ความคิดเห็นที่ 1 ความเดิมตอนที่แล้ว โปรดอ่าน http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H7864092/H7864092.html จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 5 มิ.ย. 52 18:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน เตรียมตัวก่อนบิน (จากบ้านนอก สู่เมืองนอก) หลังจากที่ได้ครอบครัวที่ตัวเองคิดว่าจะสามารถไป อยู่รอดปลอดภัยและมีความสุขได้แล้ว ก็ได้ทำการเก็บกระเป๋า หาซื้อเสื้อผ้า เตรียมตัวเป็นอย่างดี โดยเริ่มจากตะลุยช๊อปปิ้งที่ตลาดหลังการบินไทย (ไม่ได้มาโฆษณาให้เขานะค่ะ) ที่เลือกที่นี่ก็เพราะว่า มันถูกกว่าที่อื่น ๆ แต่กระนั้นก็ยังไม่วายมีเรื่องให้เจ็บใจอยู่ดี อย่างที่รู้ ๆ นั้นหล่ะ วัฒนธรรมการซื้อของคนไทย (หรือเอเชีย) ต้องมีการต่อรองราคากันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะยังงี้แล้ว ราคาที่บอกผ่านก็จะเป็นราคาที่บอกไว้ ถ้าใครโง่ก็ซื้อไป เหอะ ๆ จริง ๆ โดยส่วนตัวเป็นคนชอบต่อของมาก ๆ แต่บางทียังไม่ทันได้ต่อ (เพราะไม่มีโอกาสได้ต่อ) เพราะเจอคนขายประเภทพูดจาน้ำไหล ไฟดับ ซึ่งคนขายประเภทนี้ เขาจะมีเทคนิคที่สูงในการทำให้เรา งง และ งง จนต้องซื้อ และคิดว่าที่ได้มานั้นราคาถูกแล้ว พอไปถึงตลาด (หลังการบินไทย) ก็รีบตรงไปร้านที่อยู่ข้างในสด ๆ เพราะมีคนบอกว่า ถ้าเดินเข้าไปร้านข้างใน (สุดๆ) มันจะถูก ก็เดินไปแบบหน้าตาเด็กบ้านนอก ถ้าคนไม่รู้คงคิดว่า หนูเอ้ย มาผิดที่แล้ว หน้าตาแบบนี้ จะไปอยู่เมืองนอกกับเขาเหรอ เหอะ ๆ ไปถึงร้านที่มีอาเจ๊ (คนสวย) คนหนึ่งยืนอยู่ สิ่งที่ฉันมองหาในตอนนั้น คือ ลอนจอนห์ (ลอนจอนห์ คือ ชุดที่ใส่ข้างในทำให้สาวไทย ที่ผอม ๆ ไม่มีไขมันช่วยเพิ่มความอบอุ่น สามารถอบอุ่นได้) เห็นเขาแขวน ๆ ไว้ ก็เลยเดินเข้าไปถามว่าราคาเท่าไหร่ เจ๊แกก็เริ่มปฎิบัติการทำให้งง เพื่อการค้าที่เร็วขึ้น "อ่อ ๆ ราคาชุดละสี่ร้อยบาท" ในใจเราพอได้ยินราคาทำไม แพงแบบนี้อ่ะ ได้ยินมาว่าสองร้อยกว่า ๆ เองนี่นา ยังไม่ทันได้เอ่ยปากต่อรองราคากันเลย เจ๊แกก็ใส่ต่อ เอางี้น้องจะไปเรียนใช่ไหม หน้าตาเด็ก ๆ อย่างงี้ พี่ลดให้พิเศษ อย่าบอกใครนะ (ถ้ามาแบบนี้ เตรียมตัวเสียเงินได้เลย) เหลือสองร้อยห้าสิบ พอได้ยินสองร้อยห้าสิบ เรามีเหรอจะยอมแพ้ก็ต่อไปทันที "เออ แต่เห็นเพื่อนซื้อมาแค่สองร้อยเองนะค่ะ" นึกเหรอว่าเจ๊จะจนมุม ประสบการณ์เจ๊ในการขายมีมายาวนาน ไม่ยอมจนมุมให้เด็กหน้าตาบ้านนอก ๆ ง่าย ๆ หรอก "อืม มันผ้าคนละแบบนะน้อง จับดูสิ เนื้อผ้าตัวนี้ดีกว่าเยอะเลย" พอบอกแบบนี้ ฉันก็ตั้งใจจะเดินหนี เอาแบบกำลังจะเดินออก จากร้าน หันไปบอกเจ๊ว่า งั้นขอดูก่อนหล่ะกันค่ะ เท่านั้นหล่ะ เจ๊แกคว้าไว้ เร็วยิ่งกว่านักฟูตบอลคว้าลูก รักษาประตูซะอีก "งั้นเอางี้ ๆ เจ๊ลดให้อีกพิเศษ สองร้อยยี่สิบ จะเอากี่ชุด" คือ แบบจะเดินออกไปแล้ว ขามันก็ก้าวไม่ออก อีกข้างเจ๊แกก็คว้าเอาไว้ เจอไม้นี้เข้า ก็เลยลืมคิดไปเลย ว่ายังไม่ได้เดินดูราคาร้านอื่น ซื้อกับเจ๊ไปสามชุด คิดในใจว่าต่อรองราคาได้ถูกแล้ว เพื่อนนะไปซื้อที่อื่น ชุดหนึ่งตั้งสามร้อยกว่า เดินออกมานอกร้านพร้อมความภาคภูมิใจ แต่ความรู้สึกอันนั้น มันก็อยู่ได้ไม่นาน พอก้าวขาไปได้ไม่เท่าไหร่ พอเดินไปอีกสองร้าน ไปเจอป้ายติดชุดละร้อยห้าสิบบาท รีบวิ่งเข้าไปดูทันที จับดูผ้า มองดูในถุงตัวเอง มันเหมือนกันทุกประการ แถมยังยี่ห้อเดียวกันอีก (ผลิตจากพี่จีน ตัวอักษรเหมือนกันเป๊ะ) ด้วยความเจ็บใจ เลยซื้ออีกสองชุด อย่างน้อยถ้ามีคนถาม จะได้บอกว่าร้อยห้าสิบ แหะ ๆ จากนั้นก็หาซื้อเสื้อกันหนาว หรือแจ๊กเก็ต ต้องเอาแบบตัวใหญ่ ๆ กันไปเลย ให้เหมือนในหนังเกาหลี หุๆๆ เพราะว่าเห็นว่านิวยอร์คก็ หนาวเหมือนกัน ตอนแรกไปเดินดูในห้างต่าง ๆ ในกรุงเทพฯ แต่ว่าราคาแพงจนไม่กล้าซื้อ (ตอนหลังมาอเมริกาแล้ว ที่ต้องซื้อแพงยิ่ง กว่าอีก) ก็เลยหาไม่ได้ซะที จนกระทั่งมีโอกาสไปเดิน งานหนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ของจังหวัด (แถมบ้าน) ไปเห็นร้านขายเสื้อกันหนาว (มือสอง) ก็เลยเดินเข้าไปดู ไปถูกใจตัวหนึ่ง สวยงาม ใส่แล้วดูอินเทรน์ อินเทรน์ ราคาสี่ร้อยบาท คนขายยังบอกอีกว่า ตัวนี้ของใหม่นะ ไม่ใช่มือสอง เราก็ดีใจ ได้ของใหม่ แถมยังราคาแค่สี่ร้อยบาท แล้วก็กระดี่กระด๋ากลับบ้านไป ตามปกติถ้าเราซื้อเสื้อผ้ามาใหม่ (ที่เมืองไทย) เราก็จะต้องเอาไปซักก่อน เพื่อสุขอนามัย แต่พอมาอยู่อเมริกา ตอนหลังเห็นฝรั่งเขาซื้อเสื้อผ้าให้ลูกบางที แกะป้ายราคาออกให้ใส่ได้เลย เหอะ ๆ บางทีไม่มีแกะ เพราะเดี๋ยวเอาไป คืนได้  (สะงั้น) กลับมาที่เรื่องเสื้อกันหนาวอันแสนงามของฉันต่อกันดีกว่า ก็เอาไปซักกะว่าเดี๋ยวว้นบินจะใส่ตัวนี้เลยนะ ส่วนอีกตัวที่พ่อให้มา (ใหญ่มาก ๆ ) ขอเก็บเอาไว้ก่อนหล่ะกัน (มันแก่) แล้วพอเอาเสื้อออกจากเครื่องซัก กะจะเอาไปตาก ก็แทบอยากจะร้องไห้ เสื้อกันหนาวอันสวยงาม ของฉันกลายเป็นขาดหลุดหลุ่ย คุณพี่ชายอยู่ใกล้ ๆ วิ่งออกมาดู หัวเราะเยาะเย้ย ด้วยอาการสะใจ เหอะ ๆ ทำไมมันขาดได้เนี๊ยะ มาคิดกันตอนหลังว่า สงสัยผ้ามันคงจะเก่าแล้ว หรือไม่ก็ห้ามซัก แต่ไม่ได้เขียนบอกไว้ ยังไม่ทันได้บินก็เสื้อขาดหลุดหลุ่ย เป็นลางบอกเหตุอะไรหรือปล่าว เหอะ ๆ แล้วก็ต้องไปซื้อใหม่ เมื่อบินมาถึงอเมริกา ในราคาที่แพง สุด ๆ เข้าสุภาษิตไทยที่ว่า "เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย" กันไป นี้หล่ะน๊อชีวิตออแพร์จน ๆ แหะ ๆ จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 5 มิ.ย. 52 19:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปูเสื่อรอค่ะ จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 5 มิ.ย. 52 20:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านจร้า..... โหวตให้แล้วนะคะ จากคุณ : BluemirroR - [ 5 มิ.ย. 52 23:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอน วันบิน หลังจากเก็บข้าวเก็บของ เตรียมตัวก่อนบิน (เก็บของเสร็จตั้งแต่ยังไม่ได้วีซ่าเลย แหะๆ) เป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็คือรายการตะลอนทัวร์ ตระกละกิน จริง ๆ คือ มันคือตระเวนกิน แต่กินด้วยความตระกละตระกราม เพราะได้ยินใคร ๆ ก็บอกว่า ไปอยู่เมืองนอกแล้วจะคิดถึงอาหารบ้านเรา เพราะหากินไม่ได้ ซึ่งโดยส่วนตัวฉันแล้ว เป็นคนช่างกิน อะไรอร่อยที่ไหน ตรงไหนถ้าเป็นในจังหวัดบ้านเกิดหล่ะก็จะต้องรู้จัก ต้องไปกินมีเจ้าประจำ เพราะยังงั้น พอมีเวลาที่เหลือก็ต้องมานั่งเขียน ออกมาว่าจะกินอะไรวันไหน ที่ไหน อย่างไร (ทำเป็นขั้นตอน อย่างจริงจัง เรื่องเรียนยังไม่ทำขนาดนี้เลย เหอะๆ) ประจวบเหมาะกับเป็นช่วงเวลาแห่งการอำลา ก็จะมีเจ้าภาพจัดการเลี้ยงไล่ คงเห็นว่าอย่างฉันออกนอกประเทศไทยไปก็ดีแล้ว แหะ ๆ ไม่ใช่ค่ะ เลี้ยงส่งด้วยความอาลัย (ยังไม่ตาย) เพื่อไม่ให้ทุกท่านเสียน้ำใจก็เลยต้องตระเวนกินกันไป ทำเอาน้ำหนักขึ้นมาเลย (ยังไม่ได้ไปไหนเลยนะเนี๊ยะ) คิด ๆ แล้วเหมือนคนป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย หรือโรคอะไรก็ตามที่รู้ว่าอยู่ได้ไม่นานยังไงไม่รู้ อยากทำอะไรต้องรีบไปทำ อยากจะไปหาใคร อยากจะกินอะไรต้องรีบหามากิน คิดแล้วก็ขำ คนเราก็แปลกมีเวลาเยอะแยะไม่เคยไปมาหาสู่กัน ไม่เคยทำในสิ่งที่อยากทำ ของกินมันก็ขายทุกวัน แต่ดันกินแต่ต้มมาม่า เหอะ ๆ แต่พอจะไม่มีเวลาแล้ว รีบเข้า รีบทำนั่น ทำนี่ ทำยังกับจะไม่ได้ทำอีกอย่างงั้นหล่ะ เป็นยังงั้นไป หลังจากที่ได้จัดการกิน (อาหาร) ทำ (ในสิ่งต่าง ๆ) เจอ (ญาติ มิตรสหาย ฯ) แล้ว ก็เป็นอันที่สบายใจ เตรียมลาไปในที่แสนไกลได้อย่างโล่งอก (ทำยังกับลาไปตายเลยเนอะ) และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ยังจำได้ดีวันที่ยี่สิบสาม เดือนตุลาคม ตรงกับวันปิยะมหาราช เป็นวันที่เหมาะแก่การเดินทางเป็นอย่างมาก ทำให้มีขวัญและกำลังใจพร้อมออกศึกมากยิ่งขึ้น (เฮ้ย ไม่ได้ไปรบ) แหะ ๆ ก็พูดไปยังงั้นหล่ะ ไม่ไปรบก็เหมือนไปรบ เพราะว่าสิ่งที่รออยู่มันยิ่งกว่าสนามรบซะอีก แต่ก็ทำใจดี ยิ้มเข้าไว้ (ตามสโลแกนประเทศไทย ยิ้มสยาม) เป็นโชคดีของฉันที่ได้มีโอกาสบินในสนามบินแห่งใหม่ สนามบินประวัติศาสตร์ของประเทศไทย (ประวัติศาสตร์ในการโกง เฮ้ย สร้างอันยาวนาน) สนามบินสุวรรณภูมิ และในวันบิน ก็เป็นครั้งแรกที่เด็กบ้านนอกอย่าง ฉันเคยไปสนามบินสุวรรณภูมิด้วย แล้วที่สำคัญคือ เป็นวันแรกที่ได้นั่งเครื่องบินด้วย แหะ ๆ ครั้งแรกที่นั่งเครื่อง ก็เล่นนั่งไปซะไกล ยังไม่รู้เลยว่า โรคกลัวความสูงของฉันจะกำเริบหรือปล่าว ลืมบอกไปว่า ฉันเป็นโรคกลัวความสูง ขนาดขึ้นสะพานลอยในกรุงเทพฯ ยังต้องเดินตรงกลาง ห้ามมองลงข้างล่าง เพราะว่าถ้าเผลอมองลงไปเมื่อไหร่ ขามันจะก้าวไม่ออก เกิดอาการสั่นขึ้นมาทันที เวลาขึ้นสะพานลอยกับแม่ทีไร ก็อายทุกที ขนาดแม่แก่กว่าเรา ยังเดินจ้ำเอา จ้ำเอา ส่วนตัวลูกสาวเหรอ เดินช้ามาก ๆ แถมเดินตรง ๆ แบบเกร็งสุด ๆ แหะ ๆ (ก็คนมันกลัวนี่นา) พอคิดว่าจะได้นั่งเครื่อง (บิน) ในใจคิดไปต่าง ๆ นานา วิตกจริตไปอย่างมากมายตามประสา เด็กบ้านนอกไม่เคยไปไหนเลย วัน ๆ ได้แต่วิ่งเล่นอยู่ท้องทุ่งท้องนา เป่าขลุ่ยให้ควายฟัง ฮ่า ๆ ๆ (ว่าไปนั้น) แต่สำหรับฉันแล้วยังถือว่าโชคดีกว่าชาวบ้าน ชาวเมืองที่เขาต้องเดินทางคนเดียวค่ะ เพราะว่าการไปเป็นออแพร์ (พี่เลี้ยงเด็กส่งออก) อย่างเรา ๆ นี้จะถูกจัดให้บินพร้อมเพื่อนคนไทยด้วยกันหลายคน เรียกว่ากันไปกันเป็นกลุ่มไม่ต้องกลัวหลง หรือถึงหลงก็มีเพื่อนหล่ะกัน ทำให้อุ่นใจขึ้นมานิดนึง พอฉันไปถึงสนามบินก็เห็นเพื่อน ๆ ออแพร์หลายคนที่เคยเจอกันบ้างแล้ว (บางคน) ตอนไปเอาตั๋วที่สำนักงานของเอเจนซี่บ้าง หรือเจอกันที่สำนักงานที่ต่างจังหวัดบ้าง แต่ก็แค่ทักทาย โบกไม้โบกมือให้กัน เพราะทุกคนต่างก็อยู่ในบรรยากาศเงียบเหงา เศร้ากับญาติของตนเอง ฉันเหรอค่ะ ไม่มีค่ะ ไม่มีอาการเศร้าแต่อย่างไร ได้แต่ยิ้ม หัวเราะอย่างร่าเริงยังกับนกน้อยจะได้ออกจากกรง (สนิม) อย่างไรอย่างนั้นเลย ส่วนคนอื่น ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่ พี่ชาย คุณแฟน (เก่า) ต่างพากันเศร้า ทำหน้าตาเหมือนกับว่าจะ ไม่ได้เจอฉันแล้วอย่างงั้นอีก ก็เป็นธรรมดาค่ะ เพราะว่าฉันไม่เคยออกจากบ้าน ตลอดชีวิตใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน พอจะห่างก็เล่นห่างไปแบบไกลสุดลูกหูลูกตา คือแบบคงไม่ได้เจอกันทุกสอง สามเดือนอะไรแบบนั้น สงสารคุณแม่เหมือนกัน ท่านก็น้ำตาซึม ๆ เหมือนจะร้องไห้ ฉันก็เลยต้องแหย่ ๆ ว่าไม่ต้องร้อง ร้องทำไม ฉันต่างหากต้องเป็นคนร้อง จริง ๆ ก็รู้สึกใจหายวูบนะค่ะ แต่ว่าไม่อยากจะแสดงออกให้คนที่บ้านเป็นห่วง ถ้ายังไม่ทันได้ไปไหนเลยเล่นร้องไห้แล้ว สงสัยจะไม่รอด เหอะ ๆ พอล่ำลากับที่บ้านได้เป็นที่เรียบร้อย โบกมืออำลา เหมือนฉากในหนังไทยหรือ หนังต่างชาติ หลาย  ๆ เรื่อง ฉันก็เดินเข้าไปตรงช่องผู้โดยสารขาออก ตอนนั้นใจหายมาก ๆ อยากจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ แต่มันไม่มีน้ำตาสักหยด ได้แต่แบกรับความรู้สึกมากมาย ตื่นเต้น เศร้า กลัว บอกไม่ถูกเลยว่าอันไหน มันมากกว่าอันไหน แล้วก็ทำใจดี ๆ ด้วยการหันไปหาเพื่อนออแพร์คนอื่น ๆ ที่เดินทางด้วยกัน จำได้ว่าวันนั้นมีเพื่อนร่วม เดินทางกันประมาณเก้าคน แต่ละคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เคยมีคนที่เคยเจอกันบ้างแล้ว สองสามคน ก็เข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ สาว คุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ในใจทุกคนต่างรู้ดีว่า เพื่ออะไร เพื่อที่จะได้ลืมภาพเหตุการณ์ ที่พึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานั่นเอง หลังจากที่รอกันอยู่พักใหญ่ (หลับไปกี่ตื่นก็ไม่รู้) ก็ได้เวลาขึ้นเครื่อง ตื่นเต้นค่ะ ตื่นเต้น แต่ก็ไม่ลืมเก๊ก ไม่แสดงความบ้านนอกให้ใครดู เก๊กไว้ เก๊กไว้ ไม่มีใครรู้หรอกว่านี้ครั้งแรกที่ได้บิน ขึ้นไปก็หาที่นั่งตามที่ได้มา อ้าว หันไปเห็นคนข้าง ๆ อ้าวเพื่อนออแพร์ คนไทยด้วยกันนี่นา เออ ดี ๆ ได้นั่งติดกันด้วย แต่ตอนนั้นยังไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย เพราะว่าเครื่องกำลังจะขึ้น ต่างคนต่างรอ ต่างเกร็ง เหอะ ๆ ตอนที่กัปตันพาเครื่องบินขึ้นทะยานสู่ท้องฟ้า โอ้ แม่เจ้าใจสั่นมาก ๆ มือสองข้างต้องกำพนักพิงแขนไว้อย่างเหนียวแน่น (นึกภาพออกไหมค่ะ แบบว่าเกร็งสุด ๆ ) พร้อมทั้งหลับตา คือมันสั่นแล้วเหมือนไม่มีแรงยังไงไม่รู้ ทุกวันนี้ก็ยังเป็นนะค่ะ เวลาเครื่องขึ้นทีไร จะต้องนั่งเกร็ง หลับตาเอาแขนกำพนักวางแขนอย่างแน่น ทำให้คนนั่งข้าง ๆ ตกใจกันไปเลย พอเครื่องบินล่องหนอยู่บนฟากฟ้าได้ เสียงแอร์ประกาศบอกให้ปลดเข็มขัดนิรภัยได้ ก็ค่อยโล่งใจหน่อย มองออกไปที่หน้าต่าง แล้วค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย จากนั้นก็เริ่มหาเพื่อนคุยค่ะ ตามประสาคนช่างจ้อ ประมาณเงียบเป็นหลับ ขยับเป็นคุย และกิน ทำได้สองอย่างในเวลาเดียวกันค่ะ แหะ ๆ ก็ตามธรรมเนียม ก็ถามชื่อกันก่อน เสร็จก็ถามว่าบ้านอยู่ไหน พอบอกว่าบ้านอยู่ไหน ตรงไหน ยังไงเท่านั้นหล่ะ โอ๊ย คนบ้านเดียวกันตัวนิ (ออกสำเนียงอีสานหน่อย ๆ) คนจังหวัดเดียวกันยังไม่พอ แถมเป็นคนอำเภอเดียวกันด้วย คราวนี้หล่ะ ภาษาท้องถิ่นได้ขึ้นมาบินบนเครื่องกันเลยหล่ะ คุยกันแบบไม่อายหนุ่มญี่ปุ่นที่นั่งข้าง ๆ เลย พอคุยกันไปคุยกันมา กลายเป็นว่าเจ้าเพื่อนร่วมทางคนนี้ ดันไปเป็นน้องสาวของเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมต้นด้วยกันอีก คราวนี้เลยได้เพื่อนคุยกันยาวเลย เราคุยกันไปมากมายหลายเรื่อง จนกระทั่งเราเริ่มคุยกันเรื่องโฮส พอฉันบอกว่าฉันแมชกับครอบครัวที่นิวยอร์ค มีออแพร์เก่าเป็นคนไทย บ้านนี้มีเด็กสี่คน เท่านั้นหล่ะ แม่เจ้าประคุณเอ้ย คุณเพื่อนร่วมทางถึงกับถึงบางอ้อ ร้องออกมาเสียงดัน “โอ๊ย บ้านนี้เองติ บ้านนี้หล่ะเฮ็ดให้เฮาอกหัก” เสียงในฟิลม์ไปหน่อย แปลโดยรวม ๆ ว่า บ้านนี้ทำให้คุณเพื่อนร่วมทางของฉันอกหักนั่นเอง เพราะว่าบ้านนี้ก็เคยสัมภาษณ์และคุยกับเขาเหมือนกัน แล้วด้วยวาทศิลป์ของคุณออแพร์เก่าที่ทำให้ใคร ๆ ก็อยากจะแมชด้วยทั้งนั้น ตอนหลังมาคุยกัน เพื่อนยังบอกว่า ดีแล้วที่ไม่ได้แมชด้วย เพราะถ้าได้แมชด้วย ก็ยังไม่รู้ทำไงเลย คงได้กลับเมืองไทย เหอะ ๆ พอรู้ว่าบ้านที่เราได้มาต่างเป็น ที่หมายปองของผองเพื่อนร่วมรุ่น (ออแพร์) แล้วก็ทำให้เกิดความภาคภูมิใจลึก ๆ แบบผยองหน่อย ๆ แหะ ๆ ว่าไปนั่น ก็ดีใจซิค่ะ ว่าเราเลือกบ้านไม่ผิดแน่ ๆ เลย อย่างน้อยก็มีคนอยากได้เหมือนเรา เหอะ ๆ หารู้ไหมว่าอะไรที่รออยู่ แล้วฉันก็มีความสุขไป ตามประสาคนที่ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วาดฝันอย่างสวยหรู โฮตที่แสนใจดี เด็กที่แสนจะน่ารัก โอ้ ไอคานท์เวท “I can’t wait”(ร้องเพลงนี้กันไปเลย) แต่พอเอาเข้าจริง ๆ กับต้องร้องเพลง ฮาวดูไอลีฟ “how do I live” ฉันจะอยู่ต่อไปได้ยังไง เหอะ ๆ โปรดติดตามตอนต่อไป รู้ว่าอาจจะมีคนเข้ามาอ่านไม่มาก แต่ยังไงก็ขอบคุณท่านที่เข้ามา อ่านนะค่ะ ยังไงแบ่ง ๆ คะแนนโหวตมาจากโรบินฮู้ดมาให้ทางนี้ บ้างนะค่ะ อิอิอิ ขอบคุณค๊า จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 6 มิ.ย. 52 09:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 vote ja thank you for your story จากคุณ : cardiogenic - [ 6 มิ.ย. 52 10:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อจ้า ว่าตามมาอ่าน จากคุณ : seeker - [ 6 มิ.ย. 52 12:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านด้วยคนค่า ^^ จากคุณ : Mirah - [ 6 มิ.ย. 52 14:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่านตลอดเวลาค่ะ เขียนต่อเร็วนะค่ะ โหวตให้แล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 52 16:20:33 จากคุณ : pa die (pa die) - [ 6 มิ.ย. 52 16:18:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาตามอ่านอยู่จ้าา เมื่อไหร่เครื่องจะ landing..... จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 6 มิ.ย. 52 16:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องของชาวบ้าน คืองานของเรา จากคุณ : BluemirroR - [ 6 มิ.ย. 52 18:51:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หนูเล่าเรื่องราวได้สนุกและให้ความรู้ได้ดีทีเดียว  บังเอิญลูกสาวอิฉันก็ไปเป็นออแพร์มาเมื่อ ปี 2004 ที่ Maryland ทำให้อิฉันพอรู้เรื่องราวการใช้ชีวิตของ Nanny บ้าง ปัจจุบันเธอกำลังศึกษาต่อ Master Degree ที่ U.S.A. ด้วยประสบการณ์ที่เคยอยู่มาก่อน จึงทำให้แม่ไม่ต้องเป็นห่วง เธอเข้มแข็งขึ้นมาก มีการตัดสินใจที่ดีโดยใช้ข้อมูลต่าง ๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อตนเอง คิดว่าคุณ จขกท คงเป็นเช่นเดียวกันนะคะ หนี้สินเราก็มีเหมือนกันเพราะอิฉันเป็นครูจน ๆ กู้สหกรณ์ครูให้ลูกตอนไป  แต่ถึงขณะนี้ก็ถือว่าเราได้ ..โดยเฉพาะอย่างยิ่ง..ประสบการณ์ จากคุณ : แม่เจ้าประคุณ - [ 6 มิ.ย. 52 22:16:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามอยากรู้เรื่องคนอื่น จากคุณ : มนชิจัง - [ 6 มิ.ย. 52 22:21:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปูเสื่อรอค่ะ จากคุณ : LoveIsColorBlind - [ 6 มิ.ย. 52 22:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รออ่านอยู่นะคะ^^ จากคุณ : Miracles in my life - [ 6 มิ.ย. 52 23:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านทั้ง 2 เรื่องอ่ะค่ะ ไม่ชอบอะไรคาๆเหมือนกัน เหอๆ เพิ่งจบตรี กำลังสนใจไปเป็น ออแพร์ ที่เมกา พอดีเรยยค้า ตอนนี้ไปเก็บชม.เลี้ยงเด็กอยู่ ส่วนเพื่อนจาบินเดือนหน้าแล้วค้า ได้โฮสอยู่ที่นิววยอร์กเหมียลลกัล...รอติดตามอยู่อย่างใจจดใจจ่อค่ะ เพราะอยากรู้ว่าจาเปงยางงงายย กัววๆเหมียลลกัล...เขียนไวๆๆๆนะค๊า รอๆๆ จากคุณ : สวีตตี้ พาย - [ 6 มิ.ย. 52 23:40:36 A:61.90.81.47 X: TicketID:219213 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ชอบทั้งสองเรื่องเลย ^.^ จากคุณ : หมอยาดอกจิก - [ 6 มิ.ย. 52 23:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มารออ่านนะคะ จากคุณ : Kagimoto Y.y - [ 7 มิ.ย. 52 01:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 รออ่านด้วยเหมือนกันค่ะ จากคุณ : Little pearl - [ 7 มิ.ย. 52 01:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอน รับน้อง (ออแพร์) ก่อนเข้าบ้าน หลังจากการเดินทางอันแสนยาวนาน เครื่องบินก็ได้พาเราเหล่าพี่เลี้ยงเด็ก (ส่งออก) จากเมืองไทยไปถึงสถานบินเจเอฟเค รัฐนิวยอร์คด้วยความปลอดภัย พอไปเหยียบสนามบินเท่านั้นหล่ะ คิดในใจว่า โอ้โห นี่เผลอแป๊บเดียวเรามาอยู่ประเทศมหาอำนาจ รัฐนิวยอร์คที่มีชื่อเสียงเชียวเหรอเนี๊ยะ เกิดอาการตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นอกจากตื่นเต้นยังไม่พอเกิดอาการสั่นด้วย ที่สั่นไม่ใช่เพราะอะไรนะค่ะ แต่เป็นเพราะความหนาบเหน็บ โอ้แม่เจ้า นี่พึ่งเดือนตุลาคม ยังหนาวถึงเพียงนี้ แล้วฉันจะอยู่รอดปลอดภัยไปถึงฤดูหนาวได้เหรอ เหอะ ๆ แล้วเหล่านางงามที่เข้าประกวด เฮ้ย ไม่ใช่ เหล่าออแพร์สาวก็ออกมายืนคุยกัน เรื่องหลัก ๆ เลยคืออากาศ ทำไมมันหนวอย่างนี้ แต่ละคนคว้าหาเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ (เอาแบบใหญ่ที่สุด) กันแทบไม่ทัน เปิดกระเป๋า รื้อหากันใหญ่ พวกเรารอกันอยู่สักพัก ก็มีคนจากทางเอเจนซี่ เป็นเจ้าหน้าที่ของเอเจนซี่ที่อเมริกา เป็นหญิงสาววัยกลางคน ชาวอเมริกัน เข้ามาบอกก็เรียกพวกเรามารวมตัวกัน เริ่มเรียกชื่อกันไปทีละคน (เพื่อเช็คยอดคนตกหล่นหายหรือปล่าว) จากนั้นก็กล่าวประโยคต้อนรับ แล้วก็ให้เราลากกระเป๋า (อันใหญ่โต) ไปรอข้างนอก ถึงตอนนี้หล่ะ คือการเริ่มต้นของความทรมาน ทางร่างกายที่ต้องทนต่ออากาศที่หนาบเหน็บ อยู่ข้างในก็ว่าหนาวแล้ว แต่ออกไปข้างนอกแทบ จะแข็งกลายเป็นหินไปเลย ปากสั่น คางสั่น มือสั่น หากเปรียบเทียบก็เหมือนเวลาที่อากาศร้อน ๆ แล้วเราเดินเข้าห้างเจออากาศเย็น ๆ (สบาย ๆ) แต่กลับกันคือ ข้างนอกเป็นอากาศในห้าง (ที่เย็นเกินกว่าแอร์บ้านเรา) แต่ข้างในเป็นสถานที่อบอุ่นอะไรประมาณนั้น พอเราจะขึ้นรถยังดีนะ ที่มีหนุ่ม (รุ่นเดียวกับพ่อ) มายกกระเป๋าให้  เพราะแค่ลากออกมา จากสนามบินก็แทบจะตายอยู่แล้ว พวกเราก็เดินไปนั่งในรถ   พออากาศในรถทำให้ทุกคนเริ่มอุ่นได้ที่แล้ว ถึงได้เริ่มทำตัวเป็นบ้านนอกเข้ากรุง ออกอาการตื่นเต้นอย่างนอกหน้า มองซ้ายมองขวา ดูบ้านเมืองเขาตอนนั้น บรรดาเพื่อน ๆ ที่มาด้วยกันก็ชักภาพกันใหญ่ ไม่รู้ว่าถ่ายอะไร มีแต่ตึก ถนน แต่ก็ถ่ายไว้ก่อน ฉันก็ตามฟอร์ม ต้องเก๊กเข้าไว้ก่อน ไม่ถ่ายค่ะ ทำเป็นยิ้ม ๆ   ประมาณแบบว่า อ่อ นี่เหรออเมริกา มาบ่อยแล้ว ไม่เห็นน่าสนใจเลย ฮ่าๆๆ จริง ๆ ไม่ใช่อะไรหรอก เอากล้องไว้ในกระเป๋า เดินทาง ถ้ามีกล้องป่านนี้ก็ถ่ายเหมือนกัน ตื่นเต้นกว่าชาวบ้านอีก คงถ่ายแม้กระทั่งเสาไฟ แล้วรถก็แวะไปอีกสนามบิน เพื่อรับเพื่อนเหล่าออแพร์จากชาติอื่น ๆ ด้วย ทำให้ในรถตอนนี้มีเหล่าสาวออแพร์ หรือพี่เลี้ยงเด็ก (นำเข้า) จากนานาประเทศ ทุกคนมีอาการเช่นเดียวกัน (ยกเว้นฉัน เพราะ เก๊กอยู่) ทำเหมือนบ้านนอกเข้ากรุง มองนั่นนี่ ถ่ายรูป ฉันรู้สึกว่าดีนะ บรรยากาศเฮฮาทำให้ ไม่มีใครคิดถึงบ้าน (ประเทศ) ที่ตัวเองต่างจากมา เจ้าหน้าที่ของทางเอเจนซี่ก็คุยไป แนะนำ พูดนั่นนี่ไป แต่อย่ามาถามฉันนะว่าพูดอะไร ไม่ได้ฟังอะไรกับเขาหรอก มัวแต่ตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็น (แต่ไม่ได้แสดงออก ยังคงเก๊กอยู่) โอ้โห นี่รถเมืองนอก นั่นฝรั่งผมทอง ตึกสูงนี่ตึกอะไร ที่นี่นิวยอร์คจริง ๆ เหรอ ทำไมรถติดเหมือนกรุงเทพฯ เลย แหะ ๆ นี่เราฝันไปหรือปล่าว สมองมันมีแต่คำถาม ความตื่นเต้น   นิวยอร์คนี่รถเยอะจริง ๆ รถติดด้วยอย่างที่เคยให้หนังไม่มีผิด เนื่องจากเอเจนซี่ที่เราได้เดินทางมา ด้วยจะมีการให้เราได้อบรมกันก่อน เรียกว่าเป็นการปรับตัวกัน เตรียมใจกันก่อนที่จะเข้าบ้านโฮส หรือว่าขึ้นเขียงนั่นเอง เพราะยังงี้แล้วรถบัสที่บรรทุกเหล่าออแพร์(นำเข้า) จากนานาประเทศจึงมุ่งหน้าสู่เมืองหนึ่งในรัฐคอนเน็กติกัต เมื่อไปถึงโรงแรมมีชื่อแห่งหนึ่ง ก็มีเจ้าหน้าที่จากเอเจนซี่อีกท่านหนึ่งรออยู่ ก็แจกกุญแจห้องพร้อมเอกสารอะไรอีกนิดหน่อย แล้วก็ให้พวกเราแยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อน วันต่อมาค่อยเริ่มการสัมมนา การจัดห้องพักนั้นทางเอเจนซี่จะ จัดให้เราพักกับเพื่อนที่อยู่ในละแวก บริเวณบ้านเดียวกันกับเรา เพื่อเป็นการให้เราได้สร้างสัมพันธไมตรี และรู้จักเพื่อนใหม่ ที่จะกลายเป็นเพื่อนบ้านเราในอนาคต ฉันได้พักกับเพื่อนชาวฝรั่งเศส (สาวสวย) และเพื่อนชาวเยอรมัน (ตัวใหญ่) พักห้องละสามคน พอต้องพักกับเพื่อนต่างชาติ ฉันก็ต้องเริ่มสนทนาภาษาอังกฤษ แบบมือไม้พันกันไปหมด เหอะ ๆ เข้าใจกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง ตอนฉันบอกว่ามาจากไทยแลน์ด ยังมีการมาว่า ไต้วัน (ไท้หวัน แบบสำเนียงฝรั่ง) บอกไม่ใช่ ไทยแลน์ด มาจากไทยแลน์ด ถึงได้ อ่อ ๆ ตรงลงที่อ่อ ๆ ไปรู้จักกันหรือปล่าว เหอะ ๆ สองคนที่นอนห้องเดียวกับฉัน เป็นรุ่นน้องทั้งคู่ อายุราว ๆ สิบแปด สิบเก้า พึ่งจบมัธยมศึกษาตอนปลายมา คือ ความจริงแล้วออแพร์เข้าก็รับ เด็กที่จบมัธยมศึกษาตอนปลายนั่นหล่ะ แต่ออแพร์ไทยมีวุฒิภาวะไม่มากพอ เลยต้องเอาปริญญาตรีขึ้นไป ขนาดปริญญาตรีมาอย่างนี้ยังดูเป็นเด็ก ๆ อ่อน ๆ (ต่อโลก) ไม่ประสีประสาอะไรเลย เมื่อเทียบกับเพื่อน ๆ ออแพร์ชาติอื่น ๆ ซึ่งดูเป็นผู้ใหญ่ (แก่) ทั้งหน้าและบุคลิก เหอะ ๆ ไฉนเลยจะมาสวย ใส ไร้เดียงสาเหมือนออแพร์ไทย เพื่อนเยอรมันกับฝรั่งเศส เขาก็คุยกันได้ดีนะ คงลืมไปว่ามีกระเหรี่ยง อีกคนอยู่ร่วมห้องด้วย ความจริง ฉันเองที่พยายามคุยกับ พวกเขาให้น้อย ๆ เข้าไว้ แหะ ๆ แล้วอย่านะ อย่ามาถามอะไรฉันมาก เพราะเดี๋ยวตอบออกไปแล้ว ไม่เข้าใจจะถามต่อให้มันยาวอีก สรุปคือ ฉันได้ทำตามสโลกแกน ของประเทศไทย เพื่อเป็นการเผยแพร่ วัฒนธรรมอันดี โดยการยิ้ม ได้แต่ยิ้ม ถามอะไรมาก็ยิ้มไว้ก่อน จนพวกเขาคงคิดว่า สงสัยยัยนี้มันเพี้ยน เหอะ ๆ เอาแต่ยิ้ม ทำให้เขาไม่กล้าคุยด้วยไปเลย เอาจริง ๆ จะว่าไปภาษาอังกฤษฉัน ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดพูดจา ฟังไม่ได้อะไรขนาดนั้น เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นมีหวังอาจารย์ ตามมายึดใบปริญญาแน่ ๆ ก็เรียนจบเอกภาษาอังกฤษมาเป็นอย่างดีนี่นา แต่ก็อย่างที่รู้ ๆ หล่ะสำเนียงภาษาอังกฤษ ของคนไทย ต่อให้ใครต่อใครก็เถอะ สำเนียงแบบเอเชีย พูดออกไปถ้าไม่ใช่ เจ้าของภาษาก็งงได้เหมือนกัน เพราะงั้นช่วงที่ฉันไปแรก ๆ ก็เป็นช่วงปรับสำเนียง (ทุกวันนี้ก็ยังปรับอยู่ หาคลื่นไม่เจอซะที) เขาว่าถ้าจะพูดภาษาอังกฤษให้ดี ต้องดัดจริตหน่อย ๆ จีบปากจีบคอ แอล อา กระดกลิ้นขึ้นลงกันเข้าไป ลิ้นแข็ง ๆ แบบฉันก็เลยมึนกันอยู่นาน ติดมาจนทุกวันนี้ แหะ ๆ วันแรกของการเริ่มปฐมนิเทศ (สัมมนา) ก็มาถึง ทางเอเจนซี่ชี้แจงว่าเป็นการให้ออแพร์ (นำเข้า) ได้ปรับตัวให้ชินกับเวลา และพักผ่อน เจตนาก็ดี แต่ในทางปฎิบัติทำให้ออแพ์จะตายมากกว่า ก็ดูตารางการสัมมนาก่อน แบบรายการเริ่มตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ไม่มีเวลาให้พัก แล้วลองนึกภาพออแพร์ ที่นั่งเครื่องมาไกลแสนไกล แล้วเวลาต่างกันสิบสองชั่วโมง กลางวันเป็นกลางคืน กลางคืนเป็นกลางวัน อย่างออแพร์ไทยด้วยแล้ว ไม่ต้องบอกก็พอจะทราบว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร เหล่าออแพร์สาวไทย พอถึงช่วงบ่ายที่เป็นเวลานอนของเรา (ตีหนึ่งแล้วนะ) ต่างก็ก้มหน้าก้มตาตั้งใจฟัง อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง (หลับกันเป็นแทบ) มันเป็นความทรมานมาก ๆ ที่จะต้องมานั่งฟัง (ไม่รู้พูดเรื่องอะไร) ฟังก็ไม่ค่อยเข้าหู (ใจ) อยู่แล้ว ยังง่วงและเหนื่อยมาก ๆ สภาพพวกเราแต่ละคนไม่ต่างกันเลย แล้วอีกอย่าง คือ อาหาร อย่างที่บอกมันเป็นการสัมมนาหมู เฮ้ย หมู่ เพราะงั้นอาหารก็จะเป็นแบบเหมาจ่ายไว้แล้ว ทำไว้ให้ไปเลือกกิน แต่ละอย่างไม่ต้องบอกคงรู้ ฉันกินได้แต่ขนมปัง เพื่อนสาวชาวออแพร์ไทย ขนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป สารพัดรส ที่เอามาจากเมืองไทยมาต้มกินกันเพียบ ทำเอาออแพร์ชาติอื่นอึ้งกันไปเลย เหอะ ๆ ก็อาหารของโรงแรมรสชาติมันแสนจะจืด ชืด และไม่อร่อย พวกเราจะทนกินกันไปได้อย่างไร พอเห็นอย่างนี้แล้วฉันก็คิดหนักเลย แค่เรื่องอาหารก็จะตายแล้ว จะอยู่ได้เหรอสองปี ตอนมาคิดไว้สองปี ตอนนี้คิดว่าอยู่ครบปีได้คงเก่งแล้วหล่ะ แหะ ๆ โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนหน้า ตอนทัวร์นิวยอร์คก่อนเข้าบ้าน ไปไงมาไง ฉันถึงได้อ๊วกกลางทัวร์ได้ มาติดตามต่อนะค่ะ จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 7 มิ.ย. 52 08:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและฝากข้อความ และที่โหวตให้ด้วย ทำให้แขนมีแรง สมองทำงาน หุๆๆ อยากจะเขียนต่อ (ไป) เรื่องราวแรก ๆ ยังไม่เข้มข้นมาก ขอให้ติดตามกันต่อไปนะคะ เรื่องราวจะเข้มข้นมาก ๆ เมื่อตอนที่เข้าบ้าน (โฮส) แล้ว ตัวเองทุกวันนี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าจะผ่านมันมาได้ เหอะ ๆ สู้ ๆ คะ "ออแพร์ไทย หัวใจเกินร้อย" จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 7 มิ.ย. 52 08:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 can't wait for your story ;) จากคุณ : AmyKo - [ 7 มิ.ย. 52 10:39:43 ]

ความคิดเห็นที่ 23 จะตามมาอ่านอีก เขียนได้ดีทีเดียว ละเอียด มีลูกเล่นและแง่มุม แต่ขออนุญาต โดยไม่ได้รับการเชื้อเชิญ ขอแนะนำสองสามคำ ความจริง จขกทอาจจะรู้อยู่แล้ว แต่กันคนอ่านที่สงสัย หนาวเหน็บ ไม่ใช่ หนาบเหน็บ (2) หลับกันเป็นแถบ ไม่ใช่ หลับกันเป็นแทบ(1) จขกทเขียนว่า "ปฐมนิเทศ(สัมมนา)" การเขียนในลักษณะนี้อาจจะทำให้คนอ่านเข้าใจว่าคำทั้งสองคำมีความหมายเหมือนกันได้ ปฐมนิเทศ (Orientation) เป็นการพูดข้างเดียวเป็นส่วนใหญ่ ผู้เข้าร่วมอาจจะถามได้แต่มักจะเป็นฝ่ายฟังมากกว่า สัมมนา (Seminar) เป็นการประชุมแลกเปลี่ยนความเห็นหรือหรือเข้าไปเรียนที่ผู้เข้าร่วมซักถามได้มาก ผู้เข้าร่วมสัมมนาควรมีบทบาทมากกว่าการปฐมนิเทศ จากคุณ : อิสวาสุ - [ 7 มิ.ย. 52 17:34:13 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่าน จากคุณ : Gemplus - [ 7 มิ.ย. 52 19:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รับทราบคะคุณอิสวาสุ จะทำการแก้ไขต่อไปค่ะ ขอบคุณมากค๊า คือว่าตอนเขียนมันไม่ค่อยได้คิดเท่าไหร่ เหอะ ๆ ใครมาแก้ให้ดีหมดคะ ทุกท่านเลยใครมีอะไรแนะนำได้จ้า จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 7 มิ.ย. 52 19:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วได้ความรู้อีกด้วย ขอบคุณครับ จากคุณ : seeker - [ 7 มิ.ย. 52 20:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านจ้า จากคุณ : Mizz-Aey - [ 7 มิ.ย. 52 21:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 Au Pair อีกคนกำลังรออ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : I love Orli ^0^ - [ 7 มิ.ย. 52 23:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มารออ่านครับ เขียนได้สนุกมาก ถ้าหยุดไปเฉยๆ จะโกรธ จากคุณ : ไอ้คุณแหลม - [ 8 มิ.ย. 52 00:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาทักทายคะ ตอนนี้อยู่เดนมาร์กคะ เป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่เหมือนกันคะ แต่ไม่ใช่ออแพร์แล้ว เคยเป็นออแพร์ที่อเมริกา 1 ปีคะ อืม.....จะบอกว่าเป็นช่วงที่ขมขื่นที่สุดในชีวิตหรือว่าหอมหวานที่สุดก็ไม่เชิง เรื่องขมขื่นก็คงตอนไปอยู่กับโฮสต์แรกมั้งคะ ที่แคนซัสซิตี้คะ เป็น 13 วันที่จะจำไปตลอดชีวิต ทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าจนสองทุ่ม ทำความสะอาดบ้านด้วยแถมไม่ได้เงินอีกต่างหาก โดนเขาไล่ออกจากบ้าน คงเพราะเราเริ่มแข็งข้อ นอนกอดตัวเองร้องไห้คนเดียว เขาใจร้ายมากๆยังจำได้ไม่ลืม วันที่เราเก็บของออกจากบ้านเขาๆยังไม่ขับรถมาส่งที่สนามบินเลย พอย้ายไปอยู่กับโฮสต์ใหม่ ชีวิตอย่างกับได้ขึ้นสวรรค์ ถึงแม้จะดูแลเด็กผู้ชายถึง 4 คนและ 2 ใน 4 เป็นเด็กพิเศษ ก็ยังรู้สึกดีมากๆ ส่วนเรื่องหอมหวานคงเป็นช่วงบินไปแต่งงานกับแฟนที่ซานฟรานมั้งคะ  แต่จากประสบการณ์ดีๆร้ายๆที่เมืองลุงแซมก็ทำให้เรามีวันนี้ที่นี่และหางานทำได้ไม่ยาก จากคุณ : ขอบคุณคนบนฟ้า (sunisaogkim) - [ 8 มิ.ย. 52 03:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หลงเข้ามาอ่านสนุกดีจ๊ะ ยังอ่านไม่หมดเลย เม้นไว้ก่อน จากคุณ : Nong@tacoma - [ 8 มิ.ย. 52 09:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตอน ทัวร์นิวยอร์คก่อนเข้าบ้าน (ตอนหนึ่ง) และแล้ววันปฐมนิเทศรับน้องพี่เลี้ยงเด็กมือใหม่ (นำเข้านานาชาติ) มหาโหดที่ทำเอาบรรดาเหล่า ออแพร์สะบักสะบอมและไม่ได้ช่วยในการปรับตัวใด ๆ สาระและความรู้จากการปฐมนิเทศมันก็ดีอยู่หรอก แต่ว่าด้วยสภาพร่างกายและจิตใจของแต่ละคน ในตอนนั้นมันก็คงจะได้รับได้แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น เหอะ ๆ ก่อนที่บรรดาเหล่าสาวออแพร์ (นำเข้า) จะถูกส่งตัวเข้าบ้านโฮสแฟมมิลี่นั้น ในวันสุดท้ายของการปฐมนิเทศก็จะ มีทัวร์นิวยอร์คเพื่อเป็นการให้ออแพร์สาว ได้ผ่อนคลายกันบ้าง แต่อย่าได้เข้าใจผิดคิดว่า เป็นการจัดทัวร์ผ่อนคลายโปรโมชั่นพิเศษ จากเอเจนซี่แต่อย่างใด ของฟรีไม่มีในโลกฉันใดฉันนั้น ทัวร์นี้ก็เช่นกัน เป็นการขายทัวร์มากกว่า ตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่ไปเพราะว่า มันก็ค่อนข้างแพงเหมือนกัน (หากคิดเป็นเงินไทยตอนนั้น) แล้วอีกอย่างตัวฉันเองอยู่ก็รัฐนิวยอร์ค คิดว่ายังไงค่อยก็คงจะได้ไปเที่ยวอยู่แล้ว แต่เห็นเพื่อนคนไทยหลาย ๆ คนก็จะไป และอีกหน่อยเราก็ต้องแยกย้าย กันไปอยู่คนละรัฐด้วย ก็เลยเอาก็เอาถือว่า เป็นการเที่ยวกับเพื่อนส่งท้ายหล่ะกัน วันที่ทางเอเจนซี่จัดให้มีทัวร์ คือวันก่อนวันสุดท้ายที่เราจะสิ้นสุดการปฐมนิเทศ โดยทัวร์จะเริ่มออกเดินทางตอนราว ๆ หกโมงเย็น (ไม่วายยังอบรมเราจนค่ำ) เพราะยังงั้นตอนเย็น เราก็จะทานอาหารกันตามปกติ แล้วมื้อนั้นก็ พิเศษกว่ามื้อไหน ๆ เพราะว่ามันมีข้าวด้วย ฉันที่ไม่ได้ทานข้าวเลยตั้งแต่มา เหยียบแผ่นดินอเมริกาพอเห็นข้าวเท่านั้นหล่ะ แทบจะกระโดดเข้าใส่ จำได้ว่าเป็นข้าวที่ปรุงรส แบบอาหารเม็กซิกัน ข้าวออกเป็นสีเหลือง เหมือนผัดใส่กับเครื่องแกง พอฉันเห็นข้าว ก็ไม่กินอย่างอื่นเลย ตักข้าวมาเต็มที่ ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป รสต้มยำ แล้วกินด้วยกันอย่างแซบอีหลี (เสียงในฟิลม์อีกแล้ว แปลว่า อร่อยสุด ๆ) กินอย่างเหมือคนอดอยากไม่ได้เจอ ข้าวมาเป็นปี ๆ ก็มันคิดถึงจริง ๆ นี่นา คนเราเคยกินข้าวทุกวัน พอให้กินอย่างอื่น กินยังไง มันก็รู้สึกเหมือนไม่อิ่ม ไม่เหมือนได้กินข้าว ถึงตอนนี้แล้ว คิดถึงเมื่อก่อนที่ชอบกินข้าวเหลือเป็นอย่างมาก ไม่รู้จักคุณค่า มาถึงตอนนี้ถึงได้สำนึกได้ ข้าวจ๋า คิดถึงเธอเหลือเกิน ฮือ ๆ   เหล่าบรรดาออแพร์สาวไทย แต่ละคนก็ไม่ต่างจากฉันหรอก ต่างพากันดีใจจนออกนอกหน้า บางคนไปเอาน้ำพริกแม่ทั้งหลาย มาเปิดกลิ่นนี้อบอวนไปทั้งโรงแรม ดีนะที่ฉันไม่เอาน้ำพริกสุดเด็ด น้ำพริกแจ๋วบอง (น้ำพริกปลาร้า) มาเปิดด้วยอีกคน ไม่งั้นมีหวัง แขกคงได้หนีกันหมด คิดว่ามีใครตายหรือสัตว์อะไรตายในโรงแรม หรือไม่ก็ส้วมแตกหรือปล่าว ฮ่าๆๆ คงวิ่งหนีกันแทบไม่ทัน ฉันก็กินอย่างเอร็ดอร่อย กินไปเยอะมาก ๆ จากที่วันก่อน ๆ กินแค่พอประทังชีวิต กินแบบแค่พอให้มี อาหารตกถึงท้องเท่านั้น มื้อนั้นก็เลยทำให้ ฉันพุงกางไปเลย แทบจะเดินไม่ได้ ยังคิดเลยว่าแล้วจะไปเดินเที่ยวได้เหรอเนี๊ยะ จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 8 มิ.ย. 52 09:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอน ทัวร์นิวยอร์คก่อนเข้าบ้าน (ตอนจบ) พอถึงหกโมงเย็น ฉันก็แต่งตัวที่คิดว่าสวยแล้ว แหะ ๆ พร้อมกับเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ คลุมปิดทั้งตัวประมาณหนัง เจ้าพ่อเซี้ยงไฮ้มาเองด้วยหนึ่งตัว เพราะฉันหนาวมาก ๆ คนอื่นจะใส่อะไรไม่สนใจ รู้ว่ามันแค่ฤดูใบไม้ร่วง แต่ฉันหนาว เป็นกระเหรี่ยงพึ่งมาจากเขตุร้อนนี่นา วันนั้นฉันกับเพื่อนคนไทยหลายคน ที่ไปทัวร์ด้วยกัน แต่ฉันจะอยู่กับเพื่อน (คนบ้านเดียวกัน) ที่นั่งเครื่องมาด้วยกันตลอด เพราะว่าตอนนี้เราเป็นเพื่อนซี้กันไปแล้ว แล้วก็มีเพื่อนเกาหลีอีกคนหนึ่ง ที่ฉันพึ่งรู้จัก คนนี้หน้าตาน่ารัก แล้วก็นิสัยดี เป็นคนแบบค่อนข้างเรียบร้อย ฉันยังคิดในใจว่า แล้วยังงี้จะไปเลี้ยงเด็กอเมริกันไหวเหรอ ทำไมท่าทางเรียบร้อยจัง ถ้าเทียบกับลิงทโมน จากเมืองไทยทั้งหลายแล้ว คนละเรื่องกันเลย แหะๆ ขนาดเหล่าบรรดาออแพร์ไทยดูอ่อน ๆ แล้วนะ เจอเกาหลีเข้าไปยิ่งดูอ่อนกว่าเราอีก (สวย ใส ไร้เดียงสา) แล้วพวกเราก็ขึ้นรถบัส โดยมีไกด์หนึ่งคนเป็นคนนำเที่ยว เขาก็แนะนำตัว แจกแผ่นพับมากมาย บอกว่าเราจะไปไหนกันบ้าง ก็มีไปดูโรงละครโอเปร่า (ไม่รู้ไปดูทำไม) ไทมสแคร์ ไชน่าทาวน์ ชมวิวบนตึกร็อคเฟลเลอร์ (Rockefeller) และซากปรักหักพังที่เกิดจากโศกนาฎกรรม ในวันที่สิบเอ็ดกันยายน อีกหนึ่งเหตุการณ์ ที่ต้องจารึกในประวัติศาสตร์ “เวอร์เทรดเซ็นเตอร์” เอาแค่รู้โปรแกรมจากไกด์นำเที่ยวคร่าว ๆ ว่าจะไปไหนกันบ้าง ฉันก็เกิดอาการตื่นเต้นทันที รู้สึกว่าตั้งแต่มาเหยียบอเมริกา วันนี้พึ่งจะได้รู้สึกสดชื่นและมีความสุข แหะ ๆ แต่แล้วมันก็อยู่ได้ไม่นาน ความรู้สึกที่กำลังมีความสุขอยู่ดี ๆ ก็ถูกมารมาผจญ มารที่อยู่ในท้องฉัน (แต่ไม่ใช่มารหัวขนนะค่ะ) ก็เริ่มทำงานทันที ฉันเริ่มจากอาการกระอักกระอ่วน คลื่นไส้อยากอาเจียนตอนที่ยังอยู่ในรถ (ฉันไม่ได้ท้องนะ มาอเมริกาแค่ห้าวันจะท้องได้ยังไง ถึงแม้จะแอบสบตากับหนุ่มหล่อที่แผนกต้อนรับบ่อย ๆ ก็ตาม แต่ไม่ใช่ปลากัดนะจะได้ท้องได้ แหะ ๆ) ก็หันไปบอกเพื่อนว่าตัวเองอาการไม่ดี เพื่อนก็บอกว่าเป็นอะไรมากไหม ไปกินอะไรมา ในใจก็คิด ไม่ได้ไปกินอะไรเลย นอกจากกินข้าวที่ก็กินมาตลอดชีวิต แค่ไม่ได้กินห้าวันเอง พอกลับไปกินอีก จะมีอาการแพ้เลยเหรอ มันจะไม่ดูดัดจริตไปหน่อยเหรอ เหอะ ๆ คิดในใจว่าซวยแน่แล้ว มาเป็นอะไรตอนจะไปเที่ยว ถ้าของเก่าออกมาในรถตอนนี้ เพื่อน ๆ คงหมดสนุกและเหม็นด้วยแน่ ๆ ฮือ ๆ ทำไงดี พอรถไปจอดสถานที่แรก โรงละครโอเปร่าเท่านั้นหล่ะ ฉันวิ่งลงรถก่อนใครเพื่อน ใคร ๆ คงคิดว่า ฉันคงจะชอบละครโอเปร่ามาก ๆ แน่ ๆ ถึงได้รีบวิ่งลงไปดูก่อนใครเพื่อนเลย วิ่งลงไปตรงไปหาห้องน้ำก่อนเลย ประมาณแบบวิ่งเร็วยิ่งกว่า พวกเจ้ามือหวยใต้ดินวิ่งหนีตำรวจซะอีก ไปถึงห้องน้ำเท่านั้นปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ ดีนะที่ไม่ถึงขนาดต้องลงไปนั่งพับเพียบกอดชักโครกเอาไว้ ยังไม่ถึงขนาดนั้น เพราะว่าไม่ได้เมา เหอะ ๆ พอปล่อยไปรอบแรกแล้ว ก็รู้สึกสบายท้องขึ้นมาอย่างมหาศาล แต่ว่าก็เกิดอาการหมดแรงเลย เพื่อนก็มาถามว่าเป็นยังไงบ้าง ถามอย่างเดียวไม่พอ ได้ทีบ่นใหญ่ เหมือนเป็นแม่เราอีกคน ไปกินอะไรมา ทำไม อย่างงั้น อย่างงี้ อยากจะอ๊วกอีกรอบ เพราะอาการเป็นห่วงของเพื่อนนี่หล่ะ เสร็จแล้วเราก็ไปเทียวกันต่อ แม้ว่าฉันจะหมดแรงเพราะพิษจากข้าว (มื้อแรกในอเมริกา) แต่ว่าเสียเงินไปแล้ว ก็ต้องเที่ยวให้คุ้ม ต้องมีแรงเดิน อย่าให้เสียเงินปล่าว แล้วต้องนอนรอในรถ พอคิดแบบนี้แล้ว ขามันก็สั่งให้มีแรงเดินยังไงยังงั้นเลย แบบว่าต่อมความงกมันทำงาน เลยทำให้ร่างกายมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาทันที เราไปชมวิวกันี่ตึกร็อคเฟลเลอร์ โอ้แม่เจ้า โรคกลัวความสูงของฉันกำเริบอีกแล้ว เพื่อนฉันก็จริง ๆ เลย ไม่รู้ว่าคุณเธออยากจะถ่ายรูปอะไรนักหนา ไม่คิดถึงคนที่กลัวความสูงอย่างฉัน (แต่เก็บซ่อนไว้) เก๊กไว้คะ เก๊กไว้ อย่าให้ใครรู้ว่าเรากลัวความสูง ไม่งั้นอายเขา เหอะ ๆ ฉันก็ขอเป็น คนถ่ายรูปให้ ถ้าจะถ่ายให้ฉัน เอาแบบอยู่ตรงข้างในหน่อยก็ได้ ไม่ต้องไปยืนตรงนอกมากหรอก ได้เหมือนกัน แต่ยังดีวันนี้วันนั้นลมแรง เราเลยอยู่ข้างนอกกันนานไม่ได้ (ชอบความหนาวก็ตอนนี้หล่ะ) เพื่อนก็หนาว ฉันก็หนาว เลยมีข้ออ้างให้ได้เข้าข้างในกัน ดีไปไม่งั้นกว่าจะถ่ายรูปให้คุณเพื่อนเสร็จ ฉันคงหัวใจวายตายไปซะก่อน เหอะ ๆ จากนั้นเราก็ไปไทมแสคร์ ฉันเป็นคนชอบซื้อโปสการ์ดมาก ๆ คือว่าสะสมตั้งแต่สมัยอยู่เมืองไทยแล้ว ถ้าไปเที่ยวจังหวัดไหน หรือที่ไหนก็จะซื้อเก็บไว้ตลอด หรือถ้าใครไปเที่ยวต่างประเทศ หรือไปที่ไหนก็จะบอกว่า ของฝากไม่ต้องเอาโปสการ์ดมาก็พอ คือประเด็นหลัก ๆ คือมันถูก แหะ ๆ สะสมได้ สะสมไป ของที่ระลึกอย่างอื่น แพงก็แพง หนักก็หนัก ว่าไปนั้น จริง ๆ ก็คือ งกนั่นเอง เพราะว่าโปสการ์ดไม่ว่าที่ไหน มันก็ราคาถูกสุดแล้วในร้านขายของที่ระลึก ก็คิดว่าจะซื้อโปสดการ์ดหลายใบหน่อย ส่งให้ที่บ้าน ระหว่างที่เลือกเสร็จแล้วก็ไปจ่ายเงิน เพื่อนอีกคนเขาก็ซื้อหลายอย่างเหมือนกัน เห็นเพื่อนไปถามคนขายว่า ราคาเท่าไหร่ คนขายก็บอกห้าบาท เพื่อนก็มาบอกฉันว่า เฮ้ย คนขายเขาบอกว่าห้าบาท ทำไมที่นี่ใช้เงินเหรียญ แล้วเรียกบาทเหมือนบาทเราเลย ฉันก็อ้าวจริงเหรอ ไหนดูสิ ฉันก็ไปถามบ้าง ราคาเท่าไหร่ ได้ยินมาเหมือนกันเลย ฟายบาท อ้าวบอกว่าห้าบาทเหมือนกัน เหอะ ๆ มาถึงอเมริกา ยังใช้เงินบาทเหมือนเมืองไทยเลย เหอะ ๆ ตอนหลังมาเข้าใจว่าที่แท้มันคือ บลักส์ (bucks) แต่ถ้าฟังดี ๆ มันก็คือบาทนั่นเอง แหม ๆ เห็นอย่างนี้ประเทศไทยเราก็อินเตอร์เหมือนกันนะ ใช้เงินสกุลเดียวกันกับอเมริกาซะด้วย ฮ่า ๆ ๆ แก้ตัวไปนั่น ที่แท้ก็ด้วยความบ้านนอก ในการใช้ภาษาของตัวเองแท้ ๆ คิดแล้วยังขำไม่หาย เรื่องความเปิ่นใน การใช้ภาษาอังกฤษยังมีอีกเยอะ เอาไว้อ่านในตอนต่อ ๆ ไปหล่ะกันคะ ออกจากไทมแสคร์ฉันก็หมดแรงแล้ว เพราะว่าหลังจากที่ของเก่าออกไป และไม่ได้มีของใหม่เข้ามาแต่อย่างใด มันก็หิว และเริ่มไม่มีแรง แต่ก็ต้องทน เกิดเป็นคนต้องทนให้ได้ แม่บอกไว้ ฮ่า ๆ คิดถึงเงินที่เสียไป แล้วจะได้มีแรงเดิน (งกไม่เลิกจริง ๆ) ไปอีกสองสามแห่ง ตามในรายการทัวร์ที่ระบุ แล้วก็สุดท้ายพาพวกเราไปจอดรถ ที่ฝั่งที่มองเห็นเทพเสรีภาพแบบไกลโพ้นมาก ๆ คือที่เคยเห็นเทพีเสรีภาพใหญ่ ๆ ในหนัง จากตรงที่พวกเรามองดูนั่นคือเห็นเป็น ตัวเล็กนิดเดียวไปเลย มืดก็มืดเห็นแค่แสงไฟรีบเหรี่ ไม่รู้จะพาไปดูทำไม เหอะ ๆ คงหวังดีประมาณว่าถ้ามานิวยอร์ค ไม่เห็นเทพีเสรีภาพก็เหมือนมาไม่ถึง แต่มาดูแบบนี้มันก็เหมือนมาไม่ได้ดูอยู่ดี แล้วการสิ้นสุดของทัวร์ (เสียเงิน) ก็จบลง บางคนก็ชอบ บางคนก็บอกว่าไม่สมกับเงินที่เสียไป ต่างคนต่างจิตต่างใจ แต่สำหรับฉันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่ ถ้าเกิดไม่มีอาการปั่นป่วนในท้องคงจะสนุกกว่านี้ เหอะ ๆ พวกเราก็กลับมาถึงโรงแรมราว ๆ สี่ทุ่มกว่า ๆ แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปหน่อย วันนั้นเป็นอีกวันที่ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก พรุ่งนี้อบรมต่อถึงบ่ายสามก็จะได้เข้าบ้านโฮสแล้ว ตื่นเต้น ๆ แต่ว่าเข้าบ้านโฮสตอนนี้สภาพแบบดูไม่ได้เลย เหนื่อย เพลีย โทรม ถ้าโฮสเจอจะตกใจไหมเนี๊ยะ คิดในใจไปต่าง ๆ นานา แล้วก็หมดแรงนอนไป คืนนั้นกำลังนอนฝันดี ๆ อยู่แล้วเชียว อยู่ ๆ ก็มีเสียงสัญญาณอะไรไม่รู้ดังมาก ๆ เพื่อนในห้องตื่นขึ้น บอกว่าสัญญาณเตือนว่าไฟไหม้ ให้เรารีบออกไปข้างนอกกัน เท่านั้นหล่ะ ฉันที่นอนอยู่เพราะอาการเหนื่อย และอ่อนเพลียจากอาการอ๊วกเมื่อตอนหัวค่ำ ลุกขึ้นมีแรงขึ้นมาทันที สมองสั่งงานแบบเหมือนเคยเห็นในหนังอย่างไรอย่างนั้น กำลังจะรีบลงไปยังไม่วายลืมคว้าเอากระเป๋าสะพาย (ใบใหญ่เหมือนกัน) เพราะคิดเหมือนกัน ว่าจะเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงไปด้วย แต่คงไม่ไหว ขืนเอาสองใบลงไป ด้วยตายก่อนลงไปได้แน่นอน ก็คว้าเอาใบเล็ก เพราะว่าในนั้นมีกระเป๋าเงิน และหนังสือเดินทาง ฯ วิ่งหน้าตื่นตามเพื่อน ๆ คนอื่นลงไปทางบันไดหนีไฟ ไปรวมตัวกันอยู่อีกด้านของโรงแรม ทุกคนลงมาด้วยสภาพไม่ต่างกัน คิดแล้วก็ขำ ๆ คืออากาศมันหนาวมากเลย แต่ว่าในห้องเราเปิดฮีตเตอร์ (เครื่องทำความอุ่น) ทำให้แต่ละคนจะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นกันมาก ๆ รีบวิ่งลงมา หนาวก็หนาว บางคนแบก เอาของลงมาด้วยเยอะมาก เพื่อนบางคนไม่ลืมเอาคอมพิวเตอร์ลงมาด้วย เหอะ ๆ หนาวก็หนาว เราก็ต้องรอจนกระทั่ง พนักงานมาบอกว่าปลอดภัยแล้ว ให้กลับห้องพักได้ พวกเราก็งงต่างแยกย้าย กันกลับห้องพักไป ฉันคิดในใจว่ามันเกิดอะไร แต่ด้วยความง่วงเลยไม่อยากจะสงสัยอะไร ขอนอนต่อก่อน พอตอนเช้าถึงได้รู้ว่ามี คนสูบบุหรี่ในห้องเลยทำให้สัญญาณกันไฟไหม้ดัง โห ใครกันช่างทำไปได้ แหม มันน่าจริง ๆ คิดแล้วยังขำไม่หาย ตอนนั้นก็กลัวจริง ๆ นึกว่าไฟไหม้จริง ๆ ดีนะที่เป็นแค่ควันบุหรี่ เหอะ ๆ แถมตอนหลัง มีเพื่อนบางคนที่ไม่รู้เรื่องด้วย ประมาณว่าหลับกัน ทั้งห้องไม่ได้ยินเสียงสัญญาณทั้งเพื่อนคนไทย และชาติอื่นในห้องนั้น พร้อมใจกันนอนหลับจริง ๆ ถ้าไฟไหม้จริง ๆ คงได้ตายหมู่ เหอะ ๆ   โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนหน้าเผชิญหน้ากับโฮส และเข้าบ้านแล้ว เรื่องราวกำลังเข้มข้นแล้วนะค่ะ จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 8 มิ.ย. 52 09:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณมาก ๆ นะค่ะ ที่เข้ามาอ่านและฝากข้อความและโหวตด้วย ทำให้ต้องเขียนต่อไป ไม่หยุดเขียนแน่นอนเพราะงั้นไม่ต้องมา โกรธเค้านะ ฮ่าๆๆ นอกจากจะมีคนมาเช็คไอพี แหะ ๆ (ล้อเล่น) เรื่องราวกำลังเริ่มเข้มข้นแล้ว จากนี้ไปจะมีแต่ความเข้มข้น แบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน และเหลือด (น้ำตา) ที่ไหลซิบ ๆ แหะ ๆ เวอร์ไปแล้ว ยังไงโปรดติดตามต่อไปคะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 8 มิ.ย. 52 09:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : AmyKo - [ 8 มิ.ย. 52 10:50:07 ]

ความคิดเห็นที่ 36 รออ่านค่ะ จากคุณ : ผัดหอยลาย - [ 8 มิ.ย. 52 18:19:29 ]

ความคิดเห็นที่ 37 รอค่ะ จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 9 มิ.ย. 52 00:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มารออ่านด้วยคนค่ะ แล้วก็เก็บรายละเอียดเก่งจังค่ะ ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมาแล้ว ให้กำลังใจในการเขียนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : ป้าเต่า - [ 9 มิ.ย. 52 02:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เพิ่งเข้ามาอ่าน เล่าได้ดีจ้ะ จะตามอ่านต่อไป โหวตให้แล้ว จากคุณ : น้านก (Aunti-นก) - [ 9 มิ.ย. 52 11:13:10 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เข้ามาบอกว่า รออ่านอยู่นะคะ เรามีญาติผู้น้องไปเป็นออร์แพร์ที่อเมริกาเหมือนกัน ส่วนเราตอนแรกก็เกือบจะไปแต่ชั่งใจแล้วอยู่เมืองไทยดีกว่า (ออร์แพร์เข้ามาเมืองไทยช้าไป งานเรากำลังไปได้ดี และอีกอย่างไม่ค่อยชอบใจ agent ที่เมืองไทยที่เค้ามาเปิด (คือเค้าก็เป็นออร์แพร์เก่า แล้วมาเปิด) เราก็เลยไม่ไปดีกว่า ........ เรื่องราวของญาติเราก็สนุกมาก เจอเรื่องราวหลากหลายเหมือนน้องเจ้าของกระทู้เลยค่ะ ....... เค้าเคยเล่าให้เราฟังว่ามีปัญหา แล้ว agent ที่โน่นทำอะไรไม่ได้ เรายังงงเลย เพราะตอนเราเป็นนักเรียน AFS นะคะ มีปัญหาอะไรก็มี consult มาช่วยดูแลตลอดเลย ...... เราก็เลยรู้สึกไม่ค่อยดีกับโครงการออร์แพร์เท่าไหร่ โชคดีว่าญาติเราเค้าได้แฟนดี แล้วก็แต่งงานเลยเมื่อจบโครงการ ตอนนี้ก็เป็นเภสัชฯ อยู่โรงพยาบาลเอกชนที่ NJ ค่ะ อย่างไรก็ตาม ขอให้น้องฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปได้ด้วยดี และเอาเรื่องมาเล่าแลกเปลี่ยนให้พี่และท่านอื่น ๆ ได้รู้ด้วยนะคะ ..... จากคุณ : Travel Animal - [ 9 มิ.ย. 52 17:11:24 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาอ่านค่ะ จากคุณ : หมอยาดอกจิก - [ 9 มิ.ย. 52 18:04:32 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เจ้าของกระทู้หายไปไหนแล้วค่ะ แง ๆ จากคุณ : ป้าเต่า - [ 9 มิ.ย. 52 20:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 43 จขกท ชอบหลอกให้อยากอ่าน แล้วจากไป  T_T จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 9 มิ.ย. 52 21:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ปล่าวนะค่ะ ปล่าวทำให้อยากแล้วจากไป ถึงไล่ยังไงก็ไม่ไปอยู่แล้ว (แป่ว) แหะ ๆ แต่ว่ายังบ่อว่างเลย ฮือ ๆ เดี๋ยวบ่ายนี้ (เวลาที่แคนาดา) จะมาอัพอย่างแน่นอนคะ อดใจรอสักครู่ แต่ตอนนี้ต้องขอตัวไปทำงานก่อ เดี๋ยววีคนี้จะเขียนไว้หลายๆ ตอน (เท่าที่ทำได้) เพราะว่าวันศุกร์ก็จะไปพักร้อนอีกสิบวัน แหะ ๆ กว่าจะได้กลับมาอัพอีกนาน ถึงตอนนั้นหวังว่า คนอ่านคงจะยังไม่ลืม จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 9 มิ.ย. 52 21:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สนุกจังค่ะ^^ รออ่านตอนต่อไปจ้า จากคุณ : Pickham - [ 9 มิ.ย. 52 22:07:21 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 9 มิ.ย. 52 22:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 47 รออ่านอยู่นะคะ ^_^ จากคุณ : Mirah - [ 9 มิ.ย. 52 23:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เว้นวรรค หน่อยก็ดีนะคะ ติดกันยาวๆ แล้วทรมาณสายตาค่ะ จากคุณ : BluemirroR - [ 10 มิ.ย. 52 00:47:02 ]

ความคิดเห็นที่ 49 มารอนะคะ จากคุณ : Kagimoto Y.y - [ 10 มิ.ย. 52 01:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 50 จขกทพูดถึง Five Bucks = Five Baht ทำให้ผมนึกถึงอาจารย์มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังคนหนึ่ง (ตอนนี้เป็นหัวหน้าคณะวิศวกรรม) อาจารย์เป็นคนเล่าเอง อาจารย์บอกว่าตอนไปอเมริกาใหม่ๆ เขาแปลกใจมากที่ใครต่อใครก็รู้จักชื่อเขา เจอที่ไรก็ทักชื่อทุกคน ฝรั่งก็จะทักว่า How are you doing? อาจารย์ก็เข้าใจว่า ฝรั่งทัก How are you Adul? อาจารย์ชื่อ อดุลย์ ครับ จากคุณ : อิสวาสุ - [ 10 มิ.ย. 52 02:33:46 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ฮานะค่ะ คุณอิสวาสุ เหอะ ๆ เรื่องของภาษาต่อให้เก่งกาจมาจากไหน พอมาอยู่ประเทศเจ้าของภาษาก็เกิดการเข้าใจผิดกันได้ หุ ๆ ๆฉันเป็นบ่อยมาก  ๆ ความเปิ่นในการใช้ภาษา โดยเฉพาะไปใช้ผิดในพวกแสลงเขา แหะ ๆ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 10 มิ.ย. 52 08:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ตอน ประจันหน้า หลังจากที่ต้องทุกข์ทรมาน (ร่างกาย) อยู่กับการปฐมนิเทศ ก็มาถึงวันนี้ที่ทุกคนรอคอย วันที่จะได้เจอกับโฮสแฟมมิลี่และเด็ก ๆ ที่น่ารัก (หรือปล่าว) ฉันยังจำได้วันนั้นเป็นวันศุกร์ เราอบรมกันต่ออีกครึ่งวัน พอช่วงบ่ายทุกคนก็จะแยกย้ายกันเดินทางไปขึ้นเขียง เฮ้ย บ้านโฮส บ้านใครบ้านมัน (เขียงใครเขียงมัน แหะๆ) คนที่ต้องไปต่างรัฐก็จะมีรถไปส่งที่สนามบิน ส่วนคนที่อยู่ละแวกหรือในเขตไม่ไกลมาก ก็แล้วแต่สะดวก บางคนนั่งรถไฟไปต่อ บางคนโฮสขับรถมารับที่โรงแรม ฉันและเพื่อนคนไทยอีกสองสาม คนที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงแรม เพราะว่าหน้าตาไม่น่าไว้วางใจ เฮ้ย ไม่ใช่ ๆ เพราะว่าบ้านโฮสอยู่ ในละแวกใกล้เคียงโรงแรม ลืมบอกไปว่าโรงแรมที่เราอบรมนั้น อยู่ในเมือง Stamford (แสตมฟอร์ด) ของรัฐคอนเน็ตติกัต แล้วบ้านโฮสของฉัน ก็อยู่เมืองที่ติดกับเมืองนี้พอดี คือขับรถประมาณสิบห้านาทีเท่านั้น ประมาณว่าเมืองที่ฉันจะไปอยู่ มันเป็นเขตแดนข้ามมานิวยอร์ค เหมือนหนองคายข้ามไปลาวอะไรประมาณนี้ (เปรียบไปนั้นเลย) บรรยากาศตอนนั้น ทุกคนคงจะรู้สึกเหมือนกัน ไม่ว่าออแพร์ไทยหรือออแพร์ชาติไหนก็ตาม นั่งรอบุคคลที่เดินเข้ามาในโรงแรมด้วยใจระทึก และลุ้นว่าโฮสฉันจะเป็นยังไง เคยเห็นแต่ในรูป และคุยกันทางโทรศัพท์ ตอนแรก ๆ มีเพื่อนรออยู่เยอะมากพอสมควร แล้วก็ค่อย ๆ มีโฮสทยอยมารับออแพร์ไปกันทีละคนสองคน เห็นคนอื่นที่โฮสมารับ กอดกัน หอมแก้ม (วัฒนการต้อนรับที่นี่คือ ทักทายด้วยการกอด แล้วจุบแก้มกัน) ออแพร์ไทยเห็นแล้ว ก็มองหน้ากันบอกว่า มา พวกเรามาซ้อมกันก่อนจะได้ชิน เดี๋ยวขอเรียกเด็ก (หนุ่ม) แถวนี่มาซ้อม แหะ ๆ ก็วัฒนธรรมบ้านเราไม่มีนี่นา มันไม่คุ้น บางบ้านได้เตรียมต้อนรับอย่างอบอุ่น มีเขียนข้อความ ชูป้าย แถมมีดอกไม้มาให้ บางบ้านเอาเด็กมาด้วย ถือของขวัญเข้ามาให้ น่ารักกันจริง ๆ เห็นแล้วก็อิจฉา โฮสเราจะเป็นยังไงน๊อ ต่างคนต่างคิด ต่างรออย่างใจจดใจจ่อ ฉันก็คุยกับเพื่อน ๆ แถวนั้นว่า ถ้าโฮสมารับแล้ว ก็คงจะเนียน ๆ กอด ๆ ทักทายกันไป ตื่นเต้น ๆ   และแล้วเธอก็เดินเข้ามา ผู้หญิงสูง ผอม หุ่นดี หน้าตาค่อนข้างดี ผมยาวประบ่า ฉันก็เล็งอยู่นานเหมือนกัน เอ๊ะ ใช่โฮสเราหรือปล่าว เพราะเคยเห็นเฉพาะในรูปเท่านั้น ทำไมดูเขาดุจัง เงียบ ๆ ขรึม ๆ   พอเขามองเห็นฉันแล้ว ก็เดินเข้ามาหาทันที เจอกันก็นี่เลย ไม่มีกอดทักทายใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีพูดพล่ามทำเพลง ถามเราว่า ชาช่าใช่ไหม (ชื่อนี้ใช้เฉพาะโกอินเตอร์ ) เราก็เยส  (ใช่จ้า) จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พาเราไปเข็นกระเป๋า  แล้วก็พูดประมาณว่า ของเยอะเหมือนกันนะ แล้วก็ขนกระเป๋าขึ้นรถ จากนั้นก็เราจะเดินไปนั่งที่นั่งฝั่งคนขับ (แบบว่าเคยชินจากเมืองไทย) เขาก็มองงง ๆ แล้วบอกว่าที่นั่งเธออยู่อีกฝั่งนะ   ฉันก็ขึ้นรถ นั่งรถไป ฉันเกร็งตลอดทาง เกร็งมากที่สุดแล้วในชีวิต ยิ่งกว่าเกร็งข้อสอบอีก (มันคนละแบบแล้ว) ในใจก็คิดไปต่าง ๆ นานา ๆ ทำไมเขาดูเงียบจัง ทำไมเขาดูดุจัง ทำไมเขาไม่ชวนคุย ทำไมเขาไม่ยิ้มเลย ทำไมเขาอย่างนั้น อย่างนี้ เหอะ ๆ แต่ก็ปลอบใจตัวเอง ที่เธอดูเย็นชาคงจะเป็นบุคลิกเขาเท่านั้น คงไม่มีอะไรหรอกอย่างที่พี่ออแพร์คนเก่าบอก พวกเรา (โฮสและฉัน) คุยกันน้อยมาก ๆ ระหว่างทางที่เดินทางกลับ ฉันก็พยายามมองนั่นมองนี่ แต่ไม่พูดอะไร   บรรยากาศวังเวงยิ่งกว่า เดินผ่านป่าช้าในตอนกลางคืนซะอีก   ในใจคิดไปว่า น่ากลัวจังเลย ไหนบอกใจดีเนี๊ย ดุแลออแพร์เหมือนคนในครอบครัว แต่ทำไมวางตัวเหมือนเจ้านายมารับลูกน้องเลย (ยังไม่ทันไรก็แบ่งชนชั้นกับเราแล้วเหรอ) เผชิญหน้าครั้งแรกก็ขายชาเย็นให้เราซะแล้ว (เย็นชาใส่เรา) แล้วนับจากวินาทีนี้ไป ฉันจะอยู่ต่อไปยังไงน๊อ โปรดติดตามตอนต่อไป เข้าบ้านแล้วจะเป็นอย่างไร จะเข้มข้นยิ่งขึ้นขนาดไหน สาวไทยตัวเล็ก ๆ ต้องเผชิญหน้ากับลิงสามตัวและเบบี้อีกหนึ่งคน ฉันจะอยู่รอดปลอดภัยหรือไม่ โปรดติดตามต่อตอนหน้า ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่าน จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 10 มิ.ย. 52 08:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 53 อธิบายให้ฟังหน่อยเถอะ How are you doing? ทำไมต้องมี doing ต่อท้ายด้วย ที่เรียนมา ที่เมืองไทย เห็นมีแค่ How are you ? ถึงทุกวันนี้ก็เรียนกันเท่านี้ครับ จากคุณ : jira - [ 10 มิ.ย. 52 09:09:53 A:203.107.199.107 X: TicketID:206528 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เคยถามโฮสแล้วเหมือนกัน เค้าบอกว่ามันเป็นแสลง หรือสำนวนนะคะ เค้าบอกอย่างนี้ แหะ ๆ หรือใครมีคำตอบที่ดีกว่า ช่วยมาตอบด้วยนะค่ะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 10 มิ.ย. 52 09:23:23 ]

ความคิดเห็นที่ 55 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : mawantha - [ 10 มิ.ย. 52 16:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 56 มารออ่านต่อด้วยคนค่ะ จากคุณ : หมอยาดอกจิก - [ 10 มิ.ย. 52 17:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยค่ะ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : Marcipan - [ 10 มิ.ย. 52 18:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกน่าติดตามมากๆ เรื่องโรบินฮู้ดก่อนนี้อ่านตอนต้นๆ หลังๆไม่ได้อ่านแล้ว แหะๆ มาตามเรื่องนี้ต่อน่าจะสนุกเข้มข้นกว่าเรื่องก่อน เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 10 มิ.ย. 52 20:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เล่าเรื่องราวได้สนุกดีจ๊ะ อ่านแล้วติดใจ เดี๋ยวจะแวะไปอ่านโรบินฮู๊ดนะจ๊ะ ขอบคุณนะคะ ทำให้หายเหงาไปด้วยเยอะทีเดียว จากคุณ : Nong@tacoma - [ 10 มิ.ย. 52 23:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาลงชื่อค่ะ สนุกมากน่าติดตาม จากคุณ : malibule (malibule) - [ 11 มิ.ย. 52 00:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 61 คุณ Jira ความคิดเห็นที่ 53 ถามว่าทำไม ใช้ How are you doing? ทำไมไม่ใช้ How are you ? ใครรู้ช่วยตอบที แต่ผมขอตอบไม่เป็นทางการไปก่อนก็แล้วกัน ตอบว่า เป็นคำทักทายที่ถูกต้องทั้งสองแบบ ถ้าผมพูดว่า How are you doing? ผมจะรู้สึกว่าเป็นการพูดที่รู้สึกใกล้ชิด เป็นมิตร เหมือนเพื่อนใกล้ชิด เวลาพูดก็มีการยิ้มแย้มแจ่มใส ผมจะไม่ใช้ประโยคนี้ทักอาจารย์ใหญ่ในโรงเรียน ถ้าจะใช้ก็ต้องมีคำว่า "Sir" ตามไปด้วยเป็นต้น ประโยคนี้จะใช้ในอเมริกามากกว่าประโยคหลัง คือ How are you ? ใช้บ้างเหมือนกันแต่รู้สึกเป็นกันเองน้อยกว่าประโยคแรก ส่วน How do you do? รู้สึกเป็นทางการไปสักหน่อย พูดกับคนที่รู้จักครั้งแรก ใครใช้ประโยคนี้อาจจะเชยนิดหน่อยในสายตาผม ในสายตาคนอื่นว่าอย่างไรครับ แล้ว จขกท ว่าอย่างไรบ้าง จากคุณ : อิสวาสุ - [ 11 มิ.ย. 52 01:09:44 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 62 แอบมาอ่านเก็บข้อมูลจ้า อิอิ สนุกดีค่ะ ตัวเราเองก็สนใจอยากจะมาเป็นออแพร์เหมือนกันค่ะ จากคุณ : Bloody Girl - [ 11 มิ.ย. 52 02:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตอน ประจันหน้า ตอนสอง หลังจากนั้นไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าบ้านหลังหนึ่งสีขาว มีอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล   มองเห็นสนามหญ้าสีเขียวเป็นเนินเขา จากทางเข้าไปถึงตัวบ้านห่างกันพอสมควร มีบึงเล็ก ๆ อยู่ห่างจากตัวบ้านไม่ไกลมาก อาณาบริเวณจากสายตาที่มองเห็น ค่อนข้างสวยงาม ใหญ่โต เหมือนในละครไทยไม่มีผิดเลย ทำเอาออแพร์ (นำเข้า) อย่างฉันตะลึงเหมือนกัน มองไปไกล ๆ อีกทางด้านหนึ่งของบ้าน มองเห็นบ้านสองหลัง อยู่ห่างกันพอสมควร คิดไว้ในใจว่าคงจะเป็นบ้านที่เขาบอกแน่ ๆ เลย เพราะว่าโฮสบ้านนี้เขาบอกไว้แต่แรก แล้วว่าไม่ได้พักร่วมบ้านกับเขา แต่จะมีบ้านพักให้ต่างหาก (ฟังดูแล้วไฮโซ ๆ) พอรถจอด ฉันก็สามารถระงับความกดดันได้ลงบ้าง เพราะอย่างน้อยจากนี้ไปก็จะได้เจอออแพร์เก่า (คนไทย) แล้วฉันก็ลงจากรถโฮสก็บอกว่ากระเป๋าไว้นี้หล่ะ เดี๋ยวจะเอาไปไว้ที่กระท๋อมให้เอง (Cottage) แล้วโฮสก็พาฉันเข้าไปในบ้าน เจอออแพร์คนเก่า (รุ่นพี่) ยิ้มต้อนรับ พูดจาภาษาไทยทักทาย อย่างน่ารัก ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเป็นอย่างมาก แล้วก็เจอเด็กสองคน ตอนนั้นที่อยู่ที่บ้านมีแค่สองคน คนแรกคือคนโต ขอใช้นามสมมุติ เรียกว่าลิงน้อย (ขอเรียกเด็กคนนี้ว่าลิงน้อย เพราะหลังจาก ที่ได้คุ้นเคยรู้จักกันเป็นอย่างดี เจ้าเด็กนี่ก็คือลิงตัวน้อย ๆ ดี ๆ นี่เอง ที่ทั้งแสบ ทั้งซน ฯ)  อายุห้าขวบ แต่ตัวจะโตกว่าเด็กอายุห้าขวบบ้านเรานิดหน่อย เจ้าลิงน้อยก็อาย ๆ ไม่ทักฉันเลย ตอนที่แม่เขาบอกว่าให้ทักทายฉัน ก็วิ่งหนีไปไหนไม่รู้ ดูแล้วก็น่ารักดีนะ คงจะไม่ค่อยซนหรอก (ความจริงยังไม่ปรากฏ อย่าพึ่งนิ่งนอนใจไป) อีกคนเป็นเด็กผู้หญิงคนเล็ก หน้าตาน่ารักมาก ๆ อายุเเก้าเดือน ขอเรียกว่านางฟ้าน้อย เพราะเธอเป็นเหมือนนางฟ้าน้อย ๆ ในบ้านหลังนี้ ที่มีแต่ซาตาน ฮ่า ๆ ว่าไปนั้น นางฟ้าน้อยก็ยิ้มให้ฉัน ดูแล้วน่ารักมาก ๆ อยากจะเข้าไปใกล้ ๆ แล้วฟัดให้น่วมเลย (หมายถึง กอดหอมนะค่ะ)   โลกนี้สดใสเพราะรอยยิ้มของนางฟ้าน้อยจริง ๆ   ส่วนเด็กแฝดอีกสองคน ยังอยู่ที่เนสเซอรรี่ แม่เขาจะออกไปรับตอนห้าโมง จากนั้นไม่นาน ไม่ถึงสิบนาที ที่ทำให้ ฉันกำลังมีความสุขอยู่กับนางฟ้าน้อยอยู่ เจ้าลิงน้อยก็เริ่มออกลายทันที ด้วยการวิ่งพล่าน แหกปากอะไรก็ไม่รู้ ไม่ยอมคุยกับฉัน ออแพร์คนเดิม ขอเรียกว่ารุ่นพี่ (ออแพร์) ก็บอกว่าเป็นอย่างงี้หล่ะ ตอนที่พี่มาใหม่ ๆ ก็เป็นเหมือนกัน ไม่ต้องไปสนใจหรอก เดี๋ยวก็คุยด้วยเอง เจ้าตัวนี้มันตัวแสบ ต้องระวัง แค่พี่เขาบอกแค่นั้นใจฉัน ก็หล่นลงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว อ้าว ไหนเจ๊ว่าเด็กน่ารักไง แล้วไหง่พอมาถึงกลับมาพูดอีกแบบเนี๊ยะ (จะรอดไหมน๊อ) รุ่นพี่เขาก็ปลอบใจบอกว่า เดี๋ยวเย็นนี้จะทำอาหารไทยให้กิน กลับไปกินที่บ้านเรากัน (กระท๋อมน้อยกลางป่า)   เดี๋ยวจะมีเพื่อนอีกคนมา (เพื่อนคนไทย ถ้าขับรถมาอยู่ห่างจากบ้านไม่เกินสิบห้านาที) ฉันก็เออ ๆ ดี ๆ โฮสไม่มีอะไรต้อนรับ อย่างน้อยก็มีรุ่นพี่ (ที่หลอกน้องมา) ต้อนรับก็ยังดี ตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยจะทราบธรรมเนียม เขาเท่าไหร่หรอกว่า ถ้าออแพร์เข้าบ้านแล้ว จะต้องมีอะไรต้อนรับไหม เพราแต่ละบ้านไม่เหมือนกัน ฉันพึ่งมารู้ทีหลังแล้วถึงได้รู้ว่า บ้านที่ฉันมาเขาไม่ได้มีการต้อนรับอะไรเลยจริง ๆ   ตอนนั้นฉันก็เลยไม่เคยคิดคาดหวัง อะไรอยู่แล้วว่าเขาจะต้องมาต้อนรับอะไร แล้วโฮสแม่ก็ไปรับเด็กแฝด มาตอนประมาณเกือบหกโมง โดยไม่มีการพูดจาบอกฉันว่าไปพักได้อะไรเลย ตามธรรมเนียมมันก็ต้องให้เรา ไปพักผ่อนก่อนวันแรกที่มาถึง แต่บ้านนี้ไม่มีเลย มาถึงก็ให้เรานั่งรอ ตัวฉันนั่งอยู่ก็เก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก จะให้ฉันเดินไปกลับไปกระท๋อมคนเดียว ก็กระไรอยู่ พอเด็กแฝดมาถึงก็ไม่ได้มีอะไรมาก (หลอกให้ฉันตายใจอยู่) แรกพบก็ยิ้มให้ พูดคุยถามชื่ออะไร น่ารักดีดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย (ลายยังไม่ออก) เป็นแฝดที่หน้าตาไม่เหมือนกัน ที่อเมริกาเขาจะนิยมมีลูกแฝดกันเยอะมาก แบบคนละเพศด้วยก็เยอะ แล้วแฝดส่วนมากเลยจะหน้าตาไม่เหมือนกัน คือให้เดา หรือให้ดูยังไงก็คงไม่รู้เลยว่าเป็นฝาแฝด บางคนต่างกันมาก ๆ เพราะว่าที่นี่ส่วนมาก เขาจะท้องไม่ใช่โดยวิธีธรรมชาติ ใช้เทคโนโลยีเข้ามาช่วยกันเยอะ เพราะว่าสังคมที่นี่เขานิยมมีลูกกันตอนอายุเยอะหน่อย ตอนสมัยยังละอ่อน ก็จะได้เที่ยวเล่นได้เต็มที่ ว่าไปนั้น แหะ ๆ  เพราะงั้นเจ้าเด็กแฝดสองคนนี้เลย แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ขอเรียกแทนสั้น ๆ ว่า เจ้าอ้วนกับเจ้าผอม เพราะว่าเด็กแฝดสองคนนี้จะมีหุ่นที่แตกต่างกันมาก ๆ คนหนึ่งอ้วนกลมป๊อก แต่อีกคนผอมแห้งไปเลย สงสัยว่าตอนอยู่ไหนท้องเจ้าแฝดตัวอ้วน จะแย่งอาหารเจ้าแฝดตัวผอมกิน ถึงได้ออกมาคนละขนาดกันเลย   ในใจตอนนั้นก็คิดว่า เจ้าเด็กแฝดอ้วนผอมก็น่ารัก ดูไม่มีพิษภัยอะไร คงจะเลี้ยงง่าย ๆ ไม่มีอะไรหรอก แต่แล้วความจริงก็เริ่มปรากฏ หลังจากอาหารเย็นเท่านั้นหล่ะ ออกลายกันทุกคนเลย โชว์ลีลาเขย่าขวัญออแพร์ (นำเข้า) อย่างฉันชนิดที่ว่า ฉันได้แต่อึ้ง มองดูอย่างสายตาไม่กระพริบ ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้ นอกจากมองดูแล้วก็เงียบ และเส้นความกดดันเพิ่มขึ้นสูงถึงยอดภูเขาเอเวฟเรสกันไปเลย   (แล้วจะรอดไหมเนี๊ย) เด็ก ๆ ออกลายกันยังไงต้องมาติดตามต่อตอนต่อไปนะจ๊ะ โปรดติดตามตอนต่อไป ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 11 มิ.ย. 52 06:09:58 ]

ความคิดเห็นที่ 64 คุณอิสวาสุ รู้สึกว่าจะตอบไปแล้วคะ อยู่ข้างบน แหะ ๆ แต่คำตอบของคุณอิสวาสุก็ถูกใจ ใช่เลยคะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 11 มิ.ย. 52 06:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาอ่านเก็บข้อมูลค่ะ จากคุณ : โกโก้ร้อนแก้วนึงฮะ - [ 11 มิ.ย. 52 09:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 66 เกลียดเด็กแสบค่ะ เหอๆๆ ขออ่านอย่างเดียวค่ะ จากคุณ : AmyKo - [ 11 มิ.ย. 52 11:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ท่าทางจะแสบน่าดู..... จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 11 มิ.ย. 52 17:34:24 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ติดตามอ่านค่ะ สนุกดี มาอัพไว ๆ นะ คะ จะรอคะ จากคุณ : ~อ้วนกลม ผมยาว~ - [ 11 มิ.ย. 52 19:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ตามมาอ่านแล้วสนุกจังเลยอะ ผมเป็นคนชอบเด็กมากๆ ซนยังไงก็รับได้ เสียดายเนอะ เขาไม่รับออแพร์ เป็นผู้ชาย จะสมัครไปซะหน่อย จากคุณ : covertee - [ 11 มิ.ย. 52 19:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ยังอยู่นะ มาอัพไวๆ ล่ะ จากคุณ : BluemirroR - [ 11 มิ.ย. 52 20:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 71 มาอัพเร็วๆนะคะ^^ จากคุณ : Kagimoto Y.y - [ 12 มิ.ย. 52 00:10:37 ]

ความคิดเห็นที่ 72 รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : หนูน้อยตัวกลม (หนูน้อยตัวกลม) - [ 12 มิ.ย. 52 10:44:52 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอลอกข้อความคุณหนูน้อยตัวกลม คะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : townthara - [ 12 มิ.ย. 52 14:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 74 รออ่านค่ะ เขียนสนุกดีค่ะ^^ จากคุณ : Pickham - [ 13 มิ.ย. 52 12:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขอชมว่า จขกท มีพัฒนาการเล่าเรื่องดีขึ้นเยอะมาก ๆ น่าติดตาม เป็นขั้นเป็นตอนกว่าเรืองโรบินฮู้ดเยอะมาก ๆ เก่งจัง แปะ ๆ ๆ (เสียงปรบมือค่ะ) จากคุณ : ตำปูปลาร้า - [ 13 มิ.ย. 52 16:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 76 จขกท คงไปหลายวัน ใครมาขัดจังหวะรอไปก่อนดีไหม เอา ผมก่อน ทำไมจขกท จึงตั้งชื่อกระทู้ว่า "I am not maid exchange" เรามาคิดกันดู ดีไหม ก่อนอื่นมาทำความเข้าใจว่า au pair (plural: au pairs) คืออะไร คำตอบคือ ต่างด้าวที่มาช่วยงานบ้าน เช่นดูแลเด็กและงานบ้านอื่นๆ แต่จะได้รับค่าตอบแทนนิดหน่อย ชื่อนี้มาจากคำว่า au pair ในภาษาฝรั่งเศส หรือ "on a par" หรือ "equal to" ในภาษาอังกฤษ , หมายถึง (ผมผู้ตอบกระทู้นี้ ว่าตรงไปตรงมามานะครับ ) ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างมีความเสมอภาคกัน เป็นคำไพเราะห์ที่ใช้แทน คำว่า นายจ้างกับคนใช้ ใช้แล้วฟังแล้วรู้สึกดี ที่โชคดีๆกลายเป็นมิตรภาพที่ยาวนาน ได้ประโยชน์ที่แท้จริงกันทั้งคู่ นอกเหนือไปจากการมีคนช่วยงานบ้านราคาถูกสำหรับฝ่ายหนึ่ง และอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งมาจากประเทศที่กำลังพัฒนา (ไม่รู้ว่าอีกี่ปีกี่ชาติจะได้เป็นประเทศพัฒนา) ก็ได้ค่าจ้างได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษ และวัฒนธรรม ซึ่งเป็นประสบการณืทีแตกต่างไปจากประสบการณืที่มีในประเทศของตน สำหรับในอเมริกา โครงการณ์นี้ดำเนินภายใต้การดูแลของ US Department of State ผู้ที่จะมาได้ต้องดำเนินเรื่องผ่าน สิบสองบริษัทที่เขารับรองเท่านั้น จึงจะได้ J-1 Visa Agent Au Pair American Cultural Exchange dba goAUPAIR (http://www.goaupair.com) American Institute for Foreign Study (Au Pair in America)[1] Au Pair Foundation, Inc. Au Pair International, Inc. AuPairCare, Inc. EF Education (Cultural Care, Inc.) Cultural Homestay International Euraupair Intercultural Child Care Programs Expert Group International Inc. InterExchange Au Pair USA USAuPair, Inc. เขียนเสียยาว ยังไม่ได้เดาว่า ทำไม จขกท จึงตั้งกระทู้ว่า I am not maid exchange หมายเหตุ: จริงๆผมไม่ได้มีความรู้ที่เล่าหรอกครับ อาศัยว่าสื่อสารกับอากู๋เป็นภาษาอังกฤษได้เท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นการเรียนภาษาอังกฤษให้ใช้การจึงจำเป็นมากมาย และอากู๋ก็ไม่แบ่งผิวเชื้อชาติศาสนาเพศหรือวัยขอให้ใช้ภาษาอังกฤษคุยเป็นใช้ได้ ส่วนภาษาอื่นคงอีกนาน จากคุณ : อิสวาสุ - [ 13 มิ.ย. 52 16:15:31 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ได้ไปเปน maid ที่นู่นอะป่าว เรยเปน maid exchange.... จากคุณ : RosieDunne - [ 13 มิ.ย. 52 17:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ขอบคุณคุณ อิสวาสุ สำหรับข้อมูล au pair นะค่ะ ไม่เคยทราบว่าความหมาย คือ eqaul to เลยค่ะ^^ จากคุณ : Pickham - [ 14 มิ.ย. 52 00:20:31 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มาอัพไวไวนะ จะรออ่าน จากคุณ : ้ึคอยอ่านอยู่จ้า - [ 14 มิ.ย. 52 17:09:15 A:125.27.72.204 X: TicketID:220148 ]

ความคิดเห็นที่ 80 อยู่กับเด็กๆนี่สนุกนะคะ แต่ถึงบทเครียดก็เครียดน่าดู ยิ่งเวลาที่เด็กร้ายๆซนๆพูดไม่ฟังนี่ปวดประสาทที่สุด กับลูกเราเรายังมีดุมีบ่นได้ แต่กับลูกคนอื่นที่เราต้องดูแลรับผิดชอบนี่จะทำยังไงดีน้อ..รออ่านอยู่นะคะ เสร็จธุระแล้วมาไวๆนะคะ... จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 14 มิ.ย. 52 18:57:51 ]

ความคิดเห็นที่ 81 เข้ามารออ่านค่ะ เห็น คคห.ของคุณอิสวาสุ  แล้วก็เพิ่งรู้ความหมาย และ จุดประสงค์ของโครงการเหมือนกันค่ะ ขอบคุณคุณอิสวาสุ  ที่ให้ความรู้นะคะ จากคุณ : Bayfern - [ 15 มิ.ย. 52 07:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 82 I wait for you to write some more จากคุณ : Mrs.Holbourne - [ 16 มิ.ย. 52 18:12:36 A:123.200.199.4 X: TicketID:220372 ]

ความคิดเห็นที่ 83 จะกลับมามั๊ยคะเนี่ย แหม่ รออ่าน จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 18 มิ.ย. 52 02:01:25 ]

ความคิดเห็นที่ 84 สงสัยไปพักร้อนอยู่แน่เลย ยังไม่มาอัพเดท.... จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 19 มิ.ย. 52 15:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 85 สนุกกว่าโรบินฮูดนะคะ  เคยอ่านเรื่องนั้นตอนต้นๆ  แล้วก็ไม่ได้ต่องานเยอะน่ะค่ะ  มาเร็วๆนะคะอยากอ่านต่อ  เดี๋ยวเข้าฤดูงานอดอ่านอีก ความรู้เพิ่มขอบคุณอิวาสุที่เสริชมาอธิบายให้ฟังถึงรากศัพท์ค่ะ จากคุณ : คุณจ๊ะจ๋า - [ 23 มิ.ย. 52 20:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 86 http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H7864092/H7864092.html http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H7999402/H7999402.html เราตามไปเจอที่กระทู้ใหม่ค่ะ เอามาฝากคนที่รอ(แต่ไม่รู้) จากคุณ : แผนลวงสำเร็จแล้ว - [ 24 มิ.ย. 52 21:00:46 ]