ความคิดเห็นที่ 1 หากันจนเจอ (รักแท้ของโรบินฮู้ด) ตอนหนึ่ง ผมมีความเชื่อในความรักอย่างหนึ่ง ว่าคนเราถ้าเกิดเป็นคู่กันจริง ๆ เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาให้จริง ๆ ต่อให้อยู่กันสุดหล้าฟ้าเขียว ก็จะต้องหากันจนเจอ แล้วถ้าคนเราจะรักกัน ยังไงซะก็คงจะรักกันเอง (ออกแนวเลี่ยน ๆ แต่มันก็คือสิ่งที่ผมเชื่อ) อย่างที่รู้นั่นหล่ะ (รู้ตอนไหน) ผมไม่ใช่คนที่จีบสาวเก่งอะไร ออกแบบอาย ๆ มากกว่า คือ ผมเป็นคนอัธยาศัยดี คุยเก่งก็จริง แต่ผมจีบสาวไม่เป็นหรอก เอาเข้าจริง ๆ ก็ได้แต่อาย ๆ ม้วนหายไปเลย เหอะ ๆ ผมมาอยู่อเมริกาได้ห้าปีกว่า ๆ ก็ยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย ในขณะที่คนอื่นเขามีจนเลิกกันไปตั้งไม่รู้กี่รอบ ผมก็ครองตัวเป็นโสดเรื่อยมา แต่ว่าก็ไม่ใช่แบบไม่ชอบใครเลยนะ ก็มีบ้างบางครั้งที่ผมแอบไปชอบเด็กเสริฟ์ (เหมือนกัน) บางร้าน ก็ตามไปกิน ไปคุยแต่สุดท้ายสาวเจ้าไม่เล่นด้วย ก็ต้องรามือไป หรือบางทีก็มีสาว ๆ โทรมาคุยกับผมบ้าง ก็พวกเพื่อน ๆ ที่ทำงาน คือคนรู้จักกันนั่น หล่ะ ก็เคยนัดออกไปกินข้าวบ้าง ไปครั้งสองครั้ง คุยกันแล้วมันไม่ใช่ยังไงไม่รู้ ก็ต้องเลิกคุยกันไป คือจริง ๆ ผมเป็นคนง่าย ๆ นะแต่ค่อนข้างเรื่องมาก (หมายความว่ายังไงเนี๊ยะ) ถ้าผมชอบใครก็คือชอบ แต่ถ้าผมไม่ชอบต่อให้คุยกันนานแค่ไหน ก็คงไม่มีวันชอบได้เช่นกัน ใคร ๆ ก็ชอบถามผมว่า ทำไมไม่มีแฟน ไม่เหงาเหรอ คืออย่างที่บอกผมไม่ใช่คนที่แสวงหา แบบว่าต้องมีแฟนให้ได้ ต้องไปเที่ยวไปเจอคนนั้น จีบคนนี้ หรือให้คนนั้นคนนี้แนะนำให้อะไรแบบนั้น ผมยังเชื่อว่า ความรักถ้ามันจะมามันก็มาเอง แต่ถ้ามันไม่มีหาไปก็เหนื่อยเปล่า แถมเสียเวลาด้วย ที่ผมสามารถอยู่คนเดียว ได้โดยไม่มีแฟน ช่วงแรก ๆ ก็คงเพราะเพื่อนหล่ะครับ เพราะว่าเพื่อนผมเยอะ แต่ช่วงหลังเพื่อน ๆ ก็มีแฟนกันไป มีครอบครัวกันไป สุดท้ายก็มีผมคนเดียวที่ยังเดินคนเดียว เหอะ ๆ แต่ผมไม่เดือดร้อนก็เพราะว่าอย่างที่เคยบอกนั่นหล่ะครับ ผมเป็นคนชอบเล่นรถครับ เพรางั้น ถ้าช่วงซัมเมอร์ผมก็จะอยู่กับที่รักของผม (รถของผม) ได้ทั้งวัน เอาไปล้าง เช็ด ขัดให้เงา แล้วก็หมดสิ้นเงินไปกับการแต่งมัน (ซึ่งไม่เห็นว่าจะดูดีขึ้นเลย) ก็อย่างผู้ชายทั่ว ๆ ไปที่เขาชอบแต่งรถ เปลี่ยนล้อ โหลดเตี้ย แต่งนั่นแต่งนี่ไปเรื่อย ตามประสาผม เพราะงั้น เวลาว่างของผม ก็จะหมดไปกับที่รักของผม (รถ) ทำให้ผมไม่ได้มีเวลามาสนใจว่า อ้าว ผ่านมาห้าปีแล้ว เรายังไม่มีแฟนเลยเหรอเนี๊ยะ อายุอานามก็เข้าไปจะสามสิบแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้สึกอะไร ยังคงรอคอยการมาของใครสักคน ที่ผมคิดว่าเมื่อมันถึงเวลาเธอก็คงจะมาเอง แล้ววันหนึ่งในปีที่ห้าของผมที่เป็นโรบินฮู้ด ผมก็ได้เจอกับเธอคนนั้นที่ผมรอคอย ผมจำได้ดีวันนั้นคือวันอาทิตย์ที่สิบหก ธันวาคม เป็นวันที่หิมะตก แม้จะไม่หนักมากขนาดพายุเข้า แต่ก็ไม่น้อยเลยทีเดียว อากาศหนาวมาก ๆ ลมก็แรง เป็นวันที่ดูช่างเหน็บหนาว เงียบเหงา เยือกเย็น แต่สำหรับผม วันนั้นเป็นวันเริ่มต้นของผม กับคนที่ผมรอคอยมานาน คนที่ทำให้หัวใจของผมอบอุ่น และสุขใจ กับเธอที่มาพร้อมกับหิมะ (ไม่ได้มากับฝน) ท่ามกลางความเย็น แต่เธอมาพร้อมกับความอุ่นใจ ที่ผมเรียกว่า “รัก” และคงเป็นรักแท้ อันเดียวของผม เนื่องจากวันนั้นผมไปทานอาหารที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง ที่อยู่ชานเมืองออกไป ผมไปคนเดียว (แล้วจะให้ไปกับใคร) คือจริง ๆ ผมแวะไปหา เพื่อนที่บ้านอยู่บริเวณนั้น และทุกครั้งที่ผมแวะไปหาเพื่อน ขากลับผมก็จะแวะไปทานอาหารไทยที่ร้านนี้ ผมไปถึงเขาให้ก็ไปนั่งที่เดิม เพราะเจ้าของร้านเขารู้จักกับผม แม้จะไม่สนิทมากนัก แต่ผมก็เป็นขาประจำของร้าน ทุกวันหยุดผมก็จะไปนั่งทานประจำ สาเหตุที่ผมชอบมาทานก็เพราะว่า รสชาติอาหารอร่อย (ใกล้เคียงรสชาติอาหารที่เมืองไทยที่สุดแล้ว) ร้านเล็ก ๆ บรรยากาศดี แต่งร้านน่ารัก แล้วก็เจ้าของร้านก็อัธยาศัยดี ผมเข้าไปนั่งในร้านโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า ที่อีกฝั่งหนึ่งของร้านจะมีกลุ่มผู้หญิงนานาชาติ ผมเรียกอย่างนี้เพราะว่ามีทั้งคนไทยหัวดำ และฝรั่งหัวทอง อีกทั้งไม่พอมีคนดำ ที่เหมือนคนแอฟริกานั่งอยู่ด้วย   เจ้าของร้านเขาเสริฟ์เอง เขาจัดให้ผมนั่งที่นั่งประจำ โต๊ะติดกระจกมองออกไปเห็นข้างนอก เป็นที่นั่งสำหรับสองคน จัดได้น่ารักมาก ๆ ข้าง ๆ ตรงกระจกใส ๆ ที่มองออกไปข้างนอกได้ เป็นเปลือกหอยร้อยยาวใช้แทนผ้าม่าน บรรยากาศเหมือนนั่งทานอาหารอยู่ร้านแถวริมทะเล สักพักขณะที่ผมกำลังนั่งดูเมนู จริง ๆ ก็ดูไปงั้นหล่ะ เพราะว่ายังไงผมมาทีไร ผมก็จะสั่งแต่ราดหน้ากับสะเต๊ะไก่เท่านั้น เพราะว่าของเขาอร่อยจริง ๆ คือกินแล้วเหมือนกินที่เมืองไทยเลย อย่างที่ทราบ ๆ กัน อาหารที่ต่างประเทศ แม้จะเป็นร้านอาหารไทย แต่รสชาติก็ได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว ตามใจปากเจ้าของประเทศเขาไป แต่ร้านนี้รสชาติอาหารเขา ยังคงความเป็นไทยอยู่มาก (ใกล้เคียงสุดแล้ว) อยู่ ๆ เจ๊เจ้าของร้านผู้หญิงหายไปไหนไม่รู้ แต่มีผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ดูก็รู้ว่ารุ่นน้องผม เดินมา (ทำเหมือนเป็นเด็กเสริฟ์) “What do you want to eat?” คุณจะทานอะไรค่ะ ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรเลย เธอก็ถามผมอีกคำถามซะก่อน “Are you Thai?” คุณเป็นคนไทยหรือปล่าวค่ะ “ครับ คนไทยครับ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มนิด ๆ “ เออ พี่จะทานอะไรเหรอค่ะ” เธอก็หยิบปากกาเตรียมจด ท่าทางของเธอเก๋ ๆ กัง ๆ ไงไม่รู้ ผมมองแวบเดียวก็รู้ว่าคนนี้ไม่ใช่เด็กเสริฟ์แน่นอน เพราะลักษณะท่าเดินที่เดินมา ท่าจับปากกา คำพูดคำจา ไม่ใช่เด็กเสริฟ์แน่ ๆ คงจะเป็นลูก หลานเจ้าของร้านมาช่วย ๆ เขาหล่ะมั้ง “ขอเป็นราดหน้าไก่ กับสะเต๊ะไก่ครับ” แล้วผมก็ยื่นเมนูคืนให้เธอไป จากนั้นผมก็สังเกตเห็นว่า เธอก็เอากระดาษที่เธอจดไปส่งข้างใน แล้วเห็นเธอเดินไปนั่งที่โต๊ะกลุ่มหญิงสาวนานาชาติ คุยกันอะไรไม่รู้เสียงดังพอสมควร หัวเราะกันไปด้วย พอผมทานอิ่มแล้ว กำลังจะเรียกให้เก็บเงิน ผมก็เห็นเธอเดินออกมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อน มายืนจ่ายเงินกันที่เคาร์เตอร์ คุยกันอย่างสนุกสนานกับเจ้าของร้าน   แต่สักพักเธอก็เดินมาหาผมอีก พร้อมกับการเริ่มต้นบทสนทนา “พี่เป็นนักเรียนเหรอค่ะ มานานหรือยังค่ะ อยู่แถวนี้หรือปล่าว” “ครับ พี่มาได้จะห้าปีแล้วครับ ก็วีซ่านักเรียน แต่ตอนนี้ทำงานเป็นเชฟครับ ที่เมืองแถว ๆ นี้หล่ะครับ” บอกไปให้ดูดี เหอะ ๆ “อ๋อเหรอค่ะ เออ พี่จะว่าอะไรไหมค่ะ ถ้าอยากจะขอเบอร์โทรศัพท์ไว้ เผื่อว่าน้องมีอะไรจะได้โทรไปปรึกษา น้องพึ่งมาอยู่ใหม่ค่ะ มาเรียนภาษา ยังไม่มีเพื่อนคนไทยเลย ที่มีก็เพื่อนต่างชาติ” “ได้สิครับ น้องชื่ออะไรนะ พี่ชื่อโรบินครับ” (ชื่อนี้นามสมมุติครับมาจาก โรบินฮู้ด แหะ ๆ) ผมไม่ยอมให้เธอเอาเบอร์ผมไปฝ่ายเดียวหรอก ผมก็เลยเอามือถือมาแล้วให้เธอโทรศัพท์เข้ามาหาผม แล้วเราก็ได้แลกเบอร์กัน “ชื่อฟ้าค่ะ”  (นามสมมุติเช่นกัน) ใช่ครับ เธอชื่อฟ้า และร้อยยิ้มของเธอก็เหมือนท้องฟ้าในยามเช้า มันช่างสดใสเหลือเกิน “แล้วยังไงเดี๋ยวมีเวลา ไปทานข้าวกันก็ได้ พี่เองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย เพื่อนเขาแต่งงานมีลูกมีเมียกันไปหมดแล้ว” “อ๋อ ได้ค่ะ” แล้วเธอก็ยิ้ม พร้อมทั้งเดินออก จากร้านไปพร้อมกับผองเพื่อนของเธอ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่ว่า น้องคนนี้ท่าทางเป็นคนคุยง่าย ยังไม่ได้คิดจะไปจีบอะไรเขาหรอกนะ ก็แค่มีความรู้สึกว่า อยากจะรู้จักให้มากขึ้นก็เท่านั้นเอง แล้วตอนหลังมาผมก็มารู้ว่า ผมมีค่าตัวแค่เงินสิบเหรีญเอง ฮ่า ๆ เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าจริง ๆ แล้วที่เธอแกล้งมาเป็นเด็กเสริฟ์แล้วก็ขอเบอร์ผมไปนะ เพราะว่าเพื่อนของเธอตั้งใจจะแกล้งเธอให้อาย ก็เลยบอกเธอว่า ถ้าเธอกล้าแกล้งมาเป็นเด็กเสริฟ์ แล้วมารับออเดอร์จากผม จะให้ห้าเหรียญ ใครจะคิดว่าเธอจะกล้าจริง ๆ จากนั้นถ้าเธอกล้าขอเบอร์โทรศัพท์ผมเขาจะให้อีกห้าเหรียญ โธ่ คิดดูซิครับ ผมมีราคาแค่สิบเหรียญ ผู้ชายหน้าตาดี ๆ อย่างผมนี่นะ มีค่าแค่สิบเหรียญเอง เหอะ ๆ แต่ผมก็อยากจะขอบคุณเพื่อนเธอคนนั้นเหลือเกิน ที่อย่างน้อยถ้าไม่เพราะเขา ผมและน้องฟ้า (นางฟ้าในใจของผม) คงจะไม่ได้พบกัน และเพราะเขาเองที่ทำให้ท้องฟ้า อันมืดมิดของผมกลับสว่างสดใสขึ้นอีกครั้ง น้องฟ้า ผมรู้สึกว่าเธอคือคนที่ผมรอมานาน (หรือปล่าว) จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 18:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หากันจนเจอ (รักแท้ของโรบินฮู้ด) ตอนสอง หลังจากวันที่ผมพบกับน้องฟ้า ผมก็ยังไม่ได้ชอบเธอทันทีหรอกนะ ผมมีความรู้สึกแค่ว่าอยากจะรู้จักเธอคนนี้ให้มากขึ้น อยากรู้ว่าน้องเขาเป็นคนยังไง ประกอบกับตอนนั้นผมเหงา ๆ ด้วย ผ่านไปสองวันผมก็เลยโทรไปหาเธอ แต่ว่าก็ไม่มีคนรับสาย หัวใจผมก็เหี่ยวเฉาลง รู้สึกเศร้า ๆ ไงไม่รู้บอกไม่ถูก ผมคิดในใจว่าเธอคงไม่อยากจะคุยกับผม คงกลัวว่าผมจะไปจีบหรือปล่าว (รู้ทันซะด้วย แหะๆ) ผ่านไปได้หนึ่งวัน เธอก็โทรกลับมาหาผม บอกว่า “โทษทีนะค่ะพี่ เมื่อวานฟ้าลืมโทรศัพท์ไว้ในรถเพื่อนนะค่ะ เลยพึ่งได้เห็นว่าพี่โทรเข้ามานะค่ะ พี่มีธุระอะไรกับฟ้าหรือปล่าวค่ะ” “ไม่มีหรอกครับ พอดีวันพฤหัสนี้พี่ว่าง หยุดงานเลยอยากจะชวนฟ้าไปทานข้าวด้วยกัน ฟ้าว่างไหมครับ” “ฟ้าไม่ว่างเลยจริง ๆ ค่ะ ขอโทษนะค่ะ วันพฤหัสฟ้าต้องไปทำรายงานกับเพื่อนนะค่ะ อืม เอาวันอาทิตย์ตอนกลางวัน มื้อเที่ยงดีไหมค่ะ” “ได้ครับ ตามแต่น้องจะสะดวกเถอะครับ” ผมคิดในใจว่า คงจะไม่อยากออกไปดินเนอร์กับผม (อาหารเย็น) เพราะว่ามันคงจะดูไม่ดี ก็เลยเปลี่ยนเป็นอาหารมื้อเที่ยง แล้วคอยดูนะ เดี๋ยวจะต้องมากับเพื่อนแน่นอน ไม่ยอมมาคนเดียวหรอก แล้วผมก็นัดแนะกับน้องฟ้าเป็นร้านอาหารเกาหลีแห่งหนึ่ง ที่ผมเคยเห็นนานแล้ว แต่ไม่เคยไปทานซักที บอกตรง ๆ ผมมาอยู่อเมริกาก็หลายปี แต่ไม่เคยทานอาหารเกาหลีเลยจริง ๆ แต่น้องฟ้าเขาคงจะชอบอาหารเกาหลี เขาถึงได้เลือกร้านอาหารเกาหลี ผมก็ไม่มีปัญหา ยังไงก็ได้ ขอแค่ให้น้องเขามาก็พอแล้ว ผมคิดพร้อมเป็นสุขใจอย่างประหลาด ผมเฝ้ารอให้ถึงวันที่น้องฟ้ามาอย่างใจจดใจจ่อ จริง ๆ ผมคิดว่าผมยังไม่ได้ชอบน้องเขาเลย แต่คงเป็นเพราะความเหงา กับช่วงระยะที่ผ่านมาเกือบห้าปีที่ผมอยู่อเมริกา ก็ยังไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษแบบนี้มาก่อน จนกระทั่งถึงวันอาทิตย์ตามที่เราได้นัดกันไว้ ผมไปจอดรถรอน้องฟ้าที่หน้าร้านอาหารเกาหลีที่เรานัดกัน แล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิดไว้ น้องฟ้าไม่ได้มาคนเดียว เธอมากับเพื่อนคนอเมริกันของเธอ ผมที่ไม่เคยทานอาหารเกาหลี ก็ต้องปล่อยไก่ต่อหน้าน้องฟ้าใน มื้อแรกที่เราทานอาหารกัน คือผมจำได้ วันนั้นอากาศหนาวมาก ๆ แล้วก็มีหิมะตกด้วย แต่ไม่ได้ตกหนักมาก ผมก็นั่งดูเมนูอาหารเกาหลี จะสั่งอะไรดี เพราะตั้งแต่ผมมาอเมริกา หรืออยู่เมืองไทย ผมก็ไม่เคยทานอาหารเกาหลีเลย มองไปมองมา เมนูก็ภาษาอังกฤษ อธิบายแค่ใส่อะไรบ้าง เอาหล่ะซิจะสั่งอะไรยังไงหล่ะทีนี้ “ฟ้าครับ ช่วยแนะนำพี่หน่อยซิ ทานอะไรดี พี่เองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับอาหารเกาหลี” (ยังฉลาดหลีกเลี่ยงใช้คำว่าไม่คุ้นเคย จริง ๆ คือไม่เคยกินเลย แหะๆ) “อืม พี่จะกินแบบไหนหล่ะค่ะ มันก็มีทั้งที่เป็นซุป เป็นบาร์บีคิว แล้วก็มีบะบิบบับ เป็นข้าวมีไข่แล้วก็มีซอสด้วย อันนี้อร่อยนะค่ะ แต่มีผักใส่มาด้วยเยอะหน่อย” “อืม พี่เอาอันนี้หล่ะกัน เคยกินที่ร้านญี่ปุ่น cold noodles (บะหมี่เย็น)” ผมคิดว่าอันนี้หล่ะที่ผมคุ้นเคยที่สุดแล้ว เพราะเคยกินที่ร้านญี่ปุ่น เราไม่ได้คุยกันอะไรมากมาย เพราะว่าเพื่อนของน้องฟ้าเป็นคนอเมริกัน เพราะยังงั้นเราต้องพูดกันภาษาอังกฤษ ผมเองก็ได้แต่เออ อ่า เพราะว่าไม่รู้จะคุย ภาษาอังกฤษอย่างไรดีเหมือนกัน ก็อาย ๆ ด้วยเหมือนกัน ส่วนมากน้องฟ้าเขาจะคุยกับเพื่อนเขามากกว่า แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร แค่เขายอมออกมาทานข้าวกับผมก็ดีแล้ว เป็นการสร้างความสัมพันธ์กันก่อน นั่งอยู่ไม่นาน อาหารก็มา ผมอยากจะร้องออกมาดัง ๆ ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่า Cold noodle จะเป็นแบบนี้ ผมนึกว่าแค่เป็นบะหมี่เย็น แต่นี่เล่นใส่น้ำแข็งมากันเป็นก้อน ๆ เลย กินบะหมี่ใส่น้ำแข็ง บวกกับอากาศข้างนอกติดลบ คราวนี้หล่ะได้หนาวจับหัวใจแน่นอน ผมกลัวเสียฟอร์ม สั่งมาแล้วก็ต้องกินให้ได้ ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ แล้วก็ทานบะหมี่เย็นไป ในใจก็จะจำไว้เลยตลอดชีวิต ถ้าเข้าร้านเกาหลีอีกเมื่อไหร่ จะได้รู้ว่าบะหมี่เย็นมันใส่น้ำแข็งมาเป็นก้อน ๆ เลย เหอะๆ ๆ   ถ้าเอาไปทำขายที่เมืองไทยบ้างคงจะดี เพราะว่าที่เมืองไทยอากาศร้อน กินบะหมี่ใส่น้ำแข็งคนคงจะชอบ ฮ่าๆๆ หลังจากทานอาหารกันเสร็จ น้องฟ้าก็ขอตัวไปร้านดนตรีใกล้ ๆ บอกว่าจะเอาไวโอลีนไปให้เขาซ่อม ผมก็นึกในใจว่า นี่น้องฟ้าเล่นไวโอลีนด้วยเหรอ สงสัยว่าจะเป็นคุณหนูซะหล่ะมั้ง ผมไม่ชอบพวกคุณหนูหรอกครับ คือไม่ได้รังเกียจอะไรเขานะ แต่ต้องยกเขาไว้ เพราะก็ดูสภาพผมซิ จะให้ไปคบกับคุณหนูคงไม่ไหวหรอก เพราะผมมันคนจน (คนจนมีสิทธิไหมครับ) แหะๆ แต่หลังจากวันนั้น ผมกับน้องฟ้าก็สนิทสนมกันมากขึ้น ด้วยการคุย คุย คุยโทรศัพท์ แหะ ๆ เราคุยกันเกือบทุกวัน ผมก็ได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วน้องฟ้าไม่ได้เป็นคุณหนูอย่างที่ผมคิดเลย ที่บ้านก็ฐานะปานกลาง มาที่นี่ก็วีซ่านักเรียน มาเรียนภาษาแบบหกเดือน แต่จริง ๆ น้องฟ้าก็เหมือนพวกนักเรียนไทยคนอื่น ที่จะมาหางานทำที่นี่ แต่ว่าในช่วงแรกนี้น้องฟ้ายังหางานไม่ได้ ก็เลยเรียนอย่างเดียว น้องฟ้าก็ถาม ๆ ผมเหมือนกัน ว่าที่ร้านรับพนักงานเพิ่มไหม หรือมีร้านไหนบ้าง ผมก็แบ่งปันประสบการณ์การทำงาน (มหาโหด) ของผมให้น้องเขาทราบว่า ทำงานร้านอาหารหนักนะ ไม่ได้สบายอย่างที่คิด แต่ดูจากหน่วยก้านน้องเขาแล้ว เขาก็คงทำได้หล่ะ เราคุยกันทางโทรศัพท์ได้สักระยะ เราก็ได้มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันบ้าง นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมและน้องฟ้า ได้ไปทานข้าวกันเพียงสองคน ผมจำได้ดี วันนั้นน้องฟ้าแค่เปรย ๆ ว่า อยากจะไปดูไฟที่เขาตกแต่งในตัวเมืองชิคาโก้ เพราะว่าในช่วงเทศกาลคริสตมาส ไปจนถึงปีใหม่เขาจะตกแต่งสวยงาม ติดไปตามตึก ตามถนนต่าง ๆ น้องฟ้าก็บอกว่าอยากไปจะไปดู แต่ว่าเสียดายคงไม่มีโอกาสแล้ว เพราะว่าก็จะหมดปีแล้ว เดี๋ยวเขาก็ต้องเอาออก ผมก็เลยได้โอกาส ก็เลยรับอาสาจะพาน้องฟ้าไปชมไฟ พร้อมทั้งขับรถชมวิวในตัวเมืองชิคาโก้กันด้วย ผมมาทราบทีหลังว่า จริง ๆ น้องฟ้าก็กังวลเหมือนกัน กับการที่จะออกไปกับผู้ชายที่พึ่งรู้จักกันไม่นาน แต่น้องเขาคิดว่าที่นี่อเมริกา แล้วก็จากการคุยกับผม รู้จักผมพอสมควรแล้ว เธอคิดว่าผมคงจะไม่ทำอะไรเธอ (หรือปล่าว) อีกอย่างน้องฟ้าคิดว่ากฎหมายอเมริกาก็จริงจัง หากทำอะไรเธอก็แจ้งจับทันที เธอก็เลยยอมออกมา ตอนหลังผมก็ได้บอกว่า ให้ระวังหน่อยก็ดี เพราะว่าใช่ว่าทุกคนจะเป็นคนดีเหมือนพี่ (ฮ่าๆๆ ยังหลงตัวเองได้อีก) เธอก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะว่ารู้สึกคุ้นเคย แล้วเราสองคนก็คุยกันถูกคอ รู้สึกเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนนานมาแล้ว ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ผมเริ่มเชื่อเรื่องพรหมลิขิต หรือเรื่องที่คนที่ฟ้าสร้างมาให้เราขึ้นมาบ้างแล้ว ผมไปรับน้องฟ้าที่หอพักแล้วก็ขับรถพาน้องฟ้า เข้าไปในตัวเมืองชิคาโก้ พาไปทานอาหารไทยร้านที่รสชาติอร่อยแห่งหนึ่ง จริง ๆ จะไปอีกร้านแต่หาไม่เจอ แหะ ๆ แต่ก็อร่อยเหมือนกัน ร้านอาหารไทยในตัวเมืองชิคาโก้ ยังมีรสชาติความเป็นไทยอยู่เยอะหลายร้านเหมือนกัน รสชาติยังอร่อยเหมือนกินอาหารที่เมืองไทย น้องฟ้าชอบอาหารไทยร้านที่ผมพาไปทานมาก ๆ แล้วน้องฟ้าก็ทำให้ผมเสียหน้า อึ้ง แต่ผมก็ประทับใจนะ หลังจากทานเสร็จผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ก่อนไปผมก็บอกพนักงานว่าเอาบิลมาได้ แล้วผมก็บอกน้องฟ้าว่าเดี๋ยวผมออกมาจัดการนะ พอผมออกมาปรากฏว่าน้องฟ้าจัดการจ่ายค่าอาหารไปแล้ว “น่าเกลียด มาจ่ายค่าอาหารทำไม พี่พามาเที่ยว พามาเลี้ยงอาหารแค่นี้เอง แล้วมาตัดหน้าจ่ายได้ไง ไหนเท่าไหรพี่จะเอาเงินคืนให้” น้องฟ้าไม่พูดอะไร ได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็ยิ้ม ๆ พอเราขึ้นรถแล้ว น้องฟ้าก็บอกผมว่า “น้องจ่ายค่าอาหารนะถูกแล้ว เพราะว่าพี่ขับรถพาน้องมาเที่ยวแล้วไง เราไม่ได้เดทกันซักหน่อย ทำไมพี่จะต้องมาเลี้ยงน้องด้วย” แล้วเธอก็ยิ้ม “น่าเกลียด เราตั้งใจพามาเที่ยว พามากิน คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ” แต่ผมก็ประทับใจกับสิ่งที่น้องเขาทำนะ มันแสดงให้เห็นว่าน้องเขาเป็นคนยังไง ไม่ได้กะจะมาให้เราเลี้ยงอย่างผู้หญิงบางคนทำกัน น้องเขาก็เป็นคนนิสัยดีคนหนึ่งเลยนะเนี๊ยะ ผมคิดในใจ ผมพาน้องฟ้าขับรถชมเมือง แล้วก็ขับพาไปจอดที่ Michigan Lake (Michigan Lake เป็นน่านน้ำหนึ่งในชิคาโก้ มีความสวยงาม เป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของชิคาโก้) จริง ๆ บรรยากาศมันโรแมนติกมาก ๆ แต่ผมมันคนไม่โรแมนติกเอาซะเลย แหะ ๆ ก็จอดรถสักพัก ผมก็บอกให้น้องฟ้า ชมวิวจากตรงนี้จะเห็นชิคาโก้ในยามค่ำคืน ที่สวยงาม แล้วจากนั้นเราก็ต้องรีบขับออกมา เพราะตรงนั้นเขาไม่ให้รถจอดแช่ (หรือจอดไม่ได้นั่นเอง) ก่อนที่ตำรวจจะมาบอกให้ผมเลื่อนรถ ผมก็ควรจะเลื่อนเอง แม้อยากจะหยุดเวลาเอาไว้นาน ๆ ก็ตาม แล้วผมก็ขับรถไปส่งน้องฟ้ากลับที่พักด้วยความปลอดภัย ผมทำให้น้องเฟ้าเปิดหัวใจ โดยการที่ไว้ใจผมมากขึ้นแล้วในวันนี้ น้องฟ้าบอกว่าเธอสนุกมาก ผมเองก็สนุกมากเช่นกัน นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้ออกไปกับ ผู้หญิงในลักษณะที่พิเศษแบบนี้ หลังจากวันนั้นเราก็คุยกันเกือบทุกวัน (ทางโทรศัพท์) อาทิตย์หนึ่งก็เจอกันบ้าง ไม่เจอกันบ้าง ช่วงนั้นเป็นฤดูหนาวโดยส่วนมากเราจะไปดูหนังกัน แล้วก็ทานอาหารเย็นกัน ความสัมพันธ์ของผมกับน้องฟ้าก็สนิทสนมกันมากขึ้น แต่มันก็ในฐานะพี่ชายกับน้องสาว ผมไม่เคยพูดจาในลักษณะจีบน้องฟ้าเลย แล้วน้องฟ้าเองก็เช่นกัน ตัวผมเองก็ไม่เคยถามด้วยว่าน้องฟ้ารู้สึกยังไง แล้วน้องฟ้าก็เหมือนกัน ไม่เคยถามผมด้วยซ้ำไปว่า ผมมีแฟนหรือยัง จากนั้นอีกไม่กี่เดือนน้องฟ้า ก็ต้องเรียนจบคอรส์ภาษาแล้ว ต้องบินกลับเมืองไทย น้องฟ้าบอกว่าตอนแรกที่มากะว่าจะหาที่เรียนต่อ แล้วหางานทำแล้วอยู่ยาว แต่ตอนนี้คิดว่าทำอะไรคงไม่ทันแล้ว คงต้องกลับไปเมืองไทยก่อน ผมก็ต้องเริ่มเศร้าอีกแล้ว เพราะว่าน้องฟ้าจะเดินทางกลับในอีกไม่นาน อีกทั้งผมเองก็ไม่รู้ด้วยว่าน้องเขารู้สึกยังไงกับผม ผมคงจะไม่ได้เจอน้องเขาอีก เพราะผมจะกลับเมืองไทยก็กลับไม่ได้ แล้วถ้าน้องเขาไม่มาอีก เราคงไม่ได้พบกัน หรือว่าฟ้าลิขิตเรามาให้พบกันเพียงเท่านี้ ผมได้แต่เศร้า ก่อนที่น้องฟ้าจะบินกลับอาทิตย์หนึ่ง ผมก็ได้พาน้องฟ้าไปเที่ยวหลายที่ด้วยกัน ไปรัฐมิชิแกน ไปรัฐวิสคอนซิล ฯลฯ เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมาก ๆ และผมก็รู้ว่าน้องฟ้ามีความสุขมากเช่นกัน เธอดูสดใสแกมเศร้า ผมแอบคิดไปว่าเ ป็นเพราะว่าเธอจะต้องจากผมหรือปล่าว แล้ววันที่น้องฟ้าเดินทางกลับเมืองไทยก็มาถึง ผมขอไปส่งเธอที่สนามบิน น้องฟ้าบอกว่ายังไงเราก็ยังคุยกัน ได้เหมือนเดิมเช่นทุกวัน เราไม่ห่างกันเลยนะ แล้วเธอก็บอกขอบคุณผมมาก ๆ ที่ทำให้การมาอเมริกาของเธอครั้งนี้มีความหมาย น้องฟ้าจากไปแล้ว พร้อมทั้งเอาหัวใจของผมไปด้วย โรบินฮู้ดอย่างผมก็ไม่มีอะไร อยากจะกลับเมืองไทย ก็ยังกลับไม่ได้ เงินเก็บก็มีไม่เท่าไหร่ ตอนนั้นผมรู้สึกในใจว่า ทำไมผมมาเสียเวลาที่นี่นานมากแล้ว ยังไม่ได้อะไรเลย ผมอยากจะบินกลับเมืองไทย ตามน้องฟ้าไปก็ทำไม่ได้ เป็นความรู้สึกอึดอัด ทรมานจริง ๆ หลังจากน้องฟ้ากลับไป ผมก็ยังติดต่อกับน้องฟ้า ตลอดทางโทรศัพท์บ้าง อีเมล์บ้าง แชตกันบ้าง เราคุยกันเหมือนเราไม่ได้ห่างกันเลย แค่เราไม่สามารถเจอกันได้เท่านั้นเอง ผมและน้องฟ้าค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์ ของเราให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเรากลาย เป็นคนรักกันไปโดยไม่รู้ตัว ต้องขอบคุณน้องฟ้า หลังจากที่เธอกลับไป ทำให้ผมมีเป้าหมายในชีวิตมากขึ้น เริ่มเก็บเงินอย่างจริงจัง วางแผนชีวิตว่าจะทำอย่างไรต่อไป ผมอยากจะเก็บเงินได้สักก้อนแล้วจะได้ไปลงทุน ทำอะไรสักอย่างที่เมืองไทย อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องกลับไปขอพี่ชายกิน ดูเหมือนว่าชีวิตของผมจะลงตัวดีแล้ว ขอแค่เก็บเงินได้สักก้อน แล้วผมก็จะหยุดชีวิตโรบินฮู้ด และกลับเมืองไทยทันที แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 19:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทสรุป โรบินฮู้ด ราว ๆ หนึ่งปีผ่านไปได้ หลังจากน้องฟ้ากลับไปแล้ว ผมเก็บเงินได้สักก้อนแล้ว คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะกลับเมืองไทย เหตุการณ์ที่ผมไม่เคยคิดอยากจะให้เกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้น มันเป็นประสบการณ์ที่เลวร้าย และน่ากลัวสำหรับผม ช่วงนั้นผมย้ายไปทำงานที่ร้านอาหารในตัวเมืองชิคาโก้ เพราะว่ารายได้ดีกว่าทำงานอยู่นอกเมือง มันคงถึงเวลาของผมด้วย เวลาที่ผมจะได้เรียนรู้ว่า คนทำผิดก็คือคนทำผิด เพราะตลอดเวลาที่ ผมเป็นโรบินฮู้ดในอเมริกา ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าผมทำผิดอะไร แล้วก็ไม่เห็นมีใครมาจับผมเลย เขาก็ให้ผมอยู่ และใช้ชีวิตปกติอย่างคนทั่วไป เรื่องมันมีอยู่ว่า ร้านที่ผมทำงานมีพนักงาน ที่เป็นโรบินฮู้ดเหมือนผมเกือบทั้งร้าน มีคนที่มีใบ(เขียว) หรือถูกต้องแค่เจ้าของร้าน (อันนี้แน่นอนอยู่แล้ว) กับพ่อครัวเท่านั้น นอกนั้นผู้ช่วยกุ๊กหรือเด็กเสริฟ์ก็เป็นโรบินฮู้ดเหมือนผม หรือไม่ก็วีซ่านักเรียนแอบมาทำงาน ความซวยมันก็เข้ามาตอนที่เจ้าของร้านเขาไปทะเลาะ กับเจ้าของร้านอาหารอีกร้านหนึ่งที่อยู่ในละแวกเดียวกัน แล้วใครจะคิดว่าคนไทยด้วยกัน จะทำกันได้ถึงเพียงนี้ เจ้าของร้านอีกร้าน เขาก็โทรไปแจ้งทางอิมมิเกรชั่นว่า ร้านที่ผมทำงานมีคนจ้างแรงงานเถื่อนอยู่ มีพวกที่ลักลอบอยู่อย่างผิดกฎหมาย เจ้าหน้าที่จากอิมมิเกรชั่นก็มาตรวจสอบซิครับ จริง ๆ ก็คือ เขามาตรวจสอบก็โทรมาแจ้งก่อน เพราะงั้นเจ้าของร้านก็บอกพวกผมว่า ไม่ต้องมาทำงานนะวันนี้ จะมีคนมาตรวจ ผมก็คิดว่ารอดแล้ว คงไม่มีอะไรแล้ว วันต่อ ๆ มาก็ไปทำงานปกติ จนกระทั่ง ผมเริ่มสังเกตเห็นว่าหมู่นี้ มีรถแปลก ๆ มาจอดแถว ๆ หน้าร้านผมบ่อย ๆ แล้วเหมือนมีใครมาสุ่มดูอยู่ เป็นอย่างนั้นอยู่ราว ๆ หนึ่งเดือน แล้วมันก็เกิดขึ้นวันที่ผมไม่ต้องการให้เกิดขึ้น มีเจ้าหน้าที่บอกว่ามาจากอิมมิเกรชั่น มาขอจับผม เขายื่นหมายจับให้ผมดู มีชื่อผมอย่างถูกต้อง แล้วผมก็ถูกนำตัวไป ในใจผมกลัวมากจริง ๆ ตอนนั้น คิดไม่ออกเหมือนกันว่าควรจะทำอย่างไรดี ผมนั่งอยู่ในรถ เป็นผู้ต้องหาที่ถูกคุมตัว ด้วยอาการหายใจไม่ออกจริง ๆ ผมก็พอมีสติอยู่บ้าง ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองเต้น บอกตัวเอง ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ นึกว่าจะทำอย่างไร นึกถึงที่เพื่อนผมเคยบอกว่า หากถูกจับก็ไม่ต้องกลัว สามารถประกันตัวออกไปได้ แล้วก็ตามหลักก็คือต้องไปสู้กันต่อที่ศาล แต่ถึงผมรู้อย่างนั้นมาตลอด แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี ในใจเต้นระรัว คิดว่าอีกไม่นานจะกลับบ้านอยู่แล้ว ไม่น่าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นเลย ผมคงจะทำชั่วไม่ได้จริง ๆ ผมถูกเจ้าหน้าที่จับตัวไป ก่อนที่จะกักขังเขาก็ทำการสอบปากคำผม ตัวผมเองไม่ได้ตอบอะไรเลย ผมบอกอย่างที่เพื่อนเคยบอกมาว่า ผมจะไม่ตอบอะไรจนกว่าทนายจะมา แล้วเขาก็นำตัวผมไปกักขังไว้ก่อนในคุก รวมกับนักโทษคนอื่น ๆ ตอนนั้นผมกลัวมาก ๆ กลัวจริง ๆ ผมโทรไปหาเพื่อนผม (อดีตเคยเป็นนายจ้างผม) บอกว่าตอนนี้ผมถูกจับ แล้วผมมีเงินอยู่จำนวนหนึ่ง ให้ช่วยมาประกันตัวผมออกไปด้วย ในระหว่างที่ยังไม่ได้ประกันตัวออกไป ผมก็ต้องถูกกักขังรวมอยู่กับคนอื่น ๆ ในห้องขัง (ที่เรียกว่าคุก) ผมกลัวจริง ๆ ในห้องนั้นพี่มืดอยู่สองคน แล้วก็มีเม็กซิกันอยู่หนึ่งคน พวกนั้นมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ เขาน่ากลัวจริง ๆ ผมนั่งเงียบ ๆ พยายามไม่สบตา ไม่มอง เพราะไม่รู้ว่าพวกนั้นจะทำอะไรผมหรือปล่าว เป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดแล้วในชีวิต สิ่งเดียวที่ผมคิดคือ ผมอยากจะกลับเมืองไทยแล้วตอนนี้ ไม่เอาอีกแล้ว ชีวิตโรบินฮู้ด กลับไปเมืองไทย ไปทำอะไรก็ได้ ที่ผมสามารถเดิน หรือไปไหนมาไหนได้อย่างสิทธิเสรีภาพ หลังจากผมถูกขังไว้ในห้องขัง เพื่อนผมก็มาประกันตัวผมออกไป เพื่อนผมคนนี้เขาเป็นพลเมืองของอเมริกาแล้ว เพราะงั้นขั้นตอนในการประกันตัวก็เลยไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก (เกือบลืมตัวเรียกเพื่อนโรบินฮู้ดมาประกันตัวแล้วเชียว เหอะ ๆ) ผมรู้สึกโล่งมาก ๆ อย่างน้อยผมก็ได้ออกมาจากห้องขัง คิดว่าอีกไม่นานจะกลับบ้านอยู่แล้ว ไม่น่าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นเลย จากนี้ไปผมคงต้องกลับบ้านแล้ว ผมคิดในใจ ตอนนั้นมันมีทางเลือกสองทาง คือผมสู้คดี จ้างทนายแล้วสู้คดีต่อในศาล หรือผมเดินทางกลับบ้านไปเลย ถ้าผมสู้คดี ผมชนะ ผมก็อาจจะได้วีซ่าทำงานให้อยู่ต่ออีกราว ๆ หนึ่งปี แต่มันก็ยังไม่แน่ว่าจะชนะ เพราะถ้าแพ้ก็เสียเวลา เสียเงิน แล้วก็ต้องถูกเนรเทศออกไปอยู่ดี แต่ถ้าชนะ ก็ต้องจ่ายภาษี จ่ายค่าทนาย ฯลฯ อีกทางคือ เดินทางออกนอกประเทศไปเลย ไม่ต้องกลับมาเหยียบอเมริกาอีกต่อไป แล้วผมก็ตัดสินใจเลือกกลับประเทศไทย ผมคิดว่าผมเพียงพอแล้วกับบทสรุปชีวิตของโรบินฮู้ด ผมใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาจากคนที่ทำงานไม่เป็นเลย ทำงานกรรมกร หนัก โหด แต่ผมก็ได้เติบโตและเรียนรู้ชีวิตอีกมากมายแล้ว ผมควรจะกลับบ้านได้แล้ว แม้ว่าเงินเก็บที่เหลือจะไม่มาก อาจจะไม่พอตั้งตัวได้เลย คงต้องหางานทำเป็นลูกจ้างที่เมืองไทยต่อไป แต่ผมก็คงจะภูมิใจกับมันมากกว่า เพราะผมสามารถไปไหนมาไหนก็ได้ ไม่ต้องอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ มีเงินก็ไม่มีบัญชีธนาคารฝาก ผมที่ครั้งหนึ่งต้องเผชิญกับความหวาดกลัว ได้เรียนรู้แล้วว่า คนเราทุกคนหากทำสิ่งใดไว้ ท้ายที่สุดวันหนึ่งก็จะต้องได้รับผลแห่งการกระทำนั้น ขึ้นอยู่กับว่ามันจะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง ผมเดินทางกลับเมืองไทยด้วยความรู้สึก ที่บอกไม่ถูก ได้เวลาบอกลาอเมริกาแล้ว ประเทศมหาอำนาจ ความใฝ่ฝันของผู้คนมากมาย ผมกับเวลาที่สูญเสียไปหลายปี ได้แต่รู้สึกว่า หากผมย้อนเวลาได้เมื่อห้าปีก่อน ผมจะตัดสินใจกลับเมืองไทย ผมจะไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่ หากผมกลับเมืองไทย ผมก็สามารถเริ่มต้นหางานทำ เรียนรู้ เติบโตได้เช่นกัน ผมคิดว่ามันขึ้นอยู่กับคน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานที่เลย มันก็เป็นเพียงข้อแก้ตัวที่ผมสร้างขึ้น หากผมกลับเมืองไทยแล้วผมจะทำอะไร ผมก็เป็นคนมีสองมือเช่นกัน ทำงานสุจริตได้มากมายที่เมืองไทย สิ่งที่ทำให้ผมคิดได้อย่างนี้ก็เพราะว่า หลังจากที่ผมกลับมาเมืองไทยแล้ว ผมได้ทราบจากพี่ชายของผมว่า แม่ของผมป่วยเป็นโรคมะเร็งในระยะสุดท้าย ท่านป่วยเป็นมะเร็งมาได้ระยะหนึ่งแล้ว และย้ายมาอยู่กับพี่ชายผม ที่เมืองไทยได้สักระยะแล้ว แต่ว่าแม่บอกพี่ชายผมว่า ไม่ต้องบอกผมเพราะว่า ไม่อยากจะให้ผมกังวล แล้วต้องบินกลับมา ผมได้มีโอกาสบินไปพบแม่ครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากไป ผมเสียใจมาก ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าผมได้ตัดสินใจผิดไปจริง ๆ หากผมอยู่ประเทศไทย ผมก็คงจะได้มีโอกาสใช้ชีวิตดูแลท่านในช่วงสุดท้าย ผมที่ไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรดี ๆ ตอบแทนท่านเลย แม้กระทั่งวินาทีสุดท้าย ผมทำได้ก็แค่กราบลงที่เท้าของท่านก่อนที่ ท่านจะหมดสิ้นลมหายใจจากผมไป ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่า ผมที่เสียเวลาไปนานหลายปีกับการใช้ชีวิตอย่าง “โรบินฮู้ด” ที่อเมริกา มันคุ้มค่าแล้วเหรอกับสิ่งที่ได้มา สิ่งที่ผมควรทำคือ ผมควรจะมีโอกาสได้อยู่กับแม่ และใช้ชีวิตดูแลท่านบ้าง เวลานี้ผมคิดถึงท่านมาก แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ผมจากประเทศไทยไปโดยที่ผมไม่มีอะไร และเมื่อผมกลับมาผมก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเช่นกัน ทองที่ใคร ๆ เคยพูดว่าจะขุดมันกลับมา ผมก็ไม่ได้มันกลับมา ผมต้องมาเริ่มต้นใหม่ นับหนึ่งใหม่อีกครั้ง สูญเสียเวลา สูญเสียบุคคลที่รัก สุดท้าย ผมก็ต้องเริ่มต้นใหม่ แต่คราวนี้ผมสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อย่างภาคภูมิใจ ไม่ว่ามันจะหนัก หรือว่าจะมีอุปสรรค ความลำบากอันใดรอผมอยู่ ผมก็ไม่กลัวอีกต่อไป เพราะว่าผมสามารถเชิดหน้าทำสิ่งใดก็ได้ ภายใต้พื้นแผ่นดินไทย ประเทศบ้านเกิด เมืองนอนของผมเอง แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 06:03:59 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 00:48:37 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 52 23:11:08 จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 19:12:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แอบเศร้านะคะเนี่ย ไม่มีที่ไหน สุขใจเท่าบ้านเกิดเมืองนอน ของเรา ไม่มีที่ไหน อบอ่นเท่าบ้านเราหรอกนะคะ เราก็รอเวลากลับบ้านเหมือนกัน จากคุณ : แจกันสวย (เปรมสินี) - [ 23 มิ.ย. 52 20:33:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 This story is pretty sad at the end but at least he has learnt sth for what he chose. จากคุณ : Icing-CooL - [ 23 มิ.ย. 52 21:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ลงชื่อคะ จบจนได้ จากคุณ : ngbobber - [ 23 มิ.ย. 52 22:02:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าวจบแล้วหรอ สุดท้ายก็ได้กลับบ้านแล้วนะ จากคุณ : Thunke8 - [ 23 มิ.ย. 52 22:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ของแถมนะคะ อันนี้เอามาฝาก พอดีมีคนไปเขียนที่บล๊อกประมาณเกี่ยวกับข้อกฎหมายในการประกันตัว ของโรบินฮู้ดกรณีถูกจับ แล้วบอกว่า ดิฉันเขียนไว้มันไม่จริง เพราะยังงั้นแล้ว ดิฉันต้องขอออกตัวก่อนว่า หากมีรายละเอียดบางอย่างที่คุณคิดว่าไม่จริง ก็ต้องขออภัย เพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดิฉันเอามาเล่าอีกที บางทีความละเอียด มันอาจจะไม่เท่า อีกอย่างเขียนเสร็จก็ไม่ได้เอาไปให้เจ้าตัวเขาดูด้วย (เขาคงไม่สนใจดู แหะ ๆ) แต่เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ถ้าคิดว่าไม่จริงก็ไปพิจารณาอ่านเอาตั้งแต่ต้นละกันคะ แหะ ๆ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 23:03:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ข้อแนะนำสำหรับโรบินฮู้ด เมื่อคุณถูกจับ เมื่อคุณถูกจับ อย่าได้ตื่นตระหนกตกใจ จนถึงหัวใจวายตายก่อนแต่อย่างไร ให้คุณค่อย ๆ ใจเย็น ๆ ติดต่อบุคคลที่คุณสนิท บอกเขาถึงเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วให้เขานำเงินมาประกันตัวคุณออกไป ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเขาตั้งค่าตัวคุณไว้ที่ห้าพันเหรียญ คุณก็ให้เพื่อนคุณซื้อตั๋วห้าร้อยเหรียญมาประกันตัวคุณออกไปก่อนได้ โดยหลังจากนั้นคุณค่อยไปสู้คดีต่อในชั้นศาลต่อไป โดยในระหว่างที่รอสู้คดีอย่าได้คิดหนีคดีแต่อย่างใด เพราะมันจะทำให้คนที่ประกันตัวคุณจะต้องเดือดร้อน อาจจะต้องชดใช้ค่าตัวคุณทั้งหมด หากคุณถูกจับตัวส่งขึ้นศาล และไม่มีเงินในการหาทนายมาว่าความให้ตนเองทางศาลจะต้องจัดหาทนายมาให้ หรือหาทางติดต่อสมาคมทนายความอาสาสมัครเพื่อว่าความให้เรา อิมเมเกรชั่นไม่ว่าจะใหญ่โตระดับไหน ไม่มีสิทธิที่จะจับตัวเราเนรเทศออกนอกประเทศ โดยไม่ส่งตัวขึ้นศาลพิจารณาก่อน นอกจากคุณจะยินยอมที่จะเดินทางออกนอกประเทศด้วยตนเอง เพราะเห็นว่าคงไม่มีโอกาสสู้คดีชนะ จำไว้ว่า เจ้าหน้าที่อิมมิเกชั่นไม่มีสิทธิที่จะมาจับตัวเรา หรือค้นบ้านเราและที่ทำงานโดยไม่มีหมายจับหรือหมายค้นบ้านจากผู้พิพากษาหรือตำรวจ ถ้าหากหมายที่เจ้าหน้าที่อิมมิเกรชั่นถือมานั้นเป็นหมายจับตัวก็ต้องมีการระบุชื่อแน่นอน ว่าเป็นตัวเรา เขาจึงมีสิทธิที่จะเอาตัวเราไปสอบได้ หากไม่ใช่ชื่อเรา เราก็สามารถเอาใบขับขี่แสดงต่อเขา เป็นอันสิ้นสุด ไม่ต้องแสดงหนับสือเดินทาง วีซ่าเพราะเขาไม่มีสิทธิที่จะมาขอดูเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลซึ่งรัฐธรรมนูญได้คุ้มครองไว้ ในกรณีที่หมายนั้นเป็นหมายค้นบ้าน เจ้าหน้าที่ก็มีสิทธิแค่ค้นบ้านเท่านั้นไม่มีสิทธิที่จะมาค้นตัวเรา หรือขอดูบัตรประจำตัวหรือวีซ่าทั้งสิ้น สิทธิข้อนี้ครอบคลุมถึงเมื่อเราเดินอยู่บนท้องถนนหนทางหรือในสวนสาธารณะ จู่ ๆ ก็จะมีชายแต่งตัวใส่สูทเดินเข้ามาหาแล้วยื่นบัตรแสดงว่าตนเป็นเจ้าหน้าที่ของอิมมิเกรชั่นแล้วจะขอตรวจใบวีซ่าของเราเองหน้าตาเฉยนั้น กระทำไม่ได้โดยเด็ดขาด ขณะเดียวกัน เพราะเป็นหนทางที่ง่ายที่สุดในการเดินทางเข้าสู่ประตูคุก สิทธิอีกประการหนึ่งของโรบินฮู้ดที่ได้รับการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญ (Fifth Amendment) คือ การนิ่งเฉยไม่ตอบคำถามของอิมมิเกรชั่น (Immigration officer) (จาก หนังสือคู่มือโรบินฮู้ด โดย กมล กมลตระกูล สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น) จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 23:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 การแปลงร่างของโรบินฮู้ด (ว่าด้วยเรื่องของกรีนการ์ด) การได้ใบเขียว ตามกฎหมายของกองตรวจคนเข้าเมือง ได้กำหนดไว้แน่นอนแล้วว่าเงื่อนไขของการได้ใบเขียวมีด้วยกัน 7 ข้อ ตามลำดับความสำคัญ และความเร็วในการได้รับการพิจารณาดังนี้ 1. เป็นบุตรชายหรือบุตรสาวโดยตรงของพลเมืองอเมริกัน (American citizen) โดยที่ยังโสดอยู่หรือได้หย่าร้างมาแล้ว 2. เป็นสามีหรือภรรยา, บุตรชายหรือบุตรสาวของผู้มีใบเขียวอยู่แล้ว (ชาวต่างด้าว ที่อยู่อย่างถูกกฎหมาย) 3. ผู้เชี่ยวชาญพิเศษสาขาอาชีพต่าง ๆ โดยเฉพาะทางด้านวิทยาศาสตร์และศิลปะ ผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ต้องมีผู้ว่าจ้างและไม่กระทบกระเทือนหรือเป็นการแย่งงานจากชาวอเมริกัน 4. ลูก ๆ ที่แต่งงานไปแล้วของพลเมืองอเมริกัน 5. พี่น้องของพลเมืองอเมริกัน 6. ชาวต่างชาติผู้มีความสามารถพิเศษเฉพาะด้าน หรือมีความสามารถที่เป็นที่ขาดแคลนในประเทศนี้โดยที่ไม่กระทบกระเทือนหรือแย่งงานจากพลเมืองอเมริกัน 7. ผู้ลี้ภัยทางการเมือง ชาติ ศาสนา หรือผิวจากประเทศบางประเทศตาม ที่กองตรวจคนเข้าเมืองได้ประกาศในแต่ละปี เช่นประเทศที่รัฐบาลกำลังมีการเปลี่ยนการปกครองไปเป็นระบบคอมมิวนิสต์            นอกเหนือจากนี้แล้ว ถ้าหากจำนวนชาวต่างด้าว ในแต่ละปีเข้ามาไม่เต็มโควต้า กองตรวจคนเข้าเมืองอาจจะเปิดรับนักลงทุนให้เป็นชาวต่างด้าว (ได้ใบเขียว) ได้อีกเพื่อให้เต็มโควต้า จากเงื่อนไขเหล่านี้จะเห็นได้ว่า วีธีการจะได้ใบเขียวจะต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่งให้เข้าข่ายเงื่อนไขข้อใดข้อหนึ่ง คราวนี้จะเข้าข่ายเงื่อนไขเหล่านี้ได้อย่างไรก็อยู่ที่การสร้างหลักฐานประการหนึ่ง และอยู่ทนายความที่ไม่เห็นแต่เงินเท่านั้นก็อาจจะช่วยได้บ้าง  โดยทั่วไปวิธีง่ายและเร็วที่สุดที่จะได้ใบเขียวคือการแต่งงานกับผู้ที่มีใบเขียวอยู่แล้ว หรือแต่งงานกับพลเมืองอเมริกัน ซึ่งจะใช้เวลารอประมาณหกถึงเก้าเดือนเป็นอย่างช้า (จาก หนังสือคู่มือโรบินฮู้ด โดย กมล กมลตระกูล สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น) จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 23:06:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ท้ายที่สุด ฝากเตือนใจชาวโรบินฮู้ด ไม่ว่าคุณจะรู้วิธีหลบหลีก หรือว่ามีความชำช่องในการใช้ชีวิตในอเมริกามากอย่างไรก็ตาม อย่างลืมว่าคุณกำลังทำผิดกฎหมาย ว่าด้วยการลักลอบอยู่อย่างผิดกฎหมายของประเทศนั้น ๆ  ไม่ว่ายังไง วันใดวันหนึ่งคุณก็อาจจะถูกจับก็ได้ ขอให้คิดและตัดสินใจให้ดีก่อนที่จะเป็นโรบินฮู้ด คิดไตร่ตรองให้ดี ยังไงคุณก็ยังมีพื้นแผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว มีมิตรภาพ ความจริงใจ และคุณสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ สามารถเดินทางไปแห่งหนใดก็ได้ อย่างภาคภูมิใจ เพราะนั่นคือ ประเทศไทย แผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอนของคุณเอง จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 23 มิ.ย. 52 23:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลงชื่อจบด้วยคนค่ะ ลุ้นมานาน ขอบคุณที่เขียนประสบการณ์ดี ๆ มาให้อ่านค่ะ จากคุณ : moomi55 - [ 24 มิ.ย. 52 00:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลงชื่อจบด้วยค่ะ ลุ้นมานาน ตอนสุดท้ายเนี่ยะสะใจเลย อ่านซะยาว แต่ขาด ไปนิด แล้วน้องฟ้า หลังจากคุณ โรบิน กลับจากอเมริกาแล้ว ยังติดต่อกันอยู่ไหม ความสัมพันธ์ ไปถึงไหนแล้ว ไม่เห็นเล่าเลย แต่ก็เป็นสิทธ์ของคุณค่ะ ที่จะพูดหรือไม่พูด เหอๆๆๆ จากคุณ : BluemirroR - [ 24 มิ.ย. 52 00:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ที่ตัดสินใจเอาเรื่องของพี่เขามาเล่าก็เพราะว่ามีที่ถูกจับ กลับส่งไทยด้วยนี่หล่ะคะ เพราะว่าอยากจะให้คนไทย ที่ไปเป็นโรบินฮู้ดในต่างประเทศได้คิดกัน แต่ว่าก็เป็นเรื่อง ส่วนตัวของแต่ละคนที่จะตัดสินใจ หรือคิดทำอะไรกันไป เพราะว่าบางคนอยู่ไปเกือบจะเป็นสิบปี ก็ยังไม่มีหนทางได้ ใบเขียว ชีวิตก็ไม่ได้ดีขึ้น (หรือเลวลง) แต่โดยส่วนตัว ย่อมไม่เห็นด้วยอยู่แล้วคะ แต่ส่วนใครจะทำอะไร ก็เป็น เรื่องของการตัดสินใจของแต่ละคน เพราะบางคนก็อาจจะคิด ว่าก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถูกจับได้ก็กลับประเทศ ไม่ได้มีบท ลงโทษอะไรที่รุนแรงอยู่แล้ว ไม่ใช่นักโทษคดีอุชกรรณ์ (เขียนถูก ปล่าวน๊อ) แต่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริง ถ้าใครอยู่ในชิคาโก้ หรืออเมริกา จะทราบดี เมื่อราว ๆ สาม สี่ปีก่อน ที่เขาไล่จับ พวกโรบินฮู้ดในชิคาโก้ อันนี้เป็นข่าวดังมาก ๆ หนึ่งในนั้นก็คือ เจ้าของเรื่องนี้หล่ะคะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 24 มิ.ย. 52 00:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ได้อ่านเสียนาน เพราะคนเขียนขาดๆหายๆ แถมมีคนอื่น เข้ามาแทรก ดังนั้นตอนนี้ถ้าเขียนจบแล้ว ก็ช่วยรวบรวมลงทีเดียวทั้งหมดเลย แล้วบอกด้วย ขอบคุณมากจ้ะ จากคุณ : ธนิตา - [ 24 มิ.ย. 52 01:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17  เผอิญได้เข้ามาอ่านทัน ก่อนที่คุณจะแก้ไข ลบ "เรื่องราวในคุก" ออก        เสียรสของบทประพันธ์ไปมากทีเดียว   ถ้าคุณมีเจตนา ที่จะชี้ให้เห็น ความทุกข์และบทเรียนในวาระสุดท้าย ของชาวโรบิ้นฮู้ด อันเป็นบทสรุปที่แท้จริง ของการตัดสินใจอยู่ผิดกฎหมาย เหตุใด คุณจึงเข้ามาแก้ไข เรื่องราว ในช่วงที่นายคนนี้ ติดคุก.. นั่นแหละ คือบทสรุปที่แท้จริง คุณไม่ควรลบถอนข้อมูลอันนั้นออกไป.. เพราะทำให้ท่อนท้าย กลายเป็นคนดี ที่รู้คุณประเทศชาติและบุำพการี ? คำว่า ผมรักประเทศไทย ไม่ใช่บทสรุป ของเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย!! คนรักประเทศชาติ ที่ไหน เพิ่งจะมารัก หลังจา่กหมดสิ้นเสรีภาพ?? เรื่องราวช่วงที่ อยู่ในทัณฑสถาน ความรู้สึกหวาดกลัวตอนอยู่ในกรงขัง อันนั้น คือข้อมูลที่คุณควรจะนำมาตีแผ่ให้กระจ่าง อย่างที่พิมพ์ไว้แต่แรก คนอ่าน และคนที่คิดจะไปใช้ชีวิต อย่างผิดกฎหมายจะได้รู้ความจริง โดยเฉพาะ ท่อนที่เขียนบรรยาย ว่าต้องไปอยู่ในกรงขังนานเท่าใด และในนั้น รอบตัวมีใคร ถูกขังในลักษณะใด เขาปฏิบัติอย่างไรบ้าง นายคนที่อยู่ในกรงขัง ได้ลิ้มรสชาติ ของ นักโทษ แล้วต่างหาก ถึงได้โหยหาประเทศไทย ถึงได้คิดจะกลับไปพึ่งพระบรมโพธิสมภาร บทสรุป ของคุณ ไม่สมบูรณ์ค่ะ เพราะคุณถอดถอนข้อมูล ตอนตกอับ in jail การแก้ไขข้อความในคุก  และรวบประเด็นมากล่าวถึงความรักของครอบครัว การเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจในตน ไปจนชั่วชีวิต เป็นไปไม่ได้อย่างเต็มร้อย เพราะครั้งหนึ่งในชีวิต คนๆนั้น เคยเป็น "คนไทยที่ติดคุกในอเมริกา" แก้ไขใหม่แบบนี้แสดงให้เห็น ความไม่กระจ่างของเนื้อหา ขาดข้อมูลตอนรับโทษ เพราะการสูญเสียอิสรภาพนั้นต่างหาก ที่ผลักให้หมดทางทำกิน เสียอนาคต หากคนทำผิดกฎหมาย ยังไม่ต้องเข้ากรงขังไปอยู่ในที่อับแสง ร้าวรานแบบนั้น ก็คงไม่คิดจะหวนหาอ้อมกอดของประเทศชาติและผืนแผ่นดินเป็นแน่แท้ ดิฉันไม่คิดว่า ผู้หญิงคนไหน ที่อยากมีอนาคตงดงาม มีสามีที่เชิดชูได้ จะนำชีวิตมาฝากไว้กับคนที่แสดงความรักชาติรักแผ่นดินจับใจ ขึ้นมา ภายหลังจากที่ต้องโทษ และมีประวัติเป็น คนคุกในประเทศมหาอำนาจ   ในสายตาของนักประพันธ์อาชีพ ขอวิจารณ์ว่า เรื่องนี้ไม่สมบูรณ์ด้วยอรรถรส ผู้เขียนไม่มีความมั่นใจในการเสนอจุดหลัก ขาดข้อมูลที่ถูกต้อง และการลบถอนเรื่องราวการรับโทษในคุก บ่งชี้ได้ทันทีว่า ไม่อยากให้มีตราประทับสำหรับคนที่เคยต้องโทษ แม้จะไม่ใช่คดีร้ายแรง เข้าขั้นอุกฉกรรจ์ แต่ก็เป็นการฝ่าฝืนกฎหมายสำคัญของการอยู่อาศัยในแผ่นดินนี้          เรื่องที่มาลงท้ายว่า รักชาติ รักในหลวงภูมิใจในอิสรภาพ เสรีภาพ ควรจะเป็นเรื่องที่ตัวละคร ได้เสียสละตนเอง เพื่อทำงานให้สังคมไทย ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ไม่ใช่เรื่องของ คนคิดผิดและเห็นแก่การมีรายได้คนหนึ่ง เลือกทางผิด ที่ลงท้าย ก็ไม่กล้าตีแผ่ ในส่วนที่เป็นสุดก้นเหว ว่าอัปปางสถานใด... หมายเหตุ คำวิจารณ์นี้ มิได้เป็นการดูหมิ่นหรือซ้ำเติมผู้กระทำผิดแต่ประการใด เพราะตามท้องเรื่อง เขาได้สำนึกแล้ว อย่างไรก็ตาม เนื้อหาใน "บทสรุป" นี้ อันได้เคยเริ่มต้นไว้ว่า จะเล่าให้คนไม่รู้ได้รู้แจ้งเห็นจริง"ชีวิตคนอยู่แบบผิดกฎ"นั้น ไม่ควร กลบสถานภาพคนต้องโทษ เพราะนั่นคือ ข้อเท็จจริง และเป็น"อุทาหรณ์สอนใจ" ผู้ที่อาจจะอยากล้อเล่นกับกฎหมาย Immigration ของประเทศสหรัฐอเมริกา จะได้ทราบว่าเวลา "ต้องโทษ"นั้นสภาพเป็นเช่นไร ติดคุก....คำสุดท้ายที่ควรจะสรุป ชูประเด็น คือ คุกในสหรัฐฯ ไม่ใช่คำว่า รักประเทศไทย     แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 02:26:57 จากคุณ : กริชนาคราช - [ 24 มิ.ย. 52 02:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จริงๆ  อย่างที่คุณกริชนาคราชกล่าวมาก็ถูกต้องคะ ดิฉันเห็นด้วย เพราะดิฉันเองก็บอกแต่ต้นแล้ว ว่าดิฉันไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว และดิฉันก็ไม่ใช่นักประพันธ์มืออาชีพ เป็นนักเขียน เอาเรื่องชาวบ้านมาหัดเขียนเท่านั้น ซึ่งในตอนจบนี้ ดิฉันไม่ได้มีรายละเอียดมาก นอกจากที่เขา เล่ามาว่าถูกจับ แล้วทำให้เกิดประเด็นเรื่องการเขียน ในเรื่องรายละเอียดของกฎหมายขึ้นมา เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาตามมา เพราะว่าก็อยากจะเขียน บอกว่า เขาถูกจับ กลับไทย จบ (หมายถึงตอนจบ) ซึ่งก็คิดอยู่แล้วว่า จะต้องเกิดเป็นประเด็นทั้งต่อตัวโรบินฮู้ด และผู้อ่านในต่างความคิด ต่างจิตใจกันไป แต่ก็คือจบแล้ว ถ้าทำให้ท่านที่อ่านผู้ใด ไม่พอใจ หรือเสียอรรถรส ก็ต้องขออภัยนะคะ หรือ ภาษาการเขียนในตอนจบของฉัน ทำให้ดูไม่ดี อย่างที่คุณกริซนาคราชบอกมา ก็ต้องขออภัยด้วย จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 24 มิ.ย. 52 02:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สนุกมากเลยค่ะ จากคุณ : ninosung - [ 24 มิ.ย. 52 09:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20   เรียนผู้รับชมสารเรื่อง การแก้ไขข้อความ สามครั้ง ของผู้ตั้งกระทู้ ทำให้เนื้อความเปลี่ยนไปมา   เนื่องจาก ผู้ตั้งกระทู้ ได้ทำการแก้ไขข้อความ สามครั้ง ข้อมูลในช่วงการถูกจับไปรับโทษในคุกนั้น (ความเห็นที่ 3) ได้มีการนำออกไปครั้งหนึ่ง เวลาที่แก้ไข คือช่วงเที่ยงคืน ก่อนที่ดิฉันจะวิจารณ์ในความเห็นที่ ๑๗ เวลาช่วงสองนาฬิกา (๒๔ มิ.ย. ๕๒) ต่อมาผู้ตั้งกระทู้ ได้นำข้อความเดิม ครั้งแรกสุด ก่อนสองยาม กลับมาโพสอีกครั้ง และมีการเปลี่ยนแปลงในบรรทัดสุดท้าย ลบคำว่า  ผมรักประเทศไทยครับ ออกไป การแก้ไขครั้งล่าสุด ของผู้เขียนเรื่องนี้ คือเวลาหกนาฬิกาโดยประมาณ (๒๔ มิ.ย. ๕๒) ด้วยเหตุนี้ ผู้ที่เข้ามารับชมสารหลังหกนาฬิกาของวันนี้ อาจจะไม่เข้าใจว่า เหตุใดความเห็นที่ ๑๗ มีการกล่าวถึง การลบข้อความช่วงที่ตัวละครอยู่ในห้องขัง ในที่นี้ จึงเห็นความจำเป็น ต้องนำ ข้อความที่ เคยปรากฏ ก่อนคำวิจารณ์ มาโพสไว้ด้วย เพื่อมิให้เกิดความเข้าใจผิด หรือความไม่เข้าใจในคำวิจารณ์ ข้อความของผู้ตั้งกระทู้ ในการแก้ไขครั้งที่สอง ช่วงสองยามนั้น ไม่มีการกล่าวถึงเรื่องการติดคุกของผู้ที่อยู่ผิดกฎหมาย *หมายเหตุ คำอธิบายนี้ เป็นไปเพื่อความกระจ่างเกี่ยวกับกระทู้ค่ะ ทั้งนี้ การแก้ไขบทประพันธ์ ย่อมเป็นสิทธิของเจ้าของเรื่อง อย่างไรก็ตาม เมื่อมีลำดับการลงโพส ที่ข้อความมีการแก้ไข สามครั้ง สมควรให้ผู้อ่าน ได้ทราบ การแก้ไขในครั้งที่สอง อย่างชัดเจน เพื่อให้ยุติธรรม กับคำวิจารณ์ของดิฉันในความเห็นที่ ๑๗ ค่ะ ต่อไปนี้ คือ ข้อความของผู้ตั้งกระทู้ ในการแก้ไขเวลาสองยาม (๒๔ มิ.ย. ๕๒) *********************************************** QUOTE  ความคิดเห็นที่ 3   บทสรุป โรบินฮู้ด ราว ๆ หนึ่งปีผ่านไปได้ หลังจากน้องฟ้ากลับไปแล้ว ผมเก็บเงินได้สักก้อนแล้ว คิดว่าอีกไม่นานก็คงจะกลับเมืองไทย เหตุการณ์ที่ผมไม่เคยคิดอยากจะให้เกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้น มันเป็นประสบการณ์ที่เลวร้าย และน่ากลัวสำหรับผม ช่วงนั้นผมย้ายไปทำงานที่ร้านอาหารในตัวเมืองชิคาโก้ เพราะว่ารายได้ดีกว่าทำงานอยู่นอกเมือง มันคงถึงเวลาของผมด้วย เวลาที่ผมจะได้เรียนรู้ว่า คนทำผิดก็คือคนทำผิด เพราะตลอดเวลาที่ ผมเป็นโรบินฮู้ดในอเมริกา ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าผมทำผิดอะไร แล้วก็ไม่เห็นมีใครมาจับผมเลย เขาก็ให้ผมอยู่ และใช้ชีวิตปกติอย่างคนทั่วไป เรื่องมันมีอยู่ว่า ร้านที่ผมทำงานมีพนักงาน ที่เป็นโรบินฮู้ดเหมือนผมเกือบทั้งร้าน มีคนที่มีใบ(เขียว) หรือถูกต้องแค่เจ้าของร้าน (อันนี้แน่นอนอยู่แล้ว) กับพ่อครัวเท่านั้น นอกนั้นผู้ช่วยกุ๊กหรือเด็กเสริฟ์ก็เป็นโรบินฮู้ดเหมือนผม หรือไม่ก็วีซ่านักเรียนแอบมาทำงาน ความซวยมันก็เข้ามาตอนที่เจ้าของร้านเขาไปทะเลาะ กับเจ้าของร้านอาหารอีกร้านหนึ่งที่อยู่ในละแวกเดียวกัน แล้วใครจะคิดว่าคนไทยด้วยกัน จะทำกันได้ถึงเพียงนี้ เจ้าของร้านอีกร้าน เขาก็โทรไปแจ้งทางอิมมิเกรชั่นว่า ร้านที่ผมทำงานมีคนจ้างแรงงานเถื่อนอยู่ มีพวกที่ลักลอบอยู่อย่างผิดกฎหมาย เจ้าหน้าที่จากอิมมิเกรชั่นก็มาตรวจสอบซิครับ จริง ๆ ก็คือ เขามาตรวจสอบก็โทรมาแจ้งก่อน เพราะงั้นเจ้าของร้านก็บอกพวกผมว่า ไม่ต้องมาทำงานนะวันนี้ จะมีคนมาตรวจ ผมก็คิดว่ารอดแล้ว คงไม่มีอะไรแล้ว วันต่อ ๆ มาก็ไปทำงานปกติ จนกระทั่ง ผมเริ่มสังเกตเห็นว่าหมู่นี้ มีรถตำรวจมาจอดแถว ๆ หน้าร้านผมบ่อย ๆ แล้วเหมือนมีใครมาสุ่มดูอยู่ เป็นอย่างนั้นอยู่ราว ๆ หนึ่งเดือน แล้วมันก็เกิดขึ้นวันที่ผมไม่ต้องการให้เกิดขึ้น มีเจ้าหน้าที่บอกว่ามาจากอิมมิเกรชั่น มาขอจับผม เขายื่นหมายจับให้ผมดู มีชื่อผมอย่างถูกต้อง แล้วผมก็ถูกนำตัวไป ในใจผมกลัวมากจริง ๆ ตอนนั้น คิดไม่ออกเหมือนกันว่าควรจะทำอย่างไรดี ผมก็พอมีสติอยู่บ้าง ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองเต้น บอกตัวเอง ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ นึกว่าจะทำอย่างไร นึกถึงที่เพื่อนผมเคยบอกว่า หากถูกจับก็ไม่ต้องกลัว สามารประกันตัวออกไปได้ แล้วก็ตามหลักก็คือต้องไปสู้กันต่อที่ศาล แต่ถึงผมรู้อย่างนั้นมาตลอด แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี ในใจเต้นระรัว คิดว่าอีกไม่นานจะกลับบ้านอยู่แล้ว ไม่น่าเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นเลย ผมคงจะทำชั่วไม่ได้จริง ๆ ------ สิ่งเดียวที่ผมคิดคือ ผมอยากจะกลับเมืองไทยแล้วตอนนี้ ไม่เอาอีกแล้ว ชีวิตโรบินฮู้ด กลับไปเมืองไทย ไปทำอะไรก็ได้ ที่ผมสามารถเดิน หรือไปไหนมาไหนได้อย่างสิทธิเสรีภาพ ----- จากนี้ไปผมคงต้องกลับบ้านแล้ว ผมคิดในใจ ตอนนั้นมันมีทางเลือกสองทาง คือผมสู้คดี จ้างทนายแล้วสู้คดีต่อในศาล หรือผมเดินทางกลับบ้านไปเลย ถ้าผมสู้คดี ผมชนะ ผมก็อาจจะได้วีซ่าทำงานให้อยู่ต่ออีกราว ๆ หนึ่งปี แต่มันก็ยังไม่แน่ว่าจะชนะ เพราะถ้าแพ้ก็เสียเวลา เสียเงิน แล้วก็ต้องถูกเนรเทศออกไปอยู่ดี แต่ถ้าชนะ ก็ต้องจ่ายภาษี จ่ายค่าทนาย ฯลฯ อีกทางคือ เดินทางออกนอกประเทศไปเลย ไม่ต้องกลับมาเหยียบอเมริกาอีกต่อไป แล้วผมก็ตัดสินใจเลือกกลับประเทศไทย ผมคิดว่าผมเพียงพอแล้วกับบทสรุปชีวิตของโรบินฮู้ด ผมใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาจากคนที่ทำงานไม่เป็นเลย ทำงานกรรมกร หนัก โหด แต่ผมก็ได้เติบโตและเรียนรู้ชีวิตอีกมากมายแล้ว ผมควรจะกลับบ้านได้แล้ว แม้ว่าเงินเก็บที่เหลือจะไม่มาก อาจจะไม่พอตั้งตัวได้เลย คงต้องหางานทำเป็นลูกจ้างที่เมืองไทยต่อไป แต่ผมก็คงจะภูมิใจกับมันมากกว่า เพราะผมสามารถไปไหนมาไหนก็ได้ ไม่ต้องอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ มีเงินก็ไม่มีบัญชีธนาคารฝาก ผมที่ครั้งหนึ่งต้องเผชิญกับความหวาดกลัว ได้เรียนรู้แล้วว่า คนเราทุกคนหากทำสิ่งใดไว้ ท้ายที่สุดวันหนึ่งก็จะต้องได้รับผลแห่งการกระทำนั้น ขึ้นอยู่กับว่ามันจะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง ผมเดินทางกลับเมืองไทยด้วยความรู้สึก ที่บอกไม่ถูก ได้เวลาบอกลาอเมริกาแล้ว ประเทศมหาอำนาจ ความใฝ่ฝันของผู้คนมากมาย ผมกับเวลาที่สูญเสียไปหลายปี ได้แต่รู้สึกว่า หากผมย้อนเวลาได้เมื่อห้าปีก่อน ผมจะตัดสินใจกลับเมืองไทย ผมจะไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่ หากผมกลับเมืองไทย ผมก็สามารถเริ่มต้นหางานทำ เรียนรู้ เติบโตได้เช่นกัน ผมคิดว่ามันขึ้นอยู่กับคน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานที่เลย มันก็เป็นเพียงข้อแก้ตัวที่ผมสร้างขึ้น หากผมกลับเมืองไทยแล้วผมจะทำอะไร ผมก็เป็นคนมีสองมือเช่นกัน ทำงานสุจริตได้มากมายที่เมืองไทย สิ่งที่ทำให้ผมคิดได้อย่างนี้ก็เพราะว่า หลังจากที่ผมกลับมาเมืองไทยแล้ว ผมได้ทราบจากพี่ชายของผมว่า แม่ของผมป่วยเป็นโรคมะเร็งในระยะสุดท้าย ท่านป่วยเป็นมะเร็งมาได้ระยะหนึ่งแล้ว และย้ายมาอยู่กับพี่ชายผม ที่เมืองไทยได้สักระยะแล้ว แต่ว่าแม่บอกพี่ชายผมว่า ไม่ต้องบอกผมเพราะว่า ไม่อยากจะให้ผมกังวล แล้วต้องบินกลับมา ผมได้มีโอกาสบินไปพบแม่ครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากไป ผมเสียใจมาก ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าผมได้ตัดสินใจผิดไปจริง ๆ หากผมอยู่ประเทศไทย ผมก็คงจะได้มีโอกาสใช้ชีวิตดูแลท่านในช่วงสุดท้าย ผมที่ไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรดี ๆ ตอบแทนท่านเลย แม้กระทั่งวินาทีสุดท้าย ผมทำได้ก็แค่กราบลงที่เท้าของท่านก่อนที่ ท่านจะหมดสิ้นลมหายใจจากผมไป ตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่า ผมที่เสียเวลาไปนานหลายปีกับการใช้ชีวิตอย่าง “โรบินฮู้ด” ที่อเมริกา มันคุ้มค่าแล้วเหรอกับสิ่งที่ได้มา สิ่งที่ผมควรทำคือ ผมควรจะมีโอกาสได้อยู่กับแม่ และใช้ชีวิตดูแลท่านบ้าง เวลานี้ผมคิดถึงท่านมาก แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ผมจากประเทศไทยไปโดยที่ผมไม่มีอะไร และเมื่อผมกลับมาผมก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเช่นกัน ทองที่ใคร ๆ เคยพูดว่าจะขุดมันกลับมา ผมก็ไม่ได้มันกลับมา ผมต้องมาเริ่มต้นใหม่ นับหนึ่งใหม่อีกครั้ง สูญเสียเวลา สูญเสียบุคคลที่รัก สุดท้าย ผมก็ต้องเริ่มต้นใหม่ แต่คราวนี้ผมสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อย่างภาคภูมิใจ ไม่ว่ามันจะหนัก หรือว่าจะมีอุปสรรค ความลำบากอันใดรอผมอยู่ ผมก็ไม่กลัวอีกต่อไป เพราะว่าผมสามารถเชิดหน้าทำสิ่งใดก็ได้ ภายใต้พื้นแผ่นดินไทย ประเทศอันเป็นที่รักของผม “ผมรักประเทศไทย” ---> แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 00:48:37 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 52 23:11:08 จากคุณ : ถนนที่ทอดยาว (ถนนที่ทอดยาว)   - [ 23 มิ.ย. 52 19:12:24 ]   *********************************************** Comment: หลังจากการแก้ไขครั้งที่สอง เวลาสองยามกว่าๆนั้นแล้ว ดิฉันจึงได้โพสความเห็นที่ ๑๗ ว่า ไม่ควรลบเรื่องในคุก ผู้เขียน (ถนนที่ทอดยาว) จึงได้ นำข้อความในคุก กลับมาใหม่ ในเวลาประมาณหกนาฬิกาของวันที่ ๒๔ มิถุนายน ๒๕๕๒                             edit :  เรียงลำดับแถว และแก้ไขเครื่องหมายกำกับข้อความ แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 09:53:30 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 52 09:28:40 จากคุณ : กริชนาคราช - [ 24 มิ.ย. 52 09:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบเรื่องที่คุณ จขกท (ถนนที่ทอดยาว) เอามาเล่าน่ะค่ะ จากคุณ : thanda6 - [ 24 มิ.ย. 52 09:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ต่างคนต่างความคิดค่ะ แต่เราคิดว่าเจ้าของกระทู้ เค้าก็ดีที่มาเล่า ถูกบ้างผิดบ้าง อย่างน้อยก็ตั้งใจ ขอชื่นชมค่ะ ว่าเนื้อเรื่องก็สนุกดี ไม่ต้องไปเครียดให้มากมาย ไม่ได้ไปประกวดรางวัล จากคุณ : คนกันเอง - [ 24 มิ.ย. 52 14:06:16 A:81.166.237.218 X: TicketID:221477 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ใจความของการโดนจับขัง ยังขาดข้อมูลสำคัญ คือ -ระยะเวลาที่อยู่ในกรงขัง     -จำนวนเงินประกัน หลายพันเหรียญ และ การต้องโทษ ในลักษณะแรงงานเุื่ถื่อนประเภทนี้ -เจ้าของกิจการ ก็ต้องจ่ายค่าปรับเป็นรายศีรษะด้วย ในฐานที่เป็นผู้ว่าจ้างแรงงานผิดกฎหมาย มีข้อกำหนดลงโทษชัดเจน การทีุ่  ถนนที่ทอดยาว นำประเด็นที่เกี่ยวข้องผู้อยู่ผิดกฎหมาย มาเผยแพร่ออกสู่สายตาสาธารณชน แต่ข้ามข้อมูลรายละเอียด ที่สำคัญเหล่านั้น ทำให้คนอ่านที่ไม่เคยไปใช้ชีวิตในสหรัฐฯ มองเห็นเป็นเรื่องสนุกสนาน แต่แท้ที่จริงแล้ว ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ การตีแผ่ชีวิตโรบิ้นฮู้ด ควรจะให้เจ้าของเรื่องเป็นผู้มาเล่าเองมากกว่า ในกรณีนี้ ที่นำเรื่องของผู้อื่นมาเขียน แม้ว่าจะได้รับการยินยอมก็ตาม แต่มีข้อความที่ไม่กระจ่าง ว่าด้วยข้อกำหนดทางกฎหมายอิมมิเกรชั่น นอกจากนี้ ยังมีการกล่าวโทษคนไทยคนอื่น ว่าโทร.ไปแจ้งเจ้าหน้าที่ การสร้างค่านิยมว่าเป็นความผิดของคนโทร.แจ้ง เป็นสิ่งที่ไม่สมควร เพราะการโทร.แจ้งนั้น เป็นสิทธิของพลเมืองอเมริกันทุกคนที่กระทำได้ คนผิด คือคนที่ตัดสินใจอยู่ผิดกฎหมายมาตั้งแต่ต้น หาใช่ผู้อื่นไม่ ลักษณะการเขียน ค่อนข้างเข้าข้างตัวละคร เพราะรู้จักกัน ทำให้มีการลดทอนในประเด็นที่ควรเขียน เกี่ยวกับสภาพในเรือนจำ ผู้เขียนจำจากปากคำของคนอื่นมาอีกที จึงไม่มีข้อมูลที่ให้ภาพชัดเจน อีกทั้งไม่มีหลักฐานตัวเลขของระยะเวลาการจองจำ ไม่มีจำนวนเงินแน่ชัด ว่าต้องจ่ายค่าประกันไปเท่าใดแน่ ทำให้ผู้อ่านไม่ทราบในสิ่งที่ควรทราบ ดิฉันจึงขอย้ำคำวิจารณ์เดิม ว่าเรื่องนี้ ไม่สมบูรณ์ ขาดข้อมูลที่ถูกต้องค่ะ งานเขียนที่มีคุณภาพ ไม่ใช่เขียนให้คนมาอ่านและโหวตเท่านั้น แต่ ควรต้องมีรายละเอียดของข้อเท็จจริง ยิ่งในประเด็นนี้สำคัญมาก ไม่เกี่ยวกับงานประกวดเอารางวัล ก็จริงอยู่ แต่เกี่ยวกับการนำเสนอข้อมูล คนเขียนต้องมีความรู้ในเรื่องที่เขียน หากจะเขียนเกี่ยวกับคนอยู่ผิดกฎหมาย ต้องระบุบทบัญญัติกฎหมายให้ชัด ว่าตอนถูกจับ รับโทษในเรือนจำนานเท่าใด เสียค่าประกันเท่าไร หลายพันเหรียญ เรื่องเหล่านี้ ข้ามไม่ได้ เพราะเป็น เป็นสิ่งที่คนอ่านควรจะรู้ ถ้าไม่มีความรู้ในเรื่องนี้ดีพอ ก็ไม่ควรเริ่มต้นจากกระทู้แรกๆ ว่าจะมาตีแผ่ชีวิตของโรบิ้นฮู้ด                   จากคุณ : กริชนาคราช - [ 24 มิ.ย. 52 14:55:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น้องฟ้ากับคุณโรบินหลังจากกลับจากอเมริกาแล้ว ยังติดต่อกันอยู่ไหมครับ ..?  ความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว..? จากคุณ : Birdysiam - [ 24 มิ.ย. 52 16:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 25 งานเขียนในพันทิป ห้องไกลบ้าน ไม่ใช่ว่าทุกคน ที่จะได้รับเกียรติจากมืออาชีพมาวิจารณ์ในกระทู้ ติเพื่อก่อ นะคะ เพื่อพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น จากที่เคยอ่านตั้งแต่ต้น คุณจขกท. อยากมีโอกาสได้ตีพิมพ์บ้าง หรือชอบงานประพันธ์นั่นเอง ดังนั้น ดีใจแทนคุณจขกท.ค่ะ ที่พี่กริช ซึ่งเป็นนักประพันธ์มืออาชีพ แอบเป็นแฟนละคร ของคุณจขกท.อยู่เงียบๆ สักวันอาจจะเห็นหนังสือซักเล่ม ใช้นามปากกาว่า "ถนนที่ทอดยาว" .......เอาใจช่วยจ๊ะ........ จากคุณ : BluemirroR - [ 25 มิ.ย. 52 02:14:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 52 02:57:01 จากคุณ : thx for the story (karoonp) - [ 25 มิ.ย. 52 02:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 27  น้อง BluemirroR พี่ไม่เคย แอบ อ่าน หรือ แอบ เป็นแฟนคลับของกระทู้ใครเลยค่ะ  ขออธิบายให้ทราบอย่างชัดเจน ว่า พี่จำเป็นต้องวิจารณ์ 'บทสรุป' ของกระทู้นี้ เพราะ เป็นเรื่องของคนที่อยู่ผิดกฎหมายในสหรัฐอเมริกา ประเทศที่พี่เป็นพลเมืองอยู่ คนไทยในห้องไกลบ้าน ย่อมทราบดี อยู่แล้ว ว่าการส่งกลับ Deportation  0_O" หมายความว่าอะไร พี่เข้ามาเพราะประเด็นนี้ ไม่ได้ติดตามอ่านนิยายละครใดๆทั้งสิ้น จึงเจาะประเด็น ของการบรรยายฉากในทัณฑสถาน และอยากให้คนที่ไม่ได้อยู่ ในประเทศนี้ ได้พิจารณาว่า การเขียนที่ขาดข้อมูลสำคัญทางกฎหมายข้อนี้ แม้จะเป็นนิยายหรือเรื่องแต่งก็ตาม แต่มีผลต่อความรู้สึกนึกคิดของคนจำนวนมาก ประเด็นนั้น มีผลกระทบต่อสังคมอเมริกัน ประเทศที่กฎต้องเป็นกฎ ทุกคนเท่าเทียมกัน ภายใต้กฎหมายบัญญัติ และต้องคำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวมก่อน ไม่ใช่คิดแต่สิ่งที่ตนเองต้องการไขว่คว้าครอบครอง โดยไม่แยแสว่าสังคมว่าอย่างไร ถ้าจะให้วิจารณ์ในด้านความตั้งใจที่จะขีดเขียน ของผู้ตั้งกระทู้นี้ ขอเรียนให้ทราบตามตรง ว่า วิธีนำเสนอไม่ได้ดึงดูดให้ติดตาม และการขอร้องให้คนโหวต ก่อนที่จะเขียน ไม่ใช่วิธีที่น่านิยม การโหวตก่อนที่จะได้เห็น ว่าเขาสื่ออะไร ยิ่งหนักเข้าไปอีก แต่ในเมื่อมีคนชอบอ่านงานเขียนเรื่องเล่าประเภทนี้อยู่ จึงเป็นธรรมดา ที่จะมีการหาทางสร้างชื่อ โดยอาศัยบอร์ดของพันทิป ความจริงใจของนักประพันธ์ ที่ต้องการเสนอสิ่งที่มีคุณค่าให้สังคม พี่เห็นว่า ควรจะเรียบเรียงเรื่องราว ขัดเกลาสำนวนมาก่อนให้บริบูรณ์ กำหนดให้เรื่องมีการดำเนินอย่างต่อเนื่อง สำเร็จในขั้นตอนทุกอย่างแล้ว จึงนำมาลงโพส ให้ครบถ้วน เพื่อเฝ้าดูว่า มีกระแสตอบรับอย่างไร ไม่ใช่เขียนล่อให้คนมาอ่านเป็นช่วงๆ หวังเอาคะแนนโหวคหนุน แล้วมาต่อเติม ตัดเปลี่ยน เอาทีหลัง เนื้อหาไม่มีความกระจ่างชัด การเริ่มต้นในลักษณะนี้ จะไม่สามารถสู้กับคนที่ทำงานอย่างเชื่อมั่น หากว่า ส่งเรื่องทั้งหมด ออกโพส ให้ได้อ่านในคราวเดียวจบ หลังจากจบตอนสุดท้าย จึงมีคะแนนโหวตแนะนำ โดยไม่ต้องขอใคร นั่นต่างหาก คือความสำเร็จขั้นต้น  ซึ่งจะมีนักอ่านอื่นๆมาชื่นชม ขออภัยที่เขียนอย่างตรงไปตรงมา พี่คิดว่า การจับประเด็น 'โรบิ้นฮู้ด' ในเรื่องนี้ เป้นเพียงการดึงจุดสนใจ ด้วยคำๆนี้ เพราะบทสรุป ที่กระท่อนกระแท่น แก้ไข ตัดทอนจุดสำคัญออก เป็นการพิสูจน์อยู่แล้วว่า ผู้เขียนเรื่อง ไม่ทราบว่าจะจบอย่างไรดี มิหนำซ้ำ เชื่อมโยงทัศนคติไปสู่ความกตัญญูต่อชาติและผู้มีพระคุณ ทั้งที่พฤติกรรมตัวละครตรงข้าม  ฉากที่จะแสดงให้เห็นจุดเปลี่ยน ของทัศนคตินั่นแหละ ที่คลุมเครือ ไม่มีบทพูด ไม่มีพรรณาโวหาร มีแค่คำสั้นๆว่าตัดสินใจกลับบ้าน  (เพราะโดนขับไล่ออกไปในฐานะผู้ต้องคดีความ)   นักเขียนที่ต้องการเน้นหนักในเรื่องคุณธรรม ประเด็นโรบิ้นฮู้ด ควรจะ ตีแผ่ออกมาด้วย ว่าปัญหาสังคม ที่นายโรบิ้นได้ทิ้งไว้ในอเมริกา คืออะไรบ้าง หลังจากพร่ำเพ้อว่าชีวิตตนเองต้องตกต่ำไม่มีอะไรเลยแล้ว นอกจากเห็นโทษที่ตนเองได้แล้ว เขาเคยคิดถึงสังคมรอบข้างบ้างหรือเปล่า ? มีฉากไหนอย่างไร ที่ทำให้เห็นว่า เข้าใจคำว่า เสียสละเพื่อส่วนรวมได้ ในเรื่องนี้ ตอนนี้ เป็นฉากรักหวานชื่น เขียนละเอียดลออในท่อนนั้นราวกับตาเห็น แต่ว่า ท่อน Climax ติดคุก กลับไม่มีข้อมูลเต็ม ไม่มีน้ำหนักเลยว่า โทษทัณฑ์ที่ได้รับ มีผลอะไรนอกจากความกลัวเหมือนเด็กเล็กๆ ที่อยากจะกลับไปหาแม่ให้กอด ไม่มีบทสรุป ว่าคนที่เคยทำงานร่วมกันในร้าน คนอื่นๆ ที่ว่าเป็นคนอยู่ผิดอีกมากมาย ประสบชะตากรรมอย่างไร เนื้อหา ไม่ตรงกับ ชื่อเรื่อง ตีแผ่ชีวิตโรบิ้นฮู้ด ในตอนจบนี้ เป็นแค่การเรียบเรียงมาโพส เพื่อให้มีคนรู้จักกลุ่มหนึ่งในห้องไกลบ้านเท่านั้น แต่ไม่ได้ทิ้งข้อคิด หรือแนวทางในการดำรงตนอย่างคนที่อยู่ถูกต้องตามกฎ นอกจากไปลอกบทกฎหมายมาจากหนังสือเล่มหนึ่ง เท่านั้น งานลักษณะนี้ พี่ไม่คิดว่า เป็น 'ละครชีวิต' ที่จะต้องมา แอบ อ่านเลยค่ะ งานเขียนที่ไม่ได้วางโครงเรื่อง และล่องลอยอยู่กลางอากาศ ลักษณะนี้ ไม่ใช่แนวงานที่พี่ติดตาม หรือคลั่งไคล้แต่ประการใด ถ้าพี่อ่านงานของใคร พี่จะออกมาปรากฏ และสนับสนุนแต่ต้น ไม่มีการแอบอ่าน หรือเข้ามารอคอย พี่ไม่มีเวลามาทำอย่างนั้น วันเวลาในชีวิต ไม่ได้มีเพื่อทุ่มเทให้กับบทละครไทยขนาดนั้น ในฐานะพลเมืองสหรัฐฯ ที่เสียภาษีบำรุงสังคม และทำงานสุจริตมาโดยตลอด พี่เข้ามาเพื่อยืนยันเจตนาเดิม ว่า ไม่ส่งเสรืมคนที่คิดมาอยู่อย่างผิดกฎหมายค่ะ และพี่คิดว่า เป็นเรื่องสำคัญมาก เกี่ยวกับจรรยาบรรณของนักเขียน ที่จะต้องรับผิดชอบต่อเนื้อหาที่มีบทกฎหมายเข้ามาเกี่ยวข้อง ด้วย โดยทั่วไป การใช้สื่อเทคโนโลยี่ ต้องมีความระมัดระวัง รอบคอบในการเสนอข้อมูล ยิ่งมาเสนอตนเป็นผู้ตีแผ่ชีวิตของคนอยู่ไม่ถูกต้องตามกฎหมายของสหรัฐอเมริกา แต่มาขาดข้อมูลหลักไปเสียแบบนี้ในตอนจบ งานชิ้นนี้คงต้องปรับปรุงอีกมากและนานค่ะ อีกอย่างหนึ่ง การได้รับเลือกออกพิมพ์ในยุคนี้ ไม่ได้แปลว่า บุคคลนั้นเป็น นักเขียนโดยบริบูรณ์ ความเห็นส่วนบุคคลนะคะ พี่คิดว่า นักเขียนออนไลน์ กับนักเขียนหนังสือสื่อสร้างสรรค์นั้น ยังมีข้อแตกต่างกันอยู่มาก ซึ่งขอไม่กล่าวในที่นี้              ขอให้เข้าใจตามนี้ ขอบคุณมากค่ะ   แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 52 03:39:09 จากคุณ : กริชนาคราช - [ 25 มิ.ย. 52 03:23:57 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำนะคะ แล้วจะเก็บเอาไปปรับปรุงพัฒนาต่อไป ไม่รู้มาก่อนเลยนะคะ ว่าคุณกริชนาคราชเป็นนักเขียนมืออาชีพ แต่พอจะเข้าใจคะ ว่าถ้าเป็นมืออาชีพมาอ่านก็ต้องคิดเช่นนี้ ก็ขอน้อมรับทุกอย่างทีว่ามาหล่ะกันคะ และขอบคุณมากคะ แม้ว่าจะไม่ได้ติดตามอ่านตั้งแต่ต้น แต่ก็ยังอุตส่าห์ลงมาเขียนเสนอแนะให้ในตอนจบ (ซึ่งเป็นประเด็นสำคัญ) จะนำไปปรับปรุงแก้ไขต่อไปคะ จากคุณ : จขกท (ถนนที่ทอดยาว) - [ 25 มิ.ย. 52 04:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 น้องถนนทอดยาว โชคดีนะคะ ที่คุณกริชฯ มาเขียนแนะนำ คุณกริชฯ อธิบายได้ตรงไปตรงมาดีค่ะ และถ้าน้องนำคำแนะนำไปปรับใช้นะคะ พร้อมฝึกฝนต้องเป็นนักเขียนที่ดีตามความฝันได้แน่นอนค่ะ พี่ไม่ได้เป็นนักเขียนค่ะ แต่ขอพูดความเห็นตัวเองแล้วกันว่า การเป็นนักเขียนมันก็มีหลายแบบ แบบที่คิดว่าจะเขียน ฉันรู้เรื่องนี้ ฉันเป็นที่รู้จัก หนังสือที่ฉันเขียนขายได้ (แม้ว่า มันอาจจะไม่ใช่หนังสือที่ให้มุมมอง ไม่ใช่หนังสือที่ให้แง่คิด ไม่ใช่หนังสือที่เกิดประโยชน์แต่คนอ่านได้แค่ความบันเทิง - อาจจะเน้นไปในแง่ gossip เสียด้วยซ้ำ) ซึ่งคนเหล่านี้ส่วนใหญ่ อาจมองตลาดเป็นหลัก ว่า ตลาดต้องการอะไร แล้วตอนสนองกับสิ่งนั้น ๆ ไม่ต้องดูไกล ถ้าไปร้านหนังสือตามท้องถนนก็จะเห็นเลย ว่าบางเล่มที่เป็น Best seller เนี่ยก็อาจจะไม่มีคุณค่าอย่างที่คุณกริชฯ กล่าว แต่ก็ขายดี อย่างไรก็ตาม ก็จะมีนักเขียนบางท่านที่เน้นเรื่องเนื้อหาของเรื่องที่ต้องการสื่อ พร้อมแง่คิด ซึ่งงานเหล่านี้ล้วนมีคุณค่าทั้งในแง่วรรณกรรม และในแง่ข้อคิดเชิงสังคม (งานเขียนพวกนี้มีเยอะแยะ จะไม่ขอกล่าวแล้วกัน) แต่จากที่อ่านที่คุณกริชฯ วิจารณ์ ดีมากเลยนะคะ เพราะถ้าน้องนำไปเป็นข้อคิด ก็จะสามารถพัฒนางานเขียนให้เป็นงานที่มีคุณภาพ ถึงตอนนั้น ได้ตีพิมพ์หรือมิได้ตีพิมพ์ คงไม่ใช่ประเด็นใหญ่ แต่ใจความของมันคือ น้องได้เป็นนักเขียนที่ได้รังสรรค์งานมีคุณค่าให้กับผู้คนมากมายค่ะ ถึง คุณกริชฯ ....... เป็นนักเขียนนั่นเอง สำนวนการเขียนถึงสละสลวย (บังเอิญได้อ่าน comment ของคุณ ในหลาย ๆ กระทู้นะคะ) ดีจังเลยค่ะ ที่คุณมีแก่ใจ วิจารณ์งานของน้องเค้า จากคุณ : Travel Animal - [ 25 มิ.ย. 52 15:32:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ผมหากระทู้เก่าไม่เจอแล้ว แล้วตกลงเรื่องที่ยังค้างอยู่ อืม จำไม่ได้ละ แต่รู้สึกยังไม่เฉลยนะ เรื่องหลักๆคือ เอาเงินที่ไหนมากมายมาซื้อรถ ทั้งๆที่ฐานะยังไม่ดีมาก ออกรถสปอร์ตตอนเป็น delivery ยังไม่เคลียร์เลย เฉลยไปแล้วยังครับ หรือผมอ่านตกหล่นไปก็ไม่รู้ save กระทู้ไว้ หายไปไหนแล้วเนี่ย  อีกเรื่องอยากรู้รายละเอียดตอนติดคุกมากเลยครับ มันครึ่งๆนิดๆ กำลังมันส์ๆนะ อยากได้แบบว่า อารมณ์ความรู้สึกตอนนั้น แล้วขั้นตอนทำยังไงถึงออกมาได้  จะว่าไปพูดไปมันก็ตราบาปก็เค้าเราไม่อยากซ้ำเติม แล้วพอมีคนอื่นแชร์รายละเอียดทางกฎหมายหน่อยได้ไหมครับ  โดยส่วนตัว ผมว่าคุณเขียนดีนะ แม้ว่าจะกั๊กๆ คลุมเครือ ไม่กระจ่าง และการนำเสนอก็เบนประเด็นนิดๆ แต่ผมก็ชอบนะ อ่านเอามันส์ สนุกดี ครั้งนึงผมก็เกือบคิดอย่างนี้เหมือนกัน อารมณ์คล้ายๆแหละ แต่ต่อมาคิดได้ว่าไม่ว่าชอบแค่ไหน แบบชีวิตเรื่อยๆเปื่อยๆ เอามันส์ ไม่คิดอนาคต ชอบอิสระ ก็จะไม่หลบๆซ่อนผิดกฎหมายอย่างเด็ดขาดจึงกลับครับ มารู้อีกที อืม เสียเวลาไปหลายจริงๆนะเนี่ย จากคุณ : โอFV - [ 25 มิ.ย. 52 15:56:12 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สนุกมาก ๆ ชอบภาษาที่ใช้ดูเป็นกันเอง อ่านแล้วเพลิน ปกติไม่ชอบอ่านอะไร ที่มีสาระมากนัก อยากอ่านอะไรที่มีลักษณะคลายเครียดมากกว่า ขอบคุณมาก ๆ ที่สละเวลาเขียนมาให้พวกเราชาวไกลบ้าน ได้อ่านแก้เหงา จริง ๆ ชาวไกลบ้านส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่โรบินฮู๊ด น่าจะเป็นส่วนน้อย อีกอย่าง ชีวิตของพวกเขาก็น่าสนใจ บางทีถ้าไม่อ่าน ก็อาจจะไม่รู้ถึงความรู้สึกของเพื่อน ๆ ชาวโรบินฮู๊ดไทยของเรา ซึ่งนับว่าน้อย ถ้าเทียบกับโรบินฮู๊ดของประเทศอื่น ๆ อ่านแล้วทำให้เห็นใจพวกเขามากขึ้นเยอะเลย วันหลังถ้ามีโอกาส กรุณาเขียนมาเล่าเรื่องสนุก ๆ แบบนี้อีกนะคะ จากคุณ : silkywind123 - [ 25 มิ.ย. 52 19:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 32 โทษทีค่ะ พี่กริช นึกว่าแอบเป็นแฟนละครซะอีก ฮ่าๆๆๆ แต่ก็เห็นด้วยกับคุณ Travel Animal คห.29 นะคะ ดีแล้วที่พี่กริชช่วยแนะนำ เรื่องต่อไปจะได้ มีเนื้อหา ที่เป็นมืออาชีพ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : BluemirroR - [ 25 มิ.ย. 52 19:47:52 ]

ความคิดเห็นที่ 33 รอติดตามผลงานของคุณถนนที่ทอดยาวอยู่นะครับ และก็ขอบคุณกริชนาคราช น่าจะเป็นประโยชน์ต่อคุณถนนที่ทอดยาวมากเลย ปรับอีกนิดหน่อยก็เยี่ยมเลย จากคุณ : seeker - [ 25 มิ.ย. 52 21:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนจบพลิกล็อค 555 แต่สนุกดี อยากรู้เรื่องน้องฟ้าอีกคน ตกลงยังคบกันอยู่ไม๊คะ จากคุณ : ตำปูปลาร้า - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 13:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เรื่องสนุกมากค่ะ  ๆๆๆๆๆ ค่ะ อ่านแล้วน่าติดตามมากกกกกกก เหมาะสำหรับคนไทยนะคะ เราคนไทยง่าย ๆ เขียนให้เรา ๆ อ่านสุนกที่สุด เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ จากคุณ : ปังปังเอง - [ 27 มิ.ย. 52 10:50:28 ]