ความคิดเห็นที่ 1 รบกวนจัดเป็นย่อหน้า และมีการเว้นวรรคตอนได้ไหมคะ อ่านยากมากๆเลย จากคุณ : ^biGBuG.BW^ - [ 29 มิ.ย. 52 21:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เกิดมาใช้กรรม สวัสดีค่ะเพือนๆชาวต่างแดนทุกๆท่าน ดิฉันนั่งเหงาๆอยู่คนเดียวมาหลายวัน หลังจากที่ได้ลาออกจากงานเพื่อที่จะมาทำธุรกิจส่วนตัว  ตอนนี้ก็เลยพอมีเวลาว่างที่จะเขียนระบายความในใจที่เก็บกดมานานกว่า 13 ปี มันเป็นเรื่องที่หดหู่และรันทดเสียจริงๆ เชิญอ่านกันได้เลยค่ะ(ขณะที่ผู้เขียนได้เขียนเล่าประสบการณ์ให้ฟังนี้ผู้เล่าได้มาแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศซึ่งอยู่ในเขตยุโรป) ดิฉันเกิดมาจากครอบครัวที่ยากจนครอบครัวหนึ่งทางภาคอีสานที่แสนจะแห้งแล้งและกันดาร พ่อกับแม่มีลูกด้วยกันทั้งหมดห้าคน ดิฉันเป็นลูกคนที่สี่ มีพี่ชายซึ่งเป็นคนโตหนึ่งคน พี่สาวสองคนและมีน้องชายอีกหนึ่งคน ดิฉันจำได้ว่าตอนที่พ่อยังมีชวิตอยู่นั้นฐานะทางครอบครัวถือว่ายังดีกว่าหน่อยนึง อยากกินอะไรพ่อก็จะพยายามทำงานหนักเพื่อที่จะได้ซื้อสิ่งที่ลูกๆบอกว่าอยากจะกิน ดิฉันจำได้ว่าทุกๆปีของเทศกาลงานไหมพวกเราจะต้องได้ไปเที่ยวงานอยู่เป็นประจำ พ่อกับแม่มีอาชีพหลักคืออาชีพในการทำนา ส่วนหลังจากหน้านาแล้วพ่อกับแม่เป็นคนที่ขยันเอามากๆเพราะพ่อกับแม่มักจะบอกพวกเราอยู่เสมอๆว่าลูกมีเยอะก็ต้องทำงานเยอะเป็นธรรมดา พ่อกับแม่จะทำงานหารายได้เสริมด้วยการไปรับของในตลาดมาขาย ขายทุกอย่างที่ขวางหน้าพ่อจะเป็นคนที่คิดเลขได้เร็วมากๆถึงแม้ว่าพ่อจะจบแค่ปอสี่ก็ตาม เมื่อก่อนพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าฐานะทางบ้านพ่อไม่ได้ยากจนเลยปู่กับย่ามี่ที่ไร่ที่นามากกว่าร้อยไร่แต่ด้วยความที่ปู่เป็นผีการพนันที่นาก็ถูกปู่นำไปจำนองเพื่อที่จะได้นำเงินมาเล่นการพนัน ย่าพูดอะไรมากก็ไม่ได้เพราะปู่เป็นคนที่ดุมากๆเลยทำให้ลูกๆและย่าไม่สามารถจะทัดทานปู่ได้เลยแม้แต่นิด เล่นการพนันทุกท่านก็พอทราบดีว่าไม่เคยมีใครร่ำรวยจากพนันขันต่อแม้แต่รายเดียว  ส่วนมากที่เห็นก็คือหมดเนื้อประดาตัวไปตามๆกันนั่นเอง ปู่ของดิฉันก็เช่นกันไร่นาหรือแม้แต่ที่บ้านก็ถูกยึดไปโดยเสี่ยคนดังแถวๆอำเภอ แต่ด้วยความที่พ่อยังรักและหวงแหนในที่นาผืนนั้นพ่อก็ได้ไปเจรจากับเสี่ยว่าขอเช่าที่นาทำกินได้ไหมเพราะที่นาผืนนั้นเป็นที่นาที่ดินงามน้ำชุ่มปลูกข้าวก็ให้ผลผลิตดี เสี่ยก็ตกลงให้เช่าทำอยู่เป็นเวลาห้าปี ตามที่เล่ามาข้างต้นว่าพ่อเป็นคนขยันทำงานสุจริตทุกอย่างเพื่อที่จะได้เงินมา พ่อก็เก็บเล๊กผสมน้อยมาอยู่หลายปีจนพอมีเงินที่จะไปซื้อที่นาของปู่คืนแต่ว่าจากราคาที่ปู่นำไปจำนองนั้นได้ขึ้นราคาเป็นเท่าตัว ซึ่งเงินที่พ่อเก็บมานั้นมันไม่พอสำหรับการซื้อที่นาทั้งหมด ดังนั้นพ่อจึงซื้อทีนาได้แค่ครึ่งหนึ่งคือ ห้าสิบไร่ แต่พ่อก็เล่าให้พวกเราฟังอย่างภูมืใจอยู่เสมอๆและเท่าทุกวันนี้ดิฉันก็ยังภูมิใจในตัวพ่ออยู่ไม่รู้ลืม เอาล่ะค่ะมาเข้าเรื่องต่อกันเลยค่ะ หลังจากที่พ่อได้ซื้อที่นาคืนได้แล้วแต่พ่อก็ต้องนำที่นาอีกแปลงที่เป็นสมบัติของยายที่มอบให้แม่เข้าจำนองกับธนาคาร และทุๆปีพ่อก็จะต้องนำเงินดอกและเงินต้นบางส่วนไปใช้หนี้ให้ธนาคารเป็นแบบนั้นอยู่หลายปีพ่อก็สามารถใช้หนี้ธนาคารจนหมด ตอนนั้นก็กลายเป็นว่าเรามีที่นาประมาณ แปดสิบไร่แต่ที่นาที่ให้ผลิตดีนั้นเป็นที่นาที่พ่อซื้อกลับมาจากเสี่ยแต่ก็มีข้อเสียเพราะว่าที่นานั้นอยู่ที่ตัวอำเภอซึ่งห่างจากหมู่บ้านของเราประมาณห้าสิบกว่ากิโลได้ ทุกปีของหน้านาหลังจากนาที่หมู่บ้านของเราทำเสร๊จแล้ว พ่อจะต้องทิ้งให้เราอยูตามลำพังตามประสาลูกๆเพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำนาที่ตัวอำเภอซึ่งในขณะนั้นพี่สาวคนโตอายุประมาณ 11 พี่สาวคนรองอายุ 9 และดิฉันตอนนั้นอายุได้เพียงเจ้ด7ปี ส่วนพี่ชายคนโตนั้นได้ไปเรียนที่ตัวจังหวัดและได้พักอาศัยอยู่กับญาติของแม่ มีน้องชายคนเล๊กที่ได้ไปกับพ่อแม่เพราะยังไม่ได้เข้าโรงเรียน พ่อก็ทำนาอยู่สองที่อยู่อย่างนี้เป็นเวลาหลายปีพ่อก็บอกว่าตอนนี้ลูกก็โตๆกันแล้วครั้นจะทิ้งให้อยู่ตามลำพังแบบนี้ก็ไม่ไหวเพราะเป็นห่วงในความปลอดภัยของลูกๆ ดังนั้นพ่อจึงตัดสินใจขายที่นาที่ตัวอำเภอไปและเหลืออยู่ที่เดียวคือที่นาของแม่   ซึ่งที่นาผืนนี้พ่อก็รู้ดีว่าให้ผลผลิตได้ไม่ดีเท่าที่ควรเพราะว่าบางทีฝนแล้งก้ทำนาได้ข้าวไม่มาก พ่อจึงปรึกษากับแม่ว่าถ้าเป็นแบบนี้ข้าวสารไม่พอกินแน่เลยจากแต่ก่อนมีที่นาสองที่ที่หนึ่งทำขายที่หนึ่งเก้บไว้กินแต่ตอนนี้เหลือที่เดียวแถมไม่ค่อยดีเท่าไหร่พ่อกับแม่จึงตัดสินใจนำเงินที่ขายที่นาได้ไปซื้อรถกระบะมือสามมาหนึ่งคันเพื่อที่จะทำการค้าขายเพื่อนำเงินมาสำรองในการซื้อข้าวเพราะว่าบางปีฝนแล้งทำนาไม่ได้ก็จะได้นำเงินมาซื้อข้าวกิน ก็ทำมาอย่างนี้เรื่อยๆ จนกระทั่งดิฉันอายุได้ 12 ปี รถก็เก่ซ่อมแล้วซ่อมอีกจนพ่อบอกว่าไม่ไหวแล้วหาเงินมาได้เท่าไหร่ก็นำไปให้ค่าซ่อมรถหมดพ่อจึงตัดสินใจขายรถทิ้งได้เงินมานิดหน่อยก็เก็บไว้ใช้เฉพราะเวลาจำเป็นเท่านั้น แต่ก็อย่างว่าแหล่ะตอนนั้นพวกเราก็เรียนหนังสือกันทุกคนพี่ๆก็อยู่ระดับมัธยมกันหมดค่าใช้จ่ายก็ต้องเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคุณดิฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนพ่อจะมีเวลาให้เรามากพาเราไปตลาดพาเราไปดูหนังกลางแปลงอยู่เป็นประจำ ซึ่งแตกต่างจากตอนนี้พ่อต้องออกไปขายของตามที่ต่างๆเป็นเวลานานๆ อย่างน้อยไม่ต่ำกว่า สามอาทิตย์พ่อถึงจะกลับมาบ้านมาพักได้ไม่ถึงอาทิตย์พ่อก็ต้องไปอีก ตอนนั้นดิฉันอายุได้ 12 ปีและดิฉันไม่เคยนึกเคยฝันเลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่ดิฉันได้คุยและได้กอดกับพ่อ.... วันนี้ขอพอก่อนนะคะเพราะว่าเขียนไปก็ร้องไห้ไปเพราะคิดถึงพ่อมากๆเพราะตอนนี้ดิฉันมีทุกอย่างเพราะทำตามรอยพ่อแต่ไม่มีโอกาสได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อเลย ขอโทษนมากๆนะคะและหวังว่าคงอยากจะมึคนคอยติดตามอ่านนะคะ ง จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 29 มิ.ย. 52 21:22:39 A:92.106.74.98 X: TicketID:219382 ] จากคุณ : หมูหนาว - [ 29 มิ.ย. 52 22:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ติดตามครับ จากคุณ : flyasyou'refree - [ 29 มิ.ย. 52 23:31:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะคุณ biGBuG.BM สำหรับคำแนะนำ ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เขียนอะไรยาวๆอย่างนี้ แต่ยังไงแล้วจะพยายามเขียนให้อ่านง่ายๆขึ้นนะคะ เอาล่ะค่ะหลังจากที่นั่งร้องไห้ไปเสียนานแต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมามากแล้วยังไงก็ต่อเลยละกันค่ะ..... วันนั้นเป็นวันแข่งขันกีฬาสีประจำอำเภอ ซึ่งทางโรงเรียนของดิฉันก็ได้เป็นเจ้าภาพในการจัดการแข่งขัน ตอนนั้นพ่อยังไม่ได้ออกไปขายของเพราะพ่อพึ่งจะกลับเข้ามาพัก ดิฉันได้เห็นสายตาจากพ่อที่มองมาที่ดิฉันด้วยความภาคภูมิใจ เพราะดิฉันติดทีมตัวจริงในการแข่งขันวอลเลย์บอลหญิง ทีมโรงเรียนเราเล่นได้เก่งมากๆจากสถิติในการแข่งพวกเราก็ชนะมาโดยตลอด พ่อมาดูดิฉันแข่งตั้งแต่เกมส์ยังไม่เริ่มดูเหมือนพ่อจะตื่นเต้นเอามากๆเลย และแล้วการแข่งขันการชิงชะนะเลิศก็เริ่มขึ้นก็เริ่มขึ้น พ่อที่คอยยืนให้กำลังใจอยู่แถวหน้านั้นได้ร้องตะโกนส่งเสียงเชียร์อย่างไม่ย่อท้อเรียกชื่อของดิฉันอยู่ตลอดเวลาในขณะที่ดิฉันได้เล่นลูกบอล ในขณะที่แม่ก็คอยยืนเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆพ่อนั่นเอง จบการแข่งขันปรากฏว่าทีมโรงเรียนของดิฉันเป็นฝ่ายชนะเลิศและคว้าถ้วยทองมาได้เพิ่มติดต่อกันเป็นปีที่สาม พ่อของดิฉันดีใจกระโดดโลดเต้นมากกว่าพวกเราทุกคนที่ลงแข่งเสียอีก ดิฉันเห็นแววตาของพ่อมีความสุขมากซึ่งดิฉันไม่ได้เห็นแบบนี้มาก่อนเลย หลังจากแข่งเสร๊จเราก็ได้พักและพ่อก็ได้ถือขนมที่ดิฉันชอบมาให้ พ่อ: เอ้ากินซะยัยหนูวันนี้ลูกเล่นได้เก่งมากๆเลยดีนะที่พ่อกลับมาทันได้ดูหนูแข่งพอดีไม่งั้นพ่อคงอดไม่ได้ดูเกมส์มันๆแบบนี้แน่เลย แต่คู่ต่อสู้เขาก็เก่งไม่เบาเอาเลยนะ เล่นกันตั้งหลายเซตกว่าจะเอาชนะได้น่ะ ดิฉันรับขนมจากมือพ่อพร้อมกล่าวคำขอบคุณ พร้อมทั้งกินขนมที่ชอบมากๆเข้าไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่เรากำลังสนทนากันตามประสาพ่อลูกนั้น เพื่อนร่วมห้องก็วิงมาตามบอกว่าให้ไปพบครูที่สนามวิ่งแข่งขัน ยังไม่ทันที่ดิฉันกับพ่อจะได้ถามเพื่อน เพื่อนก็วิ่งไปเสียก่อน ปล่อยให้ดิฉันงงและเดินไปพบครูพร้อมกับพ่อ พอไปถึงครูก็บอกว่า ครู: เนี่ยทางโรงเรียนเราไม่มีคนวิ่งแข่งมาราธอนหญิงเลยครูเห็นว่าเธอตัวโตขายาวน่าจะวิ่งได้ ดิฉัน: แต่ว่าครูคะหนูไม่ได้ซ้อมมาเลยหนูคงวิ่งไม่ไหวหรอกค่ะ ครู: ไม่เป็นไรก็วิ่งไปนั่นแหล่ะเพราะเราเป็นเจ้าภาพไม่ส่งก็น่าเกลียด วิ่งไม่ไหวก็วิ่งออกมาไม่เป็นไร ดิฉันมองหน้าพ่อเหมือนจะบอกพ่อให้บอกครูไม่ให้วิ่งแต่พ่อของดิฉันเป็นเลือดนักสู้ท่านก็เลยบอกดิฉันว่า พ่อ: ไม่เป็นไรลูกลงแข่งไปเลยไม่ต้องกลัวเดี๋ยวพ่อจะคอยยืนเป็นกำลังในให้ข้างๆสนามนี่แหล่ะ ดิฉันมีเวลาเหลือในการเตรียมตัวเพียง 15 นาทีเท่านั้น ระหว่างที่รอการแข่งอยู่นั้นแม่ก็ได้พาเพื่อนบ้านซึ่งได้ตามหาพ่อให้มาพบที่สนามวิงแข่งขัน เพื่อนบ้าน: พี่สิงห์พ่อผู้ใหญ่ให้มาตามบอกว่าวันนี้เราจะออกขายของกันให้พี่กลับไปเก็บของเราจะออกเดินทางประมาณบ่ายสามโมง พ่อ: วันนี้พี่คงไปไม่ได้หรอกเพราะว่าพี่ต้องอยู่ดูลูกพี่แข่งขันกีฬา ทำไมไม่ไปตามทิดสีล่ะ เพื่อนบ้าน: ไปตามแล้วเขาไม่อยู่บ้านสงสัยจะไปไร่ พ่อ: ถ้าอยางนั้นก็ไปบอกพ่อผู้ใหญ่นะว่าเสร็จการแข่งวิ่งของลูกแล้วจะไปก็ประมาณสี่โมงเย็นนั่นแหล่ะ แม่: แต่แม่ว่าพ่อไม่ต้องไปขายของหรอกงวดนี้ เพราะข้าวที่นาเรามันเหลืองอร่ามหมดแล้วนะ ถ้าหากว่าพ่อไปนะแม่คนเดียวคงจะเก็บเกี่ยวไม่ทันข้าวก็จะร่วงทิ้งหมด พ่อกับแม่ก็พูดคุยกันอยูjอย่างนั้นดูเหมือนว่าแม่จะโกรธพ่อที่ห้ามไม่ฟัง พ่อ: เอาเถอะๆ ครั้งนี้พ่อขอไปเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกันนะแม่ ต่อไปนี้พ่อจะไม่ออกไปขายของไกลๆอีกแล้วเพราะว่าพ่อคิดถึงลูกๆเวลาเห็นผลหมากรากไม้ที่ลูกๆชอบกิน ระหว่างที่พ่อกับแม่คุยกันอยู่นั้น ดิฉันก็ได้เวลาไปเข้าลู่แข่งขันพอดี พ่อก็เดินมาตบหัวของดิฉันเบาๆแล้วบอกว่า สู้เขานะลูก ดิฉันก็ได้เข้าลู่ประจำที่ ทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้นดิฉันก็ได้ยินแต่เสียงของพ่อซึ่งร้องตะโกนว่า อย่าพึ่งวิ่งเร็วนะลูกเก็บแรงไว้ก่อน เอาไว้เร่งตอนใกล้ๆเข้าเส้นชัย ดิฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนเหลืออีกสองรอบสุดท้ายนึกในใจว่าไม่ไหวแล้วต้องวิงออกแล้วล่ะ แต่พอมองไปเห็นหน้าพ่อซึ่งยืนอยู่ข้างสนามด้วยสายตาที่เชื่อมั่นว่าลูกฉันทำได้ ทันทีนั้นความคิดที่จะวิ่งออกจากสนามก็หายไปโดยทันที ดิฉันกัดฟันวิ่งจนถึงรอบสุดท้ายถึงแม้ดิฉันจะไม่ได้รับรางวัลใดๆในครั้งนั้นเลยก็ตาม พ่อซึ่งคอยยืนส่งเสียงเชียร์ตั้งแต่ต้นจนจบ รีบวิ่งเข้าไปทำหน้าที่แทนครูผู้หญิงที่คอยรอรับตัวนักวิ่งทันที ซึ่งใครจะไปรู้ว่านั่นเป็นอ้อมกอดสุดท้ายและคำพูดสุดท้ายที่พ่อคุยกับดิฉัน พ่อ: เก่งมากเลยลูก ไม่เป็นไรๆลูก พ่ออยู่นี่แล้ว ยกมือขึ้นสูงๆ อย่าพึ่งเดิน หายใจลึกๆ หนูไม่ต้องเสียใจนะลูกที่ไม่ได้เข้าเส้นชัยก่อนใคร ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ได้ชัยชะนะ ไม่ได้เป็นที่หนี่ง แต่หนูก็เป็นคนเก่งของพ่ออยู่เสมอ นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ดิฉันได้คุยกับพ่อและพ่อได้กอดดิฉันไว้ในอก ไม่มีใครล่วงรู้มาก่อนเลยว่าพ่อจะจากเราไปโดยไม่มีวันกลับมาอีกเลย..... ตอนนี้ต้องขอเบรคก่อนนะคะ เพราะถึงเวลาต้องเตรียมอาหารเย็นให้สามีก่อน เดี๋ยวกลับมาต่อกันว่า ทำไมพ่อจากเราไปตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ทำไมพ่อถึงไม่ได้กลับมาหาพวกเราอีกเลย ติดตามกันหลังอาหารเย็นนะคะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 29 มิ.ย. 52 23:58:09 A:92.106.74.98 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ปูเสื่อค่ะ จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 30 มิ.ย. 52 00:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามซี่รีย์ กันอีกแล้วคร้าบ พี่น้องคร้าบ คราวนี้มาแนวเศร้า จากคุณ : BluemirroR - [ 30 มิ.ย. 52 00:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ติดตามอ่านค่ะ ^^ จากคุณ : ^biGBuG.BW^ - [ 30 มิ.ย. 52 00:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่อ รออ่านค่ะ จากคุณ : siammeaw - [ 30 มิ.ย. 52 01:10:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วคิดถึงพ่อจังเลย ว่ามาเขียนต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : pixp - [ 30 มิ.ย. 52 02:31:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โชคดีว่าคุณยังมีพ่อ เด็กในยุโรปหลายคนเกิดมายังไม่เคยเห็นหน้าพ่อตัวเองเลย อย่าอ่อนไหวเกินจำเป็นค่ะ จากคุณ : ตาน - [ 30 มิ.ย. 52 03:02:46 A:78.20.209.252 X: TicketID:019698 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วน้ำตาซึมซึ้งใจระหว่างความรักของพ่อกับลูกค่ะ จะคอยอ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 30 มิ.ย. 52 03:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากจบการแข่งขันทั้งหมดนักรียนทุกโรงรียนก็เตรียมตัวที่จะไป รับถ้วยรางวัลและเหรียญทอง แต่เป็นที่น่าเสียดายที่พ่อไม่สามารถอยู่ดูตอน ที่ฉันเป็นตัวแทนออกไปรับถ้วยทอง หลังจากสิ้นสุดกิจกรรมทางโรงเรียนแล้วนั้นนักเรียนแต่ละโรงเรียนก็พา กันแยกย้ายกันกลับบ้าน เย็นวันนั้นเราก็รัปทานอาหารเย็นตามปกติเพียง แต่เราไม่มีพ่อนั่งอยู่ร่วมวงเท่านั้นเอง ดิฉันจำได้ว่าสี่วันหลังจากที่พ่อได้ออกไปขายของ ในเช้ามืดที่เงียบสนิด วันหนึ่งขณะที่ทุกคนในบ้านต่างพากันหลับไหลกันอยู่ ทันใดนั้น!! ได้มี เสียงของชายคนหนึ่งได้เรียกชื่อแม่เพื่อปลุกให้ตื่น ชาวบ้าน: พี่นวลๆ ตื่นๆ เราได้รับโทรศัพท์ด่วนที่อรัญประเทศว่ารถขาย ของที่พี่สิงห์ไปด้วยนั้นได้ประสบอุบัติเหตุโดนระเบิดแต่ตอนนี้ยังไม่ทราบว่า มีใครเป็นอะไรบ้าง เท่านั้นแหล่ะจากที่มีอาการงัวเงียของพวกเรา ก็ต้องหาย ง่วงเป็นปลิดทิ้ง จิตใจของดิฉันไม่ดีเลย ถีงแม้ยังไม่ทราบข่าวของพ่อเลยก็ ตาม ดิฉันเริ่มร้องให้ก่อนใครๆ โดยที่มีน้ำเสียงอันสั่นเทาของแม่คอยปรอบ ว่าให้ใจเย็นๆเดี๋ยวแม่จะไปที่บ้านผู้ใหญ่ซึ่งเป็นเจ้าของรถโดยมีลูกชายของ ผู้ใหญ่เป็นคนขับ คนทีมาแจ้งกล่าวเพียงสั้นๆว่ารู้สึกว่าพี่สิงห์จะเจ็บหนักนะ เท่านั้นแหล่ะแม่ของดิฉันก็เริ่มร้องไห้โฮเพราะแม่แกกลัวว่าพ่อจะ เป็นอะไร แม่ได้จูงมือน้องชายของดิฉันไปยังบ้านของผู้ใหญ่ ซึ่งตอนนั้นน้อง อายุได้เพียง 9 ขวบเท่านั้นเอง ดิฉันก็อยากตามแม่ไปที่บ้านผู้ใหญ่ด้วย แต่ แม่ห้ามว่าไม่ให้ไปให้รออยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนกับพีสาวอีกสองคน พวกเราก็รอ ฟังข่าวจากแม่อย่างใจจดใจจ่อทั้งสวดมนต์ภาวนาอธิฐานว่าอย่าให้พ่ออันเป็น ที่รักของพวกเราเป็นอะไรเลย แม่หายไปประมาณครึ่งชั่วโมง ก็กลับมาโดย การจูงมือน้องชายเหมือนเดิม แต่คราวนี้แมร้องไห้ปานจะขาดใจตาย พวก เราเห็นดังนั้นก็พอจะนึกภาพออกว่าพ่อคงไม่รอดแน่ แต่ด้วยความหวังยังมี ดิฉันได้ถามแม่ว่า... ดิฉัน : แม่ๆพ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมแม่ แม่ยัง ร้องไห้ไม่หยุด แม่ : ฮือ ฮือ ไม่มีเสียงตอบใดๆจากแม่นอกจากเสียงสะอื้นปนร้องให้ กระ แม่ร้องไห้ได้ประมาณห้านาทีท่านจึงบอกกับพวกเราว่าลูก ตอนนี้พ่อของ พวกเจ้าได้จากพวกเราไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ จากเสียงร้องไห้ที่พวกเรามี กันอยู่ก่อนหน้านั้นเบาๆบัดนี้ได้ดังขึ้นมาอย่างไม่ต้องนัดหมาย หัวใจของ ดิฉันหล่นไปที่ตาตุ่มชาไปหมดทั้งตัวหูอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรได้แต่ร้องไห้ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม่คงเห็นว่าลูกๆทุกคนร้องไห้หนักท่านเลยต้อง หยุดเหมือนกับว่าแม่จะต้องเข้มแข็งเป็นเสาหลักของลูกๆ แม่พยายามหยุด ร้องไห้แต่ก็ไม่สนิท ท่านก็คอยปลอบพวกเราว่าไม่ต้องร้องแล้วไม่ต้อง กลัวเดี๋ยวแม่จะทำหน้าที่แทนพ่อเองจากนั้นพวกเราห้าคนแม่ลูกก็กอดกัน ร้องไห้อีกครั้ง หนึ่ง (เล่ามาถึงตอนนี้เริ่มร้องไห้อีกแล้ว) หลังจากนั้นแม่ก็ต้องแต่งตัวเพื่อจะไปรับศพพ่อกลับมาที่บ้าน ตอนนั้น ดิฉันจำได้ว่าประมาณตีห้าเองที่แม่ต้องไปโดยที่แม่ไม่ได้พาพวกเราไป ด้วยเพราะรถที่ไปเป็นเพียงรถกระบะเล็กๆเท่านั้นเองแม่ไปกับน้าชายและ ญาติๆของคนที่ได้รับบาดเจ็บพวกเราในขณะนั้นไม่รู้จะทำยังไงเพราะก็ยัง เด็กกันทุกคนพีสาวคนโตมีอายุแค่ 16 ปีเท่านั้นเอง ตกตอนกลางคืนครูที่ โรงเรียนก็มาอยู่เป็นเพื่อน(ปัจจุบันท่านได้เสียชีวิตแล้วโดยที่ดิฉันก็ไม่ได้ ตอบแทนใดๆเลยเช่นกัน เพราะพ่อเสียห่างจากท่านแค่ปีเดียวเท่านั้นเอง) วันรุ่งขึ้นพวกเราก็ใจจดใจจ่อรอการกลับมาของพ่อถึงแม้ร่างจะไร้วิญญาณ แล้วก็ตาม รอแล้วรอเล่าแม่ก็ไม่มา สมัยนั้นการเสื่อสารยังไม่ดีเหมือนสมัย นี้ พวกเราก็ได้แต่รอ รอ รอ จนกระทั่งวันถัดมาแม่ก็กลับมาโดยไม่ได้มีร่าง อันไร้วิญญาณของพ่อเลย แม่กลับมาพร้อมเถ้ากระดูกของพ่อเท่านั้นเอง อนิจจา!!! พวกเราไม่มีโอกาสที่จะกล่าวคำอำลาจากพ่อหรือแม่แต่เห็นเป็น ครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้ พวกเราก็ถามแม่ว่าทำไมไม่เอาพ่อกลับบ้าน ต่างคนต่าง ร้องไห้ แม่ก็บอกว่า... แม่: แม่เสียใจลูกที่แม่ไม่สามารถพาพ่อกลับมาบ้านได้ เพราะศพของ พ่อส่งกลิ่นเหม็นแล้ว เพราะตอนพ่อเสียไม่มีทางการเข้าไปช่วเหลือเลยมีแต่ เพียงชาวบ้านแถวๆนั้นเขาเข้าไปช่วยเหลือและได้นำศพพ่อไปไว้ที่วัดใกล้ๆ แถวนั้น แม่ก็พยายามแล้วที่จะจ้างรถคนแถวนั้นกลับมาเขาเหล่านั้นก็บอกว่า ศพส่งกลิ่นเหม็นแล้วไม่อยากรับจ้าง มีเพียงบางจ้าวที่รับแต่ราคาก็แสนจะ แพงแม่ไม่มีเงินลูก พูดได้เท่านั้นแม่ก็เป็นลม... สาเหตุน้าชายเล่าให้พวกเราฟังว่าแม่ไม่ยอมกินอะไรเลยเอาแต่ร้องไห้ มารู้ ภายหลังว่าทำไมรถถึงได้วิ่งไปโดนกับระเบิดรถถังได้ จากการบอกเล่าของ คนที่ประสบเหตุบอกว่า วันที่เกิดเหตุเจ้าของรถอยากเร่งขายของให้หมดเร็วๆ และก็ใกล้มืดแล้วเขาก็เลยพาไปทางที่เป็นทางลัดซึ่งเป็นทางลูกรังติดกับ เขตชายแดนเขมร ซึ่งเราก็พอจะทราบกันดีว่าถ้าเป็นเขตชายแดนแล้วทหาร ไม่อนุญาตให้รถวิ่งผ่นเพราะมันอันตราย แต่เจ้าของรถก็แอบขับเข้าไปโดยมี เสียงห้ามจากพ่อหรือคนอื่นๆห้ามเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ฟังเสียงทัดทานจากใคร เลย แถมบอกให้พ่อมานั่งข้างๆคนขับ เพราะพ่อก็ขับรถได้เผื่อเขาเหนื่อยพ่อ จะได้ช่วยขับ เขาพาพ่อไปตาย เขายังเรียกให้พ่อไปนั่งตรงฝั่งที่เหยียบ ระเบิดอีก พ่อโดนระเบิดตัดเข้าตรงหลอดลมพอดีตามร่างกายไม่มีส่วนใหน ขาดแต่พ่อคงหายใจไม่ได้ก็เลยสิ้นใจ... ตอนนี้ก็ห้าทุ่มแล้วขออนุญาตหยุดก่อนนะคะเพราะพรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้าไปทำธุระ เดี๋ยวมาเขียนต่อหลังจากพ่อตายก็ได้มีการฟ้องร้องจากเจ้าของรถแถมเรายังโดนโกงอีกเรื่องราวจะเป็นยังไงขอเลาในวันพรุ่งนี้นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอให้ทุกคนนอนหลับฝันดีนะคะและต้องขออภัยด้วยที่บางทีเขียนตกหล่นบ้างเพราะ ผู้เขียนบางครั้งก็เล่าไปร้องไห้ไป จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 30 มิ.ย. 52 03:53:42 A:92.107.68.96 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณตานคะ ดิฉันก็ได้เข้มแข็งมาตลอดหลังจากเสียพ่อไปอดทนมาตลอด เพียงแต่ดิฉันก็พยายามเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นบางส่วนของชีวิต มาเล่า ให้ฟังจากวันนั้นถึงวันนี้เราก็ได้เสียพ่อไปกว่า 22 ปีแล้ว นี่เป็นแค่มุมหนึ่งของชีวิตของดิฉันเพราะถ้าหากว่าอยู่ๆมาเล่าเรื่อง ตอนเกิดมาใช้กรรมก็จะไม่ ทราบที่มาที่ไปของผู้เล่าน่ะค่ะ ก็ยอมรับว่าจิตใจอ่อนไหวค่ะเพราะดิฉันสนิทกับพ่อมากๆค่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 30 มิ.ย. 52 04:11:13 A:92.107.68.96 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วคิดถึง "พ่อ" ค่ะ จากคุณ : vivi (vivi_lovemonkey) - [ 30 มิ.ย. 52 05:05:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณรุ้งเจ็ดสีคะ ดิฉันว่าคนเราอ่อนไหวได้แต่อย่าอ่อนแอค่ะ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อนะคะ คุณเขียนบรรยายได้ดีมากค่ะ จากคุณ : pixp - [ 30 มิ.ย. 52 05:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มารออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Clavendale - [ 30 มิ.ย. 52 06:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มารออ่านเหมือนกันครับ จากคุณ : ballacovski (Ballacovski) - [ 30 มิ.ย. 52 10:09:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มารออ่านด้วยคนค่ะ อ่านแล้วคิดถึงพ่อมาก ๆ ค่ะ ยังไงบุญคุณชาตินี้ก้อทดแทนพ่อไม่มีหมดค่ะ จากคุณ : yammie - [ 30 มิ.ย. 52 12:44:20 A:24.67.72.83 X: TicketID:214019 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่รู้เหมือนกันว่า อ่อนไหวเกินจำเป็น เป็นยังไง แต่เมื่อไหร่ที่คิดถึงผู้ให้กำเนิดก็ร้องไห้ได้ทุกครั้ง จากคุณ : lynhui - [ 30 มิ.ย. 52 15:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Vote ka จากคุณ : ศิริรักษ์ - [ 30 มิ.ย. 52 15:27:33 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากค่ะคุณ pixp ที่คอยเป็นกำลังใจให้ และขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน มาต่อกันเลยนะคะ หลังจากที่แม่ได้นำเถ้ากระดูกพ่อกลับมาที่บ้านพวกเราก็พากันจัดงานสวดอภิธรรมศพพ่อเป็นเวลาสามวันตามประเพณี และสิ้นสุดการสวดอภธรรม ศพพ่อสิ้นสุดลง ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติและสิ่งที่พวกเราต้องทำให้ได้คือ การทำใจให้ได้ว่าต่อจากนี้ไปเราไม่มีพ่ออีกต่อไปแล้วนะ พ่อซึ่งเป็นร่ม โพธิ์ร่มไทร และเป็นเสาหลักในการหารรายได้เข้าบ้านเพื่อที่จะจุนเจือครอบครัว มีหลายๆคำถามวิ่งวนไปเวียนมาอยู่ในหัวสมองของดิฉันขณะนั้น เช่น ถ้า เราคิดถึงพ่อแล้วเราจะทำยังไง ถ้าโดนรังแกแล้วจะวิ่งไปบอกใคร และต่อไปนี้ใครจะเป็นคนซื้อขนมที่เราชอบมาฝาก และใครจะพาไปดูหนังกลางแปลง อีกต่อไปเล่า มีสาระพัดคำถามซึ่งได้แต่ถามแต่ดิฉันเองก็ไม่รู้คำตอบเลย เพราะต่อจากนี้ไปเราก็มีแค่แม่คนเดียวที่ท่านจะต้องคอยทำหน้าที่แทนพ่อ ทำงานหนักขึ้นเป็นสองเท่า หลังจากที่พ่อตายเหตุการณ์ต่างๆยังไม่จบเพราะเราเป็นผู้เสียหายและพ่อก็เป็นลูกจ้างของผู้ใหญ่ มันก็เป็นสิ่งที่น่าแปลกอยู่ ไม่น้อยเพระทำงานให้เขาแต่เวลาพ่อตายไม่เห็นครอบครัวของเขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือใดๆเลย แม้แต่งานศพองพ่อยังไม่เห็นผู้ใหญ่มากล่าวแสดงความเสียใจหรือรับผิดชอบใดๆเลย ตอนเย็นวันหนึ่งหลังจากที่พวกเรากลับมาจากโรงเรียน พวกเราก็ได้เจอกับเพื่อนที่สนิสของพ่อ ท่านมาหาเราเพราะได้ข่าวการตายของพ่อและท่านก็ได้ต่อว่าแม่นิดหน่อยว่าส่งข่าวล่าช้า เพื่อนพ่อ: เนี่ยแม่นวลทำไมไอ้สิงห์ตายทำไมไม่ให้ใครไปบอกฉันเร็วๆกว่านี้ไอ้สิงห์มันเป็นเพื่อนรักของฉันนะ ฉันเสียใจมากๆเลยที่ฉันไม่ได้เห็นหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย แม่: พ่อวิทย์อันนั้นฉันทราบดีแต่เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากๆฉันก็นึกหรือทำอะไรไม่ถูกเลย พูดไปพรางทำท่าจะร้องไห้อีก เพื่อนพ่อ: เอาล่ะๆ ไม่เป็นไรฉันก็พอเข้าใจ เอาล่ะที่ฉันมาวันนี้ฉันก็มาคุยกับแม่เรื่องของลูกๆของแม่นวลต่อจากนี้ไปจะทำอย่างไรแต่ฉันคิดว่าเด็กๆ ทุกคนควรจะได้เรียนต่อกันนะแม่นวล อย่างน้อยก็ ม.3 ก็ยังดี จบมาแล้วก็ทำงานโรงงานก็พอได้อยู่ ส่วนเรื่องนายจ้างของสิงห์แม่นวล พาฉันและ ญาติๆของคนเจ็บคนตายนัดให้ไปคุยกันเรื่องคาชดเชยที่นายจ้างควรจะต้องจ่าย ส่วนนังคนเล็กนั่นให้มันไปเรียนที่ตัวอำเภอและให้พักอยู่กับฉันเลยเรื่อง เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้า อะไรนั่นก็ไม่ต้องไปซื้อใหม่ เพราะเด็กวัยเดียวกันใช้ของลูกฉันได้เลยเรื่องหนังสือก็ใช้ของเก่ากันไป ส่วนเรื่องค่าเทอมก็ไม่ต้อง จ่ายเพราะเป็นโรงเรียนรัฐเรียนฟรีจนถึงมอสามเลย (เป็นโรงเรียนแรกๆที่ให้นักเรียน เรียฟรีสมัยนั้น) แม่ : พ่อวิทย์ เรื่องการเรียนของลูกฉันยังไม่รู้เลยว่าจะหาเงินจากใหนมาเป็นคาเทอมเลย พูดไปก็ชี้ไปที่พี่สาวคนโตและคนรอง ซึ่งตอนนั้นๆพี่ของ ดิฉัน คนโตอยู่ ม.4 ส่วนคนรองก็อยู่ ม.2 ตามลำดับ ถ้ามันไม่หาไม่ทันจริงลูกคนโตก็ต้องออกกลางครันเพราะฉันไม่มีเงินส่งมันไม่ไหวหรอ แม่บอก เพื่อนพ่อ: เอาน่า ตอนนี้เรายังไม่ต้องไปคิดเรื่องนั้นเอาปัญหานี้ก่อน ฉันว่านายจ้างของสิงห์มันคงจะช่วยได้เพราะเขาควรรับผิดชอบในเหตุการณ์ครั้งนี้เอาเป็นว่าเราไปคุยกับเขาพรุ่งนี้ก็แล้วกัน วันรุ่งขึ้นแม่และพวกคนเจ็บและญาติๆ โดยการนำของเพื่อนรักของพ่อ ก็ได้พากันไปเจร๗เรื่องค่าชดเชยในฐานะของนายจ้าง คำตอบที่ได้รับคือ ผู้ใหญ่: ไม่มี ไม่จ่าย คนตายไปแล้วจะมาเอาอะไร (แม่บอกว่าเขาพูดไม่ดีเลย แถมไล่เหมือนหมูเหมือนหมา๗ และเขายังพูดต่ออีกว่า ส่วนพวกที่บาดเจ็บก็ไม้เห็นเป็นอะไรเลยมองดูก็ปกติดีทุกอย่าง เดี๋ยวซื้อยาชุดให้กินคนละชุดก็หาย ไปๆ กลับบ้านกันได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องมาคุยเรื่องนี้อีก เพื่อนพ่อ: ผู้ใหญ่พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ เพราะว่าผู้ใหญ่เป็นนายจ้างและพาพวกเขาไปเจ็บไปตายกัน ผู้ใหญ่ควรจะมีเมตตาธรรมบ้างเพราะพวกที่ ไปทำงานให้ผู้ใหญ่นั้นส่วนมากฐานะก็ยากจนกัน บางคนตายก็ไม่สามารถหา รายได้เข้าบ้านได้อีก ผู้ใหญ่ควรนึกถึงพวกเด็กๆทีขาดพ่อแถมไม่มี่เงินค่าเล่า เรียนอีกต่อไปพวกเขาจะทำยังไง ถ้าพูดแบบนี้มันจะไม่ดูใจดำไปหน่อยเหรอ ผู้ใหญ่: ก็แล้วแตจะคิด ถ้าอยากได้มากนักก็ให้หาทนายมาฟ้องเอาก็แล้วกัน พูดจบเขาก็ได้ไล่ให้พวกแม่ออกจากบ้านเขาอีกเป็นรอบที่สอง จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 30 มิ.ย. 52 15:34:58 A:85.1.0.133 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หลังจากกลับมาจากบ้านผู้ใหญ่แล้วทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บกันก็มารวมตัวที่บ้านของดิฉัน และทุกคนก็ลงมติว่าจะต้องฟ้องเรียกค่าเสียหายจากผู้ใหญ่เพราะเขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ถ้าพูดไปแล้วเขาก็มีฐานะมากที่สุดในหมูบ้านแต่เป็นคนที่ใจดำที่สุด หลังจากน้นไม่นานพวกเราก็ได้ทนายความซึ่งเป็นคนในหมูบ้านเดียวกันนั่นแหล่ะ เขาเข้ามาเสนอตัวจะทำงานให้แม่พร้อมทั้งเล่าถึงประสปการณ์ในการทำงานของเขาให้พวกเราฟังกัน ตอนแรกทนายบอกว่าคดีนี้หมูมากๆหลับตาว่าความยังชนะเลย ในเมื่อพูดกันดีๆไม่ได้เราก็จะเอากฏหมายมาเล่นงานเขาก็แล้วกัน ทนายกล่าว ตอนนั้นเราก็พากันมีความหวังกันว่าพ่อเราจะไม่ได้ตายฟรีนะ งานนี้จะต้องมีคนชดใช้ กระบวนการทางกฏหมายก็เริ่มขึ้น ทนายก็ได้มาหาแม่ว่าวันนี้จะไปแจ้งความกับตำรวจ แต่ต้องมีค่าใช้จ่าย เท่านั้นเท่านี้ ทนายกล่าว แม่ก็ไม่มี่ก็ต้องวิ่งไปยืมน้าชายมาให้ เรื่องเงียบหายไปเป็นเดือนๆ คดีก็ไม่คืบหน้าอะไรเลย ก็เป็นอยู่แบบนี้อยู่หลายครั้งที่ทนายมาขอเงินกับแม่ เพื่อที่จะไปทำคดี วันหนึ่งทนายก็มาหาแมที่บ้านอีกว่า เนี่ยจะต้องวิ่งไปทำคดีที่จังหวัดนะ แต่ต้องมีค่าใช้จ่ายนะ แม่ก็บอกว่าทำไมจ่ายๆ แต่ไม่เห็นได้ไปขึ้นศาลเลย น้าขายควายหมดไปสองตัวแล้วนะไม่เห็นจะมีอะไรคืบหน้าเลย ทนายก็พูดจาหว่านล้อมจะมาหลอกเอาเงินกับแม่อีก พอดีพี่สาวคนโตกับคนรองตอนนั้นอยู่ด้วยเลยพูดขึ้นว่า พีสาว เนี่ยพี่ทนายไม่รู้ว่าพี่เอาเงินไปดำเนินการตามที่พูดหรื่อเปล่า เพราะที่ผ่านมาเราก็ไม่เห็นผลงานของพี่เลย สงสัยจะมาหลอกเอาเงินเราไปฟรีๆ หรือเปล่า ถ้าหากว่าพี่ทนายได้ดำเนินการเรื่องดังกล่าวจริงให้นำหลักฐานการทำงานของพี่มายื่นให้พวกเราดูเราทนไม่ได้แล้วนะ ที่พี่มารีดไถพวกเราอย่าง นี้ มันก็เป็นเงินเกือบหมื่น (สมัยนั้นเราอยู่ใด้เป็นปีๆเลย) ถ้าหากว่าพรุ่งนี้พี่ไม่มีเอกสารมายืนยันเราก็จะไปแจ้งความกับตำรวจข้อหาฉ้อโกง พอได้ยินดังนั้นทนายก็หน้าถอดสีพร้อมกับกล่าวว่าไม่ได้โกงมีหลักฐานทุกอย่าง เดียวจะกลับไปเอามาให้ดูตอนนี้เลย กล่าวเสร็จทนายก็ลุกออก จากบ้านไปเลย และตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาเราก็ไม่ได้เห็นหน้าทนายคนนั้นอีกเลย พวกเราก็ได้แต่ปลงและปรึกษากันว่าเรื่องคดีอไรนั้นน่ะเราจะไม่ทำ ต่อใครทำอะไรไว้กับเราก็ขอให้เวรกกรรมเป็นคนลงโทษก็แล้วกัน จากนั้นแม่ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานปลูกผักขายอะไรต่างๆเพื่อที่เราจะได้เงินมาประทัง ชีวิตไปวันๆ (หลังจากนั้นไม่นาน ทนายคนนั้นก็โดนติดคุกคดีช่อโกง ส่วนผู้ใหญ่ก็หมดเนื้อประดาตัวเพราะลูก ส่วนลูกชายที่เป็นคนขับรถ ก็โดนออก หมายจับข้อหาฝ่าฝืนกฏระเบียบแอบลักลอกเข้าในเขตอันตราย ตอนนั้นก็หนีห้วซุกหัวซุน ตอนนนี้ไม่ได้ทราบข่าวแล้ว) จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 30 มิ.ย. 52 16:06:51 A:85.1.0.133 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วคิดถึงยายที่เสียไปแล้วค่ะ ท่านเป็นหม้ายตั้งแต่อายุ36 เลี้ยงลูกสาว5คนมาคนเดียวไม่ยอมแต่งงานใหม่เลย จากคุณ : siammeaw - [ 30 มิ.ย. 52 18:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่านคะ จากคุณ : Memory of life - [ 30 มิ.ย. 52 20:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านไปก็น้ำตาจะไหลค่ะ คิดถึงพ่อเหมือนกันพ่อเราเสียไปแล้วค่ะ  จขกท.มาเล่าต่อเร็ว ๆ นะคะ ติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : Mukgujung - [ 30 มิ.ย. 52 20:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พอเรื่องราวทุกอย่างจบลง แม่ก็ได้ส่งดิฉันไปเรียนมัธยมต้นที่ตัวอำเภอค่าเล่าเรียนไม่ต้องจ่ายเพราะเป็นนโยบายของรัฐทดลองให้มีเด็กเรียนฟรี แต่ เราจะต้องจ่ายเฉพาะค่าอุปกรณ์การเรียนหรือชุดกีฬาเท่านั้น ในตอนแรกก็ทำให้แม่ต้องปวดหัวหนักอยู่เหมือนกันเพราะเปิดเทอมใหม่อะไรๆ ก็ต้องจ่าย หมด ดิฉันได้มาพักอาศัยอยู่ที่บ้านที่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อ ตามที่ท่านได้ให้ความเมตตากรุณา วันที่แม่มาส่งเพื่อให้มาอยู่กับครอบครัวนี้เพื่อเล่าเรียน แม่ ได้สอนทุกสิ่งทุกอย่างอาทิเช่น อยู่บ้านเขาก็อย่าขี้เกียจทำอะไรได้ก็ให้ทำไป ไม่ต้องรอให้เขามาเรียกใช้ เรามาอยู่ไม่ต้องเสียค่าเช่าก็นับว่าบุญแล้วแม่ กล่าว ดิฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับคำสอนแม่พร้อมทั้งร้องไห้เพราะรู้ว่าคงจะต้องคิดถึงแม่และพี่ๆ น้องๆเป็นแน่ แม่ก็ได้แต่ปลอบใจว่าไม่เป็นไรหรอกลูก เสาร์อาทิตย์ถ้าคิดถึงแม่ก็ให้กลับบ้าน แต่การที่จะกลับบ้านทุกเสาร์อาทิตย์สำหรับดิฉันนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปกลับนั้น ตั้งสี่บาท สำหรับครอบครัวยากจนอย่างเราก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดิฉันนานๆถึงจะได้กลับไปหาครอบครัว ส่วนมากแม่จะต้องเอาข้าวสารที่สีแล้วมา ส่งอยู่เดือนละครั้งก็ถือว่าเราก็ไม่ได้มาอาศัยฟรีๆ จากนั้นดิฉันก็มีหน้าที่ทำทุกอย่างภายในบ้าน ตอนเช้าก็ต้องตื่นตอนประมาณตีห้า เพื่อมาหุงหาอาหาร เตรียมไว้สำหรับทุกคนในตอนเช้า เสร็จแล้วอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวไปโรงเรียน ส่วนตอนเย็นดิฉันก็ต้องไปตักน้ำมาใส่ตุ่มให้เต็มเพื่อที่จะให้พออาบ สำหรับ หกคนทั้งเช้าและก็เย็นด้วย (สมัยนั้นยังไม่มีน้ำปะปา)ก็ต้องใช้รถเข็ญสองล้อไปขนและมีถังพลาสติกเป็นภาชะนะรองรับ ใหนจะต้องยกขึ้น ตอนใส่รถสองล้อใหนจะยกลงตอนเทลงตุ่ม ก็ทำเอาดิฉันได้เหงื่ออยู่เหมือนกัน ซึ่งตอนนั้นดิฉันเป้นเด็กที่ค่อนข้างตัวสูงและผอมสมัยนั้นไม่นิยมตัวผอม เหมือนสมัยนี้ ดิฉันก็ทำอยู่อย่างนี้เป็นประจำเพราะถือว่าเป็นหน้าที่ ทีจะต้องตอบแทนคุณเจ้าของบ้าน ดิฉันก็ตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุดไม่เคยมีปัญหาเรื่อง งานบ้านงานเรือนเลยแม้แต่น้อย จนเพื่อนของพ่อท่านชมอยู่เสมอๆพร้อมทั้งบอกกับลูกๆของท่านว่าถ้าว่างก็ให้มาช่วยดิฉันบ้าง และดูเหมือนท่านจะเอ็นดู ดิฉันเหมือนลูกแท้ๆเลยที่เดียว จนบางครั้งก็ทำให้ภรรยาและลูกๆของท่านบางครั้งชักสีหน้าไม่พอใจอยู่บ้าง ตอนแรกๆก็ไม่ได้มีปัญหากับการอยู่ร่วม กันแต่พอมาพักหลังๆเนี่ยเริ่มจะมีเรื่องไม่เป็นเรื่องเข้ามาอยู่เป็นประจำตามประสาเด็ก แต่ส่วนมากแล้วดิฉันจะเป็นฝ่ายยอมเสมอไม่อยากมีเรื่องและ สร้างปัญหาให้แม่ แต่ด้วยความที่เขาไม่ชอบเราอยู่แล้วเขาก็พยายามหาเรื่องจนได้ ทั้งๆวันนั้นดิฉันไม่ได้อยากจะมัปัญหาด้วย เรื่องของเรื่อง คือเขาเอา หนังสือของดิฉันไปซ่อนเพื่อที่จะให้ไม่มีหนังสือเข้าเรียนในวันพรุ่งนี้ ดิฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร เพราะเมื่อวานยังเห็นอยู่เลย ดิฉันก็ ไม่ได้ถามเขาหรอกเพราะเห็นเขานั่งดูที่วีอยู่ ก็เลยเข้าไปในห้องเพื่อที่จะเข้าไปเอาหนังสือ และดิฉันก็หาเจอโดยที่เขาเอาหนังสือเล่มอื่นทับไว้ ดิฉันก็กำลังจะเดินออก เขาก็เข้ามาในห้อง ปอ: ใครให้เข้ามาในห้องมาขโมยอะไร ดิฉัน: ปล่าวไม่ได้เข้ามาขโมยอะไร เราก็แค่เข้ามาเอาหนังสือของเราเท่าน้น ปอ: หนังสืออะไร นั้นมันของชั้น ดิฉัน: ของเรานี่งัยยังมีชื่อเราอยู่เลย พูดเสร็จเขาก็เข้ามากระชากเอาหนังสือกลับไปดิฉันก็กระชากเอาหนังสือกลับมา ก็ดึงไปดึงมาหนังสือดิฉันก็ขาด ตอนนั้นมองเห็นหน้าเขาเหลือแค่นิ้ว เดียวแต่ก็อดทนไม่โต้ตอบ เดินกลับมาที่ห้องหากาวมาติดหนังสือ สักพักเขาก็ตามมาที่ห้องบอกว่าฉันจะมาเอาของของฉันคืน ดิฉันก็ได้ถามกลับไปว่า ของอะไร เขาก็บอกว่าทุกอย่าง ของที่ที่ชายชั้นให้เธอมาชั้นจะอาคืน พูดเสร็จเขาก็เก็บเอาไปหมดดิฉันก็แย่งเอาคืนมา เขาก็ได้ผลักอกดิฉัน และ ดิฉันก็ได้โต้ตอบบ้าง พร้อมทั้งนึกอยู่ในใจว่ามันไม่ไหวแล้วนะเป็นไงเป็นกัน ก็เป็นไปอย่างที่คิดเขาร้องไห้เสียงลั่นบ้าน จนพ่อกับแม่ต้องวิ่งขึ้นมาดูว่าเกิด อะไรขึ้น พอมาถึงภรรยาของเพื่อนพ่อก็มองที่หน้าแบบโมโหเลย แล้วก็พูดขึ้นว่าอีกแล้วนะมีปัญหากันอีกแล้วลักษณะที่วว่าเราเป็นคนผิดนั่นแหล่ แต่ เพื่อนพ่อท่านก็ได้สอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ดิฉันก็ได้เล่าความจริงทั้งหมดให้ฟังว่าเรื่งราวมันเป็นแบบนี้ พ่อก็เลยเฆี่ยนปอไปสามที่ ยิ่งสร้างความไม่พอใจ ให้ทั้งปอและก็แม่ หลังจากนั้นดิฉันก็ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของปอทะเลาะกันเพราะดิฉัน วันต่อๆมาทั้งปอและแม่ก็ไม่พูดกับดิฉันอีกเลย ยิ่งสร้างความอึด อัดให้ดิฉันเป็นอย่างมาก ดิฉันก็ได้แต่เก็บไว้อยู่ในอกไม่รู้ว่าจะไปบอกใครได้เพราะรู้ว่าสถานะภายในบ้านของเพื่อนพ่อเริ่มไม่ดีแล้ว ดิฉันก็นอนร้องไห้ ทุกวันคิดถึงแม่ คิดว่าทำไมเราไม่ได้มาอยู่ฟรีทำงานบ้านให้ทุกอย่างทำไมเขาถึงไม่เห็นความดีเราบ้างเลย ดิฉันก็ทนอยู่แบบกระกกระอ่วนจากเป็นคนที่ ช่างพูดก็กลายเป็นไม่พูด ถ้าไม่มีใครถามก็จะไม่ตอบ ตอนเย็นๆเขาก็จะดูทีวีกันตามประสาครอบครัวดิฉันก็ไม่ไปร่วมดูด้วยก็จะเข้าห้องอ่นหนังสือหรือทำ การบ้านไป และก็ทำให้ดิฉันอดคิดถึงพ่อไม่ได้ว่าหากพ่อยังอยู่ดิฉันคงไม่ได้แยกออกมาอยู่แบบนี้ ถึงจะจนเราก็ได้อยู่ที่บ้านเราไม่ได้โดนข่มเหงแบบนี้ หนักๆเข้าดิฉันเริ่มรับไม่ไหวมันเหมือนจะเป็นบ้าดิฉันก็เลยตัดสิสใจบอกเพื่อนพ่อว่าหนูไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะเพราะหนูคิดถึงแม่ อยากกลับไปอยู่ที่ นมากกว่า ท่านก็ไม่ยอมท่าเดียวท่านก็ถามว่าถ้าไม่อยู่นี่แล้วจะเอาเงินที่ใหนเป็นค่ารถเดินทางดิฝแนบอกว่าเดี๋ยวดิฉันจะทำงานพิเศษแถวบ้าน ท่านก็ บอกว่าถ้ายังไงก็ต้องให้แม่เรามาพูดเอง พ่อเป็นคนเอาหนูมาถ้าจะไปก็ต้องให้แม่หนูมาบอกเองไม่ใช่อย่างนี้ ดิฉันก็นึกอยู่ในใจว่าไม่เป็นไรหรอกบอก แม่ว่าคิดถึงแม่ก็ได้เดี๋ยวแม่ก็ใจอ่อนเองแหล่ะ และก็เป็นไปตามแผนดิฉันเล่นมุขร้องไห้ต่อหน้าพี่น้องทุกคน โดยที่ไม่ได้เล่าสาเหตุที่แท้จริงให้แม่ ทราบ พี่ๆน้องเห็นก็อดสงสารไม่ได้ก็พากันอ้อนวอนแม่ และดิฉันก็ได้ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม จากนั้นไม่นานสภาวะเงินฝืดเคืองก็เกิดขึ้นเพราะดิฉันต้องใช้เงินวันละห้าบาทค่ารถไป กลับ สี่บาทเหลือหนึ่งบาทก็เป็นค่า อาหารเที่ยงแล้วใหนจะพี่ๆทั้งสองคนอีก พีๆใช้วันละสามบาทจากนั้นก็ลดเหลือแต่ค่ารถไม่มีค่าอาหารกลางวัน เพื่อที่จะได้ช่วยแมประหยัด ดิฉันก็ใช้ เวลาในการเดินทางไปโรงเรียนอยู่จนหมดหนึ่งเทอม แม่ก็เลยบอกว่าไม่ไหวแล้วแม่หาเงินให้ค่ารถไม่พอ แม่บอกว่าแม่จะไปขอย้ายโรงเรียนจากอำเภอ มาเข้าที่ตำบลโรงเรียนเดียวกับพี่สาวดีกว่าอย่างน้อยก็ประหยัดค่ารถไปตั้งสองบาท ดิฉันก็บอกว่าแต่โรงเรียนที่พี่สาวเรียนไม่ได้เรียนฟรีนะเราต้องจา ยค่าเทอม แม่บอกว่าไม่เป็นไรแม่จะไปหาอาจารย์ใหญ่ไปขอร้องให้หนูเรียนฟรีโดยไม่ต้องจ่ายค่าเทอม จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 30 มิ.ย. 52 22:26:10 A:85.1.0.133 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Imperio - [ 1 ก.ค. 52 01:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หลงจากที่ทำเรื่องย้ายจากโรงเรียนเก่าแล้ว ในวันเปิดเทอมวันแรกแม่ก็ได้พาเข้าไปสมัครเป็นนักเรียนใหม่โดยแม่ได้พาไปพบอาจารย์ใหญ่โดยตรงเลย แม่ก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อาจารย์ใหญ่ฟังโดยเนื้อหาส่วนใหญ่จะเล่าถึงความยากจนของครอบครัวเรา ท่านอาจารย์ใหญ่ท่านฟังแล้วก็สงสารแม่เพราะพ่อมาเสียตอนลูกยังเล็กๆกัน และแต่ละคนก็ต้องการเรียนหนังสือ อาจารย์ใหญ่บอกกับแม่ว่าก็ให้ดิฉันเรียนที่นี่แหละไม่ต้องจ่ายค่าเทอม เดี๋ยวจะทำหนังสือไปให้การเงินรับทราบ และอาจารย์ใหญ่ยังบอกแม่อีกว่า ลูกชายคนเล็กถ้าเขาอยากเรียนก็ให้มาเรียนด้วยกันทีนี่และไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียนเช่นกัน พอดิฉันได้ยินดังนั้นดิฉันก็ดีใจใหญ่เลยและให้สัญญากับอาจารย์ใหญ่ว่าจะตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี (ปัจจุบัน ดิฉันยังได้มอบทุนการศึกษาให้แก่เด็กยากจนโรงเรียนที่ดิฉันจบ ม ต้น อยู่เลย) พอย้ายกลับมาเรียนที่ตำบลค่ารถก็ลดน้อยลง และดิฉันก็ได้หารายได้พิเศษคือการทอเสื่อขาย ผืนละสิบบาท ทุกเย็นก็จะได้หนึ่งผืน ส่วนเสาร์อาทิตย์นั้นได้ทั้งหมดสิบผืน แต่เราต้องทอให้หมดทั้งลอตพอเสร็จแล้วก็เอาไปส่งให้เจ้าของเสื่อ ก็ได้เงินหลังแบ่งกับเพื่อนคนละ 150 ได้เงินมาทั้งหมดทุกบาทดิฉันก็ให้แม่หมด ดิแนจะทำงานทุกอย่างที่เป็นงานสุจริตเพื่อที่ได้แบ่งเบาภาระของแม่ เพราะเท่าที่เห็นแม่ก็ดูซูบและแก่ขึ้นมากเลยทีเดียว ดิฉันใจนึงก็ไม่อยากเรียนต่ออยากออกมาหาเงินช่วยแม่ เคยขอแม่ไปทำงานที่ กทม หลายหนแต่คำตอบของแม่คือ ไม่ สั้นๆคำเดียว พร้อมทั้งให้เหตุผลแบบเดียวกันเสมอว่าอย่างน้อยก็ต้องให้มันจบ ม สามก่อน แล้วค่อยมาคุยกันใหม่ตอนนี้เราก็ถูๆไถไปก่อนแม่กล่าว จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 03:13:43 A:85.1.0.133 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วนึกถึงเรื่องของแม่เลยค่ะ  สมัยก่อนแม่เราเดินเท้าไปเรียนไกลมากๆ รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Clavendale - [ 1 ก.ค. 52 03:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ครอบครัวเราก็ลุ่มๆดอนๆมาโดยตลอดไม่เคยได้กินอาหารดีๆเหมือนคนอื่นเลยยิ่งปีใหนฝนแล้ง ข้าวไม่พอกินปีนั้นจะเป็นปีที่ลำบากและหดหู่สุดๆ พอดิฉันเรียนเทอมสุดท้ายของ ม สาม ดิฉันก็บอกกับแม่ว่าจะไปทำงานที่สมุทรปราการกับเพื่อน วิคหนึ่งก็ได้เงินประมาณ เกือบสองพัน โดยสัญญากับแม่ว่าจะไม่ทิ้งการเรียนจะพยายามเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยให้จบสูงๆเลย ตอนแรกแม่ก็ไม่ยอมท่าเดียวเพราะดิฉันตอนนั้นก็เริ่มโตเป็นสาวแล้ว แต่ดิฉันก็ได้ให้เพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิท ที่เราจะไปทำงานด้วยกันมาพูดกับแม่ บอกไม่ต้องเป็นห่วงเพราะที่ไปเนี่ยเพื่อนก็มีญาติทำงานอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว เรื่องที่พักตอนแรกก็อยู่รวมกับญาติเพื่อนไปก่อนซึ่งพี่เขาก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน คุยอยู่ตั้งนานแม่ถึงยอมให้ไป หลังจากผลสอบออกมารับใบประกาศเรียบร้อย พวกเราก็กำหนดวันในการเดินทางเลยเพราะว่าญาติเพื่อนเขียนจดหมายมาบอกว่าโรงงานเขาตอนนั้นกำลังต้องการพนักงานฝ่ายผลิต พวกเราก็รีบเดินทางไปสมัครโดยด่วนปรากฏว่าพวกเราได้กันทั้งสองคน แต่ได้อยู่กันคนละแผนก ครั้งแรกที่เดินทางมากรุงเทพดิฉันตื่นเต้นมากๆและมีเงินติดตัวมาแค่สองร้อยบาท แต่ดิฉันได้งานเลยก็ไม่ก็ดีหน่อยที่ไม่ต้องใช้เงินมาก ทางบริษัทก็มีรถรับส่ง กินข้าวก็วันละ สิบบาท ก็อยู่แบบประหยัดที่สุดเพราะจะต้องใช้ให้พอดีกับวันเงินออก วิคแรกดิฉันได้เงินเกือบ 2600 เพราะทำ โอทีทุกวัน มันเป็นเงินก้อนแรกที่ดิฉันหามาได้มากที่สุด ดิฉันก็ได้ส่งไปให้แม่เลย 1500 บาท เหลือเก็บไว้เป็นค่าอาหารเพียง 1000 บาท แม่ก็ส่งจดหมายมาขอบคุณและบอกว่างวดต่อๆไปไม่ต้องส่งมามากขนาดนี้แม่บอกให้ดิฉันเก็บไว้เป็นค่าเรียน ใช่สิดิฉันลืมไปเลยว่าจะต้องเรียนเห็นเงินตอนนั้นแล้วก็ลืมไปเลย แต่พอแม่บอกให้ไปหาที่เรียนก็ได้ไปสมัครสอบเรียนต่อระดับปวช ภาคค่ำกับเพื่อน ปรากฏว่าสอบได้ทั้งคู่พวกเราก็ยังทำงานตอนกลางวันส่วนตอนเย็นก็จะทำโอทีไม่ได้ จะขอห้วหน้าทำโอทีเฉพาะวันเสาร์และวันอาทิตย์ หัวหน้าเขาเห็นว่าอยากเรียนเขาก็ส่งเสริมก็ถือว่าโชคดีมากๆ ดิฉันก็ทำงานไปเรียนไปจนจบระดับ ปวช ส่วนเพื่อนนั้นไม่จบเพระถอดใจก่อนเพราะเหนื่อยมากๆ และอีกอย่างเพื่อนเป็นคนที่ไม่ชอบเรียนและฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ลำบาก ส่วนดิฉันพอจบ ปวช แล้วก็ได้มองหางานใหม่และดิฉันก็ได้งานในบริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง แผนกผู้ช่วยห้วหน้าฝ่ายผลิต ก็คอยดูแลเกี่ยวกับเอกสารต่างๆของพนักงาน อาทิ โอที การลาต่างๆ ทั้งหมดของฝ่ายผลิตเป็นต้น ตอนนี้งานก็สบายกว่างานเก่าแถมยังได้รับรายได้เป็นเงินเดือนด้วย ดิฉันดีใจมากและแม่ก็ดีใจเช่นกัน ถึงแม้ว่าดิฉันจะได้งานใหม่ที่ดีกว่าดิฉันก็ยังไม่ทิ้งการเรียนเหมือนที่ได้สัญญาไว้กับแม่ ดิฉันก็ได้เรียนต่อระดับ ปวส และก็ยังเรียนภาคค่ำเช่นเคย ดิฉันเรีนย ปวส เป็นปีสุดท้าย และแล้วดิฉันก็ได้พบรัก ซึ่งเป็นรักครั้งแรกของดิฉัน และดิฉันก็ได้ทำให้แม่อันเป็นที่รักของดิฉันร้องไห้เป็นคร้งแรกเช่นกัน จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 03:59:20 A:85.1.0.133 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เราได้พบรักกันในงานเกิดของเพื่อนที่เคยทำงานด้วยกันที่บริษัทเก่า ขอเรียกชื่อว่าต้องละกันนะคะ ต้องเป็นผู้ชายที่น่าตาจัดว่าหล่อเลยที่เดียวและ ต้องก็แก่กว่ดิฉัน ห้าปี ครั้งแรกที่เห็นเราต่างคนต่างก็ปิ๊งกัน ดิฉันก็จัดว่าเป็นคนรูปร่างหน้าตาดีเหมือนกัน(ขอชมตัวเองหน่อยหลังจากรับบทเศร้ามา ตลอด) แต่ต้องเพื่อนๆก็บอกว่าเป็นเสือผู้หญิงนะไม่ต้องไปยุ่ง ดิฉันก็ได้แต่รับฟังเพราะเราก็ยังไม่ได้รู้จักกันเลย เขาก็พยายามเข้ามาคุยโน่นถามเนียว่า ทำงานที่ใหน เป็นคนจังหวัดอะไร ส่วนต้องเป็นคนสมุทรปราการโดยกำเหนิด เป็นวิศวกรของบริษัทเอกชนที่ดังมากแถวๆบางปู ก็ดูเหมือนกับต้องจะ เข้ามาจีบนั่นแหล่ะ ดิฉันบอกตรงๆไม่ปะสีปะสาอะไรในเรื่องความรัก นอกจากรักจากพ่อและแม่แล้วนั้นรักอย่างอื่นดิฉันยังไม่รู้เลยว่ามันยังไง วันนั้น เราก็ได้ทำความรู้จักกันพอสมควร และถึงเวลาดิฉันก็ขอตัวกลับบ้าน เขาก็อาสาจะขับรถไปส่งดิฉันก็บอกปฏิเสธไป แต่เขานอกจากจะหน้าตาดีอีกแล้ว ก็ยังอ้อนเก่งอีกด้วย ในที่สุดดิฉันก็ยอมไห้เขาไปส่งที่บ้าน หลังจากที่เขาได้รู้จักบ้านของดิฉันแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันต่อมาในตอนเช้าเขาได้ขับรถ มารอรับดิฉันที่หน้าหอพักเพื่อจะไปส่งที่บริษัท จากบริษัทตอนเย็นรับไปส่งที่โรงเรียน บางครั้งก็ไปรอรับกลับบ้านที่หน้าโรงเรียนทำอยู่อย่างนี้เป็นเวลาสี่ เดือนกว่าโดยที่เขาไม่มีแววว่าเจ้าชู้เลย น้ำหยดลงหินสักวันหินมันยังก่อน แล้วหัวใจอ่อนๆอย่างดิฉันจะทนได้หรือ ในที่สุดดิฉันก็ต้องตกเป็นของเขา ด้วยวาจาหว่านล้อมปนหวานต่างๆ นี่เป็นสิ่งที่ดิฉันทำผิดครั้งมโหฬารเลยตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ แวบแรกที่ดิฉันคืดถึงคือหน้าแม่ แล้วร้อย แปดพัยเก้าคำถามก็วิ่งเข้ามาในหัวสมอง ถ้าหากแม่รู้จะทำยังไงและถ้าเขาได้แล้วไม่ไปสู่ขอล่ะจะเป็นยังไง ดิฉันยอมรับเลยว่าช่วงนั้นกินไม่ได้นอนไม่ หลับผอมไปตั้งหลายกิโล สุดท้ายก็เลยบอกกับต้องว่าเนี่ยเธอต้องไปสู่ขอฉันนะเนี่ยไม่งั้นชั้นไปแจ้งความพากผู้เยาว์นะ ต้องก็ได้แต่หัวเราะบอกว่าจะ บ้าเหรอถ้าไม่อายก็ไปเลย ดิฉันโกรธมากและก็ไม่กล้าทำเหมือนกันเพราะอาย และสุดท้ายดิฉันก็ทนเก็บเอาไว่ไม่ไหวเลยต้องบอกแม่ พอแม่ทราบ ข่าวแม่ก็ลงมาที่สมุทรปราการเลย พอมาถึงแทนที่แม่จะด่าและทุบตีดิฉันกลับเป็นเสียงร้องไห้ ดิฉันย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เราเสียพ่อ แม่ได้ร้องไห้ แบบนั้นเลย ดิฉันทราบว่าแม่คงจะเจ็บมากๆที่ลูกเป็นแบบนี้ ดิฉันก็ได้แต่กอดแม่ร้องไห้และกราบเท้าขอโทษแม่ วันรุ่งขึ้นดิฉันก็ไปหาต้องที่บริษัทตอน พักเที่ยงและเล่าให้ต้องฟังเรื่องแม่ และได้ขอร้องไห้เขาไปสู่ขอดิฉันกับแม่และจัดงานแต่งหลังจากนั้นจะเลิกกันก็ได้ ถ้าไม่รักฉันแล้วก็ให้เห็นแก่แมฉัน และทำเพื่อฉันเป็นครั้งสุดท้าย ตอนแรกต้องก็ยังลังเลอยู่แต่ด้วยความที่เขาอาจจะมีใจอยู่บ้างเขาก็ตอบตกลงและจะไปหาแม่ในตอนเย็น ดิฉันก็สบายใจ ไปเปาะหนึ่ง เย็นนั้นดิฉันก็ได้โดดเรียนเพื่อพาต็องไปพบกับแม่ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 04:47:26 A:85.1.0.133 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 32 กำลังติดตามนะ ขอแจมนิดหน่อยชีวิตเราตอนเด็ก ๆแย่กว่าคุณมาก พ่อเราเสียตอนเรา6ขวบ น้อง4ขวบ แม่เจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ ตลอดเวลา จากคุณ : เสียงซึง - [ 1 ก.ค. 52 06:23:34 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ยังเข้ามาอ่านมาให้กำลังใจคุณรุ้งเจ็ดสีอยู่นะคะ จากที่เขียนไว้ข้างบนว่าปัจจุบันนี้ได้ให้ทุนเด็กมัธยมต้นอยู่ แสดงว่าชีวิตปัจจุบันมั่นคงมีความสุขดีแล้วก็ขอแสดงความดีใจด้วยนะคะ ในที่สุดชีวิตคุณก็คงจะเหมือนรุ้งงามยามฟ้าใสสมกับชื่อคุณค่ะ(แม้จะชื่อแฝงก็ตาม) จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 1 ก.ค. 52 09:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 34 รออ่านต่อครับ แหะๆ จากคุณ : Ballacovski (Ballacovski) - [ 1 ก.ค. 52 10:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีค่ะคุณเสียงซึง ยังไงก็ขอให้ดูแลคุณแม่ดีๆนะคะ ขอบคุณค่ะ คุณปูขาเก เซมารู ที่คอยให้กำลังใจ ค่ะตอนนี้ชีวิตก็ถือว่าดีขึ้น เพราะดิฉันได้เดินตามรอยพ่อแม่ค่ะ ขยัน ประหยัด ซื่อสัตย์ และอดทน และ สิ่งทีสำคัญที่สุดคือความกตัญญูค่ะ ดิฉันทำอะไรเพื่อแม่เสมอมาดูแลท่านให้ดีที่สุดปัจจุบันนี้ท่านมีความสุขมากๆค่ะ ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห่างกันมากก็ตาม แต่จะคอยโทรหาท่านอาทิตย์ละครั้งค่ะ ขอบคุณค่ะคุณ Ballacovski ที่ติดตามอ่าน งั้นมาต่อกันเลยค่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 16:41:37 A:62.203.101.191 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เย็นวันนั้นต้องก็ได้พบกับแม่เป็นครั้งแรก ตอนแรกต้องก็เกิดอาการประหม่าอยู่นิดหน่อย ดิฉันก็ได้บอกต้องไปว่าไม่เป็นไรไม่ต้องกลัว เพราะว่า แม่เป็นคนที่ใจดีมาก ท่านไม่เคยด่าหรือว่าใครหรอก และแล้วแม่กับต้องก็ได้พบกัน ต้อง: หวัดดีครับแม่ แม่: เออ หวัดดีลูก แม่ทราบเรื่องของเราทั้งสองคนแล้วนะ แล้วเนี่ยต้องจะทำยังไงมีแผนการที่จะแต่งกับลูกสาวแม่ใหมล่ะ ต้อง: ครับแม่แต่วว่าผมก็ยังไม่ได้บอกกับพ่อและแม่ของผมเลย แม่: แล้วพ่อแม่ของเรทราบไหมว่าเรากับน้องเล็กคบกันอยู่น่ะ ต้อง: ยังไม่ทราบเลยครับเพราะผมก็ยังไม่ได้พาน้องเล็กเข้าบ้านเลย แม่: ส่วนแม่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ แต่แม่ก็อยากให้ต้องคิดถึงหัวอกของแม่บ้าง ทางแม่เป็นผูหญิงเป็นฝ่ายเสียหาย แม่ก็อยากให้ต้องเข้าตาม ตรอก ออกตามประตู จัดการตามประเพณีไทย ส่วนค่าสินสอดทองหมั้นนั้นแม่ก็ไม่ได้เรียกอะไรมากแต่ก็อย่าให้มันน่าเกลียดนัก ต้อง: ก็ยังไงวันเสาร์นี้ผมจะพาพ่อกับแม่ของผมมาหาแม่ครับ หลังจากคุยธุระกันเสร็จต้องก็ได้พาแม่และดิฉันไปทานข้าวที่สถานตากอากาศบางปู และต้องก็ยังบอกกับดิฉันว่าตอนเย็นนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน เพราะเขาจะไปรับไปพบพ่อกับแม่และครอบครัวของเขา ดิฉันก็ได้แต่ตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าทางบ้านต้องจะเป็นยังไง เพราะเคยได้ยินคนเขาพูดมาว่าคนบางกอกใจดำ ดิฉันก็หวั่นใจอยู่บ้างเล็กน้อย และแล้วเย็นนั้นดิฉันก็ได้พบกับครอบครัวของต้อง ต้องมีน้องสาวสองคนคนโตแก่กว่ดิฉันสองปี ส่วนคนรองอ่อนกว่าดิฉันสามปี พ่อกับแม่ของต้อง อ่อนกว่าแม่ของดิฉันประมาณสิบกว่าปีน่าจะได้ พ่อของต้องเป็นคนเงียบไม่ค่อยเป็นคุยเก่งส่วนแม่ของต้องเนี่ยสิ ตอนแรกที่เห็นดิฉันก็เกิดความรู้สึกว่า งานเข้าแน่นอน ก็เป็นอย่างที่คิด ท่านได้ซักประวัติของดิฉันอย่างละเอียด เหมือนตำรวจซักผู้ร้ายยังไงยังงั้นเลย ดิฉัน: สวัสดีค่ะ พ่อ แม่ (ท่านทั้งสองก็รับไหว้) แม่ต้อง: แม่ก็ได้ยินเรื่องที่ต้องเล่าให้ฟังเมื่อคืนนี้ก็เซอร์ไพร์อยู่นิดนึงนะ หนูไม่คิดว่ามันเร็วไปหน่อยหรือเรื่องแต่งงานน่ะ ดิฉัน: ก็คิดว่ามันเร็วไปเหมือนกันน่ะค่ะ แต่ว่าหนูก็ตกเป็นของต้องแล้ว และอีกอย่างหนูเป็นคนบ้านนอก หนูมองว่ามันเป็นสิ่งที่หนูทำไม่ดีกับแม่ของหนูค่ะ ดิฉันก็ตอบออกไปด้วยความซื่อและจริงใจ แม่ต้อง: สมัยนี้ใครๆเขาก็ทำกันทั้งนั้น (ทั้งๆที่ท่านก็มีลูกสาวเหมือนกัน ช่างกล้าพูด) พ่อของต้องนั่งอยู่เห็นว่าเรื่องมันจะบานปลายท่านก็เลยพูดตัดยึ้นว่า พ่อต้อง: ตกลงหนูจะไห้พ่อกับแม่ไปคุยกบแม่หนูทีนี่หรือที่ต่างจังหวัดล่ะ ดิฉัน: ที่นี่ก็ได้ค่ะเพราะว่าแม่ลงมาแล้ว แต่ถ้าตอนแต่งก็คงจะกลับไปทำพิธีที่ ตจว ค่ะ พ่อต้อง: ถ้ายังงั้นก็ต้องเป็นเสาร์เนี่ยละนะพ่อกับแม่จะไปกัน ดิฉัน: ขอบคุณค่ะพ่อ แม่ต้อง: แล้วเนี่ยน้องเล็กเรียนจบอะไรมาหรือ ดิฉัน: จบปวช การตลาดค่ะและ ตอนนี้ก็กำลังเรียนต่อระดับ ปวส ภาคค่ำอยู่ค่ะ แม่ต้อง เนี่ยทำไมไม่รอให้เรียนให้จบก่อนล่ะแล้วค่อยมาคิดเรื่องแต่ง (อันนี้ดูรู้เลยว่ากลัวลูกชายจะส่งเงินให้เมียเรียน เพราะแม่เป็นคนที่งกมากๆ เดี๋วยอันนี้จะเล่าให้ฟังตอนหลังค่ะ เพราะท่านถือว่าส่งลูกชายมาเยอะก็กะจะได้เงินคืนบ้าง ) ดิฉัน: อันนี้คงไม่ได้ค่ะเพราะแม่ของหนูทราบเรื่องแล้วค่ะ และอีกอย่างหนูไม่อยากทำให้แม่ของหนูต้องคิดมากเพราะท่านก็แก่แล้ว พอดิฉันพูดแบบนี้แม่ของต้องก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เพียงแต่ชักสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดิฉันก็เริ่มมีความกังวลใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อยดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยปลื้มดิฉันเลยแต่ก็ได้แต่นึกปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวอยู่ๆไปทำดีเข้าไว้เดี๋ยวก็ดีเองแหล่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 17:37:54 A:62.203.101.191 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 37 และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง ต้องก็ได้พาพ่อกับแม่มาตามสัญญาพร้อมทั้งลุงซึ่งเป็นพี่ชายของพ่อต้องมาด้วย ดิฉันก็ทำหน้าที่ต้อนรับแขกอย่างดีที่สุดห้องเช่าซึ่งก็เล็กมากๆ ห้องที่ดิฉันเช่าอยู่มีห้องน้ำในตัวจ่ายเดือนละห้าร้อย(สมัยนั้น) เข้ามาได้ห้าคนห้องก็เต็มหมดแล้ว แมของต้องทำหน้าแบบไม่ค่อยสู้ดีนักเมื่อมาเห็นที่ที่ดิฉันอาศัยอยู่ แต่ดิฉันก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะก็วุ่นในการเตรียมน้ำรับแขกอยู่ แม่: สวัสดีจ้า (พร้อมยกมือไหว้บุคคลเหล่านั้น ดิฉันมองแม่แล้วนึกสงสารแม่มากเพราะแทนที่เขาจะไหว้แม่ก่อนเพราะท่านอาวุโสกว่า แต่เขาก็ไม่ทำคงเห็นว่าเราไม่มีเกียรติพอมั้ง) และพ่อแม่ต้องและลุงก้รับไหว้ และท่านก็ได้ถามสารทุกข์สุขดิบและเชื่อเสียงเรียงนามกันตามมารยาท พ่อต้อง: เอาล่ะนะผมก็ได้ทราบข่าวจากต้องเมื่อวานซืนก็ตกใจนิดหน่อยเพราะลูกชายก็อายุยังไม่มากแต่ก็เอาเถอะเรื่องมันเกิดแล้วก็คงต้องจัดการให้มันถูกต้องตามประเพณีนั้นแหล่ะ แล้วค่สินสอดแม่นวลจะคิดเท่าไหร่ แม: หวังว่าคงไม่มากเท่าไหร่นะเพราะฉันก็ส่งลูกชายกว่าจะเรียนจบแนก็หมดไปหลายตังค์อยู่ ดิฉัน: อันนี้หนูขอแม่ห้าหมื่นค่ะ เพราะถ้าแต่งงานแล้วหนูก็คงไม่ได้ส่งเงินให้แม่เหมือนเก่าหนูก็กะว่าให้เงินก้อนนี้ไว้ใช้เลยค่ะ แม่: โอ้ว เยอะไปนะ สองหมื่นก็พอ ดิฉันได้แต่มองหน้าต้องและก็แม่ของดิฉัน พีอของต้องก็เลยพูดว่า พ่อต้อง: เอาอย่างนี้ล่ะกันนะ ก็สี่หมื่นละกันไม่ต้องคุยกันมากความคุยกันง่ายๆ ถ้าหากว่าอนาคตแม่ของน้องเล็กเดือดก็ดูแลกันตามสมควร ส่วนเรืองทองนะต้องเป็นคนซื้อเองนะก็เอาเงินเดือนต้องนั่นแหล่ะซื้อ ถ้ากลัวไม่ได้ก็น้องเล็กนั่นแหล่ะเก็บเอาไปซื้อเลย เดี๋ยวให้ต้องมันดูแลดี๋ยวจะไม่ได้ซื้อ ดิฉัน: ก้ได้ค่ะพ่อ ( และดิฉันมีความรู้สึกว่าพ่อต้องท่านเป็นคนดีมากๆเลยเป็นคนมีเหตุผลดี ดิฉันก็ได้แต่นึกในใจว่าอย่างน้อยพ่อของต้องท่านก็คงจะเป็นที่พึ่งของดิฉันได้ในภายภาคหน้า) ต้อง: น้องเล็กพี่ก็ไม่มีเงินมากพอที่จะเอามาหมั้นน้องเล็กนะ เพราะพี่ก็พึ่งจะได้งานทำไม่ถึงปีเลยแต่ถ้าน้องเล็กไม่ว่าอะไรพี่ก็ขอหมั้นน้องเล็กไว้ก่อนด้วยทองหนักสองสลึง ดิฉัน: ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยต้องก้ได้มันมาจากน้ำพักน้ำแรง พ่อต้อง: เรื่องฤษดิ์ก็ให้แม่นวลไปดูนะถ้าได้วันหรือยังไงแล้วก็โทรมาบอกแล้วกัน (อันนี้ลืมสะกดไม่ออกต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าใครสะกดถูกก็เขียนแปะมาด้วยนะคะ) แม่ต้อง: ก็หมั้นกันแล้วก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยนะ จะได้หาเงินช่วยกัน(หมายถึงดิฉันต้องหาเงินมาแต่งตัวเองค่ะ) ดิฉัน: คงไม่ได้หรอกค่ะแม่ เพราะเพื่อนหนูเขายังหาเพื่อนที่จะมาแชร์ค่าห้องไม่ได้เลย และอีกอย่างหนูว่ารอให้แต่งกันก่อนแล้วค่อยย้ายไปอยู่ด้วยกันค่ะเพราะหนูก็ทำผิดกับแม่มามากแล้วค่ะหวังว่าแม่คงเข้าใจนะคะเพราะแม่ก็มีลูกสาวเหมือนกัน (มีเหน็บ) พ่อต้อง: เอาเป็นว่าก็ตกลงกันตามนี้นะส่วนค่าสินสอดทั้งหมดก็คงจะนำไปในวันแต่ง แม่: ก็ได้จ้า (น่าสงสารมากๆ ดิฉันได้สาบานว่าต่อไปจะไม่ทำให้แม่เสียใจอีก) จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 18:24:21 A:62.203.101.191 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ....ฤกษ์... มาลงชื่อว่ายังติดตามอยู่ค่ะ จากคุณ : siammeaw - [ 1 ก.ค. 52 18:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณมากนะคะคุณ siammeaw ที่กรุณาแปะคำที่ลืมมาให้เพราะไม่รู้จะถามใคร จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 1 ก.ค. 52 23:32:21 A:62.203.92.19 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 40 หลังจากหมั้นกันไม่นานแม่ดิฉันก็ได้ฤกษ์งานแต่ง ทางบ้านต้องก็ไปแค่พ่อและญาติสนิทเท่านั้น ส่วนแม่ต้องไม่ไปเลยให้เหตุผลว่าเมารถ แต่ดิฉันก็ไม่ ได้ว่าอะไรเพราะท่านอาจจะเมารถจริงๆ ส่วนพี่สาวของพ่อก็ไปด้วยอันนี้ดูท่านไม่ปลื้มฐานะทางบ้านดิฉันออย่างมากหลังจากมาเห็นสภาพบ้านของ ดิฉันแล้ว ดิฉันได้แต่นึกในใจว่านี่ยังดีกว่าสมัยตอนที่ดิฉันยังเด็กๆ เพราะสภาพตอนนั้น บ้านทั้งหลังมุงด้วยไม้ไผ่และดูทรุดโทรมมากๆ เวลาฝนตกก็ ต้องหาขันหรือถ้วยมารองตามพื้นบ้าน แต่ถ้าหากครั้งใดที่ลมแรงฝนตกหนักบ้านเราทั้งหมดก็จะเปียกหมดจนนอนไม่ได้ เราก็จะเอาพลาสติกคลุมที่นอน หมอนมุ้งไว้กันไม่ให้เปียก ตอนนี้บ้านก็ดีขึ้นเพราะพวกเราพี่น้องต่างพากันช่วยกันสร้างให้ดีขึ้นเพื่อแม่จะได้อยู่สบาย ส่วนงานแต่งดิฉันนั้นดิฉันกำชับแม่ว่าไม่ต้องจัดงานใหญ่โตและไม่ให้ฆ่าสัตว์ ให้ไปซื้อเอาที่ตลาดเพราะดิฉันไม่อยากตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ เงินก็ จะเหลือใช้มากขึ้น แม่ก็ทำตามที่ดิฉันบอก ส่วนป้าท่านคงนึกว่าพวกเราจัดงานแบบอนาถา เพราะฐานะทางบ้านท่านจัดว่าดีกว่าทางต้อง ประมาณเป็น คุณนายเพราะท่านมีหอพักสองสามแห่งให้คนเช่า ส่วนสามีท่านก็เป็นข้าราชกาลระดับสูง ลูกๆของท่านก็ได้งานการที่ดีกันไปหมด ถ้าเทีบยกับครอบครัว เรานั้นมันห่างกันราวฟ้ากับเหว หลังจากเสร็จพิธีก็ได้ส่งตัวเข้าหอ แล้วต้องก็ได้มาบอกดิฉันว่า เตรียมตัวกลับ กทม กัน ดิฉันก็งง ตามประเพณีเราต้อง นอนที่ห้องหอทั้งหมดสามคืนด้วยกัน ต้องบอกไม่ได้หรอกเพราะพ่อกับแม่เตรียมจัดงานกินเลี้ยงที่โน่นให้แล้วเราก็ไปวันนี้ถึงบ้านตอนดึกๆ ตอนเช้าเย็น ก็เป็นงานเลี้ยงของที่บ้าน ดิฉันก็เริ่มเคืองต้องอยู่ที่ทำอะไรไม่เคยปรึกษา ก่อน และแม่ก็ยังไม่ทราบเรื่องว่าเราจะต้องไปกันในอีกไม่กีนาทีข้างหน้านั้น ดิฉันก็ต่อว่าต้องอยู่นิดนึง เสร็จแล้วก็ออกมาบอกแม่และญาติๆว่าต้องไป แล้วนะเพราะทางบ้านต้องเขาก็จัดงานกินเลี้ยงที่บ้านได้แจกการด์หมดแล้ว แม่ก็งงๆและดูเหมือนว่าท่านจะผิดหวังนิดหน่อย เพราะนานๆลูกจะกลับมา บ้านทีและเป็นวันแต่งด้วยแต่ท่านก็บอกว่าก็ไม่เป็นไรลูกถ้าวางเมื่อไหร่ก็ ค่อยกลับขึ้นมาอีก ดิฉันก็ได้ร้องไห้ในวันแต่งของตัวเองมันเป็นลางบอกเหตุไม่ดีตั้งแต่นับหนึ่ง.... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 2 ก.ค. 52 02:04:09 A:62.203.92.19 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ยินดีค่ะ แต่จริงๆต้องขอบคุณคุณรุ้งเจ็ดสีต่างหากที่อุตส่าห์มาพิมพ์ให้อ่านค่ะ จากคุณ : siammeaw - [ 2 ก.ค. 52 03:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 42 มารออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Clavendale - [ 2 ก.ค. 52 05:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 43 โหวตกระทู้นะคะ จะได้อ่านต่อ คุณรุ้งเจ็ดสีถือความกตัญญูต่อพ่อแม่สำคัญ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมมากๆ เลยค่ะ ดิฉันเชื่อว่าคนที่มีความกตัญญูต่อพ่อแม่นั้นชีวิตเขาจะไม่มีวันตกต่ำ และเชื่อว่าชีวิตของคุณรุ้งตอนนี้ก็น่าจะเจริญยิ่งๆ ขึ้นไปเพราะความกตัญญูนี้เช่นกัน ^^ จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 2 ก.ค. 52 08:39:20 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มารออ่านต่อเหมือนเคยครับผม เดี๋ยวผมโหวตให้พี่ด้วยครับ แหะๆ จากคุณ : ballacovski (Ballacovski) - [ 2 ก.ค. 52 14:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เข้ามาอ่านค่ะ เป็นคน ตจว เหมือนกัน เข้าใจทุกอารมณ์ ทุกตัวอักษร ของคุณรุ้งเจ็ดสีเลยจ้า จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ - [ 2 ก.ค. 52 17:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เข้ามาตามอ่านวันที่สองค่ะ คุณรุ้งเจ็ดสีน่าจะอายุรุ่นราวเดียวกันกับเรา (เดาเอาจากบริบท) มาให้กำลังใจนะคะ และเห็นด้วยกับป้ามะลิว่า ความกตัญญูจะทำให้คนเราไม่ตกอับค่ะ จากคุณ : Travel Animal - [ 2 ก.ค. 52 17:42:04 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านแล้วได้สติดีจริงๆครับ จากคุณ : seeker - [ 2 ก.ค. 52 18:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาลงชื่อค่ะ รออ่าน จากคุณ : The Starry Night - [ 2 ก.ค. 52 19:28:23 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณครับสำหรับบทความดีๆๆครับ จากคุณ : ปัจเจกชน - [ 2 ก.ค. 52 20:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณทุกๆท่านนะคะที่กรุณาให้โหวดให้เป็นกระทุแนะนำและยังติดตามอ่านกันอยู่ เพราะว่าเรื่องราวที่ดิฉันจะถ่ายทอดทั้งหมดจะเสื่อให้เห็นความ กตัญญูต่อผู้มีพระคุณโดยฉะเพาะพ่อกับแม่ เพราะท่านเปรียบเหมือนพระ อรหันต์ที่เราควรจะเคารพและบูชาอยู่เสมอ ทุกวันนี้ดิฉันไม่มีพ่อแต่ก็ได้นำ กระดูกพ่อบางส่วนนำติดตัวไปทุกที่ แม้แต่ฟันของแม่ที่หลุดดิฉันก็เก็บเอามาใส่ในกระเป๋าสตังค์จนทุกถึงวันนี้ ทุกๆปีตอนกลับบ้านดิฉันมักจะขอพรจาก แม่และอาบน้ำล้างเท้าแม่ราดมาตั้งแต่หัวจดเท้าอยู่เป็นประจำ และจุดประสงค์ที่เขียนก็อยากให้ผู้อ่านทุกท่านสำนึกในพระคุณของบิดามารดา หากว่าตอนนี้พ่อและแม่ของท่านยังอยู่กรุณาดูแลท่านให้ดีๆหาความสุขให้ท่าน บ่นนิดบ่นหน่อยก็ถือว่าท่านให้พรอย่ารำคาญเลย ถ้าหากวันใดที่เราไม่ มีท่านแล้ววันนั้นเราอาจจะเสียใจก็ได้ หากท่านใดแต่งงานไปแล้วและก็มีครอบครัวใหม่แต่ก็อย่าลืมท่านเลยนะคะคอยหมั่นไปเยี่ยมบ่อยๆค่ะหรือโทร สารทุขสุขดิบ เท่านั้นจริงๆสิ่งที่ท่านอยากได้จากลูกของท่าน.... ขอบคุณมากๆเลยค่ะคุณป้ามะลิกับลุงมะระกับคำอวยพร (ชื่อน่ารักค่ะ) และก็สวัสดี คุณ saim meaw ค่ะดีใจที่ยังติดตามอยู่ คุณ Ballacovski สวัสดีค่ะขอบคุณที่ยังคอยติดตามแถมโหวดให้อีกต่างหาก ) สวัดี คุณ Cat-on-a -hot-tin-roof คุณ Travel Animal คุณSeeker และคุณThe Starry Night และทุกๆท่านที่คอยติดตามอ่าน งั้นก็อ่านต่อกันเลยค่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 2 ก.ค. 52 20:17:59 A:62.203.100.57 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ตามอ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : Bluedonut - [ 2 ก.ค. 52 20:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ช่วยโหวตค่ะ จากคุณ : siammeaw - [ 2 ก.ค. 52 21:07:22 ]

ความคิดเห็นที่ 53 หลังจากได้ร่ำลาแม่และญาติๆแล้วดิฉันก็ได้เดินทางกลับมายังสมุทรปราการ และก็ถึงวันงานพิธีฉลองมงคลสมรส ระหว่างดิฉันกับต้องอัน นี้ก็ต้องยอมรับว่าพ่อกับแม่ต้องท่านจัดงานให้สมเกียรติกับเราทั้งสองคนเลย มี่แขกเหรื่อมากมาย ส่วนมากจะเป็นญาติๆ และเพื่อนๆของฝั่งเจ้าบ่าว ส่วนฝั่งดิฉันมีเพียงแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น หน้าที่ของเราทั้งสองคนก็คือคอยเดินไปสวัสดีแขกและก็กล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงานตามโต๊ะต่างๆ ส่วนแม่ ต้องคอยถือกระเป๋าตามเพื่อเก็บซองของแขกที่มาช่วยงานตามโต๊ะต่างๆเช่นกัน และเราทั้งคู่ก็ได้เดินกล่าวขอคุณขอบคุณแขกจนครบทุกคู่ หลังจากนั้นก็ ถึงเวลาที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะต้องขึ้นเวทีเพื่อขอบคุณแขกอีกครั้ง และดิฉันก็ได้ร้องเพลงคู่กับต้องเป็นครั้งแรก ส่วนต้องร้องได้ขำมากๆเพราะเขาไม่ชอบร้อง เพลง ส่วนดิฉันนั้นสะบายมากเพราะเป็นคนชอบร้องเพลงและก็เสียงดีพอใช้ได้ (อันนี้ไม่ได้เล่าให้ท่านผู้อ่านฟังว่าเมื่อสมัยเรียนอยู่มัธยมต้นนั้นดิฉันได้ รับเลือกให้เป็นนักร้องนำของวงดนตรีของทางโรงเรียน และนั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ดิฉันมีเงินให้แม่ซื้อข้าวสารกินเพราะเราก็พอมีคนจ้างไปร้องตาม งานต่างๆ อาจารย์ใหญ่ท่านก็ทราบว่าดิฉันเป็นเด็กยากจนท่านก็ได้ส่งเสริมให้รับงานแต่ท่านจะเตือนเสมอๆว่าอย่าเสียการเรียน ละดิฉันก็ไม่ได้ทำให้ อาจารย์ใหญ่ผิดหวัง และตอนที่กำลังจะจบมอสามดิฉันก็เกือบจะได้เป็นนักร้องลูกทุ่งโดยการปั้นของนักจัดรายการดังคนหนึ่งในจังหวัดขอนแก่นซึ่งได้ ปั้นราชินีหมอลำที่ใครๆก็รู้จักมาแล้ว โดยการแนะนำของอาจารย์ที่เป็นคนตั้งวงดนตรีของโรงเรียนั่นเอง หลังจากที่เทสเสียงผ่านแล้ว ท่านก็บอกว่าตอนนี้ ยังเรียนอยู่ก็ให้จบมอสามก่อนแล้วค่อยมาดูกันว่าจะร้องเพลงแนวใหน และท่านให้ดิฉันมาอยู่ที่บ้านของท่านเลยโดยท่านจะเป็นคนออกค่ารถให้ไป โรงเรียน ท่านให้เหตุผลว่าเสาร์อาทิตย์จะได้เรียนร้องเพลง ดิฉันก็ได้ทำที่ท่านเสนอเพราะตอนนั้นนึกอย่างเดียวหากเราดังขึ้นมาครอบครัวทุกคนจะ ต้องสบายแม่จะไม่ต้องลำบากอีกต่อไป แต่ฝันของดิฉันก็ไปไม่ถึงเพราะท่านนักจัดรายการคนนั้นมีเจตนาไม่บริสุทธิ์ที่จะช่วยผลักดัน มีข้อตกลงที่ ดิฉันรับไม่ได้และดิฉันก็ได้ปรึกษาแม่ ท่านก็บอกถึงจะจนแต่ก็ต้องมีศักศรี พอแม่กล่าวเช่นนั้นดิฉันก็ได้เก็บของออกจากบ้านและกล่าวลาท่านเพียง เหตุผลสั้นๆว่าไม่อยากเป็นนักร้องแล้ว ขอโทษนะคะที่นำมาเล่าปนกันแต่ก็ต้องบอกที่มาที่ไปเดี๋ยวหาว่าโม้ อิอิ) ต่อเลยนะคะพอแขกได้ฟังเสียงของ ดิฉันแล้วทุกคนก็ติดใจกันใหญ่ก็ส่งเสียงให้ดิฉันร้องอีกๆจนดิฉันก็ต้องทำหน้าที่เป็นนักร้องไปโดยปริยาย ดิฉันก็ร้องเพลงอยู่หลายเพลงและก็ได้รับ เงินทิปที่แขกนำมามอบให้เกือบสี่พันดิฉันก็ได้แต่แอบนึกในใจว่า ก็ดีนะเงินส่วนนี้จะได้ส่งไปให้แม่ใช้เพราะว่าโอกาสที่เราจะส่งก็คงจะน้อยกว่าเดิม พอ วันรุ่งขึ้นแม่ต้องก็ได้ถามว่าเมื่อคืนเห็นได้รางวัลเยอะเลยนะก็แบ่งๆให้น้องต้องทั้งสองคนด้วยนะที่อุตส่าห์ช่วยงานตั้งแต่ตั้นจนจบ พอได้ยินดังนั้นดิฉัน ก็ห้วใจแป้วกะว่าเเม่จะต้องได้เงินนี้คนเดียวเต็มๆกลับมามี่ส่วนแบ่งเสียเนี่ย แต่ดิฉันก็ไม่ได้ใจดำขอมาก็ให้ไปดิฉันให้ไปพันนึงและคิดในใจว่ามาขอแบ่ง ให้ใครอีกไม่ได้แล้วเพราะมันเป็นเงินของแม่... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 2 ก.ค. 52 21:10:29 A:62.203.100.57 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาช่วยโหวตกระทู้ค่ะ อ่านแล้ว นีกถึงสมัยตอนเด็กๆ เลยค่ะ จากคุณ : fruitlove - [ 2 ก.ค. 52 21:14:16 ]

ความคิดเห็นที่ 55 รออ่านอยู่นะคะ. เรื่องราวของคุณ ให้แง่คิดได้ดีมากค่ะ โดยเฉพาะความกตัญญูต่อบุพการี. ถ้ากตัญญูกับพ่อแม่ได้แบบนี้ เราว่าลำบากแค่ไหนก็ "ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้" หรอกค่ะ ขอบคุณมากค่ะ (โดยปกติแล้ว เราจะไม่ชอบอ่านอะไรที่มันเยอะๆอย่างนี้ แต่เรื่องของคุณเราอ่านจบได้ในครั้งเดียว)  แล้วเข้ามาต่อนะคะ. จากคุณ : missusnow - [ 2 ก.ค. 52 21:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 56 จขกท เป็นคนดี รักพ่อแม่ รู้ กตัญญู  ถ้าเป็น คนโสด คุณจะมีเท่าไร ส่งให้ ท่าน มันก็ไม่มีใครว่า แต่ถ้ามีครอบครัวแล้ว ก็ควรจะแยกให้ออก ว่าอันไหน ควรไม่ควร  มันเป็นความคิดเห็นส่วนตัวค่ะ เพราะ ถ้ามีอะไร ก็ให้แต่ พ่อแม่เรา แล้วไม่ถึงถึงพ่อแม่ อีกฝ่าย มันก็ไม่ดี จากคุณ : แจกันสวย (เปรมสินี) - [ 2 ก.ค. 52 22:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 57 หลังจากแต่งเสร็จดิฉันก็ได้ย้ายข้าวของเข้ามาอยู่ในบ้านต้องซึ่งบอกตามตรงว่าดิฉันไม่อยากเข้าไปอยู่เลยเพราะกลัวปัญหาแม่ผัวกับลูกสะใภ้ แต่พ่อ ของต้องบอกตั้งแต่แรกเลยว่าแต่งแล้วก็ย้ายมายู่ซะด้วยกัน เพราะท่านบอกเหตุผลว่าบ้านก็หลังใหญ่โตและที่สำคัญไม่ต้องไปเสียค่าเช่าบ้านให้เปลือง เงินเปลืองทอง และเราทั้งสองจะได้เก็บเงินสร้างฐานะเร็วๆถ้าหากวันนึงเราเก็บเงินได้พอแล้วท่านก็บอกว่าถ้าอยากสร้างบ้านก็จะแบ่งที่ให้ซึ่งอยู่ไม่ไกล จากบ้านพ่อนัก และแล้วดิฉันก็ได้มาเป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวต้อง ดิฉันก็ยังใช้ชีวิตตามปกติ เพียงแต่จากเดิมอยู่คนเดียวไม่ต้องตื่นเช้ามาหุงข้าวทำ อาหารไว้ให้ครอบครัว เสร็จแล้วก็แต่งตัวไปทำงานตอนนี้ก็ต้องทำทุกอย่างภายในบ้าน ตอนเย็นก็ไปเรียนตามปกติเลิกมาก็มาดูแลภายในบ้านว่า ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมถ้าหากว่าถ้วยชามกองยังไม่ล้างดิฉันก็จะต้องจัดการให้เรียบร้อยเป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยๆจนกลายเป็นหน้าที่โดยปริยาย ถึง กระนั้นก็ยังไม่ได้ตำแหน่งคนโปรดของแม่ต้องเลย แต่ดิฉันก็ไมได้ย่อท้อทำดีต่อไปถึงเวลาซักผ้าเสาร์อาทิตย์ดิฉันก็ไปเก็บเสื้อผ้าของท่านทั้งสองมาซัก ด้วย แถมซักด้วยมือนะเพราะแม่ต้องขี้เหนียวบอกเหตุผลว่าเปลืองไฟไม่ต้องซื้อเครื่องซักผ้า ส่วนดิฉันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะตั้งแต่เกิดมาก็ซัก ด้วยมือมาตลอดเพียงแต่ตอนนี้ต้องซักผ้านานขึ้นเพราะใหนจะของต้องของดิฉันและของพ่อกับแม่อีกถ้าวันเสาร์เนี่ยหลังจากอาหารเช้าแล้วดิฉันก็ต้อง ซักผ้าจนถึงเที่ยงเลยบางครั้งต้องสงสารเห็นว่าผ้าเยอะก็มาช่วยซักแต่ถ้าหากว่าแม่ต้องเห็นท่านก็จะว่าดิฉันว่าใช้ผัวทำงานบ้านมันไม่ดีนะ ทั้งๆที่ต้องเต็มใจ มาช่วยเองแต่ต้องเนี่ย ก็ต้องขอบอกเลยว่าเป็นลูกที่ดีมากๆไม่เคยเถียงแม่เลยแม่ว่าอะไรก็เออออไปหมด และเพื่อไม่ให้มีปัญหาดิฉันก็บอกต้องว่าไม่ เป็นไรหรอกทำเองได้เพราะไม่อยากฟังแม่ต้องบ่น ดิฉันกล่าว จากนั้นต้องก็ไม่ได้มายุ่งกับงานบ้านของดิฉันเลย ส่วนวันอาทิตย์ดิฉันก็ต้องนำผ้าที่แห้ง แล้วมารีดอันนี้ถ้าใครเคยทำจะรู้ว่าเป็นยังไง งานรีดผ้าเป็นงานที่ดิฉันไม่ชอบที่สุดแต่ก็ต้องทำเพราะว่าถ้าไม่ทำก็ไม่มีใครทำให้ รีดผ้าเสร็จก็จะต้องเก็บ กวาดและถูบ้านเพราะบ้านมีสองชั้นชั้นล่างเป็นปูนแต่ข้างบนเป็นไม้จะต้องถูอาทิตย์ละครั้งแม่ต้องบอก แต่เท่าที่เห็นที่ผ่านมามันมีฝุ่นดูเหมืนไม่ ใชถูอาทิตย์ละครั้งหรอกดิฉันนึกอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรท่าน เรื่องการทำงานในบ้านก็เหนื่อยแสนเหนี่อยเพราะดิฉันไม่ได้ทำงานอย่างเดียว เพราะอย่างที่บอกดิฉันก็ต้องไปเรียนภาคค่ำด้วยก็มีบางครั้งแอบคิดอยากจะย้ายไปอยู่เองข้างนอกเพราะเหนื่อยเหลือเกินร่างกายก็ผอมลงผอมลงแต่ก็ ได้แต่ทนๆไป อยู่ได้ประมาณห้าเดือนกว่าๆดิฉันคิดถึงแม่เพราะไม่มีเวลาไปเยี่ยมท่านเลยก็เลยขออนุญาตพ่อกับแม่ว่าจะขอให้แม่มาเยี่ยมได้ไหมท่าน ทั้งสองก็อนุญาต ดิฉันดีใจมากที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับแม่เสียที่เพราะที่ผ่านมา ดิฉันได้อยู่กับแม่น้อยมาก และแล้วแม่ก็ได้เดินทางมาเยี่ยม ตามสไตล์คน ต่างจังหวัดท่านหอบของกินมาเพียบรวมทั้งข้าวกระสอบใหญ่ๆมาฝาก ดิฉันไปรอรับท่านที่หมอชิตกับต้องพอเห็นของดิฉันก็ต่อว่าแมนิดนึงเพราะท่านหอบอะไรต่อมิอะไรมาฝากเยะแยะไปหมดดิฉันกลัวว่าท่านจะลำบาก แม่: โอ้ยแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกลูกอีกอย่างของที่บ้านเรามันถูกกว่าเป็นใหนๆเห็นใหมกล้วยซื้อมาทั้งเครือ ก็ไม่กี่สิบบาทเอง พร้อมทั้งเปิดโน่นนั่นนี่ให้ดูเป็นการใหญ่ ดิฉัน: หนูรู้ค่ะแม่ว่ามันถูกแต่หนูก็ไม่อยากให้แม่หอบมามันหนักและก็ลำบากของพวกนี้หนูซึ้อทีตลาดก็ได้ไม่แพงมากนักหรอก แม่: ลำบ่งลำบากอะไรเอ่ะอะอะไรก็ซื้อๆแล้วเมื่อไหร่จะสร้างฐานะได้ซะที(เริ่มบ่นด้วยความหวังดี) ดิฉัน: จ้า จ้า ดิฉันพูดพร้อมกับหัวเราะ เพราะถึงท่านจะบ่นแต่ก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าแม่อีกครั้งกนึง และก็ได้ช่วยต้องยกของขึ้นรถกลับบ้าน จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 2 ก.ค. 52 22:40:34 A:62.203.100.57 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ แต่ก็สะดุดอยู่ที่ข้อความของคุณ แจกันสวย แต่ยังไงใจเย็นๆนะคะเดี๋ยวจะเล่าต่อว่าเรื่องรางเป็นยังไง โดยส่วนตัวแล้วดิฉันก็คิดเห็นตรงกับคุณแจกันสวยเช่นกันค่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 2 ก.ค. 52 22:50:36 A:62.203.100.57 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 59 มาลงชื่อว่า ติดตามอ่านอยู่ค่ะ คุณรุ้งจะได้มีกำลังใจเขียนเล่าต่อ จากคุณ : ตะเกงจี - [ 2 ก.ค. 52 22:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 60 โหวตค่า ติดตามๆๆๆๆๆ จากคุณ : ไปอยู่ไหนมา - [ 2 ก.ค. 52 23:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 61 กลับมาคราวนี้ อ่านซะจุใจเลย จากคุณ : BluemirroR - [ 2 ก.ค. 52 23:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 62 มาลงชื่อว่ารออ่านอยู่ค่ะ อ่านแล้วคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่เมืองไทยจังเลย ยิ่งตอนนี้มีลูกของตัวเองแล้วยิ่งรู้ซึ้งเลยว่ากว่าพ่อแม่จะเลี้ยงเราจนโตท่านลำบากมากขนาดไหน คิดแล้วยังไม่รู้เลยว่าต่อไปถ้าท่านแก่เฒ่าเราจะเลี้ยงดูพ่อแม่ได้เหมือนที่ท่านเลี้ยงดูเรารึเปล่า เป็นกำลังใจให้คุณรุ้งเจ็ดสีเขียนต่อไปเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : CaliGirl - [ 2 ก.ค. 52 23:57:42 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ จขกท สะดุด แต่อ่านตอนแรก มันรู้สึกได้ค่ะ ก็จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ เอาใจช่วย ขอให้ แม่สามี รักนะคะ ทำงานซะ โหด เห็นภาพเลย ดิชั้นเป็นนึง ล่ะค่ะ ที่ให้ทำอะไรก็ ทำได้   แต่ รีดผ้า ขอเถอะค่ะ จากคุณ : แจกันสวย (เปรมสินี) - [ 3 ก.ค. 52 01:50:41 ]

ความคิดเห็นที่ 64 (ขอโทษ อ่านได้ไม่หมด ปวดตาครับ) ทุกคนและทุกสิ่งที่เข้ามาสัมพันธ์ในชีวิตเรา (รวมทั้งรูปร่างหน้าตา)เกิดแต่กรรมเก่าก็จริง แต่สิ่งที่สำคัญกว่า ก็คือกรรมในปัจจุบัน นะครับ รักษากายใจ ให้ดี สู้ปัญหาอย่างมีสติ เอาใจช่วย และ บุญรักษานะครับ^^ จากคุณ : semplice - [ 3 ก.ค. 52 02:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่ให้มานะคะ ส่วนคุณแจกันสวย ดืฉันไม่ได้โกธรรอกค่ะไม่เป็นไรหรอก ความจริงความเห็นคุณก็ดีเป็นประโยชน์อยู่ไม่น้อยค่ะ เนี่ยอุตส่าห์เขียนต่อเมื่อตอนบ่ายตั้งเยอะแต่กดส่งไม่ได้ เนี่ยเสียดายต้องมาพิมพ์ซ้ำ (เฮ้อ แต่ก็ไม่เป็นไรมีคนให้กำลังใจมาเยอะสู้ตายค่ะ) หลังจากกลับมาจากหมอชิตแล้วดิฉันก็ได้นำของฝากจากแม่ไปเก็บให้เรียบร้อย แล้วก็ได้พาแม่ไปนั่งคุยกับพ่อแม่ของต้อง พ่อของต้องก็พูด เหมือนดิฉันเลยท่านได้บอกกับแม่ว่าคราวหน้ามาไม่ต้องหอบหิ้วอะไรมาหรอก ถือว่ามาเยี่ยมกันก็พอ ส่วนแม่ของต้องท่านไม่ได้ว่าอะไรดูเหมือน ท่านจะชอบด้วยซ้ำ นั่งอยู่สักพักดิฉันก็ขอตัวไปซักผ้า ช่างที่แม่ลงมาเยี่ยมนั้นถือว่าดิฉันสบายขึ้นมามากเพราะว่าแม่ท่านช่วยดิฉันทำงานบ้านไม่ว่าจะ ตอนเช้าก็มาช่วยตอนเย็นก็ช่วยถึงแม้ว่าดิฉันจะห้ามท่านว่าไม่ให้ทำแต่ท่านก็ไม่ฟังแม่บอกสงสารดิฉันใหนจะเรียนใหนจะทำงานใหนจะงานบ้านอีก อยู่ได้ แค่เจ็ดวันแม่ก็ขอตัวกลับเพราะท่านบอกว่าท่านเบื่อ วันๆไม่ได้ทำอะไรเลยตอนอยู่ที่บ้านนอกแม่ก็จะทำโน่นทำเนี่ยไปเรี่อยตามประสาชาวนาชาวสวน ตอนที่ท่านมาอยู่ที่บ้านต้องหญ้าที่ขึ้นข้างๆบ้านแม่ถอนทิ้งซะเกลี้ยงเลย แถมปลูกผักสวนครัวให้อีกต่างหาก (แม่จะเป็นคนที่อยู่เฉยไม่เป็นถึงแม้ ปัจจุบันนี้ดิฉันได้ดูแลท่านเป็นอย่างดีท่านมีทุกอย่างแล้ว แต่ท่านก็จะทำงานอยู่นั่นแหล่ะ บอกไม่ฟังขอร้องก็ไม่ฟังจนดิฉันต้องขู่ว่า ถ้าไม่หยูดต่อไป นี้จะไม่กลับมาหาอีกเลย ท่านแก่แล้วก็เหมือนเด็กพอเราพูดแค่นั้นท่านก็กลัวและก็เลิกทำแถมไปบ่นให้พี่สาวฟังอีกด้วยกลัวลูกไม่รัก อันนี้เป็นความน่ารัก ของคนแก่เลยค่ะ เขียนถึงตอนนี้ก็อดคิดถึงท่านไม่ไหวค่ะ) ตอนเช้าวันเสาร์แม่ก็ได้เตรียมตัวกลับบ้าน ทุกคนก็ออกมาส่งแม่ที่รถ และดิฉันก็ได้ควักเงินให้แม่ไปสองพันบาท พอไปส่งแม่กลับมาจากหมอชิต แล้วพอกลับถึงบ้านกำลังจะเดินไปเอาผ้ามาซัก แม่ต้องซึ่งนั่งอยู่ในห้องรับแขกก็ได้เรียกดิฉันว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แม่ต้อง: น้องเล็กแม่ไม่รู้นะว่าตอนนี้น้องเล็กยังส่งเงินให้แม่น้องเล็กหรือเปล่า แต่น้องเล็กอย่าลืมนะว่าตัวเองน่ะแต่งงานแล้วไม่ใช่คนโสดเหมือนก่อน จะทำอะไรก็ให้คิดถึงอนาคตตัวเองบ้าง ดิฉัน: เอ่อ แม่คะตั้งแต่แต่งงานมาเนี่ยหนูยังไม่ได้ส่งเงินให้แม่ใช้เลยนะคะก็พึ่งจะได้ให้ท่านวันนี้เองสองพัน และอีกอย่างเงินนั้นก็เป็นเงินเดือนของหนูเองหนูไม่ได้ไปเบียดเบียนต้องเลยนะคะ แม่ต้อง: จะเงินใครมันก็เหมือนกันแหล่ะผัวเมียกันยังไงก็กระเป๋าใบเดียวกัน แม่ก็บอกไว้ก่อน และอีกอย่างน้องเล็กก็มีพี่น้องอยูหลายคนไม่ใช่หรือก็ให้เขาดูแลแม่บ้างสิ พูดจบก็เดินจากไปปล่อยให้ดิฉันงงอยู่และน้อยใจอยู่ไม่หาย เพราะตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่ในบ้านดิฉันก็ได้จ่ายเงินให้แม่เป็นค่ากับข้าวค่าน้ำค่าไฟ เดือนละสองพันบาท และตั้งแต่ที่ดิฉันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านแม่ก็ให้พวกเราซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเข้ามาใหม่หมดเลย ไม่ว่าจะเป็นทีวี ต้เย็น พัดลม และ อะไรเล็กๆน้อยเป็นต้น โดยท่านบอกว่ามันเก่ามากแล้ว สวนอันเก่าท่านก็ขายให้กับร้านรับซื้อของเก่าไป ทั้งๆที่ตอนนั้นทางบ้านดิฉันไม่มีเครื่องใช้ ไฟฟ้าใดๆเลยขนาดพัดลมยังไม่มีเลย พอถึงหน้าร้อนก็ต้องเอากระดาษมาพัดจนหลับไปเองนั่นล่ะ ดิฉันก็ได้แต่นึกอยู่ในใจว่าที่ตัวเองจะเอาไม่เห็นนึก เลยว่าลูกต้องสร้างฐานะ ได้แต่นึกว่าทำไมแม่ต้องถึงเป็นคนที่จิตใจคับแคบแบบนี้ ทั้งๆที่ฐานะทางบ้านท่านก็จัดอยู่ระดับปานกลาง พ่อกับแม่ของต้องมี อาชีพปล่อยเงินกู้ดอกร้อยละยี่สิบ(โหดมากๆ) และก็อู่ซ่อมรถเล็กๆอีก ดิฉันวันนั้นซักผ้าไปสมองก็คิดอยู่กับคำพูดของแม่ต้อง มิหนำซ้ำเงินที่จ่ายค่ากับ ข้าวให้ท่านแต่ละเดือนนั้นมันก็เป็นเงินเดือนของดิฉัน เพราะเราได้ตกลงกันว่าเงินเดือนต้องมากกว่าก็จะเอาเงินส่วนนั้นเก็บเข้าธนาคารไปเลยส่วนเงิน เดือนดิฉันก็เป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้านไป แต่ทุกท่านรู้ไหมคะว่าเงินเก็บนั่นน่ะเปิดเป็นชื่อต้องคนเดียว อันนี้ก็เป็นความคิดของแม่ต้องอีกนั่นแหล่ะ ท่านบอกว่าเปิดเป็นชื่อคนเดียวจะสะดวกกว่าเผื่อเวลาฉุกเฉินอยากใช้เงินก็ไปเบิกได้เลยไม่ต้องกระเตงกันไป ตอนแรกดิฉันก็ไม่เห็นด้วยหรอกแต่ก็ไม่ ได้ว่าอะไรเพราะไม่อยากมีปัญหา และอีกอย่างตั้งแต่แต่งงานกันมาต้องก็เป็นคนดีไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย ไม่เคยทำอะไรให้เสียใจนอกจากจะเชื่อ ฟังแม่มากๆเท่านั้นเอง ดิฉันนึกแล้วล่ะว่ายังไงจะต้องคุยเรื่องนี้กับต้องเพราะเห็นว่ามันมากไปจริงๆ และดิฉันก็ได้ชวนต้องไปทานข้าวนอกบ้านเพราะจะได้คุยกันตามลำพัง.... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 3 ก.ค. 52 03:32:10 A:62.203.100.57 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ติดตามด้วยคนค่ะ.... จากคุณ : chobitshe - [ 3 ก.ค. 52 03:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เย็นวันนั้นเราก็ได้ไปทานข้าวนอกบ้านกันตามลำพัง และดิฉันก็เป็นฝ่ายเรื่มเลย ดิฉัน: ต้องวันนี้นะแม่ต้องคุยกับน้องเล็กเรื่องเงินที่ให้แม่เมื่อเช้าสองพันดูเหมิอนว่ามันจะกลายเป็นเรื่องนะ น้องเล็กว่าเราควรจะแยกไปอยู่กันเองดี กว่า เพราะน้องเล็กกลัวว่าวันข้างหน้าน้องกับแม่ต้องจะทะเลาะกันจนถึงขั้นไม่มองหน้ากันเลย ตอนนี้เรื่องมันยังไม่เกิดเราควรตัดไฟเสียแต่ต้นลมนะ ต้อง: เฮ้ย น้องเล็กเรื่องแค่นี้พี่มองว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ และอีกอย่างแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรรุนแรงไม่ใช่เหรอเราคิดมากไปเองหรือเปล่า ดิฉันนึกอยู่ในใจแล้วว่าต้องจะต้องพูดแบบนี้ ดิฉัน แต่น้องเล็กอึดอัดนะ และอีกอย่างน้องเล้กเหนื่อยมากๆกับงานบ้านเนี่ยเราแทบไม่มีเวลาไปใหนมาด้วยกันเลยนะ ตอนยังไม่แต่งเรายังได้ไป โน่นไปนี่กันอยู่เลย แต่ตอนนี้ไม่มีเลย น้องเล็กว่ามันไม่ค่อยดีนะชีวิตคู่เราควรจะอยู่กันเองตัดสินใจกันเอง น้องเล็กไม่อยากให้แม่ต้องมาวุ่นวายกับเรา มากนักน้องเล็กบอกตรงๆว่าไม่ชอบเลย (ต้องเรื่มมีสีหน้าไม่สะบายใจ อันนั้นก็แม่ อันนี้ก็เมีย) ต้อง เอาน่ายังไงก็อดทนอยู่ไปก่อนละกันรอให้เก็บตังค์ได้มากกว่านี้ แล้วพี่จะพาย้ายไปอยู่หอพัก ตอนนี้เราก็ไม่จ่ายค่าใช้จ่ายอะไรเลยอยู่กินก็ กับพ่อกับแม่หมด (ดิฉันก็นึกงงอยู่ในใจว่าสงสัยแม่ไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าดิฉันได้ให้ท่านค่ากับข้าวทุกเดือน แต่ดิฉันก็ไม่อยากพูดมากก็เฉยๆไป ได้ แต่นึกอยู่ในใจว่าถ้าวันใหนมันไม่ไหวจริงแล้วค่อยเล่าอีกทีละกัน... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 3 ก.ค. 52 03:59:02 A:62.203.100.57 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ  คุณเป็นคนจิตใจดี กตัญญู  เข้มแข็งและอดทนมากค่ะ ขอบคุณที่เอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟังค่ะ  จะเข้ามาติดตามต่อนะคะ จากคุณ : Bayfern - [ 3 ก.ค. 52 08:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 69 รอติดตามอยู่นะครับ จากคุณ : pakeclub - [ 3 ก.ค. 52 08:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ผมติดตามมาตลอดนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้พลังนิ้ว (ในการพิมพ์) ของคุณนะครับ จากคุณ : Thunke8 - [ 3 ก.ค. 52 09:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ติดตามอยู่นะคะ       ตั้งแต่ต้นเลยค่ะ    เรื่องราวเยอะพอดูแต่เชื่อว่าคงเพิ่งเป็นการเริ่มต้นส่วนนึงใช่ไหมคะ         ชีวิตคนเราก็แบบนี้    ดำเนินกันไปในแต่ละวันผ่านอะไรๆกันมามากมายเลยจริงๆ  บางเรื่องบางราวไม่น่าเชื่อว่าจะผ่านมันมาได้   ยังไงรอติดตามอยู่และขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ จากคุณ : เฮ้าส์1 (เฮ้าส์1) - [ 3 ก.ค. 52 09:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านต่อเช่นกันคะ จากคุณ : townthara - [ 3 ก.ค. 52 10:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 73 เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านเหมือนกันค่ะ จากคุณ : gadeja - [ 3 ก.ค. 52 13:35:27 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ขอบคุณที่เอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟังค่ะ  จะเข้ามาติดตามต่อนะคะ จากคุณ : Mudblood Lady No.7 @ Daigon - [ 3 ก.ค. 52 15:44:25 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขอบคุณค่ะทุกๆท่านที่ส่งกำลังใจมาให้ในทุกๆด้านค่ะ และขอบคุณสำหรับการติดตามอ่าน งั้นต่อก่อนละกันนะคะ หลังจากทานอาหารเสร็จเราก็ได้พากันกลับบ้าน ในใจดิฉันตอนนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้สบายใจขึ้นมาเลยเพราะการคุยกับต้องวันนั้นถือว่า ได้แต่คุยไม่ ได้ทำอะไรเลย ตกลงเราก็อยู่กันไปอย่างนั้นก็บครอบครัว นับวันแม่ต้องก็ยิ่งเคี่ยวและจู้จี้จุกจิกมากขึ้น และดิฉันคิดว่าคงจะมีไม่กี่คนที่จะทนได้ ขนาดว่า ดิฉันเป็นคนที่มีความอดทนสูงวันนึงยังทนไม่ได้เลยค่ะ ส่วนรายละเอียดไม่ขอเล่านะคะเพราะมองว่ามันจบไปแล้ว และทุกวันนี้ดิฉันก็อโหสิกรรมให้เขา เหล่านั้นหมดแล้ว ดิฉันก็ได้แต่อดทนอยู่ไปอย่างนั้นจนกระทั่งดิฉันได้เรียนจบ ปวส ดิฉันก็กะว่าจะมองหางานใหม่บริษัทที่มั่นคงกว่าเดิม แต่ดิฉันก็ท้อง ได้หนึ่งเดือนเสียก่อน ก็เลยส่งผลให้ไปทำงานที่อื่นไม่ได้เพราะเราท้อง ตอนแรกดิฉันก็สับสนมากเพราะเราก็ยังเด็กอยู่บ้านก็ยังไม่มีเป็นของตัวเอง แต่ใน เมื่อมันพลาดเราคนเป็นแม่ยังไงก็รับได้อยู่แล้ว แล้วเย็นวันนั้นดิฉันก็ได้บอกเรื่องตั้งท้องให้ต้องรับทราบ แต่สิ่งที่ช๊อคดิฉันมากและเป็นครั้งแรกที่ต้องได้ ทำร้ายจิตใจดิฉันอย่างรุนแรง แทนที่เขาจะดีใจที่เขากำลังจะเป็นพ่อคน เขากลับบอกดิฉันว่า ต้อง: ไปเอาเด็กออกซะ สั้นๆและห้วนๆ ดิฉัน ไม่ เป็นตายร้ายดียังไงชั้นก็ไม่ไปเอาออก ถ้าคุณรับไม่ได้ก็เลิกกันไปเลย ชั้นมีปัญญาเลี้ยงลูกชั้นแน่นอน แล้วไม่ให้ใครมายุ่งเลย พูดไปก็ ร้องให้ไป เพราะโกรธและก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะให้เราฆ่าชีวิตที่บริสุทธิ์ ที่ไม่รู้เรื่องอิโหน่อิเหน่เลย และที่สำคัญคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาแท้ๆ ต้อง: ไปเอาออกๆ อย่าทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ดิฉัน: แต่สำหรับ ก สระ อู (คำหยาบมาก ) มันเป็นเรื่องใหญ่ ซึ่งคำๆนี้ดิฉันไม่เคยใช้มันเลยกับคนที่ขึ้นว่าเป็นสามีเรา แต่วันนั้นมันฟิวขาด เก็บ อารมณ์ไม่ไหวและอีกอย่างคงเป็นเพราะเราท้องด้วยมั๊ง ต้อง: อย่าขึ้น ก กับพี่นะ ดิฉัน: ก จะพูดแล้ว ม จะทำไม พูดเสร็จดิฉันก้ทั้งรองไห้ และกำลังจะเดินออกจากบ้านแล้วได้ร้องตะโกนบอกต้องว่าไม่ต้องตามมา ทุกคนที่ได้ยิน เสียงดังโหวกเหวกโววายก็เข้ามาดูว่าเป็นอะไร แม่ต้องก็มิวายจะถามต้นสายปลายเหตุ เพราะดันไปแตะต้องลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่าน ท่านก็ว่า ดิฉันไปหลายคำด้วยคำพูดที่ค่อนข้างรุนแรงอยู่เหมือนกัน แม่ต้อง: นี่เธอมันชักจะมากไปแล้วนะ ตั้งแต่เลี้ยงมาเนี่ยชั้นยังไม่เคยพูด ก กับลูกชั้นเลย นี่เธอเป็นแค่เมียไม่มีสิทธิ์ มาอยู่เมืองกรุงตั้งนานหัดมี มารยาทผู้ดีบ้างอย่าเอานิสัยบ้านนอกๆมาใช้แถวนี้ ดิฉัน: แม่คะถ้าหนูจะขออะไรแม่ซักอย่างจะได้ไหมคะ ตั้งแต่หนูเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้หนูยอมให้แม่โขกสับหนูมาโดยตลอด ทั้งๆที่แม่ของหนูที่ เลี้ยงหนูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกก็ไม่เคยทำแบบนี้กับหนูเหมือนกัน แม่อย่ามายุ่งกับครอบครัวหนูได้ไหมคะมันเป็นเรื่องของเราสองคนที่ต้องคุยกัน ทุกครั้ง ที่เรามีปัญหากัน มีสักครั้งไหมคะแม่ที่แม่จะเรียกลูกแม่มาตักเตือนต่อหน้าทั้งสองคน นี่ไม่มี แม่ได้แต่เรียกหนูไปตำหนิตลอด หนูมองว่ามันไม่ยุติธรรม นะคะ และแม่ก็ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่พอ แม่ต้อง: (โกรธอย่างแรง พร้องชี้หน้าว่าดิฉัน) เออชั้นมันไม่ดี ถ้าหากว่าชั้นไม่ดีอยู่ไปก็ไม่มีความสุข พูดพร้อมหันไปหาต้อง พร้อมบอกว่าดูเมียต้อง ซิ แตะนิดหน่อยไม่ได้เลย แม่มันไม่ดี ถ้าเมียต้องไม่อยากอยู่ก็พากันไปอยู่ที่อื่นเลย (ไล่นั่นแหล่ะค่ะคุณผู้อ่าน) พูดจบสะบัดตูดงอนหนีเข้าบ้านไปเลย วันนั้นพ่อต้องไม่อยู่เลยไม่มีใครมาเครียร์ปัญหา ต้อง: เห็นไหมน้องเล็กทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรืองใหญ่จนได้ ทำให้แม่โกธรจนได้ ดิฉัน: ต้องเคยเห็นใจน้องเล็กไหมเคยแคร์น้องเล็กไหม (พูดไปร้องไห้ไปไม่อายคนเดินผ่านไปมาแถวนั้น) น้องเล็กรู้ว่าการรักแม่เป็นสิ่งดีและเป็น สิ่งที่ต้องควรกระทำ เพราะน้องเล็กก็รักแม่ของน้องเล็กเหมือนกัน แต่ต้องก็ต้องแยกให้ออกระหว่างแม่กับเมีย ต้องคิดนะว่าในอนาคตข้างหน้าถ้าไม่มี พ่อแม่ต้องแล้วใครจะเป็นคนเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กับต้อง ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับต้องอยู่จนนาทีสุดท้ายหากต้องจะตาย ถ้าหากไม่ใช่น้องเล็กแล้ว ต้องบอกหน่อยซิว่าเป็นใคร น้องเล็กเป็นเมียที่ดีมาตลอดเคยทำอะไรให้เสื่อมเสียชื่อเสียงวงตะกูลต้องบ้างไหมก็ไม่มี ต้องก็คิดเอาละกันนะถ้ายังรัก น้องเล็กอยู่บ้าง แต่สำหรับน้องเล็กน้องเล็กจะไม่ขออยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไป พูดจบดิฉันก็จะเดือนออกไปข้างนอกหาเพื่อน ต้องก็ได้เข้ามาฉุดไว้กลัวดิฉัน จะฆ่าตัวตาย ต้อง: น้องเล็กจะไปใหน งั้นพี่ไปด้วย ดิฉัน: ไม่ต้อง ต้องอยู่บ้านนี่แหล่ะ ใช้เวลาคิดว่าต้องจะเอายังไงกับชิวิตตัวเอง โดยที่ไม่ต้องให้ใครมาชี้แนะนะ คิดเอง เดี๋ยวน้องเล็กจะกลับมาเอา คำตอบ และไม่ต้องกลัวนะว่าน้องเล็กจะคิดสั้น น้องเล็กเจออะไรที่หนักๆมานักต่อนักแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่สามารถทำให้น้องเล็กตายได้หรอก พูดจบดิฉันก็ เดินจากไปเลยในใจก็คิดว่าไม่กลับมาอีกแล้วบ้านหลังนี้ขอไปตายเอาดาบหน้า.... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 3 ก.ค. 52 16:47:23 A:62.203.112.246 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เป็นกำลังใจให้ครับพี่ คนอะไร ใจร้ายจริงๆ จะฆ่าได้แม่แต่ลูกตัวเอง มารออ่านต่อเหมือนเดิมครับ แหะๆ จากคุณ : ballacovski (Ballacovski) - [ 3 ก.ค. 52 17:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 77 เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : Mukgujung - [ 3 ก.ค. 52 17:53:21 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ปัญหาครอบครัว ถ้าอยู่กันสองคนก็แก้ที่คนสองคน แต่ถ้าอยู่หลายคนก็หลายปัญหา โดยเฉพาะปัญหาคลาสสิคของ " แม่ปั๋ว " ยังรอติดตามตอนต่อไปอยู่เรื่อยๆ นะคะ ^^ จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 3 ก.ค. 52 18:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 79 กำลังเข้มข้นเลย จากคุณ : seeker - [ 3 ก.ค. 52 19:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เป็นกำลังใจให้นะคะ ปัญหาแม่ปั๋วลูกสะใภ้นี่ มีทุกที่จริงๆ ค่ะ เราคิดว่า แม่ปั๋วนี่ก็เหมือนซื้อหวยนะคะ ถ้าได้ดีก็สบาย แต่ถ้าได้ร้ายๆ ก็แจ็คพอตเลยอะค่ะ ปล.ติดตามอยู่นะคะ อิอิ อ่านรวดเดียวจบ จากคุณ : แง๊ว (หน้าแง๊ว~*) - [ 3 ก.ค. 52 19:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 81 น่านสิคะ ป้าลิ ปัญหาคลาสสิคอันเนี้ย ต้องปล่อยๆ ไป ไม่งั้นก็บ้าค่ะ ว่าไปนั่น เกดเองก็ใกล้แล้วล่ะ ขนาดอยู่ไกลกันขนาดนี้นะเนี่ย จากคุณ : gadeja - [ 3 ก.ค. 52 19:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ดิฉันได้หายไปจากบ้านนานกว่าสองชั่วโมงก็ยังไม่ได้กลับบ้าน ดิฉันไปหาเพื่อนที่เราเคยพักด้วยกัน ไปนั้งปรับทุกข์ให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็ได้แต่รับฟัง เพราะมันเป็นปัญหาครอบครัว เขาก็ช่วยอะไรมากไม่ด้ เพื่อนก็ได้แต่บอกให้ใจเย็นๆค่อยๆคุยกัน ดิฉันก็เอาแต่ร้องไห้เสียใจกับคำพูดของเขาที่จะให้ฆ่า ลูก ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ยินจากปากของเขาเลย ทั้งเจ็บใจแม่สามีด้วย เกือบจะสี่ทุ่มดิฉันกะว่าจะไม่กลับบ้านแล้ว ลองดูว่าต้องเขาจะมาตามหรือเปล่า ถ้า ไม่มาก็เป็นอันว่าทางใครทางมัน ดิฉันก็จะไปเก็บข้าวของพร้อมด้วยชีวิตน้อยๆที่อยู่ในท้องของดิฉันไปเท่านั้นเอง สักพักต้องก็มาตามดิฉันกลับบ้าน บอกว่ามีอะไรก็ไปคุยกันที่บ้าน ดิฉันก็เกรงใจเพื่อนด้วยก็เลยยอมกลับ พอกลับถึงบ้านทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว คืนนั้นเราก็นอนคุยกันนานมากๆ คุยกันไปจนหลับ ได้ข้อสรุปดังนี้ ต้องได้ตัดสินใจที่จะย้ายไปอยู่หอพักกับดิฉันโดยลำพัง ดิฉันก็ดีใจที่ต้องบอกอย่างนั้น และส่วนเรื่องลูกเขาก็ยอมให้ เอาไว้ ดิฉันบอกกับเขาว่าตั้งแต่แต่งงานมาเนี่ยมีวันนี้แหล่ะที่ดิฉันมีความสุขที่สุด และดิฉันยังได้บอกกับต้องว่าถ้าว่างๆเราก็มาเยี่ยมพ่อกับแม่อาทิตย์ละ ครั้งก็ได้ โดยที่ดิฉันก็จะมาด้วยเช่นกัน ตอนนั้นดิฉันไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกจริงๆของต้องจะเป็นอย่างไร เพราะดิฉันคิดเห็นเพียงแต่ลูกในท้องเท่านั้น พอเราตกลงกันได้วันต่อมาเราก็ตะเวนไปหาบ้านเช่าซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากพ่อแม่ของต้องนัก ความสัมพันธ์ของดิฉันกับแม่ต้องนาะเหรอ ไม่ดีเลย จากเมื่อ ก่อนนี่พูดยังมองหน้าดิฉันอยู่ ตอนนั้นแม้แต่หน้าก็ไม่อยากมอง ส่วนดิฉันถือว่าเป็นเด็กก็ไม่ได้แสดงกริยาร้ายโต้ตอบเพราะเดี๋ยวท่านจะว่า คนบ้านนอก ไม่พัฒนาอีก ดิฉันก็ได้แต่นึกในใจว่าช่างเถอะต่อไปนี้ก็ไม่ได้เห็นหน้ากันทุกวัน สร้างความลำบากใจให้ดิฉันแล้ว หลังจากที่เราย้ายมามาอยู่กันโดยลำพังแล้วก็ถือว่าครอบครัวกลายเป็นครอบครัวมากขึ้น ดิฉันก็เหนื่อยน้อยลงเพราะไม่ต้องแบกภาระทั้งหมดใน บ้านหลังใหญ่เหมือนเดิม เรื่องอาหารการกินดิฉันก็ดูแลเหมือนเดิมตลอดจนเรื่องงานบ้านงานเรือน เพียงแต่บางครั้งก็มีขี้เกียจบ้าง แต่ก็ยังไงก็ได้เพราะ เราอยู่กันสองคน ทำงานต่อไปได้อีกแค่เดือนเดียวดิฉันก็ไปไม่ได้เพราะแพ้ท้องอย่างรุนแรง จนต้องบอกให้ลาออกจากงาน ตอนนั้นเราก็มีเงินเก็บอยู่ พอที่จะใช้สอยจนกระทั่งลูกเกิดนั่นแหล่ะ ดิฉันก็ได้ลาออกจากงานอยู่บ้านเฉยๆก็เบื่อ ดิฉันก็เลยลองไปหาเพื่อนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมาชวนทำธุระกิจขาย ตรงอยู่ หลังจากนั้นดิฉันก็ได้ทำธุระกิจกับเพื่อนก็ได้เงินไม่มากมายอะไรแต่ก็ถือว่าเป็นค่ากับข้าว ช่วยแบ่งเบาภาระของต้องได้บ้าง บางครั้งแม่ก็คอยลง มาดูเป็นเดือนๆแล้วท่านก็จะกลับไป เพราะท่านก็เป็นห่วงดิฉัน เพราะเป็นท้องแรก ดิฉันก็ได้คุยกับแม่ไว้ก่อนหน้านั้นว่า ถ้าคลอดแล้วให้แม่มาช่วย เลี้ยงให้หน่อยนะ ท่าก็ไมมีปัญหาอะไร แต่ท่านก็อยากให้ดิฉันไปคลอดที่ ตจว เพราะ ที่นี่มันเป็นห้องเล็กๆ อากาศไม่ถ่ายเทและอีกอย่างดิฉันจะได้อยู่ ไฟ แม่บอกว่าภายในอนาคตจะได้ไม่ปัญหาทางสุขภาพ ท่านกล่าว แต่อันนี้ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าจริงกรือเปล่า เพราะเป็นความาเชื่อของคนสมัยโบราณ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 3 ก.ค. 52 19:57:26 A:62.203.112.246 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ดิงฉันก็บอกกับต้องว่าดิฉันจะกลับไปคลอดที่บ้านดีกว่านะเพราะแม่จะได้ดูแลดิฉันได้ด้วย แต่ต้องไม่ยอมให้กลับโดยให้เหตุผลว่า บ้านของดิฉันมัน อยู่ไกลจากตัวเมือง ถ้าหากว่าลูกไม่สบายหนักขึ้นมาก็จะลำบาก รถราก็ไม่มี ต้องก็บอกกับแม่ว่าไม่ให้กลับหรอกนะ ถ้าแม่อยากมาช่วยก็ได้ไม่เป็นไร แม่ดิฉันท่านเป็นคนที่ง่ายๆอะไรก็ได้ ท่านไม่ก้าวก่ายการตัดสินใจของต้องเพราะท่านถือว่า วันนี้เราเป็นลูกก็จริงแต่ต้องเป็นสามีของลูกท่านก็เลยตาม ใจต้อง แม่ก็คอยลงมาดูแลบ้าง จนกระทั่งดิฉันท้องได้เจ็ดเดือน แม่เลยขอตัวกลับบ้านท่านบอกว่าใกล้ๆคลอดแล้วแม่จะลงมาหาใหม่ ตอนนั้นดิฉันก็ไม่ แพ้อะไรแล้วก็ถือว่าเป็นปกติ บางครั้งยังไปทำหน้าใหห้ลูกค้าอยู่เลย เพราะดิฉันขายพวกเครื่องสำอางค์อยู่ แต่ก็ยังเป็นระบบขายตรงอยู่ ดิฉันนึกในใจ ว่าลูกจะต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ เพราะตอนนั้นดิฉันรักสวยรักงามมาก... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 3 ก.ค. 52 20:13:19 A:62.203.112.246 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 84 มาโผล่ให้กำลังใจอีกครั้ง จากคุณ : Imperio - [ 3 ก.ค. 52 20:23:05 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มานั่งรอ ติดตามตอนต่อไปคะ จากคุณ : Toy Seven Kings - [ 3 ก.ค. 52 20:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ขอทายว่า เป็นผู้ชาย ไม่มีเหตุผลนะ จากคุณ : BluemirroR - [ 3 ก.ค. 52 21:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 87 นั่งอ่านเงียบๆ ไม่กล้า ท้วงติง เดี๋ยวคนท้อง น้อยใจ ขำๆ ค่ะ แซวเล่น แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 52 21:55:42 จากคุณ : แจกันสวย (เปรมสินี) - [ 3 ก.ค. 52 21:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 88 พอย่างเข้าเดือนที่เก้าไปนิดหน่อย ดิฉันก็คลอดก่อนกำหนด ดิฉันจึงให้ต้องโทรไปบอกกับแม่ให้ลงมาด่วน พอแม่ทราบข่าวท่านก็รีบลงมาทันที ดิฉัน คลอดโดยวิธีธรรมชาติ มันเป็นอะไรที่ทรมานมาก ตั้งแต่เกิดมาดิฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับวันคลอดลูก (ท่านใดที่เป็นผู้หญิงและผ่าน เหตุการณ์นั้นมาจะรู้ดี ส่วนท่านใดที่เป็นผู้ชาย วันเกิดของคุณคนแรกที่คุณจะนึกถึงคือแม่นะคะ โทรหาก่อนแล้วค่อยไปฉลองวันเกิด) ดิฉันปวดท้องคลอด ตั้งแต่ตีห้าแล้ก็ไปคลอดตีห้าของอีกวัน ดิฉันได้แต่คิดว่าไม่รู้จะรอดหรือเปล่าทำไมมันเป็นแบบนี้ ต้องมาส่งเสร็จก็กลับบ้านเลยไม่อยู่ให้กำลังใจเลย ดิฉัน ทั้งกลัวและก็เจ็บ และคิดถึงแม่มาก และได้แต่ภาวะนาขอให้คลอดมาเร็วๆเพราะมันทรมานเหลือเกิน พอตีห้าครึ่งดิฉันก็คลอดได้ลูกส่าวจริงๆ ดิฉันดีใจ มากๆจนร้องไห้เพราะนั่นคือชีวิตน้อยๆที่พึ่งลืมตาดูโลก และคำถามแรกที่ดิฉันถามพยาบาลคือ ลูกหนูครบสามสิบสองประการไหมคะ พอพยาบาล บอกทุกอย่างปกติดี ดิฉันก็สบายใจ ดิฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาล สามคืนมีเพียงต้องและเพื่อนๆเท่านั้นที่มาเยี่ยม ไม่มีใครในครอบครัวของต้องมา เยี่ยมดิฉันเลย แต่ดิฉันก็คิดว่าเขาไม่ว่างคงรอให้เราออกจากโรงพยาบาลก่อน พอวันที่ดิฉันออกจากโรงบาลมาแม่ก็มาถึงพอดี ก็ดีหน่อยแม่ช่วยดิฉัน ทั้งหมดเลย เพราะดิฉันเป็นคุณแม่มือใหม่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกเลย เลี้ยงได้ประมาณสองอาทิตย์และดิฉันก็แข็งแรงขึ้นมาบ้างนิดหน่อยแม่ก็เลย ถามดิฉันว่าแม่ขอกลับบ้านไปสั่งงานพี่สาวเกี่ยวกับเรื่องนาหน่อย เพราะตอนนั้นมันหน้านาพอดี แม่บอกว่าไปไม่นาน สอง สามวันก็ลงมาแล้วล่ะ ดิฉันก็ ให้แม่กลับไปเพราะแค่สองสามวันเอง พอแม่กลับไปแล้ว วันรุ่งขึ้น แม่ต้องและครอบครัวก็มาเยี่ยม พอมาถึงนั่งยังไม่ทันไรเลยก็บอกให้ดิฉันเก็บของไปอยู่บ้านใหญ่ แม่ต้อง: น้องเล็กไปเก็บของไปอยู่บ้านใหญ่สักพัก ไปพักฟื้นที่โน่นก่อน ที่นี่ห้องเล็กยังกะรังหนู ดิฉัน: แต่แม่หนูเขาจะลงมาช่วยอยู่นะคะแกชึ้นไปธุระอีกไม่กี่วันก็จะลงมาแล้ว ดิฉันบอกแบบนั้นไปแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธตรงๆ เพราะใจจริงดิฉันก็ไม่อยากกลับไปอีก แม่ต้อง: ก็ไม่ต้องให้แม่ลงมาหรอกหน้านาแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วใครจะทำให้ล่ะ (สงสัยต้องารายงานไม่งั้นไม่รู้ว่าแม่กลับไปเรื่องนาหรอก ทำอะไรไม่ปรึกษาอีกแล้ว) พ่อต้อง: นะน้องเล็ก กลับไปอยู่บ้านเราก่อนพอแข็งแรงดีแล้วค่อยกลับมาใหม่ก็เห็นแก่เจ้าตัวเล็กมันเถอะ เรื่องอะไรๆที่มันผ่านทาก็ไม่ต้องคิดมาก หรอก อะไรแล้วไปแล้วก็ให้มมันแล้วกันไป แม่เค้าก็ไม่ได้โกรธอะไรแล้ว ตอนนั้นดิฉันก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ในใจก็ไม่อยากไปเลย ส่วนต้องก็พูดเสริมว่าให้ไปอยู่ที่บ้านใหญ่นั่นแหละ ดีแล้วให้เชื่อพ่อกับแม่ ดิฉันก็จำเป็น ต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกด้วยความหวั่นใจ แต่อีกใจนึงคิดว่าแม่ต้องคงไม่อะไรแล้วล่ะ เผื่อบางทีเห็นหน้าหลานแล้วเลิกนิสัยแบบเดิม ต้องก็ได้แต่ โทรไปบอกแม่ดิฉันไม่ให้ลงมาแล้วเพราะแม่ต้องจะคอยดูแลแทน วันแรกที่เรากลับไปนั้นตรงกับเสาร์อาทิตย์ ต้องก็ได้อยู่ทีบ้านด้วย ทุกคนช่วยเหลือดิฉันดีมากเลย ตกตอนเย็นมาแม่ต้องก็เรียกใช้ลูกสาวเค้าให้มาต้ม น้ำร้อนให้ดิฉันอาบ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นดิฉันยังไม่เคยเห็นท่านเรียกใช้ลูกสาวเลย น้องของต้องก็มาต้มน้ำให้ตามคำส่งแม่ ดิฉันก็นึกดีใจมากๆเลยที่แม่ เปลี่ยนไป สงสัยคงเป็นเพราะหลานแน่ๆ ดิฉันดีใจมากว่าต่อไปนี้แม่ต้องคงจะเอ็นดูดิฉันและลูกแล้ว เป็นอยู่อย่างนี้อาทิตย์หนึ่งหลังจากนั้นก็แบบเดิม ให้ดิฉันทำงานบ้านให้เหมือนเดิมอ้างว่าเดี๋ยวแม่ดูลูกให้ ตอนเช้าก็ให้ดิฉันฉันทำโน่นนี่ให้ทั้งที่แผลดิฉันไม่ได้หายดีเลยเดินก็ยังไม่สะดวก ดิฉันก็เริ่มมี ความรู้สึกแบบเก่าอีก ไม่อยากอยู่อยากกลับไปอยู่ที่หอ พอได้โอกาสดิฉันก็ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ต้องฟัง แต่คราวนี้ต้องไม่เชื่อแถมมาหาว่าดิฉันใส่ร้าย แม่ของเขา เขาบอกที่ผ่านมาเขาไม่อยากเรื่องมากกับดิฉันแต่ตอนนี้เขาไม่ฟังดิฉันแล้ว เขาเริ่มพูดจาด้วยวาจารุนแรงว่า ต้อง: ทำไมถ้าอยู่กับแม่มันจะตายใช่ไหม ดิฉัน:ไม่โต้ตอบ เพราะเสียใจมาก และก็นึกว่าถ้าสามีเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้จะอยู่กันสักกี่น้ำ ไม่รู้จักโต อะไรๆก็วิ่งหาแม่หมด ดิฉันก็ทนได้แต่บอกตัวเองว่าทน เอาแค่สามเดือนเอง พอลูกโตหน่อยค่อยจ้างคนเลี้ยง เช้าก็ไปส่งเย็นก็ไปรับ เมื่อก่อนอยู่มาเป็นปียังไม่ตายเลย อยู่ต่อซักเดือนคงไม่ตายหรอก ดิฉัน พูดกับตัวเอง จากเมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้านด้วยกันสสองคนต้องจะเป็นอีกคน แต่มาอยู่กับแม่ก็ทำเป็นข่มเมียใส่แม่ ดิฉันมีความรู้สึกอย่างนั้น นานวันเข้า เราก็เริ่มมีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งเบาะแว้งกันเรื่อยๆ ปัญหาก็เกิดจากแม่ของต้องกับดิฉันนั้นเอง พอลูกอายุครบสามเดือนดิฉันก็ได้ไปสมัครงานใหม่ และ ดิฉันก็ได้งานใหม่ที่ดีกว่าเก่าเงินเดือนก็ใช้ได้และที่สำคัญเป็นบริษัทที่มั่นคง ทันที่ทีได้งานบริษัทก็ไห้เริ่มงานเลย แต่น่าขันนะคะเพราะดิฉันไปสมัคร เป็น พนง การตลาด ฝ่ายบุคคลกลับไม่รับและยัดเยียดตำแหน่งลูกค้าสัมพนธ์ให้โดยให้เหตุผลว่าดิฉันก็หน้าตาดีเวลาลูกค้ามาติดต่องานก็จะได้ เจริญหูเจริญตา เงินเดือนเท่ากัน แต่มีค่าแต่งตัวให้เดือนละหนึ่งพันบาท นาทีนั้นดิฉันไม่คิดมากเลย ว่าเราชอบหรือเปล่าตำแหน่งนี้ดิฉันตอบตกลงเลย เพราะอย่างน้อยดิฉันก็ได้ค่านมลูกเพิ่มขึ้น... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 3 ก.ค. 52 22:04:27 A:62.203.112.246 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 89 มาติดตามอย่างใกล้ชิด นะคะ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ - [ 3 ก.ค. 52 22:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ติดตามอยู่เช่นกันครับ เป็นคนเข้มแข็งมาก ๆ เลยนะครับ ชื่นชม ^^ จากคุณ : jay_sung - [ 4 ก.ค. 52 00:58:38 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ติดตามมาตั้งแต่ต้นแล้วค่ะ มาให้แรงใจเขียนเรื่องราวเพิ่มเยอะๆ อีกคนนะคะ อยู่บ้านว่างมากมารออ่านตลอดเลยค่ะ เราก็เป็นอีกคนที่ตอนนี้กำลังทำความผิดร้ายแรงกับพ่ออยู่ เพราะแอบมาแต่งงานต่างบ้านโดยที่ยังไม่ได้บอก(ถึงแม้ว่าอายุอานามก็ไม่น้อยแล้ว เลขสามเห็นๆ) รู้สึกผิดมากค่ะมาได้จะปีแล้ว ตอนนี้เริ่มทนไม่ไหวเลยต้องโทรไปเกริ่นท่านไว้ว่าสิ้นปีกลับไทยไปแต่งงานให้เตรียมคิดค่าสินสอดนะจ๊ะ แต่ก็ยังไม่กล้าบอกว่าเราจดทะเบียนทำเรื่องขอกรีนเรียบร้อยแล้ว กะไว้ว่าได้กรีนการ์ดแล้วจะบอกท่านตรงๆ ซะที เฮ้ออออ...รู้สึกแย่จังค่ะ พอได้อ่านเรื่องราวของ จขกท แล้วรู้สึกดีขึ้นบ้างค่ะ ขอบคุณนะคะที่แชร์เรื่องราวให้กัน กลับบ้านไปคราวนี้ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะตอบแทนบุญคุณท่านอย่างดี (ซึ่งก็ตอบแทนอยู่แล้วแต่อาจจะไม่มากมายอะไร) แต่...เราคิดว่าเราก็โชคดีกว่าคุณ จขกท เยอะนะคะ เพราะสามี (คนไทยแต่โตที่นี่พร้อมครอบครัว) ดีกับเรามากๆๆๆๆ แถมพ่อแม่สามีก็ดีกับเรามากๆๆๆเช่นกันค่ะ ดูแลเราอย่างดีมาตลอด ไม่ยอมให้เราทำงานให้อยู่บ้านดูแลสามีอย่างเดียว คงเป็นเพราะเรารู้จักหน้าที่งานบ้านงานเรือนไม่บกพร่อง เลยทำให้พ่อแม่ท่านยิ่งเอ็นดู จากที่ท่านเป็นคนดีอยู่แล้วด้วยมั้งคะ (แหะๆ ขอรบกวนพื้นที่ระบายนิดนึงนะคะ คงไม่ว่ากัน) ยังไงก็สู้ๆ ต่อไปนะคะ จขกท เป็นคนดีมากๆค่ะ ขอให้ผลแห่งกรรมดีส่งเสริมให้ทำมาค้าขึ้น ชีวิตเจริญรุ่งเรืองนะคะ ....แล้วจะมารอติดตามอ่านต่อไปค่ะ จากคุณ : "...Wo - Ai - Ni..." - [ 4 ก.ค. 52 02:36:57 A:98.221.2.192 X: TicketID:219455 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ดิฉันก็ได้เริ่มงานที่บริษัทแห่งใหม่ ลูกก็ยังอยู่กับคุณย่าเพราะตอนนั้นดิฉันก็ยังหาคนที่เลี้ยงลูกไม่ได้ ก็ปล่อยให้เลี้ยงกันไปก่อน พอสักพักก็ได้ คนเลี้ยงลูกก็ไปคุยกับเขาเรื่องราคาก็ได้คำตอบว่า 1500 ต่อเดือน ก็ตงลงกันว่าก็เป็นต้นเดือนหน้าจะเริ่มเอาลูกมาฝาก พอกลับถึงบ้านก็ได้บอกกับ ต้องว่า ได้คนเลี้ยงลูกแล้วนะอยู่ใกล้ๆกับหอเรานี่เอง ดิฉันกล่าว ต้องก็ไม่ได้ว่าอะไร และเย็นนั้นเราก็ไปรับลูกกลับมาจากบ้านคุณย่าตามปกติ แต่ยังไง ก่อนที่ฉันจะเอาลูกไปตามมารยาทเราก็บอกเขาเพราะอยู่ๆหายไปดิฉันก็ว่าไม่สมควร ดิฉัน: แม่คะต้นเดือนหน้า หนูได้คนเลี้ยงลูกแล้วอยู่ไม่ไกลจากหอพักหนู อ้าว: ทำไมเป็นแบบนั้นน่ะ แม่ไม่เข้าใจทำไมต้องให้คนอื่นเลี้ยง ในเมื่อแม่ก็เลี้ยงให้อยู่นี่ไง ทำไมเหรอน้องเล็กมีปัญหาอะไร กิฉัน: ปล่าวค่ะ หนูไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแต่หนูเกรงใจแม่น่ะค่ะ แม่ต้อง: ไม่เอา ไม่เอา ยังไงก็ไม่ให้ใครเลี้ยงหลานชั้นหรอก น้องเล็กจะมั่นใจได้ไงว่าเขาจะเลี้ยงได้ดีเท่ากับแม่ ไม่นะแม่ไม่ให้เอาไป ดิฉัน: แต่แม่คะ น้องพลอยลูกหนูนะคะ หนูจัดการได้ค่ะ แม่ต้อง: น้องเล็กทำไมเป็นคนดื้อแบบนี้นะ ต้องว่าไงเรื่องน้องพลอยน่ะ จะให้ใครก็ไม่รู้เลี้ยง แล้วมั่นใจได้ยังไงว่าเขาเลี้ยงดีเราไม่ได้เห็น ก็ทำงานกันทั้งคู่ ต้อง: ก็น้องเล็กน่ะแหล่ะ ต้องไม่ได้มีปัญหาอะไร ต้องก็อยากให้แม่นั้นแล่ะเป็นคนเลี้ยงที่แม่พูดมามันก็ถูก ต้องก็ไม่รู้ว่าน้องเล็กเขาคิดอะไร จัดการกันเอาเองละกันไม่อยากยุ่ง ดิฉัน: อึ้ง พูดไม่ออก (รื่องของลูกตัวเองแท้ๆไม่อยากยุ่ง) ในตอนนั้นดิฉันมีความรู้สึกว่าไม่ได้รักต้องเลยแม้แต่น้อย เริ่มเห็นความไม่เป็นผู้นำของต้องจนไม่รู้จะบรรยายเป็น คำพูดได้ บอกตรงๆก็เรื่มเบื่อเหมือนกันแต่ก็ต้องทนอยู่เพื่อลูกดิฉันเบื่อหน่ายเหลือเกินตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไง นึกแต่ถามคำถามในใจว่าแม่ต้องท่านไม่มี ความรู้สึกหรือไงว่าท่านเป็นคนที่วุ่นวายกับชีวิตของคนอื่นมากเกินไป คอยสั่งโน่นสั่งนี่โดยไม่คำนึงถึงจิตใจของคนอื่นว่าเขาอยากจะทำไหม สื่งใหนที่ตัวเองพูด ถูกหมด ไม่รับฟังคนอื่น ตอนนั้นในใจดิฉันมันเหมือนมันบอบช้ำมาก มีสามีก็เป็นลูกแหง่ ตัดสินใจอะไรเองก็ไม่ได้ ดิฉันก็เหมือนตัวคนเดียว ตกลงลูกก็ เลยต้องให้แม่ต้องเป็นคนเลี้ยง เพราะเขาไม่ยอมและตอนนั้นลูกดิฉันก็ติด ย่า ใครอุ้มก็ไม่ได้ร้องไปหมด บางครั้งดิฉันก็เอาไม่อยู่ ก็เลยจำใจให้เลี้ยง ดิฉัน:ตกลงแม่จะคิดยังไงล่ะค่ะเลี้ยงหลานเนี่ย แม่ต้อง: แม่ก็ไม่ได้คิดค่าเลี้ยงหรอกก็จ่ายมา สามพันห้า ถ้าค่านมไม่พอยังไงเดี๋ยวแม่ช่วย ( ส่วนของใช้เด็กดิฉันซื้อต่างหาก) ตกลงย่าก็เป็นคนเลี้ยงหลานตามธรรมดาคนมันอยู่ใกล้กันมันก็มักะมีปัญหามาเรื่อยๆ ตอนนั้นดิฉันก็ไม่ยอมท่านเท่าไหร่นักเพราะดิฉันคิดว่าคนเรา มันควรมีขีดจำกัด อีกอย่างดิฉันคิดเสมอว่าเราไม่ใช่ทาส จะมาข่มเหงเหมือนเก่าดิฉันไม่ยอมอีกต่อไป ด่ามาก็ด่ากลับ ว่ามาก็สวนไป เหมือนกับขิงก็ราข่า ก็แรง ต้องก็เริ่มโกรธเพราะไปเถียงกันกับแม่เขา หนักๆเข้ากลายเป็นว่าเวลาเอาลูกไปส่งดิฉันจะรออยู่ในรถไปรับก็จะรออยู่ในรถ ทำอยู่อย่างนี้เกือบปี ไม่คุยกันเลยจริงๆแม่ต้องก็ได้แต่พูดประชดว่าถ้าได้เมียดีก็เป็นศรีแก่ตัวถ้าได้ไม่ดีชีวิตก็มัวหมอง บางทีมียุให้เลิกกันก็มี ดิฉันก็ไม่ได้สนใจอยากเลิกก็ เลิก ลำพังเงินเดือนดิฉันถึงไม่มากก็เลี้ยงลูกได้ ความสำพันธ์ของดิฉันกับต้องก็แย่ลงๆ บางครั้งทะเลาะกันหนักๆถึงขั้นลงไม่ลงมือก็มี ดิฉันเลยว่าถ้า เป็นแบบนี้มันคงอยู่กันไม่ได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาดิฉันยังไม่เคยเห็นพ่อลงไม้ลงมือกับแม่เลย ดิฉันทนไม่ได้ก็เลยโทรไปฟ้องพ่อต้อง เพราะในตอนนั้น ดิฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร พ่อต้องท่านได้ยินท่านก็โกรธมาก ท่านบอกว่าทำแบบนี้ไม่ได้เป็นลูกผู้ชาย ดิฉันก็บอกกับพ่อต้องว่าไม่ไหวแล้วถ้าถึงขั้นนี้ แล้วดิฉันจะขอเลิก พ่อบอกใจเย็นๆเดี๋ยวพ่อจะไปเครียร์ให้ แต่ในใจดิฉันตอนนั้นมันไม่ได้แล้ว ยังไงก็ต้องเลิก ตอนมีเรื่องกันต้องก็ไม่ได้กลับมา นอนบ้านตั้งหลายวัน ดิฉันก็คิดถึงลูกก็ได้แต่นอนร้องไห้ วันรุ่งขึ้นเย็นดิฉันก็ไปตามเอาลูกกลับ แต่ทั้งแม่ท้งต้องไม่ยอมให้ลูกดิฉัน แถมต้องยังบอกเลิกดิฉันอีก ต้อง: น้องเล็กเราเลิกกัน อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข ดิฉัน: เลิกก็เลิก นี่ก็ไม่อยากอยู่กับลูกแหง่เหมือนกัน อย่างงั้นก็เอาลูกชั้นมาแล้วต้องก็ไปเก็บของออกมาได้เลย แม่ต้อง: ไม่ได้หลานก็ต้องอยู่กับชั้นกับพ่อ เธอมันรายได้จะซักเท่าไหร่กันไม่มีปัญญาเลี้ยงหลานชั้นได้ดีหรอก ดิฉัน: ทำไมจะไม่ได้ ตอนหนูยังเด็กครอบครัวเราจนกวานี้เป็นร้อยเท่าพันเท่าหนูยังโตมาได้เลย แม่ต้อง: ก็โตมาแบบนี้ไง ต้อง: เราเลิกกัน ส่วนชั้นจะเป็นคนเลี้ยงลูกเองเธอไม่ต้องมายุ่ง พูดจบต้องกับแม่ก็เดินเข้าบ้านไป ดิฉันก็วิ่งตามไปแย่งเอาลูกของดิฉัน ก็โดนต้องผลักออกมาไม่ให้เข้าไปในบ้านได้ ดิฉันยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้านตั้ง นาน คนเดินผ่านมาผ่านไปเขาก็มอง ส่วนคนที่เห็นเหตุการณ้ก็ได้เข้ามาปลอบดิฉันว่า ให้กลับบ้านไปก่อนวันหลังค่อยมาใหม่มันดึกแล้ว ดิฉันร้องไห้ เหมือนคนเสียสติ ร้องไห้กลับบ้าน จากซอยบ้านแม่ต้องจนไปถึงบ้านอยู่บนรถสองแถวก็ยังร้องไห้ไม่หยุด ขอหยุดทำใจก่อนนะคะเดี๋ยวมาเล่าต่อค่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 4 ก.ค. 52 03:47:04 A:81.62.71.20 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 93 และก็ขอขอบคุณทุกท่านอีกครั้งสำหรับกำลังใจที่ให้มานะคะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 4 ก.ค. 52 03:56:56 A:81.62.71.20 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 94 มาอ่านตั้งแต่ต้นจนยังไม่จบ เป็นกำลังใจให้คุณรุ้งเจ็ดสีนะคะ คุณมีความอดทน มัก...มากเลยอ่ะ ถ้าเป็นเราสงสัยระเบิดไปนานแล้ว จากคุณ : แสบซ่าส์ก๋ากั่น - [ 4 ก.ค. 52 04:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ยังตามอ่านอยู่นะคะ กลับมาเขียนต่อไวๆค่ะ อ่านแล้วติด หุ หุ จากคุณ : The Starry Night - [ 4 ก.ค. 52 06:14:37 ]

ความคิดเห็นที่ 96 อ่านข้ามวัน ข้ามคืน คุณ รุ้งเจ็ดสี มีความอดทนมากค่ะ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ - [ 4 ก.ค. 52 07:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ติดตามอ่านอยู่นะคะ เขียนได้น่าติดตามมากเลย จากคุณ : ดวงตากระต่าย - [ 4 ก.ค. 52 09:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 98 เป็นกำลังใจให้ค่ะ...เรื่องราวชีวิตไม่น่าเชื่อว่าเหมือนละคร.....น่าสงสารค่ะ... เป็นใครก้อไม่อยากทนค่ะถ้าเจอแบบนี้..... (ทำไมแม่ผัวต้องมีปัญหากับลูกสะใภ้ด้วย....ไม่เข้าใจเลย) จากคุณ : chobitshe - [ 4 ก.ค. 52 09:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 99 กำลังติดตามอ่านค่ะ ขอถามนิดนึงนะคะ แล้วตอนที่ต้องกับแม่ไม่ให้ลูกนั้นพ่อของต้องท่านว่าอย่างไรบ้างคะ จากคุณ : Mukgujung - [ 4 ก.ค. 52 11:47:27 ]

ความคิดเห็นที่ 100 เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับพี่ รีบมาต่อนะครับ แหะๆ จากคุณ : Ballacovski (Ballacovski) - [ 4 ก.ค. 52 12:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ขอบคุณมากๆค่ะ คณแสบซ่าขากั่นที่คอยเป็นกำลงใจให้ และคุณ Starry Night ที่ยังคอยติดตามชมอยูเสมอ ส่วนคุณ Cat-on-the-hot-tin roof คุณก็มีความอดมากที่อ่านข้ามวันข้ามคืน ขาอบคุณค่ คุณดวงตากระต่าย ขอบคุณสำหรับการติดตาม คุณ chobitshe ขอบคุณค่ะที่ให้กำลังใจ ดิฉันก็ยังงง อยู่เหมือนกันว่าทำไมชีวิตของดิฉันมันเน่ากว่านิยาย สงสัยสังคมไทยดูละครน้ำเน่ามากไปก็เลยเอามาใช้เป็นแบบอย่างแหะๆ อันนี้พูดเล่นค่ะ คุณ Mukgujung ขอบคุณที่คอยติดตาม ส่วนพ่อของต้องท่านจะไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไหร่นัก เพราะท่านมีอู่ซ่อมรถต้องคอยดูแล หลังปิดอู่ท่านก็มีเพื่อนมานั่งคุยหรือดื่มกันที่อู่กว่าจะกลับก็ดึกน่ะค่ะ ส่วน น้อง Ballacovski ขาประจำ ที่คอยให้กำลังใจพี่และยังติดตามยู่เรื่อยๆ พี่ก็ขอขอบคุณมากๆเลยนะจ๊ะ เอาล่ะวันนี้เป็นวันเสาร์ ดิฉันอาจจะเขียนเยอะไม่ได้เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ดังนั้นวันนี้จึงเป็นของครอบครัวน่ะค่ะ อาจจะมาต่อดึกๆนะคะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 4 ก.ค. 52 15:47:43 A:81.62.64.46 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ดึกแค่ไหน ผมก็จะรอนะจ๊ะ จากคุณ : Thunke8 - [ 4 ก.ค. 52 16:01:21 ]

ความคิดเห็นที่ 103 คุณรุ้งคะ ดิฉันกลัวการแต่งงานและการมีครอบครัวที่สุด....วินาทีนี้ที่อ่านเรื่องของคุณ.... หลอนไปเลย ไปบอกเลิกกะแฟนดีกว่า เพราะกลัวว่าจะมีวันนั้น วันที่เราไม่รักกันแล้ว.... แง้ จากคุณ : เตติญญ่า - [ 4 ก.ค. 52 16:07:35 A:125.24.152.11 X: TicketID:153756 ]

ความคิดเห็นที่ 104 รอครับพี่ แหะๆ จากคุณ : Ballacovski (Ballacovski) - [ 4 ก.ค. 52 16:46:05 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ดึกแค่ไหนก็รออ่านค่า ว่าแต่จขกท. อยู่ประเทศอะไรคะ เราอยู่ออสเตรเลีย เวลาน่าจะต่างจากยุโรปเยอะ แหะ แหะ จากคุณ : Mukgujung - [ 4 ก.ค. 52 17:27:27 ]

ความคิดเห็นที่ 106 มารออ่านค่ะ ถึงคุณคห.103 เมื่อก่อนเราก็กลัวนะคะ ตอนเป็นแฟนกัน สามีดีกับเรามากกกก จนคิดว่าถ้าแต่งงานแล้วเขาจะเปลี่ยนไปมั้ย? เขาพาไปเราไปหาพ่อแม่เขา ครั้งแรกที่เห็นก็รู้สึกว่าเขาดุ และน่าอึดอัด แต่ด้วยความดีที่สามีมีให้ ก็คิดว่าลองดูแล้วกัน อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดค่ะ ตอนนี้เขาดีกับเราก็เพียงพอแล้ว พอแต่งมาก็ต้องมาอยู่กับพ่อแม่เขา ตอนแรกก็มีปัญหานิดหน่อยในการปรับตัวเข้าหากัน แต่ตอนนี้สบายมากค่ะ สุขกาย สบายใจดี เข้ากับทุกคนได้ และสามียังน่ารักมาหเหมือนเดิม มีคนเคยพูดว่า การแต่งงานเหมือนซื้อหวย มีทั้งถูกรางวัลที่ 1 และถูกกิน ต้องลุ้นกันต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 52 17:41:40 จากคุณ : a pinky pig - [ 4 ก.ค. 52 17:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 107 มารอครับ จากคุณ : BEETONG - [ 4 ก.ค. 52 17:58:12 ]

ความคิดเห็นที่ 108 มาต่อเร็วๆ นะคะ จะรอค่ะ เป็นกำลังใจจะได้เขียนได้ยาวๆ นะคะ  เข้าใจว่าการเขียนนั้นอาศัยพลังงานเยอะมากค่ะ จากคุณ : Clavendale - [ 4 ก.ค. 52 19:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 109 คุณ เตติญญา คะขอโทษนะคะที่ถ่ายทอดประสปการณ์อันเลวร้ายให้อ่า แต่ยังไงก็ไม่ต้องกลัวนะคะ ถ้ายังไม่แน่ใจก็คบกันไปก่อน และดิฉันเชื่อคงไม่มีบุคคลดังที่ดิฉันกล่าวอ้างมากนัก ดิฉันก็แค่เจอแจกพอตเท่านั้นเองนะคะ ยังไงทำวันนี้ให้ดี ส่วนเรื่องอนาคตยังไม่ต้องกลัวหรอกนะคะ คุณ Mukgujung ตอนนี้ดิฉันอยู่ที่สวิสค่ะ และเดี๋ยวยังไงก็จะเขียนก่อนออกไปข้างนอกนะคะ เพราะตอนแรกบอกว่าจะมาเขียนต่อตอนดึกๆ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่จะกลับ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 4 ก.ค. 52 19:39:08 A:81.62.64.46 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ค่ะหลังจากมีการแย่งลูกกันเกิดขึ้นดิฉันก็ได้กลับไปหอพัก วันนั้นดิฉันนอนไม่ได้เลยเพราะคิดไม่ออกว่าชีวิตจะดำเนินต่อไปยังไง เพราะตอนนั้นยอมรับ ว่า ลูกคือแก้วตาดวงใจของดิฉัน และคอยเป็นพลังลังที่ขับเคลื่อนให้ดิฉันมีชีวิตและทำงานไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จำได้ว่าตอนนั้นดิฉันเหมือนกับ ผีตายซาก หลังจากนั้นอีกไม่นานนักต้องก็ได้มาขนเอาข้าวของกลับไปตอนที่ดิฉันออกไปทำงาน พอกลับมาบ้านก็เห็นมีของของต้องบางส่สนหายไป แต่นั่นก็ไม่ได้ ทำให้ดิฉันเสียใจเท่ากับการที่วันนั้ดิฉันจะต้องเสียลูกไป ดิฉันก็พยายามไปหาลูกหลายต่อหลายครั้ง ถ้าวันใหนพ่อของต้องอยู่บ้านดิฉันก็จะได้พบลูก(อันนี้ต้องโทรเชดท่านก่อน) แต่ก็ไม่นานแม่ต้องก็จะต้องพาลูกดิฉันเข้านอนอะไร ประมาณนั้น ก็เป็นอยูอย่างนี้จนน้องพลอยอายุได้เกือบสามขวบ ดิฉันก็หมั่นไปดูแต่ส่วนมากก็ได้แต่แอบดู และอาศัยป้าข้างบ้าน บางที่ก็ฝากเงินให้ป้า ข้างบ้านเอาไว้ซื้อขนมให้น้องพลอยโดยที่ไม่ต้องบอกว่าแม่ให้เพราะไม่งั้นจะกลายเป็นเรื่อง เพราะทางบ้านต้องพยายามจะไม่ให้น้องพลอยรู้ว่าแม่เป็น ใคร ระยะหลังๆนี้ค่อนข้างลำบากเพราะว่าพ่อต้องท่านไปมีภรรยาอีกคน สวนมากท่านก็ไม่ค่อยมาอยู่บ้านใหญ่(ป้าข้างบ้านบอก) โอกาสที่จะพบลูกนั้นแทบจะไม่มีเลย ว้ากำลังจะต่ออีกสักนิดแต่ต้องไปแล้วค่ะเพราะสามีเรียกแล้ว พอดีจะไปธุระกันเดี๋ยวมาต่อนะคะ อดใจรินิดนึงค่ะ แหะๆ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 4 ก.ค. 52 19:56:51 A:81.62.64.46 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 111 เข้ามาต่อ เร็ว ๆ นะคะ หลายคนรอฟังแย่แน่เลย.... จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ - [ 4 ก.ค. 52 20:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 112 มารออ่านครับ วันนี้ว่าง รออ่านทั้งวันเลย แหะๆ จากคุณ : Ballacovski (Ballacovski) - [ 4 ก.ค. 52 20:56:55 ]

ความคิดเห็นที่ 113 ติดตามอ่านด้วยคนค่ะ เรื่องยาวมากจริง ๆ จำอดีตได้หมดทุกช๊อตเลยค่ะเก่งจังที่ขยันพิมพ์ จากคุณ : Rosecottage - [ 4 ก.ค. 52 21:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ชีวิตมันซับซ้อนกว่าที่คิดนะครับ จากคุณ : seeker - [ 4 ก.ค. 52 23:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 115 รออยู่ค่ะ เมื่อไหร่จะกลับบ้านน๊า อิอิ จากคุณ : Mukgujung - [ 4 ก.ค. 52 23:46:02 ]

ความคิดเห็นที่ 116 113 เชื่อซิ คนเราจำได้ทุกช๊อตนั่นแหละ ยิ่งอายุมากยิ่งจำได้เป็นอย่างดี ภาพอดีตที่ฝังใจมันยิ่งชัดขึ้น ๆ แต่พออายุมากถึงระดับหนึ่งกลายเป็นลูกหลานมองว่าเลอะเลือน ซึ่งก็มีส่วนจริงอยู่บ้าง เพราะจำได้ไม่ประติดประต่อ ที่ว่ามานี่จากประสบการณ์ส่วนตัวทั้งนั้น ตั้งแต่เกิดมาจำความได้แม่ก็เล่าแต่เรื่องอดีตให้ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทุกวันก็ยังเล่าย้อนอยู่เลย ตอนวันซะรุ่นมียายแก่มาก ๆ เล่าอดีตซ้ำไปซ้ำมา เข้าใจว่ายายไม่ได้เลอะเลือน แต่ยายแค่หลงลืม ว่าเพิ่งเล่าไปเมื่อครู่เอง ดังนั้นไม่แปลกถ้า จขกท. จะจดจำอดีตได้ทุกช๊อตแบบนี้ เปล่านะเค้าไม่ได้บอกว่า จขกท. แก่เน้อ จากคุณ : มุนีน้อย - [ 4 ก.ค. 52 23:58:18 ]

ความคิดเห็นที่ 117 เหมือนในนิยายเลย เกาะข้างรั้วนอกบ้าน แอบดูลูกตัวเอง พูดไม่ออก อึ้งอย่างเดียว จากคุณ : BluemirroR - [ 5 ก.ค. 52 00:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 118 คุณ Rosecottage ดิฉันจำได้ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับดิฉันค่ะ เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ล้วนแต่สาหัสสากันต์ทั้งนั้นเลยค่ะ แต่เนี่ยนำเสนอเพียงคร่าวๆเท่า นั้นเอง เพราะถ้าลงรายละเอียดทั้งหมดคิดว่าคงพิมพ์ไม่ไหวหรอกค่ะ :-) กลับมาแล้วค่ะ ต่อกันเลายค่ะ เหตุการณ์ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่คือดิฉันค่อนข้างที่จะลำบากมากๆในการที่จะไปพบลูกแต่ละครั้ง ไม่มีวันใหนเลยที่ดิฉันจะนอนโดยไม่นึกถึงลูกเลย ดิฉันมีเพียงรูปถ่ายของลูกเท่านั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ดิฉันทนไม่ไหวคิดถึงลูกมากวันนั้น ต้องและพ่อไม่อยู่ อยู่เพียงแม่ต้องและน้องและลูกของดิฉันเท่า นั้น ดิฉันก็ได้ไปกดกริ่งหน้าบ้านเพื่อที่จะเข้าไปหาลูก แม่ต้องออกมาที่ประตูหน้าบ้าน แม่ต้อง: มาทำไม บ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับ ต่อไปไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก ตอนนี้น้องพลอยกำลังโตชั้นไม่อยากให้น้องพลอยเขาสับสน เพราะต่อไป ชั้นจะบอกว่าแม่ของเค้าตายไปแล้ว ถ้ารักลูกก็อย่าทำให้ลูกมีปัญหา ดิฉัน: แม่คะหนูขอร้องละอย่ากีดกันหนูกับลูกเลย ขอให้หนูได้แวะมาหาลูกบ้าง หนูไม่ขอให้แม่ไม่เกลียดหนูหรอกเพราะมันสิทธ์ของแม่ และถ้าแม่จะ ไม่ให้ลูกหนูๆก็ยอมเพียงแต่ให้หนูได้เห็นลูกบ้าง แม่ก็มีลูกรักลูกทำไมแม่ถึงไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่บ้างล่ะ แม่ต้อง: ไม่ต้องมาอ้อนวอนหรอกกลับไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องมาที่นีอีกนะและเราก็ไม่มีอะไรจะคุยกันอีก พูดจบแม่ต้องก็เดินเข้าบ้านไปเลยโดยไม่สนใจว่าดิฉันจะร้องไห้คร่ำครวญอย่างไร ดิฉันก็กลับมาที่บ้านมานอนร้องไห้ และคิดตัดใจเรื่องลูกถือ ว่าเป็นเวรเป็นกรรมก็แล้วกันถ้าหากเรายังมีวาสนาต่อกันอยู่หรือเคยทำบุญร่วมกันมาก่อนไม่ตายคงได้พบเจอกันอีก เพระดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรได้แล้ว มองไปทางใหนก็มืดแปดด้านไปหมด จากเมื่อก่อนเป็นคนที่ไม่แตะของมึนเมาเลย พักหลังก็เรื่มดื่ม เมาแล้วก็นอน ทำอยู่อย่างนี้ก็หลายเดือน มานั่ง ไตร่ตรองว่าทำไมเราต้องมานั่งทำร้ายตัวเอง ทำไมไม่ลุกสู้หรือทำอะไรให้มันดีขึ้น เราไม่มีลูกวันนี้แต่เรายังมีแม่ ใช่สิดิฉันยังมีแม่ แม่อันเป็นทีรักของ ดิฉัน พอคิดได้ดังนั้นดิฉันก็เลิกทำตัวหมดอารลัยตายอยาก ดิฉันก็ได้กลับไปหาแม่ที่ ตจว ไปนอนปรับทุกข์กับท่าน ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันผ่านมาใน ชีวิต พอท่านได้ยินสิ่งที่ดิฉันเล่าให้ฟังท่านก็ร้องไห้เพราะสงสารดิฉัน ว่าทำไมดิฉันเป็นคนกตัญญู ทำแต่สิ่งดีๆไม่เคยไปทำร้ายใครก่อนทำไมมีแต่สิ่ง เลวร้ายวนเวียนเข้ามาเรื่อย แต่ท่านก็บอกว่าวันนี้ชีวิตหนูหมองหม่นแต่เชื่อว่าในวันข้างหน้าดิฉันจะต้องเจอแต่สิ่งดีๆแน่ และอีกอย่างแม่ยังปรอบดิฉันใน ทางธรรมะอีกว่า คนเราเกิดมาเพื่อใช้กรรมทั้งนั้น ท่านก็บอกว่าให้ดิฉันคิดว่าตอนนี้เรากำลังชดใช้กรรมที่ก่อไว้ในชาติที่แล้ว และทำใจผ่านมันไปให้ได้ แม่บอกว่าตอนที่พ่อตายแม่ยังผ่านมันมาได้เลยแถมต้องแบกภาระทุกอย่างมาได้จนถึงวันนี้ พอดิฉันฟังแค่นั้นก็รู้สึกว่าแม่ท่านเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆ ดิฉันเจอแค่นี้ทำเป็นอ่อนแอ ไม่ได้เลือดนักสู้จากแม่เลย หลังจากกลับมาจาก ตจว ดิฉันก็คิดว่าเราจะต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ปล่อยให้อดีตมาคอยทำร้ายอนาคต ดังนั้นดิฉันก็ครองตัวเป็นโสดมาตลอด (ถึงแม้ ว่าจะมีคนเข้ามาจีบอยู่เสมอ แต่ดิฉันก็ไม่เคยนึกถึงเรื่องแต่งงานใหม่ดิฉันคิดเพียงแต่ว่าวันหนึ่งหากว่าเรามีชีวิตที่ดีกว่านี้อาจจะมีทางมารับลูกกลับไปก็ ได้ หากวันใดที่ดิฉันคิดถึงลูกดิฉันก็จะได้เขียนไดอารี่ที่บ่งบอกถึงเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นกับดิฉัน และได้เขียนถึงความรักที่ดิฉันได้มีต่อลูก ก็กะว่าจะเอา ไปให้เขาเมื่อลูกบรรลุนิติภาวะ ทุกวันนี้ไดอารี่ก็ยังถูกเขียนอยู่ค่ะ ดิฉันจะหยุดเขียก็ต่อเมื่อมันได้ถูกส่งถึงมือของลูกสาวของดิฉันเท่านั้น หรือตอนที่ดิฉันไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้เท่านั้น... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 5 ก.ค. 52 02:29:45 A:85.0.25.225 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 119 ติดตามอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : biletec - [ 5 ก.ค. 52 02:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 120 โอ๊ย มาถึงตอนนี้เศร้าจัง ดิฉันห่างลูกเพียงชั่วโมงเดียวก็ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว แม่สามีคุณใจดำจังถ้าเป็นดิฉันคงตรอมใจแน่ ๆ  ตอนนี้ถ้าเดาน้องพลอยคงจะอายุสิบกว่าขวบหรือเปล่าค่ะ ขอให้คุณอดทน รอวันที่จะได้อยู่กับลูก เพื่อน ๆ ในห้องนี้เก่งมาก ๆ อาจจะช่วยคุณให้ได้พบลูกได้นะคะ ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : เสียงซึง - [ 5 ก.ค. 52 03:47:51 ]

ความคิดเห็นที่ 121 กลับมาจาก ตจว กลับมาเป็น working women ทำแต่งานเก็บเงิน อะไรที่พอทำให้รายได้เพื่มพูนดิฉันทำหมด ยกเว้นสิ่งผิดกฏหมายและไร้ จริยธรรม อันนั้นไม่ขอแตะต้องเด็ดขาดเพราะคิดอยู่เสมอว่า กรรมชั่วจะไม่ขอแตะอีกแล้วชาตินี้ขอให้มันมีติดตัวมาแค่ชาติที่แล้วก็แล้วกัน หมั่นทำบุญ ดิฉันจะแปลกคนนะคะ จะเข้าทำบุญทีวัดน้อยมากจะทำบุญกับคนแก่มากกว่า เช่นขอทานคนแก่ ก็จะให้เป็นข้าวหรือเสื้อผ้ามากกว่าและชอบอุด หนุนกับคนแก่ที่ขายพวงมาลัย ให้มากกว่าราคา ห้าบาทสิบบาทตามสภาพของเราค่ะ และอีกอย่างก็ไปทำบุญที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าน่ะค่ะเพราะ คิดเองเป็นการถ่ายปาบขอเลี้ยงข้าวเด็ๆที่ไม่มีพ่อแม่ ส่งเสริมให้ปาบกรรมหมดไปเร็วๆเผื่อวันนึงดิฉันจะได้พบกับลูกเร็วๆ อันนี้เป็นความเชื่อส่วนตัวนะคะ เพราะสภาพตอนนั้นมันหมดหวังแล้วจริงๆ หลังจากนั้นดิฉันก็กลายเป็นคนที่เข้มแข็งมากขึ้นกล้าทำกล้าตัดสินใจอะไรต่อมิอะไรไปหมด ทำงานอยู่ได้ราวห้าปีดิฉันก็ตัดสินใจออกจากงาน และได้ย้ายเข้าไปอยู่ที่ กทม ไม่อยู่ที่สมุทรปราการอีกต่อไป ดิฉันกะว่าจะต้องลืมอตีดให้ได้จะไม่กลับมาอีกแล้วที่จังหวัดสมุทรปราการ หลังจากที่คำนวนดูค่าใช้จ่ายเป็นที่เรียบร้อยแล้วคิดว่ายังไงก็อยู่ได้เป็นปีหรือก่อนหางานใหม่ได้ หากอาชีพใหม่ไม่ประสบความสำเร็จกับหน้าที่การ งานใหม่ ชึ่งอาชีพ ที่ดิฉันมองไว้คือช่างแต่งหน้ามืออาชีพ หรือ ช่างผมมืออาชีพนั่นเอง เพราะก็อย่างที่บอกว่าเป็นคนที่รักสวยรักงามถ้าหันมาเอาดีทาง นี้ไม่แน่อาจจะรุ่งอยู่ก็ได้ ต่อจากนั้นก็ได้มองหาที่เรียนแต่งหน้ามืออาชีพ ก็มีเป็นโรงเรียนก็หลายๆที่ที่ดิฉันได้ติดต่อไป แต่ด้วยความซวยจะเข้ามาเยือน ดิฉันดันได้ไปเจอโฆษณา ประกาศรับสอนแต่งหน้าเพื่อเป็นมืออาชีพในหน้าหนังสสือพิมพ์ แถมบอกอีกว่าจบแล้วสามารถฝากเข้าทำงานในกองถ่ายหนัง ได้เลย บรา บรา ดิฉันก็ดีใจและสนใจมากรีบจดเอาเบอร์โทรแล้วก็โทรติดต่อทันทีคำตอบคือตอนนี้กำลังต้องการช่างแต่งหน้าฝึกหัดที่กองถ่ยพอดี แต่ถ้าอยากไปฝึกที่นั่นต้องมาเรียนกับเราก่อน หลังจากนั้นเราก็จะส่งไปฝึกงาน ดิฉันไม่รีรอเลยรีบตอบตกลงไปเลยว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปสมัคร พอไป สมัครก็เป็นช่างที่เป็นสาวประเภทสองเป็นคนสอน และเป็นคนคนเดียวกับคนที่ดิฉันได้ติดต่อไป พี่เขาก็บอกเราว่าน้องหน้าตาดีนะเผลอๆอาจได้เป็นนัก แสดงนะ ความสูงรูปร่างหน้าตาก็ได้ ดิฉันก็ตอบไปว่าไม่หรอกค่ะเพราะสิงที่ขอบก็คือเป็นช่างแต่งหน้า ดิฉันก็ได้เริ่มคุยรายละเอียดกับเขาว่าจะต้องจ่าย ค่าเรียนยังไงบ้าง พี่เขาก็บอกว่าค่าเรียน หมื่นห้าพันบาท เป็นแล้วพร้อมทำงานได้เลยประสบการเราก็เก็บเกี่ยวเอาจากช่างรุ่นพี่เขาบอก พร้อมทั้งเล่าว่า รู้จักดาราคนนั้นคนนี้ให้เราฟัง ว่าสนิทอยู่หลายคนถ้าไม่อยากทำงานที่กองถ่ายก็ไปเป็นช่างแต่งหน้าส่วนตัวให้ดาราก็ได้ ซึ่งคนที่กล่าวมานั้นล้วนแต่เป็น คนที่ดังๆทั้งนั้น ดิฉันไม่ได้คิดมากเลยกับเรื่องเงิน หมื่นห้า หากว่าดิฉันจะได้ทำงานที่ดิฉันรัก หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้วพี่เขาก็บอกว่ามาเริ่มเรียนพรุงนี้ได้ เลยนะ เพราะห้องเรียนเรายังว่างอยู่ แต่ห้ามนำเครื่องสำอางค์ที่มีอยู่มาใช้ที่โรงเรียน เพราะพี่เขาก็ได้บอกเหตุผลเชิงขอร้องว่า ตอนนี้เขาทำธุกิจ ( เครื่อ สำอางค์ยี่ห้อหนึ่งที่เป็นของคนไทยช่วงนั้นกำลังฮิตมากๆ) อยู่ให้พวกเราช่วยซื้อเครื่องสำอางค์จากเขาหน่อย แล้วนักเรียนในห้องก็มีกันประมาณ ห้าหก คนนี่แหล่ะทุกคนที่มาเรียนต่างก็มีจุดประสงค์เดียวกันหมด ทุกคนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็พากันซื้อเครื่องสำอางค์จากคนที่เราเรียนแต่งหน้าด้วย เดือน นั้นเขาก็ได้ยอดชายไปมากเลยทีเดียวแถมได้เลื่อนเข็มอะไรของเขาเราก็ไม่รู้เพราะก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะคิดว่าเรามาเรียนเป็นช่างแต่งหน้า วัน แรกที่เข้าห้องเรียนเรียนวันละ สอง ช.ม ก็เลิก และก่อนจะเลิกเรียนพี่เขาก็กำชับว่าไม่ต้องบอกพี่ๆที่นั่งอยู่ตรงประชาสัมพันธ์นะว่ามาเรียนแต่งหน้า ถ้า เขาถามก็ให้บอกไปว่าเป็นสมาชิกของเครื่องสำอางค์แล้วซื้อเครื่องสำอางค์แล้วทางพี่เขาได้สอนแต่งหน้าให้ฟรี ดิฉันสงสัยก็ได้ถามพี่เขาไปว่าทำไม ต้องตอบอย่างนั้น ก็ได้รัยคำตอบว่าไม่งั้นเราจะไม่ได้ใช้ห้องนี้ห้องนี้มันมีแอร์ อะไรๆก็ใหม่หมด เพระเขาทำสำหรับคนที่เป็นสมาชิกของเครื่องสำ อางค์นี้เท่านั้น แต่ของคนอื่นเขาไม่ได้สอนให้เป็นมืออาชีพ เขาสอนให้รู้แค่ว่าแต่งหน้าตัวเองได้แค่นั้นเอง ตอนแรกก็คิดอยู่ว่ามันแปลกอยกู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คิดมาก วันรุ่งขึ้นก็มาเรียนอีกพี่เขาก็พยนยามขายเครื่องสำอางค์ตัวต่อไปและก็สอนซ้ำไปซ้ำมา ดิฉันก็พอมีพื้นฐานอยู่บ้างเพราะตอนที่ทำ ธุระกิจขายตรงอยู่ตอนนั้นก็ได้เข้าคอสอยู่เหมือนกัน ก็เป็นอยู่อย่างนั้นเกือบอาทิตย์ การแต่งหน้าไม่ได้พัฒนาขึ้นมาเลย ดิฉันก็เริ่มคุยกับเพื่อนหลังเลิก เรียนตอนเดินไปขึ้นรถ ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเราอาจโนหลอกแล้วก็ได้เพราะเขาสอนไม่เก่งเลยจากคนที่ไม่เป็นยังไงก็ยังไม่เป็นอยู่อย่างนั้น เราก็เลยตกลงกันว่าพรุ่งนี้ต้องขอเครียร์โดยดิฉันบอกว่าดิฉันจะเป็นคนพูดก่อนแล้วให้เพื่อนๆพูดเสริม ตกลงเราก็โดนหลอกกันจริงๆ ดิฉันก็เลยได้คุย กับพี่ที่เป็นคนสอนไปว่าเอาอย่างนี้ละกันพี่ ในเมื่อพี่หลอกพวกเราแล้วพวกเราก็จับได้แล้ว พี่คืนตังมาให้เราคนละหมื่นละกันเพราะอีกห้าพันที่เหลื่อถือ เป็นค่าสอนละกัน เขาก็บอกแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่าไม่ได้หรอกไม่มีจ่ายแล้วเงินที่ได้พี่ได้ใช้ไปหมดไปแล้ว ดิฉันก็บอกว่าไม่ได้ไม่ยอมถ้าไม่คืนเงิน จำนวนที่คุยไว้นี้เรื่องจะต้องไม่จบง่ายๆและได้ด่าไปหลายดอกอยู่เหมือนกัน แต่พี่คนนั้นเขาก็ไม่สนใจเลยและก็ได้กลับบ้านไปเลย ดิฉันก็เดือดเพราะเรา ไม่มีงานเหมือนเก่าเงินจะมาเสียเปล่าไม่ได้เป็นเด็ดขาด คิดได้อย่างเดียวว่าเขาจะต้องทำงานไม่โปร่งใสแน่เลยเพราะเขาห้ามไม่เราพูดนั่นนี่ ดังนั้นดิฉันก็ ได้เล่าให้พีๆที่เป็นประชาสัมพันธ์ฟังเขาก็ตกใจ เพราะทางบริษัทไม่มีนโยบายอะไรที่เขากล่าวอ้างมา ดิฉันบอกว่าถ้าไม่แจ้งคนที่เป็นเจ้าของบริษัทให้ ทราบทางเราจะทำทุกวิถีทางให้บริษัทเสียเชื่อเสียง (เพราะท่านเป็นถึงพทย์หญิงคิดว่าใครๆก็รู้จักค่ะ) ดังนั้นพี่เขาก็เลยขอเบอร์โทรของดิฉันไว้เพื่อพี่เขา จะได้โทรไปแจ้งคุณหมอก่อน หลังจากนั้นไม่ถึง ชั่วโมงดิฉันก็ได้รับโทรศัพย์จากคุณหมอเจ้าของบริษัท พร้อมทั้งเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ท่านฟัง ท่านฟังแล้วท่านก็บอกว่ารอแป๊บนึงนะเดี๋ยวจะโทรมาหาใหม่ เพราะท่านจะโทรไปหา พี่ที่สอนแต่งหน้าคนนั้น ไม่เกินยี่สิบนาที พี่ที่สอนแต่งหน้าก็โทร เข้ามาหาดิฉันบอกว่าตอนนี้ได้คุยกับคุณหมอแล้ว เขาจะคืนเงินให้เป็นจำนวนเต็มแต่นัดให้ดิฉันไปรับแถวบ้านเขา ดิฉันก็กลัวในความไม่ปลอดภัยกลัวเขา จะทำร้ายเราเพราะเขาอาจโกรธก็ได้ และที่สำคัญทำไมเรียกดิฉันแค่คนเดียวดิฉันไม่ไว้ใจ ก็ตอบปฏิเสธไป พร้อมทั้งบอกว่าให้เอาไปให้ที่ที่ดิฉันจ่าย เงินต่อหน้าคุณหมอ พูดจบดิฉันก็ได้วางสายไป ต่อจากนั้นคุณหมอท่านก็โทรมาบอกว่าให้พากันไปรับเงินทั้งหมดที่บริษัทพรุ่งนี้ หลังจากได้เงินเสร็จ ดิฉันก้ได้ไปสมัครเรียนโรงเรียนสอนการแต่งหน้าที่มีเชื่อแห่งหนึ่ง เพราะคิดว่าไม่อยากโดนหลอกและก็เสียเวลาไปมากกว่านั้น หลังจากที่ได้เรียนที่นี่ แล้วอันนี้ของจริงเลยดิฉันก็ได้ถูกส่งไปฝึกงานตามสถานีโทรทัศน์ต่างๆ และได้ทำงานเป็นช่างแต่งหน้าฟรีแลนส์ไม่มีสังกัด รายได้ไม่แน่นอนบางทีก็ได้ มากบางทีก็ไม่ไม่ได้เลยทำอยู่ก็เป็นปีๆเลย และดิฉันก็ได้รู้จักกับพี่คนหนึ่งที่เป็นช่างผมทางสถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่ง พี่เขาก็ได้แนะนำว่าทำไมไม่ไปเรียน เป็นช่างผมรายได้มากกว่าถ้าหากว่าเรามีร้านเป็นของตัวเอง ดิฉันก็มานั่งคิดและก็คิดว่าน่าจะดีกว่า ดังนั้นดิฉันก็ได้ไปสมัครเรียนโรงเรียนทำผมชื่อดัง แห่งหนึ่ง เรียนไปด้วยไปฝึกงานตามร้านต่างๆไปด้วยได้เงินบ้างไม่ได้เงินบ้างก็ไม่เป็นไรเพราะถือว่าเป็ประสบการณ์ เพราะจบแล้วก็กะเปิดร้านเล็กๆไป ก่อนเลย หลังจากเรียนจบดิฉันก็ได้เปิดร้านเล็กๆไปก่อน และก็ประสบความสำเร็จเก็บเงินได้พอที่จะขยายร้าน ดิฉันก็ได้ทำร้านที่ใหญ่ขึ้นๆเพราะช่วงนั้น ก็มีรายได้ก็จ้างช่างที่มีฝีมือ เข้าร้านและร้านก็อยู่ที่ถนนย่านแหล่งนักท่องเที่ยว ทำไปทำมาทำไมดิฉันถึงได้ต้ดสินใจสละโสดอีกครั้งและจะกับใครนั้น เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้นะคะวันนี้ปวดมือแล้วค่ะ นอนหลับฝันดีทุกคนนะคะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 5 ก.ค. 52 04:27:00 A:85.0.25.225 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 122 ค่ะคุณเสียงซึงคะตอนนี้น้องพลอยอายุได้ 13 ปีเต็มแล้วค่ะ และนี่คือสาเหตุที่ได้เกริ่นไว้ในตอนต้นน่ะค่ะ และอดีตสามีดิฉันใจดำมากๆค่ะ ดิฉันจะไม่มีวันให้อภัยเค้าเลยค่ะเพราะเค้าได้ฆ่าดิฉันทั้งเป็นมาตั้ง 13 ปี เต้มๆ.... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 5 ก.ค. 52 04:43:37 A:85.0.25.225 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 123 มาเก็บข้อมูลต่อค่ะ  เรื่องกำลังเข้มข้นเลย การที่คุณ จขกท เข้ามาเขียนเรื่องนี้  อาจเป็นสะพานทำให้ได้พบกับลูกก็ได้นะคะ  ใครจะไปรู้  เพราะเขื่อข่ายในพันทิปก็ออกกว้างขวาง  อาจมีสักคนที่สามารถช่วยเหลือคุณได้ อ่านเรื่องของคุณทีไรก็นึกถึงแม่ทุกทีเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 52 05:56:57 จากคุณ : Clavendale - [ 5 ก.ค. 52 05:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 124 ตื่นเช้ามารีบมาอ่านต่อ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเลยคิดถึงแต่เรื่องของคุณ จขกท เพราะเราก็กำลังท้องอยู่และจะคลอดลูกเดือนหน้าก็เลยนึกเห็นใจในความเป็นแม่ค่ะ คิดว่าถ้าเป็นเรา เอาใจช่วยค่ะตอนนี้ยังอ่านไม่หมดขอตัวไปธุระก่อนค่ะ เข้ามาคั่นไว้ค่ะ จากคุณ : Rosecottage - [ 5 ก.ค. 52 07:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 125 อ่านแล้วคิดถึงคุณแม่กับคุณยายเลยค่ะ.... ตอนนี้อยู่ต่างประเทศเหมือนกัน...พออ่านแล้วอยากกลับบ้านที่ไทย... เป็นกำลังใจค่ะ...ติดตามอ่าน จากคุณ : chobitshe - [ 5 ก.ค. 52 09:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 126 อ่านข้ามคืน...เราว่า จขกท น่าจะฟ้องเรื่องลูก นะคะ  เพราะสมัยพี่ชายหนู เกิด แล้วน่ารักมาก ญาติฝั่งพ่อ เขาก็ไม่ให้เอาตัวมา พยายามกักกันหลายทาง แต่แม่ก็ทำทุกอย่าง จนได้สิทธิ์เลี้ยงดูพี่ชายมาค่ะ จากคุณ : cat_on_a_hot_tin_roof_ - [ 5 ก.ค. 52 10:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 127 คุณเข้มแข็งจริงๆค่ะ  ถ้ามันเกิดกับเรา เราคงทำดีได้ไม่เท่าครึ่งของคุณ. สู้ ๆ นะคะ ขอเป็นกำลังให้ค่ะ. จากคุณ : missusnow - [ 5 ก.ค. 52 10:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ตื่นเช้ามาอ่านก่อนเลยค่ะ อิอิ จากคุณ : Mukgujung - [ 5 ก.ค. 52 10:57:56 ]

ความคิดเห็นที่ 129 มารออ่านต่อครับ แหะๆ จากคุณ : ballacovski (Ballacovski) - [ 5 ก.ค. 52 12:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 130 สวัสดีค่ะ แนะนำว่าให้ขึ้นกระทู้ใหม่ค่ะ อันนี้เริ่มยาวแล้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ ดิฉันก็มีลูกเล็กๆ สองคนเข้าใจมากเลยค่ะ จากคุณ : Miwmilk - [ 5 ก.ค. 52 13:21:12 ]

ความคิดเห็นที่ 131 มาแอบอ่านตลอด วันละนิดวันละหน่อย อิอิ จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 5 ก.ค. 52 13:41:01 ]

ความคิดเห็นที่ 132 อ่านข้อความบางช่วงของกระทู้นึกถึงเพลงนี้ค่ะ ไม่รู้ว่าจะโพสต์ติดไหม http://radio.sanook.com/music/player/ดีใจได้กลับบ้าน--เจี๊ยบ-กนกพร-พรหมมณี/44113/ จากคุณ : โดดเดี่ยวผู้น่ารัก - [ 5 ก.ค. 52 13:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 133 มาลงชื่อเป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : Put the Kettle On - [ 5 ก.ค. 52 14:56:36 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ติดตามมาตลอดค่ะ ขอให้แฮปปี้เอนดิ้งนะคะ จากคุณ : Niknak (pat23mart) - [ 5 ก.ค. 52 15:36:05 ]

ความคิดเห็นที่ 135 ยาวได้ใจ ไว้ยังไงจะมาอ่านต่อ ขอบคุณครับ จากคุณ : Rskiz - [ 5 ก.ค. 52 15:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 136 วันหนึ่งขณะที่กำลังทำงานอยู่ ก็ได้มีมาดามคนนึงเป็นฝรั่งเดินเข้ามาที่ร้านบอกว่าอยากตัดผมและก็ทำเล็บ ดิฉันก็ได้เชิญให้นั่งแล้วก็หาน้ำมาต้อน รับหว่างที่ช่างเล็บกำลังทำเล็บให้มาดามอยู่นั้นเราก็ได้สนทนากันมีความรู้สึกว่ามาดามคนนี้ใจดีจังเลย รู้สึถูกชะตามาก ดิฉันก็ได้แนะนำมาดามว่าให้ไปดู วัดนั้นวัดนี้ แล้วราคาเท่าไหร่ประมาณนี้เพราะไม่อยากให้โดนหลอกเอาตังค์ เพราะดิฉันก็สงสารเห็นว่าแก่แล้ว เราก็ได้คุยกันไปเรื่อยๆ และก็ได้ถาม มาดามว่ามากับใครและจะอยู่นานใหม มาดามก็บอกว่ามากับครอบครัวลูกชายสองคน อยู่อีกสองวันก็กลับแล้ว วันนั้นเราก็ได้คุยกันเรื่องนั่นโน่นนี่ไป วันต่อมา มาดามก็ได้พาลูกชายมาตัดผมที่ร้าน พร้อมทั้งบอกลูกว่าคนนี้แหล่ะที่เล่าให้ฟัง คุยสนุกมนุษยสัมพันธ์ดี(อันนี้ทราบภายหลังเพราะเขาคุย ภาษาเยอรมัน) เสรุปลูกชายของมาดามก็เป็นคนที่คุยเก่งสนุกสนาน พูดง่ายๆก็ปิ๊งดิฉันนั่นแหล่ะ ส่วนดิฉันก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะไม่คิดว่าถ้าแต่งงาน ใหม่คงไม่ได้เป็นชาวต่างชาติแน่นอน เพราะไม่ได้คิดเลย ลูกชายมาดามก็คอยมาวนเวียนอยู่นั่นแหล่ะไม่มีอะไรก็แวะซื้อผลไม้มาฝาก มานั่งคุยเวลา ไม่มีแขกไม่ยอมไปเที่ยวกับมาดามเลย เด็กในร้านก็ยุจังเลยจนดิฉันก็มีอายบ้าง ก่อนวันกลับบ้านมาดามกับครอบครัวก็แวะมาหาบอกว่าเย็นนนี้จะกลับ บ้านแล้วนะ ส่วนลูกชายมาดามก็ได้มาขอเบอร์โทรและอีเมล บอกว่าจะโทรมาคุยด้วยหรือแชตกันเวลาว่าง ดิฉันก็ได้ให้เบอร์โทรที่ร้านและก็เบอร์อี เมลล์ไป อีกสองวันลูกชายมาดามก็ได้โทรมาบอกดิฉันว่า อยากเป็นแฟนด้วยเพราะเขาชอบตั้งแต่แรกเห็นเลย ดิฉันก็บอกว่าเรายังไม่ได้รู้จักกันดีเลย เป็นแฟนกันไม่ได้หรอก ลองเป็นเพื่อนคุยกันเป็นเพื่อนไปก่อนเรื่อยๆ ถ้าชอบกันก็เป็นแฟนกัน ดิฉันก็ได้คุยกับลูกมาดามย่างเข้าเดือนที่หกเขาก็บิน มาที่เมื่องไทย เพื่อที่จะได้เรียนรู้กันมากขึ้น เราก็ได้ไปเที่ยวกันสองอาทิตย์ตะเวนทัวประเทศไทย และอาทิตย์สุดท้ายเราก็ได้ไปที่เกาะสมุยก่อนที่เขา จะบินกลับประเทศ เขาก็ขอดิฉันแต่งงาน ตอนทานอาหารเย็น ดิฉันก็บอกว่าไม่ได้ ประเพณีเรามันไม่เหมือนกันถ้าอยากแต่งกับดิฉันเราก็ต้องไปคุยกับ แม่นะ ขอแบบนี้ไม่ได้หรอกมันไม่ถูกประเพณี ลูกมาดามก็บอกว่างั้นเราก็ไปหาแม่เลยพรุ่งนี้ ดิฉันก็คิดว่าเอาแน่เหรอ ก็นั่งชั่งใจดูว่าเขาก็เป็นคนดีคบกัน ไม่นานแต่รู้ว่าเป็นคนดีอีกอย่างพ่อกับแม่ก็ดี ครอบครัวอบอุนดี ดิฉันก็บอกเขาไปว่าก็ยังไม่ต้องแต่งนะหมั้นไว้ก่อน แล้วคบกันไปต่อสักระยะถ้าไม่มี ปัญหาอะไรเราก็แต่งงานกัน เขาก็ตกลง และดิฉันก็ได้พาเขากลับไปหาแม่ที่ขอนแก่น ในคฤหาสอันโอ่โถง(ท่านผู้อ่านคงทราบดีนะคะว่าเป็นไง อิอิ) เขา เห็นก็บอกว่านี่เหรอบ้านเธอน่ะ มองแววตาเขาแล้วเห็นได้เลยว่าเขาสงสารเรามาก เพราะตอนนั้นบ้านก็ยังไม่ได้ดีอะไร ทั้งแม่และลูกมาดามก็ได้เจอกัน แต่ก็เสื่อสารกันไม่ได้เข้าใจ เขาก็ได้แต่พูดสวัสดีแม่ สบายดีไหม อยู่อย่างนั้นแม่ก็ได้แต่หัวเราะเพราะขำที่เขาพูดไม่ชัด ที่สุดเราก็ได้คุยกันเรื่องหมั้น หมาย เขาได้ถามดิฉันว่าจะเรียกค่าสินสอดเท่าไหร่ ดิฉันอึ้งเพราะไม่ได้คุยกับเขาเรื่องนี้เลย ก็เลยถามเขาไปว่าทำไมรู้ล่ะ เรื่องอย่างนี้ เขาบอกว่าตั้งแต่ กลับไปเขาก็ได้ศึกษาเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยเพราะเขาคิดว่าเขาชอบดิฉันมากยังไงก็ต้องกลับมากอีก ดิฉันก็บอกไม่รู้หรอกก็แล้วแต่ละกันเพราะดิฉัน ก็ผ่านการแตงงานมีลูกมาแล้ว ไม่เรียกดิฉันกล่าว เขาก็ได้แต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไร ตกลงเราก็หมั้นกันโดยที่เขาได้สวมนเพชรวงเล็กๆที่ยนิ้วให้ อันนี้ก็ไม่รู้ เขารู้ไซด์ได้อย่างไร ก็เป็นว่าพิธีการต่างเป็นอันเสร็จสิ้น ก็อยู่ต่อสักพักพาเที่ยวรอบเมืองขอนแก่น แล้วก็ถึงกำหนดเดินทางกลับ ดิฉันก็ไปส่งเขาที่ สนามบิน และก็กลับมาทำงานตามปกติ ทันทีที่เขาบินกลับประเทศเขาก็โทรมาบอกว่าถึงแล้ว แล้วก็ได้ขอเลขที่บัญชีของดิฉันบอกว่าจะโอนตังค์มาให้ เป็นค่าสินสอด พร้ออมทั้งบอกว่าให้ไปหาซื้อบ้านใหม่ให้แม่อยู่ ดิฉันก็บอกว่ามันแพงนะไม่ต้องหรอกซ่อเอาก็ได้ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรเป็นความ ต้องการของเขา ดิฉันก็ไม่ขัดเพราะคิดว่าต่อไปนี้แม่จะได้สะบายเสียที เขาฮนตังค์เข้าบัญชีของดิฉัน อีกสี่วันก็เอาสมุดไปอัพ ดิฉันเกือบเป็นลม ทำไม ดิฉันมีเงินมากมายอย่างนี้ คิดว่าทั้งชาติไม่มีปัญญาหามาได้แน่นอน ดิฉันร้องให้ต่อหน้าพนักงานเขาก็งง นึกว่าเราโนโกงหรือเปล่า เขาก็ได้ถามเราว่ามี อะไรให้ช่วยไหม ดิฉันอกว่าไม่มีอะไรค่ะ พูดจบก็เดินออกมาพร้อมกับร้องให้นั้นแหล่ะ หลังจากนั้นดิฉันก็ได้จัดการซื้อบ้านจัดสรรค์ให้แม่อยู่ในใจกลาง เมืองขอนแก่น และอีกไม่นานดิฉันก็ได้แต่งงานใหม่ พร้อมทั้งที่จะต้องย้ายตามสามีมาที่ประเทศของเขา แต่ดิฉันก็มีเรื่องจะต้องทำก่อนจะไป... ตอนนั้นฐานะของดิฉันดีขึ้นมากแต่สิ่งที่ดิฉันไม่เคยลืมเลยคือลูก ดิฉันก็คิดอยู่เหมือนกันว่ายังไงเราก็ต้องกลับไปหาลูกให้ได้ เพราะ อย่างน้อยลูกจะได้รู้ว่าแม่ยังไม่ตาย เพราะบางทีแม่ของต้องอาจจะบอกลูกไปเหมือนที่ได้บอกกับดิฉันก่อนหน้านั้นก็ได้ วันนึงดิฉันก็แอบไปที่บ้านของ ต้องอีกแต่ตอนนั้นแอบไปถามข้อมูลจากป้าข้างบ้านว่าลูกเป็นอย่างไร เข้าเรียนที่ใหน เพราะดิฉันกะว่าถ้ารู้ว่าลูกเรียนที่ใหนแล้วนั้นดิฉันก็จะไปหาลูกที่ โรงเรียน และตอนนั้นดิฉันก็ทราบข่าวมาว่าต้องได้แต่งงานใหม่แล้วก็มีลูกใหม่ไปแล้ว แต่งกับคนจังหวัดเดียวกัน แล้วต้องก็ได้ย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ ดิฉันนึกสงสารลูกขึ้นมาอย่างจับใจ ว่าตอนนี้น้องพลอยเป็นลูกกำพร้าอย่างเต็มขั้นแล้ว ดิฉันก็มีหวังอยู่บ้างว่าคราวนี้เราอาจจะเอาลูกกลับมาได้ เพราะ ถ้าหากน้องพลอยรู้ว่าแม่เป็นใคร สายใยแห่งความรักอาจทำให้น้องพลอยอยากมาอยู่กับดิฉันก็ได้ วันต่อมาพอทราบว่าลูกเรียนที่ใหนแล้ดิฉัน ก็ไม่รีรออะไร ดิฉันเดินทางไปยังโรงเรียนของลูกทันที่ แต่ดิฉันก็ไม่รู้ว่าจะบอกลูกยังไง ไม่รู้จะเริ่มยังไงและอีกอย่างก็ไม่รู้ว่าลูกจะเชื่อหรือเปล่า ดิฉัน ก็คิดไม่ตกระหว่างที่กำลังเดินทางไปที่โรงเรียนของลูก พยายามคิดๆ และดิฉันก็คิดออกว่าจะทำอย่างไร ดิฉันตัดสินใจเข้าพบผู้อำนวยการของ โรงเรียน และก็ได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ทราบ(พร้อมทั้งโชว์บัตรประชาชนให้ดูว่าเป็นแม่ของเด็กจริงๆท่านก็ได้ไปดูที่ใบเกิดของลูกว่าแม่เชื่อ อะไร ก็ตรงกันหมด) พร้อมกันนั้นดิฉันก็ยื่นความจำนงค์อยากจะพบครูประจำชั้นของลูกด้วยเพราะจะให้ครูเป็นเสื่อกลางระหว่างดิฉันกับลูก ปรากฏ ว่าแผนการณ์นี้เวอรค์ค่ะ เพราะว่าครูทั้งสองท่านนั้นก็เป็นผู้หญิงและเป็นแม่เหมือนกันท่านก็เลยเห็นใจและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ดิฉันก็ได้นั่งคุย กับครูทั้งสองท่านแล้วท่านก็เสนออย่างนี้ว่า วันนี้อาจจะไม่ได้พบลูกนะเพราะว่าจะให้ครูประจำชั้นเรียกลูกเข้ามาคุยก่อน เพราะต้องเล่าเรื่องราวให้ลูก ทราบว่าเป็นอย่างไรแล้ววันหลังจึงให้ดิฉันมาหาลูกอีกที คุณครูทั้งสองนั้นท่านเป็นคนดีจริงๆค่ะดิฉันสาบานว่าชาตินี้จะไม่ลืมบุญคุณเลย ก่อนกลับดิฉัน ก็ได้แลกเบอร์โทร์กับครูประจำชั้นไว้ เพราะจะต้องโทรมาถามว่าหลังจากคุยกันแล้วลูกมีท่าทางอย่างไร พอวันรุ่งขึ้นดิฉันจำได้ว่าได้โทรไปหาครูประจำ ชั้นบ่อยมากๆจนท่านบอกว่า เอาอย่างนี้นะถ้าคุยแล้วะโทรไปบอกว่าเป็นอย่างไร วันนั้นดิฉันไม่มีสมาธิทำงานเลย จนลูกน้องถามว่าเป็นอะไรดู แปลกๆ ดิฉันก็บอกว่ารอลุ้นล๊อตตาลี่รางวัลที่หนึ่ง พวกเขาก็ได้แต่งงเพราะว่ามันยังไม่ถึงวันหวยออก เย็นวันนั้ดิฉันก็ได้รับโทรศัพย์จากครูปรธจำชั้นของลูกค่ะ ท่านบอกว่าลูกก็มีท่าทีดีใจที่จะได้พบแม่ แล้วครูประจำชั้นก็ถามลูกว่าแล้วคุณย่าบอกยังไง เกี่ยวกับเรื่องแม่ ลูกของดิฉันก็ได้บอกกับครูว่า ย่าบอกว่าแม่คลอดเสร็จแล้วก็หนีไปเพราะพ่อกับแม่ยังเด็กทั้งคู่ ดิฉันได้ยินดังนั้นก็ไม่รู้จะโกรธหรือดีใจดี เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้บอกลูกว่าดิฉันตายไปแล้ว แต่มันก็ทำให้ลูกดิฉันเสียใจที่คิดว่าแม่ไม่รัก พอวันรุ่งขึ้นดิฉันก็ไปรอในห้องของผู้อำนวยการ ตอนพักเที่ยง รอลูกทานข้าวให้เสร็จก่อน จากนั้นประมาณ 15 นาทีน่าจะได้ ลูกได้เดินมากับครูประจำชั้น ดิฉันเห็นหน้าลูกตอนที่ลูกโตได้ สิบกว่าขวบแล้ว... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 5 ก.ค. 52 16:24:50 A:62.203.15.203 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 137 ร้องให้วะ... จากคุณ : นู๋ก้อย - [ 5 ก.ค. 52 16:59:48 ]

ความคิดเห็นที่ 138 ซึ้งจริงๆ ค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ จากคุณ : Clavendale - [ 5 ก.ค. 52 17:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 139 มาแอบอ่านอย่างเงียบๆ ค่ะ จากคุณ : annaphat - [ 5 ก.ค. 52 17:30:07 ]

ความคิดเห็นที่ 140 อยากให้กิ๊ฟ จขกท ชีวิตจริง... เหมือนในละคร แต่ถ้าเกิดกับตัวเองคงจุกน่าดู อย่างน้อยตอนนี้ก้อดีใจด้วยนะคะ ที่พบกับคนดีค่ะ :) จากคุณ : วฬายุ - [ 5 ก.ค. 52 18:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 141 แฮปปี้ เอนดิ้งใช่มั้ยคะ ลุ้นๆๆๆ จากคุณ : a pinky pig - [ 5 ก.ค. 52 18:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 142 โอยยย อ่านลุ้นทุกตอนเลยค่ะ เป็นเรื่องราวชีวิตจริงที่ดิฉันติดตามอ่านตลอดทุกตอน คนดีอยู่ที่ไหนก็เหมือนมีพระคุ้มครอง ถึงแม้จะต้องรบกับมารบ้างบางครั้งก็ตามที ชีวิตของคุณรุ้งเจ็ดสีเป็นแบบอย่างที่การดำเนินชีวิตที่ดีของผู้หญิงได้ดีทีเดียวค่ะ ทั้งต้องต่อสู้กับความยากลำบากตั้งแต่เล็กจนโต แต่ก็ยังมีความมานะในเรื่องการเรียน ไหนจะต้องสู้รบเอาชนะใจแม่สามี แต่เขาก็ยังไม่วายเห็นความดีแถมดูถูกว่าบ้านนอกไม่คู่ควรกับลูกชายอีก ชีวิตคุณนี่มันมีแต่เรื่องให้ต้องสู้มาตลอดเลยนะคะ แต่คุณก็สามารถผ่านมันมาได้ด้วยดี ดิฉันขอชื่นชมคุณจากใจจริงๆ ค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 52 18:20:38 จากคุณ : ป้ามะลิกับลุงมะระ - [ 5 ก.ค. 52 18:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 143 มาคั่นหน้าไว้ค่ะ รออ่านอยู่ จากคุณ : puppybibu - [ 5 ก.ค. 52 18:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 144 เข้ามารออ่านค่ะ มาต่อไวๆนะคะ คุณเขียนได้ดีมากค่ะ ภาวนาว่า ตอนนี้คุณได้ลูกคืน มาอยู่กับคุณแล้ว... จากคุณ : คบคนด้วยใจ - [ 5 ก.ค. 52 18:40:28 ]

ความคิดเห็นที่ 145 มาลุ้นต่อครับ แหะๆ จากคุณ : ballacovski (Ballacovski) - [ 5 ก.ค. 52 18:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ต้องขอบคุณทุกท่านนะคะที่ยังกรุณาติดตามอ่านกันอยู่ แต่ก็ต้องขอโทษนะคะที่จะต้องหยุดเขียนก่อน เพราะก็อย่างที่บอกว่า วันหยุด เสาร์- อาทิตย์เป็นวันของครอบครัวครอบครัว ยังไงแล้วก็ตอนเย็นๆนะคะถึงจะได้มาเขียนต่อค่ะ ขอให้มีความสุขในวันวันหยุดพักผ่อนนะคะ. จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 5 ก.ค. 52 18:41:36 A:62.203.84.23 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 147 งอนนะเนี่ย คุณรุ้งเจ็ดสี มาให้อยากแล้ว จากไป  รีบมาต่อให้ไว จากคุณ : แจกันสวย (เปรมสินี) - [ 5 ก.ค. 52 18:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 148 เราจะเป็นพ่อที่ดีได้ไหมน้า จากคุณ : seeker - [ 5 ก.ค. 52 19:18:47 ]

ความคิดเห็นที่ 149 อ่านแล้วลุ้นทุกตอนจริงๆค่ะ คุณเป็นคนที่น่านับถือน่าชื่นชมมาก อยากมองทะลุไปเห็นตอนคุณแม่กับน้องพลอยเจอกันจังเลยค่ะ จากคุณ : ปูขาเก เซมารู - [ 5 ก.ค. 52 19:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 150 คือ ขอถามนิดว่า ตอนที่ทางนั้นไม่ให้พบลูกเนี่ย ทำไมคุณไม่คิดปรึกษาทนายบ้างละ คุณก็มีการงานมั่นคง(สามารถจ้างพี่เลี้ยงเองได้) มีการศึกษา ไม่ได้ทำตัว เสเพล ติดเหล้าเมายา ดูแล้วน่าจะสามารถ ขอให้มีการสลับเลี้ยงลูกได้   คุณสมบัติคุณดีแบบนี้ ยังไงศาลก็ให้ความสำคัญกับแม่มากกว่าอยู่แล้ว จากคุณ : luv you (till_the_end_of_time) - [ 5 ก.ค. 52 19:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 151 เฝ้าหน้าจอ........รออ่านอยู่นะค่ะ จากคุณ : Rosecottage - [ 5 ก.ค. 52 20:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 152 โอ้ย พออ่านถึงบรรทัดสุดท้าย น้ำตาไหลเฉยเลย..... อยากให้จบแบบแฮปปี้เอนดิงค์จังเลย จากคุณ : BEETONG - [ 5 ก.ค. 52 22:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 153 ยังไงก็จะขอต่อก่อนนะคะ เดี๋ยวคำถามอาจจะตอบตอนท้ายหรืออาจจะไม่ต้องตองเลยก็ได้ค่ะ ดิฉันได้เห็นหน้าลูเเป็นครั้งแรกหลังจากเราแยกกันเป็นเวลาหลายสิบปี ดิฉัน: น้องพลอย แม่มาหาแล้ว พูดพร้อมทั้งร้องไห้และวิ่งอข้าไปกอดลูก น้องพลอย: ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไป ทำไมแม่ไม่มาหาหนูบ้างเลย ดิฉัน: แม่มาแล้วลูก แม่ขอโทษแม่มารับหนูไปอยู่กับแม่ หนูจะไปอยู่กับแม่ไหม สาเหตุที่แม่ไม่ได้อยู่กับหนูแม่มีเหตุผล ตอนนี้หนูยังไม่เข้าใจแต่ ต่อไปแม่ เชื่อว่าหนูจะต้องเข้าใจแม่ หนูเกิดจากความรักของแม่ ไม่มีวันใหนที่แม่จะนอนโดยที่ไม่คิดถึงหนูเลย ดิฉันก็ยังไม่หยุดร้องไห้ แต่เป็นสิ่งที่น่า มหัศจรรย์มากๆ ว่าทำไมลูกของดิฉันถึงได้ยอมให้ดิฉันกอด และก็กอดดิฉัน นี่ละนะเขาเรียกสายใยแห่งรักระหว่างแม่กับลูก ดิฉันถามย้ำลูกว่าจะไปอยู่กับแม่ไหม น้องพลอย: ไปค่ะ หนูจะไปอยู่กับแม่ ดิฉัน: จริงๆนะลูก เดี่ยวแม่จะไปคุยกับคุณย่า ตอนนั้นดิฉันดีใจมากที่ลูกบอกว่าจะไปอยู่ด้วย ระหว่างนั้นดิฉันก็ได้ซักถามลูกว่าอยู่กับย่าเป็นไงบ้าง น้องพลอยก็เล่าให้ฟังว่าอยู่กับย่า ย่าก็รักเพียงแต่บางครั้งก็ดุบ้าง พอย่าดุลูกก็บอกว่าคิดถึง และก็ได้ไปหยบรูปดิฉันตอนแต่งงานมาดู และคิดถึงแม่ น้องพลอยกล่าว ดิฉันน้ำตาซึมเพราะสงสารลูก ก็ถามว่าพ่อมาหาบ้างไหม ลูกก็บอกว่านานๆ จะมาที อาหนึ่งดุนิดหน่อย (แฟนใหม่ของต้อง) ปู่ก็ไปอยู่ที่บ้านเล็กไม่ค่อยกลับมา อาทั้งสองก็แต่งงานได้แยกครอบครัวกันออกไปหมด น้องพลอยเล่า พร้อมบอกว่าสงสารย่านะแม่ถ้าหากว่าหนูต้องไปอยู่กับแม่ แล้วย่าก็ต้องอยู่คนเดียว ดิฉันตอนนั้นก็ได้แต่ภาวะนาว่าอย่าให้ลูกเปลี่ยนใจเลย แต่ก็เข้าใจลูกเพราะเขาเลี้ยงกันมาจนโต ดิฉันก็ได้คุยกับลูกว่าแม่จะพา ไปอยู่ต่างประเทศนะ ไปเรียนที่โน่น ลูกก็ตื่นเต้นตามประสาเด็กค่ะ พรางถามดิฉันใหญ่เลยว่าเขาพูดภาษาอังกฤษกันหรือเปล่า หนูพูดไม่เก่งจะไป เรียนได้เหรอ ถามตามประสาเด็กอ่ะค่ะ เราสองคนแม่ลูกคุยจนหมดเวลาพักเที่ยง และครูทั้งสองคนก็ได้บอกกับน้องพลอยว่า ไปอยู่กับแม่น่ะดีแล้วนะจะ ได้มีอนาคตที่ดี น้องพลอยก็ตอบแบบสั้นๆ ว่าค่ะ หลังจากที่น้องพลอยได้กลับไปเข้าเรียนแล้วดิฉันก็ได้กล่าง วขอบคุณกับคุณครูท้งสองครั้งอีกครั้งหนึ่งพร้อมทั้งคุยกันเรื่องจิปาถะนิดหน่อย เสร็จแล้ดิฉันก็ได้ลาท่านทั้งสองกลับบ้าน แล้วดิฉันก็ไปหาเพื่อนรู่นพี่ ที่บริษัทเก่า ไปสอบถามเรื่องทนายความเพราะตอนนั้นดิฉันคิดว่าดิฉันพร้อมที่สุดแล้วและดิฉันมั่นใจอย่างมากว่าคราวนี้ดิฉันต้องได้ลูกแน่นอน เพราะ ครั้งที่แล้วหลังจากที่คุยกับทนายเขาก็บอกว่าเราอาจมีสิทธิ์แพ้คดีก็ได้เพราะตอนนั้นฐานะดิฉันยังไม่มั่นคง และลูกยังเด็กเกินไปที่จะต้องขึ้นศาล เพราะ ยังไงศาลก็จะต้องถามความสมัครใจของเด็กว่าอยากอยู่กับใครมากกว่ากัน ตอนนั้นดิฉันมองว่าลูกยังเป็นผ้าขาวที่บรฺสุทธิ์จริงๆ แค่พ่อแม่เลิกกันเด็กก็ เริ่มมีปัญหาอยู่ในใจแล้วดิฉันจึงได้แต่รอเวลาให้ลูกโตพอที่จะตัดสินใจได้ว่าจะไปอยู่กับใคร และที่สำคัญน้องพลอยตอนนี้ก็โตพอที่จะอธิบายอะไรๆให้ ฟังและเข้าใจมากขึ้น ดิฉันได้บอกกับเพื่อนรุ่นพี่ว่า ดิฉันต้องการทนายที่เก่งที่สุดให้พี่เขาช่วยหาให้ และดิฉันก็ได้ทนาย ดิฉันก็ได้ปรึกษากับทนายของ ดิฉัน ทนายก็บอกว่าไม่เป็นไรแต่อันดับแรกเราจะต้องไปเจรจากันก่อนยังไม่ต้องขึ้นศาล ถ้าทางนั้นเขาไม่ยอมแล้วค่อยไปสู้กันในชั้นศาล วันต่อมาดิฉัน ก็ได้พาทนายไปที่บ้านของต้องเพื่อทีจะไปเจรจาเรื่องรับลูกไปอยู่ด้วย เป็นเหมือนที่คิดแม่ของต้องบอกไม่ยอม พร้อมบอกว่าพร้อมขึ้นศาล ดิฉันก็ บอกว่ายังงั้นก็ไม่เป็นไรก็ว่ากันไปตามกกหมาย ในระหว่างที่เราคุยกันนั้นน้องพลอยก็ได้รับฟังและรับทราบปัญหาโดยปรฺยาย ดิฉันสังเกตุเห็นแววตา ของน้องพลอยมีความเคร้าเกิดขึ้นทันที ดิฉันไม่สามารถอ่านใจน้องพลอยได้เลย ได้แต่ภาวนาว่าถึงวันขึ้นศาลขออย่าให้ลูกกลับคำเลย... จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 5 ก.ค. 52 23:43:27 A:92.107.66.21 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 154 อาโห กำลังลุ้นเลยค่ะ ^____^ มาต่อไวๆนะคะ จากคุณ : biletec - [ 5 ก.ค. 52 23:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 155 แสดงว่า ถ้าน้องพลอยยอมไปกับคุณแม่ด้วยจริงๆ ...คุณย่า...ก็ต้องอยู่คนเดียว?? ...กรรม... จากคุณ : วฬายุ - [ 6 ก.ค. 52 00:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 156 และแล้วก็ถึงวันขึ้นศาล ครอบครัวดิฉันไปกันทุกคนเลย ที่สำคัญขาดไม่ได้เลยคือลูกของมาดามคอยโทรให้กำลังใจเป็นระยะๆและอวยพรให้ดิฉัน โชคดี ส่วนทางต้องก็มากันทั้งครอบครัวเหมือนกัน ศาลก็ไต่สวนเรื่องราวเป็นมายังไงทำไมถึงต้องได้มาขึ้นศาล ทนายของดิฉันเก่งมากๆตอบได้ดีเก่งกว่า ดิฉันเสียอีก และก็ถึงจุดไครแมคส์ ศาลได้ถามน้องพลอยว่าระหว่างพ่อกับแม่นั้นน้องพลอยอยากอยู่กับใคร ไม่ต้องลังเล คำตอบว่ายังไงศาลก็จะได้ เอาไปตัดสินและพิจารณา ตอนนั้นห้วใจดิฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะศาลท่านห้ามไม่ให้ใครยุ่งหรือพูดอะไรให้เด็กติดสินใจเอง ปรากฏว่าน้องพลอย ตอบว่าจะไปอยู่กับแม่ เสร็จแล้วศาลท่านก็ได้ดูเอกสารหลักฐานทางด้านการเงินของดิฉันและทางฝั่งต้องและแม่ต้อง ศาลได้มีคำสั่งให้ด้ฉันได้สิทธิ์ใน การเลี้ยงดูลูก และดิฉันมีข้อได้เปรียบเพราะดิฉันกับต้องไม่ได้จดทะเบียนกัน และอีกอย่างต้องแต่งงานใหม่โดยไม่ได้นำบุตรไปเลี้ยงถือว่าละเลยต่อ หน้าที่ ดังนั้นทางศาลได้ตัดสินว่าลูกเป็นของดิฉันโดยดุษดีดิฉันร้องไห้เสียงดังไม่อายใคร พร้อมวิ่งเข้าไปกอดลูกไว้แน่น ครอบครัวของดิฉันดีใจ ปรบมือกันเสียงดัง ส่วนแม่ต้องนั้นร้องไห้ทำท่าจะเป็นลม เพระท่านรู้ว่าท่านไม่มีสิทธิ์ในทางนิตินัยอีกต่อไป พอเรื่องจบพวกเราก็จะกลับบ้านพร้อมกัน นั้นดิฉันก็จะเอาลูกไปด้วยเลย เสื้อผ้าทุกอย่างกะหาเอาใหม่และตั้งใจจะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกเลย ทางฝั่งแม่ต้องก็ได้เข้ามาขอร้องว่าให้น้อง พลอยกลับบ้านไปกับย่าก่อน แม่ต้อง: น้องเล็กอย่าพึ่งเอาน้องพลอยไปเลย ให้อยู่กับแม่ก่อนสักคืนสองคืน ขอรร้องล่ะนะแม่ยังทำใจไม่ได้ พูดไปก็ร้องไห้ไป ดิฉัน: คงไม่ได้หรอกค่ะแม่น้องพลอยก็อยู่กับแม่มานานมากพอแล้ว แม่ก็ได้ยินคำตัดสินของศาลแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทีเมื่อก่อนนี้แม่เคยสงสารหนู บ้างไหม เคยเห็นหัวอกของคนเป็นไหมหนูอุ้มท้องลูกมา เก้าเดือนกว่าจะคลอดก็แทบตาย แต่แม่ก็ยังพรากลูกพรากแม่ได้ลงคอ ยังจำได้ไหมตอน หนูยืนเกาะประตูรั้วหน้าบ้านร้องไห้ หนูจำได้หมดนะ ที่มาเนี่ยหนูไม่ได้มาแก้แค้นใครแต่หนูมาเอาลูกของหนูคืน พูดจบก็จูงแขนลูกจะขึ้นรถ ต้อง: ไม่สงสารแม่พี่เหรอ นะพีขอร้องให้ลูกไปอยู่กับย่าก่อนให้แม่เขาทำใจก่อนแล้วค่อยเอาไป พี่ไม่ห้ามหรอก ดิฉัน: ไม่ได้ !! และก็ต้องไม่มีสิทธิ์อะไรจะมาห้ามน้องเล็กนะ อย่าลืมนะว่าศาลท่านบอกว่ายังไง ตอนนั้นดิฉันถือไพ่เหนือกว่าพูดขู่อย่างเดียวไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 6 ก.ค. 52 00:20:54 A:92.107.66.21 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 157 ว้าถึงตอนเลาทำอาหารเย็นอีกแล้ว กะว่าจะเขียนต่อให้จบแต่สงสัยต้องต่อกันพรุ่งนี้นะคะ มีบางท่านคิดว่าตอนจบจะต้องจบแบบ Happy Ending แต่ เหตุการณ์ก็เปลี่ยน และลูกก็ยังไม่ได้มาอยู่กับดิฉัน ทำไมถึงไม่ได้เดี๋ยวขอต่อพรุงนี้นะคะ ขอโทษมากๆนะคะที่ทำให้ขาดช่วง และก็ขอขอบคุณทุกท่านที่คอยติดตามอ่านกันค่ะ จากคุณ : รุ้งเจ็ดสี - [ 6 ก.ค. 52 00:54:10 A:92.107.66.21 X: TicketID:219382 ]

ความคิดเห็นที่ 158 ชีวิตที่เหมือนละครไทย สุดท้ายตอนจบก็จบด้วยความน่ายินดีของละคร ยินดีด้วยนะครับ ผมติดตามมาตลอด พออ่านถึงตรงนี้ก็มีความสุขแทน จขกท แล้วล่ะครับ จากคุณ : Thunke8 - [ 6 ก.ค. 52 00:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 159 ติดตามอ่านตั้งแต่ต้น และเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : DUNHILL - [ 6 ก.ค. 52 01:00:43 ]

ความคิดเห็นที่ 160 อย่างนี้เค้าเรียกว่า หัวเราะทีหลังดังกว่า ชีวิตมีรสชาติ จริงๆค่ะ มีทุกข์-มีสุข มีขึ้น-มีลง, มีจน-มีรวย, มีล้มเหลว-มีประสบความสำเร็จ มีทุกอย่างเลย จากคุณ : BluemirroR - [ 6 ก.ค. 52 01:11:45 ]