PANTIP.COM : H7900410 คิดอย่างไรหากรู้ว่าลูกในท้องเป็นดาวน์ซินโดรม [แม่บ้านต่างแดน]

ความคิดเห็นที่ 12

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ เข้าใจความรู้สึกมากๆ เพราะเราเองเคยผ่านตรงนั้นมา
แต่อย่าเพิ่งคิดมากนะคะ ทำใจว่างๆ หมออาจให้ไปเจาะน้ำคร่ำตรวจเหมือนที่เพื่อนๆ ข้างบนบอกก็ได้ เพื่อความมั่นใจ

เราจำได้ว่า ตอนเราไปฝากท้องครั้งแรก หมอก็แนะนำเลยว่า พอครบ 18 สัปดาห์ควรจะเจาะน้ำคร่ำตรวจโครโมโซมเพราะเราอายุเกิน 35 เรากลัวก็กลัว แต่ใจก็บอกว่า ต้องทำ เพราะเกิดมีอะไรขึ้นมาจะได้ตัดสินใจได้ วางแผนอะไรหลายๆ อย่างได้ ดีกว่ามารู้ทีหลังเหมือนคุณน้าเพื่อนบ้านของแม่ (เข้าใจว่า ตอนนั้นคงยังไม่มีการเจาะตรวจน้ำคร่ำ หรือเขาอาจจะไม่คิดมากเหมือนเราก็ไม่รู้ )

กว่าที่ผลจะออก เราก็ไม่เป็นอันกินอันนอนเหมือนกัน หมอก็บอกถ้าไม่โทรหาแสดงว่าไม่มีไรนะ เราสองคนตายายก็คุยกัน ถ้าผลออกมาลูกเป็นดาวน์จะทำไง จะอยู่ไทยต่อ หรือจะย้ายประเทศ เราสองคนคิดเหมือนกันคือ ถ้าเป็นจริงๆ เราคงไม่เอาไว้ค่ะ เพราะเห็นมาเยอะ อ่านมาแยะ สงสารเด็กที่เป็น ที่ต้องใช้ชีวิตในสังคม ถ้าเราสองคนตายไปแล้วลูกจะอยู่ยังไง ใครจะมาสนใจดูแล เพราะทุกคนก็มีภาระหน้าที่ มีลูกเต้าของตัวเองกันหมด ถ้าเก็บไว้ก็ลำบากตัวเด็กที่ต้องอยู่ในโลกนี้ด้วยสภาพแบบนั้น พ่อแม่ก็ลำบาก รายได้ก็คงน้อยลง อย่างน้อยคนหนึ่งก็ต้องออกมาดูแลลูกเต็มเวลา ถ้าพ่อทำคนเดียว จะพอค่ารักษาพยาบาลตลอดชีวิตของลูกมั้ย แล้วนานๆ เข้าคนเลี้ยงก็จะเครียด คนหาเลี้ยงก็เครียด ญาตืพี่น้องก็จะเครียดและกลุ้มไปด้วย เผลอๆ อาจต้องมาช่วยเราดูแลหลานเป็นครั้งคราวอีก เกิดเดือนไหนชักหน้าไม่ถึงหลัง ไม่มีเงินค่ารักษาลูก พ่อแม่เห็นหรือรู้เข้า ก็ต้องยืนมือมาช่วยอีก คือ สรุปทุกคนที่อยู่รอบๆ ตัว น่าจะได้รับผลกระทบหมด ไม่ใช่เฉพาะเรา และตัวเด็กเท่านั้น ใครจะว่าเราใจดำ ก็ว่าเถอะ แต่เราว่า ถ้าไม่เจอกะตัว หรือคิดตื้นๆ แค่ว่า ไม่อยากทำแท้งเพราะกลัวบาป ไม่มีทางรู้ว่า มันเป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสเอาเรื่องกับการต้องดูแลเด็กพิเศษไปตลอดชีวิต..

ตอนนั้นคิดมากเหมือนกัน ถ้าเอาออกจะบาปมั้ย ถ้าเอาไว้ แล้วลูกต้องตกอยู่ในสภาพเหมือนที่เคยอ่านๆ เจอ หรือเหมือนเพื่อนบ้านที่เราเห็นลูกเขาเป็น พ่อแม่เขาจากมีฐานะเป็นเศรษฐี กินดีอยู่ดี ในที่สุดก็หมด ต้องประหยัด ลูกๆ คนอื่นก็ไม่มีโอกาสได้เรียนจนจบ เพราะพ่อแม่เอาเงินมารักษาน้อง จนเด็กอายุยี่สิบกว่าๆ เขาก็ย้ายบ้านไป ขายบ้านทิ้ง เนื่องจากไม่มีเงินเหลือ ส่วนเด็กเองก็นั่งเอ๋ออยู่หน้าบ้าน ไม่รู้เรื่องรู้ราว ความเป็นไปของโลก เข้าสังคมไม่ได้ เรียนก็ไม่ได้เรียน อยู่ด้วยตัวเองก็ไม่ได้ พ่อแม่ต้องดูแล ทำความสะอาด ป้อนข้าว หกเรี่ยราดทุกวัน สันไหนน้องอารมย์ดีก็ดี วันไหนอารมย์ไม่ดี อาละวาด เขวี้ยงของกระจายเต็มหน้าบ้านไปหมด ใครเดินผ่านไปมา ก็ได้แต่สงสารแม่เขา เราเห็นสภาพแล้ว เราว่า มันเป็นการทำร้ายเด็ก โดยที่เขาไม่รู้อิโหน่อิเหน่เหมือนกันที่เราปล่อยให้เขาเกิดมา

คิด คิด คิด นอนไม่หลับเลยช่วงเดือนที่รอผลตรวจน้ำคร่ำ แต่ก็ปรากฏว่า ลูกปกติดีทุกอย่าง โล่งเลยเรา ...

ไม่ได้เล่าให้กลัวหรือคิดมากนะคะ เพียงแต่เล่าให้ฟังว่า เราคิดอย่างไรหากเรารู้ว่า ลูกเราเป็น มาแชร์ประสบการณ์ตรงจากที่เห็นมากับตาให้ฟัง เผื่อคุณพอจะเห็นภาพว่า ถ้าอยากเก็บเอาไว้ ต้องเจอกับอะไรบ้าง เราบอกตรงๆ เราเห็นสภาพครอบครัวเพื่อนบ้านตั้งแต่เราเด็กๆ จนเราเรียนจบ เห็นแล้วเราสงสารครอบครัวเขามากกว่า ตัวเด็กคนนั้นเสียอีก ...

เพราะเด็กที่เป็นคงไม่รับรู้อะไรมากมายมากไปกว่า เรื่องพื้นฐานง่ายๆ อย่าง กิน นอน ขับ ถ่าย แต่คนรอบๆ ตัวเขานี่ซิต้องฝันฝ่าเยอะมาก น่าสงสารจริงๆ

จากคุณ : เพนนี (MiniPenzman) - [ 26 พ.ค. 52 08:56:32 ]