ความคิดเห็นที่ 1 แล้วคุณแม่ บอกอย่างไรบ้างนะ จากคุณ : ธนิตา - [ 17 ก.พ. 52 23:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คุณแม่เสียนานแล้วค่ะ มีแต่คุณแม่เลี้ยง จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 17 ก.พ. 52 23:47:17 A:192.168.0.17 X:124.120.188.151 TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พ่อก็หวงลูกสาวเป็นธรรมดาแหละค่ะ อย่าเพิ่งน้อยใจไปเลย สู้ๆ จากคุณ : azur - [ 18 ก.พ. 52 00:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความดีจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเองค่ะ จากคุณ : meddy - [ 18 ก.พ. 52 01:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อย่าคิดมากเลยค่ะ คราวหน้าลองชวนออกไปเจอกันข้างนอกอีกครั้ง คุณพ่อคุณน่าจะไม่คิดมากนะ จะว่าไปเราอาจแปลกกว่าคุณก็ได้ เราไม่ชอบพาแฟนเข้าบ้าน ถ้าพากลับบ้านก็จะบอกที่บ้านเลยว่าให้เงียบๆ อย่าไปบอกญาติพี่น้อง ชอบอยู่บ้านกันเงียบๆ เกลียดที่สุดก็ตอนที่มีใครแวะมาบ้านมานั้ง จองหน้าแฟน คอยดูเวลาเราพูดคุยกัน เราอยู่บ้านนอกด้วยนะ ใครไปใครมา ชาวบ้านนี่หูตาไวมากๆ บางทีคุณพ่อคุณ อาจจะอึดอัด เพราะว่ามีญาติพี่น้องอยู่แถวๆบ้านคอยถาม จุกจิกหรือเปล่า เป็นเราเราก็ไม่ชอบนะ จะด้วยความหวังดีอะไรก็ตาม แค่สันนิฐานนะคะ คุณไม่ได้เป็นลูกอตัญญูหรอก อย่าโทษตัวเองแบบนั้น! คุณพ่อคุณต้องมีเหตุผลแน่ๆ แต่ที่สำคัญ ท่านไม่น่าจะรังเกียจแฟนคุณหรอก ปัจจัยอื่นมากกว่า เราขอเดา :D ยิ้ม ยิ้ม ค่ะ จากคุณ : dcapar - [ 18 ก.พ. 52 01:03:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แบบนี้ต้องพามาบ่อย ๆ ค่ะ ให้เห็นว่าเสมอต้นเสมอปลาย ชาวบ้านชอบคิดว่าฝรั่งฟันแล้วทิ้งบ้าง ฝรั่งมันไม่จริงใจ ไม่หวังจะแต่งงานบ้าง แล้วความคิดผู้ใหญ่บางคนคิดว่าผู้หญิงบาร์เท่านั้นถึงมีแฟนฝรั่ง ผู้ใหญ่บางคนเท่านั้นแบบหัวโบราณสุด ๆ แบบนี้ต้องทำให้เห็นว่าแฟนหนูรักจริง ๆ หวังแต่ง ไม่มีฟันแล้วทิ้ง จากคุณ : มนชิจัง - [ 18 ก.พ. 52 01:40:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แต่เราคิดว่า พ่อคงจะอาย ที่ลูกเขยฝรั่ง ไม่มาจัดงานแต่งงานใหญ่โต เอาเงินเอาทองมากองให้เป็นล้าน ๆ หรือปลูกบ้านหลังงามให้ เหมือนเขยฝรั่งในหมู่บ้านใกล้เคียง เราไม่ได้น้อยใจ แต่โกรธอ่ะ แถมยังบอกว่า จะเอาปืนยิงหัวมันให้ตายเลย คิดได้ไงเนี่ย ไม่ได้อยากพาไป ไม่ได้อยากโชว์ แต่เพราะยังเห็นพ่อเป็นพ่อ ไม่ใช่หัวหลักหัวตอ ก็ดีจะได้ไม่ต้องพาไปอีก คงไม่ได้เห็นกันอีกแล้ว จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 18 ก.พ. 52 01:41:08 A:124.120.188.151 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยค่ะ เราว่าคุณพ่อคุณคงทำตัวไม่ถูกมากกว่ามั๊ง อารมณ์แบบว่าถ้าคุณแต่งงานไปแล้วจะต้องไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอะ การมีแฟนเป็นชาวต่างชาติไม่ถือเป็นความอกตัญญูนะคะ การที่คุณเลี้ยงดู ตอบแทนคุณพ่อแม่ตามสมควรก็ถือว่าเป็นลูกกตัญญูแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : Living Extreme - [ 18 ก.พ. 52 01:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 xenophobic maybe? จากคุณ : Kryta (kryta) - [ 18 ก.พ. 52 02:01:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แต่เราคิดว่า พ่อคงจะอาย ที่ลูกเขยฝรั่ง ไม่มาจัดงานแต่งงานใหญ่โต เอาเงินเอาทองมากองให้เป็นล้าน ๆ หรือปลูกบ้านหลังงามให้ เหมือนเขยฝรั่งในหมู่บ้านใกล้เคียง เราไม่ได้น้อยใจ แต่โกรธอ่ะ แถมยังบอกว่า จะเอาปืนยิงหัวมันให้ตายเลย คิดได้ไงเนี่ย ไม่ได้อยากพาไป ไม่ได้อยากโชว์ แต่เพราะยังเห็นพ่อเป็นพ่อ ไม่ใช่หัวหลักหัวตอ แบบที่คุณว่าอาจจะมีส่วนอยู่เพราะส่วนใหญ่ก็คาดหวังว่าจะได้โน่นได้นี่ หรือถ้าเป็นต่างจังหวัดคนโน้นพูดที คนนี้พูดทีพ่อก็ไขว้เขวได้เหมือนกัน เพราะเท่าที่เล่ามาพ่อก็มีท่าทีที่ดีกับแฟนคุณอยู่นะคะแต่มาบอกทีหลังว่าอายชาวบ้านก็คงถูกถามมากๆแล้วอึดอัดใจไม่รู้จะทำยังไงน่ะค่ะ อย่าไปโกรธพ่อเลย ใจเย็นๆ ตอนนี้ก็ห่างๆไปก่อนค่ะ เวลาและความดีจะเป็นเครื่องพิสูจน์ จากคุณ : แมวต่างแดน - [ 18 ก.พ. 52 02:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อย่างนี้คิดไปได้สองทางนะครับเจ้าของกระทู้ 1. พ่อคุณอาจจะอายจริงๆ ที่ลูกสาวไปมีแฟนเป็นฝรั่งก็ได้   คนบ้านนอกหลายคนยังหัวโบราณอย่างนี้ก็มี    แฟนคนแรกของผมเป็นชาวต่างชาติจากสวิส   ผมพาไปแนะนำให้รู้จักพ่อเป็นอย่างดี    พ่อผมเดินลงเรือนหนีไม่ยอมคุยกับผมจนท่านเสียเลย   ทราบภายหลังว่าพ่อหวังในตัวผมมากและอยากจะมีลูกสะใภ้คือภรรยาผมเป็นคนไทยที่รู้จักครรลองคลองธรรมจารีตแบบไทยไว้ปรนนิบัติแกในยามเฒ่า   อีกอย่างท่านก็แอนตี้ฝรั่งแบบฝังกระดูกดำ(ท่านเป็นคนลาวแท้ๆ ที่ข้ามโขงมาอยู่ฝั่งไทยตอนลาวแตก) 2. หรือว่าพ่อคุณอาจจะหวัง  งานแต่งที่ใหญ่โตหรือมีโอกาสได้เรียกค่าสินสอดอย่างที่คุณเข้าใจก็ได้    แน่นอนว่าการตัดสินใจทั้งหมดทั้งมวลอยู่ที่คุณ   แต่นั่นคุณก็ต้องเข้าใจและแคร์ความรู้สึกของพ่อไว้ด้วยก็แล้วกันนะครับ    อย่าทำตัวห่างเหินไม่พูดไม่ง้องอนเหมือนผมกับพ่อผมที่ไม่ได้มีโอกาสคุยกันเลยตั้งแต่วันที่ผมพาแฟนชาวต่างชาติไปไหว้   ได้คุยกันครั้งสุดท้ายก็ตอนท่านล้มหมอนนอนเสื่อ   สองวันถัดมาท่านก็เสีย   ผมและพ่อต่างคนต่างหยิ่ง    ผมมีสิทธิ์จะเลือกคู่ครอง   พ่อก็มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเห็นในเรื่องนี้ในฐานะคนอาบน้ำร้อนมาก่อน    นี่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่หากผมขอได้    ผมอยากจะย้อนเวลากลับไปตรงนั้น    อยากจะไปง้องอนท่าน   ถามท่านว่าทำไมไม่เห็นด้วยที่ผมมีแฟนเป็นชาวต่างชาติ  และจะถือโอกาสอธิบายเหตุผลของผมด้วย    จากนั้นผมและท่านอาจจะได้คุยกันตามประสาพ่อลูกก็ได้   แต่ก็อย่างที่บอก  ผมหยิ่งเกินไป   ผมจึงรู้สึกเสียใจไม่น้อย   ที่ไม่ได้หาทางเยียวยาความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกตรงนั้นไว้ คิดให้ดี   คิดให้ลึกๆ .......ไม่อยากให้คุณเสียใจเหมือนผมเมื่อเวลาได้ผ่านพ้นไปแล้ว     เมื่อแต่งกับแฟนแล้ว   อย่าขาดการติดต่อ(ไม่เกี่ยวกับการช่วยเหลือด้านเงิน)   พยายามเข้าใจความรู้สึกของท่าน หญิงไทยที่แต่งงานกับฝรั่งบางทีมันก็หนักหนาสาหัสอย่างนี้แหละครับ   ไหนจะตกเป็นขี้ปากของชาวบ้าน    ไหนจะตกเป็น "ความหวัง" ของญาติๆ โดยไม่รู้ตัว   ไหนจะคอยอธิบายให้สามีเข้าใจความแตกต่างตรงนี้ เห็นใจครับ...เห็นใจจริงๆ จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 18 ก.พ. 52 03:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้ามีชาวบ้านคนไหนมาเซ้าซี้ ทำไมพ่อไม่บอกไปล่ะ ว่าพ่อไม่ได้ขายลูกสาวกิน แค่ลูกได้เจอคนดี ๆ พ่อก็น่าจะภูมิใจแล้ว แฟนเราก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ หรือแก่รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ มีการศึกษาถึงปริญญาโท มีหน้าที่การงานมั่นคง ลูกพ่อเสียอีกที่ไม่ได้มีอะไรเทียบเทียมเค้าเลย วันที่ได้คุยกัน แฟนก็บอกให้พ่อซักถามทุกอย่าง และบอกพ่อว่าเค้าเข้าใจ ว่าเป็นธรรมดาที่พ่ออาจจะรู้สึกเป็นห่วงลูก เมื่อต้องไปอยู่ต่างแดนแต่ก็ขอให้พ่อมั่นใจว่า ถึงเค้าจะไม่รวยแต่ลูกพ่อก็จะไม่ลำบากเลย และถึงจะไม่มีบ้าน เช่าอพาร์ทเม้นอยู่ แต่อพาร์ทเม้นของเค้าก็กว้างขวางเพียงพอสำหรับเรา พร้อมทั้งโชว์รูปอพาร์ทเม้นให้พ่อดูทั้งภายนอกภายใน พ่อซักถาม หลายอย่าง แฟนก็ตอบหมด และบอกว่าดีใจที่พ่อถาม และเค้ายังบอกพ่อว่า อยากให้พ่อภูมใจที่มีลูกสาวคนนี้ เพราะลูกสาวพ่อเป็นคนดี เค้าจึงเลือกเป็นคู่ชีวิต ทั้งที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะแต่งงานกับหญิงต่างชาติต่างภาษา นี่ถ้ารู้ว่า พ่อคิดร้ายๆ กับเค้าขนาดนี้ คงเสียใจไม่น้อย เราเองก็เสียใจที่เราพยายามทำหน้าที่ความเป็นลูกแล้ว แต่จะให้ดี ให้ได้ดังใจพ่อทุกอย่างเราก็ทำไม่ได้หรอก ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 18 ก.พ. 52 03:40:43 A:192.168.0.17 X:124.120.186.143 TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืมมม.. เห็นด้วยกับ คห.บนๆ เรื่องความคาดหวังนะคะ อีกแง่นึงก็คือท่านเป็นห่วงหรือเปล่าคะ  ไม่อยากให้ไปไกลหูไกลตา จากคุณ : roypimz - [ 18 ก.พ. 52 03:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ต้องใช้เวลาค่ะ ที่บ้านก็ไม่นิยมเขยฝรั่งเหมือนกัน เจอกันครั้งแรกแม่ดิฉันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จำได้ว่าไปทานข้าวกันที่ ณ สยาม เซ็นทรัลลาดพร้าว ดิฉันอึดอัดมากๆ พ่อและน้องไม่ค่อยเท่าไร แต่แม่นี่แสดงออกเลยว่าไม่พอใจอย่างมาก เพราะเพื่อนๆดิฉันได้ไปฟ้องไว้แยะ ยิ่งทำให้เค้ามีอคติ อะไรๆก็ไม่ดีไปหมด กินข้าวไม่เรียบร้อย นั่งตัวไม่ตรง หน้าตาก็ไม่หล่อ แถมรวยไม่พออีก ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ตอนนั้นดิฉันก็ได้แต่บอกให้แฟนทำตัวดีๆ ให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เอาใจแม่ดิฉัน นานๆไปก็ได้ผลค่ะ เป็นธรรมดาค่ะ ใครๆก็อยากให้ลูกตัวเองได้คู่ครองที่เหมาะสม อยากให้ลูกสบาย ให้ลูกมีความสุข ผู้ชายที่ไหนก็ไม่ดีพอทั้งนั้นละค่ะนอกเสียจากจะเป็นเทวดามาเกิด มันต้องมีสิ่งที่พ่อแม่เราไม่ชอบสักเรื่องสองเรื่อง   ขอให้พยายามต่อไปค่ะ ถ้าพ่อคุณเห็นว่ารักคุณจริงๆและแฟนเป็นคนดี สุดท้ายก็ยอมเองแหละค่ะ ดิฉันเองก็ใช้เวลานานหลายปี ตอนมาเมืองนอกแม่ดิฉันเสียใจมาก เพราะปกติจะมาคอยสอดส่องทุกอาทิตย์ว่าเรากินอยู่กันอย่างไร มาสอนให้สามีทำอาหารไทยให้ดิฉันกิน  มาแอบสังเกตการณ์ว่าว่าที่ลูกเขยเวลาอยู่บ้านทำตัวอย่างไร  กลับบ้านดึกหรือเปล่า ทุกวันนี้เหรอคะ ถามถึงสามีดิฉันตลอด ไปเมืองไทยครั้งไหนถ้าแวะไปบ้านแม่ดิฉัน สามีจะได้รับการต้อนรับอย่างดีที่สุด แม่ถึงขนาดลงมือทำกับข้าวเองเลย   ดิฉันก็ไม่เคยมีงานแต่งนะ จดทะเบียนเฉยๆ ไม่มีสินสอด ไม่เคยมาให้อะไรครอบครัวดิฉันด้วย แม่ดิฉันไม้ได้ขออะไรมาก แค่ให้รักดิฉัน ไม่ตบตี และให้เกียรติฐานะภรรยา ไม่ทำให้ดิฉันร้องไห้ แค่นั้นพอ จากคุณ : Gisele - [ 18 ก.พ. 52 04:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอโทษค่ะ คอมพิวเตอร์ดิฉันเดี้ยง ส่งซ้ำกัน แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 04:52:38 จากคุณ : Gisele - [ 18 ก.พ. 52 04:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 04:51:22 จากคุณ : Gisele - [ 18 ก.พ. 52 04:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 04:50:56 จากคุณ : Gisele - [ 18 ก.พ. 52 04:49:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Don't know why your father had acted that way for sure. Just wanted to say that it (having fights, disagreements, disapprovals or what have you) is, to me, part of having a family. It doesn't mean that we don't love or we hate one another. Whatever your reasons might be, you've made a decision to be with your soon-to-be husband. It would be so sad if a daughter has (to disown or) to be disowned a parent when she's leaving the nest to start her own family. I think every daughter would love nothing more than her parents' blessing when they give her away at a wedding. But hey, we are not perfect and so are our parents. Sometimes they are wrong. Many times it's us. If you think you know better and there's absolutely no doubt in your mind that you are right in this situation then try to understand him and give him one more chance (or more). Please just don't let it ruin your father-daughter relationship. Hopefully, one day he'll come around. Shutting a person you love out of your life is not that hard. Accepting that person when you two don't necessarily see eye to eye, no matter how imperfect he is, now, that is. It needs (lots of) work. The question is are you willing to? จากคุณ : Genuine XXX - [ 18 ก.พ. 52 05:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอาใจช่วย จขกท.  ดูจะมีความน้อยใจกับคุณพ่อ คุณพ่อท่านคงพูดด้วยความเป็นห่วงมากกว่านะ  คงต้องใช้เวลาซักพัก เวลาจะบอกเราเองว่าเราควรจะต้องทำอย่างไรต่อไป ต่อนี้อย่าเพิ่งไปทำอะไรให้ท่านเสียใจนะคะ อย่างไรท่านก็คือผู้มีพระคุณกับเราเป็นพ่อเรา จากคุณ : โบ (BeauUSA) - [ 18 ก.พ. 52 05:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 20   แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 07:42:48 แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 07:40:52 จากคุณ : บุหลันรตี (บุหลันรตี) - [ 18 ก.พ. 52 06:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อย่าเพิ่งน้อยใจไปเลยค่ะ       คนต่างจังหวัดจะแคร์กับเสียงของคนรอบข้างมาก      พูดคุยกับพ่อให้เข้าใจว่าเราไปสร้างครอบครัวไม่ได้ไปทำงานหาเงินจึงไม่มีเงินส่งมาให้มากมาย      อย่าโกรธท่านเลยค่ะ จากคุณ : อะไรก็ไม่ได้ - [ 18 ก.พ. 52 07:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แต่เค้าก็ยอมให้แต่งไม่ใช่เหรอ  ตัวเอ๊ง เราว่าแค่นั้นก็น่าจะพอแล้วนะ  ให้เวลาเค้าทำใจหน่อย Time will tell..... จากคุณ : Blue as Danube - [ 18 ก.พ. 52 07:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 23 พ่อของเรา แค่เอ่ย.. ก็ไม่เลย หันหลังเดินหนีไปเลย เฮ้อ...ท้อนะคะ แต่ไม่ถอย ไว้ค่อยลองใหม่ ยังไงเราก็อยากคุณใจเย็น ๆ หน่อยนะคะ เหลือกันแค่ 2 คนพ่อลูก เลือดย่อมข้นกว่าน้ำคะ พ่อคุณอาจเหมือนพ่อเราก็ได้คะ เขาคิดว่า โลกหมุนรอบตัวเขา เป็นคนหัวเก่าและไม่ยอมรับฟังอะไร ที่เขาคิดว่า ไม่ถูก แต่เรายังคงพยายามต่อไปคะ เรามาพยายามด้วยกันนะ จากคุณ : วิหคลม - [ 18 ก.พ. 52 09:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ดูจากคำตัดพ้อ(คคห.7) จขกท.เหมือนจะตัดพ่อออกจากชีวิตได้แล้วนี่ครับ ยังไม่ได้ฟังจากปากพ่อชัดๆเลย ได้แต่คิดเอาเองว่าท่านจะคิดอย่างโน้นอย่างนี้ คอมเม้นต์อย่างนี้จขกท.คงไม่ชอบ ขออภัย ก็แล้วแต่จะคิดครับ... จากคุณ : Uncle Tee - [ 18 ก.พ. 52 09:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เหตุการณ์คล้ายๆตอนเมย์พาสามีไปหาพ่อใหม่ๆเลยค่ะ สามีไปถึงเมืองไทย อยากเข้าไปหาพ่อเมย์มาก แต่เมย์กลัว เพราะเป็นครอบครัวคนจีน อาม่าเมย์นี่หัวโบราณมากๆ ขนาดป้าเมย์แต่งงานกับลุงคนไทยนะยังบังคับให้เลิกกันจะตาย แล้วนี่อะไรกับฝรั่ง ครั้งแรกที่สามีเจอพ่อ พ่อบึ้งใส่ คุยไปด่าไปเครียดมากค่ะ กดดันสุดๆ ตอนนั้นเมย์ท้องอยู่ด้วย ท้อมากๆ พอช่วงท้องนั้นพ่อพูดกับเมย์ว่า ไม่ต้องโผล่หัวมาแถวนี้อีกนะ อายคนเค้า เมย์ทั้งเสียใจทั้งร้องไห้ ขนาดผ่าคลอดลูกยังไม่มาดูหน้าหลานที่โรงพยาบาลเลยค่ะ เมย์เลยรอจนลูกเมย์เดือนนึง พาเค้าไปหาพ่อ แค่พ่อเห็นหน้าหลานแค่นั้นแหละ ขออุ้ม ขอเล่นด้วย ใจอ่อนกลายเป็นคนละคนเลยค่ะ ตอนนี้สามีกับพ่อเมย์ซี้กันไปเลย จากคุณ : OtteR - [ 18 ก.พ. 52 11:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่เป็นไรค่ะ สำหรับคอมเม้นตำหนิติติง เราตั้งกระทู้อย่างนี้ก็พร้อมจะรับคำด่าอยู่แล้ว เพราะคนที่ได้ชื่อว่า พ่อ ยังไงก็ต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอ คนที่เป็นลูก ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด เพราะบุญคุณให้ชีวิตมันท่วมหัวไปหมด แม้พ่อบางคนคิดจะข่มขืนลูก ลูกยังไม่มีสิทธิ์ที่จะออกมาโพนทะนาเลย ใครทำก็กลายเป็นลูกที่ผิด บาป เลว อกตัญญู เหมือนเรานี่แหละ ที่สังคมไม่เคยรับรู้ว่า เราเติบโตมาอย่างไร เผชิญกับอะไรมาบ้าง สังคมรับรู้แต่ว่าเรามีหน้าที่ต้องเคารพบูชา และตอบแทนบุญคุณพ่อผู้ให้ชีวิตเท่านั้น เรากำลังจะไปจากเมืองไทยแล้ว แต่พ่อก็กำลังพยายามสร้างปัญหา กินเหล้าหัวราน้ำมาเป็นแรมเดือน จนมีสภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ทำตัวเหมือนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกแล้วซะอย่างนั้น แล้วก็ตีโพยตีพาย ร้องไห้คร่ำครวญให้ชาวบ้านสมเพชเวทนา ว่าลูก ๆ ไม่มาดูแล ทั้งที่ลูก ๆ แต่ละคนก็มีภาระหน้าที่ มีครอบครัวและต้องตะเกียกตะกายหาเลี้ยงชีพกันทุกคน แต่ก็ไม่ได้ทอดทิ้งพ่อ ไปเยี่ยมตามเวลาสมควร ให้เงินใช้เท่าที่จะให้ได้ พ่อเองก็ไม่ได้ลำบากอะไร ตั้งแต่แม่ตายพ่อก็มีเมียใหม่ ทุกวันนี้พ่อก็อยู่กับเมียของพ่อ ที่ว่าพ่ออนุญาตให้แต่งงานได้ ก็ถือว่าเป็นพระคุณอีกแล้วเหรอ พ่อมีสิทธิ์ที่จะบงการชีวิตลูกทุกอย่างหรือไง แม้แต่ทำให้ชาวบ้านสาปแช่งลูกตัวเอง ให้เป็นลูกอกตัญญูก็ได้ จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 18 ก.พ. 52 13:13:21 A:124.120.188.151 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สงสารและเห็นใจ แต่ต่อไปพ่อคงเข้าใจ อย่าโกรธคุณพ่อนะค่ะ จากคุณ : Ma ma alex - [ 18 ก.พ. 52 14:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 พ่อคงอายเรื่องลูกสาวมากกว่า  แต่มีฝรั่งเป็นตัวประจานว่าไปทำอาชีพอะไรมามากกว่า(ความคิดพ่อ) ทั้งที่เป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงไทยยุคปัจจุบันแต่ไม่ทุกคน พ่อเขาคงไม่โกรธลูกหรอกแต่ในสังคมแคบๆของไทย  ไม่ได้ว่าแต่คิดดูละกัน ความรู้สึกของพ่อ เข้าใจ พูดไม่ออกเลือดในอกมันท่วมปาก หรือเจ้าของกระทู้เห็นเป็นเรื่องธรรมดาสักระยะจะเข้าใจ  อธิบายให้ท่านเข้าใจก็จบ พ่อจะโหดเลวดี ก็พ่อ วันหนึ่งไม่มีพ่อให้เห็นจะมานึกภายหลังไปทำไม ชอบนามแฝงของคุณจริงๆๆ จากคุณ : คนพเนจร หมอนไม่มี - [ 18 ก.พ. 52 15:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อย่าคิดมากนะคะ คุณพ่อ อาจไม่แน่ใจ หรือ อาจมีเหตุผลส่วนตัว ทำไมคุณไม่หาโอกาสลองคุยกับท่านดู เวลาที่แฟนคุณไม่ได้ไปด้วยหล่ะค่ะ ว่า คุณพ่อ ไม่พอใจ หรือ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พ่อ ก็คือ พ่อ นะคะ อาจมีที่ไม่เข้าใจกันบ้าง หรือ ไม่พอใจบ้าง ลองหาเวลา โอกาสพูดคุยกันดูค่ะ อาจช่วยได้... ของเราจำได้ คบกับแฟน (สามีคนปัจจุบัน) มาได้ เกือบ 3 ปี ไม่เคยพาไปให้พ่อเห็นหน้าสักครั้ง ไม่เคยบอกกล่าวด้วยว่าเรามีแฟนต่างชาติ วันแรกที่พาเข้าบ้าน คือวันที่แฟนเรา กับเรา ไปคุยกับพ่อว่า เราสองคนจะแต่งงานกันนะ...ทั้งพ่อและแม่ ดีใจกันยกใหญ่....นับว่าเป็นความโชคดีของเรา ท่ี่ท่านเข้าใจ จากคุณ : KhunTop - [ 18 ก.พ. 52 16:09:01 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ไม่เอาครับ...ไม่เอา เจ้าของกระทู้พูดประชดชีวิตไปกันใหญ่ หลังจากแจมกระทู้นี้   เมื่อคืนนี้ผมก็ฝันถึงพ่อเลย   มันเป็น"ฝันร้าย" ที่ผมฝันเป็นระยะๆ  ผมตื่นขึ้นมาน้ำตาคลอแทบทุกครั้งคือรู้สึกเจ็บปวดลึกกับอดีตที่พ่อเคยทำกับผมไว้   อย่าให้ผมเล่าเลย.....เอาเป็นว่าผมหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุสิบสองเพราะน้อยใจพ่ออย่างรุนแรง   รุนแรงชนิดที่ปัจจุบันนี้ยังฝันถึงอดีตตรงนั้นอยู่ คุณพูดถูกครับ  พ่อไม่ได้มีส่วนถูกทุกอย่างไป   และเราก็มีสิทธิ์ที่จะคิดเป็นตัวของตัวเองครับ.........พ่อสารเลวทำไม่ดีไม่ร้ายต่อลูกก็มีเยอะแยะ   ผมเคยคิดเหมือนคุณเป๊ะเลย  อาจจะรุนแรงกว่าคุณด้วยซ้ำ   ชนิดที่ว่างานศพท่านผมยังไม่ไป  พี่ๆ และญาติลงมาขอร้องแล้วขอร้องอีก   ผมยังไม่ไปเพราะผมน้อยใจท่านมาก   แต่ปัจจุบันนี้ผมเสียอีกต้องมานั่งเสียใจกับพฤติกรรมของตัวเอง    ยิ่งผมมีลูกด้วยแล้วตอนนี้    ผมยิ่งเข้าใจลึกซึ้งถึงภาระความเป็นพ่อ พ่อสารเลวที่ข่มขืนลูกตามที่คุณว่ามานั้น   ผมขอสาปแช่งให้ตกนรกหมกไหม้    แต่ผมเชื่อว่าพ่อคุณคงไม่ถึงขนาดนั้น.....พฤติกรรมกินเหล้าเมายา  และโพนทะนาให้ชาวบ้านฟังว่าไม่มีใครมาดูแลท่านนั้น    เป็นพฤติกรรมธรรมดาครับสำหรับคนสูงอายุและเริ่มเงียบเหงา   พฤติกรรมเช่นนี้เป็นทั้งคนไทยทั้งฝรั่งครับ   และอย่าคิดว่าการให้เงินไว้ใช้จ่ายอย่างเดียวมันจะเยียวยาได้     มันเป็นเรื่องของ "ใจ" และ "ความรู้สึกครับ"   วัยของผมตอนนี้คงประมาณว่าอยู่ "ในวัยกลางคน"  และตอนนี้ก็เริ่มที่จะคิดแล้วว่ายามแก่เฒ่ามาจะเป็นอย่างไร  ใครจะอยู่ใกล้ชิดเราอะไรประมาณนี้ ผมถึงพยายามบอกว่า   คุณน้อยใจท่านได้ครับ  แต่อย่าห่างเหินด้านการติดต่อเหมือนที่ผมเคยทำไว้กับพ่อ    แม้ใจหนึ่งจะถูกฝังไว้กับความทรงจำว่าท่านเคยโหดร้ายกับผมจนยากจะลืม   แต่อีกใจหนึ่งผมกลับรู้สึกว่าผมทำบาปกับท่านทีเดียว    อย่างที่บอก...สิ่งหนึ่งถ้าขอได้  ผมอยากจะขอย้อนเวลากลับไปเยียวยาความสัมพันธ์กับท่านตรงนั้น     ก็เลือดเนื้อเชื้อไขและลมหายใจที่ผ่านซ่านอยู่ตอนนี้นั้น    หากไม่มีท่านเสียแล้วไม่ว่าท่านจะตั้งใจให้เราเกิดหรือไม่......ผมคงไม่ได้มีโอกาสมานั่งพิมพ์เตือนสติคุณกับความผิดพลาดของผมที่ได้เคยทำไว้แล้ว แต่งเถอะครับกับคนที่คุณรักและคนที่รักคุณ    ส่วนพ่อของคุณนั้นก็อย่าห่างเหินด้านการติดต่อ   ขอเพียงแค่นี้แหละ.....เรื่องอื่นนั้นปล่อยกาลเวลาคอยสมานเอง    แต่ถ้าคุณพยายามตีความหมายพฤติกรรมของพ่อคุณเข้าข้างตัวคุณฝ่ายเดียว   ระยะห่างด้านความรู้สึกระหว่างคุณกับท่านจะขยายวงกว้างขึ้น   ท้ายที่สุดคุณนั่นแหละจะคร่ำครวญเอาในภายหลังเมื่อทุกอย่างมันสายไป   เชื่อผมสิ!! จากคุณ : วัชรานนท์ - [ 18 ก.พ. 52 16:28:22 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ก็นี่ไงเล่า สังคมไทย จะโหดเลวยังไง ลูกไม่มีสิทธิ์จะออกมาพูด แต่มีฝรั่งเป็นตัวประจานว่าไปทำอาชีพอะไรมามากกว่า(ความคิดพ่อ) นี่เหรอ ความคิดของพ่อ อยากรู้นะว่าความคิดของพ่อคนที่ตั้งประโยคนี้มาก็คิดกับลูกตัวเองแบบนี้หรือเปล่า คุณยอมรับได้ คุณไม่โกรธ คุณไม่เสียใจใช่มั๊ย ที่พ่อที่เลี้ยงคุณแต่ไม่รู้จักคุณคิดว่าคุณไปทำอาชีพอย่างว่าได้ แต่คนอย่างเรา พ่อเราย่อมรู้ดีโดยไม่จำเป็นต้องมานั่งอธิบายอะไรเลย เพราะคนอย่างฉัน ถ้ายอมนอนกับผู้ชายทั่วไปได้ ทำไมจะยอมนอนกับ..... เพื่อทดแทนบุญคุณไม่ได้ ก่อนจะประนามใคร คุณรู้เรื่องราวชีวิตคนอื่นดีหรือยัง คุณเอาอะไรมาตัดสินว่าคุณเป็นลูกที่กตัญญู ต่างกับฉัน หรือที่คิดว่ายอมรับได้ไม่ว่าจะถูกพ่อตัวเองมองว่าเป็นโสเภณีก็ไม่ถือสา ยังคงบูชาเหมือนเดิมนั่นน่ะเหรอ ขอร้องว่าถ้าไม่ได้เจออะไรมาเหมือนกัน ก็อย่าเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานว่ามีความคิดดีกว่าคนอื่นเลย นี่แหละสังคมรอบตัวจริง ๆ ก็เป็นแบบนี้ ขอบคุณทุกความเห็นที่เข้าใจและเห็นใจ พวกคุณโชคดีที่เกิดมาด้วยความรัก ความอบอุ่น และมีพ่อเป็นผู้ประเสริฐทุกคน เราพูดอย่างนี้ก็ผิดอีกแล้วใช่มั๊ย เอาเถอะในโลกของความเป็นจริงเราก็พูดกับใครไม่ได้ ก็ขอระบายในโลกที่ไม่มีใครรู้จัก บางทีถ้าโดนด่ามากๆ อาจทำให้เราตัดใจ หมดความรู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดี ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปโดยไม่อาลัยณ์อาวรณ์อีก จะไม่มาโต้ตอบกับใครอีก สวัสดีค่ะ จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 18 ก.พ. 52 16:33:30 A:124.120.186.143 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 32 คุณวัชรานนท์ ขอบคุณมากค่ะ ที่พยายามเตือนสติ (คุณทำให้เราร้องไห้อีกแล้วนะนี่) อย่าให้ตอบหมดตรง ๆ เลยค่ะ เราพยายามลืมสิ่งเลวร้ายต่างๆ และก็พยายามทำหน้าที่ของลูก เท่าที่จะทำได้ แต่วันนี้พ่อกำลังบีบคั้นเรามาก จนทำให้ภาพความเลวร้ายต่างมันกลับมา ทำให้เรามีความคิดชั่วร้ายขึ้นมาว่า พ่อมาเรียกร้องเอาทุกสิ่งทุกอย่าง พ่อช่างไม่เคยคิดถึงการกระทำที่เคยทำต่อลูกเลยหนอ ไม่จำเป็นต้องพูดหรืออธิบายอะไรหรอก เรารู้ว่าพ่อต้องการอะไร แต่เราให้ไม่ได้ไง เพราะความรู้สึกรักและผูกพันมันไม่มีเลย มันเหลือแต่สำนึกว่าเค้าคือพ่อ แต่มันก็เจ็บปวดเกินกว่าจะลืม ยังไม่ทันตายเราก็รู้สึกเหมือนตกอยู่ในนรกแล้ว ตอนนี้เรากำลังจะได้ชื่อว่าอกตัญญูจริง ๆ พ่อกินเหล้าทำร้ายตัวเองอยู่อย่างนี้ อีกไม่นานก็ต้องเข้าโรงพยาบาล แต่เราก็จะไม่อยู่ เราเลือกจะไปอยู่กับคนที่เรารัก เราเลือกที่จะ อกตัญญู จากคุณ : จขกท. - [ 18 ก.พ. 52 17:05:30 A:124.120.187.225 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่ปกติจริงๆ แจ้งย้ายกระทู้ไปห้องสุขภาพจิต ได้ไหมเนี่ย จากคุณ : โต้ บ้านกุดขนวน - [ 18 ก.พ. 52 17:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สับสนกับเรื่องราวชีวิตของเจ้าของกระทู้ ตกลงคุณพ่อคุณต้องการอะไรจากคุณกันแน่ จากคุณ : ซาซ่า - [ 18 ก.พ. 52 19:56:02 A:124.122.211.154 X: TicketID:204781 ]

ความคิดเห็นที่ 35 จขกท คงกำลังเครียด มีอะไรก็ระบายออกมาเถอะค่ะ ถ้ามันจะช่วยทำให้คุณสบายใจขึ้นมาบ้าง เรื่องภายในครอบครัวของคุณ ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวคุณเอง การให้อภัยถือว่าเป็นทานอย่างหนึ่ง ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะแต่ง แต่พ่อไม่รับก็ปล่อยแกไปสักพัก ส่วนเรื่องที่แกพูดจาดูถูกทั้งว่าที่ลูกเขยและตัวคุณ ก็ให้อภัยเสียเถอะค่ะ คุณกำลังจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว อย่าเก็บเอาเรื่องราวในอดีตหรือคำพูดที่ไม่ดี มาบั่นทอนให้เสียกำลังใจเลย *** ขออวยพรให้คุณมีชีวิตคู่ที่ดี และก้าวไปอย่างมั่นคงพร้อมๆ กันนะคะ จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 18 ก.พ. 52 20:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เมื่อก่อน เราก็ไม่ต่างจากคุณ จขกท เท่าไหร่ เมื่อก่อน ครอบครัวเราก็ไม่ยอมรับฝรั่งคนนี้ของเราเหมือนกัน มองเห็นแต่ข้อเสียของเขา ที่อายุมากกว่าเยอะ เคยหย่าร้าง เป็นต้น บุพการีเคยว่าๆ อกตัญญู จะทำร้ายร่างกาย จะตัดลูกตัดแม่ ก็เคยมาแล้ว และก็เคยคิดเหมือนคุณ จขกท ด้วยว่าชีวิตชั้น ชั้นมีสิทธิเลือกทางเดิน จะไม่ติดต่อ จะไม่กลับมาเมืองไทยอีก ก็เคยคิดมาแล้ว แต่คงเพราะยังมีบุญอยู่ แต่ก็ใช้เวลานานนะ เกือบสามปี กว่าทางบ้านเราจะทำใจได้ พอผ่านกำแพงนั้นได้ เขาก็เห็นว่าคนของเราเป็นคนดี ว่าเราไม่ตาถั่วเลือกใครก็ได้มาเป็นสามีหรอก คุณต้องเข้าใจนิดนึงนะ ว่ายังไงครอบครัวเขาก็ต้องอยู่ในสังคมต่อ ถ้าอะไรที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่คุณและคุณว่าที่จะทำให้คุณพ่อได้ ก็ทำเถิด ให้อะไรท่านได้ เงินทอง คำพูด งานแต่ง แม้คุณจะลำบากยังไง ก็ให้ท่านไปเถิด เราแนะนำ คนเรามักจะทำตรงข้ามกับที่ตัวเองต้องการ พ่อคุณกำลังเรียกร้องความสนใจ เพราะตัวท่านเองขาดความรักน่ะ ลองมองข้ามคำพูดการกระทำที่แย่ๆของเขาดู แล้วคุณอาจจะมองเห็นว่าท่านน่ะน่าสงสาร อาจจะยาก เพราะเราเองก็ใช้เวลาเกือบปีน่ะ กว่าจะเข้าใจ กว่าจะมองเห็น และกว่าจะมองเห็นว่าตัวเราเองก็แรงเกินไป อย่าไปติดกับคำว่า อกตัญญู เลย ถ้าคุณ อกตัญญู จริงๆ คุณจะไม่มาตั้งกระทู้นี้หรอก ลองพยายามดู อย่าล้มเลิกเพราะคำพูดของคนอื่นๆที่ทำให้ช้ำใจค่ะ จากคุณ : yuy (ยุ้ยหัดเขียน) - [ 18 ก.พ. 52 21:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านแล้วไม่แน่ใจว่าคุณ จขกท มีปมปัญหาหนักสมัยเด็กๆกับพ่อหรือเปล่า แต่ขอเอาใจช่วยให้มีทางออก ชีวิตเรื่องแต่งงานน่าจะเป็นชีวิตที่เราเลือกเอง จะทุกข์หรือสุขในอนาคตก็ไม่มีใครบอกได้ค่ะ แต่ก้ดีกว่าให้คนอื่นมากำหนด คิดว่า ถ้าคุณจขกท กับ ว่าที่สามีในอนาคตตั้งใจจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ก็ตัดสินใจไปเถอะค่ะ ส่วนกับพ่อคุณก็ทำดีกับท่านให้มากที่สุดเท่าที่คุณจะทำได้ จะช่วยเหลือเรื่องเงิน หรือ ประกันสุขภาพ ดิฉันว่า ก้ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยนะ ส่วนถ้าพ่อคุณจะยังโกรธ หรือ คิดไม่ตกเรื่องมีฝรั่งเป็นลูกเขย นั้นคิดว่า เป็นเรื่องของคุณพ่อที่จะต้องคิดให้ตกเองกับคำว่า ฝรั่ง หรือ เพราะอายชาวบ้าน คุณเองก็คงไปแก้ให้ไม่ได้ บางทีต่างจังหวัดมันแคบน่ะ คนก็เอาเรื่องไปพุดปากต่อปาก แต่ในขณะเดียวกันคุณก็ต้องหนักแน่นและมีเหตุผล และ เอาความเป็นจริงไว้ก่อน จากคุณ : Walcher - [ 18 ก.พ. 52 21:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ใครไม่เคยเจอแบบจขกทไม่รู้หรอกชีวิตเจ็บปวดแค่ไหน เจอคนที่รักจริงแต่ครอบครัวไม่ยอมรับ แถมสร้างอุปสรรคปัญหาให้กับเราอีก เราเข้าใจจขกท.นะ ตอนคบกับแฟนใหม่ๆที่บ้านพากันด่าสาดสียเทเสีย พอเราบอกที่บ้านมีแฟนเป็นฝรั่งไม่มีใครดีใจด้วยหรอก เค้าบอกอับอายขายขี้หน้า มีแต่ผู้หญิงอย่างว่าแหล่ะได้แฟนฝรั่งกัน เรามีการศึกษาหน้าตาก็ไม่ขี้เหร่ ครอบครัวเราก็มีฐานะมีหน้ามีตาในสังคม จะเอาฝรั่งทั้งที ทำไมไม่เอาที่มีการศึกษาสูงๆ(ตอนนั้นคบกันใหม่ๆเป็นแฟนสามีไม่มีปริญญานะ) บ้านรวยๆ ทีพวกผู้หญิงอีสาน จนกว่าเราเค้ายังเลือกสามีฝรั่งรวยๆ สร้างบ้านหลังใหญ่ๆให้พ่อแม่เค้าได้ บลาๆๆๆๆ (ตอนนั้นโดนที่บ้านด่าจนอยากจะฆ่าตัวตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย เซ็งชีวิต) พูดด่ากลอกหูทุกวันๆ จนเราจะเป็นโรคประสาท แถมจิตตก แต่ตอนนั้นเรารู้อยู่อย่างเดียวว่าแฟนรักเราจริง ถึงปริญญาไม่มีบ้านที่เมืองนอก(เค้าอยู่กับพ่อแม่นะตอนนั้น) อีกอย่างพ่อแม่สามีก็ไม่ได้มีขนาดเหมือนที่พ่อกับแม่เรามีที่เมืองไทย อีกอย่างสามีก็แก่กว่าเราไม่กี่ปี จะมีตังค์เยอะๆเหมือนพวกฝรั่งแก่ๆที่มาให้สาวไทยได้ไง เเต่ตอนนั้นก็ตามเสียงหัวใจตัวเอง เลือกที่จะเดินออกมาจากครอบครัว (เค้าคิดว่าเราทำให้เค้าเสียหน้า เสียเกียรติ เพราะเรามันเลือกฝรั่งไม่รวย โนดีกรี) ตามไปอยู่กับสามีที่เมืองนอก ตอนมาเมืองนอกใหม่ๆก็จิตตกประจำมีปัญหากับที่บ้าน เพราะโทรศัพท์กับไปก็โดนว่ากรอกหูอยู่ตลอดหาว่าเป็นลูกเนรคุณทิ้งพ่อทิ้งเเม่ แถมมาเมืองนอกปีแรกหางานทำไม่ได้อีก ทั้งๆที่อยู่เมืองไทยเราก็สามรถหางานดีๆทำได้ เราเลยพาลอารมณ์เสียด่าว่าสามีว่าพามาลำบาก แต่สามีอดทน เข้าใจเรา ไม่เคยโกรธ แถมปลอบใจเราด้วยว่า เค้ารู้ว่าเค้าไม่รวยเหมือนฝรั่งคนอื่นๆที่มีเมียเป็นคนไทย แต่เค้าจะตั้งใจทำงานหนัก เลี้ยงดูเราให้ดี สักวันเราจะต้องลบคำสบประมาทของครอบครัวเราให้ได้ สักวันเค้าจะทำให้ชีวิตเรามีทุกอย่างเหมือนที่พ่อแม่เรามี อยู่ด้วยกันไม่กี่ปีสามีเราก็ทำได้ตามที่ได้สัญญากับเราเเล้ว เค้าซื้อบ้าน รถ แถมบ.ที่เค้าทำงานอยู่ส่งให้เค้าเรียนจบปริญญา(เค้าเก่งมากทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแต่ก็ได้เกียรตินิยมอันดับ1มาด้วย) ทำงานในบ.ที่ดี ตำแหน่งสูง และดูแลเราอย่างดี(ดีกว่าตอนอยู่กับพ่อกับแม่เราซะอีก ตามใจ เอาใจทุกอย่าง ช่วยทำงานบ้าน) เวลาผ่านไปที่บ้านเราเห็นพัฒนาการของสามีเรา ว่าเค้าทำได้อย่างที่สัญญาได้จริงๆ เดี๋ยวนี้เป็นไง ...ที่บ้านยอมรับสามีแล้ว แต่กว่าสถานะการจะดีขึ้น ต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ๆเป็นเครื่องพิสูจน์ เสียน้ำตาไปเป็นไหๆให้กับครอบครัวของเราที่มองแต่คนที่เปลือกนอก แต่ก่อนตอนกลับไทยครอบครัวเราไปโกหกคนอื่นว่าเรามาเรียนนอกอยู่กับญาติของแม่ เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆรู้ว่าเราแต่งงานมาอยู่ที่นี่มีสามีฝรั่งเพราะเค้ากลัวเสียหน้า ตอนนี้เรากลับสามีเรากลับไทย ทั้งครอบครัวให้การยอมรับ พาไปออกหน้าออกตาให้ชาวบ้านรู้ว่าเรามีสามีเป็นฝรั่ง จขกท.อย่าเครียดนะ ชีวิตเราก็เคยเป็นอย่างคุณ เครียดมากๆตอนนั้น เดินออกมาจากบ้านมาอยู่กับสามี โดยเหมือนโดนตัดขาดจากครอบครัวที่เมืองไทย ถ้าสามีไม่ดีก็คงกลับเมืองไทยไปมองหน้าครอบครัวไม่ติด แต่นี่ตาดีได้สามีแก่กว่าตัวเราไม่กี่ปี ไม่รวย เเต่รักจริง ขยัน อดทน ไม่เจ้าชู้ ขี้เหล้าเมายา ติดเพื่อน รักเมียทำทุกอย่างเพื่อเมีย ชีวิตเราสองคนเลยดีขึ้นมาเรื่อยๆตั้งแต่อยู่ด้วยกัน ตอนนี้ทุกคนยอมรับเราสองคนเเล้ว ชีวิตเราก็ดีขึ้น เป็นกำลังใจให้จขกท.นะฟ้าใสหลังฝนตก จำไว้ค่ะ จากคุณ : เข้าใจจขกท.ดี - [ 18 ก.พ. 52 21:39:30 A:192.168.0.17 X:90.198.98.98 TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 39 แต่เราคิดว่า พ่อคงจะอาย ที่ลูกเขยฝรั่ง ไม่มาจัดงานแต่งงานใหญ่โต เอาเงินเอาทองมากองให้เป็นล้าน ๆ หรือปลูกบ้านหลังงามให้ เหมือนเขยฝรั่งในหมู่บ้านใกล้เคียง เราไม่ได้น้อยใจ แต่โกรธอ่ะ แถมยังบอกว่า จะเอาปืนยิงหัวมันให้ตายเลย คิดได้ไงเนี่ย ไม่ได้อยากพาไป ไม่ได้อยากโชว์ แต่เพราะยังเห็นพ่อเป็นพ่อ ไม่ใช่หัวหลักหัวตอ ก็ดีจะได้ไม่ต้องพาไปอีก คงไม่ได้เห็นกันอีกแล้ว จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 18 ก.พ. 52 01:41:08 A:124.120.188.151 X: TicketID:204944 ]  ผมก็เป็นพ่อคน ผมเป็นพ่อโบราณ ถ้าลูกผมเป็นแบบคุณ ความรักลูกก็จะอดทน แต่มันก็เจ็บปวด คนเป็นพ่อมันเจ็บปวดจริงๆ มันปวดใจ  แต่พออ่านความเห็นคุณ มันปวดใจยิ่งกว่า โชคร้ายจริงๆที่มีลูกแบบคุณ จะทำอะไรก็ทำไป อย่าไปบอกให้พ่อคุณรู้ว่าคุณคิดอะไร  จะไปก็ไปเลย ให้คิดว่าลูกแบบคุณ ตายไปแล้ว หรือถูกคุณทิ้งบางทีจะนอนตายตาหลับได้บ้าง  พ่อคนหนึ่ง จากคุณ : s_reewong - [ 18 ก.พ. 52 23:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ไม่เป็นไรค่ะ สำหรับคอมเม้นตำหนิติติง เราตั้งกระทู้อย่างนี้ก็พร้อมจะรับคำด่าอยู่แล้ว เพราะคนที่ได้ชื่อว่า พ่อ ยังไงก็ต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอ คนที่เป็นลูก ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด เพราะบุญคุณให้ชีวิตมันท่วมหัวไปหมด แม้พ่อบางคนคิดจะข่มขืนลูก ลูกยังไม่มีสิทธิ์ที่จะออกมาโพนทะนาเลย ใครทำก็กลายเป็นลูกที่ผิด บาป เลว อกตัญญู เหมือนเรานี่แหละ ที่สังคมไม่เคยรับรู้ว่า เราเติบโตมาอย่างไร เผชิญกับอะไรมาบ้าง สังคมรับรู้แต่ว่าเรามีหน้าที่ต้องเคารพบูชา และตอบแทนบุญคุณพ่อผู้ให้ชีวิตเท่านั้น เรากำลังจะไปจากเมืองไทยแล้ว แต่พ่อก็กำลังพยายามสร้างปัญหา กินเหล้าหัวราน้ำมาเป็นแรมเดือน จนมีสภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ทำตัวเหมือนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกแล้วซะอย่างนั้น แล้วก็ตีโพยตีพาย ร้องไห้คร่ำครวญให้ชาวบ้านสมเพชเวทนา ว่าลูก ๆ ไม่มาดูแล ทั้งที่ลูก ๆ แต่ละคนก็มีภาระหน้าที่ มีครอบครัวและต้องตะเกียกตะกายหาเลี้ยงชีพกันทุกคน แต่ก็ไม่ได้ทอดทิ้งพ่อ ไปเยี่ยมตามเวลาสมควร ให้เงินใช้เท่าที่จะให้ได้ พ่อเองก็ไม่ได้ลำบากอะไร ตั้งแต่แม่ตายพ่อก็มีเมียใหม่ ทุกวันนี้พ่อก็อยู่กับเมียของพ่อ ที่ว่าพ่ออนุญาตให้แต่งงานได้ ก็ถือว่าเป็นพระคุณอีกแล้วเหรอ พ่อมีสิทธิ์ที่จะบงการชีวิตลูกทุกอย่างหรือไง แม้แต่ทำให้ชาวบ้านสาปแช่งลูกตัวเอง ให้เป็นลูกอกตัญญูก็ได้ จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 18 ก.พ. 52 13:13:21 A:124.120.188.151 X: TicketID:204944 ]  อีกนิด สงสารพ่อคุณมาก  คุณไม่ควรเรียกใครว่าพ่อหากเอาเขามาประจานแบบนี้ และวันที่คุณมีลูก และวันที่เขาไม่อยู่ คุณอาจคิดได้ แต่มันอาจจะสายเกินไป  เขาเจ็บปวดจริงๆเชื่อผมเถอะ     หนู  ก็แค่ เมียฝรั่งคนหนึ่ง เท่านั้นเอง จากคุณ : s_reewong - [ 18 ก.พ. 52 23:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 41 When there's conflict between parent and child, why most Thai people assumed that it's the child's fault? From my observation, I agree and understand that there’re good parents out there who loved and cared for their children. They are inspired me to be a good father when I have my own child or children. However, there’re also some that don’t deserve to be farther or mother. For lack of a better word, they are merely a sperm or egg donor. In ลูกอตัญญู case, I don’t have enough information to make a good judgment. If I were in you r father position, I would consider your boyfriend’s back ground more than just focus on his race. For example, how did you two meet? Will he be a good provider (for emotional support)? Is he an abuser? Although, I am not yet a father, I would certainly give a lot of attention to listen to what my loved one (children, and friends.) have to say, I believe that they deserved that much. In the end, I believe in freewill, I will be happy with my loved one as long as they are happy; regardless of their choice (even it means a bad choice.). I am just an Internet user, how happened to pass by and read you web board. จากคุณ : Sman - [ 19 ก.พ. 52 04:26:35 A:192.168.0.17 X:192.133.192.1 TicketID:116218 ]

ความคิดเห็นที่ 42 *who :P จากคุณ : Sman - [ 19 ก.พ. 52 04:27:08 A:192.168.0.17 X:192.133.192.1 TicketID:116218 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านทุกความเห็นค่ะ นั่งรีเฟรชมาตั้งแต่หัวค่ำ ขอบคุณทุกความเห็น ที่พยายามให้แง่คิด ขอบคุณที่พยายามช่วยให้เราเป็นคนดี ขอบคุณสำหรับความเห็นที่ไม่ด่าว่า ขอบคุณที่ให้โอกาสเราได้ระบาย เราไม่อยากเห็นพ่อเป็นแบบนี้ เราอยากให้เค้าหยุดดื่ม เลิกทำตัวให้เป็นที่สมเพชเวทนาของชาวบ้านเสียที เราจะไปแล้ว แต่ทำไมพ่อต้องมาทำให้เรารู้สึกผิด ที่ตัดสินใจไป ในขณะที่พ่อมีสภาพแบบนี้ ทั้งที่ไม่ควรจะเป็นเลย ทำไมพ่อต้องมาคร่ำครวญ อ้างถึงความรักมากมาย อ้างถึงคุณความดีว่าพ่อได้ทำเพื่อลูก แต่ความจริงพ่อน่าจะรู้แก่ใจว่า มันไม่ใช่ มันไม่ใช่จริง ๆ ตั้งแต่เราจำความได้ เรามีโอกาสเติบโตมาได้ก็เพราะแม่ การกระทำทุกอย่างของแม่ ตั้งแต่เราจำความได้ คือความรักต่อลูก โดยที่แม่ไม่ต้องมาสาธยาย ว่าแม่ได้พยายามทำอะไรเพื่อลูกบ้าง แต่สิ่งที่พ่อพูด มันตรงกันข้ามกับความทรงจำเราทุกอย่าง แต่วันนี้พ่อมาคร่ำครวญ อย่างเจ็บปวดเสียใจนักหนา ที่ลูกไม่อาจทำให้ได้ดังใจ พ่อยังไม่แก่ถึงขนาดต้องไปนั่งป้อนข้าวป้อนน้ำ แค่ 60 ต้นๆ แต่พ่อก็อยากจะเป็น พ่อยังดูแลตัวเองได้ แต่พ่อก็ไม่ยอมจะทำ เราอยากให้พ่อเป็นเหมือนแต่ก่อน ที่เวลาเราทำอะไรไม่ได้ดังใจ พ่อก็โกรธ ไม่แยแส ไม่มองหน้า ไม่ถามหาเหมือนเราไม่เคยมีตัวตนอยู่ในบ้าน พ่อเคยทำอย่างนี้มาตลอดนะ ทำไมไม่ทำต่อไปล่ะ มาทำตัวอ่อนแอแบบนี้ทำไม อ้อ... พอดีเลยกับความเห็นของคุณ s_reewong ใน คห.39 นั่นแหละ ที่เราอยากให้เป็น แล้วที่ว่าเราไม่ควรเรียกใครว่าพ่อน่ะ คิดว่าเราอยากจะเรียกใครเหรอ เราเป็นคนเลือกที่จะเกิดมาเองเหรอ ใช่ ฉันไม่ควรจะเกิดมาเลยด้วยซ้ำ แต่ก็มีคนทำให้ฉันเกิดมา แล้วถ้าจะฆ่าฉันทิ้งเสียตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ ฉันก็คงไม่วิงวอนขอมีชีวิตหรอก ฉันมีความรู้สึกอยากตายไปเสียให้พ้นตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ ก็เชื่อนะ ว่าเค้าเจ็บปวด แต่ไม่เข้าใจว่าเค้าจะมาเจ็บปวดทำไม กับเด็กที่เค้าเคยคิดว่าไม่ใช่ลูก ทำไมเพิ่งจะมาพร่ำเพ้อรำพันว่ารักมากมาย เอาตอนที่เราจะไปแต่งงานกับฝรั่ง อือ...ก็แค่เมียฝรั่งคนนึงเท่านั้นเอง เอ้อ... เห็นว่าหัวโบราณ โบราณชนิดหวงลูกสาวมากมายไม่ยอมให้ออกไปไหน ไม่ยอมให้คบใคร แล้วแอบแสดงความรักกับลูกสาวตามลำพังรึป่าวน่ะคุณ s_reewong น่าสงสารมากเลยนะพ่อแบบนี้ ว่าเราเอาพ่อมาประจาน ถามหน่อยเหอะ มีใครในที่นี้รู้จักตัวตนเรา กับพ่อเรามั๊ย พ่อเราก็ยังอยู่ดีมีคนนับหน้าถือตา เวลานี้ก็มีแต่คนเวทนาสงสาร ก่นด่าสาปแช่งลูกที่ทำเหมือนไม่ดูดำดูดี และจะหนีไปมีผัวฝรั่งอยู่เมืองนอก เราก็ชั่วมากเลยนะถ้าเอาเรื่องไม่จริงมาเขียนเล่น มันสนุกหรือเปล่าที่จะทำให้คนเข้ามาด่ามากมาย ทุกวันนี้ก็อยากจะบ้าตายอยู่เหลือเกินแล้ว ไม่คบเพื่อน ไม่สุงสิงกับใคร ไม่แน่ใจว่าตัวเองดีหรือเลวกันแน่ เราก็คิดอยากจะไปหาจิตแพทย์เหมือนกันนะนี่ ใครช่วยแนะนำทีว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าฉันทุกข์อยู่ทำไม เศร้าอยู่ทำไม ดูสิทั้งคืนก็ยังไม่หลับไม่นอน ฉันเคยอยากตายนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากตายละ อยากไปอยู่กับคนที่รักและเข้าใจฉันทุกอย่าง เป็นคนเดียวที่บอกว่าฉันเป็นคนดี แต่อีกหลายๆ คนบอกว่าฉันอกตัญญู จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 05:03:58 A:124.120.182.109 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 44 แปลกใจอย่างนึง ทำไมสังคมคนไทย และสังคมคนจีน พอลูกไม่ทำอะไรตามใจพ่อแม่แต่บางเรื่อง ก็จะถูกหาว่าอกตัญญู จะต้องให้เชื่อฟัง ทำตามคำสั่งกันซะทุกอย่างจนตายเลยเหรอถึงจะเรียกว่าไม่อกตัญญู คำว่ากตัญญูสำหรับเรา คือ ไม่ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน ดูแลพ่อแม่เท่าที่จะสามารถทำได้ให้ท่านอยู่ดีกินดี ถ้าอยู่ไกล ก็หมั่นติดต่อ โทรหา อีเมล หรืออะไรก็ตาม เชื่อฟังในเรื่องที่สมเหตุสมผล  แต่ชีวิตเรา อาชีพ การงาน คู่ครอง เราขอเลือกเอง ถ้าการที่เลือกคู่ครองเองแล้วถูกมองว่าอกตัญญู เราก็ว่ามันไม่แฟร์สำหรับเรา แน่ล่ะที่ พ่อแม่มีได้เพียงคนเดียว ส่วนแฟน หาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่นั่นใช้ได้กับพ่อแม่มีที่เหตุผลที่ดีเท่านั้น จากคุณ : จอมยุทธสุดอึ๋มส์ - [ 19 ก.พ. 52 06:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณ จขกท. ดิฉันไม่มีข้อมูลมากพอ ไม่อาจรู้ได้ถี่ถ้วนว่าชีวิตของคุณมีความเป็นมาอย่างไร  แต่จากเรื่องราวสั้นๆที่คุณเปิดเผยมาในกระทู้นี้ ดิฉันก็พอเดาออกว่าอะไรเป็นอะไร แต่จะเดาถูกหรือผิดนั้น มีแต่คุณเท่านั้นที่ทราบดี หากดิฉันมีปัญหาแบบนี้ ดิฉันจะไปหาจิตแพทย์หรือนักจิตเวชค่ะ เพราะทางนั้นเค้าจะรับฟังอย่างเดียว ไม่มีการตำหนิติเตียน ไม่มีการยกหน้าที่พ่อ ลูก อะไรต่างๆมากล่าวถึง และเขาก็จะช่วยหาวิถีทางแก้ไขปัญหาให้กับคุณ หากปัญหามันแก้ไม่ได้ เขาก็จะช่วยหาทางให้คุณทำใจรับกับปัญหานั้นๆ และมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แบบไม่ทุกข์มากนัก ไม่ทราบว่าจิตแพทย์ที่เมืองไทยทำงานอย่างไร แต่จิตแพทย์ที่ประเทศเดนมาร์กเค้า professional มาก หากคุณไม่กล้าพูดเรื่องของคุณกับจิตแพทย์ในจังหวัดที่คุณอยู่ ก็หาที่จังหวัดอื่น หรือที่กรุงเทพฯ เพราะจะได้ anonym หน่อย หวังว่าคุณคงหาทางออกที่ดีกับตัวคุณได้นะคะ จากคุณ : Smilla - [ 19 ก.พ. 52 06:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้วเข้าใจและเห็นใจมากค่ะ   การที่คนเรา  มีชีวิตเป็นของเราเอง  มีหน้าที่รับผิดชอบต่อตัวเอง ดําเนินชีวิตด้วยตนเอง  นี่เป็นเรื่องที่ถูกต้อง  และส่วนหนึ่งในชีวิตเรา    ก็จําเป็นต้องเกี่ยวพัน และรับผิดชอบคนที่มีบุญคุณกับเรา  นี่ก็เป็นเรื่องที่ควรทํา  เป็นเรื่องที่ถูกต้องด้วยเหมือนกัน เรื่องของตัวเราเอง    คงไม่ต้องกังวลอะไร  เพราะการที่เราจะทํางาน  แต่งงาน จะไปอยู่ที่ไหน  ใช้ชีวิตอย่างไร  เราตัดสินใจรับผิดชอบตัวเองได้    ถ้าสมมุติว่า   เกิดปัญหาอะไรขึ้นภายหลัง  หนักหนาแค่ไหน  เชื่อว่า    เราก็จะไม่ถึงขนาดตีอกชกตัวโกรธแค้นแสนสาหัส    ที่ตัวเองตัดสินใจไปอย่างนั้น   เพราะมันเป็นแค่การเปลี่ยนแปลง   ที่อาจเกิดขึ้นได้ตามธรรมดาของโลก เพราะถ้าการตัดสินใจของเรา  เป็นไปโดยสมัครใจ พอใจ ไม่มีการกดดันจากอะไร  ถึงผิดถึงพลาดไปบ้าง  จะช้าจะเร็ว  เราก็จะรับสภาพได้  ทําใจได้   แบบนี้    คือเหตุการณ์ที่เราควบคุมได้ในชีวิต  เราทุกคน  มีสิทธิ์ตัดสินใจเกี่ยวกับชีวิตของเราเองอย่างเต็มที่  เรามีสิทธิ์ควบคุมชีวิตเราให้เป็นไปในทิศทางที่ต้องการ ทางไหนก็ได้ แต่....กับ เหตุการณ์บางอย่าง  เราควบคุมไม่ได้....เลย  ไม่ว่าวันนี้ วันไหน ตายไปแล้ว  กลับมาเกิดใหม่อีกกี่ชาติ   ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้   ก็เช่น  ความคิดของคนอื่น การมองของคนอื่น การนินทาของคนอื่น   การตัดสินใจของคนอื่น  การกระทําของคนอื่นที่ทํากับเรา   สิ่งเหล่านี้   เป็นปัจจัยภายนอก   ที่เราไม่มีวันไปควบคุมได้   และคนอื่นในที่นี้   หมายถึงทุกคนที่ไม่ใช่ตัวเราเอง   แต่ปัญหาคือ  การที่เราต้องมีชีวิตอยู่  กับปัจจัยที่ควบคุมได้ และควบคุมไม่ได้ไปพร้อมๆกันแบบนี้  นี่สิ    เราจะอยู่อย่างไร  ให้ทุกข์น้อยที่สุด สุขมากที่สุด เราจะจัดการ  ทําให้ปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้.....เหล่านี้  ทําร้ายเราน้อยที่สุด   รบกวนจิตใจเราน้อยที่สุด   ทําให้เราสูญเสียขวัญและกําลังใจ   สูญเสียความเชื่อมั่นในตัวตนของเราให้น้อยที่สุด  ได้อย่างไร   ปัญหาบางปัญหา  แก้ไขไม่ได้ซักที  หาทางออกยังไงก็ไม่เจอ  ทําให้คนเราหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดถึงปัญหานี้  และก็มักจะมีผลพวงไปถึงเรื่องอื่นๆต่อไปได้เป็นธรรมดา   หนังสือบางเรื่องพูดถึง   ปัญหาที่แก้ไม่ได้ว่า   ปัญหาบางอย่างเหมือนเงา จะติดตามเราอยู่กับเราไปตลอดชีวิต  ไม่มีทางกําจัดไปได้  แต่ถ้าเราไม่ไปให้ความสําคัญ   มันก็แค่เงา   มีอยู่จริง ปฏิเสธไม่ได้   สลัดยังไงก็ไม่หลุด  แต่...มันทําร้ายเราไม่ได้ค่ะ   และจะดียิ่งกว่า   ถ้าจะไม่ไปสนใจ  ไม่ให้ราคากับมัน  ไม่เอามาทําร้ายจิตใจ  ไม่จัดไว้เป็นเรื่องลําดับต้นๆในความคิด   นานๆไปโดยธรรมชาติ  ปํญหาใหญ่ๆมันจะเจือจางลง   และลดระดับจากปัญหาประจําชีวิต   เป็นแค่เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตเท่านั้น   เหมือนไปโรงพยาบาล  เพื่อผ่าตัดไส้ติ่ง  เมื่อแผลหายตัดไหมก็จบ  เวลาผ่านนานๆไป  มีเหตุการณ์สกิดใจขึ้นมา  ก็อาจจะนึกขึ้นได้   แต่เราจะจําความเจ็บปวดไม่ได้แน่ชัด  ความเจ็บปวดจะจางลงๆ  จนอธิบายลําบาก ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน  เพราะเหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว   นานมาแล้ว  จบแล้ว   มันไม่มีไส้ติ่งงอกขึ้นใหม่อีก 1 อันแน่ๆ อะไร   ที่เราทําได้   รับผิดชอบได้  ทําไปเถอะค่ะ ไม่มีอะไรผิด ชีวิตเราเรามีสิทธิ์ตัดสินใจได้ แต่หน้าที่  ที่ต้องรับผิดชอบกับคนที่จําเป็นในชีวิต ต้องทํา อย่างน้อยก็ เพื่อที่วันหน้าวันหลัง  เราจะได้ไม่ต้องย้อนกลับมาเสียใจ  ก็รับผิดชอบตามสมควร ตามกําลัง  ตามที่เราไหว  ตามที่เราสบายใจและรู้สึกดีที่จะให้   ไม่งั้นเกินกว่านี้จะเป็นการถูกบังคับไป  เราจะเกิดทุกข์อีกล่ะทีนี้   คนอื่นหรือชาวบ้านที่ไหน   เค้าก็มีวิถีชีวิตของเค้า คิดตามแบบเค้า  เราก็ต้องคิดแบบของเรา  เพราะมันเป็นชีวิตเรา   เรื่องอะไรที่เก็บๆไว้  แล้วทําร้ายจิตใจ  มันจบแล้ว  ทิ้งๆไปนะคะ  ลืมๆซะ เราต้องเหลือหน่วยความทรงจํา  เก็บไว้จําเรื่องดีๆที่จะเข้ามาในชีวิต   ฟังอะไร  ดูอะไรแล้วทุกข์  ปิดหูปิดตาเดินหนีไปเลยค่ะ  เรื่องบางเรื่องก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามกรรมเหมือนกัน คุณ จขกท ตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่  ต้องจัดการอะไรอีกมาก  ต้องสดชื่นๆและเข้มแข็งให้มากๆนะคะ สู้ๆค่ะ ขอให้โชคดีค่ะ   แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 07:39:23 จากคุณ : บุหลันรตี (บุหลันรตี) - [ 19 ก.พ. 52 07:36:17 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เอ้อ... เห็นว่าหัวโบราณ โบราณชนิดหวงลูกสาวมากมายไม่ยอมให้ออกไปไหน ไม่ยอมให้คบใคร แล้วแอบแสดงความรักกับลูกสาวตามลำพังรึป่าวน่ะคุณ s_reewong น่าสงสารมากเลยนะพ่อแบบนี้ ว่าเราเอาพ่อมาประจาน ถามหน่อยเหอะ มีใครในที่นี้รู้จักตัวตนเรา กับพ่อเรามั๊ย พ่อเราก็ยังอยู่ดีมีคนนับหน้าถือตา เวลานี้ก็มีแต่คนเวทนาสงสาร ก่นด่าสาปแช่งลูกที่ทำเหมือนไม่ดูดำดูดี และจะหนีไปมีผัวฝรั่งอยู่เมืองนอก เราก็ชั่วมากเลยนะถ้าเอาเรื่องไม่จริงมาเขียนเล่น มันสนุกหรือเปล่าที่จะทำให้คนเข้ามาด่ามากมาย ทุกวันนี้ก็อยากจะบ้าตายอยู่เหลือเกินแล้ว ไม่คบเพื่อน ไม่สุงสิงกับใคร ไม่แน่ใจว่าตัวเองดีหรือเลวกันแน่ เราก็คิดอยากจะไปหาจิตแพทย์เหมือนกันนะนี่ ใครช่วยแนะนำทีว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าฉันทุกข์อยู่ทำไม เศร้าอยู่ทำไม ดูสิทั้งคืนก็ยังไม่หลับไม่นอน ฉันเคยอยากตายนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากตายละ อยากไปอยู่กับคนที่รักและเข้าใจฉันทุกอย่าง เป็นคนเดียวที่บอกว่าฉันเป็นคนดี แต่อีกหลายๆ คนบอกว่าฉันอกตัญญู จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 05:03:58 A:124.120.182.109 X: TicketID:204944 ]   ผมไม่รู้ว่า คุณแต่งเรื่องหรือเรื่องจริง แต่จิตใจคุณแย่มากๆ คุณต้องรีบรักษา หรือ ไปเกิดใหม่เถอะ ขณะนี้ คุณหมดสภาพการเป็นคนแล้วจริงๆ จากคุณ : s_reewong - [ 19 ก.พ. 52 08:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คนมีสามีหรือภรรยาเป็นคนต่างชาติไม่ใช่ไม่ดี แต่มันต้องมีขั้นตอนที่จะบอกให้ที่บ้านรับรู้และยอมรับ การมีคู่ครองต่างชาติได้รับการชื่นชมมากมาย แต่เขาและเธอเหล่านั้นต่างต้องพยายามหลอมรวมวัฒนธรรม ของสองเชื้อชาติให้เป็นที่ยอมรับทั้งสองฝ่าย มันอาจนาน มันอาจต้องอดทน มันอาจขมขื่นในบางครั้ง แต่ท้ายสุดมันก็สร้างความสุขให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องมีความสุข    การที่คุณแสดงตัวว่ามีสามีฝรั่ง พูดจา หรือคิดว่าประสบความสำเร็จล้นเหลือ แล้วมาโอ้อวดนั้นน่ะ คุณคิดผิด การมีคู่ครองมันเป็นเพียงการเริ่มต้น การที่คุณเหยียบย่ำคนเป็นพ่อ โดยเอาเรื่องเงินมาอ้างนั้นมันแย่นะ ต่อมาก็อ้างเรื่องอื่นๆอีก ผมไม่เชื่อ เมียฝรั่งอย่างคุณมันเพ้อเจ้อได้ทุกเรื่องแหละ และระวังฝรั่งนั่น มันจะหยามคุณ วันหนึ่งเขาอาจคิดว่า ขนาดพ่อมัน มันยังเป็นอย่างนี้ แล้วเขาคนอื่นมันจะไม่.....หรือ   ถ้าคุณอยากเป็นคนไทย ที่มีคู่ครองเป็นคนต่างชาติคุณต้องคิดใหม่ แล้วปรับตัวใหม่ ก็จะ วิน วิน ทุกฝ่าย ใตรๆก็มีความสุขและรักกัน   แต่ถ้าอยากเป็นแค่เมียฝรั่งก็ช่างหัวคุณ จากคุณ : s_reewong - [ 19 ก.พ. 52 08:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ล๊อคอิน s_reewong ช่างหัวฉันแล้วมายุ่งทำไม สันดานคุณมันก็แค่ผู้ชายไทยใจแคบทั่วไปที่เหยียดหยามผู้หญิงที่มีผัวฝรั่งทุกคน ไม่เคยยอมรับความบกพร่องของ หรือความ เฮีย ของผู้ชายไทยด้วยกันเอง ฉันรู้แล้วล่ะว่าคุณเป็นผู้ชายประเภทไหน ไม่มีดีพอจะมาสั่งสอนคนอื่นหรอก แล้วปัญญามีแค่ก๊อปปี้ข้อความฉันมาแปะ นี่น่ะ ไม่เข้าใจว่าทำ ทำไม เปลืองเนื้อที่จริง ๆ ฉันจะมีชีวิต หรือไม่มีชีวิต จะอยู่บนโลกนี้ต่อไปหรือไม่ ก็ไม่ได้ไป สร้างความเดือดร้อนอะไรกับคุณ ไม่ต้องมาซ้ำเติมกันหรอก อย่ามาสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้คนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย กรุณาไปไกล ๆ จากคุณ : จขกท. - [ 19 ก.พ. 52 10:08:33 A:124.120.186.30 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ดิฉันเข้าใจอะ คุณ จขกท  คาดว่าบ้านคุณคงอยู่ต่างจังหวัดซะด้วยสิ เราก็เคยทำงานอยู่ต่างจังหวัดนะคะ เรารู้ดีว่าถ้ามีใครประหลาดแปลกไปจากสิ่งที่พวกเขาเคยเห็น บางทีก็มีคุณอนันต์หรือไม่ก็เป็นโทษมหันต์เลยได้เหมือนกัน   เราเป็นคนกรุงเทพ โดยกำเนิด  แต่พ่อกับแม่เป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็กและแต่งงานกันมีครอบครัวมีลูก(คือเรา)ที่กรุงเทพ ต่พ่อกะแม่ ก็มีนิสัยเหมือนคนต่างจังหวัดแบบ จขกท หละค่ะ มีแฟนคนไทย ไม่ต้องไปมีแฟนฝรั่ง ถ้าไม่สมหน้าตา ฐานะ เรา  พ่อแม่ก็จะอายเพื่อน อาย นู่นอายนี่ สารพัดอะ จากคุณ : ~*Angellique*~ - [ 19 ก.พ. 52 14:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านแล้วไม่อยากจะคิดให้ถูกอย่างที่ จขกท อยากให้คิดเลย   แต่อย่างไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ แนะนำให้ไปหาจิตแพทย์ค่ะ อย่าให้เรื่องต่าง ๆ มันเป็นปมทางจิตใจของคุณค่ะ ถ้าวันหนี่งคุณมีลูกสาว มันอาจจะเป็นปม ระหว่างสามีกับลูกสาวก็ได้ค่ะ แนะนำให้ไปหาก่อนไปเมืองนอก   คือคนในครอบครัวเราก็มีปม ในจิตใจอารมณ์รุนแรงค่ะ แต่พอไปหาจิตแพทย์แล้วใจเย็นลงค่ะ แล้วก็คิดอะไรเป็นเหตุเป็นผลมากขี้น (ปัญหาลูกเลี้ยง พ่อเลี้ยง กับไม่เคยเห็นพ่อจริง ๆ)   เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วอย่าเอาเรื่องในอดีต เป็นปมในการใช้ชีวิตต่อไปในอนาคตของคุณ ไปเอามันออกก่อนเริ่มต้นชีวิตใหม่นะค่ะ เอามันออกจากใจค่ะ ก่อนมันจะทำลายชีวิตใหม่ของคุณด้วยค่ะ   ส่วนเรื่องพ่อ ถ้าอยู่เมืองนอก ทำได้ดีที่สุดคือส่งเงินให้ใช้ ตามที่เราสามารถส่งได้ อย่างน้อย ๆ ก็เป็นค่าหมอ ที่พ่อกำลังทำร้ายตับอยู่ตอนนี้ จากคุณ : มนชิจัง - [ 19 ก.พ. 52 14:45:09 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขอบคุณ สำหรับทุกความเห็นที่เข้าใจ ไหนๆ ก็โดนด่าว่าออกมาประจานพ่อตัวเองแล้ว วันนี้จะเล่าให้หมดเปลือกไปเลย แต่ขอบอกไว้ก่อนนะคะ สำหรับผู้ชายบางคนที่ไม่เคยยอมรับพฤติกรรมเลว ๆ ของพวกเดียวกัน และคิดว่าเราแต่งเรื่องใส่ร้ายป้ายสี คนที่ได้ชื่อว่าพ่อ ไม่ต้องมาอ่านจะดีกว่านะ เดี๋ยวจะคลั่งตายซะก่อน และก็สำหรับบางคน ที่เกิดมาโชคดี เจอแต่ผู้ชายดี ๆ ก็ไม่ควรมาอ่านเช่นกัน เพราะคุณไม่มีวันเข้าใจจริง ๆ หรอก .............................................. เรื่องที่แม่เล่า แม่รักพ่อมาก (อันนี้เดาเอง) แม่ตกลงอยู่กินกับพ่อ ทั้งที่รู้ว่าพ่อแม่พี่น้องของพ่อรังเกียจแม่ ว่าครอบครัวฝ่ายแม่ยากจน และทำงานเป็นสาวรำวงในคณะของญาติ ๆ พวกเค้าพยายามแยกพ่อกับแม่ ทั้ง ๆ ที่พ่อกับแม่มีลูกสาวคนแรกด้วยกันแล้ว 1 คน(พี่สาวฉัน) พ่อเป็นผู้ชายที่อ่อนแอ ไม่มีความเป็นตัวของตัวเองเลย เชื่อที่พี่น้องตัวเองยุยงตลอด แล้วก็มาทะเลาะกับแม่ แล้วก็หนีแม่ไปในขณะที่แม่ตั้งท้องอ่อนๆ ลูกอีกคน คือฉัน พ่อไม่เคยกลับมาหาแม่เลย จนกระทั่งแม่คลอดฉัน แม่บอกว่า แม่รู้สึกผิดหวังเหมือนกันที่ฉันเกิดมาเป็นผู้หญิงอีกคน แล้วตอนนั้นแม่ก็รู้สึกเจ็บปวด เสียใจที่พ่อไม่ยอมกลับมารับรู้ในการมีฉันอีกคนเลย ทั้งที่ฉันเป็นลูกแท้ ๆ เพราะแม่ไม่เคยสำส่อนอย่างที่ญาติพี่น้องของพ่อใส่ความ จนเวลาผ่านไป 1 เดือน แม่จึงอุ้มฉันไปตามหาพ่อ แม่ว่าได้ที่อยู่พ่อมาจากคนรู้จัก แม่บอกว่าความรู้สึกตอนนั้น แค้นใจ จะอุ้มฉันไปโยนใส่หน้าพ่อ แล้วก็จะกลับบ้านเลย แม่เล่าถึงตรงนี้ฉันน้ำตาหยดลงพื้นกระดาน จนน้องชายสังเกตเห็นจึงสะกิดแม่ให้หยุดเล่า แม่รู้สึกตัวจึงหันมากอดฉัน บอกว่าตอนนั้นแม่คิดไปด้วยความโมโห ฉันถามแม่ว่า แม่จะทิ้งฉันไว้กับพ่อจริง ๆ เหรอ แม่ว่าก็ตอนนั้นแม่เกิดความทิฐิ ว่าฉันนั้นเป็นลูกแท้ๆ พ่อจะปล่อยให้ฉันตายก็ให้มันรู้ไป แต่พอไปถึงที่พ่ออยู่ พ่อก็ไม่ได้ดุด่าอะไร ก้มหน้ามามองฉันนิดนึง แล้วก็ให้อยู่อาศัยด้วย จนกระทั่ง 2 ปีผ่านไปฉันก็มีน้องชายอีกคน ฉันอายุ 2 ขวบก็เริ่มจำความได้กระท่อนกระแท่นแล้ว ยังจำได้ถึงวันที่น้องชายเกิด และรู้สึกตัวว่าเป็นส่วนเกินของครอบครัวมาโดยตลอด พ่อไม่เคยอุ้มฉัน ไม่เคยเล่นกับฉัน ไม่เคยกอด ไม่เคยหอม สายตาของพ่อที่มองฉันมันมีแต่ความดุดัน โดยที่ฉันไม่เคยเข้าใจเลย ว่าทำไมพ่อจึงทำเหมือนโกรธฉันอยู่ตลอดเวลา เวลาน้องชายงอแง แม่ใช้ให้ฉันหาไม้เรียว ฉันก็หาให้แม่ พ่อก็ด่าว่าฉันไม่รักน้อง เวลาพ่อไปไหน พ่อมีของฝากมาให้ พี่สาวกับน้องชาย แต่ฉันไม่เคยได้อะไรจากพ่อเลย จนถึงวัยเข้าเรียน ฉันเป็นเด็กเรียนเก่งจนได้ทุนเรียนดี ครูพาฉันไปรับเงิน 500 บาทจากอำเภอ และเงินนั้นฉันก็ให้พ่อ แต่พ่อก็ไม่เคยชื่นชม แม่ชื่นชมฉันพ่อก็ค้าน บอกว่าพี่สาวฉันเรียนเก่งกว่า แต่พอพี่สาวเรียนจบภาคบังคับ (รุ่นของพี่สาวเรียนภาคบังคับแค่ชั้น ป.4 ) พ่อก็ให้พี่สาวออกมาช่วยทำงานในไร่ ต่อมาฉันก็รู้มาว่า ที่พ่อไม่ให้พี่สาวเรียนต่อ ก็เพราะเชื่อที่ญาติพี่น้องบอกว่า เป็นลูกสาวจะให้เรียนไปทำไมเดี๋ยวพอโตหน่อยมันก็เอาผัว จนเมื่อฉันเรียนจบชั้น ป.4 แต่รุ่นฉันเริ่มมีภาคบังคับให้เรียนถึงชั้น ป.6 แล้ว พ่อมีท่าทางจะไม่ให้ฉันเรียนต่ออีก จนครูที่สอนฉันเสียดายที่ฉันเรียนเก่ง ขนาดสอบได้ที่ 1 ของ 5 โรงเรียนในตำบล ทั้งโรงเรียนของฉันเป็นเพียงโรงเรียนเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน และยังคงมีชั้นเรียนแค่ ป.4 ถ้าจะต่อชั้น ป.5 ฉันก็จะต้องไปเข้าโรงเรียนที่ใหญ่ขึ้นและไกลจากบ้านกว่าเดิม ครูกลัวพ่อฉันจะไม่ให้ฉันเรียน จึงเอ่ยปากขอเอาฉันไปอยู่ด้วยและจะส่งให้เรียน แต่พ่อไม่ยอมและบอกครูว่าพ่อจะให้ฉันเรียนต่อเอง ดังนั้นพ่อจึงต้องทำตามคำพูด ทั้งที่ไม่เต็มใจจะให้ฉันเรียนต่อเลย เพราะหลังจากที่พ่อพาฉันไปสมัครเข้าเรียนต่อ ชั้น ป.5 วันนั้นฉันยังจำมันไม่ลืม พ่อมีสีหน้าโกรธเกรี้ยว ตะคอกใส่หน้าฉันว่า เมิงจำไว้นะ เมิงได้เรียนแล้ว ในขณะที่พี่สาวเมิงไม่ได้เรียน ต่อไปเมิงอย่ามาเรียกร้องเอาสมบัติอะไรจากกรู ที่ดินทั้งหมดกรูจะยกให้พี่สาวเมิงคนเดียว ฉันเพิ่งอายุย่าง 11 ขวบ ยังไม่รู้ ยังไม่เข้าใจอะไรเลย ฉันรู้แต่ว่าต่อจากนั้น ฉันก็เจออะไรที่รู้สึกเจ็บปวดมาก กับคำพูดของพ่อที่พูดจากระทบกระเทียบฉัน ก่อนจะได้ไปโรงเรียนก็ต้องเอาควายไปเลี้ยงตามทุ่ง ในขณะนั้นฉันเห็นเพื่อน ๆ แต่งตัวออกมายืนรอรถไปโรงเรียนกันแล้ว แต่ฉันต้องรอให้ควายกินหญ้าให้อิ่ม และพาควายกลับเข้าคอกก่อน ถึงจะได้อาบน้ำแต่งตัวไปเรียน ฉันต้องปั่นจักรยานฝ่าฝุ่นสีแดงของถนนลูกรัง เป็นระยะทางกว่า 8-9 กิโลเมตร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันจะมีสภาพเป็นยังไง ไปถึงโรงเรียนไม่เคยทันเคารพธงชาติ เข้าห้องเรียนเพื่อน ๆ ที่ใจดีกับฉันมาช่วยกันปัดฝุ่น บางคนก็หัวเราะฉันเป็นตัวตลก อุปกรณ์การเรียนของฉันมีเพียงสมุดหนังสือปากกา สำหรับวิชาพื้นฐานเท่านั้นจริง ๆ เวลามีวิชาเสริมที่ต้องซื้ออุปกรณ์เพิ่มเติม อย่างพวกงานประดิดประดอย วิชาการเรือนเย็บปักถักร้อย ฉันไม่ได้เรียนกับเค้าหรอก เพราะไม่มีเงินซื้อ เอ่ยปากขอพ่อทีไร พ่อก็จะหงุดหงิด โมโห ด่าว่าฉันจะผลาญเงิน ถึงชั่วโมงเรียนวิชาพวกนี้ทีไร ก็ได้แต่นั่งมองเพื่อนๆ ครูก็กระแนะกระแหน ว่าเธอไม่หาอุปกรณ์มาเรียนแล้วจะเอาคะแนนมาจากไหนยะ ทั้งชุดนักเรียนก็ไม่มีของใหม่ เพราะเสื้อนักเรียนเดิมของฉันมันเป็นคอบัว เวลาใส่คอซองค์แล้วมันโผล่ เวลาครูตรวจความเรียบร้อย ฉันถูกครูดึงคอเสื้อประจานให้เพื่อนๆ หัวเราะแทบทุกครั้ง แม่ต้องตัดเสื้อนักเรียนของพี่สาวที่ไม่ใช้แล้วมาทำปกเสื้อคอทหารเรือให้ ซึ่งมันก็เสื้อนักเรียนที่มีหน้าตาประหลาดพิกล ฉันก็โดนเพื่อนล้ออีก ทุกวันเลิกเรียนฉันต้องรีบกลับมาทำงานบ้าน ทั้งหุงข้าว(สมัยก่อนไม่มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้านะ) ล้างจาน เก็บกวาดถูบ้าน วันไหนเผลอทำไม่ทัน แม่เรียกใช้พี่สาว พ่อก็ตะคอกมาทันที ว่าe....มันไปไหนทำไมไม่ใช้มันทำ ฉันได้ยินแล้วก็น้ำตาหยดทุกครั้ง ต้องลนลานทำงานบ้านไม่รอให้พี่สาวได้หยิบจับ ไม่งั้นพ่อเห็นฉันก็โดนอีก แล้ววันนึงก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันรู้ซึ้งอีกละ ว่าพ่อไม่เคยรักฉัน ไม่เคยเห็นฉันเป็นลูก จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 16:40:11 A:124.120.188.4 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ให้กำลังใจน้องเจ้าของกระทู้นะคะ เชื่อว่าเจ้าของกระทู้ รู้อยู่เต็มอกว่าอะไรเป็นอะไร การที่ออกมาตั้งกระทู้ก็อยากจะระบายความในใจที่ได้รับมาเมื่ออดีต ขอให้โชคดีกับอนาคตใกล้แค่เอื้อมที่จะมาถึงนะคะ จากคุณ : JETA (JETA) - [ 19 ก.พ. 52 17:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 54 รออ่านอยู่นะจขกท. ใครเข้ามาด่ามาว่าจขกท. กรวดน้ำอโหสิกรรมไปให้เถอะค่ะ ปล่อยผ่านอย่าเก็บไปคิดมากนะ แค่เรื่องของตัวคุณเองก็คิดมากพอเเล้ว และอยากจะขอร้องคนที่กล่าวหาว่าจขกท.แต่งเรื่องขึ้นมา หรือเข้ามาตำหนิติเธอเรื่องพ่อของเธอ หยุดเถอะ คนที่ไม่เคยโดนอะไรร้ายแรงในชีวิตแบบจขกท.คงไม่เข้าใจหรอกว่าเค้ามีความรู้สึกยังไง พวกคุณที่มีโอกาสดีกว่าจขกท.คนนี้ ก็อย่าเข้ามาออกคห.เหยียบย่ำซ้ำเติมกันเลย อย่าเสียเวลามาเยาะเย้ยชีวิตคนในเวปบอร์ดซึ่งตัวคุณเองก็ไม่ได้รู้จักปูมหลังเค้าเลย จะทำไปทำไม เพื่อความสะใจ ว่างมากนักเหรอ ขอเถอะ ถึงเราไม่เคยเห็นหน้าจขกท. ไม่รู้ด้วยว่าเป็นเรื่องจริงของเธอหรือเรื่องแต่ง แต่เราก็คิดในแง่ดีค่ะ ไม่อยากกล่าวหาใคร และอยากจะช่วยเหลือเธอ ถึงจะช่วยเหลือตัวเป็นๆไม่ได้ แค่เข้ามาอ่านและเข้ามาให้กำลังใจ ช่วยให้คำปรึกษากับเพื่อนมนุษย์ชาติเดียวกันผ่านตัวหนังสือ มันคงไม่เหลือบากกว่าแรงหรอก แล้วกรุณาอย่าพูดจาประมาณดูถูกว่าจขกท.เป็นแค่เมียฝรั่งเลย ดิฉันก็เป็นเมียฝรั่งเช่นกัน แล้วภูมิใจอย่างมหันต์ค่ะที่ได้สามีเป็นฝรั่ง โชคดียิ่งกว่าถูกรางวัลที่1อีกซะอีก เพราะสามีเป็นคนดีอย่างที่เล่าไปในคห.ข้างต้น อีกอย่างสามีฝรั่งไม่เคยดูถูกปิดกันความคิดเมียคนไทยแบบดิฉันค่ะ เป็นเมียฝรั่งมันไม่ใช่ความผิดหรอกค่ะ ไม่พอใจกระทู้นี้หรือคห.ใครที่สวนทางกับคห.โบราณเต่าล้านปีของคุณก็ข้ามไปเถอะ อย่ามาออกคห.หักหาญน้ำใจคนที่เค้ามีทุกข์อยู่แล้วให้แย่ลงไปอีกเลยนะ ถ้ายังมีความเป็นคนอยู่ หัดเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันบ้างเถอะ ต่อค่ะ จขกท.เราตั้งใจรออ่านเรื่องของคุณอยู่ ระบายออกมาเถอะเผื่อจะได้รู้สึกดีขึ้น ไม่ต้องอายกับชีวิตในอดีตที่เจ็บช้ำค่ะ ดิฉันเชื่อคนที่เข้ามาอ่านในนี้มีน้ำใจเป็นคนเพียงพอที่จะเข้าใจเเละให้กำลังใจคุณค่ะ อยากจะบอกกับจขกท.นะค่ะ พยายามอยู่กับปัจจุบันและอนาคตค่ะ อย่ายึดติดอยู่กับอดีต อย่างน้อยคุณผ่านตรงนั้นมาแล้วนะคะ ไปอยู่กับสามีคุณได้ที่เมืองนอก คุณก็หนีพ่อใจมารได้แล้วล่ะค่ะ วันไหนเค้าคิดได้ เค้าเองล่ะที่ต้องเสียใจเพราะเค้าสร้างบาดแผลในใจให้ลูกสาวที่ดีอย่างคุณ คนที่ว่าคุณเนรคุณอกัยญูปล่อยมันไปค่ะ พวกนี้เต่าล้านปี สังคมไทยมันถึงล้าหลัง พ่อแม่ทำร้ายลูกต่างๆนาๆ ลูกเดินหนี ไม่อยากอยุ่ด้วย ลูกเถียงกลับ ชอบใช้คำว่าอกตัญญูเนรคุณมาตราหน้าทำร้ายจิตใจลูกตัวเอง ถึงดิฉันจะเป็นคนไทยแต่ไม่เห็นด้วยกับวัฒนธรรมที่พ่อแม่มีสิทธิ์ทำอะไร กับลูกก็ได้ค่ะ เพราะดิฉันคนรุ่นใหม่ เจริญแล้ว และมีการศึกษาไม่ได้โง่เง่าเต่าตุ่นเป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปีค่ะ อ่านกระทู้เเยกแยะออกค่ะอะไรเป็นอะไร จขกท.ไม่ต้องห่วงค่ะ ใครไม่อ่านเรื่องของคุณ แต่ดิฉันอ่านค่ะ จากคุณ : คห.38 เข้าใจจขกท.ดี - [ 19 ก.พ. 52 18:04:04 A:90.198.98.98 X: TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 55 พี่ JETA คะ อภัยให้น้องนะคะ อย่าเกลียดน้องเลยที่ทำอย่างนี้ หนูอยากทิ้งอดีต และความเจ็บปวดทั้งหมด ที่มันฝังอยู่ในใจ ออกมากองไว้ตรงนี้ หนูทุกข์มากค่ะพี่ หนูร้องไห้ทุกวัน หนูหวังว่า เมื่อหนูได้เล่าทุกอย่างออกไปจากใจ หนูจะรู้สึกดีขึ้น และสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ไม่มีอะไรค้างคาใจอีก หนูคนเลวค่ะพี่ หนูรู้สึกอายที่จะพบหน้าพี่ด้วยซ้ำ พี่ไม่ควรมาคบกับหนู หรือหนูไม่ควรไปคบกับพี่ (ใช้คำไหนดีเนี่ย) พี่รู้มั๊ยว่าพี่กำลังคบกับคนบ้า หนูกำลังเป็นบ้าค่ะ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดี ๆ ที่มีให้หนูเสมอมา จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 18:06:49 A:124.120.182.109 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ขอบคุณ คห.54 ค่ะ ความจริงฉันก็ได้เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่บ่อย ๆ สาเหตุส่วนใหญ่มักมาจากแม่ทำอะไรไม่ถูกใจ พ่อก็โมโหด่าว่า แล้วก็เรื่องญาติพี่น้องของพ่อ ที่พ่อรักมาก แม่จะแตะต้องไม่ได้เลย แต่ครั้งนี้เรื่องใหญ่ น้องชายของพ่อถูกฆ่าตาย และคนที่ฆ่าเป็นญาติของน้องเขยแม่ พ่อกล่าวหาว่าแม่รู้เรื่องดี แต่ไม่ยอมบอก ปล่อยให้น้องชายของพ่อถูกฆ่าตาย มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แม่ปฏิเสธไม่รู้เรื่อง พยายามอธิบาย แต่พ่อก็ไม่ฟัง จึงทะเลาะกันใหญ่โตถึงขั้นลงมือลงเท้า ฉันยังจำภาพนั้นไม่ลืม ที่พี่สาวกอดขาพ่อให้หยุดทำร้ายแม่ ส่วนฉันกอดแม่ร้องไห้ แล้วจากนั้น พ่อก็พาพี่สาวและน้องชายจากแม่กับฉันไป เป็นแรมเดือนที่ฉันได้อยู่ตามลำพังกับแม่สองคน ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ฉันไม่ต้องคอยหลบความดุดันของพ่อ ไม่ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะทำอะไรขัดหูขัดตาพ่ออีก แต่ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่ทุกข์มากขนาดไหน เพราะแม่ก็รักลูกอีก 2 คนเหมือนกัน และแม่ก็รักพ่อด้วย ถึงแม้พ่อจะทำร้าย ด่าว่าล่วงเกินบุพการีของแม่ แม่ก็ให้อภัยพ่อได้ ดังนั้นแม่จึงทนอยู่กับฉันตามลำพังไม่ไหว พาฉันไปหาพ่ออีก และก็ได้กลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม แต่หลังจากเสร็จสิ้นงานศพ และคดีความเรื่องน้องชายของพ่อที่ตาย ญาติพี่น้องของพ่อก็คิดอพยพออกจากพื้นที่ไปตั้งรกรากที่อยู่ใหม่ พ่อก็พาครอบครัวย้ายตามไปด้วย ฐานะครอบครัวเราที่เคยเป็นปึกแผ่น ก็ง่อนแง่น พ่อไปร่วมแรงกับญาติพี่น้องลงทุนค้าขาย ไม่เคยมีกำไรมาเลี้ยงครอบครัวเลย แม่ต้องเป็นแม่ค้าขายผักเลี้ยงครอบครัวอยู่คนเดียว ขณะนั้นฉันกำลังเรียนจะจบชั้น ป.5 แม่เคยสัญญาว่าจะซื้อชุดนักเรียนให้ใหม่ แต่พอถึงเวลาเปิดเทอมใหม่ แม่ก็ไม่มีแม้แต่เงินค่าหนังสือ ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ซึ้งถึงความยากลำบากของแม่เท่าไหร่ จึงแง่งอนว่าแม่ไม่ซื้อเสื้อให้ ก็ไม่ไปเรียน ต่อมาแม่หาค่าหนังสือให้ได้แม่ก็ปะเหลาะให้ฉันไปเรียนก่อนแล้วแม่จะซื้อเสื้อใหม่ให้ทีหลัง ฉันก็ไม่ยอม คิดแต่ว่าอายเพื่อน โรงเรียนเปิดตั้งหลายวันแล้วฉันเพิ่งจะโผล่ไป คงโดนโห่ทั้งห้อง สรุปฉันก็ได้ออกจากโรงเรียน โดยไม่จบภาคบังคับตั้งแต่นั้น อายุย่าง 12 – 13 ปี พ่อที่ไม่เคยสนใจใยดี กลับเริ่มมาแสดงความรักต่อฉัน ด้วยการดึงไปกอด ไปหอม ในเวลาที่ไม่มีคนเห็นเสมอ เวลานั้น ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ความรู้สึกตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่า ไม่ชอบ จะรู้สึกระแวงทุกครั้งที่ต้องอยู่ตามลำพังกับพ่อ จึงพยายามหลีกเลี่ยงเสมอมา จนเริ่มโตเป็นสาว เริ่มมีหนุ่มๆ มาสนใจ พ่อก็แสดงอาการ หวงลูกสาวอย่างหนัก ชนิดที่ชาวบ้านเอาไปลือได้สนุกปากว่า พ่อหวงลูกหยั่งกับจะเอาไว้ทำเมียซะเอง ทั้งที่จริง ๆ แล้วฉันไม่เคยมีใจฝักใฝ่เรื่องผู้ชายเลย ฉันคิดถึงแต่อนาคต อยากเรียนต่อ จึงพยายามขออนุญาตพ่อไปเรียนศึกษาผู้ใหญ่ภาคเสาร์-อาทิตย์ กว่าพ่อจะยอมอนุญาต ก็ต้องมีผู้หลักผู้ใหญ่ที่นับถือมาเกลี้ยกล่อม .... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 18:22:14 A:124.120.186.10 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ฉันคิดว่า ฉันไม่ได้รบกวนพ่อเรื่องค่าใช้จ่ายในการเล่าเรียนของฉันเลย เพราะฉันก็ทำงานทุกวัน เงินค่าจ้างทุกบาทก็ให้พ่อหมด ไม่เคยเก็บไว้เองเลย ฉันคิดว่าเงินที่ฉันใช้ไปเรียน น้อยกว่าค่าจ้างทำงานที่ให้พ่อไปทุกเดือนด้วยซ้ำ แต่พ่อก็พยายามที่จะเข้ามารับภาระ คอยรับ คอยส่งฉันทุกเช้าเย็น ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย ฉันโตแล้ว ตอนเด็ก ๆ ฉันก็ยังไปโรงเรียนคนเดียวทุกวันได้ บอกตรง ๆ ว่า ก็รู้สึกอายเพื่อน ๆ อีกแล้ว เค้ามองฉันอย่างขำขันที่พ่อหวงยังกับเป็นไข่ในหิน อธิบายนิดนึง ว่า ระยะทางจากหมู่บ้านออกไปสู่ถนนหลัก ไม่มีรถโดยสาร เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่เค้าเข้าออก หมู่บ้านโดยอาศัยโบกรถบรรทุก ที่วิ่งขนหินทรายกันเป็นประจำ แต่พ่อไม่ยอมให้ฉันใช้วิธีเดียวกับเพื่อน ๆ ฉันก็ขัดไม่ได้ จนวันหนึ่ง ฉันได้ยินพ่อพูดกับแม่ว่าวันนี้จะไปธุระ ที่ต่างจังหวัดหลังจากขี่มอร์เตอร์ไซค์ส่งฉันขึ้นรถไปโรงเรียนแล้ว แต่พ่อก็ไม่ได้บอกอะไรกับฉัน เมื่อเลิกเรียนกลับมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ฉันก็รอพ่อออกมารับ เพื่อน ๆ ก็โบกรถไปกันหมดแล้ว จนค่ำฉันก็ยังไม่เห็นพ่อออกมาจึงคิดว่า พ่อน่าจะไปธุระอย่างที่ได้ยิน ระหว่างนั้นก็มีคนรู้จักในหมู่บ้านเดียวกัน จะกลับเข้าหมู่บ้านเค้าโบกรถได้ ก็ชักชวนให้เราอาศัยมาลงหน้าหมู่บ้านด้วย ฉันเห็นเป็นคนรู้จัก ก็เลยตัดสินใจขึ้นรถมากับเค้า แต่พอนั่งรถเข้ามาได้สักระยะ ก็เห็นพ่อขับมอร์เตอร์ไซค์สวนออกไป ฉันตกใจมาก รู้ดีว่าทำให้พ่อโกรธอีกแล้ว รีบกลับมาบอกแม่ ว่าคิดว่าพ่อไปธุระ รออยู่นานไม่เห็นไปรับเลยมารถโบกกับคนรู้จัก แม่บอกว่า ตอนแรกพ่อก็จะไปธุระนั่นแหละ แต่นึกได้ว่าตอนเย็นไม่มีใครไปรับฉัน ที่ออกไปรับช้า เพราะพ่อนอนหลับแล้วแม่ลืมปลุก ตอนนั้นเรายังกลัวพ่อมาก กลัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว แม่รู้ว่าฉันกลัวพ่อก็ให้เข้าห้อง แม่จะรับหน้าพูดกับพ่อเอง แล้วพ่อก็กลับเข้ามาอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ จิกหัวเรียกหาฉัน แม่เข้าขวางบอกให้พ่อใจเย็น ฟังเหตุผลลูกก่อน แค่นั้นเอง แล้วอย่างไม่คาดฝัน พ่อตบแม่จนเซถลา ฉันวิ่งออกไปประคองแม่ แล้วหวีดเสียงใส่พ่อ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ลืมตัวไปชั่วขณะ ฉันโกรธพ่อมาก และคิดจะเลิกเรียน เขียนจดหมายลาครู ร้องไห้เสียใจ บอกแม่ว่าจะไม่ไปเรียนแล้ว พ่อไม่มีเหตุผล ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แล้วแม่ก็เกลี้ยกล่อมฉัน ขอให้นึกถึงอนาคต ฉันยังไม่ยอมง่าย ๆ จนแม่ต้องใช้คำว่า อภัยให้พ่อสักครั้งเถอะลูก ฉันรู้สึกใจวาบ นี่ฉันกำลังเป็นลูกอกตัญญู ถึงขนาดแม่ต้องใช้คำนี้หรือเชียวหรือนี่ ฉันยอมเรียนต่อแต่มีข้อแม้ว่า ให้แม่เป็นคนไปรับส่งฉันเอง ... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 19:15:36 A:124.120.186.10 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ตอนแรก ว่าจะอ่านเงียบๆ แต่คิดอีกที ให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ดีกว่า อยากบอกว่า เราควบคุม สิ่งแวดล้อม ความคิดความรู้สึก ของคนรอบข้างไม่ได้ แต่เราควบคุมตัวเราเองได้ ควบคุมไม่ให้เราไปกังวล หรือ เครียดไปกับมันได้ค่ะ หากเรารู้ตัวเราเองดีว่า เราเป็นใคร เรากำลังทำอะไรอยู่ สู้ๆนะคะ  ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ มันไม่ง่ายเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหรอกค่ะ คติประจำใจเรา  " sometimes life just sucks" smile & be happy ค่ะ จากคุณ : ถิงฟาง - [ 19 ก.พ. 52 19:19:32 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ขอขัดจังหวะนิดหนึ่งนะ อ่านดูเเล้วจขกท.จะโกรธเกลียดพ่อคุณน่ะไม่ผิดหรอกในความคิดเรา อ่านดูเเล้วอดรันทดใจแทนไม่ได้ เรื่องแค่นี้ก็ต้องตบตี ด่าว่าให้ลูกช้ำใจอับอายชาวบ้านชาวช่องด้วย หลายๆคนในสังคมไทยสักๆแต่จะมีลูก เพื่อหวังเอาไว้ว่าแก่ตัวจะได้มีคนเลี้ยงดู มีลูกในอนาคตจะได้เกาะลูกรับประทาน ไม่ได้คิดจากน้ำใสใจจริงเลยว่า มีลูกเพราะฉันรักลูกและจะเลี้ยงเค้าให้ได้ดี พ่อแม่คนไทยส่วนใหญ่มักจะคิดว่าการมีลูก เป็นการว่านพืชเพื่อหวังผลในอนาคต และถ้าลูกไม่ทำตามที่ตัวเองสั่งบงการ ก็จะด่าว่าเนรคุณ อกตัญญู นี่คือเรื่องจริงของสังคมที่ยังไม่พัฒนา ส่วนใหญ่จะเกิดกับประเทศที่ยากจนเช่น ประเทศไทย และประเทศในแทบเอเชีย อัฟริกา อยากจะเล่าถึงเรื่องแม่สามีฝรั่งของเราหน่อยเถอะ เอาไว้ประดับความรู้และเพื่อเป็นการเปรียบเทียบกับเรื่องราวของจขกท. เพราะเห็นบางคนเข้ามาเข้าข้างพ่อของเธอซะจนออกนอกหน้า ทั้งๆที่ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางว่าพ่อเธอ สร้างบาดแผลในใจให้เธออย่างไรบ้าง จนกระทั่งกระทบกระเทือนจิตใจเธอจนถึงทุกวันนี้ แต่ก่อนเราเคยคิดว่าเรื่องที่เกิดกับเราตอนเด็กๆ สาหัสเพราะต้องทำตามใจพ่อแม่ทุกอย่าง แต่พอเรามาอ่านเรื่องของจขกท. เรื่องของเรานั้นเด็กๆไปเลย ขอเริ่มเรื่องของเเม่สามีฝรั่งของเราเลยก็เเล้วกัน เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ... ท่านรักลูกทุกคนของท่านจากใจจริง ท่านตั้งใจจะมีลูกเพราะท่านรักเด็กอยากเลี้ยงดูลูกๆโดยที่ไม่เคยคิดหวังสิ่งตอบเเทนจากลูกๆเลยแม้แต่น้อย เราเคยถามท่านว่าทำไมตอนเด็กๆ ทำไมไม่ให้พี่สะใภ้ และสามีเราช่วยทำงานบ้านเลยล่ะ ... เค้าบอกว่าลูกฉันมีหน้าที่เรียนก็เพียงพอแล้ว เวลาว่าง ตอนพวกเค้าเป็นเด็ก ก็ต้องออกไปสังค์สรรเข้าสังคม วิ่งเล่นกับเพื่อนๆตามประสาเด็กในวัยของเค้า... ตัวฉันมีลูกเพราะฉันอยากมีเอง ฉันไม่ได้มีพวกเค้าขึ้นมาเพราะหวังจะไปใช้ให้พวกเค้ามาทำอะไรให้ฉันหรอก การที่ได้เห็นลูกของฉันโตขึ้นทุกๆวัน มีความสุขตามวัยของเค้าก็เพียงพอแล้วสำหรับคนเป็นแม่อย่างฉัน ตอนเด็กๆสามีและพี่สาวของเค้าไม่เคยทำงานบ้านเลย เพราะแม่สามีไม่อนุญาตให้ทำ ถึงสามีและพี่สะใภ้จะอาสาช่วยแม่ทำงานบ้าน เเต่ก็โดนแม่ปฏิเสธตลอด เชื่อไหมว่าตอนเด็กๆสามีและพี่สะใภ้ไม่เคยโดนบังคับให้ทำงานบ้านเลย แต่พอพวกเค้าแต่งงานมีครอบครัวกัน สามีและพี่สะใภ้เราทำงานบ้าน ทำอาหารได้เองหมดโดยอัตโนมัติ แถมพี่สะใภ้และสามีเรารักแม่เค้าอย่างกับอะไร เพราะแม่เค้าใจดี ไม่เคยบีบบังคับ ขู่เข็ญลูก แม่สามีให้อิสระทางความคิด กับลูกๆ ไม่เคยให้ลูกๆทำงานหนัก เหมือนพ่อแม่ส่วนใหญ่ในทางแทบเอเชียหรือประเทศไทยหรอก พอลูกๆทุกคนโตขึ้น ลูกๆเลยรักแม่กันมากๆ ไม่มีใครทิ้งเเม่ไปไหนสักคน แม่สามีบางทีไม่สบาย(ท่านไม่ชอบบอกลูกๆ)ถึงท่านไม่เอ่ยปากขอ สามีเราเเละพี่สะใภ้แต่ละคน จะรีบปรี่เข้าไปเสนอหน้าช่วยกันอย่างเต็มที่ เพราะเค้ารู้ว่าแม่เค้ารักพวกเค้าจากใจจริงแค่ไหน ขนาดเจ็บป่วยยังไม่กล้าบอกลูกๆ เพราะไม่อยากรบกวนหรือเป็นภาระให้กับลูกๆ สามีกับพี่สะใภ้เราเลยรักแม่แบบสุดหัวใจ มีงานคริสมาสต์ ปีใหม่ งานสังสรรค์ต่างๆของครอบครัว แม่สามีเราเป็นคนแก่ที่มีความสุขที่สุดในโลก เพราะลูกๆหลานๆเหลนๆมารายล้อมท่าน เพราะท่านเป็นคนใจดีมีเมตตา ทำตัวประเสริฐ จึงเป็นที่นับถือและรักใคร่ของทุกๆคนในครอบครัว หลังจากได้นั่งคุยกับแม่สามีถึงเรื่องการเลี้ยงลูกยังไงให้ลูกรักและให้ลูกได้ดี เราตั้งปณิธานไว้เลย วันหนึ่งมีลูกเราจะเลี้ยงลูกเราโดยใช้แนวปฏิบัติแบบเเม่สามีของเรา จขกท.จำข้อผิดพลาดที่พ่อคุณได้ทำกับคุณเอาไว้นะคะ พอคุณมีลูกสักวัน ตั้งเป้าไว้เลยว่า คุณจะไม่เลี้ยงลูกแบบที่พ่อคุณเคยทำกับคุณ ทำใจให้สบายค่ะ เรื่องร้ายๆมันผ่านมาเเล้ว อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด และตั้งเป้าในการดำเนินชีวิตให้กับอนาคตที่กำลังจะมาถึงในวันข้างหน้า ใครทำร้ายคุณให้เจ็บช้ำน้ำใจ อโหสิกรรมให้เค้าไป เปลี่ยนจากความโกรธความเกลียดเป็นอุเบกขา สักวันเดี๋ยวเค้าก็ต้องรับกรรมที่เค้าก่อขึ้นไว้เองแหล่ะค่ะ เหมือนเราแต่ก่อนตอนโดนตัดหางจากครอบครัว เสียใจก็เสียใจ แต่จะทำไงได้ เค้าคิดแบบนั้นเราคิดอีกอย่าง เราไปเปลี่ยนความเห็นของเค้าไม่ได้ก็ต้องทำใจ กับมามุ่งมั่นทำชีวิตตัวเองในปัจจุบันและในอนาคตให้ดีที่สุดค่ะ ผลสุดท้ายตอนนี้อะไรๆก็ดีขึ้น ที่บ้านสำนึกผิดค่ะที่มองสามีแต่เปลือกนอก ตอนนี้สามีทำได้ทุกอย่างๆที่พูดถึงจะยอมรับสามีและเรา ก็โอเคคะไม่โกรธไม่เกลียดที่บ้าน ปล่อยวางคะ เพราะเค้าสำนึกผิดได้ และก็พยายามทำตัวดีกับเราและสามี คุณจขกท.อายุคงยังจะไม่มาก คุณยังมีอนาคตที่ดีๆตามมาข้างหน้าอีกเยอะ เก็บเเรงที่เสียใจกับเรื่องในอดีต ไปคิดวางแผนกับเรื่องในอนาคตที่จะใกล้เข้ามาถึงจะดีกว่า อย่างน้อยชีวิตคุณก็ไม่ได้แย่มากเหมือนแต่ก่อนที่เป็นเด็ก ไม่มีทางสู้ ไม่มีทางไป เพราะตอนนี้คุณโตแล้วแถมคุณได้เจอผู้ชายที่ดี ที่รักคุณจริงแล้ว ถือว่าชีวิตของคุณดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากๆค่ะ คนเราเปลี่ยนอดีตไม่ได้ แต่เราสามารถกำหนดอนาคตเราได้ค่ะจขกท. ถ้าอยากจะเล่าเพิ่ม เราก็ยังตามอ่านต่อ และคิดว่าทุกท่านที่เข้ามาในนี้ก็อยากเข้ามาอ่านและให้กำลังใจจขกท.กับเราด้วยเช่นกัน ต่อค่ะต่อ กำลังติดตามชีวิตของคุณในวัยเด็กค่ะ .... เล่ามาเถอะค่ะ จะได้รู้สึกดีขึ้นไม่มากก็น้อย อีกอย่างเพื่อเปิดโปงสังคมไทยอีกด้าน ที่คนบางกลุ่มยังคิดว่าเป็นเรื่องถูกต้องชอบธรรม...ที่พ่อแม่ให้กำเนิดลูก พวกเค้ามีสิทธิ์จะทำอะไรกับลูกก็ได้ ตามใจชอบ.... ... สำหรับคห.ของดิฉัน ความคิดของคนพวกนั้นเป็นความคิดของคนที่ไร้อารยธรรมที่เจริญเเล้วค่ะ จากคุณ : คห.38 เข้าใจจขกท.ดี - [ 19 ก.พ. 52 20:24:20 A:192.168.0.17 X:90.198.98.98 TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ด้วยคนค่ะ ปล่อยเรื่องอดิตให้เป็นอดีตไปนะคะ(เข้าใจว่ามันทำยาก) และเริ่มอนาคตใหม่ที่เราเลือกเองด้วยสติ จะผิดจะถูกจะทุกข์จะสุขจะสมหวังจะผิดหวังก็เป็นการตัดสินใจของตัวเราเอง ปล่อยวางให้ได้ค่ะอภัยให้ได้ให้ลืมอดีตคงเป็นไปไม่ได้แต่อยู่กับอดีตอย่างไม่ทุกข์ก็คือการปล่อยวางการให้อภัย ขอให้เจ้าของกระทู้เข้มแข็งเชื่อว่าเวลาจะทำให้อะไรๆดีขึ้น จากคุณ : กำลังใจ - [ 19 ก.พ. 52 21:09:48 A:125.24.237.41 X: TicketID:205093 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ฉันก็เช่นกัน ตอนแรกว่าจะอ่านเงียบๆ อยากบอก จขกท.ว่า สู้ๆๆ ค่ะ อยากให้กิ๊ฟ คุณ ID204749 จัง เริ่มต้นใหม่ พยายามอย่าไปคิดถึงเรื่องราวที่ไม่ดีในอดีด วันข้างหน้า หากคุณมีลูก อย่าเลีัยงลูกในแบบ ที่ตนเองถูกเลี้ยง เห็นด้วยกับคคห. ด้านบน แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 21:17:07 จากคุณ : ดินแดนพระอาทิตย์เที่ยงคืน - [ 19 ก.พ. 52 21:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 62 จะไปห้ามความคิดเห็นของคนอื่นเขาคงไม่ได้หรอกครับในเมื่อเอาเรื่องมาลงในบอร์ดสาธารณะเช่นนี้ ความคิดเห็นของเขาก็คงประมวลจากข้อมูลที่จขกท.เขียนไว้ในตอนต้นๆไม่มีที่มาที่ไป เมื่อมีคนมาเขียนด่าว่าบุพการีอย่างโน้นอย่างนี้แน่นอนก็ต้องมีคนเขาไม่พอใจแล้วออกมาต่อว่าเอา กลายเป็นว่าแทนที่จขกท.จะได้ระบายทุกข์กลับต้องทุกข์หนักเข้าไปอีกต้องทะเลาะกับใครก็ไม่รู้ มาอ่านตอนท้ายๆนี่ถึงจะทราบว่าจขกท.มีแผลเป็นในชีวิตที่ยากจะลบเลือน เข้าใจครับว่าทำใจยากแต่อยากให้ลองสงบจิตสงบใจเอาธรรมมะเป็นที่พึ่งจะช่วยให้คลายทุกข์นะครับ ก่อนอื่น ดับไฟในใจให้ได้ก่อน  ขอให้พบทางออกที่ดีโดยเร็วครับ... จากคุณ : Uncle Tee - [ 19 ก.พ. 52 21:39:14 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณค่ะ คุณ ถิงฟาง .................................. ข้ามไปที่เรื่องพี่สาว ฉันมีพี่สาวคนเดียวแต่เราก็แทบไม่มีเวลาและโอกาสได้พูดคุยกันเลย ไม่เคยได้รับรู้ถึงปัญหาของกันและกัน แต่เวลานี้เราตกอยู่ในสภาพเดียวกัน คือ พ่อหวงมาก ไม่ยอมให้เราได้ออกไปเที่ยวที่ไหนตามลำพังกันเองเลย ฉันไม่เคยเห็นแสงสี ไม่เคยเข้าดิสโก้ ไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนเหมือนวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป เรารู้ว่าเมื่อไรที่เราเอ่ยปากขอ พ่อก็จะโกรธ ฉุนเฉียว ฉันกับพี่สาวจึงไม่เคยคิดจะขอไปเที่ยวเตร่ ที่ไหน ฉันทำงานใกล้บ้าน เสาร์-อาทิตย์ ก็ไปเรียน ไม่มีโอกาสรู้เรื่องของพี่สาวเลย แค่รู้นิด ๆ ว่ามีชายหนุ่มที่เป็นพนักงานในบริษัทเดียวกันมาติดพัน พี่สาวฉันจบแค่ ป.4 เป็นแค่ลูกจ้างในหน่วยงาน แต่ผู้ชายที่มาติดพันพี่สาวคนนั้น มีความรู้สูงกว่า มีตำแหน่งหน้าที่การงานดี แต่ข้อเสียคือ ขี้ริ้วขี้เหล่มาก พ่อไม่ชอบ ฉันได้ยินพ่อบอกพี่สาวว่า ลูกพ่อหน้าตาก็ดีหาคนที่หน้าตาดี ๆ กว่านี้ไม่ได้หรือ พี่สาวไม่ตอบ ฉันเองไม่เคยรู้ถึงความรู้สึกของพี่สาวเลย เราไม่เคยคุยกัน เรื่องผู้ชาย เรื่องความรัก ฉันยังไม่รู้ว่าความรัก ระหว่างชายหนุ่มกับหญิงสาวมันเป็นยังไง ผู้ชายขี้เหล่คนนี้ ยังคงแอบมาหาพี่สาว เวลาที่พ่อไม่อยู่เสมอ ฉันเองบอกแล้วว่าไม่เคยรู้ใจพี่ รู้แต่ว่าพ่อไม่ชอบ ไม่อยากให้พ่อโกรธและมีเรื่องมีราวเกิดขึ้นอีก เวลาผู้ชายคนนี้มาที่บ้าน ขณะที่พ่อไม่อยู่ ฉันก็แกล้งพูดจาไม่ดีใส่ หาเรื่องแกล้งเขาต่างๆ นานา จนไม่ค่อยได้เห็นเขามาที่บ้านอีก และฉันก็ลืมไปเลย อยู่แต่เรื่องของตัวเอง ทำงานและเรียน ไม่เคยได้คุยกับพี่สาวเลยแม้จะนอนเตียงเดียวกัน จนวันหนึ่งที่ฉันกลับจากเรียน ฉันเห็นแม่ร้องไห้ ฉันจึงเข้าไปถามว่าแม่เป็นอะไร พี่สาวแก... ท้อง ........... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 21:43:44 A:124.120.182.73 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เข้ามารับฟังความอัดอั้นของ จขกท มีอะไรที่อยากจะระบาย ระบายมันออกมาให้หมดค่ะ อยากร้องไห้ ร้องมันออกมาค่ะ ป้าลิรับฟังและอยากช่วยปลอบโยน บางครั้งบางเรื่องที่มันฝังใจ เราก็ไม่สามารถจะบอกเล่าให้ใครเข้าใจได้ ในบอรด์สาธารณะมันอาจจะไม่ใช่ที่ระบายที่ดีนัก ถ้าคนที่อ่าน ไม่เข้าใจและไม่เคยรู้จักเรา เขาก็มีสิทธิ์คิดไปต่างๆ นานา แต่พื้นที่ตรงนี้ก็ยังมีอีกหลายคนที่พร้อมจะให้กำลังใจ ทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันนี่แหล่ะค่ะ ขอเอาใจช่วยให้คุณก้าวผ่านคืนวันเหล่านั้นไป เมื่อลืมอดีตไม่ได้ ก็อย่าเก็บมันไว้นานนัก ทิ้งได้ทิ้งมันไปค่ะ *** จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 19 ก.พ. 52 22:16:19 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้มแข็งแล้วเดินตามทางที่คุณเลือกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าท้อนะ จากคุณ : กุลกวิน - [ 19 ก.พ. 52 23:19:07 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน แล้วไม่ด่าว่าซ้ำเติม ฉันโกรธพี่สาวมาก ต่อว่าพี่สาวอย่างแรง ที่ทำให้แม่เสียใจ ไม่ได้มองถึงว่าเหตุผลใดที่ทำให้พี่สาว ทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีตัวเองและครอบครัวอย่างนี้ ถ้าพ่อรู้เรื่องคงได้มีการฆ่ากันตายแน่ พ่อมีปืนแล้วก็หุนหันพลันแล่นมาก บ้านลุกเป็นไฟแน่ ฉันกลายเป็นอีกคนที่กดดันพี่สาว แทนที่จะเป็นน้องสาวที่ดี เป็นที่ปรึกษาและให้กำลังใจพี่ นึกย้อนไปแล้วก็สงสารพี่สาวมากและเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ฉันก็ช่วยพี่สาวปิดบังพ่อ ช่วยแม่จัดงานแต่งงานให้พี่สาวอย่างเร็วที่สุด แต่ก็ไม่วายย้ำกับพี่สาวว่า ถึงจะได้แต่งงานแล้ว ก็อย่าให้พ่อรู้เรื่องท้องเป็นอันขาด นั่นเท่ากับฉันได้กดดันให้พี่สาวไปทำแท้ง อ้อ. ลืมบอกว่าคนที่มาเป็นพี่เขยฉัน ก็คือผู้ชายขี้เหล่ที่ฉันคอยกีดกันเวลามาหาพี่สาวที่บ้านนั่นเอง เมื่อมาบ้านไม่ได้ พวกเขาจึงหาทางไปพบกันที่อื่น หลังเสร็จจากการแต่งงาน พี่สาวก็มาบอกว่าจะไปทำแท้งที่กรุงเทพ ฉันก็ไม่ห้าม แม่ก็ไม่ห้าม พวกเราช่วยกันทำบาปมหันต์ เพราะกลัวพ่อเพียงคนเดียว แล้วขณะที่พี่สาวไปกรุงเทพ ฉันกำลังทำงาน พ่อก็ไปหาฉันและถามฉันว่า พี่เมิงไปกรุงเทพทำไม.... ฉันตกตะลึง พูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้า กลัวสีหน้าท่าทางพ่อตอนนั้นมาก พ่อตอบให้เองว่า มันไปทำแท้ง เมิงรู้มั๊ย ไม่ฉันไม่รู้ ฉันรีบปฏิเสธเอาตัวรอด เพราะขืนบอกว่ารู้พ่อคงฆ่าฉันตายคามือตรงนั้น ฉันรีบกลับบ้านมาหาแม่ แม่นั่งร้องไห้อยู่แล้วพ่อเล่นงานแม่จนหนำแล้ว ฉันถามแม่ว่า พ่อรู้เรื่องได้ยังไง แม่ว่า ก็พี่แกน่ะสิ เขียนบันทึกเรื่องราว ต่าง ๆ ลงสมุดในที่ทำงาน แล้วไม่เก็บให้ดี อาฉัน (น้องแท้ ๆ ของพ่อ) ที่ทำงานที่เดียวกัน เข้าไปเจอ ก็เอาสมุดบันทึกของพี่มาให้พ่ออ่าน โธ่เอ๋ย พี่นะพี่ ทำไมถึงได้เลินเล่ออย่างนี้ ตอนนั้นฉันไม่ได้นึกหรอกว่า พี่สาวทุกข์แค่ไหน ถึงต้องระบายความทุกข์ลงในสมุด เพราะไม่มีใครเลยที่จะเข้าใจและเป็นที่ปรึกษา พ่อไม่เคยโทษตัวเองเลย พ่อโทษว่าเป็นความผิดของแม่ตลอด หาว่าเป็นเพราะแม่คอยให้ท้ายลูก ฉันไม่มีโอกาสได้บอกให้พี่สาวได้รู้ตัวล่วงหน้าเลยว่าความแตกแล้ว เพราะสมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือเกลื่อนกลาดเหมือนทุกวันนี้ เมื่อกลับจากกรุงเทพ พี่สาวก็เข้ามาหาพ่อแม่ที่บ้านทันที แล้วมันก็เกิดเรื่องอย่างที่ฉันและแม่กล้ว .... ....... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 19 ก.พ. 52 23:43:55 A:124.120.183.8 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ติดตามอ่านมาตลอด ขอส่งกำลังใจให้แล้วกันนะค่ะ จากคุณ : นิ่ม - [ 20 ก.พ. 52 00:06:23 A:192.168.0.17 X:193.216.240.169 TicketID:205276 ]

ความคิดเห็นที่ 68 พ่อคว้าปืนออกไปไล่ยิงพี่สาว แม่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เข้าไปขวางพ่ออย่างไม่กลัวตาย ประกาศว่า ถ้าพี่จะฆ่าลูกก็ฆ่าฉันก่อน นี่แหละความรักของแม่ ไม่ว่าลูกจะทำผิดยังไงแม่ก็ให้อภัย แต่พ่อไม่เลย ประกาศตัดพ่อลูกกับพี่สาว และห้ามมาเหยียบที่บ้านอีก ชาวบ้านก็แตกตื่นมามุงดู เลยกลายเป็นว่าพ่อเองที่ประจานลูกสาวให้ชาวบ้านรับรู้ แล้วกรรมมันก็มาตกที่ฉัน พ่อหวาดระแวงในตัวฉันเพิ่มขึ้น หาเรื่องจับผิดฉันตลอด ฉันไปโรงเรียน ก็หาว่าฉันโดดเรียนหนีไปเที่ยว ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิด หาเรื่องโกรธขึ้งฉัน แต่เวลากินเหล้าเมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน มาแสดงความรักดึงไปกอด ดึงไปหอม แล้วก็ถึงวันที่ฉันรู้แน่ชัด ว่าการแสดงความรักของพ่อที่มีต่อฉันตอนนั้น มันไม่ใช่แบบพ่อที่มีต่อลูกสาว เมื่อคืนหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนตักพ่อ กอดจูบลูบไล้ที่ใบหน้าของฉัน และกำลังพยายามจะทำมากกว่านั้น ฉันจึงดิ้นและจะส่งเสียงร้อง คิดว่าพ่อคงกลัวคนได้ยิน จึงรีบปล่อยฉันและออกไปจากมุ้งฉันอย่างรวดเร็ว เช้าวันต่อมาพ่อก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภายใต้บุคลิกที่เคร่งขรึม ดุดันของพ่อ คงไม่มีใครเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน ฉันไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่แม่ (แม่ไม่เคยรู้จนกระทั่งตายจากไป) พ่อยังคงเข้มงวดกับชีวิตฉันเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ชายใดหมายปอง เข้ามาเกี่ยวพัน เป็นอันเกิดเรื่องเสมอ จนไม่มีใครอยากเข้ามาเกี่ยวข้องกับฉันอีก ฉันหมดความเคารพและเกรงกลัวพ่อตั้งแต่รู้แน่ชัดแล้ว จึงทำตัวกระด้างกระเดื่องเสมอมา พร้อมชนเสมอถ้ามาบีบบังคับฉันหนัก ๆ ให้ทำในสิ่งที่พ่อชอบ แต่ฉันไม่ชอบ แม้แต่การตัดสินใจออกจากบ้านมาหางานทำ ด้วยความรู้เทียบเท่าแค่มัธยม 3 พ่อโกรธเป็นฟืนไฟ แต่ฉันไม่แคร์แล้ว ออกมาผจญชีวิตตามลำพังด้วยการเป็นสาวโรงงาน ค่าแรงวันละไม่ถึงร้อย(สมัยนั้น) แทบจะอดมื้อกินมื้อ ครั้งแรกเกือบทนไม่ไหว อยากกลับบ้าน แต่พอกลับบ้าน ก็เจอพ่อที่โกรธขึ้ง ทำมึนตึงเฉยชา พูดจาเหน็บแนม ชายหางตามองหยั่งกับฉันเป็นตัวเสนียด[^_^] ฉันก็เลยตัดสินใจเด็ดขาด กลับมาสู้ชีวิตตามลำพังอีกครั้ง อดทนทำงานเป็นสาวโรงงานเกือบ 2 ปีชีวิตไม่ได้ดีอะไรขึ้นมาเลย ทั้งที่ไม่เคยเที่ยวเตร่ ไม่เคยเสพอบายมุขใดๆ ตอนนั้นยังมีแม่แต่ก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้นอกจากเป็นร่มใจให้ฉันเท่านั้น เพราะทุกครั้งที่มีปัญหากับพ่อ แม่พยายามปกป้องฉันก็จะมีปัญหากับพ่อ ถึงขั้นพ่อเคยลงไม้ลงมือตบตีแม่ ที่พยายามช่วยฉันพูดอธิบายให้พ่อเข้าใจฉันเท่านั้น จนฉันต้องบอกแม่ว่า แม่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น ปล่อยเค้า จะโกรธจะเกลียดหนูยังไงก็ช่าง แต่แม่ก็พยายามบอกฉันเสมอ ว่าเค้าคือพ่อแท้ ๆ ของฉัน อยากให้ฉันกับพ่อ รักและเข้าใจกัน ( หึ.. เพราะแม่ไม่รู้น่ะสิ ว่าพ่อเคยคิดจะทำอะไรกับฉัน ) ฉันยังโชคดีอยู่บ้างที่มีพี่สาว และน้องชาย ที่ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ชายไทยคนเดียวที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ช่วยเหลือให้ฉันได้มีโอกาสกลับมาเรียนเพิ่มพูนความรู้อีกครั้ง แต่การต้องกลับมาอยู่บ้านก็ไม่ต่างอะไรกับการกลับเข้าคุกอีกครั้ง และสำหรับฉันไม่ต่างอะไรกับนรก ..... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 00:29:25 A:192.168.0.17 X:124.120.186.13 TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 69 กรณีของจขกท.มีส่วนคล้ายๆกับชีวิตเราและหลายๆคนนะ เเต่อย่างที่บอกเราอ่านเรื่องของคุณเเล้วเอามาเปรียบเทียบกับเรื่องของตัวเอง เรื่องของเรานั้นเด็กๆไปเลย เราเชื่อว่าเด็กในสังคมไทยส่วนใหญ่จะโตขึ้นมาด้วยการถูกผู้ปกครองทำโทษทางกายภาพ เช่นการตบ ตี ต่อย ฯลฯ หรือไม่ก็ด่าว่า เนื่องจากเด็กไม่ตามใจพ่อแม่ หรือทำอะไรไม่ถูกใจพ่อแม่ เป็นต้น แนวทางแก้ไขทางด้านจิตวิทยาขั้นต้น ที่สามารถทำได้ โดยไม่ต้องไปเสียตังค์มากมายให้กับหมอจิตแพทย์ คือ คุณจขกท.ต้องทำใจให้เข้มแข็ง เปลี่ยนแนวความคิดใหม่ในการดำเนินชีวิต อย่าไปยึดติดกับอดีตหรือเรื่องราวเก่าๆ และพยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ให้กับคนรอบข้างที่ไว้ใจได้ฟัง (คนที่ไม่ดูสมน้ำหน้าในชีวิตของคน คนที่เข้าใจและพยายามให้คำปรึกษารับฟังเรื่องของจขกท.) เพื่อเป็นการระบายสิ่งที่อัดอั้นเก็บกดในใจ พยายามอ่านหนังสือธรรมะ ปล่อยวาง ทำตัวให้ยุ่งๆเข้าไว้ แล้วที่สำคัญตัวคุณต้องปลีกตัวออกมาจากคนที่ทำร้ายจิตใจคุณ นั่นก็คือพ่อของคุณ หากวันไหนจขกท.จิตใจเข้มเเข็งขึ้น สามารถกลับไปเผชิญหน้ากับบุคคลที่เคยทำร้ายจิตใจและร่างกายคุณในอดีตได้ค่อยกลับไปเยี่ยม แต่วันนี้เราว่าจิตใจคุณยังอ่อนเเอที่จะกลับไปเจอหน้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ เพราะเค้าไม่เคยรับฟังเหตุผล ไม่เคยเห็นใจคุณจขกท.เลย ตอนนี้คุณโตแล้วค่ะ มีสิทธิ์ที่จะเลือกเดินทางตามเส้นทางของชีวิตตัวเอง พ่อหรือคนในหมู่บ้าน หรือหน้าอินทร์หน้าพรมที่ไหนจะนินทาว่าร้ายว่าคุณเป็นคนอกตัญญูเนรคุณ ก็ปล่อยเค้าไปค่ะ ถือซะว่าเราไปห้ามปากคนไม่ได้ เดินออกมาเลย เพราะคนพวกนี้เค้าไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางว่าเกิดอะไรกับชีวิตคุณสมัยเด็กๆบ้าง ป่วยการค่ะที่จะต้องไปเสียเวลา เสียน้ำตาให้กับคนพวกนี้ ที่สำคัญคนพวกนี้ไม่ได้เลี้ยงเราไม่ได้ให้เรากินค่ะ อย่าไปสนใจ ทำจิตใจของตัวเองให้หนักแน่นเข้มแข็งเข้าไว้ ยิ่งไปฟังมากมันจะเป็นการทำร้ายจิตใจของตัวคุณเองเปล่าๆ รกสมอง สมัยที่ดิฉันโดนตัดหางปล่อยวัดจากครอบครัว เพราะเลือกที่จะมีชีวิตกับสามีฝรั่ง ดิฉันก็เสียใจไม่แพ้กับที่จขกท.เสียใจหรอกค่ะ อ้างว้าง มีคำถามในใจตลอดเวลาว่าทำไมครอบครัวของฉันไม่เข้าใจฉัน เหมือนกับครอบครัวคนอื่นๆ ยิ่งคิดมากยิ่งจิตตก ไม่สบายร่างกยอ่อนแอ อยากจะฆ่าตัวตายวันละหลายร้อยหน เพราะครอบครัวเราไม่ยอมรับคนรักของเรา ทำไมชีวิตถึงบัดซบเช่นนี้ เสียใจมากมาย แต่โชคดีที่ได้เพื่อนๆ สามี และครอบครัวของสามีคอยปลอบใจ เป็นกำลังใจให้ รับฟังปัญหา เราเลยมีกำลังใจมุ่งมั่นคิดถึงอนาคตมากกว่าในอดีต ช่วงนั้นไม่ค่อยได้ติดต่อกับที่บ้าน เพราะโทรศัพท์กลับไปคุยด้วยความคิดถึงทีไร หนีไม่พ้นโดนด่าว่ากลับมา เนรคุณอกตัญญู บลาๆๆๆๆ เวลาผ่านไปครอบครัวที่เมืองไทยคิดได้ สำนึกผิดเพราะเราไม่ติดต่อกลับไปนานพอสมควร จู่ๆเค้าก็คิดถึงเราขึ้นมาพยายามเป็นฝ่ายติดต่อเรากลับมาด้วยซ้ำ ตอนหลังสามีเราก็พิสูจน์ให้เห็นว่าเค้าเป็นเงาะป่าถอดรูปมารักคนอย่างเราจริงๆ อะไรๆในชีวิตที่เคยเเย่เลยดีขึ้น แต่กว่าจะผ่านตรงนั้นมาได้ใช้เวลาอยู่หลายปี เราอ่านๆดูรู้สึกว่าคุณจขกท.ยังคงฝันร้ายในบางที เเละเสียใจหดหู่เมื่อคิดถึงเรื่องในอดีตของตัวเอง เรารู้ว่ามันยากที่จะลืม เเต่ถ้าคุณพยายามเปลี่ยนความคิดไปข้างหน้าให้มากที่สุด และทำตามคำแนะนำของเราและเพื่อนๆหลายๆคนในนี้ คิดว่าเวลาผ่านไปจิตใจคุณคงจะดีขึ้น ถ้ามีเวลาเข้ามาเล่าต่อนะคะ ถ้ามีเวลา เราและเพื่อนๆหลายๆคนในนี้รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : คห.38 เข้าใจจขกท.ดี - [ 20 ก.พ. 52 00:35:14 A:90.198.98.98 X: TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณ คห.38 ที่เข้าใจ จขกท.ดี ชีวิตบัดซบของลูกอกตัญญูไม่จบง่าย ๆ หรอกค่ะ ผู้ชายที่ทำให้ จขกท.เจ็บปวดขมขื่นในชีวิตคนแรกคือ พ่อ คนต่อมาก็ คือ สามี ที่เลวได้ใจยิ่งกว่าเสียอีก .................... ชีวิตของฉันยังโชคดี ที่มีพี่สาว และน้องชายที่รัก พี่สาวไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองฉันเลย ที่ฉันเคยไม่เข้าใจพี่ และทำไม่ดีกับพี่หลายอย่าง พี่ยังเข้าบ้านไม่ได้ ได้แต่แอบมาหาแม่ตอนพ่อไม่อยู่ และแอบให้เงินช่วยค่าเล่าเรียนฉัน ที่ว่าต้องแอบเพราะพ่อเคยสั่งห้ามไม่ให้ฉันไปติดต่อกับพี่สาว พี่เขยขี้เหล่ของฉันก็เป็นผู้ชายที่แสนดีมาก ๆ ไม่เคยถือโทษโกรธพ่อฉัน พยายามทำความดีเข้าสู้ ซื้อผลหมากรากไม้ไปฝากเวลาพ่อทำงาน แต่พ่อก็ไม่ยอมใจอ่อนเห็นยกโทษให้เลย ทุกครั้งที่พี่เขยซื้อของไปให้พ่อก็เอากลับมาโยนใส่แม่ ด่าว่าให้ไปบอกพี่สาวกับพี่เขยไม่ต้องมาทำความดีไม่มีวันให้อภัย นี่ขนาดว่าพี่สาวเป็นลูกรักของพ่อนะ ถ้าเป็นฉันคงถูกพ่อยิงทิ้งไปแล้ว แต่พี่สาวและพี่เขยก็ไม่เคยย่อท้อ พี่สาวสมัครเรียนหนังสือพัฒนาตัวเอง จากความรู้แค่ ป.4 จนได้วุฒิเทียบเท่าม.ปลาย และได้อัฟต่ำแหน่งงาน จากลูกจ้างขึ้นเป็นพนักงานออฟฟิศ แต่พ่อก็ยังคงเป็นลูกจ้างแรงงาน ที่จะโดนรังแกเมื่อไหร่ก็ได้ หากไม่มีพี่สาวและพี่เขยเป็นแบ็ค คอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง แต่พ่อไม่เคยรู้ตัวเลย กว่าจะยอมให้อภัยพี่สาวก็ใช้เวลาหลายปี มาต่อเรื่องของฉัน เมื่อกลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง ตามคำวิงวอนด้วยความห่วงใยของน้องชาย ที่ไปตามฉันถึงสองครั้งสองครา ที่บ้านมีเพียงพ่อ แม่ และฉัน เพราะน้องชายไปเรียนต่างจังหวัด นานๆ จะกลับบ้านครั้ง แม่ดีใจมากที่ฉันกลับมา แต่พ่อยังคงปึ่งชาเฉยเมย ฉันไม่เหมือนพี่สาวและน้องชายที่รักและเคารพพ่อ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง (ฉันเลวกว่าใคร) พ่อทำเย็นชามา ฉันก็เย็นชากลับไป ในแต่ละวันแทบไม่เคยพูดกันเลย ซึ่งมันก็ดีแล้วสำหรับฉัน เพราะพ่อจะฉวยโอกาสแสดงความรักกับฉันไม่ได้อีก ฉันรับทำงานแทนแม่ แต่เวลาเงินเดือนออกพ่อก็ไปรับแทนหมด แม่ฉันไม่มีสิทธิ์จะใช้เงินเลย พ่อเป็นคุมรายได้และค่าใช้จ่ายทุกอย่างคนเดียว แม่ไม่เคยได้ออกไปไหนตามอำเภอใจ แม้แต่จะไปเยี่ยมตายายแต่ละครั้งก็ยากเย็นแสนเข็ญ เมื่อฉันกลับมาบ้าน พ่อกับแม่ก็เริ่มมีเรื่องทะเลาะกันเพราะฉันอีก เพราะวันหนึ่งพ่อจะไปธนาคาร แม่บอกพ่อว่า ให้ถอนเงินมาจ่ายค่าเรียนให้ฉันด้วย พ่อพูดว่าทำไมกรูจะต้องให้มัน มันอยากเรียนให้มันมาขอกรู ฉันได้ยินพ่อพูดอย่างนั้นก็ทิฐิจัด ไม่ยอมขอ ทั้งที่ฉันทำงานแทนแม่ ฉันควรมีสิทธิ์ที่จะได้ค่าแรง แต่พ่อริบหมดแล้วจะให้บากหน้าไปขอเหรอ ไม่มีทางหรอกฉันบอกแม่ว่า หลังทำงานให้แม่เสร็จฉันจะออกไปพับถุงกระดาษที่โกดัง ซึ่งที่นั่นมีแต่คนงานผู้ชาย พ่อจะต้องเป็นฟืนเป็นไฟกับฉันอีกแน่ แล้วก็จริง ๆ พ่ออาละวาดด่าฉัน ถามฉันว่า เมิงอยากจะเรียนอยู่มั๊ย ฉันหมดความอดทนกับพ่อนานแล้ว แต่ไม่เคยเปิดฉากทะเลาะกับพ่อจริง ๆ สักครั้ง มีแต่นิ่งไม่เคยใช้คำพูดตอบโต้ แต่วันนี้ฉันขึ้นเสียงโต้ตอบ เอาตั้งแต่เรื่องที่พ่อไม่เคยรัก ไม่เคยให้อะไร ไม่เคยเห็นฉันเป็นลูก จนพ่ออึ้งเพราะนึกไม่ถึงว่าฉันจะกล้าเนรคุณขนาดนี้ พ่อเปลี่ยนบทบาทเป็นร้องไห้ฟูมฟายเสียใจ หันไปโทษแม่ หาว่าแม่สอนให้ฉันรักแต่แม่ สอนให้ลูกเกลียดพ่อ ไปโน่น ไม่เคยรู้เลย ว่าจริง ๆ แล้ว แม่นี่แหละ ที่คอยสอนให้รักพ่อ ให้สำนึกเสมอว่า พ่อ คือ พ่อ ตกลงฉันไม่มีสิทธิ์จะออกไปทำอะไรที่ไหน ถ้ายังอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกับพ่อ แม่ขอร้องให้ฉันอ่อนลงบ้าง อย่าแข็งขืนกับพ่อนัก ถ้ายังรักแม่และไม่อยากให้แม่เป็นทุกข์มากไปกว่านี้ ....... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 02:58:13 A:124.120.185.250 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ฉันได้รับความช่วยเหลือในด้านการเงิน จากพี่สาวและน้องชาย ซึ่งลาออกจากวิทยาลัยเทคนิค ที่กำลังเรียนระดับชั้น ปวส. มาสอบเข้าเป็นนักเรียนพลตำรวจ เพียงปีเดียวก็สำเร็จ เข้ารับราชการตำรวจ แต่เลือกไปประจำไกลบ้าน อยู่เขตปริมณฑลกรุงเทพ ส่งเงินมาให้ฉันเป็นค่าเล่าเรียนจนระดับ ปวส. เป็นวุฒิที่พอจะหางานทำในระดับออฟฟิศได้ (ในสมัยนั้น) และน้องชายก็ได้ฝากให้เข้าทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศในบริษัทเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง (ซึ่งปัจจุบันเจริญรุ่งเรืองเป็นบริษัทมหาชนไปแล้ว) แล้วความซวยในเรื่องผู้ชายก็มาเยือน เมื่อได้พบกับผู้ชาย ที่แสดงออกว่ารักฉันมากมายทั้งคำพูดและการกระทำ (ในตอนแรกๆ) ทั้งที่อายุตอนนั้นก็ปาเข้าไปจะสามสิบแล้ว แต่ก็ด้วยความอยากจะมีชีวิตที่อิสระอย่างแท้จริง ที่ว่าอย่างนี้เพราะ ตอนนั้นถึงจะได้ออกจากบ้าน มีงานการดี ๆ ทำ แต่ก็ยังคงรู้สึกไม่มีอิสระ เพราะเงินเดือนแทบทุกบาททุกสตางค์ ก็ต้องส่งให้พ่อแม่หมด ตัวเองบางเดือนแทบไม่เหลือพอกิน จึงอยากมีครอบครัวเป็นของตัวเอง มีข้ออ้างกับพ่อแม่ขอเก็บเงินเพื่อสร้างครอบครัว แต่ฉันก็ทำผิดพลาดที่ใจง่ายยอมอยู่กินกับผู้ชายก่อน ตามรอยพี่ทั้งที่เคยด่าว่าพี่สาว วันนี้เพิ่งเข้าใจพี่สาวอย่างถ่องแท้ ความหวังคืออยู่ด้วยกัน ช่วยฝ่ายชายประหยัดค่าเช่าห้องแล้วเก็บเงินแต่งงาน (ส่วนฉันมีสวัสดิการห้องพักฟรีจากบริษัท) ฝากเงินเข้าบัญชีร่วมกัน จนได้หลายหมื่นกะว่าปลายปีจะแต่ง แต่แล้วฝ่ายชายลายก็เริ่มออก เคยรักจี๋จ๋าก็เริ่มเฉยเมย ห่างเหิน แล้ววันหนึ่งก็เหมือนฝันร้าย เมื่อเลิกงานกลับเข้ามาห้องพัก ก็พบกับความว่างเปล่า ฝ่ายชายเก็บข้าวของไปจนเกลี้ยงพร้อมสมุดบัญชีเงินฝากที่ฉันไว้ใจ ฝากเป็นชื่อของเค้าคนเดียว ทิ้งไว้เพียงจดหมายสั่งลา(ที่มารู้ตอนหลังว่าโกหก) ว่าไปพลาดท่าทำคนรักเก่าท้อง เค้าต้องกลับไปรับผิดชอบ(จริงๆ ไม่มีเลย โกหก) อวยพรให้ฉันพบผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่า (นั่น..ยังวางหมากสุดท้ายให้ฉันโง่รักอยู่อีก) ตอนนั้นตัวชาไปหมด จะบอกว่าเหมือนสายฟ้าฟาด ก็ไม่เคยโดนมาก่อน มือไม้อ่อนแทบหมดเรี่ยวแรง กระเสือกกระสนถือจดหมายไปฟูมฟายกับเพื่อนร่วมงานคนสนิท พอเพื่อนได้อ่านจดหมายปุ๊บ ฟันธงมาเลยว่าไม่เชื่อตามจดหมายหรอก เพราะเพื่อนคนนี้มีพี่ชายและก็เจ้าชู้(เห้ มากเหมือนกัน) มันใช้วิธีนี้แหละหลอกผู้หญิงเหมือนกัน เพื่อนบอกว่า เธอไปตามหามันที่ทำงานเลย มันไม่ได้กลับบ้านต่างจังหวัดอย่างที่บอกในจดหมายหรอก แต่ฉันไม่เชื่อเพื่อนในตอนแรก โง่มากตอนนั้น ด้วยความเสียดายความรักและความฝัน ตัดสินใจไปตามหาถึงบ้านเกิดตามที่อยู่ที่มี ทั้งที่ไม่เคยไปมาก่อน (เป็นบ้าขนาดไหนล่ะ) ไปถึงบ้านเค้าจนได้ แล้วก็ได้คำตอบให้ตัวเอง เริ่มคิดถึงคำพูดของเพื่อน กลับลงมากรุงเทพ ไปดักรอหน้าที่ทำงานเลย ปรากฏว่า เจอจริง ๆ ตอนนั้นไม่รู้ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิง ทำให้หน้ามืดตามัวกับผู้ชายคนนี้ได้ขนาดนั้น ตอนนั้นคิดแต่ว่า ยอมรับไม่ได้อย่างเดียว อับอายขายหน้าเพื่อนฝูงในที่ทำงานรู้หมดแล้วว่าเราอยู่กินกับผู้ชายคนนี้ ประกาศไปแล้วว่าจะแต่งงานกัน ฉันยอมรับความพ่ายแพ้แบบนี้ไม่ได้ เมื่อเจอหน้ากัน ผู้ชายไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ นอกจากคำว่าเสียใจ ไม่รู้ว่าทำไปได้ยังไง ยอมกลับมาอยู่กับฉันตามเดิมแต่เงินน่ะ เอาไปเช่าห้องใหม่และซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่เกือบเกลี้ยงบัญชีแล้ว ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ( โห..ตอนนั้นทำไมกรูโง่ขนาดนั้น) เมื่อกลับมาอยู่ด้วยกันตามเดิมก็รู้นะ ว่าคงไปกันไม่รอดแล้ว ฉันก็คิดหาทางออกให้ตัวเองที่จะไม่ต้องทนอับอายขายหน้า พยายามหางานใหม่จะได้ย้ายหนีไปอยู่ที่อื่น แต่เวรกรรมมันก็ไม่หมดได้ง่าย ๆ เกิดตั้งท้องขึ้นมาอีก ตามรอยที่เคยด่าพี่สาวไว้เด๊ะ เป็นกรรมจริง ๆ ที่อยู่กันมาเกือบปีไม่ท้อง ดันมาท้องเอาตอนจะเลิกกัน พี่สาวโชคดีกว่าฉัน ที่เจอคนดี แต่ฉันซวยเพราะเจอผู้ชาย เห้ จะให้ฉันทำแท้ง งานนี้ฉันไม่ยอมตามรอยพี่สาวแล้ว ฉันจะไม่ยอมทำบาปซ้ำสองที่เคยมีส่วนรู้เห็นให้พี่สาวทำแท้ง ฉันตัดพ้อ คร่ำครวญขอร้องให้เค้ายอมแต่งงาน เพื่อเก็บลูกไว้ เพื่อรักษาหน้าพ่อแม่ และเพื่อรักษาหน้าตัวเอง ถึงขั้นบอกกับฝ่ายชายว่า หลังแต่งแล้วเธอจะไปไหนก็ไป ฉันยินดีเลี้ยงลูกคนเดียว จากนั้นฉันก็เป็นฝ่ายดิ้นรนหาเงิน หาทองมาจัดงานแต่งให้ตัวเอง (คิดย้อนไปทีไร สมเพชตัวเองเหลือเกิน) กลับมาจัดงานแต่งงานให้พ่อแม่สมหน้าสมตา ด้วยสินสอดทองหมั้นเป็นแสน หลังจากนั้นก็กลับมาทำงานใช้หนี้ ตอนนั้นหน้าที่การงานกำลังเจริญรุ่งเรืองมาก ทำงานหัวหก ทั้งตำแหน่งหน้าที่ ที่สูงขึ้น รับจ๊อบหลังเลิกงานประจำไปเป็นแคชเชียร์ในซุปเปอร์มาร์เก็ต รับทำบัญชีปิดงบกำไรขาดทุนให้ร้านค้าหลายร้าน มีรายได้เดือนละหลายหมื่น ไม่กี่เดือนก็ใช้หนี้หมด ผู้ชายที่ฉันบอกให้ทิ้งฉันไปได้หลังแต่ง ตอนนี้ไม่ยอมทิ้งแล้ว อ้างว่ายังเป็นคนอยู่ (หึ แต่จริง ๆ แล้วอยู่เพื่อสร้างเวรสร้างกรรมกับฉันต่อ) จนกระทั่งฉันคลอดลูกสาวคนแรก ฝ่ายชายก็มาออดอ้อน ให้ฉันซื้อรถเก๋ง บอกว่าจะเอามาทำแท็กซี่ เพื่อช่วยฉันเพิ่มรายได้ เพราะลำพังเงินเดือนของเค้า ไม่เคยตกมาถึงมือฉันเลยซักบาท อ้างว่าไม่พอใช้ ทั้งที่ตั้งแต่อยู่กับฉัน ไม่เคยช่วยค่าใช้จ่ายอะไรเลย แต่ฉันไม่เคยสนใจ ไม่เคยถามไถ่เลยซักครั้งเพราะมีรายได้ของตัวเองมากโข พอจ่ายค่าเลี้ยงลูก ค่าซักผ้า ค่าน้ำค่าไฟ จิปาถะ แถมยังเหลือเก็บในบัญชี พอซื้อรถเก๋งมือสองสภาพดีด้วยเงินสดได้ แต่ก็โง่อีก ทั้งที่เพื่อนเตือน แถมท้าพนันร้อยเอาขี้หมากองเดียว ว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีทางจะขับแท็กซี่หรอก แต่ฉันก็ไม่เชื่อเพื่อน และเมื่อถอยรถมา ก็เป็นอย่างที่เพื่อนพูดไว้จริง ๆ แรก ๆ ฉันก็ถามว่าเมื่อไหร่จะขับแท็กซี่ล่ะ อ้างโน่น อ้างนี่ สุดท้ายบอกว่า รถรุ่นนี้ทำแท็กซี่ไม่ได้ (เวรเอ๊ย) และสุดท้ายมันก็ขับฉุยฉายไปทำงาน อวดเพื่อนฝูง อวดโชว์สาว ทั้งที่ตำแหน่งงานก็แค่พนักงานคิวซีกระจอกๆ ด้วยความรู้แค่ ปวช. ส่วนฉันมีตำแหน่งควบคุมการเงินการบัญชี ทั้งบริษัท แต่ยังคงขึ้นรถสองแถวไปทำงานเหมือนเดิม ระหว่างนี้ฉันยุ่งกับชีวิตตัวเองจนลืมเรื่องพ่อแม่ไปเลย มารู้อีกทีแม่ก็ป่วยเป็นโรคร้าย และเสียชีวิตในเวลาต่อมาไม่นาน ฉันโศกเศร้าเสียใจอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบอีกแล้ว แม่ตายโดยที่ฉันยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณเลย แต่ก่อนแค่คิดว่าแม่จะตายจากฉัน ฉันก็คิดว่าฉันคงไม่มีชีวิตอยู่เป็นผู้เป็นคนได้ แต่วันนี้ฉันมีลูกของตัวเองแล้ว ฉันมีหน้าที่ ที่จะต้องอยู่ดูแลลูก ฉันรักลูกมากแต่ก็ยังคิดว่า ไม่เท่าแม่ที่รักฉัน ส่วนพ่อ ทันทีที่แม่ตายพ่อก็พาผู้หญิงใหม่เข้าบ้าน ตอนนั้นพี่สาวกับน้องชายก็โกรธพ่อเป็นเหมือนฉันแล้ว ฉันไม่สนใจที่จะกลับมาบ้านอีกเลย ..... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 04:09:37 A:124.120.182.73 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 72 อ่านแบบละเอียดไม่ไหวล่ะ รันทดเหลือเกิน คุณจขกท. เอาเป็นว่า เราเห็นใจคุณจริงๆ ที่เจอเหตุการณ์รันทด สาหัสสากรรจ์มาซะขนาดนั้น มันก็น่าจะทำให้คุณลืมไม่ลงอยู่หรอก อดีตก็คืออดีต ทิ้งมันไปได้ไม๊ ถ้ามันคอยทำร้ายให้เราไม่มีความสุข เรื่องพ่อคุณ ทำหน้าที่คุณให้ดีที่สุดก็พอ ชีวิตเป็นของคุณ ช่วยเหลือพ่อคุณเท่าที่คุณทำได้ก็พอแล้วมั้ง  (นึกภาพไม่ออก ผู้ชายที่ลวนลามลูกตัวเองได้ ไม่รู้ว่าต้องเรียก "พ่อ" อยู่ไม๊ ) ไปหาชีวิตของคุณเถอะ ถ้าแฟนคุณดีกับคุณ ก็ไปสร้างเนื้อสร้างตัวกัน  คุณรู้ดีกว่าใครว่าพ่อคุณเป็นอย่างไร  ดังนั้นคุณเศร้าคุณทุกข์เรื่องพ่อก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้  คุณคงรู้ดีแน่ๆ ว่าทำไมพ่อคุณไม่อยากให้คุณมีแฟน บางทีอาจจะไม่ใช่เพราะเป็นฝรั่งหรอกมั้ง  หรือต่อให้แฟนคนไทยด้วยกัน ไม่แน่ว่าพ่อคุณอาจหาเหตุมาอ้างอีกก็ได้นะ ปล.  ใครเล่า ระบายอะไรในเน็ตเนี่ย ไม่ว่าจะเล่าถึงใคร เราถือว่าเป็นการระบายนะ  เราไม่คิดว่าเป็นการประจานหรอก เพราะใครเป็นใคร เราไม่รู้จักกันเสียหน่อย  ซ้อเจ็ดเล่าข่าวใต้เตียงดารา  บอกใบ้อักษรย่อ  เรื่องราวซะแทบไม่ต้องใบ้เลย (เล่าซะแบบว่าฟ้องได้เลย อิอิ) เป็นกำลังใจให้อีกดวงนะ จขกท.     ....just move on !! จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ 20 ก.พ. 52 04:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 73 หลังมีลูก ฉันกับสามี ก็ระหองระแหงกันมาเรื่อย และทุกครั้งฝ่ายชาย ก็จะพรากเอาลูกไปจากฉัน ให้ฉันต้องคอยวิ่งตามอยู่เสมอ เมื่อลูกเกิดได้ 3 เดือน ฉันก็ทำประกันชีวิตให้ลูก โดยใส่ชื่อพ่อเค้าเป็นผู้ปกครอง เพราะเงื่อนไขที่ว่า หากผู้ปกครองเป็นอะไรไป ลูกก็จะได้สิทธิประโยชน์ โดยไม่ต้องชำระเบี้ยประกัน ตอนนั้นคิดเพียงว่า เออ... พ่อมันมีนิสัยมุทะลุ (นี่ก็สาเหตุนึงที่ทำให้ทะเลาะกันตลอด) น่าจะตายง่ายกว่าฉันแน่ (แต่คิดผิดถนัด) แล้วต่อมาเมื่อลูกมีอายุได้ 5 เดือน จึงได้รู้ว่าลูกเป็นโรคที่ต้องรักษาไปตลอดชีวิต แต่ด้วยว่าได้ทำประกันไว้ก่อนหน้าแล้ว เมื่อเข้าโรงพยาบาล จึงได้รับเงินชดเชยกลับมา แต่ต้องเข้าบัญชีผู้เป็นพ่อ และผู้เป็นพ่อมีสิทธิ์เซ็นต์เบิกและรับคนเดียวเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นคนจ่ายเงินสดทั้งหมด ทั้งค่าประกันและค่ารักษาลูก ทั้ง ๆ ที่ลูกป่วยขนาดนี้ แต่ความเลวของพ่อมันก็ไม่มีหยุดหย่อน จนกระทั่งวันหนึ่ง น้องชายของฉันก็จับได้ว่า ไอ้ผู้ชายคนนี้มันเสพยาบ้า และแค่นั้นยังไม่พอ ต่อมาฉันก็เจอเหลักฐานชัดเจน ว่าคนที่ฉันแต่งงานด้วย เป็นพ่อของลูก ทรยศและหยามหน้า(โง่) ฉัน ด้วยการเลี้ยงดูหญิงอื่น ถึงขนาดพากันมากกถึงในห้องนอนของฉัน ทำมานานแล้ว ชนิดที่ชาวบ้านเห็นเขางอกบนหัวฉันมาตั้งแต่ลูกยังไม่คลอด เพื่อนร่วมงานผู้ชายบอกว่า เห็นตอนนั้นก็คิดว่าเป็นธรรมดาของผู้ชายที่เมียท้องแก่ เมียคลอดแล้วก็คงเลิก ส่วนเพื่อนร่วมงานผู้หญิงเพิ่งมาบอกให้เจ็บใจซ้ำอีกว่า เธอเอ๊ย.... หลังจากที่เธอออกไปทำงาน มันก็พากันสังสรรค์กันในห้องของเธอนั่นแหละ เท่านั้นยังไม่พอมันยังพากันนั่งรถเก๋ง ออกไปเที่ยวไหนต่อไหนกันด้วย โห.... มันรายำขนาดไหนล่ะ ก็ไฟลุกสิตอนนั้น ไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไรมันแล้ว ไล่ให้มันออกไปจากชีวิตเลย แต่มันก็ไม่ยอมไป เคราะห์ซ้ำกรรมซัดฉันอีก เพราะก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องวันเดียว ฉันเพิ่งได้รับคำยืนยันจากหมอว่า ฉันกำลังตั้งท้องลูกคนที่สอง มันเวรกรรมอะไรกันเนี่ย. ความรู้สึกตอนนั้นไม่ต้องการลูกคนที่สองเลย แต่ก็ไม่กล้าทำบาป ลูกคนแรกก็เพิ่งจะได้ขวบครึ่ง แถมเป็นโรคทำให้ไม่แข็งแรง ยังเดินไม่ได้ แล้วจะมาเลิกกับผัวอีกเหรอ มันจะ อาหนาด อะไรขนาดนี้ สุดท้ายฉันก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทน อยู่กับคนรายำ ที่รายำหนักกว่าเก่า งานการไม่ยอมไปทำแล้ว แต่ฉันสิ ต้องตากหน้าอยู่ในสังคม ถูกมองว่ารักและหลงผู้ชายเลว ๆ เสื่อมเสียหน้าที่การงานที่มีตำแหน่งสำคัญ เจ้านายหมดความเชื่อถือ เมื่อฉันเครียดจัด ทำงานผิดพลาดบ่อย ๆ ถูกเรียกไปดุด่า เรื่องที่ฉันไม่ตัดสินใจเลิกกับผู้ชายคนนี้ให้เด็ดขาด ประณามว่าฉันเลี้ยงแมงดา สุดท้ายก็ลดตำแหน่งหน้าที่ของฉันไปเป็นพนักงานขาย มันขมขื่นจริง ๆ เมื่อลูกคนที่สองคลอด ฉันจึงตัดสินใจลาออก หอบลูกทั้งสองตามสามีที่แสนเลวไปอยู่บ้านเค้า ซึ่งฉันยังมีเงินทุนอยู่จึงไปปลูกกระต๊อบ ลงทุนเปิดร้านขายของชำในหมู่บ้าน ทั้งลูกคนโตที่ป่วยกระเสาะกระแสะเดินก็ยังไม่ได้ทั้งที่ 2 ขวบแล้ว ต้องพาเข้าไปนอนพักรักษาอยู่ในโรงพยาบาลบ่อย ๆ ลูกคนเล็กก็เพิ่งแบเบาะ และทั้งร้านค้าที่ฉันต้องบริหารเอง สามีไม่รับผิดชอบอะไรเลย มีหน้าที่แค่ขับรถพาฉันกับลูกไปส่งโรงพยาบาล และพาฉันไปจับจ่ายซื้อสินค้าเข้าร้านเท่านั้น ยามที่ฉันต้องเฝ้าลูกอยู่โรงพยาบาล บางครั้งนานเป็นอาทิตย์ กลับมาสินค้าเกลี้ยงร้านแต่เงินก็เกลี้ยงเหมือนกัน ท้อแท้และเหนื่อยใจมาก พอพูดบ้างก็ทะเลาะกัน เพราะผู้ชายยังติดยาและไม่คิดจะเลิกง่าย ๆ ฉันเคยคิดตัดใจ หนีกลับกรุงเทพ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง น้ำตาไหลมาตลอดทาง แต่แล้วก็ยังใจดำไม่พอ เพราะรักและเป็นห่วงลูก โดยเฉพาะลูกสาวคนโตที่ป่วยอยู่ตลอด แค่นั่งรถมาถึงกรุงเทพ แล้วก็นั่งรถกลับ ผู้ชายยิ่งได้ใจใหญ่ รู้ว่าฉันมีจุดอ่อนที่รักลูก และหลงตัวเองคิดว่าฉันยังรักมันมาก ดังนั้นต่อมาเวลาทะเลาะกันทุกครั้ง ฉันบอกว่าจะเลิก มันก็ขู่ว่าถ้าฉันออกจากบ้านมันมาเมื่อไหร่ มันจะพาลูกหนีไม่ให้ฉันได้เจอหน้าลูกอีกเลย แล้วมันก็ทำตัวแย่เหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะปรับปรุงตัวเพราะชะล่าใจว่า ฉันไม่มีวันทิ้งมันได้แน่ ๆ แล้ววันที่ฉันพ้นกรรมกับผู้ชายคนนี้ก็มาถึง เมื่อฉันหมดความอดทนและตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ทั้งที่สาเหตุที่ทะเลาะกันก็เพียงเรื่องเล็กน้อย แต่มันลามปาม ด่าว่าฉันขนาดหนัก ลำเลิกไปถึงว่าฉันใจง่ายกะมันก่อนเองแล้วต่อมาก็ปล่อยให้มีลูกหวังจะจับมัน ด่าประจานฉันให้ชาวบ้านได้ยินกันทั่ว แสบทรวงขนาดไหนล่ะ สุดทนแล้วจริง ๆ ฉันประกาศตัดขาด และขอลูกทั้งสองคนกลับมาเลี้ยงเอง แต่มันไม่ยอม บอกว่าต้องแบ่งกันคนละคนซิ(ทั้ง ๆ ที่ไม่มีปัญญาจะเลี้ยง) ฉันจึงรีบคว้าลูกคนโตที่เป็นลูกสาวที่ฉันรักและเป็นห่วงที่สุดได้ก่อน มันก็มาคว้าเอาลูกชายคนเล็กที่ยังแบเบาะไป แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ได้รักและต้องการลูกจริง ๆ หรอก มันจะเอาลูกเป็นตัวประกันเพราะมันเคยได้ใจว่า ฉันไม่กล้าจะทิ้งลูกที่ยังแบเบาะไปจริง ๆ และนั่นคือความพลาดอย่างมหันต์ของมัน เพราะหัวใจส่วนใหญ่ของฉันอยู่ที่ลูกสาวคนโตที่กำลังป่วยหนักในขณะนั้น อีกทั้งพ่อปู่แม่ย่า ก็อาสาเลี้ยงลูกคนเล็กให้เพราะมองแล้ว ฉันไม่สามารถจะหอบลูกเล็ก ๆ ทั้งสองคนไปได้หรอก จะเอาไปได้ยังไง ลูกคนโตก็ป่วยยังเดินไม่ได้ ลูกคนเล็กก็ยังแบเบาะ ............จากเรื่องของลูกอตัญญู เข้าสู่เรื่องฉันกลายเป็นแม่คนใจร้ายใจดำไปแล้วค่ะ........... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 04:47:55 A:192.168.0.17 X:124.120.186.13 TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ฉันโทร.เรียกน้องชายขึ้นไปรับ ด้วยระยะทาง กว่า 600 กิโลเมตร ด้วยตอนนั้นเปลี่ยนรถกับน้องชายใช้อยู่ รถของฉันเป็นรถเก๋ง ของน้องชายเป็นกระบะ เพราะฉันเอามาใช้งานซื้อสินค้าเข้าร้าน ดังนั้นจึงต้องให้น้องชายขับรถเก๋งมาเปลี่ยนและเอากระบะกลับและรับฉันกลับกรุงเทพด้วย ตอนนั้นฉันพอขับรถได้แต่ไม่แข็งและไม่เคยได้ขับจริงสักที พอสามีวายร้ายได้ยินที่ฉันโทร.เรียกน้องชาย มันก็รีบยืนลูกคนเล็กให้แม่บอกกับแม่ว่า จะไปพาพวกมายำน้องชายฉัน ฉันได้ยินก็ตกใจและรู้สึกเป็นห่วงน้อง ร้องขอกุญแจรถน้องชายคืน ด้วยความชะล่าใจด้วยไม่คิดว่าฉันจะกล้าขับรถหนีได้ โยนกุญแจรถคืนให้แถมท้าทายซะด้วย ด้วยความโกรธ และความกลัวว่าน้องชายจะถูกทำร้าย จึงมีทิฐิแรงกล้า เมื่อเจ้าวายร้ายคว้ามอร์เตอร์ไซค์ออกจากบ้านไป ฉันจึงรีบคว้ากุญแจรถ อุ้มลูกสาววางบนเบาะ สตาร์ทรถได้ก็ขับเตลิดหนีออกมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง อาศัยอ่านป้ายว่าไปกรุงเทพทางไหนเท่านั้น อกสั่นขวัญแขวนเพราะกลัวเจ้าวายร้ายจะกวดมอร์เตอร์ไซค์ตาม ดีว่าลูกสาวไม่ดื้อ ไม่งอแงเลย จนคิดว่าออกมาได้ไกลมากแล้ว จึงจอดรถแวะเข้าไปโทรศัพท์สาธารณะข้างทาง โทร.บอกน้องชาย นัดตำแหน่งจุดนัดพบ ดีว่าน้องชายพาเพื่อนมาด้วย เพื่อนน้องจึงขับรถให้ เท่ากับว่าฉันได้สมบัติติดตัวคือรถเก๋ง 1 คัน ซึ่งฉันซื้อเป็นชื่อของฉันคนเดียว และรถคันเดียวก็เป็นสาเหตุให้เจ้าวายร้าย โกรธแค้น พยายามตามราวีฉัน แต่ก็ไม่กล้านักเพราะในกรุงเทพ ถือว่าถิ่นน้องชายของฉันซึ่งเป็นตำรวจ แต่จริง ๆ แล้วน้องชายฉันไม่ใช่ตำรวจประเภทอวดเบ่งและข่มเหงใคร เมื่อมาอยู่กรุงเทพ น้องชายฉันได้เซ้งร้านชำ และให้ฉันกับลูกอยู่ตามลำพัง 2 คนแม่ลูก พอได้ขายของซึ่ง ไม่ได้มีกำรี้กำไรอะไรเลย ทั้งค่าเช่าค่าน้ำค่าไฟ ก็แทบไม่พอต้องควักทุนอยู่ตลอด เดี๋ยวๆ ก็ต้องปิดร้านพาลูกไปโรงพยาบาลบ่อย ๆ จนลูกสาวป่วยหนักถึงขั้นต้องผ่าตัด หัวอกคนเป็นแม่อย่างฉันก็หวั่นไหวอย่างหนัก ทั้งรู้สึกเดียวดายอยู่กับลูกสองคน พี่น้องก็ต่างมีภาระ ฉันจึงตัดสินใจโทร.พ่อของลูกให้รับรู้บ้าง เผื่อจะรักลูกและอยากมาดูความเป็นความตายของลูกบ้าง แต่ฉันก็คิดผิดถนัด เพราะแทนที่พ่อจะห่วงลูกลงมาเยี่ยมลูก กลับทวงถามจะเอารถ สุดยอดความเลวจริง ๆ ฉันเฝ้าลูกกินนอนอยู่โรงพยาบาล จนหมอสั่งให้กลับบ้านได้ หมดค่ารักษาไปสามหมื่นกว่าบาท เงินจำนวนนี้สามารถเบิกคืนได้ แต่พ่อของลูกเป็นผู้เซ็นเบิกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น จึงตัดสินใจขับรถพาลูกที่ยังมีผ้าก๊อตปิดแผล ยังไม่ได้ตัดไหมเลย ขึ้นไปหาพ่อเค้า หวังได้เยี่ยมลูกชายด้วย ไม่ยอมบอกน้องชายล่วงหน้าเพราะกลัวจะถูกห้าม ขับรถออกไปแล้วจึงโทร.บอก ฉันขับรถ 6 ชม.ไม่มีหยุดพักเลย จนไปถึงอย่างปลอดภัย ก็จอดรถ เปิดฝากระโปรงระบายความร้อน แต่ล็อคหมดทั้ง 4 ประตู อุ้มลูกสาวเข้ามาที่ร้าน พ่อแม่พี่น้องเค้าก็ดีใจกันใหญ่ จะไม่ยอมให้ฉันกับลูกสาวกลับมากรุงเทพอีก ฉันพูดไม่ออก วางลูกสาวคนโตและปราดเข้าไปอุ้มลูกชายคนเล็ก ซึ่งฉันจากไป 2 เดือนได้กลับมาเห็นอีกครั้ง เค้ามีอายุได้ 4 เดือน (และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าเค้า) ตอนนั้นเจ้าวายร้ายไม่อยู่ แต่สักพักก็กลับมา ซึ่งพอฉันได้เห็นสีหน้า ก็รู้ทันทีว่า มีเรื่องแน่ เจ้าวายร้ายปราดไปที่รถจัดการถอดฟิวส์ตัวสำคัญที่ทำให้ฉันไม่สามารถสตาร์ทรถได้ออกไปเก็บไว้ทันที แล้วหันมาด่าทอฉันเป็นการใหญ่ ตอนนั้น ฉันเกิดอาการสั่นไปทั้งตัว คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าผู้ชายคนนี้จะเลวได้ขนาดนี้ ลูกสาวนั่งอยู่ ผ่านการผ่าตัดมา ยังมีผ้าก๊อตปิดแผลอยู่เห็น ๆ ยังไม่คิดจะเข้ามาดูลูกสักนิด ฉันมีความรู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย ก็ทะเลาะกันอย่างหนัก ถึงขั้นเจ้าวายร้าย เกือบจะทำร้ายร่างกายฉัน ดีว่าพ่อแม่พี่น้องเค้าห้ามได้ทัน ฉันตัดสินใจเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้นพราะวันนั้นกลับไม่ทันแล้ว รถก็ถูกยึดทั้งที่มีกุญแจแต่ก็ใช้ไม่ได้ ตัดใจทิ้งให้ ไม่เอาอะไรแล้วนอกจากลูกสาวคนเดียว อุ้มลูกกำลังจะเดินออก เจ้าวายร้ายมันท้าให้ไปจดทะเบียนหย่า อ่ะได้ซิ ฉันจึงต้องยื่นกุญแจรถให้มัน มันถึงยอมใส่ฟิวส์ และขับไปอำเภอด้วยกัน ตลอดทางมันก็พร่ำด่าฉัน พร้อมทั้งพรรณนาถึงความยากลำบาก ไม่มีเงินซื้อนมให้ลูกกิน ไม่มีรถใช้ ฉันนั่งฟังเฉย นึกสมเพชและขยะแขยงผู้ชายคนนี้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนถึงอำเภอ ระหว่างนั่งรอคิว มันก็ยังไม่ยอมเลิกพล่าม ฉันพูดดี ๆ ว่า จะพูดอยู่ทำไม เดี๋ยวก็ได้หย่ากันแล้ว ทุกอย่างจบ มันกลับยิ่งตะเบ็งเสียงบอกจะประจานให้ฉันอับอายตรงนั้นแหละ ฉันจึงอุ้มลูกเดินหนี จนมาถึงรถฉันก็นึกได้ว่า ฉันมีกุญแจสำรองอยู่หนึ่งชุด ทันใดนั้นความคิดของฉันก็สว่างวาบ มีทางได้รถคืนแล้ว รีบควักกุญแจไขประตู วางลูกบนเบาะข้างๆ แล้วสตาร์ทรถ เหยียบพุ่งออกมาจากอำเภอทันที ขับตะบึงหนีอย่างไม่คิดชีวิตเลย และสาบานว่า จะไม่กลับไปเหยียบที่นั่นอีกตลอดชีวิต ....... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 05:09:43 A:192.168.0.17 X:124.120.186.13 TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 75 อ่านรวดเดียวจนจบ เห็นใจ จขกท.ค่ะ  อดีตที่เลวร้ายเราไม่สามารถเปลี่ยนมันได้ เดินหน้ากับชีวิตค่ะ คุณเป็นหญิงเก่งและแกร่งคนหนึ่งทีเดียว  เล่า ๆ มาเถิดค่ะ ความเลวร้ายที่ผ่านมาในอดีต ระบายให้หมด ๆ ไป  เหมือนกับไปหาจิตแพทย์นั่นแหละ ความเห็นไหนที่ บาดหู บาดตาบาดใจก็อย่าไปกังวลกับมัน  มีคนที่เห็นใจคุณอยู่อีกมาก   สำหรับความสำนึกกับคนที่เป็นพ่อนั้น คุณมีจิตสำนึกเป็นลูกกตัญญูค่ะ ที่คุณเล่ามาดิฉันไม่เห็นว่าคุณจะอกตัญญูตรงไหน  คนที่เป็นพ่อต้องทำตัวให้ลูกนับถือค่ะ ไม่ใช่ทั้งลวนลามทางเพศ ประจานลูก ฯลฯ     เพราะคุณมีสำนึกที่ดีที่คุณแม่คุณสั่งสอนมา จึงทำให้คุณคิดว่าคุณเนรคุณหรือเป็นลูกอกตัญญู สำหรับคนเป็นพ่อคุณ ตอนนี้ต้องตัดใจล่ะค่ะ เขาคงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว  ให้ปลงเสียว่า สัตว์โลกต้องเป็นไปตามกรรม ส่วนในอนาคตต่อไป ถ้าคุณอยากจะช่วยเหลือเงินทองกับเขา คุณก็ช่วยไปเท่าที่จะทำได้  ให้พี่สาวและน้องชายคุณเป็นตัวประสานระหว่างคุณกับพ่อคุณเป็นอีกทางเลือก คุณพระรักษานะคะ จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 20 ก.พ. 52 06:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : sawasdee_thaigirl - [ 20 ก.พ. 52 06:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ดีใจ ที่ไม่เสียเวลา มาติดตามเรื่องนี้ วันนี้เข้ามาอ่าน เราว่า โดนเจ้าของกระทู้หลอก เขาเขียนนิยายมาให้อ่านนะ จากคุณ : ธนิตา - [ 20 ก.พ. 52 08:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 78 คุณธนิตาคะ คุณรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าของกระทู้เค้ามาหลอกเขียนนิยายมาให้อ่าน คุณเอาอะไรไปตัดสินเค้า ดิฉันยืนยันว่าเจ้าของกระทู้เค้าเจอเรื่องราวร้าย ๆ มากมายมาจริง ๆ และเค้าไม่ได้มาเขียนหลอกใคร แต่เค้ามาเขียนเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจที่เค้าเก็บกดมานาน ถึงคุณจะไม่เสียเวลาไปอ่านของเค้า แต่ขอร้องอย่าไปกล่าวหาเค้าเลยค่ะ ว่ามาหลอกเขียนนิยายให้อ่านน่ะ ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับเจ้าของกระทู้ แต่เห็นว่ามันไม่แฟร์ที่จะไปกล่าวหาเค้าแบบนั้น จากคุณ : JETA - [ 20 ก.พ. 52 11:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 79 แล้ว จขกท เจอแฟนฝรั่งตอนไหนค่ะ ติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : Ma ma alex - [ 20 ก.พ. 52 11:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เจ้าวายร้ายพยายามรบกวนฉัน ด้วยการส่งข้อความ และโทร.หลอกลวงต่าง ๆ นานา ที่จะให้ฉันพาลูกกลับไปอีก แม้กระทั่งให้คนอื่นโทร.มาบอกว่าตัวเองตาย ตอนนั้นฉันรู้แล้วว่า ฉันหมดเยื่อใยกับผู้ชายคนนี้อย่างสิ้นเชิง ฉันหัวเราะอย่างชิงชัง หัวใจฉัน มันด้านชาสำหรับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว ตอบกลับไปว่าให้ตายจริง ๆ ฉันก็จะไม่ไปเผา หนึ่งปีผ่านไป ฉันยังคงเลี้ยงลูกและขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ที่เดิม แล้ววันหนึ่งมันก็บากหน้ามาหาฉันถึงที่ร้าน ฉันตกใจมาก แต่ก็พยายามพูดดี ๆ กับมัน มันขอร้องให้ฉันให้อภัย เห็นแก่ลูก ยอมกลับไปเป็นครอบครัวเหมือนเดิม บอกแล้วว่าใจฉันมันด้านชาเสียแล้ว ฉันรับผู้ชายคนนี้อีกไม่ได้ ฉันไม่เห็นแก่ลูก หรืออะไรที่มันเอามาอ้างทั้งนั้น ฉันโทร.เรียกน้องชายมาอยู่เป็นเพื่อน จนมันต้องกลับไปด้วยความโกรธแค้น และประณามฉัน ว่าฉันเป็นแม่ใจยักษ์ใจมาร ทิ้งลูกเล็กอีกคนนึงได้ลงคอ ฉันทำเก่งแต่ต่อหน้า แต่ในหัวใจฉันมันเจ็บปวดเพียงใดไม่มีใครรู้ เพราะลึก ๆ ฉันก็รู้สึกจริง ๆ ว่าฉันใจร้าย ฉันเป็นแม่ได้ไม่สมบูรณ์ เทียบไม่ได้กับแม่ของฉันเองเลย ฉันรู้สึกกลัวในความบ้าของมันจึงต้องย้ายหนี เซ้งร้านแล้วหาทำเลเปิดร้ายขายของชำใหม่ เพราะฉันทำงานอะไรไม่ได้มากกว่านั้น ลูกยังเล็กและป่วยกระเสาะกระแสะ แต่มันยังคงมีเบอร์โทร.ของฉัน ฉันไม่ได้แสดงอารมณ์เกลียดชัง ยังคงพูดดี ๆ กับมันเสมอมา อ้อ. ฉันเล่าข้าม เรื่องเอกสารค่ารักษาพยาบาลและผ่าตัดลูก จำนวนเงินสามหมื่นกว่าบาท ฉันก็ตัดใจไม่เรียกร้องขอคืน ทิ้งไว้ให้ตั้งแต่ครั้งนั้น หวังให้มันเอาไปเบิกเงิน เอาไว้ซื้อนมเลี้ยงลูกคนเล็ก ฉันถามไปว่าได้ไปเบิกเอาหรือเปล่า มันตอบว่าเปล่า เผาทิ้งไปหมดแล้ว (โอ้โห.. ไอ้....) และนั่นก็ทำให้ฉันหยุดส่งเบี้ยประกันชีวิตให้ลูก (บริษัทประกันคงยิ้มร่า) และลูกสาวก็ไม่สามารถทำประกันได้อีก เพราะเป็นโรคอย่างนี้ไม่มีบริษัทที่ไหนรับแล้ว และฉันก็ไม่มีเงินจะส่งต่อด้วยแล้วเหมือนกัน ทุนรอนก็ร่อยหรอลงเรื่อย ๆ จนน้องชายสงสารออกปากจะช่วยเหลือ โดยขอรับลูกสาวฉันไปเป็นลูกบุญธรรม เพื่อใช้สิทธิ์ข้าราชการเบิกค่ารักษา(สมัยนั้นไม่มีโครงการ 30 บาท) พวกโครงการเด็กอายุไม่ถึง 12 ปีไม่ต้องเสียค่ารักษา ก็ต้องอยู่ในภูมิลำเนา ซึ่งภูมิลำเนาของฉันก็อยู่ต่างจังหวัด แต่ลูกเข้ารับการรักษากับแพทย์เฉพาะทางในกรุงเทพตั้งแต่เริ่มแล้ว ดังนั้นฉันจึงต้องบอกเจ้าตัวร้ายขอให้เซ็นอนุญาตยกลูกสาวเป็นลูกบุญธรรมของน้องชาย และนั่นก็ทำให้ฉันได้เห็นธาตุแท้ความเลวของมันอีกครั้ง มันไม่ยอม ทั้งๆ ที่มันก็ไม่เคยช่วยเลี้ยงลูกและแค่เซ็นยกลูกเป็นลูกบุญธรรมน้องชายฉัน มันเสียหายอะไรนักหนา มันไม่มีปัญญาจะเถียง ได้แต่อ้างดื้อ ๆ ว่า ลูกกรู ฉันโกรธมาก จึงตัดขาดไม่ให้มันติดต่อได้ตั้งแต่นั้น ยกเลิกเบอร์โทร. ไม่ให้มันติดต่อได้อีก แต่ฉันก็อดหวาดระแวง กลัวมันจะแอบมาตามหาจนเจอ และทำร้ายฉัน จึงต้องอาศัยอยู่ใกล้กับน้องชาย ........... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 11:46:15 A:124.120.185.137 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 81 คุณ จขกท. คงไม่ทราบกระมังคะว่า... เรื่องเพศในครอบครัว Incest Family ฝรั่งนั่นแหล่ะค่ะ ตัวดีในเรือ่ง สมสู่กันในครอบครัว พ่อกับลูกสาว... ลูกชายกับแม่.. พี่กับน้อง... อากับหลาน.. ลุงกับหลาน... สารพัดจะมั่วเซกส์ อดีตที่เกิดกับคุณนั้น มันมีเหมือนกันในเมืองฝรั่งที่คุณมีแฟนฝรั่ง ประเทศเขาก็มีค่ะ เรื่องสมสู่กันในครอบครัว.... ผู้ชายไทยทุกคน ไม่ได้คิดสกปรกแบบนั้นเหมือนพ่อของคุณ มันเป็นแค่ส่วนน้อยมากๆๆๆ.... อดีตที่เกิดกับคุณ มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างครอบครัวที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกครอบครัว ครอบครัวของคุณเป็นครอบครัวที่มีปัญหาค่ะ ...ไม่เกี่ยวกับผู้ชายไทยทั้งประเทศน่ะค่ะ...แต่มันเกิดขึ้นกับคุณ เป็นธรรมดาค่ะ ที่ เป็นแฟนกัน ไม่ว่าชาติไหน... แฟนกันย่อมบอกว่าแฟนของตัวเอง เป็นคนดี... แต่อนาคตจะยังหวานแหววไปตลอดหรือมไ่นั้น... ตัวคุณ จขกท. เอง ต้อง "ไม่ยึดผูกติดกับอดีต" แบบนั้น คุณต้องเดินหน้าโดยไม่นำเอาความแตกต่าง ของแฟนฝรั่ง และ ผู้ชายไทยที่คุณมีประสบการณ์ไม่ดีๆ ไปเปรียบเทียบว่าใครดีกว่ากัน... กับเพียงแค่การกระทำที่แตกต่างกัน ในช่วงเวลาที่ต่างกัน.... การกระทำ ความคิดต่างๆ จะดีหรือเลว นั้นขึ้นอยู่กับการมองไปข้างหน้า ไม่ต้องไปมองย้อนอดีตให้เจ็บใจแบบนี้... เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ที่จะให้ผู้อ่าน อ่านกันแล้ว ต้องพากัน เห็นด้วย ช่วยกันทับถมพ่อของคุณ.... คุณต้องไม่ทำโทษตัวเอง และ ไม่ทำโทษว่าร้ายคนในอดีตด้วยการคิดร้ายกับตัวเอง และคนในอดีตอีกต่อไป.... คุณกำลังมีความสุขกับแฟนฝรั่งที่รักคุณไง พ่อของคุณเอง ชดใช้กรรมตัวเองอยู่... ส่วนคุณ กำลังจะไปสู่ที่ดีกว่าที่เคยเป็นอยู่... แต่ในอนาคตคุณจะไม่รู้ได้ว่าคุณจะไปได้ไกลแค่ไหน... ฉะนั้นขอให้ก้าวเดินไปอย่างระวัง และ... ไม่โทษอดีต ให้ดูกระทู้แนะนำด้วยค่ะ.. เกี่ยวกับ สามีฝรั่งที่ทำกับหญิงไทย ไว้ยังไง ..ในอนาคตไม่กี่ปีต่อมา โชคดีค่ะ แก้ไขมีทบทวนสะกด แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 11:57:12 จากคุณ : JidNince - [ 20 ก.พ. 52 11:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ชีวิตของดิฉัน ยังผจญเวร ผจญกรรมอยู่อีกนานค่ะ คุณ Ma ma alex ทั้งเจ็บปวด และขมขื่นกับอดีต ทั้งมรสุมที่กำลังรุมเร้าตอนปัจจุบันในช่วงเวลานั้น กว่าจะเจอคนที่คิดว่า กำลังเป็นพ่อพระในปัจจุบันนี้ จนไม่น่าเชื่อจริง ๆ ว่าชีวิตคนมีกรรมอย่างฉัน จะมีโอกาสได้พานพบ ใครที่คิดว่า ฉันกำลังแต่งนิยาย และคิดว่าฉัน จะแต่งเรื่องหลอก ให้เกิดความสงสาร กรุณา อย่าอ่านต่อนะคะ กรุณาอย่าเข้ามาอ่าน จะได้ไม่มีคำว่า เสียความรู้สึก .... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 12:00:04 A:124.120.182.73 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เป็นกำลังใจให้จขกท.ค่ะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไป แก้ไขเมื่อ 20 ก.พ. 52 12:03:18 จากคุณ : เสียงจากบ้านนา - [ 20 ก.พ. 52 12:00:47 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ขอบคุณค่ะ คุณ JidNince ที่เข้ามาออกความเห็นแนะนำในกระทู้ของดิฉัน ขอออกตัวนิดนึงค่ะ ที่คุณเข้าใจว่า ดิฉันเล่าเรื่องพ่อ เพื่อให้ให้คนอื่นเข้ามาสาบแช่ง ทับถม ถึงตรงนี้ ดิฉันต้องขอร้องเลยนะคะ สำหรับคนที่เชื่อเรื่องราวของดิฉัน ขอเพียงรับฟังเฉย ๆ หากจะให้กำลังใจ ก็ขอขอบคุณ แต่อย่ามาออกความเห็นในเชิงประนามพ่อดิฉันเลย แค่นี้ดิฉันก็รู้สึกว่าตกนรกหมกไหม้มากพออยู่แล้ว เพราะดิฉันได้ตัดสินใจเล่าให้แฟนฟัง จนตอนนี้แฟนเกลียดพ่อไปแล้ว ถึงพ่อไม่ห้าม แฟนก็ไม่ขอไปเจอพ่ออีกแล้ว นี่ก็เป็นอีกสาเหตุนึง ที่เรารู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน เพราะอดีตที่เลวร้ายนี่แหละ ที่ทำให้ฉันไม่อาจไว้วางใจอนาคต ที่ดูเหมือนสดชื่น สวยงาม หวานแหวอยู่ตอนนี้ ลึก ๆ ฉันกลัว ฉันไม่ได้เทิดทูนบูชา ว่าแฟนฝรั่ง จะดีกว่า ผู้ชายไทยร้าย ๆ ในอดีต ฉันสับสน แต่วันนี้ฉันก็ไม่มีทางเลือกให้กับชีวิตที่ดีกว่านี้แล้ว ฉันไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเจอกับอะไรที่ร้ายกว่านี้อีก ฉันเชื่อแต่ว่าชีวิตฉันมีกรรม ฉันคงไม่วันได้พบเจอความสุขจริง ๆ หรอก สิ่งที่เจออยู่นี้มันคงอยู่ไม่นาน ฉันไม่แค่ระวังค่ะ แต่ระแวงเลย นี่ไงที่ทำให้ฉันกำลังเป็นบ้าอยู่ตอนนี้ ............... จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 12:35:56 A:124.120.185.137 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 85 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ อดีตที่เลวร้ายก็ลืมมันไปซะนะคะ แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายก็ตาม แต่ชีวิตคนเรายังอีกยาวไกลค่ะ   ยังรออ่านเรื่องของคุณต่อนะคะ จากคุณ : spprn - [ 20 ก.พ. 52 12:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ป้าตามอ่านมาตลอด   ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ  ชีวิตเป็นของเรา จงทำในสิ่งที่เราเห็นว่าดีที่สุด   สุขและทุกข์  เราเป็นผู้ที่ได้รับเองนะคะ  อดีตไม่สามารถเปลิ่ยนแปลงอะไรได้  อนาคตก็ยังมาไม่ถึง   ปัจจุบันนี่สิค่ะ  ที่เราจะต้องทำมันให้ดี ให้เรามีความสุข   ใครๆก็ช่วยเราไม่ได้ นอกจากตัวเราเอง  ป้าอยากให้เจ้าของกระทู้  ทำใจให้  "อภัย"   กับสิ่งที่ผ่านมาแล้ว  และเริ่มต้นกับชีวิตที่ดีๆ  ที่จะทำให้มีความสุข  พร้อมกับทำบุญแผ่กุศลให้เจ้ากรรมนายเวรให้มากๆ  บางทีอาจจะทำให้จิตใจสงบขึ้นนะคะ จากคุณ : kutai - [ 20 ก.พ. 52 13:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ใครกดโหวตเรื่องเรา โหวตทำไมกันคะ คุณหวังดีหรือประสงค์ร้ายกันแน่ ตราบใดที่กระทู้เรา ยังขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ เราจะไม่เล่าต่อ ............ จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 14:14:05 A:124.120.185.250 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 88 เราว่าเราจำเรื่องของ จขกท.เก่าๆได้แล้ว.... (มีความรู้สึกแบบนั้น) มีคนหนึ่ง.... ที่ขยันมาตั้งกระทู้เกี่ยวกับมีแฟนฝรั่งคนเยอรมัน อะไรก็ต้องแฟนเยอรมันคนนั้น.... ที่พยายามขอวีซ่าไปเยอรมันกี่ครั้งก็ไม่ผ่าน... ไม่ทราบว่าได้วีซ่าไปเยอรมันสำเร็จหรือยัง ถ้าไม่ใช่คนเดียวกันก็แล้วไปค่ะ.... เพราะคนนั้นมักมีเรื่องกับการตั้งกระทู้ทีไร มักจบลงที่มีปากเสียงกับท่านผู้อ่านหลายๆท่าน... ด้วยที่คนนั้น เป็นคนที่ไม่ยอมใคร จะต้องเถียงๆ มีอคติไปหมดกับทุกคนที่มีมุมมองแตกต่างไปจากเขา น่ะค่ะ เรื่องชีวิตของ จขกท. ทำให้นึกถึง สุภาษิตไทย... ผีซ้ำด้ามพลอย ไปวัดนั่งสมาธิบ้างนะคะ หรือทำบุญ ทำทานช่วยแผ่เมตตา... อาจช่วยบรรเทาจิตใจที่ฟุ้งซ่าน ให้ทุเลาได้นะคะ พยายามมองโลกให้มันสดใสบ้าง ความมีอคติกับตัวเอง แล ะกับการมองย้อนอดีตที่แบกไว้มันจะได้หมดๆไปน่ะค่ะ ไม่ได้สั่งสอนนะคะ เป็นการออกความเห็นเชิงแนะนำ จากคุณ : JidNince - [ 20 ก.พ. 52 14:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 89 เห็นด้วยกับแฟนฝรั่งของจขกท.ค่ะ ต่อไปไม่จำเป็นต้องไปเจอหน้าพ่อของคุณอีกต่อไปแล้วค่ะ ผู้ชายที่มันกล้าลวนลามลูกสาวตัวเองได้ เราคิดว่ามันไม่ใช่คน และก็ไม่สมควรเรียกเค้าว่าพ่อด้วย อีกอย่างถ้าคุณไม่เลี้ยงเค้าตอนแก่เค้าจะมาเรียกคุณลูกเนรคุณอกตัญญูไม่ได้ เพราะตัวเค้าเองเป็นพ่อที่ไม่ดีสำหรับลูก เเละเป็นสามีที่ไม่ดีของภรรยา เอาเป็นว่าถ้าจขกท.ไม่อยากกลับมาเล่าเรื่องต่อก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่อ่านเรื่องของคุณแค่นี้ เราก็รู้แล้วค่ะว่าคุณมีชีวิตที่ยากลำบากยังไง อยากจะชมคุณว่าคุณเป็นผู้หญิงเก่ง แกร่ง เข้มแข็ง ที่พยายามเอาลูกออกมาเลี้ยงด้วยตัวเอง อีกอย่างคุณเลือกที่จะเอาลูกคนโตที่เจ็บออดๆแอดๆมาเลี้ยงด้วยตัวเอง นับถือจริงๆเลยค่ะ อนาคตเราขออวยพรให้คุณสามารถกลับไปเอาลูกคนเล็กมาเลี้ยงให้อยู่ในอ้อมกอดของคุณด้วยอีกครั้ง เพราะอ่านแล้วผู้ชายเห้ๆ(สามีเก่า)คงจะไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกได้ดีเท่าคุณจขกท.หรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณจขกท.ค่ะ จากคุณ : คห.38 - [ 20 ก.พ. 52 14:36:42 A:192.168.0.17 X:90.198.98.98 TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ตราบใดที่ยังเป็นกระทู้แนะนำ ไม่เล่าและไม่ตอบโต้ค่ะ ขอบคุณ ทุกท่าน ที่ยังมีใจเป็นธรรมกับดิฉัน จากคุณ : ลูกอกตัญญู - [ 20 ก.พ. 52 15:37:01 A:124.120.186.13 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 91 โห  จะอายไปทำไม  น่าภูมิใจต่างหาก  มีเขยฝร่งดีดี  ดีกว่ามีเขยไทยแล้วตบตี  ไถตัง  กินเหล้านะ จากคุณ : annaraquetsexy - [ 20 ก.พ. 52 16:06:30 ]

ความคิดเห็นที่ 92 Clam down,Take your time to improve your self and him.just a first step,You will walk pass. I took the time to improve my husband and right now we were together for 9 years.so,I found a lot troblem. When we're begining together with my family.so, We was painful on the words from people outside and someone in my family also.just take your time and go for it.good Luck. จากคุณ : Lab moo - [ 20 ก.พ. 52 16:06:41 A:192.168.0.17 X:92.3.54.215 TicketID:198175 ]

ความคิดเห็นที่ 93 อยากบอกว่า ขอให้คุณอโหสิกรรมให้กับคนที่เค้าเคยทำให้คุณเจ็บช้ำเถอะค่ะ แล้วคุณจะมีความสุขกับชีวิตใหม่ที่กำลังจะมาถึง จากคุณ : Papayahanaga - [ 20 ก.พ. 52 16:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านเรื่องราวของคุณแล้วน้ำตาไหลไม่หยุดเลยค่ะ บางครั้งโลกนี้มันช่างไม่ยุติธรรม จริงๆ มรสุมแต่ละลูกที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคุณเนี่ยมันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน โชค ดีที่คุณทั้งเก่งและแกร่งถึงยืนอยู่ได้ทุกวันนี้ ถ้าเป็นเราคงรับมือกับปัญหาต่างๆ ที่ คุณเจอไม่ไหว ยังไงขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ชีวิตนับจากวันนี้เจอแต่เรื่องดีๆ และมีแต่คนที่ดีๆ เข้ามาในชีวิต  เรื่องเก่าๆ ที่เก็บไว้เป็นทุกข์ทับถมในใจมาตลอด เมื่อได้ระบายออกมาแล้วก็คงรู้สึกดีขึ้นนะคะ ขอให้แข็งแรงขึ้นทั้งกายและใจค่ะ จากคุณ : bin wieder da - [ 20 ก.พ. 52 17:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 95 i really dont understand Kun Jidnince and the ohter who is picking on this story? what wrong with you guys? dont you have anything else to do beside making people feel bad?! You are not them who has pass those bad experience what do you understand?! Morever, I have been reading and visit pantip kaiban for over a year and everytimes when i read someone's story and I will always see the same person who like to make a bad comment and to adjudge people, most of those login are Jidnince that i can recall now but there are alot more who like to comment and adjudge! if i can remember more name i will post it again! If those of you dont have any better commnet to say why dont you just shut up and let it go?! ( that what i always try to do when i read something that i dont agree with instead i just tell myself to let go as its not my business) but this time i really cant take it for those of you who like to adjudge people from the only little information you have. Stop adjudging people on your standard! And more about kun Jidnince katu owner dint say anything that she is proud about having farang sami better than having thai? May i recomment you to take a reading class? จากคุณ : ann - [ 20 ก.พ. 52 17:27:38 A:60.242.89.77 X: TicketID:170840 ]

ความคิดเห็นที่ 96 จขกท.กลับมาเล่า มาระบายต่อเถอะนะ มีหลายๆคนเค้าตามอ่านกัน อย่าน้อยใจไปเลย คนไหนเข้ามาจับผิดคุณก็ไม่ต้องสนใจเค้าหรอก มีหลายๆคนเค้าเข้ามาให้กำลังใจและสนใจในเรื่องของคุณมากมาย เราคนหนึ่งแหล่ะ เข้ามาอ่านตั้งแต่ต้น แล้วตามมาเป็นกำลังใจให้ เรารู้สึกขาดๆหายๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนอ่านเรื่องแบบไม่ปะติดปะต่อ เราอยากรู้ว่าตอนนี้ไปอยู่กับแฟนฝรั่งแล้ว มีความสุขกันแค่ไหน ช่วยเหลือลูกคนเล็กออกมาจากพ่อเลวๆได้รึยัง.... มันค้างเติ่งอยู่ในใจ ด้วยความอยากรู้เเละเป็นห่วงลูกๆทั้ง2ของคุณ โธ่เอ้ย...เซ็งชะมด กับพวกว่างงานชอบจับผิดชาวบ้าน พวกเธอนี่หนา ไม่อ่าน ไม่ถูกชะโหลกกับกระทู้ คห.ใครหัดทำตัวเงียบๆไม่เป็นเลยหรอ เค้าไปทำความเดือดร้อนให้ใครรึยัง คนเค้ามาระบายชีวิตที่รันทด ของเค้า มันผิดตรงไหน เบื่อจริงๆห้องนี้ มีคนแบบนี้ตรึม อดอ่านเลยเรา เวรกรรม ตอนกระทู้แนะนำ เรื่อง โดนงูเห่าแว้งกัด ก็ทีหนึ่งแล้ว อดอ่านไปตามๆกัน แถมกระทู้แนะนำมาดามอุ้ย เรื่องเจสัน ตอนจบเจอมารผจญอีก อะไรกันนักกันหนา คนบางคนในห้องนี้ต้องจิตวิประลาดกันเเน่ๆ คนอื่นๆเค้าจะอ่านอะไรให้สบายใจหน่อยต้องเข้ามาก่อกวน ปล.ชีวิตจริงของคนเรามันเน่ายิ่งกว่านิยาย เลยไปหาว่าเค้าเเต่งเรื่องว่างั้นเถอะ สาธุ ถ้าเรื่องเค้าเป็นเรื่องจริง ขอให้ย้อนเข้าตัวพวกที่เข้ามาก่อกวนจับผิดจขกท.ด้วยเถอะ จากคุณ : ห้องใกล้บ้าจริงๆด้วย - [ 20 ก.พ. 52 17:27:57 A:192.168.0.17 X:90.198.98.98 TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ^^^ชอบชื่อบนนี้จังเลยค่ะ  ห้องใกล้บ้าจริงๆด้วย เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อคุณถีงอายชาวบ้าน เป็นกำลังใจให้ค่ะ ติดตามอ่านอยู่ แต่ตอนนี้คุณอายุเท่าไหร่ค่ะ น่าจะ40 แล้ว พ่อยังจะอะไรอยู่หรือค่ะ แก่ขนาดนั้นแล้วพ่อน่าจะปล่อยได้แล้ว แล้วพ่อคุณอายุเท่าไหร่ค่ะ จากคุณ : มนชิจัง - [ 20 ก.พ. 52 17:53:28 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ถ้ามีล็อคอินจะให้กิ๊ฟคุณแอนคห.ที่96ไปเลย โทษฐาน 1ภาษาอังกฤษดีเลิศประเสริฐศรี 2ออกคห.ได้ตรงใจมากค่ะ หากอดีตจขกท.เค้าเคยไปตั้งกระทู้ไว้เเล้วมีเรื่องกับใคร มันจำเป็นหรือที่ต้องขุดคุ้ยความเป็นมาของเค้าให้คนอื่นเข้ามายำน่ะ วันนี้เค้าเข้ามาระบายความเก็บกด ความอัดอั้นตันใจในชีวิตที่รันทดของเค้า มันสมควรเเลวหรอ ที่จะฉวยโอกาสนี้มาโจมตีเรื่องเก่าๆของคนที่ จิตใจเค้ามีบาดแผล คนที่เค้ามีความเป็นคน เห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เค้าคงไม่ทำกันแบบนี้กันหรอก หัดคิดถึงเพื่อนมนุษย์ด้วยกันบ้างเถอะ ไม่ชอบเค้าจากอดีตชาติ ก็ไม่สมควรที่จะต้องตามรังควาญจนออกนอกหน้าขนาดนี้ก็ได้ อย่างน้อยจขกท.เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรให้ใครในนี้เดือดร้อน นอกจากคุณเองแหล่ะที่คงเคยไปรังควาญเค้าตอนกระทู้ในอดีต แล้วเจอเค้าสวนกลับ เลยต้องเก็บความเคืองแค้นเอาไว้ แล้วมาหาทางจับผิดเค้าในวันนี้ จากคุณ : เห็นด้วยกับคุณแอนทุกองศา - [ 20 ก.พ. 52 18:04:24 A:90.198.98.98 X: TicketID:204749 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ไว้กระทู้ตกแล้วจะมาเล่าต่อนะคะ ตอนนี้เรารู้สึกสงบดีแล้ว เพราะกำลังใจของทุกคน ขอบคุณมาก ๆ งานนี้รู้สึกรักคนห้องไกลบ้านขึ้นเยอะเลย เข้ามาอ่านแล้วอย่ากดโหวตอีกเลยนะคะ เรื่องของเรามันไม่ใช่เรื่องดีงาม หรือสร้างสรร อะไร มันน่าอับอายและอดสูมากกว่า ขอบคุณทุกคนจากใจจริงๆ .......... จากคุณ : จขกท. - [ 20 ก.พ. 52 18:14:14 A:124.120.185.250 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ขอแนะนำให้เจ้าของกระทู้ ทำจิตใจให้สงบ สบาย และหากจะสวดมนต์ไหว้พระ และแผ่เมตตาให้กับสรรพสัตว์ทั้งหลาย เจ้ากรรมนายเวร และที่สำคัญให้กับคุณพ่อ ก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดี และเป็นสิ่งเจ้าของกระทู้น่าจะทำได้นะคะ อีกย่างควรจะเลิกคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี หรือว่าอกตัญญู หรือคิดโทษตัวเองต่าง ๆ นา ๆ เพราะมันะทำให้ความคิดมันวนไปวนมา หาทางออกไม่ได้ มันก็จะทำให้เครียดขึ้นมาอีก ควรจะมองไปที่อนาคตที่จะมาถึง ว่าเราควรจะจัดการกับมันอย่างไร จะดีกว่านะคะ จากคุณ : JETA - [ 20 ก.พ. 52 18:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 101 s_reewong  <---------คุณคนนี้คอมเม้นผิดประเด็นและก็พยายามเบี่ยงประเด็นให้เจ้าของกลายเป็นผู้หญิงคนนึงที่กำลังจะมีสามีฝรั่ง มานั่งโม้โอ้อวดตน และพยายามจะประจานความเลวของพ่อตัวเอง -----> คุณคิดว่าเจ้าของกระทู้เป็นอย่างนั้นในความเป็นจริง หรือว่า เจ้าของกระทู้เป็นอย่างที่คุณเชื่อมั่นสุดใจ ว่าเค้าเป็นอย่างที่ในใจของคุณคิดเอาไว้คะ ? หรือว่าคุณอ่านแค่ผ่านๆ อ่านไม่หมดทุกใจความ หรือว่า อ่านและตีใจความภาษาไทยไม่ออกค่ะ ออกจะงง และ สบสนในการคอมเม้นต์ของคุณมากๆ ************* ไม่ว่าอย่างไรนะค่ะ เราเข้าใจคุณค่ะ จขกท เมื่อก่อนพ่อและแม่เราก็มีปัญหาแบบนี้เหมือนกัน ทั้งเราและน้องสาว จนวันนึงเรามานั่งคุยกันว่า สิ่งที่พ่อแม่อับอายจากการนินทาว่าร้ายของชาวบ้าน กับครอบครัวสุขสันต์ที่ทุกคนในบ้านมีแต่รอยยิ้มและความสุขจากการเข้าใจกันและกัน แบบไหนจะดีกว่า หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็เปลี่ยนไปเลยค่ะ ไม่เอาเลยอะไรที่จะทำให้ลูกไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราจะสบายใจอย่างเดียวนะค่ะ เราก็ทำอะไรที่ทำให้เค้าเชิดหน้าชูตาได้บ้างเหมือนกัน อย่างเมื่อเดือนที่แล้ว เราพาแฟนต่างชาติไปบ้าน และจัดงานหมั้นเล็กๆขึ้น ให้เค้าได้รู้ว่าเราก็แคร์ในฝ่ายเค้าเหมือนกัน และยอมรับกันและกันคนละครึ่งทาง แต่ละครอบครัวก็แตกต่างกันไป เข้าใจความเก็บกดของเจ้าของกระทู้ค่ะ เราเป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่ขอส่งให้นะค่ะ จากคุณ : แตงกวา (tangkwaa_TF) - [ 20 ก.พ. 52 20:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ต้องให้เวลากับคุณพ่อนะ. ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : missusnow - [ 20 ก.พ. 52 20:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 103 เราว่าพ่ออาจจะแค่ทำใจไม่ได้ที่ลูกจะต้องจากบ้านไปไกลค่ะ ก็เลยพยายามบอกปัด ลองเข้าทางคุณพ่อใหม่ว่าถึงไปอยู่เมืองนอกแล้ว ก็จะกลับมาหาอย่างน้อยปีละกี่ครั้งก็ว่าไป โทร.คุยกันก็ได้สมัยนี้ โลกมันเล็กลงแล้ว ทิ้งท้ายอีกนิดนึงว่า "ยังไงพ่อก็คือผู้ชายที่หนูรักที่สุดในโลก" ลองดูนะคะ อย่าไปโกรธเค้าเลยค่ะ ^^ จากคุณ : fahtsuki - [ 20 ก.พ. 52 20:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ให้กำลังใจค่ะ ปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอ จากคุณ : jeejeeberry - [ 20 ก.พ. 52 21:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 105 คุณจขกท.ค่ะ แนะนำเป็น ให้คุณตั้งกระทู้ใหม่ ไปเลยค่ะ จากคุณ : นิ่ม - [ 20 ก.พ. 52 21:28:06 A:193.216.240.169 X: TicketID:205276 ]

ความคิดเห็นที่ 106 อย่างเพื่อนว่าค่ะ ให้เวลาคุณ่พ่อซักพัก..ตอนนี้อะไร ๆ ก็ร้อน ไปหมด จขกท.อย่าท้อค่ะ..ยังไงพ่อลูกตัดไม่ตาย ขายไม่ขาด สายเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ... แวะมาให้กำลังใจ สู้ ๆ จ้า .. จากคุณ : MJ-Together - [ 20 ก.พ. 52 21:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 107 เราเข้าใจทั้ง จขกท แล้วก็คุณพ่อนะ คุณพ่อคงหวงลูกสาวและก็กลัวว่า จขกท จะแต่งงานไปอยู่ไกลหูไกลตาคุณพ่ออ่าค่ะอย่าลืมว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เห็นเราเป็นเด็กเสมอไม่ว่าเราจะโตมากแค่ไหนก็ตาม เราเชื่อว่า จขกท ต้องใช้ความพยายามเข้านะคะ แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วถึงคุณพ่อจะไม่ยอมแต่อย่าลืมว่าคนที่รักเรามากที่สุดคือใครก็คือคุณพ่อนั่นแหล่ะอย่าไปโกรธท่านนะคะ จากคุณ : pupu_naruk - [ 20 ก.พ. 52 23:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ถ้าเป็นเรื่องจริง ดิฉันก็รับไม่ได้ที่มีคุณพ่อเป็นคนแบบนี้เช่นกันค่ะ และดิฉันก็จะไม่สนด้วยว่าคุณพ่อจะคิดอย่างไร สักแต่ว่าทำ "ลูก" เกิดมาแล้วไม่ได้ทำหน้าที่ของความเป็น "พ่อ" ที่ดี ก็อย่าหวังจะให้ลูกทำหน้าที่ของลูกตามใจพ่อก็แล้วกัน.... ดิฉันรับไม่ได้ค่ะ (อินมากไปป่าว) จากคุณ : thaispicy - [ 21 ก.พ. 52 00:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 109 บังเอิญมาอ่านเจอ เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะคะ จากคุณ : Ouzo - [ 21 ก.พ. 52 01:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 110 เพราะรับไม่ได้ ไงคะ ถึงได้เจ็บปวด ทุกข์ทรมารอยู่อย่างนี้ อยากทำหน้าที่ลูกที่ดี แต่มันก็ตะขิดตะขวงใจ เวลาได้อ่านข่าวบัดซบพวกนี้ทีไร เราจะรู้สึกเคียดแค้นชิงชังเอามากๆ ถ้าหากใครมาทำกับลูกสาวเราไม่ว่าพ่อแท้ ๆ หรือพ่อเลี้ยง มีปืนในมือเราจะยิงมันให้ตายเลย เราไม่เข้าใจจริง ๆ หลายครั้งที่เห็นเป็นข่าวออกมา แม่มักจะรู้เห็นเป็นใจ หรือไม่ก็รู้แล้วก็ปล่อยเลยตามเลย จนลูกตั้งท้องกับพ่อก็มี บัดซบเป็นที่สุด ข่าวที่ออกมาส่วนใหญ่ไม่ใช่เพราะลูกออกมาโวยวาย แต่เป็นเพราะคนอื่นทนเห็นพฤติกรรมไม่ไหว ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทั้งนั้น พอออกมาเปิดเผยในฐานะลูก สังคมกลับประนามว่าลูกชั่ว ที่เอาความเลวของพ่อมาประจาน อยากมีผัวฝรั่งเลยหาเรื่องใส่ร้ายพ่อ ถ้าเราเลวได้ขนาดนี้จริง ๆ ก็อย่าได้มีชีวิตอยู่เลย เราก็ขอสาบแช่งตัวเองเหมือนกัน ขอให้ตายภายใน 3 วัน 7 วัน ตกนรกหมกไหม้ ไม่ได้ผุด ไม่ได้เกิดอีกเลย ทุกคนบอกให้เราอภัยเพราะคิดว่าเราไม่ได้หนักหนาสาหัสอย่างที่ตกเป็นข่าวเกรียวกราวเสมอๆ ใช่ไหม เราเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แฟนฟัง แฟนว่าคุณได้ยกโทษให้เขาไปตั้งนานแล้ว เขาควรจะดีใจด้วยซ้ำ ยังไปเยี่ยมไปหา ยังพูดจาเป็นปรกติดีกับเขา แล้วนี่คุณยังจะให้เงินเขาอีก (เราเคยบอกแฟนว่าขอให้เงินพ่อบ้างสักเล็กน้อย นาน ๆ ครั้ง ซึ่งแฟนก็ตกลง) ที่เราต้องออกมาระบาย เพราะขณะนี้พ่อกำลังบีบคั้นด้วยการทำตัวให้ป่วยหนัก ไม่ให้เราตัดสินใจจากไปง่าย ๆ หากเรายังคงดึงดันจะไปในขณะที่พ่อมีสภาพแบบนี้ เราก็กลายเป็นลูกอกตัญญูจริงๆ ชาวบ้านก็จะยิ่งรุมสาบแช่ง พ่อไม่พูดมาตรง ๆ ว่าพ่อต้องการอะไร เพราะเราเองก็บอกพ่อไปแล้วว่าเราจะกลับมาเยี่ยมทุกปี แต่จะให้เราสัญญิง สัญญา ว่าจะส่งเงินมาให้เท่านั้นเท่านี้ เป็นมั่นเป็นเหมาะ เราทำไม่ได้ เพราะเราก็ไม่รู้ ว่าเมื่อไหร่เราถึงจะได้ยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง แฟนเองก็ไม่ได้ร่ำรวย แค่เค้าเข้ามารับภาระเลี้ยงดูเรากับลูก ก็นับว่าบุญเท่าไหร่แล้ว แต่ก็บอกตามตรงว่า ถ้าแลกกันได้ จากพ่อ เป็นแม่ที่ยังมีชีวิตอยู่และกำลังป่วยหนัก เราจะรอและปรนนิบัติแม่จนหายดี แล้วเราถึงจะไป แต่เพราะความรัก ความผูกพันระหว่างเรากับพ่อ มันไม่ได้มีเหมือนกับแม่ เพราะเรื่องอย่างว่า เราจึงไม่อาจจะอยู่รับภาระตรงนี้ได้ แต่จะมีใครรู้ถึงเหตุผลตรงนี้ล่ะ นอกจากสาบแช่งเรา ทุกวันนี้กลับไปบ้านทีไร ก็มีแต่คนเรียกร้องให้กลับมาดูแลพ่อ เราปฏิเสธ ก็ตำหนิติเตียน อบรมสั่งสอนในทำหน้าที่ลูกที่ดี เปรียบเทียบลูกบ้านโน้น บ้านนี้ที่เค้ากตัญญูกว่า นี่แหละค่ะ คือสาเหตุที่เราออกมาระบาย ไม่ได้มาแต่งเรื่องโกหกเรียกร้องความสงสารจากคนบนเน็ต ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย เพราะไม่มีใครรู้จักตัวตนเราเสียหน่อย เวลามีความสุขดี ออกมาเล่าเรื่องความรัก คนก็ด่าว่าโอ้อวดสตรอเบอรี่ เวลามีความทุกข์ออกมาระบาย แต่งนิยายรันทดเรียกร้องความสงสาร สตรอเบอรี่อีก ใครเข้ามาด่าก็จะไม่ให้ตอบโต้ อยากถามหน่อยว่า เวปบอร์ดสาธารณะ มันมีสิทธิ์ที่จะด่าว่าเสียดสีคนอื่นให้เจ็บช้ำน้ำใจยังไงก็ได้เหรอ ถ้าความเห็นสวนทาง ขัดแย้ง ชี้แจงตักเตือนกันดี ๆ มันก็ไม่มีเรื่องหรอก แต่ที่มันเป็นเรื่องส่วนใหญ่ ก็เกิดจากการใช้คำพูด ทิ่มแทง เชือดเฉือน กล่าวหาว่าร้ายกันก่อนนี่แหละ ทำร้ายเค้าก่อน แต่ไม่ยอมรับ พอเค้าสวนกลับก็แค้นฝังหุ่น ตามด่า ตามขุดคุ้ย กันไม่จบสิ้น นี่แหละความร้าวฉานของคนในชาติ จะเรียกร้องหาความรัก ความสามัคคียังไงก็ไม่เป็นผลหรอก เมื่อผู้คนยังมีใจอคติต่อกันอยู่อย่างนี้ ขอบคุณทุกท่านในความปรารถนาดีค่ะ ขอให้ผลบุญทุกดวงจิตที่คิดเป็นกุศลต่อผู้อื่น ย้อนคืนกลับสู่ทุกท่านนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ................... จากคุณ : จขกท. - [ 21 ก.พ. 52 03:11:36 A:124.120.193.156 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 111 บางทีถ้าเปิดใจพูดกับคุณพ่อถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้น บางทีคุณอาจจะเข้าใจกันดีมากขึ้นนะคะ บางทีอาจจะเข้าใจผิดกันก็ได้ แล้วก็ไม่มีใครเคยพูดถึงมัน ดิฉันเชื่อนะคะว่า ถ้าคุณพ่อคุณเค๊า 'ตั้งใจ' จะทำจริงๆ คุณคงไม่รอดมาได้หรอกค่ะ เค๊าอยู่กับคุณมาตั้งแต่เล็กจนโต โอกาสมันมีได้ง่ายๆจะตายไป ลองคุยกันดีกว่าค่ะ เรื่องมันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้ พูดซะตอนนี้ ตอนที่ยังมี 'โอกาส' ค่ะ ที่สำคัญเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น มันไม่มีทาง 'เลวร้าย' ไปกว่าเหตุการณ์ที่คุณ' เข้าใจ' ว่ามันเกิดขึ้นไปได้ ใช่มั๊ยคะ? เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : วิศวะต่างแดน - [ 21 ก.พ. 52 03:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ให้กำลังใจเจ้าของกระทู้นะคะ จากคุณ : เอาใจช่วย - [ 21 ก.พ. 52 03:55:25 A:192.168.0.17 X:83.226.230.120 TicketID:077776 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ติดตามมาสองวัน อ่านไปลุ้นไปใจสั่นไป ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย คนที่มีชีวิตเรียบๆสบายๆจะไม่เข้าใจชีวิตที่ผ่านอะไรมามาก ยามที่ตัวเองยังมีความสุขดีอยู่จะไม่สนใจใส่ใจเรื่องความทุกข์ของคนอื่น เป็นธรรมดาของมนุษย์ ป้าเป็นคนที่ผ่านชีวิตมาก็มาก และมีคนไว้วางใจมาเล่าเรื่องรันทดให้ฟังก็มากพอที่จะรวมเป็นเล่มได้ เข้าใจและเห็นใจลูกผู้หญิงทุกคน เพราะหลายชีวิตก็ไม่ได้เกิดมาโชคดีชีวิตโรยด้วยกลีบกุหลาบไปหมด บางคนต้องประสบปัญหาชีวิต มีวิบากกรรมไม่มีที่สิ้นสุด ก็เหมือนกับที่เขาพูดๆกันว่าชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป แต่ต้องขอชมเชยจขกท ว่าเล่าและเรียบเรียงเรื่องราวได้น่าอ่านน่าติดตามมาก และพิมพ์ได้สวยงาม อ่านไม่ติดขัด คิดว่าคงกลั่นกรองออกมาจากใจที่เหมือนปวดร้าวและกดดันอย่างมาก สมัยป้ายังสาวอายุประมาณยี่สิบเก้า ป้าเคยประสบปัญหาเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ อยากฆ่าตัวตายบ่อยๆ จนรู้สึกว่าตัวเองป่วยทางจิตแน่ๆ จีงไปหาหมอที่โรงพยาบาล และได้รับการบำบัดด้วยการเล่าเรื่องตัวเองที่อยู่ในก้นลึกของจิตใจให้หมอฟัง เกี่ยวกับการที่ป้าถูกคุณพ่อ ทอดทิ้งไปไม่สนใจตั้งแต่อายุแปดขวบ มันเป็นความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ลึกๆที่เราพยายามปกปิด ป้าโหยหาความรักความเอาใจใส่จากคุณพ่อ คุณแม่เสียชีวิตไปเมื่ออายุสิบสามปี ดังนั้นพ่อคือคนเดียวที่ป้าต้องการความอบอุ่น เวลาเห็นคนอื่นเขามีพ่อกัน ป้าจะแอบไปร้องไห้ เพราะใครๆเขาก็มีพ่อแม่คอยปกป้องให้ความรักความอบอุ่น แต่ป้าไม่มี ป้าต้องอยู่เหมือนคนไม่มีพ่อแม่ มีคุณย่าและป้าคอยดูแล แต่ก็คงไม่เหมือนพ่อแม่ ปมชีวิตอันนี้ทำให้ฝังใจป้ามาตลอด ไม่สามารถมองคนที่มีพ่อแม่คอยจูงมือพาไปเที่ยวได้ ความรู้สึกอย่างนี้มันเก็บกดจนป้ามีความรู้สึกชีวิตไร้ค่า อยากตายอยู่บ่อยๆ แต่เมื่อได้พบหมอและระบายออกมาจนหมด ขณะระบายก็ร้องไห้จนหมดแรง และสิ่งที่เก็บกดมาตลอดชีวิตยี่สิบเก้าปี ก็ถูกปลดปล่อยลงไปวันนั้น หลังจากนั้นป้าก็หายเป็นปรกติ เลิกน้อยเนื้อต่ำใจชีวิต และทำใจได้กับเรื่องในอดีต อภัยให้คุณพ่อ และยังรักพ่อเหมือนเดิม จากการที่จขกท ได้ระบายในบอร์ดอย่างนี้นับว่าเป็นการดี ป้าขอให้จขกท เลิกโกรธพ่อ อภัยให้ท่าน ทำหน้าที่ลูกที่ดียามที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ เรื่องในอดีตที่ไม่ดีเกี่ยวกับพ่อ ลืมมันเสีย เริ่มต้นกันใหม่ ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ ป้าขอให้จขกท อโหสิกรรมให้คุณพ่อเสีย และทำหน้าที่ลูกที่ดีต่อไป อย่าทิฐิกับท่านอีก เหลือพ่ออยู่ ยังมีพ่อให้รักเคารพ อย่าร้องไห้เกาะเคาะโลงเมื่อท่านจากไป ตอบแทนบุญคุณที่ท่านกำเหนิดมา ถึงแม้จะผ่านอะไรเลวร้ายมามากแค่ไหน อโหสิกรรมให้ท่านทั้งหมด จะเป็นกุศลต่อจขกท จากคุณ : พนอจัน - [ 21 ก.พ. 52 08:08:15 ]

ความคิดเห็นที่ 114 คนเรามีผิดพลาดพลั้งเผลอ  ทำไปเพราะความคิดชั่ววูบ  ถ้าพ่อคุณทำแบบนั้นกับคุณจริง ก็อยู่ห่างออกมาครับ  ช่วยเท่าที่ช่วยได้  ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บนะ  เข้าไปในวันที่เขาคิดได้ก็พอ  บางครั้ง  ถ้าสติเขายังไม่มา คุยยังไงก็ไม่เข้าใจกันหรอก  พระท่านถึงว่า  ผู้ใดก็มีกรรมของเขาทำมาไม่เท่ากัน  สติยั้งคิดมันถึงไม่เท่ากัน ถ้าผมแนะนำคือ ไม่ต้องง้อครับ เคยตัว เขาทำตัวเขาเอง  ที่คุณทำได้คือ  "รอและช่วยเหลือเรื่องเงินตามกำลังฐานะ" ก็พอครับ  อาจจะฟังดูโหด แต่บ้านผมก็เจอเรื่องแบบนี้  ถึงไม่ถึงกับแย่ขนาดคุณก็คิดว่าไม่แพ้กันเลย   แต่ไม่ควรทิ้งไปเลยครับ ลองคิดดูถ้าวันนึงคุณต้องสอนลูกให้กตัญญู  จะใช้อะไรสอนเมื่อตัวเรายังทำไม่ได้ เพราะฉะนั้น "ช่วย" เท่าที่ทำได้และคิดว่าสมเหตุสมผล  ไม่มีอะไรดีกว่า "ความเป็นจริงที่มันควรจะเป็น"  ใครด่าก็ให้เขามาทำเอง ไม่ต้องไปสนใจ  เขาไม่ได้โดนกับตัว ไม่เข้าใจหรอก จำไว้ว่า  "ความจริงและความถูกต้อง" เท่านั้นครับ  คุณถึงจะประคองชีวิตครอบครัวของคุณไปได้  ย้ำว่า "ครอบครัว" นะครับ ไม่ใช่ "ชีวิตคู่" อย่างเดียว ไม่มีใครทำตัวให้ดีและถูกต้องได้หมด ทุกอย่างขึ้นกับ "ความเหมาะสม" ณ เวลานั้น  และก็เลิกท้อแท้เสียใจเถอะครับ  มันไม่ได้ช่วยอะไร  เอาเวลาไปตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินให้ความเป็นอยู่ดีขึ้นดีกว่าครับ  แล้ว "เวลา" มันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง ถึงจะไม่ดีที่สุดก็เหอะ จากคุณ : หนุ่มน้อย ณ บาบิโลน - [ 21 ก.พ. 52 09:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ขอบคุณมากค่ะ ที่พอจะมีคนเข้าใจได้จริง ๆ บ้าง วันนี้รู้แล้วค่ะ ว่าดิฉันควรจะไปอยู่ที่ไหน ห้องสุขภาพจิต ดิฉันรู้สึกต้องการพบจิตแพทย์จริง ๆ อารมณ์ตอนนี้ไม่รู้เป็นยังไง เมื่อวานรู้สึกสงบดีแล้ว แต่วันนี้ทำไมจึงเศร้าแล้วก็อยากแต่จะร้องไห้อีกก็ไม่รู้ เราคงมาตั้งกระทู้ผิดห้องจริง ๆ ขอโทษสมาชิกห้องไกลบ้านทุกคน ช่วยกดลบกระทู้เราด้วยเถิดค่ะ เราจะไปห้องสุขภาพจิต เราจะไปหาจิตแพทย์ ขอบคุณสมาชิกห้องไกลบ้านที่มีใจเมตตาทุกท่านนะคะ .........ขอลาไปสักระยะ หายดีแล้วจะกลับมาใหม่........ . จากคุณ : จขกท. - [ 21 ก.พ. 52 10:33:07 A:124.120.184.222 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 116 ถ้าคุณเจอคนที่เขาดูแลคุณได้ ก็ไปเถอะคะ ส่งเงินมาให้พ่อใช้บ้างก็ดี เราเข้าใจหัวอกคุณว่าขมขื่นขนาดไหน   เราเองก็เกือบเคยถูกญาติตัวเองข่มขื่น เรากลัวแทบตาย จนถึงตอนนี้บอกตรง ๆ ว่าเราเกลียดญาติคนนี้มาก ถึงแม้จะผ่านมาหลายปี แต่เหตุการณ์นั้นยังติดอยู่ในหัวเรา ๆ ไม่เคยเล่าให้พ่อ แม่ พี่น้องเราฟังเลย เราเก็บไว้คนเดียวมาโดยตลอด เราไม่เคยลืมได้เลย  เราพยายามคุยกับญาติคนนี้ให้เหมือนปรกติเวลาเจอเขา แต่ในใจเราโกรธ เกลียด ให้อภัยเขาไม่ได้ เคยคิดถึงขั้นจ้างคนจะไปทำร้ายเขาเลยก็มี  คนไม่เคยโดนไม่เข้าใจหรอกว่ามันเป็นยังไง ถึงจะแค่พยายามข่มขื่นก็ตาม มันเจ็บปวดมากนะ เราเข้าใจหัวอกคุณ เราว่าคุณลองไปใช้ชีวิตกับแฟนคุณดูเถอะถ้าคิดว่าเขาดูแลคุณและลูกได้ ทุกคนมีเวร มีกรรมของตัวเอง จากคุณ : คนกาฬสินธุ์ - [ 21 ก.พ. 52 11:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ไว้กระทู้ตกแล้วจะมาเล่าต่อนะคะ ตอนนี้เรารู้สึกสงบดีแล้ว เพราะกำลังใจของทุกคน ขอบคุณมาก ๆ งานนี้รู้สึกรักคนห้องไกลบ้านขึ้นเยอะเลย เข้ามาอ่านแล้วอย่ากดโหวตอีกเลยนะคะ เรื่องของเรามันไม่ใช่เรื่องดีงาม หรือสร้างสรร อะไร มันน่าอับอายและอดสูมากกว่า ขอบคุณทุกคนจากใจจริงๆ จากคุณ : จขกท. ถ้างั้นก็มาตั้งกระทู้ใหม่ไปเลยดีกว่าค่ะ (และแจ้งที่หัวข้อใหม่ด้วยว่า "กรุณาอย่ากดโหวต"  จะได้ทราบว่าเป็นกระทู้ต่อไปของคุณ จขกท ท่านนี้) หลายคนสนใจอยากติดตามต่อ  และเรื่องนี้เป็นตัวอย่างอุทาหรณ์ในอีกแง่มุมหนึ่งที่หายาก  ไม่ใช่เนื้อหาที่พบได้ทั่วไปในห้องนี้  อย่าคิดว่าไม่ตรงประเด็นเลยนะคะ   เมื่อได้แจ้งไว้แล้วว่า .."กรุณาอย่ากดโหวต"  สมาชิกที่ต้องการติดตามจะได้ไม่ต้องทำให้คุณลำบากใจ ในกระทู้ใหม่อีกแน่นอนค่ะ จากคุณ : เ ป็ น กำ ลัง ใ จ ให้เธออีกคน- (cherry*viva) - [ 21 ก.พ. 52 13:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 118 (เข้ามาลบเนื้อหาที่ซ้ำกันค่ะ) แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 52 17:48:00 จากคุณ : ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้กับเธอ (cherry*viva) - [ 21 ก.พ. 52 13:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 119 อ่านมานาน ไม่เคยรู้จักจขกท เเต่ในฐานะที่เคยผ่านประสบการ์ณร้ายๆ เเต่ไม่ใช่จากพ่อตัวเอง ขอบอกเลยว่าการที่เราเป็นเด็กเเละถูกคนที่เรารู้จักเเละลวนลามเยี่ยงนี้ ความโกรธเเละความเกลียดมันมากมายมหาศาล โดยเฉพาะถ้าถ้าบุคคลนั้นเป็นพ่อบังเกิดเกล้าค่ะ บางคนที่ไม่เคยเจอจะไม่เข้าใจค่ะว่าทำไมมันถึงได้ฝังรากลึกในใจขนาดนั้น เราให้กำลังใจเจ้าของกระทู้เเต่ก้อเคารพความคิดเห็นที่เเตกต่าง เรื่องของเจ้าของกระทู้ทำให้เรารู้ว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอเหตการ์ณบัดซบนี้ ขอบอกเลยค่ะว่านี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดในสังคมไทย เราขอให้คุณก้าวต่อไป การให้ลืมอดีตอันขมขื่นมันทำยากค่ะ ต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญ เเต่ต้องเป็นที่ต่างประเทศเพราะเค้าจะไม่มาองคุณว่าผิดปกติ เเต่เค้าจะมองคุณว่าคุณต้องการความช่วยเหลือ จากคุณ : ขวัญภัทร - [ 21 ก.พ. 52 14:51:01 ]

ความคิดเห็นที่ 120 Hi...... I came back to cheer you up ka. Honestly, I would like to tell you that I really admire your present behavior on this webboard ka. I don't really care again what type of unpleasent manners that you did in the past here. So far, you have shown me that you are so differents from others who are still continuingly blaming you. I guess that you may go back to read the thread that accused you on H7545712. I am gald that I haven't seen you there to debate with some comments there. You have done very well ka. You have made me feeling that you are mature enough to know that what is right or wrong. In contrast, somebody who is too arrogant never find the mistake of her/himself. Finally, I wish you have a good life and a heap of happiness. When you are ready, please come back to share your story again na ka. I am eager to read it . จากคุณ : I am not arrogant - [ 21 ก.พ. 52 15:25:49 A:192.168.0.17 X:124.170.11.89 TicketID:103951 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ไม่ได้อ่านมากนะครับ ยาว พ่อ แม่ เป็นผู้ให้กำ เนิด มีพระคุณ อย่าทำให้ท่านเสียใจนะครับ จขกท . คงยังไม่มีลูก แต่ลองเอาใจท่านมาใส่ใจเราบ้าง เป็นกำลังใจให้ เดินไปในทางสว่าง บุญรักษาครับ ^^ จากคุณ : semplice - [ 21 ก.พ. 52 15:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 122 คุณ 121 ยังไม่ได้อ่านเนื้อหาจริงๆ น่ะแหล่ะค่ะ คุณ จขกท. เขามีลูก 2 คนแล้วค่ะ  แต่ที่เขามีปมในใจ ต้องอ่านรายละเอียดถึงจะเข้าใจว่าทำไมคนๆ หนึ่ง จึงเกลียดคนๆ หนึ่งได้ขนาดนั้น  ...... พ่อแม่น่าเคารพก็จริงค่ะ แต่ถ้าผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเล่นลวนลามจะทำมิดีกับลูกสาวตัวเอง อิฉันก็ไม่เห็นความจำเป็นต้องไปเคารพยกเหนือหิ้ง  หากแต่ทำหน้าที่ลูก ดูแลไม่ให้ขาดเหลือเท่าที่จำเป็นก็พอแล้วมั้งคะ   แต่เท่าที่อ่าน คุณ จขทก. เอาอดีตที่เก็บสะสมมารวมกันหลายเรื่องเข้าด้วยกัน พอเรื่องใหม่เกิดขึ้นมาเรื่อยมันก็รวมกับของเดิม พันพัวกันไปหมด สุดท้าย คุณ จขกท. เองนั่นแหล่ะที่ทุกข์ไม่จบไม่สิ้น   ถ้าอภัยได้ ใจคุณเป็นสุข  แต่ไม่ต้องถึงกับไปทำอะไรที่ฝืนใจตัวเองหรอกนะคะ .... จากคุณ : ก๋าสะลองเงิน - [ 21 ก.พ. 52 16:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 123 คุณเจ้าของกระทู้ พูดได้ใจจริงๆค่ะ  แต่ให้กิฟไม่ได้...เลยขอยกมาไว้ตรงนี้ละกัน (เราไม่สนใจในประเด็นที่ว่า จะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า) ความคิดเห็นที่ 110   นี่แหละค่ะ คือสาเหตุที่เราออกมาระบาย ไม่ได้มาแต่งเรื่องโกหกเรียกร้องความสงสารจากคนบนเน็ต ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย เพราะไม่มีใครรู้จักตัวตนเราเสียหน่อย เวลามีความสุขดี ออกมาเล่าเรื่องความรัก คนก็ด่าว่าโอ้อวดสตรอเบอรี่ เวลามีความทุกข์ออกมาระบาย แต่งนิยายรันทดเรียกร้องความสงสาร สตรอเบอรี่อีก ใครเข้ามาด่าก็จะไม่ให้ตอบโต้ อยากถามหน่อยว่า เวปบอร์ดสาธารณะ มันมีสิทธิ์ที่จะด่าว่าเสียดสีคนอื่นให้เจ็บช้ำน้ำใจยังไงก็ได้เหรอ ถ้าความเห็นสวนทาง ขัดแย้ง ชี้แจงตักเตือนกันดี ๆ มันก็ไม่มีเรื่องหรอก แต่ที่มันเป็นเรื่องส่วนใหญ่ ก็เกิดจากการใช้คำพูด ทิ่มแทง เชือดเฉือน กล่าวหาว่าร้ายกันก่อนนี่แหละ ทำร้ายเค้าก่อน แต่ไม่ยอมรับ พอเค้าสวนกลับก็แค้นฝังหุ่น ตามด่า ตามขุดคุ้ย กันไม่จบสิ้น จากคุณ : จขกท. - [ 21 ก.พ. 52 03:11:36 A:124.120.193.156 X: TicketID:204944 ............................................................. เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ  คุณเจ้าของกระทู้พูดได้ใจจริงๆ จากคุณ : จิน ณ จันทร์ - [ 21 ก.พ. 52 16:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 124 ดีใจจัง ที่อ่านจนจบได้     ขอบอกว่ากระทู้นี้ ทำให้ฉันเสียงานเสียการจริงๆ ค่ะ         กวาดบ้านไม่เสร็จซักที      ไม่ใช่บ้านกว้างนะ        พอกวาดได้หนึ่งห้อง  ก็กลับมาอ่านต่ออีก1ชั่วโมง       พอจะลุกไปกวาดต่อ ก็กลับมาอ่านอีก ใครจะว่ายังไงก็ช่าง    แต่เราอยากอ่านต่อค่ะ และก็ขอให้กำลังใจกับ จขกท ด้วยนะคะ        อย่าไปสนใจใครจะว่าอะไรก็ว่าไป      เพราะมันเป็นบอร์ดสาธารณะ เราก็ต้องทำใจยอมรับไป และก็อย่าไปอ่านเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ        เลือกรับแต่สิ่งที่จรรโลงจิตใจดีกว่า อย่างน้อยเรื่องของคุณลูกอกตัญญู     ก็ทำให้ปัญหาที่เรากำลังเจอ  เล็กลงไปได้         ขอให้กำลังใจคุณ  เพราะเรื่องของคุณก็ได้ช่วยเป็นกำลังใจให้เราเหมือนกันค่ะ จากคุณ : toymasa - [ 21 ก.พ. 52 19:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 125 ขนาดพ่อเราเป็นคนที่ค่อนข้างให้อิสระทางความคิดกับเรานะ พอเรามีแฟนต่างชาติเท่านั้น ไม่เคยพูดดีๆกับเราอีกเลย เย็นชาใส่มากๆ เราบอกว่าจะพาไปเจอ พ่อก็ว่า "ไม่ต้องพามาหรอก" เราเลยพาไปเจอแม่อย่างเดียว ตอนแรกแม่เราก็ไม่อะไร หลังๆญาติๆเป่าหูเยอะ จนแกเริ่มรู้สึกว่า อับอายชาวบ้าน ก็มาเร่งๆให้เราแต่งงาน ตอนนี้เลยอยู่คนเดียวเงียบๆ นานๆโทรทักทายพ่อแม่ที พ่อก็ยังเย็นชาเหมือนเดิม ตอนแรกเราง้อนะ แต่หลังๆเราเหนื่อยแล้ว แล้วเราก็รู้สึกว่าเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เลยขออยู่คนเดียวเงียบๆดีกว่า มันเลวร้ายอะไรตรงไหนไม่รู้ แต่ก่อนเราก็มีแฟนมาเยอะแยะ จีน ไทย ญี่ปุ่น พ่อแม่ไม่เห็นเคยสนใจเลย พอเป็นฝรั่งเท่านั้นท่าทีเปลี่ยนเชียว งง เนอะ จากคุณ : KissAddicted - [ 21 ก.พ. 52 22:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ดิฉันไม่เข้ามาในห้องไกลบ้านนานมากแล้ว แต่พอเข้ามาอ่านเรื่องราวของคุณแล้ว ทำให้หยุดอ่านไม่ได้ เลยนั่งอ่านรวดเดียวอย่างละเอียดจนจบ มีหลายตอนที่น้ำตาซึมเลยค่ะ รู้สึกเศร้าใจและเห็นใจคุณมากๆ เรื่องจริงบางทีก็เป็นยิ่งกว่านิยาย เชื่อว่ายังมีคนอีกมากที่ยังอยากจะอ่านต่อ ถ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วก็เข้ามาระบายต่อนะคะ ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่รออ่านค่ะ และขอเป็นกำลังใจให้คุณก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นใจ และมีความสุขกับชีวิตในอนาคตนะคะ จากคุณ : amskye - [ 22 ก.พ. 52 08:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 127 เห็นใจเจ้าของกระทู้ค่ะ เราก็เกือบเจอเรื่องแบบนี้แต่ไม่ใช่พ่อ แต่เป็นลุงที่คนนับหน้าถิอตา เราพยายามเลี่ยงไม่เข้าใกล้เลยค่ะเพราะรู้เค้าไม่ประสงดีกะเรา จนเรารังเกียจเลย คนอื่นจะว่าเรายังไงไม่สนเพราะเรารู้ว่ามันเป็นคนไม่ดี คิดอกุศลกะเรา แม่เราก็จะเชื่อเค้ามากแต่เราไม่สนใจแหกคอกเลย เอาปลอดภัยไว้ก่อน เรียนจบทำงานแล้วค่อยว่ากัน เราไม่ได้ขอมันกิน ใครไม่เคยเจอไม่รู้ความรู้สึกขยะแขยงที่เรามีต่อเค้าหรอก  ขนาดเป็นลุงเรายังรังเกียจขนาดนี้เป็นพ่อเหรอ เรานี่แหละจะตัดพ่อตัดลูกกะเค้าเลย ไม่ต้องรอให้เค้ามาตัดหรอก คนอื่นจะว่ายังไงช่างหัวมันสิ มันมาทุกข์กะเราเหรอ มันรู้ซึ้งถึงความรู้สึกเราเหรอ เราเคยเจ็บปวดนะ โมโหแม่ที่เชื่อเค้าเพราะเค้าเป็นใหญ่เป็นโต คิดว่ามันฉลาด ที่ไหนทั้งโกงทั้งเฮี่ย เราไม่ยึดติดนะไม่นานเราก็ลืม แล้วเราก็ทำไรที่ทำให้เรามีความสุข ใครไม่สุขด้วยก็ไม่เป็นไร แต่เราโชคดีกว่าตรงที่ไม่ใช่พ่อเราแล้วพ่อแม่เราก็เลิกเชื่อลุงเเล้วเพราะลูกแม่ทุกคนเรียนดี ขยันและพิสูจน์แล้วว่า ลูกทำได้ทุกอย่างที่ลูกอย่ากทำ เราก็แต่งงานกะฝรั่ง พ่อแม่ไม่เคยเเย้งแต่เเค่ห่วงไม่อยากให้เราไปไกลเกินกว่าจะดูแลช่วยเหลือยามมีปัญหา เงินทองไม่เคยเรียกร้องทั้งที่ลูกมีการงารดีแต่ไหนแต่ไร สำหรับไอ้ลุงวายร้ายกลับบ้านไปเรายกมือไหว้แต่ไม่เคยเอื้ออาธรอะไร คนอื่นเข้าหา สำหรับเรามันคือตัวน่ารังเกียจ บอกเด็กๆๆผุ้หญิงหลานๆๆว่าอย่าเข้าใกล้ เพราะไม่อยากให้เป็นเหยื่อ เหมือนที่เราเกิอบจะเป็น อย่าเก็บไว้เรื่องแบบนี้ต้องประจานมันเลย พ่อก็ช่างคนที่ทุกข์คือเรา ตลอดชีวิตเลย เเล้วเรื่องพ่อเจ้าของกระทู้ ถ้าชาวบ้านมาว่าเราเนรคุณ พ่อเองก็อกตัญญูเหมือนกันที่คิดชั่วๆๆ กะลูก แต่สมัยนี้มีเยอะพวกคิดแบบนี้ ไปเลยเชื่อเรา เราทำดีที่สุดแล้ว เราไม่ได้ทื้งขว้างยังส่งเสียดูเเล เค้าไม่รักตัวเองเองนี่ อีกอย่างพี่สาว น้องชายก็ยังอยู่ ไม่ก็ให้ญาติพี่น้องเค้ามาดูแลสิรักกันนักหนา คุณไปคนเดียวจะอะไรในเมื่อไม่สนใจแต่ไหนแต่ไรแล้ว แบบนี้เค้าเรียกว่าอยากเอาชนะก็เหมือนกะสามีเก่าคุณแหละ เลือกให้เด็ดขาดเลยไม่งั้นคุณไม่มีความสุขหรอกชีวิตนี้ ปล่อยๆๆวางๆๆบ้างอย่าแบก เราเป็นมาแล้ว แฟนเรารักเรา ดูแลเราดี ก็พอแล้ว จากคุณ : kawao F - [ 22 ก.พ. 52 09:16:30 ]

ความคิดเห็นที่ 128 นานๆเข้าห้องไกลบ้านค่ะ นั่งอ่านจนจบ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ไม่ต้องไปหาจิตแพทย์หรอกค่ะ  เพียงแต่ต้องการระบายออกบ้าง สู้ๆค่ะ จากคุณ : นกไร้ฝูง - [ 22 ก.พ. 52 09:42:04 ]

ความคิดเห็นที่ 129 อดที่จะเข้ามา ขอบคุณ ทุกท่าน ที่เห็นใจดิฉันไม่ได้ ดิฉันรู้ตัวค่ะ ว่าเป็นคนไม่ดีนัก ดิฉันไม่ยอมคน ดิฉันเกลียดการถูกรังแก โดยเฉพาะการถูกด่าว่า เสียดสี ทั้งที่ไม่เป็นความจริง สาเหตมันมาจาก ดิฉันได้รับมันมามากเหลือเกิน มันเจ็บช้ำมาก เพราะโต้ตอบก็ไม่ได้ เพราะคนที่ด่าว่า เสียดสีฉัน มาตลอด ก็คือ พ่อ ของฉันเอง จะให้ฉันเชื่อ ว่าเขารักฉันได้ยังไง และจะให้ฉันรักและเทิดทูนเขาได้ยัง พ่อที่ไหนบ้างอ่ะ ที่ด่าลูกว่า เป็นสัตว์มีนอ แค่เราร่าเริงหัวเราะกับเพื่อนผู้หญิง ห้ามออกไปเล่นกับเพื่อนบ้าน ห้ามคบใคร สมัยก่อน เทศกาลงานบุญต่าง ๆ ตามต่างจังหวัด หลังทำบุญเสร็จ มักมีกิจกรรมการละเล่น เช่น ลูกช่วง ตี่จับ มอญซ่อนผ้า ระหว่างเด็กหนุ่มเด็กสาวในหมู่บ้าน ฉันไปเล่นกับเค้า ก็โดนพ่อด่าเสียดสีหยาบๆ คายๆ ทำนองว่าฉันอยากไปมีผัว ถามหน่อยซิ ว่าพ่อใครเป็นบ้าง แต่พ่อฉันเป็นอย่างนี้มาตลอด ตั้งแต่จำความได้จนเป็นสาว ต่อหน้าชาวบ้านทั้งดุ ทั้งด่าให้อับอาย แต่พอลับหลังมากอด มาจูบ ทำว่ารักมากมาย แต่ไม่พูดอะไรเลย เป็นอย่างนี้ ถามว่าพ่อใครแสดงความรักลูกแบบนี้ ฉันเกลียด ฉันขยะแขยง ฉันรับไม่ได้ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่จะพูดว่า พ่อหนูไม่ชอบนะ ไม่มีวันที่ใครจะเข้าใจถึงความรู้สึกของฉันหากไม่ได้เจอกับตัวเอง เพราะพ่อ ทำให้ฉันเก็บกด มีอารมณ์เคียดแค้นรุนแรง ฉันยอมให้คนเดียวคือพ่อ แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายฉันอีก ฉันเกลียดการดูถูกเหยียดหยาม กล่าวร้ายคนอื่น เกลียดมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไม คนเราต้องทำร้ายกันด้วยคำพูดเสียดสี กล่าวหา ทั้งที่ไม่เป็นความจริง โดยเฉพาะ ในเน็ตนี่ ในเมื่อไม่เคยรู้จักกันเลย ฉันไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ในโลกของความจริง เพราะฉันไม่มีโอกาสได้คบเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก จะหาเพื่อนแท้ที่ไหนได้ล่ะ มันไม่มี ฉันเข้ามาเล่นเวปบอร์ด ก็อยากมีเพื่อน อยากมีมิตรภาพที่ดี อยากได้พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์สนุกสนาน ไม่เคยคิดหลอกลวงใคร ฉันเขียนความจริงกับประสบการณ์ดี ๆ ในชีวิต ไม่เคยคิดโอ้อวด ไม่เคยคิดจะทำให้ใครอิจฉา และไม่เคยคิดอิจฉาใคร ฉันรู้ตัวของฉันดีว่าคนอย่างฉันไม่มีดีอะไรมาอวดหรอก ฉันแค่อยากมีชีวิตใหม่ อยากมีเพื่อนไม่ได้อยากมีผัว ฉันแต่งงานครั้งแรกก็เพราะอยากมีเพื่อน มีคนที่เข้าใจ อยู่กันด้วยความรักและความอบอุ่น และมันเป็นทางเดียวที่ฉันจะพ้นออกมาจากพ่อ และฉันก็ทำดีที่สุดแล้ว ไม่เคยคิดหนีตามใครให้พ่อแม่อับอายขายหน้า เหมือนเด็กสาวสมัยนั้นที่ฉันได้ยินได้ฟังมาบ่อย ๆ แต่พอแต่งงานฉันก็พบผู้ชายเลวๆ อีก ฉันจึงเลิก ไม่ทนอยู่ด้วย เพราะฉันไม่ได้อยากมีผัว เมื่อมีผัวเป็นเพื่อนที่ดีไม่ได้จะทนมีไปทำไม ฉันไม่มองหาใครจนพบแฟนฝรั่ง ไม่น่าเชื่อจริง ๆ ว่าเราจะมีความคิดที่เหมือนกัน คือ เค้าก็ไม่อยากมีเมีย และเราก็ไม่ได้อยากมีผัว เราตกลงกันว่า เราจะอยู่กันอย่างเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญ ไม่ใช่เซ็กส์ ฉันเล่าความจริง ฉันพูดความจริง ใครไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่อย่ามากล่าวหาเสียดสีกันได้ไหม อย่ามาทำร้ายกันได้ไหม ฉันไม่เคยทำผิดคิดร้ายกับใคร ทำไมต้องมาประนามว่าฉันเป็นคนหลอกลวง ปลิ้นปล้อน สตอเบอรี่ ทำไมคนที่นี่ จึงมีจิตคิดร้ายกับผู้อื่นนัก ฉันไม่ได้จะมาเรียกร้องความสงสาร หรือบังคับให้ทุกคนต้องชอบฉัน มันเป็นไปไม่ได้ฉันรู้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาด่าว่า ในเมื่อไม่ชอบก็ไม่ต้องมาพูดคุยด้วย ไม่ต้องมาแสดงความเห็นเสียดสี มันก็แค่นี้เอง ชีวิตจริง ๆ ของฉันมันยิ่งกว่านิยาย จนไม่น่าที่จะมีใครเชื่อ ฉันจึงไม่คิดอยากจะเล่าเลย ยังมีรายละเอียดอีกเยอะแยะที่เล่าไปก็คงไม่มีใครเชื่อ และทุกคนก็คงจะคิด ว่าฉันก็ต้องมีส่วนผิด ส่วนเลวเหมือนกันไม่งั้นอดีตสามีก็คงไม่ร้ายกาจขนาดนี้หรอก จริงไหม เอาแต่ความเลวเขามาพูดแต่ความเลวของตัวเองไม่พูดถึงเลย มองไม่เห็นความเลวของตัวเอง ซึ่งมันก็จริง ฉันมองไม่เห็นความเลวของตัวเองเลย ฉันรู้แต่ว่า ฉันมีความจริงใจตลอด และก็ทำดีที่สุด เพราะฉันอยากให้ทุกคนที่ฉันคบ รักและจริงใจกับฉัน เหมือนกับที่ฉันมีให้กับทุกคน ขอให้เราได้มีที่ยืนอยู่ในสังคมนี้บ้าง อย่าคิดแต่จะมารังแกกันเลย ฉันไม่เคยทำร้ายใคร นอกจากใครมาทำร้ายฉัน ฉันจึงสู้ อย่างสุดฤทธิ์ จะไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงรังแกอีก ขอความเป็นธรรม ขอความยุติธรรมบ้าง .................. จากคุณ : จขกท. - [ 22 ก.พ. 52 10:15:46 A:124.120.185.236 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 130 พิมพ์ไทยได้แล้วค่ะ  คุณ TicketID:204944 คะ บางครั้งเราต้องยอมรับค่ะว่าการที่เรานำเรื่องมาลงใน public spaces อาจจะมีบ้างที่คนเข้ามาแสดงความคิดเห็นในมุมที่เราไม่ได้คาดหวัง อยากอ่าน อยากให้เป็นอย่างที่คิด ดังนั้นเวลาที่คุณเจอการวิพากวิจารณ์ที่ไม่เป็นธรรม เข้าใจค่ะว่าคุณต้องโกรธ ต้องโมโห เพราะพวกเราก็ต่างเป็นที่มีกิเลสหนาติดตัวกันทั้งนั้น จึงทำให้เกิดการโต้ตอบกันไปกันมา แต่ตรงนี้ถือว่า I am not arrogant เข้ามาแสดงความคิดเห็นว่าเราควรจะหยุดคิดและโต้ตอบกลับแบบสุภาพและมีชั้นเชิงน่าจะดีกว่าการให้อารมณ์นำพาให้ต้องตอบกลับไปแบบแรงๆนะคะ บาง comment หากดูแล้วเพียงเพื่อเข้ามาแหย่ มากระตุ้นอารมณ์ (อันนี้เป็นลักษณะไม่ปกติของบางคนค่ะ ที่จะชอบมาก ขอให้แหย่ขอให้ได้กระตุ้น ขอให้ได้กวน ขอให้ได้แสดงว่าตนแน่ กลุ่มคนเหล่านี้จะมีความสุขหากได้แสดงออกเช่นนี้) หากคุณ TicketID:204944 มองผ่านได้ก็ผ่านไปเถอะค่ัะ เดี๋ยวเขาเหนื่อยเขาก็หยุดเอง ไม่ต้องไปสนใจ โลก Internet เข้ามาเล่นได้ค่ะ แต่อย่าหมกมุ่นและต้องเอาเป็นเอาตายกับมันมาก เอาแค่พอเป็นที่ผ่อนคลายตามที่เราพึงพอใจก็พอแล้วค่ะ ลองนั่งอ่าน comments ในกระทู้นี้ดูสิคะ มีต้องมากมายหลายคนที่รอตามอ่านเรื่องของคุณอยู่ มีหลายคนเข้าใจสภาพชีวิตของคุณ มีหลายคนให้กำลังใจคุณ แล้วทำไมคุณถึงเลือกเอาตัวไปคลุกกับฝุ่น ที่ผ่านพัดเข้ามา หากคุณไปคลุกกับฝุ่นเหล่านั้นมาก คุณก็จะดูสกปรกไม่แพ้กันนะคะ ขอให้เข้มแข็ง และอดทน หากชอบที่จะเผยแพร่เรื่องราว ชอบเขียน ทำต่อไปค่ะ ดูแนวทางการเล่าเรื่องของคุณเล่าได้ค่อนข้างดีค่ะ หวังว่าคงไม่เห็นคุณโต้ดอบแรงๆอีกนะคะ คุณเคยบอกเราในกระทู้ที่คุณถูกกล่าวหาว่า "คุณเข้าใจแล้ว" หากเข้าใจจริงๆ ก็มาเริ่มเล่าต่อดีกว่าค่ะ มีหลายๆคนรออ่านค่ะ .....อย่าลืมนะคะ ว่าอย่าเอาตัวไปคลุกฝุ่น วันนี้ยืม login คนอื่นมาใช้ค่ะ :):) จากคุณ : I am not arrogant (jinjung) - [ 22 ก.พ. 52 12:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 131 ดิฉันเข้ามาอ่านกระทู้นี้เมื่อวันศุกร์ทุกๆหน้า และมาอ่านอีกครั้งในวันนี้  ต่อจากหน้าของเจ้าของเรื่อง คิดนานเหมือนกันว่าจะเข้ามาพูดคุยบ้างจะดีไหม   เห็นคนอื่นๆก็ปลอบใจบ้างเอาใจช่วยบ้าง   หรือบางคน ก็เข้ามาถากถางเสียดสีบ้างพอสมควร ก่อนอื่นขอบอกว่าอ่านแล้ว......เชื่อเรื่องราวนี้ และเข้าใจเจ้าของเรื่องดี ....  มีความเห็นคล้ายกับคุณบางคน    ที่ชื่นชมว่าเจ้าของเรื่องเขียนหนังสือดี  เรียบเรียงเรื่องเล่าดี ภาษาเข้าใจง่าย และที่เห็นๆ เขียนหนังสือไม่มีผิดเลย ยกเว้นคำเดียว คือที่บอกว่าพี่เขยเป็นคน..ขี้เหร่...บ่งบอกว่าเป็นคนมีการศึกษาและรสนิยมดี....(คนมีการศึกษาน่ะไม่ต้องเรียนสูงขั้นเทพหรอก...เพียงแต่  เรียนรู้และสังเกตรอบ ๆตัวเพื่อยกระดับตนเองให้สูงขึ้นก็ใช่แล้ว) คุณต้องเป็นคนมีจิตใจดีงามมาก   และเพราะสาเหตุนี้แหละที่ทำให้คุณมีทุกข์  สับสน  คุณอดสูใจและเกิดความรู้สึกไม่ดีเกิดขึ้นในจิตใจ  ที่คุณกำลังคิดอยากจากพ่อไปทั้งที่พ่อ(ทำตัว)ไม่สบาย ทำลายตัวเองทุกทางเพื่อให้ลูกใจอ่อน.....และก็ได้ผล คือคุณใจอ่อนและเกิดการขัดแย้ง สับสนในจิตใจอันดีงามของคุณ  และกล่าวโทษตัวเองว่าเป็นลูกอกตัญญู  ไม่จริงหรอกค่ะ ดิฉันเคยมีภาวะทางจิตใจแบบคุณ...หลายเรื่อง ที่เกี่ยวญาติพี่น้อง พ่อแม่ เคยใจอ่อนยินยอม โอนอ่อนเพื่อแก้ปัญหาให้คนอื่นๆมาหลายเรื่อง  แล้วก็มานั่งทุกข์ใจ  เพราะปัญหามันจะวนมาหาเราเรื่อยๆ เล่าให้ใครฟังไม่ได้อายคนอื่นเพราะเป็นเรื่องของญาติเรา ......    แต่เมื่อโตขึ้นมาก ๆ  วันหนึ่งก็ตัดสินใจที่จะขัดใจใครๆซะบ้าง ....ตามใจมามากแล้วนี่   เริ่มไม่เกรงใจ  ไม่กลัวใครโกรธ  ไม่กลัวใครจะว่าว่าอกตัญญู  และกล้าแม้แต่กระทั่งพูดว่า  ช่วยเหลือมามากแล้ว  ช่วยเหลือตัวเองบ้าง   เมื่อทำครั้งแรกนอนไม่หลับ ตัวร้อน หัวหูร้อนไปหมด นั่นคือเสียใจ อดสูใจ  รู้สึกผิด นั่นเอง      พอทำได้ครั้งหนึ่งมันช่วยสร้างเกราะคุ้มกันเราพอสมควร ต่อมา...เราก็เริ่มคัดกรองว่าเรื่องไหนสมควรก็ยังโอนอ่อนยอมทำ  เรื่องไหนไม่สมควรก็ตัดบท...ไม่ยอมซะบ้าง... ช่วยได้เยอะ เหมือนเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น   และคนรอบข้างก็เริ่มรู้ว่าเรา มีอำนาจในการตัดสินใจ ขนาดไหน ส่วนเรื่องของคุณนะคะ....แนะนำว่า...ไม่ต้องไปหาจิตแพทย์ไหนๆหรอก ถ้าจะตัดสินใจไปอยู่กับคนรักใหม่ก็ไปเลยค่ะ  เรื่องร้ายๆกว่านี้คุณก็เจอะเจอมาหมดแล้ว    ฟังดู  ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เรื่องพ่อ ก็ปล่อยให้เป็นภาระกับพี่ กับน้องชาย  ฟังดูน้องชายก็เป็นคนดี เป็นที่พึ่งได้     คุยกับพี่สาว และน้องชาย  2 คนให้เข้าใจก็เพียงพอ ว่าเราจะสามารถช่วยเหลือ  และทดแทนอย่างอื่นอะไรได้บ้าง  (นอกจากการคอยดูแลใกล้ชิด )   ไม่ต้องไปฟังคนอื่น  และที่สำคัญที่สุด  เลิกกล่าวว่าตัวเองได้แล้วนะคะ เมื่อจะหวนกลับมาคิดเรื่องนี้......ให้เปลี่ยนภาพคิดไปในอนาคต ว่าจะเลี้ยงดูลูก  รักดูแลสามีคนใหม่   และท้ายที่สุด...รักและดูแลตัวเองอย่างไรให้ ยืนหยัดอยู่ในโลกนี้ให้ได้อย่างแข็งแรง  .... โชคดีนะคะ จากคุณ : วันจัน - [ 22 ก.พ. 52 13:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 132 ถึงคุณ I am not arrogant เราตอบคุณที่กระทู้โน้นแล้ว แต่กลัวว่าจะถูกลบไปและไม่ได้อ่าน จึงขอมาตอบตรงนี้อีกครั้ง จึงขอยกข้อความทั้งหมดมาตรงนี้ เราขอบคุณที่พยายามตักเตือน เราไม่เคยโกรธใครเลยที่พยายามเข้ามาตักเตือนเราดี ๆ แบบนี้ เรารู้ว่าคำหยาบ มันไม่ดี เราเองก็ไม่ชอบ ถึงครอบครัวเราจะเป็นคนบ้านนอก แต่เราพี่น้อง 3 คน ไม่เคยพูดคำหยาบต่อกันเลย เวลาทะเลาะกันแบบเด็ก ๆ แค่คนหนึ่งใช้อารมณ์ ขึ้นคำว่า เมิง กรู ก็เป็นความผิดใหญ่โต วิ่งฟ้องแม่กันแล้ว แต่เพราะ คำหยาบๆ มันทำให้คนอื่นเจ็บได้ เท่า ๆ กับคนที่มาทำให้เราเจ็บ เราจึงใช้ และรับไม่ได้ที่ใครเอามาใช้กับเราก่อน เท่านี้ค่ะ ที่ขอชี้แจง เรายอมรับฟังคำตักเตือนของคุณนะคะ และเราก็จะพยายามทำ แต่ไม่รับปากค่ะ ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน ขอบคุณค่ะ ............... ขอบคุณมากค่ะ คุณวันจัน และทุกคนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ เราไม่ได้ตั้งกระทู้เพื่อเรียกร้องความสงสารมากมายจากใคร ไม่ต้องการคำชื่นชม แต่เมื่อมีคนเข้าใจ และชื่นชมเราอย่างนี้ มันก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมากมาย พวกคุณทำบุญกับคน คนหนึ่งแล้วค่ะ ขอให้ผลบุญนี้ย้อนกลับคืนสู่พวกคุณทุกคน ที่คิดดี ทำดีกับผู้อื่น บุญนั้นคือ ความสุข คิดดีทำดีกับคนอืนแล้ว ใจของพวกคุณก็เป็นสุข ใช่ไหมคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขกันมาก ๆ ค่ะ .............. จากคุณ : จากใจ จขกท. - [ 22 ก.พ. 52 14:12:07 A:124.120.187.55 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 133 อ้อ... เห็นไฟเขียว ไฟแดงแล้ว ก็ดีเหมือนกันค่ะ ลบไปเสียได้ก็ดี เราก็ได้ระบายเรื่องราวของเราแล้ว ถึงจะยังเล่าไม่หมด แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก ดีใจที่มีส่วนหนึ่งเข้าใจบ้าง ก็พอแล้ว เราก็ยังคงอยู่ที่นี่ไม่ได้ไปไหน แอบเล่าเรื่องของตัวเอง แอบอ่านเรื่องราวของคนอื่น ทักทายกับคนที่เป็นมิตร ก็พอจะมีความสุขไปวัน ๆ ใครไม่รังเกียจก็เข้ามาพูดคุยกับเราได้ เรายินดีเสมอที่จะมีเพื่อน ใครคิดว่าเราเป็นคนไม่ดี ไม่น่าคบ ก็ผ่าน ๆ กระทู้เราไปเถอะนะ ไม่ต้องเข้ามเสียดสีกันก็พอ .............สวัสดีค่ะ............ จากคุณ : จขกท. - [ 22 ก.พ. 52 14:25:13 A:124.120.187.127 X: TicketID:204944 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ยินดีเป็นเพื่อน และเป็นกำลังใจให้คุณเจ้าของกระทู้กับชีวิตในวันต่อ ๆ ไป อดีตแม้จะเจ็บช้ำ แต่มันก้อคือบทเรียนที่มีค่าที่ทำให้คุณเข้มแข็งในวันนี้ ^___^ แก้ไขไม้เอกเป็นไม้โทค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 52 23:40:57 จากคุณ : Flying~Dutch~Girl - [ 22 ก.พ. 52 17:08:15 ]

ความคิดเห็นที่ 135 ยามคนล้ม เราไม่เคยข้ามค่ะ ให้กำลังใจนะคะ จขกท ใครจะจับผิดอะไรในอีกกระทู้ก็อย่าไปสนใจมากค่ะ สนใจได้นิดหน่อย พอประดับความรู้ว่า นี่แหละชาวไกลบ้านบางส่วน สงสัยคิดว่าได้นั่งเก้าอี้เว็บมาสเตอร์อยู่มั้งคะ เลยจับผิดกันยกใหญ่ ขนาดเว็บมาสเตอร์เขายังไม่ขนาดนี้เลย นี่ถึงกับแยกกระทู้จับผิดกัน.......เฮ้ออออ จากคุณ : แฟนสาวฮัตโตริคุง - [ 23 ก.พ. 52 00:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 136 Hmmmm I was thinking about write my story and share it here with you guys but I don't think I should do it anymore cuz I'm too scared of some workless people that have too much time gonna read and give me some stupid comment. จากคุณ : ^_^ sassy Nairobi girl - [ 23 ก.พ. 52 01:38:53 A:41.212.18.59 X: TicketID:186195 ]

ความคิดเห็นที่ 137 จะเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งก็ตามแต่ก็ติดตามอ่านจนจบ และได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่าง เด็กเมื่อถูกผู้ใหญ่กระทำไม่ดีมักจดจำ และเครียดแค้นถึงแม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นผู้มีพระคุณก็ตาม ผู้ที่ถือว่าเป็นพ่อเป็นผู้ให้กำเนิด ทำร้ายลูกทั้งทางกาย วาจา ใจ แล้วสุดท้ายเป็นไง กรรมเริ่มตามสนองโดยที่ไม่มีใครเค้าทำอะไรเลย และเริ่มทำตัวเองให้น่าสมเพชเวทนา อยากให้คุณจขกท.คิดเสียว่า เกิดมาชาตินี้มาใช้เวรใช้กรรม กับผู้ชายคนนี้ ปฏิบัติกับเขาเหมือนลูกทั่วไป อย่าไปสนิทสนมมาก เลือกเดินในทางของเรา ชีวิตเราก็ชีวิตเราทำไมต้องเอาไปผูกกับพ่อซึ่งเป็นเพียงผู้ให้กำเนิด(โดยไม่ได้ตั้งใจ) อย่าหาว่าออกความเห็นในให้คุณอคติกับพ่อนะ ส่วนตัวของเราไม่มีปัญหากับพ่อ แต่พ่อก็จากเราไปตั้งแต่เล็ก ๆ เคยนอนร้องไห้คิดถึงพ่อบ่อย ๆ ผัวฝรั่งก็ใช่จะร้ายไปหมดและดีไปหมด ถ้าเราคิดว่าผู้ชายคนนี้สามารถเป็นเพื่อนเราได้ ก็ลุยไปเลยลองไปใช้ชีวิตในเมืองนอกดู ไม่เห็นเสียหายอะไรเลยเพราะลูกก็มีสองคนแล้ว ส่วนพ่อถ้าเขาอยากตายก็ปล่อยไปเถอะ ให้ถือเสียว่าสิ้นสุดกันเพียงแค่นี้...... ขอให้โชคดี จากคุณ : เสียงซึง - [ 23 ก.พ. 52 02:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 138 กระทู้ตกแล้ว (แอบดีใจ)  หวังว่าคงไม่ขึ้นไปโชว์หราเป็นกระทู้แนะนำอีกนะคะ  อยากจะเข้าใจว่ผู้ที่กดโหวตมีเจตนาดี  แต่ดิฉันไม่ชอบค่ะ  ไม่ได้อยากดัง และไม่อยากให้เรื่องราวของตัวเองเป็นที่สนใจกับคนทั่วไปมากนัก ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะมาเล่าต่อหรือไม่  เพราะก็เข้าใจว่าสมาชิกส่วนหนึ่งก็ยังสนใจติดตาม อยากทราบเรื่องราวของดิฉันทั้งหมดว่าเป็นไง มาไงจนมาถึงทุกวันนี้ที่มามีแฟนฝรั่ง  แต่มีเสียงติติงว่าไม่สมควร  ดิฉันก็รับฟังค่ะ ดิฉันเล่าเรื่องอ้อมโลกไปมากมาย ตั้งแต่เรื่องแม่ เรื่องพี่สาว เรื่องตัวเองและยังไม่ถึงเรื่องน้องชาย บางคนอาจคิดว่าทำไมฉันต้องเอามาผสมโรงกันด้วย  จึงอยากจะอธิบายว่า  เมื่อถึงบทสรุปแล้วทุกคนจะได้เห็นถึงความเป็นไปของชีวิตแต่ละคนในครอบครัวดิฉัน มีสาเหตุมาจากพ่อเพียงคนเดียว แม้กระทั้งเรื่องที่แม่ต้องตายจากพวกเราไปอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาสมควร ก็เพราะพ่อ  ใช่ค่ะ ดิฉันโทษ ว่าเป็นความผิดของพ่อ และไม่ใช่ฉันคนเดียวที่โทษพ่อ   แม้แต่พี่สาวที่เป็นลูกรักและกตัญญูที่สุดของพ่อ  ก็ยังเอ่ยปากเมื่อวันที่แม่ตายว่า “ฉันโกรธเขา แม่ตายเร็วก็เพราะเขา” ฉันเล่าเรื่องราวทั้งหมดในชีวิตให้แฟนฟัง เพราะอยากให้เขารับรู้ความเป็นมาของชีวิตฉัน เพื่อให้เขาเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของฉัน  แฟนก็สรุปเรื่องราวทั้งหมดได้ตรงกับความรู้สึกของฉันหมด  แต่ฉันไม่อาจพูดออกมาอย่างที่เขาพูด  ฉันบอกเขาว่า  ถึงอย่างไร เขาก็เป็นพ่อแท้ๆ ของฉัน เป็นผู้ให้ชีวิต  มันเป็นวัฒนธรรมของไทยเราที่ลูกไม่มีสิทธิ์จะคิดไม่ดีกับพ่อ  แม้สิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน  ฉันก็ยังอยากให้ฉันเข้าใจผิดไปเอง แต่แฟนยืนยันว่าไม่ใช่  ยูไม่ได้เข้าใจผิดเลย เขาอยากจะมีเซ็กส์กับยู  จากพฤติกรรมต่างๆ ของเขามันบ่งชัดขนาดนี้ ถ้ายูไม่เข้มแข็งยูก็ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของเขาไปแล้ว  แฟนโกรธมากที่ได้ฟังเรื่องราวจากฉัน บอกว่าไม่มีวันให้อภัยและขอเราอย่าได้พาเขาไปบ้านอีก  (แต่พอเราไปบ้านพ่อก็บอกว่าไม่ต้องพาแฟนมาอีก ทั้งบ่นด่าทั้งรำพันต่างๆ นานา  จนฉันบอกพ่อไปว่าเขาไม่มาอีกแล้วล่ะ  ก็เป็นเรื่องอีกหาว่าฉันกำลังถูกหลอก และไม่ให้ฉันไปเมืองนอกกับแฟน)   แต่ฉันก็ยังยืนยันว่า  ยังไงเขาก็คือพ่อ ยามแก่เฒ่าเราเป็นลูกต้องเลี้ยงดู แต่แฟนไม่รับวัฒนธรรมของบ้านเมืองเราตรงนี้เลย  และยิ่งพ่อเราเป็นอย่างนี้เขาไม่อยากให้เงินแม้แต่บาทเดียว และพ่อที่ควรดูแลเลี้ยงดู  ก็ควรเป็นพ่อ ที่ทำหน้าที่ของพ่ออย่างสมบูรณ์ ให้ตัดสินใจเลือกอนาคต ให้การศึกษา แต่พ่อของยูนั้นไม่มีเลย (ตอนนั้นนึกเสียใจที่เล่าเรื่องพ่อให้แฟนฟังเหมือนกัน)  แล้วยังอยากจะมีเซ็กส์กับลูกอีก  ฉันเถียงว่า  ยังไงเขาก็คือพ่อ ไม่มีเขาเราก็ไม่ได้เกิด  แฟนก็ว่า  เขาก็ไม่ได้ตั้งใจให้ยูเกิดนี่ มันก็แค่ fun กับแม่ยูเท่านั้น (จริงๆพูดเจ็บกว่านี้มากค่ะ)  ดิฉันก็ โอเค งั้นถ้าเขาไม่ให้ข้าวให้น้ำ เราก็ไม่ได้โตมาจนถึงทุกวันนี้หรอก  แฟนก็เถียงอีกว่า  ยู(ทำท่ายกมือไหว้)ขอเขามาเกิดเหรอ  นั่นมันหน้าที่ของเขาที่ต้องรับผิดชอบ   ก็หมดปัญญาที่จะเถียงกับแฟนค่ะ  (นึกเสียใจที่ไม่น่าเล่าเรื่องพ่อให้แฟนฟังเลย)  แต่แฟนว่าดีแล้วที่เล่า ไม่งั้นเราก็ไม่รู้จักกันดีพอหรอก แต่เรื่องพ่อ  ต้องตกลงกันให้เด็ดขาด  ก่อนหน้าที่เราจะเล่าเรื่องพ่อ  เคยขอเขาว่าจะให้เงินพ่อใช้บ้าง  เขาว่าวัฒนธรรมของเขาไม่มี  แต่ก็โอเค เขาจะให้แต่แค่ปีละ 10,000 บาทเท่านั้นนะ ย้ำว่าหนึ่งหมื่นบาทต่อปีค่ะ  แต่สองครั้งที่ฉันพาเขาไปพบพ่อ  ฉันก็เอาเงินใส่มือให้พ่อเล็กน้อยต่อหน้าแฟนทุกครั้ง  อันนี้เลยทำให้แฟนเกิดความไม่แน่ใจ  ที่เห็นเราดูห่วงใยพ่อขนาดนี้   จึงคิดว่าเราจะต้องแอบเอาเงินมาส่งเสียให้พ่อมากกว่าที่เคยตกลงกัน  นี่คือสาเหตุที่ฉันต้องตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง   ว่าฉันแค่ทำตามหน้าที่ของลูกเล็กน้อยเท่านั้น  เพราะฉันไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพันกับพ่อ  ถึงขั้นจะต้องทุ่มเททำงานหนักและส่งเงินกลับมาให้พ่อใช้ทุกเดือนหรอก แต่เรื่องกลับบานปลาย พอแฟนรู้เรื่องก็ยิ่งไม่ยอมใหญ่เลยที่ฉันจะให้เงินพ่อ  เขาว่า เขาเข้ามารับภาระเรากับลูกด้วยความเต็มใจ  ย้ำว่าแค่เรากับลูกเท่านั้น  เขาอยากให้อนาคต ให้ชีวิตใหม่กับเรา เพราะสภาพชีวิตของเราขณะนี้มันไม่มีอนาคตแล้ว อายุก็เยอะ ลูกก็ป่วยรอวันตายเท่านั้น บ้านก็ไม่มีอยู่ งานที่เคยทำก็เงินเดือนเล็กน้อยไม่มั่นคง เราเถียงนะ ว่ายังไงเราก็อยู่ได้ไม่ตายหรอก คนที่จนและลำบากกว่าเรายังมีอีกเยอะแยะ   แฟนว่าเค้ารู้ว่าในเมืองไทยมีคนจนเยอะแยะมากมาย  แต่พวกเค้าก็ไม่มีโอกาสเหมือนยูในขณะนี้  ยูจะทำอะไรกิน ไปขายอาหารตามข้างถนนเหรอ  ไอรู้ว่ายูทำได้แต่ยูโง่หรือฉลาดล่ะ  เค้าจะให้ชีวิตใหม่  สัญญาว่าจะดูแลช่วยเหลือไปจนกว่าเราจะสามารถยืนด้วยลำแข้งของตังเองได้  แต่ไม่ใช่ในเมืองไทย เพราะเค้ายืนยันว่า I like you, I want to have relationship with you.   เค้าไม่อาจสัญญาว่าจะอยู่กับเราได้ตลอดชีวิต  เพราะถ้าอยู่กันไม่ได้จริง ๆ ก็หย่า  แต่ยูจะไม่ได้กลับมามีสภาพชีวิตที่ยากลำบากแบบนี้อีก  ไม่ว่าหย่าแล้วจะกลับมาอยู่เมืองไทย หรือจะใช้ชีวิตอยู่ที่เยอรมันยูก็มีสิทธิ์ที่จะเลือก   เค้าให้โอกาสเราแล้ว  ถ้าเราไม่รับเค้าก็ไม่บังคับ เพราะใครๆ ก็ว่าเค้าบ้าเหมือนกัน ที่มาเลือกผู้หญิงไทยที่อายุก็เยอะ มีลูกป่วยและปัญหามากมายอย่างนี้  เพราะตัวเขาเองนั้นเพียบพร้อมทุกอย่างมีแต่ผู้หญิงต้องการจะแต่งงานกับเค้าทั้งนั้น แต่ยูต้องสัญญา  ว่ายูจะไม่ให้เงินพ่อ  แต่เมื่อเค้าได้รับปากไปแล้วว่าจะให้ปีละหมื่น เค้าก็จะให้ตามนั้น  ยูต้องสัญญา  ว่าจะไม่มากกว่านี้   ดิฉันก็อึ้ง  (ก็เงินแค่หมื่นบาทต่อปีมันมากมายซะที่ไหน)  ก็เลี่ยงว่า ตกลงฉันจะไม่เอาเงินของคุณมาให้พ่อหรอกเมื่อฉันมีงานทำฉันจะเอาเงินฉันให้พ่อเอง   แฟนก็ไม่ยอม  บอกว่า ยูไม่มีวันที่จะมีเงินเหลือพอมาให้พ่อหรอก  เค้าให้ทำงานอย่างเก่งยูก็ได้แค่  400 ยูโรต่อเดือนเท่านั้น เงินนี้จะให้เก็บเป็นเงินส่วนตัว เพื่ออนาคตของยูเอง  ถ้ายูจะเอามาให้พ่อ  ไอจะช่วยยูไปทำไม  ไอช่วยแค่ยูกับลูกนะ แฟนคาดคั้นให้เราต้องรับปากสัญญาให้ได้  และหมายมาดว่าเมื่อไหร่ที่เราผิดสัญญา  มีปัญหากับเค้าแน่  แล้วดิฉันจะทำยังไงล่ะคะ  เลือกจะไปอยู่กับสามีฝรั่ง  ก็ต้องได้ชื่อว่าอกตัญญูกับพ่อ   แต่ถ้าเลือกพ่อมันก็กล้ำกลืนกับอดีตที่เล่า   ถ้าเปลี่ยนจากพ่อเป็นแม่ได้  ดิฉันคงไม่ลังเลเลยที่จะเลือกอยู่กับแม่และกับลูกในเมืองไทย  อดมื้อกินมื้อไปเราก็มีความสุขที่ได้อยู่กับแม่นะ  เพราะเรารักแม่  แต่เราไม่รักพ่อค่ะแต่ที่เราสับสนอยู่นี่มันแค่จิตสำนึกว่าเขาเป็นพ่อเราเท่านั้น นี่คือสิ่งที่ฉันกำลังทุกข์และสับสนอยู่ขณะนี้  เพราะสัญญาแล้วก็ต้องทำตามสัญญาค่ะ  แฟนเป็นคนที่จริงจังมาก .................... อ่อ  วันนี้เราจะไปบ้าน ไปส่งลูกและก็ไปเยี่ยมพ่อนั่นแหละ  แต่บ้านอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพ จะยืมรถน้องชาย ขับไป 2 ชม.ก็ถึง ที่ต้องบอกเดี๋ยวจะมีคนมาจับผิดอีก  เพราะบอกไว้ที่กระทู้โน้นว่าจะไปต่างจังหวัด  แล้วไหงยังโผล่มาพรรณาอะไรยืดยาวอยู่ตรงนี้อีก ขอบคุณบอร์ดพันทิป ที่ให้เราได้ระบายค่ะ  และก็ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เห็นใจอีกครั้ง  เราไม่ได้บังคับให้ใครมาเชื่อ  แค่อย่ามากล่าวหาว่าเราหลอกลวงก็พอ สวัสดีค่ะ แก้ไขผิดตกค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 52 12:22:49 จากคุณ : จขกท. (ถึกศรี) - [ 23 ก.พ. 52 12:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ตามอ่านมาหลายวันแล้ว เป็นกำลังใจให้จขกท.นะคะ ขอให้ผ่านพ้นเรื่องร้ายๆไปได้ จากคุณ : Zhen_x2 - [ 23 ก.พ. 52 17:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 140 เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จากคุณ : โปรแตสเซียม - [ 23 ก.พ. 52 23:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 141 วิธีที่ดีที่สุดคือ การให้อภัย ค่ะ อภัยให้คุณพ่อคุณเถอะค่ะ เหมือนที่คุณแม่คุณเคยขอร้อง อดีตผ่านมาแล้วคงแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ปัจจุบันเรากำหนดความเป็นไปได้ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ตัวคุณคนเดียว ดิฉันเชื่อว่า คุณเป็นคนดี และรักพ่อคุณ แต่เรื่องราวในอดีตทำให้คุณลังเลในการปฏิบัติตัวกับพ่อของคุณ ตอนนี้่คุณก็โตแล้ว พ่อคุณคงบังคับคุณไม่ได้แล้วล่ะค่ะ แต่การที่คุณจะต่อต้านพ่อของคุณ จะยิ่งทำให้คุณรู้สึกแย่กับตัวคุณเองนะคะ และวิธีนี้ ไม่มีใครมีความสุขเลยค่ะ ดิฉันเชื่อว่า ถ้าคุณอภัยให้พ่อคุณ จะทำให้คุณรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น จากคุณ : MaeNean - [ 24 ก.พ. 52 03:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 142 ก่อนอื่นก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณ จขกท. นะครับ เรื่องของพ่อคุณ จขกท.ที่แสดงพฤติกรรมที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นนั้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนสมัยคุณเด็กๆจนโต แล้วก็จนถึงขณะนี้เค้ายังมีความเคลือบแคลงใจอยู่รึเปล่าว่าคุณเป็นลูกของเค้าจริงๆหรือไม่ เพราะตอนนั้นแม่คุณก็คลอดคุณตอนที่แม่คุณกลับไปหาพ่อคุณแล้ว ก่อนที่แม่คุณจะไปนั้นพ่อคุณรู้หรือไม่ว่าแม่คุณกำลังตั้งครรภ์อยู่  ผมคิดว่าอาจจะเป็นสาเหตุนึงที่ทำให้พ่อคุณอาจจะไม่คิดว่าคุณคือลูกเค้าจริง จนทำให้พ่อคุณไม่เคยแสดงความเป็นพ่อที่ดีกับคุณเลย   จริงๆน่าจะถามพ่อคุณให้รู้นะว่าตอนนี้เค้ายังสงสัยว่าคุณเป็นลูกที่แท้จริงของเค้าหรือไม่(แต่ก็มีพ่อที่เลวๆบางคน รู้ทั้งรู้ว่าลูกตัวเองก็ยังคิดชั่วๆ)  ถ้าคำตอบเค้าคือเค้ายังไม่ยอมรับ หรือเค้าไม่แน่ใจและยังเคลือบแคลงอยู่ ก็อาจจะยากที่จะอยู่ร่วมกันได้ จริงๆ สมัยนี้ถ้าตรวจเลือดดูโครโมโซมความเป็นพ่อลูกกันก็ไม่ยากอะไร(มีทำที่โรงเรียนแพทย์ )  ผมแนะนำว่าทางออกที่ดีที่สุดขณะนี้น่าจะถามพ่อคุณให้รู้กันชัดแจ้ง  แล้วก็ปรึกษาจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาในรพ.นะครับ ไม่ได้หาว่าคุณบ้าหรือประสาทอะไรนะครับ แต่จิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาเค้าช่วยคนมามากต่อมากแล้ว ขอให้คุณ จขกท.โชคดีนะครับ ... แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 52 11:03:13 จากคุณ : Fox Gracier - [ 24 ก.พ. 52 10:58:50 ]