ความคิดเห็นที่ 1 เคยไปเที่ยวสุดยอดสถานที่ในตำนานอย่างภูกระดึง แต่ไปวันเดียวกลับค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า ฝันกันว่าจะไปภูกระดึงตั้งแต่ม.3 จนแล้วจนรอด เข้ามหาวิทยาลัย แยกย้ายกันไปก็ยังไม่ได้ไปด้วยกันซักที พออยู่ปี 1 ช่วงปิดเทอม เพื่อนๆกลับมาเจอกัน วันหนึ่งก็มีคนพูดขึ้นมาว่า "ทำไมเราไม่ไปภูกระดึงกันล่ะ??" แต่ด้วยเวลามีจำกัด ก็เลยกะว่าไปขับรถเล่นแถวตีนภูก็ได้ วันต่อมา ตี 4 ก็ออกรถกันเลย ขับรถกันไปสบายๆ ถึงตีนภู บรรยากาศดีมาก เห็นใครๆก็แบกเป้เดินขึ้นภู เลยอารมณ์อยากไปบ้าง ก็มีคนชวนว่า "ทำไมเราไม่ลองเดินขึ้นภูกันดูล่ะ?? ไปซักแค่ซำแฮกก็ได้ ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว" ว่าแล้ว รองเท้าฟองน้ำ 4 คู่ก็พากันเดินขึ้นภู เหนื่อยแต่ก็สนุกดีจริงๆ เดินไปจนถึงซำแฮก รู้สึกยังมีแรง เพื่อนตัวดีก็พูดขึ้นมาอีกว่า "ทำไมเราไม่เดินไปเรื่อยๆล่ะ? ถึงไหนก็ถึงนั่น เหนื่อยก็ค่อยเดินกลับเนอะ" สรุปแล้วเดินไปถึงยอดภู แถมไปเที่ยวอีก 2 หน้าผา ยอดภูอากาศดี ชวนให้อยากค้างมากๆ ในที่สุดก็ "ทำไมเราไม่ค้างกันซะเลยล่ะ" ขึ้นมาจนได้ โทรบอกพ่อแม่กันเสร็จ ก็จะไปจองเต้นท์ จองที่ผ้าห่ม ควักเงินออกมาดูกัน ปรากฏว่า....... 4ชีวิต มีเงินรวมกัน 245 บาท จะจองที่นอนยังไม่ได้เลย แป่ว ..... ก็เห็นว่ามาเที่ยววันเดียวกลับ เลยถลุงเงินซื้อเสบียงกินรายทางกันมาหมดแล้ว สรุปแล้วก็ได้คำตอบว่า "ทำไมเราไม่ค้าง??" เพราะว่าเรา "ไม่มีเงิน" น่ะสิ รองเท้าฟองน้ำ 4 คู่ เลยต้องรีบเดินลงภู เพราะตอนนั้นก็ย่างบ่ายสี่แล้ว แถมขากลับฝนตกอีกต่างหาก ใส่ฟองน้ำวิ่งลงภูตอนฝนตกนี่เจ็บเท้าอย่าบอกใคร กลับลงมาจากภู ขยับไม่ได้ไปอาทิตย์นึงเลย ยังไม่มีโอกาสไปภูกระดึงอีกซักครั้งเลยจนถึงตอนนี้ คิดๆแล้วอยากไปเดินดูหน้าผาน้ำตกที่ลึกๆกว่านั้นเหมือนกันนะคะ แต่คราวนี้ ขอเวลาเตรียมตัวเวลาเสื้อผ้าเงินทอง กะไปอยู่ซัก 3-4วันก็แล้วกัน ป.ล. เล่าแล้วคิดถึงเพื่อนจังเลย เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย??? ป.ล. เล่าไปเล่ามา เป็นประสบการณ์เที่ยวมันๆมากกว่าประสบการณ์ชีวิตมันๆนะคะเนี่ย แหะๆ แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 52 08:10:42 จากคุณ : LittleCancer - [ 1 มิ.ย. 52 08:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หาหน่อไม้? ศัพท์สมัยไหนคะเจ้าป้าขา จากคุณ : thaispicy - [ 1 มิ.ย. 52 08:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ประสบการณ์ภูกระดึงของคุณLittleCancer น่าประทับใจจริงๆ นะคะ ถึงแม้จะแค่วันเดียวก็ตาม ของดิฉันที่ต้องโบกรถกลับนั่นก็เพราะเที่ยวจนตังหมดเหมือนกันค่ะ งบตอนไปก็น้อยอยู่แล้วเราก็กินเที่ยวกันจนคุ้ม แล้วค่อยหาทางโบกรถกลับบ้านเอา มันกว่ากันเยอะเลย ^^ น้องแซ่บขา " หาหน่อไม้ " นี่จริงๆ แล้วป้าลิก็ไม่รู้ว่ามันหมายถึงการพาไปทำมิดีมิร้ายนะคะ แต่เพื่อนผู้ชายที่ไปด้วยคงมีเซ้นส์ที่พอจะเดาออกว่า ไอ้พวกนั้นมันคิดอะไรกันอยู่เป็นแน่แท้ ......... แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 52 08:47:00 จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 1 มิ.ย. 52 08:45:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ประสบการณ์มันส์ๆ..... อืม สมัยเป็นไฮโซเจียงใหม่นับว่ามีเรื่องเยอะเหมือนกันค่ะคุณป้าลิเดีย เอาเรื่องนี้ดีกว่า.... ตอนนั้นเพื่อนซี้ของแซ่ปโดนแฟนฝรั่งฟันแล้วกำลังจะทิ้ง สาวแซ่ปกับซี้อีกคนชวนกันไปอาลาวาดผับของหนุ่มนอร์เวย์ตาน้ำข้าวทันใด ตอนแรกก็ช่วยกันด่าๆ จนฝรั่งมันหงอ แต่ที่นี้ต่างคนก็ต่างเมาค่ะ แซ่ปเล่นเป็นนางเอก ร้องห่มร้องไห้แทนเพื่อนที่อกหักซะเลย อิอิ คุยกันนานสองนานค่ะ พอหมดเรื่องพูด แซ่ปก็มองหาเพื่อนอีกคน หาไม่เจอซีคะ เดินตามหาจนทั่วผับก็ไม่เห็นร่องรอย เลยออกมาดูที่ถนนข้างนอก ปรากฏว่าเพื่อนสุดที่รัก มันนอนกรน คร่อกๆ บนฟุตบาทค่ะ อย่างกับหมาข้างถนน ตอนนั้นเมาค่ะ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ ปลุกเพื่อนให้ลุก ไม่ง่ายเลย ตัวมันก็หนักด้วยค่ะ แล้วคนที่ต้องขี่มอไซค์กลับก็คือมันนั่นเอง เราเป็นคนซ้อน ผลปรากฏพากันไปล้ม ขากะเผลกทั้งคู่ แต่ยังไม่พอค่ะ อีกสามสี่วัน ก็พากันไปเที่ยวซิ่งมอไซค์ทั้งขากระเผลกแบบนั้นแหละค่ะ มันส์มากชีวิตวัยรุ่นตอนปลายของสาวแซ่ปไฮโซเจียงใหม่นะเจ้า จากคุณ : thaispicy - [ 1 มิ.ย. 52 08:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สมัยก่อนทำงานดึกๆ ขับรถกลับบ้านไม่ไหว เลยทิ้งรถไว้ที่สถานทูต  ตัวเองนั่งแท๊กซี่กลับ.. นั่งไปนั่งมาดันหลับระหว่างทาง  แท็กซี่ต้องจอดปลุก...แล้วถามเรา  ไปไหนต่อ... โหย..นึกถึงแล้วหวาดเสียวเลย  โชคดีจริงๆ... จากคุณ : BLACK BERRIES - [ 1 มิ.ย. 52 09:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจ๊มี่โชคดีมากนะคะนั่น ตอนนั้นห้อยตราประจำสถานทูตด้วยเปล่า แท็กซี่ถึงได้กลัวไม่กล้าทำอะไร คิกๆ จากคุณ : thaispicy - [ 1 มิ.ย. 52 09:09:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ต้องไปเข้าเพิงส้วมหลุมแบบจีนกลางตลาดสด นี่น่าจะเป็นอะไรที่สุดๆแล้วสำหรับเรา --" จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน - [ 1 มิ.ย. 52 09:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ เห็น คห. 7 แล้วนึกถึงส้วมพื้นบ้านเวียดนาม แบบว่า ไม่มีหลุมอ่าค่ะ!!!!!!!! เป็นรูปเท้าสองข้างให้วาง แล้วก็เป็นพื้นปูน ไม่มีหลุม เฮ้อ ... วันนั้นกลั้นฉี่จนหน้าเขียวเลย จากคุณ : LittleCancer - [ 1 มิ.ย. 52 09:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีอยู่ครั้งนึงอ่ะ เราจะไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่ปีนัง แล้วเราก็นั่งรถทัวร์ไป พอไปถึงท่ารถก็ต้องต่อรถเพื่อเข้าไปในตัวตลาดแล้วรอให้เพื่อนมารับ แต่เหตุมันเกิดขึ้นเนื่องจากเรางัวเงียมากเพราะมันประมานตี5 แล้วเราก็จำได้ว่าเราเอากระเป๋าตังใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงข้างซ้าย แล้วพอขึ้นรถเราก็จ่ายเงินแล้วก็บอกกระเป๋ารถว่าเราจะลงที่ตลาดโต้รุ่งพอถึงแล้วช่วยบอกด้วยนะ เค้าก็ตบปากรับคำแล้วเราก็นั่งสัปหงกๆ จนกระเป๋ามาเรียกบอกว่าถึงแล้ว เราก็งัวเงียเดินลงไปแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างซ้าย เพื่อจะเอาบัตรโทรศัพท์จากกระเป๋าตัง ทันใดนั้น เอ๊ะ!!!!!!!!! .................... กระเป๋าตังไม่อยู่ ตกบนรถแน่เลย ตัวเราเย็นวูบขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงหัว(ตอนนั้นรู้สึกได้จริงๆ) ตายแน่ไม่มีตังไม่มีบัตรอะไรเหลือเลย>< ทันใดนั้นเราเลยวิ่งตามรถเมย์ ซึ่งตรงนั้นเป็นตลาดโต้รุ่ง คนมาเล เยอะแยะไปหมดเยอะๆมากๆจริงๆ แต่เราไม่อายแล้วนาทีนั้น วิ่งตามรถเมย๋ แล้วตะโกน Wait!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! stop stop stop My purse บราๆๆๆ ตะโกนแบบสุดชีวิต วิ่งเร็วจี๋ คนมองกันพรึบ>< แล้วระหว่างวิ่งก็เริ่มทิ้งกระเป๋าสพาย จนวิ่งได้ซักพัก(ไม่นานหรอกเหนื่อยวิ่งไม่ไหว)เราก็ล้มแอ๊ก มาเลมุง และมาเลผู้หวังดีก็เริ่มเดินกันเข้ามา เค้าก็ถามกระเป๋าตังหายเหรอ ไปแจ้งตำรวจซิ และคำแนะนำอีกมากมาย เราลุกขึ้นมานั่งท่าเทพธิดาแล้วก็เอามือท้าวไว้ตรงหน้าขาทั้งสองมือ แล้วก็นั่งหอบแล้วมือขวาก็เริ่มรู้สึกถึงบางอย่างในกระเป๋ากางเกงข้างขวา เลยเอามือล้วงเข้าไป Oh my Goz กระเป๋าตังนินา มันยังอยู่ แล้วก็เริ่มละลึกได้ว่าตอนจ่ายตังบนรถเมย์เราดันเอากระเป๋าตังใส่ไปในเป๋าเกงขวาแทนที่จะเป็นข้างซ้ายเหมือนเดิม เราก็เลยทำเนียนๆถามว่าสถานีตำรวจไปทางไหน แล้วก็เดินออกมาจากฝูงชน ไปหยิบเป้ แล้วเดินเนียนหายไปหาตู้โทรศัพท์ จำได้ว่าเป็นทริปที่ตื่นเต้นสุดชีวิต>< นึกถึงทีไรขำตัวเองทุกที จากคุณ : คุณแมวกินอุด้ง - [ 1 มิ.ย. 52 10:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้จะเล่าอารายดี เล่าอันนี้ละกัน ที่ทำงานมีหลายชาติหลายภาษามากๆๆๆ วันหนึ่งมีคนเอเชียมาใหม่ แต่อีหนูนึกว่าเค้าเป็นคนลาว เีรยยิงลาวใส่ไฟแลบ กำลังเห่อภาษาลาวอยู่ คันปาก อีหนู - ซะบายเด๊ เจ้าเปนคนลาวมาทำเวี๊ยกใหม่แม่นบ๊ มาทำเวี๊ยกฝ่ายใด๋.... พ่อหนุ่ม - เงียบ... อีหนู - (เอ่อ สงสัยแกจะเขิลล์) บ่เปนหยั๋งๆๆ บ่ต้องอายข่อยแน เจ้าซื่ออันหยั๋ง? ข่อยซื่อ..... ยินดีเดร๊อออ ^.^v พ่อหนุ่ม - เอ่อ.. ข่อย....   อีหนู - อืมๆๆ เจ้าซื่อหยั๋ง? พ่อหนุ่ม - ข่อย ซื่อ คุ๊น อีหนู - คุ๊น.. แปลว่าอันหยั๋ง ข่อยบ่จัก? พ่อหนุ่ม - ข่อย คน คะ เหม็น อีหนู - อ่าว คนเขมรเหรอ ขอโต๊ด ซอรี่ๆๆ  ไอ แอม ไทย ฮาย ฮาว อาร์ ยูว? ว่าวลาวได้บ๊? ไทยได้บ๊? เขมรเซย์ไฮจั๋งได๋?  เอ๊อ... สบายยยยย.... พ่อหนุ่ม -  สบาย.  ข่อย ว่าว..พูด  พา สา ไท ได้... ไม่น้อย เรย ขั๊บ~! อีหนู - ...... เอ๊ะ ตกลงมันพูดได้ รึ ไม่ได้กันแน่ฟละเน๊!?!?! -_-" ต่อมาเจอกันพูดอังกิดเหมือนเดิม แม๊ ไม่มีใึครให้พ่นลาวใส่เรย เซงกุ๊กกิ๊ก ชิส์ จากคุณ : Kryta (kryta) - [ 1 มิ.ย. 52 10:43:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อันนี้ไม่รู้จะเล่ายังไง มีแต่ประสบการณ์หน้าแตก เมื่อปามานเดือนที่แล้ว หนูไปเที่ยวกรุงวอชิงตันดีซีมาค่ะ รู้ๆกันดีว่าเป็นเมืองหลวงของเมกา มีตึกราชการ อนุเสาวรีย์ และมิวเซียมให้ถ่ายรูปมากมาย นักท่องเที่ยวเยอะแยะยั๊วเยี๊ยะไปหมด และแล้วอีหนูครายท้า ไปสะดุดอะตอมน้ำลายของอมีบาสปีซี่อะไรก้อไม่ทราบ หกคะเมนตีลังกาที่หน้าตึก J Edgar Hoover Building มาค่ะ รู้ไหมคะ มันตึกอาราย??   มานครือตึกเฮดควอเตอร์ของเจ้่าพ่อออ FBI แห่งยูเอสเอ เจ้าค่ะ ว๊าย อีหนูไปทำไรเฉิ่มเบ๊อะ ล้มหน้าทิ่มแถวนั้นเน๊.... ติดถนนใหญ่ รถก็ติด เต๊ะท่าถ่ายรูปซะสวย ไหงร่วงลงไปได้...  ที่เหลือนึกต่อเอาเอง........ อายค่ะ จากนั้น อีนู๋ก็ รีบเผ่นไปที่มิวเซียมต่อ ดูสัตว์และซากไดโนเสาร์ต่างๆ 1 ชั่วโมงต่อมา อีหนูตกกะได กลาง มิิวเซียม เดร๊......  บ้าๆๆๆๆ บร๊าที่สุด วันนั้นมันเปงอาร๊ายยยยย  เฉิ่มจิงๆ คนเป็นร้อยเป็นพันตั้งแต่เด็กทัศนศึกษายันนักท่องเที่ยวเหินฟ้าข้ามโลกมามิวเซียมนี้  หันมาดูลิงเหลืองใส่้เสื้อสีจมปรู๊วววกรี๊ดแตกกลิ้งตกกะได ขลุกๆๆ  ฮือๆๆ รู้สึกได้แบบว่า แม้แต่ซากกาดูกมันก้อหันมาดูนู๋ง่ะ งี๊ด.. อายกว่านี้มีอีกไหม แง๊ๆๆๆ ไม่เล่าต่อแระงิ๊ อายจังรุย.. จากคุณ : Kryta (kryta) - [ 1 มิ.ย. 52 11:19:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หลายสิบปีมาแล้วที่นิวยอร์ค  (ขอเอาออกมาอวดอีกครั้ง) เพราะผมไม่เคยลีม ผมไปรับเสด็จสมเด็จพระบรมราชินีที่โรงแรม The Plaza เสร็จจากการรับเสด็จแล้ว  ก็เดินลงไปตามถนน Fifth Avenue และแวะเข้าร้านหนังสีอแห่งหนึ่ง  โดยไม่ทราบว่าพระราชินีก็อยู่ในที่นั้น เข้าไปแล้วถึงได้เห็นนางสนองพระโอษฐ์หลายๆคน  เลยเข้าไปไหว้สวัสดีคนที่รู้จัก  และท่านผู้หญิงผู้นั้นขอรอ้งให้ผมขึ้นไปชั้นสอง ช่วยแบกหนังสีอลงมา ไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองต้องไปเจอกับพระราชินีอย่างจังๆ   และผมก็เข้าไปช่วยแบกหนังสีอ  ที่สมเด็จพระราชินีท่านเลีอกแล้ว ลงไปให้เหล่านางสนองพระโอษฐ รับช่วงต่อๆไป หลายๆครั้งหลายๆเล่ม  วิ่งขึ้นกระไดลงกระได แบกลงมาด้วยความปลาบปลี้ม แบบไม่เหนี่อยเลยครับ ท้ายสุดออกไปส่งท่านขึ้นรถ  แล้วถวายบังคมลา  (ข้างๆถนน) แต่ได้ปลอ่ยความเชยแบบไม่รู้ความ  ไหว้สมเด็จแล้วผมก็ไหว้ไปที่ท่านผู้หญิงคนตามเสด็จอีกครั้ง จริงๆแล้วตามธรรมเนียม  ไหว้ในหลวงหรีอพระราชินีแล้ว  ไม่จำเป็นต้องไหว้คนติดตามครับ ยังจำได้ว่าเมีอตอนเด็กมากๆ   หลังจากในหลวงและสมเด็จพระบรมราชินี  ขึ้นรถพระที่นั่งเลี่อนออกไปช้าๆจากโรงเรียน (ในเมีองไทย) ด้วยความแก่นของตนเอง วิ่งเข้าไปช่วยเข็นรถ (กับเพี่อนๆ)  ยังมองเห็นรอยยิ้มของท่านและในหลวง ยังจำได้ ว่าไปรับเสด็จในหลวงและพระราชินี   ที่ สถานทูตไทยใน Washington, DC ยีนรอรับเสด็จอยู่ข้างๆพีสาว และสมเด็จพระบรมราชินี ได้แวะสนทนากับพี่สาวของผม  หัวใจผมพองโตด้วยความดีใจที่ท่านมาอยู่ใกล้ๆ เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ผมไม่อยากจะลีมครับ   จากคุณ : hollywop - [ 1 มิ.ย. 52 11:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ประทับใจการขึ้นรถไฟไปใต้ คือตอนที่เรียนจบใหม่ๆ  ตอนนั้นมีกีฬามหาลัยที่ปัตตานี  สอบเสร็จปุ๊บ อีกวันก็ขึ้นรถไฟไปกันเลย  ไปเชียร์เพื่อน(ให้แพ้ จะได้ไปเที่ยวกันเร็วๆ)   เป็นการนั่งรถไฟที่สนุกที่สุดและนานนนนนที่สุด ขึ้นรถไฟบ่ายสองและไปถึงเที่ยงวันกว่าๆ ของอีกวัน  22 ชม.กว่าบนรถไฟ   หวานเย็นมากกกกกก เล่นสารพัดเกมส์  ป๊อกเด้ง  ไพ่แปะหัว ร้องเพลง...จนเซ็งไปเอง     ตั้งแต่ครั้งนั้นไม่เคยนั่งรถไฟยาวๆ ไปไหนอีกเลย จากคุณ : ตกตะกอน - [ 1 มิ.ย. 52 12:43:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เลิกงานมาก็รีบมาอ่านประสบการณ์ของแต่ละคนต่อเลยค่ะ ** ประสบการณ์ของไฮโซเจียงใหม่ ทำไปได้นะคะ 55 ** สงสัยเจ้มี่แขวนตราของสถานฑูตไว้อย่างที่น้องแซ่บว่าไว้แน่เลย อิอิ ** คุณแมวกินอุด้ง เล่าซะดิฉันเห็นภาพหอบตามเลยค่ะ แต่คุณเนียนจริงๆ นะคะนี่ ^^ ** น้องไครท้าขา ทำไมเฉิ่มโก๊ะพอๆ กับป้าลิเลยคะ แต่เขาว่าคนสวยมักจะโก๊ะค่ะ ^^ ** ประสบการณ์ของคุณวู๊ป ทำเอาดิฉันปลาบปลื้มไปด้วยเลยค่ะ ** คุณตกตะกอนคะ ถ้าเป็นตอนนี้นั่งรถไฟลงใต้คงหวาดเสียวน่าดูเน๊อะ ^^ ใครมีประสบการณ์อะไรมันๆ อีก แวะเข้ามาเล่าให้ฟังกันต่อเร้วววว แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 52 12:49:46 จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 1 มิ.ย. 52 12:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ให้ give แมว กนอุดิ้ง กับ ครายท้า ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : pittboy2603 - [ 1 มิ.ย. 52 14:31:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ป้าลิ (เดีย) ขา แหม...อ่านแล้ว ความจำในอดีต ผุดขึ้นมาเลย สมัยเรียน ราม แก๊งค์เรา ค่อนข้างจะบ้าค่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่ง พวกเราตั้งใจจะไปเอารถเก๋งของเพื่อน ที่ จ.อุดร โดยพ่อของเพื่อน ให้พวกเรานั่งรถไฟตู้นอน ไปถึงอุดร ในตอนเช้า และขากลับก็ขับรถเก๋งกลับเข้า กทม. เอาเสื้อผ้าไปชุดเดียวพอ ทุกคนลงมติ ว่าชุดเดียว คือชุดนอน เพราะเรานั่งรถไฟตู้นอน ก็ใส่ชุดนอนไปเลย เพราะไปถึงก็นอนได้เลย ถึงอุดรตอนเช้ามืด พ่อมารับที่สถานี ยังมืด ๆ อยู่ไม่เป็นไรหรอก ด้วยความบ้า...พวกเราทั้งหมด 5 คน ก็ แต่งชุดนอนไปที่สถานี พอขึ้นรถได้ก็นอน แต่ปรากฎว่า... รถไฟแทนที่จะไปถึงสถานีอุดร ตอนเช้ามืดตามปกติ มันดันเสียเวลา ไปถึงสถานีอุดร ในตอน 11 โมงเช้า แม่เจ้า...ผู้คนแตกตื่น ทั้งสถานี แต่ 5 สหาย ทำหน้าตา ไม่รับรู้ สิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น ขากลับ พ่อของเพื่อนทนไม่ไหว เอาเสื้อเอสโซ่ มาให้ใส่คนละตัว เพราะว่า พ่อของเพื่อน ทำงานบ.น้ำมันเอสโซ่ นึกเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร ทำไปได้ไงฟะ 555 จากคุณ : หมู (ตัว) อ้วน - [ 1 มิ.ย. 52 16:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแชร์ประสบการณ์ ด้วยคนคะ ป้าลิ(เดีย) ประสบการณ์ที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง อย่างยิ่งนะคะทุกท่าน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนอยู่ ป.6 พอเลิกเรียนปุ๊ปตอนเด็กเราก็ จะกลับบ้านพร้อม รถรับส่งนักเรียน แต่เราไม่คะ เราไม่กลับ ซ่าเพื่อน ชวนไปเที่ยวพาต้าคะ เอาไปก็ไป ตอนแรกกะว่าจะแอบไปแล้วรีบกลับมา ให้ทันรถ แต่ ไม่คะกลับมาไม่ทัน ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกคะ เพราะความเป็นเด็ก (เด็กที่ไม่มีหัวคิดแบบสุดๆ รู้ตัวว่าผิดคะ) หนีออกจาก บ้านดีกว่า โทษฐานเพราะกลัวความผิดที่กระทำไป หนีไปอยู่บ้านเพื่อนคะ คนที่บ้านตามหากันจ้าละหวั่น แถมจะแจ้งความอีกต่างหาก ไปตามหากับ ทางโรงเรียนด้วย แต่ว่าทางบ้านตามเจอประมาณ 3 ทุ่มกว่า ตามมาเจอ แล้วรับกลับบ้าน โอ้ย โดนตี แล้วก็โดนว่าด้วย (สมควรโดนคะ) โดนจาก ทางบ้านเสร็จ วันรุ่งขึ้นมาโรงเรียน โดนตีที่โรงเรียนอีก แถมดังอีกต่างหาก รู้กันทั้งชั้นเรียน (งามหน้าสุดๆ ) เพื่อนที่ให้เราไปพักด้วยก็โดนตีเหมือนกัน ผิดด้วยกันก็รับด้วยกัน (ณ ปัจจุบันเราเป็นเพื่อนรักกันคะ) กลับมาคิดย้อนกลับไป ทำไปได้ยังไง คนเขาถึงว่า เด็กยังไงก็ไร้เดียงสาคะ มันเป็นเรื่องจริงเลยนะเนี้ยว่า เด็กพอคิดอะไรไม่ออกแล้ว ความคิดตื้นๆมัน จะเกิดขึ้นมาในสมอง คิดอะไรสั้น ๆ แล้วไม่ได้คิดอะไรซับซ้อนเหมือนผู้ใหญ่ จำเหตุการณ์นี้ได้ติดตาและติดใจที่สุด แม้กระทั่งโตแล้ว ก็จำไว้เป็นอุทาหรณ์ด้วย จำได้เพราะว่าทำให้พ่อแม่เสียใจมาก ๆ ทำได้ไงฟะ งงตัวเองสุด ๆ คุยกับเพื่อน เพื่อนยังบอกว่า เออ พวกเราทำไปได้ไงวะ ประสบการณ์อันนี้ไม่ค่อยมันเท่าไรนะคะป้าลิ(เดีย) ^_^ แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 52 17:08:26 จากคุณ : ancha (lee_an) - [ 1 มิ.ย. 52 17:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เกือบสิบปีที่แล้ว เดินทางไปกับคณะของบริษัท ส่วนตัวคือไปอบรมที่เดนมาร์ก 3 วัน พอดีคณะผู้ใหญ่ที่มาด้วยกันต้องไปทำธุระที่เยอรมันกะทันหัน (นอกแผน) เลยบอกให้ขึ้นรถไฟไปสมทบทีหลัง แล้วก็บึ่งรถไป ก็ทิ้งผมไว้คนเดียว -*- พออบรมเสร็จก็เดินทางไปสมทบ ตอนอยู่บนรถไฟก็สนุกดี เพราะไม่เคยไปยุโรปมาก่อน เห็นแต่กังหันลมสวยๆตลอดทาง แต่พอถึงสถานีปลายทางที่นี่ฮัมบูร์ก ตอน 2 ทุ่มนี่ซิ คณะที่ว่าจะมารับก็ไม่มาซะที ตัวเองก็ไม่มีเบอร์โทรอะไรติดต่อได้ด้วย รู้แต่ชื่อโรงแรมแต่ก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน รอจน 4 ทุ่มกว่าก็ไม่มีใครมาี่ เหงื่อแตกพลั่กๆ สุดท้ายก็ลากกระเป๋าออกไปเดินดูรอบๆสถานี ถามไถ่คนที่ผ่านไปมา รู้มั่งไม่รู้มั่ง ดูเหมือนบางคนพูดอังกฤษไม่ได้ด้วยมั้ง ลากกระเป๋าออกไปได้เกือบ 2 ช่วงตึก (ตึกอะไร ถนนอะไร ก็ไม่รู้) เจอคนร้องรำทำเพลงเพื่อรับสตางค์ (วณิพก?) ก็ถามจนได้ความ พอดีตรงนั้นก็ใกล้ที่พักแล้วด้วย เดินเข้าไป เจอคณะกำลังเคร่งเครียดอยู่ล็อบบี้โรงแรม พอเดินเข้าไปจะต่อว่าก็เฉไฉไปเรื่อย สรุปก็คือไปรับผิดสถานี เลยได้บทเรียนว่าต้องทำแผนการเดินทางให้ดีและรอบคอบมากกว่านี้ถ้าจะมีอะไรนอกแผน จากคุณ : Ter - [ 1 มิ.ย. 52 19:47:28 A:85.154.15.234 X: TicketID:182506 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ป้ามะลิขา ไม่ค่อยมีประสบการณ์สมัยเด็กๆ ครับ เพราะไม่ค่อยไปคลุกคลีตีโมงกับใครมาก แล้วก็ประสบการณ์สมัยเด็กก็ค่อนข้างจะไม่อยากจำ เพราะไม่มีอะไรสนุกนัก  เพื่อนก็ไม่ค่อยมี แล้วก็ไม่ค่อยเข้าสังคมกับใคร มีแต่ตอนทำงาน ตอนนั้น มีลูกค้าท่านหนึ่งมาจากสิงคโปร์ครับ สมมติชิ่อ มิสเตอร์ฉี ละกัน เป็นคนจีนมาเลย คุยกัน (ขออนุญาตพิมพ์ภาษาอังกฤษเป็นไทยนะครับ จะได้ทราบสำเนียงของตาพัฒน์ และลูกค้าสิงคโปร์ ว่า แต่ละคนสุดติ่งขนาดไหน  ถ้าไม่สนุกอย่าว่ากันนะครับ ป้ามะลิขา) พัฒน์ "ไฮ โซว์ ฮาว เบ้าท์ อินเวสท์ อิน ดิส โปรเจกท์ แอนด์เก็ท รีเทิรน์ ฟอร์ 6.5 มิลเลียน บาท อะเยียร์ " อาฉี " อา อา อา  ไอ กานท์ เก็ดยู  ลา (Ah AH ah I can't get you la) พัฒน์ "วอท ดูยู ว้อนท์ ทู" อาฉี "อา อา ไอ ด้องค์ โนว์ ลา (Ah Ah Ah I don't know la) พัฒน์ นึกในใจ "แย่ละ ถ้าปิดดีลไม่ได้ ตาย 5 สิบแน่ " ดันสบถ เป็นภาษาแต้จิ๋ว "เค้า เป๋  เก็กซิมอา" อาฉี  "ฮ่า  วอท ดิด ยู เซย์ นา"   พัฒน์ " ไอ เซด อิฟ วี แคนท์ โคสต์ ดิส ดิล วี วิล ออล ไดย์" อาฉี "บัก ไอ เฮียร์ ยู เซย์ "เค้าเป๋" ละ" พัฒน์ "ไอ ซอรี่ อิท อิส มาย สไตล์ ออฟ 4 เลตเตอร์ เวิร์ด" อาฉี  "บ่อ เซียงกัง ไอติง ไออันเดอร์สแตนด์ยู ลา  แคน ยู ทอล์ก ไชนิส" พัฒน์ "เยส  เตียจิ๋ว อวย นา" อาฉี "ฮ่อๆๆๆๆๆๆ  เตียจิ๋ว นั่งกากี่นั้ง  ไล้ๆๆ ต่าเตียจิ๋ว" จบข่าวครับ ปิดดีลสำเร็จ   ไอ้เราตอนแรก กับอาฉี ภาษาอังกฤษไม่ดีทั้งคู่ ผมพูดแมนดารินไม่ได้ อาฉีพูดภาษาไทยไม่ได้  ไปๆมาๆ ภาษาบ้านๆอย่าง แต้จิ๋ว ดันงัดออกมาใช้ได้ ปิดดีลได้สำเร็จ  กั่กๆๆๆๆๆ จากคุณ : พัฒน์ - [ 1 มิ.ย. 52 22:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ทำธุรกิจเปิดเกสต์เฮ้าส์และบริษัททัวร์อยู่เชียงใหม่กับเพื่อนๆ     มีครอบครัวจากแคนาดามาพักที่เกสต์เฮ้าส์  ผัวเมียและลูกสาววัยรุ่นย่าง 18   ขอเช่าห้องเดียว     ในใจเราก็นึกสงสารลูกสาว(สวย)วัยรุ่นต้องไปนอนติดพ่อแม่    เขาพักอยู่หลายอาทิตย์   เราสังเกตุว่าลูกสาวมักจะไม่ค่อยออกไปเที่ยวไหนกับพ่อแม่   นั่งจับเจ่าอยู่แต่เกสต์เฮ้าส์(หลงเข้าข้างตัวเองเหมือนกันแหละว่า   คงอยากอยู่ใกล้ๆ ผม อิ อิ อิ)   มาทราบภายหลังว่าเธอไม่ค่อยถูกกับพ่อเท่าไหร่   เราก็เลยแนะนำให้รู้จักแม่ครัวประจำเกสต์เฮ้าส์ให้แม่ครัวหัดพูดภาษาและแหม่มวัยรุ่นแคนาดาก็เรียนทำอาหารไทยกับแม่ครัว   พ่อแม่เธอตระเวณเที่ยวเชียงใหม่  เชียงราย  แม่ฮ่องสอน เธอก็ไม่ยอมไปด้วย  ช่วงนั้นเป็นโลว์ซีซั่น   แขกไม่เยอะ   ผมและเพื่อนๆ รู้สึกเอ็นดูและสงสารลูกสาวเขาก็เลยเปิดห้องให้พักฟรี ต่อมาเพื่อนผมคนหนึ่งที่กินนอนในบ้านหลังเดียวกันตกแพแล้วจมน้ำตายต่อหน้าต่อฝรั่งลูกทัวร์   ผมและเพื่อนๆ ที่ทำเกสต์เฮ้าส์จึงต้องเดินทางไปจังหวัดยโสธรทำพิธีฌาปนกิจเพื่อนที่นั่น   ตกลงกันว่าจะขับรถมอเตอร์ไซด์จากเชียงใหม่ไปยโสธรกัน   ค่ำไหนก็จอดรถนอนกันข้างทางเอาเต๊นท์ไปด้วย   พวกเราทั้งหมดเจ็ดคน(เป็นไกด์ป่ากันทั้งหมด)   ขับมอเตอร์ไซด์คนละคัน    เพื่อนสามคนมีแหม่มนั่งซ้อนเกาะเอวตามไปด้วย     ผมก็เลยไปสั่งเสียแม่สาวน้อยวัยสะรุ่น  ว่า"พี่ไปหลายวัน"  อิ อิ อิ...พูดเล่น!!   คือไปบอกกล่าวกันตามธรรมเนียมคนรู้จักกัน    ผลปรากฏว่าเธออยากจะติดท้ายมอเตอร์ไซด์ไปด้วยกับพวกเรา    ผมเลยมาปรึกษาเพื่อนๆ ที่บ้าน "เจอข้อหาพรากผู้เยาว์เชียวนะเอ็ง"  เพื่อนมันเตือน   จริงของมันแฮะ...  ผมก็เลยกลับไปบอกปฏิเสธเธอว่า   ผมต้องไปหลายวัน...และอีกอย่างพ่อแม่ของเธอจะเช็คเอ้าท์ออกจากเกสต์เฮ้าส์วันไหนก็ไม่รู้  อาจจะกลับมาไม่ทัน     แต่คำตอบที่ผมได้รับก็คือ  เธอพูดเรื่องนี้กับแม่ของเธอแล้วและแม่เธออนุญาตให้เธอไปยโสธรกับพวกเรา!!   ท้ายที่สุดเธอก็มานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซคาวาซากิผมจนได้     เจ้าเพื่อนๆ ผมอิจฉาผมตาเป็นมันเชียวแหละ!!    แต่ผมก็ได้สัญญาใจกับตัวเองไว้แล้วว่า   ช่วงระหว่างเดินทางจะไม่จอดรถข้างทางแล้วชวนเธอไปหาหน่อไม้แน่ๆ....เพราะตอนนั้นความรักของผมกับภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาจะเกือบยี่สิบปีแล้วมันหวานชื่นและดูดดื่มอยู่จนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังหวานแหว่ว ใจตัวเองน่ะไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่    ห่วงแต่ใจเพื่อนๆ เท่านั้นแหละ   ทุกคนพูดภาษาอังกฤษไฟแล่บ  กลัวว่าแม่สาวน้อยจะเสร็จคนใดคนหนึ่ง    คือพวกเราทั้งหมดพักบ้านหลังเดียวกันอยู่กินด้วยกัน  แค่มองหัวแม่เท้าก็รู้ใจว่างั้นเหอะ คืนแรกพวกเราปักเต๊นท์กลางทุ่งนาที่อำเภอนครไทย พิษณุโลก   เพื่อนพวกที่มีแหม่มเกาะเอวซ้อนท้ายแมงกะไซด์มาก็นอนเต๊นท์ใครเต๊นท์มัน   ส่วนผมและสาวน้อยก็ขอนอนรวมกับเพื่อนๆ ที่เหลือ   ....ขืนนอนเต๊นท์เดียวกันสองต่อสอง  กลัวหักห้ามใจตนเองไม่ไหว   เรื่องราวจึงไม่มีอะไรในก่อไผ่  จนพวกเราไปถึงอำเภอคำเขื่อนแก้วจังหวัดยโสธร พ่อแม่ของเพื่อนก็มาต้อนรับอย่างดิบดี   พวกเรานำเงินที่ขอเรี่ยไรจากไกด์ในเชียงใหม่ได้แสนกว่าบาทไปมองให้    เหล้ายาปลาปิ้งก็เลี้ยงกันแบบสไตส์อีสานบ้านเฮา     ชาวบ้านแทบจะทั้งหมู่บ้านพากันมามุงดูฝรั่ง   ทั้งคนแก่  คนหนุ่มสาว  พากันชมผิวพรรณอันขาวผ่องของแหม่มฝรั่งไม่ขาดปาก  บางคนถึงกับขอลูบไล้ตามแขนด้วยความชื่นชม   แม่สาวน้อยที่ขอร่วมขบวนมากับเราก็ยืนข้างกายผมไม่ห่าง   จนชาวบ้านเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนผมไปนู่น     เล่นเอาผมหน้าแดงเป็นผลตำลึงสุกไปเลย     เพื่อนผมคนหนึ่งมันก็แปลให้เธอฟังว่า   ชาวบ้านเขาว่าผมกับเธอเป็นแฟนที่เหมาะสม    ใบหน้าแม่สาวน้อยวัยรุ่นที่นวลผ่องก็พลันแดงระเรื่อขึ้นมาทันที     ไอ้เพื่อนผมคนนี้แหละมันหมั่นไส้ผมนัก   ถามไถ่ผมไม่ขาดปากเป็นนัยๆ ว่าเมื่อไหร่จะ "เผด็จศึก" ซะที   เพราะเห็นสาวน้อยออดอ้อนผมมานาน    เล่นเอาเลือดความเป็นชายอกสามศอกของผมวิ่งซ่านประมาณว่าเพื่อนมันกำลังดูถูกชัดๆ    .....ต้องยอมรับว่า   ตอนนั้นต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอย่างหนักหน่วงอย่างหาที่ประมาณไม่ได้       ต้องกลั้น  ต้องข่ม  ต้องฝืน    สันดานดิบของลูกผู้ชายตัวเองเอาไว้    ใจหนึ่งก็พร่ำกระซิบบอกว่า   เอาน่า...ถือว่าเป็นกำไรชีวิต     อีกใจหนึ่งก็บอกว่าถ้าแฟนเรารู้เธอคงเสียใจ ....... ท้ายที่สุด   ตลอดระยะเวลาเกือบอาทิตย์ที่เดินทางไปยโสธรและกลับเชียงใหม่ก็ไม่มีอะไรในก่อไผ่.......เป็นอีกช่วงหนึ่งของชีวิตที่ต้องต่อสู้กับตัวเองอย่างทุลักทุเล    ผ่านพ้นวิกฤตตรงนั้นมาได้    แม้จะถูกเพื่อนๆ มันแซวว่าไม่มีน้ำยา    แต่ก็แอบภูมิใจลึกๆ........ กลับมาถึงเชียงใหม่   พ่อแม่ของสาวน้อยรออยู่ที่เกสต์เฮ้าส์    ฝ่ายแม่ไม่เท่าไหร่   แต่ฝ่ายพ่อนั้นทำหน้าบึ้งอยู่บนโต๊ะอาหาร   เขาตำหนิลูกสาวแต่พองามแล้วถามว่าไปอยู่ที่ไหนมา    ฝ่ายลูกสาวตอบว่า "ไปยโสธรมา" "Where on earth is YASOTORN!!!? "  พ่อของเธอกึ่งถามกึ่งตะคอก    สาวน้อยทำหน้าเรอเหมือนไม่รู้   ผมเลยรีบทำหน้าที่เป็นไกด์ที่ดี  ชี้นิ้วแหมะบนแผนที่ที่ติดอยู่ข้างผนังยังตำแหน่งของจังหวัดยโสธร   เล่นเอาว่าที่พ่อตาของผม...เอ้ย!!  เล่นเอาพ่อของเธอถึงกับผงะ   ไม่เชื่อว่าลูกสาวจะเดินทางด้วยมอร์เตอร์ไซด์กับไกด์หล่อๆ อย่างผมไปไกลถึงสุดหล้าฟ้าเขียวขนาดนั้น แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 52 23:44:04 จากคุณ : . (วัชรานนท์) - [ 1 มิ.ย. 52 23:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ช่วงทำงานใหม่ๆค่ะ ตอนนั้นเฟรชมากเดินทางไปกลับที่ทำงาน-บ้าน บ่อย เป็นว่าเล่น เราใช้บริการทุกประเภทไม่ว่าจะรถเพื่อน รถทัวร์ รถไฟ มีอยู่ครั้งนึงนอนเพลินบนรถไฟดันเลยไปหนึ่งสถานี เอาไงดีล่ะ ตอนนั้นเช้ามือประมาณตีสี่ตีห้า เราจำต้องลงค่ะ สถานีนั้นน่ะคือ พรหมพิราม ดั๊น ช่วงนั้นมีหนังเรื่องคืนบาปพรหมพิรามออกฉายอยู่พอดี เรานี่กลัวเข้าขั้นค่ะ มืดก็มืด แถมไม่มีใครเลย มี 4-5 คนลงจากรถไฟมาด้วยกัน ก็มีรถมารับหายกันไปหมด เลยออกมายืนรอเผื่อมีรถโดยสาร ก็เงียบมาก แล้วก็มีคนขับรถเครื่องผ่านมา เค้าถามว่าเราจะไปไหน ก็เลยตอบว่าจะเข้าตัวเมือง เค้าดั๊นอาสาจะไปส่ง ตอนนั้นนี่ใจนึงก็ดีใจ เพราะมันมืดเงียบแถวนั้น มีแต่เราคนเดียว แต่เพราะดันมีหนังเรื่องนั้น เราก็ต่างถิ่นกับคนแปลกหน้าด้วย ก็เลยขอบคุณและปฏิเสธไป (ถ้ามีเพื่อนมาด้วยนี่อาจไปกับเค้าแล้วนะคะเนี่ยเพราะเราเคยไปเที่ยวแบบโบกรถกับเพื่อนมาก่อน) สุดท้ายต้องยืนรอจนเช้าค่อยมีรถโดยสารผ่านมา แบบปุเลงๆ อารมณ์สองแถว หวานเย็น กว่าจะถึงที่ทำงาน สายมาก แถมงานรออีกเพียบ จากคุณ : doki - [ 1 มิ.ย. 52 23:47:43 A:67.87.59.13 X: TicketID:202890 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กลับเข้ามาอ่านอีกทีก็แอบประทับใจไปกับประสบการณ์ที่ผ่านมาของแต่ละคน ** คุณหมูตัวอ้วนคะ คิดไปแล้วใส่ชุดนอนเที่ยวนี่มันเท่ห์ไปอีกแบบนะ อิอิ ** หญิงอันขาโดนตีไปกี่ทีหล่ะคะตอนนั้น อิอิ แต่ก็เนาะเด็กก็คิดแบบเด็กๆ ** คุณTerคะ คราวหน้าต้องพกแผนที่หรือไม่ก็ GPS ติดตัวไปด้วยค่ะ กันหลง ^^ ** คุณน้องพัฒน์ขา เขาถึงว่าเนาะพูดได้หลายภาษานี่ได้เปรียบ ^^ ** ประสบการณ์ของคุณวัชรานนท์ ทำเอาดิฉันอ่านไปลุ้นไปใจเต้นตึก ตึก เลยนะคะ ^^ ** คุณdoki ถ้าดิฉันเป็นคุณ ดิฉันก็กลัวนะคะ เคยได้ดูหนังเรื่องนั้นเหมือนกัน คราวหน้าอย่าลืมติดอาวุธไว้ด้วยนะคะ เผื่อฉุกเฉิน ถ้าต้องเดินทางคนเดียว ....... จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 2 มิ.ย. 52 00:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โดนไปเยอะเหมือนกันคะป้าลิ(เดีย) ha ha เพราะความเป็นเด็ก ลืมแม้กระทั่งว่าบ้านตัวเอง ก็อยู่ใกล้โรงเรียน แหะ ๆ เขาเรียกว่า กลัวความผิดจนลืมหมดทุกอย่าง คะ คิดแล้วก็ตลกตัวเองดีเหมือนกัน จากคุณ : ancha (lee_an) - [ 2 มิ.ย. 52 09:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตลาดวายหรือยังจ๊ะป้าลิฯ ประสบการณ์ crazy crazy มีเยอะเลยอ่ะตะเอง ไม่รู้จะเลือกอันไหนมาเล่าดี เอาเป็นว่าขอเป็น เรื่องปวดเฮดเเบบต้องย้ายประเทศทุก 3 ปีได้ไหม ญี่ปุ่นเป็นที่ๆ 3 เเล้ว สถานีหน้ายังไม่รู้ ย้ายทีก็ต้องเรียนรู้ทุกอย่างใหม่ที เช่นวัฒนธรรมประจำชาติ อันไหนที่เจ้าบ้านเขาถือว่าหยาบคาย อันไหนเขายอมรับ กฏจราจร ภาษา สภาพอากาศ ต้องปรับตัวทุก 3 ปี บางครั้งเหนื่อยใจเหมือนกัน ยตย. การปรับตัวเรื่องกฏจราจร อย่างที่ออสเตรเลีย เวลาขับรถเข้าวงเวียน ถ้าจะไปทางเเยกซ้ายให้เปิดไฟเลี้ยวซ้ายตั้งเเต่เริ่มเข้าวงเวียน เหมือนกัน,ถ้าจะไปทางขวา ก็ต้องเปิดไฟเลี้ยวขวาตั้งเเต่เริ่มเข้าวงเวียน แต่ถ้าจะตรงไปไม่ต้องเปิดเลย แต่ที่ญี่ปุ่นกลับกัน ตอนเข้าวงเวียนไม่ต้องเปิดไฟเลี้ยว แต่ตอนจะออกค่อยเปิด ถึงจะมุ่งหน้าเเยกตรงไปก็ต้องเปิด อันนี้เเหละที่คุณจ่าสามีลืมประจำ เพราะติดนิสัยจากออสเตรเลียมา ว่าถ้าแยกตรงไปไม่ต้องเปิด ซึ่งผิดกฏจราจรที่นี่ อีกเรื่องคือทิป ที่ญี่ปุ่นห้ามให้ทิป เพราะถือว่าดูถูกน้ำใจเขา อันนี้ก็ต้องคอยจำ กลัวทำคนอื่นโกรธเอา เพราะเผลอไปทิปเขาเข้า แรกๆก็ลืมบ้าง ยังดีว่ายังไม่เคยโดนโกรธ แต่เดี๋ยวนี้จำได้เเล้ว อย่าทิป อย่าทิป น่าเศร้าเหมือนกัน เพราะบางคนบริการดีมาก เราเห็นเขาพูดอังกฤษไม่ได้ยังกุลีกุจอบริการก็ประทับใจ อยากให้ทิปเพื่อให้รู้ว่าเราชอบใจในบริการ เเต่ธรรมเนียมเขากลายเป็นว่าทิปเป็นเรื่อง rude ไปซะนี่ เฮ้อ ขออภัยที่ไม่ได้เล่าเรื่องมันๆตามโจทย์นะคะ เเบบว่า อาศัยทู้ป้าลิฯ ระบายความในใจซะงั้น อิ อิ จากคุณ : Jennifer Lowclass - [ 2 มิ.ย. 52 15:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ^ ^ เจ้เจโล ได้ข่าวว่าไม่สบาย หายดีแล้วใช่ไหมคะ ย้ายที่อยู่บ่อยนี่เหนื่อยจริงๆ ค่ะ แต่มันก็ทำให้เราได้เห็นอะไรกว้างขึ้น ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่หายากในชีวิตเลยนะคะ น๋อยากไปเที่ยวญี่ปุ่นบ้างจัง ^^ จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 2 มิ.ย. 52 17:55:38 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ไม่ฉะบาย หายเเล้วจ้า ยังไอกะด๊อกกะเเด๊กพองามนิดโหน่ย เเต่ออกมาตะเเล๊ดเเต๊ดเเต๋ได้เหมียนเดิม คิ คิ จากคุณ : Jennifer Lowclass - [ 2 มิ.ย. 52 20:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ปล. จะเเวะมาเที่ยวโตเกียวเมื่อไหร่บอกได้นะตะเอง จะต้อนรับขับไส เอ๊ย ขับสู้เต็มที่จ้าาา จากคุณ : Jennifer Lowclass - [ 2 มิ.ย. 52 20:33:46 ]