ความคิดเห็นที่ 1 ใจเย็นๆนะคะ ทางออกที่ดีๆมีเสมอคะ สมาธิและสติสำคัญมากๆคะ เรื่องของคุณไม่ได้แย่อะไรเลย ออกจะมีโอกาสที่ดีมากๆกว่าคนอื่นด้วยซ้ำไปนะ ลองคุยกับคุณสามีดูคะ อาจจะได้ทางออกที่ดีๆก็ได้ บางทีช่วงนี้คุณอาจจะเครียดมากๆก็เป็นได้ ถ้าคิดในแง่ดี คุณโชคดีกว่าหลายๆคนนะคะ อย่างน้อยก็มีประสบการณ์เพิ่มขึ้นอีกตั้งสองภาษา สติมา ปัญญาเกิด สติเตลิด จะเกิดปัญหา แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 07:13:13 จากคุณ : Navyseal29 - [ 29 ม.ค. 52 07:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมว่าน่าจะเดินไปด้วยกันได้ครับ ลองจับเข่าปรึกษากัน คุยกันดูครับ หาจุดร่วม สงวนจุดต่างไว้ครับ  ชีวิตต้องดำเนินต่อไป มีปัญหาต้องมีทางแก้ไขครับ จากคุณ : ไอ้คุณแหลม - [ 29 ม.ค. 52 07:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่อยากให้แยกกันอยู่เลยค่ะ ตอนแรกเราก็คิดหนักก่อนย้ายมา เปลี่ยนใจไปมาหลายรอบมาก ลองหาอะไรทำดีมั้ยคะ ฝึกถ่ายรูป ฝึกทำอาหาร ฝึกงานฝีมือ หรือจะทำงานผ่านเน็ต ได้เงินจริง ก็มีค่ะ ลองไปอ่านดูที่ห้องสีลมนะคะ รับรองว่าจะไม่ว่างแน่ ๆ จากคุณ : คุณนายเหรียญบาท - [ 29 ม.ค. 52 08:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คู่ชีวิต ในความหมายของดิฉัน คือ ความสามารถในการปรับตัวเข้าหาได้อย่างสงบสุขค่ะ  โดยอาศัยพื้นฐานของ... 1.ความรัก 2.ความเข้าใจ และ... 3.การรู้จักให้อภัยซึ่งกันและกัน....         การปรับตัวจะเข้ามาในรูปแบบที่หลายหลายตามช่วงจังหวะของชีวิต ... ...ช่วงหวานแห๋ว ก่อนแต่ง ...ดื่ม(บางคนอาจจะ สำลัก) น้ำผึ้งพระจันทร์ ...ภรรยาตั้งครรถ์ ( ถ้าขอเด้กมาเลี้ยง ก็ข้ามช่วงนี้ไปค่ะ) ...ช่วงแม่ลูกอ่อน ( มีหลายกระทู้ที่สามี ไม่อยากจะรบกวนภรรยาด้วยการใช้บริการของหญิงอื่นค่ะ) ...ช่วงวัยทอง ...ช่วงลูกวัยรุ่น ....ช่วงรีไหร์ ....ช่วง(ถูก)ชิงชีวิต         แต่ละช่วง ล้วนอาศัยปัจจัยทั้ง 3 ข้างต้นเข้ามาสร้างเสริมความแข็งแกร่งให้ ชีวิตอยู่"คู่"กัน         จากที่คุณเล่า เดาเอาว่ายังไม่มีลูกใช่ไหมคะ ถ้าเป็นเช่นนั้นการตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับคุณ 2 คนเท่านั้นเอง .... คิดว่ารักกันแน่นอนถึงตกลงแต่งงานกัน และคงจะตกลงกันแล้วว่าคุรจะย้ายตามสามี หรือจะให้สามีย้ายตามมาอยู่กับคุณ .... เมื่อตกลงเข้าใจกันดีแล้ว ตอนนี้ก็อยู่ที่การปรับตัวของคุณทั้ง 2 แล้วหล่ะค่ะ ว่าจะยืดหยุ่นกันอย่างไร ... จะอยู่ด้วยกันดี หรือคุณขออยู่ห่างกันเพื่อมาทำในสิ่งที่คุณอยากทำ (ดิฉันก็มีผู้ใหญ่ที่นับถือ ทำงานที่เมืองไทย ส่วนสามีอยู่เยอรมัน พี่เค้าก็ดูแลกันดีนะคะ)   ..ถ้าเข้าใจกัน ปรับตัวกันตรงนี้ได้ คุณก็ได้คำตอบให้กับตัวคุณเองแล้วหล่ะค่ะ                 แต่ละคนล้วนแต่มีปัจจัยที่ใช้ในการตัดสินใจต่างกัน ..ลองตั้งสติ คิดไตร่ตรองดูนะคะ จากคุณ : แม่ขา - [ 29 ม.ค. 52 09:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อย่ากังวลมากไปเลยค่ะ ทำใจให้สบายๆ เราก็คล้ายๆคุณค่ะ แต่อยู่คนละประเทศ พอดีได้ทุนมาเรียนโทที่นี่ก็เจอกับแฟนที่นี่ ตอนนี้ก็ห้าปีแล้วค่ะ เรียนภาษาจีน ฝึกฝนภาษาอังกฤษ และเรียนต่อเอกอยู่ กลับเมืองไทยบ่อย แต่เรื่องงานการก็ยังไม่มีโอกาสได้ทำ บางทีก็เครียดเหมือนกัน แต่คิดว่ามาสั่งสมความรู้ความสามารถและประสบการณ์ค่ะ ชีวิต..มันก็ต้องเลือกแหละค่ะ พยายามทำตัว ทำใจให้สบายนะคะ จากคุณ : Organic nerd - [ 29 ม.ค. 52 11:05:22 A:192.168.0.17 X:202.185.32.194 TicketID:197142 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใช่น้องวิเ.... หรือเปล่าค่ะ อย่าเครียดอะไรมากเลยค่ะ มันเป็นช่วงแรก ๆ ของคนที่เคยทำงาน คนแอคทีฟ แล้วต่อมาอึดอัดเพราะไม่มีอะไรทำ พี่อยู่ออสเตรียมาจะสามปี อยู่ด้วยน้ำตาค่ะ แต่ต้องอดทน ภาษาก็ไม่ได้ งานก็ไม่มี เศรษฐกิจครอบครัวก็แย่ แต่ครอบครัวต้องไม่แยกจากกันค่ะ สู้กันไว้ อดทนกันไว้ สักวันต้องมีทางออกค่ะ ถึงแม้จะไม่ค่อยสวยหรูเหมือนแต่ก่อนนัก จากคุณ : กำลังนึก - [ 29 ม.ค. 52 13:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เราแนะนำคนไม่เก่งนะคะ แค่อยากจะแชร์เรื่องของเราเอง และอยากจะบอกว่า เรามีปัญหาเดียวกัน เคยทำงานสบายๆ(แต่ใช้สมองหนักเหมือนกัน) ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย จะทำอะไรก็ทำ แต่ต้องย้ายมาอยู่กับแฟน เพราะแฟนต้องทำงานที่นี่ มาถึงก็หางานเองทางอินเตอร์เนต แต่ไม่ได้ เพราะปัญหาเรื่องภาษา ภาษาอังกฤษที่มีไม่ได้ช่วยอะไรเลย อยากได้งานแบบเดิมยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะที่นี่อะไรก็ภาษาเยอรมัน ตอนแรกแอบเบื่อ อยากทำงาน คิดนะว่าทำงานอะไรก็ได้ แบบเสริฟตามร้านอาหารหรือทำความสะอาด แต่พอเค้าจะหางานแบบนั้นให้จริงๆ กลับรับไม่ได้ เงินค่าทำงานทั้งเดือน หักภาษีออกมาแล้วน้อยกว่าเงินเดือนที่เคยได้ที่เมืองไทยอีกอ่ะ ไหนเห็นคนอื่นอยากไปทำงานเมืองนอก ไม่เห็นจะได้เยอะสักเท่าไหร่เลย เลยไม่คิดจะหางานอย่างนั้นทำอีกเลย อยู่เกาะแฟนกินก้ออยู่  เวลาว่างก็เยอะ คิดมาก นั่งจิตตกบ่อยๆ แล้วก็คิดอย่างคุณเด๊ะเลยค่ะ แต่แบบว่ามันเป็นแค่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ซึ่งช่วงนี้เราไม่เป็น แต่ช่วงที่เป็น แบบว่าว่างอยู่บ้านคนเดียวก็นั่งร้องไห้เป็นชั่วโมง หรือบางทีก้อหงุดหงิด แต่เราไม่ค่อยเก็บ พอแฟนกลับมาบ้านเราโวยวาย ก็ทำแฟนเครียดเหมือนกัน เพราะเราทำให้เค้าเสียใจ พูดเหมือนเราจะทิ้งเค้าไป (ทั้งที่เราเองไม่ได้อยากจะอยู่แยกกับแฟน หรือห่างจากเค้า เพียงแต่เราอยากอยู่ไทยมากกว่า) พอเราโวยวายเสร็จแล้วมาคุยกะแฟนดีๆ คุยเหตุผลทำไมเราต้องอยู่ที่นี่ ทำไมเราต้องเรียนภาษาเค้า เรากอดกันคุยกันทั้งน้ำตานี่แหละ เค้าบอกเราไม่ให้คิดมากเรื่องงาน เค้าเลี้ยงได้ ถึงจะใช้สุรุ่ยสุร่ายอย่างที่เคยใช้เงินตัวเองไม่ได้ ก็ไม่เคยอดอยาก อยากกกินอะไร ถ้ามีขายก็ได้กิน อย่าคิดมาก คิดถึงแต่ความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันก้อพอ เราวีนแตกพร้อมน้ำตาอย่างนี้มา 2-3 รอบ แฟนก็ทำแบบเดิมทุกครั้ง พอได้คุยกัน เราว่าเราดีขึ้นมาก คิดถึงความรู้สึกแฟนมากขึ้น ถึงเราอึดอัดบ้าง ก็พยายามปลงๆ ไม่คิดอะไร ตื่นมาเจอแฟนเป็นคนแรก ตอนเย็นได้คุยกัน ได้กอดกัน ได้ทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆ ได้งอนให้แฟนง้อ ก็มีความสุขดี เค้าก็มีความสุข ที่กลับบ้านเจอหน้าคนที่เค้ารัก แต่ถ้าเราไม่อยู่กับเค้า เค้าจะทรมาณยิ่งกว่าเรา อยู่ที่นี่ใช่ว่าจะดี อากาศอย่างนี้ แฟนอยู่คนเดียวน่าสงสารออก เราจะทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวได้ยังไง เราไม่แน่ใจว่าเราพ้นช่วงคิดมากมาหรือยัง แต่อาการนี้มันไม่มีมาสักพักแล้ว ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่กลับมาอีก ตอนนี้ก็ไม่คิดมาก หาอะไรทำ แล้วก็ปลง อยู่ก็อยู่ เรียนก็เรียน มุมานะ ตั้งเป้าหมายว่าจะต้องได้งานอย่างที่เคยทำที่ประเทศนี้ให้ได้ เพื่อครอบครัวของเรา ลองคุยกับแฟนดูนะคะ (แล้วจะล้มเลิกโครงการ เพราะสงสารแฟนไม่อยากทิ้งให้เค้าอยู่หงอยเหงาที่นี่คนเดียว เหมือนเรา 555) โชคดีค่ะ จากคุณ : The Joy Luck Club - [ 29 ม.ค. 52 15:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อื้อหืออออออออออออออออ  กระทู้โดนใจ  ขอโหวตได้ไหมเนี๊ยะ จากคุณ : Gigolina - [ 29 ม.ค. 52 18:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรายังไม่มีครอบครัว มีแต่เฉียดๆจะมีหลายรอบ(แสดงว่าเป็นพวกระวังตัวสูงเกินเหตุคะ 55) แนะนำให้หาสิ่งที่ชอบทำระหว่างว่างๆคะ ถ้าฐานะครอบครัว หรือคนข้างตัว ไม่ได้บีบบังคับให้ต้องทำงานอย่างจริงจัง มองในมุมอื่นบ้าง จะเห็นข้อดีนะคะ ส่วนตัว เราเห็นด้วย กับคุณแม่ขา คคห4 มากๆคะ ถ้ารัก และเข้าใจกัน เข้าใจอย่างที่เราเป็น อย่างที่เขาเป็น อยู่ที่ไหน มันก็อยู่ได้เนอะ  ลำบากมันก็ไหว แต่ถ้าไม่เข้าใจ น้ำใจให้กันมันแห้งๆหายๆ มันเหนื่อยใจคะ สบายแค่ไหน มันก็อยู่ไม่รอด บางทีช่วงนี้คุณอาจเหนื่อยกับการอยู่ในสภาพ ที่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที ใจมันเลยร่ำร้อง อยากประกาศอิสระภาพ อยากตอบสนองความสุข ความเป็นตัวของตัวเองบ้าง หาจังหวะ ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบบ้างคะ เพื่อผ่อนคลาย อย่างอื่น ต้องให้คนมีครอบครัวมาแนะนำคะ จากคุณ : น้องต๋าว - [ 29 ม.ค. 52 19:21:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เคยอยู่ในอาการนี้ค่ะ แล้วก็ไปถึงจุดที่เราไปได้งานที่ไทยแล้ว แต่อย่างไงไม่รู้ พอถึงตอนตัดสินใจ กลับเปลี่ยนใจไปซะงั้น ช่วงนั้นเดินทางไปท่องเที่ยวดูว่าประเทศไหน ที่ใดเราจะอยากอยู่ (เคยไปทำงาน หาที่อยู่ต่างเมืองก็ทำแล้ว แต่ประเมินดูทีหลังพบว่า รายได้ถึงจะดี หักลบกับที่คู่ชีวิตเราต้องขับรถหลายร้อยไมล์ทุกสัปดาห์ และการที่ต้องอยู่ห่างกัน .. มันไม่คุ้ม) ช่วงท่องเที่ยวนี้เอง กลับพบสัจจธรรมที่แสนธรรมดา แต่เรามองข้ามไปก็คือ สุข ทุกข์ อยู่ที่ใจของเรานั่นเอง ต่อให้เราหา ต่อให้เราค้น ต่อให้เราได้งานเลิศ ได้เงินเป็นถุึงเป็นถัง ถ้าใจไม่เป็นสุข มันก็เท่านั้นเอง ........... ต้องปรับความคิด หรือถ้ายังคิดไม่ออก เอาแบบบีพีก็ได้ เดินทางไปอยู่ดู หางานไปเลย เอาให้สุด ๆ แล้ว ณ วันหนึ่ง เราจะได้ไม่เสียใจว่า เรายังไม่ได้ลองทำดู ถึงตอนนั้น เราจะตัดสินใจได้อย่างไม่ต้องมาคิดสลับกลับไปมา อีกวิธีคือ หาเป้าหมาย ถามตัวเองว่า อะไรที่อยากทำในปีนี้ (เป้าหมายระยะสั้น) อย่าลืมปรึกษาคู่ชีวิตด้วยนะคะ  ฟังความคิดเห็นของเขาและของตัวเองไปพร้อม ๆ กันค่ะ จากคุณ : บีพี - [ 29 ม.ค. 52 19:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ง่า ทำไมต้องทำชีวิตให้ทุกข์ยากขนาดนั้น ลองคิดว่า ถ้าเมื่ออายุหกสิบ เกษียณแล้ว ตอนนั้นคุณจะอยากทำอะไร ก็เอาสิ่งที่อยากทำ มาทำตอนนี้น่ะค่ะ เราก็เคยอยากทำงานนะ ก็มีโอกาสได้ทำไปสักพัก แต่ตอนที่ย้ายไปประเทศอื่นที่ไม่ได้ใช่ภาษาอังฤษ มันก็หางานทำไม่ได้ ก็เลยคิดว่าก็ดีไปอย่าง จะได้อยู่บ้าน คนอื่นจะมองว่าจบโทเมืองนอกมา ทำไมไม่พยายามหางานทำ หรือเรียนอย่างอื่นเพิ่ม คือ เราขี้เกียจแล้วไง ถ้าใครจะมองว่าเราไม่มีคุณค่าเพราะไม่ทำงาน เราก็ไม่ใส่ใจ เป้าหมายชีวิตเราคือจะอยู่ตามสภาพที่เป็นอย่างมีความสุข เราเป็นคนทะเยอทะยานต่ำอยู่แล้ว ตอนนี้มีอิสระที่อยากทำอะไรก็ทำได้ อยากอ่านหนังสือธรรมมะ อยากเล่นเน็ต อยากทำกิจกรรมอะไรก็ทำได้ไม่จำกัดเฉพาะเสาร์อาทิตย์ ในเมื่อไม่ต้องไปเป็นมนุษย์เงินเดือนแล้วและได้เป็นแบ็คให้สามีเราเต็มที่แล้ว สำหรับเราแล้วความสำเร็จในหน้าที่การงานไม่สำคัญเลยในชีวิตนี้ถ้าต้องแลกกับการที่จะไม่มีสามีเรา จากคุณ : yuy - [ 29 ม.ค. 52 21:27:45 A:124.121.17.242 X: TicketID:124751 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใจเย็นนะคะ  บางครั้งเราอาจจะมองสิ่งดีดีข้างๆ เราไม่เห็นก็ได้ แน่ใจหรือป่าวคะต้องการแยกกับสามีจริงๆ? จริงๆ แล้วคุณแค่รู้สึกต้องการชีวิตการทำงานบ้าง? คุณให้น้ำหนักอะไรมากกว่ากันคะ  ครอบครัวหรือว่างาน  เป็นไปได้ไหมคะ ว่าลองหา Part time job หรือ งานเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจจะนำความรู้ความสามารถที่มีมาใช้ได้    อาจจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น   ชีวิตการทำงาน มันก็ไม่ได้สนุกอย่างที่คิดนะคะ  แต่ก็ทำให้ได้ประสบการ์ณการใช้ชีวิตกับผู้คนมากมาย ทักษะการอยู่รอดในเรื่องต่างๆ  ลองไปนั่งชั่งใจใหม่นะคะ จากคุณ : I am that I am (Following God's will) - [ 29 ม.ค. 52 23:10:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้ว ชีวิตของเรา คล้ายกับ จขกท.ค่ะ อยู่เมืองไทย หน้าที่การงานดี แต่งงานมาใ้ช้ชีวิตต่างแดน ใช้ภาษาที่ 3 ฟัง พูด อ่าน เขียน เริ่มใหม่หมด ทุกวันนี้ ได้งานทำแล้ว แต่เป็นงานที่บอกใครไป ทุกคนส่ายหัว แต่...เราชอบค่ะ ทั้ง ๆ ที่เพื่อน หรือ ครอบครัวที่เมืองไทย พากันร้อง ยี้ กันหมด เราชอบงาน เพราะ...ทำให้เรามีตังค์ใช้ โดยไม่ต้องรบกวนสามี งานที่ทำทุกวันนี้ไม่เครียดเหมือนงานที่เมืองไทย ได้ฝึกภาษาไปในตัว ดียิ่งกว่าไปนั่งเรียนซะอีก ที่สำคัญ...ก็เพราะแต่งงาน...เลือกที่จะมาอยู่กับสามีค่ะ จขกท.ลองย้อนกลับไปคิด ถึงตอนที่่ตัดสินใจเลือก มาอยู่กับสามีนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หมู (ตัว) อ้วน - [ 30 ม.ค. 52 00:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 You're not too old to learn,You still have the time to learn.so, your age if you think you're old to learn and what about me?Don't be silly.When you're getting learn about a culture and a language and then you will get a job. Just don't choose too much. Do what you can for kill the time and other way you can earn some money put in your the pocket also sweet heart. Don't worry about what the people look at you down,It's depend on you. How to deal with it?but one thing don't lie to your self. You will be strong in the future. that's way over here.I don't let you down.I will cheer you up.Just do your best!! don't push your self on stress.Believe in me one day is you tune up but you have to wait.Why I say that to you?I just finish other course when I'm 45s.I don't want to learn but I have to.You see. It's not just only you have to deal with it. You're not alone in these world.so, Welcome for real world.I hope you thought about it and take your time.good luck xxxx I'm sure you will do really well. จากคุณ : Lab moo - [ 30 ม.ค. 52 03:51:31 A:192.168.0.17 X:92.2.19.188 TicketID:198175 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อืม...ขอเล่าเรื่องการเตรียมตัวของเราเองนะคะ เผื่อคุณจะได้แนวทางเพิ่มเติม คือ แฟนของเราเป็นคนต่างชาติ รับราชการอยู่คะ ถ้าแต่งก็ต้องย้ายไปอยู่กับเขา ทีนี้ว่า ภาษาของเราเองก็ไม่ค่อยได้เลยคะ ทุกวันนี้ยังเปิดพจนานุกรมออนไลน์พิมพ์ไป แปลงไทยเป็นอังกฤษไปอยู่เลยคะ เคยคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการออกไปทำงาน เขาก็ไม่ว่าอะไรนะคะ เขาว่า จะไปทำงานหรือไม่ ก็แล้วแต่เราคะ เพราะเขาสามารถหาเลี้ยงได้ เราก็เลยตัดสินใจว่า อนาคตข้างหน้า ก็จะทำอาชีพเดียวกันกับหลาย ๆ คนในห้องไกลบ้านทำนะคะ (ขสมก = ขอสามีกินคะ ^^ ) แต่ว่า...ตอนนี้เราเองก็ทำงานส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่นะคะ คือ ถักนิตติ้งเป็นของใช้ขายตามหน้าเว็บคะ ถ้าแต่งงานไปแล้ว ก็จะยังคงทำงานนี้อยู่คะ เพราะชอบเป็นการส่วนตัว แล้วภาษาไม่ได้ ก็ไม่เป็นปัญหา ถัก ๆ แล้วส่งให้พี่น้องที่เมืองไทยช่วยขายให้คะ (คือ พี่สาวมีเว็บขายของอยู่แล้วน่ะคะ) เรื่องเกี่ยวกับค่าแรงกับวุฒิการศึกษา เราก็เป็นนะคะ บางทีมีคนมาเสนองาน ที่ค่าแรงถูก เด็กจบปวช.ก็ทำได้ เราจบปริญญาตรีมา เราเองก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันคะ ทุกวันนี้ก็เลยเลือกทำงานอิสระคะ จากคุณ : วิหคลม - [ 30 ม.ค. 52 11:12:55 ]