ความคิดเห็นที่ 1 รอนานแล้วค่ะ มาเร็ว มาเร็ว รออยู่ วันนี้ว่างทั้งวัน จากคุณ : โกโก้ร้อนแก้วนึงฮะ - [ 22 มิ.ย. 52 08:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน รับน้อง (ออแพร์) นำเข้า หลังจากที่ฉันกำลังสบายอกสบายใจ คิดว่าไม่มีอะไร ท่าทางของเด็ก (น้อย) เหล่านี้ ก็ดูน่ารักดี ไม่มีพิษภัยอะไร สองปีที่นี่คงจะง่ายและแสนสบาย ฉันคิดอย่างเบิกบานใจ แต่ฉันก็อยู่กับความรู้สึกสบายใจได้ไม่นาน มารก็เริ่มมาผจญทันที พอได้เวลาอาหารค่ำ ที่ทุกท่าน (เหล่ามารน้อยทั้งสามและนางฟ้าหนึ่งองค์) มารวมตัวกัน โดยส่วนมากแล้วบ้านที่นี่เขาจะมีห้องมากมาย สารพัดห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องทานข้าว ห้องรับแขก ฯลฯ คือสรุปแต่ละบ้านจะมีห้องกันเยอะแยะมากมาย ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก แต่ต้องมีเยอะ ๆ ไว้ก่อน อะไรประมาณนั้น  (เพื่อความดูดีมีระดับหรือปล่าว) แล้วบ้านนี้ก็เช่นกัน ความจริงบ้านของคนอเมริกัน เขาก็จะมีห้องดินเนอร์ (ห้องทานอาหารค่ำ) กันแทบทุกบ้าน แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ามีไว้เพื่ออะไร เพราะปีหนึ่งเห็นจะใช้แค่ไม่กี่ครั้ง แค่เฉพาะเวลาที่มีแขกมาบ้านหรือ เวลารวมญาติ ตามเทศกาลต่าง ๆ เท่านั้น วันปกติเขาจะกินกันที่ห้องครัว ซึ่งห้องครัวที่นี่โดยมากเขาจะมีเคาเตอร์สูง ๆ ไว้ให้นั่ง หรือมีโต๊ะอาหารเล็ก ๆ ไว้ด้วย นอกจากโอกาสพิเศษกันเท่านั้น ถึงจะไปนั่งทานอาหารในห้องสวยหรู อย่างห้องดินเนอร์ เพราะยังงั้นแล้วบ้านนี้ก็เช่นกัน เขาจะให้เด็กผู้ชายสามคนนั่งที่เคาเตอร์ (สูงมาก) เหล่าลิงน้อยทั้งสามจะต้องปีนขึ้นไปนั่งเอง แล้วอย่าได้เผลอไปช่วยอุ้มนะ ไม่งั้นมีโกรธและงอนจากเจ้าลิงน้อยอย่างแน่นอน เพราะว่าวัฒนธรรมที่นี่เขาสอนให้เด็กช่วยตัวเอง ทำอะไรเอง เพราะยังงั้นแล้วเด็ก จะเป็นตัวของตัวเองสูงมาก ๆ ทำอะไรจะต้องทำเอง ขนาดเจาะน้ำส้มกิน หรือเปิดพวกโยเกิรต์ อย่าได้เผลอไปทำให้นะ ไม่งั้นมีหวัง บ้านแตก เป็นเรื่องราวใหญ่โตได้ทีเดียว อย่างนี้น่าจะทำอาหารกินเองซะเลย ออแพร์จะได้ตกงาน เฮ้ย จะได้สบาย แหะ ๆ หลังจากที่ลิงทั้งสามปีนขึ้นไปนั่งบนเคาเตอร์ ด้วยตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนนางฟ้าน้อยนั่งในที่นั่งทานอาหารของเด็ก อันนี้ก็อีกอย่างที่ฉันชอบ มีที่นั่งทานอาหารให้เด็กอ่อน นั่งทานเองได้ ใช้ช้อนประจำตัวกินได้อย่างไม่ต้องมีมารยาท แต่อย่างใด คือ มันดีที่สอนให้เด็กกินเอง ไม่ต้องมีพี่เลี้ยงคอยป้อน เพราะงั้นเด็กที่นี่ จะทานอาหารเองได้ตั้งแต่ยังไม่ถึงขวบเลย บางบ้านนั่งได้ ก็เอานั่งเลย ให้ทานเอง ใช้ช้อนที่ได้มาตั้งแต่เกิด (ช้อนประจำตัว) กินเอง ไม่ต้องมาเป็นภาระพี่เลี้ยงเด็ก แหะ ๆ อย่างที่ทราบวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันมาถึง เพราะงั้นฉันก็ไม่ต้องทำอะไร ได้แต่เฝ้าดูลาดเลาอยู่ห่าง ๆ ซึ่งตามความเป็นจริงฉันควรจะได้ไปพักผ่อนแล้ว แต่ในเมื่อเขาไม่ให้ไปพัก ฉันก็ต้องนั่งเสนอหน้าอันสวย ๆ (ของที่นี่) ฮ่า ๆ อยู่ต่อไป จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 22 มิ.ย. 52 08:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอน รับน้อง (ออแพร์) นำเข้า ตอนจบ แล้วสิ่งที่ฉันไม่อยากจะเห็นก็เกิดขึ้น เมื่อลิงน้อยทั้งสามเริ่มออกลายให้เห็น แล้วฉันก็ได้เห็นว่ารุ่นพี่ (ศิษย์พี่ออแพร์) นั้นมีพลังมากมายมหาศาลที่จัดการปราบ เจ้าพวกลิงทโมนทั้งสามได้ ก็จะอะไรนะเหรอ ก็เล่นไม่กินอาหารกันเลย เล่นกันบ้าง ตีกันบ้าง เจ้าลิงน้อย (คนโต) ก็เริ่มกวนประสาทน้อง ๆ ด้วยการพูดจาหาเรื่อง แล้วพวกน้อง ๆ ก็เริ่มโวยวาย เสร็จแล้วก็มีการผลักกัน คล้าย ๆ จะเกิดการวางมวย (เด็กอเมริกัน) ขึ้นในไม่ช้า ดีนะที่รุ่นพี่ห้ามได้ทันซะก่อน บางคนก็ปีนลง วิ่งพล่าน สักพักปีนขึ้น คือ เหมือนอยู่ในสวนสัตว์ยังไงยังงั้น รุ่นพี่ต้องทั้งด่า ทั้งตะโกน ทั้งตบ (ไม่มีหรอกอันนี้ แหะ ๆ) ก็ยังกินกันไม่เสร็จซะที ใช้เวลาร่วมเกือบชั่วโมง กว่าจะทานอาหารเย็นเสร็จได้ เล่นเอารุ่นพี่ (ออแพร์) เหนื่อยไปเลย เสร็จแล้วก็พาขึ้นไปชั้นบน (ชั้นสองของบ้าน) เป็นห้องนอนของเด็กทั้งสาม โดยชั้นบนของบ้านจะมีสี่ห้อง คือ ห้องของเจ้าลิงน้อย เป็นเตียงแบบลอยฟ้า คือเตียงมันอยู่สูงมาก ๆ ต้องปีนขึ้นไป พ่อแม่เขาทำเพราะว่าเอาใจลูกชาย มันดูพิเศษ แต่ฉันว่าจะเป็นการฆ่า ลูกทางอ้อมหรือปล่าว สูงจริง ๆ ขนาดรุ่นพี่ฉันยังว่าเลยว่าทำไมต้องทำแบบนี้ อันตราย ฉันเห็นแล้วยังเสียวแทน ส่วนอีกห้องเป็นห้องนอนเด็กแฝด เป็นตียงขนาดกลาง สองเตียง อยู่คู่กัน ห้องไม่ใหญ่มาก แต่ห้องนี้มีห้องน้ำด้วย อ่างใหญ่มาก ๆ ส่วนอีกห้องเป็นห้องของเจ้าหญิงน้อย (ของฉัน) เป็นเตียงนอนเด็ก หรือที่เขาเรียกคลิป (ไม่ใช่คลิปวิดีโอนะ) แล้วก็มีห้องน้ำรวมหนึ่งห้อง ไปอีกไม่ไกลมาก เป็นห้องนอนพ่อแม่ซึ่งมีห้องน้ำในตัว ลืมบอกไปว่า บ้านทั้งหลังเขาอยู่ระหว่างปรับปรุง ทาสี (ยังทำไม่เสร็จ เห็นรุ่นพี่บอกว่าทำมาเป็นปีแล้ว ตั้งแต่รุ่นพี่มา นี่ดีขึ้นเยอะ สมัยรุ่นพี่มา ตู้เสื้อผ้าก็ไม่มี กองไว้ รกมาก  ๆ) เนื่องจากเขาจะประหยัดหรืออยากจะทำเอง (น่าจะเป็นอย่างแรก) จึงใช้เวลานานมาก เพราะว่าไม่มีการจ้างแต่อย่างใด ทุกอย่างทำเอง พ่อต่อ (เฟอร์นิเจอร์) แม่ทาสี อะไรแบบนี้ พอเด็ก ๆ ขึ้นไปข้างบนแล้ว รุ่นพี่ก็จับเด็ก ๆ อาบน้ำ เห็นรุ่นพี่บอกว่า เด็กบ้านนี้อาบน้ำกันแค่อาทิตย์ละครั้ง โอ้ แม้เจ้า อาทิตย์ละครั้ง ตามตัวจะไม่มีเกลือหลุดออกมาเหรอ แต่ว่าก็เป็นอย่างงั้นจริง ๆ คนที่นี่ (บางคน หรือส่วนมาก) เขาจะอาบน้ำกันอาทิตย์หนึ่งไม่กี่ครั้ง แรก ๆ มาฉันยังปรับตัวไม่ได้ อาบน้ำทุกวัน เช้า เย็น หลัง ๆ มาเริ่มปรับตัวได้ เพื่อให้ตรงกับวัฒนธรรมที่ว่า เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ฉันก็เลยต้องตามเขาไป อาบอาทิตย์ละครั้ง เฮ้ย วันละครั้ง แหะ ๆ รุ่นพี่กว่าจะเอาเด็กอาบน้ำได้ ก็เหน็ดเหนื่อยเอาการเหมือนกัน เพราะว่าเจ้าลิงน้อย (คนโต) จะชอบรังแกน้อง อันนี้ไม่เท่าไหร่ แต่อันที่ทำให้ฉันสยองก็คือหลังจากนี้ ก็คือตอนจะใส่เสื้อผ้า (ชุดนอน) ให้เจ้าอ้วน (แฝด) ไม่รู้ว่าเป็นอะไร จะไม่ยอมให้ใส่เสื้อผ้าง่าย ๆ จะต้องวิ่งไล่กัน อันนั้นไม่เท่าไหร่ ถือว่าเล่นกัน แต่พอจับตัวได้ก็จะร้องแหกปากบอกให้ปล่อย แล้วก็ดิ้นยังไงก็ไม่ยอมใส่ ที่รุ่นพี่ทำต้องเอาเด็กนอนลง แล้วต้องเอาขาไปล็อกช่วงตัวส่วนล่างไว้ ส่วนมือจับมือเจ้าอ้วนไว้ แล้วก็ต้องพยายามใส่เสื้อผ้าให้เสร็จ โหดมาก ๆ นี่มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรือมาออกรบกันเนี๊ยะ จากนั้นเด็กก็เริ่มเปิดสงครามโลก (ในบ้าน) ตีกัน ทะเลาะกัน ร้องไห้ ลั่นบ้าน ฉันได้แต่มองดูรุ่นพี่จัดการทีละคน เป็นราย ๆ ไป (เจ๊ใช้วิธีอะไร โปรดติดตามอ่านตอนหน้า) แล้วก็ได้แต่อึ้ง และคิดในใจว่า นี้เหรอเด็กน่ารัก ไม่จริง น่ารักษามากกว่า ไม่เคยคิดมาก่อนเลย หัวใจของฉันตกลงไปอยู่ใต้ตาตุ่ม (ต่ำกว่าตาตุ่มอีก) ไม่มีความคิดเห็น หรือคำพูดใด ๆ จะพูดได้เลย นอกจากเงียบ และเก็บกดสุด ๆ วันนี้แค่ตัวอย่างรับน้องเท่านั้น (แค่วันแรกฉันก็คิดหนักแล้ว) พอเดินกลับไปบ้าน (กระท๋อมน้อยกลางป่า) รุ่นพี่ยังมาบอกฉันอีกว่า ปกติเด็กไม่เคยเป็นแบบนี้นะ สงสัยจะรับน้องมั้ง จริงเหรอรุ่นพี่ (คิดในใจ) น่าจะเป็นแบบนี้ทุกวันมากกว่านะ เหอะ ๆ คืนนั้นพอมีโอกาสเหมาะ ๆ ก็โทรกลับหาแม่ทันที แม่ก็บอกไม่มีอะไรหรอก พรุ่งนี้ก็ดีเอง ฉันเหรอ ได้แต่เหงื่อแตก จะไปรอดไหมเนี๊ย นี่มาอเมริกาหรือว่ามาออกรบที่อิรักกันแน่ แล้วฉันไม่ได้เตรียมอาวุธมาเลย นึกว่าจะมาแบบง่าย ฉันเข้านอนแบบไม่ขอคุยกับรุ่นพี่เลย เฮ้อ คุยไม่ออก แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นไงต่อไปนะเนี๊ย นอนไปน้ำตาตกในไป สู้ ๆ ๆ มาแล้วต้องสู้ เอาซิ ให้มันรู้ไปใครจะแสบกว่ากัน เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ช่วยด้วยจ้า ใครก็ได้ช่วยที หมู เฮ้ย หนูอยากกลับบ้าน เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามต่อตอนต่อไป จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 22 มิ.ย. 52 08:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใครที่กลับมาอ่านแล้ว อย่าลืมโหวตให้ด้วยนะคะ แหะ ๆ ขอบคุณนะคะ ที่ยังไม่ลืม ออแพร์ (บ้านนอก) คนนี้ หายไปนาน กลับมาเขียนไม่ได้เลย ต้องบิ้วกันอยู่สักพัก แหะ ๆ อารมณ์ออแพร์ถึงจะกลับมา ยังไงก็ขอบคุณทุกคน ที่กลับมาอ่าน และไม่กลับมาอ่าน (แล้วเขาจะรู้ไหมเนี๊ยะ) ขอบคุณค๊า ฝากข้อความขอให้สวย ๆ รวย ๆ โหวตให้ขอให้ ยิ่งสวย ยิ่งรวย (แป่ว) จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 22 มิ.ย. 52 08:59:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โหวดให้นะคะ เป็นโอแพร์มาก่อน เข้าใจความรู้สึกจขกท ค่ะ จากคุณ : ... (kiriya) - [ 22 มิ.ย. 52 10:40:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลุงกลับมาแล้ว หลังเอาน้ำให้หมาขาง่อยตาบอดหูหนวกกินน้ำแต่ตัวเองนอนไม่หลับ และต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้า จากคุณ : อิสวาสุ - [ 22 มิ.ย. 52 13:41:39 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กลับมาซะที.... โหวตแล้วนึ่งจึ่ก ท่าทางจะยาวอีก จากคุณ : BluemirroR - [ 22 มิ.ย. 52 14:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านอยู่จ้า........... จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 22 มิ.ย. 52 14:29:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โหวตจ้าโหวต จากคุณ : covertee - [ 22 มิ.ย. 52 16:34:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โหวตก่อนอ่านอีกนะเนี้ย ฮิๆ จากคุณ : ตำปูปลาร้า - [ 22 มิ.ย. 52 19:03:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ในที่สุดก็กลับมาแล้ว อิอิ รออ่านอยู่หลายวันแล้วค๊า จากคุณ : Mukgujung - [ 22 มิ.ย. 52 19:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กลับมาแล้ว รออ่านต่อนะค่ะ^^ จากคุณ : Pickham - [ 22 มิ.ย. 52 22:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอนั่งเสื่อคุณ BluemirroR ด้วยคนนะคะ จากคุณ : แจกันสวย (เปรมสินี) - [ 22 มิ.ย. 52 23:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยังรออ่านอยุ่นะคะ จากคุณ : Kagimoto Y.y - [ 23 มิ.ย. 52 00:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กลับมาไวไว นะคะ จากคุณ : จิ๊บค่ะ (I am JIB 2007) - [ 23 มิ.ย. 52 01:03:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาอ่านสนุกดีจ้า แต่สั้นจัง จากคุณ : Nong@tacoma - [ 23 มิ.ย. 52 03:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แล้วเรื่องโรบินฮู๊ดนี่จบแล้วหรอค่ะ?? จากคุณ : keitara - [ 23 มิ.ย. 52 11:19:28 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รออยู่เหมือนกัน ตามอ่านทั้ง 2 เรื่องเลยคะ จากคุณ : ngbobber - [ 23 มิ.ย. 52 13:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นี่ โหวตให้แล้ว มาเขียนต่อหน่อยสิคะ อยากอ่านต่อ........ แต่เรื่องเด็กฝรั่งแรงเยอะ และซนเนี่ยจริง ....... แต่เราก็ชอบนะ เกือบไปเป็นโอร์แพร์แล้ว แต่ว่า ....... คิดไปคิดมา ทำงานเมืองไทยดีกว่า ตอนนี้ก็รับเป็น nanny พิเศษ (ไม่คิดเงิน) ให้เพื่อน ๆ ที่กรุงเทพฯ เวลาที่พ่อแม่เด็ก ๆ เค้าอยากมีเวลาสวีทวี๊ดวี้ กันนะคะ ..... ขอให้ปราบเด็ก ๆ ได้อยู่หมัดเน้อ จากคุณ : Travel Animal - [ 23 มิ.ย. 52 17:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อย่าพึ่งดุซิคะ แหะ ๆ พอดีไปเขียนเรื่องโรบินฮู้ดให้จบ ตอนนี้จบแล้วนะคะ ลงแล้วที่หน้ารวมแล้วคะ ติดตามอ่านได้ หรือที่ลิงค์นี้ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H8006013/H8006013.html#3 เฮ้อ กว่าจะจบลงได้ ทำเอาจะลืมไปเลย แหะ ๆ ตอนนี้ก็จะได้กลับมาเล่าเรื่องของออแพร์ (ตัวเอง) กันต่อไป พอดีว่าไปเที่ยวนาน พอกลับมาสมองมันจะตื้อ ๆ แหะ ๆ ต้องปรับ ตัวสักวันสองวันคะ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่มาอ่าน และมีความอดทนในการรอนะคะ ปล เสื่อของคุณ B น่านอนมาก ๆ ขอยืมมานอนหน่อยได้ไหม ช่วงนี้อากาศที่โตรอนโต้ดีมากแล้ว แหะ ๆ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 19:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แนะนำตัวละคร (อิอิอิ) ขั้นฉากกันไปก่อนนะคะ โฮสแม่ อายุประมาณสี่สิบกว่า ๆ มีลูกสี่คน มีหน้าที่การงานตำแหน่งสูงเหมือนกันในบริษัทคอมพิวเตอร์ชื่อดัง ในนิวยอร์ค เป็นคนไม่ค่อยพูด ติดบุคลิกนายจ้างตลอดเวลา ลึก ๆ เป็นคนใจดีเหมือนกัน แต่อาจเพราะลูกเยอะเลยต้องเห็นแก่ตัว เอาแต่ประโยชน์ของครอบครัว ไม่ค่อยเห็นอกเห็นใจใครสักเท่าไหร่   โฮสพ่อ อายุประมาณสี่สิบกว่า (แต่แก่กว่าโฮสแม่) เป็นคนเสียงดัง เฮฮา ตลก ๆ (ตลกฝืดบ้างบางครั้ง) ไม่ค่อยจู้จี้อะไรมากมาย แต่ไม่ค่อยสนใจเลี้ยงลูกช่วยภรรยา กลับมาบ้านก็เอาแต่ดูทีวี พักผ่อน ไม่ค่อยสนใจดูแลลูกเท่าไหร่ ทำอาหารเก่ง ทำงานเป็นระดับผู้บริหารของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เป็นคนง่าย ๆ เซอร์ ๆ ไม่ค่อยสนใจอะไรมากมาย สนใจแต่ไปดินเนอร์ (ฮ่า ๆ ๆ ๆ ) ตัวแสบคนที่หนึ่ง ชื่อสมมุติลิงน้อย อายุห้าขวบ เป็นเด็กเก็บกด (หรือปล่าว) เพราะเคยเป็นลูกคนเดียวมาตลอด อยากได้อะไรได้ ได้รับความรักมาตลอด จากนั้นมีน้องแฝด และมีน้องสาวทำให้บุคลิกเปลี่ยนไป เป็นเด็กกินยาก (ที่ว่ากินยากคือกินยากจริง ๆ ไม่กินอะไรเลยนอกจากไส้กรอก โกลฟิช อาหารกินอยู่แค่สอง สามอย่าง พ่อแม่เครียดจะตายแล้ว) และชอบตีน้อง ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ หากน้องเล่นด้วยไม่ถึงหนึ่งนาทีก็จะตีน้อง แต่รักน้องคนเล็ก เข้ากันได้ดีกับเด็กแฝดตัวผอม แฝดแสบ คนแรก เจ้าอ้วน เป็นเด็กกินเยอะ เป็นสวีตบอย (หวานสุดๆ) น่ารัก แต่มีปัญหาเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า จะต้องวิ่งหนี จับมัดขา มัดแขนถึงจะเปลี่ยนได้ แล้วเปลี่ยนทีร้องไห้ แหกปากลั่นบ้าน ตอนหลัง ๆ เริ่มมีพฤติกรรมไม่น่ารัก พยายามเลียนแบบพี่คนโต เนื่องจากพี่คนโตเกลียด เลยทำให้มีปัญหาหนักขึ้นเรื่อย ๆ ไม่น่ารัก แฝดแสบ คนที่สอง เจ้าผอม เป็นเด็กหน้าไหว้หลังหลอก มีบุคลิกเอาใจแม่ ชอบพูดจาดี ๆ เวลาอยู่ต่อหน้าแม่ หรือเรียกว่า:-) แต่พอลับหลัง มีพฤติกรรมรุนแรงเลียนแบบพี่คนโต รวมหัวกันกับพี่คนโตแกล้งแฝดเจ้าอ้วนเสมอ ๆ เป็นเด็กที่ได้ร้องไห้แล้ว หยุดไม่ได้เลยหล่ะ ใครก็เอาไม่อยู่ นางฟ้าคนเดียวในบ้าน เจ้าตัวเล็กเก้าเดือน เกิดมาเป็นเด็กประเสริฐ ไม่ค่อยได้รับการดูแลเอาใจใส่มากนัก แต่เป็นเด็กดี ไม่เคยร้องเรียกร้องความสนใจ น่ารัก มีรอยยิ้มสดใส ชื่อแอล เป็นสวีตเกิล น่ารักที่สุดคนเดียวในบ้าน (อยู่ได้สามเดือนเพราะคนนี้หล่ะ) หมาสองตัว ที่ไม่เคยอาบน้ำ และหนึ่งตัวมีพฤติกรรมชอบกัดคนด้วย เหม็น มีเห็บ หมัดด้วย แต่เจ้าของหมาบอกไม่มี สะอาด (แป่ว) จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 24 มิ.ย. 52 06:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอน ทำงานวันแรก   แล้วก็เช้าวันต่อมา เป็นวันศุกร์ รุ่นพี่ออแพร์เดิมก็บอกว่าให้ฉันไปสาย ๆ ก็ได้ นอนให้เต็มที่ ฉันก็นอนเต็มที่ไปตอนประมาณสิบโมงเช้า จำได้ดีเดินเข้าไปในบ้านวันนั้น ทุกคนกำลังวุ่นวาย เด็กวิ่งพล่าน (ฮ่า ๆ ๆ ๆ ) แล้วสักพักรุ่นพี่ก็จัดการหาอาหารให้เด็กกิน ฉันไม่ได้ทำไรมาก นั่งสังเกตุการ เขาให้เปลี่ยนไดเปอร์ให้เจ้าตัวเล็ก ฉันก็อุ้มไปเนื่องจากไม่คุ้นหน้า เจ้าตัวเด็กก็ร้องไห้ตามประสาเด็ก หลังจากนั้นก็ผ่านไป เพราะว่าตอนบ่ายก็พากันไปนอน แต่เจ้าอ้วนไม่ยอมนอน รุ่นพี่บอกว่าเจ้าอ้วนไม่เคยนอนกลางวันเลย แล้วก็ผ่านไปพอประมาณบ่ายสามโมง แม่เขาก็ไปรับเจ้าคนโตกลับมา วันนี้ฉันยังไม่ได้ทำอะไรมาก มีแตู่ดูรุ่นพี่คนเดิมเขาทำอย่างเดียว เรียกว่าสังเกตการณ์มากกว่า แต่เด็กก็จะถามนั่นถามนี่ไปเรื่อย พอตกค่ำจำได้ว่าพ่อกับแม่จะออกไปดินเนอร์กัน ฝากให้ออแพร์สองคนช่วยเอาเด็กนอน คราวนี้หล่ะ ฉันได้เห็นของจริงแล้ว เอิ๊ก ๆ ๆ   รุ่นพี่แกก็จัดการเลย เอาคนที่ง่ายที่สุดนอนก่อน คือนางฟ้าน้อย ก็เรียบร้อยไป จากนั้นจับแยกเด็กแฝดผอมเข้าไปนอนอีกห้อง (ไปนอนห้องพ่อห้องแม่) คือที่นี่โดยเกือบทุกบ้าน เขาจะให้เราอ่านหนังสือให้เด็กก่อนนอน หรือถ้าบ้านไหน พ่อแม่กลับบ้านเร็ว เอาเด็กเข้านอนเอง เขาก็จะอ่านให้ลูกเขาเอง บ้านนี้ก็เช่นกัน ทำเป็นธรรมเนียมปฎิบัติมาตั้งแต่เกิด จะต้องอ่านหนังสือให้ฟังก่อน เด็กถึงจะยอมนอน ก็ให้ฉันเล่นกับสองคนที่เหลือ (แสบ ๆ ทั้งนั้น) ไปพลาง ๆ ซึ่งพี่น้องสองคนนี้ไม่เคยเล่นด้วยกันได้เลย เพราะว่าเจ้าคนพี่ไม่ชอบน้อง ออกปากเลยว่าเกลียดน้อง แล้วก็ตีน้องประจำ เท่านั้นหล่ะ สงครามลงอีกแล้ว ฉันก็ได้แต่อึ้ง ๆ ทำไรไม่ถูก รุ่นพี่ก็วิ่งออกมาโดยเร็ว ใช้ทั้งน้ำเสียง ท่าทางดุดัน ข่มขู่สุดฤทธิ์ แล้วก็จับแยกห้องล๊อกประตูขังไว้ พ่อคุณทั้งสอง พอถูกขังเท่านั้นหล่ะ แหกปากดังกว่าเดิม ร้องแหกปากดังลั่น บ่นว่าเกลียดรุ่นพี่ "ไอ เฮด ยู" ทุบประตู เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ดีนะที่เจ้าตัวเล็กไม่ตื่น ส่วนอีกคนเหรอ ก็เหมือนกัน ร้องไห้แหกปากดังลั่นบ้าน รุ่นพี่ขังสักพักก็ปล่อยออกมา แล้วบอกว่าให้ไปนอน ห้ามทะเลากันอีกนะ เท่านั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป ส่วนเรากับรุ่นพี่ก็ลงไปข้างล่างไปหาอะไรใส่ท้องกัน นึกว่าจะจบกันไปแล้ว สักพักได้ยินเสียงเจ้าเด็กแฝดอ้วนร้องไห้ วิ่งขึ้นไปดู ปรากฎว่าเจ้าคนพี่ตีน้องอีกแล้ว คราวนี้จับขังอีกรอบ ทิ้งไว้นานกว่าเดิมประมาณสิบนาทีได้ ถึงได้หยุดร้อง จึงไปเปิดประตู กว่าเจ้าสองคนนี้จะนอนได้ปาไปเกือบสี่ทุ่ม รบกันหลายรอบมาก ฉันจำได้ดี รุ่นพี่สุดยอดจริง ๆ ยิ่งกว่าครูไหวใจร้ายอีก ฮ่าๆๆ คือ เสียงต้องดังกว่าเด็ก ต้องโหดกว่าเด็ก ฉันเห็นแล้วก็หงอเลย รุ่นพี่ก็หันมาถามฉันว่า อย่างนี้พอรับมือไหวไหม ปกติไม่เป็นแบบนี้นะ แต่อาจเพราะเธอมาใหม่เด็กมันเลยแสดงหล่ะมั้ง ฉันก็ เหอ ๆ ๆ ๆ ขอดู ๆ ไปก่อนหล่ะกัน ไม่แน่ใจอ่ะ เหงื่อแตกอีกรอบ จะไปรอดไหมเนี๊ยยยย เออ แล้ววันแรกของการทำงานก็ผ่านไป อยู่ทำงานซะจนดึกจนดื่นเลย แต่เขาไม่ถือว่าเราทำงาน เพราะว่าฉันมาดู (แป่ว เป็นงั้นไป) เห็นแบบนี้แล้วไม่อยากเป็นพี่เลี้ยงยามค่ำคืนหรอกนะ ไม่ไหว ไม่ไหว ถ้าจะไม่รอด แล้วก็เดินกลับกระท่อมน้อย ด้วยทางมืด ๆ อารมณ์ประมาณฉันจะอยู่ได้ไหมเนี๊ย พอกลับบ้านกระท่อมแล้ว รุ่นพี่ก็เริ่มจิตวิทยาเลย พูดปลุกกำลังใจดีมาก ๆ  บอกว่าทำได้ซิ พี่ยังทำได้เลย เราต้องทำได้เหมือนกัน เด็กมันร้องไม่ต้องไปกลัวมัน ต้องเอาชนะมันให้ได้ ต้องสู้นะ ในใจฉันก็คิดว่า เอาก็เอา ต้องสู้ อย่างนี้ต้องให้รู้กันไป ว่าไผเป็นไผ (ใครเป็นใคร) เหอะ ๆ  ๆ ๆ แล้วมาตามอ่านกันว่า ฉันจะปราบเด็กที่ว่าแสบนี้ได้ยังไง กันต่อไปนะคะ โปรดติดตามต่อตอนหน้า ฉันจะเริ่มปราบเด็กแล้วววว แต่กลับ โดนเด็กปราบไปซะงั้น จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 24 มิ.ย. 52 06:36:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ถึงผู้อ่านทุกท่าน ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่อง (ลาว) ของออแพร์กันต่อไป และยังสนับสนุน ช่วยซื้อ ยาดม ยาหม่อง (มั๋วไปแล้ว) แหะๆ ขอบคุณค่ะแม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อใครก็ตามนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 06:42:57 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 06:42:56 จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 24 มิ.ย. 52 06:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมาอ่านค่ะ ........ สู้ สู้ นะ จากคุณ : Travel Animal - [ 24 มิ.ย. 52 09:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามอ่านคะ ดีนะ โรบินฮู้ด จบไปแล้ววว จากคุณ : ngbobber - [ 24 มิ.ย. 52 09:52:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 จขกท ครับ ทีหลังห้ามเปรียบอะไรที่ทำให้เกิดความเป็นลบที่เกี่ยวกับลาว หรือเอ่ยคำว่า ลาว ที่ชวนให้คิดไปทางดูหมิ่นดูแคลน ไม่เช่นนั้นจะโกรธและไม่กลับมาอ่าน คราวนี้ยกให้เพราะถือว่าเป็นการพูดพล่อยๆมิได้ตั้งใจ นะครับ จากคุณ : อิสวาสุ - [ 24 มิ.ย. 52 11:33:19 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นด้วยกับคุณอิสวาสุ ความคิดเห็นที่ 26   กำลังพิมพ์บอกอยู่พอดี อีกเรื่องหนึ่งนะคะ น้องออแพร์ จขกท ไม่ต้องออกตัวบ่อยก็ได้ว่าเป็นเด็กบ้านนอก เด็กอีสาน (จากที่เคยอ่านๆมา) คือ คนที่อ่านอยู่ที่นี่ทุกคนไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ คนเราทุกคนเท่าเทียมกัน จากคุณ : เด็กน้อยคนหนึ่งกับดวงดาวสีเงิน - [ 24 มิ.ย. 52 16:05:05 ]

ความคิดเห็นที่ 28 I am not maid exchange ผมคิดว่าผมพอจะเข้าใจ จขกท อยู่นะ ที่บอกว่า I am not maid exchange แสดงว่า จขกท มีความทะเยอทะยานดี การมาทำงานก็มาทำเพราะความจำเป็นบางอย่าง เช่นการขอวีซ่าเป็นต้น จึงยอมเป็น maid ชั่วคราว ในภาวะจำยอมไม่ใช่มืออาชีพ จะไม่มาเป็น maid ตลอดชาติ อย่างไรก็ดี ความจริงที่หนีไม่พ้น แต่อย่าเชื่อผมมากนัก ผมคิดว่าจุดมุ่งหมายหลักของโครงการณืนี้ คิอ การหาแรงงานราคาถูกจากประเทศกำลังพัฒนา มาบริการคนในประเทศที่ร่ำรวยกว่าเท่านั้นเอง ไม่เป็นไรถือว่าแลกกัน ชั่วคราว จากคุณ : อิสวาสุ - [ 24 มิ.ย. 52 19:28:33 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ยังติดตามอยู่ค่ะ.... จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 24 มิ.ย. 52 19:40:10 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ต้องขอโทษนะคะ อาจการใช้คำแบบนั้นจะทำให้มีบางคนไม่พอใจ เอาเป็นว่าต่อไปจะไม่ใช้อีกหล่ะกันคะ แหะ  ๆ ขอบคุณคะที่เตือน ยังไงก็กลับมาอ่านต่อนะคะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 24 มิ.ย. 52 20:01:49 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ความคิดเห็นที่ 17    : keitara  >>> ตามไปกระทู้นี้เรยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/klaibann/topic/H8006013/H8006013.html#3 จากคุณ : แผนลวงสำเร็จแล้ว - [ 24 มิ.ย. 52 21:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เนื่องจากตอนจบของเรื่องโรบินฮู้ด (ทั้งในบอร์ด และบล็อก) ได้มี การตอบรับออกมาหลายกระแสเป็นอย่างมาก ดิฉันจึงอยากจะขอชี้แจงสำหรับผู้อ่านเรื่องออแพร์ทุกท่าน ก่อนอื่นดิฉันต้องขอบคุณผู้อ่านทุกท่านในเวบพันทิพที่ติดตาม อ่านตั้งแต่โรบินฮู้ด หรืออ่านบ้างไม่อ่านบ้าง จนมาถึง เรื่องของออแพร์ เพราะว่าหากไม่มีผู้อ่านในพันทิพทุกท่าน ที่อ่าน ฝากข้อความ เสนอแนะ ให้คำแนะนำ ดิฉันก็ไม่มีแรงบันดาลใจในการที่อยากจะเขียนเพิ่มมากขึ้นเช่นนี้ ดิฉันบอกตามตรงเลยว่า ดิฉันไม่ได้มีเจตนาจะมาสร้างกระแส หรือเขียนเพื่อล่อให้ผู้อ่านอยากจะอ่านแล้วค่อยเขียนแต่อย่างใด เพราะความเป็นจริงแล้ว ก็คือมาเขียน หากไม่มีผู้อ่าน ก็คงจะเลิกเขียนไป แต่เมื่อมีผู้อ่านมันก็ทำให้มีกำลังใจอยากจะเขียนต่อไป เรื่องก็เป็นเรื่องของชาวบ้าน และเรื่องตัวเองที่พึ่งจะมาเขียน อยากจะมีโอกาสหัดเขียน และพัฒนาฝีมือ โดยผ่านคำแนะนำ และการอ่านของผู้อ่านทุกท่าน ดังนั้นอาจจะมีการใช้ภาษา ที่ไม่เหมาะสมบ้าง รายละเอียดที่ยังเขียนไม่ดีบ้าง ก็หวังว่าผู้อ่านจะให้อภัยและให้โอกาส เสนอแนะ วิจารณ์ เพื่อนำไปแก้ไข จริง ๆ ก็เคยคิดอยากจะเล่าอีกเรื่องคือ เมียฝรั่ง แต่คงจะต้องพักเก็บกระเป๋าไปแล้ว แหะ  ๆ (เรื่องของเพื่อน) ไม่ได้มีเจตนาอะไรเลย และไม่เคยคิด เลยด้วยซ้ำว่าจะมีคนมาอ่านและโหวตให้เป็นกระทู้แนะนำ แต่อย่างใด แต่ถ้าหากการเขียน หรือการเล่าเรื่องของดิฉัน ไม่เหมาะสม หรือว่าเป็นที่ไม่พอใจของคนมากมาย ดิฉันก็จะหยุดเขียน (ในเวบ) แต่ไม่หยุดที่จะฝึกหัดเขียนต่อไป "ตราบใดมีฝัน ตราบใดไม่หยุดฝัน และตราบใดที่จะลงมือทำ ก็ย่อมมีหวังเป็นจริงเสมอ ใช่ไหมคะ" ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม อ่าน ฝากข้อความ โหวต หรือเสนอแนะ มาโดยตลอด อยากจะบอกว่าดิฉัน ซาบซึ้งใจจริง ๆ บางคนอาจจะเห็นว่ามันไม่สำคัญ แต่ว่า มันทำให้ฉันมีแรงบันดาลใจ เพราะเมื่อมีคนอ่าน เรา ก็มีแรงใจอยากจะเขียน (ใช่ไหมคะ) แล้วถ้าเขียนออกมา แล้ว ไม่มีคนอ่าน จะเขียนมาเพื่ออะไร (ต้องเป็นเขียนบันทึก ประจำตัวแล้ว แหะ ๆ) ให้ Give ผู้อ่านทุกคนนะคะ แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 52 04:45:22 จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 25 มิ.ย. 52 04:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอน ปราบเด็ก แต่โดนเด็กปราบ เอาหล่ะเริ่มจากการทำงานของฉันในเดือนแรกนั้น ยังมีรุ่นพี่อยู่ ก็ไม่หนักหนาอะไร ช่วงอาทิตย์แรกเป็นช่วงสอนงาน แต่พออาทิตย์ที่สองเขาก็เริ่มจัดตารางให้ฉันฉายเดี่ยว แต่ช่วงเย็นก็จะให้ร่วมกันสองคน ทำงานร่วมกันอะไรประมาณนี้ ส่วนมากฉันก็จะเข้าตอนเช้า แล้วบ่ายไปพัก กลับมาอีกทีช่วงอาหารเย็น มาช่วยกัน เพราะช่วงเย็นสงครามลงหนักกว่า   เพราะว่าฉันเข้าแต่ช่วงเช้า เลยยังไม่ค่อยเจอเจ้าลิงน้อย (คนโต) เพราะคุณเธอไปโรงเรียนกลับมาบ่ายสาม เพราะงั้นเดือนแรกฉันก็จะเจอเจ้าเด็กแฝด (แสบ) อ้วน ผอม เฉพาะวันจันทร์ และวันศุกร์ ส่วนที่เหลืออีกสามวันเจ้าสองคนนี้ไปโรงเรียน อย่างที่พอจะรู้สรรพคุณไปแล้ว ว่าสองแฝดนี้เป็นไง ขอเล่าเพิ่มเติมอีกที เด็กแฝดชายสองคนนี้ มีบุคลิกแตกต่างกันมาก ๆ (คนละขั้วเลย) เจ้าเด็กแฝดอ้วนเป็นเด็กกินเยอะ ตัวโตกว่า เป็นสวีตบอย เป็นเด็กตัวโตแต่ว่าใจเสาะ แค่เจอพี่พูดเสียงดังใส่หน่อย ก็กลัวหงอแล้ว มักจะถูกพี่ และเจ้าผอมรังแกเสมอ เอาแต่ร้องไห้ ปัญหาของเจ้านี้คือเรื่องแต่งตัว เป็นเด็กที่แต่งตัวอยากมาก ๆ กลับการนอน คือเป็นเด็กไม่นอน (อายุสองขวบ) แต่ไม่เคยนอนกลางวันเลย จะนอนเฉพาะวันที่ไปโรงเรียน ถ้าอยู่บ้านไม่เคยนอน ช่วงแรก ๆ เป็นเด็กน่ารัก (เดือนแรก) ยังไม่ค่อยมีปัญหา แต่พอเริ่มโตเข้าสามขวบ พฤติกรรมเริ่มเปลี่ยน พยายามเรียนแบบพี่ ส่วนอีกคน เป็นเด็กที่แม่รัก เพราะอะไรนะเหรอ เพราะว่าเป็นเด็กฉลาด (ฉลาดจริง ๆ) คำพูด คำจาเหมือนผู้ใหญ่พูด หรือภาษาบ้านเราเรียก :-)นั่นเอง ต่อหน้าพ่อแม่รู้จักพูดรักน้อง อย่างงั้นอย่างงี้ แต่ความจริงเป็นเด็กขี้อิจฉามาก ๆ ชอบแอบตีแล้วก็หยิกนางฟ้าน้อยของฉัน ต้องคอยระวัง เพราะว่าแม่รักน้องมาก (ก็ลูกสาวคนเดียวไง) เป็นเด็กที่นอนง่าย   แต่งตัวง่าย (มีข้อดีเหมือนกัน) แต่มีปัญหาคือเป็นเด็กไม่ยอมกิน แล้วพ่อแม่ก็จะต้องให้ฉันทำให้เด็กกินให้ได้ กว่าจะเอากินได้แต่ละที ต้องเป็นเครื่องบิน ต้องเป็นสารพัด ถึงจะกินได้ หนัก ๆ เข้าก็ร้องไห้ลงไปนอนกับพื้น วีรกรรมของเจ้าเด็กสองคนนี้ ที่ปรึกษา เนื่องจากออแพร์ที่มาเป็นแบบแลกเปลี่ยน และมีสังกัด (เอเจนซี่) ซึ่งจะมีที่ปรึกษาในแต่ละเขต (อย่างกับพรรคการเมือง) และมีการจัดประชุม หรือกิจกรรมทุกเดือน แล้วแต่ละเขตจะจัดกันไป โดยปกติในสัปดาห์แรกที่ออแพร์เข้าบ้าน จะต้องมีที่ปรึกษาเดินทางมาเยี่ยมก่อน มาเพื่อเอาเอกสารต่าง ๆ มาให้ แนะนำว่าจะต้องทำอะไรบ้าง ไปทำ SSN ที่ไหน ทำใบขับขี่ยังไง จะเรียนอะไร ฯลฯ แล้วก็มาดูความเรียบร้อย ระหว่างโฮสและออแพร์ด้วยว่าเป็นไปอย่างไร ที่ปรึกษาฉันก็มาเห็นฤทธิ์เดชของสองแฝด (แสบ) พอดีในวันที่มาเยี่ยมฉัน เลยทำให้เขาเห็นใจ พอรีแมชก็เลยช่วยเต็มที่ จะขอเล่าถึงวีรกรรมวันนั้น เริ่มจากวันนั้นเป็นวันอะไรจำไม่ได้แล้ว (แป่ว) แต่ว่าเด็กอยู่กันครบเลย ที่ปรึกษาฉันเลยได้เห็นพฤติกรรมของเด็ก ๆ บ้านนี้ แต่ที่ชัด ๆ คือ เจ้าเด็กแฝดนี้หล่ะ เริ่มจากเจ้าเด็กแฝดสองคนตีกันก่อนเลย ฉันก็ห้าม (ตอนนั้นที่ปรึกษาคุยกับโฮสอยู่) เจ้าเด็กแฝดผอมก็ร้องไห้ใหญ่เลย ไม่ยอมหาทางปีนป่ายจะไปหาแม่ให้ได้ ฉันบอกว่าไม่ได้นะ ก็โยนของใส่ฉัน (เจ็บตัวอีกแล้ว) แล้วก็วิ่งจะไปหาแม่ให้ได้ ต้องจับลากกันใหญ่ อธิบายยังไงก็ไม่ฟัง ร้องไห้ แหกปากนอนกับพื้น ดิ้น ๆ  เสร็จเจ้าตัวแสบอีกคนก็ร่วมด้วย ไม่รู้เป็นไรกัน (ฮ่า ๆๆ ๆ ) เราก็ได้แต่เอาละเหว่ย เขาจะหาว่าฉันจัดการเด็กไม่ได้หรือปล่าว ตอนนั้นจำได้ยังเป็นอาทิตย์แรกของการ ทำงานอยู่ฉันยังไม่กล้าออกลายเท่าไหร่ (ใช่ว่าจะมีแต่เด็กที่มีลายให้ออก ออแพร์อย่างฉันก็มีเหมือนกัน) หลังจากนั้นก็เปลี่ยนให้ฉันไปคุยกับที่ปรึกษา โดยเขาจะแยกคุย ไม่ให้คุยพร้อมกัน เพื่อจะได้ถามถึงปัญหา และเรื่องราว ๆ ต่าง ๆ ได้อย่างสะดวก ที่ปรึกษาก็ถามว่าเป็นไงบ้าง ฉันก็ไม่รู้คิดยังไง ร้องไห้แล้วก็โพล่งออกไปเลยว่า ไม่ไหว ถ้าจะทำไม่ได้ รีแมชได้ไหม ที่ปรึกษาก็บอกว่าใจเย็น ๆ ก่อนนะ แล้วทำไมตอบตกลงครอบครัวนี้หล่ะ ฉันก็บอกว่าก็ตอนคุยกับออแพร์เก่า เขาไม่ได้บอกนี้ว่าเด็กเป็นแบบนี้ เด็กเยอะฉันไม่ว่านะ แต่เด็กแต่ละคนไม่ไหวเลย ฉันไม่เคยเจอมาก่อน (ตอนนั้นอ่อนหัดจริง ๆ) ที่ปรึกษาฉันดีมาก ๆ ฉันยังจำภาพนั้นได้ เขาหยิบกระดาษมาให้แล้วก็กอด ปลอบใจ   ฉันก็ถามว่าถ้าฉันรีแมชตอนนี้จะได้ครอบครัวไหม หรือว่าต้องกลับบ้าน เขาก็บอกว่าเขาไม่รู้ เขาตอบไม่ได้เหมือนกัน ฉันก็ใจเสียดิ ถ้าไม่ได้ครอบครัวใหม่ภายในสองอาทิตย์ ก็ต้องกลับบ้าน แล้วที่อุตส่าห์ ทุ่มเทมากมายก็สูญเปล่า คือกฎของการรีแมชของออแพร์ (เกือบทุกเอเจนซี่) เขาจะให้มีเวลาในการรีแมช หรือเปลี่ยนครอบครัวใหม่ เพียงสองสัปดาห์ หากหาครอบครัวใหม่ไม่ได้ ก็จะต้องซื้อตั๋วกลับบ้านไป หรือหากเจอที่ปรึกษาใจดีก็อาจจะให้อยู่ต่ออีกสองสัปดาห์ โดยพักที่บ้านแล้วหาครอบครัวใหม่กันต่อไป พอสักพักเขาก็เรียกมาคุยพร้อมกัน ทั้งโฮสและฉัน โฮสแม่ก็พูดขึ้นมาเลยว่าอยากรีแมช ไม่ต้องเกรงใจ บอกมาเลย ฉันก็กลัวนะซิ ตอนนั้นพึ่งมาใหม่ ๆ แค่อาทิตย์เดียว แล้วมาถามเอาตรง ยังคิดอะไรไม่ออกด้วย ฉันก็เลยบอกไปว่า ฉันขออยู่อีกหนึ่งเดือนได้ไหม เพราะตอนนี้พึ่งมาอาทิตย์แรก กำลังปรับตัวอยู่ เขาก็พูดประมาณว่า ก็บอกแล้วนะว่าเด็กสี่ วุ่นวายนะ (ตอนไหนหว่า) แล้วฉันก็ตกลงว่าจะอยู่อีกหนึ่งเดือนเพื่อ ดูไปก่อนอะไรประมาณนี้ เพราะยังไงก็ยังมีออแพร์เก่า อยู่ไปก่อนก็ได้ ดีกว่าต้องกลับบ้านมาแล้วก็ต้องทน ฉันได้มารู้ทีหลังว่าที่ปรึกษา ไปเล่นจิตวิทยากับโฮสแม่ฉันมาเหมือนกัน เขาถึงได้ไม่รีแมชฉัน คือที่ปรึกษาฉันบอกประมาณว่า บ้านเด็กเยอะนะ สี่คนหาคนมาอยู่ยากนะ ไม่ค่อยมี อีกอย่างฉันพึ่งมาอาทิตย์เดียว ปรับตัวอยู่ จะให้ฉันสามารถดูเด็กได้เหมือนคนเก่าเลยก็ยังหล่ะ อย่างคนเดิมเขาก็เป็นออแพร์มาแล้วหนึ่งปี บ้านนี้เป็นบ้านที่สอง แต่ฉันนะพึ่งมา ยังไม่เคยผ่านการอยู่กับครอบครัวอเมริกัน เจอเด็กอเมริกันมาก่อน ก็ต้องให้โอกาสและเวลา ที่ปรึกษาก็เล่นจิตวิทยาพูดไปเยอะเหมือนกัน ฉันก็ต้องยกนิ้วและยอมรับเลยที่ปรึกษาคนนี้สุดยอด แล้วเขาก็สุดยอดจริง ๆ เป็นที่ปรึกษาคนเดียว ที่ฉันประทับใจมาก และยังไม่ลืมจนถึงทุกวันนี้ เพราะได้ยินมาว่าที่ปรึกษาส่วนมากจะไม่ค่อยดี จะเข้าข้างแต่โฮส เพราะถือว่าโฮสเป็นลูกค้า แหะ ๆ แต่คนนี้สุดยอด ขนาดคริสตมาสนะเอาเงินส่วนตัว เลี้ยงออแพร์เองที่ร้านอาหารอย่างหรูเลย แล้วพอใครจบโครงการก็พาไปเลี้ยงอะไรแบบนี้ น่ารักมาก ๆ ทำงานเร็วมาก ๆ  ตอนที่ฉันรีแมช แล้วได้รับการติดต่อจากครอบครัวมากมาย ก็เพราะเขานี้หล่ะ แต่ก็เกือบไม่ได้แมชกับครอบครัวที่ดี ๆ อย่างครอบครัวที่สองก็เพราะเขาเหมือนกัน (ฮ่า ๆ ๆ ๆ ถ้าอยากรู้ต้องตามอ่านไปเรื่อย ๆ นะจ๊ะ) ขอจบแค่นี้ก่อนหล่ะกัน เรื่องราวเพิ่งเริ่มต้น ยังไม่เข้มข้นเลยนะ ยังไม่ถึงฉากที่เสียเลือด เสียเนื้อกันเลย (ทีว่าเสียเลือดนี้คือเสียจริง ๆ นะ เลือดฉันเองนี้หล่ะ เหอะ ๆ ๆ ) แล้วมาติดตามกันต่อนะ ฉันยังไม่ได้เริ่มปราบเด็กเลย แต่ตอนนี้โดนแต่เด็กปราบไปซะแล้ว โปรดิตดตามต่อตอนหน้า ขอบคุณผู้อ่านมากนะคะ จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 25 มิ.ย. 52 08:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แอบมาคั่นหน้าไว้ก่อนคะ จากคุณ : townthara - [ 25 มิ.ย. 52 13:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตามมาอ่าน และอยากจะบอกว่า ถ้าอยากเป็นนักเขียนจริง ๆ ต้องพยายามเขียนภาษาไทย ให้ถูกต้องตามอักขระนะคะ คือถ้าคิดจะเขียนให้คนอ่านเฉย ๆ เอาสนุกก็ไม่เป็นไร อาจจะไม่ต้องเน้น แต่นักเขียนที่ดี ควรมีการใช้ภาษาที่ดี และการสะกดคำที่ถูกต้องตามหลักภาษาค่ะ เพราะมันถือเป็นวรรณกรรมอย่างหนึ่ง (ซึ่งอาจจะมีผลกับคนหมู่มาก) ดังนั้น เป็นนักเขียนที่ดีต้องมีความรับผิดชอบนะคะ จริงอยู่ว่า ถ้ามีการตีพิมพ์จริง คงมีการพิสูจน์อักษร แต่เขียนผิดเยอะ ๆ ให้คนตรวจอ่านแล้วขำ ก็ไม่ดีใช่ไหมค่ะ อันนี้ติ เพื่อให้เปลี่ยนแปลงนะคะ จากคุณ : Travel Animal - [ 25 มิ.ย. 52 15:37:28 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อย่าหยุดเขียนนะคะ เราคนนึงล่ะที่ติดตามอ่านมาตลอด และคอยลุ้นทุกตอน อิอิ ทำไมถึงจะไม่เขียนเรื่องเมียฝรั่งล่ะคะ อยากอ่านค่ะ เขียนต่อจากออแพร์นะคะ นะ นะ นะ จากคุณ : ผัดหมี่ฮกเกี้ยน (Mukgujung) - [ 25 มิ.ย. 52 15:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณคะ สำหรับคำแนะนำของคุณ Travel Animal ดิฉันจะนำไปปรับปรุงคะ อันนี้ก็พิมพ์ผิดไปเยอะจริง ๆ แต่เพราะว่าได้ทุกคนในห้องไกลบ้านคอย แก้ไข และแนะนำ ทำให้ระมัดระวังมากขึ้น และยิ่งไปกว่านั้น หากจะส่งสนพ จริง ๆ คงต้องมีการเช็คคำสะกดอย่างละเอียดก่อน ส่วนตัวคิดว่าจบเรื่องออแพร์แล้วคงไม่เขียนต่อ แหะ ๆ เพราะว่าจะไปเขียนเรื่องในแนวถนัด แล้วส่ง สนพ ดีกว่าคะ คือโดยส่วนตัว ถนัดเขียนเล่าเรื่องไปท่องเที่ยว แล้วมีแง่คิดนิด ๆ มากกว่า ประมาณแบบ ดอกทิวลิปกับรัฐมิชิแกนนะคะ (ไม่รู้มีใครเคยอ่านหรือ ปล่าว โพสไว้ที่ห้องถนนนักเขียน) เคยเขียนไว้เยอะแล้วที่space แล้วก็มีเพื่อน ๆ หลายคนแนะนำว่า น่าจะลองเขียนหนังสือนะ ถึงได้ลองเริ่มต้นมาเขียน โดยมาเล่าเรื่อง (คนอื่นและตัวเอง) แต่คิดว่าไม่ใช่แนวถนัด เท่าไหร่ แหะ ๆ แต่ก็ขอบคุณห้องไกลบ้านแห่งนี้ ที่ทำให้จากคนที่ขีด  ๆเขียน ๆ ได้มีแรงบันดาลใจ ตั้งใจเขียนให้ดียิ่งขึ้น และจะพยายามพัฒนาฝีมือต่อไปคะ ขอบคุณมากคะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 25 มิ.ย. 52 18:21:52 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้าชอบเขียนแนวผสมท่องเที่ยว ก็ไปลองเขียนในห้องบีพีซิคะ จะได้เช็คฟีดแบ็คด้วย หลาย ๆ คน ที่มีสำนักพิมพ์มาติดต่อก็เพราะมาเขียนแนะนำสถานที่เที่ยวในห้องบีพี แล้วได้ทั้งประโยชน์ สาระ และความบันเทิง ลองดูนะคะ จากคุณ : Travel Animal - [ 25 มิ.ย. 52 19:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณคะ คุณ Travel Animal ที่แนะนำ เดี๋ยวจะลองเอาเรื่องที่เขียนไว้อยู่แล้วไปโพสดูคะ ขอบคุณมากคะ และยังคงยินดีรับคำแนะนำ ติ ด่า (เออ อันหลังไม่ต้องนะคะ แหะ ๆ) จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 25 มิ.ย. 52 20:12:11 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตามมาอ่านต่อนะครับ จากคุณ : seeker - [ 25 มิ.ย. 52 21:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาอ่านเรื่องเด็กแสบต่อค่ะ... จากคุณ : Jook^Ka^Jick - [ 25 มิ.ย. 52 22:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 42 รออ่านต่อนะค่ะ จขกท เขียนสนุกดีค่ะ มาให้กำลังใจเขียนต่อไปนะค่ะ จากคุณ : Pickham - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 00:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 43 รออ่านอยู่.... ปั่นเร็วๆ เข้า จากคุณ : BluemirroR - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 21:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขนาดไม่ใช่แนวถนัดยังเขียนออกมาได้น่าอ่านน่าติดตามขนาดนี้ ยังรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 21:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตอน สาวแกร่งแรงเกินร้อย (ต้องมีแรงเกินร้อยถึงจะเอาอยู่)   หลังจากวันที่ปรึกษามาและได้ตกลงกันแล้ว ว่าจะลองทดลองงานอยู่กันไปก่อนสักหนึ่งเดือน แล้วค่อยมาตัดสินใจอีกที ในใจฉันตอนนั้นเหรอ ใครจะไปอยู่หล่ะ ขอแค่เดือนเดียวเท่านั้นหล่ะ   พอออแพร์เก่าไปแล้ว ฉันก็จะไปเหมือนกัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ (เป็นงั้นไป) ฉันเองก็เริ่มดำเนินการหาโฮสใหม่ โดยการเอาประวัติไป ลงในเวบไซต์หาพี่เลี้ยงเด็ก ตามความเป็นจริงแล้ว ออแพร์ไม่มีสิทธิทำแบบนั้น เพราะถือว่าเป็นการผิดกฎ หากทางเอเจนซี่ทราบก็อาจจะถูกตำหนิได้ แต่ว่าโดยส่วนมากแล้ว เวลาที่ออแพร์จะเปลี่ยนครอบครัว ทุกคนก็ต้องหาทางช่วยตัวเอง (เพราะเอเจนซี่ไม่ค่อยช่วยซักเท่าไหร่) แล้วก็บอกกล่าวเพื่อน ๆ พี่น้อง ๆ หาดูตามเวบของออแพร์ด้วยเช่นกัน แต่ว่าก็ไม่มีครอบครัวไหนติดต่อมาเลย จนกระทั่งผ่านไปได้สองอาทิตย์ รุ่นพี่ (ออแพร์) ก็พูดปลุกขวัญกำลังใจฉัน   ทำให้มีแรงฮึดสู้อีกครั้ง (อะไรจะเวอร์ปานนั้น) แต่เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ฉันจำได้หลังจากวันนั้น (วันที่ที่ปรึกษามาเยี่ยม) บรรยากาศระหว่างฉันกับรุ่นพี่ก็ไม่ค่อยดี คือประมาณแทบจะไม่ค่อยคุยกัน มองหน้ากัน แต่อยู่ร่วมกระท่อมด้วยกันเท่านั้น   จนผ่านไปสองอาทิตย์ได้ รุ่นพี่ก็เลยเรียกฉันมาคุย ตอนนั้นดึกแล้ว เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน ฉันพึ่งวางโทรศัพท์ คุยปรับทุกข์กับแม่ รุ่นพี่ก็เรียกมาถามว่ามีความสุขไหม เห็นคุยกับแม่ ไม่มีความสุข (แอบฟังเราคุยโทรศัพท์ด้วย หรือว่าเราคุยเสียงดังหว่า) พี่รู้สึกผิดนะที่เป็นคนเอาเรามา จริง ๆ แล้วเด็กไม่ได้มีมีอะไรนะ  น่าจะปราบอยู่   ฉันยังจำได้ดี และจะเอามาใช้เสมอ ก็คือคำพูดของรุ่นพี่ประโยคนี้ ถ้าใครอยากเอาไปใช้ก็เอาไปได้นะค่ะ (ออแพร์ทั้งหลาย)   รุ่นพี่บอกว่า "อย่าไปสนใจ ถ้าเด็กร้อง ก็คิดซะว่าเขาไม่ใช่ลูกเรา ถ้าเด็กด่า (ว่า) เรา ก็ไม่ต้องไปเจ็บใจ เด็กไม่ใช่ลูกเรา ไม่ต้องไปมีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ถ้าโฮสเขาทำอะไร ก็คิดซะว่าเขาไม่ใช่พ่อแม่เรา อย่าไปเสียใจหรือน้อยใจอะไร"   จากคำพูดประโยคนี้เอง ทำให้ฉันมีแรงฮึด เออ ใช่ ๆ  เขาไม่ใช่ลูกเรา ถ้างั้นเราจะไปยอมทำไม เราต้องสู้ ให้รู้กันไปว่าใครจะชนะ     (แต่ส่วนมากก็แพ้พวกเด็ก ๆ  เพราะพวกเด็กเยอะกว่า ฮ่า ๆ ) แล้วรุ่นพี่ก็พูดปลุกขวัญกำลังใจอีกหลายอย่าง เขาบอกว่าฉันทำได้นะ เขาก็เห็นว่าฉันเริ่มทำได้แล้ว เสียงดัง โหดขึ้นบ้างแล้ว (จากวันแรกที่มาอ่อน ๆ เสียงเบา ๆ หน้าซื่อ ๆ ต้องมาเสียงดัง ทำหน้าโหด ฉันกลายเป็นนางมารรรรรรไปแล้ว แหะ ๆ) ทำไมยังอยากจะรีแมชไหม ฉันก็บอกไปว่า ถ้างั้นก็จะสู้ดู รุ่นพี่ยังบอกอีกว่าอย่างน้อยเวลาพักก็ได้พักจริง ๆ เพราะว่ามีบ้านส่วนตัว ฉันก็เออ ก็จริงนะ   จากการคุยกันวันนั้นเองทำให้ฉันมีแรงขึ้นมา ( รุ่นพี่มีวาทศิลป์ในการกล่อมจริง ๆ กล่อมตั้งแต่ก่อนมา จนมาถึงกันเลยทีเดียว เหอะ ๆ) ฉันพยายามทำงานอย่างมีความสุข และสิ่งสำคัญอีกอย่างที่ฉันต้องสร้างขึ้น (ยังกับมาเป็นดารา) ก็คือบทบาทตอนที่อยู่กับเด็ก ฉันจะต้องโหดกว่า เสียงดังกว่า   และอย่าไปกลัวเด็ก (ต้องทำให้เด็กกลัว)   เพราะเด็กมักจะคิดว่าฉันกลัวเลยชอบแหกปากร้องไห้เสียงดัง ๆ จากนั้นฉันก็เริ่มเรียนรู้เคล็บลับในการปราบเด็ก (แสบ)   เริ่มจากปฎิบัติการ 3 ป. ใครอยากจะจำเอาไปใช้ก็ได้นะคะ อันนี้ไม่หวง ป แรก คือ ปล่อย ปล่อยจริง ๆ แต่ไม่ใช่ปล่อยให้เด็กเล่นฟืนไฟ จนไฟไหมบ้านนะค่ะ อันนี้จะเป็นการปล่อยตัวเอง ให้ไปอยู่ในคุกอย่างรวดเร็ว แหะ ๆ ปล่อยในที่นี้ คือ เวลาที่ร้องไห้ แหกปาก อย่างไร้สาระ หรือไม่มีเหตุผล หรือเวลาที่ไม่ได้อะไรอย่างที่ตัวเองต้องการ ก็ต้องปล่อย ปล่อยให้ร้องเลย  เพราะงั้นพอเด็กร้อง ฉันก็ปล่อย อยากร้องใช่ไหม ร้องไป ไม่พอต้องร้องแข่งด้วย บางครั้งฉันก็หัวเราะใส่ไปเลย (บ้าไปแล้ว)   เหอะ ๆ   แต่อันนี้ใช้ได้เฉพาะเด็กแฝดนะ เช่นเดียวกัน อันนี้ใช้ได้เฉพาะกับเด็กบางคน ต้องดูภาวะอารมณ์เด็กด้วย เด็กบางคนโดยเฉพาะเด็กแบบเจ้าตัวโตใช้ไม่ได้ เพราะรายนั้น เล่นของแข็ง ประเภทมีอาวุธ ถ้ายิ่งไปยั่วโมโหจะยิ่งหนัก คนที่ทำอย่างนั้น อาจจะเจอของแข็งเข้าที่หัว ต้องใช้ไม้นวมบวกไม้แข็ง (เอ๊ะ ยังไง ต้องติดตามต่อไป) ป. ที่ 2 คือ ปราบ หลังจากปล่อยแล้ว ต้องปราบต่อเลยทันที อันนี้ก็แล้วแต่เทคนิคแต่ละคน อย่างฉันถ้าเด็กทำตัวงี่เง่า (หรือไม่น่ารัก) ไม่มีเหตุผล งอแง ร้องไห้ เอาใจตัวเอง ฉันจะปล่อย หลังจากนั้นจนหมดเสียงสะอื้น (เสียงเบาแล้ว ร้องมาเป็นชั่วโมง) ฉันก็จะเข้าไปปราบด้วยวิธีที่แตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ เช่น ถ้าร้องเพราะเหนื่อย ก็จะเข้าไปอุ้ม พูดดี ๆ อ่านหนังสือไหม จะทานข้าวยัง (อันนี้ปราบแบบ ใช้ความอ่อนหวานของหญิงไทย ใจงาม นามไพเราะ ว่าไปนั้น) แต่ถ้าเป็นการทะเลาะกันแล้วเจอการลงโทษ หรือที่เรียกว่า time out (วิธีการtime out เอาไว้คุยกันต่อไปนะค่ะ) ก็จะต้องทำตัวให้เหมือนอาจารย์เข้าไว้ ด้วยการทำเสียงเข้ม แต่แฝงด้วยความเมตตา พูดคุยอธิบายให้เด็กทราบว่าทำไมถึงต้องทำโทษ แล้วต้องมองตาเด็กด้วย (ใช้จิตวิทยานิดหนึ่ง) แล้วทำเสียงเข้ม (ให้ดูน่าเชื่อถือหน่อย) ว่าห้ามทะเลาะกันอีกนะ หรือห้ามทำอะไรผิดแบบนี้อีก วิธีนี้คือการปราบแบบใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เพราะว่าเด็กยังไงก็คือเด็กวันยังค่ำ (นี้คือความใสซื่อของเด็ก อย่างโบราณว่าไว้ ไม้อ่อนดัดง่าย ไม่แก่ดัดไม่ได้ ดัดเมื่อไหร่ หัก แหะ ๆ อันหลังเติมเอง) ส่วนป. สุดท้าย คือ ปลีก ถ้าปราบได้แล้ว พ่อแม่เด็กกลับมาบ้านแล้ว ให้รีบปลีกตัวออกมาโดยเร็ว ฮ่า ๆ เพราะว่าไม่งั้นโรคประสาทจะถามหา ต้องรีบออกมาผ่อนคลาย (เป็นงั้นไป) จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 27 มิ.ย. 52 09:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 46 และแล้วเมื่อฉันได้กำลังใจมีแรงฮึดสู้แล้ว (แรงมาเป็นร้อยแล้วคราวนี้ ถึงไหนถึงกัน นึกถึงสมัยแข่งกีฬา กินข้าวเหนียวหนึ่งปั้น วิ่งได้เป็นพันไมล์ แต่วิ่งไป จุกไป แหะ ๆ) เพราะงั้นวันต่อมาฉันก็ต้อง ดูเด็กแบบอยู่ครบเลยสี่คน เข้างาน (หรืองานเข้า) ตอนเช้า แปดโมง เดินแบบหางชู ขาตั้ง เฮ้ย ไม่ใช่หมา เดินแบบมั่นใจเต็มร้อยไปถึงก็พูดจาทักทาย ตอนเช้าตามธรรมเนียม แล้วจัดเตรียมหาอาหารให้กินไปตามระเบียบ ปกติแม่เขาก็จะลงมาช่วยตอนเช้า แต่พอฉันมาเขาก็จะหายหน้าไปเลย (จะมาช่วยอีกทีก็ตอนจะรีแมช (เปลี่ยนครอบครัว) ) ตอนเช้านี้ก็จะมีแค่สาม เพราะเจ้าลิงน้อย (ตัวโต) ไปโรงเรียนแล้ว (รอดไป) แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะว่าเด็กรู้ว่าพ่อแม่อยู่บ้าน นอนอยู่ข้างบน เด็กก็จะพยายามหาทางขึ้นไปหาพ่อแม่ (โดยปกติ ตารางทำงานของออแพร์ เขาจะให้ทำงานตอนที่พ่อแม่ออกไปทำงานแล้ว แต่บ้านนี้ให้มาทำตั้งแต่ตอนที่ยังนอนอยู่ เหอะ ๆ) ฉันบอกว่าให้กินอาหารนะ แม่ต้องทำงาน พ่อก็จะต้องเตรียมตัวไปทำงาน เด็กก็ไม่ฟัง วิ่งวุ่นทั่วห้องครัว (เพราะว่าห้องครัวจะขึ้นไปข้างบน เขาล็อคไว้) แล้วก็แหกปากร้องไห้เสียงดัง โดยพร้อมเพรียง ทั้งเจ้าอ้วนและเจ้าผอม (ทีตอนอย่างนี้มาสามัคคีกัน) ร้องมามี้ มามี้ มามี้ (แม่จ๋า แม่จ๋า) ไม่รู้จะร้องทำไม แม่เขาทนไม่ไหวก็ต้องลงมาถามว่าเกิดอะไร เด็กก็จะเปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก บอกแม่พร้อมทั้งสำออยใหญ่เลยว่า เจ็บตรงนั้นตรงนี้ ช่วยจูบให้หน่อย (โอ๊ย ไปเจ็บมาตอนไหน อย่างจะร้องเพลงถามจริง ๆ แค่ขาชนเก้าอี้) ปลอบกันสักพักก็หายไป ลืมบอกไปว่า แม่บ้านนี้เขาจะทำงานที่บ้าน โดยใช้ห้องใต้ล่างคาข้างบน เป็นห้องทำงาน นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความลำบากในการทำงานของฉัน จากนั้นฉันก็พาเด็กกินข้าว เสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้า อันนี้ต้องรบกับเจ้าอ้วนอย่างที่เคยบอกไปแล้วเ จ้าอ้วนไม่เคยยอมให้แต่งตัวได้ง่าย ทั้งร้องไห้ ทั้งวิ่งหนี ฉันก็ตามจับมา ร้องก็ไม่สนใจแล้ว คราวนี้ให้มันรู้กันไป ฉันก็จับล็อคขาเอาขาฉันล็อคขาเด็กไว้ (พยายามนึกภาพตาม) แล้วเอามือจับแขน แต่ต้องแรง ๆ คือต้องให้เจ็บหน่อย ๆ แต่อย่างมากไป ไม่ดี ไม่ดี แหะ ๆ (ประเภทชอบซาดิสต์อยู่แล้ว ฮ่า ๆ ๆ ล้อเล่นนะค่ะ) เจ้าอ้วนก็ร้องเอาท์ (อ้าวอะไร อากาศออกจะหนาว ไม่ใช่อบอ้าว) ฉันคิดในใจเจ็บก็อยู่เฉย ๆ ดิ ไม่พอยังแหกปากร้อง ไม่จบร้องจนในที่สุดฉันก็สามารถเปลี่ยนได้ แต่หมดแรงข้าวเหนียวกันไปเลย (ตอนเช้ากินข้าวเหนียวกับไข่ต้มมา ที่กระท่อมรุ่นพี่ทิ้งหวดนึ่งข้าวเหนียวไว้ให้ใช้ก่อน) ตอนหลังฉันก็ได้ค้นพบวิธีการปราบเจ้าอ้วน ไม่ให้ร้องอีกต่อไป แถมใส่เสื้อผ้าอย่างง่ายดายด้วย จากนั้นฉันก็เล่นกับเด็กสามคน นางฟ้าน้อยไม่เคยมีปัญหา เพียงแต่ต้องระวังไม่ให้พี่ ๆ แกล้ง เพราะเจ้าอ้วน เจ้าผอมชอบมาเล่นกับน้องแต่เล่นแรง ฉันก็พาเด็กเล่น เป่ากบ เต้นยาง ดีดข้อมือ ว่าไปนั้น ไม่มีสักอย่าง ที่นี่เขามีของเล่นให้ลูกเขาเล่นเยอะ ของเล่นมีแต่พัฒนาสมองทั้งนั้น เหมือนจริงทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชุดก่อสร้าง ชุดเครื่องครัว คอมพิวเตอร์เด็ก ฯลฯ สารพัดจะสรรหามา พวกนี้ได้มาตอนเทศกาลคริสตมาสทั้งนั้น (เรื่องเทศกาลคริสตมาสค่อยติดตามกันต่อไปนะค่ะ) จากนั้นพอสาย ๆ ก็เอานางฟ้าน้อยใส่รถเข็น เอาเจ้าสองคนออกไปเล่นที่สนามหญ้า ออกมาข้างนอกบ้านจะดีหน่อย มีเครื่องทุ่นแรงเพียบ (ของเล่น) แล้วก็เด็กจะได้ผ่อนคลายด้วย (รวมทั้งตัวฉัน แหะ ๆ)   ห่างจากบ้านพอสมควร (อันนี้จะอยู่ไม่ไกลจากกระท๋อมน้อยของฉัน) ตรงนั้นจะเรียกว่า สวิงเซต ภาษาไทยเรียก สนามเด็กเล่น แบบมีชิงช้า ที่สไลด์ บ้านหลังเล็ก ๆ (ของเด็ก) บ้านของคนอเมริกัน เขาจะมีแทบทุกบ้าน ใหญ่ เล็ก ขึ้นอยู่กับเงินในกระเป๋าพ่อแม่ แหะ ๆ   ฉันก็ลำบากเหมือนกัน เพราะต้องคอยควบคุมให้เจ้าอ้วนเจ้าผอม ออกไปกับฉัน (เพราะว่าไม่อยากไป) ในขณะที่มือก็ต้องเข็นรถที่มีนางฟ้าน้อยนั่งอยู่   ก็ลากกันไปจนถึงสนามหญ้า (แต่ไม่ถึงจุดหมาย สนามเด็กเล่นซักที) พอไปถึงสนามเด็กเล่น (ส่วนตัว) ไม่ว่าจะเล่นอะไร สักพักเดี๋ยวเจ้าสองคนก็ตีกัน ร้องไห้จะกลับบ้าน อะไรแบบนี้   ฉันก็เอาหล่ะ แพ้เด็กไม่ได้ เสียงดังเลย ดังจริง ๆ นะ ประเภทครูไหวใจร้ายเลย ถ้าใครทะเลาะกันอีกจะไม่ให้ กินขนมหลังอาหารเที่ยง เด็กก็เงียบไปสักพัก คงจะงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมเสียงดังได้วันนี้ แต่สักพักก็เอาอีก เป็นอยู่อย่างนั้น   สุดท้ายฉันทำได้แค่คอยแยกเท่านั้น พอประมาณใกล้เที่ยงก็พาเด็กกลับมาบ้าน จำได้ว่าแม่เขาจะไปข้างนอก (เสร็จแน่เจ้าเด็กแสบ เฮ้ย เจ้าเด็กแฝด) ฉันก็จัดการหาอาหารให้ทาน เสร็จก็เอาน้องเล็กไปนอนก่อน (นอนกลางวัน) หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์อีก ตีกันอีก คราวนี้ เหอะ ๆ ๆ  รอโอกาสนี้หล่ะ แม่ไม่อยู่บ้าน (มาใหม่ ๆ ยังไม่กล้าทำโทษเด็ก เกรงใจแม่เขา แหะ ๆ) ฉันก็เอาเลย จับไปขังไว้ในห้อง (ห้องน้ำ) เด็กก็แหกปากร้อง เราก็ทะเลาะกันทำไม บอกแล้วว่าอย่าทะเลาะกัน สักพักก็เงียบ ออกมา คราวนี้เด็กเริ่มเกร็ง ๆ กลัวฉันขึ้นมาบ้างแล้ว (เห็นฤทธิ์ยัง ใช่ว่าจะใจดีตลอดไปนะ) พอฉันเริ่มเสียงดังบอกว่าจะขังไว้ในห้องนะ ก็เลยเริ่มเชื่อฟัง (อันนี้ใช้ได้แค่สองเดือนแรก) พอแม่เขากลับมาก็ถามว่าเป็นไงบ้าง ฉันก็บอกไปว่าเรียบร้อยดี แต่เด็กบ้านนี้เวลาถูกทำโทษแล้วไม่เคยเอาไปบอกพ่อแม่นะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อันนี้อาจเพราะกลัวว่าจะโดนรอบสอง หรือประสาซื่อไม่รู้ แต่เจ้าตัวโตอย่าวางใจ เพราะว่าเธอโตแล้ว รายนั้นแสบสุด ๆ เป็นคู่ปราบตลอดกาลของฉัน แม้แต่วินาทีก่อนจะจากกัน ยังไม่เว้น ฮ่า ๆ ๆ ๆ จากเหตุการณ์วันนั้นก็พอทำให้เจ้าอ้วน และเจ้าผอม พอจะฟังฉันขึ้นมาบ้าง แต่มันก็แค่ช่วงสองเดือน ก่อนเดือนที่สาม เดือนที่ฉันจะระเบิดและรีแมช (เปลี่ยนครอบครัว)กันไป เพราะมันทนไม่ไหวจริง ๆ ข้อคิดวันนี้สำหรับออแพร์  ถ้าจะเอาเด็กให้อยู่ อย่าไปกลัวเด็ก เราต้องเหนือเด็ก อย่าให้เด็กเหนือเรา เราต้องเป็นนายเด็ก ไม่ใช่เด็กเป็นนายเรา ฮ่า ๆ ๆ  ๆ (เสียงหัวเราะแบบนางมารซะแล้ว) คำเตือน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน หากบุตรหลานของท่าน อ่านควรจะมีผู้ใหญ่ คอยแนะนำ เหอะ ๆ ไปดีกว่า ส่วนเรื่องราวจะเป็นไงต่อ จากนั้นจะปราบเจ้าตัวโตได้ไหม หรือเกิดปัญหาอะไรอีกบ้างระหว่างฉันกับโฮสต้องมาติดตามอ่านต่อนะจ๊ะ จบตอน จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 27 มิ.ย. 52 10:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกข้อความ ขาประจำและขาเวียน เห็นว่ามีเพื่อนมาอ่านด้วย ใช้นามสมมุติว่าอะไรน๊อ เหอะ ๆ นามสมมุติก็คือนามสมมุติเนอะ ถ้ารู้ก็ไม่ใช่นามสมมุติ อิอิอิ ถ้าสนุกขอเสียงโห่ (ไล่) หน่อย เหอะ ๆ ไม่ใช่ ขอเสียงหน่อย เดี๋ยวตอนหน้าจะมาสอนร้องเพลงต่อย เฮ้ย กล่อมเด็กกันคะ ขนาดเด็กไทยยังร้องไม่เป็นซักเพลง ต้องมาร้องเพลงกล่อมเด็ก อเมริกันเนี๊ยะ จะไหวเหรอ ไหนใครร้องได้ ขอเสียงหน่อยค๊า จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 27 มิ.ย. 52 10:18:30 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ร้องไม่เป็นค่ะ แต่อยากบอกว่าคุณจขกท.เล่าเรื่องสนุกดีค่ะ อ่านแล้วนึกถึงพี่เลี้ยงที่เคยอยู่ด้วยจัง แต่ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะนึกถึงเรารึเปล่า เพราะเราคงเป็นเหมือน"เจ้าตัวแสบคนโต" ในเรื่องอ่ะค่ะ อิอิ จากคุณ : BonDinG - [ 27 มิ.ย. 52 12:31:49 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ข้างบ้านผมมีคนไทยเป็น aupair กับครอบครัวหนึ่งมาตั้งแต่เด็กเกิด เดี๋ยวนี้เด็กอยู่ไฮสคูลแล้ว เดี๋ยวนี้เขาก็ยังเป็น เตรียมเสื้อผ้าและอาหารซึ่งมีฝีมือเรื่องอาหารมากทั้งไทยทั้งเทศ มีกุญแจเข้าบ้านเหมือนเจ้าของบ้าน อยู่บ้านตัวเองกับสามีไทยและลูกซึ่งมีลูกเป็นของตนเองแล้ว นอกจากนั้นก็มีธุรกิจของตัวเองที่มั่นคงในดีซีอีกต่างหาก จากคุณ : อิสวาสุ - [ 27 มิ.ย. 52 18:25:50 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เข้ามาติดตามอีกครั้งหลังจากหายไปหลายวัน จากคุณ : covertee - [ 27 มิ.ย. 52 20:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 51 มารอตอนต่อไปครับ จากคุณ : seeker - [ 28 มิ.ย. 52 16:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 52 รอติดตามต่อตอนหน้าจ้า^^ จากคุณ : Pickham - [ 29 มิ.ย. 52 01:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตอน คู่กัดตลอดกาล   ฉันกับเจ้าเด็กเด็กคนโตนั้น เป็นคู่กัดตลอดกาลจริง ๆ   เพราะว่าเจ้าลิงน้อยนั้นเป็นสุดยอดแห่งความแสบ   เป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง เพราะว่าเคยเป็นลูกคนเดียวมาก่อน หลายปี และได้รับความสนใจเพียงคนเดียว พอมีน้องก็เป็นน้องชาย (เพศเดียวกัน) ทำให้อิจฉา ไม่อยากให้พ่อแม่รักน้องมากกว่า อายุห้าขวบแล้ว แต่ไม่เหมือนเด็กห้าขวบของที่นี่ (อเมริกา) เท่าไหร่ เพราะปกติเด็กห้าขวบที่นี่ก็จะเริ่มโตมากแล้ว บางบ้านก็พูดจารู้เรื่องเป็นอย่างดีแล้ว เป็นเด็กกินยาก ไม่ค่อยกินอะไร อาหารที่กินมีแต่เดิม ๆ อาทิ ไส้กรอก โกลฟิช (เป็นขนมปังชนิดหนึ่ง เป็นรูปปลาเล็ก ๆ คล้าย ๆ พวกขนมปัง เอ บี ซี ดี ฯ บ้านเรา) ไม่รู้เจ้าลิงน้อยกินเป็นอาหารได้ไง คิดว่าเป็นของกินเล่นมากกว่า ขนมปัง ชีส กินแค่นี้จริง ๆ ถ้าเป็นอาหารอย่างอื่นที่ดี ๆ อาทิ ไก่ พิซซ่า หรืออาหารไทยที่ฉันทำนะ ไม่กินจะบอกว่า Disgusting หรือที่แปลว่า น่าขยะแขยง น่ารังเกียจอะไรประมาณนี้ ก็กินอยู่แค่นี้แล้วจะให้เอาอะไรไปโต เลยทำให้เป็นเด็กตัวเล็กที่สุดในชั้น แต่ถ้าเทียบกับเด็กไทย ก็ถือว่าโตแล้ว (เพราะมันคนละขนาดกัน แต่สมัยนี้เด็กไทยเราก็ตัวโตเหมือนกัน หน้าดี ๆ ทั้งนั้นด้วย แหะ ๆ) เพราะว่าตอนงานวันเกิดลิงน้อย ฉันเห็นแล้ว เพื่อนรุ่นเดียวกัน ตัวโตกว่าหมดเลย และด้วยเหตุนี้เองทำให้เพื่อน ๆ แกล้งประจำ เรียกว่าตัวจ่อย แปลแล้วภาษาบ้านฉัน (ตอนฉันเด็ก ๆ เพื่อน ก็เรียกเหมือนกัน ฮ่า ๆ ๆ แต่ไม่เก็บกดนะ เพราะว่าพยายามอ้วน แล้วแต่ไม่อ้วน ก็เลยปลง คิดซะว่า ผอม ๆ หล่ะดี วิ่งหนีได้ทัน อิอิอิ) จึงเป็นสาเหตุให้เจ้าลิงน้อยไม่มีความสุขเวลาที่ไปโรงเรียน อาจารย์มักจะมีจดหมายมาถึงผู้ปกครองเกือบทุกวัน (ใส่ซองขาว จ่าหน้าถึงพ่อแม่ โดยให้เจ้าลิงน้อยถือมาทุกวัน) บอกว่าไม่ทำการบ้านบ้างหล่ะ ไม่ตั้งใจทำกิจกรรมบ้างหล่ะ สารพัดจะมีมาบอก และทุกครั้งที่เจ้าลิงน้อยลงจากรถรับส่งโรงเรียน ก็จะทำหน้าตาไม่มีความสุข เดินแบบเซ็ง ๆ ลงจากรถ แต่พอเห็นฉัน ก็ปรับอารมณ์ทันที เพราะว่าได้ที่ระบายอารมณ์แล้ว เปลี่ยนมายิ้มแบบมีเลศนัย เหมือนในหนังเวลาที่ฉันเห็นพวกเด็กแสบ ๆ ที่นี่ ยังไงยังงั้นเลย (พยายามนึกภาพตามนะค่ะ) แล้วก็ด่าฉันว่า stinky girl  หรือที่แปลว่า “ยัยเด็กผู้หญิงตัวเหม็น” ฮ่า ๆ ๆ (คือมันเป็นคำด่าของเด็กนะค่ะ จริง ๆ ฉันออกจะหอม อาบน้ำบ่อยกว่าหมาที่บ้านเขาอีกนะฮ่าๆๆ)  แล้วก็จะพ่วงคำว่า I hate you มาด้วยทุกครั้ง บางวันก็มาเพียบเลย ตั้งแต่ ยัยตัวเหม็น ฉันเกลียดเธอ เกลียดเสียงเธอ เมื่อไหร่จะกลับเมืองไทย ฯลฯ พูดอย่างนี้ทุกวัน ตลอดสามเดือน ไม่มีวันไหนที่ไม่พูดทุกครั้ง ที่เห็นฉันไปรอรับที่หน้าบ้าน ไม่มีวันหยุดเลย ยกเว้น ถ้าวันไหนไม่ได้ไปโรงเรียนก็ดีหน่อย อารมณ์ดีเพราะอาจไม่มี เพื่อนแกล้งเรื่องนี้ พ่อแม่ก็ไม่มีเวลาใส่ใจ ทำงานเยอะคิดว่าเป็นเรื่องปกติ ลูกไม่ได้มีปัญหาอะไร ทั้ง ๆ ที่ลูกมีปัญหาเป็นเด็กอารมณ์รุนแรง อุจจาระไม่ออก ต้องคอยกินยา เพื่อให้ถ่าย ก็ไม่เคยคิดแก้ไข หาสาเหตุที่แท้จริง จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเคยถามเด็กว่า อยู่ที่โรงเรียนมีความสุขไหม (วันที่ไม่ได้โรงเรียน จะอารมณ์ดี ถ้าเล่นกันไปนาน ๆ ก็จะถามได้) เจ้าลิงน้อยก็ทำหน้าเศร้า ๆ บอกว่าไม่ เพื่อน ๆ ล้อเลียนว่าตัวเล็ก อะไรแบบนี้ ฉันคิดว่านี่เองคงเป็นสาเหตุทำให้กลายเป็นเด็กเก็บกด ต้องมาระบายกับน้อง ทำตัวเป็นใหญ่ที่บ้าน แล้วก็รวมมาถึงการทำตัวเป็นฝ่ายตรงข้ามกับออแพร์อย่างฉันด้วย ระหว่างฉันกับเจ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรที่ไม่สามารถจะทำดีกันได้เลย เล่นดี ๆ กันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหรอก ก็เปิดศึกตลอด โฮสก็รู้ และก็เห็นมาโดยตลอด แต่ก็ไม่คิดจะทำอะไร หรือสั่งสอนลูกแต่อย่างไร ได้แต่บอกฉันว่าอย่าไปใส่ใจนะ เด็กพูดอะไรก็ช่าง อย่าไปคิดมาก อย่าไปถือสา ฉันก็เหรอ เอาแบบนี้เหรอ แล้วไม่คิดจะให้ลูกเปลี่ยนพฤติกรรมให้ดีขึ้นเลยเหรอ กลับให้ฉันยอมรับ อดทน กับเจ้าลิงน้อยใช้ความรุนแรงไม่ได้ ฉันยังจำได้ดีวันนั้น เป็นวันที่ฉันจะระเบิดเหมือนกัน (ทนไม่ไหวแล้วนะ) เจ้าลิงน้อย มีอารมณ์โกรธจัด แล้วก็อาละวาดใส่น้อง คือเจ้าคนโตจะชอบรวมหัวกันกับเจ้าแฝดผอมแกล้งแฝดอ้วน ชอบรุมตีเจ้าแฝดอ้วน ฉันก็ไปห้าม เด็กก็ไม่ฟังอะไรประมาณนี้ ฉันก็เริ่มมีอารมณ์เช่นกัน (นิด ๆ  พยายามระงับไว้) เจ้าตัวโตตะโกนลั่นบ้านเลย ตะโกนใส่หน้าฉันด้วย ประมาณว่า อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน แล้วก็หันกลับไปรังแกเจ้าแฝดอ้วนต่อ ฉันก็ตะโกนเสียงดังเลยว่า ที่ทำอยู่นี้ไม่ถูกนะจะทำโทษนะ เจ้าลิงน้อยก็แสบจริง ๆ ไม่ฟังฉันเลยหันไปคว้าของสักอย่าง โยนใส่หัวฉัน เจอเข้าเต็ม ๆ เลย ฉันก็เจ็บนะเนี๊ยเจ็บนะ แต่ก็พยายามจะเดินเข้าไปดึงแขนเด็ก กะว่าจะจับไปขังเดี่ยวซะหน่อย เจ้าตัวโตเดือดหนักกว่าเดิม วิ่งไปคว้ามีดมาใส่ข้างหลังเรา (เป็นมีดแบบใช้คู่อันซ้อม มันจะไม่คมเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้เสียวได้เหมือนกัน อันนี้มันวางไว้ในลิ้นชัก พร้อมกับพวก ช้อน ซ้อม เจ้าเด็กตัวโต สามารถหยิบมาได้) อันนี้ฉันจับได้ทัน ก็เลยเก็บมีดก่อน (ต้องรีบเก็บก่อน ไม่งั้นมีหวัง ฉันจะตายก่อนจะจัดการเด็กได้ เหอะ ๆ) แล้วก็ลากตัวไปขังเดี่ยวได้สมใจ เจ้าตัวโตถูกขังในห้องแหกปากร้องลั่นบ้าน ด่าฉันสารพัด เสียงดังจนฉันทนไม่ไหว ต้องไปพูดดี ๆ ว่าจะขอโทษน้องไหม จะทำอีกไหม เสียงอ่อนว่าไม่ทำแล้ว ฉันก็เลยปล่อยออกมา เท่านั้นหล่ะ ยังยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม ฉันก็ได้แต่เออ ไม่สำนึกเลย เจ้าตัวนี้ต้องระวัง ถ้าไม่ระวังตัวจะโดนกัด ตี บ่อยมาก ๆ เพราะว่าวันหนึ่ง อยู่ ๆ เดินมาข้างหลังฉันจะมากัดฉัน คิดดู เปิดเสื้อด้านหลังฉันขึ้นแล้วจะกัด ดีว่าฉันไวกว่า ฉันก็หันไปถาม จะทำอะไร ต่อไปนี้ถ้ากัดฉัน ฉันก็จะกัดเธอนะ ตีฉัน ฉันก็จะตีเธอนะ อะไรแบบนี้ ต้องขู่ไว้ก่อน แต่ว่าไม่มีกลัวนะ ถ้ายิ่งแรงเจ้าตัวโตก็จะแรงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีเกรงกลัวหรืออ่อนลงเช่นกัน สรุปแล้วฉันกับเจ้าเด็กคนโตก็เป็นคู่กัดกันตลอดกาล และฉันก็ไม่เคยทำให้เจ้านี้อ่อนได้เลย แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายที่จากมา เรื่องราวการสู้รบระหว่างเรากับเด็กคนโตยังไม่จบเท่านี้ ยังมีต่อ ถึงแม้ฉันจะไม่เคยชนะ แต่ฉันก็สามารถตีเสมอได้บ่อยครั้ง ฮ่า ๆ ๆ มาตามอ่านต่อนะค่ะ จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 29 มิ.ย. 52 08:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ทักทายคะ ขอบคุณนะคะ ที่ยังเข้ามาอ่านอยู่ เรื่องนี้อาจจะยาวไปสักหน่อย แต่รับรองไม่ยาวนานมาก แหะ ๆ ต้องติดตอนร้องเพลงกล่อมเด็กไว้ก่อน เอาไว้กลับมาเขียนใหม่นะคะ ตอนนี้เอาเรื่องราวกับเจ้าตัวโตกันไปก่อน แหะ ๆ วีคหน้าจะได้หยุดยาว เดี๋ยวจะมาอัพหลายตอนเลย แต่ช่วงจันทร์ อังคารอาจจะหายไปนะค่ะ คงไม่ว่ากัน ก่อนหยุดก็ต้องทำงานหนักหน่อย เหอะ ๆ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 29 มิ.ย. 52 08:38:53 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อืม ชอบเด็กนะ แต่ไม่เคยเลี้ยงเด็กคนไหนนานเกินปี ......... อ่านเรื่องของน้องเจ้าของกระทู้แล้ว รู้สึกว่า ต้องเก็บไว้ เผื่อว่า ตอนมีลูกจะได้ใช้ 3 ป จากคุณ : Travel Animal - [ 29 มิ.ย. 52 09:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 56 โห เคยคิดจะไปเป็น au pair เหมือนกัน อ่านแบบนี้แล้วกลัวเลย ดีนะที่ตอนนั้นไม่ได้ไป เจอแบบนี้ ทนไม่ได้แน่ๆ เอาไม่อยู่ จขกท เก่งมากๆค่ะ จขกท เขียนเก่งด้วย  น่าอ่านมากๆ ติดตามค่ะ ติดตาม จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 29 มิ.ย. 52 20:25:29 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มาอ่านอีกแล้ว จากคุณ : seeker - [ 29 มิ.ย. 52 21:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 58 โห ถ้าตอนเด็กเป็นแบบนี้ แล้วโตขึ้นมาจะเป็นแบบไหนเนี่ย...เฮ้ออออ  o_O" จากคุณ : แผนลวงสำเร็จแล้ว - [ 30 มิ.ย. 52 10:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ่านแล้วเพลินดี มาต่อ เร็ว ๆ นะจ๊ะ จากคุณ : ตำปูปลาร้า - [ 30 มิ.ย. 52 14:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 60 โิอย จะลงแดงแล้ว อยากอ่านต่อ จากคุณ : seeker - [ 5 ก.ค. 52 09:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 61 สงสัยไม่มาแล้ววววว T_T จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 6 ก.ค. 52 20:53:03 ]