PANTIP.COM : H7897287 ประสบการณ์ที่ ออสเตรเลียตอนไป Work and holiday เมื่อสองปีที่แล้ว ถ้าเอามาลงให้อ่านกัน จะถือว่าเก่าไปหรือเปล่าครับ ? [ชีวิตในต่างแดน]

ความคิดเห็นที่ 16

สัปดาห์ที่ 5 : ต้องเริ่มหางานแล้วละ
ต้องเริ่มหางานแล้วละ

เกริ่น หลังจาก ยืนเซ็งอยู่นานกับสิ่งที่ผมคิดว่ามันไม่ควรเกิด กระเป๋าผมหายไปทั้งใบ สาเหตุมาจากเรื่องเล็กน้อยคือไม่ยอม Lock ล๊อกเกอร์ เพราะเนื่องจากขี้เหนียวเงิน 1 Dollar (อย่างที่ทราบกันดี Locker จะคืนเหรียญภายหลังเมื่อเราไขกุญแจ) ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ถ้าให้เสียอย่างนี้ทุกครั้งที่มาใช้ Locker ก็จนตายกันพอดี

ผมยืนนิ่ง สีหน้าบอกอารมณ์ได้อย่างชัดเจน เจ้าหน้าที่ขอให้ผมช่วยพาไปดูว่า Locker ไหน ผมชี้ไปที่ Locker หมายเลข 552 เจ้าหน้าที่ถามผมอีกรอบว่าใช่แน่ใช่ไหม ผมก็ยืนยันคำตอบเดิมว่า “ใช่” เจ้าหน้าที่เดินกลับไปที่โต๊ะ ผมหมดหวังแล้วครับ มันหายไปแล้วจริง ๆ ผมได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่เรียกอีกครั้ง เจ้าหน้าที่ก้มตัวไปข้างล่างโต๊ะ แล้วหยิบกระเป๋าที่ดูคุ้นตาออกมา

อารมณ์ผมตอนนี้ไม่ต่างจากความรู้สึกที่จะได้กลับเมืองไทย (ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นความรู้สึกไหน รู้แต่ว่ามันเป็นความรู้สึกดีเท่านั้นเอง) เจ้าหน้าที่เปิดกระเป๋า ถามว่ากล้องนี้ของคุณใช่ไหม ผมผงกหัวทันที นึกคำพูดภาษาอังกฤษไม่ออก เอกสารนี้ของคุณใช่ไหม ผมทำแบบเดิม ยังไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากผม หมวกนี้ของคุณใช่ไหม ผมตอบได้แค่ “ใช่ครับ” แล้วเจ้าหน้าที่ก็ยื่นกระเป๋าให้ผม ผมตอบได้คำเดียวว่า “ขอบคุณครับ” แค่นั้น ผมหยิบกระเป๋ากลับมา ผมแทบจะกอดมันเลยก็ว่าได้ โอ้ยทำไม มันรู้สึกดีอย่างนี้ มันดูเหมือนสิ่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ หลุดหายไปจากมือนะครับ แต่ทำไมผมดีใจกับการได้มันคืนมามากขนาดนี้ก็ไม่รู้

ผมเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกโล่งอก เป็นอันว่ากระเป๋าผมปลอดภัย รุ่งเช้าผมเริ่มไปทำการฝากเงินในธนาคาร ผมบังเอิญเจอพี่โก้ระหว่างทางที่ไปฝากเงิน แต่พี่โก้ก็เปิดโอกาสให้ผมได้ใช้ภาษาอังกฤษในการติดต่อสื่อสารเพื่อเปิดบัญชี แน่นอนครับมันไม่ยาก ถึงจะฟังได้ไม่หมดก็ตาม ผมไปห้องสมุดอีกตามเคย พยายามสอบถามเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ที่เมืองไทย คุยกับน้อง ๆ รวมถึงหางานผ่าน อินเตอร์เน็ต หลังจากนั้นผมไปทำ Tax File number

รุ่งเช้าพี่สุวดีโทรมาหาผม ถามว่า “วันเสาร์ผมว่างไหม” ผมตอบไปทันทีว่า “ว่างแน่นอนครับ” ผมติดต่อกับพี่สุวดีมาพักนึงตั้งแต่อยู่ที่เมืองไทยแล้ว อย่างที่ทราบกันดีพี่สุวดีเป็นผู้ใหญ่อีกคนที่ผมรู้จักในออสเตรเลีย เช้าวันเสาร์ผมนัดพี่สุวดี เนื่องจากเราไม่เคยเห็นหน้ากันเลย ผมจึงบอกพี่สุวดีไปว่าผมจะใส่หมวกสีเหลือง ก็ใบที่ผมชอบใส่นั่นแหละ ผมมาช้ากว่าเวลาที่นัดกันนิดหน่อย พี่สุวดีพาผมไปเลี้ยงข้าวในร้านอาหารไทยชื่อว่า ชาติไทย เป็นร้านอาหารไทยที่ดู สะอาดและถูก เท่าที่ผมเห็นมาใน Sydney ในร้านเปิดเพลงพื้นบ้านอีสานฟังคุ้นหู พนักงานในร้านดูยังไงก็ไทยแน่นอน ผมไปสั่งข้าว พนักงานถามผมว่า “กินไรดีค่ะ” ดูซิ ยังถามผมเป็นภาษาไทยอีก ตอนทำข้าวเสร็จก็ตะโกนเสียดังว่า “ข้าวผัดได้แล้วค่ะ” แหม่ไทยสมกับชื่อร้านจริง ๆ ข้าวอร่อยครับ พี่สุวดีเป็นคนจ่ายครับ ตอนแรกเราจะไปวัดไทยกัน แต่เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดพี่สุวดี พี่สุวดีมีนัดทานข้าวกับครอบครัว พี่สุวดีเลยพาผมนั่งรถไฟไปยังย่านที่พี่สุวดีพักอาศัย
เป็นย่านชานเมืองครับดูสงบแต่ก็มีร้านค้าขายของมากมาย เรานั่งคุยกันฟังประสบการณ์ต่าง ๆ ในออสเตรเลียของพี่สุวดีมากมายไปหมด ยิ่งฟังยิ่งอยากอยู่ต่อ พี่สุวดีเป็นคนสู้มากเลยครับ ผมเริ่มมีกำลังใจในการจะสู้ เพื่อให้อยู่ต่อใน Sydney ให้ได้แล้วซิ

อาทิตย์นึงผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้เริ่มหางานอย่างจริง ๆ จัง ด้วยซ้ำ อาทิตย์ที่สองเริ่มผ่านเข้ามา ผมไม่ได้คิดว่าการได้ทำงานในร้านอาหารไทยเป็นสิ่งที่ดีสำหรับผม ย้ำนะครับ สำหรับผม ผมคิดว่าการที่เราได้มาที่ Australia ในครั้งนี้ เราน่าจะหางานอะไรที่มันได้ใช้ภาษาอัีงกฤษ ดังนั้นผมบอกได้เลยว่าผมไม่มองหาร้านอาหารไทยเลย (แหล่งหางานร้านอาหารไทยจะอยู่ที่ Thai Town ปิดตามร้านให้เช่าวีดีโอรายการทีวีจากบ้านเรา ร้านวีดีโอมีประมาณสี่ร้านครับ มีให้เช่าตั้งแต่ เรื่องเล่าเช้านี้ประจำวันจันทร์ วันอังคาร จนไปถีง ละครหลังข่าว หรือไม่ก็รายกา Five live ตอนดึกทางช่อง 5 ซึ่งอัพเดตกันวันต่อวันครับ ผมค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ถูกลิขสิทธิ์ครับ ราคาตกอยู่ที่แผ่นละ 50 เซนต์ ) ผมมีความคิดแปลก ๆ ว่าการได้ทำงานในร้านอาหารไทยจะทำให้เราไม่สามารถพัฒนาภาษาอังกฤษได้ เพราะผมมีเวลาจำกัด (ตามกำหนดให้อยู่ออสเตรเลียได้ 1 ปี จึงถึงจะหมดวีซ่าครับ) อีกอย่างผมไม่ได้ไปเรียนภาษาเหมือนอย่างที่คนอื่นทำกันแล้วไหนผมจะพักกับคนไทยด้วยกันอีก ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ผมจะเอาเวลาที่ไหนมาพัฒนาภาษาอังกฤษ ผมเลยไม่มองหางานร้านอาหารไทยเลย

ระหว่างที่ผมใช้เวลาหางานในห้องสมุดพร้อมกับถามข่าวจากเมืองไทยนั้น งานที่ผมหา ไม่ใช่มีแต่งานในครัว งานทำความสะอาด หรืองานเด็กเสิร์ฟ ในร้านอาหารฝรั่งนะครับ ผมหัวสูงกว่านั้น ผมเชื่อและมั่นใจว่าความรู้ ความสามารถจากการได้ผ่านงานระบบ SAP (เป็น software ที่ใช้ในโรงงานอุตสาหกรรมขนาดกลางและใหญ่ที่ดังมาก ๆ ครับ ใช้ักันทั่วโลก ผมเป็นที่ปรึกษาระบบนี้ในบริษัทแห่งหนึ่งในไทยครับ) มาน่าจะพอทำให้ผมหางานเกี่ยวกับ SAP ดี ๆ ได้บ้างแน่ จริง ๆ ผมไม่ได้หวังอะไรมากหรอกครับ เพียงแค่คิดว่า ลองเสี่ยง ๆ ดูเผื่อฟลุ๊ก

ผมวนหางานเกี่ยวกับ SAP งานในครัว งานทำความสะอาด หรืองานเด็กเสิร์ฟ อย่างนี้อยู่เป็นเวลาสองวัน แต่อย่างที่บอกไม่มีอะไรตอบกลับมาที่ผมบ้างเลย มีเพียงอีเมล์แจ้งมาบอกว่า “โชคไม่ดีนะค่ะ ตำแหน่งงานที่คุณต้องการไม่ตรงกับที่เราอยากได้ แต่เราก็จะเก็บข้อมูลคุณไว้นะค่ะ โชคดีในการหางานค่ะ” ผมได้รับเมล์ประเภทนี้มาทุก ๆ วัน ผมยังไม่ค่อยซีเรียสกับเงินที่ลดหดหายไปซักเท่าไหร่ เพราะผมคิดว่าผมยังเหลืออยู่อีกเยอะ ดังนั้นผมจะยังไม่มองหางานร้านอาหารไทย ผมจะลองมองหางานอื่น ๆ ไปอีกให้ครบอาทิตย์ที่สอง แล้วถ้าเกิดหางานไม่ได้จริง ๆ ผมจะไปทำงานร้านอาหารไทย

วันรุ่งขึ้นผมไปหางานเหมือนเดิม ในขณะที่ผมยังกินข้าวอยู่ก็มีโทรศัพท์เบอร์แปลกเรียกเข้ามา ผมทักทายไปเป็นภาษาอังกฤษ ปลายเสียงถามผมว่า “แม็คใช่หรือเปล่า (ผมใช้ชื่อนี้แทนชื่อจริงในเมืองไทยครับ พี่สุวดีตั้งให้ เพื่อง่ายในการเรียกของฝรั่ง) คุณส่งจดหมายสมัครงานมาในตำแหน่ง SAP consultant ใช่ไหม” ผมเกือบจะหยุดจะหยุดหายใจได้เลยมั้งครับตอนนั้น ในใจคิดเพียงว่า “เฮ้ย ทำไมกูโชคดีอย่างนี้วะ” ผมตอบไปว่า “ใช่” ปลายเสียงถามผมอีกว่าประสบการณ์กี่ปี เคยทำอะไรที่ไหน ทำอะไรมาบ้าง ผมตะกุกตะกักตอบเลยทีเดียว แต่ผมมั่นใจว่าผมตอบได้ดีกว่าตอนที่แอร์บนสายการบินเวียดนามถามผมว่าผมอยากกินอะไร คุณปลายเสียงถามผมว่า “พรุ่งนี้มาสัมภาษณ์ได้ไหม” เอ้าละวุ้ย ในใจผมคิด ไปไหนต่อไหนแล้ว
ผมยินดีรับปากว่าจะไปสัมภาษณ์แต่เนื่องจากโทรศัพท์ผมแบตเตอร์รี่อ่อน ผมจึงขอร้องคุณปลายเสียงช่วยส่งที่อยู่มาให้ผมทางอีเมล์ ก่อนหน้าจะวางสายไปผมบอกคุณปลายเสียงไปด้วยว่าผมไม่มีสูท ไม่มีร้องเท้าหนัง ไม่มีกางเกงสีดำ ไม่มีเสื้อเชิ๊ตสีขาว ไม่มีเนคไท ผมบอกไปว่า ผมมีแค่รองเท้ากีฬา กางเกงยีนส์ กับเชิ๊ตสีไม่ขาว คุณปลายเสียงบอกว่า “ไม่เป็นไร” แล้ววางหูไป ผมไม่แน่ใจว่าเค้าเข้าใจผมรึเปล่าสำหรับประโยคสุดท้าย

ผมรีบเข้าห้องสมุดเพื่อตรวจสอบอีเมล์ที่คุณปลายเสียงส่งมาให้ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมส่งจดหมายสมัครงานนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าบริษัทนี้เคยส่งไปด้วยเหรอ ผมเจอเมล์นัดผมตอน สิบเอ็ดโมงของวัน 25 กรกฎาคม 2006 ที่อยู่ผมรู้จักแต่เพื่อความมั่นใจผมเดินไปสำรวจดูอีกรอบว่าที่ตรงนี้ชัวร์ แน่นอน รุ่งเช้าผมตื่นเช้ามากเนื่องจากตื่นเต้น แต่ผมก็ยังเครียดกับเครื่องแต่งกายที่ผมจะใส่ไปสัมภาษณ์งานอยู่ ก็อย่างที่ผมได้ยิน คุณปลายเสียงบอกว่าไม่เป็นไร ผมก็เลยไม่เป็นไร ผมแต่งตัวด้วยชุดเดียวกับวันที่ออกเดินทางมาจากเมืองไทย ร้องเท้ากีฬาเบรกเกอร์ฟุตซอล เสื้อเชิ๊ตสีเขียวขาวเหลือง กางเกงยีนส์สีซีดผ้าฟอก เสื้อกันหนาวสีน้ำตาลซีด กระเป๋าเขียวที่เกือบหายพร้อมโน๊ตบุ๊ก ผมโกนหนวดเรียบร้อย ออกจากบ้านด้วยเท้าซ้าย ไม่เหยียบธรณีประตู ผมถึงที่สัมภาษณ์ก่อนเวลาประมาณ 45 นาที ผมค่อนข้างตื่นเต้น ผมกะว่าจะเข้าไปก่อนเวลาซัก 15 นาที แล้ว 30 นาทีที่เหลือนี่ผมจะทำอะไร ผมเลือกที่จะเดินไป แล้วก็เดินกลับ เดินอ้อม แล้วก็เดินกลับ ขึ้นลิฟต์ แล้วก็ลงลิฟต์ ฆ่าเวลา สุดท้ายมันก็หมดไปแล้ว 30 นาที มันหมดไปเร็วมาก

จากคุณ : untalai - [ 26 พ.ค. 52 00:20:07 ]

ความคิดเห็นที่ 25

สัปดาห์ที่ 6 : คุณได้งานนี้
คุณได้งานนี้

เกริ่น ผมเดินวนไป วนมาอยู่นาน สุดท้ายเวลาที่ผมรอคอยก็ค่อย ๆ ใกล้เข้ามา อย่างที่ทราบกันผมถูกเรียกให้ไปสัมภาษณ์งาน SAP Consultant ผมค่อนข้างไม่มั่นใจในการแต่งตัวของตัวเองซักเท่าไหร่ มันเป็นชุดเดียวกับวันที่ออกเดินทางจากดอนเมือง ชุดแบบนี้สัมภาษณ์งานที่เมืองไทยมีหวังไม่ได้แน่นอน แต่คุณปลายเสียงบอกผมไว้แล้วนี่ “ว่าไม่ต้องกังวล” ทั้งที่ไม่มั่นใจแต่ทำไงได้ ผมไม่มีอะไรที่มันดีกว่านี้จริง ๆ

ลิฟต์หยุดที่ชั้น 9 ผมสูดอากาศเฮือกใหญ่เข้าไป เพื่อสร้างความมั่นใจ ผมเดินเข้าไปในบริษัท Gemteq Executive อย่างไม่ค่อยมั่นใจเช่นเคย พนักงานสาวต้อนรับผมด้วยการพูดภาษาอังกฤษที่เร็วปรือ จนผมต้องถามเธออีกรอบว่าเมื่อกี้ “พูดอะไรไป” เธอปล่อยโอกาสให้ผมแนะนำตัว อีกทั้งบอกธุระของผมกับคุณปลายเสียง ผมมาทราบที่หลังว่าคุณปลายเสียงชื่อ คุณจอห์น รี๊ด พนักงานต้อนรับบอกผมให้ไปรอในห้องเล็ก ๆ ห้องนึง ไม่ทันได้หายใจเข้าถึงสิบครั้ง คุณจอห์น ก็เข้ามา

คุณจอห์น ถามผมมากมายหลายเรื่อง เริ่มตั้งแต่ให้แนะนำตัว ให้บอกประสบการณ์การทำงาน อ่อเรายังคุยกันเรื่องบ้านคุณจอห์นอยู่หลังบ้านที่ผมอยู่ไป 2 บล๊อกด้วย (การสนทนาของเราเป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่น) คุณจอห์นยังเล่าให้ฟังอีกว่าบริษัทคุณจอห์นเป็นบริษัทจัดหางาน แล้วก็ส่งพนักงานที่หามาได้ไปให้บริษัทที่เป็นลูกค้าอีกที โดยบริษัทคุณจอห์นจะได้กินค่าหัวคิว ตามที่ตกลงไว้กับบริษัทลูกค้า การสัมภาษณ์ในครั้งนี้จบไปในเวลาไม่เกิน 20 นาที คุณจอห์นบอกว่าจะโทรมาบอกผลภายใน 1 เดือน แล้วถ้าภายในเดือนนึงยังไม่โทรมา ก็ให้ผมโทรไปหาตามนามบัตรที่ให้ผมไว้ เชื่อไหมครับ ถ้านับจากวันนี้ อีก 5 วันจะครบหนึ่งเดือนพอดีครับ คงไม่ต้องอธิบายอะไรมาก จนถึงตอนนี้คุณจอห์นยังไม่โทรหาผมเลย คงไม่ต้องบอกผลอะไรแล้วนะครับ ว่าได้หรือไม่ได้ T_T

แต่อย่างที่บอก อีก 5 วันยังมีโอกาสผมก็จะยังรอคุณจอห์นต่อไป หวังว่าคงจะช่วยกันลุ้นบ้างนะครับ ถึงโอกาสมันจะน้อยนิดเหลือเกิน อ่อ ผมจะโทรไปหาคุณจอห์นหลังจากห้าวันนี้ผ่านไปแล้วด้วยนะครับ หวังว่าคุณจอห์นยังจำผมได้นะ

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมีโอกาสเจอผู้มีพระคุณอีกคนในชีวิตผม ซึ่งคนนั้นก็คือ พี่ปูครับ ถ้าจะถามผมว่าพี่ปูคือใคร บอกได้เลยครับ ว่าผมก็ไม่เคยรู้จักพี่ปูมาก่อนเหมือนกัน ผมบังเอิญมีเพื่อนที่แสนดี ชื่อแป๊ปครับ แล้วเพื่อนแป๊ปของผมคนนี้ก็มีพี่สาวชื่อหญิงครับ พี่สาวของพื่อนแป๊ปของผมคนนี้ที่ชื่อหญิงก็มีเพื่อนชื่อปูครับ แล้วพี่ปูเพื่อนพี่สาวของเพื่อนแป๊ปของผมคนนี้ก็เรียนปอโทที่ออสเตรเลียพอดี (งงดีไหมครับ) ยังไม่เท่านั้นครับ พี่ปูเพื่อนพี่สาวของเพื่อนแป๊ปของผมคนนี้ก็มีเพื่อนชื่อโก้ (ผมก็เลยได้มาอยู่กับพี่โก้ไง เฮ้อ หลายต่อดีไหมครับเนี่ย) ผมติดต่อกับพี่ปูผ่านทาง MSN ครับ พี่ปูช่วยเหลือดีมากครับ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน บังเอิญว่าพี่ปูกลับเมืองไทยช่วงที่ผมเดินทางมาออสเตรเลียพอดี เลยยังไม่ได้มีโอกาสได้เจอกัน จนวันนี้ พี่ปูนัดผมมาเจอที่ Sydney Aquarium แน่นอนครับพี่ปูเป็นคนเลี้ยงอีก (ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกแล้วครับ ดีจริง ๆ) สนุกมาก ถัดมาอีกสองวันก็เป็นวันเสาร์ และอาทิตย์ผมไปเที่ยวที่ต่าง ๆ หลายที่ใน Sydney ครับถ่ายรูปมาเยอะเลยละ วันจันทร์ถัดมาผมก็ยังไปห้องสมุดเหมือนเดิม พยายามหางานร้านอาหารฝรั่งต่อไป
เช้าวันอังคารมีโทรศัพท์เบอร์แปลกโทรมาครับ จะให้ผมไปทำงานเป็นพนักงานในครัวครับ เป็นร้านอาหารฝรั่ง แต่เท่าที่ผมดูสถานที่ทำงานแล้ว ต้องใช้เวลาเดินทางไม่ต่ำกว่าชั่วโมง ไม่ถึงตอนเย็นมากนักผมก็โทรไปปฎิเสธ เพราะไกลมากเลยทีเดียว รวมถึงต้องเสียค่ารถเป็นจำนวนเงินเยอะด้วยทั้งไปและกลับ

และแล้ววันของผมก็มาถึงครับ เช้าวันถัดมาซึ่งก็คือวันพุธ มีโทรศัพท์เรียกเข้ามาเบอร์ผม เป็นเบอร์มือถือครับ ผมรับโทรศัพท์ ปลายสายถามหาคนชื่อ แม๊ค ผมก็บอกว่า “แม๊คพูดสายอยู่ครับ” ปลายสายซึ่งเป็นคนละคนกับคุณปลายเสียงนะครับ (คุณจอห์น รี๊ด) คุณปลายสายถามผมว่าวันพรุ่งนี้บ่ายว่างหรือเปล่า ให้เข้ามาสัมภาษณ์ ผมตอบทันทีว่า “ว่างแน่นอนครับ”

บ่ายวันรุ่งขึ้น ผมไปสัมภาษณ์ ร้านเป็นร้านขายแฮมเบอร์เกอร์ครับ หน้าร้านถูกจัดวางด้วยอาหารจานด่วนจำพวกแฮมเบอร์เกอร์เป็นส่วนใหญ่ แล้วก็มีพนักงานอีกคนนึงทำหน้าที่เป็นคนชงกาแฟครับ เจ้าของร้านที่โทรไปเรียกผมวันนี้ไม่อยู่ครับ ผมเลยต้องคุยกับผู้จัดการร้านไปก่อน ซึ่งก็คือคนชงกาแฟนั่นแหละ หลังจากถามประสบการณ์การทำงานอยู่พักนึงผู้จัดการร้านก็ถามผมว่า “วันพรุ่งนี้ว่างไหม” อยากให้ลองมาทำงานดู ครึ่งวันเช้าตั้งแต่แปดโมงถึงเที่ยง แน่นอน เรื่องอะไรละผมจะตอบว่าไม่ว่าง ผมก็ต้องว่างซิ เพราะผมอยากได้งานนี้ ต้องได้ฝึกภาษาแน่ ๆ เพราะทำงานกับร้านอาหารฝรั่ง เงินก็ดีกว่าเห็น ๆ ย๊าฮู๊ ทำไมเราโชคดีอย่างนี้วะเนี่ย

ผมตื่นตอนหกโมง ตื่นเต้นสุด ๆ กับการได้ไปทดลองทำงาน ผมแต่งตัวสีโทนเดียวกันทั้งตัว ยกเว้นรองเท้า นั่นคือเสื้อดำ กางเกงดำ แต่รองเท้าขาว ก็คู่ที่ใส่ไปสัมภาษณ์งาน SAP นั่นแหละ ผมไปถึงผู้จัดการร้านแนะนำให้ผมรู้จักกับอินเดียที่หน้าตาเหมือนเพื่อนร่วมงานตอนที่ผมทำงานอยู่ทีสองคน คนนึงดูตุ้งติ้ง (ผมเพิ่งเคยเห็นอินเดียที่ดูเหมือนเกย์ก็คราวนี้แหละ) ส่วนอีกคนก็เตี้ย ๆ ดำเอามาก ๆ หน้าตามีแผลและสิวมากมาย คนหลังนี่ชื่อ แฮริส ส่วนคนแรกชื่อ มูฮัมมัด ผมเริ่มเรียนรู้งานด้วยการหั่นขนมปัง หั่นมะเขือเทศ หั่นไก่ ทุปสเต็ก ล้างจาน ชาม ช้อน ด้วยเครื่องล้างจานอัติโนมัติ ผมโดนดุตั้งแต่เริ่มทำงาน เพราะผมจ้องแต่จะล้างจานอย่างเดียว (ก็ไม่เห็นมีใครสั่งให้ผมทำอะไรนี่หน่า ผมว่างผมก็ต้องหาอะไรทำซิ) อีกอย่างคุณแฮรีสบอกผมว่า ผมช้าอืดอาด ต้องให้มันเร็วกว่านี้ สาเหตุนึงที่ทำให้ผมโดนดุ เนื่องมาจากคุณแฮริส ที่เป็นคนสอนงานผม โดนผู้จัดการร้านเดินเข้ามาว่า ฟัก แฟง แตงไทย บ่อยครับ เดี๋ยวก็ ฟักทอง เดี๋ยวก็ฟักแฟง บ้างก็มีฟักไก่ ฟักไข่ เยอะแยะไปหมด รวมทั้งบางครั้งยังระบายอารมณ์ด้วยการขว้างช้อน ขว้างถาดไปที่อ่างล้างมืออีก แน่นอน สาเหตุมาจากคุณแฮริสทำผิด จากออเดอร์ที่สั่งมา มันก็เลยส่งผลกระทบโดยตรงต่ออารมณ์ของคุณแฮริสไปโดยไม่ต้องสงสัย

คุณแฮริสก็จะหงุดหงิดขึ้นมาทันทีกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งจะมีใครให้ระบายได้ละ น้องจากไอ้หน้าโง่ที่ยืนล้างจานอยู่ ผมก็ต้องเป็นคนที่ซวยรับเคราะห์อยู่คนเดียว ส่วนอินเดียอีกคนน่าจะรอดตัวไปหรือจะโดนบ้างผมก็ไม่รู้หรอก เพราะระหว่างที่อินเดียสองคนคุยกันเข้าใช้ภาษาอินเดียคุย สงสัยคงต้องแอบนินทาผมบ้างล่ะ

และแล้วเวลาล่วงไปจนเที่ยงวันผู้จัดการร้านบอกให้ผมหยุดทำงาน แล้วเค้าพูดในสิ่งที่ผมลุ้นให้เค้าพูดมาทั้งวัน นั่นก็คือ “คุณได้งานนี้” ผมดีใจนะครับ แต่ไม่มากเท่าไหร่นัก คงเนื่องจากงง ๆ เหนื่อย ๆ เพราะทำงานครึ่งวันก็กินพลังผมไปเยอะเหมือนกัน ข้าวเช้าผมก็ไม่ได้กินนะครับ ส่วนข้าวเที่ยงก็ยังไม่ถึงท้อง แต่ยังไงก็แล้วแต่ ผมได้งานนี้แล้ว โอกาlในการฝึกภาษาของผมเข้ามาใกล้ขึ้นทุกทีแล้ว สิ่งดี ๆ กำลังเข้ามาหาผมแล้วครับตอนนี้ ค่อย ๆ เข้ามาก็ยังดี ดีเสียกว่าไม่เข้ามาเลยซักนิดนะครับ หวังว่าคงคิดเหมือนกันกับผมนะครับ

เย็นวันนั้น พี่สุวดีชวนผมไปดูลูกชายเล่นคอนเสิร์ทที่โรงเรียนครับ แน่นอนพี่สุวดีเลียงข้าวอีกตามเคย พอผมไปเห็นเด็ก ๆ ที่โรงเรียนสนุกกัน ความรู้สึกอยากอยู่ที่นี่ยิ่งเพิ่มเข้าไปอีกครับ ดูมีชิวิตชีวา ดูมีสีสัน มันแปลกหู แปลกตาไปหมดเสียทุกอย่าง เด็กที่นี่ยอมรับเลยครับ เก่งกันมาก หรือเพราะว่าผมไม่เคยเห็นเด็กเก่ง ๆ ที่บ้านเราก็ไม่รู้ซินะ แต่พอมาเห็นที่นี่ บอกได้เลยนะครับ ผมอยากอยู่ที่ออสเตรเลียมากกว่าปีนีงแล้วซิครับ

หลายคนบอกว่าถ้าใครอยู่เมืองนอกแล้วผ่านเดือนแรกไปได้โดยไม่ชิงกลับเมืองไทยก่อน ก็จะอยู่ได้อีกนานเลยครับ สัปดาห์หน้าจะเป็นสัปดาห์ที่ผมอยากกลับเมืองไทยมากที่สุด ทั้งที่ทุก ๆ อย่างกำลังจะดีขึ้นแล้วแต่ผมเป็นอะไร ถามผมตอนนี้ผมก็คงจะบอกไม่ได้ว่าทำไมหรือเพราะอะไร เพราะยังอยากให้ทุกท่านติดตามเข้ามาอ่านกัน จะเกี่ยวกับงานที่ผมทำ หรือว่าจะเกี่ยวกับคนที่ผมไปเจอ หรือจะเกี่ยวกับความคิดถึงบ้าน คงได้รู้กันแน่ครับสัปดาห์หน้า หวังว่าจะกลับมาอ่านกันนะครับ

จากคุณ : untalai - [ 26 พ.ค. 52 19:15:53 ]