นของตัวเอง แต่เราไม่มีอะไรเลย จนรู้สึกว่า ชีวิตนี้ไม่ใช่ของเรา เพียงแต่เกิดมารอวันตาย เพื่อไปมีชิวิตใหม่ในภพหน้าที่ดีกว่าเท่านั้นเอง   เหนื่อยจนน้ำตาไหลเลยละครับ จากคุณ : SPORTERO (SPORTERO) - [ 18 ธ.ค. 51 21:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 42 น่าเห็นใจนะครับ  ลูกกตัญญูก็อย่างนี้ล่ะครับ ต้องแบกรับภาระโดยที่คนอื่นไม่คิดมาช่วยแบ่งเบาเลย กลัวพี่ของคุณที่บอกจะช่วยแบ่งรับการใช้จ่ายการซ่อมครัว  จะเปลี่ยนใจไม่ช่วยออกเงิน  เพราะคุณไม่ให้ยืมเงินค่าซื้อที่ดินแก่เขา   และถ้าคุณให้เงินเขาซื้อที่ดิน  ไม่รู้เขาจะจ่ายคืนคุณไหม?   ถ้าคุณกลับเมืองไทย  ลองดูซิ ว่าที่ผืนนั้นดีไหม  ถ้าดี  ก็บอกพี่สาวว่าซื้อในนามคุณเองดีกว่า  ให้พี่สาวผ่อนกับคุณ   ครบเมื่อไรคุณจะโอนชื่อคืนให้เขา ค่าแรงตจว. สำหรับห้องครัว 10000 บาท ผมว่าแพงนะ  ลองตีค่าแรงนายช่าง 2 คน+คนงานอีก 1 คน   สัก 1500 บาท ต่อ วัน  น่าจะได้แล้วนะ  ลองกะดูคร่าวๆว่า ใช้เวลากี่วันแล้วมาคำนวนเงินถูกหรือแพง   ถ้าไม่พยายามลดค่าแรง  บอกไว้เลยค่าวัสดุก่อสร้างที่แพงมากในปัจจุบัน จะทำให้เงินซ่อมแซมคุณหายวับไปเกือบ 2-3 หมื่นก็ได้นะ  ลองหาคนอื่นมาช่วยทำก็ได้  ตจว นายช่างมักจะหาง่ายนะ   ลูกที่กตัญญูจะต้องเจริญยิ่งๆขึ้นไปครับ  ความดีจะคุ้มครองคุณ จากคุณ : Fortunism - [ 18 ธ.ค. 51 21:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณทุกคนค่ะที่ให้กำลังใจ เรื่องที่บางท่านบอกว่า มีก็ทำไปไม่ต้องให้คนอื่นมาหารด้วยเื่รื่องเลี้ยงดูแม่ แต่เราคิดอีกมุมคือเราเป็นคนที่รักความยุติธรรมมาก และที่เราว่าเราช้ำใจนั่นมันยังนอ้ยกว่าที่แม่ต้องช้ำใจ แม่เคยร้องไห้กับเราและพูดว่าทำไมเราต้องเป็นคนเดียวที่คอยส่งเสีย มันไม่แฟร์เลย ที่สำคัญที่ทำให้แม่เสียใจมากก็เพราะเราต้องจ้างให้พี่ชายคอยดูแลแม่ซึ่งพี่ชายคนนี้เป็นลูกรักคนโปรดของแม่ คนที่แม่ ตามใจซะนักหนาแล้วทำไมถึงเลี้ยงแม่ไม่ได้ ทั้งๆที่ก็แค่ดูแลเรื่องอาหารการกินและยาเพราะแม่เป็นโรคหัวใจ ส่วนเรื่องเงินเขาไม่ต้องช่วยเพราะเราส่งให้อยู่แล้ว ส่วนพี่สาวคนที่ชอบยืมเงินนั้นจริงๆแล้วเขาเป็นคนดีค่ะ เราเหมือนให้เงินเขาไปหมุน แล้วก็ใช้คืน อันนี้เราไม่ว่ากัน และเป็นคนละคนกันกับที่จะช่วยออกเงินซ่อมครัวค่ะ เรามีพี่หลายคนและเราเป็นน้องคนเล็ก จริงๆแล้วเราก็ไม่คิดอะไรเ่ท่าไหร่แต่พอเหนื่อยขึ้นมา แล้วได้ยินพี่คนโน้นคนนี้เขาคุยว่าจะซื้อนั่นจะสร้างนี่แล้ว เราหมดแรงกำลังใจก็หดหายไปด้วย เราก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรนักบางทีเหนื่อยขึ้นมาเราก็อารมย์เสียใส่แม่เหมือนกัน แล้วบอกแกว่า เห็นไม๊ล่ะลูกชายคนโปรดน่ะ เป็นไงมั่งล่ะ อืมม... อันนี้เรารู้สึกผิด แต่ก็ดีใจที่กลับบ้านงวดที่แล้วได้พาแม่ไปเที่ยวอย่างที่คุณคนที่ 39ทำ พาแม่ไปวัดที่แกอยากไป แกชอบไปวัด อยู่บ้านก็ฟังแต่รายการธรรมมะ เพราะยังงี้เราจึงพาแม่มาอยู่ด้วยไม่ได้แม่ชอบไปวัด และตอนนี้แกก็ไม่แข็งแรงเอาซะเลย เดินก็ยักแย่ยักยัน ได้แต่ใช้ไม้เ้ท้าช่วยให้เดินไปรอบๆบ้านเ่ท่านั้น ช่วงที่พ่อเสียใหม่ๆแม่อาการไม่ดี เรากลับไปเยี่ยมยังต้องคอยอาบน้ำสระผมให้แกด้วย ตอนนี้แกดีขึ้นมาก พี่ชายที่ดูแลอยู่คงหว่งเรื่องนี้ด้วยว่าผู้ชายจะดูแลให้เหมือนลูกผู้หญิงคงไม่ได้ เห็นใจคุณคนที่ 41เหมือนกัน เข้าใจความรู้สึกเลย และอีกหลายๆท่านที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน ขอให้กำลังใจกลับไปด้วยค่ะ ขอบคุณคนที่42 ทำให้คิดถึงที่โทรคุยกับแม่ ทุกครั้งที่จบการสนทนาแม่จะกล่าวเสมอว่า...ขอให้เจริญๆนะลูก จากคุณ : 4711 - [ 19 ธ.ค. 51 00:25:00 A:208.106.36.200 X: TicketID:182890 ]

ความคิดเห็นที่ 44 everyone already gave you some idea and I agree with them too, just Kung.Pin have a daughter or son I'm not sure but She/He is 7 years old. It's sound sad. She/He's too young. Why Don't you pick him/her up and stay with you.She/He need attention from Mum more than someone else.so You will missing time to see your child to grow up and see something change. That's true the money can't buy love and cuddle. That what is she/he need more than love and see his/her mum hang around with all the time.It really sad for all of us to live other country because we are trying to make a better life.We also try to helping our family too.Well ! nothing fair for us. Of course but we have to deal with it. I cheer up you all. We will do the best. I'm sure. Don't worry too much about it. Sometime our life need to take a break from family. All of you please, Don't give up. We will do very well. Just have to ignore sometime. take carexxx จากคุณ : Lab moo - [ 19 ธ.ค. 51 02:26:34 A:92.4.52.161 X: TicketID:198175 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ก่อนอื่นต้องขอให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ว่าให้  อย่าน้อยใจเลย อะไรที่มันเสียดใจร้อนหูก็ปล่อยให้มันเลยไป ตั้งใจทำสิ่งที่คิดว่าเราสามารถทำได้  ทำเท่าที่สามารถ เกินความสามารถไม่ต้องทำ เพราะทำแล้วทุกข์ใจ จะเล่าเรื่อง (ซึ่งเคยคิดเหมือนคุณมาก่อน) ของดิฉันให้ฟังเพื่อเป็นกำลังใจให้คุณ ดิฉันเป็นพี่คนโต มีน้องชาย 2 คนหญิง 1 คน   พอดิฉันอายุ ประมาณ20 นี่ก็เรียกว่าอุปการะแม่มาตั้งแต่นั้น    เพราะพ่อทิ้งแม่ไปมีเมียใหม่ แม่ซึ่งไม่มีอาชีพอะไร   มีที่นา ที่ตากับยายให้มาก็ทำนาไม่เป็น เพราะเป็นลูกสาวคนเล็กมาแต่งงานกับพ่อที่เป็นกำนัน เลยทำอะไรไม่เป็น  ดังนั้นพอพ่อทิ้งแม่ไป แม่ก็ได้กินค่าเช่านาเท่านั้น และน้อง ทั้ง 3 นี่ต้องพูดว่า ไม่มีคนใดที่ผ่านพ้นมือของดิฉันเลย เรียกว่าต้องอุปการะช่วยเหลือกันตั้งแต่เป็นนักเรียนแม้ว่าพ่อจะช่วยเรื่องค่าเล่าเรียน แต่ทุกคนก็มักจะมาอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ จนโตมีงานทำแล้วเมื่อขาดเมื่อใดก็พี่คนนี้แหละ   ต้องพูดว่าคนเดียวคนนี้จริงๆ       เมื่อเค้ามีครอบครัวสร้างเนื้อสร้างตัวมีลูกมา ก็ไม่พ้นมือป้าคนนี้อีก ที่ต้องคอยช่วยเหลือประคับประคอง ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลยเป็นข้าราชการ ทั้งสามีภรรยา   และตัวเองก็มีลูก ตั้ง 3 คน แม่เป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร  (ปัจจุบันอายุ 85  เริ่มมีปัญหาด้านความหลงลืม) เพราะมีปมด้อยทางจิตใจ เป็นคนคิดแค้น ครุ่นคิด  เมื่อก่อนไม่ค่อยเข้าใจแม่   เรื่องจิตใจ    มีหน้าที่ว่าคอยดูแลเรื่องเงินพอใช้หรือไม่ ก็ให้ เสื้อผ้า เครื่องใช้ ของกินก็หาให้  น้อง ๆก็มีน้องผู้หญิงที่ คอยอยู่ดูแล  อยู่บ้านเดียวกัน   และมาระบายความทุกข์ใจที่มักโดนแม่ระบายความเครียดเข้าใส่  เราก้ปลอบใจ  ให้กำลังใจ  และให้รางวัลเค้ามากกว่าน้องคนอื่น เพราะถือว่าช่วยดูแลแม่ให้เรามากกว่าคนอื่น ส่วนพวกน้องผู้ชายก็นะ  เหมือนใครข้างบนก็ว่าไว้  จะไม่ค่อยละเอียดถึงจิตใจแม่มากนัก    ก็ช่วยดูแล   แต่แบบไม่ค่อยยอมฟัง  เอออวยด้วย  มักขัดแย้งเวลาพูดคุย แล้วลงท้ายก็เครียดทั้งบ้านเพราะแม่จะอารมณ์แปรปรวนมาก(หมอบอกอัลไซเมอร)   ดิฉันอายุ 61 แล้ว  เมื่อ 3 คืนก่อนต้องไปนอนบ้านกับแม่เพราะน้องสาวกับครอบครัวน้องชายไปเที่ยวต่างจังหวัด  คุณเชื่อไหม เค้านั่งร้องไห้ทุกข์ใจ  และบ่นพร่ำเพ้อเรื่องลูก ๆ ทิ้งเค้าไปหมด ไม่เคยดูแล  ปล่อยให้แม่อยู่บ้านคนเดียว แล้วยังให้เฝ้าบ้านมันเพื่อไปเที่ยว (น้องชายคนเล้กปลูกบ้านอยู่ติดกันกับแม่ที่อยู่กับน้องสาว) สำราญใจ ทั้งๆที่เราไปอยู่กะเค้า หาอาหารให้กิน ถูบ้านทำความสะอาดให้  พานั่งรถออกไปหาของกินนอกบ้าน  แต่พูด ถามอยู่นั่นแหละว่าอ้ายพวกนั้นเมื่อไรจะมา........เราก็ต้องขยันตอบคำถาม...... เมื่อวานมัวไปซื้อกับข้าวเข้าบ้าน...เห็นกิ่งไม้สุมอยู่  ถามว่าอ๊าววววแม่ฟันต้นไม้ทำไม   แม่บอกว่านั่นสิ  กำลังสงสัยอยู่ว่า แกฟันต้นไม้ฉันทำไม...ขำจนน่าร้องไห้ไหมคะ.... ขออภัยนะคะ  เรื่องเล่ายาวมาก  แต่อยากเล่าให้จขกท.ฟัง  ว่าคนอยู่ใกล้แม่น่ะ เค้าก็ต้องเหนื่อยมากกว่าเราอยู่แล้ว  นี่ดิฉันน่ะเห็นใจน้องๆ มากเลย  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า คุณจะต้องตามใจให้พี่น้องยืมเงินเราหรอกนะคะ  อันนี้ถือว่าเป็นสิทธิของเราที่จะพูดว่าให้หรือไม่ให้   บางครั้งดิฉันเคยพูดขนาดว่า ...เงินน่ะ มี  แต่ไม่ให้..เพราะให้มามากแล้ว "เราเคยแต่ช่วยเรื่องเงิน" ....แต่คราวนี้ได้ลงแรงใกล้ชิดแม่มากขนาดกินนอนด้วยกัน  4 วัน  ดฺฉันเหนื่อย และสงสารแม่มากด้วย   อ้อ ขอบอกนะคะ  ให้ชวนแม่ไปอยู่กะเรา  ลืมเรื่องนี้ไปเลย  เข้าบอก ไม่ใช่ที่ของเค้า...อีกหน่อยเราก็คงเป็นแบบแม่เรานั่นแหละ ขอบคุณที่ได้ช่องระบาย เอ๊ย..เล่าเรื่องของตนเองด้วย จากคุณ : วันจัน - [ 19 ธ.ค. 51 10:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ก่อนอื่นต้องชื่นชม จขกท มากๆเลยครับ คุณเป็นคนกตัญญูรู้คุณ นับว่าเป็นเรื่องดี ขออนุโมทนาด้วยครับ เราทำดีกับพ่อแม่ดีแล้วครับ พี่น้องคนอื่นไม่ทำก็อย่าไปคาดหวังให้เค้าทำเลยครับ เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ ส่วนพี่สาว เค้าก้อเคยมีบุญคุณเลี้ยงดูคุณมา... ยืมเงินไปเค้าก้อให้คืน... ถ้าคุณไม่เดือนร้อนอะไร มีพอก้อให้เค้าหยิบยืมตามกำลังของคุณเถอะ จากคุณ : Fiattario (fiattario) - [ 19 ธ.ค. 51 15:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอให้กำลังใจ คุณเจ้าของกระทู้ คุณทำดีแล้วค่ะ อย่าท้อที่จะทำดีเลย พ่อ-แม่คือพระในบ้าน อย่าไปคิดว่ามันไม่แฟร์เลยเพราะคนฟังคือแม่ท่าน คงเสียใจมากเหมือนว่าท่านเป็นภาระทำให้ท่านคิดมากโดยไม่เกิดประโยชน์กับใคร เราพูดไปพี่น้องคนที่เขาไม่ใจคิดจะส่งเสียยังไงเสียพูดไปเขาก็ไม่คิดจะทำหรอกค่ะ เพราะสิ่งเหล่านี้มันมาจากพื้นฐานจิตใจและความเห็นแก่ตัว เวลาผ่านไปนาน แค่ไหน ข้ออ้างเหตุผลก็เยอะไปตามกาลเวลาล่ะค่ะ พ่อ-แม่ไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับ เราได้นานแค่ไหน ทำให้ท่านได้ก็ทำเถอะค่ะ อย่ารอให้ท่านจากเราไปแล้วมานั่ง คร่ำครวญเสียใจ เพราะยังไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีที่ควรกระทำ ขอให้สิ่งดีๆที่คุณทำ หนุนนำให้คุณเจริญ เจริญยิ่งขึ้น ส่วนเรื่องยืมเงิน ปฏิเสธได้ควรจะปฏิเสธไปเลย อย่าเกรงใจเขาจนทำให้เราต้องลำบากอึดอัดใจพูดง่ายแต่คงทำอยาก แต่ถ้าเรากล้าปฎิเสธเป็นครั้งแรกต่อไปเราคงปฎิเสธเก่งขึ้นค่ะ จากคุณ : เดกด๊อช - [ 19 ธ.ค. 51 20:42:35 A:192.168.0.17 X:91.10.190.186 TicketID:163909 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อืมม..นั่นสิคะอย่างที่คหที่ 44 ว่าเรามัวแต่ยุ่งเรื่องตัวเองเลยไม่ได้ทักทายคุณคหที่ 15 เรามีเพื่อนที่แต่งกับชาวอเมริกันแล้วเขาพาลูกที่เกิดกับสามีเก่ามาอยู่ด้วยตอนเด็กอายุแปดขวบ ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว เพื่อนบอกคิดไม่ผิดเลยที่รับลูกมาอยู่ด้วย ให้กำลังใจนะคะ( คหที่สิบสามตอนท้ายเราพิมพ์ไปน้ำตาใหลไปเหมือนกัน) ตอบคุณวันจันและท่านอื่นด้วยค่ะ คือความว่าไม่แฟร์ ไม่ยุติธรรมนี่ก็แม่ก็คิดนะคะ แกก็น้อยใจว่าทำไมลูกคนอื่นไม่ค่อยมาดูแล เพราะแกก็เหงาอยู่กับพี่ชายก็ไม่ค่อยได้พูดกันพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็เค็มสุดๆ... ที่จริงพี่สาวที่ยืมเงินบ่อย(ไม่อยากใช้คำนี้) จะมารับแม่ไปอยู่ด้วยแต่แกไม่ไปค่ะ เราก็เข้าใจพี่ชายเพราะตอนเรากลับไปคราวที่แล้วเดือนกว่า เราเปลี่ยนให้เขาพักเราดูแลแม่แทนเราก็เหนื่อย แต่ยังดีที่แม่ยังช่วยเหลือตัวเองได้บ้างไม่ต้องอาบน้ำสระผมให้เหมือนก่อน เฮ้อ...จะว่ากันจริงๆเราก็ไม่รังเกียจที่จะช่วยเรื่องเงินนะ คือถ้าพี่ๆไม่มีก็ควรจะผลัดเปลี่ยนกันมาดูแล ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะไม่ช้ำใจเลยเราให้เต็มที่ด้วย แต่พวกเขาไม่มา คือเงินก็ไม่ส่ง เปลี่ยนกันมาดูแลก็ไม่เอาเพราะเกี่ยงกัน แต่ละคนมีข้ออ้างที่ อืมม..ไม่ขอเล่าค่ะ และข้ออ้างเหล่านี้หละที่ทำให้พ่อต้องเสียชีวิตในแบบที่น่าเศร้ามาก จะไม่ขอเล่าเหมือนกัน ทุกวันนี้เราไม่ลืม ถ้าเราเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นเราคงไม่ให้อภัยพี่ๆ แต่เราให้อภัย....แต่จะจำแบบ ไม่ลืม... แม่เราก็อายุไล่เลี่ยกับแม่คุณวันจันหละค่ะ แต่ความจำยังดีอยู่ คุณวันจันนี่ก็คงอายุประมาณพี่สาวคนโตเรา ยินดีได้คุยกันค่ะ อยากย้อนเวลา...อยากจดจำไว้แต่ในสิ่งที่ดีๆ เมื่อก่อนพี่น้องครอบครัวปรองดองกันดี ซักยี่สิบปีก่อนที่พ่อแม่ยังแข็งแรงทำมาหากินได้ชว่ยเหลือตัวเองได้ ทุกคนไม่เดือดร้อน แต่พอพ่อแม่แก่เฒ่า ลูกๆเริ่มเกี่ยงงอน ต่างชี้เข้าหากันว่าคนนั้นสิคนนี้สิควรเป็นคนเลี้ยง ไม่อยากเล่าเรื่องเศร้าแล้วค่ะ อยากนึกถึงวันดีๆ ช่วงที่มาอยู่ตปท.และกลับเมืองไทยใหม่ๆ มีลูกเล็กๆกลับไปด้วยทุกคนดีใจที่ได้เจอกัน พี่ที่มีสวนเก็บผลไม้หลากหลายชนิดมาฝาก ทั้งมะม่วง ขนุน ละมุด น้อยหน่า และโดยเฉพาะกล้วยสุกมาฝากลูกชายเรา ถึงบางคนไม่มีเงินมากแต่มีน้ำใจ แค่นี้ก็ทำให้เรายิ้มได้ทุกครั้งที่คิดถึง เราก็มีของฝากจากทางนี้ไปให้ จำได้ว่าเราจะไปตระเวณหาซื้อของที่เซลหลังคริสมาส พวกน้ำหอม โลชั่น กระเป๋า ของแบรนด์เนมทั้งหลายไปฝากหลานๆพี่ๆที่เมืองไทย ถึงตอนนี้ก็ยังทำอยู่ (คิดว่าหลายคนคงเหมือนเรา) ไปทีเราเอาของไปสี่ห้ากระเป๋าเป็นยายบ้าหอบฟาง..เหนื่อยหอบหิ้วของ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของทุกคนก็หายเหนื่อยค่ะ.....อยากให้วันเวลาเหล่านั้นกลับมาอีกและอยู่กับเราตลอดไป ขอโทษที่ยาวไปหน่อย ขอบคุณคำติชม แนะนำ และรับฟังค่ะ จากคุณ : 4711 - [ 20 ธ.ค. 51 00:34:41 A:208.106.36.200 X: TicketID:182890 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เป็นกำลังใจให้จขกทค่ะ ในเมื่อเราควบคุมพฤติกรรมของคนอื่นไม่ได้ ถ้างั้นเราก็หันมาดูแลจิตใจและควบคุมความคิดของเราเถิดค่ะ ดิฉันเชื่อว่าถึงคุณจะมีน้อยใจใครบ้าง แต่ยังไงคุณก็คงสุขใจที่ได้ดูแลตอบแทนคุณพ่อแม่ สู้ต่อไปนะคะ จากคุณ : Melon bar - [ 20 ธ.ค. 51 00:55:58 ]

ความคิดเห็นที่ 50 มาเป็นกำลังใจนะค่ะ ปัญหาโลกแตก ไม่รุ้จะว่าอย่างไร พี่น้องก็ถือความเป็นพีน้อง  คุณทำดีแล้วหละ คิดว่าผลบุญที่คุณทำกับพ่อแม่และพี่น้องจะทำให้คุณไม่ลำบากหรือยากจนแน่นอน อีกอย่างถ้าดวงจะตกอับก็จะมีคนมาช่วยค่ะ ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะค่ะ จากคุณ : Cutie_May - [ 20 ธ.ค. 51 04:04:06 ]

ความคิดเห็นที่ 51 น้อยใจมากเมื่อน้องๆบอกไม่ต้องกลับเมืองไทยปีละ 2 ครั้งหรอก เอาเงินค่าเครื่องบินส่งให้เขาใช้ดีกว่า เราสะอึกในคำพูดนี้เลย แม่เองก็คงรักลูกทุกคนมาก เราให้ตังค์แม่ แม่ก็แบ่งให้น้องๆใช้ด้วย โทรมาก็ต่อเมื่อมีปัญหาเท่านั้น จนเดี๋ยวนี้จิตตกไม่กล้ารับร้บโทรศัพท์จากที่บ้าน คิดถึงทุกคนที่บ้าน แต่ไม่กล้าโทรกลับ แม่เข้าใจเราดีนะ แต่แกเป็นคนใจอ่อน จากคุณ : 1234 - [ 20 ธ.ค. 51 04:41:19 A:192.168.0.17 X:90.199.252.10 TicketID:193799 ]

ความคิดเห็นที่ 52 Just don't send your money to them , send to your parents only. that's it. จากคุณ : เกือกซ่าสีชมพู - [ 20 ธ.ค. 51 13:18:31 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ทำงานอยู่เมืองนอก (ไม่ไกลเท่าไหร่) ทุกวันนี้ไม่มีเงินเก็บเลยค่ะ ส่งบ้านส่งรถให้พ่อแม่อยู่ ให้พ่อแม่ใช้หมด มีพี่สาวคนหนึ่งก็มีครอบครัวแล้วมีเงินเดือนก็คงจะพอใช้จ่ายกับครอบครัวของเขา  เรายังโสดอยู่มีแรงก็รับผิดชอบไปค่ะ คือทำไรให้พ่อแม่สบายใจ เราก็สบายใจด้วยค่ะ  ยังแอบเสียใจเพราะเราส่งแต่บ้านแต่รถ เราไม่เคยส่งค่าใช้จ่ายให้พ่อแม่เลย แต่ก็พอทราบว่าพ่อกะแม่ก็มีรายได้จากพืชสวนเล็กๆ น้อยๆ บ้าง..  เมื่อไหร่จะรวยเน๊อะ (มาบ่นซะงั้น..) จากคุณ : ขอแจ่ม2 - [ 20 ธ.ค. 51 15:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สู้ๆนะครับ เวลามีคนมาทำร้ายหรือสร้างความลำบากให้เรา คิดเสียว่าเราก็เคยทำอย่างนี้ให้คนอื่นเหมือนกัน ถ้าอโหสิให้ได้ก็ดีครับ ทางพุทธถือว่าเป็นอภัยทาน บุญรักษาครับ จากคุณ : เอ๋ (semplice) - [ 20 ธ.ค. 51 17:52:37 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มาให้กำลังใจนะครับ ของผมโชคดีหน่อยที่พี่ๆ ไม่เคยเกี่ยงกันดูแลเลย ยิ่งตอนแกป่วยหลายโรคจนช่วยตัวเองแทบไม่ได้ ป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดเนื้อเช็ดตัว อุจจาระ ปัสสาวะ ฯลฯ พี่สาวผมสองคนผลัดกันดูแลตลอด ลามไปจนถึงหลานสาวสองคนและพี่เขยคนรอง ทุกคนช่วยกันหมด เพราะเวลาใครพอมีเวลาก็มาดูแล แต่หลักๆคือพี่สาวคนโต แกดูแลจนตัวแกผอมลงๆ ผมเสียอีก ที่ทำงานนอกบ้านตั้งแต่เรียนจบไม่ค่อยได้กลับไปดูแลแก(บ้านเกิดผมอยู่ตจว.) แต่ผมก็ส่งเงินให้แกทุกเดือนต่อเนื่องแทบไม่เคยขาดเป็นสิบปี ตั้งแต่ได้เงินเดือนๆแรก จนถึงเดือนสุดท้ายที่แกเสีย และช่วยอุปถัมถ์หลานๆบ้าง เพราะพี่สาวไม่ค่อยมีเงิน แถมลูกก็กำลังเรียนทั้ง 2 คน แต่แกก็ไม่เคยเอ่ยปากขอหรือยืมผมนะ แกก็เหมือนแม่คนที่สองของผมเหมือนกัน ดูแลผมตอนเด็กๆ และก็กำชับผมเสมอ ให้เก็บเงินเพราะภาระผ่อนบ้าน รถ ของผมที่กรุงเทพ (ผมมันประเภทกระเป๋ารั่วเก็บเงินไม่อยู่ทั้งๆที่ไม่ใช่คนฟุ่มเฟือยอะไร แต่มีเหตุจำเป็นให้ต้องใช้เสมอๆ) ส่วนเรื่องแม่อยากบอก จขกท.ว่า คุณทำดีแล้วครับ และบอกแกว่าไม่ต้องคิดมากเรื่องที่พี่ไม่ช่วยออกเงิน บอกว่าคุณเต็มใจทำให้แก ช่างคนอื่นเขา เพื่อแกจะได้สบายใจ เหมือนผมตอนนี้ แม่ไม่อยู่แล้วบางทีก็ว้าเหว่ เคว้งคว้าง เพราะพอผมมีเวลา ผมก็จะกลับไปหาแกทุกครั้ง ช่วงแกวิกฤตผมบินกลับบ่อยมาก จนค่าเครื่องบินบานตะไท แต่ผมเห็นแกดีใจทุกครั้งที่ผมกลับ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมกลับไปหาแก ผมไปกราบสวัสดีที่เท้าแก แกร้องไห้บอกว่าคงไม่รอดแน่ ให้ผมขยัน ตั้งใจทำงาน ดูแกสิครับ แกเจ็บหนักขนาดนั้นแกยังห่วงผม สอนผม แต่ตอนนั้นแกก็ยังไม่เสีย(แกทรงๆทรุดๆ หลายครั้งครับ) จนสุดท้ายแกก็เสียในอ้อมกอด ในหมู่บรรดาญาติๆ ตอนแกดีๆ แกเคยบอกว่าแกกลัวตายคนเดียว ไม่มีใครเห็น พอแกจะสิ้น ญาติพี่น้องเลยมากันเต็มบ้านจนแทบไม่มีที่อยู่ เลยบอกแกว่า แม่ไม่ต้องกลัวนะ มีคนมาส่งแม่เต็มบ้านเลย จนแกสิ้นใจ อยากบอกคุณ จขกท.ว่า คุณยังมีแม่ให้ดูแลก็ดีแล้วครับ ส่วนผมอยากอ้อนวอนให้แกกลับมาก็คงไม่ได้ ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีเวลาให้แกเลย ทำแต่งานๆๆๆ อยากทำหน้าที่ลูกให้ดีกว่านี้ครับ สู้ๆนะครับ จากคุณ : Click_ที่นี่ - [ 21 ธ.ค. 51 08:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ให้กำลังใจ จขกท ค่ะ เรื่องพี่ๆ ช่วยในบางเรื่อง ปฎิเสธในเรื่องที่ไม่สมควรค่ะ ส่วนเรื่องแม่คุณทำดีแล้วค่ะ พี่ชายเห็นเรากลับจากเมืองนอกจะมาขอยืมเงิน เราไม่ให้ เพราะตลอดเวลาเค้าไม่เคยช่วยเหลือพ่อแม่ และน้องๆ รวมถึงเราด้วย เราเอาเงินไปซื้อบ้านให้พี่สาวและโอนให้เป็นชื่อของหลานชาย เพราะพี่สาวเคยช่วยเรา  ส่งเงินให้พ่อแม่ทุกเดือนมากกว่าพี่ทุกคน แต่ไม่น้อยใจค่ะ เรารักพ่อแม่มากๆ อะไรที่เราทำได้ เราจะพยายามที่จะทำให้มากที่สุด ^^ จากคุณ : law of nature - [ 21 ธ.ค. 51 11:01:20 ]

ความคิดเห็นที่ 57 แนะนำ ทำเพื่อความสุขของแม่เท่านั้นสิคะ กลับเมืองไทยคราวต่อไป รวมญาติเลย แล้วเล่าเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ที่เมืองนอกให้เขาฟัง ว่ามันลำบาก รันทดอย่างไร แล้วก็ของยืมเงินพวกเขาด้วยซะเลย จากคุณ : ตาน - [ 21 ธ.ค. 51 17:09:52 A:192.168.0.17 X:78.20.218.88 TicketID:105576 ]

ความคิดเห็นที่ 58 จริงค่ะ  คนส่วนใหญ่มักนึกว่าคนอยู่ตปท. ทำงานสบายๆ ได้เงินมากมาย  จึงไม่ค่อยเกรงใจ   รู้จักพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง พี่เค้าจบป. 6 เอง ไปทำงานโรงงานที่ตปท. (ไปแบบถูกกม. นะคะ)  แล้วพบรักกับสามีอยู่ที่ตปท. เลย ทั้งสามีและพี่คนนี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร  พี่คนนี้ยังทำงานโรงงานอยู่ ส่วนสามีก็ทำงานเป็นพนักงานในร้านแห่งหนึ่ง  มีลูกหนึ่งคน   ฐานะก็ไม่ถือว่าร่ำรวยอะไร  ต้องประหยัดอดออมมากๆ ใช้จ่ายเงินต้องคิดแล้วคิดอีก   สมัยยังไม่แต่งงาน  พี่เค้าส่งเงินมาช่วยที่บ้าน ส่งน้องชายตัวเองเรียนจนจบป. โท  ใช้หนี้หลักล้านให้พ่อแม่จนหมด ทำงานแทบไม่มีวันหยุด  ทำโอทีเกือบทุกวัน เจ้าน้องชายเรียนจบ  พี่เค้าดาวน์รถให้ 1 คัน  ให้ผ่อนเอง ต่อมาน้องชายแต่งงาน  ปัจจุบัน ลูกสี่  เงินเดือนหลายหมื่น แต่ชักหน้าไม่ถึงหลัง  ภรรยาใช้จ่ายฟุ่มเฟือย   เงินเดือนไม่เคยส่งให้พ่อแม่เลย  แถมขอเงินพ่อแม่ใช้ด้วย พ่อแม่ไม่มีรายได้อะไร  เคยขายของชำเล็กๆ น้อยๆ เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้ขายแล้ว  เพราะขายไม่ดี   ได้แต่เงินที่ลูกสาวส่งมาให้ใช้ทุกเดือน รู้สึกสงสารพี่เค้าจริงๆ เลี้ยงน้องไม่รู้จักโต  เฮ้อ จากคุณ : Ms. Kim - [ 21 ธ.ค. 51 23:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 59 จขกท.ต้องไม่ใจอ่อน  พี่สาวเราก็เจอ  อยู่เมืองนอกใคร ๆ ก็ไปเอาเงินเขาเพราะคิดว่าเขารวย  บางที่เราฟังแล้วยังโมโหแทนเลย  คือพี่สาวเราเป็นคนใจอ่อน  พอพี่น้องคนไหนมาบ่นว่าเดือดร้อนก็จะคอยช่วยเหลือ  ทีนี้พอหนัก ๆ เข้ามันก็มากเกินไป  คือมาเอาก็มากจนพี่สาวเขาคิดมากจนเกิดเป็นบ้าไปเลย  คือพี่สาวเขามีอาการทางจิตอ่อนๆ  หากมีเรื่องอะไรมากระทบจิตใจมาก ๆ อาการก็จะกำเริบ  พอมีอาการเกิดขึ้นเรากับสามีเขาต้องเป็นผู้ดูแล  คนอื่นที่ทำให้เขาเป็นก็ลอยลำ  พอเราโทรไปด่าพี่น้องคนที่เอาเงินพี่สาว  เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้ขอเงินพี่สาว  พี่สาวให้มาเอง  เราก็บอกว่าทุกคนรู้ว่าพี่สาวเป็นอย่างงี้มีปัญหาอะไรก็ไม่ต้องบอกเขาซิ  พอบอกเขาว่าเดือดร้อนเรื่องเงินเขาก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ  พอช่วยเหลือไปตัวพี่สาวก็จะคิดมากก็จะเดือดร้อนเราอีก  พอพี่สาวมีอาการบ้างครั้งเราโมโหบอกพี่สาวว่าในเมื่อคนอื่นทำให้เขาเป็นก็ไปอยู่กับคนที่ทำให้เขาเป็นซิ  เขาก็รู้นะว่าขืนไปอยู่เขาต้องหมดตัวแน่ ๆ เลย  ขนาดมีอาการยังรู้นะว่าอะไรเป็นอะไร  การดูแลคนที่มีอาการทางจิตนี้มันลำบากมาก  เราบอกไม่ต้องคิดมากเขาก็ไม่ทำตามจนเมื่อปีที่แล้วเราโมโหมาก  เราก็พูดไปว่าเงินทองของเขาเราก็ไม่เคยได้และต้องมาดูแลเขาอีก  คนที่เอาเงินเขาไม่เคยต้องเดือดร้อนเลย  ก่อนกลับเมืองนอกเขาเลยเอาเงินให้เรา 1 แสนบาท  เราไม่เอาก็ไม่ยอม  ไปบอกให้เพื่อนเขามาคุยกับเราให้รับเงินจำนวนนี้  พอเรารับไปถึงจะสบายใจ  แต่เราก็ตั้งใจไว้ว่าปี 52 ถ้าเขากลับมาอีกเราจะคืน  ตอนนั้นเรารับไว้เพราะเขาไม่สบายใจที่เราไม่ได้รับเงินจำนวนนี้ ที่เราช่วยเหลือพี่สาวเราไม่ได้หวังอะไรจากพี่สาวเลย  เราสงสารเขาเพราะที่เขาเป็นประสาทแบบนี้เพราะเขาถูกกระทำ   ครอบครัวเราเป็นครอบครัวคนจีนที่ไม่ชอบลูกสาว  พี่สาวเราเป็นคนโตที่พ่อหวังจะได้ลูกชายมาก  พอเป็นลูกสาวพ่อก็เกลียดและพยายามให้แม่เราเอาพี่สาวเราไปขาย  พอแม่ไม่ยอมพ่อก็จะตีพี่สาวเรามาตลอด  พี่สาวเล่าว่าเมื่อประมา 3 ขวบ  พี่สาวเรานั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน  ไม่รู้ว่าพ่อเราโมโหอะไรมา  เด็ก 3 ขวดก็มัดจุกไว้ตรงกลางกระหม่อนพ่อก็หิ้วจุกนั้นเอาพี่สาวเราไปหลังบ้าน  คิดดูมัดจุกนั้นต้องรองรับน้ำหนักเด็กทั้งตัว  ทุกวันนี้ผ่านมานานแล้วพี่สาวเรายังจำได้ดีเลย  พี่สาวบอกเจ็บมาก  พี่สาวเราทนจนอายุได้ 16 ปี  ก็หนีจากบ้านโดยการแต่งงาน  ก็ไปเจอคนไม่ดีแต่งกันได้ 3 ปี มีลูก 2 คนก็เลิกกัน แบ่งลูกไปเลี้ยงคนละคน  พอลูกโตมาทั้งสองคนก็ไม่ดี  คอยแต่จะมาเอาเงินอย่างเดียว  แต่งครั้งที่สองก็ไม่ดีอีกแล้วเลิกกัน  พอมาแต่งงานกับปัจจุบันเป็นคนดีไม่มีลูกด้วยกัน  แต่เขาได้รับความทุกข์สะสมมานานจนมีอาการกำเริบเมื่อตอนอายุมากแล้ว  ไปหาจิตแพทย์ที่เมืองนอก  พอเขาให้เล่าประวัติย้อนหลังเมื่อวัยเด็ก  พอแพทย์รู้ก็บอกว่านี่คือสาเหตุของอาการ  การได้รับการทำร้ายตั้งแต่เด็กอาการมันอาจจะยังไม่เกิด  แต่เมื่อได้รับความทุกข์มากๆสะสมมา   อาการจะเกิดเมื่อมีอายุมากขึ้นเนื่องจากฮอร์โมทด้วย  คนปกติทั่วไปเมื่อเป็นวัยทองยังหงุดหงิดเลยนับประสาอะไรกับคนที่โดยทำร้ายมาเมื่อวัยเด็ก   ส่วนตัวดิฉันก็โดนมาเหมือนกันแต่ไม่มากเท่าพี่สาวเพราะเป็นคนที่ 4 แล้ว  และดิฉันได้สามีที่ดีถึงเราจะไม่รวยแต่ก็มีความสุข  แต่ดิฉันก็ไม่เหมือนคนปกติทั่วไปเพราะเป็นคนขี้โมโหมาก  เราก็เข้าใจว่าเรามาจากครอบครัวที่มีปัญหา  สามีดิฉันก็ดีมากทนดิฉันมาตลอด  แต่ดิฉันไม่เคยเจอเหมือนพี่สาวเพราะดิฉันใจแข็ง  พี่สาวดิฉันปฎิเสธคนไม่ค่อยเป็น   จขกท.ก็เหมือนกันต้องลองปฎิเสธบ้าง  หากเขาขอทุกครั้งแล้วได้เลยมันจะเป็นการเพาะนิสัยที่ไม่ดีให้แก่เขาด้วย  ควรจะให้แต่พ่อแม่เท่านั้น  พี่น้องก็ช่วยได้ตามสมควร  บอกเขาซิว่าเราก็มีครอบครัวเหมือนกัน  เราก็ต้องแบ่งบันให้ทางครอบครัวเราบ้าง แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 09:20:53 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 10:19:18 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 10:19:16 แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 08:58:46 แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 08:55:33 จากคุณ : รักนิด ๆ คิดนานๆ - [ 22 ธ.ค. 51 08:52:07 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เข้ามาอ่านอีกที อืมม...ต้องขออภัยคุณวันจันด้วยค่ะ ที่ใช้คำแทนตัวว่าเรา ที่จริงควรใช้คำว่าดิฉันจะเหมาะกว่าคุณเป็นรุ่นพี่สาวแล้ว ขออภัยค่ะ ดีใจที่ได้อ่านความเห็นของทุกคนและต้องขออภัยที่ไม่ได้ออกชื่อหมดทุกคนค่ะ และเมื่อได้อ่านมาถึงคหที่ 59 จึงได้รู้สึกเลยว่าเรื่องราวของตัวเองยังเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเรื่องของพี่สาวคุณ ที่บ้านเราก็คล้ายๆกันแต่ไม่ขนาดนั้น คือแม่เราจะรักลูกชายมากกว่า แต่พอสุดท้ายบั้นปลายชีวิตก็ไม่พ้นลูกสาวที่ช่วยส่งเสีย พี่ชายที่อยู่บ้านติดกันใครๆก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยากกลับมาอยู่กับแม่แต่เขาไม่มีที่ไปแล้วจึงกลับมา เพราะไปอยู่ที่ไหนก็มีปัญหากับเขาหมด เรื่องนี้เราไม่อยากโทษพี่ชายเสียทีเดียว เพราะเขาโดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก เจ้าชู้มากเมื่อเป็นหนุ่ม แต่ตอนนี้ไปไหนไม่รอดจึงต้องมาอยู่กับแม่ เมื่อก่อนพี่น้องก็รักกันดี แต่พอมี่พี่เขย สะใภ้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย พี่น้องก็เริ่มแตกแยกและเกี่ยงงอนเรื่องดูแลพ่อแม่ เราคงไม่น้อยใจเรื่องส่งเงินไปช่วย ถ้าพวกเขาผลัดเปลี่ยนกันมาดูแลแม่ นั่นคือความยุติธรรม เพราะครอบครัวเราที่ ตปท.ก็ต้องเสียสละมากเหมือนกัน แฟนเราอยากจะทำอะไร ไปไหน ซื้ออะไร หรือลูกอยากได้อะไรเราก็ทำให้ไม่ได้ เพราะต้องเก็บเงินไปให้ทางเมืองไทยเสียส่วนใหญ่ แต่เพื่อพ่อแม่เราพวกเขาก็ยอม บางครั้งเราคิดว่ามันไม่แฟร์กับครอบครัวเราที่นี่เลย เราขออวยพรให้พี่สาวของคุณ รักนิดๆคิดนานๆ อยู่รอดปลอดภัยและหายจากโรคภัยไข้เจ็บที่เป็นอยู่ เราว่าเกิดเป็นผู้หญิงนี่มีกรรมค่ะ เหมือนที่แม่บอกเราว่าคนเราเกิดมาเพื่อใช้กรรม แต่เกิดเป็นผู้หญิงต้องใช้กรรมมากกว่า.... ใกล้คริสมาสและปีใหม่แล้ว ขออวยพรให้ชาวใกลบ้านทุกคนมีความสุขกับครอบครัวและคนที่คุณรักค่ะ จากคุณ : 4711 - [ 23 ธ.ค. 51 02:22:05 A:192.168.0.17 X:208.106.36.200 TicketID:182890 ]