ความคิดเห็นที่ 1 แอบกลุ้มอยู่เหมือนกันค่ะ ตอนนี้ลูกชายสี่ขวบแล้ว ก็พูดทั้งไทยทั้ง ญป (ส่วนมากญป) ถ้าไปข้างนอกก็ พูด ญป  แต่ลูกชายก็ฟังไทยเข้าใจนะคะ แต่ไม่พูด บอกให้ทำโน่นทำนี่พูดไทย ก็เข้าใจค่ะ บางครั้งพูด ญป ผิดลูกชายก็สอนว่า ไม่ใช่พูดแบบนั้นนะ ต้องพูดแบบนี้สิ เมื่อก่อนก็เคยอ่านนิทาน ญป ให้ฟัง  บางครั้งก็อ่านผิดบ้าง ช้าบ้าง  นำเนียงไม่ได้บ้าง  ( ลูกชายหัวเราะเยาะ) ไม่ใช่หัวเราะ เพราะนิทานสนุกนะ แต่หัวเราะ แบบเอามือปิดปาก แล้วก็ทำเสียง หัวเราะคิกๆ เราก็เกิดอาการน้อยใจ น้ำตาก็ไหล โมโหตัวเองด้วย ที่ไม่เก่ง แล้วก็บอกลูกว่า แม่อุตส่าห์ตั้งใจอ่านให้ฟังนะ แล้วแม่ก็ไม่ใช่คน ญป ด้วย แม่เป็นคนไทยนะ  อย่าหัวเราะแม่หรือใครแบบนี้อีกนะ ไม่ดี เขาเห็นเราน้ำตาไหล เขาก็ร้องให้ด้วย แล้ว เขาก็บอกว่า ขอโทษนะ ต่อไปเขาจะไม่หัวเราะเยาะ อีกแล้ว แล้วก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้เรา  ตั้งแต่วันนั้นมาเราก็ไม่ได้อ่าน นิทานให้ลูกฟังอีกเลย  รอให้พ่อเขามาอ่านให้ฟัง ได้แต่สอน ตรงที่เราเข้าใจจริงๆ   เรื่องที่ รร ลูก ก็มีเพื่อนลูกถามเหมือนกันค่ะ ว่า เป็นคนที่ไหน เราก็บอกว่าเป็นคนไทย เขาก็บอกว่าเหรอ  แต่ลูกชายชอบให้ ไปทำกิจกรรมที่ รร ด้วยนะคะ แล้วเวลาเห็นแม่ก็ดีใจที่แม่มา เพราะส่วนมากไม่ค่อยได้ไป เพราะทำงาน  ส่วนมาจะเป็นปู่ แต่ถ้าว่างหรือตรงกับวันหยุดก็ไปค่ะ ตอนนี้ลูกชายอาจจะยังเล็ก ก็เลยยังไม่ค่อยมีปัญหา ก็กังวลอยู่เหมือนกันค่ะ ว่าลูกจะมีปัญหา ตอนเข้าประถม  กลัวเพื่อนล้อค่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ จากคุณ : yusei (yusei) - [ 17 มิ.ย. 52 09:36:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ สำหรับเรา เราคุยภาษาญี่ปุ่นตอนต่อหน้าคนอื่นที่รู้จัก เพราะไม่อยากให้เขาไม่เข้าใจ เราเคยอยู่ในสถานการณ์ที่แม่ลูกพูดภาษาอื่นหลายครั้ง เราไม่เข้าใจ เออ  อึดอัดค่ะ เลยไม่อยากให้ใครมาอึดอัดกับเรา..อันนี้หมายถึงคนรู้จักนะ ถ้าคนไม่รู้จัก เราไม่สน เวลาไปประชุม เราก็พูดญี่ปุ่น เพื่อนๆ เขาก็รู้ว่าภาษาญี่ปุ่นแปร่ง ไม่ใช่คนญี่ปุ่น บางคนก็ถาม เราก็ตอบไปแหละ ถามอีกด้วย รู้จักประเทศไทยหรือเปล่า แต่ที่พูดญี่ปุ่นเพราะไม่อยากให้เขาไม่เข้าใจเรื่องที่เราพูด ..นอกจากเรื่องที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้... ซึ่งก็มีข้อไม่ดี ลูกพูดภาษาไทยไม่ชัดมากกกกกก และสับสนในหลายโอกาส แต่ก็เอาเหอะ บวกลบคูณหารแล้ว เราอยากทำอย่างนี้ ไม่ใช่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเป็นต่างชาติ เรื่องนี้เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี แต่อยากให้เข้าใจเรื่องที่พูดค่ะ หรือบางมุมก็จะคิดว่า ไม่อยากแปลกแยกค่ะ เราหวั่นบางอย่างกับการให้เด็กใช้ชีวิตในประเทศนี้ เราคิดว่า ลูกคุณพูดตามที่เขาคิด ที่เขารู้สึกอย่างนั้นณ ตอนนั้น ซึ่งก็ไม่แปลก เด็กยังไม่ผ่านกระบวนการคิดเท่าผู้ใหญ่ เดี๋ยวเขาจะรู้และคิดได้เอง เพียงแต่คุณจะผ่านการคิดอย่างนี้อีกนานเท่าไร เชื่อสิ เดี๋ยวจะผ่านไปได้ แล้วจะมองกลับมาว่าเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว..เพียงแต่ฝังใจ คุณพูดและตอบอย่างที่คุณพูดนี่แหละ เดี๋ยวลูกจะเข้าใจเอง ที่ผ่านมาเขายังไม่เข้าสังคมคนเยอะ เขาก็สะดุดเป็นธรรมดา ต่อไปเขาจะได้รู้ว่า โลกนี้มีคนหลายชาติ หลายภาษา และคนต่างเชื้อชาติก็อยู่ด้วยกันได้ แต่งงานกันได้ อย่างพ่อกับแม่นี่ไง และเขาก็คือคนๆ หนึ่งเหมือนทุกคนในโลกนี่แหละ ขอเขาปรับตัวปรับใจนิดนึง   อาจจะเหนื่อยหน่อย สู้ๆ ค่ะ ส่วนเรื่องอ่านนิทาน เราอ่านหนังสือไทยมากกว่าญี่ปุ่น แต่บางทีก็อ่านญี่ปุ่นให้ฟังบ้าง คนโตรู้ว่าเราอ่านไม่ชัด บางตัว ฮีจะสอนเราเสียอีก เราก็ให้สอนค่ะ แล้วบอกอีกว่า เรียนอะไรมา บอกม้ามะได้ ม้ามะมีเรื่องที่ไม่รู้อีกเยอะ ม้ามะก็เหมือนกัน มีอะไรจะบอก ยิ่งเรื่องภาษาไทย ได้เสม๊อ ส่วนคนเล็กยังมึนๆ อยู่ อนุบาลหนึ่ง ฟังได้ ยังไม่โต้เท่าไหร่ ปล. ลูกเราไปบอกคุณครูว่า พ่อเป็นคนไทย ดูสิ สับสนขนาดไหน ฮ่าๆ จากคุณ : iamname - [ 17 มิ.ย. 52 10:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่มีลูกค่ะ แต่จขกท.คงจะเครียดมากๆในตอนนี้เลยอยากเข้ามาเป็นกำลังใจให้แล้วกันนะค่ะ เหมียวๆก็รับลูกครึ่งแม่คนไทยมาเลี้ยงเหมือนกันค่ะตอนนี้ ก็สอนหลานทั้งไทยและอังกฤษเพราะตัวเองยังไม่เก่งภาษาญี่ปุ่นเลย หลานเองก็สอนภาษาญี่ปุ่นให้น้าเหมือนกันดูเหมือนว่าเค้าก็อยากจะเรียนรู้ และเหมียวก็อยากให้หลานๆเก่งได้หลายๆภาษา คิดว่าลูกของจขกท.ยังเด็กมากง่ะค่ะ พอเจอเืพื่อนล้อก็เลยไม่รู้จะทำยังไง เลยไม่อยากให้แม่ไปโรงเรียนเดี๋ยวเพื่อนจะล้อแม่เอาอีก เค้ารักแม่เค้ามากง่ะค่ะเลยไม่อยากให้ใครล้อด้วยมากกว่านะคะ อย่างที่จขกท.อธิบายเค้าน่ะถูกแล้วค่ะ อาจจะบอกเค้าว่าให้บอกเพื่อนว่าแม่น่ะเป็นคนไทยนะ ไม่ใช่คนญี่ปุ่นอาจจะพูดสำเนียงไม่ชัดก็ต้องขอโทษด้วย น่าภูมิใจออกเป็นลูกครึ่งน๊า แล้วเวลาพูดกับเพื่อนหนูก็พูดญี่ปุ่นไปแล้วกัน เพราะว่าเดี๋ยวเพื่อนจะฟังหนูไม่รู้เรื่องนะครับ เหมียวๆเชื่อว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้เด็กมีปัญหาน่ะค่ะ เดี๋ยวโตขึั้้นอีกหน่อยเค้าก็จะเข้าใจและลืมมันไปเองค่ะ เดี๋ยวคงมีพี่ๆที่มีประสบการณ์มาแชร์กันน่ะค่ะ ยังไงก็เป็นกำลังให้ค่ะ จงตั้งมั่นในสิ่งที่ทำต่อไปค่ะ เป็นสิ่งที่ดีแล้วจริงๆ ตามกระทู้ที่ผ่านๆมาก็เห็นว่าเค้าก็สอนให้ได้สองถึงสามภาษากันทั้งนั้นเลยนะคะ เลยเก็บเอากระทู้เก่าๆในห้องนี้่มาให้อ่านอีกครั้งนึงค่ะ เผื่อจะได้มีกำลังใจเพิ่มขึ้นคร่า สู้สู้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H7942391/H7942391.html http://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/2009/01/H7415716/H7415716.html จากคุณ : เหมียวเหมียว (wichayen) - [ 17 มิ.ย. 52 10:27:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าจะเป็นไปตามวัยนะคะ เด็กวัยนี้ เขาไม่อยากจะแตกต่างจากเพื่อนๆ น่ะค่ะ ที่คิดแบบนี้ก็เพราะ  เด็กๆ ที่บ้านทั้งสองคนเลย มีคำพูดคล้ายๆ กันนี้ ตอนช่วง สี่ขวบปลายๆ เขาพูดออกมาแบบซื่อๆ  แต่บางทีแม่ก็อดน้อยใจไม่ได้ นะคะ  แต่ก็ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ อธิบายไปง่ายๆ ตามวัย ของเขา   แล้วพอถึงวันหนึ่ง เขาจะเลิกอาย เปลี่ยนเป็น ภูมิใจในความเป็นลูกครึ่ง  ภูมิใจในความเป็นเด็กสองภาษา ของเขาค่ะ ตอนนี้ ลูกสาวอยู่ ป.2 แล้ว  ปกติก็เป็นเด็กเรียบๆ ออกแนว ไม่ตั้งใจเรียนเล็กน้อย  วันหนึ่ง ในห้องเรียน มีสอนเพลงที่ให้ แทรกคำภาษาอื่นๆ เข้าไปได้   เขาเลยยกมือแทรกคำภาษาไทย ลงไป  จากนั้นเลยเป็นที่สนใจของครูและเพื่อนๆ ขึ้นมา มีคุณครูสองสามคน มาพูด "สวัสดี" "สบายดีไหม" ด้วย เพราะว่า เคยไปเที่ยวไทย เคยไปสอนในประเทศแถบๆ บ้านเรา ในรายการอาหารกลางวันของโรงเรียน  จะมีบางมื้อเป็นอาหาร ประเทศต่างๆ   บางที มีอาหารไทย (ยำวุ้นเส้น) อยู่ในเมนู ด้วยค่ะ  ก็เลยคิดๆ ว่า โรงเรียนก็พยายามจะเปิดโลก นอกญี่ปุ่นให้เด็กๆ ได้เรียนรู้ด้วย มันยิ่งทำให้เขาภูมิใจว่า เขาได้ไปเห็น ได้ไปรู้ของจริงๆ นอกญี่ปุ่นมาแล้ว ตอนนี้ บอกว่า ถ้าอ่าน เขียนได้ ก็คงดีนะแม่ (แม่ดีใจมากๆ แต่ยอมรับว่า สอนไม่ได้ค่ะ ไม่อดทนพอ) ตอนนี้ของที่บ้าน  สำหรับพี่สาว (เด็กประถม) ไม่ห่วงแล้ว คิดว่า เขาเป็นเด็กสองภาษาแบบชัวร์ๆ ไม่ลังเลที่จะพูดไทยกับ แม่แม้แต่นอกบ้าน  เวลาเดินกลับบ้าน บางที สอนเพื่อนพูด สวัสดีก่ะ แล้วให้ไหว้ยายด้วย (ตอนนั้นยายมาอยู่ด้วยสามเดือน) คงต้องดูอีกที ช่วงสัก 10 ขวบขึ้น หรือเริ่มเข้าวัยรุ่นนะคะว่าจะ เป็นไง ส่วนน้องชาย อ.2 นั้น  คิดว่า แม่จะต้องไปทำกิจกรรมที่ รร. ให้มากขึ้น ให้เขารู้ว่า แม่ก็ทำได้  บางที มีแว่บคิดๆ ว่า หากมัน กดดันบีบคั้นใจลูกมากนัก  นอกบ้าน พูดญี่ปุ่นไปเลยดีมั้ย แล้วในบ้านพูดไทยแต่ก็คิดๆ ว่า  ที่ทำมาทั้งหมดก็สูญเปล่าไปแน่ๆ เพราะเขาคงจะยิ่งรู้ว่า ภาษาไทยไม่จำเป็นเลยสำหรับเขา   อีกอย่าง ภาษาญี่ปุ่นของแม่ก็ไม่เก่งพอที่จะใช้อบรมสั่งสอนได้ถึงแก่นด้วย พูดเป็นคำๆ ตะกุกตะกัก ต่อหน้าเพื่อนๆ คิดว่า ลูกน่าจะอายมากกว่า อีก (เอ...หรือจะลองดูดีนะ  เผื่อจะขอร้องแม่ว่า แม่ครับ เปลี่ยนเป็นภาษาไทยดีกว่านะแม่นะ) จากคุณ : วดี - [ 17 มิ.ย. 52 10:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นคล้ายๆกันค่ะ ลูกเพิ่งเข้าอนุบาล แต่ก่อนพูดไทยกับลูก แต่พอลูกไป โรงเรียน แล้ว เวลากลับมาเขาจะบอกว่า ถ้าไปข้างนอกหม่าม๊า อย่าพูด ภาษาไทยนะ ฉันก็จะบอกลูกว่า หม่าม๊าเป็นคนไทย ป๊าเป็นคนญี่ปุ่น ลูกก็ เป็นคนไทยกับญี่ปุ่น เพราะฉะนั้นต้องพูดได้ทั้งสองอย่าง (แต่ส่วนมาก เขาฟังออก แต่จะตอบเป็นญี่ปุ่น) ตอนนี้กำลังหัดให้ท่อง ก ไก่ ขำเหมือนกันค่ะ พอถึง คอ คน ทีไร ก็จะท่องเป็น คอ คน ขึ้นเล้า (สงสัย นึกว่าคนเป็นไก่มั้ง ต้องขึ้นเล้า อิอิ) จากคุณ : คนไกลหัวใจเป็นไทย - [ 17 มิ.ย. 52 11:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านด้วย เพราะลูกคนเล็กยังไม่โต  ส่วนคนโตก็อยู่เมืงไทยกำลังคิดว่าปีหน้าจะให้มาเรียนที่นี้ เจอแบบนี้แล้วเริ่มๆกลัวๆแหละ เป็นห่วงลูกสาวคนโตแหละ เพราะพูดภาษาไม่ได้เลย คิดมากแล้วเรา ทำไดีหว่า  ส่วนตัวเราเองก็พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ค่อยได้ด้วย เรียกได้ว่าเท่าหางอึ่งเลย  แง้ๆกลัวแล้ว จากคุณ : nong_ajung - [ 17 มิ.ย. 52 11:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตัวเองก็เคยวิตกและคิดเหมือนเจ้าของกระทู้เหมือนกันค่ะ  เลยถกปัญหานี้กับสามี  เค้าบอกว่าอย่าหวั่นไหวกับสังคมภายนอก ให้เป็นตัวของตัวเองและเลี้ยงลูกในแบบของเราไปนั่นแหล่ะดีที่สุดแล้ว อย่ากดดันหรือคิดว่าตัวเองเป็นปัญหาสำหรับลูก ลูกสาวอยู่อนุบาลสองเหมือนกันค่ะ  เธอจะคอยสอนเวลาเราพูดญี่ปุ่นผิดหรือเพี้ยนไป(ภาษาญี่ปุ่นของเราค่อนข้างแย่ค่ะ) เราจะบอกกับลูกอยู่เสมอค่ะ ว่าแม่เป็นคนไทยพ่อเป็นคนญี่ปุ่น ส่วนลูกนั้นเป็นทั้งคนไทยและคนญี่ปุ่นนะจ๊ะ   ขอให้คุณเจ้าของกระทู้เข้มแข็งนะคะ  เราเองก็จะพยายามเข้มแข็งเหมือนกันค่ะ จากคุณ : morinaga - [ 17 มิ.ย. 52 11:28:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพราะงี้แหละค่ะ เราถึงยังมีลูกไม่ได้ตอนนี้ อยากอ่านออกเขียนได้ พูดได้ ให้เก่งๆซะก่อน ต่อไปจะได้ติดต่อโน่นนี่ เป็นภาษาญี่ปุ่น โดยไม่ต้องลำบากสามี   แล้วถ้ามีลูก ก็ต้องพาเขาไปโรงเรียนเอง ต้องเขียนเอกสารภาษาญี่ปุ่นเองให้ได้  เฮ้อ คุณ จขกท สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : A Legend of Love - [ 17 มิ.ย. 52 12:19:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ยังไม่มีลูกนะคะ แต่ขอเข้ามาเก็บประสบการณ์การเป็นแม่ลูกครึ่งด้วยคนค่ะ เรามีเพื่อนที่เลี้ยงลูกครึ่งสวิต+ไทย และไทย+ญี่ปุ่น แต่เพื่อนเราเลี้ยงลุกที่ไทยเพราะครอบครัวเค้าปักหลักทำธุรกิจที่ไทย เค้าบอกไม่มีปัญหาเรื่องความอายหรือแตกแยก ลูกใช้ชีวิตแบบหรูด้วย เพราะที่ไทยบ้าเห่อเด็กลูกครึ่ง แต่พอได้คุยกับเพื่อนที่เลี้ยงลูกที่นี่ ก็มักเจอะปัญหาเหมือน จขกท. เหมือนกัน แต่พอโตขึ้นเด็กจะเข้าใจเองนะคะ สู้ๆๆนะคะ ถ้าจขกท.มีเวลาว่างก็ลองหาเวลาไปลงเรียนภาษาเพิ่มเติมด้วยดีไหมคะ อย่างน้อยก็ได้เรียนรู้เพิ่มมากขึ้นและจะได้สื่อสารกับลูกให้ได้เข้าใจมากขึ้นด้วย เข้าใจว่าเป็นต่างชาติ ไม่มีทางพูดสำเนียงดีเท่าคนญี่ปุ่นแน่นอนถึงแม้จะเป็นคนเก่งแค่ไหนก็ตาม แต่ขอให้เตือนสติตัวเองว่าจะทำให้ดีที่สุดและพยายาม ลูกของคุณคงจะเข้าใจและเคารพความเป็นตัวคุณมากกว่าเดิม (อันนี้ถามเพื่อนๆสนิทที่เค้ามีลูกมานะคะ) เราเองก็เครียดเหมือนกัน ไม่อยากให้ลุกมาว่า และอายแม่ตัวเอง เลยต้องท่อง อ่านหนังสือตลอด ถึงเราจะทำงานใช้ภาษาญี่ปุ่นมาตลอดแต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งเลย มาอยู่ที่นี่ทุกอย่างคือการเรียนรู้ทั้งหมดค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆนะคะ เชื่อว่า จขกท.ต้องผ่านเวลานี้ไปได้ค่ะ จากคุณ : มาเก็บประสบการณ์+เป็นกำลังใจ (wippy+totoro) - [ 17 มิ.ย. 52 12:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อดไม่ได้ที่ต้องแวะป้ายด้วยคน เพราะตัวเองก็กำลังจะเจอปัญหานี้ ในอีกไม่ช้า คาดว่าเมื่อลูกชายคนโตรู้เรื่อง และรู้จักความอายและสังคม มากขึ้น แต่หวังอย่างมากว่าทุกอย่างจะดำเนินไปด้วยดี อย่างที่คุณวดีบอก เพราะตัวเองยอมรับว่า กังวลมาก ไม่น้อยไปกว่า จขกท เลย แต่บ้านเรา แม่พูดไทยตลอด ส่วนพ่อต้องบังคับให้พูดญี่ปุ่นกับลูก กลัวลูกจะได้สำเนียงที่ไม่ดีไม่ถูกต้องไป พ่อเป็นญี่ปุ่นเหมือนกัน แต่คุณสามีเค้าชอบพูดไทยมาก จนบางครั้งลืมตัว นึกไปว่าครอบครัวฉัน ไทยแท้ แต่พวกเราตกลงกันไว้ว่า ถ้าพูดรวมกันในครอบครัว จะใช้ภาษาไทย เป็นหลัก คือส่วนนึงอยากให้ลูกรู้สึกดีกับภาษาไทย อยากให้เค้ารู้สึกว่า ขนาดพ่อเป็นคนญี่ปุ่น ยังพูดไทยได้ ความสามารถพิเศษทางภาษา ที่เพิ่มขึ้นมามากกว่าเด็กญี่ปุ่นอื่นถือเป็นเรื่องดี ไม่ใช่เรื่องน่าอาย บังเอิญลูกชายเค้าจะรักพ่อมากซะเหลือเกินด้วย ตามธรรมชาติเมื่อถึงวัยเรียนรู้และการเลียนแบบ เด็กผู้ชายมักจะ เลียนแบบคนที่เป็นเพศเดียวกัน และอยากจะเอาชนะ ซึ่งเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ตัวเราเองก็หวังว่าไอ้ทฤษฏีนี้ จะสามารถนำมาใช้ให้ลูกรู้สึกภูมิใจในภาษาไทยบ้าง อันนี้เป็นความคิดของครอบครัวเรานะคะ ตัวเองคิดว่าถ้าแค่แม่คนเดียว คงยากและเหนื่อยน่าดู เลยชักจูงคุณสามีมาร่วมด้วยช่วยกัน  รวมทั้งพยายามชี้ชวนหรือ หาข้อดีต่างๆนานา มาบอกลูกและให้เค้าเห็นและเข้าใจด้วยตัวเอง สิ่งที่ขาดไม่ได้ คือ ตัวคุณแม่เองต้องสร้างความภูมิใจให้แก่ลูก ให้ลูกรู้สึกว่าแม่ฉันก็เก่ง มีความสามารถไม่แพ้ แม่ๆญี่ปุ่น อยากจะแนะนำเจ้าของกระทู้ตามที่ตัวเองคิดอ่ะนะ แต่ก็อยากเป็น กำลังใจให้ด้วย สู้ๆค่ะ เพื่อลูก จากคุณ : My first love - [ 17 มิ.ย. 52 13:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โฮะๆๆๆๆ  ว่าจะตั้งกระทู้ แต่มีคนเปิดกระทู้ก่อน อิ อิ ตอนนี้ลูกสาวคนโตอยู่อ.3ปีหน้าจะเข้าป.1แล้วค่ะ  ปัญหานี้มันเกิมาตั้งแต่อ.2เหมือนกัน แต่เจี๊ยบจังทำเฉยๆๆ  เพื่อนๆๆของลูกก็จะงงว่าพูดอะไรกันว่ะ.??????????? เรากก็อธิบายไปว่าเราไม่ใช่คนญี่ปุ่น  แต่โชคดีหน่อยที่แม่ๆๆของเด็กเหล่านั้นรู้จักเมืองไทยบ้าง เคยไปบ้างก็อธิบายให้ลูกเข้าใจ แล้วเด็กๆๆก็จะบอกว่ายูกิสุดยอด พูดภาษาอื่นได้ด้วยตอนนนี้เลยชินไปแล้วค่ะ แต่เหตุการณ์เกิดเมื่อวานตอนเช้า  เจี๊ยบจังเดินไปส่งลูกทถกเช้าแล้วก็ชอบเดินคุยโน่นนี้ตามประสาแม่-ลูก(ใช้ภาษาไทยล้วนๆๆ ) พอไปเกือบๆๆถึงรร.ประมาณเกืบ200เมตร ยูกิบอกว่า****แม่จ้าอย่าพูดภาษาไทยหน่อย*** เจี๊ยบจัง****ทำไมอ่ะ  รร.มีกฎว่าแม่ห้ามพูดเหรอ** ยูกิ***เปล่า หนูอายอ่ะ *** เจี๊ยบจัง**อายไมอ่ะ ก็แม่คนไทยนี้หว่า ไม่เห็นอายเลยดีออก ไม่ชอบขี้หน้าใครด่ามันต่อหน้าก็ได้ ไม่ต้องกล้ว555***ครูว่าเหรอ ยูกิ**ป่าว ** จจ.**แล้วไงอ่ะ  ทำไมอาย  ** ยูกิ **ก็เพื่อนงงอ่ะ ว่าแม่กะหนูพูดอะไร เถียงกันจนถึงหน้าห้อง555สรุปว่าเสียใจนะ แต่ไม่ท้อ พูดต่อไป พอเมื่อเช้าถามยูกิว่า  **แม่พูดไทยหนูอายเพื่อนงั้นหนูก็ไม่ต้องไปเมืองไทยนะ เพราะแม่เป็นคนไทย พูดไทย หนูอายเพื่อน ปิดเทอมนี้ก็อยู่ที่นี่แล้วกัน  อดกินขนมไทย กับข้าวบ้านอากงแล้วกัน*** พอยูกิได้ยินประโยคสุดท้าย  แม่เจ้าเท่านั้นแหล่ะ***ไม่อายๆๆๆๆหนูไม่อายแล้ว หนูอยากไปบ้านอากง อาม่า*** สรุป  ว่ายูกิเห็นแก่กินค่ะ ท่านผู้ชม...55555 จากคุณ : เจี๊ยบจัง - [ 17 มิ.ย. 52 14:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กระทู้สาระสำหรับคุณแม่แดนปลาดิบมาแล้วววๆ คิดว่ามีหลาย คคห. ที่อ่านแล้วทำให้เรารู้สึกดีขึ้นและอยากพยายามพูดภาษาไทยกับลูกให้มากขึ้นและอยากพูดต่อไปอย่างไม่ต้องอายใคร ตอนนี้ลูกชายเราก็สองขวบ อีกไม่กี่ปีก็คงต้องเผชิญปัญหานี้เฉกเช่นเดียวกับ คุณ จขกท. และอีกหลายๆคน... สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเราอย่าไปท้อแท้ อย่าเพิ่งเสียกำลังใจ เรามีความภาคภูมิใจในภาษาของเรา เราต้องทำให้ลูกรู้สึกภูมิใจในภาษาไทยด้วยค่ะ ทุกวันเราพูดไทยกับลูกอย่างมีความสุข แม้ลูกจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เราคิดว่าถ้าลูกเริ่มรู้จักอายเพื่อนเพราะความแปลกแยกของภาษา ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เหมือนอย่างที่บาง คคห.บอกว่าโลกใบนี้มันกว้างมีผู้คนหลายเชื้อชาติและมีภาษาหลายภาษา ถ้าเป็นเรา เราอยากใช้วิธีนี้อธิบายให้ลูกได้เห็นภาพชัดเจนขึ้น เราจะเอาแผนที่โลกมากาง แล้วอธิบายว่าตรงนี้คือประเทศญี่ปุ่น มีคนญี่ปุ่นอาศัยอยู่พวกเขาใช้ภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาพูดสื่อสารกัน และก็ชี้ไปที่แผนที่ประเทศไทย บอกนี่คือประเทศไทย แม่เกิดที่ประเทศนี้ ทุกคนที่ประเทศไทยรวมทั้งแม่พูดภาษาไทยกันหมด จากนั้นอาจจะชี้ไปที่แผนที่ประเทศอื่นด้วยก็ได้ อย่างประเทศอังกฤษพูดภาษาอังกฤษแบบนี้น่ะค่ะ เราว่าวิธีนี้จะสอนให้ลูกเข้าใจอะไรที่กว้างออกไป โลกเราไม่ได้มีแค่ประเทศญี่ปุ่น หรือภาษาญี่ปุ่น และกรณีถ้าลูกบอกเพื่อนชอบล้อว่าพูดภาษาอะไรกัน(แถมหัวเราะเยาะ) นี่บอกลูกเอาแผนที่โลกไปกางแล้วอธิบายเพื่อนๆไปเลย ถ้าใครไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปสน แต่ขอให้ลูกเราเข้าใจสิ่งที่เราบอกก็พอค่ะ คือมันเป็นการสอนที่มีเหตุและผล เราว่าเด็กๆก็ต้องเข้าใจในที่สุด พอถึงชั้นเรียนที่มีการเรียนที่ระดับสูงขึ้น ลูกเราจะสามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้ดีและไวกว่าเด็กๆญี่ปุ่น ที่รู้จักแต่ประเทศของตัวเองเพียงประเทศเดียวเสียอีกนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณแม่ๆทุกท่านค่ะ สู้กันต่อไปให้ดีที่สุด ยามท้อก็มาตั้งกระทู้คุยปรึกษาแบบนี้ก็ดีค่ะ เราจะได้เรียนรู้จากประสบการณ์ ของแต่ละคนไปพร้อมๆกัน จากคุณ : หนูซุยกะ - [ 17 มิ.ย. 52 15:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนนี้ลูกสาวอยู่ ป. 1 ค่ะ.....ยังไม่เคยเจอปัญหาแบบเจ้าของกระทู้...คิดว่าขึ้นอยู่สภาพแวดล้อมในโรงเรียนด้วยมังคะ...เผอิญช่วงอนุบาลทางโรงเรียนค่อนข้างเข้มงวดในการเข้าร่วมกิจกรรมของแม่ ๆ....ต้องทำกิจกรรมในกรอบและกติกาที่เค้ากำหนด...ประชุมเสร็จให้กลับบ้านเลย...แม่ ๆจะจับกลุ่มคุยกันในโรงเรียนไม่ได้...เด็กลูกครึ่งเค้าก็จะจับให้อยู่ห้องเดียวกันเพื่อลดความแปลกแยก.....เวลาพูดภาษาไทยกับลูกก็เลยดูไม่แปลกค่ะเพราะแม่รัสเซียหรือแม่คนจีนก็พูดภาษาของตนกับลูกเช่นกัน..... พอเข้า ป.1 ครูประจำชั้นก็แนะนำเลยค่ะว่าลูกเป็นลูกครึ่งแถมยังบอกให้ลูกสอนภาษาไทยให้เพื่อนร่วมชั้น....(คิดว่าครูใช้จิตวิทยาด้วยน่ะคะว่าเค้าพูดได้สองภาษา)เลยภูมิใจใหญ่....พอเจอเพื่อน ๆโชว์พูดภาษาไทยกับแม่เฉยเลย.... ส่วนตัวคิดว่าคงต้องสอนให้เค้าภาคภูมิใจในความเป็นไทยน่ะค่ะ...เวลาเราพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ชัดหรือไม่ถูกก็บอกเค้าไปเลยว่าเราไม่ใช่เจ้าของภาษา....แต่เราภาษาไทยเราเก่งกว่าพ่อหรือลูกนะ...พยายามเอาปมด้อยมาเป็นปมเด่น......ถ้าเป็นไปได้ปิดเทอมลองเอาไปเข้าโรงเรียนที่เมืองไทยดู....เค้าจะได้เรียนรู้ทั้งภาษา  วัฒนธรรม สภาพสังคม  จะทำให้เค้ามองภาพในมุมกว้างขึ้นค่ะ....... แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 52 20:39:15 จากคุณ : vipavee (vipavee) - [ 17 มิ.ย. 52 20:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อยากให้กำลังใจคุณแม่จัง เราก็เคยโดนสถานการณ์คล้ายๆกันแต่ไม่ใช่กับลูกตัวเองนะ เป็นเด็กอนุบาลแถวบ้านเวลาคุยกับเราแล้วแอบกระซิบกัย หัวเราะกันกิ๊กกั๊ก ว่าเราพูดภาษาญี่ปุ่นแปร่ง ประหลาด ทั้งๆที่ลูกสาวก็พูดญี่ปุ่นเก่งดี ตอนแรกก็หน้าชาเหมือนกันแบบเด็กๆมาหัวเราะเยาะภาษาญี่ปุ่นของเรา แต่เด็กก็คือเด็ก เราไม่โกรธนะ กลับคิดว่าก็ภาษาญี่ปุ่นไม่ใช่ภาษาแม่ฉันนี่ จะให้พูดเก่งเหมือนพวกเธอได้งัย ถ้าพูดได้เหมือนคนญี่ปุ่นนี่สิ เรื่องแปลก จริงมั้ย คุณแม่อย่าคิดมากเลย คิดว่าเป็นวัยของเขา เราก็ทำใจไว้แล้วล่ะว่าซักวันนึง ลูกสาวต้องมีอายบ้าง แต่เราจะสอนลูกเสมอ ว่านี่คือภาษาแม่ แม่เป็นคนไทยพูดไทยชัดกว่าญี่ปุ่นมันเป็นเรื่องธรรมดาจ้ะ จากคุณ : มูมู (pnn2) - [ 17 มิ.ย. 52 20:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านได้แว่บๆ เห็นใจหัวอกแม่ทุุกคนค่ะ ลูกชายคนโตตอนนี้พูดไทยได้แค่ สะหวัดดีก๊า ขอบคุณก๊า คุงยาย สามคำนี้แค่นั้นค่ะ แฮ่... ทุกวันนี้แค่คุยภาษาไทยกับใครนานเกินกว่าสิบนาที เธอจะวีนกรี๊ดแตก คงรู้สึกเหมือนแม่หายเข้าไปอยู่ในโลกที่ลูกไม่เข้าใจ จะว่าไปคนโตเราพูดภาษาไทยด้วยกันน้อยมากๆ ลูกพูดได้ตอนขวบครึ่ง ก็จากโฮอิคุเองล้วนๆ ภาษาญี่ปุ่นแซงหน้าแม่ไปหนึ่งช่วงตัว โดนคุณยายที่เมืองไทยน้อยใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมไม่สอนให้หลานพูดไทย นี่เลยกำลังพยายามเสี้ยมคนเล็กให้ได้ภาษาไทยไว้ซักคน แต่ไม่รู้จะไปรอดซักกี่น้ำ เราค่อนข้างสังคมจัดด้วยอ่ะค่ะ ไม่ล้มหมอนนอนเสื่อ หรือฝนฟ้าไม่เป็นใจก็ไม่อยู่บ้านหรอก หอบลูกสองคนตุเลงๆออกจากบ้านตั้งแต่หัววัน แล้วสถานการณ์หลายอย่างบังคับให้ต้องพูดภาษาญี่ปุ่นกับลูกตลอดเวลา  จะว่าไปมันเป็นเรื่องบอบบางเหมือนกันนะ มีพูดไทยได้สบายปากตอนดุลูกแค่นั้นเองละมัง เพราะต่อให้เพื่อนในกลุ่มฟังไม่เข้าใจก็จับสีหน้าได้ว่ากำลังสั่งสอนลูกนะ แต่ถ้าคุยจุ๊กจิ๊กงุ๊งงิ๊งกันแค่แม่ลูกนี่ มีปัญหาทีหลังเอาเหมือนกันนะคะ ปีหน้าเข้าอนุบาล คาดการณ์ว่าจะเจอปัญหาคล้ายๆกับแม่ทุกคนเช่นกัน ไว้ถึงตอนนั้นคงเข้ามาร่วมด้วยช่วยกันกลุ้มอีกระลอก :-P สู้ๆนะคะ สู้ๆ จากคุณ : Hatsu - [ 17 มิ.ย. 52 20:47:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มายกมือกับปัญหานี้อีกคนค่ะ     อยากบอกว่าเป็นเหมือนกัน ก่อนอื่นเห็นใจเจ้าของกระทู้มากเลยนะค่ะ  ที่เจอลูกพูดแบบนี้ แต่น้องเค้ายังเด็กน่ะค่ะ คิดอะไรก็พูดมาแบบนั้น เข้าใจว่าเป็นคุณแม่ท่านไหนก็น้อยใจทั้งนั้นแล่ะ เมื่อเจอลูกพูดแทงใจดำแบบนี้ เป็นเราก็คงร้องไห้ น้ำตาไหลเหมือนกัน เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ก็นะไม้รู้จะทำไงได้ ในเมื่อเราก็ไม่ใช่เจ้าของภาษาจริง ๆๆ ออกเสียงไม่ได้ตรงแปะ ก็ต้องยอมรับกันไป   สรุปสอนภาษาไทยเลยค่ะ  อย่าท้อและอย่าเลิกที่จะพูด เอาให้รู้ไปสิว่าจะไม่รู้ความหมายเลยสักตัว ที่ว่ามาดิฉันเองก็สับสนตัวเองเหมือนกัน  ตอนนี้ลูกชายสองขวบเกือบสาม  พูดเก่งมากๆๆๆ แต่ภาษาญี่ปุ่นน่ะ เพราะเราเองใกล้ชิดลูกมากสุด เลยเลือกพูดและสอนภาษาญี่ปุ่นให้เค้า  ญี่ปุ่นแบบงั้นๆๆ แหล่ะค่ะ ไม่ได้เก่งขั้นเทพ หนังสือ หรือนิทานก็เป็นญี่ปุ่น เพราะภาษาไทยไม่ได้ซื้อติดมา แม่ก็เรียนมันไปด้วยซะเลยกับลูก แต่บางครั้ก็พูดไทยกับลูก เค้ารู้เรื่องทุกอย่างนะค่ะ ภาษาไทยนี่ แต่เค้าไม่ยอมพูดอ่ะ จะตอบกลับมาเป็นภาษาญี่ปุ่นหมด มีบางครั้งดิฉันโมโหมาก  บอกว่าถ้าคุณแม่พูดไทยออกไป อย่าตอบกลับมาเป็นภาษาญี่ปุ่นเด็ดขาด ให้พูดไทยอย่างเดียว แบบเด็ดขาดมาก หน้าดุมากก เค้าก็พูดกลับมาว่า  "  แม่คับ  ไม่ได้ กัสตะ " คือ ทำไม่ได้นั้นเอง เพราะปกติ เค้าจะพูดว่า "เดกิไน กัตตะ "  ฮ่า ๆๆๆ จากที่โกรธ ๆ อดขำอมยิ้มไม่ได้เลยดิฉันอ่ะ ดีหน่อยที่โทรคุยกับคุณตา คุณยาย ทุกวัน  บอกเค้าพูดเค้าถึงพูดบ้าง  แต่ก็จะพูด ถามออกมาเป็นญี่ปุ่นอยู่ดี ต่อไปคงได้เจอปัญหาแบบที่แม่บ้านทุกท่านเจอแน่แท้ค่ะ  ส่วนตัวก็โทษตัวเองด้วยที่ไม่หนักแน่นสอนภาษาไทย พูดไทยให้ตลอดรอดฝั่งไปเลย ทั้งที่ตั้งใจแน่วแน่ไว้แล้ว  แต่ถ้าใครไม่ได้มาอยู่ในสถานการณ์แม่ลูกครึ่งแบบนี้ ก็คงไม่เข้าใจแบบเราๆๆ หรอกค่ะ งั้นก็เป็นกำลังใจกันต่อไป จากคุณ : หนูริวจัง - [ 18 มิ.ย. 52 00:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นใจคุณแม่เจ้าของกระทู้มากเลยคะ เราอาจจะเจอปัญหาอย่างเช่นคุณแม่เจ้าของกระทู้ในอนาคตแน่นอนคะ ตอนนี้ลูกสาวอายุได้ 3 ขวบ กว่า ๆ เพิ่งจะเริ่มเข้าโรงเรียนอนุบาลตั้งแต่เดือน 4 เราจะพูดภาษาไทยทั้งในนอกบ้านและในบ้าน แต่ถ้าอยู่รวมกลุ่มใหญ่ รวมตัวกับแม่บ้านญี่ปุ่นก็จะพูดภาษาญี่ปุ่นคะ (ไม่อยากแปลกแยกจากเค้ามากเท่าไหร่) อ่านความคิดเห็นของแม่บ้านแต่ละท่านแล้ว รู้สึกดีที่มีข้อแลกเปลี่ยนและประสบการณ์กัน บางครั้งเราก็ท้อนะ ไหนจะโดนแรงกดดันจากปู่ย่า หรือจากตัวเราเอง เพราะเราอยากจะให้ลูกพูดภาษาญี่ปุ่นให้ได้เทียบเท่าเพื่อนวัยเดียวกัน และไหนจะภาษาไทยของเราเองล่ะ อยากให้เค้าพูดได้ อย่างที่เราตั้งใจอยากให้พูด มันเป็นแรงกดดันไง... แต่พยายามปลอบใจตัวเองอยู่ตลอด ไม่ต้องไปบังคับลูกมากหรอก ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป ฝึกฝนลูกไป สักวันลูกจะเข้าใจสิ่งที่แม่พร่ำบอกและพร่ำสอน เออ แม่เป็นคนไทยนะ ลูกจะต้องพูดภาษาไทยให้ได้นะ กลับเมืองไทยไป จะได้คุยกับ ตา ยาย ลุง ญาติที่เมืองไทยได้ยังไงละ แต่ขออย่างน้อย ขอให้ลูกพูดภาษาไทยได้ อย่างพ่อ (คนญี่ปุ่น) ซึ่ง แกจะพูดได้ชัดและคล่องซะเหลือเกิน เป็นกำลังใจให้คะ ถึงแม้จะท้อแต่ก็ต้องสู้ต่อไปเน้อ (เราเองด้วย) สู้ สู้ * แก้คำผิดคะ แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 52 09:25:05 จากคุณ : แม่น้องคะน้าจัง (Kana Jan) - [ 18 มิ.ย. 52 05:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ยังไม่เคยโดนลูกพูดแบบนี้ด้วย แต่ถ้าเจอเข้า เราก็คงเหี่ยวมากเหมือนกัน แล้วก็จะบอกๆๆๆเจ้าตัวไปว่าแม่เสียใจที่ลูกอายที่แม่พูดญี่ปุ่นไม่ดี   บอกไปให้หมดว่าเราเสียใจแค่ไหน เพราะอะไร   เค้าจะได้รู้ว่าคำพูดนี้ทำให้แม่เป็นอย่างนี้ และคงจะระมัดระวังที่จะไม่พูดอีก...หวังว่าลูกจะให้ความสำคัญกับจิตใจแม่ มากกว่าความรู้สึกของคนอื่น   ในความเป็นจริง  เวลาพูดกันแต่ญี่ปุ่นในบ้าน  ถามไทยตอบญี่ปุ่น เราจะตะโกนลั่นว่า "ไม่มีใครพูดภาษาไทยกับหม่าม้าเลย  หม่าม้าเป็นคนไทยนะ ไม่ใช่คนญี่ปุ่น" ทำหน้างอนเล็กน้อย   "ใครพูดภาษาไทยไม่ได้ ปีนี้ไม่พาไปเที่ยวเมืองไทยเว้ย" แค่นี้...สองเสือก็ปรี่เข้ามาขอโทษแม่แล้วจ้า จากคุณ : gengen - [ 18 มิ.ย. 52 12:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่รู้จะแนะนำยังไงแต่ เป็นกำลังใจให้คุณแม่ลูกครึ่งทุกท่าน แก้ไขปัญหาต่างๆไปได้ด้วยดีครับ^^ โตแล้วก็เลิกอายเพื่อนไปเองมั้งครับ จากคุณ : semplice - [ 18 มิ.ย. 52 15:23:19 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเจ้าของกระทู้คะ ไม่ต้องกังวลนะคะ ตอนนี้น้องเขายังเล็กอยู่ค่ะ ด้วยวัยอนุบาล ก็อาจจะมีคิดอย่างงั้นบ้าง ไว้โตหน่อยก็จะโอเคค่ะ ลูกสาวก็เคยเป็นค่ะ ตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้ โตสิบขวบแล้ว ไม่เห็นเขาว่าอะไรเลย เล่าให้เขาฟังเรื่องในกระทู้นี้เขาบอกว่า อะไรกัน ไม่เห็นต้องอายเลย แม่เป็นคนไทย พูดไทย แหมๆๆ หนูน้อยเป็นสาวแล้วเธอลืมว่าตอนเด็กๆ วัยอนุบาล ตอนไปเที่ยวกับคุณแม่ พ่อแม่พูดไทย มีกระซิบๆ แม่อย่าพูดไทยเสียงดังสิ คนอื่นเขามอง พอตอนนี้นะ มีการแอบนินทาคนญี่ปุ่นเป็นภาษาไทยกับเราด้วย ประมาณว่า พูดไทยแล้วคนอื่นไม่รู้ พูดอะไรก็ได้ อิๆๆ แม่ต้องคอยเตือน นี่อย่าไปทักว่าพี่สาวคนนั้นอ้วนๆ  นะลูก ไม่แน่นะเขาอาจจะรู้ภาษาไทยก็ได้ สุดท้าย  จริงๆแล้วปัญหาของเด็กลูกครึ่งยังมีอีกหลายๆอย่าง เมื่อเวลาเข้าเรียน อาจจะมีการกลั่นแกล้ง รังเกียจว่าเป็นลูกครึ่งในแนวดูถูก อันนี้เคยได้ยินคุณแม่คนอื่นเล่าให้ฟังค่ะ เราก็เลยพยามเต็มที่ ที่จะเข้ากับเด็กๆที่โรงเรียนของลูก และก็แสดงความสามารถและความเสมอภาคต่างๆกับคุณแม่คนอื่นๆที่โรงเรียน เรื่องภาษาญี่ปุ่น แน่นอนสำเนียงเราไม่เหมือนคนญี่ปุ่นเป๊ะๆ แต่ว่าสื่อสารได้รู้เรื่อง และก็ปรับตัวเข้ากับแม่บ้านญี่ปุ่นทั่วไปได้ มีงานกิจกรรมอะไรที่โรงเรียนเข้าร่วมหมดค่ะ และตัวเองจะค่อนข้างแสดงพฤติกรรมและบุคลิคภาพทุกอย่าง อย่างคนญี่ปุ่นทั่วไป เวลาพูดหรือสนทนาต่างๆ ก็ตามคนญี่ปุ่นทันทุกเรื่อง ลูกสาวก็เลยไม่เคยคิดว่าแม่เป็นคนไทย เวลาไปโรงเรียน เพื่อนๆลูกสาวก็บอกว่าเราเหมือนคนญี่ปุ่นทั่วไป แต่อยู่กับลูกก็คุยภาษาไทยกับลูกนะคะเพราะเขาเข้าใจ และสอนเขาให้เป็นคนดีมีน้ำใจเหมือนคนไทย ไม่ให้เป็นหุ่นยนต์เย็นชา และก็ไม่อยากให้เขาเก็บกด แบบไม่กล้าพูดอะไรตรงๆ ประมาณว่าอะไรตรงได้ตรงๆ อะไรควรจะอ้อมๆ ก็อ้อมๆเพื่อรักษาน้ำใจคนอื่น และที่สอนแบบไทยเลยคือ ไม่ให้อ่อนแอ   เพื่อนรังแก ต้องกล้าบอกพ่อแม่กล้าบอกครู ห้ามให้เขารังแกฝ่ายเดียว  ถ้าเขาใช้กำลังเราต้องป้องกันตัวอย่าให้เขาทำเราฝ่ายเดียวเด็ดขาด เคยเห็นเด็กญี่ปุ่นบางคนอ่อนแอมากกับเรื่องเพื่อนรังแก ไม่กล้าบอกพ่อแม่ก็มี ไม่ใช่แค่เด็กๆนะคะ พวกแม่บ้านนี่ก็มีรังแก หรืออิเจเมะกันเหมือนกัน แม่มี่จัง เมื่อก่อนสมัยเข้ากับสังคมแม่บ้านญี่ปุ่นใหม่ๆเคยโดนค่ะ ตอนนี้แก่แล้วกับสังคมญี่ปุ่น สิบเอ็ดปีแล้วกับสังคมนี้ เริ่มรู้และเข้าใจคนญี่ปุ่นมากขึ้น เริ่มปรับเริ่มเปลี่ยนได้แล้ว ตอนนี้ยังไม่มีปัญหา อนาคตไม่รุ้ว่าต้องเจอคนประเภทไหน แต่ก็จะสู้ๆค่ะ จากคุณ : อดีตนักกินจุก - [ 18 มิ.ย. 52 15:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ด้วยนะค่ะ ส่วนตัวเรายังไม่เจอลุกพูดกับเราแบบนี้แต่จะพยายามสอนลุกว่าแม่คนไทยนะไม่ใช่คนญปจะพูดญปไม่เก่งนะแล้วจะพูดไทยกับลูกตลอดนะค่ะลูกจะพูดกับเราบ้างหรือไม่พูดไม่บังคับนะค่ะ แต่สามีที่บ้านจะสอนลูกบอกว่าลุกนะไม่ใช่คนญปเต็ม100นะแม่คนไทยพ่อคนญปเราเห็นสามีสอนลุกบอกมากให้ลุกภูมิใจในการที่ลุกเป็นลุกครึ่งนะค่ะคือบอกส่วนดีของการเป็นลูกครึ่งได้เปรียบคนอื่นนะค่ะได้2ภาษาได้รับอะไรหลายๆอย่างที่บางทีมากกว่าคนอื่นดูเหมือนลูกจะเข้าใจดีเขาจะไม่อายที่จะบอกว่าแม่เป็นคนไทยหรือแม้แต่บางครั้งพูดไทยกับแม่นะค่ะ ส่งนลุกสาวยังแค่อ.1เขาก็เลียนแบบพี่ชายนะค่ะคือพี่พูดอะไรพูดตามนะค่ะ จากคุณ : ฮารุกะ - [ 18 มิ.ย. 52 15:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณทุกๆคำตอบทุกๆกำลังใจของเพื่อนๆนะคะ ขอโทษที่เข้ามาตอบช้าไปหน่อยค่ะ เมือวานมีประชุมแล้วหลังจากนั้นคุณแม่สามีวานให้ขับรถไปทำธุระให้น่ะค่ะเลยไม่มีเวลาเข้ามาตอบกระทู้ วันนี้ลูกเข้านอนแล้วเวลาว่างสำหรับคุณแม่ท่องเนต อิอิ เราโชคดี ที่ได้เพื่อนๆคุณแม่บ้านแถวนี้เป็นคนอัธยาศัยดี ใจดีกันทุกคนค่ะ ทุกคนน่ารักอารมณ์ดีคุยกันง่ายค่ะ ลืมบอกไปว่าเราพึ่งย้ายมาอยู่ญี่ปุ่นได้สาม-สี่เดือนค่ะ ลูกมาเข้าอนุบาลสองตอนเมษา นี่เองค่ะ ที่ผ่านมาอยู่เมืองไทยก็อยู่อนุบาลญี่ปุ่นที่กรุงเทพนะคะ ตอนเข้าเรียนแรกๆ ลูกพูดญี่ปุ่นไม่ได้เลย แรกๆเค้าก็ซึม แต่เค้าเป็นเด็กปรับตัวง่ายค่ะ ร่าเริงสุดฤทธิ์ค่ะ อยู่ไปสักพักภาษาญี่ปุ่นคล่องเลยค่ะ พอย้ายมาญี่ปุ่นเลยปรับตัวไว เค้าเป็นเด็กไม่กลัวคน มาอยู่ไม่นานก็มีเพื่อนสนิทแล้วนะคะ ส่วนเราทุกเช้าส่งลูกขึ้นรถร.ร.แล้ว พวกแม่ๆก็จะอยู่เมาท์กันต่อ ทั้งตอนเช้าและตอนเย็น คุยกันสัพเพเหระ ก็หัวเราะกิ๊กกั๊กกันไป ส่วนใหญ่ก็คุยกับเค้าได้หมดนะคะมีบ้างที่ยังไม่เข้าใจศัพท์บางคำ และทียากคือทุกคนพูดคันไซเบน ก็จะงงๆบ้าง แต่เร่ิมคุ้นกับสำนวนแบบคันไซแล้วค่ะ(แต่พูดไม่เป็นพูดได้แต่ภาษาญีปุ่นแบบปกติค่ะ) เราก็เกาะกลุ่มคุณแม่เมาท์กัน ลูกๆก็วิ่งเล่นกัน อย่างนี้ทุกวันค่ะ บางวันไปทำกิจกรรมที่ไหนก็ไปกับเค้านะคะ แต่เราจะพูดกับลูกต่อหน้าทุกคนเป็นภาษาไทย (ตั้งใจอย่างแน่วแน่ค่ะ) ตรงนี้ล่ะค่ะที่ลูกเริ่มอาย และเริ่มรู้สึกแปลกแยก หน้าตาท่าทางเราจะเหมือนคนญี่ปุ่นมากถ้าไม่พูดก็จะไม่มีใครดูออกว่าเป็นคนต่างชาติค่ะ (มาอยู่นี่ไม่นานโดนคนญี่ปุ่นถามทางสองครั้งแล้วค่ะ ตลกดี เค้าคิดว่าเราเป็นคนท้องถ่ินมั้งคะ) เมื่อวานตอนประชุม(จิคุชูไก่) คุณครูจะมาร่วมประชุมด้วยค่ะ เป็นกลุ่มย่อยๆของคนที่อยู่ละแวกนี้(อนุบาลเดียวกันค่ะ) คุณครูจะมาเดือนละครั้งและมีเมโมจากทันนินเซนเซย์ ว่าลูกๆแต่ละคนอยู่ร.ร.เป็นยังไง คล้ายๆรายงานพฤติกรรมของเด็กว่าเค้ามีปัญหาไหมหรือต้องระวังเรื่องอะไร คุณครูอ่านเมโมจบก็จะเปิดโอกาสให้คุณแม่พูดถึงลูกเวลาที่อยู่บ้านและให้คุณแม่พูดถึงความกังวลใจหรือปัญหาต่างๆ คุณครูก็จะให้คำปรึกษาแนะนำ ผลัดกันพูดทีละคนค่ะ คนอื่นๆก็จะนั่งฟัง ซึ่งตอนอยู่อนุบาลเดิมที่เมืองไทยจะมีแค่เทอมละครั้ง และพูดคุยกันส่วนตัว(โกะจินเมนดัง) จากเมโมของทันนินเซนเซย์ ลูกเราอยู่ร.ร.ไม่มีปัญหาอะไร เซนเซย์บอกว่าเข้ากับเพื่อนได้ดี เล่นสนุกจนบางทีก็ไม่ฟังที่เซนเซย์พูดเพราะมัวเล่นกันอยู่ T.T ก็มี... ส่วนเพื่อนบางคนซะอีกลูกเค้ากลับมีปัญหาเยอะกว่าลูกเรานะคะ ในเรื่องเข้าสังคมเด็กบางคนก็ขี้กลัว ทุกเช้าปวดท้อง หยุดเรียนเป็นอาทิตย์ก็มีค่ะ ฟังแล้วปัญหาเค้าหนักกว่าเราเยอะเลย ตอนที่ถึงตาเราพูด เราก็บอกถึงปัญหาและความกังวลใจเรื่องที่ลูกบอกว่าอายที่แม่พูดไทย ให้เพื่อนๆและเซนเซย์ฟัง ทุกคนเข้าใจและก็ให้กำลังใจด้วยค่ะ รู้สึกดีมากเลยที่ได้อยู่ในสังคมดีๆ และทุกคนมีน้ำใจรับฟังเราแบบเปิดกว้าง ตอนนี้รู้สึกสบายใจขึ้นค่ะ ย่ิงได้รับกำลังใจจากเพื่อนๆหัวอกเดียวกันในห้องนี้ เราก็รู้สึกมีพลังที่จะสู้ต่อไปค่ะ เพื่อนๆทุกๆคนก็สู้ๆนะคะ ขอบคุณทุกๆกำลังใจและน้ำใจงามๆที่เพื่อนๆส่งมาในกระทู้นี้ค่ะ จากคุณ : จขกท.ค่ะ ^.^ - [ 18 มิ.ย. 52 21:29:18 A:58.87.167.185 X: TicketID:093748 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ถ้าพูดได้2ภาษาจะเป็นการดีค่ะ ภาษาญี่ปุ่นในอนาคตก็ต้องใช้ประโยชน์มากเหมือนกันเพราะเป็นภาษาที่3 จากคุณ : sapooh (sapooh) - [ 20 มิ.ย. 52 15:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ^-^ จากคุณ : booklovers - [ 15 ก.ค. 52 19:36:23 ]