 |
ขอระบายหน่อยค่ะ เบื่อแม่สามีมา
เราเรียนที่นี่จนจบมหาวิทยาลัย แล้วแต่งงานมาเกือบ 4 ปีแล้ว อยู่ด้วยกัันกับบ้านสามีตลอด มีพ่อแม่สามีและเรา ส่วนน้องสาวสามีแต่งงานและย้ายไปอยู่อเมริกา อดทนมาตลอด แม่สามีชอบคอยตามเรา ทำให้เราไม่มีเวลาอยู่กับสามีเลย และไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง อย่างเราไปเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย แม่สามีก็ตามไปด้วย เราก็เลยบอกว่า เดี๋ยวจะเบื่อเปล่าๆ เพราะเพื่อนเรา คุยไม่ค่อยสนุก ขอให้แม่ไปช็อปปิ้งรอก่อนก็ได้ แต่แม่บอกว่าจะรอหน้้างาน
แต่คุยกับเพื่อนอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็เดินเข้ามาในงาน เราต้องแนะนำให้เพื่อนทุกคน เรางี้ทำตัวไม่ถูกเลย เพื่อนบางคนแอบหัวเราะด้วย เราเลยขอกลับเร็วกว่าเดิม ตอนนั่งรถกลับ เราไม่พูดกับแม่สักคำ แต่พอกับบ้าน เรานั่งคิดอยู่นานว่า จะบอกสามีดีหรือป่าว (จริงๆแล้วเป็นแบบนี้หลายครั้ง อย่างเราไปซื้อของกับสามี หรืออยากออกไปเที่ยวกัน พ่อแม่ลูก แต่แม่ก็จะตามไปด้วยตลอด แต่พ่อก็จะคอยบอกว่าให้สามีเราพาเรากับลูกไปเที่ยวกันเอง แต่ที่ไม่บอกแม่เพราะบางทีพ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อย มีปัญญาไม่ค่อยพูดกันค่ะ ปรกติพ่อกับแม่ ถ้าอยู่บ้านกันสองคนจะไม่คุยกัน ไม่รู้ว่าทำไม)
เราักับมาถึงบ้าน เลยเล่าให้สามีฟัง สามีเราไปบอกแม่ แม่ทำหน้าเสียใจมาก(สามีเล่าให้ฟัง) แม่บอกว่าอยากรู้จักเพื่อนเราทุกคน เลยคิดว่าเข้าไปในงานน่าจะสนุกกว่า ลืมเล่าว่าตอนเข้าไปในงาน แม่ถามเพื่อนเราทุกคนเหมือนซักประวัติเลย ว่าเจอกับแฟนครั้งแรกที่ไหน แต่งงานหรือยัง ทำงานอะไร คือเป็นอย่างนี้บ่อยมากค่ะ คุณแม่สามีอายุ 59 แล้ว แต่ยังดูเด็กอยู่ ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ตอนนี้เราเป็นห่วงมากคือ เวลาเราออกไปทำงาน แล้วลูกเราฝากไว้ที่เนอเซอร์รี่ คุณแม่สามีชอบไปนั่งคอย และไปจ้องดู เวลาคุณครูดูแลเด็กๆ จนคุณครูท่านหนึ่งบอกว่า ท่าทางคุณแม่จะเป็นห่วงมาก แต่ไม่ต้องกลัวเพราะที่นี่ไม่มีประวัติปล่อยปละละเลยเด็ก
ปัญหาอีกอย่างคือ เราเป็นคนชอบทำกับข้าว เวลาเราทำกับข้าว แม่สามีจะมาคอยยืนมองตลอด มาคอยหยิบนู่นนี่ให้ เหมือนเป็นห่วง แต่เป็นห่วงมากเกินไป ทำให้เราอึดอัด ไม่ใช่ว่าเราไม่รักแม่ เรารักมาก และเกรงใจมาก เราเลยยอมอ่อนมาถึงขนาดนี้ แต่วันนั้นมันไม่ไหวจริงๆ
อย่างเราจะพูดภาษาไทยกับลูกตลอด เพื่อให้ลูกได้ภาษาไทยไปโดยอัตโนมัติ(อ่านในหนังสือก่อนคลอดมา ว่าเด็กที่เป็นลูกครึ่ง พ่อแม่ควรสอนภาษาให้ก่อนถึง 3 ขวบ เพราะเด็กจะมีสติปัญญาดีที่สุดในช่วงนี้) สามีเราก็พูดภาษาญี่ปุ่นกับลูก ตอนนี้ลูกเราฟังไทยและญี่ปุ่นรู้เรื่อง สามีเราก็โอเค
แต่เวลาเราพูดไทยกับลูกยังไม่ทันจบ คุณแม่สามีก็จะพูดตัดบทขึ้นมาทุกทีว่า เราพูดอะไร ให้ลูกเราแปลให้ จนเราไม่ค่อยอยากพูดกับลูกตอนแม่สามีอยู่ และเริ่มสังเกตุลูกเราแล้วว่า ไม่ค่อยอยากไปไหนกับคุณย่า แต่จะติดคุณปู่มากกว่า
อย่างตอนสามีจะออกไปทำงาน ถ้าหากแม่ไม่อยู่ สามีจะเข้ามาหอมแก้มเราและลูกก่อนไปทำงานเสมอ แต่บางที คุณแม่อยู่ข้างบน ได้ยินเสียงสามีเราเปิดประตูกำลังจะไปทำงาน คุณแม่ก็วิ่งลงมาส่งข้างล่าง ทำให้คุณสามีได้แต่ยกมือบ๊ายๆ ลูกและเรา เราสามคนแม่ลูก ไม่ค่อยมีเวลาเป็นส่วนตัวเลย แม้กระทั่งจะกลับไปเยี่ยมญาติที่ไทย คุณแม่ก็จะลาหยุดขอตามไป หรือว่าครอบครัวเราบินมาเยี่ยม(ปีหนึ่งบินมา 1 ครั้ง เพราะตอนนี้น้องสาวก็เรียนอยู่ที่โอซา้ก้า) แม่ก็จะลาหยุดตามเราไปตลอด สามีพูดกับแม่หลายครั้ง แต่ก็เห็นแม่ทำหน้าเศร้าทุกครั้ง
มีปัญญาหลายอย่างค่ะ เราและสามีอยากย้ายไปอยู่กันเองแต่ติดที่สามีทำงานใกล้บ้าน ระดับสูงแล้ว จะซื้อที่ปลูกบ้าน ดูๆ กันแล้ว แต่แม่สามีก็พูดตลอดว่าไม่อยากให้ออกไป กลัวเหงา เราก็เป็นคนขี้เกรงใจ ไม่งั้นคงไม่อดทนมาขนาดนี้
เป็นแบบนี้ตลอด จนอยากระบายมากค่ะ เพิ่งเห็นว่ามีห้องเจแปนด้วย เลยอยากมาขอระบายหน่อย คงจะไม่ว่ากัน ถ้าเบื่อก็ขอโทษด้วย
จากคุณ :
ทะซึฮิโกะ
- [
17 มี.ค. 52 09:40:20
A:203.136.255.168 X: TicketID:208596
]
|
|
|
|
|
|
ก็เลยแยกกันอยู่คนละจังหวัดกันไป ปีหนึ่งเจอกัน 1-2 ครั้งเท่านั้นเอง 
