ความคิดเห็นที่ 1   18.55 น. เสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนเดินผ่านไปมา  ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ ‘  ต่อจากนี้ไป..  ผมคงต้องกลับมามีชีวิตอยู่อย่างไร้ความหมายอีกครั้งนึงสินะ’ ผมนึกในใจ  แล้วรู้สึกเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก .ไม่มีใครพูดอะไรกันอยู่พักใหญ่   ต่างคนต่างเงียบอยู่อย่างนั้น   ยิ่งทำให้บรรยากาศมันเหงาลงไปใหญ่ ผมเห็นท่าไม่ค่อยดี เลยคว้ามือปอมากุมแล้วลุกขึ้นยืน   .“ ปอ  เราไปเดินเล่นกันเถอะ”     ปอลุกขึ้นเดินตามอย่างว่าง่าย ผมพาปอเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย    กำลังคิดจะหาเรื่องคุยอยู่พอดี แต่คราวนี้ ปอกลับเป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นมาก่อน “ สนามบินนี่มันช่างแปลกจริงๆเลยนะพี่ต้อง”  ปอพูดขึ้นมาลอยๆ โดยไม่สบตาผม “  หือ  แปลกยังไงล่ะปอ” ผมสงสัย “ ก็ มันเหมือนกับศูนย์รวมของความรู้สึกที่แตกต่างกันสุดขั้วเลยล่ะ พี่ต้อง” “ ..”   ผมไม่ตอบอะไร เพราะรู้ดีว่าเธอต้องการจะพูดอะไรต่อ “ไม่น่าเชื่อเลยนะ ทั้งๆที่บรรยากาศฟากนี้ปกคลุมไปด้วยความหงอยเหงา น้ำตาแห่งการลาจาก แท้ๆ   . แต่อีกฟากหนึ่ง บรรยากาศกลับเปี่ยมไปด้วยความยินดี และน้ำตาแห่งความปิติ ที่จะได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง  ”   ปอมักเป็นแบบนี้เสมอแหละ   เค้าเป็นคนช่างคิด ช่างจินตนาการ   แม้ในบางเรื่องที่ดูออกจะเป็นเรื่องธรรมดาในสายตาหลายๆคน ..แต่บางทีนั่นอาจจะเป็นส่วนที่ทำให้ผมชอบเธอก็ได้ล่ะมั้ง ผมเงียบไปซักพักหนึ่ง  แล้วจึงตอบขึ้นมาว่า “  มันสอนให้เรารู้ว่า การพลัดพราก เป็นส่วนหนึ่งของการพบเจอยังไงล่ะ” ผมเห็นปอเงียบไป ไม่พูดอะไรต่อ ผมจึงพูดต่อไปว่า “ ถึงยังไงการพลัดพรากครั้งนี้  มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของการไขว่คว้าตามหาความฝันของปอไม่ใช่เหรอ  ” . ปอมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “  ใครจะไปรู้ว่า จุดหมายของการไขว่คว้า  บางที มันก็อยู่ที่จุดเริ่มต้นของมันเองนั่นแหละ ” คราวนี้ผมเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี จึงคิดจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา     “ปอ   ”   ผมเรียก พลางหันไปมองหน้าเธอขณะกำลังลงบันไดเลื่อนไปชั้นล่าง “ อะไรเหรอ พี่ต้อง ”    ปอมองกลับมา “ ช่วงปิดเทอม ปอขอลากลับมาได้ใช่มั้ย” “ค่ะ   ก็คงประมาณราวๆต้นปีหน้าล่ะมั้ง” 19.06 น. เรามาถึงชั้นล่างของสนามบิน ซึ่งเป็นที่สำหรับรอผู้โดยสารขาออก   มีญาติพี่น้อง เพื่อนๆ  คนรัก  ต่างมารอรับการกลับมาของคนรู้จักของตัวเองกันอย่างเนืองแน่น   บรรยากาศจึงอบอวลไปด้วยความสุข   รอยยิ้มแห่งมิตรภาพ  และ น้ำตาแห่งความคิดถึง  ของการได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ประหนึ่งเป็นรางวัลแห่งการรอคอยอันยาวนาน ผมพาปอเดินไป ยังที่นั่งสองตัวที่ยังว่างอยู่   พลางมองออกไปยังภาพแห่งความสุขของผู้คนเบื้องหน้า “อีกปีนึงพี่จะมารอปออยู่ที่นี่ .  ”   ผมพูดกับปอเบาๆ ขณะนั่งกุมมือข้างหนึ่งของเธออยู่ “สัญญากับพี่นะ ว่าปอจะกลับมา”   ผมกระชับมือเธอแน่นขึ้น  พลางหันไปมองหน้าปอ ปอยิ้มหวาน แล้วเอามืออีกข้างมาตบหลังมือผมเบาๆ “สัญญาค่ะพี่ต้อง   ยังไงปอก็จะขอลากลับมาให้ได้ ”  ปอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน   “อื้มม ” “ถ้างั้นปอก็สามารถอธิษฐานได้ข้อนึงแล้วใช่มั้ยคะ?” “หืมม ว่าไงนะ ปอ”  ผมหันไปมองปอด้วยสีหน้างงๆ ปอเอามือประสานกัน  แล้วมองขึ้นไปข้างบนด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม “ว่ากันว่า ถ้าให้คำมั่นสัญญาก่อนจะจากกัน  สวรรค์จะให้พรเราข้อนึง” ผมเอามือเกาหัว แล้วยิ้มแห้งๆ “พี่ ...ไม่ยักกะเคยได้ยินแฮะ” “ แหม พี่ต้องก็ .  ” ปอตบไหล่ผมเบาๆ แกมหยอก       “ตกลงพี่ต้องจะอธิษฐานหรือให้ปออธิษฐานล่ะ” “ปอแหละ” “งั้นปออธิษฐานล่ะนะ” ปอยกมือขึ้นพนมไว้หว่างคิ้ว  พลางขยับปากพึมพำเบาๆ        ผมแอบยิ้มในท่าทางเอาจริงเอาจังของปอ ปอก้มลงเล็กน้อย  เอามือลูบหัวตัวเองไปข้างหลัง   แล้วหันมายิ้มให้ผม     “เสร็จและ” “ปออธิษฐานว่าอะไร บอกพี่ได้มะ”  ผมแกล้งถาม “อยากรู้จริงอ้ะ” ผมพยักหน้า “ก็ .”  ปอหยุดซักพักแล้วอมยิ้ม   “ .อธิษฐานให้เที่ยวบินดีเลย์” ผมหัวเราะพลางลูบหัวปอเบาๆ ......แล้วเราก็นั่งคุยกันแถวนั้นอยู่พักใหญ่ .. 19. 20 น. ผมมองดูนาฬิกาข้อมือ   ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วหรือนี่ รู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน   ตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียง 40 นาทีก่อนเครื่องจะออก     ใจจริง ผมก็อยากจะให้คำอธิษฐานของปอเป็นจริงเหมือนกันแหละ อยากให้เที่ยวบินดีเลย์ออกไปซักชั่วโมง สองชั่วโมง  ให้เรามีเวลาได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้อีกซักหน่อย   ‘ขออีกซักครึ่งชั่วโมงก็ยังดีน่า’ .. แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น เสียงโอเปอเรเตอร์ประกาศบอกให้ผู้โดยสารเที่ยวบินของปอไปรอขึ้นเครื่องได้ที่ประตูหมายเลข 10   ‘คำอธิษฐานไม่ยักกะเป็นจริงแฮะ’ ผมไม่อยากจะพูดเลย  แต่มันก็จำเป็น “ปอ พี่ว่าปอเข้าไปรอขึ้นเครื่องได้แล้วล่ะ” ปอพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ   ผมรู้ว่าปอก็คงรู้สึกแบบเดียวกับผม ผมพาปอกลับไปยังลานที่นั่งชั้นบน 19.26 น. พอผมกับปอเดินกลับไปยังที่เก่า    ก็พบว่า พ่อแม่ของปอ ได้มานั่งรออยู่ที่นี่ก่อนแล้ว “จะไปรึยังลูก” พ่อปอเอ่ยถามขึ้นมาก่อน “ค่ะ  พ่อ” ปอตอบเบาๆ พ่อกับแม่ลุกขึ้นมา ผมเดินจูงมือพาปอนำไปยังจุดส่งผู้โดยสารขาออก      รู้สึกถึงแรงบีบจากมือเธอเล็กน้อย ผมหยุดลงที่หน้าจุดรับส่ง ปล่อยมือเธอ แล้วบอกให้เธอไปลาพ่อกับแม่ ปอเข้าไปไหว้และกอดทั้งสองท่าน   แม่ปอกล่าวอวยพรให้เดินทางปลอดภัย และประสบความสำเร็จกลับมา  ส่วนพ่อเอามือลูบหัวปอเบาๆ ..ปอก้มหน้าพนมมือรับพร น้ำตาหยดใสๆค่อยๆไหลรินอาบพวงแก้มเธอเป็นสาย แม่ของปอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาให้ปอ แล้วปลอบเบาๆว่าไม่เป็นไร ...เสียงของแม่สั่น พอๆกับมือของท่าน ผมกลืนน้ำลาย พยายามข่มไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา         พอพ่อกับแม่ส่งปอเสร็จ ก็ขอตัวลากลับก่อน ปอโบกมือลาท่านทั้งสอง ด้วยน้ำตานองหน้า ผมยกมือขึ้นไหว้ท่านทั้งสอง พ่อของปอเดินมาใกล้ๆผม ตบบ่าผมสองที  แล้วก็เดินจากไป ปอค่อยๆเดินมาหยุดตรงหน้าผม “ปอไปแล้วนะ พี่ต้อง”  ปอพูดไปพลางสะอื้นไปพลาง ผมค่อยๆเอื้อมมือไปโอบเธอไว้   มือของเธอก็อ้อมมาโอบเอวผมไว้เช่นกัน ..รู้สึกถึงความสั่นเทาของมือคู่นั้นถ่ายมายังเอวของผม ผมรู้สึกเหมือนว่าต้องพูดปลอบอะไรปอซักหน่อย   แต่มันเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ตรงคอ   . ‘ผมจะต้องไม่ร้องไห้ ผมจะต้องไม่ทำให้เธอไม่สบายใจ   ผมต้องไม่ร้อง   ไม่ร้อง’   .เรากอดกันอยู่อย่างนั้นชั่วขณะหนึ่ง    ผมจึงค่อยๆเอ่ยปากพูดออกมาได้ “ ปอ  ดูแลตัวเองด้วยนะ   แล้วพี่จะรอปอกลับมา ”   ผมรู้สึกได้ว่าเสียงผมในตอนนั้นก็คงสั่นไม่แพ้คุณแม่ของปอ “  ค่ะพี่ต้อง   พี่ต้องก็ดูแลตัวเองดีๆนะ   ”   ปอพูดทั้งน้ำตา พลางซบหน้ามาที่ไหล่ของผม จนรู้สึกได้ถึงความชุ่มฉ่ำของน้ำตาเธอ ที่ซึมผ่านมายังเสื้อของผม   ใจจริงผมอยากจะกอดเธออยู่อย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ  อยากจะยื้อเวลาออกไปให้นานที่สุด   แต่ไม่ว่าจะยื้อได้นานซักแค่ไหน   ยังไงเราก็ต้องจากกันอยู่ดี ผมตัดสินใจตบบ่าเธอเบาๆเป็นเชิงปลอบ   แล้วค่อยๆคลายมือออก ปอมองหน้าผมอีกครั้งด้วยน้ำที่เอ่อล้นดวงตา    ไม่มีคำพูดอะไรออกจากปากของเธอ แต่สายตาเธอก็บอกผมหมดทุกอย่างแล้ว .แล้วเธอก็ยกมือขึ้นโบกลาผม “บ๊ายบายนะ พี่ต้อง ”     ผมโบกมือตอบโดยไม่พูดอะไร   แล้วมองดูเธอกลับหลังหัน   เดินจากไป ผมลดมือลง แล้วยืนนิ่งๆอย่างนั้นซักพักหนึ่ง . รู้สึกถึงไหล่ซ้ายที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของปอ . ไม่ใช่แค่ไหล่ซ้าย แต่ที่แก้มข้างซ้ายของผมด้วย น้ำตาผมมันไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ต่อจากนี้ไป   ผมคงต้องกลับมาใช้ชีวิตคนเดียวอีกแล้วสินะ ปอเคยบ่นให้ผมฟังบ่อยๆว่า เธอจะต้องเหงาขนาดไหนกันนะเมื่ออยู่ที่นู่น ..เพียงตัวเธอคนเดียวลำพัง  กับสภาพแวดล้อมที่ต่างไป ชีวิตที่ต่างไป   ผมเองอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า   ผมก็คงเหงาไม่แพ้เธอหรอก ..เพียงตัวผมเพียงลำพัง กับสภาพแวดล้อมเดิมๆ ชีวิตเดิมๆ .ขาดแต่เพียง เธอ 19.35 น ผมใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาออก   แล้วค่อยๆเดินถอยออกมา .ภาพสุดท้าย ตอนที่ปอโบกมือลาคงติดตาผมอยู่ กำลังจะเดินไปที่บันไดเลื่อนทางลง ก็พอดีมือถือผมส่งเสียงบอกว่ามีเมสเสจเข้ามา   ผมหยิบขึ้นมากดอ่านดู “I will keep my promise ^ ^ BY  POR” ผมเผลอยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เอามือปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาอีกหยด   พลางเก็บมือถือเข้ากระเป๋าตามเดิม .ผมเดินลงบันไดเลื่อน   ตรงไปยังทางออก   20.15 น. ผมยืนอยู่ที่ลานจอดรถ   เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าที่มืดครึ้มข้างนอก .เครื่องบินลำหนึ่งกำลังทะยานขึ้นสู่ผืนฟ้า ..ผมมองตามมันจนลับตาไป   แล้วเดินกลับมายังรถของผม  ผมบิดกุญแจสตาร์ทรถ เผอิญเหลือบไปเห็นพวงกุญแจที่มีรูปปออยู่ในนั้น จึงคิดอะไรขึ้นมาได้     ........... ......................... ‘สนามบินไม่เคยเงียบเหงาหรอกปอ    แต่ใจของคนที่จะต้องจากมันไปโดยไร้ ‘ใครอีกคน’ ต่างหากล่ะ ที่เงียบเหงา’ จากคุณ : ซงย้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 12:24:44

ความคิดเห็นที่ 2   ... 1 ปีผ่านไป . ที่เดิมแห่งนี้ ผมกลับมาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง       ..ณ อีกฟากแห่งการรอคอย หาก การพลัดพราก เป็นจุดเริ่มต้นของ การพบเจอ ล่ะก็ ผมก็คงมาถึงจุดหมายปลายทางของมันแล้วสินะ 19.00 น. ผมมานั่งรออยู่ที่เดิมตรงนี้    ตรงที่ๆผมกับปอนั่งกุมมือกันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนปอจะขึ้นเครื่อง .วันนี้เครื่องปอจะมาถึงสองทุ่ม ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง .ตั้ง 1 ชั่วโมง ไม่น่าเชื่อว่า 1 ชั่วโมงในคราวก่อน  กับคราวนี้จะเป็นเวลา 1 ชั่วโมงเท่ากัน ผมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ให้ใจสงบฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ   ซึ่งจริงๆแล้วมันก็ไม่ค่อยสงบเท่าไหร่หรอก ผมแทบเหลียวดูนาฬิกาข้อมือทุกๆ 2 นาทีด้วยซ้ำไป    จนอ่านคอลัมน์เล็กๆ สั้นๆ ก็ยังไม่จบซะที มองไปเบื้องหน้าผมเป็นราวสีเงินรูปร่างยาว  มีผู้คนไปยืนออกันอยู่ตรงนั้นมากมาย  ต่างคนต่างมีสีหน้าเปื้อนยิ้ม แววตาอันเปี่ยมไปด้วยความหวังแห่งการรอคอย   ..ผู้คนเหล่านี้ คือ ผู้ที่ผ่านบททดสอบของกาลเวลา  และมา เฝ้ารอรับรางวัลแห่งการรอคอยอันแสนยาวนาน อีกไม่นาน  ผมเองก็จะเป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน 19.30 น. ผมผุดลุกผุดนั่งอย่างอยู่ไม่สุข   หยิบสมุดโน้ตที่จดเที่ยวบินของปอออกมาดูแล้วดูอีก   แล้วเดินไปเช็คที่บอร์ดสายการบินเป็นครั้งที่ 28 แล้วเห็นจะได้ กำหนดการของปอคือ ปอต้องนั่งสายการบินสิงคโปรแอร์ไลน์มาจากออสเตรีย   มาเปลี่ยนเครื่องเอาที่สิงคโปรชั่วโมงนึง ก่อนจะมากับสายการบินสิงคโปรแอร์ไลน์ เที่ยวบิน SQ 412     ความจริงผมไม่ต้องเปิดดู ผมก็แทบจะท่องจำขึ้นใจได้อยู่แล้ว ผมกลับมานั่งที่เดิม  แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูเมสเสจที่ปอส่งให้ผมก่อนจะไป “I will keep my promise ^ ^ BY  POR” ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้  ผมเปิดดูเมสเสจอันนี้ไม่รู้ตั้งกี่ร้อยครั้งแล้ว    มันเป็นเสมือนเครื่องเตือนใจให้ผมรอคอยวันนี้ ผมอ่านวนไปวนมาหลายเที่ยวแล้วแอบยิ้ม   คิดเอาไว้ว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้ใช้เมสเสจนี้เตือนใจ   .เพราะอีกเดี๋ยวผมก็จะเจอปอตัวจริงแล้ว ผมปิดเมสเสจ  แล้วเปลี่ยนไปเล่นเกมส์มือถือฆ่าเวลา   19.45 น. ผมเพลินกับการเล่นเกมส์อยู่พักใหญ่  จนคิดว่าน่าจะถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่พอดูนาฬิกาอีกทีกลับเพิ่งผ่านไปเพียง 15 นาที ตั้ง 15 นาที!!! ไม่สิๆ ..แค่ 15 นาที ผมปลอบใจตัวเอง ‘อีกแค่ 15 นาทีเอง ก็จะสิ้นสุดการรอคอยอันยาวนานนับปีของเราแล้ว’     แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้   วันนี้ตั้งแต่ผมออกจากบ้านมาแต่เช้า จนเลิกงาน ผมยังไม่ได้ส่องกระจกดูตัวเองอีกทีเลยนี่หว่า ’.เฮ้ยย   ไม่ได้แล้วๆ   ต้องไปทำหล่อก่อนเว้ย   เดี๋ยวปอมาจะได้เป็นปลื้ม’ ผมรีบวิ่งปรู๊ดไปที่ห้องน้ำ   รีบควักหวีออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท   ไปยืนหน้ากระจกแล้วหันซ้ายที ขวาที ดูสภาพตัวเอง ..’อืมม ก็ยังหล่ออยู่นี่หว่า      แต่เอาให้เนี้ยบกว่านี้หน่อยก็ดี’ ผมจัดปกเสื้อ และเน็คไทตัวเองให้เข้าที่   เอาน้ำพรมๆให้ผมเปียกหน่อยแล้วค่อยหวีให้ผมตั้งนิดๆ   โชคดีที่เมื่อเช้าไม่ลืมกวนหนวดมาก่อนออกจากบ้าน  ไม่งั้นคงต้องวุ่นหาซื้อที่โกนหนวดกันอีกยกใหญ่ 19. 50 น. ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความมั่นใจเต็มร้อย   ..แล้วเสียงโอเปอเรเตอร์จากลำโพงแถวนั้นก็ดังขึ้น “ประกาศเหตุฉุกเฉิน   ขณะนี้เครื่องบินสิงคโปรแอร์ไลน์เที่ยวบิน SQ 412 จากประเทศสิงคโปร์  ได้เกิดอุบัติเหตุเครื่องยนตร์ระเบิดกลางอากาศ ทำให้ต้องลงจอดฉุกเฉิน  ขอให้ญาติผู้โดยสารที่มารับ ทุกคนมาติดต่อที่แผนกฉุกเฉินด่วน”   สิ้นเสียงประกาศ  ความอลหม่านย่อมๆก็เกิดขึ้นในสนามบิน   เสียงผู้คนส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย  ระคนกับเสียงร้องไห้ของญาติผู้โดยสารดังเป็นหย่อมๆ .ผมทรุดลงคุกเข่ากับพื้น  ขาของผมมันอ่อนระทวยไปหมด ‘นี่ผมกำลังฝันร้ายอยู่ใช่มั้ย??’ ‘ใครก็ได้ช่วยปลุกผมไปจากฝันบ้าๆนี่ที??’ ผมกำลังล้มเซไปข้างหน้า จึงรีบเอามือสองข้างยันพื้นเอาไว้   .รู้สึกถึงความเย็นจากพื้นแผ่ซ่านเข้ามาที่มือของผม ‘ตกลง นี่มันไม่ใช่ฝันเหรอเนี่ย?’ ผมพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างเก่า แล้วรีบหยิบสมุดโน้ตออกมาดูเที่ยวบิน อีกที หลอกตัวเองว่าบางที ผมอาจจะดูผิด ..แต่ไม่ได้ผล . SQ 412.. ผมจำมันได้จนขึ้นใจแล้ว .ไม่สิ   บางทีผมอาจจะฟังผิดก็ได้   เมื่อกี๊เค้าต้องไม่ได้ประกาศว่า SQ 412 แน่ๆ แต่เหมือนกับว่าใครบางคนจะพยายามแกล้งผมอยู่ .หลังจากผมหาข้อผิดพลาดทางประสาทสัมผัสการฟังของผมได้ คราวนี้ก็เลยให้ผมได้รับรู้ผ่านประสาทสัมผัสการมองเห็นของผม จอทีวีขนาดใหญ่เบื้องหน้า มีตัวอักษรเลื่อนเป็นตัวหนังสือสีแดง “โปรดทราบ ญาติผู้โดยสารสายการบินสิงคโปรแอร์ไลน์เที่ยวบิน SQ 412   ให้มาติดต่อที่แผนกฉุกเฉินด่วน” ตามมาด้วยเสียงประกาศตอกย้ำจากเครื่องขยายเสียงซ้ำๆกัน อย่างไม่หยุดหย่อน สำหรับผมแล้ว   นี่มันเป็นเสียงสะท้อนจากนรกชัดๆ!!! . ‘นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!’ ช่วงเวลานี้  ผมควรจะได้ไปรออยู่ที่จุดรับผู้โดยสารขาเข้าแล้ว ..ช่วงเวลานี้  ผมควรจะได้นับถอยหลังการมากลับพบกันอีกครั้งของผมกับปอแล้วแท้ๆ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!!!! ..ผมทำตามเงื่อนไขของการรอคอยแล้วนี่นา?  ผมควรจะผ่านบททดสอบของกาลเวลาแล้วไม่ใช่เหรอ??  ทำไมรางวัลที่ผมได้รับมันกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ!!! . และแล้ว ความรู้สึกเหมือนเมื่อ’วันนั้น’ก็ย้อนกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง   ‘วันนั้น’ วันที่ผมรับปริญญา   วันที่ผมรอคอยพ่อแม่ของผมที่กำลังเดินทางมาจากต่างจังหวัดอย่างใจจดใจจ่อ      การรอคอยอันยาวนาน ที่เยือกเย็นและทรมาน  เหมือนไม่มีวันสิ้นสุด กับผลตอบแทนแห่งการรอคอย  ที่แทบจะทำลายชีวิตผมทั้งชีวิต ทำไม??    ผมทำผิดอะไรหรือสวรรค์?? ‘ ทำไมผลตอบแทนแห่งการรอคอยของผม  ต้องเป็นแบบนี้เสมอเลยหรือไงกันเล่า ’ ผมเดินโซเซ รู้สึกเหมือนตัวเองลอยเคว้งอยู่ในห้วงอวกาศ   .แต่ถึงยังไงก็พยายามพยุงตัวเองไปยังแผนกฉุกเฉินให้ได้ 20. 09 น. ที่หน้าแผนกฉุกเฉิน   ผู้คนมากมายต่างมายืนออกันอยู่ที่นี่   เสียงร้องไห้ฟูมฟายสลับกับเสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วบริเวณ เจ้าหน้าที่หลายคนช่วยกันเข้ามาปลอบเป็นการใหญ่     ..ผมเองซึ่งในขณะนั้นก็แทบจะทรงตัวยืน ไม่ไหวอยู่แล้ว   พอมาเจอกับบรรยากาศแบบนี้ผมจึงรีบหาที่นั่งใกล้ๆแล้วทรุดตัวลงนั่งทันที เจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งออกมาประกาศว่าให้ทุกคนอยู่ในความสงบ ขณะนี้ต้องรอเรื่องจากจุดที่เกิดอุบัติเหตุมาก่อน   แล้วจะรายงานให้ทราบความคืบหน้า .ผมเอามือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าผาก   .ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวผมชั่วขณะ ผมควรจะโทรไปบอกให้พ่อแม่ของปอรู้มั้ยนะ?? ..ผมหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งอย่างยากลำบาก   ด้วยมือที่สั่นเทาและอ่อนระทวยปราศจากเรี่ยวแรง แล้วกดเบอร์โทรบ้านปอ 0 2  7 4 ..3 2 ..   .ผมทำไม่ได้ . .ยังไงผมก็บอกให้พ่อแม่ของปอรู้ตอนนี้ไม่ได้ ..ผมกด cancel การโทร   แล้วเปิดดูเมสเสจของปออีกครั้ง   ทั้งๆที่ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผมว่าจะดูเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแท้ๆ “I will keep my promise ^ ^ BY  POR” .ภาพในหัวผมตอนนี้สับสนปนเปไปหมด   ภาพเหตุการณ์เก่าๆมันย้อนกลับเข้ามา  สลับกันไปมาเป็นฉากๆ ตั้งแต่วันแรกที่ผมพบกับปอจนถึงวันที่มาส่งเธอที่สนามบิน   “มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวคะ??” .. ..“อีกปีนึงพี่จะมารอปออยู่ที่นี่ .  ”   . “สนามบินนี่มันช่างแปลกจริงๆเลยนะพี่ต้อง”   ตู๊ดด .. “ใครจะไปรู้ว่า   จุดหมายของการไขว่คว้า  บางที มันก็อยู่ที่จุดเริ่มต้นของมันเองนั่นแหละ ” .. . ..“สัญญากับพี่นะ ว่าปอจะกลับมา” ตู๊ดด .. .. “สัญญาค่ะพี่ต้อง   ยังไงปอก็จะขอลากลับมาให้ได้     พี่ต้องไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” .. .ตู๊ดดด . ท่ามกลางภาพความคิดในอดีตอันผสมปนเป   ผมเหมือนกับจะได้ยินเสียงเสียงหนึ่งแว่วขึ้นมาจากโลกแห่งความฝัน .ไม่สิ นี่มันเป็นเสียงจากโลกแห่งความจริงต่างหาก ........ถ้างั้นก็หมายความว่า..................... .......................................... จากคุณ : ซงย้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 12:26:17

ความคิดเห็นที่ 3   8.00 น. ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดันตัวลุกขึ้นนั่ง ....แล้วมองไปรอบๆ ‘นี่มันห้องนอนผมเองนี่นา’   .....ในที่สุด ผมก็จะตื่นจากฝันร้ายบ้าๆนี่ซะที!!!! .............ผมกดนาฬิกาปลุก รีบรุดลงจากเตียง แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ   'วันนี้เป็นวันที่ปอจะกลับมาแล้วสินะ' ........ตู๊ดดด ตู๊ดดดด............. ผมหยุดอย่างกระทันหัน .........'เสียงอะไรน่ะ' .........ตู๊ดดด.....ตู๊ดดดด...........   เสียงนั้นยังดังไม่หยุด 'เป็นไปไม่ได้ ก็เมื่อกี๊ผมกดนาฬิกาปลุกแล้วนี่นา' .........ตู๊ดดด.....ตู๊ดดดด...........   ................." ม...ไม่จริงงงใช่มั๊ยย!!!!! "................... 20.13 น. ผมสะดุ้งตื่นขึ้นบนเก้าอี้ตัวเดิม .........รอบข้างผมยังเต็มไปด้วยบรรยากาศเศร้าสลดของเหล่าผู้รอคอย .........ตู๊ดดด ตู๊ดดดด..... ที่แท้มันก็ แค่เสียงโทรศัพท์มือถือของผมเองสินะ ........ ผมหยิบมือถือผมขึ้นมาดู มีเบอร์โทรแปลกๆเบอร์หนึ่งปรากฎที่หน้าจอ ผมกดรับสายอย่างซังกะตาย “ ฮัลโหล สวัสดีครับ .” .. ”ฮัลโหลพี่ต้องเหรอคะ    นี่ปอนะคะ” . . .. .. .....................ผมสับสนไปหมดแล้วในตอนนี้ อะไรคือความฝัน อะไรคือเรื่องจริงกันแน่ . ...ณ ตอนนี้...ผมทำได้แค่เพียงหลับตา แล้วภาวนาว่า ... ' ....ขอแค่สักครั้งเถอะสวรรค์. . แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น.......ให้มันเป็นเรื่องจริง' ..  21.00 น. ผมกำลังยืนรออยู่ที่จุดรอรับผู้โดยสารขาออก .  ท่ามกลางผู้คนมากมายซึ่งต่างก็เฝ้ารอการกลับมาของคนที่ตัวเองรักอย่างใจจดใจจ่อ “ ติ๊งต่อง  ขณะนี้เครื่องบินสิงคโปรแอร์ไลน์เที่ยวบิน SQ415  ได้มาถึงอากาศยานกรุงเทพแล้ว    ” เสียงนั้นประหนึ่งเสียงสวรรค์สำหรับผมเลยก็ว่าได้ ในที่สุด .. 1 ชั่วโมงแห่งการรอคอยอันยาวนานก็ได้สิ้นสุดลงแล้วสินะ ผมไม่รู้เหมือนกันว่านี่มันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่ ผมไม่รู้ว่านี่มันคือผลจากปาฏิหาริย์ หรือ  คำอธิษฐานของปอ  หรือ อะไรก็ตามแต่ รู้แต่ว่า  ผมขอขอบคุณจริงๆ  ที่ช่วยให้ผมกับปอได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ตามคำสัญญา ปอมากับเที่ยวบิน SQ  415  ซึ่งจะถึงประเทศไทยในเวลาสามทุ่ม     เหตุเพราะว่าเที่ยวบินของปอที่มาจากออสเตรียนั้นเกิดดีเลย์ไปสองชั่วโมง   ทำให้มาต่อเครื่องที่สิงคโปร เที่ยวบิน SQ 412 ไม่ทัน   เลยต้องมากับเที่ยวบิน SQ 415 แทน ปอเองก็พยายามโทรเข้าเครื่องผมหลายครั้งตอนอยู่สนามบินที่ออสเตรีย  แต่ตอนนั้นผมปิดมือถือไว้เนื่องจากประชุมงานอยู่ เธอจึงโทรมาอีกทีเมื่อถึงสนามบินสิงคโปรแล้ว ’ ขอให้เครื่องบินดีเลย์ ’ ไม่น่าเชื่อว่าคำอธิษฐานของปอ จะกลายเป็นจริงขึ้นมา ในหนึ่งปีให้หลัง และ คำอธิษฐานของปอ ก็ทำให้เราได้มาพบกันอีกครั้งตามสัญญา . . 21.27น. ผู้คนมากหน้าหลายตา บ้างลากกระเป๋า  บ้างเข็นรถเข็นมาตามทางออกของช่องผู้โดยสารขาออก พร้อมกับเสียงญาติๆผู้มารับ ตะโกนแข่งกันเรียกชื่อ ดังให้แซ่ดไปทั่วบริเวณ   ผมชะเง้อมองหา คนที่ผมเฝ้ารอมาตลอดหนึ่งปีเต็ม ที่และในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ก็คงจะออกมาจากช่องนั้น . นั่นไง เธอกำลังเดินออกมาแล้ว .หัวใจผมตอนนี้มันเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ ..’นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย??’ . .ปอเดินออกมาในชุดโค้ทสีขาว เธอกำลังเข็นรถเข็นสีเงินที่มีกระเป๋าสัมภาระกับกระเป๋าไวโอลินใบเดิม พลางสอดส่ายสายตาไปทั่ว ภาพปอที่ผมเจอในวันนั้น  ไม่ต่างจากในจินตนาการของผมเท่าไหร่นัก     ผมก้าวออกมาจากฝูงชน  แล้วโบกมือให้ปอ พลางส่งเสียงเรียก ปอเข็นรถมาหยุดตรงหน้าผม   .ยิ้มให้ผม พลางกล่าวทักทาย “สวัสดีค่ะ  พี่ต ” โดยไม่รอให้เธอพูดจบ ..ผมดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก น้ำตาที่ผมอุดส่าห์อดกลั้นมานาน  มันทะลักล้นออกมาราวกับทำนบพังทลาย     ผมไม่อายใครแล้วในตอนนี้   ก็ ผมคิดถึงเธอเหลือเกินนี่นา   ปอคงจะงงนิดหน่อยกับท่าทีของผมในตอนนี้ เธอไม่พูดอะไร ได้แต่เอามือตบบ่าผมเบาๆอย่างที่ผมเคยปลอบเธอประจำ   “  พี่คิดถึงปอจริงๆ”  ผมเอ่ยขึ้นมาทั้งน้ำตา เธอเงียบไปครู่หนึ่ง... “ปอก็คิดถึงพี่ต้อง  ”   ในที่สุดเธอก็ตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น “พี่ต้องอะ  ทำให้ปอร้องให้ไปด้วยเลย”  ปอพูดแหย่ ผมไม่พูดอะไรต่อ  ได้แต่เอามือข้างหนึ่งลูบหัวเธอเบาๆ   “พี่ต้อง ..” เธอเงียบไปซักพักก่อนที่จะพูดขึ้นว่า .. “ปอทำตามสัญญาแล้วนะ” . . เรากอดกันอย่างนั้นอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้      ณ ตอนนี้ ..... ในห้วงเวลานี้ ผมไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เหมือนว่าโลกใบนี้ มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น   ในที่สุด รางวัลแห่งการรอคอยอันยาวนานของผม   .ได้รับการตอบแทนแล้วสินะ อ้อมกอดที่แสนจะอ่อนโยน   ..ไออุ่นที่ผมถวิลหามาแสนนาน .ผมอยากจะให้ห้วงเวลานี้อยู่กับเราไป นิรันดร์ .. . ที่แห่งนี้ .      คือ จุดเริ่มต้นของทุกการเดินทาง             จุดหมายปลายทางของทุกการไขว่คว้า                                           จุดแรกที่จะพานพบ และจุดสุดท้ายที่จะกล่าวลา                           จุดที่ผืนดิน เชื่อมใจไว้กับแผ่นฟ้า               .เพื่อเติมเต็มคำสัญญา   . ในห้วงเวลาอันเป็นนิรันดร์ จากคุณ : ซงย้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 12:31:03

ความคิดเห็นที่ 4   นอนไม่หลับ อ่านทุกตัว น่าอ่านครับ จากคุณ : อิสวาสุ เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 14:07:45 A:71.114.54.31 X: TicketID:146114

ความคิดเห็นที่ 5   อ่านแล้วร้องไห้เลยค่ะ เพราะเข้าใจถึงความรู้สึกที่เวลาต้องจากลา หรือเวลาที่รอคอยที่จะพบกันอีก เขียนดีมากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : Can't forget you เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 14:35:24

ความคิดเห็นที่ 6   ร้องไห้ตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้วอ่ะ ฮือๆๆๆ แค่เอ่ยถึงสนามบิน-ขาออก ภาพจากประสบการณ์ก็ทำให้เรารู้สึกถึงความรู้สึกนั้นอีกครั้ง เขียนดีจังเลย เศร้า และ สุข จากคุณ : Stinky Cat เขียนเมื่อ : 16 ก.ค. 52 21:18:19

ความคิดเห็นที่ 7   เขียนได้ดีค่ะ อ่านแล้วได้อารมณ์มาก ตกลงคุณต้องนี่สลบไปตอน 2 ทุ่มเพราะช๊อคใช่ไหมคะ? แล้วเวลาที่ run 20.09 น 8.00 น 20.13 น วันเดียวกันหรือเปล่าคะ ตัวเลขกระโดดไปมา :-) จากคุณ : pixp เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 02:37:46

ความคิดเห็นที่ 8   เขียนดีค่ะ อ่านแล้วน่าติดตาม ว่าแต่อิงเรื่องจริงด้วยหรือป่าวคะ? จากคุณ : Slogan เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 07:19:34 A:222.154.52.152 X: TicketID:222140

ความคิดเห็นที่ 9   อ่านแล้วเศร้ามากเลยอ่ะรู้สึกได้เพราะตอนนี้ตัวเราเองอยู่ที่อังกิด ตอนเดินเข้าตม.นะแบบว่าร้องไห้แทบขาดใจเลยละ ร้องตลอดเลยบนเครื่องบินยางร้องเลย แต่อยู่ไปก็ชินอ่าค่ะ จากคุณ : pupu_naruk เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 07:28:43

ความคิดเห็นที่ 10   ขอบคุณทุกคนมากนะครับที่ให้กำลังใจ ตอบคุณ pixp  -- 8.00 น  เป็นเวลาที่ "ต้อง" ดูจากนาฬิกา(ในฝัน)ครับ ตอบคุณ Slogan -- มีเรื่องจริงปะปนมาบ้างเล็กน้อยครับ แหะ แหะ จากคุณ : ซงย้ง เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 07:29:59

ความคิดเห็นที่ 11   ไม่ได้อ่านพล๊อตเรื่องแบบนี้ นานมากแล้ว คลิกเข้ามาอ่านแล้ว..ตามอ่านทั้งเรื่อง จากคุณ : Panissar เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 11:33:21

ความคิดเห็นที่ 12   ทำให้นึกถึง ตอนที่กำลังจะกลับเลยค่ะ ตอนเช้าก่อนกลับ ก็ไปเจอเป็นครั้งสุดท้าย.. ระหว่างทางนั่งรถไปสนามบิน ก็คุยตลอดทาง ถึงสนามบินแล้ว ก็ยังคุยตลอด จนเดินขึ้นเครื่อง.. ได้ที่นั่งแล้ว ก็ยังคุยอยุ ก็ส่ง text มาจนวินาทีสุดท้ายที่ส่งไม่ได้แล้ว T^T เศร้าจังเลย >< จากคุณ : uJmnhy เขียนเมื่อ : 17 ก.ค. 52 21:57:43 A:124.122.169.70 X: TicketID:222139