ความคิดเห็นที่ 1 สวัสดีค่ะคุณวุฒิ ดิฉันเข้าใจในความรู้สึกท้อของคุณ แต่ละคนมีอุปสรรค ปัญหา ในขณะเรียนไม่เหมือนกัน ในกรณีของคุณ ถ้าเป็นดิฉัน ดิฉันจะพยายามและเรียนไปจนถึงที่สุดที่เขาให้เรียนได้ ปริญญาเอกเขาให้เรียนได้ห้าปีหรืออาจ drop ได้อีกปีหรือสองปี ดิฉันก็จะทำให้ถึงที่สุด ให้ชื่อว่าเราได้ทำเต็มที่แล้ว แต่ทั้งนี้ก็ต้องมานั่งวิเคราะห์ปัญหาดูด้วยว่าที่เรียนมานานหรือไม่เห็นทางจบเนื่องมาจากอะไร เช่น ทำแลปไม่สำเร็จ อาจารย์ไม่ว่างมาดูแล หรือตัวเราขี้เกียจและหายหน้าไปเอง แล้วรีบแก้ปัญหาต่างๆทันที หวังเป็นอย่างยิ่งว่า clip นี้จะช่วยคุณและคนที่ท้อได้ http://www.maniacworld.com/are-you-going-to-finish-strong.htm ถ้าเลิกกลางครัน แน่นอนคือเสียดายเงินและเวลา แต่ถ้าเราคิดว่าเรามั่นใจที่จะตัดสินใจทำหรือเลือกอะไรแล้ว เราไม่ควรมาคิดตอนหลังว่าทำไมเราถึงตัดสินใจผิดไป ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป และจริงๆแล้วมีอะไรที่เราอยากทำมากที่สุดในตอนนี้ ก็ลองนั่งเขียนลำดับความสำคัญดู คนเรารู้วันเกิด ไม่รู้วันตาย รีบทำซะตั้งแต่วินาทีนี้ ขอให้โชคดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 52 23:58:24 จากคุณ : Nor-mai - [ 8 มี.ค. 52 23:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.youtube.com/watch?v=V1h7wdZFweY จากคุณ : Nor-mai - [ 9 มี.ค. 52 00:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับคุณวุฒิ คนที่เข้าโปรแกรมเรียน ป เอก แล้วไปไม่ถึงที่สุดมีพอสมควรทีเดียวนะครับ อย่าห้องปฏิบัติการที่ผมทำอยู่ สำเร็จถึงเอกเพียง 50% นอกนั้นก็ด้วยเหตุผลต่างๆ เอาแค่ ป โท แล้วก็ออกจากโปรแกรมไปน่ะครับ ผมคิดว่าคุณวุฒิมาตั้งหัวข้อแบบนี้คงจะเจออะไรที่สุดๆจริงๆ ลองแบบนี้ดีไหมครับ ลองตั้งจิตอธิษฐาน นึกถึงพระรัตนตรัย แล้วก็บอกว่าขอให้เราได้เดินในเส้นทางที่ถูกต้องในชีวิตนี้ ถ้าเราจะได้เรียนปริญญาเอกจนสำเร็จแล้วเป็นประโยชน์ต่อตัวเราและต่อผู้อื่น ขอให้มีสิ่งมาดลใจเราและขอให้จังหวะและโอกาสเอื้ออำนวยด้วย คุณวุฒิ ทำบุญ ทำทาน แล้วก็นึกถึงคนอื่นๆที่เขาด้อยโอกาสกว่าเราไว้ให้มากๆครับ จากคุณ : อู - [ 9 มี.ค. 52 04:02:34 A:67.9.135.251 X: TicketID:147934 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ของผม หลักสูตร ป.เอก นานาชาติ ด้านเศรษฐศาสตร์ในเมืองไทย ค่าเฉลี่ยที่สังเกตมานะครับ ปีหนึ่ง 30 คน ปีสอง 15 คน ปีสาม ผ่าน proposal 10 คน ปีสี่ ทำวิจัยจริงๆ 7-8 คน จากคุณ : คุณฉงน - [ 9 มี.ค. 52 11:28:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมว่าคุณเจ้าของกระทู้น่าจะช่วยให้รายละเอียดเพิ่มเติมสักนิดนะครับ ว่าที่ไม่คิดว่ามองไม่เห็นทางจะเรียนให้สำเร็จได้นี่เพราะอะไร ถ้ามีรายละเอียดคนในห้องนี้คงจะแนะนำอะไรได้บ้าง ส่วนตัวนะครับ ตอนเข้ามาเรียนใหม่ๆ รู้สึกเหมือนกันว่าอยากเลิก เพราะสงสัยว่าสิ่งที่ตัวเองเรียนอยู่ เป็นสิ่งที่ตัวเองสนใจจริงหรือใหม่ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีทิศทาง เคยเรียนด้วยความเบื่อมากๆเหมือนกัน เคยเล็งสมัครโปรแกรมปริญญาเอกสาขาอื่นๆที่ใกล้เคียงด้วย แต่พอเรียนไปได้สักปี เริ่มจับทางได้แล้วว่าตัวเองสนใจเรื่องไหนกันแน่ แล้วอยากทำวิทยานิพนธ์เรื่องอะไร ก็โอเคครับ ตัวเองเริ่มมีทิศทาง ตอนนี้ก็ไม่คิดจะเลิกเรียนแล้วครับ อยากแต่จะรีบๆอ่าน รีบๆปั้นวิทยานิพนธ์ให้เป็นตัวเป็นตนครับ จากคุณ : บุ้ง (B Oprysk) - [ 9 มี.ค. 52 21:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากบอกว่าตอนเรียนอยู่นั้นเคยท้อมากเหมือนกัน แต่ดิฉันไม่สามารถกลับมามือเปล่าได้ หนึ่งก็คือกลัวต้องชดใช้ทุน สองก็คือ คิดว่าไม่สามารถทนสายตาดูถูก เหยียดหยาม สะใจ จากเพื่อนร่วมงาน(ที่หาคนรักดิฉันจริงๆได้น้อยเต็มทน) ได้หากดิฉันเรียนไม่จบกลับมา สามคือคิดถึงแม่และป้าๆ  พวกเขาดีใจมากตอนดิฉันได้ทุน  เลยไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง เลยฮึดสู้   จบมาได้ เพราะลูกอึดอย่างเดียว ไม่รู้เรื่องก็อึดอ่าน เวลาท้อก็อึดคิดถึงผลของการเรียนไม่จบที่ว่าไว้ด้านบน มันเลยทำให้เกิดแรงผลักดัน อ่านไม่รู้เรื่องก็อดทนอึดอ่าน อยากบอกว่า การเรียนปริญญาเอกนั้นหนักหนาสาหัสอยู่แล้ว หากมีปัญหาที่แก้เองไม่ได้ และหลังจากได้พยายามแก้ปัญหานั้นอยู่พักใหญ่แล้วก็ยังแก้ไม่ได้อีก อย่าเก็บปัญหาไว้คนเดียว หาคนปรึกษา หรืออย่างน้อยก็หาคนฟังปัญหา อย่างน้อยการได้ระบายปัญหาออกไปบ้างมันก็ทำให้ความทุกข์เบาบางลงไปบ้าง ไปหาหนังเรื่อง A beautiful mind มาดูซิ จะเห็นว่า ชิวิตของคนที่เขาประสบความสำเร็จนั้นเขาต้องมุ่งมั่นและทุ่มเทแค่ไหน สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : PaMouth - [ 10 มี.ค. 52 23:32:23 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณมีจุดมุ่งหมายหรือเป้าหมายในชีวิตที่จะเกิดขึ้น ก็ต่อเมื่อคุณได้ปริญญาเอกหรือเปล่าคะ ถ้าคุณมี ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ Go for it ค่ะ ส่วนตัวเราเคยท้อมาก ๆ ตอนทำ thesis ป. โท ค่ะ ตอนนั้นเราทำ thesis ป โท ใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้าตั้งใจทำจริง ๆ อีก 2 อาทิตย์ก็ทำเสร็จ คือตอนนั้นทำไปได้ 90% แล้วค่ะ ตอนนั้นเนี่ย เราได้ไป present งานของเราที่คอนเฟอเรนซ์แห่งหนึ่ง ที่นั่น เราได้เจอโปรเฟสเซอร์ท่านหนึ่ง ที่มาฟังเราพรีเซนต์แล้วสนใจงานของเรามาก จนกระทั่ง offer ให้เราไปทำงานกับเค้า (ป เอก) หลังจากคุยกันแค่ 5 นาที! ซึ่งในใจเราตอนนั้นคิดว่า ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน เพราะ thesis ป โท เราใกล้เสร็จแล้ว แต่! หลังจากที่กลับมาจากคอนเฟอเรนซ์ อาจารย์ที่ปรึกษากลับบอกว่า งานเรายังไม่ดีพอ ให้เปลี่ยน approach ใหม่! ที่ทำมาตลอด สุดท้ายเราก็ต้องเริ่มใหม่ แล้วทีนี้ เวลามันก็ใกล้ เข้ามามากแล้ว คือเราจะไปเรียนต่อเอกไม่ได้ ถ้าเราไม่จบโท ทีนี้ ทุกคืน เราอ่านหนักมาก เขียนโปรแกรมหนักมาก ทำการทดลองเพื่อหา approach ใหม่ ผลที่ได้ คือ result ที่ออกมาไม่ดีเลย แต่ก็สู้ทนทำไปอย่างนั้น จนกระทั่งท้ายที่สุด ก็หา approach ได้และผลงานก็เป็นที่พอใจกับอาจารย์ที่ปรึกษามาก จน committee จากอีกมหาลัยนึงที่ถูก invite มาเพื่อสอบ defense เรายัง offer ให้เราทำเอกกับเค้า ระหว่างทางที่ทำนั้น เราท้อมาก ๆ ท้อมาตลอด อยู่ดี ๆ นั่งเขียนโปรแกรมอยู่ ก็ร้องไห้ เพราะเรารู้สึกว่า ทำไมเราถึงโชคร้ายจัง งานที่ทำมาเป็นปีถูกยกเลิก แล้วผลการทดลองของ solution ใหม่ก็ออกมาไม่ดีซักที แล้วก็ต้องเปลี่ยน approach ไปตลอด จนกว่าผลจะออกมาเป็นที่น่าพอใจ แต่เราก็พยายามทำอย่างหนักมาก เพราะเราต้องการเรียนต่อ ป เอก ถ้าไม่จบโท เราต่อเอกไม่ได้ ท้ายที่สุดแล้ว เราก็ทำ thesis ป โท สำเร็จ ระยะเวลาที่ทำจริง ๆ ก็ประมาณ 3 เดือน แต่ตอนนั้นเราทำงานประจำไปด้วย ก็เลยมีเวลาทำแค่ตอนกลางคืนกับเสาร์อาทิตย์เท่านั้น สู้ ๆ ค่ะ เราเชื่อว่า ตราบใดที่เราพยายาม เราจะก็สำเร็จ เคยอ่านหนังสือคุณบัณทิต เค้าบอกว่า "ยิ่งเราทำงานหนักมากเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งโชคดีมากขึ้นเท่านั้น" ตอนนั้น เราคิดว่าเราโชคดีมาก ที่สามารถหา approach ใหม่ได้รวมถึงทำงานได้เสร็จภายในระยะเวลา แต่นั่น มันก็เกิดจากการที่เราทำงานหนักมากเหมือนกัน สู้ ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้ เพราะดูท่าทางแล้ว คุณก็ยังมีความรู้สึก "กลัว" ที่จะล้มเลิกอยู่ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 52 09:32:07 จากคุณ : littlebearproject - [ 11 มี.ค. 52 09:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณวุฒิอย่ากังวลมากไปครับ ลองตั้งสติก่อน ที่ผมพูดอย่างนี้เพราะว่าตัวเองก็กำลังมีปัญหาเหมือนกัน อาจจะหนักกว่าคุณด้วยมั้ง เพราะว่าตอนนี้อยู่ปี 5 แล้ว (ของอังกฤษ หลักสูตร ป.เอก 3 ปี) เหลืออีกแค่ประมาณ 6 เดือน แต่ว่ายังเขียนไม่ถึงไหน คิดว่าคงพยายามเขียนให้เสร็จก่อน แล้วกลับมาสอบ viva ทีหลัง เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน เครียดมากๆ คิดว่าคงไม่จบแน่ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว นั่งคิดทั้งวันทั้งคืนเกือบตลอดอาทิตย์ เรื่องที่กลัวที่สุดคือ กลับไปที่ทำงานจะมองหน้าคนอื่นอย่างไร จะบอกเขาอย่างไรว่าเราพยายามแล้ว พูดไปก็คงเหมือนเป็นการแก้ตัว ว่าแล้วก็เลยคิดว่า ถ้าเกิดเราเดินข้ามถนนแล้วถูกรถชนแล้วเสียชีวิต ก็คงหนีเหตุผลเหล่านี้ไปได้พ้น (พอดีตอนที่คิดมากๆ กำลังเดินข้ามถนนไปห้องสมุดพอดี) แต่ก็มาหยุดคิดได้ว่า ถ้าเราเป็นอะไรไป คนที่เสียใจมากที่สุดก็คงเป็นที่บ้านเรา โดยเฉพาะพ่อกับแม่ พอดีเครียดมาก เลยนั่งเล่นเน็ต อ่านนู่นอ่านนี่ไปเรื่อย แล้วก็พอดีไปเปิดเจอพวกธรรมะต่างๆจาก youtube (ปกติเป็นคนห่างวัด) พอลองฟังแล้วก็สบายใจดีครับ ได้ข้อคิดต่างๆ ลองฟังแล้วลองคิดตาม ลองฝึกการมีสติ ก็เลยทำให้กลับมามีกำลังใจใหม่ ค่อยๆคิดแก้ปัญหาไปทีละเรื่อง อันไหนแก้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พักไว้ก่อน ลองคิดใหม่ว่า ถ้าเราไม่เรียนต่อหรือท้อถอย แล้วไม่ทำอะไร เราก็ไม่จบแน่ๆ แต่ถ้าเราลองตั้งใจทำอีกครั้ง มันก็มีโอกาสสำเร็จ แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่ต้องไปกังวล เพราะเราพยายามแล้ว กลับไปความรู้เราก็ต้องได้ไปบ้างหล่ะ อยู่ที่ว่าเราจะเอาไปทำประโยชน์อะไรได้บ้าง ตอนที่เรายังไม่ได้มาเรียนเอก เรายังทำประโยชน์ได้เลยใช่ไหมครับ ที่สำคัญคือไม่อยากให้คิดว่า ถ้าเราเรียนไม่จบแล้ว คนอื่นจะมาว่าเรา หรือเราจะเสียความมั่นใจ เสียหน้าไปตลอดชีวิตการงานที่เหลือ เพราะถ้าเรายังไม่สามารถเอาชนะเพียงแค่ความคิดในแง่ลบนี้ได้ เราก็จะคิดแบบนี้ไปเรื่อยๆครับ จะเป็นการสร้างให้เรามองคนอื่นไปในทางไม่ดีด้วย ลองหยุดเรียนหรืออ่านหนังสือซัก 2-3 วัน แล้วออกไปเดินเล่น สูดอากาศดีๆ หรือลองทำอะไรเพลินๆ ลองทำอะไรแปลกๆที่ไม่เคยทำมาก่อนก็ได้ (ผมลองฟังธรรมมะ) ไปเดินเล่นในโรงพยาบาลซึ่งไม่ใช่สถานที่ที่เราจะเข้าไปซักเท่าไร ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าอยู่เมืองไทย จะไปดูมวยที่สนามมวยลุมพินี (เพราะไม่เคยคิดอยากไป เลยอยากไปหาอะไรที่แปลกๆทำ) ไปนู่นไปนี่ ทำใจให้สบาย เดี๋ยวก็มีกำลังใจเองครับ พอดีผมเรียนทางสายสังคมศาสตร์ เลยไม่ต้องเข้าแลป ก็เลยหอบหนังสือไปอ่านไปเขียนที่ต่างๆ ที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยบ้าง ที่พิพิธภัณฑ์ ห้องสมุดประจำเมือง ร้านกาแฟ โรงอาหารของโรงพยาบาล เพราะชอบที่ที่มีคนเยอะๆ จะได้ดูไม่หดหู่ หรือถ้าอยู่บ้านก็เปิดโทรทัศน์ไปด้วย เขียนงานไป ดูโทรทัศน์ไป ทำไปเรื่อยๆ จะได้ไม่เบื่อครับ ลองดูว่าเราชอบบรรยากาศแบบไหนในการเรียน ชอบอยู่ที่เงียบๆหรือที่มีคนเยอะ ชอบแบบไหนก็ทำแบบนั้นครับ ที่สำคัญคืออย่าไปกังวลกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงครับ ลองอยู่กับปัจจุบัน ทำตอนนี้ให้มีความสุข ถ้าเป็นพุทธ ลองเข้าไปดู youtube เวลาว่างๆครับ http://www.youtube.com/user/dhammatube ผมชอบฟัง A. Jayasaro ได้ฝึก listenning skill ไปด้วย แต่ถ้าเป็นคนศาสนาอื่น ก็ลองหาดูครับ บางครั้ง เวลาที่เราหาทางออกไม่ได้ เราก็ยังคงต้องการแนวคิดทางศาสนามาช่วยเราอีกส่วนหนึ่งนะครับ ทำใจดีๆ อย่าเครียด สถานะการณ์ของผมแย่กว่าคุณอีก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมจะจบหรือเปล่า แต่ก็พยายามค่อยๆทำไปครับ มีอะไรก็เล่าสู่กันฟัง จะได้ไม่เครียดอยู่คนเดียวนะครับ จากคุณ : J. - [ 11 มี.ค. 52 19:06:49 A:212.9.104.91 X: TicketID:144076 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เคยครับ เชื่อว่าน่าจะเคยกันทุกคนแหละครับ บ้างครั้งที่ท้อมากๆ มักจะมีความคิดหนึ่งวิ่งเข้ามาถามว่า เราจะเรียนไปทำไม ไม่เรียนได้ไหม เรียนแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป ตอบตัวเองง่ายๆครับว่าสำหรับคำถามทั้งหมดเราไม่ทราบคำตอบในตอนนี้ รู้แต่ว่าตอนนี้มีหน้าที่เรียน ก็ตั้งใจเรียน จะจบไม่จบช่างมัน เรียนไปทำไมช่างมัน    ยังไม่ถึงเวลาคิด ทำงานที่มีเฉพาะหน้าก่อน เพราะตอนนี้มีหน้าที่เดียวคือเรียนกับเรียน ยังไม่มีหน้าที่ต้องคิดอย่างอื่น พอเงยหัวมาอีกทีมันก็จบแล้วครับ สู้ๆครับ จากคุณ : เทศระวี (เทศระวี) - [ 13 มี.ค. 52 15:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ....ขอบคุณทุก ๆ ท่านมากครับ...... เชื่อไหมครับว่าผมเข้ามาอ่านหน้านี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก บางครั้งน้ำตาไหลออกมาเอง เพราะซาบซึ้งใจครับ ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จะให้คำปรึกษาและแนะนำกับเราและให้กำลังใจเราให้ฮึดสู้ได้ถึงเพียงนี้ ตอนนี้ผมไม่คิดจะเลิกเรียนแล้วครับ ขอบคุณมากๆ อีกครั้งครับ ปัญหาของผมคือตอนนี้ผมเรียนปริญญาเอกที่อังกฤษ เรียนมาได้สองปีกว่าแล้วครับ ซึ่งงานวิจัยที่ผมทำถึงทางตัน ไม่สามารถไปต่อได้ และมีปัญหาที่สำคัญอีกเรื่องอาจารย์ที่ปรึกษาไม่ค่อยอยู่ให้เจอตัวด้วยครับ อีกสาเหตุที่สำคัญที่ตอนแรกทำให้ผมตัดสินใจเลิกเรียนก็คือคุณม่ผมท่านไม่ค่อยแข็งแรง พอมาเจอปัญหาแบบนี้เลยใจไม่อยู่กับทางนี้แล้ว แต่เชื่อไหมครับผู้หญิงคนหนึงอายุเจ็ดสิบกว่าปี(ผมเป็นลูกคนเล็กครับ) พอทราบว่าลูกทุกข์ใจ ถึงแม้ว่าจะไม่แข็งแรงนัก ก็ยังยืนยันจะมาเยี่ยมผมให้ได้ ผมถึงได้ตัดสินใจว่าผมจะเรียนต่อเพื่อนำความสำเร็จไปฝากท่านให้ได้ครับ เพราะตอนที่ผมได้รับทุนมาเรียนต่อที่นี่ ผมจำแววตาที่ท่านปลาบปลื้มมีความสุขและภูมิใจในตัวผมได้ดีครับ(ญาติรุ่นน้องผมที่พักด้วยกันที่นี่ แอบไปบอกท่านครับ ตอนแรกผมโกรธมากเพราะไม่อยากให้คุณแม่ไม่สบายใจ) ตอนนี้ผมกำลังจะหารายละเอียดว่าหากผมจะเริ่มทำเรื่องใหม่ โดยเปลี่ยนอาจารย์ที่ปรึกษาคนใหม่ที่มหาวิทยาลัยเดิม จะเป็นไปได้หรือไม่ หรือควรเปลี่ยนมหาวิทยาลัยไปเลย แต่ตัวผมๆ อยากลองหาอาจารย์ที่ปรึกษาคนใหม่ที่เดิมมากกว่าครับ ด้วยว่าผมรับทุนมาด้วยหากไปเริ่มที่ใหม่ คิดว่าน่าจะสายไปเพราะผมมาได้สองปีกว่าแล้วครับ เท่าที่ผมทราบหลักสูตรที่อังกฤษคือสามปี ถึงสี่ปี ไม่ทราบว่าเราสามารถเรียนได้นานที่สุดกี่ปีหรือครับ วันจันทร์นี้คงไปถามรายละเอียดอีกครั้งนึงครับที่มหาวิทยาลัย แต่หากท่านทราบ ช่วยแนะนำด้วยครับ อีกอย่างผมได้รับทุนรัฐบาลมาเรียนครับ ยังไม่ได้ปรึกษาทาง ก พ ว่า หากผมเปลี่ยนอาจารย์ที่ปรึกษาพร้อมทั้งเปลี่ยนหัวข้อวิจัย จะสามารถทำได้หรือไม่ครับ ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งครับ หากมีข้อเสนอแนะเพิ่มเติมจะขอบพระคุณมากๆ ครับ จากคุณ : วุฒิ - [ 15 มี.ค. 52 02:05:53 A:192.168.0.17 X:82.35.252.147 TicketID:202863 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบพระคุณทุกๆท่านมากครับ ตอนนี้ผมล้มเลิกความคิดที่จะเลิกเรียนแล้วครับ จากคุณ : วุฒิ - [ 15 มี.ค. 52 02:10:13 A:192.168.0.17 X:82.35.252.147 TicketID:202863 ]