ผมเป็นคน กทม ครับอยู่แถวบางพลัดอยู่มาตั้งแต่เล็ก จนใหญ่(ตัว) ไม่เค๊ยไม่เคยที่จะพลัดพลากจากอ้อมอกบ้านเกิดนานๆ มีก็แค่ไปเที่ยวต่างจังหวัด หรือไปเยี่ยมญาติสักวันสองวัน
แต่แล้ววันนึงก็มีอันจำเป็นต้อง ระหก ระเิหิน ต้องมาทำงานอยู่ต่างจังหวัดซึ่งรู้แน่ๆ ว่าจะไม่ได้กลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิมอีกแล้ว หากไม่เลิกงานนี้ วันแรกที่หิ้วกระเป๋าเก็บของขึ้นรถ เอาไปเพียงเสื้อผ้าและสิ่งจำเป็น ของที่ต้องใช้ทำงานตอนก่อนออกจากบ้านมันก็ตื่นเต้นดีหรอกครับ
พอก้าวขาขึ้นรถปิดประตูรถ แม่มายืนข้างประตูรถ แม่ลูบหัว "เดินทางปลอดภัยนะลูก" น้ำตามันไหลพรูออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ถึงแม่ไม่เห็นเพราะมันมืด แต่ก็รับรู้ความรู้สึกได้ว่าแม่ก็เศร้าเช่นกัน มือที่อบอุ่นนุ่มนวลที่เมื่อก่อนถึงจะอยู่ด้วยกันมาแต่เล็กแต่น้อย หลังจากโตขึ้นมาจะได้สัมผัสเฉพาะตอนเมามากๆ แล้วหลับไปแม่มักจะมาบ่นอยู่ข้างๆ จบลงด้วยลูบหัวบ่นว่า
"ไม่รู้จะกินกันทำไมนักเหล้ายาน่ะ" หายเมาก็ลืมมันไปไม่เคยสนใจมือที่อบอุ่น สองมือที่คอยทำกับข้าวให้กินคอยเลือกสรรกับข้าวที่ดีที่สุด จำได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราชอบ
แต่หวนกลับไปเราไม่เคยจำอะไรที่แม่ชอบได้เลย สิ้นเดือนให้แต่เงิน แม่บอกอยู่เสมอว่าไม่เป็นไรหรอกลูก แม่มี แม่ไม่ได้ใช้อะไร ลูกเก็บไว้เถอะ
"ขับรถดีๆนะลูก อย่าขับรถเร็ว" เสียงนี้ยังก้องอยู่ในโสตประสาท จำได้ว่าน้ำตามันไหลจนลงโทลเวย์มาแล้วก็ยังไม่หยุด ความรู้สึกเหงา ไม่ปลอดภัยเริ่มเกิดขึ้น แต่ด้วยหน้าที่การงาน สิ่งที่อยากทำ อยากเป็น มันรอ และท้าเราอยู่เบื้องหน้า
แรกๆ กลับบ้านทุกอาทิตย์ คิดถึงแม่ เริ่มเข้าใจในสิ่งที่แม่คอยเตือนคอยพูด ณ เวลาก่อนนั้นไม่เคยที่จะใส่ใจ เดินหนีบ้าง หลบหาเรื่องอื่นบ่ายเบี่ยงไปวันๆ
แต่หลังจากนั้น ด้วยสภาพงาน ความเคยชินทำให้กลับคืนสู่สภาพเดิมอีก กลายเป็น 2 อาทิตย์ 1 เดือน 2...3 เดือนกลับบ้านที ณ ปัจจุบันจำได้ว่า กลับบ้านไปครั้งสุดท้ายเมื่อวันแม่ปีที่แล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ค่อยโทรไป แม่ก็ไม่ค่อยโทรมา บอกว่ากลัวลูกจะยุ่งแม่เกรงใจ สุดยอดของผู้หญิงคนนึง รู้ใจเข้าใจเราไปทุกอย่าง ฝืน ทน แม้ตัวเองจะเจ็บป่วย เศร้า เหงาขนาดไหนก็ไม่เคยเอ่ยให้ลูกได้รับรู้ กลัวลูกจะไม่สบายใจ
-----------------------------
ช่วงที่อยู่ต่างจังหวัด 2 ปีผมเริ่มติดการดำเนินชีวิตแบบชนบทมาก มันค่อยซึมเข้ามา ผมเริ่มไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบบ้าคลั่งที่ กทม อีกเลยไม่เคยคิดถึงบ้านอีก คิดๆๆๆๆ แต่ว่าทำอย่างไร จะทำอะไรที่ต่างจังหวัดดี อยากรับแม่มาอยู่ด้วย***********
-----------------------------
ผมพิมพ์ต่อไม่ได้แล้วครับ ขณะพิมพ์อยู่้นี่ก็ปริ่มๆแล้ว เพียงอยากระบายอะไรออกมานะครับ
ปล เมื่อคืนโทรไปหาแม่แล้วครับ แม่บอกว่า ถ้ามีเวลาก็กลับบ้านบ้างนะลูก เดี๋ยวแม่ทำ ... .... ให้กิน
แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 52 15:28:13
ผมไม่อยากกลับบ้าน
